ANNETTE BROADRICK

DAR LOSU

PROLOG

Sydney, Australia, początek lutego 2004

Chcę się zwolnić - oznajmiła Jenna Craddock, patrząc na Basila Fitzgeralda, swojego

szefa.

- Zwolnić się! Jak to, zwolnić się?! - Basil Fitzgerald, nie wierzył własnym uszom.

Był niedźwiedziowatym starszym panem, od czterdziestu pięciu lat szczęśliwie żonatym z tą

samą kobietą. Czasem gburowatym, oschłym i wybuchowym, ale Jenna wiedziała, że w

gruncie rzeczy to człowiek o złotym sercu.

- Pracujemy razem już sześć lat. Masz tu doskonałą posadę. Dlaczego chcesz się

zwolnić? Czy chodzi o podwyżkę? A może chcesz więcej urlopu? Jenna, powiedz mi, co się

stało?!

- To nie ma nic wspólnego z pracą. Odchodzę z powodów osobistych.

- A więc wychodzisz za mąż, tak?

- Skądże. Harując u ciebie jak niewolnik, nie miałam czasu na randki - zażartowała. -

Przenoszę się do Wielkiej Brytanii. Od dziecka zbierałam pieniądze, żeby, kiedy dorosnę,

móc tam pojechać. Chcę trochę pozwiedzać i poznać życie.

- W porządku. Bierz urlop bezpłatny i jedź. Nie musisz się zwalniać.

- Nie mam pojęcia, jak długo to potrwa. Zresztą, kto wie, może zostanę. Nie chcę

zostawiać cię w przekonaniu, że wrócę.

- Opowiadasz bzdury. Przecież jesteś Australijką, a jako cudzoziemka nie dostaniesz

tam pracy.

- Prawdę mówiąc, urodziłam się w Konwalii i jestem obywatelką Wielkiej Brytanii.

- Naprawdę? Nigdy mi o tym nie mówiłaś. Myślałem, że jesteś rodowitą Australijką.

Jenna uśmiechnęła się, pozostawiając tę uwagę bez komentarza.

Basil zamilkł i przyglądał się jej dłuższą chwilę.

- Kiedy się nad tym zastanowiłem, doszedłem do wniosku, że nie wiem o tobie zbyt

wiele. W zasadzie nie wiem nic poza tym, że jesteś doskonałą asystentką. Zorganizowałaś

moją pracę, zapanowałaś nad terminami i umiałaś przypilnować wszystkiego, co się tu działo.

Od kiedy cię zatrudniłem, żona uważa, że życie ze mną stało się o wiele łatwiejsze.

- Nie martw się. Wyjeżdżam dopiero za sześć tygodni, będzie więc dostatecznie dużo

czasu, żeby na moje miejsce zatrudnić kogoś odpowiedniego.

Basil mruknął z powątpiewaniem.

Jenna uśmiechnęła się zadowolona, bo czułaby się rozczarowana, gdyby szef uznał, że

znalezienie jej następczyni nie będzie problemem.

- Nic złego mi się nie stanie - powiedziała łagodnie. - Będę cię informować, gdzie

jestem i co robię – obiecała.

- Widzę, że bez względu na to, co powiem, i tak nie zmienisz zdania.

- Nie, nie zmienię.

- Jedź więc. Jeżeli jednak nie znajdziesz tego, czego szukasz, cokolwiek by to było,

pamiętaj, że zawsze możesz tu wrócić.

- Dziękuję.

- Maude będzie przekonana, że to przeze mnie.

- Nie martw się. Porozmawiam z twoją żoną. Wyjaśnię jej, że mój wyjazd nie ma nic

wspólnego ani z tobą, ani z pracą. - Jenna uśmiechnęła się i wyszła, zamykając za sobą drzwi.

Basil wpatrywał się ze smutkiem w krzesło, na którym jeszcze przed chwilą siedziała

dziewczyna. Nie tylko żałował, że jego kancelaria adwokacka straci dobrego pracownika, ale

było mu przykro, że Jenna opuszcza Australię.

ROZDZIAŁ 1

Koniec marca 2004

Witamy na Heathrow. Dziękujemy, że wybrali państwo British Airways. Mamy

nadzieję, że lot był przyjemny i że planując kolejną podróż, ponownie wybiorą państwo nasze

linie.

Jenna była wyczerpana podróżą. Wyleciała z Sydney dwadzieścia dwie godziny temu

i, poza przesiadką w Singapurze, cały ten czas spędziła w powietrzu. W czasie lotu udało się

jej kilka razy zdrzemnąć, ale nie miało to nic wspólnego z głębokim, regenerującym snem.

Przeszła przez odprawę celną, a potem zaczęła się zastanawiać, w jaki sposób dostać

się do hotelu, w którym zarezerwowała pokój. Nie miała pojęcia, którą godzinę wskazuje jej

wewnętrzny zegar, ale w tej chwili nie zamierzała tym się przejmować. W Londynie była

szósta rano, a ona marzyła jedynie o wygodnym łóżku.

Minęły dwa dni i dwie noce, w czasie których Jenna odpoczęła na tyle, że była już

gotowa rozpocząć swoją przygodę. Mówiąc Basilowi, że chce pojeździć po Anglii i

pozwiedzać, nie kłamała. Przemilczała jednak, że ma nadzieję odnaleźć rodzinę, która nadal

ż

yła gdzieś w Kornwalii.

Jenna przez większą część życia była sama jak palec i dlatego zdecydowała się

dołożyć wszelkich starań, aby odnaleźć angielskich krewnych. Oczywiście, będąc zdana tylko

na siebie, stała się dosyć niezależna. Nie zmieniało to jednak faktu, że często marzyła o dniu,

kiedy będzie miała własny dom i liczną rodzinę.

Wynajęła mały, tani w eksploatacji samochód, dokładnie taki, jakiego potrzebowała.

Własny środek transportu zapewniał jej swobodę ruchów. Kiedy będzie zmęczona lub po

prostu zechce się zatrzymać, będzie to mogła zrobić. Podróż, którą zaplanowała, miała być

przyjemnością. Takie bardzo długie wakacje bez określonego terminu zakończenia.

Zamierzała dotrzeć do wioski St. Just w Konwalii. To właśnie tam, razem z rodzicami,

spędziła pierwsze pięć lat swojego życia. Kiedyś w tamtych okolicach mieszkała także siostra

jej ojca, ciotka Morwenna, i Jenna miała nadzieję, że nadal żyje. Wiedziała, że będzie

zaskoczona jej widokiem.

Pierwszą noc Jenna spędziła w niedużej wiosce ukrytej między falistymi wzgórzami

hrabstwa Devon. Niespieszna, sielska egzystencja mieszkańców tego zakątka była całkowicie

odmienna od szybkiego i nerwowego życia w Sydney czy w Londynie.

Tego wieczoru, zanim położyła się do łóżka, jeszcze raz przestudiowała mocno już

zniszczoną mapę. Przyglądając się linii brzegowej Kornwalii doszła do wniosku, że wygląda

jak wysunięty w stronę morza, lekko zagięty palec.

Następnego dnia ruszyła dalej, wybierając drogi tak, by choć z daleka czasem było

widać morze. Kilka razy stawała na poboczu, a jeśli udało się jej dostrzec ścieżki, space-

rowała nimi, zachwycona i przejęta, że nareszcie dotarła do kraju dzieciństwa.

Kiedy w końcu dojechała do St. Just, okazało się, że z łatwością znalazła miejsce, w

którym mogła się zatrzymać. Tom Elliott, właściciel przytulnego zajazdu, poinformował ją,

ż

e o tej porze roku w Konwalii nie ma zbyt wielu turystów, więc jest dużo wolnych pokoi.

Jenna wyjaśniła, że nie wie jeszcze, jak długo zostanie w St. Just. Zaniosła bagaże do

pokoju, odświeżyła się, a potem zeszła do recepcji i zapytała Elliotta, jakie atrakcje

turystyczne oferuje St. Just.

- Jeżeli lubi pani piesze wędrówki, to w okolicy jest mnóstwo ciekawych szlaków

turystycznych. Są tam również kromlechy, czyli kręgi kamienne, jeśli to panią interesuje. A

dla tych, którzy mają czas na grę, jest klub golfowy.

- A gdybym tu chciała znaleźć pracę? - zapytała.

- To zależy. - Mężczyzna wzruszył ramionami. - Lepiej poszukać czegoś w Penzance.

Tam jest większa szansa na przyzwoite wynagrodzenie. Wielu ludzi z St. Just dojeżdża do

pracy w Penzance. Czyżby planowała pani zamieszkać w tej okolicy?

Jenna roześmiała się.

- Och, nie mam jeszcze żadnych konkretnych planów. Moja rodzina pochodzi z tych

stron i koniecznie chciałam zobaczyć, jak tu jest. Kto wie, jeżeli mi się spodoba, to może

zostanę.

Tom pokiwał głową.

- Zgadza się, Craddock to walijskie nazwisko.

- Szukam mojej ciotki, Morwenny. Z domu była Craddock, a po mężu Hoskins. Może

słyszał pan o niej albo o innych Craddockach w tej okolicy?

- Nie, nic mi nie przychodzi do głowy, ale mieszkam tu dopiero od pięciu lat. Oboje z

ż

oną chcieliśmy uciec od londyńskiego zgiełku. Szukaliśmy spokojnego miejsca i w

rezultacie przenieśliśmy się tutaj. Latem wcale nie jest tak pusto i cicho jak teraz. Mimo to

polubiliśmy to sezonowe ożywienie. Niech się pani przejdzie do pubu, jest trochę dalej, przy

tej samej ulicy, i tam zapyta o Craddocków. Może ktoś będzie znał rodzinę o tym nazwisku.

Poza tym mają tam dobrą kuchnię. Sam często chodzę do nich na lunch.

Jenna podziękowała za radę i zarzucając torbę na ramię, ruszyła ulicą w stronę pubu.

Zamierzała przejrzeć miejscową książkę telefoniczną, ale ponieważ była głodna i zmęczona,

zdecydowała, że najpierw coś zje w pubie poleconym jej przez Toma.

Kiedy skończyła posiłek, było już ciemno. Wróciła więc do zajazdu.

- Trafiła pani na ślad? - zapytał z uśmiechem Tom.

- Zajmę się tym od jutra - odparła.

- Kiedy pani wyszła, zastanawiałem się, jak zacząć poszukiwania, i nawet przejrzałem

miejscową książkę telefoniczną. Nie znalazłem Hoskinsów, ale jest jeden Craddock, mieszka

za wsią. Myślę, że można by do niego zadzwonić.

- Świetny pomysł - ucieszyła się Jenna. - Czy mogę skorzystać z telefonu?

Telefon odebrała kobieta.

- Dzień dobry - zaczęła Jenna. - Szukam Morwenny Hoskins, która mieszka w tej

okolicy. Chciałam zapytać, czy może przypadkiem pani ją zna. Morwenna, zanim wyszła za

mąż, nosiła nazwisko Craddock.

Kobieta po drugiej stronie wyraźnie się wahała.

- Jestem jej bratanicą - wyjaśniła Jenna. - Przyjechałam z Australii i próbuję odnaleźć

rodzinę, z którą straciłam kontakt.

- Nie przypuszczam, żeby miała mi za złe, jeśli powiem pani, jak ją znaleźć -

powiedziała kobieta i wytłumaczyła jej dokładnie, jak dojechać do domu Morwenny. - Nie

znam jej zbyt dobrze - dodała. - Raczej unika towarzystwa.

- Dziękuję pani za pomoc. - Jenna odłożyła słuchawkę i aż podskoczyła z radości. -

Znalazłam ją! Tak po prostu. Jeden telefon i już!

Jenna pobiegła do swojego pokoju na górę, przeskakując po kilka schodków.

Zastanawiała się, dlaczego w książce telefonicznej nie ma numeru Morwenny. Może nie

miała telefonu? Nieważne. Jutro złoży jej wizytę.

Kiedy w końcu nadszedł ranek, Jenna była przejęta i trochę zdenerwowana. Oto

nadszedł dzień, na który czekała tyle lat. Czuła, jak mocno bije jej serce.

Bez problemów odnalazła dom ciotki. Zaparkowała i powoli wysiadła z samochodu.

Wzięła kilka głębokich wdechów, żeby się uspokoić, a potem podeszła do drzwi i zapukała.

Stała przez chwilę, nasłuchując. Zaczęła się martwić, że ciotka już tu nie mieszka. Byłaby to

prawdziwa ironia losu, gdyby Morwenna przeprowadziła się właśnie teraz, kiedy Jenna

przyjechała z drugiego końca świata, żeby się z nią spotkać. Zapukała jeszcze raz.

- Idę, idę. Poczekaj, muszę przecież dojść! - Zza drzwi dobiegł gniewny kobiecy głos.

- Lepiej, żebyś nie był jednym z tych domokrążców, bo i tak nic nie kupię! - dodała

Morwenna Hoskins, stając na progu.

Widok ciotki nie obudził w Jennie wspomnień. Pomyślała, że czas nie obszedł się z

nią łaskawie. Wiedziała, że ma pięćdziesiąt kilka lat, wyglądała jednak zdecydowanie starzej.

Opierała się na lasce i patrzyła na nią podejrzliwie.

- Czego chcesz? - zapytała Morwenna.

- Ja chciałam... To znaczy, dzień dobry - wyjąkała Jenna. - Proszę się nie obawiać.

Niczego nie sprzedaję. Prawdę mówiąc, przyjechałam z Australii, żeby cię odnaleźć.

Nazywam się Jenna Craddock i jestem twoją bratanicą.

Jenna spodziewała się, że jej słowa mogą wywołać różne reakcje. Nie przypuszczała

jednak, że ciotka popatrzy na nią z taką niechęcią. Morwenna najwidoczniej nie zamierzała

zaprosić jej do środka. Można by pomyśleć, że dotąd nie słyszała o jej istnieniu.

Jenna nie wiedziała, co zrobić. Dlaczego ciotka nie ucieszyła się na jej widok?

W końcu Morwenna odezwała się.

- Moją bratanicą? Jeżeli przyjechałaś z Australii, to musisz być córką Hedry i Tristana.

- Tak. Hedra i Tristan byli moimi rodzicami. - Jenna odprężyła się trochę i

uśmiechnęła do ciotki.

- Wiele razy im powtarzałam, że nic dobrego nie wyniknie z tego wyjazdu na drugi

koniec świata. - Morwenna zmarszczyła brwi. - Dokładnie tak im mówiłam. „Nic dobrego nie

wyniknie z waszego wyjazdu”. Miałam rację, prawda? Oboje zginęli, porwani przez falę

powodziową czy coś równie idiotycznego, nim minęły dwa lata. Powinni mnie posłuchać, ale

Tristan zawsze był najmądrzejszy i sam wszystko wiedział najlepiej. A czego ty chcesz?

- Ja... przyjechałam, żeby się przedstawić i przywitać - odparła skonsternowana Jenny.

- Obawiam się, że nie mam zbyt wielu wspomnień z Kornwalii, ale ponieważ tutaj się

urodziłam, wróciłam, by poznać resztę rodziny.

- W takim razie niepotrzebnie przyjechałaś. Nie masz tu rodziny. Nie wiem, gdzie

Tristan cię znalazł. Nigdy mi tego nie powiedział.

Jenna wpatrywała się w ciotkę. Musiała źle ją zrozumieć.

- Znalazł mnie? - wykrztusiła w końcu.

- To samo powiedziałam temu człowiekowi z Edynburga, który szukał cię tutaj kilka

miesięcy temu. Nie jesteśmy spokrewnione. Pewnego dnia Hedra zjawiła się z noworodkiem

w ramionach. Była dumna jak paw, a Tristan ze szczęścia uśmiechał się od ucha do ucha.

Ostrzegałam ich przed braniem na wychowanie cudzego dziecka. Sama wiesz, że nigdy nie

można być pewnym, co siedzi w takim dzieciaku. Może wyrosnąć na złodzieja czy mordercę.

Jenna wpatrywała się w kobietę, nie wierząc własnym uszom. Czy Morwenna jest

szalona? O czym ona mówi? W ułamku sekundy cały jej świat legł w gruzach.

- Czy to znaczy, że zostałam adoptowana? - zapytała.

- Głucha jesteś czy co? Dobrze zrozumiałaś. Jesteś adoptowana. Nie wiedziałaś o tym,

co? - Morwenna przyglądała się jej spod na wpół przymkniętych powiek.

- Nie.

- Moim zdaniem już dawno ktoś powinien ci to powiedzieć. Pamiętam, kiedy

zadzwonili do mnie z Australii z informacją, że Tristan nie żyje. Bardzo ciężko to przeżyłam.

Gdyby mnie posłuchał, dzisiaj mógłby ciągle jeszcze żyć. Z Australii wydzwaniali do mnie

jacyś ludzie i nalegali, żebym się tobą zaopiekowała. To było doprawdy bardzo irytujące i w

końcu wyprowadzili mnie z równowagi. Powiedziałam im, że mam ośmioro własnych dzieci i

z całą pewnością nie potrzebuję jeszcze jednej siedmioletniej dziewczynki, która będzie mi

się plątać pod nogami.

Przejęta zgrozą Jenna czuła, że musi natychmiast stąd odejść. Wiadomość o adopcji

była dla niej szokiem, a mimo to była głęboko wdzięczna losowi, że ta kobieta nie jest jej

krewną.

- Dziękuję, że zechciała mi pani to wszystko wyjaśnić. - Jenna zmusiła się do

zachowania spokoju. - Wcześniej wspomniała pani o jakimś mężczyźnie z Edynburga, który

się o mnie dowiadywał. Chciałabym wiedzieć, jak się nazywał.

- To było kilka miesięcy temu. Chwileczkę, niech się zastanowię. Jestem pewna, że

jego nazwisko zaczynało się na D. Coś, jak Davis, Dennis... nie mogę sobie przypomnieć.

- Może go pani opisać? zapytała Jenna.

- Po co? Czyżbyś chciała go odszukać? Powiedział, że jest z Edynburga, ale mnie nie

tak łatwo oszukać. Mówił z bardzo silnym akcentem i od razu poznałam, że to Amerykanin.

Poczekaj. Jego nazwisko brzmiało tak jakoś po francusku. Mam! Oznajmił, że nazywa się

Dumas. Nie pamiętam imienia. Muszę ci jednak powiedzieć, że wcale nie jesteś do niego

podobna, jeżeli o to ci chodzi. Miał ciemne włosy, ciemne oczy i był wysoki.

Jenna wiedziała, że w żadnym wypadku nie można jej było nazwać wysoką. Kiwnęła

więc głową na znak, że zrozumiała, co ciotka miała na myśli.

- Bardzo dziękuję za pomoc - powiedziała pospiesznie i, odwróciwszy się, ruszyła w

stronę samochodu wyprostowana, z dumnie uniesioną głową.

Dopiero gdy znalazła się w pubie, w którym poprzedniego wieczoru jadła kolację,

zdała sobie sprawę, że cała się trzęsie. Zamówiła filiżankę herbaty, a potem usiadła przy

stoliku w głębi sali.

A więc została adoptowana. Dlaczego o tym nie wiedziała? W dokumentach, które

zostały po rodzicach, nie było nic, co mogłoby na to wskazywać. Na jej świadectwie

urodzenia figurowały imiona Hedra i Tristan. Było tam również napisane, że dziecko urodziło

się w domu. Ani słowa o adopcji. Nie musiała tego sprawdzać, nie myliła się.

Wróciła myślami do czasów, kiedy mieszkała w sierocińcu. Nigdy w życiu nie czuła

się tak bardzo zagubiona i samotna. Pogrążona w smutnych wspomnieniach, zrozumiała, że

od śmierci rodziców jedyną, niezmienną rzeczą w jej życiu była samotność. Jenna nie miała

na świecie zupełnie nikogo.

Co powinna teraz zrobić? Wyjeżdżając z Australii, kupiła bilet w jedną stronę.

