Virginia Andrews
Kto wiatr sieje...

(SEEDS OF YESTERDAY)
Przełożył Marek Ostaszewski

CZĘŚĆ PIERWSZA
FOXWORTH HALL

Miałam już pięćdziesiąt dwa lata, a Chris – pięćdziesiąt cztery, gdy stanęliśmy u progu
bogactwa, które dawno temu obiecała nam matka, ja liczyłam wtedy lat dwanaście, a Chris –
czternaście.

Było lato. Staliśmy, gapiąc się na ogromny, przytłaczający dom, który odrodził się z
pogorzeliska. Drżałam z przejęcia, patrząc na zrekonstruowany Foxworth Hall. Jakąż cenę
musieliśmy oboje z Chrisem zapłacić, aby znaleźć się tutaj ponownie, my, tymczasowi
władcy
tego wielkiego gmachu, który podniósł się z popiołów. Kiedyś, dawno temu, myślałam, że
będziemy mieszkali w tym domu jak księżniczka ze swoim księciem, otoczeni łaskawością
króla
Midasa.

Od dawna nie wierzyłam już w bajki.

Z taką ostrością, jakby to było wczoraj, przypomniałam sobie chłodną letnią noc,
wypełnioną mistycznym światłem księżyca i czarodziejskimi gwiazdami na czarnym
aksamicie
nieba, kiedy pierwszy raz znaleźliśmy się w tym miejscu, spodziewając się wszystkiego, co
najlepsze. Spotkało nas wszystko, co najgorsze.

Byliśmy wówczas tacy młodzi i niewinni, zapatrzeni w naszą matkę, kochający ją...

Ufaliśmy jej bezgranicznie, gdy tak prowadziła nas i nasze rodzeństwo, pięcioletnie
bliźnięta, ciemną i nieco straszną nocą do ogromnego domu zwanego Foxworth Hall.
Wierzyliśmy, że wszystkie nasze przyszłe dni będą malowane na zielono – zdrowiem, i na
żółto –
szczęściem.

Jakąż to ślepą wiarę mieliśmy wówczas.

Zamknięci w ciemnych i ponurych pokojach na poddaszu, bawiąc się na tym
zakurzonym, pełnym stęchłego powietrza strychu, podtrzymywaliśmy się na duchu obietnicą
matki, że pewnego dnia Foxworth Hall wraz z całym swoim legendarnym bogactwem będzie
nasz. Jednakże wyraźnie kpiąc z rachub naszej matki, nieustępliwe serce chorego i okrutnego
dziadka nie przestawało bić. Dopóki żył ten stary człowiek, nie było dla nas miejsca na
świecie.
Czekaliśmy, czekaliśmy, aż minęły trzy długie, bardzo długie lata i w końcu Corrine
zrezygnowała z dotrzymania obietnicy.

Dopiero po jej śmierci, na mocy testamentu, Foxworth Hall dostał się pod naszą opiekę.

Matka zapisała dwór Bartowi, swojemu ulubionemu wnukowi, a mojemu dziecku, ale dopóki
nie
skończy on dwudziestego piątego roku życia, majątkiem ma zarządzać Chris.

Odbudowę Foxworth Hall rozpoczęto, zanim Corrine, poszukując nas, przeniosła się do
Kalifornii, lecz ostatnie prace wykonano dopiero po jej śmierci.

Przez piętnaście lat dom stał pusty, doglądany przez dozorców. Znajdował się pod opieką
prawną zespołu adwokatów, piszących albo telefonujących do Chrisa, gdy pojawiały się
problemy wymagające przedyskutowania. Czekająca na właściciela rezydencja wyglądała
smutno. Teraz Bart, zanim zamieszka tutaj na stałe, zaproponował nam gościnę w Foxworth
Hall.

Za każdą przynętą kryje się pułapka, podpowiadał mi podejrzliwy umysł. Czułam
przynętę, która mogła nas znowu zwabić w pułapkę. Czy musieliśmy przebyć z Chrisem tak
długą drogę tylko po to, aby – po zakreśleniu koła – znaleźć się znowu w punkcie wyjścia?

Co będzie pułapką tym razem?

Nie, nie, mówiłam sobie, znowu moja podejrzliwa, zawsze wątpiąca natura bierze górę.
Nasze złoto nie zmatowiało. Kiedyś musi spotkać nas nagroda. Noc się skończyła, nadszedł
wreszcie nasz dzień i dobre sny zdają się spełniać.

Nieoczekiwanie mając szansę zamieszkania w tym odrestaurowanym domu, poczułam w
ustach znajomy smak goryczy. Cała przyjemność zniknęła. Urzeczywistniał się koszmar
senny.

Odpędziłam od siebie te natrętne myśli, uśmiechnęłam się do Chrisa, ścisnęłam jego dłoń
i popatrzyłam na odbudowany Foxworth Hall, wzniesiony na zgliszczach starego, aby znowu
zadziwić i onieśmielić nas swoim majestatem, rozmiarem, ponurą duszą, mnóstwem okien z
czarnymi żaluzjami, które przypominały ciężkie powieki nad ciemnymi kamiennymi oczami.
Wynurzał się potężny, rozłożony na powierzchni wielu akrów, wspaniały. Był większy od
wielu
hoteli, uformowany w kształcie wielkiej litery „T”, z imponującą częścią centralną i oknami
wychodzącymi na północ i południe, na wschód i na zachód.

Zbudowany był z różowej cegły. Czarne żaluzje pasowały do dachu pokrytego dachówką:
Cztery masywne korynckie kolumny podpierały zgrabny frontowy portal.

Szyby w czarnych podwójnych drzwiach wejściowych wykonane były ze zbrojonego
szkła, rzucającego refleksy. Drzwi ozdobiono potężnymi mosiężnymi płytami, którym
grawerunek przydawał elegancji.

Widok ten mógłby mnie ucieszyć, gdyby słońce nie schowało się nagle za ciemną
chmurą. Spojrzałam na niebo zapowiadające nadejście deszczu i wiatru. Drzewa w pobliskim

lesie zaczęły kołysać się tak, że zaalarmowane ptaki poderwały się z wrzaskiem i odleciały w
poszukiwaniu schronienia. Połamane gałązki i opadłe liście szybko zaśmieciły starannie
utrzymane trawniki, a kwitnące na geometrycznych klombach kwiaty zostały bezlitośnie
przyciśnięte do ziemi.

Zadrżałam.

Powiedz mi jeszcze raz, Christopherze Doli, że wszystko będzie w porządku.

Powtórz, bo nie wierzę, że zaszło słońce i że zbliża się burza.

Chris również spojrzał w górę, czując mój narastający niepokój, niechęć, aby iść dalej,
mimo że obiecałam to mojemu drugiemu synowi, Bartowi. Siedem lat temu psychiatrzy
orzekli,
że kuracja zakończyła się powodzeniem, że Bart jest całkowicie normalny i że może żyć
swoim
własnym życiem, bez konieczności korzystania z regularnej opieki lekarskiej.

Chris otoczył mnie ramieniem. Poczułam jego usta na policzku.

– To się dobrze skończy dla nas wszystkich. Wiem, że tak się stanie. Nie jesteśmy już
kukiełkami uwięzionymi w pokoju na górze, uzależnionymi od starszych. Jesteśmy już
dorośli,
odpowiedzialni za swoje życie. Dopóki Bart nie osiągnie postanowionego wieku
dziedziczenia,
to my jesteśmy właścicielami.
Państwo Sheffield z Marin County w Kalifornii, i nikt nie będzie wiedział, że jesteśmy
bratem i siostrą. Nikt nie będzie podejrzewał, że jesteśmy prawdziwymi potomkami
Foxworthów. Wszystkie kłopoty mamy za sobą. Cathy, to jest nasza szansa. Tutaj, w tym
domu,
możemy naprawić całą krzywdę wyrządzoną nam i naszym dzieciom, szczególnie Bartowi.
Będziemy rządzić nie na sposób Malcolma, stalową wolą i żelazną pięścią, ale z miłością,
współczuciem i zrozumieniem.

To, że Chris obejmował mnie mocno ramieniem, dodało mi sił i pozwoliło spojrzeć na
dom w nowym świetle. Był piękny. Dla dobra Barta zostaniemy tutaj do jego dwudziestych
piątych urodzin, a potem zabierzemy ze sobą Cindy i polecimy na Hawaje, tam gdzie zawsze
chcieliśmy mieszkać, w pobliżu morza i białych plaż.

Tak, tak powinno się stać. Tak musi się stać.

– Masz rację. Nie boję się tego domu ani żadnego innego – z uśmiechem zwróciłam się
do Chrisa.
Roześmiał się, opuścił ramię i popchnął mnie naprzód.
Zaraz po skończeniu szkoły średniej mój pierwszy syn, Jory, poleciał do Nowego Jorku,

do swojej babki, Madame Marishy. W jej zespole baletowym został szybko zauważony przez
krytyków, tak że niebawem powierzono mu główne role. Wkrótce też przyleciała do niego
miłość
z lat dziecinnych, Melodie.

Mając lat dwadzieścia, Jory poślubił tylko o rok młodszą Melodie. Oboje ciężko
pracowali, aby osiągnąć szczyty. Są teraz najwyżej notowanym duetem baletowym w kraju,
perfekcyjnie zgranym, rozumiejącym się w mgnieniu oka. Ostatnie pięć lat było dla nich
jednym
pasmem sukcesów. Każde przedstawienie zachwycało zarówno krytyków, jak i publiczność.

Transmisje telewizyjne przysparzały im jeszcze większej widowni.

Madame Marisha zmarła podczas snu dwa lata temu, pocieszaliśmy się jednak, że żyła
osiemdziesiąt siedem lat i pracowała do ostatniego dnia.

Mój drugi syn, Bart, przed ukończeniem siedemnastu lat zmienił się w cudowny sposób z
chłopca zapóźnionego w nauce w jednego z najlepszych uczniów w szkole.

W tym czasie Jory poleciał do Nowego Jorku. Pomyślałam wtedy, że to nieobecność
Jory’ego pozwoliła Bartowi wydobyć się ze skorupy i zainteresować nauką. Właśnie dwa dni
temu ukończył studia na Wydziale Prawa w Harvardzie i został wyróżniony zaszczytem
wygłoszenia pożegnalnego przemówienia.

Wraz z Chrisem spotkaliśmy się z Melodie i Jorym w Bostonie i wspólnie, w wielkim
audytorium Wydziału Prawa Harvardu, uczestniczyliśmy w uroczystości odbierania przez
Barta
dyplomu ukończenia uczelni. Nie było tylko Cindy, naszej adoptowanej córki. Pozostała w
domu
swojej najlepszej przyjaciółki w Karolinie Południowej. Bolało mnie, że Bart nie pozbył się
zawiści wobec dziewczyny, która zrobiła wszystko, aby zyskać jego aprobatę, podczas gdy on
nie uczynił żadnego gestu w jej kierunku. Dodatkowy ból sprawiała mi świadomość, że Cindy
nie zdołała pozbyć się niechęci do Barta na tyle, by uświetnić jego uroczystość.

– Nie! – wołała do słuchawki. – Nie ma znaczenia, że wysłał mi zaproszenie! To jest jego
sposób okazania niechęci. Może umieścić dziesięć tytułów przed swoim nazwiskiem, a ja
nadal
nie będę go ani podziwiać, ani lubić po tym wszystkim, co mi zrobił. Wytłumaczcie to
Jory’emu i
Melodie, aby nie czuli się urażeni. Ale nie musicie tłumaczyć tego Bartowi. On o tym wie.
Usiadłam pomiędzy Chrisem i Jorym i rozmyślałam, jak mój syn, który był tak
małomówny w domu, tak ponury i niechętny do rozmów, mógł zostać prymusem wśród
studentów swojego rocznika i w nagrodę miał wystąpić z mową pożegnalną. Wygłosił
hipnotyzujące przemówienie.

Spojrzałam na Chrisa, który prawie pękając z dumy, uśmiechnął się do mnie.

– O rany, któż mógłby przypuszczać?! On jest znakomity, Cathy. Nie jesteś dumna?
Bo ja tak.
Tak, tak, oczywiście, byłam dumna. Ale ciągle myślałam o tym, że Bart na podium nie
jest tym samym Bartem, którego znaliśmy w domu. Być może czuje się już bezpiecznie.
„Całkiem normalny” – tak mówili jego doktorzy.
Według mnie było wiele drobnych oznak świadczących o tym, że Bart nie zmienił się tak
bardzo, jak sądzili lekarze. Tuż przed naszym odjazdem powiedział:

– Musisz być ze mną, mamo, kiedy będę już samodzielny. Ani słowa o Chrisie.
– To dla mnie ważne, żebyś tam była.
Zawsze zmuszał się do wymówienia imienia Chrisa.
– Zaprosimy również Jory’ego z żoną i, oczywiście, Cindy. Skrzywił się, wymawiając jej
imię. Nie rozumiałam, jak można było nie lubić tej słodkiej i ślicznej dziewczyny, bo nasza
adoptowana córka z pewnością taka była. Nie mogłabym jej kochać bardziej, gdyby była z
mojego ciała i z krwi Christophera Dolla. Od czasu gdy jako dwuletnie dziecko pojawiła się u
nas, była naszym skarbem, jedynym dzieckiem, o którym mogliśmy powiedzieć, że naprawdę
należy do nas obojga.
Cindy miała teraz szesnaście lat i była o wiele bardziej zmysłowa niż ja w jej wieku. Ale
nie była tak doświadczona przez los jak ja. Jej żywotność brała się ze świeżego powietrza i
słońca, z tego, czego my byliśmy pozbawieni. Dobre wyżywienie i ćwiczenia... miała
wszystko,
co najlepsze. My mieliśmy wszystko, co najgorsze.

Chris zapytał, czy zamierzamy stać tutaj cały dzień, czekając, aż deszcz przemoczy nas
do suchej nitki, zanim wejdziemy do środka. Pociągnął mnie do przodu z tą swoją czarującą
pewnością siebie.

Powoli, krok za krokiem, w miarę jak burza zbliżała się z hukiem, a ciężkie niebo
przecinały przerażające zygzakowate błyskawice, zbliżaliśmy się do wielkiego portalu
Foxworth
Hall.

Zaczęłam dostrzegać szczegóły, które wcześniej umknęły mojej uwagi. Posadzka portalu
zrobiona była z mozaiki w trzech odcieniach czerwieni, ułożonej w zawiły wzór,
korespondujący
ze wzorem na szybach w podwójnych drzwiach wejściowych.

Spojrzałam na szklane tafle i ucieszyłam się. Nie było ich tutaj przedtem. Tak jak

przewidział Chris, to nie był ten sam dom, podobnie jak nie ma takich samych dwóch płatków
śniegu.

Zamyśliłam się, bo kto rzeczywiście dostrzega różnice pomiędzy płatkami śniegu?

– Przestań szukać czegoś, co zniszczy radość tego dnia, Catherine. Widzę to w twojej
twarzy, w twoich oczach. Daję słowo honoru, że opuścimy Foxworth Hall zaraz po
urodzinowym
przyjęciu Barta i polecimy na Hawaje. Jeśli nadejdzie kiedyś huragan i przypływowa fala
zaleje
ten dom, stanie się tak dlatego, że ty tego chciałaś.
Rozśmieszył mnie.

– Nie zapomnij o wulkanie – powiedziałam chichocząc. – Może zalać nas gorącą lawą.
Roześmiał się i klepnął mnie w pośladek.
– Przestań, proszę. Dziesiąty sierpnia zastanie nas w samolocie, ale stawiam sto do
jednego, że będziesz martwić się o Barta i zastanawiać się, co też on tam robi sam w tym
domu.
Wtedy przypomniałam sobie coś, o czym nie pamiętałam aż do tej chwili. We wnętrzu
Foxworth Hall czekała niespodzianka, którą przyrzekł mi Bart. Jak dziwnie wyglądał, kiedy
mi o
tym mówił.

– Mamo, doznasz szoku, gdy to zobaczysz... – Przerwał, uśmiechnął się i spojrzał
niepewnie. – Przylatywałem tam każdego lata, aby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku,
czy
dom nie jest zaniedbany i opuszczony. Dałem polecenie dekoratorom, aby wyglądał tak jak
przedtem, z wyjątkiem mojego biura.
Chcę, żeby było nowoczesne, ze wszystkimi potrzebnymi elektronicznymi urządzeniami.
Ale... jeśli chcesz, możesz zrobić coś, żeby było przytulniejsze.

Przytulniejsze? Czy w ogóle taki dom jak ten mógłby być przytulniejszy?

Wiedziałam tylko, że ma się w nim poczucie zamknięcia, izolacji, przebywania w

pułapce. Zadrżałam, słysząc stukot moich obcasów i głuchy odgłos kroków Chrisa, gdy
zbliżaliśmy się do czarnych drzwi, ozdobionych wygrawerowanymi tarczami herbowymi.
Zastanawiałam się, czy Bart sprawdził przodków Foxworthów i czy znalazł tytuły
arystokratyczne i herby, których tak bardzo potrzebował. Na każdym skrzydle czarnych drzwi
były ciężkie mosiężne kołatki, a pomiędzy nimi – mały, prawie niedostrzegalny przycisk
jakiegoś
wewnętrznego dzwonka.

– Jestem pewien, że gmach ten pełen jest nowoczesnych drobiazgów, które
zaszokowałyby stare, szacowne domy z Wirginii – wyszeptał Chris.

Niewątpliwie miał rację.

Bart kochał się w przeszłości, ale jeszcze bardziej fascynowała go przyszłość.

Nie było takiej elektronicznej ciekawostki, której by nie kupił.

Chris sięgnął do kieszeni po klucz od drzwi wejściowych, który Bart wręczył mu tuż
przed naszym odlotem z Bostonu. Uśmiechnął się, wkładając do zamka wielki mosiężny
przedmiot. Ale zanim skończył obracać go w zamku, drzwi otworzyły się cicho.

Zdumiona, cofnęłam się o krok.

Stary mężczyzna gestem zapraszał nas do środka.

– Wejdźcie – powiedział słabym, chrapliwym głosem, obrzucając nas szybkim
spojrzeniem. – Telefonował wasz syn, uprzedzając, że przyjedziecie. Jestem wynajętym
pomocnikiem... Tak to można określić.
Patrzyłam na chudego starego człowieka, pochylonego do przodu, z głową podniesioną
tak, że robił wrażenie, jakby wspinał się pod górę, chociaż stał w miejscu. Włosy miał
spłowiałe,
ni to siwe, ni to jasne. Policzki wymizerowane, oczy wodnistoniebieskie, głęboko zapadnięte,
jakby bardzo cierpiał od wielu, wielu lat. Było w nim coś... coś znajomego.

Moje ołowiane nogi odmawiały posłuszeństwa. Gwałtowny podmuch wiatru podniósł mi
letnią sukienkę, odsłaniając uda, gdy przekroczyłam próg Foxworth Hall zwanego Feniksem.
Chris, stojący tuż obok, otoczył ramieniem moje plecy.

– Doktor Christopher Sheffield z małżonką – przedstawił nas uprzejmie. – A pan?
Pomarszczony stary człowiek dość niechętnie wyciągnął prawą dłoń i uścisnął mocną,
stwardniałą rękę Chrisa. Jego cienkie wargi przybrały cyniczny, łobuzerski wyraz, a
krzaczaste
brwi podniosły się.

– Bardzo mi miło, doktorze Sheffield.
Nie mogłam oderwać wzroku od tego pochylonego starego mężczyzny o wyblakłych
niebieskich oczach. Coś było w jego uśmiechu, w jego przerzedzonych włosach z szerokimi
pasmami srebra... Te błyski w oczach. Ojciec!

Wyglądał tak, jak wyglądałby nasz ojciec, gdyby dożył jego wieku i gdyby przeszedł

wszystkie cierpienia znane rodzajowi ludzkiemu.
Mój ojciec, mój ukochany przystojny ojciec, który był radością mojej młodości.
Jak ja modliłam się, żeby go jeszcze kiedyś spotkać.
Chris delikatnie ujął steraną, żylastą dłoń i wtedy stary człowiek powiedział nam, kim

jest.

– Wasz rzekomo dawno utracony wuj, zaginiony w Alpach Szwajcarskich pięćdziesiąt
siedem lat temu.
Chris szybko wypowiedział wszystkie stosowne słowa maskujące zdumienie.

– Zaskoczyłeś moją żonę – tłumaczył grzecznie. – Jej panieńskie nazwisko brzmi
Foxworth... i jak dotąd, uważała, że cała rodzina ze strony matki nie żyje.
Kilka małych fałszywych uśmieszków przemknęło po twarzy „wujka Joela”, zanim
przybrała ona łagodny, pobożny wyraz.

– Rozumiem – szepnął stary człowiek głosem brzmiącym jak słaby podmuch wiatru w
zwiędłych liściach.
W wodnistych oczach Joela głęboko zalegały cienie. Czy to tylko znowu moja wybujała
wyobraźnia?

Żadnych cieni, żadnych cieni, żadnych cieni... wmawiałam sobie.

Aby uciec od nieokreślonych podejrzeń wobec mężczyzny, który mienił się jednym z
dwóch starszych zmarłych braci mojej matki, rozejrzałam się po foyer. Kiedyś to miejsce
często
odgrywało rolę sali balowej. Słyszałam wzmagający się wiatr i potężniejące z każdą chwilą
trzaski piorunów – centrum burzy musiało być blisko.

Westchnęłam, wspominając dzień, kiedy miałam dopiero dwanaście lat i stałam
zapatrzona na deszcz, marząc, by zatańczyć w sali balowej z mężczyzną, który był drugim
mężem mojej matki. Kilka lat później został ojcem Barta.

Westchnęłam za czasem, kiedy byłam młoda, ufna i pełna nadziei, że świat jest miejscem
pięknym i łaskawym.

To, co w oczach dziecka było wielkie, a nawet przytłaczające, najczęściej skurczyło się w
pamięci po tym wszystkim, co widziałam później, podróżując z Chrisem po Europie,
odwiedzając Azję i Egipt. Ale współczesne foyer wydawało mi się jeszcze bardziej
eleganckie i
bardziej efektowne od tamtego z czasów, gdy miałam dwanaście lat.

Och, niestety, to wszystko przytłaczało! Czułam narastający strach, powodujący kłucie w
sercu i wrażenie gorąca. Patrzyłam na trzy kandelabry ze złota i kryształu z osadzonymi w
nich
prawdziwymi świecami. Każdy miał pięć metrów średnicy i siedem kondygnacji świec. Ile
tych
kondygnacji było przedtem? Pięć?

Trzy? Nie mogłam sobie przypomnieć. Patrzyłam na ogromne lustra w złotych ramach

otaczające foyer, odbijające eleganckie meble w stylu Ludwika XIV, na których siadali, aby
porozmawiać, ci, co nie tańczyli.

Tak być nie powinno! Dlaczego ten drugi Foxworth Hall przytłaczał mnie bardziej od
swego pierwowzoru?

Wtedy ujrzałam jeszcze coś, czego nie spodziewałam się zobaczyć – spiralne schody,
jedne po prawej, a drugie po lewej strome rozległego holu, wyłożonego w szachownicę
czerwonymi i białymi marmurowymi płytami. Czyżby to były te same schody? Odnowione,
ale
te same? Czyż nie widziałam, jak ogień trawił Foxworfh Hall, aż został tylko czerwony żar?
Zachowały się wszystkie kominy; również marmurowe schody. Ale bogato rzeźbione słupki i
poręcz z drzewa różanego spłonęły, więc zostały odtworzone. Przełknęłam twardą grudkę,
która
stanęła mi w gardle. Chciałam, żeby ten dom był nowy, całkiem nowy... żeby nie było w nim
nic
ze starego.

Joel obserwował mnie. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, szybko odwrócił głowę i
gestem poprosił, abyśmy weszli za nim do środka. Milczałam, kiedy pokazywał nam piękne
pokoje na parterze. Pytania zadawał Chris. Na koniec zasiedliśmy w jednym z salonów, by
wysłuchać historii Joela.

Przedtem jednak zatrzymał się w olbrzymiej kuchni i przygotował przekąskę. Nie
pozwalając, by Chris mu pomógł, wniósł tacę z herbatą i kanapkami. Nie miałam apetytu, ale
jak
można było się spodziewać, Chris zgłodniał, dlatego w ciągu kilku minut połknął sześć
drobnych
kanapeczek i właśnie sięgał po następną, a Joel nalewał mu następną filiżankę herbaty. Ja
zjadłam tylko jedną miniaturową kanapkę i czekając na opowieść Joela, wypiłam dwa łyki
gorącej i bardzo mocnej herbaty.

Joel miał słaby głos, z charakterystycznymi półtonami, mówił, jakby był przeziębiony i
miał trudności w wysławianiu się. Przestałam na to zwracać uwagę, gdy zaczął opowiadać o
tym,

o czym zawsze chciałam usłyszeć – o dziadkach i dzieciństwie naszej matki. Wkrótce okazało
się, że bardzo nienawidził swojego ojca, czym od razu zyskał moją sympatię.
– Czy zwracaliście się do ojca po imieniu?
Było to moje pierwsze pytanie od początku jego opowieści, zadane nieśmiałym szeptem,
jakby sam Malcolm mógł kręcić się w pobliżu i podsłuchiwać.
Jego wąskie wargi skrzywiły się w groteskowym uśmiechu.

– Oczywiście. Mój brat Mel był o cztery lata starszy ode mnie i zawsze mówiliśmy o

naszym ojcu po imieniu, ale nigdy w jego obecności. Na to nie mieliśmy odwagi. Nazywanie
go
tatą wydawało się niestosowne. Nie mogliśmy nazywać go ojcem, ponieważ nie był
prawdziwym
ojcem. Określenie „tata” wskazywałoby na zażyłe stosunki, których ani nie było, ani ich nie
chcieliśmy.

Kiedy już musieliśmy, nazywaliśmy go ojcem. W rzeczywistości obaj schodziliśmy mu z
drogi. Znikaliśmy, gdy pojawiał się w domu. W mieście miał biuro, w którym załatwiał
większość swoich interesów, a drugie biuro było właśnie tutaj. Stale pracował, siedząc za
masywnym biurkiem, które dla nas stanowiło barierę nie do przebycia. Nawet gdy był w
domu,
pozostawał odległy i nieosiągalny. Nigdy nie odpoczywał, zamorskie rozmowy telefoniczne
prowadził ze swojego biura, tak że nie mogliśmy podsłuchiwać jego transakcji handlowych.
Rzadko rozmawiał z naszą matką. Zdawało się, że jej to nie przeszkadza. Czasami
widzieliśmy
go, trzymającego na kolanach naszą maleńką siostrę. Czuliśmy wtedy w sercach dziwną
zazdrość.

– Często później rozmawialiśmy o tym, zastanawiając się, dlaczego byliśmy tak zazdrośni
o Corrine, skoro była karana równie surowo jak my. Ale ojciec robił to niechętnie. Po
poniżeniu,
biciu czy też zamknięciu na strychu, co było jego ulubionym sposobem karania nas, przynosił
Corrine kosztowną biżuterię, drogą lalkę lub zabawkę. Wprawdzie miała wszystko, czego
tylko
mała dziewczynka mogła zapragnąć, ale gdy coś źle zrobiła, zabierał jej ulubioną zabawkę i
oddawał do kościoła, któremu patronował. Mogła płakać i starać się odzyskać jego uczucie,
ale
on równie łatwo odwracał się od niej, jak okazywał przesadne uczucie. Kiedy Mel i ja
chcieliśmy, aby nas pocieszył, mówił, żebyśmy zachowywali się jak mężczyźni, a nie jak
dzieci.
Byliśmy z Melem przekonani, że twoja matka wiedziała, jak postępować z ojcem, by
dostać to, co chciała. My nie wiedzieliśmy, jak się zachowywać, jak go oszukiwać.

Oczami duszy widziałam matkę jako dziecko biegające po tym pięknym, choć ponurym
domu, przyzwyczajoną do posiadania wszystkiego, o czym zamarzyła. Później, kiedy już
poślubiła tatę, który miał raczej umiarkowane uposażenie, nadal nie zastanawiała się nad
wydatkami.

Siedziałam z szeroko otwartymi oczami, podczas gdy Joel kontynuował swoją opowieść.

– Corrine i nasza matka nie lubiły się wzajemnie. Kiedy podrośliśmy, uświadomiliśmy
sobie, że matka jest zazdrosna o własną córkę, o jej urodę i umiejętność owinięcia sobie
wokół
palca każdego mężczyzny. Corrine była wyjątkowo piękna. Nawet jako jej bracia zdawaliśmy

sobie sprawę z uwodzicielskiej siły, którą dysponowała.

Joel położył chude ręce na kolanach. Jego kościste i zdeformowane dłonie w jakiejś
mierze zachowały ślady elegancji, może dlatego, że posługiwał się nimi z pewną dystynkcją,
a
może dlatego, że były tak blade.

– Spójrzcie na całą tę potęgę i piękno i wyobraźcie sobie dom pełen udręczonych ludzi,
walczących o uwolnienie się z pęt nałożonych przez Malcolma. Nawet nasza matka, która
odziedziczyła fortunę po swoich rodzicach, była ściśle kontrolowana.
Mel uciekł z bankowości, której nienawidził, a do której został przymuszony przez
Malcolma. Po prostu wskoczył na motocykl i uciekł w góry. Zatrzymał się w małej
drewnianej
chatce, którą razem zbudowaliśmy. Mogliśmy tam zapraszać dziewczyny i robić to wszystko,
czego zabraniał nam ojciec.

Pewnego strasznego letniego dnia Mel przechodził nad przepaścią; jego ciało musiano
pochować z dala od wąwozu. Miał tylko dwadzieścia jeden lat. Ja miałem lat siedemnaście.
Byłem półżywy, po odejściu brata czułem pustkę i samotność. Po pogrzebie Mela podszedł do
mnie ojciec i powiedział, że mam zająć miejsce brata i podjąć pracę w jednym z banków, aby
zapoznać się ze światem finansów. Równie dobrze mógł mi powiedzieć, że mam odciąć sobie
dłonie i stopy. Uciekłem tej samej nocy.

Wszystko w tym ogromnym domu wydawało się pogrążone w oczekiwaniu, w ciszy, w
zbyt głębokiej ciszy. Burza na zewnątrz jakby wstrzymała oddech, jednak kątem oka
zauważyłam, że ołowiane niebo coraz bardziej wzbiera i nabrzmiewa.

Przytuliłam się do Chrisa. Joel siedział cicho w fotelu na biegunach, pogrążony w
melancholijnych wspomnieniach, jakbyśmy byli dla niego nieobecni.

– Dokąd poszedłeś? – zapytał Chris, odstawiając filiżankę. Odchylił się w fotelu i założył
nogę na nogę. Wyciągnął do mnie rękę. – Musiało to być trudne dla siedemnastoletniego
chłopca...
Joel wrócił już do teraźniejszości, jakby zdziwiony tamtą wizytą w znienawidzonym
domu dzieciństwa.

– Nie było to łatwe. Nic nie potrafiłem, byłem tylko bardzo utalentowany muzycznie.
Dostałem się na parowiec, gdzie jako majtek pokładowy zarobiłem na podróż do Francji.
Pierwszy raz w życiu miałem odciski na dłoniach. We Francji znalazłem zajęcie w nocnym
klubie za parę franków tygodniowo. Wkrótce znużyła mnie praca w późnych godzinach,

przeniosłem się więc do Szwajcarii, sądząc, że raczej zwiedzę cały świat, niż wrócę do domu.
Znalazłem pracę jako muzyk w małej gospodzie blisko włoskiej granicy i tam przyłączałem
się
do narciarskich grup jeżdżących w Alpy. Zimą większość wolnego czasu zacząłem spędzać
na
nartach, latem zaś chodziłem po górach i jeździłem na rowerze. Pewnego dnia przyjaciele
zaprosili mnie na dość ryzykowną wyprawę. Zjeżdżaliśmy z bardzo wysokiego szczytu.

Miałem wtedy około dziewiętnastu lat. Pozostała czwórka, jadąca przodem, wrzeszczała
do siebie i nawoływała się tak głośno, że nawet nie zauważyła, iż straciłem równowagę,
przewróciłem się i wpadłem do głębokiej szczeliny lodowej.

Przy upadku złamałem nogę. Przeleżałem tam półtora dnia, częściowo w szoku, dopóki
dwóch zakonników podróżujących na osłach nie usłyszało mojego słabego wołania o pomoc.
Zdołali mnie wydostać, ale niewiele z tego pamiętam, gdyż byłem osłabiony z głodu i
półprzytomny z bólu. Kiedy odzyskałem przytomność, znajdowałem się w klasztorze, a nade
mną pochylały się spokojne, łagodne twarze.

Klasztor był po włoskiej stronie Alp, ja zaś nie umiałem ani słowa po włosku. W trakcie
leczenia nogi nauczyłem się łaciny. Potem zakonnicy poprosili mnie, bym wykorzystał swój
talent artystyczny do malowania fresków na ścianach i ozdobnych napisów pod religijnymi
malowidłami. Czasami grywałem na organach. Gdy moja noga wydobrzała już na tyle, że
mogłem chodzić, stwierdziłem, iż lubię to spokojne życie zakonników, prace, jakie dawali mi
do
wykonania, muzykę, którą grałem o wschodzie i zachodzie słońca, cichą rutynę monotonnych
dni, wypełnionych modlitwą, pracą i wyrzeczeniami. Zostałem z zakonnikami i z czasem
stałem
się jednym z nich. W tym klasztorze, wysoko w górach, znalazłem wreszcie spokój.

Był to koniec historii wuja Joela. Siedział, patrząc na Chrisa, a potem skierował wyblakłe,
lecz płonące oczy na mnie.

Przestraszona jego lustrującym spojrzeniem, starałam się nie okazywać uczuć, jakie we
mnie budził. Nie lubiłam go, mimo że przypominał nieco mojego kochanego ojca i mimo że
moja
niechęć nie miała konkretnych powodów. Sądzę, że była podyktowana niepokojem o
bezpieczeństwo naszej intymności. Czy Joel mógł wiedzieć, że ja i Chris byliśmy
rodzeństwem?
Czy Bart opowiedział mu naszą historię? Czy wuj zauważył podobieństwo Chrisa do
Foxworthów? Nie wiedziałam tego. Uśmiechał się do mnie, wykorzystując resztkę czaru, aby
mnie zdobyć. Z pewnością był wystarczająco mądry, żeby zorientować się, iż to nie Chrisa
będzie musiał przekonać...

– Dlaczego wróciłeś? – zapytał Chris. Joel znowu starał się uśmiechnąć.
– Pewnego dnia przyjechał do klasztoru amerykański dziennikarz, aby napisać reportaż o
tym, jak to jest być zakonnikiem w dzisiejszym nowoczesnym świecie.
Ponieważ byłem tam jedyną osobą mówiącą po angielsku, odpowiadałem w imieniu
wszystkich. Zapytałem, czy przypadkiem nie słyszał o Foxworthach z Wirginii.
Znał ich, ponieważ Malcolm zdobył wielką fortunę i zajmował się polityką. Od niego
dowiedziałem się o śmierci Malcolma, jak również o śmierci matki. Od wyjazdu dziennikarza
nie
mogłem przestać myśleć o tym domu i o mojej siostrze.

Lata łatwo się mieszają, gdy każdy dzień podobny jest do drugiego, a kalendarza nie ma
w polu widzenia. Nadeszła w końcu taka chwila, kiedy stwierdziłem, że chcę wrócić do
domu,
spotkać się z siostrą i porozmawiać z nią. Dziennikarz nie wiedział, czy wyszła za mąż.
Dopiero
gdy przed rokiem przyjechałem do wioski i zatrzymałem się w motelu, dowiedziałem się o
tym,
jak jednej bożonarodzeniowej nocy spłonął nasz dom, o tym, że moja siostra umieszczona
została
w domu dla umysłowo chorych, i o tym straszliwym losie, który ją dotknął. A kiedy Bart
przyjechał tego lata, dowiedziałem się reszty: że siostra nie żyje i że on został spadkobiercą.

Spuścił skromnie oczy.

– Bart jest niezwykłym młodym człowiekiem; lubię jego towarzystwo. Zanim przyjechał,
spędziłem wiele czasu na rozmowach z dozorcą. Opowiadał mi o Barcie, o jego przyjazdach
na
konferencje z budowniczymi i dekoratorami wnętrz, o jego trosce, by wiernie odtworzyć
spalone
domostwo. Byłem tutaj podczas jego następnej wizyty. Spotkaliśmy się, powiedziałem mu,
kim
jestem, wydawał się ucieszony... i to już wszystko.
Czy rzeczywiście? Wpatrywałam się w niego. A może wrócił tutaj z myślą o swojej
części majątku pozostawionego przez Malcolma? Czy mógłby, wbrew testamentowi mojej
matki,
wziąć dla siebie tę część? Jeżeli tak, to dlaczego Bart nie zmartwił się wskrzeszeniem Joela?

Żadnej z tych myśli nie wyraziłam słowami. Joel pogrążył się w ponurej zadumie.
Chris wstał.

– Był to dla nas dzień pełen wrażeń i moja żona jest bardzo zmęczona. Czy zechciałbyś
wskazać nam pokoje, w których możemy trochę odpocząć i odświeżyć się?
Joel wstał natychmiast, przepraszając, że jest złym gospodarzem, i poprowadził nas do
schodów.

– Z przyjemnością zobaczę się znowu z Bartem. To bardzo ładnie z jego strony, że

zaproponował mi gościnę w tym domu. Chociaż wszystkie pokoje za bardzo przypominają mi
rodziców. Mój pokój jest nad garażem, niedaleko pomieszczeń dla służby.

Zadzwonił telefon. Joel podał mi słuchawkę.

– To twój starszy syn z Nowego Jorku – powiedział tym swoim charakterystycznym
drewnianym głosem. – Możecie skorzystać z aparatu w salonie, jeśli chcecie rozmawiać z nim
oboje.
Chris pospieszył do drugiego aparatu, podczas gdy ja witałam Jory’ego. Jego radosny
głos rozproszył moje ponure myśli.

– Mamo, tato, zdołałem przełożyć kilka naszych zobowiązań i możemy z Mel przylecieć
do was. Oboje jesteśmy zmęczeni i spragnieni odpoczynku. Poza tym chcemy zobaczyć dom,
o
którym tyle słyszeliśmy. Czy rzeczywiście jest taki jak tamten?
Och, tak, nawet za bardzo. Wypełniała mnie radość na myśl o przyjeździe Jory’ego i
Melodie. Jeśli przyjadą jeszcze Cindy i Bart, będziemy całą rodziną w komplecie, wszyscy
pod
tym samym dachem. Dawno już tak nie było.

– Nie, nie martwię się, że na jakiś czas przerywamy występy – powiedział pogodnie,
odpowiadając na moje pytanie. – Jestem zmęczony. Nawet moje kości odczuwają zmęczenie.
Oboje potrzebujemy odpoczynku... mamy też dla was pewne nowiny.
Nie powiedział nic więcej.

Odwiesiliśmy z Chrisem słuchawki i uśmiechnęliśmy się do siebie. Joel, który wcześniej
wyszedł, aby nam nie przeszkadzać, wrócił i zakłopotany krążył wokół kanciastego
francuskiego
stołu z wielką marmurową misą, wypełnioną kompozycją suchych kwiatów, opowiadając o
pokojach, które Bart przeznaczył do mojego użytku.

Spojrzał na mnie, potem na Chrisa, zanim dodał:

– I również dla pana, doktorze Sheffield.
Jego wodniste oczy, pilnie studiujące wyraz mojej twarzy, chyba znalazły w niej coś, co
go ucieszyło.
Trzymając Chrisa pod rękę, dzielnie stanęłam naprzeciw schodów, które miały
poprowadzić nas z powrotem na pierwsze piętro, tam gdzie się wszystko zaczęło – wspaniała,
grzeszna miłość, którą znaleźliśmy z Chrisem na zakurzonym, mrocznym strychu, w tym
ciemnym miejscu pełnym rupieci i starych mebli, z papierowymi kwiatami na ścianach i
złamanymi obietnicami u stóp.

WSPOMNIENIA

W połowie drogi na piętro zatrzymałam się, aby spojrzeć w dół. Może z tej perspektywy
zobaczę jakieś szczegóły, które wcześniej umknęły mojej uwagi? Gdy Joel opowiadał nam
swoją
historię, i potem, gdy jedliśmy skromny lunch, rozglądałam się dyskretnie, ale ciągle było mi
mało. Z pokoju, w którym siedzieliśmy, z łatwością mogłam obserwować foyer z jego
niezliczonymi lustrami i ładnymi francuskimi meblami, zgrupowanymi po kilka, aby tworzyły
nastrój intymności, zresztą bez powodzenia. Marmurowa posadzka, od wielokrotnego
polerowania, błyszczała jak szkło. Czułam nieprzepartą chęć, by tańczyć, tańczyć i bez końca
robić piruety...

Chris zaczął się niecierpliwić. Poprowadził mnie na górę, aż w końcu znaleźliśmy się w
wielkiej rotundzie, skąd znowu spojrzałam na foyer przed salą balową.

– Cathy, czy ty aby nie zatraciłaś się we wspomnieniach? – wyszeptał nieco
zniecierpliwiony. – Czy już nie czas zapomnieć o przeszłości? Chodź. Wiem, że musisz być
bardzo zmęczona.
Wspomnienia... Opadły mnie szybko i gwałtownie. Córy, Carrie, Bartholomew Winslow

– czułam ich wokół siebie, słyszałam ich niekończące się szepty.
Spojrzałam znowu na Joela, który prosił, abyśmy nie nazywali go „wujkiem Joelem”.
Zostawiał ten zaszczytny tytuł dla moich dzieci.
Musiał być bardzo podobny do Malcolma, tylko spojrzenie miał łagodniejsze, mniej
przenikliwe od tego, które widzieliśmy u dziadka na dużym, naturalnej wielkości portrecie w
pokoju z „trofeami”. Powiedziałam sobie, że nie wszystkie błękitne oczy są zimne i
bezwzględne. Z pewnością wiedziałam o tym lepiej niż ktokolwiek inny.

Wpatrując się w twarz starca, widziałam w niej ślady dawnej urody. Bez wątpienia Joel
był niegdyś przystojnym mężczyzną. Musiał mieć jasne włosy i twarz bardzo podobną do
twarzy
mojego ojca... i jego syna. Ta myśl pozwoliła mi się odprężyć.

Przemogłam się, by podejść do niego i wziąć go w objęcia.

– Witaj w domu, Joel.
Jego chude ciało było kruche i zimne. Miał suchy policzek, gdy musnęłam go wargami w
przelotnym pocałunku. Skurczył się pod moim dotykiem, a może ze strachu przed kobietą.
Odsunęłam się szybko, żałując swoich wysiłków, żeby okazać mu serdeczność. Dotykanie
było

czymś, czego Foxworthowie nie zwykli byli czynić bez świadectwa ślubu. Rzuciłam nerwowe
spojrzenie Chrisowi. Uspokój się, mówiły jego oczy, wszystko będzie dobrze.

– Moja żona jest bardzo zmęczona – przypomniał miękko Chris. – Mieliśmy ostatnio
bardzo napięty program, najpierw uroczystość wręczenia dyplomu naszemu młodszemu
synowi,
potem te przyjęcia, następnie podróż...
W końcu Joel przerwał kłopotliwą ciszę i wspomniał, że Bart ma nająć służbę.

Dzwonił już do urzędu zatrudnienia. Mówił nawet, że moglibyśmy zobaczyć się z tymi
ludźmi w jego imieniu. Joel mamrotał tak niewyraźnie, że nie słyszałam połowy jego słów.
Tym
bardziej że moje myśli krążyły wokół pewnego pokoju w północnym skrzydle, pokoju, który
był
naszym więzieniem. Czy jest w dalszym ciągu taki sam? Czy Bart kazał postawić tam dwa
podwójne łóżka i całą resztę tych ciemnych, ciężkich starych mebli? Modliłam się, żeby tak
nie
było.

Nagle Joel wymówił słowa, których się spodziewałam.

– Jesteś podobna do swojej matki, Catherine. Popatrzyłam na niego bez wyrazu,
zastanawiając się nad tym stwierdzeniem, które on uważał zapewne za komplement. Chwilę
stał,
jakby oczekując jakiegoś milczącego potwierdzenia, po czym pokiwał głową i odwrócił się,
żeby
zaprowadzić nas do pokoju. Po słońcu, które tak pięknie świeciło na nasz przyjazd, nie
zostało
już śladu; strugi deszczu tłukły o dach z siłą kul karabinowych. Nad naszymi głowami
przetaczała się burza, rozjaśniając co kilka sekund niebo zygzakami piorunów. W ramionach
Chrisa szukałam ucieczki przed tym, co wydawało się gniewem bożym.
Strumyki wody spływały po szybach, ściekały z dachu w rynny i do ogrodu, jakby miały
go zalać, zatopić wszystko, co piękne i żywe. Westchnęłam, nieszczęśliwa, że jestem tutaj
znowu, że znowu czuję się młoda i bezbronna.

– Tak, tak – mruczał Joel – zupełnie jak Corrine. Jeszcze raz otaksował mnie krytycznym
spojrzeniem, po czym pochylił głowę i pogrążył się w myślach. Trwało to może pięć minut, a
może pięć sekund.
– Chcemy się rozpakować – powiedział z naciskiem Chris. – Moja żona jest wyczerpana.
Musi wykąpać się i zdrzemnąć, podróż zawsze ją nuży.

Zdziwiło mnie, że tłumaczy się przed starcem.

Joel natychmiast się ruszył. Być może zakonnicy przystają często z pochylonymi

głowami i zapominają się w cichej modlitwie, może to było tylko to. Nic nie wiedziałam o

klasztorach i życiu zakonników.

W końcu powoli, szurając, poprowadził nas korytarzem. Skręcił raz jeszcze i ku mojemu
zmartwieniu i konsternacji skierował się do południowego skrzydła, gdzie kiedyś, w pokojach
pełnych przepychu, mieszkała nasza matka. Uwielbiałam sypiać w jej wspaniałym łóżku z
łabędziem, siadać przy jej długiej toaletce i kąpać się w czarnej, marmurowej, wpuszczonej w
podłogę wannie, otoczonej licznymi lustrami.

Joel stanął przed podwójnymi drzwiami, do których prowadziły dwa szerokie stopnie,
wyłożone dywanem. Uśmiechnął się w szczególny sposób.

– Skrzydło twojej matki – powiedział krótko. Zatrzymałam się z wahaniem przed tymi
znajomymi drzwiami. Bezradnie spojrzałam na Chrisa. Deszcz przeszedł w regularne
staccato.
Joel otworzył drzwi i pierwszy wkroczył do sypialni, tak że Chris mógł mi szepnąć:
– Dla niego jesteśmy tylko mężem i żoną, Cathy. To wszystko, co on wie.
Wchodząc do sypialni, miałam łzy w oczach. Stanęłam jak wryta na widok dokładnej
kopii łoża z fantazyjnymi różowymi zasłonami, podwieszonymi zgrabnie w narożnikach.
Wdzięczna łabędzia głowa zwracała się w tę samą stronę, to samo czujne, choć nieco senne,
wpółotwarte rubinowe oko pilnowało snu osób śpiących w łożu.

Patrzyłam z niedowierzaniem. Spać w tym łóżku? W łóżku, w którym moja matka
spoczywała w ramionach Bartholomew Winslowa – swego drugiego męża? Tego samego
mężczyzny, którego jej skradłam, żeby został ojcem mojego syna Barta. Mężczyzny, który
nadal
pokazywał mi się w snach i wywoływał poczucie winy. Nie! Nie mogłabym spać w tym
łóżku!
Nigdy!

Kiedyś marzyłam o tym, żeby przespać się w nim z Bartholomew Winslowem. Jak młoda
i naiwna byłam wtedy, uważając, że posiadanie go na własność będzie szczytem moich
pragnień.

– Czyż to nie jest wspaniałe? – spytał Joel za moimi plecami. – Bart miał mnóstwo
kłopotów ze znalezieniem artystów potrafiących wyrzeźbić szczyt tego łoża w formie
łabędzia.
Opowiadał, że patrzyli na niego jak na wariata. Znalazł w końcu starych rzemieślników,
którzy
uznali, że jest to coś twórczego i opłacalnego finansowo. Okazało się, że Bart ma dokładny
opis
łoża. Wiedział, jak łabędź powinien mieć zwróconą głowę, że w jednym oku ma mieć
umieszczony rubin i że końcami łap powinien przytrzymywać zasłony nad posłaniem. Och,
jaką
Bart urządził awanturę, kiedy za pierwszym razem rzemieślnicy nie zrobili tego tak, jak on
zadysponował. Chciał również, żeby u stóp łoża było maleńkie łóżeczko, też z łabędziem. Dla

ciebie, Catherine, dla ciebie.

– Joel, co powiedział ci Bart? – zapytał Chris twardym głosem.
Stanął obok i otoczył mnie ramieniem, jakby ochraniając przed Joelem i przed wszystkim,
czego się obawiałam. Z nim mogłabym zamieszkać w chacie z sitowia, w namiocie lub w
jaskini.
On dawał mi siłę.

Zauważywszy opiekuńczą postawę Chrisa, starzec uśmiechnął się sarkastycznie.

– Bart opowiedział mi całą historię swojej rodziny. Widzicie, on zawsze potrzebował
kogoś starszego, kogoś, komu mógłby się zwierzyć.
Zrobił znaczącą przerwę, patrząc na Chrisa, który z łatwością mógł przewidzieć dalszy
ciąg. Dostrzegłam niekontrolowany grymas na twarzy Chrisa. Joel z nieukrywaną satysfakcją
ciągnął:

– Bart opowiedział mi, jak jego matka z braćmi i siostrą ponad trzy lata żyła w
zamknięciu. Opowiedział mi o tym, że matka zabrała siostrę i uciekła z nią do Karoliny
Południowej; o tym, jak ty, Catherine, całymi latami szukałaś dla siebie odpowiedniego męża
i
właśnie dlatego wyszłaś za... doktora Christophera Sheffielda.
Tak wiele insynuacji, tak wiele niedopowiedzeń było w jego słowach. Zadrżałam od
nagłego chłodu.

W końcu Joel wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Dopiero wtedy Chris pocałował
mnie, przytulił i głaskał po plecach tak długo, aż uspokoiłam się na tyle, aby rozejrzeć się
wokół i
dostrzec wszystko, co Bart zrobił, by przywrócić tym apartamentom ich pierwotny,
luksusowy
stan.

– To jest tylko kopia tamtego łóżka – powiedział Chris z ciepłem i zrozumieniem w
oczach. – W tym łóżku nasza matka nigdy nie spała, kochanie. Pamiętaj o tym, że Bart czytał
twoje pamiętniki. To wszystko, co tutaj jest, powstało dzięki twoim szkicom. Opisałaś
sylwetkę
łabędzia nadzwyczaj szczegółowo. Bartowi wydawało się, że sprawi ci przyjemność,
przywracając pokojom dawną świetność.
Może zrobiłaś to nieświadomie, a może on o tym wiedział? Wybacz, jeśli się mylę.
Myśl tylko o tym, że twój syn poniósł wiele trudu i kosztów, aby odtworzyć dawny
wygląd tego pokoju.
Przecząco potrząsnęłam głową, nigdy nie pragnęłam powrotu do przeszłości. Nie
uwierzył mi.

– Twoje pragnienia, Catherine! Twoje pożądanie, żeby mieć to, co ona! Wiem o tym. I
twoi synowie też o tym wiedzą. Tak więc nie potępiaj żadnego z nas za odczytanie twoich
pragnień, nawet jeżeli je sprytnie maskowałaś.
Mogłam znienawidzić Chrisa tylko za to, że tak dobrze mnie znał. Ale objęłam go
ramionami. Przycisnęłam twarz do jego piersi, drżąc i próbując ukryć prawdę, nawet przed
samą
sobą.

– Chris, nie bądź dla mnie zbyt surowy – załkałam. – Tak mnie zaskoczył widok tych
pokoi, prawie dokładnie takich samych jak wtedy, kiedy przyszliśmy tutaj, aby ukraść jej... i
jej
mężowi...
Znowu przytulił mnie mocno.

– Co ty naprawdę myślisz o Joelu? – spytałam. Chris zamyślił się przez chwilę, zanim
odpowiedział.
– Lubię go, Cathy. Zdaje się, że jest szczery i zadowolony, iż pozwalamy mu tutaj
pozostać.
– Powiedziałeś mu, że może zostać? – wyszeptałam.
– Oczywiście, dlaczego nie? Przecież i tak wyjedziemy zaraz po dwudziestych piątych
urodzinach Barta, po tym jak już „zostanie na swoim”. Pomyśl tylko, nadarza się wspaniała
okazja, aby dowiedzieć się czegoś więcej o Foxworthach.
Joel może nam wiele opowiedzieć o naszej matce z czasów jej młodości, o tym, jak
wyglądało ich życie. Kiedy już poznamy te szczegóły, może będziemy w stanie zrozumieć,
dlaczego nas zdradziła i dlaczego dziadek pragnął naszej śmierci.

Gdzieś w przeszłości musi być ukryta jakaś okrutna prawda, która tak wypaczyła umysł
Malcolmowi, że potrafił on stłumić naturalny instynkt naszej matki, skłaniający ją do opieki
nad
własnymi dziećmi.

Moim zdaniem Joel już dostatecznie dużo opowiedział. Nie pragnęłam wiedzieć więcej.
Malcolm Foxworth był jedną z tych istot ludzkich, które urodziły się bez sumienia, niezdolne
do
skruchy za wyrządzone zło. Nie było dla niego wytłumaczenia, nie sposób go było zrozumieć.
Chris spojrzał mi błagalnie w oczy.

– Cathy, chciałbym dowiedzieć się o młodości naszej matki, żeby ją zrozumieć.
Tak bardzo nas skrzywdziła, że nie sądzę, aby któreś z nas odzyskało spokój, zanim ją
zrozumiemy. Wybaczyłem jej, ale nie mogę zapomnieć. Chcę ją zrozumieć, aby pomóc tobie

wybaczyć jej...

– Czy to coś zmieni? – spytałam sarkastycznie. – Jest zbyt późno na zrozumienie naszej
matki i przebaczenie jej. Szczerze mówiąc, nie szukam dla niej zrozumienia, bo gdybym je
znalazła, mogłabym wybaczyć.
Opuścił bezradnie ręce. Odwrócił się.

– Idę po nasze bagaże. Weź kąpiel, a ja w tym czasie wszystko rozpakuję.
W drzwiach odwrócił się i spojrzał w moją stronę.
– Spróbuj, naprawdę spróbuj skorzystać z okazji zawarcia pokoju z Bartem. Jego można
jeszcze odzyskać, Cathy. Słyszałaś jego przemówienie? Ten młody człowiek ma duży talent
oratorski. Mówi przekonywająco. Jest teraz przywódcą, Cathy, a przecież był skrytym
introwertykiem. To ogromne szczęście, że w końcu Bart porzucił swoją skorupę.
Opuściłam głowę z pokorą.

– Dobrze, zrobię, co będę mogła. Wybacz mi, Chris, że znowu byłam tak głupio uparta.
Uśmiechnął się i wyszedł.
Podczas napełniania czarnej marmurowej wanny rozbierałam się powoli w „jej” łazience,
przylegającej do wspaniałej gotowalni. Otaczające mnie lustra w złotych ramach odbijały
moją
nagość. Byłam dumna ze swojej sylwetki, nadal szczupłej i kształtnej, o jędrnych piersiach.
Rozebrawszy się uniosłam ramiona, żeby wyjąć z włosów resztę szpilek. Oczami duszy
zobaczyłam matkę, jak stała i robiła to samo, myśląc o swoim drugim, młodszym mężu. Czy
w
czasie nocy, które spędzał ze mną, zastanawiała się nad tym, gdzie on jest? Czy przed moim
oświadczeniem w trakcie pamiętnego przyjęcia bożonarodzeniowego wiedziała, kim jest
kochanka Barta? Och, miałam nadzieję, że tak!

Obiad minął bez wrażeń.

Dwie godziny później leżałam w łabędzim łóżku, obserwując rozbierającego się Chrisa.
Zgodnie ze swoją zapowiedzią wszystko rozpakował, powiesił w garderobie, a naszą bieliznę
poukładał w komodzie. Wyglądał na zmęczonego i trochę niezadowolonego.

– Joel powiedział mi, że jutro przyjdą na przesłuchanie chętni do pracy. Mam nadzieję, że
będziesz mogła się tym zająć.
Usiadłam, zaskoczona.

– Myślałam, że Bart będzie chciał się tym zająć.
– Nie, zostawił to tobie.

– Och!
Chris powiesił ubranie na mosiężnym wieszaku, a ja znowu pomyślałam o tym, jak
bardzo ten wieszak przypomina wieszak używany przez ojca Barta w czasach, kiedy tutaj
mieszkał. Tutaj czy też w tym poprzednim Foxworth Hall? Chris, całkiem nagi, skierował się
do
„swojej” łazienki.

– Szybko wezmę prysznic i zaraz będę z powrotem. Nie zaśnij do tego czasu.
Leżałam i rozglądałam się wokoło z dziwnym uczuciem. Wyobraziłam sobie, że nad moją
głową, na strychu, żyje czwórka dzieci. Natychmiast doznałam poczucia strachu i winy, które
zapewne były udziałem matki, gdy żył ten nikczemny stary człowiek. Zły od urodzenia,
podły,
diabelski. Zdawało mi się, że słyszę głos stale powtarzający te oskarżenia. Zamknęłam oczy i
starałam się powstrzymać szaleństwo myśli. Nie słyszałam żadnych głosów. Nie słyszałam
żadnej muzyki baletowej. Nie czułam stęchłego zapachu strychu. Nie czułam. Miałam
pięćdziesiąt dwa lata, a nie dwanaście, trzynaście czy też czternaście.

Zniknęły wszystkie stare zapachy. Czułam tylko woń świeżej farby, świeżego drewna,
nowych tapet i wykładzin. Nowe dywany, nowe kilimy, nowe meble. Wszystko nowe poza
luksusowymi antykami na parterze. Kopia Foxworth Hall.

Dlaczego Joel wrócił, skoro tak bardzo podobało mu się życie w zakonie? Z pewnością
nie pragnął pieniędzy, przywykły do surowości zakonnego życia. Musiał być jakiś inny
ważny
powód jego obecności, poza sentymentalnym powrotem do przeszłości. Ludzie z wioski
musieli
powiedzieć mu, że nasza matka nie żyje, a jednak pozostał. Czy chciał spotkać się z Bartem?
Cóż
takiego w nim znalazł, co zatrzymało go tutaj? Zgodził się nawet usługiwać jako kamerdyner,
dopóki nie znajdziemy kogoś odpowiedniego na to miejsce. Westchnęłam. Nie było pewnie w
tym nic tajemniczego, w grę wchodził duży majątek. Jak zawsze, pieniądze wydawały się
uzasadnieniem każdego zachowania.

Zmęczenie zamknęło mi oczy. Jeszcze chwilę walczyłam ze snem. Musiałam pomyśleć o
jutrze i o tym wujku znikąd. Czy wszystko to, co otrzymaliśmy zgodnie z obietnicą mamy,
mieliśmy stracić na rzecz Joela? A jeżeli on nie będzie próbował złamać postanowień
testamentu
mamy i zdołamy wszystko zatrzymać, to jaka będzie tego cena?

Rano zeszliśmy z Chrisem prawą stroną podwójnych schodów, czując, że w końcu
jesteśmy „u siebie” i że wreszcie panujemy nad swoim życiem. Chris trzymał mnie za rękę,
lekko
ściskając dłoń. Wiedział, że przestałam już bać się tego domu.

Znaleźliśmy Joela w kuchni, zajętego przygotowywaniem śniadania. Ubrany był w długi
biały fartuch, a na głowie miał wysoki czepek kucharski. Kruchy, wysoki stary człowiek
wyglądał w tym stroju nieco absurdalnie. Pomyślałam, że szefem kuchni powinien być gruby
mężczyzna. Czułam jednak wdzięczność za to, że Joel robił to, za czym nie przepadałam.

– Mam nadzieję, że lubicie jajka po benedyktyńsku – powiedział, nie patrząc w naszą
stronę.
Ku mojemu zaskoczeniu jajka były wspaniałe. Chris poprosił o dokładkę. Potem Joel
pokazał nam jeszcze niewykończone pokoje. Uśmiechnął się do mnie nieszczerze.

– Bart powiedział mi, że lubisz zaciszne pokoje z wygodnymi meblami. Pragnął, żebyś te
puste pomieszczenia urządziła przytulnie, według własnego niepowtarzalnego gustu.
Czy kpił ze mnie? Wiedział, że jesteśmy tutaj tylko z wizytą. Potem pomyślałam, że być
może Bart chciał, żebym pomogła mu w urządzeniu domu, a ociągał się z powiedzeniem tego
wprost.

Kiedy zapytałam Chrisa, czy Joel mógłby złamać postanowienia testamentu naszej matki
i zażądać od Barta pieniędzy, Chris zaprzeczył. Dodał jednak, że nie zna wszystkich
prawnych
zawiłości, w przypadku gdy „zmarły” spadkobierca nagle wraca do życia.

– Bart może dać Joelowi wystarczająco dużo pieniędzy na resztę jego życia – powiedział
Chris i zmusił mnie do przypomnienia sobie każdego słowa ostatniej woli mojej matki. Nie
było
tam żadnej wzmianki o starszych braciach, których uważała za zmarłych.
Gdy ocknęłam się z zamyślenia, Joel był znowu w kuchni i zabierał coś, czego
potrzebował, ze spiżarni zaopatrzonej tak, że można by wykarmić gości dużego hotelu.
Odezwał
się, odpowiadając na jakieś pytanie Chrisa. W jego głosie słychać było przygnębienie.

– Oczywiście, że dom nie jest dokładnie taki sam. Nikt już nie stosuje drewnianych
kołków zamiast gwoździ. Wszystkie stare meble zgromadziłem w moich pokojach. Tak
naprawdę to ja nie „należę” do tego domu, więc zamierzam zamieszkać w pomieszczeniach
służby, za garażami.
– Mówiłem już, że nie powinieneś tego robić – powiedział Chris z dezaprobatą. – To nie
jest właściwe, żeby jeden z członków rodziny mieszkał w takich skromnych warunkach.
Widzieliśmy już olbrzymie garaże i pomieszczenia dla służby, które wcale nie były takie
skromne. Były po prostu małe.
Chciałam krzyknąć: Pozwól mu!, ale nie odezwałam się.

Zanim dowiedziałam się o tym, Chris już ulokował Joela na pierwszym piętrze w
zachodnim skrzydle. Westchnęłam z pewnym żalem, że Joel będzie mieszkał z nami pod tym
samym dachem. Ale może wszystko będzie w porządku? Kiedy tylko zaspokoimy ciekawość
i
Bart skończy obchody swoich urodzin, wyjedziemy wraz z Cindy na Hawaje.

Około drugiej po południu zasiedliśmy z Chrisem w bibliotece i zaczęliśmy przesłuchanie
mężczyzny i kobiety, którzy zgłosili się ze znakomitymi referencjami. Nie mogłam doszukać
się
u nich żadnej wady poza jakimś dziwnym spojrzeniem obu par oczu. Zaniepokoił mnie chytry
sposób patrzenia na nas oboje.

– Przepraszam – powiedział Chris, dostrzegając jakiś mój odruch sprzeciwu – ale
zdecydowaliśmy się już na inne małżeństwo.
Mąż z żoną wstali i ruszyli do wyjścia. Kobieta odwróciła się w drzwiach i przesłała mi
długie, znaczące spojrzenie.

– Mieszkamy w wiosce, pani Sheffield – powiedziała zimno. – Mieszkamy tutaj tylko od
pięciu lat, ale słyszeliśmy wiele o Foxworthach ze wzgórza.
Odwróciłam głowę.

– Tak, jestem pewien, że słyszeliście – powiedział sucho Chris.
Kobieta parsknęła, zanim zatrzasnęła drzwi.
Następny wszedł wysoki mężczyzna o arystokratycznym wyglądzie i wyprostowanej
sylwetce wojskowego, nienagannie ubrany. Wszedł i grzecznie czekał, aż Chris poprosi go,
by
usiadł.

– Nazywam się Trevor Mainstream Majors – powiedział z ożywieniem. – Urodziłem się
w Liverpoolu pięćdziesiąt dziewięć lat temu. Ożeniłem się w Londynie w wieku dwudziestu
sześciu lat, żona opuściła mnie trzy lata temu, moi dwaj synowie mieszkają w Karolinie
Północnej... tak więc jestem tutaj, mając nadzieję, że będę mógł pracować w Wirginii i
odwiedzać synów w wolne dni.
– Gdzie pan pracował po opuszczeniu Johnstonów? – zapytał Chris, przeglądając życiorys
mężczyzny. – Aż do zeszłego roku ma pan znakomite referencje.
Chris zaprosił już Anglika do zajęcia miejsca. Trevor Majors złączył swoje długie nogi,
poprawił krawat i grzecznie odpowiedział:

– Pracowałem u Millersonów, którzy wyprowadzili się ze wzgórza około sześciu
miesięcy temu.

Cisza. Słyszałam, jak matka wiele razy napomykała o Millersonach. Serce zaczęło mi bić
mocniej.

– Jak długo pracował pan u Millersonów? – zapytał Chris tak, jakby niczego się nie
obawiał, mimo że dostrzegł moje niespokojne spojrzenie.
– Niezbyt długo, proszę pana. Mieli tam piątkę własnych dzieci, stale przyjeżdżali
siostrzeńcy i bratanice plus odwiedzający koledzy. Gotowałem tam, sprzątałem, prałem,
prowadziłem samochód i, co jest dla Anglika dumą i radością, dbałem o ogród. Wożąc
pięcioro
dzieci do szkoły i z powrotem, na lekcje tańca, na zawody sportowe, do kina i tak dalej,
spędzałem tak dużo czasu na szosie, że rzadko miałem szansę na przygotowanie przyzwoitego
posiłku. Pewnego dnia pan Millerson zaczął narzekać, że nie zdążyłem przystrzyc trawników
i
nie wyrwałem chwastów w ogrodzie, on zaś od dwóch tygodni nie jadł porządnego posiłku w
domu.
Krzyknął na mnie ostro, ponieważ obiad był spóźniony. Proszę pana, to było raczej zbyt
wiele, gdy jego żona kazała mi jechać ze sobą, czekać, kiedy robiła zakupy, zabrać dzieci z
kina... i jeszcze wymagano, żeby obiad był na czas.

Powiedziałem panu Millersonowi, że nie jestem robotem, abym mógł robić wszystko
jednocześnie, i podziękowałem mu. Był tak zły, że zapowiedział, iż nigdy nie da mi dobrych
referencji. Ale jeśli poczeka pan kilka dni, to może on ochłonie na tyle, że zrozumie, iż
starałem
się, jak mogłem, w tych trudnych okolicznościach.

Westchnęłam, spojrzałam na Chrisa i ukradkiem dałam mu znak. Ten człowiek był
znakomity. Chris nawet nie spojrzał w moją stronę.

– Myślę, że będzie pan dobrze pracował, panie Majors. Zatrudnimy pana na próbny
miesiąc, a jeżeli w tym czasie nie będziemy z pana zadowoleni, zerwiemy naszą umowę. –
Chris
spojrzał na mnie. – To znaczy, jeżeli moja żona się zgodzi...
Wstałam i milcząco skinęłam głową. Potrzebowaliśmy służby. Nie miałam zamiaru
spędzać wakacji na sprzątaniu i odkurzaniu ogromnego domu.

– Proszę państwa, proszę mówić do mnie po prostu Trevor – rzekł Majors. – Będzie dla
mnie zaszczytem i przyjemnością służyć w tym wielkim domu. – Poderwał się na równe nogi
w
chwili, kiedy wstałam, a potem, gdy podniósł się Chris, podali sobie ręce. – To naprawdę dla
mnie przyjemność – dodał z uśmiechem.
W ciągu trzech dni zatrudniliśmy trzech służących. Było to łatwe, bo Bart wysoko ich

przepłacał.

Wieczorem piątego dnia naszego tutaj pobytu stałam obok Chrisa na balkonie, patrząc na
góry, gapiąc się na ten sam stary księżyc, który zwykle spoglądał na nas, gdy leżeliśmy na
dachu
starego Foxworth Hall. Kiedy miałam piętnaście lat, wierzyłam, że to jest wielkie oko Boga.
W
innych miejscach spotykałam romantyczne księżyce – piękne światło odsuwające ode mnie
obawy i winy. Tutaj księżyc był srogim oskarżycielem, gotowym stale nas potępiać.

– Piękna noc, prawda? – spytał Chris, obejmując mnie w talii.
– Podoba mi się ten balkon, który Bart dobudował do naszego apartamentu. Nie psuje on
widoku domu z zewnątrz, a popatrz tylko, jaki daje widok na góry.
Okryte błękitną mgłą góry zawsze wydawały mi się postrzępionym murem, mającym
zamknąć nas na zawsze jako więźniów nadziei. Nawet teraz odczuwałam ich miękko
zaokrąglone
szczyty jako barierę pomiędzy mną a wolnością. Boże, jeżeli jesteś tam, w górze, pomóż mi
przez następne kilka tygodni.

W południe następnego dnia staliśmy z Chrisem i Joelem we frontowym portalu,
obserwując niskiego czerwonego jaguara, szybko posuwającego się po stromych
serpentynach
prowadzących do Foxworth Hall.

Bart prowadził brawurowo, z szaleńczą prędkością, jakby ścigał się ze śmiercią.
Robiło mi się słabo od samego patrzenia na styl, w jakim pokonywał niebezpieczne
zakręty.

– Na Boga, powinien mieć więcej rozsądku – mruknął Chris. – Popatrz, w jaki
niebezpieczny sposób prowadzi, jakby był nieśmiertelny.
– Niektórzy są – odezwał się enigmatycznie Joel. Rzuciłam mu zdziwione spojrzenie i
znowu popatrzyłam na ten mały czerwony samochód, który kosztował fortunę. Każdego roku
Bart kupował nowy samochód, zawsze w kolorze czerwonym; wypróbowywał wszystkie
luksusowe auta w poszukiwaniu tego, które najbardziej mu się spodoba. W krótkim liście
napisał
nam, że jak dotąd, ten jest najlepszy.
Zatrzymał się z piskiem opon, psując doskonały wygląd podjazdu czarnymi smugami
przypalonej gumy. Najpierw nam pomachał, zdjął okulary przeciwsłoneczne, potrząsnął
głową,
aby uładzić ciemne loki, i wyskoczył z kabrioletu. Zdjął rękawiczki i rzucił je niedbale na
siedzenie. Wbiegł po schodach, chwycił mnie w swoje mocne ramiona i ucałował w oba
policzki.
Byłam oszołomiona serdecznością powitania. Skwapliwie zrewanżowałam się. W momencie
gdy

musnęłam wargami jego policzek, puścił mnie i odsunął od siebie, jakby nagle mną
znudzony.

Stał w słońcu, metr dziewięćdziesiąt wzrostu, a z jego brązowych oczu promieniowały
siła i inteligencja. Miał zgrabną sylwetkę o szerokich ramionach, wąskich biodrach i długich
nogach. Był niezwykle przystojny w sportowym stroju.

– Wyglądasz wspaniale, mamo, po prostu wspaniale. – Jego ciemne oczy zlustrowały
mnie od stóp do głów. – Dziękuję, że włożyłaś tę czerwoną suknię... to mój ulubiony kolor.
Wyciągnęłam rękę do Chrisa.

– Dziękuję ci, Bart, włożyłam ją dla ciebie.
Mógłby powiedzieć teraz coś miłego Chrisowi. Miałam taką nadzieję. Czekałam na to, ale
Bart zignorował Chrisa i zwrócił się do Joela.

– Hej, wujku Joelu. Czyż moja matka nie jest tak piękna, jak ci opowiadałem?
Chris ścisnął moją rękę, aż zabolała. Bart zawsze znalazł sposób, aby obrazić jedynego
ojca, którego pamiętał.

– Tak, Bart, twoja matka jest bardzo piękna – powiedział Joel cichym, ochrypłym głosem.
– Rzeczywiście, wygląda dokładnie tak, jak mogę wyobrazić sobie moją siostrę Corrine w jej
wieku.
– Bart, przywitaj się ze swoim... – I tutaj zawahałam się. Chciałam powiedzieć „ojcem”,
ale wiedziałam, że Bart może gwałtownie zaprzeczyć. Powiedziałam więc „Chrisem”.
Zwracając swoje ciemne i czasem dzikie oczy na Chrisa, Bart rzucił mu krótkie „cześć”.

– Ty w ogóle się nie starzejesz, prawda? – powiedział oskarżycielskim tonem.
– Przepraszam za to, Bart – odpowiedział spokojnie Chris – ale czas w końcu zrobi swoje.
– Miejmy nadzieję. Mogłabym go uderzyć.
Bart odwrócił się, ignorując nas oboje, i zaczął oglądać trawniki, dom, wspaniałe klomby
kwiatów, bujne krzaki, ścieżki ogrodowe, sadzawki dla ptactwa, rzeźby. Uśmiechnął się z
dumą
właściciela.

– Wspaniałe, naprawdę wspaniałe. Właśnie tak, jak chciałem. Świat zjeździłem i żadna
rezydencja nie może równać się z Foxworth Hall.
Jego oczy napotkały moje spojrzenie.

– Wiem, o czym myślisz, mamo. Wiem, że to nie jest jeszcze najlepszy dom, ale kiedyś
będzie. Chcę budować, chcę dodać nowe skrzydła. Nadejdzie dzień, kiedy ten dom przyćmi
każdy pałac w Europie. Zamierzam uczynić z Foxworth Hall naprawdę historyczny obiekt.

– Komu zaimponujesz, kiedy już to zrobisz? – zapytał Chris. – Świat nie cierpi wielkich
domów i wielkiego bogactwa ani nie szanuje tych, którzy doszli do tego drogą dziedziczenia.
O, cholera! Chris tak rzadko mówił coś nietaktownego lub niegrzecznego. Dlaczego to
powiedział? Twarz Barta zapłonęła pod ciemną opalenizną.

– Zamierzam powiększyć swój majątek własnym wysiłkiem!
Zbliżył się do Chrisa. Był bardzo szczupły, a Chris przybrał ostatnio na wadze.
Wydawało się, że młodzieniec góruje nad nim. Obserwowałam, jak mężczyzna, którego
uważałam za swego męża, patrzy wyzywająco w oczy mojego syna.

– Ja robiłem to dla ciebie – powiedział Chris.
Ku mojemu zdumieniu zauważyłam, że taka odpowiedź ucieszyła Barta.
– Masz na myśli to, że jako kurator powiększyłeś mój udział w spadku?
– Tak, nie było to trudne – powiedział lakonicznie Chris. – Pieniądz robi pieniądz, a
inwestycje, które dla ciebie zrobiłem, opłaciły się.
– Dziesięć do jednego, że zrobiłbym to lepiej. Chris uśmiechnął się ironicznie.
– Mogłem przewidzieć, że podziękujesz mi w taki sposób. Patrzyłam to na jednego, to na
drugiego, wstydząc się za nich obu. Chris był dojrzałym mężczyzną, który znał swoją
wartość,
podczas gdy Bart jeszcze walczył o znalezienie swojego miejsca w świecie.
Synu mój, synu mój, kiedy ty nauczysz się pokory i wdzięczności?

Przez wiele nocy widziałam Chrisa ślęczącego nad liczbami, starającego się wybrać
najlepsze inwestycje, jakby wiedział, że prędzej czy później Bart oskarży go o złe
prowadzenie
interesów.

– Już wkrótce będziesz miał szansę sprawdzić się – odrzekł Chris. Odwrócił się do mnie.
– Cathy, przejdźmy się nad jezioro.
– Poczekaj chwilę! – zawołał Bart, wściekły, że odchodzimy, kiedy on dopiero co
przyjechał do domu. Byłam w rozterce, czy odejść z Chrisem, czy też zrobić przyjemność
synowi. – Gdzie jest Cindy?
– Wkrótce przyjedzie – odpowiedziałam. – Teraz jest z wizytą u swojej przyjaciółki. Jeśli
chcesz wiedzieć, to Jory zamierza przywieźć tutaj na wakacje Melodie.
Bart stał, gapiąc się na mnie, zapewne przerażony tym pomysłem. Dziwne podniecenie
odmalowało się na tej przystojnej, opalonej twarzy.

– Bart – powiedziałam, opierając się Chrisowi, pragnącemu odciągnąć mnie od źródła

zadrażnień – dom jest naprawdę piękny. Wszystkie zmiany, które zrobiłeś, są wspaniałym
ulepszeniem.

Znowu zdziwił się.

– Uważasz, mamo, że nie jest taki sam? Myślałem, że...
– Och, nie, Bart. Nie było przedtem balkonu w naszym apartamencie..
Bart odwrócił się do swojego nowego wuja.
– Powiedziałeś mi, że był! – krzyknął. Uśmiechając się sarkastycznie, Joel podszedł
bliżej.
– Bart, mój synu, ja nie kłamałem. Nigdy nie kłamię. Pierwotny Hall miał balkon.
Matka mojego ojca kazała go zrobić. Przez ten balkon mogła wymykać się do kochanka
bez zwracania uwagi służby. Później zresztą uciekła z nim, nie budząc męża, który zamykał
sypialnię i chował klucz. Malcolm, gdy został właścicielem, kazał balkon zlikwidować... no,
ale
dodawał on pewnego wdzięku tej stronie domu.

Już uspokojony, Bart ponownie odwrócił się do Chrisa i do mnie.

– Widzisz, mamo, nic nie wiesz o tym domu. Wuj Joel jest ekspertem. Opisał mi
szczegółowo wszystkie meble i obrazy. W końcu mam dom nie tylko taki sam, ale nawet
lepszy
od oryginału.
Bart się nie zmienił. Obsesyjnie chciał być dokładną kopią Malcolma Foxwortha, jeżeli
nie w wyglądzie, to w ukształtowaniu osobowości i w determinacji, żeby zostać najbogatszym
człowiekiem na świecie bez względu na to, w jaki sposób dojdzie się do takiej pozycji.

MÓJ DRUGI SYN

Wkrótce po przyjeździe do domu Bart zaczął snuć rozległe plany w związku ze
zbliżającym się przyjęciem urodzinowym. Najwidoczniej, ku mojemu miłemu zaskoczeniu,
podczas wakacji zawarł w Wirginii wiele znajomości. Zwykle bolało mnie, że tak mało
wolnych
dni spędza z nami w Kalifornii, którą uważałam za jego miejsce. Ale teraz okazało się, że zna
ludzi, o których nigdy nie słyszeliśmy, że spotkał wielu młodych mężczyzn i wiele młodych
kobiet, których zamierzał zaprosić na uroczystość.

Byłam dopiero kilka dni w Foxworth Hall, a już monotonia chwil spędzanych tylko na
jedzeniu, spaniu, czytaniu, oglądaniu telewizji, włóczęgach po parku i lesie spowodowała
pragnienie, aby uciec tak szybko, jak to tylko będzie możliwe. Wielki spokój górskiego
otoczenia
napełniał mnie uczuciem rozpaczliwej izolacji. Cisza działała mi na nerwy. Chciałam słyszeć
głosy, dużo różnych głosów, słyszeć dźwięk telefonu, widzieć ludzi wpadających z
pozdrowieniem, a tu nie przychodził nikt. Była grupa członków lokalnego towarzystwa, która
dobrze znała Foxworthów, ale to byli właśnie ci, których musieliśmy z Chrisem unikać. Byli
starzy przyjaciele w Nowym Jorku i Kalifornii. Chciałam do nich zadzwonić i zaprosić ich na
przyjęcie Barta, ale nie wypadało mi tego robić bez jego zgody. Sama lub z Chrisem
grasowałam
po wielkich pokojach. Spacerowałam po ogrodach, wędrowałam po lasach, czasami cichych,
a
czasami rozświergotanych.

Chris powrócił do swojego starego hobby: malowania akwarelami, i to go zajmowało,
aleja nie zamierzałam już wracać do tańca. Jednakże codziennie, przez całe życie,
wykonywałam
ćwiczenia baletowe – po prostu żeby zachować jędrność ciała i zgrabną sylwetkę. Chętnie
również pozowałam, gdy Chris mnie o to poprosił. Pewnego razu Joel natknął się na mnie w
naszym salonie, kiedy ćwiczyłam ubrana w czerwony trykot. Usłyszałam od drzwi jego ciężki
oddech, odwróciłam się i zobaczyłam, że gapi się na mnie, jakbym była naga.

– Co się stało? – spytałam przestraszona. – Czy wydarzyło się coś strasznego?
Z odrazą rozłożył szeroko swoje chude, długie blade ręce, obrzucając mnie przeciągłym
spojrzeniem.

– Czy nie jesteś nieco za stara, aby starać się być uwodzicielska?
– Czy słyszałeś kiedyś o gimnastyce, Joel? – spytałam z irytacją. – Nie musisz wchodzić
do tego skrzydła. Trzymaj się z dala od naszych pokoi, to wtedy twoje oczy nie będą narażone
na

tak skandaliczny widok.

– Nie masz szacunku dla starszych i mądrzejszych – powiedział ostro.
– Jeżeli tak uważasz, to przepraszam. Ale twoje słowa i zachowanie obraziły mnie. Jeśli
ma być w tym domu spokój, trzymaj się z dala, Joel, kiedy jestem w swoim skrzydle. Ten
dom
jest więcej niż wystarczająco duży, żeby zapewnić nam wszystkim intymność bez zamykania
drzwi.
Sztywno odwrócił się, ale zdążyłam jeszcze zobaczyć oburzenie w jego oczach. Nie
zamierzałam przepraszać. Zdjęłam trykoty, włożyłam szorty i górę i radośnie myśląc o
rychłym
przyjeździe Jory’ego z żoną, poszłam odszukać Chrisa.

Przystanęłam przed drzwiami biura Barta i usłyszałam jego telefoniczną rozmowę z
dostawcą o minimum dwustu gościach na przyjęciu.

Och, Bart, nie wiesz, że pewni goście nie przyjdą, a jeśli przyjdą, Boże, pomóż nam
wszystkim.

Stojąc tam dalej, słyszałam, jak wymieniał nazwiska niektórych zaproszonych gości, i
zauważyłam, że sporo osób było spoza kraju. Usłyszałam nazwiska wielu sławnych ludzi z
Europy, których Bart spotkał w trakcie swoich podróży. W czasach studenckich był
niezmordowanym podróżnikiem, nie ustawał w wysiłkach, aby poznać ważne osobistości,
ludzi
rządzących i dominujących dzięki swoim wpływom politycznym, właściwościom intelektu
czy
też możliwościom finansowym. Myślę, że ten jego niespokojny duch wynikał z niezdolności
do
znalezienia szczęścia w jednym miejscu; zawsze poszukiwał czegoś nowego, czegoś bardziej
obiecującego.

– Wszyscy oni przyjadą – mówił do rozmówcy na drugim końcu linii. – Kiedy dostaną
moje zaproszenie, nie będą mogli odmówić.
Odwiesił słuchawkę i odwrócił się.

– Mamo! Podsłuchiwałaś?
– Ten zwyczaj przejęłam od ciebie, kochanie. Nachmurzył się.
– Bart, dlaczego nie robisz przyjęcia tylko dla rodziny? Albo dlaczego nie ograniczysz się
tylko do najbliższych przyjaciół? Okoliczni mieszkańcy nie będą chcieli przyjść. Zgodnie z
tym,
co mawiała moja matka, nigdy nie lubili Foxworthów, którzy mieli zbyt wiele, kiedy oni mieli
zbyt mało. Foxworthowie przyjeżdżali i odjeżdżali, podczas gdy mieszkańcy wioski musieli
tu
być. I proszę, nie włączaj w to miejscowego towarzystwa, nawet jeżeli Joel powiedział ci, że
są

to jego przyjaciele, a tym samym twoi i nasi.

– Boisz się, że wyjdą na wierzch twoje grzechy, mamo? – zapytał bez litości.
Byłam do tego przyzwyczajona, niemniej cios okazał się celny. Czy to takie straszne, że
żyjemy z Chrisem razem jak mąż i żona? Czy gazety nie są pełne zbrodni większych niż
nasza?

– Och, mamo, nie bądź taka. Ciesz się ze zmiany. – Jego opalona twarz przybrała taki
szczęśliwy, serdeczny wyraz, jakby nic z tego, co powiedziałam, nie mogło go zrazić. –
Mamo,
ciesz się razem ze mną, proszę. Zamawiam wszystko, co najlepsze. Gdy wieść się rozniesie, a
tak
będzie, bo mój dostawca jest najlepszy w Wirginii i lubi się chwalić, nikt nie będzie w stanie
odmówić sobie przyjścia na przyjęcie. Dowiedzą się, że zamówiłem artystów z Nowego Jorku
i z
Hollywood, i co więcej, jestem pewien, że wszyscy będą chcieli zobaczyć występ Jory’ego i
Melodie. Byłam zaskoczona i szczęśliwa.
– Prosiłeś ich o to?
– Nie, ale jak mogliby, mój brat i szwagierka, odmówić? Widzisz, mamo, zamierzam
zrobić przyjęcie w ogrodzie, przy świetle księżyca. Złote kule rozświetlą trawniki.
Zainstalujemy
mnóstwo fontann, kolorowe światła będą igrały ze strumykami wody. Sprowadzimy skrzynie
importowanego szampana i wszystkie inne możliwe alkohole. Oczywiście najlepsze jedzenie.
Będzie teatr w samym środku cudownego świata fantazji» gdzie stoły będą nakryte pięknymi
kolorowymi obrusami.
Kolor po kolorze. Wszędzie ustawimy bukiety kwiatów. Pokażę światu, co potrafią
Foxworthowie.

Coraz bardziej się entuzjazmował.

Gdy opuściłam jego biuro i znalazłam Chrisa rozmawiającego z jednym z ogrodników,
poczułam się szczęśliwa i uspokojona. Może to ma być to lato, kiedy Bart odnajdzie w końcu
swoje miejsce.

Może stać się tak, jak Chris przewidywał: Bart odziedziczy nie tylko majątek, ale również
poczucie dumy i własnej wartości... i daj Boże, żeby odkrył swoje właściwe „ja”.

Dwa dni później znowu znalazłam się w jego biurze i siedziałam w jednym z
luksusowych skórzanych foteli. Byłam zdziwiona, jak dużo zdążył załatwić w czasie
krótkiego
pobytu w domu. Najwyraźniej całe to specjalne wyposażenie biura było gotowe już wcześniej
i
tylko czekało na zainstalowanie pod kierunkiem właściciela, który miał wskazać jego
rozmieszczenie. Bart przerobił na swoje biuro małą sypialnię – za biblioteką – w której aż do

śmierci mieszkał nasz znienawidzony dziadek. Pokój pielęgniarek dziadka przeznaczony
został
na biuro dla sekretarki Barta, o ile kiedykolwiek znajdzie on taką, która będzie w stanie
spełnić
jego wygórowane wymagania. Na długim biurku królował komputer i dwie drukarki
drukujące
różne listy, nawet podczas naszej rozmowy. Zdziwiło mnie, że Bart pisze na maszynie
szybciej
ode mnie. Bębnienie drukarek tłumiły ciężkie pleksiglasowe pokrywy.

Z dumą pokazywał mi, jak bez opuszczania domu może porozumiewać się ze światem,
naciskając guziki i włączając się do programu zwanego „Źródło”. Dopiero wtedy
dowiedziałam
się, że w trakcie którychś wakacji ukończył dwumiesięczny kurs komputerowy.

– I, mamo, mogę realizować zamówienia kupna i sprzedaży, zasięgać porad technicznych
i zbierać podstawowe dane, po prostu wykorzystując swój komputer.

Będę zajmował się tym do czasu utworzenia własnej firmy prawniczej.

Przez chwilę wyglądał na zamyślonego, nawet jakby ogarniętego wątpliwościami.

Nadal sądziłam, że poszedł do Harvardu tylko dlatego, że taka była wola jego ojca. Tak

naprawdę prawo wcale go nie interesowało; fascynowało go robienie pieniędzy, a potem
jeszcze
większych pieniędzy.

– Czyż nie masz już wystarczająco dużo pieniędzy, Bart? Czy jest coś, czego nie możesz
kupić?
Coś chłopięco tęsknego i słodkiego pojawiło się w jego ciemnych oczach.

– Szacunek, mamo. Nie mam żadnych talentów, tak jak ty czy Jory. Nie potrafię tańczyć.
Nie potrafię namalować martwej natury ani tym bardziej ludzkiej postaci.
– Robił aluzję do Chrisa i jego malarskiego hobby. – W muzeum każdy może zbić mnie z
tropu. Nie dostrzegam niczego szczególnego w Monie Lisie. Widzę tylko uprzejmą,
pozbawioną
wyrazu niewiastę, która nie może fascynować. Nie cenię muzyki klasycznej ani żadnej innej...
mówiono mi, że mam niezły głos. Kiedyś, kiedy byłem dzieckiem, próbowałem śpiewać.
Głupkowaty dzieciak, prawda? Musiałem was bardzo rozśmieszać.
Uśmiechnął się wzruszająco i rozłożył bezradnie ramiona.

– Nie mam talentów artystycznych, więc zająłem się liczbami, bo te przynajmniej
rozumiem, zwłaszcza jeżeli przedstawiają dolary i centy. Rozglądałem się po muzeach;
jedynymi
przedmiotami, które uważam za godne uwagi, są klejnoty.
W jego ciemnych oczach pojawiły się iskierki.

– Blask i migotanie diamentów, rubinów, szmaragdów, pereł... wszystko to podziwiam.

Złoto, góry złota, to rozumiem. Widzę piękno złota, srebra, miedzi i ropy. Czy wiesz, że
pojechałem do Waszyngtonu tylko po to, żeby zobaczyć, jak przerabia się w mennicy złoto na
monety? Czułem takie podniecenie, jakby kiedyś całe to złoto miało być moje. Wygasł mój
podziw i pojawiło się współczucie.

– A co z kobietami, Bart? Co z miłością? A przyjaciele? Dzieci? Czy nie uważasz, że
możesz zakochać się i ożenić?
Patrzył na mnie przez chwilę pustym wzrokiem, bębniąc palcami o krótko obciętych
paznokciach po blacie biurka, po czym podniósł się i stanął przed szeroką ścianą okien – za
oknami był ogród, a za nim okryte błękitną mgiełką góry.

– Próbowałem seksu, mamo. Nie oczekiwałem, że mi się spodoba, lecz spróbowałem.
Czułem, że moje ciało zdradza moją wolę. Ale nigdy nie byłem zakochany. Nie mogę
wyobrazić sobie, jak można poświęcić się jednej kobiecie, skoro wokół jest tak dużo
dziewcząt
pięknych i chętnych. Kiedy widzę przechodzącą piękność, patrzę za nią dopóty, dopóki się
nie
odwróci i nie spojrzy na mnie. Tak łatwo jest mieć ją w łóżku. Żadnej konkurencji. –
Przerwał,
odwrócił głowę i spojrzał na mnie. – Miewam kobiety, mamo, i czasami wstydzę się za siebie,
bo
biorę je, porzucam, a kiedy spotkam znowu, udaję, że ich nawet nie znam. Kończy się to tak,
że
wszystkie mnie nienawidzą.

Spojrzał w moje szeroko otwarte oczy z czujnym wyzwaniem.

– Czy nie szokuje cię to? – zapytał uprzejmie. – A może jestem tak nieokrzesany, jak tego
zawsze oczekiwałaś?

Przełknęłam ślinę, uważając, że tym razem mogę powiedzieć coś właściwego.

Okazuje się, że w przeszłości nigdy nie powiedziałam niczego słusznego. Wątpię, czy

ktokolwiek mógł powiedzieć coś, co mogłoby zmienić Barta... nawet jeśli wiedział, kim
chciał
być.

– Podejrzewam, że jesteś wytworem swoich czasów – zaczęłam spokojnym głosem,
unikając jakichkolwiek oskarżycielskich akcentów. – Prawie współczuję twojemu pokoleniu,
że
nie dostrzega urody tego przedziwnego stanu, jakim jest zakochanie się w drugiej osobie.
Gdzie
jest u ciebie uczucie, Bart? Co dajesz kobiecie, z którą idziesz do łóżka? Czy wiesz, że
budowa
trwałych związków opartych na miłości wymaga czasu? To nie nastąpi w ciągu jednej nocy.
Związek jednej nocy nie stworzy wzajemnych relacji. Możesz patrzeć na piękne ciało i
pożądać
go, ale to nie jest miłość.

Gdy to mówiłam, wpatrywał się we mnie płonącymi oczami, w których było
zainteresowanie, po czym zapytał:

– Jak możesz wytłumaczyć miłość?
Była to pułapka, gdyż wiedział, że miłość w moim życiu była chora.
– Nie wytłumaczę ci, czym jest miłość, Bart – odpowiedziałam, mając nadzieję, że
uchronię go od niewątpliwych błędów. – Nie sądzę, żeby ktokolwiek potrafił to zrobić. To
narasta z każdym dniem przebywania z osobą, która rozumie twoje potrzeby, a ty rozumiesz
jej.
Zaczyna się niepewnym drżeniem serca, które czyni cię wrażliwym na wszystko, co piękne.
Miłość sprawia, że widzisz piękno tam, gdzie przedtem widziałeś brzydotę. Będziesz czuł w
sobie jasność i szczęście, nie wiedząc, skąd się wzięły. Będziesz podziwiał to, co wcześniej
ignorowałeś. W oczach kochanej osoby dostrzeżesz odbicie swoich własnych uczuć,
własnych
nadziei i pożądań, będziesz po prostu szczęśliwy, przebywając z tą osobą. Nawet jej nie
dotykając, będziesz czuł jej ciepło, ona będzie wypełniać wszystkie twoje myśli. Pewnego
dnia
dotkniesz jej. Może dotkniesz tylko jej ręki i poczujesz się dobrze. To nawet nie musi być
jakiś
dotyk intymny. Zacznie narastać fascynacja, będziesz chciał być z tą osobą, nie dla seksu... po
prostu żeby być razem. Będziesz dzielił się słowami, zanim podzielisz się ciałem.
Dopiero wtedy zaczniesz poważnie myśleć o seksie z tą osobą, zaczniesz śnić o tym.
Będziesz to odkładał i odkładał, czekając na właściwy moment. Będziesz chciał, aby ta
miłość
trwała wiecznie, bez końca. Będziesz więc wolno zmierzał do ostatecznego doświadczenia
swojego życia. Dzień po dniu, minuta po minucie, sekunda po sekundzie, chwila po chwili
będziesz cieszył się z tego, wiedząc, że nie możesz się rozczarować, że ten ktoś będzie ci
wierny,
będzie zasługiwał na zaufanie, nawet jeśli nie będzie go w pobliżu. Prawdziwa miłość to
zadowolenie, spokój, szczęście. Zakochać się to jakby włączyć światło w ciemnym pokoju.
Wszystko nagle staje się jasne i widoczne. Nigdy nie jesteś sam, ponieważ ona kocha ciebie, a
ty
kochasz ją.

Przerwałam, żeby nabrać oddechu. Jego zainteresowanie tym, co mówiłam, dodało mi
odwagi.

– Pragnęłabym tego dla ciebie, Bart. Bardziej niż całego złota świata, niż klejnotów,
pragnęłabym, abyś zakochał się we wspaniałej dziewczynie. Zapomnij o pieniądzach. Masz
ich
wystarczająco dużo. Rozejrzyj się wokół, miej oczy otwarte i odkryj radość kochania.
Zapomnij
o szaleńczej pogoni za pieniędzmi.

Zastanowił się chwilę i odpowiedział:

– A więc w taki sposób kobiety odbierają sprawy miłości i seksu. Zawsze byłem tego
ciekaw. To nie jest męski sposób odczuwania, wiem o tym... niemniej to, co powiedziałaś,
było
interesujące.
Odwrócił się, ale zanim odszedł, rzekł:

– Prawdę mówiąc, nie wiem, czego oczekiwać od życia poza pieniędzmi. Mówili mi, że
mogę być znakomitym adwokatem, ponieważ umiem dyskutować. Nie potrafię jednak
zdecydować, którą dziedziną prawa mam się zająć. Nie chcę specjalizować się w sprawach
kryminalnych, jak mój ojciec, ponieważ musiałbym często bronić tych, o których wiem, że są
winni. Nie mógłbym tego robić. Prawo cywilne mogłoby być nudne. Myślałem o polityce, ta
działalność wydaje się najbardziej zajmująca, ale mam w życiorysie ten cholerny
psychiatryczny
epizod... jak więc mógłbym zajmować się polityką?
Wstał zza biurka, podszedł do mnie i ujął moją dłoń.

– Spodobało mi się to, co powiedziałaś. Opowiedz mi więcej o swoich miłościach, o
mężczyźnie, którego kochałaś najbardziej. Czy był to Julian, twój pierwszy mąż?
Czy może był nim ten wspaniały doktor o imieniu Paul? Myślę, że mógłbym go kochać,
gdybym go pamiętał. Ożenił się z tobą, aby dać mi swoje nazwisko.
Chciałbym go sobie przypomnieć, tak jak Jory, ale nie mogę. Jory pamięta go dobrze. On
nawet pamięta mojego ojca. – Był ożywiony, gdy pochylił się nade mną i popatrzył mi
głęboko w
oczy. – Powiedz, że najbardziej kochałaś mojego ojca. Powiedz, że to on, i tylko on, posiadł
twoje serce. Nie mów mi, że wykorzystałaś go jedynie, aby wziąć rewanż na swojej matce!
Nie
mów mi, że wykorzystałaś jego miłość, aby uciec od miłości do własnego brata.

Nie byłam w stanie odezwać się.
Przyglądał mi się zadumanymi, posępnymi ciemnymi oczami.

– Czy nie uświadomiłaś sobie jeszcze, że ty i twój brat swoim kazirodczym związkiem
zawsze niszczyliście i plugawiliście moje życie? Modliłem się, abyś któregoś dnia opuściła
go,
ale to nie nastąpiło. Przywykłem do faktu, że oboje macie obsesję na swoim punkcie i że być
może ten związek cieszy was, bo jest wbrew woli Boga.
Znowu zastawia sidła! Podniosłam się, wiedząc, że używa swojego słodkiego głosu, aby
uśpić moją czujność.

– Tak, kochałam twojego ojca, Bart, nie miej co do tego wątpliwości. Przyznaję, że chcąc

zrewanżować się matce za wszystko, co nam zrobiła, poszłam z ojczymem do łóżka. Gdy go
posiadłam, pokochałam go, a on pokochał mnie. I wtedy poczułam, że oboje wpadliśmy w
pułapkę. On nie mógł mnie poślubić. Kochał mnie, ale w jakiś sposób kochał również moją
matkę. Szarpał się pomiędzy nami. Postanowiłam przerwać te jego wahania, zachodząc w
ciążę.
Nawet wtedy nie był zdecydowany.

Dopiero tej nocy, kiedy dowiedział się o uwięzieniu mnie przez jego własną żonę, zwrócił
się przeciwko niej i powiedział, że ożeni się ze mną. Sądziłam, że jej pieniądze wiążą go z nią
na
zawsze, ale okazało się, że może jednak mnie poślubić.

Wstałam do wyjścia. Bart nie powiedział słowa, co o tym myśli. W drzwiach odwróciłam
się i spojrzałam na niego. Siedział nadal za biurkiem, z łokciami na blacie i głową podpartą
dłońmi.

– Czy uważasz, mamo, że ktoś może mnie pokochać dla mnie samego, a nie dla
pieniędzy?
Serce zatrzymało mi się na moment.

– Tak, Bart. Ale nie znajdziesz tutaj w okolicy dziewczyny, która nie wiedziałaby, że
jesteś bardzo bogaty. Czemu nie wyniesiesz się stąd? Ameryka jest duża. A wtedy, jeśli
spotkasz
dziewczynę, która nie będzie wiedziała, że jesteś bogaty, szczególnie gdy zaczniesz pracować
jako zwyczajny prawnik...
Spojrzał na mnie.

– Zmieniłem sądownie moje nazwisko, mamo. Wypełnił mnie strach i nawet nie
musiałam zadać tego pytania:
– Jakie teraz nosisz nazwisko?
– Foxworth – powiedział, potwierdzając moje podejrzenia. – Nie mogę nazywać się
Winslow, gdyż mój ojciec nie został twoim mężem. A zachowanie nazwiska Sheffield byłoby
fałszem. Paul nie był moim ojcem, nie jest też nim twój brat, Bogu dzięki.
Zadrżałam i odwróciłam się, sztywna z lęku. To był pierwszy krok... pierwszy jego krok,
żeby zostać drugim Malcolmem, i to mnie przerażało.

– Wolałabym, żebyś wybrał nazwisko Winslow, Bart. Ucieszyłoby to twojego
nieżyjącego ojca.
– Tak, wiem o tym – powiedział oschle. – Zastanawiałem się nad tym poważnie.
Ale wybierając je, straciłbym prawowite nazwisko Foxworth. To jest dobre nazwisko,

mamo, nazwisko szanowane przez wszystkich z wyjątkiem mieszkańców tej wioski, ale oni
się
nie liczą. Uważam, że Foxworth Hall naprawdę należy do mnie bez żadnych obciążeń. – Oczy
błyszczały mu szczęściem. – Widzisz, i wuj Joel zgadza się z tym, nie wszyscy nienawidzą
mnie
i nie wszyscy uważają mnie za gorszego od Jory’ego.

Przerwał, czekając na moją reakcję. Starałam się nie dać niczego po sobie poznać.

Wyglądał na rozczarowanego.

– Idź już, mamo. Mam przed sobą długi, pracowity dzień. Ociągając się z wyjściem,
powiedziałam mu:
– Kiedy już zamkniesz się w tym biurze, Bart, chciałabym, żebyś pamiętał, że twoja
rodzina kocha cię bardzo i że wszyscy życzymy ci jak najlepiej. Jeżeli więcej pieniędzy ma
uczynić cię szczęśliwszym, bądź najbogatszym człowiekiem na świecie.
Po prostu znajdź szczęście, tego wszyscy pragniemy dla ciebie. Znajdź swoje miejsce na
ziemi, to jest najważniejsze.

Zamknęłam drzwi za sobą i skierowałam się w stronę schodów, gdzie prawie wpadłam na
Joela. W jego wodnistych oczach pojawił się i zniknął wyraz winy. Domyśliłam się, że Joel
podsłuchiwał nas. Ale czyż sama nie zrobiłam tego samego nieumyślnie?

– Przepraszam, nie zauważyłam cię po ciemku, Joel.
– Nie chciałem podsłuchiwać – powiedział. – Ci, którzy spodziewają się usłyszeć diabła,
nie będą rozczarowani. – I umknął jak stara mysz kościelna, zbyt słaba, żeby szkodzić.
Poczułam się winna i zawstydzona. Podejrzenia, stałe cholerne podejrzenia wobec
każdego, kto nazywa się Foxworth. Niebezpodstawne.

MÓJ PIERWSZY SYN

Na sześć dni przed przyjęciem Jory i Melodie wylądowali na miejscowym lotnisku.

Witaliśmy ich z Chrisem, jakbyśmy nie widzieli się z nimi przez lata, chociaż rozstaliśmy
się dopiero dziesięć dni temu. Jory natychmiast zmartwił się, że Bart nie przyszedł, żeby
powitać
ich w swoim wspaniałym nowym domu.

– Jest bardzo zajęty w ogrodzie i prosił, byście mu wybaczyli – skłamałam.
Wiedziałam, że oboje dobrze o tym wiedzą. Szybko zaczęłam opowiadać, jak to Bart
dogląda wielu robotników pracujących nad tym, aby zmienić trawniki w raj, i tym podobne
rzeczy.

Jory uśmiechnął się, słysząc o tak wystawnym przyjęciu; wolał małe, przytulne spotkania,
na których wszyscy się znają.

– Nic nowego pod słońcem. Bart zawsze jest bardzo zajęty, jeśli chodzi o mnie i moją
żonę – powiedział dość uprzejmie.
Zapatrzyłam się w twarz tak podobną do młodzieńczej twarzy Juliana, mojego
pierwszego męża i tanecznego partnera. Męża, o którym pamięć stale jeszcze raniła mnie i
napełniała dręczącym poczuciem winy. Chciałam ją wymazać miłością do jego syna.

– Za każdym razem, kiedy cię widzę, jesteś coraz podobniejszy do swojego ojca.
Siedzieliśmy obok siebie, Melodie zaś siedziała z Chrisem i od czasu do czasu zamieniała
z nim kilka słów. Jory roześmiał się, objął mnie ramieniem, pochylił swoją ciemną głowę i
musnął wargami mój policzek.

– Mamo... mówisz to przy każdym spotkaniu. Kiedy osiągnę szczyt podobieństwa do
ojca?
Zaśmiałam się również. Patrzyłam na mijany piękny krajobraz. Łagodne wzgórza,
zamglone góry z wierzchołkami skrytymi w chmurach. Prawie niebo, pomyślałam. Nie bez
trudu
oderwałam się od podziwiania pejzażu, aby poświęcić swoją uwagę Jory’emu. Miał mnóstwo
cnót, o których Julian nie mógł nawet marzyć. Osobowością przypominał raczej Chrisa niż
Juliana, a mimo to również wywoływał we mnie poczucie winy i wstydu, ponieważ – według
Chrisa – mogłabym bardziej szanować Juliana.

W wieku dwudziestu dziewięciu lat Jory był mężczyzną niezwykle przystojnym, o
długich, silnych, wspaniałych nogach, i zgrabnych, kształtnych pośladkach, zachwycających

wszystkie kobiety, gdy tańczył na scenie, ubrany w obcisły kostium. Miał gęste,
granatowoczarne, kręcone, ale nie kędzierzawe włosy, wargi o delikatnym kształcie i
niezwykle
czerwonym kolorze, doskonale prosty nos z nozdrzami gwałtownie rozszerzającymi się w
gniewie lub podnieceniu. Miał wybuchowy charakter, nad którym już dawno nauczył się
panować, głównie dlatego, że panowanie nad nim pozwoliło mu tolerować Barta.
Wewnętrzne
piękno Jory’ego promieniowało z niego z elektryzującą siłą, joie de vivere. Piękno
emanowało
nie tylko z przystojnej sylwetki; Jory miał jakąś dodatkową moc ducha i podobnie jak Chris w
swoim radosnym optymizmie wierzył, że wszystko, co wydarzy się w jego życiu, musi być
najlepsze. Traktował sukcesy z wdziękiem, z uderzającą pokorą i godnością, był zupełnie
pozbawiony zarozumiałości Juliana.

Melodie odzywała się dotychczas niewiele, jakby była w posiadaniu sekretów, które
koniecznie chciała wyjawić, ale z jakichś tajemniczych względów wstrzymywała się z tym,
czekając na okazję, aby stać się ośrodkiem zainteresowania. Byłyśmy z moją synową bardzo
dobrymi przyjaciółkami. Niezliczoną ilość razy odwracała się do mnie z przedniego siedzenia
i
uśmiechała szczęśliwa.

– Przestań mnie drażnić – upominałam ją. – Jakie to dobre wiadomości masz nam do
przekazania?
Gdy zerknęła na Jory’ego, znowu powróciło to napięcie, które nadawało jej twarzy
wygląd złotego balonika, gotowego pęknąć, jeśli zaraz nam o czymś nie powie.

– Czy jest już Cindy? – zapytała.
Kiedy odpowiedziałam, że nie, znowu odwróciła się do szyby. Jory mrugnął.
– Chcemy potrzymać cię w napięciu jeszcze przez chwilę, tak aby wszyscy mogli się
ucieszyć naszą niespodzianką. Poza tym Chris jest tak skupiony na tym, aby bezpiecznie
dowieźć
nas do domu, że nie możemy naszej tajemnicy nadać takiej oprawy, jakiej ona wymaga.
Po godzinnej jeździe skręciliśmy na naszą prywatną, wijącą się pod górę drogę, z
głębokimi jarami i przepaściami z jednej strony szosy, zmuszającymi Chrisa do jeszcze
ostrożniejszego prowadzenia.

W końcu, gdy znaleźliśmy się w domu i pokazałam im wszystko, gdy już wyrazili swoje
„ochy” i „achy”, Melodie podbiegła, objęła mnie i wstydliwie pochyliła głowę na moje ramię,
była wyższa ode mnie o kilka centymetrów.

– No, dalej, kochanie – zachęcał ją Jory miękko. Szybko uwolniła mnie i dumnie

uśmiechnęła się do Jory’ego, który odwzajemnił się uśmiechem dodającym odwagi. W końcu
wyzwoliła zawartość złotego balonika.

– Cathy, chciałam poczekać na Cindy i powiedzieć wam wszystkim od razu, ale czuję się
taka szczęśliwa, że nie wytrzymam. Jestem w ciąży! Nawet nie wiecie, jak jestem przejęta.
Czekałam na dziecko od pierwszego roku małżeństwa. Jestem w trzecim miesiącu. Nasze
maleństwo urodzi się na początku stycznia.
Oszołomiona, mogłam tylko patrzeć na nią, zanim spojrzałam na Jory’ego, który
wielokrotnie mówił mi, że nie zamierza powiększać rodziny przed upływem dziesięciu lat
stażu
małżeńskiego. Stał uśmiechnięty i dumny, jakby w pełni akceptował to niespodziewane i
nieplanowane dziecko. To wystarczyło, abym się ucieszyła.

– Och, Melodie, Jory, taka jestem wzruszona. Dziecko! Mam być babcią.
Nagle otrzeźwiałam. Czy chciałam być babcią? Chris klepał Jory’ego po plecach, jakby
ten był pierwszym mężczyzną, który zapłodnił swoją żonę; potem objął Melodie i wypytywał
ją,
jak się czuje i czy miała poranne nudności – zupełnie jakby był jej lekarzem.

Ponieważ widział coś, czego ja nie widziałam, przyjrzałam się jej uważniej.

Miała cienie pod zapadniętymi oczami i była zbyt szczupła jak na ciężarną.

Jednakże nic nie było w stanie pozbawić Melodie jej klasycznej piękności chłodnej

blondynki. Poruszała się z wdziękiem, z królewską gracją, nawet gdy tylko – jak w tej chwili
–
sięgała po ilustrowane magazyny. Byłam zbita z tropu.

– Coś niedobrze, Melodie?
– Nic takiego – powiedziała, nagle bez widocznego powodu usztywniona, sygnalizując
tym samym, że wszystko jest źle.
Moje oczy napotkały spojrzenie Jory’ego. Skinął głową, że powie mi później, co gnębi
Melodie.
Przez całą powrotną drogę do Foxworth Hall obawiałam się spotkania Barta ze starszym
bratem, a zwłaszcza jakiejś gorszącej sceny, która wszystko popsuje już na samym początku.
Podeszłam do okna wychodzącego na boczny trawnik i spostrzegłam Barta na boisku do
squasha,
grającego samotnie z taką samą wolą zwycięstwa, jaką miałby, grając z przeciwnikiem.

– Bart! – zawołałam, otwierając francuskie drzwi. – Twój brat z żoną jest tutaj.
– Będę za moment! – odkrzyknął, nie przerywając gry.
– Gdzie są robotnicy? – zapytał Jory, rozglądając się po rozległym ogrodzie, gdzie poza

Bartem nie było nikogo.

Wytłumaczyłam mu, że większość robotników wyjechała około czwartej, aby dotrzeć do
domu przed wieczornym nasileniem ruchu drogowego.

W końcu Bart rzucił rakietę i skierował się w naszą stronę z szerokim powitalnym
uśmiechem. Zeszliśmy wszyscy na boczny taras, wyłożony kolorowymi płytami kamiennymi,
udekorowany żywymi roślinami, ze ślicznym patio umeblowanym kolorowymi parasolami
dla
ochrony przed słońcem. Melodie jakby wstrzymała oddech i zesztywniała, przysuwając się
bliżej
Jory’ego. Tym razem nie potrzebowała jego ochrony. Bart przyspieszył kroku, na koniec
zaczął
biec, a Jory wyszedł mu na spotkanie. Uradowało się moje serce... bracia, nareszcie! Tak jak
wtedy, gdy byli bardzo młodzi. Walili się wzajemnie po plecach, targali sobie włosy, siłowali
się
na ręce, klepali, jak to często robią mężczyźni. Wreszcie Bart zwrócił się do Melodie.

Cała jego radość ulotniła się.

– Cześć, Melodie – powiedział krótko i zaczął gratulować Jory’emu sukcesów
scenicznych i uznania, z jakim się spotykali. – Jestem dumny z was obojga – powiedział z
dziwnym uśmiechem.
– Mamy dla ciebie nowiny, braciszku – powiedział Jory. – Patrzysz teraz na
najszczęśliwszą parę na świecie, mamy bowiem zostać w styczniu rodzicami.
Bart wpatrywał się w Melodie, ta zaś unikała spotkania jego oczu. Stała zwrócona do
Jory’ego, słońce zmieniało kolor jej blond włosów z miodowego na płonąco czerwony blisko
głowy i złotą mgiełkę w pobliżu kosmyków, tak że robiło to wrażenie prawie złotej tęczy. Po
prostu madonna. Wdzięk jej długiej szyi, zgrabne nachylenie małego nosa oraz pełnia
różowych
warg składały się na ten rodzaj nieziemskiej urody, który pomógł jej zostać jedną z
najpiękniejszych i najbardziej podziwianych baletnic w Ameryce.

– Doczekałaś się ciąży, Melodie – powiedział miękko Bart, ignorując wszystko, co mówił
mu Jory o odwołaniu na rok występów po to, aby mógł być z Melodie przez cały okres ciąży,
a
po urodzeniu dziecka pomóc jej we wszelki, możliwy dla męża, sposób.
Bart spojrzał w kierunku francuskich drzwi, gdzie cicho stał Joel, obserwując spotkanie
naszej rodziny. Dotknęła mnie jego obecność tutaj, ale po chwili zawstydziłam się i
wykonałam
gest w jego stronę, gdy Bart zawołał:

– Chodź, pozwól przedstawić się mojemu bratu i jego żonie.
Joel podchodził wolno, szurając po chodniku i szepcząc za każdym krokiem.

Poważnie przywitał się z Jorym i Melodie, po tym jak Bart ich przedstawił, nie wyciągnął
jednak ręki.

– Słyszałem, że jesteś tancerzem – powiedział do Jory’ego.
– Tak... Całe życie pracowałem, aby tak mnie nazywano. Joel odwrócił się i wyszedł, nie
mówiąc ani słowa do nikogo.
– Kim właściwie jest ten dziwaczny stary człowiek? – zapytał Jory. – Mamo, wydawało
mi się, że opowiadałaś nam, iż obaj bracia twojej matki zginęli w wypadkach, gdy byli
jeszcze
bardzo młodzi.
Wzruszyłam ramionami, zostawiając tłumaczenie Bartowi.

