Andrzej Pilipiuk

ZBRODNIA DOSKONAŁA

Jakub W

ę

drowycz rzadko miał ochot

ę

kogo

ś

zabi

ć

. To znaczy ochoty takie miewał

ś

rednio kilka razy

dziennie, ale tak na powa

ż

nie, ze skutkiem

ś

miertelnym, raczej mu si

ę

nie zdarzało. A

ż

do pewnego

miłego wiosennego ranka, kiedy zaczerpni

ę

te ze studni wiadro wody okazało si

ę

by

ć

wypełnione,

delikatnie mówi

ą

c, zawarto

ś

ci

ą

szamba. Studnia Jakuba była najstarsza w okolicy. Miała drewnian

ą

cembrowin

ę

i dawała najlepsz

ą

wod

ę

w czterech gminach. Jakub oprzytomniał w ci

ą

gu kilku sekund.

Zajrzał do studni. Brunatny zaciek i bij

ą

cy ze

ś

rodka smród nie budziły

ż

adnych w

ą

tpliwo

ś

ci. Który

ś

z

s

ą

siadów noc

ą

podjechał szambiark

ą

i spu

ś

cił zawarto

ść

wła

ś

nie tu. Zreszt

ą

ś

lady rury i kół

ci

ęż

arówki dobrze odcisn

ę

ły si

ę

w wilgotnej ziemi. Jakub zawył. Mieszka

ń

cy czterech s

ą

siednich

gospodarstw słysz

ą

c to wycie, zagrzebali si

ę

gł

ę

biej w swoich łó

ż

kach. Gdy Jakub był zły, mogło si

ę

to

ź

le sko

ń

czy

ć

. Nawet dla niewinnych. Egzorcysta amator poszedł do swojej chałupy i wydobył z garnka

na piecu kilogramow

ą

kostk

ę

trotylu oraz zapalnik. Umie

ś

cił trotyl w wiadrze, podpalił lont i spu

ś

cił je

na dół, przezornie odsuwaj

ą

c si

ę

jak najdalej od studni. Szcz

ą

tki belek poleciały na kilka metrów do

góry, po czym studnia zapadła si

ę

. Pozostał po niej tylko dół w ziemi, gł

ę

boki na jakie

ś

dwa metry.

Jakub splun

ą

ł ponuro.

Wybuch usłyszało pół wsi. Ludzie zaszyli si

ę

w chałupach i nie wy

ś

ciubiali nosa za próg. Je

ś

li Jakub

był w takim nastroju,

ż

e brał si

ę

do materiałów wybuchowych, to był to zdecydowanie dzie

ń

, który

nale

ż

ało przeznaczy

ć

na siedzenie w domu. Lepiej takiemu nie wchodzi

ć

w oczy. Wytropienie sprawcy

zatrucia studni nie zaj

ę

ło Jakubowi du

ż

o czasu. Osiodłał konia i ruszył

ś

wie

ż

ym jeszcze tropem za

pojazdem. Szambowóz nie zrzucił całego ładunku i przez polne drogi ci

ą

gn

ą

ł si

ę

szlak niewielkich

plamek fekaliów. Trop ten doprowadził Jakuba do gospodarstwa niejakiego Guciuka. To zreszt

ą

nawet

si

ę

zgadzało, bo tylko on miał w gminie prywatn

ą

szambiark

ę

. Jakub stan

ą

ł za płotem i patrzył. Janusz

Guciuk wylazł ze swojej chałupy z wiadrem czego

ś

dla

ś

wi

ń

. Ich spojrzenia skrzy

ż

owały si

ę

.

Gospodarz odstawił wiadro.
- Won dziadu! - wrzasn

ą

ł.