Planowała podjąć pracę. Na szczęście jej oszczędności pozwalały na to, by mogła to robić

spokojnie. Jenna miała doskonałe referencje i była profesjonalistką. Nie przypuszczała więc,

by czekały ją kłopoty ze znalezieniem posady.

Mężczyzna z Edynburga o nazwisku Dumas wiedział o jej istnieniu. Czy to możliwe,

ż

eby właśnie tam ją adoptowano? A jeśli to był jej ojciec, który po latach próbował odnaleźć

dorosłą już córkę? Może po jej urodzeniu wyjechał do Stanów Zjednoczonych? Przecież

mogło się tak zdarzyć. Wtedy nawet jego amerykański akcent byłby zrozumiały.

Po spotkaniu z Morwenną Jenny wiedziała, że nie chce zostać w Kornwalii ani chwili

dłużej niż to konieczne. Postanowiła zatrzymać się w Szkocji i nic nie mogło zmienić tej

decyzji. Miała nadzieję, że uda się jej tam odnaleźć pana Dumas i dowiedzieć się, co go z nią

łączy.

ROZDZIAŁ 2

Jesteś Australijką. Dlaczego w takim razie szukasz zajęcia w Szkocji? - zapytała

Violet Spradlin, prowadząca agencję pośrednictwa pracy w Edynburgu.

- Rzeczywiście, ostatnio mieszkałam w Australii - przyznała Jenna, siedząc na wprost

Violet. - Urodziłam się jednak w Wielkiej Brytanii. A powodem, dla którego przeniosłam się

do Szkocji, jest niezwykłe piękno waszej ziemi. Urzekło mnie ono do tego stopnia, że

postanowiłam tu zamieszkać. Nie mam rodziny, mogę więc żyd, gdzie chcę.

- Rozumiem. - Violet przekładała na biurku teczki z dokumentami, a kiedy skończyła,

podniosła wzrok na Jennę. - Z listu polecającego wynika, że jesteś doskonałym

pracownikiem. Twoje umiejętności i doświadczenie naprawdę robią wrażenie. Szczególnie u

kogoś tak młodego. Masz dwadzieścia pięć lat, zgadza się? Musiałaś dość wcześnie zacząć,

prawda?

- Tak.

- Niestety, w tej chwili nie mogę ci wiele zaoferować. - Violet westchnęła. - Zresztą

sama wiesz, jak to wygląda. Dzisiaj nie mam dla ciebie nic, a jutro rano mogę dostać kilka

zgłoszeń. Nigdy nie wiadomo. Mam nadzieję, że nie musisz natychmiast podjąć pracy.

- Rzeczywiście nie.

- Jak się z tobą skontaktować, gdy będę coś dla ciebie miała?

- Zatrzymałam się w małym hoteliku na obrzeżach miasta, ale mogę codziennie

dzwonić i sprawdzać, czy coś się pojawiło.

Violet ponownie zajrzała w formularz wypełniony przez Jennę.

- Ach, teraz rozumiem - powiedziała. - W rubryce, w której powinnaś podać adres,

wpisałaś miejsce, w którym się zatrzymałaś. Przypuszczam, że posada z mieszkaniem i

utrzymaniem raczej cię nie zainteresuje? Nie, pewnie nie - mruknęła do siebie, zanim Jenna

zdążyła się odezwać. - Zresztą posada, o której pomyślałam, wymagałaby wyjazdu z

Edynburga, a poza tym nie mogę ci zagwarantować, że praca tam byłaby przyjemna.

- Nie mam nic przeciwko temu, żeby się przeprowadzić. A to, że oferta obejmuje

również pełne utrzymanie, jest dla mnie dużym ułatwieniem. W każdym razie w tej sytuacji.

Violet wstała i podeszła do szafy z aktami.

- Wiedziałam, że to musi gdzieś tutaj być. - Wyciągnęła grubą papierową teczkę.

Wróciła do biurka i popatrzyła na Jennę. - W gruncie rzeczy nie polecam ci tej pracy,

rozumiesz to, prawda?

- Tak, rozumiem - odpowiedziała Jenna, zastanawiając się, co to może być za posada.

Violet otworzyła teczkę i zaczęła czytać.

- Sir Ian MacGowan poszukuje dobrej sekretarki lub sekretarza. Pisze powieść,

dyktując ją i nagrywając na taśmę. Zatrudniona osoba ma się zajmować przepisywaniem

tekstu z taśm, a później nanosić poprawki, które autor będzie robił na wydrukowanym tekście

powieści.

- Aha, pisarz.

- Myślę, że możesz go tak nazywać - odparła Violet - choć nie przypuszczam, żeby

jakieś wydawnictwo cokolwiek od niego kupiło. Mieszka w Londynie, ale gdy kilka miesięcy

temu został ranny w wypadku samochodowym, postanowił spędzić okres rekonwalescencji w

swoim domu rodzinnym w Szkocji. Przypuszczam, że całe to jego pisanie to lekarstwo na

nudę.

Jenna wyobraziła sobie dżentelmena z lekką nadwagą i siwymi włosami, który nie był

jeszcze całkiem gotów, by przejść na emeryturę.

- Ta posada wydaje mi się wprost wymarzona. Powiedziałaś jednak, że jej nie

polecasz. Chciałabym wiedzieć dlaczego. Prawdopodobnie nie jest to stała praca, ale gdybym

ją dostała, miałabym czas, żeby się spokojnie rozejrzeć za lepszym zajęciem.

Violet westchnęła i zdjęła okulary. Masując palcem grzbiet nosa, wpatrywała się w

Jennę oczami krótkowidza. Starannie wyczyściła szkła i założyła okulary. Jenna nie miała

wątpliwości, że zastanawia się, jak odpowiedzieć na jej pytanie. Czyżby sir Ian był

potworem?

W końcu Violet przemówiła.

- Widzisz te wszystkie papiery? - Wskazała opasłą teczkę. - To dokumenty

kandydatek, które w ciągu ostatnich kilku tygodni wysłałam do sir Iana.

- I nie przyjął żadnej z nich?

- Wysłuchiwałam niekończących się narzekań na brak kwalifikacji u kandydatek, z

którymi rozmawiał. W końcu zdecydował się na jedną, ale ta odeszła po dwóch tygodniach.

Następna, którą wybrał, uciekła już po trzech dniach. - Violet westchnęła.

- Czy próbował je molestować seksualnie? - zapytała Jenna.

Przez moment agentka wyglądała na zaskoczoną, a po chwili roześmiała się.

- Ależ nie. Sir Ian jest po prostu wyjątkowo trudny we współpracy - wyjaśniła i

zaczęła przeglądać wpięte w teczkę papiery. Niektóre z zapisków przeczytała na głos.

- „Łatwo wpada w złość i nigdy nie można go zadowolić” - tak określiła go jedna z

kobiet, które zaczęły u niego pracę. Druga zaś twierdziła, że „sir Ian ustala niemożliwe do

zaakceptowania godziny pracy i po prostu nie da się z nim wytrzymać”.

- Dobrze znam ten rodzaj szefów. - Jenna pokiwała głową. - Mój ostatni pracodawca

początkowo zachowywał się dokładnie tak samo.

- Naprawdę? Muszę przyznać, że mnie zaskoczyłaś. Sądząc z jego listu polecającego,

uważał cię za prawdziwy skarb i był bardzo nieszczęśliwy, że odchodzisz. Prawdę mówiąc,

kiedy się czyta to, co o tobie napisał, odnosi się wrażenie, że jesteś zesłanym przez opatrzność

aniołem - zażartowała Violet.

- Mój szef był bardzo zajętym człowiekiem, a wszystkie osoby, które zatrudniał

przede mną, były zbyt mało samodzielne. Po pewnym czasie udało mi się przebić przez mur

gburowatości, którym się otoczył. Zdołałam go również przekonać, że nie jestem leniwą,

głupią gęsią. Od tej pory nasza współpraca układała się już całkiem dobrze.

- Rozumiem. - Violet pokiwała głową i uśmiechnęła się. - W takim razie może uda ci

się porozumieć również z sir łanem, chociaż inne tego nie potrafiły.

- Na kiedy możesz mnie umówić na rozmowę kwalifikacyjną?

- Sir Ian odmówił prowadzenia jakichkolwiek dalszych rozmów kwalifikacyjnych.

Stwierdził, że zabiera mu to zbyt wiele czasu. Polecił, bym znalazła kogoś, kto nie będzie go

zadręczać ciągłymi pytaniami i uwagami, i po prostu zatrudniła tę osobę.

- Tak w ciemno? - Jenna była zaskoczona.

- Taka jest jego decyzja. Jeżeli chodzi o mnie, to mogę cię zatrudnić, oczywiście jeżeli

jesteś zainteresowana. Ostatecznie możesz przecież spróbować. Zobaczysz, jak będzie się

wam układała współpraca. Jeżeli ci się nie spodoba, to przynajmniej będziesz wiedziała, że

próbowałaś. A do tego czasu może się pojawić jakaś inna, ciekawsza oferta. Decydujesz się?

Jenna miała oszczędności, lecz nie chciała ich wydawać, jeżeli nie będzie to absolutnie

konieczne.

- Pojadę, żeby porozmawiać z sir łanem - zdecydowała. - Być może oboje dojdziemy

do wniosku, że nie jestem właściwą osobą, ale nie chcę rezygnować, dopóki się z nim nie

spotkam.

- Świetnie. Jestem gotowa się założyć, że jeżeli w ogóle ktokolwiek zdoła z nim

współpracować, to właśnie ty - powiedziała Violet i sięgnęła po telefon. Patrząc w leżącą

przed nią, otwartą teczkę, znalazła numer telefonu sir Iana i zadzwoniła.

- Dzień dobry, Hazel. Mówi Violet Spradlin z agencji. Jak się masz? Chciałabym

porozmawiać z sir łanem. Tak, oczywiście wiem, że jest zajęty. Tak. Nie, nie dzwonię w

sprawie ostatniej sekretarki. Tak, tak wiem. Nowi pracownicy potrafią czasami dać się we

znaki. Chciałam poinformować, że zatrudniłam dla niego nową sekretarkę. Jestem

przekonana, że tym razem to jest dokładnie to, czego szuka. Tak, oczywiście. - Violet

spojrzała na Jennę i puściła do niej oko.

Po długim oczekiwaniu Violet odezwała się ponownie.

- Och, dzień dobry. Tak, zatrudniłam. Szczerze mówiąc, ona właśnie siedzi obok

mnie. - Violet zakryła słuchawkę dłonią. - Pyta, kiedy mogłabyś przyjechać. Wydaje mi się

czymś zdenerwowany.

- Mogę przyjechać nawet dzisiaj, muszę tylko wiedzieć, jak się tam dostać.

- Wspominałam, że musiałabyś się wyprowadzić z Edynburga. Domyślam się też, że

nie masz samochodu.

- Nie, nie mam. A czy to jest jakiś problem?

- Sir Ian - Violet przemówiła do słuchawki - dziewczyna nie dysponuje środkiem

transportu. Gdyby była możliwość odebrania jej z dworca w Stirling, to mogłaby tam

dojechać pociągiem. Aha. Tak. Doskonale, jestem przekonana, że możemy się umówić w ten

sposób. - Popatrzyła na Jennę. - Jest drobna i ma rudoblond włosy. Będzie w ciemnozielonym

kostiumie. Myślę, że trudno ją pomylić z kimś innym. Tak. Powiem jej.

Violet odłożyła słuchawkę.

- Sir Ian nie był dziś zbyt rozmowny - stwierdziła.

- Życzy sobie, żebyś przyjechała do Stirling pociągiem. Tam ze stacji odbierze cię

jego gospodyni Hazel Pennington. Warunki zatrudnienia omówicie na miejscu.

- W porządku. Jestem wdzięczna, że zdecydowałaś się dać mi tę pracę - powiedziała

Jenna, wstając z krzesła.

- Nie dziękuj mi, kochana. Poczekaj, aż popracujesz z nim kilka tygodni. Jeżeli w

dalszym ciągu będziesz mi chciała podziękować, to dopiero wtedy będę pewna, że robisz to

szczerze. Sir Ian jest oschły i wybuchowy, ale sądząc ze słów Hazel, która od lat pracuje dla

tej rodziny, sprawiedliwy i uczciwy. Nigdy go nie widziałam, ale ten charakterystyczny głos

rozpoznałabym zawsze.

Jenna była gotowa przysiąc, że Violet się zarumieniła. Ach, więc to tak - pomyślała.

Czyżby Violet miała plany wobec sir Iana?

- Muszę się spakować i zwolnić pokój w hotelu - powiedziała. Wyciągnęła rękę do

Violet, a ta ją uścisnęła.

- Bez względu na to jak ułożą się sprawy z sir łanem, zawsze będę ci wdzięczna, że

pozwoliłaś mi spróbować.

- Nie chcę, żebyś się czuła jak owieczka wysyłana na rzeź. Od czasu do czasu

zadzwonię do ciebie, by sprawdzić, jak się sprawy mają. Jeśli pojawi się coś nowego, co

mogłoby cię zainteresować, dam ci znać.

Jenna wróciła do hotelu i zajęła się pakowaniem. Do Edynburga przyjechała dopiero

poprzedniego popołudnia, więc tak naprawdę większość rzeczy nadal pozostawała w

podróżnych torbach. Zbierając porozrzucane po pokoju drobiazgi, zastanawiała się nad

podjętą decyzją. Postanowiła, że w dni wolne od pracy będzie jednak przyjeżdżać do

Edynburga i szukać tajemniczego pana Dumas. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła wczoraj w

hotelowym pokoju, było przejrzenie książki telefonicznej. Niestety, nie znalazła nazwiska

Dumas. Mimo to nie zamierzała się poddać i planowała dalsze poszukiwania tajemniczego -

przynajmniej dla niej - nieznajomego. Miała nadzieję, że z czasem uda się jej znaleźć pracę w

mieście, co znacznie ułatwiłoby jej zadanie. Na razie jednak będzie musiała dojeżdżać ze

Stirling.

Siedząc w pociągu, Jenna myślała o nowej pracy. Nigdy dotąd nie spotkała pisarza.

Ciekawiło ją, jakiego rodzaju książki pisze sir Ian. Może wspomnienia? Niewykluczone, że

ciekawe. Może się też okazać marnym autorem. Kto wie? Być może jest taki nieprzyjemny,

bo za swoje niepowodzenia obwinia innych. Postanowiła się tym nie przejmować.

Najważniejsze, że znalazła się w Szkocji i dostała pracę.

Przed wyjazdem do Anglii Jenna pozbyła się prawie całego dobytku. Przez lata

starannie dobierała meble i sprzęty domowe, a kiedy nadszedł dzień, w którym musiała

sprzedać wszystko obcym ludziom, było jej bardzo żal. Wiedziała jednak, że trzeba to zrobić,

bo uzyskane ze sprzedaży pieniądze miały jej zapewnić poczucie bezpieczeństwa podczas

podróży.

Jenna wysiadła z dwiema torbami, a trzecią ktoś z pasażerów pomógł jej wystawić na

peron. Po chwili pociąg odjechał, a ona została na peronie zupełnie sama. Nie miała pojęcia,

jak długo przyjdzie jej czekać na gospodynię sir Iana. Liczyła na to, że kobieta wie, kogo ma

zabrać z dworca.

Zarzuciła sobie jedną torbę na ramię, a pozostałe dwie wzięła w ręce i ruszyła w stronę

budynku dworca.

- Panna Craddock? Nie mylę się, prawda?

Jenna przystanęła. Od strony parkingu zbliżała się do niej kobieta. Była wysoka i

koścista, w trudnym do określenia wieku.

- Jestem Hazel Pennington - przedstawiła się. - Pracuję u sir Iana jako gospodyni.

Przepraszam, że nie zdążyłam na przyjazd pociągu, ale utknęłam w korku.

Chwyciła jedną z toreb i skierowała się w stronę schodów tak szybko, że Jenna

musiała podbiec, aby dotrzymać jej kroku.

- Skąd pani wiedziała, którym pociągiem przyjadę? - zapytała. - Przecież nawet ja

sama tego nie wiedziałam, póki nie znalazłam się na dworcu.

Doszły na parking i gospodyni włożyła torby do bagażnika.

- Sir Ian wiedział - odparła. - Sprawdził rozkład jazdy pociągów i wybrał ten, którym

jego zdaniem najprawdopodobniej przyjedziesz. Gdyby cię jednak nie było w pociągu, który

wytypował, czekałabym na następny.

Jenna chciała zadać wiele pytań dotyczących sir Iana i wiedziała, że na większość z

nich Hazel mogłaby odpowiedzieć. Wolała jednak, by gospodyni nie odniosła wrażenie, że

Jenna denerwuje się nową pracą. Siedziała więc w milczeniu i słuchała Hazel, która

wskazywała jej mijane po drodze zabytkowe budowle i miejsca warte zobaczenia.

- Jeżeli to jest twoja pierwsza wizyta w Stirling, to powinnaś się kiedyś wybrać i

obejrzeć pomnik Williama Wallace'a. - Hazel wskazała wieżę w oddali. - Można się tam

dostać jedynie krętymi schodami. Jest to więc wycieczka dla ludzi o dobrej kondycji.

Jenna zobaczyła zamek stojący na wysokiej skarpie i westchnęła z zachwytu.

- Zamek również warto odwiedzić, bo ma pięknie odrestaurowane wnętrza - dodała

Hazel. - Mieści się tam muzeum wojskowe, a obok stoi katedra, która również należy do

miejsc ulubionych przez turystów.

Jechały na północ, a pełna entuzjazmu Jenna starała się patrzeć na wszystko

jednocześnie. Widoki rozciągające się po obu stronach drogi wprost zapierały dech i

dziewczyna nie mogła się już doczekać, kiedy wyruszy na zwiedzanie.

Jechały nie dłużej niż pół godziny, gdy Hazel niespodziewanie skręciła w boczną

drogę. Jenna była zaskoczona, bo wyobrażała sobie, że sir Ian mieszka na odludziu, daleko od

miasta. Spojrzała w górę i zobaczyła, że drzewa rosnące po obu stronach alei splatają się

gałęziami, tworząc baldachim. O tej porze roku gałęzie były pozbawione liści, ale Jenna

mogła sobie wyobrazić, jak pięknie będzie to wyglądać, kiedy się zazielenia. Wzdłuż alei

ciągnął się wysoki, niewątpliwie bardzo stary i zabytkowy mur. Gdyby te kamienie umiały

mówić, pomyślała. Musiały niejedno widzieć i słyszeć, stojąc tu od stuleci.

Aleja zakończyła się nagle ostrym zakrętem. Samochód skręcił, przejechał przez

łukowato sklepioną bramę w murze i zatrzymał się na wyłożonym kamiennymi płytami

podjeździe. Oszołomiona Jenna stała przed wejściem do najprawdziwszego na świecie

zamku. Czyżby to tutaj mieszkał sir Ian?

- To miejsce jest absolutnie fantastyczne - stwierdziła z podziwem, rozglądając się

wokoło. - Nawet nie umiem sobie wyobrazić, jak wspaniale jest dorastać w takim domu.

Dzieci muszą się tutaj czuć jak w zamku z bajki.

Hazel otworzyła bagażnik i, nie zaszczyciwszy imponującej budowli nawet jednym

spojrzeniem, zaczęła wyjmować bagaże.

- Powiem ci, że to nic innego jak tylko stara ruina - oznajmiła. - Jednak wszyscy

jesteśmy do niej przywiązani. Utrzymanie zamku kosztuje majątek, bo zawsze znajdzie się

coś, co wymaga naprawy.

Jenna chwyciła najcięższą torbę i zarzuciła ją sobie na ramię.

- Ja wezmę dwie pozostałe - zdecydowała Hazel. Podniosła je bez wysiłku, jakby nic

nie ważyły.