Niezwłocznie wprowadziliśmy Jory’ego i Melodie do pełnego przepychu apartamentu z
ciężkimi aksamitnymi zasłonami, czerwonym dywanem i ciemnymi ścianami, wyłożonymi
boazerią. Wszystko to nadawało apartamentowi męski charakter. Melodie rozejrzała się
wokół,
marszcząc nos z pewnym niesmakiem.

– Bogate... ładne... naprawdę – powiedziała z dużym wysiłkiem.
Jory roześmiał się.
– Kochanie, nie możemy zawsze spodziewać się białych ścian i niebieskich dywanów,
prawda? Podoba mi się ten pokój, Bart. Wygląda jak twoja sypialnia... fajny.
Bart go nie słuchał. Jego spojrzenie nadal przyklejone było do Melodie wędrującej
pomiędzy meblami, przesuwającej smukłymi, zgrabnymi palcami po ich wypolerowanych
blatach, zanim zajrzała do przyległego salonu i przeszła do wspaniałej łazienki ze staromodną
orzechową wanną wyłożoną cyną. Roześmiała się na widok tej wanny.

– Och, zamierzam z niej skorzystać. Spójrzcie, jaka jest głęboka. Woda może sięgać
podbródka.
– Blondynki wyglądają tak dramatycznie w ciemnych wnętrzach – powiedział Bart,
prawie nie zdając sobie sprawy z tego, co mówi.

Nikt się nie odezwał, nawet Jory, który spojrzał na niego ciężko.

W łazience był również natrysk i śliczna toaletka z takiego samego, jak wanna, drzewa

orzechowego, z trój skrzydłowym lustrem w złotych ramach, tak że mieszkaniec apartamentu,
siedząc na stołku obitym aksamitem, mógł widzieć siebie pod dowolnym kątem.
Obiad zjedliśmy wcześniej i o zmierzchu usiedliśmy na tarasie. Joel nie dołączył do nas i
byłam z tego zadowolona. Bart mówił niewiele, ale nie mógł oderwać oczu od Melodie w

błękitnej sukni podkreślającej każdą delikatną krzywiznę ud, pośladków, talii i biustu.
Miałam
złe przeczucie, widząc go przyglądającego się jej tak ostentacyjnie, z pożądaniem jasno
wypisanym w ciemnych, błyszczących oczach.

Na śniadaniowym stole na tarasie przed jadalnią stały żółte stokrotki. Mieliśmy teraz
„nadzieję”. Mogliśmy patrzeć na żółty kolor i nie bać się, że nie zobaczymy ponownie światła
słonecznego.

Chris śmiał się z czegoś, co właśnie opowiadał Jory, Bart zaś uśmiechał się tylko,
wpatrzony w Melodie dzióbiącą bez apetytu swoje śniadanie.

– Wszystko, co zjem, prędzej czy później zwracam – wyjaśniła z pewnym zakłopotaniem.
– To nie sprawa jedzenia, to moja wina. Mam jeść powoli i nie myśleć o losach posiłku... ale
myślę tylko o tym.
Zaraz za jej ramieniem, w cieniu ogromnych palm, rosnących w wielkich glinianych
naczyniach, stał Joel. On również utkwił spojrzenie w Melodie, studiując jej profil. Potem,
mrużąc oczy, spojrzał na Jory’ego.

– Joel – zawołałam – przyłącz się do nas!
Podszedł niechętnie, ostrożnie szurając miękkimi butami po chodniku, z ramionami
skrzyżowanymi na piersi, jakby miał na sobie niewidzialny zgrzebny zakonny habit, w
którego
fałdach trzymał schowane ręce. Wyglądał jak sędzia wysłany po to, by osądzić nas przed
przekroczeniem bram niebieskich. Głosem słabym i uprzejmym przywitał Jory’ego i Melodie,
potakując głową w odpowiedzi na ich pytania o to, jak wygląda życie zakonnika.

– Nie zniósłbym życia bez kobiet – powiedział Jory – bez muzyki i tej rozmaitości ludzi
wokół. Dostaję coś od jednego, coś innego od drugiego. To setki przyjaciół czynią mnie
szczęśliwym. Brakuje mi tego w naszym zespole tanecznym.
– Wszyscy są potrzebni, aby świat mógł się kręcić – powiedział Joel – i Pan czyni nas
użytecznymi, zanim odwoła nas z tego świata.
Potem odszedł z nisko pochyloną głową, jakby odmawiał modlitwy, przesuwając w
palcach różaniec.

– Bóg musiał wiedzieć, co robi, gdy uczynił nas tak różnymi – usłyszałam jego
mamrotanie.
Jory odwrócił się w fotelu, aby popatrzeć za Joelem.

– A więc to jest nasz cioteczny dziadek, o którym sądzono, że zginął w wypadku

narciarskim. Mamo, czy byłoby czymś dziwnym, gdyby pojawił się również drugi brat?
Bart poderwał się na równe nogi z twarzą płonącą gniewem.

– Nie bądź śmieszny! Starszy syn Malcolma zginął, gdy jego motocykl runął w przepaść.
Ciało jego znaleziono i pogrzebano. Leży na rodzinnym cmentarzu, często przeze mnie
odwiedzanym. Według tego, co mówi wujek Joel, jego ojciec wysłał detektywów na
poszukiwanie młodszego syna i to jest jeden z powodów, dla których wujek pozostał w
ukryciu
w klasztorze tak długo, aż zaczął bać się życia na zewnątrz.
Utkwił we mnie wzrok, jakby uświadamiając sobie fakt, że my też, jako dzieci,
wyrośliśmy w zamknięciu, żyjąc w strachu przed światem zewnętrznym.

– Mówił, że jeśli jest się odizolowanym przez dłuższy okres, zaczyna się widzieć ludzi
takimi, jakimi są, jakby dystans stwarzał lepszą perspektywę.
Spojrzenia moje i Chrisa spotkały się. Tak, wiedzieliśmy, co to izolacja. Wstając Chris
zwrócił się do Jory’ego z propozycją przechadzki.

– Bart planuje budowę stajni. Już niedługo będzie mógł urządzać polowania na lisy, tak
jak to robił Malcolm. Być może któregoś dnia zapragniemy nawet przyłączyć się do tego
sportu.
– Sportu? – zdziwiła się Melodie, wstając z wdziękiem, aby dołączyć do Jory’ego.
– Nie mogę nazwać prawdziwym sportem pogoni sfory wygłodniałych psów za małym,
miłym, bezbronnym Usem... To jest barbarzyństwo, ot co!
– To jest właśnie kłopot z ludźmi baletu... zbyt wrażliwi jak na ten prawdziwy świat –
odparował Bart, po czym oddalił się w przeciwnym kierunku.
Po południu znalazłam Chrisa w foyer, gdzie obserwował Jory’ego, który ćwiczył przed
lustrem, używając krzesła jako poręczy. Obu mężczyzn łączyły stosunki, jakie – miałam
nadzieję

– kiedyś zapanują pomiędzy Chrisem i Bartem. Ojciec i syn darzący się wzajemnym
podziwem i
szacunkiem. Skrzyżowałam ramiona na piersiach, dumna z siebie. Byłam taka szczęśliwa,
mając
przy sobie całą rodzinę.
Brakowało tylko Cindy. A spodziewane dziecko Melodie i Jory’ego będzie dodatkowym
spoiwem...

Jory rozgrzał się już i zaczął tańczyć do muzyki z Ognistego ptaka. Był wirującą,
oślepiającą plamą, skakał wysoko, lądował miękko jak piórko, tak że nie było słychać
uderzenia
stóp o podłogę. Mięśnie mu grały przy każdym kroku, a on skakał, szeroko rozstawiając nogi
i
dotykając czubków palców u nóg końcami palców u rąk. Byłam podekscytowana, śledząc
jego

przedstawienie i wiedząc, że tańczy na naszą cześć.

– Widziałaś te skoki? – zapytał Chris, gdy pochwycił moje spojrzenie. – On skacze na
trzy i pół metra lub więcej. Nie wierzę w to, co widzę!
– Trzy metry, nie trzy i pół – sprostował Jory, wirując obok i błyskawicznie pokonując
olbrzymią przestrzeń. Na koniec padł bez tchu na pikowaną matę, rozłożoną na podłodze, aby
miał gdzie odpocząć, nie niszcząc spoconym ciałem delikatnego i ozdobnego obicia krzeseł.
– Cholernie twarda podłoga; gdybym upadł... – wysapał, leżąc na wznak i podpierając się
łokciami.
– A to rozpięcie jego nóg w skoku. Niewiarygodna jest ta sprawność w jego wieku.
– Papo, ja mam tylko dwadzieścia dziewięć lat, a nie trzydzieści dziewięć! –
zaprotestował Jory, który miał obsesję na temat starzenia się i utraty swojej pozycji na rzecz
młodszego tancerza. – Mam przed sobą co najmniej jedenaście dobrych lat, zanim zacznę
tracić
klasę.

Dokładnie wiedziałam, o czym myślał, rozciągnięty tam na macie i tak podobny do
Juliana. To było tak, jakbym znowu miała dwadzieścia lat. Mięśnie wszystkich tancerzy
zbliżających się do czterdziestki zaczynają twardnieć i robić się bardziej kruche, a niegdyś
wspaniałe ciała przestają być atrakcyjne dla publiczności. Starzy odchodzą, pojawiają się
nowi...
zmora wszystkich tancerzy, chociaż baletnice, ze swoją warstewką tłuszczu pod skórą, mogą
dłużej utrzymać się na scenie.

Usiadłam obok niego na macie, ze skrzyżowanymi nogami, ubrana w szerokie
marynarskie spodnie.

– Jory, przetrwasz dłużej niż większość tancerzy, przestań się więc zamartwiać.
Masz długą i wspaniałą drogę przed sobą, zanim osiągniesz czterdziestkę, i kto wie, może
dopiero mając pięćdziesiątkę, przejdziesz na emeryturę.
– Taak, zapewne – odrzekł, leżąc z rękami podłożonymi pod głowę, zapatrzony w sufit. –
Czternaste miejsce na długiej liście tancerzy będzie dobrą pozycją, czyż nie tak?
Wiele razy słyszałam, jak mówił, że nie mógłby żyć bez tańca! Już jako mały dwuletni
chłopiec postawił stopę na drodze, którą teraz kroczył.
Na dole szybowała Melodie. Po niedawnej kąpieli, w błękitnym trykocie bez rękawów
wyglądała pięknie i świeżo jak kruchy wiosenny kwiat.

– Jory, mój doktor powiedział, że mogę wykonywać lekkie ćwiczenia. Chcę tańczyć tak

długo, jak to będzie możliwe, aby zachować sprawność mięśni. Tak więc tańcz ze mną,
kochany.
Tańczmy i tańczmy, a potem tańczmy jeszcze.

Jory natychmiast poderwał się na nogi, zbiegł ze schodów i padł na jedno kolano w
romantycznej pozycji księcia widzącego księżniczkę swoich marzeń.

– Z przyjemnością, moja pani...
Porwał ją w ramiona, zawirował i postawił na podłogę z wprawą i wdziękiem, jakby była
piórkiem. Wirowali dookoła, tańcząc dla siebie, tak jak kiedyś tańczyliśmy z Julianem – z
czystej
radości, że jesteśmy młodzi, żywi i zdolni. Łzy napłynęły mi do oczu, gdy tak stałam obok
Chrisa
i obserwowałam ich.

Wyczuwając moje myśli, Chris objął mnie ramieniem i przytulił.

– Są piękni razem, prawda? Powiedziałbym, że są stworzeni dla siebie. Gdy zmrużę oczy
i widzę ich jak przez mgłę, to widzę ciebie tańczącą z Julianem... tylko że ty byłaś dużo
ładniejsza, Catherine, dużo ładniejsza...
Za nami chrząknął Bart.

Odwróciwszy się zobaczyłam Joela, wlokącego się za Bartem jak dobrze wytresowany
szczeniak. Zatrzymał się za nim z pochyloną głową, z dłońmi schowanymi w tych
niewidzialnych rękawach zgrzebnego habitu.

– Bóg daje i Bóg zabiera – wymamrotał. Dlaczego, u diabła, stale mówi w ten sposób?
Przeniosłam niespokojne spojrzenie na Barta i zobaczyłam jego pełen zachwytu wzrok
utkwiony
w Melodie, która w pozycji arabesque czekała na Jory’ego, aby ten porwał ją w ramiona. Nie
podobało mi się to, co zobaczyłam w jego ciemnym, zazdrosnym spojrzeniu, to narastające z
każdą chwilą pożądanie.
Świat pełen jest niezamężnych kobiet, Bart nie potrzebuje Melodie, żony swojego brata!
Zgotował im dziką owację, gdy skończyli i znieruchomieli zapatrzeni w siebie,
zapominając o naszej obecności.

– Musicie tak zatańczyć na moim przyjęciu urodzinowym! Jory, powiedz, że zatańczycie
z Melodie.
Jory niechętnie odwrócił głowę do Barta i uśmiechnął się.

– Tak, jeśli zechcesz, to ja oczywiście tak, ale nie Mel. Doktor pozwolił jej tylko na
trochę lekkiego tańca i na niemęczące ćwiczenia, takie jakie właśnie robiliśmy. Profesjonalne
przedstawienie wymaga wysiłku, którego nie wolno jej podejmować, a wiem, że chciałbyś,
żeby

było to coś najlepszego.

– Ale ja chciałbym również Melodie – zaprotestował Bart. Uśmiechnął się czarująco do
żony swojego brata. – Proszę, na moje urodziny, Melodie. Tylko ten jeden raz... nie jesteś w
zaawansowanej ciąży i nikt nie zauważy twojego stanu.
Melodie popatrzyła niepewnie na Barta.

– Sądzę, że nie powinnam – powiedziała. – Chcę, żeby nasze dziecko było zdrowe.
Nie mogę ryzykować jego utraty.
Bart starał się przekonać ją i prawie by mu się to udało, ale Jory zdecydowanie przerwał
dyskusję.

– Słuchaj, Bart, powiedziałem naszemu agentowi, że doktor zabronił Melodie występów,
więc jeśli ona to zrobi, agent może wykorzystać ten fakt i zaskarżyć nas. Poza tym Mel jest
bardzo zmęczona. Ta zabawa w taniec, której świadkami byliście przed chwilą, to nie jest to,
co
zazwyczaj robimy na serio.
Profesjonalny występ wymaga długich godzin rozgrzewki, ćwiczeń i powtórek. Nie proś,
to wprawia mnie w zakłopotanie. Cindy może ze mną zatańczyć.

– Nie! – warknął Bart, dąsając się i tracąc cały swój wdzięk. – Ona nie potrafi tańczyć tak
jak Melodie.
Nie, nie potrafiła. Cindy nie była zawodową tancerką, ale kiedy chciała, wychodziło jej to
całkiem nieźle. Ćwiczyliśmy ją z Jorym od drugiego roku życia.
Kilka metrów za Bartem, jak ciemny chudy szkielet, Joel wysunął ręce z szerokich
rękawów i rozpostarł nad pochyloną głową. Oczy miał zamknięte, jakby był pogrążony w
modlitwie. Jakże irytująca była jego ciągła obecność.

Moje myśli zaczęły krążyć wokół Cindy. Nie mogłam się doczekać jej widoku, jej
dziewczęcego szczebiotu o randkach i chłopcach, których poznała. Wszystko to przywracało
mi
własną młodość.

Słońce, zachodząc, rzucało różowy blask. Stałam, niewidoczna w cieniu wielkiego łuku, i
obserwowałam Jory’ego znowu tańczącego z żoną w olbrzymim foyer. Melodie była w
trykocie,
tym razem fioletowym, wyglądała ponętnie w przejrzystej tunice z fioletowymi satynowymi
wstążkami, zawiązanymi pod małymi, kształtnymi piersiami. Była jak księżniczka tańcząca
ze
swoim kochankiem. Och, wzajemna namiętność Jory’ego i Melodie wywołała tęskne
pożądanie
w moich lędźwiach. Żeby tak znowu być młodą... żeby mieć szansę zrobić to raz jeszcze...
zrobić

to za drugim razem we właściwy sposób...

Nagle uświadomiłam sobie, że w sąsiedniej wnęce stoi Bart, zupełnie jakby chciał ich
szpiegować... A może całkiem niewinnie się im przyglądał, tak jak ja?

Przecież był jednym z tych, co nie lubią baletu, a piękna muzyka nie robiła na nim
wrażenia. Stał, oparty o framugę drzwi, z rękami skrzyżowanymi na piersiach.

Ale płonące ciemne oczy zdradzały jego stan. Były pełne pożądania, które już wcześniej
w nich widziałam. Serce skoczyło mi do gardła.

Bart zawsze chciał to, co należało do Jory’ego.

Muzyka nasiliła się. Jory i Melodie zapomnieli, że mogą być obserwowani, i zapamiętali
się w tym, co robią. Z dziką pasją, pochłonięci tańcem, zajęci tylko swoimi ciałami, padli
sobie w
ramiona. Ich wargi połączyły się. Odrywali je tylko po to, aby za chwilę znowu się odnalazły.
Ręce gorączkowo szukały tajemnych miejsc. Byłam tak pochłonięta obserwowaniem ich
pieszczot, że tak jak i Bart, nie mogłam się wycofać. Pożerali się pocałunkami. W gorączce
pożądania padli na podłogę i toczyli się po macie. Gdy podeszłam do Barta, słyszałam ich
ciężkie, coraz głośniejsze oddechy.

– Chodź, Bart, nie należy stać i patrzeć, gdy już skończyli tańczyć.
Podskoczył, jakby moje dotknięcie parzyło. Tęsknota w jego oczach jednocześnie
zabolała i przestraszyła mnie.

– Powinni panować nad sobą, gdy są gośćmi w moim domu – powiedział burkliwym
głosem, nie odrywając oczu od pary zapamiętale przewracającej się po macie, ze splecionymi
ramionami i nogami, z mokrymi od potu włosami, złączonej w pocałunkach.
Pociągnęłam Barta do salonu muzycznego i cicho zamknęłam za nami drzwi. To nie był
mój ulubiony pokój. Został umeblowany według męskiego gustu Barta. Stało tam wielkie
pianino, na którym nikt nigdy nie grał, chociaż raz czy dwa widziałam, jak Joel dotknął go, po
czym w popłochu cofnął ręce, jakby klawisze z kości słoniowej znaczyły go grzechem. Ale
pianino nęciło go tak, że często po prostu stał, wpatrując się w nie, prostując i zaciskając
palce.

Bart podszedł do kredensu, który po otwarciu okazał się oświetlonym barem.
Sięgnął po kryształową karafkę i nalał sobie mocnej szkockiej. Bez wody czy też lodu.
Wypił jednym łykiem. Potem spojrzał na mnie oskarżycielsko.

– Dziewięć lat małżeństwa. Nadal nie są sobą zmęczeni. Co to jest takiego, co masz ty i
Chris i co również posiadł Jory, a czego mnie brakuje?

Zarumieniłam się i opuściłam głowę.

– Nie wiedziałam, że pijesz samotnie.
– Jest wiele rzeczy, których o mnie nie wiesz, droga mamo. Nalał drugą szkocką.
Nie podnosząc głowy, usłyszałam powolny bulgot płynu.
– Nawet Malcolm pił od czasu do czasu. Zdziwiłam się.
– Czy ty ciągle myślisz o Malcolmie?
Opadł na krzesło i założył nogę na nogę. Spojrzałam na niego, przypominając sobie, że
kiedyś mój młodszy syn miał niesłychanie irytujący zwyczaj opierania nóg o wszystko, co
było w
ich zasięgu, niszcząc zabłoconymi butami wiele krzeseł i narzut na łóżko. Popatrzyłam na
jego
buty. Jak mógł mieć tak czyste podeszwy?

Wyglądały tak, jakby stąpały tylko po aksamicie.
W miarę dorastania Bart coraz bardziej tracił swoje bałaganiarskie cechy.

– Czemu tak przyglądasz się moim butom, mamo? – Są bardzo szykowne.
– Naprawdę tak uważasz? – Popatrzył na nie obojętnie. – Kosztowały sześćset dolców, a
następne sto zapłaciłem za takie podeszwy, na których nigdy nie widać rys ani kurzu.
Widzisz, to
jest taka wewnętrzna potrzeba.
Nosić buty z czystymi podeszwami.
Zmarszczyłam brwi. Jakie to niesie psychologiczne przesłanie?

– Prędzej się zniszczy wierzch niż podeszwy.
– I co z tego?
Musiałam się zgodzić. Cóż teraz znaczą pieniądze dla każdego z nas? Mamy więcej
pieniędzy, niż prawdopodobnie moglibyśmy wydać.

– Jak zniszczą się wierzchy, wyrzucę je i kupię nową parę.
– To dlaczego chcesz mieć takie trwałe podeszwy?
– Mamo, naprawdę lubię, gdy wszystko wygląda jak nowe, zanim zdecyduję się to
wyrzucić... Nie będę mógł ścierpieć, kiedy Melodie zacznie się robić brzuchata jak jakaś
hodowlana krowa...
– Ja będę szczęśliwa, kiedy zacznie być widać, a ty możesz na nią nie patrzeć.
Zapalił papierosa i spojrzał mi spokojnie w oczy.
– Założę się, że z łatwością mógłbym zabrać ją Jory’emu.
– Jak możesz opowiadać takie rzeczy?! – zawołałam z gniewem.

– Ona nigdy nie patrzy na mnie, zauważyłaś? Sądzę, iż nie chce przyznać, że teraz
wyglądam lepiej od Jory’ego, że jestem wyższy, przystojniejszy i sto razy bogatszy.
Nie spuszczaliśmy z siebie oczu. Przełknęłam nerwowo ślinę. Strząsnęłam niewidzialny
pyłek z ubrania.

– Jutro przyjeżdża Cindy.
Przymknął na moment oczy. Ścisnął mocniej oparcie swojego fotela. Nie zdradzał
żadnych uczuć.

– Nie cierpię tej dziewczyny – wykrztusił w końcu.
– Mam nadzieję, że nie będziesz dla niej niemiły, gdy Przyjedzie. Czy nie pamiętasz, jak
kręciła się koło ciebie, jak cię adorowała? Kochała cię, zanim odwróciłeś się od niej. Nadal
podziwiałaby cię, gdybyś przestał drażnić ją tak bezlitośnie. Bart... czy nie jest ci przykro za
wszystkie te rzeczy, które powiedziałeś i zrobiłeś swojej siostrze?
– Ona nie jest moją siostrą.
– Jest, Bart, jest nią!
– Och, Boże... mamo, nigdy nie myślałem o Cindy jako o swojej siostrze. Ona jest
adoptowana, nie jest naprawdę jedną z nas. Przeczytałem kilka listów, które napisała do
ciebie.
Czy nie widzisz, jaka ona jest? Czy też tylko czytasz to, co jest napisane, a nie to, co to
znaczy?
Jak dziewczyna tak wyróżniona może być tak niewdzięczna?
Poderwałam się na równe nogi.

– Co się z tobą dzieje, Bart?! – krzyknęłam. – Odrzucasz Chrisa jako swojego ojca, Cindy
jako swoją siostrę, Jory’ego jako swojego brata. Czy ty nikogo nie potrzebujesz, tylko siebie i
tego nienawistnego starego człowieka, który chodzi za tobą krok w krok?
– Mam coś z ciebie, mamo, czyż nie tak? – spytał, mrużąc groźnie oczy. – Mam mojego
wujka Joela, który jest bardzo ciekawym człowiekiem, który w tej chwili modli się za nas
wszystkich.
Zrobiło mi się czerwono przed oczami i porwał mnie gniew.

– Jesteś idiotą, jeżeli wolisz tego pomarszczonego starego człowieka od jedynego ojca,
którego kiedykolwiek miałeś!
Starałam się zapanować nad sobą, ale nie udało mi się.

– Czy już zapomniałeś, co Chris dla ciebie zrobił? I co nadal robi?
Bart pochylił się do przodu, przeszywając mnie twardym, diamentowym spojrzeniem.

– Gdyby nie Chris, miałbym szczęśliwe życie. Z tobą poślubioną mojemu prawdziwemu
ojcu mógłbym być idealnym synem! O wiele lepszym niż Jory. A może jestem podobny do
ciebie, mamo? Może potrzebuję swojego odwetu bardziej niż czegokolwiek innego?
– Dlaczego ty pragniesz odwetu? – W moim głosie było zdziwienie i pewien rodzaj
rozpaczy. – Nikt nie zrobił ci tego, co uczyniono mnie.
– Myślisz tak, bo uwierzyłaś, że jeśli dałaś mi wszystkie niezbędne rzeczy, potrzebne mi
ubrania, dostateczną ilość pożywienia i dom, w którym mogę się schronić, to już wystarczy.
Ale
tak nie jest. Wiem, że najwięcej miłości zachowałaś dla Jory’ego. Resztę, po pojawieniu się
Cindy, dałaś jej.
Mnie nie pozostawiłaś niczego poza współczuciem... a ja nienawidzę cię za to
współczucie! – gwałtownie wyrzucił z siebie.
Nagły zawrót głowy omal nie zwalił mnie z nóg. Na szczęście obok było krzesło.

– Bart – zaczęłam, walcząc ze sobą, aby nie rozpłakać się i nie okazać po sobie słabości,
którą on pogardzał – może kiedyś współczułam ci, bo byłeś niezdarą, bo brakowało ci
pewności
siebie. Przede wszystkim było mi cię żal z tego powodu, że tak często robiłeś sobie krzywdę.
Ale
jak mogę współczuć ci teraz? Jesteś bardzo przystojny, inteligentny, a kiedy chcesz, również
bardzo czarujący. Jaki miałabym powód, żeby współczuć ci teraz?
– To właśnie mnie dręczy – powiedział niskim głosem. – Zmusiłaś mnie, żebym spojrzał
na siebie w lustrze, żebym zobaczył siebie takim, jakim ty mnie widzisz.
Doszedłem do wniosku, że ty po prostu mnie nie lubisz. Nie ufasz mi, nie wierzysz we
mnie. Nawet teraz widzę w twoich oczach, że nie jesteś całkiem pewna, czy jestem przy
zdrowych zmysłach.

Nagle jego oczy, dotychczas przymknięte, otworzyły się szeroko. Uważnie patrzył w
moje oczy. Zaśmiał się krótko i gorzko.

– Tam jest, droga mamo, to podejrzenie, ta sama obawa. Potrafię czytać w twoich
myślach, nie sądź, że nie. Uważasz, że gdybym miał szansę zrobić to dobrze, to któregoś dnia
zdradziłbym ciebie i twojego brata, ale ja niczego takiego nie zrobiłem. Wasze tajemnice
zostawię dla siebie. Dlaczego teraz uczciwie nie powiesz, że nie kochałaś drugiego męża
swojej
matki? Powiedz szczerze, że wykorzystałaś go tylko jako narzędzie swojego odwetu.
Pojechałaś
za nim, zdobyłaś go, poczęłaś mnie, potem on umarł. Następnie, jak przystało na taką kobietę
jak
ty, wróciłaś prosto do tego biednego doktora w Karolinie Południowej, który ufał ci bez

zastrzeżeń i kochał cię bez pamięci. Czy miał on świadomość tego, że poślubiłaś go tylko po
to,
aby dać swojemu bękartowi nazwisko? Czy wiedział, że wykorzystałaś go, żeby uciec do
Chrisa?
Widzisz, jak wiele myślałem o twoich motywacjach? A teraz przechodzę do następnego
wniosku:
w Jorym widzisz wiele z Chrisa... i to właśnie kochasz! Patrzysz na mnie i widzisz Malcolma,
i
chociaż mój wygląd i psychika mogą przypominać ci mojego prawdziwego ojca, ignorujesz to
i
w mojej twarzy widzisz to, co chcesz widzieć. Uważasz, że w moich oczach widzisz duszę
Malcolma. Powiedz mi, że moje rozumowanie jest błędne! No, proszę, powiedz, że się mylę.

Otworzyłam usta, aby zaprzeczyć każdemu jego słowu, ale nic nie powiedziałam.

Wstrząśnięta, chciałam podbiec do Barta i przytulić jego głowę do piersi, tak jak to często
robiłam z Jorym, ale nie mogłam postąpić kroku. Szczerze mówiąc, bałam się go. Bałam się
go
takiego, jakim był w tej chwili, zawziętego, zimnego i twardego. Strach spowodował, że moja
miłość zamieniła się w niechęć.

Czekał, że coś powiem, że zaprzeczę jego oskarżeniom, a ja zrobiłam rzecz najgorszą z
możliwych – wybiegłam z pokoju.

Rzuciłam się na łóżko i rozpłakałam. Każde jego słowo było prawdą! Nie wiedziałam, że
Bart czytał we mnie jak w otwartej księdze. Byłam przerażona tym, co może któregoś dnia
zrobić, żeby zniszczyć nie tylko Chrisa i mnie, ale również Cindy, Jory’ego i Melodie.

CINDY

Cindy przyjechała taksówką następnego dnia. Wbiegła do domu jak świeże, orzeźwiające
wiosenne powietrze. Rzuciła się w moje ramiona, pachnąca jakimiś egzotycznymi perfumami,
według mnie zbyt wyrafinowanymi jak na szesnastoletnią dziewczynę, ale wiedziałam, że tę
opinię powinnam zachować dla siebie.

– Och, mamo – wołała, całując mnie i ściskając – tak dobrze znowu cię widzieć!
Spontaniczność jej powitania spotkała się z taką samą odpowiedzią z mojej strony.
Cindy cały czas rozglądała się po olbrzymich pokojach i ich eleganckim umeblowaniu.
Trzymając mnie za rękę, przechodziła z pokoju do pokoju i zachwycała się pięknem i
bogactwem
wszystkiego.

– Gdzie jest tata? – spytała.
Wytłumaczyłam jej, że Chris pojechał do Charlottesville, aby zamienić swój
wypożyczony samochód na model bardziej luksusowy.

– Kochanie, on miał nadzieję, że będzie z powrotem przed twoim przyjazdem. Coś
musiało go zatrzymać. Bądź cierpliwa, a za chwilę pojawi się w drzwiach i przywita cię.
Zadowolona, znowu zawołała:

– Mamo, co za dom! Nie mówiłaś mi, że może tak wyglądać. Wydawało mi się, że nowy
Foxworth Hall będzie równie okropny i straszny jak ten pierwszy.
Dla mnie Foxworth Hall zawsze będzie okropny i straszny, ale zachwyt Cindy był
zaraźliwy. Była wyższa ode mnie, miała jędrne, pełne piersi i bardzo szczupłą talię, co
podkreślało zgrabną wypukłość ślicznie ukształtowanych bioder z płaskim brzuchem, a jej
pośladki słodko zaokrąglały krótką spódnicę. Patrząc na Cindy z profilu, mogłam porównać ją
do
pączkującego kwiatu, tak była delikatna i krucha, a przecież wiedziałam, że również
wyjątkowo
wytrzymała.

Gęste, ciężkie, długie złote włosy uczesane miała niedbale. Powiewały niesfornie na
wietrze, gdy wyszłyśmy obejrzeć Jory’ego i Barta walczących na nowym korcie tenisowym.

– O rany, mamo, masz dwóch ślicznych synów – wyszeptała wpatrzona w ich opalone
silne ciała. – Nie przypuszczałam, że Bart stanie się tak przystojny jak Jory, przynajmniej nie
wtedy, kiedy był takim paskudnym małym brutalem.
Zdumiona spojrzałam na nią. Bart był zbyt chudy, zawsze z zadrapaniami i siniakami na

nogach, nigdy porządnie nieuczesany, ale był miłym małym chłopcem, z pewnością
niewyglądającym paskudnie ani niezachowującym się niegrzecznie.

Kiedyś, dawno temu, Cindy uwielbiała Barta. Poczułam, jakby nóż wbił mi się w serce,
gdy uświadomiłam sobie, jak wiele z tego, co powiedział mi wczoraj wieczorem Bart, było
prawdą. Faworyzowałam Cindy jego kosztem. Uważałam, że jest doskonała i niezdolna do
złych
postępków, i nadal tak uważam.

– Postaraj się być miła i wyrozumiała dla Barta – szepnęłam, widząc nadchodzącego
Joela.
– Kim jest ten śmieszny stary człowiek? – spytała Cindy, odwracając się, żeby spojrzeć
na Joela schylającego się sztywno po kilka chwastów. – Nie mów mi, że Bart wynajął kogoś
takiego jak on jako ogrodnika; cóż, może się kiedyś nie wyprostować.
Zanim zdołałam odpowiedzieć, Joel był już przy nas, uśmiechając się na tyle szeroko, na
ile pozwalały mu sztuczne zęby.

– To zapewne jest Cindy, o której Bart stale opowiada – powiedział z nikłym śladem
galanterii, podnosząc do cienkich, skrzywionych warg niechętnie podaną przez Cindy dłoń.
Powiedziałabym, że chciała wyrwać rękę, ale w końcu zniosła dotknięcie jego ust. Słońce
prześwitujące przez prawie białe włosy Joela czyniło je przeraźliwie cienkimi. Nagle
uświadomiłam sobie, że nie powiedziałam Cindy o Joelu, więc pospieszyłam z
przedstawieniem
ich sobie.

– Czy to naprawdę znaczy, że znałeś tego znienawidzonego starego dziadka Malcolma?
Naprawdę jesteś jego synem? Tak, naprawdę jesteś antykiem...
– Cindy, to niegrzecznie...
– Przepraszam, wujku Joelu. Ale gdy słyszę, jak mama i papa opowiadają o swojej
młodości, wydaje mi się, że to było miliony lat temu.
Roześmiała się do Joela czarująco i przepraszająco.

– Wiesz, w pewien sposób jesteś podobny do mojego dziadka. Gdyby dożył naprawdę
sędziwego wieku, niewątpliwie wyglądałby tak jak ty.
Joel zwrócił wzrok w kierunku Chrisa, który przed chwilą podjechał i już wysiadał z
pięknego nowego błękitnego cadillaca, trzymając wiele paczek. Chris kupił spisane przeze
mnie
prezenty na urodziny Barta. Postanowiliśmy podarować synowi najwspanialsze prezenty,
jakich
mógł oczekiwać. Była wśród nich teczka z najdelikatniejszej skóry z szyfrowym zamkiem od

Chrisa, a ode mnie spinki do mankietów ze złota najwyższej próby z diamentowymi
inicjałami i
odpowiednia papierośnica, również z monogramem z diamentów, ulubionych kamieni Barta.
Jego ojciec miał taką samą papierośnicę, którą podarowała mu matka.

Chris rzucił pakunki na krzesło ogrodowe i szeroko rozłożył ramiona, obsypała go
gradem pocałunków, zostawiając mu na całej twarzy ślady szminki.

Patrząc ojcu w oczy, zaczęła prosić:

– To będą najwspanialsze wakacje w moim życiu. Papo, czy nie moglibyśmy zostać tutaj
aż do rozpoczęcia szkoły, tak abym zobaczyła, jak się żyje w prawdziwej rezydencji, w tych
wszystkich wspaniałych pokojach i fantazyjnych łazienkach.
Już wiem, którą chcę, tę z różowymi, białymi i złotymi rzeczami. A Bart wie, że ja po
prostu uwielbiam róż, naprawdę kocham róż, i w ogóle podziwiam i kocham ten dom! Po
prostu
kocham go, kocham!

Cień pojawił się w oczach Chrisa, gdy uwolnił się od niej i zwrócił do mnie.

– Będziemy musieli to omówić, Cindy. Jak wiesz, jesteśmy tutaj z twoją mamą tylko po
to, żeby pomóc Bartowi w uczczeniu jego dwudziestych piątych urodzin.
Spojrzałam w kierunku kortu, gdzie Bart uderzał piłkę z ogromną siłą – aż dziw, że nie
pękła. Biegnąc jak biała błyskawica, Jory odbił żółtą piłkę z powrotem do Barta, a ten
podbiegł i
grzmotnął ją z równą siłą. Obaj byli rozgrzani i spoceni, z twarzami poczerwieniałymi z
wysiłku i
od gorącego słońca.

– Jory, Bart! – zawołałam. – Cindy przyjechała. Chodźcie przywitać się.
Jory natychmiast odwrócił się z uśmiechem, przepuszczając przelatującą mimo żółtą
piłkę. Nie odbił jej, a Bart krzyknął z radości. Podskoczył, rzucił swoją kosztowną rakietę,
wołając:

– Wygrałem!
– Wygrałeś walkowerem – powiedział Jory, również rzucając rakietę. Biegł w naszą
stronę z uśmiechniętą twarzą. Zawołał przez ramię do Barta: – Wygrana walkowerem się nie
Uczy.
– Tak samo się Uczy! – wrzasnął Bart. – Co, do diabła, ma do rzeczy, czy przyjechała,
czy nie? Wykorzystałeś to, żeby skończyć, zanim ja zacznę wygrywać.
– Niech będzie, jak uważasz – odpowiedział Jory. Podniósł Cindy i zaczął się z nią tak
obracać, że jej błękitna spódniczka zaczęła fruwać, odsłaniając kuse majteczki bikini.
Zdziwiło

mnie, że Cindy ma całą garderobę w tym samym kolorze.

Melodie wstała z marmurowej ogrodowej ławki, ukrytej w gęstych krzakach, skąd
dotychczas obserwowała mecz tenisowy. Widziałam jej zaciśnięte wargi, gdy przyglądała się
entuzjastycznemu powitaniu Cindy.

– Jaka matka, taka córka – mruknął za moimi plecami Bart.
Cindy podeszła do Barta powoli, z taką godnością, że zupełnie nie przypominała tej
dziewczyny, która przed chwilą całowała Jory’ego.

– Cześć, braciszku. Świetnie wyglądasz.
Bart gapił się na nią, jakby nigdy przedtem jej nie widział. Jeszcze dwa lata temu, jako
czternastolatka, Cindy czesała się w kucyki albo w koński ogon i nosiła na zębach aparat
korekcyjny. Teraz miała równiutkie, lśniące bielą zęby, a jej rozpuszczone włosy
przypominały
strumień roztopionego złota. Nie było w młodzieżowych magazynach dziewczyny o lepszej
figurze. Jednak z pewnym smutkiem uświadomiłam sobie, że Cindy wie, jak sensacyjnie
wygląda
w obcisłym błękitno białym kostiumie tenisowym.

Wzrok Barta tęsknie spoczął na jej dojrzałych, nieskrępowanych stanikiem piersiach z
wyraźnie widocznymi sutkami, kołyszącymi się w rytm jej kroków.

Zmierzył spojrzeniem szczupłą talię, zgrabne biodra i przeniósł wzrok na bardzo zgrabne
długie nogi w białych sandałach. Paznokcie u stóp były pomalowane jaskrawoczerwonym
lakierem, dopasowanym do koloru szminki i lakieru na paznokciach u rąk.

Cindy olśniewała świeżością i niewinnością, które usiłowała zastąpić, na szczęście
bezskutecznie, wyrafinowanym stylem. Przez chwilę nawet nie uwierzyłam, że to długie
spojrzenie, którym obdarzyła Barta, znaczyło to, co najwidoczniej według niego miało
znaczyć.

– Nie jesteś w moim typie – powiedział pogardliwie i odwrócił się.
Spojrzał długo i wymownie na Melodie. Ponownie zwrócił się do Cindy.
– Masz w sobie jakąś tandetność. Pomimo tych wszystkich drogich ciuchów nie zyskałaś
klasy.
Bolesna była ta rozmyślna próba stłamszenia młodzieńczej dumy Cindy. Promienna
radość dziewczyny zgasła. Jak świeży kwiat bez wody, tak Cindy bez wiary w siebie zwiędła,
odwróciła się i padła w ramiona Chrisa.

– Przeproś, Bart! – rozkazał Chris. Skuliłam się, wiedząc, że to nigdy nie nastąpi.
Bart pogardliwie skrzywił wargi, mimo że był zły i oburzony. Już otworzył usta, by ją

obrazić, jak to już robił wielokrotnie, ale nagle spojrzał na Melodie, która zwróciła się w jego
stronę i przyglądała mu się w dziwny, obojętny sposób.

Twarz Barta poczerwieniała.

– Przeproszę, gdy nauczy się ubierać i zachowywać jak dama.
– Przeproś teraz, Bart – rozkazał Chris.
– Nie stawiaj żądań, Christopherze – powiedział Bart, znacząco patrząc Chrisowi w oczy.
– Jesteście na bardzo słabej pozycji. Ty i moja matka. Nie jesteście ani Sheffieldami, ani
Foxworthami, a przynajmniej ty nie możesz być uznany za Foxwortha. A więc w czym tkwi
twoja wartość? Świat jest pełen lekarzy, w ogóle jest za dużo lekarzy. I to młodszych, lepiej
wykształconych od ciebie.
Chris wyprostował się.

– Moja ignorancja w medycynie wiele razy ratowała ci życie, Bart. I życie innych. Być
może kiedyś uświadomisz to sobie. Nigdy nie podziękowałeś mi za nic, co dla ciebie
zrobiłem.
Czekam na ten dzień.
Bart zbladł, ale podejrzewam, że nie od tego, co właśnie powiedział Chris.
Pomyślałam, że był zmieszany, bo scenie tej przyglądała się i przysłuchiwała Melodie.

– Dziękuję ci, wujku Chrisie – powiedział sarkastycznie.
Jakże kpiące i nieszczere były jego słowa i ton głosu. Przyglądając się w ciszy obu
mężczyznom, zauważyłam, że Chris skrzywił się na sposób, w jaki Bart zaakcentował słowo
„wujku”. Nagle, zupełnie bez powodu, spojrzałam na Joela.

Przysunął się i zatrzymał zaraz za Melodie, z miłym i życzliwym uśmiechem na twarzy.
Ale w jego oczach czaiło się coś mrocznego. Stanęłam obok Chrisa, a Jory po drugiej stronie.
Otworzyłam usta, żeby wymienić długą listę rzeczy, za które Bart powinien podziękować
Chrisowi, lecz mój młodszy syn, ignorując Cindy, podszedł do Melodie.

– Czy mówiłem ci już, co będzie głównym wydarzeniem na moim przyjęciu? Że będzie to
twój taniec z Jorym? To będzie sensacja.
Melodie wstała. Z pogardą popatrzyła Bartowi prosto w oczy.

– Nie zamierzam tańczyć dla twoich gości urodzinowych. Wydaje mi się, że Jory już ci
tłumaczył, że pragnę zrobić wszystko, co będę mogła, aby urodzić zdrowe dziecko, a w tym
nie
mieści się taniec dla rozrywki ludzi, których nawet nie znam.
Głos miała oschły. Z jej ciemnych niebieskich oczu wyzierała niechęć do Barta.

Odeszła, zabierając ze sobą Jory’ego i pociągając nas do wyjścia. Na samym końcu
posuwał się, jak niepewnie poruszający się ogon, Joel.

Zapominając już o przykrościach doznanych od Barta, Cindy uradowała się na wieść o
oczekiwanym dziecku, mającym uczynić z niej ciocię.

– Wspaniale! Nie mogę się doczekać. To będzie cudowny dzieciak, jestem pewna, bo
będzie miał takich rodziców jak Jory i Melodie i takich dziadków jak ty i papa.
Cindy zatarła zły nastrój stworzony przez Barta. Przytuliłam ją do siebie i usiadłyśmy w
moim gabinecie, gdzie zaczęła opowiadać mi o tym, jak sobie radzi z dala od domu.
Słuchałam
chciwie, oczarowana córką, doznającą w życiu tych wszystkich wrażeń, których mnie i Carrie
los
pozbawił.

Codziennie wstawaliśmy z Chrisem wcześnie rano, aby nasycić się pięknem chłodnych
górskich poranków, z docierającymi do naszych nozdrzy, przypominającymi perfumy,
zapachami
róż i innych kwiatów. Wokół nas fruwały szkarłatki, wrzeszczały sójki, a jaskółki oknówki
przeszukiwały trawę w pogoni za robakami. Zdziwił mnie widok mnóstwa domków dla
ptaków,
zamieszkanych przez strzyżyki i jaskółki, oraz bajecznych kąpielisk i skalnych jeziorek, gdzie
ptaki mogły, wesoło trzepocząc skrzydłami, wziąć szybką kąpiel. Jedliśmy raz na jednym, raz
na
drugim tarasie, aby nacieszyć się różnymi widokami. Często rozmawialiśmy o tym
wszystkim, co
nas ominęło w młodości i co wtedy mogło być więcej warte niż dzisiaj. Równie smutne były
wspomnienia o naszym rodzeństwie – malutkich bliźniętach – które z płaczem domagało się
wyjścia na zewnątrz, a jedynym miejscem zabaw, jakie miało, był ogród na dachu, zrobiony z
papieru i kartonowych pudeł. Tych dwoje pięciolatków byłoby w siódmym niebie, gdyby
miało
choć odrobinę tego, czym my możemy się teraz cieszyć codziennie.

Cindy lubiła długo spać, podobnie jak Jory, a już szczególnie Melodie, która ciągle
narzekała na nudności i zmęczenie. My zaś o wpół do ósmej obserwowaliśmy
przybywających
robotników. Przyjeżdżali dostawcy jedzenia na przyjęcie i dekoratorzy wnętrz, aby wykonać
prace w niektórych niewykończonych jeszcze pokojach, lecz nikt z sąsiadów nie wpadł, żeby
przywitać się z nami. Osobisty telefon Barta dzwonił często, ale inne aparaty nie odzywały się
prawie wcale.

Siedzieliśmy na wierzchołku świata, a przynajmniej takie odnosiło się wrażenie; nikt
tylko my, i w jakimś sensie było to przyjemne, lecz również nieco przygnębiające.
W oddali majaczyły dwie wieże kościelne. W cichą bezwietrzną noc można było co

godzina słyszeć dzwony. Wiedziałam, że jeden z nich był ufundowany przez Malcolma i że
około dwóch kilometrów dalej znajduje się cmentarz, gdzie nasz dziadek i nasza babka zostali
pochowani obok siebie pod gładką kamienną płytą.

Grobu strzegą anioły, ustawione tam na polecenie naszej matki.

Wypełniałam dni, grając w tenisa z Chrisem, z Jorym, a czasami z Bartem, który wtedy
lubił mnie chyba najbardziej.

– Zadziwiasz mnie, mamo! – zawołał przez siatkę, waląc w żółtą piłkę tak mocno, że
prawie przebiła moją rakietę.
W jakiś dziwny sposób zdołałam ją odbić, lecz wtedy zaczęło mnie boleć kontuzjowane
kiedyś kolano i musiałam przerwać grę. Bart skarżył się, że wykorzystałam kolano jako
pretekst
do porzucenia gry.

– Zawsze znajdziesz powód, żeby być z dala ode mnie! – wołał, jakby słowa Chrisa nic
nie znaczyły. – Kolano nie boli cię tak bardzo, kulałabyś, gdyby tak było.
Zaczęłam kuleć, wchodząc po schodach, ale Bart już zniknął i nie widział tego. Żeby
pozbyć się bólu, zanurzyłam się na godzinę w gorącej wodzie. Do łazienki wszedł Chris i
powiedział, że znowu robię źle.

– Lód, Catherine, lód! Siedząc w gorącej wodzie, tylko rozgrzewasz to kolano.
Wyjdź z wanny, a ja w tym czasie przygotuję torbę z pokruszonym lodem i na
dwadzieścia minut przyłożysz ją do kolana.
Pocałował mnie, żebym go posłuchała.

– Zobaczymy się później – powiedział i pospieszył z powrotem na kort, żeby zagrać z
Jorym, podczas gdy Bart wyszedł, ciągnąc za sobą Joela.

Wszystko to widziałam z balkonu mojej sypialni, siedząc z torbą lodu na kolanie.

Wkrótce zimno zaczęło działać, tłumiąc pulsujący gorący ból.

Zaczęłam kompletować wyprawkę dla dziecka Jory’ego. Wymagało to wielu eskapad do
sklepów po włóczkę, nici i szydełka, a także do sklepów z artykułami dla niemowląt. Często
jeździliśmy z Cindy i Chrisem do Charlottesville, a dwa razy zrobiliśmy dłuższą wyprawę do
Richmond, po zakupy i do kina. Zostaliśmy tam wtedy na noc. Czasem jeździli z nami Jory i
Melodie, lecz nie tak często, jakbym chciała.

Foxworth Hall zaczynał mnie już nudzić. Ale jeśli nudził mnie, Jory’ego i Melodie, to
stale jeszcze czarował Cindy, która podziwiała swój pokój z wyszukanymi francuskimi
meblami,

swoją wspaniałą łazienkę z różowym wystrojem, podkreślonym złotem i omszałą jasną
zielenią.
Szczęśliwa, kręciła się w tańcu.

– Tak więc on mnie nie lubi. – Roześmiała się, wirując przed lustrami. – A jednak
udekorował pokój dokładnie w taki sposób, jakbym sama to zrobiła. – Och, mamo, czy ktoś z
nas
zrozumie Barta?
Któż mógłby na to odpowiedzieć?

PRZYGOTOWANIA

W miarę zbliżania się dwudziestych piątych urodzin Barta w Foxworth Hall narastała
gorączkowa krzątanina. Przychodzili różni dekoratorzy, wymierzali nasze trawniki, patia i
tarasy.
Zbierali się, robili jakieś listy, szkice, wypróbowywali różne kolory obrusów, tłoczyli się u
Barta,
dyskutowali o muzyce do tańca i układali tajemnicze plany. Bart wciąż odmawiał nam
ujawnienia scenariusza uroczystości. Stanowiliśmy doskonale rozumiejącą się rodzinę, do
której
on nie chciał należeć.

Robotnicy zaczęli wznosić drewnianą konstrukcję, która okazała się sceną i podium dla
orkiestry. Słyszałam, jak Bart przechwalał się wynajęciem bardzo sławnej śpiewaczki
operowej.

Ilekroć byłam na zewnątrz, a starałam się wychodzić tak często, jak to było tylko
możliwe, patrzyłam na błękitno zamglone góry i zastanawiałam się, czy pamiętają one dwie
myszki zamknięte tam, na strychu, prawie cztery lata.

Zastanawiałam się, czy jeszcze kiedyś mogłyby zamienić zwyczajną małą dziewczynkę w
osobę pełną fantastycznych snów, pragnącą ich urzeczywistnienia.

Kilka z nich potrafiłam ziścić, mimo że więcej niż raz poniosłam porażkę w małżeństwie.
Wytarłam dwie łzy, napotkałam kochające spojrzenie Chrisa i poczułam przypływ starego
smutku. Jakże zrównoważonym chłopcem mógłby być Bart, gdybyśmy tylko nie kochali się z
Chrisem tak bardzo.

Może winę ponosi zła gwiazda... ale ja winą obarczałam moją matkę.

Na przekór złym przeczuciom poprawiał mi się nastrój na widok tego całego zamieszania
w ogrodach, z którego stopniowo wyłaniała się scena wyjęta prosto z filmu. Zatkało mnie na
widok tego, co Bart chciał zrobić.

To była scena biblijna!

– Samson i Dalila – bezbarwnie odpowiedział Bart na moje pytanie.
Cały jego entuzjazm zgasł, ponieważ Melodie nadal odmawiała zatańczenia roli, której on
pragnął.

– Często słyszałem, jak Jory mówił, że cieszy go możliwość pokazania własnej
kompozycji i że lubi ją najbardziej ze wszystkich swoich dokonań.
Melodie obróciła się na pięcie i bez słowa ruszyła do domu, blada z gniewu.
Powinnam była to wiedzieć. Jakiej innej kompozycji mógłby Bart tak bardzo pragnąć?

Podbiegła Cindy i objęła Jory’ego.

– Jory, pozwól mi zatańczyć rolę Dalili, ja potrafię. Po prostu wiem, że potrafię.
– Nie chcę twoich amatorskich wysiłków! – zawołał Bart. Ignorując go, Cindy szarpała
Jory’ego za obie ręce.
– Proszę, proszę, Jory. Uwielbiam to robić. Nadal chodzę na lekcje baletu, nie będę więc
sztywna i niezdarna, a do czasu występu pomożesz mi uzyskać lepszą koordynację ruchów.
Będę
ćwiczyła dzień i noc!
– Nie ma czasu, żeby to przećwiczyć, przedstawienie jest za dwa dni – poskarżył się Jory,
rzucając Bartowi twarde, wściekłe spojrzenie. – Dobry Boże, Bart, dlaczego nie powiedziałeś
mi
tego wcześniej? Czy myślisz, że jeżeli robiłem choreografię do tego właśnie baletu, to jeszcze
pamiętam wszystkie trudne sceny?
Rola taka jak ta wymaga tygodni prób i powtórzeń, a ty czekałeś do ostatniej chwili!
Dlaczego?

– Cindy kłamie – powiedział Bart, patrząc na drzwi, za którymi zniknęła Melodie.
– Była zbyt leniwa, żeby wcześniej chodzić na lekcje tańca, to dlaczego teraz miałaby
chodzić, jeżeli nie ma tam matki, która by jej dopilnowała?
– Chodzę! Chodzę! – wołała Cindy z dumą i w wielkim podnieceniu.
Wiedziałam, że nienawidziła zmuszania jej do ćwiczeń. Zanim skończyła sześć lat,
przepadała za krótką baletową spódniczką, wdzięcznymi jedwabnymi majteczkami i małym
błyszczącym diademem ze sztucznych klejnotów. Fantastyczne przedstawienia utrzymywały
ją w
świecie piękna, którego – wierzyłam w to kiedyś – nigdy nie porzuci. Ale Bart wyśmiał jej
przedstawienia o jeden raz za dużo. Miała dwanaście lat, gdy on odebrał jej całą przyjemność,
jaką czerpała z tańca. Od tego czasu nie chodziła na lekcje. Tak więc podwójnie zdziwiłam
się,
słysząc, że nigdy nie porzuciła tańca, tylko Bart nie mógł już oglądać jej przedstawień.

Odwróciła się do mnie, żarliwie zapewniając:

– Mówię prawdę! Gdy byłam w prywatnej szkole dla dziewcząt i Bart nie mógł mnie tam
ośmieszać, zaczęłam znowu tańczyć. Od tego czasu regularnie chodzę na lekcje baletu i
stepowania.
– No tak – powiedział Jory, widocznie poruszony jej uporem, posyłając Bartowi następne
twarde spojrzenie – możemy poświęcić czas, jaki pozostał, na ćwiczenia, ale byłeś
nadzwyczaj
bezmyślny, Bart, wierząc, że nie potrzeba nam wielotygodniowych ćwiczeń. Nie sądzę,
żebym

miał wielkie trudności, bo znam tę rolę, ale Cindy? Ty nawet nie widziałeś tego
przedstawienia...

– Czy masz okulary, białe okulary? – brutalnie przerwał mu Bart. – Czy rzeczywiście
dobrze przez nie widzisz? Oglądałem ciebie i Melodie jakiś rok temu w Nowym Jorku. Z
miejsca
dla orkiestry naprawdę wyglądałeś jak ślepy.
Zaskoczony tym nieoczekiwanym pytaniem, Jory spojrzał poważnie na Barta.

– Wszędzie, gdzie pojadę, ktoś prosi mnie, żebym zatańczył rolę Samsona, więc zawsze
zabieram okulary. Nie wiedziałem, że tak wysoko cenisz balet.
Śmiejąc się Bart po przyjacielsku klepnął Jory’ego w plecy, jakby nigdy nie było
pomiędzy nimi nieporozumień. Jory zachwiał się od siły uderzenia.

– Większość baletów jest głupia i nudna, ale ten jeden przyciągnął moją uwagę.
Samson był wielkim bohaterem, podziwiam go. A ty, mój bracie, grasz Samsona
nadzwyczajnie. Nawet wyglądasz równie potężnie. Sądzę, że jest to jedyny balet, który
kiedykolwiek zrobił na mnie wrażenie.

Nie słuchałam Barta. Patrzyłam na pochylonego do przodu Joela. Mięśnie wokół jego
cienkich warg poruszały się niemal spazmatycznie. Krzywił się w grymasie czy też w
uśmiechu,
nie potrafiłam tego rozpoznać. Nagle przestałam pragnąć, żeby Jory i Cindy zatańczyli w tym
szczególnym balecie, zawierającym bardzo brutalne sceny. To był pomysł Barta sprzed wielu
lat... Czyż to nie Bart uważał, że opera powinna dostarczać muzyki baletowi, co by uczyniło z
niego sensacyjny spektakl?

Całą noc myślałam i myślałam, jak powstrzymać Barta od wystawienia tego
przedstawienia. Jako chłopiec nigdy nie dawał się powstrzymać. A jako mężczyzna?

Nie wiedziałam, czy mam jakąś szansę. Ale zamierzałam spróbować.

Następnego ranka wstałam wcześnie i pobiegłam na dziedziniec, żeby złapać Barta przed

odjazdem.
Wysłuchał mnie z niecierpliwością i odmówił zmiany głównego punktu jego przyjęcia.

– Teraz nie mogę, nawet gdybym chciał. Mam już zaprojektowane i prawie skończone
kostiumy, to samo z dekoracjami. Jeśli cokolwiek odwołam, będzie za późno, żeby wystawić
inny balet. Poza tym jeśli Jory się nie przejmuje, to dlaczego ty masz się przejmować?
Jakże mogłam powiedzieć, iż jakiś wewnętrzny głos mówi mi, że nie mogę pozwolić, aby
ten właśnie balet był wystawiony w pobliżu miejsca naszego uwięzienia, a także miejsca
wiecznego spoczynku Malcolma i jego żony, do których uszu dotarłyby dźwięki muzyki.

Jory i Cindy ćwiczyli dzień i noc, oboje w jakimś stopniu podnieceni wspólną pracą. Jory
stwierdził, że Cindy jest dobra; z pewnością nie tańczyła tak perfekcyjnie jak Melodie, ale
tańczyła więcej niż poprawnie, a przy tym wyglądała ślicznie z włosami spiętymi w
klasyczny
dla baletnicy sposób.

Ranek w dniu urodzin Barta był jasny i przejrzysty, zwiastując piękny, bezdeszczowy i
bezchmurny letni dzień.

Wstaliśmy z Chrisem wcześnie. Zbiegłam do ogrodu jeszcze przed śniadaniem, ciesząc
się zapachem róż, które zdawały się ofiarować Bartowi wspaniały dzień urodzin. Bart zawsze
pragnął przyjęć urodzinowych, takich jakie urządzaliśmy dla Jory’ego i Cindy, jednakże gdy
już
się odbywały, starał się w jakiś sposób skłócić gości, tak że wielu wychodziło wcześniej, i to
zazwyczaj obrażonych.

Teraz jest mężczyzną, mówiłam sobie, i tym razem będzie inaczej. Chris powiedział mi to
samo, tak jakby łączyła nas telepatia.

– Przejmuje swój majątek – powiedziałam. – Czy ciebie nie dziwi jego przywiązanie do
tych dziecinnych form? Czy po przyjęciu adwokaci ponownie odczytają testament?
Chris, uśmiechnięty i zadowolony, pokręcił przecząco głową.

– Nie, kochanie, będziemy zbyt zmęczeni. Czytanie zaplanowane jest na następny dzień.
Po twarzy przemknął mu cień.
– Nie przypominam sobie niczego w tym testamencie, co mogłoby popsuć Bartowi
urodziny, a ty?
Nie, nie pamiętałam, ale podczas odczytywania testamentu naszej matki byłam zbyt
zrozpaczona i zapłakana, aby zwracać uwagę na to, czy któreś z nas odziedziczy majątek
Foxworthów. Wydawało się, że to potoczy się swoim naturalnym biegiem.

– Jest coś, o czym adwokaci Barta nie powiedzieli mi, Cathy... coś, co, jak twierdzą,
musiałem niedokładnie zrozumieć podczas czytania testamentu naszej matki, zaraz po jej
śmierci.
Nie chcieli o tym mówić, ponieważ Bart zażądał, aby nie włączać mnie do żadnych
prawniczych
dyskusji. Patrzyli na niego tak, jakby ich zastraszył albo onieśmielał. Zdumiałem się, widząc
mężczyzn w średnim wieku, z latami praktyki, ustępujących pod naciskami młodzika, jakby
chcieli podtrzymać jego dobry nastrój, i zupełnie niezwracających na mnie uwagi. Zirytowało
mnie to i wtedy zadałem sobie pytanie: o co, u diabła, walczę?
Wkrótce wyjeżdżamy urządzać nasz nowy dom, a Bart niech zabiera swój majątek i

rządzi nim... Objęłam go, zła, że Bart odmówił mu kredytu zaufania, na jaki sobie zasłużył,
zarządzając tym rozległym majątkiem przez tak wiele lat, robiąc to cholernie dobrze pomimo
praktyki lekarskiej, pochłaniającej mu również mnóstwo czasu.

– Ile milionów on odziedziczy? – zapytałam. – Dwadzieścia, pięćdziesiąt, więcej?
Miliard, dwa, trzy, więcej?
Chris roześmiał się.
– Och, Catherine, ty nigdy nie dorośniesz. Zawsze przesadzasz. Szczerze mówiąc, trudno
jest oszacować wartość netto wszystkich holdingów, gdyż są one rozrzucone na wielu
obszarach
inwestycyjnych. Mimo to Bart powinien być zadowolony z przybliżonych ocen adwokatów...
Jest
to więcej, niż potrzeba dziesięciu zachłannym młodym ludziom.
Zatrzymaliśmy się w foyer, żeby popatrzeć na tańczących Jory’ego i Cindy, spoconych z
wysiłku. Pozostali tancerze, którzy mieli z nimi tańczyć, stali wokół bezczynnie, obserwując
ich
albo rozglądając się po tym bajecznym domu.

Cindy sprawowała się wyjątkowo dobrze, i to mnie naprawdę zadziwiało. Jak mogła
chodzić na lekcje tańca i nie powiedzieć mi o tym? Musiała za to płacić ze swojego
kieszonkowego, które miała przeznaczone na ubrania, kosmetyki i inne zwykłe wydatki.

Jedna ze starszych tancerek podeszła do mnie i z uśmiechem opowiedziała o tym, jak
kilka razy widziała moje występy w Nowym Jorku.

– Twój syn jest bardzo podobny do swojego ojca – stwierdziła, patrząc na Jory’ego, który
ćwiczył z taką pasją, że zastanawiałam się, czy starczy mu energii na wieczorny występ. –
Może
nie powinnam tego mówić, ale on jest dziesięć razy lepszy. Miałam zaledwie dwanaście lat,
gdy
tańczyłaś z Julianem Marquetem w Śpiącej królewnie, lecz ten taniec był dla mnie inspiracją,
wzbudził we mnie pragnienie zostania tancerką. Dziękuję ci, że dałaś nam następnego
wspaniałego tancerza, jakim jest Jory Marquet.
To, co powiedziała, napełniło mnie szczęściem. Tak więc moje małżeństwo z Julianem
nie okazało się całkowitą klęską, skoro jego owocem był Jory. Zaczęłam wierzyć, że syn
Bartholomew Winslowa w końcu da mi powody do takiej samej dumy, jaką czułam dzięki
Jory’emu.

Po próbie podeszła do mnie całkiem wyczerpana Cindy.

– Mamo, jak mi idzie, dobrze? – Z ożywioną twarzą czekała na aprobatę.
– Znakomicie, Cindy, naprawdę znakomicie. Tylko pamiętaj, żebyś czuła muzykę...

Pilnuj synchronizacji, a będziesz miała świetny występ, jak na nowicjuszkę.

Uśmiechnęła się do mnie.

– Zawsze tylko wskazówki, mamo? Podejrzewam, że nie jestem wcale tak dobra, jak
próbujesz mi wmówić, ale dam z siebie w tym przedstawieniu wszystko, i jeśli mi się nie uda,
to
nie dlatego, że nie próbowałam.
Podczas gdy Jory otoczony był przez wielbicieli, Melodie siedziała cicho na kanapce,
obok Barta. Chyba nie rozmawiali ani nie byli dla siebie jakoś specjalnie życzliwi. Pomimo
to,
widząc ich na tej małej dwuosobowej kanapie, poczułam się nieco niespokojna. Pociągnęłam
Chrisa i podeszliśmy do nich.

– Bart, wszystkiego najlepszego w dniu urodzin – powiedziałam wesoło.
Spojrzał na mnie i uśmiechnął się z naturalnym wdziękiem.
– Mówiłem wam, że to będzie wielki dzień, słoneczny i bez deszczu.
– Tak, rzeczywiście tak mówiłeś.
– Czy możemy zjeść śniadanie wszyscy razem? – Podniósł się i wyciągnął rękę do
Melodie.
Zignorowała ją i wstała bez niczyjej pomocy.

– Umieram z głodu! – Bart odszedł od Melodie, nieco strapiony kolejnym afrontem.
– Te skromne kontynentalne przekąski nie wystarczają mi.
Przy stole stanowiliśmy szczęśliwą grupę, wszyscy z wyjątkiem Joela, który siadł
oddzielnie przy malutkim okrągłym stoliku na tarasie. Narzekał, że jesteśmy zbyt hałaśliwi i
jemy za dużo, obrażając jego zakonne zwyczaje, które nakazywały poważny stosunek do
posiłków oraz długie modlitwy przed jedzeniem i po jedzeniu.

Nawet Bart irytował się z powodu nadmiernej pobożności Joela, a tego dnia szczególnie
okazywał swoje zniecierpliwienie.

– Wujku Joelu, czy musisz siedzieć tam z dala od nas? Przyjdź, dołącz do nas i złóż mi
życzenia urodzinowe.
Joel potrząsnął głową.

– Bóg gardzi ostentacyjnym ukazywaniem dostatku i próżnością. Nie pochwalam tego
przyjęcia. Mógłbyś w inny sposób okazać wdzięczność za to, że żyjesz, choćby dając ofiarę
na
instytucje dobroczynne.
– A co instytucje dobroczynne zrobiły dla mnie? Dzisiaj ja będę błyszczeć, wujku, i

nawet jeśli drogi stary Malcolm miałby przekręcić się w grobie, dzisiaj będzie mój wspaniały
dzień!

Zachwycił mnie. Szybko pochyliłam się, żeby go pocałować.

– Cieszę się, gdy jesteś taki jak teraz, Bart. To twój dzień... A na widok prezentów, które
mamy dla ciebie, szeroko otworzysz oczy.
– Mam nadzieję – odrzekł z uśmiechem. – Widzę, jak piętrzą się na stoliku.
Otworzymy je zaraz po przyjściu gości, włączymy to do zabawy.
Naprzeciwko nas Jory wpatrywał się z uwagą w oczy Melodie.
– Czy dobrze się czujesz, kochanie?
– Tak – wyszeptała – tylko chciałabym zatańczyć partię Dalili. Dziwnie się czuję, patrząc,
jak tańczysz z kimś innym.
– Po urodzeniu się dziecka będziemy znowu tańczyć razem – powiedział i pocałował ją.
Jej spojrzenie przylgnęło do niego. Z uwielbieniem patrzyła na męża, gdy podniósł się,
żeby dalej ćwiczyć z Cindy. Wtedy Bart stracił całą swoją radość.
W drzwiach stale pojawiali się posłańcy z prezentami dla Barta. Przychodziło wielu jego
korporacyjnych kompanów z Harvardu z dziewczynami lub żonami. Ci, którzy nie mogli
przyjechać, przysłali prezenty. Bart wchodził i wychodził, prawie cały czas w biegu,
sprawdzał
niemal każdy szczegół przygotowań. Pojawiały się tuziny bukietów. Dostawcy oblegali
kuchnię,
tak że czułam się w niej intruzem, gdy chciałam zrobić sobie południową przekąskę. Bart
wziął
mnie pod ramię i przeprowadził przez wszystkie, tonące w kwiatach, pokoje.

– Czy sądzisz, że zrobi to wrażenie na moich kolegach? – zapytał z niepokojem. –
Widzisz, myślę, że może troszeczkę za bardzo przechwalałem się w szkole.

Spodziewają się rezydencji ponad wszelkie wyobrażenie.

Znowu rozejrzałam się dookoła. W tym przygotowanym do przyjęcia domu było coś, co

przysparzało mu szczególnego piękna. Foxworth Hall wyglądał nie tylko uroczyście, ale i
okazale; cały w świeżych kwiatach przydających mu ciepła, wdzięku i urody. Kryształy
iskrzyły
się, srebra świeciły, miedź błyszczała... o tak, ten dom mógł konkurować z najwspanialszymi.

– Kochanie, przestań się denerwować, nie możesz ścigać się ze wszystkimi na świecie. To
jest naprawdę wspaniały dom, a dekoratorzy wykonali fantastyczną robotę. Możesz być
pewien,
że Foxworth Hall zrobi wrażenie na twoich kolegach.
Opiekunowie starannie konserwowali go przez te lata, a ogrody są bardzo dobrze

utrzymane.
Nie słuchał, patrzył poza mnie, nieco zatroskany.

– Widzisz, mamo – powiedział przyciszonym głosem – będzie mi tutaj pusto, gdy
wyjedziesz ze swoim bratem i gdy wyjadą Jory i Melodie. Dobrze, że mam wujka Joela, który
zostanie tu aż do śmierci.
Słuchałam z bijącym sercem. Nie wymienił Cindy, ale oczywiście o niej nie zapomniał.

– Czy rzeczywiście tak bardzo lubisz Joela, Bart? Dzisiaj rano wydawało mi się, że
irytuje cię zakonnymi zwyczajami.
Zachmurzyły mu się oczy, a jego przystojna twarz spoważniała.

– Wuj pomaga mi odnaleźć się, mamo, a jeśli czasami drażni mnie, to dlatego, że wciąż
nie jestem pewien swojej przyszłości. Nic nie poradzę na to, że ma nawyki, utrwalone przez
lata
pobytu w klasztorze. Tam nie wolno było rozmawiać, tylko modlić się głośno i śpiewać
podczas
nabożeństw. Opowiedział mi trochę o tym, jak tam było, a musiało być ponuro i odludnie...
Twierdzi jednak, że odnalazł w tamtym miejscu spokój, wiarę w Boga i w życie wieczne.
Opuściłam rękę, którą obejmowałam Barta. Mógł on zwrócić się do Chrisa i znaleźć
wszystko, czego potrzebował: spokój, bezpieczeństwo i tę wiarę, jaka podtrzymywała Chrisa
przez całe życie. Bart był ślepy, nie widząc dobra w człowieku, który tak bardzo starał się
pozyskać z nim syna.

Ale zażyłość mojego brata ze mną dyskwalifikowała go w oczach Barta.

Ze smutkiem opuściłam solenizanta i wdrapałam się po schodach na górę. Na balkonie
znalazłam Chrisa obserwującego robotników pracujących na dziedzińcu.

Dołączyłam do niego, czując na głowie ciepło promieni słonecznych. W ciszy
obserwowaliśmy cały ten ruch, a ja modliłam się, żeby Foxworth Hall stał się w końcu czymś
innym niż tylko miejscem cierpień.

Zdrzemnęliśmy się dwie godziny, potem zjedliśmy skromny obiad, następnie w
pośpiechu wróciliśmy do swoich pokoi, aby przebrać się na przyjęcie. Znowu wyszłam na
balkon. Pode mną rozciągała się urodzinowa zaczarowana kraina. Kolory odchodzącego dnia
wypełniły niebo różem i fioletem z domieszką karmazynu i oranżu, a senne ptaki leciały do
gniazd jak ciemne łzy. Kardynały wydawały brzęczące dźwięki, niemające wiele wspólnego z
ptasim śpiewem; były to elektroniczne, metaliczne sygnały. Gdy Chris podszedł do mnie,
wilgotny i odświeżony po prysznicu, nic do siebie nie powiedzieliśmy, nawet nie czuliśmy
takiej

potrzeby, po prostu objęliśmy się i wróciliśmy do środka.

Bart, dziecko mojej zemsty, przejmował majątek. Mocno trwałam przy swoich
nadziejach; chciałam, aby przyjęcie okazało się udane i dało Bartowi pewność, że jest lubiany
i
że otaczają go przyjaciele. Powstrzymywałam się od łez, stale powtarzając sobie, iż jest to
potrzebne Bartowi i nam również.

Być może Bart ucieszy się jutro po odczytaniu testamentu.

Być może... Pragnęłam dla niego wszystkiego najlepszego, pragnęłam, aby los
wynagrodził mu tak wiele niepowodzeń. Chris wszedł za mną do naszej garderoby, włożył
spodnie od smokingu, wcisnął w nie poły koszuli, założył muszkę, po czym poprosił, żebym
ją
zawiązała.

– Wyrównaj obydwa końce.
Z przyjemnością zrobiłam to dla niego. Przeczesał szczotką swoje piękne blond włosy, z
tyłu odrobinę ciemniejsze niż wtedy, gdy miał czterdziestkę.
Jednocześnie z każdą dekadą przybywało mu srebra na czubku głowy. Ja farbowałam
włosy, ale Chris odmawiał. Jasne włosy mają wiele zalet, myślałam o sobie. Twarz miałam
nadal
ładną. Wyglądałam dojrzale, a zarazem młodo.

Chris zbliżył się do toaletki, przy której siedziałam, i objął mnie. Jego ręce, tak mi
znajome, wślizgnęły się pod stanik i ujęły moje piersi, na karku poczułam jego usta.

– Kocham cię. Bóg jeden wie, co bym zrobił, gdybym cię nie miał.
Czemu on powtarza to stale?
Jakby spodziewał się, że któregoś dnia odejdę lub umrę przed nim.
– Kochanie, ty będziesz żył, na pewno. Jesteś potrzebny społeczeństwu, ja nie.
– Tylko ty utrzymujesz mnie przy życiu – wyszeptał ochrypłym głosem. – Bez ciebie nie
wiedziałbym, jak dalej żyć; ale ty beze mnie dałabyś sobie radę i pewnie znowu wyszłabyś za
mąż.
Zobaczyłam jego oczy, jego smutne, wyczekujące niebieskie oczy.

– Miałam trzech mężów i jednego kochanka i to wystarczy jak na jedną kobietę.
Jeżeli spotka mnie takie nieszczęście, że utracę ciebie, będę siedziała dzień po dniu przy
oknie i rozpamiętywała, jak to było z tobą.
Spojrzenie mu złagodniało, gdy spojrzał na mnie, a ja ciągnęłam:

– Tak pięknie wyglądasz, Chris. Twoi synowie mogliby ci pozazdrościć.

– Pięknie? Czyż nie jest to słowo stosowne do opisywania kobiet?
– Nie. Jest różnica pomiędzy „przystojny” a „piękny”. Niektórzy mężczyźni mogą być
przystojni, ale nie promienieją wewnętrznym pięknem tak jak ty. Ty, mój kochany, jesteś
piękny.
W środku i na zewnątrz.
Jego błękitne oczy znowu pojaśniały.

– Bardzo ci dziękuję. Jeśli mogę coś powiedzieć, to ty jesteś dla mnie dziesięć razy
piękniejsza, niż ja ci się wydaję.
– Moi synowie będą zazdrośni, kiedy ujrzą piękno Christophera Dolla.
– Tak, oczywiście – odpowiedział z nieszczerym uśmiechem. – Twoi synowie widzą
wiele powodów do zazdroszczenia mi.
– Chris, wiesz, że Jory cię kocha. Bart w końcu usamodzielnia się. Kiedy przejmie po
tobie kontrolę nad swoim majątkiem, odpręży się, odnajdzie się i wróci do ciebie jak do
najlepszego ojca.
Chris, zadumany, uśmiechnął się smutno.

– Szczerze mówiąc, kochanie, będę szczęśliwy, gdy Bart dostanie już te pieniądze, a ja
będę mógł zejść ze sceny. Nie jest łatwo obracać pieniędzmi, chociaż mogłem wynająć
zarządcę,
aby to robił za mnie. Przypuszczam, że chciałem udowodnić Bartowi, iż jestem czymś więcej
niż
tylko lekarzem, ponieważ to mu nigdy nie wystarczało.
Cóż miałam powiedzieć? Chris nie mógł nic zrobić, aby Bart zmienił swoje uczucia do
niego, ponieważ nie mógł odwrócić tego jednego faktu, że jest moim bratem.
Właśnie dlatego Bart nigdy nie uzna w nim ojca.

– O czym myślisz, kochanie, co cię martwi?
– Nic takiego – odpowiedziałam wstając.
Biała jedwabna suknia w greckim stylu zmysłowo szeleściła na moim gołym ciele.
Pojedynczy długi lok spadał mi na ramię, resztę włosów upięłam wysoko na czubku
głowy. Utrzymywał je diamentowy klips, jedyny klejnot, jaki poza obrączką miałam na sobie.

Na środku naszej sypialni wyciągnęliśmy do siebie ręce.

Staliśmy objęci, trzymając się jedynej bezpiecznej rzeczy, którą zawsze mieliśmy: siebie

nawzajem. Wszystko wokół nas wydawało się tak niespokojne. Byliśmy samotni i zagubieni
w
wieczności.

– Wyrzuć to z siebie – powiedział Chris po długiej chwili. – Zawsze wiem, kiedy jesteś

czymś zmartwiona.

– Chciałabym, żeby stosunki pomiędzy tobą i Bartem zmieniły się, to wszystko –
odpowiedziałam natychmiast, nie chcąc zepsuć wieczoru.
– Czuję, że dobre stosunki z Jorym i Cindy rekompensują mi z nawiązką niechęć Barta. I
co więcej, naprawdę czuję, że Bart nie żywi do mnie nienawiści. Czasami mam wrażenie, że
chciałby wyciągnąć do mnie rękę, ale powstrzymuje go wstyd, wynikający ze znajomości
naszego prawdziwego związku. Świadomość grzechu powstrzymuje go, jakby był przykuty
stalowymi łańcuchami. Chce porad, ale wstydzi się poprosić o nie. Potrzebuje ojca,
prawdziwego
ojca. Jego psychiatrzy zawsze nam to mówili. Przyglądał mi się, stwierdził, że jestem wielce
niedoskonały... więc zaczął rozglądać się za kimś innym. Pierwszy był Malcolm, jego
pradziadek, spoczywający już w grobie. Potem był John Amos, i na nim Bart zawiódł się
również. Teraz zwrócił się do Joela, choć obawia się, że on też ma swoje wady. Tak, można
powiedzieć, że czasami Bart nie dowierza ciotecznemu dziadkowi. A ponieważ potrafi tak
myśleć, więc nie jest jeszcze stracony, Cathy.
Wciąż możemy go jeszcze odzyskać, bo i on, i my jeszcze żyjemy.

– Tak, tak! Wiem, wiem. Póki życia, poty nadziei. Powtarzaj to stale. Jeśli będziesz robił
to dostatecznie często, być może nadejdzie dzień, w którym Bart powie ci: „Tak, kocham cię.
Zrobiłeś, co tylko było można. Tak, jesteś ojcem, którego szukałem przez całe życie”. Czy nie
byłoby to wspaniałe?
Wtulił twarz w moje włosy.

– Nie bądź taka zgorzkniała. Ten dzień nadejdzie, Cathy. Ponieważ kochamy się i
kochamy trójkę naszych dzieci, ten dzień z pewnością nadejdzie.
Zrobiłabym wszystko, co w mojej mocy, żeby usłyszeć pewnego dnia, jak Bart
wypowiada szczere słowa miłości do swojego ojca! Zrobiłabym wszystko, aby doczekać dnia,
kiedy Bart uzna Chrisa i powie, że kocha go, podziwia i dziękuje mu, i chciałabym zobaczyć
w
nim znowu prawdziwego brata Jory’ego... i Cindy.

Chwilę później znaleźliśmy się u szczytu schodów i zamierzaliśmy przyłączyć się do
Jory’ego i Melodie, stojących już na dole. Melodie ubrana była w prostą czarną suknię,
ozdobioną cienkimi czarnymi wstążkami. Jedyną biżuterią, jaką miała na sobie, był sznur
błyszczących pereł.

Na odgłos moich wysokich, cienkich szpilek stukających na marmurowej posadzce

pojawił się Bart w uszytym na miarę smokingu. Zaparło mi dech. Tak bardzo przypominał
swojego ojca, gdy zobaczyłam go po raz pierwszy.

Wąsy, drobny meszek sprzed kilku dni, zgęstniały mu. Był zadowolony, a to wystarczyło,
żeby wydawał się jeszcze przystojniejszy. Jego ciemne oczy wyrażały zachwyt moją suknią,
fryzurą i zapachem perfum.

– Mamo! – zawołał. – Wyglądasz oszałamiająco! Kupiłaś tę śliczną białą suknię
specjalnie na moje przyjęcie, nieprawdaż?
Śmiejąc się odpowiedziałam, że tak, oczywiście, nie mogłabym włożyć niczego starego
na takie przyjęcie.
Prawiliśmy sobie wzajemnie komplementy, tylko Bart nie powiedział niczego Chrisowi,
chociaż zauważyłam, że ukradkiem spoglądał na niego, jakby dziwił się jego pewności siebie.
Melodie, Jory, Chris, ja, Bart i Joel utworzyliśmy krąg przy schodach i wszyscy, poza Joelem,
próbowaliśmy mówić jednocześnie. Nagle...

– Mamo! – zawołała Cindy, zbiegając do nas ze schodów. Żeby się nie potknąć, trzymała
w ręku tren swojej płomienno czerwonej sukni.

Odwróciłam się i nie wierzyłam własnym oczom.

Nie wiedziałam, skąd Cindy wzięła tak szokująco czerwoną suknię. Była to kreacja, jaką

mogłaby włożyć dziwka dla podkreślenia swych wdzięków. Ogarnął mnie dręczący strach
przed
reakcją Barta. Cała poprzednia radość spłynęła mi do stóp przez szpilki na podłogę. To, co
Cindy
włożyła na siebie, przylegało do ciała jak szkarłatna farba, dekolt sięgał prawie do pasa i
wyraźnie ukazywał, że dziewczyna nie ma niczego pod spodem. Widać było sterczące
brodawki
jej piersi. Idąc kołysała się prowokująco. Atłasowy pokrowiec był ukośnie ścięty i... och,
rzeczywiście przylegał. Nie miała najmniejszej fałdki tłuszczu, demonstrowała idealne młode
ciało.

– Cindy, wracaj do swojego pokoju – wyszeptałam – i włóż tę błękitną suknię, tak jak
obiecałaś. Masz szesnaście lat, a nie trzydzieści.
– Och, mamo, nie bądź taka sztywna. Czasy się zmieniły. Nagość jest w modzie. W
porównaniu z tym, co mogłabym włożyć, ta suknia jest skromna, absolutnie pruderyjna.
Jeden rzut oka na Barta powiedział mi, że wcale nie uważa on stroju Cindy za skromny.
Dotąd stał oniemiały, tylko krew napływała mu do twarzy. Wytrzeszczał oczy, patrząc na
drepczącą wokół Cindy, której ciasna spódnica nie pozwalała swobodnie poruszać nogami.

Bart popatrzył na nas i znowu na Cindy. Był tak wściekły, że nie mógł mówić.
Przez te kilka sekund musiałam szybko zastanowić się, jak go uspokoić.

– Cindy, proszę, wróć i przebierz się w coś skromniejszego.
Cindy utkwiła wzrok w Barcie. W oczywisty sposób prowokowała go, żeby coś zrobił.
Bawiła ją jego reakcja, jego wściekłe spojrzenie, rozchylone z oburzenia usta.
Obróciła się dookoła jak źrebak stający dęba, zakołysała biodrami w wyzywający sposób.
Joel stanął obok Barta, a jego niebieskie wodniste oczy zimno i pogardliwie zmierzyły Cindy
od
stóp do głów. Skierował swoje spojrzenie na mnie.

– Patrz, patrz, czegoś się dochowała – powiedział stłumionym głosem.
– Cindy, czy ty słyszysz swoją matkę?! – wrzasnął Chris. – Rób, co ci mówi!
Natychmiast!
Cindy, trochę zaskoczona, zamarła. Spojrzała na niego wyzywająco, ale nie wycofała się.
– Cindy, proszę – dodałam – zrób, jak ojciec mówi. Ta druga suknia jest bardzo ładna i
stosowniej sza. Ta, którą masz na sobie, jest wulgarna.
– Jestem wystarczająco dorosła, żeby sama decydować, co chcę na siebie włożyć –
powiedziała drżącym głosem, nie ruszając się z miejsca.

– Bart lubi czerwień, ubrałam się więc na czerwono!
Melodie spojrzała na Cindy, zerknęła bezradnie na mnie i spróbowała uśmiechnąć się.
Jory bawił się, jakby to wszystko było żartem.
Przez ten czas Cindy skończyła swój farsowy występ. Wyglądała na nieco zbitą z tropu,
gdy zatrzymała się przed Jorym i patrzyła na niego wyczekująco.

– Wyglądasz absolutnie bosko, Jory, i ty też, Melodie.
Jory oczywiście nie wiedział, co powiedzieć ani gdzie spojrzeć, odwrócił więc głowę i
popatrzył do tyłu. Od krawędzi kołnierzyka jego galowej koszuli zaczął narastać rumieniec.

– A ty wyglądasz jak... Marilyn Monroe...
Bart gwałtownie potrząsnął głową. Jeszcze raz obrzucił Cindy gniewnym wzrokiem.
Twarz mu płonęła. W końcu wybuchnął, tracąc nad sobą wszelką kontrolę.
– Masz iść prosto do swojego pokoju i włożyć coś przyzwoitego! Natychmiast!
Rusz się, zanim dostaniesz to, na co sobie zasłużyłaś! Nie chcę mieć w swoim domu
nikogo ubranego jak ulicznica!

– Spadaj, ty lizusie! – warknęła.

– Coś ty powiedziała?! – wrzasnął.
– POWIEDZIAŁAM: UCIEKAJ, lizusie! Będę ubrana dokładnie w to, co mam na sobie!
Zobaczyłam, że się trzęsie. Tym razem Bart miał rację.
– Cindy, dlaczego? – zapytałam. – Wiesz, że to jest nieodpowiednia suknia i wszyscy
słusznie są wstrząśnięci. Zrób to, o co cię prosimy, idź na górę i zmień ją. Nie rób już więcej
kłopotów, bo rzeczywiście wyglądasz jak uliczna dziwka i na pewno musisz o tym wiedzieć.
Zwykle miewasz bardzo dobry gust. Dlaczego tym razem wybrałaś to?
– Mamo! – załkała. – Psujesz mi nastrój!
Bart ruszył w jej kierunku z groźnym wyrazem twarzy. Melodie natychmiast stanęła
pomiędzy nimi, rozkładając szczupłe białe ramiona i zwracając się do Barta:

– Czy nie widzisz, że ona robi to tylko po to, żeby cię zdenerwować? Uspokój się, bo w
przeciwnym razie dasz Cindy dokładnie taką satysfakcję, o jaką jej chodzi.
Odwracając się do Cindy, powiedziała chłodnym i autorytatywnym tonem:

– Cindy, osiągnęłaś szokujący efekt, o który ci chodziło. Dlaczego więc nie pójdziesz na
górę i nie włożysz tej pięknej błękitnej sukni, którą przedtem miałaś na sobie?
Bart, nie zwracając uwagi zarówno na Chrisa, jak i na mnie, ruszył, żeby chwycić Cindy,
ale ta umknęła z zasięgu jego rąk i śmiała się z niego, że jest ślamazarny i nie tak zwinny jak
ona,
nawet spętana długą, ciasną spódnicą.

Chciałam dać jej klapsa po tym, co powiedziała:

– Bart, kochanie, byłam pewna, że spodoba ci się ta szkarłatna suknia...
Uważasz mnie za osobę o tandetnym i kiczowatym guście, więc chciałam spełnić twoje
oczekiwania i odegrać rolę, jaką mi przypisałeś.

W tym samym momencie Bart złapał ją i otwartą dłonią uderzył w policzek.

Mocne uderzenie pozbawiło Cindy równowagi, tak że usiadła ciężko na drugim schodku.

Usłyszałam, jak w jej sukni puścił z tyłu, na plecach, szew. Poderwałam się, żeby pomóc
Cindy
wstać. Łzy napłynęły jej do oczu. Podniosła się pospiesznie, walcząc o zachowanie godności.

– Jesteś lizusem, braciszku. Dziwacznym zboczeńcem, który nie wie nic o świecie.
Założę się, że jesteś jeszcze prawiczkiem, a może nawet pedałem!
Wyraz twarzy Barta zmusił ją do pospiesznej ucieczki po schodach. Chciałam go
zatrzymać, ale był szybszy.
Brutalnie odsunął mnie na bok, tak że o mało co nie upadłam. Wrzeszcząc jak chłostane

dziecko, Cindy zniknęła, mając za sobą depczącego jej po piętach brata.
Po chwili usłyszałam z odległego pokoju krzyk Barta.

– Dlaczego chciałaś zrobić mi przykrość? Jesteś śmieciem, a ja nie wierzyłem w te
wszystkie brudne opowieści o tobie. Myślałem, że kłamią. Teraz dałaś próbkę tego, co ludzie
o
tobie mówią! Jak tylko skończy się przyjęcie, nie chcę cię już nigdy widzieć!
– TAK JAK JA BYM CHCIAŁA WIDZIEĆ CIEBIE! – wrzeszczała. –
NIENAWIDZĘ??, BART! NIENAWIDZĘ!

Słyszałam jej krzyk, płacz... Chciałam pobiec na górę, ale Chris powstrzymywał mnie.
Wreszcie pojawił się Bart z zadowolonym, głupkowatym uśmieszkiem na swojej przystojnej,
choć chwilami demonicznej twarzy.

– Dałem jej właśnie to, czego wyście jej nigdy nie dali, solidne lanie – szepnął
przechodząc. – Jeśli będzie mogła wygodnie usiąść przez najbliższy tydzień, to znaczy, że ma
tyłek z żelaza.
Spojrzałam do tyłu, akurat żeby zobaczyć, jak Joel krzywi się na dźwięk takich słów.

Bart, pominąwszy Joela, z uśmiechem doskonałego gospodarza ustawił nas do powitania.
Wkrótce zaczęli zjawiać się pierwsi goście. Bart przedstawiał nas różnym ludziom. Nawet nie
wiedziałam, że ich zna. Byłam zaskoczona stylem, spokojem i łatwością, z jaką witał
każdego.
Jego przyjaciele z college’u stawili się tłumnie, jakby chcieli zobaczyć te wspaniałości, o
których
im opowiadał.

Gdyby nie afera z Cindy, naprawdę byłabym dumna z Barta. A tak byłam zbita z tropu,
wiedząc, że Bart jest w stanie zrobić wszystko, co służy realizacji jego celów.

Właśnie postanowił oczarować każdego gościa. I udawało mu się, nawet bardziej niż
Jory’emu, który mądrze usunął się w cień, by nie przyćmić gwiazdy Barta.

Melodie stała blisko męża, uczepiona jego ramienia, blada i nieszczęśliwa. Byłam tak
zajęta obserwowaniem Barta, że przestraszyłam się, gdy nagle ktoś chwycił mnie za ramię.
Była
to Cindy, ubrana w skromną, krótką, niebieską jedwabną sukienkę, którą dla niej wybrałam.
Wyglądała jak słodka, niewinna szesnastolatka.

– Naprawdę, Cindy, nie powinnaś mieć tego za złe Bartowi. Tym razem zasłużyłaś na
lanie – skarciłam ją.
– Niech go diabli wezmą! – rzuciła gwałtownie. – Ja mu pokażę! Zatańczę dziesięć razy
lepiej, niż kiedykolwiek tańczyła Melodie! Zrobię tak, że każdy mężczyzna na dzisiejszym

przyjęciu będzie mnie chciał mimo tej myszowatej sukni wybranej przez ciebie.

– Nie mów tak, Cindy. Przytuliła się do mnie.
– Nie zrobię tego, mamo.
Bart zauważył Cindy, obrzucił uważnym spojrzeniem jej dziewczęcą sukienkę,
uśmiechnął się sarkastycznie i podszedł do nas.
Cindy wyprostowała się.

– A teraz posłuchaj, Cindy. Kiedy przyjdzie czas, włożysz swój kostium i zapomnisz o
wszystkim, co zaszło pomiędzy nami. Zagrasz swoją rolę doskonale, okay?
Figlarnie uszczypnął ją w policzek. Tak figlarnie, że zostawił jej na buzi głęboki
czerwony ślad. Wrzasnęła i kopnęła go. Wysokim obcasem trafiła go w goleń. Zaskamlał i
uderzył ją.

– Bart! – zasyczałam. – Przestań! Nie bij jej znowu! Już wystarczy jak na jeden wieczór!
Chris odciągnął Barta od Cindy.
– Mam już dość tych idiotyzmów – powiedział ze złością, a Chris rzadko się denerwował.
– Zaprosiłeś na to przyjęcie najpoważniejszych ludzi z Wirginii, więc pokaż im, że potrafisz
się
zachować.

Bart wyszarpnął się gwałtownie, spojrzał na Chrisa i odszedł bez słowa.

Uśmiechnęłam się do brata i razem skierowaliśmy się do ogrodów. Jory i Melodie zabrali
Cindy i zaczęli przedstawiać ją młodym ludziom, którzy przyszli tutaj ze swoimi rodzicami.
Było
mnóstwo takich, których Bart poznał przez Jory’ego i Melodie, mających wręcz tłumy
przyjaciół
i wielbicieli.

Mogłam mieć tylko nadzieję, że wszystko ułoży się jak najlepiej.

SAMSON I DALILA

Złote kule rozjaśniały noc, księżyc świecił wysoko na bezchmurnym, gwiaździstym
niebie. Na trawniku stały stoły, zestawione w kształcie wielkiej litery „U”.

Jedzenie podawano na półmiskach. Fontanna wyrzucała w górę importowany szampan,
który opadał do małego baseniku i wyciekał przez delikatne rurki. Na środkowym stole stała
olbrzymia lodowa rzeźba przedstawiająca Foxworth Hall.

Pod wszystkim, co można dostać za pieniądze, uginały się nie tylko stoły główne, ale i
dziesiątki mniejszych, okrągłych i kwadratowych stolików, przykrytych wspaniałymi
obrusami:
zielono–różowymi, turkusowo–fioletowymi, żółto–pomarańczowymi i w wielu innych
śmiałych
kombinacjach kolorystycznych. Obrusy zabezpieczono przed porywami wiatru ciężkimi
girlandami kwiatów.

Wydawało mi się, że chociaż staliśmy z Chrisem w rzędzie osób witających, większość
gości Barta starała się nie rozmawiać z nami. Spojrzeliśmy z Chrisem po sobie.

– Co się dzieje? – zapytał Chris szeptem.
– Starsi goście nie rozmawiają również z Bartem – odpowiedziałam. – Spójrz, Chris, oni
przyszli po prostu tylko po to, żeby napić się, zjeść i nacieszyć sobą. W ogóle nie zwracają
uwagi
na Barta. Są tutaj, a więc ma ich karmić i poić.
– Nie sądzę – odrzekł Chris. – Każdy stara się porozmawiać z Jorym i Melodie.
Niektórzy rozmawiają nawet z Joelem. Czyż nie wygląda on dzisiaj jak dżentelmen?
Nigdy nie przestawał dziwić mnie sposób, w jaki Chris w każdym człowieku znajdował
coś godnego podziwu.

Joel wyglądał jak mistrz ceremonii pogrzebowej, gdy tak przesuwał się od jednej grupy
do drugiej. Tylko on nie miał w ręku kieliszka. Nie próbował również zakąsek, imponująco
piętrzących się na stołach bufetowych. Delikatnie skubałam krakersa posmarowanego
pasztetem
z gęsich wątróbek i rozglądałam się za Cindy.

Stała otoczona wianuszkiem pięciu mężczyzn jak królowa balu. Nawet skromna niebieska
sukienka nie pozbawiła jej kuszącego wyglądu; opadło jej ramiączko sukienki, odsłaniając
górę
piersi.

– Ona wygląda tak jak ty kiedyś – powiedział również obserwujący ją Chris. – Tyle tylko,
że ty byłaś bardziej zwiewna, jakbyś nigdy nie stała twardo na ziemi, jakbyś nigdy nie
przestała

wierzyć, że może wydarzyć się cud.

Przerwał i spojrzał na mnie w ten szczególny sposób, który powodował, że moja miłość
do niego była zawsze żywa i kwitnąca.

– Tak, kochanie – wyszeptał – cuda mogą się zdarzyć, nawet tutaj.
Wydawało się, że wszystkie żony i mężowie starali się nawiązać kontakt z kimś płci
przeciwnej poza własnym małżonkiem. Tylko ja i Chris staliśmy razem. Jory gdzieś zniknął,
a
Melodie stała obok Barta. Mówił coś takiego, co roziskrzyło jej oczy. Odwróciła się, żeby
uciec,
ale złapał ją za ramię i krzyknął, żeby wróciła. Wyrwała się, ale zaraz chwycił ją znowu za
rękę i
brutalnie przyciągnął w swoje objęcia. Zaczęli tańczyć. Melodie zdecydowanie starała się
odsunąć go od siebie.

Chciałam podejść do nich, lecz Chris powstrzymał mnie.

– Pozwól Melodie uporać się z nim. Ty doprowadzisz go tylko do szału.
Spoglądając w ich kierunku, zauważyłam małe nieporozumienie pomiędzy Bartem a żoną
jego brata i ku swojemu zdziwieniu zobaczyłam, że wygrał Bart. Melodie odprężyła się, tak
że
wydawało się, iż taniec sprawia jej przyjemność.

Gdy skończyli tańczyć, Bart prowadził ją od grupy do grupy, jakby była jego żoną, a nie
Jory’ego.
Kiedy próbowałam trochę tego i owego, podeszła bardzo piękna kobieta, uśmiechnęła się
najpierw do Chrisa, potem do mnie.

– Czy nie jest pani córką Corrine Foxworth, tą, która przyszła na wigilijne przyjęcie i...
– Proszę mi wybaczyć, mam kilka obowiązków do wypełnienia – przerwałam jej szorstko
i mocno trzymając się Christophera, szybko oddaliłam się razem z nim.
Kobieta biegła za nami.

– Ależ pani Sheffield...
Huk bębnów oszczędził mi konieczności odpowiedzi. Goście Barta usadowili się już z
pełnymi talerzami i trunkami, zaczęło się przedstawienie. Bart i Melodie przyłączyli się do
nas,
natomiast Cindy z Jorym pobiegli najpierw rozgrzać się w trykotach, a potem przebrać się we
właściwe kostiumy.

Wkrótce rozśmieszył mnie, tak jak i innych, zawodowy konferansjer.
Co za wspaniałe przyjęcie! Spoglądałam często na Chrisa i na Barta z Melodie,
siedzących tuż obok. Noc była piękna. Góry otaczały nas romantycznym przyjacielskim

pierścieniem. Ponownie zdziwiłam się, że mogłam kiedyś dostrzegać w nich tylko bariery
odgradzające mnie od wolności. Byłam szczęśliwa, widząc śmiejącą się Melodie, a nade
wszystko widząc naprawdę zadowolonego Barta.

Przysunął swoje krzesło bliżej mojego.

– Przyznasz, mamo, że moje przyjęcie jest sukcesem?
– Och, tak. To prawda, Bart, przyćmiło wszystkie, na których do tej pory byłam.
To wspaniałe przyjęcie. Wieczór jest tak piękny, że aż dech zapiera – z gwiazdami i
księżycem nad głową, i z tymi wszystkimi kolorowymi światłami. Kiedy zacznie się balet?
Uśmiechnął się i objął mnie ramieniem. Głosem pełnym czułego zrozumienia zapytał:

– Nic nie jest dla ciebie ważniejsze od baletu, nieprawdaż? I nie zawiedziesz się. Po
prostu poczekaj, żeby sprawdzić, czy spektakle w Nowym Jorku albo Londynie mogą równać
się
z moim wystawieniem Samsona i Dalili.
Jory tańczył dotychczas tę rolę tylko trzy razy, ale za każdym razem wzbudzał taki
zachwyt, że trudno dziwić się fascynacji Barta. Członkowie orkiestry, ubrani na czarno,
usiedli,
wyjęli nuty i zaczęli stroić instrumenty.

Kilka metrów dalej stał Joel z nienawistnym i pełnym dezaprobaty wyrazem twarzy – tak
musiał się czuć duch jego ojca, widząc lekkomyślne wydawanie pieniędzy.

– Bart, kończysz dzisiaj dwadzieścia pięć lat, wszystkiego najlepszego w dniu urodzin!
Doskonale pamiętam, jak pielęgniarka pierwszy raz podała mi ciebie.
Strasznie męczyłam się przy porodzie, lekarze powiedzieli, że muszę wybierać: albo
twoje życie, albo moje. Wybrałam twoje. Ale przetrzymałam i zostałam pobłogosławiona
drugim
synem... dokładną kopią twojego ojca. Płakałeś, twoje maleńkie rączki zaciskały się w piąstki,
gdy młóciłeś nimi powietrze. Stopką skopałeś kołderkę, ale w chwili gdy poczułeś ciepło
mojego
ciała, przytuliłeś się i przestałeś płakać. Twoje oczy, dotychczas zamknięte, rozchyliły się,
tworząc malutkie szparki. Wydawało się, że chciałeś zobaczyć mnie przed zaśnięciem.

– Na pewno uważałaś, że Jory był ładniejszym niemowlakiem – powiedział ironicznie,
ale z pewnym ciepłem w oczach, jakby opowiadanie o tym, jakim był dzieckiem, sprawiało
mu
przyjemność.
Melodie patrzyła na mnie w dziwny sposób. Wolałabym, żeby nie stała tak blisko.

– Byłeś śliczny na swój sposób, Bart, miałeś osobowość od samego początku.
Chciałeś, żebym była z tobą dzień i noc. Kiedy kładłam cię do łóżeczka, zaczynałeś

płakać. Kiedy brałam cię na ręce, przestawałeś.

– Innymi słowy, byłem bardzo nieznośny.
– Nigdy tak nie uważałam, Bart. Kochałam cię od dnia poczęcia. Kochałam cię bardziej,
kiedy się uśmiechałeś. Twój pierwszy uśmiech był tak słaby, jakby bolała cię buzia.
Wydawało mi się, że się wzruszył. Wyciągnęliśmy do siebie ręce, ale zaczęła się uwertura
do Samsona i Dalili i chwila porozumienia pomiędzy mną a moim drugim synem przepadła w
szepcie podnieconego zdziwienia, bo goście Barta zajrzeli do programu i zobaczyli, że Jory
Janus
Marquet zatańczy swoją najsłynniejszą rolę, a jego siostra Cynthia zatańczy partię Dalili.
Wiele
osób popatrzyło ze zdziwieniem na Melodie, zastanawiając się, dlaczego to nie ona jest
partnerką
sławnego tancerza.

Jak zwykle, gdy zaczynał się balet, traciłam poczucie rzeczywistości. Dryfując gdzieś w
chmurach, przenosiłam się do innego świata.

Podniosła się kurtyna i w kolorowym jedwabnym namiocie ukazała się dekoracja
przedstawiająca gwiaździstą noc na pustyni. Były tam wypchane, ale wyglądające jak żywe
wielbłądy i lekko kołyszące się palmy. Na scenie stała Cindy, ubrana w kostium ukazujący
wyraźnie jej szczupłą, lecz dojrzałą figurę. Miała czarną perukę i okręcony wokół głowy szal,
zdobiony klejnotami. Rozpoczęła kuszący powolny taniec, wabiąc Samsona znajdującego się
jeszcze poza sceną. Gdy pojawił się Jory, urodzinowi goście wstali i zgotowali mu owację.

Stał, czekając, aż umilkną brawa, i dopiero wtedy zaczął tańczyć. Miał na sobie lwią
skórę i przepaskę, którą podtrzymywała wstęga przebiegająca przez muskularną, szeroką
klatkę
piersiową. Jego opalona skóra wyglądała jak posmarowana oliwą. Miał długie, czarne,
idealnie
proste włosy; muskuły grały mu pod skórą przy obrotach i podskokach, gdy dublował, tyle że
z
większą siłą, kroki Dalili. Wyglądało to tak, jakby kopiował jej ruchy i wzmacniał je swoją
zwinnością i męską siłą. Moc, z jaką Jory grał rolę Samsona, przejmowała mnie do szpiku
kości.
Tak dobrze pasował do tej roli, tak dobrze tańczył, że znowu zadrżałam, nie z zimna, ale z
czystej
radości na widok mojego syna, obdarowanego przez Boga chyba nadludzkim wdziękiem i
gracją.

Tak jak to nieuchronnie musiało się stać, uwodzicielski taniec Dalili przełamał opór
Samsona, który uległ jej czarowi. Dalila rozpuściła ciemne włosy i powoli zaczęła rozbierać
się...
Welon opadł Samsonowi do stóp, potem on pochylił się i położył się na plecach na stercie
zwierzęcych skór... Ściemniło się na scenie i zaraz potem opadła kurtyna.

Zagrzmiały oklaski. Zauważyłam szczególny wyraz na bladej twarzy Melodie; czy była to

zazdrość? Może Melodie żałowała, że sama nie zatańczyła partii Dalili?

– Ty byłabyś najlepszą Dalilą – miękko szepnął Bart, muskając ustami kosmyki włosów
kręcące się nad uchem ozdobionym perłowym kolczykiem. – Cindy nie może się równać...
– Jesteś wobec niej niesprawiedliwy, Bart – odpowiedziała ze złością Melodie. –
Zważywszy, jak mało miała czasu na próby, to tańczy wspaniale. Jory mówił mi, że jest
zaskoczony jej klasą.

Melodie nachyliła się do mnie.

– Cathy, jestem pewna, że Cindy wiele godzin poświęciła na ćwiczenia ogólne, w
przeciwnym razie nie tańczyłaby tak lekko.
Ponieważ pierwszy akt baletu przebiegł tak dobrze, oparłam się o Chrisa i odprężyłam.

– Taka jestem dumna, Chris. Bart zachowuje się wspaniale. Jory jest najcudowniejszym
tancerzem, jakiego widziałam. Jestem zdumiona, jak dobrze sobie radzi Cindy.
– Jory urodził się, żeby tańczyć – powiedział Chris. – Nawet gdyby wychowywał się
wśród zakonników, to i tak by tańczył. Ale pamiętam jeszcze małą buntowniczą dziewczynkę,
która nie przepadała za nadwerężaniem mięśni.
Roześmieliśmy się tak, jak to robią stare małżeństwa; był to porozumiewawczy śmiech,
wyrażający więcej, niż zostało powiedziane.

Kurtyna znowu poszła w górę.

Kiedy Samson spał na kolorowym legowisku, które dzielił z Dalilą, ta podniosła się
ostrożnie, zarzuciła na siebie słodką jedwabną szatę, przekradła się cicho do wejścia do
namiotu i
wpuściła do środka sześciu zaczajonych wojowników.

Wszyscy mieli tarcze i miecze. Dalilą obcięła Samsonowi pukiel ciemnych włosów i
podnosząc go tryumfalnie, dała znak onieśmielonym żołnierzom.

Samson, gwałtownie obudzony, wyskoczył z łoża i porwał Samson i Dalilą za broń.
Włosy na jego głowie były krótkie i postrzępione. Miecz wydawał mu się zbyt ciężki. Samson
jęknął, gdy zorientował się, że zniknęła cała jego siła.

Widać było rozpacz, gdy bił się w głowę pięściami, wyrzucając sobie miłość i zaufanie do
Dalili. Potem rzucił się na ziemię, czołgał się i patrzył na Dalilę, torturującą go swoim dzikim
śmiechem. Rzucił się na nią, ale żołnierze powalili go na ziemię. Walczącego o uwolnienie
związali łańcuchami i linami.

Przez cały czas najsłynniejszy tenor z Metropolitan Opera śpiewał spoza sceny miłosną,

błagalną pieśń do Dalili, pełną pytań o powód zdrady. Łzy napłynęły mi do oczu na widok
mojego syna chłostanego i biczowanego, a na koniec wleczonego za nogi. Żołnierze zaczęli
taniec tortur, a Dalilą przyglądała się temu.

Nawet wiedząc, że wszystkie te okrucieństwa były udawane, całym ciałem przywarłam
do Chrisa, gdy żelazo do wypalania piętna, rozgrzane do białości, zbliżyło się do
rozszerzonych
oczu Samsona. Światło przygasło. Tylko rozpalone żelazo rozświetlało scenę i rzucało
upiorny
blask na niemal gołe ciało Samsona.

Ostatnim dźwiękiem był dziki krzyk.

Opadła kurtyna po drugim akcie. Znowu wybuchły oklaski i okrzyki entuzjazmu.

Pomiędzy aktami ludzie rozmawiali, chodzili po napoje, napełniali talerze, a ja siedziałam
obok Chrisa zdrętwiała z obaw, których nie potrafiłam sobie wytłumaczyć.

Obok Barta siedziała równie spięta Melodie, wyczekująca, z zamkniętymi oczami.

Czas na trzeci akt.

Bart przysunął krzesło bliżej Melodie.

– Nienawidzę tego baletu – mruknęła. – Zawsze przerażał mnie brutalnością. Krew
wydaje się prawdziwa, zbyt prawdziwa. Od widoku ran robi mi się niedobrze. Wolę bajki.
– Wszystko będzie dobrze – uspokajał ją Bart, kładąc rękę na jej ramieniu.
Melodie natychmiast poderwała się na równe nogi i nie chciała już usiąść.
Purpurowa kurtyna podniosła się znowu. Widzieliśmy teraz przed sobą dekorację
przedstawiającą pogańską świątynię. Olbrzymie, grube kolumny, zrobione z papier mache,
pocięte były u podstawy małymi mieczami i cienkimi włóczniami. Dysproporcja była celowa,
aby uzyskać groteskowy efekt. Jory próbował podnieść zwoje łańcuchów, udając, że są
bardzo
ciężkie, a on jest zbyt słaby, żeby je dźwignąć. Na przegubach miał żelazne kajdany.

Potykając się po omacku, zataczał kręgi, próbował odnaleźć drogę. W tle słychać było
rytmiczną, rozdzierającą serce muzykę. Z tyłu sceny oświetlony punktowym reflektorem
tenor
zaczął najsłynniejszą arię z Samsona i Dalili.

– „Moje serce swoim słodkim głosem...”
Ślepy i wychłostany, ociekający krwią, rozpoczął Jory powolny, hipnotyzujący taniec
męki i utraty wiary w miłość i w Boga, wykorzystując zwoje łańcucha jako środek wyrazu.
Nigdy dotąd nie widziałam przedstawienia tak zapierającego dech w piersiach.

Ślepy, konający Samson próbował odszukać Dalilę, a ona wymykała mu się. Scena ta

targała moim sercem. Grana była tak prawdziwie, że widzowie przestali jeść, pić i szeptać z
sąsiadami.

Dalila miała na sobie zielony kostium, jeszcze bardziej przejrzysty od poprzedniego.
Klejnoty dawały taki blask, jakby to były prawdziwe diamenty i szmaragdy. Gdy spojrzałam
przez teatralną lornetkę, zobaczyłam ku własnemu przerażeniu, że były one częścią
dziedzictwa
Foxworthów.

Przemykając wokół świątyni, Dalila ukryła się za fałszywą marmurową kolumną.

Rozpostarte ramiona Samsona prosiły ją o pomoc, podczas gdy tenor wyśpiewywał jego
agonię. Rzuciłam okiem na Barta. Pochylony do przodu, był tak pochłonięty akcją, jakby nic
na
świecie nie interesowało go bardziej od sceny śmierci granej przez brata i siostrę.

Znowu poczułam lęk. Wydawało mi się, że w powietrzu czuję zapach niebezpieczeństwa.

Coraz wyżej wznosił się ton sopranu. Samson zaczął wlec się w kierunku swojego celu:
dwóch kolumn, które miał rozepchnąć, by zawaliła się pogańska świątynia.

Nad jego głową olbrzymi obsceniczny bożek uśmiechał się złośliwie. Pieśń o miłości
czyniła scenę tysiąc razy boleśniejszą.

Gdy Samson wspinał się po schodach, na posadzce świątyni Dalila wiła się w pozornym
żalu i udręce na widok kochanka tak okrutnie okaleczonego. Kilku strażników chciało ją
pochwycić i bez wątpienia potraktować tak samo jak Samsona.

Mimo to zaczęła czołgać się w jego kierunku, nisko pochylona nad podłogą, pod
łańcuchami, którymi szarpał gwałtownie. Objęła go za kolana, patrząc prosząco do góry. Już
wydawało się, że uderzy ją łańcuchami, ale zawahał się, popatrzył niewidzącymi oczami w
dół, a
potem wyciągnął drżącą rękę w kajdanach i pogłaskał jej długie ciemne włosy, słuchając
słów,
które szeptała do niego, ale których nie mogliśmy usłyszeć.

Zgodnie ze scenariuszem tragedii, odzyskując wiarę w miłość i Boga, Jory podniósł
ramiona, naprężył muskuły i zerwał kajdany!

Widownia wstrzymała oddech, przejęta siłą gry Jory’ego.

A on kręcił się wokół, smagając powietrze rozerwanymi łańcuchami, zwisającymi z
kajdan na przegubach rąk, starając się, bez powodzenia, kogoś dosięgnąć. Dalila odskoczyła,
aby
uniknąć łańcuchów, które powaliły dwóch strażników i karła.

Nadała swojemu tańcowi taki wyraz, że wszyscy goście trwali w napięciu.

Zapanowała całkowita cisza, w której Dalila sprytnie doprowadziła swojego kochanka

pomiędzy dwie olbrzymie kolumny podtrzymujące bożka świątyni. Tańcząc prowokowała
Samsona gestami, podczas gdy głos zza sceny deklarował dozgonną miłość do niego.
Chodziło o
wprowadzenie w błąd kapłanów i tłumu żądnego krwi, chcących widzieć Samsona martwego.

Wszyscy wokół sceny pochylili się do przodu, aby zobaczyć piękno i wdzięk jednego z
najsłynniejszych gwiazdorów baletu.

Jory wykonywał zdumiewające ewolucje, tańcząc jak w transie, aż wreszcie położył rękę
na marmurowej kolumnie, a po chwili – z dramatycznym wyrazem – wsparł się również o
drugą
kolumnę.

Dalila ucałowała jego stopę i przedrzeźniając go, dręczyła niewypowiedzianymi słowami.
Oszukiwała pogański tłum, a Samson wiedział, że ona szczerze go kocha, że zdradziła go nie
z
zazdrości czy też chęci zysku. Ciężkimi, wyrazistymi ruchami Samson zaczął napinać
mięśnie,
aby przewracając kolumny, zwalić dach świątyni. Tenor zza sceny wzywał Boga, by ten
pomógł
mu obalić bluźnierczego bożka.

Znowu odezwał się sopran, przekonując Samsona, że nie może zrobić rzeczy
niemożliwych.

Ostatnia błagalna nuta zamilkła jakby z potężnym westchnieniem. Samsonowi pot
wystąpił na twarz, kapiąc na naoliwione, poczerwieniałe z wysiłku, upiornie błyszczące ciało.
Widać było białe oczy ślepca.

Dalila krzyknęła.

Sygnał muzyczny.

