Morgan Sarah Nieprzemijajaca fascynacja 220

Sarah Morgan

Nieprzemijająca fascynacja

H A R L E Q U I N

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż

Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

PROLOG

- Jak powiedziałeś? Powtórz.
Zach Jordan znieruchomiał z kubkiem kawy w ręku

i skierował uważne spojrzenie na kolegę. Sean Nicholson,

szef oddziału nagłych wypadków, spojrzał na listę.

- Keely Thompson - odczytał ostatnie nazwisko.

Zach odstawił nietkniętą kawę na stół. Keely...
- Co się stało? Znasz ją? - spytał Sean niecierpliwie.

Odpowiedziało mu milczenie. Zach zamyślił się. Czy

to może być tamta Keely? Upłynęło tyle czasu... Czy to

możliwe, żeby to ona miała być teraz ich nową koleżanką?

- Chyba ją znam - rzekł w końcu z wahaniem. - Sam

nie wiem. To ty z nią rozmawiałeś. Jak ona wygląda,

pamiętasz?

Sean odłożył plik papierów i skinął głową.

- Doskonale ją pamiętam. Drobna, delikatna, blondy-

neczka o błękitnych oczach i cudownym uśmiechu. -

Mrugnął okiem. - Śliczna jak marzenie, tylko nie mów

Ally...

Zach uśmiechnął się uprzejmie. Wiedział, że Sean ubó

stwia swą żonę i ich dzieci i że jego małżeństwu nic nie

zagraża.

- Takie, jak to się mówi, żywe srebro? - upewnił się.

- Co to ani przez chwilę nie usiedzi na jednym miejscu?

Sean skinął głową.

- Właśnie. - Upił łyk kawy i ciągnął: - Jest córką pro-

SARAH MORGAN

fesora Thompsona, tego słynnego profesora. Nie sądzę,

żeby zbyt długo zagrzała tutaj miejsce. Osoby z jej środo

wiska wolą ośrodki uniwersyteckie i kliniki akademii me

dycznej.

Zach zamyślił się. Jako mała dziewczynka Keely była

bezpośrednia i wrażliwa i bynajmniej nie zapowiadała się

na osobę o wygórowanych ambicjach. Sam nawet się za

stanawiał, skąd w rodzinie profesora wzięło się takie

dziecko...

Cóż, czas robi swoje i z biegiem lat każdy się zmienia.

Zwłaszcza jeśli ma wokół siebie przykłady wielkich karier

i snobistycznych zachowań.

Swoją drogą, ciekawe, jak ona teraz wygląda. Kiedy ją

widział ostatni raz, była typową nastolatką; miała kłopoty

w szkole i nieustannie kłóciła się z matką. Nie do wiary,

że teraz jest lekarzem.

Poczuł na sobie zaciekawione spojrzenie kolegi.

- A ty skąd ją znasz? - zapytał Sean.
- Przyjaźniłem się z jej starszym rodzeństwem. - Zach

odstawił kubek z kawą. - Są bliźniakami, studiowaliśmy

razem. Pracowałem też kiedyś z jej ojcem, zaraz po stu

diach. Nieraz mnie do siebie zapraszali. Mieli wspaniały

dom w Cotswolds. Właśnie tam poznałem Keely.

- Jest najmłodsza z rodzeństwa?
- Tak. Była ulubienicą wszystkich. Ciekawe, dlaczego

tu przyjeżdża? Skoro jest tak dobrze ustawiona, powinna

raczej zostać w Londynie. Czy mógłbym zerknąć na jej

życiorys?

Sean podał mu teczkę z papierami.

- Robi wrażenie - skomentował. - Najlepsze oceny,

wyróżnienia i świetne opinie.

Zach przez chwilę nie odrywał wzroku od dokumentów.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA 7

- Czy mówiła, dlaczego chce pracować właśnie tutaj?

- powtórzył potem pytanie.

Tutejszy szpital cieszył się dobrą opinią, ale nie należał

do najbardziej prestiżowych placówek w kraju.

- Dlaczego nie zostaje w Londynie?

Sean lekko się skrzywił.
- Nie zapytałem jej wprost. Zresztą, co w tym dziw

nego, że chce tutaj mieszkać? Przecież tu jest bardzo ład

nie. Wszyscy lubimy to miejsce. Dlaczego inni nie mieliby

myśleć tak samo?

- Owszem, miejsce jest ładne, a szpital dobry. - Zach

skinął głową. - Tylko że to nie jest najlepsza odskocznia

dla kogoś, kto chce zrobić wielką karierę.

- Jakoś bardzo się przejąłeś tą sprawą - rzekł z namy

słem Sean. W jego wzroku pojawiło się zainteresowanie.

- Czy ty aby nie romansowałeś z tą dziewczyną?

Zach aż podskoczył na krześle.
- Chyba zwariowałeś! Przecież ona miała wtedy szes

naście lat, a ja dwadzieścia cztery! Za kogo ty mnie uwa

żasz!

- Za ucieleśnienie kobiecych marzeń i snów - odpalił

Sean. - Jeśli wierzyć pielęgniarkom, znajdujesz się na cze

le listy najbardziej atrakcyjnych nieżonatych mężczyzn

w całej Cumbrii.

- Daj spokój, stary. - Zach wzruszył ramionami. - Od

kiedy to tak pilnie słuchasz, o czym plotkują kobiety?

- Odkąd sam mam trzy w domu - odparł ze stoickim

spokojem Sean. - Ponieważ zarówno w domu, jak w pra

cy jestem w mniejszości, postanowiłem pilnie wsłuchiwać

się w głos większości i brać na poważnie wygłaszane

przezeń opinie.

- W takim razie - oświadczył Zach poważnie - raz na

SARAH MORGAN

zawsze przyjmij do wiadomości, że jestem wystarczająco

odpowiedzialny, aby nie uwodzić nastolatki. Potrafię się

opanować, mój drogi.

Powiedział to stanowczo i wyniośle, chcąc w zarod

ku zdusić jakiekolwiek wątpliwości. Słowa Seana obu

dziły w nim pewne wspomnienia, o których wolał za

pomnieć. Wtedy, osiem lat temu, Keely z całym impe

tem i naiwnością szesnastolatki próbowała go podry

wać! Uśmiechnął się w duchu na myśl o tym, jak kiedyś

wieczorem wyznała mu miłość i jak.bardzo się męczył,

by jej wytłumaczyć niestosowność tego posunięcia, nie

raniąc przy tym jej delikatnego dziewczęcego ego. Tam

ta rozmowa należała do najtrudniejszych doświadczeń

jego dojrzałego życia!

Jaka Keely teraz jest? Czy jej młodzieńcze uczucia

należą do przeszłości? Pewnie tak. Upłynęło tyle lat... Od

tamtego wieczoru więcej jej nie widział; wyjechał naza

jutrz po ich rozmowie, i zrobił to głównie dla jej dobra.

Chciał, by o nim zapomniała i zainteresowała się chłopca

mi w swoim wieku, i tak się zapewne stało.

Z zamyślenia wyrwał go głos kolegi.
- W takim razie powiedz mi, najbardziej atrakcyjny

kawalerze w okolicy... - Sean rozparł się w fotelu

i uśmiechnął znacząco - co za szczęściara jest teraz wy

branką twojego serca.

Zach spojrzał na niego surowo, nie podejmując żartob

liwego tonu.

- Miałem nadzieję, że przynajmniej ty powstrzymasz

się od tego rodzaju aluzji - powiedział z goryczą. - Mam

dosyć stałych uwag i żarcików twojej żony i pielęgniarek

na oddziale. Jakoś ostatnio przestało mnie to bawić.

Sean bynajmniej nie podzielał jego niesmaku.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Ally po prostu uważa, że powinieneś się ożenić - wy

jaśnił spokojnie.

„Najbardziej atrakcyjny kawaler w okolicy" przymknął

oczy i policzył do dziesięciu. Lubił Ally, ale nie zamierzał

pozwolić jej się wtrącać do swojego życia.

- Tak się dziwnie składa - odrzekł po chwili - że je

stem zadowolony z tego, co mam, i nie zamierzam nic

zmieniać.

- O ile wiem - flegmatycznie zauważył jego rozmów

ca - miewasz jedynie przelotne romanse, a z tym zawsze

można coś zrobić. Na przykład, przerzucić się wreszcie na

prawdziwą, wielką miłość. Seks, stary, to naprawdę nie

wszystko.

Gdyby nie to, że przyjaźnili się od lat, posłałby go do

diabła. Zgromił Seana wzrokiem.

- Trochę się chyba zagalopowałeś - rzekł półgłosem.

Sean machnął ręką.

- Dobra, stary, już nic nie mówię. Twoje życie, twoja

sprawa. Wiesz, że nie lubię się wtrącać. Zresztą na każdego

przyjdzie czas, na ciebie też, ani się obejrzysz.

Jego protekcjonalny ton dolał tylko oliwy do ognia.

Zach poczuł, że jeszcze chwila, a wybuchnie.

- Jestem zadowolony z życia - wycedził. - I nie są

dzę, żeby inni lepiej ode mnie wiedzieli, co mam robić,

żeby być szczęśliwym.

Zapadła cisza, a potem znowu odezwał się Sean.
- Domyślasz się, że nie chodzi mi o ciebie, tylko

o Phoebe.

- Z Phoebe wszystko w porządku.
- Stary, ona ma trzy latka i bardzo potrzebuje matki.

Musisz to zrozumieć. - Sean powiedział to łagodnym gło

sem, jakby przemawiał do dziecka.

SARAH MORGAN

Zach zacisnął usta. Dlaczego to stale tak bardzo boli?

Przecież upłynął już rok. Czy nigdy nie przestanie cier

pieć?

- A ty musisz zrozumieć, że to nie są twoje sprawy i że

nie powinieneś się w nie wtrącać.

Ton, jakim przemówił do Seana, nie pozostawiał naj

mniejszych wątpliwości co do intencji mówiącego. Jego

cierpliwość się kończyła i prawa przyjaźni przestawały

obowiązywać.

- Powiedz, proszę, swojej żonie, że nie potrzebuję jej

rad - dorzucił sucho. - A co do ponownego małżeństwa,

to nie wchodzi w rachubę. Pewne rzeczy robi się tylko raz

w życiu.

Sean zapatrzył się w dno kubka, jakby zobaczył tam

coś niezwykle interesującego. Nie zmienił jednak tematu.

- Tak ci się tylko teraz wydaje, bo myślisz, że już nigdy

nie spotkasz kogoś odpowiedniego - skonstatował. -

A stanie się to szybciej, niż ci się wydaje, stary.

Zach wzniósł oczy do nieba.

- Czy mam przez to rozumieć, że znowu zamierzacie

zaprosić mnie na kolację, abym dotrzymał towarzystwa

jakiejś samotnej pani?

Sean wolno pokręcił głową.

- Nie, pozwolimy działać losowi. Będzie w tym miała

udział panna Keely Thompson, bo jak ją zobaczysz, na

pewno zmienisz swoje poglądy na temat miłości.

- Co Keely ma z tym wspólnego? - Zach ze zdumie

niem zamrugał powiekami. - Przecież to dziecko!

Nie mógł pojąć, dlaczego rozmowa zeszła nagle na nią.
- Dziecko? - Sean wyglądał na nieco rozbawionego.

- Może i była dzieckiem w czasach, kiedy ją znałeś, ale

zapewniam cię, że już dawno przestała nim być. Ja w każ-

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

dym razie miałem okazję rozmawiać z dorosłą kobietą, i to

niezwykle piękną i atrakcyjną.

Zach spojrzał na niego spod oka.
- Nie wydaje ci się, że to niezbyt w porządku mówić

w ten sposób o kimś, z kim mamy pracować? Nie pachnie

ci to aby napastowaniem seksualnym? - mruknął.

- Nie przesadzaj. - Sean wzruszył ramionami i z wes

tchnieniem uniósł się z fotela. - Ani mi to w głowie - do

dał. - Znasz mnie przecież. Chciałem cię tylko uprzedzić,

że czeka cię spotkanie z przeuroczą istotą. Keely jest prze

śliczna, a do tego niezwykle miła.

- W takim razie - podsumował Zach - na pewno

wkrótce uszczęśliwi swoją osobą jakiegoś zacnego czło

wieka. Tylko że tym człowiekiem na pewno nie będę ja.

Był tego absolutnie pewien. Po pierwsze, Keely dla

niego na zawsze pozostanie dzieckiem, a po drugie...

Po drugie, on już nigdy nikogo nie pokocha tak jak

kochał Catherine.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dlaczego akurat ją musiało to spotkać? Keely Thomp

son z niedowierzaniem jeszcze raz spojrzała na mężczyznę

stojącego na środku sali wykładowej.

Czym sobie na to zasłużyła?

Zawsze pomagała starszym osobom przechodzić przez

jezdnię, karmiła w zimie ptaki, dawała jałmużnę żebra

kom, nigdy nie kłamała i regularnie dzwoniła do matki...

Była uczciwym obywatelem swojego pięknego kraju

i naprawdę niczym sobie nie zasłużyła na podobną karę.

Dlaczego akurat ona musiała znowu spotkać Zacha Jor-

dana?

Los jest nieprzewidywalny i najwyraźniej każdy dosta

je to, na czym mu najmniej zależy. A do tego Zach ma być

jej zwierzchnikiem. To znaczy nie dokładnie szefem, ale

starszym w hierarchii kolegą, co na jedno wychodzi.

Wchodząc do szpitala, była przygotowana na to, że

spotka nowych ludzi i będzie się musiała przystosować do

nowej sytuacji, ale nie przypuszczała, że spotka Zacha!

Była kompletnie oszołomiona. Nie mogła w to uwie

rzyć. Co gorsza, wszystko wskazywało na to, że będzie go

widywała codziennie. Są przecież lekarzami tego samego

szpitala, zatrudnionymi na tym samym oddziale!

Cichutko jęknęła i schyliła głowę w nadziei, że nie zo

stanie rozpoznana. Nie ma co! Udał jej się plan ucieczki!

Pogratulować. Wybrała pojezierze, by uciec jak najdalej

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

od domu i od ludzi, którzy znają jej rodzinę. Czuła, że się

dusi; potrzebowała powietrza. Świeżego powietrza i wol

nej przestrzeni. Potrzebowała też czasu, żeby sobie wszy

stko przemyśleć i zastanowić się nad swoim dalszym ży

ciem.

Do głowy jej nie przyszło, że Zach tutaj mieszka. Zach,

człowiek, który doskonale zna jej rodziców, człowiek,

w obecności którego przeżyła największe upokorzenie

swojego życia. Miała wtedy szesnaście lat, a on dwadzie

ścia cztery...

Jak ma się zachować? Co można na powitanie powie

dzieć komuś, w kim się było szaleńczo zakochanym i ko

go się nie widziało przez ostatnie osiem lat?

Lekko uniosła głowę i ostrożnie zerknęła w stronę wy

sokiego barczystego mężczyzny stojącego naprzeciwko

audytorium. Był spokojny i opanowany i najwyraźniej do

skonale radził sobie podczas publicznych wystąpień. Z ul

gą spostrzegła, że nie patrzy w jej kierunku. Podparła się

dłonią i tym razem patrzyła na niego dłużej.

Z czasem zdołała sobie wmówić, że to, co do niego

wtedy czuła, było jedynie kaprysem egzaltowanej nasto

latki. Teraz dochodziła do wniosku, że już jako zupełnie

młoda dziewczyna miała doskonały gust.

Miała przed sobą niezwykle przystojnego mężczyznę;

wysoki brunet o wysportowanej sylwetce i niebieskich

oczach mógł być ideałem każdej kobiety. A na nią działał

tak samo jak przed laty. Nikt nigdy nie zrobił na niej

takiego wrażenia, żaden mężczyzna, żaden chłopak. Za

wsze marzyła, by ją pocałował, i śniła, że to robi. Zach od

lat pojawiał się w jej snach...

Wyraźnie nie ona jedna doceniła zalety doktora Jorda-

na. Siedząca obok niej młoda lekarka głęboko westchnęła.

SARAH MORGAN

- Myślałam, że tylko w amerykańskich filmach leka

rze tak wyglądają - szepnęła, przysłaniając usta ręką -

a tu, proszę, żywy egzemplarz z krwi i kości. Jak tu z ta

kim pracować? Przecież człowiek nie będzie się mógł

skoncentrować... Ale pozwól, że się przedstawię, na imię

mam Fiona.

Keely szybko wymieniła swoje imię i sięgnęła po dłu

gopis; ona też nie mogła się skupić. Wspomnienie wyda

rzeń sprzed lat powróciło z całą siłą i zrobiło jej się słabo.

Przypomniała sobie, jak wyznała mu miłość, i jak Zach na

nią wtedy patrzył.

To było straszne! Potworne i upokarzające! Jak ona go

teraz przekona, że nie ma już nic wspólnego z tamtą zwa

riowaną panienką? Przynajmniej zewnętrznie się zmieniła;

wygląda teraz zupełnie inaczej. Ma krótsze włosy i nieco

się zaokrągliła. No i ma dwadzieścia cztery lata, a nie

szesnaście. Może Zach zapomniał o jej wyczynach sprzed

lat...

Z wysiłkiem oderwała od niego wzrok i pochyliła się

nad notatnikiem. Najlepiej przestać o tym wszystkim my

śleć i zmusić się do pracy. Poliniowana kartka jednak na

tychmiast skojarzyła się jej ze szkolnymi zeszytami. Oczy

ma duszy znowu ujrzała stronice upstrzone serduszkami

i bazgrołami: „Keely kocha Zacha", „Keely kocha Za

cha". Wtedy też nie mogła się skupić na lekcjach. Keely

kocha Zacha...

Niemal przebiła kartkę długopisem, tak mocno ścisnęła

go w dłoni. Wcale go nie kochała! Była po prostu egzal

towana, a on był dla niej miły. To wszystko; szesnastolet

nie dziewczyny wyobrażają sobie Bóg wie co!

Zresztą upłynęło wiele lat i sytuacja uległa całkowitej

zmianie. Nie ma powodu do obaw. Jest teraz zupełnie inną

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

osobą. Jest dyplomowanym lekarzem, właśnie ma rozpo

cząć staż na oddziale nagłych wypadków. Dawno już wy

rosła ze szkolnych fascynacji. Ich stosunki będą odtąd

ściśle zawodowe i jak najszybciej musi przekonać Zacha,

że - mimo młodego wieku - jest po prostu dobrym, god

nym zaufania lekarzem.

Całym wysiłkiem woli zmusiła się do uważnego słu

chania cudownego głosu wykładowcy i nawet zdołała do

pewnego stopnia zrozumieć sens jego słów. Doktor Jordan

objaśniał młodszym kolegom zasady funkcjonowania od

działu, konieczność ścisłej współpracy z pogotowiem ra

tunkowym i lekarzami innych specjalności. Był świetny;

doskonale potrafił utrzymać zainteresowanie słuchaczy;

zwłaszcza kobiet.

- Jest niesamowity - westchnęła Fiona. - Nie wiem,

jak to będzie. Tak z nim pracować, dzień w dzień, oszaleć

można...

Keely prawie się uśmiechnęła. Brat i siostra zawsze

mówili, że na uczelni wszystkie dziewczęta szaleją za

Zachem. Z czasem jego czar najwyraźniej nie zmalał. Kto

jak kto, ale ona powinna o tym wiedzieć najlepiej.

Poznała się na nim. Była wtedy dziewczynką, ale na

uroki tego mężczyzny reagowała jak dorosła kobieta.

Przynajmniej w sferze fizjologii, bo psychicznie... Psy

chicznie była kompletnie niedojrzała, dlatego właśnie tak

otwarcie zawiadomiła go o stanie swoich uczuć.

Kelly wzdrygnęła się. Wspomnienie tamtego nie

szczęsnego wieczora powróciło znowu. Zaraz potem przy

pomniała sobie, jak jej brat po raz pierwszy przyprowadził

Zacha do domu.

To była miłość od pierwszego wejrzenia, to znaczy z jej

strony, bo Zach wcale nie zwrócił na nią uwagi. Miał

SARAH MORGAN

przecież do czynienia z wykształconymi, wyrafinowany

mi kobietami. Cóż go obchodziła mała siostrzyczka kole

gi? Rozmawiał z nią od czasu do czasu i chyba nawet się

przyjaźnili... Może teraz też mogliby się po prostu

zaprzyjaźnić?

Rozmyślania przerwała jej nagła cisza. Uniosła głowę

i spostrzegła, że wzrok słuchaczy skierowany jest na nią.

- Doktor Thompson?
O Boże! Zach o coś zapytał, a ona nie dosłyszała! Tak

bardzo była zajęta planowaniem, jak tp go przekona, że

jest teraz zupełnie inna, całkiem dorosła i opanowana, że

nie słuchała, co mówi!

Zaczerwieniła się i zwilgotniały jej dłonie. I jak on ma

ją poważnie traktować!

- Pytałem, gdzie pani ostatnio pracowała, pani doktor

- spokojnie powtórzył Zach.

- W klinice akademii medycznej - odparła pośpiesz

nie, a Zach na szczęście zwrócił się z podobnym pytaniem

do następnego młodego lekarza.

- Musi być fantastyczny w łóżku - zaszemrała Fiona.

- Spójrz tylko na te ramiona, nogi, na te plecy... Słabo mi

się robi na samą myśl o tym.

Keely też zrobiło się słabo, ale z zupełnie innego po

wodu. Nigdy jej się nie uda. Zach będzie ją traktował tak

samo, jak traktowano ją w Londynie. Dla niego zawsze

będzie panną Thompson, córką profesora Thompsona; bę

dzie ją widział w kontekście jej znakomitego ojca i moż

nej rodziny o ogromnych wpływach. Nigdy się nie uwolni

od presji środowiska. Na pewno uzna, że jako lekarz jest

do niczego.

Znowu pochyliła się nad notatnikiem. Nie chciała pa

trzeć na Zacha, nie chciała go widzieć. Przecież tylko

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

wtedy będzie mogła jako tako pracować, kiedy nie będzie

go miała przed oczami. Znowu coś przeoczyła i dopiero

szelest składanych papierów przywołał ją do porządku.

Wszyscy zaczęli wstawać i kierować się ku wyjściu. Wy

kład dobiegł końca. Trzeba się zabrać do pracy. A Zach

Jordan właśnie kierował się w jej stronę...

Wstała i mocno przycisnęła do piersi notatnik. Miała

nadzieję, że nikt z nowych kolegów ich nie obserwuje.

- Witaj, Keely. - Odezwał się takim tonem, że nie

miała wątpliwości, że ją poznał.

Była tak zmieszana, że zupełnie nie wiedziała, co po

wiedzieć. Przepraszam, że nie słuchałam twojego wykła

du? A może: Przepraszam, że ci się wtedy oświadczyłam?

- Dzień dobry, doktorze - wybąkała, a on natychmiast

ją poprawił:

- Mam na imię Zach. Wszyscy na oddziale mówimy

sobie po imieniu. - Uśmiechnął się i nieco nabrała otuchy.

- Nie wiedziałam, że tu pracujesz - powiedziała, od

rzucając z czoła kosmyk włosów. - Trochę mnie to zasko

czyło.

- Czy to była nieprzyjemna niespodzianka? - zapytał

takim tonem, że ugięły się pod nią kolana.

- Nie, dlaczego? - zaprzeczyła słabym głosem. - Dla

czego miałaby być nieprzyjemna?

Sama mogła sobie najlepiej odpowiedzieć na to pyta

nie... Już samo przebywanie z nim w jednym pomiesz

czeniu uniemożliwiało jej normalne funkcjonowanie. A co

dopiero pracę.

Zach przez chwilę patrzył na nią w milczeniu.
- Jak się tutaj znalazłaś? - zapytał w końcu. - Tak da

leko od domu, od rodziny...

O to jej właśnie chodziło; chciała znaleźć się jak naj-

SARAH MORGAN

dalej od domu i od rodziny; dlatego wybrała szpital w Lake

District. Tego jednak nie mogła mu powiedzieć.

- Po sześciu latach w Londynie potrzebowałam zmia

ny - wyjaśniła z pozorną swobodą - a ponadto lubię góry.

Czuła, że się rumieni. Zach zawsze czytał w jej my

ślach. Czyżby teraz też domyślał się prawdy? Czy już wie,

że prawdziwym powodem jej przyjazdu była chęć prowa

dzenia życia z dala od wszechmocnej rodziny? Życia na

własny rachunek?

- Rozumiem - rzekł wolno Zach i nagle zmienił temat.

- Jak się miewa profesor i bliźniaki?

Uśmiechnęła się z przymusem.

- Doskonale - odparła. - Wszystkim świetnie się po

wodzi.

- Od pewnego czasu nie mam kontaktu ze Stephenem

- ciągnął Zach - ale myślę, że zrobił karierę.

Pewnie. Jak każdy członek jej rodziny.

- Jest immunologiem, ma tytuł profesora. - Z ust Kee-

ly nie schodził uśmiech.

- A Eleanor? - pytał dalej Zach.
- Jest ordynatorem oddziału onkologicznego w Lon

dynie - z wysiłkiem odrzekła Keelly.

Przestała się uśmiechać, ale Zach tego nie zauważył.

- A profesor? Przeszedł na emeryturę?

Teraz nawet ona musiała się uśmiechnąć.
- Tata? Na emeryturze? Daj spokój! On nigdy tego nie

zrobi! Praca to całe jego życie.

- Wiem. - Uśmiechnął się również i skupił błękitne

spojrzenie na swojej rozmówczyni.

- A ty, Keely? Jaką drogę obierzesz?
Czy ma mu wyznać prawdę? Że nie ma pojęcia i że nic

jej to nie obchodzi? I że całe to gadanie o planowaniu

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

kariery przyprawiają o mdłości? Nie, tego powiedzieć mu

nie może. Pomyśli, że zwariowała. Przecież Zach jest taki

sam jak lekarze z jej rodziny. Chłodny, opanowany, sku

teczny; tacy ludzie nie mają rozterek duchowych i nie

lubią ich u innych. A oni mają przecież razem pracować...

Zach na pewno nigdy nie miał wątpliwości. Zawsze

szedł przed siebie z góry wytyczoną drogą. Nie może mu

powiedzieć, że wcale nawet nie jest pewna, czy przez całe

życie chce pracować w szpitalu.

- Teraz czeka mnie sześć miesięcy tutaj, u was - oz

najmiła z udanym entuzjazmem - a potem zamierzam po

ważnie zająć się kardiologią. Zawsze mnie to fascynowało,

no i w naszej rodzinie nie ma jeszcze kardiologa.

- Rozumiem - powtórzył i przez chwilę wydawało jej

się, że ją przejrzał i wie, że nie jest z nim całkiem szczera.

- Myślisz, że ci się spodoba u nas na urazówce?

- zapytał, a jej przyszło do głowy, że powątpiewa w jej

kwalifikacje.

- Oczywiście! - wykrzyknęła z udanym zachwytem.

- To musi być wspaniała praca.

Przez chwilę przyglądał jej się w milczeniu.
- W takim razie - odezwał się potem - życzę powo

dzenia, a gdybyś miała jakieś problemy czy kłopoty albo

chciała o coś zapytać, od razu zwracaj się do mnie.

Od razu widać, że nie jest przekonany i przypuszcza,

że ona nie da sobie rady. Chętnie pomoże córce profesora.

- Dziękuję, ale jakoś sobie poradzę - odparła uprzej

mie. - Zawsze chciałam pracować przy nagłych przypad

kach i chyba nie powinno być większych problemów.

Na jego twarzy dostrzegła lekkie rozbawienie.
- Jak widzę, nic się nie zmieniłaś.

Czy on jest ślepy?

SARAH MORGAN

- Bardzo się zmieniłam! - oświadczyła podniesionym

głosem i szybko rozejrzała się dokoła. To okropne usły

szeć, że człowiek nic się nie zmienił od czasu, kiedy był

nieopierzoną szesnastolatką. - Przecież jak mnie ostatni

raz widziałeś, byłam chuda, nie miałam piersi i nosiłam

długie włosy.

Zach roześmiał się.
- Nie miałem na myśli twojego wyglądu - wyjaśnił.

- Myślałem o charakterze. Zawsze tryskałaś energią i by

łaś pozytywnie nastawiona do życia. Mam nadzieję, że

praca na naszym oddziale cię nie zniechęci. Jest bardzo

trudna i psychicznie wyczerpująca.

- Przestań mnie tak traktować! - To straszne, że on

stale widzi w niej małą, rozpieszczoną dziewczynkę, którą

wszyscy traktują jak zabawkę. - Dam sobie radę. Jestem

lekarzem, a nie dzieckiem, które oczekuje pomocy od star

szych i silniejszych.

- Wiem. - Uśmiechnął się znowu, rozbawiony zapal-

czywością, z jaką wystąpiła w obronie swojej dorosłości.
- Wiem, tylko jest mi trochę trudno przyzwyczaić się do

tej myśli.

Tego właśnie się spodziewała. Gdy tylko go zobaczyła

w sali wykładowej, od razu pomyślała, że będą z tym

problemy. Mocniej przycisnęła notatnik do piersi i zmie

niła temat.

- Od jak dawna tu pracujesz? - zapytała.
- Dwa lata. Od roku mam pod swoją opieką młodszych

lekarzy. Jestem konsultantem.

Trochę wcześnie jak na jego wiek, ale cóż, Zach, po

dobnie jak jej rodzeństwo, jest bardzo zdolny. Nawet wię

cej, Zach jest najlepszy; Stephen nieraz się dręczył, że

otrzymał na egzaminie niższą od niego notę.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Chyba nie będziemy się widywać zbyt często - za

uważyła z nadzieją w głosie. - O ile wiem, na oddziale

jest czterech konsultantów.

Jednym zdaniem rozwiał jej nadzieje.
- Jesteś w mojej grupie.
Zrobiło jej się słabo, zupełnie jakby ustało bicie serca.

Ona nie może z nim pracować; nie może codziennie go

widywać, bo w jego obecności głupieje i robi się całkowi

cie nieprzydatna. Ostatnie kilka minut spędzonych w jego

towarzystwie wystarczająco dobitnie udowodniło jej, że

Zach działa na nią tak samo silnie jak dawniej, a on sam

przed chwilą oświadczył, że jest mu trudno pogodzić się

z myślą, że wydoroślała. Jednym słowem, on w dalszym

ciągu widzi w niej egzaltowaną nastolatkę, która kiedyś

wyznała mu miłość. Postanowiła wszystko raz na zawsze

wyjaśnić. Zaczepnie uniosła głowę.

- Posłuchaj... - zaczęła i oblała się rumieńcem. - Po

słuchaj, jeśli chodzi o to, co wydarzyło się wtedy, kiedy

miałam szesnaście lat...

Twarz Zacha nie drgnęła; może tylko w jego oczach

pojawiły się iskierki.

- Nic nie pamiętam - powiedział tylko.

Najwyraźniej próbuje udawać, że zapomniał.
- To bardzo miło z twojej strony - brnęła dalej Keely

- ale chciałam cię przeprosić. Już dawno chciałam to zro

bić, ale nie miałam okazji.

Musi załatwić tę sprawę, tylko w ten sposób może

w ogóle próbować ułożyć sobie z nim stosunki.

- Nie masz mnie za co przepraszać. - W jego głosie

brzmiał niczym niezmącony spokój.

- Jak możesz tak mówić? - Nie wytrzymała i dopuści

ła do siebie emocje. - Przecież ja... ja wtedy...

SARAH MORGAN

- Zakochałaś się we mnie - dokończył łagodnie i do

dał: - To się zdarza, nie ma w tym nic nagannego.

- Naprawdę tak myślisz? - Uniosła na niego lekko

zdziwione oczy. - Sądzisz, że to nam teraz nie przeszkodzi

w pracy?

Ciemne brwi Zacha podjechały do góry.

- Dlaczego miałoby przeszkodzić? W żadnym razie.

Chyba że znowu zamierzasz się we mnie zakochać.

Pomyślała, że to więcej niż prawdopodobne, ale udało

jej się roześmiać w miarę swobodnie.

- Ani myślę! Takie dziecinady mam już za sobą!

Nawet jeśli to niezupełnie prawda, on musi w to uwie

rzyć.

- W takim razie problem mamy z głowy. - Wyciągnął

do niej rękę. - Witamy na oddziale, pani doktor - rzekł

uroczyście.

Kiedy odszedł, stała jeszcze przez dłuższą chwilę, pa

trząc w ślad za nim. Zach w wieku dwudziestu czterech

lat był bardzo przystojny; teraz miał lat trzydzieści dwa

i był niesamowicie atrakcyjny. Tym bardziej powinna

mieć się na baczności. Nie popełni już tamtego błędu

sprzed lat i nie straci dla niego głowy. Jest dorosła i umie

nad sobą panować. Nie zakocha się w Zachu, nie zakocha

się w nim już nigdy...

Doktor Jordan opuścił salę wykładową i wolnym kro

kiem udał się na oddział nagłych wypadków. Myśl o Keely
nie opuszczała go ani na chwilę. Nie mógł uwierzyć, że
to naprawdę ona.

Kiedy ją widział ostatni raz, była wesołą, żywą, rozga

daną dziewczynką. Zawsze się zastanawiał, jak ktoś taki
mógł się urodzić w rodzinie Thompsonów. W niczym nie

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

przypominała ani ojca, ani matki, ani starszego rodzeń

stwa. Eleanor i Stephen byli odbiciem rodziców. Sztywni,

akuratni, ważący każde słowo. Natomiast Keely...

