Cathie Linz

Niebezpieczne flirty

Rozdział 1

Nicole Larson nie miała zwyczaju poddawać się bez walki. Toteż kiedy

owego słonecznego poranka w pośpiechu wpadła w drzwi ratusza w Oak
Heights, była w bojowym nastroju. Od miesięcy walczyła z władzami miasta
o nowy etat w bibliotece publicznej. Wyniki ostatnich rozmów zdawały się
być obiecujące.

– O, jesteś, Nicole – powitał ją w holu komendant policji Straud. –

Czekałem na ciebie. – Obdarzyła go uśmiechem zarezerwowanym dla
starych znajomych.

– Miło mi cię widzieć, ale nie mam w tej chwili czasu na pogawędkę.

Spieszę się na spotkanie z burmistrzem i...

– Przeciwnie, to właśnie ze mną masz się spotkać – przerwał jej Straud.
– A od kiedy zaangażowałeś się w batalię o finansowanie etatów? –

zdumiała się Nicole, po czym dodała cierpko: – Nie bój się, nie będę stawiać
spraw na ostrzu noża. I nie sądzę, by burmistrzowi, a tym bardziej mnie,
potrzebna była ochrona policji.

Straud uśmiechnął się krzywo.
– Ładnie, już się widzę w roli anioła stróża, broniącego naszego drogiego

burmistrza przed rozszalałą kierowniczką biblioteki miejskiej. Ale mówiąc
poważnie, nie chodzi o problemy budżetowe.

– Czy coś się stało? – zapytała z lękiem.
– Spokojnie, chciałbym tylko przedyskutować z tobą pewien projekt.

Chodźmy do mojego biura.

Choć oddzielny gmach dla policji byłby zbytkiem w mieście tak

niewielkim jak Oak Heights, mimo to komenda, gnieżdżąca się kątem w
ciasnym ratuszu, walczyła o nową lokalizację. Nicole podejrzewała, iż o tym
właśnie Straud chciałby z nią pomówić, zwłaszcza że zarówno policja, jak i
biblioteka pragnęły zdobyć dla siebie dotacje z chudej miejskiej kasy.

Nicole energicznie wkroczyła do biura komendanta, lecz zawahała się

tuż za progiem. Jedno z krzeseł przeznaczonych dla interesantów było już
zajęte przez typa w czarnej skórzanej kurtce.

– Och, przepraszam, nie wiedziałam, że ktoś tu czeka – usprawiedliwiła

się odruchowo, podejrzewając, że przeszkodziła w przesłuchaniu. Jednak

mężczyzna był sam. Mierzył ją mrocznym spojrzeniem, swobodnie rozparty
na krześle. Coś w jego wyglądzie sprawiło, że poczuła się nieswojo.
Wyraźnie robił wrażenie faceta, któremu lepiej nie wchodzić w drogę. Z
jego postaci emanowała ukryta, niebezpieczna siła... I coś jeszcze –
magnetycznie przyciągająca, pierwotna i nieposkromiona męskość. Wytarte,
obcisłe dżinsy, z wystrzępionymi dziurami na kolanach I udach, opinały
długie nogi mężczyzny jak druga skóra. Czarna bawełniana koszulka była
czysta, lecz jej właścicielowi wyraźnie przydałoby się golenie. Czerwona
opaska, utrzymująca z dala od czoła niesforne ciemne kędziory, nadawała
jego twarzy wyraz wyzywającej niedbałości. Choć nie był skuty, kajdanki na
jego rękach wcale by jej nie zdziwiły. W każdym razie nie sprawiał
wrażenia potulnego petenta.

– Cóż, może w takim razie poczekam – ostrożnie stwierdziła Nicole.
– Nie odpowiada ci moje towarzystwo? – rzucił niedbale w odpowiedzi.
– To najwyraźniej jakaś pomyłka – wyjąkała.
– Mnie to mówisz? – mruknął. – Sam nie mogę uwierzyć, że tak głupio

dałem się złapać.

Dla Nicole sprawa w tym momencie była jasna. Skuty, czy nie, był

więźniem. Jeśli zostawi za sobą nie domknięte drzwi i zachowa stosowną
odległość od podejrzanego typa, będzie mogła wycofać się w porę. Jej ściśle
ustalony plan dnia przewidywał spotkanie z burmistrzem, nie zaś z
kryminalistą.

Najprawdopodobniej nie udało jej się ukryć obawy i dezaprobaty, gdyż

oczy mężczyzny nagle zwęziły się. Spojrzał uważnie, a po chwili
uśmiechnął się do niej. Ten uśmiech wyprowadził Nicole z równowagi.
Doprawdy, groźny, czy nie, ten facet miał cholernie seksowne usta.

– No, powiedz, na czym cię złapali – zakpił.
– Na niczym – oburzyła się. – Nie jestem kryminalistką!
– Ha, wszyscy tak mówią...
– Zdaje się, że to ty masz kłopoty, nie ja...
– Fakt. I zapewne zostanę słusznie ukarany – wymamrotał, ściszając głos

na widok wchodzącego Strauda.

– Widzę, że zdążyłaś już poznać detektywa Ellisa – stwierdził

komendant, sadowiąc się za biurkiem.

– Detektywa?
– Zgadza się – potwierdził ochoczo ów podejrzany typ. – Detektyw

Chase Ellis, do usług.

– Od kiedy to wywiadowcy w służbie małomiasteczkowej policji tak

wyglądają? – zapytała z przekąsem.

Czyżby ten niedbały styl był tylko maską, pod którą kryły się służbowe

kompetencje i odpowiedzialność? Jeśli nawet istniały sygnały, pozwalające
to odgadnąć, trudno było się ich doszukać w prześmiewczym spojrzeniu
brązowych oczu. Pierwsze wrażenie pozostało nadal decydujące – ten
mężczyzna stanowił zagrożenie, chociażby dla równowagi jej umysłu.
Detektyw nie bez złośliwej uciechy obserwował jej zmieszanie. Od początku
nie miał ochoty na tę sprawę. Tajniak w bibliotece, to doprawdy zabawne! A
nawet dosyć upokarzające. Był pewien, że o to właśnie chodziło szefowi,
gdy przydzielał mu robotę. Chase nie miał co do tego złudzeń, ponieważ
ostro podpadł swojemu kapitanowi z Chicago, zapamiętałemu służbiście i
biurokracie. Przełożony miał mu za złe nie tylko „nonszalancki", jak to
określał, stosunek podwładnego do papierkowej roboty i regulaminowych
ustaleń, ale przede wszystkim zakusy, jakie robił na jego córkę.

Czasowe oddelegowanie detektywa Ellisa do tego śpiącego miasteczka

na uboczu chicagowskiej metropolii było delikatnym sposobem okazania mu
dezaprobaty, nie mówiąc już o próbie odsunięcia go od przychylnej zalotom
córeczki. I tak to obiecujący wywiadowca znalazł się w Oak Heights, w
obcej jednostce, zmuszony na domiar złego do nudnego i ośmieszającego
kamuflażu w bibliotece miejskiej.

Pocieszające jest, uznał w duchu, że przynajmniej nowa koleżanka z

pracy prezentuje się nie najgorzej. Zdążył już dostrzec, że ma świetne nogi –
a to cenił u kobiet.

Fala jasnych włosów właśnie opadła jej na policzek. Odgarnęła ją

niecierpliwym ruchem, dzięki czemu mógł podziwiać zuchwale zadarty
nosek, zachwycający zarys gładkiego policzka i kształtne małe ucho.
Podejrzliwe spojrzenie, jakim skrycie go zmierzyła, pozwoliło mu wreszcie
dostrzec zieleń jej oczu. Spodziewał się raczej, że będą niebieskie.

Ukradkiem obserwując Nicole, jednym uchem słuchał, jak komendant

Straud wtajemnicza ją w sprawę. Z rozbawieniem patrzył, jak jego nowa
znajoma siadając, nerwowo obciąga smukłymi palcami krótką spódniczkę.

Poczuła na sobie jego wzrok i posłała mu wściekłe spojrzenie. Ależ ten

facet ma tupet! On nie tylko się w nią wpatruje, on po prostu rozbiera ją
wzrokiem! Czuła to niemal tak namacalnie, jakby dotykał dłońmi jej nagiej

skóry.

Chase powędrował spojrzeniem w górę, prosto w zagniewane oczy

Nicole, wyraźnie dające mu do zrozumienia, co dziewczyna sądzi o jego
nagannym zachowaniu.

W odpowiedzi wzruszył tylko ramionami, z uśmieszkiem wyraźnie

świadczącym o braku skruchy.

– Chodzi o to – mówił właśnie Straud – iż mamy podejrzenia, że

Biblioteka Publiczna w Oak Heights służy jako punkt kontaktowy dla
nielegalnej szajki bukmacherskiej. Dlatego właśnie przysłano nam
detektywa, by udawał bibliotekarza i nakrył przestępców na gorącym
uczynku.

– Bibliotekarza! – Nicole była równie zdumiona, jak gdyby usłyszała, że

Chase ma się wcielić w zakonnicę. – Taki numer nie przejdzie!

– A dlaczegóż by nie? – zapytał detektyw widząc, że jego niechęć do

tego stanowiska jest niczym wobec niechęci Nicole do jego kandydatury
jako nowego pracownika.

– Ponieważ nikt ani przez moment nie da się na to nabrać – stwierdziła z

przekonaniem.

– Pozwolisz, że sam będę się martwił o własną wiarygodność – odparł

urażony.

Komendant Straud czując, że atmosfera w jego biurze robi się gęsta,

wtrącił szybko:

– Nicole, twoje zadanie polega tylko na poinformowaniu biblioteki, że

ratusz w końcu zgodził się na dotowanie nowego etatu, lecz musi on być jak
najszybciej obsadzony, w przeciwnym razie fundusze przepadną.
Przesłuchaj jeszcze innych kandydatów – a nie wątpię, że tacy się już
znaleźli – by rzecz wyglądała jak najbardziej prawdopodobnie. Oczywiście
przyjmij jego. I nie martw się o nic. Gdyby ktoś zechciał go sprawdzić,
przekona się, żerna jak najlepsze referencje i odpowiednie dokumenty. O,
popatrz sama.... – to mówiąc wręczył Nicole kopię życiorysu, w którym
kandydat napisał, że ma lat trzydzieści cztery i nazywa się Alvin
Hoffstedder.

– Mam nadzieję, że nie zamierzasz przyjść na rozmowę o pracy w tym

stroju? – zapytała zjadliwie.

– Och, nie martw się, będę odpowiednio ubrany – zapewnił sucho nowy

kandydat.

Chase miał zgoła odmienne od Nicole wyobrażenia o stosownych

strojach. Człowiek, który zgłosił się na rozmowę kwalifikacyjną, nosił
okularki w drucianej oprawie, muchę i białą koszulę. Jakby tego było
jeszcze nie dość, spodnie miał dziwnie nie dopasowane – za wysokie w
pasie i ciut za krótkie w nogawkach.

Teraz była już rozdrażniona nie na żarty. Nowy „kostium" miał być

najwyraźniej zamierzoną kpiną z bibliotekarskiej profesji. Prawdopodobnie
detektyw Ellis uważał jej przedstawicieli za bandę książkowych moli, toteż
zastosował kamuflaż wedle własnych wyobrażeń.

Zerknąwszy przez ramię na Friedę, mającą tego dnia dyżur w

wypożyczalni, Nicole dostrzegła, że ta wywraca znacząco oczami.

– Alvin Hoffstedder, jeśli się nie mylę – zagaiła.
– Zapraszam do mojego biura.
Pospiesznie zamknęła za nim drzwi i nie zapraszając nawet, by usiadł,

rzuciła impulsywnie:

– Czy nie uważasz, że nieco przesadziłeś? Chyba za bardzo chciałeś się...
Ostrzegawczy, zimny błysk w oczach Chase'a sprawił, że słowa uwięzły

jej w gardle. Detektyw pochylił się ku niej i, z naciskiem nie znoszącym
sprzeciwu, wyszeptał:

– Nie tutaj.
Widząc, jak badawczo wodzi spojrzeniem wokół, zrozumiała, że nie

uważa jej pokoju za miejsce bezpieczne do rozmowy.

Już po chwili jednak odprężył się, tak niepostrzeżenie wchodząc znów w

rolę poczciwego Alvina, iż uznała swoje nagłe obawy za przywidzenie.
Kiedy jednak przyjrzała się uważniej nowemu kandydatowi, dostrzegła pod
jego obojętną miną ślad nie dość dokładnie skrywanych emocji.

Zaniepokojona stwierdziła, że trafiła na wyjątkowo twardy orzech do

zgryzienia i bynajmniej nie cieszy jej perspektywa współpracy z tym
człowiekiem.

– I jak, jesteś gotowa? – zapytał Chase uprzejmym tonem, który nie uśpił

jednak czujności Nicole.

– Gotowa do czego? – spytała, nastawiając się na najbardziej

zaskakujące odpowiedzi.

– Do rozmowy z kandydatem – odparł z przewrotnym uśmieszkiem,

stanowiącym kolejny chwyt z jego bogatego repertuaru.

Choć nie spodziewała się, że będzie go przepytywać, chętnie przystała na

propozycję. Co prawda sprawa objęcia etatu była już przesądzona, ale
zadanie kilku standardowych pytań mogłoby uwiarygodnić kamuflaż
Chase'a.

– Proszę siadać, panie Hoffmeister – zaczęła oficjalnie.
– Hoffstedder. Alvin Hoffstedder – poprawił ją.
– Tak, oczywiście... – Doskonale pamiętała nazwisko, lecz chciała mu

się choć w części odpłacić pięknym za nadobne. – Cóż... może
opowiedziałbyś mi o sobie?

– A co chciałabyś wiedzieć?
Chociażby, dlaczego przyglądasz mi się w ten sposób, pomyślała Nicole.

I dlaczego uparłeś się, by utrudniać mi życie. I jak szybko znikniesz, aby
wszystko mogło być po staremu... Głośno natomiast powiedziała:

– Dobrze, może opowiedziałbyś mi, jakie masz doświadczenie w tej

dziedzinie?

– Jestem niezmiernie doświadczony – stwierdził, popierając słowa

wymownym spojrzeniem.

Jak on potrafił patrzeć! Ten wzrok nie był już pieszczotą – Chase

dosłownie chłonął, jawnie pożądliwym spojrzeniem, postać Nicole. Nawet
druciane okulary książkowego mola nie zdołały osłabić efektu.

– Jeśli sprawdzałaś moje referencje, powinnaś wiedzieć, że dotąd nikt nie

kwestionował moich kwalifikacji – wymruczał łagodnie.

Nicole na moment odjęło mowę. Dobry był, drań. Choć dzieliła ich cała

szerokość jej zagraconego biurka, nie czuła się bezpieczna.

Z irytacją zagryzła wargi. Robił to specjalnie, to jasne. Kolejna

prowokacja. Pewnie śmiał się teraz w duchu zjadliwie, widząc, jak łatwo
pani kierowniczka dała się podpuścić.

Ogromnym wysiłkiem woli Nicole skupiła się na śmiesznej muszce,

brązowej w żółte ciapki. Żaden facet nie mógł pozostać wyzywająco męski
nosząc coś takiego. Wreszcie z ulgą stwierdziła, że jej puls i oddech wracają
do normalnego stanu i pogratulowała sobie w myśli sukcesu.

– Skąd wynika przekonanie, że jesteś najlepszym z kandydatów? – z

zaciekawieniem zwróciła się do żółto-brązowej muchy.

– Ponieważ jestem dobry w tym, co robię.
W duchu zmuszona była przyznać mu rację. Niemniej jednak dręczenie

jej nie było uwzględnione w warunkach umowy!

– Co sprawiło, że zainteresowałeś się właśnie tą dziedziną? – zapytała.
– Kobiety – odparł krótko.
Nicole nieomal zatkało.
– Wiesz, po prostu pomyślałem, że na bibliotekoznawstwie spotkam

mnóstwo kobiet – kontynuował beztroskim tonem – co się też sprawdziło.
Oczywiście, skoro już tam trafiłem, zainteresowałem się również nauką.

Dobre sobie! – pomyślała. Interesujesz się wszystkim, co chodzi w

spódnicy, a pasjonuje cię doprowadzanie mnie do szału...

Westchnęła z rezygnacją, przechodząc do kolejnego standardowego

pytania.

– Co uważasz za swój najmocniejszy atut?
– Mój najmocniejszy atut?
Wyzywające spojrzenie, jakim obdarzył ją w odpowiedzi, wywołało

rumieniec na policzkach Nicole. Zdumiewająco wyraźnie potrafił dać do
zrozumienia, co ma na myśli. Co gorsza, udawało mu się wywołać wrażenie,
że to ona, nie zaś on wprowadza erotyczne podteksty do rozmowy.

Ogarnął ją bojowy nastrój. Rumieńce, pojawiające się w najbardziej

niepożądanych momentach, od dzieciństwa były jej zmorą, lecz nie podda
się tak łatwo temu facetowi. Wytrzyma jego wzrok bez drgnienia powieki.
W końcu chowała się z dwoma braćmi, dwiema siostrami i czterema kotami,
toteż sztukę rzucania piorunujących spojrzeń opanowała do perfekcji.

Niestety, trafiła na godnego przeciwnika. Nie zadał sobie nawet trudu, by

mrugnąć okiem. Spod zmrużonych powiek, z irytacją patrzyła na jego pełen
satysfakcji uśmiech. Ten facet przyprawiał ją o ból głowy, nie mówiąc już o
innych gwałtownych doznaniach, które sygnalizowało jej ciało.

– Czy tak trudno jest ci znaleźć swój najmocniejszy atut? – zapytała

słodko.

Chase pochylił się ku niej.
– Naprawdę chciałabyś wiedzieć?
– Tak, o ile dotyczy to twojego wniosku o zatrudnienie – sprecyzowała.
– Dobrze. Umiem postępować z ludźmi. Myślę, że to mój najsilniejszy

atut.

On umie postępować z ludźmi? Żarty! – z niedowierzaniem pomyślała

Nicole, przechodząc do kolejnego pytania.

– A jakie są twoje słabe strony?
Chase najchętniej przyznałby się do słabości do kształtnych blondynek,

lecz dla dobra sprawy w porę ugryzł się w język. Zresztą, musiał przyznać,
że i tak bawił się nadspodziewanie dobrze. Kto by przypuszczał, że w tej
zakurzonej bibliotece trafi się taka gratka. Widząc, jak w oczach Nicole
rozpala się gniew, poczuł dreszcz emocji. Takiej okazji nie sposób było
przepuścić. Trzeba przyznać, że złość dodawała tej dziewczynie piekielnego
uroku. Zaczął się zastanawiać, jak wyglądałaby po całej nocy miłości, kiedy
nie byłaby już tak napięta i usztywniona...

Zmarszczył brwi i lekko wyprostował się w fotelu. A swoją drogą, co ją

w nim tak denerwowało? Ta poza mola książkowego? Trzeba by
sprawdzić... Jak odpowiedziałby na pytanie o słabe strony nudny okularnik?

– Moje słabości? – powtórzył. – Długo bym musiał wyliczać... –

westchnął z tak udaną rezygnacją, że mógłby z powodzeniem zaliczyć
egzamin do szkoły teatralnej. I nie omieszkał pogratulować sobie w myśli.

– Ale zrobię wszystko, by nie zawieść oczekiwań.
Naprawdę zależy mi na tej pracy.
Ostatnią kwestię wykrztusił z najwyższą trudnością, lecz wściekłość

malująca się na twarzy Nicole dodała mu skrzydeł.

– I zrobię wszystko, aby cię zadowolić.
Chyba oszaleję do reszty, pomyślała, doskonale świadoma, że Chase do

końca wczuł się w rolę Alvina. Dlaczego to trafiło na mnie? Na naszą
bibliotekę? Dlaczego właśnie ten glina? – przebiegły jej przez głowę
rozpaczliwe pytania.

– Cóż, dziękuję ci za rozmowę – oznajmiła uprzejmie. – Jutro

powiadomię cię o ostatecznej decyzji.

– A nie zdradziłabyś mi choć słówkiem, jak wypadłem? – poprosił.
Udawany niepokój w jego głosie wywołał w Nicole mordercze

instynkty. Wątpiła, czy słownik tego faceta w ogóle zawierał słowa
oznaczające niepokój czy niepewność. Zresztą, oboje wiedzieli, że musiał
zostać przyjęty, bez względu na to, jak szczerze pragnęłaby pokazać mu
drzwi.

– Powiedzmy, że zupełnie nieźle wypadłeś – stwierdziła niechętnie.
– W takim razie cieszę się, że spełniam wymagania – oświadczył

bezczelnie, po czym szybko zniknął z jej biura.

Nicole zaklęła pod nosem i właśnie zamierzała sięgnąć do szuflady po

kolejne proszki od bólu głowy, kiedy weszła Frieda.

– Interesujący kandydat – rzuciła, wręczając Nicole najświeższe notatki

telefoniczne.

– Można to i tak określić – warknęła Nicole.
– A co, według ciebie nie ma szansy na tę posadę?
Nicole najchętniej wygarnęłaby szczerze, co sądzi o nowym kandydacie,

lecz nie chciała urazić starszej koleżanki. Od konieczności odpowiedzi
wybawiło ją niespodziewane pojawienie się Anny Delgado z działu
dziecięcego. Nie cieszyłaby się tak, gdyby wiedziała, co tamta ma do
powiedzenia.

– Tacy faceci jak on kompromitują tylko nasz zawód – oznajmiła Anna

zgryźliwie, błyskając oczami spod grzywy ciemnych loków. Żywa jak
srebro i nieustannie tryskająca energią, jak etatowy klown rozbawiała całą
bibliotekę swoimi słynnymi docinkami i celnymi uwagami.

– Zauważyłyście, co on miał na szyi? Naprawdę, ktoś powinien się nim

zająć – podsumowała. Żebyś tylko wiedziała, co się naprawdę kryje za tym
głupawym wyglądem, pomyślała Nicole. Istny wilk w owczej skórze!

– Widzisz, chodzi o to, że on ma znakomite referencje – wyjaśniła

głośno, w duchu podziwiając mistrzostwo Strauda w tworzeniu fałszywych
zawodowych życiorysów.

Tak naprawdę miała już dosyć całej tej maskarady. Głowa nie dawała jej

spokoju. Wystarczy chwila nieuwagi i nie zdoła utrzymać języka za zębami.
Musi za wszelką cenę traktować Chase'a Ellisa jak prawdziwego Alvina
Hoffsteddera, bibliotecznego mola. Tak będzie najlepiej – i najbezpieczniej.

Ból głowy towarzyszył jej wytrwale do końca pracy i przez całą drogę do

domu. Nie pomogły kolejne tabletki, ani zjedzona na ulicy przekąska.
Jedynym ratunkiem w tak poważnej sytuacji mogły być domowe ciasteczka
z czekoladą. Tylko one mogły uwolnić jej myśli od złego czaru Chase'a.
Krzątanie się przy domowych wypiekach było dla Nicole sprawdzonym
sposobem odzyskiwania równowagi ducha.

W dwadzieścia minut później, kiedy ubrana w dżinsy i uwalaną mąką

koszulkę krzątała się po swojej kuchni, była już w o niebo lepszym nastroju.
Nie na darmo dołożyła wszelkich starań, by z wynajętego mieszkania
uczynić przytulne gniazdko, a kuchnia nie stanowiła tu wyjątku. Ściany
zdobiły dwie akwarele z motywami roślinnymi, zaś naklejona nad zlewem
fototapeta stwarzała efekt okna, za którym widać było malownicze skalne
brzegi Oregonu. Dzięki temu, zmywając, miała przynajmniej na czym

zatrzymać zadumany wzrok.

Z minisłuchawek walkmana sączyła się w jej uszy melodia najnowszej

piosenki Paula Simona, kiedy tanecznym krokiem sunęła ku piekarnikowi z
tacą świeżo uformowanych ciasteczek. Kręcąc biodrami, otworzyła
drzwiczki i wprawnym ruchem wsunęła blachę, po czym, podrygując,
cisnęła na blat rękawice, złapała torbę ze śmieciami i ruszyła ku drzwiom
kuchennym.

Na dworze panowały ciemności. Po raz kolejny stwierdziła, że dawno

już powinna była wymienić żarówkę. Zostawiła na wpół uchylone drzwi, by
smuga światła pomogła jej trafić do pojemnika na śmieci.

Żadne przeczucie nie ostrzegło Nicole przed niebezpieczeństwem.

Właśnie udało jej się zaśpiewać w duecie z Paulem Simonem, gdy w ułamku
sekundy jakaś ręka zakryła jej usta, i poczuła, że jest wleczona w stronę
kuchni. Na domiar złego miała wrażenie, że słuchawki, które zsunęły się z
szyi, dławią ją jak pętla.

Zareagowała instynktownie, próbując kopnąć przeciwnika, ten jednak

wywinął się zręcznie. Wobec tego, nie dając za wygraną, ukąsiła rękę, która
zaciskała jej usta.

– Auu! – zawył znajomy głos. – Przestań, do cholery, ty durna babo!
Zaledwie Nicole zdążyła sobie uświadomić, że napastnikiem jest Chase,

już obrócił ją ku sobie i zamknął w uścisku.

– Twarda sztuka z ciebie – parsknął – ale to powinno pomóc.
I nim zdołała zaprotestować, wpił się zachłannie w jej wargi. I jak to

zwykle bywa, dopiero po niewczasie przyszły jej do głowy rozliczne
sposoby obrony. W tamtym momencie jednak zaskoczenie sparaliżowało ją
kompletnie.

Jego usta uciszyły ją z taką stanowczością, że wargi Nicole rozchyliły się

ulegle, przyjmując pocałunek, o jakim nie śniła nawet w najśmielszych
marzeniach. Pocałunek obezwładniający i gorący jak płomień, podsycany
niecierpliwością i głodem pożądania. Miała uczucie, że zginie w tym
płomieniu jak ćma.

Chase tulił ją tak mocno, że piersi Nicole, przykryte jedynie cienką

koszulką, przylgnęły do jego torsu, prężącego się pod rozchyloną skórzaną
kurtką. Ciepło męskiego ciała przenikało dzielące ich cienkie warstwy
bawełny, wywołując drżenie w ciele dziewczyny.

Trwała w ciasnym uścisku, zaskoczona intensywnością własnych

doznań, chłonąc delikatną woń jego skóry, czując twardość obejmujących ją
ramion I napięcie ud, ocierających się o jej nogi. Nie miała żadnych szans na
trzeźwą ocenę sytuacji.

Jasny blask światła w kuchni stopniowo przywrócił ją do rzeczywistości.

Stała oszołomiona, mrugając oczami. Nie bardzo wiedziała, jak się tu
znalazła. Pamiętała jedynie, że Chase, nie przerywając całowania,
przepychał ją jak nieporęczną paczkę.

Nie dość, że wystraszył ją śmiertelnie, to jeszcze miał czelność wejść bez

zaproszenia do jej mieszkania. Widząc gest, z jakim zamykał drzwi, można
by sądzić, że jest na własnych śmieciach.

Nicole miała dość takiego traktowania. Dała upust swojej wściekłości,

częstując Chase'a pięścią, gdy mijał ją, niedbałym krokiem wkraczając do
kuchni. Cios trafił w ramię, chronione grubą skórą kurtki. Z żalem
pomyślała, że należałoby go raczej spoliczkować. Zamiast tego chwyciła
kuchenną rękawicę i wyszarpnęła z piekarnika blachę z przypalonymi
ciasteczkami. Teraz już gotowa była naprawić swój błąd.

– Nie robiłbym tego na twoim miejscu – ostrzegł, odgadując mordercze

zamiary z jej spojrzenia. – Byłby to bezprawny atak na funkcjonariusza
państwowego.

– To jest bezprawny atak na bezbronną kobietę!
– odcięła się z pasją.
– Nie zaatakowałem cię, przeciwnie, ty mnie napadłaś. Zobacz, jak

wygląda moja ręka – pokazał jej ślady ukąszenia – Ja tylko próbowałem
uspokoić cię pocałunkiem.

– Bez mojego pozwolenia.
– Nie było czasu o nie prosić. O mało co nie wsypałaś sprawy, więc nie

miałem wyjścia. Musiałem cię błyskawicznie pocałować.

– Zaiste, całowanie dla sprawy musi być niesłychanym poświęceniem...

– parsknęła kpiąco, urażona do żywego.

– Też tak uważam. Zresztą, muszę przyznać, że całowanie się z

bibliotekarką nie było wcale tak straszne, jak mi się wydawało... – stwierdził
z zadumą.

– Ależ ty masz tupet!
– Owszem. Nie raz mi to mówiono.
– A mnie wiele razy mówiono, że jestem piekielnie dobrą zawodniczką,

jeżeli chodzi o całowanie się – -wypaliła Nicole, zirytowana jego

odzywkami. – Oczywiście pod warunkiem, że całuję się z tym, z kim chcę.

– Aha, rozumiem. To dlatego byłaś całkiem niezła.
– Bezczelny, wcale nie chciałam z tobą! Jakim prawem tu się panoszysz?

Najlepiej będzie, jak zadzwonię do komendanta Strauda, żeby wycofał cię
ze sprawy.

– Proszę, czuj się jak u siebie w domu. – Usiadł przy kuchennym stole,

uprzejmym gestem wskazując jej miejsce. – Oczywiście będziesz musiała
się wytłumaczyć, dlaczego odwzajemniłaś pocałunek. Nie pójdzie ci to
łatwo.

Ból głowy, z którym Nicole walczyła przez cały dzień, znów powrócił.

Oczywiście za sprawą detektywa Chase'a Ellisa, faceta, który szarogęsił się
w jej własnej kuchni, i pożerał jej ukochane, świeżo upieczone ciasteczka.

– Jeżeli doprowadzisz do wyłączenia mnie ze sprawy, nigdy nie dowiesz

się, kto załatwia nielegalne transakcje w bibliotece – stwierdził z ustami
pełnymi ciastek.

– Uważasz, że tylko ty jeden jesteś w stanie to wyjaśnić? – zapytała,

porażona wprost jego zarozumiałością.

– Załóżmy, że właśnie tak jest, kotku. Nie wyobrażasz sobie chyba, że

wystarczy tylko strzelić palcami, a już zlatuje się cała setka agentów,
znających się akurat na bibliotekarskiej robocie, co?

– Jeszcze niedawno twierdziłeś, że nie wolno nam rozmawiać o sprawie.
– Nie w twoim biurze. – Zaczerpnął kolejną garść ciasteczek. – Ale tu

jest bezpiecznie. Przedtem, kiedy brałaś prysznic, sprawdziłem, czy nie
masz podsłuchu.

– Coo?! – wybuchnęła Nicole.
– Spokojnie, żartowałem tylko. Przynajmniej jeśli chodzi o prysznic.

Sprawdziłem wszystko wcześniej, bo zapomniałaś zamknąć drzwi kuchenne.
Fatalny zwyczaj, swoją drogą. Każdy mógłby tu wejść.

– Ale jakoś nie wszedł. Byłoby to przestępstwem.
Udał, że nie dosłyszał komentarza.
– I naprawdę, mogłabyś sobie sprawić lepsze zamki.
Z tymi, które masz, poradziłby sobie nawet dwulatek.
Uwierz mi, jestem ekspertem. Nie ma zamka, z którym bym sobie nie

poradził. Albo kobiety....

Co prawda, Chase nie wyrzekł tych słów, ale wyraźnie sugerował je

sposób, w jaki ogarnął Nicole od stóp do głów długim, namiętnym

spojrzeniem. Postanowiła mieć się na baczności.

– Skoro, jak mówisz, przyszedłeś tutaj, by porozmawiać o sprawie, nie

traćmy czasu na głupstwa – zaproponowała chłodno.

– Miła jesteś, nie powiem – skomentował, zdejmując kurtkę i zarzucając

ją niedbale na oparcie sąsiedniego krzesła.

– Z jakiej racji miałabym być miła dla zbira, który napada mnie we

własnym domu, przyprawiając niemal o atak serca? – odpaliła, ostro
napominając się w myśli, by nie patrzeć na niego od momentu, gdy został
bez kurtki. Zbyt działał na nią widok muskularnych ramion, które jeszcze
niedawno trzymały ją w uścisku. I zbyt do twarzy było temu nieznośnemu
typowi w czarnej, obcisłej koszulce.

Chase zaczął swobodnie, nie wykazując żadnych objawów skruchy:
– Wiedziałem, że muszę z tobą porozmawiać, a tylko w ten sposób

mogłem to uczynić bez podejrzeń. Widok Alvina Bibliotekarza,
wydzwaniającego do twoich frontowych drzwi, mógłby wywołać
niepotrzebne plotki. Uznałem, że muszę dokładniej wtajemniczyć cię w
szczegóły, i to szybko, żebyś nie wysypała się, tak jak o mało nie zrobiłaś
tego w biurze. Toteż wytłumaczę ci, o co chodzi i ustalimy sobie parę
podstawowych zasad.

– Z których pierwsza dotyczy ciebie i głosi, że nie można mnie

nachodzić bez uprzedzenia – podkreśliła z naciskiem Nicole.

– Można by się raczej spodziewać, że twoja pierwsza zasada powinna

wprowadzać zakaz całowania – odrzekł z przewrotnym uśmiechem.

– Tak brzmi reguła numer dwa – oświadczyła z przekonaniem, ponuro

stwierdzając w myśli, że całowanie kobiet, trzymanie ich w ramionach i
podporządkowywanie swojej woli Chase ma opanowane do perfekcji. Tylko
urodzony uwodziciel o wieloletnim doświadczeniu mógł tak całować. Dzięki
Bogu ostatni raz dała się na to złapać. Teraz będzie się już miała na
baczności. I przede wszystkim musi się skupić na zadaniu, obiecała sobie
solennie.

– Szajka, z którą mamy do czynienia, specjalizuje się we wszelkiego

rodzaju nielegalnych zakładach.

Zaś wasza biblioteka służy im jako punkt kontaktowy.
Co więcej, mamy podstawy przypuszczać, że ktoś z personelu

współpracuje z nimi i ułatwia przekazy.

Ty, najwyraźniej, zostałaś sprawdzona i uwolniona od podejrzeń, skoro

wtajemniczono cię w sprawę.

Jednak kilku innych pracowników musieliśmy uznać za podejrzanych.
– Z jakiej racji „musieliście" uznać ich za podejrzanych?
– Więcej nie mogę ci powiedzieć.
– Nie podoba mi się naruszenie mojej prywatności przez potajemne

sprawdzanie – stwierdziła Nicole.

– Czemu się przejmujesz? Przecież masz czystą kartotekę.
– Poza tym nie mogę się pogodzić z myślą, że ktoś z moich ludzi jest

podejrzany. Pracuję z nimi od kilku lat i nie chcę ich oszukiwać ani być
wobec nich nielojalna.

– W takim razie mamy podobne poglądy. Ja również nie podjąłbym się

tego zadania, gdyby nie ścisłe rozkazy, jakie otrzymałem. Wierz mi, wcale
nie jestem zachwycony. Wolałbym ścigać prawdziwych przestępców, a nie
takie obracające groszami płotki.

– Jeśli ten gang składa się z płotek, dlaczego w takim razie nie

przeznaczono funduszy na pilniejsze sprawy – na przykład na potrzeby
biblioteki? Bardzo przydałaby się nam dotacja – stwierdziła Nicole.