Jory znowu podniósł ręce i z większym wysiłkiem zaczął rozpychać „kamienne”
kolumny. Serce miałam w gardle, gdy zobaczyłam, jak te kolumny z papier mache zaczęły się
chwiać. Ponieważ Bóg przywrócił Samsonowi siły, ten miał zwalić świątynię i zabić
wszystkich!

Scenografowie sprytnie poukładali pomiędzy kartonami przeróżne rupiecie w taki sposób,
aby padające kolumny narobiły mnóstwo hałasu. Grzmoty powstawały na skutek uderzeń w
długie prostokąty z cienkiej blachy, tak jakby sam Bóg wyrażał gniew w ludzki sposób. Gdy
światło zmieniło kolor na czerwony i rozległ się dźwięk nagranego uprzednio ludzkiego
krzyku,
Cindy poczuła – powiedziała mi o tym później – jak coś twardego drapie ją w ramiona.

Na moment przed opuszczeniem kurtyny zobaczyłam, że Jory pada pod wielkim
sztucznym głazem, który uderzył go w plecy i głowę.

Legł powalony, twarzą do podłogi, krew trysnęła z jego ran! Uświadomiłam sobie z

przerażeniem, że piasek nie amortyzował uderzenia padających i połamanych kolumn.

Poderwałam się na równe nogi i zaczęłam krzyczeć. Chris natychmiast zerwał się i
pobiegł w kierunku sceny.

Kolana ugięły się pode mną. Osunęłam się na trawę, mając jeszcze przed oczami straszny
widok Jory’ego padającego na twarz pod uderzeniem kolumny.

Druga kolumna zwaliła mu się na nogi.

Kurtyna opadła całkowicie.

Grzmiały oklaski. Próbowałam wstać i dotknąć syna, ale nogi odmówiły mi
posłuszeństwa. Ktoś ujął mnie za łokieć i podniósł. Spojrzałam i zobaczyłam, że był to Bart.
Wkrótce byłam na scenie i patrzyłam w dół na zmasakrowane ciało mojego syna.

Nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam. To nie mój Jory, mój tańczący Jory. To nie ten
chłopiec, który gdy miał trzy lata, pytał mnie:

– Czy ja tańczę, mamusiu?
– Tak, Jory, ty tańczysz.
– Czy dobrze tańczę?
– Nie, Jory... jesteś wspaniały!
To nie mój Jory, doskonały fizycznie, piękny i z otwartym sercem. Nie mój Jory... syn
Juliana.

– Jory, Jory! – krzyczałam, padając na kolana obok niego i widząc przez łzy płaczącą
również Cindy. Powinien już wstać. Leżał powalony... i skrwawiony. Ta sztuczna krew, którą
czułam, była lepka i ciepła. Pachniała jak prawdziwa krew.
– Jory... ty nie jesteś naprawdę ranny... Jory...? Nic. Żadnego ruchu, żadnego dźwięku.
Kątem oka zobaczyłam, jakby przez odwróconą lornetkę, nadbiegającą Melodie z twarzą
tak bladą, że w swojej czarnej sukni wydawała się ciemniejsza od nocy.

– On jest ranny. Ranny naprawdę – powiedział ktoś. Ja?
– Nie, nie ruszajcie go. Zadzwońcie po karetkę.
– Już ktoś dzwonił. Chyba jego ojciec.
– Jory, Jory... nie możesz być ranny! – wołała nadbiegająca Melodie. Bart próbował ją
zatrzymać. Gdy zobaczyła krew, zaczęła krzyczeć: – Jory, nie umieraj, proszę, nie umieraj!
Wiedziałam, co czuła. Gdy tylko kurtyna opadnie, każdy tancerz po śmierci na scenie
natychmiast podrywa się... a Jory tego nie zrobił.

Zewsząd dochodziły krzyki. Wokół nas były ślady krwi. Wpatrzona byłam w Barta, który
tę właśnie operę przerobił na balet. Dlaczego z Jorym w tej roli? Dlaczego, Bart, dlaczego?
Czy
planował ten wypadek już od tygodni?

Jak to zainscenizował? Podniosłam garść piasku i poczułam, że jest mokry.

Utkwiłam wzrok w Barcie, który stał wpatrzony w rozciągnięte ciało Jory’ego, mokre od
potu, lepkie od krwi i zapiaszczone. Nadal stał zapatrzony w brata, gdy dwóch sanitariuszy
ostrożnie przeniosło Jory’ego na nosze i umieściło z tyłu białego ambulansu.

Podbiegłam i zajrzałam do środka auta.

– Czy będzie żył? – spytałam młodego lekarza, badającego Jory’emu puls.
Chris był obok. Doktor uśmiechnął się.
– Tak, będzie żył. Jest młody i silny, ale sądzę, że dużo czasu minie, zanim znowu
zatańczy.
A Jory mówił miliony razy, że nie mógłby żyć bez tańca.

GDY SKOŃCZYŁO SIĘ PRZYJĘCIE

Wcisnęłam się do ambulansu, zaraz też znalazł się obok mnie Chris i oboje pochyliliśmy
się nad leżącym na noszach synem. Był nieprzytomny, jedną stronę twarzy miał posiniaczoną
i
zmaltretowaną, z wielu drobniejszych ran sączyła się krew. Nie mogłam patrzeć na jego
obrażenia, przerażały mnie. I jeszcze te straszne ślady, które widziałam na jego plecach...

Zwróciłam głowę w stronę Foxworth Hall. Jasne światła wyglądały jak robaczki
świętojańskie. Później dowiedziałam się od Cindy, że w pierwszej chwili goście byli
przerażeni,
nie wiedzieli, co mają robić i jak się zachować, ale Bart pospieszył z wyjaśnieniami, że Jory
jest
tylko lekko ranny i w ciągu paru dni powróci do zdrowia.

Melodie w wieczorowej sukni siedziała z przodu z kierowcą i sanitariuszem. Co chwila
spoglądała do tyłu, pytając, czy Jory odzyskał już przytomność.

– Chris, czy on będzie żył? – pytała słabym z niepokoju głosem.
– Oczywiście, że będzie żył – powiedział Chris, gorączkowo opatrując Jory’ego.
– Zatrzymałem krwawienie. – Odwrócił się do sanitariusza z prośbą o więcej bandaży.
Wycie syreny szarpało mi nerwy, zaczynałam się bać, że zaraz wszyscy zginiemy.
Jak mogłam okłamywać się, wierząc, że Foxworth Hall może dać nam coś poza
cierpieniem? Zamknęłam oczy i zaczęłam się modlić, stale powtarzając te same słowa. Nie
pozwól Jory’emu umrzeć, Boże, proszę, nie zabieraj go. Jest za młody, jeszcze nie zaznał
życia.
Jego nienarodzone dziecko potrzebuje go. Po kilku kilometrach przypomniałam sobie, że
prawie
tymi samymi słowami modliłam się za Juliana... i Julian umarł.

Tymczasem Melodie dostała ataku histerii. Pielęgniarz chciał jej zrobić zastrzyk
uspokajający, ale zdołałam powstrzymać go.

– Nie! Ona jest w ciąży, mogłoby to zaszkodzić dziecku. Pochyliłam się do przodu i
syknęłam do niej:
– Przestań wrzeszczeć! Nie pomagasz tym ani sobie, ani swojemu dziecku.
Zaczęła krzyczeć głośniej, odwróciła się i biła mnie małymi, ale silnymi piąstkami.
– Nie chciałam tutaj przyjeżdżać... Mówiłam mu, że powrót do tego domu to błąd,
największy błąd naszego życia, i teraz płaci za to, płaci, płaci... – powtarzała i powtarzała, aż
w
końcu umilkła.
Wtedy Jory otworzył oczy i uśmiechnął się do nas.

– Hej – powiedział słabym głosem. – Wydaje się, że mimo wszystko Samson nie umarł.
Odetchnęłam z ulgą. Chris uśmiechnął się i posmarował jakimś płynem skaleczenia na
głowie Jory’ego.

– Wszystko będzie dobrze, synu, będzie dobrze. Wytrzymaj tylko.
Jory przymknął oczy i wyszeptał:
– Czy przedstawienie było dobre?
– Cathy, powiedz mu, co o tym myślisz – zaproponował cicho Chris.
– Byłeś nieprawdopodobny, kochanie – powiedziałam, pochylając się do przodu, żeby
pocałować go w umorusaną makijażem twarz.
– Powiedz Mel, żeby się nie martwiła – poprosił, jakby słyszał jej płacz, po czym zasnął
po zastrzyku uspokajającym, zaaplikowanym mu w ramię przez Chrisa.
Przemierzaliśmy tam i z powrotem szpitalną poczekalnię przed salą operacyjną.
Melodie była całkowicie wyczerpana, zdrętwiała ze strachu, oczy miała szeroko otwarte.

– Tak samo jak jego ojciec... tak samo jak jego ojciec – powtarzała w kółko, jakby chciała
utrwalić te słowa w swojej głowie.
Chciało mi się wyć z obawy, że Jory może umrzeć. Bardziej żeby uspokoić Melodie niż z
innych względów, wzięłam ją w ramiona, przytuliłam do piersi i uciszałam matczynymi
słowami,
sama nie będąc pewna niczego. Znowu byliśmy pochwyceni przez bezlitosne szpony
Foxworthów. Jak mogłam się tak cieszyć jeszcze dzisiaj rano?

Gdzie zniknęła moja intuicja? Bart postawił na swoim i zabrał Jory’emu najcenniejszą
rzecz, jaką tamten miał – zdrowie i silne, zwinne ciało.

W kilka godzin później pięciu chirurgów ubranych na zielono wywiozło mojego
pierworodnego z sali operacyjnej. Jory, aż do podbródka, przykryty był prześcieradłami. Cała
letnia opalenizna zniknęła, był blady jak jego ojciec.

Ciemne kręcone włosy miał mokre. Pod zamkniętymi oczami widniały sińce.

– Teraz już będzie zdrów, prawda? – zapytała Melodie, biegnąc za szybko toczącym się
do windy wózkiem z noszami. – Wyleczy się całkowicie i będzie całkiem zdrów, prawda? –
Jej
głos był piskliwy i drżący z rozpaczy.
Nikt nie powiedział ani słowa.
Podnieśli Jory’ego na prześcieradle i ostrożnie położyli na łóżku, później wyprosili
wszystkich poza Chrisem. W holu zatrzymałam Melodie i czekałam, czekałam.

Przyjechałyśmy do Foxworth Hall przed świtem, gdy stan Jory’ego ustabilizował się na
tyle, że mogłam się trochę uspokoić. Chris pozostał, nocując w małym służbowym pokoiku
pielęgniarzy. Ja również chciałam zostać, ale Melodie znowu zaczęła histeryzować;
przeszkadzał
jej sposób, w jaki śpi Jory, drażnił ją zapach korytarzy szpitalnych, siostry, które wchodziły i
wychodziły z tacami pełnymi przyrządów i buteleczek, denerwowali ją lekarze niedający ani
jej,
ani mnie prawdziwej informacji.

Do Foxworth wróciłyśmy taksówką. Przy drzwiach wejściowych paliło się jeszcze
światło. Właśnie zza horyzontu zaczęło wyglądać słońce, oświetlając niebo na różowo. Młode
ptaszki obudziły się i próbowały trzepotać świeżo opierzonymi skrzydełkami, podczas gdy
ich
rodzice śpiewali i świergotem ogłaszali swoje prawa terytorialne przed odlotem w
poszukiwaniu
pożywienia. Pomogłam Melodie wejść po schodach i wprowadziłam ją do domu. Była tak
dalece
oderwana od rzeczywistości, że zataczała się i sprawiała wrażenie pijanej. Prowadziłam ją po
schodach ostrożnie, powolutku, obejmując w talii, cały czas myśląc o noszonym przez nią
dziecku i wpływie wydarzeń ostatniej nocy na oboje. W sypialni, którą dzieliła z Jorym, nie
była
w stanie rozebrać się, tak trzęsły jej się ręce. Pomogłam jej to zrobić, potem wciągnęłam jej
przez
głowę koszulę nocną. Położyłam Melodie do łóżka i zgasiłam światło.

– Zostanę, jeśli chcesz – powiedziałam, gdy już leżała blada i bezradna.
Poprosiła, żebym została. Chciała porozmawiać o Jorym i o lekarzach, którzy nie
powiedzieli ani słowa otuchy.

– Dlaczego tak zrobili? – płakała.
Jak mogłam powiedzieć jej, że lekarze milczą do czasu, aż będą pewni swojej diagnozy.
Broniłam ich, tłumacząc Melodie, że z Jorym musi być wszystko w porządku, gdyż w
przeciwnym razie chcieliby, żeby została.

W końcu zapadła w niespokojny sen, rzucała się, wołała Jory’ego, budziła się pełna obaw
i znowu zaczynała płakać. Przykro mi było patrzeć na jej cierpienie, sama zaś czułam się jak
wyżęta szmata. Godzinę później, ku mojej uldze, zasnęła głębiej, jakby przekonana, że tylko
w
ten sposób może uciec od zmartwień.

Sama zdrzemnęłam się tylko kilka minut, zanim Cindy wślizgnęła się do mojego pokoju i
usiadła niespokojnie na łóżku, czekając, aż się obudzę. Głębokie ugięcie materaca pod nią
obudziło mnie. Zobaczyłam jej twarz, rozłożyłam ramiona i przytuliłam płaczącą.

– Wszystko będzie dobrze, prawda, mamo?

– Kochanie, twój ojciec jest z nim. Jory musiał mieć natychmiastową operację.
Teraz jest w izolatce, śpi i wypoczywa. Chris będzie przy nim, gdy się obudzi.
Szybko zjem śniadanie i pojadę do miasta, aby też tam być. Chcę, żebyś została tutaj z
Melodie.

Uznałam, że Melodie jest zbyt zszokowana, by pojechać ze mną do szpitala.

Cindy natychmiast zaprotestowała, mówiąc, że też chce pojechać i zobaczyć Jory’ego.

Potrząsnęłam głową, nalegając, żeby została.

– Melodie jest jego żoną, kochanie, znosi to bardzo ciężko, w jej stanie podróż do
szpitala, zanim dowiemy się prawdy o Jorym, nie jest najlepszym pomysłem.
Nigdy nie widziałam kobiety tak bojącej się pobytu w szpitalu. Wydaje się, że ona uważa
to za coś w rodzaju domu pogrzebowego. Zostań teraz, powiedz jej coś pocieszającego,
dopilnuj,
żeby zjadła śniadanie. Dodaj jej otuchy, której tak bardzo potrzebuje, a ja zadzwonię, jak
tylko
będę coś wiedziała.

Melodie, gdy zajrzałam do niej kilka minut później, spała tak głęboko, że nabrałam
pewności co do słuszności swojej decyzji.

– Cindy, wytłumacz jej, dlaczego nie poczekałam, aż się obudzi, gdyż może pomyśleć, że
zajmuję jej miejsce...

Jechałam do szpitala bardzo szybko.

Ponieważ Chris jest lekarzem, wiele godzin w życiu spędziłam w szpitalach, wożąc go
tam i z powrotem, odwiedzając przyjaciół, spotykając się z pacjentami, których sobie
szczególnie
upodobał. Przywieźliśmy Jory’ego do najlepszego szpitala w okolicy. Korytarze były
przestronne, tak aby można było manewrować noszami, okna szerokie, z roślinami
zwisającymi z
parapetów. Szpital miał najnowocześniejsze wyposażenie diagnostyczne. Ale pokój, w
którym
ciągle jeszcze spał Jory, tak jak zresztą wszystkie pokoje, był malutki. Pojedyncze okno było
tak
cofnięte, że z trudem udało mi się przez nie wyjrzeć, a gdy to zrobiłam, zobaczyłam tylko
wjazd
do szpitala i nieco dalej następne skrzydło.

Chris jeszcze spał, ale siostra powiedziała mi, że zaglądał do Jory’ego pięć razy w ciągu
nocy.

– To jest naprawdę oddany ojciec, pani Sheffield. Odwróciłam się, żeby spojrzeć na
Jory’ego, ubranego teraz w gruby gorset z licznymi wycięciami, przez które można było
obserwować i w miarę potrzeby opatrywać jego rany. Patrzyłam na nogi Jory’ego,
zastanawiając

się, dlaczego nie poruszają się ani nie zginają. Nie były w niczym uwięzione.
Nagle ktoś objął mnie w talii, a gorące usta musnęły nasadę mego karku.

– Czyż nie kazałem ci wstrzymać się z przyjazdem, aż zadzwonię?
Odetchnęłam z ulgą. Chris był tutaj.
– Chris, jak mogłam tam czekać? Muszę dowiedzieć się, co mu jest, bo inaczej nie zasnę.
Powiedz mi prawdę, zwłaszcza że nie ma tu płaczącej i mdlejącej Melodie.
Westchnął i pochylił głowę. Dopiero teraz zobaczyłam, jaki jest wyczerpany, ciągle
jeszcze w pogniecionym i wybrudzonym smokingu.

– Nie ma dobrych wiadomości, Cathy. Wolałbym nie wchodzić w szczegóły, dopóki
jeszcze raz nie porozmawiam z jego lekarzami i chirurgami.
– Nie próbuj wobec mnie tych starych sztuczek! Chcę wiedzieć! Nie jestem jednym z
twoich pacjentów, którzy uważają, że lekarze są bogami i że nie można zadawać im pytań.
Czy
Jory ma złamany kręgosłup? Czy ma uszkodzony rdzeń kręgowy? Czy będzie chodził?
Dlaczego
nie porusza nogami?
Wyciągnął mnie do holu, żeby Jory się nie obudził. Cicho zamknął za sobą drzwi i
zaprowadził mnie do małego pomieszczenia dla lekarzy. Posadził mnie, a sam stanął nade
mną.
Wtedy uświadomiłam sobie, że zaraz usłyszę bardzo poważne wiadomości.

– Jory ma uszkodzony kręgosłup, Cathy. Zgadłaś – powiedział Chris. – Złamanie jest w
dolnym odcinku lędźwiowym. Możemy być szczęśliwi, że nie wyżej. Będzie miał pełną
władzę
w rękach i ostatecznie zachowa kontrolę nad czynnościami wydalania, ale teraz te układy są
jeszcze w szoku, tak więc dopóki nie odzyska czucia, trzeba stosować rurki i pojemniki.
Przerwał, ale nie pozwoliłam mu się łatwo zbyć.

– Rdzeń kręgowy? Powiedz mi, że nie jest zmiażdżony.
– Nie, niezmiażdżony, ale uszkodzony – rzekł niechętnie. – Jest stłuczony wystarczająco
poważnie, żeby Jory miał sparaliżowane nogi.
Zamarłam. Och, nie! Nie Jory! Zaczęłam krzyczeć, tracąc panowanie nad sobą.

– Nigdy już nie będzie chodził? – wyszeptałam, czując, że blednę i słabnę i że lekko kręci
mi się w głowie.
Kiedy znowu otworzyłam oczy, Chris klęczał obok mnie, mocno ściskając obie moje
ręce.

– Trzymaj się... on żyje i tylko to się Uczy. Nie umrze, ale nigdy już nie będzie chodził.

Tonęłam, tonęłam, znowu szłam na dno tego dobrze znanego basenu bezradnej rozpaczy.
Znowu to znajome drążenie w mózgu, wydzierające po kawałku moją duszę.

– Więc to znaczy, że nigdy już nie zatańczy... nie będzie chodził, nie będzie tańczył...
Chris, co z nim będzie?
Objął mnie i wtulił twarz w moje włosy.

– On przeżyje, kochanie – mówił przerywanym głosem. – Co robimy, gdy spotyka nas
nieszczęście w życiu? Przyjmujemy je, staramy się je unieść i wziąć wszystko najlepsze, co
nam
zostało. Zapominamy, co było wczoraj, i skupiamy się na tym, co mamy dzisiaj. Kiedy
zdołamy
nauczyć Jory’ego, jak pogodzić się z tym, co się stało, odzyskamy znowu naszego syna –
niepełnosprawnego, ale żywego, inteligentnego, organicznie zdrowego.
Trzęsłam się cała od płaczu, gdy to mówił. Głaskał mnie po plecach, całował oczy i usta,
starając się znaleźć sposób na uspokojenie mnie.

– Musimy być przed nim silni, kochanie. Wypłacz się teraz, bo nie wolno ci będzie
płakać, kiedy otworzy oczy i ujrzy cię. Nie możesz pokazywać po sobie żalu ani okazywać
mu
zbyt dużo współczucia. Gdy obudzi się, będzie patrzył ci w oczy i starał się odczytać twoje
myśli.
Każda oznaka żalu czy strachu na twojej twarzy lub też w twoich oczach zadecyduje o tym,
jak
odbierze on swoje kalectwo.
Może się załamać, wiemy o tym oboje. Będzie chciał umrzeć. Musimy również pamiętać,
że pomyśli o Julianie i o tym, jak on uciekł od swojego nieszczęścia. Będziemy musieli
porozmawiać z Cindy i Bartem i wyjaśnić im rolę, jaką mają do odegrania w jego
rekonwalescencji. Będziemy musieli stworzyć silną rodzinę, żeby przeprowadzić go przez tę
próbę, a będzie to droga wyboista, Cathy, bardzo wyboista.

Kiwałam głową, starając się powstrzymać strumień łez. Czułam się tak, jakbym była
wewnątrz Jory’ego. Wiedziałam, że każda chwila cierpienia, którą ma przed sobą, mnie
również
będzie rozdzierała.

– Jory całe swoje wewnętrzne życie zbudował wokół tańca, a teraz nigdy już nie zatańczy
– ciągnął Chris, podtrzymując mnie ramieniem. – Nie, nie patrz na mnie z tą nadzieją. Nigdy
nie
będzie tańczył! Jest pewna szansa, że któregoś dnia zgromadzi wystarczająco dużo siły, aby
wstać i ruszyć o kulach... ale nigdy nie będzie chodził normalnie. Musisz się z tym pogodzić,
Cathy. – Musimy przekonać go, że jego kalectwo nie ma znaczenia, że jest tą samą osobą, co
przedtem. I co najważniejsze, musimy przekonać sami siebie, że tak jest... bo wiele rodzin

zmienia się, gdy jeden z członków staje się niepełnosprawny. Albo nadmiernie współczują,
albo
odcinają się, jakby kalectwo zmieniało osobę, którą dotąd znali i kochali. Musimy znaleźć
złoty
środek i pomóc Jory’emu zgromadzić siły, aby przeszedł przez to piekło.

Docierało do mnie niewiele z tego, co mówił Chris.

Kaleka! Mój Jory jest kaleką. Paraplegikiem. Potrząsnęłam głową, nie mogąc uwierzyć,
że los mógł doświadczyć go w ten sposób. Łzy niczym rzeka popłynęły na wygniecioną i
poplamioną wieczorową koszulę Chrisa. Jak Jory będzie mógł żyć, gdy dowie się, że resztę
życia
spędzi przykuty do wózka inwalidzkiego?

CZĘŚĆ DRUGA
OKRUTNY LOS

Słońce stało już wysoko, a Jory nadal nie otwierał oczu. Chris uznał, że powinniśmy zjeść
coś solidnego, bo szpitalne jedzenie przypomina trociny albo podeszwę.

– Spróbuj zdrzemnąć się, gdy wyjdę, ale panuj nad sobą. Jeśli obudzi się, nie wpadaj w
panikę, zachowaj spokój i uśmiechaj się, uśmiechaj i uśmiechaj. Będzie nieco oszołomiony i
nie
całkiem przytomny. Postaram się wkrótce wrócić...
Nigdy bym nie zasnęła; myślałam nad tym, jak się zachować, kiedy w końcu Jory obudzi
się i zacznie zadawać pytania. Ledwie Chris zdążył zamknąć za sobą drzwi, Jory poruszył się,
odwrócił głowę i uśmiechnął się do mnie leciutko.

– Hej, byłaś tu całą noc? Czy też dwie? Kiedy to się stało?
– Wczoraj wieczorem – wyszeptałam ochryple, z nadzieją, że nie zwróci uwagi na mój
gardłowy głos. – Spałeś i spałeś bez końca.
– Wyglądasz na wyczerpaną – powiedział słabym głosem, bardziej zainteresowany mną
niż sobą. – Czemu nie wrócisz do Foxworth Hall i nie pójdziesz spać? Czuję się dobrze.
Upadłem
już kiedyś... Tak jak wtedy, za kilka dni będę robił piruety po całym domu. Gdzie jest moja
żona?
Dlaczego dotychczas nie zauważył gorsetu na piersiach? Wtedy zobaczyłam, że ma
rozbiegane oczy i że jest jeszcze pod wpływem środków uspokajających. No tak... żeby tylko
nie
zaczął zadawać pytań, na które nie będę potrafiła mu odpowiedzieć.

Zamknął oczy i zasnął, ale dziesięć minut później znowu obudził się i zapytał:

– Mamo, czuję się dziwnie. Nigdy przedtem tak się nie czułem. Nie potrafię tego określić.
Skąd ten gorset? Czy coś złamałem?
– Kolumny świątyni z papier mache przewróciły się – tłumaczyłam niepewnie. –
Znokautowały cię. Cóż za zakończenie baletu, zbyt realistyczne.

– Czy porwałem widownię, czy też niebiosa? – zażartował. Jego otwarte i błyszczące
oczy wskazywały na to, że chyba przestawał działać środek uspokajający. – Cindy była
wspaniała, nieprawdaż? Wiesz, za każdym razem, gdy ją widzę, wydaje się piękniejsza. I
naprawdę jest bardzo dobrą tancerką. Ona jest podobna do ciebie, mamo, zyskuje z wiekiem.
Przysiadłam na dłoniach, aby je ukryć przed Jorym, ich drżenie mogło zdradzić mój
nastrój. Uśmiechnęłam się, nalałam wody do szklanki.

– Zalecenie lekarzy. Musisz dużo pić.
Popijał małymi łykami, a ja podtrzymywałam mu głowę. Jego bezradność była tak
dziwna, nigdy nie chorował, leżąc w łóżku. Przeziębienia mijały same, nie opuścił żadnego
dnia
w szkole i żadnej lekcji baletu z powodu choroby, chyba że odwiedzał Barta w szpitalu po
jednym z jego wielu niegroźnych wypadków. Jory wielokrotnie miał zwichniętą nogę, zrywał
więzadła, miewał upadki, ale nigdy, aż do teraz, nie odniósł poważniejszych obrażeń.
Wszyscy
tancerze doznają od czasu do czasu drobnych, a czasem poważniejszych kontuzji, ale
złamanie
kręgosłupa, uszkodzenie rdzenia kręgowego to dla każdego tancerza najbardziej przerażająca
zmora.

Znowu zasnął, ale przedtem z otwartymi oczami zadawał pytania. Siedziałam na krawędzi
łóżka i paplałam nonsensy, modląc się, żeby przyszedł już Chris. Weszła śliczna siostra z
obiadową tacą, na której były same napoje. To dało mi jakieś zajęcie. Manipulowałam przy
ćwierćlitrowym kartonie mleka, otwierałam jogurt, mieszałam mleko z sokiem
pomarańczowym.
Zawiązałam Jory’emu pod brodą serwetkę i zaczęłam karmić go jogurtem truskawkowym.
Natychmiast zacisnął usta i wykrzywił się. Odsunął moje ręce, mówiąc, że sam sobie poradzi,
ale
nie miał apetytu.

Gdy zabrałam mu w końcu tacę, miałam nadzieję, że zaśnie. Ale leżał, wpatrzony we
mnie błyszczącymi oczami.

– Czy możesz mi teraz powiedzieć, dlaczego jestem taki słaby? Dlaczego nie mogę jeść?
Dlaczego nie mogę ruszać nogami?
– Twój ojciec poszedł zdobyć dla nas jakieś jedzenie, jakąś przekąskę, której nie
powinieneś jeszcze jeść, ale która jest smaczniejsza od tego, co dostalibyśmy w kafeterii na
dole.
Niech on ci powie. On zna te wszystkie techniczne terminy, a ja nie.
– Mamo, ja nie zrozumiem technicznych określeń. Powiedz mi jak laik: dlaczego nie
mogę poruszać nogami?
Jego ciemne szafirowe oczy były wpatrzone we mnie.

– Mamo, nie jestem tchórzem. Zniosę wszystko, co powiesz. Wyrzuć to z siebie, bo
inaczej mogę pomyśleć, że mam złamany kręgosłup, sparaliżowane nogi i już nigdy nie będę
chodził.
Serce zabiło mi mocniej, spuściłam głowę. Wszystko powiedział w tak żartobliwy
sposób, jakby nic z tego nie było możliwe, a przecież dokładnie opisał swój stan.

Rozpacz zaczęła pojawiać się w jego oczach, gdy jąkając się dobierałam właściwe słowa,
ale nawet właściwe słowa mogły złamać mu serce. Wtedy w drzwiach pojawił się Chris z
papierową torbą z kanapkami.

– No – powiedział pogodnie, rzucając Jory’emu przyjemny uśmiech – popatrzcie, kto to
się obudził i już rozmawia.
Wyjął kanapkę i podał mi.

– Przykro mi, Jory, ale nie możesz przez kilka dni po operacji jeść żadnego stałego
posiłku. Cathy, jedz to, póki ciepłe – rozkazał.
Usiadł i natychmiast rozpakował swojego burgera. Zauważyłam, że dla siebie kupił dwa
superduże. Jadł z apetytem, a potem wyciągnął napoje.

– Nie było tej lemoniady, którą chciałaś, Cathy. Jest pepsi.
– Jest zimna, mnóstwo lodu, to jest to, co chciałam.
Jory przyglądał nam się kątem oka. Męczyłam się z cheeseburgerem, wiedząc, że mój syn
coś podejrzewa. Chris zdążył zjeść dwa i opróżnić kartonowe opakowanie frytek, podczas
gdy ja
zdołałam przełknąć tylko pół i nie tknęłam nawet tłustych ziemniaków. Chris zgniótł swoją
serwetkę i razem z innymi resztkami wcisnął do puszki.

Jory’emu znowu zaczęły opadać powieki. Walczył ze sobą, żeby nie zasnąć.

– Tato... czy powiesz mi teraz?
– Tak, wszystko, co tylko chcesz wiedzieć.
Chris przesiadł się na łóżko i położył na głowie Jory’ego swoją mocną rękę. Jory znowu
zmrużył oczy.

– Tato, niczego nie czuję od pasa w dół. Cały czas, gdy jedliście, starałem się poruszać
stopami i nie mogłem. Jeśli złamałem kręgosłup i dlatego jestem w tym gorsecie, to chcę znać
prawdę, całą prawdę.
– Zamierzam powiedzieć ci całą prawdę – zapewnił go lojalnie Chris.
– Czy mam złamany kręgosłup?
– Tak.
– Czy mam sparaliżowane nogi?
– Tak.
Jory zamrugał powiekami, był nieco oszołomiony. Zebrał siły na to ostatnie pytanie:
– Czy będę mógł znowu tańczyć?

– Nie.
Jory zacisnął mocno usta, zamknął oczy i leżał nieruchomo. Podeszłam bliżej, pochyliłam
się nad nim, odgarnęłam mu ciemne loki z czoła.

– Kochanie, wiem, że jesteś załamany. Twojemu ojcu nie było łatwo powiedzieć ci
prawdę, ale musiałeś ją poznać. Nie jesteś sam. Jesteśmy tutaj, żeby pomóc ci to przetrwać i
zrobić dla ciebie wszystko, co jest w naszej mocy. Przyzwyczaisz się.
Czas wyleczy twoje ciało, tak że nie będziesz czuł bólu i ostatecznie pogodzisz się z tym,
czego nie można odwrócić. Kochamy cię. Melodie cię kocha. W styczniu zostaniesz ojcem.
W
swoim zawodzie osiągnąłeś szczyt i byłeś na nim przez pięć lat... to jest więcej, niż większość
ludzi osiąga przez całe życie.

Krótko popatrzył na mnie. W jego oczach były: żal, złość i frustracja tak wielka, iż
musiałam odwrócić się. W nim samym była zapiekła wściekłość, że został oszukany i że
okradziono go z tego, co jeszcze mógł osiągnąć.

Gdy ponownie na niego spojrzałam, miał zamknięte oczy. Chris zbadał mu puls.

– Jory, wiem, że nie śpisz. Dam ci środek usypiający, żebyś usnął, a kiedy obudzisz się,
pomyśl, jak wielu ludziom jesteś potrzebny. Nie możesz użalać się nad sobą ani pogrążyć się
w
goryczy. Chodzą dzisiaj po ulicach ludzie, którzy nigdy nie przeżyją tego, czego ty już
doświadczyłeś. Nie podróżowali po całym świecie i nie słyszeli grzmotu oklasków i
okrzyków
„brawo, brawo!” Nigdy nie poznają smaku wielkości, która była twoim udziałem i może być
znowu w innych dziedzinach artystycznej aktywności. Twój świat nie zatrzymał się, synu,
potknąłeś się tylko. Droga do osiągnięć jest nadal przed tobą szeroko otwarta, tylko będziesz
musiał jeździć po niej, zamiast biec lub tańczyć; ale znowu będziesz miał sukcesy, bo twoim
przeznaczeniem jest zawsze zwyciężać. Poznasz inne rzemiosło, zrobisz inny rodzaj kariery i
znajdziesz szczęście wraz ze swoją rodziną. Czyż nie jest to właśnie treść życia, jeśli wrócimy
do
samych podstaw?
Potrzebujemy kogoś, kto będzie nas kochał, kto będzie nas potrzebował, będzie dzielił z
nami życie... i ty to wszystko masz.

Mój syn nie otworzył oczu, nie odpowiadał. Leżał tylko spokojnie, jakby śmierć wzięła

go w swoje objęcia.
W duszy wszystko mi krzyczało, bo Julian reagował dokładnie w ten sam sposób!
Jory odciął się od nas, zamknął się w wąskiej, ciasnej klatce swoich myśli, odrzucających

życie bez tańca i możliwości chodzenia.
Chris napełnił strzykawkę, przetarł Jory’emu wacikiem ramię i powoli wstrzyknął płyn.

– Spij, mój synu. Kiedy obudzisz się, będzie tutaj twoja żona. Ze względu na nią musisz
być dzielny.

Wydawało mi się, że Jory drży.

Zostawiliśmy go w głębokim śnie pod opieką prywatnej pielęgniarki, poinstruowanej,
żeby ani na chwilę nie zostawiała go samego. Wróciliśmy do Foxworth Hall. Chris ogolił się i
wziął prysznic, zdrzemnął się, potem włożył świeże ubranie. Chcieliśmy wrócić do Jory’ego i
spodziewaliśmy się, że Melodie pojedzie z nami.

Niebieskie oczy naszej synowej wyrażały jedno wielkie przerażenie, gdy Chris w
możliwie delikatny sposób wyjaśnił jej stan zdrowia męża.
Melodie wydała krótki okrzyk i kurczowo chwyciła się za brzuch.

– To znaczy... nigdy nie zatańczy? Nigdy nie będzie chodził? – wyszeptała, jakby bała się
własnego głosu. – Musi być jakiś sposób, żeby mu pomóc.
Chris zaraz zgasił te nadzieje.

– Nie, Melodie. Uszkodzony rdzeń kręgowy uniemożliwia przesyłanie sygnałów z mózgu
do nóg. Jory może chcieć poruszyć nogami, ale one nie otrzymają sygnałów.
Musisz zaakceptować go takim, jakim jest teraz, i zrobić wszystko, co jest w twojej mocy,
aby pomóc mu przetrwać. To prawdopodobnie będzie najtrudniejszy dla niego moment.
Poderwała się, płacząc żałośnie.

– Ale on już nie będzie ten sam! Przed chwilą powiedziałeś, że nie chce rozmawiać. Nie
mogę pójść tam i udawać, że nic się nie stało, kiedy właśnie się stało! Co on zrobi? Co ja
zrobię?
Gdzie pojedziemy i jak on będzie żył, nie mogąc chodzić ani tańczyć? Jakim będzie ojcem,
jeśli
resztę życia ma spędzić na wózku inwalidzkim?
Chris wstał i twardo przemówił:

– Melodie, to nie jest właściwa chwila, żeby panikować i wpadać w histeryczną
wściekłość. Musisz być silna, a nie słaba. Wiem, że również cierpisz, ale musisz pokazać mu
twarz pogodną i uśmiechniętą, która upewni go, że nie stracił ukochanej żony. Nie wyszłaś za
mąż tylko na dobre czasy, ale również i na zły okres w życiu. Weź kąpiel, ubierz się, zrób
makijaż, uczesz się, idź do niego i utul go najserdeczniej, jak potrafisz, pocałuj i zrób
wszystko,
aby uwierzył, że ma przed sobą przyszłość wartą życia.

– Ale on jej nie ma! – zawyła. – Nie ma! – Zachłystywała się, gorzko płacząc. – To nie
znaczy... kocham go, naprawdę... ale nie zmuszajcie mnie, żebym poszła i oglądała go
leżącego
tam nieruchomo. Nie wytrzymam tego widoku. Jak już będzie pogodzony i uśmiechnięty,
wtedy,
być może, będę mogła... może zdołam...
Poczułam do niej niechęć za tę bezmyślną histerię i za to, że opuściła Jory’ego teraz, gdy
potrzebował jej najbardziej. Podeszłam do Chrisa.

– Melodie, czy uważasz, że jesteś pierwszą żoną i przyszłą matką, która nagle stwierdziła,
że świat zawalił się jej na głowę? Otóż nie jesteś. Byłam w ciąży z Jorym, gdy jego ojciec
miał
tragiczny wypadek samochodowy. Bądź wdzięczna, że Jory żyje.
Załamana opadła na krzesło, wtuliła twarz w dłonie i płakała przez długą chwilę, zanim
uspokoiła się i spojrzała ponuro ciemniejszymi niż zwykle oczami.

– A może on właśnie pragnie śmierci? Czy pomyśleliście o tym?
Ta myśl dręczyła mnie już od dłuższej chwili. Bałam się, że Jory coś sobie zrobi, żeby
umrzeć, tak jak to zrobił jego ojciec. Nie pozwolę na to. Nie znowu.

– Więc zostań tutaj i płacz – powiedziałam z niechcianą surowością. – Ale ja nie
zamierzam pozostawić mojego syna samego ze sobą w takiej chwili. Będę z nim dzień i noc,
aby
upewnić się, że nie utracił nadziei. Tylko zapamiętaj sobie, Melodie: nosisz jego dziecko, a to
czyni cię najważniejszą osobą w jego życiu. I ważną również w moim. On potrzebuje ciebie i
twojej pomocy. Przepraszam, jeśli jestem niemiła, ale muszę przede wszystkim myśleć o
nim... a
dlaczego ty nie myślisz?
Patrzyła na mnie bez słowa. Jej śliczna buzia była smutna, spływały po niej łzy.

– Powiedzcie mu, że zaraz przyjadę... Powiedzcie mu to – wyszeptała ochryple.
Powiedzieliśmy.
Nadal miał zamknięte oczy i zaciśnięte wargi. Widać było, że nie śpi, że tylko jest na nas
głuchy.

Jory odmawiał jedzenia, tak że trzeba go było karmić kroplówką. Letnie dni nadchodziły i
mijały; długie dni, najczęściej pełne smutku. Miałam chwile przyjemne, kiedy byłam z
Chrisem i
Cindy, ale mało było chwil dających nadzieję.

Gdybym mogła jeszcze raz przeżyć swoje życie, wtedy być może, potrafiłabym ocalić
Jory’ego, Chrisa, Cindy, Melodie, samą siebie, a nawet Barta. Gdyby tylko...
Gdyby nie zatańczył tej roli...

Próbowałam wszystkiego, tak jak Chris i Cindy, żeby wyciągnąć Jory’ego z tego
przeraźliwie osamotnionego miejsca, w którym się znalazł. Pierwszy raz w życiu nie mogłam
do
niego trafić, nie mogłam mu ulżyć w cierpieniu.

Stracił to, co stanowiło o jego wartości: sprawne nogi. Wraz z nogami utracił mocne i
zwinne ciało. Nie mogłam patrzeć na te pięknie ukształtowane silne nogi, leżące nieruchomo
pod
kocem i tak cholernie bezużyteczne.

Czyżby nasza babka miała rację, kiedy mówiła, że jesteśmy obciążeni klątwą, od
urodzenia skazani na klęski i cierpienia? Czy tak nas zaprogramowała, żeby nasze sukcesy
zamieniały się w klęski?

Co osiągnęliśmy z Chrisem? Jeden nasz syn leży jak martwy, a drugi po pierwszej
wizycie u brata odmówił dalszych odwiedzin.

Bart stał i patrzył na Jory’ego, leżącego bezwładnie z zamkniętymi oczami i rękami
wyciągniętymi wzdłuż ciała.

– Och, mój Boże! – szepnął i wybiegł z ciasnego pokoju. Nigdy nie zdołałam przekonać
go do następnych odwiedzin.
– Mamo, on nie wie, że tam jestem, więc co to da? Nie mogę znieść tego widoku.
Przykro mi, naprawdę przykro... ale nie potrafię mu pomóc.
Wmawiałam sobie, że nie wierzę w nieodwracalność kalectwa Jory’ego. Że to jest senna
mara, która w końcu odejdzie, a wtedy obudzimy się i Jory będzie znowu taki sam jak
zawsze.
Powiedziałam Chrisowi o moim planie przekonania Jory’ego, iż będzie znowu chodził,
nawet jeśli już nigdy nie będzie tańczył.

– Cathy, nie możesz dawać mu fałszywej nadziei – ostrzegał mnie Chris, bardzo
zmartwiony. – Jeżeli chcesz dla niego coś zrobić, to pomóż mu zaakceptować to, co jest
nieodwracalne. Dodaj mu sił. Pomóż mu, ale nie prowadź go na fałszywe ścieżki, które
przyniosą
tylko rozczarowanie. Wiem, że to będzie trudne. U licha, przejmuję się tym tak samo jak ty.
Ale
pamiętaj, nasze piekło jest niczym w porównaniu z jego piekłem. Możemy współczuć
Jory’emu i
może być nam strasznie przykro, ale nie jesteśmy w jego skórze. Nie cierpimy tak jak on. W
tym
jest osamotniony. Nigdy nie pojmiemy głębi jego tragedii. Wszystko, co możemy zrobić, to
być
tutaj, gdy już zdecyduje się zrzucić z siebie tę ochronną skorupę. Być tutaj i dodać mu
pewności,
że musi walczyć... bo od tej przeklętej Melodie niczego nie dostanie!
To było coś prawie równie okropnego jak kalectwo Jory’ego... to, że jego własna żona

unikała go jak trędowatego. Oboje z Chrisem błagaliśmy ją, żeby poszła z nami, nawet jeżeli
nie
powie nic więcej, tylko „cześć, kocham cię”.

– Co ja mogę powiedzieć takiego, czego jeszcze wy nie powiedzieliście?! –
wykrzykiwała. – On nie chce, żebym przychodziła i oglądała go w takim stanie!

Znam go lepiej od was. Gdyby chciał mnie widzieć, toby powiedział. Poza tym boję się,
na pewno zacznę płakać i powiem coś niewłaściwego. Nawet jeżeli będę spokojna, może
otworzyć oczy i zobaczyć coś takiego w mojej twarzy, że poczuje się gorzej, a ja nie chcę
ponosić odpowiedzialności za to, co się wtedy stanie.

Przestańcie nalegać! Poczekajcie, aż będzie chciał mnie zobaczyć... i wtedy, być może,
znajdę potrzebną odwagę.

Uciekła od nas, jakbyśmy byli świadectwem realności tego koszmaru, który dla niej
pozostawał zaledwie przemijającym snem.

W holu przed naszymi pokojami stał Bart, patrząc tęsknie za oddalającą się Melodie.
Odwrócił się i spojrzał na mnie.

– Dlaczego nie dacie jej spokoju? Byłem u niego, i to był widok wstrząsający. W tym
stanie ona z pewnością potrzebuje poczucia bezpieczeństwa, nawet jeśli znaleźć je może tylko
w
snach. Wiecie, że ona bardzo dużo śpi? Gdy jesteście u niego, płacze, chodzi jak w transie,
oczy
ma rozbiegane. Prawie nic nie je.
Muszę ją błagać, żeby coś zjadła czy wypiła. Patrzy na mnie i słucha się jak dziecko.
Czasem muszę karmić ją łyżką lub trzymać szklankę, żeby wypiła łyk.
Mamo, Melodie jest w szoku, a wy myślicie tylko o tym waszym drogocennym Jorym,
zupełnie nie dbając o nią!
Zrobiło mi się żal Melodie, pobiegłam więc i wzięłam ją w ramiona.

– Wszystko w porządku. Rozumiem cię. Bart wytłumaczył nam, dlaczego nie możesz się
jeszcze pogodzić... ale spróbuj, Melodie, proszę, spróbuj. Nawet jeżeli nie otwiera oczu i nic
nie
mówi, to jest świadomy wszystkiego, co się dzieje, wie, kto go odwiedza, a kto nie.
Oparła głowę na moim ramieniu.

– Cathy... staram się. Dajcie mi tylko trochę czasu. Następnego dnia rano Cindy weszła
bez pukania do naszej sypialni, co spotkało się z dezaprobatą Chrisa. Powinna o tym
wiedzieć.
Wybaczyłam jej jednak, widząc bladą i wystraszoną twarz.

– Mamo... tato, mam wam coś do powiedzenia, ale nie wiem, czy powinnam. Nie wiem,

czy ma to jakiekolwiek znaczenie.

Widok tego, co miała na sobie, nie pozwolił mi skupić się na jej słowach; ubrana była w
białe bikini, tak skąpe, że prawie go wcale nie było. Właśnie ukończono basen i dzisiaj po raz
pierwszy można było się w nim kąpać. Tragiczny wypadek Jory’ego nie wpłynął na zmianę
sposobu życia Barta.

– Cindy, chciałabym, abyś kostium kąpielowy nosiła na basenie. A poza tym ten jest o
wiele za skąpy.
Była zdziwiona, zakłopotana i urażona moją krytyką jej stroju. Spojrzała przelotnie na
siebie i wzruszyła ramionami.

– Jezu święty, mamo! Niektóre moje koleżanki noszą bikini sznurkowe. Powinnaś je
zobaczyć, jeżeli uważasz, że to jest nieskromne. A inne w ogóle niczego nie wkładają... –
Przyglądała mi się uważnie wielkimi niebieskimi oczami.
Chris rzucił jej ręcznik, którym się owinęła.

– Mamo, muszę powiedzieć, że nie podoba mi się taki sposób traktowania mnie.
Czuję się jakaś taka brudna. To samo robi Bart. Ale ja przyszłam tutaj, żeby opowiedzieć
wam o tym, co podsłuchałam.

– Słuchamy, Cindy – ponaglał ją Chris.
– Bart był przy telefonie. Zostawił drzwi szeroko otwarte. Słyszałam, jak rozmawiał z
agencją ubezpieczeniową. – Przerwała, usiadła na nieposłanym łóżku i spuściła głowę, zanim
znowu się odezwała. Miękkie, jedwabiste włosy zasłaniały twarz, nie pozwalając dostrzec jej
wyrazu. – Mamo, tato, zdaje się, że Bart wykupił specjalne ubezpieczenie przyjęcia, na
wypadek,
gdyby ktoś z gości został zraniony.
– No cóż, nie ma w tym niczego nadzwyczajnego – powiedział Chris. – Dom objęty jest
ubezpieczeniem właściciela nieruchomości... ale przy dwóch setkach gości Bart musiał się
dodatkowo zabezpieczyć.
Cindy podniosła głowę. Westchnęła.

– No to przypuszczam, że wszystko jest w porządku. Po prostu myślałam, że może...
może...
– Może co? – zapytałam ostro.
– Mamo, podniosłaś garść piasku, który wysypał się z połamanych kolumn? Można by
przypuszczać, że powinien to być suchy piasek, prawda? On nie był suchy. Ktoś go
namoczył, a

to spowodowało, że stał się znacznie cięższy. Nie wysypał się z kolumn, jak to zakładano. W
kolumnach pozostała zbita masa, dlatego zwaliły się one na Jory’ego, jakby były z cementu.
W
przeciwnym razie Jory nie uległby tak ciężkim obrażeniom.

– Wiedziałem o ubezpieczeniu – powiedział matowym głosem Chris, unikając mojego
spojrzenia. – Nie wiedziałem jednak o mokrym piasku.
Ani Chris, ani ja nie potrafiliśmy znaleźć słów na obronę Barta. Czy można wykluczyć
jego winę? Ale przecież musimy wierzyć Bartowi, a wątpliwości tłumaczyć na jego korzyść.
Chris, ze zmarszczonymi brwiami, przemierzał naszą sypialnię i tłumaczył, że ktoś z
obsługi technicznej sceny mógł wlać wodę do piasku, żeby kolumny pewniej stały. Nie
musiało
to być wykonane na polecenie Barta.

Całą trójką zeszliśmy na dół. Znaleźliśmy Barta wraz z Melodie na wschodnim tarasie.
Góry na horyzoncie, przed nimi lasy, ogród pełen kwitnących kwiatów – wszystko to
powodowało, że było to piękne i romantyczne miejsce. Światło słoneczne przeświecało przez
koronkę liści drzew owocowych i wślizgiwało się pod rozpięte parasole, mające dawać cień
osobom siedzącym przy białym stole, kutym z żelaza.

Melodie, ku mojemu zdziwieniu, uśmiechnęła się, gdy jej wzrok spoczął na twarzy Barta.

– Bart, twoi rodzice nie rozumieją, dlaczego nie mogę zmusić się do odwiedzenia
Jory’ego w szpitalu. Widzę, że twoja matka patrzy na mnie z wyrzutem; że ją rozczarowałam.
W
obliczu choroby jestem tchórzem. Zawsze tak było. Ale wiem też, co będzie. Wiem, że Jory
leży
w łóżku, patrzy w sufit i nie chce rozmawiać. Wiem, o czym myśli. On stracił nie tylko
władzę w
nogach, ale również cele, które sobie wytyczył. Rozmyśla o swoim ojcu i o sposobie, w jaki
on
umarł. Próbuje usunąć się ze świata, zamieniając się w nicość, w coś nierzeczywistego, czego
nie
będzie nam brakowało, gdy pewnego dnia zrobi to, co jego ojciec – po prostu zabije się.
Bart rzucił jej szybkie, pełne dezaprobaty spojrzenie.

– Melodie, nie znasz mojego brata. Jory nigdy się sam nie zabije. Być może czuje się
teraz zagubiony, lecz wróci do siebie.
– Ale jak? – jęknęła. – Stracił to, co było dla niego najważniejsze w życiu.
Nasze małżeństwo oparte było nie tylko na wzajemnej miłości, ale również na wspólnej
karierze. Każdego dnia powtarzam sobie, że pójdę do niego, uśmiechnę się i dam mu
wszystko,
czego potrzebuje. Jednak potykam się o to, co mogę mu powiedzieć. Nie jestem tak dobra w
słowach jak twoja matka. Nie potrafię uśmiechać się i być taką optymistką jak jego ojciec.

– Chris nie jest ojcem Jory’ego – stwierdził bezbarwnym głosem Bart.
– Och, dla Jory’ego Chris jest jego ojcem. A przynajmniej kimś, z kim się najbardziej
liczy. On kocha Chrisa, szanuje go i podziwia, i zapomniał mu to, co nazywasz jego
grzechami.
Melodie zwróciła się w naszą stronę. Spodziewaliśmy się usłyszeć coś więcej o
motywach jej postępowania wobec męża. Ale usłyszeliśmy tylko stwierdzenie:

– Wstydzę się to powiedzieć, lecz nie mogę odwiedzić go, kiedy jest w takim stanie.
– Co więc zamierzasz zrobić? – zapytał Bart cynicznie. Sączył swoją kawę, patrząc jej
prosto w oczy. Gdyby nieco odwrócił głowę w bok, zauważyłby naszą przysłuchującą się
trójkę.
Odpowiedzią był udręczony lament.

– Nie wiem już! Wewnątrz jestem rozdarta! Nienawidzę tego budzenia się ze
świadomością, że Jory już nigdy nie będzie dla mnie prawdziwym mężem. Jeżeli nie masz nic
przeciwko temu, to chciałabym przeprowadzić się do pokoju po drugiej stronie holu, żeby nie
przypominał mi tego, który dzieliliśmy. Twoja matka nie uświadamia sobie, że jestem równie
jak
on zagubiona i że noszę jego dziecko!
Znowu zaczęła szlochać. Pochyliła głowę i oparła na rękach.

– Ktoś musi o mnie pomyśleć, pomóc mi... ktoś...
– Ja ci pomogę – powiedział miękko Bart, kładąc dłoń na jej ramieniu. Prawą ręką
odstawił kawę i pogładził Melodie po rozpuszczonych włosach. – Kiedy będziesz mnie
potrzebowała, choćby tylko po to, żeby wypłakać się na moim ramieniu, będę gotowy ci
pomóc.
Gdybym kiedyś słyszała Barta mówiącego tak współczująco do kogokolwiek innego niż
Melodie, serce skoczyłoby mi z radości. A teraz tylko zamarło. To Jory potrzebował swojej
żony.

Wyszłam z cienia i zajęłam swoje miejsce przy stole śniadaniowym. Bart cofnął
gwałtownie rękę, patrząc na mnie, jakbym przeszkodziła mu w czymś bardzo dla niego
ważnym.
Chris i Cindy dołączyli do nas. Zapadła cisza, którą musiałam przerwać.

– Melodie, chcę zaraz po śniadaniu dłużej z tobą porozmawiać. Nie uciekaj więc tym
razem, nie zatykaj uszu ani nie kwituj tego, co mówię, nieobecnym spojrzeniem.
– Mamo! – wybuchnął Bart. – Czy nie potrafisz jej zrozumieć? Być może dojdzie do tego,
że pewnego dnia Jory będzie wlókł się o kulach, ubrany w ciężki gorset na plecach i uprząż...
możesz sobie wyobrazić takiego Jory’ego? Ja nie potrafię.
Nawet nie chciałbym go takim widzieć.
Melodie wydała przeraźliwy wrzask i poderwała się na równe nogi. Bart podskoczył

również i chwycił ją opiekuńczo w ramiona.

– Nie płacz, Melodie – uspokajał ją czułym, miękkim głosem.
Melodie załkała jeszcze raz i uciekła z tarasu. Patrzyliśmy za nią, nic nie mówiąc. Gdy
zniknęła, skierowaliśmy nasze spojrzenia na Barta, który usiadł, żeby dokończyć śniadanie,
zupełnie nie zwracając na nas uwagi.

– Bart – odezwał się Chris, korzystając z tego szczęśliwego momentu, że nie było między
nami Joela – co wiesz o mokrym piasku w kolumnach z papier mache?
– Nie rozumiem – powiedział spokojnie Bart, patrząc w roztargnieniu na drzwi, za
którymi zniknęła Melodie.
– A więc wytłumaczę ci dokładniej – ciągnął Chris. – Jest oczywiste, że piasek powinien
być suchy, żeby mógł z łatwością wysypać się i nikomu nie zrobić krzywdy. Kto zmoczył
piasek?
Bart zmrużył oczy i odpowiedział gwałtownie:

– A więc teraz będę oskarżony o spowodowanie wypadku Jory’ego i w konsekwencji
rozmyślne zniszczenie najlepszego okresu swojego życia. No cóż, zawsze tak było, od kiedy
skończyłem dziewięć czy dziesięć lat. Moja wina, wszystko zawsze było moją winą. Kiedy
zdechł Clover, oboje uznaliście, że to ja zawiązałem mu drut wokół szyi, i nie tłumaczyliście
wątpliwości na moją korzyść. Kiedy został zabity Jabłko, znowu pomyśleliście o mnie,
chociaż
wiedzieliście, że kochałem zarówno Clovera, jak i Jabłko. Nigdy nikogo nie zabiłem. Nawet
jak
już później odkryliście, że to zrobił John Amos, zdobyliście się tylko na powiedzenie, że jest
wam przykro. Powiedzcie więc również i teraz, że jest wam przykro, bo niech mnie diabli
wezmą, jeśli ponoszę odpowiedzialność za złamany krzyż Jory’ego!
Tak chciałam mu uwierzyć, że łzy napłynęły mi do oczu.

– Ale kto zmoczył piasek, Bart? – zapytałam, pochylając się do przodu i sięgając po jego
rękę. – Ktoś to zrobił.
Jego ciemne oczy posmutniały.

– Wielu robotników nie lubiło mnie za to, że byłem zbyt wymagający... lecz naprawdę nie
sądzę, żeby chcieli skrzywdzić Jory’ego. Poza tym mnie tam nie było.
Z pewnych względów wierzyłam mu. Nic nie wiedział o mokrym piasku. Kiedy
napotkałam spojrzenie Chrisa, wiedziałam, że on też jest o tym przekonany. Ale pytając,
uraziliśmy Barta... znowu.

Milcząc, bez uśmiechu, kończył posiłek. W cieniu, w gęstych krzakach ogrodu,
spostrzegłam Joela. Stał, jakby przysłuchiwał się naszej rozmowie, udając, że podziwia
kwitnące
kwiaty.

– Wybacz, jeśli uraziliśmy cię, Bart. Proszę, jeżeli możesz, pomóż nam dowiedzieć się,
kto zmoczył piasek. Gdyby tego nie zrobiono, Jory miałby władzę w nogach.

Cindy, rozsądnie, nie odzywała się.

Bart chciał odpowiedzieć, ale w tym momencie podszedł Trevor i zaczął nas obsługiwać.

W pośpiechu przełknęłam lekkie śniadanie i wstałam do wyjścia.
Musiałam coś zrobić, żeby przywrócić Melodie poczucie odpowiedzialności.

– Przepraszam was, Chris, Cindy. Nie spieszcie się i dokończcie śniadanie.
Przyjdę do was później.
Joel wynurzył się z cienia gęstych krzewów i usiadł obok Barta. Gdy spojrzałam przez
ramię, zobaczyłam go pochylonego w stronę Barta i szepczącego mu coś, czego nie mogłam
już

usłyszeć.

Z ciężkim sercem skierowałam się do pokoju Melodie.

Melodie płakała z twarzą wtuloną w łóżko, które dzieliła kiedyś z Jorym.

Przysiadłam na krawędzi i szukałam właściwych słów; ale jakie słowa mogły być tymi

właściwymi?

– On żyje, Melodie, i tylko to się liczy, czyż nie tak? Jest ciągle z nami. Z tobą. Możesz
wyciągnąć rękę i dotknąć go, rozmawiać z nim, mówić mu to wszystko, co kiedyś ja
mówiłam
jego ojcu. Jedź do szpitala. Z każdym dniem twojej nieobecności on po trochu umiera. Jeżeli
nie
jeździsz do niego, jeśli zostajesz tutaj i użalasz się nad sobą, to pogłębiasz przepaść między
wami. Jory może słuchać cię, Melodie. Nie zostawiaj go. On ciebie potrzebuje, teraz bardziej
niż
kiedykolwiek dotąd.
Wściekle, histerycznie rzuciła się na mnie i zaczęła bić małymi piąstkami.
Musiałam złapać ją za nadgarstki, żeby nie zrobiła mi krzywdy.

– Ale ja nie mogę mu się pokazać, Cathy! On leży cicho i samotnie, a ja nie mogę
porozumieć się z nim. Nie odzywa się, kiedy ty mówisz, dlaczego miałby odezwać się do
mnie?
Jeżeli pocałuję go, a on nie zareaguje, to ja się w sobie wypalę. Poza tym naprawdę nie znasz
go

tak jak ja. Jesteś jego matką, nie żoną.
Nie zdajesz sobie sprawy, ile dla niego znaczy życie seksualne, którego teraz jest

pozbawiony. Czy ty masz pojęcie, co ono znaczyło dla niego? Nie mówiąc już o utracie
władzy
w nogach i załamaniu się jego kariery. Tak chciał się sprawdzić ze względu na ojca, swojego
prawdziwego ojca. Oszukujesz się, myśląc, że on żyje.

On nie żyje. On opuścił cię, Cathy. Mnie również. Nie musi umierać. On już umarł,
chociaż ciągle jeszcze żyje.

Jakże dotknęły mnie te namiętne słowa. Może dlatego, że były tak prawdziwe.

Przeraziłam się, uświadamiając sobie, że Jory może zrobić dokładnie to, co zrobił jego
ojciec – znaleźć sposób na zakończenie życia. Ale przecież nie musi się tak stać. Jory nie jest
podobny do swojego ojca, bardziej przypomina Chrisa.

W końcu pozbiera się i wykorzysta wszystkie możliwości, jakie mu pozostały.

Usiadłam na łóżku, patrząc na synową, i uświadomiłam sobie, że właściwie wcale jej nie
znam. Nie znam tej dziewczyny, którą widywałam sporadycznie od czasu, gdy miała
jedenaście
lat. Widziałam piękną, wdzięczną dziewczynę, stale zachwyconą Jorym.

– Jakiego rodzaju kobietą jesteś, Melodie? Jaka jesteś? Odwróciła się na plecy i
popatrzyła na mnie ze złością.
– Nie taka jak ty, Cathy! – prawie krzyknęła. – Ty zrobiona jesteś z czegoś szczególnie
twardego. Ja nie. Zostałam zepsuta tak, jak wy psujecie waszą słodką małą Cindy. Byłam
jedynym dzieckiem i miałam wszystko, czego tylko zapragnęłam.
Już kiedy byłam mała, zorientowałam się, że życie nie wygląda tak jak na obrazkach w
bajkach. Gdy podrosłam, poszukałam zapomnienia w balecie.

Powiedziałam sobie, że tylko w świecie fantazji mogę znaleźć szczęście. Jory wydawał
mi się księciem, na którego czekałam. Książęta nie upadają i nie uszkadzają sobie rdzenia
kręgowego, Cathy, nigdy nie zostają kalekami. Jak mogę żyć z Jorym, kiedy już nie widzę w
nim
księcia? Jak, Cathy? Powiedz mi, jak mam oślepnąć i sparaliżować zmysły, żeby nie czuć
odrazy,
kiedy mnie dotknie.

Wstałam.

Patrzyłam na jej przekrwione oczy, opuchniętą od płaczu twarz i poczułam podziw dla jej
upadku. Była słaba, po prostu była słaba. Naiwnie wierzyła, że Jory jest ulepiony z innej gliny
niż pozostali mężczyźni.

– A załóżmy, że to ty zostałabyś okaleczona, Melodie. Czy chciałabyś, żeby Jory opuścił
cię?

Popatrzyła mi prosto w oczy.

– Tak, chciałabym.
Zostawiłam Melodie płaczącą na łóżku. Chris czekał na mnie na dole.
– Byłoby dobrze, gdybyś pojechała rano, ja odwiedzę go po południu, a Melodie może
pojechać do niego wieczorem z Cindy. Jestem pewien, że ją przekonałaś.
– Tak, pojedzie, ale nie dzisiaj – powiedziałam, nie patrząc mu w oczy. – Chce poczekać,
aż Jory otworzy oczy i zacznie mówić. Mam więc plan, żeby w jakiś sposób dotrzeć do niego,
żeby zaczął reagować.
– Jeżeli ktoś może tego dokonać, to tylko ty – mruknął Chris, wtulony w moje włosy.
Jory leżał nieruchomo w szpitalnym łóżku. Ponieważ kręgosłup miał uszkodzony bardzo
nisko, istniała szansa, że pewnego dnia odzyska swoją potencję. Mógłby również wykonywać
pewne ćwiczenia.

Kupiłam dwa wielkie kartony różnych kwiatów, żeby poukładać je w wysokich
wazonach.

– Dzień dobry, kochanie – powiedziałam wesoło, wchodząc do małego sterylnego pokoju.
Jory nie odwrócił nawet głowy w moją stronę. Leżał tak, jak zostawiłam go ostatnio,
wpatrzony w sufit. Pocałowałam go lekko w chłodny policzek i zaczęłam układać kwiaty.

– Będziesz pewnie zadowolony, gdy powiem, że Melodie nie ma już rannych nudności.
Ale prawie cały czas jest zmęczona. Pamiętam, że też odczuwałam ciągłe zmęczenie, kiedy
byłam z tobą w ciąży.
Ugryzłam się w język, bo straciłam Juliana wkrótce po tym, jak dowiedziałam się, że
jestem w ciąży.

– To jest dziwne lato, Jory. Nie mogę powiedzieć, żebym przepadała za Joelem.
Zdaje się, że bardzo lubi Barta, ale za to ciągle krytykuje Cindy. I w jego, i w Barta
oczach ona nic nie robi w sposób właściwy. Sądzę, że najlepszym wyjściem byłoby wysłanie
Cindy na letni obóz, trwający do czasu rozpoczęcia szkoły na jesieni. Nie uważasz, że Cindy
źle
się zachowuje?

Żadnej odpowiedzi.
Starałam się nie zdradzać najmniejszego zniecierpliwienia. Przysunęłam krzesło bliżej
łóżka i ujęłam rękę Jory’ego. Żadnej reakcji. Jakbym trzymała zdechłą rybę.

– Jory, zaczną karmić cię dożylnie – ostrzegłam. – A jeśli nadal będziesz odmawiał

jedzenia, wsadzą ci rurkę w inną żyłę i zastosują inne metody, aby utrzymać cię przy życiu.

W końcu maszyna będzie napędzała cię tak długo, aż zrezygnujesz z uporu i wrócisz do
nas.

Nie odezwał się ani nawet nie mrugnął.

– W porządku, Jory. Byłam dotąd cierpliwa, ale mam już dosyć! – Zaczęłam mówić
ostrym głosem: – Za bardzo cię kocham, aby przyglądać się, jak leżysz, czekając na śmierć.
Już
na niczym więcej ci nie zależy, tak?
A więc jesteś kaleką i będziesz musiał poruszać się na wózku, dopóki nie zaczniesz
chodzić o kulach, jeśli w ogóle będziesz miał takie ambicje. Użalasz się nad sobą i
zastanawiasz
się, co będzie dalej. Inni poradzili sobie. Inni urządzili swoje życie, choć znajdowali się w
gorszych warunkach niż ty. Ale ty powiedziałeś sobie: „Co mnie obchodzą inni, skoro to jest
moje ciało i moje życie”, i być może masz rację. Nie ma znaczenia, czego dokonali inni, jeśli
chcesz rozumować egoistycznie.

Powiesz mi, że nie ma teraz dla ciebie żadnej przyszłości. Też tak myślałam w pierwszej
chwili. Nie lubię widzieć cię leżącego nieruchomo, Jory. To łamie moje serce i serce twojego
ojca, a Cindy zadręcza się z niepokoju. Bart jest tak w to zaangażowany, że nie może znieść
tych
wizyt i twojego widoku, gdy leżysz bez ruchu. Czy zdajesz sobie sprawę, co robisz Melodie?
Ona nosi twoje dziecko, Jory.

Całymi dniami płacze. Całkowicie zmieniła się pod wpływem rozmów o twoim braku
reakcji i upartej odmowie pogodzenia się z tym, co się już nie odstanie. Jest nam przykro,
straszliwie przykro, że utraciłeś władzę w nogach, ale co innego możemy zrobić, niż znaleźć
najlepsze wyjście z tej nieszczęśliwej sytuacji? Jory, wróć do nas. Potrzebujemy cię. Nie
mamy
zamiaru bezczynnie przyglądać się, jak się zabijasz. Kochamy cię. Niech to licho weźmie, że
nie
możesz tańczyć ani chodzić. Chcemy cię tylko żywego, żebyśmy mogli widzieć cię,
rozmawiać z
tobą.

Przemów do nas, Jory. Powiedz cokolwiek. Odezwij się do Melodie, gdy przyjdzie.

Zareaguj, gdy cię dotknie... bo w przeciwnym razie utracisz i Melodie, i swoje dziecko.
Ona cię kocha, wiesz o tym. Ale żadna kobieta nie może żyć miłością, gdy obiekt jej uczucia
odwraca się i odrzucają. Nie przychodzi tutaj, bo nie może znieść faktu, że odrzucasz nas
wszystkich.

Podczas tej długiej i namiętnej przemowy nie spuszczałam oczu z jego twarzy, mając

nadzieję na choćby najdrobniejszą reakcję. Jakby w nagrodę, zauważyłam drgnięcie mięśnia
wokół jego zaciśniętych ust.

Zachęcona tym, ciągnęłam:

– Telefonowali rodzice Melodie i proponowali jej, żeby na poród przyjechała do nich.
Czy chcesz, żeby pojechała przekonana, że nic więcej nie może dla ciebie uczynić? Jory,
proszę,
nie rób tego ani nam, ani sobie. Tak wiele możesz dać światu. Jesteś kimś więcej niż tylko
tancerzem, czy nie wiesz tego? Masz wiele talentów, a taniec to tylko jedna gałąź
rozłożystego
drzewa. Dlaczego nigdy nie zacząłeś badać innych gałęzi? Kto wie, co jeszcze mógłbyś
odkryć.
Pamiętaj, że ja też zrobiłam z tańca cel mojego życia i kiedy nie mogłam już tańczyć, nie
wiedziałam, co ze sobą począć. Usłyszałam muzykę i zobaczyłam was z Melodie tańczących
w
salonie. Zamarłam, chciałam wyłączyć muzykę, żeby nie prowokowała mnie do tańca. Dusza
moja szybowała w powietrzu... a potem upadłam na ziemię i rozpłakałam się. Ale od kiedy
zaczęłam pisać, przestałam myśleć o tańcu. Jory, znajdziesz coś interesującego, coś, co
zastąpi ci
taniec, wiem, że tak się stanie.
Po raz pierwszy od czasu kiedy dowiedział się, że już nigdy nie będzie chodził ani
tańczył, Jory odwrócił głowę. Już tylko to zaparło mi dech w piersiach z radości.
Spojrzał na mnie przelotnie. W jego oczach zobaczyłam nieskrywane błyszczące łzy.

– Czy Mel myśli o przeniesieniu się do rodziców? – zapytał ochrypłym głosem.
Zaświtała we mnie nadzieja. Nie wiedziałam, co zrobi Melodie, nawet jeżeli wróciła już
do równowagi. Jednak musiałam powiedzieć wszystko wprost, a tak rzadko mi się to
udawało.
Przegrałam z Julianem. Przegrałam z Carrie.

Boże, proszę, nie pozwól mi przegrać z Jorym.

– Ona cię nigdy nie opuści, jeżeli powrócisz do niej. Potrzebuje cię, chce cię.
Odwróciłeś się od nas, a ona myśli, że odwróciłeś się również i od niej. Twoje
przedłużające się milczenie i odmowa jedzenia były tak wymowne, Jory, że przeraziły
Melodie.
Ona nie jest podobna do mnie. Nie potrafi odskoczyć, kopnąć i wrzasnąć. Cały czas płacze.
Prawie nic nie je... a przecież jest w ciąży, Jory. W ciąży z twoim dzieckiem. Przypomnij
sobie,
jak się czułeś, kiedy dowiedziałeś się, co zrobił twój ojciec, i rozważ, jaki wpływ na dziecko
będzie miała twoja śmierć. Pomyśl o tym długo i spokojnie, zanim znowu powrócisz do
rozważań, na których jest skupiony twój umysł. Pomyśl o sobie, o tym, jak bardzo chciałeś
mieć
własnego, rodzonego ojca. Jory, nie bądź taki jak twój ojciec i nie zostawiaj po sobie
półsieroty.

Nie niszcz nas, niszcząc siebie!

– Ależ mamo! – zawołał z wielką rozpaczą. – Co ja mam robić? Nie chcę siedzieć w
wózku inwalidzkim do końca życia! Jestem wściekły, tak cholernie wściekły, że chcę pobić
wszystkich! Cóż ja takiego zrobiłem, żeby zasłużyć na taką karę?
Byłem dobrym synem i wiernym mężem. A teraz nie mogę już być mężem. Nie czuję
niczego poniżej pasa. Lepiej, żebym umarł, niż miał tak żyć!
Schyliłam głowę i przytuliłam policzek do jego dłoni.

– Może byłoby lepiej, Jory. Głodź się dalej i umrzyj. I nigdy nie siadaj na wózku
inwalidzkim, i nie myśl o nikim z nas. Zapomnij o smutku, jaki nam sprawisz swoim
odejściem.
Zapomnij o tych wszystkich, których już z Chrisem utraciliśmy. Przystosujemy się,
przyzwyczailiśmy się już do straty ludzi, których najbardziej kochamy. Po prostu dopiszemy
cię
do długiej listy osób, wobec których czujemy się winni... bo będziemy się czuli winni.
Będziemy
szukali i szukali, aż znajdziemy coś, co zaniedbaliśmy, i będziemy to rozdrapywać, aż
przesłoni
nam to świat i zabierze całą radość, i pójdziemy do grobu, winiąc się za jeszcze jedno
zmarnowane życie.
– Mamo! Przestań! Nie mogę już tego słuchać!
– A ja nie mogę już wytrzymać tego, co ty nam robisz! Jory! Nie poddawaj się.
Już nawet sama myśl o poddaniu się nie pasuje do ciebie. Walcz. Tylko spróbuj, a
będziesz lepszy, silniejszy, przezwyciężyłeś bowiem takie przeciwności, jakich inni nie są w
stanie nawet sobie wyobrazić.

Słuchał.

– Nie wiem, czy chcę walczyć. Leżę tutaj od tamtego wieczoru i myślę o tym, co mogę
zrobić. Nie mów mi tylko, że nie muszę niczego robić, bo jesteśmy bogaci.
Życie bez celu jest niczym, wiesz o tym.

– A twoje dziecko... niech twoje dziecko stanie się twoim celem. Inny cel to
uszczęśliwienie Melodie. Zostań, Jory, zostań... Nie zniosę jeszcze jednej straty, nie zniosę...
– I
zaczęłam płakać.
A przecież postanowiłam nie okazywać słabości. Łkałam i mówiłam załamującym się
głosem, nie patrząc na niego.

– Po śmierci twojego ojca uznałam dziecko za najważniejszą rzecz w życiu. Może
zrobiłam tak, żeby zagłuszyć w sobie poczucie winy, nie wiem. Ale kiedy pojawiłeś się w
dniu

świętego Walentego i położyli cię na moim brzuchu tak, żebym mogła cię widzieć, mało mi
serce
nie pękło z dumy. Byłeś silny i miałeś wesołe niebieskie oczy. Złapałeś mnie za palec i nie
chciałeś puścić. Byli tam Paul i Chris. Obaj uwielbiali cię od samego początku. Byłeś
szczęśliwym, grzecznym dzieckiem. Myślę, że wszyscy rozpuszczaliśmy cię, nigdy nie
musiałeś
płakać, żeby dostać to, co chciałeś. Jory, teraz już wiem, że nie można cię zepsuć. Przebija z
ciebie taka wewnętrzna moc. W końcu będziesz szczęśliwy, że masz dziecko. Wiem to na
pewno.

Mówiłam to wszystko dosyć chaotycznie. Myślę, że Jory’emu było mnie żal.

Podniósł rękę i brzegiem białego prześcieradła otarł mi łzy.

– Czy masz jakiś pomysł na to, co mógłbym robić na wózku inwalidzkim? – zapytał nieco
kpiącym głosem.
– Tysiące pomysłów, Jory. Dnia by nie starczyło, żeby je wymienić. Możesz uczyć się
gry na pianinie, studiować sztukę, uczyć się pisać. Możesz zostać instruktorem baletu. Żeby
to
robić, nie musisz sam wszystkiego demonstrować.
Potrzebne są jedynie: bogate słownictwo i cierpliwość. Możesz też robić coś bardziej
światowego, możesz zostać doradcą podatkowym, studiować prawo i trochę konkurować z
Bartem. Tak naprawdę niewiele jest rzeczy, których nie mógłbyś robić. Wszyscy jesteśmy
upośledzeni w taki czy inny sposób. Powinieneś o tym wiedzieć. Bart jest niesprawny w
ukryty,
niewidoczny sposób. Pomyśl o problemach, które miał wtedy, gdy ty tańczyłeś i wspaniale
spędzałeś czas. Był torturowany przez psychiatrów, wdzierających się w jego najgłębsze „ja”.

Oczy miał teraz weselsze, pełne nadziei na znalezienie oparcia.

– Pomyśl o basenie, który Bart kazał zbudować w ogrodzie. Twoi lekarze powiedzieli, że
masz bardzo silne ramiona i po pewnych ćwiczeniach fizycznych mógłbyś znowu pływać. Co
więcej, jest cały świat elektroniki. Warto, żebyś się nim zainteresował.
– A co TY byś chciała, żebym robił, mamo? – Głos miał cichy, miękki, ręką gładził moje
włosy i patrzył na mnie czule.
– Żebyś żył, Jory, to wszystko. Oczy miał pełne łez.
– A co z tobą, tatą i Cindy? Nie wybieracie się na Hawaje?
Od tygodni nie pomyślałam o Hawajach. Popatrzyłam drętwo przed siebie. Jak
moglibyśmy wyjechać teraz, gdy Jory został ranny, a Melodie była w takiej rozpaczy? Nie
mogliśmy się ruszyć.

Foxworth Hall jeszcze raz złapał nas w pułapkę.

NIECHĘTNA ZONA

Razem z Chrisem zaniedbaliśmy niestety Cindy, większość czasu bowiem spędzaliśmy z
Jorym w szpitalu. Cindy zaczynała robić się niespokojna w tym wrogim sobie domu, z Joelem
wyrażającym dezaprobatę, z Bartem, który tylko z niej szydził, i z Melodie, która na nikogo
nie
zwracała uwagi.

– Mamo – jęczała Cindy – mam fatalne wakacje! To okropne lato, najgorsze.
Bardzo mi przykro, że Jory jest w szpitalu i że nie będzie mógł chodzić ani tańczyć. Chcę
zrobić dla niego wszystko, co tylko w mojej mocy, ale co ze mną?
Pozwalają mu mieć tylko dwóch gości jednocześnie, a ty z tatą jesteście tam stale. Nawet
jak jestem u niego, to przez połowę wizyty nie wiem, co powiedzieć ani co robić. Nie wiem
również, co mam robić ze sobą, gdy tkwię tutaj. Ten dom jest tak odizolowany od świata, że
żyje
się tutaj jak na księżycu; nudno i nudno.

Mówiliście, bym nie chodziła do wsi, bym nie chodziła na randki bez waszej wiedzy, a
nigdy nie ma was na miejscu, żebym mogła zapytać o zgodę, kiedy ktoś mnie zaprosi.
Prosiliście,
żebym nie pływała, gdy Bart z Joelem są w pobliżu.

Tak wielu rzeczy mi nie wolno... więc co ja mam robić?

– Powiedz mi, co byś chciała robić? – spytałam ze współczuciem.
Miała szesnaście lat i oczekiwała przyjemnych wakacji. Dom, który na początku
podziwiała, okazał się, pod pewnymi względami, takim samym więzieniem dla niej, jakim
stary
Foxworth Hall był dla nas.

Siedziała na podłodze ze skrzyżowanymi nogami.

– Swoim wyjazdem nie chcę robić przykrości Jory’emu, ale tutaj chyba zwariuję.
Melodie zamyka się całymi dniami w pokoju i nie chce mnie wpuścić. Joel przewierca
mnie tym swoim starczym spojrzeniem. Bart udaje, że mnie nie widzi.
Dzisiaj przyszedł Ust od mojej koleżanki, Bary Boswell. Jedzie ona na wspaniały letni
obóz, kilkanaście kilometrów na północ od Bostonu. Niedaleko jest letni festiwal teatralny.
Można pływać w pobliskim jeziorze, żeglować, tańczyć w każdą sobotę oraz uczyć się
różnych
rzemiosł. Lubię przebywać z dziewczętami w moim wieku i uważam, że taki właśnie obóz
podobałby mi się. Możecie sprawdzić, czy ma dobrą opinię, ale pozwólcie mi tam pojechać,
proszę, zanim zupełnie zwariuję.

Tak chciałam, żebyśmy to lato spędzili wszyscy razem, żebyśmy się wzajemnie poznali, a
ona chce wyjechać, zanim jeszcze zdołałam poświęcić jej trochę czasu.

Ale rozumiałam to.

– Porozmawiam z twoim ojcem dzisiaj wieczorem – obiecałam. – Chcemy, żebyś była
szczęśliwa, Cindy, wiesz o tym. Przykro mi, że zajęci Jorym, zaniedbaliśmy cię.
Porozmawiajmy teraz o tobie. Co z chłopcami, których poznałaś na przyjęciu Barta?
Czy utrzymujesz z nimi kontakty?

– Bart z Joelem pochowali kluczyki od samochodów, tak że nie mogę stąd odjechać.
A zrobiłabym to bez względu na pozwolenie. Chciałam wymknąć się przez okno, ale
wszystkie okna są tak wysoko nad ziemią, że bałam się, iż zrobię sobie krzywdę.
Cały czas myślę o chłopcach. Brak mi ich towarzystwa, spotkań, potańcówek. Wiem, co
myślisz, bo Joel stale mruczy, że nie mam zasad moralnych... Bardzo staram się ich
przestrzegać,
naprawdę staram się. Jednak nie wiem, jak długo uda mi się zachować dziewictwo. Mówię
sobie,
że mam być staromodna i dotrwać do ślubu, ale planuję nie wychodzić za mąż przed
trzydziestką.
Cóż, kiedy wychodzę z chłopakiem, który mi się podoba, i on zaczyna nalegać, to chcę się
poddać. Lubię to uczucie podniecenia i to przyspieszone bicie serca. Moje ciało chce, żeby to
się
stało. Mamo, dlaczego nie mogę znaleźć tej siły, którą ty masz? Jak ja odnajdę siebie?
Obracam
się w świecie, który nie wie naprawdę, czego chce. Mówisz mi to cały czas. Więc jeżeli świat
nie
wie, to skąd ja mam wiedzieć? Chcę być taka, jaką pragniesz mnie widzieć, słodka i
niewinna,
ale jednocześnie chcę być pociągająca. To się wzajemnie wyklucza. Chcę, żebyście z tatą
zawsze
kochali mnie, tak więc staram się być taka słodka, za jaką mnie uważacie. Ale ja nie jestem
tak
niewinna, mamo. Zależy mi na tym, żeby wszyscy przystojni chłopcy kochali się we mnie, i
któregoś dnia nie będę potrafiła się im oprzeć.

Uśmiechnęłam się, widząc jej zatroskaną buzię i spojrzenie pełne obaw, że mnie
zaszokowała. Domyśliłam się również, że się przestraszyła, iż mówiąc to, zaprzepaściła
szansę
na wyrwanie się z Foxworth Hall. Objęłam ją ramionami.

– Przestrzegaj zasad moralności, Cindy. Jesteś zbyt utalentowana i zbyt piękna, żebyś
mogła pozwolić sobie na zmarnowanie życia. Trzymaj się godnie, to i inni będą cię
szanowali.
– Ale, mamo, jak mogę mówić „nie” i nadal być lubiana przez chłopców?
– Cindy, jest mnóstwo chłopców, którzy nie oczekują, że się im oddasz, i to tych ci
potrzeba. Ci, którzy żądają tylko ciała, najprawdopodobniej porzucą cię, gdy otrzymają to, co

chcieli. Jest coś takiego w mężczyznach, co powoduje, że chcą posiąść każdą kobietę,
szczególnie tak wyjątkowo piękną jak ty. Pamiętaj również o tym, że kiedy nie są naprawdę
zakochani, to później omawiają i komentują między sobą najbardziej intymne szczegóły.

– Mamo! Z tego, co mówisz, wynika, że każda kobieta tkwi w pułapce! Ja nie chcę być
złapana w pułapkę, ja chcę ich złapać! Ale muszę wyznać, że nie potrafię sprzeciwiać się.
Przez
Barta czuję się tak niepewna siebie. To przez niego chcę, aby chłopcy przekonali mnie, że jest
inaczej. Ale od dzisiaj za każdym razem, gdy jakiś oferma weźmie mnie na tylne siedzenie
samochodu i powie, że będzie chory, jeśli nie zaspokoję jego chuci, przestanę go żałować. Po
prostu pomyślę o tobie i o tacie i palnę go w łeb albo wsadzę mu kolano tam, gdzie zrobi mu
sporą krzywdę.
Rozśmieszyła mnie. Roześmiałam się pierwszy raz od tygodni.

– W porządku, kochanie, wiem, że w końcu postąpisz tak, jak trzeba.
Porozmawiajmy więc lepiej o tym letnim obozie, żebym mogła podać ojcu wszystkie
szczegóły.

– Czy to znaczy, że nie zaprzepaściłam swoich szans? – zapytała zachwycona.
– Oczywiście, że nie. Myślę, iż Chris przyzna, że potrzebujesz trochę odpoczynku od tej
tragedii.
Chris zgodził się, uważając podobnie jak ja, że szesnastoletnia dziewczyna musi rozerwać
się w czasie wakacji. Gdy Cindy dowiedziała się o tym, odwiedziła Jory’ego i wszystko mu
opowiedziała.

– To, że teraz wyjeżdżam, nie znaczy, że się nie przejmuję, ale jestem już tak cholernie
znudzona, Jory. Będę często pisała i przysyłała ci małe prezenty.
Uściskała go, ucałowała, a jej łzy kapnęły na jego gładko ogoloną twarz.

– Nic nie może pozbawić cię tego, kim jesteś, Jory, tego czegoś, co czyni cię tak
wyjątkowym, a co nie mieszka w twoich nogach. Chciałabym mieć cię na własność, gdybyś
nie
był moim bratem.
– Tak, na pewno – powiedział z pewną ironią. – W każdym razie dziękuję.
Zostawiliśmy Jory’ego pod opieką pielęgniarki i zawieźliśmy Cindy na najbliższe
lotnisko. Ucałowaliśmy ją na pożegnanie. Chris wręczył córce kieszonkowe.
Zadowolona z tej sumy, jeszcze raz pocałowała go, po czym cofnęła się, machając nam z
zapałem.

– Będę pisać prawdziwe listy, a nie tylko kartki, i przyślę wam zdjęcia. Dzięki za
wszystko – obiecała. – Pamiętajcie, żeby pisać często i szczegółowo o wszystkim. A tak w
ogóle
to życie w Foxworth Hall podobne jest do jakiejś ponurej, mrocznej i tajemniczej powieści.
Najgorsze, że to rzeczywistość.
W drodze do szpitala Chris opowiedział mi o swoich planach. Nie mogliśmy przenieść się
na Hawaje i zostawić Jory’ego na niepewnej łasce Barta i Joela.

Melodie nie była w stanie zatroszczyć się o siebie, a co dopiero mówić o mężu w
gorsecie, nawet gdyby wynajęła pielęgniarkę. Ani Jory, ani Melodie nie byli w formie
pozwalającej na długą podróż samolotem i na wielomiesięczny pobyt na Hawajach.

– Nie wiem, co ze sobą zrobię, gdy Jory wróci do Foxworth i będzie miał stałą opiekę.
Nie będzie potrzebował mnie przez cały czas. Poczuję się niepotrzebny, chyba że znajdę sobie
coś ważnego, Cathy. Nie jestem starym człowiekiem. Mam jeszcze wiele dobrych lat przed
sobą.
Ze smutkiem odwróciłam głowę i popatrzyłam na niego. Nie odrywał wzroku od szosy.

– Medycyna zawsze odgrywała ważną rolę w moim życiu – ciągnął, nie patrząc mi w
oczy. – Nie znaczy to, że będę poświęcał więcej czasu wykonywaniu zawodu niż tobie i
rodzinie.
Przypomnij sobie tylko, co dla Jory’ego znaczyło przerwanie kariery...
Przesunęłam się na siedzeniu i położyłam głowę na ramieniu Chrisa, mówiąc
przerywanym głosem, żeby robił to, co uważa za właściwe.

– Pamiętaj jednak – powiedziałam – że lekarz powinien mieć nieskazitelną przeszłość, a
któregoś dnia mogą pojawić się plotki na nasz temat.
Przytaknął, mówiąc, że rozważał już to. Tym razem zamierza zająć się pracą naukową.
Nie będzie spotykać ludzi, którzy mogliby rozpoznać go jako Foxwortha.

Przemyślał już całkowicie tę sprawę. Znudził się bezczynnym siedzeniem w domu.

Musi zająć się czymś ważnym, bo w przeciwnym razie utraci swoją, tak mu potrzebną,

tożsamość. Przybrałam pogodny wyraz twarzy, chociaż serce ścisnęło mi się, gdyż marzenia
Chrisa o zamieszkaniu na Hawajach były również moimi marzeniami.
Trzymając się pod rękę, weszliśmy do tego ogromnego domu, czekającego na nas niczym
szeroko otwarta paszcza.
Melodie tkwiła zamknięta w swoim pokoju. Joel w swoim małym, nieumeblowanym
pomieszczeniu klęczał, modląc się przy pojedynczej świeczce.

– Gdzie jest Bart? – zapytał Chris, rozglądając się wokoło. Wydawał się zdziwiony, że

ktoś chce spędzać wiele godzin w tak ponurym miejscu.

Joel skrzywił się, a potem słabo uśmiechnął, jakby przypomniał sobie, że ma wyglądać
przyjaźnie.

– Bart wyszedł upić się w jakimś barze.
Nigdy nie przypuszczałam, że Bart robi takie rzeczy. Wyrzuty sumienia z powodu
przedstawienia, które złamało bratu karierę? Żal z powodu wyjazdu Cindy? Czy Bart potrafił
odczuwać żal? Nie wiedziałam. Przyglądałam się bezmyślnie Joelowi – był chyba bardzo
zaniepokojony, ale co za różnicę mogło stanowić dla niego zachowanie Barta?

Stary człowiek szedł za nami, tak jak zazwyczaj chodził za Bartem.

– Powinien o tym wiedzieć – mruczał Joel. – W barach gnieżdżą się dziwki i nierządnice.
Przecież ostrzegałem go przed nimi.
Zaintrygowały mnie jego słowa.

– Jaka jest różnica pomiędzy dziwką a nierządnicą, Joel? Skierował na mnie mgliste
spojrzenie. Przesłonił oczy kościstą dłonią, jakby oślepiło go światło.
– Czy kpisz ze mnie, siostrzenico? Biblia wspomina o obu, tak więc musi być jakaś
różnica.
– Może dziwka jest czymś gorszym od nierządnicy albo odwrotnie? Czy o tym myślałeś?
Spojrzał na mnie, dając mi swoimi wyblakłymi oczami do zrozumienia, że męczę go
głupimi pytaniami.

– A więc to są ulicznice, Joel; dzisiaj mamy kurwy, cali girls i prostytutki.
Czy one mieszczą się gdzieś pomiędzy dziwkami a nierządnicami, czy też na jedno
wychodzi?
Wzrok mu stwardniał, gdy przeszył mnie ostrym spojrzeniem świętego.

– Nie lubisz mnie, Catherine. Dlaczego mnie nie lubisz? Co ja takiego zrobiłem, że mi nie
dowierzasz? Zostanę tutaj, aby uchronić Barta przed jego najgorszymi cechami, albo jeszcze
dzisiaj wyjadę, przez ciebie, a jestem Foxworthem bardziej niż ty. – Nagle zmienił się na
twarzy,
wykrzywił usta. – Nie, odwrotnie. Ty jesteś dwa razy bardziej Foxworth niż ja.
Nienawidziłam go za to przypomnienie! Jednak zdołał mnie zawstydzić. Jakże błędnie
tłumaczyłam sobie jego ciche sygnały. Nie broniłam się ani nie protestowałam, żeby go nie
umacniać na zwycięskiej pozycji. Również Chris nie powiedział ani słowa, aby zapobiec
konfrontacji, która – czuł to – prędzej czy później nastąpi.

– Nie wiem, dlaczego miałabym ci nie dowierzać, Joel – powiedziałam głosem
łagodniejszym, niż zazwyczaj odzywałam się do niego. – Może dlatego, że zbyt broniłeś
swojego
ojca i wzbudziłeś we mnie wątpliwości, czy różnisz się od niego choć trochę?
Bez słowa, raczej z udawanym smutkiem na twarzy, odwrócił się i odszedł, powłócząc
nogami, z rękami znowu schowanymi w niewidzialnych rękawach zakonnego habitu.

Tego samego popołudnia, kiedy Melodie uparła się, żeby samotnie zjeść obiad w swoim
pokoju, powzięłam decyzję. Nawet jeżeli nie będzie chciała, nawet jeżeli będzie się opierała,
zabiorę ją do Jory’ego!

Wkroczyłam do jej pokoju i bez słowa sprzątnęłam tacę z prawie nietkniętym obiadem.
Melodie miała na sobie tę samą zmiętą suknię, której nie zdejmowała od kilku dni.
Wyciągnęłam
z garderoby jej najładniejszy letni kostium i rzuciłam na łóżko.

– Weź prysznic, Melodie, i umyj włosy. Ubierz się gustownie. Jedziesz dzisiaj odwiedzić
Jory’ego bez względu na to, czy ci się to podoba, czy też nie.
Natychmiast podskoczyła i zaczęła protestować, krzycząc histerycznie, że nie może
jeszcze pójść, że nie jest jeszcze gotowa, a ja nie mogę jej zmuszać do czegoś, czego ona nie
chce
robić. Zignorowałam to, co mówiła, i krzyknęłam, że ma się pospieszyć, bo nigdy nie będzie
gotowa, i że nie pomogą żadne tłumaczenia, musi jechać.

– Nie możesz mnie zmusić do niczego! – krzyczała Melodie z pobladłą twarzą, cofając
się. Potem łkając błagała mnie, żeby dać jej więcej czasu na oswojenie się z myślą o
kalectwie
Jory’ego. Odpowiedziałam, że miała wystarczająco dużo czasu. Ja już się oswoiłam, i Chris,
tak
samo Cindy... a ona może udawać; w końcu jest zawodowo przygotowana do odgrywania ról.
Musiałam dosłownie zaciągnąć Melodie pod prysznic i wepchnąć do kabiny, bo chciała
wziąć kąpiel w wannie. Ale znałam już te jej kąpiele w wannie.
Siedziałaby tak długo, aż pomarszczyłaby się jej skóra i minęły godziny odwiedzin.
Czekając przed drzwiami kabiny, ponaglałam Melodie do pośpiechu.
Wyszła owinięta w ręcznik, ciągle zapłakana, w jej błękitnych oczach kryło się błaganie o
litość.

– Przestań ryczeć! – rozkazałam synowej, prowadząc ją do garderoby. – Będę suszyła ci
włosy, a ty w tym czasie zrób sobie makijaż, i to tak dobrze, żeby nie było widać tych
czerwonych obrzęków pod oczami, bo Jory jest bardzo spostrzegawczy. Musisz przekonać
go, że
twoja miłość do niego nie zmieniła się.

Susząc jej piękne miodowe włosy, mówiłam, że musi znaleźć odpowiednie słowa i
przybrać właściwy wyraz twarzy.

Jej włosy miały wspaniały połysk i głęboki kolor, ale nie były tak rude jak moje.

Poza tym były grubsze i zdrowsze. Delikatnie spryskałam Melodie ulubionymi
perfumami Jory’ego, ona zaś stała jak w transie, nie wiedząc, co dalej ze sobą począć.
Przytuliłam ją, a potem popchnęłam w kierunku drzwi.

– Chodź, Melodie, nie będzie tak źle. Jory cię kocha i potrzebuje. Kiedy się tam już
znajdziesz, a on spojrzy na ciebie, zapomnisz, że ma sparaliżowane nogi.

Będziesz instynktownie wiedzieć, jak się zachować i co mówić. Wiem to, bo go kochasz.

Blada pod makijażem, wciąż stała, patrząc na mnie pustym wzrokiem, widocznie miała co
do tego wątpliwości.

Tymczasem Bart wrócił z jakiegoś baru, gdzie został obsłużony wystarczająco dobrze,
żeby uginały się pod nim kolana i żeby miał rozbiegane oczy. Opadł w głęboki fotel i
wyciągnął
przed siebie nogi. Za nim, jak umierająca palma, kołysał się Joel.

– Dokąd jedziecie? – zapytał Bart niewyraźnym głosem, gdy próbowałam niepostrzeżenie
przemycić Melodie przez hol do garażu.
– Do szpitala – powiedziałam, ciągnąc Melodie w kierunku wielkiego garażu. – Uważam,
że nadszedł czas, żebyś i ty znowu odwiedził swojego brata, Bart. Nie dzisiaj, ale jutro. Kup
mu
jakiś prezent, który ucieszy go... On tam wariuje, nic nie robiąc.
– Melodie, nie musisz tam jechać, jeżeli tego nie chcesz – powiedział Bart, próbując
wstać. – Nie pozwól wodzić się za nos mojej apodyktycznej matce.
Cała drżała, cofała się, milcząco prosząc go o pomoc. Brutalnie pociągnęłam ją za sobą i
wepchnęłam do samochodu.
Bart, zataczając się, wszedł do garażu. Wołał do Melodie, że ją uwolni... potem stracił
równowagę i upadł na podłogę. Nacisnęłam elektryczny przycisk otwierający wielkie drzwi
garażowe i wyjechałyśmy.

Całą drogę do Charlottesville, aż do momentu zaparkowania na przyszpitalnym parkingu,
Melodie trzęsła się od płaczu i próbowała przekonać mnie, że jej wizyta może Jory’emu
bardziej
zaszkodzić, niż pomóc. Całą tę drogę próbowałam upewnić ją, że potrafi zapanować nad
sytuacją.

– Melodie, proszę, wejdź do pokoju z uśmiechem. Wejdź z tą królewską godnością, którą

zawsze emanujesz. A kiedy znajdziesz się przy łóżku, uściskaj go i ucałuj.

Przytaknęła, zupełnie jak przerażone dziecko.

Wcisnęłam jej róże i inne starannie zapakowane prezenty, a wśród nich i ten, który
wybrała, żeby dać go Jory’emu po przyjęciu urodzinowym Barta.

– Powiedz mu, że nie byłaś u niego do tej pory dlatego, że byłaś osłabiona i chora.
Tłumacz się zresztą, jak chcesz. Ale nawet nie wolno ci wspomnieć, że nie czujesz się już
jego
żoną.
Przytaknęła sztywno jak robot, zmuszając się do dotrzymania mi kroku.

Wychodząc z windy na szóstym piętrze, natknęłyśmy się na Chrisa idącego korytarzem.
Rozpromienił się na widok Melodie.

– Wspaniale, Melodie – powiedział i uściskał ją, potem zwrócił się do mnie. –
Wyszedłem i kupiłem Jory’emu obiad i coś dla siebie. Jory jest w dosyć dobrej formie. Wypił
całe mleko i zjadł dwa kawałki placka orzechowego. Zawsze bardzo lubił placek orzechowy.
Melodie, spróbuj, jeśli zdołasz, namówić go, żeby zjadł jeszcze ten placek. Traci na wadze, a
ja
chciałbym to zatrzymać.

Stała bez słowa. Kiwnęła głową, patrząc w kierunku drzwi z numerem sześćset sześć,
jakby za nimi znajdowało się krzesło elektryczne. Chris klepnął ją przyjacielsko w ramię,
pocałował mnie i odwrócił się.

– Idę porozmawiać z lekarzami. Przyjdę później i zabiorę was do domu.
Starałam się, jak mogłam, ale nie byłam pewna siebie, gdy skierowałam Melodie w stronę
zamkniętych drzwi pokoju Jory’ego. Miał obsesję na punkcie zamykania drzwi, tak aby nikt
obcy
nie mógł zobaczyć byłej gwiazdy baletu leżącej bezradnie w łóżku. Zapukałam w umówiony
sposób: raz, a potem dwa razy.

– Jory, to tylko ja, mama.
– Wejdź, mamo! – zawołał weselszym niż zazwyczaj głosem. – Tata powiedział mi, że za
chwilę będziesz. Mam nadzieję, że przyniosłaś mi dobrą książkę.

Skończyłem... – Przerwał na widok wchodzącej Melodie.

Ponieważ dzwoniłam do Chrisa i powiedziałam mu o swoich planach, Chris pomógł

Jory’emu przebrać się. Jory miał teraz na sobie niebieską jedwabną górę od piżamy. Włosy
miał
starannie uczesane, twarz gładko ogoloną. Był, po raz pierwszy od wypadku, ostrzyżony.
Wyglądał lepiej niż kiedykolwiek od czasu tego okropnego wieczoru.

Próbował się uśmiechnąć. Nadzieja zabłysła w jego oczach na widok Melodie.

Stanęła tam, gdzie ją popchnęłam, i nie zrobiła kroku w kierunku Jory’ego.

Wyczekujący uśmiech zamarł mu na ustach, gdy próbował ukryć swoją tęsknotę...
niepewny płomyk nadziei, gdy próbował spotkać jej spojrzenie. Unikała jego wzroku.
Uśmiech
zniknął mu z twarzy wraz z płomykiem nadziei w oczach. Teraz Jory miał już martwe oczy.
Odwrócił twarz do ściany.

Podeszłam z tyłu do Melodie, popchnęłam ją w kierunku łóżka, zanim jeszcze spojrzałam,
jaki ona ma wyraz twarzy. Stała z rękami pełnymi czerwonych róż i prezentów, przyrośnięta
do
podłogi i trzęsąca się jak osika na wietrze. Dałam jej ostrego kuksańca.

– Powiedz coś – szepnęłam.
– Hej, Jory – powiedziała drżącym, słabym głosem. Popchnęłam ją bliżej. – Przyniosłam
ci róże... – dodała.

Nadal miał twarz zwróconą do ściany.

Znowu trąciłam ją. Pomyślałam, że powinnam wyjść i zostawić ich samych;

przestraszyłam się jednak, że kiedy to zrobię, ona odwróci się i ucieknie.

– Przepraszam, że do tej pory nie odwiedziłam cię – powiedziała Melodie, jąkając się i
przysuwając pomaleńku do jego łóżka. – Przywiozłam ci również prezenty... parę
drobiazgów.
Twoja matka mówiła, że ich potrzebujesz.
Odwrócił gwałtownie głowę. Ciemne oczy miał pełne gniewu i oburzenia.

– I moja matka zmusiła cię do przyjścia, tak? A więc nie musisz tu zostawać.
Doręczyłaś mi te róże i prezenty, a teraz wynoś się już!
Melodie załamała się; upuściła róże na łóżko, a prezenty na podłogę. Krzyknęła, gdyż
chciała wziąć go za rękę, a on ją gwałtownie usunął.

– Kocham cię, Jory... i jest mi przykro, tak przykro...
– Ani przez chwilę nie wątpię, że jest ci przykro! – krzyczał. – Przykro widzieć, jak cała
wspaniałość zniknęła w jednej chwili i zostałaś związana z mężem kaleką. A więc nie jesteś
związana, Melodie! Możesz wystąpić jutro o rozwód i wyjechać stąd.
Odwracając się w kierunku drzwi, byłam przepełniona współczuciem dla niego... i dla
niej. Wymknęłam się cicho z pokoju, zostawiając drzwi uchylone na tyle, żeby słyszeć i
widzieć,
co się tam dzieje. Bałam się, że Melodie skorzysta z okazji i wyjdzie albo zrobi coś, co zabije
w
Jorym wolę życia. Z całej duszy chciałam temu zapobiec.

Melodie pozbierała rozsypane kwiaty, wyrzuciła do kosza uschnięte rośliny, w
przylegającej łazience nalała wody do wazonu, a potem poukładała w nim czerwone róże.
Robiła
to tak starannie i tak długo, jakby w ten sposób mogła powstrzymać Jory’ego od załamania
się.
Kiedy skończyła, odwróciła się w stronę łóżka i podniosła trzy prezenty.

– Czy chcesz, żeby je otworzyć? – spytała niepewnie.
– Niczego nie potrzebuję – powiedział stanowczo, znowu wpatrując się w ścianę, tak że
widziała tylko tył jego zmierzwionej czupryny.
Zaczerpnęła skądś odwagi.

– Myślę, że spodoba ci się to, co jest w środku. Wiele razy słyszałam, jak mówiłeś, czego
byś chciał...
– Wszystko, czego kiedykolwiek chciałem, to tańczyć do czterdziestki – powiedział
zdławionym głosem. – Teraz to już przeszłość i nie potrzebuję ani żony, ani partnerki do
tańca,
niczego nie chcę i nie potrzebuję.
Położyła prezenty na łóżku i stała, wykręcając blade, szczupłe ręce, a z oczu zaczęły jej
kapać łzy.

– Kocham cię, Jory – załkała. – Chciałam wszystko zrobić dobrze, ale nie jestem tak
dzielna jak twoja matka i ojciec i dlatego nie odwiedziłam cię do tej pory.
Twoja matka chciała, bym powiedziała, że byłam chora i nie mogłam przyjść, ale ja
mogłam. Siedziałam w domu i płakałam, i miałam nadzieję, że znajdę siłę, żeby uśmiechnąć
się,
kiedy w końcu tutaj przyjdę. Przyszłam, wstydząc się swojej słabości, tego, że nie robię
wszystkiego, co powinnam, teraz, kiedy mnie potrzebujesz... Im dłużej nie przychodziłam,
tym
trudniej mi było przełamać się.

Bałam się, że nie będziesz rozmawiał ze mną, nie będziesz patrzył na mnie i że zrobię coś
głupiego, co spowoduje, że mnie znienawidzisz. Nie chcę rozwodu, Jory.

Nadal jestem twoją żoną. Chris zaprowadził mnie wczoraj do ginekologa; nasze dziecko
rozwija się normalnie.

Nieśmiało sięgnęła po jego rękę. Szarpnął nią spazmatycznie, jakby jej ręka parzyła, ale
nie odsunął jej. To Melodie odsunęła swoją.

Z miejsca, gdzie stałam, widziałam wyraźnie twarz Jory’ego, widziałam również, że
płacze i stara się to ukryć przed Melodie. Łzy napłynęły mi do oczu, gdy tak stałam, czując
się
jak intruz niemający prawa podglądać i podsłuchiwać. A mimo to nie mogłam się ruszyć.

Pamiętałam, że kiedyś odeszłam na chwilę od Juliana, a gdy wróciłam, on już nie żył. Jaki
ojciec,
taki syn, jaki ojciec, taki syn – uderzał w mojej głowie bęben strachu.

Spróbowała dotknąć jego włosów.

– Nie odwracaj się ode mnie, Jory. Spójrz na mnie. Niech zobaczę, że nie znienawidziłeś
mnie za to, iż nie było mnie przy tobie wtedy, kiedy najbardziej byłam potrzebna. Krzycz na
mnie, bij mnie, ale nie odmawiaj rozmowy. Wszystko mi się pogmatwało. Nie mogę spać po
nocach, czuję, że powinnam była powstrzymać cię od zatańczenia roli Samsona. Nigdy nie
znosiłam tego właśnie baletu, ale nie chciałam ci tego mówić, bo opracowywałeś jego
choreografię i byłeś z niej zadowolony. – Otarła łzy i uklękła obok łóżka. Ujęła ręce Jory’ego
i
pochyliła głowę.
Jej niski głos z trudem dochodził do moich uszu.

– Możemy urządzić nasze wspólne życie. Możesz nauczyć mnie, jak żyć.
Gdziekolwiek poprowadzisz, Jory, pójdę za tobą... Powiedz mi tylko, że chcesz, abym
została.
Może dlatego, że Melodie miała twarz ukrytą w jego dłoniach, a jej łzy zmoczyły mu
ręce, odwrócił głowę i popatrzył na nią z tragicznym cierpieniem w oczach.
Przełknął ślinę i przemówił, wycierając jej łzy brzegiem prześcieradła.

– Nie chcę, żebyś została, jeżeli życie ze mną miałoby stać się dla ciebie ciężarem.
Zawsze możesz powrócić do Nowego Jorku i tańczyć z innymi partnerami.
To, że jestem kaleką, nie oznacza, że ty również musisz być sparaliżowana. Masz swoją
karierę i lata owocnej pracy przed sobą. Więc odejdź, Mel, z moim błogosławieństwem... nie
potrzebuję cię teraz.

Pękało mi serce, bo wiedziałam, że jest całkiem odwrotnie.
Spojrzała na niego. Makijaż miała całkiem rozmazany od płaczu.

– Jak mogłabym żyć sama, Jory? Zostanę. Będę ze wszystkich sił starała się być dobrą
żoną. – Przerwała, a ja pomyślałam, że to źle, cholernie źle. Dała mu bowiem czas na to, żeby
uświadomił sobie, iż niepotrzebna mu żona, tylko pielęgniarka i towarzyszka, a także matka
dla
jego dziecka.
Zamknęłam oczy i zaczęłam się modlić. Boże, pozwól jej znaleźć właściwe słowa.
Dlaczego nie mówi mu, że balet bez niego nie ma dla niej żadnego znaczenia?
Dlaczego nie powiedziała, że liczy się tylko jego szczęście? Melodie, Melodie, powiedz

coś, co pozwoli mu uwierzyć, że jego kalectwo jest bez znaczenia, że zawsze zostanie tym
mężczyzną, którego pokochała. Ale ona nie powiedziała niczego takiego.

Odpakowała i pokazała mu prezenty, podczas gdy on przyglądał się jej coraz
smutniejszymi oczami.

Podziękował jej za powieść, którą mu przyniosła (wybraną przeze mnie); podziękował za
podróżny zestaw do golenia, składający się z maszynki elektrycznej, zwykłej maszynki na
żyletki

o podwójnym ostrzu, piany do golenia i pędzla w srebrnym uchwycie oraz okrągłego lusterka
z
niezawodną przyssawką, umożliwiającą mocowanie w dowolnym miejscu. Był tam również
zabawny srebrny kubek zawierający mydło, wodę kolońską i płyn po goleniu. Na koniec
otworzyła najwspanialszy prezent – wielką mahoniową szkatułkę z farbami wodnymi. Chris
zamierzał nauczyć Jory’ego malowania tą techniką zaraz po jego powrocie do domu.
Jory dłuższą chwilę wpatrywał się w farby, jednak bez większego zainteresowania, po
czym odwrócił głowę.

– Masz dobry gust, Mel. Pochyliła głowę.
– Czy potrzebujesz czegoś jeszcze?
– Nie. Idź już. Jestem śpiący. Miło było znowu cię widzieć, ale jestem zmęczony.
Cofnęła się z wahaniem, a mnie serce krwawiło za nich oboje. Tak bardzo byli zakochani
przed wypadkiem, lecz cała ta namiętność utonęła w potopie jej szoku i jego upokorzenia.
Wkroczyłam do pokoju.

– Mam nadzieję, że niczego nie przerywam, ale myślę, że Jory jest już zmęczony,
Melodie. – Uśmiechnęłam się wesoło do obojga. – Jory, zobaczysz, co zaplanowaliśmy na
twój
powrót do domu. Jeżeli malowanie nie interesuje cię w tej chwili, to zainteresuje cię później.
W
domu czeka na ciebie mnóstwo innych rzeczy.
Będziesz pewnie ciekaw, ale nie mogę ci niczego powiedzieć. To ma być wielka
powitalna niespodzianka.
Chciałam go objąć, ale nie było to łatwe, gdyż z powodu gorsetu tułów miał duży i ciężki.
Pocałowałam go w policzek, potarmosiłam za włosy i ścisnęłam palce.

– Wszystko będzie dobrze, kochanie – szepnęłam. – Musi się nauczyć, tak jak i ty,
akceptować to. Bardzo się stara, a jeśli nie powiedziała słów, których oczekiwałeś, to dlatego,
że
jest jeszcze zszokowana i nie potrafi jasno myśleć.
Uśmiechnął się ironicznie.

– Tak, mamo, z pewnością. Po prostu kocha mnie tak samo jak wtedy, gdy mogłem
chodzić i tańczyć. Nic się nie zmieniło.
Melodie wyszła już z pokoju i czekała na mnie na korytarzu, tak że nic z tego nie słyszała.
W drodze do domu stale powtarzała:

– Och, Boże, mój Boże... och, mój Boże... co my teraz zrobimy?
– Świetnie się spisałaś, Melodie, po prostu świetnie. Następnym razem będzie jeszcze
lepiej – powiedziałam wesoło.
Minął tydzień. Druga wizyta Melodie wypadła lepiej, a trzecia nawet jeszcze lepiej. Moja
synowa już nie stawiała oporu, kiedy mówiłam jej, gdzie ma iść.

Wiedziała bowiem, że opór na nic się nie zda.

Pewnego dnia siedziałam w swojej gotowalni przed długim lustrem, starannie malując

sobie rzęsy. Pojawił się Chris z rozradowaną miną.

– Mam ci coś wspaniałego do powiedzenia – zaczął. – W ubiegłym tygodniu odwiedziłem
zespół naukowy na uniwersytecie i złożyłem podanie o przyjęcie do grupy prowadzącej
badania
nad rakiem. Mają oni, oczywiście, świadomość, że jestem tylko biochemikiem amatorem.
Jednak
niektóre z moich odpowiedzi zainteresowały ich i poprosili mnie, żebym przyłączył się do
zespołu. Cathy, drżę z radości na myśl, że będę miał coś konkretnego do roboty. Bart zgodził
się,
żebyśmy zostali tutaj tak długo, jak będziemy chcieli, albo dopóki on się nie ożeni.
Rozmawiałem z Jorym – chce być blisko nas. Jego mieszkanie w Nowym Jorku jest bardzo
małe.
Tutaj są szerokie korytarze i przestronne pokoje, po których będzie mógł swobodnie
poruszać się na wózku. Teraz mówi, że nigdy nie będzie go używał, ale zmieni zdanie, gdy
tylko
zdejmą mu gorset.

Entuzjazm Chrisa do nowej pracy był zaraźliwy. Chciałam widzieć go zadowolonego,
zajętego czymś, co odwróciłoby jego uwagę od problemów z Jorym. Posadził mnie na
kolanach,
aby szybko dokończyć historię. Niektórych rzeczy nie rozumiałam, bo często zapominał się i
przechodził na medyczny żargon, co brzmiało dla mnie jak tureckie kazanie.

– Czy będziesz szczęśliwy, Chris? To takie ważne, żebyś robił w życiu to, co chcesz.
Szczęście Jory’ego jest również ważne, ale nie chciałabym, żebyś siedział tutaj, gdy Bart
zacznie
być nieznośny. Bądź szczery, Chris... czy będziesz tolerował Barta tylko ze względu na to, by
Jory miał wspaniałe miejsce do mieszkania?
– Catherine, moja droga, będę szczęśliwy tak długo, jak długo ty tutaj będziesz.

Jeśli chodzi o Barta, to wytrzymałem z nim już tyle lat, że wytrzymam jeszcze tyle, ile
będzie trzeba. Wiem, kto przeprowadzi Jory’ego przez ten krytyczny okres. Ja mogę trochę
pomóc, ale to ty przynosisz mu radość swoim gawędziarstwem, wesołością, naręczami
prezentów
i ciągłymi zapewnieniami, że Melodie zmieni się.

On każde twoje słowo rozważa tak, jakby pochodziło wprost od Boga.