Zach uśmiechnął się do siebie na wspomnienie chudej

nastolatki, bezpośredniej i stale roześmianej. Siostra i brat

nieraz zwracali jej uwagę i zarzucali niestosowne zacho

wanie. Nic dziwnego, zupełnie do nich nie pasowała.

Wszedł do gabinetu i odłożył notatki do szafy. Keely

musiała z czasem bardzo się zmienić, skoro tak serio myśli
0 dalszej karierze zawodowej. Kardiologia to prawdziwe

wyzwanie. Nic dziwnego, skoro się pochodzi z tak ambit

nej rodziny...

Wzruszył ramionami. A zapowiadało się, że najmłod

sza córka profesora Thompsona będzie zupełnie inna.

Zach jakoś nigdy nie widział jej w roli osoby polującej na

stanowiska i zaszczyty. Trudno, chyba się pomylił.

Zasiadł do komputera, sprawdził pocztę elektroniczną

zapatrzył się w ośnieżone szczyty za oknem. Kochał ten

widok. Lubił to miejsce i czuł się tu dobrze. Ciekawe, jak

to wszystko odbierze Keely? Przypomniał sobie jej entu

zjazm i to, jak rwała się do pracy; przypomniał sobie jej

zmieszanie na jego widok i gorliwość, z jaką mu tłuma

czyła, że nie jest już tamtą nastolatką sprzed lat.

Czyżby się obawiała, że stale widzi w niej dziecko?
A on... Czy on naprawdę tak właśnie ją postrzegał?

Szczerze, sam przed sobą, musiał wyznać, że to niepra

wda. Nie miał pewności, czy to najbardziej odpowiednie

miejsce dla kogoś tak wrażliwego i prostolinijnego jak

Keely. Niezupełnie jednak rozumiał powody swego nie

pokoju. Chyba jednak nie chodzi mu o to, że Keely jest

za młoda... Rodzaj pracy oddziału, na którym pracowali,

konieczność jazdy pogotowiem ratunkowym na miejsce

SARAH MORGAN

wypadku, oglądanie scen, do których on sam, przy całym

swoim doświadczeniu, nigdy sienie przyzwyczaił, nie jest

odpowiednie dla istoty tak pięknej wewnętrznie i... zew

nętrznie.

Musiał ją chronić i chciał to czynić.

Nic dziwnego, że tak bardzo spodobała się Seanowi.

Miała nie tylko zgrabną sylwetkę i śliczną buzię; było

w niej jeszcze coś więcej: cudowny uśmiech i wewnętrzne

światło, i ciepło, które roztaczała wokół. I coś niewyobra

żalnie kojącego, czego Zach nie potrafił, nazwać.

Takie miejsce jak to może ją zniszczyć. Keely, ze swoją

wrażliwością i gotowością do poświęceń, może nie wy

trzymać tak wielkiego nagromadzenia ludzkiego cierpie

nia. Dlatego on, Zach, musi na nią uważać.

Pod koniec tygodnia była u kresu wytrzymałości. Zach

zachowywał się okropnie. Wszyscy młodzi lekarze mieli

absolutną swobodę w podejmowaniu decyzji i dopiero

kiedy bezpośrednio zwracali się o pomoc do kogoś bar

dziej doświadczonego, otrzymywali ją.

W jej przypadku było zupełnie inaczej. Zach nie odstę

pował jej ani na krok, stale gotów pomagać i ułatwiać

pracę. Nie miał zaufania do jej umiejętności i wcale tego

nie krył. A przecież ona świetnie dawałaby sobie radę,

gdyby jej tylko na to pozwolił. Musi z nim porozmawiać.

Tylko kiedy? Na oddziale stale coś się dzieje i nie ma

czasu na pogawędki. Może dzisiaj uda jej się zamienić

z nim kilka słów. Właśnie się zastanawiała, jak zacząć tę

krępującą rozmowę, kiedy wezwano ją i Adama do sali

reanimacyjnej. W kilka sekund później przybył Zach.

- Co tutaj mamy? - zapytał, pochylając się nad przy

wiezionym właśnie przez karetkę pacjentem.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Dwudziestopięcioletni mężczyzna - zameldowała

natychmiast pielęgniarka, Nicky. - Nieprzytomny. Prze

dawkowanie, nie wiemy na razie, co wziął. Kolega znalazł

go w domu. Ostatnio miewał stany depresji, ale nikt nie

wie, co brał. W karetce zabezpieczono mu drogi oddecho

we, żeby się nie udusił.

Zach zaczął starannie badać pacjenta.
- Brak odruchu wymiotnego - zawyrokował po chwi

li. - Podajcie mu tlen.

Keely nie mogła oderwać wzroku od jego opanowa

nych, stanowczych ruchów. Zach działał szybko i sku

tecznie. Dałaby wszystko za to, by kiedyś, w przyszłości

też taka być.

- Ma zniesione reakcje na dotyk i światło, rozszerzone

źrenice - ciągnął doktor Jordan. - Czy ktoś z kolegów ma

jakieś sugestie co do środka, jaki pacjent mógł wziąć?

Skierował wzrok na Adama i Keely przygryzła usta.

Pominął ją, zupełnie jakby jej tu nie było. Jakby nie wie

rzył, że ona też może mieć „jakieś sugestie".

Odczekała chwilę, dając koledze szansę na odpowiedź,

a ponieważ Adam milczał, odezwała się:

- Sądzę, że to mogą być środki psychotoniczne. - Jej

głos lekko zadrżał i dla dodania sobie odwagi wysoko

uniosła głowę.

W oczach Zacha dostrzegła zdziwienie.

- Bardzo możliwe - powiedział, niepewny, czy ma ją

pytać dalej.

- Oczywiście, ostateczną odpowiedź da dopiero bada

nie krwi - ciągnęła. - Trzeba mu zrobić morfologię, testy

na obecność cukru i środków farmakologicznych... - Zła

pała oddech i urwała w obawie, że Zach zwróci jej uwagę,

że odzywa się nie pytana.

SARAH MORGAN

Zapadła cisza, a potem na jego twarzy ukazał się

uśmiech.

- Zaraz przeprowadzimy testy, a teraz - zwrócił się do

młodziutkiej praktykantki - czy może mi siostra powie

dzieć, jaki pacjent ma puls i ciśnienie krwi?

Młoda pielęgniarka skinęła głową.

- Puls sto dziesięć, ciśnienie siedemdziesiąt na pięć

dziesiąt - odpowiedziała i pytająco spojrzała na lekarza.

- Co to są środki psychotoniczne, panie doktorze?

Zach ruchem głowy wskazał jej Keely.
- Doktor Thompson pani wyjaśni - odparł krótko.

Czyżby chciał się przekonać, jak rozległe są jej wiado

mości?

- To rodzaj leków psychotropowych - wyjaśniła spo

kojnie Keely. - Wywołują swoisty tonizujący wpływ na

ośrodkowy układ nerwowy. Wzmagają aktywność umy

słową, ale w przypadku przedawkowania mogą być bar

dzo niebezpieczne.

Zach przeniósł wzrok na Nicky.

- Ma częstoskurcz, bardzo niskie ciśnienie, suchą i go

rącą skórę. Zmierz mu temperaturę. Keely chyba ma rację,

to psychotropy. A co ty o tym myślisz, Nicky?

Pielęgniarka sięgnęła po termometr.

- Ty jesteś lekarzem, Zach.
- Dotąd ci to nie przeszkadzało w wypowiadaniu opi

nii.

Nicky była bardzo doświadczoną i bardzo pomocną

pielęgniarką.

- Czy wiemy coś o pacjencie? - pytał dalej Zach. -

Kim jest, gdzie mieszka?

- Kolega zostawił jego dane w rejestracji - odparła

Nicky i posłała tam młodą pielęgniarkę stażystkę.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Trzeba wezwać internistę. - Zach znowu pochylił się

nad pacjentem. -i anestezjologa. O, już jest. Witaj, Doug.

Doug podszedł do nich szybkim krokiem.
- Co się stało?
- Przedawkowanie - wyjaśnił Zach. - Dokładnie nie

wiemy jeszcze, co wziął, ale obstawiamy psychotropy.

Nowo przybyły uniósł oczy do nieba.
- Cholerna trucizna.

- Nie ma odruchu wymiotnego - ciągnął Zach. - Trze

ba mu będzie zrobić płukanie żołądka, zaraz go zaintubu-

jemy.

Doug zmrużył oczy.
- Jak rozumiem, używasz liczby mnogiej tylko przez

grzeczność, a tak naprawdę to ja go zaintubuję.

Zach skinął głową.
- No tak. Nie zamierzam nikomu niszczyć strun gło

sowych, jeśli nie muszę tego robić.

Anestezjolog zmarszczył czoło i sięgnął po plastikowe

rurki.

- Czy nie jest za późno na płukanie żołądka? - zapytał

jeszcze. - Kiedy on się tego nałykał?

- Znajomi widzieli się z nim dwie godziny temu

i wszystko było jeszcze w porządku - wyjaśnił Zach. -

Musimy spróbować. Dam mu też węgiel.

- Ty tu jesteś szefem. - Doug sprawnie wprowadził

rurkę do gardła pacjenta, uważając przy tym, by płyn nie

dostał się do płuc.

Zach uniósł wzrok na Nicky.
- Teraz podamy mu przez kroplówkę węgiel i zrobimy

EKG.

Keely była pod wrażeniem. Pracowali jak dobrze naoli

wiona maszyna, porozumiewając się bez słów. Widać było,

SARAH MORGAN

że cała trójka personelu medycznego ma za sobą lata pra

ktyki i jest niezwykle zgrana. Panna Thompson dałaby

wiele, żeby z czasem stanowić mały trybik takiego ze

społu.

- Ma zatrzymanie moczu - oświadczyła Nicky.
- To normalne w przypadku przedawkowania podo

bnych środków. - Zach nawet na nią nie spojrzał. - Uciś-

nij mu podbrzusze, a jak nie zareaguje, założymy cewnik.

Jak tam EKG?

Zerknął przez ramię i zmarszczył czoło.
- Chyba diagnoza Keely była prawidłowa.
Jakby na potwierdzenie jego słów w progu ukazała się

młoda pielęgniarka.

- Rozmawiałam z internistą - zakomunikowała. - Pa

cjent wziął leki psychotropowe.

Zach spojrzał na Keely.
- Miałaś rację, dobra robota.
Pochwała brzmiąca w jego głosie sprawiła, że na jej

policzkach pojawiły się rumieńce. Keely zmieszała się

i spuściła oczy. Może pewnego dnia i ona będzie prawdzi

wym lekarzem... Może to tylko kwestia doświadczenia.

Zach znowu zwrócił się ku aparaturze do EKG.
- Zamierzasz zostać kardiologiem, Keely. Czy mogła

byś odczytać ten wynik?

Podał jej wydruk i chwilkę odczekał.

- Obniżenie napięcia na zespołach, przedłużone inter

wały i...

- Bardzo dobrze - skwitował Zach. - Tak jak w przy

padku przedawkowania tego rodzaju lekami. Podamy mu

teraz ośmioprocentowy roztwór dwuwęglanu sodu.

Nicky natychmiast wykonała polecenie, a Zach zwrócił

się do Adama:

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Pacjent musi mieć stale monitorowane serce. Proszę

mnie połączyć z kardiologią, chcę z nimi zamienić kilka

słów.

W pół godziny później sytuacja została opanowana,

a pacjent przewieziony na oddział szpitalny.

- Czy on... przeżyje? - Młodziutka pielęgniarka z lę

kiem spojrzała na Zacha. W oczach miała łzy.

Skinął głową.
- Pewnie tak, a potem pewnie zaraz zrobi to samo.

Zach dołączył zapis EKG do danych pacjenta i odłożył

kartę.

- Jest pan niesamowity, panie doktorze. - W oczach

dziewczyny ukazał się niekłamany podziw. - Uratował

pan mu życie, od razu wiedział pan, co robić.

Keely doskonale ją rozumiała. Zach we wszystkich wzbu

dzał szacunek sposobem, w jaki obchodził się z chorymi.

Jego umiejętności i niczym niezmącony spokój robiły

ogromne wrażenie. Przy nim każdy czuł się bezpiecznie.

Keely zaciekawiła się, jak Zach zareaguje na cielęce

spojrzenie dziewczyny. Może go wyprowadzi z równowa

gi i powie jej coś nieprzyjemnego? Nie, to nie w jego

stylu. Dawny Zach nigdy by tak nie postąpił.

Dawny Zach... Trudno nie zauważyć, że się zmienił.

Jakby spoważniał, zrobił się bardziej sceptyczny; może

z czasem zgorzkniał, może życie nauczyło go cynizmu?

Coś się z nim stało, ale co?
- Ratowanie ludzkiego życia należy do naszych obo

wiązków. Mamy do czynienia z wypadkami i sytuacjami,

w których liczy się przede wszystkim czas - odparł ze

stoickim spokojem Zach. - Każdy na moim miejscu zro

biłby to samo.

Na twarzy praktykantki odmalowało się niedowierza-

SARAH MORGAN

nie. Widać było, że woli wierzyć w nadprzyrodzone zdol

ności Zacha. Ktoś tak przystojny jak on musi być na do

datek cudotwórcą.

Doświadczona Nicky postanowiła przerwać tę scenę.
- Zejdź teraz na izbę przyjęć - zareagowała ostro. -

Jesteś tam potrzebna. - I nie dając młodszej koleżance

czasu na odpowiedź, niemal wypchnęła ją na korytarz.

Zach nie zauważył całego incydentu. Wydał ostatnie

polecenia i poszedł porozmawiać z przyjaciółmi pacjenta,

czekającymi w przyległym pomieszczeniu.

Keely wymieniła znaczące spojrzenia z Nicky.

- Czy on na wszystkich robi takie wrażenie? - zapy

tała ściszonym głosem.

Pielęgniarka zabrała się do porządkowania sprzętu.
- Na kobietach wszystkich, bez wyjątku - przytaknęła.

- Potem czeka je srogie rozczarowanie, kiedy się okazuje,

że żadną nie jest zainteresowany.

Keely zrobiła obojętną minę.

- Doprawdy? - spytała takim samym głosem. - Żadną?

Nicky przyjrzała jej się uważnie, a potem pokręciła

głową.

- Nigdy, żadną - potwierdziła. - A co, ty też...?

Keely zaczerwieniła się gwałtownie.

- Co ja? Co masz na myśli? - spytała zaczepnym to

nem.

W głosie Nicky zabrzmiała powaga.

- Poznaję ten wyraz twarzy. Widziałam to już tyle razy...

Nie zakochuj się w nim, dobrze ci radzę. Złamie ci serce.

Keely oblizała spieczone wargi.

- Dużo kobiet się w nim kochało?

Pielęgniarka spojrzała na nią spod oka.
- A jak myślisz? Jak Zach idzie ulicą, to kobiety wykrę-

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

cają sobie szyje, żeby się za nim obejrzeć. Wiesz, jaki jest

przystojny. Do tego ma ten niezwykły sposób bycia, wzbu

dza zaufanie, jest pewny siebie i... no, trudno mu się

oprzeć. Nic dziwnego, że kobiety kochają się w nim na

zabój.

- Jest żonaty?

Keely ugryzła się w język, ale było już za późno. Nicky

zaś nagle zrobiła się zamknięta i nieprzystępna.

- Nie powinnam mówić o życiu prywatnym doktora

Jordana - odezwała się po chwili. - To nie wypada, jeste

śmy w pracy. Ale uwierz mi, szkoda zachodu, on jest nie

do zdobycia.

Ciekawe tylko, dlaczego nie odpowiedziała wprost na

jej pytanie?

- Zapomnij o nim - dodała Nicky. - To tylko kolega

z pracy i niech tak zostanie. Radzę ci dla twojego własne

go dobra. Po co masz cierpieć.

Schowała laryngoskop i wziernik i zbierała się do ode

jścia.

Keely stała zamyślona. Dobre rady Nicky przyszły za

późno o osiem lat. Machinalnie zdjęła gumowe rękawicz

ki i wrzuciła je do kosza. Zakochała się w tym mężczyźnie

od pierwszego wejrzenia i wszystko wskazywało na to, że

z czasem wcale jej nie przeszło. Przeciwnie, już sam wi

dok Zacha sprawiał, że kula ziemska przestawała się krę

cić, a gwiazdy zaczynały spadać jej na głowę.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Może gdzieś wpadniemy? - Nicky otworzyła szafkę

i wyjęła z niej płaszcz i torebkę. - Niedaleko jest fajny

pub, zaraz po drugiej stronie ulicy. Dobre napoje, mili

ludzie, barman całkiem do rzeczy...

Keely puściła do niej oko.

- Przekonałaś mnie, idziemy.

Po takim dniu rzeczywiście można się czegoś napić.

A jeśli do tego barman jest „do rzeczy"... Przy odrobinie

szczęścia może na chwilę uda jej się zapomnieć o Zachu.

- Powiem tylko Fionie i Adamowi - dorzuciła Nicky,

wkładając płaszcz. - Pewnie z nami pójdą.

- A Zach? - niewinnie zapytała Keely i wcale nie za

brzmiało to niewinnie.

Nicky przecząco pokręciła głową.

- Zach nie. On nigdy nigdzie z nami nie chodzi. Zre

sztą ostrzegałam cię...

Keely z uśmiechem zarzuciła szal.

- Tylko zapytałam, przecież razem pracujemy.

Nicky otworzyła drzwi wiodące na korytarz.
- Tak. Pracujemy razem - powiedziała dobitnie - i to

wszystko. Zach pozasłużbowo z nikim się nie spotyka.

A to dlaczego? Bardzo ciekawe. Szkoda, że nie wypada

zapytać. Keely podążyła korytarzem za koleżanką. Wstą

pili po Fionę i Adama i we czwórkę wyszli z budynku

wprost w mroźny styczniowy wieczór.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

W lokalu panował półmrok, było ciepło i przytulnie.

Nie tak jak w chłodnym, nieprzyjaznym, wynajętym mie

szkaniu Keely.

- Muszę sobie znaleźć coś lepszego - westchnęła, po

pijając sok ze szklanki i podsuwając Nicky talerzyk

z chrupkami. - Nie miałam czasu szukać i wzięłam byle

co. W rezultacie mieszkam byle jak, a do tego mój gospo

darz jest dość... męczący.

Adam sięgnął po puszkę piwa.

- My z żoną wynajęliśmy na razie dom w Ambleside,

potem zobaczymy. A ty, Fiona?

Fiona otworzyła nową torebkę chrupek.

- Ja mieszkam u ciotki, dziesięć minut drogi od szpi

tala. To bardzo fajna osoba, dobrze nam razem. A wiecie,

gdzie mieszka reszta kolegów?

Nicky wyciągnęła dłonie w stronę kominka.

- Sean, nasz szef, mieszka z żoną i trójką dzieci

w przerobionej stodole niedaleko szpitala. Zoe, przełożo

na pielęgniarek, mieszka w Ambleside ze swoim chłopa

kiem, a ja z mężem mam domek dziesięć minut stąd, pod

Langdales.

Keely rozmarzyła się.

- Bardzo bym chciała znaleźć coś ładnego poza mia

stem. Na razie cisnę się w pokoiku przy hałaśliwej ulicy

w samym centrum. Marzą mi się wzgórza, łąki, owiecz

ki... A do tego ogród i wielkie śniegi w zimie, przez które

nie można dojechać do pracy... - Uśmiechnęła się i napiła

soku.

- Jednym słowem, coś całkiem niepraktycznego!
- Całkowicie - przytaknęła Keely. - Taka właśnie je

stem. A poważnie, przyjechałam tutaj, bo miałam dość

wielkiego miasta. Dość się namieszkałam w Londynie.

SARAH MORGAN

- A dlaczego właśnie wybrałaś Lakes?

Keely nie od razu odpowiedziała.

- Wasz szpital ma dobrą opinię, a do tego... tutaj jest

gdzie pochodzić. Uwielbiam chodzić po górach.

Tak naprawdę, głównym powodem była chęć ucieczki

od rodzinnego klanu. Potrzeba zaczerpnięcia oddechu i -

życia na własny rachunek.

- Ja też bardzo lubię wędrować - rzekła Nicky, znowu

sięgając po chrupki. -i Sean. Dawniej był w wojsku, dla

tego potrafi się wspinać. Zach też lubi takie wyprawy.

Pewnie dlatego ma taką świetną sylwetkę...
- Jak tylko znajdę chwilę czasu, rozejrzę się za czymś

do wynajęcia. - Keely odsunęła od siebie myśl o wyglą

dzie Zacha i zerknęła na zegarek. - A teraz już chyba

pójdę. Muszę się jeszcze pouczyć.

Fiona nie kryła zdziwienia.
- Pouczyć?

Keely skinęła głową. Są tacy mili, że im to powie.

- Tak, muszę nad sobą popracować. Kiedy ostatni raz

widziałam Zacha, miałam szesnaście lat i on stale widzi

we mnie małą dziewczynkę. Postanowiłam zrobić na nim

wrażenie.

Nicky utkwiła w niej zdumione spojrzenie.

- Miałaś szesnaście lat? - powtórzyła, odstawiając

szklankę. - Jak ci się udało spotkać go tak wcześnie?

- Studiował z moim bratem - wyjaśniła spokojnie Keely,

ani słowem nie wspominając, że pracował również u jej ojca.

Im mniej wiedzą o jej rodzinie, tym lepiej. - Nieraz do nas

przychodził.

Fiona oblizała się.
- Musiałaś za nim szaleć jako nastolatka.

Keely nie podjęła tematu. Szaleje przecież i teraz.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- W każdym razie muszę być dobra, żeby we mnie

uwierzył - oświadczyła swobodnie.

Nicky zmarszczyła brwi.

- Wcale nie, on już w ciebie wierzy. Zrobiłaś na nim

wrażenie. Bezbłędnie się domyśliłaś, że ten facet nałykał

się psychotropów.

Adam lekko się zmieszał.
- Ja za to się skompromitowałem - wyznał. - Nie wie

działem, co mówić. To ja powinienem lecieć do domu

i brać się do nauki.

Keely zapatrzyła się w pustą szklankę.

- Nie, on na ciebie nie patrzy jak na niedorostka - po

wiedziała z żalem.

Nicky przysunęła się do ognia.
- Ja na twoim miejscu - oznajmiła z powagą - po prostu

byłabym sobą. Po twoim dzisiejszym zachowaniu od razu

widać, że będziesz znakomitym lekarzem. Jesteś opanowana,

nie wpadasz w panikę, masz pogodę ducha i właściwie od

nosisz się do pacjentów. Zach na pewno to zauważy.

- Czy aby na pewno?

Keely poważnie w to wątpiła. Całe jego dotychczasowe

zachowanie świadczyło o tym, że nie ma do niej ani krzty
zaufania i myśli, że powinien nie spuszczać jej z oka.

Postanowiła odczekać jeszcze kilka dni, a potem osta

tecznie się z nim rozmówić.

- Kraksa na autostradzie. Sześć rozbitych samocho

dów, są ofiary. Chciałbym, żebyś pojechał, Zach. - Sean
rozejrzał się po obecnych w pokoju lekarskim. - I Keely
- dorzucił.

Już chciała się zerwać i biec do karetki, kiedy powstrzy

mał ją głos Zacha.

SARAH MORGAN

- Keely nie. Wezmę Adama.

Otworzyła usta, by zaprotestować, ale uznała, że Sean

zrobi to za nią. Spojrzała na niego wymownie, ale nic

takiego nie nastąpiło. Przeciwnie, Sean tylko skinął głową.

- W porządku, my z Nicky zostaniemy tutaj i wszyst

ko przygotujemy. Nicky, którą z pielęgniarek chcesz z ni

mi wysłać?

- Liz - odparła bez wahania zapytana i wszyscy nie

zwłocznie ruszyli do swoich zajęć.

Keely, dławiąc się ze wściekłości, zaczęła przygotowy

wać salę reanimacyjną. Ofiar mogło być sporo. Po skoń

czonej akcji ratunkowej postanowiła rozmówić się z Za

chem. Doskonale wiedziała, dlaczego nie wziął jej do

wypadku, ale chciała to usłyszeć z jego własnych ust.

- Czy mogłabym z tobą porozmawiać? - zapytała.

Nieco zdziwiony skinął głową i zaprosił ją do gabinetu.
- Były jakieś ofiary śmiertelne? - zapytała po drodze,

nie chcąc od razu przechodzić do sedna sprawy. Na kory

tarzu ktoś niechcący mógł ich usłyszeć.

Zach skinął głową.

- Tak, dwie osoby. Zostały uwięzione w samochodzie

i zginęły przed przybyciem karetki. Zawiniła, jak zwykle,

zbyt duża szybkość i za małe odstępy między pojazdami.

Weszli do gabinetu i Keely starannie zamknęła drzwi.

Spojrzał na jej dłoń zaciśniętą na klamce.

- O co ci chodzi? - zapytał zmęczonym głosem.
- O ciebie, a raczej o sposób, w jaki mnie traktujesz

- odparła bez ogródek. - Dlaczego to robisz, Zach?

Nie zrozumiał; szeroko otworzył oczy.

- Dlaczego robię co?
- Nigdy o nic mnie nie pytasz, nie dopuszczasz mnie

do poważniejszych przypadków, opiekujesz się mną jak

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

niańka, a dzisiaj nie pozwoliłeś mi jechać do wypadku,

chociaż Sean uważał, że temu podołam. - Wyliczyła

wszystkie swoje krzywdy na palcach i wzięła głęboki od

dech. - Wiem, że nie masz do mnie zaufania, ale sądzę,

że mógłbyś mi dać szansę.

Zapadła długa cisza, a potem Zach podszedł do okna

i zapatrzył się w mrok.

- Mam do ciebie zaufanie - powiedział.
- Nie! - Podeszła do niego i zmusiła, żeby na nią spoj

rzał. - Nigdy mi nie pozwalasz na samodzielne działanie,

tak jak innym młodym lekarzom.

Nerwowo przeczesał ręką włosy.

- To nie dlatego, że ci nie ufam.

Keely, zbita z tropu, zmarszczyła brwi.

- W takim razie dlaczego się tak zachowujesz? Dla

czego do niczego mnie nie dopuszczasz? Po prostu my

ślisz, że nic nie umiem i tylko szkodzę.

- To nieprawda - zaprzeczył tak stanowczo, że mu nie

przerwała. - Wiem, że wiele umiesz i stawiasz właściwe

diagnozy.

- W takim razie dlaczego...?
W jego niebieskich oczach ukazało się coś, czego dotąd

w nich nie spostrzegła.

- Nieraz nasza praca przebiega w bardzo trudnych wa

runkach - zaczął poważnym głosem. - Na przykład, mu

sisz podać środek przeciwbólowy osobie uwięzionej w sa

mochodzie w każdej chwili grożącym wybuchem, masz

do czynienia z ludźmi pokaleczonymi odłamkami szkła

lub pociętymi przednią szybą...

Przejęcie brzmiące w jego głosie sprawiły, że na chwilę

swe pretensje uznała za dziecinne i nieuzasadnione.

- Ale nie wahałeś się wysłać Adama - szepnęła.

SARAH MORGAN

Zach skinął głową.

- Tak, wysłałem tam Adama.
- Dlatego, że jest mężczyzną? - W jej głosie znowu

zabrzmiał wyrzut. - Myślisz, że mężczyzna łatwiej zniesie

stres? Niby dlaczego? Nie wiedziałam, że jesteś takim

antyfeministą.

Mruknął, ale zrozumiała sens jego słów.

- Nie jestem antyfeministą.

Riposta narzucała się sama.

- To dlaczego nie wysłałeś do wypadku kobiety?
- Nie wysłałem tam ciebie - powiedział, kładąc nacisk

na ostatnie słowo.

- Czy chcesz przez to powiedzieć, że inną kobietę byś

tam posłał? - Szeroko otworzyła oczy.

Wytrzymał jej pełen napięcia wzrok.

- Pewnie tak.
- Bo stale uważasz mnie za dziecko? - spytała z go

ryczą.

- Nie, to nie ma nic wspólnego z twoim wiekiem. Już

raczej z twoim charakterem.

Poczuła nieprzyjemną suchość w ustach.

- Co masz przeciwko... mojemu charakterowi?
- Nic, absolutnie nic. - Zach przetarł ręką czoło. -

Masz cudowny charakter.

Nic z tego nie rozumiała.

- W takim razie, o co chodzi?

Przysiadł na biurku i przyjrzał się uważnie stojącej

przed nim dziewczynie.

- O nic. Po prostu wiem, jak bardzo jesteś wrażliwa.

O mało nie jęknęła.
- To nie jest w porządku. Pamiętasz mnie z dzieciń

stwa; teraz jestem dorosła i próbuję na serio wykonywać

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

swoją pracę, ale ty mi w tym przeszkadzasz. A swoją dro

gą, co cię obchodzi, czy coś ciężko przeżyję, czy nie? To

moja sprawa. Nie masz powodu, żeby mnie chronić.

Patrzył na nią bez zmrużenia powiek.

- Mam powód, bo czuję się za ciebie odpowiedzialny.
- Co? Niby dlaczego miałbyś być za mnie odpowie

dzialny? - Nie posiadała się z oburzenia.

- Ponieważ jesteś tu sama, daleko od rodziny...

Nie mógł chyba użyć gorszego argumentu.
- Jestem dorosła - powiedziała cichym głosem, w któ

rym czaiła się groźba. -i zapewniam cię, że nie potrzebuję

tatusia, żeby dać sobie radę.

- Czy ty nie rozumiesz, że ja nie chcę cię narażać na

coś, co może cię zranić? - zapytał udręczonym głosem.

Patrzyła na niego, w dalszym ciągu nic nie rozumiejąc.

- A Adama nie boisz się narażać?

Zach parsknął śmiechem.
- Dobre sobie! Pewnie, że nie. Adam da sobie radę.
- Ja też - oznajmiła spokojnie. - Ja też dam sobie radę,

bez względu na to, co sobie o mnie myślisz. Nie wiem,

jaką mnie pamiętasz z dawnych lat, ale mogę cię zapew

nić, że teraz jestem inna. Jestem dorosła i nie potrzebuję

twojej opieki, pod żadnym względem.

Zach zapatrzył się przed siebie.
- Na urazówce widujemy nieraz straszne rzeczy.

Keely odrzuciła włosy z czoła.

- Jestem na to przygotowana. Proszę, Zach, nie bądź

śmieszny. Przez ostatni tydzień chodziłeś za mną jak niań

ka, o nic mnie nie pytałeś, a ja już nie jestem dzieckiem.

To nie jest moja pierwsza praca. Bardzo mi utrudniasz

sytuację.

W jego oczach dostrzegła wyrzuty sumienia.

SARAH MORGAN

- Byłem aż tak okropny?
- Gorzej, byłeś straszny! - Keely wbrew sobie uśmie

chnęła się szeroko. - Ale gotowa jestem ci wybaczyć, jeśli

przysięgniesz, że się zmienisz.

Zrobił ku niej krok, wpatrzony w jej roześmianą buzię,

jakby nareszcie próbował dostrzec obecną Keely i raz na

zawsze zapomnieć o tamtej dziewczynce sprzed lat.

- Moim jedynym celem było uchronienie cię przed

najciemniejszymi stronami naszego zawodu - powiedział.

- Wiem, że profesor chciałby, żebym nad tobą czuwał.

- Na pewno - zgodziła się łagodnie - ale ponieważ ty

sam nigdy nie robiłeś tego, czego chciał profesor, więc nie

szukaj wymówek. Pamiętam, ile razy tata mówił, że jesteś

najzdolniejszym i najbardziej niesubordynowanym leka

rzem, z jakim miał okazję pracować. Zawsze mu się sprze

ciwiałeś i miałeś własne zdanie. I zazwyczaj ponosiłeś te

go konsekwencje.

- Punkt dla ciebie. - Zach uśmiechnął się, wyraźnie

odprężony. - Przestanę traktować się jak dziecko, ale pod

jednym warunkiem.

- Jakim?

- Przyjdziesz do mnie zawsze, kiedy będziesz miała

trudny dzień. Po prostu jak do przyjaciela, porozmawiać,

wyrzucić z siebie to, co cię gnębi. Każdy z nas kogoś

takiego potrzebuje. Chciałbym mieć pewność, że nie tłu

misz wszystkiego w sobie, bo próbujesz sobie dowieść,

jaka jesteś samodzielna.

- Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, że nigdy

niczego nie tłumię. - Zarumieniła się, ale postanowiła raz

na zawsze sprawę wyjaśnić. - Gdyby tak było, nie wyzna

łabym ci wtedy miłości, tylko zostawiła tę wiadomość dla

siebie.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Kąciki jego ust drgnęły.

- Nie sądziłem, że znowu zechcesz o tym mówić.
- Jesteś bardzo dyskretny i dziękuję ci za to, bo to dla

mnie dość krępujące. Postanowiłam cię jednak przeprosić

i zakończyć tamtą sprawę.

- Nie musisz mnie za nic przepraszać, mówiłem ci już.

- Zach, ja ci wyznałam, że cię kocham!

Zmrużył niebieskie oczy.
- Bardzo mi to pochlebiło, kochanie.

Kochanie... Serce zabiło jej jak szalone i natychmiast

je uspokoiła: Zach nie powiedział tego „w ten sposób".

Chrząknęła dla dodania sobie odwagi i mówiła dalej:
- A jednak cię przepraszam za to, że zachowałam się

jak idiotka i postawiłam cię w głupiej sytuacji.