Oczy Jakuba zabłysły. Wyrok

ś

mierci został wydany. Pozostawało jeszcze wymy

ś

li

ć

sposób. To było

najtrudniejsze. Oczywi

ś

cie, zastrzelenie wroga nie stanowiło tu problemu. Pod chałup

ą

Wedrowyczów

zakopany był cały arsenał. Wystarczyłoby tego dobra na stoczenie krótkiej, ale z pewno

ś

ci

ą

zwyci

ę

skiej wojny z cał

ą

armi

ą

. Strzela

ć

te

ż

umiał, cho

ć

oczy na skutek picia ró

ż

nych napojów były ju

ż

nie tak dobre jak dawniej, wiadomo, metanol szkodzi. W celu zdobycia natchnienia Jakub udał si

ę

do

gospody. Pomimo wczesnej pory siedzieli tu jego kumple. Wyło

ż

ył im swoje

ż

ale.

-

Ż

aden problem - powiedział Józef Paczenko. - Zajdziemy go w nocy i z karabinami...

Paczenkowie te

ż

zawsze skrz

ę

tnie gromadzili bro

ń

paln

ą

i amunicj

ę

i troch

ę

im tego zostało z

dawnych dobrych czasów.
- Z karabinami robaczki? - zaciekawił si

ę

posterunkowy Rowicki z drugiego ko

ń

ca sali.

Ten facet miał koci słuch.
- Z karotenami panie władzo - sprostował Józef. - To takie barwniki ro

ś

linne, koloru czerwonego.

Dodaj

ą

ich do tego najta

ń

szego wina.

- Odpada - szepn

ą

ł Semen Korczaszko. — Usłyszał i nawet je

ś

li teraz uwierzył, to skojarzy.

- A mo

ż

e by go tak bimbrem z jakim

ś

dodatkiem? - zaproponował Tomasz. - Tak jak we wojn

ę

truli

ś

cie

Niemców. Birski wyrósł koło nich.
- Dobra - powiedział. - Jakich Niemców chcecie zastrzeli

ć

?

- Wspominamy sobie wojenne przygody - wyja

ś

nił Jakub z godno

ś

ci

ą

.

- A to ch

ę

tnie posłucham. - Gliniarz przystawił sobie stołek i zamówił po piwie dla ka

ż

dego. Po drugiej

kolejce Jakub dał si

ę

namówi

ć

.

- No wi

ę

c wlazłem ja i ten cały von Stauffenberg do Wolfensteinu. On miał przy sobie przepustk

ę

, na

wypadek gdyby

ś

my spotkali wrogów, ł ja niosłem bomb

ę

, t

ę

na Hitlera. A to był ju

ż

dziewi

ę

tnasty lipca

i zamach miał by

ć

nast

ę

pnego dnia, wi

ę

c wyci

ą

gali

ś

my nogi w tych korytarzach...

Birski popełnił jeden bł

ą

d, bo za cz

ę

sto zamawiał nast

ę

pne kufle. Dla Jakuba i dla siebie. Jakub snuł

opowie

ść

.

- No wi

ę

c on pojechał, a ja siedziałem za biurkiem,

ż

eby dopilnowa

ć

, jak Adolf rozerwie si

ę

na

kawałki...
W pijackiej fantazji nie miał sobie równych. Snuł opowie

ść

, jak schował si

ę

za palm

ą

, w czasie gdy

esesmani przetrz

ą

sali sztab. Wreszcie opowie

ść

dobiegła swojego finału.

- Zobaczyłem, jak stoi koło biurka, i nacisn

ą

łem detonator. Łup, i z Adolfa zostały strz

ę

py.

- Zaraz, zaraz. - Birski troch

ę

si

ę

ockn

ą

ł. - Zamach w wilczym sza

ń

cu si

ę

przecie

ż

nie udał. Czytałem

w ksi

ąż

kach.

- Ty czytałe

ś

, a ja widziałem na własne oczy - wyja

ś

nił Jakub. - Zaraz udowodni

ę

.

- Ale on prowadził wojn

ę

jeszcze przez pół roku....