Jenna ruszyła jej śladem, przyglądając się przepięknie rzeźbionym, ogromnym

drewnianym drzwiom, osadzonym w łukowato sklepionej bramie, identycznej z tą, przez

którą wjechały na dziedziniec. Gdy znalazły się w ogromnym holu, gospodyni postawiła

bagaż w znajdującej się przy drzwiach niszy.

- Zostawimy to na razie tutaj - wyjaśniła. - Wiem, że sir Ian chce z tobą porozmawiać.

Nie każmy mu więc czekać dłużej niż to konieczne. Później pokażę ci, gdzie będziesz

mieszkać.

Jenna spojrzała w górę. Sufit wznosił się na wysokość około dziewięciu metrów, a tuż

pod nim, na przeciwległych końcach, znajdowały się okna w kształcie wachlarzy. Ściany holu

zawieszone były rodowymi herbami i wielkimi, olejnymi malowidłami przedstawiającymi

nieżyjących członków rodziny.

Hazel podeszła do zamkniętych drzwi, obok których łagodnym łukiem wznosiły się

prowadzące na piętro szerokie schody.

- Panna Craddock już tu jest - oznajmiła gospodyni, otwierając drzwi.

- Dobrze, niech wejdzie - zagrzmiał ze środka męski głos.

ROZDZIAŁ 3

Całe ściany pokryte były półkami, na których stały setki książek. Jenna zrozumiała, że

znajduje się w bibliotece. Na myśl, że zamieszka w zamku i będzie miała dostęp do tak

bogatego księgozbioru, o mało nie roześmiała się z radości. Oderwała wzrok od książek i

popatrzyła na stojącego przy kominku mężczyznę. Władczość i pewność siebie, jakie z niego

emanowały, sprawiały, że Jenna nie mogła oderwać od niego wzroku.

Oceniła, że nie mógł liczyć sobie więcej niż trzydzieści pięć lat. Był wysoki i

postawny, miał brązowe włosy wijące się na skroniach i nad czołem. Wyglądały na delikatne

i jedwabiste, i poczuła ochotę, by ich dotknąć. Zauważyła, że sir Ian ma dołek w brodzie i

złotobrązowe oczy ukryte pod ciężkimi brwiami. Lewą brew przecinała niewielka blizna, a

druga, większa, widniała na skroni. Na jego twarzy wyraźne były oznaki cierpienia. W lewej

ręce trzymał laskę, a cały ciężar ciała opierał na prawej nodze.

- Podejdź tu - powiedział, przywołując ją niecierpliwym ruchem dłoni. - Nie stój w

drzwiach. Przecież cię nie ugryzę. - Wskazał ręką jeden z kilku foteli stojących na wprost

ognia płonącego w kominku. - Siadaj.

Jennę zirytował sposób, w jaki sir Ian się do niej zwrócił, a mimo to głęboki,

dźwięczny głos drażnił zmysły i budził nieokreślony niepokój. Teraz, kiedy się w końcu

odezwał, zrozumiała, dlaczego panna Spradlin rumieniła się, mówiąc o sir Ianie. Jeżeli miała

dla niego pracować, musi wprowadzić pewne podstawowe zasady, których oboje powinni

przestrzegać.

- Dziękuję, z przyjemnością usiądę - odparła, podchodząc do krzesła. - Jak pan wie,

nazywam się Jenna Craddock i przyjechałam tu, aby zająć się przepisywaniem pańskiej

powieści. Zapewniam, że jestem w stanie zrozumieć pełne zdanie i byłabym bardzo

wdzięczna, gdyby, mówiąc do mnie, nie używał pan krótkich komend, jak dla psów. -

Wyciągnęła do niego rękę.

Mężczyzna popatrzył zdziwiony na wyciągniętą do siebie dłoń, po czym krótko nią

potrząsnął.

- Ian MacGowan - mruknął. - Gdyby była pani tak miła i usiadła - dodał z przesadną

grzecznością.

Ż

adnych min, upominała się w myśli Jenna Jeżeli ma pracować dla tego człowieka,

musi się przyzwyczaić zarówno do jego szyderstw i kpin, jak i niemiłego sposobu bycia

Kiedy usiadła, sir Ian podszedł, kulejąc, do sąsiedniego fotela. Ostrożnie i powoli opuścił się

na miękkie siedzenie, a zginając lewe kolano, zacisnął szczęki. Gdy na nią spojrzał,

uśmiechnęła się i czekała, żeby się odezwał.

- Oczekiwałem, że będziesz inna - rzucił szorstko. Jenna uśmiechnęła się.

- Pan również zaskoczył mnie swoim wyglądem - powiedziała, chcąc wyjaśnić, że z

opisu Violet spodziewała się kogoś znacznie starszego - Panna Spradlin nie wspomniała...

- Jestem przekonany, że przesadza - przerwał jej zirytowany sir Ian. - Życie tej całej

Spradlin musi być bardzo nudne, skoro poszukiwania dobrej sekretarki dla mnie aż tak ją

podniecają.

No, no, pomyślała Jenna. Sir Ian z całą pewnością zalicza się do ludzi, którzy łatwo

wpadają w złość i wybuchają gniewem.

- Panna Spradlin wspominała, że od kilku tygodni nie ma pan sekretarki.

- Zapewniam, że nie ja jestem temu winien. To ona ma wyjątkowy talent do

wybierania najbardziej niekompetentnych, przewrażliwionych i absolutnie nienadających się

do tej pracy kobiet. Wszystkie, które mi tu przysyła, dostają spazmów i wpadają w rozpacz za

każdym razem, gdy tylko zmarszczę brwi, podniosę głos albo pokażę, że zrobiły literówkę.

Ostatnia, zupełnie beznadziejna, uciekła, zalewając się łzami. Ty jesteś Australijką -

stwierdził.

Jenna zamrugała, zaskoczona nagłą zmianą tematu.

- Tak, istotnie, sir.

- Nie zwracaj się do mnie „sir” - pouczył sir Ian. - Kilkakrotnie prosiłem pannę

Spradlin, żeby nie używała mojego tytułu, ale najwidoczniej była zbyt zajęta gadaniem, żeby

usłyszeć, co do niej mówię.

Jenna była w biurze podczas rozmowy Violet i sir Iana i wiedziała, że to on jej

nieustannie przerywał.

- Myślałam, że posiadanie takiego tytułu to wielki zaszczyt - powiedziała swobodnie.

- Myślałaś, naprawdę? Powiedz mi lepiej coś o sobie - rzucił oschłym tonem. - Widzę,

ż

e jesteś młoda. Jesteś samotna?

- Tak.

- Obojętne, czy masz męża, czy jesteś samotna, chcę, byś wiedziała, że nie wolno ci

tutaj nikogo sprowadzać. Dlaczego wyjechałaś z Australii?

- Żeby zobaczyć trochę świata.

- Dlaczego wybrałaś właśnie Szkocję?

- A dlaczego nie? Podoba mi się tutaj.

Sir Ian rozparł się wygodnie w fotelu i patrzył na Jennę spod zmarszczonych brwi.

Musiał sobie zdawać sprawę, że takim wyglądem wzbudza strach i onieśmiela, pomyślała.

Ciekawe, czy specjalnie przybierał takie pozy, żeby uprzytomnić pracownikom, gdzie jest ich

miejsce, i trzymać ich w ryzach. Mógł sobie być panem tego zamku, ale i tak wkrótce

zrozumie, że nie tak łatwo ją zastraszyć. Ciekawe, jakie znaczenie miały dla niego powody,

dla których przyjechała do Szkocji.

Przez dłuższy czas patrzył na nią w milczeniu. W końcu powiedział:

- W porządku, rozumiem. To wszystko to taki żart, tak? Todd kazał ci tu przyjechać,

prawda? - Sir Ian gwałtownie wyrzucał z siebie zdania. Jego myśli zdawały się skakać z

tematu na temat i Jenna zaczęła się zastanawiać, czy bierze silne środki przeciwbólowe. To

mogło usprawiedliwiać jego uwagi i brak koncentracji.

- Todd? - powtórzyła.

- Tak, Todd. Mój szef. Zanudziłem go już pewnie na śmierć narzekaniami, że nie

mogę znaleźć dobrej sekretarki, i dlatego przysłał mi ciebie. Nie mam nic przeciwko

teatrzykowi, który tu odegrałaś. Potrzebuję kogoś kompetentnego, a znając Todda, jestem

pewien, że starannie sprawdził twoje kwalifikacje. Nie musisz tego przede mną ukrywać.

- Nie mam pojęcia, czym pan zarabia na życie - poza pisaniem, oczywiście - nie wiem

więc, kim może być pański szef. Nie rozumiem też, dlaczego miałabym kłamać. Czy pan

zawsze zachowuje się tak podejrzliwie w stosunku do innych?

- Zawsze.

Ś

wietnie, nie dość, że gbur i arogant, to jeszcze paranoik. Praca dla niego będzie

czystą przyjemnością.

- Twoja historia nie trzyma się kupy - orzekł. - Po co miałabyś przyjeżdżać wprost do

Edynburga i w dodatku szukać tu pracy? Gdybyś poważnie myślała o przeniesieniu się na

stałe do Wielkiej Brytanii, to zgodnie z logiką powinnaś pojechać do Londynu.

Czy to był jakiś egzamin? Czy w tej chwili powinna wybuchnąć płaczem? Tylko

spokojnie, nakazała sobie w duchu.

- Czy ma pan jakiś szczególny powód, żeby kwestionować moją prawdomówność? -

Jenna wstała i obciągnęła spódnicę. - Wystarczająco jasno dał mi pan do zrozumienia, że po

raz kolejny nie spodobał się panu wybór panny Spradlin. Szanuję pańską decyzję. Ma pan

pełne prawo, aby się z nią nie zgadzać. - Sięgnęła po torebkę.

- Mimo wszystko chcę pana zapewnić, że decydując się na tę posadę, nie knułam

podstępnych planów. Chciałam jedynie pracować.

- Och, przestań zachowywać się tak melodramatycznie - rzekł ostrym tonem sir Ian. -

Nie zamierzam wstawać z fotela za każdym razem, kiedy powiem coś, co ci się nie spodoba.

- Nie lubię grubiaństwa i nie ma w tym nic melodramatycznego. Potrafię znieść wiele

ludzkich słabostek, ale nie będę tolerować pańskiego braku szacunku.

Opierając się na lasce, sir Ian wstał z fotela Mierzyli się wzrokiem w milczeniu, aż w

końcu to on uciekł spojrzeniem w bok. Jenna poczuła, że odniosła coś w rodzaju zwycięstwa.

- Zacznijmy jeszcze raz, dobrze? - zaproponował i przesunął ręką po włosach. Jenna

była pewna, że jest tak samo zirytowany jak ona. - Proszę usiąść.

Znów usiadła w fotelu stojącym przy kominku.

- Mogę zobaczyć referencje? - zapytał.

Bez słowa wyjęła z torebki życiorys i dwa listy polecające.

- Z tego listu jasno wynika, że twój poprzedni szef uważa cię za kogoś w rodzaju

ś

więtej - powiedział, kiedy przeczytał dokumenty. - Dziwi mnie więc, że pozwolił ci odejść,

skoro jesteś taka wspaniała.

Zamilkł i przyglądał się jej przez chwilę.

- Czy wyjazd z Australii ma coś wspólnego z twoimi sprawami uczuciowymi? Może

to była zwykła kłótnia kochanków? Jeżeli tak, to naprawdę nie widzę powodu, żebyś

próbowała się tu zadomowić. Za jakiś czas ukochany zadzwoni z przeprosinami, a ty w oka

mgnieniu wrócisz do Australii.

- To nie pańska sprawa. Mimo to wyjaśnię, że mój były pracodawca, pan Basil

Fitzgerald, ma sześćdziesiąt pięć lat, dorosłe dzieci i wnuki. Wątpię, by w ogóle miał czas na

romanse, a nawet gdyby kiedyś o tym pomyślał, to jestem pewna, że już za samo rozważanie

takiego pomysłu miałby za swoje od pani Fitzgerald.

- Nie chciałem, aby to wyglądało na wtykanie nosa w życie osobiste. Jeżeli tak to

odebrałaś, to mi wybacz. I żeby sprawa była jasna. Nie interesują mnie flirty i romanse.

Szukam wyłącznie asystentki, która będzie się mogła skupić na pracy, i chcę, aby w tym

względzie nie było między nami niedomówień.

Jenna walczyła z gniewem. Starając się opanować, przyglądała się siedzącemu przed

nią mężczyźnie. Po dłuższej chwili milczenia spytała:

- Sir Ianie, czy zawsze traktuje pan ludzi w tak nieprzyjemny i obraźliwy sposób? A

może trafiłam na wyjątkowo kiepski dzień? Nie mogę zrozumieć, dlaczego uważa pan, że ja -

albo jakakolwiek inna, szanująca się pod tym względem kobieta - byłaby zainteresowana

związkiem z panem.

- Zrozumie pani, panno Craddock. - Zanim Jenna zdołała oznajmić, że wcale nie jest

pewna, czy chce dla niego pracować, zaproponował jej takie wynagrodzenie, że ze zdziwienia

szeroko otworzyła oczy. Kwota była przynajmniej dwa razy wyższa od tej, której się

spodziewała, biorąc pod uwagę, że zapewniał jej mieszkanie i pełne utrzymanie. Za takie

pieniądze była gotowa pracować nawet dla wodza Hunów, Atylli. Zresztą sądząc z dotychcza-

sowego zachowania sir Iana, mógł być kolejnym jego wcieleniem.

- Mam nadzieję, że będzie ci się tutaj podobało - podsumował sir Ian. Wstał i,

krzywiąc się z bólu, wyprostował lewą nogę. - Powiem Hazel, żeby zaprowadziła cię do

twojego apartamentu.

Nacisnął guzik interkomu na stojącym przy jego fotelu telefonie i w pokoju rozległ się

głos gospodyni.

- Słucham?

- Panna Craddock i ja przebrnęliśmy przez procedurę rozmowy kwalifikacyjnej. Czy

mogłabyś ją zaprowadzić na górę?

- Oczywiście.

Jenna wstała z fotela i podeszła do drzwi. Kiedy je otworzyła, korytarzem nadchodziła

już Hazel. Zrobiła krok w jej stronę. Dokładnie w tej samej chwili usłyszała głos sir Iana.

- Witaj na pokładzie, Jenno. Rozgość się i wróć jak najszybciej. Mam nadzieję, że nie

będziesz miała nic przeciwko temu, żeby zacząć pracę jeszcze dzisiaj. Od dłuższego czasu

jestem pozbawiony sekretarki.

- Trudno w to uwierzyć - powiedziała Jenna, a potem cicho zamknęła za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ 4

Kiedy przed kilkoma miesiącami Ian po raz pierwszy rozmawiał z Violet Spradlin,

wyjaśnił jej, że poszukuje rozsądnej i kompetentnej asystentki. Wyobraził sobie kobietę w

ś

rednim wieku, która będzie robiła, co do niej należy, i zrozumie wszystkie jego polecenia.

Kogoś takiego jak Hazel. Rzeczywiście, większość kandydatek, z którymi odbywał rozmowy

wstępne, tak właśnie wyglądała.

Powoli tracił nadzieję na znalezienie kogoś odpowiedniego, a już na pewno nie

spodziewał się, że kolejna kandydatka okaże się młodą dziewczyną o błyszczących oczach i

czarującym uśmiechu. Przypomniał sobie jednak, że kiedy skończyli rozmowę

kwalifikacyjną, Jenna przestała się do niego uśmiechać. Być może zrozumiała, że jest zbyt

zajęty, aby tracić czas na pogaduszki. Intensywnie pracował nad powieścią, a dodatkowo trzy

razy w tygodniu odbywał sesje z fizykoterapeutą. Sam również dużo ćwiczył, wiedząc, że

tylko to może mu przywrócić świetną formę sprzed wypadku. W ciągu miesięcy, które minęły

od tamtej chwili, jedynie praca nad książką pozwalała mu zapomnieć o nieustającym bólu.

Wdzięczny losowi za to, że dał mu coś, co było go w stanie aż tak mocno wciągnąć, nie

przestawał się dziwić, że zajęcie tak odległe od jego zawodu sprawia mu przyjemność. Odkąd

pamiętał, lubił książki i dużo czytał, ale nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy po raz pierwszy

przyszła mu do głowy myśl, żeby samemu wziąć się za pisanie. Prawdopodobnie w czasie

jednej z tych nocy, w czasie których ból nie pozwalał mu zasnąć.

Na początku nie wiedział, jak powinien się zabrać do powieści. Z czasem jednak

fabuła sama zaczęła się układać w logiczną całość i powoli dochodził do tego, o czym chce

pisać. Czytał maszynopis, przerabiał, poprawiał i ponownie czytał, starając się, aby to, co

przelał na papier, jak najbardziej przypominało historię, która rozgrywała się w jego

wyobraźni.

Ż

ycie jest pełne niespodzianek.

Jenna Craddock okazała się jedną z nich.

Jej wygląd nie powinien mieć żadnego znaczenia, ale odkąd Ian uległ wypadkowi żył

trochę jak pustelnik. Jedyną odwiedzającą go osobą był fizykoterapeuta Hal, który irytował

go do granic wytrzymałości wiecznym upominaniem. Przestrzegał, by Ian nie przesadzał z

ć

wiczeniami, bo przeforsowanie może tylko pogorszyć jego stan.

Ian był gotów zrobić wszystko, aby tylko wrócić do formy. Karierze zawodowej

poświęcił dwanaście lat życia i po prostu nie mógł pozwolić, żeby obrażenia fizyczne

zniweczyły wieloletni wysiłek.

Praca pochłaniała go do tego stopnia, że nie miał czasu na zbudowanie trwałego

związku z kobietą. Dlatego też nigdy jeszcze nie był poważnie zaangażowany uczuciowo.

Jeden jedyny raz kobieta, z którą się spotykał, posunęła się tak daleko, że wytknęła mu

wieczny brak czasu. „Cokolwiek robisz, jest to dla ciebie najważniejsze” - stwierdziła.

Oczywiście nie miała pojęcia, czym się zajmował. Wiedziała jedynie, że Ian potrafi zniknąć

na dwa, a czasem trzy miesiące. Był agentem tajnych służb. Tryb życia, jaki narzucała praca,

sprawiał, że niewiele kobiet chciało się z nim spotykać.

Nagle Ian pomyślał o matce, która straciła już nadzieję, że kiedykolwiek doczeka się

wnuków. Nie dawała mu jednak spokoju, krytykując jego styl życia i namawiając, żeby się

ożenił. Próbował ją przekonać, że nigdy nie znajdzie drugiej tak wspaniałej kobiety jak ona,

ale matka była nieugięta.

Ian znalazł się w położeniu, które siłą rzeczy zmuszało go do życia w celibacie. W

takiej sytuacji ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował, było towarzystwo młodej, atrakcyjnej

kobiety. Nie wolno mu dopuścić, aby łączące ich stosunki wyszły poza ramy zawodowe.

Większość posiłków jadał u siebie, przypuszczał więc, że poza godzinami pracy w ogóle nie

będzie jej spotykał.

Najważniejsze było dokończenie książki. Potem dziewczyna wyjedzie. Miał więc

kolejny powód, aby jak najszybciej zakończyć powieść. Szanse na to, że sprzeda książkę,

wydawały się niepewne i odległe. Jeśli jednak jakimś cudem udałoby mu się tego dokonać,

przeznaczy wszystko na naprawy, których wymagał zamek. Wolał londyńskie mieszkanie.

Rodzice jednak zwykli mu przypominać, że zamek jest pomnikiem przeszłości i dziedzic-

twem rodu MacGowanów. Jego dziedzictwem.

Hazel ruszyła przodem, prowadząc Jennę do pokoju, w którym miała zamieszkać.

