JUDITH McWILLIAMS

KRÓLEWSKIE

PRZYJĘCIE

ROZDZIAŁ

1

- To jeszcze nie koniec świata. To jeszcze nie koniec

świata - powtarzała Eleanore Fulton, przechodząc

przez hol. Wcisnęła guzik windy i oparła się ciężko

o ścianę.

- Eleanore! Eleanore! - wyrwało ją z zamyśle­

nia głośne wołanie. - Co się z tobą dzieje? Źle się

czujesz?

- Na wskroś przeżera mnie choroba - odparła

ponuro. W ciemnych oczach pokazały się złowieszcze

błyski.

- Nie wita się tak przyjaciół o dziesiątej rano - upo­

mniała ją stojąca obok kobieta. - Dlaczego o tej porze

nie prowadzisz zajęć? A może mamy jakieś święto,

o którym zapomniałam?

- Chyba diabelskie - odparła krzywiąc się Elea­

nore. - Delikatnie mówiąc, w szkole pozwolono mi

wyjść.

- Dokąd? - Liz popatrzyła na przyjaciółkę dziw­

nym wzrokiem.

- Za drzwi. - Eleanore wzruszyła ramionami.

- Do wielkiego, wspaniałego świata bezrobotnych.
- Weszła do windy.

- Nie mogą cię wyrzucić! - wykrzyknęła Liz, stając

obok niej. - Przecież w zeszłym roku dali ci odznakę

zasłużonego nauczyciela niepełnosprawnych.

- Sądzisz, że przyjmą ją w lombardzie?

- Eleanore - upomniała Liz - nie wygłupiaj się

i zachowuj poważnie.

- Wolisz, żebym się rozbeczała? - Odruchowo

wepchnęła w kok kosmyk opadających na czoło wło­

sów.

- Wiem, że nie jesteś mazgaj. Słuchaj, przecież nie

mogli cię wyrzucić. Masz stały etat.

- Miałam. I nikt mnie z pracy nie wywalił. Po

prostu zostałam zwolniona.

- Dlaczego? Naraziłaś się komuś?

- Jasne, że nie. Dyrektor też nie chciał się mnie

pozbywać, ale musiał. Cała sprawa rozbija się o pienią­

dze, a raczej o ich brak.

- Przecież budżet miejski Nowego Jorku przewidu­

je ogromne fundusze na edukację!

- Liczba uczniów, których trzeba obsłużyć, też jest

ogromna. Większość środków na naukę niepełno­

sprawnych pochodzi, niestety, z funduszu państwo­

wego i federalnego. - Eleanore przerwała, bo winda

zatrzymała się na jedenastym piętrze, na którym

mieszkała. Wysiadła.

- Idę z tobą - oświadczyła Liz. - Musisz mi do­

kładnie opowiedzieć, jak to było. A ponadto nie po­

winnaś teraz zostawać sama.

- A ty nie powinnaś wierzyć we wszystko, co wy­

czytasz w swoich psychologicznych książkach - ofuk­

nęła ją Eleanore. - Nie martw się, w czarną rozpacz

nie popadnę. A ponadto nie będę sama. Zapomniałaś,

że Kelly jest ze mną.

- Nawet mi nie wspominaj o tej dziewczynie. Jest

nic niewarta.

- Wychowywałyśmy się razem. Pamiętaj, że jest

moją cioteczną siostrą. A poza tym to nie...

- Wiem. To nie moja sprawa. Ale nie mogę spo­

kojnie patrzeć, jak ta dziewczyna rujnuje ci życie.

Odkąd urodziła dziecko i zwaliła ci się z nim na głowę,

masz same kłopoty i z nikim się nie widujesz - zrzę­

dziła Liz.

- Nie jest tak źle.

- Jest gorzej, niż myślisz. A lat ci przybywa.

- Nie tylko mnie.

- Na jesieni obie skończymy trzydziestkę - głośno

westchnęła Liz

- Jeśli ci zależy, nikomu o tym nie powiem - obie­

cała Eleanore, przekręcając klucz w zamku swego

mieszkania.

- Posłuchaj, przecież...

- Oszczędź mi kazania. Dobrze wiedziałam, co

robię, kiedy w zeszłym roku pozwoliłam Kelly wpro­

wadzić się do mnie. Sama wiesz, że to sytuacja

przejściowa. W przyszłym tygodniu Kelly zaczyna

zajęcia w City College. Skończy naukę, podejmie pracę

i będzie w stanie zapewnić byt sobie i dziecku.

Po minie Liz było widać, że wątpi w takie roz­

wiązanie.

Eleanore otworzyła drzwi do mieszkania i wpuściła

gościa.

- Chcesz kawy? - spytała.

- Chcę tylko informacji. Powiedz mi, jak dyrek­

cja może usuwać etatowego nauczyciela? - Liz ro­

zejrzała się po pokoju. - Mówiłaś, że w domu jest

Kelly.

- Pewnie wzięła Lacey do parku. Taki piękny

dzień.

Eleanore zrzuciła pantofle, padła na kanapę i za­

mknęła oczy.

- Przydałby ci się teraz kieliszek czegoś mocniej­

szego - stwierdziła przyjaciółka. - Okropnie wyglą­

dasz. Jesteś zielona.

- Piękne dzięki, Liz. Właśnie tego potrzebowałam

do szczęścia. Dobrego słowa - odparła z rozgorycze­

niem Eleanore, nie otwierając oczu.

- A ja potrzebuję informacji. Jeszcze nie powie­

działaś, na jakiej podstawie cię usunęli.

- Jeśli w klasie jest zbyt mało uczniów, stałego

nauczyciela też można się pozbyć.

- Ale dlaczego spotkało to właśnie ciebie? Przecież

jesteś dobrą nauczycielką. Cholernie dobrą.

- Bo mam najkrótszy staż pracy. Tylko dlatego.

Mój szef przez pełne trzy dni wydzwaniał wszędzie, żeby

zdobyć środki na pensję dla mnie. Bez powodzenia.

W tym roku na edukację jest bardzo mało pieniędzy.

- A jak sobie poradzisz bez pensji? - Liz poruszyła

najważniejszą sprawę. - Mam trochę oszczędności,

w każdej chwili możesz z nich skorzystać.

- Dzięki, Liz. To miło z twojej strony, ale mam

jeszcze trochę forsy w banku. Starczy na zapłacenie

rachunków przez najbliższe miesiące. Szef obiecał,

że moje nazwisko umieści na pierwszym miejscu listy

nauczycieli przyjmujących zastępstwa.

- Zastępstwa?! - wykrzyknęła zdegustowana Liz.

- Chyba żartujesz! Za każdym razem będziesz miała

do czynienia z inną klasą. Zwariujesz.

- Nie będzie tak źle. Przynajmniej się nie znudzę.
- A nie możesz znaleźć sobie posady gdzie indziej?

- Zerowe szanse. Dopiero zaczął się rok szkolny.

Wszystkie miejsca są zajęte.

- To niech Kelly weźmie się do roboty i pomoże.

- Pomaga. W pewnym sensie. Zdobywając wiedzę,

inwestuje w przyszłość. Szef obiecał solennie, że jak

tylko otworzą się jakieś możliwości, natychmiast za­

trudni mnie z powrotem. Branie zastępstw na razie

powinno wystarczyć. Jakoś sobie poradzę. - Eleanore

przekonywała nie tylko przyjaciółkę, lecz także siebie.

- Oczywiście, że dasz sobie radę - odparła Liz.

- Ale jakim kosztem!

- Jeśli się załamię nerwowo, zgłoszę się do ciebie po

bezpłatną poradę.

- Od lat ci mówię, że źle postępujesz, a ty ciągle

robisz po swojemu. - Liz podniosła się z krzesła.

- Powinnaś wymóc na Kelly większą odpowiedzial­

ność. Dlaczego wszystko zawsze spada na ciebie?

- Odwróciła się i wyszła z mieszkania.

- Właśnie: dlaczego? - szepnęła do siebie Eleano­

re, dotykając bolącej głowy.

Wbrew temu, co przed chwilą oświadczyła przyja­

ciółce, była już zmęczona istniejącą sytuacją. Wszystko

w rodzinie spadało na jej barki. Kryzysy emocjonalne

i finansowe. W takiej roli występowała od lat. Ciotka

Theresa, która ją wychowała, była kobietą zupełnie

bierną i z niczym sobie nie radziła.

Eleanore westchnęła głęboko. Jakby to było dobrze

móc przestać martwić się o rodzinę! Nierealne. Nikt

nie mógł jej pomóc. Ani bezradna ciotka, ani wuj

alkoholik, ani też ich córka, urocza Kelly, żyjąca

jak motylek spijający nektar z kwiatów i nie pono­

sząca żadnych konsekwencji własnych nieroztropnych

czynów.

Och, gdyby to nie ciotka Theresa wychowywała

mnie, lecz moja rodzona matka! - pomyślała Eleano-

re. Gdyby tak ojciec nie porzucił jej, kiedy zaszła

w ciążę! Wtedy mama nie musiałaby podrzucać dziec­

ka siostrze i wszystko ułożyłoby się inaczej! Po raz

setny z rzędu zmusiła się do zaprzestania rozmyślań

typu: „co-by-było-gdyby-było". Nie dawały absolut­

nie nic. Ani na jotę nie zmieniały faktu, że została te­

raz na lodzie, bez pracy.

Rozległ się dzwonek. Pewnie jakiś domowy sprze­

dawca. Kręciło się ich sporo po kiepsko strzeżonym

budynku. Zadowolona, że ktoś przerwie jej smętne

rozmyślania, Eleanore otworzyła drzwi.

Na progu stała pani Benton, sąsiadka zza ściany.
- Usłyszałam, że już jesteś - powiedziała. - Obie­

całam twojej siostrze, że zajmę się Lacey aż do popo­

łudnia, ale skoro wróciłaś tak wcześnie... - To mówiąc

pani Benton wyciągnęła ręce ze śpiącym niemow­

lakiem.

Eleanor wzięła dziecko i przytuliła do ramienia.

- Dokąd poszła Kelly? - spytała sąsiadkę.

- Nie wiem. Pewnie napisała w liście, który zo­

stawiła dla ciebie. - Pani Benton wyciągnęła z kie­

szeni lekko pomiętą, zaklejoną kopertę i podała

ją Eleanore. - Miłego dnia - rzuciła na odchodnym.

- Miły to on nie jest i nie będzie, ale za to

z pewnością pamiętny. - Eleanore ramieniem za­

mknęła drzwi mieszkania. Spojrzała na śpiące na ręku

niemowlę i czule się uśmiechnęła. Lacey była uroczym

dzieckiem.

Zaniosła małą do pokoju i włożyła ostrożnie do

łóżeczka, starając się jej nie obudzić.

Na palcach wycofała się z sypialni i cicho zamknęła

za sobą drzwi. Rozdarła kopertę. Przeczytała znaj­

dującą się w niej kartkę.

- Jeszcze mi to do szczęścia potrzebne - burknęła,

patrząc tępym wzrokiem na krótki, nabazgrany tekst.

Kelly donosiła, ze do domu nie wróci, bo „musi się

odnaleźć", i prosi Eleanore, żeby zajęła się dzieckiem.

Cierpliwość Eleanore też miała swoje granice.

- Musi się odnaleźć! - wybuchnęła. - Jeśli nie, to

ja ją odnajdę i skręcę kark tej idiotce! Jak mogła tak

postąpić? - Kelly u dołu kartki dopisała jeszcze, że

pewnie jej mama zgodzi się posiedzieć przy Lacey,

kiedy Eleanore będzie w pracy.

Nieodpowiedzialna dziewczyna nie wzięła pod uwa­

gę faktu, że ciotka Theresa mieszka na Long Island,

o godzinę drogi pociągiem od ich lokum. A także tego,

że cierpi na reumatyzm i ma na głowie męża alkoholika.

Eleanore ze złością zmięła kartkę. Jak Kelly mogła

zrobić coś podobnego?!

Z potwornym bólem głowy usiadła na kanapie,

usiłując się uspokoić i zastanowić nad powstałą sytua­

cją, która była gorzej niż zła. Była wręcz beznadziejna.

Ucieczka Kelly oznaczała, że Eleanore będzie mu­

siała znaleźć opiekę dla Lacey na czas swej nieregular­

nej pracy.

Wstała i zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. Żłobek

nie wchodził w rachubę. Kosztował majątek. Gdyby

nawet Eleanore udało się codziennie otrzymywać

w szkole zastępstwa, co było nieprawdopodobne, i tak

nie starczyłoby na zapłacenie bieżących rachunków.

Usiłowała opanować rosnącą panikę. Oceniła, że

oszczędności, które ma w banku, wystarczą na jakieś

dwa miesiące. W tym czasie z pewnością odnajdzie

Kelly i wymusi na niej zajęcie się Lacey. Odpowiedzial­

ności za własne dziecko nie może przecież przerzucać

na nikogo.

- Wasza Wysokość, pan Nick Carlton.

Nick poczekał, aż za sztywnym kamerdynerem

zamkną się drzwi, i ubawiony tą oficjalną prezentacją

zwrócił się do przyjaciela:

- Skąd go wytrzasnąłeś? To aktor?

W eleganckim, luksusowo wyposażonym gabinecie

rozległ się głośny śmiech Murada.

- Witaj, Nick. Co cię sprowadza do Nowego

Jorku? - Uścisnął serdecznie dłoń przyjaciela. - By­

łem przekonany, że z nową żoną i synem osiedliłeś się

gdzieś bezpiecznie z dala od miasta.

- Osiedliłem, ale nie bezpiecznie. Mój Jed wła­

śnie odkrył, co to chemia - ponurym głosem odparł

gość. - Ale nie zmieniaj tematu. Co ty wyprawiasz?

Zawsze podróżowałeś skromnie, tylko z sekreta­

rzem, a tu nagle taka pompa! Na krótkim odcinku

między frontowymi drzwiami a twoim gabinetem

zdążyłem ujrzeć aż dwie służące, faceta wyglądają­

cego na ogrodnika i tę zabawną imitację kamer­

dynera.

- To nie imitacja. Wilkerson jest autentyczny. Pod-

kradłem go londyńskiemu ambasadorowi mego ojca.

- Małe przekupstwo?

- Małe? Nie uwierzyłbyś, gdybym ci powiedział, ile

mnie kosztował! - odparł ponuro Murad. - Jak tam

Jenny?

- Jest w ciąży - oświadczył dumnie Nick. Jego

twarz się rozpromieniła. - Przyjechaliśmy do Nowego

Jorku, żeby skompletować wyposażenie do pokoju

dziecinnego.

- Moje gratulacje. - Murad poklepał gościa po ra­

mieniu. - Niech Allach obdarzy cię licznymi synami.

- Córka też będzie mile widziana.

- Jest na świecie taka córka, bez której widoku

mógłbym z powodzeniem się obyć - stwierdził enig­

matycznie Murad i westchnął głęboko.

- Czyżby przypadkiem Wasza Wysokość miała

jakieś kłopoty z damą? - W oczach Nicka pokazały się

wesołe ogniki.

- Daj spokój, Nick. Nie mam ochoty na żarty.

A poza tym nie zwracaj się tak do mnie.

- Robisz przecież wiele szumu wokół swego tytułu.

- Nick podsunął pod nos Murada przyniesioną gazetę.

- Wczoraj wieczorem zrobiłeś z siebie niemałe wido­

wisko.

- Hmm. - Murad z niekłamanym zadowoleniem

popatrzył na dużą fotografię na czołowym miejscu.

- Co o tym sądzisz?

- Widzę, że arabski książę reklamuje się jako

rozrzutny, ekscentryczny playboy. Pytanie: po co?

Kogo chcesz nabrać? I dlaczego? Czy masz jakieś

problemy w Abarze?

- Nie, żadnych. Pozycja ojca na tronie jest nieza­

chwiana. Wspiera go moich pięciu starszych braci.

Kłopoty mamy nie w Abarze, lecz tutaj, w Nowym

Jorku. Ściślej mówiąc, w biurze naszej firmy, która

administruje inwestycjami mojej rodziny na terenie

Stanów Zjednoczonych.

- Chodzi o jakieś malwersacje?

- O coś w tym rodzaju. - Murad przeciągnął ręką

po czarnych, lśniących włosach. - Kilka lat temu

ojciec postanowił, że w Stanach skoncentrujemy się na

inwestowaniu w środki trwałe. Od tamtej pory kupuje­

my więc nieruchomości, takie jak centra handlowe

i budynki administracyjne, oraz ziemię do zagospo­

darowania. Za każdym jednak razem, kiedy jakaś

nowa inwestycja okazuje się niezbędna do zrealizowa­

nia naszych kompleksowych projektów, ktoś w ostat­

niej chwili nas ubiega, wykupuje nieruchomość, a po­

tem żąda gigantycznych sum za odstąpienie. A my

z konieczności je płacimy.

- Ktoś, to znaczy jakaś fikcyjna spółka?
- Tak. Z pewnością. Całą sprawę dodatkowo kom­

plikuje fakt, że pieniądze ze sprzedaży płyną bezpo­

średnio na konto w szwajcarskim banku. W naszym

biurze w Nowym Jorku musi być jakiś przeciek. Ktoś

z pracowników nas oszukuje: Siedząc w Abarze nie

jestem w stanie wykryć sprawcy.

- I dlatego tu się zjawiłeś? - spytał Nick.

- W przyszłym roku mam stanąć na czele naszego

biura w Nowym Jorku. Dlatego ojciec przysłał mnie

z nadzieją, że już teraz ujawnię oszusta.

- A ten cały cyrk - gość wskazał fotografię i arty­

kuł w gazecie - robisz po to, żeby rozproszyć jego po­

dejrzenia?

- Chcę, żeby uznał, iż w Abarze jestem tylko

tytularnym szefem naszej agencji informacyjnej, że na

niczym się nie znam i w Stanach nie stanowię żadnego

zagrożenia. Bawię się, i tyle.

- Jeśli jest tak naiwny i w to uwierzy, to możesz mu

spokojnie zaproponować kupienie Mostu Brooklyń-

skiego. - Nick roześmiał się głośno. - Zapraszam cię

dziś do restauracji na kolację w rodzinnym gronie. Jed

marzy o tym, żeby poznać człowieka, który jego

rodzicom kupił w prezencie ślubnym złoty posążek

wysadzany szlachetnymi kamieniami. Chłopak nawet

nie wie, że jest to bożek płodności.

- No i co? - Murad uśmiechnął się i przymrużył

oczy. - Jak słyszę, zadziałał.

- Coś mi się zdaje, że będę musiał dokładnie ci

wyłożyć, w jaki sposób Jenny zaszła w ciążę.

- Inshallah! - szepnął nabożnie Murad, ale z roz­

bawionym wzrokiem. - Przykro mi, ale muszę od­

mówić. Na wieczór mam inne plany. Obiecałem Seli­

mowi, że odwiedzę jego córkę. Najwcześniej, jak to

tylko możliwe.

- Byłem przekonany, że Selim i Amineh są bezdzie­

tni. Przecież dlatego ojciec pozwalał ci, jako małemu

chłopcu, spędzać tak wiele czasu w ich towarzystwie.

- Selim ma córkę. Ale nie z własną żoną.

- To zdumiewająca informacja.

- Jeszcze bardziej zaskakujący jest fakt, że przez

cały czas nie miałem o tym pojęcia. Trzydzieści lat

temu, kiedy Selim studiował na uniwersytecie kolum­

bijskim, uwiodła go pewna Amerykanka.

- Jak to uwiodła? - z niedowierzaniem zapytał Nick.

- Selima? Niemożliwe. Przecież to rozsądny człowiek.

- Oczywiście. Ale wtedy miał zaledwie dwadzieścia

lat, był zupełnie niedoświadczony i po raz pierwszy

wyjechał z Abaru. W Stanach zajęła się nim kobieta

starsza o dziewięć lat. Sprytna, atrakcyjna blondynka,

która już wtedy była po dwóch rozwodach. Selim nie

miał żadnych szans. Robiła z nim, co chciała. W jednej

sprawie jednak się przeliczyła. Wiedziała, że małżeń­

stwo Selima z Amineh jest postanowione i że pobiorą

się z chwilą, gdy on skończy studia. Marilyn Fulton, bo

tak ta kobieta się nazywała, postanowiła ciążą zmusić

Selima do małżeństwa. To się jej jednak nie udało.

- Najgorzej wyszło na tym dziecko - zauważył Nick.

- Selim mówił mi, że na wychowanie córki, której

nie widział na oczy, posyłał Marilyn Fulton pięć

tysięcy dolarów miesięcznie, nie licząc wydatków na

opiekę lekarską i naukę.

- Dlaczego teraz, po trzydziestu latach, chce na­

wiązać kontakt ze swym dzieckiem?

- Zawsze tego pragnął, ale obawiał się, że jego żona

się dowie i będzie załamana, bo sama nie może dać mu

potomka. Selim chce koniecznie ściągnąć córkę do

domu, do Abaru.

- Tu chodzi nie o dziecko, lecz o dojrzałą, trzydzie­

stoletnią kobietę! Przecież obaj nie macie pojęcia, kim

ona jest, co robi i jaki ma charakter. Przywożąc ją do

Abaru, możesz wyrządzić Selimowi wielką krzywdę.

- Wiem - odparł Murad. - Ale od śmierci Amineh

ogromnie się postarzał i jest w złej formie psychicznej.

Stracił chęć do życia. Być może kontakt z córką dobrze

mu zrobi.

- A czy zdajesz sobie sprawę z tego, że powiedzenie:

, jaka matka, taka córka", może okazać się prawdziwe?

Jeśli Marilyn Fulton naprawdę była taka, jak mówisz...

- Podzielam twoje wątpliwości - przyznał z wes­

tchnieniem Murad. - Skończmy wreszcie mówić o mo­

ich problemach. Opowiedz, jak ci się wiedzie na farmie.

- Tak, ciociu. Oczywiście. Powiem Kelly. Lacey

czuje się dobrze. To najpiękniejsze dwumiesięczne

niemowlę, jakie kiedykolwiek widziałam. - Rozma­

wiając przez telefon, Eleanore wbiła wzrok w ścianę

pokoj'u. - Dobrze, ciociu. Dbaj o siebie. Wpadnę, jak

tylko znajdę trochę czasu. Obiecuję. Do widzenia.

- Zgnębiona odłożyła słuchawkę.

No tak. Kelly nic nie powiedziała matce o swoich

planach. Ciotka Theresa ma dość własnych zmart­

wień. Nie ma sensu jej teraz denerwować.

W wyniku telefonów do licznych znajomych, o któ­

rych Eleanore wiedziała, że mają dzieci, uzyskała różne

adresy żłobków i opiekunek. Uznała, że w grę wchodzą

tylko trzy miejsca.

Dla Lacey najlepszy byłby żłobek, ale na tak duży

wydatek Eleanore nie mogła sobie pozwolić. Pani

Patrick, opiekująca się dziećmi w swym prywatnym

domu, niewiele zresztą tańsza, wymagała opłat za pełne

tygodnie, tak że Eleanore musiałaby płacić także za te

dni, które Lacey spędzałaby pod jej własną opieką.

Mimo obietnic szefa, na wiele zastępstw liczyć nie

mogła. Na początku roku szkolnego absencje nau­

czycieli należą raczej do rzadkości. Najwięcej jest

późną jesienią i w zimie, kiedy łatwiej o przeziębienie

czy zarażenie się grypą od chorego ucznia.

Zrobiła krótki rachunek. Jeśli przez co najmniej

trzy dni w tygodniu nie będzie pracowała, oddanie

dziecka pod opiekę pani Patrick okaże się finansowo

nie do przyjęcia.

Został ostatni adres, pani Burton, mieszkającej

w tym samym domu. Kiedy Eleanore odwiedziła ją po

południu, zobaczyła troje dzieci w wieku przedszkol­

nym, siedzących przed telewizorem i oglądających

z taśmy magnetowidu poranne sobotnie kreskówki

oraz dwa niemowlaki leżące w kojcu i patrzące w sufit.

Westchnęła. Nie tak wyobrażała sobie opiekę dla

Lacey, nawet na okres przejściowy.

Smętne rozmyślania Eleanore przerwał dzwonek do

drzwi. Zerwała się, żeby otworzyć je szybko, zanim

obudzi się dziecko.

Na widok stojącego w progu mężczyzny na chwi­

lę wstrzymała oddech, a potem serce zaczęło jej bić

głośno i nierówno. Zupełnie tak samo, jak niegdyś,

kiedy jako nastolatka po raz pierwszy w życiu zo­

baczyła na ekranie Roberta de Niro.

Potrząsnęła głową, żeby oprzytomnieć, nabrała do

płuc powietrza i zapytała:

- Pan do mnie?

- Tak - głębokim głosem odparł krótko gość.

Jednym spojrzeniem ogarnął sylwetkę stojącej

przed nim kobiety. Zobaczył długie włosy, luźno

opadające na ramiona, małe, krągłe piersi, wyraźnie

zarysowane pod cienką niebieską koszulką, znoszone

dżinsy opinające szczupłe biodra i bose stopy.

Pod Eleanore ugięły się nogi. Po niesamowitym

pierwszym wrażeniu, które na niej wywarł gość, szyb­

ko się zmobilizowała. Nie była przecież nastolatką,

lecz dojrzałą kobietą, która potrafi nad sobą panować.

- A więc już ustaliliśmy, że ma pan do mnie interes

- powiedziała, starając się przyjąć lekki ton. - Ale nie

wiem jeszcze jaki.

- Na razie ograniczę się do rozmowy - oświadczył

spokojnie mężczyzna i nie proszony pewnym krokiem

wszedł do mieszkania.

Jak ten facet śmie tak się zachowywać! Chyba że...

Eleanore przyszła nagle do głowy wręcz niepraw­

dopodobna myśl. Czyżby Kelly miała z nim coś

wspólnego?

Zamknęła, drzwi na klatkę schodową, weszła do

pokoju i zaczęła uważnie przyglądać się gościowi,

usiłując doszukać się podobieństwa między nim a La-

cey. Jego czarne, proste włosy nie przypominały

brązowych kędziorków dziewczynki. W przeciwień­

stwie do małego, zadartego noska Lacey miał długi

i wąski nos. Miał też inne oczy. Czarne, przenikliwe.

Nie, to nie ojciec, uznała Eleanore.

- Przepraszam, ale nie dosłyszałam pańskiego

nazwiska - powiedziała, usiłując zapanować nad sy­

tuacją, która wymykała się jej z rąk.

- Zapewne dlatego, że się nie przedstawiłem - od­

parł z lekkim cudzoziemskim akcentem.

- A więc jak pan się nazywa? - zapytała ostrym

tonem. - Na zabawę w dwadzieścia pytań nie mam

czasu.

- Dziewiętnaście. Jedno już pani zadała.

- No tak. Jeszcze tego mi dziś do szczęścia po­

trzeba! - Zrezygnowana Eleanore rozłożyła ręce

w bezradnym geście.

- Słucham? - zapytał gość.

- Nieważne. - Westchnęła. - Miał pan widocznie

jakiś powód, żeby mnie odwiedzić. Czy aby nie za wiele

wymagam prosząc, żeby go pan wyjawił? - spytała

zjadliwie.

- Oczywiście, że nie. Jestem wysłannikiem pani

ojca.

W oczach Eleanore pojawił się wyraz rozczarowania.

- Jeśli przysłał pana wuj George, licząc, że wyłudzi

pieniądze, to był widocznie bardziej pijany niż zwykle

- warknęła cierpkim głosem.

- Nie znam pani wuja. Mówiłem o ojcu.

- Nie mam ojca.

- To interesujący fenomen biologiczny - stwierdził

sucho mężczyzna.

Eleanore zagryzła wargi. Miała ochotę nawymyślać

dziwnemu gościowi, ale się powstrzymała.

- Wróćmy więc do celu pańskiej wizyty.

- Mówiłem. Chcę z panią porozmawiać.

- Już pan to zrobił. Może wreszcie usłyszę, z kim

mam do czynienia?

- Panno Fulton...

- Nazwisko! - warknęła.

- Murad Ahiąar. Reprezentuję pani ojca.

- Po blisko trzydziestu latach przypomniał sobie

nagle o moim istnieniu?

- Zawsze pamiętał. Świadczą o tym pieniądze,

które przysyłał.

- Co?! - wykrzyknęła Eleanore. - Mój ojciec

uciekł, gdy tylko się dowiedział, że matka jest w cią­

ży. Jedyną rzeczą, którą jej dał, była rada, żeby się

mnie pozbyła.

- A jak pani myśli, kto łożył na pani utrzymanie,

naukę i posag?

- Po pierwsze, to moja matka płaciła ciotce There-

sie za moje utrzymanie, kiedy jej na to starczało. Po

drugie, naukę opłacałam sama. Własną pracą zarob­

kową. A po trzecie, jako że nigdy nie byłam mężatką,

po co byłby mi posag? - W miarę mówienia Eleanore

podnosiła głos.

Jak ten obcy mężczyzna śmie mówić, że ojciec da­

wał na jej utrzymanie! Gdyby to robił, mieszkałaby

z matką, miałaby normalny dom i stanowiłyby szczęś­

liwą rodzinę! Nie musiałaby być na łasce ciotki i wuja.

- Czy tak twierdzi pani matka? - zapytał Murad.

- Nic nie twierdzi. Bo... bo już nie żyje! Ona...

- urwała nagle, bo z sąsiedniego pokoju dobiegł głoś­

ny płacz dziecka.

- A to co takiego? - Gość ze zdziwieniem uniósł

brwi.

- Nie co, lecz kto.

Eleanore wybiegła z pokoju i po chwili wróciła

z płaczącym niemowlęciem na ręku.

- Uspokój się, kochanie. Nie płacz. Nie bój się. Nic

ci się nie stanie. Ten niesympatyczny człowiek już

wychodzi.

- To pani powinna... - zaczął Murad lodowatym

tonem.

- Co powinnam? - zapytała Eleanore. Wyczuła

gniew w głosie gościa.

- Wyjść. Za mąż. Jak widać, historia się powtarza.

Najpierw matka, a potem córka.

- O, przepraszam, z drobną różnicą. Ojciec Lacey

nie jest bynajmniej arabskim playboyem chorym na

manię wielkości - odcięła się z miejsca.

- Kto jest ojcem tego dziecka? - zapytał.

- Och, nie wiem, nie jestem pewna, ale... - Urwała

na widok potępienia malującego się na twarzy męż­

czyzny.

- Jak córka Selima ma czelność oświadczać, że nie

wie, kto jest ojcem jej dziecka?!

Ten człowiek jest przekonany, że Lacey jest moim

dzieckiem! - pomyślała zaskoczona Eleanore. Nie mo­

gła się zdecydować, czy takie stwierdzenie było dla niej

obraźliwe, czy tylko po prostu śmieszne. Wytknięcie jej

przez nieproszonego gościa, że jako córka Selima jest

zobowiązana do prowadzenia moralnie nienagannej

egzystencji, przechyliło szalę i rozjuszyło ją.

- Już dawno temu ojciec stracił, i to bezpowrotnie,

jakiekolwiek prawo do wtrącania się do mojego życia.

To, co robię i z kim, jest wyłącznie moją sprawą.

A pana, jako osobę postronną, też absolutnie nic nie

upoważnia do osądzania mojego postępowania. To

wszystko, co mam do powiedzenia. A teraz proszę się

stąd zabierać.

- Jestem... - zaczął Murad.

- Albo opuści pan ten dom z własnej woli, albo

zacznę krzyczeć. A kiedy sąsiedzi wezwą policję, będzie

się pan tłumaczył.

- Być może ma pani rację. W tej chwili jestem za

bardzo zdegustowany pani postępowaniem, żeby móc

dłużej spokojnie rozmawiać. Do widzenia. - Skłonił

się sztywno i opuścił mieszkanie, zdecydowanym ru­

chem zamykając głośno za sobą drzwi.

Eleanore padła wyczerpana na kanapę. Ten kosz­

marny dzień zakończył się zdumiewającym finałem.

Najatrakcyjniejszy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek

w swoim życiu spotkała, nie tylko ma konszachty z jej

nikczemnym ojcem, lecz także wyciągnął zupełnie

błędne wnioski co do jej własnej osoby!

W gruncie rzeczy nie miało to najmniejszego zna­

czenia. Murad Ahiąar złożył wizytę tylko jako pośred­

nik jej ojca. Takie zainteresowanie z jego strony

w żadnym razie nie było jej potrzebne. Miała już na

głowie wystarczająco dużo problemów do rozwiąza­

nia, żeby dodatkowo komplikować sobie życie nagłym

pojawieniem się rzekomo kochającego tatuśka, który

nagle, po blisko trzydziestu latach, przypomniał sobie

łaskawie o istnieniu córki.

Murad Ahiąar powiedział, że ojciec przez całe lata

przysyłał pieniądze na jej utrzymanie. Tego oświadcze­

nia nie mogła potraktować poważnie. Gdyby ojciec

rzeczywiście interesował się losem córki, wówczas

z pewnością próbowałby ustalić, jak się jej wiedzie.

Miał przecież wystarczające środki finansowe i możli­

wości, żeby się o tym bez trudu przekonać. A gdyby

dowiedział się, że jego córka żyje bez matki, w bardzo

złych warunkach, z łatwością mógł temu na dalszą

metę zapobiec. Chociażby sprawiając, żeby oddać

dziecko do przyzwoitej szkoły z internatem i stworzyć

mu bardziej stabilną i znośną egzystencję.

Nic takiego nie zrobił. A teraz po prostu kłamie,

uznała Eleanore. Po to, żeby wytłumaczyć swe podłe

postępowanie i wymazać poprzednie winy. Żadne

kłamstwa nie wymażą jednak z jej życia ponurej

przeszłości. Gdyby się objawił dwadzieścia pięć lat

temu, być może jej losy potoczyłyby się zupełnie

inaczej. Ojciec był jej wówczas najbardziej potrzebny.

A teraz? Teraz ten człowiek nic już dla niej nie znaczy.

Ani on sam, ani jego arogancki wysłannik. Odepchnę­

ła od siebie obraz przystojnego mężczyzny i uśmiech­

nęła się do Lacey.

- Kochanie, co powiesz na małe jedzonko?

Słysząc ciepły ton głosu Eleanore, niemowlak

uśmiechnął się promiennie i zaczął radośnie gaworzyć.

- Wiedziałam, że masz ochotę. - Z czułością poca­

łowała maleńką główkę dziecka. - Chodźmy więc

podgrzać twoją butelkę.

ROZDZIAŁ

2

- Poczekaj na mnie! - zawołała Liz. Przebiegła

przez hol i dogoniła przyjaciółkę stojącą już w windzie.

Eleanore przytrzymała drzwi i po chwili Liz znalazła

się obok niej.

- Dziękuję - powiedziała zadyszana. - Okropnie

długo czeka się na to pudło. Jak czuje się najpiękniejszy

niemowlak na świecie? - Przesunęła palcem po mięk­

kim policzku Lacey, za co została obdarzona pełnym

radości uśmiechem.

- Tęskni za matką. - Eleanore wcisnęła guzik na

jedenaste piętro. - Bardzo źle sypia. Nie dłużej niż

dwie godziny jednym ciągiem.

- Najbardziej żal mi ciebie. - Liza obrzuciła przy­

jaciółkę krytycznym spojrzeniem. - Przez ostatnie

dwa tygodnie fatalnie schudłaś. Wybacz, ale muszę ci

powiedzieć, że wyglądasz okropnie.

- Od tego są przyjaciele. - Eleanore roześmiała się

z przymusem.

- Nie tylko. Także od pożyczania pieniędzy.

- Dziękuję, że o mnie myślisz, ale jakoś sobie radzę.

W zeszłym tygodniu miałam dwa dni zastępstw, a w tym

trzy. - Jak widzisz, moja sytuacja się poprawia - po­

wiedziała bez przekonania, nadrabiając miną.

- Odnalazłaś Kelly?

- Nie. Obdzwoniłam wszystkich jej przyjaciół i zna­

jomych. Nikt nie widział dziewczyny.

- A może nie chcą ci powiedzieć. - Winda stanęła

na jedenastym piętrze. Liz przytrzymała drzwi przyja­

ciółce.

- Brałam to pod uwagę, ale jej znajomi nie należą

do ludzi szczególnie lojalnych.

- Jak sama Kelly. - Liz nie mogła się powstrzymać

od uszczypliwego komentarza. - Eleanore, powiedz

mi, jak długo jeszcze pozwolisz tak bardzo wykorzys­

tywać się całej rodzinie?

Trzymając dziecko na jednym ręku, Eleanore wycią­

gnęła klucze z torebki i otworzyła drzwi do mieszkania.

- Biorą ode mnie to, co sama chcę im dawać.

Przestań uważać mnie za męczennicę.

- Mam cię raczej za ofiarę. - Liz weszła do miesz­

kania. - Za Kopciuszka.

- Kopciuszek miał swego królewicza - odparła

śmiejąc się Eleanore.

- Kogoś takiego właśnie ci trzeba.

- Królewicza? Dziękuję pięknie, ale nie reflektuję.

Jasnowłosi i błękitnoocy nie są w moim typie. - Elea­

nore stanął przed oczyma obraz Murada Ahiąara.

Usiłowała go sobie wyobrazić nie z ponurą, lecz

z roześmianą twarzą. Przyszło jej to z trudnością. Nie,

ten mężczyzna nie jest królewiczem z bajki. Nie

potrafiłby oczarować kobiety. Jest zbyt pewny siebie

i arogancki. A do tego kłamie. Przypomniała sobie

oświadczenie Murada, że ojciec łożył przez całe lata

na jej utrzymanie.

- Królewicz z bajki dla ciebie się nie nadaje - oświa­

dczyła Liz. - Tobie jest potrzebny ni mniej ni więcej,

tylko bogaty mąż. Żebyś wreszcie mogła przestać

zamartwiać się o pieniądze i zacząć normalnie żyć.

- Tylko głupie kobiety wychodzą za mąż dla pie­

niędzy. I dostają za swoje. A w ogóle, moja droga, cała

ta rozmowa jest bezprzedmiotowa. Gdybyś złożyła do

kupy wszystkie walory finansowe mężczyzn, z którymi

kiedykolwiek się spotykałam, okazałoby się, że nie

zebrało się nawet na jednego zamożnego faceta. Nie

znam takiego i z pewnością nigdy nie poznam. Prze­

stańmy więc o tym mówić.

- Fakt. Ale pomysł z bogatym mężem bardzo mi się

podoba - upierała się Liz.

- Na razie muszę męczyć się sama, dopóki Kelly nie

wróci. Liz, jak myślisz, ile czasu może jej zająć

„odnajdywanie siebie"? - W głosie Eleanore wyczu­

wało się zaniepokojenie.

- Znając twoją cioteczną siostrzyczkę, można przy­

puszczać, że nie odnajdzie się przez całe życie.

- Ogromnie mnie pocieszyłaś! Nie ma to jak naj­

lepsza przyjaciółka - z sarkazmem skomentowała Ele­

anore.

- Jestem po prostu realistką. - Liz podniosła się

z krzesła. - Życie jest łatwiejsze, jeśli bierze się ludzi

takich, jacy są, a nie uważa za takich, jakimi chciałoby

się ich widzieć.

Liz się myli, pomyślała Eleanore, zamykając za

przyjaciółką drzwi. Co do Kelly, ona sama nie ma

żadnych złudzeń. Dobrze zna wady tej dziewczyny. Nie

oznacza to jednak, że jej nie kocha. Siostra cioteczna

i malutka Lacey stanowią przecież najbliższą rodzinę.

Ponownie stanęła jej przed oczyma śniada twarz

Murada. Przypomniał bowiem o jeszcze jednym po­

krewieństwie, o którym zdążyła już dawno zapomnieć.

O ojcu, który po blisko trzydziestu latach milczenia

nagle się odezwał i zażyczył sobie ją poznać. Nie

zapomni potępienia własnej osoby, które widziała

w czarnych, przenikliwych oczach jego wysłannika.

Wielka to szkoda, że nie mogła zetknąć się z Mura-

dem Ahiqarem w innych okolicznościach. Ale od kiedy

zwykłe nauczycielki miewają takie znajomości? - po­

myślała drwiąco. W czytelni publicznej udało się jej

znaleźć trochę informacji na temat tego człowieka.

Jedno było bezsporne. Murad Ahiąar był niesamowi­

cie, wręcz niewyobrażalnie bogaty. Należał do zupeł­

nie innego świata. Do świata, z którym nigdy by się nie

zetknęła, gdyby nie zaskakujące życzenie ojca. Teraz

już pewnie nie zechce oglądać córki na oczy, kiedy

dowiedział się od Murada, że panna Fulton prowadzi

niemoralne życie i nawet nie wie, kto jest ojcem jej

dziecka.

Eleanore machnęła ręką. Ma na głowie znacznie

poważniejsze kłopoty niż perfidne postępowanie wła­

snego ojca. Sprawą numer jeden stały się teraz pie­

niądze. W ciągu ostatnich dwóch tygodni pracowała

tylko pięć dni. Niewielki zarobek wystarczył na opła­

cenie dziewczyny, która w tym czasie opiekowała

się Lacey, na uregulowanie rachunków za energię

elektryczną i telefon. Na życie zostało niewiele. Po­

cieszała się jedynie myślą, że oszczędności wystarczą

na opłacanie komornego przez kilka miesięcy.