- Nie dali jego sobowtóra, bo bali si

ę

paniki; - Egzorcysta poszukiwał czego

ś

pilnie po kieszeniach.

Wreszcie wyci

ą

gn

ą

ł wyschni

ę

t

ą

dło

ń

.

- O macie. Po zamachu zabrałem sobie na pami

ą

tk

ę

. Par

ę

osób wybiegło, aby zwymiotowa

ć

. Birski

wpatrywał si

ę

w dło

ń

mumii.

- To jest r

ę

ka Adolfa Hitlera? - zdziwił si

ę

.

- Jasne.
- A mo

ż

na by sprawdzi

ć

odciski palców?

- Masz w prezencie i postaw jeszcze jedno, bo musz

ę

ju

ż

lecie

ć

. Birski pstrykn

ą

ł palcami. Przyszła

kelnerka.
- Jeszcze dwa du

ż

e - poprosił.

Stukn

ę

li si

ę

kuflami i wypili. Birski patrzył z niejakim zdziwieniem, jak Jakub odlatuje jak rakieta,

wyrywaj

ą

c w suficie dziur

ę

.

- Stan niewa

ż

ko

ś

ci? - zdziwił si

ę

.

Cała knajpa kr

ę

ciła si

ę

dookoła własnej osi. Gdy podniósł

spostrzegł,

ż

e dziury w dachu ju

ż

nie ma. Ludzie w gospodzie mieli głowy psów, krów i koni.

- To na pewno delirium - pomy

ś

lał, wal

ą

c si

ę

pod stół. Knajpa zakr

ę

ciła si

ę

dookoła własnej, a mo

ż

e

jego osi. Gdy si

ę

zatrzymała, stali nad nim Adolf i jaki

ś

drugi.

- Jasna cholera, kapitanie, co pan narobił?! - wydarł si

ę

na niego Hitler. Wrzeszczał głosem aspiranta

Rowickiego.
- Trzeba go chyba do izby wytrze

ź

wie

ń

, ale najpierw musimy go troch

ę

docuci

ć

. Najwa

ż

niejsze, to

trzeba mu troch

ę

wywali

ć

z

ż

oł

ą

dka. Dam mu troch

ę

ś

rodka wymiotnego, ale mo

ż

e wyci

ą

gniemy go

na zewn

ą

trz.

Birski rozpoznał mówi

ą

cego.

- Hailhitla, doktorze Mengele - wybełkotał, a potem waln

ą

ł głow

ą

o ziemi

ę

.

Nad głow

ą

załopotały mu nazistowskie flagi. A mo

ż

e to były plastikowe obrusy w gospodzie?

Tymczasem Jakub szedł przez pola do domu. Cz

ęść

jego umysłu zaczadzona była alkoholem, ale

pozostałe dziewi

ęć

dziesi

ą

t procent, których człowiek normalnie nie u

ż

ywa, u niego pracowało na

przyspieszonych obrotach. Z gł

ę

bin głowy wypełzały wspomnienia. Te prawdziwe. Szedł ulic

ą

Lubelsk

ą

w Chełmie zaraz po wojnie. Z bramy wyjrzała rozczochrana dziewczyna.

- Mo

ż

e skorzysta pan okazji i da sobie powró

ż

y

ć

? - zapytała.

- Nie wygl

ą

dasz na Cygank

ę

.

- Ja tylko naganiam klientów mistrzowi.
- Dobra.
Wszedł w bram

ę

, potem do piwnicy. Facet, który tam siedział, wygl

ą

dał na Araba albo Turka. Siedział

za biurkiem. Miał na sobie wytarty radziecki mundur. Przed nim paliła si

ę

ś

wieca i le

ż

ała stara ksi

ę

ga

w skórzanej oprawie.
- Prosz

ę

poda

ć

mi lew

ą

dło

ń

- powiedział do

ść

łaman

ą

polszczyzn

ą

. Jakub wyci

ą

gn

ą

ł dło

ń

.