Weszły na piętro, po czym skręciły w jeden z bocznych korytarzy. Jenna zauważyła, że

schody wiodą jeszcze wyżej, na kolejne piętro. Zamek sir Iana był naprawdę imponujący.

Ś

ciany zdobiła zabytkowa broń i portrety osób ubranych w tradycyjne stroje szkockich górali.

Obrazy przedstawiały kobiety w drapowanych na jednym ramieniu szalach z kraty

MacGowanów i mężczyzn w kiltach uszytych z tej samej tkaniny.

Wiszące na ścianach kinkiety nie rozpraszały panującego na korytarzach mroku. Jenna

wyobraziła sobie nagle, że została porwana i zamknięta w ogromnym gotyckim zamku. Wizja

ta wydała się jej tak zabawna, że omal nie roześmiała się na głos. Od dzieciństwa miała bujną

wyobraźnię. Dawniej, kiedy była mała, pomagało to jej przetrwać trudne chwile niepewności,

a choć teraz była już dużą dziewczynką, nadal lubiła puszczać wodze fantazji w takich jak ta

niezwykłych chwilach.

- Zamek jest naprawdę ogromny - powiedziała.

- Wiem, ale przyzwyczaisz się - odparła Hazel. - Zresztą używamy tylko tego jednego

skrzydła. Cała reszta jest zamknięta. To wielka szkoda, bo w tym zamku wszystko jest

historią. Towarzystwo Historyczne wielokrotnie prosiło sir Iana, aby zgodził się udostępnić

turystom nieużywane części zamku. Zwracałam mu także uwagę, że dochody, jakie

mielibyśmy z opłat za zwiedzanie, pomogłyby utrzymać zamek, ale on ciągle odmawia.

Powiedział, że nie życzy sobie potykać się o obcych ludzi we własnym domu.

- Przypuszczam, że aby tu posprzątać, potrzebna jest armia ludzi.

- Regularnie przychodzi do nas grupa kobiet z wioski i wtedy robią najcięższe rzeczy,

a co tydzień dwie z nich sprzątają tę część.

- Mam szczęście, że będę mogła zamieszkać w takim wspaniałym miejscu.

Hazel zatrzymała się przed jednymi z licznych drzwi.

- Jestem bardzo zadowolona, że mam towarzystwo. Zanim sir Ian wrócił do domu, w

zamku mieszkałam tylko ja i Cook. Możesz sobie wyobrazić, że czułyśmy się dosyć dziwnie,

same w takim ogromnym budynku. Tylko w te dni, kiedy przychodzą kobiety do sprzątania,

coś się dzieje. Rzadko się zdarza, żeby jakiś gość u nas nocował, a sir Ian nie urządza przyjęć.

Woli własne towarzystwo.

- Tak też sobie pomyślałam - odparła z lekką ironią Jenna.

- Mam nadzieję, że jego zachowanie nie zniechęciło cię - zaniepokoiła się Hazel. - To

naprawdę dobry człowiek, tylko trochę niecierpliwy. Chciałby jak najszybciej wrócić do

pracy.

- Rozumiem - odparła Jenna, może nie do końca szczerze, ale za to grzecznie. Sir Ian

nie wspomniał ani słowem o tym, czym się zajmuje.

- Jesteśmy na miejscu. - Hazel weszła do pokoju. - Mam nadzieję, że będzie ci tu

wygodnie - powiedziała, po czym przeszła przez salonik i otworzyła drzwi w głębi.

- Tu jest sypialnia i łazienka. Podczas ostatniego remontu MacGowanowie

zdecydowali się przerobić sypialnie na apartamenty. Teraz jest dużo wygodniej, bo wreszcie

zrobiono nowoczesne łazienki i toalety, a dodatkowo wbudowano szafy, których tu zawsze

brakowało.

Jenna wprost oniemiała z zachwytu. Nie miała pojęcia, że będzie mieszkała w

apartamencie. Szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w misternie rzeźbione belkowanie

sufitu i w ozdobne gzymsy. Salonik był umeblowany antykami, które mogłyby stać w

niejednym muzeum, a całości dopełniały wspaniałe dywany i draperie.

- Coś podobnego! Staram się zachować zdrowy rozsądek, ale czuję się tak, jakbym

nagle znalazła się w bajce. Cały ten ogromny zamek i wszystko, co w nim widziałam,

sprawia, że naprawdę trudno mi się otrząsnąć z tego wrażenia.

- Sir Ian ma wspaniałe poczucie humoru, tyle że głęboko ukryte. Jeśli w końcu nie

zacznie go używać, to gotowe zaniknąć - zażartowała Hazel i wróciła do saloniku. - Daj mi

znać, jeśli będziesz czegoś potrzebowała.

- Dziękuję. - Jenna uśmiechnęła się. - Jest naprawdę wspaniale. Czuję, że to raczej ja

powinnam wam płacić za to, że pozwolono mi tu zamieszkać.

- Nie martw się. Popracujesz z nim kilka dni i od razu zmienisz zdanie. Zobaczysz.

Niedługo uznasz, że sir Ian płaci ci stanowczo za mało za to, co musisz znosić - uprzedziła

Hazel i wyszła.

Jenna wiedziała, że musi jak najszybciej wrócić na dół, ale kiedy została w pokoju

sama, nie mogła się oprzeć pokusie i wyjrzała przez okno. Kiedy to zrobiła, przekonała się, że

jej pokój znajduje się bardzo wysoko. Patrząc z góry, widziała rozległe ogrody, a kiedy się im

lepiej przyjrzała, doszła do wniosku, że były bardzo starannie zaprojektowane.

Obiecała sobie, że przyjrzy się im dokładniej, kiedy tylko nadarzy się okazja Teraz

jednak musiała się odświeżyć i wrócić do czekającego na nią sir Iana. Nie chciała, aby jej

guzdranie dało mu okazję do zademonstrowania niezadowolenia.

Wyszła z pokoju i stojąc w korytarzu, rozejrzała się wokół. Miała nadzieję, że uda się

jej zorientować, w której części zamku zamieszkała. Szkoda, że idąc z Hazel, nie znaczyłam

drogi. Gdyby to zrobiła, wiedziałaby, jak trafić z powrotem do biblioteki. Natychmiast

przypomniały się jej powieści historyczne, w których zamki kryły niezliczone tajemnice

specjalnie po to, aby mogły je odkrywać niczego niepodejrzewające osoby.

Na szczęście tylko raz pomyliła drogę. Kiedy schodziła już do holu, z którego

wchodziło się do biblioteki, w drzwiach stanął sir Ian i na znak, że ją zauważył, skinął krótko

głową.

- Zaprowadzę cię do biura, w którym będziesz pracować - oznajmił.

Szli obok siebie i nagle Jenna zdała sobie sprawę, jak wysoki i potężnie zbudowany

jest sir Ian. Ledwo mu sięgała do ramienia. Musi mieć w sobie krew wikingów, uznała, a

przed oczami stanęła jej scena obrad klanu MacGowanów, w której jeden z przodków jej

pracodawcy wymachuje ogromnym mieczem, nawet się przy tym nie pocąc.

- To tu, jesteśmy na miejscu. - Ian zatrzymał się przed drzwiami w głębi holu i ruchem

ręki zaprosił, by weszła.

Kiedy Jenna znalazła się w środku, poczuła się mile zaskoczona. Pokój był przytulny,

a okna wpuszczały dużo światła. Doszła do wniosku, że będzie się jej tutaj dobrze pracowało.

- Miło tutaj. - Uśmiechnęła się i rzuciła okiem na stojący na biurku komputer.

- Powinnaś tu znaleźć wszystko, co będzie ci potrzebne - powiedział Ian, podchodząc

do biurka. - To są taśmy, o których wspominałem. Wiem, że jest tego dużo, i rozumiem, że

taki widok musi ci się wydawać przytłaczający. Przykro mi, że zaczynasz w ten sposób. Zrób

tyle, ile zdołasz. Myślisz, że dasz sobie radę? - zapytał, przyjrzawszy się jej badawczo.

- Nie martw się.

- Świetnie. Kiedy skończysz, wydrukuj to, co ci się uda przepisać, i zostaw na moim

biurku w bibliotece. Gdyby coś było niejasne albo miałabyś jakieś pytania, a mnie by nie

było, zrób na marginesie notatkę. Chcesz może jeszcze coś wiedzieć?

- Wszystko jasne.

- Nie zapytałaś, które dni będziesz miała wolne. Ta uwaga rozbawiła Jennę.

- Wobec nawału pracy nie zastanawiam się nad wolnymi dniami - odpowiedziała z

uśmiechem. - Nie martw się. Powiem ci, kiedy będę chciała wziąć wolne. Jestem dosyć

elastyczna, jeżeli jednak będę miała wrażenie, że wykorzystujesz mój dobry charakter,

natychmiast dam ci o tym znać - zażartowała.

Ian skinął głową i obrócił się na pięcie.

- W takim razie zostawiam cię - powiedział, nie oglądając się za siebie.

Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Jenna usiadła przy komputerze. Włączyła go i z

zadowoleniem stwierdziła, że zainstalowano w nim najnowsze oprogramowanie. Wzięła

pierwszą kasetę i włożyła ją do specjalnego urządzenia które pozwalało regulować prędkość

odtwarzanego dźwięku. Założyła na uszy słuchawki i cztery godziny po wyjściu z biura

Violet Spradlin rozpoczęła pracę.

Było popołudnie, czas odwiedzin fizykoterapeuty. Znosząc tortury bolesnych ćwiczeń

rehabilitacyjnych, Ian wrócił pamięcią do wypadku, w którym o mało nie zginaj To, co się

wtedy wydarzyło, było głównym tematem jego nocnych koszmarów podczas kilku ostatnich

miesięcy Czy kiedyś się skończą?

Sir Ian MacGovan pracował w służbach specjalnych a konkretnie w Agencji Wywiadu

Cywilnego Wielkie Brytanii. Jako agent wywiadu, był przyzwyczajony do udziału w tajnych

operacjach. Pracował dla rządu, ale tylko kilka osób wiedziało, czym się naprawdę zajmuje.

Na wet jego rodzice byli przekonani, że tkwi gdzieś przy biurku w którymś z niezliczonych

pokoi rządowych budynków.

Jego ostatnie zadanie polegało na infiltracji grupy terrorystów. Podczas spotkania

grupy, które odbywało się w piwnicy opuszczonego budynku, wybuchła jedna z

przechowywanych tam bomb. Kilka osób zginęło na miejscu, a Ian przeżył tylko dlatego, że

akurat stanął za betonową kolumną, która go zasłoniła. Siła wybuchu odrzuciła go na półtora

metra. Upadając, złamał sobie rękę i nogę oraz roztrzaskał kolano.

Ian nie pamiętał wybuchu. Po raz pierwszy zrozumiał, że coś się stało dopiero wtedy,

gdy odzyskał świadomość i stwierdził, że jest w szpitalu. Przejmujący ból sprawił, że

otaczająca go miękka ciemność prysła; zrozumiał, że został ciężko ranny.

- Ian - usłyszał cichy głos. - Obudź się, Ian. Musimy porozmawiać, słyszysz?

Z trudem uniósł powieki. Przy łóżku stał jego szef, Todd Brewster.

- Zapisałeś numer ciężarówki, która po mnie przejechała? - wychrypiał Ian.

- Poprosiłem lekarzy, aby zmniejszyli ci ilość środków przeciwbólowych tak, żebyś

mógł rozmawiać - wyjaśnił Todd.

- Jesteś bardzo przewidujący - mruknął Ian. - Co się stało?

- Powiedz mi, co zapamiętałeś.

Ian próbował się skoncentrować, ale jego mózg reagował bardzo powoli.

- Ostatnie, co pamiętam, to spotkanie w piwnicy.

- Czego dotyczyło?

Ian skupił się i przekazał szefowi to, co zdołał sobie przypomnieć.

- Kto oprócz mnie został ranny? - zapytał na koniec.

- Było was tam pięciu. Trzech zginęło na miejscu, jeden jest w stanie krytycznym. W

tej sytuacji zdecydowaliśmy się uśmiercić również tę postać, w którą się wcieliłeś.

Rozumiesz?

Ian zamknął oczy.

- Oficjalna wersja zdarzeń mówi, że miałeś ciężki wypadek samochodowy -

powiedział po chwili Todd. - W trakcie zwolnienia lekarskiego będziesz otrzymywał pełne

wynagrodzenie.

- Ponieważ mam gips na ręce i na nodze, domyślam się, że obie są złamane. Co poza

tym?

- Noga jest złamana w dwóch miejscach. Oprócz tego masz złamany nadgarstek i

wyrwany staw barkowy. Chirurdzy najbardziej obawiają się o twoje kolano. Mówią, że musi

minąć trochę czasu, zanim znowu będzie w pełni sprawne.

- Tylko tego mi brakowało.

- Radziłbym ci pojechać do domu. Mam na myśli Szkocję, a nie twoje mieszkanie w

Londynie. Wrócisz, kiedy poczujesz się lepiej.

- A jeśli moje kolano nigdy nie będzie w pełni sprawne? Co wtedy?

- Po co od razu rozważać najgorsze scenariusze? Masz cholerne szczęście, że w ogóle

ż

yjesz. Jak tylko lekarze pozwolą ci wyjść ze szpitala, jeden z naszych ludzi zawiezie cię do

Szkocji.

Ian kiwnął głową i patrzył, jak Todd wychodzi z pokoju. Wiele spraw nie zostało

omówionych, a najważniejszą z nich było, czy będzie mógł wrócić do pracy.

- Na dzisiaj wystarczy - orzekł Hal, rehabilitant, przerywając ponure rozmyślania Iana.

- Jestem naprawdę zachwycony tym, jak bardzo poprawił się twój stan, odkąd zacząłem

przychodzić. Nie przypuszczałem, że kolano odzyska aż taką ruchomość. Nigdy nie skarżysz

się na ból. Tylko czasem, gdy nagle bledniesz, wiem, że za bardzo się forsujesz.

- Ból nie ma znaczenia. Liczy się tylko to, żeby noga była całkowicie sprawna.

Ian wziął prysznic, przebrał się i postanowił sprawdzić, jak sobie radzi nowa

sekretarka. Kiedy wszedł do jej biura, dziewczyna pisała z taką prędkością, że jej palce

wprost fruwały nad klawiaturą. Nie chcąc jej przerywać, poczekał, aż przerwie.

- Czy taśmy są dobrze nagrane? - zapytał. Jenna zdjęła z uszu słuchawki.

- Przepraszam, nie wiedziałam, że pan tu jest - powiedziała. - Dźwięk jest czasami

nierówny, niekiedy staje się głośniejszy, a innym razem przycicha. Może to być wina

magnetofonu.

- Albo mojego dyktowania, bo często przy tym chodzę. W przyszłości obiecuję

zwracać większą uwagę na to, jak trzymam mikrofon.

- Zastanawiałam się, czy nie miałby pan nic przeciwko temu, abym wydrukowała to,

co już wcześniej zostało spisane. Chciałabym zrozumieć, o co chodzi w całym tekście.

- Możesz robić wszystko, co pomoże ci w pracy.

- Ta powieść to thriller szpiegowski, prawda?

- Coś w tym rodzaju.

- Skąd wziął pan pomysł?

- Piszę taką książkę, jakie sam lubię czytać.

- A już myślałam, że może opiera się pan na własnych doświadczeniach. - Jenna

uśmiechnęła się.

- Nie - zaprzeczył krótko Ian.

- W takim razie ma pan bardzo żywą wyobraźnię.

- Przepraszam, że ci przeszkodziłem. Pójdę już, żebyś mogła dalej pracować. -

Odwrócił się, a ciche stukanie w klawisze odprowadziło go do drzwi.

Idąc wieczorem do swojego pokoju, Jenna odczuwała zadowolenie z postępów w

pracy. Zanim zasnęła, zdążyła przeczytać pierwsze siedemdziesiąt pięć stron powieści sir Iana

i choć nie doszła jeszcze do miejsca, w którym dzisiaj zaczęła przepisywać, historia już ją

wciągnęła.

Tak jak od początku przypuszczała, była to powieść szpiegowska. Głównym

bohaterem był agent rządowy, który wpadł w kłopoty, zanim zdążyła doczytać do piątej

strony. Zastanawiała się, kim jest Ian. Może lubił fantazjować o niebezpiecznym, mocnym

ż

yciu, a był... księgowym? Uśmiechnęła się do swoich myśli i zasnęła.

Jenna przebywała w zamku już od kilku dni. Przez cały ten czas niebo było zasnute

chmurami i w powietrzu czuło się wilgoć. Kiedy już zaczęło się jej wydawać, że tutaj zawsze

jest taka ponura pogoda, wszystko się zmieniło. Obudziła się wcześnie rano i stwierdziła, że

na niebie nie ma ani jednej chmurki i świeci przepiękne słońce. Przyglądała się jasnym

promieniom wpadającym przez okno sypialni, złocącym wszystko, czego dotknęły.

Poczuła, że jest zbyt podekscytowana, aby spać. Błyskawicznie umyła się i ubrała.

Była tak przejęta, że najprawdopodobniej przestała zwracać uwagę na to, dokąd idzie, i

musiała przegapić jakiś zakręt. Zgubiła się i błądząc mrocznymi korytarzami, usiłowała

znaleźć drogę na parter.

- Kiedy tylko przestaję zwracać uwagę na to, co robię, zawsze tak się kończy -

powiedziała do siebie ze złością. - Nie po to tak wcześnie wstałam, żeby się teraz błąkać i

niepotrzebnie tracić czas, który mi pozostał do rozpoczęcia pracy.

Zagubiona w starym zamku, Jenna poczuła się jak bohaterka powieści historycznej.

Brakowało tylko tego, żeby jakaś zbroja ożyła i, zgrzytając metalicznie, ruszyła w jej stronę, a

ona zaczęła krzyczeć.

Przeszła przez galerię, której ściana ozdobiona była rzędem olejnych portretów. Jenna

nie miała wątpliwości, że tę wystawę można było określić mianem ilustrowanej historii rodu

MacGowanów, i żałowała, że nie ma czasu, by je dokładniej obejrzeć. Obiecała sobie jednak,

ż

e niedługo tu wróci, oczywiście, jeśli uda się odnaleźć to miejsce. A to było bardzo

wątpliwe.

W końcu zauważyła wąskie schodki. Na ich widok z jej piersi wydobyło się głębokie

westchnienie ulgi. Szybko zeszła na dół. Na końcu znajdował się niewielki podest i tylko

jedne drzwi. Jenna otworzyła je i weszła do kuchni. Trudno było powiedzieć, kto się bardziej

się przestraszył - Jenna czy kobieta robiąca coś przy kuchennym stole.

- Ojej - powiedziała Jenna - przepraszam, że pani przeszkadzam. Nazywam się Jenna

Craddock i jestem sekretarką sir Iana. Jeśli mogłaby mi pani powiedzieć, jak dojść do jadalni,

to zaraz się stąd wyniosę.

Kobieta roześmiała się wesoło.

- Jestem Megan MacKinnock, znana jako Cook. Chodź za mną, zaprowadzę cię do

jadalni.

W jadalni powitał Jennę wspaniały zapach świeżo parzonej kawy. Schodziła tu tylko

na śniadania, a pozostałe posiłki jadała na przeszklonej werandzie. Codziennie rano, kiedy

wchodziła do tej sali, miała wrażenie, że jest niewłaściwie ubrana. Jedynym odpowiednim

strojem wydawała się jej suknia podobna do tych, jakie kobiety nosiły przed stu laty. Patrząc

na niespotykanych rozmiarów stół, przy którym swobodnie można by posadzić sto osób,

robiło się jej żal, że obecnie tak rzadko go używano. Kolejny raz wyobraźnia odmalowała

przed oczami Jenny obraz z dawno minionych czasów. Zobaczyła tę samą jadalnię, ale całą

wypełnioną eleganckim towarzystwem pięknych, dystyngowanych dam i panów o niena-

gannych manierach. Widziała setki płonących świec, których zwielokrotnione płomienie

odbijały się we wszystkich lustrach.