– Cóż, powiedzmy, nasze płotki nieopatrznie weszły w drogę komuś, kto

jest na świeczniku, i ten ktoś żąda, by szajka została zlikwidowana, zanim
urośnie w siłę i przysporzy mu większych kłopotów.

Najpierw jednak musimy zdobyć przekonywające dowody. Tak to mniej

więcej wygląda. I oboje siedzimy w tej sprawie, a żadne nie chce się
zaangażować...

– Zaangażować? – powtórzyła Nicole, a w głowie zadźwięczał jej nagle

sygnał alarmowy.

– Zaangażować w sprawę, oczywiście – wyjaśnił.
– Tak, jasne.
– Skoro jednak nie mamy wyboru, musimy się postarać – stwierdził

Chase, opierając wygodnie nogę na jednym z jej kuchennych stołków, jak
gdyby szykował się do dłuższego posiedzenia.

– To ty musisz się starać. – Nicole stanowczo zepchnęła arogancką

stopę. – Ja się wypisuję z tej imprezy. A ty wypisz się z mojej kuchni. – Z
tymi słowami wręczyła mu skórzaną kurtkę. – Dobranoc, detektywie Ellisie.

– Dobranoc, Alvinie – poprawił ją. – Uważaj na przejęzyczenia. Tutaj

jestem Alvinem.

– Alvinem możesz sobie być w bibliotece, ale tutaj wszedłeś mi w drogę

i nie zasłużyłeś na dobre traktowanie.

– Zawsze wściekasz się na mężczyzn, którzy cię całują? – spytał.
– Tylko na tych, którzy działają mi na nerwy.
– Czyżbym działał ci na nerwy? – zastanawiał się głośno. – A może

raczej działa ci na nerwy fakt, iż odwzajemniłaś pocałunek?

Zdumiał się, widząc jak oczy Nicole stały się nagle lodowate i płonące

zarazem.

– Wyjaśnijmy sobie od razu, detektywie Ellisie, że nie odwzajemniłam

pańskiego pocałunku. Gdybym naprawdę to zrobiła, zauważyłby pan
różnicę.

– Och, wprost nie mogę się doczekać – jęknął.
– Czekaj tatka latka – mruknęła Nicole.
– Powiedz, czemu jesteś taka chłodna, o pani?
Zamiast odpowiedzi Nicole z hamowaną niecierpliwością uchyliła drzwi.
– Dobrze już, dobrze, nie musisz mi się zwierzać.
Sam się dowiem. I przepraszam, że cię przestraszyłem.
Ale przeprosiny nie obejmują pocałunku – rzucił wychodząc.
Zatrzasnęła drzwi z takim rozmachem, że aż zadrgała futryna.
– Arogancki, egocentryczny, nieznośny, rozrabiacki buntownik... – Jej

podniesiony głos przycichł nagle, gdy z ostatnim słowem napłynęła fala
bolesnych wspomnień.

Wyzywająca poza, czarna skórzana kurtka, diabelski błysk w oku,

ryzykancka żyłka – kiedyś już stanął na jej drodze ktoś tak niebezpiecznie
pociągający. Ktoś, komu nie mogła się oprzeć i pokochała go dziko, całym
sercem, paląc za sobą wszystkie mosty.

Chłonęła życie tak samo żywiołowo i szaleńczo jak Johnny. Gdy zginął,

straciła wszystko.

Z rozpaczą usiadła przy stole i opuściła głowę na ręce. Napłynęły

tragiczne wspomnienia, niepowstrzymane jak lawina, i kolejny raz ujrzała
sceny z horroru.

Ulica w słonecznym blasku. Johnny popisuje się na motocyklu. Jest bez

kasku, na ciemnej grzywie długich włosów połyskuje jasny promień. Oni
zawsze jeździli z odkrytą głową... w jej szalonych studenckich czasach, tak
dalekich i tak bliskich.

Błysk triumfalnego uśmiechu, kciuk uniesiony w górę, ryk potężnego

silnika harleya i przeraźliwy wizg opon – wszystko to zapamiętała z bolesną

dokładnością. Rozpaczliwie zacisnęła powieki, lecz sekwencja obrazów
wyświetlała się bezlitośnie, aż do końca.

Znów, tak jak wtedy, zobaczyła motocykl wpadający w poślizg przy zbyt

ciasnym skręcie. Usłyszała zgrzyt miażdżonego metalu. Wraz z Johnnym
roztrzaskał się jej świat.

Przez nią zginął. Dla niej się popisywał. Pozwoliła mu na to i nie

próbowała zatrzymać – i tak zginął na jej oczach.

Ze śmiercią Johnny'ego coś w Nicole umarło. Szaleństwo zastąpiła

skrajna ostrożność, zaś wrażeń zaczęła szukać w bezpiecznej krainie
książek.

A teraz pojawił się Chase Ellis, kolejny człowiek, przy którym słowo

„bezpieczeństwo" brzmiało jak pusty dźwięk. Miał tę samą ryzykancką
żyłkę co Johnny i, na domiar złego, uprawiał najbardziej niebezpieczny
zawód policjanta.

Za dużo tych podobieństw, pomyślała Nicole. Taki człowiek szuka

kłopotów i znajduje je. A na dodatek wciąga w to innych. Tym bardziej
powinna strzec się tego niebezpiecznego faceta...

Rozdział 2

Decyzja o trzymaniu się jak najdalej od detektywa Ellisa teoretycznie

była słuszna, lecz praktycznie niewykonalna. Nicole natykała się na niego
przynajmniej co kilka minut. Pracował dopiero drugi dzień, a już czuła się
jak osaczona zwierzyna. Tak dobrze znany jej budynek biblioteki stał się
nagle nieznośnie ciasny, zupełnie jakby skurczył się za sprawą magicznego
zaklęcia.

Siedząc na ławce, Nicole łakomie wyjadała łyżeczką jogurt z kubka i

napawała się krótką chwilą samotności. Park Bzów znajdował się
naprzeciwko biblioteki i często wyrywała się tam w przerwie obiadowej, by
uciec przed tłumem interesantów. Choć może to w jej głowie tłoczyły się
zbyt natrętne myśli?

Westchnęła ciężko. Wiosenny dzień był tak piękny. Powinna się cieszyć,

napawać aromatem bzów, wsłuchiwać w dźwięczną pieśń drozda – i
zapomnieć o mężczyźnie imieniem Chase. Albo Alvin?

Odzianego w czarną skórę detektywa Chase'a Ellisa nie widziała od

dwóch dni. Alvin Hoffstedder stawił się wczoraj rankiem do pracy, radosny
jak skowronek. Jeszcze przed otwarciem biblioteki zdążyła go oprowadzić.

Było to irytujące doświadczenie. W najmniej odpowiednich momentach

znikał Alvin i pojawiał się Chase. Szczególnie zapadł jej w pamięć jeden
incydent.

Pokazywała nowemu pracownikowi część budynku, w której znajdował

się główny księgozbiór. Rozwodziła się właśnie nad obfitością zbiorów,
ustawionych na piętrzących się pod sufit regałach, kiedy poczuła palący
wzrok na swoim biuście. Ten facet najwyraźniej nie starał się zaznajomić z
kształtem budynku, lecz z kształtami jej ciała. I mogła sobie wyobrazić,
jakie skojarzenia wywołały w nim słowa „piętrzące się", czy „obfitość"...
Nie pierwszy już raz żałowała, że zamiast przyzwoitej „trójki" nosi
nieskromną – w jej pojęciu „szóstkę".

Czyniła bohaterskie próby zignorowania tego prowokacyjnego męskiego

zachwytu, lecz niestety, zdradzieckie serce i oddech nabierały
niebezpiecznego tempa, co pogorszało jeszcze sytuację.

Z trudem zachowując służbowy dystans, poprowadziła go w

bezpieczniejsze rejony, ku działowi prasy i czasopism. Zwiedzili czytelnię i
dział katalogów, gdzie na szczęście liczne napisy przypominały o cichym
zachowaniu, po czym zerknąwszy na trzy niewielkie salki konferencyjne,
zakończyli obchód w bibliotece dla dzieci i młodzieży.

– Jeśli ktoś będzie miał pytania dotyczące księgozbioru, skieruj go do

mnie – oznajmiła.

– Nie ufasz mi? – skrzywił się płaczliwie jak mały chłopiec.
– Za grosz ci nie ufam – mruknęła pod nosem, pomna na ostrzeżenia o

podsłuchu.

– No, no, ciekawe – wymamrotał równie cicho w odpowiedzi.
– Zrozum, Alvinie – świadomie posłużyła się tym imieniem – że na razie

możesz udzielać informacji podstawowych, dotyczących rozkładu sal czy
rozmieszczenia różnych zbiorów, na przykład płyt kompaktowych czy kaset
wideo. Poza tym, biorąc pod uwagę twoje doświadczenie informatyczne
myślę, że znajdziesz wspólny język z naszymi programistami.

Mamy tu dwa komputery ze specjalnym oprogramowaniem...

(Komendant Straud zapewniał ją, że przynajmniej ta część referencji Ellisa
nie jest zmyślona). Pozwolisz natomiast, że inne sprawy będę na razie
załatwiała sama, przynajmniej dopóki nie wdrożysz się całkowicie do pracy
– dodała na zakończenie, w trosce o jego kamuflaż jako nowego
pracownika.

– Tak, oczywiście... postaram się jak najszybciej zaznajomić się ze

szczegółami – mruknął bezczelnie.

Kiedy jednak pozostali stawili się do pracy, Chase, jak za dotknięciem

czarodziejskiej różdżki, przeistoczył się w Alvina manifestującego swoją
radość z nowej posady.

Nicole wiedziała, że gra. Tak ją irytował, że miała chwilami ochotę

złapać go za tę idiotyczną muchę i potrząsnąć, aż... aż na powrót stanie się
Chase'em.

Chmurnie ściągnęła brwi. Skąd taka myśl? Poprzednio przychodziła jej

jedynie ochota, by wytrząsnąć z tego osobnika duszę, aż zacząłby
przepraszać i błagać o litość.

Co gorsza, wydawało się, że tylko ona jedna go przejrzała. Pozostałe

kobiety powitały go jedynie zdawkowymi spojrzeniami, najwyżej delikatnie
dając do zrozumienia, co myślą o jego stroju i braku polotu. Litościwie
wzięły go pod swoje skrzydła, udzielając cennych rad w każdej potrzebie –

od obsługiwania kopiarki, aż po wyszukiwanie danych.

Nicole mogła sobie tylko wyobrazić, jaką uciechę to ostatnie mogło

sprawiać zakamuflowanemu detektywowi. Facet był niebezpieczny i, w
dodatku, w nadmiarze obdarzony seksapilem. Jak one mogły tego nie
dostrzegać? Znakomicie się maskował, owszem, ale przecież czuła wyraźnie
to pole siłowe wokół niego.

Wystarczyło, że podeszła do tego mężczyzny na kilka kroków, a już jej

ciało i nerwy ogarniało dręczące napięcie. Eksperyment, jaki
przeprowadziła, dał wynik jednoznaczny. Dopóki trzymała się na dystans,
wszystko było w porządku. Kiedy podchodziła zbyt blisko, reakcja była
natychmiastowa. Potniały jej ręce, myśli ogarniał zamęt, a w całym ciele
rozlewało się nieznośne gorąco. Wytrącało ją to kompletnie z równowagi.

Dopóki w Oak Height nie postała stopa Chase'a Ellisa, miasteczko było

dla Nicole oazą spokoju. Tu się urodziła, tu dorastała. Tu w barku „Pod
Plotką" jadła swojego pierwszego hamburgera, w kinie „Tivoli" obejrzała
pierwszy film, w Parku Bzów przeżyła swój pierwszy pocałunek.

Stopniowo cała jej rodzina wyprowadziła się stąd. Rodzice do Arizony,

dwaj bracia i siostra do Kalifornii, a druga siostra aż na Alaskę. Jedynie
Nicole wróciła po studiach w rodzinne strony.

To małe, leżące na zachód od Chicago, miasteczko było na tyle blisko

wielkiej metropolii, by można było odwiedzić ją bez problemu i na tyle
jednocześnie daleko, by zachować swój spokojny, nieco senny charakter.
Dawało życiu Nicole stabilizację i ciągłość, których potrzebowała. Dziś
kierowała tą samą biblioteką, w której jako mała dziewczynka pochłaniała
kolejne książki.

I teraz niejaki Chase, alias Alvin, wprowadzał zamęt w jej spokojnym

życiu. To właśnie miała mu za złe. Mogła jedynie żywić nadzieję, że
błyskawicznie postara się rozpracować swoją szajkę i zniknie, a wówczas
wszystko wróci do normy.

– Znów śnimy na jawie? – rozległ się kpiący głos za jej plecami.
Nicole podskoczyła na ławce, o mało nie rozlewając sobie resztek

jogurtu na ukochany różowy kostium.

– Do licha, czy musisz mnie wszędzie szpiegować?
– warknęła.
– Co ci zawinił taki łagodny mól książkowy jak ja?
– zapytał z wyrzutem, poprawiając okulary na nosie.

Tym razem krawat miał czerwony, a spodnie, o zgrozo – żółto-beżowe.

Jeśli dodać do tego różowość kostiumu Nicole, zestaw kolorystyczny
przedstawiał się zgoła nieciekawie.

– Co ty tutaj robisz? – zapytała.
– Wykorzystuję przerwę na lunch.
– A zatem nie będę ci przeszkadzać. – Pospiesznie wepchnęła resztki

posiłku do papierowej torby.

– Mam nadzieję, że nie chodzi ci o uwolnienie się od mojego

towarzystwa? – zagadnął.

– Ależ skąd – zapewniła i stanowczo ruszyła w kierunku wyjścia.
Kiedy dotarła do biura, zaczęła mieć lekkie wyrzuty sumienia. W końcu

Chase funkcjonował w jej bibliotece na normalnych prawach pracownika. A
to, że chwilami zachowywał się jak nieznośny smarkacz, nie musiało jeszcze
znaczyć, że ma go naśladować.

Zresztą nie bawili się w ciuciubabkę. Sprawa była poważna. Kiedy

dowiedziała się, że w nielegalną działalność mogą być wplątani niektórzy
pracownicy, musiała mimo wszystko inaczej spojrzeć na swoich ludzi.
Uznała też, że na przyszłość powinna zachowywać większy dystans
służbowy wobec Chase'a. Sądząc jednak z ostatnich doświadczeń, nie była
pewna, czy zdoła wytrwać w tym postanowieniu.

Zgnębiona usiłowała poszukać zapomnienia w pracy. Cały karton

nowych nabytków czekał na skatalogowanie. W zasadzie stanowiło to
zadanie szeregowych pracowników, lecz Nicole wykonywała już różne
zajęcia, jako że biblioteka w Oak Heights cierpiała na chroniczny brak rąk
do pracy. Zresztą, prawdę mówiąc, uwielbiała przeglądanie nowych książek,
a sama czynność klasyfikowania ich w odpowiednim porządku dawała
uspokajające poczucie ładu i stałości.

Drgnęła nagle na dźwięk swego imienia. Obejrzała się przez ramię i

zobaczyła znajomą twarz.

– Hej, co dobrego w mojej ulubionej bibliotece?
– Jakoś ciągniemy, Leo – odparła.
Leo Shapiro przychodził tu, odkąd tylko sięgała pamięcią. Pasjonowała

go elektronika i regularnie czytywał pisma specjalistyczne. Stale zamyślony,
nieśmiały, z grubymi szkłami wiecznie opadającymi na czubek nosa, był
klasycznym typem roztargnionego wynalazcy. Nicole uważała, że gdyby żył
w czasach Edisona, prawdopodobnie zgarnąłby cała sławę. Tymczasem

radził sobie jak mógł, opracowując techniczne kompendia dla firm
elektronicznych.

Za każdym razem, kiedy pojawiał się w bibliotece, wpadał na plotki do

Nicole, urzędującej w pomieszczeniu oddzielonym od sali szklanym
przepierzeniem. Nazywała je swoim „akwarium".

– Podobno odłożyłaś dla mnie nowego Ludluma – zagaił Leo tym razem.
Nicole wiedziała, że Leo po prostu chce pogadać, traktując książkę jako

pretekst.

– Długo na niego czekałem – ciągnął. – A na liście jest chyba jeszcze z

piętnaście osób.

– Ludlum to popularny autor. Mamy tylko kilka egzemplarzy, a

zapotrzebowanie jest duże – wyjaśniła Nicole, wręczając mu tom.

– Słyszałem, że masz nowego pracownika – zagadnął, podając swoją

sfatygowaną kartę.

– Owszem. Nazywa się Alvin Hoffstedder. W tej chwili wyszedł na

lunch.

– Szkoda, bo chciałem go poznać. Muszę ci powiedzieć, że cieszę się z

męskiej obsady. Kiedyś sam miałem ochotę zostać bibliotekarzem. W końcu
spędziłem tu wiele godzin – zaśmiał się, po czym dodał: – Ale niestety,
pasja do wynalazków okazała się silniejsza.

– Właśnie, a jak tam twoje wynalazki?
Leo rozpromienił się nagle, jak zwykle, kiedy rozmowa schodziła na

temat jego ukochanego zajęcia.

– Teraz właśnie pracuję nad miniaturowym nadajnikiem, umieszczonym

w zegarku, wiesz, takim w stylu Dicka Tracy'ego. Film nasunął mi pomysł.
Tylko mój nadajnik ma być lżejszy i sprawniejszy. Najważniejszy jest
ekran... – Leo wdał się w dziesięciominutowy wywód teoretyczny, z którego
Nicole rozumiała mniej więcej co dwudzieste słowo.

– Całkiem interesujące – zdołała wtrącić, gdy przerwał na moment dla

nabrania oddechu. – A Ludlum z pewnością ci się spodoba.

Nie lubiła w ten sposób ucinać rozmów z nim, lecz po książki ustawiła

się już długa kolejka i musiała pomóc dyżurującej w wypożyczalni Michelle.

– Wszystko ci powiem, jak przeczytam – obiecał. – I pozdrów ode mnie

tego nowego.

Nicole zaś chciała, by Chase rozpracował jak najszybciej sprawę i na

zawsze zniknął jej z oczu. Wtedy przestałaby wreszcie nerwowo wzdrygać

się za każdym szelestem i doszukiwać aluzji we wszystkim, co mówili
pracownicy. Na razie jednak musi...

Nagle u jej boku zmaterializowała się postać Anny Delgado. Kobieta

miała wielce zaaferowaną minę.

– Słuchaj, ludzie już mówią o twoim nowym nabytku! – oznajmiła

scenicznym szeptem.

Nicole ścierpła skóra. Co Chase zdążył narozrabiać?
– Nie rozumiem, o co chodzi? – z trudem zdobyła się na spokojny ton.
– Miałam właśnie „Godzinę bajek" z przedszkolakami i wyobraź sobie,

dzieciaki zapytały mnie, czy nowy bibliotekarz jest bratem Jasia Fasoli.
Wiesz, tego zabawnego przygłupa z telewizji, z którego one tak się śmieją.
Cudem udało mi się zachować poważną minę. Również Nicole miała z tym
niejakie trudności.

– Czekaj, to jeszcze nie koniec – powiedziała Anna.
– Już myślałam, że im przeszło, a tu mała Suzi Schmitz wtrąca swoje

pięć groszy i piszczy, że mamusia mówiła jej wujkowi, który wcale nie jest
prawdziwym wujkiem, chociaż z nimi mieszka, że mężczyzna, który nosi
muchę na co dzień, to ciepłe kluchy.

– I co ty na to? – zapytała Nicole.
– Zaczęłam im czytać bajkę o brzydkim kaczątku, co pozwoliło mi

poruszyć nie tylko sprawę czyjejś odmienności.

– I co, chwyciło?
– Tak, choć pewnie bardzo chciały wiedzieć, co to są naprawdę „ciepłe

kluchy".

– Och, przypominam sobie, jaki mój George był w tym wieku – włączyła

się Michelle, która razem z Friedą pracowała na zmianę w wypożyczalni.

Samotnie wychowywała niesfornego sześciolatka i z trudnością udawało

jej się wiązać koniec z końcem.

– Lepiej mu idzie w szkole? – zapytała Nicole.
Michelle smętnie pokręciła głową.
– Nie bardzo. Nauczyciel uważa, że George popisuje się, odreagowując

w ten sposób żal z powodu długiego niewidzenia się z ojcem. Kiedy słyszę
takie rzeczy, mam po prostu ochotę udusić mojego byłego.

– Dalej zalega z alimentami? – Anna jak zwykle nie bawiła się w

subtelności.

Michelle potaknęła.

– Chodzi o to, że ciągle zmienia pracę, na tyle często, że nie nadążam go

sprawdzać.

– Skończony łajdak! – podsumowała Anna.
– Kto taki? – wesoło zagadnął Chase, który właśnie wrócił z lunchu.

Nawet nie zauważyły, kiedy się pojawił.

– Były mąż Michelle – wyjaśniła Anna.
– O, widzę, że dostało się rodzajowi męskiemu!
– Na szczęście ciebie to nie dotyczy – mruknęła Anna na tyle cicho, że

usłyszała ją tylko Nicole.

– A swoją drogą, Alvinie, słyszałeś kiedyś o Jasiu Fasoli? – zapytała

głośno.

– Słuchajcie, trzeba by wreszcie trochę popracować – szybko rzuciła

Nicole, wycofując się w stronę swojego "akwarium", gdzie mogła spokojnie
się pośmiać. Chase Ellis jako Jaś Fasola! Dobre! Och, Anno, gdybyś tylko
wiedziała....

– O, nie! Przyszedł pan Query. Wygląda jakby wstąpił na ścieżkę

wojenną – szept Michelle zakłócił nagle chwilowo spokojną atmosferę
biblioteki.

Nicole, która zrobiła sobie właśnie krótką przerwę w żmudnym

opracowywaniu wykazów wymaganych do rocznego sprawozdania,
westchnęła z rezygnacją. Z drugiego końca czytelni człowiek o nabiegłych
krwią policzkach zbliżał się ku nim szybko i nieuchronnie, jak dążąca do
celu torpeda.

– Zastanawiam się, czego ten uroczy członek naszej rady nadzorczej

może od nas chcieć – wymamrotała.

Nie licząc mojej głowy na półmisku, dodała w myślach.
Ten zrzędliwy i wiecznie ze wszystkiego niezadowolony dyrektor szkoły

nigdy jej nie lubił i bynajmniej nie starał się ułatwiać jej życia.

– Panno Larson. – Query skinął ku niej głową, gestem, jaki władcy

rezerwowali na użytek plebsu.

– Czy jest tu jakieś spokojne miejsce, gdzie moglibyśmy porozmawiać?
Pytanie powtarzało się nieodmiennie przy każdej wizycie. Query

najwyraźniej nie chciał pojąć, że jedynym, jako tako odosobnionym
zakątkiem w całej bibliotece, było szklane „akwarium" pani kierowniczki.

– Oczywiście – poinformowała go jak zwykle.

– Zapraszam do mojego biura.
Musiała oczyścić dla niego jedyne wolne krzesło, zawalone katalogami

książkowymi. Przy prawie pięciuset pozycjach pojawiających się każdego
miesiąca na rynku, selekcja pod kątem zamówień musiała być bardzo ścisła.
Wymagało to przejrzenia wielu różnych źródeł, co z kolei zabierało Nicole
mnóstwo czasu.

– Mamy zaległości, jak widać – stwierdził pan Query z jawną

dezaprobatą.

– Wie pan, jak to jest – odpowiedziała przez zaciśnięte zęby, jedynie

przez wzgląd na dobro firmy powstrzymując się od kopnięcia w kostkę
szanownego członka zarządu. – Dla bibliotekarza praca nigdy się nie
kończy.

– Mnie zawsze udaje się skończyć to, co zacząłem.
Wypchaj się, pomyślała.
– Czy sprowadza pana do mnie jakaś pilna sprawa?
– zapytała oficjalnym tonem.
– Oczywiście, przecież nie przychodziłbym tutaj na pogaduszki.

Przyszedłem, by porozmawiać o nabytkach biblioteki.

Boże, on znów o tym, jęknęła w myśli. Od początku roku wałkowali już

tę sprawę kilkanaście razy.

– O co panu konkretnie chodzi?
– O romanse. I kasety wideo. Jeszcze trochę, a zaczniecie kupować

komiksy.

Gdyby Nicole dysponowała większym budżetem, nie omieszkałaby tego

zrobić. Gotowa była spełnić każde życzenie czytelników, byleby chcieli
czytać.

– Jak już nieraz podkreślałem – kontynuował pan Query – biblioteka jest

naszym ostatnim bastionem kultury. Dlatego nie powinniśmy podsuwać
ludziom podobnych śmieci. Na Boga, doszły mnie nawet słuchy, że ma pani
muzykę rockową na płytach kompaktowych! Czy taki cel przyświeca tej
placówce? Jak ktoś chce słuchać rocka, niech idzie do sklepu muzycznego.
Niedopuszczalne jest marnowanie pieniędzy dla dogadzania wszystkim
modnym zachciankom.

– Rock and roli jest modny już od czterdziestu lat, panie Query –

wyjaśniła. – Sam pan widzi, że trudno go uznać za ostatni krzyk mody. Zaś
płyty kompaktowe cieszą się wielkim powodzeniem u naszych bywalców.

– Oni się na niczym nie znają – sarknął z lekceważącym machnięciem

ręką.

– To jest ich biblioteka i pieniądze z ich podatków – podkreśliła z

naciskiem.

– Nie wiedzą, co dla nich dobre. Jak w tych warunkach mają wyrobić

sobie gusty muzyczne czy literackie, poznać się na geniuszu takiego na
przykład Hardy'ego albo Czechowa?

Osobiście Nicole nie przepadała ani za jednym, ani za drugim. Lektura

ich dzieł zbytnio ją przygnębiała. Co nie wykluczało, że byli reprezentowani
w księgozbiorze.

– Ludzie mają różne gusty – stwierdziła.
– Są tacy, którzy w ogóle nie mają gustu.
– Nie przeczę – przytaknęła, wymownie patrząc mu prosto w oczy.
– I jeszcze jedno – zaznaczył Query, najwyraźniej nie pojmując subtelnej

aluzji. – Nie jestem pewien, czy powinienem zaaprobować to, że przyjęła
pani nowego pracownika, nie konsultując się uprzednio z radą.

– Mam wolną rękę w doborze personelu – przypomniała dobrze mu

znaną zasadę.

– Zawsze byłem przeciwny takiej polityce.
Piła drewniana, skomentowała Nicole w duchu, zaś głośno dodała:
– Cóż, nie śmiem marnować pańskiego czasu, zwłaszcza że, o ile wiem,

na kanale PBS nadają dzisiaj transmisję z Metropolitan Opera.

Podziałało. Query z niepokojem zerknął na zegarek.
– Ma pani rację. Rzeczywiście, powinienem już iść.
Dzięki Bogu! Nicole miała ochotę skakać z radości.
– Kto to był ten stary zglęzol? – posłyszała nagle szept Chase'a.
– Jeden z członków naszej rady nadzorczej.
– Nadaje się, jest nadęty jak purchawka.
Zaśmiała się, wymieniając z nim porozumiewawcze spojrzenie. Pierwszy

raz rozumieli się bez seksualnego kontekstu, zjednoczeni wspólnym
poczuciem humoru. Ogromna radość z tego faktu uderzyła Nicole do głowy
jak wino. Była oczarowana i zarazem przestraszona spojrzeniem, jakim
Chase ją obdarzył. O wiele trudniej było przeciwstawić się jego sztuce
uwodzenia w tej postaci niż jawnie pożądliwym zapędom. Zamach był
podstępny i wymierzony z najmniej spodziewanej strony.

Tę dziwną atmosferę przerwał nagle głos Anny oznajmiający, że brakuje

tylko godziny do zamknięcia biblioteki.

Nicole drżąc wzięła głęboki oddech i z trudem uwolniła się od spojrzenia

kusiciela.

– I jakoś udało nam się przeżyć kolejny dzień – skomentowała wesoło

Anna.

Tego dnia się udało, lecz Nicole nie była pewna, jak długo zdoła opierać

się męskim czarom.

– Jak posuwa się twoja sprawa? – zapytał współpracownik Chase'a,

Carlos. Siedzieli w jego ulubionej tawernie „U Nicka", na tyle oddalonej od
Oak Heights, iż nie było obaw, by ktoś ich rozpoznał.

Zresztą, przyćmione światła sali nie pozwalały nawet rozróżnić twarzy

przy stolikach.

– Kapitanówna pytała o ciebie – dodał Carlos.
Chase jęknął. Wcześnie rozkwitłym wdziękom panny Randi zawdzięczał

wszak zsyłkę do tej nudnej dziury. Kapitanowi wyraźnie nie podobało się, że
córka strzelała oczami za detektywem, a gdy zobaczył, jak czuli się do niego
na pikniku, do reszty stracił humor. Nadopiekuńczy tatuś postanowił działać,
zanim będzie za późno.

Już po dwóch dniach Chase został nagle wycofany ze sprawy, którą

prowadził razem z Carlosem i oddelegowany do Agencji Sił Pomocniczych.
Zespół ów, złożony z oficerów policji z całego okręgu, miał za zadanie
udzielać dodatkowego wsparcia posterunkom w terenie.

– Powiedz kapitanowi, że zginąłem na posterunku – zasugerował.
– Ona zapłacze się z żalu.
Chase bezsilnie zgrzytnął zębami.
– W takim razie powiedz, że w wyniku dawnego postrzału straciłem

wszelką atrakcyjność dla kobiet.

– Będzie się litować nad tobą.
– Więc powiedz, że zakochałem się w pewnej kobiecie i o nikim innym

już nie mogę myśleć.

– Ty? Ty się zakochałeś? Stary, nie uwierzę!
– A dlaczego nie? – zapytał Chase urażonym tonem.
– Przecież zdarzało mi się to.
– A, tak, nawet nie jestem w stanie zliczyć...
– Odwal się!

Biedny Carlos został obrzucony gradem orzeszków ze stojącej na stole

miseczki. Na szczęście podłoga tawerny nie była sprzątana zbyt
pedantycznie.

– Wcale ich tyle nie było...
– Czyżby? Annette, Danette, Eve, Tammy, Opal...
– Hola, nie przypominam sobie Opal!
– Nie pamiętasz rudej kelnerki o czułych palcach masażystki?
– Ja się z nią nie umawiałem, tylko ty.
– Dobra, darujmy ją sobie. Powiedz, Ellis, czy ty w ogóle kiedykolwiek

byłeś zakochany?

– Raz, w Nadine.
Tak, wtedy naprawdę wpadł. I wyszedł na kompletnego idiotę.

Manipulowała nim, na przemian dąsając się i czuląc, on zaś, ślepo
zakochany, zbyt późno dostrzegł, że dał się ujeździć jak byczek na rodeo.

Nigdy więcej. Już nigdy więcej nie pozwoli, by wykorzystano jego

uczucia. Dziki i swobodny, oto jego dewiza.

– Nadine... – powtórzył Carlos. – Czy to tamta bogata dama, z którą się

zaręczyłeś?

– Zgadza się.
– Nigdy mi właściwie nie opowiadałeś, co się stało.
– Jej ustosunkowany tatuś próbował pociągnąć kilka sznurków i sprawić,

bym zamiast pracy w policji wybrał bardziej stosowną dziedzinę, którą
córeczka dla mnie upatrzyła. Taką jak polityka.

– I co zrobiłeś?
– Pokłóciliśmy się, aż w końcu to ja odciąłem kilka sznurków,

wiążących mnie z Nadine. Odeszła w siną dal, klnąc się, że nigdy już nie
zwiąże się z gliną. Rzeczywiście, dotrzymała słowa. Wyszła za bogatego
adwokata.

– Nie masz czego żałować.
– Święta racja – z przekonaniem przyświadczył Chase.
– A teraz powiedz, jak ci leci w Oak Heights.
Chyba już nie wyrabiasz, patrząc przez cały dzień na te przywiędłe okuł

arnice, co?

– Widać, że dawno nie wypożyczałeś książek – sucho stwierdził Chase.

– Teraz w każdej bibliotece jest naprawdę na co popatrzeć.

– Żarty...

– Przyznaję, z początku podzielałem twoje opinie z epoki dinozaurów,

ale potem... na szczęście miło się rozczarowałem.

– Jak ma na imię? – bystro rzucił Carlos.
– Kto?
– Ta bibliotekarka, która cię tak miło rozczarowała.
– Nie przypominam sobie, żebym mówił o jakiejś konkretnej kobiecie –

stwierdził Chase z miną niesłusznie posądzonego dziecka.

– O, czyżbyś ustrzelił dwie naraz?
– W ogóle nie mówiłem o żadnym polowaniu.
– Zawsze taki sam. Nic się nie zmieniłeś – stwierdził Carlos.
Uwaga kumpla dziwnie rozdrażniła Chase'a.
– Widzę, że stałeś się ekspertem od psychologii – rzucił ironicznie.
– Od psychologii nie, ale od twojej psychiki – na pewno. Pracujemy

razem już od pięciu lat i myślę, że znam cię nie najgorzej.

Carlos mógł go znać dobrze, ale nawet on nie znał go do końca. Wiedział

tylko tyle, ile Chase uznał za stosowne odsłonić ze swojego charakteru.

– No, gadaj – poganiał go przyjaciel. – Jak tej damie na imię?
– Myślisz, że ci powiem?
– Racja, personalia są nieważne. Liczą się tylko statystyki, koleś. Mów o

samych faktach.

W odpowiedzi znów trafiła go porcja orzeszków.
– Rozumiem – ciągnął niezrażony. – Wszystko wymyśliłeś i tyle.
– Pewnie – zaperzył się Chase. – Zwłaszcza wystrzałową blondynę z

nogami do pępka i ustami, które grożą ci utratą poczytalności.

– Mówisz, jakbyś już był zagrożony – chytrze zauważył Carlos.
– Nie powiem nic, co mogłoby być wykorzystane przeciwko mnie.
– Nie wierzę! Ty nawet z gnoju wyszedłbyś pachnący jak różyczka. Ja

się tutaj nad nim lituję, że porasta kurzem w jakiejś prowincjonalnej
wypożyczalni, wśród starych panien, a on się załapuje na piękną
bibliotekarkę. Jezu, niektórzy to mają szczęście!

– Ty tak powiedziałeś, stary, nie ja.
Jeśli chodziło o Nicole Larson, Chase rzeczywiście uważał się za

szczęśliwego człowieka. Oczywiście nie miał złudzeń, ta dziewczyna
stanowiła poważne wyzwanie. Lecz detektyw Ellis nie miał zwyczaju
pozostawiać wyzwania bez odpowiedzi.

Następnego ranka Nicole wstąpiła do ratusza przed pracą, by opłacić

pozwolenie na parkowanie. Miała nadzieję, że nie natknie się na Strauda.
Niestety, nadzieja okazała się płonna.

– O, witaj! – pozdrowił ją z promiennym uśmiechem.
– Właśnie o tobie myślałem. Masz sekundę czasu?
Nicole zawahała się, mając jeszcze świeżo w pamięci moment, w którym

po raz pierwszy ujrzała Chase'a w biurze komendanta policji.

