ARRY

ARRISON

LANETA BEZ POWROTU

Tytuł oryginalny: Planet of no return

SPIS TRE ´SCI

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zwiadowca

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zapach ´Smierci

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Desperacki plan

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25

Dzie´n przed akcj ˛

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37

Z gołymi r˛ekami do piekła

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54

Spotkanie z obcym

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69

Pierwszy kontakt

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78

´Smiertelna niespodzianka

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91

Elektroniczne przesłuchanie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107

Poskromienie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123

Niebezpieczna wyprawa

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135

Odkrycie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 149

Poznanie wroga

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163

Maszyny, które morduj ˛

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 176

Penetracja Kanionu

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190

Tajemnica czarnej kolumny

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 201

Zabójcy

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208

Wojskowy punkt widzenia

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217

Koniec misji

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 230

Zwiadowca

Kiedy niewielki statek kosmiczny wnikn ˛

ał w górne warstwy atmosfery, zacz ˛

ał pło-

n ˛

a´c niczym meteor; jego blask wzmógł si˛e w ci ˛

agu kilku sekund od czerwieni do bieli.

Stop, z którego wykonana była jego powłoka, cho´c nieprawdopodobnie wytrzymały, nie

był jednak odporny na działanie a˙z tak wysokiej temperatury. Odrywane i spalane cz ˛

steczki metalu tworzyły wokół sto˙zkowego dzioba statku ognist ˛

a otoczk˛e. Nagle, kiedy

zdawało si˛e, ˙ze cały statek zostanie pochłoni˛ety przez ogie´n i zniszczony, przez jaskra-

w ˛

a po´swiat˛e przedarły si˛e jeszcze ja´sniejsze płomienie silników hamuj ˛

acych. Gdyby

statek spadał w sposób nie kontrolowany, z cał ˛

a pewno´sci ˛

a zostałby zniszczony, jego

pilot wiedział jednak, co robi i czekał do ostatniej chwili z wł ˛

aczeniem hamownic.

Mkn ˛

ał w dół przez grub ˛

a powłok˛e chmur ku pokrytej traw ˛

a równinie, która rosła

przed nim z przera˙zaj ˛

ac ˛

a szybko´sci ˛

a. Kiedy wydawało si˛e ju˙z, ˙ze katastrofa jest nie-

unikniona, hamownice odpaliły ponownie wstrz ˛

asaj ˛

ac statkiem z sił ˛

a odpowiadaj ˛

ac ˛

kilku G. Mimo pracuj ˛

acych pełn ˛

a moc ˛

a silników, statek opadał wci ˛

a˙z z du˙z ˛

a szybko-

´sci ˛

a i po chwili wyl ˛

adował z hukiem na ziemi, dociskaj ˛

ac do oporu amortyzatory.

Kiedy kł˛eby dymu i pyłu opadły, na jego dziobie otworzył si˛e niewielki luk i wy-

nurzyła si˛e z niego kamera. Zacz˛eła powoli zatacza´c półkola, obserwuj ˛

ac rozległe mo-

rze trawy, rosn ˛

ace w oddali drzewa. . . kompletne bezludzie. Gdzie´s daleko przemykało

w panice stado jakich´s zwierz ˛

at, szybko jednak znikło z pola widzenia. Kamera poru-

szała si˛e nieprzerwanie, a˙z w ko´ncu zatrzymała obiektyw na znajduj ˛

acych si˛e nie opodal

szcz ˛

atkach zdemolowanego sprz˛etu wojennego — rozległym rumowisku rozci ˛

agaj ˛

acym

si˛e na porytej kraterami równinie.

Był to obraz totalnej ruiny. Pole bitwy usłane było setkami, mo˙ze nawet tysi ˛

acami,

zdruzgotanych pot˛e˙znych maszyn wojennych. Wszystkie były podziurawione, pogi˛ete

i porozrywane działaniem strasznych sił. Cmentarzysko ci ˛

agn˛eło si˛e a˙z po horyzont.

Obejrzawszy pordzewiałe korpusy, kamera wsun˛eła si˛e z powrotem do luku, którego

pokrywa zaraz si˛e zatrzasn˛eła. Min˛eło wiele minut, zanim cisz˛e przerwał zgrzyt metalu

tr ˛

acego o metal; to otwierała si˛e pokrywa ´sluzy powietrznej.

Min˛eło jeszcze kilka minut, nim ze ´srodka powoli wynurzył si˛e człowiek. Poruszał

si˛e ostro˙znie, trzymaj ˛

ac w r˛eku karabin jonowy; ko´ncówka lufy zataczała półkola ni-

czym w˛esz ˛

ace, wygłodniałe zwierz˛e. Miał na sobie ci˛e˙zki kombinezon ochronny z heł-

mem wyposa˙zonym w TV. Bacznie lustruj ˛

ac otaczaj ˛

acy teren i nie spuszczaj ˛

ac palca ze

spustu, powoli si˛egn ˛

ał woln ˛

a r˛ek ˛

a w dół i wcisn ˛

ał guzik na nadgarstku drugiej dłoni.

— Kontynuuj˛e raport. Jestem poza statkiem. B˛ed˛e szedł wolno, a˙z mój oddech wróci

do normy. Mam obolałe ko´sci. L ˛

adowałem spadaj ˛

ac swobodnie do ostatniej chwili. Było

to naprawd˛e szybkie l ˛

adowanie i w ko´ncowym momencie miałem pi˛etna´scie G. Na razie

nic nie wskazuje na to, bym został namierzony podczas spadania. B˛ed˛e mówił przez

cały czas. Ten przekaz jest nagrywany na moim statku dalekiego zasi˛egu kr ˛

a˙z ˛

acym na

orbicie. Tak wi˛ec bez wzgl˛edu na to, co si˛e stanie ze mn ˛

a, ten raport przetrwa. Chc˛e

unikn ˛

a´c takiej partaniny, jak ˛

a odwalił Marcill.

Nie czuł wyrzutów sumienia z powodu tych słów. Odzwierciedlały one to, co my´slał

o swoim martwym ju˙z poprzedniku. Gdyby Marcill przedsi˛ewzi ˛

ał jakiekolwiek ´srodki

ostro˙zno´sci, ˙zyłby pewnie nadal. Pomijaj ˛

ac zreszt ˛

a ´srodki ostro˙zno´sci, ten dure´n powi-

nien był jednak pomy´sle´c o pozostawieniu jakiej´s wiadomo´sci. Nie zostało po nim nic,

absolutnie nic, i nie wiadomo, co si˛e z nim stało. Nawet słowa raportu, który mógłby

teraz pomóc. Hartig zmarszczył nos, my´sl ˛

ac o tym. L ˛

adowanie na nowej planecie za-

wsze jest niebezpieczne bez wzgl˛edu na to, jak niewinnie by ona wygl ˛

adała. Równie˙z

i ta, Selm-II, nie była z pewno´sci ˛

a pod tym wzgl˛edem wyj ˛

atkiem, zwłaszcza ˙ze nie wy-

gl ˛

adała wcale przyja´znie. To była pierwsza robota Marcilla. I ostatnia. Przekazał relacj˛e

z orbity podaj ˛

ac poło˙zenie miejsca, w którym zamierzał l ˛

adowa´c. I nic wi˛ecej. Dure´n!

Od tego czasu wszelki słuch o nim zagin ˛

ał. Wła´snie wtedy zdecydowano si˛e wezwa´c fa-

chowca. Dla Hartiga był to siedemnasty zwiad planetarny. Zamierzał wykorzysta´c całe

swoje do´swiadczenie, aby na siedemnastu si˛e nie sko´nczyło.

— Rozumiem, dlaczego Marcill wybrał wła´snie to miejsce. Nie ma tu niczego prócz

trawy. To bezludna równina ci ˛

agn ˛

aca si˛e na wszystkie strony. tu˙z obok miejsca l ˛

adowa-

nia rozegrała si˛e jaka´s bitwa. . . i to nie tak dawno. Pozostało´sci po niej znajduj ˛

a si˛e na

wprost mnie. Wygl ˛

ada to na ró˙znego rodzaju sprz˛et bojowy. Kiedy´s te maszyny musiały

wygl ˛

ada´c imponuj ˛

aco, teraz jednak s ˛

a porozrywane i pordzewiałe. Spróbuj˛e przyjrze´c

si˛e im z bliska.

Hartig zamkn ˛

ał wej´scie do ´sluzy i ostro˙znie, nie przerywaj ˛

ac relacji, ruszył w stron˛e

pobojowiska.

— Te maszyny s ˛

a naprawd˛e gigantyczne. Najbli˙zsza ma co najmniej pi˛e´cdziesi ˛

jardów długo´sci: pojazd g ˛

asienicowy z pojedyncz ˛

a, ogromn ˛

a luf ˛

a. Jest zniszczony. Nie

wida´c na nim ˙zadnych oznacze´n. Spróbuj˛e przyjrze´c mu si˛e z bliska: Przyznam si˛e

jednak szczerze, ˙ze mi si˛e to nie podoba. Z orbity nie było tu wida´c ˙zadnych miast,

nie było słycha´c ˙zadnych audycji b ˛

ad´z sygnałów na jakimkolwiek zakresie fal radio-

wych. A mimo to jest tu pobojowisko i te wraki. To przecie˙z nie s ˛

a zabawki. Ten sprz˛et

jest wytworem bardzo zaawansowanej techniki. Nie jest złudzeniem. To solidny metal,

który został rozerwany przez co´s jeszcze pot˛e˙zniejszego. Nadal nie widz˛e na korpusie

˙zadnych symboli ani znaków identyfikacyjnych. Spróbuj˛e wej´s´c do ´srodka. Z miejsca,

w którym stoj˛e, nie dostrzegam wprawdzie ˙zadnego włazu, ale jest tam z boku wyrwa,

w której zmie´sciłby si˛e z powodzeniem łazik. Id˛e tam. W ´srodku mog ˛

a by´c jakie´s do-

kumenty, a na urz ˛

adzeniach kontrolnych jakie´s napisy.

Nagle Hartig przystan ˛

ał. Zamarł w bezruchu i uchwycił r˛ek ˛

a poszarpany brzeg wy-

rwy. Wydało mu si˛e, ˙ze co´s usłyszał. Ostro˙znym ruchem podniósł poziom sygnału ze-

wn˛etrznego mikrofonu. Jedynym, co go dobiegło, był jednak tylko odgłos wiatru wy-

j ˛

acego pomi˛edzy metalowymi szcz ˛

atkami. Nic wi˛ecej. Nadsłuchiwał przez chwil˛e, po

czym wzruszył ramionami i odwrócił si˛e, aby wej´s´c przez wyrw˛e do wn˛etrza maszyny.

Z przera˙zaj ˛

ac ˛

a gwałtowno´sci ˛

a spomi˛edzy metalowych szcz ˛

atków rozbrzmiał echem

odległy mechaniczny zgrzyt. Hartig obrócił si˛e i przycupn ˛

ał wysuwaj ˛

ac do przodu ka-

rabin gotowy do strzału.

— Co´s si˛e tam porusza. Jeszcze tego nie widz˛e. . . ale słysz˛e wyra´znie. Wł ˛

aczyłem

zewn˛etrzny mikrofon w obwód, ˙zeby odbierany przez niego d´zwi˛ek nagrywał si˛e takie.

Staje si˛e coraz dono´sniejszy, to chyba koła, g ˛

asienice, . . . skrzypi ˛

a, zgrzytaj ˛

a. Pojazd. . .

Jest!

Ze zgrzytem metalu spomi˛edzy zniszczonych maszyn wyłonił si˛e nieznany pojazd.

Mniejszy od pozostałych miał nie wi˛ecej ni˙z pi˛e´c jardów długo´sci — sun ˛

ał do przodu

z zapieraj ˛

ac ˛

a dech w piersiach szybko´sci ˛

a. Był czarny i wygl ˛

adał złowrogo. Hartig pod-

niósł wy˙zej karabin, ale kiedy zobaczył jak pojazd skr˛eca przy´spieszaj ˛

ac, zdj ˛

ał palec ze

spustu.

— Kieruje si˛e w stron˛e mojego l ˛

adownika! Pewnie namierzył go, kiedy l ˛

adowałem.

Za pomoc ˛

a promieniowania, radaru, nie wiem. Wł ˛

aczam urz ˛

adzenie do zdalnego stero-

wania, aby przygotowa´c pokładowe urz ˛

adzenia obronne. Gdy tylko ten pojazd znajdzie

si˛e w ich zasi˛egu, zostanie zmieciony z powierzchni ziemi. . . Teraz!

Jedna po drugiej rozległy si˛e detonacje, kiedy szybkostrzelne działka pokładowe

pluły ´smiertelnym ogniem. Ziemia zatrz˛esła si˛e, w powietrze wyleciały odłamki skał

i wzbiły si˛e kł˛eby dymu. Działka zamarły, lecz kiedy tylko pojazd wyłonił si˛e z kł˛ebów

pyłu, na nowo rozpocz˛eły kanonad˛e. Pojazd był zupełnie nietkni˛ety.

— Ten pojazd jest szybki i wytrzymały, ale główne działa poradz ˛

a sobie z nim. . .

Nagle ziemi ˛

a wstrz ˛

asn˛eła pot˛e˙zniejsza od poprzednich eksplozja, która szcz˛ekiem

odbiła si˛e od otaczaj ˛

acych Hartiga metalowych ´scian, wywołuj ˛

ac deszcz rdzawego pyłu.

Wyjrzał na zewn ˛

atrz, zamarł w bezruchu i zacz ˛

ał mówi´c matowym głosem:

— Mój l ˛

adownik wyleciał w powietrze. Wystarczył jeden strzał z tego cholerne-

go pojazdu, a nasze działka nawet go nie drasn˛eły. Teraz skr˛eca w moim kierunku.

Na pewno namierzył wysyłane przeze mnie sygnały radiowe, promieniowanie cieplne

lub co´s jeszcze innego. Teraz ju˙z nie ma sensu wył ˛

aczanie radiostacji. Sunie prosto

na mnie. Strzelam do niego, ale bez skutku. Nie widz˛e ˙zadnych okien ani wzierników.

Jego załoga musi korzysta´c z przeka´zników telewizyjnych. Próbuj˛e strzela´c do wyst˛e-

pów znajduj ˛

acych si˛e z przodu pojazdu. To mog ˛

a by´c detektory albo co. . . Nawet nie

zwolnił. . .

Odgłos eksplozji przerwał dalszy przekaz. Anteny kr ˛

a˙z ˛

acego wokół planety statku

zacz˛eły automatycznie poszukiwa´c utraconego sygnału. Bez skutku. Wtedy, zgodnie

z programem, centrum kontroli sprawdziło inne kanały. Nic. Z typow ˛

a dla automatów

nieust˛epliwo´sci ˛

a zacz˛eło od pocz ˛

atku, lecz nie wykryło nic poza promieniowaniem at-

mosferycznym. Po godzinie spróbowało raz jeszcze i powtarzało to nast˛epnie co sze´s´c-

dziesi ˛

at minut przez cał ˛

a dob˛e. Kiedy ta cz˛e´s´c programu została zako´nczona, zgod-

nie z instrukcj ˛

a wł ˛

aczyło radiostacj˛e nad´swietln ˛

a i wysłało cał ˛

a relacj˛e otrzyman ˛

a od

zwiadowcy z powierzchni planety. Wypełniwszy sw ˛

a powinno´s´c, wył ˛

aczyło wszystkie

obwody prócz czuwaj ˛

acych i zamarło w niesko´nczenie cierpliwym oczekiwaniu na na-

st˛epn ˛

a instrukcj˛e.

Zapach ´Smierci

— Co to? Co´s złego? — zapytała Lea.

W miejscu, w którym jej ciało stykało si˛e z Brionem, poczuła jego nagłe napi˛ecie.

Le˙zeli obok siebie w gł˛ebokiej koi całkowicie zrelaksowani i patrzyli przez bulaj na

usian ˛

a gwiazdami kosmiczn ˛

a przestrze´n. Czuła, ˙ze jego pot˛e˙zne rami˛e obejmuj ˛

ace jej

drobne ciało wyra´znie zesztywniało.

— Nic takiego. Spójrz tylko na te kolory. . .

— Posłuchaj, kochana bryło mi˛e´sni, mo˙ze jeste´s najlepszym zapa´snikiem w Galak-

tyce, ale jeste´s za to najgorszym kłamc ˛

a. Co´s si˛e stało. Co´s, o czym nie wiem.

Brion wahał si˛e przez chwil˛e, po czym powiedział:

— Jest tu kto´s. Niedaleko. Kto´s, kogo przedtem nie było. Ten kto´s zwiastuje kłopoty.

— Wierz˛e w twoje zdolno´sci empatyczne. Widziałam, jak si˛e sprawdzały i wiem, ˙ze

potrafisz wyczu´c stany emocjonalne innych ludzi. Ale teraz jeste´s daleko w przestrzeni

kosmicznej, w drodze pomi˛edzy dwiema gwiazdami oddalonymi od siebie o całe lata

´swietlne, sk ˛

ad wi˛ec tu nowy człowiek na pokładzie. . . — urwała i spojrzała nagle na

zewn ˛

atrz, na gwiazdy. — Oczywi´scie, wahadłowiec. To pewnie jakie´s spotkanie, a nie

rutynowa korekta kursu. Czy˙zby tam był jaki´s inny statek nad´swietlny? Kto´s b˛edzie si˛e

przesiadał. . .

— On nie leci. . . on ju˙z przyleciał. Jest ju˙z na pokładzie. Idzie prosto do nas. Nie

podoba mi si˛e to wszystko. Nie podoba mi si˛e ten facet. . . ani ta wiadomo´s´c, z któr ˛

przybywa.

Jednym płynnym ruchem Brion zerwał si˛e na nogi, odwrócił si˛e do tyłu i zacisn ˛

ał

pi˛e´sci. Mimo i˙z miał ponad metr osiemdziesi ˛

at wzrostu i wa˙zył blisko sto trzydzie´sci

pi˛e´c kilogramów, poruszał si˛e zwinnie jak kot. Lea spojrzała na wyprostowan ˛

a posta´c

i prawie poczuła wypełniaj ˛

ace j ˛

a napi˛ecie.

— Nie mo˙zesz mie´c pewno´sci — powiedziała cicho. — Niew ˛

atpliwie masz racj˛e,

kto´s przybył na statek Ale nie musi to wcale oznacza´c, ˙ze ma jakikolwiek zwi ˛

azek

z nami. . .

— Jeden martwy człowiek, by´c mo˙ze nawet dwóch. Ten, który si˛e zbli˙za, sam cuch-

nie ´smierci ˛

a. Ju˙z tu jest.

Lea westchn˛eła gł˛eboko, kiedy usłyszała za sob ˛

a otwieraj ˛

ace si˛e drzwi do kajuty.

Z l˛ekiem spojrzała przez rami˛e, nie wiedz ˛

ac, czego oczekiwa´c. Słycha´c było odgłos

delikatnego szurni˛ecia nog ˛

a, po którym nast ˛

apił głuchy stukot. I znowu: szurni˛ecie,

stukot. Coraz bli˙zej i gło´sniej. Zaraz potem w drzwiach ukazał si˛e m˛e˙zczyzna. Zawahał

si˛e i rozejrzał na boki, mrugaj ˛

ac, jak gdyby miał kłopoty ze wzrokiem.

Lea musiała zdoby´c si˛e na niemały wysiłek, aby ukry´c uczucie wstr˛etu, którego na

jego widok doznała, a tak˙ze aby nie odwraca´c wzroku. Jedyne oko m˛e˙zczyzny spojrza-

ło powoli za ni ˛

a, na Briona. Kiedy go dojrzał, ponownie ruszył do przodu, powłócz ˛

wykr˛econ ˛

a dziwnie stop ˛

a i stawiaj ˛

ac ci˛e˙zko kul˛e przy ka˙zdym kroku. Zapewne ta sama

siła, która okaleczyła jego nogi, oderwała mu równie˙z fragment prawej połowy twarzy.

Nowa skóra, która wyrosła w tamtym miejscu, była jasnoró˙zowa. Pusty oczodół zakry-

wała opaska. Nie miał tak˙ze prawej r˛eki. W jej miejscu znajdowała si˛e przeszczepiona

do obojczyka jej miniatura, która dopiero po roku osi ˛

agnie normaln ˛

a wielko´s´c. Teraz

była jeszcze niedu˙za, przypominała z wygl ˛

adu r˛ek˛e dziecka — miała około trzydziestu

centymetrów długo´sci — i zwisała bezwładnie. Przybyły poczłapał bli˙zej do masywnej

postaci Briona.

— Nazywam si˛e Carver

— przedstawił si˛e. — Przybyłem tu, aby si˛e z tob ˛

a zoba-

czy´c, Brandd.

— Wiem. — Napi˛ecie opu´sciło teraz ciało Briona równie szybko jak nim owładn˛e-

ło. — Usi ˛

ad´z i odpocznij.

Lea nie mogła powstrzyma´c si˛e od odsuni˛ecia na bok, kiedy Carver westchn ˛

awszy

gł˛eboko opadł na koj˛e tu˙z przy niej. Słyszała jego ci˛e˙zki oddech i widziała kropelki potu

na skórze, kiedy grzebał w kieszeni, szukaj ˛

ac kapsułki, któr ˛

a nast˛epnie wło˙zył do ust.

Spojrzał na dziewczyn˛e i skin ˛

ał głow ˛

— Doktor Lea Morees — powiedział. — Pani tak˙ze potrzebuj˛e.

Carver (ang.) — rze´zbiarz (przyp. tłum.).

— Culrel? — zapytał Brion.

Carver przytakn ˛

ał.

— Cultural Relationships Foundation

. Rozumiem, ˙ze pracowali´scie ju˙z kiedy´s z na-

mi?

— Owszem. To był nagły wypadek. . .

— Ka˙zdy wypadek jest nagły. Stało si˛e co´s bardzo wa˙znego i wysłano mnie, abym

spotkał si˛e wła´snie z wami.

— Dlaczego z nami? Dopiero co wrócili´smy z zadupia, jakim była planeta Dis.

Lea tylko co wyzdrowiała. Obiecano nam, ˙ze b˛edziemy mieli troch˛e odpoczynku przed

nast˛epn ˛

a akcj ˛

a. Zgodzili´smy si˛e pracowa´c dalej dla waszych ludzi, ale nie ju˙z teraz. . .

— Powiedziałem wam. . . To nagła sprawa — głos Carvera był chrapliwy. Wcisn ˛

ał

zdrow ˛

a r˛ek˛e mi˛edzy kolana, aby powstrzyma´c dr˙zenie. Był to ból lub przem˛eczenie albo

obie te rzeczy na raz i starał si˛e im nie podda´c. — Wła´snie, jak zapewne dostrzegacie,

wróciłem z innej tego typu nagłej akcji. Je´sli to polepszy wam samopoczucie, powiem,

Fundacja Zwi ˛

azków Kulturowych (przyp. tłum.).

˙ze wiem, co si˛e wam przytrafiło na Dis i ˙ze w zwi ˛

azku z tym zaproponowałem nawet, ˙ze

sam przeprowadz˛e t˛e robot˛e. Wy´smiali mnie. Dla mnie nie było to wcale takie ´smieszne.

No jak, zgadzacie si˛e? — Odwrócił si˛e, aby spojrze´c Brionowi w twarz.

— Nie mo˙zesz nalega´c na Le˛e, nie teraz. Zajm˛e si˛e tym sam.

Carver sprzeciwił si˛e ruchem głowy.

— Musicie działa´c razem, jako zespół. Rozkazy w tej sprawie s ˛

a wyra´zne. Jednako-

we zdolno´sci, synergiczny zwi ˛

azek. . .

— Polec˛e z Brionem — powiedziała Lea. — Czuj˛e si˛e ju˙z znacznie lepiej. Zanim

dotrzemy na miejsce b˛ed˛e w pełni sił.

— Miło to słysze´c. Jak zapewne wiecie, jeste´smy organizacj ˛

a całkowicie dobrowol-

n ˛

a — Carver zignorował drwi ˛

ace prychni˛ecie Briona i wygrzebał z kieszeni płaskie pla-

stikowe pudełko. — Nie s ˛

adz˛e, aby´scie nie wiedzieli, i˙z prawie wszystkie nasze akcje

dotycz ˛

a kultur, które prze˙zywaj ˛

a kłopoty, społecze´nstw zamieszkuj ˛

acych planety, które

zostały odci˛ete od głównego nurtu ludzkich kontaktów przez tysi ˛

ace lat. Nie zajmujemy

si˛e z zasady odkrywaniem planet na nowo, to zadanie Zwiadu Planetarnego. Oni lec ˛

zawsze pierwsi, potem przekazuj ˛

a nam zgromadzone informacje. To twarda jednostka.

Słu˙zyłem tam cztery lata, dopiero potem przeszedłem do Fundacji. — U´smiechn ˛

ał si˛e

ironicznie. — My´slałem, ˙ze ta nowa robota b˛edzie łatwiejsza. Zwiad Planetarny ma

jednak jakie´s problemy i zwrócił si˛e do nas o pomoc. Czy jeste´scie gotowi ju˙z teraz

zapozna´c si˛e z tymi nagraniami?

— Przynios˛e odtwarzacz z mojej kabiny — powiedział Brion.

Carver skin ˛

ał oci˛e˙zale głow ˛

a, zbyt zm˛eczony, aby mówi´c.

— Zamówi´c ci co´s? — zapytała Lea, kiedy Brion wyszedł z kajuty.

— Tak, ch˛etnie jakiego´s drinka. Popij˛e nim pigułk˛e. . . za kilka minut poczuj˛e si˛e

lepiej. Ale bez alkoholu, na razie nie mog˛e.

Czuła jego spojrzenie na sobie, kiedy dzwoniła do centrali pasa˙zerskiej i przeka-

zywała zamówienie komputerowi. Kiedy odło˙zyła słuchawk˛e, odwróciła si˛e szybko

w stron˛e go´scia.

— No i jak oceniasz to, co widzisz?

— Przepraszam. Nie chciałem si˛e gapi´c. Czytałem o tobie w rejestrze. Nigdy jeszcze

nie spotkałem nikogo z Ziemi.

— A czego si˛e spodziewałe´s? Dwóch głów?

— Powiedziałem przepraszam! Przed opuszczeniem rodzinnej planety i ruszeniem

w Kosmos s ˛

adziłem, ˙ze cała ta opowie´s´c o Ziemi to jeden z mitów religijnych. . .

— No i teraz widzisz, ˙ze jeste´smy z prawdziwego, niedo˙zywionego ciała i krwi. Je-

ste´smy niedojadaj ˛

acymi mieszka´ncami przeludnionej i zu˙zytej planety. Przypuszczam,

˙ze powiedziałby´s, ˙ze mamy to, na co zasłu˙zyli´smy.

— Nie. No, mo˙ze w jednej kwestii, nie wi˛ecej. Jestem przekonany, ˙ze Imperium

Ziemskie ponosi win˛e za brak umiaru w wielu sprawach. Mam tu na my´sli to wszystko,

o czym mo˙zna przeczyta´c w podr˛ecznikach szkolnych. Nikt w to nie w ˛

atpi. Ale to ju˙z

historia, staro˙zytno´s´c sprzed wielu tysi˛ecy lat. To, co ma teraz dla mnie wi˛eksze zna-

czenie, to przyszło´s´c wszystkich tych planet, które znalazły si˛e w izolacji po Upadku.

Kiedy zobaczyłem na własne oczy, jaki los spotkał niektóre z nich, zdałem sobie spraw˛e

z tego, jaki brutalny mógłby sta´c si˛e wszech ´swiat. Ludzko´s´c z zasady przynale˙zy do

Ziemi. Osobi´scie mo˙zecie czu´c si˛e gorsi, poniewa˙z przeludnienie i ograniczone zapasy

surowców spowodowały ogólne zmniejszenie si˛e waszych ciał. Tak czy inaczej, nale˙zy-

cie do Ziemi i jeste´scie jej wytworem. Wielu w´sród nas jest wi˛ekszych i silniejszych od

was, ale jest to jedynie skutek konieczno´sci przystosowania si˛e do okrutnych i brutal-

nych ´swiatów. Przyzwyczaiłem si˛e ju˙z do tego i traktuj˛e nawet jako norm˛e. Kiedy ciebie

zobaczyłem, uzmysłowiłem sobie jednak, ˙ze dom rodzinny ludzko´sci nadal istnieje —

u´smiechn ˛

ał si˛e. — Mo˙ze wyda ci si˛e to ´smieszne, ale na twój widok doznałem uczucia

zadowolenia i ulgi. Poczułem si˛e jak dziecko, które odnalazło dawno utraconych ro-

dziców. Obawiam si˛e, ˙ze te słowa nie oddaj ˛

a dobrze tego, co czuj˛e. To tak jak powrót

do domu z dalekiej podró˙zy. Widziałem, w jaki sposób ludzko´s´c zaadaptowała si˛e do

wielu planet. Spotkanie ciebie to jakby w pewnym sensie wchłoni˛ecie koj ˛

acej szczypty

wiedzy. Nasz dom nadal tam jest Ciesz˛e si˛e, ˙ze ci˛e spotkałem.

— Wierz˛e ci, Carver — u´smiechn˛eła si˛e. — Musz˛e przyzna´c, ˙ze ja tak˙ze zaczynam

ci˛e lubi´c. Cho´c musz˛e równie˙z doda´c, ˙ze twój wygl ˛

ad nie nale˙zy do najprzyjemniej-

szych.

Za´smiał si˛e i odchylił do tyłu, popijaj ˛

ac małymi łykami zimnego drinka, który został

automatycznie dostarczony na stół.

— Daj mi rok, a nie poznasz mnie!

— Nie w ˛

atpi˛e, ˙ze tak b˛edzie. Jestem biologiem, egzobiologiem, wi˛ec teoretycz-

nie wiem, jakie efekty mo˙zna osi ˛

agn ˛

a´c na drodze odrostu. Jestem pewna, ˙ze za jaki´s

czas b˛edziesz jak nowo narodzony. Ale to tylko teoria i jak dot ˛

ad nie widziałam tego

w praktyce. My, Ziemianie, nie jeste´smy zamo˙zni, wi˛ec mało kogo z nas sta´c na tak

kompleksow ˛

a rekonstrukcj˛e jak twoja.

— To jedna z niewielu korzy´sci, jakie daje ta praca. Odtwarzaj ˛

a człowieka bez

wzgl˛edu na to, jak mocno jest pokiereszowany. Za kilka miesi˛ecy pod t ˛

a opask ˛

a b˛e-

d˛e miał nowe oko.

— Miło to słysze´c. Ale szczerze mówi ˛

ac, wolałabym osobi´scie unikn ˛

a´c wszystkich

korzy´sci zwi ˛

azanych z tego typu rekonstrukcj ˛

a, je´sli nie masz nic przeciwko temu.

— Pozostaje mi zatem ˙zyczy´c ci szcz˛e´scia. Trudno zreszt ˛

a si˛e z tob ˛

a nie zgodzi´c.

Obydwoje spojrzeli na Briona, który wrócił z odtwarzaczem. Wzi ˛

ał kaset˛e z na-

graniem i wsun ˛

ał do pojemnika. Kiedy zaja´sniał ekran, razem z Le ˛

a pochylił si˛e do

przodu. Carver słuchał nagrania popijaj ˛

ac zimny płyn ze szklanki. Słyszał je ju˙z wiele

razy i przedrzemał pocz ˛

atek. Ockn ˛

ał si˛e dopiero pod koniec. Głos Hartiga był spokojny

i precyzyjny. Mimo, i˙z wiedział, ˙ze czeka go niechybna ´smier´c, nie przerywał swo-

jej relacji. Chciał ułatwi´c działanie swoim nast˛epcom. Lea była wyra´znie przera˙zona,

kiedy nagranie dobiegło ko´nca i ekran zgasł, natomiast beznami˛etna twarz Briona nie

wyra˙zała ˙zadnych uczu´c.

— I chcecie, aby´smy udali si˛e na t˛e planet˛e, Selm-II? — zwrócił si˛e do Carvera.

Ten przytakn ˛

ał. — Dlaczego? To wygl ˛

ada bardziej na robot˛e dla wojska. Nie lepiej

byłoby wysła´c tam co´s wi˛ekszego, dobrze uzbrojonego, co potrafiłoby zadba´c o swoje

bezpiecze´nstwo?

— Nie. To jest wła´snie to, czego nie chcemy. Do´swiadczenie wykazało, ˙ze zbrojna

interwencja nigdy nie przynosi spodziewanych rezultatów. Wojna niszczy. Nam potrze-

ba przede wszystkim wiedzy, informacji. Musimy dowiedzie´c si˛e, co si˛e dzieje na tej

planecie. Potrzebujemy utalentowanych ludzi, takich jak wy. Dis była zapewne pierw-

szym waszym przydziałem, czym´s, w co zostali´scie wci ˛

agni˛eci mimo swej woli. Ale

powiodło si˛e wam nadzwyczajnie i osi ˛

agn˛eli´scie to, co według specjalistów było nie-

mo˙zliwe. Chcemy, aby´scie wykorzystali swoje zdolno´sci i w tej sprawie. Nie przecz˛e,

˙ze to mo˙ze by´c bardzo niebezpieczne, ale ta robota musi zosta´c wykonana.

— Nie planowałam ˙zy´c wiecznie — powiedziała Lea i zamówiła kilka mocnych

drinków. Jej nonszalancja nie zwiodła Briona.

— Polec˛e tam sam — powiedział. — Lepiej sobie poradz˛e w pojedynk˛e.

— Och nie, nie mo˙zesz, ty wielka bezmózgowa bryło mi˛e´sni! Nie jeste´s dostatecznie

bystry, abym mogła pu´sci´c ci˛e samego. Polec˛e z tob ˛

a albo nie polecisz w ogóle. Spróbuj

lecie´c sam, a zastrzel˛e ci˛e. Po co maj ˛

a wie´z´c ci˛e taki szmat drogi, je´sli i tak masz zgin ˛

a´c.

Brion u´smiechn ˛

ał si˛e, słysz ˛

ac te słowa.

— Twoje współczucie i wyrozumiało´s´c s ˛

a niezwykle wzruszaj ˛

ace. Zgadzam si˛e.

Twoje argumenty przekonały mnie, ˙ze najlepiej b˛edzie, je´sli polecimy tam razem.

— ´Swietnie! — złapała szklank˛e, gdy tylko ta ukazała si˛e w wylocie podajnika

i poci ˛

agn˛eła du˙zy łyk. — Jaki ma by´c nasz nast˛epny krok, Carver?

— Trudny: Musicie przekona´c kapitana statku, aby zmienił kurs i skierował si˛e na

Selm-II. Na orbicie b˛edzie czekał na nas statek operacyjny.

— Mo˙ze by´c z tym jaki´s problem? — zapytał Brion.

— Widz˛e, ˙ze nigdy nie miałe´s do czynienia z kapitanem liniowca dalekiego zasi˛egu.

Wszyscy oni s ˛

a bardzo apodyktyczni. I podczas lotu sami decyduj ˛

a o wszystkim. Nie

mo˙zemy zmusza´c go do zmiany kursu. Mo˙zemy go jedynie przekonywa´c.

— Przekonam go — powiedział Brion. — Podj˛eli´smy si˛e tej roboty i ˙zaden pilot-

czyna nie b˛edzie stał nam na drodze!

Desperacki plan

Kapitan MLuta mógłby mie´c wiele przezwisk, ale nigdy, w naj´smielszych nawet

wyobra˙zeniach, nie s ˛

adził, by nazwano go pilotczyn ˛

a. Stał twarz ˛

a w twarz z Brionem

Branddem. Spogl ˛

adali na siebie gro´znie. Obaj byli m˛e˙zczyznami rosłymi, krzepkimi

i wysokimi. . . przy czym kapitan był nawet nieco wy˙zszy. Był tak samo umi˛e´sniony

jak Brion. . . i równie wojowniczy. Byli bardzo podobni do siebie, z jednym wyj ˛

atkiem:

skóra Briona miała kolor opalenizny, kapitana za´s gł˛ebokiej czerni.

— Odpowied´z brzmi nie — powiedział kapitan MLuta chłodno, a w głosie jego

wyczuwało si˛e rosn ˛

ac ˛

a zło´s´c. Prosz˛e opu´sci´c mój mostek!

— Chyba pan mnie dobrze nie zrozumiał, kapitanie. To była moja nieformalna pro´s-

ba.

— W porz ˛

adku. Pa´nska nieformalna pro´sba została odrzucona!

— Jeszcze nie powiedziałem, dlaczego si˛e z ni ˛

a do pana zwróciłem. . .

— I nie b˛edzie pan miał okazji, dopóki b˛ed˛e miał tu co´s do powiedzenia. A b˛ed˛e

miał. Jestem kapitanem tego statku. Mam załog˛e, pasa˙zerów i ładunek, za który odpo-

wiadam. A tak˙ze rozkład lotu. To jest dla mnie najwa˙zniejsze. Ze wszystkiego. Ju˙z i tak

wasi ludzie zakłócili lot, aby umo˙zliwi´c panu spotkanie z tym człowiekiem. Zgodziłem

si˛e na to, poniewa˙z poinformowano mnie, ˙ze to nagły wypadek. Teraz ju˙z po wszystkim.

Wyjdzie pan sam, czy mam pana wyrzuci´c?

— Prosz˛e spróbowa´c.

Głos Briona był cichy, prawie jak szept. Jego pi˛e´sci byty jednak zaci´sni˛ete, a mi˛e´snie

napi˛ete, kiedy patrzył gniewnie na kapitana, który odwzajemniał jego spojrzenie. Carver

ruszył do przodu ku´stykaj ˛

ac i z trudem wcisn ˛

ał si˛e mi˛edzy nich.

— To zaszło ju˙z za daleko — powiedział. — Zmuszony jestem interweniowa´c, za-

nim b˛edzie za pó´zno. Brandd, prosz˛e i´s´c do doktor Morees. Natychmiast.

Brion wzi ˛

ał gł˛eboki oddech i rozlu´znił mi˛e´snie. Carver miał racj˛e, niemniej Brion

˙załował, ˙ze kapitan nie spróbował i nie dał mu szansy rozstrzygni˛ecia sprawy. Obró-

cił si˛e na pi˛ecie i podszedł do Lei, która siedziała w pobli˙zu na przymocowanym do

´sciany fotelu. Gdy tylko Brion i kapitan zostali rozdzieleni, Carver si˛egn ˛

ał zdrow ˛

a r˛e-

k ˛

a do bocznej kieszeni i wyj ˛

ał z niej kartk˛e papieru, rzucił na ni ˛

a przelotne spojrzenie

i schował j ˛

a z powrotem.

— Mieli´smy nadziej˛e, ˙ze zgodzi si˛e pan z własnej woli, kapitanie MLuta. Teraz,

dobrowolnie czy nie, pomo˙ze nam pan.

— Oficer wachtowy — powiedział kapitan do mikrofonu na kołnierzu. — Natych-

miast na mostek z trzema lud´zmi. Uzbrojonymi!

— Prosz˛e zaraz odwoła´c ten rozkaz — powiedział Carver zdenerwowany. — Prosz˛e

za pomoc ˛

a radiostacji nad´swietlnej skontaktowa´c si˛e ze swoj ˛

a baz ˛

a. Niech pan poprosi

o Kod Dp-L.

Kapitan odwrócił si˛e gwałtownie i pochylił nad kalek ˛

— Sk ˛

ad pan ma ten kod? — rzucił ostro. — Kim pan jest?

— ˙

Zadnych dalszych pyta´n, je´sli łaska. Niech pan poł ˛

aczy si˛e z nimi i powie, ˙ze

nazywam si˛e Carver. Prosz˛e im powiedzie´c, ˙ze jestem tu z panem.

Kapitan nie odpowiedział, ale wszyscy troje usłyszeli, jak odwołuje wezwanie

o zbrojne wsparcie.

— Co to za czary? — zapytał Brion, kiedy Carver opadł ci˛e˙zko na fotel obok

— To kopniak, a nie czary. Roodepoort, rodzinna planeta kapitana, nale˙zy do tych,

które wiele zawdzi˛eczaj ˛

a Fundacji. By´c mo˙ze jej mieszka´ncy nie wiedz ˛

a o tym, ale rz ˛

wie. Płac ˛

a nam co roku całkowicie dobrowolnie du˙ze datki.

Brion pokiwał głow ˛

— To znaczy, ˙ze Roodepoort jest jedn ˛

a z tych planet, którym pomogli´smy w prze-

szło´sci wybrn ˛

a´c z kłopotów?

— Zgadza si˛e. Dlatego zawsze mo˙zemy prosi´c ich o pomoc, bez wzgl˛edu na jej

rozmiary. Tego rodzaju długi odbieramy tylko w nagłych wypadkach. Szef ich agencji

kosmicznej został poinformowany o mojej obecno´sci tutaj i miał oczekiwa´c na wiado-

mo´sci ode mnie. Jest bardzo zaj˛ety i nie s ˛

adz˛e, aby był zadowolony z zawracania mu

głowy t ˛

a spraw ˛

a. Kapitan b˛edzie z nami współpracował bez wzgl˛edu na to, czy b˛edzie

mu si˛e to podobało, czy nie.

Nie musieli długo czeka´c. Kapitan wrócił na mostek i stan ˛

ał przed Carverem. Wida´c

było, ˙ze gotuje si˛e wewn˛etrznie, ale Carvera nie wzruszało to w najmniejszym stopniu.

— Kim pan jest, panie Carver? Kim pan jest, ˙ze mo˙ze pan wydawa´c takie rozkazy?

— Skoro ma pan ju˙z rozkazy, nie wystarcza to panu?

— Nie. Zgodnie z kosmicznym prawem tylko ja mog˛e wydawa´c rozkazy na tym

statku. Teraz prawo to zostało złamane. Mój autorytet został podwa˙zony. A je´sli nie

zastosuj˛e si˛e do tych instrukcji?

— Mo˙ze pan to zrobi´c. Ale kiedy wróci pan do swojego portu, b˛edzie miał pan

niemało kłopotów.

— Kłopotów? — u´smiechn ˛

ał si˛e gorzko kapitan. — Pójd˛e na zielon ˛

a trawk˛e. B˛ed˛e

sko´nczony.

— Zatem zna pan cen˛e za swoj ˛

a ciekawo´s´c. Prosz˛e mi wierzy´c, kapitanie, nie chc˛e,

aby miał pan kłopoty z mojego powodu. Ta zmiana kursu jest spraw ˛

a niezwykłej wagi.

Powiem panu tyle, ile mog˛e. To akcja Fundacji. Kiedy wróci pan do domu, mo˙ze pan

zapyta´c swoich przeło˙zonych, ludzi, którzy wydali panu ten rozkaz, o co chodzi. Do

nich nale˙zy decyzja o tym, co powinien pan wiedzie´c. Mog˛e jedynie doda´c, ˙ze ta zmiana

kursu nie jest bezcelowa. Wła´snie zgin˛eli ludzie i bez w ˛

atpienia w przyszło´sci zginie ich

jeszcze wi˛ecej. Czy to wystarczy, aby zaspokoi´c pa´nsk ˛

a ciekawo´s´c?

Kapitan uderzył zaci´sni˛et ˛

a pi˛e´sci ˛

a w otwart ˛

a dło´n drugiej r˛eki.

— Nie — powiedział. — Nie zaspokaja! Ale widz˛e, ˙ze na razie b˛edzie musiało mi

wystarczy´c. Zrobimy ten przystanek, ale nigdy wi˛ecej nie chc˛e was widzie´c na pokła-

dzie mojego statku. Nie chc˛e, aby przytrafiło mi si˛e to po raz drugi!

— Uszanujemy pa´nsk ˛

a wol˛e, kapitanie. Naprawd˛e bardzo mi przykro, ˙ze tym razem

musiało to przybra´c taki obrót.

— ˙

Zegnam panów. Zostaniecie powiadomieni o przesiadce.

— Nie zyskałe´s tu przyjaciela — powiedziała Lea, kiedy drzwi zatrzasn˛eły si˛e za

nimi.

Carver wzruszył jedynie ramionami. Był zbyt zm˛eczony, aby rozwodzi´c si˛e nad tym.

— Wracam do mojej kajuty — powiedział. — Przył ˛

acz˛e si˛e do was, kiedy nadejdzie

pora przesiadki.

Cała przyjemno´s´c, jak ˛

a sprawiała Lei i Brionowi ta podró˙z, prysła bezpowrotnie.

Obejrzeli ponownie zapis relacji Hartiga, a nast˛epnie przesłuchali go jeszcze kilka ra-

zy, a˙z w ko´ncu dokładnie go zapami˛etali. Brion ´cwiczył w sali gimnastycznej statku

nie´swiadomy tego, ˙ze jego zdolno´s´c podnoszenia ci˛e˙zarów i doskonała kondycja wp˛e-

dziły w kompleksy tamtejszego instruktora. Lea próbowała odpocz ˛

a´c i odzyska´c siły.

Nie miała poj˛ecia, co spotka ich na Selm-II, niemniej nie w ˛

atpiła, ˙ze b˛edzie tam nad-

zwyczaj niebezpiecznie. Czekanie stawało si˛e niezno´sne i gdy w ko´ncu nadeszła pora

przesiadki, przyj˛eli to z ulg ˛

a. Podczas samych przenosin ze statku, kapitana nie było

nigdzie w pobli˙zu.

— I co dalej? — zapytał Brion, kiedy cała trójka wyszła z wahadłowca wewn ˛

atrz

ogromnej ´sluzy powietrznej statku flagowego Fundacji.

— To zale˙zy całkowicie od was — powiedział Carver. — To wasz przydział. Teraz

wy decydujecie.

— Gdzie jeste´smy?

— Na orbicie wokół Selm-II.

— Chc˛e j ˛

a zobaczy´c.

— Na dolnym pokładzie jest kabina obserwacyjna. T˛edy, prosz˛e. Wezw˛e tam do-

wódc˛e akcji.

Był to du˙zy i szybki statek Min˛eli automaty sklepowe i wn˛eki magazynowe i za-

trzymali si˛e na wprost przesuwaj ˛

acych si˛e automatycznie platform d´zwigowych zapeł-

nionych ogromnymi ładunkami. W kabinie obserwacyjnej, do której wkrótce dotarli,

nie było nikogo. Stan˛eli na przezroczystej podłodze i spojrzeli w dół. Pod nimi znaj-

dowała si˛e bł˛ekitna kula planety, w połowie pogr ˛

a˙zona w cieniu, w połowie o´swietlona

jaskrawym ´swiatłem rodzimej gwiazdy Selm, sło´nca tego samotnego ´swiata.

— St ˛

ad wygl ˛

ada jak ka˙zda inna planeta. Co było przyczyn ˛

a; ˙ze si˛e ni ˛

a zaintereso-

wano? — spytał Brion.

— Wszystko zacz˛eło si˛e od rutynowego badania. Podczas normalnego kompute-

rowego przeszukiwania danych sprzed Upadku odkryto list˛e transportów wysyłanych

na ró˙zne planety nale˙z ˛

ace do dawnego Imperium Ziemskiego. Wi˛ekszo´s´c z nich była

nam znana, ale kilka było oczywi´scie nowych. Ich współrz˛edne przekazano do Fundacji

w celu nawi ˛

azania kontaktu i identyfikacji. Poniewa˙z obserwacja z orbity nie wykazała

istnienia tam miast ani osad, planeta miała by´c zbadana na ko´ncu. Nie stwierdzono takie

obecno´sci fał radiowych na ˙zadnym zakresie.

— Zatem nie ma tam ludzi ani ˙zadnych oznak cywilizacji. . . poza kilkoma ogrom-

nymi pobojowiskami?

— Tak. . . — powiedział Carver — i to nas wła´snie zaintrygowało. To militarne

złomowisko, w pobli˙zu którego wyl ˛

adowali Marcill i Hartig, było najwi˛ekszym, jakie

dot ˛

ad odkryto. A jest ich sporo.

— Sprz˛et wojenny. . . bez ˙zołnierzy. Gdzie s ˛

a ci wszyscy ludzie? Pod ziemi ˛

— By´c mo˙ze. To wła´snie b˛edziesz musiał stwierdzi´c, kiedy tam bezpiecznie wyl ˛

dujesz. Sama planeta wygl ˛

ada do´s´c atrakcyjnie. Te białe czapy, które tam wida´c, to lód

i ´snieg. Jest tam oczywi´scie sporo wody. S ˛

a wyspy i archipelagi, a tak˙ze jeden du˙zy kon-

tynent. O, tam. Po cz˛e´sci panuje teraz na nim noc. Ma w przybli˙zeniu kształt du˙zej misy

otoczonej ła´ncuchami gór. W jego ´srodku znajduj ˛

a si˛e trawiaste równiny i poro´sni˛ete

lasami wzgórza. Mnóstwo jezior, wliczaj ˛

ac w to jedno du˙ze, prawie na ´srodku. Od nie-

go odbijaj ˛

a si˛e te promienie słoneczne. To prawdziwy ´sródl ˛

adowy ocean. Dostaniesz

szczegółowe dane na ten temat

— Jaki jest tam klimat?

— Znakomity. Przynajmniej na równinach otaczaj ˛

acych to gigantyczne jezioro.

W górach jest nieco zimniej, ale na mniejszych wysoko´sciach jest ciepło i przyjemnie.

— W porz ˛

adku. Pierwsz ˛

a rzecz ˛

a, której potrzebujemy, to ´srodek transportu. Co jest

do dyspozycji?