Chiromanta odczytał cał

ą

jego przeszło

ść

jak z ksi

ąż

ki.

- Niestety, w przyszło

ś

ci nie osi

ą

gniesz ani szcz

ęś

cia, ani maj

ą

tku -powiedział.

- To te

ż

jest tu napisane? - zdziwił si

ę

przyszły egzorcysta, patrz

ą

c na swoj

ą

dło

ń

.

- Tak. Brak linii odpowiedzialnych za bogactwo. A linia

ż

ycia jest króciutka i wró

ż

y jeszcze najwy

ż

ej

dwa lata. Jakub poskrobał si

ę

w głow

ę

.

- A jak to powinno wygl

ą

da

ć

,

ż

eby było dobrze? Mag otworzył ksi

ąż

k

ę

i pokazał mu rysunek ludzkiej

dłoni z zaznaczonymi liniami.
- Tak jak tutaj - powiedział. - To rysunek dłoni szcz

ęś

liwej.

- Mog

ę

sobie to przerysowa

ć

?

- Prosz

ę

.

Jakub odrysował sobie obrazek na kawałku jakiej

ś

gazety. Za wizyt

ę

zapłacił srebrn

ą

przedwojenn

ą

dziesi

ę

ciozłotówk

ą

.

Nim doczłapał do chałupy, był ju

ż

prawie trze

ź

wy i miał plan. Plan był szata

ń

ski. Szata

ń

ski w ka

ż

dym

calu. Nast

ę

pnego dnia rankiem wykopał zagrzebany pod progiem słoik z dolarami i wsiadł w pekaes.

Pó

ź

nym popołudniem wysiadł z poci

ą

gu na dworcu w Warszawie. Jego wiadomo

ś

ci okazały si

ę

dobre.

Po drugiej stronie Alei Jerozolimskich, w podziemiach

ś

wie

ż

o otwartego hotelu Mariott był Pewex.

Siedz

ą

ca za lad

ą

kicia zamarła ze zdumienia, gdy do sklepu wtoczył si

ę

malowniczo obdarty typ.

- Słuchaj no, kicia, macie tu ró

ż

ne kosmetyki? - zagadn

ą

ł przymilnie.

- Mamy ró

ż

ne kosmetyki. Ale tu si

ę

płaci dolarami.

Jakub wyci

ą

gn

ą

ł z kieszeni gruby plik studolarowych banknotów.

- Macie co

ś

na zmarszczki?

- Kilka ró

ż

nych

ś

rodków.

- Dobra. Daj mi dziesi

ęć

, albo dwadzie

ś

cia tubek najmocniejszego. Zamrugała oczami, ale posłusznie

podała mu

żą

dany specyfik. Zapłacił bez mrugni

ę

cia okiem.

- Jak nie zadziała, to wróc

ę

tu i spal

ę

ten kurnik - zapowiedział i wyszedł. O

ś

wicie był ju

ż

z powrotem

w Wojsławicach. Była czwarta rano. Guciuk spał jeszcze snem sprawiedliwego w swoim plugawym
barłogu, gdy Jakub przenikn

ą

ł cicho na jego podwórze. Koło szambiarki stał du

ż

y słój pełen

ż

ółtawego

kremu ochronnego do r

ą

k. Jakub u

ś

miechaj

ą

c si

ę

szata

ń

sko wcisn

ą

ł do słoja dwadzie

ś

cia tubek

kremu przeciw zmarszczkom i wybełtał zawarto

ść

patykiem. Zemsta! Zemsta! Zemsta!