– Mogę wpaść do ciebie, ale tylko na chwilę.
– Świetnie. – Poprowadził ją przez labirynt korytarzy ku swojemu biuru.
Nicole zauważyła, że Straud po wejściu do biura, wbrew swoim

zwyczajom, starannie zamyka za sobą drzwi.

– A więc – zagaił tubalnym głosem – jak idą sprawy?
– Dobrze – odpowiedziała ostrożnie.
– Żadnych problemów? – zapytał.
– Cóż, jeśli chodzi o śledztwo, powinieneś raczej zapytać Chase'a – to

znaczy detektywa Ellisa. Mnie on nie informuje.

– Robi to ze względu na twoje bezpieczeństwo – zapewnił ją.
Nicole wątpiła jednak w tak szlachetne intencje. Skłonna była raczej

sądzić, iż Chase świetnie się bawi, utrzymując ją w niepewności. Co za
denerwujący facet...

– Nicole?
Zamrugała z roztargnieniem, próbując skupić spojrzenie na twarzy

Strauda.

– Słucham?
– Pytałem, jak wygląda sytuacja w twojej ocenie, nie jego. Czy wszystko

poszło gładko?

Gładko? Z takim gruboskórnym typem jak Ellis? Dobre sobie! Gładko!

Nasuwało jej się zupełnie inne określenie...

– Czy coś jest nie tak? – nalegał Straud widząc, że zamilkła.
– Wygląda na to, że spodziewałeś się jakichś kłopotów – stwierdziła.
– Owszem. Patrząc, jak ty i Ellis ścieracie się w moim gabinecie jak

dwie gradowe chmury, zacząłem się martwić, czy w ogóle uda się wam
współpracować – wyznał z nie ukrywaną troską.

– Spokojnie, nie martw się, nie skrzywdzę twojego importowanego

detektywa – zapewniła. Chyba że wyjdę z siebie, dodała w duchu.

– W takim razie, jak rozumiem, doszliście do porozumienia? – zapytał z

nadzieją.

– No, może za dużo powiedziane. Przyjmijmy raczej, że uzgodniliśmy

pewne kwestie.

– Miło mi to słyszeć – ucieszył się Straud. – Nie chciałbym, by coś

przeszkodziło w pomyślnym rozwiązaniu sprawy. Przyjęcie Alvina nie
wzbudziło podejrzeń, prawda?

– Przynajmniej do mnie nic nie dotarło.
– Dobrze. Detektyw Ellis świetnie sobie radzi z takimi zadaniami.
– A od dawna je wykonuje? – nie mogła powstrzymać ciekawości.
– Od ponad dziesięciu lat, jak przypuszczam.
Przywiózł ze sobą znakomite rekomendacje, choć z drugiej strony

ostrzegano mnie, że może działać zbyt samowolnie.

O, tak, kompletnie samowolnie, potwierdziła w duchu Nicole. Fakt, iż

nie ona jedna to dostrzegała, powinien ją przynajmniej pocieszyć. Niestety,
nie zdołał.

Kiedy wyszła wreszcie z ratusza, była już nieco spóźniona. Tymczasem

znajoma postać – w przebraniu Alvina oczywiście – czekała już przy
bocznych drzwiach biblioteki.

– Zaspało się, co? – zażartował.
– Nie, nie przyszłam po prostu tak wcześnie jak zwykle.
– Ja tak samo. A co się stało? Nie mogłaś zasnąć?
– zapytał intymnym szeptem, przysuwając się bliżej.
Postronny obserwator mógłby odnieść wrażenie, że ten mężczyzna

uprzejmie próbuje pomóc damie, borykającej się z opornymi drzwiami.

Nicole wiedziała jednak dokładnie, co zamierza ten uprzejmy

mężczyzna. Czuła jego bliskość i gorący oddech na policzku.

– Może to o mnie śniłaś w nocy?
– Nie – wzdrygnęła się. – Bogu dzięki, żadnych koszmarów. Spałam

spokojnie jak dziecko.

– Szkoda, że nie mogłem popatrzeć... – wymruczał prowokacyjnie.
– Masz wyraźną słabość do tylnych drzwi, co?
– szepnęła konspiracyjnie widząc, jak poradził sobie z opornym

zamkiem.

– Po prostu dają dostęp do bardziej atrakcyjnych miejsc – odparł.
Możliwe, ale nie u mnie, skomentowała w duchu. Jeżeli o to chodzi, nie

ma mowy. Daj spokój, człowieku, myślała. Za wiele sobie wyobrażasz.

Nicole nie miała zamiaru rezygnować dla niego ze swoich ustalonych

zasad. Tymczasem czuła, że Chase niczego tak nie pragnie, jak wciągnąć ją
w odwieczną walkę płci, niewinnie zaczynającą się od słownych potyczek.
Nie, na to nie mogła pozwolić. Należało za wszelką cenę zachować dystans.
Zasada była prosta, choć trudno jej było przestrzegać.

Kilka godzin później krążyła między regałami, realizując

skomplikowane zamówienie na materiały dotyczące emigrantów belgijskich
w początkach dziewiętnastego wieku. Niespodziewanie zastąpił jej drogę
Chase. Dostrzegła błysk desperacji w jego oku i błyskawicznie ruszyła ku
niemu, przekonana, że sprawy przybrały poważny obrót.

– Co się stało? – wyszeptała podekscytowana.
– Widzisz tę kobietę, która stoi przy ladzie wypożyczalni? Tę w spranym

dżinsie?

– Tak, to pani McGillicutty. Przychodzi do nas przynajmniej trzy razy w

tygodniu.

– Ona mi to dała. – Chase wstydliwym gestem wręczył jej karteczkę.

Napisano na niej ozdobnym pismem: „Gdzie można znaleźć książki o
edukacji seksualnej"?

Pomimo świeżo złożonych ślubów o zachowaniu służbowego dystansu i

profesjonalnych pozorów, Nicole po prostu nie mogła przepuścić takiej
gratki.

– Co prawda sama prosiłam cię, byś trudniejsze zamówienia odsyłał do

mnie, lecz dziś wyjątkowo jestem zajęta. Mam nadzieję, że poradzisz sobie
sam.

Wystarczy tylko przejrzeć fiszki pod hasłem „edukacja seksualna".
– Ale zrozum, ona szuka podręcznika edukacji seksualnej – stwierdził z

rozpaczą.

– I cóż w tym dziwnego? Masz jeszcze jakieś problemy, Alvinie?
– Tak! Ta kobieta mogłaby być moją babką...
– I co z tego?
– Jak to? I ona pyta o taką książkę?
– To cię nie powinno obchodzić – sucho stwierdziła Nicole. – Każdy ma

prawo wypożyczać książki, na które ma ochotę.

Widząc, jak marszczy brwi, postanowiła prowokować dalej.

– Pamiętaj o katalogu, Alvinie. Hasła są ułożone w porządku

alfabetycznym. Mam nadzieję, że wiesz co nieco o alfabecie?

Chase wiedział tylko jedno – tę sprawę musi załatwić sam.
Zadanie okazało się trudniejsze niż przypuszczał.
– Wie pan, moja wnuczka wychodzi za mąż w przyszłym miesiącu, a ja

chcę mieć pewność, że jej wiedza o małżeństwie jest większa niż moja,
kiedy sama brałam ślub – oświadczyła starsza pani z niespodziewaną
szczerością. – To nie do wiary, ale w moich szkolnych czasach myślało się,
że dzieci wychodzą z piersi mamy...

Chase nie miał pojęcia, czemu obdarzono go aż takim zaufaniem.

Słuchając wynurzeń starej damy na temat seksu czuł, że ciasny kołnierzyk
wpija mu się w szyję, a mucha zmienia się w dławiący stryczek. Doprawdy
zabawne, myślał. W policji bez trudu dawał sobie radę z najbardziej
wygadanymi prostytutkami. Mało tego, pewnego razu musiał się nawet
wcielić w alfonsa. Tymczasem wobec trajkocącej na temat seksu starszej
pani był kompletnie bezradny. Nazbyt przypominała mu własną babcię.

Jak by jeszcze tego było mało, dama w przypływie wzruszenia

pogładziła go po policzku jak małego chłopczyka.

– Miły z ciebie młodzieniec – stwierdziła. – Z początku krępowało mnie

zwracanie się do bibliotekarza płci męskiej, ale okazałeś się tak ujmujący, że
poczułam się swobodnie. Czy jesteś żonaty?

– Nie.
– Mam jeszcze dwie wnuczki w odpowiednim wieku...
– Muszę opiekować się chorą mamusią – zełgał na poczekaniu. – Cały

swój wolny czas poświęcam dla niej.

– Szkoda. Ale kiedy coś się zmieni, nie omieszkaj mnie zawiadomić.

Często tu przychodzę.

Bomba! – pomyślał Chase. Jeszcze tylko brakuje mi babci-swatki na

karku.

Sprawdził najszybciej jak mógł książki o seksie. W tej głupiej bibliotece

jedynie komputer nie sprawiał mu kłopotów, a nawet mógł pomóc w
rozwiązaniu sprawy.

Chase spodziewał się, że dzięki specjalnemu programowi, rejestrującemu

zamówienia z księgozbioru, zdobędzie cenne informacje. Nawet wytrawny
przestępca bywa czasami nieostrożny. Ktoś mógł poszukiwać książek na
interesujące go tematy, takie jak giełda, totalizator konny czy statystyczna

teoria gier. Próbował zbadać zapisy, lecz nie zdołał wejść do zbioru danych.
Być może był zakodowany. Należało spytać o to Nicole.

Zresztą, nie tylko o tym pragnął porozmawiać ze swoją szefową. Nie

mógł jej darować, że wrobiła go w to poszukiwanie książek o seksie dla
szacownej matrony.

Rozmyślania przerwała mu kolejna interesantka.
– Chciałabym się dowiedzieć, o której godzinie wypada zachód słońca w

San Francisco dziewiątego września? – spytała.

Pytanie wydało się Chase'owi zupełnie bezsensowne.
– Po co pani ta informacja?
– Piszę książkę, której akcja tam właśnie się rozgrywa.
– Jaką książkę? – zainteresował się, by zyskać na czasie.
– Romans.
– A sprawdziła pani w dziale romansów? – spytał, przypominając sobie,

że Nicole pokazywała mu regały wypełnione kolorowymi tanimi seriami.

– Przecież nie chodzi mi o romanse! – wykrzyknęła zdesperowana

kobieta. – Chciałabym tylko uzyskać odpowiedź na moje pytanie.

– Jasne, rozumiem – Chase poprowadził ją do katalogów i zaczął

gorączkowo szukać. Znalazł San Francisco – Dane ogólne, San Francisco –
Trzęsienia ziemi i pożary, San Francisco – Historię, San Francisco – Życie
społeczne, lecz niestety, nie doszukał się działu San Francisco – Zachody
słońca. Desperacko sięgnął więc na półkę po obiecująco gruby przewodnik i
wręczył go interesantce.

– Mam nadzieję, że tu coś pani znajdzie – wymamrotał.
Niestety, nie znalazła.
– Nie przypuszczałam, że odszukanie tej informacji okaże się aż takim

problemem – stwierdziła niezadowolonym tonem, przewertowawszy
bezskutecznie kilka innych pozycji. – Przecież nie żądam żadnych
skomplikowanych danych.

– Tak, wiem – rzucił zniecierpliwiony Chase. – Czy nie może pani po

prostu tego zmyślić? Kto to w końcu zauważy? Przecież nie pisze pani
powieści realistycznej, tylko romans.

Trzeba trafu, że ostatni komentarz nowego pracownika dotarł do uszu

Nicole, wyszukującej książki o kilka półek dalej. W panice rzuciła się, by
ratować sytuację.

– Zechce pani wybaczyć – zaczęła przeprosiny uzbrojona w najbardziej

uroczy ze służbowych uśmiechów – ale pan Hoffstedder pracuje u nas
dopiero od dwóch dni i słabo jeszcze orientuje się w księgozbiorze.

– Obiecuję, że jak najszybciej się poprawię – miał czelność dodać

winowajca.

– Nie wątpię. – Nicole zmierzyła go lodowatym spojrzeniem. – Możesz

wrócić do swoich zajęć, Alvinie.

Ja obsłużę panią.
To mówiąc, poprowadziła przyszłą autorkę romansu ku półkom z

Almanachem Rolniczym, gdzie szybko znalazły potrzebną informację.

Wkrótce potem odnalazła Alvina w dziale katalogów.
– Czy moglibyśmy przez chwilę porozmawiać?
– Pytanie było czysto retoryczne, gdyż nie czekając na odpowiedź,

Nicole szybko pociągnęła go na bok, z dala od czujnych uszu pracowników.

Rozbawiony tym zachowaniem i zachwycony dotykiem jej ręki na

ramieniu, Chase miał błogą nadzieję, że nie usłyszy nic przykrego. Nie był
pewien, czy Alvinowi wolno by było uciszyć ją pocałunkiem, tak jak
uczynił to niedawno detektyw Ellis.

Jednak nawet Alvin z trudnością opierałby się pokusie zmysłowych ust i

ciała, które nagle znalazło się tak niepokojąco blisko. Zastanawiał się, o co
może chodzić Nicole. Pomimo oficjalnej pozy, jaką przyjmowała, czuł, że
nie jest jej obojętny, tak jak i ona nie była obojętna jemu. Ta dziewczyna
miała temperament. Błysk rozjarzył jej zielone oczy, gdy wyszeptała
tajemniczo:

– Bądź u mnie dzisiaj. O ósmej. Nie zapomnij.
Za moment już jej nie było. Alvin uśmiechnął się radośnie, zupełnie nie

w swoim stylu. Chase triumfował. Wyglądało na to, że Nicole odwzajemni
pocałunek wcześniej, o wiele wcześniej niż się spodziewał!

Rozdział 3

Tym razem Chase był na tyle przyzwoity, ze zapukał delikatnie do

kuchennych drzwi, zamiast wedrzeć się podstępem. Nicole już czekała.

Znów miał na sobie czarną koszulkę i czarną skórzaną kurtkę, które

nadawały mu wygląd niebezpiecznego, gotowego na wszystko, typa spod
ciemnej gwiazdy. Była prawie pewna, że świadomie przyjął ten styl na jej
użytek. Nie była natomiast pewna, czy nie słyszy gwałtownych uderzeń jej
serca.

Trzy razy przebierała się przed przyjściem Chase'a. Nie chciała, by

pomyślał, że stroi się specjalnie dla niego, z drugiej zaś strony, nie mogła
wystąpić w byle jakich ciuchach. Ostatecznie zdecydowała się na białe
marynarskie spodnie i bluzę w biało-czerwone pasy. Połyskujące ciepłym
miodowym odcieniem włosy rozpuściła na ramiona tak, aby miękkimi
falami ułożyły się wokół jej głowy. Gdyby jeszcze udało jej się zachować
ton głosu równie naturalny jak wygląd, poczułaby się zupełnie pewnie.

– Miło cię widzieć – powitała Chase'a z dobrze udawaną swobodą.
– Jak mogłem nie przyjść? – odpowiedział niskim, pieszczotliwym

tonem. – Nie sposób było się oprzeć zaproszeniu wygłoszonemu w takiej
formie.

– No, no, tylko za dużo sobie nie obiecuj. Jeśli w ogóle mamy dojść do

porozumienia, musisz się zmienić. I to od zaraz.

– Jasne. Jestem otwarty na wszelkie sugestie i nowe warianty. Powiedz

mi tylko, czego chcesz – zadeklarował prowokująco.

– Chce, żebyś przestał wreszcie zachowywać się jak pobudzony

seksualnie nastolatek i na serio wziął się do roboty.

– Och, najchętniej! Czy mogę już zaczynać?
– Mówiłam o bibliotece! – wrzasnęła z desperacją.
– Mam dosyć tych łóżkowych aluzji, rozumiesz, ty cholerny detektywie?
– W porządku, przyjąłem do wiadomości. Czy masz tu coś do jedzenia?

– zapytał podchodząc do lodówki i z zainteresowaniem zaglądając do
wnętrza.

– Od rana nic nie miałem w ustach.
Zaskoczona tak nagłą zmianą tematu, Nicole zamrugała bezradnie, po

czym instynktownie rzuciła się ku lodówce i zatrzasnęła mu drzwiczki przed
nosem.

– Tak się boisz, jak byś chowała oszczędności całego życia w pudełku z

owsianką, i do tego w lodówce – skomentował ironicznie.

– Nie o to chodzi.
– A w takim razie, o co?
– Po prostu, nie należy do dobrych obyczajów myszkowanie po cudzej

spiżarni już przy drugiej wizycie.

– Nigdy nie udawałem, że jestem dobrze wychowany.
– A tak, zauważyłam to już wtedy, w biurze Strauda, kiedy udawałeś

przede mną kryminalistę.

– Właśnie, dlatego powinnaś wystrzegać się zbyt pochopnych wniosków

na mój temat.

– Pomimo wszystko nie miałeś prawa bawić się moim kosztem –

oświadczyła, by w tym samym momencie stwierdzić ż niesmakiem, że
przemawia sztywnym tonem kierowniczki biblioteki. Czyżby do tego
właśnie chciał ją sprowokować? Kolejny już raz stwierdziła, że trzeba mieć
się na baczności.

– Naprawdę, daj sobie spokój z takimi przemowami.
Samej ci teraz głupio. Poza tym widzę, że ciągle nie zmieniłaś zamków –

stwierdził z dezaprobatą.

– Nie spotkaliśmy się, by dyskutować o zabezpieczeniu mojego domu,

tylko o pracy. Zaprosiłam cię tu na dodatkowe przyspieszone przeszkolenie.

– Dobrze, ale najpierw muszę coś zjeść.
– Kolacja nie była przewidziana w programie.
– Nicole świadomie starała się stłumić poczucie winy wynikłe ze

sprzeniewierzenia się zasadom gościnności.

W przypadku Chase'a wiedziała jednak, że gdy wyciągnie przysłowiowy

palec, zostanie złapana za rękę.

– A kto powiedział, że masz coś specjalnie szykować? Wezmę sobie

tylko trochę chleba, kawałek pieczeni, sałatę, pomidory, majonez, musztardę
i...

– oblizał się jak wygłodniały lew na widok zwierzyny – i może jeszcze

pikle, jeśli masz. – Nicole westchnęła z rezygnacją, dając mu wolną drogę
do lodówki.

– Wybacz, ale zamiast pieczeni będziesz musiał zadowolić się szynką –

dodała.

– Nie ma sprawy – odparł niezrażony i błyskawicznie wygarnął na stół

potrzebne produkty.

Pozostało jej tylko podać sztućce i talerzyk.
– Zaraz, zaraz... – Już miała położyć mu nakrycie, lecz nagle jej ręka z

talerzem zawisła w pół drogi.

– Powiedziałeś, że od rana nic nie jadłeś, a przecież przypominam sobie,

jak pochłaniałeś kanapkę z kurczakiem w parku.

– Tamten nędzny ochłap się nie liczy. – Wyjął jej z ręki talerzyk i po

chwili położył na nim gigantyczną, wielopiętrową kanapkę. – Popatrz na to!

Nicole bezradnie wzniosła wzrok ku niebu.
– Poza tym – dodał, sadowiąc się wygodnie za jej kuchennym stołem –

przerwę obiadową spędziłem głównie w budce telefonicznej. A sama wiesz,
że nie da się zjeść nic porządnego, kiedy trzeba nakręcać numer i trzymać
słuchawkę. Takiej kanapki jak ta nie utrzymałbym jedną ręką. Zresztą, wiele
miłych rzeczy wymaga użycia obu rąk – poinformował uwodzicielskim
tonem.

– A po co się tak męczyłeś w tej budce? Żeby zadzwonić do

narzeczonej? – Nicole zbyt późno ugryzła się w język. Sama daje mu broń
do ręki. Przecież za chwilę ten facet wykpi ją, że jest zazdrosna.

– Dzwoniłem do ognistej Annette o rudych włosach – wyjaśnił z

leniwym uśmiechem.

– Przepraszam, że pytałam – wykrztusiła, wściekła już nie tylko na

siebie, ale i na niego.

– Ona pracuje w laboratorium. Próbowałem z jej pomocą uzyskać

dodatkowe informacje o sprawie.

– I dowiedziałeś się czegoś? – zapytała Nicole, z ulgą przerzucając się na

bezpieczniejszy temat.

– Niczego, o co musiałabyś się martwić.
– Jako kierowniczka jestem odpowiedzialna za to, co się dzieje w

bibliotece i nie ty będziesz decydować, o co mam się martwić.

– Tak? W takim razie odpowiadasz również za nielegalne transakcje? I

za igraszki dwojga smarkaczy w salce konferencyjnej? Lepiej wypożycz im
parę książek na temat antykoncepcji i planowania rodziny, zanim będzie za
późno.

– Czy chcesz powiedzieć, że salka konferencyjna używana jest jako... ?

– Tak, jako zaciszne gniazdko dla kochających się parek – potwierdził

ochoczo Chase.

– Ale w drzwiach nie ma zamka!
– Nie wydaje się, by ich to krępowało.
– Zajmę się tym natychmiast.
– Może lepiej nie – mruknął kpiąco. – Wiesz, widok tych nieprzyzwoicie

splecionych rąk, nóg i ciał mógłby być dla ciebie zbyt drastyczny.

Ten widok... Przez moment wyobraziła sobie siebie w ramionach

Chase'a, ich splecione ciała, nogi, ręce...

– A swoją drogą, czy wszystko musi się kręcić wokół tych spraw? –

zapytała pozornie obojętnie.

– Może to tylko twoje myśli stale krążą wokół seksu? – zasugerował,

pochłaniając kolejny potężny kęs.

– Moje? – zaprotestowała. – Chyba twoje... Co kilka sekund robisz

nieprzyzwoite aluzje.

– Dobrze, a teraz powiedz, gdzie będziemy się dokształcać? Może w

salonie? – Wychylił się, by zza kuchennej framugi dokładniej przyjrzeć się
wygodnej kanapie, puszystej wykładzinie i gazowemu kominkowi.

– Przyjemniej tam niż w kuchni. Mógłbym rozpalić ogień.
Marzy ci się romantyczny nastrój, pomyślała Nicole. Ale nie łudź się,

mój drogi. Stół jest na tyle duży, że skutecznie nas rozdzieli.

Niestety, okazało się, że sama ma złudzenia. Chase nie skorzystał z

wskazanego krzesła i usiadł tuż przy niej.

– Na pewno chcesz tu siedzieć? – zapytała uprzejmie.
– Absolutnie tak.
– I wygodnie ci?
Przytaknął.
– Świetnie.
Nicole wstała i przeniosła się na przeciwległy koniec stołu.
– Jeszcze trochę, a będziemy się musieli porozumiewać przez walkie-

talkie – stwierdził.

– Nie będzie żadnych trudności w porozumieniu, jeśli tylko

powstrzymasz swoje flirciarskie zapędy.

– Och, przecież nie flirtowałbym z tobą, gdybyś nie miała na to ochoty.
– Ja? – oburzyła się głośno, a w duchu wpadła w przerażenie. Czyżby ją

przejrzał? Czym się w takim razie zdradziła? Może spostrzegł, jak mu się

przyglądała?

Co on może wiedzieć? – zastanawiała się gorączkowo, czujnie wpatrując

się w mężczyznę. Sama przecież dokładnie nie wiedziała, co do niego czuje.
W brązowych oczach Chase'a nie znalazła odpowiedzi na to pytanie.
Zresztą, świadomie unikała zbyt długiego wpatrywania się w nie, ponieważ
niebezpiecznie zaczynały jej się podobać. Lekko opuszczone w dół kąciki
nadawały im leniwy i prowokujący zarazem wyraz.

Bawi się z tobą jak kot z myszą, próbowała trzeźwo ocenić sytuację.

Chce cię koniecznie sprowokować, pani kierowniczko. Z irytacją musiała
przyznać, że nieomal mu się to udało.

– Dałabym głowę, że w szkole mieli cię dosyć – stwierdziła.
– Co ci nasunęło to spostrzeżenie?
– Ośli upór, jaki wykazujesz, kiedy masz dopiąć swego, bez względu na

zdanie innych.

– Fakt, w czasie warsztatów teatralnych doprowadzałem do szału mojego

profesora.

– Grałeś w szkole?
– Nikt w dziejach liceum Lincolna nie zagrał tak Romea jak ja.
– W życiu czy na scenie?
– Punkt dla ciebie – stwierdził kwaśno. Odwzajemniła mu się

promiennym uśmiechem.

A więc miał doświadczenia teatralne. To by tłumaczyło ogromną skalę

emocji, jaką potrafił wyrazić głosem. Kiedy w bibliotece stawał się
Alvinem, przybierał bardziej podniesiony, z lekka nerwowy ton,
pozwalający domyślać się ukrytych kompleksów. Kiedy zaś wracał do
swego głębokiego, dźwięcznego głosu, nasyconego uwodzicielską chrypką,
Nicole nie wątpiła, że byłby nawet w stanie sprzedać lody zmarzniętemu
Eskimosowi.

– Mój ojciec też zajmował się teatrem. Widzę, że jesteś zdziwiona –

dodał, patrząc na jej minę.

– Po raz pierwszy powiedziałeś coś o swojej rodzinie.
– Cóż, w końcu ja też jakąś posiadam.
Czyżby był żonaty? – zastanawiała się. Ale nie ma obrączki. Chociaż

jako Alvin – kawaler, nie musi jej nosić.

– Czy jesteś żonaty? Masz dzieci? – Nicole nie wytrzymała.
– Boże broń! – zaperzył się. – Rodzinę stanowią w moim wypadku

ojciec, matka, siostra, babcia... a, właśnie, to przypomniało mi chwyt poniżej
pasa, jaki zastosowałaś wobec mnie dzisiejszego popołudnia.

Nicole zmarszczyła brwi, kolejny raz zaskoczona nagłą zmianą tematu.
– O czym mówisz?
– O pewnej starszej damie w spranych dżinsach.
– Ach, pani McGillicutty.
– Właśnie. Okazało się, że potrzebowała tych książek dla wnuczki, która

wychodzi za mąż... – urwał, zobaczywszy jak na twarzy Nicole pojawia się
tajemniczy uśmiech.

– O co chodzi? Czemu się tak uśmiechasz? – zapytał podejrzliwie.
– Ona nie ma żadnych wnuków.
– Jesteś pewna?
– Oczywiście.
– Chcesz powiedzieć, że brała te książki dla siebie?
– Tego nie powiedziałam. Wiem tylko, że przychodzi do nas raz w

miesiącu i obojętnie, kto by dyżurował, zawsze składa mu zapotrzebowanie
na książki o edukacji seksualnej.

– Dobijasz mnie!
– Zasłużyłeś sobie.
– Dlaczego? Co ci zrobiłem?
– Jeśli nie liczyć doprowadzenia mnie do szaleństwa, nic takiego.
– Nie, tego nie liczę – wyznał z rozbrajającą szczerością, która

rozśmieszyła Nicole.

– Szkoda, że częściej się tak nie śmiejesz – powiedział.
Nieopatrznie spojrzała na niego i nagle spoważniała. Fala ciepła i

drażniącego podniecenia zaczęła przenikać jej ciało.

Chase nie powiedział już nic, lecz jego ciemne, pełne wyrazu oczy

pożądliwie wpatrywały się w jej rozchylone wargi. Przekaz był jasny i
Nicole odczytała go natychmiast: Chcę cię pocałować. Chcę twoich ust.
Zaraz.

Powiodła językiem po spieczonych wargach, czując niemal usta Chase'a

na swoich.

Tak. Też tego chcesz. Czujesz to...
Zdumiona gwałtownością swoich emocji, z najwyższym trudem zmusiła

się, by uciec od jego spojrzenia, zanim kontakt wzrokowy zmieni się w
kontakt fizyczny.

Wzięła głęboki oddech, próbując opanować głos na tyle, żeby drżeniem

nie zdradzał burzy, jaka w niej szalała.

– Weźmy się do pracy – oświadczyła z wymuszoną stanowczością.
Uśmiech Chase'a był pełen męskiej satysfakcji.
– Jak sobie życzysz. Mam właśnie pewną ważną sprawę. Potrzebuję

kodu pozwalającego na dostęp do rejestrów zamówień i wypożyczeń. Chcę
sprawdzić, czy w ciągu ostatniego roku nikt nie interesował się książkami o
giełdzie, zakładach, czy statystycznej teorii gier.

– Taki kod nie istnieje.
Chase zmarszczył brwi.
– Jak to? Przecież próbowałem uzyskać dostęp do informacji i nie udało

mi się .

– Bo nie znajdziesz jej w naszym komputerze.
– Niemożliwe, przecież wypożyczenia są rejestrowane. Musi być więc

sposób...

– Nie. W momencie, gdy książka jest zwracana, dane się kasuje.
– Żartujesz?
– Skąd, mówię serio.
Dla pracownika departamentu, legitymującego się kartą kodową, w

której zawarte były wszystkie niezbędne dane, tego typu przeszkoda była
kompletnym zaskoczeniem.

– Co za głupota! – stwierdził.
– Wcale nie – zaprzeczyła, rozdrażniona. – Postępując tak, chronimy

prywatność naszych klientów.

I nie jest to tylko moje wewnętrzne zarządzenie. Od momentu

wprowadzenia komputeryzacji w bibliotekach, sprawa dyskutowana była
przez nasze organizacje. Amerykańskie Stowarzyszenie Bibliotek
jednoznacznie wypowiedziało sie w kwestii cenzury i prawa do prywatności.
Informacjami, o jakich mówisz, można by zbyt łatwo manipulować.
Dlatego, kiedy czyścisz konto...

– To znaczy, kiedy odczytuję kod kreskowy zwracanej książki w

promieniach podczerwonych – sprecyzował Chase.

– ... wtedy zapis znika. – Nicole obrazowo strzeliła palcami.
– A wcześniej, kiedy jeszcze istnieje?
– Nic ci nie da, bo książki nie są spisywane według tytułów. Nie wpisuje

się nawet ilości wypożyczonych tomów.

Chase doskonale zdawał sobie sprawę, jak istotne w dzisiejszych czasach

stało się ograniczenie dostępu do danych. Nie mając jednak przedtem do
czynienia z bibliotekami, nigdy by nie przypuszczał, że problem może
dotyczyć niewinnych kartotek czytelników. Niemniej jednak musiał działać
dla dobra śledztwa.

– Wygląda na to, że świadomie utrudniasz dochodzenie.
– Świadomie próbuję chronić prywatność użytkowników biblioteki.
– Nawet, jeśli niektórzy z nich są kryminalistami?
– Chase, musisz zrozumieć, z jak drażliwą sytuacją mamy do czynienia.
– Nie opowiadaj o drażliwych sytuacjach w bibliotece komuś, kto

prowadzi sprawę kryminalną – żachnął się. – Jak mam poradzić sobie z tą
aferą w twojej bibliotece, skoro związałaś mi ręce?

– Wierz mi, te zasady zostały wprowadzone na długo przedtem, zanim

do nas trafiłeś. Spróbuj sobie tylko wyobrazić, co by się działo, gdyby
wszyscy mieli dostęp do takich informacji. Powstałoby tu państwo
policyjne, gdyby każdy sąsiad wiedział, jaki typ książek cię interesuje.

– Przecież i tak wiecie, co czytają, bo przyjmujecie zamówienia.
– Owszem, tego się nie da uniknąć, lecz żadna informacja nie pozostaje

w archiwach, a my zachowujemy dyskrecję.

Ostatnie słowa detektyw Ellis skwitował uśmiechem, dostrzegając swoją

szansę w ułomnościach ludzkiej natury. Najprawdopodobniej z Friedy i
Michelle będzie można wyciągnąć sporo informacji na temat ostatnio
wypożyczanych pozycji.

– Co ma oznaczać ta mina? – zapytała podejrzliwie Nicole.
– Jaka mina? – zdziwił się niewinnie.
– Kota oblizującego się na widok śmietanki.
– Masz zbyt bujną wyobraźnię – szybko zmienił temat. – Czy możesz mi

przynajmniej powiedzieć, dlaczego Frieda tak dziwnie się wobec mnie
zachowuje?

Czuję, że coś ukrywa. Uparcie nie chce zwracać się do mnie po imieniu,

tytułując panem Hoffstedderem.

– Frieda po prostu nie chce cię urazić.
– O czym ty mówisz?
– Kojarzysz się jej z tymi zwierzątkami z kreskówek – wiesz, z

wiewiórkami ziemnymi.

– Coo?

– Właściwie nie ty, tylko twoje imię. Jej wnuki stale oglądają ten

program.

– Ach, , Alvin i Chipmunki" – skrzywił się.
– Właśnie.
– I dlatego woli unikać mojego imienia...
– Tak. Swoją drogą, chyba jej nie podejrzewasz, co?
– Każdy jest dla mnie podejrzany.
– Nawet ja?
– Ty nie. Przynajmniej na razie.
Już miała zażądać wyjaśnień, kiedy po raz kolejny zmienił temat.
– Powiedz mi coś o strażniku z waszej biblioteki.
Ma na nazwisko Drayton, a może Dayton... Jakoś nie mogę go spotkać.
– Dayton. Nie ma szans, byś spotkał go w dzień.
Przychodzi dopiero po zamknięciu.
– Co daje mu doskonałą okazję do zostawienia wiadomości w dowolnie

wybranych książkach. Chciałbym z nim porozmawiać – stwierdził Chase.

– Wątpię, czy kiedykolwiek spotkałeś tak miłego człowieka jak on –

oburzyła się Nicole.

– To nieistotne.
– Słuchaj, Dayton jest naprawdę niewinny.
– A skąd mam o tym wiedzieć?
– Nie mogę ci zdradzić.
– Wolisz, żeby Straud z nim porozmawiał?
– Nie chcę, żebyś go niepokoił. Łatwo się przeraża.
– Z tego wynika, że jest typem, którym właśnie mogłaby posłużyć się

szajka.

Nicole rozważała w myśli argumenty. Zdradzenie Chase'owi tajemnicy

Daytona oznaczało nadużycie zaufania, z drugiej zaś strony mogło uchronić
biedaka przed upokorzeniem krzyżowego ognia pytań. Z oporami
postanowiła powiedzieć prawdę.

– On po prostu jest kompletnym analfabetą. Nie może odczytać tytułów,

więc nie mógłby umieszczać niczego we wskazanych książkach.
Proponowałam, że będę go uczyć, lecz ma swój honor i...

– Wcale nie musiałby znać tytułów – przerwał niecierpliwie Chase. –

Mogliby tylko kazać mu umieścić informacje, na przykład w trzeciej książce
po lewej, na najwyższej półce.

– Przecież tomy stale są w obiegu i trzecia z lewej może równie dobrze

stać się czwartą z prawej.

– Pomimo to, chciałbym z nim porozmawiać.
– Dobrze. Poproszę, żeby przyszedł wcześniej i pomógł w układaniu

książek. Będziesz mógł przyłączyć się do nas, a przy okazji czegoś się
dowiedzieć.

– Czemu aż tak dbasz o pozory?
– Już ci mówiłam – nie lubię, kiedy podejrzewa się moich pracowników.
– Boisz się posądzenia, że źle ich dobrałaś?
– Nie, po prostu wiem, że są porządnymi ludźmi.
– Nawet dobrym ludziom zdarza się popełniać błędy, sprowadzające ich

na złą drogę. Nikt nie jest doskonały.