- Ekscelencjo, oto raport, na który pan czekał.

Doręczył go właśnie pułkownik Saleizad. - Sekre­

tarz podszedł do dużego, mahoniowego biurka i przed

siedzącym za nim Muradem Ahiąarem położył dużą

kopertę.

- Dziękuję, Ali. To wszystko. Już dziś nie będziesz

mi potrzebny. - Murad wziął do ręki przyniesione

materiały. W miarę czytania raportu twarz mu się

zasępiła, a kąciki ust zaczęły drgać nerwowo.

To nieprawdopodobne! Idiotyczne! Wręcz kary­

godne! Zdesperowany przeciągnął palcami po wło­

sach. Jak Selim mógł przez tyle lat wysyłać pieniądze

tej kobiecie, ani razu nie sprawdziwszy, co z nimi się

dzieje!

Murad był zdegustowany. W raporcie, który trzy­

mał w ręku, stwierdzono niezbicie, że pieniądze Selima

nie poszły na wychowanie córki. Marilyn Fulton

podrzuciła dziecko swej schorowanej siostrze i nie

dawała prawie nic na jego utrzymanie.

Eleanore mówiła więc prawdę. Uczęszczała do

college'u, płacąc sama za naukę własnoręcznie zaro­

bionymi pieniędzmi. Żeby związać koniec z końcem,

dziewczyna musiała pracować w agencji ubezpiecze­

niowej, podczas gdy jej matka bawiła na francuskiej

Riwierze, opływając w dostatki.

Murad wrócił do pierwszych stronic raportu i zaczął

uważnie studiować otrzymane materiały. Wynikało

z nich, że niemowlę, które widział u Eleanore i którym

się opiekowała, było dzieckiem jej ciotecznej siostry.

Dlaczego więc oświadczyła mu, że to jej własne?

Podniósł wzrok i popatrzył na duży, otoczony

murem ogród. Starał się przypomnieć sobie dokładnie

rozmowę z panną Fulton. Skrzywił się z niesmakiem.

Eleanore wcale nie powiedziała, że jest matką niemow­

lęcia. To on sam wyciągnął pochopnie taki wniosek,

a ona nie zadała sobie trudu, żeby go sprostować.

Ta kobieta ma temperament. Murad przypomniał

sobie jej błyszczące oczy i rumieńce wykwitłe na

policzkach. Przez moment zastanawiał się, czy w łóżku

potrafi być też tak ognista jak wtedy, kiedy się

rozgniewa. Wzruszył ramionami. Pomysł, żeby się

o tym przekonać, nie należał do najszczęśliwszych.

Romansowanie z Eleanore Fulton jeszcze bardziej

skomplikowałoby istniejącą sytuację, która i bez tego

jest dostatecznie trudna i złożona. W całej tej sprawie

musi zachować pełny obiektywizm i do wszystkiego

podchodzić trzeźwo i beznamiętnie. Taka jest jego

rola. Będzie to zresztą z korzyścią dla wszystkich

zainteresowanych stron.

Murad wgłębił się teraz we fragment raportu opisu­

jący ze szczegółami sytuację finansową córki Selima.

Jak wynikało z przedstawionych liczb, jej niewielkie

oszczędności topniały z taką szybkością, że za parę

miesięcy nie będzie miała z czego nawet zapłacić za

mieszkanie. Lub znacznie wcześniej, jeżeli życie ją

zmusi do nieprzewidzianych wydatków.

Problem pieniędzy był dla Selima sprawą najłat­

wiejszą do rozwiązania. Eleanore ma prawo skorzys­

tać z pomocy ojca.

Murad spojrzał na zegarek. Zrobiło się już późno.

Zanim dotrze do mieszkania panny Fulton, będzie

jedenasta. Pora na składanie wizyt nie była zbyt

stosowna, ale nie mógł się oprzeć pragnieniu zobacze­

nia tej kobiety jeszcze dzisiejszego wieczoru.

- Aaa, aaa. Cicho, malutka. Śpij, śpij. - Eleanore

kołysała dziecko w ramionach. - Zaśnij wreszcie, bo

sama zacznę płakać razem z tobą - powtarzała mono­

tonnym, uspokajającym głosem tak długo, aż niemow­

lę przestało płakać i wreszcie zamknęło oczka. Z wes­

tchnieniem ulgi włożyła je do łóżeczka.

Zrobiło się późno. Zegar wskazywał jedenastą. Jeśli

dopisze jej szczęście, Lacey obudzi się dopiero za parę

godzin. Eleanore dotknęła bolącej głowy. Wiele by

dała za całą noc nieprzerwanego snu!

Panującą w pokoju ciszę rozdarł nagle przenikliwy

dzwonek.

- Och, tylko nie to! - jęknęła. W obawie że ostry

dźwięk obudzi niemowlę, rzuciła się w stronę kory­

tarza.

Upewniwszy się, że łańcuch jest założony, uchyliła

ostrożnie drzwi i wyjrzała. Serce podeszło jej do gardła,

a chwilę potem zaczęło walić jak dzwon, kiedy tuż

przed sobą ujrzała twarz Murada. Zdumiała ją uleg­

łość widoczna w oczach mężczyzny.

Odetchnęła głęboko i wyprostowała się. Mur ad

Ahiąar stanowił dla niej zagrożenie. Obecność te­

go pociągającego, atrakcyjnego mężczyzny zakłóca­

ła spokój ducha i mąciła umysł. Instynkt samoza­

chowawczy nakazywał jak najszybciej pozbyć się

intruza.

- Proszę zdjąć łańcuch i wpuścić mnie - powiedział

nadspodziewanie łagodnym głosem.

- Nie - odparła ostro. W oczach nieproszonego

gościa Eleanore dojrzała zdumienie, a zarazem niedo­

wierzanie. To jest interesująca reakcja, pomyślała.

Widocznie ten człowiek rzadko kiedy spotyka się z ka­

tegoryczną odmową.

- Chcę porozmawiać i wolałbym to zrobić w pani

domu - powiedział pojednawczym tonem, w którym

nadal przebijało zaniepokojenie.

- Jest zbyt późna pora na towarzyskie rozmówki.

A ponadto dopiero co udało mi się uśpić dziecko i chcę

wreszcie się położyć.

- Po naszej rozmowie będzie się pani z pewnością

lepiej spało.

Eleanore nie miała ani ochoty, ani siły na potyczkę

z Muradem.

- Może znajdę trochę czasu pod koniec tygodnia

- oświadczyła z widoczną niechęcią.

- Jeśli zaraz nie otworzy pani drzwi, to przytknę

palec do dzwonka i będę trzymał go tam dopóty, do­

póki dziecko się nie obudzi. - Mówił to wszystko spo­

kojnym, wręcz przyjacielskim tonem, który jeszcze

bardziej niż sam szantaż rozzłościł Eleanore.

Co za arogancki, wredny samiec! - pomyślała z ob­

rzydzeniem.

- W porządku. Zgoda. Daję panu dziesięć minut na

rozmowę i ani chwili dłużej. - Zdjęła łańcuch i szeroko

otworzyła drzwi.

- W moich odwiedzinach nie ma nic niestosow­

nego. Nasi ojcowie są bliskimi przyjaciółmi od ponad

czterdziestu lat - oświadczył.

- A właściwie skąd pan pochodzi? - spytała, od

samego początku zaintrygowana obcym akcentem

Murada.

- Z Abaru. To małe królestwo nad Zatoką Perską.

Niedługo sama je pani zobaczy.

- Ja? - Eleanore zmrużyła oczy. - Skąd coś takie­

go w ogóle przyszło panu do głowy?

- Selim mieszka na stałe w Abarze i kiedy pani go

odwiedzi...

- To najbardziej arogancki człowiek, o jakim kie­

dykolwiek słyszałam! - wybuchnęła. - Przez ponad

dwadzieścia dziewięć lat ignorował istnienie córki,

a teraz ni stąd ni zowąd przypomina sobie o niej i chce

ją zobaczyć! Dobre sobie, nawet nie pofatygował się

osobiście, lecz przysyła po mnie! Tak jakbym była

paczką do nadania na poczcie. - Zrobiła przerwę i po

chwili zapytała: - A może ojciec jest fizycznie nie­

sprawny? - Podniosła wzrok i popatrzyła na Murada.

- Nie. Jest zdrów - odparł gość. - A ponadto,

gwoli wyjaśnienia, Selim nie przysłał mnie tutaj po to,

żebym mu panią dostarczył. Do Nowego Jorku przyje­

chałem służbowo.

- Ach, tak. Robiąc zakupy zauważyłam dziś zdję­

cie tego pańskiego... służbowego zajęcia na pierwszej

stronie brukowej gazety. Jeśli tak wygląda pańska

praca, to zastanawiam się, co robi pan wyłącznie dla

przyjemności. - W oczach gościa Eleanore dojrzała

naraz zaniepokojenie. - Tu pana boli - stwierdziła

z satysfakcją.

- Takie komentarze są bezprzedmiotowe. Nie do­

prowadzą nas do niczego.

- Nigdzie nie muszą doprowadzać. Jestem już tam,

gdzie chcę się znajdować. Niech pan wreszcie się

uspokoi i siada. - Ręką wskazała kanapę. Mimo że nie

był wysoki, Murad Ahiąar zdawał się wypełniać sobą

cały pokój. Eleanore miała nadzieję, że jeśli usiądzie,

przestanie ją przytłaczać.

- Nie mogę zająć miejsca, skoro pani stoi.

- Tak? - Zaskoczyły ją nienaganne maniery goś­

cia. A zarazem przypomniały, że Murad Ahiąar po­

chodzi z innego, bogatego świata. Usiadła sztywno na

krześle. Udała, że nie zauważyła ironicznego uśmiechu

na twarzy gościa, świadczącego o tym, że dobrze wie,

dlaczego panna Fulton nie chce się znaleźć obok niego

na kanapie.

- Boisz się mnie, Eleanore? - zapytał przymrużyw­

szy oczy.

- Ależ skąd! - zaprzeczyła. Wzruszyła ramionami.

- Jak każda przyzwoita pani domu muszę dbać o bez­

pieczeństwo gościa.

Spojrzał na nią zaskoczony.

- Bezpieczeństwo? - powtórzył.

- Jest pan tak irytujący, że w każdej chwili mogę

stracić panowanie nad sobą i kopnąć pana w kostkę.

Z miejsca, na którym siedzę, to niemożliwe. Jest więc

pan bezpieczny. Wszystko jasne?

- Tak. Oczywiście, że jestem. Pani nie skrzywdziła­

by nawet muchy.

- A skąd pan wie? To zresztą nieważne. - Elea-

nore zmobilizowała się, żeby zapanować nad sytua­

cją. - Cała ta dyskusja jest zupełnie bez sensu. Zaję­

ła już nam pięć minut. Chcę wreszcie zakończyć całą

sprawę. Niech pan powie Selimowi, że kategorycznie

odmawiam skorzystania z przywileju odbycia podró­

ży na drugi koniec świata po to, żeby mnie sobie

obejrzał i sprawdził naocznie, czy jestem godna być

jego córką.

- Zawsze pani była. Świadczą o tym nakłady, które

ponosił na pani wychowanie. To nie wina Selima, że

matka podrzuciła panią swej siostrze, a całe pieniądze

wydała sama.

- Wierutne kłamstwo! Nigdy nie przysyłał żadnych

pieniędzy! A teraz usprawiedliwia się, oskarżając mat­

kę, która nie żyje, więc nie może się bronić.

- Mogę przedstawić pani dowody. Zrealizowane

czeki.

- Niech mnie pan nie bierze za idiotkę - odparła

rozzłoszczona Eleanore. - Ja sama znam w Nowym

Jorku kilka takich miejsc, w których za stówę mogę

z łatwością dostać podrobione pokwitowania świad-

czące o tym, że to ja płaciłam ojcu przez te wszystkie

lata, a nie on mnie.

- Taka postawa nie prowadzi do niczego - stwier­

dził Murad. Zastanawiał się, dlaczego Eleanore po­

wtarza, że jej matka nie żyje, podczas gdy Marilyn

Fulton wcale nie rozstała się z tym światem i mieszka

w Kalifornii.

- Od początku to mówiłam. A teraz, skoro już pan

zna odpowiedź, proszę zostawić mnie w spokoju.

Niech pan opuści mój dom - dodała widząc, że gość

nie rusza się z miejsca.

- Przyrzekłem Selimowi, że pani do niego przybędzie.

- Proszę wracać tam, skąd pan przyjechał, i powie­

dzieć ojcu, że zamierzam ignorować jego istnienie

przez następne trzydzieści lat. A może zmienił zdanie,

kiedy się dowiedział, że uczyniłam go dziadkiem i ma

wnuczkę z nieprawego łoża?

Co ona kombinuje? - zastanawiał się Murad. Cze­

mu nie powiedziała, że to nie jest jej dziecko, a teraz

rozmyślnie kłamie? O co chodzi tej kobiecie? To, że

nienawidzi ojca, jest zrozumiałe. Będzie bardzo trudno

namówić ją na podróż do Abaru, gdzie przekonałaby

się, że Selim jest uczciwym, łagodnym człowiekiem.

Westchnął. Zadanie, które otrzymał, okazało się nie­

możliwe do wykonania. Postanowił jednak spróbować

jeszcze raz.

- Selim to dobry człowiek - zaczął. - Był zawsze

dla mnie jak drugi ojciec.

- Ale dla mnie nie był ojcem - powiedziała Eleano­

re z goryczą. - Mną się nie zajmował.

- Wyrządził pani wielką krzywdę - przyznał Mu­

rad. - Powinien powiedzieć Amineh, że ma dziecko,

i zabrać panią do Abaru.

- Moj'a matka też chyba miała coś do powiedzenia

w tej sprawie - warknęła Eleanore.

- Oddała panią swojej siostrze - przypomniał su­

cho. - Ale co się stało, to się nie odstanie. Selima

bardzo obchodzi pani przyszłość.

- Nie ma dla nas wspólnej przyszłości. Gdybym

nawet pojechała do Abaru, równie dobrze mógłby mi

wtedy powiedzieć: „Przykro mi, moja droga. Zmieni­

łem zdanie. Wracaj do domu". Albo potrzymałby

mnie u siebie ze dwa miesiące, a potem by się mną

znudził, co byłoby jeszcze gorsze.

- Pani miejsce w rodzinie... - zaczął Murad.

- To pańska sugestia - przerwała mu Eleanore.

- Przeszłości zmienić się nie da - dodała spokojnie.

Była już bardzo zmęczona, czuła się fatalnie. Cała ta

rozmowa od początku do końca wydała się jej bezsen­

sowna. Nie powinna była wylewać całej goryczy na

głowę pośrednika ojca. Była przecież dojrzałą kobietą.

- Muradzie, posłuchaj mnie... -urwała, bo właś­

nie w tej chwili w sąsiednim pokoju rozległ się głośny

płacz dziecka. Eleanore jęknęła, zerwała się z miejsca

i pobiegła do małej.

Przez cienkie ściany pokoju dochodził do Mura-

da jej melodyjny, łagodny głos. Podobała mu się ta

kobieta. Przypomniał sobie widok jej prężnych piersi

uwydatniających się pod miękkim swetrem. Była jak

gazela. Lekka, zgrabna, zwinna i pełna wdzięku...

Otrząsnął się z tych myśli. Po prostu Eleanore go

zaintrygowała. Widział, że on sam nie zrobił na niej

dobrego wrażenia. Wywołał wręcz niechęć, kiedy

wspomniał o stosunkach łączących go z Selimem.

Musiał przyznać, że słuszność leżała po jej stronie.

Zarówno matka, jak i ojciec powinni byli się nią

opiekować. Ale tak się nie stało. Teraz liczy się tylko

przyszłość. Eleanore potrzebowała natychmiastowej

pomocy finansowej. Ale jak jej udzielić, żeby nie zranić

godności własnej młodej kobiety?

Murad zaczął rozważać różne możliwości. Pienię­

dzy nie przyjmie, o tym był przekonany. Ale może uda

mu się namówić ją, żeby na parę miesięcy została jego

gościem? Takie rozwiązanie odsunęłoby od niej bieżą­

ce kłopoty finansowe, a on sam mógłby w pewnym

sensie panować nad sytuacją.

Eleanore weszła do pokoju z niemowlęciem na ręku.

- Nie płacz, malutka - powiedziała łagodnie. - Za­

grzejemy butelkę. Zaraz dostaniesz... - urwała na wi­

dok Murada.

- Jeszcze tu jesteś? - spytała nieprzyjaźnie.

- Tak. Mam propozyq'ę. Chcę, żebyś na jakiś czas

została moim gościem.

- Co takiego? - Nie wiadomo dlaczego Eleanore

ogarnęło nagle podniecenie, ale natychmiast je stłumi­

ła. Przecież ten człowiek jest hedonistą, a nie filantro­

pem. - Czy dobrze zrozumiałam? - zapytała ostroż­

nie. - Chcesz, żebym się wprowadziła do twojego

mieszkania...?

- Do mojego domu. Dużego domu - uściślił. - Mo­

ja siedziba mieści się blisko Sutton Place, na Pięćdziesią­

tej Ósmej Ulicy. W domu jest służba. Nie będziemy sami.

Nie musisz więc obawiać się o swą reputację.

- Współczesne kobiety nie przejmują się takimi

rzeczami. Zamiast tego uczą się dżudo. Ale nie o to

chodzi. Dlaczego chcesz, żebym została twoim goś­

ciem, i to z dzieckiem?

- Korzyść byłaby obustronna - stwierdził Murad

spokojnym, rzeczowym tonem. - Mam teraz dwa pro-

blemy do rozwiązania. Twój ojciec - udał, że nie wi­

dzi, jak Eleanore zaciska zęby - jest w Abarze minis­

trem do spraw paliw płynnych. Do jego zadań należy

w tej chwili opracowanie naszej strategii na posiedze­

nie OPEC, które odbędzie się pod koniec tego miesią­

ca. Zamiast zająć się tą ważną sprawą, Selim ciągle

myśli o tobie i nalega, żebym zaaranżował wasze spot­

kanie. Liczę na to, że zgodzisz się z nim zobaczyć i że

potem będzie mógł spokojnie zabrać się do pracy.

- Zobaczyć? - powtórzyła Eleanore.

- Tak. Tylko zobaczyć. Nic więcej - potwierdził

Murad.

- A drugi problem? - zapytała. Może ta blond-

włosa seksbomba, którą widziała w jego objęciach na

fotografii zamieszczonej w gazecie, nie daje mu spoko­

ju i Murad potrzebuje innej kobiety, która posłuży mu

za parawan? - pomyślała. Okazało się jednak, że pro­

blem jest odmiennej natury.

- W zeszłym miesiącu mój ojciec uznał, że czas

najwyższy, abym włączył się w prowadzenie rodzin­

nych interesów. Powierzył mi nadzór nad naszą firmą

inwestycyjną w Nowym Jorku. Dlatego tu jestem.

Mam jednak mały kłopot z pracownikami.

- Mogę to sobie łatwo wyobrazić - uszczypliwie

odezwała się Eleanore.

- W ciągu najbliższych miesięcy - ciągnął Murad

- będę musiał utrzymywać z tymi ludźmi stosunki to­

warzyskie i organizować jakieś przyjęcia. Pomyślałem

więc sobie, że przydałaby mi się osoba, która czyniłaby

honory pani domu. Zwracam się z tym do ciebie.

- A dlaczego nie do tej seksownej blondynki, która

dekorowała pierwszą stronę gazety? - zapytała Elea­

nore, ciekawa, kim jest ta kobieta.

- Masz na myśli Sonię? Ona ma jeszcze mniej

wspólnego z tymi ludźmi niż ja - odparł z denerwują­

cym uśmiechem. - Do tej roli ty nadajesz się idealnie.

Przedstawię cię wszystkim jako przyjaciela rodziny.

A skoro jesteś chwilowo bez pracy...

- Skąd o tym wiesz? - spytała podejrzliwie.

- Kiedy tu byłem pierwszy raz, rozmawiałem w win­

dzie z jakąś starszą panią. Wspomniała, że cię zwol­

niono. Narzekała na niesprawiedliwość losu - kłamał

Murad nie mrugnąwszy nawet okiem. Eleanore nie

darowałaby mu nigdy tego, że na jej temat prowadził

całe dochodzenie.

- Niewysoka starsza pani?

- O ile mnie pamięć nie myli, przedstawiła się jako

pani Benton. - Widział to nazwisko na klatce schodo­

wej, na sąsiednich drzwiach.

Wypaplała ta stara gadulska, pomyślała Eleanore.

Zaczęła intensywnie zastanawiać się nad otrzymaną

propozycją. Gdyby na jakiś czas zamieszkała u Mura-

da, musiałaby płacić tylko komorne za własne miesz­

kanie. Odpadłyby rachunki za gaz, elektryczność

i telefon. Nie wydawałaby pieniędzy na życie i opie­

kunki dla Lacey. Sama dałaby radę zająć się nie­

mowlęciem.

Co więcej, pełniąc wieczorami obowiązki pani do­

mu, w dzień miałaby czas na szukanie Kelly. Na razie

same plusy. Jest jednak także inna sprawa, którą musi

wziąć pod uwagę. Z niewiadomych przyczyn Murad ją

pociągał. Nie, to za słabe określenie. W stosunku do

tego mężczyzny zaczynała żywić uczucia znacznie

silniejsze.

Przypomniała sobie zdarzenie sprzed kilku lat,

kiedy to spędzała letnie wakacje w Wyoming. Pewnej

nocy podczas wielkiej burzy od pioruna zapalił się las.

Z miejsca, w którym mieszkała, mogła z bliska obser­

wować pożar. Stała na skraju parkingu i nie mogła

oderwać wzroku od niesamowitej, pomarańczowej

łuny gorejącej na niebie. Groźny, szalejący żywioł miał

magnetyczną siłę przyciągania. Pragnęła znaleźć się

jak najbliżej ognia.

Odczucia, które wywoływał w niej Murad, były

podobne. Niekontrolowane i bardzo niebezpieczne.

Tego rodzaju wrażenia emocjonalne miewa się nie­

zwykle rzadko. Jeden, jedyny raz, jeszcze jako na­

stolatkę, zauroczył ją na krótko mężczyzna, którego

zobaczyła na ekranie. Być może uczucia, które za­

czynała żywić do Murada, szybko zblakną przy co­

dziennych kontaktach. Jedno Eleanore wiedziała jed­

nak na pewno. Jeśli się nie przekona, co pociąga za

sobą takie zauroczenie, nigdy nie przestanie o tym

myśleć i zastanawiać się, co ją w życiu ominęło.

Rzuciła gościowi krótkie, niespokojne spojrzenie.

Chyba nie dała po sobie poznać, o czym teraz myśli.

Miał nadal nieprzeniknioną twarz, aczkolwiek w jego

czarnych oczach dojrzała jakieś podejrzane błyski.

Westchnęła. Musiała przyznać przed samą sobą, że

ma ochotę przyjąć propozycję Murada nie tylko

dlatego, że ratowała ją przed finansową klęską. Ten

mężczyzna przyciągał ją. Musiała się przekonać, kim

jest naprawdę?

O Muradzie Ahiąarze wiedziała, niestety, niewiele.

Z niepokojem zagryzła wargi. A może z jego strony

czekają ją jakieś nieprzyjemności? Może zacznie ją

nękać seksualnie? Nie, taka myśl była wręcz śmieszna.

Po pierwsze, ojciec wybrał go na swego reprezentanta,

a więc musiał mieć o nim dobre zdanie. Po drugie,

Murad nie był wygłodniałym samcem, o czym świad­

czyły chociażby zdjęcie i artykuł w gazecie. Na towa­

rzystwie kobiet mu nie zbywało. Afiszował się z super-

atrakcyjną blondynką. Eleanore uznała, że oferta

Murada nie ma podtekstów seksualnych. Powody,

które podawał, były chyba prawdziwe. Miał rację,

mówiąc, że jeśli przystanie na jego propozycję, obie

strony na tym skorzystają. Powzięła decyzję.

- Zgadzam się - powiedziała.

- To dobrze. - Na jedną, krótką chwilę na twarzy

Murada zagościł ciepły uśmiech, który sprawił, że

nagle odmłodniał i zrobił się bardziej przystępny.

- Jutro przyślę po ciebie samochód. Czy odpowiada ci

szósta wieczorem?

- Tak - odparła automatycznie. Całe jej zaintere­

sowanie skupiało się teraz na lewym policzku gościa,

na którym po uśmiechu pozostał mały dołek.

- A więc do jutra. - Wstał i lekko dotknął palcem

koniuszka nosa Eleanore.

Poczuła nagły wstrząs. Iskrę przebiegającą przez ciało.

Nie potrafiła oderwać oczu od wychodzącego Mu­

rada. Nie mam pojęcia, co mnie w nim fascynuje,

pomyślała. Ale wiem na pewno, że ten mężczyzna ma

w sobie jakąś magiczną, urzekającą siłę.

ROZDZIAŁ

3

Gdy tylko Eleanore otworzyła drzwi, Liz wręczyła

jej ciężki, przykryty półmisek.

- Bierz - powiedziała.

- Co to jest? - spytała Eleanore.

- Deser. Resztę kolacji mam tutaj. - W drugim rę­

ku trzymała naczynie owinięte folią. - Wracam z zajęć

w więzieniu. W ramach terapii grupowej moi podopie­

czni dziś gotowali. Przyniosłam to, co zostało.

- O nie, pięknie dziękuję - odparła Eleanore.

- Zajmujesz się teraz przecież groźnymi przestępcami.

O ile dobrze pamiętam, są to nawet recydywiści.

W ramach terapii grupowej mogą równie dobrze

ćwiczyć zabijanie.

- Nie bądź głupia. - Liz szukała wzrokiem wol­

nego miejsca, na którym mogłaby postawić naczynie.

Wszędzie było pełno kartonowych pudeł. - Gotowa­

nie odbywało się w więziennej kuchni. Tam nie ma

żadnych trucizn.

- Tak ci się tylko zdaje. Przed wiekami Japończycy

popełniali samobójstwo zjadając pół kilo soli.

- Nie wiedziałam - odparła Liz. - Żaden czło­

wiek nie zje świadomie takiej porcji. - Otworzyła

lodówkę i wstawiła naczynie. - Co tu się właściwie

dzieje?

- Pakuję się. - Eleanore zamknęła wypełnione pu­

dło.

- Dlaczego? Przecież obiecałam, że pożyczę ci

pieniądze.

- A ja ci mówiłam, że nie są mi potrzebne. Znalazłam

inne rozwiązanie. Pracę z mieszkaniem i utrzymaniem.

- Co to za praca?

- Będę kimś w rodzaju pani domu. To długa

historia.

- Związałaś się z jakimś mężczyzną?

- Nie wiem, jakie związanie się masz na myśli.

Proszę, podaj mi te puste pudełka, które stoją za tobą.

Liz spełniła prośbę i dalej próbowała wyciągnąć coś

z przyjaciółki.

- Mów wreszcie, o co chodzi.

- Już ci powiedziałam. Zaproponowano mi zajęcie

i przyjęłam je.

- Gdzie poznałaś tego faceta?

- Tutaj. Przyszedł do mnie. Był dwa razy - uściśliła.

- Akurat w momencie, w którym na gwałt po­

trzebowałaś pracy? Tak ni stąd, ni zowąd zapropono­

wał ci robotę? Uważasz to za czysty przypadek?

- Oczywiście, że nie - zaprzeczyła Eleanore, nie

przerywając pakowania. - Kierowały nim motywy

wyższego rzędu, mój ty Sherlocku Holmesie - dodała

ze śmiechem.

- Od początku wiedziałam, że o to chodzi!

- Nie o to, co masz na myśli.

- Wszyscy mężczyźni seksualne zachcianki uważa­

ją za motywy wyższego rzędu.

- Robisz się cyniczna.

- Czy możesz wreszcie przerwać to pakowanie

i spokojnie ze mną pogadać?

- Nie. Obiecałam panu Petrociniemu, że o szóstej

stąd się wyniosę.

- A co nasz dozorca ma z tym wspólnego?

- Wczoraj uprzedziłam go, że wyprowadzam się na

parę miesięcy, i poprosiłam, żeby miał oko na miesz­

kanie. Zapytał, czy nie mogłabym mu go podnająć.

Robi u siebie generalny remont i żona go męczy, aby

na ten czas gdzieś się wyprowadzić. A więc świetnie się

składa. Nie będę musiała płacić komornego. Mogę

także zostawić wszystkie rzeczy w małym pokoju, bo

Petrocinim wystarczy większy.

- Brak pieniędzy na opłacenie rachunków może

okazać się twoim najmniejszym zmartwieniem. - Głos

Liz zabrzmiał złowieszczo.

Eleanore rzuciła jej wesołe spojrzenie. Sięgnęła do

stosu gazet, wyciągnęła jedną i podała przyjaciółce.

- Popatrz.

- „Po wizycie przybyszy z kosmosu dziewięćdzie­

sięcioletnia staruszka zaszła w ciążę" - przeczytała

głośno Liz.

- Nie, nie to! Spójrz na fotografię.

- Chodzi ci o tę luksusową parę, która ma tyle

pieniędzy, ile ja mam zdrowego rozsądku?

- Mężczyzna, którego właśnie oglądasz, zapropo­

nował mi pracę.

- Ten? - spytała zdumiona Liz.

- Tacy nie obłapiają kobiet po kątach. - W głosie

Eleanore przebijała nutka zawodu.

- I bądź im za to głęboko wdzięczna - odparła

Liz. - Co to za motyw wyższego rzędu, którym się

kieruje? - spytała podejrzliwie.

- Uspokój się, nie chodzi o seks, ale wolałabym

o tym nie mówić. - Eleanore lubiła Liz, ale jeszcze

nie zamierzała opowiadać jej o nagłym pojawieniu

się ojca.

- Jak chcesz - odparła zrezygnowana przyjaciół­

ka. - Ale pamiętaj, w każdej chwili kozetka w moim

gabinecie jest do twojej dyspozycji. Czy masz jakieś

wiadomości o Kelly?

- Żadnych. Dzwoniłam do wszystkich znajomych.

W ogóle jej nie widzieli.

- Nie chcę być złym prorokiem... - zaczęła Liz.

- Sądzisz, że miała wypadek? Kontaktowałam się

z policją i ze szpitalami. Nic o niej nie słyszeli.

- Dzięki Bogu. Dokąd się przeprowadzasz?

- Na Pięćdziesiątą Ósmą. W pobliżu Sutton Place.

Liz gwizdnęła z wrażenia.

- Przynajmniej zobaczysz, jak sobie żyje lepsza

połowa świata. Jak się ten facet nazywa?

- Murad Ahiqar.

-Arab?

- Z Abaru. To małe państewko nad Zatoką Perską.

- Zbił fortunę na ropie?

- Chyba tak.

- Ta cała historia wcale mi się nie podoba - gdera­

ła Liz, wychodząc z pokoju

Jeszcze mniej by ci się podobała, pomyślała Eleano­

re, gdybyś wiedziała, jakie Murad Ahiąar zrobił na

mnie wrażenie.

Ale co się stanie, jeśli jej zauroczenie przerodzi się

w prawdziwe uczucie? Nagle zaczęła mieć wątpliwości,

czy dobrze robi, przyjmując tę pracę. Nawet optymizm

PoUyanny nie wystarczy, żeby do takiego scenariusza

dopisać szczęśliwe zakończenie!

Jestem dorosła, jakoś sobie poradzę, przekonywała

samą siebie. Z powrotem zabrała się za pakowanie.

Za kwadrans szósta była już wykończona. Zarów­

no fizycznie, jak i psychicznie. Zobaczyła w lustrze

swą zmęczoną twarz. Poprawiła trochę makijaż

i umalowała wargi. Na uczesanie się nie było już

czasu. Ubrała Lacey.

W opustoszałym pokoju dzwonek zabrzmiał głoś­

niej niż zwykle. Eleanore otworzyła drzwi i zobaczyła

Murada. Była przekonana, że przyśle po nią kierowcę,

tymczasem stał przed nią w białej, sztywnej koszuli

i bezbłędnie skrojonym smokingu.

- To musi być prawda - powiedział zamiast powi­

tania.

- Co?

- Że ubiór zdobi człowieka. - Roześmiał się weso­

ło. - Jesteś zaskoczona?

- Po prostu zdziwiona, że cię widzę. - Było jej

głupio, że tak się gapiła. - Dlaczego po mnie przy­

jechałeś?

- Żeby zabrać cię do domu.

- Nie sądziłam, że to aż taka uroczystość - zażar­

towała, mając na myśli wieczorowy strój gościa.

- Jestem umówiony na kolację.

Poczuła lekki zawód. Zaraz jednak pomyślała

sobie, że nie mając Murada w pobliżu, będzie mog­

ła spokojnie się rozpakować i rozejrzeć w nowym

otoczeniu.

- Chcę jeszcze omówić z tobą parę spraw. Usiądź,

proszę.

- Nie mogę. Lacey jest spokojna tylko wtedy, kiedy

noszę ją na rękach.

- To nie jest normalne. - Murad zmarszczył czoło.

- Skąd wiesz?

- Moi bracia mają trzynaścioro dzieci, które też

kiedyś były niemowlętami.

Eleanore wolała zmienić temat.

- O czym chciałeś rozmawiać? - zapytała.

- Sprawa najważniejsza to panna Kelvington.

Czy chodzi mu o seksbombę? Chyba ma na imię

Sonia, przypomniała sobie Eleanore.

- Panna Kelvington?

- Piastunka - wyjaśnił Murad. - Wynająłem ją do

dziecka. Pannę Kelvington polecił mi francuski am­

basador przy ONZ. Wysłał najmłodsze dziecko na

naukę do kraju, a następne jest dopiero w drodze. Tak

że panna Kelvington jest teraz wolna i przez jakiś czas

może zajmować się Lacey.

Eleanore wyobraziła sobie, jak monstrualnej pensji

zażąda taka niańka. Opiekunki do dzieci w ogóle nie są

tanie, a cóż dopiero zajmujące się potomstwem am­

basadorów!

- Żadna niańka nie jest mi potrzebna - oświad­

czyła sucho.

- Tobie nie, ale dziecku.

Uśmiech na twarzy Murada rozzłościł Eleanore.

- Czy nie sądzisz, że taką sprawę należało uzgodnić

wcześniej ze mną?

Odpowiedź była zwięzła:

- Nie.

- Jesteś despotą. Najwyższej klasy.

, - Och, nie. Poczekaj, aż poznasz mego ojca.

- A co do niani...

- Panna Kelvington ma doskonałe referencje.

- Dla mnie może być Matką Teresą - warknęła

Eleanore. - Sama świetnie potrafię zająć się dzieckiem.

- Nie uda ci się być jednocześnie w dwóch miej­

scach - stwierdził spokojnie Murad. - Twoja obec­

ność będzie konieczna przy gościach. Nie możesz co

chwila biegać na drugi koniec domu do płaczącego

dziecka.

- Fakt - niechętnie przyznała Eleanore. Trudno,

będzie musiała powiedzieć Muradowi, że nie stać jej na

niańkę. Odetchnęła głęboko. - Jeśli zatrudnię pannę

KeWington, zostanę bez grosza.

- Nikt cię o to nie prosi. Piastunka do dziecka to

moja sprawa.

- Nie chcę twojej łaski!

- To żadna łaska. Posłuchaj mnie spokojnie przez

chwilę. Pracując dla mnie nie możesz ponosić do­

datkowych wydatków. Nie obawiaj się. Zysk, który

da nasza współpraca, będzie nieporównywalnie więk­

szy niż pensja dla niani czy parę sukien dla ciebie. To są

zupełne drobnostki.

- Źle się ubieram?

- Nie. - Murad popatrzył z uznaniem na jej be­

żowy, wełniany kostium. - Sądzę jednak, że nie masz

wielu strojów wieczorowych, a będą ci potrzebne.

- Wszystko, co mówisz, brzmi sensownie - przy­

znała.

- Oczywiście - przytaknął pogodnie.

Uśmiech na twarzy gościa był irytujący. Jak taki

arogancki mężczyzna może w ogóle mi się podobać?

- zastanawiała się z niepokojem.

Wziął do ręki walizkę i torbę z pieluchami.

- To wszystko? - zapytał.

- Tak. Resztę rzeczy przywiezie mi jutro portier.

- No to chodźmy. - Otworzył drzwi na korytarz.

- Aha, jeszcze jedno. W domu powiedziałem, że Lacey

jest twoją siostrzenicą. Podtrzymuj, proszę, tę wer­

sję. Moja służba pochodzi z Abaru i ma bardzo

konserwatywne poglądy. Tylko Wilkerson jest wy­

pożyczony.

- Kto?

- Wilkerson. Mój kamerdyner.

- Masz kamerdynera? - Zdumienie Eleanore nie

miało granic.

- Jest mi potrzebny - nieco enigmatycznie stwier­

dził Murad, otwierając drzwi windy.

W co ja się pakuję? - pomyślała zaniepokojona.

W superluksusy. Na największą skalę, stwierdziła

pół godziny później, kiedy znalazła się w ogromnej sali

recepcyjnej. Podłogę z włoskiego marmuru pokrywał

gruby wschodni dywan w kremowe i niebieskie wzory,

a całe pomieszczenie oświetlał duży, kryształowy we­

necki żyrandol.

Otoczenie było onieśmielające. Eleanore lekko za­

drżała.

- Coś nie w porządku? - zapytał Murad.

- Nie. Masz fantastyczny dom.

- Ale tobie się nie podoba.

- Nie, nie o to chodzi. Po prostu nie przywykłam do

oglądania takich wnętrz. Dobrze, że Lacey jest jeszcze

za mała, żeby wyrządzić tu jakieś szkody.

- Co roku, na otwarcie sesji ONZ, ojciec przywoził

do Nowego Jorku całą rodzinę. Po bitwie pod Water-

loo moja matka pochowała w domu wszystko, co

mogło ulec zniszczeniu.

- O czym ty mówisz? - spytała Eleanore. Zafas­

cynował ją uśmiech na twarzy Murada.

- Mój brat Karim jest zwariowany na punkcie

historii i pewnego dnia postanowiliśmy odtworzyć

bitwę pod Waterloo. Jako że byłem najmłodszy,

musiałem reprezentować Anglików.

- Więc wygrałeś - stwierdziła Eleanore.

- Nie znasz mego brata. Nie dbał nigdy o prawdę

historyczną. Zdecydowałem się więc przechylić szalę

zwycięstwa na swoją stronę. Kiedy Karim w gabinecie

musztrował własne wojska, zająłem pozycję strategicz­

ną u szczytu schodów, obok starożytnego działka,

które zdobiło podest drugiego piętra. Załadowałem

w nie wszystkie ognie sztuczne, które zostały po

obchodach Święta Niepodległości. Kiedy Selim po­

prowadził kawalerię po schodach, wystrzeliłem nad

głowami jego żołnierzy. Widok był fantastyczny. Pło­

nęły ściany. Matka dostała histerii. Ojciec szalał.

- A ja myślałam, że moi uczniowie są najgorsi

- powiedziała ze śmiechem Eleanore. - Co było da­

lej?

- Ogień gasiło pięć jednostek strażackich. Potem

ojciec srogo nas ukarał. Pozbawił wszelkich rozrywek

do końca lata. O, jesteś, Ali. - Murad odwrócił się

w stronę starszego człowieka, który nagle pojawił się

obok. - To jest panna Fulton za swą siostrzenicą

Lacey. Eleanore, masz przed sobą mojego sekretarza.

To Ali. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, ze wszyst­

kim zwracaj się do niego.

- Dobry wieczór, panno Fulton. - Ali skłonił się

przed Eleanore. - To wielka przyjemność mieć znów

dziecko pod tym dachem. Przynajmniej na jakiś czas

-powiedział sekretarz, rzucając w stronę Murada

pełne wyrzutu spojrzenie.

Murad nie zareagował. Popatrzył na zegarek.

- Nie wiedziałem, że jest tak późno. Ali, zadzwoń

do Soni Levingham i powiedz, że już jadę.

A wiec je kolację w towarzystwie seksownej blon­

dynki, z rozczarowaniem pomyślała Eleanore.

- Ale najpierw zaprowadź pannę Fulton do pokoju

dziecinnego i przedstaw pannę Kelvington - dodał

Murad.

Na twarzy sekretarza pojawił się wyraz niezadowo­

lenia.

- O co chodzi? - zapytał pan domu.
- Ta kobieta obraziła Gastona.
- Skrytykowała jedzenie?
- Zrobiła inspekcję w kuchni. Sprawdzała, czy jest

na tyle czysta, by można przyrządzać w niej posiłki dla

niemowlęcia.

Murad otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale się

rozmyślił. Po chwili jednak zapytał:

- No i była czysta?
- Oczywiście! - Teraz Ali poczuł się głęboko ura­

żony. - Gaston oświadczył, że rzuca pracę, ale udało

mi się go ułagodzić.

- W jaki sposób?
- Powiedziałem, że panna Kelvington długo tu nie

zostanie. I... i obiecałem mu sowitą premię.

- Przepraszam za te kłopoty - wtrąciła się Ele­

anore.

Murad musnął dłonią jej policzek. Znów poczuła

iskrę przebiegającą przez całe ciało.

