1

Barbara Boswell

NAJMŁODSZA SIOSTRA

2

1

- Hej, Jack! Kazorowski chce cię widzieć u siebie, natychmiast.

Jackson Blackledge nie odwrócił głowy od ekranu komputera, a jego palce, zwinnie tańczące po klawiaturze,

nie opuściły nawet jednej litery.

- Później, chłopcze - burknął do zbyt gorliwego młodego człowieka, chyba praktykanta, przysłanego do

redakcji z college’u. Skip Jakiśtam, nazwisko wyleciało mu z pamięci. - Teraz znikaj. Jestem zajęty, nie

widzisz?

- Kazorowski mówi, że to bardzo ważne. - W głosie Skipa dawał się wyczuć lekki niepokój. Wszyscy w

redakcji Buffalo Times-Gazette znali Jacka z całkowicie nieprzewidywalnych, gwałtownych wybuchów furii.

- Zaczęła się wojna? - Jack przerwał pisanie i spojrzał na posłańca. - A może drużyna Buffalo Bills

wyniosła się z naszego miasta?

- No nie, ale...

- W takim razie to nie jest aż tak ważne, prawda? - Blackledge ponownie zwrócił się ku klawiaturze,

dając nieszczęsnemu gońcowi sygnał do odwrotu...

... którego ów nie wykonał.

- Przykro mi, Jack, ale Kazorowski kazał mi cię przyprowadzić do swojego gabinetu. O rany... - ton

głosu Skipa przybrał nagle przymilny odcień - przecież i tak ci już przerwałem, no nie?

Jack powoli uniósł się z krzesła i stanął wyprostowany: sto osiemdziesiąt pięć centymetrów potężnie

umięśnionego mężczyzny. Trzasnął obiema dłońmi w blat stołu i nie bez satysfakcji obserwował, jak chytry

uśmieszek szybko blednie i znika z twarzy gońca.

Jack był w pełni świadomy wrażenia, jakie wywiera na ludziach jego sylwetka. W czasie swojej kariery

sportowej często wykorzystywał ten atut dla psychicznego załamania przeciwnika. Zerknął z ukosa na niskiego,

chudego jak patyk dzieciaka i westchnął. To przecież nie boisko piłkarskie. Znajdują się w redakcji gazety, a

młody Skip po prostu wykonuje polecenie, jak każdy inny tutaj.

- Prowadź mały. Damy Kazorowskiemu dziesięć minut.

Skip, czując wyraźną ulgę, uśmiechnął się szeroko.

- Tylko ty możesz gwizdać sobie na rozkazy naczelnego i zawsze uchodzi ci to na sucho. Chciałem

powiedzieć, że on rządzi wszystkimi oprócz ciebie. Nie dajesz sobie w kaszę dmuchać, Jack. Bardzo cię za to

podziwiam.

- Tak, niektórym to się podoba. Tylko nie mów Kazorowskiemu, że chcesz mnie naśladować. On sądzi,

że moja osoba to dla niego kara boska. Jego wrzód żołądka nie wytrzyma dwóch takich typów.

Przeszli przez redakcję, jak co rano gwarną i pełną gorączkowo pracujących ludzi. Reporterzy siedzieli przed

monitorami komputerów, pisząc swoje artykuły, inni rozmawiali przez telefon lub przerzucali stosy

korespondencji. Mała grupka obradowała w wąskim korytarzu wokół automatu z kawą i napojami. Z tyłu

znajdowała się redakcja działu lokalnego.

3

W środku siedział Kazorowski - otyły, łysiejący, wyglądający na więcej niż swoje pięćdziesiąt lat - i palił. Na

jego biurku leżała opróżniona w połowie paczka papierosów.

- Za dużo palisz. Kaz - zauważył Jack, wchodząc do gabinetu. - Pamiętasz, co ci mówił lekarz? Chcesz

znowu wylądować w szpitalu?

- Jeśli ci tak zależy na moim zdrowiu, to mógłbyś mi oszczędzić tej kłótni, którą zaraz będziemy mieli -

odciął się Kazorowski.

- Oho - Jack mimowolnie się naprężył. Podszedł do małego okna i wyjrzał na ulicę. Widok nie był zbyt

piękny. Budynek mieszczący Buffalo Times-Gazette znajdował się w jednej z najstarszych i najbardziej

zaniedbanych części miasta. Siedziba gazety od początku jej istnienia, czyli od prawie siedemdziesięciu pięciu

lat, była równie wiekowa i sfatygowana jak cała okolica.

Wrzesień jest wspaniałą porą roku w zachodniej części stanu Nowy Jork. Liście właśnie zaczynały zmieniać

kolor, a zieleń i kwiaty wciąż nęciły wzrok soczystymi barwami. Ulica widoczna z okien gabinetu

Kazorowskiego była jednak odpychająco ponura, piękno zmieniającej się przyrody nie miało do niej dostępu.

Jack odwrócił się i obrzucił naczelnego jednym z tych słynnych spojrzeń Black Jacka, nieruchomym i

świdrującym.

- Dawaj te złe wieści. Kaz. Nie, sam zgadnę: wydawca znowu ocenzurował mój felieton.

Kazorowski przypalił papierosa od niedopałka poprzedniego.

- Nic z tych rzeczy, dzięki Bogu. - Z wysiłkiem przełknął ślinę. - Jack, chciałbym z tobą porozmawiać o

twojej umowie z syndykatem ogólnokrajowym...

- O co chodzi tym razem? - zapytał powoli Jack wojowniczym tonem, a w jego oczach pojawiły się

groźne błyski.

- Zdaję sobie sprawę, że dla dziennikarza, który całe życie pracuje w Buffalo - i to dla naszej gazety -

przystąpienie do syndykatu współpracującego z dwustu dwunastoma gazetami w całym kraju to wielka szansa -

wyrzucił z siebie Kaz. - W innych miastach są felietoniści znani w całych Stanach, ale w Buffalo ty jesteś

pierwszy i jedyny! Załoga naszej Times-Gazette pieje z radości. Wszyscy mamy nadzieję, że twoja sława

zwiększy sprzedaż T-G. Jack, wiesz, jakie to przygnębiające, kiedy pracujesz w jedynej w mieście codziennej

popołudniówce i widzisz, że ludzie przestają ją kupować, bo wolą oglądać telewizję.

- Ale... - bąknął Jack, niespokojnie zerkając na szefa. Musiało być jakieś „ale”. Kazorowski nigdy nie

chwalił ludzi bez jakichś własnych, ukrytych powodów.

Naczelny wziął głęboki wdech.

- Jack, podpisałeś umowę na trzy artykuły tygodniowo dla syndykatu, ale my potrzebujemy pięciu na

tydzień do naszej gazety.

- Przykro mi, Kaz. Przystąpiłem do syndykatu tylko dlatego, że przez ostatnie pięć lat pisywałem po

pięć felietonów na tydzień. Chciałbym poprzestać na trzech, ale takich, które interesowałyby czytelników w

całym kraju, a nie tylko tutaj.

- Ale przecież twoja rubryka jest tak popularna właśnie ze względu na lokalny charakter i tematykę,

Jack. Rozumiem twoje ambicje, ale nasi czytelnicy chcą kogoś, kto komentuje lokalne wiadomości, plotki i

4

anegdoty.

- W takim razie oczekujesz ode mnie trzech kolumn tygodniowo dla publiczności ogólnokrajowej i

dwóch na tematy lokalne, tak? Jezu, Kaz, wykończysz mnie. Wiesz, że nie płacisz za dużo - dodał Jack sucho.

- Nie jestem bez serca, Jack. Rozumiem, że praca w syndykacie zabierze ci więcej czasu i energii.

Dlatego też pozwoliliśmy sobie... to znaczy ja pozwoliłem sobie... zatrudnić dla ciebie asystenta.

Jack postąpił krok do przodu.

- Kogo?

- No wiesz, kogoś do pomocy. Za jakiś czas mógłby przejąć wtorkową i czwartkową rubrykę...

oczywiście, pod twoim kierownictwem i tak dalej - dodał szybko. - Nigdy nie znajdziemy kogoś, kto by tobie

dorównał, a rubrykę nadal podpisywałbyś swoim nazwiskiem.

- Tak jest taniej, co? - skrzywił się Jack. - Nie możesz sobie pozwolić na zatrudnienie jeszcze jednego

felietonisty.

- Cóż, masz rację... - Kaz spróbował się uśmiechnąć. Zawsze szczycił się umiejętnością oszczędzania. -

A wracając do sprawy, Jack, musisz jedynie...

- Nauczyć jakiegoś gówniarza prosto po szkole dziennikarskiej, jak się pisze nadający się do czytania

felieton? Przygotować się na ciągłe poprawki i przeróbki? Do diabła, Tom, niańczenie go zajmie mi więcej

czasu, niż gdybym to wszystko pisał sam.

- Jej - poprawił go Kazorowski, bawiąc się ołówkiem.

- Co?

- Jej. Twój asystent jest kobietą, Jack.

Jack roześmiał się.

- Dobra, Kaz, skończ te żarty. Kobiety nadają się do pisania o posiłkach, ślubach, dzieciach albo o

psychologii na co dzień czy o obchodach jakiejś rocznicy, jeśli są bardziej zainteresowane światem. Ja piszę o

sporcie, polityce i najważniejszych wydarzeniach. Drukuję felietony satyryczne. i poważniejsze rzeczy, ale...

- Mnóstwo kobiet czytuje twoją rubrykę, Jack.

- Zgoda, ale to nie znaczy, że któraś z nich umiałaby coś takiego napisać. Jeśli chcesz mieć kobietę-

felietonistkę, to wsadź ją do redakcji kobiecej i niech pisze o przedszkolach albo o najnowszej diecie-cud, czy o

dziesięciu najlepszych metodach flirtowania, ale na tym koniec.

- Nie wiedziałem, że z ciebie aż taki męski szowinista, Jack. Nic dziwnego, że żadna z kobiet

pracujących u nas nie przyjęła oferty pracy z tobą.

Jack otworzył szeroko swoje czarne jak onyks oczy.

- Żadna?

- Żaden z mężczyzn też nie chciał tej posady - dodał Kaz. - Starsi dziennikarze mają już swoje stałe

miejsca, a młodsi wcale się nie palili, żeby grać przy tobie drugie skrzypce albo służyć za chłopca do bicia

trudnemu we współżyciu... - chrząknął głośno -...czy słowo „tyran” będzie tu odpowiednie?

- Tyran? Ja? - Jack poczuł się urażony. - To prawda, że umiem postawić na swoim, ale...

- Niektórzy używali innych sformułowań. Na przykład „terrorysta” lub „furiat”.

5

- Jestem po prostu pewny siebie. Wiem, na co mnie stać.

- Jack, granicę między pewnością siebie a arogancją przekroczyłeś już wiele lat temu.

- Lubię ryzyko - powiedział Jack gorzko. - Sam ustanawiam reguły i nie mam zamiaru

podporządkowywać się czyimś rozkazom, nawet szefów czy dyrektorów, to wszystko.

- A ludzie, którzy cenią sobie spokój w pracy, chcą się trzymać od ciebie jak najdalej. Dlatego

musiałem poszukać kogoś spoza gazety, nawet spoza Buffalo, jeśli mam być szczery. Jesteś swego rodzaju

legendą w środowisku dziennikarskim, Jack.

Kazorowski przygotował się na eksplozję, co do której był pewien, że zaraz nastąpi.

Jack rzeczywiście miał zamiar wybuchnąć, kiedy uświadomił sobie, że dopiero co nazwano go furiatem.

Kazorowski z pewnością oczekiwał, że zrobi mu awanturę. Jedyna rzecz, która nie podobała mu się bardziej niż

perspektywa jajogłowej panienki, piszącej artykuły pod jego nazwiskiem, to świadomość, że ktoś potrafi z

łatwością przewidzieć jego zachowanie. Dlatego uśmiechnął się. Nie był to może ten rodzaj uśmiechu, który

zachęca drugą stronę do odwzajemnienia go, niemniej jednak ten grymas przypominał uśmiech.

- Opowiedz mi o tej asystentce, za którą ponoć uganiałeś się po całym kraju, Tom - wycedził słodkim

głosem. - Pozwól, że to i owo sam odgadnę: była na tyle naiwna, że zgodziła się na przeraźliwie niską pensję,

nawet jak na branżę dziennikarską.

- Trafiłeś, chłopcze. - Kazorowski zatarł dłonie. - Wiesz, jak u nas krucho z forsą. Jeżeli mam być do

końca szczery, to praca z tobą nie była jedynym powodem, dla którego wszyscy tutaj odrzucili ofertę.

Zaproponowaliśmy bardzo niską płacę. Bałem się, że będę musiał ją podnieść, aż tu nagle dostałem podanie tej

dziewczyny. Przejrzałem kilka z jej prób dziennikarskich i rozmawiałem z nią. Ona jest dobra, Jack.

Zamierzałem wygłosić przed nią kazanie o tym, jak niskie są płace w gazetach i tak dalej, ale ona wzięła tę

posadę od razu. Z pierwotną stawką!

- Myślisz, że to bogata panienka, która pracuje dla przyjemności, a żyje z ogromnego konta bankowego,

założonego przez kochającego tatusia? - Ciemne oczy Jacka zwęziły się w szparki w nagłym przypływie

zainteresowania.

- Przykro mi, ale cię rozczaruję, Blackledge. Jeśli ona jest bogata, to ja napiszę te dwa artykuły

tygodniowo sam i to za darmo. Nie wygląda mi na zamożną, nie zachowuje się ani nie mówi jak bogate

córeczki. Jestem pewien, że to dziewczyna z klasy średniej, a jej mieszkający w małym domku rodzice ledwo

wiążą koniec z końcem, żeby pomóc dziecku rozpocząć karierę zawodową.

- Mogłeś przynajmniej załatwić mi forsiastą panienkę na wydaniu - zakończył Jack, nie całkiem

żartując.

- Nadal planujesz małżeństwo dla pieniędzy? - Kaz uśmiechnął się. - Powodzenia. Przyda ci się parę

dolarów.

Jack wzruszył ramionami.

- Już raz ożeniłem się z tak zwanej miłości i skończyło się to kompletną klapą. Następnym razem, o ile

w ogóle będzie jakiś następny raz, poślubię worek pieniędzy. Bogata narzeczona z dużą forsą - tylko to mnie

interesuje.

6

Na krótką chwilę z twarzy Jacka zniknął wyraz cynicznej obojętności, a pojawiło się na niej coś w rodzaju

rozczarowania.

- Tu masz próbkę jej zdolności - głos Kazorowskiego wyrwał Jacka z nieprzyjemnych wspomnień.

Szybko zerknął na kartkę maszynopisu, którą wręczył mu szef.

- To przecież wypracowanie typu „Jak spędziłam swoje letnie wakacje”. Przyjąłeś ją na podstawie

takich bzdur?

- Przeczytaj to uważnie. To jest świetne, dużo humoru. Ona rokuje wielkie nadzieje. Pracowała w

Disney...

- Zatrudniłeś Myszkę Miki, żeby pisała za mnie artykuły?

- Podczas wakacji pracowała w Disneylandzie. Oni wynajmują ludzi i przebierają ich za bohaterów

filmów, żeby zabawiali turystów - wyjaśniał Kaz cierpliwie. - Była jednym z siostrzeńców Donalda.

Jack przewrócił oczami.

- No to pięknie. Mam pozwolić eks-kaczce pisać pod moim nazwiskiem. Kaz, bądź ze mną szczery.

Ona jest pełna entuzjazmu, odważna i pyskata, prawda? I do tego ładna?

- Jack, na miłość boską...

- Więc jest! Wiesz doskonale, że nie znoszę tego typu osóbek. Nic z tego szefie. Sam będę pisał

felietony. Potrzebne mi to jak dziura w moście, ale nic mnie nie zmusi do pracy z jakimś ptasim móżdżkiem -

używam tego określenia zupełnie dosłownie w tej sytuacji - który...

- Został przyjęty i jutro zaczyna - przerwał Kaz. - Ma na koncie ponad rok współpracy z gazetami w

Houston i w Waszyngtonie, a to już jakieś doświadczenie, więc nie jest kompletnie zielona. To dobry interes,

Jack. Nie zamierzam zostawić jej tylko dla ciebie. Redakcja kulinarna i rozrywkowa też prosiły o jakąś pomoc:

w takim razie podzielicie dziewczynę między siebie. Zatrudniłem trzy osoby za niecałą jedną pensję!

- Co z ciebie za facet. Kaz. - Jack pokręcił głową, oburzony i rozbawiony zarazem. - Jesteś dusigrosz i

straszny spryciarz, ale ostrzegam cię już teraz, że zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby tej panience

odechciało się ze mną pracować.

Zadzwonił telefon i Kaz wyraźnie zadowolony, że ma tę rozmowę za sobą, pośpiesznie sięgnął po słuchawkę.

Jack skierował się ku drzwiom.

- Kiedy tu jutro przyjdzie, przyślij ją do mnie. Zamierzam pracować w domu. - Miał taką możliwość

dzięki komputerowi osobistemu, zainstalowanemu w mieszkaniu, chociaż zwykle wolał przychodzić do

redakcji. Dzień jutrzejszy będzie wyjątkiem. Musi skutecznie odstraszyć tę małą, a gdzież można to zrobić

lepiej niż we własnym domu.

Kaz zakrył dłonią mikrofon słuchawki.

- Jack - ryknął - ani mi się śni posyłać dwudziestotrzyletnią dziewczynę do twojego mieszkania.

Spotkasz się z nią tutaj w redakcji i nie będzie żadnych problemów z nagabywaniem seksualnym.

- Dwadzieścia trzy lata? - Jack uderzył się w czoło otwartą dłonią. - To znaczy, że jest młodsza ode

mnie o dziesięć lat! Dziesięć lat! Kiedy ja dojrzewałem płciowo, ona zaczynała chodzić do żłobka. Kiedy ja

uczyłem się prowadzić samochód, ona uczyła się czytać! Kaz, to śmieszne, ja...

7

- Będzie tu jutro punktualnie o siódmej, Blackledge.

- Dobra, przyjdę z nią pogadać - wysapał Jack. Tę rundę przegrał, ale nie miał zamiaru przyznawać się

do porażki. - Jak się nazywa to słodkie, małe kaczątko? - Jego uśmiech był więcej niż diaboliczny.

Kaz nie wyglądał na uszczęśliwionego.

- Colleen Brady - wyrzucił z siebie i powrócił do przerwanej rozmowy telefonicznej, nerwowo unosząc

brwi.

Colleen Brady weszła do redakcji Buffalo Times-Gazette o szóstej trzydzieści. Tak spieszno jej było zacząć

nową pracę, że musiała się powstrzymać, by nie przyjechać godzinę wcześniej.

W trakcie oczekiwania na przybycie Jacksona Blackledge została przedstawiona wszystkim pracownikom, a

ci przyjęli ją miło i ciepło. Obawiała się, że jej nowi koledzy mogliby źle potraktować kogoś z zewnątrz, kto

sprzątnął im sprzed nosa świetną posadę asystenta felietonisty drukowanego w całym kraju. Samodzielne

pisanie artykułów, oczywiście pod czujnym okiem pana Blackledge’a, stanowiło spełnienie jej wielkich

marzeń. Nie zdziwiłaby się więc, gdyby ktoś z redakcji okazał jej zazdrość bądź nawet otwartą wrogość.

Ku swojemu zaskoczeniu, została przyjęta z otwartymi ramionami. Dostała kubek kawy z ekspresu

zainstalowanego w holu. Kiedy pociągnęła łyk i spróbowała go przełknąć, ktoś zażartował na temat mocy tej

czarnej, gęstej smoły. Colleen śmiała się ze wszystkimi, ale zanotowała sobie w myślach, aby przynosić własną

kawę w termosie.

- Już jest - wyszeptał jakiś głos. - Black Jack właśnie wysiadł z windy.

Colleen nadstawiła uszu. Pan Blackledge swoje artykuły podpisywał pseudonimem „Black Jack”.

Nagle przez tłumek przebiegł pomruk lekko podnieconych głosów, rozległo się kilka sapnięć i Colleen

poczuła na sobie powłóczyste spojrzenia. Nie rozumiała, co się dzieje, ale w swym krótkim życiu już kilka razy

grała rolę nowicjuszki, więc potraktowała tę sytuację jako coś normalnego. Każda grupa razem pracujących

ludzi ma swoje własne dowcipy, swój język, swój własny kod. Wiedziała z doświadczenia, że nie mogłaby

zrobić nic gorszego niż zapytać o powód zamieszania.

Z natury ostrożna i czujna, Colleen udała, że nie zauważyła nagłego wzrostu napięcia i spokojnie popijała

śmiercionośną ciecz, tutaj zwaną kawą. Niestety, stała tyłem do drzwi, więc musiałaby się odwrócić o sto

osiemdziesiąt stopni, żeby zobaczyć, kto wchodzi do pokoju.

Wolała tego nie robić. Lepiej nie niszczyć oczekiwań grupy na... na co? Colleen nie wiedziała, ale z

pewnością wszyscy wkoło na coś czekali. Na pozór spokojnie kontynuowała rozmowę z jednym z młodszych

reporterów, udając brak zainteresowania.

- Hej, Jack, ona jest tutaj! - zawołał ktoś śpiewnym głosem. - Twoja asystentka jest gotowa i czeka na

ciebie.

Colleen poczuła gorąco czerwieniejących policzków. Ten facet wypowiedział zwykłe, niewinne słowo

„asystentka” tonem sugerującym jakiś sprośny podtekst!

- Dobra, gdzie ona jest? - usłyszała szorstki, mocny głos, pełen zniecierpliwienia i złości.

- Tam, Black Jack - padła wesoła odpowiedź. - Ta mała śliczna blondynka.

8

Colleen postawiła kubek z kawą na brzegu biurka i umyślnie powoli odwróciła się w stronę drzwi.

Jacka Blackledge’a dzieliło od niej kilka kroków. Bez wątpienia zauważył ją natychmiast. Nie tylko była

jedyną nie znaną mu osobą w biurze, ale też naprawdę wyglądała jak „śliczna mała blondynka.”

Zmierzył ją wzrokiem. Jej rozpuszczone jasnoblond włosy opadały nieco na ramiona. Patrzyła na niego

ogromnymi brązowymi oczami. Dostrzegł słodkie, miękkie i zmysłowe usta. Jej skóra przywodziła na myśl

lody brzoskwiniowe, taka gładka i bez skazy jak porcelana w najlepszym gatunku.

- Colleen Brady? - wyrzucił z siebie, chcąc zyskać na czasie. Dał się zaskoczyć, a nie zdarzało mu się to

zbyt często. Kaz nie uznał za koniecznie poinformować go, że jego asystentka jest również piękną kobietą.

Niezła laska, jak powiedzieliby niektórzy z jego kolegów. Fala ciepła, która przebiegła przez jego ciało, nie

ucieszyła go w najmniejszym stopniu.

- Tak, proszę pana - odpowiedziała Colleen. Usłyszała za sobą stłumiony chichot i drgnęła. Poczuła

wewnętrzne napięcie jak nowy rekrut, stojący przed najbardziej znienawidzonym instruktorem musztry.

Zmusiła ciało do częściowego choćby rozluźnienia napiętych mięśni, zdołała wykrzywić wargi w grymasie,

który, miała nadzieję, przypominał oficjalny uśmiech i wyciągnęła rękę na powitanie.

Jack zamknął jej dłoń w swojej, tak wielkiej, że wchłonęła jej małą rączkę całkowicie. Jego palce były długie,

silne i twarde.

Colleen usiłowała nie gapić się na niego, ale nowy szef bez wątpienia podziałał na jej zmysły. Dotąd

wyobrażała sobie pana Blackledge’a, jako lustrzane odbicie łysiejącego, otyłego, pięćdziesięciokilkuletniego

Kazorowskiego. Ujrzała przed sobą jego dokładne przeciwieństwo: młody, wysoki i przystojny w bardzo

męskim, surowym typie. Miał dość długie, czarne i niemożliwie gęste włosy, oczy swą barwą przypominały

bezksiężycową noc, a usta o zmysłowych kształtach w tej właśnie chwili wykrzywiał nie wróżący nic dobrego

uśmiech.

Kiedy tak stali na wprost siebie, wyglądali jak olbrzym i krasnoludek. On, potężnie zbudowany, wysoki jak

wieża, i ona, która przy swoich stu sześćdziesięciu centymetrach wzrostu i drobnokościstej budowie stanowiła

z nim uderzający kontrast. Ubrany był w wypłowiałe czarne dżinsy, co tylko podkreślało jego szczupłe biodra,

płaski brzuch i onieśmielającą, przytłaczającą męskość. Czarna koszulka i skórzana kurtka przydawały

ogólnemu wrażeniu nieokreślonej aury zagrożenia.

„Ubiera się raczej jak gangster, a nie jak dziennikarz” - pomyślała nerwowo Colleen. Z całą pewnością nie

odpowiadał ideałowi osoby, która ma innych przyuczać do zawodu. Emanował seksem i był nieprzystępny:

klasyczny przykład niebezpiecznego i trudnego we współżyciu mężczyzny, którego to typu Colleen, klasyczny

przykład grzecznej dziewczynki, konsekwentnie unikała.

- Miło mi panią poznać, panno Brady - rzekł Jack fałszywie uprzejmym tonem, który wywołał wśród

obserwatorów zduszony śmiech. - Jestem Jack Blackledge.

Już wczoraj, wiedząc, że publiczność dopisze, zaplanował sobie scenę niby grzecznego przywitania, a po nim

zamierzał kontynuować schemat pod tytułem „Black Jack poznaje i niszczy nie chcianą asystentkę.” Nie miał

nic przeciwko zabawianiu innych, o ile nie stało to w sprzeczności z jego własnymi celami. Nie przewidział

jednak, że „nie chciana asystentka” będzie taka... pociągająca. Nie spodziewał się również, że dotyk jej małej,

9

ciepłej i miękkiej dłoni okaże się tak miły.

Colleen z trudem przełknęła ślinę.

- Cała przyjemność po mojej stronie. - To zdanie padło z jej ust automatycznie. Nie ulegało

wątpliwości, że podobnie zachowałaby się, witając samego diabła. Dobre maniery

wpajała jej matka, a potem najstarsza siostra Shavonne, która przyjęła na siebie ciężar wychowania Colleen

po śmierci rodzicielki.

„Brak pieniędzy nie usprawiedliwia braku dobrych manier.”

Ta zasada, powtarzana tak często przez matkę i siostrę, wręcz wdrukowała się w jej pamięć. Kiedyś rodzina

Bradych cierpiała straszliwą nędzę i chociaż ten problem przestał istnieć, gdy cztery siostry Colleen poślubiły

bogatych braci Ramseyów, to kindersztuba pozostała. „Posiadanie pieniędzy nie usprawiedliwia braku dobrych

manier” - brzmiało nowe zawołanie bojowe Shavonne.

- A więc spotkanie ze mną sprawia pani przyjemność, Colleen? - Zjadliwość jego tonu poruszyła

dziewczynę do głębi. - Czy zawsze tak łatwo pani sprawić przyjemność, panno Brady?

Colleen poczerwieniała na twarzy. Ktoś z tłumu skomentował to głośno i poczuła, że jej policzki robią się

coraz gorętsze. W myślach przeklęła jasną karnację swej skóry, która zdradziła ją właśnie wtedy, kiedy chciała

zachować pozory zimnej obojętności.

Wysunęła rękę z jego dłoni. Właściwie tylko spróbowała to uczynić, bo Jack nie zwolnił uścisku. Pozostało

jej jedynie wyrwanie ręki z kleszczy nowego szefa, ale i to wydawało się daremne w obliczu silniejszego

przeciwnika, który nie miał najmniejszego zamiaru do tego dopuścić. Zamierzał natomiast ją zirytować,

rozzłościć, zmusić do bitwy o odzyskanie własnej dłoni i tym sposobem ośmieszyć przed kolegami.

Oczy Colleen i Jacka spotkały się. Wyczytała w jego spojrzeniu wyzwanie i zdecydowała się je przyjąć.

10

2

- Czy mógłby pan puścić moją rękę? - zapytała Colleen z wymuszonym, drewnianym uśmiechem. Jeżeli

nie udało się jej wyglądać na zimną i obojętną, może chociaż tak zabrzmią te słowa. Miała nadzieję, że nikt nie

zauważył lekkiego drżenia w jej głosie.

- Nie. - Jack uśmiechnął się złośliwie. Wiedział, że wyprowadził ją z równowagi. To dobrze. Postanowił

trzymać jej rękę tak długo, aż straci resztkę opanowania i pobiegnie do Każą z żądaniem uwolnienia jej od

jakichkolwiek kontaktów z tym paskudnym Jackiem Blackledge’em.

Za jego decyzją krył się jeszcze jeden powód. Podobało mu się dotykanie tej dziewczyny.

Colleen nie była jednak ani tak naiwna, ani tak słaba psychicznie jak przypuszczał. W końcu przecież jej

siostry poślubiły czterech braci Ramseyów, z których żadnemu nie brakowało agresywności, ciągot

dyktatorskich i męskiej przewrotności. Siostry Colleen nauczyły się, jak postępować z Ramseyami, co w

żadnym razie nie było łatwe, a Colleen miała oczy i uszy otwarte i również sporo sobie przyswoiła.

Wiele razy widziała, jak siostry z humorem rozbrajały pola minowe małżeńskich nieporozumień. Zawsze

warto spróbować dowcipu, kazała więc wargom przybrać kształt najbardziej promiennego uśmiechu i

zaprzestała wysiłków, by uwolnić dłoń.

- Nie sądziłam, że tak szybko osiągniemy etap trzymania się za ręce, Jack. Więc zakochałeś się od

pierwszego wejrzenia?

Tłumek wybuchnął śmiechem. Jack zarejestrował aprobatę widzów i zmarszczył brwi. Niezła z niej

zawodniczka, skoro zdołała zażartować z jego taktyki zastraszania. Powinien teraz puścić jej dłoń i śmiać się ze

wszystkimi. Zmarszczył brwi jeszcze bardziej. Nie lubił czuć się wystrychnięty na dudka, zwłaszcza przez

blondynkę o twarzy dziecka.

Colleen Brady będzie musiała nauczyć się podstawowych reguł, z których pierwsza brzmi: on tu dowodzi.

Kobiety przychodziły i odchodziły stosownie do jego zachcianek. Zawsze wszystko przebiegało zgodnie z jego

warunkami. Raz nawet podziękował jednej z rozwścieczonych dziewcząt, która nazwała go zimnokrwistą

żmiją; uznał to za komplement.

Łatwo przyszło, łatwo poszło. Tak brzmiało, kredo i zdecydowanie odrzucał możliwość zmiany swych

poglądów z powodu jakiejś tam laleczki Barbie. Zuchwale otaksował ją spojrzeniem. Ze zdumieniem

stwierdził, że przełknięcie śliny sprawia mu trudność.

Jej figura posiadała wszystkie ponętne krzywizny, zagłębienia i wypukłości dokładnie tam, gdzie należy.

Ciemnopurpurowej sukienki, którą założyła tego ranka, nie woźna by nazwać seksowną, ale miękki materiał

uwydatniał znacząco jej kobiecość. Kształtne stopy obute były w, lekkie pantofelki na niskim obcasie, a ciemne

rajstopy opinały smukłe łydki.

„Wspaniałe nogi” - przyznał Jack, wyobrażając sobie jej uda, z pewnością jędrne i zaokrąglone. Następnie

spróbował ujrzeć w myślach barwę i wielkość brodawek jej piersi, co zaowocowało, rzecz jasna, narastającym

podnieceniem. „Pozbycie się małej panny Brady za pomocą uwiedzenia zapowiada się całkiem przyjemnie” -

pomyślał.

11

- Nazwijmy to pożądaniem od pierwszego wejrzenia, kochanie - wycedził. Uniósł jej dłoń do ust

przyciągając ją tym samym ku sobie. Kiedy odwrócił jej rękę i przycisnął do niej wargi, do jego nozdrzy

dotarła subtelna kwiatowa woń jej perfum.

W uszach Colleen zabrzmiało echo jej przeraźliwie głośno bijącego serca. Co ma teraz zrobić? Poczuła silną

pokusę, żeby wyrwać rękę i trzasnąć go na odlew w twarz, ale przecież obserwuje ich cała redakcja, czekając z

niecierpliwością na jej następne posunięcie. Jeden fałszywy ruch może ją kosztować sympatię nowych

kolegów, a może nawet wzbudzić w nich niechęć czy wrogość.

Co gorsza, dotknięcie warg Jacka na wrażliwej skórze dłoni wprowadziło ją w jeszcze większe pomieszanie.

Całe ciało Colleen ogarnął ten szczególny rodzaj fali gorąca, płynącej z okolic żołądka, która wnet dotarła do

policzków i oblała je krwistym rumieńcem.

Szybko zerknęła na jego prawą rękę. Nie dojrzała na niej obrączki ślubnej. Niespodziewana, a przy tym ani

trochę nie pomocna w wyplątaniu się z tego ambarasu, myśl przeraziła ją tak samo; jak dreszcz emocji

wywołany dotykiem jego dłoni.

- Witamy w Times-Gazette - krzyknął ktoś z tłumu - i na posadzie z piekła rodem. Jesteś odważniejsza

niż ktokolwiek z nas.

- Black Jackowi potrzebna asystentka jak, nie przymierzając jak ślubna małżonka - wymamrotał ktoś

inny.

Tę ostatnia uwagę potwierdziły chóralne potakiwania i szepty. Colleen pojęła ją w lot: Jack Blackledge nie

chciał się żenić i nie zamierzał pracować z kimkolwiek. Naraz zobaczyła swą wymarzoną posadę z zupełnie

innej perspektywy.

- Pan Kazorowski przyjął mnie dość entuzjastycznie - wybuchnęła Colleen, zbyt poruszona

najświeższym odkryciem, by utrzymać język na wodzy. - Ale to nie był entuzjazm, prawda? To był akt

desperacji?

Usłyszała pojedyncze oklaski i śmiechy. Z uczuciem, jakie zwykle towarzyszy tonącemu, Colleen zdała sobie

sprawę ze swego rzeczywistego położenia. Ten szczęśliwy los na loterii, jej wspaniała nowa praca okazała się

niewypałem. Prawdopodobnie propozycję jej podjęcia odrzuciło mnóstwo ludzi, także wszyscy obecni w tym

pokoju, zanim ona miała nieszczęście przysłać swoje podanie. Czy Kazorowski w ogóle czytał próbki jej

tekstów?

Nagle Jack puścił jej dłoń. Kiedy ich oczy niechcący się spotkały, dostrzegła w jego wzroku gniew zamiast

wcześniejszej złośliwej satysfakcji.

- Do tego kupił cię tanio - wycedził zimno Jack. - Mam nadzieję, że nie łudziłaś się, że to z powodu

twoich talentów dziennikarskich.

- Umiem pisać - odrzekła Colleen.

P o m o c y - zawołała bezgłośnie w myślach. Nie lubiła walczyć, a walka z mężczyzną, w dodatku tak

silnym, wysokim i tak bardzo męskim, przerażała ją bardziej niż cokolwiek innego. Obserwowała swoje

siostry, ich zmagania z przyszłymi wówczas mężami z klanu Ramseyów i już wtedy czuła wielką ulgę, że była

tą panną Brady, której oszczędzono podobnych przejść.

12

Jednak przyglądając się siostrom, zapamiętała dobrze jedną ważną rzecz. Pewien typ mężczyzny: dominujący,

agresywny, promieniujący magnetyzmem seksualnym osobnik - a Jack Blackledge bez wątpienia należy do tej

kategorii - każdego, kto ustępuje mu z drogi, natychmiast rozgniata jak pchłę. Jack Blackledge rozumie i

szanuje tylko siłę i władzę. Uległa, nieśmiała kobieta nie ma w walce z nim żadnych szans.

Musi mu teraz udowodnić, że trafił na równego sobie przeciwnika. Ruszaj, jeżeli zamierzasz iść naprzód. Tak

brzmiała dewiza Ramseyów, mająca uzasadnić konieczność nieustannego panowania nad sytuacją, a Colleen

zbyt często oglądała tych, którzy wycofali się bez walki. W atmosferze powszechnego lekceważenia tracili

możliwość decydowania o własnej przyszłości. To właśnie spotkałoby ją w Times-Gazette, gdyby pozwoliła

Jackowi Blackledge’owi sterroryzować się na dobre.

- Umiem pisać - powtórzyła jeszcze dobitniej.

- Umiesz pisać?! - zawołał kpiąco Jack. - Spędziłaś wakacje przebrana za kaczuszkę. Co to ma

wspólnego z pisaniem? Zaliczyłaś kilka egzaminów z dziennikarstwa na jakimś zakichanym uniwerku...

- Nie studiowałam dziennikarstwa - przerwała mu Colleen, a jej piwne oczy zaczęły jarzyć się

gniewnym blaskiem. - Skończyłam filologię angielską.

- Jeszcze lepiej! - krzyknął Jack z pogardą.

Colleen wpadła w konsternację. Usiłowała odpowiadać ciosem na cios i stępić jego ostry język, ale

Blackledge najwyraźniej postanowił ją znokautować. Nie była pewna, jak długo utrzyma się na ringu.

- Och, daj jej spokój, Jack - odezwał się jeden z dziennikarzy sportowych. Przypuszczalnie, wczuwając

się w jej położenie, pragnął w ten sposób podtrzymać ją na duchu.

- Ona jest w porządku - dodał któryś z reporterów, uśmiechając się nerwowo.

Zgodził się z nim ktoś jeszcze i szala zwycięstwa zaczęła się powoli przechylać na stronę Colleen. Czyżby

zdała nieformalny egzamin i zdobyła sympatię nowych kolegów? Kiedy dwie z młodszych reporterek podeszły

do niej i zaprosiły ją na lunch w czasie przerwy, pomyślała, że chyba tak.

Jack doszedł do tego samego wniosku. Rzucił Colleen złowróżbne spojrzenie i pomaszerował sztywno w

kierunku swojego biurka.

- Idziesz tutaj czy zamierzasz sterczeć tam i plotkować cały dzień?! - zawołał ze złością. - Nie jesteś w

wesołym miasteczku. W tym miejscu wydaje się gazetę.

- Spróbuj się nie przejmować, Colleen - szepnęła jedna z jej nowych przyjaciółek, z którymi miała zjeść

lunch. - To nawet lepiej, że cię nie znosi. Będziesz bezpieczniejsza i popracujesz tu o wiele dłużej.

Colleen była wdzięczna za słowa otuchy, lecz nie dodały jej one odwagi. Podeszła do biurka Jacka w pełni

świadoma, że nie cieszy się łaską swego szefa.

- Dotąd miałem ten kąt wyłącznie dla siebie - powiedział kwaśno - ale widzę, że wstawiono już mebel

dla ciebie. - Wskazał na stary, odrapany blat, wciśnięty pomiędzy jego wielkie, błyszczące biurko a ścianę. -

Siadaj i do roboty - rozkazał.

Colleen usiadła na starym drewnianym krześle. Nie mogła nie zauważyć, że obrotowe krzesełko Jacka jest

zaopatrzone w miękkie poduszki, podczas gdy jej stary grat wyglądał jak wyrzucony na śmietnik z liczącej

sobie sto lat wiejskiej szkółki. Po kilkudziesięciu sekundach siedzenia na nim jej ciało potwierdziło tę ocenę.

13

Zastanawiała się, jak wytrzyma na nim przez kilka godzin.

Colleen powstrzymała westchnienie. Na szczęście biurka ustawiono tak, że dzieliła ją od Jacka szerokość

dwóch blatów. Cóż, należy być wdzięcznym choćby i za to. Gdyby biurka stały tyłem do siebie, nie dałoby się

uniknąć przypadkowych dotknięć.

Pomyślała o jego dużej, silnej i ciepłej ręce, o jego wargach na swej skórze i dziwny dreszcz przebiegł jej po

kręgosłupie. Tak, musi za wszelką cenę uciekać przed dotykiem tego człowieka.

- Wiesz, jak włączyć komputer? - zapytał Jack, udając troskliwość i obserwując ją przy tym uważnie. -

Tam z boku jest taki kluczyk, który musisz przekręcić. Może ci pomóc?

- Nie, dziękuję. Poradzę sobie. - Poprzysięgła w duchu, że nie skorzysta z pomocy Jacka, nawet gdyby

to miało oznaczać ślęczenie przed czarnym ekranem przez cały dzień. Przeszukała klawiaturę, znalazła

przełącznik i po chwili komputer ożył, sygnalizując to cichym brzęczeniem.

Jack zdawał się jej nie zauważać, więc w końcu zebrała się na odwagę i chrząknęła.

- Nie chciałabym panu przeszkadzać, ale co właściwie mam robić?

- A może ty mi powiesz, moja mała, co cię skłoniło do zabawy w dziennikarstwo?

Colleen popatrzyła mu prosto w oczy. Wtedy coś trudnego do uchwycenia, silnego jak wyładowanie

elektryczne przebiegło między nimi.

Po prostu hormony, czysta chemia - pomyślał Jack. Ekscytujące, ale w obecnej sytuacji zupełnie nie na

miejscu. Przecież starał się jej pozbyć, a nie zaciągnąć do łóżka. Ku swemu niezadowoleniu skonstatował, że

ma ochotę na jedno i drugie jednocześnie.

Mniej doświadczona Colleen zinterpretowała powstałe napięcie jako wrogość z jego strony. Z historii

burzliwego narzeczeństwa swoich sióstr zapamiętała także tę naukę: jedyny sposób radzenia sobie z wrogością

to stawić jej czoło.

Odmówiła w myśli krótką modlitwę, wdzięczna za czysto zawodowy charakter swych stosunków z Jackiem.

Wyobraziła sobie, że musiałaby utrzymywać osobiste kontakty z takim seksownym, wymagającym,

agresywnym, trudnym mężczyzną! To... przerażające.

- Nie bawię się w dziennikarstwo - odrzekła, dumna ze swego opanowanego, zimnego tonu. Bez

onieśmielającej asysty obserwatorów łatwiej się z nim rozmawiało. - Zawsze chciałam pisać. Kiedy pan

Kazorowski przyjął mnie do pracy, ledwo uwierzyłam w swoje szczęście.

- Jak się dowiedziałaś, że nikt w redakcji nie reflektował na tę posadę?

- Po takim miłym powitaniu z pańskiej strony nie miałam żadnych wątpliwości. - Ucieszyła się z udanej

repliki. Tak, słowna potyczka z panem Blackledge’em okazała się dla niej dużo prostsza, kiedy rozmawiali sam

na sam.

- A dlaczego szukałaś pracy właśnie w Buffalo? - Ogarnęło go rozdrażnienie, gdy jej żałosne próby

odcinania się naprawdę odniosły skutek. - Tak się składa, że ja kocham to miasto. Tutaj się urodziłem i

wychowałem, ale nie mogę nie dostrzegać, jaką złą reputacją cieszy się Buffalo w całym kraju. Nikt bez

specjalnego powodu nie przyjeżdża tutaj.

14

Colleen zastanawiała się, czy on czeka na odpowiedź, czy tylko sposobi się do kolejnej złośliwości.

Postanowiła wziąć jego pytanie za dobrą monetę i odpowiedzieć.

- Osoba, z którą wynajmuję mieszkanie...

- Mężczyzna czy kobieta? - Znów zastawiał na nią pułapkę.

Colleen zdecydowała, że ominie ją z daleka. Rzuciła mu pobłażliwe spojrzenie.

- Kobieta - rzekła. - Ma na imię Nicola. Nicola Shakarian. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami przez

całe studia, więc po dyplomie...

- Mieszkałaś kiedyś z mężczyzną?

- Nie! - Zaraz pożałowała, że jej głos ujawnił tyle przerażenia. Znowu zamierzał ją zirytować, a ona

połknęła przynętę. Musi odzyskać utracone terytorium.

- Mieszkał pan kiedyś z kobietą? - Po raz pierwszy w życiu zadała takie pytanie mężczyźnie. Miała

nadzieję, że wygłosiła je niedbałym tonem osoby doświadczonej.

- Oczywiście. Przez dwa lata byłem żonaty. Oprócz tego i przed ślubem, i po rozwodzie zdarzało mi się

przez czas dłuższy gościć kobiety w swoim mieszkaniu.

- Ach tak. - No i co teraz powinna powiedzieć? Kiedy dochodziło do niedbałej wymiany zdań osób

doświadczonych, Jack miał nad nią co najmniej tysiąc lat przewagi.

- Pozwól, że uprzedzę twoje kolejne pytanie. Nie, w tej chwili mieszkam sam. - Jack uśmiechnął się w

sposób, jakiego nie powstydziłby się wilkołak. - Powszechnie uważa się mnie za doskonałą partię.

- Kto tak uważa i z jakich powodów? - zareplikowała natychmiast Colleen. Niestety, znów zaczęła się

rumienić. Jak on odgadł, że właśnie zastanawiała się nad jego obecną sytuacją?

- Punkt dla ciebie. - Tym razem zaśmiał się szczerze. - Czy w twoim życiu jest jakiś mężczyzna,

Colleen? Może miły chłopiec z college’u, który nawet teraz, kiedy sobie gawędzimy, haruje jak wół, żeby

kupić ci pierścionek zaręczynowy z jednokaratowym diamentem?

Sztywno pokręciła głową i w tym samym momencie nagle odzyskane poczucie humoru dodało jej pewności

siebie. Ze zdziwieniem stwierdziła, że się uśmiecha.

- Wygląda na to, że właśnie ten brak pierścionka rzucił mnie i Nicolę do Buffalo. Przez pierwsze

miesiące po studiach próbowałyśmy mieszkać w Houston, ale na dłuższą metę okazało się to niemożliwe. Moja

rodzina wciąż organizowała dla mnie i dla Nicoli randki z chłopcami, których wcześniej nie widziałyśmy na

oczy. A kiedy nie usiłowali nas wydać za mąż, to bez przerwy nas odwiedzali, zapraszali na obiady i raczyli

kazaniami na temat zagrożeń i pułapek czyhających na dwie samotnie mieszkające dziewczyny. Doszłyśmy do

wniosku, że powinnyśmy wyjechać z miasta. Znalazłyśmy zajęcie w Waszyngtonie. Tam mieszkają krewni

Nicoli. - Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - No i proszę sobie wyobrazić: cała historia powtórzyła się od

początku do końca, tym razem z rodziną Nicoli w roli głównej. Znowu doprowadzali nas do szału

nadopiekuńczy wujowie i swatające ciotki.

Wcale nie pragnął odwzajemnić jej uśmiechu, jednak zrobił to bez udziału woli.

- Więc postanowiłyście poszukać wolności i niezależności w Buffalo?

15

- Zależało nam na wolności gdziekolwiek. Starałyśmy się o pracę we wszystkich miastach w całym

kraju, byle z daleka od Bradych i Shakarianów. Nicola jest pielęgniarką i chciała zatrudnić się w szpitalu

pediatrycznym, a ja w gazecie. Umówiłyśmy się, że pojedziemy tam, gdzie będzie praca dla nas obu.

- I była w Buffalo.

Colleen przytaknęła.

- Nicola dostała etat pielęgniarki w szpitalu dziecięcym. Myślę, że spodoba nam się to miejsce. Wiem,

że tak będzie - poprawiła się, a w jej oczach błysnęła radość. - Nareszcie jesteśmy na swoim, mamy przyjemne

mieszkanko i obie znalazłyśmy dobre posady.

- Może twoja przyjaciółka znalazła dobrą posadę, ale ciebie wpuszczono w maliny, moja droga. Masz

na głowie trzy różne zajęcia za niecałą jedną pensję.

- Trzy? - Wpatrzyła się w niego spłoszona.

- Oprócz pracy ze mną, która będzie ciężką torturą, mogę ci to obiecać, przyjdzie ci recenzować

bzdurne komedie dla nastolatków i rzygawiczne horrory, bo nasza recenzentka od idiotycznych filmideł idzie

na urlop macierzyński. Laura Berman, szefowa działu rozrywki, kategorycznie odmówiła oglądania tych

śmieci. A Stefania Doebler, redaktorka działu kulinarnego, poprosiła o kogoś do pomocy przy rubryce

wymiany przepisów od czytelników, w czwartkowym poszerzonym wydaniu. Wysil mózg i zgadnij, kto zajmie

się tym wszystkim.

- Ja? - Colleen rozwarła szeroko oczy.

- Brawo.

- Wymiana przepisów kulinarnych? Czy będę musiała też gotować?

- Skąd, u diabła, mam wiedzieć? - Jack wzruszył ramionami. - Nie miałem dotąd nic wspólnego z

czymś takim. Z pomocą boską może nigdy nie będę miał.

- Ale ja nienawidzę gotowania. Jestem okropną kucharką.

- W takim razie żywię nadzieję, że każą ci nie tylko wypróbować każdy przepis, ale także zjeść to, co

przygotujesz. I nie spodziewaj się, że zaryzykuję przełknięcie choćby kęsa z tej brei.

- Ani mi to w głowie. - Zagryzła dolną wargę. - Pan Kazorowski nic nie wspominał o przepisach i

recenzjach filmów.

- O recenzjach głupich filmów - poprawił ją Jack radośnie. - Oczywiście, że nie wspomniał. Jak słusznie

zauważyłaś, był zdesperowany. Nie powiedział ci także, że w dziennikarskim światku Buffalo uważa się mnie

za plagę egipską i dopust boży, prawda?

Colleen przyjrzała mu się w zamyśleniu.