– Ale ty będziesz stale wyjeżdżał i niewiele będziemy cię widzieli – jęknęłam.
– Hej, nie rób takiej miny. Będę codziennie wracał, i to przed zmrokiem.
Zaczął mi tłumaczyć, że nie będzie musiał jeździć na uniwersytet do laboratorium przed
dziesiątą rano, tak że pozostanie nam mnóstwo czasu na wspólne śniadanie. Nie będzie
nagłych
telefonów wzywających go w nocy, będą wolne weekendy i miesięczny płatny urlop, chociaż
pieniądze nie mają dla nas znaczenia. Będziemy jeździli na spotkania, gdzie poznamy ludzi z
nowymi ideami, ludzi twórczych, w których towarzystwie zawsze dobrze się czuję.

Wychwalał i wychwalał zalety swojego nowego przedsięwzięcia, chcąc, żebym
zaakceptowała coś, czego, wydaje się, bardzo pragnął. Mimo to spałam tej nocy w jego
ramionach pełna obaw, życząc sobie, żebyśmy nigdy już nie powracali do tego domu, który
przywoływał tyle straszliwych wspomnień i był przyczyną tak wielu tragedii.

Około północy, nie mogąc zasnąć, wstałam i usiadłam w gabinecie przylegającym do
naszej sypialni. Zaczęłam robić na drutach coś, co miało być dziecinną czapeczką.

Gdy tak z zapałem dziergałam ani na chwilę nie przerywając pracy, czułam się chyba tak,
jak musiała czuć się moja matka. Tak jak ona, nigdy nie odkładałam niczego, dopóki nie
skończyłam.

Rozległo się ciche pukanie do drzwi i Melodie spytała, czy może wejść.

– Oczywiście, wejdź – odpowiedziałam, zadowolona z jej wizyty. – Cieszę się, że
zobaczyłaś światło pod moimi drzwiami. Myślałam o tobie i o Jorym w trakcie tego
dziergania.
Nie potrafię przestać, jak już zacznę coś robić.
Podeszła niepewnym krokiem i przysiadła obok mnie na krawędzi kanapki; jej
niepewność natychmiast wzbudziła moją czujność. Zerknęła na robótkę i odwróciła głowę.

– Muszę z kimś porozmawiać, Cathy, z kimś mądrym, takim jak ty.
Zabrzmiało to żałośnie i dziecinnie, bardziej dziecinnie, niż gdyby to była Cindy.
Odłożyłam robótkę, odwróciłam się i objęłam ją.

– Płacz, Melodie, płacz. Masz wystarczające powody, żeby płakać. Byłam szorstka dla

ciebie, wiem o tym.
Opuściła głowę na moje ramię i załkała z rezygnacją.

– Pomóż mi, Cathy, proszę, pomóż mi. Nie wiem, co robić.
Stale myślę o Jorym, o tym, jak okropnie musi się czuć. Myślę o sobie, o swoich
uczuciach. Cieszę się, że zmusiłaś mnie do odwiedzenia go, a jednocześnie nienawidzę cię za
to.
Dzisiaj, gdy poszłam tam sama, uśmiechnął się, jakby to coś dla niego oznaczało. Wiem, że to
dziecinne. Jednak za każdym razem zmuszam się, żeby wejść do niego. Nienawidzę tego
widoku,
jak leży nieruchomo na łóżku, poruszając jedynie głową i rękami. Całuję go, trzymam za
rękę,
ale gdy tylko zacznę mówić o jakichś drobnych, ważniejszych sprawach, odwraca głowę do
ściany i nie odpowiada. Cathy... ty myślisz, że on uczy się akceptować swoje kalectwo, ale ja
myślę, że on pragnie śmierci; i to jest moja wina, moja wina! Rozszerzyły mi się oczy ze
zdumienia.

– Twoja wina? To był wypadek. Nie możesz winić siebie.
– Ty nie rozumiesz, dlaczego tak się czuję! – wyrzuciła jednym tchem. – To poczucie
winy nie daje mi spokoju. To dlatego, że jesteśmy tutaj, w tym przeklętym domu! Jory nie
chciał
mieć jeszcze dziecka. Musiałam przed ślubem obiecać mu, że nie powiększymy rodziny,
dopóki
przynajmniej przez dziesięć lat nie będziemy na szczycie, a ja świadomie złamałam słowo i
przestałam brać pigułki. Pragnęłam mieć pierwsze dziecko przed trzydziestką. Uważałam, że
gdy
dziecko zostanie poczęte, to już nie będzie chciał, żebym przerwała ciążę. Gdy mu o tym
powiedziałam, oszalał! Krzyczał na mnie i żądał usunięcia płodu.
– Och, nie... – Byłam wstrząśnięta myślą, że nie znałam Jory’ego tak dobrze, jak mi się
wydawało.
– Nie wiń go; ja jestem winna. Taniec jest jego światem – ciągnęła Melodie, łapiąc
powietrze, jakby cały dzień biegła pod górę. – Nie powinnam była tego robić. Powiedziałam,
że
po prostu zapomniałam. Od dnia ślubu wiedziałam, że dla niego na pierwszym miejscu jest
taniec, dopiero potem ja. Nigdy mnie nie okłamywał ani nie mówił nigdy inaczej, chociaż
kochał
mnie. A ponieważ byłam w ciąży, przerwaliśmy tournee, przyjechaliśmy tutaj... i zobacz, co
się
stało! To nie jest w porządku, Cathy, nie w porządku! Gdyby nie dziecko, bylibyśmy teraz w
Londynie. Jory byłby na scenie, kłaniał się, przyjmował hołdy, kwiaty, robiłby to, do czego
został stworzony. Oszukałam go i przez to spowodowałam ten wypadek. I co on będzie teraz
robił? Jak mogę wynagrodzić to, co mu ukradłam?

Trzęsła się w moich objęciach. Cóż mogłam powiedzieć? Zagryzłam wargi z żalu nad nią
i nad Jorym. Pod pewnymi względami byłyśmy do siebie podobne; przecież ja
doprowadziłam do
śmierci Juliana, opuszczając go, wyjeżdżając do Hiszpanii, i to spowodowało jego koniec.
Nie
krzywdziłam rozmyślnie, po prostu podświadomie robiłam to, co czułam, że jest słuszne. Tak
jak
Melodie zrobiła to, co uznała za właściwe.

Kto zliczy kwiaty, które uschły przy okazji wyrywania zielska? Potrząsnęłam głową,
wyrywając się z mroków przeszłości i całkowicie koncentrując się na chwili obecnej.

– Melodie, tak samo jest winien Jory. Nie możesz za wszystko winić siebie. Teraz jest
uszczęśliwiony mającym narodzić się dzieckiem. Wielu mężczyzn sprzeciwia się, gdy ich
żony
pragną dziecka, ale gdy już ujrzą to, co stworzyli, zmieniają się. Jory leży tam w swoim
łóżku,
tak jak ty w swoim, i zastanawia się, jak będzie wyglądało jego małżeństwo teraz, gdy nie
może
tańczyć. To on jest sparaliżowany. To on musi zmierzyć się z codziennym życiem, wiedząc,
że
nie może podnieść się z łóżka; wiedząc, że nie może usiąść na normalnym krześle i wstać z
niego, kiedy ma na to ochotę; że nie może spacerować w deszczu, biegać po trawie, a nawet
normalnie pójść do łazienki.
Wszystkie proste, zwykłe codzienne czynności będą teraz dla niego bardzo trudne.

A pomyśl, kim on był. To jest straszny cios zadany jego dumie. Nawet nie próbował
walczyć, obawiając się, że będzie dla ciebie zbyt dużym ciężarem. Ale posłuchaj tylko, tego
popołudnia, kiedy byłam u niego, powiedział, że chce wydostać się z depresji. I zrobi to.
Zrobi to
w dużej mierze dzięki temu, że pomogłaś mu samymi tylko odwiedzinami i przebywaniem z
nim.
Za każdym razem, gdy tam jesteś, upewniasz go o swojej miłości.

Dlaczego odsunęła się ode mnie i odwróciła twarz? Niecierpliwym ruchem otarła łzy z
twarzy, potem wytarła nos i usiłowała powstrzymać łkanie.
Zaczęła znowu mówić z pewnym wysiłkiem.

– Nie wiem, co to jest, ale mam okropne sny. Budzę się przerażona, myśląc, że zaraz
wydarzy się coś jeszcze straszniejszego. Jest coś przeklętego w tym domu.
Coś dziwnego i strasznego. Kiedy lęk mija, kiedy Bart siedzi w swoim biurze, a Joel
modli się w tym okropnym pustym pokoju, leżę w łóżku i mogę przysiąc, że słyszę, jak cały
dom
szepcze, woła mnie. Słyszę szum wiatru i zdaje mi się, że usiłuje coś mi powiedzieć. Słyszę
skrzypienie podłogi przed progiem, zrywam się, biegnę otworzyć drzwi, lecz nikogo nie ma,
nigdy nikogo nie ma. Podejrzewam, że to tylko moja wyobraźnia, ale mówiłaś, że i tobie się
to

zdarza. Tak dużo rzeczy niewytłumaczalnych. Czy ja tracę zmysły, Cathy?

– Och, Melodie – szepnęłam, próbując przytulić ją znowu, ale odsunęła się, siadając na
drugim końcu kanapki.
– Cathy, dlaczego ten dom tak bardzo się różni?
– Różni od czego? – spytałam zaniepokojona.
– Od innych domów.
Patrzyła ze strachem w kierunku drzwi.
– Czy nie czujesz tego? Nie słyszysz? Czy wiesz, że ten dom oddycha, jakby miał własne
życie?
Oczy rozszerzyły mi się, a w salonie powiało chłodem. Z sypialni dochodził regularny,
ciężki oddech Chrisa. Melodie, zazwyczaj małomówna, pospiesznie mówiła:

– Ten dom chce wykorzystać ludzi w nim mieszkających do podtrzymania swojego życia.
Jest jak wampir wysysający z nas całą życiodajną krew. Wolałabym, żeby nie był
odbudowany.
To nie jest nowy dom. Stoi tutaj od wieków. Tylko tapety, farba i meble są nowe, ale te
schody w
foyer? Nigdy nie zdarzyło mi się, żebym idąc tamtędy, nie spotkała duchów...
Złapało mnie coś w rodzaju paraliżu.
Każde jej słowo było przerażająco prawdziwe. Ja też słyszałam oddech tego domu!
Próbowałam wrócić do rzeczywistości.

– Posłuchaj, Melodie. Bart był jeszcze małym chłopcem, kiedy moja matka kazała
odbudować ten dom na fundamentach starego dworu. Dom był gotów jeszcze przed jej
śmiercią,
ale niewykończony w środku. Kiedy odczytano testament, okazało się, że matka zostawiła
posiadłość Bartowi. Chris miał być kuratorem zarządzającym majątkiem do czasu uzyskania
przez Barta pełnoletniości. Stwierdziliśmy wtedy, że byłoby szkoda pozostawić dom
niewykończony. Chris i jego adwokaci skontaktowali się z architektami i przedsiębiorcami
budowlanymi. Doprowadzono prace do końca, zostawiając na później tylko drobne roboty w
środku. Miało to poczekać do czasu, aż Bart przyjedzie tutaj jako student i każe dekoratorom
wnętrz urządzić Foxworth Hall tak, jak był urządzony w dawnych czasach. Ale masz rację. Ja
też
wolałabym, żeby ten dom pozostał w gruzach...
– Być może twoja matka wiedziała, że mógł on dać Bartowi poczucie pewności siebie.
Jest taki imponujący. Czy zauważyłaś, jak Bart się zmienił? Nie jest już podobny do tego
małego
chłopca, który lubił ukrywać się w cieniu i czaić pomiędzy drzewami. Jest tutaj panem na

włościach. Albo może raczej królem gór, bo jest tak bogaty, tak strasznie bogaty...

Jeszcze nie... jeszcze nie, pomyślałam. Jednak jej słaby, szepczący głos zaniepokoił mnie.
Nie chciałam, żeby Bart był pyszny jak średniowieczny władyka.

Ale ona ciągnęła:

– Bart jest szczęśliwy, Cathy, nadzwyczaj szczęśliwy. Powiedział mi, że żal mu Jory’ego.
Potem zadzwonił do notariusza z pytaniem, dlaczego odkładają ponowne odczytanie
testamentu
babki. Odpowiedzieli mu, że nie mogą odczytać dokumentu, dopóki nie zbiorą się wszystkie
osoby w nim wymienione, tak więc odłożyli to do dnia powrotu Jory’ego ze szpitala.
Odczytają
testament w biurze Barta.
– Skąd wiesz tak dużo o interesach Barta? – spytałam ostro z nagłymi podejrzeniami co
do czasu spędzanego przez nią samotnie w domu mojego drugiego syna... i tego starego
człowieka, który zazwyczaj przebywał w ciasnym, pustym pokoju, służącym mu za kaplicę.
Joel z zadowoleniem przywitałby zniszczenie Jory’ego, gdyby to tylko mogło ucieszyć
Barta. W oczach Joela tancerz eksponujący swoje ciało był nie lepszy od najgorszego
grzesznika.
Skaczący i tańczący przed kobietami, ubrany tylko w przepaskę na biodrach... Popatrzyłam
znowu na Melodie.

– Czy dużo czasu spędzasz z Bartem? Wstała szybko.
– Jestem już zmęczona, Cathy. Powiedziałam wystarczająco wiele, żebyś wzięła mnie za
wariatkę. Czy wszystkie kobiety oczekujące dziecka mają takie koszmarne sny? Czy ty
miałaś?
Boję się o dziecko, że przez to moje zamartwianie się o Jory’ego może urodzić się
nienormalne.
Uspokajałam ją, jak mogłam, ale cała trzęsłam się w środku i później w nocy zaczęłam
rzucać się i przewracać, aby uwolnić się od koszmarów, aż Chris poprosił, żebym dała mu
trochę
pospać. Objęłam go ramionami i przylgnęłam jak do jakiejś niezatapialnej tratwy, jakbym
łapała
się ostatniej deski ratunku, która miała uchronić mnie przed utonięciem w okrutnym morzu
zwanym Foxworth Hall.

POWRÓT DO DOMU

W końcu dekoratorzy, których najęłam do urządzenia apartamentów Jory’ego, skończyli
pracę. Razem z Melodie sprawdzałyśmy, czy zostało zrobione wszystko, aby pokój był
wesoły i
przytulny.

– Jory lubi żywe kolory i dużo światła w przeciwieństwie do tych, którzy wolą mrok,
ponieważ uważają, że lepiej w nim wyglądają – tłumaczyła Melodie z dziwnym wyrazem
oczu.
Wiedziałam, oczywiście, że ma na myśli Barta. Rzuciłam jej żartobliwe spojrzenie,
zastanawiając się znowu, ile czasu spędza z Bartem, o czym rozmawiają i jakie znaczenie
przywiązuje ona do tych spotkań. Z pewnością smutek, który widziałam w jej oczach, mógł
zachęcić Barta do zalotów. A kiedy byłby lepszy czas niż teraz, gdy nie ma Jory’ego, a
Melodie
jest w rozpaczliwej sytuacji? Otworzyłam więc mój zawór bezpieczeństwa... Melodie
lekceważyła Barta. Mogła potrzebować rozmów z nim, ale to było wszystko.

– Powiedz mi, w czym jeszcze mogę pomóc – powiedziałam, chcąc, żeby większość
przygotowań robiła sama, żeby czuła się potrzebna, pożyteczna.
W odpowiedzi pierwszy raz uśmiechnęła się z pewnym zadowoleniem.

– Możesz mi pomóc posłać łóżko nową pościelą. Rozerwała plastykowe opakowanie.
Przy tym ruchu zakołysały się jej pełniejsze już piersi, a dżinsy zaczęły ujawniać
nieznaczną wypukłość brzucha.
Martwiłam się o nią prawie tak samo jak o Jory’ego. Przyszła matka musi więcej jeść, pić
mleko, brać witaminy. Ostatnio zmieniła się.
Była całkowicie pogodzona z nieszczęściem Jory’ego. Chciałam tego, jednak nastąpiło to
zbyt szybko i sprawiało wrażenie wyreżyserowanej pozy.
Wkrótce pojawiło się wytłumaczenie jej pewności siebie.

– Cathy, Jory wyzdrowieje i znowu będzie tańczył. Śniło mi się to ostatniej nocy, a moje
sny zawsze się sprawdzają.
Domyśliłam się, że zamierza zrobić to, co ja robiłam na początku: przekonać siebie, że
Jory pewnego dnia wyzdrowieje, i na tej nadziei opierać życie swoje... i jego.
Chciałam powiedzieć jej to, co opowiadał mi Chris, ale pojawił się w korytarzu Bart. Jego
ciężkie kroki głucho dudniły w długim mrocznym holu. Popatrzył groźnie na niegdyś ciemne
ściany, przemalowane teraz na biało, tak że obraz przedstawiający brzeg morza wyglądał na
ich

tle znakomicie. Widać było, że jest niezadowolony z naszych zmian.

– Zrobiliśmy to ze względu na Jory’ego – powiedziałam, zanim zdążył zaprotestować,
podczas gdy Melodie stała cicho i patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, bezbronnym
spojrzeniem dziecka złapanego na gorącym uczynku. – Wiem, że chcesz, by twój brat był
szczęśliwy, a nikt bardziej od Jory’ego nie lubi morza, fal, piasku i ptaków morskich. Tak
więc
umieściliśmy tutaj odrobinę morza, aby uświadomić Jory’emu, że wszystkie ważne w życiu
rzeczy są dla niego wciąż dostępne. U góry niebo, na dole ziemia, a pomiędzy nimi morze.
Niczego nie może mu brakować, Bart. Musi mieć to, co będzie utrzymywało go przy życiu i
dawało szczęście, i wiem, że chcesz mieć w tym swój udział.
Patrzył na Melodie, prawie mnie nie słuchając. Jego spojrzenie przykuwały te duże piersi,
potem przeniósł wzrok na zarys dziecka wypełniającego jej brzuch.

– Melodie, mogłaś przyjść do mnie i zapytać, zanim zaczęłaś coś robić, ponieważ to ja
płacę rachunki.
Całkowicie mnie ignorował, zupełnie jakby mnie tam w ogóle nie było.

– Och, nie – zaprotestowała Melodie. – Mamy z Jorym pieniądze. Możemy zapłacić za
zmiany, które tu porobiliśmy...
Nie myślałam, że będziesz miał coś przeciwko temu, tak się o niego troszczyłeś.

– Nie musisz za nic płacić – powiedział Bart z zadziwiającą serdecznością. – W dniu, w
którym Jory wróci do domu, wieczorem przyjadą notariusze przeczytać testament i wtedy
poznam dokładnie moją wartość. Jestem już cholernie zmęczony odkładaniem tego terminu.
– Bart – powiedziałam, wchodząc pomiędzy niego i Melodie – wiesz, dlaczego nie
odczytali jeszcze testamentu. Chcą, żeby był obecny Jory, całkowicie świadomy tego, co się
dzieje.
Obszedł mnie celowo, żeby spotkać wzrokiem wielkie, smutne oczy Melodie. Odezwał
się do niej i tylko do niej.

– Powiedz mi jedynie, czego ci potrzeba, a dostarczę to na wczoraj. Możecie z Jorym
zostać tu, jak długo będzie się wam podobało.
Stali wpatrzeni w siebie. Ciemne oczy Barta badały jej niebieskie spojrzenie, zanim
odezwał się miękko i zwycięsko:

– Nie martw się tak bardzo, Melodie. Jeśli zechcecie, macie tu z Jorym dom. Nie wiem
doprawdy, co zrobicie z tymi pokojami. Chcę, żeby Jory czuł się szczęśliwy i żeby było mu
tutaj

tak wygodnie, jak to jest tylko możliwe.

Czy były to sformułowania mające zadowolić mnie, czy też wyrachowane słowa mające
uwieść ją? Dlaczego Melodie zarumieniła się i zaczęła wpatrywać się w swoje stopy?

Opowiadanie Cindy, jak odległy dzwon kościelny, zabrzmiało mi w pamięci.

Ubezpieczenie wszystkich gości... od wypadku. Mokry piasek zamiast suchego.

Piasek, który zbił się w twardą bryłę i przydał ciężaru kolumnom z papier mache.

Przypomniałam sobie Barta, gdy miał siedem, osiem, dziewięć i dziesięć lat...

Chciałbym mieć tak zgrabne nogi jak Jory. Chciałbym tak biegać i tańczyć jak Jory.
Urosnę wyższy, będę o wiele większy, będę o wiele potężniejszy od Jory’ego.

Kiedyś. Kiedyś.

Bart mruczał te swoje chłopięce życzenia tak często, że przestałam zwracać na nie uwagę.
Ale teraz, gdy jest starszy...

Kto będzie mnie kochał, tak jak Melodie kocha Jory’ego?

Nikt. Nikt.

Potrząsnęłam głową, chcąc uwolnić się od kłopotliwych wspomnień o małym chłopcu,
pragnącym dorównać swojemu starszemu i bardziej utalentowanemu bratu.

Dlaczego patrzył tak znacząco na Melodie? Jej niebieskie oczy spotykały się przelotnie z
jego spojrzeniem; potem spoglądała w bok, rumieniła się, a całe jej ciało przyjmowało
postawę
charakterystyczną dla tancerzy. Na scenie. Melodie była na scenie, grała rolę.

Bart odszedł pewnym, mocnym krokiem, jakiego nigdy nie miał, będąc młodym
chłopcem. Smutno mi się zrobiło, bo jego pewność siebie, nawet w koordynacji ruchów ciała,
była możliwa dopiero teraz, gdy Jory przestał być konkurentem. Cóż, postanowiłam zająć się
teraźniejszością i tym wszystkim, co powinno być zrobione, aby rekonwalescencja Jory’ego
przebiegała w idealnych warunkach.

W nogach jego łóżka stał wielki kolorowy telewizor z pilotem do zmiany kanałów.

Elektryk opracował dla Jory’ego system sterowania zasłonami. W zasięgu ręki znajdował
się odbiornik stereofoniczny. Dzięki zmyślnej regulacji łóżko można było ustawić w
dowolnej
pozycji. Na półkach piętrzyły się książki. Razem z Melodie łamałyśmy sobie głowę, jak
sprowadzić dla Jory’ego wszystkie nowoczesne urządzenia, umożliwiające uzyskanie jak
największej samodzielności. Teraz pozostało już tylko czekać, aż Jory znajdzie sobie jakieś
rzeczywiście ciekawe zajęcie, które pochłonie go i będzie wyzwaniem dla jego wrodzonych

talentów.

Dawno temu zaczęłam czytać książki z psychologii, gdyż chciałam pomóc Bartowi.

Teraz mogłam pomóc Jory’emu i jego naturze konia wyścigowego wygrać wyścig. Nie
znosiłam nudy, wylegiwania się i nieróbstwa. Ostatnio założono wzdłuż ścian poręcze, aby
stworzyć Jory’emu nadzieję, że pewnego dnia wstanie, nawet jeśli musiałby nosić gorset
połączony z protezami. Westchnęłam na myśl o moim pięknym, czarującym synu,
posuwającym
się jak koń w uprzęży; po twarzy pociekły mi łzy. Szybko wytarłam je, aby Melodie nie
zdążyła
ich dostrzec.

Moja synowa wkrótce zmęczyła się i wyszła odpocząć. Dokończyłam porządki i
pospieszyłam obejrzeć budowaną dla Jory’ego rampę, umożliwiającą zjazd wózkiem na
tarasy i
do ogrodów. Nie szczędziliśmy wysiłków, aby Jory nie musiał być przywiązany do swojego
pokoju. W miejscu, gdzie kiedyś była przechowalnia naczyń stołowych, została zainstalowana
winda.

W końcu nadszedł ten wspaniały dzień, kiedy zezwolono Jory’emu na opuszczenie
szpitala i powrót do domu. Jory miał jeszcze założony gorset, ale jadł i pił normalnie, przybrał
nieco na wadze i zaróżowiły mu się policzki. Ścisnęło mi się serce z żalu, gdy ujrzałam, jak
trafia
do windy na noszach, on, który kiedyś przeskakiwał po trzy stopnie naraz. Zobaczyłam, że
odwrócił głowę, by spojrzeć na gwiazdy, jakby zaprzedał duszę, żeby je znowu zobaczyć.

Z uśmiechem rozglądał się po wielkiej amfiladzie przebudowanych pokoi i oczy mu
błyszczały.

– To, coście zrobiły, jest naprawdę wspaniałe. Moja ulubiona kombinacja kolorów: biel i
błękit. Stworzyłyście tutaj morski brzeg; prawie czuję zapach fal i słyszę głos mew. To
cudowne,
jaki efekt można uzyskać dzięki obrazom, farbie, roślinom i właściwej aranżacji.
Melodie stała w nogach wąskiego łóżka, którego miał używać do czasu zdjęcia gorsetu,
ale unikała jego spojrzenia.

– Dzięki, że podoba ci się to, co zrobiłyśmy. Twoja matka i ja, a także Chris naprawdę
staraliśmy się, by ci dogodzić.
Jego błękitne oczy zmieniły się, gdy spojrzał na nią, wyczuwając coś, co i ja czułam.
Popatrzył w kierunku okna, zacisnął wargi i zaczął znowu zamykać się w skorupie.
Natychmiast wysunęłam się do przodu, aby wręczyć mu wielkie pudło, specjalnie
zachowane na taki krytyczny moment.

– Jory, coś ważnego do roboty dla ciebie na ten okres, gdy jesteś jeszcze przykuty do
łóżka. Nie chcę, żebyś cały czas patrzył na te głupie rury.
Zadowolony, że nie musi mówić swojej żonie słów, których nie chciałaby usłyszeć, z
dziecinnym zapałem potrząsnął wielkim pudłem.

– Ściśnięty słoń? Niezatapialna deska surfingowa? – zgadywał, patrząc na mnie.
Potarmosiłam mu włosy, uścisnęłam go, pocałowałam i kazałam pospieszyć się z
otwarciem pudła. Umierałam z ciekawości, chcąc usłyszeć, co myśli o moim prezencie
sprowadzonym aż z Nowej Anglii.

Rozwiązał wreszcie wstążki, rozwinął piękne opakowanie i zajrzał do długiego pudełka,
zawierającego coś, co wyglądało jak wiązki superdługich zapałek. Były tam jeszcze małe
buteleczki farby, większe butelki kleju, szpulki cienkich nici, starannie zapakowane tkaniny.

– Zestaw do sklejenia klipra – powiedział zdumiony i skonsternowany. – Mamo, tutaj jest
dziesięć stron instrukcji! To jest tak skomplikowane, że zrobienie tego zajmie mi najlepsze
lata
życia. A gdy już to skończę, jeśli w ogóle skończę, to co z tym zrobię?
– Co z tym zrobisz? Mój synu, gdy już to skończysz, to będziesz miał bezcenny spadek
dla twojego syna lub córki. – Wszystko to powiedziałam z taką dumą, z taką pewnością, że
mogłam przejść do spraw trudniejszych. – Masz pewne ręce, dobre oko, łatwość rozumienia
słowa pisanego i determinację. Poza tym spójrz na tę pustą półkę nad kominkiem; aż się prosi,
żeby postawić tam jednomasztowiec.
Śmiejąc się położył z powrotem głowę na poduszce, całkiem wyczerpany. Zamknął oczy.

– W porządku, przekonałaś mnie. Zacznę to robić, ale nie mam wielkiego doświadczenia
w budowaniu modeli, od czasu kiedy jako dziecko sklejałem samoloty z części.
Och, tak, pamiętam dokładnie. Zwisały z sufitu, doprowadzając do szału Barta, który w
owym czasie nie potrafił skleić czegokolwiek.

– Mamo... jestem zmęczony. Dajcie mi zdrzemnąć się chwilę, zanim przyjdą notariusze
odczytać testament. Nie jestem pewien, czy rozumiem całe to podniecenie Barta, wywołane
„przejściem na swoje”... w końcu.
W tym właśnie momencie Bart wszedł do pokoju. Jory wyczuł to i otworzył oczy.

Spojrzenia ciemnobrązowych i ciemnoniebieskich oczu braci spotkały się, przywarły do
siebie, wystawiając się na wzajemną próbę przez denerwująco długą chwilę. Cisza
przedłużała
się, aż zaczęłam obawiać się bicia własnego serca; zegar za moimi plecami tykał za głośno,

Melodie ciężko oddychała. Słyszałam świergot ptaków na zewnątrz. Melodie zaczęła układać
kwiaty w następnym wazonie, żeby tylko czymś się zająć.

Nadal mocowali się spojrzeniami, a przecież to Bart powinien odezwać się i powitać
brata, ponieważ w szpitalu odwiedził go zaledwie raz. Wciąż jednak stał bez słowa,
wpatrzony w
Jory’ego.

Już otwierałam usta, aby przerwać to milczenie, kiedy Jory uśmiechnął się i odezwał
ciepło, nie spuszczając oczu.

– Cześć, bracie. Wiem, jak bardzo nienawidzisz szpitala, tak że było podwójnie miło z
twojej strony, że odwiedziłeś mnie. Cieszę się, że mój wypadek nie zepsuł ci urodzinowego
przyjęcia. Słyszałem od Cindy, że tylko na chwilę zakłócił ogólną wesołość, i przyjęcie
toczyło
się dalej, jakby nic się nie stało.
Bart tkwił w tym samym miejscu, nic nie mówiąc. Melodie wsadziła ostatnią różę do
wazonu i podniosła głowę. Kilka loczków jej jasnych włosów wymknęło się z ciasnego koka
baletnicy, nadając jej czarujący wygląd i antyczną delikatność.

Wydawała się znużona, jakby wbrew sobie poddała się biegowi życia ze wszystkimi jego
zmiennościami. Czy przywidziało mi się, że wysłała do Barta jakieś milczące ostrzeżenie, a
on je
zrozumiał? Nagle uśmiechnął się dosyć sztywno.

– Cieszę się, że wróciłeś. Witaj w domu, Jory. – Podszedł i uścisnął rękę brata.
– Jeśli jest coś, co mogę zrobić, to powiedz mi.
Wyszedł z pokoju, a ja patrzyłam za nim i zastanawiałam się...
Dokładnie o czwartej po południu tego samego dnia, zaraz po tym, jak Jory obudził się i
Chris z Bartem przenieśli go na nosze, przybyli trzej notariusze i zajęli miejsce w biurze
Barta.
Usiedliśmy wszyscy – z wyjątkiem Jory’ego, który leżał cicho i spokojnie na noszach – we
wspaniałych fotelach obciągniętych skórą w kolorze mlecznej czekolady. Jory miał
zmęczone, na
wpół przymknięte oczy i wykazywał niewielkie zainteresowanie tym, co działo się wokół
niego.
Cindy przyleciała zgodnie z wymaganiami, bo również ona wymieniona była w testamencie.

Przysiadła na oparciu mojego fotela, kiwając zgrabnymi nogami, traktując to wszystko
jak żarty, podczas gdy Joel utkwił wzrok w jej niebieskich butach z wysokimi cholewkami.
Siedzieliśmy całkiem jak na pogrzebie. Przekładanie papierów, zakładanie okularów i szepty
pomiędzy prawnikami budziły w nas niepokój.

Szczególnie zdenerwowany był Bart: podniecony, ale i podejrzliwy, co brało się ze

sposobu, w jaki patrzyli na niego notariusze. Najstarszy z trójki, przewodniczący, słowo po
słowie wyraźnie odczytał główną część testamentu mojej matki. Wszystko to słyszeliśmy już
poprzednio.

– ...kiedy mój wnuk, Bartholomew Winslow Scott Sheffield, który w końcu przyjmie
swoje prawowite nazwisko Foxworth, osiągnie wiek lat dwudziestu pięciu – czytał zbliżający
się
do siedemdziesiątki mężczyzna w okularach zsuniętych na czubek nosa – będzie otrzymywał
rocznie sumę pięciuset tysięcy dolarów aż do czasu ukończenia lat trzydziestu pięciu. W
wymienionym wieku pozostałość mojego majątku, zwanego odtąd Majątkiem Powierniczym
Corrine Foxworth Winslow, zostanie przekazana w całości mojemu wnukowi Bartholomew
Winslowowi Scottowi Sheffieldowi Foxworthowi. Mój pierworodny syn, Christopher
Garland
Sheffield Foxworth, pozostanie na swoim stanowisku jako zarządca w wymienionym okresie.
Jeżeli on, zarządca, nie dożyje czasu, kiedy mój wnuk Bartholomew Winslow Scott
Foxworth osiągnie wiek lat trzydziestu pięciu, wtedy moja córka, Catherine Sheffield
Foxworth,
zostanie zastępczym zarządcą do czasu, gdy mój wymieniony wnuk osiągnie trzydzieste piąte
urodziny.

Było tam jeszcze dużo więcej, ale tego już nie słyszałam. Wstrząśnięta, spojrzałam na
Chrisa, który stał jak osłupiały, po czym popatrzyłam na Barta.

Jego blada twarz zmieniała swój wyraz niczym w kalejdoskopie. Bladł i purpurowiał na
przemian. Wbił swoje długie, silne palce w starannie uczesaną czuprynę i zostawił ją
rozczochraną. Popatrzył bezradnie, jakby oczekując wskazówek, na Joela, ale ten skrzywił
usta w
grymasie: „A nie mówiłem ci?”

Następnie Bart spojrzał na Cindy, jakby jej obecność mogła w magiczny sposób zmienić
testament babki. Przeniósł wzrok na Jory’ego, który leżał sennie na noszach, nie interesując
się
niczym z wyjątkiem Melodie. Ta zaś ze zbolałą miną gapiła się na Barta, drżąc jak słaby
płomyk
świecy na silnym wietrze jego rozczarowania.

Bart szybko odwrócił wzrok, gdy jej głowa opadła na pierś Jory’ego. Melodie płakała
bezgłośnie.

Trwało to nieskończenie długo, nim wiekowy notariusz złożył testament, umieścił go w
niebieskich okładkach i położył na biurku Barta. Stał z założonymi rękami, czekając na jego
pytania.

– Co się tu, do diabła, dzieje?! – wrzasnął Bart. Zerwał się na równe nogi, podszedł

sztywno do biurka, rozwinął testament i przejrzał go szybko z wprawą eksperta. Skończył i
cisnął
na podłogę.

– Niech ją piekło pochłonie! Obiecała mi wszystko, wszystko! Teraz muszę czekać
jeszcze dziesięć lat... Czemu nie odczytano tej części poprzednio? Byłem tam wtedy. Miałem
dziesięć lat, ale pamiętam postanowienie testamentu, że wszystko przejmę w wieku
dwudziestu
pięciu lat. Mam lat dwadzieścia pięć i jeden miesiąc, gdzie jest moja należność?
Wstał Chris.

– Bart – powiedział spokojnie – masz pięćset tysięcy dolarów rocznie. To nie są
pieniądze, które można skwitować wzruszeniem ramion. A czy nie słyszałeś, że wszystkie
twoje
koszty utrzymania, koszty prowadzenia i konserwacji tego domu, będą pokrywane z
pieniędzy
powiernictwa? Będziesz miał zapłacone wszystkie podatki. A pięćset tysięcy dolarów rocznie
przez dziesięć lat to więcej pieniędzy, niż dziewięćdziesiąt dziewięć przecinek dziewięć
procent
ludzi na świecie oglądało kiedykolwiek w całym swoim życiu. Ile możesz wydać na
utrzymanie
swojego stylu życia, jeżeli odpadną ci wszystkie inne wydatki? Poza tym te dziesięć lat
szybko
przeleci i wtedy wszystko będzie twoje i będziesz mógł robić z tym, co tylko zechcesz.
– Ile tego jest? – spytał zapalczywie Bart, z chciwością w oczach tak intensywną, iż
zdawało się, że wybuchnie. Twarz miał purpurową z wściekłości. – Pięć milionów otrzymam
w
czasie dziesięciu lat, ale ile jeszcze zostanie?
Jeszcze dziesięć milionów? Dwadzieścia, pięćdziesiąt, miliard... ile?

– Naprawdę nie wiem – chłodno odpowiedział Chris, podczas gdy notariusze przyglądali
się Bartowi. – Ale mogę uczciwie powiedzieć, że w dniu, w którym wejdziesz w posiadanie
całości, staniesz się, ponad wszelką wątpliwość, jednym z najbogatszych ludzi na świecie.
– Ale do tego czasu będziesz ty! – wrzasnął Bart. – TY! Ze wszystkich ludzi ty jeden!
Ten, który najbardziej zgrzeszył! To nie w porządku, to nie jest w porządku! Zostałem
oszukany,
wprowadzony w błąd!
Piorunując nas wzrokiem, wybiegł, aby po chwili zajrzeć znowu.

– Będziesz tego żałował, Chris! – zawołał z ogniem w oczach. – To ty musiałeś ją
namówić do tak kuriozalnego zapisu... i namówić notariuszy, żeby nie odczytali go głośno w
dniu, kiedy słyszałem testament po raz pierwszy, kiedy miałem dziesięć lat. To twoja wina, że
nie
dostałem wszystkiego, co mi się należy!
Zawsze była wina Chrisa... albo moja.

BRATERSKA MIŁOŚĆ

Większa część paskudnie gorącego sierpnia minęła, kiedy Jory był w szpitalu, wrzesień
zaś przyniósł chłodniejsze noce, przedwcześnie zapowiadając jesień pełną kolorów.
Grabiliśmy z
Chrisem liście po wyjściu ogrodników, dziwiąc się, że tak wiele przeoczyli. Liście jednak nie
przestawały opadać, a my oboje lubiliśmy to zajęcie.

Zbieraliśmy je w głębokich parowach, rzucaliśmy zapałkę i przykucnąwszy blisko siebie
na trawie, przyglądaliśmy się, jak ogień strzela wysoko, i ogrzewaliśmy zmarznięte ręce i
twarze.
Ten ogień w dole pod nami był tak bezpieczny, że mogliśmy po prostu cieszyć się jego
widokiem
i od czasu do czasu przyglądać się sobie, a blask ognia odbijał się w naszych oczach i lekko
rumienił nasze twarze.

Chris patrzył na mnie jak kochanek, głaskał mój policzek wierzchem dłoni, przeczesywał
włosy czubkami palców, całował szyję, poruszając mnie do głębi swoją stałą miłością. W
świetle
tych płonących w nocy liści odnajdywaliśmy się na nowo w sposób bardziej dojrzały niż
niegdyś,
ale nadal nieprzeparcie czuły.

Melodie, zamknięta jak zawsze w swoim pokoju, w tym straszliwym domu, z dnia na
dzień robiła się coraz grubsza.

Październik przyszedł do nas w takiej feerii kolorów, że zaparło mi dech w piersiach z
zachwytu nad dziełem, jakie tylko natura potrafi stworzyć. To były te same drzewa, których
wierzchołki z trudem dostrzegaliśmy z ukrytej na strychu klasy. Myjąc mansardowe okna na
poddaszu, prawie widziałam całą czwórkę: pięcioletnie bliźniaki, skurczone do rozmiarów
wielkookich skrzatów, nasze blade, małe twarze, tęsknie przyklejone do brudnej szyby,
wyglądające na zewnątrz, tęskniące do wolności i do tego, co dzisiaj uważamy za rzeczy
naturalne i oczywiste.

Tam są duchy; tam są nasze duchy.

Kolor naszych dni był szary. Dni Jory’ego też miały szarą barwę. Jory nie mógł bowiem
zobaczyć piękna jesieni w górach, nie mógł włóczyć się po leśnych ścieżkach, tańczyć na
zbrązowiałej trawie, położyć się i wąchać jesiennych kwiatów lub też biegać u boku Melodie.

Korty tenisowe zostały zaniedbane przez Barta z braku partnera. Chris chętnie zagrałby
partię w sobotę czy w niedzielę, ale Bart nadal go ignorował.

Wielki basen pływacki, ulubione miejsce Cindy, został osuszony, wyczyszczony i

przykryty. Spuszczono żaluzje, pomyto szyby przed założeniem podwójnych okien.

Za garażami zgromadzono wiele sągów drewna opałowego, ciężarówki dowiozły węgiel
na wypadek awarii naszego ogrzewania olejowego czy przerwy w dostawie prądu
elektrycznego.
Mieliśmy wprawdzie dodatkowy agregat prądotwórczy do oświetlenia i zasilania urządzeń
elektrycznych, lecz mimo to bałam się tej zimy jak żadnej od czasu zim spędzonych na
strychu.

Na poddaszu panowało mroźne zimno, niczym w strefie arktycznej. Teraz mieliśmy
doświadczyć, jak to było na dole, kiedy mama cieszyła się życiem wraz z rodzicami,
przyjaciółmi
i kochankami, podczas gdy jej niechciane dzieci zamarzały, głodowały i cierpiały tam, na
górze.

Najlepsze były niedzielne poranki. Cieszyliśmy się z Chrisem wspólnie spędzanym
czasem. Zjadaliśmy śniadanie u Jory’ego, żeby nie czuł się odseparowany od rodziny, ale
tylko
parę razy zdołałam namówić Barta i Melodie, aby przyłączyli się do nas.

– Idźcie już – nalegał Jory, widząc, jak spoglądam w okno – idźcie pospacerować.
Nie myślcie, że zamierzam zazdrościć wam waszych nóg, ponieważ moje są niesprawne.
Nie jestem egoistycznym dzieciakiem.
Musieliśmy wychodzić, bo mógłby pomyśleć, że ze względu na niego zmieniliśmy swój
styl życia. Wychodziliśmy więc z nadzieją, że Melodie będzie mu towarzyszyła.
Pewnego dnia wstaliśmy tak wcześnie, że jeszcze gruby szron pokrywał ziemię, a dynie
dojrzewały pod kopkami słomy, ułożonymi przez farmerów ledwo wiążących koniec z
końcem.
Szron wyglądał jak cukier puder, ale roztopił się, gdy tylko słońce wzeszło wyżej.

W trakcie spaceru zatrzymaliśmy się, aby popatrzeć w niebo, po którym kanadyjskie gęsi
leciały na południe, zapowiadając w tym roku zimę wcześniejszą niż zazwyczaj. Słyszeliśmy
odległy melancholijny krzyk tych niestrudzonych ptaków, zamierający, w miarę jak znikały w
porannych chmurach. Leciały w kierunku Karoliny Południowej – tam gdzie i my
polecieliśmy
kiedyś, zanim zima na dobre zmroziła wszystko.

W połowie października przyjechali ortopedzi i wielkimi elektrycznymi nożycami rozcięli
do połowy gorset Jory’ego; dokończyli tę operację, używając nożyc ręcznych. Jory
powiedział,
że czuje się jak żółw pozbawiony pancerza. Jego silne ciało zwiędło wewnątrz gorsetu.

– Kilka tygodni ćwiczeń mięśni rąk i pleców i twoja klatka piersiowa wróci do
poprzedniego stanu – dodawał mu otuchy Chris. – Będziesz potrzebował silnych ramion, więc
ćwicz na trapezie. W salonie zainstalowaliśmy równoległe poręcze, tak że w końcu będziesz
mógł podciągnąć się do pozycji stojącej. Nie myśl, że życie dla ciebie jest już skończone, że

wszystkie wyzwania masz już za sobą, że nic nie ma znaczenia. Przed tobą są jeszcze
kilometry
marszu, nie zapominaj o tym.

– Taak – mruknął słabym głosem Jory, patrząc pustym wzrokiem na drzwi, w których
rzadko pojawiała się Melodie. – Kilometry drogi do przejścia, zanim znajdę inne ciało,
działające
tak, jak powinno. Zacznę chyba wierzyć w reinkarnację.
Wkrótce chłodne dni zrobiły się dokuczliwie zimne, a jesienne noce – mroźne.

Przestały latać nad nami wędrowne ptaki, wiatr gwizdał wśród wierzchołków drzew, wył
wokół domu i buszował po naszych pokojach. Księżyc znowu żeglował wysoko – jak wiking
w
swojej łodzi – zalewając nasze łóżko światłem i rozniecając w nas nowy rodzaj uczuć. Czysta,
chłodna, jasna miłość rozjaśniła nasze dusze, mówiąc nam, że nie jesteśmy najgorszymi
grzesznikami. Przecież nasza miłość nie mogłaby tak trwać, jak trwa, podczas gdy inne
małżeństwa rozsypują się po kilku miesiącach czy latach. Nie moglibyśmy grzeszyć i darzyć
się
takim uczuciem. Czy krzywdziliśmy kogoś? Nikogo, naprawdę nikogo. Bart krzywdził sam
siebie.

Dlaczego więc prześladowały mnie nocne mary? Zostałam specjalistką od pozbywania się
kłopotliwych myśli, uciekając w banalne szczegóły życia. Nie ma niczego bardziej
pochłaniającego od piękna natury. Chciałam, żeby przyroda uleczyła rany moje i Jory’ego... a
może nawet Barta.

Gorliwym okiem, jak rolnik, śledziłam wszystkie zmiany w przyrodzie i zdawałam z nich
relacje Jory’emu. Króliki nagle zrobiły się grubsze. Wiewiórki zaczęły robić zapasy
orzechów.
Gąsienice wełniste wyglądały jak długie futrzane pociągi, zmierzające do bezpiecznej stacji,
gdziekolwiek by ona była.

Wyciągnęłam zimowe płaszcze, które wcześniej chciałam przekazać na cele
dobroczynne; takich ciężkich swetrów i wełnianych spódnic nigdy bym nie nosiła na
Hawajach.
We wrześniu Cindy poleciała do swojego gimnazjum w Karolinie Południowej. To był jej
ostatni
rok w bardzo drogiej, prywatnej, „absolutnie wspaniałej” szkole. Listy od niej napływały jak
deszcz – z prośbą o więcej pieniędzy na to lub owo.

Niewyraźne dziewczęce pismo Cindy układało się w ciąg próśb o wszystko, mimo że
bombardowałam ją stale prezentami. Miała tuziny chłopców. Potrzebowała specjalnych
strojów,
gdy jej chłopak lubił polować albo łapać ryby. Musiała mieć stroje wieczorowe dla chłopca
lubiącego opery i koncerty. Dla siebie potrzebowała dżinsów i jakiejś ciepłej góry,
luksusowej

bielizny dziennej i nocnej, bo nie potrafiła po prostu zasnąć w czymś tanim.

Jej listy wyrażały to wszystko, co ja straciłam jako szesnastolatka. Pamiętałam Clairmont
i moje dni w domu doktora Paula, gdzie Henny uczyła mnie w kuchni gotowania.
Praktycznie,
nie teoretycznie. Kupiłam książkę kucharską traktującą o tym, jak zdobyć i zatrzymać przy
sobie
mężczyznę, gotując mu właściwe potrawy. Jakimż byłam dzieckiem. Westchnęłam. A może
wtedy – po ucieczce z Foxworth Hall – było mi równie dobrze jak Cindy? Zanim odłożyłam
jej
list, powąchałam różowy, perfumowany papier listowy. Powróciłam do bieżących problemów
Foxworth Hall, zapominając o papierowych kwiatach na strychu.

Każdy dzień uważnego obserwowania Barta, przebywającego w towarzystwie Melodie,
upewniał mnie, że dają sobie wzajemnie bardzo dużo, podczas gdy Jory otrzymywał bardzo
mało
od swojej żony. Próbowałam uwierzyć, że Melodie usiłuje pocieszyć Barta po wstrząsie
spowodowanym odczytaniem testamentu... ale na przekór samej sobie domyślałam się, że jest
tam coś więcej niż współczucie.

Jak wierna maskotka, mająca tylko jednego przyjaciela, Joel podążał za Bartem krok w
krok, z wyjątkiem biura i sypialni. Modlił się u siebie przed śniadaniem, obiadem i kolacją.
Modlił się przed pójściem do łóżka i podczas spaceru, mrucząc stosowne fragmenty Biblii.
Każda
okazja była dobra do pobożnego bełkotu.

Chris był w siódmym niebie, ciesząc się najlepszym okresem w swoim życiu,
przynajmniej tak twierdził.

– Kocham moją nową pracę. Ludzie, z którymi pracuję, są inteligentni, weseli i
opowiadają niekończące się historie, co pozwala uniknąć monotonii w ślęczeniu nad
preparatami.
Każdego dnia idziemy do laboratorium, wkładamy białe fartuchy, sprawdzamy nasze
kamienne
naczynia, oczekujemy cudów i szczerzymy zęby w uśmiechu, gdy cuda się nie pojawiają.
Dla Jory’ego Bart nie był ani przyjacielem, ani wrogiem. Był po prostu kimś, kto wtyka
głowę w drzwi, mówi kilka słów i spieszy do czegoś, co uważa za ważniejsze od tracenia
czasu z
kalekim bratem. Zastanawiałam się, co też on robi z czasem, gdy nie studiuje rynków
finansowych i nie kupuje czy też nie sprzedaje akcji na giełdzie. Podejrzewałam, że ryzykuje
większość ze swoich pięciuset tysięcy po to, żeby udowodnić nam wszystkim, iż jest
sprytniejszy
od Chrisa i zręczniejszy od największego lisa spośród Foxworthów – Malcolma.

Był późny listopad, wkrótce po wyjeździe Chrisa. Pospieszyłam do Jory’ego, aby
sprawdzić, czy wszystko jest w należytym porządku. Chris wynajął pielęgniarza do opieki
nad

Jorym, ale przyjeżdżał on tylko co drugi dzień.

Jory nie narzekał na uwiązanie w domu, lecz często odwracał głowę w kierunku okien,
żeby popatrzeć na wspaniałości jesieni.

– Lato przeminęło – powiedział tępo i bezsilnie, gdy wiatr bawił się wokół kolorowymi
liśćmi – i zabrało ze sobą moje nogi.
– Jesień dostarczy ci powodów do radości, Jory. Zima uczyni cię ojcem. Życie nadal
chowa dla ciebie wiele miłych niespodzianek bez względu na to, czy w to wierzysz, czy nie.
Ja
wierzę, podobnie jak Chris, że najlepsze jest ciągle przed tobą. Teraz... musimy zobaczyć, co
można zrobić w sprawie protez dla ciebie.
Ponieważ jesteś już wystarczająco silny, żeby siedzieć, możemy wypróbować wózek,
który twój ojciec sprowadził dla ciebie. Jory, proszę. Nienawidzę, jak leżysz w łóżku cały
czas.
Wypróbuj wózek, może nie będzie to takie przykre, jak myślisz.

Uparcie pokręcił głową.
Zignorowałam to i perswadowałam dalej.

– Będziemy mogli z łatwością wyprowadzać cię na dwór. Kiedy tylko robotnicy uprzątną
ścieżki ze wszystkiego, co mogłoby ci przeszkadzać, pojedziemy do lasu.
Już teraz mógłbyś siedzieć na tarasie w słońcu i może zdążyłbyś się trochę opalić.
Wkrótce będzie zbyt zimno na wychodzenie. A z czasem powiozę cię przez ogrody i lasy.
Rzucił ciężkie, pogardliwe spojrzenie na wózek, stojący od pewnego czasu na widocznym
miejscu.

– To się może przewrócić.
– Kupimy ci jeden z tych wózków elektrycznych, które są tak ciężkie i tak dobrze
wyważone, że się nie przewracają.
– Nie sądzę, mamo. Zawsze kochałem jesień, ale ta napawa mnie smutkiem. Czuję, że
straciłem wszystko, co jest naprawdę ważne. Jestem jak uszkodzony kompas, kręcący się bez
wskazywania kierunku. Nic nie wydaje się warte wysiłku. Zostałem oszukany i to mnie
oburza.
Nienawidzę dni. Jednak noce są jeszcze gorsze. Chcę szybko wrócić do lata i do tego, co
miałem.
Spadające liście są jak łzy, które skrywam w sobie, wiatr gwiżdżący po nocach jest moim
krzykiem boleści, ptaki odlatujące na południe mówią mi, że lato mojego życia przyszło i
odeszło, i nigdy, nigdy już nie będę czuł się szczęśliwy. Jestem nikim, mamo, nikim.
Łamał mi serce.

Gdy odwrócił się i spojrzał na mnie, dostrzegł mój ból. Zawstydził się.

– Przepraszam, mamo – zwrócił się do mnie z poczuciem winy. – Jesteś jedyną osobą, do
której mogę mówić w ten sposób. Z ojcem, choć jest wspaniały, mogę głównie coś robić. Gdy
wyleję ci wszystkie moje żale, przestaję tak bardzo gryźć się w środku. Wybacz, że moje
smutki
spływają na ciebie.
– W porządku. Zawsze mów, co czujesz. Kiedy to zrobisz, będę wiedziała, jak ci pomóc.
Po to tu jestem, Jory. Po to masz rodziców. Niech ci się nie wydaje, że twój ojciec nie
zrozumie
cię, bo tak nie jest. Rozmawiaj z nim tak, jak rozmawiasz ze mną. Mów wszystko, co
pragniesz
powiedzieć, niczego nie zatajaj.
Proś o wszystko, a damy ci z Chrisem wszystko, co możemy; ale nie proś o niemożliwe.
Skinął potakująco głową i zmusił się do bladego uśmiechu.

– W porządku. Może, mimo wszystko, zmuszę się, żeby któregoś dnia usiąść na wózku
elektrycznym.
Przed nim, na stole umocowanym do rolek nad łóżkiem, leżały porozrzucane części
mozolnie sklejanego klipra. Jory rzadko włączał stereo, jakby teraz, gdy nie mógł tańczyć,
piękna
muzyka sprawiała przykrość jego uszom. Telewizję uważał za stratę czasu i jeżeli nie czytał,
to
pracował nad modelem żaglowca. Trzymał pęsetką delikatne drewniane elementy i nakładał
klej;
potem, mrużąc oczy, oglądał pracę uważnie ze wszystkich stron i dalej budował kadłub.

– Gdzie jest moja żona? – zapytał jakby przypadkiem, nie patrząc mi w oczy. – Rzadko
zachodzi do mnie przed piątą. Co ona, u licha, robi przez cały dzień?
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, wszedł pielęgniarz Jory’ego i powiedział, że wychodzi na
wykłady. Pomachał serdecznie na pożegnanie i wyszedł. Podczas jego nieobecności
miałyśmy z
Melodie na zmianę obsługiwać i bawić Jory’ego. Najtrudniejsze było zajęcie go czymś.
Dotychczas w jego życiu dominował wysiłek fizyczny, a teraz musiał zadowolić się
aktywnością
umysłową. Najbliższy wysiłkowi fizycznemu był montaż żaglowca.

Wierzyłam, że w końcu Melodie przyjdzie i zrobi dla Jory’ego to, co będzie mogła.

Bardzo rzadko ją widywałam. W tak obszernym domu nietrudno było unikać tych,
których nie chciało się spotykać. Ostatnio Melodie zabierała do swojego pokoju po drugiej
stronie holu nie tylko śniadania, ale i obiady.

Chris przywiózł, zrobiony na zamówienie, elektryczny wózek inwalidzki sterowany
joystickiem. Pielęgniarz natychmiast zaczął uczyć Jory’ego sposobów przekładania ciała na

przywiązany obok łóżka wózek.

Jory był sparaliżowany od przeszło trzech długich, smutnych miesięcy. Dla niego to były
całe lata. Musiał zmienić się w inną osobę, taką, jakiej szczerze mówiąc, naprawdę nie lubił.

Jeszcze jeden dzień minął bez wizyty Melodie, a Jory znowu spytał, gdzie ona jest i jak
spędza czas.

– Mamo, czy słyszałaś moje pytanie? Powiedz mi, proszę, co moja żona robi przez cały
dzień.
Jego zazwyczaj spokojny głos zabrzmiał ostrzej.

– Nie spędza go ze mną, to wiem.
W jego oczach czaiła się gorycz, gdy przewiercał mnie dociekliwym spojrzeniem.
– Idź do Melodie i powiedz jej, że chcę ją widzieć; teraz! Nie później, kiedy będzie miała
na to ochotę, ale teraz. Wydaje mi się, że nigdy jej nie ma!
– Przyprowadzę ją – powiedziałam z determinacją. – Na pewno jest w swoim pokoju i
słucha muzyki baletowej.
Z drżeniem serca opuściłam Jory’ego pracującego nad modelem żaglowca. Gdy
odwróciłam się, zobaczyłam, jak wiatr podrywa liście i zwiewa je w stronę domu.
Złote, purpurowe i rdzawe liście, na które Jory nie chciał patrzeć, a kiedyś tak był
wrażliwy na muzykę kolorów.
Spójrz, Jory, spójrz teraz. To jest piękno, którego może już nie zobaczysz. Nie ignoruj go,
podziwiaj piękno dnia tak, jak to zawsze robiłeś.

Ale czy mam zawrócić? Czy muszę?

Gdy tak stałam i patrzyłam na niego, niebo nagle pociemniało i wszystkie te wesoło

spadające Uście zwiędły w zimnym deszczu, przyciskającym je do ziemi.

– Kiedy mieszkaliśmy w Gladstone, prace porządkowe wykonywał zazwyczaj tata.
Mama zwykle narzekała, że przez podwójne okna ma dwa razy więcej szyb do mycia...
– Chcę mojej żony, mamo, TERAZ!
Z trudnych do wytłumaczenia powodów nie miałam ochoty iść i szukać Melodie. Było
ciemno, więc już od dawna Jory miał włączoną lampę.

– Czy nie chciałbyś, żeby rozpalić w kominku?
– Chcę tylko mojej żony. Czy mam to powtórzyć dziesięć razy? Jak tu przyjdzie, to
rozpali ogień.

Zostawiłam go samego. Wiedziałam, że moja obecność w chwili, kiedy potrzebuje tylko
jej, denerwuje go.

Spodziewałam się zastać Melodie w jej pokoju, ale nie było jej tam.

Korytarz, którym szłam, wydawał się tym samym holem, którym wędrowałam kiedyś, w
młodości. Mijane zamknięte drzwi wydawały się tymi samymi ciężkimi, masywnymi
drzwiami,
które ukradkiem otwierałam, mając czternaście, piętnaście lat. Za sobą czułam
wszechwiedzącą
obecność Malcolma.

Skręciłam w zachodnie skrzydło, skrzydło Barta. Szłam automatycznie, nie zastanawiając
się nad swoimi krokami. Przez większą część mojego życia kierowałam się intuicją i wydaje
się,
że tak też będzie w przyszłości. Dlaczego tu przyszłam? Dlaczego nie szukałam Melodie
gdzie
indziej? Dlaczego instynkt skierował mnie do pokojów drugiego syna, tam, dokąd nigdy nie
chciałam chodzić?

Przed szerokimi podwójnymi drzwiami, grubo obitymi kosztowną czarną skórą, z
wytłoczonym złotym monogramem Barta i herbem rodowym, zawołałam cicho:

– Bart, czy jesteś tam?
Żadnej odpowiedzi. Wszystkie drzwi zrobione były z masywnego dębu, grubo obite
dźwiękoszczelnym materiałem. Potrafiły dotrzymywać tajemnic, nic więc dziwnego, że tak
łatwo
było ukryć naszą czwórkę. Nacisnęłam klamkę, spodziewając się, że są zamknięte, ale tak nie
było.

Prawie ukradkiem wślizgnęłam się do salonu Barta, utrzymanego w nieskazitelnym
porządku, bez jednego pisma czy też książki położonej nie na miejscu. Na ścianach wisiał
jego
sprzęt sportowy: rakiety tenisowe, wędki, torba do golfa, a w uchylonej szafce widać było
wiosło. Popatrzyłam na zdjęcia jego ulubionych gwiazd sportu. Często myślałam, że Bart
udaje
podziw dla mistrzów piłki nożnej i baseballu tylko po to, żeby mieć coś wspólnego z resztą
swojej płci. Według mnie, byłoby uczciwiej, gdyby wykleił swoje ściany zdjęciami tych,
którzy
zrobili fortuny na giełdzie, kierując przemysłem czy też zajmując się polityką.

Wszystkie pokoje Barta utrzymane były w bieli i czerni z czerwonymi akcentami;
zestawienie dramatyczne, jakkolwiek zimne. Usiadłam na białej skórzanej kanapie
trzymetrowej
długości, pod nogami miałam czerwony dywan. Plecami opierałam się o czarne welwetowe i
satynowe poduszki. W rogu pokoju stał wspaniały bar, iskrzący się kryształowymi karafkami
i
rozmaitymi kieliszkami, wypełniony trunkami przeznaczonymi na użytek Barta. Stała tam też

mała lodówka i maleńki piecyk do topienia serów i przyrządzania innych lekkich przekąsek.

Wszystkie fotografie miały czarne lub czerwone tło i oprawione były w złote ramki. Trzy
ściany pokryte były białym płótnem z morą. Czwarta – czarną pikowaną skórą. Była to
fałszywa
ściana. Jeden ze skórzanych guzików otwierał w niej duży sejf, w którym Bart przechowywał
swoje akcje i obligacje. Demonstrował mi to z dumą zaraz po wykończeniu pokoju. Naciskał
ukryte guziki, zadowolony ze stopnia skomplikowania całego mechanizmu. Sejf na dole, w
jego
biurze, służył do przechowywania podręcznych i mniej ważnych dokumentów.

Odwróciłam głowę i spojrzałam na drzwi do jego sypialni, również obite czarną skórą.
Piękne drzwi do wspaniałej sypialni o takim samym wystroju wnętrza jak ten pokój. Wydało
mi
się, że coś usłyszałam. Ciche odgłosy śmiechu mężczyzny i jeszcze cichszy chichot kobiety.
Czyżbym się myliła? Czyżby Bart zdołał rozśmieszyć Melodie, gdy nikt z nas tego nie
potrafił?

Moja wyobraźnia pracowała cały czas, pokazując, co oni mogli tam robić. Czułam, jak
ściska mi się serce na wspomnienie Jory’ego, czekającego z nadzieją na żonę, która nigdy już
do
niego nie wróci. Byłam przybita faktem, że Bart mógł mu to zrobić, swojemu własnemu
bratu,
którego bardzo kochał i przez krótką chwilę podziwiał, przez tak żałośnie krótką chwilę...

Właśnie wtedy otworzyły się drzwi i wszedł Bart bez skrawka bielizny na sobie.

Poruszał się zwinnie. Zakłopotana jego nagością, wtuliłam się w miękką kanapę z
nadzieją, że mnie nie zauważy. Nie wybaczyłby mi nigdy. Nie powinnam być tutaj.

Ponieważ z powodu nagłej burzy panował w salonie gęsty mrok, była szansa, że Bart nie
zauważy mnie. Podszedł wprost do obficie zaopatrzonego baru i szybko, wprawnymi rękami
przygotował drinki. Pokroił cytrynę, napełnił dwie koktajlowe szklaneczki, postawił je na
srebrnej tacy i skierował się z powrotem do sypialni, kopnięciem zamykając za sobą drzwi.

Alkohol z rana, przed dwunastą...? Co by pomyślał o tym Joel?

Siedziałam, ciężko dysząc.

Słychać było grzmoty piorunów, błyskawice przecinały niebo, deszcz stukał w parapety.
Co kilka sekund błysk rozświetlał mrok pokoju.

Przeniosłam się w zaciszniejszy kąt, wtopiłam w cień wielkiej rośliny i czekałam.

Trwało to chyba wieczność, zanim znowu otworzyły się drzwi pokoju, a wiedziałam, że
Jory czeka niecierpliwie, może nawet ze złością, na pojawienie się Melodie. Dwie
szklaneczki,
dwie. Była tam.

Musiała tam być.

W końcu w półmroku zobaczyłam, jak z sypialni Barta wychodzi Melodie, ubrana w
przejrzysty peniuar, ukazujący, że nie ma nic pod spodem. Błysk pioruna oświetlił ją przez
chwilę, podkreślając wypukłość brzucha, z którego na początku stycznia miało narodzić się
dziecko.

Och, Melodie, jak mogłaś zrobić to Jory’emu?

– Wracaj! – zawołał Bart niewyraźnym, zadowolonym głosem. – Pada. Tutaj przy ogniu
jest przytulniej, nie mamy nic lepszego do roboty...
– Muszę wykąpać się, ubrać i odwiedzić Jory’ego – zawahała się w drzwiach, patrząc na
niego z widoczną tęsknotą. – Chciałabym zostać, naprawdę, ale Jory potrzebuje mnie od
czasu do
czasu.
– Czy on może dać ci to, co przed chwilą dostałaś ode mnie?
– Bart, proszę. On mnie potrzebuje. Nie wiesz, jak to jest, gdy ktoś cię potrzebuje.
– Nie, nie wiem. Tylko słaby oczekuje pomocy innych.
– Nigdy nie byłeś zakochany, Bart – odpowiedziała ochryple – nie możesz więc
zrozumieć. Wziąłeś mnie, wykorzystałeś, powiedziałeś, że jestem wspaniała, ale nie kochasz
mnie ani naprawdę mnie nie potrzebujesz. Ktoś inny mógłby zaspokoić twoje potrzeby.
Dobrze
jest czuć się potrzebną, wiedzieć, że ktoś pragnie cię bardziej od innych.
– Odejdź więc – powiedział, nadal dla mnie niewidoczny, a ton jego głosu zrobił się
lodowaty. – Oczywiście, nie potrzebuję cię. Nie potrzebuję nikogo. Nie wiem, czy to, co
czuję do
ciebie, jest miłością czy tylko pożądaniem. Nawet w ciąży jesteś bardzo piękna i jeśli twoje
ciało
dostarczyło mi przyjemności teraz, to wcale nie znaczy, że będzie tak jutro.
Widać było, że poczuła się dotknięta. Rozpłakała się żałośnie.

– Dlaczego więc chcesz, żebym przychodziła każdego dnia, każdej nocy? Dlaczego
zawsze wodzisz za mną spojrzeniem? Ty potrzebujesz mnie, Bart! Ty mnie kochasz!
Wstydzisz się tylko przyznać do tego. Proszę, nie odzywaj się do mnie w tak okrutny
sposób. To boli. Uwiodłeś mnie, gdy byłam słaba i przestraszona, gdy Jory ciągle jeszcze był
w
szpitalu. Wziąłeś mnie, gdy potrzebowałam jego, a wmówiłeś mi, że moim pragnieniem jesteś
ty!
Widziałeś, jak się bałam, że Jory może umrzeć... że potrzebowałam kogoś.

– Więc czym dla ciebie jestem?! – ryknął. – Potrzebą? Myślałem, że mnie kochasz, że
naprawdę mnie kochasz!
– Tak, kocham cię!

– Nie, nie kochasz! Jak możesz mnie kochać i stale mówić o nim? Idź więc do niego.
Zobacz, co on może ci teraz dać!
Wyszła, powiewając delikatną bielizną, jak duch szalejący w poszukiwaniu życia.
Trzasnęły za nią drzwi.
Sztywno podniosłam się z krzesła, czując ból w kolanach, jak zwykle, gdy padał deszcz.

Utykając trochę, zbliżyłam się do zamkniętych drzwi sypialni Barta. Nie wahając się ani
chwili,
otworzyłam je. Zanim zdążył zaprotestować, sięgnęłam do kontaktu i przekręciłam go,
zalewając
przytulny pokój, oświetlony tylko blaskiem ognia z kominka, jaskrawym światłem
elektrycznym.

Natychmiast uciekł na środek olbrzymiego łoża.

– Mamo! Co, do diabła, robisz w mojej sypialni? Wyjdź stąd, wyjdź!
Rzuciłam się naprzód, pokonując rozległą przestrzeń pomiędzy drzwiami i łóżkiem w
ciągu sekundy.

– Co ty, do cholery, wyrabiasz! Śpisz z żoną swojego okaleczonego brata?
– Wynoś się stąd! – wrzasnął, okrywając starannie swoje podbrzusze, podczas gdy
ciemne włosy na piersiach zdawały się jeżyć z oburzenia. – Jak śmiesz mnie szpiegować?
– Nie krzycz na mnie, Barcie Foxworth! Jestem twoją matką, a ty nie masz jeszcze
trzydziestu pięciu lat, nie możesz więc wyrzucić mnie z tego domu.
Wyjadę wtedy, kiedy będę chciała, a ta chwila jeszcze nie nadeszła. Tak wiele mi
zawdzięczasz, Bart, tak wiele.

– Zawdzięczam ci coś, mamo? – zapytał sarkastycznie, gorzko. – Błagam, powiedz mi,
dlaczego mam ci coś zawdzięczać. Czy mam podziękować ci za mojego ojca, którego
pomogłaś
zabić? Czy powinienem podziękować ci za te wszystkie żałosne dni, kiedy byłem młody,
zapomniany i niepewny siebie? Czy mam podziękować ci za to, że nie czuję się normalnym
mężczyzną, zdolnym do wzbudzenia miłości? Załamał mu się głos.
Pochylił głowę.

– Nie stój tutaj i nie oskarżaj mnie tymi przeklętymi błękitnymi oczami Foxworthów. W
żaden sposób nie wzbudzisz we mnie poczucia winy. Już taki się urodziłem. Wziąłem
Melodie,
gdy płakała i potrzebowała kogoś, kto obejmie ją, obdarzy zaufaniem i miłością. Po raz
pierwszy
spotkałem taką miłość, o jakiej czytałem i słyszałem od nobliwych kobiet, które w życiu
miały
tylko jednego mężczyznę. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jaką ona jest rzadkością? Melodie
jest pierwszą kobietą, która sprawiła, że poczułem się człowiekiem. Przy niej mogę odpocząć,

odłożyć swoją tarczę, a ona nie próbuje mnie skrzywdzić. Ona kocha mnie, mamo. Nigdy nie
byłem szczęśliwszy.

– Jak możesz mówić coś takiego, kiedy dopiero co podsłuchałam słowa, które między
sobą wymienialiście?
Załkał, upadł na plecy i przetoczył się na swoją stronę, z dala ode mnie.
Prześcieradło ledwie go okrywało.

– Jestem w dołku i ona też. Ona czuje, że zdradza Jory’ego, kochając mnie. Ja czuję
podobnie. Czasami zapominamy o winie i wstydzie i wtedy jest wspaniale.
Kiedy Jory leżał w szpitalu, a ciebie z Chrisem nie było całymi dniami, nie potrzebowała
wiele, żeby dać się skusić. Z niewielkimi oporami padła w moje ramiona, szczęśliwa, że ma
kogoś, kto stara się zrozumieć jej odczucia. Nasze sprzeczki biorą się z poczucia winy. Bez
Jory’ego na swojej drodze byłaby moją żoną.

– BART! Nie możesz Jory’emu zabierać żony. On potrzebuje jej tak jak nigdy
dotychczas! Źle zrobiłeś, uwodząc ją, gdy była zrozpaczona i osamotniona. Daj jej spokój.
Przestań się z nią kochać. Bądź lojalny wobec Jory’ego, tak jak on był lojalny wobec ciebie.
Jory
zawsze wstawiał się za tobą, pamiętaj o tym.
Obrócił się, owinięty w czarne prześcieradło. Coś delikatnego pękło w nim i
spowodowało, że znowu wyglądał jak bezradne, wzruszające dziecko. Zranione małe dziecko,
nielubiące samego siebie. Głos miał zachrypnięty, kiedy powiedział:

– Tak, kocham Melodie. Kocham ją na tyle mocno, żeby się ożenić. Kocham ją każdą
kostką, każdym mięśniem swojego ciała. Ona obudziła mnie z głębokiego snu.
Widzisz, jest pierwszą kobietą, którą pokochałem. Nigdy przez żadną kobietę nie byłem
tak dotykany jak przez Melodie. Weszła do mojego serca i już nie wypuszczę jej stąd. Wkrada
się
do mojego pokoju, ubrana w zwiewne szaty, z rozpuszczonymi, pięknymi, połyskującymi
włosami, świeża, pachnąca po kąpieli, i stoi tak z błagającymi oczami, a wtedy moje serce
zaczyna bić mocniej. Kiedy śnię, to śnię tylko o niej. Jest najwspanialszą istotą w moim
życiu.
Czy wiesz, dlaczego nie mogę jej porzucić? Ona obudziła we mnie żądzę miłości i seksu,
jakiej
się po sobie nawet nie spodziewałem. Uważałem, że seks jest grzechem, i zawsze po
spotkaniu z
kobietą czułem się brudny. Gdy kochałem się z innymi kobietami, miałem poczucie winy,
jakby
dwa nagie ciała spotykające się, żeby zaspokoić swoje pożądanie, były czymś diabelskim.
Teraz
wiem, że jest inaczej. Ona uświadomiła mi, jaką piękną rzeczą może być miłość. Nie wiem,
co

mógłbym robić bez niej. Jory nie będzie już nigdy prawdziwym kochankiem. Niech ja będę
tym
mężem, którego ona chce i potrzebuje. Pomóż mi zbudować normalne życie dla niej i dla
siebie...
albo... nie wiem... nie wiem po prostu, co się stanie...

Jego ciemne oczy zwróciły się w moją stronę, błagając o zrozumienie.

Och, wysłuchałam tego wszystkiego, co powiedział. Całe życie starałam się zdobyć jego
zaufanie, a teraz, kiedy już je miałam, cóż mogłam zrobić? Kochałam Barta, tak jak kochałam
Jory’ego. Stałam, załamując ręce, męcząc się świadomością winy i faktem, że muszę coś z
tym
zrobić. Zaniedbywałam Barta, faworyzowałam Jory’ego, Cindy...

Teraz ja i Jory musimy zapłacić... znowu.

Mówił niskim, łamiącym się głosem. Wydawał się nawet młodszy i bezradniejszy, leżąc
tam i próbując zamknąć swoje szczęście w jakimś bezpiecznym i niedostępnym dla mnie
miejscu
i w ten sposób uchronić je przed zniszczeniem.

– Mamo, jeden raz w życiu popatrz na coś od mojej strony. Nie jestem taki zły, taki
przeklęty ani nie jestem takim potworem, za jakiego, jak mi się czasami wydaje, mnie
uważasz.
Jestem tylko człowiekiem, który nigdy nie doświadczył niczego dobrego. Pomóż mi, mamo.
Pomóż Melodie mieć męża, jakiego potrzebuje, teraz, gdy Jory już nigdy nie będzie
prawdziwym
mężczyzną.
Deszcz bębnił o szyby okienne jak oszalały. Padał w rytmie uderzeń mojego serca.

Wiatr gwizdał wokół domu, a w mojej duszy miotał się dziki nietoperz. Nie mogłam
podzielić Melodie na dwie równe części i obdarować nimi Jory’ego i Barta.

Musiałam trzymać się tego, co uważałam za słuszne. Miłość Barta do Melodie nie była
dobra. Najbardziej potrzebował jej Jory.

Stałam tam nadal, zapatrzona w dywan... przygnieciona rozpaczliwą potrzebą miłości
mojego drugiego syna. W przeszłości tak często uważałam go za diabelskie nasienie, nie
dopuszczałam myśli o jego niewinności. Czy świadomość winy, czyniąca z Barta rzeczywisty
obraz mojego grzechu, nie pozwalała mi widzieć w nim dobra?

– Czy jesteś pewien, Bart? Czy naprawdę kochasz Melodie, czy też pożądasz jej tylko
dlatego, że należy do Jory’ego?
Odwrócił się na plecy i spojrzał na mnie z taką uczciwością, jakiej nigdy u niego nie
widziałam. Jakże te ciemne oczy błagały o zrozumienie.

– Na początku chciałem Melodie tylko dlatego, że należała do Jory’ego. Uczciwie to

przyznaję. Chciałem zabrać mu to, co było jego największym skarbem. Ponieważ on zabrał
mi to,
czego najbardziej pragnąłem: CIEBIE!

Skuliłam się jak od mocnego uderzenia, a on ciągnął:

– Odrzucała moje zaloty tak wiele razy, że zacząłem szanować ją, różniła się bardzo od
innych, łatwych do zdobycia kobiet. Im bardziej mnie odrzucała, tym bardziej rozpalała moje
pożądanie, aż poczułem, że albo ją zdobędę, albo umrę.
Kocham Melodie. Tak, ona znalazła mój słaby punkt... i nie wiem, jak żyć bez niej!
Rozłożyłam szeroko ręce i usiadłam na brzegu jego olbrzymiego łóżka.

– Och, Bart... jaka szkoda, że to nie mogła być inna kobieta. Każda inna, byle nie
Melodie. Cieszę się, że doświadczyłeś miłości, że już nie widzisz w niej nic brudnego ani
grzesznego. Czy Bóg stworzyłby mężczyznę i kobietę takimi, jakimi są, gdyby nie chciał,
żeby
się połączyli? Zaplanował to w ten sposób. Poprzez miłość stwarza nas na nowo. Ale, Bart,
musisz przyrzec, że nie będziesz już spotykać się z nią sam na sam. Poczekaj, aż Melodie
urodzi
dziecko i sama coś postanowi.
Oczy wypełniły mu się nadzieją i wdzięcznością.

– Pomożesz mi? – zapytał z niedowierzaniem. – Nigdy nie przypuszczałem, że ty...
– Poczekaj, poczekaj, proszę. Pozwól Melodie urodzić dziecko, potem idź do niej.
Idź też do Jory’ego i stań przed nim. Powiedz mu, co czujesz do Melodie. Nie kradnij
Jory’emu żony, poznaj jego zdanie.

– A co on może takiego powiedzieć, mamo, co by mogło coś zmienić? On jest stracony.
Nie może tańczyć, nie może nawet chodzić. Jest niesprawny fizycznie.
Minęły sekundy, zanim znalazłam właściwe słowa.

– Ale czy ona kocha cię uczciwie? Byłam w twoim salonie. Słyszałam ją. Nie
powiedziała swojego zdania na ten temat. Z tego, co mogę sądzić, jest rozdarta pomiędzy
miłością do Jory’ego i pożądaniem ciebie. Nie wykorzystuj jej słabości ani kalectwa Jory’ego.
Daj mu czas na zebranie sił. A potem rób, co musisz. To nie fair okradać Jory’ego, gdy nie
może
się bronić. Daj jej czas na przyzwyczajenie się do stanu Jory’ego. Wtedy, jeśli nadal będzie
chciała ciebie, to weź ją, bo mogłaby go tylko bardziej skrzywdzić. Ale co zrobisz z
dzieckiem
Jory’ego? Czy zabierzesz mu dziecko tak samo jak żonę? Czy niczego nie chcesz mu
zostawić?
Patrzył na mnie, a w jego oczach pojawił się błysk podejrzenia. Odwrócił wzrok i
popatrzył w sufit.

– Nie zastanawiałem się jeszcze nad dzieckiem. Nie wybiegałem myślą tak daleko w
przyszłość. Próbuję nie myśleć o dziecku, a ty nie musisz biec z tym do Chrisa i Jory’ego.
Raz w
życiu daj mi szansę mieć coś własnego.
– Bart...
– Teraz idź już, proszę. Zostaw mnie samego, żebym mógł pomyśleć. Jestem zmęczony.
Możesz człowieka zamęczyć, mamo, tymi swoimi żądaniami, opiniami. Daj mi szansę
udowodnienia ci, że nie jestem tak zły, jak sądzisz, ani tak zwariowany, jak sam kiedyś
uważałem.
Nie prosił mnie znowu, żeby nie mówić nic ani Chrisowi, ani Jory’emu. Jakby wiedział,
że tego nie zrobię. Wstałam, odwróciłam się i wyszłam.

Wracając myślałam o rozmowie z Melodie, ale byłam zbyt rozstrojona, żeby spotkać się z
nią bez robienia scen. Była teraz całkiem rozbita, a ja musiałam mieć na uwadze zdrowie jej
dziecka.

W swoim pokoju usiadłam przed tlącym się na kominku pniem drewna i zastanawiałam
się, co robić dalej. Na pierwszym miejscu były potrzeby Jory’ego. W ciągu trzech miesięcy
jego
niegdyś silne nogi zamieniły się w cienkie patyki, przypominające nogi Barta w dzieciństwie.
Krótkie, cienkie nogi, całe w siniakach, wciąż podrapane. Bart ciągle przewracał się, ciągle
łamał
kości. Stale spotykała go kara za to, że urodził się i nie był tak udanym dzieckiem jak Jory.
Takie
myśli spowodowały, że podniosłam się i skierowałam do sypialni Jory’ego.

Stanęłam w drzwiach, z twarzą otartą z łez, z oczami ochłodzonymi kompresami z lodu,
tak żeby nie były czerwone, i uśmiechnęłam się wesoło do mojego pierworodnego.

– Melodie jeszcze drzemie, Jory. Ale zobaczy się z tobą przed obiadem. Myślę, że będzie
wam miło, gdy zjecie obiad razem przed kominkiem. Przy tym deszczu będzie wam tutaj
bardzo
przytulnie. Poprosiłam Trevora i Henry’ego, żeby przynieśli szczapy drewna i mały stolik do
obiadu. Ułożyłam menu ze wszystkiego, co lubisz. Chciałabym pomóc ci się ubrać, żebyś
wyglądał jak najlepiej.
Wzruszył obojętnie ramionami. Przed wypadkiem lubił elegancko się ubierać, zawsze był
starannie wypielęgnowany.

– Co to teraz za różnica, mamo? Widzę, że nie przyszła z tobą. Dlaczego to tak długo
trwało, żeby przyjść i powiedzieć mi, że ona jeszcze śpi?
– Zadzwonił telefon... i, Jory, muszę jednocześnie zrobić wiele rzeczy. A więc jakie

ubranie najbardziej ci odpowiada?

– Żadne. Piżama i szlafrok wystarczą – powiedział obojętnie.
– Posłuchaj mnie, Jory. Dzisiaj usiądziesz na tym elektrycznym wózku, ubrany w jedno z
ubrań ojca, ponieważ nie przywiozłeś ze sobą zimowych rzeczy.

Natychmiast zaprotestował, a ja nadal nalegałam.

Posłaliśmy już do Nowego Jorku po rzeczy Jory’ego, choć Melodie nie widziała powodu,

żeby przywozić ubrania, co bardzo mnie rozzłościło.

– Kiedy będziesz dobrze wyglądał, poczujesz się lepiej, a to już połowa sukcesu.
Zaniedbałeś swój wygląd. Mam zamiar ogolić cię, nawet jeśli chciałeś zapuścić brodę.
Jesteś zbyt przystojny, żeby ukrywać się za szczeciniastym zarostem. Masz piękne usta i silne
szczęki. Tylko mężczyźni o słabych szczękach muszą zakrywać je brodą.

W końcu poddał się i uśmiechając się ironicznie, zgodził się na wszystko, co chciałam z
nim zrobić, żeby zaczął być bardziej podobny do siebie.

– Mamo, jesteś nadzwyczajna. Tak bardzo się troszczysz, ale nie będę pytał dlaczego.
Jestem po prostu wdzięczny, że ktoś dba o mnie.
W tym czasie przyjechał z Charlottesville Chris i włączył się do pomocy. Ogolił
przystojną twarz Jory’ego brzytwą, bo uważał, że tylko w ten sposób można zrobić to
starannie.
Usiadłam na łóżku, obserwując, jak Chris po goleniu smaruje Jory’emu twarz płynem i
wodą kolońską. Jory znosił to cały czas cierpliwie. Nie mogłam pomagać, zastanawiałam się
więc, co robi Bart i jak mam powiedzieć Melodie, że wiem, co zaszło pomiędzy nią i moim
młodszym synem.

Jory miał już na tyle silne ramiona, że bez trudu zdołał przenieść się na wózek.

Staliśmy z Chrisem z boku, nie proponując pomocy, wiedząc, że musi sam sobie
poradzić. Wydawał się nieco upokorzony, ale i w jakiś sposób dumny, że udało mu się to za
pierwszym razem. Już na wózku, na przekór sobie, wyglądał na zadowolonego.

– Nie tak źle – powiedział, oglądając się w trzymanym przeze mnie lusterku.
Uruchomił wózek i zrobił próbną rundę po pokoju. Uśmiechnął się do nas.
– To lepsze niż łóżko. Pewnie to głupie, co powiem, ale teraz będzie mi łatwiej skończyć
żaglowiec przed świętami Bożego Narodzenia i, być może, tak się rozpieszczając, przetrwam
to
wszystko.
– Jakbyśmy kiedykolwiek w to wątpili – powiedział uszczęśliwiony Chris.

– Opanuj się teraz, Jory... idę po Melodie – powiedziałam zadowolona z jego wyglądu, z
tego blasku szczęścia w jego oczach, z jego fascynacji możliwością poruszania się znowu,
nawet
jeśli zamiast nóg miał koła. – Melodie pewnie już się ubrała i jest gotowa do obiadu. Jak
wiesz,
nasz niegdyś zaniedbujący się Bart jest teraz przewrażliwiony na punkcie wszystkich
szczegółów
eleganckiego życia.
– Powiedz jej, niech się pospieszy! – zawołał za mną głosem przypominającym tego
dawnego Jory’ego. – Umieram z głodu. A widok płonącego ognia sprawia, że strasznie za nią
tęsknię.
Z drżeniem skierowałam się do pokoju Melodie, wiedząc, że muszę zapomnieć o tym, co
odkryłam, bo kiedy tego nie zrobię, mogę równie dobrze rzucić ją prosto w oczekujące
ramiona
Barta. Podjęłam tę grę.

Jeden brat musi wygrać.
Drugi musi przegrać.
A ja chcę, żeby wygrali obaj.

ZDRADA MELODIE

Delikatnie zapukałam do drzwi pokoju Melodie. Przez grube drewno dochodziły dźwięki
muzyki z Jeziora łabędziego. Znowu zapukałam. Nie odpowiadała.

Otworzyłam drzwi, weszłam do środka i cicho zamknęłam je za sobą. W pokoju panował
bałagan. Na podłodze leżały porozrzucane ubrania. Kosmetyki zaśmiecały toaletkę.

– Melodie, gdzie jesteś?
Łazienka była pusta. Och, do diabła! Poleciała do Barta. Natychmiast stamtąd wypadłam i
pobiegłam do skrzydła Barta. Waliłam w drzwi z wściekłością.

– Bart, Melodie... nie możecie tego zrobić Jory’emu. Nie było ich tam.
Zbiegłam kuchennymi schodami do jadalni, mając jeszcze nadzieję, że zaczęli jeść, nie
czekając na Chrisa i na mnie. Trevor nakrywał do stołu na dwie osoby, wymierzając
wzrokiem
odległość talerza od krawędzi stołu z taką dokładnością, jakby używał miarki. Zwolniłam
przed
jadalnią.

– Trevor, czy widziałeś mojego młodszego syna?
– Och, tak – powiedział uprzejmie na swój angielski sposób, zaczynając rozkładać
srebrne sztućce. – Pan Foxworth i pani Marquet dopiero co pojechali do restauracji. Pan
Foxworth prosił, żebym powiedział pani, że wróci... wkrótce.
– Co on naprawdę powiedział, Trevor? – zapytałam z bólem serca.
– Proszę pani, pan Foxworth był odrobinę pijany. Nie tak bardzo, żeby obawiać się
deszczu i wypadków. Jestem pewien, że może prowadzić samochód, a pani Marquet będzie
całkowicie bezpieczna. Piękny wieczór do jazdy, jeśli ktoś lubi deszcz.
Pobiegłam do garażu z nadzieją, że jeszcze zdążę ich zatrzymać. Za późno! I właśnie
stało się tak, jak się tego obawiałam, Bart zabrał Melodie swoim małym, szybkim sportowym
samochodem – czerwonym jaguarem.

Z powrotem wlokłam się po schodach jak ślimak. Jory był zaróżowiony od szampana,
który sączył, czekając na Mel. Chris poszedł przebrać się do obiadu.

– Gdzie jest moja żona? – zapytał Jory, usadowiony przy małym stoliku przyniesionym
przez Trevora i Henry’ego. Pośrodku stały świeże kwiaty z naszej szklarni, szampan chłodził
się
w srebrnym kubełku z lodem. Wszystko to stwarzało powabną i uroczystą atmosferę,
szczególnie
płonące na kominku szczapy drewna, usuwające z pokoju wilgotny chłód. Jory wyglądał jak

niegdyś. Nogi miał schowane pod stołem, a wózek był prawie niewidoczny.
Czy i tym razem powinnam skłamać? Cała wesołość w jego oczach zgasła.

– Tak więc nie przyjdzie – powiedział bezbarwnym głosem. – Nie przyjdzie tu już nigdy
więcej, przynajmniej nie do tego pokoju. Zatrzyma się w drzwiach i będzie mówiła do mnie z
bezpiecznej odległości.
Jego matowy głos załamał się. W końcu Jory zamilkł i zaczął płakać.

– Staram się, mamo, naprawdę staram się pogodzić z tym i nie być zgorzkniały.
Ale rozdziera moją duszę to, co stało się pomiędzy mną i moją żoną. Wiem, co ona myśli,
nawet gdy nic nie mówi. Nie będę już nigdy prawdziwym mężczyzną i ona nie wie, jak sobie
z
tym poradzić.

Upadłam na kolana obok niego i wzięłam go w ramiona.

– Nauczy się, Jory, nauczy się. Wszyscy musimy nauczyć się, jak sobie radzić z tym, co
nie da się zmienić. Daj jej czas. Poczekaj, aż urodzi się dziecko. Ona się zmieni. Przyrzekam
ci,
że się zmieni. Obdarzysz ją swoim dzieckiem. Nie ma niczego ponad własne dziecko, które
możesz wziąć w ramiona Zdrada Melodie i przytulić do serca. Słodycz dziecka, rozczulająca
maleńka drobina człowieczeństwa całkowicie zależna od ciebie, od tego jak ją ulepisz i
uformujesz. Jory, po prostu poczekaj, a zobaczysz, jak się Melodie zmieni.
Przestał płakać, lecz w jego oczach pozostała udręka.

– Nie wiem, czy mogę czekać – szepnął ochryple. – Kiedy inni są wokół, uśmiecham się i
udaję zadowolonego. Ale cały czas myślę o położeniu temu kresu i uwolnieniu Melodie od
wszystkich zobowiązań. To nie fair oczekiwać, żeby to znosiła. Zamierzam powiedzieć jej
dzisiaj
wieczorem, że jeśli chce, to może odejść albo może pozostać do urodzenia dziecka i potem
odejść i wystąpić o rozwód. Nie będę się sprzeciwiał.
– Nie, Jory! – wybuchłam. – Nie mów nic, co by ją bardziej zdenerwowało. Daj jej po
prostu czas. Pozwól Melodie przystosować się. Dziecko jej w tym pomoże.
– Mamo, nie wiem, czy ja to wytrzymam. Cały czas myślę o samobójstwie. Myślę o
moim ojcu i chciałbym mieć odwagę, żeby zrobić to, co on.
– Nie, kochanie, zapomnij o tym. Nigdy nie zostaniesz sam. Usiedliśmy z Chrisem przy
małym stoliku, żeby dotrzymać mu towarzystwa. Podczas posiłku nie powiedział więcej niż
kilka
słów.
Przed pójściem spać ukradkiem pochowałam ostre przedmioty i wszystko, czym mógłby

zrobić sobie krzywdę. Tej nocy spałam na kozetce u niego w pokoju z obawy, że jest tak
przybity, iż może targnąć się na życie tylko po to, żeby uwolnić Melodie od poczucia winy.
Nawet w trakcie drzemki dochodziły mnie jego jęki.

– Mel... bolą mnie nogi! – wołał we śnie.
Wstałam, żeby go uspokoić. Obudził się i patrzył na mnie półprzytomnie.
– Co noc boli mnie krzyż i nogi – odpowiedział przez sen na moje pytanie. – Nie chcę
użalać się nad urojonymi bólami. Chcę po prostu przespać noc.
Przez całą noc skręcał się z bólu. Nogi, których nie czuł w trakcie dnia, męczyły go
ciągłym bólem. W dolnych partiach krzyża cierpiał od powtarzających się ukłuć.

– Dlaczego boli mnie w nocy, a niczego nie czuję w ciągu dnia?! – krzyczał z twarzą
zlaną potem, z piżamą przylepioną do ciała. – Chciałbym mieć charakter mojego ojca,
rozwiązałoby to wszystkie nasze problemy!
Nie, nie, nie! Przywarłam do niego, obsypując jego twarz pocałunkami, obiecując mu
wszystko, co tylko mogłoby zatrzymać go przy życiu.

– To przejdzie, Jory, przejdzie! Wytrzymaj. Nie poddawaj się, staw czoło największemu
wyzwaniu w swoim życiu. Masz mnie, masz Chrisa i prędzej czy później Melodie wróci i
znowu
będzie twoją żoną.
Patrzył na mnie ponuro, jakbym mówiła o jakichś ulotnych sennych marzeniach.

– Idź spać do swojego pokoju, mamo. Czuję się jak dziecko, gdy tutaj jesteś.
Obiecuję ci, że nie zrobię niczego, przez co musiałabyś znowu płakać.
– Kochanie, dzwoń natychmiast po ojca lub po mnie, gdybyś czegoś potrzebował.
Każde z nas wstanie i tu przyjdzie. Nie wołaj tylko Melodie, bo może potknąć się i
przewrócić w ciemnościach. Teraz już porusza się trochę niepewnie. Zawsze miałam lekki
sen,
więc łatwo mnie przebudzić. Czy ty mnie słuchasz, Jory?

– Tak, oczywiście, słucham – powiedział. Spojrzenie miał puste i nieobecne.
– Jeśli jest jakaś rzecz, w której jestem teraz dobry, to w słuchaniu.
– Wkrótce przyjdzie fizykoterapeuta i zacznie z tobą ćwiczenia rekonwalescencyjne.
– Rekonwalescencja, mamo?
Miał zmęczone, przygasłe spojrzenie.
– Masz na myśli dopasowywanie protezy? Istotnie, nie mogę się już jej doczekać.
Zakładanie protez, to dopiero będzie zabawa. Czyż to nie szczęście, że nie będę ich czuł?

Nie wspominam już nawet o tej pomysłowej uprzęży, w której będę wyglądał jak koń. Myślę,
że
uchroni mnie ona od upadku... – Zakrył na moment twarz ręką, odchylił głowę i westchnął: –
Boże, daj mi siłę przetrwania. Czy karzesz mnie za nadmierną pychę, za dumę z moich nóg i
ciała? Wykonałeś cholernie dobrą robotę, sprowadzając mnie w dół.

Opuścił ręce. Łzy zabłysły mu w oczach i spłynęły po policzkach. Ale za moment już
przepraszał.

– Wybacz mi to, mamo. Płacz nad samym sobą nie jest bardzo męską rzeczą, czyż nie
tak? Nie mogę przez cały czas być silny i dzielny. Traktuj chwile mojej słabości jak wszystko
inne. Wróć do swojego pokoju. Nie zamierzam zrobić niczego, co by was jeszcze bardziej
zasmuciło. Doprowadzę to do końca. Dobranoc. Pożegnaj Melodie ode mnie, kiedy wróci.
Rozpłakałam się w ramionach Chrisa, co wywołało tysiące pytań, na które odmawiałam
odpowiedzi. Odwrócił się zniecierpliwiony i trochę zły.

– Nie oszukuj mnie, Catherine. Ukrywasz coś, myśląc, że będzie to dodatkowym
ciężarem, podczas gdy milczenie na temat tego, co się dzieje, jest największym brzemieniem!
Czekał na moją odpowiedź. Ponieważ nie było jej, szybko zasnął po swojej stronie łóżka.
Miał w najwyższym stopniu irytujący zwyczaj szybkiego zapadania w sen wtedy, gdy ja nie
mogłam zasnąć. Chciałam, żeby obudził się i zmusił mnie do odpowiedzi na pytania, których
przed chwilą uniknęłam. Ale on spał i spał, a potem obrócił się we śnie, objął mnie i wtulił
twarz
w moje włosy.

Co godzinę wstawałam i sprawdzałam, czy Bart przywiózł już Melodie do domu i czy u
Jory’ego jest wszystko w porządku. Jory leżał w swoim łóżku z szeroko otwartymi oczami,
najwidoczniej, tak jak ja, czekając na powrót Melodie.

– Czy ustąpił ci ból?
– Tak, wracaj do łóżka. Wszystko jest świetnie. Spotkałam Joela w holu przed pokojem
Barta. Zarumienił się, widząc mnie w białej koronkowej bieliźnie.
– Joel – powiedziałam – sądziłam, że rozmyśliłeś się co do życia pod tym dachem i
wróciłeś do tej małej celi nad garażem.
– Przywykłem, Catherine, przywykłem – wymamrotał. – Bart kazał mi przenieść się do
domu, mówiąc, że Foxworth nie powinien być traktowany jak służący.
Popatrzył na mnie swoimi wodnistymi oczami z wyrzutem, że nie sprzeciwiliśmy się, gdy
oświadczył nam, że woli celę garażową od przyjemnego pokoju w skrzydle domu
zajmowanym

przez Barta.

– Nie wiesz, siostrzenico, jak to jest być starym i samotnym. Przez całe lata cierpiałem na
bezsenność, prześladowany złymi snami i nieokreślonymi bólami pozbawiającymi tego
wytęsknionego głębokiego snu. Wstawałem więc, żeby się zmęczyć, włóczyłem się...
Włóczył się? Szpiegował, oto co robił! Ale kiedy popatrzyłam na niego uważniej,
zawstydziłam się. Stojąc w mroku holu, wydawał się taki wątły, taki chorowity i słaby. Czy
byłam niesprawiedliwa dla Joela? Czy nie lubiłam go tylko dlatego, że był synem Malcolma?
I
jeszcze ten wstrętny zwyczaj nieustannego mamrotania do siebie cytatów z Biblii, co cofało
mnie
w czasie do naszej babki i jej nalegania, żebyśmy każdego dnia nauczyli się fragmentu Pisma
Świętego.

– Dobranoc, Joel – powiedziałam dużo uprzejmiej niż zazwyczaj.
Nadal stał tam, jakby chcąc przeciągnąć mnie na swoją stronę. Pomyślałam o Barcie,
który jako chłopiec powiedział mi tak wiele bolesnych rzeczy, ale nigdy już jako dorosły.
Teraz
on również czytał Biblię, wykorzystując słowa tam napisane do udowodnienia spornych
kwestii.
Czy Joel ożywił w Barcie to, co w nim drzemało? Przyglądałam się staremu człowiekowi,
który
prawie ze strachem odsuwał się ode mnie.

– Dlaczego tak się zachowujesz? – zapytałam ostro.
– Jak, Catherine?
– Jakbyś się mnie bał. Uśmiechnął się żałośnie.
– Jesteś przerażającą kobietą, Catherine. Mimo delikatnej urody zachowujesz się czasami
tak okrutnie jak moja matka.
Spojrzałam na niego, zaskoczona, że mógł tak pomyśleć. Nie byłam chyba podobna do tej
podłej starej kobiety?

– Przypominasz mi także o twojej matce – wyszeptał cienkim, drżącym głosem,
okrywając ciaśniej swoje wątłe ciało. – I wyglądasz o wiele za młodo jak na pięćdziesiątkę.
Mój
ojciec zwykł mawiać, że niegodziwcy zawsze dłużej pozostają młodsi i zdrowsi od tych, na
których czeka miejsce w niebie.
– Jeżeli twój ojciec tam poszedł, Joel, to ja z przyjemnością udam się w przeciwną stronę.
Popatrzył na mnie, jak gdybym była żałosnym przedmiotem, który po prostu nic nie
rozumie, i odszedł powoli.
Znalazłam się znowu obok Chrisa, który obudził się na tyle dawno, że zdążył wysłuchać

sceny pomiędzy mną i Joelem.
Spojrzał na mnie w półmroku.

– Catherine, to było niegrzeczne mówić do starego człowieka w ten sposób.
Możesz go oczywiście wygonić. W pewnym sensie ma on tutaj więcej praw niż my
wszyscy. Prawnie jest to dom Barta, nawet jeżeli mamy przywilej dożywotniego pobytu tutaj.
Wypełniła mnie złość.

– Czy nie zorientowałeś się jeszcze, że Joel odgrywa rolę ojca, którego Bart szukał przez
całe życie?
I tutaj dotknęłam go. Zesztywniał i odwrócił się ode mnie.

– Dobranoc, Catherine. Może powinnaś pozostać w łóżku i pomyśleć trochę o sobie.
Joel jest samotnym starym człowiekiem, wdzięcznym za miejsce, w którym może spędzić
resztę swojego życia. Przestań dopatrywać się Malcolma w każdym napotkanym starym
mężczyźnie, bo w końcu, jeśli będę żył dostatecznie długo, również zostanę starym
człowiekiem.

– Jeżeli miałbyś wyglądać i zachowywać się jak Joel, to chętnie widziałabym twój
wcześniejszy koniec.
Och, jak mogłam tak powiedzieć do kochanego człowieka? Odsunął się dalej, nie
reagując na mój dotyk.

– Chris, przepraszam, nie to miałam na myśli. Pieściłam jego ramię, a potem wsunęłam
rękę pod górę jego piżamy.
– Uważam, że będzie lepiej, jak zatrzymasz ręce przy sobie. Nie mam teraz nastroju.
Dobranoc, Catherine, i pamiętaj, że jeżeli szuka się kłopotów, to najczęściej się je znajduje.
Obudziło mnie odległe trzaśniecie drzwiami. Zegarek wskazywał wpół do czwartej.
Wślizgnęłam się do pokoju Melodie i zaczęłam czekać. Aż do czwartej zajęło jej

pokonywanie drogi od garażu do sypialni. Czy zatrzymali się z Bartem na pieszczoty i
pocałunki? Czy szeptali sobie miłosne słowa, z którymi nie mogli poczekać do jutra? Cóż
innego
mogłoby zatrzymywać ją tak długo? Nad grzbietami gór pojawiły się pierwsze blade oznaki
świtu. W końcu usłyszałam, że nadchodzi. Trzymała w jednej ręce srebrne szpilki, a w drugiej
małą srebrną torebkę, wchodząc potknęła się w progu pokoju.

Była w szóstym miesiącu ciąży, ale w długiej, luźnej czarnej sukience było to prawie
niewidoczne. Wydała zdławiony okrzyk na mój widok i cofnęła się, gdy wstałam z krzesła.

– No, Melodie – powiedziałam cynicznie – niezbyt to pięknie wygląda.

– Cathy, czy z Jorym wszystko w porządku?
– Czy naprawdę interesuje cię to?
– Zdaje się, że jesteś na mnie zła. Patrzysz na mnie tak groźnie. Co ja takiego zrobiłam,
Cathy?
– Zupełnie jakbyś nie wiedziała – powiedziałam do niej wściekle, zapominając o
zamierzonej grzeczności. – Wymykasz się w deszczowy wieczór z moim młodszym synem,
wracasz po wielu godzinach z czerwonymi śladami na szyi, z rozmazaną szminką na twarzy,
z
włosami w nieładzie i jeszcze pytasz, co... ja... takiego... zrobiłam. Dlaczego więc nie
mówisz...
co takiego robiłaś?
Patrzyła na mnie szeroko otwartymi nieufnymi oczami, trochę z wyrazem winy, trochę ze
wstydem, ale również z jakąś nadzieją.

– Jesteś zupełnie jak moja matka, Cathy! – zawołała, a jej błyszczące od łez oczy błagały
o zrozumienie. – Proszę, nie opuszczaj mnie, gdy potrzebuję matki bardziej niż kiedykolwiek
dotąd.
– Ale zapominasz, że przede wszystkim jestem matką Jory’ego. Jestem również matką
Barta. Kiedy zdradzasz Jory’ego, zdradzasz też i mnie.
Melodie znowu zaczęła płakać, błagając, żebym ją wysłuchała.

– Nie odwracaj się teraz ode mnie, Cathy. Tylko ty możesz mnie zrozumieć. Z pewnością
ty jedna ze wszystkich możesz to zrozumieć! Kocham Jory’ego, zawsze będę go kochać...
– I dlatego poszłaś do łóżka z Bartem? Cóż za wspaniały sposób okazywania miłości –
przerwałam jej. Głos mój brzmiał ostro i zimno.
Wtuliła twarz w moją suknię i objęła mnie ramionami. Przywarła do mnie.

– Cathy, proszę, poczekaj, aż mnie wysłuchasz. Podniosła twarz mokrą od łez, pokrytą
czarnymi plamami rozmazanego makijażu. Wyglądała żałośnie i bezradnie.
– Jestem częścią świata baletu, Cathy, i ty wiesz, co to znaczy. Jesteśmy tancerzami,
wprowadzamy muzykę do swoich ciał i dusz i przez nie dajemy ją innym ludziom. Płacimy za
to
wysoką cenę. Znasz tę cenę. Tańczymy z duszami wystawionymi na powszechny widok i na
powszechną krytykę, a kiedy taniec się kończy, słyszymy aplauz, przyjmujemy róże,
kłaniamy
się, kurtyna idzie wiele razy w górę, słyszymy okrzyki „brawo, brawo”. Na koniec schodzimy
ze
sceny, zmywamy makijaż, wkładamy codzienne ubrania i wtedy uświadamiamy sobie, że to,
co
w nas najlepsze, nie jest rzeczywistością, tylko fantazją. Szybujemy na skrzydłach
zmysłowości

tak potężnej, że nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, z jakim bólem odbieramy całą nieczułość,
okrucieństwo i brutalność rzeczywistości.

Zawahała się, żeby nabrać dalszych sił, a ja siedziałam oszołomiona jej wnikliwością, bo
znałam tę usłyszaną przed chwilą prawdę. Kto mógł znać ją lepiej ode mnie?

– Tam, na widowni, uważają, że większość z nas to zboczeńcy. Nie uświadamiają sobie,
że wychowaliśmy się na muzyce, że ona nas podtrzymuje, unosi ponad codziennością. Nie
mają
pojęcia o tym, że aplauz, pochlebstwa i w końcu miłość fizyczna są naszym właściwym
pożywieniem. Zazwyczaj w chwili kiedy zostawaliśmy sami, padaliśmy sobie z Jorym w
ramiona
i tylko w ten sposób znajdowaliśmy odprężenie, potrzebne nam, żeby zasnąć. Teraz ani ja, ani
on
nie mamy tego odprężenia. On nie chce słuchać muzyki, a ja nie mogę jej wyłączyć.
– Ale ty masz kochanka – powiedziałam cicho, w pełni rozumiejąc każde jej słowo.
Kiedyś ja również unosiłam się na radosnych skrzydłach muzyki i stoczyłam się,
ponieważ nie było nikogo, kto by mnie kochał i wyprowadził ze świata fantazji do
rzeczywistości, która była tak nieuchronna.

– Posłuchaj, Cathy, proszę. Daj mi szansę wytłumaczenia się. Wiesz, jak w tym domu jest
nudno. Nikt nas nie odwiedza, a wszystkie telefony są do Barta. Ty, Chris i Cindy stale
byliście
w szpitalu u Jory’ego, a ja tchórzliwie zostawałam, bojąc się, że Jory zobaczy moje
przerażenie.
Próbowałam czytać, próbowałam, tak jak ty, zająć się robótkami na drutach, ale nie udawało
mi
się. Dałam temu spokój i czekałam na jakiś telefon. Nikt nie zadzwonił do mnie z Nowego
Jorku.
Spacerowałam, wyrywałam chwasty w ogrodzie. Płakałam w lesie, gapiłam się w niebo,
obserwowałam motyle i jeszcze bardziej płakałam. W kilka nocy po tym, jak stwierdzono, że
Jory nie będzie już nigdy chodził ani tańczył, przyszedł do mojego pokoju Bart. Zamknął za
sobą
drzwi i po prostu stał, przyglądając mi się.

Leżałam na łóżku, jak zwykle płacząc. Puszczałam muzykę baletową, próbując
przypomnieć sobie, jak to było z Jorym, a Bart tylko stał, patrząc na mnie swoimi ciemnymi,
hipnotyzującymi oczami. Stał tak długo, aż przestałam płakać.

Wtedy podszedł bliżej i otarł mi łzy z twarzy. Kiedy podniosłam się i spojrzałam na
niego, w jego oczach była miłość. Nigdy jeszcze nie widziałam takiej dobroci w jego
spojrzeniu,
takiego współczucia i takiej wrażliwości. Dotknął mnie.

Mojego policzka, włosów, warg. Na plecach poczułam dreszcze. Wsunął ręce w moje
włosy i patrząc mi prosto w oczy, powoli, bardzo powoli zaczął pochylać głowę, aż jego usta

musnęły moje. Nigdy nie przypuszczałam, że może być tak delikatny.

Zawsze myślałam, że bierze kobiety siłą. Pewnie gdyby nie był tak delikatny,
uciekłabym. Ale jego łagodność zgubiła mnie. Przypomniała mi o Jorym.

Och, nie mogłam już tego słuchać. Musiałam przerwać, zanim zacznę im współczuć.

– Nie chcę już tego więcej słuchać, Melodie – powiedziałam chłodno, podnosząc głowę
tak, żeby nie patrzeć na miłosne ślady, pozostawione na jej twarzy. – Tak więc gdy Jory
najbardziej cię potrzebuje, chcesz porzucić go i pójść do Barta – powiedziałam gorzko. –
Jesteś
wspaniałą żoną, Melodie. Załkała głośniej, kryjąc twarz w dłoniach.
– Pamiętam wasz ślub, kiedy staliście przed ołtarzem i przysięgaliście sobie wierność na
dobre i na złe... i już przy pierwszym nieszczęściu znalazłaś sobie kochanka.
Melodie pociągnęła nosem i próbowała znaleźć odpowiedniejsze słowa, aby bronić
swoich racji. Pomyślałam o tym, jak bardzo samotny jest ten dom w górach, jak bardzo
odizolowany od całej okolicy. A myśmy zostawili w nim Melodie, sądząc, że jest zbyt
załamana,
żeby chciała dokądkolwiek jechać. Nie pomyśleliśmy o tym, co mogą robić z Bartem. Nie
podejrzewaliśmy tej, która zdawała się tak nie lubić mojego młodszego syna.

Nadal pociągała nosem i bezmyślnie bawiła się paskiem, ale w oczach jej pojawiła się
pewna chytrość.

– Jak możesz mnie potępiać, Cathy, przecież sama postępowałaś jeszcze gorzej.
Wstałam, żeby wyjść. Miała rację. Ani trochę nie byłam lepsza. Ja również
niejednokrotnie źle postąpiłam.

– Czy zapomnisz o Barcie, odejdziesz od niego i upewnisz Jory’ego, że nadal go
kochasz?
– Ja rzeczywiście kocham Jory’ego, Cathy. Może to zabrzmieć dziwnie, ale Barta kocham
inaczej, w sposób, który nie ma nic wspólnego z uczuciem żywionym do Jory’ego. Jory jest
moją
dziecięcą miłością i najlepszym przyjacielem. Jego młodszy brat jest kimś, kogo nigdy nie
lubiłam, ale on się zmienił, Cathy, naprawdę się zmienił. Żaden mężczyzna nienawidzący
kobiet
nie może tak kochać jak on...
Zacisnęłam usta. Stałam w otwartych drzwiach, potępiając ją tak, jak niegdyś moja matka
potępiała mnie, patrząc swoim bezlitosnym stalowoszarym wzrokiem i mówiąc mi, że jestem
najgorszą ze wszystkich grzesznicą.

– Nie wychodź, zanim mnie nie zrozumiesz! – krzyknęła, wyciągając ręce i zaklinając

mnie.
Zamknęłam drzwi z myślą o Joelu i zwróciłam się do niej.

– W porządku. Zostaję, ale i tak cię nie zrozumiem.
– Bart mnie kocha, naprawdę mnie kocha. Kiedy to mówi, nic na to nie mogę poradzić,
ale wierzę mu. Chce, żebym rozwiodła się z Jorym. Powiedział, że ożeni się ze mną. – Jej
płaczliwy głos przeszedł w zachrypnięty szept. – Naprawdę nie wiem, czy potrafię przeżyć
życie
z mężem przykutym do wózka inwalidzkiego.
Znowu łkając, rzuciła się z klęczek na podłogę.

– Nie jestem tak silna jak ty, Cathy. Nie mogę dać Jory’emu, tak potrzebnego mu teraz,
wsparcia. Nie wiem, co mam mu powiedzieć ani co mogę dla niego zrobić.
Chciałabym cofnąć zegar i wrócić do Jory’ego takiego, jakiego znałam, bo tego nie znam
wcale. Nie sądzę nawet, że chciałabym poznać... Jest mi wstyd, tak bardzo wstyd! Wszystko,
co
chciałabym teraz zrobić, to zniknąć.

Mój głos stał się ostry jak brzytwa.

– Nie uciekniesz od swoich obowiązków, Melodie. Jestem tutaj i dopilnuję, żebyś
przestrzegała przysięgi małżeńskiej. Przede wszystkim usuniesz Barta ze swojego życia.
Nigdy
już nie pozwolisz mu się dotknąć. Ilekroć będzie podejmował jakieś próby, zawsze mu
odmówisz. Zamierzam jeszcze raz spotkać się z nim. Tak, już go przestrzegałam, ale mam
zamiar
zrobić to ponownie. Jeżeli będę musiała, pójdę do Chrisa i opowiem mu, co się tu dzieje. Jak
wiesz, Chris jest bardzo cierpliwym i wyrozumiałym człowiekiem, bardzo opanowanym, ale
nie
daruje ci tego, co wyprawiasz z Bartem.
– Proszę, nie! – zawołała. – Kocham Chrisa jak ojca! Chcę, żeby mnie szanował.
– Więc zostaw Barta w spokoju! Pomyśl o dziecku, ono jest najważniejsze. Poza tym nie
powinnaś teraz uprawiać seksu, czasami bywa to niebezpieczne.
Zamknęła swoje wielkie oczy, powstrzymując łzy; przytakiwała i obiecywała, że nigdy
już nie będzie kochać się z Bartem. Nie ufałam jej. Nie wierzyłam również Bartowi, z którym
rozmawiałam przed powrotem do łóżka.

Nadszedł poranek, a ja w ogóle nie zmrużyłam oka. Wstałam zmęczona i apatyczna,
przywołałam na twarz nieszczery uśmiech i zapukałam do Jory’ego. Poprosił, abym weszła. Z
jakichś powodów był w lepszym nastroju niż minionej nocy, jakby nocne przemyślenia
uspokoiły
go.

– Cieszę się, że Melodie ma w tobie oparcie – powiedział, gdy pomagałam mu się
obrócić.

Każdego dnia Chris na zmianę z pielęgniarzem ćwiczyli i masowali Jory’emu nogi.

W ten sposób nie zanikały mu mięśnie. Jego nogi zaczęły nawet odzyskiwać nieco z

dawnej świetności.
Był to olbrzymi krok naprzód. Nadzieja... w tym ponurym domu zawsze czepialiśmy się
nadziei, malowaliśmy ją na żółto – jak rzadko oglądane słońce.

– Spodziewam się, że Melodie wpadnie tutaj dziś rano – powiedział Jory z pewną
tęsknotą. – Wczoraj wieczorem nawet nie zajrzała, by życzyć mi dobrej nocy.
Mijały dni. Melodie z Bartem często znikali. Nie potrafiłam już patrzeć jej w oczy i
uśmiechać się. Przestałam namawiać Barta, żeby dotrzymywał towarzystwa Jory’emu. Razem
oglądaliśmy telewizję, razem graliśmy w różne gry, rywalizowaliśmy w układaniu głupawej
układanki. Po południu sączyliśmy wino, a około dziewiątej szliśmy na spoczynek, udając, że
wszystko jest w porządku.

Ciągłe leżenie w łóżku męczyło Jory’ego.