- Dla mnie to wcale nie była głupia sytuacja.

Spojrzała w jego oczy... Zakręciło jej się w głowie.

Dlaczego on tak na nią działa? Dlaczego? Nigdy więcej

nie popełni tego błędu! Nie zakocha się w nim po raz

drugi.

- W taki razie umowa stoi - odezwała się, przezwy

ciężając oszołomienie, w jakie ją wprawił. - Od tej chwili

traktujesz mnie jak osobę dorosłą i raz na zawsze zapomi

nasz, że kiedyś nosiłam kucyki i wyznałam ci, że cię ko

cham.

Z powagą skinął głową.

- Zgoda. Ale, a propos, bez kucyków wyglądasz jesz

cze ładniej.

Na kilka sekund ich oczy spotkały się i wyobraźnia

Keely natychmiast zaczęła działać: patrzą tak sobie z Za

chem w oczy i on jej mówi, jak bardzo ją kocha...

Ona naprawdę zwariowała!

- Chyba już pójdę, muszę wracać do pracy.

SARAH MORGAN

Wyszła i dopiero na korytarzu pozwoliła sobie na lu

ksus głębokiego westchnienia. Praca z tym mężczyzną bę

dzie koszmarem. Mimo upływu czasu w jego obecności

jej hormony stale zachowują się tak samo jak wtedy, kiedy

miała szesnaście lat. Po prostu nie może znajdować się

w tym samym pomieszczeniu co Zach, bo natychmiast

budzą się w niej bardzo prozaiczne pragnienia. A to sta

nowi pewien problem.

Nie mogła dostrzec złamania.
Wpatrywała się w zdjęcie, aż bolały ją oczy, i nic nie

widziała. A przecież podczas badania pacjentki wszystko

wydawało się jasne. Ręka w nadgarstku była złamana.

W takim razie dlaczego na rentgenowskim zdjęciu nie

ma żadnego śladu? Trudno. Trzeba będzie iść do Zacha

i zapytać.

Szkoda, bo przez ostatni tydzień udawało jej się go

unikać. Mimo że to właśnie on opiekował się grupą mło

dych lekarzy, Keely dotąd nie musiała prosić go o radę.

Znalazła go na sali opatrunkowej; rozmawiał z Nicky.
- Jakiś problem? - Na jej widok uniósł pytająco brwi.

Czy on musi wyglądać tak atrakcyjnie? Musi wszystko

utrudniać? Przecież to bardzo rozprasza i jeśli się poważ

nie myśli o spędzeniu tutaj całych sześciu miesięcy, trzeba

opracować jakieś techniki przetrwania. Na przykład,

w czasie rozmowy nie patrzeć mu w oczy, tylko zwracać

się do niego półprofilem...

- Chciałam cię o coś zapytać - zaczęła. Lekko się

uśmiechnęła i odrzuciła złoty kosmyk za ucho. - Mam

pewną pacjentkę, upadła i podparła się ręką, wszystko

wskazuje na to, że złamała nadgarstek, ale zdjęcie rentge

nowskie nic nie wykazuje. Przynajmniej ja nic nie widzę.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Tego rodzaju złamania - wyjaśnił Zach - jest bardzo

trudno wychwycić na zdjęciu. Dobrze, że do mnie przy

szłaś. A jak ta ręka wygląda?

- Spuchnięta, boli przy dotyku, palce i przedramię bar

dzo tkliwe, lekko zaczerwieniona. - Keely wyliczyła ob

jawy jednym tchem i jej rozmówca skinął głową.

- Jakie ujęcia kazałaś zrobić w rentgenie?
- Boczne i na wprost, całej dłoni z częścią przedramie

nia. Czy coś przeoczyłam? - zaniepokoiła się.

- Nie, wszystko świetnie - uspokoił ją Zach. -

Chodźmy obejrzeć te zdjęcia.

Podążyła za nim korytarzem, starając się dotrzymać mu

kroku. Na miejscu Zach dokładnie obejrzał prześwietlenia.

- Miałaś rację - stwierdził potem. - Nic na nich nie

ma. Chciałbym teraz zobaczyć pacjentkę.

Przedstawiwszy się chorej, zbadał ją dokładnie, a po

tem skinął na Keely.

- To złamanie nadgarstka, zgadzam się z tobą.

Pochwała z jego strony sprawiła, że Keely poczuła, jak

rosną jej skrzydła. A skoro już tutaj był, postanowiła sko

rzystać z okazji i poszerzyć swoje wiadomości.

- Dlaczego zdjęcie nic nie wykazało? - zapytała.

- Tego rodzaju złamania nie zawsze wychodzą na rent

genie, dlatego łatwo je pomylić ze zwykłym pęknięciem

kości.

Jej ojciec zawsze go uważał za niezwykle utalentowa

nego lekarza i mądrego człowieka i była to jedna z nieli

cznych opinii profesora Thompsona, które jego córka była

gotowa podzielać bez sprzeciwu. Zach miał właściwie

tylko jedną wadę: jego obecność sprawiała, że Keely czuła

się jak zahipnotyzowana i przestawała racjonalnie myśleć.

SARAH MORGAN

- On jest żonaty. - Fiona oświadczyła to takim tonem,

jakby zawiadamiała obecną w lekarskim pokoju koleżan

kę o końcu świata albo innym jakimś porównywalnym

kataklizmie. - Dlaczego najlepsi faceci zawsze muszą być

żonaci? - spytała retorycznie ze zrozpaczoną miną.

- Kto jest żonaty? - nie zrozumiała Keely.

- Zach Jordan.

Kubek zadrżał jej w ręku, kawa chlusnęła na blat.

- Zach? O, nie!
Fiona spojrzała na nią znacząco.
- Ty też...?

Keely wstała od stołu i sięgnęła po ściereczkę.

- Co ja też?
- Ciebie też wzięło, jak nas wszystkie?

Keely zrobiła niewinną minkę.

- Nie rozumiem. Po prostu rozlałam kawę.

Fiona nie dała się wyprowadzić w pole.
- Nie gadaj. Żadna kobieta mu się nie oprze. Jak on

wchodzi do pokoju, wszystko się we mnie trzęsie. Zupeł

nie jakby mnie kopnął prąd.

Prozaiczne porównanie rozśmieszyło Keely.

- Ty jak coś powiesz...
- Jedno co wiem na pewno, to to, że ta facetka musi

być niesamowita.

- Jaka facetka?

- Jego żona. - Fiona założyła nogę na nogę i rozparła

się na krześle. - Wyobraź sobie mieć takiego męża. Nie

dość, że przystojny jak aktor filmowy, to jeszcze mądry,

opanowany i wybitny lekarz. Boże, co za mężczyzna!

Keely milczała. Czy Zach naprawdę ma żonę? A jeśli

tak, co ją to obchodzi? Ktoś taki jak on musi kogoś mieć.

To nie jej sprawa.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Powiedział do niej „kochanie" - rozmarzyła się Fio-

na. - Słyszałam, jak z nią rozmawiał przez telefon. Potem

dodał, że ją kocha. Słyszysz? Czy to nie romantyczne?

Wcale go nie obchodziło, czy ktoś słucha, miał jej ochotę

wyznać miłość i zrobił to. A to szczęściara...

Co prawda, to prawda. Niezła z niej szczęściara.

Keely miała dość. Szybko dopiła kawę, wstawiła kubek

do zlewu i wyszła, rzuciwszy na pożegnanie coś zdawko

wego.

Dlaczego ta wiadomość tak bardzo ją zabolała?
Znowu zmarszczyła czoło. Zachowuje się zupełnie bez

sensu. Kiedyś kochała się w Zachu, i co z tego? Teraz jest

kimś zupełnie innym, ma własne życie i fascynującą pracę.

Postanowiła natychmiast się czymś zająć, żeby przepędzić

głupie myśli. Na przykład trochę się pouczy. Znajdzie sobie

jakieś zaciszne miejsce i przejrzy notatki z wykładów.

Tak, to doskonały pomysł. W ten sposób szybko zapo

mni o Zachu. Zresztą jej wcale na nim nie zależy.

Owszem, musi przyznać, że jest atrakcyjny i podoba się

każdej kobiecie. Jej też, ale to nic nie znaczy.

- Znalazłaś już mieszkanie? - Nicky spojrzała na Kee

ly i dodała: - Jesteś tu już trzy tygodnie i stale mieszkasz
w tej okropnej norze.

- Norze? - Zach usłyszał ostatnie słowo. - Co jest

z mieszkaniem Keely?

- Wszystko w porządku - zapewniła go szybko. - Po

prostu znajduje się w środku miasta, a ja wolałabym mie

szkać na wsi.

Nicky skrzywiła się.
- Wcale nie jest w porządku - oświadczyła, udając, że

nie widzi znaczącego spojrzenia koleżanki. - Ze ścian

SARAH MORGAN

obłazi farba, a właściciel jest starym obrzydliwcem. Do

tego narzuca ci się, sama mówiłaś.

W oczach Zacha obudziła się czujność.

- Co? - mruknął ze spokojem, który zapowiadał

grzmoty. - Jak ci się narzuca? Co on robi?

W pokoju przez chwilę panowała napięta cisza.
- Nicky przesadza - próbowała uspokoić go Keely.

- Nic naprawdę złego się nie dzieje.

- Nieprawda - zaprzeczyła Nicky. - Nie kłam.

Keely przymknęła oczy. Ona ją chyba zabije!

- Stale się do niej dobija, o różnych porach dnia i nocy

- objaśniła Nicky. - Boję się o nią. Musi się wyprowadzić.

- Czy to prawda? Czy to prawda, Keely? - powtórzył.

Teraz, kiedy nareszcie zaczął ją traktować jak dorosłą,

okazało się, że mała Keely znowu potrzebuje pomocy.

- On jest po prostu trochę samotny - powiedziała sła

bym głosem. - Chciałby sobie z kimś porozmawiać.

- Znajdę ci pokój na terenie szpitala, na razie się tam

wprowadzisz. - Sięgnął po słuchawkę i połączył się z dy

rektorem administracyjnym. Musiał niewiele wskórać, bo

rozłączył się z kwaśną miną. - Na razie niczego nie mają

- oznajmił - ale zaczną szukać.

- Nie ma pośpiechu - zapewniła go Keely. - Mam

w piątek obejrzeć dwa lokale. Dzięki za pomoc, ale dam

sobie radę.

Zach jeszcze się wahał.
- Nie jestem zadowolony, że tam mieszkasz.
Nicky i dwaj inni lekarze obecni w pokoju nie spusz

czali z nich zaciekawionego wzroku. Zrozumiałe. Skoro

Zach robi z tego taką historię...

- Nic mi nie grozi - powiedziała, próbując jakoś za

kończyć żenującą scenę.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Zach nie dał jednak za wygraną.

- Jeśli z tych dwóch mieszkań nic nie wyjdzie, daj mi

znać. Zawsze możesz przecież sypiać w pokoju lekarza

dyżurnego.

- Dzięki.

Kiedy wreszcie sobie poszedł, Nicky puściła do niej oko.

- Strasznie się przejął nasz pan doktor.

Keely wzniosła oczy do nieba.

- Mówiłam ci, że on stale widzi we mnie dziewczynkę,

którą trzeba się opiekować. Boję się, że to się nigdy nie

zmieni.

Co powiedziawszy, wstała i wyszła, dając kolegom

szansę na poplotkowanie.

Po południu przeglądała właśnie zdjęcia rentgenow

skie, kiedy nagle dobiegł ją krzyk Nicky.

- Potrzebny jest lekarz! Tutaj!

Keely zastała pielęgniarkę z małą dziewczynką na ręku.

- Ma drgawki - wyjaśniła Nicky zdenerwowanym

głosem. - Pewnie z gorączki. Bierzemy ją na salę opatrun

kową, zaraz wzywam pediatrę.

Wysoka gorączka u małego dziecka nie jest niczym

nadzwyczajnym i Keely nieco zdziwiło przerażenie pie

lęgniarki.

- Jej rodzice tu są? - zapytała, podając małej tlen.
- Nie. - Nicky gwałtownie zwróciła się do jednej ze

stażystek. - Wezwij Zacha, ale już!

Keely osłupiała. Dlaczego zwykle opanowana Nicky

tak się przejmuje? Skąd ta panika?

- Dam sobie radę bez Zacha. Nie musimy go wzywać.

- Musimy - uparła się Nicky.

Keely, o nic więcej nie pytając, kazała dać małej czo

pek ze środkiem uspokajającym.

SARAH MORGAN

- Co o niej wiemy? Jak się nazywa?
- Na imię ma Phoebe - odparta Nicky.

Keely spojrzała na nią wyczekująco.
- A dalej?
Nicky przez chwilę się wahała.
- Jordan. To Phoebe Jordan, córka Zacha.

On ma córkę! O Boże...
Próbując się skoncentrować na chorym dziecku, Keely

szybko porządkowała w głowie rozbiegane myśli.

- Podaj jej paracetamol - zarządziła.
- Nie będziemy czekać na Zacha? - zapytała Nicky.
- Nie mamy czasu. Musimy jak najszybciej zbić jej

temperaturę. Damy jej kroplówkę.

Ledwie umieściły igłę w maleńkiej rączce, wpadł Zach.
- Co się stało? - Utkwił przerażone spojrzenie w twa

rzyczce dziecka. - Phoebe! Maleńka!

Odsunął Nicky i dopadł córeczki.

- Co jej się stało? - Powiódł wzrokiem po obecnych.

Keely po raz pierwszy widziała go w takim stanie. Jego

zimna krew gdzieś znikła.

- Ma po prostu wysoką gorączkę - powiedziała łagod

nie. - Podałam jej diazepam i paracetamol.

Wyglądał tak nieszczęśliwie, że nagle zapragnęła poło

żyć dłoń na jego ramieniu. Nicky zrobiła to za nią.

- Sytuacja jest opanowana, Zach. Keely zrobiła, co

trzeba.

- Zaraz przyjdzie pediatra - dodała Keely. - Już po

niego dzwoniłyśmy. Powiedz, jak ona się czuła dziś rano?

- Nie widziałem jej rano - wyjaśnił. - Miałem dyżur.

- Pochylił się nad małym drżącym ciałkiem. - Tatuś jest

przy tobie, córeczko - szepnął.

Keely poczuła, że topnieje jej serce.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Kto z nią był? Musimy wiedzieć, jak to się stało.

Zach wyprostował się i rozejrzał.
- Była z opiekunką, gdzie ona jest?

Nicky wzięła głęboki oddech.
- Nie przywiozła jej tutaj opiekunka...
- W takim razie kto? - zapytał bez tchu.
- Karetka pogotowia, wezwano ich do żłobka.

Zach osłupiał.
- Do jakiego żłobka? - wykrztusił.

- Dokładnie nie wiem - wybąkała Nicky. - Możesz

zapytać, ktoś od nich jest jeszcze w rejestracji.

- Co ona, u licha, robiła w żłobku? - Zach przeczesał

ręką włosy i spojrzał na Keely, jakby od niej oczekiwał

odpowiedzi.

Sprawdził, czy z dzieckiem wszystko w porządku,

i niemal wybiegł z pokoju.

- Opiekunka chyba będzie miała kłopoty - westchnęła

znacząco Nicky.

- Temperatura spada - z ulgą stwierdziła Keely, pochylając

się nad dziewczynką. - Witaj, maleńka.

Poczuła ukłucie w okolicy serca. Dziecko było prześli

czne. Długie rzęsy rzucały cienie na lekko zaróżowione

policzki, gładkie jak alabaster. W tej samej chwili powieki

dziewczynki uniosły się i malutka cichutko zakwiliła.

- Chce do tatusia...

Oczy miała tak samo błękitne jak on...

- Tatuś zaraz do ciebie przyjdzie - obiecała czułym

głosem Keely i szybko obejrzała uszy i gardło dziewczyn

ki. - Co my tutaj mamy? Czerwone gardziołko i zaczer

wienione małe uszka.

Nicky zaniepokoiła się.

- Chyba nie podejrzewasz zapalenia opon mózgowych?

SARAH MORGAN

Keely w zamyśleniu pokręciła głową.
- Nie sądzę... Na pediatrii przeprowadzą badania, mo

że nawet zrobią biopsję lędźwiową, jeśli będą mieli po

ważne podejrzenia. Ja sądzę, że to po prostu zwykła infe

kcja i zapalenie ucha. Chodź do cioci Keely, pokażę ci coś.

Wzięła dziewczynkę na ręce i pokazała jej motyla z bi

bułki zawieszonego na suficie.

- Zobacz, jakie to śliczne, o, jak się porusza...

Dmuchnęła i kolorowy motyl zawirował. W tej samej

chwili wrócił Zach.

- Jak ona się czuje? - spytał zaniepokojonym głosem.

Phoebe wyciągnęła rączki, a on wziął ją w ramiona

- Do taty...

Zach przeniósł wzrok na Keely.
- Jak z gorączką?
- Nieco spadła. Ma teraz trzydzieści dziewięć, dałam

jej jeszcze ibuprophen.

- Bardzo dobrze. A co podejrzewasz?
Wzruszyło ją, że zasięga u niej rady w sprawie doty

czącej własnego dziecka.

- Infekcję. Ma zaczerwienione gardło i uszy - odparła.

- Powinna chyba wziąć antybiotyk, dalej dawałabym jej

paracetamol, mierzyła temperaturę i obserwowała przez

całą noc. Muszą też wypowiedzieć się pediatrzy.

- Oto i oni - usłyszeli z tyłu jakiś głos.

Na twarzy Zacha odmalowała się wyraźna ulga.

- Tony, dzięki, że sam tu przyszedłeś. To moja córka.
- Nie ma problemu. - Tony przyjaźnie poklepał go po

ramieniu. - Co się takiego stało?

Zach głęboko westchnął.
- Kiedy wczoraj wychodziłem z domu w południe,

czuła się zupełnie dobrze. W nocy miałem dyżur, więc jej

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

nie widziałem. Rano zadzwoniłem do opiekunki i powie

działa, że wszystko w porządku. Potem zawiozła małą do

żłobka, żeby móc spokojnie iść na gimnastykę...

Tony uniósł pytająco brwi.
- Tak, właśnie - kontynuował lodowatym tonem Zach.

- W żłobku zauważyli po południu, że Phoebe jest rozpa

lona, i próbowali porozumieć się z opiekunką, ale im się

nie udało. Kiedy dziecku się pogorszyło, wezwali karetkę.

- Dobrze zrobili. - Skinął głową Tony. - Myślę, że to

wysoka gorączka spowodowała u małej drgawki.

- Keely jest tego samego zdania. - Zach nagle odwrócił

się ku niej z zakłopotaną miną. - Przepraszam, ale z tego

wszystkiego zapomniałem was sobie przedstawić. To jest

Tony Maxwell, jeden z naszych najlepszych pediatrów.

Keely uśmiechnęła się, wymieniła swoje nazwisko i

z uwagą zaczęła się przyglądać, jak Tony bada małą.

- Zgadzam się z diagnozą Keely - oświadczył potem.

- Mamy do czynienia z infekcją gardła i uszu. Zostawimy

ją u nas na noc, a rano zobaczymy.

Zach zmarszczył czoło.
- Ma zostać na całą noc w szpitalu?
- Tylko ze względu na ciebie - wyjaśnił mu Tony. -

W domu strasznie byś się o nią bał. Człowiek kompletnie

traci głowę, jeśli w rachubę wchodzi własne dziecko. Sam

mam dwoje i umieram ze strachu, kiedy mają katar.

Phoebe pociągnęła noskiem i Zach mocniej przytulił ją

do siebie.

- Będę mógł przy niej zostać?
- Jasne - bez wahania odparł Tony. - Zaraz powiem,

żeby wam przygotowali pokój.

Kiedy Tony i Nicky opuścili salę, Zach pocałował có

reczkę w główkę i pytająco spojrzał na Keely.

SARAH MORGAN

- Zrobisz coś dla mnie?
- Oczywiście.
Zawsze... Co tylko zechcesz...

- Posiedzisz przy niej chwilę? Chciałbym porozma

wiać z tą jej nianią.

Jego ton nie wróżył nieszczęsnej niani nic dobrego, ale

Keely jakoś nie mogła jej współczuć. Nieodpowiedzialna

dziewczyna zasłużyła sobie na ostrą reprymendę.

- Dobrze, zostanę z nią - obiecała.
Nagle zdała sobie sprawę, że to nie ona powinna sie

dzieć przy jego dziecku. Poczuła dojmujący żal.

- Może chciałbyś, żebym zawiadomiła jej matkę?

Phoebe na pewno chciałaby zobaczyć swoją mamusię.

A swoją drogą dziwne, że dziecko do tej pory ani sło

wem nie wspomniało o matce.

Zach wyprostował się, chłodny i nieprzystępny.
- Ja nie mam żony. Umarła rok temu.

R O Z D Z I A Ł TRZECI

Mrok panujący w pokoju rozpraszała jedynie mała

lampka stojąca na stoliku przy łóżeczku. Za oknem wiatr

wył i szarpał gałęziami drzew, jakby gwałtownie żegnając

się z zimą.

Phoebe spała, przykryta prześcieradłem, mając na sobie

tylko pieluszkę. Keely siedziała obok i patrzyła na ciężko

oddychające dziecko. Czekała na Zacha. Na szczęście go

rączka ustępowała i stan dziewczynki się poprawiał. W ci

szy szpitalnego pokoju, wsłuchana w urywany oddech

dziecka, Keely miała mnóstwo czasu na myślenie o Zachu

i o tym, co jej powiedział. Jego żona umarła. Matka Phoe

be nie żyje.

Serce ścisnęło jej się z żalu; ile on musiał wycierpieć.

Nie tylko stracił ukochaną żonę, ponadto jego córeczka

straciła matkę. Keely wsunęła rękę między pręty łóżeczka

i delikatnie pogłaskała jasną główkę. Ciało Phoebe było

teraz o wiele chłodniejsze.

- Jak ona się czuje?

Drgnęła na dźwięk głosu Zacha. Nie słyszała, jak wcho

dził.

- Całkiem nieźle - odpowiedziała szeptem.
Miała ochotę objąć go i pocieszyć. Czyste wariactwo!

Zupełnie jakby przyjacielski pocałunek mógł kogoś pocie

szyć po stracie ukochanej osoby.

- Znacznie mniej gorączkuje - dodała cicho. - Nie jest

SARAH MORGAN

już taka rozpalona, lepiej oddycha. Tony zajrzał tu przed

chwilą. Uważa, że punkcja lędźwiowa nie jest potrzebna,

ale mogą ją zrobić, jeśli uznasz to za wskazane.

Zach pokręcił głową.
- Nie. Opiekunka mówi, że Phoebe gorączkowała już

w nocy. Nic mi nie powiedziała, kiedy dzwoniłem, bo

podobno nie chciała mnie denerwować.

- Pewnie tak było - szepnęła, ale Zach wybuchnął

śmiechem.

- Tak sądzisz? Chyba zanadto ufasz ludziom. Ja myślę

raczej, że nic mi nie powiedziała, bo słusznie uznała, że

będę w ciągu dnia dzwonił i pytał o stan dziecka, a to jej

uniemożliwi oddanie małej do żłobka.

Keely uniosła na niego zdziwione spojrzenie.

- Swoją drogą, jak oni mogli tak ją po prostu przyjąć.

Zach zmarszczył czoło.
- Mieli list. Napisany na firmowym papierze z nadru

kiem szpitala i podpisany przeze mnie. Było tam napisane,

że zgadzam się na umieszczenie dziecka w żłobku na po

byt dzienny.

- Podrobiła twój podpis? - ze zgrozą spytała Keely.
- Wyobraź sobie. Urocze, prawda? - W głosie Zacha

zabrzmiała ironia.

- Co zamierzasz teraz zrobić? - zapytała.

Odsunął jasny kosmyk włosów z czoła dziecka.

- Już wszystko załatwione. Niania właśnie teraz zabie

ra swoje rzeczy z mojego domu.

Keely uśmiechnęła się.

- Najważniejsze, że Phoebe wraca do zdrowia. Cała

reszta się nie liczy.

Przez chwilę panowało milczenie.

- Ty zawsze dostrzegasz tylko rzeczy ważne, na dro-

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

biazgi wcale nie zwracasz uwagi - rzeki Zach w zamyśle

niu. - Już dawniej bardzo mi się to u ciebie podobało.

Byłaś taka inna. Wszyscy w twojej rodzinie zajmowali się

karierą, a ty w tym czasie uciekałaś z lekcji, żeby poma

gać w sierocińcu.

- Skąd wiedziałeś? - spytała zdumiona. - Nikomu

o tym nie mówiłam.

- Dowiedziałem się od twojej rodziny zgorszonej two

im zachowaniem - odparł z ironią i już zupełnie serio do

dał: - Byłaś pierwszą osobą w rodzinie, której wpadła do

głowy myśl, że nauka i życie zawodowe to nie wszystko.

Był to dla nich ogromny szok.

Keely lekko się skrzywiła.

- A ja miałam kłopoty...

Zach zapatrzył się przed siebie.
- Zawsze miałaś kłopoty, ale nigdy nie zrezygnowałaś.

Odwróciła od niego spojrzenie, żeby w jej oczach nie

dostrzegł, o czym myśli. Przeniosła wzrok na dziecko.

- Musisz być bardzo szczęśliwy, że ją masz.

Zach skinął głową.
- Jestem szczęśliwy. Chociaż być samotnym ojcem to

niełatwa sprawa. Na przykład teraz. Mam chore dziecko,

odpowiedzialną pracę i właśnie zwolniłem niańkę.

Keely rozmarzonym wzrokiem objęła śpiącą dziew

czynkę.

- Ona jest najważniejsza, praca się nie liczy. Jaka ona

cudowna...

Zach uśmiechnął się, tym razem radośnie.
- Prawdę mówiąc, moja córeczka jest nieznośna. Stra

szny z niej urwis. Nie potrafi ani przez chwilę usiedzieć

w miejscu, chyba że jest chora. Biedna niania miała z nią

ciężkie życie i chyba nie bardzo żałuje, że się rozstaliśmy.

SARAH MORGAN

- Pokręcił głową i ciągnął dalej. - Możesz sobie wyobra

zić, co dziecko w tym wieku może robić. Phoebe potrafi

o wiele więcej.

Na twarzy Keely odbił się blask jego uśmiechu.
- Rozumiem, i nie ma nikogo, kto mógłby ci pomóc?

Zach wzruszył ramionami.
- Ally, żona Seana, nieraz mi pomaga w awaryjnej

sytuacji, ale pracuje na pół etatu i nie bardzo mogę ją

wykorzystywać. Może moja gospodyni, Barbara, zgodzi

się zostawać z Phoebe. Jest cudowną babcią, ale nie może

zostawać u nas na noc, kiedy mam dyżur. Będę chyba

musiał zaangażować nową opiekunkę, ale na myśl, że

miałbym Phoebe zostawić z kimś obcym, dostaję gęsiej

skórki.

Umysł Keely pracował na pełnych obrotach.

- Pomogę ci - obiecała cicho.

- Ty? - Zach uniósł brwi. - Dlaczego akurat ty?

Bo chce mu pomóc, bo uważa, że jego życie jest cięż

kie, bo nikt inny tego dla niego nie zrobi.

Trzeba go tylko przekonać, że to dobry pomysł.
- Pytasz, dlaczego chcę ci pomóc? Powodów jest wiele

- odparła, nie odwracając oczu od uśpionego dziecka. -

Po pierwsze, bardzo lubię małe dzieci i wiem, że razem

będziemy się świetnie bawić.

- A po drugie?

Zawahała się. Pragnęła powiedzieć mu prawdę, ale nie

chciała, by to zabrzmiało zbyt patetycznie.

- Po drugie... tak bardzo ci współczuję z powodu stra

ty żony. Nie mogę sobie wyobrazić, co czujesz. Nie powi

nieneś mieć dodatkowych problemów i jeśli mogę ci

w czymś ulżyć, chętnie to zrobię. Nie mogę przywrócić

życia twojej żonie, ale mogę ułatwić życie tobie i Phoebe.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Skończyła, przygryzła usta i czekała na jego reakcję.
- Zawsze byłaś sentymentalna - powiedział w końcu

i przygładził ręką włosy. - Ale co my możemy dać ci

w zamian?

- Mieszkanie - odparła szybko. - Mój gospodarz stał

się nieznośny i muszę się wyprowadzić.

Nie zabrzmiało to zbyt prawdopodobnie, ale miała na

dzieję, że Zach przyjmie jej argumentację.

- Phoebe jest bardzo... żywym dzieckiem - zaczął po

woli. - Ostatnio zamknęła drzwi i niania została na zew

nątrz.

Keely to nie zraziło.

- Roztropne dziecko. A jak niania mogła dopuścić do

takiej sytuacji, żeby między nią a dzieckiem były drzwi?

- Wdrapuje się na wszystko, jest strasznie absorbu

jąca...

Keely łagodnie mu przerwała.

- Wiem, jakie potrafi być dziecko w jej wieku.

Zach wydawał się zmieszany.

- To dla ciebie będzie duże obciążenie.

Spojrzała na niego beztrosko.

- Jakie tam obciążenie. Chętnie ci pomogę, jeśli mi

zaufasz.

- Oczywiście, że ci zaufam - obruszył się Zach.
- W takim razie załatwione. - Wydała przeciągłe wes

tchnienie ulgi. - Pojutrze po pracy zabiorę swoje rzeczy

i ulokuję się w pokoju opiekunki. Nie wiem, gdzie miesz

kasz, będziesz mi musiał narysować plan.

- Mieszkam na strasznym odludziu - powiedział to

nem wskazującym na to, że ceni sobie swoje „odludzie".

- Nie wiem, czy nie będziesz się bała zostawać sama

w domu.

SARAH MORGAN

Rzuciła mu mordercze spojrzenie.

- Znowu zaczynasz! Ja mam być opiekunką do dzie

cka, a nie dzieckiem potrzebującym opieki! Łaskawie to

sobie zapamiętaj.

Machnął ręką i uśmiechnął się przepraszająco.
- Wybacz, w takim razie bardzo ci dziękuję za to, co

chcesz dla mnie zrobić. Jestem ci wdzięczny, chociaż nie

bardzo rozumiem, dlaczego tak się dla nas poświęcasz.

Kiedy będziesz miała dość, po prostu powiedz. A teraz

zostawię ci klucze na oddziale i narysuję plan dojazdu.

Keely wstała.

- Przyniosę ci kanapkę i kubek kawy, pewnie jesteś

wykończony.

Zach ciężko opadł na opuszczone przez nią krzesło.
- Owszem. Keely, poczekaj chwilę...

Zatrzymała się w drodze do drzwi i zwróciła ku niemu.
- Bardzo ci za wszystko dziękuję.

Ich oczy spotkały się i nagle poczuła, że znowu dzieje

się z nią coś dziwnego. A przecież sobie przyrzekła... Mu

si się wziąć w garść i pomóc mu. Musi mu pomóc, bo Zach

ma bardzo ciężkie życie. Przecież właśnie od tego ma się

przyjaciół.

Zach mieszkał w pięknym kamiennym domu przytulo

nym do zbocza góry. Wokół rozciągały się łąki i pasły

owce. Keely spojrzała na trzymane w ręku klucze, ale

postanowiła zadzwonić do drzwi. W odpowiedzi dobiegł

ją tupot małych nóżek i krzyki.

Drzwi otworzyli jej oboje.

- Pomoc przybywa z odsieczą - oświadczyła Keely na

powitanie i zrobiła do nich oko.

Zach wzniósł oczy do nieba.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- W samą porę - jęknął. - Zginął nam właśnie ukocha

ny miś i nigdzie nie możemy go znaleźć.

Wyglądał tak, jakby od trzech nocy nie zmrużył oka.
- Idź na górę i zrób sobie gorącą kąpiel - poradziła mu

Keely i wśliznęła się do korytarza, ostrożnie omijając tu

piącą dziewczynkę. - A potem idź się przespać - dodała.

- Jak będziesz mi potrzebny, zawołam cię na pomoc.

Nie od razu się zdecydował. Wiedziała, że nie zostawi

jej sam na sam z córeczką, dopóki się nie przekona, że

Keely da sobie z nią radę. Wyjęła z kieszeni jedną z za

bawek, zakupionych specjalnie w tym celu w szpitalnym

sklepiku.

Nie zwracając uwagi na dziewczynkę, zaczęła się bawić

małym samochodzikiem, robiąc brum, brum i uśmiecha

jąc się do siebie. Wrzaski umilkły i Phoebe uniosła ku niej

zaciekawioną twarzyczkę. Keely puściła samochodzik da

leko przed siebie i malutka przejęła go po drodze.

- Telas ja... - zaszczebiotała.
- Doskonały pomysł - zgodziła się Keely i Phoebe za

częła puszczać autko po podłodze.

- Widzisz, idzie nam całkiem dobrze - zwróciła się

Keely do Zacha. - Możesz się spokojnie wykąpać i poło

żyć. Damy sobie radę, w razie czego cię obudzę.

Jeszcze chwilę się wahał.
- Może być nieznośna...

Keely odpowiedziała mu uśmiechem.

- Wszystkie chore dzieci są nieznośne. Idź do łóżka.
- Skoro tak uważasz... ale pamiętaj, gdyby coś się

działo, zaraz mnie obudź.

- Jasne - zapewniła go i pomknęła uwalniać samocho

dzik zaplątany we frędzle zasłony. - Spij dobrze.