- Najwyraźniej nie jest ci przyjemnie, że nikt nie chce z tobą pracować, a mimo to wcale nie próbujesz

traktować ludzi uprzejmie i po przyjacielsku...

- Uprzejmie i po przyjacielsku?- huknął Jack.- Za długo przebywałaś w magicznym świecie Disneya,

moja panno. W realnym świecie nie ma miejsca na „uprzejmie i po przyjacielsku”. Każdy układa sobie grafik

własnych celów i robi wszystko, żeby je osiągnąć kosztem pozostałych. Chodzi tylko o to, żeby wysforować się

daleko przed innych i utrzymać na czele wyścigu, to wszystko.

16

Colleen skrzywiła się.

- Jakbym słyszała teścia moich sióstr. To znaczy ojca moich szwagrów - wytłumaczyła.

- Co? - Jack najwyraźniej potrzebował dalszych wyjaśnień.

- Mam cztery siostry: Shavonne, Erin, Tarę i Megan, które poślubiły czterech braci: Slade’a, Rada, Jeda

i Ricka. Oni...

- Zaraz, zaraz, chcesz, żebym się nauczył tych wszystkich imion na pamięć? - przerwał jej znowu. - Czy

na koniec szykujesz jakiś konkurs?

Colleen obrzuciła go zimnym jak lód spojrzeniem.

- Moje siostry mają tego samego teścia, bo ich mężowie są synami tego samego ojca. Większość ludzi

uważa ten fakt za interesujący. Ten człowiek to rekin w ludzkiej skórze. Zgodziłby się z tobą co do filozofii

typu „rób wszystko, byle tylko utrzymać się na szczycie” i podobnych bzdur. Ja się nie zgadzam, jeśli chcesz

wiedzieć - zakończyła. W jej brązowych oczach zajaśniały iskierki buntu.

Jack popatrzył na nią surowo. Sytuacja zaczęła wymykać się spod mojej kontroli - pomyślał z niepokojem. Ta

dziewczyna jest zbyt ładna i zbyt pociągająca... i za młoda dla niego. Co gorsza, w jej towarzystwie czuł się o

wiele za dobrze. Czas skończyć koleżeńską pogawędkę i to natychmiast.

- To nie bzdury, to uniwersalna prawda - rzucił ostro. - Poza tym nie interesuje mnie historia twojej

rodziny, więc jeśli w ten sposób usiłujesz zachowywać się uprzejmie i po przyjacielsku, to na mnie to nie

działa, Colleen.

Jej policzki przybrały barwę głębokiej purpury. Nie dość, że co chwila z niej drwił, to jeszcze wymówił

„Colleen” takim tonem, jakby chciał powiedzieć „ty idiotko”.

Doprowadził ją do ostateczności.

- Dlaczego jesteś taki... taki nieznośny! - wybuchnęła.

- Nieznośny? - warknął Jack. - Nie jestem nieznośny! Tak możesz nazwać dzieciaka, który nie chce iść

spać po dobranocce. Uprzejmie, po przyjacielsku, nieznośny...Jeżeli twoje słownictwo dziennikarskie brzmi tak

przyziemnie, jak to, co słyszę, to radzę ci jak najszybciej zainwestować w dobry słownik, dziecinko.

- Nie lubię, kiedy nazywa się mnie dziecinką albo panienką - rzekła ostro Colleen. - Nie jestem

dzieckiem.

- Oho, witamy nową feministkę. No dalej, powiedz mi, jak bardzo nienawidzisz mężczyzn, i jak to my,

mężczyźni, niszczymy was, piekielnie utalentowane kobiety. Już czekam na przemówienie z cyklu „Jakiż ten

świat byłby wspaniały, gdyby rządziły nim kobiety”.

Zmierzyli się wzrokiem ponad blatami dwóch biurek.

- Wcale nie nienawidzę mężczyzn - zaprzeczyła Colleen gorąco - ale dla ciebie chyba uczynię wyjątek.

- A zatem Colleen lubi mężczyzn - odezwał się przesłodzonym głosem, zastawiając na nią kolejną

pułapkę. - Założę się, że wielu mężczyzn lubi Colleen. Czy spędzasz czas jako imprezowa seksowna panienka

co wieczór z innym przyjacielem, Colleen? Bawią cię zaloty kilku facetów naraz, kiedy ty możesz wybrać

sobie tego lub tamtego w zależności od nastroju?

- Odpowiedź na oba pytania brzmi „nie” - odrzekła z kamienną twarzą.

17

- Nie? Nie chodzisz na przyjęcia, nie flirtujesz, nie mieszkasz z przyjacielem. Co ty właściwie robisz z

mężczyznami, moja droga?

Zignorowała złośliwy podtekst tego pytania. Ich rozmowa, czy raczej kłótnia, coraz bardziej przypominała

wszystkie te nieprzyjemne wymiany zdań, do jakich dochodziło w trakcie randek z amantami myślącymi tylko

o wciągnięciu jej do łóżka. Przywołała w pamięci rezultaty tych nudnych, żałosnych dialogów.

- Więc powiesz mi czy nie, Colleen? - nalegał Jack. - Czekam na odpowiedź z zapartym tchem.

Usta Colleen wykrzywiły się nagle w kwaśnym uśmiechu. Skoro chce się dowiedzieć, to proszę bardzo.

- Mogłabym odpowiedzieć, że tak osobiste szczegóły to nie twój interes i że zbliżasz się do granicy

nagabywania seksualnego. Odniosłam jednak wrażenie, że to by cię tylko zachęciło do dalszego włażenia z

butami w moje prywatne życie. Może nawet zachęciłoby cię do ponownego bajdurzenia o moim feminizmie.

- Hm, nie mylisz się - zgodził się, a jego czarne oczy zaczęły błyszczeć.

- W takim razie usłyszysz prawdę. - Głęboko odetchnęła. Oto nastąpi wyznanie, które zawsze odstrasza

mężczyzn. Nigdy dotąd jej nie zawiodło. - Jeśli chodzi ci o seks, to mam niewiele wspólnego z mężczyznami.

Czasem tylko pocałunek na dobranoc, jeżeli spędziliśmy razem kilka miłych wieczorów i jeśli zdołałam go

polubić. To wszystko. Dotąd sięga moje doświadczenie z płcią przeciwną.

- Mówisz poważnie? - Jack wyglądał na zakłopotanego. - Chcesz powiedzieć, że jesteś dziewicą?

Colleen skinęła głową, rozpaczliwie walcząc z wpełzającym na jej twarz rumieńcem.

Jack gapił się na nią baranim wzrokiem.

- A co... co z seksem?

Rumieniec pogłębił się. Zaczęła się wiercić na niewygodnym krześle.

- Nie jestem pewna, czy powinnam uprawiać seks przed ślubem, czy dopiero po wyjściu za mąż -

wyznała cicho. - Moje dwie siostry spały ze swoimi mężami przed ślubem, a dwie pozostałe wytrzymały z tym

do nocy poślubnej. Wiem jedynie, że aby podjąć taką decyzję, musiałabym być bardzo zakochana i absolutnie

pewna swoich uczuć, tak jak moje siostry.

Przez kilka chwil Jack nie był w stanie wykrztusić ani słowa.

- Naprawdę nie zamierzasz - wydukał w końcu - iść do łóżka z mężczyzną, dopóki się z tobą nie ożeni?

Wstał z krzesła i rozpoczął wędrówkę w tę i z powrotem, środkiem wąskiego pasa wolnej podłogi między

biurkiem a oknem.

- Toż to średniowiecze! Co za wariactwo, żeby nie rzec, kompletne... - Z trudem złapał oddech. - Nawet

nie potrafię znaleźć na tyle dosadnych słów, żeby ci powiedzieć,co myślę o takich staroświeckich, obłąkanych

poglądach.

- Och, jak dotąd nieźle sobie radzisz.

Jego reakcja nie jest zaskakująca ani tym bardziej oryginalna - pomyślała Colleen wzdychając. Przywykła już

do takich scen. Zdarzały się zawsze, kiedy sytuacja zmuszała ją do wyłuszczenia powodów tego, że „nie idzie

na całość”, jak to uroczo określali jej niedoszli kochankowie.

- Dlaczego was, mężczyzn, tak to denerwuje? - zapytała, czując narastającą wściekłość. - Nie potępiam

nikogo, kto ma inne zapatrywania na seks. Ja nie chcę nakłaniać innych do podejmowania jakichkolwiek

18

decyzji, zanim będą gotowi. Dlaczego więc ludzie tak łatwo potępiają i wyszydzają moje decyzje?

- Dlatego, że... że... - Jack zamilkł. Chociaż ciężko przyszło mu to przyznać, Colleen miała rację.

Zastanawiał się gorączkowo, czemu tak go to ubodło. Przecież nie namawiała go do życia w celibacie, po

prostu przedstawiła swoje stanowisko w pewnej kwestii.

Jego wzrok, jakby niezależnie od woli, po raz kolejny spoczął na zmysłowych krągłościach piersi, ukrytych

pod miękką włóczkową sukienką. Na piersiach, których nie zobaczył ani nie dotknął żaden mężczyzna.

Jest dziewicą! Te słowa nadal dźwięczały mu w uszach. Dlaczego ten prosty fakt poruszył go aż tak mocno?

Czemu nie mógł przestać myśleć o tym, że każde miłosne dotknięcie i każda pieszczota okazałyby się dla tej

dziewczyny czymś zupełnie nowym? Zmusił się, żeby wypchnąć z umysłu prowokacyjne myśli i

skoncentrować się na głównym celu tej rozmowy: tłamszeniu i odstraszaniu niepożądanej asystentki.

- Cóż, więc nie jesteś zbyt doświadczona - mruknął. - Pozwól, że udzielę ci małej lekcji na temat życia

we współczesnym świecie. Otóż dziewictwo straciło dziś na atrakcyjności. Jeśli kiedykolwiek poweźmiesz

zamiar zainteresowania sobą mężczyzny, to nie wyskakuj ze swoimi rewelacjami.

- Waśnie o to chodzi. Nie muszę cię sobą zainteresować, dlatego postanowiłam powiedzieć ci trochę

prawdy - odparła natychmiast Colleen. - Teraz, mam nadzieję, dasz sobie spokój z niewybrednymi uwagami na

temat seksu. Jak już wiesz, w przypadku mojej osoby to strata czasu.

Podszedł do jej biurka i zawisł nad nią jak sekwoja nad kępą paproci, znów próbując taktyki onieśmielenia.

- Być może popełniłaś strategiczny błąd, moja słodka. Przypuśćmy, że potraktuję twą niewinność jako

wyzwanie? Przypuśćmy, że nie spocznę, dopóki nie będę cię miał w łóżku? Nigdy jeszcze żadna kobieta nie

wymknęła się z moich sideł. Gdybym zdecydował się na ciebie, spotkałby cię ten sam los. Z całą pewnością.

Colleen na chwilę zesztywniała, czując falę dreszczy. Z przerażeniem skonstatowała, że nie był to dreszcz

strachu, tylko podniecenia. Natychmiast opanowała to uczucie. Zakończenia tego typu dyskusji znała już na

pamięć.

- Na pewno ci się odechce - powiedziała matowym głosem. - Stracisz mnóstwo czasu i energii. Szybko

dojdziesz do wniosku, że niepotrzebnie marnujesz siły.

- Zdarzało się tak przedtem?

Kiwnęła głową.

- Ale nigdy dotąd nikogo nie kochałam i nikt nie zakochał się we mnie. Redy to się stanie, kiedy

zakocham się w kimś, kto pokocha mnie...

- Wylądujesz w jego łóżku, nie oglądając się na nic - dokończył Jack.

- Chciałam powiedzieć, że on nie potraktuje mnie jak prehistorycznego potwora ze względu na moje

poglądy. Uszanuje je i pozwoli mi podjąć decyzję bez ciągłego ponaglania - odparowała cios.

- Teraz rozumiem, dlaczego tak polubiłaś Disneyland. Kraina śpiących królewien, szlachetnych książąt i

bajkowych ślubów w długiej białej sukni. - Pokręcił głową. - Obudź się, dziewczyno. Życie to nie bajka.

- Czasem życie wydaje się dziwniejsze nawet od bajki - sprzeciwiła się. - Moje życie...

- Oszczędź mi opowieści o swoim życiu, jeśli łaska - przerwał jej z sardonicznym uśmiechem na

twarzy.

19

- Nie bój się, nie będę cię zanudzać. Zresztą ktoś tak mocno osadzony w rzeczywistości jak ty i tak by

mi nie uwierzył.

- Niełatwo zbić cię z pantałyku, co, Colleen?

Wiedziała, że nie był to komplement.

Rzeczywiście, nie był. Cała ta rozmowa o ślubach i małżeństwie podziałała Jackowi na nerwy. Wywołała

nieprzyjemne wspomnienie z czasów, kiedy sam, zamroczony sukcesami bohater stadionów, wierzył w historie

typu „żyli długo i szczęśliwie”. Mimo woli zobaczył w myślach swój ślub sprzed dziesięciu laty, pannę młodą.

Donnę, w długiej białej sukni.

Sekundę później na ten obraz nałożył się inny, późniejszy o niecałe dwa lata. Oto Donna upychająca sukienki

w walizce i oznajmiająca mu lodowatym tonem, że odchodzi. Poczuła się oszukana, kiedy jej mąż, wspaniały

sportowiec, złamał warunki umowy, kończąc swą bardzo dochodową karierę. Jack, z ręką w gipsie od

nadgarstka aż po ramię, a więc bez szans na dalsze występy w piłkarskiej ekstraklasie, po prostu słuchał.

Długo i szczęśliwie. Ha! Od tamtej pory zdążył zmądrzeć, dlatego idealizm Colleen wydał mu się irytującą

dziecinadą. Jack wrócił do swego biurka i usiadł.

- Dlaczego nie pobiegniesz do Każą ze skargą na moje podłe zachowanie? - zaproponował z chytrym

uśmieszkiem.

- Nie byłeś podły - odpowiedziała spokojnie. - Byłeś... hmmm... waham się użyć tego słowa znowu, ale

zrobię to mimo wszystko. Byłeś nieznośny. Nie zamierzam rozpłakać się z te go powodu.

- Obrażałem cię i dręczyłem od pierwszej chwili naszego spotkania - wycedził Jack przez zaciśnięte

zęby. - Jeśli tego nie zauważyłaś, to jesteś najbardziej nieczułą albo najgłupszą kobietą, jaką znam.

Desperacko próbował wyprowadzić tę dziewczynę z równowagi, sprawić, by rzuciła się na niego z pięściami

albo wybuchnęła płaczem. Uważał siebie za mistrza w manipulowaniu reakcjami ludzi i władza płynąca z tego

daru zawsze dawała mu ogromną satysfakcję. Na nieszczęście, Colleen Brady najwyraźniej odmawiała

współpracy w tym względzie. Nie pamiętał, kiedy po raz ostatni strawił tyle czasu i energii na okiełznanie

kogoś, kto jak ta mała wszedł mu w drogę. Ani też, kiedy poniósł klęskę.

Colleen ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że zaistniała sytuacja nie jest jej niemiła. Z przyczyn, których jak

dotąd nawet nie zaczęła sobie uświadamiać, nie bała się swego szefa. Na przekór wszelkim oczekiwaniom jego

towarzystwo działało na nią stymulujące, a nawet sprawiało jej pewną przyjemność.

- Wiesz, to bardzo podniecające nie dać się wyprowadzić z równowagi komuś, kto stara się to zrobić tak

uparcie i bez ogródek - zaszczebiotała wesoło. - Może to wyprowadzi ciebie z równowagi, Jack. Nie wzięłam

sobie do serca ani jednego twojego słowa. Wszystkie te nieznośne uwagi spłynęły po mnie jak...

-... jeśli powiesz „jak woda po kaczym zadku” to nie ręczę za siebie - wtrącił Jack.

- Ach tak? No to nic nie powiem.

Ku swemu zaskoczeniu o mało się nie uśmiechnął. Szczęściem w porę opanował tę pokusę. Nie podda się

urokowi tej zuchwałej, pewnej siebie, pyskatej baby. Niedoczekanie! Niestety, pyskata baba jest również

śliczna i z pewnością zbyt sympatyczna. Po raz pierwszy od stu lat stracił panowanie nad sytuacją. Co za

potworne uczucie!

20

Nigdy więcej żadna kobieta nie zrobi mu t e g o, przysiągł po raz n-ty. Żadnej kobiecie nie da się oszukać,

zranić, pozbawić choćby pięciu minut spokojnego snu. Już nigdy więcej.

Wstał z krzesła z impetem.

- Często pracuję w domu, tylko dziś, z powodu nalegań Każą, przyszedłem cię powitać. No to

powitałem, a teraz wychodzę. Jeżeli chcesz się na coś przydać, możesz poczytać trochę na temat Buffalo albo

przejrzeć kilka z moich felietonów. Albo pójść do działu rozrywki czy kulinarnego, żeby się przedstawić. Mnie

jest wszystko jedno. Wychodzę.

Chwycił swą poobijaną dyplomatkę i wymaszerował z redakcji. Nie wycofuję się - przekonywał sam siebie -

nie uciekam przed panną Brady. Jack Blackledge nie czmyha przed wygadanymi, seksownymi dziewicami,

nawet gdy nie dają się zastraszyć.

Szedł do domu, bo miał ochotę tam iść, a zawsze robił to, na co miał ochotę.

Przez całą drogę powtarzał te zdania jak modlitwę.

21

3

Tego popołudnia Colleen wróciła z pracy tuż przed czwartą, objuczona stosem przepisów kulinarnych, opra-

wionym zbiorem wszystkich artykułów Black Jacka i grubym brulionem zapisanym notatkami. Nicola, której

zmiana trwała od siódmej do wpół do czwartej, zdążyła przyjść do domu pierwsza.

- Wskakuj w dżinsy i sweter, Colleen. - Nicola już je miała na sobie. - Idziemy na randkę.

- Na randkę? - powtórzyła Colleen bez entuzjazmu.

- Mój jest stażystą na chirurgii dziecięcej. Robi specjalizację i dopiero po pięciu latach może zostać

zatwierdzony. A twój to jego kumpel.

Colleen ciężko westchnęła.

- Znowu randka z nieznajomym. Uciekłyśmy z Houston i z Waszyngtonu, żeby tego uniknąć,

pamiętasz?

- To będzie co innego - paplała Nicola radośnie. - Mamy się z nimi spotkać w pizzerii niedaleko

szpitala.

- Pracujesz w szpitalu dopiero jeden dzień i już znalazłaś sobie chłopaka. Jesteś niesamowita, Nicola.

Ale czy ja naprawdę muszę iść z tobą? - Colleen westchnęła ponuro. - Powinnam sporo przeczytać na jutro, a

poza tym czuję się tak zmęczona, że najchętniej wskoczyłabym do łóżka i spała aż do rana.

- To do ciebie niepodobne, Colleen. Co cię tak wykończyło? Czy coś źle poszło? Jaki jest ten Blackledge?

- Zupełnie inny niż myślałam - wymamrotała posępnie. Nie spodziewała się także, że po wyjściu Jacka

ogarnie ją taka chandra. Podczas lunchu jej samopoczucie pogorszyło się znacznie, gdy zapoznano ją z pełną

listą miłosnych podbojów szefa. Wyszła z redakcji zdruzgotana.

- Co to znaczy? Lepszy, gorszy, jaki? - nalegała Nicola.

- Nie chcę rozmawiać o Blackledge’u. Opadłam z sił, a ten temat jest dla mnie wyjątkowo męczący. -

Żeby nie powiedzieć kłopotliwy i denerwujący, ale z domieszką... czegoś jeszcze. Nie chciała o nim myśleć,

nie tylko mówić.

Weszła do swego pokoju, żeby się przebrać, a Nicola pośpieszyła za nią.

- Opowiedz mi o tym chirurgu, Nickie.

Nicola przeczesała palcami długie, kruczoczarne włosy. Była tego samego wzrostu i wagi, co Colleen, ale

odróżniała się czernią włosów i oliwkową karnacją. Choć obie patrzyły na świat brązowymi oczami, to często

żartowały, że oczy Colleen mają barwę czekolady mlecznej, a oczy Nicoli przypominają raczej gorzką.

Poznaliśmy się na oddziale intensywnej terapii. Opiekuję się dwoma jego pacjentami - zaśpiewała

Nicola, dając nura na łóżko. - Zaprzyjaźniliśmy się natychmiast i zaprosił mnie na lunch. Potem zaproponował

mi kolację w tej pizzerii. Koło szpitala, bo dzisiaj ma dyżur.

A ten mój amant? - zapytała Colleen zrezygnowanym głosem.

- Internista na pediatrii. Pochodzi z Pakistanu czy z... Nie pamiętam dokładnie. Nie mówi za dobrze po

angielsku, ale dużo rozumie i...

22

- Idę na randkę z głuchoniemym? Nicola, jak ja się z nim dogadam? Nie mogę przez cały wieczór

porozumiewać się z facetem na migi!

- Nie przejmuj się - rzuciła beztrosko Nicola. - Wszystko pójdzie dobrze. W końcu Kamal i ja też tam

będziemy. Mój chirurg nazywa się Kamal. Kawał chłopa. Ciemnowłosy, czarnooki, śniady. Jest taki

inteligentny i oddany swojej pracy. Żebyś tylko widziała, jak cudownie obchodzi się z dziećmi. Och, Colleen,

on jest niesamowity! Mamy takie same gusta muzyczne, lubimy te same książki i filmy. Och!

- Oczywiście, ten twój mówi po angielsku - domyśliła się Colleen. Po chwili zapytała:

- Nicola, czy twój poprzedni chłopak nie miał na imię Kamal? Tak, na pewno. Wtedy jeszcze

mieszkałyśmy w Waszyngtonie. Twoja rodzina wychodziła z siebie, bo to Turek, a Turcy i Ormianie uchodzą

za najgorszych wrogów na świecie. Nigdy nie przykładałam się do historii, ale z opowieści twoich rodziców

wiem wszystko o krwawej wendecie turecko-ormiańskiej.

- Tamten nazywał się Kemal, przez „e” - poprawiła Nicola, choć w wymowie różnica była ledwie

słyszalna. - Kamal nie pochodzi z Turcji, tylko ze Związku Radzieckiego. - Spuściła głowę. Dokładnie rzecz

ujmując, z jednej z republik, z Azerbejdżanu - dodała.

- O tym też słyszałam od twojej rodziny! - Colleen wpatrzyła się w przyjaciółkę surowym wzrokiem. -

Armenia i Azerbejdżan prowadzą teraz wojnę. Nicola, pamiętasz, jak w zeszłym roku twoi Ormianie

organizowali pomoc dla...

- Jak mogłabym zapomnieć - przerwała jej Nicola. - Tylko co to ma wspólnego z Kamalem i ze mną?

Nigdy w życiu nie zbliżyłam się nawet do granic Armenii, a on przyjechał do Stanów piętnaście lat temu, bo tu

mieszkali jego wujostwo. Poszedł do college’u, potem na Akademię Medyczną w Buffalo i chce przyjąć

obywatelstwo amerykańskie.

- Nie musisz się przede mną tłumaczyć, Nickie. Ja też nie uważam, żeby w Ameryce pochodzenie czy

różnice religijne miały jakieś znaczenie. Ale kiedy chodziłaś z Kemalem, wszyscy twoi krewniacy dostawali

szału, więc na Kamala pewnie zareagują podobnie.

Nicola zaśmiała się.

- Colleen, pamiętasz? Przeniosłyśmy się do Buffalo, żeby przed nim uciec, prawda?

Telefon dzwonił już od dłuższego czasu. Jack, zajęty cyzelowaniem puenty felietonu, postanowił go

zignorować. Natręt prędzej czy później będzie musiał dać za wygraną.

Na jego nieszczęście ten ktoś nie grzeszył brakiem cierpliwości. Monotonne dzwonienie nie milkło. Tok

myśli Jacka został brutalnie przerwany.

- Tak?- warknął do słuchawki.

Przez moment panowała cisza, po czym chłodny, starannie modulowany kobiecy głos powiedział:

- Jack Blackledge? Mówi Ariel Morgan. Moja ciocia Polly przyjaźni się z twoją matką i ciotkami. Jest

klientką ich sklepu na Florydzie.

Tylko najwyższym wysiłkiem woli Jack powstrzymał przemożną chęć trzaśnięcia słuchawką o widełki.

Zanim Ariel Morgan zdołała wydusić słówko, już wiedział, co usłyszy. Następne zdanie, które w jego rodzinie

23

zrobiło karierę godną hymnu państwowego, bezgłośnie wymówił wargami jednocześnie z panną Ariel.

- Kiedy się okazało, że mieszkamy w tym samym mieście, zaczęły nalegać, żebym do ciebie

zadzwoniła.

Matka i jej dwie siostry, także już wdowy, wspólnie prowadziły w Orlando sklepik z kartkami, upominkami i

zabawkami. Wśród krewnych i znajomych niestrudzenie poszukiwały kobiet, które według nich stanowiły dla

Jacka dobrą partię, po czym udostępniały delikwentce numer telefonu w Buffalo, a Jack regularnie zmagał się z

pełnymi nadziei konkurentkami.

- Wykładam literaturę angielską na uniwersytecie w Buffalo, zajmuję się też warsztatami poetyckimi -

kontynuowała dziewczyna, a Jack pozwolił sobie na cichy jęk.

Oczywiście, ciocia Dorothy, ciocia Judy i mama zrobiły to znowu. Panią profesor od literatury, i to babrającą

się w poezji, dzieliła od wziętego dziennikarza niezmierzona przepaść.

- Ponieważ oboje paramy się pisaniem. nasze matki pomyślały, że moglibyśmy się spotkać. - W tonie

Ariel pobrzmiewało rozbawienie, mające oznaczać rzekomy brak zainteresowania.

„Tak jakby telefonowała jedynie po to, by nie zrobić przykrości starszym paniom” - pomyślał Jack złośliwie.

Wiedział, że to nieprawda. Dzwoni, bo wiąże z tym pewne nadzieje. Dokładnie tak, jak to wyjaśnił Colleen:

każdy układa sobie grafik własnych celów.

- Czytuję twoją rubrykę - ciągnęła Ariel. - Masz... niezły styl. Przy odrobinie starania i niewielkiej

pomocy mógłbyś spróbować sił w powieści.

No proszę. Jack skrzywił się. Kolejny dobrze znany schemacik, czyli: „Kiedy wreszcie przestaniesz pisać

bzdury dla roboli i dołączysz do nas. Intelektualistów, tworząc Wielkie Dzieło Literackie”. Słyszał to już

wcześniej od sobowtórów panny Ariel. Ziewnął, wysłuchując jej wersji coraz nudniejszego monologu.

Jack prawdopodobnie nie odbiegał poziomem od swych czytelników, ponieważ nigdy nie pociągała go wizja

Wielkiej Powieści Amerykańskiej ani żaden inny rodzaj tak zwanej literatury pięknej. I chociaż zdawał sobie

sprawę z dobrych chęci matki i ciotek, to wizja Ariel Morgan nie pociągała go ani odrobinę bardziej.

Wymówił się, kiedy zaproponowała wspólną kolację w tym tygodniu. Miał jednak do czynienia ze

szczególnie wytrwałym przypadkiem - powinien był się tego domyślić po siedemnastym dzwonku telefonu -

więc dostał zaproszenie na przyszły tydzień, a potem jeszcze na następny. Pokręcił głową. Będzie musiał ją

przekonać, że jest zajęty do końca życia, i w dodatku zrobić to taktownie. Gdyby tylko nie maczały w tym

palców ciocie i mama! W sercu Jacka krył się jeden czuły zakątek, zarezerwowany właśnie dla tych trzech

kobiet.

- Posłuchaj, Ariene...

- Ariel - poprawiła go. - To imię duszka z Burzy Szekspira i elfa z Pukla Belindy Pope’a. Jestem

urodzoną nauczycielką literatury.

Tak jak ja urodzonym piłkarzem - zadumał się Jack. A kiedy rozwiał się sen o karierze sportowej, Jack

wylądował w świecie dziennikarskim, z dala od literackiego świata Ariel Morgan.

- Ariel, nie chciałbym cię urazić, ale... ostatnio spotykam się z pewną dziewczyną. To zaczyna

wyglądać poważnie, zdecydowaliśmy się... - Przełknął ślinę. Tej wymówki dotąd nie stosował. Jak to

24

sformułować? - Zdecydowaliśmy nie spotykać się z nikim innym. Taki kontrakt na wyłączność, rozumiesz?

Zadziałało. Ariel Morgan uwierzyła. W jej głosie dała się wyczuć najpierw obojętność, a potem

zdenerwowanie. W końcu szybko odwiesiła słuchawkę.

Zadowolony ze swej pomysłowości, Jack wrócił do artykułu, lecz przedtem zdjął słuchawkę z widełek. Przez

resztę wieczoru nie będą go nękać żadne telefony.

Około północy przed położeniem się do łóżka odłożył słuchawkę na miejsce. W tym samym momencie

rozległ się dzwonek.

- Jack, próbuję się do ciebie dodzwonić od ładnych paru godzin. - Słyszalny z drugiego końca linii głos

matki pobrzmiewał nietrudną do uchwycenia naganą. - Znowu zdjąłeś słuchawkę, tak?

- Jasne, że tak, mamo - powiedział wesoło i wcale nie przepraszająco. Gdyby chodziło o złe wieści,

matka nie traciłaby czasu na wymówki. - Co nowego?

- To ty mi powiedz, co nowego. Polly Morgan zadzwoniła do mnie, bo jej siostrzenica dzwoniła do niej

z wiadomością, że dzwoniła do ciebie i że ją poinformowałeś o swojej dziewczynie.

- Ariel Morgan telefonowała do ciotki, żeby jej o tym powiedzieć?! - wykrzyknął Jack z

niedowierzaniem. - Dlaczego? Po co? - Psiakość był pewien, że Ariel uwierzyła w jego wytłumaczenie.

Wygląda na to, że nie i wypaplała wszystko rodzinie dla uzyskania stamtąd poparcia.

- Czuła się nieco urażona, że dostała od ciotki numer telefonu mężczyzny już zaangażowanego w

związek z kimś innym. Polly natychmiast zadzwoniła z pytaniem, co się dzieje. No właśnie, co się dzieje, Jack?

- Matka nawet nie starała się ukryć coraz większego podniecenia. - Kim ona jest, ta dziewczyna? Ciocia

Dorothy, ciocia Judy i ja jesteśmy takie podekscytowane. Musisz nam wszystko opowiedzieć.

Kto pod kim dołki kopie, ten sam w nie wpada. - Jack przypomniał sobie kolekcję dzierganych poduszek z

sypialni matki. To przysłowie zostało wyszyte na jednej z nich. Szkoda, że nie pamiętałem o nim wcześniej -

pomyślał, gorączkowo próbując wymyślić opis swojej nie istniejącej ukochanej.

Na nieszczęście fantazjowanie nie należało do jego mocnych stron.

- Ona... hmmm... ona jest nie do opisania, mamo. - Kiepsko, panie Blackledge, ale tylko tyle mógł

powiedzieć, pozostając na bezpiecznym gruncie.

- Jestem przekonany, że polubicie ją od pierwszej chwili - dodał, mając nadzieję, że zabrzmiało to

wiarygodnie. Ku jego uldze, matka najwyraźniej wzięła te rewelacje za dobrą monetę.

- Och, Jack, tak się cieszę. Jakże mi ulżyło, że w końcu znalazłeś sobie kogoś takiego. Po tym

wszystkim, co przeszedłeś, kiedy Donna...

- Nie wracajmy do przeszłości, mamo - przerwał Jack zdecydowanie. - Mimo wszystko rozwód z Donną

to nic strasznego. To się musiało stać prędzej czy później i...

- Masz rację, synku. Było, minęło - tym razem przerwała matka. - Jutro zarezerwuję dla nas bilety na

samolot do Buffalo. Jeśli dopisze nam szczęście, to zobaczymy się pojutrze. Twoi kuzyni zajmą się sklepem w

czasie naszej nieobecności.

- Słucham?

25

- I tak zamierzałyśmy cię odwiedzić - paplała matka radośnie. - Twoje częste wizyty w Orlando

rozleniwiły nas niemożliwie. Teraz nasza kolej, żeby ruszyć się z domu. Nie przejmuj się, nie zwalimy ci się na

głowę. Wynajmiemy pokój w hotelu, ale oczywiście chcemy poznać twoją ukochaną i spędzić z wami trochę

czasu.

Moją ukochaną? Jack osłupiał. Przez kilka minut usiłował odwieść matkę od niefortunnego pomysłu, ale

wszelkie wysiłki spełzły na niczym. Natychmiast po odłożeniu słuchawki, matka i ciotki zaczęły liczyć godziny

dzielące je od spotkania z Jackiem i jego nową, prawdziwą miłością.

Która nie istnieje.

Jack leżał, spoglądając w sufit, i wpadał w coraz czarniejszą rozpacz.

Następnego ranka, wszedłszy do biura redakcji, Colleen zastała w nim Jacka. Kiedy szła w kierunku swojego

biurka, Jack nie odrywał oczu od jej jasnej twarzy i błyszczących źrenic, a po sekundzie jego wzrok ześlizgnął

się na gibką, zgrabną figurę asystentki.

Miała na sobie długi czarny wełniany sweter, bluzkę w czarno-białe pasy, czarne rajstopy i czarne buty, a

włosy związała wysoko w koński ogon, który podskakiwał przy każdym kroku. Sweter sięgał tylko kilka

centymetrów poniżej kolan, więc Jack po raz kolejny zachwycił się kształtnością nóg Colleen. Małe wysokie

piersi, intrygująco wąska talia rozszerzająca się w biodra o pięknej krzywiźnie coraz bardziej przykuwały jego

uwagę. Było w niej coś nieuchwytnie erotycznego i kuszącego, lecz jednocześnie emanowała z niej młodość,

świeżość i niewinność.

I taka też się wydawała. Bardzo amerykański typ porządnej i miłej dziewczyny, którego dotąd unikał jak

ognia, nawet kiedy sam był młody, porządny i miły. Wówczas jego myśli obracały się stale wokół jednego

pragnienia. Chciał stracić swą niewinność i szybko odkrył, że istnieją wesołe dziewczynki o dużych piersiach

oraz niewielkich zahamowaniach, które mogą pomóc w osiągnięciu celu. Lata mijały, a on nie widział powodu

do zmiany upodobań.

Być może inni mężczyźni szukali charakteru, głębi, inteligencji bądź zrozumienia u kobiet, z którymi się

spotykali, ale Jackowi wystarczała rozrywka. Jego krewni od lat ostrzegali go, że jeśli wkrótce nie ustatkuje się

z kimś odpowiednim u boku, to „wszystkie porządne dziewczyny wyjdą za mąż, a ty zostaniesz sam albo z

taką, której nikt inny nie zechciał”.

Jack nie przejmował się tego rodzaju proroctwami, a uwagi na ten temat zbywał żartami.

Kiedy złośliwa i interesowna Donna opuściła go, żegnając się jedynie obojętnym wzruszeniem ramion,

wiedział, że niektórzy mogliby stwierdzić, że dostał dokładnie to, na co zasłużył. Ale od matki ani ciotek ani

razu nie usłyszał niczego w rodzaju „A nie mówiłam?” Doceniał to, ponieważ w rzeczy samej mówiły mu i

ostrzegały na długo przed ślubem z Donną.

Colleen witała miłym uśmiechem, uprzejmie i po przyjacielsku wszystkich, których mijała. Tę właśnie cechę

bezlitośnie wyśmiewał, ale Colleen stanowiła uosobienie narzeczonej, którą dobry syn powinien przedstawić

matce. Gdyby z n i ą właśnie powitał mamę i ciotki, byłyby zachwycone, a zarazem spokojne o jego szczęście.

Co więcej, prawdopodobnie szybciej wróciłyby na Florydę i zaprzestały tego piekielnego swatania.

26

Plan wyglądał doskonale, bo od momentu jego powstania, czyli od wczorajszego wieczoru, Jack bezustannie

dopracowywał szczegóły, z których nie był pewien tylko jednego: jak namówić Colleen do współpracy?

Postanowił się tym nie przejmować. Mała, słodka panna Brady nie oprze się zniewalającemu urokowi Black

Jacka.

- Cześć - Colleen z trudem łapała oddech. Przekonywała sama siebie, że zmęczyła się, biegnąc z

samochodu na piętro do redakcji, i że jej puls nie zwielokrotnił się dopiero na widok Jacka, siedzącego za

biurkiem w nader zmysłowej pozie. Dzisiaj ujrzała go w niebieskich wytartych dżinsach i granatowej koszuli,

ale zmiana koloru ubrania nie wpłynęła na niepokojącą aurę erotyzmu otaczającą tego mężczyznę. Mimowolnie

zesztywniała.

Jack przywołał na twarz najbardziej kuszący uśmiech Blackledge’a.

- Dzień dobry, Colleen.

Colleen ostrożnie powiesiła torebkę na oparciu krzesła, położyła na biurku plastykową teczkę z notatkami i

otworzyła ją.

- Twoja teczuszka wygląda na bardzo poręczną - zauważył Jack uprzejmie. - Kolor kanarkowy, hm.

Ładniutka.

Colleen patrzyła na niego uważnie i czekała. Jack uśmiechnął się szerzej, więc zmarszczyła brwi.

- No, proszę. Powiedz to - zażądała.

- Co mam powiedzieć?

- Ten złośliwy dowcip na temat mojej teczki, który masz na końcu języka.

- Podoba mi się, to wszystko.

- Chyba nie sądzisz, że ci uwierzę?

- A czemuż to miałabyś mi nie wierzyć? Masz ochotę na wodę sodową albo kawę z automatu?

Przyniosę ci.

- Nie, dziękuję. Zaopatrzyłam się we własną kawę w termosie. - Wyciągnęła z torebki kubek o barwie

zżółkłej trawy i nalała do niego gorącej kawy.

- Założę się, że parzysz wspaniałą kawę - zawołał z entuzjazmem. - Mogę dostać odrobinę? - Wydobył

z szuflady swój kubek, ozdobiony symbolem drużyny Buffalo Bills, i podszedł do biurka dziewczyny. Nadal

uśmiechał się promiennie.

Dłonie Colleen nieznacznie drżały, gdy nalewała mu aromatycznego płynu z termosu.

- Ach, tak jak myślałem. Ta kawa jest cudowna - oznajmił już po pierwszym łyku. Posłał jej, kolejny

słoneczny uśmiech. Colleen cofnęła się o kilka kroków.

- Dlaczego to robisz? - zapytała niepewnie.

Jego mina wyrażała szczere zaskoczenie.

- Nie wiem, o co ci chodzi.

- Uśmiechasz się do mnie. To... to jakiś fałsz. - Koniuszkiem języka oblizała spieczone wargi.

- Ja się uśmiecham fałszywie? - Jack był urażony. I obrażony. Zawsze komplementowano jego

zniewalający uśmiech. W końcu zaczął wierzyć bez zastrzeżeń w jego moc. A ona mówi, że jest fałszywy?

27

- Chyba wiem, co knujesz - wykrztusiła.

- Niby co?

- Niekonsekwencja to zasada twojej gry. Wczoraj byłeś sarkastyczny i złośliwy, więc dziś

przygotowałam się na kolejne kpiny. A tu uśmiech od ucha do ucha, i to szczery jak, nie przymierzając,

podrobiony czek. Następnym razem będę oczekiwać od ciebie uśmiechu, a ty wyskoczysz z nową sztuczką.

Liznęłam trochę psychologii i wiem, że ludzie i zwierzęta przystosowują się niemal do wszystkiego z wy-

jątkiem niekonsekwencji. Chcesz mnie zmusić, żebym poleciała do Kazorowskiego z prośbą o przeniesienie do

innego działu.

- Sprytna mała Colleen - jęknął Jack. - Myślisz, że rozwiązałaś całą zagadkę, co? - Zirytował się, że tak

szybko przejrzała go na wylot. Nie odkryła motywów, ale rozszyfrowała tę nieszczerą uprzejmość.

- Mam rację, prawda?

Wydał z siebie krótkie szczęknięcie, mające imitować chichot, ale nie był rozbawiony w najmniejszym

stopniu.

- Jak dotąd mój szczery uśmiech i urok osobisty działały na każdego.

- Ja nie jestem każdy. - Colleen usiadła na swoim twardym drewnianym krześle. Sięgnęła do teczki i

wydostała stamtąd paczkę listów i wycinków prasowych.

- Co to jest? - zapytał Jack, niechcący zdradzając zaciekawienie.

- Rubryka wymiany przepisów od czytelników z ostatnich dwóch miesięcy i listy, w których przysyłają

te przepisy. - Wzięła jeden ze stosika. - Ktoś pisze na przykład tak: „Moja babcia często piekła ciasto z

czekoladą. Pamiętam, że dodawała oleju i proszku kakaowego. Czy ktoś zna przepis?” Teraz ja muszę

przekopać się przez te wszystkie odpowiedzi i znaleźć przepis na ciasto czekoladowe z olejem i proszkiem

kakaowym.

Jack skrzywił się.

- To przecież nie dziennikarstwo, tylko gastronomia.

- Stefania Doebler twierdzi, że nie muszę wypróbowywać przepisów sama. Dzięki Bogu i za to!

Chociaż niektóre brzmią nawet interesująco. Posłuchaj tego, nazywa się to Deser Niebiański: składa się

zmiksowanych owoców, kwiatów malwy, bitej śmietany, dwóch rodzajów budyniu i trzech rodzajów galaretki,

poukładanych warstwami w głębokiej salaterce.

- Brzmi okropnie. Na twoim miejscu przemianowałbym to świństwo na Deser Wymiotny.

Colleen posłała szefowi surowe spojrzenie.

- Przysłała go pewna dama z Tonawanda, gdziekolwiek to jest. Zamierzam zamieścić ten deser w

czwartkowym wydaniu. Poza tym dwa przepisy na ciasto czekoladowe i dwie prośby o nowe przepisy.

Włączyła komputer i zabrała się do pracy. Jack zaniepokoił się. Nic nie poszło zgodnie z jego planem.

Założył, że ona ulegnie jego czarowi do tego stopnia, że natychmiast przyjmie zaproszenie na mały lunch we

dwoje, a wtedy on przedłoży swą najdziwniejszą w świecie prośbę. Zaproponuje, żeby podczas pobytu matki i

ciotek udawała „poważne zainteresowanie” jego osobą. W nocy był całkowicie pewien, że oczaruje Colleen w

dziesięć minut. Teraz po raz pierwszy zaczął wątpić w jej uległość.

28

Cóż, jeżeli nie udało się za pierwszym podejściem... Nie zdobyłby obecnej pozycji, gdyby zawsze poddawał

się po pierwszej próbie. Oparł się stopą o biurko dziewczyny tak, że zwisał ze swojego krzesła. Jeśli nie

zdziałał nic uprzejmością, to zagra na jej współczuciu. Ten sposób nigdy go nie zawiódł. Należy tylko

delikatnie, ostrożnie zdążać do celu...

- Wczoraj skończyłem mój ostatni artykuł dla prasy ogólnokrajowej. Dzisiaj ukaże się w porannych

wydaniach dzienników - zaczął pozornie obojętnym tonem. - Czytałaś?

Wzrok Colleen spoczął na muskularnym udzie, które prawie jej dotykało. Przygryzła wargę.

- Tak - bąknęła, szybko odwracając głowę. - Całkiem niezły. Pouczający i rozrywkowy zarazem. Nie

śledziłam sporu między związkiem zawodowym Narodowej Ligi Futbolu a właścicielami drużyn, ale

zrozumiałam wszystko. Naprawdę myślisz, że będą strajkować, czy umyślnie grasz rolę advocatus diaboli w

tym felietonie?

- Niestety, chyba będziemy mieli strajk przed końcem miesiąca. - Z błyskiem w oku, Jack wyłuszczył

swoje stanowisko w tej sprawie. Jego entuzjazm okazał się zaraźliwy.

- Bardzo mi się spodobało, że nie poparłeś żadnej ze stron. - Colleen nie kryła uznania. - Stwierdziłeś,

że jedni i drudzy kierują się li tylko chciwością, ale uniknąłeś tonu kaznodziei na rzecz satyry, i to dobrej.

- A co sądzisz o motcie? „Co jest moje, to jest moje, a co twoje, to się dopiero okaże.” Idealnie pasuje

do wszystkich zachłannych maniaków, poczynając od zawodowych sportowców i gwiazd, a kończąc na

popularnej odmianie eks-żony, także mojej - powiedział najzupełniej obojętnym tonem.

Colleen drgnęła. Nigdy jeszcze nie rozmawiała z mężczyzną o jego byłej żonie. Chłopcy, z którymi umawiała

się na randki byli w jej wieku, zbyt młodzi na małżeństwo, a co dopiero na rozwód. W tym momencie

przypomniała sobie, że ma przed sobą szefa, a nie podrywającego ją chłopaka. Zarumieniła się lekko.

- Rozumiem - rzekła cicho.

A jednak połknęła tą wymyślną przynętę - pogratulował sobie Jack.

- Cóż, moja żona chorowała na ciężki przypadek chciwości. - Wzruszył ramionami. - Kiedy braliśmy

ślub, miałem świetny, bardzo dobrze płatny kontrakt jako zawodowy piłkarz. Byłem całkiem niezły na boisku.

Rozstając się ze mną. Donna chciała zabrać wszystko.

- Dostała to, czego chciała? - Colleen wstrzymała oddech, mając nadzieję, że nie weźmie jej za

ciekawską plotkarkę. Jednak życie tego człowieka zbyt ją intrygowało, by mogła darować sobie to pytanie.

- Sąd uznał za stosowne darować jej wolność i nic więcej - odrzekł Jack spokojnie. - Kilka okoliczności

świadczyło na moją korzyść. Byliśmy małżeństwem tylko przez dwa lata, nie mieliśmy dzieci, a od dnia ślubu

Donna pozostawała na moim utrzymaniu. Oczywiście, z pieniędzy zarobionych moimi występami na boisku

nie zostało wiele. Donna lubiła wystawne życie. W czasie naszego małżeństwa wydawaliśmy prawie wszystko,

co zarobiłem. A poza tym ja także wytoczyłem jej proces, chodziło o zdradę małżeńską. Sąd przyznał mi

rozwód - dodał jakby mimochodem.

Colleen siedziała nieruchomo, milczała i zastanawiała się, co powiedzieć. Rozwód z niewierną żoną, która w

dodatku wydała jego wszystkie pieniądze, musiał być bolesnym przejściem, choć Jack sprawiał wrażenie, jakby

go to zupełnie nie obeszło. Nie wiedziała, czy już przetrawił tę sprawę, czy jedynie dusił w sobie gorycz i

29

niemiłe wspomnienia. Była w rozterce, a on milcząc nie pomagał jej w doborze odpowiednich słów.

- To musiało być dla ciebie ciężkie przeżycie - wyjąkała w końcu ostrożnie. Zwierzył się właśnie jej.

Pochlebiało jej to i jednocześnie czuła rosnącą ciekawość. Przy tym wewnętrzny instynkt, jak dotąd

niezawodny, nakazywał jej, by się miała na baczności. Było w tym wszystkim jeszcze coś... tylko co?

Jack wzruszył ramionami.

- Koniec kariery na boisku zabolał mnie sto razy bardziej niż odejście Donny. - Ich oczy spotkały się i

mieszanina uczuć, jakie dostrzegł w jej spojrzeniu zaskoczyła go. Współczucie, to prawda, ale przede

wszystkim podejrzliwość.

Zmarszczył brwi i pochylił się tak, że wyczuł słabą woń jej perfum. Pamiętał ten zapach i pragnienie nim

wywołane. Na jedną krótką chwilę zakręciło mu się w głowie, a umysł stracił zdolność myślenia. Zwalczył w

sobie perwersyjną ochotę, by dotknąć alabastrowo gładkiego policzka Colleen.

Był blisko, bardzo blisko. Colleen zadrżała i wzięła głęboki oddech. Serce waliło jak oszalałe, wnętrzności

zamieniły się w płynny miód.

- Jak to się stało, że przestałeś grać? - Jak przez mgłę usłyszała to pytanie, zadane miękkim, gardłowym

głosem, który z trudem rozpoznała jako swój własny.

Pytanie wyrwało Jacka z otchłani erotycznego rozmarzenia. Trzeba dalej przeprowadzać plan, napomniał się.

Jeśli zamierza zwyciężyć, a tak jest, to musi trzymać rękę na pulsie.

- Miałem wypadek samochodowy. Wyszedłem z tego ze zdruzgotanym ramieniem - rzekł, przysuwając

się jeszcze bliżej i nagle poddał się nieodpartemu pragnieniu, by dotknąć związanych w koński ogon włosów.

W dotyku okazały się tak samo miękkie, jak wyglądały. Ścisnął kosmyk między dwoma palcami i potarł go

powoli.

- W dwóch miejscach miałem skomplikowane złamania i w związku z tym porażenie kilku nerwów -

ciągnął ochryple. - Lekarze stwierdzili, że odzyskam władzę w ręce, ale nigdy już nie będę mógł grać. Nie

mylili się, ale ten wyrok był dla mnie stokroć trudniejszy do przyjęcia niż wyrok rozwodowy.

Dreszcze wywołane dotknięciem męskich palców głaszczących jej włosy przywróciły Colleen świadomość.

Wstała i odeszła kilka kroków. Jack znajdował się o wiele za blisko, a Colleen prześladowało przeczucie, że

robi to celowo jako część jakiegoś planu. Tylko jakiego?