– Nadal uważam, że gang może wykorzystywać bibliotekę, nie

wciągając w to nikogo z personelu – uparcie broniła swych ludzi Nicole.

– Wiemy z wiarygodnych źródeł, że ktoś z was jest wmieszany w

przestępczą działalność – stwierdził z naciskiem Chase.

– Z jakich źródeł? – spytała z ciekawością.
– Ty masz swoje sprawy zawodowe, a ja swoje. Za dużo naczytałaś się

kryminałów.

– Cóż dziwnego, są równie popularne jak romanse.
– Wzruszyła ramionami, by za chwilę pożałować ostatnich słów. – Tak

więc, jeśli chodzi o twoje źródło... – dodała szybko, lecz Chase był zbyt
czujny, by przepuścić okazję.

– Zapomnij o tym. Lepiej porozmawiajmy o romansach. Lubisz je

czytać? – zapytał z niekłamanym zainteresowaniem.

Nicole uznała, że najlepszą metodą obrony będzie atak.
– Owszem, bardzo. A ty?
Rzucił jej oburzone spojrzenie, jakby spytała go, czy lubi przebierać się

w damskie ciuszki.

– Nie wziąłbym ich do ręki!
– Jasne, tobie pewnie bardziej odpowiadają sensacje w stylu Rambo.

Albo komiksy, co?

– Lubię historie z Dzikiego Zachodu. Wiesz, w stylu Zane Greya.

Szkoda tylko, że mam tak mało czasu na czytanie.

– Westerny nie są lepsze od romansów.
– Są przynajmniej realistyczne, w przeciwieństwie do tych czytadeł.

– Sądzisz, że to, co jest opisane w romansach, nie może się zdarzyć

naprawdę?

– Nie. Tylko w książkach parki żyją potem długo, szczęśliwie i mają

dużo dzieci.

Ostatnie zdanie dało Nicole wiele do myślenia na temat filozofii

życiowej Chase'a. Najwyraźniej nie wierzył w trwałe związki dwojga ludzi.
Powinna była się tego już wcześniej domyślić.

– Dobrze, niech ci będzie. Ale mógłbyś przynajmniej szanować gusty

innych i pozwolić im czytać to, na co mają ochotę.

Spostrzegła wyraz jego twarzy i szybko dodała:
– Zapomnij o moich uwagach. Nie sposób nawet wymagać od ciebie

poszanowania dla czegokolwiek.

Wiesz, myślę o tobie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę,

zastanawiając się, ile jeszcze czasu zajmie ci rozpracowywanie tej sprawy,
bo nie mogę się doczekać, kiedy znikniesz mi z oczu.

– Słowo daję, gdybym był bardziej wrażliwym facetem, zabolałby mnie

ten ostatni komentarz.

– Gdybyś był bardziej wrażliwym facetem, nie musiałabym w ogóle go

wygłaszać – odpaliła.

– Ostra z ciebie babka. Zawsze byłaś taka niedostępna?
– Nie, nie zawsze.
Z Johnnym była inna. Zupełnie inna. Nagle opadły ją wspomnienia... Ich

pierwsze spotkanie na uniwersyteckim kampusie. Była wtedy świeżo
upieczoną studentką pierwszego roku. Po raz pierwszy wyrwała się z domu i
po raz pierwszy upajała wolnością. Po raz pierwszy przełamała też
nieśmiałość i podchodząc do przystojniaka na motocyklu, zapytała o drogę
do uniwersyteckiej księgarni. Zaproponował, że ją podwiezie. Skorzystała z
zaproszenia. O tak, wobec Johnny'ego nie miała żadnych oporów.

– Był czas, że ... – szepnęła i zamilkła.
– Mów – ponaglił.
Nicole z wysiłkiem potrząsnęła głową, jakby chciała uwolnić się od

ciężaru myśli.

– Nic ważnego – stwierdziła. Poczuła niezdrowe ożywienie, które nie

dało jej usiedzieć w miejscu. Zerwała się od stołu. – Nie napiłbyś się kawy?
– spytała.

– Stale mam wrażenie, że wycofujesz się, kiedy tylko wszystko zaczyna

się dobrze układać – stwierdził z żalem i wstał także. – Mam nadzieję, iż nie
jest to twój stały zwyczaj.

Nowy, dziwnie czuły ton jego głosu oszołomił Nicole. Chase posuwał

się zbyt daleko.

Speszona, próbowała go wyminąć, lecz zaledwie zdążyła zrobić krok,

poczuła, jak gorące palce zaciskają się na jej łokciu, udaremniając zamiar
odejścia. Jego dłoń opadała pieszczotliwym ruchem, wywołując dreszcz w
ciele Nicole, aż palce ich rąk splotły się ze sobą.

W odruchu desperacji sięgnęła wolną ręką po opasły tom, leżący na stole

i pchnęła go ku niemu.

– W tej książce znajdziesz wiele cennych wskazówek. Proponuję, żebyś

wziął ją do domu i przestudiował.

Spodziewała się, że Chase znów wykorzysta okazję do flirtu, lecz

całkowicie się przeliczyła. Nie powiedział ani słowa, natomiast z wolna,
choć stanowczo, zaczął przyciągać ją ku sobie.

Serce Nicole zamarło na moment. Wiedziała, co się za chwilę stanie.

Chciał ją pocałować. Tym razem miała szansę obrony. Miała... Gdybyż
tylko otępiały mózg zechciał funkcjonować, a usta zamiast rozchylać się,
zdołały wypowiedzieć choć słowo!

Nie była w stanie nic zrobić. Za chwilę Chase zawładnął jej wargami.

Poddała się.

Kiedy przytulił ją do siebie, poczuła budzący się w niej głód

pierwotnych doznań, wzmacniany pożądaniem mężczyzny, które czuła
każdym nerwem swego ciała. Jeśli zachowała jeszcze resztki zdrowego
rozsądku, teraz pozbyła się ich zupełnie. Zachłannie przylgnęła do Chase'a,
zarzucając mu ramiona na szyję i pozwalając trwać rozkosznej chwili.

Rozszyfrowywał ukryty przekaz z jej ciepłych, uległych warg. Czuł

trawiący Nicole żar pożądania i jak przez mgłę przypomniał sobie jej słowa,
że mężczyzna zawsze odgadnie, kiedy będzie chciała się z nim całować
naprawdę. Miała rację.

Była pojętną adeptką miłosnych czarów. Jak rozkoszna kotka wpijała

giętkie palce w jego ramiona, namiętnie odwzajemniając pocałunki. Kusiła,
a on ochoczo dawał się skusić. Gdy żądał, ulegała. Ich języki splatały się jak
dwa płomienie, wijąc się, rozdzielając, błądząc i ponownie łącząc. Chase nie
poprzestał wyłącznie na zmysłowych pocałunkach. Jego palce zsuwały się
leniwym, drażniącym ruchem po szyi i plecach Nicole. Wreszcie

niecierpliwie wyszarpnął jej bluzkę z dżinsów i zachłannie przylgnął do
nagiej skóry. Rozkoszna pieszczota męskich rąk zapierała jej dech w
piersiach.

Zadrżała, gdy wargi mężczyzny porzuciły jej usta, by podążyć w nowe

rejony – ku delikatnym łukom policzków, subtelnemu płatkowi ucha,
smukłej kolumnie szyi.

Świadomość Nicole rozpłynęła się w uroczej mgiełce, oddalając się w

rejony dalekie od rzeczywistości – tylko po to, by nagle brutalnie zostać
ściągnięta na ziemię.

– C-co się stało? – wyjąkała zaskoczona, w ostatniej chwili ratując się

przed upadkiem, gdyż puścił ją gwałtownie, chwytając się z jękiem za
łokieć.

– Wszystko w porządku? – zapytała.
Spojrzał na nią, krzywiąc się boleśnie. Sądząc z jego kwaśnej miny,

musiał być zawiedziony i wściekły na siebie.

– Uderzyłem się i musiałem urazić nerw. Całą rękę mam odrętwiałą. Ale

nie martw się, za chwilę przejdzie – zapewnił ze smętnym uśmiechem.

Nicole uznała ten nagły epizod za wyraźny znak, dany jej przez

czuwającego anioła stróża. Miłosny czar rozwiał się, powróciła trzeźwość
myśli. Już wiedziała, co ma robić – wyprosić stąd Chase'a. Niech znika, i to
zanim odzyska władzę w ręku.

– Już czas na ciebie – stwierdziła, popychając ku niemu stos książek. –

Weź je ze sobą.

– Nie muszę.
– Owszem, musisz. Może wystarczy już na dzisiaj gier i igraszek,

szanowny detektywie.

Detektyw Ellis wiedział, że jest czas na walkę i na wycofanie się. Wybrał

drugie wyjście.

– Przecież zawsze będzie jakieś jutro – mruknął do siebie, wymownym

spojrzeniem dając Nicole do zrozumienia, że jeszcze tu wróci.

Długo nie mogła się uspokoić po jego wyjściu. Usiadła na twardym

kuchennym krześle, usiłując zapanować nad drżeniem kolan.

– I co masz teraz zrobić? – zapytywała samą siebie.
– Przecież on wróci. Wie, że może zbliżyć się do ciebie, kiedy tylko

zechce. Zbyt blisko.

Chase owładnął nią całkowicie... jej myślami, marzeniami, jej życiem.

Pilnie potrzebowała jakiejś odmiany, antidotum.

Nagle pewna myśl przyszła jej do głowy. Sięgnęła po książkę

telefoniczną. Po chwili już wykręcała numer.

– Grant, to ja, Nicole Larson. Mam nadzieję, że nie jest za późno.
– Ależ skąd. – Głos Granta był przyjazny i miły.
Nie wyczuła w nim znaczących tonów czy podtekstów, jak w wielu

innych męskich głosach. Odetchnęła z ulgą. Miała dosyć ukrytych aluzji i
uwodzicielskich obietnic. Tęskniła za partnerem do interesującej rozmowy
na wspólne tematy.

– Miło mi cię słyszeć – ciągnął Grant. – Czemu zawdzięczam ten

niesłychany zaszczyt? Czy masz do mnie jakiś interes...

– Nie, nie chodzi o interesy.
– Czyżbyś więc przemyślała sprawę i postanowiła przyjąć moje

zaproszenie na kolację? – rozpromienił się.

– Właśnie tak – potwierdziła.
– Cudownie! Kiedy?
– Czy jutro nie będzie za wcześnie?
– Skądże – zapewnił. – Szósta godzina ci odpowiada?
Mężczyzna, który pytał ją o zdanie – cóż za ulga! Zatem podjęła

właściwą decyzję.

– Świetnie. Podjedziesz po mnie do biblioteki?
– Oczywiście.
– Dzięki, Grant.
– To ja ci dziękuję – zaznaczył.
Odkładając słuchawkę Nicole triumfowała. Będziesz musiał zjeść tę

żabę, ty przemądrzały specjalisto od pocałunków, szanowny detektywie
Ellisie!

Rozdział 4

Tego ranka Nicole poświęciła makijażowi więcej czasu niż zwykle.

Potrzebowała kilku warstw podkładu i pudru, by zatuszować cienie pod
oczami.

Nie wybaczyłaby sobie, gdyby jej twarz powiedziała temu mężczyźnie o

wrażeniu, jakie wywarł na niej wczorajszy wieczór. Nie mógł wiedzieć, że
przewracała się na łóżku przez pół nocy i jak rozkoszne sny śniła, gdy
wreszcie zdołała zasnąć.

Tamtą rundę wygrał Chase, prowokacyjnymi pieszczotami burząc jej

linie obronne. Lecz walka jeszcze się nie skończyła. Nadeszła pora, by
wytoczyć ciężką artylerię.

Nicole z aprobatą zerknęła w lustro. Sukienka była odrobinę zbyt

elegancka, jak na strój do pracy. Szperanie po zakurzonych regałach
wymagało raczej praktycznego stroju. Dzisiaj jednak nie książki jej były w
głowie. Dziś chciała mieć szczególne poczucie kobiecości i pewności siebie.
Dzięki tej cudownej kiecce koloru indygo, będzie mogła wreszcie stawić
czoło przeciwnikowi. Niedoczekanie, by Nicole Larson stała się jeszcze
jednym karbem na wezgłowiu łóżka Chase'a Ellisa, choćby nie wiem jak się
jej podobał. Ten nieznośny facet wyobrażał sobie, że szturmem zdobędzie
jej sypialnię i równie szybko zniknie, w pogoni za następnymi podbojami. Z
całą pewnością należał do mężczyzn, którzy wystrzegali się jakiegokolwiek
zaangażowania.

Poza tym wcale jej nie zależało na tym zaangażowaniu. Zbyt się od

siebie różnili. Lekceważył jej zawodowe pasje; zresztą, o ile zdążyła
zauważyć, miał skłonność do lekceważenia wszystkiego.

Dla Nicole nadszedł czas działania. Umawiając się z Grantem,

wstępowała na wojenną ścieżkę. Pragnęła tym udowodnić Chase'owi dwie
rzeczy – po pierwsze, że bez względu na magiczne pocałunki, nie poddała
się jego czarowi, po drugie – że nie wszyscy mężczyźni, zawodowo
związani z biblioteką, są nieporadnymi książkowymi molami.

Grant Myers z całą pewnością nie zaliczał się do tych ostatnich. Tego

okręgowego administratora bibliotek można było śmiało nazwać
przystojnym, zaś jego sposób bycia świadczył o nienagannych manierach i

zawodowej kompetencji. Nicole pożałowała, że już wcześniej nie przyjęła
jego zaproszenia. Jak można cenić jedynie prymitywną grę zmysłów?
Niszczący, burzliwy romans z Johnnym był pouczającym doświadczeniem.
Nie należy wiązać się z człowiekiem, którego specjalnością jest
wplątywanie się w kłopoty.

Na szczęście Chase miał pojawić się w pracy dopiero po dwunastej, co

oznaczało, że Nicole zostało tylko sześć godzin do przetrwania.

Niestety, pomimo uników, znalazł ją wreszcie, gdy na moment weszła do

biura.

– Słuchaj, chciałem przypomnieć ci o... – Spojrzenie, jakim ją obdarzył,

sugerowało niedwuznacznie, iż pragnie przypomnieć o pasjonujących
chwilach, jakie spędzili w swoich objęciach.

Nicole dzielnie wytrzymała wzrok Chase'a, choć czuła, że policzki

zaczynają jej płonąć.

– ... przypomnieć o Daytonie – dokończył. – Wczoraj wspominałaś, że

potrzebujesz mnie... – zawiesił głos, by zupełnie niepotrzebnie odchrząknąć
– potrzebujesz mojej pomocy przy układaniu jakichś książek.

Nicole zupełnie wyleciało to głowy. Miała zbyt wiele innych

problemów. Zerknęła na plan wiszący na ścianie.

– Prosiłam Daytona, by przyszedł tu wieczorem, o pół do dziewiątej.
– Świetnie.
– Ja wychodzę o szóstej – poinformowała go.
– Serio? Jakaś bombowa randka?
– Tak – potwierdziła Nicole z uśmiechem i niezmiernie zadowolona z

siebie zamaszyście opuściła biuro.

Detektyw Ellis usiłował wmówić sobie, że nie powinno go obchodzić, z

kim wychodzi pani kierowniczka. Miał tu swoje zadanie do wykonania i
powinien się na nim skupić.

Z drugiej jednak strony, Nicole wyraźnie wytworzyła zasłonę dymną,

pragnąc ukryć własne zaangażowanie. Zbyt dobrze pamiętał, jak namiętnie
oddawała mu pocałunki. Ale w końcu nie jest to ważne... Ważniejsza jest
sprawa.

Przerywając jałowe rozmyślania, Chase postanowił zabrać się na serio do

śledztwa. Zaczął od Friedy.

– Słuchaj, Friedo, jesteś jedyną osobą, do której mogę się zwrócić.

– Czy coś się stało?
– Nie, nic takiego. Chciałem po prostu powiedzieć, że... – w porę

przypomniał sobie, że jest Alvinem, więc zająknął się lekko – ... c-cóż, mam
wyraźne poczucie, że w jakiś sposób nie pasuje ci moje imię. Już mi się
kiedyś to zdarzało – nadmienił, widząc jej zawstydzoną minę.

– Jeśli wolisz, możesz po prostu nazywać mnie Alem.
Mniej się namęczysz, niż z „panem Hoffstedderem".
– Nie jestem wcale pewna – powątpiewająco stwierdziła Frieda. – Wcale

nie wyglądasz mi na Ala.

Nie, Alvin bardziej do ciebie pasuje. I już zaczęłam się przyzwyczajać.

Przepraszam cię, po prostu na początku miałam pewne skojarzenia.

– Nie ma sprawy – zapewnił ją. – Wyobrażam sobie, że musiałaś się tu

już zetknąć z kolekcją najdziwniejszych imion.

Zależało mu, by odprężyła się, co ułatwiłoby wyciągniecie od niej

informacji.

– O, tak. I najdziwniejszych ludzkich typów.
– Sporo chyba wiesz o ludziach w tym mieście, prawda? – zagadnął

obojętnym tonem.

– Nie da się ukryć – przyznała.
– Każda społeczność jest inna, ale pewne sprawy będą się powtarzać.

Zawsze znajdzie się ktoś, kto pije, zdradza swojego małżonka, albo na
przykład wpada w szpony hazardu... – znacząco zawiesił głos.

Frieda zbladła.
– O czymś takim nie wiem – zaprzeczyła skwapliwie.
Zbyt skwapliwie.
Jej reakcja potwierdziła wcześniejsze informacje, które udało mu się

zebrać. Mąż Friedy, inżynier na emeryturze, każdego tygodnia jeździł do
Davenport, by grać w pływającym kasynie. Między tymi wyjazdami grał o
wysokie stawki w bingo w miejscowym pubie. Już to wystarczyło, żeby
Frieda znalazła się na czele listy podejrzanych.

Niestety, pozostało jeszcze kilka osób równie obciążonych. Anna z

działu dziecięcego była następna w kolejności, z powodu brata, karanego za
szantaż i chuligaństwo. Z kolei Michelle, młoda samotna matka, siedziała po
uszy w długach i drżała przed wierzycielami. Nic jeszcze nie wiedział o
Daytonie, ale liczył, że wyciągnie coś od niego wieczorem. Ponadto musiał
sprawdzić trzech młodych pracowników, którzy zajmowali się rozkładaniem

zwróconych książek. Każdy szczegół mógł się okazać istotny.

Jedynie Nicole została zwolniona od podejrzeń, gdyż w momencie

wykrycia afery znajdowała się poza miastem, na konferencji. Zresztą, jak już
powiedział jej wcześniej, miała czystą kartotekę. Podejrzany był tylko
piorunujący efekt, jaki wywarł na nim moment, w którym odwzajemniła
pocałunek.

Och, zapomnij o tym, upomniał sam siebie. Ale z drugiej strony,

przydałoby się małe śledztwo w tej sprawie...

– A nie wiesz czasem, cóż to za atrakcyjną randkę ma dzisiaj nasza

szefowa? – zagadnął Friedę, wyraźnie ucieszoną zmianą tematu.

– Nie, nie wiem.
Chase podejrzewał, że Nicole wymyśliła sobie całą tę historię na jego

użytek, pragnąc odegrać się za ostatni wieczór.

Przez resztę dnia w bibliotece panował spokój. Chase przez prawie

godzinę pomagał jakiemuś studentowi opanować program Word Perfect na
stojącym w salce konferencyjnej komputerze. Kiedy wrócił za biurko, Frieda
już wyszła, a jej miejsce zajęła Michelle.

– Nicole, ktoś chce się z tobą widzieć! – zawołała w stronę szklanego

przepierzenia.

– Tak, już idę – odkrzyknęła kierowniczka, ukazując się oczom Chase'a

w swojej efektownej sukience, strojna w kolczyki z perełek i takiż naszyjnik,
zdobiący wycięty dekolt w kształcie litery V. Całość, uzupełniona
eleganckimi wieczorowymi pantofelkami, utrzymana była w nader
wytwornym stylu, pasującym do kolacji przy świecach w dobrym lokalu.

Chase dokładnie zanotował wszystkie szczegóły, nie pomijając również

towarzyszącego dziewczynie ugrzecznionego przystojniaczka w nienagannie
skrojonym garniturze.

I co, nadal uważasz, że sobie to wymyśliłam? – pytało jej triumfalne

spojrzenie. Szybko dokonała prezentacji.

– Znasz już Michelle, a to jest Alvin Hoffstedder, nowy pracownik.

Alvinie, poznaj Granta Myersa, naszego okręgowego administratora.

– Miło mi cię poznać, Alvinie.
– Mnie również.
Chase Ellis po raz pierwszy poczuł się fatalnie w maskującym stroju

książkowego mola. Z irytacją spostrzegł, że nieświadomie bawi się swoją

idiotyczną muchą i szybko cofnął rękę.

Nicole z trudem ukryła pełen satysfakcji uśmieszek. Wszystko szło po jej

myśli. Nie mogła lepiej wybrać. Grant prezentował się doskonale i równie
dobrze mógłby uchodzić za wziętego adwokata czy lekarza. Nie miał w
sobie nic z fajtłapy, za jakiego Chase uważał każdego pracującego w
bibliotece mężczyznę.

Ponadto pragnęła udowodnić temu zarozumiałemu typowi, że w jej

świecie istnieją również inni mężczyźni, z którymi może umawiać się na
randki, zamiast siedzieć w domu i myśleć o niejakim Ellisie.

A przede wszystkim pragnęła udowodnić samej sobie, że już nie działa

na nią jego niebezpieczny urok. W żadnym wypadku nie mogła sobie
pozwolić na jeszcze jedną szaloną miłość.

– Nicole, czy możemy już iść? Zamówiłem stolik na osiemnastą

trzydzieści – przypomniał Grant.

– Tak, oczywiście.
– Macie zamiar podyskutować przy kolacji o sprawach zawodowych? –

zapytał niewinnie Chase.

– W żadnym razie – zapewniła go z promiennym uśmiechem, biorąc

Granta pod ramię. – Chodźmy.

Chase musiał zmobilizować wszystkie swoje aktorskie umiejętności, by

ukryć grymas wściekłości na widok radośnie zmierzającej ku wyjściu pary.
Ten Grant wyskoczył jak Filip z konopi, w najmniej spodziewanym
momencie. Był przekonany, że wszystko z Nicole jest na jak najlepszej
drodze, a tymczasem ona wdzięczy się do tego mydłka! Teraz nie miał już
wątpliwości, że z rozmysłem wsadziła mu szpilę. Z premedytacją dała mu
też do zrozumienia, że ów i ■ niezrównany, wymuskany ideał należy do
bibliotecznego klanu, tak jak i ona. Naszła go przemożna chęć
przemodelowania gładkiej buzi Granta Myersa.

Z drugiej strony, nie miał przecież prawa wtrącać się w jej sprawy.

Czemu w takim razie aż tak się przejmował? Czy dlatego, że miał do
czynienia z nieprawdopodobnie seksowną, pełną temperamentu kobietą,
która odważyła się mu opierać? Ponieważ Nicole okazała się fascynującą,
prowokującą zagadką, której nie mógł rozwiązać? A może dlatego, że kiedy
uśmiechała się do niego, czuł się, jakby wygrał główny los na loterii?

– Czy Nicole i Grant dawno się znają? – zagadnął Michelle pozornie

niedbałym tonem.

– Mniej więcej od roku.
– I często tak wychodzą? – indagował z rosnącym niepokojem.
– Skąd, po raz pierwszy. Myślę, że Grantowi zależało, lecz ona stale mu

odmawiała. Cieszę się, że wreszcie dała się zaprosić.

– Cieszysz się?
– Jasne. Uważam, że należy jej się trochę przyjemności.
– Czemu sądzisz, że właśnie Grant ją uszczęśliwi?
– A która z nas nie byłaby zadowolona z randki z facetem takim jak on?

– odpowiedziała bez namysłu, po czym baczniej przyjrzała się Alvinowi.
Coś w wyrazie jego twarzy musiało odbijać stan uczuć, gdyż Michelle
pocieszająco poklepała go po ramieniu.

– Nie martw się. Nie każdy ocenia książkę po okładce. Jestem pewna, że

i ty kiedyś... gdzieś znajdziesz kobietę swojego życia.

– A jakże, nawet jest już taka – mruknął z wściekłością pod nosem. –

Szkoda tylko, że właśnie poszła na randkę z innym facetem!

– Tak się cieszę, że zadzwoniłaś – stwierdził Grant, usłużnie podsuwając

Nicole krzesełko. Restauracja, którą wybrał, słynęła z kuchni francuskiej i
wysmakowanego, europejskiego stylu, na który składały się porcelanowa
zastawa, świeże kwiaty na stolikach i dyskretna, klasyczna muzyka w tle.

– A ja cieszę się z zaproszenia – odparła. Rzeczywiście, miło było

spędzać czas z mężczyzną, który nie wzbudzał owych dręczących fal
pożądania, mącących jej myśli.

– Ten wasz nowy pracownik sprawia wrażenie, jakby żywcem

przeniesiono go tu z dawnych, dobrych czasów – zagaił Grant.

– Ma znakomite referencje – zmuszona była zaznaczyć Nicole.
– O, nie wątpię, w przeciwnym razie przypadku nie zatrudniłabyś go.
– Jasne, że nie.
– Na szczęście nie zniechęciła cię jego muszka – stwierdził.
– Właśnie. Ale wiesz, nie chciałabym spędzić całego wieczoru na

rozmowie o najnowszym nabytku biblioteki – dodała. W końcu przyszła tu
po to, by zapomnieć o detektywie Ellisie i jego drugim wcieleniu, niejakim
Hoffstedderze.

– Przyrzekam, że nie wspomnę już o nim ani słówka – obiecał solennie

Grant.

I dotrzymał słowa.

Byli zajęci zamawianiem potraw z bogatego menu, kiedy Nicole poczuła

nagle, zaskoczona, że ktoś dotyka jej ramienia. Przez chwilę pomyślała z
przerażeniem, że to Chase. Na szczęście był to tylko Leo.

– Nicole, jak miło znów cię widzieć – ucieszył się.
– Leo! Co za spotkanie! – wykrzyknęła zdumiona.
Restauracja była o wiele za droga jak na jego kieszeń.
Leo zdawał się odgadywać jej myśli.
– Wiem, wiem, to nie miejsce dla mnie. Ale zaprosił mnie tutaj Eddie,

mąż mojej kuzynki. O, właśnie idzie – wskazał na mężczyznę wchodzącego
na salę.

Nicole odruchowo odwróciła się w kierunku nowo przybyłego. Stanowił

kompletne przeciwieństwo swojego towarzysza – efektowny, elegancko
ubrany mężczyzna. Razem musieli wyglądać jak dzień i noc.

– Cóż, na mnie już czas – stwierdził Leo. – Baw się dobrze.

– Z kim rozmawiałeś? – zapytał podejrzliwie Eddie, kiedy zrównali krok.
– Z Nicole. Ona jest kierowniczką biblioteki w ...
– Biblioteki?! Zwariowałeś? – syknął wściekle tamten. – Zabieraj się

stąd! – Pociągnął ogłupiałego Leo na zewnątrz, ku zaparkowanemu
samochodowi.

– Czy ty w ogóle nie myślisz?
– O co ci chodzi?
– O co? O to, że muszę pracować z takim bałwanem jak ty! O, Chryste. –

Eddie ze złością kopnął w oponę.

– Za jakie grzechy muszę wynajmować własną rodzinę!
– Ależ ja chcę pracować – zapewnił go pokornie Leo.
– Fajnie, tylko przestań wobec tego głupio ryzykować i nie wdawaj się w

rozmowy z bibliotekarzami.

– Znam tę kobietę od lat i zawsze z nią rozmawiam.
Byłoby wręcz podejrzane, gdybym jej nie zagadnął.
– Sam jesteś podejrzanym typem – sarknął Eddie, wpychając pechowego

kuzyna do samochodu.

– Czy mam rozumieć, ze nie zjemy tu dzisiaj kolacji? – zapytał żałosnym

tonem Leo.

– Masz rozumieć, że nie życzę sobie żadnych tego typu wpadek.
– Nie będzie już problemów, Eddie.

– Oby nie było.

– Co za dziwny człowieczek – stwierdził Grant.
– Kto, Leo? On jest uroczy. I nadzwyczaj inteligentny. To wynalazca i

jeden z naszych najwierniejszych czytelników.

– Och, znów zaczynamy rozmawiać o bibliotece – nadąsał się.
– Słusznie. Ani słowa na temat pracy – przystała Nicole, z tym

większym przekonaniem, że praca zbytnio kojarzyła jej się z Chase'em.
Natomiast w towarzystwie Granta miała szanse zapomnieć o tamtym choć
na chwilę.

Kiedy jednak odwiózł ją do domu i z galanterią ucałował na pożegnanie,

zdrożne myśli wróciły, a nieproszone porównania nasunęły się same.
Zganiła się w duchu i szybko odsunęła od Granta.

– Może umówimy się kiedyś jeszcze? – zapytał z nadzieją w głosie.
– Może – szepnęła w zadumie, łudząc się, że doczeka momentu, w

którym zapomni o detektywie Ellisie na dłużej niż tylko na pięć godzin.

Kiedy otwierała drzwi i odwróciła się, by pomachać Grantowi, kątem

oka dostrzegła jakiś ruch w cieniu srebrnego świerka, ocieniającego jej
ganek.

– Cóż za wzruszający moment – mruknął Chase, wyłaniając się spod

osłony gałęzi. – Ale za to przedstawienie dałbym twojemu amantowi tylko
cztery punkty z dziesięciu. Owszem, zaliczył plusy za elegancję i dobre
maniery, ale w jego programie nie było za grosz inwencji.

Nicole z niedowierzaniem patrzyła na niedbale opartą o drzwi postać.
– Co ty tu robisz?
– Czekam na ciebie.
– Powiedziałabym raczej, ze mnie szpiegujesz.
– Och, daj spokój! Wyobrażasz sobie, że nie mam nic lepszego do

roboty, jak tylko szpiegować ciebie i tego szlachetnego rycerza? – To
mówiąc, bez zaproszenia wszedł za nią do holu i starannie zamknął za sobą
drzwi. – Słowo daję, miałbym lepszą zabawę, oglądając filmy na kanale
dziecięcym niż was dwoje.

Jasne, a najlepszą zabawę miałby oglądając nocny kanał dla dorosłych,

pomyślała z przekąsem, a z pogardliwą wyższością dorzuciła:

– Niektórzy szukają tylko podniet.
– Rzeczywiście. Ale nie szukałbym ich w towarzystwie tego faceta.

– Bardzo miło spędziłam z nim czas – pospieszyła z zapewnieniem.
– Możliwe. Dopóki cię nie pocałował – dodał bystro Chase.
Nicole zawrzała z gniewu na myśl, że tak celnie ją rozszyfrował.
– Co ty o tym wiesz? – parsknęła.
– Wiem, że kiedy całujesz mnie, przymykasz oczy i wydajesz te swoje

nieprawdopodobnie seksowne pomruki.

– Chyba w twoich snach...
– Nie, w moich ramionach.
I w ułamku sekundy później znalazła się tam, unieruchomiona

namiętnym uściskiem. Już otwierała usta, by zaprotestować, gdy wargi
mężczyzny spadły na nie łapczywie, niewoląc ją w jednym momencie i
przywracając magiczny czar.

Szybko zrezygnowała z wysiłków zapanowania nad sobą. Z jakiej racji

miałaby się pozbawiać tak cudownej przyjemności? Jego pocałunki
prowokowały i kusiły. Nie była w stanie się im oprzeć, nawet gdyby chciała.

Ale Nicole nie chciała się opierać. Och, z jaką siłą zaczęła nagle pragnąć

doznań, które odsunęła od siebie na tyle lat!

Żądza posiadania. Pierwotna ekstaza. Radość spełnienia. Chase tulił

krągłe kształty Nicole w namiętnym uścisku swoich twardych ramion,
wpijając szalone usta w jej wargi.

Już nie cofała się przed jego żądzą, gdyż czuła, że trawi ją ta sama

gorączka. Oboje pragnęli smakować swoją bliskość, poznawać się,
dotykać...

Ręce Nicole zsunęły się wzdłuż pleców Chase'a. Niecierpliwymi palcami

wyszarpnęła mu czarną koszulkę zza pasa i dotknęła ciepłej skóry
mężczyzny, z zachwytem wodząc dłońmi po pięknie umięśnionym ciele.
Nareszcie poczuła się wyzwolona, mogąc dotykać go tak, jak chciała. Było
to radosne, podniecające doświadczenie.

I dopiero gdy poczuła ciepły dotyk jego dłoni na nagiej skórze,

zorientowała się, że nawet nie zauważyła, kiedy rozpiął jej sukienkę. W
porównaniu ze spragnionymi, gorącymi wargami, jego ręce były niezmiernie
czułe. Delikatnie sunął dłonią wzdłuż jej szyi i obojczyków ku okrągłościom
piersi, prężących się pod stanikiem.

Drażniąco powolnym ruchem palce Chase'a wślizgnęły się pod jedwabne

koronki, docierając do twardych sutków. Nicole jęknęła, czując rozkoszną
słabość rozlewającą się w ciele.

– Och, tak, tak... – wyszeptała namiętnie ku jego ustom, czającym się tuż

przy jej twarzy. Nie musiała więcej prosić. Błyskawicznie jak jastrząb spadł
na rozchylone, czekające wargi i oboje znów utonęli w wirze szalonego
pocałunku.

Wilgotne, podniecające ciepło. Wszędzie.
Chase zsunął nagle rękę wzdłuż jej krzyża i przygarnął ciało Nicole ku

sobie, nadając biodrami wymowny rytm ich tulącym się ciałom.

Ten rytm, pierwotny i dziki, doprowadził zmysły dziewczyny do

wulkanicznego wrzenia.

Ten ogień, to pożądanie, krążące w jej żyłach jak lawa. Płomień

rozpalony do białości. Dziki. Pierwotny jak sama natura.

Żadnych hamulców. Chase czuł, że przestaje się kontrolować. Nigdy

jeszcze mu się to nie zdarzyło. Jaką ona miała nad nim władzę! Odwieczną,
kobiecą władzę. Ale właściwie kto kogo opętał? – zakołatała się w nim
ostatnia, zbłąkana myśl. Ogromnym wysiłkiem woli zmusił się, by wypuścić
ją z objęć.

– Nie wiem, co się stało – wymamrotał – ale wcale mi się to nie podoba.
I w tej samej chwili wybiegł z domu, zostawiając oszołomioną Nicole

samą.

Po nagłym zniknięciu Chase'a Nicole była tylko drżącym kłębkiem

nerwów, targanych hormonalną burzą. Przebrała się w nocną koszulę i
wpełzła do łóżka, lecz nie mogła zasnąć. Jak mógł ją tak zostawić?
Dlaczego? Czyżby nowa zagrywka?

Nie, przecież pojawiło się tego wieczoru coś nowego. Po raz pierwszy

Nicole poczuła, że zaangażowanie nie jest jednostronne. Nie była jednak
pewna, czy jest to dla niej źródłem radości, czy raczej niepokoju.