- Nie mam siły dłużej się opierać - przyznał zrezyg-

SARAH MORGAN

nowanym głosem. - Pamiętaj, za dwie godziny trzeba jej

podać paracetamol. Dziękuję ci, Keely.

Poszedł na górę, a ona zajęła się Phoebe. W dwie go

dziny później była wykończona i nie miała już żadnego

pomysłu na zabawę.

- Chce do taty - oświadczyła płaczliwie mała.

Keely rozejrzała się po bawialni w poszukiwaniu ratun

ku i zauważyła dużego brązowego misia leżącego pod

kanapą.

- Zobacz, kogo tu mamy! - zawołała radośnie i z ulgą

ujrzała, że Phoebe się uśmiecha.

Kryzys został zażegnany. Potem znalazła drogę do ku

chni i chciała zrobić małej podwieczorek.

- Nie! - Phoebe z wrzaskiem rzuciła grzankę na pod

łogę. Keely bez słowa ją podniosła i wrzuciła do kosza.

- Nie jesteś głodna? Nic nie będziesz jadła? - zapytała

i odpowiedziała jej nadąsana mina dziecka.

Phoebe wygięła usta w podkówkę. Na szczęście w tej

- samej chwili na parapet wskoczył kot i Keely pobłogosła

wiła go w duchu.

- Zobacz, kotek. Jak kotek mówi?
- Chce do tatusia, do tatusia - powtórzyła z uporem

dziewczynka.

Keely pocałowała ją w policzek.

- Kotki tak nie mówią. Mówią miau.

Phoebe przetarła piąstkami oczy.
- Do taty! Chce do mojego taty!
- Wiem, kluseczko - czule rzekła Keely. - Wiesz, co

zrobimy? Położę cię do łóżeczka i tatuś zaraz do ciebie

przyjdzie.

Malutka marudziła, bo stres związany z chorobą i po

bytem w szpitalu jeszcze nie minął. Keely zaniosła ją na

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

górę i przebrała w czystą koszulkę. Nie chciała ubierać jej

na noc zbyt ciepło, na wypadek gdyby gorączka powróci

ła. Sama posłała sobie na kanapce w dziecinnym pokoju.

Zach był zbyt zmęczony, żeby w razie czego usłyszeć

wołanie dziecka, a ona przecież ostatniej nocy spała.

Po dwóch bajkach Phoebe zmorzył sen i usnęła słodko

z paluszkiem w buzi. Jej nowa opiekunka odetchnęła z ul

gą i poszła zebrać rzeczy rozrzucone w łazience. Po dro

dze zajrzała do pokoju pana domu; ciekawe, czy udało mu

się zasnąć?

Zach leżał na plecach i spał głębokim snem. Pod roz

piętą na piersi piżamą widać było ciemne włosy. Był zbyt

zmęczony, żeby się czymś przykryć. Keely na paluszkach

podeszła do niego i zapięła mu piżamę. Drgnęła, czując

ciepło jego skóry.

Rozejrzała się za czymś do przykrycia. Nie mogła ry

zykować wyciągania kołdry spod Zacha. Poszła do sąsied

niej sypialni, wzięła koc i starannie otuliła nim śpiącego

mężczyznę.

Potem sprawdziła jeszcze, czy z Phoebe wszystko

w porządku, posprzątała w kuchni i położyła się na kana

pce w pokoju dziecinnym. Było bardzo wcześnie, ale po

nieważ miała pewność, że w nocy kilkakrotnie będzie

wstawać, postanowiła wyspać się na zapas.

Znalazł ją w dziecinnym pokoju. Przez chwilę stał

w progu ze wzrokiem wbitym w drobną figurkę skuloną
na kanapie.

Zaraz po przebudzeniu poszedł sprawdzić, co z Phoebe,

a potem przejrzał cały dom w poszukiwaniu Keely. Za
pierwszym razem wcale jej nie zauważył. Nie spodziewał
się, że ją zastanie w pokoju córki. Dlaczego właśnie tu się

SARAHMORGAN

położyła? Dlaczego nie zajęła wygodnego łoża w pokoju

gościnnym, Zachowi zostawiając w nocy troskę o dziec

ko? I dlaczego przykryła go kocem? Bała się, że zmarz

nie?

Keely właśnie taka była. Troskliwa i dobra; zawsze

myślała o innych. Objął spojrzeniem śpiącą dziewczynę.

Jaka ona ładna... Jasnowłosa, długonoga, zgrabna i... na

wet we śnie uśmiechnięta. Wyglądała bardzo młodo i bez

bronnie. Miała rację, kiedy go oskarżała, że nie traktuje

jej jak dorosłej. Dla Zacha rzeczywiście stale była dziec

kiem. Bardzo dobrze, bo gdyby nagle zaczął widzieć

w niej kobietę...

Mogłoby go to zaprowadzić za daleko.
Powieki Keely drgnęły i po chwili otworzyła oczy.

- Przestraszyłeś mnie - szepnęła.

Zach podszedł i pochylił się nad nią.
- Nie powinnaś tutaj spać. Jest ci niewygodnie, będą

cię bolały plecy. Przenieś się do pokoju gościnnego.

Przetarła oczy jak rozbudzone dziecko.

- Która godzina? - spytała zaspanym głosem.
- Pierwsza w nocy. Dzięki tobie przespałem całe

osiem godzin i teraz mogę cię zastąpić.

Przecząco pokręciła głową.
- Nie ma potrzeby, świetnie się czuję. Phoebe chyba

też. Przed snem dałam jej paracetamol, napiła się mleka

i ani razu się nie obudziła. Przykryłam ją prześcieradłem,

bo pod kocem mogłaby się przegrzać.

O wszystkim pomyślała. Wzruszony pogładził ją po

puszystych jasnych włosach.

Keely zesztywniała; wyglądała teraz jak leśne zwierząt

ko złapane w światła reflektorów.

- Zach?

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Miała cudownie jedwabiste włosy i chciałby tak ich

dotykać bez końca. Uniosła na niego pytające błękitne

oczy. Pod wpływem nagłego impulsu pochylił ku niej

głowę i nie myśląc o tym, co robi, zaczął całować jej usta.

Keely przymknęła oczy i uległa mu. Całował ją tak jak

mężczyzna całuje kobietę. Była dorosła; w jej pocałunku

nie było nic dziecinnego. Nigdy dotąd nawet nie dopusz

czał do siebie takiej myśli. Keely była przecież tylko młod

szą siostrą jego kolegi. Ale nie była już dzieckiem.

Nie przerywając pocałunku, posadził ją na kanapie,

żeby móc ją objąć. Poczuł jej dłonie na swoim ciele i za

czął dotykać jej piersi. Jak na tak szczupłą osobę była

całkiem dobrze zbudowana. Sposób, w jaki odpowiadała

na dotyk jego rąk, podniecił go i całkowicie stracił nad

sobą kontrolę.

- Pić!

Krzyk dziecka podziałał na nich jak zimny prysznic.

Keely zerwała się z kanapy; Zach powoli odzyskiwał zi

mną krew. Nie poznawał samego siebie. Jak mógł się tak

zachować?

Dobiegł go pozornie opanowany głos Keely.
- Nie jest gorąca. Po prostu chce jej się pić.
Nie patrzyła na niego i czuł, że jest bardzo zmieszana.

Nic dziwnego; on też był co najmniej „bardzo zmieszany".

Co, u licha, mu się stało?
- Zaraz się nią zajmę - powiedział schrypniętym gło

sem. - Idź do łóżka, Keely, musisz się przespać.

Jak mogło do tego dojść? Dlaczego ją całował, skoro

wiedział, że to szaleństwo? Odpowiedź była jedna: stracił

nad sobą kontrolę. Nie pamiętał, kiedy ostatnio tak się

kompletnie zapomniał. Właściwie zawsze potrafił zacho

wać dystans, w każdej sytuacji, nawet bardzo intymnej.

SARAH MORGAN

Po śmierci Catherine jego serce zamieniło się w kawał
lodu. Kochał tylko Phoebe i tylko przy niej pozwalał sobie
na czułość.

Zacisnął zęby i położył dziecko z powrotem do łóże

czka. Może jeśli oboje przejdą nad tym, co się wydarzyło,
do porządku dziennego, wszystko jakoś się ułoży. Byli
bardzo zdenerwowani i zaniepokojeni stanem Phoebe
i dlatego tak się dziwnie zachowali. To nic nie znaczy.
Lepiej się jednak upewnić. Bardzo by nie chciał, żeby się
znowu w nim zakochała. Nie należy do kobiet, które za
dowoli przelotny romans, a on nie ma jej do oferowania
nic innego.

Ostrożnie zaczęła schodzić po schodach. Z kuchni do

biegł ją śmiech i przystanęła. Nie może tam iść. Nie może
spojrzeć mu w oczy. Chciała się wycofać, ale było za
późno.

- Keely?To ty?

Zach na nieszczęście musiał usłyszeć jej kroki. Trudno,

nie ma wyjścia. Ale jak się zachować? Co można powie

dzieć mężczyźnie, który cię całował w nocy tak namiętnie,

a teraz udaje, że nic się nie stało?

- Cześć - powiedziała wesoło, tak jakby nic się nie

stało. - Cześć, jak się czuje nasza chora?

Miała nadzieję, że zachowuje się swobodnie i Zach nie

wyczuwa, jak jest udręczona sztucznością sytuacji.

- Sama zobacz - odparł równie swobodnie.

Wyglądał atrakcyjnie, chociaż był nieogolony. Ciemny

zarost ocieniał mu policzki. Ratunku! - zawołało coś

w Keely. Chyba nic jej nie uratuje i znowu się w nim

zakocha na zabój.

Nie! Nigdy na to nie pozwoli. On jej się po prostu

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

podoba, podoba się przecież wszystkim kobietom, co nie

znaczy, że grozi jej coś naprawdę poważnego. Podeszła do

Phoebe siedzącej w wysokim krzesełku i rozgniatającej na

stole resztki jajka.

- Witaj, maleńka. - Usiadła obok dziewczynki i do

tknęła jej czoła. - Zupełnie chłodne. Dawałeś jej jeszcze

paracetamol?

Zach pokręcił głową.
- Nie, od tamtej pory już nie, chyba już nie potrzeba.

Dziewczynka przekrzywiła główkę.
- Biedna Phoebe, biedna...
Zach wetknął jej do rączki grzankę.
- Już nie taka biedna, zdrowiejesz, córuchno.

Dziewczynka wyciągnęła rączki w jego stronę.
- Całuska - zażądała.

- Najpierw skończymy śniadanie - stanowczo oświad

czył ojciec. - Zjesz grzankę i wtedy pogadamy.

Phoebe nie pozwoliła mu jednak doprowadzić akcji

wychowawczej do końca. Marudziła tak długo, aż wziął

ją na kolana, nie bacząc na to, że brudzi go masłem i re

sztkami jajka.

- Dobrze, jeden całusek i jemy.

Keely nie mogła od nich oderwać wzroku. Zach spoj

rzał na nią skruszony.

- Wiem, co sobie myślisz. Uważasz, że powinienem

być bardziej stanowczy, ale... nie umiem. Jestem za mięk

ki, ale nic na to nie mogę poradzić.

- Wcale tak nie myślę - łagodnie zaprotestowała Kee

ly, smarując grzankę. - Jesteś doskonałym ojcem.

Patrzył na nią przez chwilę, a potem przysunął jej ku

bek z herbatą.

- To dla ciebie, zasłużyłaś.

SARAH MORGAN

- Dziękuję.

- To ja powinienem ci podziękować - rzeki zamyślo

ny, a Keely skupiła się na jedzeniu, by nie patrzeć mu

w oczy.

Co on ma na myśli? To, co zaszło na kanapie?
- Nie ma za co. - Uśmiechnęła się do Phoebe, by nie

spotkać spojrzenia Zacha. - Idziesz dzisiaj do pracy?

- Nie, nie chcę jej zostawiać, zanim naprawdę nie wy-

dobrzeje. Muszę jednak na chwilę wyjść, bo chciałbym

porozmawiać z Barbarą. Do pracy może pójdę jutro, jeśli

wszystko będzie w porządku.

Keely pociągnęła łyk herbaty.

- Jutro mam wolne i mogę z nią zostać, jeśli chcesz.

Upewnimy się, czy wszystko dobrze, zanim ją powierzysz

Barbarze.

W jego niebieskich oczach dostrzegła coś, czego wi

dzieć nie chciała. Wspomnienie minionej nocy.

- Chciałbym ci coś powiedzieć... - zaczął i wiedziała

już, co nastąpi dalej.

- Chcesz mówić o tym pocałunku, wiem - odezwała się

spokojnie. - Nic się nie stało, byliśmy po prostu zmęczeni.

- Nie masz mi tego za złe? - zapytał po chwili.
- Ani trochę. Dlaczego miałabym ci to mieć za złe?

Nie wydawał się przekonany.
- Kiedyś się we mnie kochałaś, a ja tej nocy zrobiłem

coś, czego nie wolno mi było robić. Nie chciałbym, że

byś... źle mnie zrozumiała.

Jasne, innymi słowy, boi się, że ona znowu się w nim

zakocha. Nie zrobi tego, dwa razy nie popełni tego samego

błędu. Nie może co prawda udawać przed sobą, że Zach

na nią nie działa, ale przynajmniej może ukrywać to przed

nim.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- To był tylko zwykły pocałunek - oświadczyła lekko.

Zach roześmiał się.
- Doświadczenie uczy mnie, że nie ma „tylko zwy

kłych pocałunków", i chciałbym być z tobą szczery. Z gó

ry cię przepraszam za to, co powiem. - Spoważniał. - Nie

planuję żadnych związków, nie ma na nie w moim życiu

miejsca.

Keely ze zrozumieniem pokiwała głową.

- Z powodu twojej żony?
Wstał tak gwałtownie, że krzesło przewróciło się.
- Tak - przytaknął. - Z powodu Catherine.
- Nie musisz o tym mówić - szepnęła Keely.

- Wiem, i nie zamierzam tego robić. - Jego głos stał

się nagle chłodny i obcy. - Powiem tylko, że po jej śmierci

miewam jedynie... przelotne znajomości.

To znaczy: uprawiam tylko seks. Kochał żonę tak bar

dzo, że kiedy odeszła, wszystko się dla niego skończyło.

Nikt nigdy nie zajmie jej miejsca.

- Nie zakochuj się we mnie, Keely...

Uniosła na niego oczy.

- Przeszłam przez tę chorobę jako szesnastolatka.

Chyba jej nie uwierzył.
- W dalszym ciągu chcesz tu mieszkać? - zapytał. -

Po tym, co zaszło tej nocy?

Keely podała dziecku kolejną grzankę.

- Nie widzę przeszkód - oświadczyła. - Jestem doros

ła i mogę się całować z mężczyzną, nie oczekując, że za

raz potem mi się oświadczy. Wszystko jasne. Opracowali

śmy właśnie pierwszą zasadę obowiązującą w tym domu:

sublokatorowi surowo zabrania się zakochiwania we wła

ścicielu. Czy są jeszcze inne zasady?

Zach odetchnął z ulgą.

SARAH MORGAN

- Nie, to wszystko. A czy ty nie spóźnisz się do pracy?

Zerknęła na kuchenny zegar.
- O rany! Spóźnię się! Zapomniałam, że muszę wcześ

niej wyjść, bo teraz dalej mieszkam! - Musnęła wargami

policzek Phoebe. - Pa, maleńka!

Zach patrzył, jak w locie chwyta torebkę i kluczyki.

- Gdybyś miała jakieś problemy, idź do Seana - pora

dził na pożegnanie.

- Tak jest, szefie! - zawołała i wybiegła na mroźne

powietrze.

Wsiadła do samochodu i maska niefrasobliwości opad

ła z jej twarzy. Łatwo sobie mówić, że się w nim nie

zakocha, ale po tej nocy stawało się to jeszcze trudniejsze.

Mogłoby być tak cudownie, tak niesamowicie, tak... a nie

było. Zach nic do niej nie czuł i musiała podjąć tę grę.

Jemu nikt nie zastąpi żony, bo tak bardzo kocha się

tylko raz w życiu. Musiał się upewnić, czy Keely to rozu

mie i czy nie robi sobie złudzeń. Nie, wszystko doskonale

rozumiała.

Kochać Zacha to znaczy złamać sobie serce, jak to

określiła Nicky, a Keely nie zamierzała przeżywać zawie

dzionej miłości po raz drugi.

R O Z D Z I A Ł CZWARTY

- Chyba żartujesz! - Nicky, z naręczem środków opa

trunkowych, stanęła w miejscu jak wryta. - Przeprowa

dziłaś się do niego?

Keely złapała w locie opakowania, które koleżanka już

miała upuścić na podłogę.

- Co w tym dziwnego? - zapytała.

- On... on nigdy... - Nicky zabrakło tchu. - Zach ni

gdy nie wpuścił do domu żadnej kobiety. O ile wiem, nie

dopuścił do swojej córki nikogo oprócz opiekunek.

- Sama widzisz. - Keely bezradnie westchnęła. - Dla

niego jestem kimś pomiędzy dzieckiem a niańką.

Przynajmniej tak było do ostatniej nocy...
- Nawet w takim przypadku nie mogę uwierzyć, że z nim

mieszkasz. - Nicky nie mogła otrząsnąć się ze zdumienia.

- Coś nieprawdopodobnego. Może jest jeszcze nadzieja...

- Jaka nadzieja?
- Że w jego życiu coś się zmieni, że w kimś się zako

cha... - Nicky zmarszczyła czoło. - Szczerze mówiąc,

Zach jest tak niedostępny, że trudno mi sobie wyobrazić

go innego.

Keely natychmiast sprowadziła ją na ziemię.

- Nie rozpędzaj się, Nicky. Wprowadziłam się do niego,

żeby się zająć jego dzieckiem, a nie nim. Nic nas nie łączy.

Tak właśnie było. Nawet po tym, co zaszło w nocy, nic

ich nie łączyło. Zach był niedostępny i dla nikogo nie miał

SARAH MORGAN

serca. Teraz rozumiała, dlaczego tak jest. Jego serce w dal

szym ciągu należało do jedynej kobiety, którą w życiu

kochał.

Nicky zamyśliła się.
- W każdym razie jest to krok w dobrym kierunku

- orzekła wreszcie.

- Opowiedział mi o swojej żonie - rzekła cicho Keely.
- Okropne, prawda? - Nicky wzdrygnęła się. - Nie

wiem dokładnie, jak to się stało, bo jeszcze wtedy tu nie

mieszkałam, ale to musiało być straszne..

- Musiał bardzo ją kochać. - W głosie Keely za

brzmiał żal i współczucie.

- Tak, i na pewno nie zamierza z nikim się wiązać

- zawtórowała jej Nicky z przekonaniem. - Ale co będzie

z tobą? Jesteś pewna, że możesz z nim mieszkać i nie

zakochać się?

Keely uśmiechnęła się smutno.

- Prawdę mówiąc, nie jestem tego pewna, ale jedno

mogę ci przyrzec. Jeśli się nawet w nim zakocham, nigdy

tego po sobie nie pokażę.

Nicky pokręciła głową.

- Nie chciałabym, żebyś cierpiała...
- Na razie cierpi tylko Zach - oznajmiła szybko Keely.

- I jeśli mogę jakoś mu ulżyć, zrobię to. O mnie się nie

martw. Jakoś dam sobie radę z moimi uczuciami.

Albo przynajmniej mam taką nadzieję...

Zach kąpał właśnie córeczkę, kiedy w korytarzu rozległ

się wesoły głos Keely.

- Już jestem!

Wyjął dziecko z wanny i owinął ręcznikiem, starając

się nie myśleć o ustach i ciele Keely.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Nie powinien był jej całować. Przez cały dzień myślał

tylko o tym i mimo jej porannych zapewnień, że nic się

nie stało, czuł, że problemy dopiero się zaczynają. Keely

będzie oczekiwała czegoś, czego on nie może jej dać.

Z Phoebe na rękach przeszedł do pokoju dziecinnego,

a Keely w przelocie pocałowała małą w policzek.

- Witaj, króliczku. Jak ona się czuje? - zapytała.
Wyminął ją, starając się nie dostrzec jej uśmiechu. Gdy

by zwrócił uwagę na jej usta, przypomniałby sobie ich

smak, a wtedy... wtedy mógłby zechcieć pocałować ją

znowu.

Nie rozumiał, co się z nim dzieje. Zwykle niedostrze

ganie jakiejś kobiety przychodziło mu bez trudu. Można

powiedzieć, że z czasem stał się prawdziwym ekspertem

od trzymania kobiet na dystans. Dlaczego Keely tak go

kusi? Przecież wcale nie jest w jego guście. Na ogół po

ciągały go wyniosłe, chłodne intelektualistki, takie jak

Catherine. Keely jest zupełnie inna. Może właśnie to jest

przyczyna? Pewnie Keely tak bardzo go pociąga, bo w ni

czym nie przypomina jego żony.

- Może ja ją położę? - zapytała i wyciągnęła ku małej

dłonie, ale Phoebe obronnym gestem wtuliła się w ojca.

- Nie przejmuj się. - Zach spostrzegł zawiedziony wy

raz twarzy Keely. - Ona bardzo trudno się przyzwyczaja.

- Rozumiem doskonale - powiedziała Keely z uśmie

chem. - Phoebe, czy chciałabyś zobaczyć kotka?

Phoebe rzuciła jej nieufne spojrzenie.
- Kotka z oglodu? - zapytała, chowając buzię na ra

mieniu ojca.

- Tak - potaknęła Keely. - Mogłybyśmy wyjrzeć

przez okno w twoim pokoju.

Dziewczynka zawahała się, a potem wyciągnęła ku niej

SARAH MORGAN

rączki. Zach ukrył zdziwienie i powiódł wzrokiem za Kee-

ly niosącą Phoebe w stronę okna.

Świetnie radzi sobie z dziećmi, zawsze jest cierpliwa

i wesoła. Phoebe potrafi być nieznośna, ale Keely zupełnie

się tym nie przejmuje. Jest taka wyrozumiała. I jaka prze

biegła... Zawsze potrafi znaleźć coś, co odwróci uwagę

dziecka.

Zwróciła ku niemu głowę.
- Zrób sobie coś do picia i odpocznij - poradziła mu.
- Przecież to ty wróciłaś z pracy - zaprotestował.

Roześmiała się tym swoim cudownym śmiechem.
- Oboje wiemy, że praca to nic w porównaniu z pilno

waniem przez cały dzień małego dziecka! Teraz my po

szukamy kotka, a ty napij się wina. Mnie też nalej, jeśli

można, białego.

Zach nie poruszył się. Widok kobiety z jego dzieckiem

w ramionach sprawił, że serce na chwilę przestało mu bić.

- Czy coś się stało? - Keely zerknęła na niego z nie

pokojem. - Czy zrobiłam coś nie tak?

- Nie, wszystko w porządku - odparł nieswoim gło

sem. - Nic się nie stało.

Dobre sobie. Nic się nie stało. Nieźle zawróciła mu

w głowie! Musi być bardzo ostrożny. Znał Keely i wie

dział, że potrafi z człowieka wyciągnąć wszystko i owinąć

go sobie dokoła palca, a na to wcale nie miał ochoty.

- Biedny tatuś - zaszczebiotała Phoebe.

Podszedł i pogłaskał złotowłosą główkę.
- Tatuś wcale nie jest biedny - powiedział z udanym

spokojem.

Keely położyła mu rękę na ramieniu.
- Chciałbyś o tym porozmawiać? - zapytała.

Odsunął się i poszedł ku drzwiom.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Nie ma o czym, pójdę przygotować coś do picia.
To dla niej typowe; sądzi, że wystarczy porozmawiać,

żeby wszystkie troski i problemy znikły. Cala Keely, ze

swoim optymistycznym i otwartym podejściem do świata.
Nie miał zamiaru rozmawiać z nią o tym, co go gnębi, nie
chciał jej w to mieszać. Gorycz, którą był przepełniony,
nie jest jej potrzebna. Była młoda i naiwna i nie chciał
pozbawiać jej złudzeń.

Parsknął śmiechem. Rozmowa była ostatnią rzeczą, na

jaką miał ochotę. W rzeczywistości pragnął tylko zanieść
ją do sypialni, żeby się z nią kochać. Zatracić się i znowu

czuć jej pocałunki, tak jak ostatniej nocy.

Ale to nie wchodzi w rachubę. Keely nie zasłużyła na

podobne traktowanie. Zresztą może nawet jeszcze jest
dziewicą. Nie należy do kobiet, które idą do łóżka z kimś,
kogo nie kochają. A wcale nie chciał, by go pokochała.
Tego nie ma w programie.

Zawahała się na chwilę w drzwiach kuchni, nie wiedząc,

czy Zach będzie zadowolony z jej obecności. Przebywał na
górze podejrzanie krótko i domyślała się dlaczego. Widok
obcej kobiety przy dziecku sprawił mu przykrość.

Nie wiedziała, jak się zachować. Zwyczajnie. Po prostu

zachowywać się normalnie.

- Ale tu ładnie pachnie - powiedziała, wchodząc i pa

trząc na Zacha stojącego przy kuchence. - Co gotujesz?

- Nic specjalnego. - Sięgnął do lodówki i wyjął goto

wą sałatkę. - Robię lasagne. Lubisz?

- Uwielbiam - odparła i sięgnęła po szklankę wina

stojącą na stole. - To dla mnie? Dziękuję. Bardzo lubię
lasagne, ale nie musisz dla mnie gotować. Mogę sobie coś
zrobić sama.

SARAH MORGAN

Zmarszczył brwi.
- Byłoby bez sensu, gdybyśmy jadali oddzielnie, skoro

razem mieszkamy. Nie martw się, jutro będzie twoja kolej.

Keely pociągnęła łyk wina.

- Czy już ci mówiłam, że twój dom bardzo mi się

podoba?

- Naprawdę? - Postawił miskę na stole i usiadł naprze

ciw Keely. - Też lubię to miejsce, chociaż muszę przyznać,

że nianie narzekają, że to odludzie i nie ma gdzie iść

wieczorem.

- A jest?

- Coś tam jest. - Podał jej łyżkę. - Proszę, zacznij.

Keely nałożyła sobie sporą porcję.

- Dużo miałeś tych opiekunek? - zapytała.
- Cztery. Istny koszmar. - Podsunął jej salaterkę. -

Pierwsza wytrzymała dwa miesiące, druga aż dziewięć,

trzecia tylko jeden, a czwarta... sama wiesz, jak odeszła.

Usta mu drgnęły i Keely podsunęła mu szklankę.

- Przestań o tym myśleć - poradziła. - A pozostałe,

dlaczego rezygnowały?

- Różnie - odparł zdawkowym tonem. - Phoebe by

wała nieznośna, tęskniła za mamą... - Urwał i Keely spoj

rzała na niego zaintrygowana.

Napił się wina i spojrzał na nią nieobecnym wzrokiem.

- Musiał być jakiś powód rezygnacji - nie ustępowała.

- Zawodowa opiekunka potrafi sobie poradzić z dziec

kiem, nawet bardzo trudnym. A, rozumiem... Zakochiwa

ły się w tobie i to był powód, prawda?

Zach roześmiał się.
- Bardzo to uprościłaś.

Odłożyła widelec i spojrzała na siedzącego naprzeciw

mężczyznę.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Musiałeś czuć się bardzo niezręcznie...

- Przede wszystkim było to bardzo niekorzystne dla

Phoebe - przerwał jej. - Gdy tylko zdążyła się trochę

przyzwyczaić do niani, zaraz musiałem ją zwolnić.

Nic dziwnego, że stroni od kobiet.

- Bardzo to było uciążliwe?
- Dosyć.

Jego lakoniczność rozśmieszyła ją.
- Opowiedz, jak to było, Zach - poprosiła. - Podaj

jakieś szczegóły.

Uniósł brwi.
- Szczegóły? Naprawdę tego chcesz? W takim razie

dobrze. No więc pierwszą znalazłem kiedyś wieczorem we

własnym łóżku, kiedy po pracy wróciłem do domu...

Keely zakryła usta, żeby nie parsknąć śmiechem.

- I co zrobiłeś?
- Nie to, co chciała - odparł oględnie. - Druga okazała

się bardziej subtelna. Codziennie robiła mi kolację, a

w końcu kiedyś ze łzami w oczach oświadczyła, że nie

zostanie u mnie, jeśli się z nią nie ożenię, bo mnie kocha.

Keely zrobiła żartobliwie współczującą minę.

- Biedaku.
- Trzecia zrobiła mi powtórkę z pierwszej, tylko zna

cznie bardziej śmiałą pod względem obyczajowym.

Keely nie wytrzymała; zaniosła się śmiechem.

- Może... może... - wykrztusiła - trzeba było anga

żować nieco starsze opiekunki.

Dokończył wino i zapatrzył się przed siebie.

- Myślisz, że nie próbowałem? Owszem, ale miały

rodziny i żadna nie chciała tutaj mieszkać. Co przy noc

nych dyżurach nie bardzo mnie urządzało.

Keely wzięła widelec i znowu zaczęła jeść.

SARAH MORGAN

- Udało ci się dzisiaj porozmawiać z Barbarą?

Skinął głową.

- Tak, nasza gospodyni chętnie mi pomoże. Bardzo

lubi Phoebe i zajmie się nią, nie może tylko zostawać na

noc.

W oczach Keely pojawiły się iskierki.
- Nic ci z jej strony nie grozi? Nie wejdzie ci do łóżka?

Zach uśmiechnął się.
- Barbara ma pięćdziesiąt sześć lat, dwoje wnucząt

i jeśli idzie o moje łóżko, to najwyżej mi je pościele. -

Przysunął jej półmisek. - Jeszcze trochę?

- Chętnie, jest pyszne. - Keely sięgnęła po dokładkę

i poczuła uważne spojrzenie Zacha. - O co chodzi?

- To niezwykły widok, kobieta, która naprawdę je. Na

ogół kobiety tylko skubią coś z talerza - wyjaśnił.

- Jestem strasznie łakoma - przyznała ze skruchą. - To

moja główna wada.

- Dlaczego wada? - zaprotestował Zach. - Masz cu

downą figurę i nie musisz się bać, że utyjesz.

Ich oczy się spotkały i Keely zaczerwieniła się; Zach

wie, co mówi, miał okazję poznać jej figurę tej nocy.

Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, a potem Zach

podniósł się, z hałasem odsuwając krzesło. Keely wzięła

głęboki oddech, próbując się opanować. W ciągu sekundy

atmosfera się odwróciła o sto osiemdziesiąt stopni. Przy

jacielska pogawędka dobiegła kresu.

- Posłuchaj... - zaczął schrypniętym głosem Zach. -

Ostatniej nocy...

- Już o tym mówiliśmy - przerwała mu spokojnie. -

Bardzo jasno przedstawiłeś swoje stanowisko.

- Popełniłem błąd, całując cię.
- Nie martw się - rzuciła nonszalancko - to był tylko

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

pocałunek. Może cię zdziwię, ale już się kiedyś całowałam

z mężczyzną. Nie myśl, proszę, że przywiązuję do tego

wagę. Byliśmy oboje bardzo przejęci stanem Phoebe i za

chowaliśmy się niepoważnie. W środku nocy różne dziw

ne rzeczy przychodzą ludziom do głowy.

Zach palcami przeczesał włosy.
- To mnie nie usprawiedliwia. Straciłem panowanie...

Specjalnie jej to nie zmartwiło.

- Nie rozumiem, czym się tak przejmujesz - oświad

czyła lekko. - Po prostu zapomnij o wszystkim.

Wstała i zaczęła zbierać talerze ze stołu.
- Postarasz się to zrobić? - Spojrzała mu prosto

w oczy, żeby się upewnić, i dodała: - Zapewniam cię, że

z mojej strony nic ci nie grozi. Wyrosłam z etapu dziecin

nych fascynacji.

Nie mówiła prawdy. Wyrosła z etapu dziecinnych fa

scynacji, co nie znaczy, że nie weszła w kolejny etap

fascynacji całkiem dorosłych...

Zach patrzył na nią bez słowa.

- Jeśli chcesz się wyprowadzić - powiedział wreszcie

- zrozumiem to.

Poczuła w duszy dojmującą pustkę.
- Dlaczego? Chcesz, żebym to zrobiła?

Stanowczo pokręcił głową.
- Nie, wcale nie chcę. Cudownie radzisz sobie z Phoe

be i bardzo mi pomagasz, ale myślę, że zanadto się po

święcasz.

Delikatnie dotknęła jego ramienia.

- Pomagam przyjacielowi i będę to robiła tak długo,

jak długo będzie potrzebował mojej pomocy. Zamierzasz

dalej mnie dręczyć, czy może dasz sobie spokój i zrobisz

nam kawę?

SARAH MORGAN

Wstawiła talerze i sztućce do zmywarki, starając się

o niczym nie myśleć. Gdyby zaczęła się wgłębiać w swoje
uczucia, przestraszyłaby się bardziej niż Zach.

Tydzień szybko dobiegł końca i w piątek Keely piła

właśnie dobrze zasłużoną kawę w pokoju lekarskim, kiedy
wszedł Adam.

- Kto się umie obchodzić z ryczącymi maluchami? -

Opadł na najbliższe krzesło. - Ja wysiadam.

Nicky zrobiła zdziwioną minę.
- Przecież sam masz dzieci.
- Mam - przyznał ze skruchą Adam. - Moja żona

świetnie sobie z nimi radzi.

Keely wstała.