- Dokąd idziesz? - wykrztusił chrapliwie. Nie powinien był jej dotykać. Najbardziej jednak

wyprowadziło go z równowagi to, że nie potrafił się powstrzymać. Na krótką chwilę Jack Blackledge stracił

panowanie nad sobą.

- Będę stała tutaj. - Colleen ulokowała się po drugiej stronie biurka, ręce skrzyżowała na piersiach.

Wyglądała na kruchą i delikatną, a jednocześnie zdecydowaną bronić się wszelkimi środkami.

- Dlaczego? Przecież tylko rozmawialiśmy. - Kłamał i oboje o tym wiedzieli, lecz nie zamierzał się do

tego przyznać.

- Pochyliłeś się nade mną, wisiałeś nade mną. - Colleen trzęsła się ze wzburzenia. - Bawi... - przerwała,

by z trudem przełknąć ślinę. - Bawiłeś się moimi włosami. Dlaczego opowiedziałeś mi tyle o sobie? Wczoraj

kazałeś mi zatrzymać szczegóły mego życia dla siebie, a dzisiaj częstujesz mnie swoją historią. Co ty knujesz,

30

Jack?

Jack zaczerwienił się od szyi aż po końce uszu. Ta sytuacja była śmieszna, żeby nie powiedzieć żenująca. Nie

przywykł do tego, by kobiety, które postanowił oczarować, wywodziły go w pole.

- Może posłuchałem twojej rady i zacząłem się zachowywać uprzejmie i po przyjacielsku? - burknął.

- Nie wierzę ci - odparowała natychmiast Colleen. - Sądzę, że chciałeś, żebym ci współczuła. Ale nie

rozumiem, dlaczego.

Jack westchnął przeciągle.

- Wygląda na to, że nie jesteś tak naiwna, jak myślałem. Cóż, masz rację. Próbowałem zagrać na twoim

współczuciu.

Zaskoczona tym wyznaniem, Colleen wróciła na miejsce.

- Ale po co? - zapytała, szeroko otwierając oczy.

- Bo chcę cię prosić o przysługę. - Zmieszał się jeszcze bardziej, ponieważ Colleen roześmiała się

głośno. - Co w tym śmiesznego.

- Ty jesteś śmieszny. Dlaczego po prostu nie poprosiłeś?

- Bo to najgłupsza prośba, jaką słyszałaś w życiu. Pomyślałem, że będę miał większą szansę, jeśli twoje

małe miękkie serduszko uroni kroplę krwi z mojego powodu.

- Jack, po prostu powiedz, o co chodzi. Mimo wszystko jesteś moim szefem. Musiałabym zgłupieć,

żeby odmówić szefowi, no nie?

Jack skrzywił się.

- Mając na uwadze twoje ostatnie słowa: czy przyjęłabyś zaproszenie na jutrzejszy wieczór, to znaczy

na wspólną kolację?

Jej serce przestało bić. Proponował jej randkę. Podniecenie, które przeszyło ją na wskroś, było równie

przerażające, jak odkrywcze: dotąd nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo tego pragnie.

- Nie przejmuj się, nie chodzi o zwykłą randkę - pośpiesznie wyjaśnił Jack. - Jestem w pełni świadom,

że zupełnie do siebie nie pasujemy, nie mamy żadnych wspólnych poglądów ani ochoty, żeby... no...

kontynuować znajomość na płaszczyźnie towarzyskiej.

Colleen poczuła się jak balon napełniony helem, który właśnie wpadł na kaktus. Nagle i niespodziewanie

uszło z niej całe powietrze. Zmusiła mięśnie twarzy do przyjęcia wyrazu, choć w przybliżeniu

przypominającego chłodną obojętność.

- Masz całkowitą rację - powiedziała cicho. Ma rację - próbowała sobie wmówić. Musiała na chwilę

postradać rozum, jeśli myślała co innego. - W takim razie dlaczego zapraszasz mnie na kolację?

- Ponieważ nie tylko ty cieszysz się posiadaniem życzliwych, acz wścibskich krewnych. Moja matka i

dwie ciotki marzą jedynie o tym, żebym się ustatkował u boku miłej dziewczyny. Mimo że mieszkają na

Florydzie, nie przestają nasyłać na mnie jednej kandydatki za drugą. Problem polega na tym, że nasze

wyobrażenia miłej dziewczyny różnią się diametralnie.

- Chyba to rozumiem. - Wizja Jacka na łasce swatających go starszych pań przedstawiała się dość

zabawnie. Przydawało mu to nieco ludzkich cech.

31

- Krótko mówiąc: popełniłem błąd, zapewniając je, że jestem związany z miłą, porządną dziewczyną.

Matka i ciotki przyjeżdżają jutro do Buffalo specjalnie po to, żeby poznać ten wzór wszelkich cnót. O to

właśnie chodzi, Colleen. Czy zgodziłabyś się zagrać tę rolę? Uszczęśliwisz trzy sześćdziesięciokilkuletnie

wdowy, a do tego zarobisz dodatkowe punkty u swego szefa.

- Ależ z pewnością znasz wiele kobiet, które mógłbyś o to poprosić zamiast mnie - zaprotestowała

Colleen.

Pokręcił głową.

- Kobiety, z którymi zwykle się spotykam, nie nadają się, żeby je pokazywać rodzinie. Dlatego się z

nimi spotykam. Nie chcę się z nikim wiązać, nie chcę ich przedstawiać mojej rodzinie ani też poznawać

krewnych tych kobiet. Powiedz, że robisz to dla mnie, Colleen - poprosił.

- Nie podoba mi się pomysł oszukiwania twojej matki. Dlaczego ci na tym zależy?

- Chciałbym, żeby wróciły do domu szczęśliwe, że zmądrzałem i porzuciłem niemoralny żywot. Żeby

myślały, że miłość odpowiedniej kobiety zmieniła mnie na lepsze. Żeby przestały rozdawać mój numer

telefonu na prawo i lewo każdej niezamężnej kobiecie, która wejdzie do ich sklepu.

- A potem, kiedy zaczną pytać o plany na przyszłość, a wiesz że to zrobią, co im odpowiesz?

- Że nadal się spotykamy, ale nie spieszno nam do ołtarza. Mógłbym używać tej wymówki latami. Poza

tym oszczędzone mi będzie ciągłe wysłuchiwanie matczynych napomnień i dobrych rad od obu ciotek, a co

najważniejsze, koniec ze swataniem i randkami na oślep. Z drugiej strony, one odpoczną od zamartwiania się o

mnie i spokojnie zajmą się sklepem, moimi kuzynami i resztą rodzinki.

- Sama nie wiem, Jack.

Tobie też się to opłaci - dodał szybko. - Jeżeli kiedykolwiek będziesz potrzebowała kogoś do podobnej

roli na wypadek wizyty twojej rodziny, to służę w każdej chwili.

Colleen przyjrzała mu się w zamyśleniu. Przekonany, że ludzie działają tylko z grafikiem własnych celów w

ręku, zaproponował jej wymianę usług. Co by się stało, gdyby jej rodzina zaczęła zabawę w swatanie na

odległość? Jeśli matka z ciotkami zdołała doprowadzić Jacka do takiej depresji, to czego dokonaliby potężni

Ramseyowie, gdyby wpadli na pomysł podsyłania jej kandydatów aż do Buffalo?

- Nie spodziewam się takiej konieczności, ale biorę to pod uwagę - przyznała. - Nie mam nic do roboty

jutro wieczorem, a jeśli się zgodzę, Nicola nie wyciągnie mnie znowu do miasta. Mam dosyć randek ze

znajomymi chłopaka Nicoli. Wczorajsza była koszmarna!

- Poszłaś wczoraj na randkę.? - zapytał szybko, zbyt szybko. Zmarszczył brwi.

Colleen niczego nie zauważyła. Wspominała wczorajszą przeprawę.

- Mój partner nie spał od trzydziestu godzin. Jest internistą i miał dyżur. Prawie nie mówi po angielsku,

nawet kiedy nie odczuwa zmęczenia. Przez cały wieczór nie wykrztusił ani jednego słowa. Po prostu gapił się

na swoją pizzę szklanym wzrokiem, a w końcu zasnął głębokim snem. Zwyczajnie położył głowę na stole i

zachrapał. Nicola i Kamal byli. oczywiście, zbyt zajęci sobą, żeby to zauważyć. Przez trzy godziny siedzieli w

boksie naprzeciwko naszego, aż Kamala wezwano do szpitala. Umierałam z nudów. Wciąż od nowa

rozwiązywałam tę samą krzyżówkę.

32

- Ze mną nie spotka cię nic takiego, obiecuję. - Jack uśmiechnął się uspokajająco. - Moja matka, ciocie i

ja świetnie mówimy po angielsku i nigdy nie zasypiamy w restauracjach. Powiedz, że się zgadzasz, Colleen.

Pochyliła głowę.

- Cóż, dobrze - rzekła w końcu. - I tak jutro nie ma nic ciekawego w telewizji.

- Jestem ci wdzięczny, ale żywię nadzieję, że przy moich starszych paniach okażesz więcej entuzjazmu.

- Poinstruuj mnie dokładnie, na ile entuzjazmu liczysz?

- Po prostu zachowuj się tak, jakbyś była zakochana we mnie po uszy, a ja zachowam się tak samo.

- Dla ciebie to będzie łatwe: ty jesteś zakochany sam w sobie.

Uniósł swoje ciemne brwi.

- Ufam, że powstrzymasz się jutro od takich uwag. Powinnaś być miłym, zakochanym dziewczęciem.

- Chyba zapiszę się do szkoły aktorskiej.

Uśmiechnęli się do siebie, najpierw z wahaniem, później już ciepło i wesoło.

- Umowa stoi, tak? - Jack wyciągnął rękę.

- Stoi. - Colleen podała mu dłoń do uściśnięcia.

33

4

- Mamy się z nimi spotkać na tarasie Górnej Restauracji przy wodospadzie Niagara - oznajmił posępnie

Jack, kiedy tylko Colleen otworzyła przed nim drzwi swego mieszkania. - To miejsce wygląda dokładnie tak,

jak się nazywa. Zemdli nas od cukierkowej elegancji. Zrozum, matka i ciotki zawsze były niepoprawnymi

romantyczkami. Prawdopodobnie wymyśliły sobie, że jeśli będziemy jeść i tańczyć, obserwując wodospad z

wysokości dwudziestu pięter, to z miejsca padnę na kolana i poproszę cię o rękę.

- Czy mam przyjąć oświadczyny? - zapytała Colleen ze złośliwym uśmieszkiem.

- Tak, jeśli chcesz za mnie wyjść. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby panie wzięły ze sobą formularze

aktu ślubu i przyprowadziły sędziego pokoju na wypadek, gdybym się zająknął na temat oświadczyn.

Colleen roześmiała się.

- Aż tak im zależy na twoim ożenku?

- Nie mam rodzeństwa, a matka marzy o wnukach. Ciotki już się ich doczekały, więc ona czuje się

niedowartościowana.

- A doczeka się? - zainteresowała się Colleen. - To znaczy wnuków?

- Kiedyś, być może. - Jack wzruszył ramionami. - Lubię dzieci. Jeżeli spotkam kobietę na tyle zamożną,

żeby warto było ją poślubić, to zrobię to, i będą dzieci.

- Na tyle zamożną, żeby warto było ją poślubić!? - powtórzyła Colleen z niedowierzaniem.

- Nie jestem zachłanny. Milion czy dwa wystarczą w zupełności. - Uśmiechnął się drapieżnie. - 1

oczywiście żadnego kontraktu ślubnego.

- „Co jest moje, to jest moje, a co twoje, to się dopiero okaże?”

- Szybko się uczysz, moja mała. Szkoda, że nie śmierdzisz groszem. Miałabyś u mnie szansę.

- Na szczęście nie mam szans - odpaliła Colleen lodowatym tonem.

Jej uczucia nie były bynajmniej równie lodowate jak słowa. Znała Jacka od sześciu dni i jak na razie nie

znalazła okazji, aby wspomnieć, że mężowie jej sióstr należą do obrzydliwie bogatego rodu Ramseyów, który

władał ogromnym imperium finansowym. Ramseyowie zajmowali się budową i prowadzeniem centrów

handlowych. Dotąd założyli już sto trzydzieści supernowoczesnych centrów w trzydziestu dwóch stanach. O

takich sprawach nie mogła przecież wspomnieć ni stąd, ni zowąd w trakcie rozmowy o czym innym,

szczególnie po uwadze Jacka, że nie interesuje go historia jej rodziny.

Tym bardziej teraz, kiedy Jack wyjawił jej swe małżeńskie plany, nie byłoby rozsądnie opowiedzieć mu o

nieżyjącej już Auguście Ramsey, sąsiadce rodziny Bradych z Zachodniej Wirginii, która w swym testamencie

nie pominęła osieroconych dziewcząt. Część spadku należąca do Colleen dzięki mądrym inwestycjom jej

szwagrów wzrosła niemal do pięciu milionów dolarów. Mimo to Colleen nie zapomniała szesnastu lat życia w

ubóstwie. Nigdy nie pozbyła się uczucia, że niespodziewana fortuna może w każdej chwili rozpłynąć się w

powietrzu tak szybko i niespodziewanie jak się pojawiła. Nie zmieniła tego przekonania nawet po rozmowach z

siostrami i ich mężami, którzy usilnie próbowali wybić jej z głowy takie nastawienie. Poszła na uniwersytet i

nie zmarnowała ani jednej chwili. Studiowała pilnie, żeby zdobyć zawód i jednocześnie pracowała, nie

34

pozwalając sobie na luksus życia z pieniędzy w banku. Wypłacano jej, co prawda, procenty, ale Colleen rzadko

z nich korzystała. Nie raz słyszała od Ramseyów o kobietach polujących na bogatych mężów. Zwykle

gratulowali sobie, że nie dali się złapać łowczyniom fortun. Ale aż do tej chwili Colleen nie zdawała sobie

sprawy, że sama może stać się ofiarą podobnej intrygi. Wyjść za mąż za kogoś, kto poślubi ją po prostu w

wyniku zimnej kalkulacji, dla konta bankowego... Przeszły jej ciarki po plecach.

Do niczego podobnego nie dojdzie - przyrzekła sobie solennie. Być może dotąd nie była świadoma niebezpie-

czeństwa, ale teraz Jack mimowolnie otworzył jej oczy. Dzięki Bogu, zrobił to w porę.

- Wyglądasz jak bojowniczka ruchu na rzecz praw zwierząt przed sklepem futrzarskim. - Jack jak

zwykle prawił złośliwości. - Rozumiem, że nie aprobujesz finansowej strony moich planów małżeńskich

Zgorszona mina Colleen tylko go rozbawiła, co spotęgowało wzburzenie dziewczyny.

- Oczywiście, że nie. Już wiesz, jak czuje się człowiek wykorzystany dla pieniędzy. Twoja żona

postąpiła tak z tobą. Nie pojmuję, jak mogłeś choćby pomyśleć o zrobieniu tego samego komuś innemu.

Uśmiech na twarzy Jacka przybladł.

- Umówiliśmy się, że będziesz grała rolę mojej dziewczyny, a nie spowiednika, więc oszczędź sobie

kazań. A żeby wszystko było jasne, to dowiedz się, że moja eks-żona nie wyszła za mnie dla pieniędzy. -

Skrzywił się. - Wyszła za gwiazdę sportu, bo to dawało jej wstęp do wielkiego świata sław futbolu. Kiedy to się

skończyło, odeszła.

- I wtedy skończyły się też pieniądze - uściśliła Colleen, choć Jack sprawiał wrażenie, jakby za chwilę

miał ją udusić. Nie zamierzała pozwolić mu przemilczeć tej prawdy.

W pokoju zaległa gęsta, pełna napięcia cisza; atmosfera stała się nie do wytrzymania.

Kiedy Nicola, opatulona w szlafrok kąpielowy i z ręcznikiem okręcanym wokół głowy, wpadła do salonu,

Colleen wydała ciche westchnienie ulgi.

- Colleen, dzwonił ktoś do mnie, kiedy się kąpałam? - zapytała z miejsca.

- Dzwonił Kamal. Powiedział, że wpadnie po ciebie za godzinę.

- Za godzinę! - wrzasnęła przeraźliwie. - Nie zdążę się przygotować. - Zniknęła w swojej sypialni.

- To była Nicola - zwróciła się Colleen do Jacka. - Przedstawiłabym cię, ale...

- Rozumiem. Za godzinę przybywa Kamal, każda sekunda jest droga. A propos, kto to jest?

- Stażysta na chirurgii w Szpitalu Dziecięcym, a poza tym zwiastun wojny ormiańsko-azerbejdżańskiej

w Buffalo.

- Co?

Wyjaśniła mu patriotyczne poglądy Shakarianów, następnie historię związku Nicoli z Turkiem Kemalem i

perspektywy nowego romansu z Kamalem Veli.

- Rodzina! - Jack wyrzucił ramiona w górę. - Nie można bez niej żyć, ale jest o niebo łatwiej, kiedy

mieszka tysiąc kilometrów od granic twego miasta.

- Nawet wtedy nie daje o sobie zapomnieć - wtrąciła Colleen. - Nasza dzisiejsza kolacja, czyż to nie

kliniczny przypadek?

35

Spojrzeli na siebie.

- Mam wiać płaszcz? - spytała Colleen, celowo zmieniając temat. Dyskusja o pieniądzach, małżeństwie

i seksie stawała się zbyt niebezpieczna. - Po południu było dość ciepło, ale teraz już prawie noc i ten wiatr...

- Daj spokój, mamy świetną pogodę. Zostaw płaszcz.

Przebiegł po niej oczyma. Ubrała się elegancko i ze smakiem, tak jak powinna się ubrać dziewczyna idąca na

spotkanie z matką narzeczonego: dwuczęściowy komplet z kremowego jedwabiu w jasnoniebieskie groszki.

Bardzo skromny dekolt, rękawy do łokci i krótka, marszczona spódniczka.

Matce i ciotkom jej wygląd nie wyda się seksowny: to jego rozpasana wyobraźnia wywołała przeszywającą

go na wskroś falę pożądania. Nie potrafił się opanować, by nie przyglądać się jej kształtnym nogom w

zwykłych kremowych rajstopach i jasnoniebieskich pantofelkach na wysokim obcasie. Przyłapał się na

rozmyślaniu, co też ona nosi pod spodem i serce zabiło mu mocniej.

Czy założyła zmysłową, skąpą bieliznę, reklamowaną w sex-shopach? A może wolała staromodne tasiemki i

koronki, które na swój sposób mogą być równie kuszące jak krótkie i przezroczyste haleczki? Oblizał nagle

wyschnięte wargi.

Nic z tego. Powinien przypomnieć sobie, że zdecydował się wytrzymać cały wieczór z purytanką o

beznadziejnie niedzisiejszych poglądach tylko po to, by wyprowadzić w pole matkę i jej siostry.

- Nie znoszę eleganckich ciuchów - jęknął i dla potwierdzenia tych słów ściągnął ramiona do tyłu, jakby

próbował walczyć z nienawistną mu marynarką.

- Przypominasz mi moich małych kuzynów. Connora i Christophera, którym kazano założyć niedzielne

garniturki. - Colleen uśmiechnęła się na to wspomnienie. - Nienawidzą eleganckich ciuchów tak samo jak ty.

Na tym jednak kończyło się podobieństwo do małych łobuziaków. W Jacku nie było nic dziecinnego. Wręcz

przeciwnie - pomyślała Colleen, a jej puls nagle przyśpieszył. Po raz pierwszy widziała go w garniturze.

Wyglądał w nim niewiarygodnie wspaniale, roztaczał wokół siebie szczególną aurę bez względu na swój strój.

Colleen poczuła, jak jej ciało ogarnia mimowolne podniecenie.

Skarciła się w duchu. Przecież ten łowca posagów powinien wzbudzać nudności, a nie przyśpieszone bicie

serca. Pojedzie na tę kolację, bo tak obiecała. Będzie miła i uprzejma, ale na tym koniec. I już nigdy, ale to

nigdy więcej nie popełni błędu i nie da się zaprosić temu gorylowi na randkę. Za żadne skarby.

Jack jeszcze raz przygładził krawat, a twarz Colleen rozjaśnił przesłodzony uśmiech.

- Jestem pewna, że twojej matce i ciotkom spodoba się, że założyłeś garnitur, szczególnie jeśli wiedzą,

jaka to dla ciebie tortura.

Jack nachmurzył się znowu. Kiedy się śmiała, w jej lewym policzku ukazywał się dołeczek. Boże, jest zbyt

pociągająca. Ma miękkie, kuszące usta, bardzo wyraziste, i wielkie brązowe oczy. Urzekł go ich blask i czujne

inteligentne spojrzenie. Zastanawiał się, jak wyglądałyby te oczy rozpalone namiętnością lub senne po

spełnieniu.

Ciało Jacka przeszył mocny tętniący ból niepohamowanej żądzy. Zmusił się do powrotu z gwiazd na ziemię:

przecież ta dziewczyna liczy sobie całe dziesięć lat mniej niż on. Kiedy brał ślub z Donną, Colleen chodziła

jeszcze do podstawówki.

36

Mimo to nadal wpatrywał się chmurnymi oczami w łagodne, tak bardzo kobiece krzywizny jej figury.

Nieskuteczność tej argumentacji polegała na tym, że Colleen w niczym nie przypominała smarkatej uczennicy.

Stała przed nim dorosła, w pełni dojrzała i piękna kobieta. A także niebezpieczna, bo hołdująca zupełnie innym

wartościom niż on. Raptem Jacka ogarnęła wściekłość na Colleen. To uczucie było konieczne dla zachowania

między nimi dystansu.

- Mam tylko jeden garnitur, właśnie ten. Noszę go chyba wyłącznie na pogrzeby - dodał ponuro.

- Widzisz jakieś podobieństwo między kolacją w moim towarzystwie i pogrzebem? - Sądząc po

sposobie, w jaki to wypowiedziała, nie należało uznać tego za żart. - Cóż, zakarbuj sobie w pamięci, że

wyświadczam ci grzeczność i nic poza tym - wyrzuciła z siebie Colleen. Ostatni raz przeczesała włosy, po

czym wsunęła szczotkę do torebki obok szminki i portmonetki.

Jack przyglądał się złotym kaskadom jej włosów oczami błyszczące i pełne wargi. Chęć dotknięcia Colleen

stała się tak ogromna, że sprawiła mu ból.

- Chodźmy już - zarządził. - To prawie pół godziny jazdy stąd. Jeszcze chwila, a z pewnością się

spóźnimy.

Zbiegł po schodach, wyprzedzając ją o kilka metrów. Wypadł przez drzwi pozwalając, by zatrzasnęły się

przed nosem Colleen, która z wyrazem niesmaku na twarzy pchnęła je i podążyła jego śladem na parking. Jack

wskoczył do swego sportowego czarnego pontiaca, usadowił się za kierownicą i uderzył w klakson, żeby

ponaglić gramolącą się po wysypanej żwirem ścieżce Colleen, której wysokie i cienkie obcasy uniemożliwiały

szybki krok.

Wiał wiatr, a temperatura najwyraźniej spadła o dziesięć stopni. Colleen trzęsła się z zimna. Niewątpliwie,

powinna była wziąć płaszcz, ale on poradził zostawić go w domu. Świetna pogoda, tak powiedział. Pewnie dla

niedźwiedzi polarnych!

Nie zadał sobie nawet trudu, żeby się przechylić w fotelu i otworzyć przed nią drzwi. Oczy Colleen zaczęły

miotać błyskawice, kiedy sama otwierała drzwi i wsiadała do samochodu. W tej samej chwili rozpaczliwie

złapała jakiś uchwyt, ponieważ Jack natychmiast włączył silnik i ruszył do przodu. Colleen rzuciło na przednią

szybę, aż wsparła się o nią obiema rękami. Posłała mu mordercze spojrzenie. Ten człowiek ma maniery

neandertalczyka.

- Twoje szczęście, że to randka na niby, bo inaczej już by się skończyła - wypaliła.

- Zaczniemy nasze przedstawienie nie wcześniej, niż ujrzysz moją matkę i ciotki. - Jack zdawał sobie

sprawę, że zachowuje się obrzydliwie. Z powodów, których nie chciało mu się zgłębiać, nie odważył się

zmienić postępowania.

- Nicola uważa, że to bardzo głupi pomysł - powiedziała Colleen drętwo. - Mówi, że nikogo nie

oszukamy, że nie można udawać tego, czego się nie czuje.

- Nieprawda. Czytałaś kiedyś Williama Jamesa? James twierdzi, że to działania kierują uczuciami, a nie

odwrotnie.

Colleen uniosła brwi.

37

- Więc jeśli zachowujemy się tak, jakbyśmy byli zakochani, to w końcu naprawdę się pokochamy? -

Zrobiła zdziwioną minę. - Chyba powinniśmy zmienić plany. Nie chcę się zakochać w pozbawionym ludzkich

uczuć łowcy posagów.

- A ja nie zamierzam tracić głowy dla naiwnej dziewicy bez posagu. Na przekór Williamowi Jamesowi

jesteśmy nawzajem uodpornieni na siebie.

Nigdy przedtem Colleen nie spotkała nikogo o równie skostniałych poglądach.

Jack zatrzymał samochód na czerwonym świetle i posłał współpasażerze chłodne, taksujące spojrzenie.

- Nie próbuj się teraz wycofać, Colleen. Zgodziłaś się odegrać rolę mojej słodkiej narzeczonej i zrobisz

to. I masz być przekonująca, moja panno.

- Zaczyna to wyglądać nie na przysługę, a bardziej na wykonywanie rozkazów. Ja nic nie muszę, Jack.

W pracy jesteś moim szefem, a i tam tylko wtedy, gdy piszę felietony, do czego mnie zresztą nie dopuszczasz.

- Mam w zapasie dziesięć gotowych artykułów, zatem na razie nie potrzebuję asystentki.

- Założę się, że nigdy nie będziesz potrzebował. W ogóle nie zamierzasz kiedykolwiek dopuścić mnie

do swojej rubryki, dlatego zawsze będziesz trzymał kilka felietonów niby na zapas.

- Zgadłaś. Dlaczego więc nie pójdziesz do Kazorowskiego i nie poprosisz o stały przydział w redakcji

dodatku dla kobiet?

- Dodatek dla kobiet nie istnieje już od jakichś dwudziestu lat - odcięła się Colleen.

- A, tak. Przemianowali go na Twój Styl czy inny Styl Życia, i to ma jakoby interesować wszystkich.

Tyle że nie interesuje. Nadal czytają te bzdury tylko kobiety.

- Mylisz się, ale nie zamierzam tracić energii na dyskusje z tobą. - Ten facet posiada wyjątkowy dar

drażnienia jej na sto różnych sposobów. Najlepiej zrobi, jeśli zacznie go ignorować. Umyślnie odwróciła głowę

ku oknu.

Jednocześnie założyła nogę na nogę. Na ułamek sekundy oczom Jacka ukazał się rąbek białej koronkowej

halki. Usłyszał też cichy szelest, który wydały ocierające się o siebie uda w nylonowych pończochach. Tętno

znów przyśpieszyło i na nowo wezbrało w nim pożądanie. Po raz nie wiadomo który pogrążył się w świecie

marzeń erotycznych z Colleen Brady w roli głównej.

Pragnął jej, nie mógł dłużej temu zaprzeczać, ale nie mógł też jej mieć, bo Colleen nie należy do gatunku

kobiet uznających seks bez miłości za rzecz właściwą. Tylko pewien typ dziewczyn z werwą zgadza się na taki

układ: sympatyczne małe dziewice snują sieci gęstsze niż pająki. Ich nadzieje, ich pragnienie miłości, oddania,

małżeństwa i posiadania dzieci wiążą mężczyznę silniej niż stalowe liny.

Pomyślał o wolności i niezależności, które tak bardzo sobie cenił, o planach ożenku z bogatą kobietą.

Ewentualna zażyłość z Colleen Brady wykluczyłaby i jedno, i drugie. A jednak siedział za kierownicą, z

trudem dusząc w sobie głód jej ciała. Dzisiejszy wieczór był dużym błędem, widział to wyraźnie już teraz.

- Wiesz, może twoja przyjaciółka ma trochę racji. Jak mogę... - urwał w pół zdania. Jak mogę

zachowywać się jak dżentelmen, jeżeli przez cały czas chcę tylko jednego: zerwać z niej tę jedwabną

sukienkę!...

38

Powstrzymał się od zakończenia tej niebezpiecznej myśli. Na szczęście zapaliło się zielone światło i musiał

zająć się prowadzeniem samochodu.

- Chciałeś zapytać, jak możesz się zachowywać, jakbyś mnie kochał, skoro mnie nawet nie lubisz? -

podpowiedziała mu Colleen. - Zanosi się na to, że drogą doświadczeń praktycznych obalimy teorię Williama

Jamesa.

Jack nie palił się, by wyjaśniać teraz zawiłości miotających nim emocji. Nie podaje się wrogowi oręża!

- Co za śmieszna sytuacja - mruknął. - Udawać miłość do kogoś, kto nie jest w moim typie i nigdy nie

będzie, nie mogę być, nie mógłbym być...

Uświadomił sobie, że przesadził z lamentowaniem i momentalnie ucichł. Co za ulga, że Colleen nie

dokończyła zdania jakąś kąśliwą uwagą. W nagłym olśnieniu pojął, że nie dostrzegła prawdziwego sensu jego

słów, bo nie zdawała sobie sprawy z siły swej kobiecości. Colleen Brady codziennie przeglądała się w lustrze i

na pewno wie, że jest atrakcyjna, ale nie ma pojęcia, jak bardzo zmysłową posiada urodę. Jest niewinna, nie

rozbudzona i zupełnie nieświadoma tego, że mężczyzna może pożądać jej tak mocno, jak on w tej chwili.

Na szczęście dla niego! Jack westchnął z ulgą.

Colleen słysząc westchnienie, wzięła je za wyraz zniecierpliwienia i zdenerwowania tą „śmieszną sytuacją”.

- Przecież to twój pomysł, nie mój, ta dzisiejsza maskarada, pamiętasz jeszcze? - powiedziała. - Jeżeli

się rozmyśliłeś, to ja się nie obrażę. Możesz odwieźć mnie do domu. Mam coś do zrobienia dziś wieczorem.

- Mianowicie co? Randka z następnym nieznajomym, który nie mówi po angielsku i zasypia z nosem w

talerzu?

Colleen zachmurzyła się. Niepotrzebnie opowiedziała mu tę historię.

- Sądzisz, że nie mogłabym wyjść z kimś, kogo znam i kto mnie lubi?

Pewnie, że to możliwe. Bardzo możliwe. Ta wizja przyprawiła go o kolejną falę wściekłości, sączącej się z

nerwów do mięśni. Którą to wściekłość postanowił wylać na Colleen.

- Być może się mylę, ale z tego, co wiem, miałaś w Buffalo zaledwie dwie randki i obie na ślepo.

Pierwsza z tą śpiącą królewną z Afganistanu, druga to nasza dzisiejsza maskarada. Małe dziewice o

średniowiecznych poglądach nie liczą się na giełdzie, nie wiedziałaś o tym?

Colleen uniosła podbródek ruchem pełnym dostojeństwa i gracji. Ostatnia uwaga ubodła ją, ale nie da tego po

sobie poznać.

- Ten chłopak pochodzi z Pakistanu, a nie z Afganistanu - rzekła wyniośle.

- Niech będzie. Przyznaję się do pomyłki.

Jechali w milczeniu przez parę chwil, które zdawały się wiecznością, choć zegar na desce rozdzielczej

odmierzył niecałe dziesięć minut.

- W takim razie co chciałabyś dziś robić? - zapytał w końcu Jack. Jego głos niemal odbijał się echem

wśród zalegającej wkoło ciszy.

- Pracować - odparła od razu Colleen. Milczenie dało się jej we znaki. Sama miała ochotę je przerwać,

ale nie wiedziała, jak się do tego zabrać. - Po południu obejrzałam Krwawą betoniarkę i nie skończyłam jeszcze

recenzji do jutrzejszego wydania.

39

- Krwawą betoniarka. - Jack uśmiechnął się wbrew sobie. - Żartujesz, tak?

- Chciałabym. To się składa ze stu jedenastu minut wypełnionych krwią, flakami i urwanymi

kończynami. Żadnej akcji, żadnych efektów specjalnych, tylko scena za sceną zwariowana betoniarka i jej

ofiary. Nie grzeszę wiedzą w dziedzinie krytyki filmowej, ale nie trzeba być krytykiem, żeby uznać ten film za

jedną wielką ohydę.

- Zwariowana betoniarka idzie na całość, co? Z pewnością zrobi furorę wśród niedorozwiniętych

nastolatków. Mam nadzieję, że zrecenzujesz Krwawą betoniarkę 2, a potem 3 i 4. Hej, oni to mogą ciągnąć w

nieskończoność.

Colleen jęknęła. Jack zarechotał głośno.

- Przed nami Tęczowy Most - oznajmił, zatrzymując samochód. - Granica Stanów Zjednoczonych i

Kanady.

Colleen rozejrzała się wokoło z niekłamanym zaciekawieniem.

- Nigdy nie wyjeżdżałam za granicę, nawet do Meksyku, kiedy mieszkałam w Teksasie. Nie mogę się

doczekać widoku Niagary.

Jack wychował się w Buffalo i traktował wodospady jako rzecz całkiem zwyczajną, ale pokazując je gościom

spoza miasta odczuwał coś na kształt lokalnego patriotyzmu i dumy.

- Kiedy się patrzy na Niagarę po raz pierwszy, to zawsze robi wrażenie. Z restauracji zobaczysz

wodospady po obu stronach granicy.

Strażnik graniczny machnął tylko ręką, więc wjechali na wysoki most łączący miejscowość Niagara Falls w

Stanach z miejscowością Niagara Falls w Kanadzie. Z parkingu, na który skręcili, był doskonale widoczny

wodospad kanadyjski, przypominający kształtem podkowę.

- Niewiarygodne! Wspaniałe! - zachwycała się Colleen w drodze do restauracji hotelowej.

Jack chwycił dziewczynę za nadgarstek i wprowadził do windy.

- Ze szczytu zobaczysz więcej.

Oprócz nich w windzie nie było nikogo. Colleen szybko zerknęła na swoją dłoń uwięzioną między długimi

palcami Jacka. Mężczyzna o jego wzroście i sile mógł zrobić z nią wszystko, co chciał. Trwający krótką chwilę

brak kontroli nad własnymi odczuciami zaowocował intrygującym podekscytowaniem, którego źródło tkwiło w

kobiecej słabości. Natychmiast udzieliła sobie nagany. Żyje w końcu dwudziestego wieku i nie powinna szukać

romantyzmu na poziomie jaskiniowców. Poza tym ten szczególny jaskiniowiec choruje na ciężki przypadek

gorączki złota.

Dlaczego więc tak ją fascynuje? Colleen rozpaczliwie próbowała znaleźć odpowiedź. Miał więcej wad niż

jakikolwiek mężczyzna, którego dotąd znała: arogancki, nieuprzejmy, złośliwy... a jednak zawsze, kiedy rzucał

jej jakiś ochłap, zapominała o ciągle tlącej się między nimi wrogości i nie wiedzieć czemu brała wszystko za

dobrą monetę.

Kiedy zamknęły się drzwi i winda ruszyła ostro w górę, Jack nadal ściskał jej nadgarstek.

- Boli mnie ręka - rzekła chłodno Colleen. Chociaż wcale nie bolała. Tylko to niewymowne napięcie,

które spinało klamrą całe ciało, popchnęło ją do kłamstwa.

40

- Naprawdę? - spytał niskim gardłowym głosem. Rozluźnił nieco palce i powoli zaczął wodzić kciukiem

wzdłuż jej dłoni.

W dole brzucha Colleen poczuła nagle silny ucisk.

- Nie...- wykrztusiła.

- Drży ci ręka, Colleen. - Jack splótł swoje palce z palcami dziewczyny. - Ciekaw jestem, dlaczego?

- Pewnie dlatego, że miewam napady klaustrofobii, czasami także w windzie.

- Bardzo dobrze, Colleen! - Jack zaśmiał się z uznaniem. - Szybko myślisz. Mam wiele szacunku dla

takich umiejętności.

Spojrzał na nią z góry. Delikatna skóra zaczęła pokrywać się rumieńcem. Trzymając ją za rękę, mógł nawet

wyczuć przyśpieszone tętno. Był zbyt doświadczony, by nie zauważyć pewnych subtelnych oznak i nie

odczytać ich właściwie: jako zwiastunów budzącego się pożądania. W odpowiedzi w lędźwiach poczęła

pulsować, nie mająca szans na spełnienie, żądza.

- Chyba już czas, żeby wejść w role. - Czarne oczy błyszczały jak dwie świece. - Co zrobiłaby para

śmiertelnie zakochanych ludzi, gdyby znalazła się sam na sam w windzie?

- Porozmawiałaby - brzmiała szybka odpowiedź. - Ona denerwowałaby się przed spotkaniem z jego

rodziną, więc on próbowałby podtrzymać ją na duchu.

- Błąd, Colleen. - Jak może być rozzłoszczony i podniecony zarazem? W dodatku jedno tylko potęguje

drugie. - Nic dziwnego, że nadal cieszysz się dziewictwem. Kobieta nie pozbawiona choćby odrobiny uczuć

wiedziałaby, kiedy trzeba przestać gadać i zacząć...

- Obmacywanie? - Naburmuszyła się. - Być może brak mi odrobiny namiętności, ale za to mam sporo

rozsądku. Nie zamierzam obściskiwać się z tobą w windzie, wiedząc na twój temat to, co wiem.

- A co takiego o mnie wiesz?

- Że wykorzystujesz kobiety i że tyle w tobie głębi i czułości, co w... scenariuszu Krwawej betoniarki

Jack zaniósł się śmiechem.

- Mała kaczuszka przystępuje do kontrataku. Pewnie powinienem się obrazić, ale zbyt doceniam twą

pomysłowość. Raczono mnie już porównaniem mojej osoby do szczura i węża, ale pierwszy raz w życiu ktoś

mnie nazwał...

- Próbowałam skruszyć trochę twoje wybujałe ego, a nie dawać ci powód do śmiechu - przerwała

Colleen, unosząc brwi.

- A ja potraktowałem to jako dowcip, a nie obelgę. Biedna Colleen.

Winda zatrzymała się.

- Proszę. - Jack ujął Colleen pod rękę i podprowadził do oszklonych drzwi. Otworzył je przed nią i

przytrzymał, dopóki nie weszła do środka, po czym podążył za nią.

- Z pewnością patrzy na nas twoja mama - zauważyła sucho Colleen. - Inaczej wbiegłbyś przede mną i

puścił mi drzwi prosto w twarz.

- Siedzi przy stoliku z lewej strony i obserwuje każdy nasz krok - wycedził przez zaciśnięte zęby Jack,

uśmiechając się z przymusem. - Mama jest w czerwonej sukience, ciocia Judy na niebiesko, a ciocia Dorothy

41

na żółto.

- Pewnie ubrały się tak celowo, żebym ich bez przerwy nie myliła.

Wymuszony uśmiech Jacka przekształcił się w naturalny.

- Przestań, Colleen. Masz być ujmująca, a nie dowcipna.

- Aha, więc powinnam trzepotać rzęsami, wzdychać i rzucać ci powłóczyste spojrzenia?

- Tak, coś w tym rodzaju.

- W takim razie czeka mnie bardzo długi wieczór.

- Colleen, umówiliśmy się, że odegramy zakochaną parę, pamiętasz? To oznacza, że znamy się dłużej

niż kilka dni. Gdyby cię o to zapytały, powiedz, że mieszkasz w Buffalo od paru miesięcy.

- A dokładnie? - właśnie podchodzili do stolika. Oczekujące ich starsze panie wstały i pośpieszyły

naprzeciw.

- Nie wiem. Pół roku? Rok? - zdążył szepnąć Jack, zanim ciocia Judy, ta na niebiesko, chwyciła ich

kolejno w niedźwiedzi uścisk.

Jack dokonał prezentacji, a potem przez chwilę wszyscy stali i starali się nawiązać rozmowę. Nikt z

pozostałych gości nie zwracał na nich uwagi: zawitali tu głównie turyści, którzy wędrowali od okna do okna i

fotografowali wodospad. Po drugiej stronie sali, przy długim stole, siedziała grupa dzieciaków i zabawiała się

wydawaniem straszliwych wrzasków. Tak jak przewidywał, starsze panie zakochały się w Colleen od

pierwszego wejrzenia. A Colleen była czarująca, uśmiechnięta, słodka i naturalna i udzielała najwłaściwszych

odpowiedzi.

- Ona jest kochana, Jack! - wykrzyknęła ciocia Dorothy.- Po prostu ujmująca.

Matka promieniała.

- Zupełnie inna niż Don...

- Helen, nie wracajmy do przeszłości - upomniała siostrę Judy. Zniżyła głos do szeptu, który i tak

słyszalny był dla wszystkich. - Nie wiemy, co ona wie, no, wiecie o czym.

- Och, wiem wszystko o Donnie, tej zapalonej miłośniczce futbolu. - Na obliczu Colleen malował się

niewinny uśmieszek.

Usłyszała, że Jack wstrzymał oddech i uśmiechnęła się szerzej.

- Jack opowiadał mi ze szczegółami o swym małżeństwie i rozwodzie.

Helen Blackledge przysunęła się bliżej.

- Tak bardzo martwiłyśmy się o niego po tym, co... - szepnęła konspiracyjnie.

- Mamo - przerwał Jack ostro. Posłał Colleen zdesperowane spojrzenie. W jej oczach natomiast

pojawiły się iskierki, jak gdyby siłą powstrzymywała się od śmiechu. Zacisnął zęby. - Może byśmy usiedli?

Helen wzięła Colleen za rękę.

- Usiądź tutaj, kochanie, między mną i Jackiem. - Wszyscy zajęli miejsca przy stoliku pod oknem. - Czy

pochodzisz z Buffalo? Jak poznałaś Jacka? - Pani Helen strzelała pytaniami jak karabin maszynowy.

Zanim Colleen zdołała cokolwiek powiedzieć, do przesłuchania włączyła się ciocia Dorothy.

- Od jak dawna się spotykacie?

42

- Od sześciu miesięcy - odparła Colleen.

- Od roku - powiedział Jack dokładnie w tej samej chwili. Zerknęli na siebie, wymieniając zbolałe

spojrzenia.

- No to pół roku czy rok? Nie rozumiem - drążyła ciocia Judy.

Talent Jacka do wymyślania romansów wystarczył tylko na początek, a teraz opuścił go zupełnie. Chwycił

szklankę z wodą i zajął się opróżnianiem zawartości.

Colleen na moment się wyprostowała, po czym pochyliła się nad stolikiem.

- Cóż, to zależy. Jack wyznał mi, że zakochał się we mnie od pierwszego wejrzenia, kiedy spotkaliśmy

się w redakcji. Czyli właśnie rok temu, zaraz po moim przyjeździe do Buffalo. - Jej aksamitne oczy lśniły. -

Tylko że przez sześć miesięcy nie miał odwagi zaprosić mnie na randkę, więc ja liczę od naszej pierwszej

wspólnej kolacji pół roku temu.

Jack prawie zakrztusił się wodą.

- Colleen - syknął ostrzegawczo.

- Zawsze się wstydzi, kiedy opowiadam tę historię, bo nigdy przedtem nie był nieśmiały wobec kobiet -

ciągnęła Colleen wesoło.

- Mogłam się tego domyślić! - wykrzyknęła triumfalnie ciocia Dorothy. - Całe życie wiedziałam, że gdy

nasz Jack się zakocha, przestanie udawać napuszonego koguta.

- Och, nie, przy mnie nigdy nie udaje napuszonego koguta - zaprzeczyła gorąco Colleen. - Jest czuły,

uprzejmy i opiekuńczy. - Szukała innych epitetów na określenie mężczyzny marzeń każdej feministki, a dla

Jacka zmory z koszmarnych snów.

- Czuły, uprzejmy i opiekuńczy - powtórzył jak echo Jack. Wyglądał na przerażonego. Colleen ukazała

zęby w uśmiechu. Jack uniósł brwi.

- Poza tym jest taki troskliwy i nigdy nie zapomina o okazjach - kontynuowała swą litanię Colleen. -

Przynosi mi kwiaty i czekoladki, czasem małe prezenciki i... zdarza mu się płakać w kinie - zakończyła

niespodziewanie.

- Płakać?! - wrzasnął kompletnie znokautowany Jack. - Ja? - Mama i ciocie wpatrywały się w niego z

zainteresowaniem, więc zmusił się do krzywego uśmiechu. - Oto moja mała Colleen, uwielbia stroić sobie

żarty. Dobrze wiecie, że ostatni raz płakałem w przedszkolu.

- Jest taki wrażliwy, tylko wstydzi się do tego przyznać - poczyniła wyznanie Colleen.

- Tak się cieszę, że przy tobie nauczył się okazywać uczucia, Colleen - rzekła matka Jacka poważnym

tonem. - Jego ojciec był wspaniałym człowiekiem, ale wierzył niezłomnie w teorię, według której płacz

przystoi wyłącznie kobiecie. Jack naśladował go od czwartego roku życia. Nie płakał nawet na pogrzebie ojca

trzynaście lat temu. „Tatuś nie chciałby żebym płakał” - powiedział mi.

- Nie ukrywamy przed sobą naszych uczuć - uspokoiła ją Colleen. - Przenigdy. - Zignorowała Jacka,

który kopnął ją pod stołem.

Trzy starsze panie na moment oniemiały z zachwytu, po czym jęły szczebiotać jedna przez drugą o swoim

przekonaniu, że odpowiednia dziewczyna będzie umiała się przebić przez mur obojętności drogiego małego

43

Jacka. Skoro udało się to Colleen, trudno marzyć o lepszej partnerce dla niego.

Z rogu sali dobiegły ich pierwsze dźwięki muzyki tanecznej, granej przez mały zespół instrumentalny. Zaczęli

grać dokładnie w przerwie między przekąskami i głównym daniem.

- Przecież to moja ulubiona piosenka - rzekła rozmarzonym tonem Helen Blackledge. - Dama w

czerwieni. Taka romantyczna, taka wzruszająca.

- Sentymentalna, głupia i banalna - mruknął Jack pod nosem.

Colleen z ledwością stłumiła chichot.

- Oho, dają o sobie znać różnice pokoleniowe.

- Colleen, Jack, powinniście pójść zatańczyć - zarządziła ciocia Dorothy. - Świece, muzyka, Niagara w

tle... czy można sobie wyobrazić lepszą atmosferę?

- Niestety, Colleen cierpi na ból w kolanie - odpowiedział gładko Jack. - Nie może tańczyć.

Colleen wstała.

- Pamiętasz te gorące kompresy i tabletki od doktora Johnsona? Bardzo mi pomogły, kolano jest jak

nowe. Chodźmy.

- Nic z tego - warknął Jack.

- Przecież tak świetnie tańczysz, Jack - zaprotestowała matka. - Brałeś lekcje w Akademii Tańca panny

Wilcroft. Chyba od szóstej klasy nie widziałam cię tańczącego - dodała smutno.

- Rusz się, Jack, tylko jeden taniec - włączyła się Colleen, ciągnąc go za rękaw marynarki. Miała przy

tym dość szatańskie błyski w oczach. - Na pewno przypomnisz sobie parę kroków, jeśli dobrze poszperasz w

pamięci.

- Och, do diabła. - Jack rzucił serwetkę na stół i wstając, z impetem odsunął krzesło. - Jeden taniec, a

potem nie chcę nawet słyszeć tego słowa.

44

5

- Cały czas robisz ze mnie zaślinionego mięczaka! Aż tak cię to bawi? - wypalił Jack, otaczając Colleen

ramieniem. - Wyglądasz na zadowoloną z siebie.

- Lubię uszczęśliwiać ludzi. Popatrz na mnie, Jack. - Colleen uśmiechnęła się i pomachała w stronę

rozradowanej trójki. Starsze panie odpowiedziały tym samym. - Więc brałeś lekcje tańca? - Pokręciła głową i

zachichotała. - Całkiem nieźle ci idzie. Panna Wilcroft byłaby z ciebie dumna.

Tańczyli w sposób tradycyjny. Ona oparła lewą rękę na jego ramieniu, a prawą wsunęła mu w dłoń. Jack

obejmował ją lekko potężnym ramieniem. Ich ciała nie stykały się, właściwie w odstęp między nimi z

łatwością, wszedłby ktoś trzeci.

- Panna Wilcroft wyglądała jak stupięćdziesięciokilogramowy orangutan, a jej lekcje ledwo znosiłem.

Wyobraź sobie chłopca, który żyje i oddycha tylko sportem, w sali balowej. Tak mi to dało w kość, że przez

wiele lat nienawidziłem tańca. Dopiero później zorientowałem się, że wolny taniec pomaga zaciągnąć kobietę

do łóżka.

Jack wyczuł jej napięcie i uśmiechnął się triumfująco. Znęcała się nad nim niemiłosiernie i to w obecności

matki i ciotek, więc teraz nadszedł czas na staromodną słodką zemstę.

- Oczywiście to, co robimy w tej chwili, nie przypomina moich zwykłych lubieżnych numerów. Mam ci

pokazać różnicę?

- Lubieżnych numerów? - Serce podskoczyło jej w piersi. — Nie! Patrzą na nas!

- Chciałaś uszczęśliwiać ludzi - przypomniał jej Jack. - W takim razie nasza spragniona romantyzmu

widownia dostanie zamiast tego dużą porcję namiętności.