— Tym zajmie si˛e dowódca akcji. Proponuj˛e, by´scie wci˛eli jeden z l ˛

adowników. To

s ˛

a dobrze wyposa˙zone statki, o stosunkowo du˙zej mocy, w których jest dosy´c miejsca

na niezb˛edny sprz˛et dodatkowy. S ˛

a te˙z dobrze uzbrojone. Technicy zadbaj ˛

a ju˙z o to, aby

znalazł si˛e na nich najnowszy sprz˛et bojowy i urz ˛

adzenia obronne.

Brion uniósł wysoko brwi słysz ˛

ac te słowa.

— Działka niewiele pomogły Hartigowi, o ile mi wiadomo.

— To do´swiadczenie mo˙ze nam pomóc.

— Nie szafuj tak beztrosko słowem my — powiedziała Lea — o ile nie zamierzasz

lecie´c z nami.

— Przepraszam. Mo˙zecie otrzyma´c wszelk ˛

a bro´n, jak ˛

a zechcecie. Zarówno r˛eczn ˛

jak i pokładow ˛

a. Wybór sprz˛etu nale˙zy do was.

— Mog˛e dosta´c list˛e sprz˛etu, jakim dysponujecie? — zapytał Brion.

— Ja si˛e tym zajm˛e — powiedział czyj´s głos.

Odwrócili si˛e i zobaczyli szczupłego, siwowłosego m˛e˙zczyzn˛e, który wszedł niezau-

wa˙zenie podczas ich rozmowy. Rzucił jakie´s polecenie do mikrofonu przymocowanego

do pasa przeka´znika, spojrzał na nich i dodał:

— Jestem Klart, wasz dowódca akcji. Do mnie nale˙zy udzielanie rad, a takie do-

pilnowanie, aby´scie dostali to, czego chcecie i czego potrzebujecie. Spójrz na tamten

ekran, znajdziesz tam spis wszystkiego, czym dysponujemy.

Spis sprz˛etu był długi i szczegółowy. Brion przegl ˛

adał go razem z siedz ˛

ac ˛

a obok

Le ˛

a, dotykaj ˛

ac ekranu w miejscach, gdzie pojawiały si˛e te pozycje, które ich intereso-

wały. Z wolna zacz ˛

ał pi˛etrzy´c si˛e obok stos wydruków. Gdy sko´nczyli, Brion zwa˙zył je

w dłoni i rzucił przelotne spojrzenie na planet˛e pod sob ˛

— Podj ˛

ałem decyzj˛e — rzekł. — I mam nadziej˛e, ˙ze Lea zgodzi si˛e ze mn ˛

a. L ˛

downik zostanie wyposa˙zony we wszystkie najpot˛e˙zniejsze bronie, jakie tylko s ˛

a tu

dost˛epne. Zabierzemy tak˙ze wszelki mo˙zliwy sprz˛et, jaki mo˙ze przyda´c si˛e nam na tej

planecie. Kiedy zostaniemy w to wszystko zaopatrzeni, wyl ˛

aduj˛e na niej sam, bez ˙zad-

nych urz ˛

adze´n, bez niczego, co by posiadało cokolwiek metalowego. Nawet z gołymi

r˛ekami, je´sli zajdzie taka potrzeba. Nie uwa˙zasz, Lea, ˙ze w tych warunkach b˛edzie to

najrozs ˛

adniejsze?

Jej niema, wyra˙zaj ˛

aca przera˙zenie twarz była jedyn ˛

a odpowiedzi ˛

Dzie ´n przed akcj ˛

— Zaraz przygotuj˛e spis propozycji — powiedział Klart, wprowadzaj ˛

ac seri˛e pole-

ce´n do swojego osobistego terminalu. Spokój, jaki zachowywał ´swiadczył wyra´znie, ˙ze

˙zadne zachowanie najbardziej nawet oryginalnego agenta nie było w stanie go zasko-

czy´c.

Lea jednak nie podzielała tego spokoju.

— Brionie Brandd, ka˙zdy, kto mówi co´s takiego, musi by´c stukni˛ety. Carver, dopil-

nuj, aby go natychmiast zamkni˛eto!

— Lea ma racj˛e — przytakn ˛

ał Carver. — Nie mo˙zesz porusza´c si˛e nieuzbrojony na

tak ´smiertelnie niebezpiecznej planecie. To byłoby samobójstwo.

— Czy˙zby? Czy te wszystkie urz ˛

adzenia i całe to uzbrojenie pomogło tym dwóm

ludziom przede mn ˛

a? Marcill znikn ˛

ał po prostu bez ´sladu. . . Mamy jednak na szcz˛e-

´scie wyobra˙zenie, co si˛e z nim stało. I wiemy dokładnie, co tamten wóz bojowy zrobił

z Hartigiem. Mam nadziej˛e, ˙ze nie b˛edziecie mieli nic przeciwko temu, ˙ze nie pójd˛e ich

´sladem. My´sl˛e o przetrwaniu, a nie o samobójstwie. Zanim si˛e wypowiecie, chciałbym,

aby´scie rozwa˙zyli dwa drobne fakty. Pami˛etacie, jak zgin ˛

ał Hartig? Tamten wóz bojo-

wy jechał prosto na niego przechwytuj ˛

ac i namierzaj ˛

ac wysyłane przez niego sygnały

radiowe lub lokalizuj ˛

ac jego bro´n. Wykrył go i zniszczył. Nie myl˛e si˛e?

— Jak na razie, nie — powiedziała Lea. — Czy to pierwszy fakt?

— Tak. Hartig został namierzony i zniszczony. Fakt drugi to zwierz˛eta. Przypo-

minacie sobie, ˙ze Hartig dostrzegł je i opisał zaraz po wyl ˛

adowaniu. Biegły w oddali,

skacz ˛

ac.

— No i jaki wniosek wynika z tych dwóch informacji? zapytał Carver.

— To oczywiste — powiedziała do niego Lea. — Zwierz˛eta były ˙zywe i mimo

to nie były atakowane przez sprz˛et bojowy. Hartig natomiast został zabity. ˙

Zeby wi˛ec

tam przetrwa´c, trzeba zachowywa´c si˛e jak zwierz˛e i zbada´c sytuacj˛e poruszaj ˛

ac si˛e na

własnych nogach.

— To szale´nstwo — j˛ekn ˛

ał Carver. — Nie mog˛e na to pozwoli´c.

— Nie mo˙zesz mi zabroni´c. Twoja odpowiedzialno´s´c sko´nczyła si˛e w momencie

dostarczenia nas tutaj. Teraz ja kieruj˛e t ˛

a akcj ˛

a. Lea pozostanie na orbicie. Wyl ˛

aduj˛e

sam.

— Cofam, co powiedziałam — odezwała si˛e Lea. To rozs ˛

adny plan. W sam raz dla

Zwyci˛ezcy Twenties. — Dostrzegła nieme pytanie na twarzy Carvera i za´smiała si˛e. —

Wida´c, ˙ze niezbyt dokładnie ci˛e poinformowali, skoro nie wiesz, ˙ze Brion jest ´swiatowej

sławy bohaterem. Jego rodzinna planeta, jedna z najbardziej niesprzyjaj ˛

acych ludziom

w Galaktyce, organizuje co roku zawody fizyczno-umysłowe. Dwadzie´scia ró˙znych

konkurencji, od szermierki, poprzez pisanie wierszy, podnoszenie ci˛e˙zarów, po szachy.

To z pewno´sci ˛

a najbardziej wycie´nczaj ˛

ace zmagania, jakie kiedykolwiek organizowano,

wyczerpuj ˛

acy pokaz zdolno´sci zarówno fizycznych, jak i intelektualnych. Zapytaj Brio-

na o szczegóły, a dowiesz si˛e, ˙ze jest to nieprawdopodobne wydarzenie sportowe, które

po całym roku zmaga´n wylania jednego jedynego Zwyci˛ezc˛e. Potrafisz wyobrazi´c so-

bie całoroczne zawody sportowe, w których uczestnicz ˛

a wszyscy mieszka´ncy planety?

Pomy´sl wi˛ec, kim musi by´c ten Zwyci˛ezca! Je´sli nie starczy ci wyobra´zni, to popatrz na

Briona. On jest jednym z tych Zwyci˛ezców. Bez wzgl˛edu na to, co wywołuje trudno´sci

na Selm-II, jest bardzo prawdopodobne, ˙ze Brion potrafi je pokona´c. I zwyci˛e˙zy´c.

Carver podczłapał do fotela i opadł na´n ci˛e˙zko, upuszczaj ˛

ac kul˛e, która spadła na

podłog˛e.

— Wierz˛e ci — powiedział. — Ale to niczego nie zmienia. Jak powiedzieli´scie

jednak, od tej chwili odpowiedzialno´s´c za wszystko, co si˛e wydarzy, spada na was.

Masz racj˛e, ja jestem ju˙z poza t ˛

a spraw ˛

a. Jedyne, co mog˛e teraz zrobi´c, to ˙zyczy´c wam

szcz˛e´scia. Klart dopilnuje, ˙zeby´scie otrzymali wszystko, co mo˙ze wam by´c potrzebne.

— Oto spis propozycji — powiedział Klart, odrywaj ˛

ac kartk˛e papieru z drukarki

i wr˛eczaj ˛

ac im.

Lea chwyciła j ˛

a pierwsza, zanim Brion zd ˛

a˙zył wyci ˛

agn ˛

a´c r˛ek˛e.

— Poniewa˙z ja b˛ed˛e kr ˛

a˙zy´c na orbicie w l ˛

adowniku podczas twojego pobytu na

powierzchni planety, zaj˛ecie si˛e Wyposa˙zeniem nale˙zy do mnie. Id´z po´cwiczy´c pompki

lub we´z troch˛e anabolików. Zrób po prostu to, co zawsze robisz przed walk ˛

a, a ja zajm˛e

si˛e spraw ˛

— Zazwyczaj odpoczywam — odparł Brion. — Przygotowuj˛e si˛e psychicznie na

to, co mnie czeka.

— No to id´z i odpocznij. Przed zło˙zeniem zamówienia dam ci ostateczn ˛

a list˛e do

akceptacji.

— Nie musisz tego robi´c. Zostawiam ten kłopot tobie i ekspertom. Po prostu przypil-

nuj, ˙zeby wszystko było w komplecie. B˛ed˛e wprawdzie potrzebował troch˛e specjalnego

sprz˛etu, ale tym zajm˛e si˛e sam. Teraz potrzebuj˛e jedynie szczegółowej kopii raportu

zwiadu planetarnego. I miejsca, w którym mógłbym zapozna´c si˛e z nim w spokoju.

— Macie przydzielone kajuty — powiedział do niego Klart. — W terminalu znaj-

dziesz potrzebne informacje.

— ´Swietnie. Jak szybko otrzymamy sprz˛et?

— Za dwie, maksimum trzy godziny.

— My potrzebujemy dziesi˛eciu godzin. Chc˛e si˛e najpierw przespa´c — ponownie

spojrzał na odległ ˛

a Planet˛e. — Gdy tylko odpoczniemy i zostaniemy wyposa˙zeni, b˛e-

d˛e chciał wsi ˛

a´s´c do naszego l ˛

adownika i zej´s´c na ni˙zsz ˛

a orbit˛e, aby przyjrze´c si˛e po-

wierzchni planety z mniejszej odległo´sci. Chciałbym wiedzie´c dokładnie, jakiego ro-

dzaju zwierz˛eta widział Hartig.

Brion spał gł˛ebokim snem, lecz gdy Lea otworzyła drzwi, natychmiast si˛e obudził.

Zawahała si˛e i zamrugała nieprzywykłymi do ciemno´sci oczami.

— Wejd´z — zawołał do niej. — Zaraz zapal˛e ´swiatło.

— Zawsze ´spisz w ubraniu? — zapytała. — I w butach?

— To nazywa si˛e wchodzeniem w rol˛e. — Wzi ˛

ał du˙z ˛

a szklank˛e wody z podajnika

i wypił. — B˛ed˛e ˙zył w tym ubraniu przez kilka dni. Moje ciało i mój refleks b˛ed ˛

a moj ˛

główn ˛

a broni ˛

a. Zabior˛e ze sob ˛

a tak˙ze nó˙z. Przemy´slałem to dokładnie i uwa˙zam, ˙ze

jego warto´s´c w obronie jest warta ryzyka, jakie si˛e z tym wi ˛

a˙ze.

— Jaki nó˙z. . . i jakie ryzyko? Nie rozumiem.

— Nó˙z wykonany z minerału. B˛edzie jedynym wyj ˛

atkiem, jedyn ˛

a rzecz ˛

a cz˛e´sciowo

nienaturalnego pochodzenia. To ubranie jest wykonane z naturalnych włókien, a guziki

z ko´sci. Buty zrobione s ˛

a ze zwierz˛ecej skóry i sklejone. Nie mam na sobie nic z metalu

ani ze sztucznych włókien.

— Nawet plomb w z˛ebach? — zapytała, u´smiechaj ˛

ac si˛e.

— Nawet. — Brion był niezwykle powa˙zny. — Wszystkie metalowe wypełnie-

nia zostały usuni˛ete i zast ˛

apione ceramicznymi. Im bardziej b˛ed˛e przypominał zwykłe

zwierz˛e, tym bardziej b˛ed˛e bezpieczny. Z tego wła´snie powodu ten nó˙z jest ´swiado-

mym ryzykiem, jakie podejmuj˛e. — Obrócił si˛e, aby mogła zobaczy´c skórzan ˛

a pochw˛e

zawieszon ˛

a z boku na pasie. Wyj ˛

ał z niej długi, przezroczysty przedmiot i dał jej do

obejrzenia.

— Wygl ˛

ada jak szkło. Czy to wła´snie to?

Zaprzeczył ruchem głowy.

— Nie, to plastal. Specjalna posta´c krzemu, która przypomina pod pewnymi wzgl˛e-

dami szkło, lecz jest od niego stukrotnie wytrzymalsza, poniewa˙z jej cz ˛

asteczki zostały

tak uporz ˛

adkowane, aby powstał jeden du˙zy kryształ. Jest praktycznie niełamliwy, a je-

go ostrze nigdy si˛e nie t˛epi. Poniewa˙z jest to krzem, powinien by´c traktowany jako

piasek przez ka˙zdy detektor. Dlatego wła´snie decyduj˛e si˛e na ryzyko zabrania go ze

sob ˛

Lea patrzyła w milczeniu, jak Brion chowa ostro˙znie swój nó˙z, wygina palce w łuk

i przeci ˛

aga si˛e jak kot. Widziała mi˛e´snie poruszaj ˛

ace si˛e pod ubraniem — była ´swiado-

ma drzemi ˛

acej w nim siły, która była czym´s wi˛ecej ni˙z tylko sił ˛

a fizyczn ˛

— Czuj˛e, ˙ze mo˙ze ci si˛e uda´c — powiedziała. — W ˛

atpi˛e, aby ktokolwiek inny mógł

tego dokona´c, przynajmniej nie w tej Galaktyce. Oczywi´scie nadal uwa˙zam, ˙ze jest to

szalone przedsi˛ewzi˛ecie, ale zgadzam si˛e, ˙ze daje ono najwi˛eksze szanse ustalenia, co

dzieje si˛e tam w dole.

Jego ruchy były niezwykle szybkie. Ci ˛

agle jeszcze nie mogła si˛e do tego przyzwy-

czai´c. Obj ˛

ał j ˛

a, zanim zauwa˙zyła, ˙ze si˛e poruszył. Siła jego ramion wywoływała wra˙ze-

nie, ˙ze pod warstw ˛

a ciała znajduje si˛e stal. Pocałował j ˛

a szybko i cofn ˛

ał si˛e.

— Dzi˛ekuj˛e. Z twoim zrozumieniem i wiar ˛

a jestem teraz lepiej przygotowany do

Wypełnienia tego zadania. Do roboty zatem.

Ich odlotowi nie towarzyszyła ˙zadna ceremonia. Podczas gdy Lea sprawdzała wy-

kaz ładunku, Brion rozmawiał z pierwszym oficerem nawigacyjnym, który nast˛epnie

obliczył dla nich i wprowadził do komputera pokładowego l ˛

adownika parametry kilku

orbit. Kiedy wszystkie przygotowania dobiegły ko´nca i wszystko jeszcze raz spraw-

dzono, zamkn˛eli luk. Po otrzymaniu od nich sygnału gotowo´sci, komputer uruchomił

program, który odł ˛

aczył ich od statku-matki i zapocz ˛

atkował swobodne spadanie. Dy-

sze manewrowe obróciły l ˛

adownik. Nast˛epnie wł ˛

aczyły si˛e główne silniki, które miały

dostarczy´c ich na planowan ˛

a orbit˛e. Selm-II rosła z ka˙zd ˛

a chwil ˛

a na ekranie.

— Jeste´s przestraszona — powiedział Brion, przykrywaj ˛

ac swoj ˛

a mocn ˛

a r˛ek ˛

a jej

drobn ˛

a, zimn ˛

a dło´n.

— Nie trzeba zdolno´sci empatycznych, aby to stwierdzi´c — powiedziała dr˙z ˛

acym

głosem przysuwaj ˛

ac si˛e do niego. — To zadanie mo˙ze wygl ˛

ada prosto na papierze, ale

im bli˙zej jeste´smy tej planety bez powrotu, tym bardziej staj˛e si˛e niespokojna. Dwóch

´swietnych facetów, fachowców od nawi ˛

azywania kontaktów, zostało tam zabitych. To

samo mo˙ze równie dobrze przytrafi´c si˛e nam.

— Nie s ˛

adz˛e. Jeste´smy znacznie lepiej od nich przygotowani. I to wła´snie dzi˛eki

ich po´swi˛eceniu, które dostarczyło nam informacji niezb˛ednych do przetrwania. Ale te-

raz nie pora na te rozwa˙zania. Musisz si˛e odpr˛e˙zy´c i oszcz˛edza´c siły na pó´zniej, kiedy

b˛ed ˛

a potrzebne. Teraz trzeba zej´s´c na odpowiednio nisk ˛

a orbit˛e i obejrze´c szczegóło-

wo powierzchni˛e, potem poszukamy miejsca do l ˛

adowania. Do tego czasu nic nam nie

grozi.

Nagle wł ˛

aczył si˛e komputer zadaj ˛

ac kłam jego słowom.

— Obserwuj˛e jaki´s pojazd atmosferyczny. Trajektoria jego lotu przebiega pod nami.

Pokaza´c na ekranie?

— Tak.

Na ekranie ukazała si˛e male´nka kropeczka, która poruszała si˛e powoli z lewej strony

na praw ˛

— Powi˛eksz obraz.

Ruchoma kropka zacz˛eła rosn ˛

a´c, przybieraj ˛

ac posta´c metalicznej strzały z odchylo-

nymi do tyłu skrzydłami.

— Z jak ˛

a leci pr˛edko´sci ˛

a? — zapytał Brion. W odpowiedzi na ekranie ukazały si˛e

dane, które gło´sno odczytał — 2,6 Macha. To samolot nadd´zwi˛ekowy, produkt wysoko

rozwini˛etej technologicznie kultury. Przy tej pr˛edko´sci ma. ograniczony zapas paliwa.

Je´sli uda nam si˛e ´sledzi´c jego lot do ko´nca, b˛edziemy mogli zobaczy´c, gdzie wyl ˛

adu-

je. . .

— I przy okazji zyska´c szans˛e odkrycia, co si˛e dzieje na tej planecie — doko´nczyła

za niego Lea.

— Tak jest.

Obserwowany samolot przechylił si˛e na jeden bok i gwałtownie zanurkował. W tej

samej chwili odezwał si˛e komputer.

— Widoczny na ekranie samolot wysyła cyfrowy sygnał radiowy. Nagrywam go.

Obraz samolotu na ekranie znikn ˛

ał nagle w płomieniach wybuchu.

— Co wywołało t˛e eksplozj˛e? — zapytał Brion.

— Rakieta ziemia-powietrze. Namierzyłem j ˛

a tu˙z przed eksplozj ˛

Brion pokiwał ponuro głow ˛

— Samolot musiał wykry´c j ˛

a tak˙ze i dlatego wła´snie próbował wykona´c ten manewr.

— A ten przekaz radiowy. . . czy jest mo˙zliwe, ˙ze wysłała go jego załoga?

— Oczywi´scie! Je´sli to był samolot zwiadowczy, to był tam zapewne w jakim´s celu.

Kiedy odpalono do niego rakiet˛e, próbował wykona´c unik przekazuj ˛

ac jednocze´snie in-

formacje do swojej bazy. I je´sli si˛e nie myl˛e. . . wła´snie nadchodzi odpowied´z. — Brion

wskazał na niewielki obiekt, który ukazał si˛e nagle na ekranie. Rakieta balistyczna. Naj-

prawdopodobniej jest skierowana na t˛e wyrzutni˛e rakiet. — Ta wojna wci ˛

a˙z tam trwa.

Tak wi˛ec znamy ju˙z dwa miejsca, których lepiej unika´c.

— Cel rakiety balistycznej, to znaczy miejsce, w którym wła´snie doszło do tej efek-

townej eksplozji i miejsce, z którego j ˛

a wystrzelono?

— Zgadza si˛e. Dopóki nie wiemy co si˛e dzieje na tej planecie, lepiej trzyma´c si˛e jak

najdalej od miejsc, w których toczy si˛e wojna. Spróbujmy mo˙ze teraz odszuka´c zwie-

rz˛eta, które widział Hartig. My´sl˛e, ˙ze nie popełnimy bł˛edu, przypuszczaj ˛

ac, ˙ze unikaj ˛

one miejsc walk i ruchomego sprz˛etu. Uciekły, kiedy wyl ˛

adował statek Hartiga, tote˙z

prawdopodobnie trzymaj ˛

a si˛e z dala od wszelkich urz ˛

adze´n.

Na wschodnim brzegu gigantycznego jeziora, nazwanego przez nich Jeziorem Cen-

tralnym, znale´zli miejsce, którego szukali. Cała trawiasta równina, ci ˛

agn ˛

aca si˛e od pod-

nó˙za gór do brzegu jeziora, upstrzona była ruchomymi kropkami. Ustawiony na maksy-

malne zbli˙zenie teleskop elektronowy pozwalał stwierdzi´c, ˙ze były to jakie´s trawo˙zerne

zwierz˛eta. Poło˙zenie tego stada, jak równie˙z pozostałych zwierz ˛

at pas ˛

acych si˛e wzdłu˙z

brzegu, zostało zarejestrowane. Były tam tak˙ze drapie˙zniki. Domy´slili si˛e tego, kiedy

zauwa˙zyli uciekaj ˛

ac ˛

a w panice grup˛e zwierz ˛

at ´sciganych przez wi˛ekszych i szybszych

prze´sladowców. W czasie tej obserwacji nie dostrzegli najmniejszego ´sladu jakiejkol-

wiek cywilizacji.

— To jest miejsce, w którym chciałbym spa´s´c — powiedział Brion. — Na tej rów-

ninie, gdzie pas ˛

a si˛e te wszystkie stada.

— Co masz na my´sli mówi ˛

ac spa´s´c? Czy˙zby´s nie zamierzał l ˛

adowa´c w l ˛

adowniku?

— Nie. To ostatnia rzecz, jak ˛

a chciałbym zrobi´c. Widziała´s, co si˛e stało z samolo-

tem. Nie chc˛e, aby nas namierzono i pocz˛estowano rakiet ˛

a. Musimy obliczy´c trajektori˛e

balistyczn ˛

a, która zapewni nam wej´scie w atmosfer˛e we wła´sciwym miejscu.

— Nie b˛edzie ci˛e bolało, kiedy b˛edziesz płon ˛

ał tr ˛

ac o powietrze podczas spadania?

Brion u´smiechn ˛

ał si˛e.

— Doceniam twoj ˛

a trosk˛e. B˛ed˛e miał na sobie grawitator, który zmniejszy pr˛edko´s´c

spadania. Usun ˛

ałem ponadto wszystkie zb˛edne metalowe cz˛e´sci z kombinezonu ci´snie-

niowego. Nawet butl˛e z tlenem zamieniłem na plastikow ˛

a. Istnieje niewielkie prawdo-

podobie´nstwo, ˙ze zostan˛e wykryty przez radar naziemny, zwłaszcza ˙ze miejsce, które

wybrali´smy, jest chyba wolne od tego typu urz ˛

adze´n. Jak tylko wyl ˛

aduj˛e, pozb˛ed˛e si˛e

grawitatora razem z całym wyposa˙zeniem kosmicznym.

— Zostaniesz sam, zdany tylko na siebie!

— Dlaczego? B˛ed˛e przecie˙z w kontakcie z tob ˛

— Jak to? Czy˙zby´s wymy´slił, plastikowe radio? — zamierzony ˙zart nie wyszedł jej,

gdy˙z w jej głosie wyczuwało si˛e zmartwienie.

— Mam zamiar u˙zywa´c tego — powiedział Brion wyci ˛

agaj ˛

ac z przytwierdzonej do

boku torby wst˛eg˛e kolorowego materiału. — Wymy´sliłem prosty kod. Kiedy rozło˙z˛e te

wst˛egi na ziemi, b˛edziesz je mogła bez trudu dostrzec z orbity. Zaraz po wyl ˛

adowaniu,

jak tylko si˛e przeja´sni, przeka˙z˛e ci wiadomo´s´c. W czasie przemieszczania si˛e b˛ed˛e ci je

przekazywał regularnie, ˙zeby´s wiedziała na bie˙z ˛

aco, co si˛e dzieje.

— Ale to niebezpieczne. . .

— Wszystko w tej operacji jest niebezpieczne. Niestety, innego sposobu nie ma. —

Odwrócił si˛e na powrót w stron˛e ekranu i przyjrzawszy mu si˛e dokładnie, stukn ˛

ał we´n

palcem w pewnym miejscu. — Tu chc˛e wyl ˛

adowa´c. Niedaleko miejsca, w którym rów-

nina styka si˛e ze wzgórzami. Pobliski las posłu˙zy mi za kryjówk˛e. Je´sli wystartuj˛e we

wła´sciwym momencie, zaczn˛e spada´c w nocy i na ziemi znajd˛e si˛e o brzasku. Najpierw

urz ˛

adz˛e sobie kryjówk˛e, a nast˛epnie przyst ˛

api˛e do obserwacji. Je´sli te zwierz˛eta oka˙z ˛

si˛e tym, na co wygl ˛

adaj ˛

a, to znaczy dzikimi, prostymi formami ˙zycia, b˛ed˛e mógł przej´s´c

do kolejnego etapu obserwacji.

— Co ma nim by´c?

— Zbli˙zenie si˛e do jednego z rejonów walki. . .

— Nie mo˙zesz!

— Przykro mi, ale to konieczne. Od stada dzikich zwierz ˛

at niewiele mo˙zna si˛e do-

wiedzie´c na temat sprz˛etu bojowego. Najbli˙zsze wraki znajduj ˛

a si˛e w odległo´sci około

stu pi˛e´cdziesi˛eciu kilometrów od zaplanowanego miejsca mojego l ˛

adowania. To zaled-

wie dwa, trzy dni marszu. Codziennie b˛ed˛e przekazywał podczas marszu wiadomo´sci,

zaczynaj ˛

ac ka˙zd ˛

a od znaku X ta regularna forma nie wyst˛epuje normalnie w przyrodzie,

dzi˛eki czemu skaner komputera b˛edzie mógł j ˛

a łatwo zlokalizowa´c i ustawi´c si˛e na niej.

Teraz zamierzam si˛e troch˛e przespa´c. Obud´z mnie, prosz˛e, na godzin˛e przed odlotem.

Powierzchnia Selm-II gin˛eła w mroku, kiedy Brion wchodził do ´sluzy powietrznej.

Wszystko, czego b˛edzie potrzebował po wyl ˛

adowaniu, zostało szczelnie zapakowane

w plastikowej torbie w kształcie rury, któr ˛

a przerzucił sobie przez plecy. Korpus gra-

witatora spoczywał swobodnie na jego masywnych barkach, solidnie przytwierdzony

do jego ciała pasami. Lea patrzyła, jak po raz ostatni sprawdza uprz ˛

a˙z opinaj ˛

ac ˛

a jego

kombinezon ci´snieniowy. Dłonie miała zaci´sni˛ete tak mocno, ˙ze a˙z zbielały jej knyk-

cie. Spojrzał na ni ˛

a i pomachał jej r˛ek ˛

a, ale kiedy szykował si˛e do odej´scia, zbli˙zyła si˛e

do niego i zapukała w przedni ˛

a szyb˛e hełmu. Brion odemkn ˛

ał j ˛

a i uniósł do góry. Jego

twarz wyra˙zała w takim stopniu spokój, jak jej własne oblicze odbijało zdenerwowanie.

— Słucham? — rzucił.

Przez chwil˛e milczała. Jedynym d´zwi˛ekiem, jaki si˛e rozlegał, był syk powietrza

dobiegaj ˛

acy z otworu wlotowego hełmu. Potem wspi˛eła si˛e na palce i pochyliwszy si˛e

do przodu, pocałowała go mocno w usta.

— Chciałam tylko ˙zyczy´c ci powodzenia. Zobaczymy si˛e wkrótce?

— Oczywi´scie — u´smiechał si˛e, kiedy zamykał przedni ˛

a szyb˛e hełmu.

Wszedł do ´sluzy i zamkn ˛

ał za sob ˛

a wewn˛etrzne wrota. Znajduj ˛

acy si˛e obok nich

wska´znik zapłon ˛

ał czerwonym ´swiatłem, kiedy otworzyły si˛e drzwi zewn˛etrzne. Czekał

długie minuty wpatruj ˛

ac si˛e w kosmiczn ˛

a pustk˛e do chwili, kiedy komputer dał mu

znak, ˙ze nadszedł wła´sciwy moment. Jak tylko na tablicy kontrolnej zapaliło si˛e zielone

´swiatło, wypchn ˛

ał si˛e do przodu, na zewn ˛

atrz statku.

Lea usiadła przed ekranem monitora i obserwowała jego spadaj ˛

ace ciało widoczne

dzi˛eki blaskowi wydzielanemu przez silniki hamuj ˛

ace a˙z do chwili, kiedy oddaliło si˛e

na tyle, ˙ze znikn˛eło jej z pola widzenia.

Z gołymi r˛ekami do piekła

Brion mkn ˛

ał w dół, prosto w otchła´n nocy. Swobodnie spadaj ˛

ac nie czuł w ogóle

ruchu, mimo i˙z doskonale wiedział, ˙ze jego pr˛edko´s´c stale ro´snie. Co wi˛ecej, wydawało

mu si˛e, ˙ze tkwi nieruchomo w miejscu, zupełnie sam, otoczony gwiazdami, z ciemn ˛

tarcz ˛

a pogr ˛

a˙zonej w nocy planety nad sob ˛

a. Sam glob otoczony był koron ˛

a ´swiatła po-

wstał ˛

a z załamanych przez atmosfer˛e promieni słonecznych. W miejscu gdzie zaczyna-

ło wschodzi´c sło´nce, była ona ja´sniejsza. Mimo wyra´znego braku poczucia ruchu Brion

wiedział, ˙ze spada w dół po starannie wyznaczonym łuku w ´sci´sle okre´slone miejsce

na powierzchni. Poruszał si˛e na spotkanie wschodu sło´nca. Zainstalowany w spoczywa-

j ˛

acym na jego plecach grawitatorze komputer odliczał sekundy pozostałe do momentu

l ˛

adowania. Od czasu do czasu czuł lekkie szarpni˛ecia uprz˛e˙zy, w chwilach kiedy szyb-

ko´s´c jego spadania była zmniejszana za pomoc ˛

a silników hamuj ˛

acych w celu dostoso-

wywania jej do zaplanowanej.

Tylko lata treningu pozwoliły mu zachowa´c spokój, powstrzyma´c napieraj ˛

acy

strach, który mógłby spowodowa´c niewła´sciw ˛

a reakcj˛e jego ciała i wydzielenie adre-

naliny, kr ˛

a˙z ˛

acej bezcelowo po jego naczyniach krwiono´snych. Czas na działanie b˛edzie

po l ˛

adowaniu. Teraz była pora na rozmy´slanie. Pogr ˛

a˙zywszy si˛e spokojnie w odpr˛e˙za-

j ˛

acym stanie pół´swiadomo´sci, pozwolił swojemu ciału swobodnie spada´c, nie zwa˙zaj ˛

na łagodne szarpni˛ecia uprz˛e˙zy, które przeszły niebawem w stały naci ˛

ag. Pierwsze cz ˛

steczki g˛estniej ˛

acej atmosfery zacz˛eły trze´c o jego kombinezon. Opadanie trwało.

Nagle, kiedy nad horyzontem zacz˛eło wznosi´c si˛e sło´nce, w oczy za´swieciło mu

jasne ´swiatło. Poruszył si˛e i rozlu´znił mi˛e´snie. Zaraz b˛edzie po wszystkim. Mimo i˙z

na tej wysoko´sci był ju˙z wschód sło´nca, w dole na powierzchni planety wci ˛

a˙z panowa-

ła noc. W pewnej chwili wszechobecna szaro´s´c pochłon˛eła ´swiatło słoneczne. Wleciał

w grub ˛

a warstw˛e chmur. Gdy si˛e z niej wydostał, znalazł si˛e nad pogr ˛

a˙zon ˛

a w półmroku

równin ˛

a. Jak dot ˛

ad nic nie zakłócało opadania. Nigdzie w pobli˙zu nie było ´sladu rakiet

ani samolotów. Ani na chwil˛e nie opuszczała go jednak my´sl, ˙ze w jego wyposa˙zeniu

znajduj ˛

a si˛e łatwo wykrywalne metalowe elementy. Gdyby je tylko namierzono, uka-

załby si˛e na ekranach radarów jako ´swietlna plamka, a w jego kierunku wysłano by

natychmiast rakiety. Nie mógł si˛e doczeka´c, kiedy wreszcie znajdzie si˛e na ziemi i b˛e-

dzie mógł si˛e pozby´c tego zdradzieckiego metalu. Wierc ˛

ac si˛e w uprz˛e˙zy, Brion spojrzał

pomi˛edzy stopami w dół, na mkn ˛

ac ˛

a ku niemu trawiast ˛

a równin˛e. Wiedział, ˙ze spada

za szybko, ale szybko´s´c była jego jedyn ˛

a obron ˛

a. Je´sli gdzie´s tam znajdowały si˛e rada-

ry, musiał by´c widoczny na ich ekranach, co oznaczało, ˙ze powinien spada´c swobodnie

jak najdłu˙zej, czekaj ˛

ac do ostatniej chwili z wł ˛

aczeniem stopu. Wła´snie zbli˙zał si˛e ten

moment. Ziemia była ju˙z blisko, coraz bli˙zej. . . Teraz! Obrót przeł ˛

acznika kontrolnego

sprawił, ˙ze grawitator zahamował gwałtownie, wrzynaj ˛

ac si˛e uprz˛e˙z ˛

a gł˛eboko w jego

uda. W dalszym ci ˛

agu spadał za szybko. . . musiał zwi˛ekszy´c moc. Uprz ˛

a˙z zaskrzypiała

z napr˛e˙zenia. Popu´sci´c. A teraz. . . pełna moc! Uderzył stopami o ziemi˛e z tak ˛

a sił ˛

a, ˙ze

upadł i przekoziołkował kilka razy w wysokiej trawie. Pozbawiony tchu, mógł potem je-

dynie le˙ze´c spokojnie przez kilka długich sekund. Próbował poruszy´c nogami i r˛ekoma,

ale odmówiły mu posłusze´nstwa. Z wielkim trudem pod´zwign ˛

ał si˛e na kolana, po czym

stan ˛

ał w pionowej pozycji na mi˛ekkich jak z waty nogach. Nast˛epnie zrobił wszystko to,

co nie mogło czeka´c. Z wył ˛

aczonymi silnikami i zluzowan ˛

a uprz˛e˙z ˛

a grawitatora spadł

ci˛e˙zko na ziemi˛e. Brion rozpi ˛

ał kombinezon i zdj ˛

ał go z siebie, upewniaj ˛

ac si˛e, czy hełm

oraz butla z tlenem były na swoim miejscu. ´Swietnie, wszystko było w najlepszym po-

rz ˛

adku. Teraz szybko, ale bez po´spiechu. Było wystarczaj ˛

aco jasno, aby mógł widzie´c,

co robi. Otwórz pojemnik przytwierdzony do dolnej cz˛e´sci grawitatora i wyjmij z nie-

go nó˙z i torb˛e, któr ˛

a b˛edziesz nosił ze sob ˛

a. Doskonale, masz ju˙z obie te rzeczy. Teraz

pozb ˛

ad´z si˛e reszty sprz˛etu. Zwi ˛

a˙z go uprz˛e˙z ˛

a. Sprawd´z, czy wszystko zostało nale˙zycie

zabezpieczone. Znakomicie. Nie zapomniałe´s niczego? Nie, wszystko jest w porz ˛

adku.

Brion ustawił przeł ˛

acznik mocy grawitatora na maksimum. Pakunek natychmiast

wyrwał mu si˛e z r˛eki, zwalaj ˛

ac go z nóg I pomkn ˛

ał w gór˛e. Szybko malał w oczach

wznosz ˛

ac si˛e, a po chwili całkowicie znikn ˛

ał z pola widzenia. Zaraz potem ujrzał błysk

´swiatła odbitego od przedniej szyby hełmu, kiedy trafiły w ni ˛

a promienie wschodz ˛

acego

sło´nca. Wkrótce i to znikn˛eło.

Brion odetchn ˛

ał z ulg ˛

a. A wi˛ec dotarł na powierzchni˛e planety i był zdrów i cały.

L ˛

adowanie zako´nczyło si˛e sukcesem, mógł wi˛ec wreszcie uwolni´c swój umysł od my´sli

z nim zwi ˛

azanych. Teraz nadeszła pora, aby przyst ˛

api´c do wła´sciwego zadania.

Schylaj ˛

ac si˛e, aby wyj ˛

a´c nó˙z, Brion obrócił si˛e wolno dookoła. Nie patrz ˛

ac przy-

twierdził pochw˛e do pasa, gdy˙z cała jego uwaga skupiona była na wyłaniaj ˛

acym si˛e

z mroku krajobrazie. Ze wszystkich stron otaczała go wysoka trawa, która zaczynała

szele´sci´c i kołysa´c si˛e w podmuchach porannego wiatru, faluj ˛

ac wokół niego. Nie opo-

dal znajdował si˛e skalisty pagórek, a na zachodnim horyzoncie le´sny zagajnik, za któ-

rym ci ˛

agn˛eły si˛e poro´sni˛ete drzewami góry. Ich wierzchołki sk ˛

apane były w ognistych

promieniach wschodz ˛

acego sło´nca.

Nagłe uwag˛e jego zwrócił niespodziewany ruch. Brion przykucn ˛

ał powoli, z głow ˛

wystaj ˛

ac ˛

a ponad traw ˛

a. Dostrzegł nadchodz ˛

ace od strony jeziora stado zwierz ˛

at. Szły

w jego kierunku skubi ˛

ac po drodze traw˛e. Tkwił nieruchomo w miejscu niczym głaz,

jedynie jego r˛ece osuwały si˛e powoli w dół, kiedy zapinał przewieszon ˛

a przez rami˛e

torb˛e.

Skrzekliwe głosy rozdarły nagle powietrze nad nim. Podniósł głow˛e i ujrzał chmar˛e

ptaków zataczaj ˛

acych kr˛egi w powietrzu niedaleko niego. Nie, to nie były ptaki, ale

co´s w rodzaju lataj ˛

acych gadów. Zamiast piór miały rozci ˛

agni˛et ˛

a pomi˛edzy cienkimi

ko´s´cmi rozpostartych skrzydeł błon˛e. Ich czerwonopomara´nczowa skóra połyskiwała

w promieniach słonecznych, a rozdziawione paszcze błyszczały biel ˛

a ostrych jak igły

z˛ebów. Skrzecz ˛

ac nieprzerwanie obni˙zały lot, a˙z w ko´ncu sfrun˛eły na ziemi˛e, nikn ˛

z pola widzenia w morzu trawy.

Skubi ˛

ace traw˛e zwierz˛eta były ju˙z niedaleko, dzi˛eki czemu Brion mógł si˛e im teraz

przyjrze´c dokładniej. Miały jaszczurowaty wygl ˛

ad. Ich bezwłosa, ciemnobr ˛

azowa skóra

stanowiła doskonały kamufla˙z na spalonej sło´ncem ł ˛

ace. Poruszały si˛e ostro˙znie na dłu-

gich nogach, unosz ˛

ac co chwil˛e łby i rozchylaj ˛

ac chrapy, aby w˛eszy´c zapachy niesione

przez powietrze. W pobli˙zu musz ˛

a by´c drapie˙zniki. . . Brion pomy´slał, ˙ze to te˙z s ˛

a gady.

Stado wyra´znie wyczuło czyj ˛

a´s obecno´s´c. Zwierz˛eta przestały skuba´c traw˛e i za-

marły w bezruchu z szeroko rozwartymi chrapami. Zapewne zbli˙zało si˛e jakie´s inne

zwierz˛e. Chocia˙z wyw˛eszyły jego zapach, nie było go wida´c w g˛estej trawie. Za chwil˛e

na oczach Briona miał si˛e rozegra´c dramat ˙zycia i ´smierci.

Z przera˙zeniem zdał sobie spraw˛e, ˙ze był jednym z wielu widzów, kiedy nagle

uprzytomnił sobie, ˙ze wszystkie zwierz˛eta patrz ˛

a w jego stron˛e. Czy˙zby go zauwa˙zyły?

Kucn ˛

ał ni˙zej, aby znikn ˛

a´c im z oczu, czuj ˛

ac empatycznie emanuj ˛

acy od nich strumie´n

emocji. Strach. Strach, który stłumił wszelkie inne ich odczucia. Jego zdolno´s´c empatii

była uwra˙zliwiona głównie na ludzi, niemniej od czasu do czasu odbierał tak˙ze impulsy

silnych emocji wysyłanych przez zwierz˛eta. Czuł wyra´znie strach tych zwierz ˛

at. . . i co´s

jeszcze, co´s silniejszego. . .

Brion skoczył na równe nogi i wyci ˛

agaj ˛

ac nó˙z z pochwy obrócił si˛e wokół własnej

osi, w por˛e dostrzegaj ˛

ac ciemny kształt p˛edz ˛

acy w jego stron˛e. Piskliwy skrzek wdarł

si˛e do jego uszu. Co´s twardego spadło mu na barki, kiedy nurkował w bok, obróciło go

i obezwładniło jego rami˛e do tego stopnia, ˙ze omal nie wypu´scił no˙za.

Spadło na niego całym ci˛e˙zarem swego ciała. Wtedy zatopił nó˙z w jego gardzie-

li. Z dławionym skrzekiem opadło ci˛e˙zko na ziemi˛e, przygniataj ˛

ac go sob ˛

a. Zadr˙zało

w konwulsji i zamarło w bezruchu. Ciepła ciecz spłyn˛eła na rami˛e Briona. Nie wie-

dział, czy była to jego krew, czy krew zwierz˛ecia. Zaparłszy si˛e stopami o ciało, Brion

oswobodził si˛e i rozejrzał nerwowo wokoło, aby zobaczy´c, czy w pobli˙zu nie ma kom-

panów tego czego´s.

Było samo. Wyprostował si˛e, dysz ˛

ac z wysiłku. Jedyny dostrzegalny ruch pochodził

od stada trawo˙zerców, które oddalało si˛e w pospiesznych podskokach. Spojrzawszy na

swoje r˛ece zobaczył, ˙ze spływa po nich zielona ciecz — zatem nie była to jego krew!

Obok na ziemi le˙zała rozci ˛

agni˛eta nieruchomo martwa bestia. Prawie metrowej dłu-

go´sci g˛esto uz˛ebiona paszcza była otwarta, jak w ziewni˛eciu, a nie widz ˛

ace oczy wpa-

trywały si˛e matowo. Martwy drapie˙znik miał krótkie, zako´nczone szponami przednie

łapy oraz du˙ze i masywne łapy tylne, które umo˙zliwiały mu szybki bieg podczas ataku.

Pomarszczona skóra była c˛etkowana i miała brzydki, br ˛

azowy kolor z odcieniem pur-

pury. Kolor tła, pomy´slał Brion. Maszyna do zabijania. To na pewno jej obawiały si˛e

inne zwierz˛eta.

Poczuł si˛e zm˛eczony. Opadł ci˛e˙zko na martwe ciało i wytarł dłonie z krwi o jego

skór˛e. Wypił łapczywie kilka łyków wody ze swej drewnianej butelki, po czym za-

cz ˛

ał gł˛eboko oddycha´c, czekaj ˛

ac, a˙z odzyska siły. Niezbyt obiecuj ˛

acy pocz ˛

atek zwiadu.

Omal nie został u´smiercony przez pierwsze napotkane zwierz˛e! Na szcz˛e´scie omal. Nó˙z

był ostry i dobrze wywa˙zony, a refleks Briona błyskawiczny jak zawsze. Drugi raz nie

da si˛e ju˙z zaskoczy´c.

Tak czy inaczej, był w ko´ncu na powierzchni planety i w obecnej chwili wzgl˛ednie

bezpieczny. Teraz była pora na nast˛epne posuni˛ecie. Dotychczas troszczył si˛e jedynie

o przetrwanie. Najpierw musiał stara´c si˛e unikn ˛

a´c ataku rakietowego, potem l ˛

adowe-

go sprz˛etu bojowego, co mu si˛e ostatecznie udało. Udało mu si˛e tak˙ze odeprze´c atak

drapie˙znika. Tak wi˛ec pierwsza cz˛e´s´c zadania została wykonana. Nast˛epn ˛

a czynno´sci ˛

przed udaniem si˛e w dalsz ˛

a drog˛e było przekazanie wiadomo´sci o bezpiecznym l ˛

ado-

waniu.

Miejsce, w którym si˛e znajdował, nadawało si˛e do tego celu tak samo jak ka˙zde inne

na tej równinie — znajdowało si˛e dostatecznie daleko od drzew i było dobrze widocz-

ne z orbity. Cz˛e´s´c trawy była zdeptana przez zwierz˛eta, było tego jednak za mało do

rozło˙zenia znaków sygnalizacyjnych. Na szcz˛e´scie nie opodal znajdował si˛e kamienisty

pagórek, wolny od wysokiej trawy. Wszedł na niego i otworzywszy torb˛e, wyci ˛

agn ˛

ał

zwój kolorowych wst˛eg. Mimo, i˙z wiedział, ˙ze nic nie zobaczy, nie mógł si˛e powstrzy-

ma´c od spojrzenia na puste bł˛ekitne niebo. L ˛

adownik kr ˛

a˙zył po orbicie niewidoczny dla

niego, podczas gdy on mógł by´c obserwowany przez Le˛e dzi˛eki elektronicznemu po-

wi˛ekszeniu. U´smiechn ˛

ał si˛e do siebie, machaj ˛

ac szeroko r˛ekoma nad głow ˛

a. Był to gest

zwyci˛estwa i to wprawiło go w lepszy nastrój. Nast˛epnie pochylił si˛e i zacz ˛

ał rozkłada´c

wst˛egi, aby uformowa´c pierwszy znak. Był nim X, którego zadaniem było umo˙zliwienie

komputerowi ustalenie jego pozycji, w przypadku gdyby nie byt w tej chwili obserwo-

wany. Potem rozło˙zył reszt˛e przekazu. Kod, który wymy´slił i zapami˛etał, był prosty.

I oznaczało, ˙ze wyl ˛

adował bezpiecznie (je´sli Lea obserwowała jego spotkanie z dra-

pie˙znym gadem, mogła mie´c w ˛

atpliwo´sci co do jego finału). Stan ˛

ał z boku na chwil˛e,

aby umo˙zliwi´c jego zarejestrowanie, po czym doło˙zył drug ˛

a wst˛eg˛e, zmieniaj ˛

ac I na

T, aby poinformowa´c j ˛

a, ˙ze działa zgodnie z planem i ˙ze wkrótce przeka˙ze kolejny

meldunek. Musiał przydusi´c wst˛egi kamieniami, aby le˙zały płasko, gdy˙z poranny wiatr

wzmagał si˛e, w miar˛e jak sło´nce wznosiło si˛e coraz wy˙zej i coraz bardziej ogrzewało

ziemi˛e. Z wierzchołka pagórka wida´c było wyra´znie cał ˛

a okolic˛e. Skubi ˛

ace traw˛e jasz-

czurki pasły si˛e teraz spokojnie nad brzegiem jeziora. Droga, któr ˛

a musiał przej´s´c chc ˛

dotrze´c do najbli˙zszego pobojowiska była prosta — wystarczyło i´s´c na zachód wzdłu˙z

brzegu jeziora. Prosty spacer, dzi˛eki któremu b˛edzie mógł zbada´c okolic˛e i przyjrze´c si˛e

napotkanym zwierz˛etom. Była ju˙z najwy˙zsza pora, aby rusza´c w drog˛e. Zwin ˛

ał wst˛e-

gi i schował je na powrót do torby, a potem, czuj ˛

ac ciepło promieni słonecznych na

plecach, ruszył na zachód.