Min

ę

ło kilka tygodni. Posterunkowy Birski był zły na Jakuba o r

ę

k

ę

Hitlera, która okazała si

ę

by

ć

atrap

ą

z lateksu. Z Guciukiem tymczasem działo si

ę

co

ś

dziwnego Zawsze był do

ść

maj

ę

tny, ale teraz

niespodziewanie zdziadział. Jego

ż

ona uciekła, pozbawiaj

ą

c go odrobiny szcz

ęś

cia osobistego. Przy

robocie te

ż

mu nie szło. Szambiarka psuła si

ę

raz po raz. Pewnego dnia, jaki

ś

miesi

ą

c z kawałkiem po

wycieczce do Warszawy, Jakub siedział w gospodzie i słuchał opowie

ś

ci Tomasza. Tomasz opowiadał

wła

ś

nie zmy

ś

lone przygody z czasów, jak pływał z rybakami po Bałtyku. Doszedł wła

ś

nie do

wstrz

ą

saj

ą

cego kawałka o tym, jak zaatakował ich wieloryb. Kawałek był podbudowany ksi

ąż

k

ą

Julesa

Verne'a „W

ąż

Morski" i obejrzanym u syna na wideo filmem „Szcz

ę

ki", tote

ż

było czego posłucha

ć

.

Niespodziewanie wszedł Guciuk. Choroba wyniszczyła go tak,

ż

e wygl

ą

dał jak

ż

ywy trup. Popatrzył na

Jakuba z nienawi

ś

ci

ą

.

- To ty - wycharczał. - To twoja robota.
A potem oczy nagle wywróciły mu si

ę

białkami do góry i wywalił si

ę

jak długi. Pochylili si

ę

nad nim. Ju

ż

nie

ż

ył. Jakub uj

ą

ł dło

ń

nieboszczyka i odwrócił j

ą

wewn

ę

trzn

ą

stron

ą

do góry. Skóra była idealnie

gładka. Jak laminowana powierzchnia stołu. Milicja i lekarz weszli po chwili.
Odsun

ą

ł si

ę

od ciała. Wiedział ju

ż

wszystko.

Birski i Rowicki stali w pomieszczeniu prosektorium szpitala miejskiego w Chełmie. Na stalowym stole
le

ż

ało ciało Guciuka. Obok stał lekarz z plikiem kartek pod pach

ą

.

- No có

ż

- powiedział. - Nie znajduj

ę

tu

ż

adnych przyczyn.

- Jak to

ż

adnych? - zdziwił si

ę

Birski. - Jaka była przyczyna zgonu?

- Wedle naszej wiedzy nie było

ż

adnej ani naturalnej, ani nienaturalnej. To wygl

ą

da, jakby

ż

ycie z

niego jako

ś

wyciekło.

- Trucizny, alkohol, narkotyki? - zapytał Birski.
- Nic z tych rzeczy.
- A mo

ż

e sugestia posthipnotyczna? - wtr

ą

cił si

ę

Rowicki.

- Je

ś

li pan umie wykaza

ć

na drodze sekcji zwłok sugesti

ę

posthipnotyczna, to prosz

ę

bardzo. - Lekarz

wykonał zach

ę

caj

ą

cy gest w stron

ę

ciała.

- A co, nie dałoby si

ę

wyci

ąć

dziury w głowie i zobaczy

ć

, o czym my

ś

lał? - zaciekawił si

ę

posterunkowy. Lekarz wzniósł oczy ku niebu.
- A ja my

ś

lałem,

ż

e te wszystkie dowcipy o milicjantach to tylko tak...

- Dobra, dobra - powiedział Rowicki. - Od my

ś

lenia to my tu jeste

ś

my. Wi

ę

c nie ma

ż

adnych

ś

ladów?

-

Ż

adnych.

- Zbrodnia doskonała! Szefie mamy przypadek zbrodnii doskonałej! Posterunkowy westchn

ą

ł.

- Nie ma zbrodnii doskonałej. Nie uczyli ci

ę

?

- A ja my

ś

lałem,

ż

e to ten przypadek, który potwierdza ka

ż

d

ą

reguł

ę

.