Jednym ruchem przyciągnął ją do siebie. Pragnął tulić tę dziewczynę, a jeden taniec, nawet pod okiem

rodziny, nie stanowił żadnego niebezpieczeństwa.

- Zarzuć mi ręce na szyję - zarządził, a sam oplótł mocno rękoma jej talię.

Nie miała wyboru, musiała się podporządkować. Skonstatowała ten fakt z niejakim przestrachem, bo objęta

została tak silnie, że trudno byłoby wcisnąć pomiędzy nich choćby szpilkę. Nie mogła pozwolić rękom, by

zwisały swobodnie po bokach, jeśli wolała uniknąć długiego tłumaczenia się przed widownią w postaci trzech

starszych pań. Czując to samo, co czuje mysz złapana w pułapkę, z wahaniem oparła ręce na jego barkach, nie

ważąc się jednak go objąć.

Tańczyli tak przytuleni, że nie pozostał ani jeden wolny skrawek jej ciała, który by nie dotykał ciała Jacka.

Colleen ze świstem wciągnęła powietrze. Jack napierał na nią twardymi mięśniami, gorącym oddechem

ogrzewał jej włosy.

- Rozluźnij się - szepnął Jack prosto w ucho Colleen. - Za bardzo się napinasz. Mam wrażenie, że tańczę

ze szczotką do podłogi. No, prawie - poprawił się chichocząc. - Jesteś za miękka i zbyt zaokrąglona tu i ówdzie

jak na szczotkę. Tak czy inaczej, powinnaś się rozluźnić.

- Ja... ja zawsze sztywnieję na parkiecie - wymamrotała Colleen. Jack wydawał się jej taki wysoki, silny

i taki ciepły. Ledwie oparła się niepokojącemu pragnieniu, by opuścić powieki i stopnieć w jego potężnych

45

ramionach. Potknęła się lekko, a Jack troskliwie objął ją jeszcze mocniej.

- Nie tańczę za dobrze. Wciąż się martwię, że w końcu zacznę komuś deptać po palcach. - Nigdy nie

była ślamazarna i nigdy nie miała trudności z wolnym tańcem, aż do dzisiaj. Za to nabyła chyba zdolność

prowokowania, bo ostra szpilka jej pantofla prawie przeszyła na wylot stopę Jacka, który zdążył zwinnie

uskoczyć w bok. - No widzisz? - spytała z nerwowym śmiechem.

Czekała, aż nazwie ją słonicą z dwiema lewymi nogami. Ostatnią rzeczą, której mogła się spodziewać, było

to, że objął dłonią jej szyję i zaczął delikatnie masować kręgosłup.

- Dobrze ci idzie - mruknął ciepłym głosem. Ręką opartą na jej biodrze uciskał wrażliwe miejsce na

plecach. Colleen dotąd nie uświadamiała sobie jego istnienia, ale najwyraźniej należało ono do niezwykle

erogennych. Poczuła się tak, jakby zewsząd otoczyły ją płomienie.

W rzeczywistości każdy nerw jej ciała odpowiadał na tę szczególną pieszczotę. Cała płonęła; piersi ocierające

się o muskuły Jacka zdawały się wielkie i pełne, sutki wyprężyły się i nabrzmiały. Silny, instynktowny odruch,

by otrzeć się o Jacka, przyprawił Colleen o zawrót głowy. W uszach słyszała łomot, harmonizujący z

grzesznym, lecz nieokiełznanym i podniecającym pulsowaniem w dole brzucha.

Napięcie i opór stopniały jak ciepły miód. Rozluźniła się, pozwalając miękkim krągłościom swej sylwetki

przylgnąć do twardego, męskiego ciała. Nie potknęła się już więcej. Poruszała się idealnie w takt powolnej,

usypiającej muzyki, kołysała się zgodnie z rytmem płynącym z ich obojga. Powieki Colleen drgnęły, a potem

opadły. Drżąc, wzięła głęboki oddech.

Jack był sprężysty, silny i ocierał się o nią, lecz zamiast uciekać przed tą przytłaczającą męską potęgą,

Colleen przysunęła się bliżej. Nigdy dotąd nie zaznała równie intensywnego rozbudzenia, nigdy dotąd nie

uświadamiała sobie żywiej swej kobiecości. Kiedy na karku poczuła dotknięcie jego warg, z piersi wyrwało się

jej bezgłośne westchnienie.

- Jack... - wyszeptała, tonąc w błogim świecie marzeń. Szczypał wargami jej kark i gładził skórę szyi, a

podniecenie Colleen sięgało zenitu. Odrzuciła głowę w tył, by umożliwić mu lepszy dostęp do ramion, i

ponownie westchnęła.

Jack niemal oszalał. Głęboko odetchnął, by się nieco uspokoić, ale z następnym wdechem delikatny, acz

podniecający zapach perfum Colleen uderzył go w nozdrza. Podziałał na niego jak haust stuprocentowej

whisky i zmącił mu myśli. Wydawała się taka drobna, jak to tylko możliwe, pragnął jeszcze większej bliskości,

bez ograniczenia w postaci ubrań, by mógł dotykać jej jedwabistej skóry swym nagim ciałem. Wyobraził sobie,

że zdejmuje z niej tę elegancką sukienkę, obejmuje nagą, uległą postać ramionami...

Piosenka się skończyła, a muzycy uderzyli w struny i klawisze, prezentując zdecydowanie nieromantyczny

temat z filmu Pogromcy duchów. Dzieci z końca sali rozwrzeszczały się na całe gardło. Colleen i Jack

wypuścili się z objęć i wymienili oszołomione spojrzenia. Żadne z nich nie wyrzekło ani słowa. Oboje

oddychali z trudem i drżeli.

- Jack! Hej, Jack! - Jowialny męski głos zdawał się dochodzić z innego świata.

Jak na komendę zwrócili się w stronę, z której dobiegało wołanie. Wysoki mężczyzna o bujnej blond fryzurze

zmierzał prosto w ich kierunku.

46

- O nie!- jęknął Jack.

- Kt... kto to jest?- wyjąkała Colleen. Ku swemu zaskoczeniu, z ledwością formułowała słowa.

Zamglony umysł z wielkim wysiłkiem znajdował właściwe określenia, wargi lekko drżały. Głośna muzyka i

jazgot dzieciaków przydawały całej scenie elementu dość surrealistycznego.

- Hej, Blackie, to naprawdę ty! - Olbrzymi blondyn poczęstował Jacka niedźwiedzim klepnięciem w

plecy. - Tak myślałem, ale nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Co ty robisz tu sam? To nie jest twój typowy

teren. - Zaniósł się gargantuicznym rechotem, lecz nagle spostrzegł Colleen. Szeroki uśmiech zbladł i zmienił

się w wyraz niedowierzania. - Zazwyczaj balujesz z innym typem panienek... to znaczy... z innymi kobietami.

Stary, co jest grane?

Colleen zerkała to na rozognioną twarz Jacka, to na pełną niedowierzania fizjonomię blondyna. Podniecenie,

które ogarnęło ją w uścisku Jacka, odpłynęło równie nagle jak woda z umywalki po wyciągnięciu korka.

Balujesz z innym typem panienek. Ta fraza nadal dźwięczała jej w uszach. Przypominała o realnym świecie, w

którym partnerki Jacka Blackledge’a nie nadają się do zaprezentowania rodzinie. O świecie, w którym Jack za

najważniejszy powód małżeństwa uważa pieniądze.

Przerażająco żywe wspomnienie tańca i sposobu, w jaki tańczyli, stanęło jej przed oczami. Jak się do niego

kleiła, jak się poruszali, co czuli... wszystko to jego sprawka. Zarumieniła się od czubka głowy po koniuszki

palców.

- Hej, co z wami? Zamurowało was, czy jak? - pokrzykiwał muskularny blondyn.

- Czy jak - odpowiedziała Colleen. Odzyskała właśnie panowanie nad swym układem nerwowym.

Chwilowa utrata zmysłów, wywołana lubieżnym, szalonym tańcem, litościwie odeszła w niepamięć. -

Nazywam się Colleen Brady - przedstawiła się, wyciągając rękę na powitanie. - Pracuję w Times-Gazette razem

z Jackiem. Zastałeś nas w trakcie odgrywania przedstawienia specjalnie dla jego rodziny. Udajemy

zakochanych. Jak nam poszło?

- Rodd Garrett. - Blondyn uniósł dłoń Colleen do ust i złożył na niej pocałunek w czysto europejskim

stylu. W zestawieniu z jego potężnymi kształtami, ten gest wydawał się cokolwiek śmieszny. - Tak,

nadzwyczaj udany występ. Niesamowity widok. Wykombinowałem, że jeśli Black Jack obściskuje się z ładną

dziewczyną w takim miejscu, to ani chybi zbliża się wesele.

Jack obserwował tę dwójkę zamglonymi oczyma. Zauważył natychmiast, że Garrett trzymał dłoń Colleen

nieco za długo. A ona nie przestawała szczebiotać; żywe, brązowe oczy błyszczały humorem, kiedy żartowała

sobie z Garrettem. Jakiż to bzdurny pomysł wziąć ją i Jacka za parę kochanków!

Zirytowało go, że Colleen tak szybko i radykalnie zmieniła nastrój, podczas gdy on nadal tkwił w żelaznych

okowach podniecenia. Jego umysł potrzebował nieziemsko długiego czasu, by się przejaśnić. Denerwował go

jej śmiech, słowa, jej flirtowanie - tak, flirtowała sobie w najlepsze! - a on stał jak oniemiały, usiłując odzyskać

kontrolę nad myślami.

- Dla ciebie to też nie jest typowy teren, Garrett - burknął Jack. - Z kim przyszedłeś?

Rodd Garrett wyszczerzył zęby.

- Słyszysz tę bandę bachorów? Drą się jak stare prześcieradła.

47

- Musiałbym być głuchy jak pień, żeby nie słyszeć.

- No to właśnie z nimi tu jestem. Przyjęcie urodzinowe mojego siostrzeńca, no wiesz, dzieciaka mojej

siostry Rity. Chłopiec mnie ubóstwia. Zawsze chwali się wujkiem Roddem, który gra w drużynie Buffalo Bills.

- Garrett wzruszył ramionami. - Wiesz, jakie są dzieci. Nie mogłem go zawieść.

- To miło z twojej strony - powiedziała ciepło Colleen. - Na jakiej pozycji grasz?

- W ataku - odparł Rodd. Natychmiast zaczął rozprawiać o drużynie i swojej roli w zespole. Colleen

słuchała z uwagą.

Garrett zapomniał dodać, że zwykle siedzi na ławce rezerwowych i że w tym sezonie prawie wyleciał z

drużyny - pomyślał Jack z mroczną miną. Chociaż prawdopodobnie dla Colleen nie stanowi to żadnej różnicy.

W końcu Rodd jest nadal zawodowym piłkarzem, choćby nawet u końca kariery, a Jack znał nazbyt dobrze z

własnego doświadczenia ten rodzaj fascynacji, która ogarnia dziewczęta na widok znanego sportowca. Kiedyś

sam korzystał z tego równie nierozważnie, jak teraz Rodd. Przez kilka chwil Jack przysłuchiwał się ich

rozmowie i czuł się coraz bardziej ignorowany, a przez to wściekły.

- Zgrabny z ciebie podrywacz, Garrett - wreszcie włączył się do konwersacji. - Najpierw zmiękczasz

serce kobiety historyjką o dobrym wujaszku, a potem niby przypadkiem rzucasz, że jesteś zawodowym

piłkarzem i liczy. na to, że rozdziawi gębę z zachwytu.

Colleen i Rodd odwrócili się i spojrzeli na Jacka, a on zaczerwienił się jak burak. Gorzki ton tych stów

zaskoczył nawet jego samego. Zmusił się do uśmiechu, żeby jakoś zatuszować horrendalną gafę.

- Chodź, przywitasz się z moją mamą i ciotkami, Rodd. - Ucieszą się na twój - widok.

Położył dłoń na ramieniu Rodda w przyjacielskim geście i skierował go ku stolikowi. Trzy siostry wpadły w

szczery zachwyt, widząc dawnego kolegę swego pupila.

- Chodziliśmy do tej samej szkoły. Jack kilka lat wyżej ode mnie - poinformował Rodd Colleen, gdy

reszta pogrążyła się we wspomnieniach o dawnych dobrych czasach. - Przez jakiś czas szliśmy ramię w ramię:

najpierw przewodziliśmy chłopakom z sąsiedztwa, później dostaliśmy się do drużyny i...- urwał nagle.

Cisza trwała, a Colleen spoglądała to na Jacka, to na Rodda. Karierę Jacka zakończył wypadek samochodowy,

a Rodd ciągle grał. Zastanawiała się, jak Jack zniósł to doświadczenie. Zmiany, jakie wprowadziło ono do jego

życia, były co najmniej tak głębokie, jak zwrot w życiu Colleen po skojarzeniu rodziny Bradych z

wszechpotężnym klanem Ramseyów. Jednak oboje stawili czoło wyzwaniu i zdołali zbudować sobie nowy

świat. Łączy ich więcej, niż mogło się wydawać na pierwszy rzut oka.

Zerknęła ponownie na Jacka i stwierdziła, że się jej przygląda. Znowu zapłonął w niej ogień podniecenia.

Przypomniała sobie twardość jego mięśni, wielkie, lecz czułe dłonie, wargi pieszczące kark...

Jack pierwszy odwrócił wzrok, przerywając dopiero co nawiązany kontakt. Colleen poczuła się jakby

rozczarowana, kiedy chcąc nie chcąc zwróciła się ku reszcie towarzystwa.

- Jack, ten to ma łeb na karku - perorował Rodd zawzięcie, może zbyt zawzięcie. - Robi coraz większa

karierę dziennikarską, a ja nadal dostaję kopniaki na boisku. A propos, czytałem twój ostatni artykuł, Jack. Ten,

w którym oskarżyłeś związek piłkarzy o to, że są tak samo chciwi, jak właściciele klubów. Co to za bzdury,

podstępny zdrajco?

48

Podczas gdy dwaj mężczyźni gawędzili sobie przyjaźnie o teorii kopania piłki, przyniesiono główne danie.

Przez resztę wieczoru Rodd siedział z nimi, tylko od czasu do czasu zaglądał do gości siostrzeńca.

- Jak to miło, że Colleen i Rodd znaleźli wspólny język - zauważyła Helen Blackledge, a Jack spode łba

obserwował Rodda, który wyciągał opierającą się i chichoczącą Colleen na parkiet. - Pewnie widujecie się

często? Nie zanosi się na to, żeby Rodd też ustatkował się z jakąś miłą dziewczyną jak Colleen? Jego matka

byłaby taka szczęśliwa.

Jack nie odpowiedział, ale wewnątrz gotował się coraz bardziej. Wszystko wskazywało na to, że Rodd nie

miałby nic przeciwko temu, żeby ustatkować się właśnie z Colleen. Po prostu ślinił się na jej widok. Jack nie

dał się oszukać: Rodd Garrett nie przysiadł się do nich ze starej przyjaźni ani dla snucia wspomnień. Nie

uczynił tego dla pogawędki ze szkolnym kumplem czy choćby po to, by uwolnić się od watahy ryczących

dzieciaków. Rodd Garrett dołączył do nich w jednym celu, któremu na imię Colleen.

Wieczór zamieniał się w noc, a nastrój Jacka pogarszał się z minuty na minutę. Za każdym razem kiedy zerkał

na Rodda i Colleen, odczuwał niespodziewane ukłucie zazdrości, która stale rosła. Nie pomagało tłumaczenie

sobie, że nie ma ani prawa, ani powodu, by czuć coś podobnego.

Rodd został nawet wtedy, gdy przyjęcie urodzinowe siostrzeńca dobiegło szczęśliwego końca. Zatańczył raz z

każdą ze starszych pań i więcej niż parę razy z Colleen. Jack nie wstawał od stołu. Siedział i rozmawiał z matką

i ciotkami o sklepie w Orlando, o czterech zamężnych kuzynkach, czyli córkach Judy i Dorothy, mieszkających

z rodzinami na Florydzie, o sławnych na cały kraj młynach zbożowych w Buffalo i o planach uczynienia ze

starych elewatorów pomnika kultury narodowej.

Nigdy jeszcze nie odgrywał roli dobrego syna tak gorliwie. Każdy nowy temat odwracał jego myśli od Rodda

i Colleen, którzy śmiali się, tańczyli i w ogóle zachowywali się jak para niesfornych nastolatków.

Minęła już jedenasta, kiedy Jack, Colleen i Rodd odprowadzili starsze panie do wynajętego przez nie

samochodu i pożegnali się.

- No co, Jack. Przedstawienie skończone. Przestańmy udawać. Może bym odwiózł Colleen do domu -

wypalił Rodd ze śmiałością, która omal me sprowadziła mu na szczękę pięści Jacka.

- Ja ją przywiozłem i ja ją odwiozę - oświadczył. Chwycił Colleen za rękę zupełnie niestosownym w tej

sytuacji gestem właściciela i już jej nie wypuścił.

- Tam stoi moje ferrari. - Rodd napuszył się jak paw. Właśnie pokazał swą atutową kartę, tak

przynajmniej sądził, i teraz oczekiwał radosnego przyjęcia swojej propozycji przez Colleen...

... która w ogóle nie zareagowała. Ramseyowie mieli hyzia na punkcie sportowych samochodów, więc

Colleen w ciągu ostatnich siedmiu lat napatrzyła się na najbardziej egzotyczne i najdroższe modele świata.

Przejażdżka ferrari nie stanowiła dla niej żadnej atrakcji. O wiele mocniej intrygowało ją zdecydowanie Jacka,

by do owej przejażdżki nie dopuścić. Wybrała towarzystwo Jacka.

- Dlaczego nie chciałeś, żebym pojechała z Roddem? — zapytała go, gdy wjeżdżali na most, a Rodd

Garrett został sam na sam ze swoim ferrari.

- Powiedzmy, że to mój kaprys - odrzekł. Nie posiadał się z radości, triumfował. Co chwila wspominał,

jak to Colleen wybrała jego i rozklekotanego pontiaca zamiast lśniącego ferrari z Roddem w środku i cieszył

49

się coraz bardziej, choć nie znał powodu tej radości i nie miał ochoty go szukać. - Facet typu Rodda może być

bardzo niebezpieczny dla szanującej się dziewczyny.

- Coś mi się widzi, że powinnam bać się raczej ciebie - burknęła Colleen. - To nie Rodd dobierał się do

mnie w tańcu. - Zdziwiła ją własna bezpośredniość, ale musiała porozmawiać o tym, co się między nimi

wydarzyło. Czy dla niego ma to jakiekolwiek znaczenie?

- Dotrzymywałaś mi kroku przez cały czas, złotko - odciął się Jack.

Colleen zarumieniła się. Chyba jednak wolałaby o tym nie dyskutować.

- Polubiłam twoją rodzinę - powiedziała szybko, przenosząc się na bezpieczniejszy grunt. - Bardzo miłe

starsze panie.

- Tak, to prawda.

- Uwielbiają cię.

Uśmiechnął się.

- Ciebie też, wcale nie mniej. Colleen, hmm, chciałbym ci podziękować za dzisiejszy wieczór.

Uszczęśliwiłaś je i jestem ci za to wdzięczny.

Colleen tylko kiwnęła głową. Gdyby to była prawda, pomyślała ze smutkiem. Na pewno nie, odpowiedziała

sobie z pozbawioną złudzeń szczerością. Dzisiejsza randka to jedynie maskarada, nie wolno ignorować faktów

i oddawać się fantazjowaniu. To najkrótsza droga do tragedii.

- Czy Rodd zaprosił cię na kolację?

Pogrążona w rozmyślaniach ledwo usłyszała pytanie, wypowiedziane głosem tak beznamiętnym.

Odpowiedziała po prostu:

- Tak, na przyjęcie w piątek za tydzień.

- I jaką dałaś odpowiedź?

- Że się zastanowię i żeby zadzwonił, to mu powiem.

- Bardzo sprytne, Colleen. Umiesz zastawić sidła, co? Dobrze wiesz, że facet pokroju Rodda nie poleci

na każdą babę, więc skazujesz go na niepewność i...

- Nie zastawiam żadnych sideł! - zaprzeczyła gorąco. - Nie bawię się w żadne gierki czy intrygi.

Powiedziałam, że się zastanowię, bo jeszcze nie podjęłam decyzji.

- Dlaczego? Przecież on ci się podoba. Przez ładnych parę godzin obserwowałem, jak wodzisz za nim

oczami i chichoczesz z jego żartów jak pensjonarka. Pewnie nie możesz się doczekać, żeby pochwalić się

przyjaciółce nowym amantem. W Buffalo latają za nim tabuny panienek, wiedziałaś o tym?

- Nie wiedziałam i guzik mnie to obchodzi. Poza tym wcale nie wodziłam za nim oczami i nie...

chichotałam jak pensjonarka.

- Od lat mam do czynienia z kobietami, które na widok zawodowego sportowca tracą resztki rozsądku.

Tak było zawsze, kobiety lgną do sławy. Niektóre jeżdżą po świecie za zespołami muzycznymi, inne polują na

piłkarzy...

- Nie lgnę do Rodda Garretta! - ucięła Colleen. Kipiała złością, ale pod tym wzburzeniem kryła się mała

obawa. Czy Rodd odebrał jej zachowanie tak samo opacznie jak Jack? Co za ironia losu, że Jack wziął jej

50

uprzejmość w stosunku do Rodda za umizgi, podczas gdy ona była tak zafascynowana Jackiem właśnie, że

brała udział w przyjęciu niemal nieświadomie, automatycznie grając swoją rolę.

- Nie interesuję się sportem i nie zachwycają mnie piłkarze... ani byli piłkarze - dodała gniewnie.

- Niemniej jednak pójdziesz z Roddem na przyjęcie. Kobieta, która by odrzuciła zaproszenie

zawodowego piłkarza na wydaniu, i to posiadacza ferrari, jeszcze się nie narodziła.

- Nieprawda! Właśnie z nią rozmawiasz!

- Uwierzę dopiero wtedy, kiedy powiesz to jemu - ciągnął Jack przekornie.

- Zrobię to, gdy tylko zadzwoni - warknęła Colleen. - To ty polujesz na posagi, nie ja.

Jack dawno nie był tak zadowolony z siebie. Kilka razy próbował zagaić rozmowę, lecz Colleen odpowiadała

najczęściej monosylabami.

Mając w pamięci jego zachowanie, gdy zabierał ją z mieszkania przed przyjęciem, teraz oczekiwała, że

zahamuje pod blokiem, lekko tylko przygasi silnik, da jej trzy sekundy na opuszczenie samochodu i zniknie

wśród nocnej ciszy. Ku zaskoczeniu Colleen, Jack odprowadził ją do drzwi mieszkania i otworzył je przed nią.

- No to... - Colleen stała w progu i gapiła się na gumową wycieraczkę. Nieoczekiwanie ogarnęło ją

wewnętrzne napięcie. Nerwy zaczęły odmawiać posłuszeństwa, a świadomość, że Jack stoi tuż obok, nie

pozwoliła zebrać myśli na powrót.

- To był... bardzo miły wieczór.

- Zgadzam się całkowicie.

Zrobiła krok do ciemnego przedpokoju. Serce roztrzepotało się szaleńczo, kiedy Jack podążył jej śladem i

zamknął za sobą drzwi.

- Myś... myślę, że Nicola zapomniała włączyć światło - wyjąkała piskliwym ze zdenerwowania głosem.

- A może już wróciła i poszła spać. Przy framudze jest włącznik... och!

Nie spostrzegła, kiedy do niej podszedł. Poczuła tylko objęcie silnych ramion i ciepło jego ciała. Po chwili jej

wargi zostały wręcz zgniecione przez szerokie, męskie usta.

Gdyby pochwycił ją w ciemności ktoś obcy. przeraziłaby się i próbowała wyrwać. Lecz Jack nie napotkał

oporu. Szaleństwo zmysłów zawładnęło Colleen całkowicie. Zdawało się, że chwili obecnej nie dzieliły nawet

sekundy od tamtego momentu przebudzenia, którego doświadczyła, tańcząc z nim parę godzin temu. Pragnęła

Jacka. Pożądała go.

Jęknęła, kiedy ich języki się zetknęły i przechyliła głowę w tył, by nie uronić ani odrobiny z palącego

pocałunku. Zarzuciła ramiona na szyję Jacka i zatonęła w mrocznym, wzburzonym oceanie zmysłowości.

Jack przyciągnął ją bliżej i przechylił, penetrując językiem coraz to głębiej, a ona drżała w słodkiej, gorącej

namiętności pocałunku. Szybkim ruchem doświadczonego kochanka sięgnął ku jej piersiom.

Colleen wydała urywane westchnienie, czując, jak wielkie dłonie ściskają jej piersi, a długie palce

rozpoczynają delikatną zmysłową pieszczotę. Potarł brodawkę, która zdążyła już stwardnieć i stała się aż do

bólu wrażliwa, a teraz słała małe gorące iskierki do najsekretniejszego miejsca kobiecego ciała.

Jack w coraz większym uniesieniu rozedrganym pożądaniem ciałem napierał mocno na Colleen. Fale gorąca

przelewały się w niej, sprawiając, że miękła i słabła; ulegała, kiedy zsunął ręce, by gładzić i pieścić jej

51

pośladki, po czym podniósł ją wysoko i tak trzymał. W tym momencie kobiece ciało przeszył erotyczny spazm.

Czuła go między udami, gdzie centrum jej płci płonęło, powiększone i gorące. Nigdy przedtem nie

doświadczyła tak palącej żądzy, której intensywność zaskakiwała ją i przerażała zarazem.

Całował ją tak, jak jeszcze nikt; mocno, głęboko i namiętnie wsuwał język w jej usta i wyjmował na powrót,

coraz szybciej, w swoistej, rozdzierająco erotycznej symulacji zbliżenia, pragnąc uległości i otrzymując ją w

najbardziej pierwotnym, namiętnym zapamiętaniu...

Późno w nocy, leżąc samotnie w łóżku, Colleen przewracała się z boku na bok i rozmyślała, co mogłoby się

wtedy zdarzyć, gdyby nie nagły, zaskakujący błysk światła, a zaraz po nim zdziwiony okrzyk:

- Ojojoj! - i zakłopotany chichot.

Jackowi i Colleen zajęło kilka chwil, by się zorientować, że nie są już sami, że ktoś włączył lampę, że słychać

zduszony śmiech i sapnięcia.

Jack opuścił ręce i jednym susem odskoczył od Colleen, jakby uciekał przed niewypałem. Colleen oparła się o

ścianę. Wszystko w niej drżało,! osłabło tak, że obawiała się osunięcia na podłogę.

- Tak mi przykro, przepraszam - zawołała Nicola. - Nie wiedziałam... - Urwała, po czym przełknęła

ślinę i kontynuowała komicznie uprzejmym tonem: - Kamal, znasz już Colleen. Chciałabym ci przedstawić

Jacka Blackledge’a, yyy, szefa Colleen.

Jack bezgłośnie zaklął. Cały się trząsł; intensywność niedawnej namiętności i gwałtowne zakończenie dawały

o sobie znać. Oddychał ciężko i z trudem. Omiótł Colleen rozmarzonym wzrokiem, dostrzegł rozległy

rumieniec i lekko spuszczone, lecz błyszczące oczy.

- Miło mi pana poznać, panie Blackledge. - Niewysoki mężczyzna o nadzwyczaj bujnej, kruczoczarnej

czuprynie i krzaczastych wąsach wyciągnął rękę na powitanie. - Kamal Veli - przedstawił się. - Proszę nam

wybaczyć to przedwczesne wtargnięcie. Nicola zaprosiła mnie na kawę. Dołączy pan do nas?

Jack podziwiał zimną krew młodego człowieka. Czy praktyka medyczna przygotowuje lekarza do radzenia

sobie w każdej sytuacji? Uścisnął jego dłoń i zmusił się do słabego uśmiechu.

- Może nie tak przedwczesne, jak pan sądzi - wymamrotał.

Być może pojawienie się Nicoli i Kamala było łaską opatrzności. Jego odczucia, niewiarygodna intensywność

żądzy, prawie bolesnej w płynącej z niej rozkoszy... szalone odruchy ciała... reakcja Colleen, za którą pewnie

poszłaby uległość...

Nie pamiętał już, kiedy ostatni raz pożądanie opanowało go tak szybko, a przecież tylko się całowali! Pójście

do łóżka z czarującą, nieznośnie piękną dziewicą byłoby na pewno początkiem, a nie końcem szeregu zdarzeń.

Początkiem tego, co dzisiaj jedynie udawali przed matką. Poważny związek, ślub, dzieci i ich hałaśliwe

przyjęcia urodzinowe...

Zaczął się pocić. Jego odczucia przypominały spadanie w czarną otchłań bez dna. Związek z Colleen

oznaczałby zaangażowanie emocjonalne; więzy, których zawsze pragnął uniknąć. Jednak z Colleen nie da się

inaczej, ona potrzebuje i wymaga tego. Ma prawo do własnej wizji, lecz on żyje życiem wolnego ptaka, bez

ograniczeń i zobowiązań. Wolność albo śmierć, tak brzmiałoby jego motto, do tego on ma prawo.

52

Spojrzał na Colleen, która od momentu pojawienia się Nicoli i Kamala nie podniosła oczu. Pragnienie objęcia

jej, pocieszenia, uspokojenia wyprowadziło go z równowagi. Gdyby uległ i zrobił to, wieczór zakończyliby

przy kawie i plotkach z Nicolą i Kamalem; potem nastąpiłyby kolejne, coraz intymniejsze kontakty, a z nimi

obietnice, przysięgi...

- Już późno, a ja muszę wstać przed szóstą. - Jack odwrócił się ku drzwiom jak ktoś umykający przed

duchem. - Nie mogę zostać na kawie, ale cieszę się, że cię poznałem, Kamal. Miło było cię zobaczyć, Nicola.

Colleen, no to trzymaj się, mała. Na razie.

Zniknął, nim ktokolwiek zdołał wydukać choćby słowo.

- Trzymaj się, mała? - powtórzył Kamal ze zdziwieniem.

- To takie powiedzonko - wyjaśniła Nicola. - Slangowe.

- Wiem. - Kamal nie ukrywał zmieszania. - Ale czy to jest coś, co mężczyzna mówi kobiecie po tym,

gdy...

- Padam ze zmęczenia, pójdę już spać - przerwała mu Colleen. Słuchanie interpretacji nagłego odwrotu

Jacka w wykonaniu Kamala, było ponad jej siły.

- Colleen? - Nicola pobiegła za nią do sypialni. - Dobrze się czujesz? Nie... nie gniewaj się...

- Nic się nie stało. - Colleen położyła rękę na ramieniu przyjaciółki w siostrzanym geście. - Dobrze, że

weszliście tak niespodziewanie.

Nicola uśmiechnęła się niepewnie.

- To bardzo uprzejme z twojej strony, ale nie wierzę ci ani trochę. - Jej oczy błyszczały. - Colleen, czy

to nie cudowne? Nawet nam się nie śniło, że po tygodniu w Buffalo zakochamy się obie, i to jednocześnie.

- Nie kocham Jacka Blackledge’a - zaprzeczyła Colleen żarliwie.

- Colleen, znamy się od pięciu lat. Przez cały ten czas nie zdarzyło się, żebyś była z mężczyzną... no...

tak blisko. I to na pierwszej randce. Wierz mi, to na pewno miłość.

53

6

- Nie jestem zakochana w Jacku - powtórzyła Colleen chyba po raz dziesiąty tego ranka. Wczoraj w

nocy mamrotała te słowa zasypiając. Teraz, jadąc do pracy, próbowała skoncentrować się na znakach

drogowych, ponieważ nie znała jeszcze zbyt dobrze tej trasy.

Nicola myliła się. Ogromnie to miłe, że przyjaciółka uważała za powód zachowania Colleen uczucie tak

szlachetne jak miłość, ale Colleen nie kochała Jacka Blackledge’a. Nie mogłaby! On nie należy do

opiekuńczych, delikatnych, wyrozumiałych i otwartych mężczyzn, a takiego dla siebie wymarzyła. Jest za to

kapryśny, trudny, cyniczny i arogancki. Nigdy nie zakocha się w kimś takim, to pewne.

Czy miłość nie opiera się na uczciwości i zaufaniu? W przypadku Jacka nie ma mowy o uczciwości,

wystarczy wspomnieć jego plany małżeńsko-finansowe. Żadna kobieta przy zdrowych zmysłach nie wyjdzie za

kogoś, kto od miłości wyżej ceni jej konto bankowe.

Dlaczego zatem całowała go tak namiętnie, dlaczego pozwalała się dotykać i budzić w sobie dotąd uśpione

emocje? Nicola zadała jej to trudne pytanie podczas zwykłej porannej krzątaniny po kuchni, kiedy każdy

próbuje coś zjeść i nie spóźnić się przy tym do pracy. A Colleen musiała stawić czoło wstydliwej prawdzie.

Chciała iść z nim do łóżka. Nawet przed samą sobą trudno jej było się do tego przyznać. Ona, Colleen

Elizabeth Brady, grzeczne dziewczę z dobrego domu, pragnęła, mężczyzny, który ani nie udawał miłości, ani

nie zawahałby się wykorzystać ją, a potem porzucić, albo nawet gorzej: ożenić się z nią dla pieniędzy, o ile

zorientowałby się, że je posiada.

O tym się nie dowie, poprzysięgła Colleen. Nie wyzna Jackowi swych powiązań z jedną z najbogatszych

rodzin w kraju.

Wyleczy się z tego ryzykownego seksualnego zauroczenia, trzymając się jak najdalej od Jacka. Do

zakochania potrzeba ciągłego, bliskiego przebywania ze sobą. Postara się w miarę możliwości nie podchodzić

do swojego biurka, kiedy on będzie siedział przy swoim, i ograniczy do zera kontakty poza pracą. Zacznie

prowadzić tak intensywne życie towarzyskie, że nie starczy jej czasu ani energii na jedną choćby myśl o Jacku

Blackledge’u. Nawet jeśli będzie musiała poprosić Nicolę o zorganizowanie paru randek z nieznajomymi

zaspanymi cudzoziemcami.

Rychło okazało się, że efekt tych rozmyślań i postanowień był mierny. Jack nie przyszedł do redakcji, a

Colleen zamiast ulgi doznała rozczarowania.

Kazorowski właśnie nalewał sobie kawy. Colleen - dołączyła do niego w nadziei na kubek brunatnej smoły,

umyślnie zostawiając termos z nadającą się do picia kawą na biurku.

- Gdzie jest Jack? - zapytała niby mimochodem.

- Dzisiaj pracuje w domu - odrzekł Kaz, krzywiąc się między jednym a drugim łykiem brei, którą

pewnie uważał za kawę. - Czy on, hmm, pomaga ci trochę, wprowadza cię w rolę?

Colleen pojęła, że naczelny pyta o to, czy Jack zmiękł i pozwolił jej napisać artykuł. Właściwą odpowiedzią

byłoby oczywiście „nie”.

- Codziennie czegoś się uczę - odrzekła równie ostrożnie, jak ostrożnie ją zapytano.

54

Kazorowski zrozumiał. Uśmiechnął się niewesoło.

- Trzymaj się, mała - rzucił i wyniósł się do swojego gabinetu.

Policzki Colleen przybrały barwę zachodzącego słońca. Znów usłyszała frazę, którą poczęstował ją Jack

wczoraj na odchodnem. Pamiętała, jak się śpieszył, jak odmówił najniewinniejszej w świecie propozycji

wypicia filiżanki kawy. i uciekł. Zrobił to, bo mu nie zależało na niej ani trochę. Skorzystał z jej towarzystwa...

i z jej ciała, ponieważ miał w tym interes, i na tym koniec.

Naga prawda bolała. Być może nie kocha Jacka, ale zaangażowała się głębiej, niż przypuszczała, a to źle.

Zbuntowawszy się przeciwko własnym myślom, zmusiła się, by zapomnieć o Jacku, i rzuciła się w wir pracy.

Najpierw zakopała się w notatkach i korespondencji działu kulinarnego, przygotowując kolejną wymianę

przepisów między czytelnikami. Potem szef działu rozrywki polecił jej uzupełnić klepsydry kilku aktorów z

telewizji i filmu. Robienie klepsydr ludziom, którzy żyją i mają się dobrze, zawsze wprawiało ją w wisielczy

humor, choć rozumiała potrzebę zbierania podobnych informacji. Jednak godzina wypełniona pisaniem o

żywych w czasie przeszłym nie poprawiła jej nastroju.

Ucieszyła się, kiedy Susan Farley i Christina Fusco, dwie reporterki, z którymi jadła lunch pierwszego dnia,

zaprosiły ją ponownie, tym razem do restauracji Befsztykowy Raj. Tam uraczyła się wysokokalorycznym

stekiem na serze z dodatkami, nie dopuszczając do siebie ani na chwilę wyrzutów sumienia. Wróciła do

redakcji odświeżona i zabrała się do pracy z nowym optymizmem. Dziś przepisy i klepsydry, jutro własne

artykuły, powiedziała sobie. Może, jeśli dożyje... Uśmiechnęła się do tej myśli.

- Wyglądasz na rozbawioną. Czy też mógłbym usłyszeć ten dowcip?

Głowa Colleen na dźwięk głosu Jacka podskoczyła jak gumowa piłka. Stał opodal i patrzył. Bardzo uważała,

żeby nie zaczerwienić się albo nie zblednąć,- ani w żaden inny sposób nie dać po sobie poznać, że jego

obecność robi na niej wrażenie.

- Właściwie zbieram się do wyjścia - powiedziała, wzruszając ramionami. Umyślnie obojętny ton ostro

kontrastował z wewnętrzną burzą. Zerknęła na zegarek. - Minęła druga, a siedzę tu prawie od szóstej rano.

Pochyliła się i wyłączyła komputer. Reszta klepsydr może poczekać do jutra. Gdyby któraś z gwiazd

zdecydowała się nagle wyzionąć ducha, to przy odrobinie szczęścia może będzie należała do tych już

załatwionych.

- Dobrze, że cię jeszcze zastałem - powiedział Jack, postępując krok do przodu.

Colleen pozwoliła sobie na krótkie zerknięcie w jego stronę. Znowu miał na sobie dżinsy, te mocno sprane, i

żółte włóczkowe polo. Promieniował siłą i zmysłowością. Szybko odwróciła wzrok.

- Dlaczego? - zapytała i pochwaliła się w duchu za idealnie beznamiętny ton.

Jack uśmiechał się tym swoim słodkim uśmiechem, którym bez wątpienia omamił już wiele niewinnych

duszyczek. Nie mogła się mylić, bo nawet znając motywy Jacka, nie potrafiła oprzeć się mocy jego uśmiechu i

musiała zwalczyć w sobie chęć odwzajemnienia go.

Wygrała bitwę.

- Dlaczego? - powtórzyła, zachowując kamienne oblicze.

Uśmiech Jacka nieco zbladł.

55

- Wygląda na to, że mama i ciotki zapałały ochotą, żeby wybrać się na wycieczkę statkiem. Oczywiście,

chcą zabrać nas ze sobą, a potem zjeść z nami kolację.

Colleen popatrzyła na niego zimno. A więc tak to rozegrał. Próbuje udawać, że ich namiętne interludium

nigdy się nie zdarzyło, że po prostu realizowali pewien ustalony plan. Nic więcej.

- Nie - burknęła. - Przepraszam, ale nic ż tego. Przeproś ode mnie mamę i ciocie.

- One liczą na ciebie, Colleen. Poza tym mamy przecież umowę.

- Tak. Umowę polegającą na oszukiwaniu trzech miłych pań, które na to nie zasługują. Przestań na mnie

liczyć, Jack.

Ignorując go, zajęła się porządkowaniem biurka i zbieraniem notatek. Cały czas jednak pamiętała o jego

obecności.

Dwoma krokami pokonał dzielącą ich odległość.

- Nie dowierzasz sobie po tym, co się stało wczoraj, prawda? - rzekł niskim, sztucznym głosem.

Żołądek Colleen wykonał salto ze śrubą. Już wolała udawanie, że nic się nie zdarzyło, od otwartej rozmowy

na ten temat. Cóż, trzeba podjąć rękawicę.

- Wczoraj? Masz na myśli swoją ucieczkę przed Nicolą, Kamalem i mną, jakbyśmy byli grupą

trędowatych?

- Tak to mogło wyglądać, przyznaję - zaśmiał się nerwowo. - Ale ja mówiłem o tym, co się działo,

zanim...

- Wybiegłeś jak nieokrzesany gbur? - dokończyła z jadowitą słodyczą w głosie.

- Widzę, że od wczorajszej kolacji zmieniłaś opinię o mnie dość diametralnie. Przedtem uważałaś mnie

za wrażliwego, opiekuńczego, uprzejmego i, zaraz, już nie pamiętam, aha, czułego.

- Fantazjowałam, ale na więcej nie starczy mi talentu.

- A nawet gdyby, to nie marnowałabyś go na mnie?

Uniosła brwi.

- Trudno to ująć lepiej.

Podszedł jeszcze bliżej, tak że dzieliły ich tylko centymetry i czuła ciepło emanujące z jego ciała. Serce

kołatało jej wściekle.

- Bądźmy ze sobą szczerzy: obraziłaś się, bo nie odegrałem swojej roli przed twoją przyjaciółką i jej

chłopakiem. - Powoli odzyskiwał zwykłą wojowniczość. - Chciałaś, żebym został i do tego udawał, że

tworzymy parę tak samo jak oni. Żebyśmy pożartowali coś o randkach we czwórkę, opowiedzieli kilka starych

dowcipów, coś o sobie, i tak dalej.

Cała sytuacja wyglądała śmiesznie, kiedy przedstawiał to w ten sposób. Ona wyglądała śmiesznie.

- Jestem na ciebie wściekła, bo jedynie umiesz wykorzystywać ludzi. Przy mojej pomocy oszukałeś

matkę i... niewiele brakowało, żebyś wykorzystał mnie także inaczej.

- Jeżeli ja wykorzystałem ciebie, to ty mnie również. I nadal to robisz. - Sięgnął palcami do zwisającego

nad jej uchem kosmyka włosów. Odtrąciła jego rękę.

- Nie próbuj sugerować, że...

56

- Straciłaś głowę od mojego pocałunku? - podsunął jej uprzejmie. - O to chodzi, prawda? Dlatego jesteś

zła. Bo byłaś gotowa pożegnać tak długo pielęgnowane dziewictwo...

- Nieprawda! - przerwała z furią. - Nigdy bym...

- Kotku, gdyby twoi kumple przyszli trochę później, zastaliby nas w łóżku.

Wściekła i upokorzona Colleen przestała panować nad sobą. Wyciągnęła rękę, gotowa go spoliczkować.

- Proszę bardzo - szydził Jack. - Uderz mnie. Publiczność czeka, damy im cały spektakl, choć to kiepski

melodramat. Na parę miesięcy staniemy się głównym obiektem plotek dla wszystkich w redakcji.

Przerażająca perspektywa w mgnieniu oka przywróciła jej zdolność panowania nad nerwami. Opuściła rękę i

ukradkiem rozejrzała się po pokoju. Niepokojąco wiele osób przyglądało się im z nie ukrywanym

zainteresowaniem. Chociaż nie słyszeli rozmowy, to sam widok Colleen i Black Jacka stykających się prawie

guzikami wystarczył, by rozbudzić ich ciekawość.

Colleen odwróciła się powoli i z wysiłkiem przyoblekła twarz w, jej zdaniem, neutralną minę. Spakowała

swoje rzeczy.

- Koniec przedstawienia? - zapytał Jack z promiennym uśmiechem.

- Jesteś próżny, złośliwy... karaluch - syknęła.

- Karaluch - powtórzył jak echo Jack. - To nawet oryginalniejsze niż „szczur” albo „wąż”, ale jeszcze

niezbyt mądre. Nie mogłabyś się dla mnie postarać o jakąś naprawdę niepowtarzalną zniewagę? Masz w końcu

pisać artykuły.

- Ostatnio nieczęsto zajmuję się pisaniem artykułów. Właściwie wcale ich nie piszę. Sortuję przepisy na

kluski z serem, oglądam najgorsze filmy i uzupełniam klepsydry zamiast pracować nad rubryką, do której mnie

przyjęto.

Odwróciła się do wyjścia, ale Jack zastąpił jej drogę.

- Czy zgodziłabyś się... popracować ze mną nad jakimś artykułem? - Obserwował ją z napięciem.

Colleen próbowała go obejść, ale on zręcznie blokował każdy jej ruch i wciąż znajdowała go przed sobą.

- Mam parę nowych pomysłów - ciągnął - ale mógłbym skorzystać z twojej pomocy co do ostatecznego

kształtu. Co ty na to, Colleen? Zrobimy burzę mózgów i zobaczymy, co z tego wyniknie.

- Usiłujesz mnie przekupić, żebym wybrała się na ten statek. Tylko dlatego wyskoczyłeś z ofertą...

- Najważniejsze, że proponuję ci współpracę. Jeśli chcesz pisać, to nie rezygnuj z szansy i daj sobie

spokój z analizowaniem motywów.

Spojrzała na niego niepewnie.

- Naprawdę pozwolisz mi napisać artykuł, jeśli zgodzę się pojechać z twoją rodziną na wycieczkę?

- Jeżeli uda ci się stworzyć coś ciekawego i nadającego się do druku, to czemu nie?

Colleen pomyślała o danej sobie obietnicy, aby trzymać się z dala od Jacka Blackledge’a. Na drugiej szali

złożyła niespodziewaną szansę na początek prawdziwej kariery dziennikarskiej, co z kolei oznaczałoby ciągły

kontakt z szefem. Starała się nie zważać na coraz większy przypływ entuzjazmu. Powinna teraz podjąć decyzję

o charakterze ściśle zawodowym, tłumaczyła sobie. Ściśle zawodowym. Patrząc z tej strony, musiałaby być

niespełna rozumu, żeby odrzucić pierwszą, a może jedyną szansę na własny felieton.

57

- Nie wiem, czy powinnam ci wierzyć, że dotrzymasz przyrzeczenia. Czy w ogóle przeczytasz to, co

napiszę? - zapytała oschle. - Nie wycofasz się jutro, kiedy nie będziesz już potrzebował mojej pomocy?

W jej oczach błyskały wojownicze iskierki.

- W odróżnieniu od ciebie nie łamię obietnic, Colleen.

- Ja nie... - zaprzeczyła gorąco.

- Przed chwilą prawie zerwałaś umowę, odmawiając udziału w wycieczce - przerwał, ucinając jej

protesty. - Ustaliliśmy, że zagrasz rolę mojej przyjaciółki aż do wyjazdu matki i ciotek z Buffalo. Nawet

podaliśmy sobie wtedy ręce, pamiętasz?

O tak, pamiętała. Wówczas przedstawiało się to prosto i niewinnie. Teraz jednak... Colleen odwróciła wzrok.

Dość negocjacji na dzisiaj.

- Czy powinnam się przebrać przed zaokrętowaniem, czy mogę iść tak, jak stoję? - spytała z kamienną

twarzą.

Jack zlustrował, jej bawełniany kombinezon w kolorze piasku. Ubiór podkreślał każdą krągłość jej szczupłego

ciała, a duże obciągane guziki, rozmieszczone pomiędzy dekoltem a pępkiem wzbudzały w nim pragnienie, by

rozpiąć je jeden po drugim. Z trudem przełknął ślinę.

- Wyglądasz doskonale. Chodźmy już.

Nim minęła godzina, cała piątka płynęła statkiem, który powoli zbliżał się do wodospadu Niagara. Pasażerom

rozdano grube gumowe płaszcze, kapelusze i kalosze dla ochrony przed tryskającymi z góry miriadami

lśniących kropelek.

- Cudownie! Pięknie! - wykrzykiwała Colleen, zwisając z poręczy okalającej pokład i chłonąc oczyma

okryty całunem wodnej mgiełki wodospad.

- Lepiej niż w Disneylandzie? - zapytał kpiąco Jack.

- Co najmniej równie przyjemnie - odparła. - Moi mali kuzyni i siostry też byliby zachwyceni. Nie

mogę się doczekać ich odwiedzin.

- Ostrożnie, moja droga - przestrzegł ją Jack. - Takie życzenia spełniają się czasem w najmniej

oczekiwanym momencie. Rodzina często pojawia się jak duch, wiesz przecież.

Colleen zachichotała.

- Bardzo bym chciała ich zobaczyć, o ile zostawią w spokoju mój stan cywilny.

- Hej, wyraziłaś moje uczucia najdokładniej jak można.

Roześmiała się na całe gardło. Poranne przygnębienie i złość zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej

różdżki. Znała oczywiście powód: zostawiła daleko stąd klepsydry, a w perspektywie widziała swoje nazwisko

wydrukowane w gazecie u dołu rubryki. Świetny nastrój Colleen przesłaniał jej to, że znajduje się w centrum

uwagi Jacka, który dotrzymywał jej towarzystwa na pokładzie. Stali przy barierce, on luźno obejmował ją

ramieniem. Starsze panie zajmowały miejsca na ławce pod daszkiem. Chociaż ulokowali się poza zasięgiem ich

wzroku, nadal prowadzili lekką, miłą konwersację o wszystkim i o niczym. Żadne z nich nie próbowało

sugerować, że z dala od oczu publiczności nie muszą odgrywać pary kochanków.

58

- Co robią ci ludzie? - Zdziwiona Colleen wskazała postacie na brzegu, które wspinały się ścieżką

prowadzącą pod wodospad.