W ´srodku dnia zrobił postój na krótki odpoczynek i posiłek. Suszone przez wymra-

˙zanie racje ˙zywno´sciowe miały dostarcza´c mu całej niezb˛ednej energii przez kilka dni,

smakowały jednak jak sucha tektura. Skropił je wod ˛

a, a nast˛epnie potrz ˛

asn ˛

ał butelk ˛

aby zobaczy´c, ile mu jej zostało. Wystarczy na reszt˛e dnia, ale przed zmrokiem b˛edzie

musiał butelk˛e napełni´c. Postanowił zrobi´c to pó´zniej, kiedy dzie´n b˛edzie si˛e zbli˙zał do

ko´nca, a teraz oddali´c si˛e od jeziora i poszuka´c kryjówki na noc mi˛edzy skałami lub

drzewami. Ten samotny drapie˙znik sprawił, ˙ze poczuł respekt dla dzikich zwierz ˛

at za-

mieszkuj ˛

acych t˛e planet˛e. Schował opakowanie po racjach ˙zywno´sciowych oraz butelk˛e

z wod ˛

a do torby, wstał i przeci ˛

agn ˛

ał si˛e.

D´zwi˛ek, który dobiegł nagle do jego uszu, był z pocz ˛

atku tak słaby i odległy, ˙ze

wzi ˛

ał go za brz˛eczenie owada. Szybko jednak przybierał na sile. Kiedy rozpoznał go,

zanurkował w bok, kryj ˛

ac si˛e w g˛estej trawie. Był to odgłos silnika odrzutowego. Dławił

si˛e, jak gdyby miał awari˛e. Nadleciał od strony sło´nca — biała smuga skondensowanej

pary z czarn ˛

a kropk ˛

a z przodu. Skr˛ecał raz po raz, jakby pilot chciał czego´s unikn ˛

a´c.

Po raz kolejny zmienił kierunek, zakr˛ecaj ˛

ac w stron˛e Briona, po czym przeleciał niemal

dokładnie nad jego głow ˛

a z ogłuszaj ˛

acym rykiem silnika. Po chwili znikn ˛

ał w błysku

płomieni, które szybko pochłon ˛

ał biały, rozprzestrzeniaj ˛

acy si˛e obłok. Co´s czarnego

wychyn˛eło jednak z dymu i spadło łukiem na ziemi˛e w odległo´sci ponad kilometra od

Briona, wzbijaj ˛

ac w powietrze obłok pyłu. Towarzyszył temu odgłos grzmotu pocho-

dz ˛

acego z powietrznej eksplozji, który dotarł w ko´ncu do jego uszu.

Brion podniósł si˛e powoli na równe nogi i spojrzał w kierunku opadaj ˛

acego pyłu. To

wszystko rozegrało si˛e nieco za blisko, pomy´slał. Był to przypadek, czy te˙z pojawienie

si˛e tego samolotu miało co´s z wspólnego z nim? Niemo˙zliwe, chyba przypadek. Ale

dlaczego w takim razie czuł zimny pot na plecach na my´sl o obejrzeniu z bliska tego

wraku? Instynkt samozachowawczy nakazywał mu trzyma´c si˛e od niego z dala. Dla do-

bra zadania musiał jednak obejrze´c tamto miejsce. Mogło tam by´c ciało pilota lub jaka´s

inna wskazówka. Nie miał wyboru. Pył opadł i równina wygl ˛

adała znowu spokojnie jak

przedtem. Zapami˛etał jednak kierunek. Nie zwlekaj ˛

ac dłu˙zej, ruszył w tamt ˛

a stron˛e.

Krater, który ujrzał, wygl ˛

adał jak czarna plama w morzu trawy. Brion zbli˙zył si˛e do

niego powoli, pełzn ˛

ac na brzuchu przez kilka ostatnich metrów. Kiedy zajrzał ostro˙znie

przez jego kraw˛ed´z, dostrzegł w dole na dnie metalowe szcz ˛

atki, z których wystawało

skrzydło samolotu. Nigdzie na jego powierzchni nie zauwa˙zył ˙zadnego oznaczenia —

nawet z bliska, kiedy zsun ˛

ał si˛e w dół i podszedł do złomu. Powierzchnia wraku by-

ła jeszcze ciepła. Obszedł go ostro˙znie. Dookoła rozrzucone były niewielkie metalowe

odłamki. Odwracał je kolejno no˙zem na drug ˛

a stron˛e. Jego cierpliwo´s´c została nagro-

dzona, gdy˙z w ko´ncu znalazł tabliczk˛e znamionow ˛

a, na której widniały wci ˛

a˙z czytelne

jeszcze napisy! Niestety, mimo i˙z wszystkie litery były wyra´znie widoczne, składaj ˛

ace

si˛e z nich wyrazy umieszczone mi˛edzy cyframi napisane były w zupełnie mu nieznanym

j˛ezyku. Jako ewentualna wskazówka tabliczka była dla niego w tym momencie zupełnie

nieprzydatna, niemniej nie mógł jej zlekcewa˙zy´c. Pomy´slał o oderwaniu jej, ale szybko

uprzytomnił sobie, ˙ze noszenie ze sob ˛

a metalu, bez wzgl˛edu na jego wielko´s´c, byłoby

nieroztropne. W ko´ncu czubkiem no˙za skopiował widniej ˛

ace na niej napisy na butel-

ce od wody. W ten sposób mógł zabra´c ze sob ˛

a przynajmniej jej tre´s´c. Ogl˛edziny te

odci ˛

agn˛eły go od jeziora, tote˙z ruszaj ˛

ac w dalsz ˛

a drog˛e, zboczył nieco w jego kierun-

ku. Blisko wody dostrzegł co najmniej trzy stada trawo˙zernych zwierz ˛

at i skierował si˛e

w ich stron˛e. Nie miał ju˙z wody w butelce, a robiło si˛e pó´zno. Zamierzał napełni´c j ˛

w miejscu, w którym piły wod˛e zwierz˛eta.

Z równiny wyłonił si˛e przed nim niewielki zagajnik. Musiał słu˙zy´c za kryjówk˛e dla

drapie˙zników, poniewa˙z stado, którego ´sladem szedł, wpadło nagle w panik˛e. Cz˛e´s´c

zwierz ˛

at ruszyła na o´slep w jego stron˛e. Stał nieruchomo, kiedy kolejne osobniki prze-

mykały obok niego. Ich długie łapy umo˙zliwiały im osi ˛

aganie imponuj ˛

acej szybko´sci.

Po chwili były ju˙z za nim. Kolumn˛e zamykali najmłodsi i najwolniejsi członkowie sta-

da, a jednym z ostatnich był masywny samiec z kr˛etymi rogami. Potrz ˛

asał nimi złowro-

go w kierunku Briona, ale poniewa˙z ten nie wykonał ˙zadnego prowokacyjnego ruchu,

pobiegł dalej. Kiedy w ko´ncu wszystkie zwierz˛eta, z maruderami wł ˛

acznie, min˛eły go,

poszedł wygniecionymi przez nie ´scie˙zkami w trawie, omijaj ˛

ac smugi cuchn ˛

acego łaj-

na. Poruszał si˛e bardzo ostro˙znie, z no˙zem w r˛eku, rozgl ˛

adaj ˛

ac si˛e na wszystkie strony

i nadsłuchuj ˛

ac uwa˙znie. Dostrzegłszy przed sob ˛

a ciemny kształt na wpół ukryty w tra-

wie, stan ˛

ał jak wryty. Było to martwe zwierz˛e ro´slino˙zerne. Miało schowany pod siebie

łeb, którego rozwarty pysk wyra˙zał paniczny strach. Jego zabójcy nie było wida´c ni-

gdzie w pobli˙zu. Brion szedł do przodu stawiaj ˛

ac ostro˙znie kroki, dopóki nie przekonał

si˛e, ˙ze nic nie czai si˛e w trawie obok zwłok. Drapie˙znik, który je zabił, musiał si˛e dawno

st ˛

ad oddali´c. Brion obchodz ˛

ac zwłoki cały czas trzymał nó˙z w r˛eku. Gardziel zwierz˛ecia

była rozci˛eta. . . Bardzo równo. Trudno byłoby mu to zrobi´c swoim no˙zem lepiej.

Zamarł w bezruchu. To rozci˛ecie było zbyt równe. Z boku zwierz˛ecia znajdowała si˛e

jeszcze jedna rana. Wła´sciwie nie rana, ale naci˛ecie. Brakowało jednej łapy. Była równo

odci˛eta w stawie. ˙

Zadne zwierz˛e nie mogło tego zrobi´c z˛ebami lub pazurami. To mogło

by´c wykonane tylko przez takie stworzenie, które było wyposa˙zone w bardzo ostry

nó˙z. Brion spojrzał w kierunku pogr ˛

a˙zonego w mroku zagajnika. Czy z tej kryjówki

spogl ˛

adały na niego czyje´s oczy? Czy˙zby na tej planecie była jaka´s inteligentna forma

˙zycia? Czy to mo˙zliwe, aby to były oczy ludzkie?

Spotkanie z obcym

Teraz nale˙zało si˛e zastanowi´c, a nie działa´c. Brion wiedział o tym od chwili, w której

zobaczył te równe naci˛ecia. Powoli wsun ˛

ał nó˙z do pochwy przytwierdzonej do pasa

i równie wolno usiadł na ziemi. Spojrzał w kierunku jeziora, udaj ˛

ac, ˙ze nie patrzy na

drzewa — widział je jednak wyra´znie k ˛

atem oka. Jedyny ruch, jaki dostrzegł, pochodził

od faluj ˛

acej na wietrze trawy.

To le˙z ˛

ace u jego boku zwierz˛e zabiły inteligentne stworzenia. Wyposa˙zeni w no˙ze

ludzie lub Obcy, którzy okaleczyli te zwłoki i zbiegli z odci˛etym mi˛esem. Kimkolwiek

byli, musieli dostrzec go i uciec w po´spiechu mi˛edzy drzewa. Najprawdopodobniej by-

li tam teraz i obserwowali go. Rozlu´znił mi˛e´snie i skoncentrował si˛e, aby nawi ˛

aza´c

z nimi kontakt, ale jego zdolno´sci empatyczne były niewiele warte na tak ˛

a odległo´s´c.

Wyczuwał stany emocjonalne ludzi tylko wtedy, kiedy znajdowali si˛e blisko niego. Gdy

oddalali si˛e, szybko przestawał je odbiera´c. Skoncentrował si˛e jeszcze raz, próbuj ˛

ac wy-

łapa´c jaki´s impuls. Jest — chyba jakie´s stworzenie. Tyle tylko mógł o nim powiedzie´c.

Impuls był tak słaby, ˙ze mógł pochodzi´c od jakiejkolwiek ˙zywej istoty — człowieka,

mo˙ze nawet Obcego, mógł te˙z by´c prostym strumieniem ´swiadomo´sci takiego zwierz˛e-

cia jak to, które le˙zało martwe przed nim. Cokolwiek oznaczał, był słabo wyczuwalny.

Byłoby mu łatwiej zidentyfikowa´c go, gdyby był wyra´zniejszy i silniejszy.

Brion zdecydował si˛e błyskawicznie: wyskoczył wysoko w powietrze, wydaj ˛

ac przy

tym dziki okrzyk. Opadłszy na ziemi˛e, zacz ˛

ał okr ˛

a˙za´c ciało zwierz˛ecia, nadal gło´sno

pokrzykuj ˛

ac. Zatoczywszy koło, usiadł z powrotem u´smiechaj ˛

ac si˛e z zadowoleniem.

A jak˙ze, był tam kto´s! I nie był to ˙zaden Obcy ani ˙zaden tutejszy gad. Ta emocjonal-

na reakcja, któr ˛

a wyczuł, pochodziła od człowieka, który przestraszył si˛e nie na ˙zarty,

kiedy Brion niespodziewanie podskoczył z krzykiem. Był to m˛e˙zczyzna. Obserwował

go, ukryty za zasłon ˛

a drzew. Opanowany był przez strach. To był ten stan emocjonalny,

który wyemanował z siebie w odpowiedzi na niespodziewany krzyk Briona. Bał si˛e go.

Brion musiał si˛e z nim skontaktowa´c, mimo jego panicznego strachu. Ale jak to zro-

bi´c? Popatrzył jeszcze raz na le˙z ˛

ace obok niego martwe zwierz˛e. Mimo nieapetycznego

wygl ˛

adu ciała oraz zielonej krwi, jego mi˛eso musiało by´c jadalne dla ludzi. Ukrywaj ˛

ca si˛e istota była bowiem człowiekiem — ten fakt był tak oczywisty, jak jego emocje.

Człowiek ten odci ˛

ał kawał mi˛esa, aby je zje´s´c, ale zobaczywszy Briona zd ˛

a˙zył zabra´c

ze sob ˛

a tylko jedn ˛

a łap˛e. Nale˙zało zatem wykona´c jaki´s przyjazny gest. Brion oddzielił

drug ˛

a tyln ˛

a łap˛e, odcinaj ˛

ac j ˛

a równo od reszty ciała. — Podniósł j ˛

a do góry i wyci ˛

agn ˛

ał

przed siebie, aby była wyra´znie widoczna, po czym ruszył w stron˛e drzew, uwa˙zaj ˛

ac,

aby nie i´s´c prosto w kierunku ukrytego obserwatora. Kiedy dotarł do pierwszego drze-

wa, jednym ruchem ´sci ˛

ał grub ˛

a gał ˛

a´z i zrobiwszy naci˛ecie pod ´sci˛egnem łapy, nadział

j ˛

a na gał ˛

a´z i zostawił.

Pierwszy krok. Je´sli obserwator we´zmie mi˛eso, b˛edzie to oznaczało, ˙ze kontakt zo-

stał nawi ˛

azany. Teraz jest wła´sciwy moment, aby pój´s´c napełni´c butelk˛e wod ˛

a. Wydep-

tan ˛

a przez zwierz˛eta ´scie˙zk ˛

a doszedł do jeziora, po czym przedzieraj ˛

ac si˛e przez trzciny

wszedł po pas do wody. Była czysta i nie zamulona. Spróbowawszy, napełnił ni ˛

a butel-

k˛e. Kiedy ruszył w drog˛e powrotn ˛

a, sło´nce zbli˙zało si˛e do horyzontu. Kilka padlino˙zer-

nych lataj ˛

acych jaszczurek siedziało na zwłokach zabitego zwierz˛ecia i rozszarpywało

je po kawałku ostrymi jak igły z˛ebami. Zatrzepotały leniwie skrzydłami, skrzecz ˛

ac pi-

skliwie, kiedy przechodził obok. Sło´nce dotykało ju˙z horyzontu. Patrz ˛

ac na nie musiał

jednak przysłoni´c r˛ek ˛

a oczy. Łapy nie było na gał˛ezi, lecz zorientował si˛e, ˙ze ukryty

obserwator nadal czaił si˛e w pobli˙zu. Jedyne, co Brion mógł teraz zrobi´c, to czeka´c. Ale

nie tak blisko tego martwego zwierz˛ecia. To byłoby nierozs ˛

adne: ´scierwojady wci ˛

a˙z nad

nim kr ˛

a˙zyły, skrzecz ˛

ac bez przemy i mogły zwabi´c jeszcze innych, wi˛ekszych amato-

rów padliny. Bezpieczne schronienie mogły mu zapewni´c drzewa. Wykonuj ˛

ac łatwe do

rozszyfrowania, spokojne ruchy w zapadaj ˛

acym mroku, obszedł zabite zwierz˛e i wszedł

do zagajnika.

W miar˛e jak zapadała noc, nieznany m˛e˙zczyzna oddalał si˛e, wchodz ˛

ac coraz gł˛ebiej

mi˛edzy drzewa, a˙z w ko´ncu poczucie jego obecno´sci stało si˛e ledwie wyczuwalnym

impulsem balansuj ˛

acym na skraju zdolno´sci empatycznych Briona. Najwyra´zniej nie

chciał by´c zaskoczony w nocy. Brion zreszt ˛

a równie˙z. Wymo´scił sobie posłanie z opa-

dłych li´sci obok najwi˛ekszego drzewa i uło˙zył si˛e do snu z no˙zem mocno zaci´sni˛etym

w r˛eku. Spał czujnym snem, podczas którego nie tracił ´swiadomo´sci tego, co si˛e działo

wokół niego. Obudził si˛e tylko raz, kiedy w pobli˙zu przepełzło jakie´s nocne stworze-

nie. Wyczuło jego obecno´s´c i nie zbli˙zało si˛e do niego. Nic wi˛ecej nie niepokoiło go tej

nocy. Obudził si˛e wypocz˛ety wraz z pierwszymi promieniami słonecznymi.

My´sliwy wci ˛

a˙z był w pobli˙zu. . . i wci ˛

a˙z go obserwował. Brion czuł napływaj ˛

acy

od niego strumie´n energii, kiedy wyszedł spomi˛edzy drzew na równin˛e. Byt w nim ju˙z

nie tylko strach, ale równie˙z ciekawo´s´c. Brion wiedział, ˙ze musi panowa´c nad swoj ˛

niecierpliwo´sci ˛

a. Nast˛epny krok nale˙zał do niewidocznego obserwatora.

Czekanie nie nale˙zało do łatwych zaj˛e´c. Po południu miał ju˙z dosy´c siedzenia i ocze-

kiwania, ˙ze co´s si˛e stanie. Stada ro´slino˙zernych zwierz ˛

at pasły si˛e w oddali przechodz ˛

z miejsca na miejsce. Sło´nce wznosiło si˛e wysoko na bezchmurnym niebie i nic si˛e

nie działo. Brion zjadł swoj ˛

a racj˛e ˙zywno´sciow ˛

a zwil˙zaj ˛

ac j ˛

a wod ˛

a z jeziora. Aby po-

skromi´c niecierpliwo´s´c zacz ˛

ał układa´c wiersz o otaczaj ˛

acym go krajobrazie, ale szybko

stwierdził, ˙ze jest to zaj˛ecie jeszcze bardziej nu˙z ˛

ace ni˙z samo czekanie. Potem spróbo-

wał zagra´c ze sob ˛

a w szachy w pami˛eci, ale po dwudziestym ruchu czarnych pogubił

si˛e i równie˙z z tego zrezygnował. W ´srodku popołudnia miał ju˙z dosy´c. Tamtemu czło-

wiekowi najwyra´zniej wystarczało le˙zenie w ukryciu i obserwowanie go. Postanowił

zadziała´c. Wstał i przeci ˛

agn ˛

ał si˛e, po czym ruszył powoli w kierunku nieznanego m˛e˙z-

czyzny. Odebrał tak silny i wyra´zny impuls strachu, ˙ze mógł z łatwo´sci ˛

a ustali´c miejsce

jego kryjówki. Znajdowała si˛e za pniem du˙zego, powalonego drzewa. Przystan ˛

ał i uniósł

nad głow ˛

a otwarte dłonie. Uczucie paniki znikn˛eło, lecz strach pozostał, całkowicie tłu-

mi ˛

ac ciekawo´s´c, która trzymała my´sliwego w ukryciu przez cały dzie´n i skłaniała go

do prowadzenia obserwacji. Teraz Brion odbierał mieszanin˛e emocji, w której pojawiła

si˛e ˙z ˛

adza, wci ˛

a˙z jednak tłumiona przez strach. Zrobił krok do przodu i wówczas strach

całkowicie j ˛

a zagłuszył. Łowca rzucił si˛e do ucieczki. Kiedy Brion podszedł do jego

kryjówki, zrozumiał, sk ˛

ad wzi˛eły si˛e w nim te dwa sprzeczne stany emocjonalne. Le˙za-

ły tam oba ud´zce. Porzucone w panice, za ci˛e˙zkie do niesienia w biegu. Brion pochylił

si˛e i podniósł je, po czym zarzucił je sobie bez wysiłku na barki, po jednym z ka˙zdej

strony, i ruszył ´sladem łowcy.

Szybko si˛e zorientował, ˙ze łowca kieruje si˛e w stron˛e wi˛ekszej g˛estwiny i ci ˛

agn ˛

cych si˛e za ni ˛

a wzgórz. Kiedy Brion upewnił si˛e co do tego, wrócił na równin˛e i ruszył

co tchu skrajem zagajnika, aby go wyprzedzi´c. Poruszanie si˛e było tu znacznie łatwiej-

sze i mimo i˙z był objuczony mi˛esem, bez trudu udało mu si˛e to osi ˛

agn ˛

a´c. Wbiegł mi˛edzy

drzewa i zatrzymał si˛e w miejscu, w którym przebiegała przewidywana trasa ucieczki

łowcy. Brion czuł, jak tamten zbli˙za si˛e do niego. To było dobre miejsce, aby na niego

zaczeka´c. Dysz ˛

ac ci˛e˙zko poło˙zył na ziemi swój baga˙z i uspokajaj ˛

ac lekko przyspieszony

oddech zamarł w oczekiwaniu, patrz ˛

ac w kierunku, z którego spodziewał si˛e nadej´scia

łowcy. Wyczuwał coraz wyra´zniej jego strach i rosn ˛

ace zm˛eczenie.

Dostrzegli si˛e w tym samym momencie i nowy strumie´n strachu wyrzucił gwałtow-

nie r˛ek˛e łowcy do przodu. Brion zobaczył jedynie błysk ostrza dzidy mkn ˛

acej prosto na

niego. Odskoczył w bok, a dzida wbiła si˛e w pie´n drzewa. Łowca kucn ˛

ał i wyci ˛

agn ˛

ał

nó˙z. Brion powoli stawał na nogi. Nie spuszczaj ˛

ac go z oczu, wyci ˛

agn ˛

ał dzid˛e z drzewa

i rzucił j ˛

a na ziemi˛e. Potem równie wolno wyci ˛

agn ˛

ał swój nó˙z i rzucił go obok dzi-

dy. Fale strachu wci ˛

a˙z emanowały od łowcy. Brion czekał w milczeniu, a˙z ten strach

osłabnie, po czym przemówił spokojnym głosem.

— Nie mam zamiaru ci˛e skrzywdzi´c. Oto mój nó˙z, a tu jest mi˛eso. Zosta´nmy przy-

jaciółmi.

Łowca nie rozumiał go, ale łagodno´s´c jego głosu najwyra´zniej wywarła na nim pew-

ne wra˙zenie. Brion wskazał na mi˛eso i bro´n mówi ˛

ac nieprzerwanie tym samym spokoj-

nym tonem, po czym odszedł na bok, staraj ˛

ac si˛e by´c cały czas w polu widzenia łowcy.

Kiedy znalazł si˛e w odległo´sci kilku metrów, zatrzymał si˛e i usiadł na ziemi, opiera-

j ˛

ac si˛e plecami o drzewo. Czekał teraz na krok tamtego. Koncentruj ˛

ac si˛e na emanuj ˛

cych od niego emocjach, czuł wyra´znie stopniowe tłumienie strachu przez ciekawo´s´c.

Łowca zrobił niepewny krok do przodu, potem jeszcze jeden, a˙z w ko´ncu wyszedł na

´swiatło słoneczne. Spogl ˛

adali na siebie ze wzajemn ˛

a ciekawo´sci ˛

a. Łowca był bez w ˛

at-

pienia człowiekiem, był ko´scisty i niskiego wzrostu, si˛egał Brionowi zaledwie do ra-

mion. Miał długie, zmierzwione włosy. Zlepione brudem kosmyki opadały mu prosto

na twarz. Odziany był w jaszczurcz ˛

a skór˛e, tak ˛

a sam ˛

a skór ˛

a owini˛ete miał niezdarnie

stopy. Kiedy podszedł bli˙zej, popatrzył ze strachem, szeroko rozdziawiaj ˛

ac przy tym

usta, na ubranie i buty Briona, który u´smiechn ˛

ał si˛e do niego, gdy ten pochylił si˛e nad

broni ˛

a. Starał si˛e zachowa´c spokój, widz ˛

ac swój nó˙z w jego r˛ekach. Łowca obracał go

na wszystkie strony przygl ˛

adaj ˛

ac mu si˛e z podziwem. Poczuł nagły strach, gdy rozci ˛

ał

sobie palec. o ostre jak brzytwa ostrze. Wło˙zył palec do ust i zacz ˛

ał go ssa´c niczym

dziecko. Kiedy po chwili przezwyci˛e˙zył ból i strach, pochylił si˛e i odkroił no˙zem kawa-

łek mi˛esa z jednego z ud´zców. Brion poczuł dreszcz zadowolenia, gdy łowca wyci ˛

agn ˛

ał

powoli w jego kierunku kawałek surowego mi˛esa. Skin ˛

ał głow ˛

a i u´smiechn ˛

ał si˛e w od-

powiedzi, po czym ruszył wolno do przodu z wyci ˛

agni˛etymi r˛ekoma. Kiedy przeszedł

kilka kroków, łowca znowu zareagował strachem i rzuciwszy mi˛eso, cofn ˛

ał si˛e o par˛e

metrów. Brion zatrzymał si˛e i poczekał cierpliwie, a˙z tamten si˛e uspokoi, dopiero potem

ostro˙znie ruszył dalej. Kiedy doszedł do porzuconego kawałka mi˛esa, pochylił si˛e i pod-

niósł go. Wło˙zył do ust i ˙zuł przez chwil˛e. Mi˛eso było wstr˛etne, mimo to u´smiechn ˛

ał si˛e

i potarł brzuch mlaskaj ˛

ac z zadowoleniem. Strach łowcy zmalał wyra´znie. On równie˙z

si˛e u´smiechn ˛

ał, najpierw niepewnie, potem szeroko i potarł brzuch tak samo jak Brion,

na´sladuj ˛

ac przy tym wydawane przez niego d´zwi˛eki. Kontakt został nawi ˛

azany.

Pierwszy kontakt

Kiedy wreszcie pokojowy kontakt został nawi ˛

azany, łowca wygl ˛

adał, jakby cały

strach go opu´scił. Brion czuł to empatycznie, chocia˙z z pocz ˛

atku trudno mu było to

zrozumie´c. Był to dorosły m˛e˙zczyzna, który objawiał jednocze´snie dziwnie infantylne

reakcje. Pocz ˛

atkowy strach na widok obcego został stłumiony przez pó´zniejsz ˛

a cieka-

wo´s´c i zamiast ucieka´c, pozostał, aby przyjrze´c si˛e Brionowi, a nawet zanocował w jego

pobli˙zu. Najpierw ˙z ˛

adza, potem znowu strach — wygl ˛

adało to, jak gdyby potrafił prze-

˙zywa´c tylko jeden stan emocjonalny naraz. Jak dziecko. Teraz mówił co´s wesoło do

siebie ogl ˛

adaj ˛

ac ubranie i buty Briona, pił hała´sliwie wod˛e z jego butelki. W ko´ncu po-

smakował suchego prowiantu, wkrótce jednak odrzucił go z niesmakiem. Wszystko to

robił nie zadaj ˛

ac ˙zadnych pyta´n, z i´scie dziecinn ˛

a akceptacj ˛

a nowej sytuacji.

Nie zareagował nawet wtedy, gdy Brion, pokazuj ˛

ac mu zawarto´s´c swojej torby, spo-

kojnie podniósł swój nó˙z i schował go do pochwy. Co wi˛ecej, nawet tego nie zauwa˙zył.

Był zbyt pochłoni˛ety ogl ˛

adaniem posiadanych przez Briona przedmiotów, aby zacho-

wa´c minimalne chocia˙z ´srodki ostro˙zno´sci.

Brion nie potrzebował wiele czasu, aby doj´s´c do wniosku, ˙ze kultura tego człowie-

ka była tak prymitywna, jak prosta i pozbawiona refleksji była akceptacja nowej zna-

jomo´sci. Posiadane przez niego przedmioty były wytworami typowymi dla epoki ka-

miennej. Ostrze dzidy było ostrym odłamkiem szklistej skały wulkanicznej, niezdarnie

przywi ˛

azanym do ko´nca drzewca. Nó˙z był równie˙z wyłupany z kamienia. Jaszczurcze

skóry, które nosił, były zupełnie nie wyprawione, na co jednoznacznie wskazywał ich

zapach. Jedyn ˛

a ozdob ˛

a, czyli nieu˙zytkowym przedmiotem, jaki posiadał, była jaszczur-

cza czaszka. Nosił ten odra˙zaj ˛

acy przedmiot z gnij ˛

ac ˛

a z wierzchu skór ˛

a jak hełm.

Kiedy łowca zaspokoił pierwsz ˛

a ciekawo´s´c, Brion spróbował porozumie´c si˛e z nim.

Zako´nczyło si˛e to niemal całkowitym fiaskiem. Po nie ko´ncz ˛

acym si˛e wskazywaniu na

siebie i wymawianiu swojego imienia, a nast˛epnie wskazywaniu na niego i zadawaniu

pytania, Brionowi udało si˛e w ko´ncu ustali´c, ˙ze nazywał si˛e Vjer lub Vjr — pojedynczy

d´zwi˛ek, chyba jednak całkowicie pozbawiony samogłosek, Imi˛e Briona wypowiadał ja-

ko Bran lub, równie˙z całkowicie pozbawione samogłosek, Brn. Na tym ko´nczyła si˛e ich

rozmowa. Vjer szybko stracił zainteresowanie dla słów i nie chciał uczy´c si˛e ˙zadnych

innych wyrazów wypowiadanych przez Briona, nie miał te˙z ochoty nauczy´c Briona

swoich. Zakres jego zainteresowa´n był bardzo ograniczony. Kiedy poczuł pragnienie,

opró˙znił cał ˛

a butelk˛e wody, wi˛ecej jej przy tym wylewaj ˛

ac ni˙z wypijaj ˛

ac. Pó´zniej, kie-

dy poczuł głód, odci ˛

ał kawałek zielonego, jaszczurczego mi˛esa, roj ˛

acego si˛e ju˙z od

owadów, prze˙zuł je i zjadł na surowo z wyra´znym zadowoleniem. Brion z trudem ak-

ceptował wszystko co było zwi ˛

azane z tym człowiekiem.

Vjer (lub Vjr) był po prostu człowiekiem pierwotnym. Korzystaj ˛

ac ze swoich zdol-

no´sci empatycznych, Brion mógł z cał ˛

a pewno´sci ˛

a stwierdzi´c, ˙ze Vjer niczego nie

udawał. Był dokładnie taki, na jakiego wygl ˛

adał. Był pozbawionym wyobra´zni, pro-

stym człowiekiem z epoki kamiennej. A jednocze´snie jego planeta była zdominowana

przez dwie siły tocz ˛

ace ze sob ˛

a nieustann ˛

a wojn˛e, u˙zywaj ˛

ace najbardziej nowoczesnych

broni. . . Gdzie w tym wszystkim było miejsce Vjera? Czy˙zby był swego rodzaju wy-

rzutkiem? Uciekinierem z pola walki? Nie było mo˙zliwo´sci rozstrzygni˛ecia tej kwestii

bez znalezienia sposobu na porozumiewanie si˛e. Był sam czy te˙z był członkiem jakiej´s

wi˛ekszej grupy? Jaki nast˛epny krok nale˙zało teraz zrobi´c? Rozmy´slania jego przerwał

sam Vjer. Sko´nczywszy je´s´c mi˛eso, nie zwa˙zaj ˛

ac na nic uci ˛

ał sobie drzemk˛e. Usiadł na

skrzy˙zowanych nogach i w jednej chwili zapadł w gł˛eboki sen — jego odruchy były bar-

dziej zwierz˛ece ni˙z ludzkie. Potem równie nagle obudził si˛e, wyskakuj ˛

ac w powietrze

i mamrocz ˛

ac jakie´s niezrozumiałe słowa. Musiał co´s postanowi´c, gdy˙z odci ˛

ał długie,

grube pn ˛

acza od jednego z drzew swoim kamiennym no˙zem. Zwi ˛

azał nim oba ud´zce

i post˛ekuj ˛

ac zarzucił je sobie na plecy. Trzymaj ˛

ac nó˙z w jednej r˛ece, a dzid˛e w drugiej

ruszył ´scie˙zk ˛

a przed siebie, po chwili jednak przystan ˛

ał, jak gdyby sobie co´s przypo-

mniał.

— Brrn — powiedział, chichocz ˛

ac. — Brrn, Brrn! — Nast˛epnie odwrócił si˛e i chciał

odej´s´c.

— Zaczekaj — zawołał Brion. — Pójd˛e z tob ˛

Zacz ˛

ał i´s´c za nim, ale szybko zatrzymał si˛e, kiedy poczuł nagły impuls strachu. Vjer

wpadł w taki popłoch, ˙ze cały si˛e trz ˛

asł i wymachiwał agresywnie dzid ˛

a. Próbował wy-

cofa´c si˛e tyłem, lecz zatrzymał si˛e, kiedy zobaczył, ˙ze Brion ruszył za nim. Emanowało

z niego uczucie nieszcz˛e´scia, z oczu kapały rz˛esiste łzy.

— Có˙z, widz˛e, ˙ze nie chcesz, abym szedł z tob ˛

a — powiedział Brion łagodnym, jak

mu si˛e zdawało, tonem. — Spotkamy si˛e jeszcze. B˛edziesz pewnie gdzie´s tam na tych

wzgórzach i nie powinno by´c problemu z odszukaniem ciebie.

Strach Vjera zmalał, kiedy zobaczył, ˙ze Brion nie ruszył za nim tym razem. Wycofał

si˛e mi˛edzy drzewa, po czym odwrócił si˛e do tyłu i co sił w nogach pobiegł przed siebie,

objuczony mi˛esem. Kiedy znikn ˛

ał z pola widzenia, Brion zawrócił i poszedł w prze-

ciwnym kierunku, z powrotem na równin˛e. Zboczył nieco z trasy, aby napełni´c butelk˛e

wod ˛

a, po czym zacz ˛

ał biec powoli t ˛

a sam ˛

a tras ˛

a, któr ˛

a szedł poprzedniego dnia. Miał

teraz wa˙zne zadanie do wykonania. Pole bitwy mogło poczeka´c. Im bardziej opó´zniał

si˛e kontakt ze ´smiertelnym wrogiem, tym lepiej. B˛edzie na to du˙zo czasu, kiedy uda

mu si˛e porozumie´c z Vjerem. Prawdopodobnie b˛edzie to mo˙zliwe, niemniej z pewno-

´sci ˛

a upłynie sporo czasu, zanim Vjer b˛edzie mógł opowiedzie´c mu o tej wojnie, dzi˛eki

czemu da si˛e mo˙ze unikn ˛

a´c konieczno´sci podejmowania tej niebezpiecznej wyprawy.

Krater był wyra´znie widoczny na otwartej równinie i Brion skierował si˛e w jego

stron˛e, zatrzymuj ˛

ac si˛e w odległo´sci około stu metrów od niego. Nast˛epnie wydeptał

koło w trawie, ˙zeby zapewni´c lepsz ˛

a widoczno´s´c wst˛egom sygnalizacyjnym. Zaj˛eło mu

to zaledwie kilka minut. Do przytrzymania wst˛eg u˙zył kawałków gruntu wyrzuconych

z krateru. Po uło˙zeniu znaku X policzył do stu. To powinno wystarczy´c komputerowi

pokładowemu l ˛

adownika znajduj ˛

acego si˛e wysoko na orbicie do odszukania go i wy-

celowania skanera na to miejsce. Kiedy, jak s ˛

adził, był ju˙z obserwowany, uło˙zył znak

V, pó´zniej znowu X, po nim dwa I. Potem usiadł z boku, wypił kilka łyków wody i cze-

kał.

Wiadomo´s´c, któr ˛

a nadał, była prosta: L ˛

aduj. W tym miejscu. Jak najszybciej. Te-

raz komputer dokonuje pewnie niezb˛ednych oblicze´n. Bior ˛

ac pod uwag˛e obecn ˛

a orbit˛e

l ˛

adownika, powinien wyl ˛

adowa´c za godzin˛e, najpó´zniej dwie. Brion odczekał jeszcze

kilka minut, po czym zebrał wszystkie wst˛egi, z wyj ˛

atkiem tych, które tworzyły znak

X i schował je. Nast˛epnie oddalił si˛e na odległo´s´c niespełna pół kilometra i usiadłszy

na ziemi, zamarł w oczekiwaniu. Komputery s ˛

a dosłowne i statek wyl ˛

aduje na pewno

dokładnie we wskazanym miejscu. Nie miał zamiaru tkwi´c tam, kiedy to nast ˛

api. Im

dłu˙zej jednak my´slał o zaistniałej sytuacji, tym bardziej si˛e niepokoił. Cała akcja stawa-

ła si˛e nagle znowu bardzo niebezpieczna. L ˛

adowanie zajmie troch˛e czasu i tego nie da

si˛e unikn ˛

a´c w ˙zaden sposób. Miejsce, które wybrał, sprawiało wra˙zenie najbezpieczniej-

szego — było poło˙zone z dala od wszystkich miejsc walk. Było podwójnie bezpieczne,

gdy˙z ewentualne detektory metalu mog ˛

a zosta´c wprowadzone w bł ˛

ad przez stercz ˛

ace

w ziemi skrzydło zestrzelonego samolotu. Je´sli komputery rejestruj ˛

a takie rzeczy, to

miejsce to mo˙ze by´c oznaczone jako niegro´zne. Wszystko to było jednak czyst ˛

a spe-

kulacj ˛

a. Musiał liczy´c tak˙ze na odrobin˛e szcz˛e´scia. Potrzebował pewnego urz ˛

adzenia.

Je´sli b˛edzie działał odpowiednio szybko, zd ˛

a˙zy wej´s´c na pokład, odszuka´c, co mu trze-

ba, wyj´s´c na zewn ˛

atrz i umo˙zliwi´c Lei start w ci ˛

agu dwóch minut. Miał nadziej˛e, ˙ze to

wystarczy. Po bezpiecznym odlocie l ˛

adownika schowa sprz˛et pod skrzydłem samolotu

i szybko si˛e oddali. Je´sli do rana nic si˛e nie stanie z ukrytym sprz˛etem, zabierze go ze

sob ˛

a i pójdzie szuka´c Vjera.

Zanim usłyszał odległy pomruk silników rakietowych nad sob ˛

a, sło´nce zni˙zyło si˛e

nad horyzont, sk ˛

ad ´swieciło czerwonawym blaskiem przenikaj ˛

acym przez cienk ˛

a war-

stw˛e chmur. Podniósł głow˛e i dostrzegł male´nki punkt ´swiatła opadaj ˛

acy w dół. Był

znacznie ja´sniejszy od zachodz ˛

acego sło´nca i bardzo szybko rósł w oczach, przecho-

dz ˛

ac w słup ognia, który sprowadzał l ˛

adownik bezpiecznie na ziemi˛e. Pojazd osiadł na

ziemi dokładnie w miejscu, w którym był rozło˙zony znak z, obracaj ˛

ac go natychmiast

w popiół. Brion ruszył co sił w nogach w jego kierunku, nie czekaj ˛

ac, a˙z zgasn ˛

a silni-

ki. Nim do niego dobiegł, otworzyła si˛e klapa ´sluzy powietrznej i w dół zsun˛eła si˛e ze

szcz˛ekiem elastyczna drabina. Brion złapał r˛ekoma za jej szczeble i zacz ˛

ał podci ˛

aga´c

si˛e w gór˛e, r˛eka za r˛ek ˛

a, nie chc ˛

ac traci´c czasu na szukanie ich stopami, gdy˙z kołysała

si˛e na całej długo´sci. Jego dłonie pracowały sprawnie niczym tłoki silnika, wznosz ˛

go wzdłu˙z kadłuba statku do ´sluzy powietrznej. Lea odwracała si˛e wła´snie od pulpitu

sterowniczego, kiedy pojawił si˛e za jej plecami. Obj ˛

ał j ˛

a mocno ramionami, przytulaj ˛

do siebie, pocałował j ˛

a z gło´snym cmokni˛eciem i pu´scił.

— Wspaniale znowu ci˛e widzie´c — powiedział, odwracaj ˛

ac si˛e i przyst˛epuj ˛

ac do

grzebania w szafce. — Tu jest interesuj ˛

aco, ale samotnie. Potrzebuj˛e. . . o jest Do zoba-

czenia! Startuj, jak tylko znajd˛e si˛e w bezpiecznej odległo´sci.

Przystan ˛

ał gwałtownie, poniewa˙z zablokowała swoim ciałem wej´scie do ´sluzy, pa-

trz ˛

ac na niego ze zło´sci ˛

— Do´s´c tego, mój błyskawiczny kochanku! Najwy˙zszy czas, aby´smy sobie troch˛e

pogadali. . .

— Nie teraz. Musisz si˛e st ˛

ad wynie´s´c, wróci´c na orbit˛e. Lada chwila mo˙zemy zosta´c

zaatakowani. . .

— Zamknij si˛e. Wł ˛

acz zdalne sterowanie. Zaczekam na ciebie na ziemi.

Lea podniosła ci˛e˙zki plecak, odwróciła si˛e i zacz˛eła schodzi´c po drabinie, podczas

gdy zaskoczony Brion zastanawiał si˛e, co jej odpowiedzie´c. Miał jej kaza´c wróci´c, wsa-

dzi´c j ˛

a sił ˛

a do ´srodka, mimo i˙z tego nie chciała, próbowa´c j ˛

a przekona´c, wytłumaczy´c,

˙ze to, co robi, jest niebezpieczne? Wszystkie te my´sli kł˛ebiły mu si˛e w głowie, a˙z w ko´n-

cu stwierdził, ˙ze ˙zadne z tych wyj´s´c nie jest dobre. Musz ˛

a ich chyba na Ziemi uczy´c jak

by´c konsekwentnym, poniewa˙z kiedy podejmowała jak ˛

a´s decyzj˛e, nie było sposobu,

aby j ˛

a zmieni´c. Pogodził si˛e z jej postanowieniem, przyznaj ˛

ac w duchu, ˙ze jej obecno´s´c

przy nim była zdecydowanie lepsza od dotychczasowej samotno´sci.

To wszystko trwa za długo! Podbiegł do pulpitu sterowniczego i wyci ˛

agn ˛

ał z gniazda

przyrz ˛

ad do zdalnego sterowania. W tym samym momencie zapaliło si˛e na nim ´swiateł-

ko sygnalizacyjne oznajmiaj ˛

ace, ˙ze przyrz ˛

ad jest gotowy do działania. Przypi ˛

ał go do

pasa obok HPJ, kiedy wbiegał do ´sluzy powietrznej. Nast˛epnie spu´scił si˛e po drabinie.

Znalazłszy si˛e na wysoko´sci kilku metrów nad ziemi ˛

a, zeskoczył z ostatnich szcze-

bli i wcisn ˛

ał kilka przycisków na sterowniku. Biegn ˛

ac, słyszał trzask zamykanych we-

wn˛etrznych drzwi ´sluzy oraz szcz˛ek wci ˛

aganej do góry drabiny.

Lea nie czekała na niego, wiedz ˛

ac, ˙ze Brion biega dwa razy szybciej od niej. Tote˙z,

mimo i˙z biegła najszybciej jak mogła, momentalnie j ˛

a dogonił. Złapał j ˛

a w biegu i nie

zwalniaj ˛

ac ani na chwil˛e, pobiegł z ni ˛

a dalej. Kiedy usłyszał odgłos zapłonu silników,

poci ˛

agn ˛

ał j ˛

a na ziemi˛e i zasłonił swoim ciałem. Obj ˛

ał j ˛

a ramieniem, gdy zadr˙zała zie-

mia i omiótł ich gor ˛

acy obłok pyłu. Kiedy si˛e nieco uspokoiło, usiadła krztusz ˛

ac si˛e

i pocieraj ˛

ac oczy.

— Ty głupi umi˛e´sniony jaskiniowcu. . . Czy wiesz, ˙ze mało nas nie upiekłe´s tym

nagłym startem!

— Nie masz racji — powiedział u´smiechaj ˛

ac si˛e. Po czym przewrócił si˛e na plecy

i wsun ˛

awszy r˛ece pod głow˛e spojrzał do góry, na oddalaj ˛

acy si˛e płomie´n l ˛

adownika. By-

li bezpieczni, przynajmniej w tej chwili. — Wiedziałem, ˙ze wystarcz ˛

a mi trzy sekundy,

aby znale´z´c si˛e w bezpiecznej odległo´sci. Przy zało˙zeniu, ˙ze zamykanie zajmie siedem

sekund. . . Czułem to!

— No, wspaniale! — powiedziała Lea, kopi ˛

ac go w bok z całej siły. Czubek jej

buta odbił si˛e od jego twardych jak skała mi˛e´sni nie wyrz ˛

adzaj ˛

ac mu krzywdy, niemniej

ten akt protestu sprawił jej ogromn ˛

a satysfakcj˛e. Brion chrz ˛

akn ˛

ał zaskoczony, po czym

odwrócił si˛e i zerwał si˛e na równe nogi. Lea u´smiechn˛eła si˛e do niego przymilnie: —

A wi˛ec jeste´smy tu, sami na tej dziwnej planecie. Co teraz zrobimy?

Brion zacz ˛

ał protestowa´c, ale po chwili wybuchn ˛

ał ´smiechem. Chyba nigdy nie

przestanie go zaskakiwa´c. Odczepił oba urz ˛

adzenia od pasa.

— Masz co´s metalowego na sobie. . . lub w tej torbie?

— Ani tu, ani tu. Zaplanowałam t˛e wypraw˛e starannie.

— ´Swietnie. Tam, gdzie ro´snie ta g˛esta trawa, jest rów. Pójd´z tam i zaczekaj na

mnie. Doł ˛

acz˛e do ciebie, gdy tylko pozb˛ed˛e si˛e tych rzeczy.

Wrócił biegiem do krateru, wskoczył do ´srodka i pogwizduj ˛

ac wesoło, ukrył staran-

nie oba przedmioty pod wygi˛etym metalowym skrzydłem samolotu. Prawie sko´nczone.

Wygl ˛

ada na to, ˙ze udało mi si˛e.

Lea siedziała w ukryciu, kiedy wskoczył do kryjówki obok niej.

— Czy nie uwa˙zasz, ˙ze najwy˙zsza pora, aby´s powiedział mi, co si˛e tu dzieje? —

zapytała.

— Nie powinna´s była tego robi´c. Powinna´s była zosta´c na statku, gdzie byłaby´s

bezpieczna!

— Dlaczego? On mo˙ze lata´c sam, jak si˛e ju˙z przekonałe´s. Co dwie głowy, to nie

jedna, zwłaszcza teraz, kiedy znalazłe´s tubylców. To w tym celu chciałe´s zaopatrzy´c si˛e

w Heurystyczny Procesor J˛ezykowy, prawda? Tak czy inaczej, stało si˛e. Jestem tutaj,

a nasz ´srodek transportu jest na orbicie. Co robimy teraz?

Miała racj˛e. Co si˛e stało, ju˙z si˛e nie odstanie. Brion nauczył si˛e zawsze akcepto-

wa´c realno´s´c sytuacji, której nie mo˙zna było zmieni´c. Wskazał na pokryte drzewami

wzgórza, ci ˛

agn ˛

ace si˛e skrajem równiny.

— Zostaniemy tutaj w ukryciu, dopóki nie upewnimy si˛e, ˙ze nic nam nie grozi.

Potem udamy si˛e na tamte wzgórza i poszukamy tego brudnego, prymitywnego czło-

wieka, którego wtedy spotkałem. Je´sli b˛edziemy mieli szcz˛e´scie, mo˙ze uda nam si˛e

znale´z´c równie˙z jego przyjaciół. Kiedy ich znajdziemy, b˛edziemy mogli porozmawia´c

z nimi za pomoc ˛

a procesora i uzyska´c ewentualnie odpowied´z na pytania dotycz ˛

ace tej

planety.

´Smiertelna niespodzianka

Wieczorn ˛

a cisz˛e przerywało jedynie brz˛eczenie owadów i rzadkie, odległe skrze-

ki lataj ˛

acych gadów. Brion czuł, jak wraz z rosn ˛

acym prze´swiadczeniem, ˙ze nie byli

obserwowani i ˙ze nie b˛edzie odwetu za l ˛

adowanie, opuszczało go napi˛ecie. Zast ˛

apiło

je nagłe uczucie głodu od ostatniego posiłku min˛eło sporo czasu. Wyj ˛

ał z torby racj˛e

˙zywno´sciow ˛

a i z rosn ˛

acym niesmakiem zdj ˛

ał z niej opakowanie.

— To nie to, co obiad ze stekiem, prawda? — stwierdziła raczej ni˙z spytała Lea,

widz ˛

ac wyraz jego twarzy.

— Mo˙zna na tym ˙zy´c bez ko´nca, mimo i˙z nie ma w tym zbyt wiele ˙zycia. I, prosz˛e,

ani słowa wi˛ecej o stekach!

Lea obróciła swoj ˛

a torb˛e i otworzyła górn ˛

a klap˛e.

— Wspomniałam o nich, bo zabrałam jeden dla ciebie — u´smiechn˛eła si˛e niewinnie

w odpowiedzi na jego zdziwion ˛

a min˛e. — Przygotowałam go według przepisu, który

znalazłam kiedy´s w pewnej historycznej ksi ˛

a˙zce kucharskiej. Nie wyja´sniaj ˛

ac dlaczego,

zalecano tam przyrz ˛

adzanie go w czasie zimy. — Zacz˛eła ´sci ˛

aga´c plastikow ˛

a foli˛e z du-

˙zego zawini ˛

atka. — Naprawd˛e bardzo prosty w przyrz ˛

adzaniu. Rozcina si˛e bochenek

chleba przez cał ˛

a jego długo´s´c, kładzie si˛e na doln ˛

a połówk˛e kawałek ´swie˙zo upieczo-

nego steku i polewa go jego własnym sosem, po czym cało´s´c zamyka si˛e. Obie cz˛e´sci

bochenka dociska si˛e do siebie, aby chleb wchłon ˛

ał lepiej sos, i. . .

Uniosła w dłoniach spłaszczony bochenek. Bior ˛

ac go od niej, Brion przełkn ˛

ał gło´sno

´slin˛e. Odgryzł kawałek i przełkn ˛

ał go z błogim wyrazem twarzy.