- Nie ty zatrudniłaś pannę Kelvington. A Gaston

jakoś ten afront przeżyje.

Po wyjściu Murada sekretarz zaprowadził Eleanore

do pokoju dziecinnego. Wygląd panny Kelvington

bardzo ją zaskoczył. Nie spodziewała się ujrzeć młodej,

efektownej, jasnowłosej kobiety o ponętnych kształ-

tach. Murad preferuje blondynki, pomyślała z cieniem

zazdrości. Nawet wśród ludzi, których zatrudnia.

- Dziękuję, Ali. To wszystko. - Po dokonanej pre­

zentami panna Kelvington odprawiła sekretarza.

Ali popatrzył na Eleanore takim wzrokiem, jakby

się zastanawiał, czy może ją spokojnie zostawić na

łasce wyniosłej blondynki, i opuścił pokój.

Panna Kelvington była nie tylko ładna, lecz także

spostrzegawcza. Dojrzała błyski niepokoju w oczach

przybyłej.

- O co chodzi, proszę pani? - spytała.

- O nic - skłamała Eleanore. - Bardzo się cieszę,

że zgodziła się pani przyjąć opiekę nad dzieckiem.

Panna Kelvington kiwnęła lekko głowę. Spojrzała

na niemowlę, które spało w ramionach Eleanore.

- A to pewnie jest Lacey - stwierdziła krótko.

- Przejdźmy do konkretów. Mam wolne dwa pełne

dni w tygodniu i dwa popołudnia, a także dwa wie­

czory. Dziś jestem specjalnie, żeby panią poznać, bo

w środy zazwyczaj nie pracuję.

Eleanore uprzytomniła sobie nagle, jaki to dzień.

W środy prowadziła wieczorami zajęcia w ramach

programu walki z analfabetyzmem. Zupełnie o tym

zapomniała. Spojrzała na zegarek. Przed wyjściem

zdąży jeszcze nakarmić niemowlę.

- W środy wieczorem bywam zajęta - wyjaśniła.

- Ale to, oczywiście, żaden problem. Niech je pani

zachowa jako wolne dni. - Postanowiła przełożyć

lekcje na inny dzień. - Proszę mnie zawiadomić, kiedy

Lacey się obudzi, to ją nakarmię.

- Jak pani sobie życzy, panno Fulton - odrzekła

panna KeWington.

Eleanore kończyła rozpakowywać walizkę, kiedy

w pokoju zadzwonił telefon. Nie podniosła słuchawki.

Nikt oprócz Murada nie znał jeszcze miejsca jej

pobytu, a on sam był teraz zajęty swoją piękną Sonią.

Kilka minut później usłyszała ciche pukanie.

W drzwiach stanął Ali.

Uśmiech Eleanore nie został odwzajemniony.

- Nie odebrała pani telefonu - powiedział sekre­

tarz z przyganą w głosie.

- Przecież nikt nie mógł jeszcze do mnie tu dzwo­

nić. Byłam przekonana, że to pomyłka.

- U nas nie ma pomyłek. Wszystkie telefony są

przyjmowane w centralce i łączone z odpowiednimi

pokojami.

- Och, powinnam była o tym wiedzieć. Przykro mi,

Ali, że się fatygowałeś.

- Selim al-Rashid czeka na linii.

- Nie łącz go ze mną. - Była zła, że Mur ad tak

szybko dał znać ojcu o jej przybyciu.

- Mam nie łączyć? - zapytał zdumiony sekretarz.

- Przecież to nasz minister do spraw paliw płynnych.

Nikt nie ośmieliłby się...

Nikt, to znaczy żadna kobieta, pomyślała Eleanore.

Zamiast tego powiedziała głośno:

- Bardzo mi przykro, ale nie zasługuję na taki

zaszczyt. - Obdarzyła Alego nieszczerym uśmiechem.

- Co mam powiedzieć ministrowi?
- Jeśli nie możesz powiedzieć mu prawdy, to podaj

jakąś grzeczną wymówkę.

- A może pani mu to powie?
Eleanore zachciało się nagle śmiać. Ali chyba nie

wiedział o jej pokrewieństwie z Selimem. Świadomość,

że Murad nie wtajemnicza swych pracowników w pry­

watne sprawy, poprawiła jej samopoczucie.

- Nigdy nie rozmawiam z obcymi mężczyznami

- oświadczyła z powagą. - A ponadto nie mam teraz

czasu. Bardzo się spieszę.

- Pani wychodzi? - z niedowierzaniem zapytał Ali.

- Jego Ekscelencja nic mi o tym nie wspominał.

- Zapewne dlatego, że Jego Ekscelencja nic o tym

nie wiedział - odparła, z trudem ukrywając irytację.

- I z pewnością go to nie obchodzi. Ali, jestem gościem

w tym domu, a nie więźniem.

- Jako gościowi musimy pani zapewnić pełne bez­

pieczeństwo. Niestety, Wilkerson zabrał służbowy

samochód, jaguar jest na przeglądzie, a Jego Ekscelen­

cja pojechał, jak zwykle, rolls-royce'em.

- Wobec tego wezwij mi taksówkę. - Postanowiła

trochę poszaleć. Jeśli nie będzie wydawała pieniędzy na

dom, oszczędności starczą na długo.

- Taksówkę? - powtórzył Ali z przerażeniem w gło­

sie.

- Tak.

- Czy nie byłaby pani tak dobra odroczyć...

- Urwał, bo zobaczył, że Eleanore przecząco kręci

głową.

- Nie obawiaj się, nic mi się nie stanie. Współczes­

ne kobiety potrafią troszczyć się o siebie.

- Późnym wieczorem w Nowym Jorku? - Ali wy­

dawał się zaszokowany. Eleanore milczała, więc ska­

pitulował. - Ale Jego Ekscelencji to się nie spodoba.

- No to mu nic nie mów.
- Mam powiedzieć nieprawdę? - zapytał zgor­

szony.

- Jest różnica miedzy kłamstwem a przemilcze­

niem. Czy coś jeszcze mogę dla ciebie zrobić? - zapy­

tała Eleanore.

- Jak do tej pory, nic pani dla mnie nie zrobiła

- odparł smutnym głosem sekretarz. - Nie chciała

pani rozmawiać z ministrem, teraz chce pani jechać...

taksówką. - Z obrzydzeniem wymówił ostatnie słowo.

Biedny Ali, pomyślała Eleanore, chwilę później

schodząc po schodach. Było jej przykro, że przy­

sporzyła mu zmartwień. Ale nie na tyle przykro, aby

dać się wmanewrować w robienie czegoś, na co nie

miała najmniejszej ochoty.

ROZDZIAŁ

4

Autobus zaczął się zbliżać do Sutton Place. Eleano-

re wstała i przeszła do przodu. Z niezadowoleniem

stwierdziła, że podejrzanie wyglądający młody czło­

wiek, który przez całą drogę nie spuszczał z niej oka,

też podniósł się z miejsca i skierował w stronę tylnego

wyjścia. Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy nie

poprosić o interwencję kierowcy. Ale co mogła mu

powiedzieć? Że ten człowiek jej się przyglądał? Jak

świat światem, mężczyźni zawsze gapili się na kobiety.

I nie musiało to nic oznaczać. W tej chwili jednak czuła

się dziwnie i nie wiadomo dlaczego przenikliwy wzrok

mężczyzny bardzo ją niepokoił.

Próbowała przekonać samą siebie, że nie ma żad­

nych podstaw do obaw. Młody mężczyzna był pewnie

początkującym podrywaczem i jeszcze nie zdążył nau­

czyć się maskować tego faktu.

Autobus zatrzymał się na przystanku. Eleanore

spojrzała na kierowcę. Jego znudzona mina nie za­

chęcała do rozmowy. Młoda kobieta była prawie

pewna, że nie zechce jej pomóc. Na twarzy miał

wypisane, że jest człowiekiem, który nie miesza się do

nie swoich spraw.

- Wysiada pani wreszcie czy nie? - zapytał nie­

przyjaznym głosem. - Nie mam czasu na czekanie.

Muszę jechać zgodnie z rozkładem.

Eleanore zdecydowała się wysiąść. Od blisko dwóch

lat jeździła autobusami na swoje wieczorne zajęcia i ni­

gdy nic jej się nie stało. A przecież mieszkała w znacznie

bardziej niebezpiecznej dzielnicy niż ta, w której znaj­

dowała się elegancka siedziba Murada. Ponadto po­

trafiła się bronić. Skończyła kurs dżudo. I to z pierwszą

lokatą. Ta myśl poprawiła jej samopoczucie i rozwiała

obawy o spokojne dotarcie do domu. Rzuciła ukradko­

we spojrzenie w stronę młodego człowieka. Zobaczyła,

że poszedł w przeciwnym kierunku. Stanął przed jaki­

miś drzwiami. Pewnie sprawdza nazwisko na skrzynce

na listy, pomyślała. Odetchnęła z ulgą.

Szła szybko. Kiedy była już blisko domu Murada,

usłyszała nagle tuż za plecami odgłosy szybkich kro­

ków. Odwróciła się i w tym momencie mężczyzna rzucił

się na nią. Usiłowała sobie przypomnieć, co należy robić

w takiej sytuacji, ale widok pełnej nienawiści, niemal

zwierzęcej twarzy napastnika zupełnie ją oszołomił.

Jedną ręką zaczął wyszarpywać torebkę, a drugą

uderzył Eleanore w twarz. Poczuła coś ciepłego i słone­

go. Krew z rozbitego nosa. Nadal jednak kurczowo

trzymała torebkę. Ogarnęła ją nagła złość. Ten męż­

czyzna chce odebrać coś, co do niej należy! Zmobilizo­

wała się i z całej siły kopnęła napastnika w nogę.

Zawył z bólu i z wściekłością zamierzył się na nią po

raz drugi. Uchyliła się i uniknęła ciosu. Nadal ściskała

torebkę.

W słabym świetle ulicznej latarni zobaczyła nagle,

że ktoś rzuca się z boku na atakującego ją mężczyznę,

odrywa go od niej i kilkoma silnymi, celnie wymierzo­

nymi ciosami powala na ziemię.

Odwróciła się instynktownie, żeby uciec, lecz po­

wstrzymał ją rozwścieczony głos człowieka, który tak

nieoczekiwanie przyszedł jej na ratunek.

- Do diabła, co ty tutaj robisz?! - wykrzyknął

Murad. - Czemu po nocy włóczysz się po ulicach?

- Wcale się nie włóczę. - Eleanore odruchowo

przyjęła postawę obronną. - Miałam konkretny cel.

- Chyba szpital! - warknął. - Stój spokojnie. - Zbli­

żył się do Eleanore i w świetle latarni zaczął oglądać

twarz. - Krwawisz jak zarzynana świnia.

To stwierdzenie Murada ją rozbawiło. Zaczęła

chichotać.

- Cóż to za poetycki język! Przepięknie się wyra­

żasz. Jestem przekonana, że kobiety za tobą szaleją.

Nie reagując na słowa Eleanore, Murad wyjął

z kieszeni śnieżnobiałą chusteczkę i przyłożył do jej

twarzy, usiłując zatamować płynącą z nosa krew.

- Ekscelencjo, czy nic się panu nie stało? - zanie­

pokojonym głosem zapytał stojący obok człowiek.

- Nie, Hamidzie. Lepiej obejrzyj tego łajdaka.

- Nie powinien pan go uderzyć. Jego Ekscelencja

mógł przecież uszkodzić sobie rękę. - Hamid pochylił

się, wziął leżącego za kark i jednym ruchem postawił

na nogi.

- On mnie pobił - poskarżył się napastnik, wska­

zując na Murada. - Połamał mi żebra.

- Zamknij się, łajdaku. - Hamid tak silnie potrząs­

nął mężczyzną, że ten aż zawył z bólu. - Nic mu się

nie stało - stwierdził. W jego głosie przebijała nuta

zawodu.

- Dzięki Bogu - mruknęła Eleanore. - Bo pozbyć

się ciała jest niezwykle trudno.

- Nie wtedy, kiedy ma się immunitet dyplomatycz­

ny - odparł Hamid. Przyglądał się uważnie złapane­

mu napastnikowi.

- Powstrzymaj go! - wykrzyknął młody mężczyz­

na. - Jestem obywatelem amerykańskim. Znam swoje

prawa. Zostawcie mnie w spokoju.

- Ekscelencjo, czy mam załatwić tego drania? - za­

pytał Hamid.

- To niezła myśl, ale sądzę, że jeszcze tym razem

oddamy go w ręce policji. Złóż formalną skargę, ale

nie wymieniaj nazwiska mojego nierozgarniętego

gościa.

- Ekscelencjo, to nie jej wina. - Hamid rzucił Elea­

nore pełne współczucia spojrzenie. - To przecież tylko

kobieta.

- Tak, to nie jest moja wina. - Eleanore zaczęła

znów chichotać. Być może społeczeństwo, w którym

dominują mężczyźni, ma mimo wszystko także swoje

plusy.

- Panna Fulton jest w szoku - oświadczył Murad.

- Zabieram ją do domu. A co do ciebie, niecny po­

miocie Lucyfera - popatrzył zimnym wzrokiem na

obezwładnionego napastnika - jeśli jeszcze raz zo­

baczę cię gdzieś w pobliżu...

- Już więcej mnie pan nie zobaczy. Nic do pana nie

mam. Chciałem tylko zwinąć torebkę tej kobiecie.

-Jeszcze coś pojękiwał, kiedy Hamid prowadził go

w stronę rolls-royce'a.

- Chodźmy. - Murad położył rękę na ramieniu

Eleanore i, podtrzymując ją, poprowadził po schodach

do frontowych drzwi.

- Miałam prawdziwe szczęście, że akurat w tej

chwili wracałeś do domu. Co za cudowny zbieg oko­

liczności.

To nie był żaden przypadek, pomyślał ponuro Mu-

rad. W antrakcie piekielnie nudnej sztuki, którą Sonia

chciała koniecznie obejrzeć, zadzwonił do Alego, żeby

sprawdzić, jak Eleanore czuje się w nowym otoczeniu.

A kiedy usłyszał od sekretarza, że gość o tak późnej

porze wyszedł z domu i, co gorsza, zamierza korzystać

ze środków komunikacji publicznej, ogarnął go nagły

niepokój.

Zadzwonił pod otrzymany od Alego numer telefo­

nu młodzieżowego klubu, gdzie Eleanore prowadziła

wieczorne zajęcia. Tam poinformowano go, że dopiero

co wyszła i zamierzała wracać do domu autobusem.

Murad nawet się nie silił, żeby podać Soni jakieś

wyjaśnienie. Bez słowa wsadził ją do taksówki, a sam,

jeżdżąc po ulicach rolls-royce'em, usiłował gdzieś po

drodze przechwycić Eleanore.

To, że udało mu się wyrwać ją z rąk napastnika, nie

było żadnym szczęśliwym trafem. Nie zamierzał jed­

nak wcale jej o tym informować. Mogłaby wyciągnąć

fałszywe wnioski. Nie potrafił jednak zrozumieć, dla­

czego tak bardzo niepokoił się o tę kobietę i pragnął za

wszelką cenę ją chronić.

- Wasza Wysokość! - Ali szeroko otworzył drzwi.

- Co się stało?

- Panna Fulton odkryła właśnie niebezpieczeństwa

nocnych spacerów po ulicach Nowego Jorku. Za­

dzwoń po doktora Whrena i powiedz, żeby od razu

przyjechał.

- Nie - zaprotestowała Eleanore. Dostrzegła peł­

ne zaskoczenia spojrzenie Alego. Chyba po raz pierw-

szy w życiu usłyszał, że ktoś przeciwstawia się rozka­

zom Jego Wysokości. - Nic mi nie jest. Naprawdę.

Muszę się tylko umyć.

- Idź. Potem zdecyduję, czy wzywać lekarza.

- Potem ja sama podejmę decyzję - wymamrotała

pod nosem Eleanore. Uznała jednak, że nie był to

najlepszy moment na protesty i wykłócanie się z Mura-

dem o własne prawa.

- Łazienka jest tam. - Wskazał drzwi pod schoda­

mi. - Później przyjdź do mnie. Będę w gabinecie.

- Dobrze - odparła Eleanore, mimo że na rozmo­

wę z Muradem nie miała najmniejszej ochoty. Pragnę­

ła jak najszybciej znaleźć się u siebie. Wiedziała jed­

nak, że wcześniej czy później będzie musiała wysłu­

chać kazania na temat swojej lekkomyślności.

Umyła twarz. Tak jak przypuszczała, oprócz stłu­

czenia na policzku, gdzie napastnik uderzył ją pierś­

cieniem, który miał na palcu, żadnych zewnętrznych

obrażeń nie było. Wyszła z łazienki.

W holu czekał na nią Ali.

- Panno Fulton, jak pani się czuje? - zapytał z nie­

pokojem w głosie.

- Dobrze. Nic mi nie jest. Powinnam cię posłuchać

i poczekać na wasz samochód - powiedziała, pragnąc

udobruchać sekretarza. Widziała, jak bardzo jest po­

ruszony. - Gdzie jest gabinet Jego Ekscelencji?

- Już panią prowadzę. Tędy.

Przeszli przez hol. Ali otworzył jakieś drzwi. Zatrzy­

mał się tuż za progiem, odsunął i przepuścił Eleanore.

- Ekscelencjo, panna Fulton - zaanonsował i szyb­

ko wycofał się z pokoju.

Murad siedział na rogu ogromnego mahoniowego

biurka. Rozmawiał przez telefon, a właściwie słuchał.

Gestem wskazał Eleanore stojący obok głęboki, obity

skórą fotel.

Usiadła. Jej oczy odruchowo śledziły ruchy nogi

Murada, którą lekko machał. Światło padające sko­

sem ze stojącej na biurku lampy odbijało się na

wypolerowanej skórze eleganckiego buta. Spojrzenie

Eleanore przesuwało się powoli w górę. Po zgrabnej

łydce, kolanie, aż po umięśnione udo.

Lekki rumieniec wystąpił na jej policzki, kiedy

zaczęła wyobrażać sobie to męskie ciało pozbawione

ubrania. Nogi ma pewnie tak śniade jak ramiona,

pomyślała, patrząc jak Murad wybija palcami jakiś

rytm na blacie biurka. Wargi Eleanore nieco się

rozchyliły, jej oddech stał się szybki i nierówny. Niemal

fizycznie wyczuwała gładkość skóry siedzącego obok

mężczyzny i napięte pod nią mięśnie. Zakręciło się jej

w głowie.

- Soniu, nie mogłem inaczej - powiedział Murad

do słuchawki.

Eleanore oprzytomniała. Poruszyła się niespokoj­

nie w fotelu.

Rzucił jej krótkie spojrzenie, kończąc rozmowę.

- Oczywiście, że możesz kupić ten naszyjnik. Taka

śliczna szyja jak twoja zasługuje na piękną ozdobę.

Rano zadzwonię do Cartiera i wszystko z nimi uzgod­

nię. Tak, Soniu. Dobrze. Dobranoc. - Murad odłożył

słuchawkę i odwrócił się w stronę Eleanore.

- Nie ruszaj się przez chwilę - powiedział. Ujął

w dłoń jej twarz. Nachylił do światła i zaczął uwa­

żnie oglądać. Kiedy lekko wodził palcem po stłu­

czonym policzku, z ust wyrwało mu się ciche prze­

kleństwo.

- To drobiazg.

Korzenny zapach wody kolońskiej Murada i ciepło

bijące od jego ciała mąciło zmysły Eleanore. Utrudnia­

ło koncentrację. Odchyliła się w tył. Nie może przecież

dać po sobie poznać, jakie wrażenie wywołuje lekki

dotyk jego ręki.

- Nic mi nie jest. Naprawdę - przekonywała Mu­

rada.

- Spójrz tylko na siebie. Przecież cała drżysz. Wypij

to, proszę. - Podał Eleanore kryształową szklankę

wypełnioną czymś, co przypominało mleko.

Zadowolona, że jej niepokój Murad uznał za reak­

cję po wypadku, wzięła do ręki szklankę. Była gorąca.

- Najpierw się napij, a potem porozmawiamy.

Eleanore nie znosiła gorącego mleka, ale postano­

wiła nie protestować. Marzyła o tym, by kazanie,

którego zaraz miała wysłuchać, jak najszybciej się

skończyło i aby mogła znaleźć się wreszcie we własnym

pokoju i położyć do łóżka. Po dniu obfitującym

w emocjonujące zdarzenia była skrajnie wyczerpana.

Zarówno fizycznie, jak i psychicznie.

Wypiła łyk mleka i podejrzliwym okiem spojrzała

na trzymaną w ręku szklankę.

- Ma dziwny smak - stwierdziła. - Dolałeś brandy?

- Nie - odparł Murad. To jest dom muzułmański.

Jeśli chcesz sobie popijać, musisz to robić gdzie indziej.

- Wcale nie chcę pić. Ja tylko... Nieważne. - Elea­

nore nabrała powietrza i jednym haustem wypiła całą

zawartość szklanki. To było chyba kozie mleko.

A może wielbłądzie? A czy w ogóle doi się wielbłądy?

Odpowiedź na te pytania nie miała, oczywiście, żad­

nego znaczenia.

Murad wyjął szklankę z jej ręki i odstawił na biurko.

Spojrzał uważnie na Eleanore. Na widok nieprzejed-

nanego wyrazu jego twarzy zrobiło się jej nagle zimno.

Szybko jednak uzmysłowiła sobie, że wcale nie musi

liczyć się z tym człowiekiem. Podniosła głowę i odważ­

nie spojrzała mu w oczy.

- Czekam - powiedział.

- Na co? - Usiłowała zyskać na czasie.

- Na wyjaśnienie, dlaczego na ciebie napadnięto.

- Słyszałeś przecież, co mówił ten bandzior. - Ele-

anore wzruszyła ramionami. - Znalazłam się po pros­

tu w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. To

się często zdarza w Nowym Jorku.

- Ale nie ludziom, za których ja odpowiadam - war­

knął Murad. - Zostawiłem cię bezpieczną w domu,

a kiedy wróciłem, okazało się, że byłaś obiektem napadu.

- Nie jestem żadnym obiektem. Robię to, co chcę.

- Ale mało inteligentnie. Czy pomyślałaś kiedyś

o tym, co mogłoby się stać, gdybyś jeździła nocnymi

autobusami?

- Jeżeli bym się nad tym zastanawiała, zostałabym

pustelnicą. Brałam zresztą lekcje dżudo.

- Więc dlaczego się nie broniłaś?

- Wszystko stało się tak szybko... - Eleanore się

skrzywiła. - Na kursie wiedziałam zawczasu, że ktoś

na mnie napadnie. Nie byłam zaskakiwana. I...

- A ponadto cały czas byłaś przekonana, że nic ci

się nie stanie.

- Tak. Chyba tak - przyznała.

- Co to było za zajęcie, którego nie mogłaś od­

roczyć do powrotu naszego kierowcy?

Eleanore otworzyła usta, aby powiedzieć Murado-

wi, że to nie jego sprawa, ale zamiast tego szeroko

ziewnęła. Po krótkim namyśle postanowiła zachowy­

wać się bardziej ugodowo.

- Dziś jest środa... - zaczęła powoli.

- To twój feralny dzień?

Zachowanie Murada było w najwyższym stopniu

irytujące.

- Udzielam bezpłatnych lekcji. Regularnie w śro­

dy.

- Po tym, co stało się dzisiaj, już więcej nie będziesz

- oświadczył Murad.

- Oczywiście, że będę - zaprotestowała z miejsca.

Eleanore wiedziała, że w tej sprzeczce o drobiazgi

chodzi o coś więcej. O znacznie więcej. Murad był

despotą. Obawiała się, że jeśli raz ustąpi i pozwoli mu

za siebie decydować, to on natychmiast zacznie kon­

trolować wszystkie jej posunięcia. Wewnętrzne prze­

konanie Murada, że ma na względzie wyłącznie jej

dobro, było bez znaczenia. Zbyt długo walczyła o sa­

modzielność, żeby teraz ulec. Nawet tymczasowo.

- Nie mogę się poddawać. Krycie się po kątach

i zaprzestanie wychodzenia z domu wieczorami jest

w pewnym sensie przyzwoleniem złodziejowi na dyk­

towanie, jak człowiek ma żyć.

- W tym, co mówisz, jest jakaś przewrotna logika

- przyznał Murad. - Proponuję więc kompromis.

Będziesz kontynuowała swoje wieczorne zajęcia, ale

zamiast korzystać z publicznych środków lokomocji

posłużysz się naszym samochodem. Zawsze któryś

z domowników zawiezie cię na miejsce i odbierze po

lekcjach.

Eleanore potarła czoło. Próbowała jasno myśleć,

ale przychodziło jej to z coraz większą trudnością.

Głowa ciążyła jej coraz bardziej. W pierwszej chwili

chciała odrzucić pomysł Murada. Im głębiej jednak

rozważała jego propozycję, tym jaśniej uprzytamniała

sobie, że w gruncie rzeczy ofiarowuje jej' także niezależ­

ność. Innego rodzaju. Uwolnienie się przed stałą

obawą, że znów zostanie napadnięta. Wspaniałe jest

mieć świadomość, że się jest naprawdę bezpieczną.

Murad zresztą od razu się wycofał i już nie żąda, żeby

zaprzestała wieczornych zajęć.

Ponownie odpowiedź Eleanore uniemożliwiło potę­

żne ziewnięcie.

- Przepraszam. Nie przypuszczałam, że jestem

aż tak zmęczona. - Zamykały się jej oczy. - Przyj­

muję twą propozycję. Prawdę mówiąc, jestem ci za nią

wdzięczna. Czy masz do mnie coś jeszcze?

- T a k .

- Tak? - zdziwiła się.

- Dowiedziałem się, że dzwonił Selim i że nie zgo­

dziłaś się z nim rozmawiać.

Eleanore milczała.

- A więc?

- Nie ma żadnego „a więc". Stwierdziłeś po prostu

fakt. Czego jeszcze chcesz? Komentarza od redakcji?

- spytała zaczepnie.

- Oczekuję wyjaśnień.

- Gdybym uznała, że są potrzebne, z pewnością

bym ci ich udzieliła. Powstrzymują mnie przed tym

dwie rzeczy. Po pierwsze, nie lubię być szpiegowana.

Po drugie, informując o swoich zamiarach, narażam

się na twoją ogromną ingerencję w moje prywatne

życie.

- Ogromną ingerencję? - powtórzył. - Chyba prze­

sadzasz.

- Nie przesadzam. Tak oceniam twoje postępowa­

nie. To są Stany Zjednoczone. U nas każdy obywatel

ma swoje ściśle określone prawa.

- Nie w tym domu - oschle odparł Murad. - To

teren konsulatu Abaru. Jurysdykcja amerykańska tu­

taj nie obowiązuje.

- Szkoda - mruknęła Eleanore. - Czuła się dziw­

nie, zaczynała się niemal jąkać. - Jesteś pewny, że

w tym mleku nie było alkoholu?

- Przysięgam - z poważną miną odparł Murad.

Widziała go jak przez mgłę.

- To dlaczego nie mogę się skoncentrować? - za­

pytała półprzytomnym głosem.

- Widocznie środek uspokajający zaczyna działać.

- Co? - Eleanore poczuła nagły przypływ złości.

- Jak śmiałeś dać mi coś takiego!

- W przeciwnym razie męczyłabyś się całą noc,

rozpamiętując wieczorne wydarzenie.

- Jesteś najgorszy ze wszystkich zarozumiałych,

aroganckich mężczyzn!

- Zapomniałaś dodać: apodyktycznych - dorzucił

spokojnie Murad.

Eleanore zamilkła na chwilę. I pomyśleć, że jeszcze

tak niedawno wprost marzyła o tym, żeby mieć ko­

goś, z kim mogłaby dzielić swoje kłopoty i zmartwie­

nia! W praktyce okazało się to jednak kiepskim roz­

wiązaniem.

Mimo to w opiekuńczej postawie Murada było

coś pocieszającego. Po raz pierwszy znalazł się ktoś,

kto zdawał sobie sprawę z tego, że w rozwiązywaniu

trudnych problemów Eleanore może potrzebować

wsparcia.

- Zasnęłaś? - zapytał.

- Nie.

- Wobec tego powiedz, dlaczego nie chciałaś roz­

mawiać z ojcem. Przecież obiecałaś.

- Zgodziłam się z nim zobaczyć, a nie rozmawiać

przez telefon. A to jest różnica. - Eleanore mówiła

coraz wolniej, cedziła sylaby.

- Kręcisz, do diabła. Używasz wybiegów. - Mu-

rad wyglądał na zdenerwowanego. Przeciągnął pal­

cami po włosach.

- Dokładność jest podstawą każdego języka

- stwierdziła filozoficznie.

- Daj spokój, Eleanore!

- A więc dobrze. Powiem ci prawdę. Nie chciałam

rozmawiać z ojcem. Usłyszałeś. Jesteś zadowolony?

- Przecież się zgodziłaś.

- Tak. I porozmawiam. Ale ja sama wybiorę

miejsce i ustalę porę. Taką, jaka mnie będzie odpo­

wiadać. Ponadto byłam zła, że powiedziałeś mu, iż

jestem u ciebie.

- Dlaczego?

- Bo... Bo... - Eleanore nie była w stanie już dłu­

żej koncentrować się na rozmowie. Środek uspokaja­

jący mącił jej umysł. - Chcę iść spać - oświadczyła

w końcu.

Murad westchnął.

- To chyba niegłupi pomysł. Potem porozmawia­

my o... -przerwał, bo nagle na biurku odezwał się

telefon. Podniósł słuchawkę i coś powiedział w obcym

języku. Pewnie po arabsku, pomyślała Eleanore.

Oparła się wygodnie w fotelu. Spokojny, melodyjny

głos Murada działał usypiająco. Zamknęła oczy.

Ocknęła się nagle. Było ciemno. Głowę miała

przyciśniętą do jakiejś czarnej tkaniny. Usłyszała

dziwne stukanie. Po chwili zorientowała się, że to było

miarowe bicie serca. Dotykała twarzą smokingu. Mu­

rad niósł ją na rękach.

- Dokąd idziemy? - zapytała półprzytomnie.

W jego objęciach czuła się wspaniale. Bezpiecznie jak

nigdy.

- Do łóżka.
- Sonia nie byłaby zachwycona - skomentowała.

Tuż nad sobą zobaczyła twarz Murada. Oblała się

rumieńcem.

- Sonia to co innego - odparł ostro.
- Wiem. Jej daje się naszyjnik, a na mnie krzyczy

- powiedziała rozżalonym głosem.

- A ja myślałem, że rozmawiamy poważnie. - Mu-

rad się roześmiał.

- Z tobą nie można prowadzić sensownych roz­

mów - użalała się Eleanore. - Tobie trzeba się bez

przerwy przeciwstawiać.

Gdy Murad obrócił się, by wejść do sypialni, zła­

pała klapę smokinga.

- Biedactwo - powiedział rozbawionym głosem.

- A więc też chcesz dostać diamenty? Są najlepszym

przyjacielem dziewczyny. Czy nie tak mówią Amery­

kanie?

- Współczesna wersja tego powiedzenia jest nieco

inna. Nie diamenty, lecz wykształcenie jest jej najlep­

szym przyjacielem - sprostowała Eleanore.

Murad złożył ją na łóżku i przykrył pledem.
- Śpij-

Najwyraźniej po środku uspokajającym wyzbyła

się zwykłych zahamowań, bo nagle usłyszała własne
słowa:

- Nie dasz mi buzi na dobranoc?
- A więc tak ma wyglądać kuracja? - Murad

oparł ręce po obu stronach głowy Eleanore. Pochylił

się i ustami musnął jej wargi. Znów poczuła prąd

przebiegający wzdłuż ciała. Pragnęła teraz czegoś

znacznie więcej niż tylko lekkiego pocałunku.

- Muradzie, ja... ty... - półprzytomnie szeptała

błagalnym głosem. Zamknął jej usta następnym poca­
łunkiem. Było to niesamowite wrażenie. Usiłowała
wydobyć spod pledu ręce, żeby objąć Murada. Nagle
poczuła, że głęboko się zapada. Zasnęła.

Pierwszą rzeczą, jaka do niej dotarła, był lekki

dotyk palca na policzku. Odchyliła głowę, lecz błą­

dząca dłoń także się przesunęła. Teraz palec kreślił

koliste linie wokół jej ucha. Było jej bardzo dobrze.

Bezwiednie przytrzymała rękę dotykającą twarzy. Po­

czuła świeży zapach mydła sosnowego. Zaczęła przy­

tomnieć.

Uchyliła powieki. Tuż przed sobą zobaczyła twarz

Murada. Przypomniała się jej własna prośba o pocału­

nek na dobranoc. Zażenowana zamknęła oczy.

- Nie zasypiaj - powiedział.

Głos Murada brzmiał normalnie. Po tym, co się

stało, Eleanore nie wyczuła w nim ani rozbawienia, ani

niesmaku. A właściwie co takiego się stało? Nic.

Poprosiła mężczyznę, żeby ją pocałował. I tyle. W dzi­

siejszych czasach był to nie liczący się drobiazg.

Eleanore zebrała się na odwagę. Otworzyła jedno

oko. Gdyby nie chodziło o Murada, mogłaby nawet

zażartować sobie na ten temat. Ale ten człowiek był

inny. Przy nim trzeba było uważać.

- Obudź się wreszcie. Otwórz drugie oko.

Jego pogodny głos podziałał uspokajająco.
- O co chodzi? - zapytała.

- Zaraz idę do biura. Zanim wyjdę, chcę powie­

dzieć ci o dzisiejszym wieczorze.

- O wieczorze? - powtórzyła Eleanore. Usiadła na

łóżku. Popatrzyła z niesmakiem na wygniecioną górę

sukienki.

- Zaprosiłem do domu pracowników firmy. Na

przyjęcie koktajlowe.

- Co? Dzisiaj? - zapytała z przerażeniem w głosie.

- I dopiero teraz mi o tym mówisz? Ile osób?

- Dwadzieścia jeden. Większość z nich przyprowa­

dzi z sobą żony, mężów lub jeszcze kogoś innego.

- Mam nadzieję, że ktoś z nich przyprowadzi

inspektora policji wtedy, kiedy ja ciebie zamorduję!

- Zrzuciła kołdrę i wyskoczyła z łóżka. Nagle zaczęła

się chwiać. Zakręciło się jej w głowie.

Murad złapał Eleanore za ramię i przyciągnął do

siebie.

- Ostrożnie. Uważaj, żebyś nie upadła. To jeszcze

skutki środka uspokajającego. - Lekko pogładził ją

po plecach.

- Jak długo to jeszcze potrwa? - spytała. W obję­

ciach Murada czuła się bardzo dobrze. Przypomniała

sobie, jak wnosił ją po schodach. Ten playboy miał

zadziwiająco dobrą kondycję fizyczną.

- Krótko. Pod warunkiem, że zjesz śniadanie.

Pocałował ją lekko za uchem. Znów przez ciało

Eleanore przebiegł znajomy prąd.

- Czemu to zrobiłeś? - zapytała. Zaczęła przyglą­

dać się nieprzeniknionej twarzy Murada, bezskutecz­

nie szukając na niej śladu jakiejkolwiek emocji.

- Chciałem ci pomóc do końca się obudzić - od­

parł z niewinną miną, ale oczy błyszczały mu od z tru­

dem hamowanego śmiechu.

- Nie musiałeś się trudzić - powiedziała sucho.

- Żeby oprzytomnieć, wystarczyła mi w zupełności

wiadomość o dzisiejszym wieczorze.

- Nie wiem, dlaczego robisz tyle hałasu o nic.

- O nic? - prychnęła Eleanore. - Czy masz poję­

cie, ile czasu i zachodu wymaga przygotowanie takie­

go przyjęcia? Najpierw trzeba sprawdzić, czy wszędzie

jest porządek.

- Wilkerson tego dopilnuje.

- Potem ułożyć menu.

- To domena Gastona. Naprawdę nie masz się

czym przejmować. Moja służba zadba o wszystko. Do

ciebie będzie należało tylko pojawić się w odpowied­

nim momencie i powitać gości.

- Czy to będzie bardzo uroczyste przyjęcie?

- Jeszcze się nad tym nie zastanawiałem. Sądzę

jednak, że jak zwykle powinny obowiązywać stroje

wieczorowe.

- Chyba robisz błąd - ostrzegła Eleanore. - Założę

się, że dziewięćdziesiąt dziewięć procent twoich dzisiej­

szych gości rodzaju męskiego nie posiada smokinga.

- Tak sądzisz? - Murad zmarszczył czoło.

- Lepiej uprzedź pracowników, żeby przyszli w gar­

niturach. Podkreślanie różnic między ich standardem

życia a twoim nie pomoże ci w ułożeniu wzajemnych

stosunków.

- Chyba masz rację - odparł zamyślony Murad

- Dziękuję, że zwróciłaś mi na to uwagę. - Wskazał

wzrokiem stolik stojący obok łóżka. - Zostawiam ci

kartę kredytową i książeczkę czekową. Na wieczór

musisz sobie kupić jakąś sukienkę. Rachunki oddaj

potem Alemu. Chyba mi wspominałaś, że masz wy­

starczające środki na osobiste wydatki?

- Tak - odparła krótko.

- A więc załatwione. - Odchylił sztywny mankiet

koszuli i spojrzał na zegarek. - Muszę już iść. Jeśli

będziesz czegoś potrzebowała, zwróć się do Alego lub

Wilkersona.

Eleanore obserwowała wychodzącego z pokoju

Murada z mieszanymi uczuciami. Była wściekła, że

płaci za jej stroje. Nienawidziła wszystkiego, co uwy­

datniało różnicę poziomu ich życia. Miał jednak rację

mówiąc, że gdyby u niego nie zaczęła pracować,

wyszukane stroje byłyby jej zbędne. Nie wydawał

pieniędzy na jej własne potrzeby.

Po namyśle uznała, że suknie, które nabędzie,

potraktuje jako uniformy do pracy. Uprzytomniła

sobie nagle, że dziś musi załatwić te zakupy, a chodze­

nie po sklepach wymaga wiele czasu. Czasu, który

miała poświęcić na poszukiwania Kelly.

Eleanore spojrzała na zegarek. Jeśli się pospieszy, to

przed południem zdąży załatwić obie sprawy. Naj­

pierw jednak wypije kawę i nakarmi Lacey.

ROZDZIAŁ

5

- Jeszcze nie zasypiaj, aniołku.

Eleanore chciała, żeby Lacey wypiła całą zawartość

butelki. Z uśmiechem na buzi mała zamknęła jednak

oczka i natychmiast zasnęła.

- Niech się pani nie przejmuje, że trochę zostało.

- Panna Kelvington wyjęła wprawnym ruchem nie­

mowlę z rąk Eleanore. - Zdrowe dziecko samo wie,

kiedy ma dość. - Położyła małą do łóżeczka i przykry­

ła kołderką.

- W tej chwili Lacey jest zdrowa, ale dopiero co

miała już chyba po raz dziesiąty infekcję górnych dróg

oddechowych. - Eleanore westchnęła głęboko.

- Teraz, kiedy ja się nią zajmuję, z pewnością

będzie zdrowsza - oświadczyła panna Kelvington.

Eleanore zastanawiała się, czy usłyszaną uwagę

powinna uznać za obraźliwą, ale czuły klapsik niańki

w wilgotną, różową pupkę dziecka świadczył o tym, że

ta młoda kobieta jest wprawdzie arogancka, lecz kocha

dzieci i ma dobry stosunek do swych podopiecznych.

- Wychodzę na całe przedpołudnie, ale potem

zajmę się Lacey. Wieczorem mamy w domu przyjęcie

- powiedziała Eleanore.

- Wiem. Jego Ekscelencja poinformował mnie

o tym, będąc tu dziś rano.

- Tutaj? - zdziwiła się Eleanore. - W pokoju dzie­

cinnym?

- Tak. Przyszedł specjalnie po to, żeby przywitać się

z Lacey. Bardzo ją lubi i umie obchodzić się z dziećmi.

Górną część twarzy mała ma podobną do niego - do­

dała jakby od niechcenia.

- Co takiego?

- Mówiłam, że Lacey jest podobna do Jego Eksce­

lencji - powtórzyła niańka. Jej oczy zabłysły źle skry­

waną ciekawością.

- Lacey jest podobna do swojej matki - sucho

odparła Eleanore i szybko opuściła pokój dziecinny.

Usłyszane insynuacje zaskoczyły ją i zaniepokoiły.

Czy pozostali domownicy też wyciągnęli identyczny

wniosek? A co o niej pomyślą pracownicy firmy,

którzy tu dziś się zjawią? Będą przekonani, że jest

dawną kochanką Murada, która nagle zjawiła się

z jego dzieckiem na ręku?

Wzdychając Eleanore zaczęła schodzić po scho­

dach. Od samego początku powinna była zdawać sobie

z tego sprawę. Murad powiedział wprawdzie wszyst­

kim, że Lacey jest jej siostrzenicą, a ona sama przyjacie­

lem rodziny, ale to wcale nie oznacza, że mu uwierzyli.

