plik

Rozdział 30

Po powrocie do chaty, wyczarowałam zupę pomidorową i gorącą herbatę.

Opowiedziałam mamie i tacie, co się stało, bagatelizując przerażenie jak tylko mogłam.
Gdy skończyłam, mama przechadzała się wokół stołu, otulając nas wszystkich kocami.

- Nie jesteśmy w szoku – powiedziałam, mimo że coraz mocniej owijałam się

kocem wokół szyi.

- Cóż, wyglądacie okropnie – powiedziała.
- Piekło robi swoje ze skórą – zażartował Archer, ale nie mówił tego z sercem. Pod

stołem położyłam rękę na jego kolanie, a on nakrył ją swoją dłonią.

- Powiedziałaś, że w jaskini widzieliście różne sceny – powiedział tata, grzebiąc w

kominku, podsycając ogień, mimo że i tak już było ciepło. – Jenna, tobie pokazała się
śmierć twojej stwórczyni.

Jenna podmuchała zupę i spojrzała na tatę.
- Nazywałam ją moją dziewczyną albo Amandą, ale tak.
Tata skinął głową.
- Oczywiście. Wybacz. Sophie, ty widziałaś przemianę Alice.
Przytaknęłam.
- I morderstwo mojego pradziadka. Dość dziwne, że pokazało się właśnie to, gdy

było wiele innych przerażających zdarzeń dotyczących mnie  – powiedziałam, zaczynając
wyliczać  je  na  palcach.  –  Śmierć  Elodie,  zabicie  Alice,  ucieczka  z  płonącego  budynku  z
pomocą  ducha…  -  I  wtedy,  jako  że  oboje  moi  rodzice  wyglądali  na  przerażonych,
dodałam, - Och, i ta ohydna fryzura na boba w szóstej klasie.

Pojawiło się kilka nikłych uśmiechów, ale chyba tylko po to, żeby poprawić mi

humor.

- Tak, ale to wszystko stało z powodu tamtego wydarzenia – powiedział tata. – No

może z wyjątkiem włosów. Podejrzewam, że to akurat była sprawka twojej matki.

- James! – zaprotestowała mama, ale wyczułam w jej głosie miłość. Tata chyba też

to wyczuł, bo kąciki jego ust się na chwilę lekko uniosły. Jednak zaraz spoważniał i
odwrócił się do Archera.

- A ty widziałeś twoich rodziców mordowanych przez demony.
Archer stuknął łyżką o dno miseczki.
- Tylko tatę. Ale gdy ja… uh, mały ja wszedłem, miałem na twarzy krew, która nie

była moja, więc zgaduję, że moja mama już nie żyła.

Tata zmarszczył brwi w zamyśleniu.
- Pani demon była w ciąży – powiedziałam. – A mężczyzna wyglądał jak Nick.

Myślę, że to byli jego rodzice.

- Oczywiście – powiedział tata, szeroko otwierając oczy. – Bracia Anderson. Oboje

zniknęli razem ze swoimi żonami jakieś piętnaście lat temu. Wszyscy myśleli, że zapadli
się pod ziemię. Lara była blisko z żoną młodszego z nich. Bardzo blisko.

- Czekaj. Znaczy, że tamten demon i tata Archera byli braćmi? – zapytałam. – Co

czyni Archera i Nicka…

- Kuzynami – dokończył Archer, wciąż mieszając zupę. – Prawie zamordowany

przez własnego krewniaka. Należy nam się jakiś medal za dysfunkcyjność. – Sposępniał. –
Albo może to już rodzinna tradycja.

Zapadła niezręczna cisza. Łyżka Archera stukała o dno, podczas, gdy mieszał i

mieszał. W końcu powiedział:

- Anderson?
Tata napotkał go wzrokiem.
- Tak. Jeśli się nie mylę, twoim ojcem był starszy z nich. Martin. Twoja matka miała

na imię Elise.

- Te imię wykrzykiwał ten facet… mój tata. W wizji, czy cokolwiek to było.
Tata się smutno uśmiechnął.
- Nie znałem twoich rodziców osobiście, ale z tego co słyszałem, byli dobrymi

ludźmi. I byli bardzo przywiązani do swojego jedynego dziecka. Ciebie.