— Jeste´s wspaniała, Lea! — powiedział, oblizuj ˛

ac wargi.

— Wiem o tym. . . Ciesz˛e si˛e, ˙ze i ty równie˙z tak uwa˙zasz. No, ale opowiedz mi

teraz o swoim cuchn ˛

acym tubylcu.

Brion nie odezwał si˛e ani słowem, dopóki nie zjadł jednej trzeciej swojej ogrom-

nej kanapki. Zaspokoiwszy pierwszy głód, reszt˛e jadł ju˙z bez po´spiechu, delektuj ˛

ac si˛e

ka˙zdym k˛esem i opowiadał.

— Jest bardzo dziecinny. . . ale dzieckiem nie jest. Nazywa si˛e Vjer lub co´s w tym

rodzaju. Kiedy zetkn ˛

ałem si˛e z nim po raz pierwszy, był przera˙zony, ale kiedy mnie za-

akceptował, strach opu´scił go całkowicie. To było wr˛ecz nieprawdopodobne. Jak pstryk-

ni˛ecie przeł ˛

acznikiem. Gdy jednak pó´zniej chciałem i´s´c za nim, tak si˛e tym zaniepokoił,

˙ze a˙z zacz ˛

ał płaka´c. Pozwoliłem mu wi˛ec odej´s´c samemu, poniewa˙z stwierdziłem, ˙ze

nie b˛ed˛e miał kłopotu z odnalezieniem go.

— Jest niedorozwini˛etym umysłowo. . . czy jakim´s wyrzutkiem?

— By´c mo˙ze, chocia˙z nie s ˛

adz˛e. Je´sli spojrzy si˛e na niego na tle jego ´srodowiska,

to oka˙ze si˛e, ˙ze jest dobrze do niego przystosowany. Potrafił wytropi´c i zabi´c ro´slino-

˙zerne zwierz˛e, potem z wielkim apetytem zje´s´c jego surowe mi˛eso. Odchodz ˛

ac, zabrał

reszt˛e ze sob ˛

a do obozu czy osady, w której zapewne mieszka. Nie czas teraz jednak na

teoretyzowanie na ten temat. Nie mamy dostatecznych informacji, aby snu´c jakiekol-

wiek domysły. Musimy znale´z´c go i nauczy´c si˛e jego j˛ezyka, a potem zada´c mu par˛e

pyta´n. — Brion spojrzał na sło´nce, które kryło si˛e wła´snie za horyzontem. — Na razie

zostaniemy tutaj. To miejsce jest równie dobre na sp˛edzenie nocy, jak ka˙zde inne. Tamte

przyrz ˛

ady zostawimy na noc w kraterze, zabierzemy je o ´swicie.

— Nie mam nic przeciwko temu. Je´sli o mnie chodzi, było dosy´c wra˙ze´n jak na

jeden dzie´n. — Wyj˛eła z plecaka ´spiwór i rozło˙zyła go na ziemi. — By´c mo˙ze podró˙zo-

wanie z niewygodami to dla ciebie chleb powszedni, ja jednak wol˛e bardziej wyszukane

przyjemno´sci, takie jak na przykład ciepłe łó˙zko. Zabrałam tak˙ze ze sob ˛

a kilka kanapek

dla siebie. I troch˛e wina w biorozkładalnym pojemniku. Mo˙zesz si˛e nim cz˛estowa´c tak

długo, jak długo nie b˛edziesz uwa˙zał go za zbytek.

— Z przyjemno´sci ˛

a. Zaczynam wierzy´c, ˙ze twoja rodzinna planeta Ziemia jest na-

prawd˛e domem ludzko´sci!

Oboje spali dobrze. . . dopóki Brion nie obudził si˛e nagle w ´srodku nocy. Co´s zm ˛

ciło jego spokój, cho´c nie potrafił okre´sli´c, co to było. Le˙zał spokojnie, wpatruj ˛

ac si˛e

w gwiazdy. Poprzedniej nocy zapami˛etał układ głównych gwiazdozbiorów, dzi˛eki cze-

mu mógł teraz okre´sli´c orientacyjnie czas na podstawie ich ruchu. Było dobrze po pół-

nocy, kilka godzin przed ´switem. Na niebie nie było ksi˛e˙zyca. Selm-II go nie posiadała,

niemniej ziemia o´swietlona była nikłym ´swiatłem gwiazd. Cały ten układ planetarny po-

ło˙zony był blisko centrum Galaktyki, tote˙z miriady gwiazd ´swieciły jasno z szerokiego

pasa ci ˛

agn ˛

acego si˛e wzdłu˙z całego nieboskłonu.

Co go zaniepokoiło? Noc była cicha, tak cicha, ˙ze słyszał wyra´znie łagodny i ryt-

miczny oddech ´spi ˛

acej Lei. Czy˙zby to był jaki´s impuls emocjonalny? Skoncentrował

si˛e i odczuł co´s nikłego. Na granicy wra˙zliwo´sci. To pochodziło od człowieka. . . Był

to impuls pojedynczego stanu emocjonalnego. Nienawi´sci. ´Slepej nienawi´sci, w´sciekło-

´sci i ˙z ˛

adzy ´smierci. Nie pochodził od jednego osobnika, lecz od wielu. Był skierowany

w jego stron˛e.

Brion obrócił si˛e powoli i obudził Le˛e, kład ˛

ac jej palec na ustach, kiedy zobaczył,

jak mruga otwieraj ˛

ac oczy. Przyło˙zył usta do jej ucha i szepn ˛

ał.

— Zaraz b˛edziemy mieli towarzystwo. Lepiej spakuj swoje rzeczy, ˙zeby´s była go-

towa do drogi. — Poczuł nagle napi˛ecie i strach, które przeszyły jej ciało, kiedy uniosła

si˛e nieco i oparła na łokciach.

— Co si˛e dzieje?

— Jeszcze dobrze nie wiem. Ale czuj˛e ich tam, w ciemno´sci. Id ˛

a tutaj. Jeszcze

nie wiem ilu ich jest. Wiem jednak na pewno, ˙ze id ˛

a po mnie. . . i nie pałaj ˛

a do mnie

miło´sci ˛

a. Chwileczk˛e. . .

Skoncentrował si˛e na jednym z impulsów, staraj ˛

ac si˛e Wydzieli´c go spo´sród pozo-

stałych. U˙zył całego swojego talentu, który doskonalił nieprzerwanie od chwili, kiedy

odkrył, ˙ze jest empatykiem. Tak, to on! Brion pokiwał głow ˛

a w ciemno´sci.

— Jedn ˛

a zagadk˛e mamy rozwi ˛

azan ˛

a. Vjer jest razem z nimi. Zatem wiemy ju˙z,

˙ze nie mieszka na wzgórzach sam. S ˛

adz˛e, ˙ze jego plemi˛e musi by´c liczne, poniewa˙z

poszukuje mnie ze spor ˛

a grup ˛

— Zdaje mi si˛e, ˙ze mówiłe´s mi, i˙z jest twoim przyjacielem — szepn˛eła Lea.

— Tak mi si˛e zdawało. Wygl ˛

ada na to, ˙ze wszystko si˛e zmieniło. Chciałbym wie-

dzie´c, dlaczego. . . i czuj˛e, ˙ze wkrótce si˛e dowiemy. — Wyprostował si˛e i poluzował nó˙z

w pochwie. — Zosta´n tutaj w ukryciu, a ja zobacz˛e, co si˛e tam dzieje.

— Nie! — wpiła si˛e mocno palcami w jego rami˛e. — Nie mo˙zesz i´s´c tam sam,

w ciemno´s´c.

— Ale˙z mog˛e! Prosz˛e ci˛e, zaufaj mi, kiedy mówi˛e, ˙ze wiem co robi˛e — zdj ˛

ał deli-

katnie jej dło´n ze swojej r˛eki. — Musz˛e mie´c du˙zo miejsca wokół siebie, kiedy spotkam

si˛e z nimi. Chc˛e unikn ˛

a´c sytuacji, w której b˛ed˛e musiał si˛e martwi´c dodatkowo o ciebie.

Wszystko b˛edzie dobrze.

Oddalił si˛e bezszelestnie w panuj ˛

acy półmrok. Czołgał si˛e w kierunku nocnych go-

´sci. Kiedy znalazł si˛e w bezpiecznej odległo´sci od kryjówki Lei, zatrzymał si˛e. Impulsy

stanów emocjonalnych, które odbierał, były teraz o wiele wyra´zniejsze. Pochodziły od

co najmniej kilkunastu osób. A mo˙ze było ich jeszcze wi˛ecej? Czekał do chwili uj-

rzenia ich ciemnych sylwetek, było ich około dwudziestu, nim skoczył na równe nogi

i krzykn ˛

ał.

— Vjer! Jestem tutaj. Czego chcesz?

Poczuł fal˛e przera˙zenia, które szybko zdominowało ich inne uczucia. Raptowny

strach zast ˛

apił nienawi´s´c w chwili jego nagłego pojawienia si˛e. Zatrzymali si˛e wszy-

scy z wyj ˛

atkiem jednego, który zignorował ten gwałtowny napływ strachu, pozwalaj ˛

dalej nie´s´c si˛e nienawi´sci, tłumi ˛

acej inne jego odczucia. Ten człowiek szedł nieprzerwa-

nie naprzód i co´s robił.

Z mroku wyleciała dzida i wbiła si˛e w ziemi˛e w odległo´sci metra od nóg Brio-

na Sytuacja stawała si˛e niebezpieczna. Brion poczuł, ˙ze pozostali ochłon˛eli stopniowo

z pierwszego szoku i ponownie zacz˛eli emanowa´c t ˛

a sam ˛

a nienawi´sci ˛

a Ruszyli kolejno

do przodu, jeden za drugim. Brion cofn ˛

ał si˛e, kieruj ˛

ac si˛e w stron˛e jeziora, aby odci ˛

gn ˛

a´c ich od kryjówki Lei. W ten sposób b˛edzie bezpieczna. O swoje bezpiecze´nstwo

si˛e nie martwił. Był pewny, ˙ze potrafi si˛e obroni´c, je´sli go zaatakuj ˛

a. . . zwłaszcza je´sli

powstali s ˛

a tacy sami jak Vjer. Gdyby jednak nie udało mu si˛e ich pokona´c, b˛edzie mógł

bez trudu od nich uciec. Dlaczego tu przyszli? Ponownie krzykn ˛

ał, aby przyci ˛

agn ˛

a´c ich

uwag˛e. W tym samym momencie krzykn˛eła Lea. . . i jednocze´snie poczuł gwałtowny

impuls paniki. Ruszył p˛edem w jej kierunku. Nagle wyrósł przed nim m˛e˙zczyzna. . .

Dwóch. Wpadł na nich cał ˛

a swoj ˛

a mas ˛

a i odtr ˛

acił na boki jak natr˛etne owady, nie zwal-

niaj ˛

ac ani na chwil˛e. Lea krzykn˛eła znowu i w tym momencie zobaczył ludzi z uniesio-

nymi dzidami, którzy j ˛

a trzymali. Nawet nie pomy´slał o u˙zyciu no˙za, kiedy wpadł na

nich — jego r˛ece były wystarczaj ˛

ac ˛

a broni ˛

Wywi ˛

azała si˛e zaciekła walka wr˛ecz w roz´swietlonym gwiazdami mroku. Byli tak

blisko siebie, ˙ze bro´n była bezu˙zyteczna, a nawet stała si˛e zagro˙zeniem dla trzymaj ˛

cych j ˛

a. Rozległy si˛e chrapliwe krzyki bólu, kiedy Brion uniósł jednego z napastników

i cisn ˛

ał nim w najwi˛eksz ˛

a grup˛e jego pobratymców. Niemal dosłownie zmia˙zd˙zył trzech

pozostałych, którzy trzymali Le˛e. Ustawił j ˛

a za sob ˛

a, aby chroni´c j ˛

a swoim ciałem i od-

tr ˛

acał r˛ekoma drzewce dzid. Kontratakował, zadaj ˛

ac ciosy pi˛e´sciami. Były niebezpiecz-

niejsze od maczug. Napastnicy zacz˛eli odpada´c od niego i wówczas pierwszy kamie´n

trafił go w bok głowy. Brion zawył z bólu, kiedy trafiły go nast˛epne. Wtedy po raz

pierwszy poczuł obecno´s´c kobiet, pod ˛

a˙zaj ˛

acych za uzbrojonymi w dzidy m˛e˙zczyzna-

mi. Ich broni ˛

a były obłe kamienie, które w ich r˛ekach były ´smiertelnie niebezpieczne.

Brion chwycił jednego z napastników, aby posłu˙zy´c si˛e nim jako tarcz ˛

a. . . ale było ju˙z

za pó´zno. Seria ostrych ciosów trafiła go w szyj˛e i głow˛e, ale nie poczuł ich nawet,

gdy˙z straciwszy przytomno´s´c zachwiał si˛e na nogach i upadł na ziemi˛e jak ´sci˛ete drze-

wo. Ostatni ˛

a rzecz ˛

a, któr ˛

a rejestrowała jego ´swiadomo´s´c były krzyki przera˙zenia Lei

i jego niemo˙zno´s´c udzielenia jej pomocy na skutek wszechogarniaj ˛

acego go mroku.

Potem był ju˙z tylko chaos. Zm ˛

acona ´swiadomo´s´c. Mrok i ból. Kołysanie si˛e tam

i z powrotem, ból w nadgarstkach, w r˛ece i głowie. Ruch. Ponownie mrok. Po jakim´s

czasie zobaczył kołysz ˛

ace si˛e nad nim gwiazdy. Zawołał Le˛e. Czy odpowiedziała? Nie

mógł sobie tego przypomnie´c. Ból i niepami˛e´c były jedyn ˛

a odpowiedzi ˛

Było ju˙z szaro, kiedy zacz ˛

ał odzyskiwa´c ´swiadomo´s´c. Stopniowo docierało do niego

wołanie Lei, kiedy próbował otworzy´c zaskorupiałe oczy. W jaki´s sposób miał unieru-

chomione r˛ece i nogi. Mrugał tak długo, dopóki majacz ˛

ace przed nimi plamy nie nabrały

wyra´znych kształtów. Był przywi ˛

azany skórzanymi rzemieniami do długiego pala. Jego

prawa r˛eka była zakrwawiona i t˛etniła bólem. Spojrzał na ni ˛

a i chrz ˛

akn ˛

ał z niepokojem.

Wyszeptane przez Le˛e słowa były pełne troski.

— ˙

Zyjesz? Słyszysz mnie? Brion, prosz˛e, słyszysz mnie? Mo˙zesz si˛e rusza´c?

Kiedy starał si˛e poruszy´c głow ˛

a, j˛ek bólu wyrwał si˛e z jego ust. Była cała pokaleczo-

na, a jedno oko nie otwierało si˛e do ko´nca. Drugie było jednak dostatecznie sprawne,

˙zeby mógł dostrzec Le˛e le˙z ˛

ac ˛

a w odległo´sci kilku metrów od niego, przywi ˛

azan ˛

a do

drugiego pala tak samo jak on. Z pocz ˛

atku zdołał jedynie kaszln ˛

a´c, kiedy próbował jej

odpowiedzie´c, ale w ko´ncu wykrztusił z siebie kilka słów.

100

— Czuj˛e. . . si˛e. . . ´swietnie. . .

— ´Swietnie! — w jej głosie czu´c było łzy, pod którymi kryła si˛e w´sciekło´s´c. —

Wygl ˛

adasz strasznie, jeste´s cały potłuczony i zakrwawiony. Gdyby twoja głowa nie była

jak z kamienia, ju˙z by´s nie ˙zył. . . Och, Brionie. To było straszne! Przywi ˛

azali nas do

tych pali jak zwłoki. Nie´sli nas cał ˛

a noc. Byłam pewna, ˙ze ci˛e zabili.

Próbował si˛e u´smiechn ˛

a´c, ale wykrzywił jedynie twarz.

— Te przypuszczenia na temat mojej ´smierci s ˛

a mocno przesadzone. — Poruszył

z całej siły r˛ekoma i nogami napinaj ˛

ac do oporu wi˛ezy. — Czuj˛e si˛e potłuczony. . . ale

nie wydaje mi si˛e, abym miał co´s złamanego. A co z tob ˛

— Nic szczególnego, tylko kilka zadra´sni˛e´c. Pastwili si˛e głównie nad tob ˛

a. Zawzi˛e-

cie. Strasznie. . .

— Nie my´sl teraz o tym. ˙

Zyjemy i to jest w tej chwili najwa˙zniejsze. Opowiedz mi

teraz o wszystkim, co widziała´s po drodze.

— Niewiele widziałam. Jeste´smy gdzie´s w´sród wzgórz. Na polanie przed czym´s,

co wygl ˛

ada jak groty w ´scianie skalnej. Cał ˛

a polan˛e otaczaj ˛

a wysokie drzewa. Kobiety

101

weszły do ´srodka, kiedy tu dotarli´smy i przebywaj ˛

a tam do tej pory. M˛e˙zczy´zni ´spi ˛

wokół nas.

— Ilu ich jest? Czy który´s z nich czuwa?

— Naliczyłam osiemnastu. . . nie, dziewi˛etnastu. . . dwudziestu. S ˛

adz˛e, ˙ze to wszy-

scy. Je˙zeli jest jeszcze kto´s na stra˙zy, to znajduje si˛e poza zasi˛egiem mojego wzroku.

Co jaki´s czas który´s z nich budzi si˛e i idzie w zaro´sla. Przypuszczam, ˙ze za potrzeb ˛

— Brzmi to do´s´c obiecuj ˛

aco. S ˛

a tak niezorganizowani, jak s ˛

adziłem. Teraz, kiedy

´spi ˛

a, mamy najwi˛eksz ˛

a szans˛e ucieczki. Zanim dobior ˛

a si˛e nam bardziej do skóry.

— Odwal si˛e! — potrz ˛

asn˛eła ciasno zwi ˛

azanymi nadgarstkami w jego kierunku. —

Chyba o raz za du˙zo dostałe´s w głow˛e. Zabrali twój wielki nó˙z i nie mo˙zemy nawet

dosi˛egn ˛

a´c z˛ebami tych rzemieni. Jak w tej sytuacji wyobra˙zasz sobie ucieczk˛e?

— Chwileczk˛e — powiedział spokojnie. Zamkn ˛

ał oczy i zacz ˛

ał gł˛eboko i rytmicznie

oddycha´c.

Musiał przede wszystkim uporz ˛

adkowa´c my´sli, aby móc skoncentrowa´c cał ˛

a swoj ˛

uwag˛e i energi˛e. Te same ´cwiczenia oddechowe wykonywał, kiedy podnosił ci˛e˙zary.

Wysiłek, który czekał go teraz, był tego samego rodzaju. Rozlu´znił ciało i wówczas po-

102

czuł niezliczone rany i stłuczenia. Były one jednak bez znaczenia. Kiedy skoncentrował

uwag˛e, przestał je w ogóle odczuwa´c. ´Swietnie. Teraz czuł, jak jego siła ukierunkowuje

si˛e. Otworzył powoli oczy i spojrzał na grube rzemienie owini˛ete wokół nadgarstków.

Napi ˛

ał mi˛e´snie r ˛

ak. Lea patrzyła ze zdumieniem. Widziała przed chwil ˛

a, jak opada z sił,

jak wiotczeje jego twarz. Kiedy otworzył oczy, spojrzał bł˛ednym wzrokiem na nad-

garstki. Fala dr˙zenia przemkn˛eła przez górn ˛

a cz˛e´s´c jego ciała. Teraz dostrzegła, jak jego

mi˛e´snie p˛eczniej ˛

a wewn ˛

atrz postrz˛epionych r˛ekawów, poszerzaj ˛

ac dziury, a nast˛epnie

rozrywaj ˛

ac osłabiony materiał. Skórzane wi˛ezy napi˛eły si˛e i zaskrzypiały, rozci ˛

agane

coraz bardziej i bardziej. To było wr˛ecz nieludzkie. Jego twarz wyra˙zała spokój, kiedy

r˛ece rozdzielały si˛e powoli, z mechaniczn ˛

a precyzj ˛

a. Rozległ si˛e cichy trzask — jeden

z rzemieni pu´scił. . . A potem nast˛epny. R˛ece Briona były wolne.

Kiedy zdał sobie z tego spraw˛e, dreszcz zm˛eczenia przebiegł jego ciało. Opadł na

ziemi˛e, zamkn ˛

ał oczy i ci˛e˙zko oddychał, masuj ˛

ac palcami skór˛e wokół gł˛ebokich ran na

nadgarstkach i wyciskaj ˛

ac przy tym krew z miejsc, w których rzemie´n rozci ˛

ał ciało a˙z

do ko´sci. Trwało to tylko chwil˛e. Doszedłszy do siebie uniósł powoli głow˛e i rozejrzał

si˛e wokoło.

103

— Bardzo dobrze — powiedział cicho. — Miała´s racj˛e, wszyscy ´spi ˛

Poruszaj ˛

ac si˛e niczym w ˛

a˙z, przesun ˛

ał si˛e w pobli˙ze Lei, wlok ˛

ac ze sob ˛

a wci ˛

a˙z uwi ˛

zany do nóg pal i obejrzał jej wi˛ezy.

— Je´sli b˛edziesz próbował je rozerwa´c, oderwiesz razem z nimi moje dłonie —

powiedziała, staraj ˛

ac si˛e nie patrze´c na powolne s ˛

aczenie si˛e krwi z jego r ˛

ak.

— Nie martw si˛e, z twoimi pójdzie łatwiej ni˙z z moimi. — Pochylił si˛e do przodu

i zacisn ˛

ał z˛eby na rzemieniu z jaszczurczej skóry. Gryzł i ˙zuł go z całej siły. Przerwanie

wi˛ezów zaj˛eło mu mniej ni˙z minut˛e. — Smakuje obrzydliwie — powiedział, wypluwa-

j ˛

ac kawałki skóry.

— Musisz mie´c dobrego dentyst˛e. — Pod wymuszon ˛

a lekko´sci ˛

a jej słów słycha´c

było dr˙zenie głosu.

Brion wyci ˛

agn ˛

ał r˛ek˛e i odgarn ˛

ał sprzed jej oczu kosmyk spl ˛

atanych włosów.

— Zaraz nas tu nie b˛edzie. Daj˛e ci na to moje słowo. Musisz tylko pole˙ze´c spokojnie

przez chwil˛e.

Nie czuł si˛e jeszcze tak odpr˛e˙zony, jak tego pragn ˛

ał. Był ju˙z jasny dzie´n i ich ruchy

mogły by´c z łatwo´sci ˛

a zauwa˙zone przez ka˙zdego, kto si˛e obudził. Kilka nast˛epnych

104

minut miało zadecydowa´c o wszystkim. Wiedział, ˙ze je˙zeli uda im si˛e dotrze´c do zaro´sli

przed podniesieniem alarmu, b˛ed ˛

a mogli uciec. Mimo obra˙ze´n był gotów ucieka´c. . .

I nie dopu´sci´c do tego, aby złapano ich po raz drugi. Rozlu´znił rzemienie opasuj ˛

ace

nogi, po czym wsun ˛

ał wskazuj ˛

acy palec lewej r˛eki pod najcie´nszy z nich. Przerwał

go bez wysiłku. Potem kolejno nast˛epne. Na koniec zdj ˛

ał je i powoli si˛e wyprostował.

Porywacze wci ˛

a˙z spali. W ten sam sposób uwolnił nogi Lei.

— Idziemy — szepn ˛

ał, obejmuj ˛

ac j ˛

a i unosz ˛

ac do góry.

Ostro˙znie i cicho przechodzili pomi˛edzy ciałami ´spi ˛

acych, spodziewaj ˛

ac si˛e w ka˙z-

dej chwili podniesienia alarmu. Sze´s´c, siedem, osiem kroków. . . Byli ju˙z mi˛edzy drze-

wami i przedzierali si˛e przez zaro´sla.

— Wróc˛e za chwil˛e — szepn ˛

ał, stawiaj ˛

ac j ˛

a na ziemi. Przyło˙zył jej palec do ust, aby

zapobiec protestowi. W chwil˛e potem znikn ˛

ał, odchodz ˛

ac w stron˛e polany.

Lea nie wiedziała, czy ma si˛e ´smia´c, czy płaka´c. To był ´smiech. Z trudem powstrzy-

mywała swoj ˛

a na wpół histeryczn ˛

a wesoło´s´c, widz ˛

ac, jak niesie jednego z porywaczy.

Zwykła ucieczka nie wystarczała mu. . . o, nie. Musiał wzi ˛

a´c ze sob ˛

a je´nca! Jeniec opie-

rał si˛e i wierzgał nogami, ale nadaremnie. Brion pojmał go bezszelestnie, jedn ˛

a r˛ek ˛

105

zasłaniaj ˛

ac mu usta, a drug ˛

a podnosz ˛

ac z ziemi. Jeniec miał wytrzeszczone oczy i był

ledwie ˙zywy. Kiedy Brion zwolnił u´scisk, wci ˛

agn ˛

ał łapczywie powietrze do płuc, dr˙z ˛

na całym ciele. Zanim je wypu´scił i mógł krzykn ˛

a´c, twarda pi˛e´s´c Briona uderzyła go

pod uchem. Bez czucia osun ˛

ał si˛e na ziemi˛e.

Brion zignorował go i pomógł Lei stan ˛

a´c na nogi.

— Mo˙zesz i´s´c? — zapytał.

— Odpowiedniejszym okre´sleniem byłoby wlec si˛e.

— Postaraj si˛e. Je´sli zajdzie potrzeba, pomog˛e ci.

Bez wysiłku przerzucił je´nca przez rami˛e, wzi ˛

ał Le˛e za r˛ek˛e i ruszyli w dół zbo-

cza, przedzieraj ˛

ac si˛e mi˛edzy drzewami. Z ka˙zd ˛

a chwil ˛

a oddalali si˛e coraz bardziej od

obozowiska. Nie było słycha´c ˙zadnego alarmu. Byli wolni — przynajmniej na razie.

Elektroniczne przesłuchanie

Brion doszedł do skraju lasu i zatrzymał si˛e przy najwi˛ekszym drzewie. Powiódł

wzrokiem po trawiastym zboczu, a potem przez pust ˛

a równin˛e a˙z do bł˛ekitnych wód

Jeziora Centralnego, które ci ˛

agn˛eło si˛e po horyzont. Było ju˙z ciepło i sło´nce wznosiło

si˛e wysoko na niebie. Słyszał za sob ˛

a Le˛e przedzieraj ˛

ac ˛

a si˛e przez zaro´sla. Potykała si˛e

co chwila i wymrukiwała dławionym głosem jakie´s obelgi. Zdolno´sci ˛

a empatii wybiegł

daleko poza ni ˛

a a˙z do kresu swoich mo˙zliwo´sci, lecz nie wyczuł ˙zadnego ´sladu po´scigu.

— Czy jest jaki´s powód. . . Nie mo˙zemy tu odpoczywa´c. . . ani przez chwil˛e —

sapn˛eła opieraj ˛

ac si˛e o drzewo obok niego.

107

— Nie zgadzam si˛e z tob ˛

a. To jest dobre miejsce na postój. — Osun˛eła si˛e z ulg ˛

a na

ziemi˛e. — Dopóki mog˛e stwierdzi´c, ˙ze nikt nas nie ´sciga, dopóty jeste´smy tu bezpieczni.

Kiedy wyjdziemy na równin˛e, b˛edzie nas łatwo zauwa˙zy´c. Musimy teraz postanowi´c,

co robimy dalej.

— Mo˙ze by´s tak zdj ˛

ał z siebie tego siwobrodego starca — powiedziała Lea, wska-

zuj ˛

ac r˛ek ˛

a na wiotkie ciało zwisaj ˛

ace z jego ramienia. — A mo˙ze zapomniałe´s, ˙ze go

niesiesz?

Brion spu´scił powoli swój baga˙z na kupk˛e li´sci.

— Nie jest wcale taki ci˛e˙zki. Jak widzisz, jest bardzo chudy i stary.

— Lepszego nie było?

— Nie. Przypuszczalnie reprezentuje pewien autorytet, poniewa˙z jest jedyny, który

nosi nie maj ˛

ac ˛

a praktycznego zastosowania ozdob˛e. — Brion odchylił na bok zmierz-

wion ˛

a, siw ˛

a brod˛e starca, aby pokaza´c Lei zawieszony na jego szyi naszyjnik ze zbiela-

łych ko´sci. — W przeciwie´nstwie do reszty, mo˙ze zna´c odpowiedzi na interesuj ˛

ace nas

pytania.

108

— Czy chcesz powiedzie´c, ˙ze kiedy poszedłe´s po je´nca, po´swi˛eciłe´s nieco czasu,

aby dokona´c jakiego´s wyboru?

— Oczywi´scie. To była wyj ˛

atkowa okazja.

— Mam nadziej˛e, ˙ze kiedy´s ci˛e zrozumiem. . . ale nie nast ˛

api to dzisiaj. Jestem spra-

gniona, głodna, wyczerpana i czuj˛e si˛e, jakby przeszedł si˛e po mnie kto´s w kolczastych

butach. Zastanawiałe´s si˛e mo˙ze nad nasz ˛

a przyszło´sci ˛

— Owszem. Miałem na to troch˛e czasu podczas marszu. Po pierwsze, musimy po-

godzi´c si˛e z pewnymi nieprzyjemnymi faktami. Stracili´smy całe nasze wyposa˙zenie,

które mieli´smy przy sobie, to znaczy jedzenie, wod˛e, mój nó˙z. . .

— Je˙zeli jeszcze stracili´smy sterownik radiowy, który schowałe´s w kraterze, to ju˙z

teraz mo˙zemy pomy´sle´c o samobójstwie. Nie mam ochoty znale´z´c si˛e w r˛ekach tych

typów po raz drugi. . . — Pochyliła si˛e nad je´ncem, aby przyjrze´c mu si˛e z bliska, po

czym zmarszczyła nos z niesmakiem. — Okropny. A je´sli ju˙z mówimy o r˛ekach. . . to

czy ten naszyjnik na jego szyi nie jest przypadkiem zrobiony z ko´sci ludzkich palców?

Brion przytakn ˛

ał.

109

— To wła´snie wydało mi si˛e najbardziej interesuj ˛

ace. Wła´snie dlatego go pojmałem.

Ten naszyjnik interesuje mnie takie z osobistych wzgl˛edów.

W jego głosie pojawił si˛e cie´n gniewu, którego wcze´sniej w nim nie było. Skłoniło j ˛

to do ponownego przyjrzenia si˛e naszyjnikowi. W´sród zbielałych palców znajdował si˛e

jeden ciemniejszy. Nie, nie ciemniejszy, ale inny. Przyjrzała mu si˛e bli˙zej i zobaczyła,

˙ze był ´swie˙zo obci˛ety i pokryty jeszcze ciemnymi plamami krwi. W nagłym ol´snieniu

spojrzała z przera˙zeniem na Briona. Przytakn ˛

ał jej z ponurym wyrazem twarzy, uno-

sz ˛

ac do góry praw ˛

a r˛ek˛e, aby zobaczyła wyra´znie, ˙ze ma na niej ju˙z tylko cztery palce.

Westchn˛eła gł˛eboko.

— Dlaczego ci to zrobili. . . s ˛

a wstr˛etni! Ukryłe´s to przede mn ˛

a. . .

— Nie było sensu o tym mówi´c, skoro nie mo˙zna ju˙z nic na to poradzi´c. To nic

powa˙znego. Obwi ˛

azali rzemieniem kikut, aby zatamowa´c krwawienie. Najbardziej z te-

go wszystkiego interesuje mnie jednak znaczenie tego aktu. Ten człowiek b˛edzie mógł

nam to wyja´sni´c. — Okaleczon ˛

a r˛ek ˛

a wykonał gest oznaczaj ˛

acy, ˙ze nie ma o czym mó-

wi´c. — T ˛

a spraw ˛

a zajmiemy si˛e pó´zniej. Teraz, zanim przyst ˛

apimy do dalszych działa´n,

musimy ´sci ˛

agn ˛

a´c l ˛

adownik. Mam nadziej˛e, ˙ze twoje obawy zwi ˛

azane ze sterownikiem

110

s ˛

a przedwczesne i ˙ze jest tam, gdzie go schowałem. Prawd˛e powiedziawszy, nie do-

wiemy si˛e tego, dopóki tego osobi´scie nie sprawdzimy. Musimy wi˛ec jak najszybciej

dotrze´c do krateru i ´sci ˛

agn ˛

a´c l ˛

adownik. Wsi ˛

adziesz do niego i odlecisz najszybciej, jak

to tylko b˛edzie mo˙zliwe. . .

— Bez ciebie? A˙z tak bardzo polubiłe´s to nieprzyjemne miejsce?

— Niespecjalnie. Ale wyznaczona robota musi by´c wykonana. Poza tym nie chc˛e,

aby ten typ znalazł si˛e na pokładzie statku.

— Dlaczego? Boisz si˛e, ˙ze zawładnie nim?

— Wr˛ecz przeciwnie. Opieraj ˛

ac si˛e na odczuciach Vjera, jestem gł˛eboko przekona-

ny, ˙ze zabranie któregokolwiek z tych ludzi poza ich naturalne ´srodowisko mo˙ze by´c dla

nich tragiczne w skutkach. B˛ed˛e całkowicie bezpieczny, czekaj ˛

ac tutaj na twój powrót.

Czas, jaki zajmie l ˛

adownikowi jedno okr ˛

a˙zenie orbity wystarczy ci na skompletowanie

sprz˛etu z listy, któr ˛

a zaraz sporz ˛

adzimy. Nast˛epnie wyl ˛

adujesz z całym tym sprz˛etem.

— Czy nie powinnam na pocz ˛

atku zarejestrowa´c tego wszystkiego, co ju˙z odkryli-

´smy?

111

— Ta sprawa to pozycja numer jeden na li´scie. Kiedy to sko´nczysz, b˛edziesz mu-

siała szybko skompletowa´c sprz˛et, którego b˛edziemy potrzebowali. Niestety nie da si˛e

unikn ˛

a´c tego, ˙ze b˛edzie on zawierał du˙zo metalu. Nadal uwa˙zam, ˙ze bardzo wa˙zne jest,

˙zeby nie posiada´c przy sobie ˙zadnego metalu. Je´sli oka˙ze si˛e, ˙ze tamto skrzydło sa-

molotu jest nietkni˛ete, b˛edzie to oznaczało, ˙ze b˛edziemy mogli ukry´c tam wszystkie

zawieraj ˛

ace metal przedmioty do czasu, kiedy b˛ed ˛

a nam potrzebne.

— Takie, jak na przykład granaty ogłuszaj ˛

ace, par˛e rozpylaczy?

— Mniej wi˛ecej to miałem na my´sli. Nie mam ochoty na powtórk˛e dzisiejszej nocy.

— Ani ja. — Wyra´znie zm˛eczona podniosła si˛e. — Je´sli jeste´s gotowy, mo˙zemy

rusza´c w dalsz ˛

a drog˛e. Czuj˛e ciarki na skórze, siedz ˛

ac tu zwrócona plecami do tych

drzew.

— Musisz przej´s´c prób˛e, aby´smy mogli stwierdzi´c, czy masz zdolno´sci empatycz-

ne — powiedział Brion, podnosz ˛

ac i kład ˛

ac sobie na rami˛e wci ˛

a˙z nieprzytomnego star-

ca. — Szukaj ˛

a nas ju˙z, czuj˛e to od kilku minut. Wyczuwam jednak tylko ich zaniepo-

kojenie i dezorientacj˛e, z czego wnioskuj˛e, ˙ze nie natrafili jeszcze na nasz ´slad.

112

— Teraz mi mówisz! Ruszajmy. — Wyprostowała si˛e i skierowała si˛e w dół wzgó-

rza.

Brion ruszył za ni ˛

a truchtem i po kilku krokach przegonił j ˛

— Pobiegn˛e przodem — powiedział. — Kiedy znajdziemy si˛e na otwartej prze-

strzeni, na pewno od razu nas zobacz ˛

a. Dlatego wła´snie chc˛e jak najszybciej ´sci ˛

agn ˛

a´c

l ˛

adownik.

— Nie tra´c czasu na gadanie. . . biegnij! B˛ed˛e biec za tob ˛

Biegła najszybciej jak mogła, ale nie nad ˛

a˙zała za nim. Brion p˛edził du˙zymi susami

prosto w stron˛e krateru. Lea co chwil˛e ogl ˛

adała si˛e za siebie. Po pewnym czasie musia-

ła zwolni´c i przej´s´c pewien odcinek, aby odsapn ˛

a´c, po czym ponownie zerwała si˛e do

biegu. Z trudem wbiegła na niewielkie wzniesienie. Kiedy znalazła si˛e na jego wierz-

chołku, zobaczyła daleko przed sob ˛

a, jak Brion wychodzi z krateru. . . i wymachuje

czym´s połyskuj ˛

acym w sło´ncu. A wi˛ec sterownik był na miejscu!

— L ˛

adownik jest ju˙z w drodze — powiedział Brion, kiedy dowlekła si˛e do niego. —

I jak na razie nie wida´c, aby kto´s nas ´scigał.

— Nigdy w ˙zyciu. . . tak si˛e nie zm˛eczyłam — wysapała, osuwaj ˛

ac si˛e na ziemi˛e.

113

Brion poło˙zył obok niej sterownik i pobiegł z powrotem do krateru.

— Daj mi znak, kiedy stary si˛e poruszy — powiedział. — Chc˛e jeszcze raz skopio-

wa´c tamt ˛

a tabliczk˛e znamionow ˛

a, któr ˛

a znalazłem obok skrzydła. Tamta kopia przepa-

dła, poniewa˙z wyryłem j ˛

a na butelce od wody. Kiedy znajdziesz si˛e w statku, zakoduj

t˛e kopi˛e za pomoc ˛

a modemu — dodał i znikn ˛

ał za kraw˛edzi ˛

Lea spojrzała na naszyjnik zawieszony na szyi chrapi ˛

acego starca i wzruszyła ra-

mionami. Có˙z za zezwierz˛eceni ludzie! Odci ˛

a´c tak po prostu człowiekowi palec. W ja-

kim celu? To musi oznacza´c dla nich co´s wa˙znego, co´s zwi ˛

azanego z jakim´s rytuałem.

Na pewno Briona boli ta r˛eka, a mimo to nie uskar˙za si˛e. Jest niezwykły pod ka˙zdym

wzgl˛edem. Ten kikut musi zosta´c zdezynfekowany, aby nie wywi ˛

azało si˛e zaka˙zenie.

Apteczka powinna by´c umieszczona na samej górze listy. Mo˙zna b˛edzie spowodowa´c

odro´sni˛ecie palca, ale nie da si˛e usun ˛

a´c teraz bólu i niewygody.

— Skopiowałem te znaki na tym kawałku kory — powiedział Brion, wyszedłszy

z krateru. — Rozumiesz co´s z nich?

Obróciła kor˛e na wszystkie strony i pokr˛eciła głow ˛

a przecz ˛

aco.

114

— To ˙zaden ze znanych mi j˛ezyków, mimo i˙z te symbole wygl ˛

adaj ˛

a mi znajomo.

By´c mo˙ze banki pami˛eci zawieraj ˛

a co´s. . .

Siwowłosy jeniec otworzył oczy i zacz ˛

ał trz ˛

a´s´c si˛e i ochryple krzycze´c. Pełzn ˛

ał,

próbuj ˛

ac uciec od nich. Brion wyci ˛

agn ˛

ał r˛ek˛e i złapał go, a nast˛epnie nacisn ˛

ał kciukiem

szyj˛e pod uchem. Jeniec drgn ˛

ał konwulsyjnie dwa razy i zamarł w bezruchu.

— Widziała´s? — zapytał.

— To, jak go obezwładniłe´s? No pewnie. Musisz nauczy´c mnie tej sztuczki.

— Nie, nie to. To, na co patrzył, kiedy zacz ˛

ał wrzeszcze´c. Sterownik radiowy.

— Czy˙zby wiedział, co to?

— Raczej w to w ˛

atpi˛e. Ale to musi oznacza´c dla niego co´s przera˙zaj ˛

acego, co´s,

co musimy wyja´sni´c. — Brion odwrócił głow˛e na bok, nadsłuchuj ˛

ac. — L ˛

adownik si˛e

zbli˙za. Musisz zapami˛eta´c teraz spis rzeczy, których b˛edziemy potrzebowali.

L ˛

adownik stał na ziemi niecałe dwie minuty. Briona niepokoiła ka˙zda upływaj ˛

aca

sekunda. Nawet kiedy statek startował z Le ˛

a na pokładzie, niepokój go nie opuszczał.

115

Statek wyl ˛

adował bezpiecznie dwa razy, co mogło oznacza´c, ˙ze to miejsce nie jest pod

stał ˛

a obserwacj ˛

a. Ka˙zde kolejne l ˛

adowanie zwi˛ekszało jednak niebezpiecze´nstwo wy-

krycia. Mimo to musieli pozosta´c w tym rejonie, poniewa˙z łowcy byli jedynym klu-

czem, jaki mieli do rozwi ˛

azania ´smiertelnej zagadki tej planety. Nie maj ˛

ac wyboru,

postanowił odp˛edzi´c od siebie my´sl o gro˙z ˛

acym mu niebezpiecze´nstwie, koncentruj ˛

uwag˛e na uruchomieniu przem ˛

adrzałej maszynki tłumacz ˛

acej.

Niewielkie, metalowe pudełko zawierało mnóstwo skomplikowanych obwodów

i podzespołów. Tłumacz realizował swoje funkcje za pomoc ˛

a projektora holograficz-

nego, który wy´swietlał w powietrzu trójwymiarowy obraz. Pierwszy, jaki si˛e pojawił,

przedstawiał nachylon ˛

a, biał ˛

a powierzchni˛e z widniej ˛

acymi na niej instrukcjami. Brion

przeczytał je i za pomoc ˛

a odpowiednich przycisków zakodował w urz ˛

adzeniu te, które

go interesowały. Instrukcje znikn˛eły i na ich miejscu ukazał si˛e obraz nauczyciela. Był

to starszy m˛e˙zczyzna ubrany w prosty, szary strój, siedz ˛

acy ze skrzy˙zowanymi nogami

przed stoj ˛

acym na ziemi pudełkiem bez wieka. Brion przeł ˛

aczał przyciski, a˙z przetwo-

rzył jego ubranie na szat˛e okrywaj ˛

ac ˛

a go od pasa do ud i wydłu˙zył mu włosy. Mimo i˙z

jeniec był o wiele brudniejszy, jego nauczyciel niewiele ró˙znił si˛e od niego.

116

Brion spojrzał na nieruchomy, trójwymiarowy wizerunek i z uznaniem pokiwał gło-

w ˛

a. Był niezły. Dotkni˛ecie ostatniego przycisku sprawiło, ˙ze obraz znikn ˛

ał, cofaj ˛

ac si˛e

w przestrzeni. Gdy tylko programowanie dobiegło ko´nca, Briona ponownie ogarn ˛

ał nie-

pokój. Dr ˛

a˙zył go, mimo i˙z Lea kr ˛

a˙zyła ju˙z bezpiecznie po orbicie. Jedyn ˛

a rzecz ˛

a, która

naprawd˛e mogła go w tej chwili niepokoi´c, byli pozostali członkowie plemienia je´nca.

Na razie nie widział jednak ˙zadnych oznak ich zbli˙zania si˛e ani nie czuł ich obecno´sci.

Sekundy mijały powoli.

Do powrotu l ˛

adownika nie zaobserwował nic podejrzanego. Zerwał si˛e na nogi i po-

machał r˛ek ˛

— Rzucaj mi sprz˛et po jednej sztuce — zawołał do Lei, kiedy otworzyła si˛e ´sluza

powietrzna. — A potem zejd´z jak najszybciej!

Było to niebezpieczne, ale jednocze´snie był to najszybszy sposób otrzymania sprz˛e-

tu luzem. Chwytał jeden po drugim ci˛e˙zkie pojemniki i ustawiał je obok siebie. Kiedy

Lea schodziła po drabinie, przeniósł je kolejno do krateru. Po usuni˛eciu wszystkiego

117

wysłali l ˛

adownik z powrotem na orbit˛e. Gdy znikn ˛

ał, a na niebie nie było wida´c oznak

odwetu, mogli odpocz ˛

a´c. Lea pogroziła pi˛e´sci ˛

a w kierunku odległych wzgórz.

— Hej, wy tam, mo˙zecie teraz wróci´c tutaj i spróbowa´c sprawi´c nam kłopoty. Ale

tym razem spotka was niemiła niespodzianka! Przyjemno´s´c b˛edzie po mojej stronie.

Zaden z was, ´smierdziele, nie jest wart palca z r˛eki Briona!

— Doceniam twoj ˛

a troskliwo´s´c — powiedział Brion, nakładaj ˛

ac banda˙z na antysep-

tyczn ˛

a piank˛e, któr ˛

a spryskał kikut po odci˛etym palcu. Spojrzał na wi˛e´znia. Widz˛e, ˙ze

nasz go´s´c znowu si˛e budzi.

— Przygotuj˛e nam co´s do jedzenia, a ty wł ˛

acz to urz ˛

adzenie. Zobaczymy, czy da si˛e

nawi ˛

aza´c z nim jak ˛

a´s rozmow˛e.

Technika edukacji była niezwykle powolna, ale nadzwyczaj precyzyjna. Warunkiem

jej powodzenia była stała aktywno´s´c ucznia. Z pocz ˛

atku okazała si˛e mało skuteczna,

poniewa˙z jeniec był całkowicie bierny. Nie dlatego, ˙ze był temu przeciwny, ale dlatego,

˙ze był ´smiertelnie przera˙zony.

Zanim starzec odzyskał przytomno´s´c, Brion wyczuł to poprzez zmian˛e rytmu jego

fal mózgowych. Najpierw był niepokój i uczucie bólu a˙z do chwili otwarcia oczu. Po-

118

tem pojawił si˛e paniczny strach. Taki sam, jaki opanował Vjera, kiedy po raz pierwszy

zobaczył Briona. Ten był jednak gorszy, poniewa˙z nie słabł ani na chwil˛e. Kiedy jeniec

spojrzał na Briona, próbował uciec, kwil ˛

ac z przera˙zenia. Brion złapał go za nog˛e w ko-

stce i w tym samym momencie strach starca wzrósł jeszcze bardziej. Zacz ˛

ał lamentowa´c

i dr˙ze´c konwulsyjnie. Przewrócił oczy, tak ˙ze było wida´c tylko białka i zemdlał. Brion

poszedł po apteczk˛e.

— Zjesz co´s? — zapytała Lea, kiedy wszedł do krateru.

— Za chwil˛e. Ten tam niespecjalnie pali si˛e do współpracy i musz˛e mu zrobi´c za-

strzyk ze skopolaminy, tak jak przewiduje instrukcja.

Delikatny zastrzyk z podskórnej strzykawki ci´snieniowej przywrócił je´ncowi ´swia-

domo´s´c. Brion schował szybko strzykawk˛e, aby starzec nie zd ˛

a˙zył jej zobaczy´c. Tym

razem odr˛etwienie przemogło strach. Poruszył si˛e niezdarnie, łypi ˛

ac podejrzliwie na

Briona z l˛ekiem w oczach. Brion nie reagował. Usiadł na ziemi i czekał. Patrzył jak je-

niec spogl ˛

ada na holograficzn ˛

a posta´c i w pewnym momencie poczuł pierwszy impuls

zainteresowania z jego strony. Obserwowana posta´c jawiła mu si˛e jako jego rówie´snik.

Jako człowiek, którego cechuje niezwykłe opanowanie, gdy˙z siedział całkowicie nie-

119

ruchomo i jedynie ledwie widocznie oddychał. Bez tej komputerowej symulacji ˙zycia

ów wizerunek wygl ˛

adałby jak pos ˛

ag. Kiedy ciekawo´s´c starca wzrosła jeszcze bardziej,

Brion wypowiedział łagodnie słowo uruchamiaj ˛

ace program.

— Zacznij.

Jeniec spojrzał na Briona z nagłym strachem, a potem z powrotem na holograficzn ˛

posta´c, która po raz pierwszy si˛e poruszyła. Nauczyciel pokłonił si˛e i u´smiechn ˛

ał, a na-

st˛epnie si˛egn ˛

ał do stoj ˛

acego przed nim otwartego pudełka. Wyj ˛

ał z niego co´s, co wygl ˛

dało jak zwykły odłamek skały.

— Skała — powiedział. — Skała. . . skała.

Za ka˙zdym razem, kiedy wypowiadał to słowo, kłaniał si˛e i u´smiechał. Nast˛epnie

wyci ˛

agn ˛

ał j ˛

a przed siebie i zadał pytanie. Jeniec gapił si˛e jedynie, maj ˛

ac w głowie kom-

pletny zam˛et.

Z niesko´nczon ˛

a, mechaniczn ˛

a cierpliwo´sci ˛

a nauczyciel powtórzył demonstracj˛e

i zadał to samo pytanie. Starzec znowu nie zareagował. Podczas trzeciej powtórki na-

uczyciel nie u´smiechał si˛e ju˙z, a kiedy starzec i tym razem nie odpowiedział na jego py-

tanie, skrzywił twarz, szczerz ˛

ac z˛eby i zmarszczył brwi, aby okaza´c gniew, stan emocjo-

120

nalny istniej ˛

acy w usankcjonowany sposób, jak stwierdzili antropolodzy, w ka˙zdej kul-

turze. W odpowiedzi starzec cofn ˛

ał si˛e, j˛ecz ˛

ac ze strachu. Podczas nast˛epnej powtórki,

kiedy nauczyciel rzucił skał ˛

a w jego kierunku, wyj ˛

akał „Prtr”. Nauczyciel u´smiechn ˛

ał

si˛e i ukłonił si˛e, po czym wykonał kilka przyjaznych gestów. Proces nauczania zacz ˛

ał

si˛e.