- O co chodzi?
- Uraz głowy i chyba zaraz będzie następny, jak się

smarkacz nie uspokoi i nie przestanie rzucać - wyjaśnił

zrzędliwie Adam.

Keely ruszyła ku drzwiom.

- Może by ci poszło lepiej, gdybyś nie mówił o dziec

ku smarkacz. Nicky, pomożesz mi?

- Na pediatrii jest Zoe - szybko wymówiła się pielęg

niarka. - Na pewno poradzi sobie lepiej ode mnie.

Keely spojrzała na nich z rezygnacją.

- Jesteście beznadziejni!

Kręcąc głową, ruszyła korytarzem, kierując się w stronę

rozpaczliwych wrzasków.

Adam nie przesadzał. Dziewczynka wiła się po podło

dze, waląc nogami o ścianę. Keely uśmiechnęła się do

pielęgniarki i jakby nigdy nic podeszła do kosza z zaba

wkami. Nie zwracając uwagi na wrzeszczące dziecko, za

częła w nim grzebać.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Co my tutaj mamy... Zobacz, Zoe, pociąg! Strasznie

fajny, prawda? Ciekawe, czy znajdę szyny...

Po chwili znalazła i szyny.

- Zaraz go puścimy, uważaj, Zoe.

Pielęgniarka kucnęła na podłodze i z udanym zacieka

wieniem zapatrzyła się w kolorowe wagoniki.

- Jeszcze lokomotywa i możemy ruszać.
Wrzaski nagle ucichły i mała rączka wyciągnęła się

w kierunku kolejki.

- Teraz Em... - Dziewczynka pochyliła się nad za

bawką.

- Masz na imię Em? - zapytała Keely.

Mała skinęła główką i włożyła paluszek do buzi.

- To znaczy Emily czy Emma? - pytała dalej Keely.
- Emily - odpowiedziała za nią matka. - Nazywamy

ją Em, bo sama tak wymawia swoje imię.

- Ile ma lat?
- Dwa i pół.

Keely znowu zwróciła się do dziewczynki.

- Jakiego koloru jest pociąg?
- Wony i arny - padła odpowiedź i została zrozu

miana.

- Doskonale - pochwaliła Keely - czerwony i czarny.

A mogłabyś przyłączyć wagoniki do lokomotywy?

Dziewczynka chętnie spełniła jej prośbę.

- Wspaniale, a czy możesz teraz postawić kolejkę na

szynach i puścić ją do mojej przyjaciółki, Zoe?

Mała popchnęła kolejkę w stronę pielęgniarki.
- Wydaje się być w dobrej formie, chętnie się bawi

- podsumowała Keely i szybko przejrzała kartę wypełnio

ną przez Zoe. - Co się stało? - zwróciła się do matki małej

pacjentki.

SARAH MORGAN

- Potknęła się i uderzyła głową o stolik - usłyszała.

W jej głosie było coś, co zwróciło uwagę lekarki. Jakiś

dziwny niepokój.

- Zaraz zaczęła płakać? - zapytała Keely.

Matka Emily skinęła głową.
- Tak, bardzo głośno.
- W takim razie wiemy, że ani na chwilę nie straciła

przytomności - pocieszyła ją Keely. - Czy wymiotowała

albo była senna?

- Nie, nic takiego.

Keely sięgnęła po pluszowego misia.

- Teraz zbadamy misiowi oczka - rzekła do dziew

czynki i przyłożyła oftalmoskop do czarnych guzików na

pluszowym pyszczku.

- Em też chce badać oczka. - Mała podeszła bliżej.

- Powiedz „proszę" - automatycznie rzuciła matka.
- Płosze.

Keely chętnie się zgodziła.

- Ty zbadasz oczka misiowi, a ja tobie, dobrze, Em?

Dziewczynka skinęła główką i Keely szybko sprawdzi

ła jej źrenice.

- Boli cię główka? - zapytała potem.
- Boli. Rick popchnął Em.

Keely znieruchomiała; pytająco spojrzała na matkę.

- Ktoś ją popchnął?

- Nie. - Pani Berrett chwyciła dziecko w ramiona. -

Nikt jej nie popchnął. Mój narzeczony nie zauważył jej

i lekko ją potrącił nogą, ale to było niechcący.

W głowie Keely rozległ się dzwonek alarmowy, ale nic

nie dała po sobie poznać. Nie wolno jej spłoszyć tej kobiety.

- To się zdarza - oświadczyła spokojnie i wyciągnęła

ręce ku dziecku. - Pójdziesz do mnie?

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Em chętnie się zgodziła i Keely posadziła ją na stole.
- Muszę ją zbadać - zwróciła się do matki.
Zdjęła dziewczynce sukienkę przez główkę i połasko

tała w brzuszek. Malutka zachichotała.

- Dlaczego pani ją rozbiera? - zapytała podejrzliwie

matka. - Przecież uderzyła się w główkę.

- Dzieci przewracają się z wielu powodów - wyjaśniła

Keely. - Czasem niepewnie trzymają się na nóżkach,

a czasem powodem utraty równowagi może być infekcja.

Kiedy w grę wchodzi uraz głowy, zawsze trzeba przebadać

całe dziecko. Zajrzę jej również do gardła i sprawdzę uszy.

Pielęgniarka zrobiła krok w kierunku pani Barrett.

- Czy mogłaby mi pani pomóc wypełnić kartę dziecka?

Keely zrozumiała, że Zoe postanowiła ułatwić jej do

kładne przebadanie dziewczynki.

Na ramionkach dziecka dostrzegła ciemne siniaki, na

nóżkach też... Potem obejrzała plecy dziewczynki i po

czuła się niewyraźnie. Czyżby jej podejrzenia były słusz

ne? Ale przecież takie małe dzieci często się przewracają

i siniaczą...

- Dziękuję, Em, już skończyłam - powiedziała, wkła

dając dziewczynce sukienkę i z uśmiechem patrząc na

matkę. - Pani córka ma duży guz na głowie, musimy ją

zostawić na obserwacji.

- Myślałam, że zaraz wrócimy do domu. - Pani Barrett

nie kryła zdziwienia.

- Uraz głowy u takiego małego dziecka może być bar

dzo niebezpieczny - wyjaśniła Keely. - Dlatego lepiej bę

dzie, jak poproszę kogoś o konsultację.

Szybkim krokiem wyszła na korytarz i udała się do

Zacha. Badał właśnie kobietę, której dokuczały bóle

w klatce piersiowej.

SARAH MORGAN

- Chciałabym z tobą chwilkę porozmawiać...
Zach skończył badanie, oddał pacjentkę w ręce Adama

i wyszedł z Keely na korytarz.

- Coś się stało? - zapytał.
- Sama nie wiem, chyba tak. Mam na pediatrii dwui-

półletnią dziewczynkę z guzem na główce. Matka mówi,

że uderzyła się o stolik, ale dziecko mówi, że ktoś je

popchnął. W czasie badania zobaczyłam siniaki na jej ra

mionkach i plecach.

- Dzieci w tym wieku zawsze tak wyglądają - powie

dział spokojnie Zach. - Phoebe też jest cała w siniakach.

Keely skinęła głową.

- Wiem, ale u tej małej miejsca siniaków są niety

powe.

Spojrzenie Zacha zrobiło się czujne.

- Masz jakieś podejrzenia?

Keely zawahała się.

- Nic konkretnego, po prostu czuję, że coś tu nie jest

w porządku.

- A jak dziecko odnosi się do matki? - dociekał Zach.
- Dobrze. Matka zachowuje się trochę nerwowo, ale to

normalne w szpitalu.

- Wiemy coś o ojcu dziecka?

Keely pokręciła głową, starając się uniknąć jego wzro

ku. Błękitne spojrzenie Zacha nieco ją rozkojarzało.

- Nie, o ojcu nic. Matka wspomniała coś o narzeczo

nym. To ten sam człowiek, który wedle dziecka miał je

popchnąć.

Zach zmarszczył brwi.

- Chyba nie powinnaś tak bez zastrzeżeń wierzyć we

wszystko, co opowiada dwuletnie dziecko...

Keely głęboko westchnęła.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Wiem, ale czy mimo to mógłbyś ją zobaczyć?

- Zaraz to zrobię.
Na chwilę ich oczy się spotkały; potem Zach ruszył

przed siebie korytarzem, a ona na miękkich nogach poszła

za nim.

Opanowawszy się, dogoniła go.

- Uprzedziłam matkę, że zatrzymamy dziecko przez

dobę na obserwacji - powiedziała zdyszanym głosem.

Zach zwolnił kroku.
- Sprawdzałaś w rejestrze? - zapytał.
Mieli w szpitalu spis dzieci zagrożonych przemocą

w rodzinie. Keely przecząco pokręciła głową.

- Jeszcze nie.
- W takim razie zrób to i przyjdź na pediatrię.
Emily w spisie nie znalazła, a kiedy przyszła na pe

diatrię, Zach skończył już badać dziewczynkę i teraz się

z nią bawił. Matka patrzyła na niego rozanielonym

wzrokiem.

- Doktor Thompson miała rację - odezwał się Zach na

widok wchodzącej Keely. - Dziecko ma na głowie duży

guz i powinno zostać w szpitalu. Zaraz poprosimy tu pe

diatrów.

Na twarzy pani Barrett ukazała się ulga.

- Zupełnie jakby się ucieszyła - stwierdziła potem

Keely, kiedy w kilka minut później szli z Zachem

w stronę pokoju lekarskiego. - Jakby wolała, żeby

dziecko zostało tutaj.

Zach otworzył przed nią drzwi.
- Może nie panuje nad tym narzeczonym, ale to nie

nasza sprawa - stwierdził. - Małą zajmą się pediatrzy,

a w razie czego ograniczy się prawa rodzicielskie.

- A może by tak skontaktować się z ich lekarzem ro-

SARAH MORGAN

dzinnym albo opieką społeczną... - Keely próbowała

znaleźć jakieś rozwiązanie.

Zach spojrzał na nią uważnie.
- To jest oddział nagłych wypadków - upomniał ją.

- Udzielamy doraźnej pomocy i reszta nas nie obchodzi.

- Przecież... - próbowała oponować.

- Nie możemy wtrącać się w ludzkie życie - przerwał

jej. - Od tego są inni.

Keely jednak pragnęła czegoś więcej. Dla niej pacjent

to nie był tylko szpital; pacjent to był dom, to było całe

jego życie, i chciała wiedzieć, jak sobie w nim radzi.

W pokoju lekarskim Adam przywitał ich szerokim

uśmiechem.

- Brawo, Keely, byłaś wspaniała - oświadczył. - Cały czas

cię podglądaliśmy, poradziłaś sobie z tą małą znakomicie.

- I jak ładnie pełzałaś po podłodze - dodała ze śmie

chem Nicky - i tak grzecznie bawiłaś się kolejką... Mia

łam łzy w oczach.

Keely wzruszyła ramionami.

- Naprawdę jesteście beznadziejni.

Adam spoważniał.

- Teraz przynajmniej wiemy, kogo wołać w razie po

trzeby. Byłaś fantastyczna. Ja zupełnie nie umiem postę

pować z dziećmi.

Keely zaczerwieniła się; ta rozmowa krępowała ją.

- Nie przesadzaj, każdy na moim miejscu zrobiłby to

samo. Wcale nie radzę sobie z dziećmi jakoś wyjątkowo

dobrze - powiedziała, chcąc zbagatelizować sprawę.

- Owszem - wtrącił Zach - Adam ma rację. Posiadasz

wyjątkowy dar. Zawsze wiesz, co dziecku powiedzieć i co

zrobić, żeby je ośmielić albo uspokoić. Potrafisz wywołać

uśmiech na buzi najbardziej smutnego malucha.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Spojrzała na niego zdumiona pochwałami, a Adam

chrząknął.

- W takim razie, biorąc to wszystko pod uwagę, może

by doktor Thompson wybrała jako specjalizację pediatrię?

A co ty właściwie zamierzasz robić, jak skończysz tutaj

staż?

Keely przełknęła ślinę.

- Pójdę na kardiologię - wykrztusiła.
- Szkoda - skrzywił się Adam. - Powinnaś wybrać pe

diatrię. Co ty na to, Zach?

Zapadła cisza, a po chwili Zach wzruszył ramionami.
- Sądzę, że Keely zrobi, co zechce - mruknął.

Keely odwróciła się, by nie dostrzegli rumieńca na jej

twarzy i zajęła się kawą, marząc, żeby wreszcie zmienili

temat. Nie miała pojęcia, co chce robić po stażu i jaki dział

medycyny naprawdę ją interesuje.

Podała Zachowi kubek z kawą i napotkała jego spoj

rzenie. Wtedy wreszcie zrozumiała. Prawda ukazała jej się

w nagłym rozbłysku i omal nie zwaliła z nóg.

Kocha go; zawsze go kochała i nigdy nie przestanie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Tego wieczoru to ona miała robić kolację. Jednak po

powrocie do domu i odprawieniu Barbary, która spędziła

z Phoebe cały dzień, zasiadła z dzieckiem do zabawy.

Bawiły się w odgadywanie części ciała.
- Nosek. - Phoebe rączką dotknęła własnego nosa,

a potem nosa Keely.

- Oczy. - Keely musnęła dłonią swoje powieki i lekko

dotknęła bródki dziewczynki. - A co to jest?

- Blódka! - krzyknęła radośnie Phoebe i wtuliła się

w ramiona opiekunki.

- Bródka, śliczna, mała bródka. - Głos Zacha rozległ się

nad nimi i Keely uniosła ku niemu spłoszone spojrzenie.

- Nie słyszałyśmy, jak wszedłeś.

Roześmiał się.

- Zauważyłem.

Keely zerwała się na równe nogi z dzieckiem w ramionach.
- Zaraz przygotuję kolację, dziś moja kolej.

Podała mu dziewczynkę; Phoebe objęła ojca za szyję.
- Szyjka - stwierdziła z zadowoleniem.
Keely pośpiesznie wymknęła się z pokoju, przyrzeka

jąc sobie, że następnym razem pobawią się z Phoebe w coś

„bezpieczniejszego"...

Zajęła się kolacją, a Zach w tym czasie położył dziecko

spać. Kiedy wszedł do kuchni, Keely była już opanowana.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Adam ma rację. Cudownie sobie radzisz z małymi

dziećmi - powiedział, sięgając po oliwki stojące na stole.

Keely roześmiała się i zamieszała w garnku.

- Tylko mi nie mów, że powinnam zostać pediatrą.

Zach usiadł.
- Moje zdanie nie ma znaczenia, wybierzesz, co będziesz

chciała. Dlaczego właściwie chcesz być kardiologiem?

Zmarszczyła czoło i znieruchomiała z łyżką w ręku.

Tak naprawdę wcale nie wiedziała, czy w ogóle chce być

kardiologiem, ale tego nie mogła mu powiedzieć. Zach

jest taki jak jej rodzina: niesamowicie inteligentny i pie

kielnie ambitny. Nie zrozumiałby jej wahań.

- Dlaczego chcę być kardiologiem? - powtórzyła, by

zyskać na czasie. - Jest mnóstwo powodów. Kardiologia

jest fascynująca, to takie wyzwanie, intelektualne i w ogó

le. Bardzo lubię sytuacje wymagające sprawdzenia się.

Posoliła potrawę i postawiła garnek na stole.

- Cudownie pachnie. - Zach zaciągnął się z przyjem

nością smakowitym zapachem wydobywającym się z na

czynia. - Złożyłaś już gdzieś papiery?

- Jeszcze nie. - Podała mu łyżkę i przez chwilę patrzyła,

jak napełnia sobie talerz. - Tata chciałby, żebym próbowała

się dostać do profesora Hardinga - dodała po chwili.

Zach uniósł brwi.
- Do słynnego profesora Hardinga? Doskonały po

mysł. Na pewno cię przyjmie.

- Na nic się jeszcze nie zdecydowałam - przypomniała

mu. - Powiedziałam tylko, że tak chciałby ojciec.

Zach uniósł oczy znad talerza.

- A ty?
Próbowała nadać swojemu głosowi minimum entuzja

zmu, którego wcale nie czuła.

SARAH MORGAN

- Ja? Może... Nie wiem. Pewnie nie mam szans.

Zach zesztywniał.
- Jesteś mądrą kobietą i dostaniesz każdą pracę, jakiej

zapragniesz. Jak rozumiem, zdecydowałaś się już wrócić

do Londynu po pobycie u nas?

Wyczuła chłód w jego głosie i wydało jej się, że wie,

dlaczego tak jest. Zach pewnie się boi, że znowu się w nim

zakocha i postanowi zostać. Pyta, bo chce wiedzieć, czy

Keely czasem nie wymyśliła sobie, że poświęci własną

karierę, by go uszczęśliwić. Musi mu dać do zrozumienia,

że nic mu z jej strony nie grozi.

- Tak, zaraz po stażu wracam do Londynu.
Tak będzie najlepiej. Zach zbyt kochał żonę, by u jego

boku było miejsce dla innej kobiety. Potrzebuje tylko przy

jaciela, każdy tego potrzebuje. Dlatego ona zostanie z nim

na jakiś czas, żeby mu pomóc przy dziecku. Potem wyje
dzie i spróbuje jakoś ułożyć sobie życie bez niego.

Następnego dnia oboje pracowali rano i dzień zaczął

się okropnie. Był mróz, jezdnie oblodzone, i już o dzie
wiątej mieli w izbie przyjęć dwa wypadki drogowe.

Ledwo skończyli opatrywać pacjentów, przywieziono

mężczyznę z ciężkim urazem klatki piersiowej.

- Został napadnięty w drodze do pracy, w biały dzień,

strasznie krwawi. Natychmiast wezwijcie Zacha! - krzyk

nęła Nicky do młodej pielęgniarki.

Zach pojawił się w sali reanimacyjnej po kilku sekun

dach; rzucił okiem na pacjenta i zaczął myć ręce.

- Dwa razy ugodzono go nożem, rany są bardzo głę

bokie - referowała słabym głosem Keely.

Jak dobrze, że Zach tu jest. Tym razem wcale przed

sobą nie kryła, że kompletnie nie wie, co począć. Wie

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

tylko, że pacjentowi grozi śmierć. Dzwoniła już po kar

diochirurgów, ale byli właśnie w sali operacyjnej.

- Przyjdą, jak skończą - poinformowała Zacha.

- W porządku. Musimy dać sobie radę sami. - Pod

szedł do stołu. - Podajcie mu tlen. Trzeba będzie otworzyć

klatkę piersiową. Muszę się dostać do serca.

Nicky rzuciła okiem na monitor.

- Chyba nam ucieka - powiedziała drżącym głosem.

Wszystko, co nastąpiło potem, było jak sen albo jak

film ze sprawnie zrobionego serialu o pogotowiu ratunko

wym. Keely zafascynowana śledziła ruchy Zacha, auto

matycznie wykonując jego polecenia. Nie po raz pierwszy

widziała masaż na otwartym sercu, ale po raz pierwszy

ratujący życie rannego lekarz był tak przystojny i tak...

bliski jej własnemu sercu.

- Nie mogłeś poczekać, Zach?
Ekipa z kardiologii szybkim krokiem zbliżała się do

stołu reanimacyjnego. Zach uniósł głowę.

- Chciałem sobie przypomnieć, jak to się robi - po

wiedział swobodnie. - Daj ekspertom rękawiczki - dorzu

cił w stronę pielęgniarki. - Niech się biorą do roboty.

Przez pewien czas pracowali wspólnie, a potem Zach

spojrzał na monitor.

- Mamy go - oświadczył. - Możemy przerwać masaż.

Przez dłuższą chwilę wszyscy w milczeniu wpatrywali

się w ekran monitora, potem rozległo się przeciągłe wes

tchnienie ulgi. Niebezpieczeństwo zostało zażegnane.

- Dobra robota, kochani - podziękował ekipie Zach.

- Teraz podamy mu glukozę i zatrzymamy na intensywnej

terapii. - Pytającym wzrokiem obrzucił Dawida. - Czy

coś jeszcze?

Dawid spojrzał na niego zza okularów.

SARAH MORGAN

- Nic a nic. Coś mi się wydaje, że polujesz na moją

posadę, Zach.

Zach ściągnął rękawiczki i cisnął je do kosza.
- Ani mi to w głowie. Nie znoszę widoku krwi.

Keely nieśmiało skierowała na niego wzrok. Nikt nie

zwracał na nią uwagi i mogła sobie na to pozwolić. Miał

zmęczoną twarz, pobladłe policzki pokrywał cień zarostu,

ciemne kręgi pod oczami świadczyły o wyczerpaniu i nie

dawno przebytym napięciu. Nigdy dotąd nie kochała go

tak jak w tej chwili.

Znała świetnych lekarzy; jej brat i siostra tacy właśnie

byli. Błyskotliwi, inteligentni, obdarzeni znakomitym refle

ksem i... na każdym kroku dający jej odczuć swoją wyż

szość. Z Zachem było zupełnie inaczej. Przy nim każdy czuł

się zdolny i mądry, tak jakby jego obecność nadawała war

tość każdej napotkanej osobie. Nigdy nie tracił zimnej krwi;

umiał sprostać każdej sytuacji i zapobiec każdemu nieszczę

ściu. Nawet teraz, kiedy musiał operować „z zaskoczenia",

potrafił opanować sytuację, a potem jeszcze podziękować

zespołowi za akcję, którą sam poprowadził.

Poczuła na sobie wzrok Nicky i otrząsnęła się.

- Przepraszam, zamyśliłam się...
W oczach koleżanki dostrzegła rozbawienie.
- Nawet mogę się domyślić, o kim myślałaś. I wcale

się nie dziwię, dał niezły pokaz.

Wzrok Keely znowu pobiegł w stronę Zacha.
- Jak on to robi? - zapytała ściszonym głosem. - Skąd

bierze ten spokój? Ja widziałam tam tylko otwór wypeł

niony krwią, cała dygotałam z przerażenia.

- Zach taki już jest. - W głosie Nicky zabrzmiał po

dziw. - Żadnej paniki, nic nie robi na nim wrażenia, a już

na pewno nie krew. Był przecież chirurgiem.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

I to wybitnym, tak przynajmniej mówił ojciec Keely.

- Ten facet miał szczęście, że trafił na jego dyżur - do

dała i Nicky spojrzała na nią ze współczuciem.

- Nieźle wpadłaś...

Keely już miała oponować, ale nagle zrozumiała cały

bezsens żałosnego kłamstwa.

- Owszem. - Skinęła głową. - Nie mogę przestać

o nim myśleć, prawie nie sypiam, a w pracy ledwo mogę

się skupić. Nie wiem, czy długo tak wytrzymam, jeszcze

się pochoruję.

- Grunt, żeby on niczego się nie domyślił - oświadczyła

z powagą Nicky. - Nie znosi kobiet, które na niego lecą.

Keely przygryzła wargi i zamrugała powiekami. Zach

odłączył się od lekarzy i szedł właśnie w ich stronę.

- Wszystko w porządku?
- Raczej nie - odparła. - Przez cały czas czułam się tu

kompletnie zbędna, bo nie wiedziałam, co robić.

- Zbędna? - powtórzył ze zdziwieniem. - Jak to?
- Przy pacjencie... - wyjaśniła. - Sytuacja po prostu

mnie przerosła.

Zach lekko zmarszczył brwi.

- Tego człowieka ktoś pchnął nożem prosto w serce,

każdego by przerosła podobna sytuacja. Takie przypadki

nawet w pogotowiu zdarzają się niesłychanie rzadko. Raz,

dwa razy w ciągu roku. Nikt nie jest przygotowany na coś

podobnego.

- Ale ty wiedziałeś, co robić.
- Od wielu lat jestem lekarzem i mam pewne doświad

czenie. To wyłącznie kwestia czasu. - Wzruszył ramiona

mi. - Za siedem lat ty też od razu będziesz wiedziała, jak

się zachować. Już teraz jesteś świetnym lekarzem.

Zaczerwieniła się; nie spodziewała się tego usłyszeć.

SARAH MORGAN

- Robiłeś już kiedyś coś podobnego? - zapytała ośmie

lona komplementem.

- I to nieraz - odparł. - Przez jakiś czas pracowałem

w Afryce Południowej, a tam nie takie rzeczy się widzi.

Wrócił do kardiochirurgów, a Keely z wysiłkiem ode

rwała od niego oczy.

- Opanuj się i nie rób takiej miny - upomniała ją szep

tem Nicky.

- Przepraszam, już nie będę - obiecała.
Nic nie mogła na to poradzić. Kochała go z każdym

dniem bardziej i kochała jego dziecko. Pragnęła, żeby było
im dobrze, i nie wiedziała, dokąd zaprowadzi ją to pragnie
nie.

Nazajutrz po przyjściu do pracy próbowała zachowywać

się normalnie, ale nie bardzo jej się to udawało. Na szczęście
mieli pełne ręce roboty. Właśnie badała kobietę ze złamanym
nadgarstkiem, kiedy wezwano ją na izbę przyjęć.

- Doktor Thompson!

Przeprosiła pacjentkę i pobiegła tam, skąd dochodził

głos młodziutkiej pielęgniarki. Ujrzała płaczącą kobietę

i śmiertelnie bladego mężczyznę.

- Masz wprawę w przyjmowaniu porodów? - zapytała

bez wstępów Nicky. - Dzwoniliśmy już na porodówkę,

ale chyba nie mamy czasu. Zawiadomiłam już Zacha,

zaraz tu będzie.

Poród? Ona ma przyjąć poród? Poczuła zimny dreszcz

na plecach. Nie odbywała jeszcze stażu na położnictwie,

a podczas studiów porody widywała tylko z bezpiecznej

odległości.

- Kiedy pani ma termin? - zapytała nieco drżącym

głosem.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Za tydzień - odpowiedział za pacjentkę mąż.

- To pierwsze dziecko?

Kredowoblady mężczyzna skinął głową.

- Tak, dlatego myśleliśmy, że to trochę dłużej potrwa.

Keely uśmiechnęła się do niego z wysiłkiem.

- Różnie to bywa, ale proszę o nic się nie martwić.

Wszystko będzie dobrze. - Spojrzała na pielęgniarkę. -

Najpierw posłuchamy, jak bije serce dziecka.

Właśnie zaczęła myć ręce, kiedy w progu ukazał się

Zach.

- Co się dzieje?

Keely poczuła się znacznie pewniej; teraz przynajmniej

odpowiedzialność rozłoży się na dwie osoby.

- Przedwczesny poród - wyjaśniła.
Zach włożył rękawiczki, podszedł do pacjentki i zbadał

ją, nie przestając przemawiać do niej cichym, kojącym

głosem.

Kobieta z wolna się uspokajała. Ujęła męża za rękę, nie

spuszczając wzroku z Zacha.

- To już teraz, prawda? - zapytała.
- Tak. - Zerknął w kartę, a potem znowu przeniósł

wzrok na rodzącą. - Zaraz urodzisz dziecko, Tino. Przy

pomnij sobie, czego się uczyłaś o oddychaniu. Nicky, pro

szę podać pacjentce entonox. Keely, czy mogłabyś...?

Najwyraźniej pyta, czy poprowadzi akcję porodową.

Ona? Nigdy w życiu; niech sam się tym zajmie.

On tymczasem stanął z uśmiechem po prawej stronie

rodzącej, jakby ustępował Keely miejsca.

- Ja zaraz, ja... - zaplątała się Keely. - Wezwę kogoś

z porodówki, na pewno zaraz przyjdą.

Poczuła na sobie spokojne spojrzenie Zacha.

- Dziecko nie będzie czekać, za dwie minuty może być

SARAH MORGAN

za późno. Tina, świetnie się spisujesz, widzę już główkę.

Poczekaj, podeprzemy ci plecy.

Nastąpił kolejny skurcz i teraz już zupełnie wyraźnie

ukazała się ciemna, mała główka.

- Keely, podejdź bliżej. Tino, teraz już nie przyj. - Po

mógł maleństwu wydostać główkę i znowu zwrócił się do

matki. - Jeszcze chwila, jeszcze tylko jeden skurcz.

Tina odrzuciła głowę do tyłu i głośno jęknęła. W tej samej

chwili czerwone ciałko wypadło wprost w ręce Zacha.

Delikatnie położył je na piersiach matki.
- Masz śliczną córeczkę, serdeczne gratulacje.

Tina zwróciła zalaną łzami twarz w stronę męża.
- Mike, zobacz, jaka śliczna.

Mąż pochylił się nad nimi.
- Jest piękna, naprawdę piękna. Teraz jesteśmy pra

wdziwą rodziną.

Dziecko zaniosło się płaczem. Zapanowało ogólne podnie

cenie. Tylko twarz Zacha nic nie wyrażała. Przeciął pępowinę

i starannie zawiązał koniec. Działo się z nim coś dziwnego.

Czy sam fakt narodzin tak na niego podziałał? A może

wzmianka tego mężczyzny, że teraz są prawdziwą rodziną,

zrobiła mu przykrość? To musi być dla niego straszne patrzeć

tak na kochające się małżeństwa, podczas gdy on...

Chyba odgadł, o czym Keely myśli, bo skierował na

nią chłodne, czujne spojrzenie.

- Czy mogłabyś... - Do sali weszło dwóch położników

i Zach przeniósł wzrok na nich. - Spóźniliście się, Jed.

Jed podszedł do szczęśliwej matki.
- Strasznie się pośpieszyłaś, Tina.

Uniosła na niego zmęczone, szczęśliwe spojrzenie.
- I tak dobrze, że nie urodziła się w sklepie, podczas

zakupów.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Ginekolog uśmiechnął się.

- Dzięki Bogu i za to. Pomóc ci, Zach?

Zach pokręcił głową.
- Jeszcze tylko przyjmiemy łożysko i po wszystkim.

Jed stanął obok i po skończonej akcji poklepał Zacha

po plecach.

- Dobra robota, stary. Teraz jeśli nie masz nic przeciw

ko temu, zabieramy Tinę do nas.

Zach rzucił rękawiczki do kosza i uśmiechnął się do

położnicy.

- Doskonale się spisałaś, Tina.

- Ty też - uśmiechnęła się kobieta.
Zach nagle spoważniał; jego twarz miała teraz ten sam

nieobecny wyraz co poprzednio.

- Proszę zabrać pacjentkę na oddział położniczy - po

lecił pielęgniarkom. - Wypełnię kartę u siebie w gabine

cie, niech potem ktoś tam po nią zajrzy.

Nicky skinęła głową.

- Oczywiście.

Szybkim krokiem opuścił salę, smutny i samotny. Kee-

ly poczuła dojmujący ból. Jak można mu pomóc? Czy

udawać, że niczego nie widzi? Niech sobie radzi sam...

A może iść za głosem serca i zaproponować mu po

moc? Tak postąpiłby prawdziwy przyjaciel.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Chwilę wahała się pod drzwiami gabinetu Zacha, a po

tem lekko zastukała. Pewnie skończył już wypełnianie

karty i będzie miał trochę czasu. Ponieważ nikt nie odpo

wiedział, nacisnęła klamkę i cicho weszła do środka.

Zach stał przy oknie odwrócony plecami, zapatrzony

w dal. W całej jego postaci było coś rozpaczliwie smut

nego.

- Zach?
Nie odwrócił się.
- Karta leży na stole, możesz ją zabrać - powiedział

tylko.

Zamknęła za sobą drzwi, nie zrażona jego tonem.

- Nie przyszłam po kartę.
Pod wpływem nagłego impulsu przekręciła klucz

w drzwiach. Co zrobić, żeby przebić się przez mur, jaki

ten człowiek wzniósł wokół siebie?

Powoli zwrócił ku niej zmęczone spojrzenie.

- To nie jest dobra chwila.
- Wiem - przytaknęła, nerwowo zaciskając dłonie. -

Ale bardzo się o ciebie martwię.

- Nie ma powodu. - Przez chwilę patrzył na nią w mil

czeniu, a potem znowu zwrócił twarz w stronę okna. -

Chciałbym teraz zostać sam.

Powinna go zostawić, ale nie potrafiła tego zrobić.
- Pozwól mi sobie pomóc - odezwała się łagodnie.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

Parsknął niewesołym śmiechem.
- Jak? Nikt nie może mi pomóc, nawet ty.

Poczuła, jak ściska jej się serce. Niemożliwe, żeby nic

nie można było zrobić. Musi być jakiś sposób.

Podeszła do niego tak blisko, że ich ciała prawie się

dotknęły.

- Powiedz mi... - szepnęła.
- Nie mam ochoty o tym mówić - przerwał jej.
- Ale powinieneś. Sam mówiłeś, że jeśli będę miała

jakieś problemy, mam się zwrócić do ciebie. A teraz twoje

zachowanie naprawdę mnie zmartwiło i dlatego zwracam

się do ciebie z pytaniem, jaka tego jest przyczyna. Czy

chodzi o tamto nowo narodzone dziecko?

W jego wzroku były ból i wrogość; poczuła się jak

intruz, wchodzący w buciorach do czyjejś duszy.

- Keely, ja nie zamierzam o tym rozmawiać. Nie jest

mi to potrzebne i po prostu nie mam ochoty.

Fala nagłego współczucia spowodowała, że Keely

wspięła się na palce i szybko pocałowała go w policzek.

Tak samo zrobiłaby z Phoebe, gdyby dziewczynka była

smutna.

Zach ujął ją za ramiona, jakby chciał ją odepchnąć.
- Keely, na miłość boską...
Zupełnie jakby wylał na nią kubeł lodowatej wody.