- Idą do Jaskini Wiatrów - wyjaśnił Jack. - Wciskają się w gumowy kombinezon i wchodzą pod

Niagarę.

- Och! Ja też chcę tam pójść! - wykrzyknęła Colleen.

- Przemokniesz do suchej nitki. Kombinezon i kalosze niemal nie chronią przed wodą, bo już są mokre,

kiedy je zakładasz.

- Nieważne! Chodźmy tam, Jack! - Uśmiechnęła się do niego, ukazując twarz jaśniejącą radością.

Jack poczuł ukłucie bólu w dole żołądka. Miał przed sobą młodą, radosną i bezgranicznie piękną dziewczynę.

Nawet w śmiesznym płaszczu nieprzemakalnym i za dużych butach rozsiewała wokół siebie aurę zmysłowości;

kusiła słodkimi, pełnymi wargami i błyszczącymi źrenicami. Miotały nim sprzeczne pragnienia: aby posiąść jej

ciało i jednocześnie chronić przed niebezpieczeństwami tego świata. Z powodu tych rozterek chwilami tracił

zdolność jasnego formułowania myśli.

Od momentu, kiedy wybiegł z jej mieszkania wczoraj w nocy, uciekając przed szarpiącymi nim emocjami

wywołanymi bliskością Colleen, głowę wypełniała mu tylko ona. Nie zareagował ze zwykłym sarkazmem na

propozycję matki, by wybrać się na wycieczkę statkiem, lecz natychmiast uchwycił się dodatkowej szansy na

spędzenie paru chwil z Colleen. Kiedy odmówiła, zmartwił się bardziej, niż byłby skłonny to przyznać, więc

skusił ją perspektywą felietonu.

I zamierzał dotrzymać przyrzeczenia. Jakkolwiek wydawało mu się to dziwne, nie przerażała go wizja

współpracy z asystentką, nawet gdyby okazała się kompletną grafomanką. Od dnia jej przybycia do gazety

zmienił poglądy o sto osiemdziesiąt stopni, ale nie zastanawiał się nad przyczynami.

- Przepraszam, czy mogliby państwo odsunąć się na chwilę?! - zawołał obładowany sprzętem wideo

chudy mężczyzna. Obejrzeli się i zobaczyli zmierzającą w ich kierunku parę w podeszłym wieku, a obok

kobietę i dwoje nastolatków, chłopca i dziewczynę. Wszyscy uśmiechali się i machali do kamery.

Nagle chłopak wspiął się na barierkę i usiadł na poręczy.

- Hej, tato! - zawołał i zaczął wymachiwać obiema rękoma. Rodzina obserwowała go, nadal szczerząc

zęby. Ojciec spokojnie trzymał kamerę i filmował syna.

Jack i Colleen spojrzeli na siebie z niedowierzaniem.

- Jack, przecież on może wypaść za burtę - zauważyła z niepokojem Colleen w tej samej chwili, w

której Jack krzyknął do nastoletniego akrobaty.

- Złaź stamtąd! Chcesz wylądować w wodzie?

Ułamek sekundy później chłopiec zachwiał się i zaczął przechylać się w tył. Colleen wrzasnęła. Ojciec nie

przerywał filmowania. Ze zwinnością i refleksem zawodowego sportowca Jack pochwycił nogę młodzieńca w

momencie, kiedy ten już spadał w głębię. Natychmiast podbiegli dwaj inni pasażerowie i pomogli wytaszczyć

niedoszłego topielca na pokład.

- Bałwan! - ryknął Jack na chłopca i zwrócił się do jego ojca: - Nigdy w życiu nie widziałem takiej

gromady wariatów. Pan...

59

- Zepsuł pan nam film - przerwała Jackowi siostra chłopaka. - Chcieliśmy posłać go do programu

Rodzina amerykańska na filmie wideo. Pewnie pokazaliby nas dzisiaj w telewizji. Mark miał spaść do wody.

Spadanie do wody to gorący temat, a z tego statku jeszcze nikt nie wypadł. Na pewno puściliby film dziś

wieczorem.

Colleen rzuciła badawcze spojrzenie na pełną niedowierzania twarz Jacka i ująwszy go pod ramię, szybko

odciągnęła z miejsca wydarzeń. Amatorami wideo już się zajęli dwaj marynarze z załogi.

- Jack, jesteś bohaterem! - wykrzyknęła, odruchowo rzucając mu się na szyję. - Skoczyłeś jak

błyskawica, uratowałeś tego chłopca.

- Całą tę nienormalną rodzinkę powinni wsadzić do więzienia za krańcową głupotę. - Jack dyszał ze

złości. - Tutaj woda aż się roi od wirów. Gdyby ten dzieciak wypadł, momentalnie znalazłby się na dnie.

Czuł w sobie nadmiar energii. Niebezpieczeństwo i konieczność szybkiej reakcji oznaczały potężny zastrzyk

adrenaliny, która nadal krążyła w jego żyłach. Istnieją teorie naukowe, wedle których zagrożenie, a właściwie

jego pokonanie, wiąże się ze wzrostem popędu płciowego, ale Jack nie myślał o eksperymentach medycznych.

Po prostu czuł na szyi ramiona Colleen. Szybko objął ją i przytulił.

Trzymanie Colleen w uścisku wydawało mu się najnaturalniejszą rzeczą na świecie. Kiedy opuściła ręce i

chciała się odsunąć, przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej.

- Ci dumie ryzykowali życiem dziecka, żeby na pięć minut pokazać się w telewizji! - wybuchnął

oburzony. - Pewnie następnym razem zrzucą go w beczce z wodospadu i też to sfilmują.

- To już było - zauważyła sucho Colleen. - Telewizja mogłaby im tego nie puścić. W końcu tylko

spadanie do wody to gorący temat - dodała, imitując głos żującej gumę nastolatki.

- Nieładnie naśmiewać się z kretynów, którzy za wszelką cenę chcą wystąpić w telewizji, Colleen. -

Pochylił głowę tak, że dotknął jej czoła swoim. - Więc jestem bohaterem, tak? - Nazwała go w ten sposób i

spodobało mu się to, choć mężczyzna pozujący na zimnego drania o kamiennym sercu nie powinien zwracać

uwagi na takie komplementy.

Colleen zadrżała, ale nie z powodu tryskających zewsząd pióropuszy zimnych kropli.

- Jesteś bohaterem - szepnęła. - Nie powinieneś się wtrącać, ale pomogłeś temu chłopcu.

W jej serce sączyła się nadzieja. Czy nie jest to dowód, że matka i ciocie Jacka mówiły prawdę? Pod maską

Black Jacka kryje się ktoś inny: otwarty, wrażliwy i opiekuńczy.

Ich usta znalazły się tak blisko, że oddechy się mieszały.

- Byłeś odważny i tak silny - powiedziała cicho.

- Nie zrobiłem niczego nadzwyczajnego, Colleen - mruknął Jack. Musnął wargami jej usta, odsunął się i

dotknął ich ponownie.

- Zrobiłeś. - Stała na palcach i lekko odchylała głowę. Tym razem ona otarła wargami jego usta. -

Ciągle udajesz nieczułego cynika, ale ja ci na to nie pozwolę. Czasami trzeba cię nieco utemperować.

Spojrzeli sobie w oczy i patrzyli tak przez dłuższą chwilę, aż podniecenie ogarnęło ich oboje. Jednocześnie

przywarli do siebie mocno.

60

- To nie ma sensu - burknął Jack, wsuwając dłoń pod gęstwę jej włosów i obejmując kark. - Płyniemy

statkiem wycieczkowym, do diabła. Dzieli nas ze trzy kilo nieprzemakalnej gumy. - Popatrzył na swój płaszcz

z odrazą.

- Mój waży co najmniej pięć - zamruczała Colleen, ściskając go za szyję.

Głaskał palcami jedwabistą skórę na karku Colleen i wpatrywał się w dziewczynę.

- Jeszcze jedno. Prawdopodobnie jakiś wariat z kamerą wideo trzyma nas na muszce. - Dotknął

kciukiem kącika jej ust i obrysował je wkoło. - Nie wyszedł mu film o topieniu syna. to może spróbować sił.

kręcąc choćby nas.

W odpowiedzi na jego pieszczoty rozchyliła wargi.

- Sądzisz, że zainteresowalibyśmy kogokolwiek w telewizji? - Niełatwo podtrzymywać rozmowę, kiedy

marzy się jedynie o zamknięciu oczu i poddaniu się nastrojowi chwili. - Przecież tylko spadanie do wody to

gorący temat.

- Och, cóż za niezwykła zachęta - zaśmiał się Jack. - Mogę ci wymienić z tuzin rzeczy, które są gorące.

- Nadal muskał ustami jej wargi. - Mógłbym też zdradzić, kto jest gorący.

Colleen przylgnęła do niego, wciąż walcząc z ciężkimi, sennymi powiekami. Po całym ciele rozlewał się żar,

jakby w trzewiach zapłonęło ognisko. Ten żar oznaczał pragnienie, oznaczał pożądanie. Dotąd nie znała tak

lubieżnych, tak erotycznych myśli, jak te, które teraz opanowały bez reszty jej umysł. Chciała, żeby ją

pocałował, naprawdę pocałował, tak jak zrobił to wczoraj: powoli, mocno i głęboko. Pragnęła, by ją tulił,

gładził skórę, dotykał piersi, pieścił brodawki, sięgnął niżej...

Statek przyhamował tak niespodziewanie, że stracili równowagę. Jack odruchowo złapał poręcz, drugim

ramieniem silnie przytrzymał Colleen. Ona uwiesiła się na barku Jacka, czując lekki zawrót głowy,

zdezorientowana, jakby zbudzono ją w środku bardzo plastycznego snu. Tuląc się do Jacka, zapomniała, że na

świecie istnieją jeszcze prócz nich inni ludzie.

- Lepiej... lepiej pójdę zapytać, jak się bawią nasze panie - wyjąkała, odsuwając się od Jacka.

Jack pozwolił jej odejść, ponieważ wyglądała na tak samo poruszoną, jak on. W zamyśleniu oparł się o

barierkę. Głębokie pożądanie, jakiego doświadczył wczoraj wieczorem, nie było chwilową zachcianką ani

wytworem rozgorączkowanej wyobraźni. Dziś kiedy przytulił ją do piersi, namiętność i szaleńcza żądza

powróciły.

Pytanie brzmiało: Co z tym począć? Rysowały się przed nim dwie możliwości, jak sądził. Po pierwsze,

postąpić jak przystało na dżentelmena i zejść jej z drogi, ograniczając kontakty do minimum. Taka młoda, miła

i niewinna dziewczyna zasługiwała na stały, poważny związek. A Jack nie przepadał za stałymi związkami.

Najlepsze, co mógłby dla niej zrobić, to trzymać się od niej z daleka.

Jednakże Black Jack nie słynął z dobrych uczynków. Brał od życia to, czego potrzebował. A teraz potrzebuje

Colleen. Drugie wyjście z obecnej sytuacji polegało na pójściu z nią do łóżka i zaspokojeniu palących żądz. Ta

opcja przemawiała do Jacka z dużo większą siłą.

61

Przez chwilę opanowały go wyrzuty sumienia, przypomniał sobie bowiem zapatrywania Colleen na sprawy

miłości i seksu. W końcu miała dwadzieścia trzy lata: już czas, by zamienić dziewczęce ideały na rozkosz

miłości fizycznej. Tak, najwyższy czas, przekonywał się. Właściwie zrobi jej przysługę. Nauczy, jak odróżnić

miłość od zwyczajnego pożądania, tak że gdy spotka kiedyś mężczyznę swego życia, będzie umiała go

rozpoznać.

Nagle przerwał rozmyślania. W wizji Colleen z jej przyszłym narzeczonym coś mu się wyraźnie nie

podobało. Jak zwykle, nie miał ochoty zagłębiać się w sens i przyczyny tego odczucia. O ileż przyjemniej snuć

marzenia o Colleen w jego łóżku.

A zatem klamka zapadła. Przywołał na twarz swój najbardziej czarujący uśmiech i poszedł poszukać Colleen.

62

7

Colleen spoglądała na Jacka niepewnym wzrokiem, gdy wprowadzał samochód na podjazd swego domu z

białej cegły. Po wycieczce do Jaskini Wiatrów i obfitej kolacji odprowadzili trzy starsze panie do hotelu. Do

Jaskini poszli tylko we dwoje, bo matka i ciotki wolały poczekać na ławce w parku. Idąc pod Niagarą, Colleen i

Jack ubawili się setnie; najpierw bez przerwy ślizgali się i potykali na ścieżce, a potem, gdy podstawiali ręce

pod spadające z nieba kaskady i zaśmiewali się jak para zachwyconych dzieciaków albo może beztroskich

kochanków, przemokli do suchej nitki.

Jack zahamował przed drzwiami garażu.

- Nie chce mi się wprowadzać wozu do środka. Od lat zamierzam kupić jakiś elektroniczny zamek z

pilotem, ale ciągle wylatuje mi to z głowy, no i zostawiam samochód pod chmurką.

Drobny kapuśniaczek zaczął bębnić o dach i szyby pontiaka, Colleen odwróciła się do Jacka.

- Gdzie my właściwie jesteśmy? - spytała, choć doskonale znała odpowiedź.

- U mnie.

Czy lekkie napięcie przebijające z jego głosu jest wytworem jej wyobraźni, czy naprawdę coś wisiało w

powietrzu? Niepokojąca mieszanka obawy i podekscytowania: tak musiałaby określić swój stan psychiczny.

- Powiedziałeś mamie, że chcesz już jechać z powodu zmęczenia, bo miałeś ciężki dzień, i że

odwieziesz mnie do domu.

- Byłem zmęczony. Zmęczony towarzystwem trzech przyzwoitek naraz. A teraz przywiozłem cię do

domu, do mojego domu. - Obserwował, jak skuliła się nieznacznie i przygryzła górną wargę. Doskonale sobie

uświadamia, jakie konsekwencje wiążą się z przebywaniem ze mną tête-à-tête, pomyślał. Bardzo dobry znak. -

Dopiero ósma, chyba moglibyśmy jeszcze dziś popracować nad artykułem.

Przywiózł ją do siebie. Colleen siedziała nieruchomo niczym żona Lota zamieniona w słup soli i w milczeniu

patrzyła na Jacka, który wysiadł, okrążył samochód i sięgnął do klamki drzwiczek po stronie Colleen. Deszcz

rozpadał się na dobre, więc kiedy otworzył drzwi i podał dłoń, by mogła się na niej wesprzeć, do środka

chlusnęła struga zimnej wody. Odebrała to jako złowieszczy omen.

- Tutaj nikt cię nie obserwuje, Jack. Nie musisz udawać ani dżentelmena, ani narzeczonego -

powiedziała. - Daj sobie spokój z przesadną uprzejmością.

Uśmiechnął się.

- Może po prostu chcę być uprzejmy. I może wcale nie udaję. - Kiedy nie przyjęła jego pomocnej dłoni,

sam chwycił ją za rękę i lekko pociągnął. Wysiadła z auta bez oporu, ale sztywna jak automat.

Nadal ściskając jej dłoń, Jack pobiegł do drzwi, więc podążyła za nim. Wpadli do środka i zaczęli strząsać z

płaszczy krople deszczu, a Jack pstryknął wyłącznikami światła.

- Najpierw oprowadzę cię po całej posiadłości - rzucił wesoło. Poszli od pokoju do pokoju, a on przyjął

na siebie rolę przewodnika i przez cały czas komentował wystrój i przeznaczenie oglądanych pomieszczeń.

Na szczęście, Colleen nie musiała odpowiadać ani robić żadnych uwag. Ani w wielkiej, nowocześnie

wyposażonej kuchni, ani w salonie wyłożonym pluszowym dywanem, w którym znajdowała się ogromna

63

narożna kanapa i ceglany kominek z pagórkiem miękkich poduszek, ułożonych w półkole przed paleniskiem.

Milczała nadal, zwiedzając utrzymaną w jasnozielonych i szarych barwach sypialnię, której centrum stanowiło

olbrzymie łoże z mosiężnymi kratami i w wyłożonej lustrami łazience z wanną wbudowaną w podłogę.

Wreszcie dotarli do gabinetu gospodarza, gdzie wszystkie ściany zajmowały regały z książkami, a pośrodku

królował sprzęt komputerowy najnowszej generacji. Stało tam również szerokie biurko, wyściełane krzesło,

czarna skórzana sofa i mała lodóweczka na napoje. O szyby miarowo stukał deszcz.

- Czego się napijesz? - zapytał Jack. - Mam wszystko: wodę sodową, piwo, wino, aperitify. Może coś

gorącego? Kawa, herbata?

- Nie, dziękuję.

- W takim razie spróbuj któregoś z tych egzotycznych koktajli, jakie się pija na Hawajach. No wiesz,

wysoka szklanka, kolorowy płyn, słomka z papierową parasolką.

Zaskoczona Colleen uniosła brwi.

- Umiesz przyrządzać coś takiego?

- Tak, z wyjątkiem parasolki. Jeszcze kiedy grałem w piłkę, między sezonami często pracowałem jako

barman w San Francisco. Potrafię przygotować każdy koktajl i nawet czasem wymyślam nowe mieszanki.

- Mimo wszystko dziękuję, nie będę nic piła. Lepiej bierzmy się do roboty.

- Tak. - Jack opadł na sofę. - Masz rację. Usiądź, proszę.

Colleen wybrała krzesło przy biurku. Odważyła się zerknąć na Jacka i stwierdziła, że przypatruje się jej

bacznie. W tej chwili przypominał kota jej siostry Erin, który identycznie przyglądał się rybkom pływającym w

akwarium.

Z trudem przełknęła ślinę.

- Podo... podoba mi się twój dom - wykrztusiła nerwowo.

- Dziękuję, Colleen. - W dalszym ciągu zachowywał się jak najlepiej wychowany dżentelmen i nawet

mogłaby wziąć jego uprzejmość za dobrą monetę, gdyby nie dostrzegała w tych ciemnych oczach figlarnych

błysków.

Wzruszyła ramionami.

- Prawdę mówiąc, spodziewałam się czegoś innego - kontynuowała nieco wyzywającym tonem.

- A mianowicie czego? Jaskini starego erotomana? Luster na suficie i...

- Z tego, co mówiłeś o swoich finansach, oczekiwałam raczej wynajętej klitki bez mebli, prądu i

łazienki - przerwała mu. - A tu widzę przytulny, pięknie umeblowany dom ze wszelkimi wygodami. Twoja eks-

żona nie wydała wszystkiego co do grosza, zapewne nie zdążyła.

Jack uśmiechnął się, wstał i rozpoczął powolny spacer po pokoju.

- Nie, Donna nie wydała wszystkiego. Lubiłem tę willę i udało mi się schować to i owo do skarpety.

- Mieszkaliście tutaj? - Colleen nie umiała powstrzymać ciekawości.

- Donna w Buffalo? - Jack roześmiał się, choć tym razem bez cienia goryczy, którą wywoływało w nim

zwykle wspomnienie byłej żony. - Nie ma mowy. Kiedy jeszcze grałem, mieszkaliśmy w Kalifornii. Potem

wróciłem do Buffalo i kupiłem ten dom, już po rozstaniu z Donną.

64

- I od razu wzięli cię do gazety jako sprawozdawcę sportowego. Po kilku latach awansowałeś na

felietonistę, tak? - Colleen referowała to, co usłyszała od kolegów w redakcji. - Teraz piszesz do prasy

ogólnokrajowej i zarabiasz jeszcze więcej. Nie mam pojęcia, po co ci bogata żona - zakończyła nieco ostrzej,

niż zamierzała.

- Kochanie, jeżeli, a to jest bardzo duże jeżeli, kiedykolwiek zdecyduję się na ponowne małżeństwo, to

chcę coś z tego mieć, a nie tylko nic nie znaczące przysięgi miłości, wierności i posłuszeństwa. Najbardziej

odpowiada mi gotówka. Będziemy żyli z pieniędzy nowej pani Blackledge, a moja pensja w całości powędruje

do banku.

- Poczekaj, niech zgadnę: masz na myśli swoje prywatne konto, nie wspólne, prawda? - rzuciła ze

złością Colleen. - Wszystko dla ciebie, bo co jest twoje, to jest twoje, a co jej, to się dopiero okaże. A zrobisz

każdą rzecz, żeby „sprawiedliwość” była po twojej stronie.

Jack skinął głową.

- Dokładnie tak, kotku - zgodził się, nie urażony ani trochę.

Colleen wydała odgłos mający wyrażać obrzydzenie i skoczyła na równe nogi.

- Jesteś najbardziej interesownym, wyrachowanym, chciwym...

- Hej, uspokój się. Nie musisz się unosić z powodu przyszłej pani Blackledge. - Jack chichotał

rozbawiony. - Kto wie zresztą, kiedy się taka pojawi. A jak już to się stanie, to możesz mi wierzyć, nie będzie

jakąś niewinną dzierlatką, która wyjdzie za mnie wyłącznie z miłości. Uczyni to pewnie z paru innych

powodów.

Drań, kreatura - myślała Colleen z furią. Skierowała się ku drzwiom. Jack chwycił ją w talii i okręcił tak, że

znalazła się w jego objęciach.

- Puść mnie - zażądała. Pomasował jej szyję.

- Puściłbym, gdybym choć przez chwilę przypuszczał, że właśnie tego chcesz.

- Tak! Masz mnie puścić. - Szamotała się, próbując uwolnić dłoń.

Jack znów się roześmiał.

- Colleen, przestańmy udawać. Oboje wiemy, po co tu przyszliśmy.

- Mogę mówić tylko za siebie, a ja jestem tutaj, żeby pracować nad artykułem. Obiecałeś mi to. -

Wierciła się w jego uścisku, aż nagle znieruchomiała. Poczuła na swym ciele oznakę rosnącego podniecenia

Jacka.

- Widzisz, jak na mnie działasz - mruknął, napierając na nią jeszcze mocniej. Wycisnął pocałunek na

szyi dziewczyny i uśmiechnął się, spostrzegłszy, że wprawiło ją to w drżenie. - Twoja bliskość odbiera mi

zmysły. Pragnę cię, Colleen.

Jego zęby zwarły się lekko na delikatnej małżowinie i w tym samym momencie dłoń odnalazła przykrytą

miękkim materiałem pierś.

- Jack, przestań - poprosiła Colleen niskim, schrypniętym głosem i zastanowiła się przez chwilkę,

czemu mówi tak cicho. - Nie mogę... nie chcę...

- Chcesz - powiedział. - Możesz. Zaraz się przekonasz.

65

Jest bardzo pewny siebie - pomyślała Colleen - o wiele bardziej niż ja. Mimo słabych protestów coraz mocniej

lgnęła do niego, zamiast się wyrywać. Chociaż usiłowała odpychać jego dłonie, one uwalniały się i wędrowały

bez przeszkód po jej ciele, tuliły ją, a Colleen położyła głowę na jego ramieniu.

Trzeba to przerwać, natychmiast. Wiedziała o tym, ale nim zdążyła wykrztusić choćby słowo, trzy guziki

swetra zostały rozpięte, a męska dłoń znalazła się pod spodem. Dotyk jego palców na nagiej skórze sprawił, że

zaczęła dygotać.

- Jack - szepnęła ochryple. Chciała go powstrzymać, kazać mu przestać, lecz słowa uwięzły jej w

gardle.

- Ciii, kochanie, wszystko będzie dobrze. - Jego głos uspokajał i uwodził, wprowadzał ją w

pomieszanie. - Całował jej kark, delikatnie chwytając zębami skórę, co troszeczkę ją bolało. Dłonie Jacka

kontynuowały wędrówkę po nagim ciele, aż w końcu spomiędzy jej warg wyrwał się cichy jęk.

- Przyjemnie, prawda? - Głos Jacka był równie podniecający, jak jego lubieżne ręce, które odnalazły

zapięcie biustonosza i z łatwością pokonały tę przeszkodę.

Głowa Colleen kręciła się i przechylała bezustannie. Powieki ciążyły, coraz trudniej było utrzymać oczy

otwarte. Dotyk mocnych, dużych dłoni na nagich piersiach budził doznania silniejsze niż jakiekolwiek

przeżycia, których doświadczyła dotąd. Pieścił ją; głaskał i masował tak, że brodawki z każdą chwilą

twardniały i stawały się coraz wrażliwsze. Pragnęła, by ich dotykał, pragnęła tak zachłannie, że zaczęło ją to

przerażać.

- Jack, proszę! - odwróciła głowę w niemym proteście, ale on najwyraźniej zrozumiał ją opacznie.

- Tak, kochanie, tak. - Sięgnął jej ust, językiem rozsunął wargi i wepchnął go głębiej, podczas gdy

dłońmi pocierał pełne, nabrzmiałe sutki. Ściskał je delikatnie i masował, aż wygięła się w łuk, zwisając mu w

ramionach i ulegając w końcu potędze jego pożądania.

Przegrała bitwę o utrzymanie otwartych oczu. Pogrążyła się w otchłani nowych, do tej pory nie znanych,

odczuć tak głęboko, że nie uświadamiała sobie poczynań Jacka, który prawą ręką wciąż ściskał jej pierś, lewą

odpiął resztę guzików i obnażył ją aż do pępka.

Colleen powitała westchnieniem jego dłoń na nagiej skórze brzucha. Kciuk Jacka odnalazł pępek, a strumień

gorąca z czubka jego palca dotarł do sekretnego ośrodka jej kobiecości, od paru chwil wilgotnego,

nabrzmiałego i pulsującego oczekiwaniem. Kiedy palce mężczyzny, podpełzły do granicy chronionej bielizną,

Colleen wstrzymała oddech. Całe ciało wpadło w niemożliwe do powstrzymania drżenie.

Wtedy wysunął rękę spod swetra i uniósł ją w ramionach. Kroczył, trzymając ją wysoko przy piersi, a ona

widziała wokół rozkołysany pokój. Odczuła to jako brutalne przejście od zmysłowej abstrakcji uniesienia do

sytuacji pozbawionej wszelkich dwuznaczności. Zesztywniała.

- Co robisz? - zapytała przerażonym, piskliwym głosem, który ledwie rozpoznała jako własny.

Jack nie zamierzał zboczyć z kursu, u którego końca czekała czarna skórzana sofa, więc przeoczył wzburzenie

w jej tonie.

- Połóżmy się, malutka. Będzie nam o wiele... wygodniej. - Umieścił ją na sofie i położył się na

dziewczynie. Zdała sobie sprawę z tego. Co się stanie, i ledwo powstrzymała wybuch paniki. Namiętność

66

wypełniająca ją do tej chwili zniknęła, a w jej miejsce pojawiła się chęć walki; potrzeba obrony.

- Zejdź ze mnie!- Odepchnęła go obiema rękami.- Dusisz mnie, nie mogę oddychać! - Co nie do końca

zgadzało się z prawdą. Pełne zmysłowości omdlenie, którego doznała, dało jej tak nieoczekiwaną rozkosz, że o

mały włos poddałaby się narkotycznej, zapierającej dech w piersiach namiętności. Nawet teraz nie odzyskała

jeszcze zupełnie jasności umysłu. Ta myśl wprawiła ją w przerażenie. Colleen jęła się rzucać i wierzgać jak

dziki mustang.

Jack podparł się na łokciach i spojrzał na nią z góry zamglonymi, nieobecnymi oczami.

- Kochanie, my...

- Nie chcę lego, Jack! - Colleen wykorzystała chwilową słabość przeciwnika i wyślizgnęła się spod

niego, spadając z hukiem na podłogę. Szybko wstała i wyprostowała się.

- Kochanie, oczywiście, że. chcesz. - Jack usiadł na kanapie. - Pośpieszyłem się zanadto i

przestraszyłem cię. Chodź do mnie, to...

- W tej chwili odwieź mnie do domu.- Jej głos dygotał ze zdenerwowania. Błyskawicznie, choć

trzęsącymi się rękami, zapięła wszystkie guziki. Nawet nie próbowała poprawić biustonosza. Zatrzaski

wymagały nieco zręczności, a tej brakowało jej teraz niewątpliwie, więc zwisał luźno pod swetrem,

przypominając o niedawnych wypadkach.

- W co ty grasz, Colleen? - Jack westchnął ze zniecierpliwieniem. - Przed sekundą byłaś taka chętna, a...

- W nic nie gram! - ryknęła Colleen. Jej twarz okryła się purpurą. - Za to ty grasz, ale ja nie należę do

twojej drużyny.

- Oszczędź mi sportowych porównań! - Jack wydał udawany jęk. - Wszystkie możliwe już słyszałem,

niektóre sam stworzyłem, od porównań z pierwszą, drugą i trzecią ligą aż po strzelanie bramek ze spalonego.

Wystarczy.

- Zgadzam się. Żartujesz sobie z... z... - Urwała. Czy istniał odpowiedni termin dla opisania tego, co

zdarzyło się miedzy nimi? Gorączka namiętności, podniecenie, i strach, strumień dzikich emocji... A on to

wszystko obraca w żart! Oczy zaszły jej łzami i kontury przedmiotów rozmazały się, kiedy ruszyła do drzwi.

- Colleen! - zawołał Jack. Trzęsąc się wstał z sofy i spróbował przezwyciężyć paraliżujące całe ciało

pożądanie. Nie pamiętał, by kiedykolwiek przeżył tak piekącą i bolesną frustrację. Coś wewnątrz niego, jakiś

głos sumienia, mówił mu, że zasłużył na to w zupełności. Zamierzał przecież uwieść młodą, niedoświadczoną

dziewczynę, której myśli krążyły wokół małżeństwa, nie seksu.

Usłyszał trzaśniecie kuchennych drzwi. Wydawszy dziwne pół westchnienie, pół warknięcie, wybiegł na

zewnątrz i zastał Colleen siedzącą w jego samochodzie. Obejmowała się ciasno rękami i czekała z twarzą

chmurną jak burza gradowa.

Jack otworzył drzwiczki.

- Wróć do środka, Colleen. - Deszcz zdążył już zamienić się w ulewę i teraz wlewał mu się za kołnierz.

- Natychmiast.

- Nie! Chcę wracać do domu. Natychmiast - dodała, idealnie naśladując jego ton i mimikę.

- Colleen, chciałaś się zająć artykułem. Wróć do mieszkania! zacz...

67

- Sądzisz, że jestem aż tak głupia? - przerwała mu z wściekłością. - Drugi raz nie dam się nabrać na a k

ą sztuczkę. Nie miałeś najmniejszego zamiaru pozwolić mi napisać choćby linijki. Obiecałeś mi to, bo

potrzebowałeś mojego udziału w tej wariackiej maskaradzie i... żeby zwabić mnie tutaj i wciągnąć do łóżka!

Czuła się wykpiona i pozbawiona złudzeń. Jednak najgorsze było to, że tak łatwo, tak bezmyślnie uległa jego

zakusom. Zatrzęsła się na samo wspomnienie o tym, jak pozwoliła mu się dotykać, jak pragnęła więcej...

W jakiś sposób zapomniała, że jego uczucia ograniczają się do czysto fizycznego popędu, że niczym nie

różniła się w jego oczach od wszystkich innych kobiet, które przywoził tu na jeden czy dwa szybkie numerki. Z

plotek zasłyszanych w pracy wiedziała, że było ich mnóstwo! Nie darzył jej żadnym szacunkiem ani jako

kobietę, ani jako dziennikarkę i asystentkę.

Zachował się jak łajdak, to prawda, ale jak uczciwy łajdak, przyznała niechętnie. Zrobił z niej kompletną

idiotkę, bo poleciała na niego mimo wszystko. Nie mogła nawet powiedzieć, że ją oszukał słodkimi słówkami i

miłosnymi zaklęciami.

- Nie chcę stać na deszczu całą noc i kłócić się z tobą, Colleen. Dostanę zapalenia płuc - rzekł Jack

przymilnie.

Colleen siedziała nieporuszona.

- Nie wysiądę z tego samochodu. Skoro nie odpowiada ci stanie na deszczu, to odwieź mnie do domu.

Jack zaklął pod nosem i wślizgnął się na fotel kierowcy.

- Powinienem pójść spać i pozwolić ci spędzić noc w wozie - parsknął. Uruchomił silnik i samochód

ożył.

- Nie wyświadczasz mi teraz grzeczności - odgryzła się Colleen. - Miałeś wcześniej odwieźć mnie do

domu, ale...

- Tak, tak. Popełniłem niewybaczalny grzech, bo chciałem się z tobą kochać. W takim razie powiem ci,

że nie musiałem się usilnie starać, ponieważ pragnęłaś tego równie mocno, jak ja. I nadal pragnę - dodał z

krzywą miną. - Boli mnie wszystko, od pięt po czubek nosa.

- Pewnie mam ci współczuć? To ty...

Nie pozwolił jej skończyć.

- To ty najpierw ulegasz, dajesz mi odczuć, że tego chcesz, a potem uciekasz.

Colleen zaczerwieniła się. Może ma rację, ale nie powtórzy błędu i nie pozwoli mu zrzucić całej winy na

siebie.

- To ty nie dałeś mi odczuć jednej rzeczy, mianowicie, że ci na mnie zależy, że jestem czymś więcej niż

kolejną zdobyczą Black Jacka.

Jack westchnął przeciągle.

- Przemawiasz jak zaprzysięgła dziewica, Colleen. Chyba nie planujesz zostać nią do końca życia, co?

Zbyt łatwo ulegasz i poddajesz się zmysłom, by żyć bez miłości.

- Nie zamierzam żyć bez miłości, ale seks to nie miłość i...

- Ratunku! Przestań. Oszczędź mi kazań na temat seksu i miłości. Szkoda twojego czasu, znam to już na

pamięć.

68

- Wobec tego nie mam nic do dodania.

- Cieszę się.

Milczeli przez resztę drogi. Na parkingu przed swoim blokiem Colleen otworzyła drzwi na oścież, nie

czekając nawet, aż Jack zahamuje. W chwili gdy wyskakiwała na chodnik, Jack złapał jął za ramię.

- Pomimo twojego skandalicznego zachowania nie cofam swego słowa - wygłosił tonem

sprawiedliwego, co doprowadziło Colleen do furii.

- Mojego skandalicznego zachowania?! - wybuchnęła. - Jeśli któreś z nas zachowało się skandalicznie,

to na pewno nie ja. Podszedłeś mnie jak oszust, a wiedziałeś, co sądzę...

- Przyrzekłem ci artykuł i dotrzymam słowa - ciągnął z niezmąconym spokojem, nie zwracając

najmniejszej uwagi na jej wściekłą tyradę. - Przynieś jutro jakiś kawałek, to rzucę nań okiem. Dobranoc,

Colleen - dodał na zakończenie i rozluźnił uchwyt.

Colleen zdusiła w sobie chęć zrewanżowania się zniewagą. Namiętność przeistoczyła się w furię. Teraz

pragnęła walczyć z nim tak samo gorąco, jak przedtem się kochać. Ale opanowała się i powstrzymała

mordercze instynkty. Wyskoczyła z auta jak z procy.

Wszedłszy do mieszkania, zatrzasnęła drzwi z taką siłą, że huk odbił się echem w całym budynku. Nicola

wpadła do salonu i Colleen miała właśnie rozpocząć długie przemówienie, kiedy dostrzegła zalaną łzami i

spuchniętą od płaczu twarz przyjaciółki.

- Nicola, coś nie tak?

- Och, Colleen, wszystko ni? tak - wyjąkała Nicola między jednym a drugim spazmem. Rzuciła się na

kanapę.- Kamal ma narzeczoną. Dzisiaj się dowiedziałam. Jedna z pielęgniarek, z którą chodził przedtem,

zapytała mnie, czy o tym wiem. Jest zaręczony z kimś w Aber... Adżer...

- Azerbejdżanie - powiedziała Colleen. Być może Nicola nie uważała, kiedy jej krewni opowiadali o

zbrodniach popełnionych na Ormianach przez sąsiadów, ale Colleen pamiętała wszystko.

- Nieważne - chlipała Nicola. - Z początku myślałam, że kłamie, bo zwyczajnie zazdrości. Powiedziała,

że w jakiejś wiosce w górach mieszka dziewczyna, której rodzina podpisała kontrakt zaręczynowy z rodziną

Kamala.

- Kontrakt? To brzmi jak średniowiecze. Nicola, zastanów się. Dziewczyna z gór w Azji ma poślubić

lekarza z Buffalo. To niemożliwe.

- Ale to prawda, Colleen! Zapytałam Kamala. Zaręczył się jakieś pięć lat temu. Jego wujek przyśle ją do

Stanów w przyszłym roku, kiedy będzie pełnoletnia. Wtedy wezmą ślub.

- Boże, przecież to jeszcze dziecko! - żachnęła się Colleen. - I są zaręczeni od paru lat? Toż to

średniowiecze, żeby nie rzec barbarzyństwo!

- Kamal nigdy jej nie widział! Jego krewni wszystko ukartowali, a on tylko się zgodził. Chętnie! On

chce młodej zacofanej dziewczyny z wioski w Azercośtam. Uważa, że amerykańskie kobiety są zbyt

niezależne, zblazowane i za bardzo wyzwolone seksualnie.

- Ale nie pogardzi amerykańską dziewczyną, którą może wykorzystać dla zabicia czasu dzielącego go

od spotkania z nieletnią narzeczoną!- Oczy Colleen miotały błyski oburzenia. - Nicola, tak mi przykro. - Objęła

69

przyjaciółkę.

- Colleen, jaka ja byłam głupia. Kamal chciał wykorzystać mnie i moją skłonność do niego, żeby złapać

trochę nadprogramowego seksu. A cały czas miał narzeczoną! - Nicola rozpłakała się znowu. - Umówiliśmy się

na najbliższy weekend, żeby pojechać do Toronto. To tylko godzina drogi stąd, no i Kamal chciał mi pokazać

miasto.

- Pewnie chciał ci pokazać coś jeszcze - wymamrotała Colleen ponuro.

- Wiem. Gdybym pojechała, wkrótce by się przekonał, że nie jestem tak wyzwolona seksualnie, jak to

sobie wyobrażał.

- Co za świństwo! - stwierdziła Colleen. Sama ledwo powstrzymywała się od płaczu. - Może należało

zostać w Houston albo w Waszyngtonie. Może nasze rodziny mają rację, może przydałaby się nam opieka

mądrzejszych od nas. Może powinnyśmy pozwolić, żeby znaleźli dla nas chłopaków, którzy nie ośmielą się nas

wykorzystać, choćby ze strachu przed Ramseyami i Shakarianami.

- Colleen, z tego, co mówisz, odnoszę wrażenie, że tobie też. się coś dzisiaj przytrafiło - rzekła nieco

spokojniejszym głosem Nicola, chwilowo zapominając o swoich przejściach i koncentrując się na minie

Colleen. - Coś niedobrze z Jackiem, tak?

Colleen popatrzyła przed siebie niewidzącymi oczyma.

- Jack nie chowa w zanadrzu żadnej młodocianej oblubienicy, ale jest absolutnie zdecydowany, żeby,

jak to ujęłaś, złapać trochę nadprogramowego seksu, chociaż mnie nie kocha i nawet tego nie udaje.

- Pokłóciliście się? Zamierzasz z nim zerwać?

- Tak, na oba pytania. - Colleen przełknęła pierwsze oznaki szlochu, na który zbierało się jej od dłuższej

chwili. Cóż za głupota płakać z powodu kogoś, komu na tobie nie zależy i nigdy nie będzie zależało.

Nicola westchnęła smutno.

- Aż trudno sobie wyobrazić, że jeszcze wczoraj obie byłyśmy szczęśliwe, pełne nadziei i zakochane, a

dzisiaj tylko płacz i zgrzytanie zębów, tyle że dalej jesteśmy zakochane. Nienawidzę tego, Colleen. Nienawidzę

miłości. Ech! Jedynie w książkach wszystko idzie jak z płatka. Pewnie powinnam się cieszyć, że nie poszłam

do łóżka z Kamalem. Wyobrażasz sobie, jak bym się czuła, gdybym odkryła dopiero potem, że mu wcale nie

zależy na mnie, tylko na mojej...

Jeszcze gorzej wiedzieć to przedtem i zrobić to mimo wszystko - pomyślała Colleen posępnie. Jeśli

natychmiast nie zacznie dotrzymywać danej sobie obietnicy, żeby unikać tego typa, to pewnie wcześniej czy

później wyląduje na czarnej skórzanej sofie. Od chwili gdy Jack wyzwolił drzemiącą w niej namiętność i pasję,

ryzyko niepomiernie rosło. Namiętność i pasja wciągają i bawią, kiedy się o tym czyta, ale żyć z tym nie jest

łatwo. Od tej pory koniec z pobłażaniem sobie, koniec z iluzjami.

Zadzwonił telefon i Nicola skoczyła na równe nogi. Podniosła słuchawkę niemal natychmiast.

- Do ciebie, Colleen - powiedziała z nutką zawiści w głosie. Serce Colleen zabiło mocniej. Jeżeli to Jack

dzwoni z przeprosinami, a może nawet żeby porozmawiać o dzisiejszych nieporozumieniach...

Niestety. W słuchawce odezwał się Rodd Garrett. Przez kilka chwil wymieniali zdawkowe uprzejmości, aż w

końcu Colleen oznajmiła, że nie może mu towarzyszyć na przyjęciu w piątek z powodu nieoczekiwanej wizyty

70

starych przyjaciół. Było to kłamstwo, ale dość niewinne, za to oszczędzało długich i bolesnych wyjaśnień,

czemu straciła ochotę na jakiekolwiek przyjęcia.

Rodd zareagował na jej odmowę spokojnie, potem zapytał czy może zatelefonować ponownie za parę dni.

Zgodziła się, lecz wstrętne insynuacje Jacka bezustannie kłębiły się jej w głowie.

- Rodd Garrett wygląda na miłego faceta. Nie bawię się z nim w kotka i myszkę i nie zamierzam go

złapać tylko dlatego, że jest zawodowym piłkarzem - oznajmiła Nicoli, jakby broniła się przed zarzutami Jacka.

Nicola spojrzała na nią, nie pojmując przyczyny dziwnego oświadczenia.

- Ktoś ci zarzucił, że łapiesz tego Rodda?

- Jack. On... - Colleen urwała. Nie miała ochoty rozmawiać o Blackledge’u. Obiecała sobie, że nie

będzie nawet o nim myśleć i zwierzyła się ze swoich ślubów Nicoli.

- Dobrze. W takim razie ja przestanę mówić i myśleć o Kamalu - rzekła twardo Nicola. - Gdybyśmy się

zapomniały, to możemy się nawzajem hamować, prawda? Utworzymy towarzystwo wzajemnej pomocy.

Nazwiemy się na przykład tak: Niedoszłe Ofiary Mężczyzn Wykorzystujących Kobiety. Jak to brzmi?

Wymieniły nieszczęśliwe uśmiechy.

- Właśnie podsunęłaś mi temat artykułu, Nicola. Chciałabyś pomóc mi trochę?

- Jeśli chodzi o to, żeby dołożyć wszystkim facetom, a Kamalowi i Jackowi w szczególności, to możesz

na mnie liczyć! - zawołała Nicola w nagłym podekscytowaniu. - Będziemy mogły zapomnieć o naszym

garbatym losie na godzinę albo dwie.

Colleen przyniosła papier i pióro.

Jack ułożył się w wannie z gorącą wodą i zajął się obserwowaniem stukających o szybę kropli deszczu.

Gdzieś w pobliżu strzelił piorun, błyskawica rozdarła niebo, a deszcz przeistoczył się w oberwanie chmury,

zalewające okna potokami chlupiącej wody.

Gorąca kąpiel działała niewymownie kojąco, choć na zewnątrz szalała burza. Napięcie skuwające całe ciało

żelaznymi obręczami poczęło stopniowo rozpuszczać się w parującej wodzie. Miał nadzieję, że jego nerwom

zrobi to równie dobrze, lecz niestety. Myśli nadal wirowały i kłębiły się z zawrotną szybkością wewnątrz

czaszki.

Wszystkie dotyczyły Colleen Brady. Jej obrazy stały mu przed oczami jak żywe: Colleen wybucha śmiechem

pod tryskającym jej w twarz prysznicem rozpylonej wody Niagary w czasie wycieczki do Jaskini Wiatrów;

Colleen na statku rzuca mu się na szyję i nazywa bohaterem; jej kwadratowy ze złości podbródek; zmatowiałe z

rozmarzenia oczy, gdy trzymał ją w ramionach...

Jego myśli dryfowały dalej, ku wspomnieniom z ostatniej godziny, kiedy tulił ją, a ona reagowała naturalnie i

z pasją, czego w swej niewinności nie umiała ukryć. Pamiętał każdy szept i jęk, dotknięcie miękkich,

spragnionych warg. Wyobraził sobie, że jest tu z nim teraz i krew w nim zawrzała.

Odprężenie zniknęło. Jack wyjął korek z dna wanny i zaczął się wycierać. Ciało nie dawało mu spokoju.

Dzisiejszy wieczór wcale nie musiał się zakończyć w ten sposób. Będąc człowiekiem czynu, podszedł do

telefonu i wykręcił numer Colleen.

71

Wróci tu szybko, przekonywał się. Chciała tego tak samo jak on. Nie zawsze zachowywał się wobec niej jak

dżentelmen, to fakt, ale można to naprawić kilkoma słodkimi słówkami. Podjechałby nawet po nią do jej

mieszkania, a to już wielkie ustępstwo. Zazwyczaj adresatka nocnego wezwania sama musiała martwić się o

transport.

- Colleen nie ma ochoty z tobą rozmawiać - poinformował go po chwili zimny głos Nicoli. - Nie

podejdzie do telefonu.

- Co? - Jack był tak. zaskoczony, że prawie rzucił słuchawkę. - Dlaczego? Przez moment w słuchawce

panowało milczenie, a Nicola przekazywała pytanie Colleen.

- Mówi, że wiesz, dlaczego - padła lodowata odpowiedź.

- Nie, nie wiem - warknął Jack i rozłączył się. Ale przecież wiedział. Colleen nie pozwoli traktować się

jak obiekt przelotnego flirtu. Jeżeli chce ją mieć, musi przejść przez wszystkie etapy udawania, że się w niej

zakochał.

Jakaś część jego świadomości podpowiadała mu, żeby posłać całą tę historię do diabła i zadzwonić do innej

dziewczyny, która wykorzysta go w takim samym stopniu, co on ją. Bez cienia żalu czy większych wymagań.

Która niczego nie oczekuje i nie daje w zamian niczego prócz możliwości skorzystania z jej ciała.

Jednak zamiast do telefonu poczłapał do łóżka. Bezgłośnie wyjąc do księżyca, zastanawiał się, czemu ten

sposób zapomnienia o Colleen nie kusi go ani trochę. Zmartwił się swoją reakcją.

Sen długo nie przychodził. Kłębiły mu się w głowie najdziwniejsze myśli. Przyłapał się na rozważaniu, że

skończył właśnie trzydzieści trzy lata, a jego ojciec w tym wieku miał już syna, jego samego. Ojciec często

żartował, że został tatusiem bardzo późno, dopiero po trzydziestce.

Późno? Jack usiadł na łóżku. Dobry Boże, przecież przeżywa swoje najlepsze lata. Przed nim jeszcze tyle

czasu na poczęcie i wychowanie potomka, na przyjęcie roli głowy rozrastającej się rodziny. Tak jak ojciec.

Coś ścisnęło mu gardło. Nie potrafił wyobrazić sobie lepszego ojca niż jego własny. Wspominał niezliczone

godziny, które poświęcił mu ojciec, ucząc, jak trzeba rzucać, łapać i kopać piłkę. Wszędzie chodzili razem: na

ryby, na polowania, na mecze, wyścigi samochodowe i zbiórki skautów. Żaden ojciec nie szczycił się swym

synem bardziej niż Bob Blackledge Jackiem. Obejrzał wszystkie mecze syna, od ligi podwórkowej aż do

ekstraklasy.

Nagle powróciła cała nienawiść do pijanego kierowcy, który trzynaście lat temu pewnego ciepłego

wiosennego popołudnia, wjechał na przeciwległy pas jezdni i zmiażdżył samochód ojca. Śmierć ojca była

najgorszą rzeczą, jaka kiedykolwiek spotkała Jacka. Spędził z nim tylko dwadzieścia lat, a chciałby o wiele,

wiele więcej.

Po raz pierwszy Jack pozwolił sobie na rozważanie, jak wyglądałoby jego życie, gdyby ojciec nie odszedł tak

nagle. Jedna rzecz nie ulegała wątpliwości: nigdy nie ożeniłby się z Donną. Ojciec nie polubił jej, Jack wiedział

to zawsze, ale zmusił się, by o tym zapomnieć. Gdyby nie kilkuletnia żałoba, pewnie także zachowałby więcej

spokoju i rozwagi. Może nie pędziłby tamtej nocy po autostradzie wiodącej do Kalifornii i jego samochód nie

wpadłby w poślizg, nie przewróciłby się na dach i Jack uniknąłby obrażeń, które przekreśliły jego karierę

sportową.

72

Ale to wszystko zdarzyło się naprawdę, a on jest tym, kim jest: samotnym mężczyzną siedzącym w ciemnym

pokoju i rozpamiętującym przeszłość, ponieważ pewna drobna blondynka tak inna od wszystkich kobiet, które

znał, nie pozwoliła zwabić się do łóżka na parę godzin pospiesznego, łatwego seksu.

Jack wykrzywił usta w kwaśnym uśmiechu. Colleen nie da się oszukiwać i zwodzić. Jak dotąd udowodniła, że

potrafi się bronić, i uczyniła to. Zmusiła go, by traktował ją jak godnego przeciwnika. Uśmiechnął się szerzej.