Brion zszedł z linii wzroku starca, ˙zeby swoim widokiem nie zakłóca´c jego uwagi.

Patrzył, jak nauczyciel przelewa wod˛e z jednego pojemnika do drugiego, nie roni ˛

ac ani

kropli.

— Działa? — zapytała Lea.

— Zawsze. To samoucz ˛

acy si˛e program. Jak tylko ucze´n zapami˛eta jakie´s słowo,

program powtarza je w celu ich utrwalenia. Wraz ze wzrostem zasobu słów ucznia przy-

´spiesza proces uczenia. Ju˙z wkrótce b˛edziemy mogli zadawa´c mu pytania. Z pocz ˛

atku

proste, ale potem coraz bardziej abstrakcyjne. Kiedy stary si˛e zm˛eczy, urz ˛

adzenie zrobi

przerw˛e na odpoczynek. Nast˛epnie b˛edzie mogło nauczy´c nas wszystkiego, czego samo

si˛e nauczyło.

— ´

Cwicz ˛

ac nas i poprawiaj ˛

ac nasz akcent, gramatyk˛e i inne rzeczy, tak?

121

— Zgadza si˛e. No, gdzie jest to jedzenie, o którym mówiła´s? Nie musz˛e na niego

patrze´c, aby go upilnowa´c. Po jego emocjach b˛ed˛e w stanie powiedzie´c, czy co´s zamie-

rza.

Było pó´zne popołudnie, kiedy starzec zacz ˛

ał si˛e kiwa´c ze zm˛eczenia. Podan ˛

a mu

przez Briona wod˛e w drewnianej czarce wypił, gło´sno siorbi ˛

ac.

— Jak si˛e nazywa? — zwrócił si˛e Brion do HPJ.

— Ucze´n nazywa si˛e Ravn. Ravn. Powtarzam, Ravn. . .

— Wystarczy. — Brion obrócił si˛e i u´smiechn ˛

ał si˛e szeroko. — Ravn, witamy

w ludzkiej rodzinie!

Poskromienie

— Rana goi si˛e zupełnie dobrze — oceniła Lea, przygl ˛

adaj ˛

ac si˛e kikutowi po obci˛e-

tym palcu. Nast˛epnie pokryła go antyseptycznym kremem.

— Arbt klrm — powiedział Brion.

— Je´sli chcesz powiedzie´c to boli, musisz si˛e lepiej nauczy´c połyka´c ko´ncowe gło-

ski, bo inaczej ci ´smierdz ˛

acy tubylcy nigdy ci˛e nie zrozumiej ˛

— Wstr˛etny j˛ezyk!

123

— Widz˛e, ˙ze odzywa si˛e w tobie twój j˛ezykowy izolacjonizm. Mówi ˛

ac ogólnie,

˙zaden j˛ezyk nie mo˙ze by´c wstr˛etny. . . — Brion przerwał jej, unosz ˛

ac palec i powiedział

spokojnie:

— Nie ogl ˛

adaj si˛e. Ravn szykuje si˛e wła´snie do ucieczki. Czekałem na to. Dam mu

troch˛e forów, zanim go złapi˛e. Chc˛e, aby uciekł i poczuł, ˙ze wreszcie uwolnił si˛e od

nas. A kiedy go potem złapi˛e, ˙zeby stracił nadziej˛e. By´c mo˙ze dzi˛eki temu jego instynkt

obronny zostanie osłabiony i uda mi si˛e nawi ˛

aza´c z nim kontakt i skłoni´c do rozmowy.

Nie chciałem u˙zywa´c do tego celu siły. Ale skoro ma dosy´c energii na ucieczk˛e, to mały

wstrz ˛

as mu nie zaszkodzi.

— Dołó˙z mu troch˛e ode mnie. Ilekro´c spogl ˛

ada na mnie, zawsze ma na twarzy taki

sam wyraz obrzydzenia, jaki miał, kiedy dałe´s mu do jedzenia gotowane mi˛eso.

— Jak si˛e mogła´s sama przekona´c, jest przedstawicielem społecze´nstwa o nadzwy-

czaj silnie zaznaczonych podziałach kastowych.

— Tak. Kobiety znajduj ˛

a si˛e w nim zapewne poni˙zej dna. Och, szykuje si˛e. Podnosi

si˛e i patrzy w t˛e stron˛e.

124

— Odwró´c si˛e, tak jakby´s go nie widziała. Chc˛e, aby miał nadziej˛e, ˙ze uda mu si˛e

uciec. . . zanim go jej pozbawi˛e. To powinna by´c stresowa sytuacja, która odbierze mu

ch˛e´c do obrony.

Ravn wiedział, ˙ze Starzec, Który Mówił nie b˛edzie go ´scigał. Zawsze siedział w tym

samym miejscu. Kobieta z kolei nie liczyła si˛e zupełnie. Bał si˛e jedynie tego wielkie-

go łowcy, poniewa˙z posiadał sił˛e dwóch ludzi. Musiał jednak podj ˛

a´c prób˛e, korzysta-

j ˛

ac z okazji, kiedy Łowca nie patrzył na niego. Był najedzony i wypocz˛ety. Nadal był

tym samym silnym w nogach Ravnem, który od lat tropił i zabijał Mi˛eso-twory. Za-

wsze prze´scigał je. . . A teraz prze´scignie Łowc˛e! Łowca jest głupi, nawet nie patrzy

na niego. Ten Stary te˙z jest głupi, bo siedzi i nie podnosi alarmu. Ravn odpełzł powoli

w traw˛e, a nast˛epnie zerwał si˛e na równe nogi i rzucił si˛e do ucieczki. P˛edził niczym

wiatr, niczym Mi˛eso-twory. . . Ju˙z go nie złapi ˛

Lea patrzyła, jak starzec biegnie chy˙zo równin ˛

a, oddalaj ˛

ac si˛e od nich coraz bar-

dziej.

125

— Nie za bardzo ryzykujesz? — zapytała. — Ten stary bałwan nawet szybko bie-

ga. Nie zniosłabym, gdyby´smy go teraz stracili. Mogliby´smy mie´c kłopoty. Musiałby´s

walczy´c z jego kompanami. Mog ˛

a czeka´c tam na niego.

— Nie przejmuj si˛e a˙z tak bardzo. Nikt tam na niego nie czeka, jestem tego pe-

wien. — Brion spojrzał na uciekiniera, po czym wstał i przeci ˛

agn ˛

ał si˛e. — Sprint to

dobre ´cwiczenie. Rzadko mam okazj˛e go trenowa´c.

Patrz ˛

ac na niego, Lea uznała, ˙ze jej obawy s ˛

a nieuzasadnione. Kiedy Brion ruszył

w po´scig, stwierdziła, ˙ze nigdy dot ˛

ad nie widziała go biegn ˛

acego z maksymaln ˛

a szyb-

ko´sci ˛

a. Zapomniała, ˙ze jest mistrzem ´swiata, zwyci˛ezc ˛

a w dwudziestu dyscyplinach. . .

i ta musiała by´c jedn ˛

a z nich.

Dla Ravna był to nieoczekiwany szok. Jeszcze przed chwil ˛

a gotów był za´spiewa´c

pie´s´n zwyci˛estwa, gdy oddaliwszy si˛e szybko na du˙z ˛

a odległo´s´c, uznał, ˙ze nie da si˛e

ju˙z złapa´c. Kiedy obejrzał si˛e za siebie i zobaczył, ˙ze Łowca zacz ˛

ał go goni´c, za´smiał

si˛e i przy´spieszył, aby powi˛ekszy´c dziel ˛

acy ich dystans. Po chwili ponownie si˛e obej-

rzał i zobaczył, ˙ze Łowca zmniejszył t˛e odległo´s´c o połow˛e. . . i wci ˛

a˙z si˛e zbli˙zał. Ravn

zawył z rozpaczy i rzucił si˛e do dalszej ucieczki, ale czuł ju˙z, ˙ze nie ucieknie. Odgłos

126

szybkich kroków zbli˙zał si˛e coraz bardziej, a las był wci ˛

a˙z daleko. Czuł ból w płucach,

a serce waliło mu jak młotem, kiedy ci˛e˙zka dło´n spadła na jego rami˛e. Wrzasn ˛

ał na

cały głos i upadł na ziemi˛e. Brion nie odczuwał ˙zadnych wyrzutów sumienia, patrz ˛

na wij ˛

acego si˛e i lamentuj ˛

acego w trawie starca. Czuł silne bicie serca z powodu szyb-

kiego biegu i pulsuj ˛

acy w jego rytmie ból w kikucie — pozostało´sci po palcu, który

przypuszczalnie obci˛eła mu wła´snie ta pełzaj ˛

aca teraz istota. Kiedy Brion zobaczył go

na jego szyi, ogarn˛eła go w´sciekło´s´c. Patrzył, jak starzec piszcz ˛

ac ˙zało´snie ´sciska kur-

czowo obiema r˛ekoma naszyjnik. Trzymał go jak jaki´s amulet, maj ˛

acy dodawa´c mu sił.

Przygl ˛

adaj ˛

ac si˛e temu, Brion zrozumiał nagle, co musi zrobi´c. Przypomniał sobie, ˙ze

ubranie z nie wyprawionej, jaszczurczej skóry i kamienna bro´n były jedynymi przed-

miotami, które posiadali ci ludzie. Z wyj ˛

atkiem tego naszyjnika. Musiał wi˛ec przedsta-

wia´c du˙z ˛

a warto´s´c lub by´c jakim´s wa˙znym symbolem. ´Swietnie! Je´sli tak, to nale˙zał si˛e

on tylko jemu.

Ravn zawył jeszcze gło´sniej, ´sciskaj ˛

ac naszyjnik rozpaczliwie, kiedy Brion pró-

bował mu go zabra´c. Brion był jednak znacznie silniejszy. Chwycił go za nadgarstki

127

i ´scisn ˛

ał je. Palce starego straciły sił˛e i rozlu´zniły si˛e. ´Sci ˛

agn ˛

ał naszyjnik z jego szyi

i demonstracyjnie zawiesił go na swojej. Lament starca przeszedł w gło´sne błaganie.

— Mój. . . daj mi! Jestem Ravn, ja nosi´c, mój. . .

Zacz ˛

ał mówi´c w swoim j˛ezyku i Brion stwierdził, ˙ze rozumie go zupełnie nie´zle.

Heurystyczny Procesor J˛ezykowy odwalił kawał dobrej roboty. Brion cofn ˛

ał si˛e i poło-

˙zył r˛ek˛e na naszyjniku mówi ˛

ac powoli w j˛ezyku Ravna:

— Teraz jest mój. Jestem Brion. Kiedy nosz˛e go, jestem Ravnem.

Bez wzgl˛edu na to, czy Ravn jest tytułem, czy imieniem, ten człowiek powinien

zrozumie´c, o co chodzi. I zrozumiał. Przestał krzycze´c i zmru˙zył gniewnie oczy.

— Tylko jeden Ravn z lud´zmi. Ja. Mój. — Wyci ˛

agn ˛

ał r˛ek˛e w ge´scie ˙z ˛

adania.

Brion zdj ˛

ał naszyjnik, ale nie podał go.

— Twój? — zapytał.

— Mój. Oddaj mi. Nale˙zy do Ravna.

— Co znaczy Ravn?

— To ja. Mówi˛e ci, oddaj mi to. Jeste´s zgniłym mi˛esem, jeste´s gównem, jeste´s

kobiet ˛

128

Brion złapał starca r˛ek ˛

a za szyj˛e i zacisn ˛

ał, przyci ˛

agaj ˛

ac go jednocze´snie bli˙zej do

siebie, a˙z ich twarze prawie si˛e zetkn˛eły. Potem zawarczał:

— Przeklinasz mnie? Nie przeklinaj Briona. Mógłbym zabi´c ci˛e w jednej chwili,

zaciskaj ˛

ac bardziej palce. . . o tak!

Ciało Ravna zadrgało jak w agonii. Nie mógł złapa´c powietrza ani mówi´c, Był bliski

´smierci.

Brion potrz ˛

asn ˛

ał nim jak szmat ˛

a, po czym zakołysał mu naszyjnikiem przed oczy-

ma.

— Najpierw powiesz mi wszystko, co chc˛e wiedzie´c. Dopiero potem dostaniesz to

z powrotem. Rozumiesz? Powiedz tak!

— Tak. . . — wykrztusił Ravn. — Tak.

Brion nie okazał zadowolenia z tego zwyci˛estwa. Wci ˛

a˙z jeszcze gniew był w jego

głosie, kiedy opu´scił Ravna na ziemi˛e i usiadł obok niego. Stawiał pytania rozkazuj ˛

acym

tonem, ˙z ˛

adaj ˛

ac odpowiedzi. Ravn odpowiadał na nie najlepiej jak umiał, nie staraj ˛

ac si˛e

nic ukry´c. Po dłu˙zszym czasie jego głos ochrypł, a słowa zacz˛eły si˛e miesza´c. Brion był

zadowolony. Jak na pocz ˛

atek uzyskał wi˛ecej ni˙z si˛e spodziewał. Zamierzał ju˙z odda´c

129

Ravnowi naszyjnik, kiedy spojrzał na swój własny palec, tkwi ˛

acy mi˛edzy innymi ko-

´s´cmi. To była cz˛e´s´c jego samego, która musiała mie´c jakie´s wa˙zne znaczenie dla tych

ludzi, inaczej nie potraktowaliby go w ten sposób. Nie, nie dostan ˛

a go. Brion złapał

wysuszony palec i zerwał go z naszyjnika.

— Jest mój, na zawsze! Teraz mo˙zesz dosta´c reszt˛e. Rzucił naszyjnik na ziemi˛e. —

Wrócimy teraz do mojego obozu. B˛edziesz rozmawiał ze mn ˛

a, kiedy tylko zechc˛e.

Ravn wło˙zył naszyjnik dr˙z ˛

acymi r˛ekoma i podniósł si˛e. Ch˛e´c ucieczki opu´sciła go.

Brion wiedział, ˙ze od tej chwili b˛edzie robił wszystko, czego od niego za˙z ˛

ada. Kie-

dy starzec odwrócił si˛e do niego plecami, Brion upu´scił wysuszony palec na ziemi˛e,

zadowolony, ˙ze pozbywa si˛e go. Spełnił ju˙z swoje zadanie.

— Kobieto, chcemy je´s´c! — zawołał Brion w j˛ezyku Ravna, prowadz ˛

ac wyczerpa-

nego je´nca z powrotem do obozu.

Lea rozszerzyła gniewnie nozdrza w odpowiedzi na te słowa i ton, jakim zostały

wypowiedziane.

— Czy te szowinistyczne, samcze słowa oznaczaj ˛

a, ˙ze doszli´smy do porozumienia

z tym ´Smierdz ˛

acym Staruchem?

130

— Tak jest, mój skarbie! — Zamrugał do niej wykrzykuj ˛

ac te słowa. — Nakarm go,

Prosz˛e. Potem, jak u´snie, opowiem ci kilka interesuj ˛

acych rzeczy, których si˛e dowie-

działem.

— Je´sli nie masz nic przeciwko temu, zjemy oddzielnie. Nie przyzwyczaiłam si˛e

jeszcze do jego ulubionego dania składaj ˛

acego si˛e z gnij ˛

acego surowego mi˛esa.

— Ja równie˙z. Nakarmmy go i przywi ˛

a˙zmy do palika. Wydaje mi si˛e, ˙ze nie sprawi

nam wi˛ecej kłopotów.

Gło´sne chrapanie Ravna dobiegło z wysokiej trawy, w której został uło˙zony do snu

z nog ˛

a przywi ˛

azan ˛

a plecionym rzemieniem do wbitego gł˛eboko w ziemi˛e palika.

— S ˛

a prymitywni — powiedział Brion, ˙zuj ˛

ac swoj ˛

a such ˛

a racj˛e. — Nieprawdopo-

dobnie prymitywni, pod ka˙zdym wzgl˛edem. Wszystkie ich czynno´sci s ˛

a ´sci´sle zrytuali-

zowane. M˛e˙zczy´zni zajmuj ˛

a si˛e polowaniem i wszystko kontroluj ˛

a. . .

— Nie po raz pierwszy w historii ludzko´sci.

— Zgadza si˛e. To jest i nie jest społecze´nstwo. Sama biel i czer´n, bez ˙zadnych od-

cieni szaro´sci. M˛e˙zczy´zni poluj ˛

a, a potem wszyscy razem jedz ˛

a to, co przynios ˛

a. Na

surowo. Jedzenie innych rzeczy jest tabu. Jedzenie gotowanego po˙zywienia jest tabu.

131

Opuszczanie lasu jest tabu. . . z wyj ˛

atkiem krótkich wypadów łowieckich. Jedynie m˛e˙z-

czyznom wolno sporz ˛

adza´c i u˙zywa´c broni. . .

— Wiem. To tak˙ze tabu. Czy dowiedziałe´s si˛e, dlaczego napadli na nas wtedy w no-

cy?

— To równie˙z jakie´s tabu. Widzieli nas w pobli˙zu l ˛

adownika. . . a maszyny s ˛

a u nich

najwi˛ekszym tabu.

— To mo˙ze mie´c co´s wspólnego ze sprz˛etem wojennym.

— Nie mam co do tego w ˛

atpliwo´sci. To ju˙z wszystko, czego udało mi si˛e dowiedzie´c

od niego tym razem.

— Czy ustaliłe´s w ko´ncu, co takiego wa˙znego jest w tym ko´scianym naszyjniku?

— S ˛

adz˛e, ˙ze tak. To jest troch˛e skomplikowane i zdaje mi si˛e, ˙ze nie zrozumiałem

kilku słów, niemniej chodzi tu o nast˛epuj ˛

ac ˛

a spraw˛e. M˛e˙zczyzna ma dusz˛e, co´s w ro-

dzaju podstawowego bytu. Jak si˛e zapewne domy´slasz, kobiety i dzieci jej nie maj ˛

a. Po

prostu umieraj ˛

a i pami˛e´c o nich ginie, jak o zwierz˛etach. Ale je´sli kawałek m˛e˙zczyzny

jest przechowywany przez Ravna, uwa˙za si˛e, ˙ze ˙zyje on nadal i pozostaje w dalszym

ci ˛

agu członkiem plemienia. I podlega rozkazom Ravna. Zamierzali zabi´c nas zgodnie

132

z jakim´s wspaniałym rytuałem, poniewa˙z jeste´smy tabu. Nosił mój palec, ˙zeby cały czas

mie´c nade mn ˛

a kontrol˛e.

— Pi˛eknie. Czy to znaczy, ˙ze przechowuj ˛

a gdzie´s ko´sci palców wszystkich swoich

przodków?

— Niewykluczone. W gruncie rzeczy ten rodzaj logiki nie ró˙zni si˛e zbytnio od lo-

giki innych kultur, które grzebi ˛

a swoich zmarłych. Jest to nawet bardziej praktyczne.

Zachowanie ko´sci palca jest o wiele łatwiejsze ni˙z całego szkieletu.

Lea spojrzała na rozgwie˙zd˙zone niebo i zadr˙zała.

— I wszyscy ci ludzie s ˛

a potomkami kulturalnych i inteligentnych istot ludzkich.

Jak mogło doj´s´c do tego?

— Nie mam poj˛ecia. Na razie.

— Co ł ˛

aczy tych prymitywnych ludzi z nowoczesnym sprz˛etem wojennym, który tu

widzieli´smy?

— Nie znam odpowiedzi równie˙z na to pytanie. Ale zamierzam j ˛

a znale´z´c. Je˙ze-

li Ravn te˙z jej nie zna albo udaje, ˙ze nie zna, postaram si˛e, ˙zeby udzielili mi jej inni.

Mog ˛

a oni by´c ponadto w posiadaniu przedmiotów, które posłu˙z ˛

a nam jako jaka´s wska-

133

zówka. . . Tak wi˛ec wygl ˛

ada na to, ˙ze b˛edziemy musieli uda´c si˛e na wzgórza i spotka´c

si˛e z nimi i ustali´c, co wiedz ˛

a. ˙

Zyj ˛

a na tej planecie od tysi˛ecy lat, by´c mo˙ze nawet ˙zyli

tu jeszcze przed Upadkiem. Musz ˛

a by´c w stanie udzieli´c nam jakich´s informacji.

— Mówisz nam. Czy chcesz przez to powiedzie´c, ˙ze zamierzasz ponownie ryzyko-

wa´c naszym ˙zyciem, wracaj ˛

ac do ich obozu?

— Tym razem ryzyko b˛edzie niewielkie — wskazał na skrzynk˛e z broni ˛

a. — Pój-

dziemy tam uzbrojeni i z własnej woli.

Niebezpieczna wyprawa

Id ˛

ac wolno g˛esiego, przedzierali si˛e równin ˛

a w kierunku poło˙zonych w oddali zale-

sionych wzgórz. Ravn szedł przodem, a tu˙z za nim Brion. Lea wlokła si˛e daleko z tyłu

objuczona zawini˛etym w skóry pakunkiem, który niosła na plecach. Wytarła r˛ek ˛

a pot

z twarzy i zawołała:

— Zatrzymajcie si˛e. Ju˙z dawno min˛eła pora na odpoczynek!

Kiedy dogoniła Briona, zrzuciła swój baga˙z na ziemi˛e i usiadła na nim z westchnie-

niem ulgi.

— Napij si˛e wody — powiedział Brion. — I odsapnij.

135

— Co za wspaniała propozycja! — ˙zachn˛eła si˛e. I jaka wielkoduszna. Pozwalasz mi

napi´c si˛e wody, któr ˛

a targam na plecach cały dzie´n. . .

— A mamy jaki´s inny wybór? — zapytał spokojnie z nieubłagan ˛

a logik ˛

a, ale ta

odpowied´z nie spodobała si˛e jej.

— Co znaczy to my, przecie˙z to ja robi˛e za tragarza. Wiem, ˙ze ten argument jest my-

l ˛

acy, ˙ze kobiety niczym zwierz˛eta poci ˛

agowe odwalaj ˛

a najci˛e˙zsz ˛

a robot˛e w tym cofni˛e-

tym w rozwoju społecze´nstwie, w którym straciłby´s cały swój presti˙z, gdyby´s przeniósł

cokolwiek. Nara˙zam swój kr˛egosłup i bez w ˛

atpienia dostan˛e w ko´ncu przepukliny. . .

Przesta´n si˛e do mnie u´smiecha´c w ten protekcjonalny sposób, ty wstr˛etny brutalu!

— Przepraszam. Bardzo mi przykro, ˙ze nie mog˛e ci pomóc. Niedługo powinni´smy

dotrze´c na miejsce.

— Nie tak szybko. . .

Rozwi ˛

azała tobołek z jaszczurczej skóry — pozostało´sci po zwierz˛eciu, które dwa

dni wcze´sniej posłu˙zyło Ravnowi za po˙zywienie — i grzebała w nim, a˙z znalazła bu-

telk˛e z wod ˛

a. Poci ˛

agn˛eła du˙zy łyk i podała j ˛

a Brionowi, który zwil˙zył jedynie usta.

136

Poniewa˙z kobieta piła t˛e wod˛e, stała si˛e owa woda dla niego, Łowcy, tabu. Nawet nie

próbowali proponowa´c jej Ravnowi.

— Jak schowasz wod˛e, odszukaj pudełko z granatami ogłuszaj ˛

acymi i daj mi je —

powiedział nieoczekiwanie Brion.

Lea spojrzała na niego z niepokojem.

— Czy˙zby zbli˙zały si˛e kłopoty? — zapytała.

Przytakn ˛

ał jej powoli.

— S ˛

a ukryci w lesie. Czuj˛e ich nienawi´s´c, tak ˛

a sam ˛

a jak ostatnim razem.

— Ale nasza sytuacja nie jest taka sama jak ostatnim razem! — Wr˛eczyła mu pła-

skie pudełko i u´smiechn˛eła si˛e do niego zach˛ecaj ˛

aco, kiedy wsuwał do kieszeni gar´s´c

metalowych kulek — Nawet nie wiesz, jak bardzo licz˛e na nie.

— Nie chc˛e zrani´c ˙zadnego z nich, ale najlepszy skutek mo˙ze da´c porz ˛

adne ich

przestraszenie. Je´sli uda nam si˛e zaj ˛

a´c miejsce na szczycie tej społeczno´sci, wówczas

b˛edziemy mogli z pewno´sci ˛

a uzyska´c odpowied´z na nasze pytania. Za chwil˛e rusza-

my. Trzymaj si˛e blisko mnie, poniewa˙z s ˛

a ju˙z niedaleko. To dobrzy łowcy i do tego

uzbrojeni, dlatego te˙z nie powinni´smy ryzykowa´c.

137

Je´sli Ravn był ´swiadomy przygotowywanej zasadzki, to nie dawał tego po sobie

pozna´c, po prostu przedzierał si˛e przed nimi w tym samym tempie. Kierowali si˛e ku

krzewom i dalej, ku drzewom. Po pewnym czasie ukazała si˛e przed nimi polana. Trasa

ich w˛edrówki prowadziła przez jej ´srodek.

— Zatrzymaj si˛e — zawołał Brion w j˛ezyku tubylców, kiedy znale´zli si˛e na jej

´srodku. — Daj mi wody — zwrócił si˛e do Lei, po czym dodał cicho: — Otaczaj ˛

a nas

teraz ze wszystkich stron i s ˛

a bardzo spi˛eci. Jestem pewien, ˙ze s ˛

a gotowi zaatakowa´c

nas w ka˙zdej chwili. Na wszelki wypadek trzymaj bro´n pod r˛ek ˛

Le´sn ˛

a cisz˛e rozdarł piskliwy ´swiergot, który rozniósł si˛e echem po polanie. Tu˙z po

nim rozległy si˛e liczne okrzyki wojenne Łowców, którzy wysypali si˛e ze wszystkich

stron z le´snej g˛estwiny. Ravn ruszył biegiem do przodu, aby przył ˛

aczy´c si˛e do nich, ale

Brion dopadł go w tym samym momencie i powalił na ziemi˛e jednym ciosem wymie-

rzonym w plecy. Potem postawił na nim nog˛e, aby przytrzyma´c go przy ziemi i zacz ˛

ał

rzuca´c granaty w kierunku zaciskaj ˛

acego si˛e wokół nich pier´scienia. Wybuchy płomieni

i ogłuszaj ˛

ace huki eksplozji rozlegały si˛e ze wszystkich stron. Lea wiedziała co nast ˛

api

i zakryta uszy, mimo to jednak kl˛eczała nadal, wzdrygaj ˛

ac si˛e przy ka˙zdej kolejnej eks-

138

plozji. Wojenne okrzyki przeszły w ryk bólu, kiedy łowcy cofali si˛e lub padali. Cisz˛e,

jaka wkrótce nastała, rozdarł nagle pełen gniewu głos Briona przeklinaj ˛

acy ich w ich

własnym j˛ezyku:

— Jeste´scie ´scierwem. Jeste´scie kobietami. Jeste´scie gównem! Podnosicie na mnie

dzidy, a ja zabijam was. Jeste´scie martwym mi˛esem pod moimi stopami. . . jak ten Ravn,

który jest martwym mi˛esem! — Mówi ˛

ac to, naciskał mocniej nog ˛

a na Ravna, który zaj˛e-

czał imponuj ˛

aco. Brion czuł emanuj ˛

acy od Łowców paniczny strach. Jeden z impulsów

wydał mu si˛e znany. — Vjer, chod´z tutaj — rozkazał.

Vjer podniósł si˛e niepewnie i wolno ruszył do przodu, potykaj ˛

ac si˛e co chwila. Z no-

sa ciekła mu krew, był oszołomiony i ogłuszony wybuchami. Brion spojrzał na niego

gniewnie.

— Kim jestem? — zawołał.

— Jeste´scie Brrn. . .

— Gło´sniej! Nie słysz˛e.

— BRRN!

— Czym jest to ´scierwo, na którym stoj˛e?

139

— To jest Ravn.

— Wobec tego kim jestem teraz?

— Musisz by´c. . . Ravnem Nad Ravnem!

Patrzył na niego szeroko otwartymi oczyma i Brion czuł jego strach, granicz ˛

acy

niemal z uwielbieniem. Brion wskazał na przezroczysty nó˙z, który trzymał Vjer.

— Co to jest, co trzymasz w r˛ece?

Vjer spojrzał na nó˙z i zacz ˛

ał si˛e trz ˛

a´s´c. Padł strwo˙zony na kolana i podczołgał si˛e

do Briona, aby poło˙zy´c go u jego stóp. Brion podniósł go i wsun ˛

ał do pustej pochwy.

— Teraz pójdziemy — powiedział, zdejmuj ˛

ac nog˛e z grzbietu Ravna. Tytuł, jaki

otrzymał, był najwa˙zniejszy ze wszystkiego. Czuł to po reakcjach otaczaj ˛

acych go ludzi.

Agresja i strach zacz˛eły opuszcza´c ich, kiedy zaakceptowali go w nowej roli.

— Nadal maj ˛

a bro´n — powiedziała Lea, mierz ˛

ac Łowców podejrzliwym wzrokiem.

— Nie ma potrzeby ich rozbraja´c, dopóki jestem w tej nowej roli cz˛e´sci ˛

a ich kultury.

— A co ze mn ˛

a? Przecie˙z jako kobieta jestem dla nich mniej ni˙z niczym. Nie´s swój

tobołek i milcz, tak? Poczekaj, niech no tylko opu´scimy ten samczo-szowinistyczny raj,

Brionie Brandd! O, zapłacisz mi za to. . .

140

Kiedy wspinali si˛e na wzgórze mi˛edzy drzewami, Brion ´sledził stany emocjonal-

ne otaczaj ˛

acych go ludzi. Dopóki akceptowali go, dopóty był bezpieczny. Wszystko to

jednak mogło zmieni´c si˛e w jednej chwili — z ró˙znych, nie daj ˛

acych si˛e przewidzie´c

powodów. Je´sli jego nowa pozycja zostanie zachowana, b˛edzie to najszybszy i najsku-

teczniejszy sposób na poznanie tutejszej kultury i przeprowadzenie rozmów. Było to

niebezpieczne, ale było ju˙z za pó´zno, ˙zeby si˛e wycofa´c.

Gdy agresja i nienawi´s´c opu´sciły Łowców, zacz˛eli si˛e kolejno oddala´c. Jedynie nie-

wielka grupa została przy nich, towarzysz ˛

ac im w drodze do obozowiska. Wspinali

si˛e dalej wzdłu˙z stromego wzgórza, a˙z znale´zli si˛e przed widocznym mi˛edzy drzewami

urwiskiem skalnym, tworz ˛

acym ci ˛

ag naturalnych jaski´n. Krz ˛

atała si˛e tam niewielka gru-

pa kobiet. Oddzielały mi˛eso od jaszczurczych skór kawałkami ostrych kamieni. Kiedy

zobaczyły obcych, cofn˛eły si˛e, ponaglane kopniakami i kuksa´ncami przez siwowłos ˛

kobiet˛e.

— To pewnie ˙ze´nska odpowiedniczka Ravna — powiedziała Lea, przygl ˛

adaj ˛

ac si˛e

scenie z zainteresowaniem. — Skoro ty stan ˛

ałe´s na czele Łowców, ja stan˛e na czele

kobiet. — Opu´sciła na ziemi˛e tobołek i ruszyła w ich kierunku, wołaj ˛

ac, aby si˛e za-

141

trzymały. Zamiast tego przyspieszyły kroku wszystkie z wyj ˛

atkiem siwowłosej, która

odwróciła si˛e nagle i ruszyła na Le˛e.

— Zabij˛e! Ty ´scierwo — zaskrzeczała.

Lea stan˛eła w rozkroku i cofn˛eła swoj ˛

a mał ˛

a, tward ˛

a pi˛e´s´c. Kiedy jej przeciwniczka

podbiegła do niej, uderzyła j ˛

a z całej siły. Siwowłosa kobieta zgi˛eła si˛e i j˛ecz ˛

ac z bólu

złapała si˛e za brzuch. Lea chwyciła j ˛

a za włosy i poci ˛

agn˛eła, odwracaj ˛

ac jej głow˛e.

— Zamknij si˛e i powiedz mi, jak si˛e nazywasz. . . albo dostaniesz jeszcze raz!

— Jestem. . . Pierwsz ˛

a Kobiet ˛

— Ju˙z nie. Ja jestem Pierwsz ˛

a Kobiet ˛

a. A ty jeste´s teraz Star ˛

a Kobiet ˛

Nowo nazwana Stara Kobieta zaj˛eczała, protestuj ˛

ac i jednocze´snie staraj ˛

ac si˛e uwol-

ni´c włosy z uchwytu Lei. Jej j˛ek przeszedł w krzyk bólu, kiedy przechodz ˛

acy obok Ravn

kopn ˛

ał j ˛

a od niechcenia w bok

— Jeste´s teraz Star ˛

a Kobiet ˛

a — powiedział zadowolony, ˙ze kto´s jeszcze oprócz

niego został upokorzony. Podszedł do skalnej ´sciany i usiadł w sło´ncu, opieraj ˛

ac si˛e

o ni ˛

a plecami, a nast˛epnie krzykn ˛

ał, ˙z ˛

adaj ˛

ac jedzenia.

— Czaruj ˛

acy ludzie — powiedziała Lea.

142

— Twory swojej własnej kultury — odrzekł Brion, owijaj ˛

ac kawałkiem jaszczurczej

skóry nadajnik, zanim wyj ˛

ał go z tobołka. — Ten system pomaga im przetrwa´c na tej

planecie. Inaczej nie byłoby ich tutaj. Chc˛e przekaza´c do pami˛eci komputera pokłado-

wego l ˛

adownika raport z dzisiejszych wydarze´n. Musimy na bie˙z ˛

aco uzupełnia´c relacj˛e,

na wypadek gdyby nam si˛e co´s stało.

— Oszcz˛ed´z mi, je´sli łaska, tych dodatkowych zmartwie´n. Spodziewam si˛e, ˙ze za-

ko´nczymy t˛e misj˛e ˙zywi. Miej to cały czas na uwadze! Kiedy b˛edziesz przekazywał

raport, postaram si˛e porozmawia´c z kobietami. Spróbuj˛e zobaczy´c, jak wygl ˛

ada ten od-

ra˙zaj ˛

acy ´swiat z ich punktu widzenia.

— Dobrze. Potrzebujemy informacji, ale nie b˛edziemy mogli zosta´c tu dłu˙zej ni˙z

b˛edzie to konieczne. Wi˛ekszo´s´c z nich ma insekty, zauwa˙zyła´s to?

— Trudno nie zauwa˙zy´c. Robi mi si˛e niedobrze, ilekro´c na nich patrz˛e. Nie oddalaj

si˛e zbytnio.

— B˛ed˛e tutaj. Sam chc˛e zada´c im par˛e pyta´n. Porozmawiam z Vjerem, ł ˛

aczy mnie

ju˙z z nim co nieco. Powodzenia!

143

Było ju˙z prawie ciemno, kiedy Lea wyszła z jaskini drapi ˛

ac si˛e pod pach ˛

a. Brion

rozmawiał z dwoma Łowcami, ale kiedy zobaczył wyraz jej twarzy, polecił im odej´s´c.

Podał jej plastikowy pojemnik i powiedział:

— Znalazłem w apteczce ´srodek antyseptyczny, mo˙ze by´c dobry na insekty. Tamta

jaskinia to dosłownie siedlisko robactwa!

Szybko zdj˛eła ubranie i spryskała całe swoje ciało pokryte czerwonymi pr˛egami.

Kiedy smarowała skór˛e kremem goj ˛

acym, Brion spryskał jej ubranie. Ubieraj ˛

ac si˛e po-

wiedziała do niego:

— B ˛

ad´z tak dobry i nalej mi du˙z ˛

a wódk˛e. Butelka jest na dnie tobołka.

— Napij˛e si˛e z tob ˛

a. To był długi dzie´n dla nas obojga. Jak ci poszła rozmowa?

— Doskonale, je´sli pomin˛e k ˛

asanie przez robactwo. Do pełna, ´swietnie, dzi˛eki.

O, jak miło. . . Kobiety maj ˛

a swoj ˛

a własn ˛

a subkultur˛e ´sci´sle zhierarchizowan ˛

a i wspa-

niał ˛

a skarbnic˛e opowie´sci. To jakby mityczny lub mnemoniczny ´spiew o wszystkim,

co tylko mo˙zna nazwa´c. To cała historia przekazywana z ust do ust. Nast˛epnym razem

144

wezm˛e ze sob ˛

a rejestrator. To b˛edzie bezcenny materiał dla antropologów. A teraz po-

wiedz, czego ty si˛e dowiedziałe´s.

— Niewiele. Łowcy rozmawiali ze mn ˛

a dosy´c ch˛etnie, ale tylko o zabijaniu tego

czy innego zwierz˛ecia lub o swoich niezwykłych zdolno´sciach tropicielskich. My´sl˛e,

˙ze nie musz˛e tego rozwija´c. Na inne tematy nie maj ˛

a własnego zdania. S ˛

a po prostu

chodz ˛

acymi skarbnicami ró˙znych tabu. Wszystko, co robi ˛

a lub my´sl ˛

a jest okre´slane

przez ten system.

— To samo dotyczy kobiet, przynajmniej je´sli chodzi o ich ˙zycie fizyczne. Cz˛esto

si˛egaj ˛

a do mitów, co wydaje si˛e nie podlega´c ˙zadnemu tabu. Odnosz˛e jednak wra˙zenie,

˙ze te opowie´sci s ˛

a prawdopodobnie tabu dla m˛e˙zczyzn. Słyszałe´s co´s o micie stworze-

nia?

Brion zaprzeczył, potrz ˛

asaj ˛

ac głow ˛

— Nie, nic na ten temat nie słyszałem.

— Jest interesuj ˛

acy, poniewa˙z mo˙ze by´c uproszczon ˛

a wersj ˛

a prawdziwych zdarze´n,

czym´s, co ˙zyje w ich pami˛eci, ale w formie mitu. Mówi on o tym, ˙ze ludzie ˙zyli kiedy´s

jak bogowie, ˙ze poruszali si˛e nad ziemi ˛

a, nie chodz ˛

ac po niej, a nawet latali w powie-

145

trzu bez skrzydeł. W tamtych czasach ludzie byli ´zli, poniewa˙z cenili rzeczy wykonane

z cklt. . . Spotkałe´s si˛e mo˙ze z tym słowem?

— Tak. Wiem, co ono oznacza. Metal. Domy´sliłem si˛e jego znaczenia ze sposobu,

w jaki zostało u˙zyte. Musiałem straci´c rozmówc˛e, aby upewni´c si˛e, ˙ze moje przypusz-

czenie jest słuszne. Pokazałem mu przeka´znik, na którego widok ogarn ˛

ał go paniczny

strach. Zwiał na o´slep mi˛edzy drzewa, aby znale´z´c si˛e jak najdalej od niego. Mało sobie

łba nie rozwalił.

— Coraz lepiej. To wi ˛

a˙ze si˛e z mitem opisuj ˛

acym dawne dzieje. Staro˙zytni ludzie,

którzy cenili metal, uwa˙zali si˛e za bogów i dlatego prawdziwi bogowie zniszczyli ich,

ich metal i metalowe miejsca, w których ˙zyli. Potem bogowie wyp˛edzili ich i zmusili

do tego, ˙zeby ˙zyli jak zwierz˛eta, dopóki si˛e nie oczyszcz ˛

a. Je˙zeli b˛ed ˛

a ˙zyli nadal w ten

sposób, oczyszcz ˛

a si˛e i zostan ˛

a wpuszczeni do chlt. Przetłumaczyłam to słowo jako raj,

co chyba jest zgodne z prawd ˛

a. Aby móc tam trafi´c, musz ˛

a cierpie´c na tym ´swiecie,

przestrzegaj ˛

ac wszystkich tabu, które umo˙zliwiaj ˛

a im ˙zycie we wła´sciwy sposób.

— Niesamowite! — powiedział Brion zrywaj ˛

ac si˛e na równe nogi. Chodził tam

i z powrotem z podniecenia. — Jeste´s cudowna. Odwaliła´s wspaniał ˛

a robot˛e. Wszyst-

146

ko, co mówisz, układa si˛e w cało´s´c. . . o ile ci ludzie s ˛

a tymi, na których wygl ˛

adaj ˛

Uciekinierami przed globaln ˛

a zagład ˛

a. Zostali najechani albo pokonani w wojnie i mu-

sieli ucieka´c z miast. Widzieli, jak ich bro´n i armie zostały zniszczone i teraz obwiniaj ˛

o to bogów. Jest to łatwiejsze ni˙z przyznanie si˛e do pora˙zki.

— ´Swietna teoria, profesorze — powiedziała Lea, popijaj ˛

ac ze szklanki i oblizuj ˛

si˛e ze smakiem. Nalała sobie jeszcze jednego drinka. — Widz˛e w niej jedn ˛

a drobn ˛

sprzeczno´s´c. Gdzie teraz s ˛

a te zwyci˛eskie, zdobywcze armie? Z tego, co widzieli´smy,

wynika, ˙ze wojna toczy si˛e nadal.

— Tak — Brion usiadł na ziemi, zas˛epiony. — Nie pomy´slałem o tym. Wobec tego

w chwili obecnej wiemy niewiele wi˛ecej ni˙z na pocz ˛

atku.

— Nie łam si˛e. Wiemy ju˙z du˙zo. W pewnym momencie przedstawiłam im nasz ˛

teori˛e podziemnego miasta, ale spojrzały na mnie, jakby nie rozumiały, o czym mówi˛e.

Je´sli na tej planecie ˙zyje pod ziemi ˛

a jaka´s cywilizacja, to ci ludzie nic o niej nie wiedz ˛

— Co sprowadza si˛e do tego, ˙ze my wiemy tyle samo. Zaczynam si˛e obawia´c, ˙ze

znale´zli´smy si˛e w ´slepej uliczce.

147

— No, mo˙ze ty, Ravnie Nad Ravnem, ze swoimi Łowcami i wojownikami, i t ˛

a cał ˛

samcz ˛

a bufonad ˛

a. — Czkn˛eła łagodnie i zewn˛etrzn ˛

a stron ˛

a dłoni zasłoniła usta, u´smie-

chaj ˛

ac si˛e. — My, dziewczyny, prowadziły´smy konkretniejsz ˛

a rozmow˛e jak przystało

na atrakcyjniejsz ˛

a i inteligentniejsz ˛

a płe´c. Jak ci ju˙z mówiłam, wszystko co metalowe

jest tabu, a najwi˛ekszym z nich s ˛

a metalowe maszyny i urz ˛

adzenia, o czym zreszt ˛

a mo-

gli´smy si˛e przekona´c, po tym, jak zobaczono nas w pobli˙zu metalowego l ˛

adownika.

Z tego wszystkiego wynika, ˙ze miejscem obj˛etym najwi˛ekszym tabu b˛edzie to, z które-

go pochodz ˛

a maszyny. Pójdziesz tam ze mn ˛

— Oczywi´scie. Dola´c ci jeszcze?

— Zamknij si˛e. Nie uwa˙zasz, ˙ze dobrze byłoby, gdyby´smy dowiedzieli si˛e, sk ˛

pochodz ˛

a te maszyny?

— Oczywi´scie, ale. . .

— ˙

Zadnych ale. Przyjmij do wiadomo´sci, ˙ze tyle to ja ju˙z wiem. Powiedziały mi,

jak znale´z´c to miejsce. W tej sytuacji pozostaje nam tylko pój´s´c tam. . . i cała zagadka

b˛edzie rozwi ˛

azana.

Z przyjemno´sci ˛

a patrzyła na wyraz jego twarzy: opadni˛et ˛

a szcz˛ek˛e i wytrzeszczone

oczy. Potem spokojnie uło˙zyła si˛e do snu.

Odkrycie

Brion miał przemo˙zne pragnienie, aby obudzi´c Le˛e i zmusi´c j ˛

a, ˙zeby wyja´sniła mu,

o czym mówi, ale zrezygnował. To był długi i wyczerpuj ˛

acy dzie´n dla niej. I na pewno

bardzo nerwowy. Kiedy wzi ˛

ał butelk˛e z wódk ˛

a, aby j ˛

a schowa´c, zobaczył, ˙ze ubyło

jej niewiele. To zm˛eczenie, a nie alkohol zwaliło j ˛

a z nóg. Chocia˙z noc była ciepła,

podobnie jak poprzednie, okrył Le˛e ´spiworem, aby ochroni´c przed chłodem.

Co mogła mie´c na my´sli, mówi ˛

ac miejsce, z którego pochodz ˛

a maszyny? Z pew-

no´sci ˛

a chodziło o sprz˛et wojenny — od chwili przybycia na t˛e planet˛e nie widzieli

jeszcze ani jednej maszyny, która miałaby inne przeznaczenie. Ale jak mogło istnie´c

149

jedno miejsce, z którego pochodził cały ten arsenał? Jedno ´zródło dla obu stron? Nie, to

niemo˙zliwe. Je´sli miejsce, z którego pochodziły maszyny naprawd˛e istniało, to musiało

słu˙zy´c jednej lub drugiej stronie. Ale nawet to było nieprawdopodobne. Czyi mo˙zliwe,

aby cały sprz˛et wojenny której´s ze stron pochodził z jednego miejsca? Mogło tak by´c

tylko wówczas, gdyby pochodził z podziemnych fabryk To z kolei potwierdzałoby teo-

ri˛e podziemnej cywilizacji. Chyba ˙ze była to nie jedna, lecz dwie uzbrojone siły — i obie

ukrywaj ˛

ace si˛e bezpiecznie pod ziemi ˛

a i wysyłaj ˛

ace swoje armie do boju na powierzch-

ni˛e. Ale jak wyja´sni´c takie działanie? Potrz ˛

asn ˛

ał głow ˛

a. Był zm˛eczony i nie znajdował

na to w tej chwili ˙zadnego wyja´snienia. Niemniej jakie´s wytłumaczenie musiało istnie´c,

bo przecie˙z walka i sprz˛et wojenny istniały rzeczywi´scie!

Brion wstał i powiódł wzrokiem po obozowisku. Wraz z zachodem sło´nca zamarło

w nim ˙zycie. Kobiety przebywały wewn ˛

atrz jaskini, Łowcy za´s szykowali si˛e do snu na

swoich miejscach u jej wylotu. Odszukał wzrokiem Ravna. Siedział z dala od innych

i bez przemy obracał w r˛ekach swój naszyjnik. To mo˙ze by´c odpowiedni moment, aby

zada´c mu kilka pyta´n. Mógłby jednocze´snie obserwowa´c Le˛e i pilnowa´c, aby nikt jej nie

150

przeszkadzał. Ravn powinien wiedzie´c co´s nieco´s o tym tajemniczym miejscu, z którego

pochodziły maszyny.

W obozowisku panował spokój. Ka˙zdy, kto zagra˙załby Lei, emanowałby strachem

i nienawi´sci ˛

a, dzi˛eki czemu i Brion mógłby go natychmiast wykry´c. Upewnił si˛e, ˙ze

Lea ´spi spokojnie gł˛ebokim snem i podszedł do Ravna, przechodz ˛

ac pomi˛edzy le˙z ˛

acymi

Łowcami.

— Porozmawiajmy — powiedział.

Ravn spojrzał na niego przestraszony, przyci ˛

agaj ˛

ac naszyjnik bli˙zej siebie. Nagły

impuls zaskoczenia został w jednej chwili stłumiony przez siln ˛

a nienawi´s´c. Ten typ

musi by´c obserwowany. Stale. . .

— Ju˙z pó´zno. Ravn jest zm˛eczony. Rano. . .

— Teraz. — Głos Briona był stanowczy. Chwycił za naszyjnik, czuj ˛

ac w tej samej

chwili gwałtowny impuls strachu. — Zrobisz jak mówi˛e! Musisz mnie zawsze słucha´c.

Pu´scił naszyjnik i usiadł. Ravn nało˙zył go natychmiast trz˛es ˛

acymi si˛e r˛ekoma.

— Kim jestem? — zapytał Brion. Ravn odwrócił si˛e uciekaj ˛

ac wzrokiem. — Spójrz

na mnie, ´smieciu! Kim jestem? Nazwij mnie po imieniu.

151

— Jeste´s. . . Ravnem Nad Ravnem — wydusił z siebie z wielk ˛

a niech˛eci ˛

a i zgry´zli-

wo´sci ˛

a Ravn.

— To prawda. Teraz tak samo odpowiesz na moje pytania. Widziałe´s maszyny? —

Ravn niech˛etnie skin ˛

ał głow ˛

a. — W porz ˛

adku. Jakiego rodzaju maszyny widziałe´s

— Rozmawianie o maszynach jest zakazane.

— Rozmawianie o nich z Ravnem Nad Ravnem nie jest zakazane. Widziałe´s ma-

szyny, które latały w powietrzu? Dobrze, widziałe´s. Co one robiły?

— To, co zawsze robi ˛

a maszyny. Z gło´snym hukiem zabijały inne maszyny, a potem

były same zabijane. Tak jest zawsze. To wła´snie one robi ˛

— Czy widziałe´s kiedykolwiek maszyn˛e, która nie zabijała innych maszyn?