Cofnęła się zawstydzona.

- Przepraszam. - Zach musiał opacznie zrozumieć jej

zachowanie. Pewnie sobie pomyślał...

Zamknęła oczy, zdruzgotana nieporozumieniem. Co te

raz?

- Strasznie mi przykro - wybąkała. - Chciałam ci tyl

ko pomóc, próbowałam, ale mi się nie udało. Ja...

- Nic nie mów.

SARAH MORGAN

Znowu poczuła jego dłonie na ramionach i uniosła ku

niemu spłoszony wzrok. To, co ujrzała w jego oczach,

sprawiło, że oddech zamarł jej w piersiach. Poczuła dłoń

na włosach, a potem na policzkach. Gładził ją delikatnie

i czule, jakby chciał zbadać każdy milimetr jej twarzy.

- Maleńka, kochana Keely... Nie możesz patrzeć, jak

ktoś się martwi, prawda? Zaraz musisz mu pomóc...

Odsunęła się, nagle spłoszona.
- Nie jestem mała, jestem dorosła, zapamiętaj sobie...
- Doskonale wiem, że jesteś dorosła.
Jakby na potwierdzenie tych słów zaczął ją całować,

tak samo jak całował ją tamtej pierwszej nocy w sypialni

Phoebe.

Objęła go za szyję. Nie przerywając pocałunku, Zach

oparł ją o ścianę. Poczuła, że unosi jej spódniczkę. Prze

niknął ją dreszcz i zadrżała. Jej ciało rozkoszą odpowia

dało na dotyk jego dłoni. Na krótką chwilę zapomniała,

gdzie się znajduje. Potem świat zatrząsł się w posadach

i wszystko wokół znikło w nagłym rozbłysku. Wróciwszy

na ziemię, skryła twarz na jego piersi, z wolna się uspo

kajając. Nie mogła spojrzeć mu w oczy. Czule pocałował

ją w czoło.

- Ty nic nie zrobiłaś, to moja wina.
Mimo potwornego wstydu uniosła na niego spojrzenie,

ale zaraz je spuściła. Jak ona mogła mu pozwolić...

- Keely, spójrz mi w oczy.
Jeszcze bardziej ukryła twarz na jego piersi. Nigdy już

nie spojrzy mu w oczy.

- Nie mogę, tak strasznie mi wstyd...

Siłą uniósł jej zaczerwienioną buzię ku górze.
- Nie chcę, żebyś myślał - szepnęła - że pocałowałam

cię, bo chciałam. Ja tylko...

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

- Wiem. - Uśmiechnął się do niej. - Chciałaś tylko

mnie pocieszyć, dlatego bardzo cię przepraszam.

- Za co mnie przepraszasz?
- Za to, że cię pocałowałem, a przecież nie powinie

nem tego robić. - Nagle na jego twarzy odmalowało się

rozbawienie. - Zauważyłaś, że mówię ci to nie po raz

pierwszy?

Keely zamknęła oczy.

- To moja wina, Zach.

Musnął palcem jej usta.

- Nie ma tu niczyjej winy. Po prostu jest między nami

jakaś magia, która w każdej chwili grozi wybuchem, ale

ja nic ci nie mogę ofiarować. Po śmierci Catherine jestem

pusty.

- Wiem - zapewniła go. - Wiem i doskonale to rozu

miem. Zapomnijmy o wszystkim. To był tylko pocałunek.

Ledwo wypowiedziała te słowa, zrozumiała, jak śmie

sznie to zabrzmiało. Dobre sobie, zwykły pocałunek...

Mont Everest to po prostu taka „zwykła górka"!

- Chciałam tylko powiedzieć - poprawiła się szybko

- że to bez znaczenia. Mnie w tej chwili interesuje jedynie

praca i nie mogę się z nikim wiązać.

Jak coś takiego mogło jej w ogóle przejść przez usta?
- To się świetnie składa.
Zach odsunął się nagle i podszedł do biurka.

Stała, w dalszym ciągu niczego nie rozumiejąc. Chyba

się ucieszył, że z jej strony nic mu nie grozi? Już miała

coś dodać, kiedy nagle rozległo się pukanie do drzwi. Zach

spokojnym krokiem poszedł i je otworzył.

- Nicky, przyszłaś po kartę? - zapytał. - Keely była tu

przed tobą, właśnie skończyłem pisać.

Pielęgniarka obrzuciła ich rozjaśnionym wzrokiem.

100

SARAH MORGAN

- Mieliśmy dzisiaj dobry dzień, prawda? Takie naro

dziny małego człowieka to bardzo optymistyczne wyda
rzenie. Dla odmiany coś dobrego się stało na naszym od
dziale.

- Owszem - przytaknął sucho Zach i Keely poczuła,

że oddala się od niej na całe lata świetlne. Był teraz znowu
obcy, chłodny i bardzo samotny.

Ogarnęła ją rozpacz. A przecież przed chwilą wydawa

ło jej się, że dzieląca ich bariera została przełamana.

Sięgnął po leżące na biurku papiery i podał je Keely.

- Bardzo proszę, możesz zabrać.

Sucho, stanowczo, profesjonalnie. Jakby między nimi nic

nie zaszło. A przecież wiedziała, że przynajmniej przez te
kilka minut pożądał jej tak samo, jak ona pożądała jego.

Teraz wszystko się zmieniło. Opanował się i przeszłość

wróciła z całą siłą. Śmierć żony zraniła go tak mocno, że
nie mógł pokochać już żadnej innej kobiety.

Reszta dnia okazała się koszmarem. Za każdym razem,

kiedy spoglądała na Zacha, czuła jego dłonie na swoim

ciele. Musiał jej powtarzać polecenia po kilka razy i na

pewno wszyscy się zorientowali, że dzieje się z nią coś

niedobrego. W końcu z ulgą schroniła się do samochodu,

mając nadzieję, że choć przez chwilę nie będzie musiała

widzieć Zacha.

Koszmar, prawdziwy koszmar...
Dojechała do domu, zostawiła mu kartkę w kuchni, że

musi się pouczyć i kolację zje u siebie na górze. Przynaj
mniej wieczorem nie będzie musiała niczego udawać.

Z determinacją sięgnęła po podręcznik kardiologii. Mo

że praca pomoże jej zapomnieć o Zachu.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

101

Na szczęście przez całą noc padał śnieg, co powinno

im dostarczyć tematu do rozmowy przy śniadaniu.

- Dzień dobry. - Zach wszedł do kuchni i Keely po

czuła, że drżą jej dłonie.

Dlaczego on wywiera na niej takie wrażenie? I dlacze

go musi z samego rana tak przystojnie wyglądać? Ona po

bezsennej nocy czuła się strasznie. Blada twarz, podkrą

żone oczy...

Zach musiał pewnie wyspać się jak król, skoro tak

świetnie wygląda. A dlaczego miałby nie spać? Przecież

nic się nie stało. Tylko się pocałowali. Co prawda bardzo

namiętnie, ale nie na tyle, żeby zakłócić mu nocny spo

czynek.

- Keely? Coś się stało? - Wyrwał ją z zamyślenia

i przywołała na twarz promienny uśmiech.

- Nie. Po prostu długo w nocy czytałam i jestem tro

chę zmęczona - wyjaśniła.

Nalał sobie kawy.
- Wiem, widziałem światło. Czytałaś coś ciekawego?

- Przeglądałam kardiologię - odparła lakonicznie.
- Przygotowywałaś się do rozmowy kwalifikacyjnej?

- Tak.

Zrobiła płatki dla Phoebe, starannie unikając wzroku

Zacha. Jeśli na niego nie spojrzy, uda jej się może nie

wylać mleka. Zach zapatrzył się w okno.

- Ale napadało... Może by zabrać Phoebe na sanki.

Dziewczynka podskoczyła w wysokim krzesełku.
- Tak! Tak! Sanki! Sanki!
Keely skinęła głową. Doskonały pomysł. Śnieg jest

zimny i jeśli zrobi jej się za gorąco, zawsze może go sobie

nasypać za kołnierz.

Dała małej płatki, zrobiła sobie grzankę, nie tknęła jej,

102

SARAH MORGAN

i zaczęła przygotowywać rzeczy do wyjścia. Potem ubrała

Phoebe w kombinezon i futrzane botki.

Podjechali kawałek, Zach zostawił samochód na pobo

czu i zaczęli wdrapywać się na górę. Phoebe niecierpliwie

usadowiła się na sankach.

- Phoebe zjeżdża.
- Poczekaj chwilkę.
Zach szybko usiadł na nią i ruszyli w dół, wzbijając

tumany białego puchu. Keely patrzyła w ślad za nimi,

słysząc radosne piski dziecka i czując dławienie

w gardle.

Tak bardzo ich kochała. Oboje.

Wdrapali się na górę i teraz nadeszła jej kolej. Zajęła

miejsce za Phoebe, odepchnęła się i runęły w dół. Prze

wróciły się tak szybko, że Keely przez chwilę nie wiedzia

ła, co się stało.

- Jeszcze laz! Jeszcze! - domagała się dziewczynka.

Keely niezgrabnie wygramoliła się z zaspy. Zach już

był przy nich. Zbiegł ze wzgórza, chwycił córeczkę w ra

miona i wyciągnął rękę do Keely.

- Pomogę ci.

Ujęła jego dłoń, wstała i nagle znalazła się bardzo bli

sko niego. Zupełnie jak wtedy w gabinecie... Czas na

chwilę stanął w miejscu. Potem Zach puścił jej rękę, przy

tulił dziecko do siebie i wolnym krokiem zaczął się wspi

nać. Keely poszła za nimi, ciągnąc sanki.

Musi jakoś rozładować to napięcie... Tak nie można

żyć. Niewiele myśląc, pochyliła się, ulepiła śniegową kulę

i cisnęła w plecy Zacha.

Odwrócił się, jego oczy rozbłysły.
- Keely! A nieładnie!

Postawił Phoebe na ziemi i sięgnął po śnieg.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

103

- Ratunku! - Keely z piskiem rzuciła się do ucieczki,

potykając się w długich butach. - Phoebe, ratuj!

Dogonił ją z łatwością i wpakował za kołnierz sporą

porcję lodowatego puchu. Phoebe skacząc z radości, tań

czyła wokół nich. Po chwili rozgorzała prawdziwa bitwa.

Wracali z wyprawy zgrzani, szczęśliwi i na wskroś

przemoczeni.

- Weźcie gorący prysznic, a ja zrobię zupę - poleciła

Keely, kiedy tylko znaleźli się w domu.

Poszła do kuchni, po drodze chwytając ręcznik, by

wytrzeć sobie włosy. Po chwili nadszedł Zach. Rzucił

mokre ubrania córki na podłogę.

- Było cudownie. Dawno nie widziałem małej tak

szczęśliwej. Dziękuję ci, Keely.

Sięgnęła do szafki po puszki z zupą.

- Nie ma za co. Sama też miałam frajdę.

Powiedziała prawdę. Bawiła się świetnie; na chwilę

nawet zapomniała, jak bardzo go kocha. Potem spojrzała

na niego i wszystko znowu zrobiło się bardzo trudne.

- Keely...
Głos dziewczynki przerwał magiczną chwilę.
- Tatusiu! Tato! Chodź do mnie!
- Już idę, kochanie.
Oderwał oczy od Keely i wyszedł na korytarz, skąd

dobiegało wołanie dziecka.

Keely opadła na krzesło, czując na sobie podmuch hu

raganu. Dotarło do niej, że nie jest mu obojętna. Może
Zach tylko jej pragnie, ale w każdym razie coś do niej
czuje. Nawet jeśli to tylko fizyczna fascynacja...

Nazajutrz znowu padał śnieg, co wywarło bezpośredni

wpływ na pracę oddziału nagłych wypadków.

104

SARAH MORGAN

- Dlaczego ludzie w taką pogodę nie siedzą w domu?

- mruczała pod nosem Nicky, spoglądając na coraz wię

kszy tłum w poczekalni. - Straciłam już rachubę, ile osób

od rana pośliznęło się na lodzie i upadło. Dlaczego oni

w taki dzień po prostu nie zostają w łóżkach...

Keely wzmianka o łóżku natychmiast skojarzyła się

z Zachem i na jej policzkach wykwitły purpurowe plamy.

Nie uszło to uwadze Nicky.
- Co ci jest? Taka jesteś czerwona, może coś złapa

łaś?

- Nic mi nie jest - odparła szybko Keely.
Już dawno „coś" złapała, ale ta choroba nie nadaje się

do szpitalnego leczenia.

- Idę na izbę przyjęć - oświadczyła. - Karetka właśnie

kogoś przywiozła.

Tym kimś okazała się siwowłosa pani. Leżała na no

szach przykryta kocem, a obok kręciła się niespokojnie

młoda kobieta.

- Dzień dobry, jestem doktor Thompson - przedstawi

ła się Keely. - Co się stało?

Młoda kobieta głęboko westchnęła, a starsza pani spo

kojnie wyjaśniła:

- Wyszłam tylko do sklepu na rogu, żeby coś kupić.
- Przecież mogłam ci przynieść, mamo. - Młoda ko

bieta uniosła oczy do sufitu, a potem znacząco spojrzała

na lekarkę. - Nie musiałaś sama nigdzie chodzić.

- Ale chciałam, moja droga. - Matka uśmiechnęła się

do niej. - Jeśli przestanę wychodzić, moje stare nogi

w ogóle nie będą chciały mnie nosić.

Córka już miała wypowiedzieć swoje zdanie, ale wzrok

Keely ją powstrzymał.

- Słusznie pani postępuje, starając się wychodzić z do-

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

105

mu - orzekła, badając pacjentkę - ale chyba byłoby roz

sądniej, gdyby pani poczekała, aż ulice będą mniej śliskie.

Poczuła na sobie wyrozumiałe spojrzenie starych oczu.
- Powiem ci coś, kochanie. Rozsądek to nie wszystko.

Nieraz jest o wiele zabawniej, jak się o nim zapomina.

- Mamo! - W głosie córki zabrzmiało zgorszenie. -

Co ty wygadujesz!

Keely wymieniła ze starszą panią porozumiewawcze

spojrzenie. Ta pacjentka bardzo jej się podobała.

- Chyba pani ma rację - przyznała, myśląc o Zachu.

- Nigdy nie wiadomo, co człowiekowi przyniesie życie,

więc lepiej od razu robić to, na co się ma ochotę. Ma pani

złamaną szyjkę udową - dodała po chwili.

Córka była przerażona.
- Mamo! Sama widzisz! A nie mówiłam...

Pani Weston nawet na nią nie spojrzała.

- Co teraz zrobimy? - zapytała lekarkę.
- Najpierw zawieziemy panią na prześwietlenie, potem

pobierzemy krew, zrobimy EKG i oddamy panią w ręce

ortopedów. Czy chce pani jakiś środek przeciwbólowy?

- Bardzo proszę, jeśli można.

Keely rozejrzała się w poszukiwaniu Nicky.

- Zaraz poproszę siostrę i coś pani damy.
Poszła po pielęgniarkę, kazała jej podać pacjentce lek

przeciwbólowy i zawiadomiła radiologię. Ledwo pani

Weston zniknęła im z oczu, karetka przywiozła kolejną

ofiarę śnieżycy. Tym razem zajął się nią Zach i dobrze się

stało, bo był to młody motocyklista, który wpadł w po

ślizg. Obrażenia wyglądały groźnie.

- Trzeba mu rozciąć ubranie - oznajmił spokojnie

Zach. Keely z trudem rozpoznawała w nim tego samego

mężczyznę, który potrafił tak namiętnie ją całować. Zu-

106

SARAH MORGAN

pełnie dwie różne osoby. - Proszę podać mu kroplówkę,

tlen, pobrać krew...

Przy takich obrażeniach prawdopodobnie trzeba będzie

przeprowadzić transfuzję. Keely zaczęła podawać ranne

mu fizjologiczny roztwór soli. Zach odszukał tętnicę udo

wą i wykonał blokadę.

- W ten sposób zniesiemy odczucie bólu i częściowo

zmniejszymy krwawienie - wyjaśnił. - Łatwiej będzie go

przewieźć do prześwietlenia.

Kiedy przekazali mężczyznę zespołowi ortopedyczne

mu, Keely odetchnęła z ulgą. Nicky wyjrzała na korytarz

sprawdzić, czy nie wiozą kogoś nowego.

- Koszmarny dzień - powiedziała. - A swoją drogą,

dlaczego ludzie, jak upadają, najczęściej łamią sobie ręce?

- Po prostu automatycznie je przed siebie wyciągają,

może starają się osłonić głowę - wyjaśnił Zach, a rzucając

rękawiczki do kosza, dodał: - Najczęściej łamią sobie

nadgarstki, zwłaszcza ludzie starsi.

Gawędzili tak przez chwilę, zastanawiając się, co które

z nich złamałoby sobie najchętniej w ostateczności i które

kości najlepiej się do tego nadają, a potem zostali wezwani

do kolejnego wypadku.

Po powrocie do domu Keely, kompletnie wykończona,

przysiadła w pokoju Phoebe na podłodze i zwiesiła głowę.

- Biedna Keely - zaszczebiotała dziewczynka.

- Nie jestem biedna, kochanie, po prostu strasznie się

zmęczyłam. W nocy nie mogę spać, bo myślę o twoim

tatusiu, a w szpitalu mamy pełne ręce roboty. - Zrzuciła

buty. - Jaką książeczkę ci przeczytać?

Phoebe wspięła się na palce i sięgnęła na półkę z książ

kami. Wyciągając jedną spod spodu, zrzuciła na dywan

całą resztę. Keely jęknęła, ale była zbyt zmęczona, żeby

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

107

wszystko układać z powrotem. Przytuliła dziewczynkę do

siebie i powąchała jej włoski.

- Ale ty ślicznie pachniesz kąpielą i niemowlęciem.
- Czytaj - poleciła stanowczym głosem malutka.
- Tak jest, proszę pani - roześmiała się Keely.

Otworzyła książkę i zaczęła czytać. Po chwili oczka

dziecka przymknęły się. Keely wzięła dziewczynkę na

ręce i zaniosła do łóżeczka.

- A teraz zrobimy paty, paty.
W tej samej chwili małe ramionka oplotły jej szyję.
- Chcę całuska.
- Dostaniesz go.

Keely wyjęła dziewczynkę z łóżeczka, ucałowała,

przytuliła i spróbowała ułożyć z powrotem. Na próżno.

Małe nóżki silnie oplotły ją w pasie.

- Jeszcze laz.
- Teraz trzeba iść spać - tłumaczyła Keely.
- Nie chcę spać, chcę buzi. Spać chcę z Keely.

Zupełnie nie wiedziała, co robić. Na szczęście w progu

ukazał się Zach.

- Jakieś kłopoty?
W marynarce zarzuconej na ramiona wyglądał bosko.
- Phoebe chce buzi - wyjaśniła.

Zach uśmiechnął się.
- Nic dziwnego - powiedział znacząco i dodał: - Te

raz tatuś weźmie Phoebe.

- Nie! - Dziewczynka wczepiła się w Keely jak małp

ka. - Nie! Chcę zostać z Keely!

Sytuacja robiła się beznadziejna. Keely rozejrzała się

rozpaczliwie. Sięgnęła po czytaną niedawno książkę

i wrzuciła ją do łóżeczka.

- Zobacz, co tam na ciebie czeka.

108

SARAH MORGAN

Phoebe zaintrygowana dała się podejść i po chwili le

żała już w łóżku, oglądając obrazki.

Jej opiekunka odetchnęła z ulgą.
- Już myślałam, że mnie nie puści...
Zach nieruchomym wzrokiem wpatrywał się w córkę.

Keely na widok jego stężałej twarzy ścisnęło się serce.

Czytała w jego myślach; Zach pewnie się martwi, że

dziecko tak bardzo się do niej przywiązało.

- Idź się przebierz - powiedziała szybko, by przerwać

niepokojącą scenę - a ja tymczasem zrobię coś do picia.

W milczeniu skinął głową i bez słowa opuścił pokój.
Poszła do kuchni, wyjęła z lodówki wino, napełniła

kieliszki i udała się do salonu. Zach napalił w kominku

i miłe ciepło rozeszło się po domu.

- Dziękuję. - Wziął z jej rąk kieliszek i znowu usiadł

w fotelu przy ogniu.

- Wiem, co myślisz - zaczęła niepewnie.

- Tak? - Spojrzał na nią zdziwiony. - A co ja myślę?

Wzięła głęboki oddech.
- Boisz się, że Phoebe zbyt się do mnie przywiązała.

Zapadło milczenie, a potem Zach roześmiał się.

- Jak ci się udało tak dokładnie odczytać moje myśli?

Bo cię kocham, chciała odpowiedzieć, ale w porę się

powstrzymała.

- To przecież oczywiste, ale ja jej nie skrzywdzę.

Spojrzał na nią poważnie.

- Jesteś tego pewna? Jak słusznie zauważyłaś, Phoebe

bardzo się do ciebie przywiązała. Nigdy nie widziałem,

żeby kogoś darzyła taką sympatią. Co będzie, jak wyje

dziesz? Co się stanie, jak przyjmiesz tę pracę na kardio

logii?

Co tam kardiologia, do diabła z kardiologią...

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

109

- Będziemy przecież w kontakcie - spróbowała zna

leźć jakąś odpowiedź.

- Wytłumacz to takiemu dziecku.

To wszystko stawało się absurdalne. Nie miała ochoty

nigdzie stąd odchodzić. Chciała zostać z nimi, ale nie

mogła znowu wyznać mu miłości.

- Zach,ja...
- Nie ma o czym mówić - przerwał jej z goryczą. - To

mój problem, nie twój, i ja muszę znaleźć rozwiązanie.

Może twoja przeprowadzka tutaj to wcale nie był dobry

pomysł.

Serce boleśnie zabiło jej w piersi.

- Czy to znaczy, że mam się wyprowadzić?

Na chwilę przestała oddychać; wbiła paznokcie w za

ciśnięte dłonie. Zach zapatrzył się w ogień na kominku.

- Nie, tego nie powiedziałem. Jeszcze nie teraz. Może

wymyślę coś innego.

Nie trzeba długo myśleć: zamiast prosić, żeby stąd ode

szła, mógłby poprosić, żeby została.

Ale on nigdy tego nie zrobi. On żyje przeszłością, gdzie

nie miejsca na teraźniejszość.

R O Z D Z I A Ł SIÓDMY

Kiedy w poniedziałek weszła do pokoju lekarskiego,

miał jej coś do zakomunikowania.

- Jesteśmy zaproszeni na kolację - oświadczył krótko.

- Sean i jego żona proszą, żebyśmy wieczorem do nich

wpadli.

Z trudem przełknęła ślinę. Ma cały wieczór spędzić

z Zachem w obecności obcych ludzi?

Szybko trzeba znaleźć jakąś wymówkę.

- Może zostanę z Phoebe, a ty pójdziesz?
- Phoebe idzie z nami. - Zach włożył ręce do kieszeni.

- Muszę cię uprzedzić, że żona Seana, Ally, nie grzeszy

delikatnością, jeśli idzie o swatanie. Dowiedziała się, że

mieszkamy razem, i już słyszy weselne dzwony.

Musi mieć halucynacje, pomyślała Keely. Weselne

dzwony... Może raczej dzwonki alarmowe.

- Może byłoby lepiej - bąknęła - żebym tam nie szła.
- Przeciwnie - odparował. - Jeśli nie pójdziesz, zaraz

coś wykombinuje, a kiedy nas razem zobaczy, zrozumie,

że nic nas nie łączy.

Może... Wszystko zależy od jej przenikliwości...

- Dobrze. - Uśmiechnęła się z przymusem. - Na

wszelki wypadek ogłoszę, że jadę do Londynu. To powin

no ją przekonać.

- Miejmy nadzieję. - Uśmiech Zacha przygasł. - Po

wiem, żeby się nas spodziewali o siódmej.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

111

Opuścił pokój i zostawił Keely pogrążoną w myślach.
Dzień był długi i ciężki. Wróciła do domu wyczerpana

i jak najdalsza od chęci składania wieczornych wizyt.

Wzięła szybki prysznic, trochę się umalowała i przygo

towała Zachowi kąpiel. Przyszedł w godzinę po niej; do
wyjścia pozostato im tyiko dwadzieścia minut.

- Co za dzień. - Rzucił płaszcz i pobiegł na górę. -

Zrobiłaś mi kąpiel?!

Spojrzał na nią z podestu i oblała się rumieńcem. Pew

nie przesadziła; nie trzeba było tego robić, ale przecież po
prostu chciała mu ulżyć po ciężkim dniu.

- Tak tylko pomyślałam... - zaczęła nerwowo.
Położył palec na ustach.
- Nic nie mów, miałaś wspaniały pomysł. Jesteś cu

downa, stale o tym zapominam i dlatego nieraz się dziwię.
Zaraz się ogolę i za dziesięć minut będę gotowy.

Zdążyła jeszcze przygotować torbę z rzeczami Phoebe.

Zach wyjął z lodówki dwie butelki wina.

- Weź to, ja poniosę Phoebe.
Do domu Seana dotarli po siódmej i Keely natychmiast

wpadła w ramiona Ally.

- Rozgość się. Strasznie się cieszę, że cię widzę. - Na

ręku miała niemowlę, mała dziewczynka trzymała się jej
spódnicy. - Sean pomóż mi, nie daję już rady!

Mąż wyjął jej niemowlę z ramion i Ally pociągnęła

gościa za sobą.

- U nas tak zawsze - pocieszyła ją. - Dzieci powinny

już być w łóżkach, ale się uparły, że chcą was zobaczyć.

- Nie szkodzi. Przynieśliśmy jeszcze jedno - pocieszył

ją Zach, mocniej przytulając Phoebe.

- To się nimi zajmijcie, a ja pokażę Keely dom - oz

najmiła gospodyni. - Przy okazji zrobimy coś do picia.

112

SARAH MORGAN

Keely z bijącym sercem poszła w ślad za nią, nie wie

dząc, czego się spodziewać.

- Sean mówił, że mieszkasz u Zacha - zaczęła Ally

bez wstępów, kiedy tylko znalazły się w kuchni. Wyjęła

z szafki butelkę dżinu. - Czego się napijesz? Dżinu z to-

nikiem czy wina?

- Tylko toniku - odparła z uśmiechem Keely. - Dzi

siaj ja odwożę nas do domu.

Gospodyni wyraźnie się rozmarzyła.

- Do domu... to takie piękne. Myślałam, że już nigdy

nie zobaczę Zacha zakochanego.

- Nie jesteśmy w sobie zakochani. - Keely mimo woli

rozejrzała się, czy Zach ich nie słyszy. - Mieszkam u nie

go, bo chcę mu pomóc w trudnej sytuacji. Nic więcej.

Radość jej rozmówczyni przygasła, ale potem Ally roz

promieniła się znowu.

- Jak się mieszka razem, wszystko jest możliwe.
- Nie! - gwałtownie zaprzeczyła Keely. - Naprawdę

z nami jest zupełnie inaczej.

Ally pokroiła cytrynę i włożyła plasterki do szklanek.

- Wszystkie kobiety w okolicy zazdroszczą ci, moja

droga. Nie powiesz, że Zach ci się nie podoba.

- Czy ty nigdy nie przestaniesz, Ally?
Pełen wyrzutu głos Zacha stojącego w progu sprawił,

że Keely o mało nie upadła. Jak długo tak stał? Co słyszał?

Pewno pomyśli, że o nim plotkują, i na dodatek będzie

miał rację. Ally wcale się nie speszyła i podała mu drinka.

- Po prostu martwię się o ciebie, mój drogi. - Wzięła

go pod rękę i powiodła do salonu. - A jak Phoebe?

- Doskonale. - Zach spoza jej ramienia mrugnął do

Keely. - Prosi, żebyś do niej na chwilę przyszła i pocało

wała na dobranoc.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

113

Keely pobiegła do dziecinnego pokoju, żeby się scho

wać przed świdrującym wzrokiem Ally. Siedziała tam bar

dzo długo, czytając i opowiadając bajki, ale w końcu mu

siała wrócić do salonu. Siedzieli już przy stole, a Ally

ustawiała przed każdym jakieś bardzo wyrafinowane przy

stawki.

- Zrobiłam to po raz pierwszy - oświadczyła. - Po

traktuję was jak świnki doświadczalne.

Sean skrzywił się z niesmakiem.
- Ty to zawsze wiesz, co powiedzieć, żeby człowiek

nabrał apetytu, moja droga.

Sięgnęli po widelce.

- Jak tam twoja praca? - zagadnął gospodynię Zach.

- Dalej jesteś w euforii?

Obrzuciła go spojrzeniem pełnym udanej nagany.
- To nie jest właściwe określenie, ale jest cudownie.

Keely umoczyła usta w winie.

- Pracujesz na pełnym etacie? - zapytała.
- Tak. - Ally zaśmiała się. - Ale tylko przez trzy dni

jako lekarka, resztę czasu spędzam w domu jako niańka.

- Daj spokój. - Sean wzruszył ramionami i czule spoj

rzał na żonę. - Nie jest tak źle, kochanie.

Zach sięgnął po pieczywo.

- Nie żałujesz zerwania z prawdziwą medycyną? - za

pytał.

Ally spoważniała.
- Nie ma powodu. Ja jestem prawdziwym lekarzem.

To wy pracujecie w nienormalnych warunkach, przecież

szpitale to wyizolowane laboratoria. Zajmujecie się tylko

objawami, nie widzicie ludzi. Lekarz ogólny w przychod

ni ma przed sobą człowieka, któremu nie wystarczy nało

żyć plaster.

114

SARAH MORGAN

Sean rozszerzył wypowiedź żony.

- Jak rozumiem, wasza całościowa kuracja obejmuje

również obcinanie paznokci i kręcenie loków.

Ally wcale się nie przejęła.

- Robimy to, o czym wy zapominacie, wypisując czło

wieka ze szpitala. Każdy z waszych specjalistów zajmuje

się swoją działką, nikogo nie obchodzi pacjent jako osoba.

Wtedy właśnie wtrącamy się my.

Sean tym razem spojrzał na nią ze wzruszeniem.
- Jesteś nadzwyczajna, twoi chorzy mają szczęście...

Keely przestała jeść. Zrozumiała nagle, dlaczego praca

w szpitalu tak mało ją pociąga. Zawsze szukała czegoś

więcej i dopiero dzięki słowom Ally zrozumiała, co to

takiego. Ona też chciała zajmować się całym człowiekiem,

a nie jego prawą stopą czy lewą komorą serca! Dlatego

raz na zawsze powinna porzucić myśl o kardiologii...

- Wszystko dobrze, Keely? Wyglądasz, jakbyś zoba

czyła ducha - zaniepokoiła się gospodyni.

- Opowiedz coś więcej o swojej pracy - poprosiła Keely,

nie bacząc na zdziwione spojrzenia panów.

- Z przyjemnością - zgodziła się Ally. - Tym bardziej

że ci dwaj dostaną szału, a to zawsze wygląda bardzo

zabawnie.

Nie każąc się prosić, rozgadała się o kobiecie, którą

ostatnio zabrano do szpitala ze złamaną nogą, i o tym, jak

trzeba było załatwić opiekę dla jej siedmiu kotów.

- W szpitalu nikt nawet nie zapytał, czy ma w domu

jakieś zwierzęta - podsumowała i zaczęła zbierać ze stołu.

- Na szczęście, któryś z sąsiadów zobaczył, że zabiera ją

karetka, i dał nam znać.

Na stole pojawiło się wyśmienite kurczę z ryżem.
- A ty? Co chcesz dalej robić? - zapytała Ally. - Zo-

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

115

staniesz na nagłych wypadkach czy przeniesiesz się na

internę?

Keely zaczęła dłubać w talerzu.

- Pójdę na kardiologię.
Chociaż wcale, ale to wcale, nie mam na to ochoty.

Może powinna porozmawiać z ojcem. Ojciec przecież ją

kocha. Poradzi jej, nie będzie do niczego zmuszał.

- Kardiologiem? - zdziwiła się Ally. - Tutaj, u nas?

. - Nie - odpowiedział Zach. - Ona nie zostaje w Cum-

brii. Przyjechała tylko na pół roku i wraca do Londynu.

Na twarzy Ally odmalowało się rozczarowanie.

- Nie zostaniesz tutaj? A ja myślałam...

- Wiemy, kochanie, co myślałaś, ale zostaw to dla

siebie. - Sean uniósł szklankę i uśmiechnął się do żony. -

A teraz spokojnie jedz kolację, bo ci wystygnie.

Jakby go nie słyszała; nie spuszczała oczu z Zacha.
- Miałam nadzieję...
- Ally! - Tym razem w głosie Seana zabrzmiał rozkaz.
- Przepraszam - powiedziała wolno Ally, a potem

zwróciła się do Keely. - Kardiologia... musisz być bar

dzo zdolna.

Keely spuściła głowę. Wcale nie była zdolna, była bez

nadziejna i... potwornie zmieszana.

Zach postanowił zmienić temat.
- Niedawno wybraliśmy się na sanki. Śnieg był fanta

styczny - oznajmił z udanym entuzjazmem.

- Gdzie jeździliście? - zapytał Sean.
Rozlał resztę wina do kieliszków i przez dłuższą chwilę

gawędzili o śniegu i zimowych sportach.

- Muszę przyznać, że po raz pierwszy od dwudziestu

lat dostałem kulą śniegową - zauważył w pewnym mo

mencie Zach, uśmiechając się do Keely.