Zatrzymała się na podeście pierwszego piętra, gdy

nagła myśl przyszła jej do głowy. Czy Murad domyśla

się, co podejrzewa panna Kelvington? Wczoraj Elea­

nore przekonała się, że jest człowiekiem spostrzegaw­

czym. Incydent z napadem ujawnił nowe cechy jego

osobowości. Przez krótką chwilę zdawało się jej, że ma

do czynienia z zupełnie innym człowiekiem niż ten, za

którego uchodził.

- Dzień dobry, madom.

Przed Eleanore stanął nagle jakiś mężczyzna. Miała

wrażenie, że ożyła rycina. Stuprocentowy angielski

kamerdyner. Na jego widok zachciało się jej śmiać.

- Dzień dobry, panie...

- Wilkerson, madom. Kamerdyner Jego Ekscelencji.

- Murad wspominał mi wczoraj o panu.

- Proszę mówić mi po prostu Wilkerson.

- Dobrze. A więc, Wilkerson, masz do mnie jakąś

sprawę?

- W pani pokoju przez dłuższy czas dzwonił tele­

fon, madam.

- Nieważne. - Eleanore wzruszyła lekko ramiona­

mi. - Nikt jeszcze nie wie, że tutaj jestem.

- To nie był nasz telefon domowy, lecz aparat na

pani własnej linii. Z poprzednim numerem.

- Załatwiliście przełączenie? - zdumiała się Elea­

nore.

- Byliśmy przewidujący, madam - odparł kamer­

dyner piękną, czystą angielszczyzną. - Ktoś dzwonił

do pani kilka minut temu.

- Dlaczego nie podniosłeś słuchawki? - zapytała.

Nagle się zaniepokoiła. To mogła być Kelly.

- Jego Ekscelencja zapowiedział, madam, że niko­

mu z nas nie wolno odbierać tego telefonu.

- Rozumiem.

Murad postąpił mądrze. Ciotka Theresa wpadłaby

w prawdziwą panikę, gdyby nagle telefon Eleanore

zaczęli odbierać obcy, osobliwi mężczyźni. Wszyscy

mężczyźni w tym domu byli zresztą dziwni.

- Jeśli pani sobie życzy, natychmiast włączę auto­

matyczną sekretarkę. W ten sposób każdy telefon do

pani będzie zarejestrowany, madam.

- Dziękuję, Wilkerson. - Eleanore uśmiechnęła się

z wdzięcznością. - Dobrze to wymyśliłeś.

- Prawdę mówiąc, madom, to nie był mój po­

mysł. Przed wyjściem do biura Jego Ekscelencja

sugerował takie rozwiązanie. Jego Ekscelencja,

ośmielę się zauważyć, jest człowiekiem bardzo prze­

widującym.

Czy rzeczywiście? Takie określenie nigdy nie przy-

szłoby Eleanore do głowy w odniesieniu do tego Mu-

rada Ahiąara, o którym rozpisywały się wszystkie

brukowe gazety. Znacznie lepiej nadawało się do Mu-

rada Ahiąara, który wczoraj uwolnił ją z rąk na­

pastnika.

- Madom, co życzy pani sobie na śniadanie?

- Kawę. Nie nazywaj mnie madom. To kojarzy mi

się od razu z domem publicznym.

- Domem publicznym? - Wilkerson wyglądał na

do głębi zgorszonego.

- Tak. Mów do mnie po prostu Eleanore. A przy

bardziej formalnych okazjach będę dla ciebie panną

Ful ton.

- A czy mogę mówić: panno Eleanore?

Zobaczyła, że kamerdyner nadal nie jest przekona­

ny co do słuszności zwracania się w ten sposób do

gościa Murada Ahiąara.

- Zgoda - odparła, chociaż propozycja Wilkerso-

na też nie była nęcąca. Kiedy powiedział do niej: „pan­

no Eleanore", poczuła się tak, jakby była jakąś posta­

cią wyjętą z kart „Przeminęło z wiatrem". - Zaraz

zejdę na kawę. Przedtem muszę jeszcze zadzwonić. Na

dole będę za pięć minut.

- Jak pani sobie życzy, panno Eleanore. - Kamer­

dyner skłonił się z szacunkiem.

Pobiegła szybko do swego pokoju. Aparat, o któ­

rym mówił Wilkerson, stał na stylowym, intarsjowa-

nym biurku. Eleanore zastanawiała się przez chwilę,

kto mógł dzwonić do niej o tak wczesnej porze. Ze

szkoły nie telefonowali, bo uprzedziła dyrektora, że

przez następne dwa miesiące nie będzie mogła prowa­

dzić lekcji zastępczych. To chyba była ciotka. Trzeba

sprawdzić.

Eleanore podniosła słuchawkę i wykręciła dobrze

znany numer. Tak. To ciotka telefonowała przed

chwilą. Nadal nie miała pojęcia o zniknięciu Kelly.

Jak zwykle, rozwodziła się na temat pijackich wyczy­

nów męża.

- To okropne - powiedziała Eleanore. Nauczyła

się nie dawać żadnych konstruktywnych rad. Ciotka

pragnęła tylko współczucia. Już dawno temu powinna

była porzucić bez przerwy pijącego męża, ale tę opinię

jej siostrzenica zachowała wyłącznie dla siebie.

- Czy ciocia pamięta Barbrę Majoric? - zapytała

Eleanore, wykorzystując krótką przerwę w narzeka­

niach płynących z przeciwległego końca linii.

- Kogo?

- Najbliższą przyjaciółkę Kelly jeszcze z wczesnych

lat szkolnych. Jej rodzina przeprowadziła się potem do

Ohio, ale Barbra wspominała Kelly, że zamierza wró­

cić do Nowego Jorku i tu uczęszczać do college'u.

Wróciła?

- Aha, o nią ci chodzi - przypomniała sobie wresz­

cie Theresa. - Nigdy nie lubiłam tej dziewczyny. Niko­

mu nie patrzyła w oczy.

Eleanore w pełni podzielała opinię ciotki. Była

przekonana, że Barbra Majoric zawsze miała zły

wpływ na Kelly.

- Czy wróciła do Nowego Jorku? - spytała ponow­

nie ciotkę.

- Tak. Parę tygodni temu dostałam nawet krótki list

od jej matki. Chciała, żebym miała oko na Barbrę. To

bezsensowna prośba. Ta dziewczyna nigdy nie słuchała

nawet własnych rodziców i zawsze robiła to, co chciała.

- Ciociu, możesz dać mi adres Barbry? - poprosiła

Eleanore.

- Poczekaj, wezmę notes i poszukam... Już znalaz­

łam. Masz ołówek?

- Tak. - Eleanore złapała złote pióro leżące na

biurku i szybko zapisała usłyszaną informację.

- Dziękuję. Bardzo mi ciocia pomogła.

- Nie mam pojęcia, na co ci potrzebna ta dziewu­

cha. Przyjedziesz na weekend z Kelly i Lacey? Stęskni­

łam się za wami.

- Jeszcze nie wiem, ciociu. Kelly ma teraz sporo

roboty. Musi się wciągnąć do nauki. To dopiero

początek nowego roku szkolnego. - Eleanore modliła

się, żeby to, co mówi, okazało się prawdą. - Na razie

jej nie absorbujmy. Niech się przyzwyczai do college'u.

W następną środę będę miała trochę czasu i na kilka

godzin przywiozę ci Lacey.

- Dziękuję, moja droga. - Theresa westchnęła.

- Nie wiem, co bym zrobiła bez ciebie. Jesteś moją

jedyną pociechą. Dobrze się stało, że twoja matka nie

chciała się tobą zajmować i że ja cię wychowywałam.

- A więc do zobaczenia, ciociu, w przyszłym tygo­

dniu. - Eleanore powoli odłożyła słuchawkę.

Myślała o tym, co usłyszała przed chwilą. „Nie

chciała się tobą zajmować". Nigdy przedtem nie słysza­

ła takich słów z ust Theresy. A może ciotka mówiła, ale

ona sama podświadomie nie pragnęła słyszeć? Może

zarzuty Murada w stosunku do matki sprawiły, że stała

się bardziej krytyczna? Nie było teraz czasu na rozmyś­

lania. Miała ważniejsze sprawy na głowie.

Eleanore złapała torebkę, wrzuciła do niej kartę

kredytową i książeczkę czekową, które zostawił jej

Murad, i szybko zeszła na dół na kawę. Zamierzała

złożyć wizytę Barbrze i wywiedzieć się czegoś o Kelly,

a potem pochodzić po sklepach i kupić jakieś wieczorowe

suknie. Pełniąc obowiązki pani domu wobec tak wielu

zupełnie nie znanych osób, musi być elegancko ubrana.

Odrzuciła propozycję Alego, żeby wziąć samochód

z kierowcą. Obawiała się, że ten człowiek natychmiast

doniesie swemu panu o wszystkich jej krokach. Myśli

Eleanore zaczęły krążyć wokół osoby Murada.

Jego gest z przeniesieniem numeru telefonu dawał

sporo do myślenia. Wiedziała już, że jest człowiekiem

zapobiegliwym, a zarazem spostrzegawczym. Dlatego

w żadnym razie nie powinna dopuścić do tego, aby się

dowiedział, że Lacey nie jest jej córką, lecz dzieckiem

Kelly. Nie znała przecież Murada na tyle, żeby przewi­

dzieć jego reakcję. To, że wówczas odmówi opieki nad

Lacey i zwolni niańkę, było bardzo prawdopodobne.

Musi więc zachować ostrożność.

Wysiadła z autobusu. Podróżowanie w dzień było,

na szczęście, zupełnie bezpieczne. Bez większych kło­

potów odszukała adres Barbry. Mieszkała w dość

nędznie wyglądającym domu na skraju miasteczka

uniwersyteckiego.

Eleanore jeszcze raz sprawdziła nazwisko na tabli­

czce i zadzwoniła. Po chwili drzwi się otworzyły i sta­

nęła w nich Barbra. Była ubrana w pomiętą koszulę

i brudne dżinsy. Chyba spała w ubraniu, pomyślała

Eleanore.

- Nie wiesz, która godzina? A w ogóle po co tu

przylazłaś? - warknęła Barbra.

Eleanore poczuła od dziewczyny zapach marihua­

ny. Milczała.

- Gadaj wreszcie, czego chcesz?

- Kelly. .

- Co? Czyżby staruszka Kel prysneła z domu?

- Barbra roześmiała się gardłowo. - Jeśli tak zrobiła,

to fajnie.

- Ale nie dla Lacey.

- Po cholerę mi to mówisz! A co ja mam z tym

wspólnego?

- Czy Kelly się z tobą kontaktowała? - zapytała

Eleanore.

- Nie, Kelly nie kontaktowała się ze mną - odparła

ze złością Barbra, przedrzeźniając głos gościa. - A gdy­

by nawet, i tak bym ci o tym nie powiedziała. Wynoś

się stąd!

Drzwi zamknęły się z trzaskiem przed nosem Ele­

anore.

Tego wieczoru Eleanore popatrzyła z zadowole­

niem na cztery nowiutkie suknie koktajlowe powie­

szone w szafie. Doskonale nadawały się na przyjęcia.

Równocześnie były to stroje, w których wyglądała

nadzwyczaj korzystnie. W każdej z tych sukien będzie

wystrzałową panią domu. Panią domu przynajmniej

z pozoru. Na myśl, co czeka ją wieczorem, zadrżała

lekko.

Postanowiła włożyć głęboko wydekoltowaną, ciem­

noczerwoną suknię. Wyjęła ją z torby plastykowej

i nałożyła przez głowę. Poczuła na skórze miły chłód

gładkiego jedwabiu. Przyciągnęła poły sukni do siebie

i zapięła w talii na jedyne dwa guziki. Tylko one łączyły

całość. Eleanore obejrzała się w lustrze. Mimo zapew­

nień sprzedawczyni, że jest to bezpieczne zapięcie,

miała poważne obawy, iż suknia się rozepnie. Poczuła­

by się znacznie pewniej, gdyby mogła spiąć ją agrafką.

Spojrzała jeszcze raz na swoje odbicie. Zrobiła minę

i powiedziała do siebie:

- Zachowujesz się jak gęś. Ta sukienka to szczyt

mody. Nic się nie stanie. - Przynajmniej wtedy, kiedy

będzie unikała wszelkich gwałtowniejszych ruchów.

Eleanore sięgnęła po przybory do makijażu i za­

częła się malować. Myślała o nadchodzącym przy­

jęciu.

Murad powiedział, że zaprosił nie tylko ścisłe kie­

rownictwo firmy, lecz także pozostałych pracowni­

ków. Zastanawiała się, jak się czują obaj dyrektorzy,

z chwilą gdy znaleźli się pod bezpośrednią kuratelą

jednego z właścicieli firmy. Murad oprócz odpowied­

niego nazwiska nie miał chyba żadnych kwalifikacji,

żeby nią zarządzać.

W świecie interesów panowała tendencja, aby

firmami będącymi własnością całych rodzin kiero­

wali ich członkowie, nawet wtedy, kiedy nie mieli

do tego żadnych predyspozycji. Korzystali wówczas

z usług zatrudnionych fachowców. Murad bez wąt­

pienia potrzebował takiej pomocy. O prowadzeniu

firmy nie miał chyba zielonego pojęcia. Jedyne inwes­

tycje, jakie potrafił robić, to kupowanie biżuterii

dla Soni. Przynosiło mu to bezpośrednie zyski. Elea­

nore machnęła ręką. Stan ducha dyrektorów firmy

ani brak kwalifikacji Murada nie powinny jej ob­

chodzić.

Do niej należy tylko wystąpienie w roli doskonałej

pani domu. Na tę myśl poczuła się nieswojo. Taka

funkcja niezbyt jej się uśmiechała. Z przyjemnością

wdałaby się w rozmowę z poszczególnymi gośćmi

Murada, ale dbanie o wszystkich naraz nie było

zadaniem łatwym. Postanowiła jednak niczym się nie

przejmować. Jakoś sobie poradzi. Jeden człowiek czy

wielu - to w gruncie rzeczy niewielka różnica. Wszys­

cy są do siebie podobni.

Przed oczyma Eleanore pojawił się nagle obraz

Murada. Zobaczyła wesołe ciemne oczy. Hebanowe

włosy, lekko zwichrzone, kiedy przeciągnął po nich

palcami. I wargi, na których widniał lekko drwiący

uśmiech. Nie, poprawiła się, nie wszyscy ludzie są

do siebie podobni. Niektórych łaskawy los wyróżnił

szczególnie, obdarzając nieproporcjonalnie dużą

liczbą zalet.

Te rozmyślania przerwało nagle stukanie do drzwi.

Poderwała się z krzesła. Podbiegając do drzwi o mało

nie upadła. Pomyślała z niepokojem o pantofelkach,

które miała na nogach. Składały się wyłącznie z wąs­

kich, srebrnych paseczków przyczepionych do niesa­

mowicie wysokich i cienkich obcasów. Wyglądały

wytwornie, ale chodzenie w nich było utrudnione.

Eleanore otworzyła drzwi przekonana, że ujrzy

w nich pannę Kelvington z Lacey na ręku. Zamiast niej

zobaczyła Murada. Wyglądał wspaniale. Miał na sobie

klasyczny, jasnoszary garnitur z kamizelką. Biel ko­

szuli podkreślała śniadość cery, a prostota stroju

uwydatniała niepospolitą męską urodę.

Murad ją pociągał. Znalazła się teraz w polu jego

magnetycznego oddziaływania. Odetchnęła głęboko,

żeby się uspokoić, i popatrzyła uważniej na stojącego

przed nią mężczyznę. W jego oczach dojrzała tylko

ciekawość. Nie próbował wywrzeć na niej wrażenia.

Dlaczego zresztą miałby to robić? Mężczyźni, którzy

kiwnąwszy palcem mogą mieć takie fascynujące kobiety

jak Sonia Levingham, nie tracą czasu na uwodzenie

dwudziestodziewięcioletnich nauczycielek. Postanowiła

jednak nie ulegać pesymizmowi. Powinna spojrzeć na to

z całkiem innej, lepszej strony. Jest przecież coś, co różni

ją od innych kobiet Murada. Ma jeden ważny atut. Jest

dla niego kimś nie znanym. Nowością.

- Źle się czujesz, Eleanore? - zapytał. Grzbietem

dłoni dotknął lekko jej policzka. - Jesteś rozpalona.

- Tylko trochę przejęta dzisiejszym wieczorem.

- Cofnęła się szybko. Zahaczyła obcasem o dywan

i straciła równowagę.

Murad złapał ją błyskawicznie i przyciągnął do

- Jeśli tak wygląda twoje poruszanie się w tych...

- odsunął się nieco i popatrzył z niepokojem na stopy

Eleanore. - ...w tej nędznej imitacji butów, nic dziw­

nego, że jesteś zdenerwowana. Przy schodzeniu ze

schodów grozi ci złamanie karku.

- Jesteś śmieszny. Z pantoflami sobie jakoś pora­

dzę. Przejmuję się wyłącznie przyjęciem.

- Zupełnie niepotrzebnie. Przyjdą tylko moi pra­

cownicy. Nie musisz wdawać się w żadne rozmowy.

Wystarczy, że powitasz gości i będziesz się miło

uśmiechała. - Murad wsunął rękę pod wycięcie sukni

i zaczął delikatnie ugniatać napięte mięśnie karku

Eleanore.

Żadne słowa do niej nie docierały. Całą uwagę

skupiła na brzmieniu głosu Murada i odczuciach,

które wywoływał dotyk jego palców. Przód jasnoszarej

marynarki musnął jej policzek, a zapach wody koloń-

skiej drażnił i podniecał zmysły.

Murad przesunął teraz dłoń z karku i dotknął lekko

dołka u nasady szyi. Eleanore zrobiło się gorąco.

Poczuła, że nabrzmiewają jej piersi. Męska pieszczotli­

wa ręka przesunęła się powoli jeszcze niżej. Pod wpły­

wem narastającego pożądania młoda kobieta zadrżała.

Chcąc skupić uwagę na czymś innym, poprosiła:

- Powiedz mi coś o swych podwładnych.

- A co chciałabyś wiedzieć? - Ruchliwe palce Mu­

rada kontynuowały wędrówkę, jeszcze bardziej wzma-

gając podniecenie Eleanore. Czuła, że nie utrzyma się

dłużej na nogach. Rumieńce na policzkach pociem­

niały. Płomień zaczął ogarniać całe ciało.

Usta miała zaschnięte. Koniuszkiem języka zwil­

żyła dolną wargę.

- Och, niewiele - odparła.

- Hmm...

To mruknięcie Murada też było pieszczotliwe i dra­

żniło zmysły. Eleanore znów zadrżała.

- Z raportu, który dostałem od ojca - zaczął po

chwili - wiem, że biuro jest niewielkie. Zatrudnia pra­

cowników trzech szczebli. Na czele firmy stoją dwaj

dyrektorzy. Reprezentują interesy firmy. Podejmują naj­

ważniejsze decyzje, w co i kiedy inwestować. Dyrektorzy

mają trzech zastępców. Należy do nich zarządzanie już

zakupionym majątkiem trwałym. Reszta pracowników

to asystenci, a więc personel pomocniczy, oraz sekretar­

ka, programista, operator komputerów i inni.

- A więc ludzie, dzięki którym wszystko się kręci

i firma działa - stwierdziła Eleanore. Po chwili mil­

czenia podjęła temat: - Nie wiem, jak prowadzi się

interesy na Środkowym Wschodzie, ale mam pojęcie

o tym, co dzieje się u nas. Kiedy jeszcze uczęszczałam

do college'u, pracowałam w niepełnym wymiarze go­

dzin w rozmaitych urzędach i firmach w Nowym Jor­

ku. Przeważająca większość pracowników należących

do tak zwanego personelu pomocniczego, których

wówczas poznałam, potrafiła bez trudu wykonywać to

samo, co ich szefowie. A niekiedy nawet to robili. Dość

często zdarza się, że jakiś dyrektor ma lepsze wyniki niż

jego kolega na równorzędnym stanowisku tylko dlate­

go, że dysponuje lepszymi pomocnikami.

- Przecież u podstaw każdego awansu leżą osobiste

osiągnięcia - zaprotestował Murad.

- Tak. Ale tylko w przypadku idealnym. Sam jednak

wkrótce się przekonasz, jak ważną rolę w awansowaniu

ludzi odgrywa strategia firmy i panujące w niej stosunki.

Nie zapominaj o tym, że personel pomocniczy jest

w doskonałej sytuacji, bo może bezpośrednio przekazy­

wać szefom różnego rodzaju plotki krążące po biurze.

Pieszczotliwe dłonie błądzące po skórze Eleanore

nagle się zatrzymały. Wyczuła, że Murad był nieobec­

ny myślami. Odsunęła się niechętnie. Postanowiła

potraktować jego pieszczoty równie obojętnie. Za­

częła przyglądać się Muradowi. Zastanawiała się,

o czym teraz myśli. Czyżby zastanawiał się nad tym,

co przed chwilą powiedziała? Nawet dla kogoś, kto

słabo zna zasady prowadzenia firmy, nie stanowiło to

przecież żadnej rewelacji.

- O co chodzi? - zapytała.

- Co? - Murad wyglądał tak, jakby dopiero teraz

przypomniał sobie o jej istnieniu. - O nic. Po prostu

podziwiałem twoją przepiękną suknię.

- Jestem o tym głęboko przekonana - powiedziała

Eleanore. Ten gładki komplement był niepokojący.

Pragnęła, aby Murad traktował ją inaczej niż pozo­

stałe kobiety.

- Suknia jest zachwycająca. Przy tak głębokiej

czerwieni twoja skóra przyjmuje perłowy odcień. Ale

czegoś tu brakuje. - Wyciągnął rękę i przeciągnął

palcem u nasady szyi Eleanore.

Naprężone pod wpływem pieszczoty piersi zaczyna­

ły boleć.

- Wiem. - Całą siłą woli skoncentrowała uwagę na

usłyszanych słowach. - Do szczęścia potrzebna mi

agrafka.

- Boisz się, że suknia się rozepnie? - W oczach

Murada pojawiły się iskierki humoru.

Jego zachowanie denerwowało Eleanore.

- Tylko wtedy, kiedy ktoś jej w tym pomoże.

Uśmiechnął się promiennie.

- Bardzo lubię pomagać.

- Łatwo to sobie wyobrazić - prychnęła.

- Imaginacja nie zastąpi rzeczywistości.

- Nie muszę sobie wyobrażać wiele. Opisy w prasie

były nadzwyczaj dokładne - odparła z sarkazmem.

- Czyżbyś była aż tak naiwna, żeby wierzyć we

wszystko, co czytasz w gazetach?

- Nie jestem ani naiwna, ani głupia.

- Zgoda. Wróćmy lepiej do twego stroju. Czegoś

mu brakuje.

- Rzeczywiście? - Eleanore popatrzyła w lustro.

Dekolt był głęboki. Za duży?

- Potrzebny naszyjnik. Coś w rodzaju skromnego,

diamentowego wisiorka.

- A to prawdziwy pech! Szkatułkę z biżuterią

zostawiłam w domu...

- Żaden problem. Zaraz coś ci pożyczę.

- Dziękuję, ale nie...

Zamierzała odmówić ze względów czysto zasad­

niczych, lecz Murad przerwał jej w pół zdania. Złapał

Eleanore za ramię i szybko wyciągnął z pokoju.

- Dokąd mnie prowadzisz? - zapytała, schodząc

ostrożnie po schodach.

- Do mojego gabinetu.

W holu zatrzymał ich majestatyczny głos Wilkersona:

- Panno Eleanore, za chwilę zaczną schodzić się

goście. Czy zechce pani sprawdzić wygląd bufetu?

- zapytał kamerdyner.

- Nie muszę, jeśli uważasz, że jest bez zarzutu

- odparła szybko. - Na temat przyjmowania gości

wiesz znacznie więcej niż ja.

- Dziękuję, panno Eleanore. - Na twarzy kamerdy­

nera pojawił się ledwo zauważalny uśmiech zadowolenia.

Murad wciągnął ją do gabinetu, zamknął drzwi

i zapytał:

- Czy mnie aby słuch nie myli? On zwraca się do

ciebie per „panno Eleanore"?

- Miałam do wyboru albo ten zwrot, albo madom.

- Młoda kobieta skrzywiła się. - Sądzę, że Wilkerson

stara się zachowywać przyjaźnie.

- Wilkerson? - powtórzył Murad i popatrzył ze

zdziwieniem na Eleanore. - To niemożliwe.

- Czy istnieje również pani Wilkerson? - spytała

wesoło.

- To zdumiewające. On przecież zawsze zachowy­

wał się nienagannie. Dotychczas nigdy na coś takiego

sobie nie pozwalał. Aż do... - urwał.

- Mów dalej. Dopiero teraz zaczyna być ciekawe.

Murad bez słowa podszedł do ściany. Odchylił

jeden z obrazów i otworzył ukryty za nim sejf.

- Stosujesz rozwiązanie najbardziej typowe - po­

wiedziała śmiejąc się. - Sejf za obrazem.

- Jeszcze nie zauważyłaś, że jestem tradycjonalistą?

- Trudno tego nie dostrzec.

Przyglądała się z zaciekawieniem, jak Murad wycią­

ga z sejfu pokrytą skórą szkatułę z biżuterią. Otworzył

ją i po chwili wyjął największy brylant, jaki kiedykol­

wiek widziała, zawieszony na delikatnym, srebrnym

łańcuszku. Zafascynowana patrzyła, jak szlachetny

kamień mieni się tysiącem barw, odbijając promienie

światła padającego z lampy stojącej na biurku.

Eleonora wiedziała, że nie powinna sobie pozwolić

na pożyczanie tej bezcennej ozdoby. Zbyt wiele korzy­

stała już do tej pory z pomocy Murada. Ale nic się

przecież nie stanie, jeśli ten piękny klejnot spędzi jeden

wieczór na jej szyi, a nie zamknięty w sejfie. Brylant się

przecież nie uszkodzi. Patrzyła pożądliwym okiem na

przepiękny okaz biżuterii. Nie mogła oderwać od nie­

go wzroku. Murad miał rację. Ten klejnot powinien

znakomicie pasować do jej wieczorowej sukni.

Powzięła decyzję.

- Jest cudowny. Dziękuję. Chętnie go nałożę.

Murad uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Stań tyłem - poprosił.

Odwróciła się posłusznie. Drżała, gdy ciepłymi

palcami muskał jej włosy i kark, zapinając łańcuszek

na szyi.

Wskazał Eleanore duże stylowe lustro wiszące nad

kominkiem i uważnie przyglądał się jej odbiciu w kry­

ształowej tafli.

- Wygląda świetnie - oświadczył.

- Tak - szepnęła rozmarzona. Wydawało jej się

przez chwilę, że to tylko piękny sen. Szybko jednak

oprzytomniała. Zwróciła się twarzą do Murada.

- Przepraszam, że o to pytam, ale powiedz mi, jak

można urządzać przyjęcie koktajlowe bez alkoholu?

- To proste. Podamy poncz owocowy, wodę sodo­

wą i kawę. Przyjęcie z takimi napojami ma swoje zalety.

Nie będziemy musieli troszczyć się potem o bezpieczne

odstawienie do domu pijanych gości. - Słysząc dzwo­

nek do drzwi, przechylił nieco głowę. - Wygląda na to,

że pierwszych już mamy. Powitamy ich razem?

- Dobrze.

Eleanore przyjęła wysunięte w jej stronę ramię

Murada. Dla nadania sobie animuszu odetchnęła

głęboko. Ruszyli powoli w stronę frontowych drzwi.

ROZDZIAŁ

6

Eleanore z trudem powstrzymała się od śmiechu na

widok trzech mężczyzn, którzy równocześnie, jak na ko­

mendę, podeszli do Murada, żeby się przywitać. Każdy

z nich zwracał większą uwagę na pozostałych dwóch niż

na pana domu, tak jakby obawiał się, że jeśli choć na

chwilę spuści z oczu rywali, zdążą się czymś wyróżnić.

- Eleanore, przedstawiam ci Todda Abramsa,

Jacka Saundersa i Paula Evansa. Panowie, to jest pan­

na Fulton - dokonał prezentacji Murad.

Łatwo było zgadnąć, że ta trójka to administratorzy

inwestycji, a wiec kierownictwo drugiego szczebla

w firmie Murada.

- Mam na imię Todd - powiedział natychmiast

Abrams, obdarzając Eleanore sztucznym uśmiechem

pewnego siebie uwodziciela.

Nie miała zaufania do tego pokroju ludzi. Uśmiech

odwzajemniła z rezerwą.

Kiedy dzwonek do drzwi oznajmił przybycie na­

stępnych gości, trzej mężczyźni skierowali się w głąb

salonu i zajęli strategiczne miejsca przy bufecie.

Eleanore zobaczyła, że Murad lekko zesztywniał.

Podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem. Było skiero­

wane w stronę wejścia.

- Panna Sonia Levingham - zaanonsował Wilkerson.

W jego donośnym głosie wyczulone ucho Eleanore

dosłyszało nutę niezadowolenia. W pełni podzielała to

odczucie. Dlaczego Murad zaprosił Sonię na przyjęcie

urządzane specjalnie dla pracowników firmy? Do tych

ludzi wcale nie pasowała, aczkolwiek... Zobaczyła

wyraz twarzy Evansa. Na widok seksownej blondynki

wprost oniemiał z zachwytu.

Sonia Levingham z kocią gracją przeszła przez hol,

w pełni świadoma, że przyciąga wszystkie spojrzenia.

Obcisła, długa suknia uwydatniała jej ponętne kształ­

ty. Podeszła do Murada.

- Kochany, czy gniewasz się na swoją małą czaro­

dziejkę? - zapytała słodkim jak miód głosem. - By­

łam pewna, że nie będziesz miał nic przeciwko temu,

jeśli zjawię się na twym małym przyjęciu. Nie mogłam

się oprzeć. Najdroższy, strasznie się za tobą stęskni­

łam. - Wydęła prowokacyjnie pełne czerwone wargi.

Eleanore przyglądała się Soni z niesmakiem. Jak

można robić z siebie aż taką idiotkę! Musiała jednak

przyznać, że tę rolę Sonia gra doskonale.

- Och! - Seksowna piękność udała, że dopiero

teraz dostrzega Eleanore. - Przepraszam, że się z pa­

nią nie przywitałam. Ale gdy jest ze mną mój drogi

cukiereczek - spojrzała czule na Murada - świata po­

za nim nie widzę. Z pewnością nie wie pani, kim jestem.

- Wiem - odparła Eleanore. - Pani Sonia Levin-

gham. - Obdarzyła gościa najpiękniejszym uśmie­

chem, na jaki udało się jej zdobyć.

Nie ulegało wątpliwości, że ta kobieta jest pożąda­

nym gościem w domu Murada, mimo że dzisiaj nie

zaproszonym. Gdzie ten mężczyzna ma oczy, a właś­

ciwie rozum? - zastanawiała się Eleanore. Jego „mała

czarodziejka"! Śmiechu warte. Wpadł jej do głowy

pewien pomysł. Zaraz sprawi, że Evans będzie miał

okazję osobiście poznać kobietę swoich marzeń. Zwró­

ciła się do Soni:

- Pozwoli pani, że przedstawię jej naszych gości.

- Eleanore wzięła blondynkę za ramię i poprowadziła

w głąb salonu. Chcąc nie chcąc Sonia musiała opuścić

Murada.

Na widok bóstwa, które przedstawiła mu Eleanore,

Evans oniemiał jeszcze bardziej. Kiedy wracała do Mu­

rada, żeby wspólnie witać następnych gości, zaczepiła ją

młoda, rudowłosa dziewczyna, maszynistka o imieniu

Beth, którą Eleanore poznała chwilę wcześniej.

- Eleanore, marzę o tym, żeby sobie z tobą od serca

pogadać - zaszczebiotała. Zachowanie Beth rozbawi­

ło Eleanore. - Och, zupełnie mi to nie wychodzi!

- westchnęła dziewczyna, widząc uśmiech na twarzy

pani domu. - A tak bardzo chciałam zachowywać się

jak światowa dama.

- Dlaczego? - spytała zaciekawiona Eleanore.

- Aby pokazać Toddowi, że potrafię błyszczeć

w towarzystwie - bez skrępowania odparła rudowło­

sa. - Bardzo go kocham i nie chciałabym go zawieść.

Prędzej on ciebie zawiedzie, pomyślała Eleanore,

przypominając sobie wyrachowany uśmiech na twarzy

Todda Abramsa. Oczywiście, Beth o tym nie powie­

działa. Mogła się zresztą mylić w ocenie jego osoby,

a ponadto nie była to jej sprawa.

- Nie martw się. Doskonale sobie poradzisz - po­

cieszyła rudowłosą dziewczynę. - Na takich przyję­

ciach wystarczy tylko zadawać innym gościom wiele

różnych pytań i z zafascynowaną miną wysłuchiwać

odpowiedzi. Nic więcej nie musisz robić. Naprawdę.

- Na tym przyjęciu to niemożliwe. - Beth pokręci­

ła głową. - Zaraz zaczęto by mnie podejrzewać.

- O co? O dobre maniery? - ze śmiechem zapyta­

ła Eleanore. Ze zdziwieniem zobaczyła, że Beth nagle

spoważniała.

- Nasze biuro kupuje \ nadzoruje inwestycje o war­

tości miliardów dolarów. Zbytnia ciekawość jest źle

widziana - stwierdziła.

Ta dziewczyna nie może zadawać pytań, ale ja

mogę, pomyślała Eleanore. Przyjęcie stanowiło świet­

ną okazję, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o pracow­

nikach firmy Murada. Zwróciła się więc do Beth:

- Chciałabym lepiej zająć się gośćmi, ale wiem

o nich zbyt mało. Oświecisz mnie trochę?

- Oczywiście. Z przyjemnością - odparła dziew­

czyna.

- Najpierw powiedz, proszę, kim są i co robią.

- O, tam, przy fortepianie, jest dyrektor Walton.

Wraz z dyrektorem Talbortem stoi na czele firmy.

- Talbort? Nie zapamiętałam tego nazwiska przy

prezentacjach. Gdzie on jest?

- Nie przyszedł. Żona Talborta choruje na stwar­

dnienie rozsiane i nie chce nigdzie pokazywać się na

wózku, a on wieczorami samej jej nie zostawia.

W ogóle wiele czasu poświęca żonie, dlatego Walton

zyskał w firmie przewagę, mimo że ich stanowiska są

równorzędne.

- Rozumiem - powoli powiedziała Eleanore.

- Dyrektorom podlegają bezpośrednio trzej ad­

ministratorzy inwestycji: Saunders, Evans i Todd.

A reszta pracowników, takich jak ja, w zasadzie się nie

liczy - obojętnie powiedziała Beth. - Z wyjątkiem Pa-

jęczycy. Och! - z przerażeniem jęknęła dziewczyna.

- Nie powinnam jej tak przy tobie nazywać!

- Nie przejmuj się. Nikomu nie powiem - zapew­

niła Eleanore.

- Nie powiesz? Nawet...? - Beth spojrzała w stronę

Murada, który wzrokiem pełnym uwielbienia wpatry­

wał się w Sonię.

- Zwłaszcza panu Ahiąarowi - odparła szybko

rozzłoszczona Eleanore. Jak Murad może tak po­

stępować! - pomyślała z niesmakiem. Zachowuje się

zupełnie jak szczeniak, któremu hormony uderzyły

do głowy. I robi to publicznie, na oczach wszyst­

kich pracowników! Tak jakby wcale nie zależało

mu na tym, że inni widzą, jak zgłupiał na punkcie

tej kobiety.

Eleanore odwróciła się od Murada i jej wzrok

zatrzymał się na niskiej, pulchnej sylwetce Walt ona.

Przypomniała sobie, co mówiła Beth. Ten człowiek

rządzi firmą. Zauważyła, że on także obserwuje Mura­

da z wyraźnym niesmakiem na twarzy.

- Pajęczyca to pani Paulson - szepnęła Beth.

- Wskazała ukradkiem spokojnie ubraną, mniej więcej

czterdziestoletnią kobietę, stojącą sztywno przy bufecie.

- Jest prawą ręką Waltona. Gdybyś usłyszała, w jaki

sposób wydaje nam polecenia, byłabyś przekonana, że

to ona jest dyrektorem. Traktuje nas okropnie.

- Bardzo ci współczuję - powiedziała Eleanore.

- To prawdziwa jędza. Walton słucha każdego jej

słowa. Liczyliśmy na to, że kiedy przybędzie Jego

Ekscelencja, wszystko ułoży się inaczej... - Spojrzała

w stronę Murada, który z cielęcym zachwytem słuchał

słów Soni, nie odrywając wzroku od jej twarzy. - Ale

chyba nic z tego... - Beth westchnęła głęboko.

- Dopiero przyjechał i z tego, co mówi, wynika, że

przedtem interesami się nie zajmował. - Eleanore usi­

łowała podtrzymywać rozmowę.

- W każdym razie ja z panią Paulson już dłużej nie

wytrzymam - oświadczyła Beth. - Kiedy tylko oboje

z Toddem uzbieramy pieniądze na zaliczkę na dom, od

razu się pobierzemy.

- Moje gratulacje.

- Ale błagam cię, nie mów nikomu! Na razie to wielki

sekret. Walton nie toleruje w firmie żadnych flirtów.

- Nikomu nie powiem - obiecała Eleanore.

W tej chwili podszedł do nich Todd Abrams.

- A o kim piękne panie tak plotkują? - zapytał

z uśmiechem.

- Jak zwykle. O mężczyznach - odparła szybko

Eleanore, czując na sobie błagalne spojrzenie Beth.

- Przepraszam, muszę was teraz opuścić. Wzywają

mnie obowiązki. - Odeszła szybko, udając, że nie

zauważa, jak Adams próbuje przytrzymać ją za ramię.

Nagle jak spod ziemi wyrósł przed nią Murad.

- Skąd to zamyślenie? - zapytał.

- A skąd to nagłe zainteresowanie? Jesteś chwilowo

bez kagańca?

- Tobie by się przydał. Na ten niewyparzony

języczek. Czy nigdy nie słyszałaś, że więcej much łapie

się nęcąc je miodem, a nie octem?

- Zapamiętam to sobie. Na wypadek gdyby byłymi

kiedyś potrzebne muchy - warknęła Eleanore. -1 po­

myśleć, że ja nie śmiałam zaprosić Liz! Nie mogę sobie

tego darować.

Murad roześmiał się głośno.

- Psycholog miałby tu dziś duże pole do działania.

Podejdźmy do pani Paulson. Ma ponurą minę. Wy­

gląda tak, jakby w ponczu znalazła robaka. Ona nas

chyba nie aprobuje.

- O ile wiem, ta kobieta nie aprobuje nikogo

- odparła Eleanore. Ale skąd Murad wie o Liz i o tym,

że jest psychologiem? Nigdy jej przecież nie widział.

Widocznie pani Benton mówiła mu o niej, kiedy jechali

razem windą. Eleanore zastanawiała się, co jeszcze

sąsiadka mogła wypaplać.

Podeszli do pani Paulson.

- Mam nadzieję, że dobrze się pani bawi. - Murad

obdarzył gościa uśmiechem.

- Tak. Oczywiście. To sympatyczne przyjęcie - od­

parła sztywno.

- Chyba pani bardzo lubi swoją pracę. Jest taka

podniecająca! - zaczęła rozmowę Eleanore.

- Podniecająca? - ze zdziwieniem powtórzyła pani

Paulson. Miała antypatyczny, przenikliwy wzrok. Nic

dziwnego, że wśród pracowników firmy zyskała miano

Pajęczycy.

- Tak. Mam na myśli ciągły element ryzyka towa­

rzyszący podejmowaniu tak poważnych decyzji.

- W naszych poczynaniach nie ma żadnego ryzyka.

Dyrektor Walton pracuje wspaniale. Przysparza kro­

cie rodzinie Ahiąarów.

- I za te osiągnięcia jest sowicie wynagradzany

- dodała Eleanore.

Zobaczyła, że Murad wyłączył się z rozmowy

i tęsknym okiem spogląda w stronę Soni. Zaniepoko­

jona, dała mu lekkiego kuksańca.

Przywołany do porządku, podjął rozmowę.

- Pan Walton dysponuje w biurze fachowym per­

sonelem wspierającym go w podejmowaniu decyzji.

Twarz pani Paulson nagle się rozpromieniła.

- Tak. Bardzo pomaga mu pan Abrams - odrzekła

entuzjastycznie. - To świetny analityk inwestycji,

Ekscelencjo. Nie będę wcale zaskoczona, jeśli w nieda­

lekiej przyszłości okaże się lepszy niż dyrektor Walton.

Eleanore zobaczyła ze zdziwieniem, jak pociągła

twarz pani Paulson pokrywa się głębokim rumieńcem.

Czyżby wszystkie kobiety w firmie poddały się wątpli-

wemu urokowi tego mężczyzny? Nic dziwnego, że Beth

nie znosi tej kobiety. Jeśli w dziewczynie dojrzała

rywalkę, z pewnością bez przerwy zatruwa jej życie.

- Kto może okazać się lepszy ode mnie? - zapytał

nagle męski głos. Nie zauważony, Walton zbliżył się do

rozmawiającej trójki i dosłyszał komentarz pani Paulson.

- Och, ja tylko... - zaczęła zmieszana.