— Maszyny zabijaj ˛

a maszyny. To jest wła´snie to, co robi ˛

Inna odpowied´z na to pytanie okazała si˛e niemo˙zliwa. Z wyrazu twarzy Ravna było

wida´c, ˙ze uwa˙za Briona za głupca, skoro o to pyta.

— Wszystkie maszyny zabijaj ˛

a maszyny — powtórzył Brion zmieniaj ˛

ac słowa, a na-

st˛epnie tym samym spokojnym głosem zapytał: — Powiedz mi teraz. . . sk ˛

ad pochodz ˛

te maszyny?

152

D´zwi˛ek tych słów wywiał gwałtown ˛

a reakcj˛e Ravna. Ogarn˛eło go dr˙zenie i strach,

który w jednej chwili zdominował wszystkie jego pozostałe odczucia.

— Powiedz mi — powtórzył Brion. Pochylił si˛e do przodu i klasn ˛

ał gło´sno swoimi

pot˛e˙znymi dło´nmi. — Mów!

Ravn nie miał wyj´scia. W tej chwili bał si˛e bardziej tych pi˛e´sci ni˙z tabu, zakazuj ˛

cego mówienia o tym. Wskazał r˛ek ˛

a ponad ramieniem za siebie, ale ta odpowied´z nie

zadowoliła Briona. W ko´ncu wyj ˛

akał chrapliwym szeptem:

— To tam. Wiele dni marszu. Jest tam. Miejsce Bez Nazwy.

— Byłe´s tam?

— Tylko Ravn mo˙ze tam i´s´c. Stary Ravn pokazał mi je, kiedy byłem młody.

— Teraz ty mi poka˙zesz, poniewa˙z jestem Ravnem Nad Ravnem. Pójdziemy tam

o ´swicie.

— To jest zakazane. . .

— Zakazane jest odmawianie mi. — Złapał r˛ek ˛

a skulonego Ravna za chud ˛

a szy-

j˛e i ´scisn ˛

ał j ˛

a. — Chcesz teraz umrze´c? — zapytał, nadaj ˛

ac swojemu głosowi odcie´n

nienawi´sci.

153

Ta gro´zba powinna wygl ˛

ada´c prawdziwie, gdy˙z jedynie strach przed ´smierci ˛

a mógł

zapewni´c mu kontrol˛e nad Ravnem. Nie słysz ˛

ac odpowiedzi, zacz ˛

ał stopniowo zaciska´c

dło´n.

— Pójdziemy. . . o wschodzie sło´nca — wykrztusił niech˛etnie Ravn.

Ta odpowied´z zadowoliła Briona. Pu´scił Ravna i bez słowa wrócił do Lei. Nadal

spała gł˛ebokim snem, cicho pochrapuj ˛

ac. Próbował pój´s´c jej ´sladem, ale czuł zbyt wy-

ra´znie przepływ emocji ´spi ˛

acych wokół niego ludzi. Strach i nienawi´s´c unosiły si˛e cały

czas tu˙z pod powierzchni ˛

a. W ko´ncu stwierdził, ˙ze nie b˛edzie w stanie zasn ˛

a´c. Poło˙zył

si˛e na plecach i wlepił wzrok w gwiazdy, rozpraszaj ˛

ac swoj ˛

a empatyczn ˛

a percepcj˛e na

wszystkie strony.

Lea obudziła si˛e tu˙z po wschodzie sło´nca. Podał jej wod˛e i poinformował o tym,

czego si˛e dowiedział. Pokiwała głow ˛

a potakuj ˛

aco.

— Co´s w tym musi by´c. Sposób, w jaki mówiły o tym kobiety, wskazuje na to, ˙ze

to miejsce istnieje naprawd˛e, ˙ze nie jest jeszcze jednym mitem.

154

— B˛edziemy musieli pój´s´c i obejrze´c je. Tam co´s musi by´c. Ravn z wielk ˛

a niech˛e-

ci ˛

a zgodził si˛e mnie tam zaprowadzi´c. Musiałem go mocno przekonywa´c. Bał si˛e tego

miejsca tak samo jak mnie.

— Czy bał si˛e tak bardzo, ˙ze mógł uciec? Nie widz˛e go nigdzie.

Lea miała racj˛e, Ravn znikn ˛

ał w nocy. Kiedy Brion obudził Łowców, okazało si˛e,

˙ze byli tym tak samo zaskoczeni jak on. Zacz˛eli szuka´c go w popłochu. Kilku z nich

ruszyło wzdłu˙z ´scie˙zek prowadz ˛

acych do obozowiska, ale po niedługim czasie wrócili

z niczym. Ravn znikn ˛

ał bez ´sladu.

— Cholera! — zakl ˛

ał Brion. — Nigdy nie znajdziemy tego miejsca bez niego. Po-

winienem był go zwi ˛

aza´c. . . teraz mo˙ze ju˙z by´c wiele kilometrów st ˛

ad.

— Nie s ˛

adz˛e — zaoponowała Lea. — Mam silne przeczucie, ˙ze jest znacznie bli˙zej

ni˙z s ˛

adzisz.

Wygl ˛

adała na zadowolon ˛

a z siebie, kiedy rozprowadzała ekstrakt kawy w kubku

z wod ˛

a, a nast˛epnie piła j ˛

a małymi łykami.

— Czy byłaby´s tak miła i powiedziała mi, do cholery, o czym mówisz?

155

— Spokojnie, spokojnie. Krzyk tylko podniesie twoje ci´snienie krwi! — Piła, de-

lektuj ˛

ac si˛e, podczas gdy on gotował si˛e w ´srodku. — Teraz lepiej. Kiedy wy, m˛e˙zczy´z-

ni, łazili´scie wsz˛edzie szukaj ˛

ac go, ja obserwowałam kobiety. S ˛

a bardzo przestraszone

i siedz ˛

a w jaskini.

— Czy˙zby si˛e tam ukrył? Czy przypadkiem przebywanie kobiet i m˛e˙zczyzn razem

w jaskini nie jest tabu?

— Dla m˛e˙zczyzn tak. Dla Ravna nie. On ma tam nawet swoj ˛

a kryjówk˛e. Chcesz,

abym si˛e tam rozejrzała?

— Nie, to zbyt niebezpieczne. Mój nowy tytuł powinien pozwoli´c mi równie˙z na to.

Łowcy patrzyli z zainteresowaniem, jak Brion kroczy w kierunku wej´scia do jaskini,

kobiety za´s wycofały si˛e w popłochu.

— Jestem Ravnem Nad Ravnem! — krzykn ˛

ał pochylaj ˛

ac głow˛e, aby wej´s´c do ´srod-

ka.

Znalazłszy si˛e w półmroku zamrugał gwałtownie i odczekał chwil˛e, a˙z oczy przy-

zwyczaiły si˛e do niego. Jaskinia była przestronna. Miała około dwudziestu metrów dłu-

go´sci. Na jego widok rozległy si˛e przera˙zone okrzyki i szloch kobiet, które stłoczyły

156

si˛e razem z dzie´cmi w jednym ko´ncu. J˛eki przesuwały si˛e w bok, kiedy zbli˙zał si˛e do

nich. Wszystkie bez wyj ˛

atku przesun˛eły si˛e w lewo. Interesuj ˛

ace. Brion skierował si˛e

w prawo w stron˛e wysokiego stosu nie wyprawionych jaszczurczych skór uło˙zonego

we wn˛ece. Same skóry. . . i nic wi˛ecej. Nagle wydało mu si˛e, ˙ze dostrzegł nieznaczny

ruch w ciemno´sci. Ukl ˛

akł i wsun ˛

ał r˛ek˛e pod cuchn ˛

acy stos. Po chwili wydał okrzyk

zadowolenia.

Kiedy Brion wyci ˛

agn ˛

ał Ravna, ten zacz ˛

ał j˛ecze´c i tarza´c si˛e po ziemi. Brion spojrzał

na niego z odrobin ˛

a współczucia. Szybko mu ono jednak min˛eło, kiedy poczuł pulsu-

j ˛

acy ból w goj ˛

acym si˛e kikucie, którym uderzył o skaliste podło˙ze jaskini. Bez cienia

sympatii tr ˛

acił go stop ˛

— Wstawaj, tchórzliwy ´smieciu! Zaraz ruszamy w drog˛e.

Min ˛

ał prawie cały ranek, zanim Ravn o´swiadczył, ˙ze jest gotowy. Musiał spełni´c

kilka obrz˛edów. Musiał przede wszystkim zabra´c z kryjówki w jaskini bransolet˛e z ko-

´sci i przygotowa´c po˙zywienie. Ponaglany przez Briona, przestał si˛e w ko´ncu oci ˛

aga´c

i niech˛etnie ruszył ´scie˙zk ˛

a, ale po chwili przystan ˛

ał, zobaczywszy, ˙ze Lea idzie za nimi.

Zacz ˛

ał nerwowo wymachiwa´c r˛ekoma.

157

— Bez kobiet! Kobietom nie wolno. Tylko Ravn mo˙ze. ˙

Zadni Łowcy, ˙zadne wstr˛etne

kobiety!

— Ta kobieta pójdzie z nami tylko przez cz˛e´s´c drogi i poniesie dla nas po˙zywie-

nie. Nie pójdzie do Miejsca Bez Nazwy. Zostanie odesłana, zanim do niego dojdziemy.

A teraz prowad´z.

Oci ˛

agaj ˛

ac si˛e z wyra´zn ˛

a niech˛eci ˛

a, Ravn ruszył ponownie w dół wzgórza. Brion

i Lea szli tu˙z za nim ´scie˙zk ˛

a prowadz ˛

ac ˛

a mi˛edzy drzewami. Kiedy znale´zli si˛e na tyle

daleko od obozu, ˙ze nie było ich z niego wida´c, Brion wzi ˛

ał od Lei tobołek i zarzucił go

sobie na plecy. Lea rozmasowała bol ˛

ace mi˛e´snie, mówi ˛

ac:

— Tylko plugawe kobiety nosz ˛

a ci˛e˙zary. Czy wypada, aby wielki Łowca nosił ba-

ga˙z? To bardzo ´zle dla tabu.

— Chcesz go z powrotem?

— Przenigdy! Czy ten wstr˛etny, stary Ravn nie b˛edzie protestował i sprawiał kłopo-

tów?

— Nie mo˙ze mnie ju˙z bardziej nienawidzi´c. A poza tym potrafi˛e sobie radzi´c z ta-

kimi kłopotami, jakich on nie jest w stanie sobie nawet wyobrazi´c. Za ka˙zdym razem,

158

ilekro´c zaczynam czu´c dla niego współczucie, odzywa si˛e mój kikut i od razu je trac˛e.

Powiedz jak si˛e zm˛eczysz, to zrobimy postój.

— Mog˛e i´s´c przez cały dzie´n, dopóki kto´s inny niesie ten tobołek.

Trasa prowadziła pocz ˛

atkowo na zachód skrajem równiny. Po południu podgórze

zacz˛eło skr˛eca´c na zachód, biegn ˛

ac wzdłu˙z brzegu Jeziora Centralnego i dalej w gł ˛

lasu. O zmierzchu Brion zarz ˛

adził postój, zm˛eczony całodniowym marszem po bez-

sennej nocy. Tak samo jak poprzednim razem, przywi ˛

azał Ravna do wbitego w ziemi˛e

palika, ˙zeby nie odszedł, kiedy nie b˛ed ˛

a czuwa´c. Dobrze zabezpieczywszy si˛e przed

ucieczk ˛

a swojego wroga, Brion spał gł˛ebokim, spokojnym snem. Kiedy obudził si˛e ra-

no, był wypocz˛ety i gotów do dalszego marszu.

Szli tak skrajem lasu wzdłu˙z podgórza przez trzy dni. Dopiero po zmroku wycho-

dzili na otwart ˛

a przestrze´n, aby napełni´c manierki wod ˛

a, o ile nie mijali po drodze stru-

mieni. Ravn odezwał si˛e tylko raz, kiedy krzykn ˛

ał ostrzegawczo, usłyszawszy odległy

odgłos silników. Le˙zeli ukryci pod le´snym podszyciem, obserwuj ˛

ac białe smugi niewi-

159

docznych samolotów ci ˛

agn ˛

ace si˛e nad nimi od horyzontu na północy. Je´sli to mogła by´c

wskazówka, to szli we wła´sciwym kierunku. Ravn był przera˙zony widokiem samolotów

i trz ˛

asł si˛e cały, le˙z ˛

ac na ziemi.

— Jeste´smy blisko. . . za blisko — nalegał. — Musimy wraca´c.

Brion musiał u˙zy´c siły, aby nakłoni´c go do dalszej drogi. Nie na długo to jednak

pomogło. Po niecałej godzinie stary zatrzymał si˛e i usiadł pod drzewem.

— No, co tym razem? — zapytał Brion.

— Musimy poczeka´c do zmierzchu i potem zej´s´c do jeziora, aby omin ˛

a´c to miej-

sce — powiedział Ravn wskazuj ˛

ac na ci ˛

agn ˛

ace si˛e przed nimi wzgórza.

— Nie b˛edziemy czeka´c — rozkazał Brion. — Jeszcze daleko do wieczora.

— Nie mo˙zemy. Przed nami jest ´Swi˛ete Miejsce. Nie mo˙zemy tam i´s´c. Musimy je

omin ˛

a´c. Tylko noc ˛

a mo˙zna i´s´c bezpiecznie wzdłu˙z jeziora.

— ´Swi˛ete Miejsce? Podoba mi si˛e ta nazwa. Musimy rzuci´c na nie okiem. . .

— Nie! To zakazane! Nie mo˙zesz!

Brion poczuł siln ˛

a fal˛e emocji, która ogarn˛eła Ravna strach, jakiego dotychczas nie

czuł, silniejszy nawet od strachu przed nim. Ravn zaskrzeczał i rzucił si˛e na Briona

160

z no˙zem. Ten zablokował jego cios r˛ek ˛

a i złapał go za przegub dłoni. Drug ˛

a r˛ek ˛

a chwycił

go za szyj˛e i ´scisn ˛

ał j ˛

a mocno. Trzymał go w u´scisku tak długo, a˙z jego wij ˛

ace si˛e ciało

zwiotczało.

— B˛edzie nieprzytomny przez dłu˙zszy czas, ale dla spokoju przywi ˛

a˙z˛e go do palika.

Gdyby´smy si˛e nieco spó´znili, to nie zniknie jak sen złoty.

— Masz na my´sli nasz wypad do ´Swi˛etego Miejsca?

— Nie nasz, mój. Ty zostaniesz z nim. On boi si˛e naprawd˛e. Cokolwiek tam jest,

jest niebezpieczne.

Lea prychn˛eła z niezadowoleniem:

— A co nie jest niebezpieczne na tej planecie? Pójdziemy razem. Zgoda?

Brion otworzył usta, aby sprzeciwi´c si˛e, ale szybko je zamkn ˛

ał i z niech˛eci ˛

a przy-

takn ˛

ał.

— Trzymaj si˛e blisko mnie. Nie mamy poj˛ecia, co mo˙ze nas czeka´c po drugiej

stronie.

161

Szli powoli w gór˛e mi˛edzy drzewami. Kiedy dotarli do trawiastego zbocza, przy-

stan˛eli. Biegło kilka metrów dalej a˙z do szczytu wzgórza. Brion nachylił si˛e nad ni ˛

i szepn ˛

ał:

— Zosta´n tutaj, a ja zobacz˛e, co jest po drugiej stronie. Obiecuj˛e, ˙ze dam ci zna´c,

aby´s doł ˛

aczyła do mnie, je´sli wszystko b˛edzie w porz ˛

adku, zgoda?

Skin˛eła głow ˛

a potakuj ˛

aco i usiadła pod du˙zym drzewem.

Brion przepełzł wolno ostatnie metry centymetr po centymetrze. Znalazłszy si˛e na

samym szczycie, zamarł w bezruchu i odczekawszy chwil˛e, ostro˙znie uniósł głow˛e.

Popatrzył dookoła, po czym uniósł głow˛e jeszcze wy˙zej, aby spojrze´c w dół na drug ˛

stron˛e. Potem podniósł si˛e i pomachał na Le˛e:

— Chod´z, wszystko w porz ˛

adku. Chod´z i zobacz, co odkryli´smy!

Poznanie wroga

Lea wdrapała si˛e na szczyt wzgórza, płon ˛

ac z ciekawo´sci. Co to mo˙ze by´c? Ravn

bał si˛e tego ´smiertelnie, a Brion stoi tam sobie jak gdyby nigdy nic i woła j ˛

a. Podał jej

r˛ek˛e i pomógł wej´s´c na szczyt.

— Spójrz — powiedział.

Ruiny, staro˙zytne pozostało´sci budynków. Pokiwała głow ˛

— To jest to ´Swi˛ete Miejsce? To˙z to rozpadaj ˛

ace si˛e ruiny. Przecie˙z tu nie ma nic,

czego mo˙zna by si˛e ba´c.

163

— Dla ciebie. Dla tutejszych ludzi to miejsce jest z pewno´sci ˛

a czym´s wa˙znym.

Owszem, to ruiny, ale nie zapominaj, ˙ze to pierwsze stałe obiekty, jakie widzimy na

tej planecie. My´sl˛e, ˙ze jest tam dostatecznie bezpiecznie, ˙zeby si˛e mo˙zna było nieco

rozejrze´c.

Z pewno´sci ˛

a nie było w tych wal ˛

acych si˛e ruinach nic, co mogłoby stanowi´c jakie-

kolwiek zagro˙zenie. Te budynki musiały liczy´c setki lat. Niektóre z nich musiały by´c

ze stali. Teraz zostały po nich tylko czerwone ´slady w ziemi. Wi˛eksze budowle — dwie

prostok ˛

atne konstrukcje wykonane były z zag˛eszczonego gruntu pokrytego z zewn ˛

atrz

elementami ceramicznymi. Tam, gdzie ceramika była pop˛ekana, grunt był wypłukany,

lecz mimo to sporo było go jeszcze w ´srodku, dzi˛eki czemu w wielu miejscach zacho-

wały si˛e fragmenty konstrukcji. Brion wspi ˛

ał si˛e na gór˛e, aby przyjrze´c si˛e bli˙zej jednej

z ocalałych ´scian i rozejrze´c si˛e za czym´s, co mogłoby mu powiedzie´c o ich przezna-

czeniu. Kopn ˛

ał nog ˛

a skruszał ˛

a ziemi˛e i wskazał na ci ˛

ag dziur w zewn˛etrznej ´scianie.

— Czy nie uwa˙zasz, ˙ze nie b˛edzie przesad ˛

a, je´sli powiem, ˙ze te budowle mogły

zosta´c zniszczone równocze´snie w wyniku wybuchów? To mog ˛

a by´c pozostało´sci po

kraterach, a te wyrwy w ceramice po odłamkach.

164

Lea skin˛eła głow ˛

— To bardziej ni˙z prawdopodobne, je´sli we´zmie si˛e pod uwag˛e to, co dzieje si˛e na

tej planecie. Co tu mogło by´c? To miejsce jest za małe na miasto, a jednocze´snie te

budowle s ˛

a za du˙ze.

— Tutejsze urz ˛

adzenia rozsypały si˛e w proch dawno temu, mam jednak przeczucie,

˙ze to była jaka´s kopalnia. Tamte wzgórza s ˛

a zbyt regularne, aby były czym innym ni˙z

kopalnianymi hałdami. Te budowle mogły by´c obiektami naziemnymi i biurowcami,

a najwi˛eksze z nich magazynami. Wszystkie zostały zniszczone w wyniku bombardo-

wania. A ludzie zabici. . .

— Nie. Nie wszyscy. Nie wydaje ci si˛e, ˙ze istnieje du˙ze prawdopodobie´nstwo, ˙ze

nasi tubylcy mog ˛

a by´c ich potomkami? Tych nielicznych, którzy ocaleli. W przeciwnym

razie dlaczego mieliby nazywa´c zniszczon ˛

a kopalni˛e ´Swi˛etym Miejscem?

— Bardzo mo˙zliwe, ale na razie nie mo˙zemy tego stwierdza´c. Mogli odkry´c te ruiny,

nic o nich nie wiedz ˛

ac i czci´c je ze wzgl˛edu na ich ogrom. My´sl˛e, ˙ze Ravn nam to

wyja´sni.

— W ˛

atpi˛e. Ale uwa˙zam, ˙ze ju˙z pora wraca´c i zobaczy´c, czy ju˙z doszedł do siebie.

165

— Tak, zobaczyli´smy ju˙z, co mieli´smy zobaczy´c. Je´sli jest w dalszym ci ˛

agu nie-

przytomny, to nie widz˛e potrzeby, aby mu mówi´c, ˙ze tu byli´smy. Nadal potrzebujemy

jego pomocy.

Ravn był przytomny i w´sciekły. Odmówił ruszenia w dalsz ˛

a drog˛e przed zmierz-

chem. Wiedział, gdzie byli. Wskazywała na to emanuj ˛

aca od niego nienawi´s´c, nie był

jednak w stanie nic na to poradzi´c. Siedział bez ruchu do zmierzchu, potem wstał bez

słowa i ruszył w dół wzgórza, ku równinie. Pozostało im jedynie i´s´c za nim. Min˛eło pół

nocy, zanim obeszli ´Swi˛ete Miejsce i weszli z powrotem mi˛edzy drzewa. Reszt˛e nocy

po´swi˛ecili na sen i spali a˙z do ´switu. Rano ruszyli w dalsz ˛

a drog˛e.

Po jakim´s czasie zatrzymali si˛e nad jednym z potoków, które spływały do jeziora,

aby napełni´c manierki wod ˛

a. Brion zamarł nagle w bezruchu z naczyniem wypełnionym

do połowy i uniósł wzrok. Lea dostrzegła to. Chciała co´s powiedzie´c, ale on dał jej

gestem r˛eki do zrozumienia, ˙zeby milczała.

166

— Chwileczk˛e. Nie ogl ˛

adaj si˛e i staraj si˛e nie zwróci´c na siebie uwagi. Nie jeste-

´smy ju˙z sami. Przed nami s ˛

a jacy´s ludzie. Za tamtymi drzewami, tu˙z nad trawiastym

zboczem.

— S ˛

a przyjacielscy?

— Na tej planecie? Nie s ˛

adz˛e. Tylko jedno wyja´snienie przychodzi mi na my´sl,

dlaczego ukrywaj ˛

a si˛e na naszej trasie. Urz ˛

adzili zasadzk˛e i czekaj ˛

a na nas.

— Co zrobimy?

— Nic. Po prostu poczekamy, a˙z si˛e sami poka˙z ˛

a i zdradz ˛

a swoje plany. Je´sli maj ˛

złe zamiary, b˛edzie nam znacznie łatwiej broni´c si˛e tutaj, na otwartej przestrzeni.

Odepchn ˛

ał nagle Le˛e na bok, kiedy co´s ciemnego wyleciało spomi˛edzy drzew i zato-

czyło w powietrzu łuk. Była to długa dzida, która spadła na ziemi˛e z głuchym odgłosem

tu˙z przy nogach Ravna, który zaskrzeczał ze strachu.

— No, to wiele mówi o ich zamiarach — powiedziała Lea, pokazuj ˛

ac na ludzi wy-

biegaj ˛

acych spomi˛edzy drzew. — Wygl ˛

adaj ˛

a dokładnie tak samo jak współplemie´ncy

Ravna i wiemy ju˙z, do czego s ˛

a zdolni. Wiem, ˙ze nie powinnam ci radzi´c, ale czy nie

wydaje ci si˛e, ˙ze powiniene´s zrobi´c co´s odstraszaj ˛

acego, zanim podejd ˛

a zbyt blisko?

167

Próbowała mówi´c spokojnie, ale nie udało si˛e jej opanowa´c dr˙zenia głosu. Widok

zbli˙zaj ˛

acych si˛e m˛e˙zczyzn uzbrojonych w dzidy przeraził j ˛

a. Od momentu wyl ˛

adowania

na tej planecie cały czas towarzyszy im przemoc.

— Schowaj si˛e za to drzewo, tam ci˛e nie dosi˛egn ˛

a zawołał do niej Brion, schylaj ˛

si˛e, aby wyj ˛

a´c z tobołka pojemnik z granatami ogłuszaj ˛

acymi.

Napastnicy zbli˙zali si˛e coraz bardziej, byli ju˙z na szczycie zbocza. Wymachiwali

dzidami i wykrzykiwali obelgi. Brion uzbroił granat i czekał, a˙z podejd ˛

a bli˙zej. Nastała

pełna napi˛ecia chwila wyczekiwania, któr ˛

a przerwał Ravn krzycz ˛

ac na cały głos:

— Jestem Ravn! Przychodz˛e wam pomóc!

Skoczył do przodu, do płytkiego potoku, i krzycz ˛

ac nieprzerwanie szedł w kierun-

ku drugiego brzegu, chlapi ˛

ac wod ˛

a na wszystkie strony. Brion ruszył za nim, szybko

si˛e jednak wycofał. Było ju˙z za pó´zno, aby go zatrzyma´c. Ravn wchodził na zbocze,

wymachuj ˛

ac r˛ekoma i wołaj ˛

ac:

— Jest ich dwoje w ukryciu, zabijcie ich, ja wam pomog˛e. Dotykali metalu, maj ˛

maszyny! Widziałem je. Musz ˛

a zosta´c zniszczeni!

168

Jego słowa sprawiły, ˙ze włócznicy podeszli bli˙zej, mówi ˛

ac co´s podniesionymi gło-

sami, które zlewały si˛e z jego wołaniem. Widzieli jego naszyjnik i bransolet˛e. Wiedzieli,

˙ze jest Ravnem, ˙ze powinni go usłucha´c.

Nagle na wzgórzu wybuchł pocisk, rozrzucaj ˛

ac metalowe odłamki mi˛edzy drzewa.

Ravn został uniesiony do góry i ci´sni˛ety na bok. Kiedy odgłos eksplozji ucichł, nasta-

ła cisza, któr ˛

a rozdarły j˛eki cofaj ˛

acych si˛e w popłochu pokaleczonych Łowców. Brion

odruchowo padł na ziemi˛e poci ˛

agaj ˛

ac za sob ˛

a Le˛e i w tej samej chwili nast ˛

apił drugi

wybuch, który wyrzucił w gór˛e połamane gał˛ezie i odłamki pni. Tym razem Brion usły-

szał wyra´znie echo wystrzału dobiegaj ˛

ace od strony znajduj ˛

acej si˛e za nimi równiny.

Odwrócił si˛e i zobaczył sun ˛

acy w kierunku strumienia czołg. Długa lufa wycelowana

w ich kierunku, znikn˛eła nagłe w obłoku dymu i ognia. Trzeci pocisk spadł jeszcze dalej

mi˛edzy drzewami — w miejscu, gdzie znikn˛eli Łowcy.

Ostrzał ustał równie nagle jak si˛e zacz ˛

ał. Poryte zbocze było puste, z wyj ˛

atkiem

ciała Ravna. Łowcy zdołali uciec. Jeszcze przez chwil˛e pojazd wodził luf ˛

a tam i z po-

wrotem, w ko´ncu obrócił wie˙zyczk˛e i wycofał si˛e. Kł˛eby pyłu wzbiły si˛e w powietrze

spod g ˛

asienic, znacz ˛

ac jego drog˛e.

169

— Nie ruszaj si˛e, dopóki nie zniknie z pola widzenia — powiedział Brion. — Nie

wiemy, jakie posiada czujniki. Nie wiemy, kto nim kieruje, ale ktokolwiek to jest, z cał ˛

pewno´sci ˛

a nie lubi tubylców.

— Czy to mog ˛

a by´c ci sami ludzie, to znaczy potomkowie tych, którzy zniszczyli

tamt ˛

a kopalni˛e?

— Wszystko mo˙zliwe. . . Zaczekaj, spójrz!

Wysoko nad nimi błysn˛eło sło´nce, odbite od srebrzystych skrzydeł nurkuj ˛

acych ma-

szyn. Widoczne pocz ˛

atkowo jako drobne punkciki, dwa samoloty błyskawicznie uro-

sły przybieraj ˛

ac kształt ostrza, które mkn˛eło w dół z pr˛edko´sci ˛

a wi˛eksz ˛

a od pr˛edko´sci

d´zwi˛eku. Leciały jeden za drugim, prosto na samotny czołg. Kierowca czołgu musiał je

równie˙z zauwa˙zy´c. Pojazd obrócił si˛e, ale było ju˙z za pó´zno. Czarne kropki oddzieliły

si˛e od samolotów, które skr˛eciły w gór˛e ostrym łukiem. Wybuchy przesłoniły czołg,

kiedy ryk silników odrzutowych wdzierał si˛e do uszu. Było ju˙z cicho, kiedy opadaj ˛

acy

dym i pył odsłonił dymi ˛

ace szcz ˛

atki czołgu.

Brion obj ˛

ał ramieniem Le˛e i pomógł jej wsta´c, czuj ˛

ac dr˙zenie jej ciała.

— Wszystko w porz ˛

adku, ju˙z po wszystkim. Nic si˛e nam nie stało.

170

— To niemo˙zliwe. Mam ju˙z dosy´c tego miejsca! Nic tylko przemoc, ´smier´c i zabi-

janie. . . — jej głos załamał si˛e.

Brion nadal j ˛

a obejmował.

— Wiedzieli´smy, ˙ze tak b˛edzie, zanim tu przybyli´smy — powiedział łagodnie. —

Sami podj˛eli´smy t˛e decyzj˛e. Jedyne, co teraz mo˙zemy zrobi´c, to doko´nczy´c t˛e robot˛e.

Zróbmy to, co musi by´c zrobione.

Odepchn˛eła jego rami˛e.

— Ty obłudniku! Nieczuły i oboj˛etny. . . Masz tyle ludzkich uczu´c, co kawałek

drewna. Nie dotykaj mnie!

Usłuchał jej, wiedz ˛

ac, ˙ze nic wi˛ecej nie mógł w tej chwili zrobi´c. Sam umiał radzi´c

sobie ze stresem. Jego planeta była nieprzyjazna i brutalna, w odró˙znieniu od jej —

przeludnionej i przecywilizowanej. Lea została przy tym zmuszona do zbyt długiego

i szybkiego marszu. Teraz potrzebowała troch˛e czasu, ˙zeby doj´s´c do siebie. Byli bez-

pieczni pod osłon ˛

a drzew i najlepsz ˛

a rzecz ˛

a, jak ˛

a mogli zrobi´c w tej chwili, było pozo-

stanie w ukryciu, do czasu a˙z upewni ˛

a si˛e całkowicie, ˙ze to nieoczekiwane ´smiertelne

starcie ostatecznie si˛e zako´nczyło. Rozwi ˛

azał tobołek i odszukał butelk˛e wódki. Na-

171

lał alkohol do kubka i podał Lei. Wzi˛eła go bez słowa, blada na twarzy, i wypiła par˛e

łyków. Brion podszedł do skraju lasu i spojrzał na równin˛e. Była pusta i cicha, z wyj ˛

at-

kiem dymi ˛

acych szcz ˛

atków czołgu.

— Co zrobimy teraz? — zapytała zbli˙zywszy si˛e do niego.

— Sprowadz˛e l ˛

adownik i wsadz˛e ci˛e bezpiecznie na jego pokład.

— Czy to m ˛

adre ´sci ˛

aga´c go tutaj?

— Nie. Ale nie mamy wielkiego wyboru. Nie mog˛e ci˛e dłu˙zej nara˙za´c na niebez-

piecze´nstwo.

Lea wygrzebała niewielki, plastykowy grzebie´n z kieszeni i rozczesała spl ˛

atane wło-

sy.

— Troch˛e za pó´zno, aby si˛e wycofa´c. Nie podoba mi si˛e tu, ale o ile sobie przypo-

minam, sama si˛e na to zgodziłam. Mimo twojego sprzeciwu. Sama nawarzyłam sobie

tego piwa, wi˛ec musz˛e je teraz wypi´c.

— Wcale nie musisz.

— Ale˙z tak Wprawdzie z samczego punktu widzenia rosłych, silnych m˛e˙zczyzn je-

stem gorsz ˛

a płci ˛

a, niemniej nadal mam swoj ˛

a dum˛e. Je´sli si˛e we´zmie pod uwag˛e ostat-

172

ni ˛

a planet˛e, na której byli´smy, ta wygl ˛

ada jak miejsce na piknik. Czy nie czas rusza´c

w drog˛e?

Brion stwierdził, ˙ze jedyn ˛

a rozs ˛

adn ˛

a odpowiedzi ˛

a b˛edzie cisza. Wiedziała, co robi,

co czuje i jakie jest ryzyko. Nagle uzmysłowił sobie, ˙ze jej zdecydowanie było takie

samo jak jego. Albo nawet silniejsze.

— Chc˛e przyjrze´c si˛e z bliska temu czołgowi — powiedział po jakim´s czasie, kiedy

opadł pył i przygasały płomienie.

Skin˛eła głow ˛

— Oczywi´scie. Mog ˛

a tam by´c jakie´s zapisy, strz˛epy ubra´n, znaki czy dokumenty

identyfikacyjne lub inne rzeczy. Najwy˙zsza pora, aby´smy zrobili co´s konkretnego, a nie

zajmowali si˛e tylko tubylcami. Kiedy ruszamy?

Zaprzeczył ruchem głowy.

— Tym razem nie my. Jedno z nas pójdzie tam, a drugie zostanie tu i przeka˙ze na

statek raport. My´sl˛e, ˙ze najlepiej b˛edzie, je´sli ty zostaniesz tutaj. Wezm˛e holokamer˛e

i postaram si˛e szybko uwin ˛

a´c. Ustawi˛e j ˛

a na automatyczn ˛

a rejestracj˛e, dzi˛eki czemu

b˛ed˛e mógł wykona´c ze sto klatek w niecałe pi˛etna´scie sekund.

173

— Nie b˛ed˛e si˛e spierała z tob ˛

a. Wiem, ˙ze potrafisz zrobi´c rekonesans szybciej i lepiej

ode mnie. Zaczekasz czy pójdziesz od razu?

Brion spojrzał na niebo i skin ˛

ał głow ˛

— My´sl˛e, ˙ze teraz. Miejscowe plemi˛e zostało dostatecznie przestraszone, aby´smy

nie musieli obawia´c si˛e na razie ˙zadnych działa´n z ich strony. B˛ed˛e potrzebował troch˛e

´swiatła, dlatego nie mog˛e czeka´c do zmroku. Jak na razie nie wida´c ˙zadnych innych

czołgów. Niewiadom ˛

a s ˛

a jednak samoloty. Chc˛e i´s´c tam nie zwlekaj ˛

ac i jak najszybciej

wróci´c. To nie powinno zaj ˛

a´c mi wiele czasu.

W chwil˛e potem ju˙z go nie było. Biegi ile sił w nogach w kierunku wraku. Była

najwy˙zsza pora, aby przekaza´c wst˛epny raport. Lea wzi˛eła nadajnik i opisała prze˙zycia

całego dnia najdokładniej jak umiała, po czym wył ˛

aczyła go. Widziała, jak Brion upadł

na ziemi˛e obok czołgu i zamarł w bezruchu. Po chwili wstał i przeszedł na drug ˛

a stron˛e

czołgu, nikn ˛

ac jej z oczu.

Czekanie stawało si˛e niezno´sne. Mimo i˙z wiedziała, ˙ze miejscowe plemi˛e dawno

uciekło, wsłuchiwała si˛e w ka˙zdy szelest i trzask dochodz ˛

acy z gł˛ebi lasu, spodziewaj ˛

si˛e usłysze´c odgłos kroków. Sekundy mijały powoli.

174

I nagle pojawił si˛e. . . biegł z powrotem! Nigdy w swoim ˙zyciu nie widziała pi˛ekniej-

szego widoku od tej biegn ˛

acej chy˙zo masywnej postaci. Słycha´c było ciche dudnienie

jego kroków, kiedy przedzierał si˛e przez g˛est ˛

a traw˛e. Wbiegł mi˛edzy drzewa i podbiegł

do niej. Ci˛e˙zko oddychał i ociekał potem.

— Nie podejrzewałem tego. . . — sapn ˛

ał opieraj ˛

ac si˛e o s ˛

asiednie drzewo.

— Czego nie podejrzewałe´s? Kto kierował tym czołgiem?

— Nikt. To najgorsze ze wszystkiego. Jest pusty. . . to znaczy nie ma w nim i nie

było ludzkich istot! Ten czołg jest całkowicie zautomatyzowany. Był kierowany przez

roboty, zaprogramowane na tropienie i zabijanie ludzi. Oto, kto prowadzi t˛e wojn˛e, przy-

najmniej po jednej stronie: zmechanizowana armia automatycznych morderców. . .

Maszyny, które morduj ˛

Male´nkie, czerwone ´swiatełko, które migotało z tyłu aparatu, zmieniło kolor na zie-

lony, wskazuj ˛

ac, ˙ze proces wywoływania dobiegł ko´nca. Brion wyj ˛

ał rolk˛e z filmem

i wsun ˛

ał j ˛

a do projektora. Kiedy go wł ˛

aczył, mi˛edzy drzewami ukazała si˛e stalowa bur-

ta czołgu. Unosiła si˛e swobodnie w powietrzu, wprawiaj ˛

ac w zakłopotanie zmysły, gdy˙z

wygl ˛

adała jak prawdziwa.

— To widok z zewn ˛

atrz — obja´snił Brion naciskaj ˛

ac przycisk przesuwu klatki. Na

ekranie pojawił si˛e obraz zniszczonego pojazdu. — A tu jest to, co zobaczyłem, kiedy

zajrzałem po raz pierwszy do ´srodka.

176

Poprzedni obraz znikn ˛

ał i jego miejsce zaj ˛

ał nast˛epny. Przedstawiał wn˛etrze czoł-

gu. Bomba oderwała cz˛e´s´c urz ˛

adze´n, ale niektóre podzespoły były nadal całe. Brion

wskazał na pl ˛

atanin˛e przewodów i ł ˛

acz ˛

ace si˛e z nimi puszki.

— To jest widok przodu. Zauwa˙z, ˙ze nie ma tu siedze´n ani urz ˛

adze´n steruj ˛

acych,

przeznaczonych dla ludzi. Jedynie te urz ˛

adzenia wej´sciowe i mikroprocesory. Pozwala

to przypuszcza´c, i˙z wn˛etrze zostało specjalnie zaprojektowane do automatycznego ste-

rowania. Widzisz t˛e metalow ˛

a rur˛e? To jest podajnik amunicji bezodrzutowego działa.

Biegnie przez całe wn˛etrze, przechodz ˛

ac przez miejsce, w którym normalnie siedziałby

ładowniczy lub kierowca. Mimo to jest tam jeszcze du˙zo miejsca, wi˛ecej ni˙z potrzeba

na urz ˛

adzenia do automatycznego sterowania.

— Nie rozumiem. Jak to mo˙zliwe? — zapytała Lea. — Zawsze my´slałam, ˙ze roboty

s ˛

a niezdolne do szkodzenia ludziom. Istniej ˛

a przecie˙z prawa robotyki.

— By´c mo˙ze na Ziemi, ale obawiam si˛e, ˙ze chyba nigdzie poza granicami daw-

nego Imperium Ziemskiego nie były stosowane. Zapominasz, ˙ze roboty s ˛

a maszynami

i niczym wi˛ecej. Nie s ˛

a ludzkimi istotami i dlatego nie nale˙zy ich antropomorfizowa´c.

Robi ˛

a to, co nakazuje im program. . . bez ˙zadnych emocji. Zostały wprowadzone do

177

walki od pierwszej chwili, kiedy stało si˛e to mo˙zliwe. Słu˙zyły do nakierowywania

bomb, ostrzegania przed zbli˙zaj ˛

acymi si˛e samolotami, naprowadzania rakiet, kierowa-

nia ogniem dział i do stu innych celów. Cokolwiek robi ˛

a, robi ˛

a to szybciej i dokładniej

ni˙z ludzie. Dodaj jeszcze do tego, ˙ze s ˛

a od nich o wiele bardziej bezwzgl˛edne, a zrozu-

miesz, dlaczego wojskowi bardzo je lubi ˛

a. Zwró´c uwag˛e, ˙ze historia wojen toczonych

podczas Upadku pełna jest wzmianek o bitwach, które były prawie całkowicie zauto-

matyzowane. Były one niezwykle marnotrawne, ale przynajmniej nie były ´smiertelne

dla ludzi. Ludzie cierpieli jedynie wtedy, gdy jedna strona ponosiła kl˛esk˛e lub brako-

wało jej surowców. Z reguły jednak, kiedy zmechanizowany system obrony zostawał

przełamany, broni ˛

aca si˛e strona szybko si˛e poddawała.

— Zatem roboty wojenne nie miały na my´sli zabijania ludzi. . .

— Nie mogły mie´c na my´sli, poniewa˙z s ˛

a niezdolne do my´slenia. Ten automatycz-

ny czołg był zaprogramowany na tropienie ludzi i zabijanie ich. Mogli´smy si˛e sami

przekona´c, jak sprawnie wykonywał to zadanie.

— Ale zaprogramowa´c musieli go ludzie. S ˛

a wi˛ec normalnie odpowiedzialni za

zabijanie, nieprawda˙z?

178

— Zgadzam si˛e z tob ˛

a całkowicie. S ˛

a najzwyklejszymi kryminalistami, którzy po-

winni stan ˛

a´c przed s ˛

adem.

Lea z rosn ˛

ac ˛

a niech˛eci ˛

a patrzyła na zmieniaj ˛

ace si˛e obrazy, przedstawiaj ˛

ace znisz-

czon ˛

a maszyn˛e.

— Przynajmniej ten jeden robot-zabójca został zniszczony. Pewnie o to toczy si˛e tu

ta wojna. Piloci tych samolotów starali si˛e powstrzyma´c te roboty.

— Starali si˛e. Sk ˛

ad wiesz, ˙ze w tych samolotach byli piloci? One tak˙ze mogły by´c

zrobotyzowane.

— Czyste wariactwo. Wojna na prawie nie zamieszkanej planecie, toczona przez

roboty przeciwko robotom, które od czasu do czasu strzelaj ˛

a tak˙ze do ocalałych ludzi.

To nie trzyma si˛e kupy!

— By´c mo˙ze dla nas nie ma to sensu. . . Cokolwiek by´smy jednak o tym s ˛

adzili,

ta wojna toczy si˛e nadal i nie da si˛e temu zaprzeczy´c. Te maszyny wojenne musz ˛

pochodzi´c z jakiego´s miejsca na tej planecie.

— Z podziemnych fabryk?

179

— By´c mo˙ze. Zastanawiali´smy si˛e ju˙z przecie˙z nad tym. Musimy poszpera´c jeszcze

troch˛e w Miejscu Bez Nazwy.

— Nie chc˛e powiedzie´c, ˙ze mi brak Ravna, ale czy uda nam si˛e tam dotrze´c bez

niego?

— To b˛edzie trudne, ale nie niemo˙zliwe. B˛edziemy szli cały czas na północ, pod

osłon ˛

a lasu. Mieli´smy okazj˛e zobaczy´c, co mo˙ze si˛e z nami sta´c, je´sli zostaniemy do-

strze˙zeni.

— To mo˙ze lepiej, ˙zeby´smy szli noc ˛

— Nie. Bezpieczniej jest za dnia. Bez wzgl˛edu na rodzaj u˙zywanych w tych maszy-

nach detektorów wykorzystuj ˛

acych fale radiowe, promieniowanie podczerwone, cieplne

czy inne, mog ˛

a one skutecznie działa´c równie˙z w nocy, podczas gdy my jeste´smy za-

le˙zni prawie całkowicie od zmysłu wzroku. Moje zdolno´sci empatyczne s ˛

a dobre do

unikania tubylców, ale s ˛

a całkowicie nieprzydatne do wyczuwania obecno´sci maszyn.

Dlatego musimy i´s´c w dzie´n i bacznie si˛e rozgl ˛

ada´c, wypatruj ˛

ac maszyn wojennych,

aby si˛e przed nimi ustrzec.

180

Mimo i˙z niebezpiecze´nstwo nie min˛eło i nie opuszczało ich ani na chwil˛e, ich marsz

okazał si˛e łatwiejszy bez kłopotliwej obecno´sci Ravna. Zgin ˛

ał, kiedy próbował ich zdra-

dzi´c. . . i nie ˙załowali go. Ich trasa prowadziła teraz prawie dokładnie na północ. Przez

cały czas mieli po prawej stronie wielkie Jezioro Centralne. Pozostaj ˛

ac mi˛edzy drze-

wami, szli równoległe do równiny. Z upływem dni spotykali coraz mniej pas ˛

acych si˛e

zwierz ˛

at — przypuszczalnie ze wzgl˛edu na coraz bli˙zsz ˛

a obecno´s´c sprz˛etu wojennego.

Przynajmniej raz na dzie´n przelatywały w powietrzu samoloty, zataczaj ˛

ac szerokie łuki,

jak gdyby czego´s szukały. Której´s nocy na horyzoncie toczyła si˛e jaka´s bitwa. Odległe

eksplozje wstrz ˛

asały ziemi ˛

a i co chwil˛e wida´c było błyski wybuchów spoza obłoków

dymu.

Nast˛epnego dnia przejechała w pobli˙zu cała kolumna sprz˛etu wojennego. Widzieli

jak rozsnuwaj ˛

acy si˛e coraz wy˙zej obłok pyłu przepływa z północy. Z pocz ˛

atku przy-

pominało to burz˛e piaskow ˛

a, ale była to przecie˙z trawiasta równina, a nie pustynia i ta

wła´snie nienaturalno´s´c zjawiska zwróciła ich uwag˛e.

181

— Mi˛edzy drzewa, szybko! — rzucił nagle Brion i ruszył do przodu du˙zymi susa-

mi. — Tam jest grzbiet wzgórza. Musimy si˛e tam ukry´c. . . wykorzysta´c skał˛e do osłony

przed czujnikami, je´sli to jest to, co podejrzewam.

Rzucił tobołek w dół mi˛edzy skały, a potem pomógł Lei wdrapa´c si˛e do góry. Po dru-

giej stronie znajdowało si˛e du˙zo otoczaków. W´slizgn˛eli si˛e pod jeden z najwi˛ekszych,

chowaj ˛

ac si˛e za nim całkowicie. Brion przesun ˛

ał tobołek z metalowym urz ˛

adzeniem

jeszcze ni˙zej, aby ograniczy´c do minimum mo˙zliwo´s´c jego wykrycia. Potem z płaskich

odłamków skalnych uło˙zył murek, zostawiaj ˛

ac w nim szczeliny, przez które mógłby

wygl ˛

ada´c na zewn ˛

atrz.

— Słysz˛e je — powiedziała Lea. — Szcz˛ekaj ˛

a i skrzypi ˛

a. Zbli˙zaj ˛

a si˛e.

Sun ˛

ace przed kł˛ebami pyłu ciemne sylwetki pojazdów ukazały si˛e ich oczom. Ro-

sły z ka˙zd ˛

a chwil ˛

a. Był to masywny, pot˛e˙znie opancerzony i uzbrojony sprz˛et bojowy.

Wkrótce ukazały si˛e tak˙ze mniejsze i bardziej ruchliwe pojazdy, które otaczały wi˛ek-

sze ze wszystkich stron. Te siły osłonowe były wsz˛edzie, jedne torowały drog˛e wzdłu˙z

brzegu jeziora, a inne w gór˛e wzgórza. Lea skuliła si˛e w swojej kryjówce, kiedy eska-

dra nadd´zwi˛ekowych odrzutowców przeleciała z hukiem nad ich głowami. Pod ˛

a˙zaj ˛

182

ca za nimi fala d´zwi˛ekowa uderzyła w ich kamienny murek i rozwaliła go. Armada

przesuwała si˛e dalej i wkrótce cała równina, jak okiem si˛egn ˛

a´c, pokryta była sprz˛etem

wojskowym. Zgrzyt metalu był tak gło´sny i przenikliwy, ˙ze a˙z uszy bolały.

Było pó´zne popołudnie, kiedy przejechała główna cz˛e´s´c kolumny. Mniejsze i szyb-

sze czołgi nadal jednak w˛eszyły wokoło.

— Niezłe widowisko — powiedziała Lea.

— Nieludzkie. Same maszyny. Zaprogramowane maszyny! Gdyby kierowali nimi

ludzie, czułbym ich zmasowane emocje, nawet z tej odległo´sci. Ale niestety nic nie

czułem.

— A mo˙ze gdzie´s mi˛edzy tymi maszynami było paru ludzi kieruj ˛

acych nimi?

— Mało prawdopodobne, nie wyczułem ich obecno´sci. Ale nawet je´sli była tam

jaka´s grupka ludzi kieruj ˛

aca t ˛

a kolumn ˛

a, jestem pewien, ˙ze co najmniej dziewi˛e´cdziesi ˛

pi˛e´c, dziewi˛e´cdziesi ˛

at osiem procent obsługiwały automaty.

— To przera˙zaj ˛

ace. . .

— Wszystko w tej operacji jest przera˙zaj ˛

ace. I ´smiertelne — powiedział Brion. —

Pozostaniemy tu do rana. Poczekamy a˙z te maszyny odjad ˛

a jak najdalej, zanim ruszymy

183

w dalsz ˛

a drog˛e. Jedyny nasz zysk polega na tym, ˙ze wiemy w ko´ncu, w którym kierunku

musimy teraz i´s´c.

— Co masz na my´sli?

Brion wskazał na szerokie bruzdy wyorane w równinie przez zmechanizowan ˛

a ar-

mi˛e.