- Wiem, kto zabił.
- Kto? - zapytali jednocze

ś

nie Rowicki i lekarz.

- Jakub W

ę

drowycz! Mamy motyw, bo Guciuk spu

ś

cił mu szambo do studni. Mamy ciało i zeznania

ś

wiadków, bo zanim denat si

ę

przewrócił, to powiedział do W

ę

drowycza,

ż

e to wszystko jego wina.

- Ciekawe, co wszystko? - zamy

ś

lił si

ę

podwładny.

- Jakie

ś

dodatkowe

ś

lady? - zapytał lekarza.

- Tak. Na r

ę

kach miał resztki ma

ś

ci przeciw zmarszczkom, produkcji kapitalistycznej. - Masz swoj

ą

zbrodni

ę

doskonał

ą

! Ta ma

ść

jest oczywi

ś

cie toksyczna?

- Nie. Zupełnie nieszkodliwa.
- A w bardzo du

ż

ej ilo

ś

ci?

- Te

ż

nie. Z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

to nie ma

ść

spowodowała zgon. W narz

ą

dach wewn

ę

trznych nie ma po

niej nawet

ś

ladu.

- Ale W

ę

drowycza, i tak przymkniemy - postanowił Birski.

- Mo

ż

e jednak sugestia?

- Co ty. On jest na to za głupi.

Jakub wdrapał si

ę

na wzgórza. Wiatr wiał taki, jak wtedy gdy Beria dusił Stalina poduszk

ą

. Jak

tamtego wieczoru dwudziestego lipca czterdziestego czwartego. Bo i dzisiaj zgin

ą

ł człowiek. Wszystko

zapisane jest w liniach, a gdy nie ma linii, to nie ma te

ż

przeznaczenia. Gdy nie ma linii

ż

ycia, to te

ż

oczywi

ś

cie...

Wracaj

ą

c do chałupy oddawał si

ę

wspomnieniom. Wtedy, czterdzie

ś

ci lat temu, po wyj

ś

ciu od

chiromaty odczuwał strach. Dwa lata

ż

ycia. Ale W

ę

drowycze nigdy nie poddawali si

ę

losowi. Nigdy.

Kupił butelk

ę

piwa i usiadł na ławce w parku. Nale

ż

ało si

ę

spieszy

ć

. Wypił piwo i rozbił flaszk

ę

. Kartk

ę

z rysunkiem poło

ż

ył obok siebie na ławce. Przygniótł j

ą

kawałkiem cegły, aby nie odleciała. Kawałkiem

szkła przyst

ą

pił do pracy. Zacz

ą

ł od linii

ż

ycia. Ryj

ą

c szklanym odpryskiem w ciele przedłu

ż

ył j

ą

sobie

a

ż

na drug

ą

stron

ę

dłoni. Potem wgryzł si

ę

w ciało tworz

ą

c grub

ą

i wyra

ź

n

ą

lini

ę

bogactwa. Wyszła mu

ś

licznie. Na koniec zostawił sobie lini

ę

szcz

ęś

cia. Zaledwie j

ą

sko

ń

czył, zza zakr

ę

tu alejki wyszła

ś

liczna dziewczyna. O

ż

enił si

ę

z ni

ą

pół roku pó

ź

niej. A jeszcze rok pó

ź

niej zaci

ą

ł si

ę

w dło

ń

drutem i

powstała kolejna linia. Ta odpowiedzialna za paranormalne zdolno

ś

ci. I został egzorcyst

ą

... A linia

pecha, sprawiaj

ą

ca,

ż

e bez przerwy go pudłowali do mamra, powstała przez pomyłk

ę

przy

podwa

ż

aniu wieka trumny pewnego domniemanego wampira. I nawet nie wiedział,

ż

e ona tam jest.

Radiowóz rykn

ą

ł silnikiem i wyjechał z w

ą

wozu. Jak zwykle...