– To z braku właściwych ćwiczeń – mówił, podciągając się na trapezie umocowanym nad
głową. – Przynajmniej utrzymuję ramiona w dobrej formie. – Mówiłaś, że gdzie jest Melodie?
Odłożyłam właśnie skończony dziecinny pantofelek i sięgnęłam po włóczkę, żeby zacząć
następny. Pomiędzy grami z Jorym robiłam na drutach i oglądałam telewizję.
Gdy byłam sama, zamykałam się w pokoju i pisałam pamiętnik. To będzie moja ostatnia
książka, mówiłam sobie. Co jeszcze mogłabym powiedzieć? Co jeszcze mogło się nam
wydarzyć?

– Mamo, czy ty mnie słuchasz? Pytałem, czy wiesz, gdzie jest Melodie i co robi.
– Jest w kuchni, Jory – powiedziałam szybko. – Przygotowuje twój ulubiony obiad.
Zobaczyłam ulgę na jego twarzy.
– Martwię się o moją żonę, mamo. Przychodzi, coś tam dla mnie robi, ale nie wkłada w to
serca.
Cień przemknął przez jego twarz, ale szybko zniknął pod moim uważnym spojrzeniem.

– Mówię ci to wszystko, co powinienem jej powiedzieć. To boli. Widzę, że oddala się ode
mnie coraz bardziej. Chcę jej powiedzieć, że wewnątrz nie zmieniłem się, ale nie sądzę, by
chciała o tym wiedzieć. Uważam, że ona chce wierzyć, iż jestem inny, bo nie mogę tańczyć
ani

chodzić, i że to ułatwi jej zerwanie łączących nas więzów. Nigdy nie rozmawia ze mną o
przyszłości. Nie omawiała ze mną nawet wyboru imienia dla naszego dziecka. Szukałem w
książkach właściwego imienia dla naszego syna lub córki. Powtarzam sobie, tak jak mówiłaś,
że
ciąża usprawiedliwia jej zachowanie.

Przełknęłam ślinę i spróbowałam wykorzystać szansę.

– Jory, myślałam o tym poważnie. Twój lekarz powiedział kiedyś, że lepiej byłoby dla
ciebie, gdybyś został w szpitalu i tam ćwiczył, niż korzystał z pomocy dojeżdżającego
rehabilitanta. Moglibyście, więc wynająć małe mieszkanko niedaleko szpitala i Melodie
dowoziłaby cię codziennie na zajęcia rehabilitacyjne. Jest już prawie zima, Jory. Nie znasz
zim w
tej zachodniej, górzystej części Wirginii. Są bardzo mroźne. Wieją silne wiatry. Drogi często
są
zablokowane. Państwo utrzymuje przejezdne autostrady i drogi główne, ale lokalne
prowadzące
do tej posiadłości są często nieprzejezdne. Myślę o tych dniach, gdy ani twój pielęgniarz, ani
terapeuta nie będą mogli tu dotrzeć. A ty musisz ćwiczyć codziennie. Jeżeli będziesz mieszkał
w
pobliżu szpitala, nie będzie tych trudności.
Spojrzał na mnie, boleśnie zdziwiony.

– Mam rozumieć, że chcesz się mnie pozbyć?
– Oczywiście, że nie. Musisz jednak przyznać, że nie lubisz tego domu.
Skierował wzrok w stronę okien, za którymi szalała ulewa, strącając z drzew resztę
suchych liści i przyginając do ziemi późno kwitnące róże. Całe letnie ptactwo już odleciało.
Wiatr gwizdał wokół domu, wciskał się przez szpary do środka i wył tak samo jak w
starym Foxworth Hall.

– Podoba mi się, że tak urządziłyście z Mel te pokoje – odezwał się Jory za moimi
plecami, gdy nadal wyglądałam przez okno. – Zbudowałyście mi bezpieczny port. Nie chcę
go
teraz opuszczać, żeby spotykać ludzi, którzy przywykli podziwiać mój wdzięk i sprawność.
Nie
chcę rozdzielać się z tobą i ojcem. Czuję, że jesteśmy sobie bliżsi niż kiedykolwiek do tej
pory,
poza tym zbliżają się święta. A jeśli drogi będą zamknięte dla mojego pielęgniarza i
terapeuty, to
będą zamknięte również dla ciebie i dla taty. Nie odsyłajcie mnie stąd, mamo, wolę tu zostać.
Potrzebuję ciebie. Potrzebuję ojca. Potrzebuję nawet możliwości zbliżenia się z bratem.
Ostatnio
wiele rozmyślałem o Barcie. Czasami przychodzi, siada obok i rozmawiamy. Myślę, że w
końcu
zaczynamy być takimi przyjaciółmi jak kiedyś, zanim twoja matka przeniosła się do tego
domu
obok, kiedy on miał dziewięć lat...

Poruszyłam się niespokojnie, myśląc o obłudzie Barta, przychodzącego zaprzyjaźnić się z
bratem, a za plecami uwodzącego mu żonę.

– Jeżeli to jest to, czego pragniesz, Jory, to zostań. Ale zastanów się jeszcze.
Możemy z Chrisem przenieść się do miasta, być z wami, możemy też wszystko urządzić
równie wygodnie jak tutaj.

– Ale nie możesz już urodzić mi innego brata, prawda, mamo? Bart jest moim jedynym
bratem. Chcę, żeby wiedział, iż troszczę się o to, co się z nim stanie.
Chcę widzieć go szczęśliwego. Chcę, żeby miał takie życie małżeńskie, jakie mamy z
Mel. Któregoś dnia obudzi się ze świadomością, że wszystkiego nie da się kupić za pieniądze,
a
już na pewno nie da się kupić miłości. Przynajmniej nie takiej, jaka łączy nas z Mel.

Zamyślił się, a ja w duszy płakałam nad nim i nad tą jego miłością. Nagle zarumienił się.

– Przynajmniej, powinienem dodać, takie życie małżeńskie, jakie mieliśmy. Teraz,
przykro to przyznać, ma to mało wspólnego z małżeństwem.

Ale to nie jej wina.

W tydzień później byłam sama w pokoju i zawzięcie pisałam w pamiętniku, gdy nagle

usłyszałam kroki biegnącego Chrisa, który wpadł po chwili do pokoju.

– Cathy – zawołał podniecony, zdejmując płaszcz i rzucając go na krzesło – mam
wspaniałe nowiny! Pamiętasz te doświadczenia, w których brałem udział? Nastąpił w nich
przełom.
Wyciągnął mnie zza biurka i posadził w fotelu przed kominkiem, w którym płonął ogień.
Pokrótce wyjaśnił mi szczegóły tego, nad czym wraz z innymi naukowcami pracował.

– To oznacza, że teraz, gdy nadchodzi zima, nie będzie mnie w domu pięć nocy w
tygodniu. Śnieg jest uprzątany dopiero koło południa, a to pozostawia mi zbyt mało czasu na
laboratorium. Ale nie martw się, będę tutaj w weekendy. Jeśli masz coś przeciwko temu, to
powiedz uczciwie. Muszę dbać najpierw o ciebie i naszą rodzinę.
Jego ekscytacja nowymi badaniami była tak widoczna, że nie mogłam gasić jej swoimi
obawami. Chris tak wiele z siebie dawał mnie, Jory’emu i Bartowi, a tak mało w zamian
otrzymywał. Bezwiednie objęłam go za szyję. Przyjrzałam się uważnie jego twarzy. Wokół
niebieskich oczu zobaczyłam drobne zmarszczki, których dotąd nie dostrzegałam. Moje palce
znalazły w jego włosach srebro. W brwiach było kilka siwych włosków.

– Jeżeli ma to ci sprawić przykrość, mogę to zawsze odwołać, zapomnieć o badaniach i

poświęcić cały mój czas rodzinie. Ale będę bardzo szczęśliwy, jeśli dasz mi tę szansę. Gdy
porzuciłem praktykę w Kalifornii, myślałem, że nie znajdę już niczego, co mnie poważnie
zainteresuje, lecz myliłem się. Może to znaczyło... ale jeżeli to jest konieczne, rzucę wszystko
i
zostanę z wami.

Rzucić medycynę na zawsze? Większa część jego życia koncentrowała się wokół
medycyny. Poczucie przydatności dodawało smaku jego życiu. Zatrzymać go przy sobie,
odebrać
mu przyjemność z pracy dla wspólnego dobra, teraz, w tym krytycznym okresie, gdy osiągnął
wiek średni, to byłoby dla niego zabójcze.

– Cathy? – zaczął Chris, przerywając moje rozmyślania. Znowu wkładał swój ciężki
wełniany płaszcz. – Czy wszystko w porządku? Dlaczego tak dziwnie wyglądasz? Tak
smutno.
Będę wracał w piątki wieczorem i wyjeżdżał dopiero w poniedziałek rano. Wytłumacz
Jory’emu
to wszystko, co ci powiedziałem. Chociaż nie, wpadnę do niego i sam mu to wyjaśnię.
– Jeżeli to jest to, czego pragniesz, rób to. Ale będzie nam ciebie brakowało.
Nie wiem, jak zdołam zasnąć w pustym łóżku. Widzisz, rozmawiałam z Jorym; on nie
chce przenieść się do Charlottesville. Myślę, że bardzo polubił te pokoje.
Prawie już skończył model klipra. Szkoda byłoby pozbawiać go wygód, które ma tutaj.
Niedługo jest Boże Narodzenie. Cindy przyjeżdża na Święto Dziękczynienia i zostanie aż do
Nowego Roku. Chris, obiecaj, że zrobisz wszystko, aby przyjeżdżać w każdy piątek. Jory
potrzebuje twojej siły, tak jak i mojej, od kiedy Melodie ostatecznie go opuściła.

Och, powiedziałam za dużo. Chris zmrużył oczy.

– Co się takiego stało, o czym mi nie powiedziałaś? Ściągnął ciężki płaszcz i starannie
powiesił. Przełknęłam ślinę, zaczęłam mówić niepewnym głosem, unikając jego spojrzenia.
Ale
niebieskie oczy Chrisa zmusiły mnie, żeby powiedzieć:
– Czy byłoby to dla ciebie straszne, gdybyś dowiedział się, że Bart zakochał się w
Melodie?
Skrzywił usta.

– Ach, tak. Wiem, że zawróciła Bartowi w głowie już od dnia przyjazdu. Wiele razy
widziałem, jak się jej przyglądał. Pewnego dnia znalazłem ich siedzących w saloniku na
kanapce.
Bart rozpiął Melodie sukienkę i całował jej piersi.
Poszedłem dalej. Cathy, przecież gdyby ona nie chciała go, to trzasnęłaby go w twarz i na
tym koniec. Wprawdzie Bart kradnie Jory’emu żonę w chwili, gdy oboje powinni być razem,
ale

Jory nie potrzebuje żony, która go nie kocha. Cóż dobrego może ona teraz zrobić dla niego?
Spojrzałam na Chrisa z niedowierzaniem.

– Bronisz Barta! Czy uważasz, że to, co zrobił, jest w porządku?
– Nie, nie uważam. Tylko kiedy życie jest sprawiedliwe, Cathy? Czy to jest sprawiedliwe,
że Jory złamał kręgosłup i nie może chodzić? Nie, to nie w porządku. Długo zajmuję się
medycyną, więc wiem, że sprawiedliwość rozdzielana jest nierówno. Dobry często umiera
przed
złym. Dzieci umierają przed dziadkami i kto powie, że to jest w porządku? Ale co możemy na
to
poradzić? Życie jest darem, może śmierć jest innym darem? Któż z nas może to wiedzieć?
Przyjmij do wiadomości to, co zaszło pomiędzy Bartem i Melodie, i dbaj o Jory’ego. Dbaj o
niego, żeby czuł się szczęśliwy, aż przyjdzie dzień, gdy będzie mógł znaleźć sobie inną żonę.
Kręciło mi się w głowie od jego słów, czułam się niewyraźnie.

– A dziecko, co z dzieckiem?
– Z dzieckiem to zupełnie inna sprawa. – Jego głos zabrzmiał twardo. – On, czy też ona,
będzie należeć do Jory’ego, niezależnie od tego, którego z braci wybierze Melodie. Dziecko
pozwoli Jory’emu przetrwać – on może już nigdy nie spłodzi innego.
– Chris, proszę. Idź do Barta i powiedz mu, żeby dał Melodie spokój. Nie mogę znieść
myśli, że Jory straci żonę właśnie teraz.
Potrząsnął głową, mówiąc, że Bart nigdy nie liczył się z jego zdaniem, dlaczego więc
teraz miałby go posłuchać.

– Kochanie, spójrz na fakty. W głębi serca Melodie nie chce Jory’ego. Ona mu tego nie
powie, ale za każdym niewypowiedzianym słowem, za każdym wykrętnym tłumaczeniem
kryje
się naga prawda, że ona po prostu nie chce być żoną człowieka, który nie może chodzić.
Według
mnie byłoby okrucieństwem zmuszać ją do pozostania, a w dalszej perspektywie byłoby to
jeszcze trudniejsze dla Jory’ego.
Jeśli spróbujemy zmusić ją, by została, to prędzej czy później będzie się na nim mściła za
to, że nie jest takim mężczyzną jak kiedyś, a tego chciałbym Jory’emu zaoszczędzić. Lepiej
pozwolić jej odejść, zanim skrzywdzi go bardziej niż tym romansem z Bartem.

– Chris! – zawołałam, wstrząśnięta jego sposobem myślenia. – Nie możemy jej pozwolić,
aby krzywdziła Jory’ego!
– Cathy, kim my jesteśmy, żeby to osądzać? Słusznie czy nie, my, uważani przez Barta za
grzeszników, czy możemy być jego sędziami?

Chris odjechał, powiedziawszy mi, że wróci w piątek wieczorem, około szóstej.

Patrzyłam z okna sypialni, dopóki samochód nie zniknął z pola widzenia.

Jakże puste były dni bez Chrisa, jakże smutne noce bez jego wspierających ramion i
uspokajających szeptów. Uśmiechałam się do Jory’ego, nie chcąc, by wiedział, iż każdej nocy
cierpię z powodu nieobecności Chrisa w moim łóżku. Jory śpi sam, mówiłam sobie, i jeżeli
on to
wytrzymuje, to wytrzymam i ja. Wiedziałam, że Melodie i Bart nadal są kochankami; byli
jednakże na tyle dyskretni, że ukrywali to przede mną. Ze sposobu, w jaki Joel wpatrywał się
w
żonę Jory’ego, wnioskowałam, że uważa ją za dziwkę. Dziwne, że nie patrzył tak samo na
Barta,
który był winny w równym stopniu. Ale mężczyźni, nawet tak pobożni jak Joel, uważają, że
co
wolno gąsiorowi, nie przystoi gęsi.

Minęły już dwa tygodnie listopada i nasze plany na Święto Dziękczynienia były gotowe.
Pogoda pogorszyła się, szalały wiatry i śnieżyce, zasypujące drogi i zawiewające nasze drzwi.

Mieliśmy trudności z otwieraniem garażu i wyprowadzaniem samochodu. Jeden po
drugim, uciekała nam służba, tak że w końcu został tylko Trevor, i tylko on przy mojej
pomocy
przygotowywał posiłki.

Cindy przyleciała do domu i wprowadziła swoim śmiechem atmosferę wesołości.

Miała wdzięk, którym czarowała wszystkich poza Bartem i Joelem. Nawet Melodie
wydawała się odrobinę szczęśliwsza. Cały dzień leżała w łóżku, starając się utrzymać ciepło.
Teraz często zdarzały się przerwy w dopływie prądu i przestawały działać nasze piece,
sterowane
elektrycznymi termostatami.

Musieliśmy uruchamiać awaryjne piece węglowe.

Bart zgromadził w swoim biurze górę drewna, zapominając, że pozostali również chętnie
nacieszyliby się ciepłem kominka.

Zamykał się z Joelem i szeptał mu o planowanym balu noworocznym, tak że sama
musiałam nanosić drewna do kominka w pokoju Jory’ego. Cindy grała ze starszym bratem w
karty. Jory siedział w fotelu, okręcony wełnianym szalem, z ramionami okrytymi swetrem i
uśmiechał się na widok moich próżnych wysiłków, by rozpalić ogień.

– Odsuń szyber, mamo, to zawsze trochę pomaga. Jak mogłam o tym zapomnieć?
Po chwili ogień zapłonął. Żywy ogień rozgrzał pokój, który był wystarczająco ciepły w
lecie, ale zbyt chłodny w zimie, dokładnie tak, jak to przewidywał Bart.
Zrobiło się przytulniej.

– Mamo – powiedział nagle poweselały Jory – myślałem o czymś od kilku dni.
Głupio się zachowywałem. Masz rację, cały czas miałaś rację. Nie mam zamiaru użalać
się nad sobą, że jestem samotny i że nikt mnie nie odwiedza, tak jak robiłem to od chwili
wypadku. Chcę pogodzić się z tym, na co nie ma rady, i wykorzystać, co się da w tej trudnej
sytuacji. Tak jak wy to robiliście z ojcem, gdy byliście zamknięci, chcę zamienić chwile
bezczynności na chwile twórcze.

Będę miał mnóstwo czasu na przeczytanie książek, których nie zdążyłem dotąd
przeczytać. Zamierzam również powiedzieć „tak”, kiedy następnym razem ojciec zaproponuje
mi
lekcje malowania akwarelami. Spróbuję malować pejzaże. Może nawet zaryzykuję olej i inne
techniki. Chciałem podziękować wam obojgu za zachętę do tego. Jestem szczęściarzem,
mając
takich rodziców jak wy.

Łzy dumy zakręciły mi się w oczach, uściskałam go, pogratulowałam powrotu do
naturalnego, entuzjastycznego sposobu bycia.

Cindy ustawiła stolik brydżowy na dwoje, ale Jory powrócił do prac przy żaglowcu, który
postanowił wykończyć przed Bożym Narodzeniem. Mocował nici olinowania stałego, co
stanowiło ostatni, przed malowaniem, etap prac.

– Mam zamiar podarować go komuś bardzo szczególnemu, mamo – poinformował mnie.
– Na święta jedna osoba w tym domu otrzyma moje pierwsze rękodzieło.
– Kupiłam to dla ciebie, Jory, żebyś przekazał w spadku swoim dzieciom... – Zbladłam na
dźwięk słowa „dzieciom”.
– Wszystko w porządku, mamo, tym prezentem chcę odzyskać młodszego brata. On mnie
kocha, Joel odmienił go. Bartowi podoba się ten żaglowiec; widzę to po jego oczach za
każdym
razem, gdy przychodzi i sprawdza postępy prac. Poza tym zawsze mogę zrobić inny dla
mojego
dziecka. Teraz chcę zrobić coś dla Barta. On uważa, że nikt z nas go nie lubi i nie potrzebuje.
Nigdy nie widziałem człowieka tak niepewnego siebie... a to wielka szkoda.

ŚWIĄTECZNE RADOŚCI

Nadeszło Święto Dziękczynienia. Wczesnym rankiem przyjechał Chris. Pielęgniarz
Jory’ego jadł z nami świąteczny obiad, ale cały czas, jak zaczarowany, wpatrywał się w
Cindy.
Ona zaś zachowywała się jak dama, co napawało mnie wielką dumą.

Następnego dnia z zapałem przyjęła moje zaproszenie na zakupy w Richmond.

Melodie odmówiła:

– Przepraszam, ale nie czuję się na siłach.
Chris, Cindy i ja wyjechaliśmy z czystym sumieniem, wiedząc, że Bart poleciał do
Nowego Jorku i nie będzie go z Melodie. Pielęgniarz obiecał zostać z Jorym do naszego
powrotu.
Trzydniowe wakacje w Richmond odświeżyły nam dusze i umysły. Dowiedziałam się, że
wciąż jestem piękna i bardzo zakochana, Cindy zaś miała swoją życiową uciechę, wydając,
wydając i jeszcze raz wydając pieniądze.

– Widzisz – powiedziała z dumą – nie przepuściłam kieszonkowego. Oszczędzałam, żeby
kupić wspaniałe prezenty dla mojej rodziny... i poczekajcie tylko, a zobaczycie, co wam
obojgu
kupiłam. Mam nadzieję, że i Jory’emu spodoba się prezent. Co do Barta, to może wziąć, co
mu
dam, i albo będzie mu się podobało, albo nie.
– A co z wujkiem Joelem? – zapytałam z ciekawością. Śmiejąc się uściskała mnie.
– Poczekaj, to zobaczysz.
Po kilku godzinach Chris skręcił w lokalną drogę prowadzącą serpentynami do Foxworth
Hall. W jednym z pudeł wypełniających bagażnik i tylne siedzenie samochodu miałam
kosztowną suknię na bal noworoczny.

Podsłuchałam, że Bart urządza go przy pomocy tych samych dostawców, którzy
zaopatrywali przyjęcie urodzinowe. Cindy w swoim pudle wiozła śmiałą, ale tym razem
stosowną sukienkę.

– Dziękuję ci, mamo, że się nie sprzeciwiałaś – szepnęła i pocałowała mnie.
Nic nadzwyczajnego nie wydarzyło się w czasie naszej nieobecności, poza tym, że Jory
ostatecznie złożył swój żaglowiec. Statek stał dumnie, starannie wykończony do ostatniego
szczegółu, z błyszczącym kołem sterowym i żaglami wydętymi na niewidzialnym wietrze.

– Usztywnione na cukier – wyjaśnił ze śmiechem Jory – i to się trzyma. Zgodnie z
instrukcją uformowałem żagle na butelce. Teraz statek może już udać się w swoją dziewiczą

podróż.

Był dumny ze swojego dzieła, uśmiechał się, gdy Chris obchodził je wokoło, podziwiając
z bliska skrupulatne rzemiosło. Potem pomogliśmy mu podnieść i umieścić żaglowiec na
styropianowej podstawie, gdzie będzie bezpieczny do czasu przekazania w ręce nowego
właściciela.

Jory zwrócił na mnie swoje piękne oczy.

– Dziękuję ci, mamo, że znalazłaś mi zajęcie na te długie nudne godziny. Kiedy pierwszy
raz go zobaczyłem, byłem przygnębiony myślą, że nigdy nie będę w stanie zrobić czegoś tak
trudnego. Ale krok po kroku zdołałem przebrnąć przez tę paskudnie skomplikowaną
instrukcję.
– W taki sposób wygrywa się wszystkie życiowe bitwy, Jory – powiedział Chris. – Nie
należy patrzeć na całość. Trzeba zrobić pierwszy krok, potem następny, i następny... i tak aż
do
osiągnięcia celu. I muszę powiedzieć, zrobiłeś wspaniałą robotę przy tym statku. Żaden z
tych,
które oglądałem, nie był tak profesjonalnie wykończony. Jeśli Bart nie doceni twojego
wysiłku,
to naprawdę mnie rozczaruje.
Chris spojrzał z zadowoleniem na Jory’ego.

– Wyglądasz na zdrowszego i silniejszego. Nie porzucaj akwareli. To jest trudna technika,
ale sądzę, że da ci więcej radości niż olej.

Uważam, że kiedyś będziesz świetnym malarzem.

Na dole Bart przez telefon polecał urzędnikowi bankowemu przejęcie upadającego
przedsiębiorstwa. Potem z kimś innym rozmawiał o projektowanym balu, mającym zatrzeć
wspomnienie tragedii z przyjęcia urodzinowego. Stałam w otwartych drzwiach jego pokoju,
myśląc, że to dobrze, iż wszystko, co zamawia, nie obciąża jego osobistych funduszy, tylko
Fundację Corrine Foxworth Winslow. Bart był bardzo niezadowolony z konieczności
uzgadniania z Chrisem wydatków przekraczających orzeczone dziesięć tysięcy.

Odłożył słuchawkę i spojrzał na mnie.

– Mamo, czy ty musisz stać w drzwiach i podsłuchiwać? Czy nie mówiłem ci już, żebyś
nie przeszkadzała mi, gdy jestem zajęty?
– Kiedy więc będziesz wolny?
– Czemu chcesz się ze mną spotkać?
– A czemu każda matka chce spotkać się z synem? Jego ciemne oczy złagodniały.
– Masz Jory’ego, zawsze wydawało mi się, że on ci wystarcza.

– Nie, tutaj się mylisz. Gdybym cię nigdy nie miała, Jory musiałby wystarczyć.
Mam jednak ciebie i dlatego jesteś ważną częścią mojego życia.
Popatrzył na mnie niepewnie, podniósł się i podszedł do okna, odwracając się do mnie
plecami.

– Pamiętasz, jak chowałem pamiętnik Malcolma za koszulą? – usłyszałam jego burkliwy i
melancholijnie smutny głos. – Malcolm dużo pisał o swojej matce, o tym, jak bardzo ją
kochał,
zanim uciekła z kochankiem i zostawiła syna z nielubianym ojcem. Obawiam się, że coś z tej
nienawiści Malcolma do niej przeszło na mnie. Ilekroć widzę, jak razem z Chrisem
wchodzicie
na górę po tych schodach, czuję potrzebę oczyszczenia się ze wstydu, który ja odczuwam, a
wy
oboje nie.
Tak więc nie zaczynaj mi wykładu na temat Melodie, bo to, co ja z nią robię, jest o wiele
mniej grzeszne niż to, co ty robisz z Chrisem.

Niewątpliwie miał rację, i to było najgorsze.

Powoli zaczęłam przyzwyczajać się do oglądania Chrisa tylko w weekendy, chociaż
bolało mnie serce, a łóżko wydawało mi się wielkie i puste. We wszystkie poranki tęskniłam
za
pogwizdywaniem przy goleniu, brak mi było serdeczności i optymizmu Chrisa. Zaczęłam
nawet
przyzwyczajać się i do tego, że czasem pogoda nie pozwalała przyjechać mu na weekend. Jak
bardzo ludzka natura potrafi przystosować się, jak łatwo przecierpi każde wyrzeczenie, każdą
stratę, żeby tylko zyskać kilka minut bezcennej radości.

Gdy stawałam w oknie i czekałam na przyjazd Chrisa, byłam tak młodzieńczo
podekscytowana, jak wtedy gdy czekałam na ojca Barta, żeby wykraść się z Foxworth Hall i
spotkać z nim w małym domku. Z pewnością nie byłabym tak łagodna i zgodna, gdybym
miała
go na co dzień. Weekendy stały się czymś wyczekiwanym i wyśnionym. Chris był dla mnie
zarówno mężem, jak i kochankiem, ale bardziej kochankiem niż mężem. Pominęłam brata –
moją
drugą połowę – i kochałam kochanka męża, który nie przypominał mi wcale brata, takiego
jakiego pamiętałam.

Teraz, kiedy przyjęłam go i uznałam za męża, wbrew pogardzie i zasadom społecznej
moralności, nie było takich słów, które mogłyby nas rozdzielić.

Moja podświadomość dokonywała osobliwych sztuczek, aby uspokoić świadomość.

Zdecydowanie oddzielałam Chrisa mężczyznę od Chrisa chłopca, który był kiedyś moim

bratem. Toczyła się podświadoma, niezaplanowana gra, w którą oboje zaczęliśmy grać z dużą

wprawą. Nie rozmawialiśmy o tym, nie musieliśmy. Chris nie nazywał mnie już „moja pani
Catherine”. Nie dokuczał mi już, mówiąc: „Nie dawaj gryźć się pluskwom”. Wszystkich
czarów
tych dni, kiedy byliśmy zamknięci, i zaklęć, które miały odpędzać złe duchy, pozbyliśmy się
z
biegiem lat.

W pewien grudniowy piątek Chris przyjechał do domu późno w nocy. Tupał w holu, a ja
obserwowałam go, stojąc u góry schodów, w cieniu. Patrzyłam, jak zdjął płaszcz, powiesił go
starannie w gościnnej szafie i pobiegł na górę, pokonując po dwa schody naraz, wołając mnie.
Wtedy wyszłam z cienia i rzuciłam się w jego stęsknione ramiona.

– Znowu jesteś późno! – zawołałam. – Kogo ty masz w tym swoim laboratorium?
Nikogo! Nikogo! – zapewniały mnie jego namiętne pocałunki.
Weekendy były tak krótkie, tak straszliwie krótkie.
Przedstawiłam mu wszystkie swoje żale, mówiąc o Joelu i jego dziwacznych wędrówkach
po domu, o jego niezadowoleniu z tego, co robię. Opowiedziałam o Melodie i Barcie; o
przygnębionym Jorym, tęskniącym za żoną, nienawidzącym jej obojętności, a mimo to
kochającym ją; o tym, jak staram się stale przypominać Melodie o jej obowiązkach, bo te
zaniedbania sprawiają Jory’emu większą przykrość niż utrata możliwości chodzenia.

Chris leżał obok mnie i słuchał mojej tyrady z cichą irytacją, aż wreszcie powiedział
sennie i z lekkim zniecierpliwieniem:

– Catherine, z powodu twoich pretensji czasami nie chce mi się wracać do domu.
– Odwrócił się plecami. – Wszystko, co wspaniałe między nami, psujesz opowieściami
pełnymi domysłów i podejrzeń. Większość z tego, co cię martwi, to wytwory wyobraźni. Czy
nie
masz jej ciągle zbyt bujnej? Wyrośnij, Catherine.
Twoja podejrzliwość udziela się również Jory’emu. Naucz się oczekiwać od ludzi tylko
dobra, może to jest ci potrzebne.

– Słyszałam już tę twoją filozofię, Christopherze – powiedziałam z błyskiem goryczy,
który mignął mi w głowie jak promień laserowy, przywodząc na myśl wiarę Chrisa w naszą
matkę i w dobro, którego oczekiwał od niej w swoich marzeniach.
Chris, Chris, czy ty się kiedyś zmienisz? Ale nie powiedziałam tego. Nie śmiałam
powiedzieć.
Taki był Chris. Mężczyzna w średnim wieku, obdarzony chłopięcym optymizmem.
Chociaż mogłam głośno zakpić z niego, w głębi duszy zazdrościłam mu tej zbawczej wiary w

ludzi... Dawała mu ona spokój, natomiast ja traciłam czas, przestępując z nogi na nogę,
jakbym
stała na rozżarzonych węglach.

Bart siedział przed płonącym kominkiem, starając się skoncentrować na lekturze „The
Wall Street Journal”, a ja i Jory zajęliśmy się pakowaniem świątecznych prezentów. Nagle w
trakcie wiązania fantazyjnych kokard i cięcia kolorowego papieru uświadomiłam sobie, że
Cindy
od przyjazdu snuje się po domu jak we śnie, pogrążona w swoim własnym świecie, jakby
nieobecna. Zajęta Jorym, prawie zapomniałam o jej potrzebach. Nie zdziwiłam się, kiedy
zapragnęła pojechać z Chrisem do Charlottesville, aby dokończyć robienie zakupów, pójść do
kina i wrócić z ojcem w piątek. Chris miał w mieście małe, jednopokojowe, mieszkanie i
zamierzał ulokować Cindy na kanapie.

– Naprawdę, mamo, moja specjalna świąteczna niespodzianka ucieszy cię.
Gdy tylko zniknęła, zaczęłam zastanawiać się, co też wywołało taki tajemniczy uśmiech
na jej ślicznej buzi.
Kiedy już zawinęliśmy z Jorym wszystkie jego prezenty, kiedy wszystkie miały
przyczepione karteczki z imionami, usłyszałam na dole trzaśniecie drzwi samochodu, odgłosy
kroków przed wejściem, a następnie głos wołającego Chrisa.

Było dopiero około drugiej po południu, gdy Chris wszedł do naszego ulubionego salonu
razem z Cindy i, ku mojemu zdumieniu, z uderzająco przystojnym chłopcem w wieku około
osiemnastu lat. Wiedziałam, że Cindy uważała chłopców starszych od niej o mniej niż dwa
lata
za zbyt młodych dla siebie. Im starszy i bardziej doświadczony, tym lepiej, zwykła mawiać,
żeby
mnie drażnić.

– Mamo – powiedziała Cindy, uszczęśliwioną, z rozjaśnioną twarzą – to jest
niespodzianka, o której mówiłam.
Zaskoczona, stałam i uśmiechałam się. Cindy ani razu nie wspomniała, że ta
niespodzianka jest gościem, którego zaprosiła, nie pytając nikogo o pozwolenie. Chris
przedstawił kolegę Cindy. Nasza córka poznała go w Karolinie Południowej. Nazywał się
Lance
Spalding. Młody człowiek był dość zmieszany, gdy podawał rękę mnie, Jory’emu i groźnie
spoglądającemu Bartowi.

Chris pocałował mnie w policzek, uściskał przelotnie Jory’ego i skierował się do drzwi.

– Cathy, wybacz mi, że już wyjeżdżam, ale jutro wrócę wcześniej. Cindy nie mogła się
doczekać, żeby przyprowadzić do domu swojego gościa. Muszę jeszcze zapakować kilka
rzeczy

na uniwersytecie. I nie skończyłem jeszcze moich zakupów.
Posłał mi czarujący uśmiech.

– Kochanie, na święta mam dwa tygodnie wolne. Tak więc nie przejmuj się i trzymaj
swoją wyobraźnię na wodzy.
Potem odwrócił się do Lance’a.

– Baw się dobrze, Lance.
Cindy, bardzo z siebie zadowolona, pociągnęła przyjaciela w kierunku Barta, który nie
miał najmniejszej ochoty na okazywanie serdeczności jej gościowi.

– Bart, wiedziałam, że nie będziesz miał nic przeciwko temu, że zaprosiłam Lance’a. Jego
ojciec jest prezesem sieci Chemical Banks w Wirginii.
Magiczne słowa. Rozśmieszył mnie spryt Cindy. Niechęć Barta natychmiast zamieniła się
w żywe zainteresowanie. Żenujący był sposób, w jaki Bart chciał uzyskać najmniejszy okruch
informacji od młodego człowieka, najwyraźniej bardzo zakochanego w Cindy.

Ta zaś była czarująca jak nigdy dotąd, promieniała, niczym zimowa róża, w obcisłym
białym swetrze przepasanym różowym paskiem i w opiętych spodniach z dzianiny. Miała
wspaniałą figurę i potrafiła to podkreślić.

Roześmiana i rozbawiona, złapała Lance’a za rękę i odciągała go od Barta.

– Lance, poczekaj, aż obejrzysz cały dom. Mamy dwie autentyczne zbroje i obie byłyby
dla mnie za małe. Może dobre na mamę, ale nie na mnie. I pomyśl tylko, uważa się, że
rycerze
byli wielkimi, potężnymi mężczyznami, a było zupełnie inaczej. Pokój muzyczny jest
większy od
tego, a mój jest najpiękniejszy ze wszystkich.
Apartamenty zajmowane przez moich rodziców są niewiarygodne. Nie byłam zaproszona
do zwiedzenia pokoi Barta, ale jestem pewna, że muszą być fantastyczne. – W tym momencie
przesłała Bartowi złośliwy uśmiech.

Nachmurzył się jeszcze bardziej.

– Trzymaj się z dala od moich pokoi! – rozkazał ochrypłym głosem. – Nie zbliżaj się do
mojego biura. A ty, Lance, kiedy już tutaj jesteś, pamiętaj, że przebywasz pod moim dachem.
Oczekuję, że będziesz traktował Cindy z szacunkiem.
Chłopiec poczerwieniał, po czym potulnie powiedział:

– Oczywiście, rozumiem.
Sekundę później już ich nie było i tylko zachwyty Cindy sławiącej Foxworth Hall jeszcze

dolatywały do naszych uszu.

– Nie lubię go. Jest dla niej za stary i zbyt schludny – Bart wygłosił swoją opinię o
przyjacielu Cindy. – Powinniście uprzedzić mnie o tej wizycie. Wiesz, że nie lubię, jak
wpadają
niespodziewani goście.
– Bart, całkowicie zgadzam się z tobą. Cindy powinna uprzedzić nas, ale może obawiała
się, że gdyby to zrobiła, mógłbyś odmówić. Na mnie Lance robi wrażenie sympatycznego
młodego człowieka. Zwróć uwagę, jaka Cindy jest miła od Święta Dziękczynienia. Nie
sprawiła
ci najmniejszego kłopotu. Ona dorasta.
– Miejmy nadzieję, że dalej będzie się tak zachowywać – mruknął, a potem dodał z
niewyraźnym uśmiechem: – Czy widziałaś, jak on na nią patrzy? Całkiem zawojowała tego
biednego dzieciaka.
Odprężona, spojrzałam z uśmiechem na Barta, potem na Jory’ego, który majstrował przy
światełkach choinkowych, a później zaczął rozkładać pod drzewkiem swoje prezenty.

– Foxworthowie mają tradycję urządzania balu w noc bożonarodzeniową – powiedział
miłym głosem Bart – i wujek Joel osobiście wysłał pocztą, dwa tygodnie temu, moje
zaproszenia.
Jeżeli utrzyma się przyzwoita pogoda, to spodziewam się co najmniej dwustu gości. Nawet
jeśli
będzie zamieć, to myślę, że połowa zdoła dotrzeć tutaj. Mimo wszystko nie mogą pozwolić
sobie
na zlekceważenie mnie, gdy dostarczam im tyle zajęcia. Są to bankierzy, adwokaci, brokerzy,
lekarze, biznesmeni ze swoimi żonami i przyjaciółkami, jak również miejscowa śmietanka
towarzyska. Pojawi się kilku moich kompanów z korporacji. Tak więc chociaż raz, mamo, nie
powinnaś narzekać, że prowadzimy samotnicze życie na tym pustkowiu.
Jory powrócił do czytania książki, najwyraźniej zdecydowany, aby nie pozwolić Bartowi
wyprowadzić się z równowagi. Na tle ognia w kominku rysował się jego doskonały,
klasyczny
profil. Ciemne kręcone włosy miękko okalały twarz, opadały na kołnierz sportowej
bawełnianej
koszulki. Bart ubrany był w garnitur, gotów w każdej chwili wstać i wyjechać na zebranie
wspólników. Wtedy do pokoju wsunęła się Melodie, ubrana w workowatą szarą suknię,
zwisającą z ramion i sterczącą z przodu, jakby pod nią tkwił arbuz. Spojrzała na Barta, ten zaś
poderwał się i unikając jej spojrzenia, w pośpiechu opuścił pokój. Pozostawił za sobą
kłopotliwe
milczenie.

– Spotkałam Cindy na górze – powiedziała Melodie bezbarwnym głosem, unikając
wzroku Jory’ego.

Usiadła przy kominku i wyciągnęła ręce do ognia.

– Jej przyjaciel robi wrażenie chłopca miłego i dobrze wychowanego, jest też bardzo
przystojny.
Patrzyła w ogień, Jory zaś usilnie starał się przyciągnąć jej spojrzenie.
Bezskutecznie błądził za nią wzrokiem pełnym miłości.

– Wydaje się, że Cindy lubi ciemnowłosych mężczyzn, podobnych do jej braci – ciągnęła
Melodie obojętnym tonem, jakby to na nią spadł obowiązek podtrzymania rozmowy.
Jory ze złością podniósł wzrok.

– Mel, nie możesz nawet powiedzieć mi „cześć”? – zapytał ochryple. – Jestem tutaj.
Jestem żywy. Staram się, jak mogę, żeby przetrwać. Czy mogłabyś coś powiedzieć albo coś
zrobić, coś, co by znaczyło, że pamiętasz o swoich małżeńskich powinnościach?
Niechętnie odwróciwszy głowę w jego stronę, Melodie uśmiechnęła się niewyraźnie.

Coś w jej oczach mówiło, że już nie uważa Jory’ego za męża, którego kiedyś z takim
oddaniem kochała i podziwiała. Teraz widziała tylko kalekę w wózku inwalidzkim, który ją
niepokoi i wprawia w zakłopotanie.

– Cześć, Jory – powiedziała z obowiązku.
Dlaczego nie podeszła i nie pocałowała go? Dlaczego nie dostrzegała błagania w jego
oczach? Dlaczego nie zdobyła się na wysiłek, nawet jeżeli go już nie kochała? Blada twarz
Jory’ego powoli czerwieniała, po czym Jory spuścił głowę i popatrzył na swoje starannie
zapakowane prezenty.

Byłam bliska powiedzenia Melodie czegoś okrutnego, gdy Cindy z Lance’em wpadli z
powrotem, oboje z roziskrzonymi oczami i rumieńcami na twarzach. Niedługo po nich
przyszedł
Bart. Ogarnął wzrokiem pokój, zobaczył, że Melodie jest jeszcze, i ponownie opuścił salon.
Melodie natychmiast wstała i szybko znikła. Bart musiał zauważyć jej wyjście, bo wkrótce
potem
wrócił, usiadł i założył nogę na nogę. Wydawało się, że nieobecność Melodie dawała mu
odprężenie.

Chłopak Cindy popatrzył na Barta, uśmiechnął się szeroko i powiedział:

– Słyszałem, że to wszystko należy do pana, panie Foxworth.
– Mów do niego Bart – rozkazała Cindy. Bart skrzywił się.
– Bart... – zaczął z wahaniem Lance – to jest naprawdę nadzwyczajny dom.
Dziękuję za zaproszenie.

Spojrzałam na Cindy, która dzielnie wytrzymywała wściekłe spojrzenie Barta, a Lance
ciągnął niewinnie:

– Cindy nie pokazała mi twoich apartamentów ani twojego biura, ale mam nadzieję, że
sam to zrobisz. Myślę, że będę kiedyś posiadał coś takiego... pasjonuję się urządzeniami
elektronicznymi, a Cindy opowiadała mi o twoich.
Bart natychmiast wstał, wyraźnie dumny ze swojego elektronicznego wyposażenia.

– Oczywiście, jeśli chcesz zobaczyć moje pokoje i biuro, z przyjemnością ci pokażę. Ale
wolałbym, żeby Cindy nam nie towarzyszyła.
Po wystawnym obiedzie podanym przez Trevora rozmawialiśmy z Jorym i Bartem w
pokoju muzycznym. Melodie była już na górze w łóżku. Wkrótce Bart powiedział, że musi
wstać
wcześnie rano, więc idzie spać. Rozmowa urwała się i wszyscy skierowaliśmy się w stronę
schodów. Zaprowadziłam Lance’a do przytulnego pokoju z przylegającą łazienką,
znajdującego
się we wschodnim skrzydle, niedaleko pokoi Barta. Pokój Cindy był obok mojego. Cindy
uśmiechnęła się uroczo i pocałowała Lance’a Spaldinga w policzek.

– Dobranoc, słodki książę – szepnęła. – Rozdzielenie się jest takim słodkim smutkiem.
Bart stał z tyłu, z ramionami założonymi na piersi, co upodobniało go do Joela, i
obserwował tę czułą scenę ze zgorszeniem.

– Niech to będzie prawdziwe rozdzielenie – powiedział znacząco, patrząc najpierw na
Lance’a, a potem na Cindy. Następnie majestatycznym krokiem ruszył do swojego
apartamentu.
Odprowadziłam Cindy do jej pokoju, zamieniając z nią po drodze kilka słów i całując na
dobranoc. Potem zatrzymałam się na chwilę przed drzwiami Melodie, zastanawiając się, czy
nie
powinnam wejść i porozmawiać z nią. Westchnęłam, wiedząc, że to się na nic nie zda, skoro
przedtem już tyle razy próbowałam bez rezultatu. Poszłam do pokoju Jory’ego.

Jory leżał na łóżku, patrząc w sufit. Spojrzał na mnie błękitnymi oczami, błyszczącymi od
nieskrywanych łez.

– Tak dawno już Melodie nie przychodziła i nie pocałowała mnie na dobranoc. Ty i
Cindy zawsze na to znajdziecie czas, ale moja żona ignoruje mnie, jakbym dla niej nie istniał.
Nie ma już przeszkód, żebym spał w większym łóżku i żeby mogła spać obok mnie, ale nie
zrobi
tego, nawet gdybym ją poprosił. Skończyłem już mój żaglowiec i nie wiem, czym wypełnić
czas.
Naprawdę nie chcę zaczynać następnego statku dla naszego dziecka. Czuję się taki
niespełniony,
taki niepogodzony z życiem, ze sobą samym, a najbardziej ze swoją żoną.

Chcę do niej wrócić, ale ona odwraca się ode mnie. Mamo... Bez ciebie, taty i Cindy nie
wiedziałbym, jak przebrnąć przez te dni.

Wzięłam go w ramiona, rozczesywałam mu włosy palcami, tak jak to robiłam, gdy był
małym chłopcem. Powiedziałam mu to wszystko, co powinna powiedzieć Melodie.

Współczułam jej i jednocześnie nie lubiłam jej za to, że była słaba.

Nienawidziłam jej za to, że nie kochała wystarczająco, że nie umiała dawać, nawet jeśli
było to bolesne.

– Dobranoc, mój słodki książę – powiedziałam Jory’emu od drzwi. – Trzymaj się swoich
snów, nie porzucaj ich, życie stwarza wiele szans na szczęście, Jory. Nie wszystko jest dla
ciebie
stracone.
Uśmiechnął się, powiedział „dobranoc”, a ja ruszyłam do południowego skrzydła, które
dzieliłam z Chrisem.

Nagle pojawił się przede mną Joel, zastępując mi drogę. Miał na sobie wystrzępiony stary
płaszcz kąpielowy w jakimś spranym kolorze, najbardziej przypominającym szary. Jego
rzadkie
wyblakłe włosy sterczały zlepione jak rogi, a jeden koniec sznurowego pasa wlókł się za nim
niczym miękki ogon.

– Catherine, czy ty wiesz, co w tej chwili robi ta dziewczyna? – zapytał ostro.
– Ta dziewczyna? Jaka dziewczyna? – odpowiedziałam równie ostro.
– Wiesz, kogo mam na myśli, ta twoja córka. Właśnie w tej chwili zabawia się z młodym
człowiekiem, którego sprowadziła do domu.
– Zabawia się? Co ty przez to rozumiesz? Uśmiechnął się chytrze i znacząco.
– No cóż, jeśli ktoś miałby wiedzieć, to właśnie ty. Ma tego chłopca u siebie w łóżku.
– Nie wierzę ci!
– Więc idź i zobacz sama! – powiedział szybko z nieskrywaną satysfakcją. – Nigdy nie
wierzysz mi, cokolwiek powiem. Byłem w tylnym korytarzu, gdy spostrzegłem tego chłopca
skradającego się wzdłuż holu, i poszedłem za nim.
Dotarł do drzwi Cindy, a ona otworzyła je i wpuściła go do środka.

– Nie wierzę ci – powiedziałam znowu, tym razem już mniej pewnie.
– Boisz się sprawdzić i przekonać, że mogę mówić prawdę? Może to cię przekona, że nie
jestem wrogiem, za jakiego mnie uważasz?
Nie wiedziałam, co powiedzieć ani co o tym myśleć. Cindy obiecała się pilnować.

Była czysta, wiedziałam o tym. Tak doskonale się zachowywała, pomagała przy Jorym,
powstrzymywała swoje skłonności do kłótni z Bartem. Joel musiał kłamać.

Odwróciłam się i skierowałam do pokoju Cindy, z Joelem depczącym mi po piętach.

– Kłamiesz, Joel, i mam zamiar udowodnić ci to – powiedziałam, prawie biegnąc.
Przed drzwiami jej pokoju zatrzymałam się i nadsłuchiwałam. Panowała tam cisza.
Podniosłam rękę, żeby zapukać.
– Nie! – syknął Joel. – Nie ostrzegaj ich, jeśli chcesz poznać całą prawdę. Po prostu
otwórz drzwi, wejdź do pokoju i sama zobacz.
Wstrzymałam się, nie chcąc nawet myśleć, że mógłby mieć rację. Nie chciałam również,
aby Joel dyktował mi, co mam robić. Spojrzałam na niego, potem zapukałam energicznie,
odczekałam kilka sekund, otworzyłam drzwi i wkroczyłam do sypialni oświetlonej światłem
księżyca, wpadającym przez okno.

Dwa nagie ciała leżały splecione na dziewiczym łóżku Cindy!

Patrzyłam zaszokowana, a krzyk uwiązł mi w gardle. Lance Spalding leżał na mojej
szesnastoletniej córce, targany spazmatycznymi drgawkami. Czerwone paznokcie Cindy
drapały
jego pośladki, a z jej ust wydobywały się jęki rozkoszy, wskazujące, że nie robili tego po raz
pierwszy.

Co powinnam zrobić? Zamknąć drzwi bez słowa? Wpaść wściekła i wyrzucić Lance’a z
domu? Stałam bezradna i niezdecydowana. Musiało upłynąć kilka sekund, zanim usłyszałam
za
sobą ciężki oddech.

Odwróciłam się i zobaczyłam Barta wpatrzonego w Cindy, która teraz namiętnie
ujeżdżała swojego partnera, wykrzykując pomiędzy jękami ekstazy wulgarne słowa,
całkowicie
pochłonięta grą miłosną.

Bart nie wahał się.

Rzucił się prosto do łóżka i złapał Cindy w talii. Z wysiłkiem ściągnął ją z chłopaka,
który pozostał bezradny w swojej nagości i dopiero co przeżywanej rozkoszy. Bart brutalnie
rzucił Cindy na podłogę. Krzyknęła, padając twarzą na dywan.

Bart tego nie słyszał.
Był zbyt zajęty młodzieńcem. Jego pięści raz za razem spadały na przystojną twarz
Lance’a. Usłyszałam trzask łamanego nosa, krew tryskała na wszystkie strony.

– Nie pod moim dachem! – ryczał Bart, masakrując twarz Lance’a. – Żadnego łajdactwa

pod moim dachem!
Jeszcze chwilę temu zrobiłabym to samo. Teraz podbiegłam ratować chłopca.

– Bart, przestań! Zabijesz go!
Cindy, krzycząc histerycznie, próbowała okryć swoją nagość porozrzucanym po podłodze
ubraniem. Leżało ono pomieszane z bielizną Lance’a. Joel stał w pokoju, patrząc z pogardą na
Cindy, potem zwrócił się do mnie i uśmiechnął z satysfakcją, jakby powtarzał mi stale:
Widzisz,
mówiłem ci. Jaka matka, taka córka.

– Widzisz, do czego doprowadziła twoja opieszałość? – powiedział Joel, jakby spoza
sceny. – Było dla mnie oczywiste od pierwszej chwili, gdy ją zobaczyłem, że ta dziewczyna
to
nic innego jak ladacznica pod dachem domu mojego ojca.
– Ty głupcze! – wrzasnęłam. – Kim ty jesteś, żeby kogokolwiek potępiać?
– Ty jesteś głupia, Catherine. Podobnie jak twoja matka, tylko jeszcze bardziej.
Ona również pożądała każdego mężczyzny, którego zobaczyła, nawet kuzyna. Była jak ta
goła dziewczyna, czołgająca się sprośnie po podłodze... gotowa iść do łóżka z każdym, kto
nosi
spodnie.

Niespodziewanie Bart zostawił Lance’a i rzucił się do Joela.

– Przestań! Ani się waż mówić matce, że jest podobna do mojej babki! Tak nie jest! Nie!
– Przekonasz się o tym w końcu, Bart – powiedział Joel cicho swoim świętoszkowatym
tonem. – Corrine spotkało to, na co zasłużyła.
Spotka to kiedyś także twoją matkę. A jeśli jest jeszcze sprawiedliwość i prawo na tym
świecie, i Bóg jest w Niebiosach, to tę niegodziwą nagą dziewczynę na podłodze spotka
koniec w
ogniu piekielnym, tak jak na to zasługuje.

– Nie mów nic takiego więcej! – wrzasnął Bart, tak wściekły na Joela, że prawie
zapomniał o Cindy i jej chłopcu, którzy teraz w pośpiechu wkładali nocną bieliznę. Zawahał
się,
jakby zaskoczony tym, że dziewczyna, którą nieustannie ganił, była jego siostrą. – To jest
moje
życie, wujku – powiedział surowo – i moja rodzina jest przede wszystkim moją rodziną. I ja
będę
wymierzał sprawiedliwość, a nie ty.
Joel, wyraźnie wstrząśnięty, oddalił się, powłócząc nogami, zgięty prawie we dwoje.
Gdy tylko Joel zniknął z oczu, Bart skierował całą wściekłość na mnie.

– Widzisz! – ryczał. – Cindy właśnie dowiodła tego, o co podejrzewałem ją od dawna! To
nic dobrego, mamo! Nic dobrego! Cały czas grała rolę słodkiego dziewczątka, planując, jak
się

będzie zabawiać. Chcę, żeby zniknęła z tego domu i z mojego życia na zawsze!

– Bart, nie możesz wyrzucić Cindy. Ona jest moją córką! Jeżeli chcesz kogoś ukarać, to
wyrzuć Lance’a. Masz oczywiście rację. Cindy nie powinna robić tego, co zrobiła, ani Lance
nie
powinien nadużyć twojej gościnności.
Nieco uspokojony, starał się zapanować nad sobą.

– Zgoda, Cindy może zostać, ponieważ nalegasz na to. Ale ten chłopak dzisiaj wyjeżdża!
– Wrzasnął na Lance’a: – Pospiesz się z pakowaniem swoich rzeczy, za pięć minut odwiozę
cię
na lotnisko. Jeśli kiedykolwiek jeszcze śmiesz tknąć Cindy, połamię ci resztę kości! I nie
myśl,
że się nie dowiem. Mam przyjaciół również w Karolinie Południowej!
Pobladły Lance Spalding w pośpiechu wrzucał swoje rzeczy do dopiero co
rozpakowanych waliz. Nawet na mnie nie patrząc, szeptał ochryple:

– Tak mi przykro i tak mi wstyd, pani Sheffield... – Potem wyszedł, a za nim Bart,
poganiając go gorączkowo.
Zwróciłam się do Cindy, która zdążyła już włożyć skromną koszulkę i schowała się pod
kołdrę, patrząc na mnie szeroko otwartymi przestraszonymi oczami.

– Mam nadzieję, że jesteś zadowolona, Cindy – powiedziałam zimno. – Naprawdę
rozczarowałaś mnie. Spodziewałam się po tobie czegoś więcej... Przyrzekałaś mi.
Czy twoje obietnice w ogóle nic nie znaczą?

– Mamo, proszę – zaszlochała. – Kocham go i pragnę, i uważam, że czekałam
wystarczająco długo. To był mój świąteczny prezent dla niego... i dla mnie.
– Nie okłamuj mnie, Cynthio! To nie był twój pierwszy raz z nim. Zostaliście już
wcześniej kochankami.
Jęknęła głośno.

– Mamo, czy będziesz mnie jeszcze kochać? Nie możesz tak po prostu przestać mnie
kochać. Jeśli to zrobisz, będę chciała umrzeć! Mam tylko jednych rodziców... i przysięgam,
że
się to już nie powtórzy. Przebacz mi, proszę!
– Pomyślę o tym – powiedziałam chłodno i zamknęłam drzwi.
Gdy ubierałam się następnego ranka, Cindy wpadła do mojego pokoju, krzycząc
histerycznie:

– Mamo, proszę, nie pozwól Bartowi zmuszać mnie do wyjazdu. Nigdy nie miałam
szczęśliwych świąt, gdy Bart był w pobliżu. Nienawidzę go! Naprawdę go nienawidzę!

Zmasakrował twarz mojemu chłopcu, całkiem ją zmasakrował.

Miała rację. Powinnam nauczyć Barta, jak pohamować wściekłość. Złamał nos
przystojnemu chłopakowi, podbił mu oczy i posiniaczył całą twarz.

Natychmiast po wyjeździe Lance’a jakaś tajemnicza ręka dotknęła Barta i bardzo go
wyciszyła. Na jego twarzy, od nosa do pięknie ukształtowanych ust, pojawiły się zmarszczki,
których dotąd nie widziałam. Był zbyt młody na takie zmarszczki.

Nie patrzył na Cindy ani nie odzywał się do niej. Mnie traktował jak powietrze.

Usiadł, posępny i cichy, popatrzył na mnie, potem zerknął przelotnie na płaczącą Cindy.
Nie pamiętałam już, kiedy ostatni raz pozwoliła sobie na płacz w naszej obecności.

Przez głowę przemykały mi różne ponure myśli. Przypominałam sobie Biblię, którą
musieliśmy czytać każdego dnia. Gdzie można znaleźć zrozumienie? Jest czas na siew, czas
na
dojrzewanie, czas na zbiory... gdzie był czas na radość? Czyż nie czekaliśmy już dość długo?

Później, tego samego ranka, miałam rozmowę z córką.

– Cindy, jestem rozczarowana twoim zachowaniem. Bart miał całkowite prawo wściec
się, jakkolwiek nie pochwalam sposobu, w jaki potraktował tego chłopca.
Mogę zrozumieć jego zachowanie, ale nie twoje. Każdy młody mężczyzna wszedłby do
twojego pokoju, gdybyś otworzyła mu drzwi i zaprosiła go do środka. Cindy, musisz
przyrzec, że
nie zrobisz znowu niczego podobnego. Kiedy skończysz osiemnaście lat, będziesz panią
samej
siebie, ale do tego czasu i pod tym dachem nie będziesz uprawiała seksu z nikim, ani tutaj, ani
gdziekolwiek indziej.

Rozumiesz?
Jej błękitne oczy rozszerzyły się i zaszkliły łzami.

– Mamo, ja nie żyję w osiemnastym wieku! Wszystkie dziewczyny to robią! I tak
wytrzymałam dłużej niż większość z nich. Słyszałam również o tobie... też uganiałaś się za
mężczyznami.
– Cindy! – rzuciłam ostro. – Przestań wypominać mi moją przeszłość czy też
teraźniejszość! Nie masz pojęcia, co musiałam znosić, mając tyle lat co ty. A ty?
Miałaś szczęśliwe dni, wypełnione tym wszystkim, czego mnie pozbawiono.

– Szczęśliwe dni? – zapytała gorzko. – Czy zapomniałaś już o tych wszystkich
świństwach i podłościach, które wyrządził mi Bart? Może nie byłam zamykana, głodzona czy
też
bita, ale miałam własne problemy, nie myśl, że ich nie miałam.

Bart uczynił mnie tak niepewną swojej kobiecości, że chcę się sprawdzić ze wszystkimi
chłopcami, których spotykam... Nic na to nie poradzę.

Byłyśmy w jej sypialni. Podeszłam i wzięłam Cindy w ramiona.

– Nie płacz, kochanie. Rozumiem, jak musisz się czuć. Ale wiesz, spróbuj zrozumieć, co
czują rodzice w stosunku do swoich córek. Pragniemy z ojcem dla ciebie wszystkiego, co
najlepsze. Nie chcemy, abyś została skrzywdzona. Niech to doświadczenie będzie dla ciebie
lekcją. Wstrzymaj się z miłością, aż ukończysz osiemnaście lat i będziesz w stanie reagować z
większą dojrzałością. Wytrzymaj nawet dłużej, jeśli możesz. Jeżeli seks zawładnie tobą zbyt
wcześnie, może stać się dokładnie to, czego na pewno chciałabyś uniknąć. To właśnie
zdarzyło
się mnie. Słyszałam tysiące razy, jak mówiłaś, że chcesz zrobić karierę sceniczną i filmową, a
mąż i dzieci muszą poczekać. Wielu dziewczynom stanęły na przeszkodzie dzieci, będące
owocem niekontrolowanej namiętności.
Bądź ostrożna, zanim się komuś oddasz. Nie zakochaj się zbyt wcześnie, bo jeśli to cię
spotka, będziesz narażona na wiele nieprzewidzianych wydarzeń. Spróbuj romansu bez seksu,
Cindy, i oszczędź sobie bólu płynącego z dawania zbyt dużo i zbyt wcześnie.

Zacisnęła wokół mnie ramiona, jej spojrzenie nabrało miękkości i poczułam, że znowu
jesteśmy matką i córką.
Potem zeszłyśmy na dół. Wszystko było pobielone śniegiem, tajemniczo odległe, jeszcze
bardziej izolujące nas od reszty świata.

– Teraz już wszystkie drogi z Charlottesville będą zablokowane – powiedziałam do Cindy
bezbarwnym głosem. – Co więcej, Melodie zachowuje się tak dziwnie, że zaczynam obawiać
się
o zdrowie jej dziecka. Jory nie opuszcza pokoju, jakby nie chciał spotkać ani jej, ani nikogo z
nas. Bart zachowuje się tak, jakbyśmy byli jego własnością. Och, chciałabym, żeby był tu
Chris.
Nie znoszę, gdy go nie ma.
Odwróciłam się i zauważyłam, że Cindy przygląda mi się z uwagą. Zaczerwieniła się, gdy
napotkała moje spojrzenie. Kiedy spytałam ją o powód takiej reakcji, powiedziała półgłosem:

– Po prostu zastanawiam się czasami, jak to się dzieje, że wy oboje jesteście tacy stali w
swoich uczuciach, podczas gdy ja tak często zakochuję się i odkochuję. Mamo, musisz mi
kiedyś
zdradzić, co trzeba robić, żeby mężczyzna kochał mnie, a nie moje ciało. Chciałabym, żeby
chłopcy patrzyli mi w oczy, tak jak tata patrzy w twoje, żeby chociaż od czasu do czasu
popatrzyli na moją twarz, bo nie jest ona odrażająca, zamiast gapić się na biust. Chciałabym,

żeby wodzili za mną wzrokiem, tak jak Jory za Melodie...
Cindy objęła mnie i przytuliła twarz do mego ramienia.

– Tak mi przykro, mamo, naprawdę mi przykro, że tyle kłopotu sprawiłam ostatniej nocy.
Dziękuję, że nie zrobiłaś jeszcze większej awantury.
Przemyślałam to, co mi powiedziałaś, i przyznaję ci rację. Lance zapłacił wysoką cenę,
powinnam to przewidzieć.
Spojrzała mi błagalnie w oczy.

– Mamo, mówiłam poważnie, wszystkie dziewczyny w szkole zaczynały w wieku
jedenastu, dwunastu i trzynastu lat, a ja kocham Lance’a. Dotąd powstrzymywałam się,
chociaż
chłopcy biegają za mną bardziej niż za innymi dziewczynami.
Dziewczęta myślały, że ja to robię, podczas gdy tak nie było. Udawałam, ale któregoś
dnia usłyszałam, jak chłopcy omawiają swoje podboje, i okazało się, że żaden mnie nie miał.
Zaczęli uważać mnie za jakiś fenomen, a może nawet za lesbijkę. To wtedy postanowiłam, że
oddam się Lance’owi w te święta. Taki szczególny prezent dla niego.

Patrzyłam na nią twardym wzrokiem, zastanawiając się, czy powiedziała całą prawdę,
podczas gdy ona dalej opowiadała, że jest jedyną dziewczyną w ich grupie, która dotrwała w
cnocie do wieku szesnastu lat, i że to jest bardzo długo, jak na dziewczynę w dzisiejszym
świecie.

– Nie wpadaj w zakłopotanie, proszę, bo wtedy i ja zacznę się wstydzić.
Pragnęłam już tego, gdy miałam dwanaście lat, ale powstrzymywałam się ze względów, o
których mówiłaś. Musisz zrozumieć, że to, co robiłam wczorajszej nocy, nie było
przypadkowe.
Kocham go. I zanim weszliście z Bartem, było mi... było mi... tak dobrze.

Cóż mogłam powiedzieć?

Własną młodość miałam wyraźnie zapisaną w pamięci. Przed oczyma stanął mi Paul...

Pamiętam, jak chciałam, żeby nauczył mnie wszystkich technik miłosnych, zwłaszcza że
moje pierwsze doświadczenia seksualne były niewymownie przykre. Napawały mnie takim
poczuciem winy, że nawet teraz zdarza mi się płakać, patrząc na księżyc, który był świadkiem
naszego grzechu, Chrisa i mojego.

Około szóstej zadzwonił Chris. Powiedział, że cały dzień starał się dodzwonić, ale Unia
była przerwana.

– Zobaczymy się na wigilii – powiedział wesoło. – Wynająłem pług śnieżny, żeby

utorował mi drogę do Foxworth. Co słychać?

– Dobrze, wszystko świetnie – kłamałam. Powiedziałam mu, że ojciec Lance’a spadł ze
schodów, więc chłopiec musiał natychmiast polecieć do domu. Potem trajkotałam o tym, że
jesteśmy już gotowi do świąt, że prezenty popakowane, choinka ubrana, ale Melodie, jak
zwykle,
siedzi w swoich pokojach, jakby tylko one dawały jej schronienie.
– Cathy – zaczął Chris oschle – jakby to było miło, gdybyś czasami była wobec mnie
szczera. Lance nie poleciał do domu, bo wszystkie loty zostały odwołane. W tej chwili stoi
nie
dalej jak trzy metry od budki telefonicznej, z której rozmawiam. Przyszedł do mnie i
wszystko mi
wyznał. Opatrzyłem jego złamany nos i inne rany, cały czas klnąc Barta. Ten chłopak jest
zmasakrowany.
Następnego ranka usłyszeliśmy przez radio, że wszystkie drogi do wiosek i najbliższego
miasta są zasypane śniegiem. Ostrzegano podróżnych, aby pozostali w domach. Przez cały
dzień
mieliśmy włączone radio i słuchaliśmy komunikatów o pogodzie, regulujących teraz nasze
życie.

– Nigdy dotąd nie było tutaj surowszej zimy – płynął męski głos, wychwalający zalety
pogody. – Zostały pobite rekordy...
Godzinami stałyśmy z Cindy w oknie, gapiąc się smętnie na bezustannie padający śnieg,
który najwidoczniej chciał całkowicie odizolować nas od świata. Przed oczami miałam
czwórkę
dzieci zamkniętą na poddaszu, siebie szepczącą o świętym Mikołaju i opowiadającą
bliźniętom,
jak to on z pewnością nas odnajdzie. Chris napisał do niego list. Och, jakże było mi żal
bliźniąt,
gdy obudziły się w świąteczny ranek i nawet już nie wspominały o tym, co je ominęło.

Odgłos kaszlu Jory’ego przeniósł mnie do rzeczywistości. Co kilka minut Jory cierpiał na
ataki męczącego kaszlu. Patrzyłam na niego, pełna obaw.
Wkrótce też skierował swój wózek do sypialni, mówiąc, że chce się położyć do łóżka.
Miałam ochotę pójść za nim, ale wiedziałam, że chce robić wszystko samodzielnie.

– Zaczynam nienawidzić tego miejsca – mruknęła Cindy. – Teraz Jory jest przeziębiony.
Wiedziałam, że tak będzie, dlatego przywiozłam Lance’a. Miałam nadzieję, że co wieczór
będziemy urządzać przyjęcia i że lekko wstawiona, łatwiej zniosę nudę życia w cieniu Barta i
tego skradającego się starca.
Oczekiwałam, iż obecność Lance’a uprzyjemni mi pobyt tutaj. Teraz mam tylko ciebie,
mamo. Jory trzyma się samotnie z dala i uważa, że jestem zbyt młoda, by zrozumieć jego
problemy. Melodie nie odzywa się ani do mnie, ani do nikogo. Bart krąży wokół ponuro, a ten

starzec przyprawia mnie o dreszcze. Nie mam żadnych przyjaciół. Nikt nie zadzwoni
niespodziewanie. Jesteśmy wszyscy samotni i działamy sobie wzajemnie na nerwy. I to ma
być
Boże Narodzenie? Nie mogę doczekać się zapowiedzianego przez Barta balu. Da mi on
przynajmniej szansę spotkania jakichś ludzi i wydostania się z tego grzęzawiska.

Nagle wszedł Bart i wrzasnął na Cindy:

– Nie musisz zostawać tutaj. Jesteś po prostu bękartem, który przytrafił się mojej matce.
Cindy poczerwieniała.
– Znowu próbujesz mnie obrazić, baranie? Już mnie nie obrazisz! Jestem ponad to!
*
– Nie nazywaj mnie nigdy baranem, bękarcie!
– Lizus, baran, lizus, baran! – urągała mu, wymykając się i chowając za krzesła i stoły,
rozmyślnie prowokując go do pościgu, aby urozmaicić sobie nudny dzień.
– Cindy! – wrzasnęłam już wściekła. – Jak śmiesz odzywać się w ten sposób do Barta?
Przeproś go natychmiast... słyszysz?
– Nie, nie przeproszę, nie widzę powodu! – krzyknęła, ale nie do mnie, tylko do Barta. –
On jest brutalem, maniakiem, wariatem i chce nas wszystkich doprowadzić do takiego
samego
szaleństwa!

– Przestań! – zawołałam, widząc, jak Bart zbladł.
Nagle pochylił się do przodu i chwycił ją za włosy. Próbowała wyrwać się, ale trzymał ją
mocno. Rzuciłam się i złapałam go za wolną rękę, tak aby nie mógł uderzyć Cindy. Górował
nad
nią.

– Jeśli jeszcze raz odezwiesz się do mnie w ten sposób, panienko, pożałujesz tego dnia.
Jesteś bardzo dumna ze swojej figury, ze swoich włosów, ze swojej buzi. Jeszcze jedna
zniewaga, a zamknę cię do szafy i potłukę wszystkie lustra.
Ton głosu świadczył o tym, że nie żartował. Pomogłam Cindy wstać.

– Bart, nie mów tak. Całe życie ją dręczyłeś. Czy możesz winić ją za to, że chce się teraz
zrewanżować?
– Trzymasz jej stronę po tym, co ona mi powiedziała?
– Powiedz mu, że jest ci przykro, Cindy – zwróciłam się do niej.
Potem skierowałam błagalne spojrzenie na Barta.
– Ty też to zrób, proszę.

Na widok mojej zmartwionej miny w gorejących oczach Barta pojawił się cień wahania,
ale natychmiast zniknął, gdy Cindy zaczęła krzyczeć:

– Nie! Nie jest mi przykro! I nie boję się go! Jesteś tak samo zgrzybiały jak ten stary
osioł, który plącze się tutaj, gadając do siebie. Czym on jest dla ciebie? Może to twoja
obsesja,
braciszku!
– Cindy! – wyszeptałam, całkowicie zaskoczona. – Przeproś Barta.
– Nigdy, nigdy, nigdy! Nie po tym, co zrobił mojemu chłopcu.
Wyraz wściekłości na twarzy Barta przeraził mnie. Wtedy do pokoju wszedł Joel.
Stanął spokojnie, skrzyżował długie ręce na piersiach i spojrzał w dzikie oczy Barta.
– Synu... daj spokój. Bóg widzi i słyszy to wszystko i we właściwym czasie wymierzy
sprawiedliwość. Ona jest dzieckiem szczebioczącym jak ptak w lesie, prowadzona instynktem
nieznającym moralności. Działa, mówi, porusza się całkowicie bezmyślnie. Nie ma
porównania z
tobą, Bart. To tylko kłębek włosów, kości i szmat. Ty jesteś urodzony, aby przewodzić.
Wściekłość uszła z Barta jak z przekłutego balonika. Wyszedł z pokoju za Joelem, nie
patrząc w naszą stronę. Widok syna idącego za starcem tak posłusznie i bez dyskusji wywołał
we
mnie nowe obawy. W jaki sposób Joel zyskał taki posłuch Barta?

Cindy rzuciła się w moje ramiona i zaczęła płakać.

– Mamo, co się stało ze mną i z Bartem? Dlaczego mówiłam mu takie okropne rzeczy?
Dlaczego on tak do mnie mówił? Chciałam zrobić mu przykrość. Chciałam mu odpłacić
za wszystkie przykrości, które mi wyrządził.

Wypłakała w moich ramionach wszystkie swoje żale.

Chwilami Cindy podobna była do mnie, tak bardzo chciała kochać i być kochaną, żyć
pełnią życia, zanim jeszcze dojrzeje do przyjęcia emocjonalnej odpowiedzialności za
problemy,
które niesie ze sobą życie.

Westchnęłam i przytuliłam ją mocniej. W przyszłości w jakiś cudowny sposób
rozwiązane zostaną wszystkie rodzinne problemy. Trzymałam się tej wiary, modląc się o
rychły
przyjazd Chrisa.

BOŻE NARODZENIE

Wieczór wigilijny przyniósł ze sobą niezwyczajny czar. Świąteczny spokój zapanował w
skołatanych duszach i nawet temu domowi nadał swoiste piękno. Nadal padał śnieg, na
szczęście
nie było już zamieci. W naszym ulubionym wspólnym pokoju Bart z Cindy, pod kierunkiem
Jory’ego, ubierali olbrzymią choinkę. Cindy stała na drabinie z jednej strony drzewka, Bart –
na
drugiej drabinie z przeciwnej strony, a Jory, siedząc na wózku, manipulował przy zwojach
lampek, mających utworzyć girlandę nad drzwiami. W innych pokojach pracowali
dekoratorzy,
nadając im uroczysty wystrój na powitanie setek gości, oczekiwanych z okazji balu. Bart był
bardzo podniecony. Moje serce radowało się na widok szczęśliwego i śmiejącego się syna, a
gdy
w drzwiach pojawił się Chris, obładowany zakupami zrobionymi w ostatnim momencie, ja też
poczułam się szczęśliwa.

Podbiegłam do Chrisa i, wygłodniała, obsypałam go pocałunkami, czego schowany za
choinką Bart nie mógł widzieć.

– Co cię zatrzymało tak długo? – zapytałam, a on roześmiał się, wskazując na pięknie
zapakowane prezenty.
– W samochodzie jest ich jeszcze więcej – powiedział z uśmiechem. – Wiem, że
powinienem zrobić zakupy wcześniej, ale nigdy nie mam na to czasu. Potem jest już nagle
Wigilia i kończy się na tym, że przepłacam dwukrotnie. Ale powinnaś być zadowolona, a
jeżeli
nie będziesz, nie mów mi o tym.
Melodie przysiadła, skulona, na małym stołeczku przy kominku w salonie, zaraz obok
wejścia. Wyglądała żałośnie.
Rzeczywiście, gdy przyjrzałam się jej uważniej, doszłam do wniosku, że cierpi.

– Dobrze się czujesz, Melodie? – zapytałam.
Przytaknęła, a ja naiwnie jej uwierzyłam. Gdy Chris ponowił pytanie, wstała i
zaprzeczyła, że coś jest nie w porządku. Rzuciła Bartowi błagalne spojrzenie, którego on nie
dostrzegł, i skierowała się w stronę kuchennych schodów. W swojej bezkształtnej szarej
sukni,
zaniedbana, wyglądała tak, jakby od lipca przybyło jej z dziesięć lat. Jory, który nigdy nie
spuszczał oka z Melodie, odwrócił się i popatrzył za nią ze strasznym smutkiem w oczach,
zupełnie zapominając o swoim dotychczasowym zajęciu. Sznur lampek ześlizgnął mu się z
kolan
i zaplątał w kołach wózka. Nie zauważył tego, siedział z zaciśniętymi pięściami, jakby chciał

uderzyć Los za to, że pozbawił go wspaniałego, sprawnego ciała i w konsekwencji skradł mu
ukochaną kobietę.

Idąc w stronę schodów, Chris zatrzymał się i serdecznie poklepał Jory’ego po plecach.

– Dobrze wyglądasz. Nie martw się o Melodie. To normalne, że kobiety w ostatnich
tygodniach przed rozwiązaniem stają się przewrażliwione i popadają w zmienne nastroje. Z
tobą
też by tak było, gdybyś musiał nosić ten dodatkowy ciężar.
– Mogłaby przynajmniej odezwać się do mnie od czasu do czasu – poskarżył się Jory –
albo spojrzeć na mnie. Już nawet nie przymila się do Barta.

Spojrzałam na niego z trwogą. Czy mógł wiedzieć, że jeszcze niedawno Bart i Melodie
tworzyli parę kochanków? Nie sądziłam, żeby nadal nimi byli, i to było prawdziwą przyczyną
kiepskiego samopoczucia Melodie. Próbowałam odczytać coś w jego oczach, ale opuścił
powieki, skupiając się na dekorowaniu choinki.

Już dawno temu ustanowiliśmy z Chrisem tradycję otwierania na Wigilię przynajmniej
jednego prezentu. Gdy nadszedł wieczór, usiedliśmy oboje w najwspanialszym salonie, by
spełnić toast szampanem. Podnieśliśmy wysoko kieliszki.

– Za wszystkie wspólne, przyszłe dni – powiedział Chris, a jego oczy promieniały
miłością i szczęściem. Powtórzyłam te same słowa, po czym Chris wręczył mi „specjalny”
prezent. Otworzyłam małą szkatułkę i znalazłam w niej dwukaratowy diament, zawieszony na
ślicznym złotym łańcuszku.
– Nie, nie protestuj i nie mów mi, że nie lubisz klejnotów – powiedział pospiesznie Chris,
gdy stałam zapatrzona w ten drobiazg, rzucający ognie i błyszczący kolorami tęczy. – Nasza
matka nigdy nie zakładała takiej biżuterii.
Tak naprawdę to chciałem kupić ci długi sznur pereł, podobny do tego, który ona
zazwyczaj nosiła, bo uważam, że jest jednocześnie elegancki i skromny. Ale znając ciebie,
zapomniałem o perłach i zdecydowałem się na ten diament. Ma kształt łzy, Cathy, jak te łzy,
które bym w głębi duszy wypłakał, gdybyś nie pozwoliła się kochać.

Sposób, w jaki to powiedział, napełnił mi oczy łzami i zalał serce smutkiem dzielonej z
nim winy. Więzy, które nas łączyły, przysparzały nam nie tylko radości, ale i bólu. Teraz ja
wręczyłam mu „specjalny” prezent – piękny pierścień z szafirem na palec wskazujący.
Roześmiał
się, mówiąc, że jest okazały, ale i piękny.

Powiedział to, gdy już dołączyli do nas Jory, Melodie i Bart. Jory uśmiechnął się, widząc

blask w naszych oczach. Bart skrzywił się. Melodie utonęła w głębokim fotelu. Cindy
przybiegła,
potrząsając wesoło dzwoneczkami, w jaskrawoczerwonych spodniach i takim samym swetrze.
Na koniec Joel przekradł się przez pokój i stanął w kącie z rękami skrzyżowanymi na
piersiach,
owinięty w swoją zwykłą szatę, jak ponury sędzia nadzorujący złośliwe i niebezpieczne
dzieci.

Jory pierwszy podchwycił wesoły nastrój Cindy, wznosząc kieliszkiem szampana toast.

– Wesołych świąt! Niech moja mama i tata zawsze patrzą na siebie tak jak dzisiaj, z taką
miłością i czułością, z takim zrozumieniem. Żebym i ja znowu odnalazł taką miłość w oczach
mojej żony... wkrótce.
Było to bezpośrednie wyzwanie dla Melodie w naszej obecności. Niestety, Jory źle
wybrał moment na taką konfrontację. Melodie skuliła się jeszcze bardziej i nie patrzyła mu w
oczy; a wręcz przeciwnie, pochylona do przodu, patrzyła intensywnie w ogień. W oczach
Jory’ego zgasła nadzieja. Ramiona opadły mu bezradnie.

Ustawił swój wózek tak, żeby jej nie widzieć. Odstawił kieliszek szampana i utkwił
wzrok w ogniu, prawie z taką samą intensywnością jak jego żona, tak jakby z płomienia
chciał
odczytać te same znaki, co ona. W odległym ciemnym kącie uśmiechał się Joel.

Cindy próbowała podtrzymać wesoły nastrój. Bart poddał się niszczycielskiemu
przygnębieniu, które – niczym szarą mgłę – emitowała Melodie. Nasze małe rodzinne
spotkanie
w świątecznie udekorowanym pokoju nie należało do udanych.

Bart nie chciał nawet spojrzeć na zniekształconą już Melodie. Przypadkowo napotkał jej
pełne nadziei spojrzenie, ale szybko odwrócił wzrok. Po kilku minutach Melodie wyszła,
tłumacząc niskim głosem, że źle się czuje.

– Czy mogę ci w czymś pomóc? – zapytał Chris, podrywając się z miejsca, żeby pomóc
jej wejść po schodach.
Stąpała ciężko.

– Wszystko w porządku – rzuciła. – Nie potrzebuję twojej pomocy ani niczyjej!
– Wesołych świąt – powiedział Bart, tonem przypominającym Joela, który nadal stał w
kącie, obserwując, stale obserwując.
W chwili gdy Melodie wyszła z pokoju, Jory ruszył wózkiem gwałtownie do przodu,
mówiąc, że też jest zmęczony i nie czuje się zbyt dobrze. Długi atak kaszlu potwierdził to.
– Mam potrzebne ci lekarstwo – powiedział Chris i poderwał się w kierunku schodów. –
Nie możesz kłaść się do łóżka, Jory. Zostań jeszcze chwilę. Musimy poświętować. Zanim coś
ci

podam, muszę osłuchać twoje płuca.

Bart wyjrzał zza kominka, obserwując, jakby z zazdrością, scenę między Jorym a
Chrisem. Chris podszedł do mnie.

– Może byłoby lepiej, gdybyśmy teraz odpoczęli, tak aby o świcie wstać, zjeść śniadanie,
otworzyć prezenty i jeszcze zdrzemnąć się przed rozpoczęciem przygotowań do jutrzejszego
wieczornego balu.
– Och, gloria alleluja! – zawołała Cindy, kręcąc się w tańcu po pokoju. – Ludzie, tłumy
ludzi, wszyscy pięknie ubrani, nie mogę doczekać się jutrzejszego wieczoru! Już dawno nie
słyszałam niczyjego śmiechu. Żarty, rozmówki, jakże moje uszy za tym tęsknią. Tak jestem
zmęczona poważnym zachowaniem, widokiem posępnych twarzy nieznających uśmiechu,
słuchaniem smutnych rozmów. Mam nadzieję, że ci wszyscy sztywni staruszkowie
przyprowadzą
swoich synków w wieku studenckim – zresztą, obojętne w jakim, byle mieli ponad dwanaście
lat.
Tak już jestem zdesperowana.
Nie tylko Bart posłał jej spojrzenie pełne dezaprobaty, ale Cindy to zignorowała.

– Będę tańczyła całą noc, będę tańczyła całą noc – śpiewała, wirując z niewidzialnym
partnerem tak szybko, by nikt z nas nie zdołał przerwać jej euforii. – A potem zatańczę
jeszcze...
Chris i Jory byli oczarowani jej zachowaniem, jej wesołym, szczęśliwym śpiewem.
Chris uśmiechnął się i powiedział:

– Powinno być tutaj jutro wieczorem przynajmniej dwudziestu młodych ludzi.
Spróbuj się opanować. A ponieważ Jory jest już zmęczony, idziemy do łóżka. Jutro czeka
nas długi dzień.
Był to dobry pomysł.
Nagle Cindy opadła na fotel bezsilnie jak Melodie. Była smutna i bliska łez.

– Chciałabym, żeby mógł być tutaj Lance. Wolałabym jego niż kogokolwiek innego.
Bart rzucił jej wściekłe spojrzenie.
– Ten młody człowiek nigdy już nie wejdzie do tego domu. Potem zwrócił się do mnie.
– Niepotrzebna nam Melodie na przyjęciu – ciągnął ze złością – taka żałosna i chora.
Pozwólmy jej dąsać się jutro rano w pokoju, abyśmy mogli spokojnie cieszyć się otwieraniem
prezentów. Uważam, że popołudniowa drzemka jest dobrym pomysłem, bo jutro wieczorem
będziemy wypoczęci, weseli i szczęśliwi.
Jory pojechał przodem i sam wjechał do windy, jakby chcąc udowodnić swoją

niezależność. Pozostali wydawali się niechętni przyjęciu. Siedząc tutaj i słuchając kolęd
odtwarzanych na stereofonicznej aparaturze Barta, rozmyślałam nad jego nowymi,
dziwacznymi
zwyczajami.

Jako chłopiec lubił być nie tyle brudny, ile po prostu plugawy. Teraz bierze prysznic kilka
razy dziennie, jest nieskazitelnie czysty i wypielęgnowany. Nie spocznie, dopóki nie obejdzie
„swojego domu” od piwnic po dach, sprawdzając, czy zamknięte są drzwi i okna i czy kociak
Trevor, jego nowa maskotka, nie poplamił dywanu (kot był mnóstwo razy wyrzucany przez
Barta, ale wracał i Bart przestał już nalegać, aby odszedł).

Nawet teraz Bart wstał, wstrząsnął poduszki, wyrównał rogi narzuty na kanapie, pozbierał
magazyny i poukładał je w równy stosik. Robił wszystko to, o czym zapomniała służba. Rano
obarczał swoimi pretensjami Trevora i domagał się, żeby służące pracowały skrupulatniej, bo
w
przeciwnym razie mogą odejść bez zapłaty.

Nic dziwnego, że nie mogliśmy utrzymać służby. Tylko Trevor pozostawał lojalny,
ignorując grubiaństwo Barta i patrząc na niego z politowaniem, aczkolwiek Bart tego nie
zauważał.

Pamiętałam o tym wszystkim, odnotowując rosnący zapał Barta do jutrzejszego przyjęcia.
Zerknęłam w kierunku okna i zobaczyłam, że śnieg nadal pada i na ziemi leży go już ponad
pół
metra.

– Bart... jutro wieczorem drogi będą oblodzone, być może pozamykane i wielu twoich
gości może nie dojechać na tradycyjny bal Foxworthów.
– Nonsens! Tych, co zadzwonią, żeby odwołać przyjazd, sprowadzę drogą powietrzną.
Helikopter wyląduje na trawniku przed domem.
Westchnęłam, z jakichś powodów niespokojna. Może niepokój wywołało złośliwe
spojrzenie Joela, który nareszcie zdecydował się udać na spoczynek?

– Twoja matka ma rację, Bart – powiedział łagodnie Chris. – Nie czuj się zawiedziony,
jeśli pojawi się tylko kilka osób. Miałem cholerne trudności z dotarciem tutaj kilka godzin
temu,
a teraz pada jeszcze bardziej.
Chris z równym skutkiem mógł w ogóle się nie odzywać.
Bart pożegnał mnie i poszedł na górę. Wkrótce potem Chris, Cindy i ja również
opuściliśmy ten pokój.
Chris poszedł zamienić kilka słów z Jorym, a ja poczekałam, aż Cindy wyjdzie z łazienki.

Kolejny prysznic (przynajmniej dwa razy dziennie z szamponem) przywrócił jej świeżość i
dobry
humor. Wyszła ubrana w czerwoną, króciutką nocną koszulkę.

– Mamo, nie pouczaj mnie znowu. Nie zniosę już tego. Kiedy pierwszy raz przyjechałam
do tego domu, to wydawał mi się pałacem z bajki. Teraz uważam, że jest to ponura forteca, a
my
wszyscy jesteśmy jej więźniami. Jak tylko bal się skończy, wyjeżdżam, i do diabła z Bartem!
Kocham ciebie i ojca, i Jory’ego, ale Melodie zmieniła się w męczącą nudziarę, Bart zaś nie
zmieni się nigdy. Zawsze będzie mnie nienawidził, tak więc nawet nie będę próbowała być
miła
dla niego.
Wsunęła się do pościeli, naciągnęła wysoko kołdrę i odwróciła się ode mnie.

– Dobranoc, mamo. Proszę, zgaś światło wychodząc. Nie proś mnie, żebym jutro się
dobrze zachowywała, bo zamierzam być wzorową, dystyngowaną damą. Obudź mnie na trzy
godziny przed balem.
– Innymi słowy, nie chcesz spędzić z nami świątecznego ranka?
– Och – powiedziała obojętnie – mam nadzieję obudzić się dostatecznie wcześnie, żeby
otworzyć prezenty... i przyjrzeć się, jak wy otwieracie swoje. Ale potem pójdę z powrotem do
łóżka, tak żeby jutro wieczorem być królową balu.
– Kocham cię, Cindy – powiedziałam, gasząc światło, pochyliłam się, odgarnęłam jej
włosy i pocałowałam ją w gorący kark.
Szczupłe, młode ramiona zacisnęły się wokół mojej szyi. Cindy zaczęła płakać.

– Och, mamo, ty jesteś najlepsza! Obiecuję, że od tej chwili będę już dobra.
Żadnemu chłopakowi nie pozwolę na nic więcej, jak tylko potrzymać mnie za rękę.
Ale pozwól mi uciec z tego domu i polecieć do Nowego Jorku na bal sylwestrowy, który
mój najlepszy przyjaciel urządza w hotelowej sali balowej.

– Zgoda – odparłam po chwili zastanowienia. – Jeśli chcesz się bawić w domu swoich
przyjaciół, to dobrze, ale proszę, postaraj się nie rozzłościć jutro Barta. On ciężko pracował,
żeby
zrealizować te wszystkie pomysły, które powstały w jego głowie w młodości. Pomóż mu,
Cindy.
Niech uświadomi sobie, że ma popierającą go rodzinę.
– Zrobię to, mamo, obiecuję, że zrobię.
Zamknęłam drzwi i poszłam życzyć dobrej nocy Jory’emu. Był niezwykle spokojny.
– Wszystko będzie dobrze, kochanie. Jak tylko pojawi się dziecko, Melodie wróci do
ciebie.

– Czyżby? – zapytał gorzko. – Wątpię w to. Dziecko będzie pochłaniało cały jej czas i
myśli. Wtedy już w ogóle nie będę jej potrzebny.
Pół godziny później Chris wziął mnie w ramiona, a ja chętnie poddałam się jedynej
miłości w moim życiu, która trwała dostatecznie długo, bym przekonała się, że spotkało mnie
szczęście... na przekór wszystkiemu, co mogło zrujnować nasze zrodzone i pielęgnowane w
ukryciu uczucie.

Światło poranka wpełzło skrycie do pokoju, wybijając mnie ze snu jeszcze przed
dzwonkiem budzika. Poderwałam się szybko i wyjrzałam przez okno. Śnieg przestał padać.
Dzięki Bogu. Bart będzie zadowolony. Pospieszyłam z powrotem do łóżka, żeby pocałunkiem
zbudzić Chrisa.

– Wesołych świąt, doktorze Christopherze Sheffield – szepnęłam mu do ucha.
– Wolałbym, żebyś po prostu mówiła do mnie „kochanie” – zamruczał, budząc się
półprzytomny.
Zdecydowana, żeby ten dzień był pomyślny, ściągnęłam go z łóżka. Wkrótce też byliśmy
ubrani i kierowaliśmy się do jadalni na śniadanie.
Przez dwa dni przychodzili do domu mężczyźni i kobiety, powtarzając te same czynności,
co w lecie, tylko tym razem wejście na dole przystrojone było bożonarodzeniowymi
dekoracjami.
Obserwowałam z pewną obojętnością, jak robotnicy od wynajętego przez Barta dostawcy
kończą zamieniać nasz dom w pałac cudów. Cindy stała obok mnie, patrząc, jak
przekształcają
oni pokoje w niezwykłe salony, pełne kolorów, świec, wieńców, girland, z górującą nad
wszystkim choinką, przewyższającą nasze rodzinne drzewko o trzy metry.

Wszystko, co widziała, przekonało ją, żeby nie spędzać lepszej części dnia w łóżku.
Zapomniała o swoim chłopcu i o samotności, bo pierwszy dzień świąt zapowiadał się
ciekawiej
niż Wigilia.

– Spójrz na tę szarlotkę, mamo! Jest ogromna! – zawołała, nagle ożywiona. –
Przepraszam, jeśli źle się zachowuję. Myślę o tym, że będą tutaj wieczorem chłopcy i tłumy
przystojnych bogatych mężczyzn. Och, może mimo wszystko ten dom da coś więcej niż tylko
niedolę i cierpienie.

– Oczywiście, że tak – powiedział Bart, stając między nami. Jego oczy rozbłysły na
widok tego wszystkiego, co zostało zrobione.
Był bardzo przejęty.

– Uważaj, włóż coś przyzwoitego i nie rób żadnych skandali. Potem podszedł do
robotników, wydawał polecenia, śmiejąc się często. Jego nastrój udzielił się nam wszystkim.
Dzień po dniu Joel łaził za Bartem jak mroczny cień i skrzeczącym głosem cytował
fragmenty Biblii. Dzisiaj rano znowu zacytował:

– „Łatwiej będzie wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogaczowi wejść do
królestwa niebieskiego...”
– Co, do diabła, chcesz przez to powiedzieć, starcze?! – krzyknął Bart.
Wodniste oczy Joela momentalnie zapłonęły gniewem, jak iskra gotowa rozgorzeć od
nagłego podmuchu.

– Wyrzucasz tysiące dolarów, żeby zaimponować innym, ale to ci się nie udaje, bo inni
też mają pieniądze. Niektórzy mieszkają w lepszych domach. Foxworth Hall był
najwspanialszy
w swoim czasie, ale jego dni już minęły.
Bart zwrócił się do niego z furią.

– Zamknij się! Dlaczego próbujesz zniszczyć każde moje szczęście? Cokolwiek zrobię,
jest grzechem! Jesteś starym człowiekiem i przeżyłeś już swoje dni, a teraz próbujesz zepsuć
moje. Jestem młody i cieszę się pełnią życia. Zachowaj swoje pobożne rady dla siebie.
– Pycha poprzedza upadek.
– Pycha poprzedza zniszczenie – poprawił go Bart, spoglądając, ku mojej satysfakcji, z
wściekłością na swojego ciotecznego dziadka.
Nareszcie Bart zaczął patrzeć na Joela jak na zagrożenie, a nie jak na godnego szacunku
ojca, którego poszukiwał przez całe życie.

– Pycha jest niezbywalną cechą głupców – stwierdził Joel, patrząc z odrazą na
dotychczasowe przygotowania. – Zmarnowałeś pieniądze, które lepiej było przeznaczyć na
cele
dobroczynne.
– Wynoś się! Idź do pokoju i szlifuj swoją dumę, wujku! W twoim sercu nie ma niczego
poza zazdrością!
Joel wyczłapał z pokoju, mrucząc pod nosem:

– Pozna jeszcze prawdę. Nic nie zostaje przebaczone ani zapomniane w tych górach. Ja to
wiem. Któż może to wiedzieć lepiej ode mnie? Gorzkie, gorzkie dni czekają Foxworthów bez
względu na ich bogactwo.
Podeszłam i uściskałam Barta.

– Nie słuchaj go, Bart. To będzie wspaniałe przyjęcie. Zaświeciło słońce i topnieje śnieg,
a więc przyjadą wszyscy. Dzisiaj Bóg jest po twojej stronie, tak więc ciesz się i baw się
dobrze.
Trzeba było widzieć wyraz jego oczu, gdy to mówiłam, to pełne wdzięczności spojrzenie.
Patrzył na mnie, próbując coś powiedzieć, ale nie znajdował słów. Na koniec nagle przytulił
mnie
i odszedł, jakby zakłopotany. Pomyślałam sobie – tak wspaniale wyglądający mężczyzna i tak
się
marnuje. Musi się znaleźć jakieś miejsce dla niego.

Pokoje, które były pozamykane od początku zimy, zostały otwarte, pościągano pokrowce
z mebli, a meble odświeżono, tak że nikt nie zorientowałby się nawet, że próbowaliśmy
zaoszczędzić na opale i pieniądzach. Szczególną uwagę poświęcono łazienkom i
gotowalniom,
żeby wyglądały świeżo i atrakcyjnie. Zaopatrzono je w drogie mydła i puszyste gościnne
ręczniki.

Ustawiono wszystkie toaletowe drobiazgi, których mogliby potrzebować goście. Z
kredensów powyciągano porcelanę i kryształy z wzorami o tematyce bożonarodzeniowej,
zbyt
kosztowne, żeby mógł je posiadać dostawca.

Około godziny jedenastej zgromadziliśmy się wokół choinki. Bart był świeżo ogolony i
starannie wypielęgnowany, podobnie Jory. Tylko Melodie wyglądała kiepsko w swojej
wczorajszej ciążowej sukni. Starając się rozładować atmosferę, wyjęłam ze żłóbka i wzięłam
na
ręce Święte Dzieciątko.

– Bart, nie widziałam tego przedtem. Czy kupiłeś je? Jeśli tak, to nie widziałam piękniej
wyrzeźbionych postaci biblijnych.
– Dopiero od wczoraj są w naszym domu, dzisiaj je rozpakowałem – odrzekł Bart.
– Kupiłem to zeszłej zimy we Włoszech i wysłałem statkiem.
– To Dzieciątko Jezus wygląda jak prawdziwe niemowlę, Dziewica Maryja jest
absolutnie piękna, a Józef robi wrażenie dobrego i wyrozumiałego – ciągnęłam, szczęśliwa,
że
widzę go tak poruszonego.
– Musiał być taki, czyż nie? – zapytał Jory, pochylając się i kładąc jeszcze prezenty pod
choinkę. – Mimo wszystko musiało to być dla niego dość trudne: uwierzyć, że dziewica
mogła
zostać zapłodniona przez niewidzialnego, abstrakcyjnego Boga.
– Nie wolno ci tego podawać w wątpliwość – odrzekł Bart, z czułością pieszcząc
wzrokiem figury prawie naturalnej wielkości. – Ślepo przyjmij to, co zostało napisane.
– Dlaczego więc sprzeczałeś się z Joelem?

– Jory... nie ciągnij mnie za język. Joel pomógł mi odnaleźć się. To jest stary człowiek,
który zgrzeszył w młodości i na starość odkupił swoje grzechy dobrymi uczynkami. Ja jestem
młodym człowiekiem, który chce grzeszyć, bo czuje, że pełnym urazów dzieciństwem już je
odpokutował.
– Proponuję ci kilka orgii w jakimś dużym mieście, a potem wrócisz tutaj, stary
hipokryto, zachowując się jak twój cioteczny dziadek Joel – powiedział śmiało Jory. – Nie
lubię
go. Byłoby rozsądnie, gdybyś go stąd odesłał, Bart. Daj mu kilkaset tysięcy i pożegnaj.
Coś w spojrzeniu Barta mówiło, że chciałby on, być może, dokładnie tak zrobić.
Pochylił się i spojrzał Jory’emu w oczy.

– Dlaczego go nie lubisz?
– Nie potrafię tego powiedzieć, Bart – powiedział Jory, który zawsze z łatwością
przebaczał. – Rozgląda się po twoim domu jak po własnym. Złapałem go na tym, że gdy nie
uważasz, to patrzy na ciebie z nienawiścią. Nie sądzę, żeby był twoim przyjacielem, raczej
wrogiem.
Głęboko dotknięty i zmartwiony, Bart wyszedł z pokoju, rzucając przez ramię cyniczną
uwagę:

– Czy będę miał kiedyś kogoś poza wrogami?
Po chwili wrócił, niosąc górę prezentów. Jeszcze trzy razy musiał pójść do swojego
gabinetu, żeby przynieść wszystkie i ułożyć pod choinką.
Potem przyszedł Chris. Starannie poukładał prezenty. Góra prezentów sięgała metra
wysokości i zajmowała większą część rogu pokoju.
Melodie, ponura jak cień, wsunęła się do wesołego pokoju i usadowiła w pobliżu
kominka, żeby się ogrzać. Nadal była bardziej zainteresowana tańczącymi płomieniami niż
czymkolwiek innym. Była posępna, w ponurym nastroju, nieobecna duchem. Pod oczami
miała
ciemne sińce. Jej brzuch był straszliwie wielki, choć do rozwiązania pozostało jeszcze kilka
tygodni.

Wszyscy staraliśmy się być kochającą rodziną, a Cindy grała rolę świętego Mikołaja. Już
dawno odkryłam, że Boże Narodzenie daje nam swoje własne prezenty.

Gdy gromadzimy się wokół choinki, zapominamy urazy, wybaczamy nienawiść.
Wszyscy, nawet Joel, potrząsają swoimi paczkami, zgadują, potem rozrywają opakowania,
śmieją się, zagłuszani kolędami puszczanymi z taśmy. Potem cała podłoga jest zaśmiecona

kolorowymi papierami i błyszczącymi wstążkami.

Cindy w końcu wręczyła Joelowi swój prezent. Przyjął go bez przekonania, tak jak
wszystkie inne, uważając nas za ciemnych pogan, którzy nie wiedzą, że prawdziwe znaczenie
Bożego Narodzenia jest ważniejsze od prezentów. Wytrzeszczył oczy na widok białej nocnej
koszuli i spiczastego nocnego czepka, za którym Cindy na pewno musiała się bardzo
nachodzić.
Gdyby się w to ubrał, wyglądałby jak krasnoludek.

Do tego dołączona była hebanowa laska, którą natychmiast rzucił na podłogę wraz z
koszulą i czepkiem.

– Czy ty kpisz ze mnie, dziewczyno?
– Chciałam tylko, żebyś miał ciepły nocny strój, wujku – powiedziała z przesadną
powagą, spuszczając rozbawione spojrzenie – a laska pozwoliłaby ci przyspieszyć kroki.
– Żeby szybciej odejść od ciebie? To miałaś na myśli? – Schylił się z trudem, podniósł
laskę i zamachał nią wściekle w powietrzu. – Może zatrzymam to, mimo wszystko, laska jest
świetną bronią, gdybym został kiedyś w nocy zaatakowany w czasie spaceru po ogrodzie...
albo
w długim korytarzu.
Na chwilę zapadła cisza, nikt się nie odzywał. Potem Cindy roześmiała się.

– Wujku, pomyślałam o tym zawczasu. Wiem, że pewnego dnia poczujesz się zagrożony.
Joel opuścił pokój.
Wkrótce wszystkie prezenty zostały rozpakowane i Jory popatrzył zaniepokojony na
śmietnik na podłodze, a następnie rozejrzał się po pokoju.

– Nie zapomniałem o tobie, Bart – powiedział z niepokojem. – Cindy z tatą pomagali mi
go zapakować, ale potem rozpakowałem go, dokonałem ostatnich poprawek i znowu
zapakowałem, a Cindy pomogła mi go tutaj przynieść.
Rozglądał się pomiędzy porozrzucanymi papierami i wstążkami.

– Dzisiaj rano, zanim jeszcze wstaliście, przyjechałem tutaj i położyłem go pod choinką.
Zastanawiam się, gdzie, u Ucha, się zawieruszył? To jest wielka paczka opakowana w
czerwony
papier i przewiązana srebrnymi wstążkami – bez wątpienia największa paczka pod choinką.
Bart nie powiedział ani słowa, jakby przyzwyczaił się już do rozczarowań i brak prezentu
od Jory’ego nie miał większego znaczenia.
Wiedziałam, oczywiście, że Jory całe miesiące przepracował nad modelem żaglowca,
który po ukończeniu miał prawie metr długości i z całym olinowaniem blisko tyle samo

wysokości. Zamawiał nawet specjalne miedziane mocowania i odlewane z mosiądzu koło
sterowe. Jory rozpaczliwie rozglądał się wokół.

– Czy ktoś widział duże pudło zapakowane w czerwoną folię z imieniem Barta na
bileciku? – zapytał.
Wstałam i zaczęłam przedzierać się przez stosy pudełek, papierów, wstążek i bibułek.
Zaraz też Chris włączył się do poszukiwań. Cindy zaczęła szukać z drugiej strony pokoju.

– Och! – zawołała. – Jest tutaj, za czerwoną kanapą. Przyniosła pudło do stóp Barta,
pochylając się w przesadnych ukłonach.
– Dla naszego pana, dla naszego mistrza – powiedziała słodko i wycofała się. – Myślę, że
Jory robi głupio, dając ci ten prezent po olbrzymiej pracy, jaką w niego włożył, ale może
chociaż
raz to docenisz.
Nagle zauważyłam, że Joel znowu wślizgnął się do pokoju i przyglądał się Bartowi.
Jaki miał dziwny wyraz twarzy.
Bart odrzucił swoją wyrafinowaną pozę i z dziecięcym zapałem zaczął otwierać ten

szczególny prezent. Porozrywał pięknie zapakowaną przez Jory’ego paczkę.
Podniósł głowę, uśmiechnął się szeroko i szczęśliwie, ciemne oczy błyszczały mu
chłopięcym oczekiwaniem.

– Dziesięć do jednego, że jest to ten złożony przez ciebie kliper, Jory.
Naprawdę powinieneś zostawić go dla siebie... ale dzięki, serdeczne dzięki... – przerwał i
wstrzymał oddech.
Spojrzał do pudła, zbladł i podniósł głowę. Szczęście zniknęło z jego twarzy, gorycz
wypełniła spojrzenie.

– Jest zniszczony – powiedział bezbarwnym tonem. – Połamany na drobne kawałki.
Tu są tylko połamane zapałki i poplątane olinowanie. – Głos załamał mu się.
Bart wstał i upuścił pudło na podłogę. Kopnął je ze złością na bok i spojrzał ciężko na
Melodie, która słowem się nie odezwała, otwierając swoje prezenty, a tylko podziękowała
nam
skinieniem głowy i nikłym uśmiechem.

– Powinienem spodziewać się, że znajdziesz doskonały sposób, żeby odpłacić mi za
spanie z twoją żoną – zwrócił się do Jory’ego.
Cisza, jaka zapadła, głośniejsza była od grzmotów. Melodie siedziała nadal, patrząc
ponuro przed siebie. Przypominała pustą muszlę. Oczy Jory’ego były całkowicie pozbawione

wyrazu.

Czy już domyślał się wszystkiego? Cała krew odpłynęła mu z twarzy, gdy w końcu
zmusił się, żeby spojrzeć na Melodie.

– Nie wierzę ci, Bart. Zawsze miałeś ten nieznośny, nienawistny zwyczaj uderzania tam,
gdzie najbardziej boli.
– Nie kłamię – rzucił Bart, nie zwracając uwagi na to, jaki sprawia ból Jory’emu, mnie i
Chrisowi. – Kiedy ty leżałeś w szpitalnym łóżku, twoja żona dzieliła ze mną łoże i bardzo
chętnie
rozkładała dla mnie nogi.
Chris poderwał się z takim gniewem, jakiego u niego nigdy nie widziałam.

– Bart, jak śmiesz mówić takie rzeczy do swojego brata? Natychmiast przeproś Jory’ego i
Melodie! Jak możesz robić mu taką przykrość, kiedy jest on już wystarczająco skrzywdzony?
Czy mnie słyszysz? Powiedz mu, że każde twoje słowo było kłamstwem, cholernym
kłamstwem!
– To nie jest kłamstwo! – szalał Bart. – Jeśli mi nigdy dotąd nie wierzyliście, to uwierzcie
teraz, gdy mówię, że Melodie jest bardzo aktywną partnerką w łóżku.
Cindy zaskowyczała, podskoczyła i uderzyła Melodie w śmiertelnie pobladłą twarz.

– Jak śmiałaś zrobić to Jory’emu?! – wrzasnęła. – Wiesz przecież, jak bardzo cię kocha!
Wtedy Bart zaczął się śmiać. Śmiać histerycznie.
– Uspokój się! – zagrzmiał Chris. – Spójrz, co się stało. Strata modelu żaglowca nie jest
wystarczającym powodem do podjęcia próby zniszczenia małżeństwa brata. Gdzie twój
honor,
twoja uczciwość?
Bart natychmiast przestał się śmiać. Twardym i zimnym spojrzeniem zmierzył Chrisa od
stóp do głów.

– Ty przestań mówić mi o honorze i uczciwości. Gdzie był twój honor, kiedy przyszedłeś
do swojej siostry? Gdzie jest teraz, kiedy nadal z nią sypiasz? Czy jeszcze nie uświadomiłeś
sobie, że twoje stosunki z nią tak mną wstrząsnęły, że moim jedynym pragnieniem jest
widzieć
was osobno? Chcę, by moja matka zakończyła życie jako przyzwoita, szanowana kobieta... i
to ty
jej w tym przeszkadzasz! Ty, Christopherze, właśnie ty!
Na jego twarzy malowało się oburzenie, nie było śladu wyrzutów sumienia.
Melodie wstała sztywno z tym samym zamiarem. Stała i trzęsła się z pochyloną głową,
gdy Cindy wrzasnęła:

– Spałaś z Bartem?! Spałaś z nim?! To nie w porządku. Przez ciebie Jory’emu krwawi

serce.
Źrenice podkrążonych oczu Melodie rozszerzyły się jakby ze strachu.

– Dlaczego nie dacie mi spokoju? – Rozpłakała się żałośnie. – Nie jestem ze stali, jak wy
wszyscy! Nie zniosę jednej tragedii po drugiej. Jory leżał przykuty do łóżka w szpitalu, nie
mógł
chodzić ani tańczyć, a Bart był tutaj.
Był mi potrzebny. Pocieszał mnie. Zaniknęłam oczy i wyobrażałam sobie, że jest Jorym.
Jory pochylił się do przodu w swoim krześle. Podbiegłam, żeby go podtrzymać.
Rozpaczliwie łapał powietrze, nie mógł opanować drżenia rąk. Wzięłam go w ramiona,

podczas gdy Chris próbował powstrzymać Melodie, aby nie biegła po schodach.

– Bądź ostrożna! – zawołał. – Możesz przewrócić się i stracić dziecko!
– Nie zależy mi na tym – jęknęła żałośnie, zanim znikła z pola widzenia.
Przez ten czas Jory opanował się na tyle, że otarł łzy i zdobył się nawet na słaby uśmiech.
– No więc teraz już wiem – powiedział łamiącym się głosem. – Już dawno domyślałem
się, że zaszło coś pomiędzy nią i Bartem, ale miałem nadzieję, że to tylko wytwór mojej
wyobraźni. Powinienem to wiedzieć najlepiej. Mel nie potrafi żyć bez mężczyzny u boku,
szczególnie w łóżku... trudno mi ją za to winić, prawda?
Wstrząśnięta do głębi, zaczęłam zbierać z podłogi opakowania, tak starannie
przygotowane i tak brutalnie porozrywane. W życiu jest podobnie – bardzo staramy się
podtrzymać nasze złudzenia, a rzeczywistość im przeczy.

Wkrótce Jory poprosił, żeby zostawić go samego.

– Kto mógł zniszczyć tak wspaniały statek? – szepnęłam. – Cindy pomagała Jory’emu
zapakować ten prezent, a ja się temu przyglądałam. Żaglowiec został ostrożnie ustawiony w
specjalnym plastykowym łożu. Nie powinno być jednego pęknięcia, jednej rysy.
– Jak można wytłumaczyć to, co wydarzyło się w tym domu? – zapytał Chris, mając
gardło ściśnięte bólem.
Podniósł głowę i zobaczył Barta stojącego w drzwiach, na szeroko rozstawionych nogach,
z rękami opartymi na biodrach. Bart patrzył na mnie.

– Co się stało, to się nie odstanie – powiedział Chris głośniejszym tonem pod jego
adresem – ale jestem pewien, że to nie z winy Jory’ego żaglowiec się rozpadł. Jory złożył go
dobrze. Cały czas mówił, że składa go po to, żeby stał u ciebie w biurze, na kominku.
– Jestem pewien, że Jory prawidłowo go zmontował – powiedział Bart spokojnie, panując

już nad sobą. – Ale jest tutaj moja droga, mała, adoptowana siostrzyczka, która nienawidzi
mnie i
niewątpliwie chciała mnie ukarać za to, że dałem jej chłopakowi to, na co zasłużył.

– Może to Jory upuścił pudło – powiedział Joel świętoszkowatym tonem.
Spojrzałam na starego człowieka o błyszczących, bezbarwnych oczach i czekałam na
okazję, kiedy nikogo nie będzie w pobliżu, żeby powiedzieć mu to, co miałam do
powiedzenia.

– Nie – zaprzeczył Bart. – To musiała być Cindy. Muszę przyznać bratu, że zawsze
traktował mnie właściwie, nawet wtedy gdy na to nie zasługiwałem.
Przez cały czas, gdy Bart mówił, obserwowałam Joela i ten jego głupkowaty uśmieszek,
te błyszczące, zadowolone oczy.
Na chwilę przed udaniem się na odpoczynek znalazłam okazję. Byliśmy w holu na
pierwszym piętrze.

– Joel, Cindy nie mogła zniszczyć całej pracy Jory’ego i pozbawić Barta prezentu. Ale ty
lubisz wbijać klin pomiędzy członków naszej rodziny. Jestem pewna, że to ty rozbiłeś statek,
a
potem przepakowałeś go.
Nic nie rzekł, tylko spojrzał na mnie z większą niż zazwyczaj pogardą.

– Dlaczego wróciłeś, Joel?! – krzyknęłam. – Twierdziłeś, że nienawidziłeś ojca i byłeś
szczęśliwy w klasztorze. Dlaczego więc tam nie zostałeś? Z pewnością przez te lata
nawiązałeś
jakieś przyjaźnie. Musiałeś wiedzieć, że tutaj przyjaciół nie znajdziesz. Moja matka mówiła
mi,
że zawsze nienawidziłeś tego domu. Teraz poruszasz się po nim jak po swoim.
Nadal nie odzywał się.

Po raz pierwszy poszłam za nim do jego pokoju i rozejrzałam się ciekawie. Na ścianach
wisiały ilustracje z Biblii. W tanich ramkach umieszczone były biblijne cytaty.

Przesunął się tak, że znalazł się za moimi plecami. Poczułam na karku gorący,
astmatyczny oddech, jego starczy, mdły zapach. Poczułam, że mógł podnieść ręce i udusić
mnie.
Przerażona odwróciłam się i zobaczyłam go w odległości kilku centymetrów.

Jak cicho i szybko potrafił się poruszać.

– Matka mojego ojca miała na imię Corrine – powiedział możliwie najsłodszym głosem.
– Mojej siostrze dano to samo imię, by przypominała ojcu niewierność matki, by umacniała
go w
przekonaniu, że nie można wierzyć żadnej pięknej kobiecie. Ileż jest w tym racji.
Joel był starym człowiekiem, blisko osiemdziesiątki, a jednak uderzyłam go, uderzyłam
go mocno. Cofnął się, stracił równowagę i upadł na podłogę.

– Pożałujesz tego policzka, Catherine! – zawołał z większą niż dotąd złością. – Tak jak
Corrine żałowała wszystkich swoich grzechów. Ty też pożyjesz dostatecznie długo, żeby
żałować
swoich!
Wybiegłam z jego pokoju, bojąc się, że to, co powiedział, może się sprawdzić.

W pierwszy dzień świąt obiad podano około piątej po południu, aby zostawić rodzinie
czas na przygotowanie się do wielkiego wydarzenia, które miało się rozpocząć o wpół do
dziesiątej. Bart promieniał szczęściem. Położył ciepłe dłonie na mojej ręce, sprawiając mi tym
wielką przyjemność, bo tak rzadko okazywał uczucia dotykiem.

– Jeśli nie mogę otrzymać od razu całego majątku, to mogę przynajmniej cieszyć się
szacunkiem należnym właścicielowi tego domu.
Uśmiechnęłam się i nakryłam wolną dłonią jego rękę.

– Tak, rozumiem, zrobimy wszystko, co można, aby twoje przyjęcie było wielkim
sukcesem.
Joel usiadł w pobliżu, rozsiewając niewidzialne fluidy obłudy. Uśmiechał się cynicznie.

– Pan pomaga głupcom, którzy sami się oszukują – wymamrotał pod nosem.
Bart zatkał uszy i udawał, że nie słyszy, ale ja byłam przerażona. Ktoś zniszczył model
żaglowca, który miał być prezentem pojednania. To z pewnością Joel bezdusznie połamał
model
klipra, sklejany całymi miesiącami przez Jory’ego.

Któż inny mógł to zrobić?