Ojciec polubiłby ją od pierwszego wejrzenia, to prawda.

73

8

- Proszę, tu jest tekst, który miałam przynieść - oznajmiła chłodno Colleen następnego ranka, wręczając

Jackowi maszynopis. Przyszła do pracy wcześniej, żeby siedzieć już za biurkiem, kiedy wejdzie Jack.

Najwyraźniej on wpadł na identyczny pomysł. Wchodząc do redakcji, zastała go przy komputerze.

Jack zerknął na kartki.

- To jest tytuł? „Seks, kłamstwa i mężczyźni?” - Uniósł brwi i lekko poczerwieniał na twarzy. - Przecież

to gazeta dla całej rodziny, zapomniałaś?

- Przeczytaj to. Żadnej pornografii, po prostu kilka starych prawd uporządkowanych i sklasyfikowanych

tak, jak ja to widzę. Nie żebym choć przez sekundę wierzyła, że to wydrukujesz w swojej nieskalanej rubryce.

Nigdy nie wydrukujesz niczego, co napiszę. I nigdy nikomu nie pomożesz, tak jak pomagano tobie swego

czasu. - Wysunęła górną szufladę biurka i zaczęła wrzucać zawartość do przyniesionej w tym celu torby.

-,,Mężczyźni oczekują, że zapłatą za zaproszenie na randkę będzie seks. Im droższa kolacja, tym

większa presja, by zakończyć wieczór w łóżku” - czytał Jack. Spojrzał znad tekstu na Colleen i przez dłuższą

chwilę nie odrywał wzroku od jej kamiennego oblicza.

- Oho - wykrztusił zdumiony.

- Wreszcie zrozumiałam, że nigdy nie zostanę felietonistką w tej gazecie. Postanowiłam wziąć pełny

etat w dziale kulinarnym i rozrywkowym - poinformowała Colleen, jednocześnie opróżniając kolejną szufladę.

- „Mężczyźni domagają się seksu bez zobowiązań” - Jack czytał dalej, marszcząc przy tym brwi. -

„Żaden nie zawaha się skłamać, by dostać to, czego pragnie, szczególnie jeśli chodzi o seks.”

- Mam parę nowych pomysłów na rubrykę wymiany przepisów, a przed Świętem Dziękczynienia i

Bożym Narodzeniem pojawi się masa filmów najpośledniejszego gatunku, w sam raz do moich recenzji, a to

już za kilka miesięcy. - Słowa wylewały się z jej ust tak gwałtownie, że nie miała czasu odetchnąć.

- „Mężczyźni używają seksu jako broni” - kontynuował Jack. - „Mężczyźni tracą resztki dobrych

manier, gdy tylko usłyszą od kobiety odmowę pójścia do łóżka.”

- Poza tym zawsze zostają klepsydry - trajkotała Colleen jak nakręcona. - Nigdy nie wiadomo, kiedy

która się przyda. Wystarczy dla mnie roboty. Cieszę się, że nie będę musiała się martwić o nowy artykuł co

tydzień czy dwa tygodnie. - Chwyciła torbę z rzeczami i zarzuciła pasek torebki na ramię. - Do widzenia, Jack.

- Gdzie ty się, do diabła, wybierasz?! - zawołał Jack.

- Idę uzgodnić wszystko z Kazorowskim. Poproszę, żeby przeniósł mnie na górę do rozrywki już na

stałe. Może uda mi się dostać biurko i krzesło nowsze niż z zeszłego stulecia. - Rzuciła wymowne spojrzenie na

rozklekotane biurko i krzesło, przytargane chyba ze śmietnika.

- Więc uciekasz i nie dasz ani mnie, ani innym mężczyznom szansy obrony przed twoim

feministycznym pamfletem? Albo żeby któryś z nas odpowiedział czymś podobnym? - Jack upuścił kartki na

blat biurka. - Nie, Colleen, nie zrobisz tego.

Stanął na wprost niej, blokując przejście dokładnie tak jak wczoraj.

74

- Wsyp rzeczy z powrotem do szuflady, siadaj do komputera i przepisz tekst. Panno Brady,

wydrukujemy pani artykuł we wtorek, a na czwartek ja przygotuję replikę z punktu widzenia mężczyzny.

Potem poczekamy, aż włączą się do bitwy czytelnicy. Powinniśmy dostać tyle listów, że przez dobry tydzień

będziemy mogli zamiast artykułów pisać odpowiedzi na nie.

Colleen stała nieruchomo, kompletnie zaskoczona. Była tak pewna, że jej tekst zostanie odrzucony, że nie

poświęciła jednej myśli na zastanawianie się, co zrobi w przeciwnym wypadku. Wykoncypowany wczoraj w

nocy plan trzymania się z dala od Blackledge’a przedstawiał się nadzwyczaj sensownie. Lecz teraz, tutaj...

- Ja nie, to znaczy... - zaczęła, ale Jack ruszył ku niej, wymuszając, by cofała się krok po kroku, jeśli

pragnęła uniknąć zderzenia.

Za wszelką cenę nie chciała dopuścić do kontaktu z nim. Rzuciła torbę na biurko i powoli obeszła je wkoło.

Trzymanie się z dala od szefa nadal ma sens - pomyślała nerwowo.

- Sądziłam, że wyrzucisz tekst do kosza.

- Taki też miałem zamiar, zanim go przeczytałem, ale jest dobrze napisany. Niezły styl: lekki i

dowcipny, nawet kiedy poruszasz tak śliski temat jak seks, kłamstwa i mężczyźni. Czytelnicy zasypią nas

listami, to gwarantuję. Na dodatek podsunęłaś mi świetny pomysł. Zaraz siadam i piszę felieton na czwartek.

Rzeczywiście usiadł, lecz po chwili wstał, mrugnął kilkakrotnie i w zamyśleniu potarł podbródek.

- Jak ci się podoba pierwsze zdanie? Posłuchaj: „Kobiety odmawiają uprawiania seksu, ponieważ

próbują w ten sposób zdobyć to, na czym im zależy. Niektóre chcą nowej sukienki czy zmywarki do naczyń, a

inne wycieczki do Europy lub obrączki ślubnej”.

- To obraźliwe, a do tego nieprawda - odrzekła Colleen krótko.

- Ale przyciąga uwagę, zmusza do refleksji, każe zająć jakieś stanowisko. Co najważniejsze, nie

pozwala odłożyć gazety, zanim nie dowiesz się, jakie inne oszczercze opinie znalazły się w felietonie.

Dokładnie tak, jak w twoim tekście, Colleen.

- Ale przecież ja tego nie pisałam w ten sposób - wyznała szczerze. - To są moje autentyczne sądy.

Wczoraj wieczorem Nicola i ja...

- Świetnie się bawiłyście, mieszając mnie z błotem, jak przypuszczam.

- Nie tylko ciebie - przyznała Colleen. - Kamalowi też się oberwało, i każdemu innemu facetowi

waszego pokroju.

- Ajajaj, zaczyna się Forum Feministyczne. Szczęście, że spałem w domu, poza polem rażenia. Dobrze,

rozumiem moją rolę, ale co tu zawinił Kamal? Wygląda na sympatycznego, grzecznego chłopaka.

- Sympatyczny? Grzeczny? Ha! Hoduje w Azerbejdżanie siedemnastoletnią narzeczoną!

- Ach tak. No to mamy następną złotą myśl do mojego felietonu. „Kobiety łudzą się, że uprawianie

seksu i kochanie się z mężczyzną to to samo. Sądzą, że jeśli chcą iść z kimś do łóżka, to znaczy, że są

zakochane.”

- Bo mężczyźni robią wszystko, żeby je utwierdzić w tych złudzeniach - odcięła się Colleen.

- Ja nie. A ty pragniesz mnie i tak, Colleen. Gdybyś nie wpadła wczoraj w panikę, dziś nie trzęślibyśmy

się z frustracji i nie kłócili na temat seksu, tylko wspominalibyśmy miło spędzoną noc.

75

- To mi przypomina o pewnym banale, który przeoczyłam, pisząc artykuł: „Mężczyźni uważają, że seks

rozwiązuje wszystkie problemy”.

- To prawda, kotku - powiedział Jack z uśmiechem.

- Może na krótką metę - żachnęła się Colleen. - Raczej na bardzo krótką. Och, Jack, po co tracić czas?

Nie możemy razem pracować. To niemożliwe. Idę do Kazorow...

- Siadaj i bierz się do roboty - zarządził Jack. - Ja tymczasem zamówię nowe biurko dla ciebie i

postaram się jeszcze dziś o porządne krzesło. To, na którym siedzisz, mogłoby służyć hiszpańskim

inkwizytorom podczas awarii fotela tortur.

Odwrócił się na pięcie, miarowym krokiem przemierzył redakcję i wyszedł, a ona, ogłupiała i zła, długo

wpatrywała się, w drzwi, które zamknął za sobą.

- Dlaczego nic nie dzieje się tak, jak przewidujemy? - zapytała wieczorem Colleen swą przyjaciółkę,

gdy zajadały na kolację przyniesionego z baru pieczonego kurczaka. - Zeszłej nocy byłam święcie przekonana,

że skończyłam jakąkolwiek współpracę z Jackiem, i nieodwołalnie postanowiłam się przenieść na górę do

działu kulinarnego i rozrywkowego. A dzisiaj on chwali mój artykuł i biega po wszystkich piętrach, żeby

znaleźć dla mnie nowe biurko. Nic z tego nie rozumiem.

- Czasem dzieje się dokładnie tak, jak przewidujemy - rzekła ponuro Nicola. - Na przykład dzisiaj w

szpitalu Kamal i ja unikaliśmy się wzajemnie przez cały czas, chyba że chodziło o zajęcie się jakimś chorym

dzieckiem. Potem usłyszałam, że już umawia się z kimś z radiologii, kto pewnie ani odrobinę nie dba o azerską

narzeczoną. Och. Colleen, chciałabym go znienawidzić, ale nie potrafię. Nie mogę przestać myśleć o nim i o

tym, jak by było, gdyby... - Upuściła udko kurczaka i rozpłakała się.

Colleen zerwała się, by ją pocieszyć, ale nagle usłyszała głośny dzwonek do drzwi. Nicola złapała ją za rękę.

- Jak myślisz, może to on? - szepnęła z tak głęboką nadzieją w oczach, że Colleen zapragnęła całą

duszą, żeby to był właśnie Kamal. Pobiegła do drzwi.

Otworzyła je gwałtownie i ujrzała niedbale opartego o framugę Jacka Blackledge’a we własnej osobie.

- Trzeba zawsze zerknąć w judasza, zanim się otworzy drzwi. Nawet w spokojnym Buffalo mieszka

kilku kryminalistów. - Przywołał na twarz ciepły, zmysłowy uśmiech, który mógłby stopić cały lód Antarktydy.

- Co ty tu robisz? - Ze zdenerwowania powiedziała to piskliwym głosem.

- Jadłaś już deser? - Oczywiście, odpowiedział pytaniem na pytanie. A potem sam udzielił sobie

odpowiedzi:

- No to czeka cię sławna pieczona alaska sióstr Jackson. Jackson to panieńskie nazwisko mojej matki;

dlatego, jeśli jeszcze się nie domyśliłaś, nazwano mnie pięknym imieniem Jack. Mama i ciotki odlatują jutro na

Florydę, no i na pożegnanie postanowiły uhonorować cię swoim wspaniałym deserem. Czekają na nas w moim

domu.

Colleen straciła zdolność poruszania się. Sprzeczne myśli przelatywały przez jej głowę jak błyskawice. Złość,

podniecenie, niepokój i zakłopotanie kolejno brały górę w bitwie o ostateczną decyzję. W końcu oprzytomniała

na tyle, by wykrztusić odpowiedź.

76

- Jack, nie pojadę do ciebie.

- Bo sądzisz, że zastawiłem na ciebie pułapkę? Że postanowiłem zwabić cię do mojej jaskini i

zdradziecko uwieść, tak? Uwierz mi, dom jest pełen przyzwoitek. Mama, ciocia Judy, ciocia Dorothy i cała

kuchnia obrzydliwych zapachów, czyli masz zapewnione bezpieczeństwo.

- Ta pieczona alaska na pewno nie jest obrzydliwa - zaprotestowała Colleen. - Jadłam ją tylko kilka

razy, ale zawsze smakowała doskonale.

- Skoro tak ją lubisz, to oddam ci mój kawałek. Mogłabyś nawet wydrukować przepis w gazecie.

Chodź, urządzimy staruszkom wieczór spełnionych marzeń.

Powinna kazać mu natychmiast się wynosić, powinna dotrzymać danego sobie słowa i unikać Jacka jak ognia.

A już na pewno nie powinna stać tak i uśmiechać się, mimo ogromnych wysiłków, by tego nie robić, lecz stała

tak nadal i nie posłała go do diabła.

- Muszę być przy Nicoli - broniła się. - Ona jest bardzo roztrzęsiona i wolałabym nie zostawiać jej

samej.

Jack wzruszył ramionami.

- Niech jedzie z nami. Im większe towarzystwo, tym weselej... i tym mniejsze porcje tej kulinarnej

katastrofy.

- Chyba nie zechce pójść...

- No to trzeba ją przekonać, prawda, Colleen? - Wszedł wreszcie do przedpokoju, wciąż uśmiechając się

promiennie.

Po upływie mniej niż dziesięciu minut Nicola, Colleen i Jack wyruszyli w drogę.

- Szkoda, że nie zdążyłam się przebrać. - Colleen zmartwiła się, zerkając na swe dżinsy i wymiętą

bluzkę.

- Eee tam. Nie musisz ubierać się specjalnie, żeby zrobić wrażenie na matce. Wszystkie trzy i tak

zachwycają się tobą bezustannie. Mama nawet już się zastanawia, czy ślub urządzić w Houston, czy w Buffalo,

i marzy o poznaniu twoich starych.

- Colleen nie ma starych, o ile myślisz o rodzicach - odezwała się Nicola, wtłoczona na tylne siedzenie.

- Ma siostry, ale za to całe mnóstwo. I szwagrów, i słodkich siostrzeńców, i siostrzenicę. Wszystkich oprócz

mamy i taty.

- Jesteś sierotą? - spytał zaskoczony Jack. Colleen wzruszyła ramionami.

- Na to wygląda, w pewnym sensie. Moja mama zmarła na zapalenie płuc, zanim skończyłam

jedenaście lat. Ojciec zostawił nas, kiedy byłam jeszcze niemowlęciem. Od tamtego czasu nic o nim nie

słyszałam.

- Kto cię wychowywał po śmierci matki? - pytał dalej Jack, nie mogąc dojść do siebie po tak szokującej

informacji. Oczyma duszy widział maleńką, osieroconą Colleen.

Znał nazbyt dobrze ból po stracie ojca i niszczący wpływ takiej tragedii na niedojrzałą psychikę młodego

człowieka. Colleen przeżyła to nieszczęście o wiele wcześniej niż on i wcześniej została bez rodziców.

77

Zmarszczył brwi. W takim razie trudno się dziwić, że Colleen lęka się związku opartego na seksie, tak jak

trudno się dziwić, że on swe kontakty z kobietami ograniczył właściwie wyłącznie do seksu. Jedna i druga

postawa zapewniła im konieczny dystans. Oboje zbudowali wokół siebie mury obronne i kierowały nimi

zadziwiająco podobne motywy.

A jednak coś przyciąga ich do siebie. Chociaż zwalczają w sobie to przyciąganie, choć starają się trzymać od

siebie z daleka, to ich drogi i tak stale się krzyżują. Jack obrzucił Colleen ukradkowym spojrzeniem. Być może

dzieje się tak dlatego, że tylko on może przełamać bariery otaczające namiętną młodą kobietę, teraz jeszcze

zamkniętą w duszy Colleen, i tylko jej pisane jest dotarcie do samotnego i nieco zgorzkniałego mężczyzny

ukrywającego się wewnątrz skorupy Black Jacka.

Pokręcił głową. Nie lubił takich nagłych olśnień, wprowadzały go w pomieszanie.

- Jej najstarsza siostra Shavonne miała zaledwie osiemnaście lat - plotkowała w najlepsze Nicola, która

znała historię rodziny Bradych nie gorzej niż Colleen dzieje Shakarianów. - Potem wszystko jak w bajce o

Kopciuszku! Siostry Colleen, wszystkie cztery, wyszły za mąż za Ram...

- Już mówiłam Jackowi o ich ślubie z czterema braćmi - wtrąciła szybko Colleen. Należało ostrzec

Nicolę, żeby nie wypaplała sekretu o bogactwie Ramseyów. - Zanudziłam go na śmierć pierwszego dnia w

redakcji.

- Już w ciągu pierwszych dwudziestu minut - poprawił Jack, a po chwili położył dłoń na kolanie

Colleen. - Ale wcale mnie nie zanudziłaś. Nie sądzę, żebyś umiała zanudzić kogokolwiek.

- Za to bez przerwy działam ci na nerwy - odrzekła spokojnie, strącając rękę Jacka z kolana. Nie

wierzyła w czuły ton pobrzmiewający w jego głosie, to nie w jego stylu.

Zmieniła temat.

Trzy wdowy wpadły w zachwyt na widok przybyłych. Natychmiast rozdzieliły kopiaste talerzyki z alaską.

- Tak się cieszę, że Colleen przyprowadziła koleżankę. - Matka Jacka promieniała radością. - Miło

poznawać przyjaciół naszych przyjaciół.

- Pani syn ma niewątpliwy dar przekonywania - odparła Nicola, zerkając w zamyśleniu na Jacka i

Colleen, którzy zajmowali wielki, wyłożony poduszkami fotel w rogu salonu.

„To mało powiedziane” - pomyślała Colleen. Siedziała na kolanach Jacka. Zaraz po wejściu do pokoju Jack

usadził ją tam i otoczył ramionami jak żelazną obręczą. W ten sposób miał zajęte obie ręce i nie mógł jeść

alaski. Colleen zastanawiała się, czy zrobił to umyślnie, właśnie po to, by się wykręcić od, jego zdaniem,

wybitnie nieapetycznego deseru z przeraźliwie słodkiej bezy przekładanej masą lodową.

Jednakże po uprzątnięciu talerzy nadal trzymał ją na kolanach. Przesiedziała tak całe dwie godziny aż do

końca wizyty. Jego ręce ani na chwilę nie pozostały bezczynne, ale pod czujnym okiem starszych pań

zachowały umiar i nie przekroczyły granic pełnej czułości, a zarazem szacunku niewinnej pieszczoty.

W pewnym momencie Nicola nie wytrzymała i opowiedziała smutną historię o zamorskiej narzeczonej

Kamala, a starsze panie natychmiast pośpieszyły z wyrazami współczucia i mnóstwem dobrych rad, uwalniając

tym samym siedzącą w fotelu parę od stałego nadzoru. Jack bez namysłu skorzystał z okazji i jął szeptać do

ucha Colleen raczej jednoznaczne uwagi, głaszcząc ją jednocześnie tam, gdzie nie powinien sięgać dżentelmen.

78

Colleen chwyciła jego obie dłonie i przytrzymała je z całą siłą, na jaką było ją stać.

- Co robisz? - syknęła zdenerwowana.

- Chyba widzisz - wycedził jeszcze ciszej. - Próbuję cię podniecić. Myślałem, że nawet ktoś tak

niedoświadczony jak ty pojmie, w czym rzecz.

- Jack, na miłość boską, twoja matka...

- Rozpacza nad niedolą panny Shakarian. Nie zauważa nas wcale, ale to wcale, i ciotki też. Widzisz, one

uważają nas za parę przyszłych małżonków, więc spokojnie zajęły się kimś innym. - Musnął ją zuchwale

wargami. - Pocałuj mnie, Colleen.

Odchyliła głowę.

- Zwariowałeś? - Zaczęła się wiercić i wyrywać z jego objęć.

Jęknął cicho, ale nie rozluźnił uścisku.

- Zaczynam myśleć, że tak. Siedź spokojnie, Colleen, albo będziesz musiała się liczyć z

konsekwencjami.

Jej policzki przybrały kolor purpury.

- Jack, chyba posuwamy się za daleko z tą maskaradą. Jutro twoje panie wyjadą i wtedy koniec z

udawaniem.

- Zastanawiałem się nad tym - przemówił ochrypłym szeptem, od którego setki maleńkich ostrych

igiełek przedefilowały wzdłuż kręgosłupa Colleen. Kiedy męska dłoń prześlizgnęła się wokół jej krzyża,

spontanicznie wygięła się w pałąk jak głaskana kotka.

- To nie musi być udawanie, Colleen. Nie chciałbym, żebyś tak myślała.

Znieruchomiała.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Że bardzo lubię być z tobą. Do tej pory nie mogłaś się tego nie domyślić. Ja... - przerwał i z trudem

przełknął ślinę. - Chcę być z tobą. Chcę spotykać się z tobą także po ich wyjeździe.

Serce Colleen na sekundę przestało bić, ą potem ruszyło z ogłuszającym tąpnięciem.

- Czy to nowa sztuczka, żeby zaciągnąć mnie do łóżka? - Jej ciemne oczy błyszczały.

- Jeśli pytasz o to, czy wciąż mam ochotę kochać się z tobą, to odpowiedź brzmi „tak”. - Uśmiechnął się

leniwie. - Wolałabyś, żebym ci zaproponował po prostu przyjaźń? Albo żebyśmy się zachowywali jak brat i

siostra?

Colleen zmartwiała. Wargi jej wyschły i z trudności ą przełknęła ślinę.

- Powiedziałeś, że lubisz być ze mną. - Wymawiała słowa powoli, jakby z wysiłkiem.- Czy to znaczy,

że chcesz się ze mną spotykać tylko z jednego powodu... wyłącznie seksualnego?

Uśmiechnął się perfidnym, zdradzieckim uśmiechem.

- A jak myślisz, kotku?

- Myślę... - Powędrowała oczami do znów rozszlochanej Nicoli. Trzy panie otaczały ją, oferując

chusteczki. - Myślę, że w artykule napisałam prawdę. Mężczyźni kłamią, aby dostać to, czego pragną,

szczególnie jeśli chodzi o seks.

79

Zamiast się obrazić, Jack wybuchnął lubieżnym rechotem.

- Jestem pewien, że będziemy się razem świetnie bawić, Colleen. - Pogłaskał jej szyję i patrzył na nią

spod półprzymkniętych powiek. - Obiecuję ci, kochanie. - Potarł kciukiem jej dolną wargę.

Colleen pamiętała niejasno, że w artykule pisała również o męskich obietnicach; że wszystkie obietnice to

kłamstwa albo odwrotnie. Nie przypominała sobie dokładnej wersji, ale teraz nie miało to chyba specjalnego

znaczenia, nawet jeśli Jack zachowywał się zbyt swobodnie i zuchwale, nawet jeśli ona poddawała się zbyt

łatwo jego koguciemu urokowi.

Mogłaby wyrecytować listę wszystkich logicznych i opartych na zdrowym rozsądku powodów, dla których

nie powinna wiązać się z Jackiem Blackledge’em, lecz nagle przestały się one liczyć. Przez całe życie

kierowała się logiką i zdrowym rozsądkiem. Nawet jedna jedyna,” uwieńczona zresztą sukcesem, próba buntu,

kiedy odmówiła mężczyźnie wybranemu przez rodzinę, nie wzięła się z kaprysu ani chwilowego nastroju, ale

została drobiazgowo przemyślana i zaplanowana. Teraz ma swoją pracę, mieszkanie, skromny budżet i życie na

poziomie daleko niższym od możliwości finansowych. Brakuje jej jedynie jakiegoś bodźca, ożywienia czy...

miłości.

- Dlaczego masz taką dziwną minę? - wymamrotał Jack, przesuwając ją na swych kolanach tak, że

prawie stykali się ustami. Musnął jej wargi i poczuł gorący dreszcz podniecenia. Już zapomniał, jak przyjemne

może być oczekiwanie.

- Właśnie zastanawiałam się... - zaczęła, ale on położył dwa palce na jej ustach.

- Nie, nie zastanawiaj się, kochanie. Twój problem polega na tym, że za dużo myślisz. Już czas, żebyś

pozwoliła kierować sobą uczuciom. Rozluźnij się, przestań się dręczyć. Spokojnie zdjęła jego dłoń ze swoich

ust.

- Być może masz rację. O tym właśnie myślałam: jaka jestem ponura, jaka poważna. Zawsze kroczyłam

drogą rozsądku; mówiłam to, co należy; robiłam to, co powinnam. W wieku dwudziestu trzech lat czuję się,

jakbym miała sześćdziesiąt. I to zmarnowanych smutnych sześćdziesiąt lat. - Popadła w jeszcze głębszą

zadumę.

- Rozumiem cię doskonale, moja droga. Na szczęście spotkałaś właściwą osobę we właściwym czasie.

Przy mnie odzyskasz to, czego dotąd brakowało w twym życiu: radość, wzruszenia i seks.

Spojrzała na niego z ukosa.

- Ja szukam radości i wzruszeń, ale w prawdziwym związku, w prawdziwym uczuciu, a seks bez

zobowiązań mnie nie interesuje.

Wykrzywił twarz w komicznie groteskowym grymasie.

- W takim razie przykro mi, mała. Chyba trafiłaś pod zły adres.

Popatrzyli na siebie i naraz wybuchnęli śmiechem.

- Nie sądzę, Jack - powiedziała Colleen. Z nieoczekiwaną śmiałością potarła knykciami jego twardy

kwadratowy podbródek. Zdradziłeś się, Jack. Dobrze wiesz, że nie uznaję seksu bez miłości, a jednak nadal tu

jesteś. Tak samo, jak ja marzysz o tym, żeby się zakochać. Już niedługo...

80

- A więc przejmujesz moje zasady gry - rzekł na poły kuszącym, na poły wyzywającym tonem. Grunt to

cierpliwość, a ja jestem cierpliwy. Tak samo jak ja marzysz o tym, by pójść ze mną do łóżka. Już niedługo...

Wymienili triumfujące spojrzenia, każde przekonane o swoim zwycięstwie nad przeciwnikiem.

Oczekiwanie na seks z Colleen sprawiło Jackowi taka przyjemność, że postanowił nie śpieszyć się z

wciąganiem jej do łóżka. Odkąd był pewien, że może to uczynić, kiedy tylko zapragnie, przestał się tak

niecierpliwić. Zdecydował, że nie będzie jej ponaglał i da jej trochę czasu, tak by potem myślała, że robi to z

własnej nieprzymuszonej woli. Pogratulował sobie świetnego pomysłu i zaczął napawać się coraz bliższą, nie

pozbawioną erotycznego podtekstu zażyłością z Colleen.

Colleen przeżywała ich związek jak panna przyjmująca zaloty konkurenta. Zaloty może niezbyt

konwencjonalne, bez płonących świec i pęków róż, romantycznych kolacji we dwoje i wieczornych wizyt w

teatrze. Zwariowany na punkcie sportu Jack dysponował biletami na wszystkie mecze Buffalo Bills, chętnie

oglądał futbol i baseball w telewizji, a w kinie uznawał wyłącznie sensację i mordobicie.

Colleen to nie przeszkadzało. Została zagorzałym kibicem Buffalo Billsów do tego stopnia, że z ulgą przyjęła

zakończenie dwutygodniowego strajku piłkarzy. Kiedy wieczorem Jack siadał przed telewizorem i z ogniem w

oczach obserwował kopanie piłki, ona sadowiła się koło niego i robiła na drutach albo wyszywała, jednocześnie

oglądając mecz. Także sensacyjne filmy jej nie odstraszały, bo klasą znacznie przerastały to świństwo, które

musiała recenzować dla gazety. Zaczęła nawet trochę lubić różnych szpiegów i najemnych żołnierzy z ekranu.

Kiedy Jack nie oglądał sportu, to sam go uprawiał. Często wyciągał Colleen i Nicolę na mecze tenisa i

koszykówki, w których grał z podobnymi sobie sportowymi maniakami. Trenował Colleen przed rozgrywkami,

w których mieli wziąć udział dziennikarze Buffalo Times-Gazette. Od czasu do czasu wybierali się na

wycieczki rowerowe. Colleen, która nigdy nie zażywała zbyt wiele ruchu, ku swemu zaskoczeniu zauważyła,

że daje jej to sporo radości i zadowolenia.

Oddawali się również innemu rodzajowi ćwiczeń fizycznych. Jack bezustannie wyszukiwał powody, by

mocować się z nią na rękę. Colleen niezmiennie przegrywała, co kończyło się pocałunkami i pieszczotami,

zwykle przekraczającymi granicę między zabawą a erotyzmem. Za każdym razem Colleen powstrzymywała

jego i siebie, aczkolwiek coraz łatwiej wyobrażała sobie, że się poddaje intensywnym zmysłowym doznaniom,

wywoływanym dotknięciem jego dłoni.

Jack jej nie ponaglał, a ona z czasem zaczęła mu ufać. Miała w pamięci swą teorię, wedle której zakochany

mężczyzna nie potraktuje jej jak staroświeckiej pensjonarki tylko dlatego, że nie wskoczy mu natychmiast do

łóżka; ale uszanuje jej potrzebę upewnienia się, zrozumienia swoich uczuć, czekania na właściwą chwilę. Czyż

Jack nie zachowywał się dokładnie w ten sposób?

Wrzesień niepostrzeżenie przeszedł w październik. Wiatr od niedalekiego jeziora Erie hulał po ulicach i

owiewał twarze przechodniów lodowatym tchnieniem. Ochłodziło się. W redakcji prześcigano się w

przewidywaniach nadejścia pierwszej śnieżycy. Niektórzy robili zakłady o to, ile śniegu spadnie na Buffalo

tego pierwszego dnia zimy. Colleen, która od przeprowadzki do Teksasu siedem lat temu nie widziała śniegu,

dotąd sądziła, że jego opady mierzy się w centymetrach i nigdy w październiku. Teraz przygotowywała się do

81

ciężkiej zimy na północy.

Widywali się codziennie, w pracy i po pracy. Jack pozwalał jej napisać artykuł raz na dwa tygodnie.

Opatrywał go zwykle kilkoma zdaniami wstępu, a dalej pozostawiał jej wolną rękę.

- Stajesz się znana - zauważył na widok sterty listów piętrzącej się na biurku Colleen. Ta świadomość

napełniła go dumą. Jack zawsze się starał dystansować wszelką konkurencję, lecz teraz udany występ Colleen

na łamach Buffalo Times-Gazette sprawił mu niekłamaną przyjemność.

- Chyba już pora, żebyś drukowała swój felieton raz na tydzień. Powiedzmy we wtorki.

Twarz Colleen rozświetliła się.

- Byłoby wspaniale, Jack. Już wiem, o czym napiszę w tym tygodniu.

Pochyliła się ku niemu, a on ku niej, ale blaty biurek odgradzały ich zbyt szeroką granicą. W redakcji panował

hałas; musiałaby krzyczeć, żeby coś zrozumiał. Nie mając innego wyjścia, wstała i podeszła do biurka szefa.

Nachyliła się do jego ucha i mimowolnie napięła się lekko, jak zwykle, gdy znajdowała się w pobliżu Jacka.

Ostatnio uzależniła się od słodkiego, pulsującego bólu, który odczuwała w jego bliskości, tak że coraz trudniej

znosiła brak kontaktu z Jackiem. A kiedy już była przy nim, chciała... musiała... dotknąć go...

Spojrzeli sobie w oczy: ona w ostro błyszczącą czerń, on w miękki, matowy brąz.

- Usiądź mi na kolanach - powiedział Jack z wyzywającym, prowokacyjnym uśmiechem.

Pragnęła to zrobić. Powstrzymała się ostatkiem siły woli.

- Przestań. Zaraz posypałyby się niewybredne plotki - przypomniała mu.

- Chyba już się sypią. Do diabła, właśnie teraz przydałby się mały prywatny gabinet, w którym

moglibyśmy...

- Taki jak Kazorowskiego? - Colleen udała przerażenie.

Oboje roześmiali się, bowiem obskurny, zaśmiecony pokój Każą nadawał się raczej na areszt niż na miejsce

potajemnych schadzek.

- Wymyśliłam, że napiszę składankę dowcipów o kandydatach na prezydenta - wyznała Colleen, a Jack

nie mógł wyjść z podziwu nad łatwością, z jaką przechodzili od tryskającej iskrami zmysłowości, poprzez

obniżający napięcie śmiech do spraw zawodowych. Uświadomił sobie, że właśnie dlatego ich współpraca i

znajomość układa się tak gładko.

- Wybory dopiero za rok, ale kandydaci już się pokazują na arenie - ciągnęła. - Prezydent Lipton kończy

kadencję, więc mają szerokie pole do popisu.

- Kiedy Lipton i jego rodzinka znikną ze sceny, to będzie ogromna strata dla satyryków - dorzucił Jack z

komicznie poważną miną. - Wyczerpie się kopalnia tematów, a nikogo równie zabawnego nie widać na

horyzoncie. Pamiętasz, jak Lucas Lipton uciekł ze striptizerką? Cóż za uczta dla felietonistów! Albo jak

rozkoszna Laynie Lynn czekała na łóżku Lincolna na ducha starego Abrahama? Z tajnymi agentami

rozstawionymi wokół i gapiącymi się na panienkę jak z rozkładówki Playboya, o przepraszam, na szacowną

synową pana prezydenta.

- To były czasy - westchnęła Colleen.

- Tak czy inaczej pomysł jest niezły. Obraziłabyś się, gdyby twój szef ci go podkradł?

82

- Tylko spróbuj, a wieczorem przy mocowaniu się na ręce przegrasz z kretesem - odparła z groźną

minką.

Jack uśmiechnął się zawadiacko.

- Kochanie, kiedy mocuję się z tobą, wygrywam nawet wtedy, gdy przegrywam.

Z czasem przywykli do codziennych wspólnych kolacji, to u Jacka, to w mieszkaniu Colleen, to w którejś z

licznych restauracji Buffalo. Często towarzyszyła im Nicola. Żadne z nich nie przepadało za gotowaniem, więc

zwykle przynosili do domu gotowe dania z barów. Co jakiś czas Colleen testowała ciekawy i zarazem łatwy

przepis ze swojej rubryki wymiany przepisów od czytelników. Czasem nawet dawało się to zjeść.

Pewnego listopadowego wieczoru cała trójka siedziała w Barze Harry’ego i zajadała kurze udka z sałatką, gdy

nagle do baru wkroczyła grupa olbrzymów. Przez salę przebiegł szmer podekscytowania. Po chwili ożywione

rozmowy zagłuszyły dźwięk telewizora, na którego gigantycznym ekranie oglądano Poniedziałkowy wieczór

piłkarski. Kilku stałych bywalców podeszło do nowo przybyłych.

- To obrońcy z Buffalo Bills - wyjaśnił Jack. - A wśród nich ktoś, kogo powinnaś poznać, Nicola. Mój

stary kumpel Rodd Garrett. Gra w ataku, ale ostatnio rzadko wychodzi na boisko. Znamy się tak długo...

- Rodd Garrett? - powtórzyła Nicola. - Czy to nie ten, który dzwoni do ciebie czasem, Colleen?

Colleen skinęła głową. Jackowi opadła szczęka.

- Rodd Garrett dzwoni do ciebie? - Brzmiało to raczej jak oskarżenie, a nie jak pytanie. - Od kiedy? Po

co?

- Odkąd się poznaliśmy w Niagara Falls. Telefonuje co jakieś dwa tygodnie. - Colleen wzruszyła

ramionami. - Rozmawiamy przez chwilę i...

- Zapraszał cię na kolację? - spytał Jack ostro. Głupie pytanie, skarcił się zaraz. Oczywiście, że Garrett

ją zapraszał. Colleen to miła, piękna i sympatyczna dziewczyna. Który mężczyzna nie chciałby się z nią

umówić?

Nie dał jej czasu na odpowiedź.

- Czy kiedykolwiek wyszłaś z nim? - naciskał dalej. Na myśl, że ktoś inny mógł spędzić z nią wieczór,

aż zatrząsł się od przypływu niepohamowanej zazdrości.

- Wiesz, że nie - zaprzeczyła Colleen spokojnie. - Większość czasu spędzam z tobą.

- Większość, ale nie cały czas - warknął. Zdawał sobie sprawę, że zachowuje się nierozsądnie, lecz nie

był w stanie temu zaradzić. - Skoro nie wiedziałem o telefonach, to równie dobrze mogę nie wiedzieć o jego

randkach z tobą, Colleen.

- Nigdzie z nim nie chodziłam. - Tym razem Colleen warknęła jak on przedtem. - On dzwoni,

rozmawiamy chwilę, on zaprasza mnie do restauracji, ja odmawiam. Bo nie mam na to ochoty. Poza tym

miałabym pełne prawo pójść, gdybym chciała - dodała zdecydowanie. - Nigdy nie stawialiśmy sobie warunków

co do spotykania się z kimś innym.

- No i masz babo placek - jęknął Jack. - Ograniczenia i zakazy kobiety, z którą widziałeś się raptem

kilkakrotnie, a która już próbuje tobą rządzić.

83

- Mam wrażenie, że to ty próbujesz rządzić mną - wytknęła mu Colleen chłodnym tonem. - Ty dostajesz

histerii na samą myśl o tym, że mogłabym wyjść z kimś innym.

Twarz Jacka przybrała kolor ceglastoczerwony. Zwrócił się ku Colleen z jadowitym błyskiem w oku.

- Który to Garrett? - wtrąciła Nicola w desperackiej próbie zapobieżenia nadciągającej burzy.

- Ten przerośnięty małpolud. Wygląda tak, jakby w dzieciństwie zamiast mleka ssał z matczynej piersi

steroidy. - Jack prychnął z pogardą.

- Oni wszyscy tak wyglądają - zauważyła Nicola.

- Może ty wskażesz swego fatyganta, Colleen? - rzucił Jack wściekłym i złośliwym tonem, którego nie

słyszała z jego ust już od dłuższego czasu. Teraz trudno było uwierzyć, że potrafił się pozbyć tego irytującego

sposobu dyskutowania. Sprawił jej ból tak dotkliwy, jak ból rany zadanej ostrą brzytwą.

- Dajmy temu spokój - powiedziała szybko Nicola. - Nie zamierzam spotykać się z żadnym z tych

dryblasów. Nie przepadam za wielkoludami, nie poszłabym na randkę ze słoniem. A Karna! twierdzi, że siła i

agresja może...

- Kamal? - przerwała Colleen, wdzięczna losowi za okazję zmiany tematu. Nie chciała kłócić się z

Jackiem w obecności Nicoli. W ogóle nie chciała kłócić się z Jackiem. Inaczej niż w pierwszych dniach

znajomości, kiedy sprzeczki wybuchały bez przerwy, w ciągu minionych tygodni jakoś dopasowali swe

usposobienia i kłócili się rzadko. Na samą myśl o Jacku wpadającym w furię łzy napłynęły jej do oczu.

Mrugnęła kilka razy, żeby się nie rozpłakać.

- Znowu rozmawiasz z Kamalem, Nicky? - spytała, odwróciwszy się od Jacka i skupiwszy uwagę na

przyjaciółce.

- Jakieś trzy tygodnie temu zaczęliśmy jadać razem lunch - przyznała się Nicola. - Rozmawiamy, trochę

żartujemy. Zawsze dobrze się rozumieliśmy. Jesteśmy przyjaciółmi, to wszystko.

- Ha! Nie wierzę w to ani na jotę - wtrącił się Jack. - Mężczyzna i kobieta nie mogą się przyjaźnić ot tak

sobie. Jeżeli tak sądzą, to po prostu sami się oszukują. Każdy to wie.

- Ja nie...- zaczęła Colleen.

- Każdy prócz Colleen Brady - uciął zjadliwie Jack.

Nicola zerknęła na zegarek.

- Czy mielibyście coś przeciwko temu, żebyśmy już poszli? Moja kuzynka Dana ma zadzwonić, bo

musimy omówić przygotowania do rocznicy ślubu dziadków. To ważne, więc nie mogę się spóźnić.

Cała trójka wstała i pomaszerowała do samochodu Jacka. Wiał przenikliwy wiatr, pojawiły się też pierwsze

płatki śniegu. W miarę jak jechali, śnieżynki zamieniły się w spore płaty, wirujące na wietrze szybciej i

gęstniejące z minuty na minutę. Dziewczyny rozmawiały o niespodziewanej zmianie pogody, świadome

obecności milczącego, lecz kipiącego niemą złością Jacka.

Colleen ledwie zdawała sobie sprawę z tego, co mówi. Nie umiała odwrócić wzroku ani myśli od ponurego,

zamkniętego w sobie Jacka. Bo rozmawiała z Roddem przez telefon?! oto siedziała smutna i przestraszona,

zastanawiając się, co się stanie po powrocie do domu. Próbowała znaleźć sposób na załagodzenie sporu, w

końcu chciała nawet wybuchnąć płaczem i błagać go, by przestał się złościć.

84

Nagle wszystko to wydało jej się mocno niesprawiedliwe. Przecież to o n zachował się niewłaściwie, a ona

chce go przepraszać i głaskać po głowie? Widziała podobne sceny ze swoimi siostrami i ich narzeczonymi w

rolach głównych i o ile pamiętała, to zazwyczaj panny Brady prowadziły negocjacje pokojowe. Wiele razy

miała nadzieję, że siostry powiedzą swym mężczyznom parę słów prawdy, że zmuszą ich do przejęcia

inicjatywy, przerwania ognia i wywieszenia białej flagi.

Cóż, być może nadszedł czas, by wyrzec się rodzinnego pacyfizmu Bradych.

85

9

- Możesz nas po prostu wysadzić przed blokiem - rzuciła chłodno Colleen, kiedy zbliżali się do celu. -

Nie musisz wjeżdżać na parking.

Albo wchodzić do środka, dodał Jack w duchu. Zerknął szybko na Colleen. Skrzyżowała ramiona na piersiach

i przybrała buntowniczą minę. Jakże różniła się od niemal szlochającej, pełnej poczucia winy dziewczynki, któ-

ra wsiadła do samochodu po opuszczeniu baru.

Niezadowolony z tej przemiany, uniósł niecierpliwie brwi.

- I co potem? Każesz szoferowi iść do diabła?

- Idź, gdzie ci się podoba - odpaliła Colleen - ale najpierw jesteś winien Nicoli przeprosiny. Twój

chamski wybuch w restauracji postawił ją w bardzo niemiłej sytuacji. Dlatego chciała wyjść tak szybko.

- Chciała wyjść, bo czeka na telefon od kuzynki Dany - warknął Jack.

- Zwykła wymówka. - Colleen ani myślała ustąpić. - Dana dzwoniła wczoraj.

- Czy mogłabym zostawić was samych? - zapytała sucho Nicola. - Jack, dzięki za podwiezienie. Nie

musisz przepraszać, nie było mi aż tak nieprzyjemnie. Lecę na górę, bo naprawdę czekam na telefon, choć nie

od Dany. Ona rzeczywiście dzwoniła wczoraj.

Colleen natychmiast odłożyła kłótnię na bok.

- Nicola, czekasz na telefon od Kamala, tak? - zapytała pośpiesznie.

Nicola skinęła głową i wyskoczyła z samochodu.

- Kłóćcie się dalej beze mnie. Cześć.

Colleen chciała wybiec za nią, ale Jack chwycił ją za rękę i przytrzymał.

- Jeszcze nie skończyliśmy dyskusji, moja droga. - Jego głos stracił całą jadowitość, teraz wyzierała z

niego obojętność, nie wściekłość.

- Wybacz, ale nie będę marnowała czasu na jałowe spory z tobą. Muszę powstrzymać Nicolę, bo jeśli

uwierzy w to, że ma jakieś szansę u Kamala, to on złamie jej serce.

- Może naprawdę ma jakieś szansę. - Jack wzruszył ramionami. - Azerbejdżan jest tak daleko, a Nicola

mieszka tutaj, w Buffalo. Tak czy siak, to nie twój interes, Colleen. Pozwól Nicoli samej kierować swym

życiem uczuciowym, a ty skoncentruj się na swoim.

- Moje życie uczuciowe, jak na razie...

Nie dał jej skończyć.

- Jak na razie? - powtórzył. Nadal trzymając ją za ramię, wyciągnął drugą rękę i ujął Colleen pod brodę,

przez co musiała spojrzeć w jego ciemne, głębokie źrenice. - Mogłabyś to wyjaśnić?

- Co tu wyjaśniać? - Colleen szarpnęła się nerwowo. Udało jej się wyswobodzić tylko dlatego, że on

postanowił ją puścić. Wiedzieli o tym oboje. Na zewnątrz wyła wichura, o szyby uderzały coraz silniejsze

porywy śnieżycy. Colleen zadrżała i otuliła się szczelnie płaszczem.

- Lepiej już pójdę, a ty jedź do domu. Drogi mogą zostać zasypane...

86

- Drogi zostaną zasypane, gwarantuję ci. - Jack zapuścił silnik. - Ale zanim to nastąpi, my będziemy

bezpieczni u mnie. - Błyskawicznie wykonał skręt kierownicą i zawrócił, nic sobie nie robiąc z protestów

Colleen.

- Zaczęłaś coś mówić o swoim życiu uczuciowym - rzekł chłodno. - Odnoszę wrażenie, że robisz ze

mnie durnia. Rzuciłaś rękawicę, a ja muszę ją podnieść, inaczej okazałbym albo obojętność, albo słabość. Nie

jestem obojętny i słaby też nie, Colleen.

Colleen nerwowo otwierała i zamykała torebkę.

- Nie wiem, o co ci chodzi.

- A zatem powinienem ci wyjaśnić, czyż nie? Kiedy kobieta mówi „życie uczuciowe, jak na razie”

takim tonem, jak ty przed chwilą, to znaczy, że nie ma żadnego życia uczuciowego, o którym warto byłoby

wspominać. Skoro w twym życiu nie ma innego mężczyzny poza mną, to chyba naturalne, że czuję się

dotknięty.

- Nie ma innego mężczyzny? Więc nie wierzysz, że spotykam się z Roddem Garrettem na boku? -

Gniew zdążył już stopnieć, a jego miejsce powoli zajmowało kipiące podekscytowanie.

- Nie zmieniaj tematu, Colleen. Rozmawiamy o...

- Moim życiu uczuciowym. - Jack zatrzymał wóz na czerwonym świetle i przyjrzał się dziewczynie

badawczo. Colleen wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.- Jak na razie.

Czarne oczy Jacka zwęziły się w szparki. Przez kilka sekund nie był w stanie ruszyć samochodem, choć

wokół nich ulica świeciła pustkami.

- Powinienem był wziąć cię do łóżka parę tygodni temu - syknął przez zaciśnięte zęby. - Mogłem to

zrobić, dobrze wiesz.

- Na pewno? - odcięła się buńczucznie,

- Bez cienia wątpliwości. Nie powstrzymałabyś mnie, nie umiałabyś.

Uśmiechnęła się słodko.

- Zgódźmy się co do tego, że się nie zgadzamy, Jack.

- Wyhodowałem żmiję na własnej piersi - poskarżył się Jack. - Oto, co mnie spotyka za to, że nie

zaspokoiłem swoich żądz seksualnych. Zasługuję na takie traktowanie, bo nie naciskałem cię, nie ponaglałem,

bo dałem ci czas na... - urwał i siedział sztywno, mocno ściskając kierownicę.

- Zakochanie się w tobie? - spróbowała zgadnąć Colleen.

W samochodzie zaległa skrząca napięciem cisza.

- Nigdy nie widziałem tak zaśnieżonych ulic - odezwał się nagle Jack szorstkim głosem. - Prawie nie

można przejechać. Muszę się skoncentrować na prowadzeniu.

Czy istnieje skuteczniejszy sposób, żeby wykręcić się od rozmowy? Colleen posmutniała. Wyjrzała przez

okno. Drogi wcale nie wyglądały tak źle, przynajmniej jeszcze nie teraz. Ale ona już nie potrafiła się

powstrzymać.

- Bo to się stało, Jack - powiedziała cicho. - Zakochałam się w tobie.

87

Co za ulga wypowiedzieć to wreszcie na głos! Poczuła, jak serce wypełnia jej radosna lekkość, a ciało

zaczyna pulsować pożądaniem. Wszystko zrobiło się takie prawdziwe, cudowne i na swoim miejscu. Kocha

Jacka, a miłość wzbudziła i spotęgowała pragnienie fizycznego kontaktu. Miłość uczyniła z namiętności, którą

do niego czuła, coś głębokiego i ważnego. Do chemii i hormonów, które dały o sobie znać u obojga od

pierwszej chwili ich znajomości, miłość dodała uczucie i głębię. Teraz nie musi się już wstydzić tlącego się

wewnątrz niej pożądania.

- Kocham cię, Jack - wyszeptała, wsłuchując się w brzmienie swoich słów. Całe życie czekała na

moment, kiedy powie to odpowiedniemu mężczyźnie.

Jack rzucił jej ukradkowe spojrzenie i zamyślił się. Słyszał wyznania miłosne wiele razy: od Donny, która

kochała właściwie jego karierę sportową i płynące z niej korzyści, od mnóstwa innych kobiet, które usiłowały

w ten sposób nim manipulować.

Jednak jego cynizm stopniał na dźwięk tych słów wypowiedzianych głosem Colleen. Wiedział, że mówi

prawdę. Nie wykrztusiła ich przecież podczas zbliżenia, gdy w gorącej atmosferze można łatwo pomylić

„Kocham cię” z „Lubię się z tobą kochać”.