Teraz cisza była ciężka i niemal namacalna. Pod stołem Archer mocniej zacisnął

palce na mojej dłoni.

- Czy wiesz…
- Daniel – powiedział tata spokojnym głosem. – Nazywałeś się Daniel Anderson.
Archer opuścił głowę i zobaczyłam dwie łzy, które bezgłośnie wpadły do jego zupy.

Wtedy odsunął krzesło i wyszedł. Wstałam, by pójść za nim, ale tata chwycił mnie za
ramię.

- Daj mu minutkę.
Przygryzłam policzek i przytaknęłam.
- Jasne.
Pociągając nosem, usiadłam i owinęłam dłonie wokół swojej filiżanki z herbatą.
- Więc co teraz?
- Cóż, teraz mamy przynajmniej jak się bronić przed demonami, które mają

Casnoff – powiedziała Aislinn, odzywając się po raz pierwszy. Ona, Finley i Izzy spotkały
nas przy brzegu i aktualnie owijały diable szkło materiałem, wrzucając następnie odłamki
do płóciennej torby. – Nasza trójka – powiedziała, wskazując na swoje córki – mogłaby
zdjąć ich wszystkich.

Skrzywiłam się.
- Masz na myśli zabić.
- Nie, zabrać na lody – zadrwiła Finley.
- Finley – powiedziała jej matka niskim i groźnym tonem. – Sophie przeszła dziś dla

nas przez piekło. Jest tak samo jedną z nas jak ty, więc zwracaj się do niej z szacunkiem.

Zawstydzona, Finley spojrzała na mnie spod rzęs i wymruczała:
- Przepraszam.
- Nie ma sprawy – odpowiedziałam. – Ale teraz poważnie. Czy… czy zabijanie ich

jest jedynym wyjściem?

- Najłatwiejszym – powiedziała mama, siadając na krześle Archera. – Kochanie,

wiem, że niektóre z tych dzieciaków były twoimi przyjaciółmi, ale ich nie odzyskamy.

- Czy to prawda? – zapytałam taty. – Zniknęli na dobre?
Tata kręcił się niespokojnie na krześle.
- Niekoniecznie, ale, Sophie, ryzyko związane z odzyskaniem ich… jest zbyt wielkie.
- Mogę się podjąć wszystkiego – powiedziałam. – Sprawdź mnie.
Chyba dostrzegłam dumę w jego oczach. Albo może był to błysk mówiący

Dlaczego moja córka jest taka obłąkana? Mimo to, odpowiedział.

- Jeśli zniszczysz i rytuał i czarownicę lub czarnoksiężnika, który go odprawiał, to

zaklęcie może się samo cofnąć.

Wzruszyłam ramionami.
- To nie brzmi na takie trudne.
- Nie skończyłem. Musisz ich zniszczyć jednocześnie.
Przełknęłam ślinę i próbowałam dalej brzmieć ochoczo.
- Dalej nie brzmi tak źle. Zmusić Larę do trzymania zaklęcia, wrzucić w ogień czy

coś i bum! Zaklęcie odwrócone.

- I to się musi stać w miejscu, gdzie demony były wzywane – kontynuował, jak

gdybym nic nie mówiła. Poważnie, powinien przestać to robić. - Och, i gwóźdź programu,
będziesz musiała zamknąć portal z czarownicą i zaklęciem w środku. To wielki rytuał,
który może wciągnąć do środka to, co znajduje się wokół.

- Jak na przykład osobę rzucającą zaklęcie?
- Jak na przykład całą wyspę.
- Och. Dobra. Cóż, to jest… duże wyzwanie, ale nie jest to niewykonalne. I mamy

księgę zaklęć, a to jakiś plus, prawda? Nawet jeśli zaklęcie przyzywania demonów się w
niej nie znajduje.

- Sophia Alice Mercer – powiedziała ostrzegawczo mama, jednocześnie gdy tata

powiedział „Atherton”, a Aislinn „Brannick”.