Napotkałam wzrokiem spojrzenie Joela. Jedyne określenie, jakie przyszło mi na myśl, to
świętoszkowatość. Stary człowiek skromnie sięgał po ciastko, kroił szarlotkę na małe
kawałeczki
i wkładał je do ust długimi palcami. Potem żuł w dużym skupieniu, używając tylko przednich
zębów, podobnie jak królik jedzący marchewkę.

– Idę teraz do łóżka – oświadczył Joel. – Nie pochwalam dzisiejszego przyjęcia, wiesz o
tym, Bart. Przypomnij sobie, co się stało na twoim przyjęciu urodzinowym, i tym razem
powinieneś być mądrzejszy. Powtarzam znowu, że zabawianie ludzi, których dobrze nie
znasz,
jest marnowaniem pieniędzy. Nie pochwalam również ludzi, którzy w dniu przeznaczonym na
modlitwę piją, skaczą i zachowują się jak dzikusy. Ten dzień należy do Boga i jego syna. Ten
dzień od świtu do północy powinniśmy spędzić na kolanach, jak czyniliśmy to zwykle w
klasztorze, w ciszy dziękując Bogu za to, że żyjemy.
Ponieważ nikt z nas nie powiedział ani słowa, Joel ciągnął:

– Wiem, że pijani mężczyźni i kobiety mogą próbować cudzołożyć z inną osobą niż ta, z
którą przyszli. Pamiętam twoje przyjęcie urodzinowe i wiem, co tam się działo. Grzeszne
nowoczesne życie uświadamia mi, jak czysty był świat mojej młodości. Nic nie jest takie
samo
jak kiedyś. Ludzie wiedzieli, jak zachowywać się publicznie, bez względu na to, co robili za
zamkniętymi drzwiami. Teraz nikt nie dba o to, co inni widzą. Gdy byłem chłopcem, kobiety
nie
obnażały piersi ani nie podnosiły spódnicy dla każdego mężczyzny, który ich zapragnął.
Utkwił swoje zimne niebieskie oczy we mnie, a potem w Cindy.

– Ci, którzy stale grzeszą, zawsze drogo za to płacą, o czym niektórzy tutaj powinni już
wiedzieć – powiedział, patrząc znacząco na Jory’ego.
– Stary skurwysyn – mruknęła Cindy, widząc, jak Joel wymyka się z pokoju ukradkiem,
podobnie jak wszedł.
– Cindy, żebym więcej nie słyszał niczego podobnego! – wybuchnął Bart. – Nikt nie
będzie mówił świństw pod moim dachem.
– Dobrze, niech będę przeklęta! – krzyknęła Cindy. – Któregoś dnia podsłuchałam, jak to
samo mówiłeś do Joela. Ale będę, Barcie Foxworth, nazywała rzeczy po imieniu, nawet pod
twoim dachem!
– Wynoś się do swojego pokoju i siedź tam! – wrzasnął Bart.
– Wszyscy bawią się dalej – powiedział Jory, kierując wózek w stronę windy. – Jeśli o
mnie chodzi, niech mnie szlag trafi, jeżeli nie chcę znowu nawrócić się na chrześcijaństwo.
– Zacznijmy od tego, że nigdy nie byłeś chrześcijaninem! – zawołał Bart. – Nikt z nas nie
chodzi do kościoła. Ale już niedługo przyjdzie dzień, kiedy wszyscy tam pójdą.
Chris wstał i starannie odłożył swoją serwetkę. Rozkazujący wzrok utkwił w Barcie i
Cindy.

– Mam już dosyć tej dziecinady. Jestem zaskoczony, że wy wszyscy, uważający się za
dorosłych, potraficie w mgnieniu oka zamienić się w dzieci.
Ale tym razem Jory nie dał się powstrzymać. Podjechał gwałtownie wózkiem.
Zazwyczaj opanowany, płonął gniewem, nozdrza miał rozszerzone.

– Ojcze, przepraszam, lecz muszę powiedzieć swoje zdanie. Zwrócił się do stojącego
Barta.
– Posłuchaj mnie, mój mały braciszku. – Jego silne dłonie puściły drążki sterujące i
zacisnęły się w pięści. – Ja wierzę w Boga... ale nie wierzę w religię. Religia jest

wykorzystywana do manipulowania ludźmi i karania ich. Na tysiące sposobów wykorzystuje
się
ją dla zysku, bo nawet w kościele pieniądz jest ciągle prawdziwym Bogiem.

– Bart – wtrąciłam błagalnie, w obawie, że znowu może zrobić przykrość Jory’emu – już
czas, żebyśmy wszyscy udali się na górę.
Bart zbladł.

– Jeżeli wierzysz w to, co przed chwilą powiedziałeś, to nic dziwnego, że siedzisz teraz w
tym wózku. Bóg cie ukarał, dokładnie tak jak mówi Joel.
– Joel – zadrwił Jory. – Kto, u diabła, zwraca uwagę na to, co mówi taki stary głupiec jak
Joel? Pokutuję dlatego, że jakiś idiota zmoczył piasek! Pan Bóg nie spuścił deszczu, żeby to
zrobić. Wąż ogrodniczy zastąpił Boga i dlatego jestem na tym wózku, a nie tam, gdzie
powinienem. Wyjeżdżam stąd, jak tylko się da najszybciej, Bart! Zapomnę, że jesteś moim
bratem, którego zawsze starałem się pokochać i któremu chciałem pomóc. Nie zamierzam
starać
się znowu.
– Hurrra, Jory! – krzyknęła Cindy, podrywając się na równe nogi i klaszcząc w dłonie.
– Przestań! – wrzasnęłam, chwytając Cindy za ramię. Chris złapał za drugie i razem
odciągnęliśmy ją od Barta. Wiła się i skręcała, żeby się uwolnić.
– Ty cholerny, potworny hipokryto! – krzyczała za Bartem. – Słyszałam na twoim
przyjęciu urodzinowym, że bywasz w miejscowym burdelu...
Dzięki Bogu w tym momencie zamknęły się za nami drzwi windy i Bart nie zdążył
sięgnąć Cindy.

– Naucz się trzymać język za zębami – rzekł Jory. – To tylko pogarsza sprawę, Cindy.
Żałuję tego, co przed chwilą powiedziałem. Widziałaś jego twarz. Nie sądzę, żeby udawał
religijność. Jest śmiertelnie poważny. Wydaje mi się, że naprawdę wierzy. Jeśli Joel jest
hipokrytą, to Bart nie.
Chris przed opuszczeniem windy zwrócił obojgu uwagę.

– Jory i Cindy, posłuchajcie mnie uważnie. Zróbcie wszystko, co w waszej mocy, żeby
przyjęcie wydane przez Barta udało się. Zapomnijcie o swojej wrogości przynajmniej na ten
jeden wieczór. Bart był kłopotliwym małym chłopcem i wyrósł na jeszcze bardziej
kłopotliwego
mężczyznę. Potrzebuje pomocy, i to bardzo. Nie następnych sesji z psychiatrami, ale pomocy
od
tych, którzy najmocniej i mimo wszystko go kochają. Wiem, że kochacie go, tak jak matka i
ja, i
martwicie się, jak oboje martwimy się o to, co się z nim stanie. Co do Melodie, odwiedziłem
ją

przed obiadem i wiem, że nie czuje się dość dobrze, żeby przyjść na przyjęcie.

Nie pozwoliła mi się zbadać, chociaż nalegałem na to. Mówi, że czuje się zbyt gruba, zbyt
niekształtna, i nie przyjdzie, żeby goście nie gapili się na jej olbrzymi brzuch. Pomyślałem, że
to
może być dla niej najlepsze rozwiązanie. Ale gdybyście mogli, zajrzyjcie do niej i powiedzcie
jej
kilka miłych słów dla otuchy, bo tę biedną dziewczynę dręczą obawy...

Jory ruszył wózkiem wzdłuż korytarza, wprost do siebie, ignorując zamknięte drzwi do
pokoju Melodie. Westchnęliśmy z Chrisem.

Cindy z obowiązku próbowała powiedzieć przez zamknięte drzwi kilka słów, po czym
wróciła do nas w podskokach.

– Nie mam zamiaru popsuć sobie zabawy przez Melodie. Uważam, że zachowuje się jak
cholerny egoistyczny głupiec. Co do mnie, to zamierzam bawić się dzisiaj świetnie –
powiedziała
na pożegnanie. – Nie zależy mi ani na Barcie, ani na przyjęciu, bylebym sama dobrze się
bawiła.
– Niepokoję się o Cindy – powiedział Chris, gdy leżeliśmy wyciągnięci na naszym
szerokim łożu, próbując zdrzemnąć się chwilę. – Odnoszę wrażenie, że nie jest skąpa w
obdarzaniu mężczyzn swoimi łaskami.
– Chris, jak możesz tak mówić! To, że nakryliśmy ją z tym chłopcem, jeszcze nie znaczy,
że jest rozpustna. Ogląda się za każdym młodym człowiekiem w nadziei, że to ten jedyny.
Jeśli
któryś mówi, że ją kocha, wierzy w to, bo chce wierzyć. Czy nie zauważyłeś, że Bart ukradł
jej
pewność siebie? Boi się, że jest taka, za jaką ją Bart uważa. Nie wie, czy jest tak zepsuta, jak
on
sądzi, czy też tak dobra, jak my byśmy chcieli. Cindy jest piękną młodą kobietą... a Bart
traktuje
ją jak coś nieczystego.
Był to dla Chrisa długi dzień. Zamknął oczy i odwrócił się, żeby mnie objąć.

– W końcu Bart pozbiera się – zamruczał. – Dzisiaj po raz pierwszy zobaczyłem w jego
oczach chęć kompromisu. Czuje rozpaczliwą potrzebę znalezienia kogoś albo czegoś, w co
mógłby uwierzyć. Któregoś dnia znajdzie to, czego szuka, i gdy to nastąpi, uwolni z siebie
porządnego człowieka, którym jest pod tą nienawistną skorupą.
Spij i śnij o rzeczach niemożliwych, takich jak zgoda w rodzinie, jak zakochani w sobie
brat i siostra. Śnij, marzycielu...

Usłyszałam, jak w holu na dole zegar dziadka wybija siódmą. Musieliśmy wstać,
wykąpać się i ubrać. Potrząsnęłam Chrisem, żeby się obudził. Przeciągnął się, ziewnął,
leniwie
opuścił łóżko i powlókł się pod prysznic, podczas gdy ja wzięłam szybką kąpiel w wannie.
Potem

Chris ogolił się i włożył smoking, szyty na zamówienie. Obejrzał się w lustrze.

– Cathy, czy ja przytyłem? – zapytał z niepokojem.
– Nie, kochanie. Wyglądasz bombowo... jakby powiedziała Cindy.
– Co ty mówisz?
– Z każdym rokiem stajesz się przystojniejszy. Podeszłam bliżej, objęłam go w pasie i
przytuliłam policzek do jego pleców.
– Z każdym rokiem kocham cię bardziej... i nawet jeśli będziesz tak stary jak Joel, będę
widziała cię takiego, jaki jesteś teraz... wysokiego na trzy metry, w lśniącej zbroi, gotowego
do
galopu na białym jednorożcu. Będziesz dzierżyć w dłoni trzymetrową dzidę, na której czubku
będzie tkwiła głowa zielonego smoka.
Widziałam w lustrze jego odbicie; w oczach zabłysły mu łzy.

– Pamiętasz te czasy – wyszeptał ochryple. – Po wszystkich tych latach...
– Tak jakbym mogła zapomnieć...
– To było tak dawno.
– A dzisiaj księżyc świecił w południe – mruknęłam, przesunęłam się, żeby spojrzeć mu
w twarz, i zarzuciłam mu ręce na szyję – i zamieć ogarnęła twojego jednorożca... i z
przyjemnością stwierdziłam, że zawsze cieszyłeś się moim szacunkiem. Nie musiałeś go
odzyskiwać.
Dwie łzy wolno spłynęły mu po policzkach. Pocałowałam je.

– Tak więc przebaczyłaś mi, Catherine? Powiedz teraz, przebaczyłaś mi to piekło, przez
które przeszłaś z mojej winy? Przecież inaczej mogły potoczyć się losy Barta, gdybym
pozostał
tylko jego wujkiem i znalazł sobie inną żonę.
Uważałam, żeby nie pobrudzić smokinga makijażem, gdy przyłożyłam policzek do serca
Chrisa i usłyszałam przyspieszone uderzenia. Od czasu kiedy je pierwszy raz słyszałam, nasza
miłość zmieniła się i stała się czymś więcej, niż powinna.

– Gdy tylko przymknę na moment powieki, masz znowu czternaście lat. Widzę cię
takiego jak wtedy... ale nie mogę zobaczyć siebie. Chris, dlaczego nie mogę zobaczyć siebie?
Jego łobuzerski uśmiech był gorzki, z posmakiem słodyczy.

– Ponieważ skradłem wszystkie wspomnienia o tym, jaka byłaś, i złożyłem je w swoim
sercu. Ale nie powiedziałaś, czy chcesz mi przebaczyć.
– Czy byłabym tu, gdzie jestem, gdybym nie chciała?

– Mam nadzieję i modlę się o to, żebyś zawsze była. – I objął mnie tak mocno, że aż
zabolały mnie żebra.
Za oknem znowu zaczął padać śnieg. Mój Christopher Doli cofnął zegar i jak za sprawą
czarów zniknęła Melodie i zniknął zbyt wczesny romans Cindy, natomiast pojawiły się inne
cuda.

O dziewiątej trzydzieści siedzieliśmy, gotowi w każdej chwili wstać, gdyby Trevor
pospieszył otworzyć drzwi. Stał, patrząc z niepokojem na zegarek, i zerkał na nas od czasu do
czasu z wielką dumą. Bart, Chris, Jory i ja siedzieliśmy przy frontowych oknach, na tle
wspaniałych zasłon. Górująca w foyer choinka migotała tysiącami białych światełek. Pięciu
ludzi
przez kilka godzin dekorowało to drzewko.

Gdy tak siedziałam – jak jakiś Kopciuszek w średnim wieku, który znalazł już swego
księcia, poślubił go i zaznał bajecznego szczęścia, choć trochę niedoskonałego – coś
spowodowało, że podniosłam głowę i spojrzałam do góry. W cieniu rotundy, gdzie dwóch
rycerzy w pełnych zbrojach stało na piedestale na wprost siebie, spostrzegłam poruszający się
cień. Wydawało mi się, że poznałam, kto to był. To, oczywiście, Joel, który miał być w łóżku
albo modlić się na kolanach za wszystkie nasze pogańskie, grzeszne dusze.

– Bart – szepnęłam do syna, który stanął obok mojego krzesła – czy będzie to specjalne
przyjęcie, żeby przedstawić Joela jego starym przyjaciołom?
– Tak – szepnął, kładąc ręce na moich ramionach. – Ale to tylko pretekst.
Rzeczywiście, kilku jego kolegów jeszcze żyje, a szkolnych koleżanek mojej babki jest tu
w okolicy jeszcze wiele.
Jego mocne palce wcisnęły mi się w kark.

– Ślicznie wyglądasz... jak anioł.
Był to komplement czy może sugestia?
Uśmiechnął się do mnie cynicznie, potem schował gwałtownie dłonie, jakby go w czymś
zdradziły. Roześmiałam się nerwowo.

– Och, kiedyś, gdy będę już tak stara jak Joel, wezmę swój wdowi ciężar, a kiedy
przestanę już grzeszyć, przywdzieję znowu aureolę, utraconą w wieku dojrzewania...
Zarówno Bart, jak i Chris popatrzyli na mnie spode łba, gdy to mówiłam, ale
spostrzegłam z zadowoleniem, że cień Joela zniknął.
Kelnerzy w liberiach przygotowywali stoły bufetowe, Bart zaś przemierzał sale,

wyjątkowo przystojny w czarnym smokingu i plisowanej wieczorowej koszuli.
Położyłam rękę na dłoni Jory’ego i ścisnęłam ją.

– Jesteś równie przystojny jak Bart – szepnęłam.
– Mamo, czy powiedziałaś mu już komplementy? Wygląda wspaniale, naprawdę
wspaniale, jego ojciec musiał być równie męski.
Zawstydziłam się.

– Nie, nie powiedziałam mu ani słowa, ponieważ wydaje się tak diabelnie zadowolony z
siebie, że mógłby pęknąć, gdyby usłyszał coś takiego ode mnie.
– Mamo, mylisz się. Idź i powiedz mu to, co powiedziałaś do mnie. Mogło wydawać ci
się, że mnie jest to bardziej potrzebne, ale uważam, że jest odwrotnie.
Wstałam i podeszłam do Barta, patrzącego przez okno na wijącą się w dół szosę.

– Nie widzę ani jednego światła – poskarżył się burkliwie. – Teraz już nie pada.
Drogi są oczyszczone. Nasza została posypana żwirem; gdzie oni są, u diabła?
– Nigdy jeszcze nie byłeś taki przystojny jak dzisiaj, Bart. Odwrócił się i spojrzał mi w
oczy, po czym zerknął na brata.
– Przystojniejszy od Jory’ego?
– Równie przystojny.
Nachmurzony odwrócił się z powrotem do okna. Zobaczył tam coś, co zajęło jego myśli.
– Hej, spójrzcie, jadą tam!
W oddali zobaczyłam pnący się pod górę łańcuszek światełek.
– Bądźcie wszyscy gotowi! – zawołał Bart podniecony, dając Trevorowi znak, żeby był
gotów otworzyć szeroko drzwi.
Chris podszedł do wózka Jory’ego i z wprawą nim pokierował, ja zaś wzięłam pod rękę
Barta i utworzyliśmy powitalny szereg. Trevor uśmiechnął się do nas szeroko.

– Uwielbiam przyjęcia, zawsze lubiłem i zawsze będę lubił. Serce mi bije szybciej, stare
kości młodnieją. Nie sądzę, żeby dzisiaj był jakiś niewypał.
Trevor powtarzał to wielokrotnie, za każdym razem z coraz mniejszym przekonaniem,
nadal bowiem ani jedna para świateł nie osiągnęła naszego podjazdu. Nikt nie zadzwonił ani
nie
zapukał do naszych drzwi.

Muzycy pod rotundą, na podium specjalnie zbudowanym pomiędzy głównymi schodami,
trwali w pełnej gotowości. Ciągle stroili instrumenty, a mnie od stania w wysokich
eleganckich

szpilkach zaczęły już boleć nogi. Znowu usiadłam w wytwornym fotelu i pod osłoną gęstych
fałd
sukni ściągnęłam niewygodne buty. W końcu Chris usiadł koło mnie, Bart zaś zajął krzesło z
wysokim oparciem.

Zapanowała cisza, wszyscy niemalże wstrzymali oddech. Jory miał swój fotel na kółkach,
w którym mógł poruszać się bez wysiłku. Jeździł od okna do okna i meldował, co widzi.

Wiedziałam, że Cindy, ubrana i gotowa, czeka na górze, żeby się efektownie spóźnić.
Pewnie się już bardzo niecierpliwi.

– Muszą już wkrótce przyjechać... – powiedział Jory o wpół do jedenastej. – Na bocznych
drogach jest dużo zasp śnieżnych i to musiało pokrzyżować im szyki...
Bart miał skrzywione i zaciśnięte usta, a spojrzenie kamienne. Nikt nic nie mówił. Bałam
się nawet snuć domysły, dlaczego goście nie przyjechali. Trevora bardzo niepokoiła myśl, że
mogliśmy zostać zlekceważeni.

Żeby pomyśleć o czymś przyjemniejszym, zaczęłam lustrować wzrokiem stoły bufetowe,
które tak bardzo przypominały mi mój pierwszy bal w starym Foxworth Hall, oglądany z
ukrycia.
Tamte stoły były bardzo podobne do tych, na które patrzyłam teraz.

Czerwone lniane obrusy, srebrne talerze i półmiski. Fontanna tryskająca szampanem.
Wielkie błyszczące ogrzewacze, wydzielające delikatne zapachy. Całe góry jedzenia na
ozdobnych kryształowych, porcelanowych, złotych i srebrnych talerzach. W końcu nie mogąc
się
już dłużej opierać, wstałam skosztować tego i owego, a Bart zaczął narzekać, że psuję
misterną
dekorację. Zmarszczyłam nos jego sposobem i po chwili wręczyłam Chrisowi talerz pełen
przysmaków. Zaraz potem obsłużył się Jory.

Czerwone woskowe świece robiły się coraz niższe. Wysokie dzieła sztuki z galarety
zapadały się. Sery topione zaczęły twardnieć, a gorące sosy gęstnieć.

Rzadkie ciasto czekało, żeby wylać je na blachy, a kucharze spoglądali po sobie ze
zdziwieniem. Odwróciłam głowę, żeby nie patrzeć, jak wszystko się wali.

We wszystkich głównych salach palił się ogień na kominkach, czyniąc te pomieszczenia
wyjątkowo przyjemnymi i przytulnymi. Dodatkowi kelnerzy zaczęli się denerwować, szeptali
pomiędzy sobą, nie wiedząc, co robić.

Po schodach spłynęła Cindy w szkarłatnej krynolinie, tak wyszukanej, że moja skromna
suknia nie umywała się do niej. Krynolina miała obcisły stanik z koronkowymi falbankami,
przykrywającymi nieco ramiona, odsłaniającymi plecy i tworzącymi wspaniałe obramowanie
dla

kremowych pełnych piersi Cindy. Czerwona suknia była bardzo krótka. Spódnica stanowiła
majstersztyk koronkarstwa, uzupełniony białymi jedwabnymi kwiatami, obsypanymi
opalizującymi kryształkami.

Kilka takich białych jedwabnych kwiatów było włożonych w wysoko upięte włosy, w
sposób, który zapewne podobałby się Scarlett 0’Harze.

– Gdzie są goście? – zapytała, rozglądając się wokoło, a jej promienna radość przygasła. –
Czekałam i czekałam na dźwięki muzyki, potem zdrzemnęłam się na chwilę, a gdy się
obudziłam, przestraszyłam się, że przespałam najlepszą zabawę.

Przerwała i rozejrzała się wokoło, skonsternowana.

– Nie mówcie mi, że nikt nie przyjechał! Nie zniosę takiego rozczarowania!
Dramatycznie zamachała rękami.
– Dotychczas jeszcze nikt nie przyjechał, panienko – powiedział taktownie Trevor. –
Pewnie zabłądzili, a muszę powiedzieć, że wygląda panienka ślicznie, niczym senne
marzenie,
podobnie jak i matka.

– Dziękuję – powiedziała. Podbiegła i pocałowała go w policzek. – Wyglądasz bardzo
dystyngowanie.
Zignorowała spojrzenie Barta i podbiegła do pianina.

– Czy mogę? – spytała młodego, przystojnego muzyka, szczęśliwego, że w końcu coś się
dzieje.
Cindy siadła obok niego, położyła ręce na klawiaturze, odrzuciła do tyłu głowę i zaczęła
śpiewać:

– „O święta noc, o noc, gdy gwiazdy świecą”. Gapiłam się, podobnie jak i inni, na
dziewczynę, którą wydawało mi się, tak dobrze znam. Piosenka była łatwa do zaśpiewania,
ale
Cindy robiła to tak dobrze, z takim uczuciem, że nawet Bart przestał krążyć po pokoju i
patrzył
na nią zachwycony.
Łzy napłynęły mi do oczu. Och, Cindy, jak mogłaś tak długo zachowywać w tajemnicy
swój głos? Jej gra na pianinie była zaledwie zadowalająca, ale ten głos, uczucie, jakie
wkładała w
śpiew! Wszyscy muzycy przyłączyli się do jej gry, ale nie do śpiewu.

Usiadłam oszołomiona, nie mogąc uwierzyć, że moja Cindy potrafi tak pięknie śpiewać.
Gdy skończyła, wybuchł powszechny entuzjazm.

– Wspaniale! Fantastycznie! Absolutnie cudownie, Cindy! – zawołał Jory. – Ty żmijo...

nigdy nie powiedziałaś nam, że nie przestałaś brać lekcji śpiewu.

– Nie przestałam. To sposób wyrażania moich uczuć. Spuściła wzrok i rzuciła
szelmowskie, skryte spojrzenie na zaskoczonego, zdumionego, ale i zadowolonego Barta. Po
raz
pierwszy znalazł w Cindy coś godnego podziwu. Jej uśmiech szybko zamienił się w jakiś
smutny
grymas, jakby z żalu, że Bart nie docenia innych jej zalet.
– Lubię kolędy i pieśni religijne, wiele dla mnie znaczą. Kiedyś w szkole zaśpiewałam
„Swing Low, Sweet Chariot” i nauczyciel powiedział, że mam sposób interpretacji wielkich
śpiewaczek. Ale nadal najbardziej chciałabym być aktorką.
Roześmiana i znowu szczęśliwa, poprosiła nas, żebyśmy przyłączyli się i urządzili sobie
prawdziwe przyjęcie, nawet bez gości. Zaczęła od melodii przypominającej „Raduj się,
świecie”,
potem „Dzwoniące dzwoneczki”.

Tym razem Bart nie wzruszył się. Stojąc wyprostowany, wyglądał przez okno.

– Nie mogli zignorować moich zaproszeń, przecież potwierdzili – mruczał do siebie.
Trudno było mi zrozumieć, jak jego partnerzy od interesów mogli go obrazić, jego, który
był ich najlepszym klientem. A wszyscy lubili przyjęcia, zwłaszcza takie, o których wiedzieli,
że
będą sensacyjne.

Tak czy inaczej, Bart dokonywał cudów z tymi pięciuset tysiącami rocznie, powiększając
je w sposób, który Chris mógł uznać za zbyt ryzykowny. Bart ryzykował wszystko... nawet
gry
liczbowe, bardzo opłacalne. Uświadomiłam sobie wtedy, że może moja matka chciała, żeby
to się
tak odbywało. Gdyby dała mu od razu całą fortunę, nie pracowałby tak ciężko, żeby stworzyć
własny majątek, który mógłby, jeżeli wszystko dobrze się ułoży, znacznie przekroczyć to, co
zostawił Malcolm. W ten sposób Bart mógł odnaleźć własną wartość.

Jednakże jakie znaczenie miały pieniądze, jeśli Bart był teraz tak rozczarowany, że nie
mógł przełknąć ani kęsa z tak pięknie podanych potraw? Rozczarowanie zaczął topić w
alkoholu
i w stosunkowo krótkim czasie, krążąc po pokoju, wypił znaczną ilość mocnych drinków, po
których z sekundy na sekundę narastał w nim gniew.

Nie mogłam znieść widoku jego zawodu i wkrótce, mimo woli, zaczęły mi po policzkach
spływać łzy.

– Nie możemy pójść spać i zostawić go tutaj samego – szepnął Chris. – Cathy, on cierpi.
Spójrz, jak krąży tam i z powrotem. Z każdym krokiem narasta w nim złość.
Ktoś zapłaci za ten afront.

Minęło wpół do dwunastej.

Jedynie Cindy bawiła się dobrze. Muzycy i służba byli nią zachwyceni. Grali z zapałem, a
ona śpiewała. Gdy nie śpiewała, to tańczyła ze wszystkimi obecnymi mężczyznami po kolei,
nawet z Trevorem i innymi służącymi. Pomachała do pokojówek, zapraszając je do tańca.
Dołączyły wesoło do zaimprowizowanej przez nią zabawy i bawiły się świetnie.

– Niech wszyscy jedzą, piją i bawią się! – wołała Cindy, uśmiechając się do Barta. – To
nie koniec świata, braciszku. Czym się martwisz? Jesteśmy zbyt bogaci, żeby nas lubiano.
Jesteśmy również zbyt bogaci, żeby użalać się nad sobą.
Popatrz, mamy co najmniej dwudziestu gości... tańczmy, pijmy, jedzmy, urządźmy sobie
bal!
Bart zatrzymał się i spojrzał na nią. Cindy podniosła wysoko kieliszek z szampanem.

– Wznoszę toast za ciebie, Bart. Za wszystkie paskudne słowa, które mi powiedziałeś,
odwdzięczam ci się dobrą wolą, życzeniami zdrowia, długiego życia i miłości.
Trąciła jego szklaneczkę, wypełnioną whisky z wodą sodową. Uśmiechała się czarująco,
patrząc mu prosto w oczy. Potem wzniosła następny toast.

– Uważam, że wyglądasz absolutnie bombowo i dziewczyny, które nie zjawiły się dzisiaj,
straciły swoją życiową szansę. Tak więc następny toast za najatrakcyjniejszego kawalera na
świecie. Życzę ci radości, życzę ci szczęścia, życzę ci miłości. Życzyłabym ci sukcesu, ale
tego
nie potrzebujesz.
Nie mógł oderwać od mej oczu.

– Dlaczego nie potrzebuję sukcesu? – zapytał niskim głosem.
– Czego więcej mógłbyś jeszcze chcieć? Masz sukcesy, skoro masz miliony, a wkrótce
będziesz miał tyle pieniędzy, że nie będziesz wiedział, co z nimi zrobić.

Bart pochylił swoją ciemną głowę.

– Nie czuję, żebym miał sukcesy. Przecież nawet nikt nie przyszedł na moje przyjęcie. –

Głos mu się załamał. Bart odwrócił się.
Podniosłam się i podeszłam do niego.

– Czy zatańczysz ze mną, Bart?
– Nie! – rzucił, pospieszył do odległego okna i znowu wyjrzał przez nie.
Cindy wspaniale bawiła się z muzykami, mężczyznami i kobietami, którzy mieli
obsługiwać gości Barta. Byłam bardzo przygnębiona, żal mi go było, tak bardzo liczył na to

przyjęcie. Bez użalania się nad nim, wszyscy, z wyjątkiem Cindy i ludzi wynajętych do
pomocy,
przenieśliśmy się do frontowego salonu, gdzie zasiedliśmy w swoich bajecznie kosztownych
strojach, czekając na gości, którzy przyjęli zaproszenie tylko po to, żeby później zrobić
Bartowi
afront i w ten sposób dać nam do zrozumienia, co myślą o Foxworthach ze wzgórza.

Zegar dziadka zaczął wybijać godzinę dwunastą. Bart odszedł od okien i wyciągnął się na
kanapie przed dogasającym kominkiem.

– Powinienem wiedzieć, że to się tak skończy. Spojrzał gorzko na Jory’ego.
– Może przyszli na moje przyjęcie urodzinowe tylko po to, żeby obejrzeć twój taniec, a
teraz, kiedy nie możesz tańczyć... do diabła ze mną! Zrobili mi afront i zapłacą za to –
powiedział
twardym, zimnym głosem, wprawdzie mocniejszym od głosu Joela, ale tak samo złośliwym.
– W
promieniu trzydziestu kilometrów nie będzie domu, który nie będzie należał do mnie.
Zrujnuję
ich. Wszystkich. Mając za sobą potęgę powiernictwa Foxworthów, mogę pożyczyć miliony,
potem wykupić banki i zażądać natychmiastowej spłaty ich wierzytelności. Wykupię wiejskie
sklepy i pozamykam je. Wynajmę innych adwokatów, wyrzucę tych, których mam teraz, i
dopilnuję wykreślenia ich z palestry. Znajdę nowych maklerów, najmę nowych agentów
handlu
nieruchomościami, spowoduję zaniżenie wartości nieruchomości, a kiedy będą tanio
sprzedawali,
wykupię je. Po tej stronie Charlottesville nie zostanie ani jedna stara, arystokratyczna,
zasiedziała
rodzina! A wszystkim moim partnerom w interesach zostaną tylko długi do płacenia!
– I wtedy będziesz zadowolony? – zapytał Chris.
– Nie! – wybuchnął Bart z błyskiem w stalowych oczach. – Nie będę
usatysfakcjonowany, dopóki nie zapanuje prawo! Próbowałem tylko dać im to, co nasi
przodkowie... a oni mnie odrzucili! Będą płacić, płacić i jeszcze raz płacić.
Mówił tak jak ja! Słysząc swoje własne słowa z ust dziecka, które nosiłam w sobie w
chwili, kiedy je wypowiadałam, poczułam, jak krew spływa mi do stóp.
Drżąc cała, próbowałam zachować spokój.

– Przykro mi, Bart. Ale to przecież nie jest całkowita klęska. Jesteśmy razem, pod jednym
dachem. A muzyka i śpiew Cindy, mimo wszystko, rozweseliły ten wieczór.

Ale on nie słuchał.

Zapatrzył się na te góry jedzenia, na zwietrzały szampan, na całe to wino i alkohol, które

miały rozwiązać języki i dostarczyć mu potrzebnych informacji.
Patrzył na pokojówki w ślicznych czarno–białych mundurkach, pijane i zataczające się,

niektóre tańczące, bo muzyka jeszcze grała. Groźnie spojrzał na kelnerów, ciągle jeszcze
podgrzewających tace. Niektórzy stali i patrzyli na niego w oczekiwaniu na znak, że wieczór
już
się skończył. Imponująca ozdoba w postaci szopki zrobionej z czystego lodu, z trzema
pasterzami, mędrcami i wszystkimi zwierzętami, roztopiła się w kałużę i wylała, mocząc
czerwony obrus.

– Jakże szczęśliwy byłeś, tańcząc Dziadka do orzechów, Jory – powiedział Bart, kierując
się w stronę schodów. – Byłeś szpetnym dziadkiem do orzechów, który zamienia się w
przystojnego księcia. Zawsze dominowałeś, wygrywałeś z każdą primabaleriną. W
Kopciuszku,
w Romeo i Julii. W Śpiącej królewnie, Giselle i Jeziorze łabędzim. Za każdym razem z
wyjątkiem tego ostatniego. A liczy się ten ostatni raz, prawda?
Jakże to było okrutne! Jak bardzo okrutne! Zobaczyłam grymas bólu na twarzy Jory’ego.
Zabolało mnie serce.

– Wesołych świąt – powiedział Bart, znikając na schodach. – Póki ja tu jestem, nigdy
więcej nie będziemy w tym domu obchodzić tych ani żadnych innych świąt.

Joel miał rację. Ostrzegał mnie, żebym nie próbował upodabniać się do innych.

Mówił, że nie powinienem podejmować prób zdobycia szacunku lub miłości. Od teraz
będę jak Malcolm. Będę zdobywać szacunek, narzucając swoją wolę innym – pięścią albo

żelazem, z brutalną stanowczością.
Wszyscy, którzy narazili mi się dzisiaj, poczują moją potęgę.
Gdy zniknął z pola widzenia, zwróciłam się do Chrisa:

– On chyba zwariował!
– Nie, kochanie, on nie oszalał. To jest po prostu znowu Bart. Młody, wrażliwy i bardzo,
bardzo skrzywdzony. W dzieciństwie łamał sobie kości, żeby ukarać siebie za niepowodzenia
towarzyskie i szkolne. Teraz zamierza złamać życie innym.
Jakie to straszne, że nic mu się nie udaje.
Stałam przy poręczy schodów, patrząc w górę, tam gdzie schowany w cieniu stary
człowiek trząsł się od tłumionego śmiechu.

– Chris, idź na górę, a ja tam przyjdę za chwilę. Chciał wiedzieć, co chcę zrobić,
skłamałam więc, mówiąc, że zamierzam porozmawiać z naszym zarządcą o uprzątnięciu tego
bałaganu. Ale w planie miałam coś zupełnie innego.
Kiedy tylko wszyscy zniknęli z pola widzenia, dałam nura do olbrzymiego biura Barta,

zamknęłam za sobą drzwi i zaczęłam buszować w jego biurku w poszukiwaniu przysłanych
przed

kilkoma tygodniami bilecików potwierdzających przybycie.

Sądząc po smugach atramentu na kopertach, musiały być wiele razy dotykane.

Dwieście pięćdziesiąt potwierdzeń. Przygryzłam wargę. Ani jednej odmowy, ani jednej.
Ludzie nie zachowują się w ten sposób, nawet w stosunku do osób, których nie lubią. Gdyby
nie
chcieli przyjechać, mogli wrzucić zaproszenia wraz z potwierdzeniem do kosza albo odesłać
je z
odmową.

Starannie poukładałam bileciki z powrotem i udałam się tylnymi schodami wprost do
pokoju Joela.

Bez pukania otworzyłam drzwi i znalazłam go siedzącego na brzegu wąskiego łóżka,
zgiętego wpół, jakby w straszliwym skurczu żołądka albo w ataku szyderczego, bezgłośnego
śmiechu. Rzucał się w cichych konwulsjach, trzymając się za brzuch wysuszonymi rękami.

W milczeniu poczekałam, aż się uspokoi. Wreszcie zauważył mój długi cień. Ciężko
dysząc, z zapadłymi policzkami, ponieważ sztuczna szczęka leżała w filiżance obok łóżka,
spojrzał na mnie.

– Skąd się tu wzięłaś, siostrzenico? – zapytał jękliwym, ale szorstkim tonem.
Jego zmierzwione rzadkie włosy sterczały jak diabelskie rogi.
– Przed chwilą widziałam, jak śmiejesz się schowany w cieniu rotundy. Co cię tak
radowało, Joel? Musiałeś zauważyć cierpienie Barta.
– Nie wiem – wymamrotał. W pośpiechu wkładał sztuczną szczękę. Gdy skończył,
przygładził ręką włosy. Nie poddał się tylko jeden sterczący kosmyk. Teraz dopiero spojrzał
mi
w oczy. – Twoja córka narobiła tyle hałasu, że nie mogłem zasnąć. Przypuszczam, że widok
was
wszystkich w wieczorowych strojach, czekających na gości, którzy nie przybyli, podrażnił
moje
poczucie humoru.
– Masz bardzo okrutne poczucie humoru, Joel. Myślałam, że liczysz się z Bartem.
– Kocham tego chłopca.
– Czyżby? – zapytałam ostro. – Nie sądzę, bo jeśliby tak było, to okazałbyś mu
współczucie.
Rozejrzałam się po jego skąpo umeblowanym pokoju.

– Czy to ty wysyłałeś zaproszenia na przyjęcie?
– Nie pamiętam – powiedział potulnie. – Czas niewiele znaczy dla takiego starego

człowieka jak ja. Lepiej pamiętam to, co wydarzyło się przed laty, niż to, co było miesiąc
temu.

– Moja pamięć jest o wiele lepsza od twojej, Joel. Usiadłam na jedynym w pokoju
krześle.
– Bart miał ważne spotkanie i, jak pamiętam, wręczył ci cały plik zaproszeń.
Czy wysłałeś je, Joel?
– Oczywiście, że wysłałem! – rzucił wściekle.
– Ale przed chwilą powiedziałeś, że nie pamiętasz.
– Przypominam sobie ten dzień. Dużo czasu zajęło mi wrzucanie ich do skrzynki jedno po
drugim.
Przez cały czas uważnie patrzyłam mu w oczy.

– Kłamiesz, Joel – powiedziałam, dostrzegając w mroku jego dzikie spojrzenie. – Nie
wysłałeś tych zaproszeń. Przyniosłeś je tutaj i w ciszy tego pokoju otworzyłeś. W pustych
miejscach wpisałeś: „Tak, miło nam będzie wziąć udział” i w załączonych kopertach wysłałeś
zaproszenia z powrotem do Barta. Znalazłam je w jego biurze. Nigdy nie widziałam takiej
kolekcji ręcznych gryzmołów, we wszystkich odcieniach niebieskiego, fioletowego,
zielonego,
czarnego i brązowego atramentu. Joel, zmieniałeś pióra, żeby zrobić wrażenie, iż te bilety
zostały
podpisane przez różnych gości, podczas gdy to ty sam je wszystkie wypisałeś!
Joel wstał powoli. Owinął się w swój niewidzialny brązowy habit zakonnika i schował
kościste dłonie w niewidzialne rękawy.

– Uważam, że postradałaś zmysły, kobieto – powiedział zimno. – Jeśli chcesz, idź do
swojego syna i powiedz mu o tych barbarzyńskich podejrzeniach, a przekonasz się, czy ci
uwierzy.
Poderwałam się w kierunku drzwi.

– Właśnie zamierzam to zrobić!
Trzasnęłam za sobą drzwiami, wychodząc pospiesznie.
Bart siedział za biurkiem w swoim gabinecie, w piżamie i narzuconym na ramiona
czarnym szlafroku w czerwone cętki. Bardzo wstawiony, po kolei wrzucał do ognia bileciki z
potwierdzeniem przyjęcia zaproszenia. Zobaczyłam ze zgrozą, jak płoną już ostatnie, podczas
gdy Bart nalewał sobie następnego drinka.

– Czego chcesz? – zapytał bełkotliwie, mrużąc oczy, zdziwiony moim widokiem.
– Bart, muszę ci to powiedzieć, a ty wysłuchaj mnie. Uważam, że Joel nie wysłał

zaproszeń, dlatego goście nie przyjechali.

Próbował się skupić i zmusić umysł do wysiłku, co nie było proste po wypitym przez
niego alkoholu.

– Oczywiście, że wysłał. Joel zawsze robi to, co mu każę. – Odchylił się w obrotowym
fotelu i zamknął oczy. – Jestem zmęczony. Idź już. Nie stój i nie gap się na mnie z tym
współczuciem w oczach. Potwierdzili... czyż dopiero co nie spaliłem ich odpowiedzi?
– Bart, wysłuchaj mnie. Nie zaśnij, zanim skończę. Czy nie zwróciłeś uwagi, jak dziwnie
zostały podpisane? Różnymi kolorami atramentu. Niezgrabnym, niewyraźnym odręcznym
pismem. Joel nie wysłał twoich zaproszeń, ale przyniósł je do swojego pokoju, otworzył,
wyjął
bileciki z potwierdzeniami i kopertami, a ponieważ na wszystkie ponaklejałeś znaczki
pocztowe,
pozostało mu jedynie pojechać na pocztę i nadać je z powrotem po kilka każdego dnia.
Uchylił nieco powieki.

– Mamo, myślę, że powinnaś iść spać. Mój cioteczny dziadek jest najlepszym
przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałem. Nigdy nie zrobi niczego, co sprawiłoby mi
przykrość.
– Bart, proszę. Nie ufaj zbytnio Joelowi.
– Wynoś się! – wrzasnął. – To twoja wina, że nikt nie przyjechał! Twoja i tego człowieka,
z którym śpisz!
Odwróciłam się potykając, z poczuciem przegranej i z obawami, że może rzeczywiście
Joel jest tym, za którego uważali go Bart i Chris – nieszkodliwym starym człowiekiem,
chcącym
dożyć swoich dni w tym domu, w pobliżu jedynej szanującej go i kochającej osoby.

DZIŚ SIĘ NAM NARODZIŁ...

Święta skończyły się. Leżałam w łóżku obok Chrisa, który zawsze z łatwością głęboko
zasypiał, podczas gdy ja, dręczona niepokojem, męczyłam się, kręciłam i przewracałam z
boku
na bok. Ponad moją głową czuwało rubinowe oko wielkiego łabędzia. Wpatrywałam się w
ciemność, usiłując dostrzec to, co łabędź tak intensywnie obserwował. Do moich uszu
dochodził
łagodny, głęboki ton starego zegara w końcu korytarza, wybijającego godzinę trzecią. Kilka
minut wcześniej wstałam, żeby zobaczyć, jak czerwony samochód Barta kieruje się w stronę
miejscowej gospody, gdzie jego kierowca niechybnie utopi swoje smutki w alkoholu i
skończy w
łóżku jakiejś dziwki. Już wiele razy wracał do domu, cuchnąc wódką i tanimi perfumami.

Mijały godziny, a ja czekałam na powrót Barta. Wyobraźnia podsuwała mi wszelkie
możliwe nieszczęścia. Dla pijanych taka noc jak ta stanowiła zagrożenie większe niż arszenik.

Dlaczego mam tu leżeć, nic nie robiąc? Wymknęłam się z łóżka, starannie otuliłam Chrisa
kołdrą, pocałowałam w policzek, potem ułożyłam jego ramiona wokół poduszki, tak jakby
mnie
obejmował. Sądząc ze sposobu, w jaki ją przytulił, chyba pomyślał, że tak się stało. Chciałam
poczekać na Barta w jego pokoju.

Był chłodny, wietrzny zimowy poranek. Zbliżała się piąta, kiedy usłyszałam samochód.
Byłam owinięta w graby, czerwony wełniany szlafrok i leżałam na jednej z białych kanap,
oparta
plecami o czarne i czerwone poduchy.

Drzemałam jeszcze, gdy usłyszałam, jak Bart wchodzi po schodach, jak zatacza się od
pokoju do pokoju, bębniąc po meblach, tak jak to robił, będąc dzieckiem.

Przed wyjściem służby zawsze sprawdzał w każdym pokoju, czy wszystko jest
posprzątane i poukładane. I ku mojemu zdumieniu, sądząc po tym, ile czasu zajęło mu
dotarcie
do własnego pokoju, robił to i teraz. Żadna gazeta nie mogła leżeć na wierzchu. Wszystkie
magazyny musiały być starannie poukładane. Żadna część garderoby nie mogła poniewierać
się
na podłodze, płaszcze nie mogły wisieć na klamce ani na oparciu krzesła.

Po pewnym czasie Bart wszedł do pokoju, pstryknął w wyłącznik, żeby zapalić światło.
Chwilę krążył, zanim mnie spostrzegł. Wpatrywałam się w ogień wesoło trzaskający w
kominku.
Cienie tańczyły na białych ścianach, nadając im pomarańczowo różowy odcień, a czarna
skóra na
przeciwległej ścianie, łapiąc czerwone refleksy, tworzyła coś w rodzaju sztucznego piekła.

– Mamo, co się, u diabła, dzieje? Czy nie mówiłem ci, żebyś trzymała się z dala od

mojego skrzydła? – Jednak, bardzo wstawiony, był raczej zadowolony z mojego widoku.

Zatoczył się niepewnie w kierunku krzesła i osiągnąwszy cel, opadł na nie, zamykając
podkrążone oczy. Wstałam, żeby pomasować mu kark, a on pochylił głowę i trzymał ją tak,
jakby
go bardzo bolała. Podparł głowę rękami, a ja łagodziłam jego ból. Po chwili westchnął,
wyprostował się i z niepokojem spojrzał mi w oczy.

– Nie powinienem pić – wymamrotał niewyraźnie, gdy usiadłam przed nim. – Zawsze
wtedy robię głupie rzeczy, a potem choruję. To nie ma sensu, bo alkohol niczego nie
rozwiązuje,
a tylko stwarza mi nowe problemy. Mamo, co we mnie siedzi takiego? Nie mogę znaleźć
zapomnienia nawet w alkoholu. Jestem przewrażliwiony.
Podsłuchałem, jak któregoś dnia Jory mówił ci, że ten wspaniały kliper buduje dla mnie, i
w głębi duszy bardzo mnie to wzruszyło. Nikt jeszcze nie spędził tylu miesięcy, robiąc mi
prezent... a potem ktoś go zniszczył. Jory wykonał tak wielką pracę, tyle poświęcił uwagi,
żeby
wszystko właściwie wykończyć. I teraz cała ta praca to kupa śmieci.

Zachowywał się dziecinnie, był bardzo wrażliwy, otwarty, a ja chciałam dać mu całą
swoją miłość. Nie dlatego, że był pijany, ale dlatego, że był tak ludzki w swoich odczuciach.

– Kochanie, Jory z przyjemnością zrobi dla ciebie drugi – zapewniłam go, nie mając
żadnej pewności, czy będzie miał ochotę po raz drugi wykonać całą tę żmudną pracę.
– Nie, mamo. Nie chcę. Z następnym też mogłoby coś się stać. Tak to już ze mną jest.
Życie w okrutny sposób zabiera mi to, czego najbardziej pragnę. Jutro nie czeka mnie
szczęście
ani miłość. Pragnienia serca ciągle pozostają nierealnymi snami mojej młodości. Czy nie jest
to
dziecinne i głupie? Nic dziwnego, że żal ci mnie – tak wiele oczekuję. Za wiele. Nigdy nie
mam
dosyć. Ty i ten człowiek, którego kochasz, dawaliście mi wszystko, czego tylko zapragnąłem,
i
wiele rzeczy, o których nawet nie wspomniałem. Nigdy jednak nie daliście mi szczęścia. Tak
więc postanowiłem nie przejmować się. Bożonarodzeniowy bal nie sprawiłby mi
przyjemności.
Nawet gdyby zjawili się goście, nadal nie wywarłbym na nich wrażenia. W głębi duszy wiem,
że
przyjęcie zakończyłoby się fiaskiem, jak wszystkie te przyjęcia, które wy mi urządzaliście.
Oszukiwałem sam siebie, wierząc, że jeśli dzisiejszy bal przyniósłby sukces, to byłby to
precedens i całe moje życie odmieniłoby się na lepsze.
Nigdy jeszcze mój młodszy syn nie mówił do mnie z taką szczerością. Alkohol rozwiązał
mu język.

– Głupie, prawda? – ciągnął. – Cindy ma rację, nazywając mnie narwańcem i lizusem.

Patrzę w lustro i widzę przystojnego faceta, bardzo podobnego do mojego ojca, którego, jak
mówiłaś, kochałaś bardziej niż jakiegokolwiek innego mężczyznę. Ale nie sądzę, żebym był
równie piękny w środku. Mam podły charakter.

A potem budzę się, czuję świeże górskie powietrze, widzę rosę błyszczącą na różach,
widzę zimowe słońce odbijające się od śniegu i myślę sobie, że życie może da mi, mimo
wszystko, szansę. Czekam na dzień, w którym odnajdę siebie takiego, jakiego bym polubił.
Właśnie dlatego postanowiłem urządzić najszczęśliwsze święta w naszym życiu, nie tylko dla
Jory’ego, który zasłużył na nie, ale również dla ciebie i dla siebie. Uważasz, że nie kocham
Jory’ego, ale mylisz się.

Pochylił głowę, oparł ją na rękach i ciężko westchnął.

– Czas wyznań, mamo. Nienawidzę Jory’ego również, nie przeczę. Do Cindy w ogóle nie
czuję miłości. Ona mnie tylko okrada – i nie jest nawet jedną z nas. Jory zawsze zagarniał
największą część twojej miłości, z tego co zostało po obdzieleniu Chrisa. Nigdy nie miałem
największej części czyjejś miłości.
Myślałem, że otrzymam ją od Melodie. Teraz już wiem, że wzięłaby każdego mężczyznę
w miejsce Jory’ego. Każdego osiągalnego i chętnego mężczyznę i dlatego właśnie nienawidzę
jej
równie mocno jak Cindy.

Opuścił ręce, odsłaniając błyszczące oczy, w których czaiła się gorycz; refleksy ognia
sprawiały, że oczy te wyglądały jak dwa rozżarzone do czerwoności węgielki.

Czuć było alkohol z jego ust. Serce prawie przestało mi bić. Czego mógł chcieć?

Wstałam, położyłam mu ręce na karku i przytuliłam głowę do jego zmierzwionych

włosów.

– Bart, wyjechałeś dzisiaj w nocy, a ja nie mogłam zasnąć, czekając na twój powrót.
Powiedz, co mogę zrobić, żeby ci pomóc? Wbrew temu, co sądzisz, nikt ciebie tutaj nie
nienawidzi. Nawet Cindy. Często złościmy się, ponieważ zawodzisz nas, nie zaś dlatego, że
cię
odrzucamy.
– Odeślij precz Chrisa – powiedział bezbarwnym tonem, jakby mówiąc to, nie miał
nadziei, że Chris mógłby kiedyś zniknąć z mojego życia. – Tylko tak przekonasz mnie o
swojej
miłości. Tylko kiedy z nim zerwiesz, zacznie się dobrze dziać.
Zabolało mnie jak od pchnięcia nożem.

– Umarłby beze mnie, Bart – szepnęłam. – Wiem, że nie możesz zrozumieć tego, co nas

łączy, i ja sama nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego on potrzebuje mnie, a ja jego. Wiem tylko
tyle, że gdy byliśmy młodzi, samotni i postawieni w straszliwej sytuacji, mieliśmy jedynie
siebie
nawzajem. W zamknięciu stworzyliśmy fantastyczny świat, do którego przenieśliśmy się, i
teraz
będąc w średnim wieku, wciąż w nim żyjemy. Nie przetrwamy bez niego. Odejście Chrisa
zniszczyłoby i mnie, i jego.

– Ależ mamo! – zawołał z pasją, odwracając się i wtulając twarz pomiędzy moje piersi. –
Będziesz nadal miała mnie!

Spojrzał mi w twarz i objął moją talię.

– Chcę, żebyś oczyściła swą duszę, zanim będzie za późno. To, co robicie z Chrisem, jest
wbrew przykazaniom boskim i ludzkim. Niech on odejdzie, mamo.
Proszę, niech odejdzie, zanim ktoś zrobi coś okropnego. Uwolnij się od miłości własnego
brata.
Wyrwałam się, przygładziłam opadający kosmyk włosów. Czułam się pokonana i
bezradna, tak niemożliwe było to, o co prosił.

– Chcesz mi zrobić krzywdę, Bart?
Przygryzł wargę, co było jego dziecięcym zwyczajem, powracającym w chwilach
zdenerwowania.

– Nie wiem. Czasami chcę. Nawet bardziej niż jemu. Uśmiechasz się do mnie z taką
słodyczą, że aż mi serce z piersi wyskakuje i pragnę, żebyś nigdy się nie zmieniła. Potem
kładę
się do łóżka i słyszę w głowie szepty, że jesteś szatanem i zasłużyłaś na śmierć. Kiedy
wyobrażę
sobie ciebie martwą, w ziemi, łzy napływają mi do oczu, czuję, że moje serce jest puste,
złamane,
cięższe od ołowiu... i już po mnie. Czuję się zimny, samotny i wystraszony. Mamo, czy ja
zwariowałem? Dlaczego nie mogę zaznać trwałej miłości? Dlaczego nie mogę zapomnieć o
tym,
co ty robisz?
Przez pewien czas myślałem, że osiągnę to z Melodie. Wydawała mi się tak doskonała,
ale potem zaczęła tyć i brzydnąć. Jęczała, zrzędziła i narzekała na mój dom. Nawet Cindy
miała
więcej zrozumienia. Zabierałem Melodie do najlepszych restauracji, do teatrów i kin,
próbowałem oderwać jej myśli od Jory’ego, ale ona nie chciała się z tym pogodzić. Ciągle
opowiadała o balecie, o tym, jak wiele on dla niej znaczy, i wtedy przekonałem się, że jestem
dla
niej tylko namiastką Jory’ego i że ona mnie nigdy nie pokocha. Wykorzystała mnie tylko, aby
przez chwilę zapomnieć o stracie. Teraz w ogóle nie przypomina dziewczyny, w której się

zakochałem. Potrzebuje ubolewania i współczucia, nie miłości. Wykorzystała moją miłość,
zbagatelizowała ją – nie mogę już nawet patrzeć na Melodie.

Westchnął, spuścił oczy i powiedział tak cicho, że z trudem go usłyszałam.

– Obserwuję to dziecko, Cindy, i uświadamiam sobie, że ty też musiałaś kiedyś tak
wyglądać, i trochę rozumiem, dlaczego Chris się w tobie zakochał. Dlatego nienawidzę jej
jeszcze bardziej. Ona mnie drażni, wiesz o tym. Cindy chciałaby wślizgnąć mi się pod skórę i
zmusić mnie do robienia czegoś tak niegodziwego jak to, co Chris robi z tobą. Chodzi po
swojej
sypialni ubrana tylko w bikini. Wie, że sprawdzam jej pokoje przed pójściem spać. Dzisiaj
miała
na sobie całkowicie przezroczystą koszulę nocną. Stała i pozwalała mi się oglądać. Joel
mówił
mi, że ona jest po prostu dziwką.
– Nie chodź więc do jej sypialni – powiedziałam spokojnie. – Bóg wie, że nie musimy
tutaj spotykać nikogo, jeśli nie mamy na to ochoty. Joel jest bigoteryjnym, ograniczonym
głupcem. A pokolenie Cindy prawie nic na siebie nie wkłada. Ale masz rację, nie powinna tak
paradować. Rano porozmawiam z nią o tym.
Jesteś pewien, że umyślnie tak się pokazuje?

– Musiałaś robić to samo – powiedział oskarżycielsko. – Przez całe lata, zamknięta razem
z Chrisem, robiłaś to samo. Czy pokazywałaś mu swoje ciało z wyrachowaniem?
Jak mogłam wytłumaczyć Bartowi to, co było między mną a Chrisem, tak żeby
zrozumiał? Nigdy tego nie zrozumie.

– Wszyscy staraliśmy się zachowywać skromnie, Bart. To było już tak dawno i nie chcę
sobie nawet przypominać. Staram się zapomnieć. Chcę uważać, że Chris jest moim mężem, a
nie
bratem. Nie możemy mieć dzieci, nigdy nie mogliśmy. Czyż to nie lepiej, chociaż odrobinę?
Potrząsnął głową, oczy mu pociemniały.

– Idź już. Tłumaczysz mi się, a ja czuję się chory, gdy pomyślę o tobie i o nim.
Będąc dzieckiem, chciałem czuć się zdrowo i czysto. Wciąż tego pragnę, dlatego stale
biorę prysznice, golę się, porządkuję, każę służbie sprzątać, czyścić, odkurzać... Staram się
usunąć brud, który razem z Chrisem wnieśliście w moje życie, i nie udaje mi się to!

Nie znalazłam ukojenia w ramionach Chrisa. Gdy chciałam zasnąć, wpadałam w

niespokojną drzemkę. Gwałtownie przebudziłam się na odgłos odległych krzyków.
Drugi raz tej nocy opuściłam łóżko i pobiegłam tam, skąd dochodziły.
Zobaczyłam Melodie, leżącą w korytarzu na podłodze. Miała na sobie białą nocną

koszulę, poszarpaną w czerwone strzępy. Wydawało mi się, że śnię. Melodie czołgała się i
jęczała, Jej długie włosy znajdowały się w okropnym nieładzie, czoło było zlane potem, a za
nią
ciągnęła się ścieżka krwi!

Spojrzała na mnie błagalnie.

– Cathy, będę rodzić! – krzyknęła, potem jej proszący wzrok gdzieś uciekł, upadła na
kolana i zemdlała.
Pobiegłam po Chrisa i zaczęłam szarpać go gwałtownie.

– To Melodie! – krzyknęłam, gdy siadł i przecierał zaspane oczy. – Zaczął się poród.
Właśnie zemdlała i leży w holu, w kałuży krwi...
– Spokojnie – rzucił, wyskakując z łóżka i naciągając płaszcz kąpielowy. – Pierwsze
dziecko zazwyczaj nie spieszy się.
Jednak miał w oczach pewien niepokój, jakby w myślach obliczał, ile czasu już trwała
akcja porodowa.

– Wszystko, co jest potrzebne, mam w torbie – powiedział, zgarniając po drodze koce,
czyste prześcieradła i ręczniki.
Była to ta sama torba lekarska, którą dostał w dniu ukończenia studiów medycznych.
Stanowiła dla niego świętość.

– Nie ma czasu, żeby wieźć Melodie do szpitala, jeżeli tak jak mówisz, ma krwotok.
Jedyne, co możesz zrobić, to pobiec do kuchni i grzać tę wodę, której potrzebują wszyscy
lekarze
na wszystkich filmach.
Uznałam, że chce po prostu pozbyć się mnie.

– Nie jesteśmy w kinie, Chris!
Był już w holu, pochylając się nad Melodie.
– Myślę, że byłoby lepiej, gdybyś się czymś zajęła, zamiast biegać obok mnie i
histeryzować. Odsuń się teraz, Catherine – warknął, pochylając się i podnosząc Melodie.

Wydawało się, że jest lekka jak piórko, tylko jej brzuch sterczał niczym góra.

W pokoju podłożył jej pod biodra poduszki i poprosił o więcej białych ręczników,

prześcieradeł, a nawet gazet. Popatrzył na mnie.

– Ruszaj się, Catherine, ruszaj! Dziecko jest ułożone główką w dół, ma dobrą pozycję.
BIEGNIJ! Muszę wysterylizować kilka narzędzi. Niech to diabli wezmą, że nie powiedziała
mi
wcześniej o skurczach. Gdy my otwieraliśmy prezenty, siedziała i nie odzywała się. Co się, u

licha, dzieje ze wszystkimi w tym domu?

Mogła chociaż odezwać się i coś powiedzieć!

Zanim jeszcze skończył mamrotać, bardziej zresztą do siebie niż do mnie, pobiegłam
długimi ciemnymi korytarzami i tylnymi schodami dostałam się do kuchni.

Nabrałam ciepłej wody z kranu i postawiłam na ogniu, żeby się zagotowała.

Czekałam z niepokojem, myśląc, że Melodie czuła żal i chciała nas ukarać, może nawet
chciała, żeby jej dziecko umarło. Wtedy wróciłaby do Nowego Jorku nieskrępowana kalekim
mężem i dzieckiem bez ojca.

Woda w garnku długo nie mogła się zagotować. Tysiące myśli, podłych myśli kłębiło mi
się w głowie, gdy zaglądałam do garnka, czekając, aż woda zacznie wrzeć. Co robi Chris?
Czy
powinnam obudzić Jory’ego i powiedzieć mu, co się dzieje? Dlaczego Melodie to zrobiła?
Czy
była w jakiś sposób podobna do Barta?

Czy tak jak on wymierzała sobie karę za grzechy? Wydawało się, że minęła godzina, nim
woda zaczęła bulgotać, a potem wściekle wrzeć. Z parującym garnkiem biegłam po schodach
i
dalej, niekończącymi się korytarzami do sypialni Melodie.

Chris ułożył ją w pozycji siedzącej, podpierając wieloma poduchami. Kolana miała
podniesione i szeroko rozłożone. Od pasa w dół była naga. Widziałam krew, która nadal
wypływała z jej ciała. Poczułam się bliska omdlenia. Utkwiłam wzrok w rozłożonych
ręcznikach
i prześcieradłach.

– Nie mogę zatrzymać krwotoku – powiedział z niepokojem Chris. – Boję się, żeby
dziecko nie zadławiło się krwią.
Spojrzał na mnie.

– Cathy, włóż zapasowe gumowe rękawiczki, weź z mojej torby szczypce i zanurz
wszystkie narzędzia, które wyjmę, w gorącej wodzie. Kiedy poproszę, podasz mi to, co będę
potrzebował.
Przytaknęłam, przerażona, że nie będę pamiętać nazw narzędzi, których uczył mnie
dawno temu, będąc jeszcze na studiach.

– Obudź się, Melodie – powtarzał. – Potrzebuję twojej pomocy.
Uderzał ją lekko po twarzy.
– Cathy, zmocz ręcznik w zimnej wodzie. Wytrzyj jej twarz, żeby przyszła do siebie i
zaczęła przeć. Musi pomóc dziecku wydostać się.

Zimny ręcznik przywrócił Melodie do rzeczywistości wypełnionej bólem.
Natychmiast zaczęła krzyczeć, próbując odepchnąć Chrisa i naciągnąć na siebie kołdrę.

– Nie walcz ze mną – powiedział Chris po ojcowsku. – Już prawie mamy twoje dziecko,
Melodie, ale musisz przeć i głęboko oddychać, a kiedy przykrywasz się, to nie widzę, co
robię.
Nadal spazmatycznie krzycząc, próbowała słuchać poleceń Chrisa, a pot spływał jej po
twarzy i piersiach, zlepiał włosy na czole. Podciągnięta do pasa koszula była cała mokra.

– Pomóż jej, Cathy – rozkazał Chris, manipulując czymś, co było chyba kleszczami.
Położyłam ręce tam, gdzie mi kazał.
– Kochanie, proszę – wyszeptałam, gdy na tyle przestała krzyczeć, że mogła mnie
usłyszeć – musisz pomóc. W tej chwili twoje dziecko walczy o przeżycie i wyjście na świat.
Starała się skupić, przymykając dzikie z bólu i strachu oczy.

– Umieram! – wrzasnęła, po czym zacisnęła powieki, wzięła głęboki oddech i naparła z
większą determinacją.
– Bardzo dobrze, Melodie – dodawał jej odwagi Chris. – Jeszcze jedno pchnięcie i
zobaczę czubek głowy twojego dziecka.
Zlana potem, trzymając się moich rąk i jeszcze bardziej zaciskając powieki, Melodie
zdobyła się na ostatni, potężny wysiłek.

– Świetnie... bardzo dobrze! Widzę czubek głowy dziecka! – zawołał Chris weselszym
głosem, rzucając mi dumne spojrzenie. W tym momencie Melodie osunęła się na bok i
zamknęła
oczy. Ponownie zemdlała.
– W porządku – powiedział Chris, patrząc na nią. – Zrobiła dobrą robotę, a teraz moja
kolej. Najgorsze już za nią, więc może odpocząć. Myślałem, że będę musiał użyć kleszczy,
ale
okazało się to zbędne.
Pewnym, łagodnym ruchem wsunął rękę w kanał rodny, wyciągnął maleństwo, po czym
podał je mnie. Trzymałam drobne, śliskie, czerwone niemowlę i patrzyłam na nie z pewną
obawą. Jakże doskonały był ten miniaturowy chłopczyk, syn Jory’ego, machający w
powietrzu
delikatnymi piąstkami i kopiący niewiarygodnie maleńkimi stopkami, wykrzywiający buzię
wielkości jabłka, zanim wydał pierwszy krzyk, gdy Chris odciął i podwiązał pępowinę. Po
plecach przeszedł mi zimny dreszcz. Z połączenia mojego syna i jego żony pojawił się ten
maleńki wnuczek, który podbił moje serce, nim jeszcze zapłakał po raz pierwszy. Ze łzami w
oczach, z radośnie bijącym sercem na myśl o szczęściu Jory’ego przyglądałam się, jak Chris

pracuje przy Melodie, usuwając coś, co musiało być łożyskiem.

Znowu spojrzałam na płaczące niemowlę wielkości lalki, ważące niespełna dwa
kilogramy. Dziecko urodzone z namiętności i piękna świata baletu... urodzone z muzyki,
która z
pewnością musiała towarzyszyć jego poczęciu. Przytuliłam do serca to najwspanialsze dzieło
boskie, piękniejsze od drzewa, trwalsze od róży, dziecko stworzone na Jego podobieństwo.
Łzy
spłynęły mi po policzkach, bo podobnie jak Syn Boży, urodziło się prawie w święto Bożego
Narodzenia. Mój wnuczek!

– Chris, on jest taki drobny. Czy wyżyje?
– Z całą pewnością – powiedział roztargniony, wciąż zajęty Melodie, marszcząc brwi z
pewnym zakłopotaniem. – Może wykorzystałabyś wagę do poczty i zważyła go. Potem, jeśli
możesz, zrób mu miłą kąpiel w letniej wodzie. Od razu poczuje się o wiele lepiej. Roztworem
z
niebieskiej miseczki przemyj mu oczy, a płynem z różowej wyczyść mu usta i uszy.
Gdzieś tu powinny być pieluszki i kocyki. Musi mieć bardzo ciepło.

– W jej walizce – krzyknęłam w biegu, kierując się do przylegającej łazienki.
Trzymając malutkiego chłopca w zagięciu ramienia, zaczęłam napełniać różową
plastykową wanienkę. – Dziecięce rzeczy już od kilku tygodni ma przygotowane.
Podniecona, chciałam już popędzić do Jory’ego i pokazać mu dziecko. Miał bardzo małe
szanse na ponowne ojcostwo. Westchnęłam więc na myśl, że to będzie jego pierwsze i
ostatnie
dziecko. Jakie to szczęście, że został pobłogosławiony tym chłopcem.

Dzieciątko było kruche, na czubku malutkiej główki miało mięciutki meszek.

Miniaturowe rączki i stopki trzepotały w rześkim powietrzu. Różowe usteczka
wykonywały ssące grymasy. Wydawało się, że maleństwo próbuje otworzyć sklejone
powieki.
Jeszcze miało czerwoną skórę pokrytą śluzem, a już moje serce rwało się do niego.

Śliczne małe dziecko. Kochany, słodki mały chłopczyk uszczęśliwi mojego Jory’ego.
Chciałam zobaczyć kolor jego oczu, ale miał mocno zaciśnięte powieki.

Byłam zdenerwowana, jakbym nigdy nie miała własnego niemowlaka. W pewnym sensie
rzeczywiście nie miałam. To dziecko było tak małe, tak delikatne. Moja dwójka była w pełni
donoszona i zabrana przez kwalifikowane pielęgniarki zaraz po urodzeniu.

– Zawiń go ciasno – upomniał mnie Chris z drugiego pokoju. – Pamiętaj, żeby włożyć mu
palec do ust i usunąć resztki skrzepów i błony śluzowej. Niemowlę może udusić się, jeśli
zostanie
mu coś w ustach.

Płacz dziecka był reakcją na utratę ciepła, znajomego otoczenia wód płodowych, ale gdy
tylko zanurzyłam je w ciepłej wodzie, przestało płakać i chyba zasnęło.

To dzieciątko było tak bezradne, tak bezbronne, tak żałośnie wyglądało, gdy robiłam mu
to wszystko, co kazał Chris. Nawet gdy spało, jego drobne jak u lalki rączki szukały matki i
jej
piersi. Malutki członek wyprężył się, gdy polewałam ciepłą wodą genitalia.

Nagle, ku swojemu zdumieniu, usłyszałam krzyk drugiego dziecka!

Szybko zawinęłam mojego małego wnuczka w gruby biały ręcznik i wpadłam do sypialni,
gdzie zastałam Chrisa przyglądającego się drugiemu dziecku.

Podniósł głowę z niepewnym wyrazem twarzy.

– Dziewczynka – powiedział miękko. – Blond włoski, niebieskie oczy. Rozmawiałem z
położnikiem i nie wspominał mi o podwójnych odgłosach bicia serca. Czasem tak bywa, gdy
jedno dziecko schowa się za drugie... ale jakie to dziwne, że ani razu...
Przerwał i zmienił temat.

– Bliźnięta bywają na ogół drobniejsze. To, że są mniejsze i że drugie naciska pierwsze,
zazwyczaj pomaga temu pierwszemu urodzić się szybciej niż w przypadku ciąży pojedynczej.
Melodie miała tym razem szczęście...
– Oooch! – westchnęłam głęboko, biorąc na wolną rękę malutką dziewczynkę i
przyglądając się jej. Natychmiast wiedziałam, kim one są. Carrie i Córy urodzili się raz
jeszcze! –
Chris, jakie to wspaniałe!
Roześmiałam się, ale nagle posmutniałam na myśl o moim bliźniaczym rodzeństwie,
bracie i siostrze, zmarłym już tak dawno. Miałam ich jeszcze przed oczami, biegnących przez
ogród w Gladstone; biegnących przez ten żałosny ogród na strychu z papierową florą i fauną.

– Te same bliźniaki. Reinkarnacja.
Chris spojrzał na mnie, ręce w gumowych rękawiczkach miał całe we krwi.
– Nie, Cathy – stwierdził spokojnie – to nie reinkarnacja. To nie są te same bliźnięta
urodzone po raz drugi. Zapamiętaj to. Carrie przyszła na świat pierwsza; tym razem pierwszy
był
chłopiec. To nie jest ta sama nieszczęsna para dzieciaków. Tych dwoje spotka wszystko, co
najlepsze. A teraz, czy zechciałabyś przestać gapić się i wzięła się do roboty? Dziewczynka
również wymaga kąpieli. I przewiń tego chłopaka, zanim wszystko obsika.
Zajmowanie się takimi śliskimi, małymi dziećmi wcale nie jest takie proste.
Niesłychanie szczęśliwa, poradziłam sobie jednak. Bez względu na to, co powiedział

Chris, wiedziałam, kim są te bliźnięta; to Córy i Carrie, jeszcze raz urodzeni, by przeżyli
należne
im wspaniałe życie. Życie w szczęściu, skradzionym im poprzednio przez chciwość i egoizm
dorosłych.

– Nie martwcie się – szeptałam, całując malutkie czerwone policzki, a potem słodkie
rączki i stopki. – Wasza babcia dopilnuje, żebyście byli szczęśliwi. Bez względu na to, co
będę
musiała zrobić, wy dwoje otrzymacie wszystko to, czego pozbawieni byli Carrie i Córy.
Spojrzałam w stronę sypialni, gdzie wyczerpana Melodie właśnie odzyskiwała
przytomność.

Chris zawołał do mnie, że można obmyć Melodie gąbką, potem wszedł do łazienki i
zabrał obydwa dzieciaki. Wysłał mnie, żebym zaopiekowała się młodą matką, a sam zajął się
dokładniejszym zbadaniem noworodków.

Gdy obmyłam Melodie i naciągnęłam jej przez głowę świeżą różową koszulę, obudziła
się i spojrzała na mnie oczami pozbawionymi wyrazu.

– Czy już po wszystkim? – zapytała słabym, zmęczonym głosem.
Wzięłam szczotkę i zaczęłam rozczesywać jej pozlepiane, wilgotne włosy.
– Tak, kochanie, już po wszystkim. Urodziłaś.
– Co jest? Chłopiec? – zapytała z nadzieją w oczach, po raz pierwszy od wielu dni.
– Tak, kochanie, chłopiec... i dziewczynka. Właśnie urodziłaś śliczne, cudowne bliźnięta.
Jej oczy zrobiły się wielkie, ciemne i pełne trwogi. Wydawało się, że Melodie zaraz
znowu zemdleje.

– Są doskonałe, mają wszystko, co trzeba. Wytrzeszczała na mnie oczy, więc pobiegłam,
żeby pokazać jej bliźniaki. Wpatrywała się w nie z najwyższym zachwytem, zanim
uśmiechnęła
się słabo.
– Och, są ładne... ale myślałam, że będą ciemne jak Jory. Ułożyłam jej dzieci w
ramionach. Patrzyła na nie jak na coś całkiem nierealnego.
– Dwoje – powtarzała słabym szeptem. – Dwoje! – Jej wzrok utkwił gdzieś w przestrzeni.
– Dwoje. Powtarzałam Jory’emu, że poprzestaniemy na dwójce dzieci.
Chciałam mieć chłopca i dziewczynkę... ale nie bliźnięta. Teraz będę musiała być
jednocześnie matką i ojcem dla dwójki! Bliźnięta! To nie jest w porządku, to nie w porządku!
Delikatnie rozczesywałam jej włosy.

– Kochanie, to Bóg pobłogosławił ciebie i Jory’ego. Dał wam całą upragnioną przez was

rodzinę i nie będziesz musiała jeszcze raz przez to przechodzić. Nie jesteście osamotnieni;
zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby wam pomóc.

Wynajmiemy najlepsze pielęgniarki i pokojówki. Ani tobie, ani im nie będzie niczego
brakowało.

Popatrzyła na mnie z nadzieją i zamknęła oczy.

– Czuję się zmęczona, Cathy, bardzo zmęczona. Przypuszczam, że dobrze jest mieć ich
oboje, chłopca i dziewczynkę, zwłaszcza że Jory już nie może mieć dzieci.
Wierzę, iż bliźnięta w jakimś stopniu wynagrodzą mu to, co utracił... że będzie
zadowolony.
Po tych słowach Melodie zapadła w głęboki sen, chociaż jeszcze nie skończyłam
szczotkować jej włosów. Kiedyś miała takie piękne włosy, a teraz były one matowe, martwe.
Będę musiała je umyć, zanim zobaczy ją Jory. Kiedy Jory znowu ujrzy swoją żonę, będzie to
ta
sama śliczna dziewczyna, którą przed laty poślubił.

Zamierzałam połączyć tę parę, choćby to miała być ostatnia rzecz, którą zrobię.
Chris wziął bliźnięta z jej ramion.

– Wyjdź teraz, Cathy. Ona jest wyczerpana i potrzebuje długiego odpoczynku.
Jutro będzie czas na szampon.
– Czyja to powiedziałam głośno? Dopiero co pomyślałam o tym.
Virginia?. Andrews Roześmiał się.
– Pomyślałaś tylko o tym, ale twoje myśli widać w twoich oczach. Poza tym wiem, że
czyste włosy są lekarstwem na wszystkie depresje.
Pocałowałam go i uściskałam mocno, po czym zostawiłam go z Melodie i poszłam
obudzić Jory’ego. Wyrwał się ze snu, przecierając zaspane oczy, popatrzył na mnie z ukosa.

– O co chodzi?? Jakieś kłopoty?
– Tym razem żadnych kłopotów, kochanie.
Stałam i uśmiechałam się do niego tak, że musiał pomyśleć, iż postradałam zmysły.
Patrzył ze zdumieniem, podparty na łokciach.
– Jory, mój kochany, mam dla ciebie spóźnione prezenty świąteczne.
Potrząsnął głową z niedowierzaniem.
– Mamo, czy ten prezent nie może poczekać do jutra?
– Nie, nie ten. Zostałeś ojcem, Jory! Roześmiałam się i znowu go uściskałam.

– Och, Jory, Bóg jest dobry. Pamiętasz, jak z Melodie planowaliście waszą rodzinę, jak
mówiłeś, że chcesz dwoje dzieci, pierwszego chłopca i drugą dziewczynkę? A więc dostałeś
specjalny prezent, prosto z Niebios, masz bliźnięta!
Chłopca i dziewczynkę!
Łzy napłynęły mu do oczu. Wykrztusił pierwsze pytanie:

– Co z Mel?
– Chris jest przy niej, opiekuje się nią. Widzisz, już wczoraj wieczorem zaczęły się bóle,
ale nie powiedziała ani słowa.
– Dlaczego? – załkał, zakrywając twarz rękami. – Dlaczego? Przecież ojciec był tutaj
przez cały czas i mógł jej pomóc.
– Nie wiem, synu, ale nie myśl już o tym. Wszystko będzie dobrze. Powiedział, że nawet
nie będzie musiała iść do szpitala, chociaż dla spokoju chce zawieźć bliźnięta do przebadania.
Takie wcześniaki wymagają staranniejszej opieki niż dzieci donoszone. Powiedział też, że nie
zaszkodzi, jeżeli Melodie znajdzie się pod opieką położnika. Musiał ją nacinać. Bez tego
byłaby
rozerwana. Zszył ją starannie, ale to boli, Jory, dopóki cięcie się nie zrośnie. Z pewnością
przywiezie ją z dziećmi tego samego dnia.
– Bóg jest dobry, mamo – wyszeptał ochryple i ocierając ukradkiem łzy, próbował się
uśmiechnąć. – Nie mogę doczekać się, żeby je zobaczyć. Pojechanie do nich zajęłoby mi zbyt
dużo czasu. Czy mogłabyś przywieźć je tutaj?
Usiadł, żeby być gotowym do wzięcia bliźniaków na ręce. Spojrzałam na niego od drzwi i
pomyślałam, że nigdy nie widziałam szczęśliwszego mężczyzny.
Podczas mojej nieobecności Chris przygotował dwa łóżeczka, wyściełając dwie szuflady
miękkimi kocykami. Na wieść o radości Jory’ego uśmiechnął się.
Delikatnie podał mi oba maleństwa.

– Idź ostrożnie, kochanie – szepnął i pocałował mnie. Jory przyjął dzieci jak kruche
prezenty, patrząc z dumą i miłością na swoje dzieło.
– Wyglądają jak Córy i Carrie – powiedziałam miękko w półmroku jego pokoju. – Takie
śliczne, chociaż takie małe. Czy myślałeś już o ich imionach?
Poruszył się niespokojnie i dalej podziwiał niemowlęta.

– Oczywiście, mam przygotowane imiona, chociaż nie miałem pojęcia, że urodzą się
bliźnięta. To takie szczęście.

Podniósł głowę, w jego oczach jaśniała nadzieja.

– Mamo, cały czas mówiłaś mi, że Melodie może zmienić się po urodzeniu dziecka.
Nie mogę doczekać się, żeby znowu wziąć ją w ramiona...
A potem wybuchnął:
– No, przynajmniej możemy razem sypiać, jeśli już nic więcej nie możemy robić.
– Jory, znajdziecie sposoby...
– Planowaliśmy, że będziemy tańczyć, aż osiągnę czterdziestkę, a potem oboje będziemy
uczyć albo zajmiemy się choreografią – ciągnął, jakby mnie nie słyszał.
– Nie braliśmy pod uwagę wypadku czy też nagłej tragedii... a w ogóle to moja żona
zniosła to raczej dobrze.
Nadal był wyrozumiały i wielkoduszny. Melodie była kochanką jego brata, ale on pewnie
nie chciał w to uwierzyć Virginia?. Andrews albo – co było bardziej prawdopodobne –
rozumiał
jej potrzeby i wybaczył nie tylko Melodie, ale i bratu. Niechętnie pozwolił zabrać sobie
bliźnięta.

W pokoju Melodie Chris powiedział:

– Zabieram młodą matkę i bliźnięta do szpitala. Będę z powrotem możliwie jak
najszybciej. Chciałbym, żeby jeszcze inny lekarz zbadał Melodie i oczywiście trzeba umieścić
bliźnięta w inkubatorze, dopóki nie osiągną wagi dwóch kilogramów. Chłopiec waży teraz
kilogram pięćset dwadzieścia, a dziewczynka kilogram trzysta czterdzieści... a poza tym to
całkiem zdrowe dzieciaki. W głębi serca przyjęłaś i pokochałaś te bliźnięta, tak jak kochałaś
Cory’ego i Carrie.
Skąd on wiedział, że ilekroć na nie spojrzałam, nasuwał mi się widok „naszych” bliźniąt?

Jory promieniał, siedząc przy śniadaniu obok Barta, gdy weszłam do słonecznego pokoju,
przeznaczonego na specjalne okazje. Jaskrawoczerwone talerze stały na białym obrusie.
Wokoło
rozstawione były doniczki z białymi i czerwonymi gwiazdami betlejemskimi.

– Dzień dobry, mamo – powiedział Jory, napotykając mój wzrok. – Jestem dzisiaj bardzo
szczęśliwym człowiekiem... Poczekałem z moimi nowinami, aż będziecie wszyscy.
Szczęśliwy uśmieszek błąkał mu się wokół ust. Jasnym spojrzeniem prosił mnie o
wyrozumiałość. Gdy pojawiła się Cindy, potargana i zaspana, dumnie ogłosił, że został ojcem
bliźniąt, dziewczynki i chłopca, którym postanowili wraz z Melodie nadać imiona Darren i
Deirdre.

– Były już kiedyś bliźnięta na? Kontynuujemy tę tradycję, posuwając się dalej wzdłuż

alfabetu.
Na twarzy Barta pojawiły się mieszane uczucia – zazdrości i wzgardy.

– Bliźnięta, dwa razy większy kłopot. Biedna Melodie, nic dziwnego, że była taka gruba.
Cóż za nieszczęście, jakby miała za mało kłopotów.
Cindy wydała okrzyk radości.

– Bliźnięta? Naprawdę? Jak wspaniale! Mogę je zobaczyć? Mogę je potrzymać?
Ale Jory nadal przeżywał okrutną reakcję Barta.
– Nie dobijaj mnie, Bart. Nie mamy z Melodie problemów, których nie moglibyśmy
pokonać... gdy tylko stąd wyjedziemy.
Bart wstał i wyszedł, zostawiając nietknięte śniadanie. Jory i Melodie zamierzają
wyjechać i zabrać ze sobą bliźnięta? Zamarło mi serce, a ręce zaczęły drżeć nerwowo. Nie
zauważyłam dłoni, która ścisnęła moje palce.

– Mamo, nie bądź taka smutna. Nigdy nie usuniemy ciebie ani ojca z naszego życia.
Gdzie wy będziecie, tam i my. Nie możemy tylko zostać tutaj, jeśli Bart nie zmieni swojego
zachowania. Jeżeli będziesz chciała zobaczyć wnuczęta, to zawołaj tylko... albo szepnij.
Około dziesiątej wrócił Chris z Melodie i natychmiast położył ją do łóżka.

– Wszystko w porządku, Jory. Chcieliśmy zostawić Melodie na kilka dni w szpitalu, ale
narobiła takiego zamieszania, że przywiozłem ją z powrotem.
Bliźnięta umieszczono w osobnych inkubatorach, aż nabiorą wagi.
Chris pochylił się, żeby pocałować mnie w policzek, a potem wyprostował się z

uśmiechem.

– Widzisz, Cathy. Mówiłem ci, że wszystko dobrze się skończy. Jory, podobają mi się
imiona, które wybrałeś z Melodie. Naprawdę ładne imiona.
Zaniosłam Melodie tacę ze śniadaniem. Wstała z łóżka i patrzyła na śnieg za oknem.

– Pamiętam, że kiedy byłam dzieckiem, bardzo chciałam zobaczyć śnieg – powiedziała w
zadumie. Sprawiała takie wrażenie, jakby przestała myśleć o maleństwach, gdy nie było ich
przy
niej. – Zawsze marzyłam o zaśnieżonym Bożym Narodzeniu z dala od Nowego Jorku. Mam
teraz
białe Boże Narodzenie i nic się nie zmieniło. Nie ma cudu, który przywróciłby Jory’emu
władzę
w nogach.
Mówiła dalej w ten dziwny sposób, jakby nieobecna, co napawało mnie lękiem.

– Jak poradzę sobie z dwójką dzieci? W jaki sposób? Planowałam jedno. A Jory nie

pomoże mi w niczym...

– Czyż nie mówiłam, że my tobie pomożemy? – powiedziałam z pewnym
zniecierpliwieniem. Wyglądało na to, że Melodie, bez względu na wszystko, postanowiła
użalać
się nad sobą. Zrozumiałam dlaczego, gdy w otwartych drzwiach zobaczyłam Barta.
Twarz miał poważną, bez wyrazu.

– Gratulacje, Melodie – powiedział cicho. – Cindy prosiła mnie, żebym zawiózł ją do
szpitala, chciała zobaczyć twoje bliźnięta. Są bardzo... bardzo... – zawahał się i dokończył –
małe.
Wyszedł.
Melodie gapiła się bezmyślnie w miejsce, gdzie stał przed chwilą.
Później Chris jeszcze raz zawiózł Jory’ego, mnie i Cindy do szpitala. Melodie została w

łóżku, pogrążona w głębokim śnie.
Cindy popatrzyła na drobne dzieciątka w małych szklanych klatkach.

– Och, są śliczne. Jory, pewnie pękasz z dumy. Zamierzam być najwspanialszą ciotką,
poczekaj, to przekonasz się. Chciałabym wziąć je na ręce. – Uściskała go.
– Jesteś takim wyjątkowym bratem... dziękuję ci za to.
Wkrótce byliśmy z powrotem w domu. Melodie zapytała słabym głosem o swoje dzieci i
kiedy tylko dowiedziała się, że wszystko w porządku, znowu zasnęła. Dzień mijał bez gości i
bez
telefonów od znajomych, którzy gratulowaliby Jory’emu ojcostwa. Jakże pusto było tutaj, w
tych
górach.

Drugiego stycznia Cindy wyjechała do szkoły, szczęśliwa że może uciec od nudy, którą
określała jako piekło na ziemi. Tej wiosny kończyła szkołę średnią i nie miała zamiaru iść na
studia, do czego próbował namówić ją Chris.

– Nawet aktorce przyda się trochę kultury.
Ale to nie pomagało. Nasza Cindy była tak samo uparta w swoich sprawach jak kiedyś
Carrie w swoich.
Melodie była spokojna, markotna, melancholijna i tak męcząco nudna, że wszyscy unikali
jej. Czuła się dotknięta koniecznością opiekowania się malutkimi dziećmi, a ja myślałam, że
maleństwa dadzą jej radość i możliwość robienia czegoś ważnego.

Wkrótce musieliśmy wynająć pielęgniarkę. Melodie również niewiele pomagała
Jory’emu, tak że ja robiłam przy nim wszystko to, z czym sam nie mógł sobie poradzić.

Chris miał pracę dającą mu szczęście i utrzymującą go z dala od nas aż do piątku, kiedy
to około czwartej pojawiał się w drzwiach, podobnie jak kiedyś nasz ojciec wracający do
domu w
piątki. Wszystko powtarzało się. Chris miał swój własny, absorbujący go świat, a my, tu w
górach, mieliśmy swój. Chris przyjeżdżał i wyjeżdżał, wyglądał świeżo, był serdeczny,
pewny
siebie i bardzo szczęśliwy, spędzając z nami weekendy. Nad naszymi problemami przechodził
do
porządku dziennego, jakby były nie warte uwagi.

Cały czas spędzaliśmy w Foxworth Hall, nigdzie nie wyjeżdżając, ponieważ Jory nie
chciał opuszczać swoich pokoi, dających mu poczucie bezpieczeństwa.

Zbliżały się jego trzydzieste urodziny. Zamierzaliśmy przygotować coś specjalnego.
Spadło to na mnie. Chciałam zaprosić na przyjęcie wszystkich członków jego nowojorskiego
zespołu baletowego. Najpierw, oczywiście, musiałam omówić to z Bartem.

Odsunął się na swoim obrotowym fotelu od komputera.

– Nie! Nie chcę żadnych tancerzy w moim domu! Nie mam najmniejszego zamiaru
wydawać następnego przyjęcia i wyrzucać pieniędzy na ludzi, których nawet nie chcę poznać.
Przygotujcie dla niego coś innego, ale nie zapraszajcie ich.
– Ależ Bart, pamiętam, jak mówiłeś, że chciałbyś, aby jego zespół baletowy tańczył na
twoich przyjęciach.
– Już nie. Zmieniłem zdanie. Poza tym tak naprawdę to nigdy nie pochwalałem baletu.
Nie było go i nie będzie. To jest dom boży... a na wiosnę będzie tu wzniesiona świątynia
modlitwy dla wysławiania jego władzy nad nami wszystkimi.
– Co masz na myśli, mówiąc o wznoszeniu świątyni? Uśmiechnął się szeroko i znowu
skupił swoją uwagę na komputerze.
– Kaplicę, znajdującą się tak blisko, że nie będziesz mogła stronić od niej, mamo. Czyż to
nie będzie miło? W każdą niedzielę wstaniemy wcześniej, żeby wziąć udział we mszy.
Wszyscy.
– A kto będzie przy ołtarzu odprawiał te msze? Ty?
– Nie, mamo, nie ja. Nie mam jeszcze odpuszczonych moich grzechów. Mój wuj będzie
pastorem. To jest prawy i cnotliwy człowiek.
– Chris lubi pospać sobie dłużej w niedzielę, ja zresztą też – powiedziałam, mimo że
zawsze starałam się go sobie zjednywać. – Lubimy jeść śniadanie w łóżku, a latem balkon w
sypialni jest znakomitym miejscem na rozpoczęcie szczęśliwego dnia. A co do Jory’ego i
Melodie, powinieneś omówić to z nimi.

– Już to zrobiłem. Będą robili to, co im powiem.
– Bart... urodziny Jory’ego są czternastego. Pamiętaj, on urodził się w dniu świętego
Walentego.
Spojrzał na mnie.

– Czy nie jest to dziwne i znaczące, że dzieci w naszej rodzinie często rodzą się w święta
albo w okolicach świąt? Wujek Joel mówi, że to coś znaczy, coś ważnego.
– Bez wątpienia! – wybuchnęłam. – Drogi Joel uważa, że wszystko jest znaczące i
nieprzyzwoite w oczach jego Boga. Zupełnie jakby nie tylko posiadał tego Boga na własność,
ale
również nim kierował!
Odwróciłam się, żeby spojrzeć na Joela, który nigdy nie odchodził od Barta dalej niż na
trzy metry. Krzyczałam, ponieważ z jakichś powodów napełniał mnie strachem.

– Przestań nabijać głowę mojemu synowi zwariowanymi myślami, Joel!
– Nie muszę nabijać mu głowy takimi myślami, droga siostrzenico. Ukształtowałaś jego
sposób myślenia na długo przed jego urodzeniem. Z nienawiści zrodziło się to dziecko. I bez
wezwania przychodzi Anioł Zbawienia. Pomyśl o tym, zanim potępisz mnie.
Któregoś ranka tytuły miejscowej gazety doniosły o bankructwie pewnej szanowanej
rodziny, często wspominanej przez moją matkę. Przeczytałam szczegóły, złożyłam gazetę i
zamyśliłam się. Czy Bart miał coś wspólnego z upadkiem fortuny tego człowieka? Był on
jednym z gości, którzy nie przyjechali na jego przyjęcie.

Innego dnia gazety napisały o ojcu, który zabił swoją żonę i dwoje dzieci, ponieważ
większość oszczędności ulokował w handlu wyrobami zbożowymi, a cena zboża nagle
załamała
się. Tak skończył następny wróg Barta; kiedyś gość zaproszony na ten nieszczęsny
bożonarodzeniowy bal. Jeżeli to był odwet, to w jaki sposób Bart manipulował rynkiem i
bankructwami?

– Nic o tym nie wiem! – zdenerwował się, kiedy go o to zapytałam. – Ci ludzie sami
sobie wykopali groby. Kim ja, według ciebie, jestem, Bogiem? Mnóstwo rzeczy
naopowiadałem
tamtej nocy, ale nie jestem takim szaleńcem, za jakiego mnie uważasz. Nie mam zamiaru
narażać
swojej duszy. Głupcy zawsze wpadają w pułapkę.
Urodziny Jory’ego uczciliśmy rodzinnym przyjęciem; na dwa dni, specjalnie dla brata,
przyleciała Cindy. Przywiozła walizkę pełną prezentów, mających zająć go przez dłuższy
czas.

– Kiedy spotkam takiego mężczyznę jak ty, Jory, natychmiast go porwę! Czekam, żeby

sprawdzić, czy jakiś mężczyzna jest choć w połowie tak wspaniały jak ty.
Jak dotąd, Lance Spalding nie jest nawet w połowie tak dobry.

– A skąd ty to wiesz? – zażartował Jory, który nie znał szczegółów nagłego wyjazdu
Lance’a.
Obrzucił swoją żonę smutnym spojrzeniem – trzymała na rękach Darrena, podczas gdy ja
zajmowałam się Deirdre. Siedząc przy kominku, karmiłyśmy bliźnięta z butelki. Dzieci
dawały
nam wszystkim poczucie obiecującej przyszłości. Wydaje mi się, że nawet Bart był pod
wrażeniem tego, jak szybko rosły, jak słodko tuliły się do niego, gdy na parę chwil wziął je na
ręce. Spoglądał wtedy na mnie z pewną dumą.

Melodie położyła Darrena do wielkiej kołyski, którą Chris znalazł w antykwariacie i
odnowił tak, że wyglądała prawie jak nowa. Jedną nogą kołysała dziecko, patrząc ciężko na
Barta, zanim znowu skierowała zamyślone spojrzenie na ogień. Odzywała się rzadko i nie
zdradzała specjalnego zainteresowania swoimi dziećmi. Czasem tylko, jakby na pokaz, brała
je
na ręce. Nie interesowała się żadnym z nas, nie zwracała uwagi na to, co robiliśmy.

Prawie codziennie poczta przynosiła prezenty, zamówione dla niej przez Jory’ego.

Melodie otwierała pudełko, uśmiechała się blado, mówiła słabo „dziękuję”, a czasami
odkładała paczkę bez zaglądania do środka i dziękowała Jory’emu nawet bez zwracania się w
jego stronę. Bolało mnie, gdy patrzyłam, jak pochylał głowę, by ukryć wyraz twarzy. On się
starał, ona odrzucała jego wysiłki.

Widziałam że z każdym dniem Melodie oddala się nie tylko od swojego męża, ale
również, ku mojemu zdumieniu, od dzieci. Jej miłość macierzyńska była chwiejna, bez
mocnego
zaangażowania się, jak słabe trzepotanie skrzydeł ćmy w płomyku świecy. To ja wstawałam
w
środku nocy, aby nakarmić bliźnięta. To ja wlokłam się, żeby zmienić dwie pieluchy
jednocześnie, i to ja biegłam do kuchni, żeby przygotować dla maluchów mieszankę. Potem
trzymałam je w ramionach, aż im się odbije. To ja traciłam czas, kołysząc je do snu i
śpiewając
kołysanki. Często, kiedy już powieki zakryły wielkie niebieskie oczy, bliźnięta nadal
uśmiechały
się, jakby słuchając przez sen. Radowałam się, widząc, jak rosną, coraz bardziej podobne do
Cory’ego i Carrie.

Żyjąc z dala od towarzystwa, nie byliśmy odizolowani od złośliwych plotek
przynoszonych z miejscowych sklepów przez służących. Często słuchałam ich szeptów, gdy
siekali cebulę i zielony pieprz czy też przygotowywali placki, ciasta i inne ulubione przez nas

wszystkich desery. Wiedziałam, że pokojówki marudzą na korytarzach i ociągają się ze
słaniem
naszych łóżek, gdy jeszcze byliśmy na górze. Myśląc, że jesteśmy sami, nieświadomie
zdradzaliśmy im wiele naszych sekretów, dając tym samym materiał do plotek.

Niektóre ich spekulacje były również przedmiotem moich rozważań. Bart rzadko
przebywał w domu i czasem byłam z tego zadowolona. Podczas jego nieobecności nie było
nikogo, kto wywoływałby kłótnie; Joel nie wychodził ze swojego pokoju i modlił się, tak
przynajmniej myślałam.

Któregoś ranka przyszło mi do głowy, że może powinnam spróbować naśladować służbę i
zatrzymać się niedaleko kuchni... Gdy to zrobiłam, kucharz i pokojówki dostarczyli mi
wiadomości przyniesionych z wioski. Według tego, co opowiadali, Bart miał wiele romansów
z
najpiękniejszymi i najbogatszymi paniami z towarzystwa, zarówno mężatkami, jak i pannami.
Całkiem zrujnował jedno małżeństwo, którego nazwisko przypadkiem znajdowało się na
liście
gości balowych.

Ponadto dowiedziałam się, że Bart często odwiedzał burdel położony dwadzieścia
kilometrów za miastem.

Miałam powody przypuszczać, że niektóre z tych opowieści mogły być prawdziwe.

Często widziałam, jak Bart wracał do domu pijany i w dobrym nastroju. Wtedy życzyłam
sobie, niestety, żeby dłużej pozostał pijany. Tylko wówczas był rozluźniony i uśmiechnięty.

– Co ty robisz, że wracasz tak późno? – zapytałam go kiedyś. Łatwo wpadał w chichot,
gdy wypił za wiele; roześmiał się i tym razem.
– Wujek Joel mawia, że najwięksi ewangeliści byli największymi grzesznikami; mówi, że
trzeba zanurzyć się w rynsztoku, żeby dowiedzieć się, co to znaczy być czystym i
zbawionym.
– I ty to robisz po nocach, tarzasz się w rynsztokach?
– Tak, mamo kochana, niech mnie diabli wezmą, jeśli wiem, co to znaczy czuć się
czystym czy też zbawionym.
Wiosna zbliżała się ostrożnie jak nieśmiały ptak. Porywiste zimne wiatry ustąpiły ciepłym
południowym podmuchom. Niebo przybrało ten odcień błękitu, który powodował, że czułam
się
młoda i pełna nadziei. Przebywałam często w ogrodzie, grabiąc liście i wyrywając przeoczone
przez ogrodników chwasty.

Nie mogłam doczekać się chwili, kiedy przebiją się krokusy w lesie, nie mogłam
doczekać się tulipanów, żonkili i różowo białych kwiatów kwitnących dereni. Nie mogłam

doczekać się azalii, które zamienią otaczający nas świat w zaczarowaną krainę rozkoszy.
Patrzyłam w górę i podziwiałam wspaniałość drzew, które – zdawało się – nigdy nie są
smutne
ani osamotnione. Przyroda, jak wiele moglibyśmy się od niej nauczyć, gdybyśmy tylko
chcieli i
potrafili.

Zabierałam Jory’ego na spacery wszędzie tam, gdzie tylko mógł dotrzeć swoim mocnym
elektrycznym wózkiem na wielkich grubych kołach.

– Musimy znaleźć lepszy sposób, aby zawieźć cię w głąb lasu – powiedziałam w
zamyśleniu. – Może poukładamy płyty chodnikowe? Chociaż nie, bo w czasie mroźnej zimy
mogłyby popękać i twój wózek przewracałby się na nich. Może położyć asfalt?
Wolę asfalt, a co ty o tym sądzisz?
Śmiał się ze mnie.

– Czerwoną cegłę, mamo. Ścieżki z czerwonej cegły są takie kolorowe, a tak poważnie, to
mój wózek jest naprawdę wspaniały.
Rozejrzał się wokoło, uśmiechnął z zadowoleniem i wystawił twarz na słońce.

– Gdyby tylko Mel mogła pogodzić się z tym, co się stało ze mną, i zaczęła okazywać
więcej zainteresowania bliźniętom.
Cóż mogłam na to powiedzieć, skoro mówiłam to już Melodie dziesiątki razy i za każdym
razem czuła się coraz bardziej urażona.

– To jest MOJE życie, Cathy! – wołała. – MOJE ŻYCIE – nie twoje! – krzyczała z twarzą
czerwoną z wściekłości.
Terapeuta Jory’ego pokazał mu, jak może bez większego wysiłku opuszczać się na
ziemię, a potem znowu samodzielnie siadać na wózku. W ten sposób Jory mógł pomagać mi
w
sadzeniu krzaków róż. Jego silne ręce sprawnie posługiwały się rydlem.

Nasi ogrodnicy chętnie uczyli Jory’ego, jak przycinać krzewy, jak stosować nawozy, jak i
czym okrywać rośliny. Oboje traktowaliśmy ogrodnictwo nie tylko jako hobby, ale jako
sposób
na życie pozwalający nam uchronić się od zdziwaczenia. Została powiększona szklarnia, tak
że
mogliśmy hodować egzotyczne kwiaty. To był nasz własny kolorowy świat, pełen subtelnych
emocji. Ale to wszystko było za mało dla Jory’ego, który postanowił pozostać, w taki czy
inny
sposób, w kręgu sztuki.

– Ojciec nie jest już jedyną osobą w rodzinie, która potrafi tak namalować zamglone
niebo, że wręcz czuje się jego wilgoć, czy też położyć kroplę rosy na namalowanej róży, tak
że

chciałoby się powąchać tę różę – powiedział do mnie z szerokim uśmiechem. – Dojrzewam
jako
artysta, mamo.

Mimo obecności Melodie w tym samym domu Jory urządzał swoje życie bez niej. Do
wózka dopasował szelki w taki sposób, żeby móc zabierać ze sobą bliźnięta.

Wzruszałam się na widok ich uśmiechniętych twarzyczek, gdy Jory zbliżał się do nich.

– One mnie już kochają, mamo! Widać to w ich oczach!
Znały Jory’ego lepiej niż swoją matkę. Obdarzały ją żałosnym i pełnym nadziei
uśmiechem, może dlatego, że patrzyła na nie z taką zamyśloną i niczego niewyrażającą
twarzą.
Tak, bliźnięta nie tylko kochały i rozpoznawały ojca, ale i darzyły go pełnym zaufaniem.
Gdy wyciągał po nie ręce, nie uchylały się ani nie bały, że je upuści.

Śmiały się, jakby wiedziały, że on ich nigdy, ale to nigdy nie upuści.

Melodie znalazłam w jej pokoju, już szczupłą, ale ze zmatowiałymi, pozlepianymi

włosami.

– Rozbudzenie w sobie uczuć macierzyńskich wymaga czasu, Melodie – powiedziałam,
siadając nieproszona i najwyraźniej niechciana. – Ale już zbyt długo pozwalasz mnie i służbie
czekać na to. Bliźnięta nie będą cię rozpoznawać jako matki, gdy będziesz trzymała się z dala.
W
dniu, w którym zobaczysz, jak małe buzie rozjaśniają się na twój widok, jak dzieci
uśmiechają
się, szczęśliwe, że z nimi jesteś, znajdziesz miłość, której szukasz.
Stopnieje ci serce. I zawsze już będziesz czuć wszechogarniającą miłość do swoich
dzieci, a one odpłacą ci tym samym.
Przelotny, gorzki uśmiech pojawił się i zaraz zgasł na jej twarzy.

– Kiedy dasz mi szansę matkowania moim dzieciom, Cathy? Gdy wstaję w nocy, ty już u
nich jesteś. Gdy wcześnie wstanę, ty już je wykąpałaś i ubrałaś. One nie potrzebują matki,
gdy
mają taką babcię jak ty.
Byłam zaskoczona jej niegodziwym atakiem. Często, leżąc w łóżku, słyszałam, jak
bliźnięta płaczą i płaczą, więc w końcu wstawałam i uspokajałam je. Znosiłam katusze,
czekając,
aż ona do nich pójdzie. Co niby miałam robić, zignorować ich płacz? Dawałam jej
wystarczająco
dużo czasu. Jej pokój był po drugiej stronie korytarza, a mój w innym skrzydle.

Najwidoczniej czytała w moich myślach, bo jej głos zabrzmiał jak syk jadowitego węża.

– Zawsze jesteś górą, czyż nie tak, teściowo? Zawsze dostajesz to, co zechcesz, ale jest
jedna rzecz, której nigdy nie zdobędziesz, to jest miłość i szacunek Barta. Kiedy mnie kochał,
a

kiedyś mnie kochał, powiedział mi, że nienawidzi cię, że naprawdę gardzi tobą. Żal mi go
wtedy
było, a jeszcze bardziej ciebie. Teraz rozumiem jego uczucia. Mając taką matkę jak ty, Jory
nie
potrzebuje takiej żony jak ja.

Następnym dniem był czwartek. Z ciężkim sercem rozpamiętywałam te podłe słowa,
które poprzedniego dnia Melodie wykrzyczała i wysyczała do mnie. Westchnęłam, usiadłam
na
łóżku i wsunęłam stopy w jedwabne pantofle. Czekał mnie pracowity dzień, bo w czwartki
cała
nasza służba, z wyjątkiem Trevora, miała wychodne. W czwartki przygotowywałam się na
piątek, żeby być w pełni formy, gdy w drzwiach pojawi się mój ukochany mężczyzna.

Kiedy weszłam do pokoju Jory’ego, trzymając w ramionach świeżo wykąpane i
przewinięte bliźnięta, zastałam go płaczącego cicho. W opuszczonych dłoniach trzymał długi
arkusz kremowego papieru listowego.

– Przeczytaj to – zająknął się, kładąc papier na stole obok wózka, zanim wyciągnął ręce
po dzieci. Gdy miał już je na rękach, wtulił twarz we włoski swojego synka, a potem
córeczki.
Podniosłam kremową kartkę; złe wieści w Foxworth Hall zawsze przychodzą na
kremowym papierze.

Mój najdroższy, kochany Jory!

Jestem tchórzem. Zawsze o tym wiedziałam, ale miałam nadzieję, że nie odkryjesz tego.
To Ty byłeś zawsze tym, który miał siłę. Kocham Cię i niewątpliwie zawsze będę Cię
kochała,
ale nie mogę żyć z mężczyzną, który nie może być moim kochankiem.

Patrzę na Ciebie na tym okropnym wózku, do którego już przywykłeś, podczas gdy ja nie
mogę pogodzić się ani z tym wózkiem, ani z Twoim kalectwem. Twoi Rodzice przychodzili
do
mojego pokoju i namawiali mnie, żebym wyznała Ci wszystko, co czuję. Nie jestem zdolna
do
tego, bo gdybym to zrobiła, mógłbyś powiedzieć lub zrobić coś, co zmieniłoby moje plany i
musiałabym albo pozostać, albo stracić zmysły.

Widzisz, Mój Kochany, czuję się już na wpół obłąkana z powodu pobytu w tym domu, w
tym strasznym, nienawistnym domu z całym jego zwodniczym pięknem. Leżę samotnie w
łóżku i
marzę o balecie. Wszędzie słyszę muzykę. Muszę wrócić tam, gdzie będę mogła jej słuchać, i
jeśli jest to podłe i egoistyczne, a wiem, że jest, przebacz mi to, jeżeli potrafisz.

Naszym Dzieciom, kiedy będą na tyle duże, żeby pytać o matkę, powiedz o mnie dobre
rzeczy. Powiedz im miłe słowa, nawet jeżeli nie będą prawdziwe, bo wiem, że zawiodłam
Ciebie

tak samo jak i dzieci. Daję Ci wszelkie powody do nienawiści, ale proszę, nie wspominaj
mnie z

nienawiścią. Wspominaj mnie taką, jaka byłam, gdy byliśmy młodsi i panowaliśmy nad
swoim
życiem.

Nie wiń siebie ani nikogo innego za to, co zrobiłam. Wszystko stało się z mojej winy.
Widzisz, ja nie jestem rzeczywistością, nigdy nią nie byłam i nigdy nie będę. Nie mogę
bowiem
sprostać okrutnej rzeczywistości, która niszczy życie i pozostawia przerwane sny. Więc
zapamiętaj również: jestem snem, który stworzyłeś ze swoich i moich pragnień.

Tak więc żegnaj, Mój Kochany, Moja Pierwsza i Najsłodsza Miłości, i może to smutne,
Moja Jedyna Prawdziwa Miłości. Znajdź kogoś równie niezwykłego jak Twoja Matka, kto
zajmie moje miejsce. Twoja Matka jest jedyną osobą, która daje Ci siłę do zmagania się z
rzeczywistością, jakakolwiek by ona była. Bóg byłby dobry, gdyby dał mi taką matkę.

Twoja pełna skruchy Mel List wypadł mi z ręki i sfrunął na dywan. Patrzyliśmy wraz z
Jorym, jak tam leżał, tak smutno i tak ostatecznie.

– To już koniec, mamo – powiedział Jory bezbarwnym głosem. – Koniec tego, co zaczęło
się, gdy ja miałem dwanaście, a ona – jedenaście lat. Wszystko skończone.

Zbudowałem swoje życie wokół niej, myśląc, że będzie ze mną do późnej starości.

Dałem jej to, co miałem najlepszego, ale kiedy czar prysnął, okazało się, że to za mało.

Jak mogłam powiedzieć, że Melodie nie wytrwałaby przy nim, nawet gdyby nadal był na

scenie. Jego wrodzona zdolność stawiania czoła sytuacji przekraczała jej możliwości
zrozumienia.
Potrząsnęłam głową. Nie. Byłam nie w porządku.

– Przykro mi, Jory, bardzo przykro.
Nie powiedziałam, że może będzie mu lepiej bez niej.
– Mnie również jest przykro – wyszeptał, nie patrząc mi w oczy. – Jaka kobieta zechce
mnie teraz?
Być może Jory już nigdy nie będzie aktywny seksualnie w normalny sposób, ale
wiedziałam, że potrzebuje kogoś w łóżku obok siebie podczas długich samotnych nocy. Z
wyrazu
jego twarzy rano mogłam wyczytać, że noce są dla niego najgorszą porą, niosą uczucie
izolacji,
są trudne emocjonalnie i dają mu poczucie fizycznej bezradności. Był podobny do mnie, ja
też
potrzebowałam czyichś ramion otaczających mnie w ciemności, potrzebowałam pocałunków
usypiających i budzących mnie, potrzebowałam bezpiecznego parasola miłości.

– Ubiegłej nocy słyszałem wycie wiatru – zwierzał mi się, podczas gdy bliźnięta siedziały

na swoich wysokich stołkach i smarowały sobie buzie ciepłą kaszką. – Obudziłem się.
Wydawało
mi się, że słyszę, jak obok mnie oddycha Mel, ale nikogo nie było. Zobaczyłem szczęśliwe
ptaki
budujące gniazda, słyszałem ich świergot na powitanie nowego dnia i wtedy spostrzegłem jej
list.
Bez czytania wiedziałem, co jest w środku. Nadal myślałem o ptakach i nagle ich miłosny
śpiew
zamienił się w hałaśliwą obronę praw terytorialnych.

Znowu załamał mu się głos. Opuścił głowę, żeby ukryć twarz.

Uspokajałam go, gładząc po ciemnych lokach.

– Miłość może znowu wrócić, wierz w to, nie jesteś samotny.
Przytaknął mówiąc:
– Dzięki, że zawsze jesteś tutaj, gdy cię potrzebuję. Dziękuję ojcu, że on też...
Bojąc się, że się rozpłaczę, szorstko go przytuliłam.
– Jory, Melodie odeszła, ale zostawiła cię z synem i córką. Bądź jej za to wdzięczny.
Ponieważ ona opuściła cię, bliźnięta są wyłącznie twoje. Odeszła nie tylko od ciebie, ale i od
własnych dzieci. Możesz się z nią rozwieść i wykorzystać całą swoją siłę, żeby rozwinąć w
dzieciach taką odwagę i zdecydowanie, jakie ty masz. Poradzisz sobie bez niej, Jory, i dopóki
będziesz nas potrzebował, możesz liczyć na naszą pomoc.
Cały czas rozmyślałam o tym, że Melodie celowo odsuwała się od dzieci, żeby ułatwić
zerwanie; nie pozwoliła sobie na uczucie do nich, nie chciała ich miłości. Pożegnalnym
prezentem jej dziecięcej miłości były własne dzieci.

Jory otarł łzy i próbował się uśmiechnąć. Gdy mu się to udało, uśmiech był pełen ironii.

CZĘŚĆ TRZECIA

LATO CINDY

Od pewnego czasu Bart zaczął wyjeżdżać w interesach. Opuszczał dom najwyżej na dwa,
trzy dni, jakby bał się, że gdy go nie będzie, uciekniemy z jego majątkiem.

Tłumaczył to, mówiąc:

– Muszę nad wszystkim panować. Nie mogę nikomu ufać bardziej niż sobie.
Tak się złożyło, że Barta nie było w domu w dniu, w którym Melodie wymknęła się z
Foxworth Hall, zostawiwszy ten nieszczęsny list na nocnym stoliku w pokoju Jory’ego. Bart
nie
zdziwił się, gdy po przyjeździe do domu, podczas obiadu zobaczył puste krzesło Melodie.

– Znowu z chandrą na górze? – zapytał obojętnie, wskazując na krzesło.
– Nie, Bart – odpowiedziałam, gdy Jory nie zareagował. – Melodie zdecydowała, że chce
kontynuować karierę, i wyjechała. Zostawiła Jory’emu list.
Zmarszczył cynicznie lewą brew: rzucił szybkie spojrzenie na Jory’ego, ale nie
powiedział, że mu przykro, ani też nie wyraził bratu żadnego współczucia.
Później, kiedy Jory był już na górze, a ja przewijałam dzieci, podszedł i stanął obok.

– Szkoda, że byłem wtedy w Nowym Jorku. Chciałbym widzieć minę Jory’ego, gdy
czytał ten list. A propos, gdzie on jest? Chciałbym przeczytać, co miała mu do powiedzenia.
Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Po raz pierwszy przyszło mi do głowy, że Melodie
mogła spotkać się z nim w Nowym Jorku.

– Nie, Bart, nigdy nie przeczytasz tego listu... i mam w Bogu nadzieję, że nie miałeś nic
wspólnego z jej decyzją.
Twarz poczerwieniała mu ze złości.

– Wyjechałem w interesach! Jednego słowa nie zamieniłem z Melodie od Bożego
Narodzenia. Jeśli o mnie chodzi, to chwała Bogu, że wyjechała.
W jakiejś mierze było nawet lepiej bez zawsze markotnej Melodie, stwarzającej w domu
ponurą atmosferę. Zaczęłam tuż przed pójściem na spoczynek odwiedzać Jory’ego w pokoju.
Otulałam go, otwierałam okna, gasiłam światła i sprawdzałam, czy ma wodę w zasięgu ręki.
Całując jego policzek na dobranoc, próbowałam zastąpić mu pocałunek żony.