Uświadomił sobie, że spędzili razem sporo czasu, że zdążyli już dobrze się poznać, że widziała go w

najlepszym wcieleniu jako ciepłego i wyrozumiałego opiekuna i w najgorszym jako wściekającego się,

niecierpliwego samca. To wszystko eliminowało możliwość pomylenia ciągot seksualnych z prawdziwym

uczuciem. Czy podświadomie szukał takiego zabezpieczenia? Ta myśl poraziła go jak grom z jasnego nieba.

- Jack? - zaniepokoiła się Colleen. - Powiedz coś, powiedz cokolwiek. Siedzisz koło mnie i milczysz jak

grób od... - z trudem przełknęła ślinę - odkąd wyznałam, że cię kocham. - Nieprzyjemne ukłucie zwątpienia

sprawiło, że skuliła się na fotelu. Może jej wyznanie zaskoczyło go i przestraszyło? Może ciąży mu, zamiast go

cieszyć?

Jack wprowadził samochód na podjazd do garażu.

- W takiej chwili zabrzmi to pewnie strasznie prozaicznie, ale muszę wyjść i otworzyć garaż.

Przysięgam, że jutro kupię ten elektroniczny zamek z pilotem.

Pośpiesznie wyskoczył z auta w gęsty śnieg, lecz myślami był daleko od elektronicznych zamków do garaży.

Słowa Colleen nadal dźwięczały mu w uszach. Kocha go i musiał przyznać, że doprowadziło do tej sytuacji

jego zachowanie w ciągu ostatnich tygodni. Chciał wzbudzić w niej miłość, a nie tylko pożądanie. Zatopiony w

rozważaniach, nie zwracał uwagi na przenikliwie zimny wiatr i wirujące wokół płatki śniegu.

Czy kocha Colleen? Po historii z Donną postanowił traktować miłość jako termin, którego ludzie, sami się

okłamując, używają na określenie związku opartego na seksie lub wzajemnych korzyściach, a czasem na

jednym i drugim jednocześnie. Ale z Colleen nie uprawiał seksu, a ich związek nie przyniósł specjalnych

korzyści żadnej ze stron. Jack jeszcze nigdy tak się nie namęczył, jak ostatnio z Colleen, by zdobyć czyjeś

zaufanie.

Wrócił myślami do teorii Williama Jamesa. Wszyscy sądzili, że Jack i Colleen kochają się, bowiem

zachowywali się tak, jak każda zakochana para. Spotykali się codziennie, śmieli się, żartowali, rozmawiali,

dotykali się i całowali, rzucali sobie powłóczyste spojrzenia. Czy w takim razie jest zakochany? Cóż za

88

dziwaczny temat do rozmyślań dla takiego cynika jak on. A jednak...

Colleen obserwowała go, kiedy otwierał ciężkie odrzwia, a potem odwrócił się i z wysiłkiem prąc pod wiatr,

na powrót skierował się ku autu. Jakież rozczarowanie, jakiż zawód przyniosło jej szczere wyznanie! Jack

wyglądał na oszołomionego i milczał, zamiast odpowiedzieć po prostu „Ja też cię kocham”.

Nie powiedział tego, bo jej nie kocha. Zrobiła z siebie kompletną idiotkę. Rozprawiał o zaśnieżonej drodze i

drzwiach do garażu, wszystko po to, by uniknąć rozmowy o tym, co od niej usłyszał.

Jack wrócił do samochodu, wjechał do środka i na nowo podjął długą procedurę mocowania się z drzwiami.

Colleen zignorowała go. Siedziała nieruchoma i milcząca, aż otworzył drzwiczki, wziął ją na ręce i wyniósł z

samochodu.

- Co robisz? - pisnęła. - Postaw mnie na ziemię.

- Sądziłem, że będzie szalenie romantycznie, jeżeli mężczyzna, któremu właśnie wyznałaś miłość,

wniesie cię na górę na rękach.

Popatrzyła na niego z obrzydzeniem.

- Nie zamierzam już dłużej wprawiać cię w zakłopotanie swoją obecnością, Jack. Byłabym wdzięczna,

gdybyś uczynił to samo. - Dość trudno zachować dumną wyniosłość, kiedy ktoś niesie cię na rękach, lecz

Colleen starała się jak mogła, rzucając złowieszcze spojrzenia i krzyżując dłonie na piersiach.

Wypuścił ją z objęć dopiero w kuchni. Natychmiast podeszła do wiśniowego aparatu telefonicznego.

- Do kogo dzwonisz? - zainteresował się Jack.

- Do Nicoli. Mam nadzieję, że starczy jej odwagi, żeby tu po mnie przyjechać.

- Nie odwagi, tylko samobójczej desperacji. Nikt nie powinien wyjeżdżać w taką śnieżycę. - Jack wyjął

słuchawkę z dłoni dziewczyny i odłożył na widełki. Zaczął rozpinać jej płaszcz.

- Nie będziesz nigdzie dzwonić i nigdzie nie pojedziesz, Colleen.

Colleen spróbowała zapiąć płaszcz z powrotem, ale bez skutku.

- I nie chodzi tu bynajmniej o śnieg na ulicach. - Zdjął z niej okrycie i upuścił je na podłogę. -

Chciałbym, żebyś ze mną została, Colleen. - Wziął ją za obie dłonie.

- Bo ci mnie żal? Dlatego, że ja cię kocham, a ty mnie nie?

- To świetnie, bo nie zamierzam się nad tobą litować. - Jack westchnął niecierpliwie. - Chyba nie idzie

mi za dobrze. Nigdy w życiu nie namieszałem aż tyle.

- Z pewnością masz rację. Można by sądzić, że tak doświadczony podrywacz jak ty przywykł do tego,

że kobiety zakochują się w nim bez pamięci i od razu wyznają swą miłość. Powinieneś mieć na podorędziu

jakąś gotową odpowiedź. Na przykład: „Jestem w tobie zakochany, ale cię nie kocham”. Jeden z moich

szwagrów zwierzył mi się, że dzięki tej frazie doskonale sobie radził z kobietami, oczywiście przed ślubem z

moją siostrą.

- Oczywiście. - Jack skrzywił się. - Sam to mówiłem parę razy.

- Dziękuję, że mnie tym nie uraczyłeś. Czuję się wystarczająco upokorzona.

- Uwierz mi, Colleen, upokorzenie to ostatnia rzecz na świecie, jaka mogłaby cię ode mnie spotkać. -

Wciągnął powietrze ze świstem. - Wygląda na to, że się z tego nie wykręcę. Po prostu powiem ci to, co chcesz

89

usłyszeć. Ja... - urwał i z trudem przełknął ślinę. - Kocham cię, Colleen.

Czekała na te słowa tak długo, lecz nie w ten sposób wypowiedziane. Spojrzała na niego spod oka.

- Mówisz to tylko dlatego, że chciałam to usłyszeć. Sam się do tego przyznałeś.

- Mówię to, bo to prawda. Szaleję za tobą, Colleen. Kocham cię od dawna, ale byłem za głupi albo zbyt

uparty, żeby przestać się z tym kryć przed sobą, a co dopiero przed tobą. Ale to prawda, kocham cię.

Wpatrywała się w niego uważnie, jeszcze nie wierząc w szczerość ostatnich zdań.

- Na... naprawdę? - wykrztusiła.

- Sądzisz, że zrobiłbym z siebie takiego durnia, gdybym cię nie kochał? - Twarz Jacka powoli rozjaśniła

się w uśmiechu. Naraz wszystko stało się tak oczywiste, tak oślepiająco jasne. - Oczywiście, że cię kocham,

Colleen.

Wciąż trzymając ją za ręce, wolnym ruchem przyciągnął ją ku sobie.

- Łatwo być zimnym cynikiem, kiedy ci nie zależy. Ale mnie zależy na tobie tak bardzo, najdroższa.

Kocham cię.

- Och, Jack! - krzyknęła Colleen głosem ochrypłym ze szczęścia. Rzuciła mu się na szyję i objęła go

mocno, płacząc i śmiejąc się na przemian.

Wielkie dłonie Jacka chwyciły ją w pasie, uniosły w górę i okręciły wkoło. Colleen pisnęła cienko i oboje

wybuchnęli śmiechem pełnym szczęścia.

- To wcale nie było takie straszne. - Jack uśmiechnął się. - Dlaczego nie poddałem się i nie

powiedziałem ci tego przed miesiącem?

- Cieszę się, że zwlekałeś tak długo. Miesiąc temu prawdopodobnie bym ci nie uwierzyła. Och, Jack,

chyba nigdy nie byłam taka szczęśliwa, nawet na ślubie moich sióstr, nawet po narodzinach ich dzieci.

Oczy Jacka pociemniały. Pozwolił jej ześlizgnąć się ze swojej potężnej klatki piersiowej i ostrożnie postawił

ją na ziemi. Tym sposobem samo wypuszczanie jej z ramion przerodziło się w długą, intymną pieszczotę.

- Odkąd cię spotkałem, jestem szczęśliwszy niż kiedykolwiek przedtem - wyznał cicho. - Wniosłaś

światło w moje życie, Colleen. Dałaś mi wszystko, czego pragnąłem, nawet o tym nie wiedząc.

Złączyła dłonie na jego karku i spojrzała mu w oczy.

- Wszystko prócz jednego - poprawiła go miękko. - Jack, chcę się z tobą kochać.

Przez chwilę patrzyli na siebie, lecz zaraz usta Jacka wpiły się w jej namiętne, łakome i wilgotne wargi.

Odpowiadała na jego pożądanie tym samym, rozchylała usta, błądziła językiem po jego podniebieniu,

wzniecając w sobie coraz większy żar. Im mocniej ją całował, tym więcej chciała pocałunków. Kiedy wreszcie

oderwali się od siebie, Colleen szepnęła:

- Tak bardzo cię pragnę, Jack.

Miękki, matowy głos przeszył go jak prąd elektryczny. Przeogromna siła narastającego pożądania ogarnęła

wszystkie zakamarki jego mózgu, a pierwotny instynkt samca podpowiadał, by zaciągnąć ją do najbliższego

pokoju, rzucić na dywan i posiąść w szaleńczym ogniu żądzy.

Ale przeważyło w nim coś silniejszego niż prymitywne nakazy płci. Powstrzymał wybuch namiętności, wziął

Colleen na ręce i zaniósłszy do sypialni, delikatnie ułożył na środku mosiężnego łoża. Blask księżyca wpadł do

90

pokoju, napełniając go nieziemskim, srebrnobłękitnym światłem. Po raz pierwszy w życiu nie tyle oczekiwał

przyjemności, co pragnął ją dawać. Colleen potrzebowała czasu i łagodności, więc zrobi to dla niej. Nie będą

uprawiali seksu: będą się kochać.

Ostrożnie zdjął jej buty, masując małe stopy i krążąc palcami wokół jej kruchych kostek.

- Nareszcie rozumiem, co ludzie widzą w noszeniu bransoletek na nogach - powiedział, gładząc swą

wielką dłonią kostki Colleen. - Kupię ci taką, żebyś ją nosiła tylko dla mnie. Masz najbardziej seksowne kostki

na świecie.

Szybkim ruchem zrzucił swoje buty i położył się obok Colleen, która wtuliła się w jego bark i przesuwała

palec wzdłuż linii jego ust.

- W końcu jesteśmy razem - szepnęła cichutko. Jej uśmiech promieniował miłością.

Jack przyjrzał się jej po raz nie wiedzieć który.

- Jesteś piękna, Colleen i taka słodka. - Zaczął rozpinać guziki niebieskiej bluzeczki ze sztucznego

jedwabiu. Krótka, obcisła spódniczka podwinęła się w górę, odsłaniając kształtne, jędrne uda.

- I seksowna. - Jęknął przesuwając dłoń po jej udzie. Powoli, centymetr po centymetrze, podnosił

spódniczkę coraz wyżej. Natknął się na przymocowaną do pasa podwiązkę i pogładził nad wyraz wrażliwą

skórę nad brzegiem pończoch, a Colleen w odpowiedzi zadrżała.

- Bardzo seksowna. - Nadal głaskał to czułe miejsce. - Masz najgładszą skórę na świecie - wychrypiał. -

Jak jedwab.

Colleen wciągnęła powietrze w płuca. Wiedziała, że się rumieni, a krew w jej żyłach zdawała się kipieć jak

lawa w wulkanie.

- Nie... nie mogę uwierzyć, że tu jestem - wyjąkała z trudem. - Pragnęłam cię od dawna, ale bałam się,

że mnie nie zechcesz.

Jack roześmiał się.

- Jak w ogóle mogło ci to przyjść do głowy? Od pierwszego dnia wiedziałaś, że cię pragnę.

- Wiedziałam, że chcesz mnie wziąć do łóżka. Bałam się, że chcesz tego tylko dla sportu, a nie... Z

miłości.

Wzory, które wypisywał po wewnętrznej stronie jej ud, odczuwała jak wyładowania elektryczne, rozchodzące

się błyskawicznie po całym ciele i osiągające szybko swój cel: tajemne centrum kobiecości. Wydała z siebie

stłumiony jęk i pogrążyła się we mgle przenikających ją emocji.

- Chcę ciebie z miłości, tylko z miłości - poprzysiągł. Pochylił głowę i objął wargami jej usta. Wsunął

język w wilgotne wnętrze i poruszał nim miarowo w pierwotnym rytmie, który odpowiadał pulsacji między

udami Colleen.

Pocałunki przybrały na sile, stały się bardziej dzikie i łapczywe. Colleen przywarła do Jacka, błądząc rękoma

na oślep po całym jego ciele, pragnąc być tak blisko niego, jak to tylko możliwe. Dłonie Jacka wślizgnęły się

pod spódniczkę i objęły pośladki. Kiedy dotarły do koronkowego obrzeża fig, Colleen wstrzymała oddech, a

wtedy wsunęły się zuchwale pod jedwabistą materię i poczęły głaskać miękką skórę podbrzusza.

91

Jack wcisnął ją silnym ruchem w kołyskę utworzoną z jego twardych ud i Colleen poczuła nacisk tętniącej

napięciem męskości. Nie przestawał masować i pieścić miękkiej krągłości jej ciała. Zwinnymi pociągnięciami

palców uwolnił pończochy z podwiązek. Muskając dłońmi załamania i wypukłości ud, a potem łydek zrolował

pończochy do samego dołu. Po drodze zdążył obrysować palcami kolana, nauczyć się kształtu łydek i jeszcze

raz popatrzeć na zachwycające kostki jej stóp.

Zręczność, z jaką odpiął podwiązki, nieco zaskoczyła Colleen. Sama nie zrobiłaby tego lepiej i szybciej”.

- Masz za sobą sporą praktykę - zauważyła. Nawet w jej własnych uszach słowa te zabrzmiały

niepewnie i nerwowo.

- Nie bój się mnie, Colleen - rzekł cicho, patrząc jej przy tym w oczy. Sprawiała wrażenie

onieśmielonej, nieco zagubionej, ale niewiarygodnie seksownej, co wydaje się dość karkołomną kombinacją,

lecz w Colleen te przeciwstawne cechy harmonizowały ze sobą całkiem naturalnie. Ogarnęła go fala czułości. -

Kocham cię. Pamiętaj o tym.

Jego głos uspokajał i kusił. Kochają. Kiedy patrzyła nań, niemal wyczuwała, jak niepewność i zagrożenie

odpływają w niebyt, i zostawiają jej tylko wolność, swobodę i pragnienie, by dać szczęście kochanemu

mężczyźnie. Jackowi Blackledge’owi, który kochał ją równie szczerze.

Ośmielona, poszukała zamka jego dżinsów i natrafiła na twardą, męską wypukłość pod szorstkim materiałem.

Jej uszu dobiegł zduszony jęk Jacka i uśmiechnęła się lekko. Natychmiastowa reakcja mężczyzny dodała jej

pewności siebie, przyniosła poczucie cudownej władzy, a jednak chciała ofiarować mu radość i zaspokojenie.

Oto paradoks, który powinien wprowadzić ją w pomieszanie, ale tak się nie stało. Była rozgrzana namiętnością,

chciała dawać i brać, Chciała doświadczać, chciała wiedzieć.

Delikatnie odsunął jej rękę, ucałował wszystkie palce, wnętrze dłoni i nadgarstek, by nagle chwycić ją za

ramię i unieść do pozycji siedzącej.

- Zdejmij bluzkę, Colleen - poprosił łagodnie, pożerając ją głodnym wzrokiem. Poprzednia Colleen

uciekłaby przerażona, lecz ta nowa, przebudzona, zapomniała o wstydzie. Guziki Jack rozpiął już wcześniej,

więc zsunęła bluzkę z ramion bez przeszkód.

Miała na sobie koronkowy staniczek w kolorze ecru, z którego wyłaniały się powiększone, pełne piersi. Spod

ciemnej tkaniny prześwitywały twarde, wyraźnie zaznaczone brodawki. Jack sięgnął ku nim i pieścił palcem

jedną, a potem drugą, oczarowany ich kształtem i wielkością.

Colleen zwilgotniała w środku. Musnęła jego wargi swymi z początku lekko, potem z rosnącym pożądaniem.

I kiedy całował ją długo, mocno i głęboko, swą wielką dłonią ściskając delikatnie pierś i pocierając brodawki,

poczęła drżeć z podniecenia.

Colleen wsłuchiwała się we własny ciężki, chrapliwy oddech. Nagle odsunęła się od Jacka, nie mogąc znieść

zbyt gwałtownych doznań. Zmysłowy żar ogrzewał jej skórę tak silnie, że nawet cienki staniczek zdawał się

przeszkadzać, jakby stanowił nieprzebytą barierę, którą należało jak najrychlej usunąć. Ściągnęła go czym

prędzej przez głowę. Jack padł na plecy i przyglądał się jej zamglonym, lecz intensywnym spojrzeniem.

- Masz piękne piersi, Colleen - rzekł w końcu ochryple. - Mlecznoróżowe, takie jędrne i wysokie, tak

cudownie okrągłe. Uwielbiam na nie patrzeć. Uwielbiam ich dotykać.

92

Colleen przyglądała się spod omdlewających powiek, jak jej piersi wypełniają wnętrze jego dłoni. Kiedy

wargi Jacka zamykały się gorącymi, wilgotnymi pocałunkami na sztywnych, zaróżowionych brodawkach,

czuła przenikające całe jej jestestwo płomienie żądzy, wrzące napięcie, graniczące wręcz z bólem.

Uwolnił ją ze spódniczki tak zręcznie, że zdziwiłaby się gdyby była tego świadoma. Ale jej świadomość

rozpuszczała się powoli w oparach namiętności. Zmysły odbierały jedynie sygnały od pieszczonych piersi i

nerwów targanych odrętwiającą pulsacją. Krzyknęła krótko, przywarła do niego i wpiła się paznokciami w

grubą wełnę swetra.

Sweter. Nagle zdała sobie sprawę, że ubranie Jacka przeszkadza jej. Chciała czuć ciepło jego ciała na swej

skórze, chciała widzieć jego nagość, dotykać go...

Wsunęła dłonie pod sweter, pod koszulę i odnalazła twarde, nagie, napięte sploty mięśni. Zadygotała z

przypływu żądzy. Zachwyciło ją jego ciało, takie silne, muskularne i męskie. Przeszyła ją rozżarzona strzała

namiętności. Błądziła dłońmi po jego torsie, czochrała gęste owłosienie, a potem powędrowała wyżej, by

dotknąć sztywnych, napiętych brodawek.

Jack chwycił jej ręce i odepchnął delikatnie.

Gwałtownie otworzyła oczy i spojrzała na niego z obawą.

- Zrobiłam coś złego?

- Nie, kochanie. Radzisz sobie doskonale. Tylko że ja mam na sobie za dużo ubrania. Już czas, by się

pozbyć tego i owego.

- A może wszystkiego naraz? - zapytała Colleen zduszonym, namiętnym tonem, którego nigdy

wcześniej u siebie nie zauważyła.

Podniósł się do klęczek i ściągnął sweter. W przypływie odwagi Colleen uklękła również i pomogła mu

rozpiąć guziki koszuli. Ich palce przeszkadzały sobie nawzajem i w rezultacie więcej guzików przeoczyli, niż

odpięli. Upadli na materac chichocząc.

- Pamiętasz stare przysłowie? Jak się człowiek śpieszy, to się diabeł cieszy - rzuciła Colleen ze

śmiechem. Przez krótką chwilę zastanowiła się nad ich niewiarygodną poufałością. Klęczy na łóżku w samych

tylko majteczkach i próbuje rozebrać Jacka, a jednak wcale się nie wstydzi. Jack nadal jest Jackiem, z którym

może się droczyć i żartować.

- Niestety, przysłowia często mówią prawdę - powiedział Jack z lekkim odcieniem smutku w głosie,

mocując się ponownie z guzikami. Tym razem wyszedł z potyczki zwycięsko, zdjął koszulę i rzucił ją na

podłogę.

Colleen pożerała go wzrokiem. Skóra Jacka rozbłyskiwała drobniutkimi kropelkami potu. Miał szeroką klatkę

piersiową, porośniętą gęstymi ciemnymi włosami, które rzedły na brzuchu, acz rosły także niżej, ukryte jeszcze

przed jej spojrzeniem. Zapragnęła go dotknąć i uczyniła to. Wczepiła palce w gąszcz ciemnego owłosienia,

podziwiając jego miękkość. Lekko piżmowy zapach męskiego ciała dotarł do jej nozdrzy i zamroczył ją jak

dym opium.

Obserwowała spod przymkniętych powiek, jak rozpina klamrę paska i opuszcza suwak w swoich spodniach.

Wstrzymała oddech, zafascynowana widokiem mężczyzny, który zdejmował spodnie i bieliznę zwinnymi,

93

precyzyjnymi ruchami. Serce roztańczyło się w piersi, gdy ujrzała go nagiego; potężnego i oszałamiającego.

Nagle ogarnął ją lęk. Porażająca w swej potędze męskość Jacka sprawiła, że zobaczyła siebie jako małą,

kruchą i bezbronną istotę. Wiedziała, na czym polega miłość fizyczna, ale ta wiedza okazała się żałośnie

niewystarczająca.

Zrozumiał jej wahanie i po raz kolejny pohamował gorejącą w nim namiętność.

- Nie bój się, Colleen - szepnął, pociągając ją za sobą na materac. - Nic się nie stanie, póki sama tego

nie zechcesz.

I znów cierpliwość i wyrozumiałość Jacka oddaliły jej strach, przywracając spokój. Nagi, ułożył się przy niej,

a ona mocno go objęła. Fala gęstego gorąca rozlała się po całym ciele Colleen. Jack przybliżył usta do jej

twarzy, lecz tym razem ona przejęła inicjatywę. Jej język przystąpił do śmiałego ataku. Całowała go z

intensywnością, jakiej dotąd nie doświadczyła.

Dłoń Jacka wędrowała figlarnie po jej płaskim brzuchu, a po chwili wkradła się pod cienką tkaninę majteczek,

na co Colleen odpowiedziała gwałtownym westchnieniem. Dotykał jej czule, aż znalazł miejsce wilgotne i

nabrzmiałe, Colleen zadrżała.

Jack zsunął jej majteczki, a ona, naga i drżąca, przylgnęła do niego. Głaskał jej brzuch i biodra, choć wiedział,

że czeka z zamkniętymi oczami, by sięgnął niżej. Drgnęła, a powódź namiętności jak rzeka miodu wypełniła

wszystkie zakamarki jej ciała, czyniąc ją wilgotną i uległą.

- Jack! - wykrzyknęła w niewiarygodnym przypływie podniecenia. - Jack, proszę.

- Chcesz, żebym cię dotknął? - spytał nienaturalnie niskim głosem. Brakowało jej doświadczenia, by

umiała ukryć swe potrzeby, ale jemu sprawiało przyjemność ich zaspokajanie. Trzymał w ramionach kobietę

cudownie naturalną i zmysłową. Mógł wziąć ją teraz, lecz wolał przedłużyć grę miłosną, aż zbudzi się w niej

taki głód namiętności, że zapomni o wszystkich obawach i uprzedzeniach.

- Gdzie mam cię dotknąć, Colleen?- wyszeptał. - Tutaj? - Szorstką dłonią nakrył jedwabisty trójkąt

ciemnozłotych włosów u szczytu ud.

Cicho pisnęła i uniosła powieki. Wpatrywał się w nią wzrokiem zamglonym z namiętności.

- Tak - zdołała szepnąć, dygocząc z niecierpliwości.

- Proszę, rozsuń nogi, Colleen - poprosił łagodnie, co rozpaliło ją jeszcze bardziej. Tępy ból w środku i

tętniące podniecenie natychmiast przełamały wszelkie bariery.

Śmiało rozluźniła mięśnie ud i lekko rozchyliła nogi. Palec wskazujący wniknął pomiędzy nabrzmiałe fałdy.

Jednocześnie Jack zaczął ją całować, nie przerywając badania nie znanych jeszcze żadnemu mężczyźnie

przestrzeni. To, jak ją dotykał... To, co czuła dzięki niemu... pragnęła, by ta noc trwała w nieskończoność; a

jednocześnie coś w niej narastało, coś nieuchwytnego i szaleńczo ekscytującego, co nagliło, by...

Oderwała wargi od całujących ją ust Jacka.

- Jack, ja...

Cokolwiek zamierzała powiedzieć, zostało zapomniane gdy powolnym ruchem wsunął palec wewnątrz jej

kobiecości. Colleen drgnęła konwulsyjnie. Instynktownie zacisnęła mięśnie i poczuta coś tak niewiarygodnie

porywającego, że zrobiła to raz jeszcze.

94

- Jesteś taka miękka, taka wilgotna i cudowna - usłyszała niski, gardłowy głos Jacka. Całe jego ciało

pulsowało. - Nigdy nie śniłem, że można pożądać kogoś jak ja ciebie, Colleen.

- Czuję to samo - wykrztusiła. - Teraz, kiedy jestem z tobą...

Rosło w niej napięcie, a wraz z nim gorączka wszystkich zmysłów. Wtuliła się w niego, bezwiednie

wprawiając biodra w naturalny, falujący rytm. Między udami odczuwała pustkę, która musiała być natychmiast

wypełniona.

- Kochaj mnie, Jack - poprosiła cicho. - Kochaj mnie teraz.

- To może zaboleć. - W ciszy nocy jego głos zabrzmiał ochryple.

Colleen poczuła, jak Jack przegina się od szalejącego w nim pragnienia; zrozumiała też, że ostatkiem sił

trzyma swe żądze na wodzy.

- Nie szkodzi - szepnęła, muskając go ustami. - Kocham cię bardzo, pragnę cię tak bardzo, że nie boję

się bólu.

- Musimy być ostrożni - powiedział. Usłyszała szelest rozrywanej folii. Była wdzięczna, że o tym

pomyślał, bo jej zupełnie wypadło to z głowy. Własny brak doświadczenia w zestawieniu z jego

wyrafinowaniem chwilami nieco ją deprymował.

Jack wślizgnął się między jej nogi i Colleen wstrzymała oddech, czując napór twardego, rozpalonego ciała.

Ich oczy spotkały siei tak pozostały, utrzymując nieme porozumienie w przyćmionym blasku księżyca.

Wszedł w nią, pchnął delikatną przeszkodę, cały czas szepcząc jej do ucha słowa miłości i pożądania, słowa

czułe i podniecające, które w jej myślach wirowały w szaleńczym tańcu. Leżała spokojnie, pozwalając mu

wnikać głębiej i raz tylko wyprężyła się w spazmie bólu.

- Rozluźnij się, maleńka - mruczał Jack słodko. Jego głos działał jak uspokajające polecenia

hipnotyzera. Rozgrzanym oddechem owiał jej twarz, ucałował i zebrał wargami słone łzy bólu. - Już dobrze,

kochanie. Tylko spróbuj się rozluźnić.

Colleen odetchnęła głęboko i wtuliła się w niego, czując silny nacisk wewnątrz. Mała, przestraszona część jej

jaźni chciała odepchnąć go i uciec, lecz Colleen nie poddała się lękowi. Wsłuchała się w melodię słów Jacka,

skoncentrowała na miłości do niego i powoli, stopniowo rozluźniła mięśnie. Jej ciało zaczęło oswajać się z

obecnością Jacka, który wsunął się głęboko w jej wnętrze.

Kiedy jął poruszać się miarowo, zesztywniała, oczekując ukłucia bólu, lecz ono nie nadeszło. Zamiast bólu

ogarnął ją żar i surowe, prymitywne podniecenie, które wciąż rosło i rosło. Przywarła do kochanka, oplotła go

ramionami i udami tak ciasno, jak zdołała, a on wypełniał jej miękką głębię, sprawiając, że krzyczała i jęczała z

czystej, dzikiej, przeogromnej rozkoszy.

Poruszali się we wspólnym rytmie, który stawał się coraz szybszy i gwałtowniejszy. Colleen poczuła, jak

gorąca spirala napięcia głęboko w jej wnętrzu skręca się mocno, coraz mocniej, aż wreszcie wybucha i,

rozwijając swe skręty, rozsyła fale pulsującej, kipiącej rozkoszy. Kiedy wpłynęła w nią fala męskiej siły, a jej

ciało ogarnęły konwulsje, usłyszała swe imię szeptane zdyszanym głosem, i wtedy już znała radość spełnienia:

radość, jakiej dotąd nie przeżyła.

95

Przez dłuższą chwilę leżeli w milczeniu, odczuwając taką bliskość, że żadne słowa nie były im potrzebne.

Wtulając się w pierś Jacka, Colleen powitała rozlewającą się po całym ciele ciepłą, usypiającą ociężałość.

Westchnęła spokojnie i przysunęła się do niego jeszcze bliżej.

- Mam wrażenie, że w końcu wiem, co to jest seks z miłości - powiedział Jack czule. Delikatnie wodził

palcami po kosmykach włosów Colleen. - Czegoś tak wspaniałego dotąd nie przeżyłem.

Uśmiechnęła się do niego, ukazując twarz jaśniejącą rozczuleniem.

- To druga najpiękniejsza rzecz, jaką chciałam od ciebie usłyszeć, Jack.

- A ta pierwsza?

- Już ją słyszałam wcześniej. - Westchnęła ze szczęścia. - Kocham cię.

- Wobec tego powiem to jeszcze raz. Kocham cię, Colleen.

Pocałowali się leniwie i przeciągle. Chwilę później oboje zasnęli, przytuleni do siebie jak małe kocięta.

96

10

Następnego ranka obudził ich przeraźliwie głośny dzwonek telefonu. Jack otworzył jedno oko, spojrzał na

budzik i jęknął. Dochodziło wpół do ósmej. Kto, u diabła, budził go o tak pogańskiej porze w sobotę rano?

- Tak - warknął do słuchawki.

Colleen usiadła na łóżku. Wielkimi brązowymi oczami rozejrzała się po obcym wnętrzu. Po raz pierwszy w

życiu przebudziła się w łóżku mężczyzny i w jego ramionach.

Spędziła tę noc wtulona w pierś Jacka, pod grubą kołdrą z gęsiego puchu. W porannym słońcu wspomnienie

namiętnej nocy zdawało się tak odległe, jak czerń północnej godziny. Wczoraj...

Na samą myśl o wczorajszych wydarzeniach poczuła w środku gorąco i słabość. Owinęła się szczelnie kołdrą,

nagle świadoma swojej nagości. Była taka bezbronna, taka onieśmielona.

Kiedy Jack wydał z siebie rozdzierający jęk, zesztywniała i zacisnęła palce na brzegu nakrycia.

- Do ciebie. To Nicola - oznajmił niezadowolonym tonem. Wręczył jej słuchawkę, po czym przekręcił

się na brzuch i przykrył głowę poduszką.

Serce Colleen zabiło mocniej.

- Nicola? Coś się stało?

- Na dworze ponad metr śniegu, a ty pytasz, czy coś się stało - odparła sucho Nicola. - Całe miasto

zasypane, niektóre zaspy mają nawet po dwa metry. Wyjrzyj przez okno, jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś.

- Jeszcze nie - wymamrotała. - Hej, zadzwoniłaś, żeby mi przekazać wiadomości o pogodzie?

- Gorzej. Mam ci przekazać wiadomości o Bradych i Ramseyach. Wiesz, oni wcześnie wstają.

Prawdopodobnie usłyszeli w telewizji informacje o metrowych zaspach w Buffalo. Najpierw dzwoniła

Shavonne, potem Erin i Tara. Wszystkie chcą wiedzieć, jak sobie radzisz wśród śniegów północy, i oferują

bilet do Houston, gdy tylko samoloty znowu zaczną latać.

Colleen siedziała jak skamieniała.

- Co im powiedziałaś, Nicky? Że gdzie jestem? - W sobotni ranek w mieście zasypanym śniegiem po

dachy nie ma zbyt wielu możliwości.

- Powiedziałam, że poszłaś na kolację do koleżanki z pracy, że rozhulała się śnieżyca i nie mogłaś

wrócić do domu, ale telefonowałaś do mnie i czujesz się świetnie.

Colleen westchnęła z ulgą.

- Stokrotne... nie, milionowe dzięki, Nicola. Ja...

- To jeszcze nie koniec, Colleen. Z naszymi rodzinami nigdy nie idzie tak gładko. Twoje siostry

zażądały numeru telefonu i nazwiska tej koleżanki. Koniecznie chciały do niej zadzwonić, aby się upewnić, co

do twojego samopoczucia.

Colleen z ledwością przełknęła ślinę.

- Ojej, Nicola.

- Udałam, że nie pamiętam nazwiska tej dziewczyny, więc nie mogę podać im numeru. Tylko że one

tego nie kupiły. Przed sekundą dzwoniła twoja siostra Megan. Oświadczyła, że starsze siostry szaleją z

97

niepokoju i że ich mężowie zaraz zajmą się tą sprawą. Są pewni, że w coś wdepnęłaś. Prawdopodobnie

uważają, że ja zawsze wiem, gdzie i z kim jesteś. Oto, co cię spotyka za to, że całe życie postępujesz uczciwie i

odpowiedzialnie. Jedynie Megan zachowała resztkę rozsądku. Powiedziała, że na pewno jesteś u chłopaka, ii

żebyś zadzwoniła do Houston i uspokoiła rodzinkę.

Colleen obrzuciła spojrzeniem długi kształt pod kołdrą. Nie wystawał spod niej ani centymetr kwadratowy

Jacka, ale była przekonana, że słyszał każde słowo. Zdenerwowana potarła dłonią czoło. Po długiej,

wypełnionej namiętnością nocy nie bardzo umiała wymyślić coś sensownego, co można by powiedzieć

siostrom.

- Zadzwonić natychmiast? - Zniżyła głos. - To może być trochę kłopotliwe.

- Serdecznie ci współczuję - równie cicho odrzekła Nicola. - Mój brat Alex zadzwonił o szóstej rano i

Kamal odebrał telefon. Nawet sobie nie wyobrażasz, co przeżyłam! Powiedziałam Alexowi, że to dozorca

sprawdza, czy rury nie popękały od mrozu.

- Kamal jest w naszym mieszkaniu? Spędził u nas noc?

- Zadzwonił wczoraj i zaraz przyszedł. Martwił się, jak sobie poradzę przy takiej śnieżycy. Colleen

zakaszlała.

- Rozumiem. Dobra, dzięki za telefon. Zadzwonię później.

Czy Nicola wiedziała, co robi? W tym konkretnym momencie Colleen nie miała pewności, czy sama wie, co

robi, ponieważ ostrzeżenie Nicoli wydobyło na światło dziennie wszystkie problemy, które wczoraj w nocy nie

zostały rozwiązane... Plany Jacka co do ożenku z kontem bankowym, jeśli w ogóle planuje ślub z kimkolwiek.

A także istnienie jej własnego konta bankowego i fortuny Ramseyów.

Przechyliła się nad Jackiem, żeby odłożyć słuchawkę.

- Jack, miałbyś coś przeciwko temu, żebym wykonała... yyy... parę zamiejscowych telefonów?

Usiadł na łóżku, chwycił ją za nadgarstki i przewrócił na siebie, jednocześnie padając na poduszkę.

- Oczywiście, że miałbym coś przeciwko temu.

Wtoczył się na nią, zawisając ustami nad jej twarzą. Jego ciemne oczy błyszczały.

- Teraz nie ma czasu na rozmowy telefoniczne. Jesteś w łóżku z rozgrzanym mężczyzną, więc poświęć

mu trochę uwagi.

- O Boże. - Colleen zagryzła wargę. Nigdy jeszcze nie musiała przedkładać czegokolwiek ponad sprawy

rodzinne, a teraz Jack żądał właśnie tego. - Ja... ja naprawdę muszę zadzwonić do moich sióstr. - Jack już

szczypał wargami jej szyję, a ciężar męskiego ciała podziałał na dziewczynę jak afrodyzjak. - Ale może...

mogłyby jeszcze chwilę zaczekać...

- Dłuższą chwilę - poprawił ją Jack.

Jego usta pochłonęły usta Colleen w żarłocznym pocałunku, a ona odpowiedziała z całą mocą świeżo

przebudzonej namiętności.

Płomienie rozbłyskiwały i wybuchały w nich z ogromną siłą, przenosząc ich gdzieś w inny świat i w inny,

zmysłowy i ekstatyczny wymiar. Colleen poruszała się z nim i dla niego, wirująca rozkosz i żar wynosiły ją

wciąż wyżej i wyżej, poza ciało, na wysokie równiny szarpiącej duszę pasji. Jack towarzyszył jej przez cały

98

czas.

Minęły dobre dwie godziny, zanim była w stanie wykręcić numer do Houston. Przedtem ucięła sobie drzemkę

w ramionach Jacka, a potem oboje moczyli się w wannie z gorącą wodą. Później Jack poszedł do kuchni

przygotować śniadanie - naleśniki i kawę - a ona pobiegła zadzwonić do najstarszej siostry, Shavonne.

- Nic mi nie jest, Shavonne. To miło, że tak się o mnie troszczycie, ale naprawdę wszystko w porządku.

- Miała nadzieję, że jej głos brzmi szczerze i niewinnie, jednocześnie ciągle zerkała w kierunku drzwi sypialni.

Jack był w kuchni, ale nie chciała, żeby wszedł i usłyszał jej rozmowę. Oświadczyła bowiem siostrze, że noc

spędziła u Susan Farley. Czuła się winna, kłamiąc siostrze, i winna wobec Jacka, że zataiła prawdę o nim. W

jego ramionach rozkwitała w dój rżała kobietę, ale teraz, ściskając słuchawkę w spoconej dłoni, znowu była

małą dziewczynką, która napsociła i boi się do tego przyznać.

- Colleen, może jednak zmienisz zdanie i wrócisz do domu? - poprosiła Shavonne. - Tęsknimy za tobą

wszyscy. A przy takiej pogodzie...

- Shavonne, mnie się tu podoba, naprawdę - broniła się Colleen. - Ja też tęsknię za wami wszystkimi,

wierz mi, ale...

- Masz tam chłopaka, prawda? - domyśliła się Shavonne. - Dlaczego nic nam nie powiedziałaś?

Colleen westchnęła. Dlaczego? Było mnóstwo powodów, które wiązały się ze sobą. Jack nie miał pojęcia o

pieniądzach Ramseyów i nie wiadomo, jak przyjąłby taką rewelację. Po drugie, nie ulegało wątpliwości, że w

ciągu godziny po otrzymaniu informacji o mężczyźnie w jej życiu cała rodzina wsiadłaby do samolotu lecącego

do Buffalo. Dokładnie tak, jak rodzina Jacka zrobiła to wcześniej; z tą różnicą, że trudno porównywać trzy

przemiłe starsze panie z wpływowym klanem Ramseyów.

- Ja... yyy... spotykam się z kimś - wyznała w końcu Colleen.

- Wiedziałam! - krzyknęła Shavonne głosem aż drżącym z ciekawości. - Opowiedz mi o nim, Colleen.

Colleen nie umiała się powstrzymać. Mówienie o ukochanym sprawiało jej taką przyjemność, że

niespodziewanie dla siebie samej zaczęła opowiadać.

Shavonne słuchała uważnie, nie robiąc uwag i nie zadając zbyt wielu pytań. Pozwoliła Colleen się wygadać.

- Uczepiłaś się tego faceta, co, Colleen? - rzekła w końcu zatroskanym tonem.

- Nie uczepiłam się - zaprzeczyła Colleen. To wyrażenie pasowało bardziej do Nicoli i jej związku z

Kamalem. - Ja się w nim zakochałam, Shavonne.

Usłyszała, jak siostra ze świstem wciąga powietrze.

- Colleen, jesteś jeszcze za młoda i nic nie wiesz o tym człowieku. Za krótko się znacie, przecież

mieszkasz w Buffalo dopiero...

- Mieszkam w Buffalo na tyle długo, żeby wiedzieć, czy kocham Jacka, czy nie - wyrzuciła z siebie

zdenerwowana Colleen. - Megan była o wiele młodsza niż ja teraz, kiedy wychodziła za mąż za Ricky’ego.

Pamiętam, jak próbowaliście ich rozdzielić, więc jeśli wy albo Ramseyowie chcecie zabawiać się w podobny

spisek, żeby rozdzielić Jacka i mnie...

- Colleen, nie dramatyzuj. Jak moglibyśmy zabawiać się w spisek przeciwko tobie?

- Po prostu dajcie sobie spokój - powiedziała Colleen stanowczo.

99

W drzwiach pojawił się Jack.

- Śniadanie! - zawołał. - Chodź tutaj, zanim naleśniki zamienią się w kamień. Chyba wyciągnąłem je z

kuchenki mikrofalowej odrobinę za późno.

- Colleen, czy słyszę męski głos? - zapytała wzburzona Shavonne.

- To... on jest... to dozorca, - szybko odparła Colleen, w duchu składając dzięki Nicoli za podsunięcie

pomysłu. - Przyszedł sprawdzić, czy rury nie popękały od mrozu. Tutaj w Buffalo rury często pękają.

Jack zaśmiał się. Colleen poczerwieniała i pośpiesznie zakończyła rozmowę.

- Nie stać mnie na taką odwagę, żeby ni stąd, ni zowąd zakomunikować własnej siostrze, że siedzę w

sypialni mężczyzny, w której zresztą spędziłam noc.- przyznała z zawstydzeniem.

- Rozumiem cię doskonale. Też mam rodzinę, pamiętasz? - Otworzył ramiona, a ona przypadła do

niego, wtuliła twarz w jego pierś i uścisnęła mocno.

- Tak bardzo cię kocham, Jack.

- Ja ciebie też, kochanie. - Uśmiechnął się, a potem ucałował ją czule.

Kiedy wreszcie znaleźli się w kuchni, musieli wyrzucić stwardniałe naleśniki, a zamiast nich wpakowali do

kuchenki dwa gotowe zestawy, składające się z kanapki z pieczonym serem i kubka zupy pomidorowej. Jack

oświadczył, że jedno i drugie smakuje doskonale, a Colleen zawyrokowała, że to najlepsze śniadanie, jakie

kiedykolwiek jadła.

Do końca weekendu nie wysuwali nosa z zasypanego śniegiem domu Jacka i cieszyli się każdą chwilą

cudownego uwięzienia.

Przez cały listopad Colleen miała wrażenie, że śni najwspanialszy sen o miłości. O każdej porze dnia byli

razem, o każdej porze nocy również. W garderobie Jacka znalazło się trochę miejsca na jej ubrania; w łazience

pojawiły się jej kosmetyki i szczoteczka do zębów. W lodówce obok naleśników Jacka leżały teraz także jej

ulubione ciasteczka i zapiekanki z kurczaka, a gabinet zaczął służyć do pracy dwóm osobom.

Zazwyczaj przez cale dni nie odczuwała potrzeby, aby zaglądać do swojego mieszkania. Czasem wpadała tam

tylko na chwilkę, a i to jedynie po to, żeby zabrać trochę swoich rzeczy i przewieźć je do domu Jacka.

Właściwie to u niego czuła się jak w domu, szczególnie, odkąd w swoim mieszkaniu bez przerwy natykała się

na szczoteczki do zębów, kosmetyki, książki i ulubione potrawy Kamala Veli. A raczej w swoim byłym

mieszkaniu, które ostatnio Nicola dzieliła z Kamalem równie nieoficjalnie, jak Colleen dzieliła dom z Jackiem.

Czasami Colleen w zupełności zadowalała się tym układem, a czasem marzyła, by przekształcił się on w

całkowicie oficjalny. Owe pragnienia przybrały na sile w tygodniach poprzedzających Święto Dziękczynienia.

Cała czwórka planowała urządzenie tradycyjnej świątecznej kolacji u Jacka. Dania chcieli przygotować sami,

żeby choć raz obejść się bez gotowych posiłków podgrzewanych w kuchence mikrofalowej. Colleen

dysponowała grubym zeszytem pełnym przepisów od czytelników, a oprócz tego nie omieszkała zasięgnąć

porady u nieocenionej szefowej działu kulinarnego, Stefanie Doebler.

Niestety, kiedy zawiadomiła rodzinę, że spędzi święta w Buffalo i nie przyjedzie na tradycyjną ucztę

Dziękczynienia do rodowej posiadłości Ramseyów w River Oaks, siostry podniosły straszny lament. Nicola

100

spotkała się z nie mniejszą falą protestów ze strony swoich krewnych.

Colleen i Nicola twardo trzymały się ustalonych planów, lecz radość oczekiwania na święta została mocno

przytłumiona.

- Za nic w świecie nie chciałabym zrobić przykrości siostrom - zwierzyła się Nicoli w trakcie

zestawiania listy świątecznych zakupów.

- Nieprawda - wytknęła jej przyjaciółka. - Za nic w świecie nie chciałabyś pojechać do Houston i

zostawić Jacka samego na święta.

„Nic nie zmusi mnie do zmiany decyzji” - poprzysięgła Colleen po ostatnim telefonie od sióstr. Ani wieści o

pierwszej ciąży Tary, ani to, że jej siostrzenice, Carrie Beth i Courtney, grają główne role w przedstawieniu.

Ani zamierzenia Megan i jej męża Ricka co do wspólnego studiowania prawa, ani nawet zapewnienia Erin i

Shavonne, że Święto Dziękczynienia bez Colleen to zupełnie nie to samo.

Mimo wszystko, rozmyślała Colleen, pojedzie na tydzień do Houston w Boże Narodzenie. Obejrzy sztukę z

udziałem Courtney i Carrie Beth. Dziecko Tary przyjdzie na świat dopiero za osiem miesięcy, a Megan i Rick

w zeszłym roku planowali studia medyczne. Jak na razie wszyscy zgodnie pracowali w dziale handlowym

firmy Ramsey i Synowie.

Cierpliwie i grzecznie wyjaśniła siostrom, że klan Bradych-Ramseyów świetnie obejdzie się bez niej podczas

świąt. Jack i ona pragnęli spędzić je razem, musieli być razem w Święto Dziękczynienia.

- To było najlepsze Dziękczynienie w moim życiu. - Colleen westchnęła radośnie, stojąc wraz z

Jackiem w drzwiach i machając na pożegnanie Nicoli i Kamalowi. - Kolacja udała się nadzwyczajnie i tylko

dwa razy dzwoniłam do Stefanie Doebler po pomoc.

- Przygotowałaś świetne jedzenie - zgodził się Jack, pochylając się nad nią i całując ją lekko w usta.

Colleen westchnęła raz jeszcze. „Tak właśnie musi wyglądać małżeństwo” - zadumała się. Przyjmowanie

przyjaciół w domu, potem krótka rozmowa o ich wizycie, później gaszenie świateł i do łóżka. Poszli do

sypialni ręka w rękę, gawędząc o tym i owym, czując narastające podniecenie, wymieniając spojrzenia,

pocałunki i czułe słówka.

Colleen chciałaby, żeby się pobrali albo zaręczyli, albo przynajmniej o tym porozmawiali. Ale żyli z dnia na

dzień i żadne z nich nie wspominało o małżeństwie. Niekiedy Colleen zastanawiała się, jak poruszyć ten temat

na tyle delikatnie, by Jack nie posądził jej o naciskanie lub usiłowanie złapania męża. Albo o jedno i drugie

naraz. I jak ma się przyznać do swej majętności? Przecież nie mogła ni stąd, ni zowąd zapytać: Czy nadal

chcesz poślubić bogatą kobietę? No to wiesz co? Ja jestem bogata.

Nie, nie może podcinać gałęzi, na której siedzi. Nie ma potrzeby. Kocha Jacka, on kochają i to uważa za rzecz

najważniejszą. Musi wierzyć, że wszystko ułoży się jak najlepiej. Wie, że tak się stanie, skoro tak mocno go

kocha. I on kochają.

Spojrzała na niego zakochanymi oczyma, a Jack uniósł ją i położył na łóżku.

- Jesteś taka piękna. Nie potrafię ci się oprzeć - szepnął łagodnie, nadal zadziwiony intensywnością

swych uczuć. Bez względu na to, ile czasu spędzali ze sobą, ona nigdy nie przestawała go pociągać i

101

oddziaływać na jego zmysły. Bez względu na to, jak często się kochali, wspólne uniesienia stawały się coraz

bardziej ekstatyczne i dawały im coraz więcej rozkoszy.

- Śpij dalej, moja słodka. Możesz dziś popracować w domu. Ja pojadę do biura, ale tylko na jakieś dwie

godzinki. - Jack pochylił się i pocałował ją, drzemiącą w wielkim mosiężnym łożu.

W redakcji urzędowały jedynie nędzne niedobitki dziennikarskiej załogi, jak to w piątek po Święcie

Dziękczynienia. W większości reporterzy ukończyli swoje artykuły zawczasu i tym sposobem zyskali

dodatkowy wolny dzień.