Podniosłam obie ręce.
- Słuchajcie, nie ma znaczenia, jak mnie nazywacie. Może będę pisać z myślnikiem,

co wy na to? Ale wysłuchajcie mnie. Muszę spróbować, okej? Dla Nicka, Daisy, Chaston,
Anny i wszystkich innych dzieciaków, które zostały zamienione w broń na przestrzeni lat.
Proszę.

- Sophie ma rację – powiedział Cal, podchodząc bliżej. – Jeżeli możemy

powstrzymać Casnoff i odzyskać dzieciaki… to chyba lepsze niż zabijanie ich.

- Zgadzam się z tym – powiedziała Jenna.

Moi rodzice spojrzeli na siebie. Minęła chwila i mama zwróciła się do swojej

siostry.

- Możecie dać jej trochę czasu? Zapewnijcie jej bezpieczeństwo dopóki nie

znajdzie rytuału i miejmy nadzieję, że go zniszczy?

- Możemy – odpowiedziała szybko Finley, a Izzy jej przytaknęła. – Będziemy się jej

trzymać. Nawet jeśli nie uda jej się zniszczyć czarownicy, zaklęcia i portalu, zniszczy
chociaż jedną z tych rzeczy, prawda? A to zawsze coś.

Tata wypuścił powietrze z płuc, trąc twarz rękoma.
- Prawda. To zawsze coś. Najlepiej będzie jak przybędziemy w nocy, czyż nie?

Dzięki różnicy czasu na Graymalkin jest inna godzina. O świcie? – skrzywił się. – Znowu?

Wszyscy po kolei przytaknęli. O świcie udamy się przez Itineris z powrotem do Hex

Hall i to skończymy.

- Pozwólcie, że powiem o tym Archerowi – powiedziałam, zrzucając z siebie koc i

wstając.  Na  zewnątrz  szalał  wiatr,  który  sprawił,  że  moje  włosy  znalazły  się  na  mojej
twarzy,  gdy  wypatrywałam  Archera  na  brzegu.  Gdy  go  nie  dostrzegłam,  spojrzałam  w
kierunku  jego  namiotu.  Tam  też  go  nie  było.  Okrążając  dom,  zwróciłam  swój  wzrok  w
stronę słońca, gdzie wśród trawy i skał widniała znajoma, ciemna sylwetka.

Kątem oka dostrzegłam ruch i odwróciłam się w jego stronę z ulgą.
Ale nie był to Archer. To była Elodie, chwiejąca się na wietrze. W świetle dziennym

wydawała się jeszcze bardziej przezroczysta niż zazwyczaj, a jej włosy falowały na
wietrze, jakby była pod wodą.

- Nie ma go – powiedziała. – Skorzystał z Itineris.
Cisnęło mnie w żołądku.
- Gdzie? – zapytałam, mimo że już wiedziałam.
Elodie tylko potwierdziła moje przypuszczenia, mówiąc:
- Do Oka. Powiedział, żebym ci przekazała, że przeprasza, ale musiał.
Zamrugałam, żeby powstrzymać łzy, które napłynęły mi do oczu i nie miały one nic

wspólnego ze słońcem czy wiatrem.

- Widziałaś go?
- Kręciłam się tu odkąd się pojawiłaś. Po prostu nie robiłam się widzialną. On

musiał wiedzieć, że tu jestem, bo mnie zawołał. Powiedział, że nie ma u mnie długów, ale
ma u ciebie.

Była ledwo widoczna, ale chyba dostrzegłam w niej skruchę.
- Miał rację. Przepraszam za tą akcję z Calem. Nie powinnam ranić was obojga,

próbując zranić Archera.

- Przyjmuję przeprosiny – odpowiedziałam. Zdziwiło mnie to, ale rzeczywiście tak

było. – Co jeszcze powiedział?

- Tylko to. Pojechał do Oka i przeprasza. – Skrzywiła się. – Och, i coś dziwnego o

tym, że cały czas czuje to samo w stosunku do namiotu i obiecał, że powie ci to osobiście,
gdy cię zobaczy.