Znowu te romantyczne wizje, a przecież nie wolno jej śnić na jawie! W bibliotece sir

Iana było mnóstwo ciekawych książek. Wybrała kilka z nich. Już jako dziecko interesowała

się historią i z równym zapałem pochłaniała powieści historyczne i podręczniki do historii.

Najciekawsza wydawała się jej historia Anglii i Szkocji. Często wyobrażała sobie, jak walczy

pod Bannockburn i pod Culloden, zadając potężne ciosy mieczem w obronie swoich ludzi.

Czasem zastanawiała się, czy któryś z jej przodków nie był przypadkiem Szkotem.

Gdyby się okazało, że tak jest, byłoby to trochę niesamowite, bo Jenna zawsze była sercem po

stronie Szkocji.

- Witaj, Jenna - powiedziała Hazel, stając w drzwiach. - Dobrze spałaś?

- Dobrze, dziękuję.

- Cook mówiła, że rano zabłądziłaś.

- Musiałam się zagapić.

- Widziałaś już dzisiaj sir Iana? - zapytała gospodyni.

- Nie, ale nie ma w tym nic dziwnego. Jak do tej pory, jeszcze nie spotkałam go

podczas posiłku.

- Nie bierz tego do siebie. Sir Ian jest raczej małomówny. Kiedy był małym chłopcem,

przekomarzałam się z nim, nazywając go typowym, nieprzystępnym i upartym Szkotem.

- Nie mogę sobie wyobrazić Iana jako małego chłopca - przyznała Jenna.

- Zapewniam cię, że nie był to interesujący widok - usłyszała dobiegający gdzieś zza

jej pleców głos. - A ty, Hazel, spróbuj umówić na jutro Hamisha. Mój prysznic coraz bardziej

cieknie.

- Zrobię, co będę mogła, ale sam wiesz, jaki on jest. Jeśli ma do wyboru siedzenie z

wędką i pracę, to wybierze wędkowanie.

- Postaraj się. - Ian skierował się w stronę drzwi.

- Nie będziesz jadł śniadania? - zapytała gospodyni.

- Nie teraz. Może później.

Jenna poczuła się zawstydzona, że Ian przyłapał ją, kiedy plotkowała o nim z

gospodynią. Podeszła do suto zastawionego bufetu i nałożyła sobie na talerzyk muffina i

trochę owoców. Nalała do filiżanki kawy i zabrała się do jedzenia, patrząc tęsknym okiem na

skąpany w słońcu ogród.

Ian doszedł do samej biblioteki, nim zauważył, że Hazel idzie tuż za nim. Zatrzymał

się i popatrzył na swoją gospodynię.

- Czego chcesz? - burknął zniecierpliwiony.

- Dziś rano zachowałeś się wobec Jenny bardzo niegrzecznie. Zdawałeś się jej nie

zauważać. Zupełnie jakby jej tam wcale nie było. Powiedz, jak się między wami układa?

- O czym ty mówisz, kobieto? Między Jenną a mną nic nie ma!

- Chodzi mi o to, jak ona daje sobie radę z pracą?

- Aaaa. Jest kompetentna i niezwykle sprawna. Szczerze mówiąc, tempo, w jakim

pracuje, zrobiło na mnie wrażenie. Ta kobieta nie robi ani błędów ortograficznych, ani

literówek. Jak widzisz, cuda się zdarzają.

- Nie uważasz, że dziś rano wyglądała wyjątkowo ładnie?

- Nie zauważyłem - odparł, spodziewając się, że niebiosa ukarzą go za tak ewidentne

kłamstwo. - Czy twoje wypytywanie ma jakiś cel? Bo jeśli nie, to pozwól, że zajmę się pracą.

- W takim razie nie będę cię zatrzymywała - powiedziała Hazel i odeszła, uśmiechając

się do siebie.

O co jej mogło chodzić? Przecież robił wszystko co w jego mocy, żeby nie myśleć o

Jennie. W tej sytuacji wysłuchiwanie, jak Hazel zachwyca się jej urodą, i dodatkowo

podkreśla zalety, doprawdy było ponad jego siły.

Ian miał wrażenie, że śmiech Jenny ciągle jeszcze rozbrzmiewa wokoło. Znajdował

różne powody, żeby zajrzeć do biura, i za każdym razem, kiedy tam wchodził, Jenna

pracowała. Nabrał zwyczaju codziennego wpadania do biura pod pretekstem sprawdzania

postępów w pracy. Wiedział jednak, że tylko się oszukuje. Zrozumiał, że po prostu nie potrafi

trzymać się od niej z daleka.

Kiedy dzisiaj rano wszedł do jadalni, skąpana we wpadającym przez okna złocistym

blasku Jenna wyglądała jak emanująca radością życia rusałka.

Co się z nim dzieje? Stał się romantyczny niczym poeta. I to z powodu nowej

pracownicy. Opanował ogarniającą go irytację i wielkimi krokami ruszył w kierunku bibliote-

ki. Musiał poszukać szczegółowych informacji potrzebnych do powieści.

Jenna dolała sobie kawy, w pośpiechu przełknęła pół filiżanki i wybiegła na dwór.

Kiedy znalazła się na dworze, stanęła i zamykając oczy, uniosła twarz do słońca.

Czy dzisiaj rano faktycznie było cieplej, czy tylko jej się tak wydawało? Kiedy

wreszcie zacznie się tutaj wiosna? A może w Szkocji wcale nie ma wiosny? Kiedy wyjeżdża-

ła, w Australii było lato, i nie pomyślała o tym, że u celu jej podróży, panuje inny klimat.

Otworzyła oczy i głęboko wciągnęła w płuca świeże powietrze. Rozciągający się przed jej

oczyma widok tchnął tak głębokim i absolutnie niczym niezmąconym spokojem, że Jenna

poczuła wzruszenie.

Widząc precyzyjny wzór przenikających się wzajemnie konturów klombów i rabat,

nie mogła się doczekać, żeby zobaczyć, jak będą wyglądały, kiedy wszystko zakwitnie.

Wyobrażała sobie, jak piękne będą alejki wijące się wśród kolorowych kwiatów i

szemrzących fontann. Idąc powoli wysypaną tłuczonymi muszlami ścieżką, przyglądała się

roślinom i krzewom, przystając czasem z nadzieją, że uda się jej coś rozpoznać.

Doszła do miejsca, gdzie ścieżki się krzyżowały. Wiedziona impulsem, skręciła w

bok. Nowa ścieżka była dosyć kręta, a każda kolejna zmiana kierunku ukazywała oczom

Jenny coraz to nowe ozdobnie przycięte rośliny. Przyglądała się im zafascynowana

niezwykłym kunsztem i precyzją ogrodnika, którego ręka wyczarowała te piękne formy.

W końcu zerknęła na zegarek i wzdychając, zawróciła w stronę zamku. Bez trudu

odnalazła powrotną drogę. Tutaj nie można się było zgubić, bo potężna bryła zamku górowała

nad otoczeniem. Nie chciało się jej wracać do głównych drzwi, postanowiła więc wejść przez

bibliotekę, bo tak było najbliżej. Podeszła do przeszklonych drzwi i dopiero wtedy zauważyła,

ż

e sir Ian przygląda się jej przez szybę.

- Jeszcze raz dzień dobry - powiedziała. - Mamy dziś wyjątkowo piękny poranek,

prawda?

- Chyba tak. Widzę, że spodobał ci się ogród.

- O tak. Jest naprawdę piękny. Wyobrażam sobie, jak wspaniale musi to wyglądać,

kiedy wszystko zakwitnie.

- Cieszę się, że ci się podoba - odrzekł i odwrócił się do niej plecami. - Mam nadzieję,

ż

e śniadanie było zadowalające - dodał po chwili, wpatrując się w książki stojące na półce.

Jenna czuła się jak na mękach. Uprzejmość, z jaką sir Ian się do niej zwracał, była tak

oficjalna, że miała ochotę wybuchnąć śmiechem. Nie odważyła się jednak roześmiać.

- Zupełnie zadowalające - odparła. - A teraz muszę przeprosić, bo chcę się przebrać i

zabrać do pracy.

Ian spojrzał na Jennę.

- Dlaczego uważasz, że to, co masz na sobie, nie jest odpowiednie do pracy? Wiesz

przecież, że tutaj nie obowiązuje cię żaden określony strój.

- Wiem - odparła spokojnie, chcąc uniknąć zatargu.

- Zostawiłem na twoim biurku kilka taśm, które mogą wymagać z mojej strony

pewnych wyjaśnień. Niedługo zajrzę, żeby je omówić.

Na jego biurku piętrzył się stos korespondencji i gazet. Pomyślała, że zanim się przez

to przebije, minie sporo czasu i, skinąwszy głową, wyszła z pokoju.

Za każdym razem, kiedy spotykała Iana, przenikał ją dreszcz. Przecież się go nie bała.

Tutaj chodziło o coś zupełnie innego, Ian był taki... męski. Jenna nie mogła znaleźć innego

odpowiedniego określenia.

Weszła do swojego biura i od razu zobaczyła taśmy, o których wspominał. Obok nich

leżał na biurku gruby plik przepisanych przez nią stron z naniesionymi poprawkami. Jenna

pomyślała, że poprawki Ian musiał robić nocą, bo przecież nowo przepisane strony

wydrukowała i zostawiła na jego biurku wczoraj wieczorem.

- Czy ty nigdy nie sypiasz? - mruknęła pod nosem.

- Niezbyt dużo - odpowiedział Ian, stając tuż za jej plecami.

Jenna odwróciła się, marszcząc brwi.

- Nie życzę sobie, żebyś się tak do mnie podkradał - oznajmiła.

- Szedłem zupełnie normalnie. Wcale nie starałem się być cicho. Zawsze jesteś taka

nerwowa?

- Nie. Nie zawsze.

- A więc to ja cię denerwuję?

Nie miała ochoty o tym rozmawiać, postanowiła więc zmienić temat.

- Chciałeś ze mną o czymś pomówić?

- Tak. Zdecydowałem, że najpierw załatwię sprawy z tobą, a dopiero potem zajmę się

resztą. Noga wyjątkowo mi dziś dokucza. Chciałbym cię więc poprosić, żebyś usiadła, a

wtedy i ja będę mógł to zrobić.

- Oczywiście, przepraszam.

Jenna usadowiła się przed komputerem, a Ian przysunął sobie krzesło i postawił je

naprzeciwko.

- Wiem, że za mało ci pomagam - zaczął, kiedy już usiadł i wyprostował nogę. -

Chciałem ci powiedzieć, że to, jak pracujesz, zrobiło na mnie wrażenie. Doceniam twoją

pomoc i chciałem ci za to podziękować.

- Och.

- Wydaje mi się też, że to odpowiedni moment, aby pomówić o twoich dniach

wolnych.

- Zgoda.

- Proponuję nie ustalać konkretnego dnia tygodnia. Zamiast tego mogłabyś brać wolne

popołudnie wtedy, kiedy nie będziesz miała zaległości. Przekonałem się, w jakim tempie

pracujesz, i wiem, że bez problemów za mną nadążysz. Dodatkowo daję ci wolne wszystkie

niedziele. A jeśli będziesz chciała wyjechać na weekend, jest to tylko kwestia ustalenia

terminu.

- Dziękuję.

- Jestem ci szczególnie wdzięczny za umieszczane na marginesach pytania i sugestie

dotyczące postaci i akcji. Widzę, że bardzo wnikliwie analizujesz tekst i jest to dla mnie

bardzo cenne. Doszedłem w swojej książce do miejsca, z którym mam pewien kłopot. Wydaje

mi się, że wiem, co stanowi problem, ale zastanawiałem się, czy nie zechciałabyś tego ze mną

przedyskutować. Oczywiście, jeżeli nie masz ochoty aż tak się angażować, to uszanuję twoją

odmowę.

Prośba Iana zaskoczyła Jennę, ale musiała przyznać w duchu, że jej schlebiała.

- Z przyjemnością porozmawiam z tobą o tym kłopotliwym miejscu - odparła.

Przez następną godzinę Ian wyjaśniał, na czym jego zdaniem polegał problem.

- Postać Philipa wydaje mi się blada i pozbawiona życia. Chciałem, aby był żywszy i

bardziej wyrazisty. Jestem ciekaw, czy masz pomysł, jak by to można zmienić?

Jenna nie była pewna, co odpowiedzieć. Już wcześniej zwróciła uwagę, że postać

głównego bohatera jest pozbawiona psychicznej i emocjonalnej głębi. Uznała jednak, że po

prostu autor za mało zna świat, który opisuje.

Ian musiał wyczuć jej wahanie.

- Nie obawiaj się mnie urazić. Chcę usłyszeć obiektywną opinię.

- Moim zdaniem problem może leżeć w tym, że nigdy nie mówisz o jego uczuciach.

Opisujesz, co robi i dlaczego nagle wpada w tarapaty. Nigdy jednak nie piszesz ani słowa o

tym, co on czuje, a także, jak przeżywa to, co się z nim dzieje.

- A co to ma do rzeczy? - zapytał Ian, marszcząc brwi. - Przecież to jego praca. Robi

to, co do niego należy i za co mu płacą. Po co miałbym opisywać jego uczucia?

- Ponieważ to pomoże czytelnikom wczuć się w jego położenie. Znamy jego myśli, bo

o tym piszesz. To dobrze. Musimy jednak wiedzieć również, co on czuje. - Jenna zamilkła i

po chwili dodała: - Zresztą to przecież twoja książka. Przedstawiłam ci tylko moją opinię.

- A jeśli on wcale nie zastanawia się nad tym, co czuje? Jeśli nie ma na to czasu?

- Rozumiem, że w scenach akcji faktycznie nie ma czasu na takie rozważania.

Uważam jednak, że wprowadzenie scen refleksji, w których bohater staje twarzą w twarz z

tym, co się wydarzyło i ze swoimi odczuciami na ten temat, doskonale wzbogaciłoby warstwę

narracji. Jestem przekonana, że powinieneś zajrzeć do jego duszy i zobaczyć, co się w niej

dzieje. Z tego, co czytałam i co słyszałam o pisaniu, zapamiętałam, że profesjonaliści radzą

początkującym pisać o czymś, na czym dobrze się znają To bardzo dobry pomysł, by

głównym bohaterem uczynić agenta wywiadu, ale biorąc pod uwagę, że to twoja pierwsza

powieść, może byłoby lepiej, gdybyś wybrał łatwiejszy temat.

Ian zrobił minę wyrażającą dezaprobatę i Jenna zrozumiała, że posunęła się za daleko.

- Nie miej mi za złe - dodała szybko. - Pytasz, to mówię. Sama nie jestem pisarką i nie

wyobrażam sobie nawet, jak ciężko musiałeś pracować, żeby wymyślić wciągającą fabułę.

Mogę tylko powiedzieć, że to ci się z całą pewnością udało.

- Być może powinienem był wybrać inny temat - przyznał Ian, podnosząc się z

krzesła. - Spróbuję wymyślić, co może odczuwać agent wywiadu. Zobaczymy, czy mi się

uda.

Patrzyła, jak sir Ian, utykając, wychodzi z pokoju.

Była pewna, że to przez braki w pełnym nakreśleniu osobowości głównego bohatera

czytelnikowi było trudno wczuć się w jego sytuację. Mimo wszystko wyrzucała sobie, że

wytknęła to łanowi. Najwyraźniej ta uwaga uraziła jego uczucia.

ROZDZIAŁ 5

Jenna siedziała przy komputerze i w skupieniu spisywała z taśmy kolejny fragment

powieści, Ian pojawił się przed nią tak nagle i niespodziewanie, że zaskoczona aż podsko-

czyła na krześle. Przerwała pisanie i zdjęła słuchawki z uszu. Ostatnio Ian przyzwyczaił się

zachodzić do niej, żeby porozmawiać o swojej książce. To, że liczył się z jej opinią i omawiał

z nią nowe pomysły, sprawiało jej przyjemność.

- Dzień dobry. - Jenna uśmiechnęła się na przywitanie. W odpowiedzi Ian zmarszczył

brwi.

- Dobrze spałeś? - zapytała.

- Nieszczególnie.

Jenna przywykła do różnych humorów szefa i nauczyła się je znosić. Czasami

myślała, że byłoby jej dużo łatwiej, gdyby co rano ktoś wywieszał ostrzeżenia.

„Nieprzystępny - jedno lub dwa warknięcia”.

„Zatopiony w myślach - nie zapamięta, że cię już dzisiaj widział”.

„Zirytowany - bo coś idzie nie po jego myśli w powieści albo na zamku”.

Zastanawiała się, czy Ian kiedykolwiek bywał zrelaksowany. Albo, w co jeszcze

trudniej było uwierzyć, szczęśliwy. Mimo bujnej fantazji Jenna nie mogła sobie tego

wyobrazić.

- Boli cię? - zapytała cicho, widząc, że Ian masuje nogę.

Spojrzał na nią, a wtedy zauważyła, że jest myślami gdzie indziej. Po chwili jednak

skupił się na jej twarzy.

- Nie wiem, o czym mówisz.

- O tym, że masujesz nogę i wyglądasz przy tym, jakbyś cierpiał potworne męki.

- Zastanawiałem się nad czymś.

- Aha.

- Przyszedłem, żeby cię o coś zapytać, ale zapomniałem, co to było - wyjaśnił

zniecierpliwiony.

- To okropne uczucie, prawda?

- Masz rację, to szalenie irytujące - przyznał. - Po wyjściu z pokoju przyszedł mi do

głowy pomysł na następną scenę. Cofam się więc w pamięci po własnych śladach, próbując

sobie przypomnieć, co takiego kazało mi natychmiast przyjść do ciebie.

Nie chciała mu przeszkadzać, czekała więc w milczeniu.

- Już wiem! Chciałem się dowiedzieć, co myślisz o moich poprawkach.

- O które poprawki ci chodzi? - zapytała, pospiesznie przeglądając kartki upstrzone

uwagami na marginesach, nie mogąc sobie przypomnieć, żeby ostatnio Ian je robił.

- O te wyjaśniające jego uczucia.

Ian wprowadził je w zeszłym tygodniu, ale Jenna nie pomyślała o tym, by je

skomentować.

- Aaa, te. Są naprawdę doskonałe. Wspaniale uzupełniają i wzbogacają postać. Teraz

wydaje się dużo bardziej prawdziwa. Twój bohater jest stanowczy, kiedy sytuacja tego

wymaga, ale nie jest pozbawiony uczuć. To, co musi robić, pozostawia blizny w jego duszy.

- I to wszystko wyczytałaś w książce? - Ian zmarszczył brwi.

- Tak, a nie powinnam była?

- Nieważne.

- Podziwiam precyzję, z jaką wszystko opisujesz, i liczne szczegóły, bo dzięki nim

wszystko wydaje się takie prawdziwe.

- Tak uważasz?

- Jak najbardziej. Zobaczysz, że od twojej książki trudno się będzie oderwać.

- To chyba dobrze.

- Skoro już mówię o tym, co mi się podoba, to chciałabym jeszcze dodać, że postacie

drugoplanowe również są wyraziste. Jestem naprawdę pod wrażeniem. Gdybym nie

wiedziała, że to fikcja, myślałabym, że ci ludzie naprawdę istnieją.

Ian uśmiechnął się kątem ust. Bez ciągłej zmarszczki na czole nagle wydał się jej

jeszcze bardziej atrakcyjny.

- Powiedz mi, co robisz, kiedy chcesz się rozerwać? - zapytała Jenna pod wpływem

impulsu.

Spojrzał na nią, jak gdyby mówiła w obcym języku.

- Słucham?

- No wiesz, co robisz, kiedy chcesz się odprężyć, zabawić. Masz jakieś hobby,

uprawiasz sport?

- Do chwili wypadku nie miałem czasu na hobby.