116

SARAH MORGAN

- A mnie ostatni raz ktoś nasypał śniegu za kołnierz,

jak miałam dziesięć lat - odparła z uśmiechem.

Ally objęła ich wzrokiem, w którym na nowo zatliła się

iskierka nadziei.

- Często się tak razem bawicie z Phoebe? - zapytała

niewinnym głosem i Zach przecząco pokręcił głową.

- Muszę cię rozczarować. Keely mieszka u mnie właś

nie dlatego, że często nie ma mnie w domu, a zatem pra

wie się nie widujemy.

Ally przez chwilę milczała, ale nie dała za wygraną.

Skończyła jeść i starannie odłożyła sztućce.

- Phoebe niełatwo przyzwyczaja się do ludzi - ode

zwała się zamyślona. - A do Keely idzie, jakby ją znała

od zawsze.

- To prawda. - W głosie Zacha zabrzmiało zdenerwo

wanie. - A teraz skończ już z tym tematem, bo. naprawdę

przesadzasz.

Sean jęknął.

- Straszna kobieta. Na Boże Narodzenie kupię jej łuk

i strzały. Niech bawi się w amorka w domu i da ludziom

spokój.

Nastrój został rozładowany i nawet Keely przez resztę

wieczoru bawiła się całkiem nieźle.

Kiedy wyjmowali zaspaną Phoebe z łóżeczka i prze

nosili ją do samochodu, trochę żałowała, że muszą już

iść.

- Dziękujemy za odwiedziny - rzekła Ally na pożeg

nanie, całując Keely w policzek, a ściszając głos, dodała:

- Powinieneś ożenić się z nią, Zach. Nie daj jej uciec do

Londynu. Nie znajdziesz lepszej matki dla Phoebe.

Keely szybko wskoczyła za kierownicę, starając się nie

słyszeć odpowiedzi Zacha. Mogła ją sobie wyobrazić.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

117

Wsiadł do samochodu i kiedy wyjechali na drogę,

z głębokim westchnieniem przymknął oczy.

- Przepraszam cię za Ally, ale ona ma obsesję.
- Nic się nie stało.
- Nie zepsuła ci wieczoru?
- Nie. Jest bardzo miła.

Zach skinął głową.
- Owszem, ale czasem trudno z nią wytrzymać.
A do tego domyślna, w duchu dodała Keely; nie miała

wątpliwości, że Ally bezbłędnie odgadła jej uczucia do

Zacha.

- Zawsze tak mówi, kiedy z kimś przychodzisz do nich

na kolację? - zapytała.

- Nigdy nikogo do nich nie przyprowadzam.
- Chyba przedtem też już próbowała cię swatać?

- Niezliczoną ilość razy - odparł z goryczą. - Miałem

okazję poznać wszystkie samotne koleżanki Ally i Seana.

- Okropne! Chociaż pewnie ma dobre intencje.
- Na pewno. Ally posiada cechy, które sprawiają, że

jako lekarz jest niezastąpiona. Wie wszystko o swoich

pacjentach, zna ich domy i krewnych, robi naprawdę do

brą robotę.

Keely zamyśliła się. Im dłużej się zastanawiała, tym

bardziej nabierała pewności, że ona też tak właśnie chcia

łaby pracować. Znać swoich pacjentów i pomagać im

w każdej sytuacji. Musi z kimś o tym porozmawiać. Z Za

chem na pewno nie; jedyną odpowiednią osobą jest jej

ojciec.

ROZDZIAŁ Ó S M Y

Następnego dnia przed południem oboje byli w pracy,

kiedy karetka przywiozła młodą dziewczynę. Towarzyszy

ła jej matka.

- Co się stało?
- Nie wiem. - Kobieta była przerażona. - Wszystko

było normalnie. Poszłyśmy do kawiarni i tam zemdlała.

Zach zaczął badać pacjentkę.
- Co panie jadły? - zapytał, nie unosząc głowy.

Matka dziewczyny spojrzała na niego ze zdumieniem.
- Słucham?
- Co panie jadły tuż przed omdleniem córki? - powtó

rzył i skierował się ku Keely. - Proszę podać tlen, zmie

rzyć ciśnienie i podłączyć do monitora.

- Ciastko - odpowiedziała niepewnym głosem kobie

ta. - Jadłyśmy ciastka, ale co to ma do rzeczy...

- Czy córka jest na coś uczulona?

Kobieta nagle zbladła.

- Tak... Na orzechy, ale w tym ciastku nie było orze

chów.

- Na pewno? - Zach zwrócił się do Nicky. - Adrena

linę domięśniowo, proszę. - Potem znowu spojrzał na

matkę pacjentki. - Mamy do czynienia z bardzo silną re

akcją alergiczną. Musimy chyba założyć, że powodem

były orzechy. Nicky, proszę hydrocortizon i salbutamol.

Dopiero po pół godzinie dziewczyna zaczęła odzyski-

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

119

wać przytomność. Zach wytarł pot z czoła i uśmiechnął

się znużony.

- Córka zostanie w szpitalu. Musimy ją przebadać

i dokładnie ustalić przyczynę utraty przytomności.

Matka skinęła głową, nie mogąc wykrztusić słowa.

- Czy teraz już nic jej nie grozi? - zapytała po chwili

łamiącym się głosem.

Zach spojrzał na dziewczynę i skinął głową.
- Myślę, że nie. Stan jest stabilny, ale zatrzymamy ją

na jakiś czas. Reakcja była bardzo gwałtowna.

Kiedy pacjentkę zabrano na oddział, oparł się o ścianę.

- Mam niedobre przeczucia na nadchodzący tydzień...

Nicky obrzuciła go spojrzeniem pełnym wyrzutu.
- Nie mów tak. Ostatnim razem, kiedy tak powiedzia

łeś, mieliśmy całą serię koszmarnych wypadków.

- Pamiętam. - Wyprostował się i przetarł ręką czoło.

- Spójrz, jaka pogoda. Jest strasznie ślisko...

Ledwo wymówił te słowa, do sali wtargnęła ekipa po

gotowia z nowym pacjentem. Do domu wrócili wykoń

czeni.

- Co za okropny dzień. - Zach opadł na kuchenne

krzesło. - Miejmy nadzieję, że jutro będzie lepiej.

Wcale nie było lepiej; było gorzej. Za każdym otwar

ciem drzwi pojawiała się nowa ludzka tragedia i trwało

tak do końca tygodnia. Keely czuła, że dłużej tego nie

wytrzyma.

Walka o ludzkie życie była wyczerpująca: najgorsze

było jednak to, co następowało potem, kiedy trzeba było

zawiadomić rodzinę, że straciła najbliższą osobę.

Do tego nie mogła się przyzwyczaić.

- Jak ty to robisz? - zapytała pewnego dnia Zacha,

120

SARAH MORGAN

kiedy podczas reanimacji zmarł im dwudziestoletni moto

cyklista. - Jak mówisz matce, że straciła syna?

Zach postawił przed nią kubek z kawą.
- Jak ja to robię? Sam nie wiem. Pewnie wmawiam

sobie, że to dalszy ciąg moich obowiązków i wykonuję je.

Co nie znaczy, że tego nie przeżywam.

Przeżywał, i to bardzo. Odczytywała to z jego twarzy.
- Ja zawsze mam ochotę skłamać - wyznała. - Kiedy

do nich wychodzę i tak na mnie patrzą, zawsze mam ocho

tę skłamać, że jest jeszcze nadzieja.

Zach pokiwał głową.
- Dobrze to znam, ale nigdy tego nie rób. Człowiek

musi znać prawdę, i to im wcześniej, tym lepiej. Nie wol

no niczego owijać w bawełnę. Rodzina pacjenta zawsze

znajdzie sposób, żeby cię niewłaściwie zrozumieć. Trzeba

mówić wprost. Kiedy ktoś umiera, trzeba powiedzieć, że

umarł i powtórzyć to kilka razy, żeby nie mieli wątpliwo

ści.

Keely smutno zapatrzyła się w kubek z kawą. Wiedzia

ła, że nie przełknie ani łyka.

- Mam nadzieję, że przez dłuższy czas nie będę mu

siała wymawiać słów „nie żyje". Przez ostatnie kilka dni

miałam tego pod dostatkiem.

Los jednak chciał inaczej. Zadzwonił telefon i Nicky

przez chwilę z uwagą słuchała.

- Wiozą do nas czteroletnie dziecko z niewydolnością

oddechową - rzekła do Keely. - Idę przygotować reani

macyjną.

Kilka minut później załoga pogotowia wpadała już do

środka. Keely rzuciła okiem na dziecko i poleciła Nicky

wezwać pediatrów i anestezjologa. W kilka sekund

później znajdowali się już na sali reanimacyjnej.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

121

Dziecku podano tlen; matka stanęła obok. Zoe, pielęg

niarka z pediatrii, nałożywszy małej pacjentce maskę, ła

godnie do niej przemawiała. Keely zwróciła się do matki:

- Chciałabym zadać pani kilka pytań. Od jak dawna

dziewczynka jest chora?

- Alice wczoraj czuła się bardzo dobrze. - Pani Potter

delikatnie pogłaskała małą główkę. - To się stało nagle.

- Czy coś ją bolało? Może kasłała?
- Mówiła, że boli ją gardło i nie chciała jeść, bo nie

mogła przełykać.

Dziecko leżało bez ruchu i Keely zaczęła się bać.

- Nicky, podaj jej adrenalinę - powiedziała, chcąc zy

skać na czasie. Pediatrzy powinni zaraz się zjawić. - Czy

dziecko ma wszystkie szczepienia? - zapytała dla porząd

ku i zdumiała ją odpowiedź matki.

- Nie. Nie wierzę w takie rzeczy. Uważam, że dla dzie

cka jest lepiej, kiedy organizm sam się broni, wytwarzając

odpowiednie przeciwciała.

Keely ugryzła się w język. Szczepienia nie są obowiąz

kowe i każdy rodzic ma w tej sprawie wybór. Intuicja

mówiła jej jednak, że ciężki stan Alice spowodowany jest

czymś, czego dałoby się uniknąć za pomocą zwykłej

szczepionki.

- Co jej właściwie jest? - zapytała pani Potter.
- Sądzę, że to błonica - odparła Keely i matka dziew

czynki zmarszczyła czoło.

- Nigdy o czymś takim nie słyszałam.
- Obecnie to niezwykle rzadka choroba - wyjaśniła

spokojnie Keely. - Większość dzieci szczepi się na nią

w niemowlęctwie.

Pani Potter gwałtownie zbladła.
- Ale nic jej nie będzie, prawda?

122

SARAH MORGAN

Keely przez chwilę zwlekała z odpowiedzią.

- Stan córki jest bardzo ciężki - rzekła w końcu.

Pani Potter otrząsnęła się i znowu przybrała normalny

wyraz twarzy.

- Może to jednak gardło - zasugerowała. - Nawet jej

pani nie zajrzała do gardła.

- Przy błonicy to niewskazane. Mogłoby pogorszyć jej

stan.

Dziecko zaczęło się dusić.

- Wezwij Zacha i znowu zadzwoń na pediatrię. Trzeba

ją będzie intubować, a wolałabym, żeby Zach przy tym

był.

- Ona nie oddycha.

Keely sięgnęła po sprzęt do intubacji.

- Pani zaczeka na zewnątrz.

Nicky wyprowadziła panią Potter, a Keely spróbowała

zaintubować dziewczynkę.

- Ma potwornie opuchniętą krtań, nie można wprowa

dzić rurki - mruknęła do siebie. - Gdzie ten Zach?!

- Jestem - usłyszała za sobą i odetchnęła z ulgą.
- Ma niewydolność oddechową - poinformowała go

- ale nie mogę jej intubować, bo jest strasznie spuchnięta.

Trzeba będzie zrobić tracheotomię.

Obecność Zacha dodała jej odwagi, sprawnie przecięła

tchawicę i wprowadziła w otwór dotchawiczy metalową

rurkę. W tej samej chwili w sali zjawili się pediatrzy.

- Zatrzymanie akcji oddechowej.
Tony Maxwell przejął dowodzenie i przez godzinę pró

bowali ratować dziecko.

- Możemy przestać, już nic nie można zrobić.

Keely usłyszała jego słowa, ale nie przyjęła ich do

wiadomości.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

123

- Nie! Musimy jeszcze próbować! Przecież ona ma

dopiero cztery lata!

Poczuła na ramieniu rękę Zacha.
- Ona nie żyje, Keely.
- Nie możemy! Nie wolno... Ona nie może umrzeć.

- Ona już umarła - łagodnie powiedział Tony.

Keely siłą woli opanowała się.

- To po prostu niesprawiedliwe... - szepnęła tylko.

- Wiem. - Tony rozejrzał się. - Wszystkim bardzo

dziękuję.

Keely wzięła głęboko oddech.

- Pójdę porozmawiać z jej matką...

Zach przecząco pokręcił głową.
- Nie, porozmawia z nią Tony, on jest szefem pediatrii.

Tony spojrzał prosząco na Nicky.
- Pójdziesz ze mną? Będzie mi raźniej.

Nicky zgodziła się, ukradkiem ocierając łzy.

- A ty bardzo dobrze się spisałaś - zwrócił się Tony do

Keely. - Przepraszam, że tak długo musiałaś na nas cze

kać, ale właśnie operowaliśmy.

Z rozpaczą pokręciła głową.
- Gdyby mi się udało ją zaintubować, wszystko byłoby

inaczej. Na pewno mogłam zrobić coś więcej, żeby ją

uratować.

- Nikomu nie udałoby się jej zaintubować, miała całkowi

cie zablokowane drogi oddechowe. Poradziłaś sobie znakomi

cie. Nie każdy na twoim miejscu potrafiłby się tak zachować.

A jednak czuła, że poniosła klęskę.
Przeprosiła obecnych i wymknęła się. Dzień pracy się

skończył i chciała jak najszybciej znaleźć się w domu.

Schować się gdzieś i spokojnie sobie popłakać.

124

SARAH MORGAN

- Tatuś! Tatuś!

Phoebe wypadła z pokoju dziecinnego i przylgnęła do

kolan Zacha.

- Witaj, urwisie. - Podniósł ją z podłogi i uśmiechnął

się do Barbary eskortującej swą podopieczną. - Była grze

czna?

- Dosyć. - Znajomy błysk w oczach Barbary powie

dział mu wszystko.

- Nie oszczędzaj mnie. Co nabroiła? - zapytał.
- Włożyła grzankę do wideo - zaczęła wyliczać Bar

bara. - Na szczęście przedtem zlizała z niej masło, więc

szkody są mniejsze.

- Co jeszcze? - pytał dalej zrezygnowanym głosem.
- Miałyśmy też małą przygodę z flamastrem i ze ścia

ną, ale już mi się udało zatrzeć ślady.

Zach przymknął oczy.
- Potem wystukała numer 999 - ciągnęła opiekunka.
- Do kogo mam dzwonić z przeprosinami?
- Już dzwoniłam, wszystko załatwione - uspokoiła go

Barbara. - Gorzej jest z ostatnim numerem tego lekarskie

go tygodnika, który leżał przy łóżku...

- A gdzie teraz leży, jeśli wolno zapytać?
- W wannie, to znaczy obecnie na kaloryferze, suszy

się po kąpieli w wannie. To moja wina. Odwróciłam się

na chwilę, żeby wziąć ręcznik.

Zach jęknął. Gdyby ta kobieta odeszła, chyba by osza

lał.

- Nie wiem, co powiedzieć... - zaczął.
- Nic. Phoebe jest cudownym, zdrowym dzieckiem

i zachowuje się po prostu normalnie.

Zach pokręcił głową i pocałował małą w policzek.
- Jeszcze laz - usłyszał natychmiast.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

125

Spełnił prośbę i spojrzał na schody.

- Keely jest w domu?

Uśmiech Barbary zgasł.

- Tak. Nie jest chyba w dobrej formie - rzekła z wa

haniem. - Zaraz po przyjściu zamknęła się w łazience
i tam siedzi.

Wiedział, co Keely tam robi: wypłakuje sobie oczy.
- Proszę się nie martwić, zaraz do niej pójdziemy.
- To ja się pożegnam.
Zach przebył schody, przeskakując po dwa stopnie na

raz. Phoebe mocno obejmowała go za szyję.

- Keely! - Żadnej odpowiedzi. - Keely!
Załomotał w drzwi i usteczka Phoebe drgnęły.
- Tatuś lobi hałas, ja się boję.
Zza drzwi dobiegł go cichy głos Keely.
- Nic się nie stało. Po prostu się kąpię.

Nie uwierzył, ale z córeczką na ręku niewiele mógł

zrobić. Musiał najpierw położyć ją spać.

Kiedy w pół godziny później wrócił pod drzwi łazienki,

ze środka nie dochodził żaden szmer.

- Keely!
Otworzyła po długiej chwili. Była owinięta ręcznikiem,

twarz miała zalaną łzami, włosy opadały jej na oczy.

- Chciałabym zostać sama. - Uświadomiwszy sobie,

że jest prawie naga, oblała się ciemnym rumieńcem.

- Martwiłem się o ciebie - powiedział bezradnie.
- Zostaw mnie teraz samą - poprosiła przez łzy.
- Nie.
- Dlaczego?
- Bo jesteś smutna. - Łagodnie odgarnął włosy z jej

czoła. - Będzie ci lżej, jak ze mną porozmawiasz.

Poczuł na sobie jej uważne spojrzenie.

126 SARAH MORGAN

- Ty nigdy mi nic nie mówisz, dlaczego ja miałabym

ci się zwierzać? - zapytała z goryczą.

Wyglądała prześlicznie; pomyślał, że byłoby bezpiecz

niej, gdyby jednak się ubrała.

- Poczekam na ciebie na dole - powiedział. - Usią

dziemy i spokojnie sobie porozmawiamy.

- Nie chcę o niczym rozmawiać. Chcę zostać sama.

Tym razem nie ustąpił.
- Nigdy na to nie pozwolę. Co wolisz? Idziesz sama

czy mam cię znieść?

Łzy spłynęły jej po policzkach.
- Miała tylko cztery lata. - Głos Keely zadrżał. -

Umarła, bo jej matka nie chciała jej zaszczepić...

Objął ją i przytulił. Keely rozpłakała się i łkała rozpa

czliwie.

- Cicho, kochanie...
Pozwolił jej się wypłakać, a potem przysiadł na stoją

cym w łazience krześle z Keely na kolanach.

- To okropne, takie małe dzieci nie powinny umie

rać... Jak ta matka będzie teraz żyć...

- Nie wiem, kochanie.

Prawie jej zazdrościł, że potrafi z siebie wyrzucić i wy

płakać całą rozpacz.

Keely wytarła oczy.
- Powiedz mi, ale szczerze, czy mogłam jeszcze coś

zrobić? Gdybym na przykład zaraz podała antybiotyk...

Pokręcił głową.

- To nic by nie dało. Zrobiłaś wszystko, co trzeba.

Zrobiło na nas ogromne wrażenie, że tak bezbłędnie i tak

szybko postawiłaś diagnozę. Przecież błonica to dziś bar

dzo rzadko spotykana choroba.

Ukryła twarz na jego piersi.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

127

- Jak widać, nie dość rzadko... - szepnęła.

Zach wstrzymał oddech.
- Ubierz się, jeszcze się przeziębisz.

Wtuliła się w niego jeszcze mocniej.
- Pozwól mi tak posiedzieć, nie odpędzaj mnie.
- Keely...

Uniósł jej mokrą buzię ku sobie i ich oczy się spotkały.

Pokusa stała się nie do wytrzymania. Zaczął ją całować,

czując, jak drży w jego ramionach i każdym milimetrem

swego ciała odpowiada na jego wezwanie. Ręcznik, któ

rym była owinięta, opadł na posadzkę.

- Zach...

Czuł, że nie wytrzyma ani sekundy dłużej i weźmie ją

tu, na podłodze. Keely zasługiwała na coś więcej. Wstał

i uniósł ją w ramionach, zamierzając zanieść do sypialni.

Keely coś szepnęła i jeszcze mocniej objęła go za szyję.

- Nie, zostaw, nie odpędzaj mnie.

Nawet mu to przez myśl nie przeszło.
- Chodźmy do sypialni - szepnął Zach.

Keely zaprotestowała. Wyśliznęła mu się z ramion,

uklękła i zaczęła rozpinać mu spodnie. Poczuł jej delikat

ne usta. Niesamowita pieszczota doprowadziła go nad

krawędź przepaści. Uniósł Keely i oparł ją o ścianę.

- Teraz, Zach, proszę...

Świat dokoła nich eksplodował, a potem z trudem, bar

dzo powoli wracał na swoje miejsce.

Keely była nadzwyczajna, kochana i taka piękna. Uniósł

jej twarz ku sobie, zmuszając, by na niego spojrzała.

Była wyraźnie zawstydzona, jakby to, co przed chwilą

zaszło, stało się wbrew jej woli i poza jej wiedzą.

- Cokolwiek sobie myślisz, Zach - szepnęła błagalnie

- nie. mów, że żałujesz...

128

SARAH MORGAN

Jak mężczyzna mógłby żałować podobnego doświad

czenia!

- Żałuję tylko, że tak krótko trwało - powiedział

- ale mamy przed sobą całą noc. Przepraszam, że tak

wyszło.

- Nie przepraszaj, było cudownie...

Wziął ją w ramiona i delikatnie pocałował w usta.
- Tak, było cudownie i dlatego zaraz to powtórzymy.

Tylko tym razem nie będziemy się śpieszyć.

Nie puszczając jej z ramion, otworzył drzwi łazienki

i zaniósł do swojej sypialni.

- Mamy przed sobą całą długą noc...

Leżała w łóżku z zamkniętymi oczami, upajając się

zmęczeniem, jakie następuje po rozkoszy. Kochali się

przez całą noc w najbardziej oryginalnych pozycjach.

Z Zachem wszystko było cudowne. Fiona miała rację,

kiedy zaraz pierwszego dnia powiedziała, że musi być

świetny w łóżku. Był niesamowity; wiedział, co zrobić,

żeby ją podniecić.

Ale skoro mowa o ciele... Gdzie on się podział?
Rozejrzała się. Pewnie zszedł na dół; widocznie zaspa

ła. Wzięła prysznic, ubrała się i ruszyła do kuchni.

W połowie drogi nagle zaczęła zwalniać, nie wiedząc,

co ma powiedzieć i jak się zachować po tym, co zaszło

między nimi.

Wzięła głęboki oddech i przestąpiła próg.

- Dlaczego mnie nie obudziłeś?

- Bardzo mocno spałaś.
Jego głos brzmiał chłodno i oficjalnie, i poczuła się tak,

jakby ją ktoś oblał lodowatą wodą.

Nawet na nią nie spojrzał!

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

129

Usiadła obok Phoebe, która jak zwykle kruszyła grzan

ki w rączkach i rzucała je na podłogę.

- Dzwonił twój ojciec - odezwał się Zach, podając jej

filiżankę z herbatą.

Ojciec? Po co tutaj dzwonił?
- Zostawił jakąś wiadomość? - zapytała drżącym gło

sem.

- Tak, za dwa tygodnie masz rozmowę kwalifikacyjną

w Londynie. Gratulacje.

Nie odezwała się. Patrzyła na niego w osłupieniu. Tyl

ko to ma jej do powiedzenia? Po tym wszystkim, co mię

dzy nimi zaszło? Po prostu „gratulacje"?

- Nie zapomnij poprosić Seana o wolny dzień - upo

mniał ją jeszcze urzędowym tonem.

Był tak rzeczowy, że przez chwilę miała wrażenie, że

tamto tylko jej się przyśniło. Może to naprawdę tylko sen?

Dlaczego nie prosi, żeby została? Dlaczego nie stara się

jej zatrzymać? Nie obchodzi go, że ona wyjedzie? Naj

wyraźniej nic a nic, pomyślała, zapatrzona w grzankę.

Ta noc była dla niego jedynie rozrywką. Mężczyzna od

czasu do czasu potrzebuje takich... rozrywek. Zwłaszcza

jeśli tak bardzo brakuje mu żony.

A ona, biedna, myślała... że Zach coś do niej czuje.
Pomyliła się. W takim razie może jechać do Londynu.

Jednego tylko nie zniesie: nie może dłużej z nim miesz

kać.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Wyglądasz strasznie. - Nicky wyjęła mleko z lo

dówki i jeszcze raz zerknęła na Keely, siedzącą w rogu

pokoju lekarskiego.

- Bardzo ci dziękuję.

Keely wzięła kubek z kawą i wstała, zamierzając

wyjść. Wiedziała, że Nicky zaraz przejdzie do rzeczy,

a ona nie chciała o tym z nikim rozmawiać. Nie chciała

i nie mogła.

Ruszyła ku drzwiom, ale pielęgniarka ją zatrzymała.
- Poczekaj. Chodzi o Zacha, prawda?

Keely chciała zaprzeczyć, ale zrezygnowała.
- Tak - szepnęła.

- Ostrzegałam cię - jęknęła Nicky. - Mówiłam...

Keely spróbowała się uśmiechnąć.
- Pamiętam, trzeba było słuchać...
- Ja go zabiję - syknęła Nicky i Keely uspokoiła ją

gestem dłoni.

- To ja jestem winna. Mówił, że nie ma nic do dania

żadnej kobiecie, ale ja nie słuchałam. Oszalałam na jego

punkcie i chciałam mu pomóc. Myślałam, że będę mogła

to zrobić, nie raniąc siebie. Ale my... ja z nim...

Nicky przymknęła oczy.

- Możesz nie kończyć, zrozumiałam.
W ciszy, która zapadła, Nicky z wolna przyzwyczajała

się do wiadomości.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

131

- Jesteś pewna, że to koniec? - zapytała potem.
- Tak. Miałaś rację, on nigdy się już nie zakocha.

Nicky zmarszczyła czoło.
- Powiedział ci, że związek z tobą go nie interesuje?
- Tak. To znaczy, nie wprost, dał mi to do zrozumienia.

Nie musiał nic mówić, każdy by się domyślił.

- Ale co on takiego dokładnie zrobił?

Keely pokręciła głową, jakby stale jeszcze nie mogła

zrozumieć reakcji Zacha.

- Stał się nagle taki obcy, daleki... Nic nie rozumiem.

Po tym wszystkim... - Chrząknęła. - Kiedy wstałam, sie

dział w kuchni i zachowywał się, jakby między nami nic

nie zaszło.

Nicky zamyśliła się.

- Musiało się coś stać w tym krótkim czasie między

twoim przebudzeniem a zejściem na dół.

- Nic się nie stało. - Wzruszyła ramionami Keely. -

Co się mogło stać? Wyjął Phoebe z łóżeczka, dał jej śnia

danie, przyjął telefon od mojego ojca... Nie stało się nic

nadzwyczajnego.

- Dzwonił twój ojciec? - Oczy Nicky rozbłysły.
- Tak, dzwonił, żeby powiedzieć, że za dwa tygodnie

mam w Londynie spotkanie w sprawie pracy.

- A co Zach na to?

Na samo wspomnienie poczuła, jak napływają jej łzy.

- Powiedział, że mi gratuluje i żebym nie zapomniała

zwolnić się u Seana.

Oczy Nicky zrobiły się okrągłe.
- To wszystko?

- Aha. - Keely uśmiechnęła się smutno. - Nic go to

nie obeszło. Może nawet się ucieszył. Ułatwiło mu to

sytuację.

132 SARAH MORGAN

- Tego nie wiesz.

- Wiem. Kobieta jego życia umarła i żadna inna go nie

interesuje. Sama o tym wiesz.

Nicky milczała. Odezwała się dopiero po chwili:
- I co teraz zrobisz?

- Muszę się wyprowadzić. Nie mogę dłużej tam mie

szkać. Barbara pomoże mu przy dziecku, a potem kogoś

sobie znajdzie.

Na myśl o Phoebe ścisnęło jej się serce. Rozstanie

z dzieckiem było dla niej równie ciężkie jak rozstanie

z Zachem.

Nicky szybko pocałowała ją w policzek.
- Na pocieszenie ci powiem, że żadna kobieta nie zna

lazła się tak blisko jego dziecka i jego samego jak ty.

Keely czuła, że lada chwila kula rosnąca w gardle udusi ją.

- Zawsze to jakaś pociecha...

Czuła się śmieszna i upokorzona. Przecież od początku

wiedziała, że nic z tego nie będzie. Nie ma teraz prawa

użalać się nad sobą.

- Nie wiem ... - zaczęła Nicky, ale Keely jej przer

wała.

- Nic nie mów. Módl się, żebym szybko znalazła jakieś

lokum, bo inaczej wygłupię się ostatecznie. A teraz do

roboty.

- Możesz przeprowadzić się do mnie - zaproponowała

Nicky. - Mamy gościnny pokój, będzie ci wygodnie.

Dławienie w gardle zrobiło się nie do wytrzymania.

- Bardzo ci dziękuję - wykrztusiła z trudem - ale chy

ba lepiej będzie, jak sama coś sobie znajdę.

Była tak zrozpaczona, że nie wyobrażała sobie, jak

mogłaby zamieszkać u kogoś i przez cały czas musieć

„trzymać fason".

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

133

- Jesteś pewna, że wytrzymasz u Zacha, zanim sobie

czegoś nie znajdziesz? - zapytała z niepokojem Nicky.

- Tak. Mamy tak zaplanowane dyżury, że będziemy się

mijać. Jakoś dam sobie radę.

Przynajmniej taką miała nadzieję.

Następny tydzień był bardzo ciężki i nie miała czasu

zastanawiać się, jak omijać Zacha. Po prostu próbowała
na niego nie patrzeć i nie dopuszczać do siebie wspomnień
tamtej nocy. Zach robił wrażenie wyczerpanego. Miał
ciemne kręgi pod oczami i od czasu do czasu okazywał
współpracownikom zniecierpliwienie.

- Mam dość - westchnęła któregoś dnia Nicky. - Idę

na kawę, schodzę mu z oczu.

- Nigdy taki nie był - zawtórował jej Adam. - Taki

złośliwy... Nigdy tak się nie czepiał. Co mu się stało?

- Nie mam pojęcia.

Nicky znacząco spojrzała na Keely i poczekała, aż

Adam wyjdzie.

- Jak widzisz, jemu też nie jest lekko, co nieźle wróży.

Niewykluczone, że wszystko jeszcze dobrze się skończy.

Keely nie miała złudzeń. Gdyby Zach chciał z nią być,

po prostu by to powiedział. Wiedział, jak bardzo go kocha.

W domu zachowywali się jak para obcych, dobrze wy

chowanych ludzi. Byli wobec siebie uprzejmi i chłodni.

Pewnego dnia do szpitala przywieziono młodą kobietę,

która straciła przytomność w sklepie.

- Po prostu nagle upadła - wyjaśnił zdenerwowany

mąż. - Nigdy dotąd nie widziałem, żeby mdlała. Nigdy.

Kobieta wyglądała bardzo źle i Keely kazała pielęg

niarce wezwać Zacha. Zjawił się natychmiast. W tej samej

134

SARAH MORGAN

chwili kobieta otworzyła usta i z jękiem położyła rękę na

brzuchu.

- Boli mnie, bardzo boli...
Zach poprosił męża o opuszczenie gabinetu.
- Chciałbym teraz zbadać pańską żonę.

Mężczyzna nie od razu spełnił jego prośbę.

- Wolałbym zostać...
- Zaraz pana zawołam - rzekł lekarz głosem nie zno

szącym sprzeciwu. - A teraz proszę, siostra wskaże panu

drogę.

Mężczyzna z ociąganiem opuścił pokój i Zach wrócił

do pacjentki.

- Czy boli panią gdzieś jeszcze?
- Tak, plecy - jęknęła kobieta.

Keely czuła, że Zach ma jakąś hipotezę, ale nie wie

działa, do czego zmierza.

- Czy może pani być w ciąży? - zapytał i pacjentka

gwałtownie zaprzeczyła. Zaraz potem jej twarz skrzywiła

się z bólu. - Strasznie mnie boli...

Zach pochylił się nad nią.
- Kiedy była ostatnia miesiączka? - zapytał spokojnie.

Patrzyła gdzieś daleko ponad jego ramieniem.

- Nie pamiętam, miesiączkuję bardzo nieregularnie.
- Proszę mi podać jakąś przybliżoną datę.

Keely uśmiechnęła się do przestraszonej pacjentki.

- Wszystko, co pani powie, zostanie między nami.

Obowiązuje nas tajemnica lekarska.

- Nic nie rozumiem... Nie miesiączkuję od ośmiu

tygodni, ale ja nie mogę być w ciąży - odparła z płaczem.

W oczach Zacha zabłysło światełko.
- Zaraz panią zbadam. Proszę mi tylko powiedzieć,

jaką metodę antykoncepcyjną pani stosuje.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

135

- Spiralę.

Starannie obmacał brzuch, a potem poprosił Nicky, by

przygotowała test ciążowy i zawiadomiła ginekologię.

Keely czuła, że dzieje się coś niedobrego. Pod spoko

jem Zacha kryło się coś, co sygnalizowało, że stan pani

Blythe jest bardzo poważny. Pacjentka też to rozumiała.

- Co mi jest? - W jej głosie zabrzmiała panika.
- To ciąża pozamaciczna - wyjaśnił Zach. - Zapłod

nione jajeczko umiejscawia się poza macicą, co powoduje

silne bóle i utratę przytomności.

Keely słuchała z niedowierzaniem. Skąd on wie? Dla

czego mówił to z taką pewnością, jakby nie miał żadnych

wątpliwości?