Hipoteza, że dla Chase'a był to wyłącznie flirt, dawała się zbyt łatwo

obalić. Demoniczne pożądanie, z którym już się nie krył, miało w sobie
element hazardu. Być może przedtem prowadził z nią grę – i tylko grę – z
której mogła się jeszcze wypisać. Teraz jednak rozgrywka wciągnęła ich
oboje i być może Chase zaangażował się w nią w tym samym stopniu co
ona.

Czemu zatem ta perspektywa ją przerażała? Może tak naprawdę bała się,

że mógłby się w niej naprawdę zakochać?

Czy chciałaby tego?

Nicole zrozumiała, że sama sobie z tym nie poradzi. Odczuwała potrzebę

porozmawiania z jakąś życzliwą duszą, toteż zadzwoniła do swojej siostry w
San Francisco.

– Hej, to ja – oznajmiła, nerwowo bawiąc się kablem od słuchawki.
– Hej, Nicole. Miło, że dzwonisz.
Kiedy już wymieniły między sobą plotki o rodzinie, Diane domyślnie

przeszła do rzeczy.

– Dobrze, a teraz powiedz mi, co się stało.
– Skąd wiesz, że coś się stało?
– Jako twoja starsza siostra zawsze muszę wiedzieć.
– Powiem ci, ale przysięgnij, że nie puścisz pary z ust.
– A komu miałabym mówić?
– Wiem, siostrzyczko. Pewnie nie powinnam dzwonić, ale jestem taka

skołowana, że musiałam się do kogoś odezwać.

– W takim razie mów.
– Ale naprawdę nikomu nie powiesz? Nawet swojemu kotu?
– Zabij, zamorduj, nie powiem...
– Dobrze, więc słuchaj, jest taki facet u mnie...
– Naprawdę?
– Litości, pozwól mi skończyć. W każdym razie jest facet u mnie w

pracy i jest też...

– Zaraz, zaraz, to ich jest dwóch? – zdumiała się Diane.
– I tak i nie. Pewnie niejasno ci tłumaczę.
– Spróbuj jeszcze raz.
– Okay. Z powodów, o których na razie nie mogę ci mówić, ktoś został

przez swoich zwierzchników skierowany do wykonania pewnej pracy w
mojej bibliotece. Chodzi o to, że ten ktoś normalnie robi co innego i tylko
czasowo ma zajęcie u nas. Zresztą my oboje... nakazano nam pracować
razem. Z tym, że on tak naprawdę nie jest moim pracownikiem. Chwytasz?

– Ledwo, ledwo. Ale mów dalej.
– W pracy ten człowiek wygląda jak mól książkowy.
Ale jest zupełnie inaczej. Naprawdę on jest bardzo seksy i bez przerwy

ze mną flirtuje. Sądzę, że tylko ja wiem, jaki on jest, ale w gruncie rzeczy
wcale go nie znam. Wiem tylko, że kiedy mnie całuje... wiesz, to jest jak
trzęsienie ziemi. W każdym razie, uważam, że ten facet świetnie bawi się
moim kosztem. Rozumiesz, w pracy drażni się z panią kierowniczką, ale

kiedy wczoraj wieczorem... całował mnie... i... Słuchaj, po raz pierwszy
wydawał się równie zaangażowany, jak ja. W ogóle już nie wiem, co o tym
myśleć.

– Ja też – ze śmiechem oznajmiła Diane.
– Zawsze mi pomagałaś!
– Och, to w sumie proste. Spotkałaś mężczyznę i zaczął ci się podobać.

Z początku nie sądziłaś, że może to być z wzajemnością, ale teraz wydaje
się, że jemu również się spodobałaś. Nie widzę tu żadnego problemu.

– Problem w tym, że kłopoty to jego specjalność.
Nie, inaczej, on nie ściąga na siebie kłopotów, tylko uwielbia je

prowokować. Jest arogancki, egocentryczny i na milę czuje się w nim
zamiłowanie do ryzyka.

– Ach, rozumiem. To samo można było powiedzieć o Johnnym, tak? –

bystro skojarzyła Diane. Jedyna w rodzinie wiedziała, co naprawdę łączyło
jej siostrę z Johnnym.

– Ty też widzisz podobieństwa, nie? – podchwyciła Nicole. – Dlatego

właśnie nie chcę się zaangażować.

Przecież wiesz, że ten jedyny raz, kiedy chciałam naprawdę żyć, okazało

się, że niosę śmierć.

– Powtarzałam ci wtedy, że to, co stało się z Johnnym, nie było twoją

winą.

– Pamiętam i nie masz pojęcia, jak bardzo chciałam ci uwierzyć.

Niestety, nie mogłam nigdy wyzbyć się poczucia winy. Ani lęku.

– I dlatego starasz się za wszelką cenę nie dopuścić znów do głosu

buntowniczej połowy swojej osobowości.

– O czym ty mówisz?
– Nicole, jesteś teraz szacowną kierowniczką biblioteki, wcieleniem

fachowości i opanowania. Gdzieś zagubiła się tamta dziewczyna z college'u,
szalejąca z chłopakami na motorach.

– Powiedziałaś to tak, jakbym włóczyła się z bandą rozwydrzonych

chuliganów – zaperzyła się Nicole.

– Powiedziałam dokładnie to, co chciałam powiedzieć.
– Rozumiem. Masz rację – z wahaniem przyznała Nicole. – Świadomie

pielęgnuję swój obraz jako osoby ostrożnej i odpowiedzialnej. Pomimo to
potrafię jeszcze miewać fantazje i nie rezygnować z nich.

– Owszem, nie przeczę. Do swojej pracy podchodzisz z prawdziwą

pasją. Ale co potem? Ciągle powtarzam ci, że twój chłodny sposób bycia
onieśmiela mężczyzn i sprawia, że adorują cię jedynie z daleka.

– A cóż w tym złego?
– Nic złego, jeśli ktoś rzeczywiście jest stateczny i rozważny. Gorzej,

jeśli jedynie na takiego pozuje.

Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza. Długą chwilę Nicole

zastanawiała się nad słowami siostry. Wreszcie westchnęła smutno.

– Coś musi być ze mną nie w porządku. Dlaczego zawsze pociągają

mnie takie niebezpieczne typy?

Podejrzani faceci w czarnych skórach, niezależni i szaleni?
– I seksowni – dodała Diana.
– Zgadza się.
– A której z nas nie pociągają? – westchnęła siostra.
– Tak, ale ja się ich również boję – przyznała cicho Nicole.
– A nie przyszło ci kiedyś do głowy, że boisz się nie tyle samych

mężczyzn, ile tego, co sobą reprezentują?

– Nie rozumiem.
– Posłuchaj, raz kiedyś zapomniałaś o wszelkich hamulcach i zakochałaś

się bez pamięci w mężczyźnie, on zaś zginął na twoich oczach. I choć nie
była to absolutnie twoja wina, wstrząs na zawsze odbił się na twojej
psychice – i być może sprawił, że od tej pory panicznie boisz się, kiedy
tylko znów czujesz w sobie tę odrobinę szaleństwa.

– Słowem, myślisz, że także seks, na wszelki wypadek, wybiłam sobie z

głowy?

– Niezupełnie. Ale powinnaś to wszystko przemyśleć.

Nicole posłusznie rozważyła słowa siostry. Doszła do wniosku, że odkąd

spotkała Chase'a, myślała wyłącznie o seksie. Wyobrażała sobie, jak byłoby
im w łóżku. Wszystko to było zupełnie do niej niepodobne – a przynajmniej
niepodobne do postaci, w którą się wcieliła. Taka była dawna Nicole – dzika
i zbuntowana. W końcu Chase doprowadził ją do tego, że sama już nie była
pewna, którą z nich jest!

Detektyw Ellis Chase, zrezygnowawszy tym razem z obstawiania Nicole

Larson, wkroczył do swoich pustawych apartamentów. Miał do
rozpracowania sprawę szulerskiej szajki i nie zamierzał tracić czasu. Trzeba
szybko namierzyć szefa tego interesu i wynosić się stąd, nim narobi głupstw.

Takich jak zakochanie się.

Niedbałym ruchem rzucił klucze na stół, który służył mu również za

biurko i niechętnie powiódł wzrokiem po mieszkaniu. W porównaniu z
przytulnym gniazdkiem Nicole wydawało mu się puste i bezduszne. Nigdy
przedtem go to nie drażniło. Lubił puste przestrzenie. Łatwiej było je
sprzątać.

Dzwonek telefonu przerwał mu te niewesołe rozmyślania. Szukał go

Straud.

– Wydzwaniałem do ciebie przez całe popołudnie – utyskiwał

komendant.

– Czy coś się stało? – Chase natychmiast wrócił do zawodowej rutyny.
– Nie, po prostu chciałem dowiedzieć się, jak ci idzie.
– Och, śpiewająco, po prostu śpiewająco – mruknął Chase.
– A Nicole?
– Ach, jest znakomita... – zwłaszcza kiedy chce mi dopiec, dokończył w

myśli.

Coś w tonie jego głosu musiało zaniepokoić szefa.
– Czy wy dwoje macie jakieś problemy?
– Czemu pytasz?
– Kiedy po raz pierwszy przedstawiłem was sobie, natychmiast jedno

drugiemu zaczęło skakać do oczu.

Trudno to nazwać miłym początkiem znajomości.
– Cóż, nie zawsze bywam grzeczny.
– Słyszałem coś o tym – zachichotał Straud.
– A co możesz powiedzieć o Nicole Larson?
– zapytał Chase.
– Znam ją niemal od dziecka.
– Założę się, że pochodzi z szacownej rodziny.
– Tak, jednej z najlepszych tutaj.
Jasne. Taka kobieta ma styl. Z taką kobietą nie można pójść ot, tak sobie

do łóżka, ani kochać się w stodole na stanie. A przy tym jest tak seksowna...
Niestety, seksowna kobieta z klasą wywoływała w nim fatalne
wspomnienia.

– Jesteś tam, Chase? – głos szefa przywrócił go do rzeczywistości.
– Tak, jestem. – Poprawił się na niewygodnym krześle.
– Nicole wspominała mi niedawno, że wszystko idzie dobrze, ale

skarżyła się, że o niczym jej nie informujesz.

Tłumaczyłem, że chodzi tu o względy bezpieczeństwa, ale chyba nie

była przekonana. Wydawała mi się jakaś nieswoja. Nie wiesz czasem, o co
chodzi?

– Nie, wydaje mi się, że z Nicole wszystko w porządku.
– Cieszę się. Wiesz, naprawdę nie chciałbym, żeby stała jej się jakaś

krzywda. Jak ci mówiłem, znam ją od małego i nie byłbym zachwycony,
słysząc, że ma zmartwienia.

Znów to samo. Po raz drugi otrzymał niedwuznaczne ostrzeżenie. Tym

razem nie od nadopiekuńczego tatusia, lecz od nadopiekuńczego przyjaciela
domu i rodziny. Na jedno wychodzi. Chase poczuł się nagle napiętnowany i
sfrustrowany. Chciał jak najszybciej odłożyć słuchawkę.

– Nicole jest wspaniałą dziewczyną i świetnie sobie radzi – zapewnił

Strauda. – Nie musisz się o nią martwić.

Sam za to zaczął się poważnie martwić o siebie. Był pewien, że jeśli nie

będzie miał się na baczności, Nicole stanie się przyczyną jego klęski. Od
czasu zerwania tamtych fatalnych zaręczyn, usilnie starał się utrzymać
dystans wobec kobiet, pozwalając sobie jedynie na flirty.

Z Nicole flirtowało się łatwo i miło. Problem polegał na tym, iż równie

łatwo i miło mógłby się w niej zakochać. A po doświadczeniach z eks-
narzeczoną Chase wiedział już, czym to pachnie.

Nicole z radością powitała koniec tygodnia. Wreszcie miała szansę

przystrzyc trawnik, zrobić pranie i załatwić zaległe sprawy w mieście.
Niestety, żadne z tych zajęć nie pozwoliło jej całkowicie wyrzucić z myśli
Chase'a. Tkwił tam uparcie, co chwila przypominając o swojej obecności.

Stanęła przed wystawą sklepu metalowego Behrena, lecz zamiast wejść i

kupić nowy młotek, wpatrywała się w pasy do noszenia narzędzi,
zastanawiając się, jak męsko wyglądałby w nich Chase.

Pospacerowała jeszcze trochę po mieście, zapłaciła rachunki za czynsz i

elektryczność, zajrzała do drogerii.

Na ostatku zatrzymała się przy sklepiku z tanimi drobiazgami, który

cudem ocalał w starej dzielnicy Oak Heights. W innych podmiejskich
okolicach od dawna królowały już tylko osiedlowe centra sklepowe. Nicole
lubiła to miejsce, gdzie zachowała się romantyczna atmosfera Starego
Kontynentu. Wchodząc tam zawsze miała wrażenie, że cofnęła się w czasie.

Nie dzisiaj jednak. Dziś odkryła, gdzie Chase kupował swoje słynne muchy.
Właśnie tutaj.

Mogła podziwiać całą ich kolekcję, we wszystkich kolorach tęczy –

tęczy unurzanej w błocie. Trzeba przyznać, że miał na tyle umiaru, by nie
kupić efektownej brudnoszarej muchy w zielone koniczynki. Nicole
wzdrygnęła się i wypadła ze sklepiku. Niestety, myśli o tym niemożliwym
facecie ścigały ją nadal.

Po raz pierwszy z radością stawiła się w poniedziałek rano do pracy.

Lepiej już było wziąć byka za rogi, niż dręczyć się jałowymi rozmyślaniami.
Tymczasem w wyglądzie jej prześladowcy nastąpiła subtelna zmiana. Alvin
zrezygnował z nie dopasowanej koszuli i muchy na rzecz marynarskiego
blezera, niebieskiej koszulki z krótkim rękawem i bordowego krawata.

Zmiana, choć wyraźnie dostrzegalna, nie mogła wywołać niczyich

podejrzeń. Jedynie dla Nicole wilk stał się nieco sympatyczniejszym
jagniątkiem.

Przez kilka następnych dni w bibliotece szeroko komentowano to

wydarzenie.

– Nie uważasz, że Alvin wygląda dziś o wiele korzystniej? – zagadnęła

ją Frieda.

Szkoda, kochana, że nie widziałaś, jak wygląda w czarnych dżinsach i

skórze, pomyślała Nicole z przekąsem. Od czasu tamtego wieczoru, kiedy
wróciła z randki z Grantem, widywała w pracy tylko Alvina. Zniknął ten,
który pocałunkami doprowadzał ją do szaleństwa. Dziwne, lecz to właśnie
stało się źródłem nadziei. Może, tak jak i ona, trwał pod wrażeniem dzikiej
pasji, która ogarnęła ich oboje. Kilka razy dostrzegła, że patrzy na nią tak,
jak gdyby widział ją po raz pierwszy.

Nagle dostrzegła uważny wzrok koleżanki i zauważyła, że od dłuższej

chwili obraca bezmyślnie w palcach kartę z katalogu.

– Chyba wziął pod uwagę twoją radę – stwierdziła Frieda.
– Kto taki? – spytała nieprzytomnie.
– No, Alvin. Zastanawiające, jak od razu się zmienił.
Wystarczyło, by pozbył się muchy i zrezygnował z tej ulizanej fryzury, a

już przestał wyglądać jak fajtłapa.

Założę się, że gdyby stał się bardziej towarzyski i nabrał pewności

siebie, okazałby się całkiem interesującym mężczyzną – podsumowała
Frieda.

Nie tylko ona zresztą zauważyła zmianę w wyglądzie kolegi. Michelle

po przyjściu na dyżur również nie omieszkała wygłosić stosownego
komentarza. Kiedy jeszcze wypowiedziała swoje uwagi Anna, Nicole
zaczęła tracić cierpliwość.

– Wiem, wiem, wziął sobie do serca wszystkie dobre rady. Już o tym

słyszałam – stwierdziła ze zniecierpliwieniem.

– Ale szkoda, że nie widziałaś, jak poczynał sobie z dwunastoletnimi

panienkami. Uznały, że wygląda jak młody naukowiec i zagadywały go o
fizykę kwantową. Pękałam ze śmiechu – dodała Anna.

Niewinne zaloty dwunastolatek rozbawiły Nicole, ale kiedy później do

grona adoratorek dołączyły szesnastolatki, poczuła się nieco... zazdrosna.

Z zawodowego punktu widzenia powinna się cieszyć, że nowy adept

przestał kompromitować wizerunek męskiego pracownika biblioteki. Czy
jednak Chase w postaci Alvina nie posunął się za daleko, niedostrzegalnie
zmierzając w stronę seksu? Widząc, jak zachwycone panienki dosłownie
zawisają wzrokiem na jego wargach, gdy wykłada im podstawy obsługi
komputera, nabrała nagle ochoty oblania zimną wodą ich roztrzepanych
fryzur.

Jednak widok Alvina, nawet w nowej postaci, niewiele mówił jej o tym,

co zamierza Chase. Może pochłaniało go śledztwo? Nie miała nawet okazji
spytać.

Okazja pojawiła się jednak niespodziewanie, już tego samego wieczora.

Nicole skończyła właśnie oglądać dziennik o dziesiątej i zmierzała do
kuchni z pustą misą po sałatce. Niespotykane w wiosennej porze upały
sprawiły, że zaczęła zazdrościć swojej młodszej siostrze z Alaski. Z irytacją
spojrzała na klimatyzatory w oknach. Świetnie radziły sobie z gorącem, lecz
jej budżet domowy o wiele gorzej radził sobie z zużyciem prądu. Niestety,
posada kierowniczki biblioteki nie należała do najlepiej płatnych. Kręciła się
po kuchni, klnąc pod nosem, że będzie znów musiała zacisnąć pasa, kiedy
nagle zobaczyła zarys znajomej postaci za szybą drzwi.

Mogła sobie pogratulować. Nie wrzasnęła. Nie upuściła nawet szklanej

misy. Po prostu podeszła do kuchennych drzwi i spokojnie je otworzyła.

– No, niech zgadnę – mruknęła. – Przechodziłeś właśnie przypadkiem i

postanowiłeś zajrzeć, tak?

– Nareszcie zadbałaś o zamki. – Wchodząc do środka zerknął z aprobatą

na lśniącą zasuwę.

– Rozumiem, przyszedłeś zbadać, czy dobrze zabezpieczyłam się przed

włamaniami. Świetnie, ale dlaczego o takiej porze?

Chase doszedł do wniosku, że raczej powinien zbadać stan swego

umysłu. Po ostatnim seansie doprowadzających do szaleństwa pocałunków,
powinien trzymać się z daleka od tej kobiety. Tymczasem, znów znalazł się
w jej domu. Nie bardzo wiedział, dlaczego spieszył się tam, gnany nagłym
impulsem.

– Rzeczywiście, nie był to najlepszy pomysł – wyznał szczerze.
– Pewnie. Ciebie żadne zamki nie powstrzymają – zauważyła kąśliwie.
– Dziękuję za komplement.
Nie chciała, by odszedł. Nie teraz, kiedy wreszcie się odsłonił.
– Jadłeś kolację?
Zmarszczył brwi, na próżno usiłując sobie przypomnieć.
– Mógłbyś sobie coś przygotować. Tym razem mam mięso – kusiła

Nicole.

Chase uświadomił sobie nagle, że dosłownie umiera z głodu. Przez kilka

ostatnich dni podjadał coś tylko w nielicznych wolnych chwilach. Śledztwo
nabrało tempa, w dodatku przybrało dosyć nieoczekiwany obrót. Nie miał
czasu myśleć o jedzeniu.

– Skoro mnie tak namawiasz, dobrze. Ale nic nie szykuj, sam się

obsłużę.

Pomyszkował w lodówce, po czym zaczął robić sobie kanapkę jeszcze

bardziej imponującą niż poprzednio. Nagle zamarł i uniósł głowę
nasłuchując.

– Co to za głosy?
Dopiero po chwili skojarzyła, że chodzi mu o hałasy dochodzące z

salonu, nie zaś o głos wewnętrzny, nakazujący jej czujność i rozsądek.

– Och, to tylko telewizor. Właśnie oglądałam dziennik.
Chase, uspokojony, dokończył dzieła, tworząc kanapkę godną olbrzyma,

po czym zagadnął niedbałym tonem:

– Wiesz, miałem wczoraj długą rozmowę z Daytonem.
– Wiem, przecież przyszedł do mnie. Ale co ty mu właściwie

powiedziałeś?

– Jak to co? – Spojrzał na nią zdziwiony, zdobiąc swój majstersztyk

fantazyjnym wzorem z musztardy.

– Po prostu, jak udało ci się go przekonać?

Miesiącami proponowałam mu, że nauczę go czytać – i nic. Ty

pogadałeś z nim raz, a on natychmiast przygnał do mnie żądny wiedzy.

– Cóż, widać mam dar przekonywania.
Musiała przełknąć tę uwagę, gdyż trudno jej było zaprzeczyć, lecz temat

Daytona nie został jeszcze wyczerpany.

– Czy nadal uważasz go za podejrzanego?
– Uważam, że chyba miałaś rację – stwierdził, dokładając jeszcze płat

pieczonej wołowiny i dwa plasterki pomidorów do swojej kulinarnej wieży
Babel.

– Miałam rację?
– W tej chwili wydaje mi się mało prawdopodobne, by Dayton był tym,

którego szukamy.

– No, no! Po raz pierwszy się ze mną zgadzasz.
– Tylko nie wbijaj się zbytnio w dumę – ostrzegł.
Kanapka prezentowała się już tak zachęcająco, że Nicole zrobiła sobie

podobną, choć o wiele skromniejszych rozmiarów. Kiedy wszystko było
gotowe, oboje w milczącym porozumieniu udali się do salonu i zasiedli na
kanapie przed telewizorem, gdzie zaczął się akurat wieczorny kryminał.
Kiedy zjedli już wszystko do ostatniego okruszka, Nicole, by zyskać na
czasie, sięgnęła po czarkę z miętowymi pastylkami. Każde wzięło po jednej.
Przez tę krótką chwilę zdążyła sobie przemyśleć pewną delikatną kwestię.

– Wiesz, cieszę się, że popracowałeś trochę nad swoim... to znaczy nad

wyglądem Alvina.

– Sądzę, że ludzie to zaakceptowali.
– Przez „ludzi" rozumiesz zapewne seksowne nastolatki? – nie darowała

Nicole.

– Nie wydajesz się tym zachwycona – zauważył z uśmieszkiem.
– Skąd, cieszę się, że wreszcie zdecydowały się odwiedzić bibliotekę.

Wiele z nich nie przestąpiło jej progu, odkąd przestały chodzić tu na bajki.

– Można więc powiedzieć, że każde z nas na swój sposób działa na rzecz

biblioteki. Ja ściągam do niej młodzież, a ty... starasz się o poparcie w
rejonie.

– Uhm...
– Popatrz tylko, co za bzdury! – prychnął znienacka Chase. – Jakim

cudem ci faceci mogą bawić się w strzelaninę w przestrzeni tak zamkniętej
jak tunel metra? Zupełnie jakby nigdy nie słyszeli o rykoszetach.

Popatrzyła na niego i zaczęła się zastanawiać, czy również narażał się na

kule, wszystko jedno, rykoszetujące czy nie. Zdenerwowała się nagle,
sięgnęła po pilota i przełączyła program na wieczorny teleturniej.

– Co robisz?
– Wyraźnie drażnił cię tamten film. Po co masz się niepotrzebnie

przejmować?

– Boże, iloma rzeczami muszę się przejmować. Ale nie znaczy to, bym

miał ich unikać.

Nicole nie była pewna, czy Chase ma na myśli tylko telewizję.
– A jeśli nie unikasz, jak sobie radzisz? – zapytała ostrożnie.
– Po prostu zaczynam działać – odparł, sięgając do pilota, którego ciągle

trzymała w ręku i włączając kryminał.

Z żalem pomyślała, że jednak nie mówił o nich. Nagle Chase odwrócił

się ku niej.

– Przejmuję się tobą, wiesz? – mruknął. – I tego zmartwienia też nie

będę unikał.

– Mną? – zdziwiła się.
Przytaknął bez słowa.
– A przejmowanie się kimkolwiek nie leży w twojej naturze, co? –

stwierdziła nagle odkrywczo. – Wolałbyś zapewne sam nie dawać komuś
spokoju.

Strzał był celny. Chase sam nie wiedział, czy ma się martwić, czy

cieszyć jej przenikliwością. Jednego tylko był pewien – nie potrafił oderwać
się od tej dziewczyny.

– Jeśli taka kobieta jak ty nie daje mi spokoju, wszystko musi się

komplikować – mruknął i widząc zmieszanie Nicole, otoczył ją ramieniem i
przyciągnął do siebie. – A najbardziej komplikuje mi życie to, że... –
kciukiem wolnej ręki delikatnie obrysował jej dolną wargę – ... że masz
takie namiętne usta.

Wiedziałaś o tym?
Pokręciła głową, czując na wargach lekką szorstkość palców. Teraz już

mogła dostrzec głód w ciemnych oczach mężczyzny. Wiedziała, czego
pożąda, lecz nie mogła jeszcze dać mu tego, czego pragnął. Jeszcze nie
teraz...

– Nie znam cię na tyle dobrze, by pozwolić sprawom zajść tak daleko,

jak zapewne byś chciał. Przecież całowaliśmy się tylko dwa czy trzy razy.

– Zaraz powiem ci dokładnie. – Szybko musnął jej usta. – To jest nasz

czwarty pocałunek. A teraz następny... trochę wolniej... – wyszeptał,
podniecająco wodząc językiem po wargach Nicole.

Dreszcz rozkosznego oczekiwania przebiegł jej po krzyżu. Dotychczas

chłonęli siebie szybko i żarliwie. Teraz zaczynało narastać powoli budowane
napięcie, pełne drobnych wahań i pauz, pozwalających napawać się miłymi
szczegółami. Pełnym kształtem jego dolnej wargi. Smakiem pocałunku,
delikatnie przyprawionym miętą.

– Sześć – sam seks.
Wszystko się zgadzało. Namiętność, z jaką zaliczał kolejny punkt,

rozbudziła jej zmysły. Z pasją odkrywcy badał cudowne szczegóły –
rozkoszny smak jej ust, grzeszną giętkość języka, szlachetną emalię zębów.

– Siedem – jesteśmy w siódmym niebie.
Byli. Wpił się w usta Nicole, jakby chciał wyssać z niej duszę. Nie

pozostała mu dłużna. Mogliby tak trwać wiecznie, gdyby nie okrutna
konieczność nabrania oddechu.

– Osiem – pieszczę cię głosem.
Powiódł wargami ku delikatnemu płatkowi ucha i pomrukując jął skubać

go zębami. Nicole zadrżała, zaskoczona nową, nieznaną podnietą. Jak
upajająca mogła być pieszczota dźwięków! Czuła bliskie tchnienie jego
oddechu i wibracje namiętnych pomruków. Doznania słuchu i dotyku
połączyły się w rozkosznej harmonii.

– Dziewięć – masz szyję jak łabędź.
Opuszczał się na sznurze pocałunków wzdłuż napiętego łuku jej szyi,

każde miejsce obdarzając drobną pieszczotą języka. Zawczasu już wsunął
palce we włosy Nicole, odgarniając jedwabiste pasma, by odsłoniły gładki
kark, ku któremu zmierzał.

– I dziesięć – w podróż spieszę.
Zastanawiała się sennie, dokąd tak mu spieszno.
Wkrótce się przekonała. Zaczął po kolei odwiedzać wszystkie już

poznane miejsca, delektując się nimi jak kot śmietanką. Nicole nie miała
pojęcia, jak zabawne może być całowanie. Kiedy znów dotarł do jej ust, ich
języki przekornie zaczęły bawić się w chowanego.

Gdzieś pomiędzy dwudziestym a dwudziestym piątym pocałunkiem

Nicole zdołała wyrwać się z zaklętego kręgu przyjemności.

– Starczy – wydyszała.

– Teraz już mnie znasz? – dopytywał się kpiąco.
– Poznałam cię na tyle, na ile chciałam – oświadczyła.
– Jesteś pewna?
– Jestem.
– W porządku. – Wypuścił ją z objęć tak posłusznie, że natychmiast stała

się podejrzliwa. Co teraz knuje?

– pomyślała zaniepokojona. Nie była jeszcze emocjonalnie

przygotowana na kochanie się z nim.

Jednak, ku jej wielkiej uldze, Chase nie nalegał. Wstał i pomógł jej się

podnieść.

– Odprowadź mnie do drzwi – poprosił.
– Wiesz co – powiedziała, prowadząc go w stronę kuchni – dzisiaj

ustanowiliśmy rekord. To był najdłuższy okres bez kłótni.

– Owszem. Może od tej pory zacznie się coś nowego.
– Może – zgodziła się.
– Wobec tego...
Nicole ze śmiechem położyła mu palec na ustach.
– Idź już, bo wszystko zepsujesz.

Następnego ranka w pracy Nicole, nieobecna duchem, przebywała w

różowej krainie marzeń. Dopiero po przerwie obiadowej została gwałtownie
przywołana do rzeczywistości. Nagle zobaczyła, że ktoś kręci się między
regałami. Coś w jego zachowaniu wydawało się podejrzane. Niestety, akurat
nie było Chase'a. Miał tego dnia ruchomy czas pracy, podzielony między
ranek i popołudnie.

Nicole była już skłonna sądzić, że ma zbyt bujną wyobraźnię, kiedy

zobaczyła, jak tajemniczy osobnik wyjmuje książkę z górnej półki, wsuwa
coś między kartki, a następnie wkłada tom na miejsce.

A jednak! Stwierdziła, że musi natychmiast coś zrobić. Może do kogoś

zadzwonić? Niestety, mężczyzna szybko ruszył ku wyjściu, a ona mu się
nawet dokładnie nie przyjrzała. Nie pozostało nic innego, jak tylko iść za
nim.

– Wychodzę na moment – rzuciła w pośpiechu, mijając biurko Michelle.

– Zaraz wracam.

Wypadła na ulicę i rozejrzała się ostrożnie. Był! Szedł w stronę parku

przeciwległą stroną ulicy. Szybko przebiegła jezdnię. Kilku przechodniów

zmierzało w tę samą stronę; dzień był upalny, a parkowa zieleń kusiła
chłodem.

Zachowując stosowny dystans, podążała za podejrzanym typem, w

nadziei, że zdoła wreszcie zobaczyć jego twarz. Sam opis pleców przestępcy
z pewnością nie zadowoliłby detektywa Ellisa. Tymczasem śledzony skręcił
za róg i zniknął za szpalerem bujnych bzów, którym park zawdzięczał swoją
nazwę. Kiedy dobiegła tam, nie zobaczyła już nikogo.

Rozdział 5

Nicole bezradnie rozejrzała się wokoło. Mężczyzna zapadł się jak

kamień w wodę. W tej części ogrodu alejki były kompletnie puste. Jakim
cudem mógł tak nagle zniknąć jej z oczu?

Kompletnie zdezorientowana rozważała właśnie tę kwestię, kiedy nagle

ktoś złapał ją z tyłu i błyskawicznie wciągnął w gęstwinę krzaków. Brutalna
dłoń zakryła jej usta, tłumiąc krzyk.

Nicole zamarła ze strachu. A więc ten człowiek nie zniknął, tylko

zasadził się na nią, zorientowawszy się, że jest śledzony.

Trzymał ją w mocnym uścisku. Ze wstrętem poczuła mdłą woń taniej

whisky i brudnych łachów. Zacisnęła powieki, usiłując zapanować nad sobą.

Spokojnie. Nie panikować. Trzeba uciekać.
– Tylko nie próbuj numeru z gryzieniem – zasyczał jej w ucho dziwnie

znajomy głos.

Działo się coś strasznego. Ze strachu ma chyba przywidzenia. Przecież to

jest głos Chase'a!

– Słyszysz mnie? – powtórzył nieznajomy, odwracając ją ku sobie, by

mogła dojrzeć jego twarz.

Oczy. Te brązowe oczy, lekko opadające w kącikach. I usta. Przecież je

całowała... Chase! Poczucie ulgi było tak wielkie, że dosłownie ugięły jej się
kolana.

– Tylko mi tu nie mdlej – warknął.
Wciągnęła głęboko powietrze i skrzywiła się, gdy nos podrażniła jej

mdła, cuchnąca woń. Ubrany był jak najgorszy lump i tak też śmierdział.

Chase, wyraźnie zadowolony, że jego zdobycz nie ma zamiaru ani

zemdleć, ani krzyczeć, odsłonił usta Nicole. Zamiast tego mocno chwycił ją
za ramiona.

– Co ty sobie, do licha, wyobrażasz? – wycedził wściekle. – Mało

brakowało, żebyś mi wszystko popsuła, ty idiotko! – Nie wytrzymał i
potrząsnął nią gwałtownie. – Skąd ci przyszedł do głowy taki durny pomysł?

Patrzył na nią z tak nie ukrywanym oburzeniem, że biedna Nicole miała

ochotę zapaść się pod ziemię ze wstydu i upokorzenia. Wściekłość
dosłownie gotowała się w jego głosie.

– Zobaczyłam, jak wsuwasz coś do książki – wyjąkała. – Nie wiedziałam

wtedy, że to ty. Widziałam tylko jakiegoś mężczyznę. Zaczęłam iść za tobą
i...

– Nie musisz mi mówić, co robiłaś! Wchodziłaś mi w drogę!
– Skąd miałam wiedzieć, że to ty? – próbowała się bronić. – Chciałam ci

tylko pomóc.

– Dziękuję za taką pomoc! Następnym razem może się to źle dla mnie

skończyć.

Ostre słowa uderzały boleśnie jak ciosy, raniąc Nicole do głębi. Chase

nieświadomie dotknął skrywanego urazu. Wina. Kara. Dwa bliźniacze
demony, które od lat torturowały jej sumienie. Mógł zostać zabity i byłaby
to jej wina. O, Boże, nie, nie chcę być znów odpowiedzialna, kołatała jej się
w głowie dręcząca myśl. Stary koszmar znów odżył na nowo.

Chase zdawał sobie sprawę, że jest okrutny – ale do diabła, przecież

śledząc go w ten sposób, strasznie się narażała. Wolał sobie nie wyobrażać,
co by się stało, gdyby Nicole rzeczywiście trafiła na cwaniaka
obstawiającego nielegalny zakład. Albo wręcz na członka przestępczej
bandy. Wszystko mogło się zdarzyć, choć dotychczas gang nie stosował
przemocy.

Ale szczur, zagoniony do kąta, atakuje. Czy ona w ogóle zdawała sobie

sprawę, na co się naraża?

– Jeżeli dalej będziesz się tak głupio zachowywać, osobiście wsadzę cię

za kratki – oznajmił.

– Zapewniam cię, że nie ma potrzeby – odpowiedziała, prostując się

dumnie, by ukryć rozpacz. Głupie popisy, zaśmiała się gorzko w duchu.
Teraz widzisz, do czego prowadzi działanie bez myślenia.

– Proszę, pozwól mi odejść – dodała błagalnie.
W tym momencie Chase uświadomił sobie, jak głęboko ją zranił. Z

bladej twarzy patrzyły na niego ogromne zielone oczy. Ich wyraz dosłownie
poraził go. Spojrzenie Nicole, tak zwykle żywe i ciepłe, stało się puste,
wyprane z wszelkich emocji. Po raz pierwszy widział ją w takim stanie.