Oczywiście, że czytam i piszę. Obecnie właśnie pisanie stało się moim hobby.

- Myślę, że powinieneś więcej wychodzić z domu. Spotykaj się czasem z przyjaciółmi,

oderwij się na trochę od pracy nad książką. Czy zdajesz sobie sprawę, że od kiedy tu jestem,

ani nie wychodziłeś, ani nikt cię nie odwiedził? Tak nie może być.

- Na razie wolę być sam. Pisanie i rehabilitacja pochłaniają całą moją energię. Kiedy

wrócę do pracy, wrócę też do świata.

Jenna pomyślała, że oto nadarza się świetna okazja, by w naturalny sposób zagadnąć

Iana o jego pracę. Ponieważ jednak on sam o tym nie wspominał, wahała się, czy powinna

zapytać. Spisywała teksty z kaset i nanosiła poprawki, cały czas zastanawiając się, skąd Ian

bierze te wszystkie informacje, dzięki którym powieść wydaje się tak realistyczna.

Być może właśnie to, co przed chwilą powiedział, było odpowiedzią na jej pytanie,

Ian lubił czytać. Najprawdopodobniej więc zainspirowało go coś, co przeczytał. Biorąc pod

uwagę temat, na jaki zdecydował się pisać, pasjonowały go zapewne thrillery szpiegowskie.

- Wspominałem ci, że wpadł mi do głowy pomysł nowej sceny. Muszę go zapisać,

zanim zapomnę - powiedział i wyszedł tak samo cicho, jak się pojawił.

Zanim nadszedł piątkowy ranek, Jenna była znużona wsłuchiwaniem się w taśmy i

zgadywaniem, co takiego Ian chciał powiedzieć. Nie wiedziała, dlaczego nagrania były tak

fatalnej jakości. Może wyjątkowo silnie bolała go wtedy noga albo był rozkojarzony, ale

niewykluczone, że w grę wchodziło jeszcze coś innego. Do tej pory nie był tak chaotyczny -

teraz mamrotał, przerywał, cofał się. Najgorsze zaś było to, że znowu zaczął chodzić podczas

dyktowania i nie zawsze mówił wprost do mikrofonu. Udawało się jej wychwycić zaledwie

kilka słów, a cała reszta ginęła w szumie, niemożliwa do odgadnięcia.

Napięcie, w jakim wsłuchiwała się w niewyraźne słowa, przyprawiło ją o silny ból

głowy. Jenna zerwała z uszu słuchawki. Była u kresu wytrzymałości. Doszła do wniosku, że

jeśli natychmiast nie zrobi sobie przerwy, to zaraz zacznie rzucać taśmami.

Wychodząc ze swojego biura, spotkała przechodzącą korytarzem Hazel.

- Co się stało? Wyglądasz, jakbyś miała wszystkiego dosyć. Dobrze się czujesz? -

zapytała Hazel.

- Szczerze mówiąc, nie bardzo.

- Masz ochotę o tym porozmawiać?

- Właśnie szłam do kuchni, może napijesz się ze mną herbaty?

W milczeniu zaparzyły herbatę. Postawiły przed sobą parujące kubki, usiadły przy

małym stoliku na przeszklonej werandzie i dopiero wtedy Hazel zaczęła:

- Czy to ma coś wspólnego z łanem? Jenna ciężko westchnęła.

- W zasadzie nie. Po prostu jestem znaczona, i tyle. Czuję, że bardzo przydałby mi się

odpoczynek.

- Odpocznij więc. Przecież wiesz, że on nie jest potworem.

- Wiem. - Jenna roześmiała się. - Ostatnio pracował więcej niż zwykle. Robiłam

wszystko, żeby nie pozostawać za nim w tyle, i czuję się przemęczona. Ciekawe, czy on w

ogóle sypia!

- Tylko nie mów, że chcesz rzucić prac ę - zaniepokoiła się Hazel. - Problem z łanem

polega na tym, że on nie umie postępować z ludźmi, choć oczywiście próbuje. Wydaje mi się,

ż

e nawet wtedy, kiedy wszystko mu się świetnie układa, wolałby sobie strzelić w stopę, niż

załatwiać sprawy z innymi.

- Może właśnie coś takiego przytrafiło się jego nodze. Nie trafił w stopę - powiedziała

Jenna.

Popatrzyły na siebie i obie wybuchnęły śmiechem. Kiedy po jakimś czasie Jenna się

uspokoiła, otarła z oczu łzy i pokręciła głową.

- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę coś takiego powiedziałam. Muszę być bardziej

zmęczona, niż przypuszczałam.

- Masz. - Hazel sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła kluczyki do samochodu. - Weź mój

wóz i wyjedź na weekend. Nie przypominam sobie, żebyś miała wolne, odkąd tu pracujesz.

Jesteś przepracowana i nic dziwnego, że czujesz się zmęczona.

- Masz rację. Muszę wyjechać i oderwać się od pracy. Powinnam go o tym

poinformować, ale boję się go obudzić, bo może w końcu zasnął.

- Nie martw się. Jeśli o ciebie zapyta, powiem, że wyjechałaś na weekend. Pogoda

zdaje się poprawiać, możesz więc pojeździć po okolicy i pozwiedzać albo pochodzić po

sklepach. Rozerwij się trochę.

- Prawdę mówiąc, mam zamiar rozpocząć poszukiwania mężczyzny.

- Co ty powiesz? - Hazel uniosła brwi, wyraźnie rozbawiona.

- Nie, to nic z tych rzeczy. Ostatniej zimy szukał mnie ktoś, kto mieszka w Szkocji.

Dowiedziałam się o tym dopiero po przyjeździe do Wielkiej Brytanii. Przedstawił się jako

Dumas, oczywiście o ile osoba, od której uzyskałam tę informację, dobrze zapamiętała

nazwisko. Wiem też, że miał amerykański akcent.

- Czy wiesz, z jakiego miasta pochodził albo chociaż z jakiej części Szkocji?

- Z Edynburga. Sprawdziłam już w biurze numerów i w telekomunikacji i na pewno

wiem, że nie ma telefonu zarejestrowanego na takie nazwisko. Byłam jednak w mieście

bardzo krótko. Myślę więc, że tam wrócę i spróbuję się jeszcze czegoś dowiedzieć.

- Domyślasz się, z jakich powodów ten człowiek mógł cię szukać?

- Nie. Chciałabym jednak, żeby to miało związek z moją adopcją.

- Byłaś adoptowana? Teraz rozumiem, dlaczego tak ci zależy, żeby się z nim spotkać.

A czy twoi przybrani rodzice przypadkiem nie znają tego człowieka?

- Wątpię. Zresztą rodzice umarli, kiedy byłam dzieckiem.

- Tak mi przykro. W takim razie ruszaj na poszukiwania i dobrze się baw.

- Dziękuję. Nie wiem, ile Ian ci płaci, ale na pewno za mało. Gdyby nie ty, mój pobyt

w tym miejscu nie byłby taki miły.

- Powtórzę mu twoje słowa. Jedź i nie przejmuj się nim. Prawdopodobnie nawet nie

zauważy, że cię nie ma. Praca nad książką pochłonęła go do tego stopnia, że czasami

zapomina nawet o jedzeniu.

W drodze do Edynburga Jenna opracowała dokładny plan działania i zdecydowała, że

poszukiwania tajemniczego pana Dumas należy przeprowadzić również w okolicznych

miasteczkach. A to można doskonale połączyć z ich zwiedzaniem.

Poszukiwania nie przyniosły rezultatów, ale zwiedzanie okolicznych zamków i innych

zabytkowych budowli sprawiło Jennie dużą przyjemność. W czasie weekendu kładła się do

łóżka wcześnie, a wstawała późno. Kiedy w niedzielę wieczorem wróciła do zamku

MacGowana, czuła się wypoczęta. Mając lepsze samopoczucie, potrafiła spojrzeć na sytuację,

w której się znalazła, z większym dystansem. Pogodne nastawienie do życia trwało jednak

tylko do chwili, gdy weszła do swojego biura i znalazła leżącą na klawiaturze komputera

odręczną notatkę Iana.

„Proszę, zajrzyj do mnie, kiedy będziesz miała czas”.

- Wiedziałam, że powinnam pójść prosto na górę. Trzeba tu było dzisiaj wcale nie

wchodzić - powiedziała do siebie i postanowiła poszukać Hazel.

- O, jesteś. Wyglądasz o wiele lepiej - stwierdziła Hazel z uśmiechem, kiedy Jenna

znalazła ją w kuchni. - Mówiłam, że tego ci było potrzeba.

Jenna odwzajemniła uśmiech.

- Byłam dokładnie tego samego zdania, dopóki nie znalazłam na biurku tego -

odrzekła, podając Hazel notatkę Iana. - Chyba jednak zauważył, że mnie nie było.

- Bardzo dobrze, nareszcie do niego dotarło, że jesteś pracownikiem, a nie

niewolnikiem. Dokładnie tak mu powiedziałam, kiedy w piątek przyszedł cię tu szukać.

- W piątek! O, nie! Miałam nadzieję, że nie zatęskni za mną wcześniej niż w sobotę.

Usta Hazel drgnęły w uśmiechu.

- Prawdę mówiąc, zaczął cię szukać mniej więcej godzinę po twoim wyjeździe.

Hazel podała Jennie filiżankę herbaty, a ta machinalnie ją przyjęła i podziękowała.

- Jak myślisz, gdzie go mogę znaleźć o tej porze? - zapytała, upijając łyk.

- Prawdopodobnie jest już u siebie. Zaprowadzę cię, ale najpierw wypij herbatę. Jenna,

nie stój tak. Siadaj i opowiedz, jak przebiegły poszukiwania tajemniczego pana Dumas.

Jenna pomyślała, że w obecnej sytuacji kilka minut nie zrobi różnicy, i usiadła.

- Skończyło się na tym, że jedną noc spędziłam w Edynburgu, a później jeździłam po

okolicy. Tu jest naprawdę ślicznie, a wioski i miasteczka są absolutnie urocze. W każdym

miejscu, w którym się zatrzymywałam, przeglądałam książkę telefoniczną, ale nie dopisało

mi szczęście. Nigdzie nie było nikogo o nazwisku Dumas.

- Wiem, że czujesz się rozczarowana. A poza tym miło spędziłaś czas?

- Och, tak. Bardzo mi się podoba na wsi. Jestem zaskoczona, ile owiec się tu hoduje.

- Nie rozumiem, dlaczego cię to dziwi. Przecież to właśnie Australia jest znana z

największej hodowli owiec.

- Zgadza się, ale ponieważ nie biegają one po Sydney, nigdy dotąd nie widziałam ich

w takiej masie.

Hazel wypiła łyk herbaty i, nie patrząc na Jennę, zapytała:

- Jestem ciekawa, czy uważasz, że Ian jest atrakcyjnym mężczyzną?

Jenna spojrzała na nią zaskoczona.

- Dlaczego o to pytasz?

- Po prostu zastanawiam się. Tylko tyle. Myślałam o tym, jak bardzo Ian się zmienił,

odkąd tu jesteś. Wylazł z tej swojej skorupy i stał się bardziej otwarty. Czasami są chwile,

kiedy wydaje się niemal przyjacielski. Żałuję jednak, że nie sfotografowałam wyrazu jego

twarzy, gdy usłyszał o twoim wyjeździe. Zanim zdążyłam wyjaśnić, że pojechałaś tylko na

weekend, zrobił się biały jak ściana.

- Mógł pomyśleć, że już nie wrócę, a wtedy znowu musiałby szukać sekretarki.

- Ciągle jeszcze nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Jenna milczała przez chwilę.

- Uważam, że sir Ian jest atrakcyjnym mężczyzną - odrzekła w końcu. - Mam też

nadzieję, że nie zamierzasz się zabawiać w swatkę - dodała, patrząc badawczo na Hazel.

- Ależ skądże! Nawet by mi to nie przyszło do głowy. - Gospodyni wstała i wzięła ze

stołu swoją filiżankę. - Byłam tylko ciekawa, czy on cię onieśmiela, czy raczej przeraża i czy

potrafisz przez jego powierzchowną gburowatość dostrzec, jaki jest naprawdę.

- Ian ma wiele godnych podziwu cech charakteru. Jestem pod wrażeniem uporu i

determinacji, z jakimi dąży nie tylko do odzyskania zdrowia, ale także do skończenia

powieści - odparła Jenna.

Za nic jednak nie przyznałaby się, że Ian stał się również bohaterem jej erotycznych

snów.

Hazel wytłumaczyła jej, jak trafić do pokoju Iana, i już po chwili Jenna wędrowała

mrocznym korytarzem, Ian zajmował pokoje na parterze, co przy jego kłopotach z nogą

wydawało się zrozumiałe.

Dotarła na miejsce, wzięła głęboki oddech i zapukała. W pokoju panowała głucha

cisza, była więc zaskoczona, kiedy nagle drzwi otworzyły się szeroko.

- Dobry wieczór, Ian. Chciałeś się ze...

- Wejdź - przerwał jej Ian. - Proszę - dodał po ledwo zauważalnej przerwie.

Jenna weszła do pokoju i rozejrzała się wokoło. Był to rodzaj gabinetu z masywnymi

solidnymi meblami i półkami ciasno zastawionymi książkami. Umeblowanie wyglądało na

wygodne, a płonący w kominku ogień sprawiał, że wnętrze wydawało się przytulne.

Spojrzała na Iana i czekała na wymówki za to, że wyjechała na weekend bez pytania o

zgodę.

- Chciałeś się ze mną widzieć?

- Tak. Chodzi mi po głowie, jak można by lepiej wyjaśnić ostatnie posunięcia Philipa.

Właśnie o tym chciałem ci opowiedzieć i wysłuchać twojej opinii. Jednak to może poczekać.

Usiądziesz? - Wskazał głową ustawione przy ogniu fotele.

Jenna czuła się dosyć dziwnie. Do tej pory wszystkie ich spotkania odbywały się albo

w bibliotece, albo w jej biurze. Pierwszy raz znajdowała się w jego prywatnych pokojach,

przez co spotkanie nabierało bardziej osobistego charakteru. Rozmowa z Hazel i wszystkie jej

uwagi ciągle jeszcze dźwięczały Jennie w uszach. Gdyby nie to, obecność Iana na pewno nie

krępowałaby jej aż tak bardzo.

Usiadła w fotelu naprzeciwko Iana i czekała, żeby zaczął mówić. On jednak milczał.

Nie rozumiała, co się z nim dzieje. Przecież zamierzał jej o czymś opowiedzieć, sam prosił o

to spotkanie. Chciała, żeby wreszcie powiedział, co miał do powiedzenia, i by mogła już

pójść do łóżka. Oczywiście do swojego łóżka.

Ian nadal milczał.

Odczekała jeszcze chwilę, aż ostatecznie uznała, że cisza zbytnio się przedłuża.

- Powiedziałeś, że chcesz się ze mną widzieć. Jestem tu, więc może coś powiesz.

- Gdzie byłaś?

Spodziewała się usłyszeć różne rzeczy, ale takie pytanie zupełnie ją zaskoczyło.

- Zwiedzałam okolicę - odparta swobodnie, uśmiechając się.

- Dlaczego?

Uznała, że Ian jest chyba senny i jego umysł pracuje na zwolnionych obrotach.

- Nie przyszło ci do głowy, że mogę lubić zwiedzanie?

- Byłaś gdzieś na rozmowie w sprawie pracy?

- Ależ nie. - Jenna zesztywniała. - A powinnam?

- Hazel powiedziała mi wczoraj, że robię wszystko, żebyś stąd uciekła.

- Och.

- Co rozumiesz przez „och”?

- Nic. Naprawdę. Czy w ten sposób próbujesz mi dać do zrozumienia, że chcesz, bym

nadal dla ciebie pracowała?

- Oczywiście, że chcę, abyś tu dalej pracowała.

- Nie jesteś więc zły, że wyjechałam bez uprzedzenia?

- Nie jestem zły. Ostatnio za dużo od ciebie wymagałem.

- Czy to również są słowa Hazel? - zapytała Jenna.

- Tak. - Ian zaczerwienił się i z nagłym zainteresowaniem zaczął się wpatrywać w

ogień. - Według Hazel od chwili przyjazdu wyłącznie pracujesz - powiedział w końcu.

- Hazel to prawdziwa skarbnica wiedzy, prawda?

- Nie chcę, żebyś mnie uważała za poganiacza niewolników.

Wyglądał na zmęczonego życiem i wypalonego. Wcale nie umniejszało to jego

atrakcyjności jako mężczyzny, ale pewnie nie nadawałby się na modela. Jenna nagle poczuła

ochotę, by do niego podejść i pomasować mu kark i ramiona. Nigdy dotąd nie widziała go w

takim stanie.

- Dużo ci jeszcze zostało do skończenia książki? - zapytała.

- Myślę, że nie więcej niż dwie lub trzy sceny. - Ian pomasował sobie kark, zupełnie

jak gdyby usłyszał jej myśli. - Za parę tygodni powinno być po wszystkim.

- Wyobrażam sobie, jaki będziesz szczęśliwy, kiedy skończysz.

Ian przytaknął skinieniem głowy.

- Poprawki nie będą już tak męczące jak przepisywanie z taśm.

- To prawda - przyznała.

- W dalszym ciągu jednak będę potrzebował twojej pomocy.

- Zostanę tutaj dopóty, dopóki będziesz chciał korzystać z moich usług. - Jenna

uśmiechnęła się i wstała, Ian również podniósł się z miejsca, a ona zauważyła, że wcale się

przy tym nie skrzywił. Najwidoczniej jego kolano wraca do normy.

- Miałabyś ochotę zjeść ze mną jutro kolację? - zapytał, kiedy była już przy drzwiach.

- Z największą przyjemnością - odparła, otwierając drzwi.

- Miałem na myśli kolację tutaj, w zamku. Nie za bardzo lubię wychodzić z domu.

- W zamku też mi odpowiada - odrzekła i zamknęła za sobą drzwi.

Ian wpatrywał się jeszcze chwilę w zamknięte drzwi, po czym przysłonił palenisko

ekranem i powoli poszedł do sypialni.

Na początku pomyślał, że Jenna postanowiła rzucić pracę bez uprzedzenia. Okazało

się jednak, że to Hazel miała rację.

Gdy odkrył, że Jenna wyjechała, nieomal wpadł w panikę. Przyzwyczaił się już do

tego, że omawia z nią problemy wynikające z pisania powieści.

Jej uwagi i opinie bardzo mu pomagały i naprawdę je sobie cenił.

Choć początkowo zdecydował, że będzie się od niej trzymał z daleka, to jednak

szybko zmienił zdanie. Zrozumiał, że nie umie się oprzeć jej świeżej urodzie i pogodnemu,

radosnemu usposobieniu. Jenna zawładnęła jego snami, sprawiając, że w środku nocy budził

się z dojmującym poczuciem samotności. Wmawiał sobie, że wcale nie chodzi mu konkretnie

o Jennę i że jego reakcja jest zwyczajnym wyrazem tęsknoty za kobietą w ogóle. Kiedy

jednak wyjechała bez uprzedzenia, nie mógł się już dłużej oszukiwać. Musiał przyznać, że

pragnie właśnie jej. Tylko co z tym teraz zrobić?

ROZDZIAŁ 6

Nazajutrz Jenna obudziła się wcześnie rano. Pierwsza myśl, jaka jej przyszła do

głowy, dotyczyła Iana i nieoczekiwanego zaproszenia na kolację.

Przeciągnęła się z uśmiechem i pomyślała, że wczoraj wieczorem zobaczyła Iana,

jakiego dotąd nie znała. Wydał się jej czarujący.

Kiedy zeszła na śniadanie, w dalszym ciągu jeszcze się uśmiechała.

- Wcześnie dzisiaj wstałaś, panienko. Śniadanie będzie gotowe za parę minut -

powitała ją Cook.