- Ja nie mogę być w ciąży!

Spojrzał w przerażone oczy kobiety.
- Dlaczego?

- Ponieważ mojego męża nie było w domu przez ostat

nie sześć miesięcy. Ja nie mogę być w ciąży... Nie

mogę...

Czyżby Zach się mylił?

- Suzy... - przemawiał teraz do niej łagodnie jak do

dziecka. - My nie jesteśmy tutaj po to, żeby panią sądzić.

Jesteśmy po to, żeby pomóc. Pani stan jest bardzo ciężki

i jestem pewien, że powodem tego jest pozamaciczna

ciąża.

Suzy rozszlochała się na dobre.
- Co ja mam teraz zrobić?
- Nie można wykluczyć ciąży, prawda? - spytał Zach.

Zapadła cisza, w której słychać było tylko łkanie Suzy.
- Nie, ale to był tylko jeden jedyny raz - wyznała

wreszcie. - Co ja mam zrobić? Rob nie może się dowie

dzieć...

136

SARAH MORGAN

Keely zrobiło się jej strasznie żal. Lekko dotknęła ra

mienia pacjentki.

- Proszę się nie martwić, wszystko będzie dobrze.

- Test ciążowy jest pozytywny - oświadczyła w tej sa

mej chwili pielęgniarka, patrząc z podziwem na lekarza.

Keely poczuła w sercu ukłucie zazdrości i natychmiast

się zganiła. Nie ma prawa być o niego zazdrosna, Zach do

niej nie należy. Podobać się może każdej kobiecie, sama

najlepiej wie, jakie to proste.

- Teraz zawieziemy panią na ginekologię, proszę za

wiadomić salę operacyjną.

Kobieta utkwiła w Zachu błagalne spojrzenie.

- Czy oni powiedzą mężowi? - spytała drżącym gło

sem.

- Porozmawiam z ginekologiem - uspokoił ją Zach,

lecz dodał: - Na razie nic nie mogę obiecać, to zależy od

przebiegu operacji.

Keely pomogła przygotować pacjentkę do laparoskopii.

Kiedy wróciła, Zach właśnie robił kawę w pokoju lekar

skim.

Nie mogła się powstrzymać; musiała go zapytać.

- Skąd wiedziałeś, że to ciąża pozamaciczna?

Zach dodał mleka do kawy i zamieszał łyżeczką.
- Nieraz widziałem takie przypadki - odparł.

Ale jak odgadł to tak natychmiast?
- Przecież to mógł być równie dobrze wyrostek albo

wrzód żołądka... - zaczęła wyliczać Keely.

Zach usiadł w fotelu i upił łyk kawy.
- Tak, ale w przypadku kobiety w wieku rozrodczym,

cierpiącej na tego rodzaju bóle, pierwszym podejrzeniem

jest zawsze ciąża pozamaciczna - wyjaśnił.

Keely w dalszym ciągu nie ustępowała.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

137

- Ale skoro ci powiedziała, że nie może być w ciąży...

Dlaczego jej nie uwierzyłeś? Ja na pewno bym uwierzyła,

i co wtedy? Skąd od razu wiedziałeś, jak jest?

Wyciągnął przed siebie nogi.
- Skąd? Po pierwsze jest w wieku rozrodczym i miała

typowe objawy, po drugie, czułem, że nie mówi prawdy.

Ona na pewno dałaby się nabrać.
- To kwestia doświadczenia - zakończył Zach.

- Ja bym jej uwierzyła i nie robiła ciążowych testów...
- Zrobiłaś wszystko, co trzeba. Oceniłaś jej stan jako

ciężki i wezwałaś starszego kolegę. Jestem pewien, że

gdybym nie wyciągnął z niej prawdy, prędzej czy później

zwierzyłaby się tobie.

- Masz lepsze wyczucie...
- Nie, tylko większe doświadczenie.

Wymienili spojrzenia i znowu między nimi zaiskrzyło.

Zach zerwał się z fotela, głośno odstawił kubek.

- Musimy porozmawiać...
- Tak - szepnęła.

- W domu, tak będzie lepiej. Przyjadę położyć Phoebe

spać.

- Ja mogę to zrobić - zaproponowała Keely.

- Nie - odparł szybko. - Lepiej będzie, jak ja się tym

zajmę. Właśnie o tym chciałbym z tobą porozmawiać.

Wszystko jasne: Zach nie chce, żeby się zbliżała do

jego dziecka. Wyszedł i długo patrzyła w ślad za nim zroz

paczonym wzrokiem.

Wszystko skończone, wszystko.

Kiedy wróciła do domu, zastała go w kuchni. Natych

miast przystąpił do rzeczy.

- Bardzo mi przykro, ale to dłużej tak nie może trwać

138

SARAH MORGAN

- oświadczył. - Wkrótce wyjedziesz do Londynu i Phoe-

be powinna pomału się od ciebie odzwyczajać.

- Innymi słowy, mam się wyprowadzić?

Nerwowo przygładził włosy.
- Ona zbytnio się do ciebie przywiązała... - Widać

było, że ta rozmowa również dla niego jest bardzo trudna.
- Nie chciałbym jej zranić.

- Ja też.

- Wiem, ale im dłużej tu jesteś, tym cięższe będzie dla

niej rozstanie.

- Rozumiem. - Głos Keely zabrzmiał głucho. - Rozej

rzę się za jakimś mieszkaniem.

Zawahał się, jakby szukał odpowiednich słów.

- Posłuchaj, Keely. Nie rozmawialiśmy o tym, co mię

dzy nami zaszło, ale...

Przerwała mu ruchem dłoni.
- Nic nie mów.
Wszystko co powie, pogorszy tylko sytuację. Spojrzał

na nią bezradnie.

- Jestem ci naprawdę bardzo wdzięczny za to, co zro

biłaś dla Phoebe.

Uśmiechnęła się z wysiłkiem.
- To nic wielkiego, zawsze do usług. Mam nadzieję,

że znajdziesz kogoś. Od jutra zaczynam szukać sobie lo

kum.

Zmarszczył brwi.
- Dobrze, ale... - Chciał jeszcze coś dodać, ale mu nie

pozwoliła. Potrząsnęła jasnymi lokami.

- Teraz idę na górę pouczyć się trochę. Muszę się przy

gotować do tej rozmowy.

Szybko się odwróciła i pobiegła do swojego pokoju.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

139

Przez następne dwa dni ledwo miała czas odetchnąć,

a co dopiero mówić o poszukiwaniu mieszkania.

Wróciła do domu pod wieczór, dokładnie na czas ką

pieli Phoebe. W korytarzu ujrzała wysoką blondynkę...

- Dzień dobry - wyjąkała. - My się chyba nie znamy.
- Nie. - Kobieta wyciągnęła ku niej rękę i przedstawi

ła się. - Nazywam się Maggie Hillyard, jestem nową nia

nią.

Nianią? Nową nianią? Zach kogoś zatrudnił?
- Rozumiem. Będzie pani tutaj mieszkała? - Keely

zrobiła wszystko, by jej głos zabrzmiał normalnie.

- Tak - oświadczyła Maggie. - Zachowi bardzo na

tym zależy. Na razie zamieszkam w tym pokoju w głębi,

a potem przeniosę się do tego, który zajmuje pani. Stamtąd

jest ładniejszy widok. Znalazła już pani mieszkanie?

Keely ledwo wydobyła z siebie głos.
- Prawie. A kiedy została pani zaangażowana?
- Pan Jordan rozmawiał ze mną dwa dni temu i bardzo

mu zależało, żebym wzięła tę pracę jak najszybciej. Po

wiedział, że pani się wyprowadza i on potrzebuje kogoś

na zastępstwo.

Zabolało ją, że mówił o niej tak, jakby tu pracowała.

Przecież nie była tutaj z obowiązku i nikt jej za to nie

płacił. Opiekowała się Phoebe, bo ją pokochała z całego

serca.

Uśmiechnęła się uprzejmie do swojej następczyni.
- Niedługo się wyprowadzę.
Jeśli miała jeszcze cień nadziei, to rozwiał się jak sen.

Zrozumiała, że naprawdę musi odejść.

- Wyprowadzę się dziś wieczorem - powtórzyła.

Sztywnym krokiem poszła na górę, starając się nie pa

trzeć w stronę pokoju Phoebe. Już za nią tęskniła.

140

SARAH MORGAN

Weszła do sypialni i zaczęła się pakować, siłą po

wstrzymując łzy. Teraz nie wolno jej płakać. Zach może

się zjawić lada chwila; musi stąd odejść, zanim Zach wró

ci. Nie może spojrzeć mu w oczy.

Zamknęła walizkę i zadzwoniła do Nicky, by się do

wiedzieć, czy jej propozycja jest aktualna. Potem zeszła

na dół i pożegnała nową nianię, życząc jej wszystkiego

dobrego.

Ciekawe, jak szybko Maggie zakocha się w Zachu?
Wskoczyła do samochodu i zatrzasnęła drzwi. Drżący

mi dłońmi włożyła kluczyk do stacyjki. Wyjechała na
drogę i dopiero wtedy zalała się łzami. Jechała przed siebie
szybko, żeby jak najprędzej znaleźć się daleko od tego
domu, od tego mężczyzny i jego dziecka.

Obudziła się w gościnnym pokoju Nicky pod ciepłą

kołdrą w kwiatki. Głowa pękała jej od niedawnego płaczu.
Rozległo się pukanie i po chwili Nicky wsunęła się do
pokoju.

- Obudziłaś się? Przyniosłam ci herbatę. Jest szósta

rano. Chyba powinnaś już wstawać...

Ma wstać i iść do pracy? I tam spotkać Zacha?
- Nie mogę go zobaczyć, nie mogę... nie dam rady

- odezwała się płaczliwym tonem.

- Dasz, dasz - oświadczyła Nicky. - Oczywiście możesz

zostać w łóżku i przepłakać cały dzień, ale jaki to ma sens?

Taki, że nie będzie wpadała na Zacha co kilka minut.

- Ośmieszę się, zobaczysz.
- Nie. - W głosie Nicky brzmiała powaga. - Nie ty się

ośmieszysz, tylko on. Skoro pozwolił odejść takiej kobie
cie jak ty, to jest śmieszny. Nigdy już nie znajdzie kogoś
takiego i jeśli tego nie rozumie, jest po prostu głupi.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

141

Keely sięgnęła po filiżankę z herbatą.

- On po prostu bardzo cierpi, a ja nie mogę mu pomóc.

Zach nigdy nie zapomni żony. Jak można konkurować

z kimś, kto nie żyje?

Nicky wzruszyła ramionami.
- Teraz weź prysznic i o niczym nie myśl. Umyj się

i umaluj.

Keely gwałtownie usiadła.

- Zapomniałam o kosmetyczce! Zostawiłam wszystko

w jego łazience. Strasznie się śpieszyłam... Jak zobaczy

łam tę kobietę, chciałam jak najprędzej stamtąd uciec.

- Nie szkodzi. - Nicky wzięła pustą filiżankę i poszła

ku drzwiom. - Weźmiesz moje kosmetyki. Stoją na półce

w łazience, a nowa szczoteczka do zębów jest w szafce

nad wanną.

Keely spojrzała na nią z wdzięcznością.

- Jak ja mam ci dziękować?
- Możesz zrobić tylko jedno: zamiast mi dziękować,

idź do pracy i jak najszybciej powiedz temu facetowi, że

go kochasz.

- Nigdy!

Przez pierwsze kilka godzin udawało jej się go omijać,

a potem po prostu... wpadła na niego na korytarzu.

- Ostrożnie. - Złapał ją za ramiona i poczuła, że jego

dotyk pali ją ogniem.

- Przepraszam. - Chciała odejść, ale zatrzymał ją.
- Poczekaj chwilę. Maggie mówiła, że wyprowadziłaś

się wczoraj wieczorem. Dokąd? Nie wiedziałem, że coś

znalazłaś.

- Nieważne dokąd.
- Keely...

Wyglądał na bardzo nieszczęśliwego i nagle zrozumia-

142

SARAH MORGAN

la, że nieważne, co czuje ona. Grunt, żeby Zach nie miał
dodatkowych problemów. Przecież to nie jego wina, że nie
może jej pokochać. Stanęła na palcach i cmoknęła go
w policzek.

- Wszystko w porządku, a teraz lecę - powiedziała ra

dośnie. - Umówiłam się z Nicky. Trzymajcie się, ty
i Phoebe.

Oddaliła się w podskokach, by mu pokazać, jak bardzo

jest wesoła i żeby jak najszybciej znaleźć się poza zasię

giem jego wzroku.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Przez dwa następne tygodnie udawało jej się trzymać

emocje na wodzy i pracować jak automat. Pewnego dnia

Nicky zatrzymała ją na korytarzu, mówiąc, że Zach jej

poszukuje.

- Widziałaś go? - zapytała.
- Na szczęście nie - odparła Keely - i wcale nie mam

zamiaru. Nie jestem w stanie z nim rozmawiać.

- W takim razie chodź do bufetu coś zjeść.
Na to też nie miała ochoty. Prawdę mówiąc, od wielu

dni prawie wcale nie jadła.

- Nie, dziękuję - wykręciła się. - Sean zwolnił mnie

na godzinę i chcę pojechać do domu Zacha po swoje rze

czy. Im prędzej zerwę wszystkie nici, tym lepiej. Muszę

mieć wolną głowę i serio przygotować się do tej rozmowy

w Londynie.

Nicky spojrzała na nią z niepokojem.

- Tylko uważaj, jest strasznie ślisko.
Wcale nie uważała i jechała bardzo nieostrożnie, tak

jakby chciała, żeby pęd zagłuszył jej myśli. Kiedy dom

Zacha wyłonił się zza zakrętu, ujrzała dym...

Dom Zacha się pali!
Gęsty dym wydobywał się z okien i snuł się po dolinie.

W bezpiecznej odległości zebrał się spory tłum ludzi. Kee

ly z ulgą spostrzegła Barbarę. Podbiegła do niej.

- Jak dobrze, że jesteś! Byłaś w środku?

144

SARAH MORGAN

Barbara zwróciła ku niej pobladłą twarz.
- Nie, dzisiaj była ta nowa niania.
- Gdzie ona teraz jest? Gdzie Phoebe?

Keely gorączkowo rozejrzała się dokoła. Gdzie jest có

reczka Zacha?

- Stoją tam pod drzewem - uspokoiła ją Barbara.

Na skraju ogrodu rzeczywiście stała niania i rozmawia

ła z jakąś kobietą. Phoebe jednak nie było.

- Straż pożarna już jedzie - dodała Barbara. - Uda im

się chyba uratować dom.

Keely nic nie obchodził dom; obchodziła ją tylko Phoe

be. Gdzie ona jest? Podbiegła do Maggie. Panował mróz

i z ust ludzi wydobywały się białe obłoczki pary.

- Gdzie Phoebe?
Niania wskazała palcem sąsiednie drzewo.
- Bawi się... Och, tam jej nie ma! - Maggie zbladła.

- Zawsze gdzieś znika, chwili nie usiedzi na miejscu...

Keely obrzuciła ją morderczym wzrokiem.

- Miałaś jej pilnować, to twój obowiązek!

W tej samej chwili Fergus, syn najbliższego sąsiada

Zacha, pociągnął ją za spódnicę.

- Phoebe jest w domu - powiedział. - Poszła po misia.

O Boże! Jeśli poszła po misia, wiadomo dokładnie,

gdzie się znajduje! W pokoju dziecinnym, z drugiej strony

domu.

- Nie mogła pójść do domu - zaoponowała Maggie,

ale Keely zgromiła ją wzrokiem.

- Na pewno poszła. Co z ciebie za opiekunka...

Spojrzała w stronę czarnej chmury osnuwającej dom

Zacha. W tym piekle było jego dziecko...

Pobiegła w stronę płonącego budynku, nie słysząc

krzyków. W pewnej chwili doszedł ją dźwięk syreny, ale

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

145

nie miała chwili do stracenia. Straż mogła zjawić się za
późno.

Nabrała powietrza i wpadła do holu. Dym oślepił ją

i prawie po omacku ruszyła na czworakach wzdłuż ściany.
Czuła, że żar rozsadza jej płuca, wokół słyszała trzask
palących się mebli; ogień i dym grodziły jej drogę. Musi
odnaleźć dziecko! A może chłopiec się pomylił, może
Phoebe wcale nie wróciła do domu, tylko bawi się gdzieś
w ogrodzie...

W tej samej chwili ją ujrzała. Dziewczynka leżała na

podłodze; była nieprzytomna. Może nie żyła? Tłumiąc
panikę, Keely przyciągnęła małą ku sobie i zaczęła się
czołgać w stronę wyjścia. Rozległ się głośny trzask i pa
lący się kawałek drewna upadł jej na ręce. Zrozumiała, że
nigdy się stąd nie wydostaną i Zach straci swoją ukochaną
córeczkę. Nadludzkim wysiłkiem pozbierała się i powlok
ła dalej swój ciężar.

Boże, pozwól, żeby dziecko przeżyło... Wiedziała, że

musi za wszelką cenę posuwać się naprzód, bez względu
na ból rozrywający jej płuca i żar wypalający oczy. Zama

jaczyły przed nią drzwi, zebrała resztkę sił i wypchnęła

ciałko dziecka za próg. Dostrzegła jeszcze strażaka, który
chwycił je i odniósł w bezpieczne miejsce. A potem za
padła ciemność.

- Wiozą nam dwie poparzone osoby, Zach. - Nicky

odłożyła słuchawkę. - Kobietę i dziecko.

Zach skinął głową. Całą noc nie spał, bo Phoebe ma

rudziła. Nie mogła się przyzwyczaić do nowej niani, tęsk
niła za Keely, on zresztą też. Podniósł na pielęgniarkę
zmęczone oczy.

- Wiemy coś więcej?

146

SARAH MORGAN

- Nie.

Telefon zadzwonił i znowu odebrała Nicky. Przez

chwilę w milczeniu słuchała, a potem gwałtownie zbladła.

Spojrzała na Zacha i wszystko zrozumiał.

Wypadł na podjazd, zanim karetka zahamowała. Wy

skoczył z niej sanitariusz, klepnął lekarza w ramię.

- Uspokój się, Zach, małej nic nie jest, tylko trochę

nawdychała się dymu.

- Dzięki Bogu, dzięki Bogu...
- Nie dziękuj Bogu, tylko Keely. Uratowała twojej

córce życie, poszła po nią w ogień.

Keely? Co ona tam robiła? Spojrzał na nieruchome

ciało spoczywające na noszach.

- Daliśmy jej morfinę i zaintubowaliśmy ją.

Poczuł, jak ogarnia go panika. Z trudem zebrał myśli;

teraz musi im pomóc, nie wolno mu się rozkleić.

- Nicky, wezwij pediatrę, ja zajmę się Keely. - Nie

pozwoli jej umrzeć, nie teraz, nigdy.

Sean i Adam zjawili się po kilku sekundach.

- Co mamy robić?
- Zajmij się Phoebe, Sean. Sanitariusz mówi, że jest

w dobrym stanie. My z Adamem zajmiemy się Keely.

Tlen, proszę.

- Ma bardzo poparzone ręce... - szepnęła Nicky.
- Tym zajmiemy się później. Jakie ma ciśnienie?

Adam podał wyniki. W sali zjawił się Sean.

- Z Phoebe wszystko w porządku. Keely wyciągnęła

ją w samą porę - oświadczył.

Uratowała życie jego dziecku. Teraz on musi uratować

ją. Kiedy stan Keely ustabilizował się i zawieziono ją na

oddział, Zach poszedł do córki. Dopiero wtedy do niego

dotarło, że mało brakowało, a straciłby je obie...

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

147

Strasznie ją bolało.
Otworzyła oczy i zamrugała powiekami. Znajdowała

się w szpitalu. Z trudem wymówiła jego imię.

- Zach...
- Jestem przy tobie.
- Co z Phoebe? - W jej głosie był strach.
- Żyje dzięki tobie. Dziękuję ci, Keely.

Zamknęła oczy.
- Jak to dobrze... myślałam...
Przysiadł na jej łóżku i delikatnie ujął w dłonie jej po

parzone ręce.

- Wiem, co myślałaś, ale uratowałaś jej życie. Nie

wiem, co powiedzieć i jak ci dziękować.

- Nic nie mów - zachrypiała. - Wyobrażam sobie, jak

się musiałeś o nią bać.

- Nie tylko o nią. Jak ty to zrobiłaś? Jak mogłaś wbiec

do płonącego domu?

Przez jej twarz przebiegł skurcz.
- Nie chcę tego pamiętać. Tak strasznie się bałam, ale

musiałam ją znaleźć. Wiedziałam, że tam jest.

- Ryzykowałaś życie dla mojego dziecka...
- Ja bardzo ją kocham, Zach. Gdzie ona teraz jest?
- Tu, w szpitalu, na obserwacji.

Spojrzała na niego błagalnie.

- Jeśli pozwolisz, pójdę do niej potem...

- Najpierw muszę ci coś powiedzieć. Może to nie jest

właściwe miejsce, ale ja...

Przerwała mu pielęgniarka z pediatrii, która w tej sa

mej chwili weszła do pokoju.

- Wzywają pana. Był wypadek na autostradzie, ponad

to pańska córka stale o pana pyta.

Zach zawahał się, ale Keely już podjęła decyzję.

148

SARAH MORGAN

- Przynieś Phoebe tutaj, zajmę się nią.

Spojrzała na niego, niepewna, czy jej pozwoli.
- Jeśli jesteś wystarczająco silna... - szepnął i musnął

wargami jej czoło. - Mam ci wiele do powiedzenia, ale to

musi poczekać.

Odszedł, a Keely zamknęła oczy. Ona też chce z nim

porozmawiać, ale najpierw musi skonsultować się z leka

rzem...

Zach wrócił dopiero po kilku godzinach.
- Właśnie zasnęły - ostrzegła go pielęgniarka.

- Jak to zasnęły? Obie? Wstawiłaś drugie łóżko?

Siostra uśmiechnęła się.

- Wiem, że to wbrew regułom, ale tym razem przy

mknęłyśmy na to oko. Pańska córeczka zasnęła w łóżku

doktor Thompson.

Zajrzał do pokoju i serce mu się ścisnęło na widok

dwóch istot wtulonych w siebie.

- Phoebe ma szczęście - szepnęła siostra - że ktoś ją

tak bardzo kocha. Doktor Thompson ma przecież silne

bóle, ale przez cały czas jej czytała, bo Phoebe bardzo

prosiła.

Zach po raz pierwszy od dzieciństwa poczuł łzy

w oczach.

- Tak, to racja. Moja córka ma wielkie szczęście.

Wszedł do ciemnego pokoju i usiadł przy łóżku. Gdy

się obudzą, muszą go zobaczyć przy sobie.

Keely jęknęła przez sen, bo ciałko Phoebe ucisnęło jej

oparzoną rękę. Zach delikatnie wyjął córeczkę z jej ra

mion.

- Czekałem, aż się obudzicie. Jak się czujesz?

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

149

- Dobrze. - Keely otworzyła oczy i uśmiechnęła

się z trudem. Czuła przeszywający ból w klatce pier

siowej.

- Ją boli, tata ją pocałuje - zawyrokowała Phoebe

i włożyła paluszek do buzi.

Zach z córką w ramionach przeniósł się na skraj łóżka.
- Wszyscy nas swatają - powiedział łagodnie. - Naj

pierw Ally, teraz Phoebe, może powinniśmy ich posłu

chać. Chciałbym ci coś opowiedzieć, zanim znowu mnie

wezwą.

Serce przestało jej bić.

- Ale... co?
- O mojej żonie. Musisz poznać prawdę. Odniosę tylko

Phoebe.

Wstał i poszedł do pielęgniarek powierzyć im córkę na

czas rozmowy. Keely nie była pewna, czy teraz chce słu

chać o wielkiej miłości jego życia. Zach po powrocie sta

rannie zamknął za sobą drzwi. Podszedł do okna i zapa

trzył się w ośnieżone szczyty.

- Nie wiem, jak zacząć, ale proszę, żebyś wszystko, co

powiem, zachowała dla siebie. Phoebe nie powinna znać

prawdy. Kiedy odszedłem z kliniki twojego ojca, za

cząłem pracować w szpitalu w Londynie i tam poznałem

Catherine. Była doskonałym chirurgiem kostnym. Zaczę

liśmy się spotykać, kiedyś trochę wypiliśmy i stało się.

Zaszła w ciążę.

Umilkł i Keely odważyła się przerwać ciszę.

- Myślałam... że ją kochałeś.

Odwrócił się ku niej.
- Nie, po prostu się przyjaźniliśmy.
- Ucieszyła się, że jest w ciąży?

Roześmiał się z goryczą.

150

SARAH MORGAN

- Catherine? Ona nigdy nie planowała dzieci, chciała

robić karierę. Postanowiła przerwać ciążę.

- O Boże. - Na twarzy Keely odmalowało się przera

żenie.

- Przyrzekłem, że wszystko wezmę na siebie, że będę

opiekował się dzieckiem - ciągnął Zach. - Pobraliśmy się.

W dwa dni po urodzeniu Phoebe wróciła do pracy na pełen

etat. Zatrudniliśmy opiekunkę.

Keely nie potrafiła tego zrozumieć.

- Ale Phoebe...
- Nie obchodziło jej dziecko, przeszkadzało w karie

rze. Coraz rzadziej bywała w domu, musiałem zmienić

pracę.

- Co... było... potem?
- Dostała propozycję pracy w Bostonie i postanowiła

wyjechać do Stanów.

- Jak to? - Oczy Keely zrobiły się ciemne i ogromne.

- Jak to? Przecież miała rodzinę.

- Catherine nie miała rodziny - zaprzeczył twardo. -

Całe dnie spędzała w szpitalu, prawie się nie widywali

śmy. Tydzień przed wyjazdem została wezwana do wy

padku i zginęła po drodze. Była straszna mgła.

- Zach... - Po twarzy Keely popłynęły łzy.
- Wiesz, co jest najgorsze? - Powiedział to takim to

nem, jakby mówili o pogodzie. - To, że wszyscy strasznie

mi współczuli, zupełnie jakbym stracił ukochaną żonę.

A to wcale tak nie było. Nasze życie w pewnym sensie

stało się potem łatwiejsze. Wolałem powiedzieć dziecku,

że straciło matkę, niż mu mówić, że matka go nie chciała

i uciekła od niego na drugi koniec świata.

Zach nie kochał żony! Keely zszokowana usiadła na

łóżku.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

151

- Wszyscy myśleli zupełnie inaczej...

- Wiem, i tak jest lepiej dla Phoebe. Niech żyje

w przekonaniu, że jej rodzice bardzo się kochali.

- Jednego nie rozumiem. - Keely głęboko spojrzała

mu w oczy. - Dlaczego mówiłeś, że nic nie możesz dać

żadnej innej kobiecie?

- Po tym, co zaszło, nikomu już nie ufałem. Zresztą

zanim się pojawiłaś, nikim się poważnie nie interesowa

łem.

Co on mówi? Chyba się przesłyszała?
- Próbowałem trzymać się od ciebie z daleka, ale nie

mogłem się opanować. Między nami zawsze była jakaś

chemia, nawet wtedy, kiedy byłaś bardzo młoda. Przycho

dziłem do waszego domu, żeby cię widywać.

Parsknęła nerwowym śmiechem.
- Byłam nieznośna.

- Nie. - Pokręcił przecząco głową. - Byłaś pełną ży

cia, wrażliwą młodą istotą. Kiedy mi wyznałaś miłość,

przestraszyłem się swojej reakcji.

- Przestałeś do nas przychodzić.

Zach przez chwilę milczał.
- Nie ufałem sobie - wyznał potem. - Bałem się, że

wyrządzę ci krzywdę. Chciałem, żebyś mogła rozwinąć

skrzydła. Nie przypuszczałem, że...

- .. .kiedyś znowu się spotkamy i że znowu zobaczysz

we mnie dziecko.

- Nie, od chwili, kiedy cię ujrzałem na sali wykłado

wej, wiedziałem już, że jesteś dojrzałą kobietą i przez cały

czas tylko z trudem się opanowywałem.

- Dlaczego nic nie powiedziałeś?

Spojrzał na nią ze smutkiem.

- Nie chciałem znowu się wiązać z ambitną kobietą.

152

SARAH MORGAN

Myślał, że ona jest taka jak Catherine! Nagle wszystko

stało się jasne.

- Zach, wspominałam o kardiologii, bo...

- Nieważne. - Ujął jej dłonie. - Chcę, żebyś została

moją żoną i matką Phoebe, bo cię kocham. Nic więcej się

nie liczy.

Rozpłakała się ze szczęścia.
- Nie wierzę, że to słyszę. Uszczypnij mnie, żebym

poczuła, że to jawa. - Uśmiechnęła się do niego przez łzy.

- Czekam na twoją odpowiedź, Keely. Czy wyjdziesz

za mnie?

- Tak. Kocham cię od zawsze, wiesz o tym. Po prostu

nie mogę uwierzyć. Kiedy powiedziałeś, żebym się wy

prowadziła. ..

Twarz Zacha spoważniała.

- Wiem, jak bardzo cię zraniłem, ale musisz mnie zro

zumieć. Po tamtej cudownej nocy odebrałem telefon od

twojego ojca i dowiedziałem się, że zamierzasz się starać

o posadę w Londynie. Zupełnie jak Catherine...

Spojrzała na niego z przestrachem.

- Myślisz, że jestem taka sama?
- Nie, jesteś cudowna i wrażliwa i kochasz dzieci, ale

jesteś również bardzo inteligentna i możesz daleko zajść.

Zamrugała powiekami.
- Mógłbyś mi zamiast tego powtórzyć, że mnie ko

chasz, bo jakoś mnie nie przekonałeś.

- Kocham cię, Keely. Całym sercem.
- A co z domem? Gdzie będziemy mieszkać?
- Bardzo lubię tamto miejsce, ale jeśli zdecydujesz

inaczej, przeniesiemy się do Londynu. Ten dom zachowa

my na wakacje.

Wargi jej zadrżały.

NIEPRZEMIJAJĄCA FASCYNACJA

153

- On się nie spalił?
- Wystarczy niewielki remont.

Keely uroczyście się wyprostowała.

- Cudownie, i nigdzie się nie przeprowadzimy. Zosta

niemy tutaj.

Zach pokręcił głową.
- Nie mogę od ciebie wymagać takiego poświęcenia.

- Ja wcale nie chcę jechać do Londynu - oświadczyła.

- Przyjechałam tutaj, żeby żyć na własny rachunek, z dala

od rodziny.

- Dlaczego od razu mi tego nie powiedziałaś? - Był

naprawdę zdumiony. - Myślałem, że jesteś taka jak oni.

Uśmiechnęła się do niego figlarnie.
- Uważałam, że tylko w ten sposób dam ci do zrozu

mienia, że jestem zupełnie dorosła, i ukryję swoje pra

wdziwe uczucia.

- Świetnie ci się udało - westchnął. - Ale z nas idioci!

Ja z kolei ukrywałem uczucia, żeby ci nie zagradzać drogi

do kariery.

Keely pogładziła go po twarzy.

- Postanowiłam pracować tak jak Ally. Odejdę ze szpi

tala i będę pracowała z ludźmi, jako lekarz rodzinny.

Przytrzymał jej rękę na swoim policzku.

- Jesteś pewna? Nie będziesz żałowała?
- Kariera mnie nie obchodzi, chcę tylko być z tobą i

z Phoebe.

- Zaraz zacznę wszystko załatwiać.

Gdy zerwał się na nogi, powstrzymała go.
- Na razie chyba wcale nie wrócę do pracy - powie

działa łagodnie. - Chcę zostać w domu i zająć się Phoebe.

Nie bardzo zrozumiał.
- Ale dlaczego chcesz rzucić pracę?

154

SARAH MORGAN

Zerknęła w stronę drzwi.
- Ponieważ, drogi doktorze, pewnej nocy nie bardzo

uważaliśmy i...

- Jesteś w ciąży! - Delikatnie pocałował ją w usta. -

To najcudowniejsza wiadomość, jaką mogłem usłyszeć.
Jesteś najwspanialszą kobietą na świecie, a ja jestem naj
szczęśliwszym człowiekiem pod słońcem. Teraz mam pra
wdziwą rodzinę.

- A Phoebe ma mamę - przypomniała mu jeszcze.
- Tak. Moja córka nareszcie ma prawdziwą mamę.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
068 Morgan Sarah Fortuna i milosc
01 09 Morgan Sarah Noworoczne życzenie Zatoka gorących serc2
404 Morgan Sarah Zimowy wieczór
371 Morgan Sarah Nowa sila
Morgan Sarah Sycylijski chirurg
Morgan Sarah Medical Duo 475 Ponowne zaręczyny
371 Morgan Sarah Nowa siła
215 Morgan Sarah Pocałunek księcia
Morgan Sarah Sycylijski chirurg 2
Morgan, Sarah Gestohlene Stunden des Gluecks
20 Romans z szejkiem Morgan Sarah Zbuntowana księżniczka
394 Morgan Sarah Sycylijski chirurg
Morgan Sarah Świąteczny tydzień
Morgan Sarah Tajemniczy list(1)
068 Morgan Sarah Fortuna i miłość
465 Morgan Sarah Lekarz z Grecji
Kendrick Sharon, Morgan Sarah Za żadne skarby
Morgan Sarah Nowa siła 5

więcej podobnych podstron