- Pani Paulson właśnie gratulowała Muradowi, że

ma zmysł do interesów - z pomocą przyszła jej Elea-

nore.

Niektóre kobiety źle lokują swe uczucia. Szkoda

tylko, że w wypadku pani Paulson chodzi o współ­

pracownika, kolegę z pracy. Może to doprowadzić do

niezręcznej sytuacji.

- Tak, to nasz dobrze zapowiadający się geniusz

finansowy. - Mówiąc to Walton nawet nie próbował

ukrywać ironii.

Eleanore rzuciła Muradowi niespokojne spojrzenie.

Miał nieprzeniknioną twarz. Czyżby nie dosłyszał słów

Waltona? Patrzył w drugi koniec salonu, gdzie Sonia

czarowała grupę gości z Saundersem na czele, opowia­

dając chyba jakąś niezbyt cenzuralną historyjkę. Świa­

dczyły o tym rozbawione, a niekiedy zgorszone spoj­

rzenia stojących wokół niej osób.

- Proszę mi wybaczyć. - Murad odwrócił się i po­

szedł w stronę Soni. Pani Paulson też szybko się

ulotniła. Eleanore została sam na sam z Waltonem.

- To jedyna rzecz, którą potrafi - powiedział Wal­

ton z przekąsem, z niechęcią patrząc na Murada.

- Jest jeszcze inna. Potrafi być bardzo apodyktycz­

ny. Powinien pan o tym pamiętać - powiedziała sucho

Eleanore.

- Ostro pani gra, panno... Jest pani panną? - zapy­

tał zjadliwie Walton.

- Może wolałby pan porozmawiać o moim stanie

cywilnym z Jego Ekscelencją? - Eleanore popatrzyła

z góry na antypatycznego rozmówcę.

- Nie obchodzą mnie jego seksualne skłonności.

- Więc niech się pan lepiej powstrzyma od in­

synuacji na ten temat! - syknęła Eleanore.

- Czyżby w głosie pani kryła się groźba? A jeśli tego

nie zrobię? - Walton stawał się agresywny.

- To niech pan znajdzie sobie inną pracę. W firmie,

wobec której będzie pan lojalny.

- Skąd taka powaga na twojej twarzy, Eleanore?

- zapytał Murad, który nagle znalazł się znów obok

niej. - Czyżby robił pan jej wykład na temat zasad

inwestowania? - zwrócił się do Waltona.

- Wręcz przeciwnie. To panna Fulton mnie po­

ucza. Radzi opuścić pańską firmę.

Murad rzucił Eleanore niespokojne spojrzenie.

- Działasz przeciwko mnie? - zapytał z przyganą

w głosie. - Kopiesz pode mną dołki? Co ja bym zrobił

bez pana Waltona!

Po co miałabym kopać dołki pod tobą, skoro sam

robisz to najlepiej, pomyślała z niechęcią. Poczuła się

nagle jak matka występująca ostro w obronie dziecka

nadal obrażającego tych, którzy na nie się skarżyli.

- Chodź. Napijmy się czegoś. - Murad objął Elea­

nore i pociągnął w stronę bufetu.

Jego bliskość działała podniecająco. Od samego

dotyku ramienia Murada dostała gęsiej skórki.

Dlaczego tak bardzo pobudza jej zmysły? Była zła.

I to potrójnie. Na Waltona za nielojalność w stosunku

do szefa. Na Murada, że tego nie dostrzega. A najbar­

dziej na siebie, że się tym wszystkim przejmuje.

Nieznacznie odwróciła głowę i zobaczyła złośliwy

grymas na twarzy Waltona.

- Powinnaś się uśmiechać - skarcił ją Murad.

- Twoja ponura mina zaczyna niepokoić gości.

- Byłoby dobrze, gdyby zaniepokoiła tego wstręt­

nego typa. - Spojrzała w stronę Waltona.

- Na wszystko przyjdzie pora.

Eleanore zastanawiała się, co Murad ma na myśli.

Zobaczyła, jak Sonia usiłuje ściągnąć go wzrokiem.

- Zachowuj się przyzwoicie - upomniał Murad

Eleanore i pospieszył do seksownej przyjaciółki.

Eleanore rzuciła okiem na stylowy zegar na ścianie.

Czas mijał powoli. Jak długo jeszcze potrwa przyjęcie?

Miała go już serdecznie dość. Chętnie uciekłaby,

zostawiając gości, ale to było niemożliwe. Zgodziła się

grać rolę pani domu i musi jej sprostać do końca.

Gdyby się więcej nie pokazała, Walton byłby przeko­

nany, że to jego zasługa. Nie da mu tej satysfakcji.

Rozejrzała się wokół siebie, szukając wzrokiem anty­

patycznego mężczyzny. Stał w kącie pokoju. Zobaczy­

ła, że na boku szepce konspiracyjnie z panią Paulson.

- Miałaś sprzeczkę z imperatorem? - zapytała

Beth, podchodząc do Eleanore.

- Tak nazywacie Murada?

- Tylko to określenie nadaje się do powtórzenia

- powiedziała dziewczyna ze śmiechem. - Trzeba jed­

nak uczciwie przyznać, że to, czym się zajmuje, robi

dobrze. Kiedy wszystko układa się po jego myśli, po­

trafi być czarujący.

- On? - zdziwiła się Eleanore.

- Tak. Dobrze, że Jego Ekscelencja jest właśnie

taki. W przeciwnym razie w biurze bez przerwy

dochodziłoby do okropnych scysji.

- To znaczy jaki?

- Znacznie bardziej zainteresowany życiem towa­

rzyskim niż firmą.

- Przepraszam, ale muszę zająć się innymi gośćmi.

- Eleanore uśmiechnęła się do Beth i podeszła do mło­

dej kobiety, która kryła się po kątach, chcąc spokojnie

przetrwać całą imprezę.

Dwie godziny później kamerdyner zamknął drzwi

za ostatnim gościem.

Eleanore zwróciła się do niego:

- Wilkerson, bardzo ci jestem wdzięczna za zorgani­

zowanie tego przyjęcia. Wymagało wiele zachodu.

Przekaż, proszę, moje podziękowania reszcie domow­

ników.

- Dobrze, panno Eleanore - odparł kamerdyner.

- Czy widziałeś Murada? - Rzuciła okiem na pu­

sty hol.

- Przed kwadransem słyszałem, jak panna Levin-

gham prosiła, aby odwiózł ją do domu.

- Dziękuję, Wilkerson. Dobranoc.

Tuż przed wejściem na schody Eleanore przypo­

mniała sobie o diamencie, który miała na szyi. Nie

chciała dłużej zatrzymywać przy sobie cennego klej­

notu. Zostawi go na biurku Murada. Gdy wróci od

Soni, będzie mógł zamknąć naszyjnik w sejfie.

Otworzyła drzwi gabinetu pana domu. Przechodząc

przez pokój podziwiała przepiękny, puszysty dywan

o skomplikowanym deseniu. W pewnej chwili zauwa­

żyła jakąś skazę na wzorze. Przykucnęła, aby lepiej się

jej przyjrzeć.

- Co robisz na podłodze? - usłyszała nagle za

plecami głos Murada. Poderwała się szybko. Obcas

ugrzązł w dywanie i straciła równowagę.

Murad przytrzymał ją i postawił na nogi. Czując go

blisko siebie, Eleanore cofnęła się odruchowo i po raz

drugi zawiodły ją zdradzieckie pantofle. Znów się

potknęła.

- Stój spokojnie - polecił Murad. Pochylił się i od­

piął paseczki. - Wysuń stopy.

- To ładne sandałki - powiedziała na usprawied­

liwienie.

- Tak. Ale niebezpieczne. - Podniósł je z podłogi

i cisnął do kosza na śmieci stojącego przy biurku.

- Nie możesz ich wyrzucać!

- Właśnie to zrobiłem. W tych okolicznościach

chyba stosowne jest powiedzenie, że łatwo przyszły,

łatwo poszły.

- Ze wszystkich aroganckich, apodyktycznych męż­

czyzn... - Eleanore urwała i zaczęła inaczej: - Skoro

zamierzasz tak się zachowywać, to będzie lepiej, jeśli

od razu oddam ci wszystko, co mi kupiłeś.

Murad skrzyżował ręce na piersiach i bez słowa

patrzył wyczekująco na Eleanore.

- O co chodzi? - zapytała zaniepokojona jego za­

chowaniem.

- Jak widzę, chcesz się pozbyć moich zakupów.

O ile mnie pamięć nie myli, ta suknia też do nich

należy. A więc czekam cierpliwie na ciąg dalszy.

- Nie zamierzam zaspokajać twoich perwersyjnych

zachcianek! - warknęła. Murad chciał zrobić z niej

idiotkę. - A propos, co się stało z seksowną blondynką?

- Nic. Chciała wracać, więc poleciłem Alemu, żeby

odwiózł ją do domu. Dlaczego tak nagle zaczęłaś

troszczyć się o Sonię? Zapewniam cię, że sama świetnie

umie dbać o siebie.

- Nie wątpię. Widziałam jej nowy naszyjnik.

- Przestań wreszcie być zazdrosna. Dostałaś prze­

cież diament.

- To śmieszne, o co mnie posądzasz. Nie jestem

zazdrosna. I żadnej twojej biżuterii nie potrzebuję. Nie

chcę, żebyś traktował mnie jak inne kobiety.

- Bądź spokojna. To nie wchodzi w grę. Nie masz

najmniejszej szansy. Jesteś absolutnym unikatem - po­

wiedział sucho Murad. - Rozumiem, że masz zamiar

zatrzymać tę suknię.

- Oczywiście, że ci ją zwrócę, ale nie teraz. Pocztą

- warknęła rozzłoszczona.

- Szkoda. A tak przy okazji, czy możesz mnie

poinformować, co robiłaś w moim gabinecie?

Eleanore zaskoczył ostry ton Murada.

- Zamierzałam obrabować sejf i uciec z jego zawar­

tością - zażartowała.

- Przede mną nie uciekniesz. Jesteś bez szans.

Przypominam, zadałem ci pytanie.

- Nie zasługuje na odpowiedź.

- Rzadko kiedy zasługujemy na to, czym los nas

obdarza - sentencjonalnie stwierdził Murad. - Co ro­

biłaś w moim gabinecie?

- Och, daj mi wreszcie spokój! - Eleanore była już

zła i zmęczona. - Chciałam zostawić ci brylant na

biurku. Wilkerson powiedział, że odwozisz Sonię, więc

sądziłam, iż gabinet jest pusty i nie zakłócę ci spokoju.

Alemi zakłócasz, pomyślał Murad. Interesowało go

wszystko, co robi i mówi ta kobieta. A także to, co

myśli. Zauważył rozczarowanie na jej twarzy, kiedy nie

zareagował na obraźliwą uwagę Waltona. Przez krót­

ką chwilę miał ochotę zrzucić z siebie skórę nieszkod­

liwego playboya i rozprawić się z Waltonem tak, jak na

to zasługiwał. Szybko jednak się zreflektował. Zbyt

wiele wysiłku i zachodu kosztował go już cały kamuf­

laż, by miał teraz z niego rezygnować po to, żeby

zaimponować kobiecie. Nawet tak niezwykłej jak

Eleanore.

- Podejdź bliżej. Pomogę odpiąć ci łańcuszek - po­

wiedział spokojnie.

Chyba nie ma już do mnie pretensji, pomyślała

z ulgą Eleanore, zbliżając się do Murada. Najpierw

poczuła jego palce i oddech na szyi, a chwilę później

dotyk ciepłych warg na obnażonej skórze. Doznanie

było szokująco silne.

- Co ty wyrabiasz? - zapytała nienaturalnie wyso­

kim głosem.

- Liczę śliczne małe kręgi, które wystają, kiedy

pochylasz głowę.

Szorstki głos Murada docierał jak z oddali.

- Kręgi? - powtórzyła półprzytomnie, z trudem

łapiąc powietrze.

Drażnił teraz wargami skórę za uchem. Przez ciało

Eleanore przebiegł nagły prąd. Ugięły się pod nią

kolana.

Murad objął ją i przyciągnął tyłem do siebie. Pod

biustem poczuła silne, umięśnione ręce.

Powoli obrócił Eleanore. Ich usta spotkały się

w gorącym, namiętnym pocałunku.

Jeszcze nigdy w życiu nie odczuwała takich doznań.

Murad językiem rozchylił jej wargi. Pod wływem jego

pocałunków zaczynała tracić przytomność.

Panującą w pokoju ciszę rozdarł nagle ostry dźwięk

dzwonka.

- Przepraszam, moja droga - szepnął Murad.

- Muszę odebrać telefon. Wszyscy domownicy wie­

dzą, że tutaj jestem. - Odsunął się, podszedł do biurka

i podniósł słuchawkę.

Eleanore uśmiechnęła się niepewnie i szybko wyco­

fała z pokoju. Przed chwilą przeżyła prawdziwy

wstrząs. Będzie musiała spokojnie przemyśleć to, co się

stało.

ROZDZIAŁ

7

Różowa, maleńka buzia uśmiechnęła się radośnie,

kiedy Eleanore czule pogłaskała policzek Lacey. Wło­

żyła niemowlę do łóżeczka i podciągnęła kołderkę aż

pod samą jego bródkę.

- Śpij dobrze, aniołku. Po południu obie wybierze­

my się na śliczny, długi spacer. Jest taka piękna pogoda.

Panna Kelvington z aprobatą kiwnęła głową.

- Na którą godzinę nam przygotować Lacey do

wyjścia z domu? - zapytała.

- Rano mam parę spraw do załatwienia. Wrócę

najpóźniej w południe i zdążę nakarmić małą. Potem

sama się nią zajmę. Aż do wieczora.

- Chyba pani pamięta, że dziś pracuję normalnie

- przypomniała panna Kelvington.

- Tak, ale chcę trochę pobyć z Lacey. Zresztą nie

mam żadnych innych planów. A więc do zobaczenia

w porze lunchu. - To mówiąc Eleanore wyszła z dzie­

cinnego pokoju.

Była zamyślona. Układała plan działania na przed­

południe.

Najpierw pojedzie do college'u i sprawdzi, czy Kelly

zgłosiła się i zarejestrowała. Potem wpadnie do Barb-

ry, bo może Kelly nawiązała z nią kontakt.

Eleanore zaczęła schodzić ze schodów. Przed wyj­

ściem z domu chyba trzeba sprawdzić, czy po wczoraj­

szym wieczorze salon został doprowadzony do porząd­

ku. Murad nie powinien mieć żadnych podstaw do za­

rzucenia jej, że źle wywiązuje się ze swych obowiązków.

Z drugiej jednak strony nie chciała, aby pomyślał, że za

bardzo się rządzi i uzurpuje sobie rolę pani domu. Że

zaczyna zachowywać się jak... żona.

Zatrzymała się nagle pośrodku schodów. Na myśl

o tym, że mogłaby zostać żoną tego mężczyzny,

ogarnęło ją radosne uniesienie. Mogłaby otwarcie go

całować, kiedy tylko zechce. Mogłaby przeciągać

palcami po jego czarnych, lśniących włosach. Mogła­

by przytulać się...

- Czy dobrze się pani czuje, panno Eleanore?

- Głos Wilkersona brutalnie przerwał jej marzenia.

Popatrzyła na niego półprzytomnym wzrokiem.

- Dobrze - odparła szybko, mimo że zaczynała

mieć co do tego poważne wątpliwości. Nigdy przedtem

nie zdarzało się jej śnić na jawie. Nie był to zdrowy

objaw. Ale odkąd poznała Murada, wszystko w jej

życiu przestało być normalne.

- Wilkerson - dodała po chwili, zatrzymując się

u stóp schodów - gdyby ktoś o mnie pytał, powiedz,

że wychodzę i wrócę w południe. Dobra robota - po­

chwaliła, zaglądając do salonu. -1 szybka.

Przypomniała sobie nagle o srebrzystych pantofel­

kach, które Murad wyrzucił. Postanowiła wyciągnąć je

natychmiast z kosza na śmieci, zanim pedantyczna

służba go opróżni.

Drzwi gabinetu pana domu stały otworem. Raźnym

krokiem Eleanore weszła do środka. Zatrzymała się

zaskoczona na widok Murada. Siedział na krawędzi

biurka. Rozmawiał przez telefon.

Znów znalazła się nie proszona w jego gabinecie.

Miała tego więcej nie robić. Zaczęła wycofywać się

z pokoju, ale Murad zdążył ją zauważyć. Gestem

zaprosił bliżej. Podeszła do biurka.

- Weź - podał Eleanore słuchawkę.

- Kto to? - zapytała szeptem.

- Twój ojciec.

Dłonią zakryła szybko mikrofon.

- Nie chcę z nim rozmawiać.

- Każdy z nas musi czasami robić rzeczy, na które

nie ma ochoty.

- I kto to mówi! Ktoś, kto uznaje wyłącznie

przyjemności! Możesz powiedzieć ojcu...

- Zrób to sama. - Murad nie przyjął słuchawki od

Eleanore. - Obiecałaś. Masz zwyczaj rzucać słowa na

wiatr?

- No dobrze - odparła niechętnie. Uwaga Murada

sprawiła jej przykrość.

- Chcesz, abym wyszedł z pokoju?

- Lepiej zostań - poprosiła. Murad ją denerwo­

wał i niepokoił, lecz w jego obecności czuła się bez­

piecznie.

Odetchnęła głęboko i przysunęła słuchawkę do

ucha.

- Halo?

- To ty, Eleanore?

Usłyszała cichy głos z cudzoziemskim akcentem.

- Tak. Eleanore Fulton - powiedziała oficjalnym

tonem.

- Tu mówi Selim al-Rashid. Twój ojciec...

Głos w słuchawce brzmiał słabo i niepewnie. Za­

skoczyło to Eleanore. Sądziła, że będzie miała do

czynienia z człowiekiem jeszcze bardziej apodyktycz­

nym i aroganckim niż Murad.

Co miała ojcu powiedzieć? Powinna zapytać: gdzie

się podziewałeś, kiedy byłam dzieckiem? Gdy marzy­

łam o tym, żeby mieć rodziców, ciebie przy mnie nie

było...

- Pragnę cię zobaczyć - odezwał się Selim po chwi­

li milczenia.

- Po co? - zapytała nieprzyjaźnie.

- Jesteś moją córką.

- Po blisko trzydziestu latach właśnie sobie o tym

przypomniałeś?

- Pamiętałem przez cały czas.

- Ale nie chciałeś powiedzieć ukochanej' żonie,

że masz nieślubną córkę. Wielka szkoda, że kiedy

uwodziłeś moj'ą matkę, zapomniałeś, że masz już

narzeczoną.

- Wielka gorycz przez ciebie przemawia. Szkoda.

Miałem nadzieję... - Głos Selima lekko się załamał.

Eleanore nagle uprzytomniła sobie, że rozmawia ze

swoim ojcem. Zrobiło się jej wstyd, że tak ostro na­

padła na niego.

- Przepraszam. Nie chciałam zrobić ci przykrości.

Ale przecież zdajesz sobie sprawę z tego, że na nawią­

zywanie bliższych stosunków ze mną jest już za późno.

Zbyt wiele czasu minęło od chwili, w której powziąłeś

decyzję, żeby mnie opuścić.

- Wówczas tylko postanowiłem, że będziesz wy­

chowywała się z dala ode mnie - usiłował protestować

Selim słabym głosem. - Zawsze o tobie pamiętałem.

Przez te wszystkie lata zajmowałaś ważne miejsce

w moim sercu. Modliłem się za ciebie. Pomagałem ci

finansowo.

- O tym już słyszałam od Murada - odparła sucho

Eleanore. - Czego ode mnie oczekujesz?

- Jesteś moją córką - powtórzył Selim.

- Łączą nas tylko więzy krwi. Nic więcej. Trzydzie­

ści lat temu wróciłeś do Abaru. Zostawiłeś mnie wie­

dząc, że będę wychowywana w zupełnie innych warun­

kach, w odmiennym obszarze kulturowym. Należymy

do różnych światów. Nie mamy z sobą nic wspólnego.

- Chcę, żebyś mnie dobrze zrozumiała, moje dziec­

ko. W żaden sposób nie chcę wkraczać w twoje sprawy.

Proszę cię tylko o jedno. Nie wykluczaj mnie ze swego

życia.

Tak jak ty to uczyniłeś, pomyślała. Uzmysłowiła

sobie, jak wiele gorzkich słów powiedziała już ojcu.

Może Murad ma rację, mówiąc, że nadszedł czas, aby

zacząć patrzeć w przyszłość, a nie oglądać się wstecz?

- Eleanore?

- Nic nie przyrzekam. Ale sądzę, że chyba możemy

się spotkać... - odparła po chwili.

- Dziękuję. Dziękuję. Ja... - Głos Selima znów się

załamał. - Niedługo odezwę się do ciebie. - Odłożył

słuchawkę.

- Rozchmurz się. - Murad zamknął drzwi, pod­

szedł do biurka i objął Eleanore. Podeszli do fotela.

Usiadł nie wypuszczając jej z ramion.

Przytuliła twarz do jego policzka.

- Pierwszy krok zawsze jest najtrudniejszy - szep­

nął uspokajającym głosem.

Eleanore prawie go nie słyszała. Całą jej uwagę

zaprzątnęło uczucie wywołane dotykiem rąk Murada.

Wsunął je pod kołnierzyk bluzki i zaczął rozmasowy-

wać napięte mięśnie na karku.

- Zrelaksuj się - szepnął. - Oddychaj głęboko,

rozluźnij się. - Wyciągnął bluzkę ze spodni, włożył

pod nią dłonie i głaskał plecy Eleanore.

Zamknęła oczy. Łagodna pieszczota Murada pod­

niecała ją coraz bardziej. Niemal bezwiednie jej ręce po-

wędrowały przed siebie. Odsunęły krawat, rozpięły ko­

szulę i zatrzymały się na owłosionych piersiach Murada.

- Eleanore! - Jego głos zabrzmiał szorstko i ochryple.

Moja pieszczota robi na nim wrażenie, pomyślała

z satysfakq'ą. Drobnymi pocałunkami zaczęła obsy­

pywać odsłonięty tors. W zapamiętaniu nawet nie po­

czuła, jak Murad rozpina jej biustonosz. Przyciągnął

głowę Eleanore i ustami przykrył jej wargi.

Trzymała go teraz za szyję, coraz mocniej przy­

tulając do siebie. Rozkoszowała się bliskością jego

ciała.

Zadrżała, kiedy lekko dotknął nabrzmiałych sut­

ków. Ból, który od dłuższej chwili odczuwała w pod­

brzuszu, stał się nie do zniesienia. Nieprzytomna

przycisnęła rękę Murada do swojej piersi. Pragnęła,

aby doznania stały się jeszcze silniejsze...

Nagle zobaczyła, że Murad podnosi głowę i z nie­

spokojnym wyrazem twarzy spogląda w stronę zam­

kniętych drzwi. Dopiero teraz usłyszała pukanie.

- Ekscelencjo, dostarczono właśnie list, na który

pan czeka - powiedział Wilkerson, nie otwierając

drzwi.

- Dziękuję. Wezmę go przed wyjściem z domu.

- Murad sucho odprawił kamerdynera. - W moim

gabinecie robi się ruchliwiej niż na ulicznym skrzyżo­

waniu - stwierdził niezadowolony.

- Na szczęście Wilkerson zapukał, a nie wszedł od

razu do środka - z ulgą w głosie powiedziała Eleanore.

- Ryzykowałby utratą pracy, otwierając drzwi bez

przyzwolenia. - Głos pana domu miał ostre brzmienie.

Nadal trzymał ją w ramionach.

- Przepraszam - powiedział spokojniej. - Chyba

oboje jesteśmy trochę zdenerwowani. Odpocznij chwi­

lę, rozluźnij się.

Nie potrafiła. Ten mężczyzna wyzwalał w niej"

ukryte namiętności. Takie, o jakich nie miała dotych­

czas pojęcia. Zaniepokojona westchnęła głośno.

- Nie przejmuj się tak bardzo spotkaniem z Seli­

mem. - Murad błędnie zrozumiał przyczynę rozterki

Eleanore. - Szybko zapiął guziki bluzki. Pocałował

młodą kobietę w czoło i pomógł jej podnieść się z fotela.

Eleanore podniosła wzrok i popatrzyła Muradowi

prosto w oczy.

Mówił dalej:

- Spotkaj się z ojcem, lecz przedtem pozbądź się

uprzedzeń. Po prostu go poznaj.

- Spróbuję tak zrobić, jak mi radzisz, ale sam wiesz,

że to nie jest proste. Przeszłości wymazać się nie da.

Prawda zawsze pozostanie prawdą.

- Czyja prawda? Twoja? Selima? Twojej matki?

A może Amineh? - Murad pochylił się i wysunął naj­

niższą szufladę. Wyjął z niej dużą, grubą kopertę i po­

łożył na biurku.

- Co to jest? - zapytała Eleanore.

- Dowody, że twój ojciec mówił prawdę.

- Nie chcę nic oglądać.

- Upierasz się jak dziecko! W życiu rzadko kiedy

wszystko jest albo czarne, albo białe. Występuje cała

gama odcieni pośrednich. Rozmaitych szarości.

- Zgoda. Jeśli ci tak zależy, przejrzę te papiery. Czy

jesteś teraz zadowolony?

- Nie - odparł powoli. - Ale będę.

W czarnych oczach Murada Eleanore zobaczyła

nagłe błyski. Odniosła wrażenie, że każde z nich myśli

o czymś innym.

- Rozgość się. Gabinet jest do twojej dyspozycji.

- Spojrzał na zegarek. - Muszę wyjść. Mam umówio­

ne spotkanie. Już jestem spóźniony.

Eleanore usiadła za biurkiem i zamknęła oczy.

Usiłowała zanalizować swój stosunek do Murada. Po

namyśle uznała, że po prostu ją pociąga fizycznie.

Ale dlaczego tak silnie na niego reaguje? Nie jest

przecież nastolatką i z niejednym mężczyzną się cało­

wała. Może sprawiają to niezwykłe okoliczności, bo­

gactwo, które otacza Murada? Odruchowo rozejrzała

się po luksusowym wnętrzu. Po namyśle uznała, że

odpowiedź na ostatnie pytanie jest negatywna. Murad

robił na niej wrażenie mimo swojej wręcz niepraw­

dopodobnej zamożności, a nie ze względu na nią.

Rozwiązanie zagadki odłożyła na później. Zbyt

wiele miała do załatwienia tego przedpołudnia. A Mu­

rad jeszcze zwiększył listę zajęć. Eleanore popatrzyła

na kopertę leżącą na biurku.

Otworzyła ją, wyjęła zawartość i zaczęła przeglądać

papiery. Leżał przed nią pokaźny stos pokwitowań

czekowych. Na chybił trafił wybrała kilka i rzuciła na

nie okiem. Na jednym była data o miesiąc wcześniejsza

niż dzień jej urodzenia. Na dwóch innych zobaczyła

brudne, brązowe krążki. Ślady po filiżance z kawą.

Przypomniała sobie skargi ciotki Theresy, że Mari-

lyn ma okropny zwyczaj. Stawia kawę gdzie popadnie

i ciągle ją rozlewa. Z uczuciem rosnącego niepokoju

Eleanore sięgnęła po pakiet listów ściągniętych gumką.

Wszystkie były adresowane do Selima i nosiły różne

adresy zwrotne jej matki. Jedne pamiętała, o innych

nawet nie słyszała. Otworzyła pierwszy z brzegu list

i zaczęła czytać.

Zawierał dokładny opis jej postępów w nauce

w ekskluzywnym prywatnym liceum, a także wzmian­

ki o tym, że zamierza brać dodatkowe lekcje tańca,

uczyć się jazdy konnej i pływania. Dzięki temu miała

nabyć wszechstronnej ogłady,

i

Ogłada! Oczy Eleanore rozszerzyły się ze zdumie­

nia. W kiepskiej publicznej szkole, do której chodziła,

nikt chyba nawet nie wiedział, co to słowo oznacza!

Wyszukała list najpóźniej datowany i zabrała się

za czytanie. Była to absolutnie fikcyjna, piękna opo­

wiastka o tym, jak Eleanore poznała jakiegoś młodego

człowieka i zakochała się w nim. Obiecał łaskawie

wybaczyć jej pochodzenie z nieprawego łoża, pod

warunkiem że wniesie do małżeństwa odpowiednio

duży posag.

Zacisnęła palce na liście. Zmięła cienki papier. Od

samego początku miała złe przeczucia, że pokwitowa­

nia odbioru pieniędzy były prawdziwe i może Murad

mówił prawdę, ale nie chciała mu wierzyć. Teraz

rozpoznała pismo matki, a także jej osobliwy sposób

stawiania przecinków. Nie miała żadnych wątpliwości.

Listy były autentyczne.

Eleanore spojrzała z rozpaczą na biurko. Leżały

przed nią dowody. Druzgocące dowody.

Zakryła twarz rękoma. Do tej pory była przekona­

na, że matka porzuciła ją ze względów czysto finanso­

wych. Teraz okazało się, że dziecko stanowiło dla niej

tylko i wyłącznie źródło dużych i stałych dochodów.

Eleanore przełknęła łzy. Włożyła papiery do koper­

ty i schowała ją do szuflady biurka Murada. Radził,

żeby przestała żyć przeszłością. Miał rację. Stały przed

nią ważne bieżące zadania. Do najpilniejszych należało

odszukanie Kelly.

Usłyszała pukanie. Wsunęła szufladę i powiedziała

głośno:

- Proszę wejść.

W drzwiach ujrzała Wilkersona.

- Czy życzy pani sobie samochodu z kierowcą, pan­

no Eleanore? Jego Ekscelencja mówił, że... - urwał.

Na twarzy kamerdynera zauważyła zaniepokojenie.

- Czy coś się stało? - spytała.

- Chodzi o list. - Ze stolika, który stał tuż za

drzwiami, Wilkerson wziął do ręki kopertę. - Jego

Ekscelencja specjalnie na niego czekał i dlatego nie

wyszedł wcześniej do biura. A potem zapomniał go

zabrać! - Kamerdyner rzucił Eleanore pełne wyrzutu

spojrzenie.

- Może Ali mógłby go zawieźć? - zaproponowała.

- Wczoraj wieczorem poleciał do Abaru w nagłej

sprawie. Mają tam jakiś kryzys w kartelu paliw płyn­

nych.

- Wobec tego wyślij kierowcę. Samochód nie będzie

mi potrzebny. W dzień świetnie bez niego się obejdę.

- Normalnie tak właśnie zrobiłbym, ale tym razem

mam podstawy sądzić, że list jest zbyt ważny, aby

powierzać go nawet zaufanemu kierowcy.

- A mnie chcesz go powierzyć i wysłać samo­

chodem do miasta - stwierdziła sucho Eleanore.

- To zupełnie co innego - spokojnie odparł Wilker­

son. - Skoro pani wychodzi, czy byłaby pani uprzejma

wstąpić po drodze do biura i oddać ten list do rąk włas­

nych Jego Ekscelencji?

- Nawet nie wiem, gdzie mieści się firma. - Nie

miała ochoty oglądać Murada zaraz po tym, jak

dowiedziała się o oszustwach matki. Potrzebowała

teraz czasu, bo najpierw sama musiała pogodzić się

z przerażającym faktem.

- Kierowca panią zawiezie, panno Eleanore - po­

wiedział kamerdyner. - Zajmie to niewiele czasu,

a zrobi pani wielką przysługę Jego Ekscelencji.

- Dobrze - ustąpiła. - Ale najpierw muszę zatele­

fonować. Poproś kierowcę, aby był gotowy za dziesięć

minut.

- Oczywiście, panno Eleanore. I bardzo pani dzię­

kuję. - Wilkerson wręczył jej kopertę i odszedł.

Włożyła list do torebki. Spojrzała na zegarek.

Straciła już wiele czasu. Zrobiło się późno. Jadąc do

Murada, wstąpi po drodze do college'u, aby spraw­

dzić, czy Kelly się zgłosiła. Ale Barbry nie odwiedzi.

Całą sprawę załatwi telefonicznie.

Wyciągnęła z torebki cienką chusteczkę i przy­

łożyła ją do mikrofonu. Zniekształcała głos. Elea­

nore przypuszczała, że Barbra więcej powie komuś

obcemu.

Wykręciła numer i gdy dziewczyna podniosła słu­

chawkę, poprosiła Kelly do telefonu.

- Chodzi pani o Kelly? - zdziwiła się Barbra.

- Przecież ona tu nie mieszka. A kto mówi? - spytała

podejrzliwie.

- Moje nazwisko Fellows. Dzwonię z administraq'i

college'u - skłamała Eleanore. - Wiem, że z panią nie

mieszka. Jest zameldowana u... - zaszeleściła gazetą

leżącą na biurku Murada, udając, że sprawdza w re­

jestrze - u niejakiej pani Fulton. Ale tam nikt nie od­

powiada. Kelly podała nam pani numer na wszelki

wypadek. Jeszcze się do nas nie zgłosiła. Musimy wie­

dzieć, co zamierza zrobić. Nie możemy dłużej rezerwo­

wać dla niej miejsca...

- Nie widziałam Kelly od dawna - odparła Barb­

ra. - Ale jeśli się do mnie odezwie, przekażę jej wiado­

mość od pani.

- Dziękuję.

Eleanore odłożyła słuchawkę. Gdzie może być ta

nieodpowiedzialna dziewczyna? Jak ją odnaleźć w tak

ogromnym mieście jak Nowy Jork? Nie potrafiła

odpowiedzieć sobie na te pytania.

Westchnęła głęboko i wyszła z domu.

W college'u usłyszała, że Kelly w ogóle się nie zgło­

siła. I jeśli w najbliższym czasie się nie zjawi, grozi jej

odebranie stypendium, a jej miejsce zostanie przyznane

innemu, bardziej odpowiedzialnemu studentowi.

Rolls-royce zatrzymał się wreszcie przed wysokim

wieżowcem.

- Biuro Jego Ekscelenqi mieści się na dwudziestym

dziewiątym piętrze - poinformował kierowca. - Czy

mam poczekać na panią?

- Nie, dziękuję.

- Jak pani sobie życzy, panno Fulton. - Wysiadł

i otworzył przed nią drzwi samochodu.

- Dziękuję.

Eleanore przeszła szybko przez hol i wsiadła do

windy.

Firmę znalazła z łatwością. Otworzyła ciężkie,

dębowe drzwi i znalazła się w przestronnym, luksu­

sowo urządzonym pomieszczeniu.

Zza biurka przywitała ją ładna, młoda kobieta.

- Czym mogę służyć, panno Fulton?

- Dzień dobry... Angelo. - Eleanore w porę przy­

pomniała sobie imię recepcjonistki. - Przyszłam do

Jego Ekscelencji. Gdzie jest jego pokój?

Ze zdziwieniem zobaczyła, jak młoda kobieta ukra­

dkiem naciska jakiś guzik na skomplikowanej wew­

nętrznej centralce stojącej na biurku. Czyżby Murad

polecił uprzedzać go o każdej nie zapowiedzianej

wizycie? Dlaczego?

- Pierwsze drzwi na prawo. Tamtędy.

- Dziękuję. - Eleanore uśmiechnęła się do recep­

cjonistki i ruszyła przez hol we wskazanym kierunku.

ROZDZIAŁ

8

Zamierzała zapukać do pokoju Murada, gdy nagle

otworzyły się drzwi naprzeciwko.

- Dzień dobry, panno Fulton. Zdumiewające, że

już nazajutrz po przyjęciu mam szczęście oglądać pani

piękne oblicze. - Oprócz złośliwości w głosie Waltona

Eleanore wyczuła ciekawość.

- Czyżby?

Walton umyślnie otworzył drzwi. A więc to jego

ostrzegała recepcjonistka. Kontrolował wszystkich

klientów przychodzących do biura czy tylko gości

Murada? W każdym bądź razie postępował co naj­

mniej dziwnie.

- Dlaczego interesują pana osoby odwiedzające

pana Ahiąara? - zapytała bez ogródek Eleanore.

- Nie wiem, o co pani chodzi - odparł Walton.

- Zauważyłam, jak recepcjonistka dawała panu

znać o moim przybyciu.

- Jest pani bardzo spostrzegawcza, panno Fulton.

- Bywam także uparta. I pytam raz jeszcze. Dlacze­

go szpieguje pan gości Murada?

- Co za ostre słowa! Nikogo nie szpieguję. Jako

dyrektor biura...

- Jeden z dyrektorów - przerwała mu Eleanore.

- Odpowiadam za sprawne funkq'onowanie firmy.

- Walton udał, że nie słyszy uszczypliwej uwagi. - By­

łoby jeszcze lepiej, gdybym był w stanie przepędzić

wszystkie kobiety, które uganiają się za Jego Eksce­

lencją. Ma wielkie powodzenie. Nic dziwnego. Jest taki

bogaty...

- A do tego jeszcze przystojny, kulturalny i pełen

osobistego uroku - dorzuciła szybko Eleanore.

- Droga panno Fulton, uważam za swój obowią­

zek ostrzec panią...

- Obowiązek? - warknęła. - Jest pan zwykłym in­

trygantem.

- Jeśli sądzi pani, że mając dziecko z Muradem

może pani zachowywać się bezkarnie, to...

- W razie czego ochroni mnie ojciec, Selim

al-Rashid.

- To brednie - powiedział Walton. - Jestem od lat

w stałym kontakcie z ministrem i dobrze wiem, że nie

ma dzieci.

- Prawowitych. Teraz, po śmierci żony, ojciec

otwarcie się do mnie przyznaje.

- To bez znaczenia. Firma należy do Ahiąarów,

a Murad nigdy nie wystąpi w pani obronie. Na niczym

mu nie zależy.

- Właśnie liczę na tę cechę jego charakteru. - Elea­

nore przystąpiła do otwartego ataku. - Zbyt mało

przejmuje się firmą, żeby zechciał pana zatrzymać,

kiedy przyprę go do muru i będę nalegała na pańskie

zwolnienie. Pozbędzie się pana choćby dla świętego

spokoju. Potrafię być bardzo nieprzyjemna. - Głos

Eleanore brzmiał twardo i bezlitośnie. - A teraz, pro­

szę mi wybaczyć, jestem zajęta.

Walton odwrócił się bez słowa. Wszedł do swego

pokoju i głośno zatrzasnął drzwi. Eleanore odetchnęła

z ulgą. Ta denerwująca rozmowa uprzytomniła jej, jak

szybko zaczęła odcinać kupony, zasłaniając się nazwis­

kiem ojca. Dlaczego? Zirytował ją nie atak Waltona na

własną osobę, lecz jego nielojalność wobec Murada.

Zapukała lekko do drzwi i nie czekając na zaprosze­

nie weszła do pokoju. Zobaczyła przed sobą przedziw­

ną scenkę. Murad pochylał się nisko nad rozgorączko­

waną Beth, siedzącą na jego miejscu za biurkiem.

Bezczynnie, tylko z notesem i ołówkiem w ręku.

Gdyby Eleanore była w lepszym nastroju, zmiesza­

nie dziewczyny i zaskoczenie widoczne na twarzy

Murada pewnie by ją rozśmieszyły. Ale dziś ten obra­

zek raczej ją zaniepokoił, niż ubawił. Nie wiedziała,

co się dzieje. O co chodzi Muradowi? Na pierwszy rzut

oka można by przysiąc, że uwodzi Beth. To fakt, że

miał skłonności do kobiet, ale Eleanore była przeko­

nana, że nigdy by sobie nie pozwolił na takie zachowa­

nie w biurze. I to w stosunku do młodej, niewinnej

dziewczyny. W postępowaniu Murada Eleanore wy­

czuła jakiś fałsz. Coś tutaj nie grało.

- Och, Eleanore, ja... - zaczęła tłumaczyć się Beth.

- Zaraz przepiszę te listy, Ekscelencjo. - Zerwała się

zza biurka i jak oparzona wypadła z pokoju.

- Nie powinnaś tak straszyć moich pracowników

- powiedział Murad obojętnym, znudzonym tonem. - To

pogarsza stosunki w biurze - dodał bez przekonania.

- Rozumiem, chodzi o stosunki - warknęła. Mu­

rad, który stał teraz przed nią, był antypatyczny. - Nie

martw się. Możesz robić, co chcesz. Wpadłam tu na

chwilę. Przyniosłam ci tylko... - Otworzyła torebkę

i wyciągnęła list.

W tym momencie Murad całkowicie zaskoczył

Eleanore. Jednym susem znalazł się tuż przy niej.

Objął ją i zaczął namiętnie całować.

- Ach, proszę wybaczyć, Ekscelenqo. - Za pleca­

mi Eleanore usłyszała drwiący głos Waltona. - Nie

wiedziałem, że jest pan zajęty...

- Skoro już pan wie, proszę zostawić nas samych

- odparł Murad. Teraz był roześmiany.

O co w tym wszystkim chodzi? Eleanore zupełnie

się pogubiła. Próbowała wyzwolić się z uścisku Mu­

rada, ale nadal trzymał ją mocno w ramionach.

Kiedy tylko za Waltonem zamknęły się drzwi,

szepnął jej do ucha:

- Nie mów nic. W pokoju jest podsłuch.

Popatrzyła na niego zdumiona. Miał teraz poważ­

ną, zasępioną twarz. Wyjął z ręki Eleanore pogniecio­

ny list i wsunął go do kieszeni.