- Nie ma pośpiechu. Najwidoczniej w czasie weekendu odrobiłam zaległości w spaniu,

a skoro i tak już nie śpię, to chcę się nacieszyć porannym słoneczkiem.

- Jeśli zamierzasz się przejść po ogrodzie, to lepiej nie zwlekaj zbyt długo.

Zapowiadali, że w ciągu dnia będą burze.

- Naprawdę? Odkąd tu mieszkam, widziałam tylko słońce, chmury i deszcz. Nie

wiedziałam, że miewacie również burze.

- Zdarzają się silne burze z piorunami, najczęściej właśnie wiosną. Ktoś mi mówił, że

ma to coś wspólnego z mieszaniem się ciepłego i zimnego powietrza.

Jenna nalała sobie filiżankę kawy i podeszła do okna. Spojrzała na niebo nadal

bezchmurne i słoneczne. Miała nadzieję, że zdąży pospacerować, zanim nadciągnie burza.

Zjadła śniadanie i wyszła do ogrodu. Chciała zobaczyć, co zrobiono w czasie jej

nieobecności. Ludzie zajmujący się zielenią przekopywali ziemię, przygotowując grządki do

sadzenia wyhodowanych w szklarniach, wiosennych roślin.

Drzewa też już były gotowe, by przystroić się wczesnowiosenną zielenią. Zauroczona

spokojem, jakim tchnęło to miejsce, Jenna polubiła tutejszy sposób życia. Miała nadzieję, że

kiedy zakończy pracę i wyprowadzi się z zamku, zdoła znaleźć następną, również z dala od

dużego miasta. Dopiero tutaj, na prowincji, odkryła, jak pełna niespodzianek jest natura.

Obserwując zmiany pór roku, zrozumiała, że jest to spektakl, który nigdy jej nie znudzi.

Kiedy przemierzyła swoją stałą trasę, zdecydowała się jeszcze przejść aleją

prowadzącą do głównej drogi. Cały czas chodziła jej po głowie wieczorna rozmowa z łanem.

Wczoraj nieomal zaczął ją przepraszać, a Jenna była przekonana, że takie zachowanie było u

niego dość niezwykłe. Może dlatego wolał przebywać sam. Unikając ludzi, unikał

równocześnie konieczności przepraszania.

Propozycja wspólnej kolacji także stanowczo do niego nie pasowała. Jenna nie

potrafiła sobie wyobrazić posiłku z łanem jako gospodarzem, pomyślała jednak, że będzie to

jakaś odmiana.

Zbliżając się do wejścia na dziedziniec, zobaczyła idącą w jej kierunku Hazel.

- Piękny dziś mamy dzień - zagadnęła Jenna.

- Naprawdę? Nawet nie zauważyłam. - Hazel popatrzyła na niebo. - Nie licz na to, że

słoneczna pogoda długo się utrzyma. Czeka nas potężna burza.

- Przeszłam się aleją aż do samej drogi. Wyobrażam sobie, jak cudownie będzie

wyglądał ten baldachim z gałęzi, kiedy drzewa całkiem się zazielenia.

- Cieszę się, że polubiłaś życie na wsi. Obawiałam się, że z dala od miasta będzie ci

nudno.

- Wcale się nie nudzę, a czasami zaczyna mi się wydawać, że zawsze tu mieszkałam.

To naprawdę dziwne. W Sydney nie czułam, że to moje miejsce. Pewnie dlatego, że nie

miałam tam rodziny. Na razie tutaj również nikogo nie odnalazłam, a mimo to te wzgórza i

pastwiska nie są mi obce.

- Ian powiedział mi, że dziś wieczorem jecie razem kolację. W ten sposób chce ci

pewnie wynagrodzić, że do tej pory zachowywał się jak mruk. Najwyższa pora, żeby to w

końcu dostrzegł, nie uważasz? - Hazel roześmiała się.

- Wczoraj wieczorem Ian przeprosił mnie za sposób, w jaki mnie traktował. Musiałaś

mu nieźle nagadać, co biorąc pod uwagę jego humory, było przejawem dużej odwagi z twojej

strony.

- Przez ostatnie miesiące był pochłonięty rehabilitacją i pisaniem. Najwyższy czas,

ż

eby zaczął trochę więcej wychodzić z domu i spotykać się z ludźmi. Jeżeli nadal będzie ich

unikał, to niedługo z rannej bestii zmieni się w prawdziwego potwora, Właśnie to mu

powiedziałam. - Hazel spojrzała na Jennę i zawróciła w stronę zamku.

- Kolacja jest o ósmej - dodała, patrząc na nią jeszcze raz przez ramię.

Jenna starała się więcej nie myśleć o nadchodzącym wieczorze i spróbowała się skupić

na pracy. Jednak za każdym razem, kiedy Ian wchodził do biura, na twarzy Jenny pojawiał się

rumieniec. Nie mógł tego nie zauważyć. Sam by się jednak zaczerwienił, gdyby wiedział, w

jakich sytuacjach pojawiał się w jej snach.

Jenna miewała bowiem sny erotyczne z łanem w roli głównej. Zakładała, że jego

miejsce mógłby z powodzeniem zająć hollywoodzki gwiazdor, i nie chciała nawet dopuścić

do siebie myśli, że jej sny są czymś więcej niż tylko zwykłą erotyczną fantazją. Tak było do

czasu, kiedy Hazel zaczęła ją wypytywać, co myśli o Ianie jako o mężczyźnie.

Mieszkając w Australii, Jenna umawiała się na randki, ale żaden mężczyzna, z którym

się do tej pory spotykała, nie potrafił wzbudzić w niej pożądania. Dlatego też jej związki

rozpadały się, zanim zmieniły się w intymną znajomość, co po jakimś czasie utwierdziło ją w

przekonaniu, że jest kobietą pozbawioną namiętności.

Gdyby jednak jako wskaźnik namiętności potraktować jej sny, trzeba by przyznać, że

w gruncie rzeczy Jenna jest bardziej namiętna, niż mogłaby sobie tego życzyć. Potrząsnęła

głową, jak gdyby liczyła, że w ten sposób pozbędzie się natrętnych myśli, i weszła do zamku.

Może praca pomoże jej oczyścić umysł.

Ian patrzył w lustro ze zmarszczonymi brwiami. Nie planował zapraszać Jenny na

kolację. Zrobił to pod wpływem impulsu, nad którym nie zapanował. Ona zgodziła się jednak,

a to sprawiło mu przyjemność, Ian polubił ich współpracę, która z czasem przybrała formę

swobodnych, przyjacielskich dyskusji. Dzisiejszy wieczór będzie jednak zupełnie inny. Po raz

pierwszy spotkają się na gruncie towarzyskim i wiedział, że będzie musiał prowadzić z Jenną

banalne rozmowy o wszystkim i o niczym, czego nie znosił i nie umiał robić. Jednak skoro

chciał z nią spędzać więcej czasu, musiał się zdobyć na taki wysiłek.

Uśmiechnął się i w duchu niechętnie przyznał, że powinien być wdzięczny Hazel za

to, że go zmusiła, by obiektywnie spojrzał na całą tę sytuację, Ian szanował ludzi, którzy mieli

swoje zdanie i umieli go bronić, a jego gospodyni nigdy nie ukrywała, co myśli, nie było więc

powodu, żeby się na nią gniewać. Jenna także, już na samym początku, dała mu jasno do

zrozumienia, że będzie obstawać przy swoim, nawet jeśli może to doprowadzić do kłótni.

Prawda była taka, że Ian nie potrafił odgrywać roli gospodarza. Przypomniała mu się

matka, która bez przerwy narzekała, jak trudno było mu wpoić choćby podstawowe zasady

zachowania się w towarzystwie.

Matka podkreślała, że jako MacGowan Ian ma obowiązek obracać się wśród ludzi. Po

takich przemowach ojciec wielokrotnie musiał go pocieszać. Dobrze rozumiał syna i choć mu

współczuł, powtarzał, że matka ma rację, i tego faktu nic nie zmieni.

Z wiekiem wykręty Iana stały się bardziej wyrafinowane. Chociaż nadal starał się

unikać wielkich przyjęć, na których oczekiwano jego obecności, nauczył się robić to mniej

ostentacyjnie. Matka jednak nie dawała się zwieść mało przekonującym tłumaczeniom syna i

powtarzała, że subtelność nie jest jego mocną stroną.

Przed kilkoma laty matka z radością przerzuciła obowiązki wiecznego przypominania

o ciążących na nim powinnościach towarzyskich na barki gospodyni. Hazel okazała się godną

następczynią, a liczne upominania Iana, że nie powinna go aż tak dręczyć, bo jako

pracodawca zasługuje na większy szacunek, zdawały się w ogóle do niej nie docierać.

Może jakoś zdoła nakłonić Jennę, żeby opowiedziała coś o sobie. Jeżeli dziewczyna

się rozgada, wtedy on nie będzie musiał zbytnio się wysilać, żeby zabawiać ją rozmową.

Mieszkała tu niemal od trzech miesięcy, a prawie nic o niej nie wiedział. Czyżby

naprawdę nie chciał lepiej poznać kobiety, która zawładnęła jego snami i sprawiła, że noce

przestały być dla niego odpoczynkiem?

Włożył marynarkę i ostatni raz spojrzał w lustro. Przypomniał sobie wszystko, czego

przez lata uczyła go matka. Pomyślał, że jeżeli miało mu się to w ogóle kiedykolwiek

przydać, to ta chwila właśnie nadeszła.

Jenna przetrząsała szafę, usiłując znaleźć coś, co mogłaby włożyć na kolację z panem

tego zamku. Cała jej garderoba składała się prawie wyłącznie z ubrań do pracy. Nie miała nic,

co nadawałoby się na oficjalną okazję.

Postanowiła zacząć od początku, tym razem wyjmując po kolei każdą rzecz i

przyglądając się jej uważniej. Właśnie wtedy zauważyła wciśniętą na samo dno szafy sukien-

kę, o której całkiem zapomniała.

Była to bardzo prosta, kobaltowoniebieska sukienka przed kolana, z dekoltem w szpic.

Jenna kupiła ją kilka miesięcy temu na wyprzedaży i nigdy jeszcze nie miała okazji włożyć.

Tak, ta sukienka doskonale pasowała na dzisiejszy wieczór.

Zanim wyszła z pokoju, przystanęła na chwilę przed lustrem. Przyglądając się

swojemu odbiciu, musiała przyznać, że kolor sukni doskonale podkreśla jej jasną skórę i

rudoblond włosy. Dzisiejszego wieczoru Jenna nie spięła włosów, tak jak robiła to codziennie

do pracy, i zdziwiła się, jak bardzo zdążyły urosnąć. Długie loki opadały jej na ramiona,

sprawiając, że wyglądała zupełnie inaczej niż zwykle.

Decydując się na sukienkę, kupiła również pasujące do niej sandałki na wysokim

obcasie. Wydawały się skrajnie niepraktycznie, jakby służyły raczej do oglądania niż do

chodzenia, czyli dokładnie tak, jak to Jennie odpowiadało.

Teraz już zadowolona z siebie, poczuła się trochę pewniej. Zeszła na dół. Zajrzała do

biblioteki, ale nikogo tam nie było. Przeszła więc do jadalni, lecz tam również było pusto.

Czekając na Iana, postanowiła dokładniej obejrzeć wiszące na ścianach obrazy. Była

spięta, ale zależało jej, aby wyglądać na zupełnie spokojną. Rozluźniła więc ramiona, choć

musiała w to włożyć wiele wysiłku.

W głębi jadalni wisiał ogromnych rozmiarów portret. Usytuowano go tak, że osoba

siedząca na honorowym miejscu za wielkim stołem patrzyła wprost na obraz. Przedstawiał

kobietę o iście królewskiej postawie z peleryną w kartę MacGowanów zarzuconą na ramię.

Biżuteria, w której ją uwieczniono, musiała być warta fortunę. Kobieta miała bardzo jasną

cerę i jasnoniebieskie oczy, co według Jenny było cechą charakterystyczną rodowitych

Szkotów.

Jasnobrązowe kręcone włosy kobieta miała ułożone w wyjątkowo twarzową fryzurę.

Była niewątpliwie piękna, ale to nie jej uroda zaintrygowała Jennę. Uwagę dziewczyny

przykuła ogromna witalność i nieposkromiona radość życia, która wprost emanowała z

portretu. No i ten niezwykły uśmiech, który można by nazwać figlarnym i łobuzerskim.

Ciekawe, czy to babka Iana czy prababka? - zastanawiała się.

- To moja matka - odezwał się zza jej pleców Ian, jakby czytał w jej myślach.

Zaskoczona, drgnęła i odwróciła się w stronę, z której dobiegał głos.

Ian stał w drzwiach jadalni. Miał na sobie czarną marynarkę i białą koszulę, a zamiast

spodni włożył tradycyjny szkocki kilt z kraty MacGowanów. Spódniczka ukazywała

umięśnione łydki, obciągnięte wełnianymi podkolanówkami. Mimo że Ian nie zapiął

kołnierzyka koszuli, to i tak wyglądał niezwykle oficjalnie i Jenna musiała przyznać, że zrobił

na niej piorunujące wrażenie.

Szyta na miarę marynarka podkreślała szerokie ramiona, a gdy odgarnął włosy z czoła,

ś

wiatło podkreśliło męskie rysy. Ian nie miał gładkiej twarzy modela z okładki kolorowego

magazynu. Na jego twarzy życie odcisnęło swe ślady. Ostre, wyraziste rysy nie tylko

dodawały mu uroku, mówiły również dużo o sile i o charakterze. Patrząc na Iana, poczuła, jak

jej puls gwałtownie przyspiesza, a myśli, które zaczęły jej krążyć po głowie, zdecydowanie

nie nadawały się do tego, aby się nimi podzielić.

- Twoja matka jest bardzo piękną kobietą - powiedziała, z trudem odrywając od niego

spojrzenie i przenosząc je na portret.

- To prawda - przyznał, podchodząc do Jenny. Spojrzała na niego i zdążyła zauważyć

uśmiech, który pojawił się na jego ustach, gdy mówił o matce.

- Ojciec do tej pory narzeka, że gdziekolwiek razem pójdą, matka wciąż jeszcze

przyciąga uwagę mężczyzn.

- Gdzie mieszkają twoi rodzice?

- Kiedy ojciec przeszedł na emeryturę, zdecydowali się uciec od długich szkockich

zim i przenieśli się na południe Francji. Dlatego teraz ja muszę się zajmować tą potworną

kupą kamieni - dodał, ale ton głosu zdradzał silne przywiązanie do rodowej siedziby. - Kiedy

uległem wypadkowi, przyjechali do domu. Po kilku tygodniach udało mi się ich w końcu

przekonać, że mój stan się poprawia i nie trzeba mnie pilnować. Matka ciągle próbuje tra-

ktować mnie jak małe dziecko. Może przejdziemy do stołu? - Ian wskazał głową koniec stołu,

gdzie stały dwa nakrycia. Jedno na miejscu dla gospodarza, a drugie po jego prawej ręce. -

Muszę przyznać, że nie mam wielkiej wprawy w podejmowaniu gości.

- To bardzo miło z twojej strony, że mnie zaprosiłeś. Mam nadzieję, że nie sprawiam

kłopotu.

Zupełnie nieoczekiwanie Ian uśmiechnął się.

- Ależ skąd. Już dawno powinniśmy się lepiej poznać. Przecież nie wiem o tobie nic

poza tym, że jesteś doskonałą asystentką - odparł, zaskakując Jennę, i odsunął jej krzesło, aby

mogła usiąść.

- Wątpię, aby historia mojego życia mogła ci się wydać szczególnie interesująca -

powiedziała, przyglądając się, jak Ian zajmuje miejsce po jej lewej ręce.

- Mam nadzieję, że pozwolisz, abym sam decydował, czy wydajesz mi się

interesująca, czy też nie.

Jenna ugryzła się w język, żeby go nie poprawić. Mówiła przecież, że to historia jej

ż

ycia, a nie ona sama. Zresztą, nie będzie się tym przejmować. Zastanawiała się, czy podczas

całego posiłku będzie między nimi dochodziło do takich nieporozumień jak przed chwilą.

Jeżeli tak, to zapowiadał się długi wieczór.

Uznała, że zrobił to specjalnie. Może takie postępów nie go bawiło?

- Wyglądasz inaczej niż zwykle - zauważył po dłuższym milczeniu.

Przyglądał się jej, a Jenna miała wrażenie, że czuje dotyk jego spojrzenia w każdym

miejscu, na którym się zatrzymało.

- Nie przypominam sobie, żebym cię kiedyś widział z rozpuszczonymi włosami.

- Kiedy pracuję, wolę je upinać.

- Aha.

Po tej wymianie zdań znów zapanowała długa cisza. Przerwała ją dopiero Hazel,

pojawiając się w jadalni z pierwszym daniem. Oboje jedli w milczeniu, a kiedy skończyli,

gospodyni podała drugie danie.

Ian odchrząknął.

- Powinnaś częściej nosić ten kolor. Bardzo ci w nim do twarzy - pochwalił, a Jenna

utkwiła wzrok w talerzu.

- Dziękuję - wykrztusiła wreszcie, czując, że jej policzki płoną. Przeklinała w myśli

swoją jasną karnację, z powodu której rumieniec był jeszcze bardziej widoczny.

- Nie chciałem cię wprawiać w zakłopotanie - dodał Ian, potwierdzając, że zauważył,

jak zareagowała na jego słowa.

- W porządku. Nic się nie stało. Nie jestem przyzwyczajona do komplementów. -

Uniosła głowę i zauważyła, że Ian przygląda się jej zaskoczony.

- Jesteś bardzo piękną kobietą i doprawdy trudno mi uwierzyć, że nikt ci jeszcze tego

nie powiedział.

Jenna przestała udawać, że je, i ostrożnie odłożyła sztućce.

- Ale to prawda - powiedziała po prostu, zmuszając się, by spojrzeć łanowi w oczy.

- Niewiarygodne. Myślałem, że... - Urwał. - Nieważne, co myślałem. - Sięgnął po

kieliszek.

- Dokończ, co chciałeś powiedzieć.

- Czy twoi rodzice nigdy ci nie... - Ian znowu urwał i pokręcił głową.

- Wychowywałam się w sierocińcu.

- Wybacz mi, proszę. Moje pytanie było zdecydowanie nie na miejscu - rzekł Ian,

sztywniejąc.

Siedział w milczeniu i wyglądał tak żałośnie, że Jennie zrobiło się go żal. Wiedzioną

impulsem wyciągnęła rękę i dotknęła jego dłoni.

- Przecież nie mogłeś o tym wiedzieć. Moi rodzice zmarli wiele lat temu. Prawdę

mówiąc, ledwie ich pamiętam. A tam, gdzie dorastałam, kwestie wyglądu były poruszane

wyłącznie w kontekście higieny. Dziecko miało być do czysta umyte, a włosy porządnie

uczesane. - Jenna musnęła palcami swoje długie włosy i uśmiechnęła się. - Wtedy nosiłam

dużo krótsze. Łatwiej było o nie dbać.

Ian złożył dłonie i pochylił się w stronę Jenny.

- Nie miałem pojęcia, że tak wyglądało twoje dzieciństwo. Naprawdę mi żal tej małej

dziewczynki, którą wtedy byłaś. Koniecznie musimy coś zrobić, żebyś się przyzwyczaiła do

komplementów.

Pojawiła się Hazel z deserem, a widząc, że Ian pochyla się w stronę Jenny i trzymają

za rękę, uśmiechnęła się.

Na widok gospodyni oboje drgnęli i gwałtownie się od siebie odsunęli, jakby to, co

robili, było z jakichś względów niewłaściwe.

- Coraz silniej wieje - zauważyła Hazel. - Słyszałam w radiu, że wichura zdążyła już

narobić szkód. Mam nadzieję, że ominie nas bokiem.