Jack siedział właśnie za biurkiem, zgarbiony nad drugą już filiżanką kawy i pierwszą przeróbką nowego

felietonu, gdy spostrzegł przed sobą wysokiego siwowłosego mężczyznę w płaszczu wyglądającym na bardzo

drogi.

- Jackson Blackledge? - usłyszał.

- We własnej osobie. - Popatrzył na nieznajomego.

- Jestem Quentin Ramsey. - Ciemnoszare oczy mężczyzny były zimne i bezwzględne jak stal. Nie

wyciągnął ręki na powitanie, tylko stał nad Jackiem, przytłaczając go lodowatym spojrzeniem.

Zmieszany i nieprzyjemnie zaskoczony, Jack podniósł się z krzesła.

- Czym mogę panu służyć? - Ledwo powstrzymał się od ukłonu, bowiem Ramsey roztaczał wokół

siebie aurę władzy i potęgi. Ale Jack zorientował się, że tamten próbuje go zastraszyć, więc postanowił nie

ustąpić mu ani na krok, nawet najmniejszy.

- Proszę nie udawać, że nie słyszał pan o mnie - warknął Quentin Ramsey. - Proszę oszczędzić nam obu

tej obrzydliwej farsy. Przejdę do rzeczy. - Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął stamtąd

wypisany czek, który rzucił na biurko Jacka.

Był to czek na okaziciela opiewający na milion dolarów. Jack uśmiechnął się krzywo.

- Jesteśmy w ukrytej kamerze, tak? Filmujecie ludzi, jak robią wielkie oczy i ślinią się na widok

fałszywego czeku?

- Ten czek nie jest fałszywy. Jest prawdziwy i należy do pana - wycedził Ramsey lodowatym tonem. -

Może pan iść do banku i zamienić go na gotówkę w każdej chwili.

- Tak, rozumiem. Daje mi pan czek na milion dolarów, a w zamian za to ja... - urwał i czekając na

dalszy ciąg, zastanawiał się, o co w tym wszystkim chodzi. Wciąż uważając całą sprawę za kiepski dowcip, nie

przestawał się bezczelnie uśmiechać. - Zapewne wiążą się z tym jakieś konsekwencje.

- Zgadł pan - odparł Ramsey bez ogródek. - Trzymaj się z daleka od Colleen Brady.

Jack otworzył usta ze zdumienia. Dowcip nagle okazał się całkiem niezabawny.

- Ejże - zaczął - co tu jest...

- My, Ramseyowie, znamy cię dobrze, Blackledge. Wiemy, kim jesteś, więc skończ te nędzne gierki -

przerwał mu ostro Ramsey. - Kiedy Colleen odmówiła przyjazdu do domu na święta, jej siostry, a moje

synowe, szalenie się zmartwiły; a ja nie chcę, żeby matki moich wnuków były zmartwione. Sam bardzo lubię

Colleen, ona należy do rodziny. To naiwna, porządna dziewczyna, Blackledge, i nie pozwolę ci jej

102

zdeprawować. Wynająłem prywatnego detektywa, żeby cię śledził. Nikomu z nas nie spodobało się to, czego

się dowiedział. Wiesz, o co mi chodzi: że jesteś pozbawionym skrupułów kobieciarzem i łowcą posagów. Sam

mówiłeś różnym ludziom wiele razy, że zamierzasz ożenić się z kupą forsy.

Jack chciał zaprotestować, lecz w ostatniej chwili zrezygnował. Rzeczywiście, mówił to wszystkim, ale czy

kiedykolwiek brał pod uwagę ewentualne konsekwencje takiej gadaniny? Niestety nie, należało to przyznać.

Teraz rozumiał, że były to tylko przechwałki, pusta mowa, podbudowywanie swojej osobowości po ciosie

zadanym mu ręką Donny. Dzisiaj problemy psychiczne miał już za sobą. Po raz pierwszy zakochał się we

wspaniałej dziewczynie i...

- Zrobię wszystko, co w mojej mocy - doszedł go cichy, acz nie skrywający pogróżki głos Quentina

Ramseya - mam po temu wystarczające środki, Blackledge, nie pozwolę, by Colleen Brady padła ofiarą takiego

nędznego łowcy posagów jak ty.

- Cześć! - zawołała radośnie Colleen. słysząc, że Jack wraca z pracy. Pobiegła ku niemu, gotowa rzucić

mu się na szyję. I wtedy dostrzegła jego minę.

- Jack, co się stało? - zapytała z przestrachem. Nigdy jeszcze nie widziała go takiego... takiego obcego,

nawet w pierwszych, burzliwych dniach ich znajomości.

- Nic się nie stało, Colleen - podał jej czek. - Jestem bogatym człowiekiem. Nie muszę nawet bawić się

w nużące ceremonie ślubne z bezbronnymi córkami milionerów. Sam Quentin Ramsey pofatygował się dziś do

mego biura, żeby wykupić cię z niewoli Jacka Blackledge’a.

- Quentin Ramsey! - pisnęła Colleen. - Jest w Buffalo? - Serce podeszło jej do gardła, a żołądek

wykonał potrójne salto w tył.

- Był. Wpadł tylko na chwilę, korzystając z rodzinnego odrzutowca. - Przyjrzał się jej zmienionej

twarzy z zimnym szyderczym uśmiechem. - Kiedy, jeśli w ogóle, zamierzałaś mnie poinformować o swoich

koligacjach z jedną z najbogatszych rodzin w tym kraju? Zapewne dopiero wtedy, kiedy odkryłbym wysokość

twojego osobistego konta, co?

- Jack, chciałam ci powiedzieć, ale czekałam na właściwy moment, i...

- Colleen, przebywaliśmy ze sobą dwadzieścia cztery godziny na dobę, od tygodni, od miesięcy!

Rozmawialiśmy o wszystkim prócz, jak się okazuje, twojego małego oszustwa.

- Nie oszukiwałam cię! - krzyknęła Colleen.

- A jak mam nazwać to, że pracujesz na marnie płatnej posadzie, że mieszkasz z ciężko pracującą,

składającą grosz do grosza pielęgniarką? A może Nicola też dysponuje tajnym sejfem z walizką banknotów w

środku? Że łapiesz faceta, który daje się nabrać na twoje piękne oczy? A cały czas masz w ręku tyle forsy, że

mogłabyś kilka razy kupić mnie i całą gazetę, w której pracuję. Żyjesz sobie ze mną, choć dla ciebie to pewnie

jak dobroczynna wycieczka do slumsów dla ubogich, ale gdy tylko ci się znudzę, wrócisz na skrzydłach do

swojej bogatej rodzinki. I do swojego bogatego życia, i do bogatego narzeczonego, którego wybierze ci bogaty

papa Ramsey.

103

- Jack, przecież wiesz, że to nieprawda - wyjąkała Colleen łamiącym się z przerażenia głosem. - Nie

wiem, co ci powiedział Quentin, ale...

- Dał mi czek i kazał trzymać się od ciebie z daleka. Jego prywatny detektyw zdobył niezbite dowody,

że jestem łowcą posagów. Ma nazwiska ludzi, którzy słyszeli ode mnie, że zamierzam ożenić się dla pieniędzy.

- Przecież oboje wiemy, że nie miałeś pojęcia o... majątku mojej rodziny - powiedziała Colleen z

wypiekami na twarzy. - Dlaczego po prostu nie podarłeś tego czeku i nie kazałeś Quentinowi pilnować

własnego nosa?

- Ostrzegł mnie, żebym nie robił żadnych „teatralnych gestów”, jak to określił, w nadziei na zdobycie

większej forsy przez małżeństwo z tobą. Ramseyowie mają przyjaciół na wysokich stołkach. Wielki wódz

Quentin może w każdej chwili wykonać parę telefonów, po których nigdy i nigdzie nie znajdę pracy jako

dziennikarz. Zrobi to, jeśli nie zostawię cię w spokoju raz na zawsze.

Colleen osunęła się na najbliższe krzesło. Czuła się zbyt wstrząśnięta i zdruzgotana, by móc się rozpłakać.

- Więc postanowiłeś pójść po linii najmniejszego oporu? Wziąć czek, zachować posadę w gazecie i

rzucić mnie, tak?

- A co mam robić z małą rozpieszczoną panienką, która nie ufa mi na tyle, żeby powiedzieć prawdę o

swojej rodzinie?

Colleen zamknęła oczy. To wszystko jest zbyt straszne, żeby o tym myśleć, to po prostu jakiś koszmarny sen!

- Nie... nie chcesz mnie już? Wolisz czek Quentina ode mnie?

Jack odwrócił się i wyszedł z pokoju.

Kilka minut później wpadła Nicola, żeby zabrać blaszkę do ciasta i salaterkę, które zostały tu po świątecznej

kolacji. Na widok przyjaciółki Colleen wybuchnęła płaczem, chwyciła poły jej kurtki i wśród szlochu wyznała,

że chce wracać z nią do ich mieszkania.

Spędziła noc w swojej sypialni, usiłując nie zwracać uwagi na raczej bezowocne wysiłki Nicoli i Kłamała,

którzy w sąsiednim pokoju próbowali kochać się bezszelestnie. Oboje przyjęli ją bardzo ciepło; pocieszali i

starali się ją rozweselić. Kamal powiedział nawet, że cieszy się z jej powrotu, bo Nicola strasznie za nią

tęskniła. Było to kłamstwo, choć w dobrej wierze, i Colleen rozpłakała się znowu.

Czyniła wysiłki, żeby okazać nieco radości na wieść o zerwaniu zaręczyn Kamala z azerską narzeczoną i o

tym, że Nicola opowiedziała o całej sprawie rodzinie, a ta nie wyklęła jej mimo wszystko. Skoro nie jest

Turkiem i nie brał osobiście udziału w wojnie ormiańsko-azerskiej, to Shakarianowie zgodzą się go

zaakceptować.

Radowało ją, że w życiu Nicoli nastąpiły zmiany na lepsze, nawet jeśli jej własne życie właśnie waliło się w

gruzy. Nigdy nie należała do osób, które w nieszczęściu nie potrafią dojrzeć szczęścia innych.

Za każdym razem, kiedy dzwonił telefon, powtarzała Nicoli to samo: że nie chce rozmawiać z Jackiem i że

nie życzy sobie od niego więcej telefonów, ale mówiła to na próżno, bo nie zadzwonił ani tamtego wieczoru,

ani następnego dnia, ani kolejnego. Telefonowały za to siostry z Houston, lecz Colleen z nimi także odmówiła

rozmowy.

104

- Wasza interwencja zrujnowała jej życie - usłyszała, jak Nicola dyskutuje zawzięcie najpierw z

Shavonne, potem z Erin, potem z Tarą, potem z Megan, a w końcu z samym Quentinem Ramseyem. - Jak po

tym wszystkim możecie się dziwić, że nie chce słyszeć o Ramseyach?

W niedzielne przedpołudnie Colleen wysłała Nicolę z Kamalem po swoje rzeczy do domu Jacka. Dała im

klucz do drzwi wejściowych, modląc się w duchu, żeby Jack zabronił im dotykać jej rzeczy, żeby natychmiast

przyjechał i zabrał ją do siebie. Żeby powiedział, że ją kocha i że przeklęty czek Quentina Ramseya, podarty na

tysiąc kawałków, wrócił pocztą do właściciela.

Jednak Nicola i Kamal przywieźli walizkę pełną jej ubrań i kosmetyków. Jacka nie było w domu. W stanie

krańcowej rozpaczy Colleen wstawiła swoje mienie do kąta.

Kiedy zadzwonił telefon i Nicola poinformowała ją, że to Rodd Garrett, w pierwszej chwili nie chciała

podejść, ale Nicola zdołała namówić ją do tego. Rodd był jak zwykle miły, zabawny i łatwo się z nim

rozmawiało. Zapraszał ją na wieczór do Baru Harry’ego, gdzie miał się spotkać z kilkorgiem przyjaciół.

Instynktownie Colleen prawie odmówiła. Nagle stanęła jej przed oczami naga prawda o okrutnej

rzeczywistości. Została porzucona, a Jacka nie było w domu. Czy spędzał urocze chwile z inną kobietą, tak jak

i wczoraj w nocy? Serce ścisnęło się jej z rozpaczy. Kamal i Nicola wybierali się wieczorem do teatru.

Czy naprawdę chce zostać sama w domu, próbując oglądać telewizję i kontemplując pustkę swego życia?

Przyjęła zaproszenie Rodda Garretta.

105

11

Pożałowała swojej decyzji, już kiedy wsiadała do samochodu Rodda. Garrett sprawiał wrażenie zamkniętego

w sobie, posępnego i niechętnego do rozmowy. Wsunął kasetę do kieszeni magnetofonu i nastawił go tak

głośno, że jakakolwiek konwersacja! tak nie byłaby możliwa. Muzyka wypełniła nieuniknioną wskutek jego

milczenia ciszę.

Bar Harry’ego pękał w szwach od ożywionego, hałaśliwego tłumu ludzi, którzy wszyscy najwyraźniej dobrze

znali Rodda. Oprócz kolegów z drużyny, którzy przyszli z żonami lub dziewczynami, przy stolikach zasiedli

także niezliczeni wielbiciele talentu piłkarskiego Rodda Garretta. Colleen niezbyt skutecznie próbowała

zwalczyć kolejne fale żalu, kiedy ogarniały ją wspomnienia godzin spędzonych tu w towarzystwie Jacka.

Pierwszy raz kochali się właśnie po kłótni w Barze Harry’ego. Po kłótni o Rodda. Zauważyła w tym jakąś

symetrię, pokrętną logikę zdarzeń, prowadzącą do tej nieszczęsnej, łamiącej serce randki z Garrettem.

Nieprzerwana defilada ludzi przysiadała się do stołu Rodda. Powtarzali te same dowcipy, śmiali się i

częstowali kopiastymi talerzami kurzych skrzydełek, które Rodd co chwila zamawiał. Nikt nie zdradzał ochoty,

żeby zamówić normalną, pełną kolację. Wciąż tylko półmiski kurzych skrzydełek i tacka za tacką frytek.

I piwo. Morze piwa.

Colleen szybko przestała liczyć podchodzących do stolika piłkarzy i szklanki napełniane piwem, w mgnieniu

oka osuszane i napełniane ponownie. Próbowała dostosować się do panującej wokół atmosfery. Wymieniała

żartobliwe uwagi z przyjaciółmi Rodda; śmiała się z ich dowcipów, które stawały się coraz głupsze z godziny

na godzinę. Nie lubiła piwa i zamiast niego niezmiennie prosiła o kolejne kubki dietetycznej coca-coli, co

najwyraźniej nie przypadło do gustu Roddowi. Kiedy zrozumiał, że nie złamie oporu Colleen i nie namówi jej

na zmianę napoju, przestał na nią zwracać uwagę i zajął się wyłącznie głośną dyskusją z kolegami. Po trzech

godzinach, które dla niej ciągnęły się jak trzy tygodnie, Colleen uznała, że już najwyższy czas na powrót do do-

mu. Piwo działało na Rodda w dziwny sposób: nie tylko go upijało, ale także zdawało się zmieniać całą jego

osobowość. Pod wpływem trunku Rodd stał się arogancki, zgryźliwy i skory do awanturowania się; tak inny od

tego miłego, uprzejmego Rodda, którego znała. Postanowiła zadzwonić do Nicoli i poprosić, by zabrała ją z

tego okropnego miejsca. Miała nadzieję, że Nicola i Kamal wrócili już z teatru, choć w zasadzie było to mało

prawdopodobne. Ale kiedy wstała od stołu, usłyszała ryk Garretta.

- Gdzie ty się, do ciężkiej cholery, wybierasz?!

- Zadzwonić - odpowiedziała. Poczuła ucisk w żołądku i zdała sobie sprawę, że boi się Rodda Garretta.

Im szybciej stąd wyjdzie, tym lepiej.

Rodd wyciągnął przez stół swoją wielką łapę i pchnął Colleen z powrotem na krzesło.

- Siadaj, Belinda. Nigdzie nie pójdziesz. - Zaśmiał się chrapliwie, jednym haustem opróżnił szklankę z

piwem i natychmiast krzyknął na zabieganą kelnerkę, żeby przyniosła następną porcję.

- Hej, Rodd, to nie Belinda - poinformował go jeden z kompanów. - To jest, yyy, jak ci na imię, mała?

- Colleen - wymamrotała. Jej serce biło jak oszalałe; teraz naprawdę była przerażona. Rodd Garrett

umięśnieniem przypominał tura, a na samą myśl o sile, z jaką popchnął ją przed chwilą, zatrzęsła się ze strachu.

106

- Kto to jest Belinda? - odważyła się zapytać.

- To dziwka! - wrzasnął Rodd, po czym nastąpił straszliwie długi stek przekleństw.

- Belinda chodziła z Roddem przez parę lat - wyjaśniła Tina, przyjaciółka jednego z obrońców

liniowych o posturze mamuta. - Przez jakiś czas wyglądało to poważnie, ale parę miesięcy temu zerwała z nim.

- Tina zniżyła głos do ledwie słyszalnego szeptu. - Powiedziała, że ma dosyć ciągłego imprezowania. Rodd

przeżył to ciężko, chociaż nie przyznaje się do tego. A propos, jesteś trochę podobna do Belindy.

„Imprezowanie musiało oznaczać picie, i, to w potwornych ilościach” - pomyślała Colleen. Współczuła

nieznajomej Belindzie. Jednocześnie wzmianka o jej podobieństwie do byłej dziewczyny Rodda sprawiła, że

poczuła się nieswojo. W tym świetle zachowanie Garretta nabrało cech zdecydowanie demonicznych. Colleen

odsunęła się wraz z krzesłem od stołu i błyskawicznie wstała, uskakując poza zasięg ręki Rodda.

- Muszę już iść - sapnęła nerwowo.

- Dobra, dobra. - Rodd wstał również. - Podwiozę cię.

Colleen otworzyła szeroko oczy ze strachu.

- On nie może prowadzić w takim stanie. - Spojrzała błagalnie na Tinę, jedną z niewielu trzeźwych osób

w tym towarzystwie.

Tina kiwnęła głową ze zrozumieniem.

- Lepiej zabierz mu kluczyki i sama poprowadź.

Colleen skrzywiła się. Raczej inne rozwiązanie miała na myśli.

- Przecież on nie da mi kluczyków - odparła z niepokojem.

- Trane, zabierz Roddowi kluczyki i daj je Colleen. Ona odwiezie go do domu - zwróciła się Tina do

swego narzeczonego.

Trane swym umięśnieniem przewyższał nawet Rodda, który najwyraźniej nie był aż tak pijany, żeby

ryzykować szamotaninę z atletą rozmiarów sporej kamienicy. Oddał mu kluczyki, a ten przekazał je Colleen.

Colleen zagryzła wargi.

- Nie wiem, gdzie on mieszka. - Zerknęła na Rodda, który przed sekundą zmiażdżył puszkę po piwie na

własnym czole, a teraz pohukiwał z zadowolenia.

Pamiętała go z kolacji przy Niagarze. Wtedy, w obecności krewnych Jacka i małych gości swojego

siostrzeńca, zachowywał się tak uprzejmie i grzecznie. A jak ujmująco rozmawiał z nią parę razy przez telefon!

Nigdy nie przypuszczała, że może zamienić się w hałaśliwego, zapijaczonego prostaka.

- On raczej nie będzie w stanie pokazać mi drogi - dodała posępnie.

- Ja wiem, gdzie on mieszka.- Tina westchnęła.- Pojadę przodem samochodem Trane’a, a ty jedź za

mną. Trane, daj mi kluczyki, kotku, muszę wziąć twój wóz. Zostań tu i poczekaj na mnie.

Trane posłusznie wypełnił jej polecenie.

- Chodź, Rodd. Colleen zawiezie cię do domu - zarządziła Tina głosem nie uznającym sprzeciwu.

Ku uldze Colleen, Rodd nie zaprotestował. Bez oporów wyszedł z baru i wtoczył się na tylne siedzenie

swojego ferrari. Colleen wylewnie podziękowała Tinie i postarała się nie myśleć, co by się stało, gdyby nie

pomoc tej dziewczyny.

107

Na całe szczęście Colleen zdarzyło się parę razy w życiu prowadzić sportowe samochody szwagrów, inaczej

za kierownicą superszybkiego ferrari straciłaby głowę. Jechała z prędkością niższą od dozwolonej, na co Rodd

zareagował niewybrednymi uwagami na temat jej tchórzostwa, lecz po chwili zapadł w niespokojną, pijacką

drzemkę.

Wreszcie Tina zwolniła przed piętrowym domem z czerwonej cegły. Znajdowali się w spokojnej dzielnicy,

zamieszkanej przez zamożnych, mogących sobie pozwolić na utrzymanie dużych posiadłości, ludzi.

- To tu! - krzyknęła Tina, wysuwając głowę przez okno auta. Zanim Colleen zdążyła opuścić szybę,

wychylić się i poprosić o podwiezienie do domu, Tina zapuściła silnik i zniknęła za rogiem.

Colleen obejrzała się na rozwalonego wzdłuż siedzenia, głośno chrapiącego Garretta. I co teraz? Narastający

w ciągu ostatniej godziny niepokój zastąpiła irytacja. Co za okropny wieczór! Idealne zakończenie najgorszego

weekendu w jej życiu. Przyszłość także nie zapowiadała się różowo. Czekała ją pustka i samotność bez Jacka.

Miała wrażenie, że jej życie stacza się po prowadzącej wprost na dno rozpaczy spirali, a podziękowania za to

należały się Quentinowi Ramseyowi i jego wojowniczemu, wścibskiemu klanowi.

Wzdychając raz po raz, Colleen wprowadziła samochód na podjazd do garażu, ale wokół kierownicy nie

znalazła pilota do automatycznego otwierania drzwi. Najwyraźniej Rodd zapomniał o zainstalowaniu takiego

zamka, podobnie jak Jack.

Tak niewinne z pozoru wspomnienie wycisnęło jej z oczu łzy żalu. Z trudem opanowała spazm szlochu.

Niech Rodd zostanie w samochodzie i prześpi się trochę, zdecydowała i skoncentrowała się na walce z

cisnącymi się do oczu łzami. Nie miała już siły płakać. Powieki jej spuchły, a gardło bolało od ciągłych

wybuchów płaczu. Zdecydowanie za dużo płakała, odkąd Jack wyrzucił ją ze swojego życia. Z trzęsącym się

podbródkiem, Colleen ruszyła w stronę domu, skąd miała nadzieję zadzwonić do Nicoli i poprosić o zabranie z

tego miejsca.

Wśród kluczy Rodda znalazł się jeden pasujący do zamka drzwi wejściowych. Weszła do środka. Wewnątrz

panowały totalne ciemności. Przez kilka chwil, zanim wzrok przystosował się do mroku, poruszała się po

omacku. Potem szybko nacisnęła pierwszy włącznik światła, na jaki udało jej się trafić.

Dziwnie się czuła, sama w domu Rodda, w miejscu zupełnie jej obcym. Szła od pokoju do pokoju, szukając

aparatu telefonicznego, i narastało w niej surrealistyczne wrażenie, że zachowuje się jak włamywacz w filmach

kryminalnych. W końcu odnalazła telefon w ogromnej, czarno-czerwono-białej sypialni na piętrze. Na środku

pokoju królował gigantyczny materac wodny umieszczony na podwyższeniu, nad którym wisiał

przymocowany do sufitu trapez.

Colleen wpatrzyła się w ten ostatni przedmiot. Nawet nie chciała się zastanawiać, do czego mógł być

używany! Najchętniej uciekłaby stąd natychmiast, ale musiała skorzystać z telefonu. Chwyciła słuchawkę i

drżącą dłonią wykręciła numer swego mieszkania. Jeżeli Kamal i Nicola nie wstąpili nigdzie w drodze

powrotnej z teatru...

Czekała przez dziesięć, jedenaście, dwanaście sygnałów. W końcu poddała się. Kamal i Nicola albo utknęli w

jakiejś kawiarni, albo z pewnych powodów nie podnoszą słuchawki. Niepokój powrócił z dawną siłą.

Zadzwoniła do informacji po numer radio-taxi. Podano jej numery dwóch firm, ale telefony do obu przyniosły

108

taki sam rezultat: na taksówkę trzeba czekać co najmniej dziewięćdziesiąt minut.

Odwiesiwszy słuchawkę, Colleen uświadomiła sobie, że nie zna adresu Rodda. Jadąc tu nie zwracała uwagi

na tabliczki z nazwami ulic, tylko koncentrowała się na prowadzeniu niebezpiecznego sportowego ferrari.

Zdruzgotana osunęła się na materac wodny i nagle musiała chwycić się jego krawędzi, bowiem zachybotał i

zapadł się pod jej ciężarem. Wszystko wskazywało na to, że zostało już tylko jedno wyjście. Zadzwonić do

Jacka. Koniecznie trzeba się stąd wydostać, a jedynie Jack na pewno zna adres Garretta. Czy pozostał jej jakiś

wybór? Próbowała przekonać samą siebie, że nie szuka po prostu pretekstu, by się z nim zobaczyć. Mimo

wszystko miała swoją dumę i nie zamierzała rzucać się na szyję mężczyźnie, który ją odtrącił. Teraz jednak

potrzebuje pomocy, a nie należy łączyć prośby o pomoc z jakimikolwiek sprawami osobistymi. Palce się jej

trzęsły, lecz jakoś wykręciła numer Jacka.

Odebrał telefon po trzecim sygnale.

- Tak? - usłyszała.

Jego głos nigdy dotąd tak jej nie ucieszył jak w tej chwili. Cała miłość, którą do niego czuła, zapłonęła jak

pochodnia i roznieciła w jej sercu iskierkę nadziei.

- Jack, tu Colleen - rzuciła bez tchu.

- Nie musisz się przedstawiać - wycedził. - Jeszcze nie zapomniałem twojego głosu tak zupełnie.

Czy oczekiwał chłodnej, gładkiej repliki? Jeśli tak, to Colleen go rozczaruje.

- Jack, mam... mam kłopoty i muszę cię o coś prosić - wyjąkała nerwowo. - Utknęłam... gdzieś i

potrzebuję podwiezienia.

Natychmiast zareagował na wyraźnie obecne w jej głosie podenerwowanie.

- Gdzie jesteś, Colleen?

Wessała powietrze w płuca.

- W domu Rodda Garretta. Nie znam adresu.

Zapadło długie, pełne napięcia milczenie.

- Niech Rodd cię odwiezie - odrzekł wreszcie. - Nie prowadzę firmy przewozowej dla jego panienek -

dodał zjadliwie.

- Jack, błagam, nie odkładaj słuchawki! - Głos jej się załamał. - Boję się. On zasnął w samochodzie i...

- Belinda! - To imię odbiło się echem po całej willi. Na dole trzasnęły drzwi, potem rozległ się odgłos

upadku, a po nim wiązanka najgorszych przekleństw.

Colleen zmartwiała.

- To on! Jest w środku.

- Gdzie się chowasz, dziwko? - darł się Rodd na całe gardło. Nawet Jack słyszał jego wrzaski przez

telefon.

- Colleen, co się dzieje? - zapytał stanowczo Jack.

- Upił się i wszystko mu się pomieszało - szeptała przerażona Colleen. - Boję się, Jack. Proszę, przyjedź

po mnie.

Jack zaklął pod nosem, a później powiedział:

109

- Wyjeżdżam natychmiast, Colleen. Trzymaj się od niego z daleka. Zamknij się gdzieś.

Colleen ledwie zdążyła odłożyć słuchawkę i pobiec do łazienki, gdy Rodd, zataczając się, wpadł do sypialni.

- Cho tu! - ryknął niewyraźnie, zamroczony alkoholem. - Zatrzasnęła drzwi łazienki i przekręciła klucz

w zamku.

Rodd rzucił się za nią i zaczął bębnić pięściami w drzwi.

- Otwieraj, Belinda. Otwieraj, bo pożałujesz!

- Tu nie ma Belindy. Jestem Colleen - pisnęła ze środka. - Byliśmy dzisiaj razem w Barze Harry’ego.

- Wyłaź, dziwko! W tej chwili! - Walenie przybrało na sile, a drzwi zatrzęsły się w futrynie.

Rzuca się jak nacierający baran - pomyślała ledwo żywa ze strachu Colleen. Czy drewniane drzwi, do tego

niezbyt grube, wytrzymają uderzenia tak silnego taranu jak Rodd Garrett?

- Zaraz wyłamię te cholerne drzwi - usłyszała wykrzyczane rozwścieczonym głosem ostrzeżenie.

Rozległ się raniący uszy trzask, drzwi wygięły się do środka, ale na szczęście utrzymały się w futrynie.

Nie na długo, Colleen wiedziała o tym doskonale. Wskoczyła do wanny, a właściwie do ogromnego basenu z

kafelków i marmuru, który znajdował się w drugim końcu łazienki, z dala od kruszących się drzwi. Nigdy w

życiu nie była tak przerażona. Trzęsła się jak osika, i z trudnością łapała powietrze. Za każdym wdechem czuła

wbijające się w płuca ostre noże.

Nie minęła nawet minuta, kiedy drzwi dosłownie wleciały na środek łazienki, a za nimi poszybował w

powietrzu Rodd. Siła, z jaką wkopał drzwi do łazienki, rzuciła go na przeciwległą ścianę, co dało Colleen kilka

cennych sekund na próbę ucieczki. Zdołała przebiec parę metrów, kiedy złapał ją po długim, futbolowym

skoku. Colleen całym ciężarem upadła na podłogę, a w ułamek sekundy później obok niej zwalił się z głuchym

tąpnięciem Rodd.

- Aha, lubisz ostre numerki, mała. - Zarechotał i wycisnął na jej szyi jeden, a potem kolejne mokre,

cuchnące piwem pocałunki. Gwałtowność upadku ogłuszyła ją i przez parę sekund Colleen leżała nieruchomo,

wpatrując się w sufit szklanym wzrokiem. Łazienka zdawała się wirować jak oszalała, przyprawiająca o

mdłości karuzela, ale już w następnej chwili przypływ adrenaliny dodał tyle sił dziewczynie, że zaczęła kopać i

walić pięściami napastnika. Wykręcała głowę w prawo i w lewo, żeby uniknąć dotyku zaślinionych warg.

Rodd roześmiał się chrapliwie. Najwyraźniej podniecony jej oporem, bez trudu parował uderzenia małych

piąstek, przygwoździwszy ją do podłogi udami grubości pnia drzewa i stalowymi mięśniami ramion.

Do jej nozdrzy wtargnął odór potu pomieszany ze smrodem piwa, co o mały włos przyprawiłoby ją o

wymioty. Kiedy nachylił się nad nią z otwartymi szeroko ustami, oszalała ze strachu i bólu Colleen z całej siły

ukąsiła go w język.

Rodd zaskowyczał wściekłym, oburzonym wyciem, stoczył się ze swej ofiary i usiadł.

- Ugryzłaś mnie! - ryknął. Jego oczy wyglądały jak wąskie szparki w czerwonej, wykrzywionej furią

twarzy. Wetknął palec w głąb ust i wrzasnął na widok krwi.

- Ja krwawię - kwiknął i trzepnął ją na odlew w twarz.

Na kilka sekund oślepiły ją snopy białych iskier bólu, ale skorzystała z chwilowej wolności i chwiejnie wstała

na nogi. Rodd ociężale potoczył się za nią, lecz alkohol spowolnił jego i tak nie skoordynowane ruchy, podczas

110

gdy ona umykała z rączością gazeli.

Wybiegła przez frontowe drzwi, słysząc za sobą przekleństwa i tupot ciężkich stóp prześladowcy. Niestety,

świeże powietrze otrzeźwiło go nieco, bo rzucił się w pogoń zwinnie i z rosnącą szybkością.

Płucami dziewczyny wstrząsnął suchy spazm dzikiej trwogi. Nie miała żadnych szans, żeby mu umknąć.

Równie dobrze można by próbować uciec przed rozpędzonym spychaczem; jedynym wyjściem z takiej opresji

jest skok w lewo bądź na prawo, byle z drogi przejazdu maszyny. Szarpnęła drzwiczki samochodu Rodda i

zanurkowała do środka, po czym dokładnie zamknęła wszystkie drzwi. Ułamek sekundy później mięsiste

łapsko Rodda zacisnęło się na klamce.

Targnął klamką tak mocno, jakby chciał wyrwać całe drzwi. Wóz zakołysał się w przód i w tył, ale zawiasy i

zamek ani drgnęły. Colleen podziękowała w duchu ludziom, którzy zaprojektowali i wyprodukowali ten

samochód.

- On jest mój! - wrzeszczał Rodd, waląc pięściami o dach swojego ferrari. - Mój samochód!

Przypomina teraz rozwydrzonego dzieciaka podczas napadu złości - przemknęło przez myśl Colleen. Skuliła

się na siedzeniu jak bezbronny ptak w klatce.

- Sprowadzę policję! - pieklił się dalej Garrett. - Będziesz musiała mnie przejechać, żeby ukraść moje

ferrari.

Kusząca idea - pomyślała Colleen, ale niestety nie miała kluczyków. Ogarnęła ją nowa fala paniki. Gdzie są

kluczyki? Pamiętała, że użyła ich do otwarcia frontowych drzwi. Czy zostały w zamku? Zrobiło się jej zimno, a

potem gorąco od palącego strachu. Jeżeli Rodd odkryje je w drzwiach, to dostanie się do samochodu...

Po raz pierwszy tego wieczora ucieszyła się, że umysł Garretta został dokładnie zmącony alkoholem.

Napastnik dysponował siłą oszalałego słonia, ale nie był zdolny logicznie myśleć. Jego przesiąknięty trucizną

mózg nie pojmował, dlaczego nie odjechała; nie wykoncypował, że należy poszukać kluczyków. Łomotał

pięściami w dach samochodu, biegał wokół niego i szarpał za klamki, a siedząca wewnątrz Colleen umierała z

przerażenia.

Czas stanął. Nie miała pojęcia, jak długo kuliła się na siedzeniu, zanim usłyszała przenikliwy dźwięk,

klaksonu i zobaczyła światła wozu zatrzymującego się obok ferrari. Zerknęła w lusterko i ujrzała Jacka, który

wysiadał właśnie z czarnego pontiaca. Zamknęła oczy, spod opuchniętych powiek popłynęły łzy niewymownej

ulgi.

- Rodd, co jest grane?- zawołał Jack z udawaną nonszalancją.

- Jack! Musisz mi pomóc, psiakrew - zawył Rodd. - Ona próbuje ukraść moje ferrari. - Posypała się

kolejny raz wiązanka niewybrednych przekleństw. Tym razem Rodd kopnął także oponę.

Jack zajrzał do środka i zobaczył płaczącą, skuloną na siedzeniu kierowcy Colleen. Zacisnął wargi w jedną,

siną kreskę.

- Rodd, uspokój się - powiedział łagodnie. - Nie weźmie auta, nie dam jej zabrać auta. Teraz wrócimy

do domu i ustalimy jakiś plan działania - dodał tonem konspiratora.

Colleen patrzyła, jak obaj znikają we wnętrzu willi. Kiedy tylko zatrzasnęły się za nimi drzwi, wyskoczyła z

ferrari i natychmiast zamknęła się w samochodzie Jacka. W tej samej chwili przyszła jej do głowy straszna

111

myśl: a jeśli Jack znalazł się w niebezpieczeństwie? Kto mógł zaręczyć, że nieobliczalny Rodd Garrett nie

wpadnie nagle w szał? Spróbowała uporządkować rozbiegane myśli i wykoncypować sensowny plan ratunku.

Jednak Jack zaledwie po kilku minutach pojawił się cały i zdrowy i pomaszerował do samochodu. Colleen

odblokowała drzwi i wpuściła go do środka.

- Och, Jack - jęknęła. Jego bliskość wywołała kolejną fontannę łez. - To było takie potworne! Nigdy w

życiu tak się nie bałam.

Jack spojrzał na nią z góry. Światełko u sufitu uwypukliło zaczerwienioną opuchliznę na jej policzku. Włosy

opadały w bezładnych, potarganych splotach, a bluzka wisiała w strzępach. Chwycił Colleen za ramiona.

- Colleen, czy on...

- Próbował to zrobić - chlipnęła, nieporadnie ścierając płynące strumieniami łzy. - Uderzył mnie... on...

on zachowywał się tak, jakby zwariował. Nawet nie wiedział, kim jestem. Myślał, że goni swoją dziewczynę,

Belindę.

Jack dotknął jej spuchniętego policzka. Będzie z tego siniak; już na mlecznobiałej cerze pojawiły się

niewyraźne, fioletowe pręgi.

- Taki silny facet jak Garrett mógł ci złamać kość policzkową... - urwał. Lista rzeczy, które pijany, lecz

nadal piekielnie mocarny Rodd mógł zrobić Colleen, nie miała końca.

Przeszyła go straszliwa, paląca jak rozżarzony do białości pręt, żądza zemsty.

- Łajdak! Powinienem był wbić mu wszystkie zęby do gardła. - Otworzył drzwi kopniakiem. - Zabiję

tego bandytę.

- Nie! Nie! - Colleen wychyliła się i chwyciła go za ramię. - Nie chcę bijatyki. Proszę cię, zabierz mnie

stąd zaraz. Do domu... - Szlochała tak gwałtownie, że ledwie widziała przez zatopione we łzach źrenice, ale

kurczowo ścisnęła jego rękę i nie pozwoliła mu odejść.

Jack z ponurą miną zatrzasnął drzwi i wyjechał na ulicę. W tym momencie Colleen spostrzegła

wybiegającego z domu Garretta. Zbladła jak śmierć.

- A jeśli pojedzie za nami? - wykrztusiła.

- Nie pojedzie - uspokoił ją Jack. - Mam jego kluczyki. - Klepnął się po kieszeni kurtki. - Dyndały sobie

w zamku drzwi frontowych. Nie chciałem, żeby wsiadł do wozu i zabił kogoś po pijanemu.

Odjechali, zostawiając z tyłu wrzeszczącego wniebogłosy Rodda Garretta.

Colleen zamknęła oczy i spróbowała się uspokoić. Jest teraz bezpieczna, powtarzała sobie raz za razem.

Wstrząsnęły nią dreszcze, czuła lodowate zimno w sobie i wokół siebie. Nawet zęby dzwoniły jej bez przerwy.

- Nie... nie mogę powstrzymać dreszczy. Strasznie mi zimno. - Nie mogła także powstrzymać łez.

- To tylko reakcja nerwowa. Jesteś w szoku. - Podkręcił ogrzewanie i podmuch gorącego powietrza

owionął jej twarz. Jack ściskał kierownicę tak mocno, że kostki dłoni stały się białe jak naga kość.

- Colleen, na pewno nic ci nie jest?- zapytał niskim, nerwowym głosem. - Zawiozę cię do szpitala i...

- Nie! Nie ma potrzeby. Poza stłuczeniem policzka nic mi nie zrobił. - Zdusiła kolejny spazm płaczu.

- Podarł ci bluzkę - powiedział Jack z napięciem.

Colleen spojrzała w dół i po raz pierwszy zauważyła rozdarcie.

112

- Ale nie... nie zrobił... - to słowo nie przeszłoby jej przez gardło.

- Nie zgwałcił cię, ale napadł i pobił. - Ton Jacka dorównywał bezwzględnością oskarżeniu. - Masz

siniaka, możemy to udowodnić i zaskarżą go, Colleen. Moglibyśmy od razu pojechać na policję.

- Nie! Och, nie! - Zawładnęła nią mieszanina szoku, strachu i rozpaczy. Przez chwilę z trudem łapała

powietrze jak ryba wyrzucona na brzeg morski. - Chcę jechać do domu i zapomnieć o tym wszystkim. Proszę,

cię, Jack!

- Nie pozwolę, żeby draniowi uszło na sucho. To, co ci zrobił i co... próbował zrobić. - Podniósł głos

prawie do krzyku, kiedy wyobraził sobie Colleen w łapskach Garretta. - Muszę go ukarać, nawet więcej niż

ukarać. Do diabła, zrujnuję bydlaka.

- Nie, Jack, proszę! Nie zniosę więcej pogróżek i złości.

- Za każdym razem, kiedy pomyślę, że cię gonił, że cię uderzył... rozerwał ci ubranie... - Jack przełknął

ślinę. Czuł się tak, jakby w gardle utkwił mu kawał lodu o ostrych krawędziach. - Nie mogę ścierpieć myśli, że

ktokolwiek podniósł na ciebie rękę. Dostaję szału na samo wspomnienie.

- Zachowywał się zupełnie inaczej niż Rodd, którego znałam przedtem - szepnęła. - To dziwne... jakby

alkohol odsłonił jego drugą osobowość. Od samego początku, od kiedy zabrał mnie z domu - był inny niż

zawsze. Pewnie zaczął pić jeszcze wcześniej, tylko że ja nie miałam o tym pojęcia.

- Alkohol wpływa zabójczo na niektórych, ale nie wiedziałem, że na Garretta też - powiedział Jack. - Po

co, u diabła, wyszłaś z nim dzisiaj?

- Bo ty mnie nie chcesz - wybuchnęła Colleen. - Nicola i Kamal poszli do teatru, a ja czułam się taka

samotna... Dlatego z nim wyszłam. Tak mi przykro, Jack. - Starła kapiące po policzkach łzy.

Wydawało się jej, że dosłownie po kilku minutach wjechali na podjazd do garażu Jacka.

- Jesteśmy w domu - oznajmił, a Colleen rozejrzała się wokół z nieśmiałą nadzieją, z na nowo rodzącą

się wiarą. W domu. W jego domu, w ich domu.

- Wysłałam Nicolę i Kamala po moje rzeczy - rzekła cicho. - Nie było cię, kiedy zabierali walizki.

- Pojechałem do apteki po proszki od bólu głowy. Łeb mi pękał, odkąd uciekłaś stąd w piątek

wieczorem. Wróciłem i zauważyłem, że twoje rzeczy zniknęły, ale na wypadek gdybym tego nie zarejestrował,

Nicola zostawiła mi jadowity liścik. - Jack wysiadł z samochodu i władczym gestem pochwycił Colleen w

ramiona.

Nie opierała się. Przerażenie przeistoczyło się w dziką zapamiętałą ekscytację, która ożywiła jej wymęczone

ciało. Po chwili cała płonęła podnieceniem.

Jack zaniósł ją prosto do sypialni i ułożył na łóżku.

- Jesteśmy znowu razem? - zapytała, a jej serce biło trzy, cztery razy szybciej niż normalnie.

Nie odpowiedział. Zamiast tego zmierzył ją wzrokiem i wyszedł z pokoju. Wrócił prawie natychmiast, z

kopertą w dłoni. W środku znajdowały się skrawki papieru.

- To czek, prawda? - odgadła w tej samej chwili, w której padła twierdząca odpowiedź. - Nie boisz się

groźby Quentina?

113

- Do diabła z nim i jego pogróżkami. Nie zdoła wyrzucić mnie z pracy. Wystarczy, że opiszę go w

gazecie, a każdy prawnik w tym kraju zniszczy go bez mrugnięcia powieką. Ani przez sekundę nie

zamierzałem ulec, Colleen. - Pochyliła głowę. - Przyniosłem ten czek do domu i pokazałem ci go, bo byłem na

ciebie wściekły. Wpadłem w furię, bo nie powiedziałaś mi prawdy o sobie...

- Byłeś urażony i rozgoryczony - poprawiła go Colleen. Choć w kącikach oczu drgały krople łez, to usta

rozchyliły się w słabiutkim, niemal niedostrzegalnym uśmiechu. Podniosła się nieco i powoli podpełzła do

krawędzi łóżka, bliżej Jacka.

- Nie, nie, byłem wściekły - ciągnął z ponurą miną. - Chciałem cię ukarać. - Otworzył szeroko ramiona i

zamknął ją w nich, kiedy przysunęła się jeszcze bliżej. - Wiesz, jak łatwo tracę panowanie nad sobą - dodał ze

skruchą i musnął wargami czubek jej głowy. - Kochanie, wcale nie myślałem, że mnie opuścisz albo że

mogłabyś sądzić, że tego chcę. Nigdy przedtem nie bałaś się moich napadów gniewu, zawsze walczyłaś jak

równy z równym. Między innymi dlatego tak dobrze do siebie pasujemy. Jesteś dość silna, żeby poradzić sobie

ze mną, kiedy tracę rozsądek. A odkąd się znamy, to zdarza się coraz rzadziej. Jesteś dla mnie taka dobra,

Colleen. Razem jesteśmy dobrzy, w każdym sensie tego słowa.

- Wiem - szepnęła i przytuliła się do niego. Wciąż płacząc, podziękowała niebiosom za to cudowne

pojednanie. - Nigdy nie przerażały mnie twoje humory, ale wtedy wyglądało to poważniej niż zwykła kłótnia.

Sądziłam, że masz prawo mnie nienawidzić. Oszukałam cię, nie mogę zaprzeczyć. Powinnam była opowiedzieć

ci o Ramseyach i swoich finansach już dawno temu. Chciałam to zrobić, ale...

- Nie ułatwiałem ci tego szczeniackimi przechwałkami, że szukam bogatej żony. - Jack westchnął

ciężko. - Przepraszam cię, Colleen. Prawda jest taka, że byłem wściekły jak diabli, ale nie zamierzałem z tobą

zrywać. Myślałem, że pokłócimy się strasznie, potem upokorzę cię troszeczkę...

- A może bardziej niż troszeczkę? - wtrąciła Colleen z drżącym uśmiechem.

- Tylko że ty poczułaś się upokorzona, zanim zdążyłaś rozgniewać się na mnie - wyjaśniał dalej Jack. -

Potem zamiast pogonić mnie do sypialni, jak planowałem, odjechałaś z Nicola. Postanowiłem, że nie dam się

złamać i przez cały weekend czekałem, aż zadzwonisz i poprosisz o zabranie z powrotem do domu, ale ten

cholerny telefon ani myślał dzwonić.

- To śmieszne - rzekła cicho Colleen. - Ja czekałam na telefon od ciebie, ale dzwonił tylko Quentin,

potem moje siostry, a w końcu Rodd Garrett. - Dojrzała cień na twarzy Jacka, więc postanowiła nie poruszać

więcej tematu Rodda. - Odmówiłam rozmowy z Ramseyem i siostrami, ale za to wysłuchali długiego wykładu

Nicoli o wtykaniu nosa w cudze sprawy. Nadal się dręczę, że tak bezceremonialnie weszli pomiędzy nas.

Pochylił się i drżącymi wargami pocałował ją delikatnie i czule. - Nie wiń ich za to, że próbowali cię chronić,

kochanie. Ja na ich miejscu postąpiłbym tak samo. Rozumiem, że Quentin Ramsey chce dla ciebie jak najlepiej.

Teraz tylko muszę ich przekonać, że to ja jestem dla ciebie najlepszy.

Westchnęła uspokojona.

- Bo jesteś najlepszy. Kocham cię, Jack. Na zawsze.

- Powtórzyłabyś to przed ołtarzem, wobec mojej i twojej rodziny, gdy tylko załatwimy formalności?

- Och tak, tak!

114

- Bardzo cię kocham, Colleen. Nie wiedziałem, że można kochać aż tak. Zmieniłaś moje życie, moje

poglądy, cały mój świat, a wszystko na lepsze. Na tym świecie nie istnieje dla mnie inna kobieta.

Ich wargi zetknęły się. Głęboki, miłosny pocałunek szczęścia przerodził się w gwałtowną namiętność, która

rozbudziła w nich pożądanie. Opadli na wielkie mosiężne łoże, zdarli z siebie ubrania, całowali siei pieścili

wśród łagodnej muzyki jęków i westchnień. Żadne z nich nie potrafiło się powstrzymać, połączyli się nagle i

gorączkowo. Wszedł w nią silnym pchnięciem, a ona przywarła do niego, objęła go, a zjednoczone ciała

związały ich dusze na zawsze.

- Poproszę Quentina Ramseya, żeby sporządził żelazną, bezwarunkową umowę przedślubną, zgodnie z

którą nie będę miał prawa uszczknąć ani centa z twojego majątku - powiedział Jack, kiedy pół godziny później

leżeli zmęczeni i zadowoleni, tuląc się do siebie.

- Nie podpiszę tego - ostrzegła Colleen.

- Ech, Colleen. Oczywiście, że powinnaś to podpisać. Nie wychodzisz za mąż za łowcę posagów, a ja

chciałbym o tym przekonać twoją rodzinę.

- Sami się przekonają, kiedy cię poznają i zobaczą, jak się kochamy. - Oparła się na łokciu i popatrzyła

na niego surowo. - Nie traktuj mnie jak trzpiotkę o ptasim móżdżku, która dałaby się omotać łowcy posagów.

Jeśli moi krewniacy jeszcze nie są tego świadomi, to wkrótce się o tym dowiedzą.

- Ta dyskusja nie ma sensu. Podpiszesz umowę i kropka.

Potrząsnęła głową.

- Co jest moje, to jest nasze, a co jest twoje, to też jest nasze.

- Kochanie, nie chcę się z tobą spierać...

- To dobrze, bo mnie nie przekonasz - uśmiechnęła się kusząco.

- Colleen, przecież ty wcale nie zachowujesz się jak uległa, potulna, słodka...

-... idiotka? Mam nadzieję, że nie!

Jack zaśmiał się wesoło i przyciągnął ją ku sobie.

- Przyrzeknij, że nigdy taka nie będziesz.

- Przyrzekam - szepnęła. Była bezgranicznie szczęśliwa, bo mogła tulić się do niego, całować go i

kochać całym swoim sercem.