Radosne wrzaski grupki dzieci bawiących się nie opodal odwróciły na

moment jego uwagę. Natychmiast wykorzystała okazję. Wyślizgnęła się z
jego ramion i pognała alejką, jakby ścigał ją sam diabeł.

Nie próbował jej zatrzymywać. W końcu nie mógł się dziwić, że uciekła.

Przycisnął ja zbyt mocno – lecz nie miał wyjścia. Napędziła mu stracha; kto

by przypuszczał, że zacznie go śledzić?

Teraz, kiedy już nieco ochłonął, musiał z niechęcią przyznać, , że

zasłużyła na podziw. Trzeba mieć odwagę i bystry umysł, żeby nie zgubić
przeciwnika. Dobrze jej szło, była ostrożna i zachowywała dystans.
Niejeden nawet nie zauważyłby, że jest śledzony. Ale on wiedział.

Dziwne... Jakim cudem kobieta o takim stylu i sposobie bycia może

nagle wejść w rolę wyszkolonej agentki? Pomimo całej złości na Nicole,
musiał przyznać, że była odważna. Niepokojący natomiast był fakt, że do
tego stopnia ogarnęła go wściekłość.

Na samą myśl, że Nicole może coś zagrażać, czuł lodowaty ucisk koło

serca. Dopóki na jej widok krew wrzała mu w żyłach, łatwo mógł
wytłumaczyć swoje uczucia. Ale paniczny lęk o tę kobietę był sygnałem
czegoś o wiele poważniejszego. Zaangażowania. Głębokiego
zaangażowania. Wreszcie stało się to, czego się obawiał. Niesamowite! I
wbrew pozorom nie rozpaczał tak, jak uczyniłby to kilka tygodni temu.

Nie da się ukryć. Wpadł. Po uszy.
Zachwycające. Nie tylko stracił szansę nakrycia jednego z przestępczych

ptaszków, lecz zapewne podpadł na dobre Nicole. Trudno, później z nią
porozmawia. Teraz czeka go robota.

– I co, udało ci się? – zapytał Eddie.
– Tak, bez problemu – odparł Leo. – Opracowałem harmonogram

przyjmowania zakładów i system przekazów.

– A ten nowy facet się pokazał?
– Jaki facet?
– Nowy klient. Miał podać stawkę... poczekaj.
– Eddie szybko przewertował plik trzymanych w ręce karteczek. – Tak,

zostawił wiadomość.

– Interes się rozwija – zauważył Leo.
– Mowa! Przeniesienie kontaktów do tej biblioteki było dobrym

posunięciem. W poprzednim miejscu zaczęli już coś podejrzewać. W porę
ich wyczułem.

Mówię ci, mam nosa do tych spraw. Istny szósty zmysł.
– Czytałem ostatnio interesującą książkę o postrzeganiu

pozazmysłowym.

– Daj spokój, to mnie nie interesuje. Stanowczo za dużo czytasz i to jest

twoja podstawowa wada.

Powinieneś używać życia, a nie czytać o nim w książkach.
– Ten rodzaj pracy, który mi zleciłeś, dostarcza wystarczających emocji.
– Czyżbyś narzekał?
– Nie, skąd – skwapliwie zaprzeczył Leo. – Tak sobie tylko

powiedziałem.

– Bo wiesz, jest jeszcze cała masa ludzi, którzy z chęcią podjęliby się tej

roboty. Nie musiałem brać ciebie.

– Zdaję sobie sprawę.
– Gdybyś nie był krewnym mojej żony...
– Więc możesz mi zaufać – szybko wtrącił Leo.
– Trzeba dostrzegać także i dobre strony.
– To już pozostawiam tobie. Sam muszę pilnować forsy.

Nicole wróciła do biblioteki, gdzie natychmiast zamknęła się w toalecie.

Pochwyciwszy mydło zaczęła dokładnie szorować ręce, by zmyć nieznośną
woń whisky. Wreszcie spryskała twarz zimną wodą i zaciskając z
wściekłością zęby, nakazała sobie spokój.

Trzymając się kurczowo krawędzi umywalki, usiłowała stłumić

rozpaczliwy szloch. Okłamywała samą siebie. Chase potraktował ją jak
przelotną znajomość. Nic go nie obchodziła. Kiedy weszła mu w drogę i
popsuła szyki, skończyły się sentymenty.

Mało tego, naraziła go na niebezpieczeństwo. Każdy mężczyzna na jego

miejscu byłby wściekły. Sama była wściekła na siebie. Czy nigdy nie
zmądrzeje?

Na pocieszenie próbowała sobie wmówić, że w porę została przywołana

do porządku, nim jeszcze sprawy z Chase'em zaszły za daleko. Kto wie,
jakie jeszcze głupstwa mogłaby popełnić...

Z ogromnym wysiłkiem zmobilizowała się, by wyjść z łazienki i pokazać

się zaintrygowanym pracownikom.

– Dobrze się czujesz? – zapytała z troską Michelle.
– Tak szybko stąd wypadłaś, a teraz wróciłaś i źle wyglądasz.
– To prawda, nie czuję się dobrze – przyznała Nicole z bladym

uśmiechem. – Głupio zrobiłam biegając po mieście w taki upał.

Rzeczywiście nie czuła się najlepiej, jednak bohatersko postanowiła nie

poddawać się ponurej rozpaczy. Obsługiwała klientów niezwykle sumiennie,

zarzucając ich nadmiarem informacji. Wytężona praca stała się dla niej
jedyną ucieczką od dojmującej pustki i żalu.

Kiedy jednak wróciła do domu, przeżycia całego dnia i tłumione emocje

doszły do głosu z całą siłą. Zaledwie zamknęła za sobą drzwi, zaczęła
spazmatycznie szlochać.

Jak ślepiec weszła po schodach do sypialni, zrzuciła ubranie i poszła

wziąć długi, gorący prysznic. Łzy mieszały się ze strumieniami wody.

Później włożyła miękką bawełnianą domową suknię i powoli zeszła na

dół, by na wszelki wypadek sprawdzić zamki. Teraz, kiedy nie miała już
czym płakać, czuła się pusta jak wyrzucona przez morze muszla. Nie chciała
widzieć tego człowieka. Ani dziś, ani jutro. W ogóle. Szkoda, że muszą
jeszcze razem pracować...

Kiedy weszła do kuchni, zobaczyła stojącego tam Chase'a. Zamknięte

drzwi nie stanowiły widać dla niego przeszkody. Ubrany był w swój
firmowy strój: czarną koszulkę, skórzaną kurtkę i seksowne dżinsy z
dziurami, w których widziała go po raz pierwszy w biurze Strauda.

– Zabieraj się stąd. – Głos Nicole mroził lodem.
Chase nie należał jednak do mężczyzn, którzy łatwo się zniechęcają.
– Musimy porozmawiać – oświadczył.
– Chciałeś powiedzieć: musimy sobie nawymyślać – poprawiła go

lodowatym tonem, gwałtownym ruchem zaciskając pasek sukni. – Zdaje się,
że ostatnio sobie ulżyłeś.

Chase nie oczekiwał, że Nicole przyjmie go w pogodnym nastroju, ale

nie spodziewał się aż takiego chłodu i dystansu. Znał tylko jedną drogę
przełamania tego muru obojętności – doprowadzenie jej do wściekłości,
pasji, tak, by wreszcie zaczęła z nim rozmawiać. Krzyczeć, wymyślać... –
wszystko było lepsze, niż to oskarżycielskie, milczące spojrzenie.

– To, co zrobiłaś dzisiaj, było bardzo głupie – stwierdził.
– Już mi o tym mówiłeś – odpowiedziała obojętnym tonem.
– Ale nie wiem, czy to w ogóle do ciebie dotarło.
– W porządku, dotarło. A teraz idź.
– Nie pójdę, dopóki sobie wszystkiego nie wyjaśnimy.
– Dobrze, w takim razie zostań, a ja wyjdę.
– Mówiąc to, skierowała się w stronę frontowych drzwi. Nagle

uświadomiła sobie jednak, że nie jest ubrana do wyjścia i zawróciła z
wahaniem, zamierzając pójść do sypialni.

Chase błyskawicznie wykorzystał okazję i zagrodził jej drogę.
– Nicole, reagujesz zbyt emocjonalnie.
Zesztywniała.
– Zbyt? A jak mogę reagować po tym, jak mnie napadłeś, a potem

zrobiłeś mi awanturę i...

– Nie zrobiłem awantury – przerwał jej szybko, zadowolony, że wreszcie

pokazała swój dawny, ognisty charakter. – Trochę na ciebie pokrzyczałem,
to wszystko. Strasznie byłem zdenerwowany z twojego powodu. Straud
powiedział, że mnie zabije, jeśli spadnie ci choć włos z głowy.

– Zapewniam, że ani ty, ani twój szef nie musicie się o mnie martwić –

wycedziła. – Obiecuję, że będę grzeczną dziewczynką, pracowicie
wysiadującą w bibliotece za stosami książek.

Postanowił wypróbować inną taktykę.
– Słuchaj, ja naprawdę mogę zrozumieć, dlaczego tak zrobiłaś. Wiem, że

chciałaś mi pomóc i zdaję sobie sprawę, że trochę za mocno cię
przycisnąłem.

– Trochę!
– Za bardzo się zdenerwowałem.
– Nie dziwię się, skoro szef zagroził, że oberwiesz, jeśli coś mi się stanie

– szydziła.

– Nie, dlatego, że ja sam się o ciebie martwiłem.
Cholernie się martwiłem. Zależy mi na tobie, dziewczyno! Nie

rozumiesz tego? – zawołał, wytrącony z równowagi oskarżycielskim tonem
Nicole.

Spojrzała na niego z niedowierzaniem.
– I w ten sposób dajesz komuś do zrozumienia, że ci na nim zależy?

Drąc się na niego?

– Tak – spojrzał jej prosto w oczy.
– Zresztą wszystko jedno – odwróciła wzrok.
– Wcale nie, do cholery! – wykrzyknął i pochwycił ją w ramiona.
Łatwiej byłoby jej oprzeć się zmysłowej pasji jego pocałunków niż

czułości, z jaką dotknął wargami jej ust. Czar znów zaczynał działać.

Lecz nie była już zdolna mu wierzyć. I nie mogła sobie pozwolić na

kolejną chwilę zapomnienia.

– Nie! – wyrwała mu się nagle. – Nie, drugi raz mi tego nie zrobisz. Tym

razem nie uda ci się omamić mnie tak, bym zapomniała, jak się nazywam.

– Zgoda, skrzywdziłem cię – burknął. – I przepraszam za to. Ale czy nie

możesz zrozumieć, że byłem tak cholernie zdenerwowamy, ponieważ
martwiłem się o ciebie? Kiedy ochłonąłem, sam zrozumiałem bezsens tych
krzyków. I jeśli chcesz wiedzieć, muszę sprawiedliwie przyznać, że cię
podziwiam. Zaskoczyłaś mnie, wiesz? Nie spodziewałem się po tobie tak
spontanicznego zachowania.

– Raczej głupiego, jak to sam określiłeś.
– Zachowałaś się lepiej, niż ktokolwiek inny na twoim miejscu.

Utrzymywałaś odległość, kryłaś się...

– Właśnie, powinnam skryć się gdzieś – przerwała mu gorzkim tonem. –

Przed tobą, przed tymi wszystkimi problemami.

– Takie nastawienie nie pasuje do kogoś o twoim temperamencie. Ty

angażujesz się we wszystko całą duszą i nie należysz do osób, które zajmują
miejsca w tylnych rzędach. Nie masz zwyczaju oddawać pola bez walki.
Dlatego zastanawiam się, dlaczego wtedy tak się poddałaś... nie dziwiłbym
się nawet, gdybyś walnęła mnie na odlew, czy coś w tym stylu. Tymczasem
popatrzyłaś na mnie tymi swoimi wielkimi zielonymi oczami z rozpaczą, jak
skrzywdzone dziecko.

– Proszę, proszę, nawet czujesz się winny! Daj sobie z tym spokój –

wykrzyknęła.

– Nie czuję się winny, tylko chciałbym wiedzieć, dlaczego tak

zareagowałaś. Chcę zrozumieć.

– Przez ciebie czuję się jak nieostrożne dziecko, które wszystko może

popsuć, a to mi się nie podoba.

Kiedy ma się do czynienia z kimś takim jak ty, stale chodzącym po

niebezpiecznej linie, trzeba uważać, żeby ci nie przeszkodzić. Jeszcze
mógłbyś spaść.

– Spaść i tym samym wypaść na zawsze z twojej orbity, co?
Natychmiast odeszła mu ochota do żartów, kiedy zobaczył nagły grymas

cierpienia na twarzy Nicole.

– Tak już się kiedyś stało – szepnęła.
– O czym ty mówisz?
– Ostatni raz, kiedy zachowałam się głupio i nieostrożnie, mężczyzna,

którego kochałam, zginął. Nie patrz na mnie z takim niedowierzaniem.
Mówię prawdę.

Albo coś, co wydaje ci się tylko prawdą, skomentował w myśli Chase,

wiedząc z doświadczenia, jak emocje mogą ubarwiać fakty, nadając im
wymiary głębsze niż w rzeczywistości.

– Opowiedz mi, co się stało – poprosił.
Nicole wzdragała się przed opowiadaniem o Johnnym, lecz rozumiała, że

dłużej nie może ukrywać swojej przeszłości przed Chase'em. Zaczęła mówić
szybko, by mieć już to za sobą.

– Poznałam go na uczelni. Też był dziki i swobodny, jak ty. Kochał

smak ryzyka. Ja nie byłam dla niego wyzwaniem – z miejsca nieprzytomnie
się w nim zakochałam.

Byliśmy ze sobą trzy lata – słowa Nicole biegły teraz dużo szybciej. –

Johnny miał naturę buntownika – we wszystkim, co robił, była szczypta
szaleństwa.

Przy tym nic nielegalnego, żadnych narkotyków. Po prostu brał życie

garściami i ciągle się sprawdzał.

I któregoś dnia posunął się za daleko. Dosiadł swojego harleya,

uśmiechnął się do mnie i obiecał, że pokaże mi nowy, fantastyczny numer.
Chciał się popisać, zaimponować mi. Ale coś się stało...

Nicole zacisnęła nagle powieki, po czym rozwarła je i niewidzącym

spojrzeniem wpatrzyła się w pogodny morski pejzaż, zdobiący ścianę
salonu. Łatwiej przyszło jej powstrzymać łzy.

– Motor roztrzaskał się, a Johnny zginął na miejscu.
Na moich oczach – dokończyła ze ściśniętym gardłem.
– A więc tak to było. Och, kochana... – Głos Chase'a wibrował

współczuciem. – Chodź do mnie – poprosił, opiekuńczo otwierając ramiona.

Zawahała się jednak w obawie przed odsłonięciem się i kolejnym

bolesnym rozczarowaniem. Zranił ją głęboko, choćby nawet nieświadomie.
Kiedy jednak spojrzała w wyraziste brązowe oczy, przyzywające ją
obietnicą pocieszenia i uzdrowienia, z wahaniem dała jeden krok do
przodu... potem drugi, aż znalazła się w silnych ramionach mężczyzny.
Chase przycisnął Nicole do serca z całej siły, łagodnie kołysząc ją w
objęciach jak dziecko.

– I od tamtej pory stale masz poczucie winy?
– zapytał szeptem.
– Nie rozumiesz tego? – odparła zdławionym głosem, który rozdzierał

mu serce. – Przecież mogłam go jeszcze zatrzymać, a nie zrobiłam tego.
Dlatego, kiedy dzisiaj w parku powiedziałeś mi, że mógłbyś zginąć przeze

mnie...

Chase zaklął pod nosem.
– Powiedziałem to w złości. Każdy mężczyzna zareagowałby tak, gdyby

kobieta, na której mu zależy, napędziła mu stracha. Nie traktuj tego
dosłownie.

– Wiem, że tak myślałeś.
– Dobrze, przez moment... albo inaczej – byłem tak wściekły, że mogłem

to pomyśleć... Do diabła, a skąd miałem wiedzieć o twojej przeszłości!
Gdybyś opowiedziała mi o sobie wcześniej, nigdy nie wypowiedziałbym
tych słów – wyrzekł poważnym tonem, unosząc twarz Nicole ku górze, by
spojrzeć jej w oczy. Po raz pierwszy słowa wydały mu się niepotrzebne.
Zapragnął zastąpić je czułością pocałunków. Tylko tą drogą mógł wyrazić
nową, nieznaną potrzebę, którą obudziła w nim Nicole – potrzebę bliskości,
opiekuńczości, troski.

Dziewczyna natychmiast wyczuła, że wkroczyli w inny, głębszy wymiar

ich związku. Wcześniejsze, czysto fizyczne doznania zakotwiczone zostały
teraz w potężnym nurcie emocji. Z radosną łatwością odszyfrowała ukryty
przekaz. Wargi Chase'a precyzyjnymi pociągnięciami rysowały dokładną
mapę jej twarzy – a kiedy dotarły w okolicę ust, Nicole zamarła
wyczekująco. Teraz ich pocałunek nasycony był bogactwem prawdziwych
uczuć: bólu, radości, bliskości, zrozumienia, potrzeby, pragnienia.

Tak jak dawniej, Nicole spodziewała się gwałtowności i pożądania, lecz

tym razem Chase upajał się powolną grą pieszczot. Obejmował ją lekko, jak
gdyby dotyk fizyczny stał się jedynie dodatkiem do emocjonalnych więzów,
łączących ich w o wiele silniejszym uścisku. Nicole z wolna przysunęła się
bliżej, w milczeniu napawając się łatwością, z jaką ich ciała dopasowywały
się do siebie, na podobieństwo dwóch kawałków skomplikowanej układanki.

Tu właśnie chciała być – w jego ramionach. Tam było jej miejsce,

przeznaczone tylko dla niej. Nigdy przedtem nie doświadczała takiego
poczucia akceptacji. Teraz wiedziała już jasno, czego pragnie.

– Nie tutaj – wyszeptała cichutko.
– Nie? – jęknął, lecz rozluźnił uścisk.
– Nie, nie, chodźmy na górę.
– Na górę? – Uniósł głowę, by spojrzeć Nicole w oczy. Niezachwiana

pewność, jaką w nich dojrzał, zaparła mu dech w piersiach.

– Na górę – potwierdziła z uśmiechem, muskając lekko wargami jego

usta.

Żadne z nich nie chciało zerwać uścisku, więc posuwali się ku schodom

śmiejąc się i całując bez przerwy.

U szczytu schodów Chase porwał Nicole na ręce i poniósł ku sypialni.

Spanie było już przygotowane wcześniej. Paląca się nocna lampa rzucała
ciepły krąg blasku na niebiesko-białą pościel, zapraszająco rozesłaną na
antycznym łożu.

Chase złożył swoje brzemię na świeżych prześcieradłach tak troskliwie,

jak gdyby powierzał im najbardziej cenny i kruchy skarb. Nim głowa opadła
Nicole na poduszki, zdążyła jeszcze pomyśleć o emocjonalnych upadkach i
wzlotach, jakich zdążyła doświadczyć tego dnia. Trudno było sobie
wyobrazić, że jeszcze dwie godziny temu, w tym samym pokoju dręczył ją
ból rozpaczy. Teraz znów tu jest, przejęta rozkosznym dreszczem radosnego
oczekiwania.

Chase usiadł obok i pochylił się ku niej, by odgarnąć pasmo

jedwabistych jasnych włosów z jej twarzy. Jego ręka nie zaprzestała
pieszczot. Palce zsunęły się wzdłuż policzka, dotykając czule kącika warg,
które rozchyliły się w oczekiwaniu.

Z wolna, z rozmysłem mężczyzna zaczął delikatnie dotykać jej ust

wargami, budząc tlące się pożądanie. Po chwili ujął jej dłoń w swoją, aż
palce splotły się z drżącymi palcami Nicole.

– Zdenerwowana? – szepnął cichym, uwodzicielskim tonem.
– Zachwycona – poprawiła go stłumionym szeptem.
– Cudownie. – Uniósł jej rękę do ust i nęcąco połaskotał językiem jej

wnętrze. – To samo mogę powiedzieć o sobie. Ale lepiej nie wierz mi na
słowo.

Sama sprawdź.
Spodziewał się wahania; sądził, że będzie potrzebna zachęta –

tymczasem Nicole znów go zaskoczyła. Błyskawicznym ruchem ściągnęła
mu czarną koszulkę i cisnęła ją na rzeźbione zwieńczenie łoża. Zachłannie
przyciągnęła go ku sobie i popchnęła, aż rozciągnął się jak długi na
materacu. Zamruczał z ukontentowania, kiedy zaczęła okrywać jego nagi
tors szybkimi pocałunkami, od szyi po pępek.

Jej ręce również nie próżnowały, wsuwając się w prowokacyjnie

rozmieszczone rozdarcia dżinsów i myszkując tam ciekawie.

– Hej, czy ty wiesz, co robisz? – wykrztusił.

– Owszem, uwodzę ciebie. I mam nadzieję, że dobrze mi idzie. – Rzuciła

mu łobuzerskie spojrzenie, wsuwając głębiej rękę w szczególnie
strategicznie położoną dziurę.

Uśmiechnął się, przymykając z lubością oczy.
– Och, skarbie, idzie ci aż zbyt dobrze...
Kiedy podstępna dłoń zawędrowała zbyt daleko, Chase zatopił palce we

włosach Nicole i przyciągnął jej głowę ku sobie, drugą ręką gorączkowo
szarpiąc się z paskiem sukni.

Już miał okryć pocałunkami skrawek jedwabistej skóry, który wyłonił

się z fałd materiału, kiedy nagle przypomniał coś sobie i usiadł sztywno na
łóżku.

– O, nie!
– Co się stało? – spytała zdyszanym głosem.
Z zakłopotaniem potarł ręką czoło.
– Nie przypuszczałem... kiedy do ciebie szedłem, nie planowałem, że

będziemy to robić... i nie zabezpieczyłem się.

Nicole rozczuliło to nieporadne tłumaczenie.
– Na szczęście ja się zaopatrzyłam – mruknęła, sięgając do szuflady po

pudełko prezerwatyw, które nabyła po tamtym wieczorze, kiedy Chase
odliczał pocałunki.

– Dobrze, skoro już tę sprawę mamy z głowy, przypomnij mi, na czym

skończyliśmy.

– Tu – dotknęła nasady swojej szyi.
– Osobiście sądzę, że raczej tu. – Powiódł ustami ku okrągłości piersi, a

potem obrócił Nicole ku sobie i pracowicie zaczął rozpinać rząd drobnych
perłowych guzików. Czynił to z wolna, celebrując odsłonięcie każdego
kolejnego skrawka ciała pocałunkiem.

Nicole napawała się cudownym uczuciem rozkoszy. Kiedy uniosła

ramiona, by ściągnąć rękawy, Chase pochylił głowę i przyssał się wargami
do różowego sutka jej piersi.

Płomień pożądania rozpalił się nagle i ciało Nicole drżąc wygięło się w

łuk. Chase, nie chcąc pozbawiać pieszczoty drugiej piersi, ujął w dłoń jej
krągłość, gładząc kciukiem rozpaloną skórę.

Rozkoszny dreszcz w ciele Nicole sięgnął zenitu; wówczas przeniósł

usta na lewą pierś, tam, gdzie jak oszalałe biło serce.

Stopniowo czuły dotyk palców zaczął schodzić ku brzuchowi i udom, ku

miejscu, gdzie najbardziej był oczekiwany. Cienkie jedwabne figi nie
stanowiły przeszkody dla podniecającej pieszczoty.

Nieznośny żar ogarnął Nicole, jakby zbliżała się ku rozpalonemu jądru

Słońca. Płonęła. Nie mogła już dłużej czekać.

Nagle wszystko uległo przyspieszeniu. Nawet nie wiedziała, kiedy Chase

pozbył się resztek ubrania. Niepostrzeżenie zniknęły też jej majtki.

Wstał na moment, by się zabezpieczyć, a potem bez chwili wahania

wszedł w nią, powoli i delikatnie, czekając, aż otworzy się przed nim
całkowicie.

Przyjęła go z niecierpliwością, rozchylając uda i mocno przyciągając go

do siebie rękami.

Chase, kołysząc się w rytmie, jaki dyktowało im narastające pożądanie,

wpatrywał się w Nicole, z radosną satysfakcją śledząc wyraz ekstazy, który
przebijał spod gorączkowego rumieńca. Nagły wewnętrzny skurcz jej ciała
wyrwał mu z ust jęk bolesnego zachwytu. A kiedy poczuł, że jej biodra
zaczynają poruszać się zgodnym rytmem, wszystko przestało być ważne –
oprócz jednego celu.

Nicole zsunęła ręce po lśniących od miłosnego potu plecach mężczyzny i

jeszcze mocniej przyciągnęła go do siebie, pragnąc być z nim blisko, jak
najbliżej w cudownym momencie spełnienia. Nie istniały już słowa,
rozpierzchły się myśli. Mogła tylko czuć, czuć, i – ach, jak bardzo czuć!

– Zrobiliśmy to – mruknęła leniwie.
– Tak, zrobiliśmy. – Ciepłe męskie ramię, na którym spoczywała jej

głowa, rezonowało niskim tonem jego głębokiego barytonu. – Nie żałujesz,
prawda? – zapytał.

– Jeszcze nie wiem – odparła z całą szczerością.
– Jest tyle rzeczy, których nie wiem... o tobie.
– A co chciałabyś wiedzieć?
Nicole położyła rękę na piersi Chase'a, by poczuć uspokajający rytm

jego serca.

– Wszystko...
– Och, to trudna sprawa.
– Czy wiesz, że nawet nie wiem, gdzie mieszkasz?
Przychodzisz do biblioteki przebrany za Alvina, potem pojawiasz się w

mojej kuchni – tajemniczy człowiek znikąd – i całujesz mnie, po czym znów
znikasz.

– Teraz nie zniknę.
– Jeszcze nie – podkreśliła, zerkając ku niemu.
– Och, kobieto małej wiary – zamruczał i uśmiechnął się do niej,

przekrzywiając głowę.

W tym momencie Nicole uświadomiła sobie, jak niewiarygodny pociąg

czuje do tego mężczyzny. Pokochała go całym sercem, a właściwie nic o
nim nie wiedziała. Nie znała nawet jego adresu ani telefonu – lecz kochała
go i nic poza tym nie było ważne.

– Dlaczego tak patrzysz na mnie? – zapytał Chase.
Bo właśnie uświadomiłam sobie, że cię kocham, odpowiedziała mu w

myśli. I zastanawiam się, czy kiedy mówiłeś, że zależy ci na mnie, też
myślałeś o miłości...

– Po prostu patrzę – powiedziała głośno.
– I próbujesz mnie rozgryźć, tak? – domyślił się bystro, leniwym gestem

przesiewając jedwabiste włosy Nicole przez palce.

– Coś w tym stylu.
– Urodziłem się trzydzieści cztery lata temu w południowej części

Chicago.

– I? – ponagliła.
– I – rozłożył ręce szerokim gestem – oto mnie masz!
– Dobrze, dobrze. – Wskazującym palcem wykreśliła prostą linię wzdłuż

jego piersi. – Ty wiesz wszystko o mojej romantycznej przeszłości, a ja nic
nie wiem o twojej. Byłeś kiedyś żonaty? Zaręczony?

– Nie. Tak.
– Zaręczony? – Nagle zaprzestała karesów. Ukłucie zazdrości, jakiego

doświadczyła na widok Chase'a flirtującego z chichocącymi małolatami,
było niczym w porównaniu ze wstrząsem, jakiego doznała teraz.

– I co się stało?
– Były między nami nieporozumienia co do mojej pracy. Ona chciała,

żebym zajął się polityką, a ja się nie zgadzałem. Wcale się nie przejęła moją
odmową.

Miała bogatego tatusia, który postanowił pociągnąć kilka sznurków, by

spowodować zwolnienie mnie z policji. Na szczęście w porę się
zorientowałem.

– Nie mogła cię dobrze znać, skoro sądziła, że mógłbyś

przekwalifikować się na polityka.

– Czy aby nie powinienem się poczuć obrażony?
– spytał chłodnym tonem.
Nicole wsparła się na łokciu i z powagą popatrzyła mu w oczy.
– Nie. Nie zrozum mnie źle, ja nie twierdzę, że nie nadajesz się do roli

polityka, bo z powodzeniem mógłbyś ją grać, gdybyś chciał. Uważam
jedynie, że jesteś zbyt niezależny, zbuntowany – w ogóle niezbyt pasujesz
do tego światka.

– Tym razem wyczuwam komplement. Poza tym masz rację, ona słabo

mnie znała.

– Ale sam przyznaj, że tak naprawdę nie pozwalasz, by ktoś cię poznał –

zauważyła spokojnie. – I zastanawiam się, dlaczego.

– No, zgaduj. Lubię trzymać cię w niepewności.
Odpowiedź utwierdziła tylko Nicole w przekonaniu, że Chase nie jest

człowiekiem, do którego łatwo dotrzeć. Skazana była na własne domysły,
wiedząc, że sam z siebie nic jej nie powie. Pozostało tylko przeprowadzić
małe przesłuchanie.

– Nadal nic nie wiem o twoim życiu poza pracą – stwierdziła.
– Nie mam swojego życia poza pracą.
– Ale musisz chociaż gdzieś mieszkać.
– Owszem, mam mieszkanie. Służy mi tylko do spania. Nie jestem

pewien, czy mógłbym powiedzieć, że tam „mieszkam".

Obydwie odpowiedzi dały Nicole wiele do myślenia.
– Co sprawiło, że poszedłeś do policji? – drążyła dalej.
– Lubiłem się przebierać.
Z irytacją potrząsnęła go za ramię.
– Nie żartuj sobie!
– Mówię serio. Oczywiście przede wszystkim pragnąłem zbawiać świat

– wyznał skromnie. – Ale niezależnie od tego mam ciągotki aktorskie.

– Zauważyłam.
– Mój tatuś też zauważył i dlatego pewnego dnia powiedział mi: „Synu,

z twoim talentem możesz zostać albo gliną, albo aktorem". Zdecydowałem
się na policjanta, bo to bardziej pewna posada. Miałem wtedy chyba pięć lat.

Wiedziała, że Chase potrafi sobie żartować nawet w sprawach dla niego

ważnych. Niełatwo było zmusić go do poważnej rozmowy.

– Twój ojciec prowadził klasę teatralną w szkole, tak? – spytała,

pamiętając, że wspomniał kiedyś o tym.

– Owszem.
– Mój ojciec też pracował w szkole. Był nauczycielem historii. Teraz jest

na emeryturze.

– Zadziwiające – stwierdził nieoczekiwanie Chase.
– Co, że mój ojciec nie jest już młody?
– Nie, to, że był nauczycielem. Sądząc po twoim szyku i stylu mógłbym

się spodziewać, iż jesteś córką bankiera albo kogoś takiego. Głowę bym dał,
że urodziłaś się ze srebrną rodową łyżeczką w buzi.

– Skądże, pochodzę z bardzo średniej klasy.
– Mogłabyś z powodzeniem pochodzić z bardzo wysokiej. – Uśmiechnął

się, muskając jej pierś palcami.

Nagle zmarszczył brwi, dostrzegając zaczerwienione zadrapanie na

ramieniu Nicole.

– Kiedy to się stało? Teraz? – zapytał.
– Nie, wcześniej. Wiesz, w krzakach... – Zamilkła, nie chcąc

kontynuować drażliwego tematu.

– O, przepraszam. Powinienem się liczyć z tym, że możesz mnie

zobaczyć i nabrać podejrzeń.

– Wcale cię nie winię – zapewniła. – Świetnie grałeś swoją rolę i nie

domyśliłabym się, że to ty.

– Słowo daję, powinienem ustalić dla ciebie specjalne wytyczne, na

wypadek gdybyś znów dostrzegła coś podejrzanego pod moją nieobecność.
Zresztą, mówiłem ci już przedtem, żebyś w takich sytuacjach dzwoniła do
Strauda – powiedział, poważniejąc nagle.

– I nie byłabym w stanie powiedzieć mu nic poza tym, że jakiś dziwny

osobnik włożył coś do książki.

Gdyby zaś się pojawił, mógłby tak samo popsuć twoją operację „Żądło".

Bo, jak rozumiem, zamierzałeś sprowokować gang do działania,
podszywając się pod jednego z ich klientów.

– Tak wszystko ukartowałem, lecz podejście zostało spalone.
– Przeze mnie.
– Sam jestem też winien. Przesadziłem. Powinienem po prostu zgubić

cię, zamiast zaczajać się w krzakach i wyrządzać ci krzywdę – stwierdził,
czule całując zadrapane miejsce.

– Po prostu nie rób już tego więcej – szepnęła.
– Nie? – zapytał z udawanym rozczarowaniem.

– A myślałem, że lubisz moje pocałunki.
Karcąco trzepnęła go palcami po wargach.
– Detektywie Ellisie, przywołuję cię do porządku.
Miałeś opowiedzieć mi o sobie. Dalej, zaczynaj.
– Czy opowiadałem ci, jak któregoś lata ustawiałem znaki drogowe? –

zaczął. – Wiesz, chodziło o te, które widzisz na szosie. Na przykład
ostrzegawcze.

Powiódł dłonią po okrągłości jej piersi.
– O, chociażby tu – postawiłbym znak „stromy spadek".
Posuwał się dalej, ku talii.
– Tu konieczne byłoby „zwężenie drogi".
– A tu... – drażniącym, uwodzicielskim ruchem sunął w dół –

„pierwszeństwo przejazdu".

Szybko dotarł do celu i ugrzązł w ciepłej, wrażliwej miękkości, mrucząc

coś o „śliskiej nawierzchni". Wirtuozeria jego palców wywołała w ciele
Nicole wibrujący rezonans. Spazmatycznie wyszeptała jego imię, targana
erotycznymi dreszczami.

– I wreszcie – szepnął, ogarniając ją gorącym spojrzeniem – wjeżdżamy

na Autostradę do Nieba.

Wszedł w nią gwałtownie, przenikając jej ciało pulsującą mocą swego

pożądania, lecz zatrzymał się na samym progu rozkoszy, pozwalając Nicole
przejść na drugą stronę.

Sam chciał więcej. Chciał posiadać ją całkowicie szaloną, niepomną na

nic, dziką.

Dlatego wstrzymywał się i czekał, aż błogość ogarnie ciało Nicole.

Kiedy ponownie zaczął wspinać się na szczyt, spazmatyczne oddechy i
bezbrzeżne pożądanie w jej oczach powiedziały mu, że za chwilę znów
będzie gotowa.

Ostre kobiece paznokcie, wczepione w jego plecy, sprawiały mu

rozkoszny ból. Roztętniony puls obojga narzucał coraz szybsze tempo.
Jeszcze, jeszcze...

Poczuł to! Wyładowanie energii. Gorąco. Olśniewający błysk. Eksplozje.
Był niezwyciężony. Cały świat leżał u jego stóp. Ona to sprawiła.

Triumfalnemu okrzykowi mężczyzny towarzyszył pełen błogiego
zadowolenia uśmiech kobiety.

Kiedy już legli zmęczeni, tuląc się w ramionach, Nicole wymruczała

leniwie:

– Nigdy już nie będę mogła patrzeć normalnie na znaki drogowe.