Podszedł do biurka i zaczął przewracać jakieś

papiery.

- Dobrze, że wpadłaś, kochanie. Mam propozycję

nie do odrzucenia. Zaraz zabiorę cię na zakupy. Co ty

na to? - zapytał czule.

Naprawdę jest przekonany, że ktoś podsłuchuje,

pomyślała Eleanore. Podniosła wzrok i popatrzyła

uważnie na Murada. Stał teraz przed nią ten sam

mężczyzna, który uratował ją na ulicy z rąk napast­

nika, a nie zblazowany bon vivant.

Hazard zawsze ją pociągał. Postanowiła włączyć się

do gry.

- Cudownie! - zaszczebiotała. - Mój drogi, za­

sługuję chyba na jakiś nowy klejnocik. Po tym wszy­

stkim, co tutaj przeszłam! - dodała z rozżaleniem

w głosie.

Murad rzucił Eleanore ostrzegawcze spoj'rzenie.

- Później, kiedy już znajdziemy się w domu, po­

staram się jakoś cię ułagodzić. A teraz chodźmy.

- Wziął ją za ramię i wyprowadził z pokoju.

Milczała dopóty, dopóki srebrny jaguar Murada

nie włączył się do ulicznego ruchu.

- A teraz mów - zażądała.

- O czym? - Rzucił jej niewinne spojrzenie.

- Najpierw oświadczasz, że cię podsłuchują, a po­

tem udajesz, że nic się nie dzieje! O co chodzi? Ktoś cię

szpieguje? Masz podsłuch czy nie?

- Mam. Są trzy mikrofony. Jeden w aparacie

telefonicznym, drugi w podstawce lampy, a trzeci za

obrazem nad kanapą.

- Dlaczego ich nie usuniesz?

- Oj, do intryg to ty nie masz głowy - powiedział

z politowaniem.

- Bardzo mi przykro, że cię rozczarowuję. Ale

prowadzę spokojne życie. Czekam na wyjaśnienia.

Murad nie miał ochoty mówić Eleanore o grasują­

cym w firmie oszuście. Jej mina świadczyła jednak

o tym, że nie da mu spokoju, póki nie dowie się

wszystkiego. Postanowił więc powiedzieć prawdę. Ta

kobieta jest inteligentna i bystra. Może nawet zauważy

coś, czego on sam nie dostrzegł.

- Kto założył ci podsłuch? Oszuści? - zapytała.

- Nie wiem. Pewnie Walton. Chce wiedzieć, co robię.

- Całkiem prawdopodobne. Ten okropny typ usi­

łował mi wmówić, że jesteś babiarzem. No i zastałam

cię z Beth.

- Mówiłaś przecież, że jest zakochana w Abramsie.

Wiedziałem więc, że moich umizgów nie potraktuje

poważnie.

- No to po co ją uwodziłeś? Muszę wiedzieć, w czym

rzecz. Sama będę zadawała ci pytania - oświadczyła

zdeterminowanym głosem. - Mówiłeś, że ktoś cię okra­

da. Z czego?

- Z informacji. Na temat inwestycji, które dla mo­

jej firmy mają kluczowe znaczenie. Ktoś ubiega nas

i wykupuje je, a potem odsprzedaje po horrendalnych

cenach.

- Pod cudzym nazwiskiem?

- Za pośrednictwem fikcyjnej spółki. Pieniądze idą

na konto w Szwajcarii. Nie można go zidentyfikować.

- Kto w firmie podejmuje decyzje o dokonywaniu

konkretnych inwestycji?

- Walton i Talbort.

- Więc jeden z nich jest oszustem?

- Niekoniecznie. Ktoś inny także może mieć dostęp

do informacji.

- To rozszerza krąg podejrzanych - stwierdziła

Eleanore. - Osobiście stawiam na Waltona.

- Może masz rację. Ale ten facet ma chyba tylko

obsesję na punkcie władzy. Bez przerwy manipuluje

pracownikami. A tych, którzy się temu nie poddają,

eliminuje.

- Eliminuje?

- Wyrzuca z pracy. Dlatego sądzę, że to Walton

założył podsłuch. Chce znać moje plany.

- A ty po to, żeby wyprowadzić oszusta w pole,

udajesz uroczego chłoptasia, któremu nadmiar hor­

monów uderza do głowy?

Usłyszawszy te słowa Murad skrzywił się z nie­

smakiem.

- Oj, a ja byłem przekonany, że zachowuję się jak

wyrafinowany światowiec.

- Wyrafinowani światowcy nie mizdrzą się do

pustogłowych blondynek. Co będzie z Sonią, kiedy ją

rzucisz?

- Stanie się znacznie bogatsza. Kocha tylko pienią­

dze. Dlatego ją wybrałem.

- Kim ty właściwie jesteś? - zapytała Eleanore.

- Najmłodszym synem, którego ojciec przysłał

do Stanów, żeby tutaj poprowadził rodzinne inte­

resy i zaczął od wykrycia człowieka okradającego

firmę.

- Dlaczego ojciec wybrał właśnie ciebie?

- Bo ze wszystkich członków rodziny jestem naj­

bardziej zamerykanizowany. A także dlatego, iż od

pięciu lat kieruję w Abarze agencją informacyjną.

- Szpiegowską?

- Zbieranie informacji to nie szpiegowanie - z god­

nością odparł Murad.

- Powiedz, czego się wywiedziałeś oprócz tego,

że Walton jest patologicznie zazdrosny o swoją po­

żyję?

- Niczego. Absolutnie niczego - przyznał Murad

ze smutkiem. - Nikt z pracowników biura nie żyje

ponad stan. Nikt nie jest ani nie był szantażowany.

- Twój oszust jest bardzo przebiegły.

- Co gorsza, cierpliwy. Czeka spokojnie. Pieniędzy

nie wydaje.

- Zastaw pułapkę. Rozgłoś jakąś fałszywą infor­

mację. A kiedy z niej skorzysta, wtedy się nabierze.

- Musiałbym we wszystko wtajemniczyć Waltona

i Talborta. A przecież jest bardzo prawdopodobne, że

to jeden z nich nas okrada...

- Wobec tego podejmij arbitralną decyzję. Na

zasadzie: ja tu rządzę i decyduję.

- Oszust jest za sprytny, żeby dał się nabrać. Nie

podejmie żadnej akcji. Będzie się obawiał, że ten

pomysł inwestycji wyperswaduje mi Walton.

- To koszmarny facet.

- Mógłbym nazwać go bardziej po męsku, ale przy

damie nie wypada. Zwolnić go jeszcze nie mogę.

- Dlaczego?

- Z dwu powodów. Po pierwsze, do chwili wy­

krycia oszusta chcę, aby wszyscy pracownicy pozostali

w firmie. A po drugie, Walton prowadzi interesy mojej

rodziny od prawie piętnastu lat. Mam więc w stosunku

do niego duże zobowiązania. Powinienem dać mu

teraz czas, żeby oswoił się z nową sytuacją i przy­

zwyczaił do mego zwierzchnictwa.

- Zależy mi na tym, żeby pomóc ci wykryć oszusta.

- Już pomagasz. Choćby utrwalając w oczach

ludzi mój obraz jako głupawego playboya. Czy zda­

jesz sobie sprawę z tego, że całe biuro jest przeko­

nane, iż Lacey to moje dziecko? - roześmiał się Mu­

rad.

Eleanore ciągle jeszcze nie mogła się zdobyć na

powiedzenie prawdy o niemowlęciu. Już wiedziała,

jakim człowiekiem jest naprawdę Murad, i wolałaby

dłużej go nie okłamywać. Postanowiła jeszcze raz

przemyśleć całą sprawę i szybko podjąć decyzję.

Murad zatrzymał samochód na parkingu przed

domem.

- Jesteśmy na miejscu. Wysiadaj - powiedział do

Eleanore.

- A ty? - zapytała.

- Muszę wracać do biura. Mam też jeszcze parę

spraw do załatwienia na mieście. Zobaczymy się

wieczorem.

Była pod jego urokiem. Znów śniła na jawie.

Wchodząc do domu zastanawiała się nawet, jakby to

było, gdyby znalazła się w łóżku z Muradem. Czy tam

także zachowywałby się despotycznie?

W holu powitał ją Wilkerson.

- Chcę zaraz zabrać Lacey do parku - powiedziała

do niego Eleanore. - Jest teraz do dyspozycji jakiś

samochód?

- Tak. Rolls-royce. Czy udało się pani oddać list do

rąk Jego Ekscelencji?

- Tak. Bez żadnych problemów. Poproś kierowcę,

niech podjedzie pod frontowe wejście.

Poszła po Lacey. Wbrew oczekiwaniom, leniwe

popołudnie w parku wcale nie przywróciło spokoju

ducha Eleanore. Jej myśli w jakiś dziwny i niewytłu­

maczalny sposób krążyły ciągle wokół Murada. Wy­

obrażała sobie, że Lacey jest ich własnym dzieckiem.

Zaczynała już mieć prawdziwą obsesję na punkcie tego

mężczyzny.

Wróciła do domu. W drzwiach zatrzymał ją Wil­

kerson.

- Jego Ekscelenga dzwonił do pani przez całe

popołudnie - poinformował Eleanore.

- Tak? - Ta wiadomość ją zaskoczyła.

- Czy mogę teraz połączyć panią z biurem? - zapy­

tał kamerdyner.

- Proszę.

Poczuła, że serce zaczyna jej bić żywiej. Wilkerson

nakręcił numer i podał jej słuchawkę. Usłyszała głębo­

ki głos Murada:

- Halo?

- Tu Eleanore. Przed chwilą dowiedziałam się, że

jestem ci potrzebna.

- Moja droga, zawsze cię potrzebuję i marzę

o tobie.

Przypomniała sobie o podsłuchu założonym w tele­

fonie Murada. Dlatego tak z nią rozmawiał.

- Jesteś nienasycony, kochanie - odparła, przyłą­

czając się do gry.

- Myślę o tobie dzień i noc. Dzwoniłem, aby ci

powiedzieć, że jemy dziś kolację w hotelu Plaża.

Z moim znajomym.

- Świetnie - ucieszyła się Eleanore, ale natychmiast

potem przypomniała sobie, że opiekunka dziecka ma

wolny wieczór. - Och, nie. Przykro mi, ale to niemoż­

liwe. Panna Kelvington dziś nie pracuje i już wyszła.

- Nie ma problemu. Każę podać kolację w apar­

tamencie. Lacey położymy w drugim pokoju. Kiedy

tylko zechcesz, będziesz mogła do niej zaglądać.

- To dla ciebie duży kłopot.

- Powtarzam, nie ma żadnego problemu. Czekam

w hotelu o ósmej. Pamiętaj, weź samochód z kierowcą.

- Dobrze. Do zobaczenia. - Eleanore odłożyła słu­

chawkę.

Miała ogromną ochotę dłużej porozmawiać z Mu-

radem, ale nie mogła ze względu na podsłuch. Była

ciekawa, z kim mają się spotkać i dlaczego kolaqa ma

być poza domem. Czyżby siedziba Murada była także

pod czyjąś obserwacją i dlatego nie chciał, żeby

zauważono, z kim się spotyka?

Pragnęła Muradowi pomóc odnaleźć oszusta. Była

prawie pewna, że oboje przeoczyli coś istotnego, co

mogłoby naprowadzić na jego ślad. No cóż, sprawa

jest otwarta. Trzeba działać dalej.

Kierowca zatrzymał samochód przed hotelem Pla­

ża. Trzymając dziecko na ręku, Eleanore przeszła

przez hol i zatrzymała się przy recepq'i.

- Jestem umówiona z panem Muradem Ahiąarem

- powiedziała.

- Jego Ekscelenq'a przyjechał godzinę temu. Por­

tier zaraz panią do niego zaprowadzi.

- Dziękuję.

Apartament znajdował się na dwudziestym siód­

mym piętrze, na końcu elegancko urządzonego holu.

Murad wręczył portierowi napiwek. Eleanore ro­

zejrzała się po obszernym, luksusowym salonie. Stół

nakryty do kolacji stał przy przeszklonej ścianie, skąd

roztaczał się imponujący widok na Manhattan.

Murad pogłaskał policzek Lacey. Jego ręka otarła

się o piersi Eleanore. Poczuła nagły przypływ pożąda­

nia. Za każdym razem, kiedy jej dotykał, reagowała

szybciej.

- W małej sypialni stoi dziecinne łóżeczko. - Mu­

rad wskazał drzwi. - Idź i połóż Lacey, a ja w tym

czasie zadzwonię.

Z dzieckiem na ręku Eleanore otworzyła następny

pokój. Na widok ogromnego łoża, zajmującego cent­

ralne miejsce w ogromnym pomieszczeniu, stanęła jak

wryta. Jeśli to jest mała sypialnia, to jak wygląda duża?

Przy ścianie postawiono dziecinne łóżeczko. Elea­

nore ułożyła Lacey do snu. Dzięki klimatyzacji powiet­

rze było rześkie. Zbyt chłodne jak dla niemowlęcia.

Eleanore rozłożyła kocyk wiszący na poręczy łóżeczka

i starannie nakryła nim dziecko.

- Muszę zejść na dół do holu - powiedział Murad.

- Jeśli w tym czasie zjawi się mój gość, wpuść go do

środka. Wrócę za kilka minut.

- Poczekaj... - usiłowała zatrzymać Murada, ale

już go w pokoju nie było.

Niby jak ma rozpoznać gościa? Przecież każdy

może zapukać do drzwi apartamentu. I o czym ma

z nim rozmawiać? Murad zachowuje się niemożliwie.

Westchnęła.

Chwilę później usłyszała pukanie. Otworzyła drzwi.

Starszy pan o siwych skroniach, rodak Murada, był

chyba zaskoczony widokiem kobiety. Na progu się

zawahał.

- Ja... Murad mówił... - zaczął się jąkać. Było

widać, że czuje się niepewnie.

- Musiał wyjść na chwilę - wyjaśniła Eleanore.

- Zaraz wróci. Czy zechce pan wejść i poczekać na

niego?

Nadal był speszony. Eleanore zrobiło się żal tego

mężczyzny. Widocznie jeszcze nie przywykł do amery­

kańskiej cywilizacji i czuł się fatalnie pozostawiony

w towarzystwie kobiety.

- Może ma pan ochotę na kawę? - zapytała łagod­

nym głosem. Chciała, żeby gość trochę się zrelaksował.

- Nie, dziękuję. Ty jesteś...

W głowie Eleanore zrodziło się nagłe podejrzenie.

Nie, to niemożliwe! Murad w tak podstępny sposób

nie zaaranżowałby jej spotkania z ojcem! Przecież

postawiła warunki. Wiedział, że sama chce ustalić

dzień, w którym po raz pierwszy zobaczy Selima.

- Eleanore - słabym głosem dokończył po chwili

gość.

- Kim pan jest? - zapytała.

- Jestem twoim ojcem. - Wysunął rękę w stronę

Eleanore, lecz ona odruchowo się cofnęła. - Nienawi­

dzisz mnie - stwierdził z przygnębieniem.

- Nie - odparła.

I to była prawda. Nie potrafiła żywić nienawiści do

człowieka, który stał teraz przed nią. Widziała, jak

bardzo jest nieszczęśliwy.

- Eleanore, pragnę, abyśmy się stali jedną rodziną

- powiedział Selim.

Popatrzyła na niego uważnie. Czy ojciec naprawdę

sądzi, że ona potrafi puścić w niepamięć trzydzieści lat

upokorzeń?

Drzwi otworzyły się niemal bezszelestnie, ale w ci­

szy panującej w pokoju był to głośny dźwięk. Eleanore

spojrzała w stronę wejścia. Na widok Murada jej oczy

się zwęziły. Nie mogła doczekać się chwili, w której

rozprawi się z nim za tak podstępne zorganizowanie

spotkania z ojcem. Rozerwie Murada na strzępy!

Niech je potem sobie zbiera jego agencja informa­

cyjna!

Udał, że nie dostrzega gniewu w oczach Eleanore.

Serdecznie przywitał się z Selimem i od razu podjął

rozmowę na neutralne tematy. Zaczęli dyskutować

o kartelu paliw płynnych. Po kilku minutach Eleanore

przestała słuchać, o czym mówią. Zaczęła myśleć

o innych, równie obojętnych jej sprawach.

ROZDZIAŁ

9

Murad zamknął drzwi za Selimem, odwrócił się

i powiedział do Eleanore:

- Nieźle to wypadło. Prawda?

- Co takiego?! - wykrzyknęła głośno. Straciła pa­

nowanie nad sobą. Napięcie spowodowane ostatnimi

przeżyciami stało się nie do zniesienia.

- Ty arogancki, apodyktyczny, nadęty...

- Nie jestem nadęty.

- Kto, do diabła, upoważnił cię do takiego po­

stępowania!

- Ktoś musiał to zrobić. - Wzruszył ramionami.

Przez Murada przeżyła tego wieczoru parę godzin

udręki, a on traktuje to lekko!

Nabrała głęboko powietrza.

- Twoje wtrącanie się w moje życie osobiste uwa­

żam za karygodne - oświadczyła z wściekłością, po­

woli cedząc każde słowo.

Nie mogła dłużej przebywać w towarzystwie tego

człowieka! Odwróciła się i ruszyła w kierunku sypialni.

W ostatniej chwili przypomniała sobie, że tam śpi

Lacey. Otworzyła więc drugie drzwi.

Weszła do ogromnego pokoju. Był urządzony

z przepychem, lecz nawet tego nie dostrzegła. Przynaj-

mniej na kilka minut musiała zostać sama. W przeciw­

nym bowiem razie zaczęłaby wymyślać Muradowi.

Pewnie cisnęłaby w niego czymś ciężkim. Bardzo

ciężkim! Dopiero teraz zaczynała pojmować, na czym

polega zbrodnia w afekcie.

Odwróciła się i zobaczyła, że Murad wszedł za nią

do sypialni. Jego kroki stłumił gruby, biały dywan.

- Wyjdź stąd natychmiast - zażądała.

- Uspokój się, proszę. Bądź rozsądna. - Chwycił

Eleanore za ramię i lekko nią potrząsnął.

Przez ciało młodej kobiety przebiegł nagły dreszcz.

Odskoczyła jak oparzona, zaskoczona swą reakcją.

Z jednej strony pragnęła unicestwić Murada, z drugiej

zaś chciała znaleźć się w jego ramionach. Z trudem

opanowała podniecenie.

- Powiadasz: rozsądna? - warknęła. - Działasz za

plecami, postępujesz wbrew moim życzeniom i do tego

jeszcze masz czelność wymagać, abym zachowywała

się rozsądnie!

- Wiem, Eleanore, że jesteś zła, ale jeśli...

- A ja już myślałam, że mam do czynienia z czło­

wiekiem piekielnie niespostrzegawczym - zakpiła ze

złością.

- Jeśli choć przez chwilę się zastanowisz, uznasz, że

postąpiłem najlepiej, jak to było możliwe w tej sytuacji.

- Najlepiej? Dla kogo? Dla mnie? Możesz sobie

zaoszczędzić takich uwag! A może najlepiej dla Lacey?

Ciągnąłeś ją przez całe miasto. Powinna spać spokoj­

nie we własnym łóżku.

- Ciągnąłem, jak ty to mówisz, was obie przez całe

miasto tylko dlatego, że nie chciałem zapraszać Selima

do siebie.

- Och! Czyżby mój kochany tatuś był towarzysko

nie do przyjęcia u pana Ahiąara?

- Nie zaprosiłem go do domu tylko dlatego, że

w tej chwili jest to także twój dom. - Murad z trudem

powstrzymywał zniecierpliwienie. - Nie chciałem,

abyś pomyślała, że nie masz wpływu na to, kto tam

przychodzi. Sądziłem, że będzie lepiej, jeśli spotkasz

się z ojcem na neutralnym gruncie.

- Aha. - Eleanore zaskoczyło wyjaśnienie Mura-

da. Więc miał w sobie odrobinę wrażliwości. Tylko że

nie szła w parze z nadmierną pewnością siebie i dąże­

niem do podporządkowania sobie innych.

Eleanore patrzyła, jak Murad niespokojnie przecią­

ga palcami po włosach. Jeden kosmyk opadł mu na

czoło. Miała ochotę go odgarnąć i to rozzłościło ją

jeszcze bardziej. Czuła, że ten mężczyzna powoli

przejmuje kontrolę nad wszystkim. Nawet nad jej

emocjami.

- Eleanore, posłuchaj mnie! - Potrząsnął jej ra­

mieniem.

- Nie.

- Spróbuj spojrzeć na całą sprawę z innego punktu

widzenia - nalegał. - Selim leci jutro do Szwajcarii na

bardzo ważną konferencję OPEC. Jak mógłby dobrze

reprezentować nasz kraj, będąc myślami wyłącznie

przy tobie? Wiem, dlaczego nie chciałaś się z nim

spotkać. Ze strachu.

- Ze strachu?

- Tak. Pielęgnujesz stare urazy, bo boisz się spojrzeć

w przyszłość i stawić jej czoło. Być może nie powinienem

w ogóle ingerować w tę sprawę. Jestem jednak człowie­

kiem energicznym, a twoje odkładanie tego, co i tak mu­

siało się stać, tylko pogarszało całą sytuację. Zaostrzało

konflikt. A co więcej było bezcelowe.

- Zapomniałeś o najważniejszym powodzie. Bo

Selim chciał. A to, czego ja sobie życzę, absolutnie cię

nie obchodzi! - Eleanore nie mogła już dłużej' po­

wstrzymać łez. Zaczęła szlochać.

- Eleanore! - Murad przeraził się jej płaczem.

- To wcale nie tak! - Wziął ją na ręce, podszedł do

łóżka i usiadł, trzymając ją na kolanach. - Uwierz, nie

chciałem zrobić ci przykrości. Byłem przekonany, że ci

pomagam. - Przytulił do piersi głowę Eleanore i za­

czął głaskać ją po plecach.

Żeby pokonać budzące się pożądanie, Eleanore

gwałtownie odchyliła się w bok. Murad stracił równo­

wagę. Kiedy padał plecami na łóżko, jego ręce machi­

nalnie się zacisnęły. Pociągnął ją za sobą.

Wrażenie, którego doznała, czując pod sobą jego

umięśnione ciało, było przejmujące.

- Moje biedne kochanie. - Murad znów zaczął

głaskać plecy Eleanore.

Bez powodzenia próbowała się wyrwać z zaklętego

kręgu jego ramion. Wprowadzał ją w stan hipno­

tyczny. Gdy pociągnął ją za sobą, przód sukni roz­

chylił się na boki. Jej nagie ciało zetknęło się z nieco

szorstką tkaniną ubrania Murada. Było to podnie­

cające uczucie.

Nie wypuszczając Eleanore z ramion, Murad prze­

kręcił się. Zaczął obsypywać jej twarz drobnymi poca­

łunkami.

- Mylisz się myśląc, że to spotkanie zorganizowałem

ze względu na Selima - powiedział łagodnym głosem.

Jego oddech drażnił skórę na policzku. Wywoływał

coraz mocniejsze emocje.

- Muradzie... - szepnęła.

Teraz, gdy ją obejmował, jego apodyktyczność

przestawała się liczyć, schodziła na drugi plan. Później,

postanowiła Eleanore. Później wytłumaczy Murado-

wi, że nie miał prawa podejmować za nią decyzji. Teraz

pragnęła tylko cieszyć się jego bliskością i doznawać

coraz silniejszych wrażeń.

Wargi Murada przywarły nagle do jej ust. Splotła

palce za jego głową. Odsunął się i rozpiął oba guziki,

które łączyły poły sukni.

Pożądanie tego wyrafinowanego mężczyzny dało jej

poczucie własnej kobiecości, jakiego nigdy przedtem

nie miała.

- Jesteś słodka - wyszeptał, rozpinając cienki ko­

ronkowy stanik. - Jeszcze piękniejsza, niż myślałem.

- Zaczął powoli całować obnażone piersi.

Żeby lepiej móc skoncentrować się na doznaniach,

Eleanore zacisnęła mocno powieki.

- Podczas przyjęcia w domu obserwowałem ruchy

twego ciała pod tą suknią. - Głęboki głos Murada

wzmagał pożądanie. - Tylko te dwa guziki chroniły

cię przed moim wzrokiem. Twój widok podniecał.

Pragnąłem cię całować. Właśnie tak. - Cofnął rękę,

którą pieścił jej piersi, i zaczął lekko drażnić wargami

nabrzmiałe sutki.

Eleanore aż jęknęła. Jeszcze chwila, pomyślała,

a nie będzie miała żadnych zahamowań.

- Muradzie, nie możemy... Nie jestem... - Z trud­

nością dobierała słowa. - Nie biorę pigułek - powie­

działa bez ogródek i skryła twarz w zagłębieniu jego

ramienia.

- Nie martw się, moja słodka. O wszystko zadbam.

O wszystko. - Palcem drażnił obrzeże jej ucha.

Eleanore wsunęła dłoń pod koszulę Murada. Do­

tknęła umięśnionego torsu. Odpięła rząd guziczków.

Podniósł się i szybko zrzucił ubranie.

Nie odrywała od niego wzroku. Z zachwytem pa­

trzyła na obnażone męskie ciało.

- Jesteś piękny - szepnęła.

- Ty jesteś cudowna. - Odwrócił się tyłem i od­

sunął, lecz po chwili znalazł się w łóżku tuż obok Elea-

nore. Niespiesznym ruchem zsunął jej majteczki. Na­

chylił się i zaczął znów całować miękkie, rozchylone

wargi. Lekko i bardzo powoli.

Wsunęła palce we włosy Murada i przyciągnęła go

mocno do siebie.

- Pocałuj mnie - zażądała.

- Gdzie sobie życzysz, moja słodka dziewczyno?

- zapytał. - Mam duży wybór. Chcesz, żebym teraz

całował twoje słodkie usta? - Po każdym wypowiedzia­

nym słowie składał na wargach Eleanore lekki pocału­

nek. - Są jak płatki róży. Może powinienem zacząć od

piersi? A może od... - Murad zaczął kreślić językiem

koliste wzory na jej obnażonym brzuchu. - Twoja

skóra jest piękna. Kremowa. Miękka jak aksamit.

Głos Murada pieścił tak silnie, jak ciepła dłoń,

którą rozchylił uda.

- Muradzie! - wyrwało się z ust Eleanore.

Pod wpływem intymnych pieszczot, które teraz na­

stąpiły, wygięła ciało w łuk.

- Rozluźnij się. - Murad pieścił nadal. Coraz moc­

niej. Nie odrywał przy tym warg od ust Eleanore.

- Proszę, weź mnie. Już dłużej tego nie zniosę...

- jęczała.

- Powoli, kochanie. Powoli. Chcę, aby było ci bar­

dzo, bardzo dobrze...

- Dłużej nie wytrzymam. Proszę...

Murad spełnił prośbę.

- Och, tak. Tak!

Poddała się doznaniom.

- Jak dobrze! Dobrze...

Kiedy po dłuższym czasie wyrównały się ich od­

dechy, Mur ad zsunął się na łóżko obok Eleanore.

Przytulił jej głowę do piersi i szepnął:

- Śpij teraz, kochana. Śpij.

Była zbyt zaskoczona siłą własnych odczuć, by

spełnić tę prośbę. Leżała w ramionach Murada,

wstrząśnięta największym przeżyciem, jakiego kiedy­

kolwiek doznała.

Dlaczego było jej tak cudownie? Co takiego miał

w sobie ten mężczyzna, że wywołał reakcję, której

istnienia nigdy nawet nie podejrzewała?

Dla niej nie było to tylko fizyczne przeżycie. Stano­

wiło coś znacznie więcej. Kochała go nie tylko ciałem,

lecz także duszą!

Nie potrzebowała wróżyć sobie ze szklanej kuli,

aby się dowiedzieć, że jej związek z Muradem nie ma

żadnej przyszłości. Nie będzie wychowywała wspól­

nych dzieci w wiejskim domku obrośniętym dzikim

winem. Wiejska rezydencja Murada to pewnie gigan­

tyczny zamek, pomyślała. Ten człowiek był przed­

stawicielem innego świata. W normalnych warunkach

nigdy by się z nim nawet nie zetknęła, nie mówiąc

o spotkaniu tak bliskim, żeby się zakochać.

A może nie jest to miłość? Może tylko zaurocze­

nie?

Odpowiedź na ostatnie pytanie wypadła negatyw­

nie. Zauroczenie kojarzyło się z godzeniem na ślepo ze

wszystkimi cechami osobowości drugiego człowieka,

a ona dobrze znała wady Murada. Ale nawet do­

prowadzający ją do furii despotyzm i wewnętrzne

przekonanie, że sam wie lepiej, co komu do szczęścia

potrzebne, nie były w stanie przesłonić jego bezspor­

nych zalet. Inteligencji. Lojalności. Poczucia humoru.

A nawet - co było najbardziej zdumiewające - jego

ciepłego stosunku do Lacey, prawdziwej troski o in­

nych ludzi i przychodzenia im z pomocą. I... i jego

doświadczenia jako kochanka.

Poruszyła się niespokojnie.

- Śpij, Eleanore - usłyszała szept Murada. Przytu­

lił ją mocniej do siebie.

Przynajmniej jeszcze pamięta moje imię. Nie myli

z inną kobietą. To już jest coś, pocieszała się Eleanore.

Z tego, co mówił, wynikało, że w jego życiu nie ma w tej

chwili żadnej liczącej się kobiety. Ale to nie oznaczało,

że zaaprobowałby ich stały związek. Byłaby gotowa

przysiąc, że dzisiejszej nocy Murad wcale nie zamierzał

się z nią kochać. To jej gwałtowna i niepohamowana

reakcja sprawiła, że się kochali.

A więc mam już odpowiedź na moje wcześniejsze

pytanie, przyznała niechętnie. Zastanawiała się prze­

cież, do czego może doprowadzić to, że od samego

początku Murad tak bardzo ją pociągał. Teraz już

wiedziała. Jej dalsza egzystencja była zagrożona.

Jaki stąd wniosek? Musi podjąć decyzję, bo w obec­

nej sytuacji ma tylko dwa wyjścia. Albo natychmiast

wziąć nogi za pas i uciekać od Murada tam, gdzie

pieprz rośnie, albo pozostać na miejscu i stawić czoło

wszystkim konsekwencjom wypływającym z faktu, że

się zakochała.

Tę trudną decyzję właściwie podjęło za nią serce.

Zabolało, kiedy tylko uprzytomniła sobie, że mogłaby

więcej nie zobaczyć tego fascynującego mężczyzny.

Nie ma tyle siły woli, żeby go porzucić. Pozostawi

sprawę w rękach Murada. Wcześniej czy później

wyjedzie i zainteresuje się innymi kobietami. Oby jak

najpóźniej, pomyślała głęboko wzdychając.

Zaczęła teraz przypominać sobie innych, znanych

jej mężczyzn. Na tle Murada w ogóle się nie liczyli.

Coś jej mówiło, że w nikim innym już zakochać się

nie potrafi. Było to bardzo deprymujące przeświad­

czenie.

Miłość jest tak cudownym i rzadkim zjawiskiem, że

trzeba ją pielęgnować. Pozostawię więc wszystko włas­

nemu biegowi, zdecydowała.

Powoli rozluźniła mięśnie. Zapadła w dobroczynny,

głęboki sen.

Obudził ją donośny płacz dziecka. Półprzytomnym

wzrokiem szukała budzika na nocnym stoliku. Nie

znalazła. Dotarły do niej nagle dwa fakty: leży w cu­

dzym łóżku i jest zupełnie naga. Eleanore stanęły przed

oczyma przeżycia ostatniej nocy.

Murad! Przecież tu był! Gdzieś obok Lacey zanosiła

się płaczem. Biedne dziecko musiało być okropnie

głodne. Eleanore złapała szlafrok leżący w nogach

łóżka i pobiegła do salonu, z którego przez uchylone

drzwi sączyło się światło.

Zobaczyła dziwny widok. Na kanapie siedział Mu­

rad w identycznym szlafroku jak ten, który miała na

sobie. Trzymał na rękach niemowlę i usiłował karmić

je z butelki. Był to widok wręcz wzruszający. Byłby

wspaniałym ojcem, pomyślała.

- Kiedy mała się obudziła? Dlaczego tak płacze?

Czym ją karmisz? - Eleanore zarzuciła pytaniami Mu­

rada. Bardzo zależało jej na tym, aby nie wracał do

tego, co zaszło między nimi tej nocy.

Z wielką ulgą przyjęła rzeczową odpowiedź Murada.

- Niedawno. Była głodna. Poleciłem służbie hote­

lowej przynieść jej butelkę. Ale nie miałem pojęcia,

czym ją karmisz, więc sam coś zaproponowałem.

- Chyba niezbyt szczęśliwie. - Eleanore roześmia­

ła się na widok grymasu na mokrej od łez buzi dziecka.

Wypluwało smoczek. - Poczekaj. Zaraz wyjmę z tor­

by zapasowy pokarm.

Wzięła Lacey na ręce i zamieniła butelki. Po chwili nie­

mowlę zaczęło ssać z apetytem swoje zwykłe jedzenie.

- Biedna mała - odezwał się Murad. - Musiała

pić to paskudztwo. - Odstawił na stolik niepotrzebną

butelkę. - Czy ty to kiedyś w ogóle wąchałaś? A pró­

bowałaś? - zapytał Eleanore.

Poły szlafroka rozchyliły się, ukazując sprężyste

uda Murada. Na ten widok Eleanore aż zaschło

w gardle. Nie mogła oderwać wzroku od obnażonego

męskiego ciała. Przed oczyma stanęły jej przeżycia

ostatniej nocy.

- Próbowałaś to kiedyś? - ponowił pytanie.

Z trudem otrząsnęła się z natrętnych myśli.

- Nie. Oczywiście, że nie. Ale to bardzo pożywne

jedzenie.

- Znacznie mniej niż pokarm matki. Dlaczego

Kelly nie karmiła dziecka piersią?

- Próbowała, ale... - odparła machinalnie Eleano­

re. Zamilkła nagle, bo dotarł do niej sens słów Murada.

- Kiedy dowiedziałeś się o Kelly? - wyszeptała

suchymi wargami.

- Wówczas, gdy poleciłem zbadać twoją prze­

szłość.

- Nie miałeś prawa grzebać w moim życiu! - Za

najlepszą linię obrony uznała atak.

Ku jej zdumieniu Murad przyznał spokojnie:

- Być może. Wtedy jednak uważałem, że postępuję

słusznie. Musiałem wiedzieć, kim jest córka Selima.

Sama mi oświadczyłaś, że nie wiesz, kto jest ojcem

twojego dziecka. Co miałem więc robić? Sądziłem, że

po matce odziedziczyłaś także jej wady, nie tylko

urodę.

Urodę? Murad uważa mnie za ładną? - zdziwiła się

Eleanore. To nieprawdopodobne. Przebywa przecież

ciągle w otoczeniu naprawdę pięknych kobiet. Od razu

uprzytomniła sobie jednak, że mimo irytujących wad

nie ma zwyczaju kłamać...

Eleanore zaczęła myśleć o ciotecznej siostrze. Przy­

szła jej nagle do głowy nowa myśl.

- Słuchaj - zwróciła się do Murada. - Wiesz,

gdzie teraz jest Kelly?

- Kelly? - powtórzył z ociąganiem. Po jego minie

było widać, że gra na zwłokę.

- Mów natychmiast - zażądała Eleanore. - Nie

udawaj, że nie wiesz. Gdzie ona jest?

Jakby się nad czymś zastanawiając, Murad milczał

przez chwilę, po czym powiedział spokojnie:

- Kelly szuka własnej drogi w życiu.

- To wiem bez ciebie. Ale bardzo się martwię o tę

dziewczynę. Przecież to jeszcze niedojrzała dziewięt­

nastolatka.

- Zapewniam cię, że jest bezpieczna - odparł Mu­

rad. - Podobnie jak Lacey. Będzie najlepiej, jeśli zo­

stawisz Kelly w spokoju.

- Powiesz mi wreszcie? - spytała ponownie Ele­

anore. Poczuła naraz, jak wielkie ogarnia ją zmę­

czenie.

- Nie. Popatrz, dziecko już zjadło. - Murad zmie­

nił temat.

Eleanore dotknęła pupki niemowlęcia.

- Och! Przecieka! Zmieniłeś pieluszkę przed kar­

mieniem?

- Nie robię takich rzeczy - z godnością odrzekł

Mur ad.

- Przecież ją karmiłeś.

- To co innego. Mężczyźni z mojej części świata

pieluch nie zmieniają.

Eleanore podniosła się, trzymając dziecko z dala od

siebie na wyciągniętych rękach.

- Rozumiem. A czy uwłaczałoby twej męskiej god­

ności, gdybyś teraz uprzejmie się pofatygował i wziął do

ręki worek z pieluchami? - spytała. Wskazała wzro­

kiem kąt przy kanapie, gdzie go wieczorem położyła.

- Nie chodzi o moją dumę - odparł, podnosząc

torbę z podłogi. Poszedł posłusznie za Eleanore do

mniejszej sypialni. - Po prostu robi mi się niedobrze.

Eleanore sprawnie przewinęła dziecko.

Murad wyciągnął ręce.

- Daj mi je teraz. Potrzymam przez chwilę, aż

pozbędzie się nadmiaru powietrza.

- Dziękuję. Należy mi się prysznic - odparła Elea­

nore.

Pobiegła do łazienki. Wrzuciła zmoczony szlafrok

do kosza na brudną bieliznę. Tęsknym wzrokiem

popatrzyła na ogromną wannę. Chętnie by w niej

poleżała, ale chciała jak najszybciej znaleźć się w łóżku.

Da Muradowi wolną rękę. Jeśli nie zechce przyjść do

niej, może położyć się gdzie indziej, w drugim pokoju.

A jeżeli sam znajdzie się wcześniej w dużej sypialni

i gdy będą znów razem, wtedy może zacząć żałować

tego, co stało się kilka godzin temu, a ona poczuje się

okropnie. Ze wstydu i upokorzenia będzie miała ocho­

tę zapaść się pod ziemię.

Szybko odkręciła kurek i znalazła się pod silnym

strumieniem wody. Umyła się. Wyciągnęła rękę, żeby

wziąć ręcznik, który przed chwilą powiesiła na szklanej

przegrodzie, ale nie znalazła go tam. Widocznie spadł

na drugą stronę, pomyślała.

Wyszła nago zza szklanej tafli i... znalazła się twarzą

w twarz z Muradem. Przyglądał się uważnie jej mok­

remu ciału.

Eleanore ogarnął paraliżujący wstyd, który chwilę

potem zamienił się w zadowolenie. Murad był pod­

niecony. Podobnie jak ona. Z uśmiechem wsunęła się

w ręcznik, który przytrzymał. Owinął ją, wziął na ręce

i zaniósł do sypialni.

- Lacey zasnęła. Reszta nocy należy wyłącznie do

nas. - W oczach Murada ukazały się błyski. - Po

powrocie do domu będziemy musieli zachowywać się

tak, jakby nic się nie wydarzyło. Sama wiesz, że prawie

wszyscy moi domownicy są z Abaru. Gdyby domyślili

się, że jesteśmy kochankami, uznaliby cię za kobietę

lekkich obyczajów i przestaliby szanować.

- To śmieszne! W dzisiejszych czasach?

- Już ci kiedyś wspominałem. Ich poglądy są

bardzo konserwatywne.

- W porządku. Rozumiem. - Eleanore pocałowa­

ła lekko Murada. Nie mogła dłużej znieść rozmowy

o tym, co stało się między nimi. - Tak zrobimy potem.

A teraz... - Wsunęła rękę pod rozchyloną klapę szlaf­

roka i zaczęła głaskać umięśnioną pierś.

- Racja - przyznał z uśmiechem. - Teraz będzie­

my myśleć tylko o sobie.

- Dobrze - szepnęła Eleanore.

ROZDZIAŁ

10

- To całe twoje dochodzenie nigdzie nas nie do­

prowadzi. - Eleanore zamknęła drzwi do gabinetu

i przeszła przez pokój. Oparła się o poręcz fotela, na

którym dopiero co usiadł Murad, pochyliła i rozpięła

pantofle. Zrzuciła je i zaczęła masować obolałe stopy.

Pociągnął ją lekko w swoją stronę, tak że wylądo­

wała na jego kolanach.

Westchnęła i przytuliła głowę do piersi Murada.

Stęskniła się za jego pieszczotami. Bardzo chciała się

z nim kochać.

- Bolą cię stopy? - zapytał, błędnie odczytując

powód jej westchnienia. - Brak ci zdrowego rozsądku,

jeśli chodzi o buty.

- Być może - odparła. - Mam za to świetne wy­

czucie eleganq'i. - Spojrzała z uznaniem na leżące na

dywanie zgrabne pantofelki. - Straciliśmy cały wie­

czór. Weź to pod uwagę - nalegała widząc, jak Murad

marszczy czoło. - Spędziliśmy... - spojrzała na stylo­

wy zegar wiszący nad kominkiem - ostatnie trzy go­

dziny na brataniu się z twym personelem i jakie są te­

go wyniki? Żadne. Nie dowiedzieliśmy się absolutnie

niczego nowego. Zupełnie nie mogę pojąć, jak możesz

X 1 A • I V A V 1 J U W I J I V 4 U Ł. J ^ i * * J^\_«JJJ>

tak spokojnie znosić okropne traktowanie ze strony

Waltona. - Eleanore przypomniała sobie wściekłość,

którą odczuwała, słuchając zjadliwych uwag tego

człowieka pod adresem Murada, który na nie wcale nie

reagował.