Teraz, kiedy Melodie wyjechała, stwierdziłam, że jednak trochę mi pomagała, od czasu
do czasu wstając wcześnie rano, przewijając i karmiąc dzieci. Zdarzało się, że przewijała je
nawet w ciągu dnia.

Bart, jakby pchany jakimś instynktem, często zaglądał do pokoju dziecinnego i
przypatrywał się maleńkim bliźniętom, które już nauczyły się uśmiechać i ku własnej uciesze
odkryły, że machają własnymi rączkami i nóżkami. Wyciągały też rączki do kolorowych,
ruchomych ptaszków, próbowały złapać je i wsadzić do buzi.

– Są bardzo ciekawskie – skomentował ze zdumieniem Bart, ku mojej radości.
Pomagał mi nawet trochę, podając oliwkę i talk. Niestety, kiedy bliźnięta prawie go
zawojowały, do pokoju dziecinnego wszedł Joel, popatrzył spode łba na śliczne maleństwa, a
wtedy cała dobroć i sympatia, narastające w moim synu, zniknęły momentalnie. Bart wciąż
stał
obok mnie, ale jakby z poczuciem winy.

Joel rzucił na bliźnięta ponure, przelotne spojrzenie i odwrócił zgorszone oczy.

– Zupełnie jak te pierwsze bliźnięta, te diabelskie – zamruczał. – Te same blond włosy i
niebieskie oczy... Z tej pary też nie będzie niczego dobrego.
– O czym ty mówisz?! – krzyknęłam z wściekłością. – Córy i Carrie nikogo nie
skrzywdzili! To oni zostali skrzywdzeni. Cierpieli przez twoją własną siostrę, matkę i ojca,
Joel.
Nigdy o tym nie zapominaj!
Joel odpowiedział milczeniem, a potem wyszedł, zabierając ze sobą Barta.

W połowie czerwca przyleciała na wakacje Cindy. Bardzo się starała, aby utrzymać
porządek w swoich pokojach; nawet wieszała rzeczy, które niegdyś miała zwyczaj rzucać na
podłogę. Pomagała mi przy bliźniętach, przewijając je, karmiąc i kołysząc do snu. Wyglądała
słodko, gdy tak siedziała przy kołysce, trzymając na każdym ramieniu jedno dziecko, walcząc
z
dwiema butelkami jednocześnie, ubrana w krótką piżamkę. Sama wyglądała bardzo
dziecinnie.
Kąpała się i brała prysznic tak często, że bałam się, by nie wyschła na wiór.

Pewnego wieczoru wyszła ze swojej luksusowej łazienki, promieniejąc życiem i
świeżością, pachnąc jak egzotyczny ogród kwiatowy.

– Kocham zmierzch – powiedziała, tryskając radością. – Uwielbiam spacerować po lesie
o wschodzie księżyca.
Siedzieliśmy wtedy wszyscy na naszym ulubionym tarasie, sącząc drinki. Bart nastawił
uszy i zerknął na nią.

– Kto tam w lesie czeka na ciebie?
– Nie kto, drogi braciszku, lecz co. – Odwróciła głowę i obdarzyła go niewinnym,
czarującym uśmiechem. – Zamierzam być miła dla ciebie, bez względu na to, jak bardzo
jesteś

dla mnie przykry. Stwierdziłam, że nie zdobędę przyjaciół, robiąc niegrzeczne i przykre
uwagi.
Spojrzał podejrzliwie.

– Nadal uważam, że spotykasz się w lesie z jakimś chłopakiem.
– Dziękuję ci, braciszku, że myślisz tylko o tym, jak mnie dotknąć złośliwymi
podejrzeniami. Spodziewałam się czegoś więcej, i to czegoś gorszego. W Karolinie
Południowej
jest chłopak, w którym zakochałam się do szaleństwa. Jest miłośnikiem przyrody. Nauczył
mnie,
jak cenić wszystko to, czego nie można kupić za pieniądze. Podziwiam wschody i zachody
słońca. Ścigam się z królikami. Razem z tym chłopcem łapię rzadkie motyle, które on potem
preparuje.
Urządzamy pikniki w lasach, pływamy w jeziorach. Ponieważ tutaj nie mogę mieć
chłopaka, staję samotnie na szczycie góry i próbuję stoczyć się na dół. To jest zabawne:
walczyć
z siłą ciążenia i nie stracić panowania nad sobą.

– Ale jak ma na imię ta twoja grawitacja? Bill, John, Mark czy Lance?
– Nie mam zamiaru pozwolić, abyś mi dokuczał – powiedziała wyniośle. – Lubię patrzeć
w niebo, liczyć gwiazdy, szukać konstelacji, śledzić zabawę księżyca w chowanego. Czasami
księżyc mruga do mnie, a ja mu odpowiadam. Dennis nauczył mnie, jak stać nieruchomo i
chłonąć tchnienie nocy. Cóż, doświadczam cudów, tracę wręcz poczucie czasu, ponieważ
jestem
zakochana: szaleńczo, namiętnie, głupio; jestem chora z miłości!
Zazdrość mignęła w jego ciemnych oczach, on zaś warknął:

– A co z Lance’em Spaldingiem? Myślałem, że to samo czułaś do niego. Czy też może na
stałe uszkodziłem mu twarz, tak że nie chcesz nawet patrzeć na niego?
Cindy zbladła.

– W przeciwieństwie do ciebie, Barcie Foxworth, Lance ma nie tylko piękną
powierzchowność, ale i wnętrze, podobnie jak ojciec, i nadal go kocham, i Dennisa też.
Bart nasrożył się jeszcze bardziej.

– Wiem wszystko o twojej miłości do przyrody! Chcesz rozciągnąć się na plecach i
rozłożyć nogi dla jakiegoś wiejskiego głupka, a ja do tego nie dopuszczę!
– Co się tu dzieje? – zapytał osłupiały Chris. Wrócił od telefonu i trafił na awanturę.
Cindy poderwała się na równe nogi i oparła ręce na biodrach. Spojrzała Bartowi prosto w
oczy, ale szybko, w dojrzały sposób, tak jak postanowiła, opanowała się.

– Dlaczego zawsze zakładasz wszystko, co najgorsze, jeżeli chodzi o mnie? Po prostu

chcę pospacerować przy świetle księżyca, a wioska jest piętnaście kilometrów stąd. Szkoda,
że
nie rozumiesz, co to znaczy być człowiekiem.
Jej odpowiedź i spojrzenie wprawiły go w jeszcze większą wściekłość.

– Nie jesteś moją siostrą, jesteś po prostu małą, pieprzoną, napaloną dziwką, taką samą
jak twoja matka!
Tym razem Chris poderwał się od stołu i mocno walnął Barta w twarz. Bart odskoczył i
podniósł pięści, gotów oddać cios. Wtedy ja zerwałam się i stanęłam między nim a Chrisem.

– Nie, nawet nie śmiej uderzyć człowieka, który próbował być dla ciebie najlepszym
ojcem! Jeśli to zrobisz, Bart, rozstaję się z tobą na zawsze!
To wystarczyło, żeby zwrócił na mnie swoje ciemne, rozpalone oczy. Tym spojrzeniem
mógłby rozniecić ogień.

– Dlaczego nie dostrzegacie, kim jest ta mała kurewka? Oboje widzicie wszystko złe we
mnie, a zamykacie oczy na grzechy swoich faworytów! Ona jest niczym innym jak dziwką,
cholerną dziwką!
Nachmurzył się. Rozejrzał się za Joelem, którego tym razem nie było w pobliżu.

– Pamiętasz, mamo, co ona mi zrobiła? Łajdaczyła się w moim własnym domu.
Chris, patrząc potępiająco na Barta, usiadł z powrotem. Cindy zniknęła w głębi domu.
Patrzyłam za nią ze smutkiem, podczas gdy Chris przemawiał do Barta szorstkim głosem.

– Czy nie widzisz, że Cindy stara się jak może, żeby przypodobać się tobie? Od czasu
swojego przyjazdu do domu robi wszystko, żeby pozyskać twoją sympatię, ale ty nie chcesz
jej
na to pozwolić. Jak możesz uważać spacery po tych bezludnych lasach za coś nagannego? Od
tej
chwili chcę, żebyś odnosił się do niej z szacunkiem, bo jeśli nie, może popełnić jakieś
głupstwo.
Utrata Melodie wystarczy jak na jedno lato.
Efekt tych słów byłby taki sam, gdyby Chris nie miał głosu, a Bart – słuchu.
Chris zakończył jeszcze ostrzejszymi słowami, potem wstał i zniknął w głębi domu.
Podejrzewałam, że poszedł na górę za Cindy, aby ją uspokoić.
Gdy zostałam sama z moim młodszym synem, próbowałam, jak zwykle, przemówić mu

do rozsądku.

– Bart, dlaczego odnosisz się w taki sposób do Cindy? – zaczęłam. – Ona jest w bardzo
trudnym wieku, ale jest skromną istotą, pragnącą akceptacji. Nie jest ani dziwką, ani kurewką.
To
urocza młoda dziewczyna, która pragnie być piękna i chce zwracać na siebie uwagę
chłopców, co

wcale nie oznacza, że oddaje się każdemu, kto się trafi. Ma skrupuły i swoją godność. Ten
incydent z Lance’em Spaldingiem nie zepsuł jej.

– Mamo, ona puściła się już dawno temu, tylko ty nie chcesz w to uwierzyć.
Lance Spalding nie był pierwszy.
– Jak śmiesz tak mówić? – spytałam, naprawdę już doprowadzona do wściekłości. – Kim
ty w końcu jesteś? Śpisz, z kim masz ochotę, robisz, co chcesz, a ona ma być aniołem w
aureoli i
ze skrzydłami na plecach. Idź na górę i przeproś Cindy!
– Przeprosiny są czymś, czego ona się nigdy ode mnie nie doczeka. – Usiadł i kończył
posiłek. – Służba rozmawia o Cindy. Nie słyszysz tego, bo jesteś zbyt zajęta przy tej dwójce
dzieci, których nie możesz zostawić samych. Ale ja wszystko słyszę. Twoja Cindy to gorący
numerek. Kłopot polega na tym, że uważasz ją za aniołka. Myślisz, że jest taka, na jaką
wygląda.
Oparłam się ciężko łokciami na szklanym blacie mocnego białego stołu, czując się równie
zmęczona jak Jory, który nie wyrzekł ani słowa potępienia czy też obrony Cindy.
Przebywanie w
towarzystwie Barta było bardzo wyczerpujące; męczyło ciągłe napięcie, powodowane obawą
przed powiedzeniem jednego niestosownego słowa.

Utkwiłam wzrok w szkarłatnych różach, będących ozdobą stołu.

– Bart, czy nie przyszło ci do głowy, że Cindy mogła czuć się splugawiona, i to był
powód, dla którego nie dbała o siebie? A ty nie dajesz jej żadnych szans, żeby poczuła swoją
wartość.
– To jest rozpustnica, rozpustna flądra – powiedział z absolutną pewnością.
Przybrałam taki sam bezkompromisowy ton.
– Zgodnie z tym, co słyszałam od służby, jesteś typem bardzo podobnym do potępianej
przez ciebie kobiety.
Wstał, cisnął serwetkę i zdecydowanym krokiem pomaszerował w głąb domu.

– Wyrzucę każdą cholerę, która o mnie plotkuje! Westchnęłam. Wkrótce nie moglibyśmy
nikogo nająć, gdyby tak miał wyrzucać.
– Mamo, idę uciąć sobie drzemkę – powiedział Jory. – Ta miła kolacja na tarasie
skończyła się dokładnie tak, jak przewidywałem.
Tego samego wieczoru Bart wyrzucił całą służbę z wyjątkiem Trevora, który rzadko
odzywał się do kogokolwiek poza mną i Chrisem. Gdyby Trevor wyjeżdżał za każdym razem,
kiedy Bart go zwalniał, już dawno by go tutaj nie było. Trevor miał tajemniczy sposób

rozpoznawania, kiedy Bart zachowuje się na serio. Nigdy, ale to nigdy nie sprzeciwił się
Bartowi.

Może dlatego Bart uważał, że zastraszył go.

Myślę, że Trevor wybaczał Bartowi, ponieważ rozumiał go i było mu go żal.

Skierowałam się do pokoju Cindy i spotkałam schodzącego na dół Chrisa.

– Jest bardzo rozstrojona. Spróbuj uspokoić ją, Cathy. Mówi, że wyjedzie stąd i już nigdy
nie wróci.
Cindy leżała na łóżku, z twarzą ukrytą w poduszce.

– Wszystko niszczy – płakała. – Nigdy nie znałam mojej rodzonej matki i ojca, a Bart
chce mnie odsunąć od ciebie i taty – łkała, gdy przysiadłam na krawędzi łóżka. – Postanowił
zepsuć mi wakacje i zmusić mnie do wyjazdu, tak jak Melodie.
Objęłam jej zgrabne ciało i utuliłam, najczulej jak potrafiłam, myśląc, że będę musiała ją
stąd odesłać, żeby uchronić od dalszych przykrości ze strony Barta.

Gdzie mogłabym wysłać Cindy, nie raniąc jej uczuć? Położyłam się do łóżka,
rozmyślając nad tym, a Cindy w tym samym czasie uciekła z domu, żeby spotkać się z
chłopcem
z wioski.

Dopiero później miałam się o tym dowiedzieć.

Tak jak to Bart przewidywał, miłość Cindy do przyrody miała swoje imię – Victor Wadę.
Gdy leżałam w łóżku, a Chris spał obok, gdy zastanawiałam się, co zrobić z Cindy i jak
zachować jej miłość, a także jak uchronić Barta przed gorszą połową jego osobowości, nasza
córka wymknęła się z domu i pojechała z Victorem Wade’em do Charlottesville.

W Charlottesville Cindy miło spędzała czas. Tak zapamiętale tańczyła z Victorem, aż
zrobiła jej się dziura w cienkich podeszwach błyszczących sandałków na
dziesięciocentymetrowych szklanych obcasach (w rzeczywistości pustych w środku i nie tak
ciężkich jak z pełnego szkła). Potem Victor, według jego słów, pojechał z powrotem w
kierunku
Foxworth Hall. W pobliżu jednej z dróg prowadzących na nasze wzgórze zaparkował i wziął
Cindy w ramiona.

– Zakochałem się – wyszeptał ochrypłym głosem, obsypując pocałunkami jej twarz,
miejsca za płatkami uszu i szyję, aż skończył na obnażonych piersiach. – Nigdy nie spotkałem
dziewczyny nawet w połowie tak zabawnej jak ty. Masz rację. Nie ma lepszych w Teksasie...
Na wpół pijana od nadmiaru wina, oszołomiona wprawną grą wstępną Victora, opierała
się słabo i nieskutecznie. Wkrótce też wzięła górę jej namiętna natura.

Gdy chłopak rozpiął suwak jej sukni, chętnie pomogła mu uporać się z resztą.

Upadł na nią – i wtedy pojawił się Bart.

Rycząc jak ranny byk, zaatakował zaparkowany samochód. Złapał Cindy i Victora w
samym środku miłosnego aktu.

Widok splecionych nagich ciał na tylnym siedzeniu potwierdził wszystkie jego
podejrzenia i rozwścieczył go jeszcze bardziej. Bart szarpnięciem otworzył drzwi, złapał
Victora
za kostki i ściągnął z Cindy tak gwałtownie, że chłopak upadł twarzą na ostry żwir drogi. Nie
dając Victorowi szans na pozbieranie się, zaatakował go brutalnie.

Krzycząc ze złości, nie zważając na nagość, Cindy rzuciła swoje ubranie prosto w twarz
Barta, tak że na chwilę go oślepiła. Dzięki temu Victor poderwał się i z kolei on zadał cios
Bartowi, ale krwawił mu już nos i miał podbite oko. W świetle księżyca jego nagie ciało
przybrało niebieski odcień.

– Bart był taki bezwzględny, mamo! Taki okropny! Był jak szalony, szczególnie wtedy
gdy Victor zdołał trafić go dobrym prawym hakiem w szczękę. Potem Victor próbował
kopnąć
Barta w jądra. Trafił go, ale niezbyt mocno. Bart zgiął się wpół, krzyknął i ruszył na Victora z
taką furią, jakby chciał go zabić! Tak szybko pozbierał się z bólu, mamo, tak szybko... a ja
zawsze słyszałam, że to na długo powstrzymuje mężczyzn – łkała Cindy z głową wtuloną w
moją
sukienkę. – Był jak diabeł z piekła rodem, wyzywał Victora, miotając wszystkie te świńskie
słowa, których nigdy nie pozwala mi używać. Powalił go na ziemię i bił do nieprzytomności.
Potem ruszył na mnie! Byłam przerażona, że zmasakruje mi twarz, złamie nos i zeszpeci
mnie,
czym zawsze groził. W jakiś sposób zdołałam naciągnąć sukienkę, ale miałam rozsunięty
zamek
na plecach. Złapał mnie za ramiona i potrząsnął tak mocno, że sukienka opadła do kolan i
byłam
całkiem naga, ale zdawało się, że on nic nie widzi. Patrzył mi prosto w twarz i uderzał
najpierw
w jeden, potem w drugi policzek, głowa chwiała mi się z boku na bok, w końcu świat
zawirował i
zemdlałam. Jeszcze kręciło mi się w głowie, kiedy chwycił mnie jak worek ziarna, przerzucił
przez ramię i poniósł przez las, zostawiwszy Victora leżącego na ziemi.
– To było okropne, mamo, takie poniżające! Być tak niesioną, jakbym była bydlęciem!
Płakałam całą drogę, błagając Barta, żeby wezwał karetkę, bo Victor może być poważnie
ranny...
ale on nie chciał słuchać. Prosiłam go, żeby postawił mnie na ziemi i pozwolił się ubrać, ale
kazał
mi się zamknąć, grożąc, że może zrobić coś strasznego. Potem zabrał mnie do...
Urwała nagle, patrząc przed siebie, jakby sparaliżowana strachem.

– Gdzie cię zabrał, Cindy? – spytałam, czując się chora, zupełnie jakby jej upokorzenie
było moim. Współczułam jej, ale jednocześnie byłam zła, bo ściągnęła te kłopoty na siebie
przez
nieposłuszeństwo i zlekceważenie wszystkiego, czego próbowałam ją nauczyć.
Słabym głosem, z głową opuszczoną, tak że jej długie włosy skrywały twarz, dokończyła:

– Do domu, mamo... do domu.
Było tam coś jeszcze, ale już nic więcej nie chciała powiedzieć. Zamierzałam ją skarcić,
ukarać, przypomnieć jej, że doskonale zna Barta i jego wybuchowy charakter, ale była już
zbyt
zmaltretowana, żeby jeszcze męczyć ją morałami.

Wstałam do wyjścia.

– Zabieram ci wszystkie przywileje, Cindy. Odbieram ci telefon, żebyś nie mogła
zadzwonić do któregoś z twoich chłopców i prosić o pomoc w ucieczce. Wysłuchałam twojej
wersji wydarzeń, a Bart dzisiaj rano opowiedział mi swoją. Nie zgadzam się ze sposobem
ukarania ciebie i tego chłopca. Bart był zbyt brutalny i za to przepraszam. Wydaje mi się
jednak,
że zbyt swobodnie szafujesz seksem. Nie możesz zaprzeczać, bo widziałam to na własne
oczy,
kiedy był tutaj ten chłopiec, Lance. To przykre stwierdzić, że tak małą wagę przywiązywałaś
do
tego, czego próbowałam cię nauczyć. Zdaję sobie sprawę, że trudno, będąc młodym, różnić
się
od rówieśników, ale stale miałam nadzieję, że z utrzymywaniem intymnych stosunków
poczekasz do pełnoletniości. Nie zniosłabym, żeby nieznany mężczyzna dotknął mnie choćby
palcem, nie mówiąc już o tym, żeby mnie posiadł, a ty dopiero co spotkałaś tego chłopca,
Cindy!
Zupełnie obcy człowiek, który mógł zrobić ci krzywdę!
Zwróciła ku mnie rozżaloną śliczną buzię.

– Mamo, pomóż mi!
– Czyż nie robiłam wszystkiego, co w mojej mocy, przez całe twoje życie, żeby ci
pomóc? Posłuchaj mnie, Cindy, chociaż raz naprawdę posłuchaj.
Najwartościowsza faza miłości to ta, kiedy uczysz się poznawać mężczyznę i pozwalasz
mu poznać siebie jako człowieka, zanim zaczniesz myśleć o seksie. Nie podrywaj pierwszego
spotkanego chłopaka!

– Mamo, we wszystkich książkach piszą tylko o seksie. Nie wspominają o miłości –
poskarżyła się gorzko. – Większość psychiatrów twierdzi, że nie ma czegoś takiego jak
miłość.
Nigdy nie wytłumaczyłaś mi dokładnie, czym jest miłość. Nie wiem nawet, czy ona naprawdę
istnieje. Uważam, że seks w moim wieku jest tak samo niezbędny jak woda i jedzenie, a
miłość

jest niczym innym jak tylko podnieceniem; ono podgrzewa krew; powoduje przyspieszenie
pulsu, bicie serca, przyspieszenie oddechu i ostatecznie jest to tylko naturalna potrzeba, nie
gorsza od pragnienia snu. Tak więc, na przekór tobie i twoim staroświeckim poglądom,
zgadzam
się, gdy chłopak, który podoba mi się, chce tego. Victor Wadę chciał mnie... a ja chciałam
jego.
A więc nie wytrzeszczaj na mnie oczu w ten sposób! Nie zmuszał mnie. Nie zgwałcił mnie,
po
prostu pozwoliłam mu! Chciałam, żeby zrobił to, co zrobił!

Jej niebieskie oczy przeszyły mnie, gdy poderwała się i spojrzała mi prosto w twarz.

– Więc, proszę, nazwij mnie teraz grzesznicą, tak jak to zrobił Bart! Wołaj i krzycz, mów,
że pójdę do piekła. Ale ja nie ufam już ani tobie, ani jemu! Jeśli tak jest, jak mówisz, to
dziewięćdziesiąt dziewięć procent ludzi na świecie to grzesznicy, łącznie z tobą i twoim
bratem!
Oszołomiona i głęboko dotknięta, wyszłam z pokoju.

Upiornie wolno mijały piękne letnie dni, które Cindy spędzała nadąsana w swoim pokoju,
zła na Barta, na mnie, nawet na Chrisa. Odmawiała spożywania posiłków przy jednym stole z
Bartem i Joelem. Zaprzestała brania prysznica dwa lub trzy razy dziennie i zaniedbała swoje
włosy prawie tak samo jak Melodie, jakby chcąc nam pokazać, że podobnie jak ona zamierza
nas
porzucić. W ogóle próbowała możliwie wiernie ją naśladować. Jednak nawet zaniedbana
wyglądała ślicznie.

– Niczego nie osiągniesz poza unieszczęśliwieniem siebie – powiedziałam, widząc, że
pospiesznie wyłącza telewizor w swoim pokoju, jakby chciała mi pokazać, że nie ma dostępu
do
żadnych przyjemności. A przecież jej pokój był wyposażony we wszystko poza telefonem,
który
kazałam wyłączyć, aby nie mogła umawiać się na potajemne randki z Victorem Wade’em ani
z
kimkolwiek innym.
Usiadła na łóżku, patrząc na mnie z obrażoną miną.

– Pozwól mi po prostu wyjechać, mamo. Idź i powiedz Bartowi, żeby pozwolił mi
wyjechać, a już nigdy nie będzie miał ze mną kłopotów. Nigdy już nie wrócę do tego domu!

NIGDY!

– Gdzie pojedziesz i co będziesz robić, Cindy? – zapytałam z troską. Bałam się, że
wymknie się którejś nocy i nigdy więcej nie usłyszymy o niej. Wiedziałam również, że nie ma
tylu odłożonych pieniędzy, które pozwoliłyby jej utrzymać się dłużej niż dwa tygodnie.
– Zrobię to, co muszę! – krzyknęła ze łzami żalu nad samą sobą, spływającymi po bladej
twarzy, która straciła już swój różowy odcień. – Obdarzyliście mnie z tatą szczodrze, tak że
nie
będę musiała handlować swoim ciałem, jeśli to masz na myśli. Chyba że będę tego chciała. W
tej
chwili czuję się tak, jakbym była dla Barta uosobieniem wszystkich wad.
– Zostań więc w tym pokoju, dopóki nie poczujesz, że masz wszystkie zalety, które
chciałabym w tobie widzieć. Gdy będziesz umiała zwracać się do mnie z szacunkiem, bez
wrzasków, i przedstawisz mi jakieś dojrzalsze plany dotyczące przyszłego życia, sama
pomogę ci
uciec z tego domu.
– Mamo! – zajęczała. – Nie potępiaj mnie! Nic na to nie mogę poradzić, że lubię
chłopców, a oni mnie! Chciałabym zachować siebie dla tego Jedynego, ale go jeszcze nie
spotkałam. Gdy będę im odmawiała, pójdą do innych dziewczyn. Jak to zrobić, mamo? Co
można zrobić, żeby ci wszyscy mężczyźni kochali mnie i tylko mnie?
Wszyscy mężczyźni? Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Zamiast tego, podobnie jak inni
rodzice przyciśnięci do muru, zrobiłam unik.

– Cindy, twój ojciec i ja bardzo cię kochamy, powinnaś to wiedzieć. Jory cię kocha. A
bliźniaki uśmiechają się, kiedy tylko się do nich zbliżasz. Zanim zdecydujesz się na jakiś
gwałtowny ruch, usiądź z ojcem, z Jorym, porozmawiamy, powiesz nam o swoich planach. I
jeśli
to wszystko będzie brzmiało rozsądnie, zrobimy wszystko, co w naszej mocy, abyś osiągnęła
swój cel.
– A czy pozwolicie Bartowi wtrącać się do tego? – spytała podejrzliwie.
– Nie, kochanie. Bart dowiódł, że traci rozsądek, jeśli chodzi o ciebie. Od chwili kiedy
przybyłaś do naszej rodziny, ma ci za złe wszystko, co robisz, i zdaje się, nikt z nas nie ma na
to
wpływu. Jeśli chodzi o Joela, to nie lubię go i dla niego również nie ma miejsca w naszej
rodzinnej dyskusji o twojej przyszłości.
Zarzuciła mi nagle ręce na szyję.

– Och, mamo, tak mi wstyd, że naopowiadałam tyle okropnych rzeczy. Chciałam cię

dotknąć tamtego dnia, ze złości, że Bart tak bardzo mnie zawstydził. Obroń mnie przed
Bartem,
mamo. Znajdź jakiś sposób, proszę cię.

Po naszej wspólnej rozmowie znaleźliśmy sposób, żeby ochronić Cindy nie tylko przed
Bartem, ale i przed nią samą. Próbowałam uspokoić Barta, który chciał ją jeszcze bardziej
ukarać.

– Ona tylko dolewa oliwy do ognia płonącego w wiosce! – wykrzykiwał, gdy weszłam do
jego biura. – Staram się żyć skromnie i po bożemu – nie krzycz na mnie i nie mów, że
słyszałaś
coś przeciwnego. Przyznaję, że przez moment stoczyłem się w błoto, ale to się zmieniło. Nie
bawią mnie już tamte kobiety. Tylko Melodie dała mi coś, co przypominało miłość.
Starałam się zachować powagę. Z jaką łatwością odwrócił się od Melodie, gdy tylko
zorientował się, że rozkochał ją w sobie...

Przyglądając się kosztownym przedmiotom zgromadzonym w biurze, zaczęłam się
zastanawiać, czy Bart nie lubi bardziej rzeczy niż ludzi; patrzyłam na luksusowe wschodnie
antyki, kupowane na aukcjach za ciężkie setki tysięcy. Stojące tutaj meble zawstydziłyby
Biały
Dom. Zostałby najbogatszym człowiekiem na świecie, gdyby nadal co kilka miesięcy
podwajał te
swoje pięćset tysięcy, tak jak to w jakiś sposób udawało mu się robić dotychczas. Już
poprzednio
całkowicie przeszedł „na swoje”, gdy zarobił miliard czy coś koło tego. Jaka szkoda, że nie
mógł
być bardziej ludzki od innych chciwych i egoistycznych milionerów.

– Wyjdź, mamo. Marnujesz mój czas. – Okręcił się na fotelu i wyjrzał na piękne kwitnące
ogrody. – Wyślij gdzieś Cindy – gdziekolwiek. Niech już zejdzie mi z oczu.
– Cindy powiedziała nam wczoraj wieczorem, że chciałaby spędzić resztę lata w szkole
dramatycznej w Nowej Anglii. Ma jej adres i nazwę. Chris zadzwonił, żeby to sprawdzić.
Szkoła
ma dobrą opinię i wydaje się godna zaufania. Cindy wyjedzie więc w ciągu trzech dni.
– Niech jedzie do diabła – powiedział obojętnie. Spojrzałam na niego ze współczuciem.
– Zanim ją tak surowo potępisz, Bart, pomyśl o sobie. Czy zrobiła coś gorszego od
ciebie?

Nie dając odpowiedzi, zaczął pracować na komputerze. Zatrzasnęłam za sobą drzwi.

Trzy dni później pomagałam Cindy kończyć pakowanie walizek. Nakupowała

codziennych ubrań, zaopatrzyła się też w sześć par nowych butów i dwa nowe kostiumy
kąpielowe. Pocałowała Jory’ego na pożegnanie, a potem dłuższą chwilę tuliła w ramionach
bliźnięta.

– Kochane małe dzieciaczki – mówiła do nich – przyjadę znowu. Wślizgnę się tutaj, tak
że nawet Bart mnie nie zauważy. Jory, też powinieneś stąd wyjechać.

Mamo, ty i tata jedźcie z nim.

Niechętnie odłożyła bliźnięta z powrotem do kojca, podeszła do mnie, objęła mnie i
pocałowała. Rozpłakałam się. Traciłam córkę. Ze sposobu, w jaki na mnie patrzyła,
wiedziałam,
że pomiędzy nami nie będzie już nigdy tak samo.

Jeszcze raz podeszła i objęła mnie.

– Tata chce mnie odwieźć na lotnisko – powiedziała, kładąc głowę na moim ramieniu. –
Pojedź z nami, pod warunkiem że nie będziesz płakała i użalała się nade mną, ponieważ
cieszę
się jak skowronek, że uwolnię się od tego przeklętego domu. I potraktujcie mnie chociaż raz
poważnie; zabierzcie Jory’ego i zapomnijcie o Foxworth Hall. To jest piekielny dom,
nienawidzę
jego atmosfery tak samo mocno, jak kiedyś mocno kochałam jego piękno.

Pojechaliśmy na lotnisko. Cindy nawet nie pożegnała się z Bartem i Joelem.
Nie potrzebowałam dalszych słów, jej jakby nieobecny wyraz twarzy powiedział mi
wszystko. Serdeczniej sza była w stosunku do Chrisa, całując go na pożegnanie.
Do mnie tylko pomachała, biegnąc do wyjścia na płytę lotniska.

– Nie czekajcie na start samolotu. Poradzę sobie.
– Napiszesz? – zapytał Chris.
– Oczywiście, jak tylko znajdę czas.
– Cindy – zawołałam na przekór samej sobie, znowu chcąc ją ochronić – pisz
przynajmniej raz w tygodniu! Troszczymy się o ciebie. Będziemy tutaj i zawsze możesz
liczyć na
naszą pomoc. Prędzej czy później Bart znajdzie to, czego szuka.
On się zmieni. Doczekam się tego. Zrobię wszystko, żebyśmy znowu byli jedną rodziną.

– On nie może odzyskać swojej duszy, mamo! – odkrzyknęła oddalając się. – Nie ma jej
od urodzenia.
Zanim jeszcze samolot oderwał się od ziemi, wyschły mi łzy, a moje postanowienie stało
się twarde jak beton. Postanowiłam, zanim umrę, zobaczyć moją rodzinę znowu połączoną,
całą i
zdrową – nawet gdyby miało to zająć mi resztę życia.

W drodze do tego, co nazywaliśmy „domem”, Chris podejmował wysiłki wyrwania mnie
z przygnębienia.

– Jak sprawuje się ta pielęgniarka?

Tak byłam ostatnio zajęta Cindy, że niewiele zwracałam uwagi na piękną ciemnowłosą
pielęgniarkę, którą Chris wynajął do pomocy przy bliźniętach i Jorym.

Była w domu już od kilku dni, ale nie potrafię nawet powiedzieć, czy zamieniłam z nią
choć kilka słów.

– Co Jory myśli o Toni? – zapytał Chris. – Sporo wysiłku kosztowało mnie znalezienie
właściwej osoby. Moim zdaniem to prawdziwy skarb.
– Nie sądzę, żeby nawet spojrzał na nią, Chris. Jest tak zajęty dziećmi i tym swoim
malowaniem. Bliźnięta zaczynają już raczkować. Właśnie wczoraj widziałam jak Córy,
znaczy
Darren, podniósł z ziemi robaka i próbował wsadzić go sobie do buzi. Toni podbiegła i
przeszkodziła mu. Nie zauważyłam, żeby Jory chociaż na nią spojrzał.
– Prędzej czy później spojrzy. A ty, Cathy, musisz przestać myśleć o bliźniętach jako o
Corym i Carrie. Jak Jory usłyszy, że tak je nazywasz, będzie zły. To nie są nasze bliźnięta,
one
należą do niego.
Chris nie odezwał się już więcej podczas długiej drogi powrotnej do Foxworth Hall.

– Co się dzieje w tym zwariowanym domu? – zapytał Jory, gdy tylko pojawiłam się na
tarasie.
Siedział na macie rozłożonej na kamiennych płytach. Koło niego bawiły się na słońcu
bliźnięta.

– Zaraz po waszym wyjeździe z Cindy na lotnisko pojawili się robotnicy i zaczęli stukać i
walić w tym pokoju na parterze, gdzie lubi modlić się Joel. Nie widziałem Barta, a nie
chciałem
pytać Joela. I jest jeszcze coś innego...
– Nic nie rozumiem...
– Jest jeszcze ta cholerna pielęgniarka, którą wynajęliście z ojcem, mamo. Jest piękna i
sprawnie pracuje, pod warunkiem, że znajduje się w pobliżu. Wołałem ją przez dziesięć minut
i
nie odzywała się. Bliźnięta miały mokro, a nie przyniosła dosyć pieluszek, żebym mógł je
przewinąć. Nie mogłem pójść po nie do domu, bo musiałbym zostawić dzieci same. Płaczą,
gdy
próbuję założyć im szelki. Chcą mieć swobodę. Szczególnie Deirdre.
Przewinęłam bliźnięta i położyłam je spać, a potem ruszyłam na poszukiwanie
najnowszego domownika.
Ku mojemu zaskoczeniu pielęgniarka była wraz z Bartem na nowym basenie, oboje
roześmiani, opryskujący się wzajemnie wodą.

– Hej, mamo! – zawołał Bart, opalony i zadowolony, tak samo szczęśliwy jak tego dnia,
gdy wyznał miłość do Melodie. – Toni świetnie gra w tenisa. To wspaniale, że jest tutaj. Tak
się
zgrzaliśmy, że postanowiliśmy ochłodzić się w basenie.
Antonia Winters trafnie odczytała wyraz moich oczu. Natychmiast wyszła z basenu i
zaczęła się wycierać. Osuszyła swoje ciemne poskręcane włosy ręcznikiem, potem tym
samym
białym ręcznikiem owinęła czerwone bikini.

– Bart prosił, żebym zwracała się do niego po imieniu. Czy nie ma pani nic przeciwko
temu, pani Sheffield?
Spojrzałam na nią przeciągle, zastanawiając się, czy rzeczywiście jest na tyle
odpowiedzialna, żeby opiekować się Jorym i bliźniętami. Podobały mi się jej ciemne kręcone
włosy, opadające miękkimi splotami i stanowiące ładne obramowanie twarzy pozbawionej
makijażu. Toni miała około metra siedemdziesięciu pięciu centymetrów wzrostu i równie
wiele
zmysłowych zaokrągleń jak Cindy, takich kształtów, których Bart nie akceptował u swojej
siostry. Ale ze sposobu, w jaki patrzył na pielęgniarkę, widać było, że całkowicie aprobował
jej
sylwetkę.

– Toni – zaczęłam opanowanym głosem – wynajęłam cię do pomocy Jory’emu, który
próbował dowołać się ciebie, kiedy zabrakło pieluszek. Był z dziećmi na tarasie i ty powinnaś
być z nim, a nie z Bartem. Przyjęliśmy cię, oczekując, że nie będziesz zaniedbywać
obowiązków
ani wobec Jory’ego, ani wobec jego dzieci.
Zaczerwieniła się z zakłopotania.

– Przepraszam, ale Bart... – zawahała się, wydawała się trochę podniecona, gdy patrzyła
na niego.
– Wszystko w porządku, Toni. Biorę winę na siebie – odezwał się Bart. – Powiedziałem
jej, że Jory jest sprawny i poradzi sobie, z bliźniętami również.
Sądziłem, że zależy mu na samodzielności.

– Nie chcę, żeby to się kiedyś powtórzyło, Toni – powiedziałam, nie zwracając uwagi na
Barta.
Ten cholerny facet doprowadzi do tego, że wszyscy zwariujemy! Nagle przyszedł mi do
głowy wspaniały pomysł.

– Bart, zrobilibyście wraz z Toni wielką przysługę Jory’emu, włączając go do waszych
pływackich zabaw. Ramiona ma całkowicie sprawne, nawet bardzo silne.

Powinieneś jeszcze pamiętać i to, Bart, że taki nieogrodzony basen jest niebezpieczny dla
dwójki małych dzieci. Tak więc, Toni, chciałabym, żebyście oboje z Jorym zaczęli uczyć
bliźnięta pływania... tak na wszelki wypadek.

Bart popatrzył na mnie w zamyśleniu, jakby czytając w moich myślach. Popatrzył znowu
na Antonię, kierującą się już w stronę domu.

– A więc zamierzacie zostać... dlaczego?
– Nie chcesz, żebyśmy zostali?
Uśmiechnął się z wdziękiem swojego zmarłego ojca.
– Tak, oczywiście, że chcę. Zwłaszcza teraz, gdy Toni pojawiła się, żeby rozweselać moje
samotne godziny.
– Zostaw ją w spokoju, Bart!
Uśmiechnął się do mnie wykrętnie i zaczął płynąć na plecach w moją stronę. Gdy był już
blisko, zrobił koziołka i złapał mnie za kostki nóg tak mocno, że aż zabolało. Przez chwilę
bałam
się, że wciągnie mnie do wody i zniszczy jedwabną sukienkę.

Spojrzałam w jego ciemne, nagle groźne, zdecydowane oczy.

– Puść moje kostki. Jestem już po porannym pływaniu.
– Czemu czasem nie popływasz ze mną?
Co on zobaczył takiego, że minęło zagrożenie, a pojawił się smutek i taka tęsknota, że aż
pochylił się i pocałował moje wystające z sandałów palce z pomalowanymi na różowo
paznokciami? Pękało mi serce.

– Myślę, że nigdy nie spotkam nikogo równie uroczego jak ty... – odezwał się tonem
swojego zmarłego ojca. – Spojrzał w górę. – Widzisz, mamo, także mam trochę artystyczną
duszę.
To była moja chwila. Był uwrażliwiony, poruszony czymś, co zobaczył w mojej twarzy.

– Tak, Bart, oczywiście, że masz, ale czy nie jest ci odrobinę smutno, że Cindy pojechała?
Jego spojrzenie stwardniało.
– Nie, nie jest mi przykro. Czyż nie udowodniłem ci, kim ona jest naprawdę?
– Udowodniłeś tylko, jaki potrafisz być zawistny.
Oczy pociemniały mu jeszcze bardziej. Przeraziło mnie jego dzikie spojrzenie. Na odgłos
słabego szelestu spojrzał w stronę domu. Przez trawnik otaczający długi owalny basen zbliżał
się
Joel.

Milcząco potępił nas swoimi bladymi niebieskimi oczami. Jego złożone kościste dłonie
sterczały poniżej podbródka. Odchylił do tyłu głowę i spojrzał ku niebu.

– Bart, pozwalasz, żeby Pan czekał na ciebie, a ty marnujesz czas – usłyszeliśmy jego
słodki, drżący, słaby głos.
Bezradnie obserwowałam, jak w oczach mego syna pojawia się poczucie winy. Bart
wygramolił się z basenu. Przez chwilę stał w całej krasie młodzieńczej męskości; miał silne,
mocno opalone nogi, umięśniony i płaski brzuch, szerokie ramiona z mięśniami drgającymi
pod
skórą i gęsty, poskręcany zarost na piersiach. Przez mgnienie oka pomyślałam, że napina
mięśnie
przed lwim skokiem do gardła Joela.

Zastanawiałam się, czy przyszło mu kiedyś do głowy uderzyć wuja.
Chmura przesłoniła słońce. Jakimś sposobem cienie niezapalonych latarni przy basenie
utworzyły na ziemi krzyż. Bart spojrzał pod nogi.

– Popatrz, Bart – powiedział Joel zniewalającym głosem, jakiego nigdy u niego przedtem
nie słyszałam – zaniedbałeś swoje obowiązki i słońce schowało się. Bóg dał ci znak krzyża.
On
zawsze czuwa. Słucha. Zna ciebie. Bo ty zostałeś wybrany.
Wybrany do czego?
Zupełnie jak zahipnotyzowany Bart poszedł za wujem do domu, zostawiając mnie samą
na brzegu basenu. Pospieszyłam opowiedzieć Chrisowi o Joelu.

– Co on miał na myśli, Chris, mówiąc, że Bart został wybrany?
Chris dopiero co wrócił od Jory’ego i bliźniąt. Zmusił mnie, żebym usiadła i odprężyła
się. Nawet wręczył mi mój ulubiony koktajl, zanim usiadł na naszym małym balkonie z
widokiem na otaczające góry.

– Przed chwilą zamieniłem z Joelem kilka słów. Okazuje się, że Bart wynajął robotników
do budowy małej kapliczki w tym pustym pokoju, który Joel wybrał na swoje modlitwy.
– Kaplicę? – zapytałam z niedowierzaniem. – Do czego potrzebna nam kaplica?
– Nie sądzę, żeby była dla nas, ona jest dla Barta i Joela. To ma być miejsce, gdzie będą
mogli modlić się bez konieczności wyjazdu do wioski i spotykania się z tymi wszystkimi
ludźmi
pogardzającymi Foxworthami. I jeżeli Bart uważa, że to pomoże mu odnaleźć swoje miejsce,
to,
na miłość boską, ani słowem nie potępiaj ich przedsięwzięć. Cathy, nie uważam Joela za
diabła
wcielonego. Myślę, że co najwyżej próbuje zrobić z siebie kandydata na świętego.
– Na świętego? To byłoby jak założenie aureoli na głowę Malcolma!

Chris zniecierpliwił się.

– Pozwól Bartowi robić to, co chce. Najwyższy czas, żebyśmy stąd wyjechali.
Rozmawiając z tobą w tym domu, nie mogę spodziewać się rozsądnej odpowiedzi. Jak
tylko znajdę odpowiedni dom, przeniesiemy się do Charlottesville i zabierzemy ze sobą
Jory’ego
z bliźniętami i Toni.

Jory wjechał do pokoju i patrząc na mnie, powiedział:

– Mamo, tata może mieć rację. Joel byłby dobrym, łagodnym świętym. Na takiego
czasami wygląda. Przypatruję mu się, gdy tego nie widzi. Uważam, że w jakiś sposób stara
się
nie być kopią dziadka, którego oboje nienawidzicie.
– Myślę, że to wszystko jest śmieszne! Oczywiście, że Joel nie jest podobny do swojego
ojca, bo nie nienawidziłby go tak bardzo – wybuchnął Chris z nagłą i rzadką u niego złością,
ze
zniecierpliwieniem odnoszącym się nie tylko do mnie, ale i do Jory’ego. – Wszystkie te
opowieści o duszach odradzających się w następnych pokoleniach są absolutną bzdurą. Nie
ma
potrzeby dalszego komplikowania sobie życia, bo jest i tak wystarczająco zawiłe.
W poniedziałek Chris znowu pojechał do pracy. Był w nią zaangażowany równie mocno
jak wtedy, gdy prowadził praktykę lekarską. Patrzyłam za oddalającym się autem, czując, że
moją rywalką staje się biochemia.

Przy stole podczas obiadu było pusto bez Chrisa i Cindy. Na górze Toni kładła bliźnięta
spać, co bardzo irytowało Barta.

Opowiedział więc parę historyjek Jory’emu, dając do zrozumienia, że dziewczyna jest do
szaleństwa zakochana w opowiadającym. Informacja ta nie zrobiła na Jorym żadnego
wrażenia;
zbyt zajęły był własnymi myślami. Nie odezwał się słowem podczas całego posiłku, nawet
kiedy
w końcu Toni dołączyła do nas.

Nadszedł kolejny piątkowy wieczór, a wraz z nim przyjechał Chris. Zupełnie tak samo jak
kiedyś nasz ojciec. W jakiś dziwny sposób niepokoiło mnie podobieństwo trybu naszego
życia do
życia rodziców. W soboty większą część dnia spędzaliśmy z bliźniętami na basenie, gdzie ja i
Toni zajmowałyśmy się dziećmi, a Chris zajmował się Jorym, który rzeczywiście nie
wymagał
wiele pomocy. Jory doskonale sobie radził w wodzie; silne ramiona zastępowały mu
bezwładne
nogi. Na basenie, z nogami pod wodą, z uśmiechniętą twarzą, bardzo przypominał dawnego
Jory’ego.

– Hej, to jest coś wspaniałego! Nie wyjeżdżajmy stąd jeszcze. Niewiele jest domów w

Charlottesville z takimi basenami jak ten. A ja potrzebuję jeszcze szerokich korytarzy i
windy.
Przyzwyczaiłem się już do Barta i nawet do Joela.

– Mogę nie przyjechać na następny weekend.
Chris unikał mojego spojrzenia, kiedy w niedzielę przy śniadaniu podawał tę niemiłą
informację.

– W Chicago jest zjazd biochemików i chcę tam polecieć – wyjaśnił, wciąż unikając
patrzenia w moim kierunku. – Nie będzie mnie dwa tygodnie. Gdybyś chciała polecieć ze
mną,
Cathy, byłoby mi miło.
Bart nastawił uszu, dłubiąc łyżką w dojrzałym melonie. Jego ciemne oczy nabrały
spokojnego, wyczekującego wyrazu, jakby całe jego życie miało zależeć od mojej
odpowiedzi.
Chciałam pojechać z Chrisem. Chciałam uciec z tego domu, od jego problemów, i pobyć
trochę z
ukochanym mężczyzną. Pragnęłam być blisko niego, ale musiałam mu odmówić i zdobyć się
na
wysiłek, żeby do końca chronić Barta.

– Bardzo chciałabym pojechać z tobą, Chris, ale Jory krępuje się prosić Toni, żeby
wykonywała pewne czynności przy nim. On potrzebuje mnie tutaj.
– Ależ na miłość boską! Dlatego ją zatrudniliśmy! Przecież jest pielęgniarką!
– Chris, nie wzywaj pod moim dachem imienia bożego nadaremno.
Patrząc na Barta, który to powiedział, Chris wstał i wyprostował się.
– Straciłem nagle apetyt. Zjem śniadanie w mieście, jeśli odzyskam apetyt na cokolwiek.
Spojrzał na mnie z wyrzutem, rzucił gniewne spojrzenie na Barta, położył przelotnie rękę
na ramieniu Jory’ego i wyszedł.
Dobrze się stało, że wcześniej poprosiłam go o znalezienie pielęgniarki. Widać było, że
coraz bardziej zamyka uszy na to, co zamierzam robić dla moich dwóch synów, którzy chcąc
czy
nie chcąc, wbijali pomiędzy nas klin. Jednak nie mogłam zostawić Jory’ego, nie mając
całkowitej
pewności, że Toni dobrze się nim zaopiekuje. Przynajmniej jeszcze nie teraz.

Toni przyłączyła się do nas przy podwieczorku, ubrana w świeży biały fartuch.

Rozmawialiśmy przy stole o pogodzie i innych banalnych rzeczach, gdy usiadła z oczami
utkwionymi w Barcie. Pięknymi, błyszczącymi jasnoszarymi oczami, wypełnionymi lękiem i
namiętnością. Było to tak widoczne, że chciałam ją ostrzec, chciałam, żeby zwróciła uwagę
na
Jory’ego, a nie na człowieka, który najprawdopodobniej ją zniszczy.

Czując podziw Toni, Bart zaczął czarować: śmiał się i opowiadał różne głupie historyjki,

mogące rozśmieszyć tylko takiego małego chłopca, jakim sam był.

Każde jego słowo zachwycało ją coraz bardziej, podczas gdy Jory siedział w swoim
znienawidzonym wózku, udając, że czyta poranną gazetę.

Dzień po dniu obserwowałam, jak zachwyt Toni rośnie. Opiekowała się jednak serdecznie
bliźniętami i cierpliwie robiła wszystko, co mogła, przy Jorym. Mój syn pierworodny był w
posępnym nastroju. Ciągle wyczekiwał telefonu od Melodie, czekał na listy, które nie
nadchodziły, czekał na czyjąś pomoc przy zajęciach, do których był przyzwyczajony, a
których
nie mógł już wykonywać. Czułam jego zniecierpliwienie, gdy służba zbyt długo słała łóżko i
porządkowała jego pokój, a on chciał, żeby wreszcie wyszli i zostawili go samego.

Był tytanem pracy. Wynajęty nauczyciel malarstwa przychodził trzy razy w tygodniu i
uczył go rozmaitych technik. Praca, praca, praca... bo Jory postanowił zostać możliwie
najlepszym malarzem, tak jak kiedyś zapragnął być najlepszym tancerzem i cały czas od rana
do
wieczora poświęcał ćwiczeniom baletowym. Wciąż aktualne były dla niego cztery
najważniejsze
hasła świata baletu: MOTYWACJA, POŚWIĘCENIE, PRAGNIENIE i ZDECYDOWANIE.

– Czy sądzisz, że Toni jest odpowiednią opiekunką dla bliźniąt? – spytałam go pewnego
wieczoru, gdy dziewczyna oddaliła się z bliźniętami, które uwielbiały spacery i już na sam
widok
wózka piszczały z radości i podniecenia. Powiedziałam to, gdy zobaczyliśmy, jak dogania ją
Bart
i razem popychają wózek z dziećmi Jory’ego.
Z niepokojem czekałam na to, co powie, ale nie odezwał się. Zobaczyłam, jak z gorzkim
wyrazem twarzy patrzył za Bartem, który przejął opiekę nad jego dziećmi, i za wynajętą
przeze
mnie pielęgniarką. Mogłam czytać w jego myślach. Jeżdżąc w wózku, nie miał szans u żadnej
kobiety. Teraz, kiedy nie mógł tańczyć ani nawet chodzić, nie był atrakcyjny. Jednak lekarze
powiedzieli, że wielu niepełnosprawnych mężczyzn żeni się i wiedzie mniej więcej normalne
życie.

Procent takich małżeństw jest znacznie wyższy niż procent małżeństw niepełnosprawnych
kobiet.

Kobiety mają w sobie więcej litości niż mężczyźni. Więcej normalnych mężczyzn myśli
wyłącznie o własnych potrzebach. Tylko wyjątkowo współczujący i wyrozumiały mężczyzna
poślubiłby niesprawną fizycznie kobietę.

– Jory, czy nadal tęsknisz za Melodie?
Patrzył posępnie przed siebie, po czym powoli oderwał wzrok od Toni i Barta, którzy

zatrzymali się i usiedli na pieńku drzewa.

– Staram się w ogóle za dużo nie myśleć. Jest to dobry sposób, żeby ustrzec się rozmyślań
o przyszłości i o tym, jak będę sobie radził. W końcu zostanę sam i boję się tego dnia, ten
strach
jest dla mnie nie do zniesienia.
– Zawsze będziemy z Chrisem przy tobie. Będziemy tak długo, jak długo będziesz nas
potrzebował i jak długo będziemy żyli; ale zanim któreś z nas umrze, znajdziesz sobie jeszcze
kogoś, jestem o tym przekonana.
– Skąd wiesz? Nie jestem nawet pewien, czy kogoś chcę. Byłbym skrępowany, gdybym
miał teraz żonę. Staram się znaleźć kogoś, kto umiałby wypełnić mi puste miejsce, które
zostało
po tańcu, ale jak dotąd nie znalazłem. Teraz najważniejsze są bliźnięta i rodzice.
Spojrzałam w kierunku pary na pieńku drzewa. Właśnie w tej chwili Bart poderwał się,
wyjął dzieci z podwójnego wózka i zaczął bawić się z nimi na trawniku obok ścieżki.
Bliźnięta
lubiły każdego, próbowały nawet oczarować Joela, choć nigdy ich nie dotknął ani nie
przemawiał
do nich tak jak my. Dochodził nas śmiech małego chłopca i dziewczynki, którzy z każdym
dniem
robili się coraz piękniejsi.

Bart zachowywał się jak człowiek niezwykle szczęśliwy. Pomyślałam, że potrzebuje
kogoś równie rozpaczliwie jak Jory. W pewien sposób potrzebował nawet bardziej niż Jory,
bo
ten z pewnością odnajdzie swoje miejsce, z żoną czy też bez niej.

Siedzieliśmy, przyglądając się parze igrającej z bliźniętami. Pojawił się księżyc w pełni,
wyjątkowo wielki i złoty w świetle zmierzchu. Ptak nad jeziorem niedaleko nas wydał
pojedynczy krzyk.

– Co to jest? – spytałam prostując się. – Nigdy jeszcze nie słyszałam takiego ptaka przed
zachodem słońca.
– To nury – powiedział Jory, patrząc w kierunku jeziora. – Czasem burza zagania je w te
strony. Często wynajmowaliśmy z Mel domek na wyspie Pustynnej Góry, słuchaliśmy
krzyków
nurów i myśleliśmy, że są bardzo romantyczne. Zastanawiam się, dlaczego tak uważaliśmy.
Teraz ten krzyk brzmi smutno, nawet ponuro.
– Są tacy, którzy mówią, że to dusze potępione przybierają postać nurów – odezwał się
Joel, wyłaniając się z ciemności.
– Co to jest dusza potępiona, Joel? – spytałam ostro, odwracając się w jego stronę.
– Dusza tych, którzy nie mogą zaznać spokoju w swoich grobach, Catherine – powiedział

miękko. – Tych, którzy wahają się pomiędzy niebem a piekłem i patrząc wstecz na swój czas
na
ziemi, widzą, co zostawili niedokończone. Oglądający się za siebie są uwięziem na zawsze, a
przynajmniej dopóty, dopóki ich życiowe zadanie pozostaje niezakończone.

Zadrżałam, jakby zimny wiatr powiał od cmentarza.

– Nie próbuj zastanawiać się nad tym, mamo – powiedział Jory niecierpliwie. – Żebym to
ja mógł użyć tych opisowych określeń, których z taką łatwością i bez oporów używa młodzież
w
wieku Cindy. Zabawne – dodał zamyślony, gdy Joel znowu zniknął w ciemnościach – kiedy
mieszkałem w Nowym Jorku i byłem oburzony, zniecierpliwiony czy też wściekły, również
kląłem. Teraz, nawet gdy chcę wypowiedzieć takie słowa, coś mnie powstrzymuje.
Nie musiał mi tego tłumaczyć. Wiedziałam dokładnie, o co mu chodzi. To było wokół
nas, w atmosferze, w czystości górskiego powietrza, w bliskości gwiazd... obecność surowego
i
wymagającego Boga. Wszędzie.

NOWI KOCHANKOWIE

Spotykali się w półmroku. Całowali na korytarzach. Spacerowali po słonecznych
ogrodach, włóczyli przy świetle księżyca. Razem pływali, grywali w tenisa, spacerowali ręka
w
rękę brzegiem jeziora; chodzili i biegali po lasach, urządzali pikniki przy basenie, nad
jeziorem,
w lesie; chodzili na tańce, do restauracji, do teatrów i do kin.

Żyli we własnym świecie, w którym my byliśmy zaledwie statystami. Nie widzieli nikogo
prócz siebie nawzajem. Zdawać się mogło, że cały świat objęli w posiadanie i nie zamierzali
go
wypuścić. Byłam poruszona ich romansem, wbrew sobie uległam czarowi tych pięknych
młodych kochanków, dobranej pary, nawet włosy mieli prawie w tym samym ciemnym
odcieniu.
Byłam szczęśliwa i zarazem nieszczęśliwa, zadowolona, i jednocześnie zasmucona, że to nie
Jory
znalazł tę miłość. Chciałam ostrzec Toni, że porusza się po niepewnym gruncie, że Bartowi
nie
można ufać, ale poniechałam tego, widząc rozpromienioną, wolną od poczucia winy i wstydu
twarz Barta. Tym razem nie kradł czegoś, co należało do jego brata.

Krytyczne słowa musiałam zostawić dla siebie. Musiałam milczeć i pozwolić mu na
dokonanie wyboru. To było coś innego niż w przypadku Melodie; Toni nie należała do
Jory’ego.

Szczęście dawało Bartowi większą pewność siebie, a poczucie bezpieczeństwa płynące z
nowo odkrytej miłości pozwoliło mu wyzbyć się niektórych przykrych zachowań, zapomnieć
o
obsesyjnym poczuciu porządku. Pozwalał sobie nawet na wypoczywanie w stroju sportowym.
Jeszcze niedawno tylko garnitur za tysiąc dolarów, droga jedwabna koszula i kosztowny
krawat
były dla niego świadectwem pozycji społecznej; teraz nie przywiązywał już takiej wagi do
strojów, bo Toni dawała mu poczucie wartości. Mogę powiedzieć, że chyba pierwszy raz w
życiu
Bart naprawdę poczuł pewny grunt pod nogami.

Często uśmiechał się do mnie i całował mnie w policzek.

– Wiem, czego chciałaś, wiem! Wiem! Ale ona mnie kocha, mamo! Mnie! Toni dostrzega
we mnie kogoś wspaniałego i szlachetnego! Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak ja się czuję?
Melodie też tak mówiła, ale nie czułem się ani wspaniały, ani szlachetny, wiedząc, jaką
krzywdę
wyrządzam Jory’emu. Teraz jest inaczej.
Toni nie była mężatką, nigdy jeszcze nie miała kochanka, chociaż miała mnóstwo
przyjaciół. Mamo, pomyśl o tym! Jestem jej pierwszym kochankiem! Daje mi to szczególne
wrażenie, że jestem tym jedynym, na którego czekała. Mamo, przeżywamy coś wspaniałego.
Ona

we mnie widzi to wszystko, co ty dostrzegasz u Jory’ego.

– Uważam, że to jest wspaniałe, Bart. Cieszę się z was obojga.
– Naprawdę? – Spojrzał uważnie, jakby chciał sprawdzić szczerość mojego stwierdzenia.
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, odezwał się Joel stojący w otwartych drzwiach gabinetu
Barta.

– Ty głupcze! Sądzisz, że ta pielęgniarka naprawdę pragnie ciebie? Ona widzi tylko twoje
pieniądze! To na twój rachunek bankowy ona leci, Barcie Foxworth!
Czy zauważyłeś, jak chodzi po tym domu, z przymrużonymi oczami, najwidoczniej
uważając, że jest tutaj panią! Ona ciebie nie kocha. Ona chce cię wykorzystać, żeby dostać to,
czego pragnie każda kobieta: pieniędzy, władzy, siły, a potem jeszcze więcej pieniędzy. A
kiedy
już wyjdzie za ciebie, będzie ustawiona na całe życie, nawet jeżeli później rozwiedziesz się z
nią.

– Zaniknij się! – warknął Bart, zwracając się z wściekłością do starca. – Zazdrościsz, bo
nie mam czasu dla ciebie. To jest najczystsza, najszlachetniejsza miłość w moim życiu i nie
zamierzam pozwolić, żebyś ją zniszczył!
Joel potulnie schylił głowę. Wydawał się zbity z tropu. Złożył dłonie pod brodą, wyszedł
na korytarz i skierował się do pokoju zamienionego przez Barta na domową kaplicę. Tylko
Bart i
Joel tam się modlili. Ja nigdy tam nawet nie zajrzałam.

Wspięłam się na palce, żeby pocałować Barta w policzek, potem objęłam go i życzyłam
mu szczęścia.

– Cieszę się, Bart. Naprawdę cieszę się. Muszę szczerze przyznać, że miałam nadzieję, iż
Toni zakocha się w Jorym i zastąpi mu utraconą żonę. Chciałam, żeby bliźnięta miały matkę.
Póki są jeszcze takie małe, ona miałaby szansę nauczyć się kochać je jak swoje własne, a i
one
pamiętałyby tylko ją jako swoją matkę.
Ale ponieważ tak się nie stało, cieszę się waszym szczęściem.
Jego dociekliwe ciemne oczy próbowały czytać w mojej duszy. Musiałam zapytać:

– Czy ożenisz się z nią?
Delikatnie położył dłonie na moich ramionach.
– Tak, wkrótce, jak tylko upewnię się, że nie zwodzi mnie, poproszę ją o to.
Mam opracowany sposób na sprawdzenie czystości jej intencji.
– Bart, to nie jest fair. Gdy kochasz, to musisz wierzyć.
– Głupotą jest ślepo wierzyć komukolwiek poza Bogiem. Aż za dobrze pamiętałam to, co

często powtarzał Chris.

Szukaj, a znajdziesz. Wiedziałam o tym. Zawsze podejrzliwie przyjmowałam prezenty od
życia, więc życie przestało mnie obdarowywać.

– Mamo... wiem, że gdyby Jory mógł nadal tańczyć, to Melodie nigdy nie dałaby mi się
nawet dotknąć – zaczął Bart ze zdumiewającą szczerością. – Kochała go.
Mogło jej się nawet zdawać, że ja jestem nim, sam czasami widzę, że w pewnych
sprawach jesteśmy podobni. Myślę również, że Melodie widziała tylko to, co chciała widzieć;
że
zwróciła się do mnie, ponieważ on nie mógł już zaspokajać jej fizycznych potrzeb. Byłem jej
kochankiem w zastępstwie starszego brata.

Byłem, jak zawsze, na drugim planie za Jorym. Tylko dla Toni jestem pierwszy.

– Tym razem masz rację, Bart. Jory jest na miejscu, lecz Toni nie dostrzega go.
Widzi tylko ciebie.
Skrzywił ironicznie usta.
– Taak... ale zapominasz o tym, że ja mam władzę w nogach, a on nie. Ja mam ogromne
pieniądze, a on – nędzne ochłapy w porównaniu z moim majątkiem.
Obciążony jest dwójką dzieci, które nie są jej dziećmi. Trzy punkty na niekorzyść
Jory’ego... tak więc wygrałem.
Teraz już chciałam, żeby wygrał; Toni potrzebna mu była o wiele bardziej niż Jory’emu.
Mój Jory, mimo że okaleczony, był silny, podczas gdy Bart, będąc okazem zdrowia, był
wrażliwy i niepewny siebie.

– Bart, jeśli nie możesz zaakceptować siebie takim, jakim jesteś, to jak możesz
oczekiwać, że ktoś inny cię pokocha? Musisz zacząć wierzyć, że Toni może kochać cię nawet
bez pieniędzy.
– Wkrótce dowiemy się o tym – powiedział bezbarwnym tonem, z takim wyrazem oczu,
że przypomniał mi się Joel.
Odwrócił się, chcąc się mnie pozbyć.

– Mam jeszcze pracę, mamo. Zobaczymy się później... – uśmiechnął się do mnie z
miłością, jakiej nie okazywał mi od czasu, kiedy miał dziewięć lat.
Pełen sprzeczności, kompleksów i zahamowań, mój mały Bart dorósł do...
Cindy napisała, że wspaniale mijają jej letnie dni w szkole dramatycznej w Nowej Anglii.
Gramy w prawdziwych przedstawieniach, mamo, w remizach przerobionych tymczasowo

na teatry. Uwielbiam to, naprawdę kocham wszystko w życiu teatralnym.

Miałam niewiele czasu na myślenie o Cindy. Pływaliśmy wszyscy w jeziorze lub w
basenie i wprowadzaliśmy szybko rosnące bliźnięta w świat przyrody. Dzieci miały już
drobne
ząbki i potrafiły prędko doczołgać się tam, gdzie chciały, to znaczy wszędzie. Nic nie mogło
się
uchować przed ich rączkami, a przy tym uważały, że każdy przedmiot nadaje się do jedzenia.
Płowe włoski zaczęły zwijać się w loczki, różowe usteczka zrobiły się czerwone na słońcu,
policzki nabrały kolorów, a wielkie niebieskie oczy z uwagą rejestrowały każdą nową twarz i
notowały pierwsze doświadczenia.

Utrwalaliśmy mieniące się barwami tęczy letnie dni, aby umieszczone w albumie
fotograficznym, nigdy nie przeminęły. Pstryk, pstryk, pstryk – trzaskały trzy różne aparaty
fotograficzne, gdy robiliśmy zdjęcia naszym wspaniałym maluchom.

Dzieci uwielbiały przebywać na powietrzu, wąchać kwiaty, słuchać szumu drzew i
obserwować ptaki, wiewiórki, króliki, szopy, a także kaczki i gęsi, które niejednokrotnie
usiłowały zaanektować basen.

Zanim się spostrzegłam, lato przeminęło i znowu zbliżała się jesień. W tym roku Jory
mógł podziwiać tę wspaniałą porę w górach. Drzewa porastające zbocza przybrały cudowne
kolory.

– W zeszłym roku przeżyłem piekło – powiedział Jory, patrząc na drzewa i góry.
Na jego lewej dłoni nie było już złotej ślubnej obrączki. – Przyszły papiery rozwodowe i
widzisz, czuję tylko jakiś smutek. Straciłem swoją żonę w dniu, w którym utraciłem władzę w
nogach, ale przetrwałem i życie toczy się dalej. Ba, może być nawet przyjemne.

Objęłam go.

– Ponieważ masz siłę i determinację, Jory. Masz dzieci, a więc twoje małżeństwo nie
pozostało bez nagrody. Nadal jesteś sławny, nie zapominaj o tym, i możesz, jeśli zechcesz,
zacząć uczyć w szkole baletowej.
– Nie, nie mogę zaniedbywać dzieci, nie teraz. Przecież nie mają matki. – Przechylił
głowę i uśmiechnął się do mnie. – Wiem, wiem, że jesteś supermatką, ale chcę, żebyście z
ojcem
żyli własnym życiem.
Śmiejąc się potarmosiłam mu ciemną czuprynę.

– Jakim własnym życiem, Jory? Jesteśmy z Chrisem szczęśliwi tutaj, z naszymi synami i
wnuczętami.

Piękne jesienne dni robiły się coraz chłodniejsze i przynosiły drażniący zapach płonących
ognisk. Często wychodziłam z domu wcześnie rano, zabierając ze sobą Jory’ego i bliźnięta.

Dzieci usiłowały już stawać, chwytając się rąk dorosłych albo mebli. Deirdre zrobiła
nawet kilka niepewnych kroków na szeroko rozstawionych nóżkach, z pupą osłoniętą
pieluchą.
Darren zadowalał się szybkim raczkowaniem, dzięki któremu dostawał się wszędzie tam,
gdzie
chciał. Złapałam go nawet na tym, że opuszczał się tyłem z wysokich frontowych schodów, a
zaraz za nim posuwała się jego siostrzyczka.

Tego słonecznego dnia na początku października Deirdre jechała na kolanach Jory’ego,
wesoło szczebiocząc, ja zaś niosłam Darrena. Szliśmy nową polną dróżką, którą Bart kazał
wyrównać, aby Jory mógł wjeżdżać wózkiem pomiędzy drzewa. Dużym nakładem pracy
usunięto korzenie stanowiące przeszkodę dla wózka. Zakochany Bart traktował brata z dużo
większą uwagą i szacunkiem.

– Mamo, Bart i Toni są kochankami, nieprawdaż? – odezwał się Jory niespodziewanie.
– Tak – potwierdziłam niechętnie. Powiedział coś, co mnie zaskoczyło.
– To zastanawiające, że rodzimy się w rodzinie i przyjmujemy wszystkie konsekwencje
tego faktu. Nie wybieraliśmy krewnych, a jednak całe życie jesteśmy z nimi związani.
Niestety,
więzy krwi nie zapewniają pełnego wzajemnego zrozumienia.
– Jory, czyżbyś aż tak bardzo nie lubił swojego brata?
– Nie mówię o Barcie, mamo. Ostatnio zachowuje się przyzwoicie. Nie lubię tego starca,
który mieni się twoim wujem. Im częściej go widuję, tym bardziej go nie znoszę. Na początku
było mi go żal. Teraz patrzę na Joela i widzę coś diabelskiego w jego przygaszonych
niebieskich
oczach. W jakiś sposób przypomina mi Johna Amosa Jacksona. Jestem przekonany, że on nas
wykorzystuje, mamo. Nie żeby mieć dach nad głową i jedzenie... On ma coś innego na myśli.
Właśnie dzisiaj przypadkiem usłyszałem, jak Joel szeptał do Barta na korytarzu. Z tego, co
podsłuchałem, Bart zamierza wyjawić Toni swoją przeszłość, chce jej powiedzieć o swych
psychicznych kłopotach i o tym, że jeśli kiedyś zostanie wysłany do szpitala
psychiatrycznego,
utraci cały spadek. Nakłania go do tego Joel. Mamo, on nie powinien jej tego mówić! Nie
powinien obciążać jej swoimi dawnymi problemami. Z tego, co widzę, jest teraz całkiem
normalny i znakomicie daje sobie radę w interesach.
Pochyliłam głowę.

– Tak, Jory. Bart sam mi o tym mówił, ale odkłada to wyznanie, tak jakby bał się, że jej

zależy tylko na pieniądzach.
Jory przytaknął, łapiąc mocno Deirdre, która próbowała zsunąć mu się z kolan.
Widząc to, Darren też starał się uwolnić.

– Czy Joel powiedział kiedyś coś takiego, co wskazywałoby na to, że mógłby próbować
złamać postanowienia testamentu swojej siostry i przejąć pieniądze, które Bart spodziewa się
odziedziczyć w wieku trzydziestu pięciu lat?
Jory roześmiał się sucho i krótko.

– Mamo, ten starzec nigdy nie mówi niczego, co nie miałoby podwójnego znaczenia.
Nie lubi mnie i unika, jeżeli jest to tylko możliwe. Nie pochwala tego, że byłem kiedyś
tancerzem i nosiłem skąpe kostiumy. Potępia też ciebie. Widzę, jak cię obserwuje spod
zmrużonych powiek i mamrocze do siebie: „Zupełnie jak jej matka... tylko gorsza, o wiele
gorsza”. Przykro mi, że ci to mówię, mamo, ale to naprawdę groźny starzec. Patrzy na tatę z
nienawiścią. Nocami przeszukuje dom. Od czasu kiedy zostałem kaleką, bardzo wyostrzył mi
się
słuch. Słyszę, jak skrzypi podłoga na korytarzu przed moimi drzwiami i jak czasem uchylają
się
odrobinę. To Joel, wiem, że to jest on.

– Ale dlaczego miałby zaglądać do ciebie?
– Nie wiem.
Przygryzłam dolną wargę, naśladując nerwowy tik Barta.
– Przerażasz mnie, Jory. Mam powody, żeby przypuszczać, iż on chce skrzywdzić nas
wszystkich. Uważam, że to Joel zniszczył model żaglowca, który zrobiłeś dla Barta. Uważam
również, że Joel nigdy nie wysłał tych świątecznych zaproszeń.
Chciał, aby Bart poczuł się dotknięty, więc zabrał je do swojego pokoju, wyjął bileciki z
potwierdzeniem przyjęcia zaproszenia, podpisał je i wysłał z powrotem do Foxworth Hall. To
jedyne wytłumaczenie faktu, że nikt nie pojawił się na balu.

– Mamo... dlaczego wcześniej nie powiedziałaś tego Bartowi?
Jak mogłam powiedzieć mu o swoich podejrzeniach wobec Joela, jeżeli nie oczekiwałam
innej reakcji niż reakcja Chrisa? A Chris całkowicie odrzucił moje opowieści o tym, jak to
Joel
mógł planować, że wyrządzi krzywdę Bartowi. Sama czasami myślałam, że może mam zbyt
bujną wyobraźnię, kiedy z góry zakładam, że on jest zły.

– Co więcej, Jory, sądzę, że to Joel podsłuchał w kuchni rozmowy służby o spotkaniach
Cindy z tym chłopakiem, Victorem Wade’em, i prędko przekazał tę informację Bartowi. Jak

inaczej Bart mógłby dowiedzieć się o tym? Służący są dla Barta tym, czym wzór na tapecie,
czymś nie wartym uwagi. To Joel ich podsłuchuje i donosi Bartowi, o czym rozmawiają.

– Mamo... przypuszczam, że masz całkowitą rację, jeśli chodzi o żaglowiec, o
zaproszenia, a także o Cindy. Joel ma względem nas jakieś plany i obawiam się, że to nie
wróży
nam nic dobrego.
Zamyśliłam się tak głęboko, że Jory musiał dwa razy powtarzać, abym posadziła mu syna
na drugie kolano i żebyśmy pojechali głębiej w las. Zmęczyłam się już, więc chętnie
posadziłam
Darrena ojcu na kolanach. Deirdre pisnęła z radości i przytuliła się do swojego małego
braciszka.

– Mamo, myślę, że jeżeli Toni naprawdę kocha Barta, to zostanie, bez względu na jego
przeszłość czy też wielkość majątku.
– Jory... to jest dokładnie to, o czym on próbuje się przekonać.
Około północy, kiedy prawie już zasypiałam, rozległo się ciche pukanie do drzwi.
Była to Toni.
Przyszła w pięknym różowym peniuarze, miała rozpuszczone długie ciemne włosy, a gdy
podchodziła do mojego łóżka, widać było jej długie zgrabne nogi.

– Mam nadzieję, że nie przeszkadzam, pani Sheffield... Czekałam na noc, kiedy będzie
pani sama.
– Mów mi Cathy – powiedziałam, siadając i sięgając po szlafrok. – Jeszcze nie śpię. Po
prostu leżę rozmyślając i chętnie porozmawiam z tobą.
Zaczęła spacerować tam i z powrotem po mojej wielkiej sypialni.

– Muszę porozmawiać z kobietą, która zdolna jest zrozumieć więcej niż mężczyzna,
dlatego przyszłam tutaj.
– Usiądź. Jestem gotowa cię wysłuchać.
Przysiadła na brzeżku kanapy, skręcając nerwowo kosmyk włosów i wkładając go sobie
do ust.

– Jestem bardzo zdenerwowana... Cathy. Bart opowiedział mi dzisiaj pewne niepokojące
rzeczy. Wspomniał, iż wiesz już, że się kochamy. Sądzi, że widziałaś nas niejednokrotnie w
sytuacjach raczej intymnych. Dziękuję ci, że byłaś dyskretna i nie wprawiałaś mnie w
zakłopotanie. Mam różne opory, które większość osób uważa za staromodne.
Uśmiechnęła się do mnie nerwowo, szukając zrozumienia.

– Zakochałam się w Barcie od pierwszego wejrzenia. Jest coś magnetycznego w jego

ciemnych oczach, coś tajemniczego i przyciągającego. Zabrał mnie dzisiaj do swojego
gabinetu,
posadził za biurkiem i niczym ktoś obcy i obojętny opowiedział mi długą historię o sobie, tak
jakby mówił o kimś innym, o kimś, kogo nie lubi.

Czułam się jak interesant, którego bacznie się obserwuje, badając wszystkie reakcje. Nie
wiem, jakiej reakcji się spodziewał. Wydaje mi się, że oczekiwał, iż będę zaskoczona czy też
oburzona, a jednocześnie cały czas patrzył tak błagalnie. On ciebie kocha, Cathy... kocha
niemal
obsesyjnie – powiedziała, a ja aż wyprostowałam się, zdumiona jej zwariowanym
stwierdzeniem.

– Myślę, że nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo cię podziwia. Uważa, że
nienawidzi
cię za związek z twoim bratem.
Spuściła powieki.

– Przepraszam, że wspominam o tym, ale staram się być szczera.
– Mów dalej – nalegałam.
– Ponieważ Bart uważa, że powinien cię za to nienawidzić, to próbuje tak się
zachowywać, jakby rzeczywiście ciebie nienawidził. Jest jednak coś w tobie i w nim, co nie
pozwala mu zdecydować – kochać czy nienawidzić. Pragnie kobiety podobnej do ciebie,
tylko
nie wie o tym.
Spojrzała mi w oczy, szeroko otwarte ze zdziwienia.

– Cathy, powiedziałam mu uczciwie, co myślę, a myślę, że poszukuje kobiety podobnej
do matki. Prawie śmiertelnie pobladł. Był kompletnie wstrząśnięty tym stwierdzeniem.
Przerwała i czekała na moją reakcję.

– Toni, musisz się mylić. Bart nie szuka kobiety podobnej do mnie, myślę, że chodzi mu
o kogoś zupełnie innego.
– Cathy, studiowałam psychologię, poza tym Bart zbyt mocno protestował, gdy mu o tym
mówiłam. Podkreślał również fakt, że nigdy nie był psychicznie zrównoważony i że któregoś
dnia może stracić nad sobą panowanie i tym samym utracić spadek. Więc było to tak, jakby
chciał, żebym go znienawidziła, zerwała łączące nas więzy i odeszła... Tak więc zamierzam
odejść. – Rozpłakała się, zakryła twarz, a łzy przeciekały jej pomiędzy długimi zgrabnymi
palcami. – Po tym jak bardzo go pokochałam i jak myślałam, że on mnie też kocha, nie mogę
dłużej sypiać z człowiekiem, który tak mało wierzy w moją uczciwość... i co jest jeszcze
gorsze,
w swoją własną.
Wstałam szybko i podeszłam, by ją objąć.

– Nie odchodź, Toni, proszę, zostań. Daj Bartowi jeszcze jedną szansę. On zawsze miał
skłonności do działania pod wpływem impulsu. Ma również przy sobie starego ciotecznego
dziadka, szepczącego mu do ucha, że kochasz go tylko dla jego pieniędzy. To nie Bart
zwariował, ale Joel, który mu podpowiada, czego powinien szukać w swojej przyszłej żonie.
Patrzyła na mnie z nadzieją, próbując powstrzymać łzy. Kontynuowałam, zdecydowana
pomóc Bartowi oderwać się od dziecinnego poczucia braku własnej wartości i od niszczącego
wpływu Joela.

– Toni, bliźnięta uwielbiają cię. Zostań. Pomóż mi również zajmować się Jorym.
On potrzebuje fachowej pomocy w podnoszeniu sprawności fizycznej. I pamiętaj, że Bart
jest nieprzewidywalny, czasami nierozsądny, ale kocha cię. Wiele razy powtarzał mi, jak
bardzo
cię kocha i podziwia. Opowiadając ci o sobie, poddawał twoją miłość próbie. Był dzieckiem
niezrównoważonym psychicznie, ale miał po temu powody. Wierz w niego mocno, a obronisz
go
przed nim samym i przed jego ciotecznym dziadkiem.

Toni została. Życie toczyło się swoim torem.

Deirdre zaczęła chodzić jeszcze przed swoimi pierwszymi urodzinami. Malutka, zgrabna,
z podskakującymi złotymi lokami, czarowała nas gaworzeniem, przekształcającym się powoli
w
pojedyncze słowa, które powtarzał po niej Darren.

Kiedy już raz usłyszała siebie mówiącą, to nie mogła przestać. Darren później zaczął
chodzić, za to pierwszy zaczął zwiedzać różne ciemne kąty, które odstraszały jego siostrę. Był
niezmordowanym badaczem, który wszystkie rzeczy podnosił i oglądał tak, że musiałam
droższe
i delikatniejsze przedmioty poprzekładać na półki, tam gdzie nie mógł po nie sięgnąć.

Cindy przysłała Ust, w którym pisała, że tęskni za rodziną i chce przyjechać na okres od
Święta Dziękczynienia do Bożego Narodzenia, ale nie dłużej, bo została zaproszona na
wspaniałe
przyjęcie sylwestrowe i musi wrócić, żeby wziąć w nim udział.

Dałam ten list Jory’emu. Przeczytał go z uśmiechem.

– Czy pisałaś jej o Barcie i jego romansie z Toni?
– Nie – odpowiedziałam – bo chcę, żeby sama to odkryła. Toni była u nas zaledwie dwa
dni przed wyjazdem Cindy w lecie. Na dodatek Cindy była wtedy tak rozgoryczona, że nie
zwróciła uwagi na kogoś, kogo uważała tylko za wynajętą pomoc.
Nadszedł przykry zimny dzień, w którym oczekiwaliśmy przyjazdu Cindy.
Pojechaliśmy z Chrisem na lotnisko. Przyleciała ubrana w błyszczącą purpurową suknię,

tak piękna, że wszyscy ludzie oglądali się za nią.

– Mamo! Tato! – zawołała szczęśliwa, rzucając się najpierw w moje ramiona, a potem
Chrisa. – Tak się cieszę, że was widzę. I zanim mnie ostrzeżecie, przyrzekam, że nie zrobię
ani
nie powiem niczego, co mogłoby rozsierdzić stworzenie o imieniu Bart. Podczas tych świąt
zamierzam być idealnym, słodkim małym aniołkiem, takim jakim chcielibyście mnie
widzieć...
Bart niewątpliwie i tak znajdzie jakiś powód do krytyki, ale nie zależy mi na tym.
Potem wypytywała o Jory’ego, o bliźnięta i o to, czy mieliśmy jakieś wieści od Melodie.
A jak sprawuje się nowa pielęgniarka? Czy mamy nadal tego samego kucharza? Czy Trevor
jest
tak miły jak zawsze?

Cindy stwarzała poczucie rodzinnej jedności... i to wystarczyło mi do szczęścia.

Kiedy znaleźliśmy się w holu wejściowym, Bart z Toni i Jory z bliźniętami na kolanach
już czekali, aby ją powitać. Tylko Joel wycofał się, odmawiając spotkania z naszą córką. Bart
uściskał jej rękę w tak ciepły sposób, że odetchnęłam z ulgą. Cindy roześmiała się.

– Któregoś dnia, braciszku, dojdzie do tego, że naprawdę ucieszysz się na mój widok, i
wtedy być może pozwolisz swoim cnotliwym ustom pocałować mój niegodny policzek.
Zaczerwienił się i zwrócił do Toni.

– Muszę ci coś wyznać, Toni. W przeszłości nie zawsze zgadzaliśmy się z Cindy.
– Delikatnie mówiąc – powiedziała Cindy. – Ale bądź spokojny, Bart, nie przyjechałam
tutaj, żeby ci sprawiać kłopot. Nie przywiozłam przyjaciela.
Zamierzam się dobrze zachowywać. Przyjechałam, bo kocham moją rodzinę i nie
wytrzymałabym bez was w czasie świąt.
Święta w tym roku nie mogłyby być lepsze, chyba że zdołalibyśmy cofnąć czas, uzdrowić
Jory’ego i przywrócić mu Melodie.
W ciągu paru dni Cindy i Toni bardzo się zaprzyjaźniły. Toni pojechała z nami na
zakupy, a Jory, przy pomocy pokojówki, zaopiekował się bliźniętami. W obecności Cindy
czas
mijał tak prędko jak nigdy dotąd. Cztery lata różnicy pomiędzy nią a Toni nie stanowiły
żadnej
przeszkody. Na wigilijną wycieczkę do Charlottesville Cindy pożyczyła Toni jedną ze swoich
najładniejszych kreacji. Tańczyła tam z synem lekarza, którego poznała w ubiegłym roku.
Jory
pojechał również, ale siedział nieszczęśliwy, patrząc, jak Bart tańczy z Toni.

– Mamo – wyszeptała Cindy, kiedy wróciła do naszego stolika – uważam, że Bart się
zmienił. Jest teraz znacznie serdeczniejszy. Cóż, zaczynam nawet podejrzewać, że jest

człowiekiem.

Pokiwałam głową z uśmiechem, ale nie przestawałam rozmyślać o Joelu i o tym, dlaczego
spędza on z Bartem tak dużo czasu w tym małym pokoju, który przerobili na kaplicę.
Dlaczego?
Przecież wszędzie wokoło są kościoły.

Nadszedł sylwester. Bart i Toni postanowili polecieć z Cindy do Nowego Jorku i tam
powitać Nowy Rok. Na gospodarstwie zostawili Chrisa, Jory’ego i mnie.

Wykorzystaliśmy tę okazję, żeby zaprosić kilku kolegów Chrisa wraz z małżonkami, choć
wiedzieliśmy, że Joel doniesie o tym Bartowi zaraz po jego powrocie. Ale nie przejmowałam
się
tym.

Po wyjściu z pokoju dziecinnego zastukałam tamtej nocy do Joela. Z uśmiechem
spojrzałam mu w oczy.

– No cóż, Joel, wygląda na to, że mój syn przestanie być tak uzależniony od ciebie, kiedy
ożeni się z Toni.
– Nigdy się z nią nie ożeni – powiedział Joel swoim ochrypłym, proroczym głosem.
– Zachowuje się jak wszyscy zakochani młodzi ludzie, jak głupiec, który nie dostrzega
prawdy. Ona chce jego pieniędzy, a nie jego samego, i on wkrótce przekona się o tym.
– Joel – powiedziałam miękko i łagodnie – Bart jest bardzo przystojnym młodym
mężczyzną, do tego bardzo namiętnym. Nawet jeśli będzie się opierał, to dziewczęta i tak nie
dadzą mu spokoju. Kiedy rozluźnia się, to staje się naprawdę bardzo miłym młodym
człowiekiem. Daj mu spokój. Przestań formować go w sposób, który zadowoli ciebie, ale
może
nie odpowiadać jemu. Niech sam znajdzie swoje miejsce... bo to będzie właściwy wybór,
nawet
jeśli niezgodny z twoimi wyobrażeniami.
Spojrzał na mnie z pogardą.

– Skąd ty możesz wiedzieć, co jest dobre, a co złe, siostrzenico? Czyż nie dowiodłaś, że
nie masz poczucia moralności? Bart nigdy nie odnajdzie własnego miejsca sam, bez mojego
przewodnictwa. Czyż całe swoje życie nie szukał bez skutku? Czy pomogłaś mu wtedy... czy
pomagasz mu teraz?
Bóg ochroni Barta, Catherine, nawet jeśli będziesz nadal kalać go swoimi grzechami.
Odwrócił się i poczłapał w głąb korytarza.
Podczas gdy Bart, Toni i Cindy balowali w Nowym Jorku, Jory ukończył akwarelę

przedstawiającą Foxworth Hall. Pociemnił czerwień ceglanych murów, przydając im
ponurego

wyglądu; do wypielęgnowanych ogrodów wprowadził chwasty; cmentarz namalował bliżej
niż w
rzeczywistości, tak że nagrobki przedstawione po lewej stronie rzucały cień, niczym
pajęczyna
oplatająca cały Foxworth Hall. Dom wyglądał tak, jakby miał dwa tysiące lat i był pełen
upiorów.

– Odłóż to, Jory, i spróbuj znaleźć sobie jakiś weselszy obiekt – powiedziałam z dziwnym
uczuciem. Była to jedyna akwarela namalowana przez Jory’ego, która nie podobała mi się.
Kiedy Bart i Toni wrócili z Nowego Jorku, natychmiast spostrzegłam zmianę w ich
zachowaniu. Nie patrzyli na siebie, nie rozmawiali ze sobą, nie opowiadali wrażeń z podróży,
tylko od razu udali się do swoich pokojów. Gdy próbowałam nagabywać ich o wrażenia z
pobytu
w Nowym Jorku, oboje odmówili podania szczegółów.

– Daj mi spokój! – pieklił się Bart. – Mimo wszystko to jest zupełnie inna kobieta, niż
myślałem.
– Nie mogę ci powiedzieć, Cathy – płakała Toni. – On mnie nie kocha, to wszystko!
Minął styczeń i nadszedł luty, w którym obchodziliśmy trzydzieste pierwsze urodziny
Jory’ego. Mieliśmy dla niego ogromny tort w kształcie serca, pokryty czerwonym lukrem, z
imieniem „Jory” wypisanym białymi literami. Całość była przybrana białymi różami.
Dekoracja
nawiązywała do dnia świętego Walentego.

Bliźnięta były zachwycone i piszczały z radości, gdy tata zdmuchiwał świeczki.

Siedziały na wysokich fotelikach po obu stronach Jory’ego. Zanim zdążył on podzielić
tort, Deirdre i Darren jednocześnie wyciągnęli rączki i chwycili pełne garście miękkiego,
świeżego ciasta. Wszyscy wytrzeszczyli oczy na ruinę, jaką maluchy zrobiły z tego dzieła
sztuki,
a one wpychały ciasto do ust i smarowały nim buzie na czerwono.

– To, co zostało, jest nadal jadalne – powiedział ze śmiechem Jory.
Toni cichutko zabrała się do mycia rączek i buz dwojga bałaganiarskich jednolatków.
Bart śledził każdy jej ruch smutnym, tęsknym spojrzeniem.
Byliśmy uwięzieni przez śnieżne zamiecie, skazani na przebywanie ze sobą, mimo że
niektórzy z nas byli zakochani w niewłaściwych osobach.
Nadszedł wreszcie dzień, kiedy śnieg przestał padać, i Chris mógł wrócić do zespołu
prowadzącego badania nad rakiem, pracującego bardzo intensywnie, ale bez konkretnych
rezultatów.

Kolejna zamieć zastała Chrisa w Charlottesville. Dwa tygodnie bez niego wlokły się

niemiłosiernie. Gdy tylko Unia telefoniczna nie była uszkodzona, rozmawialiśmy ze sobą
codziennie. Nie były to jednak szczere rozmowy, cały czas odnosiłam wrażenie, że ktoś nas
podsłuchuje przez inny aparat.

Chris zadzwonił w następny czwartek, powiedział, że przyjeżdża i chciałby, żeby
napalono w kominku, żeby czekały steki z rusztu i świeża sałata i... żebym miała na sobie tę
nową białą koszulkę nocną, którą dostałam na gwiazdkę.

Czekałam niecierpliwie przy oknie na pierwszym piętrze, aż pojawi się na drodze
niebieski samochód Chrisa, a potem zbiegłam do garażu, żeby być przy Chrisie, kiedy będzie
wysiadał z auta. Przywitaliśmy się jak długo rozdzieleni kochankowie, którzy mogą nie mieć
już
okazji, aby objąć się i całować. To ostatnie nastąpiło dopiero w zaciszu naszych pokoi, przy
zamkniętych drzwiach, kiedy to znowu zarzuciłam mu ramiona na szyję.

– Wciąż ci zimno, więc dla rozgrzewki musisz wysłuchać wszystkich nudnych rzeczy,
które się tutaj wydarzyły, i to ze szczegółami. Zeszłej nocy podsłuchałam, jak Joel znowu
mówił
Bartowi, że Toni tylko czyha na jego pieniądze.
– A czyha? – zapytał, skubiąc mi ucho.
– Nie sądzę, Chris. Uważam, że kocha go szczerze, ale nie wiem, jak długo potrwa ta
miłość. Okazuje się, że gdy pojechali z Cindy do Nowego Jorku na sylwestra, Bart znowu
zrobił
siostrze niebywałą awanturę, upokarzając ją w klubie nocnym, i, jak pisze Cindy, naskoczył
potem na Toni, że zatańczyła z innym mężczyzną. Tak ją przeraził brutalnymi oskarżeniami,
że
ona nie może uspokoić się od tamtej chwili. Myślę, że boi się jego zazdrości.
Chris zamrugał powiekami ze zdziwienia, ale ani słowem nie przypomniał mi, że to jest
„mój Bart”.

– A Jory, co z nim?
– Przystosowuje się wspaniale, ale jest samotny i przygnębiony. Czeka na list od Melodie.
Budzi się w nocy i wykrzykuje jej imię. Czasem w roztargnieniu zwraca się do mnie jej
imieniem. Znalazłam mały artykuł o Melodie w „Variety”.
Melodie wróciła do starego zespołu baletowego i ma nowego partnera. Dzisiaj pokazałam
artykuł Jory’emu, czując, że on powinien o tym wiedzieć. Przyjął wiadomość obojętnie.
Odłożył
akwarele, a właśnie malował piękne zimowe niebo, i odmówił skończenia obrazu. Mimo to
schowałam obraz w bezpieczne miejsce, bo uważam, że Jory skończy go później.

– Tak... wszystko się rozwiąże z czasem.

I zajęliśmy się sobą, zapominając – w tak dobrze nam znanym uniesieniu – o wszystkich
kłopotach.

Czas odmierzały drobne, banalne wydarzenia. Codziennie wybuchały kłótnie pomiędzy
Bartem i Toni, dotyczące ich różnego stosunku do Cindy, którą Toni szczerze lubiła. Bart
zarzucał Toni niewierność.

– Nie powinnaś tańczyć z tym dopiero co poznanym mężczyzną!
I tak dalej, i tak dalej. Kłócili się również o bliźnięta i sposób sprawowania opieki nad
nimi, tak że dzielący ich wąski strumyczek wkrótce zmienił się w ocean.
Działaliśmy sobie wzajemnie na nerwy. Płaciliśmy wysoką cenę za ciągłe przebywanie ze
sobą.
Postanowiłam nie wtrącać się w sprzeczki Barta i Toni. Czułam, że sami muszą dojść do
porozumienia, ja zaś mogłam im to tylko utrudnić. Bart znowu zaczął odwiedzać miejscowe
bary
i często zostawał tam na całą noc. Podejrzewałam, że wiele nocy spędzał w burdelach albo
znalazł sobie kogoś innego w mieście. Toni poświęcała więcej czasu bliźniętom, a ponieważ
Jory
próbował uczyć je tańczyć i wyraźniej mówić, w naturalny sposób spędzała więcej czasu
także z
nim. Nadszedł marzec z gwałtownymi deszczami i wiatrami, ale i z miło witanymi oznakami
zbliżającej się wiosny. Uważnie wypatrywałam u Toni oznak zainteresowania Jorym jako
mężczyzną, a nie tylko pacjentem. Gdziekolwiek szła, wodził za nią wzrokiem. Przez kilka
tygodni byłam bardzo przeziębiona, więc Toni przejęła wszystkie moje obowiązki, łącznie z
myciem pleców Jory’emu i masowaniem mu nóg, które powoli zaczynały tracić zgrabny
kształt.
Nie mogłam patrzeć, jak jego piękne nogi zamieniają się w cienkie patyki. Sugerowałam
Toni,
żeby masowała je kilka razy w ciągu dnia.

– Był zawsze bardzo dumny ze swoich nóg, Toni. Świetnie mu służyły i znakomicie
wyglądały w trykotach. Tak więc nawet jeśli nie może chodzić, tańczyć ani poruszać nimi,
zrób,
co możesz, aby całkowicie nie straciły kształtu. Pozwoli mu to zachować resztkę dumy.
– Cathy, jego nogi są nadal piękne – chude, ale zgrabne. Jory jest wspaniałym
człowiekiem, dobrym, wyrozumiałym i tak naturalnie wesołym. A wiesz, że przez długi czas
nie
widziałam nikogo poza Bartem?
– Czy uważasz, że Bart jest piękny? Nachmurzyła się.
– Tak myślałam. Teraz widzę, że jest bardzo przystojny, ale nie piękny w tym sensie, co
Jory. Kiedyś sądziłam, że jest ideałem, ale podczas naszego pobytu w Nowym Jorku wykazał
tyle

podłości w stosunku do mnie i Cindy, że zaczęłam widzieć go w innym świetle. Był przykry i
okrutny dla nas obu. Zanim zorientowałam się, co się dzieje, wprawił mnie w zakłopotanie,
robiąc awanturę o moją suknię. Była to bardzo ładna sukienka. Być może trochę za krótka, ale
wszystkie dziewczęta noszą podobne. Wróciłam z tej podróży trochę wystraszona. Z każdym
dniem mój strach rósł; Bart zbyt gwałtownie reagował na mało znaczące wydarzenia. On jest
przekonany, że wszyscy są nikczemnikami. Myślę, że zregenerował się swoimi własnymi
myślami i zapomniał o tym, że piękno pochodzi z duszy. Właśnie wczoraj oskarżył mnie o
próby
seksualnego pobudzenia jego brata. Gdyby rzeczywiście mnie kochał, to nie przyszłoby mu
coś
takiego do głowy. Cathy, on nigdy nie pokocha mnie tak, jakbym tego chciała. Obudziłam się
dzisiaj rano z uczuciem ogromnej pustki w sercu.

Uświadomiłam sobie, że to, co czułam do Barta, już się skończyło. Bart zrujnował to, co
nas łączyło, dając mi przedsmak małżeńskiej tyranii – ciągnęła z przerwami. – Wymyślił
sobie
model kobiety doskonałej, a ja nie jestem ideałem. On uważa, że jedyną skazą na twoim
charakterze jest miłość do Chrisa... Jeśli kiedyś spotka kobietę, którą przynajmniej z początku
uzna za ideał, jestem pewna, że będzie tak długo szukał, aż znajdzie coś, co pozwoli mu ją
znienawidzić. Tak więc skończyłam z Bartem.

– Ale... czy mimo waszych nieporozumień wciąż jesteście kochankami? – Czułam się
skrępowana tym pytaniem, lecz musiałam wiedzieć.
Potrząsnęła gwałtownie głową.

– NIE! Oczywiście, że nie! Z każdym dniem jesteśmy sobie dalsi. Odnalazł religię i
wierzy, że religia da mu zbawienie. Każdego dnia powtarza, że powinnam się więcej modlić,
chodzić do kościoła... i trzymać się z dala od Jory’ego. Jeśli dłużej będzie się tak
zachowywał,
skończy się to tym, że go znienawidzę, a nie chciałabym tego. Przeżyliśmy coś tak pięknego
na
początku. Ten szczególny okres chciałabym zachować w pamięci jak zasuszony kwiat.
Rozmazała łzy zmiętą chusteczką, obciągnęła obcisłą koszulkę i wstała, żeby wyjść.

– Jeśli chcesz wynająć nową pielęgniarkę dla Jory’ego i jego dzieci, to odejdę.
– Nie, Toni, zostań – odpowiedziałam szybko, obawiając się, że może odejść.
Nie chciałam, żeby odeszła, zwłaszcza teraz, kiedy nie miałam już wątpliwości, że nie
kocha Barta, a Jory porzucił wszelką nadzieję na powrót Melodie. Wraz ze śmiercią tej
nadziei
mój starszy syn w końcu zwróci uwagę na kobietę, którą uważa za dziewczynę swojego brata.

Chciałam powiedzieć mu o tym jak najszybciej. Ale po wyjściu Toni nadal rozmyślałam

o Barcie. To straszne, że nawet kiedy już znalazł swoją miłość, nie potrafił jej utrzymać. Czy
on
niszczy miłość rozmyślnie, bojąc się, że to uczucie ubezwłasnowolni go tak, jak w jego
mniemaniu ja zniewoliłam Chrisa, mojego własnego brata?
Dni wolno mijały. Toni już nie wodziła tęsknym wzrokiem za Bartem, jak to było na
początku. Zaczęłam podziwiać sposób, w jaki zachowywała spokój, mimo obraźliwych
insynuacji, czynionych przez Barta podczas posiłków. Splugawił jej niedawną miłość do
niego,
dając do zrozumienia, że jest rozpustna, zdeprawowana, niemoralna i że został podstępnie
przez
nią uwiedziony.

Dzień po dniu obserwowałam, jak dwoje ludzi oddala się od siebie na skutek wszystkich
tych podłych słów, których wypowiadanie przychodziło Bartowi z taką łatwością.

Toni zajęła moje miejsce i grała we wszystkie gry, którymi próbowałam zabawić
Jory’ego... tylko że jej łatwiej przychodziło rozweselić go i sprawić, że znowu czuł się
mężczyzną.

Powoli dni przybierały bardziej soczyste barwy. Brązowa trawa zaczynała zielenieć, w
lasach pojawiły się krokusy, zakwitły żonkile i tulipany, a greckie zawilce, które posadziliśmy
z
Jorym wszędzie tam, gdzie nie rosła trawa, zamieniły pagórki w palety pełne kolorów. Znowu
staliśmy z Chrisem na balkonie; obserwowaliśmy powrót na północ dzikich gęsi,
przyglądaliśmy
się księżycowi, naszemu staremu przyjacielowi, a czasem wrogowi. Nie mogłam oderwać
wzroku od skrzydlatego stada znikającego za górami.

Z nadejściem wiosny, kiedy śnieg nie wstrzymywał już weekendowych przyjazdów
Chrisa, życie zrobiło się weselsze. Zmalało też nasze napięcie, gdyż mogliśmy chodzić na
długie
spacery.

W czerwcu bliźnięta skończyły półtora roku i swobodnie biegały wszędzie tam, gdzie
było im wolno. Na gałęziach drzewa powiesiliśmy huśtawki, z których nie mogły spaść. Z
jakąż
radością huśtały się wysoko... przynajmniej tak wysoko, że uznawały to za niebezpieczne.
Zrywały pąki z moich ulubionych kwiatów, ale nie przejmowałam się tym; mieliśmy ich
tysiące,
wystarczająco dużo, aby wszystkie pokoje zastawić codziennie świeżymi bukietami.

Bart zaczął nalegać, żeby bliźnięta brały udział we mszy, a z nimi również Chris, ja, Jory
i Toni. Wydawało się, że jest to drobnostka. W każdą niedzielę siadaliśmy w pierwszym
rzędzie
ławek i wpatrywaliśmy się w piękny witraż w oknie za ołtarzem. Bliźnięta zawsze zajmowały
miejsce pomiędzy Jorym i mną. Joel zakładał czarny habit i wygłaszał kazania pełne ognia i

siarki. Bart siadał obok mnie i ściskał mi rękę z taką siłą, że musiałam słuchać, bo inaczej
miałabym połamane kości. Obok Toni, rozmyślnie oddzielonej ode mnie przez Barta, siedział
Chris. Wiedziałam, że kazania skierowane były pod naszym adresem i miały uchronić nas od
wiecznego ognia piekielnego. Bliźnięta, jak wszystkie dzieci w ich wieku, nie usiedziały ani
chwili spokojnie, nie cierpiały ławek, ograniczenia swobody i nudy przydługich kazań. Tylko
kiedy wstawaliśmy, żeby śpiewać psalmy, patrzyły na nas jak zaczarowane.

– Śpiewajcie, śpiewajcie – zachęcał je Bart, pochylając się, żeby uszczypnąć malców w
cienkie ramionka albo pociągnąć za złote loki.
– Zabierz ręce od dzieci! – rzucił Jory. – Będą śpiewały albo nie, to jest ich wybór.
Znowu zaczęła się wojna pomiędzy braćmi.
Potem przyszła jesień, a z nią – Halloween. Wzięliśmy z Chrisem bliźnięta za rączki i
poprowadziliśmy do jednego z sąsiadów, którego uważaliśmy za wystarczająco
„bezpiecznego”.
Wiedzieliśmy, że nie potępi on ani nas, ani dzieci.

Nasze małe krasnale nieco bojaźliwie potraktowały pierwsze zabawy w dniu Halloween,
ale w drodze powrotnej cały czas dokazywały, podniecone posiadaniem na własność dwóch
batonów Hersheya i dwóch paczek gumy do żucia.

Nadeszła zima. Boże Narodzenie, a potem Nowy Rok przeszły bez szczególnych
wydarzeń. Tym razem Cindy nie przyleciała do domu. Była zbyt zajęta przyszłą karierą, żeby
zdobyć się na coś więcej poza rozmowami telefonicznymi i krótkimi, ale treściwymi listami.

Bart i Toni żyli teraz w zupełnie innych światach.

Nie byłam jedyną osobą, która domyślała się, że Jory głęboko zakochał się w Toni,
dlatego wszystkie wysiłki na rzecz odnowienia braterskich stosunków kończyły się
niepowodzeniem. Nie mogłam potępiać Jory’ego po tym, jak Bart zabrał mu Melodie i nawet
teraz, kiedy nie łączyło go już z Toni żadne uczucie, próbował trzymać ją z daleka od
starszego
brata. A ponieważ dostrzegł, że Jory coraz bardziej interesuje się Toni, znowu zwrócił na nią
uwagę...

Miłość do Toni dała Jory’emu nowy impuls do życia. Było to widoczne w jego oczach,
uzewnętrzniało się nowym zapałem do wcześniejszego wstawania i podejmowania trudnych
ćwiczeń przy poręczach zainstalowanych w jego pokoju.

Kiedy tylko woda była wystarczająco ciepła, wczesnym rankiem i późnym wieczorem
Jory przepływał po trzy długości dużego basenu.

Być może Toni nadal czekała, że Bart się z nią ożeni, chociaż często temu zaprzeczała.

– Nie, Cathy, już go nie kocham. Żal mi tylko, że nie wie, jaki jest, i co ważniejsze, że nie
wie, czego pragnąć poza pieniędzmi, pieniędzmi i jeszcze raz pieniędzmi.

Stało się dla mnie jasne, że Toni w jakiś sposób zadomowiła się tutaj, tak jak każde z nas.

Niedzielne modły w kaplicy zaczęły mnie denerwować i męczyć. Groźby wykrzykiwane

przez starego człowieka przywoływały straszliwe wspomnienie innego starca, którego nigdy
nie
widziałam. Diabelska sprawa. Diabelskie nasienie. Diabelskie nasienie posadzone w
niewłaściwej ziemi. Nawet grzeszne myśli osądzane były tak jak grzeszne czyny – a co było
grzechem dla Joela? Wszystko, dosłownie wszystko.

– Nie będziemy już więcej brać w tym udziału – powiedziałam stanowczo Chrisowi – i
byliśmy głupcami, chcąc w ten sposób sprawić Bartowi przyjemność. Nie podobają mi się
myśli,
jakimi Joel karmi wrażliwe umysły bliźniąt.
Zgodziliśmy się z Chrisem i odmówiliśmy uczestnictwa w tych „kościelnych” farsach.
Nie pozwoliliśmy też bliźniętom na wysłuchiwanie tych wszystkich krzyków o piekle i
karaniu
nim.

Joel przyszedł na plac zabaw pod drzewami, gdzie znajdowały się: piaskownica,
huśtawki, zjeżdżalnia i ulubiona karuzela bliźniaków. Był piękny, słoneczny lipcowy dzień.
Joel
nawet wyglądał sympatycznie, gdy usiadł pomiędzy maluchami i zaczął je uczyć, jak zrobić
kołyskę dla kotów i wiązać sznurki. Porzuciły górę piasku pod piękną markizą i usiadły obok
niego, radośnie oczekując na zawiązanie nowej przyjaźni ze starym wrogiem.

– Stary człowiek zna wiele zabaw dla małych dzieci. Czy wiecie, że mogę wam zrobić
samoloty i łódki z papieru? I łódki będą pływały po wodzie.
Ich okrągłe z zachwytu oczy nie ucieszyły mnie. Zadrżałam.

– Zachowaj swoją energię do pisania nowych kazań, Joel – powiedziałam, napotykając
jego potulne spojrzenie. – Męczą mnie już te stare. Gdzie w twoich kazaniach jest Nowy
Testament? Opowiedz o nim. Chrystus przyszedł na świat.
Wygłosił Kazanie na Górze. Przekaż Bartowi to szczególne kazanie, wujku.

Opowiedz o przebaczaniu, o czynieniu bliźnim tego, co chcielibyśmy, żeby inni nam
zrobili. Opowiedz o chlebie rzucanym na wody przebaczenia i wracającym dziesięciokrotnie
pomnożonym.

– Wybacz mi, jeśli zaniedbałem naszego Pana, Syna Jednorodzonego – powiedział z

pokornie opuszczoną głową.

– Córy, Carrie, chodźcie! – zawołałam wstając. – Pójdziemy zobaczyć, co robi tatuś.
Joel gwałtownie podniósł głowę. Jego wyblakłe niebieskie oczy pociemniały, a usta
wykrzywił grymas uśmiechu. Z powagą pokiwał głową.

– Tak, wiem. Dla ciebie one są „tamtymi bliźniętami”, zrodzonymi z diabelskiego
nasienia zasadzonego w grzesznej ziemi.
– Jak śmiesz mi to mówić! – wybuchnęłam.
Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że przez przypadkowe zawołanie bliźniąt Jory’ego
imionami mojego ukochanego zmarłego rodzeństwa dolałam tylko oliwy do ognia – ognia,
który
niezauważony przeze mnie, już wysyłał małe czerwone iskierki płonącej siarki.

NADCHODZI PORANNY MROK

Ciemne, groźne chmury, pojawiające się na słonecznym jeszcze niebie, zapowiadały
nadejście burzy. Szybko nazrywałam kwiatów, dopóki były jeszcze świeże i pokryte
kropelkami
rosy. Zobaczyłam, jak Toni zrywa żółte i białe stokrotki, a potem zanosi je w mlecznobiałym
wazoniku Jory’emu. Postawiła kwiaty na stole, przy którym Jory pracował nad akwarelą
przedstawiającą miłą ciemnowłosą kobietę, bardzo podobną do Toni zrywającej kwiaty.
Byłam
ukryta za gęstymi krzakami, skąd mogłam zerkać na nich, sama będąc niewidoczna. Coś mnie
intuicyjnie ostrzegało, żeby stać spokojnie i nie odzywać się.

Jory grzecznie podziękował Toni, uśmiechnął się do niej zdawkowo, wypłukał pędzel w
czystej wodzie, zanurzył w niebieskiej farbie i dotknął nim tu i ówdzie swego dzieła.

– Nigdy nie udaje mi się oddać prawdziwego koloru nieba – mruknął jakby do siebie. –
Niebo stale się zmienia... och, co bym dał za to, żeby Turner był moim nauczycielem...

Stała, przyglądając się grze słońca na jego granatowoczarnych włosach. Był nieogolony i
wyglądał bardzo męsko, chociaż nie tak świeżo. Nagle spojrzał w górę i napotkał jej wzrok.

– Przepraszam za mój wygląd, Toni – powiedział jakby z zakłopotaniem. – Chciałem
szybko zacząć pracę, zanim będzie padać deszcz i stracę następny dzień.

Nienawidzę dni, w które nie mogę wyjść z domu.

Nadal nie odzywała się, stała bez ruchu, a słońce bawiło się w chowanego na jej ślicznie

opalonej skórze. Jory przewędrował wzrokiem po gładkiej twarzy dziewczyny, potem ogarnął
całą resztę.

– Dziękuję ci za stokrotki. One nie potrafią mówić. Jaki jest ich sekret?
Schyliła się i podniosła kilka zmiętych szkiców. Rozwinęła je i nagle zaczerwieniła się.
– Szkicowałeś mnie – powiedziała niskim głosem.
– Wyrzuć je! – powiedział ostro. – Nie są dobre. Umiem malować kwiaty i góry, nieźle
udają mi się krajobrazy, ale portrety są piekielnie trudne. Nigdy nie uchwycę twojej
osobowości.
– Uważam je za bardzo dobre – zaprotestowała, przyglądając się im uważnie. – Nie
powinieneś ich wyrzucać. Czy mogę je zatrzymać?
Ostrożnie spróbowała rozprostować pogniecione arkusze, potem położyła je na stole i
przycisnęła stertą ciężkich książek.

– Zostałam zatrudniona, żeby opiekować się tobą i bliźniętami. Ale ty nigdy z niczym nie

zwróciłeś się do mnie. Twoja matka lubi rano bawić się z dziećmi, dzięki temu mam wiele
wolnego czasu, w którym mogłabym dużo dla ciebie zrobić. W czym mogę ci pomóc?

Pomalował podstawę chmur na szaro i dopiero wtedy przerwał swoje zajęcie i odwrócił
wózek tak, aby móc na nią spojrzeć. Skrzywił usta w nieszczerym uśmiechu.

– Kiedyś miałbym pewien pomysł. Teraz proponuję, żebyś dała mi spokój. Przykro mi to
mówić, ale kalecy mężczyźni nie są zbyt podniecający.
Rozczarowana porażką, skuliła się na długiej ławeczce.

– Mówisz do mnie tak, jak mówił Bart. „Odejdź!” – krzyczał. „Zostaw mnie w spokoju!”
– wrzeszczał. Nie sądziłam, że ty będziesz taki sam.
– Czemu nie? – zapytał z goryczą. – Jesteśmy braćmi, przyrodnimi braćmi. Obaj mamy
swoje złe dni i wtedy lepiej zostawić nas w spokoju.
– Uważałam, że jest najwspanialszym człowiekiem na ziemi – powiedziała ze smutkiem.
– Ale chyba nie powinnam już nigdy ufać swoim sądom. Wierzyłam, że Bart chce się ze mną
ożenić. Teraz najpierw krzyczy, żebym zeszła mu z oczu, a potem woła mnie i błaga o
przebaczenie. Chcę opuścić ten dom na zawsze, lecz coś mnie tutaj trzyma, szepcze mi, że nie
pora jeszcze odchodzić...
– Tak – powiedział Jory, nadając maźnięciom pędzla przypadkowy charakter, co czasami
dawało znakomite efekty. – Taki jest właśnie Foxworth Hall. Gdy ktoś raz tu się znajdzie,
trudno
mu stąd uciec.
– Twoja żona jednak uciekła.
– Rzeczywiście, jej zasługa jest większa, niż na początku sądziłem.
– Brzmi to gorzko.
– Nie jestem zgorzkniały, tylko kwaśny jak ocet. Cieszę się z życia. Jestem zawieszony
pomiędzy niebem i piekłem, w czymś w rodzaju czyśćca, w którym duchy przeszłości włóczą
się
nocą po korytarzach. Słyszę hałas ich łańcuchów i mogę tylko cieszyć się, że nigdy się nie
pokazują, a może płoszy je cichy szum gumowych kół...
– Dlaczego więc siedzisz tutaj?
Jory oderwał się od sztalug i spojrzał na nią ciemnymi oczami.
– Co ty, u licha, robisz tutaj ze mną? Idź do swojego kochanka. Najwidoczniej lubisz
sposób, w jaki cię traktuje, w przeciwnym razie z łatwością mogłabyś uciec. Nie jesteś
przykuta
do tego miejsca wspomnieniami, nadziejami czy niespełnionymi marzeniami. Nie jesteś ani

Foxworth, ani Sheffield. Tutaj nie ma dla ciebie łańcuchów.

– Dlaczego nienawidzisz Barta?
– A ty nie masz powodów, żeby go nienawidzić?
– Mam i czasami nienawidzę.
– Uwierz więc tym uczuciom i uciekaj stąd. Uciekaj, zanim staniesz się, drogą osmozy,
jedną z nas.
– A jaki ty jesteś?
Jory podjechał do krawędzi chodnika, tam gdzie zaczynały się klomby, i zapatrzył się na
góry.