– Nicole, jesteś dzisiaj w znakomitym humorze – zauważyła Anna

następnego ranka.

– Zawsze mam dobry humor.
– Ale nie aż tak dobry. Najlepszy dowód, że kiedy mówię ci, iż

sześćdziesięciu pięciu szóstoklasistów na gwałt potrzebuje książek o wojnie
secesyjnej, ty nawet nie wściekasz się na nauczycieli, którzy w porę nas nie
uprzedzili.

– Owszem, wściekam się, ale w końcu jakoś udało nam się znaleźć kilka

pozycji i wyłożyć w czytelni.

A resztę dzieciaków przejęły inne lokalne biblioteki.
Zresztą, rozesłałam pisma do szkół z przypomnieniem o umowie,

zgodnie z którą mają nam z wyprzedzeniem przesyłać plany lektur.

– Dobrze. A czy sądzisz, że powinnam porozmawiać z rodzicami tego

trzecioklasisty, który stale nam rozrabia? Oni najwyraźniej traktują czytelnię
jako wygodną świetlicę i po prostu podrzucają go tutaj.

Przychodzi ze szkoły i siedzi, dopóki któreś z nich nie przypomni sobie,

że trzeba odebrać dziecko.

– Oczywiście, że powinnaś się skontaktować z rodzicami. I ze szkołą

również. Możemy zapewnić dzieciom zaciszne miejsce do nauki, ale nie
jesteśmy fachowymi przedszkolankami. Nie mówiąc już, zresztą, o
odpowiedzialności i przepisach ubezpieczeniowych.

– O co chodzi z tym ubezpieczeniem? Czy ktoś nas skarży? – wtrącił się

pan Query, który pojawił się nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej
różdżki .

– Nic podobnego – uspokoiła go Nicole. – Mówiłyśmy tylko, że

biblioteka nie może brać odpowiedzialności za dzieci pozostawiane u nas
dzień w dzień na parę godzin bez opieki.

– Wyjątkowo się z tym zgadzam – oznajmił pan Query.
– Z drugiej strony trzeba rozumieć samotne matki, którym

niejednokrotnie trudno jest załatwić opiekę do dzieci – odważyła się wtrącić
Michelle.

– Zdaję sobie z tego sprawę – powiedziała Nicole. – I bardzo im

współczuję. Ale mogą przecież zwrócić się o pomoc do Wydziału Spraw

Społecznych.

Query, zgromiwszy Michelle lodowatym spojrzeniem, urzędowym

tonem zwrócił się do Nicole:

– Chciałbym z panią porozmawiać na osobności.
Czy jest tu...
– Tak, tak, proszę do mojego biura – pospieszyła z zapewnieniem, nie

czekając na znany jej dobrze dalszy ciąg pytania.

– Nie podoba mi się sposób, w jaki ośmiela się przemawiać pani

personel – stwierdził niezadowolonym tonem. – Wygłaszają opinie jawnie
wykraczające poza ich kompetencje.

– Proszę pana, żyjemy w wolnym kraju i o ile wiem, nikt jeszcze nie

odwołał pierwszej poprawki do konstytucji, mówiącej o wolności słowa –
wypaliła oburzona Nicole.

– Niemowie o pierwszej poprawce, tylko o niesubordynacji

spowodowanej zbytnim liberalizmem kierownictwa.

– Czy o tym właśnie pragnął pan ze mną porozmawiać? – Nicole z

trudem cedziła słowa przez zaciśnięte szczęki.

– Nie. Przyszedłem w sprawie mojego bratanka, który jest u was na

stażu.

– Chodzi o Bruce'a? Co się stało?
– Doszły mnie słuchy, że wykorzystujecie go do układania książek na

półkach.

– To, między innymi, należy do zakresu jego obowiązków.
– Owszem, ale Bruce jest zbyt zdolny, by marnować się w ten sposób.

Uważam, że powinien więcej pracować przy komputerach. Świetnie się na
nich zna.

– Nie wątpię. I jeśli tylko będzie potrzebny w pracowni komputerowej,

na pewno go tam zatrudnię.

– Niedługo zacznie się przygotowywać do końcowych egzaminów i

życzyłbym sobie, by pozwolono mu na naukę w czasie pracy.

O ile to, co robi Bruce, można nazwać pracą, pomyślała z przekąsem

Nicole. W tym jednym przypadku Query miał rację – kierownictwo było
zbyt liberalne.

– Jeśli pana bratanek wypełni swoje obowiązki i zostanie mu chwila

wolnego czasu, nie mam nic przeciwko temu, by się pouczył – zapewniła
uprzejmie członka rady nadzorczej. Obietnica nic ją nie kosztowała, istniały

bowiem mate szanse aby Bruce, obdarzony raczej niskim ilorazem
inteligencji, zdołał uporać się z prostym zadaniem ułożenia tomów na
półkach.

– Świetnie. Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia – stwierdził

usatysfakcjonowany pan Query.

– Ja również.
Nicole, zadowolona, że tak sprytnie udało jej się wybrnąć z sytuacji,

pożegnała pana Query promiennym uśmiechem.

Kiedy wreszcie wyszedł, Michelle zwróciła się do niej z przeprosinami.
– Mam nadzieję, że nie powiedziałam niczego zdrożnego?
– Skąd, nie martw się.
Po południu w firmie zapanował ogromny ruch, jak zwykle w piątek.

Nicole dwoiła się i troiła, usiłując sprostać życzeniom klientów. Kiedy po
raz kolejny biegła do katalogów, natknęła się na Leo.

– Strasznie jesteś zapracowana – zauważył.
Potwierdziła skinięciem głowy.
– Wobec tego nie będę przeszkadzał. Zajrzałem tylko, żeby się upewnić,

czy wszystko w porządku.

– Tak, tylko po prostu mamy straszny młyn.
– A jest może ten nowy pracownik? Chciałbym go wreszcie poznać.
– Nie, w tej chwili go nie ma.
– Szkoda. Cóż, muszę lecieć – rzucił w pośpiechu Leo i zniknął jej z

oczu w tempie, o jakie by go nigdy nie podejrzewała.

Nicole wracając do domu, nie mogła się wprost doczekać momentu

spotkania z Chase'em. Ku jej radości czekał już w kuchni. Kiedy wziął ją w
ramiona i zaczął całować, pomyślała że łatwo – dziwnie łatwo! –
przyzwyczaiła się do nowej sytuacji.

Dopiero po chwili przypomniała sobie, o co miała go spytać.
– Jak przebiegała dzisiaj operacja „Żądło"? – zagadnęła z ciekawością.
– O czym ty mówisz?
– Dziś po południu widziałam ciebie w przebraniu tego łazika, jak

wyjmowałeś coś z książki. Oczywiście nie wtrącałam się, tak jak prosiłeś.

– Nie byłem w bibliotece tego popołudnia. Przecież mówiłem ci, że mam

coś do załatwienia na mieście.

– Tak, pamiętam – powiedziała ze zniecierpliwieniem, zirytowana, że

przemawia do niej jak do roztargnionego dziecka. – Kiedy cię tam
zobaczyłam, pomyślałam sobie, że miałeś właśnie na myśli swoją akcję.

– Owszem, sprawdzałem pewne tropy, ale nie w bibliotece.
Rzeczywiście, usiłował wywiedzieć się czegoś od swoich informatorów

na interesujący go temat . Obfitość wiadomości, jakie uzyskał, zdumiała go.
Nie do wiary, że szajka, nie przestrzegając podstawowych zasad konspiracji,
mogła tak długo funkcjonować.

– Opowiedz mi dokładnie, co widziałaś – polecił Nicole.
– Niewiele. Zobaczyłam tylko jego plecy, a ponieważ byłam przekonana,

że to ty, trzymałam się dyskretnie z daleka.

Chase zaklął pod nosem. Śledztwo zbytnio zaczynało przypominać grę w

ciuciubabkę.

– Dobrze – wyciągnął z kieszeni notes – powiedz mi dokładnie, co

zapamiętałaś. Jakiego wzrostu był ten facet?

– Nie wiem.
– Skup się, Nicole! – upomniał ją niecierpliwie.
– Wyższy ode mnie czy niższy?
– Mniej więcej taki jak ty. Dlatego, między innymi, się pomyliłam.
– Budowa?
– Średnia.
– Kolor włosów?
– Ciemny.
– Ani przez moment nie widziałaś twarzy?
– To chyba oczywiste – zirytowała się. – Inaczej nie brałabym go za

ciebie.

– Jakieś cechy szczególne? Na przykład sposób chodzenia? Ozdoby?

Zegarek?

– Przykro mi, ale nie zdążyłam nic zauważyć.
Z trzaskiem zamknął notes, wzdychając zrezygnowany.
– Nie do pomyślenia, ile razy zdołali mi się wymknąć! Ale zapewniam

cię, to już się nie powtórzy.

– Wszystko w porządku? – spytał Eddie.
– Tak – odpowiedział Leo, sadowiąc się w eleganckiej limuzynie i

wręczając mu zakłady, które zebrał z książek. – Tylko nowa broda trochę
mnie swędzi.

No i te ohydne łachy... Z niechęcią spojrzał po sobie.
– Wytłumacz mi, Eddie, dlaczego tym razem musiałem się przebierać,

skoro wcześniej normalnie przychodziłem do biblioteki?

– Kiedyś już widziałem podobny numer w jakimś kryminale.

Pomyślałem, że to może być dobry sposób na zatarcie śladów.

– Myślisz, że ktoś nas namierzył? – z niepokojem zapytał Leo.
– Nic podobnego, ale mogę przypuszczać, że wkrótce inni zaczną nam

zazdrościć powodzenia w interesach, nie mówiąc już o moim błyskotliwie
wypracowanym schemacie – wyjaśnił ostrożnie Eddie, myśląc o telefonach
od rozwścieczonych graczy, przed którymi ostatnio uciekał. – W każdym
razie niech cię o to głowa nie boli.

– Cóż, skoro tak twierdzisz... – Leo zawahał się na moment. – Wiesz,

jeśli już mówimy o twoim schemacie, to przeczytałem właśnie kilka...

– Już ci mówiłem, że za dużo czytasz – przerwał mu Eddie.
– Tak, ale tam opisywano różne systemy zakładów.
– A co, chcesz się włączyć?
– Nie, ale zainteresowało mnie, jak są przyjmowane.
Facet miał rozpisany plan, krok po kroku. Gracze dostawali numer

telefonu i dzwonili do pośredników.

Ci z kolei podawali stawki do bukmachera, który miał dwa telefony –

jeden do tajnej kolektury, a drugi, znany tylko jemu – do szefa siatki.
Gracze, o ile się doczytałem, korzystali z publicznych rozmównic. Nie było
tam ani słowa o bibliotece, Eddie.

– Bo mój system jest jedyny w swoim rodzaju. Ja go wymyśliłem i

dlatego zaszedłem aż tak daleko, w przeciwieństwie do innych – skromnie
stwierdził Eddie.

– A jak daleko? – spytał Leo.
– Tak, że widać już pieniążki. – Eddie zatarł ręce.
– Kochane pieniążki...

– Co za dekadencki pomysł – stwierdziła Nicole, przytulając się do

lśniącej piersi Chase'a. Siedzieli w jej ogromnej wiktoriańskiej wannie na
lwich łapach.

Kilkanaście świec o jaśminowym zapachu nastrojowo oświetlało

wnętrze, a uwodzicielskie i liryczne zarazem, tony „Szecherezady"
Rimskiego-Korsakowa dopełniały iście haremowej atmosfery.

– Taak, absolutnie dekadencki – zamruczał, w natchnieniu zdobiąc pianą

jej piersi.

– Mmm... – Wtuliła się ciaśniej w jego ramiona, chłonąc subtelną,

powolną pieszczotę męskich rąk, w zachwycie obrysowujących kontury jej
ciała. Im bardziej intymny stawał się dotyk, tym gwałtowniej wzrastało
wzajemne pożądanie. Nicole odwróciła głowę, by pocałować Chase'a i znów
ich języki splotły się w miłosnych zmaganiach.

Niecierpliwym ruchem obróciła się, by spojrzeć mu w twarz, uderzając

się przy tym boleśnie w kolano.

– Czy musimy robić to tutaj? – zapytała ze śmiechem. – Przecież obok

czeka na nas wspaniałe...

och! – Otworzyła nagle oczy w zachwycie, gdy poczuła dotknięcie

twardej męskości. Jęknęła z rozkoszy.

– Masz jeszcze jakieś pytania? – zagadnął z demonicznym uśmieszkiem.
Potrząsnęła tylko głową w odpowiedzi, niezdolna wykrztusić słowa.

Choć kochali się nie pierwszy raz, zawsze na nowo zachwycała ją cudowna
zdolność, z jaką ten mężczyzna potrafił błyskawicznie obudzić w niej
bezwstydną żądzę.

Pragnęła Chase'a, chciała go już przyjąć. Teraz! Sięgnąwszy ręką pod

warstwę piany, prowadziła go do celu, a potem oplotła nogami.

I tak zaczął się ich wodny balet. Spirala erotycznego napięcia rozkręcała

się płynnie, powoli, pozwalając im sycić się atmosferą zmysłowego luksusu.

Nicole, dopóki mogła, nie zamykała oczu, chłonąc widok wrażliwej

twarzy mężczyzny, reagującej na każde jej poruszenie. Kochała sposób, w
jaki te brązowe oczy ciemniały od namiętności.

Zapadała w otchłań rozkoszy... tonęła w niej do samego dna.
Roznamiętnieni wyszli z wanny i przenieśli się do sypialni, gdzie

królowało wspaniałe wiktoriańskie łoże.

– Imponujące – zauważył Chase, oglądając je z uznaniem.
– Mmm... – leniwie przyświadczyła Nicole. – Typowo małżeńskie.

Kupiłam je na pchlim targu w Kane County.

– Ty kupujesz na pchlim targu?
– No, i nie tylko łóżko, ale i fotel bujany, nie mówiąc o innych

drobiazgach.

– Na ostatnim pchlim targu, jaki pamiętam, sprzedawałem stare części

do samochodu i inne graty, których nikt nie chciał – stwierdził.

Nicole uniosła się na łokciu, by lepiej obserwować jego twarz.
– Kane County to szczególny przypadek. Byłeś tam kiedyś?
Chase potrząsnął przecząco głową, zbyt zaabsorbowany widokiem jej

nagich piersi.

– Podobno jest to największy bazar staroci na świecie. Odbywa się w

pierwszy weekend miesiąca, zawsze, bez względu na deszcz, śnieg, czy
upał.

Jeździmy tam z Anną kilka razy do roku. Leo też tam często bywa.
Chase zmarszczył brwi.
– Kto to jest Leo? Kolejny gładki typek z dyplomem, jak tamten, z

którym poszłaś na kolację?

– Można by pomyśleć, że jesteś nieco zazdrosny.
– Jestem nieco zazdrosny. Więc kto to jest Leo?
– Jeden ze stałych bywalców naszej biblioteki. Do tego wynalazca

interesujący się starymi urządzeniami elektronicznymi, których często szuka
na pchlim targu. Naprawdę powinniśmy się tam kiedyś wybrać. Od kiedy się
poznaliśmy, widujemy się tylko tutaj i w pracy. Jeszcze nie wychodziliśmy
gdzieś razem. – Nicole taktownie nie wspomniała o epizodzie w parku.

– Nie wychodziliśmy razem? Jak to, przecież przed dziesięcioma

minutami opuściliśmy razem tę planetę!

– zażartował Chase. Ze zdumieniem dostrzegł rumieniec wypływający

na policzki Nicole.

– Nie do wiary! Po tym, co zaszło między nami, jeszcze się czerwienisz?
– Mówiłam poważnie. – Pogroziła mu palcem.
– Dobrze, zaraz coś wymyślimy. Dokąd chciałabyś iść? W każdym razie,

musi być to miejsce, gdzie nikt nie zobaczy nas razem.

Przytaknęła ze zrozumieniem. Chase nie mógł się zdemaskować.
– Może pojechalibyśmy do miasta? Nie byłam w Chicago od wieków.

Moglibyśmy zostać tam cały dzień.

– A może nawet dzień i noc – dodał.
– Może. O ile będziesz miał jeszcze siły – zrewanżowała mu się.
– Och, o to nie musisz się martwić.
– Nie?
– Nie. I zaraz ci udowodnię...

Rozdział 6

Umówili się w St. Charles, na parkingu koło wielkiego supermarketu.

Nicole długo wahała się, co ma włożyć, aż wreszcie wybrała dwuczęściowy
komplet. Błękitny, głęboko wycięty żakiet z krótkim rękawkiem ładnie
komponował się z białą plisowaną spódnicą z szyfonu.

Chase podjechał punktualnie swoim czarnym kabrioletem.
W ciągu godzinnej jazdy z uciechą dzielili się spostrzeżeniami i

wspomnieniami z dzieciństwa, porównywali swoje ulubione pizzerie i bary z
hamburgerami.

Dzień w mieście rozpoczęli od przekąski w eleganckiej restauracji na

wieży telewizyjnej, gdzie czekał już zamówiony stolik. Na szczęście pogoda
była wspaniała. Jezioro Michigan, zapełnione maleńkimi z tej odległości
żaglówkami, lśniło w słońcu jak ogromne lustro, a na nadbrzeżnym
bulwarze tłoczyły się samochody.

Potem Nicole zaproponowała spacer wzdłuż głównej ulicy miasta.

Powłóczyli się trochę po pasażu handlowym, zerkając na wystawy
najdroższych sklepów, a później wzięli taksówkę, która zawiozła ich do
chicagowskiego Instytutu Sztuki.

– Szybciej byśmy tu doszli na piechotę – jęknął Chase, kiedy po raz

trzeci utknęli na czerwonych światłach.

– Ale moje buty nie nadają się do chodzenia – wyjaśniła szczerze Nicole.

– Muszę oszczędzać nogi na zwiedzanie muzeum. Nie pamiętam, kiedy
ostatni raz odwiedzałam tu Monety i Van Goght.

– Ty odwiedzasz obrazy? Dziwnie to brzmi.
– Zaraz się przekonasz, dlaczego.
Kiedy wyszli z taksówki, Chase nadal kręcił bez przekonania głową.

Nicole przyglądała mu się rozbawiona.

– Za wszelką cenę chcesz się wymigać od oglądania dzieł sztuki, co?
– Dlaczego ci to przyszło do głowy?
– Bo zobaczyłam paniczne spojrzenie, jakie mi rzuciłeś, kiedy

powiedziałam, że chcę iść do muzeum.

– Skoro dotarłem aż tutaj, wejdę.
– Brawo! – roześmiała się, popychając go ku schodom strzeżonym przez

słynne brązowe lwy.

Nim Chase zdołał odparować, potrącił ich w pędzie jakiś młody

człowiek ścigany okrzykami „Łapać złodzieja! Ukradł mi torbę!"

Krzyczała starsza kobieta. Uciekający chłopak rzeczywiście miał na

ramieniu damską torebkę.

W mgnieniu oka Chase ruszył w pogoń, roztrącając przechodniów.

Zdążył jeszcze krzyknąć Nicole przez ramię, by zawołała policję.

Wszystko stało się tak szybko, że Nicole, zaskoczona, nie była w stanie

zrobić żadnego ruchu. Z przerażeniem patrzyła, jak Chase w zajadłym
pościgu wpada na sześciopasmową, zatłoczoną samochodami Michigan
Avenue. Jakiś wóz pędził wprost na niego. Cała scena zastygła jej w oczach,
jak zatrzymana w kadrze koszmarnego horroru, a potem wszystko zaczęło
rozgrywać się w zwolnionym tempie. Usłyszała przerażone okrzyki gapiów.
Otworzyła usta, by ostrzec ukochanego, lecz nie wyszedł z nich żaden
dźwięk. Serce ścisnęło jej się z przerażenia.

Sparaliżowana grozą, bezsilnie czekała, aż znów powtórzy się scena

sprzed lat, kiedy nagle powietrze przeszył przeraźliwy pisk opon
hamującego wozu, bolesnym echem odbijając się jej w mózgu.

Dla Nicole świat na moment zamarł i w tej samej sekundzie wrócił do

życia, kiedy Chase cudem uniknął wypadku, tylko po to, by w ostatniej
chwili zrobić unik przed jadącą po przeciwnym pasie taksówką.
Zrozpaczona patrzyła, jak jej mężczyzna kluczy między rozpędzonymi
samochodami, przelewającymi się jak żelazny potok przez szeroką arterię.

Dopiero kiedy bezpiecznie wylądował po drugiej stronie, przypomniała

sobie, co miała robić. Przemagając słabość w kolanach, ruszyła się z
miejsca. Tymczasem strażnicy muzeum zdążyli już wezwać policję.

Betonowa ławka w pobliżu schodów czekała zapraszająco. Nicole czuła,

że za chwilę nogi odmówią jej posłuszeństwa. W tym momencie marzyła
tylko, by usiąść spokojnie i pozbierać myśli.

Z ulgą opadła na brudny beton, dręczona nawracającymi obrazami

tamtego fatalnego wypadku. Johnny zginął na jej oczach, a teraz to samo
mogło stać się z Chase'em. Wszystko stało się tak szybko; jeszcze niedawno
śmiali się i przekomarzali. Jak wtedy, z Johnnym – radosny śmiech, a po
nim nagła śmierć. Nie zdawała sobie sprawy, ile czasu siedziała tak,
nerwowo skubiąc fałdy spódnicy, kiedy przy krawężniku zatrzymał się wóz
policyjny. Serce jej zamarło. Czy przyjechali zawiadomić ją, że Chase nie

żyje?

Jakiś mężczyzna o ciemnych włosach wysiadł i ruszył ku niej. Powiew

bryzy znad jeziora dmuchnął zza rogu, zwiewając jej na oczy pasma
włosów. Odgarnęła je niecierpliwym ruchem i odetchnęła z ulgą. Człowiek,
który wysiadł z wozu patrolowego, to był Chase.

Widząc, że na niego patrzy, zawadiacko uniósł kciuk w górę i zagadał

coś do umundurowanego oficera, który szedł za nim.

Nicole nawet nie zauważyła, że poszkodowana kobieta siedzi na

sąsiedniej ławce, dopóki nie podeszli tam Chase z oficerem. Słyszała ich
rozmowę jak przez szklaną ścianę.

– Gdzie jest moja torebka? – zapytała ostrym tonem starsza pani.
– Tutaj – powiedział Chase wręczając jej zgubę.
– Jest cała brudna. Ale chyba niczego nie brakuje.
Dziękuję panu – rzuciła zdawkowo.
Nicole nie wierzyła własnym uszom. Przecież ta kobieta nawet nie zdaje

sobie sprawy, że Chase omal nie zginął pod samochodem. Czy jej bezcenna
torebka była warta takiego poświęcenia?

– Ha, to było mocne! – wesoło skomentował Chase, gdy policjanci

odjechali, zabierając kobietę na komisariat, by złożyła zeznania.
Triumfalnym gestem objął Nicole.

– Złapałem tego szczeniaka. Słowo daję, nie jestem wcale w takiej złej

formie, jak na pracę w bibliotece.

To co, możemy teraz pooglądać obrazy?
– Nie czuję się dobrze. Chciałabym wracać – odpowiedziała napiętym

głosem.

– Rzeczywiście, jesteś blada. Aż tak się przestraszyłaś? Przecież nie było

powodu.

– Jasne, że nie. To, że praktycznie byłeś już na masce pędzącego wozu,

nie stanowi żadnego powodu do zdenerwowania – sarknęła. – Nie mówiąc
już o tym, że on mógł mieć broń. Czy w ogóle brałeś to pod uwagę?

– Ja też noszę broń.
Oczywiście, nosi broń. Symbol niebezpiecznego zawodu i

ryzykanckiego życia, o którym tak bardzo starała się nie myśleć.

– Poza tym wiem, co robię – powiedział Chase, nie zdając sobie sprawy,

jaki błąd popełnia.

– Johnny też wiedział, a potem roztrzaskał się na motorze – stwierdziła

gorzko. – Też stale mi powtarzał, że wie, co robi.

– Nie widzę żadnego podobieństwa – odparł poirytowany.
– Nie widzisz? Nie mam ochoty ci wyjaśniać. – Głos zaczął jej się

niebezpiecznie łamać. Wiedziała, że za chwilę wybuchnie płaczem tu, na
środku ulicy i za wszelką cenę pragnęła tego uniknąć.

– Dobrze, w takim razie chodźmy.

Kiedy Nicole stała już przed drzwiami własnego domu, pomyślała z

bólem, że kilka godzin wystarczyło, by kompletnie odmienić jej nastrój.
Jeszcze tego ranka biegła na spotkanie z Chase'em, radosna i
podekscytowana. Zapakowała nawet do torby seksowną nocną koszulkę na
wypadek, gdyby mieli zostać w mieście na noc. A teraz czuła się jak wrak.
Zastanawiała się, gdzie może być Chase. W drodze powrotnej z Chicago
zamienili zaledwie kilka słów. Nicole trwała w milczeniu, zatopiona w
ponurych myślach. Na parkingu bez słowa przesiadła się do swojego
samochodu.

Nie była zaskoczona, gdy zastała Chase'a czekającego w kuchni. Musiał

mocno cisnąć gaz w swoim kabriolecie, by zdążyć tu przed nią. Uśmiechnął
się niewinnie na jej widok, jakby nie zauważał, że wyprowadza ją z
równowagi.

Nicole podbiegła i kurczowo potrząsnęła go za ramię.
– Nigdy już nie rób mi tego! Nigdy! – załkała histerycznie i uspokoiła się

dopiero, gdy zaczął ją całować. Moment, w którym zetknęły się ich wargi,
wyzwolił długo tłumione namiętności.

Wszystko stało się nagle nieważne, pozostała tylko potrzeba bliskości.

Szybko zrzucili krępujące ich ubrania.

Za oknami gwałtowne błyski sygnalizowały zbliżającą się burzę, a

między nimi narastało erotyczne napięcie, grożące gwałtownym
wyładowaniem pasji. Wszystko nagle przeniosło się w inny wymiar, tam,
gdzie nie istnieje już cierpienie i rozpacz.

A jednak, gdy wreszcie wrócili do rzeczywistości, Nicole po raz

pierwszy czuła się nie zaspokojona. Nie fizycznie – emocjonalnie. Miłosna
ekstaza nie wypędziła z jej duszy lęku. Może tylko na moment, krótki jak
czas dzielący rozbłysk błyskawicy od uderzenia pioruna. Błękitne niebo
zasnuło się i burza rozszalała się na nowo, pogrążając w mroku myśli
dziewczyny.

Kochała Chase'a. Kochała Johnny'ego. I żadnego z nich nie była w stanie

wyleczyć miłością z nałogu ryzyka. Igranie ze śmiercią pociągało ich o
wiele bardziej. Musi wycofać się z tej gry. Stawki są zbyt wysokie.
Zacisnęła rozpaczliwie powieki, łudząc się, że złagodzi ból.

Czuła, jak Chase wstaje, słyszała szelest zabieranego ubrania i trzask

drzwi od łazienki. Skorzystała z okazji, przemknęła na górę i przebrała się w
domową suknię. Kiedy schodziła na dół, czekał już, zapinając guziki
koszuli.

– Możemy porozmawiać? Czy zamierzasz dalej odgrywać wobec mnie

wyniosłą arystokratkę? – zapytał.

– Ja nikogo nie odgrywam! – wybuchnęła, zazdroszcząc mu opanowania.

– To ty masz praktykę teatralną, nie ja. Nie umiem tak łatwo ukrywać
swoich emocji.

– Ciągle jeszcze jesteś na mnie wściekła za to, co zdarzyło się przed

muzeum?

– Wściekła to za mało powiedziane! – Głos Nicole drżał z wielkiego

wzburzenia. – Wiedziałeś o Johnnym, a mimo wszystko beztrosko narażałeś
się na śmierć.

– Przestań wreszcie porównywać mnie do niego!
Jestem policjantem, a nie smarkaczem, który udaje mężczyznę, popisując

się na motocyklu.

– Ty też nie jesteś lepszy! – wrzasnęła. – Chcesz pokazać, jaki jesteś

macho, wymachując dla odmiany bronią!

– A czego się spodziewałaś? Że będę się spokojnie przyglądał, jak ktoś

popełnia przestępstwo?

– Jasne, jak mogłam się łudzić – westchnęła Nicole.
– Z wami, mężczyznami, nie można się dogadać.
– Wprost przeciwnie, to kobiety są niedorzeczne.
Bez przerwy porównujesz mnie z tym świętej pamięci ideałem, a

tymczasem sama o wiele bardziej przypominasz moją byłą narzeczoną niż ja
jego. Najwyższy czas, żebym ja zabawił się w porównania. Podobnie jak ty,
nie była zdolna przyjąć mnie takim, jakim jestem. Również chciała mnie
zmieniać.

– A przydałoby ci się! – odpaliła Nicole, zraniona do żywego

porównaniem z inną kobietą. – Rzucasz wszystko, żeby sobie poflirtować ze
śmiercią, a potem wracasz dumnym krokiem zwycięzcy, oczekując pochwał,

bo znów ci się udało. Do następnego razu...

Nie zniosę tego dłużej!
– A kto ci każe?
Ostatnie słowa zabolały Nicole jak policzek.
– Masz absolutną rację. Nikt mi nie każe.
Z goryczą musiała przyznać, że Chase ani razu nie napomknął o

wspólnej przyszłości. Głupia była sądząc, że jego milczenie w tej sprawie
wynikało wyłącznie z trudności w uzewnętrznianiu uczuć. Najwyraźniej nie
istniały żadne uczucia. W przeciwieństwie do niej nigdy nie powiedział
"kocham".

– Gdyby nawet ci na mnie zależało, i tak powiedziałabym "nie" – dodała

dumnie.

– Rozumiem, że po takim oświadczeniu nie mamy już o czym mówić.
Nawet nie przypuszczała, że jego głos może być tak chłodny i obojętny,

a rysy żywej zwykle twarzy nieruchome, jakby wykute w kamieniu.

– Znikam – rzucił i ruszył ku wyjściu.
Nicole gniewnym ruchem otarła łzy z twarzy. Dosyć, musi o nim

zapomnieć. Facet, który kocha ryzyko, nigdy nie będzie zdolny jej
pokochać. Znudzi go, tak jak znudziła go praca w bibliotece. Dobrze
widziała, w jaką ekstazę wprawiła go ta niebezpieczna przygoda, jaką
satysfakcję sprawił mu własny wyczyn. To, co dla niego stanowiło radość i
smak życia, dręczyło ją nieznośnym lękiem.

Nie, nie wytrzyma tego dłużej. Ból rozstania będzie łatwiejszy do

zniesienia niż strach o jego życie.

– Nigdy tak naprawdę mi na nim nie zależało – wyszeptała do siebie. –

On jest tu przelotem, niedługo zniknie z mojego życia.

Czego nauczyła ją ta krótka przygoda?
Wielu niepotrzebnych rzeczy. Takich jak ta, że nie musi stawać na

palcach, by oprzeć mu głowę na ramieniu; że kiedy włoży obcasy, jego usta
całują ją w czoło; że wanna służy nie tylko do kąpieli.

I jednej rzeczy niezmiernie ważnej – że mężczyźni tacy jak on nie mogą

być kochani. Przynajmniej nie przez kobiety podobne do niej.

Kiedy Nicole miała kłopoty, pomagało jej pieczenie ciasta. Tej nocy

piekarnik nie próżnował, doszła bowiem do słusznego wniosku, że lepiej
wyrabiać ciasto niż wypłakiwać się w poduszkę. „Nie przejmuj się, rób

swoje" – głosił napis na jej koszulce.

I tak, kolejne tacki pełne czekoladowych ciasteczek lądowały w

mikrofalowej kuchence. Nicole obiecała bowiem upiec coś na popołudniowy
piknik, zorganizowany w miejskim parku z okazji Dnia Pamięci Narodowej.

Choć poranek wstał słoneczny i świeży, w niczym nie rozjaśnił jej

ponurego nastroju. Zmęczenie i niewyspanie stępiło ból na tyle, że mogła
poruszać się jak automat, nie doznając żadnych emocji. Wzięła szybki
prysznic i ubrała się w szorty koloru khaki oraz brązową koszulkę polo.
Zmobilizowała się do tego stopnia, że przybyła punktualnie, choć
najchętniej zostałaby w łóżku, nakryta kołdrą po czubek nosa..

Niestety, stanowisko kierowniczki biblioteki miejskiej zobowiązywało.

Takiej osoby nie mogło zabraknąć na publicznym pikniku.

Na miejscu była już Anna, zajęta organizowaniem kramu ze słodyczami.
– Proszę, przyniosłam trochę ciastek – powiedziała, wręczając koleżance

dwa spore pudła.

– Skromnie to określiłaś. Nie wyglądasz na wypoczętą.
– Och, miałam upojną noc – roześmiała się nieszczerze Nicole.
Jednak Anna nie dała się zwieść.
– Twój wygląd niewiele się różni od mojego nastroju – stwierdziła

dziwnie poważnym tonem, kontrastującym z jej zwykłą wesołością.

– Co się stało?
– Spotkałam się z tym facetem – wyznała Anna.
– A ściśle mówiąc, natknęłam się na niego przypadkiem, co ostatnio

często się zdarza. Jesteśmy zresztą zupełnymi przeciwieństwami. On ma o
wiele bardziej skrytą naturę. Nigdy byś nie powiedziała, że ktoś taki może
mi się podobać.

– A czy ten tajemniczy gość ma jakieś imię?
– Wybacz, ale na razie nie mogę więcej powiedzieć.
Mam kompletny zamęt w głowie.
– Okay, rozumiem.
– Ach, byłabym zapomniała. Pytał o ciebie szef policji.
– Tak? – Nicole próbowała ukryć panikę. – A mówił, o co chodzi?
– Może chciał się upewnić, czy przyniesiesz te swoje słynne ciasteczka.

Dawałaś mi przepis, ale nigdy nie chciały mi tak wyjść.

– Pewnie wzięłaś złe kakao – z roztargnieniem rzuciła Nicole, pilnie

śledząc napływający tłum w poszukiwaniu Strauda albo Chase'a.

– Słuchaj, a nie widziałaś przypadkiem Alvina?
– zagadnęła.
– Nie. A czekasz na niego? – zainteresowała się Anna.
– Skąd, tylko tak pytam.
Znów wróciły bolesne myśli. Nicole szybko pożegnała się z Anną.

Pragnęła zagubić się w wesołym tłumie. Niestety, radosna atmosfera,
zamiast uleczyć bolesne rany, pogłębiła tylko rozpacz i samotność.

Powiewające między drzewami proporce i flagi nadawały całej imprezie

patriotyczny nastrój. Bujne kwiaty bzu przekwitały już, nasuwając Nicole
myśli o zamierającym uczuciu.

Cóż, mimo wszystko lepiej jest kochać i stracić, niż nie kochać w

ogóle... Nie, bzdury! – skarciła się.

– O, Nicole, wreszcie cię odnalazłem – zawołał radośnie uśmiechnięty

Straud. – Chciałem się dowiedzieć, jak ci idzie.

– Naprawdę nie musisz się o mnie martwić.
– Ale powiedz, jak sobie radzisz?
– Och, śpiewająco, po prostu śpiewająco.
– Zabawne, ale dokładnie takiego samego określenia użył nasz wspólny

przyjaciel, kiedy pytałem go o to samo – stwierdził Straud.