- Bądź spokojna, przyjdzie moja kolej - powie­

dział złowieszczym tonem. Jako wróg Murad byłby

bardzo groźny. Co do tego Eleanore nie miała żadnych

wątpliwości. Wiedziała, że Walton przekona się o tym

na własnej skórze, jeśli nie zmieni postępowania

w stosunku do szefa. Chciałaby zobaczyć, jak Murad

rozprawia się z tym antypatycznym człowiekiem.

Miała błogą nadzieję, że doczeka tej chwili.

Na myśl o rozstaniu z Muradem ogarnął ją smutek.

No cóż, od samego początku nie mogła mieć złudzeń.

Żyła teraz przecież w urojonym świecie, zaludnionym

postaciami żywcem wyjętymi z „Księgi tysiąca i jednej

nocy".

Zerknęła na twarz Murada. Wyczuła, że jest pod­

niecony. Pocałowała go lekko w sam środek podbród­

ka. Owładnęła nią radość pożądania.

- Smakujesz jak... - Koniuszkiem języka przesu­

nęła po obrzeżu jego warg. Zobaczyła, jak nagle drgnął

pod wpływem tej pieszczoty.

- Jak sfrustrowany mężczyzna? - odparł wyraźnie

zniechęconym głosem. - Wcale mi nie pomagasz.

- Och! - Eleanore oparła głowę na ramieniu Mu­

rada i obdarzyła go zniewalającym uśmiechem. - A tak

bardzo chciałam być ci użyteczna! Może będę, jeśli

spróbujemy zająć się czymś innym... - Odrzuciła ko­

niec krawata na jego ramię i zabrała się za rozpina­

nie guzików u koszuli. A potem wtuliła twarz w mięk­

kie owłosienie pokrywające tors i głęboko wdychała

ostry, podniecający zapach męskiego ciała. Zaczęła

lekko szarpać zębami ciemne kędziorki na piersi Mu-

rada. Z zadowoleniem poczuła, jak ponownie zadrżał.

W gęstwinie włosów wyszukała koniuszki płaskich

piersi.

Spojrzała Muradowi prosto w oczy. Narastało

w niej pożądanie.

- Jakiej pomocy spodziewasz się z mojej strony?

- zapytała ze znaczącym, prowokacyjnym uśmiechem.

- Wygląda na to, że jeśli chodzi o ciebie, staję się

bezradny jak dziecko. - Murad przyciągnął ku sobie

twarz Eleanore i zaczął całować rozchylone, miękkie

wargi.

Jego język coraz głębiej penetrował usta Eleanore.

Męska dłoń zsunęła ramiączko i górną część wieczoro­

wej sukni. Objęła krągłą pierś.

- Jesteś prześliczna - szepnął Murad. Coraz moc­

niej pieścił nabrzmiały do bólu sutek.

Podciągnął Eleanore wyżej na kolanach. Mocno

objął ustami koniuszek jej piersi.

Uczucie było niesamowite. Eleanore aż jęknęła.

Zaczynała niemal tracić przytomność.

Ręka Murada powędrowała niżej, zsuwając się

wzdłuż ciała. Wsunęła się pod obrzeże sukni i ocie­

rała o uda. Zatrzymała się, gdy znalazła nagi pas

skóry między majteczkami a końcem pończochy.

Ostry ból w podbrzuszu, który od dłuższej chwili

odczuwała Eleanore, stawał się coraz trudniejszy do

zniesienia.

Murad przygarnął ją mocno do piersi. Podniósł się

z fotela i przesunął w stronę biurka. Niecierpliwymi

palcami, drżącymi z podniecenia, szarpał i ściągał

majteczki Eleanore. Podwinął dół sukni aż po pas.

Posadził Eleanore na krawędzi biurka. Po chwili

poczuła go miedzy rozchylonymi udami.

Pocałunkiem zamknął jej usta, uniemożliwiając

głośny krzyk szczęścia.

Z trudem oderwała wargi od jego ust. Krzyknęła

stłumionym głosem:

- Muradzie! Nie wytrzymam... Już tego dłużej nie

zniosę...

Nagle zesztywniała. Jej ciało ogarnęła niewypowie­

dziana rozkosz.

Murad przycisnął ją mocno do piersi, tłumiąc

okrzyk rozkoszy. I z jego ust też wydobył się po chwi­

li jęk spełnienia.

Złączeni, tkwili w bezruchu. Wreszcie Murad wziął

Eleanore w ramiona, uniósł i posadził w fotelu.

Roześmiała się radośnie.

- Teraz już wiem, że to prawda. Mężczyzn bardziej

podniecają pasek i pończochy niż rajstopy.

- Nie wiem, co sądzą inni mężczyźni. Mnie po­

trafiłabyś podniecić ubrana nawet we włosiennicę.

Eleanore zachwycił ten komplement. Rozkoszowa­

ła się nim w chwili, w której na biurku Murada

zadzwonił telefon.

Podniósł słuchawkę. Eleanore nie znosiła, gdy ktoś

przerywał im te rzadkie chwile, które spędzali razem,

tylko we dwoje.

- Dobry wieczór, Selimie. Chodzi ci o nią? - Mu­

rad popatrzył pytająco na siedzącą przed nim kobietę.

Eleanore skinęła głową i sięgnęła po telefon. Po

pięciu minutach rozmowy ojciec się pożegnał. Od­

łożyła słuchawkę.

- To była chyba dość przyjacielska rozmowa

- stwierdził Murad głosem zachęcającym do zwierzeń.

- Tak - odparła Eleanore. Lekko zadrżała, czując

jego rękę wsuwającą się w dekolt, a chwilę potem

obejmującą pierś. - Ten wyjazd do Szwajcarii na

posiedzenie OPEC okazał się dla nas szczęśliwym

trafem.

- Dlaczego? - spytał Murad.

- Bo tylko rozmawiam z Selimem przez telefon i go

nie oglądam. W ten sposób łatwiej oswoić mi się

z ojcem. A poza tym uzgodniliśmy, że jego wieczorne

codzienne telefony będą trwały tylko pięć minut. Nie

ma więc denerwujących przerw. Na tyle czasu starcza

nam tematu.

- Widzę, że jakoś się dogadałaś z Selimem.

- Tak. W pewnym sensie. Kiedy przyjedzie do

Nowego Jorku, spędzimy razem więcej czasu. Będzie

okazja, żeby lepiej się poznać.

Murad westchnął głęboko.

- Chciałbym mieć tyle samo szczęścia w stosunku

do moich pracowników. Jeśli chodzi o dzisiejszy

wieczór, masz niestety rację. Nie dowiedzieliśmy się

niczego nowego. Prześladuje mnie przeświadczenie, że

już wcześniej coś przegapiliśmy. - W głosie Murada

przebijało zniechęcenie.

- Mnie też. A co zrobisz, jeśli nie uda ci się wykryć

oszusta? - zapytała Eleanore.

- Na cztery strony świata rozpędzę całe biuro

i zacznę wszystko jeszcze raz. Nie chciałbym tego

robić. Sprawa nabrałaby zbyt dużego rozgłosu.

- I przy okazji wyrządziłbyś wielką krzywdę tym

wszystkim, którzy uczciwie pracują i są lojalni - doda­

ła Eleanore.

- Mam nadzieję, że nie dojdzie do ostateczności.

Muszę postępować oględnie. Ale takich wieczorów

jak dzisiejszy mam już po dziurki w nosie. Koniec

z nimi.

- Możesz przecież w każdej chwili zaprosić Sonię.

Od razu ożywi atmosferę. - Eleanore ciągle intrygo-

wała ta piękna kobieta. Murad musiał być przecież

w jakimś sensie czuły na jej wdzięki.

- W zeszłym tygodniu załatwiłem Soni próbne

zdjęcia. Wyjechała do Los Angeles. Tak więc możemy

ją wykreślić z naszego scenariusza. - Murad mówił

tak obojętnie, że Eleanore odetchnęła z ulgą. O tę da­

mę nie będzie musiała dłużej się martwić. Jedną sprawę

ma więc już z głowy. - Ja... - Murad urwał, bo na

biurku znów zadzwonił telefon.

Podniósł słuchawkę, przez chwilę milczał, a potem

zaczaj coś mówić po arabsku.

- A więc do jutra - pożegnała go Eleanore.

Podniosła się z fotela. Przed wyjściem z pokoju

poprawiła i obciągnęła sukienkę. Nie chciała prze­

szkadzać Muradowi w rozmowie. Niech nie sądzi, że

zamierza ingerować w jego życie.

Idąc po schodach na górę uprzytomniła sobie, jak

bardzo jest zmęczona. Nie tylko po długim dzisiejszym

dniu, lecz także po kilku nie przespanych nocach, kiedy

to leżała z otwartymi oczami, martwiąc się o los związku

z Muradem. Potrzebny był jej solidny, zdrowy sen.

Spała dobrze i nadspodziewanie długo. Kiedy się

obudziła, było już bardzo późno. Szybko ubrała się

i zbiegła na dół. Tu spotkało ją rozczarowanie. Od

Wilkersona dowiedziała się, że Murada nie ma już

w domu od prawie godziny.

Lekko współczujące spojrzenie kamerdynera na

widok rozczarowania na jej twarzy było niepokojące.

Czy uczucie, którym darzyła Murada, stało się aż tak

widoczne? Miała nadzieję, że nie.

- Czy zechce pani zjeść śniadanie, panno Eleanore?

- zapytał Wilkerson.

- Wypiję tylko kawę.

Z dzbanka z chińskiej porcelany stojącego na

stylowej komodzie nalała sobie filiżankę aromatycz­

nego, gorącego napoju.

W ostatnim tygodniu straciła zbyt wiele czasu na

rozmyślania na temat Murada. Powinna natychmiast

wrócić do sprawy Kelly. Musi ją odnaleźć. Do tej pory

wszelkie poczynania spełzły na niczym. Przypomniała

sobie słowa Murada. Radził, żeby zostawiła dziew­

czynę w spokoju, aż się pozbiera i wróci do domu.

Niestety, znając dobrze cioteczną siostrę, Eleanore

wiedziała, że może to potrwać całe lata.

- Widzę, że życie w luksusie nie zawsze jest usłane

różami. - Od drzwi zabrzmiał donośny, dobrze znajo­

my głos.

- Liz! - wykrzyknęła ze zdumieniem.

- Ta młoda dama twierdzi, że jest pani przyjaciół­

ką, panno Eleanore - powiedział Wilkerson, zastępu­

jąc drogę nie proszonemu gościowi.

- Najlepszą i najdawniejszą - odparła, serdecznie

uśmiechając się do Liz. - Weź sobie filiżankę kawy

i powiedz, czemu zawdzięczam tę miłą wizytę.

- Za kawę dziękuję. - Liz nie spuszczała wzroku

z wycofującego się z pokoju Wilkersona. - Czy to

prawdziwy facet? Sądziłam, że takie postacie istnieją

już tylko w wyobraźni reżyserów filmowych.

- I na liście płac Murada - dodała ze śmiechem

Eleanore. - Nie uwierzysz, kiedy ci powiem, kogo

jeszcze zatrudnia. Francuskiego kucharza, który nie

gotuje, lecz tworzy arcydzieła, a nawet specjalnego

ogrodnika do roślin doniczkowych.

- Wielka z ciebie szczęściara - z westchnieniem

powiedziała Liz.

- Pamiętaj, że w ogrodach Edenu był też wąż

- odparła Eleanore.

- Pijesz do tego? - Przyjaciółka podała jej gazetę,

którą ze sobą przyniosła.

Eleanore odczytała nagłówek:

- „Ostatnia flama księcia-playboya". - Na widok

ogromnej, zajmującej prawie całą pierwszą stronę

gazety, fotografii własnej osoby w towarzystwie Mura-

da z przerażenia rozszerzyły się jej oczy.

- Cholera! Jeszcze tego mi brakowało! Mam

nadzieję, że ciotka Theresa nie zobaczy tego pa­

skudztwa!

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? - cierpkim

głosem spytała Liz.

- Och, dobrze wiesz, na co stać takie brukowce. To

zdjęcie musiało być zrobione w restauracji, gdzie wraz

z Muradem podejmowaliśmy kolacją pracowników

jego firmy. Było osiem osób przy stole. Sprytny

fotograf usunął pozostałe.

- No dobrze, dobrze. A co z Lacey? Gdzie jest mój

ukochany niemowlak?

- W dziecinnym pokoju. Z piastunką.

- Z kim?

- Z piastunką. Inaczej mówiąc, niańką.

- Masz niańkę? - Zdumienie Liz nie miało granic.

- Nie ja, lecz Lacey - odrzekła śmiejąc się Eleano­

re. - Murad wypożyczył ją od francuskiego ambasa­

dora przy ONZ.

- A więc nadal nie ma Kelly? Jeszcze jej nie odna­

lazłaś?

- Nie udało mi się. Wszelkie ślady prowadzą do­

nikąd. W ogóle nie pokazała się w college'u. Nie

nawiązała kontaktu z matką.

- A ze znajomymi? Z przyjaciółkami?

- Mam jedną na oku. Pamiętasz Barbrę Majoric?

Jestem prawie przekonana, że wie coś o Kelly.

- Ta dziewczyna to osobny temat. Przy niej cały

zespół psychiatrów miałby robotę na całe życie.

- Wyrośnie z tego. W każdym razie przypuszczam,

że Kelly z nią się kontaktuje, lecz Barbra kategorycznie

temu zaprzecza.

- To przykre, ale nie zaskakujące. - Liz wzruszyła

ramionami.

- Jak trafić do tej dziewczyny? - głośno zastana­

wiała się Eleanore. - Czym ją przekonać? Może stare

metody okażą się skuteczne?

- Jestem tego samego zdania, panno Eleanore

- odezwał się nagle stojący przy drzwiach Wilkerson.

- Czy brała pani pod uwagę możliwość zapłacenia za

informację? A może uważa pani przekupstwo za rzecz

niemoralną?

- W tej sprawie nie mam żadnych skrupułów.

Powstrzymuje mnie co innego. Pieniądze. A właściwie

ich brak. Nie mam tyle, ile Barbra pewnie mi zaśpiewa.

- A o jaką sumę może chodzić? - zapytał kamer­

dyner.

- Myślę, że o jakieś dwie setki.

- To żaden problem - odparł rozpromieniony

Wilkerson. - Przed wyjazdem do Abaru Ali zostawił

mi parę tysięcy dolarów. Powiedział, że w razie

konieczności mogę z nich korzystać. Uważam, że to

jest właśnie taka sytuacja. Proszę chwilę poczekać,

zaraz przyniosę pieniądze.

- Mój Boże! - Liz wlepiła wzrok w wychodzącego

kamerdynera. - Skąd Murad wytrzasnął takie cudo?

Od lana Fleminga?

- Fleming nie żyje - odruchowo powiedziała Eleano­

re, zastanawiając się równocześnie, czy w celu odnalezie­

nia Kelly ma moralne prawo korzystać z funduszów

Murada. Zwłaszcza że on wie, gdzie Kelly się znajduje.

- My też będziemy niebawem martwe, jeśli twój arab­

ski przyjaciel dowie się, na co poszły jego petrodolary.

- Kiepskie żarty - ofuknęła ją Eleanore. - Aż nie­

dobrze się robi, gdy człowiek pomyśli, na co już wy­

dawał pieniądze.

- Masz rację - przytaknęła Liz. - Pamiętam jego

zdjęcie w gazecie. Z seksowną blondynką.

Eleanore nie miała zamiaru informować przyja­

ciółki o kamuflażu Murada i wyprowadzać jej z błędu.

Wymagałoby to zbyt wielu długich wyjaśnień, w więk­

szości jej nie dotyczących.

- Proszę, panno Eleanore. - Wilkerson wręczył

kopertę. - Życzę szczęścia.

- Dziękuję. - Eleanore uśmiechnęła się do kamer­

dynera. - Będzie nam potrzebne. Chodź, Liz, musimy

załatwić tę sprawę.

Wbrew obawom Eleanore, przekupienie Barbry

Majoric okazało się zadaniem dość prostym. Na

początku zarzekała się, że nie ma pojęcia, gdzie

podziewa się Kelly, ale na widok pieniędzy, które

Eleanore wyciągnęła z torebki, zmieniła zdanie. Przy­

sięgała, że nie wie, gdzie Kelly mieszka, ale podała

adres i nazwę miejsca jej pracy.

- Moje panie, jesteśmy na miejscu - oświadczył

taksówkarz. Na widok obskurnego budynku, przed

którym się zatrzymał w pobliżu Times Sąuare, rzucił

Liz i Eleanore dziwne spojrzenie.

- Dziękujemy. - Eleanore zapłaciła za kurs i po­

szturchując Liz, która także miała zaskoczoną minę,

wysiadła szybko z samochodu.

- Fuj! - Z obrzydzeniem odwróciła wzrok od okła­

dek przeróżnych czasopism wyłożonych w witrynie

sklepowej.

- A czego innego spodziewałaś się po miejscu

o nazwie „Rozkosz Afrodyty"? - jadowicie spytała

Liz.

- Afrodyta była kusicielką. Ten towar nie kusi

- z grymasem na twarzy odparła Eleanore.

- Może Barbra wyprowadziła nas w pole?

- Wszystko jest możliwe. Ale skoro już tu jesteśmy,

wejdźmy do środka i sprawdźmy, czy Kelly tu pracuje.

Liz z ociąganiem podążyła za przyjaciółką. Weszły

do sklepu.

Stanęły na progu, usiłując coś dojrzeć w panujących

ciemnościach. Eleanore poczuła okropny zapach

skwaśniałego wina, zmieszany z nieprzyjemną wonią

unoszącą się wokół półek wypełnionych po brzegi

przedziwnymi towarami.

Rozejrzała się po ciemnym wnętrzu sklepu. Na sa­

mym środku zwisała z sufitu ogromna tablica z napisem

„Kasjer", wymalowanym żółtą, fosforyzującą farbą.

- Chodź - powiedziała do Liz. - Tam zapytamy

o Kelly.

Eleanore ruszyła żwawo przez sklep, zerkając na

zawartość półek. Nagle jej wzrok zatrzymał się na

jakimś połyskującym przedmiocie.

- Myliłam się - mruknęła pod nosem. - A jednak

je robią.

- Co robią? - zapytała Liz dosłyszawszy uwagę

przyjaciółki. Przez dłuższy czas nie mogła oderwać

wzroku od młodego człowieka o podejrzanym wy­

glądzie. Siedział na podłodze i szklistym wzrokiem

wpatrywał się bezmyślnie w skrzydła wentylatora,

wolno obracające się pod sufitem.

- Srebrne buty ortopedyczne. - Eleanore wzięła

do ręki niesamowicie wyglądający pantofel na kwad­

ratowym obcasie. Popatrzyła z niesmakiem na błysz-

czące kamienie, którymi go przyozdobiono. - Nie ro­

zumiem, jak można nosić coś takiego.

Liz wyrwała but z rąk Eleanore i wepchnęła go z po­

wrotem na półkę.

- Powiedzieć ci? - warknęła. - Dlatego, że nie są

twoim fetyszem. Na litość boską, rusz się wreszcie! Ten

facet za nami bardzo mi się nie podoba.

- Buty jako fetysz? - Eleanore nie mogła oderwać

wzroku od srebrnych pantofli. Co wiesz na ten temat?

- Znacznie więcej niż sądzisz - powiedziała Liz,

rzucając za siebie niespokojne spojrzenie. Młody męż­

czyzna o nieprzytomnych oczach usiłował podnieść się

z podłogi. - Słuchałam wykładów o odchyleniach sek­

sualnych. Zostaw te buty. Idziemy!

- Dobrze.

Eleanore zrobiło się nagle niedobrze. Nabrała głę­

boko powietrza. Spojrzała przed siebie i ruszyła w kie­

runku fosforyzującego napisu. Liz ma rację. Nie czas

i miejsce na zaspokajanie niezdrowej ciekawości.

Ze zdumieniem zobaczyła, że mężczyzna za ladą

jest przyzwoicie ubrany i wygląda zupełnie nor­

malnie. Nie pasował zupełnie do niesamowitego oto­

czenia.

- Czy mogę paniom w czymś pomóc? - zapytał,

zaskoczony widokiem takich klientek.

- Tak - odparła Eleanore. - Szukam Kelly.

- Kelly? - powtórzył. - Przepraszam, ale to imię

nic mi nie mówi. Kto was tutaj przysłał?

- Adres sklepu dostałyśmy od Barbry.

Eleanore miała nadzieję, że ta rekomendacja spra­

wi, iż mężczyźnie za ladą poprawi się pamięć. Nadal

jednak męczyła ją myśl, że okropna dziewczyna po

prostu z niej zakpiła i wyprowadziła ją w pole. A może

trzeba zapłacić za informację? - pomyślała.

Z westchnieniem otworzyła torebkę i wyciągnęła

zwitek banknotów, smutne resztki sumy, którą otrzy­

mała od Wilkersona.

- Jeśli chce pan pieniądze, to...

- Jesteś tu pierwszy raz, prawda? Posłuchaj dobrej

rady. Nigdy w takim miejscu nie machaj nikomu forsą

przed nosem. Mamy klientów, którzy dla paru dola­

rów mogą poderżnąć ci gardło.

- Tak. - Liz znów rzuciła w tył niespokojne spojrze­

nie. Młody człowiek o podejrzanym wyglądzie stał te­

raz niepewnie, oparty o półkę, i badawczo im się przy­

glądał. - Jednego już tutaj mamy.

- Dziękuję za radę - odparła zniecierpliwiona Elea-

nore. - Ale gdzie jest Kelly?

- Nie ruszać się! Policja! - Od gromkiego głosu

wzmocnionego megafonem aż zatrzęsły się ściany.

Do pomieszczenia, w którym się znajdowały, wszedł

Daugherty. Ten sam policjant, który przed dwiema

godzinami zaaresztował je i przywiózł na komisariat.

- Każda z was może wykonać jeden telefon - war­

knął. - Wskazał aparat stojący na biurku i opuścił

pokój.

- Znasz jakiegoś dobrego adwokata? - spytała Liz.

- Nie znam nawet złego. Zadzwonię do Murada

- odparła Eleanore.

- Sądzisz, że pomoże?

- Myślę, że zadzwoni do kogoś, kto wpłaci za nas

kaucję.

Liz wzruszyła ramionami.

- Co szkodzi spróbować? Najwyżej powie: nie.

Och, powie znacznie więcej! Ale jeśli przedtem je

stąd wydostanie, niech gada sobie do woli! - pomyś­

lała Eleanore.

Nabrała głęboko powietrza. Zadzwoniła do biura

Murada.

- Tu Ahiąar. - Usłyszała dobrze znany, głęboki głos.

- Muradzie, to ja, Eleanore. Ja... to znaczy... - za­

częła się jąkać.

- O co chodzi? Masz jakiś problem? - zapytał

łagodnie.

- A więc ja... a raczej Liz i ja, zostałyśmy aresz­

towane. Potrzebujemy jakiegoś dobrego adwoka­

ta - wykrztusiła wreszcie.

- Co takiego?! - wrzasnął Murad.

Eleanore przyłożyła słuchawkę do drugiego ucha.

- Nie krzycz tak, proszę.

- Przepraszam. Muszę jednak przyznać, że to dla

mnie szok.

- A myślisz, że dla nas nie? - warknęła ze złością.

- Na jakiej podstawie zostałyście zatrzymane?

- spytał spokojniejszym tonem.

- Dobrze nie wiem. Ale chyba pod zarzutem obra­

zy moralności.

- Co takiego?! - znów ryknął Murad.

- Już cię prosiłam, nie krzycz tak do słuchawki.

Zresztą to wszystko stało się wyłącznie z twojej winy.

- Z mojej?

- Gdybyś mi powiedział, gdzie mogę znaleźć

Kelly, nie musiałabym chodzić do sklepu porno,

żeby za pieniądze próbować uzyskać jakieś informa­

cje. Słuchaj, oni mają tam nawet srebrne buty orto­

pedyczne.

- Zmień temat! - warknął. - Skąd dzwonisz?

- Z Dwunastego Komisariatu.

- Zaraz tam będę. - Przerwał połączenie.

- No i co? - z niepokojem spytała Liz, kiedy

Eleanore odłożyła powoli słuchawkę.

- Powiedział, że zaraz tu będzie.

- Doskonale.

- Obyś nie zmieniła zdania, kiedy Murad już tu się

zjawi - odparła równie zaniepokojona Eleanore.

- Wcale nie był zachwycony moją informacją - doda­

ła ponurym głosem.

- Postaw się na jego miejscu. Jak byś się poczuła,

gdyby osoba, która mieszka u ciebie jako gość, nagle

zadzwoniła z aresztu i poprosiła, abyś wykupiła ją za

kaucją? I, co więcej, byłaby zatrzymana na podstawie

zarzutu o obrazę moralności. Może po drodze Murad

trochę ochłonie - dodała Liz na pocieszenie.

Nie ochłonął, stwierdziła Eleanore kwadrans póź­

niej, kiedy zobaczyła Murada wkraczającego do komi­

sariatu w asyście czterech mężczyzn ubranych w nie­

mal identyczne szare garnitury.

- Przybyła odsiecz. - Liz podniosła się z ławki.

Murad podszedł wprost do Eleanore.

- Jak się czujesz? - zapytał z kamienną twarzą.

Przeciągnął dłonią po policzku młodej kobiety.

- Dobrze - odparła szorstkim głosem.

Murad zwrócił się teraz do Liz:

- A pani jak się miewa, doktor Lawton?

- Też chyba dobrze. Ale jestem wściekła. Ja...

Daugherty zobaczył, że rozmawiają, i szybko pod­

szedł bliżej.

- Proszę trzymać się z daleka od więźniów! - war­

knął.

- Więźniów? - powtórzył Murad lodowatym to­

nem.

- O co oskarżacie te młode kobiety? - zapytał star­

szy, dystyngowany pan stojący po prawej ręce Murada.

- Kiedy chcieliśmy wpłacić kaucję, powiedziano nam,

że zarzuty jeszcze nie zostały sformułowane.

- Bo się nie zdecydowałem, czy je zatrzymam

- stwierdził Daugherty.

- A więc na jakiej podstawie pan je przetrzymuje

w areszcie? - pytał dalej starszy pan.

- Były w sklepie porno.

- W Nowym Jorku to nie jest zbrodnia.

- Jedna z nich trzymała w ręku plik banknotów.

Nie chciała udzielić mi żadnych wyjaśnień.

- Następnym razem niech pan w takiej sytuacji nie

macha pistoletem przed nosem - warknęła Eleanore.

- Groził ci? - Głos Murada zabrzmiał tak oskar-

życielsko, że Daugherty cofnął się instynktownie

o krok.

Murad wyciągnął ręce i objął mocno Eleanore.

Na moment zawisła w jego ramionach. Kiedy był

przy niej, była w stanie przeciwstawić się całemu

tuzinowi Daughertych.

Chwilę ciszy przerwał nieprzyjazny głos:

- Od tego jestem przecież policjantem.

- A więc powinien pan znać prawo - powiedział

spokojnie starszy pan z ekipy Murada.

- Jeśli istnieje podstawa prawna, by aresztować te

kobiety, proszę to zrobić. - Murad popatrzył zimnym

wzrokiem na Daugherty'ego.

- Och, do diabła, uznajmy sprawę za niebyłą.

- Policjant wzruszył ramionami.

- Co to, to nie. Przecież skierował pan pistolet na

pannę Fulton. Moi prawnicy złożą na pana u przełożo­

nych formalną skargę - oświadczył Murad.

Daugherty wyraźnie się zaniepokoił.

- Posłuchaj pan... - zaczął nerwowo.

- Już dość się nasłuchałem i zobaczyłem. - Głos

Murada ciął jak stalowe ostrze. - Jamesie - Murad

zwrócił się do jednego z przybyłych z nim mężczyzn

- dopilnuj, proszę, żeby doktór Lawton dotarła bez­

piecznie do domu. Panną Fulton zajmę się sam.

Liz rzuciła Eleanore pełne współczucia spojrzenie.

- Potem do mnie zadzwoń - powiedziała, opusz­

czając salę w towarzystwie młodego prawnika, do

którego przed chwilą zwracał się Murad.

Zadzwonię, jeśli uzyskam prawo do wykonania

jakiegokolwiek telefonu, pomyślała smętnie Eleano­

re, wychodząc z komisariatu w obstawie czterech

eleganckich panów, wliczając Murada. Bronił jej

w komisariacie, ale jak potem się zachowa, mogła

się tylko domyślać.

Oparła się lekko na jego ramieniu. Poczuła, jak

bardzo jest napięty. Mogłaby przysiąc, że Murad

z trudnością tłumi złość.

Westchnęła z rozpaczą. Tak mocno go pokochała!

Pragnęła, aby krótkie chwile, które spędzają razem,

były czymś szczególnym. A w zamian za to co zrobiła?

Wciągnęła go w okropną historię! Nic dziwnego, że jest

taki wściekły.

- Wrócimy do biura taksówką, Ekscelencjo

- powiedział starszy pan. - Dziś po południu złożę

w biurze komisarza oficjalną skargę na tego poli­

cjanta. Panno Fulton, czy życzy pani sobie zadość­

uczynienia?

- Nie. Chcę tylko być pewna, że ten kretyn w przy­

szłości porządnie się zastanowi, zanim wyciągnie pis­

tolet i go wyceluje. Któregoś dnia kogoś przypadkiem

zastrzeli.

- Z pewnością nie ciebie. - W ustach Murada sło­

wa te zabrzmiały niemal jak przyrzeczenie. - Dziękuję

panom za szybką pomoc. - Uścisnął ręce wszystkim

trzem mężczyznom i otworzył drzwi rolls-royce'a,

który zatrzymał się przy krawężniku.

Eleanore usiadła z tyłu. Po chwili obok niej znalazł

się Murad. Głośno trzasnął drzwiami wozu. Ostrym

głosem rzucił kierowcy jakieś polecenie po arabsku

i kiedy rolls-royce włączył się do ruchu, oparł się

sztywno na siedzeniu. Ani razu nawet nie spojrzał

w stronę siedzącej obok kobiety.

Miał ponurą, nieprzystępną twarz. Rozzłościło to

Eleanore. Przecież nie popełniła żadnego przestęp­

stwa. Stała się tylko ofiarą fatalnego zbiegu okolicz­

ności.

- Przepraszam, że narobiłam ci kłopotów - powie­

działa sztywno. - Nie sądzę jednak, żebym...

Murad się nie odezwał.

Zacisnęła wargi. Odwróciła głowę w stronę okna.

Jeśli chce nadal pławić się w złości, jego sprawa.

Przeprosiła Murada za coś, co stało się nie z jej winy.

Uczyniła to, co uznała za stosowne, i więcej łagodzić

sytuacji nie będzie.

Patrzyła nie widzącym wzrokiem na mijane ulice

i domy. Samochód zatrzymał się przed dużym, luksu­

sowym wieżowcem.

Murad wysiadł i gestem polecił Eleanore uczynić to

samo. Powiedział coś do kierowcy i pociągnął ją za

sobą do wnętrza budynku.

W holu kiwnął tylko głową strażnikowi. Skierował

się w stronę wind.

Ten elegancki wieżowiec wyglądał na mieszkalny.

Co przyszło Muradowi do głowy? Uznał, że Eleanore

jest niepożądanym gościem w jego domu i wynajął dla

niej apartament na mieście?

Kiedy winda wznosiła się bezszelestnie, nadal miał

spiętą, poważną twarz. Było widać, że jest wściekły.

Eleanore pragnęła, aby choć trochę się uspokoił, tak

żeby mogła wyjaśnić mu, co się stało.

Winda zatrzymała się na trzydziestym drugim pię­

trze. Murad wziął Eleanore za ramię i poprowadził

długim korytarzem. Czuła się tak, jakby była dzie­

ckiem, które narozrabiało i zaraz będzie surowo

skarcone.

Otworzył drzwi apartamentu numer 32F, wepchnął

do środka Eleanore, wszedł sam i od wewnątrz zam­

knął starannie drzwi.

Nagle, bez jakiegokolwiek ostrzeżenia, złapał ją za

ramię i z całej siły przyciągnął do siebie. Straciła

równowagę. Całym ciałem oparła się o pierś Murada.

Otoczył ją ramionami i ustami wpił się w jej wargi.

Ostro i bezlitośnie. Ten pocałunek niczym nie przypo­

minał poprzednich. Murad myślał tylko o sobie.

Jego brutalne zachowanie wstrząsnęło Eleanore.

Wręcz ją przeraziło. Po chwili poczuła, że Murad ją

puszcza. Oparł czoło na jej głowie i powiedział:

- Eleanore, wpędzisz mnie do grobu!

- Tak?

- Tak.

Wziął ją na ręce i zaczął nieść przez obszerny salon.

- Trudniej mieć oko na ciebie niż na całą siatkę

szpiegowską! - powiedział zgnębionym głosem.

- Jestem, jak widać, bardzo utalentowana. - Na­

gle rozluźniona, Eleanore zaczęła chichotać. Do­

piero teraz uprzytomniła sobie, że dziwaczne zacho­

wanie Murada było wywołane obawą o nią, a nie

złością.

- Gdzie jesteśmy? - spytała, kiedy wniósł ją do

ogromnej, luksusowo urządzonej sypialni.

- W apartamencie twojego ojca. Wynajął go w ze­

szłym miesiącu, kiedy czekał na twoją decyzję, czy

zechcesz się z nim spotkać. Przed wyjazdem do Szwaj­

carii dał mi klucze.

- To wygodne. - Dopiero gdy powiedziała te sło­

wa, uprzytomniła sobie, w jakim celu Murad przy­

wiózł ją tutaj.

- W rzeczy samej bardzo wygodne - przyznał. Po­

łożył Eleanore na wielkim łożu i zaczął się rozbierać.

- Mieszkanie z tobą pod jednym dachem i ukrywanie

się przed domownikami z każdym gestem jest zupeł­

nym koszmarem. Doprowadza mnie do utraty zmys­

łów.

Na widok rozbierającego się Murada w żyłach

Eleanore zaczęła szybciej płynąć krew. Poczuła znajo­

my ból w podbrzuszu. Ogarnęło ją podniecenie.

Pragnęła tego mężczyzny. Myślała tylko o nim. Nic

innego się nie liczyło. Ani przeszłość, ani przyszłość.

Ani to, kim był i co posiadał. Kochała go. I chciała

wyrazić swą miłość w sposób najbardziej prymitywny

i żywiołowy.

Zobaczyła, że Murad jest bardzo pobudzony. Nagi

opadł na łóżko tuż obok niej. Uniósł się nieco, nachylił

i zaczął ją rozbierać. Ściągnął bluzkę, biustonosz

i dżinsy.

Nakrył wargami gorące usta Eleanore. Odwzajem­

niła pocałunek. Z całej siły przycisnęła się do Murada.

Wsunęła język głębiej do jego ust, naśladując doznane

przed chwilą pieszczoty.

Podnieciło go to jeszcze bardziej. Uniósł się na

rękach i szybko wsunął między rozchylone uda. Jed­

nym ruchem znalazł się w niej.

- Muradzie! - wykrzyknęła półprzytomnie Elea­

nore.

Zamknęła oczy i poddała się tej nagłej, najmocniej­

szej ze wszystkich pieszczocie. Takich wrażeń nigdy

jeszcze nie odczuwała.

Przyspieszył rytm. Pomyślała, że już dłużej nie

wytrzyma. Nagle poczuła rozkosz tak niesamowitą, że

o mało nie zemdlała.

- O, tak, kochanie. Właśnie tak.

Murad przyspieszył ruchy. Nagle znieruchomiał

i po chwili, wyzwolony, opadł ciężko na ciało Eleanore.

Powoli wracała do przytomności. Dopiero teraz

poczuła na sobie ciężar ciała Murada. Przesunęła

dłonią wzdłuż jego pleców. Uśmiechnęła się czując, jak

drgnął. Tak bardzo go kochała!

- Przepraszam. Rzuciłem się na ciebie jak dzikie

zwierzę. Ale cały niepokój, żeby wyciągnąć cię z opre­

sji, nałożył się na moje codzienne zmartwienia i...

- Zsunął się na łóżko i wziął Eleanore w ramiona.

- Byłem wściekły, że narażałaś się na niebezpieczeń­

stwo. Ten idiota groził ci bronią... - Na myśl o tym,

co przeszła, aż się wzdrygnął. - A prawda jest taka,

że gdy tylko cię dotknąłem, ogarnęło mnie czyste

szaleństwo. Musiałem cię mieć. Jak najszybciej. Na­

tychmiast.

- Nie tylko ty tak się poczułeś! Byłam okropnie

nieszczęśliwa z powodu tego, co się stało. Wierz mi,

następnym razem będę ostrożniejsza.

- Nie będzie następnego razu! - niemal wykrzyk­

nął. - Masz rację twierdząc, że każdy sam powinien

rozwiązywać własne problemy. Bardziej mi jednak

zależy na twoim bezpieczeństwie, na zapobieżeniu

temu, byś łaziła po ulicach Nowego Jorku niż na

dobrym samopoczuciu Kelly.

- Powiesz mi, gdzie jest? - z nadzieją w głosie

zapytała Eleanore.

- Zawiozę cię do niej. Gdy tylko wróci po nas

kierowca.

- A kiedy przyjedzie?

- Powiedziałem, żeby się zameldował za dwie go­

dziny. To znaczy, że mamy jeszcze... - uniósł rękę

i spojrzał na zegarek - godzinę i czterdzieści siedem

minut.

Roześmianymi oczyma popatrzyła na Murada.

- Skoro już pobiliśmy rekord szybkości, to może

teraz spróbujemy kochać się dłużej? - spytała.

- Niezły pomysł.

Murad przyciągnął Eleanore do siebie.

ROZDZIAŁ

11

Eleanore wydała cichy okrzyk rozczarowania, kie­

dy rolls-royce zatrzymał się przed znanym jej domem.

To miejsce niedawno odwiedzała. Kiepska jest skute­

czność działania agencji informacyjnej Murada, po­

myślała z ironią.

- Tutaj przecież mieszka Barbra Majoric - powie­

działa z westchnieniem do Murada.

- I niewątpliwie jeszcze co najmniej kilkanaście

innych osób lub rodzin, jako że budynek jest duży

- odparł Murad. - Na przykład apartament 6C na­

leży do niejakiego Davida Tylera, studenta osta­

tniego roku Columbia University, z którym żyje

Kelly.

- Ojca Lacey?

Murad wzruszył ramionami.

- Nie wnikałem w tę sprawę, ale to prawdopo­

dobne.

Eleanore złapała za klamkę u drzwi samochodu.

Murad położył rękę na jej dłoni.

- Posłuchaj mnie, proszę. Ponownie ci radzę, daj

spokój tej dziewczynie. Niech sama upora się z włas­

nymi problemami.

- A co będzie z Lacey?

- Dziecku jest lepiej z tobą. Chcesz się go pozbyć?

- Skądże! - szybko zaprzeczyła Eleanore. - Ko­

cham małą. Uważam jednak, że powinna ją wycho­

wywać własna matka. Wiem, jak to jest, gdy dzieckiem

zajmują się krewni. Nigdy nie zastąpią mu rodziców.

Dla Lacey chcę lepszego losu niż mój.

- A jeśli Kelly nie weźmie dziecka? Co wtedy?

- Kelly kocha małą.

- A jeśli mniej niż chłopaka, z którym się związała?

Tego właśnie od samego początku obawiała się

Eleanore. Że Kelly porzuciła dziecko dla mężczyzny.

- Zaraz się przekonam - odrzekła.

- Jeśli upierasz się, żeby iść, to proszę. Zrób to.

Nie będę cię zatrzymywał. - Murad otworzył drzwi

wozu.

Eleanore poczuła zapach jego wody kolońskiej.

Bliskość Murada dodawała odwagi.

- Jestem ci wdzięczna. Gdyby nie ty, nie odnalaz­

łabym Kelly. Ale...

- Chcesz iść sama?

- Nie masz chyba nic przeciwko temu?

- Prawdę mówiąc, mam, lecz cię rozumiem. Zo­

stanę w samochodzie.

- To nie potrwa długo.

- Nieważne. Poczekam.

Z łatwością odnalazła apartament 6C. Nacisnęła

dzwonek. Drzwi otworzyły się prawie natychmiast.

Stanęła w nich Kelly. Na widok ciotecznej siostry

zrobiła niezadowoloną minę.

- Też byłam zła, kiedy zniknęłaś - przywitała ją

Eleanore.

Energicznym krokiem weszła do mieszkania. Było

niewielkie. Nic dziwnego, że Kelly nie wzięła dziecka

ze sobą. Dwie dorosłe osoby wraz z niemowlęciem

miałyby tu trudne życie.

- Nie mogę teraz z tobą rozmawiać - szepnęła

Kelly, zerkając z niepokojem na uchylone drzwi

w głębi pokoju. - Spotkajmy się później w...