— Zostawiły ´slady, po których mo˙zna i´s´c z zamkni˛etymi oczyma. Pójdziemy po

tych ´sladach. . . i poszukamy miejsca, z którego pochodz ˛

— Nie mo˙zemy! Stamt ˛

ad mog ˛

a nadjecha´c nast˛epne maszyny.

— B˛edziemy si˛e trzymali od nich z dala. Te ´slady wida´c z odległo´sci kilku kilo-

metrów. Nadal b˛edziemy zachowywali ostro˙zno´s´c, tak jak przedtem. Pójdziemy wzdłu˙z

´sladów tak długo, a˙z znajdziemy to miejsce, z którego pochodz ˛

a maszyny.

Przez kilka pierwszych dni nie mieli kłopotów. Pó´zniej jednak droga stawała si˛e

coraz trudniejsza. Kiedy Jezioro Centralne zostało za nimi, ukształtowanie terenu za-

cz˛eło si˛e stopniowo zmienia´c. Znikn ˛

ał jednolity ci ˛

ag gór, le´snych wzgórz i trawiastej

184

równiny. Teren stawał si˛e coraz bardziej niejednorodny i górzysty, z du˙z ˛

a ilo´sci ˛

a dolin

i w ˛

awozów. Brion zatrzymał si˛e na stromym zboczu, spogl ˛

adaj ˛

ac na wyorane na po-

wierzchni równiny ´slady. Były nadal bardzo wyra´zne, ale nikn˛eły nagle z pola widzenia

w miejscu, w którym wchodziły do otoczonego stromymi ´scianami w ˛

awozu.

— Co teraz zrobimy? — zapytała Lea.

— Zjedzmy co´s najpierw, zanim to rozwa˙zymy. Przypuszczam, ˙ze mo˙zna b˛edzie i´s´c

wzgórzami nad tym ´sladem.

Lea spojrzała na wysokie, strome zbocze.

— Łatwiej to powiedzie´c, ni˙z zrobi´c. — Rozerwała opakowanie z racjami ˙zywno-

´sciowymi i wyj˛eła prawie pusty pojemnik. — I, jak widzisz, ko´nczy si˛e nam jedzenie.

Cokolwiek si˛e stanie, b˛edziemy musieli niedługo wraca´c albo ´sci ˛

agn ˛

a´c l ˛

adownik, ˙zeby

uzupełni´c zapasy.

— ˙

Zadna z tych mo˙zliwo´sci mi si˛e nie podoba. Zaszli´smy ju˙z bardzo daleko i ci ˛

agle

jeste´smy na tropie. Musimy i´s´c dalej. Nie mo˙zemy uzupełni´c zapasów, poniewa˙z nie

wolno nam ryzykowa´c l ˛

adowania statku w miejscu, w pobli˙zu którego znajduje si˛e tak

wiele broni. Pozostaje wi˛ec tylko jedno wyj´scie. . .

185

— Nie gadaj tyle. Otwórz dziob i włó˙z do niego ˙zarcie. A potem post ˛

apimy zgodnie

z moim planem. Wrócimy na równin˛e, ´sci ˛

agniemy l ˛

adownik i wrócimy na orbit˛e, gdzie

b˛edziemy bezpieczni. Mamy sporo informacji do przekazania. Potem si ˛

adziemy sobie

spokojnie i zaczekamy, a˙z przy´sl ˛

a wojsko. . .

Brion sprzeciwił si˛e ruchem głowy.

— My jeste´smy tym wojskiem! Nie odlecimy st ˛

ad, dopóki nie dowiemy si˛e, co si˛e

tu dzieje. W tej sytuacji jest tylko jedna droga przed nami. Do kanionu. . .

— Chyba straciłe´s rozum. To pewne samobójstwo!

— Nie s ˛

adz˛e. Uwa˙zam, ˙ze szanse s ˛

a pół na pół. Trzeba tylko szybko do niego wej´s´c

i wyj´s´c, zanim nadjedzie kolejna kolumna maszyn.

— Ju˙z wiem, co b˛edzie dalej. Ma to by´c jednoosobowa druzgoc ˛

aca akcja, prawda?

Z tob ˛

a w tenisówkach i z du˙zym, przezroczystym no˙zem w r˛eku. I ze mn ˛

a, siedz ˛

ac ˛

tutaj z całym tym metalowym majdanem i czekaj ˛

ac ˛

a cierpliwie na twój powrót?

— Wła´snie to mniej wi˛ecej miałem na my´sli. Czy co´s ci si˛e w tym nie podoba?

— Tylko jedno. Zastanawiam si˛e, czy nie byłoby pro´sciej, ˙zeby´s po prostu waln ˛

ał

sobie w łeb i oszcz˛edził sobie tego całego kłopotu.

186

Wzi ˛

ał jej drobn ˛

a r˛ek˛e w swoje łapsko. Czuł wyra´znie strach i niepokój kryj ˛

ace si˛e

za jej gorzkimi słowami.

— Wiem, co my´slisz i czujesz i nie mam do ciebie o to ˙zalu. Ale w obecnej sytuacji

nie mamy wyboru. Mo˙zemy wróci´c i zacz ˛

a´c cał ˛

a t˛e akcj˛e od pocz ˛

atku albo po prostu

zako´nczy´c j ˛

a. My´sl˛e jednak, ˙ze zaszli´smy ju˙z za daleko, prze˙zyli´smy zbyt wiele prze-

mocy i przelało si˛e ju˙z za du˙zo krwi, aby si˛e wycofa´c. Jestem w stanie poradzi´c sobie.

I musz˛e t˛e spraw˛e doprowadzi´c do ko´nca!

Lea zrozumiała to i nie była w stanie polemizowa´c z nim. Poczuła, jak ogarnia j ˛

rezygnacja. W milczeniu zapakowali tobołek i udali si˛e na wzgórza z dala od kanionu.

Szli, a˙z znale´zli odpowiednie miejsce na urz ˛

adzenie obozu. Był tam osłoni˛ety nawis

skalny i nieco poni˙zej potok górski.

— B˛edziesz tu bezpieczna — powiedział Brion, wr˛eczaj ˛

ac jej szybkostrzelny pi-

stolet — Trzymaj go cały czas przy sobie. Je´sli zobaczysz co´s podejrzanego, najpierw

strzelaj, a potem sprawdzaj. Tu nie ma ˙zadnych przyjaznych zwierz ˛

at, maszyn ani lu-

dzi. . . nic. Jak b˛ed˛e wracał, dam ci zna´c, ˙zeby´s przypadkiem mnie nie zastrzeliła.

187

Po raz pierwszy na tych wzgórzach noc była chłodna. Spali w jednym ´spiworze,

˙zeby nie zmarzn ˛

a´c. Brion zasn ˛

ał od razu. Pomogły mu lata treningu. Lea natomiast, nie

mog ˛

ac przed dłu˙zszy czas zasn ˛

a´c, obserwowała przez konary drzew usiane gwiazdami

obce niebo, tak bardzo ró˙zne od ziemskiego. Była tak bardzo daleko od domu!

Ockn˛eła si˛e, czuj ˛

ac czyj´s dotyk na ramieniu i stwierdziła, ˙ze jest ju˙z widno. Brion

stał nad ni ˛

a i wkładał nó˙z do pochwy.

— Jestem przekonany, ˙ze w ostatnim raporcie przekazali´smy wszystkie najwa˙zniej-

sze wiadomo´sci, które zebrali´smy do tej pory, mo˙zesz wi˛ec zachowa´c cisz˛e w eterze.

Cały czas musisz przebywa´c w ukryciu. Dzisiaj jest dzie´n pierwszy. . . wróc˛e najpó´zniej

wieczorem czwartego dnia. Obiecuj˛e wróci´c bez wzgl˛edu na to, co znajd˛e. Gdybym jed-

nak nie wrócił do tego czasu, nie czekaj na mnie. Mam nadziej˛e, ˙ze zdajesz sobie spraw˛e

z tego, jakim szale´nstwem byłoby pój´scie ze mn ˛

a. Bez wzgl˛edu na to, czy b˛ed˛e tu, czy

nie, pi ˛

atego dnia musisz ruszy´c w drog˛e powrotn ˛

a. Sprowad´z l ˛

adownik, jak tylko do-

trzesz na równin˛e. . . i uciekaj z tej planety. Jak najszybciej. S ˛

a inni agenci, którzy mog ˛

188

zgry´z´c ten orzech. Na razie jednak nie przejmuj si˛e tym gdybaniem. Zobaczymy si˛e

czwartego dnia

Obrócił si˛e na pi˛ecie i oddalił si˛e. Stało si˛e to tak szybko, ˙ze nie zd ˛

a˙zyła nawet

powiedzie´c słowa. Było oczywiste, ˙ze wolał zrobi´c to w ten sposób. Patrzyła, jak je-

go pot˛e˙zna sylwetka przesuwała si˛e susami w dół wzdłu˙z strumienia, malej ˛

ac z ka˙zd ˛

chwil ˛

a, a˙z w ko´ncu przeskoczyła przez wyst˛ep skalny i znikn˛eła z jej pola widzenia.

Penetracja Kanionu

Nie było ˙zadnego logicznego powodu, aby waha´c si˛e u wylotu kanionu, ale logi-

ka nie miała tu nic do rzeczy. Brion zeskoczył z tarasowatego zbocza i zatrzymał si˛e.

Zamarł w bezruchu i nadsłuchiwał. Po obu jego stronach wznosiły si˛e wysoko skaliste

´sciany, tworz ˛

ace naturalny korytarz wrzynaj ˛

acy si˛e gł˛eboko w gł ˛

ab wzgórza. Widział

przed sob ˛

a tylko niespełna półkilometrowy odcinek w ˛

awozu, potem skr˛ecał on w bok,

nikn ˛

ac z pola widzenia. Dno poro´sni˛ete było kiedy´s traw ˛

a i krzakami. Teraz były one

starte na pył, a ziemia pokryta bruzdami. Jedyne ocalałe resztki ro´slinno´sci znajdowały

si˛e tu˙z przy skalistych ´scianach. Reszta była zmia˙zd˙zona i zniszczona przez g ˛

asienice

190

przeje˙zd˙zaj ˛

acych t˛edy armii. Pojazd za pojazdem wrzynał si˛e w kamieniste podło˙ze, a˙z

zamieniło si˛e ono w g ˛

aszcz przenikaj ˛

acych si˛e nawzajem ´sladów. Spojrzawszy w dół

Brion stwierdził, ˙ze stoi w jednym z takich ´sladów: we wgł˛ebieniu o powierzchni ponad

metra kwadratowego. Była to zaledwie cz˛e´s´c ´sladu pozostawionego przez gigantyczn ˛

maszyn˛e — jedn ˛

a z bardzo wielu. Przejechała t˛edy cała armia tych maszyn i jak s ˛

dził, dalsze mogły w tej chwili zbli˙za´c si˛e do niego. Zamierzał stawi´c czoła tej armii.

W pojedynk˛e?

— Tak — krzykn ˛

ał gło´sno, u´smiechaj ˛

ac si˛e przy tym. Szanse nie były zbyt du˙ze, ale

na inne nie mógł liczy´c. Ka˙zda chwila zwłoki zmniejszała je, z ka˙zd ˛

a mijaj ˛

ac ˛

a sekund ˛

bowiem rosło prawdopodobie´nstwo natkni˛ecia si˛e na wroga w tym w ˛

askim kanionie.

Ruszył biegiem do przodu.

Skaliste ´sciany przesuwały si˛e obok. Pod stopami czuł poryt ˛

a bruzdami, nierówn ˛

ziemi˛e. Po blisko godzinie równomiernego biegu zacz ˛

ał oddycha´c z coraz wi˛ekszym

trudem i musiał zwolni´c krok do szybkiego marszu. Szedł tak, a˙z oddech wrócił mu do

normy, po czym ponownie przy´spieszył. Połykał kilometr za kilometrem, ale wygl ˛

191

kanionu si˛e nie zmieniał. Po południu skaliste ´sciany zacz˛eły si˛e obni˙za´c i w ko´ncu

wyszedł na skalist ˛

a nieck˛e, otoczon ˛

a górami.

Była to dobra okazja, ˙zeby zrobi´c postój na odpoczynek. Po raz pierwszy zszedł

z wyra´znego ci ˛

agu ´sladów i wdrapał si˛e na zbocze poro´sni˛ete traw ˛

a mi˛edzy otoczakami.

Z tego miejsca poryta droga była wyra´znie widoczna. Przebiegała przez nieck˛e i gin˛eła

w nast˛epnym w ˛

awozie, po przeciwnej stronie. Po wypiciu kilku łyków wody poło˙zył si˛e

na wznak i zamkn ˛

ał oczy. Postanowił zdrzemn ˛

a´c si˛e z godzin˛e, a potem ruszy´c w dalsz ˛

drog˛e. Na tej wysoko´sci o zmierzchu robiło si˛e chłodno, pomy´slał wi˛ec, ˙ze wła´sciwsze

byłoby spanie w dzie´n, a maszerowanie w nocy. Wiedział, ˙ze jego metabolizm bez trudu

zaadaptuje si˛e do takiej zmiany. Na Havrk, gdzie mieszkał, ˙zywno´s´c musiała by´c gro-

madzona w czasie krótkiego lata, aby mo˙zna było potem przetrwa´c bardzo dług ˛

a zim˛e.

Wytrzymywał ju˙z kiedy´s cztery czy pi˛e´c dni bez snu i wiedział, ˙ze mo˙ze to bez tru-

du powtórzy´c. Trawa była mi˛ekka, a wn˛eka osłoni˛eta od wiatru i ogrzana promieniami

słonecznymi. Uło˙zył si˛e wygodnie i po chwili ju˙z spał.

192

O zaplanowanej porze otworzył oczy i spojrzał na bezchmurne niebo. Sło´nce skryło

si˛e za wzgórzami i w cieniu szybko robiło si˛e zimno. ´Slad w dole nadal był pusty.

Umie´scił wygodnie na biodrze nó˙z, wypił łyk wody i ruszył w drog˛e.

Kanion za nieck ˛

a był szerszy, lecz miał ostrzejsze zakola, przez co Brion miał skró-

cone pole widzenia. Zwalniał przed ka˙zdym zakr˛etem, zachowuj ˛

ac ostro˙zno´s´c, dopóki

nie stwierdził, ˙ze traci w ten sposób za wiele czasu. Co si˛e ma sta´c, stanie si˛e i tak.

Wiedział, ˙ze nie b˛edzie mógł nic na to poradzi´c. Musiał si˛e po´spieszy´c. Pieprzony fata-

lizm. . .

Dno doliny przeszło w lit ˛

a skał˛e, porysowan ˛

a i po˙złobion ˛

a stalowymi g ˛

asienica-

mi. Mimo to było znacznie równiejsze od pooranej ziemi. Kiedy przyzwyczaił si˛e do

równomiernego rytmu marszu, stwierdził z zadowoleniem, ˙ze przemieszcza si˛e ze sta-

ł ˛

a szybko´sci ˛

a i ma regularny oddech. Był prawie zrelaksowany. Z głuchym odgłosem

kroków szedł wzdłu˙z ostrego zakr˛etu, gdy nagle w odległo´sci kilku metrów przed sob ˛

zobaczył uzbrojony pojazd. Nikłe ´swiatło odbijało si˛e od jego powierzchni. Czterolu-

193

fowa wie˙zyczka skierowana była w niebo. W jednej chwili obróciła si˛e i skierowała na

niego. Skoczył za najbli˙zsz ˛

a skał˛e, ale cztery czarne lufy mimo to w dalszym ci ˛

agu wy-

celowane były w jego stron˛e. Odłamki trafi ˛

a go od tyłu, niemo˙zliwe, aby go min˛eły. . .

Upadł na ziemi˛e, przetoczył si˛e i odepchn ˛

ał od twardej skały, zaskoczony, ˙ze jeszcze

˙zyje. Nic si˛e nie stało. Działa milczały.

Brion le˙zał ci˛e˙zko dysz ˛

ac i nadsłuchiwał szcz˛eku g ˛

asienic, kiedy pojazd ruszył do

przodu. Wiedział, ˙ze go nie przegoni. Czy mógłby si˛e wydosta´c z tej pułapki? Nie,

´sciany doliny były gładkie i strome. Nie było st ˛

ad ucieczki.

Odgłos silnika był gło´sny i chrapliwy. Zgrzyt metalu odbił si˛e echem od ´scian w ˛

wozu. Silnik pracował na pełnych obrotach, ale nierówno. Po chwili zgasł i zapadła

niepokoj ˛

aca cisza. Maszyna nie jechała ju˙z po niego, ale nadal stała na jego drodze.

Dlaczego si˛e zatrzymała? Brion wykonał gł˛eboki oddech i powoli wstał. Został oszcz˛e-

dzony, ale na jak długo? Co powinien teraz zrobi´c? Zaraz b˛edzie zupełnie ciemno. Mo˙ze

uda mu si˛e po ciemku przej´s´c niepostrze˙zenie obok tego czołgu. Nie, mrok nie stanowi

˙zadnej przeszkody dla tej maszyny. Jej czujniki b˛ed ˛

a działały równie skutecznie. Wra-

194

ca´c? Mógłby, ale to byłby koniec. Poddanie si˛e. Zaszedł za daleko, aby si˛e teraz cofa´c.

Ale dlaczego ten czołg nie strzelił do niego? Ciekawo´s´c brała gór˛e nad ostro˙zno´sci ˛

Posuwaj ˛

ac si˛e powoli, centymetr po centymetrze, podpełzł do skał i podniósł głow˛e.

Przypadł do ziemi, kiedy zobaczył, ˙ze zagl ˛

ada prosto do wn˛etrza luf. Czołg nadal nie

strzelał. Przecie˙z wiedział, ˙ze Brion jest tutaj, dlaczego wi˛ec si˛e wahał? Zabawa w kotka

i myszk˛e? Nie, nie mógł by´c zaprogramowany na nic innego poza niszczeniem. Co

wobec tego robi?

Podniósł spory odłamek skalny i rzucił go jak granat w powietrze. Odłamek spadł

na ziemi˛e z hukiem i Brion ponownie podniósł głow˛e. Wie˙zyczka skierowała si˛e na

skał˛e, a potem z j˛ekiem agregatów znów spojrzała na niego. Tym razem nie ruszał si˛e.

Czołg miał ju˙z dwa razy okazj˛e, ˙zeby go zabi´c i nie zrobił tego. Je´sli teraz w ko´ncu

wystrzeli, nigdy nie dowie si˛e, dlaczego nie zabił go od razu. Min˛eła jedna sekunda. . .

dwie. . . trzy. Działa nadal milczały. O´smielony tym obrotem sprawy wyszedł z ukry-

cia i ruszył naprzód. Działa przesuwały si˛e za nim, cały czas trzymaj ˛

ac go na muszce.

Brion zatrzymał si˛e, kiedy silnik zaryczał znowu i czołg zadr˙zawszy, posun ˛

ał si˛e kilka

centymetrów do przodu, po czym stan ˛

ał. W tym momencie dopiero Brion zauwa˙zył, ˙ze

195

maszyna miała rozerwan ˛

a g ˛

asienic˛e i nie mogła jecha´c. Gdyby udało mu si˛e przedo-

sta´c za niego, czołg nie mógłby go ´sciga´c! Ruszył biegiem wzdłu˙z w ˛

awozu, wiedz ˛

ac,

˙ze działa cały czas pod ˛

a˙zaj ˛

a za celem. Kiedy zrównał si˛e z czołgiem, a potem go mijał,

działa nagle dały mu spokój. Wie˙zyczka obróciła si˛e i lufy dział skierowały si˛e pio-

nowo do góry. Brion zatrzymał si˛e i patrzył. Czołg najwyra´zniej zacz ˛

ał go ignorowa´c.

Musiał znale´z´c si˛e poza zasi˛egiem czujników i jego obecno´s´c została wymazana z pa-

mi˛eci urz ˛

adze´n sterowniczych. Zastanawiał si˛e, czy powinien podej´s´c bli˙zej i obejrze´c

go. Jedynym wytłumaczeniem tego pomysłu była ciekawo´s´c. Odpr˛e˙zenie po silnym na-

pi˛eciu i strachu przed pewn ˛

a ´smierci ˛

a, odczuwanych jeszcze przed chwil ˛

a, sprawiło, ˙ze

przez moment poczuł si˛e beztroski i bezpieczny. Musiał podej´s´c do czołgu i obejrze´c

go. Mógł co´s odkry´c lub nie — było to bez znaczenia.

Ostro˙znie st ˛

apaj ˛

ac zbli˙zył si˛e do niego, ale czołg nadal nie reagował. Był ju˙z tak

blisko, ˙ze widział wyra´znie spoiny na jego pancerzu. Postawił nog˛e na błyszcz ˛

acym

metalowym kole i wspi ˛

ał si˛e na czołg. Na górze, tu˙z za wie˙zyczk ˛

a, był właz z jednym

uchwytem. Zawahał si˛e przez chwil˛e, po czym złapał za r ˛

aczk˛e i mocno poci ˛

agn ˛

ał. Właz

otworzył si˛e bezgło´snie i bez oporu. Nic wi˛ecej si˛e nie stało. Brion słyszał, jak serce wa-

196

li mu gło´sno, kiedy pochylił si˛e i zajrzał do ´srodka. Wewn ˛

atrz nie było ˙zycia. Wska´zniki

´swieciły w półmroku, gdzie´s zabuczał i zaraz ucichł serwomechanizm. Ta´smy z amuni-

cj ˛

a wznosiły si˛e a˙z do działek znajduj ˛

acych si˛e obok niego. Były naładowane i gotowe

do strzału. Dlaczego wi˛ec nie strzeliły?

Dosy´c tego! Poczuł nagle w´sciekło´s´c na siebie za własn ˛

a głupot˛e. Co robił tutaj, ry-

zykuj ˛

ac ˙zyciem bez powodu? Min ˛

ał przecie˙z t˛e machin˛e wojenn ˛

a bezpiecznie. Jedyne,

co powinien w tej chwili robi´c, to i´s´c dalej, ˙zeby znale´z´c si˛e jak najdalej od niej. Kopn ˛

ał

j ˛

a w stalowy bok, zły na siebie, po czym zeskoczył i pobiegł równomiernym truchtem

wzdłu˙z w ˛

awozu ani razu si˛e nie obejrzawszy.

Była to jeszcze jedna zagadka, któr ˛

a musiał doł ˛

aczy´c do innych, składaj ˛

acych si˛e na

wizerunek tego ´smiertelnego ´swiata. ˙

Zadna z nich nie zostanie rozwi ˛

azana, dopóki nie

ustali, sk ˛

ad pochodzi armia, która przetoczyła si˛e przed nim. Biegł nieprzerwanie dalej.

Ciemno´s´c ju˙z zapadła. Ziemia była wyra´znie widoczna w ´swietle gwiazd, a on wci ˛

a˙z

biegł w tym samym tempie. Był to wyczerpuj ˛

acy wysiłek nawet dla niego, tote˙z na dłu-

197

go przed ko´ncem nocy musiał zatrzyma´c si˛e na odpoczynek. Potem jeszcze raz. Zm˛e-

czenie zwolniło znacznie jego bieg, kiedy dotarł do w ˛

askiego bocznego kanionu. Padł

na kolana, aby sprawdzi´c dokładnie ziemi˛e, ale nie stwierdził istnienia jakichkolwiek

´sladów prowadz ˛

acych w tamtym kierunku. Powinno to by´c bezpieczne miejsce na odpo-

czynek, wobec czego zagł˛ebił si˛e w cie´n. Kiedy poprzedni w ˛

awóz został daleko w dole

i znikn ˛

ał mu z pola widzenia, znalazł sobie kryjówk˛e mi˛edzy dwoma du˙zymi otoczaka-

mi i uło˙zywszy si˛e do snu szybko zasn ˛

ał.

Jaki´s czas pó´zniej co´s wyrwało go z gł˛ebokiego snu. Gwiazdy ´swieciły jasno. Z w ˛

wozu nie dochodził ˙zaden d´zwi˛ek. . . za to z oddali dobiegał wyra´znie słyszalny, stop-

niowo cichn ˛

acy odgłos silników odrzutowych. Brion zamkn ˛

ał oczy, a kiedy otworzył je

znowu, niebo było szare. Był wczesny ranek.

Czuł si˛e zm˛eczony i zzi˛ebni˛ety, bolały go mi˛e´snie. Woda była lodowata, wypił wi˛ec

tylko troch˛e. Był głodny. Spodziewał si˛e takich objawów i zmusił si˛e do niemy´slenia

o swoim osłabieniu. Zadanie musiało by´c wykonane. Kiedy zacznie si˛e porusza´c, roz-

grzeje si˛e. Pragnienie i głód b˛edzie mógł przetrzyma´c. Musi i´s´c dalej.

198

Gdy w ˛

awóz zacz ˛

ał si˛e rozszerza´c, Brion przeszedł pod wschodni ˛

a ´scian˛e, aby zna-

le´z´c si˛e w cieniu. Mogło to by´c dla niego pewn ˛

a ochron ˛

a, gdyby natkn ˛

ał si˛e na dalsze

maszyny. W ˛

awóz stawał si˛e coraz płytszy i szerszy, a jego dno twardsze. Tworz ˛

aca

je ziemia przechodziła stopniowo w co´s twardszego i gładszego. Pochylił si˛e, aby to

sprawdzi´c. Była to zastygła, stopiona skała. Nie była zbryłowana jak skała wulkanicz-

na, lecz pozioma i gładka. Była stopiona i odpowiednio wyrównana. Zupełnie jakby

kto´s u˙zył laserów. Powierzchnia w ˛

awozu była sztucznego pochodzenia.

Sło´nce, widoczne zza grzbietu wschodniej ´sciany, było ju˙z wysoko na niebie.

O´swietlało całe dno doliny, ukazuj ˛

ac jego gładk ˛

a, płask ˛

a powierzchni˛e. Brion szedł

ostro˙znie, bacznie si˛e rozgl ˛

adaj ˛

ac. Obie ´sciany były równie gładkie i twarde, bez ˙zad-

nych odgał˛ezie´n, nawet na ko´ncu doliny. Skalne ´sciany były bardzo stare, takie, jakie

zostawiły je ruchy górotwórcze. To był ´slepy koniec. W ˛

awóz zaczynał si˛e tutaj i wycho-

dził na równin˛e. Był biegn ˛

ac ˛

a przez góry szczelin ˛

a z jednym wylotem.

Brion wiedział, ˙ze pot˛e˙zna, mechaniczna armia wyjechała z tego w ˛

awozu. Widział

j ˛

a na własne oczy i doszedł jej ´sladem do tego miejsca. Dlaczego wi˛ec nic tutaj nie

ma? To przecie˙z niemo˙zliwe! Podszedł wolno do skalnej ´sciany i dotkn ˛

ał jej, a potem

199

uderzył w ni ˛

a r˛ekoje´sci ˛

a no˙za z bezsilnej w´sciekło´sci. Była twarda. To nie mogło by´c

mo˙zliwe. A jednak było.

Kiedy odwrócił si˛e, aby spojrze´c w dół doliny, po raz pierwszy dostrzegł czarn ˛

a ko-

lumn˛e. Miała około metra wysoko´sci i stała w odległo´sci około dziesi˛eciu metrów od

´sciany. Podszedł do niej wolno, obszedł j ˛

a i dotkn ˛

ał. Była z metalu, z jakiego´s stopu.

Miała lekko zniszczon ˛

a, zmatowiał ˛

a powierzchni˛e. Nie było na niej ˙zadnego oznako-

wania i Brion nie miał poj˛ecia, do czego mogła słu˙zy´c. W miejscu, w którym poci ˛

agn ˛

ał

czubkiem no˙za po jej okr ˛

agłym wierzchołku, pozostała jasna linia. Był zły i sfrustrowa-

ny, kiedy wkładał nó˙z z powrotem do pochwy.

— Co to jest? — wrzasn ˛

ał na cały głos. — Co to wszystko znaczy?

Jego słowa odbiły si˛e echem od skalnych ´scian i po chwili ucichły, pogr ˛

a˙zaj ˛

ac dolin˛e

w ciszy.

Tajemnica czarnej kolumny

W przypływie bezsilnej w´sciekło´sci Brion kopn ˛

ał ciemn ˛

a kolumn˛e. Jedynym efek-

tem był głuchy odgłos i ostry ból w stopie.

— Bardzo to imponuj ˛

ace, Brionie — powiedział gło´sno. — Doprawdy, reakcja god-

na inteligentnego człowieka. Ul˙zyło ci? Nie uwa˙zasz, ˙ze teraz, kiedy zło´s´c ci ju˙z prze-

szła, najwy˙zsza pora ˙zeby zastanowi´c si˛e nad t ˛

a cał ˛

a spraw ˛

a? Zgadzasz si˛e. A zatem:

co wiesz? Po pierwsze — uniósł palec — zmechanizowana armia wyjechała ˙z tego w ˛

wozu. Nie ma co do tego w ˛

atpliwo´sci. ´Slady, którymi szedłem, prowadziły a˙z do tego

miejsca. Nigdzie po drodze nie skr˛ecały ani si˛e nie rozdzielały. To prowadzi do wnio-

201

sku numer dwa: te maszyny musiały pochodzi´c st ˛

ad, z tego ko´nca w ˛

awozu, z miejsca,

w którym stoj˛e. Zbocza i dno wygl ˛

adaj ˛

a na wykonane z litego materiału. . . A mo˙ze

to nie jest lity materiał? Trzeba sprawdzi´c. A mo˙ze najpierw nale˙załoby przyjrze´c si˛e

bli˙zej tej kolumnie? Jest sztuczna, wykonana z metalu i stawiam sto do jednego, ˙ze ma

co´s wspólnego z t ˛

a spraw ˛

a! Zatem wniosek numer trzy: zbadanie kolumny jest pierwsz ˛

w kolejno´sci spraw ˛

a na li´scie.

Co´s nieuchwytnego dr ˛

a˙zyło jego pami˛e´c. Co to mogło by´c? Zaraz. . . Kiedy kopn ˛

ał

kolumn˛e, oprócz bólu palca jego zmysły zarejestrowały co´s jeszcze. Ale co?. . . Ale˙z

tak, oczywi´scie, zad´zwi˛eczała, jakby była pusta w ´srodku ten d´zwi˛ek przypominał bar-

dziej odgłos dzwonu ni˙z jednolitego kawałka metalu.

Brion wyj ˛

ał nó˙z z pochwy. Trzymaj ˛

ac go za ostrze postukał r˛ekoje´sci ˛

a w wierzcho-

łek kolumny, w miejscu, gdzie poprzednio zadrapał jej powierzchni˛e. Rozległ si˛e odgłos

litego kawałka metalu. Kiedy jednak postukał ni˙zej, kolumna zad´zwi˛eczała gło´sno. By-

ła pusta! Natychmiast nasun˛eło si˛e nast˛epne pytanie: czy było co´s w ´srodku? Wielce

prawdopodobne. Musiał pomy´sle´c, jak si˛e tam dosta´c. Wolno powiódł po niej palcami

w dół. Była gładka i nie oznakowana. Ukl ˛

akł, chc ˛

ac obejrze´c jej doln ˛

a cz˛e´s´c, a potem

202

poło˙zył si˛e na ziemi, ˙zeby sprawdzi´c sam spód. Co oznaczała ta cieniutka jak włos

szczelina, biegn ˛

aca wokół podstawy? Wsun ˛

ał w ni ˛

a czubek ostrza. . . I ostrze weszło

pod metal! Chocia˙z kolumna była wpuszczona w lit ˛

a skał˛e, na wierzchu miała osłon˛e,

która spoczywała na jej powierzchni. Kiedy podniósł si˛e z ziemi, co´s przyci ˛

agn˛eło jego

wzrok. Był to nieznaczny błysk ´swiatła na wysoko´sci około trzydziestu centymetrów od

dołu. Rysa na powierzchni metalu. Kiedy przyjrzał si˛e jej dokładnie, stwierdził, ˙ze w jej

miejscu znajdował si˛e blisko trzycentymetrowej długo´sci rowek z ledwie widocznym

okr˛egiem wokoło!

— Główka wkr˛etu. To wygl ˛

ada jak du˙za główka wkr˛etu! A wkr˛ety s ˛

a po to, aby je

wkr˛eca´c lub wykr˛eca´c.

Jedynym narz˛edziem, jakie miał przy sobie, był nó˙z. Wsun ˛

ał jego ostrze do row-

ka i próbował odkr˛eca´c główk˛e. Bez efektu. Nacisn ˛

ał mocniej r˛ekoje´s´c no˙za. Czuł, jak

mi˛e´snie napinaj ˛

a si˛e i widział jak ostrze si˛e wygina. Mogło w ka˙zdej chwili p˛ekn ˛

a´c. Nie

miało to jednak znaczenia. Jeszcze mocniej. . . Z metalicznym zgrzytem okr ˛

agły łeb ob-

rócił si˛e o kilka milimetrów. Kiedy Brion powiódł po nim palcem, stwierdził, ˙ze wkr˛et

nieznacznie si˛e wysun ˛

ał. Ruszony z miejsca, obracał si˛e teraz l˙zej. Jego łeb wysuwał

203

si˛e, obrót za obrotem, a˙z stal si˛e cały widoczny. Po chwili wida´c ju˙z było błyszcz ˛

acy

gwint. Wysuwał si˛e coraz bardziej i bardziej tak lekko, ˙ze Brion mógł go obraca´c pal-

cami. Wykr˛ecił go do ko´nca i poło˙zył na ziemi, po czym zajrzał przez otwór do ´srodka.

Ciemno´s´c, nic wi˛ecej. Ten wkr˛et musiał przecie˙z spełnia´c jak ˛

a´s rol˛e. Utrzymywał co´s?

Ale co? Chwycił nó˙z, aby zbada´c nim wn˛etrze otworu, ale zmienił zamiar. Rozs ˛

adniej

b˛edzie najpierw pomy´sle´c, ni˙z zdawa´c si˛e całkowicie na przypadek. Jakie zadanie mógł

spełnia´c ten wkr˛et? Miał zatyka´c otwór i słu˙zy´c do jakiej´s regulacji wewn ˛

atrz? Mo˙zli-

we, ale mało prawdopodobne. A mo˙ze słu˙zył do mocowania osłony? To było bardziej

prawdopodobne.

Nachylił si˛e i wsun ˛

ał ostrze no˙za pod spód osłony. Poci ˛

agn ˛

ał r˛ekoje´s´c do góry. Osło-

na drgn˛eła!

Manipuluj ˛

ac ostro˙znie no˙zem, Brion zdołał wepchn ˛

a´c jego ostrze na gł˛eboko´s´c po-

nad centymetra — do oporu. Teraz osłona powinna si˛e da´c zdj ˛

a´c. Zostawił nó˙z w szcze-

linie i pochylił si˛e nad ni ˛

a, potem kucn ˛

ał i obj ˛

ał j ˛

a obur ˛

acz. Przyciskaj ˛

ac j ˛

a do siebie

z całej siły, powoli prostował nogi. Osłona uniosła si˛e troch˛e do góry. Spojrzał w dół

i zobaczył, ˙ze znajdowała si˛e ponad centymetr nad powierzchni ˛

a gładkiej skały. Na-

204

dal jednak co´s powstrzymywało j ˛

a od dołu. Z du˙z ˛

a uwag ˛

a, bacz ˛

ac, aby jej nie upu´sci´c,

przesun ˛

ał r˛ece w dół i podniósł j ˛

a jeszcze bardziej. Wolno, wolniutko uniósł j ˛

a na wy-

soko´s´c ponad trzech centymetrów. Dostrzegł wówczas wewn ˛

atrz błyszcz ˛

ac ˛

a metalow ˛

powierzchni˛e. Podnosił j ˛

a coraz wy˙zej i wy˙zej, a˙z w ko´ncu mógł wsun ˛

a´c palce pod

spód. Chwyciwszy j ˛

a teraz pewnie, kucn ˛

ał powoli, wzi ˛

ał gł˛eboki oddech i wyprostował

si˛e. Osłona uniosła si˛e wraz z nim i w tym momencie przechyliła si˛e w bok i wy´sli-

zgn˛eła mu si˛e z r ˛

ak. Odskoczył, kiedy upadła z hukiem na skaln ˛

a powierzchni˛e. Ci˛e˙zko

oddychaj ˛

ac, patrzył na to, co znajdowało si˛e pod ni ˛

W metalowej obudowie tkwiło jakie´s elektroniczne urz ˛

adzenie. Były tam tak˙ze zna-

jome ł ˛

acza z modułami pami˛eci, wzmacniacze i transformatory — wszystkie poł ˛

aczone

sieci ˛

a przewodów. Z puszki poł ˛

aczeniowej wychodził gruby przewód, który biegł do

masywnej, umieszczonej na samym dole u postawy atomowej baterii. Była wysoko wy-

dajnego typu, co oznaczało, ˙ze je˙zeli pobór pr ˛

adu był niedu˙zy, całe urz ˛

adzenie mogło

pracowa´c przez długie lata. Ale jakie było jego przeznaczenie? Prawie wszystkie jego

elementy były mu znane. Niektóre przypominały bardzo te, z którymi sam miał do czy-

nienia. Przygl ˛

adaj ˛

ac mu si˛e, u´swiadomił sobie nagle, ˙ze słyszy ciche buczenie. Czy˙zby

205

owo dziwne co´s pracowało? Obszedł je i po drugiej stronie zobaczył diody elektrolumi-

nescencyjne błyskaj ˛

ace szybko zmieniaj ˛

acymi si˛e cyframi. A wi˛ec pracowało. ´Swietnie.

Ale do czego słu˙zyło i jaki miało zwi ˛

azek z maszynami wojennymi?

Brion pochylił si˛e i podniósł nó˙z, nast˛epnie cofn ˛

ał si˛e i jeszcze raz spojrzał na całe

urz ˛

adzenie. Było niezrozumiał ˛

a zagadk ˛

a. Uniósł ostrze i skierował je na nie, czuj ˛

nagły impuls, aby d´zgn ˛

a´c delikatne obwody. Powstrzymał si˛e jednak. Przecie˙z to nic

by nie przyniosło poza pora˙zeniem elektrycznym. Mo˙ze w tym urz ˛

adzeniu s ˛

a jakie´s

tabliczki znamionowe lub co´s w tym rodzaju. Kiedy pochylił si˛e, aby przyjrze´c mu

si˛e bli˙zej, tu˙z za nim rozległy si˛e jakie´s gło´sne eksplozje. Odruchowo skoczył w bok

i upadłszy na ziemi˛e przetoczył si˛e kilka razy, po czym wstał trzymaj ˛

ac nó˙z przed sob ˛

W oddali stało trzech ludzi, których przed chwil ˛

a jeszcze tam nie było. Ubrani w cał-

kowicie czarne kombinezony ci´snieniowe z ci˛e˙zkimi butami, z twarzami zasłoni˛etymi

przez odbijaj ˛

ace ´swiatło szyby hełmów. Wszyscy trzymali w r˛ekach jakie´s pudełka i nie

wygl ˛

adali na uzbrojonych. Stali i patrzyli na niego. Musieli by´c równie zaskoczeni jak

on, poniewa˙z cofn˛eli si˛e na widok no˙za w jego r˛ece. Brion wyprostował si˛e powoli

i schował nó˙z do pochwy, po czym zrobił krok do przodu w kierunku stoj ˛

acego najbli-

206

˙zej. Widz ˛

ac to, człowiek w kombinezonie cofn ˛

ał si˛e i wcisn ˛

ał jaki´s przycisk na pasie

kombinezonu. Rozległ si˛e odgłos eksplozji i ów człowiek znikn ˛

ał równie nagle jak si˛e

pojawił.

— Co si˛e tu dzieje? Kim jeste´scie? — zawołał Brion, ruszaj ˛

ac do przodu.

Dwaj pozostali cofn˛eli si˛e przed nim. W tym momencie po raz trzeci rozległy si˛e

eksplozje. Nast˛epowały szybko po sobie i po chwili pojawiło si˛e kilkunastu innych ludzi

ubranych w takie same kombinezony.

Ci nowi byli ju˙z uzbrojeni. Trzymali w r˛ekach wycelowane w niego ci˛e˙zkie karabi-

ny. Brion nie ruszał si˛e, nie chc ˛

ac ich sprowokowa´c. Stoj ˛

acy z przodu człowiek z jaki-

mi´s paskami identyfikacyjnymi na r˛ekawach opu´scił bro´n i dotkn ˛

ał hełmu. Natychmiast

uniosła si˛e jego przednia szyba.

— Kim jeste´s? - zapytał. - Co tu robisz?

Zabójcy

Dwóch innych uzbrojonych ludzi równie˙z otworzyło przednie szyby swoich heł-

mów.

— Rozumie pana, sier˙zancie? — zawołał jeden z nich.

— Có˙z za ´smieszny nó˙z.

— Powiedz mu, ˙zeby go rzucił.

Brion rozumiał te słowa wystarczaj ˛

aco dobrze. Rozmawiali w Uniwersalnym Espe-

ranto, mi˛edzyplanetarnym j˛ezyku, którym — oprócz swoich j˛ezyków — posługiwali si˛e

wszyscy mieszka´ncy planet. Wolno podniósł r˛ek˛e i ostro˙znie poło˙zył j ˛

a na no˙zu.

208

— Poło˙z˛e go na ziemi. A wy zdejmijcie palce ze spustów.

Sier˙zant patrzył uwa˙znie jak Brion wyjmuje nó˙z z pochwy i rzuca go, trzymaj ˛

ac go

cały czas na muszce. Kiedy nó˙z znalazł si˛e na ziemi, opu´scił luf˛e karabinu i podszedł do

Briona. Był to gro´znie wygl ˛

adaj ˛

acy m˛e˙zczyzna o szparowatych oczach, bladej skórze

i czarnej, nie ogolonej dolnej szcz˛ece.

— Nie jeste´s gyongyoskim technikiem — powiedział. — Nie w tym stroju. Co tu

robisz?

— Wła´snie chciałem panu zada´c to samo pytanie, sier˙zancie — powiedział Brion. —

Prosz˛e o wyja´snienie. Mam wi˛ecej pyta´n do pana. . .

— Nie do mnie nale˙zy odpowiada´c na nie. Nie podoba mi si˛e to wszystko! — Za-

wołał przez rami˛e: — Kapralu, skoczcie po kombinezon ci´snieniowy, tylko du˙zy. I po-

wiedzcie kapitanowi, co tu znale´zli´smy. Niech skontaktuje si˛e natychmiast z Minister-

stwem Wojny.

Ponownie rozległ si˛e gło´sny trzask. Brion stwierdził, ˙ze towarzyszy on zawsze ich

pojawianiu si˛e i znikaniu, jak gdyby przemieszczali si˛e tak szybko, ˙ze wypychali powie-

trze lub zostawiali po sobie pró˙zni˛e niczym piorun. Stopnie wojskowe, kontaktowanie

209

si˛e z Ministerstwem Wojny — musieli mie´c bez w ˛

atpienia jaki´s zwi ˛

azek z t ˛

a zmechani-

zowan ˛

a armi ˛

a, która st ˛

ad wyjechała. Mo˙ze i te maszyny materializowały si˛e w ten sam

sposób?

— Jeste´scie odpowiedzialni za te czołgi i pozostałe uzbrojone pojazdy, prawda? —

zapytał.

Sier˙zant uniósł karabin.

— Za nic nie jestem odpowiedzialny z wyj ˛

atkiem wykonywania rozkazów. A te-

raz si˛e zamknij, dopóki jeste´s w moich r˛ekach. Je´sli chcesz rozmawia´c, to rozmawiaj

z Wywiadem. Tak b˛edzie najlepiej dla nas wszystkich.

Mimo zagro˙zenia ze strony karabinów, Briona przepełniało uczucie zadowolenia.

Musiał istnie´c jaki´s zwi ˛

azek mi˛edzy tymi lud´zmi i t ˛

a pogr ˛

a˙zon ˛

a w wojnie planet ˛

a. Wy-

ja´snienie było ju˙z blisko — powinien tylko panowa´c nad swoj ˛

a niecierpliwo´sci ˛

a. Patrzył

z uwag ˛

a jak technicy — ci trzej, którzy pojawili si˛e pierwsi — robili co´s z urz ˛

adzeniem,

które znajdowało si˛e wewn ˛

atrz kolumny. Doł ˛

aczali do niego sondy i przyrz ˛

ady pomia-

rowe, sprawdzaj ˛

ac działanie ró˙znych podzespołów. Wszystko musiało by´c w porz ˛

adku,

poniewa˙z szybko odł ˛

aczyli przyrz ˛

ady i nało˙zyli z powrotem osłon˛e. Obrócili j ˛

a, aby

210

spasowa´c otwór i wkr˛ecili ´srub˛e. Briona a˙z korciło, ˙zeby zada´c im kilka pyta´n, ale zmu-

sił si˛e do milczenia. Ju˙z niedługo b˛edzie miał okazj˛e. Obrócił si˛e, kiedy usłyszał znany

mu trzask. To był kapral ze zwini˛etym kombinezonem pod pach ˛

— Porucznik mówi, ˙zeby zabra´c go ze sob ˛

a. Czeka z powitaniem. Tu jest kombine-

zon.

Zapowiedziane powitanie brzmiało podejrzanie, ale Brion nie miał wielkiego wy-

boru wobec wycelowanych w niego karabinów. Wło˙zył kombinezon jak mu kazano.

Sier˙zant zamkn ˛

ał przedni ˛

a szyb˛e hełmu i dotkn ˛

ał jednego z przycisków na pasie kom-

binezonu Briona. Ogarn˛eło go niemo˙zliwe do opisania uczucie wykr˛ecania i w jednej

chwili wszystko si˛e zmieniło. W ˛

awóz i ˙zołnierze znikn˛eli. Stwierdził, ˙ze stoi na jakiej´s

metalowej platformie. Z góry padało jasne ´swiatło, w jego kierunku biegli umunduro-

wani ˙zołnierze. Rozpi˛eli jego kombinezon i ´sci ˛

agn˛eli go z niego pod nadzorem młodego

oficera.

— Chod´z ze mn ˛

a — rozkazał tamten.

Brion udał si˛e za nim bez sprzeciwu. Zanim został przeprowadzony przez metalo-

we drzwi, rzucił jeszcze przelotne spojrzenie na pot˛e˙zne urz ˛

adzenia z grubymi kablami

211

zwisaj ˛

acymi z izolatorów. Szli teraz długim, pomalowanym na neutralny, szary kolor

korytarzem, wzdłu˙z którego biegł ci ˛

ag drzwi. Zatrzymali si˛e przed jednymi z nich, z na-

pisem KORPUS 3. Id ˛

acy przodem oficer otworzył je i dał Brionowi znak, aby wszedł

do ´srodka. Kiedy przeszedł, drzwi zamkn˛eły si˛e za nim bezszelestnie.

— Si ˛

ad´z na tym krze´sle, prosz˛e — odezwał si˛e spokojnym głosem m˛e˙zczyzna sie-

dz ˛

acy w odległo´sci około dwóch metrów od niego. Był szczupły, miał blad ˛

a, ´sci ˛

agni˛et ˛

skór˛e twarzy, wyra´znie zarysowane policzki z gł˛eboko osadzonymi oczyma i uniform

w szarym kolorze. U´smiechn ˛

ał si˛e do Briona, lecz był to tylko skurcz mi˛e´sni twarzy, za

którym nie kryły si˛e ˙zadne uczucia. Brion słyszał go Wyra´znie, mimo i˙z oddzieleni byli

od siebie przezroczyst ˛

a ´sciank ˛

a, przegradzaj ˛

ac ˛

a pokój na dwie cz˛e´sci.

— Mam kilka pyta´n do pana — powiedział Brion.

— Nie w ˛

atpi˛e. A ja do ciebie. My´sl˛e, ˙ze zdołamy si˛e dogada´c, tak ˙zeby ka˙zdy z nas

był zadowolony. Jestem pułkownik Hegedus. Z Opolea´nskiej Armii Ludowej. A ty?

— Nazywam si˛e Brion Brandd. Czy dobrze rozumiem, ˙ze KORPUS 3 jest wywia-

dem wojskowym?

212

— Zgadza si˛e. Jeste´s spostrzegawczy. Nie zamierzamy ci˛e skrzywdzi´c, Brion. Je-

ste´smy tylko bardzo ciekawi, co chciałe´s zrobi´c z boj ˛

a Delta, któr ˛

a rozmontowałe´s.

— To ona tak si˛e nazywa? Ogl ˛

adałem j ˛

a, poniewa˙z my´slałem, ˙ze mo˙ze mie´c zwi ˛

azek

z wojn ˛

a na Selm-II.

— Chcesz powiedzie´c, ˙ze jeste´s szpiegiem?

— Czy chce mi pan powiedzie´c, ˙ze na tej planecie jest co´s do szpiegowania?

— Prosz˛e ci˛e, Brion, nie bawmy si˛e w słówka. To miejsce, gdzie ci˛e znale´zli´smy,

ma, jak wiesz, ogromne znaczenie strategiczne. Je´sli jeste´s z gyongyoskiego wywiadu,

lepiej od razu powiedz. Wiesz przecie˙z, ˙ze bez trudu mo˙zemy dowiedzie´c si˛e prawdy.

— Obawiam si˛e, ˙ze nie mam najmniejszego poj˛ecia, o czym pan mówi. Prawda

jest taka, ˙ze to, co si˛e stało, jest dla mnie całkowit ˛

a zagadk ˛

a. Przybyłem na t˛e planet˛e

w samym ´srodku wojny. . .