– Kiedy z nim rozmawiałeś?
– Jakąś godzinę temu. Nie wyglądało na to, że jest w cudownym

nastroju.

– A ja jestem – oświadczyła Nicole, bojowo odrzucając włosy z twarzy.

– Po prostu w lepszym już być nie mogę.

– Kogo ty chcesz przekonać – siebie czy mnie?
– Odmawiam odpowiedzi na to pytanie, bo wszystko cokolwiek powiem,

może być użyte przeciwko mnie – odparła.

– Czy chcesz, żebym go aresztował?
– Kogo? – Rzuciła Straudowi zaskoczone spojrzenie.
– Człowieka, z którego winy masz te ciemne sińce pod oczami i

zrozpaczony wyraz twarzy.

– Normalnie powiedziałabym, że tak, ale facet ma powiązania z

departamentem.

– Tego się właśnie obawiałem – westchnął. – Czuję się osobiście

odpowiedzialny. Gdybym nie poznał was ze sobą... – Westchnął jeszcze
ciężej. – Czy mógłbym ci pomóc, Nicole?

– Nie, w żaden sposób, ale dziękuję.
– Jeżeli cię to pocieszy, wiedz, że człowiek, o którym mowa, jest równie

nieszczęśliwy jak ty.

Raczej nie mogła w to uwierzyć.

– Masz coś nowego? – zapytał Eddie między jednym kęsem hot-doga a

drugim. Żeby dać wyraz swemu patriotyzmowi, ubrał się tego dnia w
niebieską bawełnianą koszulkę i czerwoną jedwabną marynarkę.

– Rozmawiała z szefem policji – poinformował go z roztargnieniem Leo.
– Mam nadzieję, że ona niczego nie podejrzewa.
– Eddie zmarszczył brwi. – Nie muszę ci chyba mówić, co by było,

gdyby zaczęła, co?

– Nie martw się – zapewnił Leo. – Sam zajmę się Nicole. Wszystko

będzie dobrze, wierz mi.

Słońce chowało się już za horyzontem, gdy Nicole ciężkim krokiem

wchodziła do domu. Ogarnęło ją całkowite przygnębienie. Dobrze, że
przynajmniej ciasteczka okazały się przebojem.

Zimny powiew klimatyzowanego powietrza przyjemnie koił rozpaloną

twarz. Kiedy indziej rzuciłaby się na kanapę w salonie i leżała tak przez
godzinę lub dwie, delektując się bezczynnością. Ale dziś widziała tam
jedynie miejsce, gdzie kochała się z Chase'em. Miała wątpliwości, czy w
ogóle kiedykolwiek na niej usiądzie.

Ileż miejsc w tym domu wiązało się z jego wspomnieniem... Weszła do

kuchni i wpatrzyła się w stół, przy którym tyle razy zasiadał, drocząc się z
nią, czuląc się do niej, wzruszając ją i zaskakując.

Ale dziś kuchnia była pusta, wypełniona mdłą wonią nie wyniesionych

śmieci. Zapomniała zrobić to przed piknikiem.

Wyjęła torbę z kubła i otworzyła tylne drzwi. Na dworze gasł już

czerwonawy blask zachodu. Z westchnieniem stwierdziła, że znów nie
wymieniła przepalonej żarówki na podwórzu. Nagle, po kilku krokach,
kątem oka dostrzegła jakiś ruch w głębi patio.

– Chase? – zapytała, zerkając w cień.
– Nie, to ja, Leo.
Leo? Jakim cudem się tu znalazł? Jej numer telefonu i adres były

przecież zastrzeżone, a ich znajomość ograniczała się jedynie do biblioteki.

Nim jednak zdążyła o cokolwiek zapytać, Leo przyskoczył do niej i
gorączkowo wyszeptał:

– Musze z tobą pomówić, Nicole! To bardzo pilne!
– Dobrze, ale najpierw uspokój się i wejdź do środka.
– Nie, nie możemy rozmawiać tutaj. – Rozejrzał się podejrzliwie, jakby

krzaki miały uszy. – Chodźmy do mnie, to niedaleko.

– Ależ, Leo...
– Tylko spróbuj powiedzieć nie! – oznajmił z nagłą groźbą w głosie i

bezceremonialnie ująwszy Nicole za ramię, pociągnął ją do wyjścia.

Rozdział 7

– To jak, powiesz mi, co się dzieje, czy będziesz przez cały wieczór gapił

się w swój kufel piwa?

– zapytał zniecierpliwiony Carlos. Siedzieli przy stoliku w tawernie "U

Nicka".

– Nic się nie dzieje – odburknął Chase.
– Niemożliwe, ja ci mówię, że sprawa, której nie mogliśmy ugryźć od

sześciu miesięcy, wreszcie została rozpracowana, a ty siedzisz tutaj i
smęcisz się beznadziejnie.

– Pracowałem z tobą przez pięć z owych sześciu miesięcy – przypomniał

mu Chase. – Nie przyszło ci do głowy, że cholernie mi żal, ponieważ nie
mogę uczestniczyć w Wielkim Finale?

– Naprawdę tak się tym martwisz? – spytał przejęty Carlos.
Chase wzdragał się przed okłamywaniem najlepszego kolegi. Nagle

przypomniał sobie słowa Nicole: „Zawsze bronisz innym dostępu do siebie,
Chase. Zastanawiam się, dlaczego?". Teraz sam zaczął się nad tym
zastanawiać. Dlaczego tak trudno było mu zrezygnować ze stwarzania
pozorów i mówić po prostu prawdę? Czyżby aż tak weszło mu w krew
granie i udawanie, że zapomniał już niemal, kim jest? Może rzeczywiście
powinien spróbować być sobą.

– Nie – przyznał z wysiłkiem. – Naprawdę martwię się czymś zupełnie

innym. Chodzi o...

– Tak? – zachęcał kumpel. – No, stary, wyduś to z siebie.
– Dobra, chodzi o kobietę – przyznał się wreszcie i z oburzeniem

dosłyszał chichot Carlosa.

– No jasne, a cóż by innego! Tylko że zawsze to ty przyprawiałeś

kobiety o ból głowy, a nie one ciebie.

– Zapomnij o tym – warknął Chase.
– No, no, tylko nie bądź taki drażliwy.
– Dziwisz się? Ciekawe, jak byś się czuł, gdyby ciebie wsadzono do

smętnej biblioteki na prowincji?

W tym miasteczku jedyne dwa światła na skrzyżowaniach głównej ulicy

wyłącza się dla oszczędności o jedenastej wieczorem.

– Daj już spokój temu miasteczku. Co to za kobieta?
– Wiesz, co mi powiedziała? – zapytał Chase, nagle porwany potrzebą

zwierzeń.

– Nie, ale jestem ciekaw.
– Otóż powiedziała, że mam trudności w kontaktach z ludźmi.

Uwierzysz? Ja?

– Co rozumiała przez „trudności"?
– Właściwie nie wiem – przyznał strapiony Chase.
– Mówiła o szczerości, otwartości w wyrażaniu uczuć.
Zawahał się, widząc spojrzenie Carlosa.
– Okay, rzeczywiście tego nie robię. Ale pokaż mi takiego, kto jest

szczery!

– Jak daleko zaszły sprawy między wami? – indagował Carlos.
– Pokłóciliśmy się – oznajmił Chase, uprzedzając następne pytanie.
– Też mi nowina! Z twoich opowiadań odniosłem wrażenie, że nieraz

wam się to zdarzało.

– Owszem, ale tym razem było inaczej. Tym razem...
tym razem wpadłem, stary – oznajmił dramatycznym tonem.
– A powiedziałeś jej o tym? Bo mam wrażenie, że gdybyś z nią pogadał,

tak szczerze jak teraz ze mną, nie byłoby sęków między wami.

– Co przez to rozumiesz? – Chase spiorunował go wzrokiem.
– Chciałem ci uświadomić, że jeśli mówisz damie, że ci na niej zależy,

nie powinno to zabrzmieć, jak byś ogłaszał koniec świata albo zwierzał się,
że jesteś śmiertelnie chory. Powinieneś mówić to radośnie.

– Ale wcale nie czuję się radośnie. Przynajmniej nie w tym momencie.

Sam siebie nie rozumiem. Ta wspaniała kobieta chce mnie zmienić, a
tymczasem ukróca mi cugli.

– Czy naprawdę o to jej chodzi?
– Nie może pogodzić się z faktem, że mam tak niebezpieczny zawód.
Carlos przytaknął ze zrozumieniem.
– To jest problem wielu z nas. Zawodowe ryzyko, co? Jeśli jesteś w

niebezpieczeństwie, wzywasz gliny, ale za Boga nie związałabyś się z
żadnym z nich.

Chyba żeby grzecznie zgodził się robić swoje zza biurka.
– Ona już raz się sparzyła.
– Na policjancie?

– Nie. Zakochała się w pewnym chłopaku, a on zginął na jej oczach.

Rozwalił się na motorze. I dlatego kiedy zobaczyła, jak w pogoni za
kieszonkowcem walę przez wszystkie sześć pasów Michigan Avenue,
wyobraziła sobie, że za chwilę mnie rozjadą.

– Zaraz, zaraz, o co chodzi?
Chase krótko opowiedział mu o całym incydencie i histerycznej reakcji

Nicole.

– I co masz zamiar dalej zrobić? – zapytał z troską Carlos.
– Nie wiem – odparł bezradnie Chase. – Po prostu nie wiem.

Kiedy dotarł do domu Nicole, nadal nie wiedział, co ma zrobić. Nie był

nawet pewien, czy ją zastanie.

Pomysł, by wstąpić i porozmawiać z nią, jaki przyszedł mu do głowy po

wyjściu z tawerny, wydawał się dobry. Nie mógł przecież pozostawić
sprawy bez wyjaśnienia.

Starym zwyczajem zaszedł dom od tyłu. Coś jednak było nie w

porządku. Drzwi kuchenne stały otworem. Chase odruchowo sprawdził broń
i ostrożnie ruszył przez patio.

Jego niepokój wzrastał. Nicole nie było w kuchni. Przeszukał dom od

piwnic po dach. Bezskutecznie. Tymczasem w kuchni zostawiono zapalone
światło, na stole leżała jej torebka, a samochód stał na podjeździe.

Wrócił na dziedziniec i zaczął się rozglądać. Coś zalśniło w ciemności.

Podszedł bliżej i zobaczył plastikową torbę na odpadki, z której wysypywały
się śmieci, jakby ktoś porzucił ją w pośpiechu.

Zaklął wściekle i wyciągnąwszy z kieszeni małą silną latarkę, metr po

metrze zaczął oświetlać podwórko w poszukiwaniu dalszych śladów. Po
jednej stronie znalazł pomieszane odciski stóp należące do dwóch osób.

Teraz już wiedział. Ktoś ją porwał. Ktoś z szajki. Było to jedyne

logiczne wytłumaczenie.

Zaklął ponownie, próbując opanować ogarniające go zdenerwowanie.

Nie mógł sobie darować, że zlekceważył zagrożenie, traktując członków
gangu jak nieszkodliwych amatorów. Tymczasem musieli zorientować się,
że są śledzeni i zareagowali klasycznie, jak szczury osaczone w kącie.

Nie tracąc czasu, błyskawicznie skontaktował się ze Straudem i zdał mu

raport z sytuacji.

– Nie mam konkretnego dowodu – podsumował. – Teoretycznie można

by sądzić po odciskach stóp, że wyprowadzono ją siłą, ale nie ma innych
śladów walki. Może po prostu poszła do sąsiadów, albo coś w tym stylu.

– Właśnie to „coś" mnie najbardziej martwi – stwierdził szef.
– Mnie również.
– Co masz zamiar teraz zrobić?
– Odszukać kilku informatorów i trochę ich przycisnąć. Zadzwonię,

kiedy będę coś wiedział.

Bar, do którego wkroczył w kilka minut później, wyglądał na taką

mordownię, że tawerna „U Nicka" mogła być śmiało porównana do Hiltona.

– Joey, chłopie, właśnie cię szukałem – powiedział, podchodząc do

siedzącego przy barku człowieczka o twarzy łasicy.

– Nie wiem, co jest grane, ale z góry mówię, że nic mi do tego –

oznajmił tamten na powitanie.

– Joey, tylko jedno nazwisko, i to szybko. – Chase podsunął się bliżej,

groźnie górując nad drobną postacią barowego bywalca.

– Zrozum, to dla mnie osobista sprawa – podkreślił.
– Nadepnięto mi na odcisk i będę musiał kogoś przycisnąć. A wiesz

chyba, jak nie lubię trzymać się przepisów – dodał z niebezpiecznym
błyskiem w oku.

Joey wyraźnie poczuł się nieswojo.
– O co biega? – rzucił nerwowo.
– Kojarzysz tę szajkę, o której kiedyś rozmawialiśmy?
Joey przytaknął.
– To dawaj nazwisko. Szybko! – warknął Chase.
– Kiedy mówiłem, że...
– Może wolisz, żebym zaciągnął cię na dołek na oficjalne przesłuchanie,

co? – spytał Chase z jawną groźbą, przysuwając się jeszcze bliżej. – Albo
wyduszę z ciebie wszystko tu, na miejscu. Pamiętaj, że to moja prywatna
sprawa i nie jestem tu służbowo.

– Ciszej, jak rany – wyszeptał Joey, zerkając wokół z niepokojem. –

Wiem o takim jednym gościu, co się nazywa Leo, pseudo „Krewetka".
Tylko tyle, przysięgam – zabełkotał, widząc żądzę mordu w oczach swego
prześladowcy. – Gadali, że jest stąd. Podobno wynalazca.

Jakaś klapka otworzyła się nagle w umyśle Chase'a. Nicole, jej

opowieści o pchlim targu i człowieku o imieniu Leo, stałym bywalcu
biblioteki, wynalazcy. Namiar mógł być dobry. Ilu w końcu wynalazców o

imieniu Leo może być w tej okolicy?

– Czekaj, jeszcze coś – przypomniał sobie Joey.
– Gadają, że koło tego interesu chodzi też taki Fritz Demato. Słyszałeś o

nim?

Chase słyszał. Demato był gangsterem pośledniejszego formatu, ale

dorobił się już kartoteki kryminalnej I można go było uznać za
niebezpiecznego.

– Fritz nie lubi frajerów, co mu wchodzą na odcisk.
Podobno ostatnio zrobił się nerwowy, kapujesz?
Detektyw Ellis doskonale wiedział, o co chodzi. Jego następnym

posunięciem miało być zdobycie adresu Leo. Wierzył, że przeczucie go nie
myliło. Nawet nie wyobrażał sobie, co by zrobił, gdyby coś stało się z
Nicole.

– Przepraszam, ale nie mam cukru – powiedział Leo, częstując Nicole

herbatą.

– Nie szkodzi. – Odstawiła filiżankę na stoliczek i zwróciła się ku niemu.

– Więc zaciągnąłeś mnie tutaj, żeby...

– Żeby porozmawiać o Annie – dokończył.
– Nie mam pojęcia, co w sobie nawzajem widzicie.
– Przypadkiem wpadliśmy jedno na drugie.
Przypomniała sobie, że niemal tych samych słów użyła Anna, zwierzając

się jej w czasie pikniku.

– Dlaczego nie mogliśmy porozmawiać o tym u mnie? – spytała.
– Ktoś mógłby nadejść.
– Mało prawdopodobne.
– Dobrze, przyznaję, byłem spanikowany – powiedział nieśmiało. –

Kiedy podsłuchałem, co mówi do ciebie na pikniku, doszedłem do wniosku,
że ci ufa.

Nicole zrozumiała teraz, skąd wzięło się nagłe, zakłopotane spojrzenie

Anny. Musiała w tym momencie dostrzec Leo.

– Kocham ją – oświadczył. – I nie wiem, co dalej począć. Potrzebuję

twojej rady. Jak myślisz, jak powinienem teraz postąpić? Wierz mi, ja...

– Myślę, że powinniście słuchać mnie – dobiegł ich głos Eddiego z holu.

– Nie ruszać się! – zakomenderował, mierząc ku nim z pistoletu.

– Eddie, co ty robisz? – zawołał przerażony Leo.

– Chronię własną skórę! Jeszcze chwila, a zwierzyłbyś się ze

wszystkiego tej uroczej bibliotekarce, która dziwnym trafem spiknęła się z
pewnym zakamuflowanym gliną.

– O kim ty mówisz?
– Siedzą nam na karku – stwierdził Eddie. – A ty grasz na dwie strony. –

Oskarżycielsko skierował broń w Leo.

– Ja nic nie zrobiłem!
– Zamknij się! Teraz ja mówię.
Nicole miała wrażenie, że cała scena jest nierealna i przydarzyła się

komuś innemu. Niestety, broń, którą Eddie wymachiwał w podnieceniu,
była aż nadto rzeczywista. Nikt nigdy nie trzymał jej na muszce. Było to
wybitnie nieprzyjemne przeżycie.

Gangster wydostał kawał sznura do bielizny, na którym zostało jeszcze

kilka spinaczy i rzucił go Leo.

– Masz, zwiąż ją.
Leo zawahał się.
– Rób, co ci każę. – Lufa pistoletu wykonała naglący ruch. – No, już!
– Popełniasz ogromny błąd.
– Ani słowa więcej. A ty – zwrócił się do Nicole, która z nadzieją

spoglądała ku drzwiom – nie próbuj nawet marzyć o ucieczce. Pospiesz się,
Leo, nie będę czekał do rana. Czy może będzie szybciej, jeśli zastrzelę
ciebie i sam ją zwiążę, co?

– Tak, już, już. Przepraszam cię – wymruczał Leo do Nicole,

przywiązując ją do krzesła.

– Dlaczego dałeś się w to wciągnąć? – spytała.
– Dla pieniędzy. Potrzebowałem ich na wynalazki.
– I zadarłeś z prawem? Och, Leo...
– Czemu się pani tak dziwi, droga pani kierowniczko – wtrącił się Eddie.

– Przecież wiedziała pani doskonale, co się dzieje i dlatego rozmawiała pani
z szefem policji. A ty, Leo, miałeś się nią zająć...

– Ona o niczym nie wiedziała. Kiedy wszedłeś, rozmawialiśmy o czymś

zupełnie innym.

– Jasne, myślisz, że uwierzę – zaśmiał się Eddie.
– Zamknij się i kończ z tym wiązaniem.
Nicole ciągle nie mogła uwierzyć w to, co się zdarzyło. Dlaczego

zgodziła się wyjść z domu? I czy Leo naprawdę obiecał swojemu

„kuzynowi", że się nią „zajmie"? Ten poczciwy Leo? Owszem, ten sam,
który siedział po uszy w nielegalnym bukmacherskim interesie, dokładnie
ten sam.

– Dobra, teraz ty – polecił Eddie swemu niedawnemu pomocnikowi. –

Siadaj na krześle koło niej.

I pamiętaj, jeden fałszywy ruch, a będę strzelał – ostrzegł, błyskawicznie

krępując sznurem swoją ofiarę.

– Tak strasznie mi przykro. – Leo popatrzył na Nicole wzrokiem zbitego

psa. – Nigdy nie przyszłoby mi do głowy cię skrzywdzić.

– A ja nie mogę uwierzyć, że zaangażowałeś się w coś takiego – odparła.
– Wiesz, zakłady istniały już przed wiekami i nikt nie uważał tego za

ujmę. Już starożytni Grecy kombinowali na wyścigach rydwanów. Wiem, bo
czytałem w ...

– Wierzę, że książka była pasjonująca – przerwał mu Eddie – ale sądzę,

że powinniście bardziej skupić się na tym, jak przeżyć, niż na historii
hazardu.

To powiedziawszy, ledwie dostrzegalnym ruchem otarł pot znad górnej

wargi.

– Mylisz się, Eddie. Kiedy wszedłeś, pytałem Nicole o radę w sprawach

miłości. Miałem się właśnie jej zwierzyć, że w ogóle nie znam kobiet. Nic
nie mówiliśmy o tobie ani o pracy.

– Ty i miłość? Nie bujaj! – parsknął Eddie. – Ty w ogóle nie masz życia

miłosnego.

– Nie, nie mam – szczerze przyznał Leo. – Ale powiedziałem ci prawdę,

czystą prawdę. Potwierdź mu, Nicole.

– On zakochał się w bibliotekarce z działu dziecięcego – oznajmiła.
Leo spojrzał na nią karcąco.
– Nie musiałaś mówić mu, kim ona jest.
– Czy nie masz ważniejszych zmartwień niż dyskrecja? – parsknęła

zniecierpliwiona.

– Właśnie, ona ma rację – włączył się Eddie.
– Dlaczego mnie nie powiedziałeś o tej kobiecie, tylko poszedłeś do

niej? Ja dałbym ci dobrą radę.

– Przepraszam – powiedział ze skruchą Leo – ale pomyślałem, że mnie

wyśmiejesz.

Eddie tymczasem popatrywał to na jedno, to na drugie, wyraźnie

zastanawiając się, co dalej robić.

– Rozwiąż nas – poprosił błagalnie Leo. – Pomyśl, co powie twoja żona.

Przecież wiesz, że jestem jej ukochanym kuzynem.

Nicole dostrzegła, że Eddie się waha. Odłożył broń na stół i zaczął iść w

ich kierunku. W tym samym momencie ktoś wtargnął do pokoju.

Nicole miała desperacką nadzieję, iż zobaczy spieszącego jej na ratunek

Chase'a. Niestety, zamiast niego ujrzała osobnika odzianego w różowy,
najbardziej jaskrawy garnitur, jaki dotąd widziała. Co gorsza, trzymał w
ręku pistolet dwa razy większego kalibru niż broń Eddiego.

– Nie ruszać się! – warknął.
Jeden rzut oka na twarz niedawnego prześladowcy wystarczył Nicole, by

dowiedzieć się, że sprawy przybrały jeszcze gorszy obrót.

– Pan D-Demato... – zająknął się.
– Szukałem cię, mój drogi. Nie odpowiadałeś na moje telefony, więc

postanowiłem stawić się osobiście.

Psujesz mi interesy, koleś, a to mi się nie podoba.
– Usiłowałem nie wchodzić panu w drogę...
– Widać marnie się starałeś. Nikt nie będzie robił w konia Fritza

Demato! – ogłosił dumnie, po czym dał Eddiemu kuksańca, który ściął go z
nóg.

– Powiedz mi zresztą, frajerze, czy prawdziwy macher będzie używał

biblioteki? Przecież musimy dbać o reputację!

– A ty... – Demato groźnie pochylił się nad Leo.
– Ponoć pracowałeś dla tego durnia. – Wymownym gestem

skierowanego w dół kciuka wskazał na rozciągniętą na dywanie postać. –
Wygląda na to, że zmieniłeś szefa. Masz coś przeciwko temu?

– Ależ nie, panie Demato – zapewnił Leo.
– Fajno. I mów mi Fritz – powiedział nowy szef, rozwiązując więźnia. –

A teraz zwiąż jego – polecił, wskazując na Eddiego, który właśnie przyszedł
do siebie.

– Leo, ty zdrajco! – zawył, kiedy tylko pojął, o co chodzi. – Czułem, że

źle wyjdę na zatrudnieniu ciebie!

– darł się, krępowany więzami. – Ty, kuzyn mojej żony, występujesz

przeciwko mnie? Tak się odwdzięczasz rodzinie? Po tym wszystkim, co dla
ciebie zrobiłem? A co z... – Zamilkł znienacka, gdy Leo wcisnął mu w usta
jedwabną chusteczkę, wyciągniętą z kieszeni jego własnego garnituru.

– Ten pistolet nawet nie jest naładowany – stwierdził z niesmakiem

Fritz, zatykając sobie zdobyczną broń za pasek drogich jedwabnych spodni.
– Ale mój jest – zapewnił. – I radzę o tym pamiętać.

– Tak jest, proszę pana.
– Frtiz. Mów mi Fritz.
– Tak, Fritz.
– Dobra, a teraz plan gry. Zaparkowałem wóz trochę dalej, na ulicy.

Czarny Cadillac. Tu masz kluczyki. – Rzucił je zaskoczonemu Leo –
Pójdziesz i uruchomisz go. Możesz uważać to za test. W razie
jakiegokolwiek numeru oblewasz sprawdzian, a ja będę musiał zabić tych
dwoje. Potem zajmę się tobą.

Wytropię cię wszędzie, tak jak wytropiłem twojego kuzyna. Jasno się

wyrażam?

Leo przełknął z wysiłkiem ślinę i kiwnął głową. Nicole uznała, że z

dwojga bandytów stanowczo woli Eddiego. Fritz uraczył ich jaszczurczym
uśmiechem.

– W porządku. Jak już uruchomisz mój wóz, podjedź nim tutaj i postaw

pod żywopłotem. I pospiesz się. Musimy jak najszybciej zabrać stąd tych
dwoje.

Chase dostrzegł wychodzącego Leo. Wiedział już, że Nicole jest

związana, gdyż udało mu się potajemnie zerknąć przez okno. Zdążył
zawiadomić o wszystkim Strauda i wiedział, że będzie miał zabezpieczone
tyły. Nalegał jednak, by główną część zadania pozostawiono jemu. Nie mógł
pozwolić, by wyręczył go nadgorliwy funkcjonariusz, którego świerzbiał
palec na cynglu. Dlatego czekał samotnie, ukryty w gąszczu iglaków
otaczających obdrapany wiktoriański dom. Cierpliwość została wreszcie
nagrodzona. Chase pochwycił wychodzącego Leo i przyparł go do grubego
pnia dębu, rosnącego w kącie podwórza.

– Opowiadaj, co się dzieje w środku – warknął.
– Kim jesteś? – wycharczał przerażony wynalazca.
– Kolejnym rywalem?
Detektyw wyszarpnął służbową odznakę i machnął mu przed oczami.
– Jak widzisz, jestem gliną. A ty wyciągnąłeś łapy po moją kobietę.
– Nigdy nie wyciągałem łap po żadną kobietę – z oburzeniem wyszeptał

Leo. – Ach, rozumiem, nie mówiłeś tego dosłownie... – Urwał, gdyż silne
ręce potrząsnęły nim niecierpliwie. – Zapewne chodzi ci o Nicole. Jest w

środku.

– Mów, co z nią?
– Jest związana, ale ma się dobrze.
– Dobra, mów mi szybko, co się tam dzieje.
Leo zaczął opowiadać w pośpiechu, połykając sylaby. Chase usiłował

wyłowić jakiś sens z chaotycznej narracji.

– Jak bardzo zależy ci na wolności? – zapytał.
– Bardzo, ale to bardzo mi zależy – bez namysłu rzucił Leo. – Właśnie

stwierdziłem, że nie nadaję się do przestępczej roboty. I mam straszne
wyrzuty sumienia, że wciągnąłem w tę sprawę Nicole.

– Dobrze. – W umyśle Chase'a narodził się już plan. Przypomniało mu

się, że Fritz miał manię na punkcie swojego samochodu, wyprodukowanego
na zamówienie, czarnego cadillaca ze złotymi ozdobami.

Wóz był jego dumą i radością. Detektyw zdążył zauważyć, że

zaparkowany jest z boku i niewidoczny z okien.

– Wracaj i powiedz Fritzowi, że jego wóz został skradziony – polecił.
Leo nerwowo przełknął ślinę. Nadszedł moment, w którym mógł się

wreszcie wykazać i zrehabilitować za swoje niegodne czyny.

– Zrobię to – wyszeptał z determinacją. – A co potem?
– Potem wycofaj się i trzymaj z daleka.

– I co taka porządna dziewczyna jak ty robi w takim miejscu? – zagadnął

Nicole Fritz.

– Już od kilkunastu minut zadaję sobie to samo pytanie – wymamrotała.

– Po prostu przyszłam tu na herbatę.

– Dobry moment wybrałaś sobie na sąsiedzkie pogawędki – zauważył

przestępca.

– Najwyraźniej. I nie przypuszczam, byś był skłonny mnie...
Odmownie pokręcił głową.
– Tak myślałam – westchnęła, usiłując jednocześnie rozluźnić pętle na

przegubach. Przydała się szkoła starszego braciszka, który w dzieciństwie
ćwiczył na niej harcerskie węzły. Nagle dosłyszeli, że wraca Leo.

Czas naglił.
– Fritz, ukradli twój samochód! – krzyknął od progu.
– Coo?! – Fritz odruchowo rzucił się do wyjścia, pragnąc przekonać się,

czy rzeczywiście zabrano mu ukochane cacko. Lecz Chase już czyhał za

progiem.

W sekundę Fritz przekonał się, że stracił nie tylko wóz, ale i pistolet,

który wyfrunął mu z ręki, wytrącony nagłym ciosem. Silny chwyt osadził go
w miejscu.

– Złamiesz mi rękę – zawył.
– Ciesz się, że nie złamię ci karku – wycedził przez zęby Chase. Za

moment pojawił się komendant Straud z policjantami.

Chase zostawił im pojmanego, by mogli mu zrobić wykład o

przysługujących mu prawach, a sam pobiegł do Nicole.

Uśmiechnęła się niepewnie na jego widok.
– Dużo czasu ci to zajęło, detektywie Ellisie – mruknęła.
Podbiegł ku niej i rzucił się na kolana, by rozwiązać sznury. W zapale

nie zorientował się nawet, że Nicole natychmiast powstała i otoczyła jego
szyję ramionami, odwzajemniając mu namiętny uścisk.

Odchylił się do tyłu, by przyjrzeć się jej dokładnie.
– Jakim cudem się uwolniłaś?
– Widać mam ukryte talenty.
– Wszystko w porządku? – zapytał z troską, badając wzrokiem jej twarz.
– Jak najbardziej – zapewniła go. – Trochę mi może niewygodnie ze

związanymi kostkami.

W mgnieniu oka uwolnił jej nogi. Teraz mogli już na dobre przytulić się

do siebie. Trzymał ją kurczowo, jakby nigdy już nie miał wypuścić i
przymknąwszy oczy kołysał w ramionach, gładził po włosach.

– Nigdy już nie rób mi tego – wyszeptał żarliwie.
– A co ci zrobiłam?
– Sprawiłaś, że zakochałem się w tobie. – Słowa popłynęły same, zanim

zdążył się zastanowić.

Odchyliła się i spojrzała mu w twarz, dostrzegając w niej napięcie, które

sama czuła. – Jesteś wytrącony z równowagi i mówisz nie przemyślane
rzeczy.

– Naprawdę chcesz, żebym przestał mówić, co czuję? Wierz mi,

naprawdę wiem, o czym mówię.

Kocham cię, Nicole. Kocham twój charakter, twoją szlachetność, pasję i

entuzjazm – nie mówiąc już o twoich cudownych nogach – zakończył
niespodziewanie, pragnąc rozproszyć napięcie.

– Kochałem cię już przedtem. Ale dopiero teraz zrozumiałem, co się

czuje, kiedy ukochana osoba jest w niebezpieczeństwie. Dlatego obiecuję ci,
że nie będę, tak jak kiedyś, podejmował niepotrzebnego ryzyka. Ale jestem
policjantem, Nicole. Czy zaakceptujesz ten fakt i zwiążesz się ze mną?

Niedawne udręki, jakie przeżywała na myśl, że może już go nie

zobaczyć, zmusiły ją do stawienia czoła własnym lękom. Sytuacja
zagrożenia uświadomiła Nicole odwieczną grę życia i śmierci, uwalniając jej
myśli od zbędnego bagażu emocji. Tym samym pokonała dręczący strach
przed przyszłością, uznając radość chwil przeżywanych tutaj i teraz – z
Chase'em.

Życie nie trwa wiecznie, więc bezsensem jest dopuszczać, by zatruwał je

wieczny lęk, który nie pozwala cieszyć się chwilą.

– Spróbuję – oświadczyła z mocą. – Tylko obiecaj mi, że wreszcie

zaczniesz postępować rozważnie.

– Obiecuję. I oczekuję takiego samego zobowiązania z twojej strony.
– Tak.
– Pięknie brzmi to słowo – zamruczał, całując ją.
– Chciałbym jeszcze raz usłyszeć je z twoich ust – kiedy ubrana w

ślubną suknię staniesz przed ołtarzem I wobec kościoła pełnego ludzi
powiesz „tak".

– Och, zależy, kto będzie panem młodym – zażartowała, z trudem kryjąc

dreszcz oczekiwania.

– Ja! Czy dobrze słyszałem? – Czule przeczesywał palcami jasne włosy

Nicole. – Naprawdę chcesz wziąć za męża tego glinę... na dobre i na złe, w
zdrowiu i w chorobie, w szczęściu i radości?

– Chcę!
Chase przerwał jej radosny śmiech pocałunkiem, który obiecywał

wszystko, czego tylko zapragnie. I nieważne było, że po pokoju kręcili się
policjanci, a nieszczęsny Eddie nadal tkwił w więzach, zakneblowany
własną chusteczką do nosa. Serce Nicole biło mocno, przepełnione miłością
do człowieka, który uwielbiał flirtować z własnym losem.

– Nie mogę uwierzyć, że Bruce Query, bratanek szacownego członka

naszej rady nadzorczej, był pośrednikiem szajki w bibliotece – kręciła głową
Nicole. Oboje z Chase'em leżeli przytuleni w ogromnym łożu, ciągle nie
mogąc się sobą nacieszyć, choć zdążyli się już dwa razy pokochać. – Stary
Query nie będzie zachwycony. A powiedz mi, co z Leo?

– Najprawdopodobniej dostanie wyrok w zawieszeniu i sporą ilość

godzin do odpracowania na rzecz miasta. Zasugerowałem, by oddelegowano
go do biblioteki.

– Jak to miło z twojej strony!
– Bo ze mnie w ogóle jest miły chłopak – zachichotał.
– Wiem – odpowiedziała dziwnie poważnym tonem, muskając wargami

miejsce, gdzie mocno uderzało jego serce. – Dlatego między innymi cię
pokochałam.

– Dlaczego wcześniej nie powiedziałaś mi, że mnie kochasz? – nadąsał

się.

– Czekałam, aż ty mi to powiesz.
– A nie przyszło ci do głowy, że ja czekam na ciebie?
– Panie mają pierwszeństwo, co?
– Zawsze – zamruczał, czyniąc niedwuznaczną aluzję do niedawnych

chwil miłości.

– Jest coś, co powinieneś o mnie wiedzieć – powiedziała, przesuwając

rękę z jego piersi w dół, poniżej pępka, ruchem wirtuoza doskonale
świadomego, którą ma poruszyć strunę. – Nie zawsze bywam damą.

– Wiem. I dlatego między innymi cię pokochałem.
Ty również powinnaś coś o mnie wiedzieć. Coś, co wiedzą tylko trzy

osoby na świecie... – tajemniczo zawiesił głos.

– Co?
– Moje prawdziwe imię nie brzmi Chase. Tak tylko nazywała mnie w

dzieciństwie mama. W świadectwie urodzenia mam wpisane... Alvin. Mam
nadzieję, że ta wiedza nie zmieni twoich zamiarów co do poślubienia mnie...
– stwierdził z heroicznym spokojem.

– Cóż, Alvinie Chasie Ellisie, nic nie odwiedzie mnie od moich

zamiarów. Nie myśl, że tak łatwo się mnie pozbędziesz.

– Nie mam najmniejszej ochoty – szepnął. – Ani teraz, ani kiedykolwiek!