- Nie. Straciłam już zbyt wiele czasu na szukanie

ciebie po całym Nowym Jorku.

- Mogłaś nie szukać - odcięła się Kelly.

- Czyżbyś zapomniała, że masz dziecko? Przypo­

minasz sobie córkę? Zostawiłaś ją u pani Benton.

- Jaką córkę? - zapytał dobrze zbudowany młody

człowiek, który ni stąd ni zowąd pojawił się w drugim

końcu pokoju.

David Tyler, pomyślała Eleanore.

Kelly nie odzywała się ani słowem.

- Lacey Danielle, urodzona drugiego lipca tego

roku - odparła spokojnym tonem Eleanore.

- Co takiego? - David Tyler pobladł. Widocznie

nogi odmówiły mu posłuszeństwa, bo opadł ciężko na

stojący obok fotel. - To znaczy, że jestem ojcem?

- zapytał niezbyt przytomnym głosem.

- Davidzie! - Kelly była zrozpaczona.

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?

- Uwierz mi, nie chciałam zajść w ciążę!

- Ja też nie chciałem, żeby to się stało. Ale dlaczego

nie powiedziałaś, że będę ojcem?

- Kiedy się zorientowałam, że jestem w ciąży,

zapytałam cię, czy moglibyśmy się pobrać. Odrzekłeś

wtedy, że nie. Bo nie mamy pieniędzy i najpierw musisz

skończyć medycynę.

- A nie przyszło ci do głowy, że fakt, iż zostajemy

rodzicami, może wpłynąć na zmianę tej decyzji?

- W jaki sposób? - Kelly wzruszyła ramionami.

- Od tego, że mamy dziecko, forsy nam nie przybędzie.

- Ale powinno nam przybyć rozumu i poczucia

odpowiedzialności. - David przeciągnął palcami po

czarnych, lśniących włosach.

- Miałam powiedzieć ci o Lacey - cicho powiedziała

Kelly. - Czekałam na odpowiedni moment. Och, Davi-

dzie, to wszystko jest takie okropne... - Zaczęła płakać.

- Nie, kochanie, to wcale nie jest okropne. - David

próbował robić dobrą minę do złej gry. Nabrał powiet­

rza. - Mamy córkę, która będzie mieszkała z nami,

a nie z... - spojrzał w stronę gościa.

- To moja cioteczna siostra, Eleanore - szepnęła

Kelly przez łzy. - A co będzie z twoim dyplomem? Tak

bardzo marzyłeś przecież o tym, żeby zostać lekarzem!

- Rozpłakała się głośniej.

- Nie martw się. To jeszcze nie koniec świata. Jakoś

sobie poradzimy. - David objął Kelly. - Pamiętaj, że

przedtem studiowałem chemię. Bez trudu dostanę

posadę laboranta.

- Starczy ci pieniędzy na skończenie medycyny?

- zapytała Eleanore.

- Tak. Pod warunkiem że będę jadł po dwa posiłki

dziennie, nie pójdę do dentysty i nie kupię nowych

spodni - odparł, krzywiąc się lekko.

- Jeśli więc masz zapewnione... - zaczęła Eleanore.

- Ze mną nie ma problemu - przerwał jej David.

- Gorzej będzie z dzieckiem. Musi przecież jeść po­

żywne, dobre jedzenie, mieć opiekę lekarską, buty

i zabawki.

- Obiecałam Kelly łożyć na utrzymanie Lacey i jej

samej do chwili skończenia college'u. I nie zamierzam

się z tego wycofywać, bez względu na to, czy zamieszka

ze mną, czy z tobą.

- Dziękuję, sam utrzymam rodzinę - odparł sztyw­

no David. - Nie potrzebuję niczyjej łaski.

- To żadna łaska. Zamierzam tylko pożyczyć ci te

pieniądze. Jeśli zostaniesz lekarzem, zapewnisz dziec­

ku lepszą przyszłość, niż będąc laborantem. Kocham

Kelly i Lacey. Są moją najbliższą rodziną.

David długo się zastanawiał.

- No dobrze - ustąpił wreszcie. - Pod warunkiem

że będzie to tylko pożyczka.

- Zgoda - potwierdziła Eleanore.

- Będę wynajmowała się do opieki nad dziećmi,

żeby ci pomóc. W holu widziałam wiele ogłoszeń

- odezwała się Kelly. - Teraz, kiedy zostanę twoją

żoną, dłużej uczyć się nie muszę.

Eleanore zagryzła wargi. Nie mogła się zgodzić

z naiwną argumentacją ciotecznej siostry. Widziała

zbyt wiele rozbitych małżeństw i kobiet pozostawio­

nych samym sobie, bez jakiegokolwiek wykształcenia

i przygotowania zawodowego. Ale to decyzja Kelly,

nie jej własna. Nic na to poradzić nie może.

- Kiedy mogę zabrać Lacey? - spytała Kelły.

- Chcę jak najszybciej pokazać ją Davidowi.

- Przywiozę wam ją jutro ze wszystkimi rzeczami

- zaproponowała Eleanore.

- To dobrze, że nie dzisiaj. Zdążę przygotować

i idealnie wysprzątać mały pokoik. Będzie w sam raz

dla niemowlaka.

- Eleanore, może napijesz się kawy? - spytała

Kelly.

- Nie, dziękuję. Ktoś na mnie czeka na dole. A więc

do zobaczenia. Do jutra.

- No i co? - zapytał Murad, kiedy Eleanore wsiad­

ła do rolls-royce'a.

- Kelly może jest jeszcze niedojrzała, ale już potrafi

dobierać sobie odpowiednich mężczyzn. Wiadomość

o tym, że został ojcem, David przyjął znacznie lepiej,

niż można by się tego spodziewać.

- Weźmie Lacey?

- Tak. Nawet postanowił rzucić medycynę i od

razu iść do pracy.

- I wtedy zaproponowałaś, że będziesz nadal utrzy­

mywała dziecko i Kelly?

- Dlaczego pytasz?

- Bo cię znam. Dla rodziny zrobisz wszystko.

- Obiecałam to Kelly już dawno, kiedy jeszcze

była w szkole. Jutro zawiozę im dziecko. Dasz mi

samochód, żebym mogła zabrać wszystkie rzeczy

Lacey?

- Oczywiście. Czy zabierzesz także pannę Kelvin-

gton? Jej pensja jest opłacona do końca roku.

Eleanore spojrzała na Murada. Przyszło jej coś

nagle na myśl. Rozweseliły się oczy.

- Chętnie zwaliłabym pannę Kelvington na głowę

Kelly. Od razu by ją ustawiła. Dałaby jej w kość. Ale

tego nie zrobię z innego powodu. Żal mi Davida. Chy­

ba by wtedy zwariował.

- Zemsta kobiet to rzecz straszliwa. - Murad zaczął

się śmiać. - Przypomnij mi, żebym nigdy nie wchodził

ci w drogę.

- Od chwili, w której cię poznałam, bez przerwy to

robisz!

- Ale mam dobre chęci.

- Słyszałeś chyba, że dobrymi chęciami piekło jest

wybrukowane.

- Nie w tej części świata, z której pochodzę.

- A do jakiej części świata właściwie należysz? - zary­

zykowała Eleanore. Chciała lepiej poznać Murada.

- Sam się nad tym zastanawiam. - Skrzywił się.

- Kocham Abar. Moje korzenie tkwią na Środkowym

Wschodzie, lecz nie potrafiłbym przenieść się tam na

stałe. Za dużo ograniczeń. Nakazów i zakazów.

- Aha. - Spuściła głowę. Chciała ukryć uczucie

ulgi, które odmalowało się na jej twarzy. A więc

Murad nie zamierza wracać do swego kraju. To

dobrze!

Ta chwilowa ulga szybko jednak minęła. Eleanore

uprzytomniła sobie, że lada dzień wygaśnie formalna

przyczyna, dla której zamieszkała u Murada. Jeśli nie

będzie wydawała pieniędzy na wynajmowanie opieku­

nek do Lacey, z samymi lekcjami w zastępstwie innych

nauczycieli poradzi sobie finansowo. Murad już uzys­

kał to, na czym mu zależało. Spotkała się z ojcem

i odgrywała rolę pani domu. Niestety, oszusta w firmie

złapać nie pomogła.

Odetchnąłby pewnie z ulgą, gdyby się już wy­

prowadziła. No cóż, nadal będą mieszkali w jednym

mieście. Murad będzie mógł ją odwiedzać, kiedy tylko

zechce. Powzięła decyzję.

- Teraz, skoro już odnalazłam Kelly, nie powin­

nam dłużej korzystać z twojej gościnności. Jutro rano,

odwożąc Lacey, zabiorę także moje rzeczy - powie­

działa spokojnym tonem.

- Przecież zawarliśmy umowę, Eleanore Fulton!

- Twarz Murada nagle skamieniała. - Mieliśmy wspie­

rać się nawzajem. A teraz, kiedy już dłużej nie potrze­

bujesz mojej pomocy, wygodniej ci zapomnieć o re­

szcie?

Podniosła wzrok. Była zaskoczona tak ostrą reak­

cją Murada.

- Sądziłam, że chcesz mieć dom tylko dla siebie.

- Być może uszło twojej uwagi, że dzielę swą

siedzibę także z innymi ludźmi. Z nich wszystkich ty

jesteś najlepsza.

- Co za elegancki komplement! - Roześmiała się

głośno. Świadomość, że Murad nie chce się z nią

rozstać, poprawiała samopoczucie. Uderzała do głowy

jak szampan. - Jeśli naprawdę wolisz mnie od wzoro­

wego angielskiego kamerdynera, jestem zaszczycona.

- I powinnaś. Jest autentyczny. Żeby go zdobyć,

musiałem skorzystać aż z protekcji ojca. Polecił nasze­

mu ambasadorowi w Londynie wypożyczyć mi Wil-

kersona.

- Nie powinieneś go oddawać - zupełnie serio po­

wiedziała Eleanore. - Jest idealnym kamerdynerem

dla szpiega. Przyszedł z pomocą, to znaczy z pienię­

dzmi na łapówkę, kiedy nie wiedziałam, jak dogadać

się z Barbrą.

- Szkoda, że mnie wtedy nie było w domu - mruk­

nął Murad. - Zamknąłbym cię na klucz na tak długo,

aż ten pomysł wywietrzałby ci z głowy.

- Może powinieneś wtajemniczyć Wilkersona

w aferę z oszustwem?

- Jest to chyba jedyna rzecz, której nie zrobiłem.

Ciągle męczy mnie jednak to, że coś przegapiliśmy.

- Sfrustrowany Murad aż zacisnął pięści.

- Jakiej sumy wymagała pierwsza inwestycja? - spy­

tała Eleanore. Może powinni szukać kogoś, kto zdobył

duże pieniądze mniej więcej w tym samym czasie?

- Niestety, niewiele. W zasadzie płaci się tylko za

opcję. A taka ilość pieniędzy leży w granicach moż­

liwości niemal wszystkich moich pracowników.

- A wiec skreśl tę teorię - powiedziała z żalem

Eleanore. - A może poddasz ich testowi na wykrywa­

czu kłamstwa?

- Nie. Z dwóch powodów. Po pierwsze, popsułoby

to w sposób nieodwracalny moje stosunki z całym

personelem biura, a po drugie i ważniejsze, nie jest to

metoda w pełni wiarygodna. Daje często błędne wyni­

ki, kiedy osoba poddawana testowi jest nerwowa.

- No to zdecyduj się na jeszcze jedno przyjęcie. Ale

tym razem w biurze - powiedziała powoli Eleanore.

- Dlaczego tam?

- Na własnym, dobrze znanym podwórku może

mniej będą się mieli na baczności.

- Chyba masz rację. - Murad popatrzył przez

chwilę na przejeżdżające obok samochody. - Na os­

tatnim przyjęciu zauważyłem, że kilka osób, z którymi

próbowałem nawiązać rozmowę, czuło się wyraźnie

nieswojo.

- Pewnie obawiali się rozlać poncz na przepiękny

wschodni dywan. Sama się bałam.

- Całkiem niepotrzebnie. Na ten dywan ludzie

wylewali różne rzeczy od tysiąca lat.

- Tysiąca? I ty odważasz się chodzić po czymś aż

tak starym?

- Oczywiście. Co innego mógłbym zrobić? Dywan

jest zbyt duży, żeby zawiesić go na ścianie.

- Przecież to okaz muzealny! Powinieneś...

- urwała.

Nigdy jeszcze różnica ich pochodzenia nie wystąpiła

tak jaskrawo, jak w tej chwili. Mimo to są jednak

rzeczy, które ich łączą... Na tę myśl Eleanore aż dostała

rumieńców.

Podjęła główny wątek rozmowy.

- Zróbmy małe przyjęcie w godzinach pracy, tak

żeby nikt nie mógł znaleźć wymówki i się ulotnić.

A może tym razem zgodzisz się na mały barek?

Alkohol rozwiązuje języki.

- Żaden problem. Przecież biuro to nie mój dom.

- Nie powiedz tego przypadkiem przy Waltonie.

Dla niego firma to całe życie.

- Mylisz się, moja droga. Nie życie, lecz władza.

Ma obsesję na tym punkcie. Nie podejrzewam go

o oszustwo, bo sądzę, że nie zaryzykowałby utraty

stanowiska dla pieniędzy. Od lat ma duże oszczędności

i przez cały ten czas prowadzi życie ascety. Starannie

zbadałem jego przeszłość.

- Nie znoszę tego typa. Jest okropny. Na każdym

kroku cię lekceważy. Zupełnie nie mogę pojąć, dlacze­

go pozwalasz mu na te wszystkie obrzydliwe docinki

pod twoim adresem.

- To proste - odparł spokojnie Murad. - Znam

swoją wartość. Opinia Waltona się nie liczy.

- I masz świadomość, że w każdej chwili możesz go

wyrzucić - dodała Eleanore.

- Tak. To także - przyznał.

- Ja, niestety, nie mogę - wyraziła żal Eleanore.

- Biedactwo! - Murad sięgnął ręką w bok i ujął jej

dłoń. - Jesteś nie w humorze.

- Mam powody. To był koszmarny dzień!

- Biedactwo - powtórzył pełnym współczucia

głosem.

Eleanore podniosła głowę i zatopiła wzrok w błysz­

czących, czarnych oczach Murada. Miała nieprzepartą

ochotę natychmiast go pocałować.

Rzucił okiem w stronę szklanej przegrody oddziela­

jącej ich od kierowcy i po arabsku zaklął pod nosem.

Szofer nie mógł słyszeć, o czym mówią, lecz we wstecz­

nym lusterku świetnie widział, co z tyłu się dzieje.

- Och! Że też nigdy nie możemy być sami - szepnął

zniechęcony. - Wkrótce... - zaczął i nie dokończył.

Wkrótce? Co miał na myśli? - zastanawiała się

Eleanore. Pytać jednak nie zamierzała. Nie wiedząc

o co chodzi, mogła mieć nadzieję. A nadzieja była

czymś, z czego nie miała zamiaru rezygnować.

Następnego dnia czuła się fatalnie. Była kompletnie

rozbita. Odwiezienie Lacey do Kelly i Davida było

operacją znacznie smutniejszą, niż się spodziewała.

Wiedziała, że na dłuższą metę jest to dla dziecka lepsze

rozwiązanie, ale bardzo kochała małą i już do niej

tęskniła.

Po powrocie miała ochotę usiąść i rozpłakać się.

Chwilę później zjawił się Murad.

- Co się stało? - spytała. - Nigdy nie jadasz lun­

chu w domu.

- Pomyślałem sobie, że może na coś ci się przydam.

Pocieszę, bo wiem, jak bardzo musi być ci teraz ciężko.

Eleanore usiłowała się uśmiechnąć. Murad trosz­

czył się o jej odczucia i zechciał zmienić swe przy­

zwyczajenia, żeby być dzisiaj blisko niej. To miłe.

Otworzyła usta, żeby mu za to podziękować i, ku

zaskoczeniu ich obojga, wybuchnęła głośnym płaczem.

ROZDZIAŁ

12

- Przepraszam. - Eleanore przestała wreszcie szlo­

chać. - Nie wiem, co się ze mną dzieje. Nigdy nie

płaczę.

- Miałaś bardzo ciężki ranek.

Zachęcona serdecznym brzmieniem głosu Murada,

Eleanore przysunęła się bliżej. Od dłoni, którą trzymał

na jej ramieniu, poczuła ledwie uchwytną woń mydła.

Przytuliła twarz do szyi Murada i zaczęła drażnić

lekko zębami skórę nad kołnierzykiem. Koniuszkami

palców przesuwała po jego uchu, a potem otwartą

dłonią gładziła szorstki policzek.

Równomierny rytm serca, który słyszała tuż obok

swej piersi, zakłócał własny oddech. Z trudem chwyta­

ła powietrze.

Odchyliła głowę i zaczęła wodzić wargami po dolnej

części twarzy Murada. Czubek języka przesuwała po

napiętej skórze. Z minuty na minutę bardziej go

pragnęła.

- Nie. - Murad wyciągnął rękę. Chciał odsunąć

głowę Eleanore, lecz zamiast tego przytulił ją do siebie.

- Nie? - Wargami drażniła teraz okolice ucha.

- Nie możemy.

W tej ponętnej kobiecie Murad chciał widzieć coś

więcej niż tylko seksualną partnerkę. Kochał ją i prag­

nął, aby zaczęła odwzajemniać jego uczucie.

- Nie chcesz, to nie - powiedziała spokojnie, mimo

że odmowa Murada bardzo ją rozczarowała.

Dlaczego zachowywał się tak powściągliwie? Po­

stanowiła jednak nie nalegać. W chwili, w której tak

bardzo pragnęła zacieśnić wzajemne więzy, wszelkie

napięcia były niepotrzebne.

Postanowiła zmienić temat.

- Czy poczyniłeś już jakieś kroki w związku z przy­

jęciem w biurze?

- Tak. Rozmawiałem z restauratorem. Wszystko

przygotuje na jutrzejsze popołudnie.

- Już jutro? Jesteś szybki.

- Podobno im szybciej, tym lepiej. Nie wiem tylko,

jak wyjaśnić ludziom, dlaczego znów organizuję przy­

jęcie.

- Nie musisz nic tłumaczyć. Wiadomo, że playboy

przedkłada rozrywkę nad pracę. Zachowasz się zgod­

nie z oczekiwaniami swych pracowników.

- A więc jutro. Od czwartej do piątej.

- Proponuję zacząć o trzeciej. Będziemy mieli wię­

cej czasu na rozmowy - przekonywała Eleanore. - Czy

twój ojciec będzie miał wielką pretensję, jeżeli nie wy­

kryjesz sprawcy oszustwa?

- Nie. A skąd przyszło ci to do głowy?

- Nie wiem. Królowie bywają podobno okrutni.

Zresztą jeszcze nigdy żadnego nie poznałam.

- Niebawem poznasz. Jednego. Skończmy tę roz­

mowę. Przyjechałem po to, żeby zabrać cię na lunch.

- Piękne dzięki, że o mnie pomyślałeś. Poczekaj

chwilę, tylko poprawię makijaż.

- Nigdzie nie pójdziesz. - Murad wziął Eleanore

za ramię. - Nie musisz się malować. Wyglądasz świet­

nie. - Pociągnął ją w stronę wyjścia.

Trzymając w ręku kieliszek szampana, Eleanore

obserwowała ukradkiem pracowników firmy Murada.

Spojrzała na zegarek. Była już czwarta trzydzieści. Za

pół godziny przyjęcie się skończy. Wszystko wskazuje

na to, że - podobnie jak poprzednie spotkania - za­

kończy się fiaskiem. Westchnęła głęboko. Widocznie

oszust nie nadużywa alkoholu.

Grupka młodych dziewcząt stała przy końcu baru.

Chichotały i od czasu do czasu rzucały ukradkowe

spojrzenia w stronę Murada. W ogólnej rozmowie nie

brała udziału jedna dziewczyna. Beth. Była zajęta

czymś innym. Oczyma pełnymi uwielbienia wpatrywa­

ła się w Abramsa.

Eleanore zauważyła, że parę tę obserwuje także pani

Paulson. Trudno było jednoznacznie odczytać wyraz jej

twarzy. Malował się na niej cień zazdrości, a także jakby

litości i pobłażania w stosunku do młodej dziewczyny.

Ale dlaczego? - zastanawiała się Eleanore. Przecież

uczucie Beth było odwzajemnione. Spojrzała jeszcze raz

w kierunku dziewczyny i Abramsa, który objawy

uwielbienia przyjmował z nonszalancją.

Przypomniała sobie zachwyty pani Paulson na

temat wyjątkowych zalet tego człowieka. Nikogo

innego wobec Murada nie chwaliła. Było oczywiste, że

Abramsowi toruje drogę do kariery. Ale dlaczego? Na

to pytanie Eleanore nie potrafiła udzielić sobie od­

powiedzi.

Postanowiła zdobyć więcej informacji. Podeszła do

pani Paulson. Udawała, że zbyt wiele wypiła.

- Zdrówko - powiedziała nieco bełkotliwie.

Pani Paulson wyjęła kieliszek z jej ręki i podała swój.

- To woda sodowa - wyjaśniła, widząc zdumione

spojrzenie Eleanore. - Na takich przyjęciach pije się

najwyżej jednego drinka - pouczyła sucho. - I tak

będziesz miała wystarczająco dużo kłopotów, żeby

utrzymać przy sobie księcia z bajki. Daruj sobie pu­

bliczne upijanie się. - W jej głosie przebijała drwina.

Eleanore się rozzłościła. Jako że usiłowała wykryć

oszustwo, a więc działała w dobrej sprawie, uznała, że

wszelkie środki są dozwolone. Natarła ostro na panią

Paulson.

- Przynajmniej mam swego mężczyznę, czego nie

można powiedzieć o pani. Nawet taka smarkula jak

Beth złapała sobie faceta i już ma narzeczonego.

- Eleanore udawała zalaną.

- Jak śmiesz! Ty... - Ze złości na twarzy pani

Paulson wystąpiły wypieki.

Eleanore postanowiła nadal zachowywać się napas­

tliwie.

- Miała pani obok siebie Abramsa i pozwoliła,

żeby Beth sprzątnęła go pani sprzed nosa? To głupie.

- Wcale mi go nie zabrała! - syknęła pani Paulson.

- Ta dziewczyna jest chyba ślepa.

- Ślepa? Jakoś tego nie zauważyłam - powiedziała

drwiąco Eleanore.

- Beth to zasłona dymna. Walton nie toleruje

romansów w biurze. Jak tylko odejdzie i Todd zajmie

jego miejsce, będziemy mogli od razu się pobrać.

- Walton odchodzi? To świetnie! Nie znoszę tego

typa.

- Cii. - W obawie, czy ktoś nie słyszy, pani Paul­

son rozejrzała się niespokojnie. - Ostateczna decyzja

jeszcze nie zapadła. Walton odgraża się, że założy

własną firmę. Ale nic jeszcze nie mów o tym Jego

Ekscelencji. Jeśli w ogóle będziesz pamiętała naszą

rozmowę, kiedy wytrzeźwiejesz - dodała złośliwie.

A to interesujące, pomyślała Eleanore. Jeśli Beth

stanowi tylko zasłonę dymną, a pani Paulson jest

przekonana, że Abrams niebawem się z nią ożeni, to

znaczy, iż to obiecał. W zamian za co? Za jakie usługi?

Za to, że ułatwia mu karierę? A może dlatego, że

dostarcza potrzebnych informacji? To było więcej niż

prawdopodobne. Eleanore aż zachłysnęła się swoim

odkryciem.

Abrams utrzymywał po kryjomu zażyłe stosunki

z panią Paulson nie dlatego, że Walton był przeciwny

biurowym romansom, lecz dlatego, że nie chciał, aby

ktokolwiek się domyślił, iż za jej pośrednictwem może

mieć dostęp do kluczowych informacji. Był inteligent­

ny, zdolny i sprytny. Potrafił to wykorzystać.

Wyjaśniłam całą aferę! Odkryłam oszusta! - z prze­

jęciem powtarzała w myśli zachwycona Eleanore. Po

krótkim zastanowieniu uznała, że powie o tym Mura-

dowi dopiero wtedy, kiedy sama przyprze Abramsa do

muru i wydobędzie z niego przyznanie się do winy.

Zobaczyła, że idzie on właśnie przez hol i kieruje się

w stronę gabinetu.

Oddała kieliszek przechodzącemu kelnerowi i nie­

postrzeżenie podążyła śladami Abramsa.

Kiedy weszła do jego gabinetu, siedział za biurkiem.

- Skąd się pani tutaj wzięła, panno Fulton? - Ab­

rams podniósł się z fotela. - Czyżby pani pobłądziła?

- To ja powinnam o to pana zapytać.

- Słucham? Nie rozumiem. - Rzucił jej zdawkowy

uśmiech kobieciarza.

- Mam na myśli pańską wyprawę w świat oszustwa.

- Oszustwa? O czym pani mówi? - Jego śmiech

wydał się teraz Eleanore nieco nerwowy.

- O tym, jak pan wykorzystuje informacje wyciąg­

nięte od pani Paulson.

Zobaczyła, że Abrams zrobił się blady jak ściana.

Opadł na fotel za biurkiem. Nie spuszczał jednak

z oczu niepożądanego gościa.

- Przecież to kłamstwo. Nie należy słuchać bredze­

nia zazdrosnej kobiety...

- Nie jest zazdrosna - przerwała mu Eleanore.

- Ta naiwna biedaczka jest przekonana, że zaraz po

swym awansie pan się z nią ożeni.

- Nie ma to jak stare idiotki - z przekąsem ode­

zwał się Abrams.

Rozzłoszczona jego nielojalnością w stosunku do

kobiety, którą tak niecnie wykorzystywał, Eleanore

wybuchnęła:

- Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni! Jak tylko

powiem Muradowi...

Głos uwiązł jej w gardle na widok ręki Abramsa

wolno unoszącej się zza biurka. Zobaczyła wycelowa­

ny w siebie rewolwer.

Nie przyszło jej w ogóle do głowy, że ta roz­

mowa może być niebezpieczna. Do tej pory w całej

tej aferze nie natrafili z Muradem na żaden ślad

przemocy. Co teraz się stanie? - pomyślała, próbu­

jąc zachować zimną krew.

Popatrzyła uważnie na Abramsa. Widziała, że jest

bardzo zdenerwowany, bo ręka, w której trzymał

rewolwer, lekko drżała. Jeśli sama zdoła zachować

przytomność umysłu, może jakoś go przechytrzy.

- A więc się nie myliłem. - Abrams podniósł się

wolno z fotela. Trzymając Eleanore cały czas na celow­

niku, przeszedł przez pokój i zamknął drzwi na korytarz.

- Ahiąar tylko udaje, że jest playboyem? - zapytał.

Eleanore postanowiła mówić oględnie, lecz prawdę.

- Ojciec go tu przysłał. Żeby sprawdził, kto okrada

firmę.

- Stary łajdak! - warknął z wściekłością Abrams.

- Sam leży forsie. Ma miliardy, a mnie zazdrości tych

kilku milionów, które zarobiłem!

- Ukradł pan aż tyle? - wyrwało się Eleanore.

- Zamknij się wreszcie!

Abrams machnął ręką z rewolwerem. Broń trzymał

dziwnie nieudolnie. Eleanore zaczęła się bać, że po­

strzeli ją niechcący.

- Wychodzimy. - Otarł pot z czoła. - Wkładam

rewolwer pod marynarkę i będę cię trzymał tuż przy

sobie. Jeśli nie pójdziesz spokojnie, to...

- Dokąd mamy iść? - Eleanore usiłowała zyskać

na czasie.

- Do mnie. - Abrams złapał ją za ramię i przyciąg­

nął do swego boku. - Jeśli po drodze komukolwiek

dasz znać, to...

- Już wiem. To mnie pan zabije.

- O, nie. Zabiję tego, kto przyjdzie ci z pomocą.

Eleanore natychmiast wyobraziła sobie Abramsa

strzelającego do Murada. Ten człowiek był tak przera­

żony, że mógł wykonać swoją groźbę.

Postanowiła się nie opierać i robić dokładnie to,

czego żąda Abrams. Później coś wymyśli i postara się

jakoś uwolnić.

- Niech pan się uspokoi. Obiecuję, nie sprawię

żadnego kłopotu.

Nie opierała się, kiedy zmusił ją do wyjścia tylnymi

drzwiami. Przed biurowym wieżowcem wsiedli do

przejeżdżającej taksówki.

Dwadzieścia minut później kierowca ze znudzoną

miną wysadził ich przed domem, w którym mieszkał

Abrams.

- Pamiętaj, co powiedziałem! - syknął, kiedy prze­

chodzili przez hol.

Wepchnął Eleanore do pustej windy.

Wysiedli na czwartym piętrze.

W mieszkaniu pchnął młodą kobietę w stronę

kanapy. Wyciągnął rewolwer z kieszeni.

- Siadaj! - polecił.

Eleanore zaczęła rozglądać się ukradkiem za jakimś

ciężkim przedmiotem. Niczego nie było w pobliżu.

Zauważyła, że trzęsą się jej ręce.

- Już wiem, co z tobą zrobię - powiedział Abrams

po chwili namysłu. - Zaraz dam ci tabletki nasenne.

Dwie. Nie, dla pewności cztery. Kiedy się obudzisz,

będę już w Brazylii.

- Dlaczego właśnie tam? - zdziwiła się Eleanore.

- Bo Brazylia i Ameryka nie zawarły traktatu

o ekstradycji.

W tym momencie usłyszeli dzwonek do drzwi.

- Co, do diabła, się dzieje? - warknął cicho Ab­

rams. - Ktoś musiał widzieć, jak wchodziłem.

Na chwilę się zawahał. Nie wiedział, co zrobić.

Wreszcie powziął decyzję.

- Jeśli piśniesz choć słowo... - zagroził Eleanore.

Trzymając rękę z rewolwerem za plecami, podszedł

do drzwi.

- Kto tam? - zapytał.

- To ja, panie Abrams. Willis. Pański portier.

Przyniosłem ekspres do pana.

- Jaki ekspres? - zapytał podejrzliwie Abrams.

- List. Jakaś gruba koperta. Chyba ze Szwajcarii.

Po krótkim wahaniu Abrams wolną ręką otworzył

drzwi.

Portier z okrzykiem rzucił się w bok. W ten sposób

udało mu się ostrzec lokatora.

Abrams wycelował pistolet w ciemną postać znaj­

dującą się za drzwiami.

- Stać! - krzyknął.

- Uwaga! Ma broń! - Za plecami Abramsa zawo­

łała głośno Eleanore.

- Nie wątpię. - Usłyszała głęboki głos Murada.

- Właź do środka - warknął gospodarz. -1 zam­

knij drzwi.

- Jak się czujesz, Eleanore? - zapytał Murad.

- Wykryłam oszusta.

- Zamknij się! - powiedział do niej Abrams. - Ten

cholerny portier zawiadomił już pewnie policję - do­

dał nieco łamiącym się głosem.

- Nie. Moi ludzie nim się zajęli. Świadkowie nie są

mi potrzebni - odparł spokojnie Murad.

- Muszę stąd wyjść - powiedział Abrams. - Prze­

suń się - polecił Eleanore.

Złapał młodą kobietę za ramię i zasłonił się nią jak

tarczą.

Cały czas na celowniku trzymał Murada.

- Jeśli się ruszysz, natychmiast ją zabiję. Jasne?

- Ja byłbym lepszym zakładnikiem - odparł Mu­

rad.

- Wolę ją. Zachowa się spokojnie. Jest zbyt bystra

na to, żeby próbowała mnie wykiwać. To jej się nie

opłaci.

Eleanore patrzyła na Murada. Wiedziała, że nie

dopuści do tego, żeby wyszła z Abramsem. Będzie

próbował go zatrzymać. I zginie.

Muszę coś zrobić, postanowiła zdesperowana. Mu­

szę choć na chwilę rozproszyć uwagę Abramsa.

Wydała dziwny dźwięk, złapała się za twarz i powie­

działa stłumionym głosem:

- Jest mi niedobrze. Zaraz zwymiotuję.

- Co, do diabła... - Abrams spojrzał na Eleanore

i w tej samej chwili Murad rzucił się na niego. Po chwili

oszust leżał nieprzytomny na podłodze.

- Idioto! Przecież mógł cię zabić! - krzyknęła Elea­

nore do Murada. Jej ulga przerodziła się w nagłą złość.

- Ja jestem idiotą? - Wściekłość Murada była jesz­

cze większa. - A kto sam postanowił rozprawić się

z Abramsem?

- Skąd mogłam wiedzieć, że wyciągnie rewolwer?

- Wiedziałabyś, gdybyś miała choć trochę oleju

w głowie. Albo doświadczenia.

- Nie mam doświadczenia. Przynajmniej jako szpieg.

Byłam tak szczęśliwa, że wykryłam sprawcę oszustwa, że

chciałam sama wszystko wyjaśnić do końca.

- A zamiast tego wpadłaś w poważne tarapaty.

Kiedy zdałem sobie sprawę z tego, że Abrams cię upro­

wadził... - Murad aż się wstrząsnął.

Na jego twarzy Eleanore zobaczyła niewypowie­

dziane znużenie, a także ślady głębokiej troski.

- W jaki sposób tak błyskawicznie doszedłeś do

tego, co się stało? - zapytała. - Niemal deptałeś mi po

piętach.

- Od dziś, przysięgam, będę chodził zawsze jeden

krok przed tobą - warknął i dodał nieco spokojniejszym

głosem - Obserwowałem cię przez całe popołudnie. By­

łaś najsympatyczniejszym obiektem na przyjęciu.

- Tak? - zdziwiła się Eleanore. Była mile zasko­

czona tą uwagą Murada.

- Kiedy zobaczyłem, jak idziesz przez hol, po­

myślałem, że chcesz skorzystać z łazienki. Nie wró­

ciłaś, więc zacząłem cię szukać po wszystkich po­

mieszczeniach. Na biurku Abramsa znalazłem twoją

torebkę. Zadzwoniłem na dół do strażnika. Potwier­

dził moje obawy. Poinformował, że opuściłaś budy-

nek w towarzystwie Abramsa. Szybko w kartotece

wynalazłem jego adres. Sądziłem, że najpierw pojedzie

do domu, a dopiero potem będzie próbował uciekać.

- Nie zamierzał mnie skrzywdzić - powiedziała

Eleanore, patrząc na nieruchomą postać rozciągniętą

na ziemi. - Sytuacja go przerosła. Nie wiedział, co

zrobić. Czy mocno go uderzyłeś?

- Tak. Ale nie zrobiłem mu nic złego. Jutro będzie

go tylko bolała głowa.

- To był piękny cios. Świetnie walczysz. Miałeś

lepszego instruktora niż ja. Musisz koniecznie nauczyć

mnie tego.

- Ta umiejętność nie będzie ci więcej potrzebna.

Szpiegowską karierę masz już poza sobą. Moje nerwy

dłużej by tego nie zniosły.

Murad pochylił się i pocałował Eleanore w usta.

Przytuliła się mocniej. Gładziła dłonią szorstki

policzek Murada. Pożądała tego mężczyzny i czuła, że

on także jej pragnie.

Otworzyła oczy i... zobaczyła sześciu mężczyzn

uzbrojonych po zęby.

- Ekscelencjo, czy nic się panu nie stało? - zapytał

jeden z nich zaniepokojonym głosem.

Eleanore rozpoznała mężczyznę, który był z Mura-

dem wtedy, kiedy ją napadnięto.

- Jak widzisz. To jest oszust, którego szukaliśmy.

- Murad wskazał pojękującego Abramsa. - Zawieź­

cie go na komisariat - polecił swoim ludziom. - Po­

tem sam tam pojadę i złożę skargę.

Eleanore odsunęła się pod ścianę, kiedy mężczyźni

wyciągali Abramsa z pokoju.

Była wściekła. Zawsze przy ludziach Murad trak­

tował ją obojętnie! Po raz pierwszy od dawna przestała

panować nad sobą.

Kiedy apartament opustoszał, Murad podszedł do

niej ze zniewalającym uśmiechem.

- Na czym to skończyliśmy? - zapytał, zadowolo­

ny z żartu.

- Mam wszystkiego dość! Wychodzę - warknęła.

- Opuszczam to koszmarne mieszkanie, twój cholerny

dom, ten...

- Co się stało? - Murad popatrzył z niepokojem na

Eleanore. - Przed chwilą trzymałem cię w ramionach,

taką miękką i słodką...

- Dopóki nie znaleźli się świadkowie! Do diabła ze

wszystkim! Mam tego dość! Kiedy tylko ktoś się

pojawia, traktujesz mnie obojętnie i udajesz, że nic nas

nie łączy! Już więcej nie będziesz musiał udawać.

Pomogę ci zachować twarz wobec twoich ludzi. Opu­

szczam cię. Natychmiast.

- Nie! Nie zrobisz tego! Zrozum mnie, proszę.

Chciałem dać ci czas, żebyś zdążyła mnie polubić

i przestała kierować się wyłącznie zmysłami. Wiem, że

za wcześnie poszliśmy do łóżka. Widziałem, że byłaś

wtedy zupełnie wytrącona z równowagi. Z mojej winy,

bo bez uzgodnienia zaaranżowałem spotkanie z Seli­

mem. Ale kiedy cię pocałowałem, nie mogłem się

oprzeć...

Eleanore podniosła wzrok i popatrzyła na Murada.

Czyżby ją lubił? A może nawet trochę kochał? Był

tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić.

Nabrała głęboko powietrza. Lubiła hazard. Po­

stanowiła grać do końca.

- Poszłam do łóżka, bo jestem w tobie zakochana

- powiedziała bez zająknienia.

Zatopiła wzrok w dywanie. Miał kolor miodu. Bała

się spojrzeć Muradowi w twarz. Bała się zobaczyć

wyraz jego oczu.

Poczuła nagle, że porywa ją na ręce i obraca

wysoko w powietrzu. Złapała Murada kurczowo za

ramię.

- Co ty wyczyniasz?

- Po prostu się cieszę! Właśnie powiedziałaś coś,

o co się modliłem.

- Modliłeś? - Zaciśnięte gardło Eleanore powoli

zaczęło się rozluźniać.

- Kocham cię, Eleanore Fulton.

- Może tak ci się tylko wydaje, bo wykryłam

oszusta? - zapytała podejrzliwie.

- Nie. Dlatego, że jesteś inteligentna, lojalna, ślicz­

na i bardzo, ale to bardzo zmysłowa. Jedziemy. - Mu-

rad postawił ją na ziemi i złapał za ramię.

- Dokąd?

- Na lotnisko. Pierwszym samolotem lecimy do

Las Vegas, żeby natychmiast się pobrać. Tam można

to zrobić od razu.

- Chcesz się ze mną ożenić? - zapytała zdumiona.

- Nie słuchasz, co mówię? A jak myślisz, dlaczego

na każdym kroku tak bardzo dbałem o twoją reputa­

cję? Miałem nadzieję, że wspólnie spędzimy resztę

życia w otoczeniu mojej konserwatywnej służby.

- Resztę życia? - Eleanore kręciło się w głowie.

- Zostaniesz moją żoną. Możesz pracować nadal

jako nauczycielka. A kiedy będziemy mieli dziecko,

postaram się wiele czasu spędzać w domu.

- Dziecko? - wyszeptała Elenore. Poczuła się na­

gle bardzo szczęśliwa. Wreszcie będzie miała własną

rodzinę!

- Miło, że to proponujesz - odparła po chwili.

- Nie wrócę jednak do poprzedniej pracy. Nie będę

musiała martwić się o pieniądze, więc poświęcę się wy­

łącznie uczeniu dorosłych w ramach programu walki

z analfabetyzmem. To użyteczna praca. I dająca

ogromną satysfakcję.

Murad przytulił ją do siebie.

Tak bardzo go kochała! Nagle przyszła jej na myśl

Beth. Eleanore zrobiło się żal dziewczyny.

- O czym myślisz? - spytał Murad.

- Beth i pani Paulson będą miały teraz bardzo

ciężkie życie. Całe biuro się dowie, że kochały oszusta.

Mógłbyś jakoś im pomóc?

- Chyba tak. Mogę je przenieść do filii naszej firmy.

Na przykład Beth do Londynu, a panią Paulson do

Paryża. To im ułatwi życie. Znajdą się w nowych

warunkach. Szybciej zapomną.

- Dziękuję.

- Dla ciebie, kochanie, zrobię wszystko. - Murad

pocałował Eleanore w nos.

- Chodźmy stąd wreszcie - poprosiła. Kiedy zna­

leźli się na korytarzu, pociągnęła Murada w stronę

windy. - Im wcześniej wystąpimy o zezwolenie, tym

szybciej się pobierzemy i będziemy się kochać, kiedy

tylko nam się zechce. - Spłoniła się lekko, lecz odważ­

nie wytrzymała wzrok Murada.

- Mam lepszy pomysł - odparł. - Wynajmiemy

zaraz odrzutowiec do Las Vegas i przez całą drogę

będziemy się kochać w samolocie.

- To mi się podoba. - Eleanore się roześmiała.

Ogarnęło ją uczucie wielkiego szczęścia. - Trafił mi się

mężczyzna z wyobraźnią.

- Jeszcze nie masz pojęcia, z jaką. Żadnego pojęcia,

kochanie.