— Wybacz mi, ale jak wiesz, na tej planecie nie ma ˙zadnej wojny. . . — Po tych

słowach twarz Hegedusa po raz pierwszy zmieniła wyraz, odmalował si˛e na niej nagły

szok: — Nie, ty nic nie wiesz, prawda. My´slisz, ˙ze nadal znajdujesz si˛e na Selm-II. Nie

jeste´s z Gyongyos. . .

213

Podj ˛

awszy nagł ˛

a decyzj˛e, Hegedus pochylił si˛e do przodu i nacisn ˛

ał przycisk na

pulpicie obok krzesła. W tym momencie Brion poczuł ból od ukłucia na przedramieniu

i podskoczył do góry. Było ju˙z jednak za pó´zno. Błyszcz ˛

aca igła znikn˛eła z powrotem

w oparciu krzesła, spełniwszy swoje zadanie. Spróbował wsta´c, ale nie dał rady. Nie

mógł tak˙ze utrzyma´c otwartych oczu. Pogr ˛

a˙zał si˛e w ciemno´sci. . .

Pierwszego dnia Lea nie miała nic przeciwko temu, aby czeka´c w lesie. Odpoczynek

po nie ko´ncz ˛

acej si˛e w˛edrówce był dla niej prawdziw ˛

a przyjemno´sci ˛

a. Czuła gł˛ebokie

odpr˛e˙zenie, siedz ˛

ac na brzegu strumienia i chłodz ˛

ac w nim zm˛eczone stopy. Przez koro-

ny wysokich drzew widziała przesuwaj ˛

ace si˛e białe obłoki i sporadycznie przelatuj ˛

ace

stada lataj ˛

acych jaszczurek skrzecz ˛

acych w locie. Racje ˙zywno´sciowe były niezmien-

nie bez smaku, niemniej wypełniały jej ˙zoł ˛

adek i zaspokajały głód. Kiedy zaszło sło´nce,

powietrze si˛e ochłodziło. Wyj˛eła ´spiwór i w´slizgn˛eła si˛e do niego. Zgodnie z instrukcj ˛

Briona, obok głowy poło˙zyła pistolet Korony drzew wygl ˛

adały jak czarne plamy na tle

gwia´zdzistego nieba. Zamkn˛eła oczy i od razu zasn˛eła.

214

W pewnym momencie obudził j ˛

a chrapliwy odgłos jakiego´s zwierz˛ecia. Była noc.

Przestraszona si˛egn˛eła po pistolet. Te same odgłosy słyszała dosy´c cz˛esto przedtem po

zapadni˛eciu zmroku, ale wówczas nie niepokoiły jej, poniewa˙z był z ni ˛

a Brion. Jego

obecno´s´c dawała jej poczucie bezpiecze´nstwa i pozwalała na powrót zasypia´c, gdy˙z

wiedziała, ˙ze przy nim jest całkowicie bezpieczna. Teraz jednak nie było go z ni ˛

a. . .

Miała kłopot z ponownym za´sni˛eciem, a potem budziła si˛e jeszcze kilka razy, nasłuchu-

j ˛

ac w ciemno´sci tych obcych d´zwi˛eków. Od pierwszego przebudzenia dalsza cz˛e´s´c nocy

min˛eła jej niespokojnie.

Przez cały prawie nast˛epny dzie´n Lea przegl ˛

adała i korygowała raport. Komputer

pokładowy l ˛

adownika odtwarzał go jej, ona za´s uzupełniała go naj´swie˙zszymi informa-

cjami. Starała si˛e nie my´sle´c o Brionie, który szedł samotnie wzdłu˙z kanionu. Odtr ˛

acała

wszelkie my´sli o tym, co mogłoby si˛e z nimi sta´c, gdyby spotkał który´s z tych czołgów.

Druga noc była równie nieprzyjemna jak pierwsza i ranek zastał j ˛

a mocno znu˙zon ˛

Umyła si˛e w górskim potoku i uczesała włosy. Suche racje smakowały tak samo podle

215

jak przedtem. Wła´snie zwil˙zała je wod ˛

a, kiedy dostrzegła mi˛edzy drzewami jaki´s błysk.

Tam co´s było!

Zastosowała si˛e do instrukcji Briona, tak jak mu obiecała. ´Scisn˛eła w r˛ece pistolet

i oddała kilka strzałów mi˛edzy drzewa. Kiedy przerwała, jaki´s głos zawołał do niej

w j˛ezyku Esperanto.

— Jeste´smy przyjaciółmi. . .

Kolejne kule pomkn˛eły w gł ˛

ab lasu. Nie miała tu ˙zadnych przyjaciół! Padłszy za

skaln ˛

a osłon˛e, spojrzała mi˛edzy drzewa wypatruj ˛

ac jakiego´s ruchu. Co´s hukn˛eło gł˛ebo-

ko w lesie i tu˙z obok niej nast ˛

apił wybuch i po chwili jeszcze jeden. Obłoki gryz ˛

acego

dymu wzbiły si˛e w powietrze i otoczyły j ˛

a. Nabrała powietrza w płuca, ale po chwi-

li musiała je wypu´sci´c, aby móc oddycha´c. Kaszl ˛

ac, usiadła, a potem poło˙zyła si˛e na

ziemi i wci ˛

a˙z kaszl ˛

ac, zamkn˛eła oczy. Le˙zała cicho i nieruchomo, kiedy z lasu wyszli

ludzie w maskach na twarzach. Stan˛eli nad ni ˛

a i popatrzyli na jej ciało.

Wojskowy punkt widzenia

Zamrugawszy kilkakrotnie, Brion otworzył oczy i spojrzał na obco wygl ˛

adaj ˛

acy

sufit. Jego my´sli były mgliste i przypomnienie sobie, co si˛e wydarzyło, zaj˛eło mu nieco

czasu. Dolina. . . nie. . . dotarł do jej ko´nca. . . Czarna metalowa kolumna. Potem ˙zoł-

nierze, pojmanie, rozmowa z człowiekiem nazywaj ˛

acym si˛e Hegedus. Co´s si˛e stało. . .

Nagle przypomniał sobie: zastrzyk, narkotyk, potem nico´s´c. Nie pami˛etał jak długo to

trwało. Spojrzał w dół i zobaczył, ˙ze le˙zy na jakiej´s koi przytwierdzonej do ´sciany du-

˙zego, pozbawionego okien pomieszczenia. Jego wn˛etrze wyposa˙zone było w stół i kilka

prostych metalowych krzeseł pokrytych takim samym materiałem jak koja. Przechyla-

217

j ˛

ac głow˛e na boki, stwierdził, ˙ze ´swiat wiruje wkoło niego. Kiedy spróbował usi ˛

a´s´c,

wszystko zacz˛eło mu jeszcze szybciej miga´c przed oczyma. Musiał si˛e złapa´c mocno

r˛ekoma za brzegi koi i odczeka´c, a˙z to niemiłe uczucie minie. Stłumił je jednak nagły

przypływ gniewu. Nie podobało mu si˛e, ˙ze został potraktowany w ten sposób! A na do-

datek nie przybli˙zył si˛e ani o krok do rozwi ˛

azania zagadki Selm-II. Wstał i nie zwraca-

j ˛

ac uwagi na zawrót głowy, podszedł do drzwi i złapał za klamk˛e. Zamkni˛ete. Ju˙z chciał

odej´s´c od nich, kiedy nagle zabrz˛eczał jaki´s mechanizm. Klamka obróciła si˛e i drzwi

otworzyły si˛e powoli. Brion przesun ˛

ał si˛e w bok i uniósł swoj ˛

a masywn ˛

a pi˛e´s´c. Ju˙z raz

go złapali i u´spili narkotykiem. Teraz przekonaj ˛

a si˛e, ˙ze drugi raz nie pójdzie im tak

łatwo. Był im co´s dłu˙zny i dobrze wiedział co. Napi ˛

ał mi˛e´snie, kiedy drzwi otworzyły

si˛e na o´scie˙z. Gotów!

Pierwsz ˛

a osob ˛

a, która weszła, była Lea.

R˛eka opadła mu bezwiednie, kiedy odwróciła si˛e w jego stron˛e.

— Nic ci nie jest? — zapytała. — Nie chcieli mi powiedzie´c.

— Jak si˛e tu dostała´s? Szła´s za mn ˛

218

— Nie, zostałam tam, gdzie mi kazałe´s. Dwa dni po twoim odej´sciu złapali mnie ja-

cy´s ˙zołnierze. Podeszli do mnie bezszelestnie i zawołali mnie. Tak jak mi powiedziałe´s,

mimo i˙z ich nie widziałam, zacz˛ełam od razu do nich strzela´c. W odpowiedzi wokół

mnie rozległy si˛e eksplozje, przypuszczam, ˙ze były to jakie´s granaty i pojawiły si˛e kł˛e-

by dymu. Chciałam uciec, lecz w tym dymie musiał by´c jaki´s gaz. Pami˛etam jeszcze,

˙ze upadłam, a przed chwil ˛

a ockn˛ełam si˛e tutaj. Weszła jaka´s kobieta i nic nie mówi ˛

przyprowadziła mnie tu. Rzecz w tym, ˙ze nie wiem, gdzie jest to tutaj i co si˛e dzieje?

W jej głosie pobrzmiewała nutka histerii. Brion dostrzegł, ˙ze zaciska nerwowo dło-

nie. Podszedł do niej i uj ˛

ał je w swoje r˛ece.

— Ju˙z wszystko w porz ˛

adku. Wiem niewiele wi˛ecej od ciebie. Szedłem wzdłu˙z

w ˛

awozu, a˙z dotarłem do prostok ˛

atnej doliny, która stanowiła jego ´slepe zako´nczenie.

Wkrótce potem pojawili si˛e jacy´s ludzie i ˙zołnierze, pojmali mnie, podobnie jak cie-

bie, a nast˛epnie obudziłem si˛e w tym pomieszczeniu. Nie s ˛

adz˛e, aby mieli zamiar nas

skrzywdzi´c. Gdyby tak było, ju˙z by to zrobili. Mieli na to sporo czasu. Kim oni s ˛

a. . .

I jak znale´zli ciebie? Chciałbym, ˙zeby kto´s nam to wyja´snił. . .

219

— I wyja´sni — powiedział Hegedus, wchodz ˛

ac przez otwarte drzwi. — Prosz˛e

usi ˛

a´s´c, doktor Morees. Ty tak˙ze, Brion. . .

— Sk ˛

ad pan wie jak si˛e nazywam? — zapytała Lea.

— Od pani towarzysza. Posiadamy bardzo zaawansowane techniki, odpowiednie

´srodki i urz ˛

adzenia, które pozwalaj ˛

a wnikn ˛

a´c do ludzkiej pami˛eci. To jest bezbole-

sne i nie wywołuje efektów ubocznych. Dowiedzieli´smy si˛e od Briona o waszej akcji

i o tym, gdzie pani na niego czeka. Dlatego postanowili´smy zabra´c pani ˛

a stamt ˛

ad, zanim

ten dziki ´swiat dałby si˛e pani we znaki. Przepraszam za ten gaz, ale nie mieli´smy innego

wyj´scia, gdy˙z wiedzieli´smy, ˙ze jest pani uzbrojona i gotowa do obrony. Wiemy tak˙ze, ˙ze

pracujecie dla Fundacji. Jest nam bardzo przykro, ˙ze spotkało was tyle nieprzyjemno´sci,

dlatego te˙z pragniemy wam to, w miar˛e naszych mo˙zliwo´sci zrekompensowa´c.

— Mo˙zesz zacz ˛

a´c od razu, wyja´sniaj ˛

ac nam, co si˛e dzieje na Selm-II — powiedział

Brion.

— Z przyjemno´sci ˛

a. Po to wła´snie jestem tu teraz z wami. Usi ˛

ad´z, prosz˛e. Zamówi´c

co´s dla was? Co´s do jedzenia i picia. . .

220

— Nic. Chcemy tylko wyja´snie´n — wyrzucił z siebie Brion, którego cierpliwo´s´c

była ju˙z na wyczerpaniu. Lea przytakn˛eła mu.

Hegedus usiadł naprzeciwko nich i wsparł palce r ˛

ak na skrzy˙zowanych kolanach.

— Obawiam si˛e, ˙ze aby wyja´sni´c wam dokładnie, co si˛e stało, b˛ed˛e musiał opowie-

dzie´c wam w du˙zym skrócie dzieje tego ´swiata, to jest planety Arao. . .

— Czy to znaczy. . . ˙ze nie jeste´smy na Selm-II? — zapytała Lea lekko oszołomiona.

Hegedus potwierdził ruchem głowy.

— Znajdujecie si˛e tysi ˛

ace lat ´swietlnych od Selm-II, na planecie okr ˛

a˙zaj ˛

acej zupeł-

nie inne sło´nce Arao. Nasze badania historyczne wykazały, ˙ze ta planeta została zasie-

dlona jako jedna z ostatnich przed Upadkiem Ziemskiego Imperium. W gruncie rzeczy

osiedlili si˛e na niej ludzie uciekaj ˛

acy przed wojnami, które zacz˛eły wybucha´c w Galak-

tyce. Nasi przodkowie pragn˛eli ˙zy´c w pokoju i jedynym sposobem na osi ˛

agni˛ecie tego

była heroiczna walka, ukrywanie si˛e, wyt˛e˙zona praca i ogromne po´swi˛ecenie. . .

— Czy mógłby pan przyspieszy´c t˛e opowie´s´c, aby przybli˙zy´c j ˛

a bardziej do współ-

czesno´sci — przerwała Hegedusowi Lea. — Widzieli´smy ju˙z troch˛e tej walki i po´swi˛e-

cenia.

221

— Oczywi´scie! Przepraszam. Poznanie przeszło´sci tej planety jest jednak koniecz-

ne. Jak powiedziałem, ci, którzy ocaleli, wsiedli na statki kosmiczne i wyruszyli w gł ˛

kosmicznej pustki. Cel podró˙zy znany był tylko niewielu. Była to wcze´sniej odkryta pla-

neta, ˙zyzna i nie zamieszkana. I co najwa˙zniejsze, znajdowała si˛e na samym skraju stre-

fy kolonizacji. W ten sposób przybyli na Arao. Do dzi´s dnia my, Opoleanie, ´swi˛etujemy

t˛e rocznic˛e jako Dzie´n Osiedlenia. . . — Dostrzegł błysk zniecierpliwienia w oczach Lei

i przyspieszył: — W niecałe sto lat po osiedleniu si˛e tutaj, na pokrytym ro´slinno´sci ˛

a jed-

nym z dwóch wielkich kontynentów, które istniej ˛

a na tej planecie, doszło do tragedii.

Spadła na nas flota wielkich statków wojennych, niedobitki pot˛e˙znej, kosmicznej arma-

dy rozbitej podczas jednej z bitew. Byli tak samo jak my ofiarami rozpadu Imperium.

Z pocz ˛

atku doszło do konfliktu, zgin˛eło wielu ludzi, zniszczenia były ogromne. Mimo i˙z

dysponowali pot˛e˙zniejsz ˛

a broni ˛

a, my przewy˙zszali´smy ich liczebno´sci ˛

a. W ko´ncu zwy-

ci˛e˙zył rozs ˛

adek i zanim doszło do obopólnego zniszczenia, zawarto pokój. Naje´zd´zcy

zgodzili si˛e zamieszka´c na Gyongyos, drugim kontynencie poło˙zonym po przeciwnej

stronie planety. Pozostaj ˛

a tam do dzi´s. I oto zbli˙zamy si˛e do czasów współczesnych.

Mimo i˙z ˙zyjemy razem na tej planecie we wzgl˛ednym spokoju, to jednak cały czas

222

w naszych stosunkach istnieje napi˛ecie. B˛ed ˛

ac pierwszymi osiedle´ncami, uwa˙zali´smy,

˙ze nasza planeta została najechana i obawiali´smy si˛e, ˙ze kiedy Gyongyosanie zaatakuj ˛

nas znowu, zniszcz ˛

a nas na zawsze. Musz˛e powiedzie´c, ˙ze chocia˙z nie darz˛e sympati ˛

ich polityki, rozumiem jednak ich punkt widzenia, który ka˙ze im zbroi´c si˛e przeciwko

nam. Ostatecznie było ich mniej i z pewno´sci ˛

a mieli poczucie winy z powodu tego, co

zrobili. Tak czy inaczej, to ju˙z historia. Teraz dochodzimy do obecnych czasów.

— Najwy˙zsza pora — chrz ˛

akn ˛

ał Brion.

— Cierpliwo´sci. To, co widzicie wokół siebie, to planeta Arao, ˙zyzna i ˙zyczliwa.

Dwa wielkie kontynenty zamieszkane przez szcz˛e´sliwych potomków tych dwóch grup

osiedle´nców otoczone s ˛

a ciepłym oceanem. Planeta mogłaby by´c rajem, gdyby nie te

historyczne zdarzenia, które opowiedziałem wam w skrócie. Wła´snie z ich powodu bu-

d˙zety wojskowe obu narodów s ˛

a przeogromne. Wojna i zagro˙zenie wojn ˛

a zawsze były

obecne w naszych my´slach. Prawdopodobnie doszłoby ponownie do wojny i zniszcze-

nia tego raju, gdyby nie wynalezienie Translokatora Masy Delta, TMD. Tymi, którzy go

wynale´zli, byli oczywi´scie naukowcy opolea´nscy, lecz niedługo potem Gyongyosanie

223

skonstruowali własne urz ˛

adzenie dzi˛eki swoim szpiegom. TMD okazał si˛e ratunkiem,

gdy˙z uwolnił naszych ludzi od grozy wojny i zniszczenia planety.

— Poprzez jej eksport gdzie indziej! — powiedział Brion. — Zaczynam rozumie´c,

o co tu chodzi.

— Jeste´s inteligentny. . . chocia˙z to chyba zaczyna by´c oczywiste. TMD jest pew-

nego rodzaju odmian ˛

a nap˛edu nad´swietlnego, który wykorzystuj ˛

a wszystkie statki mi˛e-

dzyplanetarne. Statki kosmiczne dokonuj ˛

a skoków w przestrzeni za pomoc ˛

a tego nap˛e-

du, my za´s za pomoc ˛

a TMD. . .

— Z t ˛

a ró˙znic ˛

a, ˙ze wy nie potrzebujecie do tego celu statków, a tylko odbiornika, na

który si˛e namierzacie! Brion uderzył pi˛e´sci ˛

a w otwart ˛

a dło´n drugiej r˛eki. Ta metalowa

kolumna to odbiornik Delta. Umieszczony tam przez waszych ludzi. Za pomoc ˛

a statków

kosmicznych ustawiacie na odległych planetach jedn ˛

a z tych rzeczy i potem do dostania

si˛e tam statki s ˛

a wam ju˙z zbyteczne. . .

— Zgadza si˛e. Ten plan był wspaniały. Statki wyruszyły na poszukiwanie odpo-

wiedniej planety i po pewnym czasie odkryły Selm-II, która nadawała si˛e idealnie na

miejsce do prowadzenia wojny. Jedynymi jej mieszka´ncami okazały si˛e jaszczury, któ-

224

rych unikaj ˛

a nasze komputery wojenne odpowiednio zaprogramowane w tym celu. Była

zupełnie nie zamieszkana przez ludzi. . .

— Wasi ludzie byli w bł˛edzie — powiedziała Lea. Na tej planecie ˙zyj ˛

a ludzie!

Hegedus wzruszył ramionami.

— Drobna pomyłka. . .

— Mo˙ze dla was. Ale na pewno nie dla tych biedaków wyrzynanych w pie´n w sa-

mym ´srodku waszej bezu˙zytecznej wojny. — Brion spojrzał na Le˛e, zrozumiawszy co´s

nagle: — Ta zniszczona kopalnia, któr ˛

a znale´zli´smy, tamto ´Swi˛ete Miejsce tubylców. . .

Teraz zaczynam rozumie´c. Kiedy ci wojskowi kretyni przetransportowali na Selm-II

swój sprz˛et bojowy, istniała tam osada górnicza. W po´spiechu podyktowanym ch˛eci ˛

jak najszybszego rozpocz˛ecia walki nawet jej nie zauwa˙zyli ich bombowce zrobiły na-

lot i zniszczyły j ˛

a. Ci, którzy ocaleli, musieli nauczy´c si˛e ˙zy´c z t ˛

a importowan ˛

a wojn ˛

co im si˛e w ko´ncu udało. Musieli przetrwa´c. Znale´zli si˛e w ´slepej uliczce. Stworzyli co´s

w rodzaju kultury obozu koncentracyjnego, która okazuje si˛e skuteczna. Nie u˙zywaj ˛

ognia, gdy˙z mógłby on przyci ˛

agn ˛

a´c uwag˛e robotów. Boj ˛

a si˛e metali, poniewa˙z mogłyby

zosta´c wykryte. Nie maj ˛

a stałych obozowisk, które mogłyby by´c zauwa˙zone i zaatako-

225

wane. To wszystko trzyma si˛e kupy. Teraz ju˙z wiemy, co si˛e tam naprawd˛e stało. —

Obrócił si˛e w stron˛e Hegedusa: — Macie za co odpowiada´c!

Hegedus przytakn ˛

ał skinieniem głowy.

— Zdajemy sobie z tego spraw˛e. Badaj ˛

ac twoj ˛

a pami˛e´c, poznali´smy prawdziwy

stan rzeczy na Selm-II. Jest nam oczywi´scie przykro z powodu tego, co uczynili´smy jej

mieszka´ncom. Mo˙zemy jednak zapewni´c im pokojow ˛

a przyszło´s´c. Został ju˙z wydany

rozkaz zawieszenia broni. Wojna si˛e sko´nczyła. Samoloty wyl ˛

adowały i zgasiły silniki.

Nie b˛ed ˛

a ju˙z zrzucane bomby ani nie b˛edzie ˙zadnej strzelaniny. . .

— To miłe z waszej strony — powiedziała Lea. — A pomy´sleli´scie chocia˙z o po-

zbawionych nadziei ocalałych mieszka´ncach tamtej planety? Czy te˙z mo˙ze zamierzacie

zostawi´c ich własnemu losowi w tej ´slepej uliczce rozwoju, w któr ˛

a ich wp˛edzili´scie?

— Owszem. W zasadzie mogliby´smy im pomóc, gdyby nie obecno´s´c Fundacji. Wa-

sza organizacja jest nieprawdopodobnie bogata i specjalnie przeznaczona do tego ro-

dzaju działa´n. Jestem pewny, ˙ze tubylcy skorzystaj ˛

a bardzo z waszej obecno´sci.

226

— A czy wy równie˙z skorzystali´scie z niej? — zapytał Brion. — Czy zrozumieli-

´scie, jak bezwarto´sciowa i zwariowana z ekonomicznego punktu widzenia była ta wasza

nie ko´ncz ˛

aca si˛e wojna?

— Uwa˙zaj, co mówisz! — powiedział ze zło´sci ˛

a Hegedus, trac ˛

ac po raz pierwszy

zimn ˛

a krew. — Mówisz jak cholerny członek Partii ´Swiatowej. Produkcja dla celów

konsumpcyjnych, a nie wojennych, wi˛ecej dóbr konsumpcyjnych, legalne zwi ˛

azki. . .

Słyszeli´smy to wszystko ju˙z wcze´sniej. Dekadenckie brednie! Ka˙zdy, kto tak mówi,

jest wrogiem społecznym i powinien by´c zniszczony. Partia ´Swiatowa jest nielegalna,

a jej członkowie winni by´c osadzeni w obozach pracy. Wojsko jest wolno´sci ˛

a, a słabo´s´c

militarna zbrodni ˛

a. . . — urwał, zasapawszy si˛e. Krople potu zrosiły mu czoło.

— Nie do wiary — Lea u´smiechn˛eła si˛e niewinnie. — Wygl ˛

ada na to, ˙ze trafili´smy

pana w czuły punkt. Wygl ˛

ada na to, ˙ze po wiekach panoszenia si˛e wojskowej głupoty

ludzie maj ˛

a jej ju˙z do´s´c.

— Zamilcz! — rozkazał Hegedus, zrywaj ˛

ac si˛e na równe nogi. — Wasz los jest teraz

w r˛ekach wojska. Mimo i˙z jeste´scie spoza tej planety, mo˙zecie zosta´c surowo ukarani

za wygłaszanie takich zdradzieckich teorii. To, co powiedzieli´scie do tej pory, zostanie

227

puszczone w niepami˛e´c. Teraz zostali´scie ostrze˙zeni. Za nast˛epne uwagi tego rodzaju

zostaniecie ukarani. Czy to jasne?

— Jasne — odparł Brion. — W przyszło´sci nasze uwagi zachowamy dla siebie. Pro-

sz˛e przyj ˛

a´c nasze przeprosiny. Zapewniam ci˛e, ˙ze była to z naszej strony nie zło´sliwo´s´c,

a ignorancja.

Lea zacz˛eła protestowa´c, ale szybko zrozumiała zamiar Briona i zamilkła. Słowa

nie były w stanie powstrzyma´c tych wojowniczo usposobionych szale´nców. Nadal ˙zyli

w wojskowo-szowinistycznej koncepcji nieba. Wymachuj sztandarem, krzycz, ˙ze twój

kraj ma racj˛e, buduj przemysł wojskowy, zgadzaj si˛e na zniesienie wszelkich praw jed-

nostki. . . I id´z na nie ko´ncz ˛

ac ˛

a si˛e wojn˛e! Rz ˛

adz ˛

acy generałowie nigdy nie zamierzali

dobrowolnie odda´c władzy. Zrozumiawszy to, Lea doszła do wniosku, ˙ze s ˛

a tu wi˛e´znia-

mi. Wszelki sprzeciw w ich sytuacji równałby si˛e samobójstwu. Słowa Briona odbijały

si˛e echem w jej my´slach.

— W zwi ˛

azku z przerwaniem wojny na Selm-II, planujecie zapewne przeniesienie

jej gdzie´s indziej, tak? — zapytała.

Hegedus przytakn ˛

ał, wyci ˛

agn ˛

ał z kieszeni chusteczk˛e i otarł pot z czoła.

228

— Z danych poprzedniego zwiadu wybrali´smy inn ˛

a planet˛e. W obu krajach tocz ˛

a si˛e

obecnie narady i czynione s ˛

a przygotowania do przeniesienia tam działa´n wojennych.

— Zatem nie jeste´smy ju˙z tutaj potrzebni — stwierdził Brion, wstaj ˛

ac. — Rozu-

miem, ˙ze mo˙zemy ju˙z wróci´c na Selm-II.

Hegedus spojrzał na niego chłodno i zaprzeczył ruchem głowy.

— Zostaniecie tu, gdzie jeste´scie. Wasza sprawa jest w tej chwili rozpatrywana przez

najwy˙zsze władze wojskowe.

Koniec misji

— Jakim prawem wasze dowództwo ma decydowa´c o naszym losie? — zapytał

Brion.

Hegedus zrobił powa˙zn ˛

a min˛e.

— Brion, wydaje mi si˛e, ˙ze wyja´sniłem to ju˙z szczegółowo kilka minut temu. Ten

kraj jest w stanie wojny. Obowi ˛

azuje prawo wojenne. Zostałe´s schwytany w strefie wo-

jennej podczas manipulowania przy kluczowym urz ˛

adzeniu wojskowym. Ciesz si˛e, ˙ze

jeste´smy cywilizowanymi lud´zmi i nie zastrzelili´smy ci˛e od r˛eki.

230

— A z jakiego powodu trzymacie mnie? — zapytała Lea. — Wasze zbiry obrzuciły

mnie granatami, a potem porwały. Czy to wła´snie robi ˛

a cywilizowani ludzie?

— Tak. Przynajmniej, kiedy kto´s szpieguje w strefie wojennej. Prosz˛e, nie kłó´cmy

si˛e. W tej chwili mo˙zecie uwa˙za´c si˛e za naszych go´sci. Uprzywilejowanych go´sci, po-

niewa˙z jeste´scie pierwszymi lud´zmi spoza naszej planety, którzy postawili na niej stop˛e.

Mimo i˙z dziel ˛

a nas, Opolean i Gyongyosan, ró˙znice polityczne, w jednej kwestii jeste-

´smy całkowicie zgodni. Stosujemy bezwzgl˛edny zakaz kontaktu z innymi planetami.

Zarówno my, jak i oni znale´zli´smy tutaj przysta´n po ucieczce od wojen, które trwały

podczas Upadku. Reszta Galaktyki nie ma nam nic do zaoferowania.

— Te wojny sko´nczyły si˛e tysi ˛

ace lat temu — powiedział Brion. — Czy wy nie

macie przypadkiem paranoi?

— Ani troch˛e. Jeste´smy całkowicie samowystarczalni. Nie potrzebujemy niczego

z zewn ˛

atrz. Wpływ z zewn ˛

atrz mógłby poci ˛

agn ˛

a´c za sob ˛

a naciski i zdradzieckie ru-

chy polityczne, a te z kolei mogłyby zniszczy´c nasze szcz˛e´sliwe ˙zycie. To gra, której

nie mo˙zemy przegra´c. Dlatego prowadzimy polityk˛e ´scisłej izolacji. Teraz prosz˛e mi

wybaczy´c. Sier˙zancie!

231

W tej samej chwili, otworzyły si˛e drzwi i do ´srodka wszedł sier˙zant i trzaskaj ˛

kopytami zamarł w pozycji zasadniczej. Brion rozpoznał jego surow ˛

a, wojskow ˛

a twarz.

Człowiek ten dowodził oddziałem, który go schwytał. Hegedus podszedł do drzwi.

— Sier˙zant zostanie z wami a˙z do mojego powrotu. Mo˙zecie prosi´c go o wszystko,

czego potrzebujecie. Przypuszczam, ˙ze jeste´scie ju˙z nieco głodni.

Brion prawie nie zwrócił uwagi, kiedy Hegedus wyszedł, poniewa˙z napomkni˛ecie

o jedzeniu uzmysłowiło mu nagle, jak bardzo był głodny. W ferworze zdarze´n zapo-

mniał o głodzie, lecz teraz dał mu zna´c o sobie. Czuł gło´sne burczenie w ˙zoł ˛

adku.

— Sier˙zancie, mogliby´scie zamówi´c nam co´s do jedzenia?

— Tak, prosz˛e pana. Co zamówi´c?

— Macie steki na tej planecie?

— Nie jeste´smy niecywilizowani. Oczywi´scie, ˙ze mamy. Piwo tak˙ze. . .

— Dla dwóch osób, je´sli nie ma pan nic przeciwko temu — powiedziała Lea. — Na

wpół surowe! Mam ju˙z dosy´c suszonych racji ˙zywno´sciowych i chciałabym zapomnie´c

o nich na zawsze.

232

Sier˙zant skin ˛

ał głow ˛

a i przekazał krótkie polecenie do umieszczonego w hełmie

mikrofonu. Brion czuł wydzielanie soków trawiennych w ˙zoł ˛

adku. Kilka minut, które

upłyn˛eło zanim dostarczono jedzenie, wlokło si˛e niczym godziny. Wreszcie wszedł ˙zoł-

nierz z du˙z ˛

a tac ˛

a, postawił j ˛

a na stole i wyszedł. Brion i Lea natychmiast rzucili si˛e na

jedzenie.

— Najlepszy stek, jaki kiedykolwiek jadłem — mrukn ˛

ał Brion odgryzaj ˛

ac du˙zy k˛es.

— ˙

Ze nie wspomn˛e o piwie — westchn˛eła Lea, odstawiaj ˛

ac zroszon ˛

a szklank˛e. —

Powinni´scie organizowa´c wycieczki z wegetaria´nskich planet do siebie. Niech zobacz ˛

co to jest dobre jedzenie!

— Tak, prosz˛e pani — odrzekł sier˙zant patrz ˛

ac przed siebie z niezmiennie srog ˛

min ˛

— Dlaczego nie napije si˛e pan z nami piwa? — zapytał Brion.

— Nie pij˛e podczas słu˙zby — odparł beznami˛etnym głosem, nie odwracaj ˛

ac głowy.

— Czym si˛e pan zajmował, zanim poszedł pan do wojska? — zapytała Lea, skubi ˛

delikatnie swoj ˛

a porcj˛e po zaspokojeniu pierwszego głodu. Brion spojrzał na ni ˛

a z ukosa

i skin ˛

ał nieznacznie głow ˛

233

— Od pocz ˛

atku jestem w wojsku.

— A reszta pana rodziny? Tak˙ze słu˙zy w wojsku czy pracuje w fabrykach?

Pytanie wydawało si˛e niewinne, ale sier˙zant nie dał si˛e podej´s´c. Posłał Lei gro´zne,

znacz ˛

ace spojrzenie, po czym na powrót skierował wzrok na przeciwległ ˛

a ´scian˛e.

— ˙

Zadnych rozmów podczas pełnienia słu˙zby.

Koniec rozmowy. Ale Lea nie dawała si˛e łatwo zniech˛eci´c.

— W porz ˛

adku. A czy mo˙ze pan powiedzie´c nam co´s na temat tej wojny? Kierujecie

ni ˛

a, czy mo˙ze tylko obserwujecie i czekacie na rozstrzygni˛ecie?

— To tajemnica wojskowa. Mog˛e jedynie powiedzie´c, ˙ze wszyscy na Arao obserwu-

j ˛

a j ˛

a. Przez cały dzie´n mo˙zna j ˛

a ogl ˛

ada´c w telewizji, cieszy si˛e ogromn ˛

a popularno´sci ˛

Ludzie zakładaj ˛

a si˛e o wynik poszczególnych potyczek. To bardzo podniecaj ˛

ace.

— Nie w ˛

atpi˛e, ˙ze tak jest — mrukn ˛

ał Brion. Zaraz, co to było takiego, co czytał

w jednej z historycznych ksi ˛

a˙zek o chlebie i igrzyskach? — Prosz˛e mi powiedzie´c,

je´sli to nie jest tajemnica wojskowa, czy oba kraje istniej ˛

ace na tej planecie u˙zywaj ˛

do przenoszenia si˛e na Selm-II tego samego odbiornika TMD? Tego, przy którym mnie

schwytano?

234

Sier˙zant spojrzał na niego chłodnym, przenikliwym wzrokiem i po chwili zastano-

wienia powiedział:

— To nie jest tajemnica. Oba kraje u˙zywaj ˛

a tego samego odbiornika. Odpowiednia

kontrola umo˙zliwia jednakowe rozbrojenie obu stron za ka˙zdym razem.

— Co powstrzymuje jedn ˛

a stron˛e, to znaczy przeciwnika, od zaczajenia si˛e po tam-

tej stronie?

— Prawo, prosz˛e pana. Ka˙zdy, kto ogl ˛

ada telewizj˛e, wie o tym. Specjalne, kodowane

sygnały radiowe zapobiegaj ˛

a u˙zywaniu broni w promieniu pi˛e´cdziesi˛eciu kilometrów

od boi Delta. Zneutralizowana strefa wojenna.

— Teraz rozumiem — powiedział Brion. — Id ˛

ac w ˛

awozem w kierunku boi, natkn ˛

łem si˛e na czołg z urwan ˛

a g ˛

asienic ˛

a. Poza tym był całkowicie sprawny. Celował do mnie

ze swoich dział, ale ani razu nie strzelił. Czy to był efekt działania tych urz ˛

adze´n?

— Prawdopodobnie, prosz˛e pana. Nic nie jest w stanie odda´c strzału w promieniu

pi˛e´cdziesi˛eciu kilometrów.

— Czy kiedykolwiek chciał pan, aby ta wojna si˛e sko´nczyła, dzi˛eki czemu. . .

— Dosy´c pyta´n! — warkn ˛

ał gło´sno i szorstko sier˙zant.

235

Oznaczało to oczywi´scie koniec rozmowy. W milczeniu ko´nczyli posiłek, kiedy

wrócił Hegedus. Sier˙zant odmeldował si˛e, odwrócił i wyszedł.

— Mam nadziej˛e, ˙ze smakowało wam. . .

— Dosy´c tego! — głos Briona był równie zdecydowany, jak głos sier˙zanta. — Dosy´c

tych miłych słówek. Mów pan, jak wygl ˛

ada sytuacja!

Hegedus wydłu˙zył krótk ˛

a chwil˛e niepewno´sci, przechodz ˛

ac w milczeniu na drug ˛

stron˛e pomieszczenia, aby usi ˛

a´s´c na krze´sle. Skrzy˙zowawszy nogi i wygładziwszy fałdy

spodni, powiedział:

— Przynosz˛e wam dobre wiadomo´sci, nie jeste´smy niesprawiedliwymi lud´zmi. Nie

mamy zwyczaju zabijania posła´nców przynosz ˛

acych złe wiadomo´sci. Zadecydowano,

˙ze zostaniecie niezwłocznie odesłani na Selm-II. Natychmiast po powrocie otrzymacie

całe swoje wyposa˙zenie. Pojazd sztabowy zawiezie was na równin˛e, gdzie b˛edziecie

mogli sprowadzi´c swój statek. To b˛edzie nasz jedyny działaj ˛

acy pojazd, dlatego te˙z

nie macie si˛e czego obawia´c. Po waszym odlocie on równie˙z zostanie unieruchomiony.

Boja Delta zostanie zniszczona, jak tylko przeniesiecie si˛e na Selm-II. W ten sposób

wszelki kontakt z t ˛

a planet ˛

a zostanie zerwany. Na zawsze.

236

— Pozwalacie nam odej´s´c. . . tak po prostu? — Lea wydawała si˛e zaskoczona To

była ostatnia rzecz, jakiej si˛e spodziewała.

— Dlaczego by nie? Powiedziałem przecie˙z, ˙ze jeste´smy humanitarni. Spełniali-

´scie tylko swoje obowi ˛

azki. . . tak jak my swoje. Nie zamierzali´scie nam szkodzi´c i nie

b˛edziecie mogli tego zrobi´c w przyszło´sci.

— A co b˛edzie, je´sli spróbujemy? — zapytała. Je´sli powiemy innym w Galaktyce

o was? Zaczn ˛

a tu przylatywa´c. . .

Hegedus u´smiechn ˛

ał si˛e chłodno. Brion pokr˛ecił przecz ˛

aco głow ˛

a i powiedział:

— Nie, to nie b˛edzie takie proste. . . ani mo˙zliwe. W tej Galaktyce s ˛

a miliony, mo˙ze

nawet miliardy gwiazd. Jak znale´z´c ten układ planetarny? Nie mamy ˙zadnej wskazówki.

Ani przez chwil˛e nie widzieli´smy tutejszego sło´nca, tote˙z nie mamy nawet poj˛ecia,

jakiego jest typu. Ani w którym kierunku le˙zy. Mamy pecha. Kiedy boja Delta b˛edzie

zniszczona, wszelki kontakt z Arao zostanie zerwany. Na zawsze. Chyba, ˙ze oni sami

zechc ˛

a go z nami nawi ˛

aza´c.

— Nawet o tym nie my´slcie. To, co mówisz, to wszystko prawda. Nie chcemy wa-

szego wtr ˛

acania si˛e i nigdy si˛e na to nie zgodzimy. Oficjalnie pu´sciłem w niepami˛e´c

237

wasze wywrotowe gadanie, ale wiem, co czujecie. Wasza dobroczynna Fundacja nie b˛e-

dzie nam wsadzała tutaj swojego nosa, aby zmieni´c nasze szcz˛e´sliwe ˙zycie. Podburza´c

ludzi i sia´c zamieszanie! Lubimy nasz styl ˙zycia i nie mamy zamiaru zmienia´c czego-

kolwiek. No, pora rusza´c w drog˛e. Im mniej o nas b˛edziecie wiedzieli, tym b˛edziemy

szcz˛e´sliwsi. Sier˙zancie!

— Tak jest! — odpowiedział sier˙zant, otwieraj ˛

ac drzwi w tej samej chwili.

— We´zcie swój oddział i bezzwłocznie odstawcie tych dwoje do miejsca transloka-

cji. Pilnujcie, aby z nikim nie rozmawiali.

— Rozkaz!

Oddział składał si˛e z o´smiu ludzi doskonale uzbrojonych i wyposa˙zonych. Weszli do

pomieszczenia gło´sno tupi ˛

ac nogami i poszcz˛ekuj ˛

ac sprz˛etem. Na wykrzyczany rozkaz

sier˙zanta stan˛eli w szyku z gotowymi do strzału karabinami. Lea z trudem panowała

nad sob ˛

a — to tupanie i wrzaski, cały ten wojskowy nonsens był nie na jej nerwy.

— Mordercze szale´nstwo! Jeste´scie najgłupszymi. . .

238

— Milcze´c! — warkn ˛

ał sier˙zant wskazuj ˛

ac na drzwi. Na instynktowny ruch Briona

w jego kierunku wyci ˛

agn ˛

ał pistolet i skierował go na niego. — Słuchajcie rozkazów,

a nic wam si˛e nie stanie. Naprzód marsz!

Nie mieli wyboru. Brion trzymał Le˛e za r˛ek˛e. Czuł jej dr˙zenie i wiedział, ˙ze to ze

zło´sci, a nie ze strachu. Odczuwał to samo. Był sfrustrowany. Miał ochot˛e spróbowa´c

co´s zrobi´c. . . ale wiedział, ˙ze i tak nic z tego nie wyjdzie. Musieli wróci´c na Selm-

-II. ˙

Zywi lub martwi. To wojenne szale´nstwo b˛edzie trwało dopóty, dopóki surowce tej

planety nie zostan ˛

a wyczerpane.

Szli wzdłu˙z długiego korytarza. Słycha´c było dudnienie ich kroków. Przed nimi

szło czterech ˙zołnierzy i czterech za nimi, za´s strzeg ˛

acy wszystkiego sier˙zant na ko´ncu

w odległo´sci jednego kroku.

— Gdyby tylko było co´s, co mogliby´smy zrobi´c — powiedziała Lea.

— Nie mo˙zemy nic zrobi´c. Przesta´n o tym my´sle´c. Zrobili´smy, co mogli´smy. Wojna

na Selm-II zako´nczyła si˛e, jej mieszka´ncy zostan ˛

a obj˛eci opiek ˛

— Ale co z lud´zmi na tej planecie? Czy ich ˙zycie ma by´c tłamszone przez t˛e bezu-

˙zyteczn ˛

a wojn˛e. . .

239

— Dosy´c tego gadania — wrzasn ˛

ał sier˙zant tak gło´sno i z tak bliska, ˙ze a˙z zabolały

ich uszy. — Ja tu jestem od mówienia. Patrze´c przed siebie. Maszerowa´c!

Po chwili odezwał si˛e znowu. Szeptem, który był tak cichy, ˙ze ledwie był słyszalny

na tle odgłosu kroków.

— Domy´slacie si˛e chyba, ˙ze nie wszyscy jeste´smy tacy jak Hegedus. Jest gene-

rałem. Nie powiedział wam tego. W naszej armii jest ponad sze´s´c tysi˛ecy generałów.

Dostaj ˛

a o wiele wi˛ecej forsy ni˙z sier˙zanci. Nie obracajcie si˛e, bo b˛edzie po nas! Tam-

to pomieszczenie jest na podsłuchu. Słyszałem wszystko, co w nim mówili. Na tym

korytarzu nie ma podsłuchu. Zostało nam niewiele czasu. Ludzie tacy jak ja maj ˛

a do

wyboru tylko wojsko lub fabryk˛e. Nigdy nie widzimy mi˛esa. Ten stek, który jedli´scie

był z generalskiego przydziału. Zeszli´smy na dno. Mo˙ze wy b˛edziecie mogli nam po-

móc. Opowiedzcie wszystkim o nas. Powiedzcie im, ˙ze potrzebujemy pomocy. Bardzo.

Na ko´ncu korytarza znajdowały si˛e du˙ze drzwi strze˙zone przez dwóch ˙zołnierzy.

Otworzyły si˛e, gdy si˛e do nich zbli˙zali.

240

— Jeste´smy — powiedział szepc ˛

acy głos. — Brionie Brandd, zanim przejdziemy

przez drzwi, obró´c si˛e i powiedz co´s. Wówczas popchn˛e ci˛e. Połó˙z r˛ek˛e na piersi. . .

teraz!

Brion zrobił krok do przodu, potem jeszcze jeden. Czy˙zby ten człowiek co´s plano-

wał? Czy te˙z była to jaka´s sadystyczna pułapka zastawiona przez Hegedusa? Byli ju˙z

krok od drzwi. To mógł by´c plan maj ˛

acy na celu ich zabicie. . .

— Zrób to, co mówi — sykn˛eła Lea. — Albo ci˛e nie znam!

— Nie mo˙zecie nas tak odesła´c — powiedział Brion obracaj ˛

ac si˛e na pi˛ecie.

— Stuli´c pysk! — krzykn ˛

ał gniewnie sier˙zant, uderzaj ˛

ac r˛ek ˛

a Briona w pier´s tak

mocno, ˙ze a˙z Brion upadł. — Podnie´s´c go! Wci ˛

agn ˛

a´c do ´srodka! T˛e kobiet˛e tak˙ze!

Niezdarne dłonie chwyciły ich i wci ˛

agn˛eły przez próg do du˙zego pomieszczenia,

a nast˛epnie cisn˛eły na chropowat ˛

a metalow ˛

a podłog˛e. ˙

Zołnierze cofn˛eli si˛e z wycelo-

wanymi w nich karabinami.

— Nałó˙zcie je — rozkazał sier˙zant, kiedy podeszli technicy z dwoma masywnymi,

czarnymi kombinezonami.

241

Ubierano ich w milczeniu. Na koniec kombinezony zamkni˛eto i opuszczono płyty

czołowe hełmów. Kiedy ju˙z było po wszystkim, zostawiono ich samych na metalowej

podłodze. Brion podniósł r˛ek˛e na po˙zegnanie i w tej samej chwili otoczyło ich pole

translokatora. . .

Stali na powierzchni skały w ciepłych promieniach słonecznych. Brion obrócił si˛e,

usłyszawszy odgłos eksplozji — to boja Delta zamieniła si˛e w kupk˛e dymi ˛

acego dymu.

´Sci ˛agn ˛ał z siebie kombinezon, po czym pomógł w tym samym Lei.

— Co si˛e stało? — zapytała, kiedy tylko uwolniła głow˛e z hełmu.

— Dał mi to — powiedział Brion otwieraj ˛

ac dło´n, w której trzymał zwini˛ety kawa-

łek papieru. Rozwin ˛

ał go powoli i u´smiechn ˛

ał si˛e, widz ˛

ac rz ˛

ad cyfr pisanych w po´spie-

chu.

— Czy to to, co mam na my´sli? — zapytała Lea.

— Tak. Współrz˛edne galaktyczne. Poło˙zenie w odniesieniu do centrum nawigacyj-

nego. Gwiazda, sło´nce. . .

242

— Z planet ˛

a Arao kr ˛

a˙z ˛

ac ˛

a wokół niego! Ludzie z Fundacji mog ˛

a mie´c niezł ˛

a zaba-

w˛e, projektuj ˛

ac dla jej mieszka´nców struktur˛e społeczn ˛

a, która b˛edzie dla nich troch˛e

bardziej odpowiednia od obecnej.

— Cokolwiek to b˛edzie, b˛edzie to lepsze od tego, co jest. Zgłosz˛e si˛e na ochotnika

na t˛e akcj˛e. Tej jednej podejm˛e si˛e z przyjemno´sci ˛

— Mów podejmiemy si˛e. Mog ˛

a min ˛

a´c całe łata, zanim dobiegnie ko´nca, lecz bez

wzgl˛edu na to obiecuj˛e zachowa´c cierpliwo´s´c. Poniewa˙z po całym tym czekaniu b˛ed˛e

mogła zobaczy´c min˛e Hegedusa, kiedy wejdziemy do jego pokoju. . .

Sło´nce wisiało nad dolin ˛

a odbijaj ˛

ac promienie od małego pojazdu stoj ˛

acego nie opo-

dal. Kiedy podeszli do niego, wł ˛

aczył si˛e silnik, który cicho pomrukiwał, czekaj ˛

ac, a˙z

wejd ˛

a do ´srodka.

— Ostatnia maszyna — powiedział Brion. Kiedy zamkn ˛

ał drzwi pojazd ruszył.

Na siedzeniu obok le˙zało pudło z całym ich sprz˛etem. Lea wyj˛eła z niego przeka´znik

radiowy i podała Brionowi.

243

— ´Sci ˛

agnij l ˛

adownik. Przeka˙z mu bezzwłocznie instrukcje, niech czeka na nas, kie-

dy wyjedziemy st ˛

ad. Mam dosy´c tej planety. . . tak jak tamtej!

Kiedy wyjechali z kanionu na trawiast ˛

a równin˛e, ujrzeli stoj ˛

ac ˛

a w oddali srebrzyst ˛

igł˛e l ˛

adownika. Automatyczny pojazd zatrzymał si˛e, po czym jego silnik zgasł.

Po wielu wiekach niszczenia wojna dobiegła ko´nca.

Document Outline

SPIS TREŚCI
Zwiadowca
Zapach Śmierci
Desperacki plan
Dzień przed akcją
Z gołymi rękami do piekła
Spotkanie z obcym
Pierwszy kontakt
Śmiertelna niespodzianka
Elektroniczne przesłuchanie
Poskromienie
Niebezpieczna wyprawa
Odkrycie
Poznanie wroga
Maszyny, które mordują
Penetracja Kanionu
Tajemnica czarnej kolumny
Zabójcy
Wojskowy punkt widzenia
Koniec misji

Harrison Harry Planeta bez powrotu BLACK

Document Outline