– Kiedyś byłem tancerzem i nigdy nie chciałem być nikim innym. Teraz, gdy nie mogę
tańczyć, przypuszczam, iż nikt nie traktuje mnie poważnie. Tak więc jestem tutaj i myślę, że
bardziej należę do tego miejsca niż do jakiegokolwiek innego.
– Jak możesz mówić coś takiego? Czy nie wierzysz, że jesteś ważny dla rodziców, dla
siostry, a najbardziej dla twoich dzieci?
– Tak naprawdę to oni wszyscy nie potrzebują mnie. Rodzice mają siebie nawzajem, moje
dzieci mają ich, Bart ma ciebie, a dla Cindy najważniejsza jest kariera.
Zostaję poza nawiasem.
Toni podniosła się, stanęła za Jorym i wprawnymi palcami zaczęła masować mu kark.

– Czy nadal nocami bolą cię plecy?
– Nie – powiedział ochrypłym głosem, choć nie była to prawda. Ukryta za krzakami,
przesunęłam się w prawo, czując, że nie wiedzą, iż jestem tutaj.
– Jeśli znowu zaczną cię boleć plecy, zadzwoń na mnie, to zrobię ci masaż.
Gwałtownie odwrócił wózek o pół obrotu i z wściekłością spojrzał jej w twarz.
– Wydaje ci się, że jak nie dostałaś jednego brata, to możesz zastawiać sieci na drugiego,
który być może, nie oprze się twojemu czarowi? Dziękuję, ale nie.

Matka pomasuje mi bolące plecy.

Odeszła powoli, jeszcze dwa razy odwracając się w jego kierunku. Nie widziała, że

patrzył za nią z miłością. Cicho zamknęła za sobą francuskie drzwi.
Przerwałam ścinanie róż, potrzebnych do dekoracji stołu, i usiadłam na trawie.
Za moimi plecami bliźnięta bawiły się w „kościół”.
Zgodnie z radami Chrisa staraliśmy się codziennie robić, co tylko można, żeby wzbogacić

ich słownictwo, i nasze starania dawały zadziwiające rezultaty.

– I powiedział Pan do Ewy: precz z tego miejsca – usłyszałam dziecinny głos Darrena.
Odwróciłam się w ich stronę.
Oboje zdjęli skąpe kostiumy kąpielowe i zrzucili białe sandałki. Deirdre nałożyła liść na
malutki członek braciszka i spojrzała na swoje intymne miejsce. Skrzywiła się.

– Dare... co to znaczy grzeszyć?
– To tak jak biegać – odpowiedział jej brat. – Niedobrze jest boso.
Oboje zachichotali i popędzili w moją stronę. Podniosłam i przytuliłam do siebie miękkie,
ciepłe, gołe ciałka, obsypując małe buzie całusami.

– Jedliście już śniadanie?
– Tak, babciu. Toni nakarmiła nas grejpfrutami, których bardzo nie lubimy.
Zjedliśmy wszystko oprócz jajek. Nie lubimy jajek.
To Deirdre najczęściej mówiła za brata, zupełnie tak samo jak Carrie najczęściej była
głosem Cory’ego.

– Mamo, jak długo już tutaj jesteś?! – zawołał Jory. Głos miał opanowany, ale był
odrobinę zakłopotany. Podniosłam się z gołymi bliźniętami na rękach i podeszłam do
Jory’ego.
– Znalazłam Toni na basenie, gdy uczyła bliźniaki pływać, zmieniłam ją więc i
poprosiłam, żeby zajrzała do ciebie. Dzieci bardzo dobrze już sobie radzą w wodzie, cały czas
się
pluskają. Czemu nie przyłączyłeś się do nas rano?
– Dlaczego siedziałaś w ukryciu?
– Po prostu ścinałam poranne róże, Jory. Wiesz, że robię to każdego dnia.
Pierwszą rzeczą, jaką robię rano, jest ustawienie świeżych kwiatów w pokojach.
To jedyny sposób na przydanie temu domowi odrobiny ciepła.
Wsadziłam mu, dla zabawy, czerwoną różę za ucho. Szybko wyjął ją i włożył pomiędzy
otrzymane od Toni stokrotki.

– Słyszałaś moją rozmowę z Toni, prawda?
– Jory, kiedy jestem w ogrodzie w sierpniu, wiedząc, że wrzesień jest za pasem, cieszę się
każdą chwilą. Czuję w nozdrzach zapach róż i wydaje mi się, że jestem w niebie albo w
ogrodach
Paula. On ma najpiękniejsze ogrody. Wszystkie rodzaje.
Są tam ogrody angielskie, japońskie, włoskie...

– Wszystko to już słyszałem! – powiedział niecierpliwie. – Pytałem, czy nas słyszałaś?

– Tak, rzeczywiście słyszałam wszystko i na dodatek spoglądałam na was ponad różami.
Nachmurzył się zupełnie tak jak Bart, a ja postawiłam dzieciaki, dałam im małego klapsa
i powiedziałam, żeby poszły poszukać Toni, która pomoże im się ubrać.

Popędziły jak małe nagie laleczki.

Usiadłam i uśmiechnęłam się do Jory’ego, podczas gdy on patrzył na mnie groźnie i

oskarży cielsko. Gdy był zły, jeszcze bardziej przypominał Barta.
– Jory, naprawdę nie chciałam podsłuchiwać. Byłam tam, zanim przyszliście. –
Spojrzałam na jego niezadowoloną twarz. – Kochasz Toni, prawda?

– Nie kocham jej! Ona jest Barta! Niech mnie diabli wezmą, jeśli chcę znowu skorzystać
na porażce Barta.
– Znowu?
– Daj spokój, mamo. Znasz równie dobrze jak ja prawdziwy powód wyjazdu Mel. On
przedstawił go dostatecznie jasno, ona też, tego bożonarodzeniowego ranka, kiedy to w
tajemniczy sposób został połamany model żaglowca. Ona by tu została na zawsze, gdyby Bart
zgodził się zastępować mnie w łóżku. Myślę, że zakochała się w nim przez przypadek,
próbując
zaspokoić pożądanie, jakie odczuwała wobec mnie.
Słyszałem jej płacz po nocach. Leżałem w swoim łóżku, chciałem pójść do niej, ale nie
mogłem. Żal mi jej było. Żal mi było siebie. To było piekło. I teraz jest piekło. Inny rodzaj
piekła.

– Jory, co mogę zrobić, żeby ci pomóc?
Nachylił się i popatrzył na mnie z taką uwagą, że przypomniałam sobie o Julianie i o tym,
jak wiele razy go zawiodłam.

– Mamo, bez względu na to, czym jest dla ciebie ten gmach, dla mnie zaczyna być
domem. Są tu szerokie korytarze i drzwi. Jest winda, którą mogę poruszać się pomiędzy
piętrami.
Jest basen, są tarasy, ogrody i lasy. Właściwie coś w rodzaju raju na ziemi, z kilkoma tylko
usterkami. Kiedyś nie mogłem doczekać się wyjazdu.
Teraz nie chcę się stąd ruszać. Nie chcę też niepokoić cię jeszcze bardziej, a jednak muszę
ci to wyznać.
Czekałam ze strachem na te kilka „usterek”.

– Kiedy byłem dzieckiem, uważałem, że na świecie stale dzieją się jakieś cuda i dziwy: na
przykład ślepiec pewnego dnia przegląda na oczy, a chromy zaczyna chodzić. Myśląc w ten

sposób odbierałem wszystkie krzywdy, które działy się wokół, wszystkie podłości jako mniej
dotkliwe. Sądzę, że balet nie pozwolił mi całkiem dorosnąć, tak więc trzymałem się myśli, że
cuda zdarzają się, jeśli wierzy się w nie dostatecznie mocno, jak w piosence: „Gdy pomyślisz
sobie o czymś, patrząc na gwiazdy, twoje marzenia spełnią się”. Na dodatek w balecie cały
czas
dzieją się cuda, zachowałem zatem dziecięcą ufność, nawet kiedy już dorosłem. Nadal
wierzyłem, że w tym zewnętrznym, prawdziwym świecie wszystko dobrze się kończy, a
Opatrzność jest sprawiedliwa. Mel też taka była.

Jest coś takiego w balecie, co – choć to zabrzmi dziwnie – pozwala zachować niewinność.
Nie widzisz zła, nie słyszysz o nim, więc nie rozmawiasz o nim.

Jestem pewien, że wiesz, co mam na myśli, bo to przecież był i twój świat.

Przerwał i spojrzał na groźne niebo.

– W tamtym świecie miałem kochającą żonę. W zewnętrznym, prawdziwym świecie
szybko znalazła zastępczego kochanka. Nienawidziłem Barta za to, że mi ją zabrał, wtedy
kiedy
najbardziej jej potrzebowałem. Potem znienawidziłem Mel za to, że pozwoliła mu
wykorzystać
się jako narzędzie odegrania się na mnie. On wciąż to robi, mamo. I nie zawracałbym ci
głowy
tym wszystkim, gdybym czasami nie obawiał się o swoje życie. I o życie moich dzieci.
Słuchałam go, starając się nie okazywać zaskoczenia tym, co mówił, a o czym dotąd
nawet nie wspominał.

– Pamiętasz te poręcze, na których ćwiczyłem przed założeniem protez? Więc, ktoś
zeskrobał metal tak, że powbijałem sobie metalowe drzazgi w obie dłonie.
Ojciec wydłubał mi je i prosił, żebym obiecał, iż nic ci nie powiem.
Zadrżałam, cała w środku spięta.

– Co jeszcze, Jory? To nie wszystko, sądząc z wyrazu twojej twarzy.
– Nic takiego, mamo. Drobiazgi mające zatruć mi życie, karaluchy w kawie, herbacie czy
mleku, cukiernica wypełniona solą, solniczka pełna cukru... głupie kawały, dziecinne psoty,
które
mogą stać się niebezpieczne. Pinezki w moim łóżku, na siedzeniu mojego krzesła... och, mam
cały czas święto Halloween w tym domu. Czasami chce mi się śmiać, takie to głupie. Ale gdy
wkładam but, a tam w środku jest gwóźdź, którego nie czuję ze względu na złe krążenie, a od
którego może powstać zakażenie, to przestaje to być śmieszne. To może kosztować mnie
nogę.
Tyle czasu tracę na sprawdzanie wszystkiego przed użyciem, jak na przykład maszynki do
golenia, w której nowe nożyki nagle zardzewiały.

Rozejrzał się wokoło, jakby chcąc sprawdzić, czy w pobliżu nie ma Joela albo Barta, i
mimo że ani on, ani ja niczego nie zauważyliśmy, zniżył głos do szeptu.

– Wczoraj było upalnie, pamiętasz? Sama otworzyłaś trzy okna w moim pokoju, żebym
miał świeże chłodne powietrze, potem wiatr zmienił się, zaczęło wiać od północy i zrobiło się
straszliwie zimno. Przybiegłaś, żeby zamknąć okna i przykryć mnie jeszcze jednym kocem.
Znowu zasnąłem. Pół godziny później obudziłem się, myśląc, że jestem na biegunie. Okna,
wszystkie sześć, były szeroko otwarte. Deszcz zacinał do środka i zamoczył mi pościel. Ale
nie
to było najgorsze. Moje koce były ściągnięte. Zadzwoniłem, żeby ktoś przyszedł mi pomóc.
Ale dzwonek nie działał. Usiadłem i sięgnąłem po wózek. Nie było go tam, gdzie
zazwyczaj stoi, zaraz obok łóżka. Przez chwilę wpadłem w panikę. Potem, ponieważ mam
teraz
dużo silniejsze ręce, opuściłem się na podłogę, podsunąłem normalne krzesło w pobliże okna
i
wciągnąłem się na nie. Będąc już na krześle, mogłem z łatwością zamknąć okno. Ale
pierwsze
ani drgnęło. Przesunąłem krzesło do drugiego, ale ono też nie chciało się poruszyć. Było
sklejone
farbą. Wiedziałem, że nie ma sensu próbować pozostałych czterech i wystawiać się na
zacinający
zimny deszcz, bo mimo silnych ramion i tak nie miałem dobrego oparcia. Jednak ryzykownie
spróbowałem jeszcze raz. Bez powodzenia. Wtedy znowu opuściłem się na podłogę i
przesunąłem w kierunku drzwi. Były zamknięte. Przeczołgałem się do pracowni, ściągnąłem
zimowy płaszcz, okryłem się nim i zasnąłem.

Co się stało z moją twarzą? Tak mi zdrętwiała, że nie mogłam poruszyć wargami.
Jory przyglądał mi się uważnie.

– Mamo, czy ty słuchasz? Czy uważasz? Więc... nie próbuj komentować, dopóki nie
skończę opowiadania. Jak już powiedziałem, zasnąłem w pracowni na podłodze, cały mokry.
Kiedy się obudziłem, leżałem znowu na łóżku. Na suchym łóżku, pod prześcieradłem i
kocami,
ubrany w czystą piżamę.
Przerwał i spojrzał w moje przerażone oczy.

– Mamo... jeżeli ktoś w tym domu chce, żebym dostał zapalenia płuc i umarł, to czy ten
ktoś mógł położyć mnie na łóżku i pookrywać? Taty nie było w domu, a ty nie miałabyś siły,
żeby to zrobić.
– Ale – wyszeptałam – Bart aż tak cię nie nienawidzi. W ogóle nie żywi do ciebie
nienawiści...
– Może to Trevor mnie znalazł, a nie Bart. Ale nie wierzę, żeby Trevor zdołał mnie

podnieść. Więc ktoś tutaj nienawidzi mnie jednak – stwierdził Jory stanowczo. – Ktoś, kto
chciałby, żebym stąd zniknął. Rozmyślałem nad tym i doszedłem do wniosku, że to Bart
musiał
mnie znaleźć i położyć na łóżku. Czy nie przyszło ci do głowy, że gdybyśmy wszyscy
zniknęli,
Bart przejąłby nasze pieniądze?

– Ale on już jest bardzo bogaty! Nie potrzebuje więcej! Jory spojrzał na zamglone słońce.
– Nigdy dotąd nie obawiałem się Barta. Zawsze było mi go żal i chciałem mu pomóc.
Myślałem o tym, żeby zabrać bliźnięta i wyjechać stąd razem z wami... ale to jest tchórzliwe
rozwiązanie. Jeżeli Bart otworzył te okna, to później rozmyślił się i wrócił, by mnie uratować.
Myślałem o modelu klipra i o tym, w jaki sposób został połamany. Z pewnością nie można
obciążać tym Barta, przecież bardzo chciał go mieć. Pomyślałem o Joelu, którego
podejrzewasz, i
o tym, kto ma największy wpływ na Barta. Ktoś cofa Bartowi zegar i on znowu staje się tym
cierpiącym dziesięcioletnim dzieckiem, które chciało, żeby jego matka i babka zginęły w
oczyszczającym ogniu...
– Jory, proszę, obiecywałeś, że nigdy nie będziesz wspominał tego okresu naszego życia.
Zapadła ciągnąca się w nieskończoność cisza, zanim zaczął mówić dalej.
– Ubiegłej nocy zdechła ryba w moim akwarium. Został zamknięty filtr powietrza i
zniszczony regulator temperatury.
Znowu przerwał i spojrzał mi uważnie w oczy.

– Czy ty wierzysz w cokolwiek z tego, co ci opowiadam? Utkwiłam wzrok we wzgórzach
okrytych błękitną mgłą, w ich miękkich, zaokrąglonych szczytach, przypominających
olbrzymie
martwe dziewice, z których pozostały tylko pokryte mchem torsy. Podniosłam oczy na
ciemnoniebieskie niebo z pierzastymi burzowymi chmurami i prześwitującymi zza nich
wiązkami złotych promieni, zwiastującymi lepszy dzień. Pod takim jak to niebem, otoczonym
tymi samymi górami, życie Chrisa, Cory’ego, Carrie i moje było śmiertelnie zagrożone, a Bóg
był tego świadkiem. Odgarnęłam nerwowo tę niewidoczną pajęczynę, próbując znaleźć
właściwe
słowa.
– Mamo, trudno mi o tym mówić, ale uważam, że powinniśmy przestać ufać Bartowi.
Nie możemy wierzyć tym jego napadom miłości do nas. On znowu potrzebuje fachowej
pomocy. Prawdę mówiąc, zawsze byłem przekonany, że ma w sobie wiele miłości, której nie
potrafi wyrazić. A teraz uważam, że Barta uratować nie można. Nie możemy go wyrzucić z
jego
własnego domu, chyba że zostanie uznany za umysłowo chorego i zamknięty w szpitalu. Nie

chcę, żeby tak się stało, i wiem, że ty też nie. Tak więc byłoby najlepiej, gdybyśmy wyjechali.

Czyż nie jest to zabawne?

Nie chcę wyjeżdżać właśnie teraz, kiedy może być zagrożone moje życie.

Przyzwyczaiłem się do tego domu; kocham go i ryzykuję moje życie i życie nas
wszystkich. Ciekawość, co może się wydarzyć, chroni mnie przed nudą. Mamo, najgorszą
rzeczą
w moim życiu jest nuda.

Prawie nie słyszałam tego, co mówił Jory.

Oczy otworzyły mi się szeroko na widok Deirdre i Darrena idących za Joelem i Bartem
do kapliczki. Po chwili zniknęli za zamkniętymi drzwiami.

Zapomniałam o koszyku pełnym ciętych róż i poderwałam się na równe nogi. Gdzie jest
Toni? Dlaczego nie chroni bliźniąt przed Bartem i Joelem? I nagle zrobiło mi się głupio, bo
dlaczego miałaby sądzić, że Bart czy Joel stanowią zagrożenie dla takich małych niewinnych
stworzeń?

Pożegnałam pospiesznie Jory’ego, powiedziałam, że wrócę za parę minut z Darrenem i
Deirdre i razem zjemy lunch.

– Jory, czy nic ci się nie stanie, jeśli opuszczę cię na kilka chwil?
– Oczywiście, mamo. Idź do dzieci. Rozmawiałem z Trevorem dzisiaj rano i dał mi mały
radiotelefon na baterie. Trevorowi można całkowicie zaufać.

Wierząc w lojalność naszego kamerdynera, pospieszyłam do kaplicy.

W chwilę później wślizgnęłam się małymi wewnętrznymi drzwiami do kaplicy, która –

według Joela – była niezbędna do oczyszczenia naszych dusz z grzechów. Był to mały pokój,
który próbował naśladować miejsca rodzinnych modlitw, jakie można znaleźć w wielu
zamkach i
pałacach. Przy pierwszej ławce klęczał Bart, mając po jednej stronie Darrena, a po drugiej
Deirdre. Za ołtarzem stał z pochyloną siwą głową Joel. Przygotowywał się do modlitwy.
Ukradkiem przesunęłam się bliżej i schowałam za podporę łuku.

– Nie podoba nam się tutaj – głośnym szeptem skarżyła się Deirdre.
– Uspokój się. To jest miejsce boże – nakazał Bart.
– Słyszę, jak mój kiciuś płacze – powiedział cicho Darren, odsuwając się od Barta.
– Nie możesz słyszeć miauczenia kota z takiej odległości. Poza tym to nie jest twój
kociak. To jest kot Trevora, a on tylko pozwolił ci się z nim bawić.
Oba maluchy zaczęły pociągać nosem, starając się połknąć łzy rozpaczy. Oboje uwielbiali

kociaki, szczenięta, ptaszki, wszystko co było małe i miłe.

– Cisza! – krzyknął Bart. – Nie słyszę żadnych odgłosów z zewnątrz, ale jeśli uważnie
posłuchacie, przemówi Bóg i powie wam, jak możecie przetrwać.
– Co to znaczy przetrwać?
– Darren, dlaczego pozwalasz swojej siostrze na zadawanie tych wszystkich pytań?
– Ona to lubi.
– Dlaczego jest tutaj tak ciemno, wujku Bart?
– Deirdre, jak wszystkie kobiety, za dużo mówisz. Zaczęła głośniej płakać.
– Nieprawda! Babcia lubi, jak ja mówię...
– Twoja babcia lubi opowiadania wszystkich poza mną – odpowiedział gorzko Bart,
ściskając ramię Deirdre, żeby stała spokojnie.
Na podium, gdzie znajdował się Joel z podniesioną głową, paliło się mnóstwo świec.
Architekci zaprojektowali punktowe oświetlenie sufitowe w ten sposób, że światło skupiało
się
na każdym, kto stanął za ołtarzem. Teraz Joel stał w samym środku mistycznego świetlnego
krzyża.

– Zanim zacznie się dzisiejsze kazanie, wstańmy i zaśpiewajmy ku chwale Pana –
powiedział donośnym, czystym i pewnym głosem.

Przesunęłam się za kolumnę, spoza której mogłam obserwować, sama będąc niewidoczna.
Bliźnięta, które najwyraźniej były tu już wielokrotnie, wytrenowane i zastraszone,
zachowywały
się jak dwa małe roboty. Stały posłusznie po obu stronach Barta, który trzymał je mocno za
małe
ramionka, i wraz z nim zaczęły śpiewać pieśń. Ich słabe i drżące głosiki nie były w stanie
zachować melodii.

Jednak dzieci robiły ogromne wysiłki, żeby nie ustępować Bartowi, który zaskoczył mnie
zadziwiająco dobrym barytonem.

Dlaczego Bart nie śpiewał w ten sposób, kiedy my przychodziliśmy do kaplicy? Czy przy
nas czuł się tak skrępowany, że ukrywał dar otrzymany od Boga? Kiedy prosiliśmy Cindy,
aby
zaśpiewała, marszczył się i nie dawał po sobie poznać, że również ma wspaniały głos. Och, ta
skomplikowana osobowość Barta doprowadzi mnie do szaleństwa.

W innych, mniej złowrogich okolicznościach byłabym wzruszona jego radosnym, pełnym
żaru śpiewem. Promień słońca przedarł się przez witrażowe okno i okrył twarz Barta purpurą,
różem i zielenią. Bart pięknie wyglądał, śpiewając z tak rozjaśnionym spojrzeniem, jakby

naprawdę był natchniony Duchem Świętym.

Byłam poruszona jego wiarą w Boga. Łzy ulgi napłynęły mi do oczu i poczułam się
oczyszczona.

Och, Bart, nie możesz być zaprzedany diabłu, skoro tak śpiewasz i tak wyglądasz.

Nie jest jeszcze zbyt późno, żeby cię uratować, z pewnością nie.

Nic dziwnego, że Melodie pokochała go. Nic dziwnego, że Toni nie jest w stanie
odwrócić się i porzucić takiego mężczyzny.

– „Och, śpiewajmy tę pieśń... tę pieśń miłości do Ciebie. W Boga wierzymy, w Boga
wierzymy...”
Głos jego wznosił się, dominując nad cienkimi głosikami bliźniąt. Dusza wyrywała mi się
w pragnieniu wiary w bożą moc. Opadłam na kolana i pochyliłam głowę.

– Dzięki ci, Boże – wyszeptałam. – Dzięki za uratowanie syna.
Znowu spojrzałam na Barta, szukając Ducha Świętego, gotowa uwierzyć we wszystko, co
uczynił. Powróciły przeszłe słowa. Bart był wtedy z nami.

– Musimy być ostrożni z Jorym – ostrzegał Chris. – Ma zachwiany układ odpornościowy.
Nie możemy dopuścić do tego, żeby przeziębił się i żeby pojawił mu się płyn w płucach...
Nadal klęczałam jak sparaliżowana. Teraz uwierzyłam, że Bart jest tylko bardzo
udręczonym młodym człowiekiem, rozpaczliwie poszukującym hierarchii wartości.
Pieśń dobiegała końca. Och, gdyby Cindy mogła usłyszeć Barta. Gdyby tak oboje
zaśpiewali razem, w końcu zaprzyjaźnieni, połączeni swoimi talentami. Nikt nie klaskał,
kiedy
skończył śpiewać. W ciszy słyszałam tylko bicie swojego serca.

Bliźnięta patrzyły na Barta szeroko otwartymi, niewinnymi niebieskimi oczami.

– Zaśpiewaj jeszcze, wujku Barcie – prosiła Deirdre. – Zaśpiewaj o skale...
Teraz wiedziałam, dlaczego przychodzą do tej kaplicy; żeby posłuchać śpiewu wujka,
żeby poczuć to, co ja poczułam, tę niewidoczną obecność, tak ciepłą i wyrozumiałą.
Bez żadnego akompaniamentu Bart zaśpiewał „Chrystus opoką”. Byłam wzruszona. Z
takim głosem mógł świat rzucić sobie do stóp, a on zamknął swój talent w biurze.

– Już wystarczy, bratankowie – powiedział Joel, gdy skończyła się druga pieśń.
– Niech wszyscy usiądą, zaczniemy dzisiejsze kazanie.
Bart usiadł posłusznie, pociągając za sobą bliźnięta. Objął każde z nich ramieniem w tak
opiekuńczy sposób, że znowu wzruszyłam się do łez. Czy on kochał bliźnięta Jory’ego? Czy
też

przez cały czas udawał tylko, że nie lubi ich, bo przypominały mu tamte „diabelskie
bliźnięta”?

– Pochylmy głowy i módlmy się – nakazał Joel. Ja też pochyliłam głowę.
Słuchałam jego modlitwy z niedowierzaniem. Brzmiała tak przekonywająco, tak skupiona
była na tych, którzy nigdy nie doświadczyli radości bycia „uratowanym” i należenia w całości
do
Chrystusa.

– Kiedy otworzycie swoje serca Chrystusowi, on wypełni je miłością. Kiedy pokochacie
Pana, pokochacie jego syna, który umarł za was, i uwierzycie w sprawiedliwość Boga i jego
syna
tak okrutnie ukrzyżowanego, znajdziecie spokój spełnienia, nieznany wam dotąd. Złóżcie
swoje
grzechy, swoje miecze, swoje tarcze, swoją żądzę władzy i pieniędzy. Odłóżcie swoje
ziemskie
żądze, swoje ziemskie apetyty, które nigdy nie zostaną zaspokojone, i wierzcie, wierzcie!
Idźcie w ślady Chrystusa. Idźcie za nim, wierzcie w jego nauki, a będziecie zbawieni.
Obronicie się przed szatanem tego świata grzechu, żądzy seksu i władzy.

Ratujcie się, zanim będzie za późno!

Płomień jego gorliwości przerażał. Dlaczego nie mogłam uwierzyć w to płomienne
kazanie, tak jak wierzyłam w piękny śpiew Barta? Dlaczego wizja wiatru i deszczu
smagających
Jory’ego zmywała ze mnie ewangeliczną retorykę Joela? Czułam, iż zdradziłam Jory’ego
wtedy,
gdy przez moment uwierzyłam Joelowi, że jest tym, za kogo się podaje.

Kazanie jeszcze się nie skończyło. Byłam zaskoczona zwyczajnym, codziennym tonem,
jakim teraz mówił Joel, jakby bezpośrednio do Barta.

– Kiedy zbudowaliśmy w tej wielkiej górskiej posiadłości małą świątynię poświęconą
modlitwie, natychmiast ucichły plotki w wiosce. Robotnicy, którzy wznosili ten boży dom
modlitwy i tworzyli jego bogate ozdoby, powiedzieli mieszkańcom wioski, co zrobiliśmy, a
oni
ponieśli dalej wiadomość, że Foxworthowie próbują zbawić swoje dusze. Nie wspominają już
o
odwecie na Foxworthach, którzy rządzą nimi ponad dwieście lat. Nadal noszą głęboko w
sercach
liczne urazy z powodu krzywd wyrządzonych im przez naszych egoistycznych przodków. Nie
zapomnieli ani nie wybaczyli grzechów Corrine Foxworth, która poślubiła swojego kuzyna.
Nie
zapomnieli też grzechów twojej matki, Bart, i jej brata. Właśnie pod twoim dachem daje mu
ona
swoje ciało i sama czerpie przyjemność z jego ciała... i pod bożym błękitnym niebem tych
dwoje
wyleguje się nago na słońcu, zanim się połączy. Są od siebie uzależnieni, tak samo jakby byli
uzależnieni od jednego z tych narkotyków, rozpowszechnionych w dzisiejszym niemoralnym,

egoistycznym, niezważającym na nic społeczeństwie.

On, ten lekarz, jej brat rodzony, zbawia się w pewien sposób dzięki swoim wysiłkom w
służbie dla ludzkości, poświęceniu się medycynie i nauce. Tak więc jemu może łatwiej będzie
wybaczone niż tej grzesznej kobiecie, twojej matce, która dała światu zdeprawowaną córkę.
Ta
skończy pewnie jeszcze gorzej. Twoja matka dała też pierworodnego syna, który tańczył
bezwstydnie dla pieniędzy! Dla chwały swojego ciała! I za ten grzech już zapłacił, tracąc
władzę
w nogach. A tracąc władzę w nogach, utracił ciało, a utraciwszy ciało, stracił żonę. Los jest
nieskończenie mądry, kiedy trzeba zdecydować, kogo ukarać, a komu pomóc. – Przerwał, dla
wzmocnienia efektu, po czym utkwił rozgorzałe spojrzenie w Barcie, jakby chciał siłą woli
przeniknąć do jego umysłu. – Wiem, mój synu, że kochasz swoją matkę i możesz jej
wszystko
wybaczyć... ale to źle, bardzo źle – bo co z wolą bożą? Nie zgadzam się z tym.

Uratować ją? Dobrze, ale jak Bóg będzie mógł jej wybaczyć, skoro winna jest uwiedzenia
brata?

Przerwał z ogniem religijnego zapału w oczach i czekał na reakcję Barta.

– Jestem głodna! – jęknęła nagle Deirdre.
– Ja też! – zawołał Darren.
– Zostaniecie tutaj i zrobicie to, co macie do zrobienia, albo zostaniecie ukarani! –
krzyknął Joel od ołtarza.
Bliźnięta natychmiast schowały się w małe skorupki, patrząc na Joela oczami pełnymi
strachu. Co Joel zrobił takiego, że tak się go bały? Och, Boże, czy dałam Joelowi albo
Bartowi
jakąkolwiek okazję do skrzywdzenia ich?

Mijały długie minuty, Joel jakby z rozmysłem dręczył rodzeństwo. Chciałam skoczyć i
krzykiem powstrzymać go przed zaszczepianiem chorych myśli do główek niewinnych
dzieciaków. Ale siedział tam również Bart, który zachowywał się tak, jakby w ogóle nie
słyszał
słów Joela. Wpatrywał się we wspaniały witraż za ołtarzem. Witraż ukazywał Jezusa z
małymi
dziećmi u stóp, przytulonymi do jego kolan, patrzącymi z zachwytem w twarz Bożego Syna.
Ten
sam zachwyt był na twarzy Barta, niesłuchającego ciotecznego dziadka. Bart przepełniony był
tą
obecnością, którą nawet ja czułam w tym miejscu.

Bóg istniał, zawsze był tutaj, nawet kiedy chciałam temu zaprzeczyć.
Słowa Chrystusa miały znaczenie w dzisiejszym świecie. Jego nauki w jakiś sposób
znalazły swoje miejsce w zdezorientowanym umyśle Barta.

– Bart, twój bratanek z bratanicą zasypiają! – wrzasnął wściekle Joel. – Zaniedbujesz

swoje obowiązki! Obudź je! Natychmiast!

– Zmęczyły się. To małe dzieci, wujku Joelu – powiedział Bart. – Twoje kazania trwają
zbyt długo, dlatego one zmęczyły się. One nie są szatańskim nasieniem.
Urodziły się ze świętych ślubów małżeńskich. To nie są te pierwsze, spokrewnione
bliźnięta, wujku, te szatańskie...
Widząc, jak Bart podnosi i opiekuńczo trzyma na rękach Darrena i Deirdre, poczułam
strach zmieszany z nadzieją. Bart okazywał się równie delikatny i szlachetny jak jego ojciec.
Gdy
tylko to pomyślałam, usłyszałam słowa, które zmroziły mi krew w żyłach. Zamarłam w
cieniu.
Bart podniósł się z dziećmi na rękach.

– Postaw je – rozkazał Joel.
Skończył już kazanie i jego mocny głos ścichł do zwyczajnego szeptu. Czy wyczerpał już
zapasy energii i przestanie wywierać takie wrażenie? Modliłam się o to.

– Teraz, dzieci, ten kto nie nauczył się panować nad swoimi potrzebami fizycznymi,
powtórzy lekcję, której próbowałem was nauczyć. Powiedzcie to, Darren, Deirdre!
Powiedzcie
słowa, które na zawsze macie zachować w sercach i umysłach. Mówcie, niech Pan Bóg
usłyszy.
Mieli jeszcze tak dziecinny głos i rzadko wypowiadali od razu więcej niż kilka słów.
Często używali niewłaściwej składni... ale tym razem recytowali płynnie i poważnie jak
dorośli.

– Jesteśmy dziećmi narodzonymi z diabelskiego nasienia. Jesteśmy sprawką diabła, przez
diabła spłodzeni. Odziedziczyliśmy wszystkie szatańskie geny prowadzące do kazi...
kazirodczych stosunków.
Uśmiechnęły się do siebie, zadowolone, że udało im się to gładko powiedzieć, nie
rozumiały znaczenia ani jednego słowa. Potem skierowały poważne błękitne oczy na
groźnego
starca za ołtarzem.

– Jutro będzie dalszy ciąg naszych lekcji – to powiedziawszy, Joel zamknął swoją
ogromną czarną Biblię.
Bart podniósł dzieciaki, pocałował w policzki i powiedział, że teraz mogą założyć czyste
suche majteczki, zjeść lunch, wykąpać się i przespać przed późniejszymi modlitwami.
Wtedy wyszłam z ukrycia.

– Bart, co ty próbujesz zrobić z dziećmi Jory’ego?
Mój syn spojrzał na mnie, a jego opalona twarz pobladła.
– Mamo, nie powinnaś przychodzić tutaj, z wyjątkiem niedziel...

– Dlaczego? Czy chcesz, żebym trzymała się z dala, tak abyś mógł wypaczyć te małe
ludzkie istoty i potem karać je za to? Czy o to ci chodzi?
– A kto ciebie wypaczył? – zapytał chłodno Joel ze zmrużonymi oczami.
Z dziką furią odwróciłam się do niego.
– Twoi rodzice! – krzyknęłam. – To twoja siostra, Joel, trzymała nas przez lata w
zamknięciu, karmiąc obietnicami, podczas gdy oboje z Chrisem dorastaliśmy, nie mając
nikogo
poza sobą do pokochania. Możesz ich obciążyć odpowiedzialnością za to, że tacy z Chrisem
jesteśmy. Ale zanim powiesz jeszcze jedno słowo, musisz mnie wysłuchać. Kocham Chrisa i
nie
wstydzę się tego. Uważasz, że niczego ważnego nie zrobiłam na tym świecie, jednak stoi tutaj
twój siostrzany wnuk, trzymając moje wnuczęta, a na tarasie jest mój drugi syn. Oni nie są
skalani!
Nie są ani diabelską sprawką, ani diabelskim nasieniem, i nigdy, do końca swojego życia
nie próbuj powtórzyć tych słów w stosunku do nikogo z mojej rodziny, bo w przeciwnym
razie
dopilnuję, żebyś został stąd usunięty i uznany za chorego na uwiąd starczy!

Na twarz Barta wróciły kolory. Joel rozpaczliwie szukał wyblakłym spojrzeniem jego
wzroku, ale Bart patrzył na mnie tak, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu.

– Mamo – powiedział słabym głosem i chciał powiedzieć więcej, ale bliźnięta zsunęły mu
się z ramion i podbiegły do mnie.
– Jeść, babciu, jeść... Utkwiłam wzrok w Barcie.
– Masz najpiękniejszy głos, jaki kiedykolwiek słyszałam – powiedziałam, wycofując się i
zabierając ze sobą bliźnięta. – Bądź sobą, Bart. Nie potrzebujesz Joela. Znalazłeś swój talent,
wykorzystaj go.
Stał nieruchomo, jakby miał jeszcze mnóstwo do powiedzenia, ale Joel już ciągnął go
błagalnie za ramię, podczas gdy bliźnięta domagały się lunchu.

NIEBIOSA NIE MOGĄ CZEKAĆ

W kilka dni później Jory bardzo poważnie się przeziębił. Zimno i deszcz zrobiły swoje.
Leżał w łóżku, z rosnącą temperaturą i czołem błyszczącym od potu. Rzucał się, bredząc i
powtarzając imię Melodie. Wtedy Toni krzywiła się, mimo że opiekowała się nim, jak tylko
mogła najlepiej.

Dostrzegłam serdeczność w każdym jej troskliwym ruchu, w łagodnym, współczującym
spojrzeniu, w muśnięciach ustami jego twarzy, gdy myślała, że tego nie widzę.

Usiłowała mnie pocieszyć.

– Nie martw się tak bardzo, Cathy – prosiła, obmywając nagi tors Jory’ego zimną wodą. –
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że wysoka temperatura pomaga w walce z
wirusami.
Jestem pewna, że jako żona lekarza wiesz o tym i po prostu obawiasz się, że dostanie
zapalenia
płuc. Nie dostanie. Możesz mi wierzyć.

– Módlmy się o to...
Ale bałam się nadal; była tylko pielęgniarką, bez medycznego doświadczenia Chrisa.
Dzwoniłam co godzina, próbując odnaleźć go w tym ogromnym uniwersyteckim
laboratorium.
Dlaczego Chris nie reagował na moje pilne telefony? Zaczęłam się nie tylko niepokoić, ale i
złościć, że jest nieosiągalny. Czyż nie przyrzekał, że zawsze, kiedy tylko będzie potrzebny,
przyjdzie z pomocą?

Minęły dwa dni od tamtego kazania Joela, a Chris nie zadzwonił.
Upalna, wilgotna pogoda, przerywana deszczami i burzami z piorunami, potęgowała tylko
mój niepokój i pustkę w umyśle. Nad naszymi głowami przetoczył się grzmot.
Błyskawica na chwilę rozświetliła ciemne, groźne niebo. U moich stóp bawiły się
bliźnięta, szepcząc do siebie, że czas już na lekcję w kaplicy.

– Babciu, prosimy. Wujek Joel mówi, że musimy tam iść.
– Deirdre, Darren, chcę, żebyście mnie posłuchali i zapomnieli o tym, co wam mówią
wujek Joel i wujek Bart. Wasz ojciec chce, żebyście ze mną i z Toni byli przy nim. Wiecie, że
wasz tatuś jest chory i ostatnią rzeczą, jakiej by pragnął, jest wizyta jego synka i córeczki w
kaplicy, w której... w której... – i tutaj zająknęłam się.
Bo cóż mogłam powiedzieć im o Joelu, co w jakiś sposób nie zemściłoby się później?
Uczył ich tego, co uważał za słuszne. Gdyby tylko nie uczył ich tych zdań... diabelska
sprawka.

Diabelskie nasienie.
Natychmiast oboje zaczęli płakać.

– Czy po tatusia przyjdzie śmierć? – łkali jednocześnie.
– Nie, oczywiście, że nie umrze. Co wy oboje w ogóle wiecie o śmierci?
I zaczęłam im tłumaczyć, że ich dziadek jest znakomitym lekarzem i niedługo już wróci
do domu.
Patrzyły na mnie bezmyślnie, aż uświadomiłam sobie, że one często deklamują słowa,
których nauczyły się na pamięć, nie rozumiejąc ich znaczenia. Śmierć. Co one mogą o niej
wiedzieć?

Toni spojrzała na mnie w dziwny sposób.

– Powiem ci coś. Kiedy pomagam tej dwójce ubierać się i rozbierać, kiedy je kąpię, nie
zamykają im się buzie. To są naprawdę nadzwyczaj rezolutne dzieci.
Przypuszczam, że przebywanie wśród dorosłych szybciej je rozwija, niż gdyby cały czas
bawiły się z rówieśnikami. Przeważnie bawiąc się, opowiadają sobie różne głupstwa. Ale
czasem
z tej paplaniny wyłapuję poważne, dorosłe słowa. Robią wtedy duże oczy i zaczynają
rozmawiać
szeptem. Rozglądają się wokoło ze strachem.

Wygląda to tak, jakby spodziewały się zobaczyć kogoś albo coś, i nagle zaczynają
szeptem ostrzegać się wzajemnie przed Bogiem i jego gniewem. Zaniepokoiło mnie to.

– Posłuchaj uważnie, Toni. Nigdy nie spuszczaj bliźniąt z oczu. Niech będą przez cały
czas w ciągu dnia z tobą, chyba że jesteś pewna, iż są ze mną, z Jorym albo z moim mężem.
Jeśli
opiekujesz się Jorym i jesteś zbyt zajęta, żeby mieć je na oku, zawołaj mnie, a ja się nimi
zajmę.
Nie pozwól tylko odejść im z Joelem i... Bartem – choć niechętnie, musiałam dodać to imię.
Rzuciła mi następne zaniepokojone spojrzenie.

– Cathy, to jest nie tylko to, co wydarzyło się w Nowym Jorku z Cindy i ze mną, ale
również to, co musiał powiedzieć po naszym powrocie Joel i co spowodowało, że Bart zaczął
patrzeć na mnie jak na grzesznicę. To boli, gdy mężczyzna, o którym myślisz, że cię kocha,
miota takie podłe oskarżenia.
Znowu zaczęła obmywać ramiona i pierś Jory’ego.

– Jory nigdy nie odezwałby się w ten sposób, bez względu na to, co bym zrobiła.
Czasem popatrzy groźnie, ale nawet wtedy jest na tyle taktowny, że nie powie nic takiego,
co mogłoby mnie zranić. Nigdy jeszcze nie spotkałam mężczyzny tak wyrozumiałego i

taktownego.

– Czy to ma znaczyć, że go kochasz? – zapytałam, pragnąc odpowiedzi twierdzącej, ale
jednocześnie obawiając się, że jej rozczarowanie Bartem jest chwilowe i że Jory jest tylko
miłością zastępczą.
Zaczerwieniła się i opuściła głowę.

– Jestem w tym domu już prawie dwa lata, wiele tu widziałam i słyszałam. Tutaj
znalazłam zadowolenie seksualne z Bartem, ale to nie było nic słodkiego czy romantycznego,
było to tylko podniecające. Dopiero teraz zaczynam poznawać uczucie mężczyzny
próbującego
zrozumieć mnie i dać mi to, czego pragnę. Jego spojrzenie nigdy nie potępia. Jego usta nigdy
nie
wykrzykują okropnych słów, kiedy zrobię coś nie po jego myśli. Moja miłość do Barta była
jak
gwałtowny płomień rozniecony od pierwszego wejrzenia, podczas gdy stopami stałam na
ruchomych piaskach. Nigdy nie wiedziałam, czego on chce lub czego pragnie, z wyjątkiem
tego,
że szuka kogoś podobnego do ciebie...
– Chciałabym, żebyś przestała tak mówić, Toni – zaprotestowałam zażenowana.
Bart nie akceptował siebie, bał się, że kobieta pierwsza odwróci się od niego; żeby tego
uniknąć, porzucił Melodie, jeszcze zanim miała szansę zwrócić się przeciwko niemu. Później
skierował swoją niechęć przeciwko Toni, zanim zdążyła znienawidzić go i odejść. To on był
górą. On „odkrywał” grzeszną naturę kochanej kobiety i to on ją porzucał.

Toni zgodziła się nie rozmawiać dalej o Barcie i zaczęła, z moją pomocą, naciągać na
Jory’ego czystą piżamę. Pracowałyśmy razem, podczas gdy dzieci bawiły się na podłodze,
puszczając do siebie samochodziki, zupełnie tak jak to robili Córy i Carrie.

– Upewnij się, którego brata kochasz, zanim skrzywdzisz ich obu. Zamierzam znowu
porozmawiać z mężem i Jorym, i stanę na głowie, żebyśmy wyjechali z tego domu, jak tylko
Jory
wyzdrowieje. Możesz z nami pojechać, jeśli taki będzie twój wybór.
Otworzyła szeroko piękne szare oczy. Spojrzała znowu na Jory’ego, który przewrócił się
na bok i mamrotał bez związku, w gorączce. Wydawało mi się, że coś jakby: „Mel... czy to
dla
nas sygnał?”

– Nie, to Toni, twoja pielęgniarka – powiedziała łagodnie, głaszcząc go po włosach i
odgarniając z czoła zlepione potem kosmyki. – Jesteś paskudnie przeziębiony... ale wkrótce
poczujesz się lepiej.
Jory spojrzał półprzytomnie, jakby próbując odróżnić tę kobietę od tamtej, o której śnił

każdej nocy. W ciągu dnia patrzył tylko na Toni, natomiast nocami Melodie nie dawała mu
spokoju. Co jest takiego w naturze ludzkiej, że z determinacją trzymamy się nieszczęść, a tak
łatwo odrzucamy szczęście znajdujące się w zasięgu ręki?

Jory zaczął gwałtownie kaszleć, krztusząc się i wypluwając olbrzymie ilości flegmy. Toni
delikatnie podtrzymywała mu głowę i zmieniała mokre tampony.

Wszystko, co robiła przy nim, robiła z dużą czułością – wstrząsała poduszki, masowała
mu plecy, poruszała jego nogami, żeby nie straciły sprężystości. Byłam pod wrażeniem tego,
co
dla niego czyniła.

Odwróciłam się w kierunku wyjścia, czując się intruzem w tej ważnej, intymnej chwili,
gdy Jory zaczął odzyskiwać przytomność na tyle, żeby wziąć Toni za rękę i spojrzeć jej w
oczy.
Nawet mimo choroby coś w jego oczach przemówiło do niej.

Cicho chwyciłam za rączki Darrena i Deirdre.

– Wyjdźmy – powiedziałam, widząc, jak Toni zadrżała i pochyliła głowę.
Zanim zamknęłam drzwi, dostrzegłam, że przytuliła jego rękę do ust i całowała jego
palce.

– Wykorzystuję cię, gdy nie możesz się bronić – szepnęła – ale muszę powiedzieć ci, jaka
byłam głupia. Byłeś tutaj przez cały czas, a ja nie dostrzegałam cię. W ogóle nie widziałam
cię,
bo Bart zasłonił mi cały świat.
– Domyślam się, że łatwo jest przeoczyć człowieka na wózku inwalidzkim, i to cię
usprawiedliwia. Ale ja byłem tutaj, czekałem, miałem nadzieję... – odpowiedział Jory słabym
głosem, a wzrok miał rozpalony od szczerości jej słów i serdecznego, kochającego wyrazu
twarzy.
– Och, Jory, nie miej mi za złe, że pozwoliłam oczarować się Bartowi. Byłam zaskoczona
i do pewnego stopnia oszołomiona pewnością i śmiałością jego uczucia.
Wytrącił mnie z równowagi. Myślę, że każda kobieta w głębi duszy pragnie mężczyzny,
który nie przyjmie odmowy i nieugięcie będzie dążył do zdobycia jej.
Wybacz mi, że byłam tak łatwą zdobyczą.

– Dobrze już, dobrze – wyszeptał i zamknął oczy. – Niech tylko to, co do mnie czujesz,
nie będzie litością, bo ja to poznam.
– Jesteś takim człowiekiem, jakiego chciałam widzieć w Barcie! – zawołała, zbliżając
usta do jego warg.

W tym momencie zamknęłam drzwi. Wróciwszy do siebie, usiadłam przy telefonie i
czekałam, że w odpowiedzi na moje liczne wezwania Chris w końcu zadzwoni. Już prawie
zasypiałam obok skulonych w moim łóżku bliźniąt, gdy zadzwonił telefon. Podniosłam
słuchawkę. Głęboki, burkliwy głos poprosił panią Sheffield, przedstawiłam się więc.

– Nie chcemy tutaj ciebie ani twoich dzieci – odezwał się przerażający gruby głos. –
Wiemy, co się tam u was dzieje. Nikogo nie oszukacie tą kapliczką. To wstyd chować się pod
płaszczykiem boskich przykazań. Wynoście się, zanim wykonamy boską wolę i wyrzucimy
was
z naszych gór.

Nie mogłam znaleźć słów odpowiedzi. Siedziałam jak sparaliżowana, dopóki nie odłożył
słuchawki. Ja odłożyłam słuchawkę dopiero wtedy, gdy słońce wyszło zza chmur i oświetliło
pokój. Pomyślałam o tych pomieszczeniach, które urządziłam według swojego gustu, i
stwierdziłam, że nie przypominają mi już one o matce i jej drugim mężu. Były tutaj tylko te
pamiątki z przeszłości, które chciałam zachować.

Na serwantce stały oprawione w srebrne ramki zdjęcia Cory’ego i Carrie, a obok nich –
Darrena i Deirdre. Na fotografiach bliźnięta były bardzo do siebie podobne, ale ci, którzy je
znali,
mogli dostrzec różnicę. Z następnego zdjęcia uśmiechał się do mnie Paul, a z jeszcze innego
Henny. Ze złotych ramek spoglądał Julian, wzrokiem, który uważał za bardzo seksowny.
Obok
miałam również kilka ujęć jego matki, Madame Marishy. Ale nigdzie nie było zdjęć
Bartholomew Winslowa. Popatrzyłam na fotografię mojego ojca, który zmarł, kiedy miałam
dwanaście lat. Był bardzo podobny do Chrisa, tyle że Chris teraz wyglądał starzej. Ledwie się
człowiek obróci, a dobrze mu znany chłopiec staje się mężczyzną. Tak szybko mijają lata;
kiedyś
dni wydawały się dłuższe.

Znowu popatrzyłam na dwie pary bliźniąt. Tylko ktoś niezwykle uważny mógł dostrzec
pewne różnice. W dzieciach Jory’ego było coś z Melodie, jakieś nieokreślone podobieństwo.
Spojrzałam na inne zdjęcie, ze mną i z Chrisem, zrobione kiedy jeszcze mieszkaliśmy w
Gladstone w Pensylwanii. Ja miałam dziesięć lat, on dopiero co skończył trzynaście. Staliśmy
w
trzymetrowym śniegu obok bałwana ulepionego przed chwilą, uśmiechając się do ojca
robiącego
zdjęcie.

Fotografia już pobrązowiała. Taką samą nasza matka wkleiła do swojego błękitnego
albumu.

Teraz już naszego albumu.

Strzępy naszego życia utrwalone na małych prostokątach gładkiego papieru.

Zamrożona w bryle czasu, siedząca w nędznej koszuli nocnej na parapecie okna na
poddaszu – Catherine Doli. Chris zrobił to zdjęcie przy długim czasie naświetlania. Jak
mogłam
usiedzieć tak nieruchomo, z tą samą miną? Przez koszulę widać było delikatny zarys młodych
piersi, a na dziewczęcej buzi malował się tamten żałosny smutek.

Jaka byłam słodka. Patrzyłam na zdjęcie długo i uważnie. Delikatna, wiotka dziewczyna
już dawno zamieniła się w kobietę w średnim wieku. Westchnęłam za tamtym podlotkiem z
głową pełną marzeń. Wzięłam do ręki zdjęcie, które Chris miał ze sobą w gimnazjum i na
medycynie. Miał je również, będąc młodym lekarzem.

Czy to ten kawałek papieru, znajdujący się teraz w moim ręku, tak mocno podtrzymywał
jego miłość do mnie? Ta twarz piętnastoletniej dziewczynki na strychu, w świetle księżyca?
Stęsknionej, zawsze stęsknionej wiecznej miłości?

Nie wyglądałam już jak ta dziewczyna na zdjęciu. Wyglądałam jak moja matka tej nocy,
kiedy podpaliła Foxworth Hall.

Ostry dźwięk dzwonka telefonu przywrócił mnie do rzeczywistości.

– Złapałem gumę – powiedział Chris, słysząc mój głos w słuchawce. – Byłem kilka
godzin w innym laboratorium i dopiero po powrocie dostałem te wszystkie wiadomości o
Jorym.
Chyba nie czuje się gorzej?
– Nie, kochanie, nie czuje się gorzej.
– Cathy, czy coś się stało?
– Opowiem ci, gdy przyjedziesz.
Chris przyjechał w godzinę później, przywitał się ze mną i pospieszył do Jory’ego.
– Jak się czuje mój syn? – zapytał, siadając na łóżku obok niego i badając mu puls. –
Dowiedziałem się od Cathy, że ktoś otworzył wszystkie okna i zmoczył cię deszcz.

– Och! – krzyknęła Toni. – Któż mógł coś takiego zrobić? Tak mi przykro, doktorze
Sheffield. Mam zwyczaj odwiedzać Jory’ego, to znaczy pana Marqueta, dwa lub trzy razy w
ciągu nocy, nawet jeśli mnie nie woła.
Jory uśmiechnął się do niej, szczęśliwy.

– Myślę, że możesz przestać już nazywać mnie panem Marquetem, Toni. – Głos miał
bardzo słaby i ochrypły. – To się wydarzyło, gdy miałaś dzień wolny.
– Och – powiedziała – to musiało być tego ranka, kiedy pojechałam do miasta odwiedzić

moją przyjaciółkę.

– To tylko przeziębienie, Jory – powiedział Chris, osłuchując mu płuca. – A sądząc po
objawach, nie masz grypy. Tak więc łykaj lekarstwa, pij płyny, które przynosi Toni, i przestań
martwić się o Melodie.
Później, rozciągnięty w swoim ulubionym fotelu, wysłuchał wszystkiego, co miałam mu
do opowiedzenia.

– Czy rozpoznałaś głos?
– Chris, nikogo z wioski nie znam tak dobrze. Robię, co mogę, żeby trzymać się od nich z
daleka.
– Skąd wiesz, że to ktoś z wioski?
Nie zastanawiałam się nad tym. Z góry założyłam, że tak jest. Jednak postanowiliśmy z
Chrisem, że kiedy tylko Jory wyzdrowieje, opuścimy ten dom.

– Jeżeli tego pragniesz – powiedział Chris, rozglądając się z pewnym żalem. – Polubiłem
to miejsce, muszę przyznać. Lubię całą tę przestrzeń dookoła, ogrody, służbę, która na nas
czeka,
i będzie mi przykro stąd wyjeżdżać. Nie przeprowadzajmy się tylko zbyt daleko. Nie
chciałbym
porzucać mojej pracy na uniwersytecie.
– Nie martw się, Chris. Nie chcę cię od niej odrywać. Przeniesiemy się do Charlottesville
i dzięki Bogu nikt tam nie będzie wiedział, że jestem twoją siostrą.
– Cathy, moja najdroższa, najsłodsza żono, myślę, że nawet kiedy dowiedzą się, nie
będzie to miało najmniejszego znaczenia. A poza tym wyglądasz bardziej na moją córkę niż
na
żonę.
Jaki on był wspaniały, mówiąc coś takiego z absolutną szczerością. Wiedziałam, że był
ślepy, patrząc na mnie. Widział to, co chciał widzieć, taką dziewczynę, jaką kiedyś byłam.
Roześmiał się, zauważywszy moje powątpiewanie.

– Kocham tę kobietę, którą się stałaś. Nie patrz więc podejrzliwie, gdy mówię ci to ze
szczerością czystości osiemnastokaratowego złota. Powinienem powiedzieć
dwudziestoczterokaratowego, ale mogłabyś wtedy powiedzieć, że jest zbyt miękkie i przez to
mało warte. Daję ci więc to, co najlepsze: moją osiemnastokaratową miłość, która naprawdę
wierzy, że jesteś piękna wewnątrz, na zewnątrz i pomiędzy.
Cindy przyleciała z wizytą podobną trąbie powietrznej. Opowiadała jednym tchem,
minuta po minucie, wszystko do najdrobniejszego szczegółu, co się wydarzyło w jej życiu od

naszego ostatniego spotkania. Wydawało się nieprawdopodobne, że tyle rzeczy mogło
przytrafić
się jednej dorastającej dziewczynie.

Kiedy tylko znaleźliśmy się w wielkim holu wejściowym, pobiegła na górę i rzuciła się
Jory’emu w ramiona z takim impetem, że przestraszyłam się o jego bezpieczeństwo.

– Naprawdę – roześmiał się – ważysz trochę więcej niż piórko, Cindy. – Pocałował ją,
przyjrzał się jej i znowu się roześmiał. – Ojej! Cóż to jest za strój?
– Taki, który napełni oczy pewnego braciszka, o imieniu Bart, przerażeniem.
Włożyłam to, żeby dokuczyć jemu i drogiemu wujaszkowi Joelowi.
Jory spoważniał.
– Cindy, na twoim miejscu przestałbym rozmyślnie dręczyć Barta. On nie jest już małym
chłopcem.
Do pokoju weszła Toni, niezauważona przez Cindy i cierpliwie czekała, żeby zmierzyć
Jory’emu temperaturę.

– Och – powiedziała Cindy, gdy odwróciła się i spostrzegła Toni. – Po tej okropnej
scenie, jaką Bart zrobił w Nowym Jorku, myślałam, że wyjechałaś z tego domu.
Wyraz oczu Toni sprawił, że Cindy jeszcze raz zerknęła na Jory’ego, potem znowu na
Toni i wybuchnęła śmiechem.

– No, nareszcie wrócił ci zdrowy rozsądek! Czytam w waszych oczach. Jesteście
zakochani! Hurrra!
Rzuciła się, żeby uściskać i ucałować Toni, a potem usiadła obok Jory’ego i spojrzała na
niego z zachwytem.

– Spotkałam Melodie w Nowym Jorku. Płakała, gdy opowiadałam jej, jakie śliczne są
bliźnięta... ale w dzień po rozwodzie wyszła za innego tancerza. Jory, on bardzo przypomina
ciebie, nie jest tylko tak przystojny i nie tańczy tak dobrze.
Jory uśmiechnął się, jakby Melodie należała już do przeszłości. Odwrócił się i uśmiechnął
do Toni.

– Więc tam idą moje alimenty. W końcu mogła mnie zawiadomić.
Cindy znowu spojrzała na Toni.
– A co z Bartem?
– A co ze mną? – powtórzył baryton.
Dopiero wtedy spostrzegliśmy Barta stojącego w drzwiach, wyniośle opartego o framugę,

traktującego to, co mówiliśmy i robiliśmy, jak jakieś dziwaczne pląsy w jego rodzinnej
menażerii.

– A więc – wycedził – żyję i oddycham. Nasza zapierająca dech w piersiach mała imitacja
Marilyn Monroe przyjechała, żeby wzruszyć nas wszystkich swoją aktorską obecnością.
– Inaczej opisałabym swoje odczucia na twój widok – powiedziała Cindy z błyskiem w
oczach. – Nie jestem wzruszona, tylko przechodzą mnie dreszcze.
Bart obrzucił ją wzrokiem. Była ubrana w obcisłe, złote skórzane spodnie i bawełniany
sweter w białe i złote pasy. Poziome pasy podkreślały jej kołyszące się przy każdym ruchu
piersi.
Na nogach miała długie do kolan złote boty.

– Kiedy wyjeżdżasz? – zapytał Bart, patrząc na Toni siedzącą na łóżku i trzymającą
Jory’ego za rękę.
Chris siedział na kanapce obok mnie i próbował przejrzeć korespondencję, która nadeszła
do domu zamiast do jego biura.

– Drogi braciszku, mów, co chcesz, jest mi wszystko jedno. Przyjechałam, żeby spotkać
się z rodzicami i resztą mojej rodziny. Wkrótce wyjadę. Łańcuchami nie zatrzymałbyś mnie
tutaj
minutę dłużej, niż to konieczne.
Roześmiała się, podeszła do niego bliżej i spojrzała mu w twarz.

– Nie musisz mnie lubić ani akceptować. I jeśli nawet otworzysz usta i powiesz coś dla
mnie obraźliwego, po prostu roześmieję ci się w nos. Znalazłam mężczyznę, który mnie
kocha i
przy którym ty wyglądasz jak siedem nieszczęść!
– Cindy! – odezwał się ostrym tonem Chris, odkładając nieprzejrzaną pocztę. – Kiedy
jesteś tutaj, masz się ubierać właściwie i traktować Barta z szacunkiem, a wtedy i on będzie
się
inaczej do ciebie odnosił. Jestem chory, gdy słyszę te wasze dziecinne kłótnie o nic.
Cindy spojrzała na mnie, jakby czuła się pokrzywdzona, więc odezwałam się
pojednawczo:

– Kochanie, to jest dom Barta. Poza tym czasami i ja chciałabym zobaczyć cię w jakimś
mniej obcisłym ubraniu.
Jej błękitne oczy zmieniły swój wyraz z kobiecego na dziecinny. Rozpłakała się.

– Oboje stajecie po jego stronie, a wiecie, że jest tylko nędznym lizusem, chcącym nas
wszystkich unieszczęśliwić!
Toni siedziała skrępowana, aż Jory pochylił się i szepnął jej coś do ucha.

– To nic nie znaczy – usłyszałam jego szept. – Wydaje mi się, że Bart i Cindy uwielbiają
dręczyć się wzajemnie.
Niestety, Bart przeniósł swoją uwagę z Cindy na Jory’ego, obejmującego ramieniem
Toni. Nachmurzył się i kiwnął na nią.

– Chodź ze mną. Chcę pokazać ci nowe zmiany we wnętrzu kaplicy.
– Kaplicy? Po co nam kaplica? – spytała Cindy, która nic nie wiedziała o najnowszych
przebudowach.
– Cindy, Bart postanowił dobudować do domu kaplicę.
– No tak, mamo, jeśli ktoś w ogóle potrzebuje kaplicy pod ręką, to chyba duch gór i tego
domu.

Mój drugi syn nie odezwał się ani słowem.

Toni nie chciała z nim pójść. Wymówiła się kąpielą bliźniąt. Przez moment gniew

zapłonął w oczach Barta, ale szybko zgasł i Bart dalej stał dziwnie samotny i opuszczony.
Wzięłam go za rękę.

– Kochanie, bardzo bym chciała zobaczyć, jakie nowe zmiany porobiłeś w kaplicy.
– Innym razem – odparł.
Obserwowałam go ukradkiem przy obiedzie, kiedy to Cindy naigrawała się z niego w
sposób, który byłby śmieszny, gdyby Bart miał poczucie humoru. Jednakże Bart nigdy nie
potrafił śmiać się z siebie. Wszystko brał na serio. Cindy uśmiechnęła się z tryumfem.

– Widzisz, Bart – dokuczała mu – potrafię odłożyć na bok dziecinne kompleksy, nawet
fizyczne. Ale ty nie potrafisz zapomnieć niczego, co ci leży na żołądku i trawi mózg. Jesteś
jak
zbiornik ścieków gromadzący wszystko, co zgniłe i śmierdzące.
Nadal milczał.

– Cindy – przemówił Chris, który przez cały posiłek nie odzywał się – przeproś Barta.
– Nie.
– Więc wstań od stołu i wyjdź. Będziesz jadła w swoim pokoju, dopóki nie nauczysz się
przyzwoicie zachowywać.
Jej oczy znowu zapłonęły żalem, tym razem do Chrisa.

– W PORZĄDKU! Pójdę do swojego pokoju... ale jutro opuszczam ten dom i nigdy już tu
nie wrócę! NIGDY!
– To jest najlepsza wiadomość, jaką słyszałem od lat – odezwał się w końcu Bart.

Cindy tonęła we łzach, zanim jeszcze wyszła z jadalni. Tym razem nie poderwałam się za
nią. Siedziałam dalej, udając, że nic się nie stało. W przeszłości zawsze osłaniałam Cindy i
karałam Barta, ale dziś przyglądałam mu się bardziej wnikliwie. Nie wszystkie cechy mojego
syna były ciemne i niebezpieczne.

– Dlaczego nie pójdziesz za Cindy, jak to zawsze robiłaś, mamo? – zapytał Bart
wyzywająco.
– Nie skończyłam jeszcze obiadu, Bart. A Cindy musi nauczyć się szacunku w wyrażaniu
swoich opinii o innych.

Siedział, patrząc na mnie, całkowicie zaskoczony.

Następnego ranka Cindy wtargnęła bez pukania do naszego pokoju, zastając mnie świeżo

po kąpieli, owiniętą w ręcznik, a Chrisa jeszcze przy goleniu.

– Mamo, tato, wyjeżdżam – powiedziała stłumionym głosem. – Nie bawi mnie pobyt
tutaj. Zastanawiam się, dlaczego w ogóle wróciłam. To jasne, że postanowiliście bronić Barta
w
każdej sprawie, i jeśli tak jest, to koniec ze mną. W kwietniu kończę dwadzieścia lat i to
wystarczy, żeby obyć się bez rodziny.
W oczach miała łzy, głos jej się łamał.

– Chciałam podziękować wam za to, że byliście wspaniałymi rodzicami, kiedy byłam
mała i potrzebowałam was. Będzie mi brakowało ciebie i taty, Jory’ego, Darrena i Deirdre,
ale za
każdym razem wyjeżdżam stąd chora. Jeśli kiedyś zdecydujecie się zamieszkać gdzieś z dala
od
Barta, być może zobaczymy się znowu... być może.
– Och, Cindy! – zawołałam tuląc ją. – Nie wyjeżdżaj!
– Nie, mamo – powiedziała z zawziętością. – Wracam do Nowego Jorku. Moi przyjaciele
wydadzą przyjęcie na moją cześć. Najwspanialsze. W Nowym Jorku wszystko jest lepsze.
Ale łzy coraz obficiej płynęły jej z oczu. Chris wytarł twarz po goleniu, podszedł do
Cindy i mocno ją uściskał.

– Potrafię zrozumieć, jak się czujesz. Bart bywa irytujący, lecz wczoraj posunęłaś się za
daleko. Byłaś nawet dosyć zabawna, ale niestety, on tego nie dostrzega. Musisz sama
wiedzieć, z
kogo można żartować, a z kogo nie. Przerosłaś Barta, Cindy. Nie będziemy się sprzeciwiać,
jeśli
chcesz nas już opuścić. Zanim jednak wyjedziesz, pragniemy, żebyś wiedziała, iż razem z
twoją
mamą zabieramy Jory’ego z dziećmi i Toni i przeprowadzamy się do Charlottesville.
Znajdziemy
duży dom i osiedlimy się wśród ludzi. Tak więc, gdy znowu przyjedziesz, nie będziesz sama.
A

Bart pozostanie tutaj, wysoko na tej górze, z dala od ciebie.
Łkając ścisnęła Chrisa za rękę.

– Przepraszam, tato. Jestem dla niego niemiła, ale on mówi mi zawsze takie podłe rzeczy,
że muszę mu się zrewanżować albo będę czuła się jak szmata. Nie chcę, żeby wycierał sobie
mną
buty. On jest jak szambo, naprawdę.
– Kiedyś, mam nadzieję, zmienisz o nim zdanie – powiedział łagodnie Chris i pochylając
się nad jej zapłakaną twarzą, pocałował ją przelotnie. – Pocałuj swoją matkę, pożegnaj
Jory’ego,
Toni, Darrena i Deirdre... ale nie mów, że nie wrócisz do nas. To by nas bardzo zmartwiło.
Dajesz nam mnóstwo radości i nic tego nie zmieni.
Pomogłam Cindy spakować dopiero co rozpakowane rzeczy. Zauważyłam, że była nadal
niezdecydowana i chętnie zostałaby, gdybym ją tylko o to poprosiła. Niestety, zostawiłyśmy
drzwi otwarte i nagle zobaczyłam, że stoi w nich Joel.

– Dlaczego masz zaczerwienione oczy, mała panienko? – zwrócił się do Cindy.
– Nie jestem małą panienką! – wrzasnęła. Spojrzała na niego z gniewem. – Jesteś z nim w
zmowie. Przez ciebie on jest taki. Stoisz tutaj i rozkoszujesz się tym, że pakuję swoje rzeczy.
Zadowolony jesteś z mojego wyjazdu. Ale zanim stąd wyjadę, to i tobie wygarnę, staruchu. I
nie
przejmuję się tym, że moi rodzice skrzyczą mnie za brak szacunku dla siwej głowy. –
Podeszła
bliżej i stanęła nad skulonym Joelem. – Nienawidzę cię, starcze! Nienawidzę cię za to, że nie
pozwoliłeś mojemu bratu stać się normalnym człowiekiem! NIENAWIDZĘ CIĘ!
Słysząc to, Chris, który siedział przy oknie, poderwał się z gniewem.

– Cindy, dlaczego? Mogłaś wyjechać, nic nie mówiąc. Joel przez ten czas zniknął,
pozostawiając Cindy wpatrzoną w Chrisa smutnym wzrokiem.
– Cindy – powiedział miękko Chris, głaszcząc ją po włosach. – Joel jest starym
człowiekiem umierającym na raka. Niedługo już go tutaj nie będzie.
– Co ty mówisz? – spytała. – Wygląda zdrowiej niż wtedy, kiedy się tu pojawił.
– Być może jest to remisja. On nie chce pójść do lekarza, a mnie nie daje się zbadać.
Mówi, że wkrótce umrze. Opieram się na jego słowach.
– Przypuszczam, że chcesz, bym go przeprosiła, ale ja tego nie zrobię! Nie cofnę ani
słowa! Wtedy w Nowym Jorku, kiedy Bart był szczęśliwy z Toni i wydawali się tacy
zakochani
w sobie, byliśmy na przyjęciu i nagle pojawił się stary człowiek bardzo podobny do Joela.
Bart
zmienił się w jednej chwili, jakby ktoś rzucił na niego urok. Stał się przykry, złośliwy, zaczął

krytykować mój strój, nazwał śliczną sukienkę Toni bezwstydną... chociaż kilka minut
wcześniej
mówił zupełnie co innego. Nie opowiadajcie mi więc, że Joel nie ma wielkiego wpływu na
zwariowane zachowanie Barta.

Stanęłam po stronie Cindy.

– Widzisz, Chris, Cindy jest tego samego zdania, co ja. Gdyby nie Joel, Bart
zachowywałby się normalnie. Usuń go stąd, Chris, zanim będzie za późno.
– Tak, tato, zrób coś, żeby ten starzec wyjechał. Zapłać mu, pozbądź się go.
– I co ja powiem Bartowi? – zapytał Chris, patrząc to na mnie, to na Cindy. – Czy nie
widzicie, że on jeden opiekuje się Joelem? Nie możemy powiedzieć mu, że Joel ma na niego
zły
wpływ. Bart musi sam do tego dojść.
Wkrótce potem odwieźliśmy Cindy do Richmond, skąd odleciała do Nowego Jorku. W
następnym tygodniu miała pojechać do Hollywood, aby spróbować kariery filmowej.

– Nie wrócę już do Foxworth Hall, mamo – powtórzyła jeszcze raz. – Kocham ciebie i
tatę, chociaż jest na mnie zły za to, że mówię to, co myślę. Jeszcze raz powiedz Jory’emu, że
kocham go i jego dzieci. Ale gdy tylko pojawiam się w tym domu, nachodzą mnie podłe i
nienawistne myśli. Wynieście się stamtąd, mamo i tato. Wyjedźcie, dopóki nie jest za późno.
Przytaknęłam jej.

– Mamo, pamiętasz tamtą noc, kiedy Bart pobił Victora Wade’a? Zaniósł mnie wprost do
pokoju Joela. Ten starzec pluł na mnie i przeklinał. Nie mogłam wam tego wtedy powiedzieć.
Oni obaj przerażają mnie. Sam Bart może by się poprawił, ale pod wpływem Joela staje się
niebezpieczny.
Wkrótce znalazła się w samolocie. Przyglądaliśmy się jej odlotowi.
Odlatywała w kierunku poranka. My wracaliśmy do domu w kierunku nocy.
To nie mogło już tak dłużej trwać. Dla dobra Jory’ego, Chrisa, bliźniąt i mojego

musieliśmy wyjechać, nawet gdyby to miało oznaczać, że już nigdy nie zobaczymy Barta.

OGRÓD W NIEBIE

Biedna Cindy, pomyślałam, jak powiedzie się jej w Hollywood? Westchnęłam i
rozejrzałam się w poszukiwaniu bliźniąt. Siedziały w piaskownicy, poważne, pod rozpiętą
nad
ich głowami tęczą, mimo że w początkach września było wyraźnie chłodniej. Nie budowały
zamków z piasku. Nic nie robiły.

– Słuchamy wiatru – powiedziała Deirdre.
– Nie lubię wiatru – dodał Darren.
Zanim odezwałam się, podszedł Chris, więc powiedziałam mu:
– Właśnie telefonowała Cindy. Mówi, że ma już mnóstwo przyjaciół. Nie wiem, czy to
prawda, czy nie. Ale ma mnóstwo pieniędzy. Zadzwoniłam do jednej z moich przyjaciółek,
żeby
sprawdziła, co się z nią dzieje.
– Tak będzie lepiej – westchnął zmartwiony. – Nie układało się jej tutaj. Nie mogła
dogadać się z Bartem, a na dodatek przestraszyła się Joela. Ona chyba uważa, że Joel jest
gorszy
od Barta.
– Tak jest rzeczywiście, Chris! Jeszcze tego nie wiesz? Zniecierpliwił się, a ja myślałam,
że już go przekonałam.
– Jesteś do niego uprzedzona, bo jest synem Malcolma, i to wszystko. Przez chwilę, kiedy
Cindy zwymyślała go, prawie mnie przekonałyście, ale Joel nie ma żadnego wpływu na
Barta.
Bart, z tego co słyszę, jest młodym, pełnej krwi źrebakiem cieszącym się życiem. Tylko ty
tego
nie widzisz. A Joel ma niewiele życia przed sobą. Ten rak trawi go dzień po dniu, mimo że
starzec zachowuje jeszcze swoją wagę. Prawdopodobnie nie pożyje dłużej niż miesiąc lub
dwa.
Nie byłam zmartwiona. Muszę przyznać, że nie poczułam się winna czy też speszona.
Uznałam, że Joel umiera tak, jak na to zasłużył.

– Skąd wiesz, że jest chory na raka? – spytałam.
– Powiedział mi, że wrócił, aby umrzeć na rodzinnej ziemi. Chce, żeby go pochowano na
tutejszym cmentarzu.
– Chris, tak jak mówiła Cindy, on teraz lepiej wygląda niż wtedy, kiedy pojawił się tutaj
pierwszy raz.
– Ponieważ jest bardziej zadbany i lepiej odżywiony. W klasztorze żył w ubóstwie. Ty
widzisz go w jednym świetle, a ja w innym. Zwierzał mi się, Catherine, i opowiadał, jak
bardzo

starał się ciebie pozyskać. Łzy napływały mu do oczu. „A ona jest tak bardzo podobna do
swojej

matki, mojej drogiej siostry”, stale powtarzał.

Po tym, co widziałam w kaplicy, ani trochę nie ufałam temu szatańskiemu starcowi.

Ale nawet kiedy opowiedziałam Chrisowi o incydencie w kaplicy, nie widział on w tym
niczego strasznego, dopóki nie doszłam do lekcji udzielanej bliźniętom.

– Słyszałaś to? Naprawdę słyszałaś, jak te dzieciaki mówiły, że są diabelską sprawką? –
pytał Chris z niedowierzaniem w niebieskich oczach.

– Czy nie jest to znajomy dzwonek? Czy nie przypomina ci to Córy’ego i Carrie na
kolanach przy łóżku, proszących Boga, by wybaczył im, że zostały zrodzone z diabelskiego
nasienia? Nawet gdy nie wiedziały, co to znaczy? Czyż może ktoś lepiej od nas zdawać sobie
sprawę z tego, jaką krzywdę wyrządza się młodym umysłom przez zaszczepianie im
podobnych
myśli? Chris, musimy stąd wyjechać! Nie po śmierci Joela, ale jak tylko można najszybciej!
Powiedział dokładnie to, czego się obawiałam. Że musimy pomyśleć o Jorym, który
wymaga specjalnych pomieszczeń i specjalnego wyposażenia.

– Będzie musiał mieć windę. Trzeba poszerzyć drzwi, muszą być szerokie korytarze. Jest
jeszcze coś: Jory może poślubić Toni. Spytał mnie, co o tym sądzę, chcąc dowiedzieć się, czy
ma
szansę na uszczęśliwienie jej. Powiedziałem, że tak, oczywiście, tak. Widzę, iż z każdym
dniem
rozkwita pomiędzy nimi miłość.
Podoba mi się, jak Toni go traktuje, jakby nie dostrzegała wózka inwalidzkiego ani jego
ograniczeń. Cathy, pomiędzy Bartem a Toni nie było miłości. To było zauroczenie, działanie
hormonów, nazywaj to, jak chcesz, ale to nie była miłość.

Nie taka wieczna miłość jak nasza.

– Nie... – westchnęłam – nie taka, co trwa wiecznie... Dwa dni później Chris zadzwonił z
Charlottesville z wiadomością, że znalazł dom.
– Ile jest pokoi?
– Jedenaście. Dom będzie wydawał się mały po Foxworth Hall, ale pokoje są duże,
przestronne i jednocześnie przytulne. Ma cztery łazienki, pięć sypialni i pokój gościnny z
łazienką. Nad garażem na pierwszym piętrze jest olbrzymi pokój, który możemy przerobić na
gabinet dla Jory’ego, a jedna z dodatkowych sypialni może być przeznaczona na moje
domowe
biuro. Pokochasz ten dom.
Powątpiewałam w to. Znalazł go zbyt szybko. Jednak Chris wydawał się szczęśliwy i to

napawało mnie otuchą. Roześmiał się i podał dalsze szczegóły.

– Jest piękny, Cathy, naprawdę taki, jaki zawsze chciałaś mieć. Nie za duży, nie za mały,
bardzo przytulny. Dookoła ponad hektar klombów kwiatowych.

Zdecydowaliśmy się.

Zaraz po spakowaniu naszych toreb i wielu osobistych rzeczy, nagromadzonych przez
lata mieszkania w Foxworth Hall, mogliśmy się wyprowadzić.

Zrobiło mi się smutno, gdy spacerowałam po ogromnych pokojach, które stopniowo,
realizując swoje dekoratorskie pomysły, uczyniłam ciepłymi i przytulnymi. Bart
niejednokrotnie
skarżył się, że zmieniałam to, co nigdy nie powinno zostać zmienione. Ale nawet on z czasem
przekonał się, że moje zmiany zmierzają w kierunku zrobienia z tego rodzinnego muzeum –
domu.

Chris przyszedł w piątek wieczorem i spojrzał mi czule w oczy.

– Tak więc, moja piękna, wytrzymaj jeszcze kilka dni i pozwól mi pojechać jeszcze raz
do Charlottesville i dokładniej obejrzeć dom, zanim podpiszemy umowę. Znalazłem
sympatyczny apartament, który możemy wynająć na czas remontu. Muszę jeszcze zakończyć
parę spraw w laboratorium, potem wezmę kilka wolnych dni i pomogę w przeprowadzce. Tak
jak
mówiłem przez telefon, myślę, że wystarczą dwa tygodnie pracy i nowy dom będzie gotowy
na
przyjęcie nas wszystkich; z rampą, windą i tym, co trzeba.
Łaskawie nie wspomniał o latach spędzonych z Bartem, wiedząc, że było to jak życie z
ukrytą bombą, gotową wybuchnąć prędzej czy później. Ani słowa pretensji, że dałam mu
buntowniczego, nieszanującego go syna, niedoceniającego okazywanej miłości.

Och, jak wiele Chris wycierpiał z powodu Barta. Przyłożyłam dłonie do głowy, czując
narastający ból.

Christopher wyjechał wczesnym rankiem, zostawiając mi strapienia następnego,
niespokojnego dnia. Przez ostatnie lata coraz bardziej uzależniałam się od niego, a kiedyś
byłam
taka niezależna, zdolna iść własną drogą, bez niczyjej pomocy.

Jaką musiałam być egoistką, gdy byłam młodsza. Na pierwszym miejscu stawiałam swoje
potrzeby. Teraz pierwszeństwo miały potrzeby innych.

Niestrudzenie doglądałam wszystkich, których kochałam, gapiłam się na Barta, gotowa
do wszelkich oskarżeń pod jego adresem, mimo że w pewnym sensie żałowałam go. Siedział
za
biurkiem, wyglądając jak doskonały młody dyrektor. Żadnego poczucia winy. Żadnego
wstydu,

gdy targował się, manipulował, negocjował, robił coraz większe pieniądze, rozmawiając tylko
przez telefon lub porozumiewając się ze swoim komputerem. Spojrzał na mnie i uśmiechnął
się.
Szczerym powitalnym uśmiechem.

– Kiedy Joel powiedział mi, że Cindy zdecydowała się na wyjazd, cieszyłem się cały
dzień i w dalszym ciągu jestem zadowolony.
Ale w jego oczach było coś dziwnego? Dlaczego patrzył na mnie tak, jakby miał się za
chwilę rozpłakać?

– Bart, gdybyś kiedyś chciał mi się zwierzyć...
– Z niczego nie muszę się zwierzać, mamo.
W jego głosie była łagodność, tak jakby mówił do kogoś, kto miał wkrótce wyjechać.
Wyjechać na zawsze.

– Możesz o tym nie wiedzieć, Bart, ale człowiek, którego tak nienawidzisz, mój brat, a
twój wuj, starał się ze wszystkich sił zastąpić ci ojca.
Potrząsnął głową przecząco.

– Najlepszą rzeczą, jaką mógł zrobić, było zerwanie związków z tobą, jego siostrą, a on
tego nie zrobił. Mógłbym pokochać go, gdyby był tylko moim wujkiem.
Powinnaś to rozumieć, a nie próbować oszukiwać mnie. Powinnaś już wiedzieć, że
wszystkie dzieci dorastają do zadawania pytań i dobrze pamiętają sceny, o których myślałaś,
że
wkrótce zostaną zapomniane. Ale dzieci niczego nie zapominają. Chowają te wspomnienia
głęboko w pamięci i przywołują je później, gdy są już w stanie je zrozumieć. I wszystko, co
zapamiętałem, mówi mi, że wy dwoje połączyliście się w sposób nierozerwalny, chyba tylko
śmierć może was rozdzielić.

Serce mi przyspieszyło. Na dachu Foxworth Hall, w obliczu księżyca i gwiazd,
złożyliśmy z Chrisem pewne wieczne śluby. W jakże młodzieńczy i lekkomyślny sposób
stworzyliśmy sobie pułapkę...

Ostatnio z łatwością napływały mi do oczu łzy.

– Bart, jak mogłabym żyć bez niego?
– Och, mamo, mogłabyś! Wiesz o tym. Pozwól mu odejść. Bądź skromną, bogobojną
matką, jakiej zawsze potrzebowałem, żeby zachować zdrowe zmysły.
– A jeśli nie potrafię rozstać się z Chrisem... to co wtedy, Bart?
Pochylił głowę.

– Niech Bóg ma cię w opiece. Ja nie potrafię. Niech i mnie pomoże. Mimo to muszę
pomyśleć o własnej nieśmiertelności.

Wyszłam.

Przez całą noc dręczyły mnie okropne sny, obudziłam się półprzytomna, pamiętając tylko
ogień, chociaż było tam coś jeszcze, jakieś dręczące wspomnienie, tkwiące gdzieś w
zakamarkach pamięci. Co to było? Nie mogąc przezwyciężyć niewytłumaczalnego
zmęczenia,
zapadłam znowu w koszmarny sen, w którym zobaczyłam bliźnięta Jory’ego, wyglądające jak
Córy i Carrie, niesione gdzieś na stracenie. Po raz drugi zmusiłam się do obudzenia. Z trudem
wstałam, bo strasznie bolała mnie głowa.

Z ciężką głową, półprzytomna, zabrałam się do codziennych obowiązków. Bliźnięta
deptały mi po piętach, zadając tysiące pytań, szczególnie Deirdre. Tak bardzo przypominała
mi
Carrie z tym jej „dlaczego”, „gdzie” i „co to jest”. Buzia jej się nie zamykała, podczas gdy
Darren wsadzał nos do szaf, otwierał szuflady, przeglądał koperty, kartkował czasopisma w
sposób uniemożliwiający ich czytanie, tak że musiałam im mówić: „Córy, połóż to! To są
rzeczy
twojego dziadka, a on lubi czytać, nawet gdy tobie podobają się tylko obrazki. Carrie, czy
mogłabyś być cicho, chociaż tylko pięć minut?” To, oczywiście, wywoływało następne
pytania:
Kto to jest Córy? Kim jest Carrie? Dlaczego nazywam swoje wnuki takimi śmiesznymi
imionami?

W końcu przyszła Toni i uwolniła mnie od tych nadmiernie ciekawskich dzieci.

– Przepraszam, Cathy, ale Jory chciał, żebym pozowała mu dzisiaj w ogrodzie, zanim
umrą wszystkie róże...
Zanim umrą wszystkie róże? Popatrzyłam na nią, po czym potrząsnęłam głową, myśląc,
że zbyt wielu sensów doszukuję się w zwykłych słowach. Róże będą trzymały się aż do
nadejścia
ciężkich mrozów, a do zimy są jeszcze całe miesiące.

Około drugiej po południu zadzwonił w moim pokoju telefon. Dopiero co położyłam się,
żeby odpocząć. Telefonował Chris.

– Kochanie, niepokoję się tym, co może się wydarzyć. Twoje obawy udzieliły się i mnie.
Bądź cierpliwa. Za godzinę przyjeżdżam. Czy dobrze się czujesz?
– Dlaczego miałabym się źle czuć?
– Upewniam się tylko. Miałem złe przeczucia. Kocham cię.
– Ja ciebie też kocham.

Bliźnięta były niespokojne, nie chciały bawić się w piaskownicy, nie chciały robić
niczego, co im proponowałam.

– De–de nie lubi skakać przez skakankę – powiedziała Deirdre, która nie potrafiła i nie
chciała poprawnie wymawiać swojego imienia.

Im bardziej staraliśmy się nauczyć ją poprawnej wymowy, tym bardziej sepleniła.

Miała upór Carrie. Darren, który we wszystkim ją naśladował, również zaczął seplenić.

Położyłam je spać. Protestowały głośno i uspokoiły się dopiero wtedy, gdy przyszła Toni
i przeczytała im obiecaną bajkę. Tę samą, którą ja czytałam im już trzy razy! Wkrótce zasnęły
przy opuszczonych zasłonach w pokoju. Jakże słodko wyglądały, zwrócone do siebie
buziami,
zupełnie tak jak robili to Córy i Carrie.

Zajrzałam do Jory’ego, który pilnie czytał książkę o tym, jak wzmocnić pewne dolne
mięśnie, po czym wróciłam do siebie i zabrałam się do uzupełniania zaniedbanego rękopisu.
Kiedy poczułam się zmęczona i zaniepokojona kompletną ciszą panującą w domu, poszłam
obudzić bliźnięta.

Nie było ich w łóżeczkach!
Jory i Toni leżeli na tarasie na pikowanych ćwiczebnych materacach, obejmując się i
całując.

– Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziałam, zawstydzona naruszeniem ich
intymności i przerwaniem czegoś, co musiało być wspaniałym przeżyciem dla Jory’ego i dla
niej.
– Gdzie są bliźnięta?
– Myśleliśmy, że są z tobą – powiedział Jory, mrugając do mnie. – Odszukaj je, mamo...
jestem zajęty odrabianiem dzisiejszej lekcji.
Pobiegłam na skróty do kaplicy. Biegnąc przez ogród, z niepokojem zaglądałam za
drzewa, za którymi był już tylko cmentarz. Ich cienie wydłużały się, w miarę jak zbliżałam
się do
drzwi kaplicy. Dziwny zapach unosił się w ciepłym letnim powietrzu. Kadzidło. Dobiegłam
do
kaplicy prawie bez tchu, z walącym sercem. W czasie, który upłynął od mojego ostatniego
tam
pobytu, zainstalowano organy.

Najciszej, jak to tylko było możliwe, wślizgnęłam się do kaplicy.

Joel siedział przy organach i grał pięknie, udowadniając, że kiedyś naprawdę był
zawodowym muzykiem o dużych zdolnościach. Bart śpiewał. Odetchnęłam z ulgą, widząc
bliźnięta w pierwszej ławce, wpatrzone z zachwytem w pięknie śpiewającego wujka.

Kiedy Bart umilkł, bliźnięta automatycznie klęknęły, składając maleńkie rączki pod
brodą. Wyglądały jak aniołki... albo jak baranki w rzeźni.

Skąd takie skojarzenie? Przecież to było święte miejsce.

– I oto, chociaż wędrujemy doliną cieni śmierci, nie boimy się szatana... – przemówił Bart
na klęczkach. – Powtarzajcie po mnie, Darren, Deirdre.
– I oto, chociaż wędrujemy doliną cieni śmierci, nie boimy się szatana – powtórzyła
Deirdre swoim cienkim głosikiem, a za nią Darren.
– Bo ty jesteś ze mną... – podpowiadał Bart.
– Bo ty jesteś ze mną...
– Twój bicz i twoje berło doda mi otuchy.
– Twój bicz i twoje berło doda mi otuchy. Wysunęłam się do przodu.
– Bart, co ty, u diabła, wyprawiasz? Ani to nie jest niedziela, ani nikt nie umarł.
Uniósł pochyloną głowę. Popatrzył na mnie ze smutkiem w oczach.
– Wyjdź, mamo, proszę.
Podbiegłam do dzieci i złapałam je w ramiona.
– Nie lubimy tutaj – wyszeptała Deirdre. – Nienawidzę tutaj. Joel podniósł się.
Był wysoki, choć przygarbiony, na jego pociągłą wymizerowaną twarz padały cienie
kolorowych witraży. Nie odezwał się ani słowem, mierzył mnie tylko od stóp do głów
jadowitym
spojrzeniem.

– Wróć do siebie, mamo, proszę cię – nalegał Bart.
– Nie masz prawa zaszczepiać tym dzieciom strachu przed Bogiem. Kiedy uczysz religii,
Bart, mów o bożej miłości, a nie o Jego gniewie.
– One nie boją się Boga, mamo. Ty mówisz o swoim własnym strachu.
Zaczęłam wycofywać się, pociągając za sobą bliźnięta.
– Któregoś dnia zrozumiesz, na czym polega miłość, Bart. Odkryjesz, że ona nie
przychodzi wtedy, kiedy jej potrzebujesz. Będzie twoja tylko wtedy, gdy na nią zapracujesz.
Przyjdzie, gdy najmniej będziesz się jej spodziewał, wejdzie, zamknie za sobą cicho drzwi i
zostanie. Nie musisz spiskować, żeby ją znaleźć.
Ani kusić jej. Musisz na nią zasłużyć, bo w przeciwnym razie nigdy nie zostanie tutaj na
dłużej.
Jego ciemne oczy były bez wyrazu. Podniósł się, górując nad nami, potem zszedł trzy

stopnie niżej.

– My wszyscy wyjeżdżamy, Bart. Powinno cię to ucieszyć. Nikt z nas nie wróci tutaj i nie
będzie ci sprawiał kłopotu. Jory i Toni pojadą z nami. Będziesz panem samego siebie. Każdy
pokój w tym mamucim gmachu będzie wyłącznie twój.
Jeśli sobie życzysz, to Chris przekaże kuratelę Joelowi do czasu, aż skończysz trzydzieści
pięć lat.
Przez moment krótki jak błyskawica, strach pojawił się na twarzy Barta, natomiast
wodniste oczy Joela zabłysły tryumfem.

– Niech Chris przekaże kuratelę moim adwokatom – powiedział szybko Bart.
– Dobrze, jeśli tego chcesz.
Uśmiechnęłam się do Joela, który nagle zmienił się na twarzy. Rzucił Bartowi spojrzenie
pełne rozczarowania; był wściekły, bo Bart zabrał mu to, co mogło być jego...

– Rano już nas nie będzie – szepnęłam ochryple.
– Dobrze, mamo. Życzę ci powodzenia i szerokiej drogi. Patrzyłam na syna znajdującego
się w odległości metra ode mnie. Kiedy to ostatnio słyszałam? Och, och... bardzo dawno
temu.
Konduktor w nocnym pociągu, który nas przywiózł tutaj jeszcze jako dzieci. Stał na stopniach
wagonu sypialnego i wołał tak do nas, gdy pociąg wydawał żałobny, pożegnalny gwizd.
Dotarło
to do mnie, gdy napotkałam zamyślone spojrzenie Barta, oczekującego na moje pożegnalne
słowa teraz, w tej kaplicy, a nie jutro rano, kiedy będę bliska płaczu.
– Wydaje się, że matki zawsze odjeżdżają i zostawiają synów cierpiących. Dlaczego mnie
porzucasz? – odezwał się pierwszy.
Jego gardłowy, pełen bólu głos poruszył mnie do głębi. Powiedziałam jednak to, co
musiałam powiedzieć.

– Ponieważ ty opuściłeś mnie przed laty – rzekłam łamiącym się głosem. – Kocham cię,
Bart. Zawsze cię kochałam, chociaż nie potrafiłeś w to uwierzyć. I Chris kocha cię, lecz ty nie
chcesz jego miłości. Przez całe życie wmawiałeś sobie, że twój rodzony ojciec byłby lepszym
ojcem. Ale przecież nie możesz tego wiedzieć.
Nie był wierny swojej żonie, a mojej matce, i ja nie byłam pierwszą ofiarą jego umizgów.
Nie chciałabym mówić bez szacunku o człowieku, którego kiedyś bardzo mocno kochałam,
ale to
nie był ten typ człowieka co Chris. Nie dałby ci z siebie tak wiele.

Słońce dochodzące przez okna powodowało, że twarz Barta płonęła, on zaś kręcił głową.

Znowu cierpiał. Dłonie zacisnął w pięści.

– Ani słowa więcej! – wrzasnął. – To był ojciec, którego chciałem, którego zawsze
chciałem! Chris przyniósł mi tylko wstyd i zakłopotanie. Wynoś się!
Cieszę się, że wyjeżdżacie. Zabierz ze sobą te sprośności i zapomnij o moim istnieniu!
Mijały godziny, a Chris się nie pokazywał. Zadzwoniłam do laboratorium na

uniwersytecie. Sekretarka powiedziała, że wyjechał trzy godziny temu.

– Powinien już tam być, pani Sheffield. Natychmiast stanął mi przed oczami mój własny
ojciec.
Wypadek na autostradzie. Czyżbyśmy powtarzali historię mojej matki w odwrotnej
kolejności? Tik–tak, bił zegar. Łup, łup, łup, waliło mi serce. Musiałam przeczytać wierszyk,
aby
bliźnięta zasnęły i nie zadawały pytań. Mały Tommy Tucker śpiewa przy twojej kolacji...
kiedy
pomyślisz o czymś, gdy spada gwiazda... tańcząc w ciemnościach... całe nasze życie, tańcząc
w
ciemnościach...

– Mamo, przestań krążyć po pokoju – rozkazał Jory. – To mi działa na nerwy.
Skąd ten gwałtowny pośpiech z wyjazdem? Powiedz mi dlaczego, proszę, powiedz coś.
Przyszli do nas Joel z Bartem.
– Nie byłaś na obiedzie, mamo. Powiem kucharzowi, żeby ci przygotował obiad na tacy –
odezwał się Bart.
Spojrzał na Toni.

– Ty możesz zostać.
– Nie, dziękuję ci, Bart. Jory poprosił, żebym wyszła za niego. – Podniosła głowę
wyzywająco. – On mnie kocha w sposób dla ciebie nieosiągalny.
Zdradzony Bart spojrzał ciężko na brata.

– Ty nie możesz się ożenić. Jakim byłbyś mężem?
– Właśnie takim, jakiego chcę! – zawołała Toni, podchodząc do Jory’ego i kładąc mu
ręce na ramionach.
– Jeżeli chodzi ci o pieniądze, on nie ma nawet jednego procenta tego, co ja.
– Nie dbam o to, może nic nie mieć – odpowiedziała dumnie, patrząc otwarcie w jego
posępną twarz. – Kocham go, jak nigdy nikogo dotąd.
– Żal ci go – stwierdził trzeźwo Bart.
Jory skrzywił się, ale nic nie powiedział. Chyba zdawał sobie sprawę, że Toni sama musi

rozegrać to z Bartem.

– Kiedyś było mi go żal – wyznała uczciwie. – Pomyślałam, że to straszne, gdy taki
wspaniały i utalentowany człowiek zostaje okaleczony. Ale już nie uważam go za kalekę.
Widzisz, Bart, wszyscy w taki czy inny sposób jesteśmy kalekami.
Kalectwo Jory’ego jest jawne, bardzo widoczne, nasze zaś ukryte... i wyniszczające jak
choroba. Ty jesteś bardzo chory, teraz moje uczucie do ciebie to współczucie.
Gwałtowne emocje wykrzywiły twarz Barta. Odruchowo spojrzałam na Joela i
zobaczyłam, że wpatruje się on w Barta, jakby nakazując mu zachowanie spokoju.
Bart odwrócił się i warknął do mnie:

– Dlaczego zebraliście się w tym pokoju? Czemu nie pójdziecie spać? Jest już późno.
– Czekamy na Chrisa.
– Na autostradzie był wypadek – odezwał się Joel. – Słyszałem przez radio.
Zginął mężczyzna.
Starzec był wyraźnie zadowolony, podając tę wiadomość.
Serce skoczyło mi do gardła – następny Foxworth wyeliminowany w wypadku?
Nie Chris, nie mój Christopher Doli. Nie, jeszcze nie, jeszcze nie.
Z daleka usłyszałam niewyraźnie, jak otwierają się i zamykają kuchenne drzwi.
Kucharz idący do swojego mieszkania nad garażem... a może Chris? Zwróciłam się z
nadzieją w stronę garażu. Żadnych wyciągniętych na powitanie ramion ani spojrzenia
wesołych
błękitnych oczu, żadnego uśmiechu. Nikt nie pojawił się w drzwiach.

Mijały minuty, a my patrzyliśmy na siebie z niepokojem. Serce zaczęło mi drżeć boleśnie.
Chris powinien być już w domu. Najwyższy czas.

Joel wpatrywał się we mnie ze znacząco wykrzywionymi ustami, jakby wiedział więcej,
niż powiedział. Zwróciłam się do Jory’ego, uklękłam obok jego wózka i pozwoliłam synowi
przytulić mnie.

– Boję się, Jory – załkałam. – Powinien już być w domu. Dojazd nie mógł mu zabrać
trzech godzin, nawet w zimie przy śliskich drogach.
Nikt się nie odzywał. Ani Jory, który tulił mnie mocno, ani Toni, ani Bart, ani nawet Joel.
Widok wszystkich razem, czekających i czekających, przywołał w mej pamięci scenę z
przyjęcia
w trzydzieste szóste urodziny ojca, kiedy to weszli dwaj policjanci stanowi i powiedzieli, że
ojciec został zabity.

W gardle uwiązł mi krzyk, gdy zobaczyłam biały samochód z czerwonym błyskającym
światłem na dachu, sunący drogą.

Czas cofnął się.

Nie! Nie! Nie! – kołatało mi w głowie, nawet potem gdy podali już szczegóły wypadku.
Lekarz wyskoczył z samochodu do rannej, umierającej na poboczu ofiary kolizji i kiedy
przebiegał autostradę, został potrącony przez samochód, którego kierowca nie zatrzymał się,
lecz
uciekł.

Ostrożnie, z szacunkiem wyłożyli osobiste rzeczy Chrisa na stół, tak jak kiedyś inni
policjanci wykładali na inny stół w Gladstone osobiste przedmioty należące do mojego ojca.

Tym razem ja wpatrywałam się we wszystkie te drobiazgi, które Chris miał zazwyczaj w
kieszeniach. Całe to zdarzenie było nierzeczywiste, po prostu nocny koszmar, z którego
należy
się zbudzić... To nie moja fotografia w jego portfelu, to nie zegarek Chrisa ani pierścień z
szafirem, który dostał ode mnie na gwiazdkę. Nie mój Christopher Doli, nie, nie, nie!

Kontury przedmiotów zaczęły się zacierać. Moją duszę przeniknął półmrok.

Policjanci się skurczyli. Jory i Bart zaczęli się oddalać. Toni wydała mi się ogromna, gdy
podeszła, aby mnie podnieść.

– Cathy, tak mi przykro... tak mi strasznie przykro... Myślę, że jeszcze coś mówiła, ale
wyrwałam się z jej objęć i rzuciłam się do ucieczki, jakby goniły mnie wszystkie koszmarne
sny
nagromadzone w ciągu całego życia.
Biegłam, próbując uciec od prawdy. Biegłam, aż dotarłam do kaplicy, gdzie upadłam na
kolana przed ołtarzem i zaczęłam się modlić.

– Boże, proszę, nie rób tego mnie ani Chrisowi! Nie ma lepszego człowieka od niego...
musisz wiedzieć o tym... – i rozpłakałam się.
Przecież mój ojciec też był wspaniałym człowiekiem i nie miało to znaczenia. Los nie
wybiera tylko niekochanych, opuszczonych, niepotrzebnych czy niechcianych.
Los jest bezcielesną formą z okrutnymi rękami, wyciągającymi się przypadkowo i
bezwzględnie.
Pochowaliśmy ciało mojego Christophera Dolla nie na rodzinnym cmentarzu
Foxworthów, ale tam, gdzie leżeli Paul, moja matka, ojciec Barta i Julian.
Niedaleko znajdował się mały grób Carrie.
Kazałam również przenieść ciało mojego ojca z zimnej, opuszczonej ziemi w Gladstone

w Pensylwanii, tak aby znalazł się tutaj, z nami. Myślę, że pragnąłby tego.

Byłam ostatnią z tych laleczek drezdeńskich. Tylko ja... nie chciałam być tutaj.

Słońce świeciło jasno i było ciepło. Dzień na wędkowanie, na pływanie, na tenisa i na
radowanie się życiem, a oni chowali mojego Christophera w ziemi.

Starałam się nie wyobrażać go sobie tam, w trumnie, z zamkniętymi na wieki niebieskimi
oczami. Patrzyłam na Barta, wygłaszającego mowę pożegnalną ze łzami w oczach. Słyszałam
go
jakby z oddali. Mówił słowa, które powinien powiedzieć Chrisowi żywemu, kiedy mogły one
ucieszyć go dobrocią i miłością.

– Powiedziane jest w Biblii – zaczął Bart swoim pięknym, przekonywającym głosem, na
jaki potrafił zdobyć się, kiedy tego chciał – że nigdy nie jest zbyt późno, by prosić o
przebaczenie. Modlę się, żeby to była prawda. Chcę bowiem poprosić tego człowieka, który
leży
przede mną, a którego dusza patrzy teraz z nieba, by przebaczył mi, że nie byłem kochającym
i
wyrozumiałym synem, na jakiego zasłużył.
Ten ojciec, którego nigdy nie uznawałem za swojego ojca, wiele razy uratował mi życie.
Stoję więc tutaj z sercem pełnym winy i wstydu za smutne, zmarnowane dzieciństwo i
młodość.
Pochylił głowę i w słońcu zabłysły jego łzy.

– Kocham cię, Christopherze Sheffield Foxworth. Mam nadzieję, że mnie słyszysz.
Modlę się w nadziei, że wybaczysz mi moją ślepotę.
Łzy popłynęły mu po policzkach. Zachrypł. Ludzie zaczęli płakać.
Tylko ja miałam suche oczy i martwe serce.
– Doktor Christopher Sheffield wyparł się nazwiska Foxworth – ciągnął Bart, gdy znowu
odzyskał głos. – Teraz wiem, że musiał tak zrobić. Był lekarzem do ostatniej chwili,
całkowicie
oddanym niesieniu ulgi w ludzkich cierpieniach, podczas gdy ja, jego syn, odmówiłem mu
prawa
bycia zastępcą mojego rodzonego ojca. Z pokorą, żalem i wstydem pochylam głowę w tej
modlitwie...
Mówił dalej, ale ja nie słuchałam, odwróciłam oczy, odrętwiała z żalu.

– Czy to nie był wspaniały hołd, mamo? – zapytał Jory pewnego dnia. – Płakałem, nie
mogłem się powstrzymać. Bart ukorzył się, mamo, i to wobec ogromnego tłumu. Nigdy dotąd
nie
widziałem go tak pokornego. Powinnaś to docenić.
Jego ciemne niebieskie oczy wstawiały się za Bartem.

– Mamo, ty też powinnaś się wypłakać. Nie możesz tylko siedzieć i patrzeć w pustkę

przed sobą. Minęły już dwa tygodnie. Nie jesteś sama. Masz nas. Joel wrócił do swojego
klasztoru, żeby tam umrzeć. Już nigdy go nie zobaczymy. W ostatnim liście napisał, że nie
chce
być pochowany na ziemi Foxworthów. Masz mnie, masz Toni, Barta, Cindy i wnuczęta.
Kochamy cię i potrzebujemy. Bliźnięta dopytują się, dlaczego nie bawisz się z nimi. Nie
odpychaj nas. Zawsze po każdej tragedii potrafiłaś szybko powrócić do równowagi. Pozbieraj
się
i tym razem.

Wróć do nas, ale przede wszystkim wróć ze względu na Barta, bo gdy będziesz
zamartwiać się dłużej – zniszczysz go.

Ze względu na dobro Barta zostałam w Foxworth Hall, próbując przystosować się do
świata, który tak naprawdę już mnie nie potrzebował.

Minęło dziewięć nijakich miesięcy. Na niebieskim niebie widziałam niebieskie oczy
Chrisa. We wszystkim, co złote, widziałam kolor jego włosów. Na ulicach zatrzymywałam
się na
widok chłopców i młodych mężczyzn podobnych do Chrisa, gdy był w ich wieku;
wpatrywałam
się tęsknie w plecy wysokich, mocno zbudowanych mężczyzn o jasnych, siwiejących
włosach,
mając nadzieję, że odwrócą się i znowu zobaczę uśmiechającego się do mnie Chrisa. Czasami
odwracali się, jakby czując płomień mojego spojrzenia, a ja spuszczałam wzrok, bo to nie był
on,
bo to już nie mógł być on.

Włóczyłam się po lasach, po wzgórzach, czując go obok siebie, blisko, na wyciągnięcie
ręki, ale jednak obok.

Kiedy tak spacerowałam samotnie, wspierana duchową obecnością Chrisa, doszłam do
wniosku, że nasze życie ułożone jest według pewnego planu, i nic, co się w nim wydarza, nie
jest
przypadkowe.

Bart robił wszystko, co mógł, żebym odzyskała równowagę, a ja zmuszałam się do
uśmiechu, by w ten sposób uspokoić go i napełnić poczuciem własnej wartości.

Jednak kim ja teraz byłam, że Bart odnalazł swoje miejsce? Siedząc samotnie w
ogromnym eleganckim domu, miałam uczucie, że przeznaczenie nie stanowi już dla mnie
tajemnicy.

W końcu zrozumiałam sens udręki, nieszczęść i wzruszających wydarzeń w naszym
życiu. Dlaczego ci wszyscy psychiatrzy młodego Barta nie wiedzieli, że chłopiec próbuje
znaleźć
własną, najbardziej mu odpowiadającą rolę w życiu? Przez całe swoje udręczone dzieciństwo
i
młodość bezlitośnie eksponował wady, nie dopuszczając myśli, że ostatecznie dobro
zwycięży

zło. A w jego oczach byliśmy z Chrisem uosobieniem zła.

Po długich poszukiwaniach Bart znalazł swoje miejsce w życiu. Wystarczyło w
niedzielny poranek włączyć telewizor, żeby zobaczyć i usłyszeć mojego syna śpiewającego
psalmy i głoszącego kazania. Uznano go za najbardziej hipnotyzującego głosiciela ewangelii
na
świecie. Słowa Barta, ostre jak sztylet, trafiały do świadomości każdego i napełniały kasę
kaznodziei milionowymi datkami.

Wykorzystywał te pieniądze na upowszechnianie swojej posługi.

W pewien niedzielny poranek spotkała mnie niespodzianka: do Barta na scenie dołączyła
Cindy. Stanęła obok brata i wzięła go pod rękę. Uśmiechnął się z dumą, a potem
zapowiedział:

– Tę pieśń dedykujemy naszej matce. Mamo, jeśli nas oglądasz, dowiesz się, jak wiele ta
pieśń znaczy nie tylko dla nas obojga, ale również i dla ciebie.
Razem, wreszcie jak brat i siostra, zaśpiewali mój ulubiony psalm... a minęło już dużo
czasu, odkąd odeszłam od religii, uważając, że zbyt wiele w niej fanatyzmu, ograniczonego
myślenia i okrucieństwa.

A jednak łzy ciekły mi po twarzy... płakałam. Po wielu miesiącach, które upłynęły od
wypadku Chrisa na autostradzie, wypłakiwałam wszystkie swoje łzy.

Bart pozbył się ostatniej drobiny zdegenerowanych genów Malcolma. Pozostało w nim
tylko dobro. Aby Bart to osiągnął, zakwitły papierowe kwiaty na zakurzonym strychu.

Aby stał się takim, ogień pochłonął dom, zmarła nasza matka, zmarł nasz ojciec...

Wszystko to stało się po to, żeby pojawił się przywódca zdolny zawrócić ludzkość z drogi
destrukcji.

Gdy skończyło się wystąpienie Barta, wyłączyłam telewizor. Był to jedyny oglądany
przeze mnie program. Niedaleko wznoszono ogromny gmach poświęcony pamięci mojego
Christophera. Miał nosić nazwę: Centrum Badań nad Rakiem im.

Christophera Sheffielda.
W Greenglennie w Karolinie Południowej Bart ufundował dla ubogich młodych
prawników stypendium pod nazwą: Stypendium Prawnicze Bartholomew Winslowa.
Wiedziałam, że Bart stara się dobrem naprawić zło wyrządzone człowiekowi, który
bardzo chciał być jego ojcem. Setki razy zapewniałam go, że Chris wielce by się z tego
cieszył.
Toni wyszła za Jory’ego. Bliźnięta uwielbiały ją. Cindy otrzymała rolę w filmie i stała się
obiecującą gwiazdą filmową. Ja zaś czułam się dziwnie. Po spędzeniu życia na dawaniu,

najpierw bliźniętom mojej matki, potem mężowi, dzieciom i wnukom, nie byłam nikomu
potrzebna, nie miałam swojego miejsca. Byłam odsunięta na bok.

– Mamo! Toni jest w ciąży! – pewnego dnia powiedział mi Jory. – Nie wyobrażasz sobie,
co to dla mnie znaczy. Jeśli będziemy mieli chłopca, to nazwiemy go Christopher. Jeśli urodzi
się
dziewczynka, to będzie Catherine. Nie mów tylko, że nie możemy tego zrobić, bo to już jest
postanowione.
Modliłam się, żeby urodził się im chłopiec podobny do Christophera albo do Jory’ego.
Chciałam też, aby kiedyś w przyszłości Bart znalazł kobietę zdolną go uszczęśliwić. I wtedy
uświadomiłam sobie, że Toni miała słuszność, mówiąc, że on szuka kobiety podobnej do
mnie,
pozbawionej moich słabości, mającej tylko moją siłę, ale dopóki ideał jest żywy, być może
nigdy
jej nie spotka.

– I jeszcze, mamo – ciągnął Jory w tej samej rozmowie – zdobyłem nagrodę za
akwarelę... jestem na drodze do następnej kariery.
– Tak jak przepowiadał twój ojciec – odpowiedziałam.
Wszystko to cieszyło mnie. Szczęście Jory’ego i Toni, powodzenie Cindy i Barta.
Myślałam o tym, gdy skierowałam się w stronę podwójnych krętych schodów, wiodących
w górę, w górę.

Zeszłej nocy usłyszałam wzywający mnie wiatr z gór. Mówił, że czas na mnie, i
zbudziłam się, wiedząc, co robić.

Kiedy już znalazłam się w tym zimnym pokoju bez mebli, dywanów i kilimów, gdzie był
tylko domek dla lalek, nie tak już wspaniały jak niegdyś, otworzyłam wysokie wąskie drzwi
szafy i rozpoczęłam wspinaczkę stromymi wąskimi schodami.

Wspinaczkę na strych.
Do miejsca, gdzie znajdę mojego Christophera, znowu...

EPILOG

To Trevor znalazł moją matkę, siedzącą na parapecie okiennym w pomieszczeniu, gdzie
kiedyś mogła być klasa szkolna. Wspominała o niej często, opowiadając o życiu dzieci
więzionych na strychu. Jej piękne długie włosy opadały na ramiona.

Otwartymi oczami „patrzyła” w niebo.

Zadzwonił i smutnym głosem opowiedział mi szczegóły. Skinąłem na Toni, by podeszła
bliżej i też posłuchała. Źle się stało, że Bart był w podróży dookoła świata, bo mógłby
przylecieć
do domu, gdyby tylko wiedział, że go potrzebowała.

– Od wielu dni nie czuła się dobrze, mogę powiedzieć – ciągnął Trevor. – Miała
refleksyjny nastrój, jakby próbowała odnaleźć ostateczny sens swojego życia. W jej oczach
był
taki przeraźliwy smutek, taka ogromna tęsknota, że aż mnie serce bolało. Szukałem jej i w
końcu
poszedłem tymi wąskimi stromymi schodami na strych. Rozejrzałem się wokół. Zdziwiłem
się,
gdy zobaczyłem, że od pewnego już czasu musiała dekorować strych papierowymi
kwiatami...
Przerwał, gdy załkałem z żalu, że nie potrafiłem ofiarować jej poczucia użyteczności.

– Muszę powiedzieć ci coś dziwnego – kontynuował przygnębiony Trevor. – Twoja
matka, siedząc tam na parapecie, wyglądała tak młodo, tak wiotko i delikatnie... a jej twarz,
nawet martwa, miała wyraz wielkiego szczęścia i radości.
Trevor opowiedział mi dalsze szczegóły. Moja matka, jakby przeczuwając rychłą śmierć,
naklejała na ścianach strychu papierowe kwiaty, a wśród nich dziwne pomarańczowe ślimaki
i
szkarłatne dżdżownice. W śmiertelnym uścisku dłoni trzymała ręcznie napisaną notatkę.

Tam, w niebie, czeka na mnie ogród. Jest to ogród, który przed laty wymyśliliśmy sobie z
Chrisem, leżąc na twardym czarnym dachu, zapatrzeni w słońce i gwiazdy.

On już tam jest i szepcząc w wietrze, opowiada mi, że rośnie tam szkarłatna trawa.
Wszyscy tam są i czekają na mnie.

Wybaczcie mi więc, że czuję się zmęczona, zbyt zmęczona, żeby tu zostać. Żyłam długo i
mogę powiedzieć, że życie miałam pełne zarówno radości, jak i smutków.

Chociaż niektórzy mogą myśleć inaczej.

Kocham Was Wszystkich, Wszystkich jednakowo. Kocham Darrena i Deirdre i życzę Im

szczęścia w życiu, tak jak i przyszłemu Twojemu Dziecku, Joty.
Skończyła się saga Dollangangerów.

Ostatni rękopis znajdziecie w mojej prywatnej krypcie. Zróbcie z nim, co chcecie.

To miało się tak stać. Tylko tam mogę pójść. Nikt nie potrzebuje mnie bardziej niż Chris.

Proszę, nie mówcie nigdy, że nie osiągnęłam celu. Może nie zostałam taką baletnicą, jak
zamierzałam. Może nie byłam idealną żoną i matką, ale zdołałam w końcu przekonać jednego
człowieka, że miał właściwego ojca.

Nie było za późno, Bart.