Ian kiwnął głową, nie patrząc na żadną z kobiet, a Jenna, spoglądając na swój talerz,

stwierdziła, że w zasadzie nic nie zjadła.

- Wszystko było doskonałe. Proszę, powiedz Cook, że dziś wieczorem przeszła samą

siebie - poprosiła Jenna.

- Najlepszą pochwałą dla Cook będzie pusty talerz - odparła gospodyni, a gdy

zaskoczona taką odpowiedzią Jenna uniosła głowę, by na nią spojrzeć, umknęła wzrokiem.

- Jeśli nie zjesz, nie dostaniesz deseru - zagroziła.

- Lepiej jej posłuchaj, bo jest kilka zasad, których Hazel bezwzględnie przestrzega -

wtrącił Ian.

Coś takiego, on żartował! Jenna była naprawdę zaskoczona i stwierdziła, że podczas

dzisiejszej kolacji Ian po raz kolejny zmusił ją, aby zmieniła o nim zdanie. Sięgnęła po

sztućce i po raz pierwszy tego wieczoru poczuła się swobodnie. Zaczęła jeść, a Ian, który do

tej pory także udawał, że je, poszedł w jej ślady.

- W porządku, dzieci. - Hazel roześmiała się, patrząc, jak oboje posłusznie zabrali się

do jedzenia. - Wrócę za jakiś czas i sprawdzę, czy nie za wcześnie dobieracie się do deseru -

ostrzegła i z tymi słowami wymaszerowała z jadalni.

Ian pierwszy zaczął się śmiać, i to tak zaraźliwie, że Jenna szybko do niego dołączyła.

Pierwszy raz słyszała jego śmiech; dzisiejszy wieczór naprawdę był pełen niespodzianek.

- Chyba powinienem cię przeprosić za maniery gospodyni - stwierdził Ian, kiedy już

przestali się śmiać.

- W żadnym razie nie musisz przepraszać. - Jenna pokręciła przecząco głową. - Bardzo

ją polubiłam, choć nie jestem przyzwyczajona, by zwracano się do mnie per „dziecko”.

- Doprawdy? A co ja mam powiedzieć? Jestem przecież od ciebie dobre dziesięć lat

starszy.

Rozumieli się bez słów. Uśmiechnęli się do siebie i nagle cisza, jaka zapadła w

jadalni, przestała Jennie przeszkadzać. Sięgnęła po desery pomyślała o Hazel i roześmiała się.

- Muszę przyznać, że wiele razy się zastanawiałam, czym się zajmujesz w Londynie.

- Och, jestem jednym z tych trutni zapełniających rządowe biurowce - odparł lekko..

Na pewno księgowy, pomyślała. Musi znać kogoś, kto pracuje jako agent w służbach

wywiadowczych. Stąd te wszystkie szczegóły, dzięki którym jego powieść wydaje się taka

prawdziwa.

- Czy kawę podać w bibliotece? - zapytała Hazel, stając w drzwiach.

- Dobry pomysł - odparł Ian i pomógł Jennie wstać od stołu.

- Tak jak ostrzegałam, burza jest coraz bliżej. Słychać już nawet grzmoty.

- Dlaczego Hazel tak często mówi o burzy? - zapytała Jenna, kiedy wyszli z jadalni. -

Tak jakby cię przed nią ostrzegała?

- Za każdym razem, kiedy pioruny biją w zamek... - Ian przerwał, bo nagle zgasły

wszystkie światła, pogrążając korytarz w całkowitych ciemnościach - ...gaśnie światło -

dokończył, wzdychając.

Znalazł dłoń Jenny i zamknął ją w silnym uścisku.

- Instalacja elektryczna jest przestarzała. W zasadzie na co dzień wystarcza, ale prawie

za każdym razem, kiedy zaczyna się burza, transformator pada. W bibliotece zapalimy lampy

oliwne, będzie wystarczająco jasno.

Kiedy weszli do biblioteki, Jenna zauważyła, że nie zaciągnięto zasłon na dużych,

przeszklonych drzwiach prowadzących do ogrodu. Widziała, jak za oknem gną się smagane

wiatrem drzewa. Nagle niebo rozjaśnił błysk i oświetlił im drogę do foteli, przy których Hazel

ustawiła tacę z kawą.

Jenna zadrżała, słysząc głuche wycie wichru i bębnienie deszczu po kamiennym

tarasie. Wtem oślepiający błysk rozdarł niebo i prawie w tej samej chwili potężnie huknęło.

- To było naprawdę blisko - stwierdziła zdenerwowana. - Często zdarzają się takie

burze?

- Na szczęście nie - odparł, prowadząc ją do jednego z foteli przed kominkiem. Jenna

patrzyła w ogień i obserwowała, jak podmuchy wiatru z komina zmuszają płomienie do tańca.

- Nie potrzeba dodatkowego światła. - Rozejrzała się po pokoju. - Blask z kominka

plus światło z tych wszystkich błyskawic i prawie można czytać gazetę.

- No, nareszcie - powiedział Ian, zdejmując marynarkę i podwijając rękawy koszuli. -

Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, ale nie znoszę formalnych strojów. Staram

się je nosić tak rzadko, jak to tylko możliwe - dodał i zajął miejsce w fotelu, stojącym

najbliżej tego, na którym siedziała Jenna.

Sięgnęła po dzbanek z kawą, ale Ian od razu wyjął jej go z ręki.

- Daj, ja to zrobię. Ty usiądź i odpręż się - poradził. Blask kolejnej błyskawicy

oświetlił jego twarz. - Nie zapominaj, że w ciągu ostatnich trzystu lat zamek przeżył wiele

takich burz. Nie musisz się bać, że nagle, na naszych oczach piorun zamieni go w kupę gruzu.

Zamiast pioruna zrobią to korniki - dodał po chwili.

Zobaczył wyraz twarzy Jenny i roześmiał się. To już kolejny raz tego wieczoru,

pomyślała.

- To był tylko żart. Nie wiem, jakim cudem, ale jak do tej pory udało się nam ustrzec

przed kornikami.

Nowy Ian, wesoły i uśmiechnięty, fascynował Jennę. Po jego gburowatości i

małomówności nie pozostało nawet śladu. To był zupełnie inny człowiek niż ten, którego do

tej pory znała. A raczej myślała, że zna. Patrząc na jego uśmiechniętą twarz, doszła do

wniosku, że los wystawiają na bardzo ciężką próbę, Ian pociągał ją nawet w swojej

gburowatej wersji, a co dopiero w nowym, czarującym wydaniu. Zrozumiała, że teraz będzie

jej jeszcze trudniej ignorować fakt, że ten mężczyzna jej się podoba.

Dzisiejszej nocy zadziałał jakiś czar i zmienił opryskliwego milczka w troskliwego,

delikatnego i pełnego ciepła życzliwego mężczyznę. Jenna była zaskoczona, widząc, jak

zareagował, gdy się dowiedział, że jest sierotą. Był wrażliwy, przekonała się o tym, choć

nigdy by go o to nie podejrzewała.

Siedział spokojnie obok niej, nalewał jej kawę i namawiał, żeby, mimo szalejącej za

oknem burzy, spróbowała się odprężyć.

Jenna nigdy nie lubiła burz z piorunami. Szczerze mówiąc, nienawidziła ich. Gdyby

była teraz sama, kuliłaby się w łóżku z kołdrą na głowie i zatykałaby uszy rękami. Dokładnie

tak jak robiła przez całe dzieciństwo.

Przybrani rodzice Jenny zginęli podczas burzy z piorunami.

- Dopiero kiedy tu przyjechałam, uświadomiłam sobie, ile pracy wymaga utrzymanie

kilkusetletniej budowli.

- Przypuszczam, że ta i tak nie jest najbardziej kłopotliwa. Niektóre zamki stojące na

wybrzeżu są zalewane przy każdej burzy. Właściciele robią, co mogą, aby temu zapobiec, ale

woda dostaje się do niższych kondygnacji. Na szczęście nie mamy kłopotów z wodą. Jedyne,

z czym musimy walczyć, to kapryśna kanalizacja i przestarzała instalacja elektryczna.

- Wielkie nieba! Zabrzmiało to przerażająco.

- Czasami naprawdę zaczyna mi to dokuczać. Ale jestem MacGowan, a ten dom to

moje dziedzictwo. Przecież to właśnie tutaj od wielu pokoleń mieszkali moi przodkowie.

Jenna pogrążyła się w smutnych myślach.

- Człowiek czuje się o wiele pewniej, znając swoje korzenie - zauważyła po chwili.

- Nie masz kogoś z dalszej rodziny, kto mógłby ci opowiedzieć o twoich przodkach?

- Myślałam, że mam. Właśnie dlatego przyjechałam do Wielkiej Brytanii. Kiedy

jednak odnalazłam kobietę, którą uważałam za swoją ciotkę, dowiedziałam się, że zostałam

adoptowana. Wygląda na to, że nie ma nikogo, kto mógłby mi udzielić jakichkolwiek

informacji o moich prawdziwych rodzicach.

- Musiałaś przeżyć szok.

- Prawdę mówiąc, byłam załamana - przyznała. Opowiedziała mu w skrócie o swoim

dzieciństwie w Australii, o wyjeździe do Konwalii i o odwiedzinach u Morwenny Hoskins. -

Jedyne, czego się dowiedziałam podczas tej wizyty, to że szukał mnie tam ktoś z Edynburga o

nazwisku Dumas. Wtedy uznałam, że to musi być znak, i postanowiłam pojechać do Szkocji.

Kiedy jednak po przyjeździe do Edynburga nie udało mi się znaleźć ani śladu pana Dumas,

zrozumiałam, jak dziecinne były moje nadzieje na odszukanie ojca, brata czy innego bliskiego

krewnego.

- Ach, więc to dlatego tu przyjechałaś. Zastanawiało mnie, że ktoś taki jak ty... ktoś z

twoimi kwalifikacjami chce się zakopać na prowincji, gdzie nie ma rozrywek. Jeśli chcesz,

mogę spróbować czegoś się dowiedzieć. Znam kilka osób, które prawdopodobnie będą mogły

ci pomóc.

Ian podszedł do kredensu i wyjął z niego butelkę brandy. Nalał bursztynowego płynu

do kieliszków i jeden podał Jennie.

- Och! Naprawdę? Mógłbyś to dla mnie zrobić? - Wzięła z jego ręki kieliszek.

- Pamiętaj, że niczego nie obiecuję, ale skoro chcesz, zobaczę, co da się zrobić.

Siedzieli w ciszy, dopóki Jenna nie poczuła, że teraz konwersacja zaczyna kuleć z jej

winy.

- Zauważyłam, że już całkiem dobrze radzisz sobie bez laski.

- Bardzo się z tego cieszę, chociaż ciągle jeszcze miewam gorsze dni. Weźmy, na

przykład, dzisiejszą burzę. Hazel wcale nie musiała mi o niej mówić. Moja noga informowała

mnie o tym już od kilku godzin.

- Co zamierzasz robić po skończeniu książki?

- Pracuję z kolegą, którego ojciec ma wydawnictwo. Niedawno z nim rozmawiałem na

temat mojej powieści. Chciałem zapytać, czy nie przeczytałby maszynopisu i nie ocenił, na

ile, jego zdaniem, ojciec mógłby być zainteresowany wydaniem.

- Teraz, kiedy czujesz się już zupełnie dobrze, będziesz mógł znowu pracować.

Zamierzasz wrócić na tę rządową posadę?

- Mam nadzieję, że tak. Muszę się umówić na spotkanie ze swoim przełożonym.

- Z panem Toddem Jakimś Tam? - Jenna uśmiechnęła się. - O ile pamiętam, to właśnie

jego podejrzewałeś, że mnie do ciebie przysłał.

- Oczywiście musiałaś mi to przypomnieć. Tak, wiem, że tamtego dnia zachowałem

się wyjątkowo nagannie. Byłem nieuprzejmy, potraktowałem cię lekceważąco i bez

należytego szacunku. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie.

- Jestem przekonana, że winę za to ponosi ból, jaki ci sprawiała noga.

- To bardzo szlachetnie z twojej strony. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, będę sobie

pożyczał tego usprawiedliwienia za każdym razem, gdy będę wyjątkowo nieznośny, dobrze?

Jenna roześmiała się.

- Nauczyłam się nie zwracać uwagi na twoje humory. Po powrocie do pracy

zamieszkasz w Londynie, prawda?

- Tak.

- Nie będzie ci żal stąd wyjeżdżać? Ja zdążyłam się już przywiązać do tego miejsca i

czuję się tu wprost cudownie.

Nagłe uderzenie pioruna było tak silne, że aż zadzwoniły szyby w oknach. Jenna

podskoczyła, o mało nie rozlewając brandy. Miała nadzieję, że Ian tego nie zauważył, i całą

siłą woli zmusiła się do dalszej rozmowy.

- W Londynie nie będzie ci już potrzebna sekretarka - stwierdziła lekkim tonem. -

Muszę więc wpisać ostatnie miejsce pracy do swoich dokumentów i niebawem ponownie

skontaktować się z panną Spradlin.

- Niekoniecznie.

- Po twoim wyjeździe do Londynu nie będzie tu dla mnie pracy.

- Przecież ty też możesz się przenieść do Londynu. Zaskoczona Jenna rzuciła mu

szybkie spojrzenie. Na pewno nie mówił tego poważnie.

- Wolę mieszkać na wsi - powiedziała swobodnie. - Panna Spradlin znajdzie mi

następną pracę. Takie w każdym razie robiła mi nadzieje.

Ian nic nie powiedział. Jenna również milczała i, siedząc przed kominkiem, cieszyła

się ich sam na sam.

W końcu burza zaczęła słabnąć. Grzmoty były coraz rzadsze i dalsze, a wściekły

łomot deszczu przeszedł w ledwo słyszalne postukiwanie. Jenna spojrzała na zegarek i z

niedowierzaniem stwierdziła, że dochodzi północ. Wieczór minął, a ona z przyjemnością

odkryła nieznane dotąd oblicze Iana. Świetnie się bawiła w jego towarzystwie.

Ziewnęła i pospiesznie zakryła usta dłonią.

- Przepraszam, nie zdawałam sobie sprawy, że jest tak późno. Już dawno minęła pora,

o której zwykle się kładę.

- Och, nie miałem zamiaru cię tak przetrzymywać. Jestem przyzwyczajony do

późnego chodzenia spać, więc w ogóle nie zwracam uwagi, na to, która jest godzina. Pozwól,

ż

e cię odprowadzę do pokoju - powiedział Ian, wstając i wyciągając rękę.

Jenna bez zastanowienia podała mu rękę i poczuła, jak przyjemne ciepło zaczęło się

rozchodzić po jej zmarzniętych palcach.

- Dlaczego nie powiedziałaś, że ci zimno?

- Nic mi nie jest. Zmarzły mi głównie ręce.

Ian zaczął energicznie rozcierać drobne dłonie Jenny. I właśnie wtedy po niebie

przetoczył się potężny grzmot, jak gdyby odchodząca burza chciała zadać ostatni cios. Jenna

podskoczyła ze strachu i mimo usilnych starań nie zdołała opanować drżenia.

- Widzę, że naprawdę nie lubisz burzy.

- Rzeczy wiście - przyznała.

Objął ją ramieniem i wyprowadził z biblioteki. W korytarzu, ogarnęły ich ciemności.

- Przydałoby się światło - powiedziała Jenna.

- Mam niedużą latarkę, powinna wystarczyć - odparł Ian, sięgając do kieszeni ukrytej

w fałdach kiltu.

- Nie chcę cię zmuszać do wchodzenia po schodach.

- Nie prosiłaś, żebym cię odprowadzał, sam to zaproponowałem. A poza tym po

randce dżentelmen odprowadza damę do domu - powiedział, przytulając Jennę na krótką

chwilę.

- A więc to była randka? – zapytała.

Ian zatrzymał się, ale choć latarka oświetlała im drogę, Jenna nie mogła dostrzec

wyrazu jego twarzy.

- Na to wygląda - odparł, zabrzmiało to tak, jak gdyby sam się zdziwił tym, co

powiedział. - To był wspaniały wieczór. Dziękuję, że zjadłaś ze mną kolację - dodał, po czym

ponownie zaczęli wchodzić po schodach. Kiedy dotarli na piętro, Ian skręcił w korytarz

prowadzący do pokoju Jenny.

Od czasu do czasu okna galerii rozjaśniały coraz dalsze błyski odchodzącej burzy.

- Przypomniało mi się dzieciństwo i noce takie jak ta. Zawsze kiedy spodziewano się

burzy, moi przyjaciele przychodzili, żeby zanocować w zamku. Uwielbialiśmy się straszyć.

Zupełnie bez sensu chowaliśmy się po korytarzach i wyskakiwaliśmy z krzykiem jeden na

drugiego. Świetnie się bawiliśmy, choć jestem pewien, że niektóre pokojówki musiały się na

nas skarżyć.

- Od chwili przyjazdu do zamku nie widziałam żadnego z twoich przyjaciół.

- Większość z nich powyjeżdżała. Jedyny, z którym utrzymuję bliski kontakt, to Chris

Wood. Jest prawnikiem i obecnie negocjuje dla swojego klienta ogromny kontrakt w

Niemczech.

Jenna stała tak blisko Iana, że czuła ciepło jego ciała. Przez całą drogę bała się, że

zrobi z siebie idiotkę, więc kiedy znaleźli się pod drzwiami jej pokoju, odetchnęła z ulgą.

Zatrzymali się. Ian jedną ręką nadal obejmował ją w tali, a drugą lekko dotknął jej włosów.

Gest ten był tak delikatny, jak gdyby Ian starał się go powstrzymać, ale w ostatniej chwili

przegrał ze sobą.

- Słodkich snów - powiedział cicho, pochylając głowę w stronę Jenny.

Zostawił jej mnóstwo czasu, żeby mogła się cofnąć i uniknąć pocałunku, ale Jenna

nawet nie drgnęła. Być może Ian zamierzał tylko krótko musnąć wargami jej usta i zaraz

odejść, ale stało się inaczej.

W chwili gdy ich usta się zetknęły, oboje ogarnęła namiętność. Doznanie było tak

niespodziewane i tak gwałtowne, że pod Jenną ugięły się kolana. Musiała mocno objąć Iana,

ż

eby się nie przewrócić. Nie próbowała walczyć z siłą, która nią zawładnęła. Poddała się, bo

zrozumiała, że drzemało to w niej od dawna, czekając na tę właśnie chwilę.

Wspięła się na palce i objęła Iana za szyję. Przytulił ją mocno do siebie i zaczął

całować z takim zapamiętaniem, jak gdyby uczył się na pamięć smaku i kształtu jej ust. Nie

miała pojęcia, jak długo się całowali, ale kiedy w końcu Ian oderwał się od jej warg, oboje

drżeli i z trudem łapali oddech. Wydawało się, że dopiero teraz dotarło do niego, co zrobił, i

natychmiast wypuścił Jennę z objęć.

- Przepraszam. - Jego głos brzmiał chrapliwie. - Nie chciałem tego, wierz mi. Nie

powinienem był. Wybacz mi, proszę - dodał.

- Nie musisz mnie przepraszać. - Jenna dotknęła palcem kuszącego dołeczka w

brodzie Iana. - Musiałeś zauważyć, że ja również brałam w tym udział, i to z prawdziwą

przyjemnością.

- Mieszkasz pod moim dachem i nie chcę, byś pomyślała, że to wykorzystuję. To

ostatnia rzecz, o którą chciałbym zostać posądzony - stwierdził sztywno i Jenna zrozumiała,

ż

e znowu zamknął się w sobie.

Pogładziła go po policzku, czując, że znika gdzieś mężczyzna, z którym spędziła

wieczór.

- Dobranoc - szepnęła, otwierając drzwi do swojego pokoju. Zanim je zamknęła, przez

jedną krótką chwilę zapragnęła zaprosić Iana do środka.

Przerażona swoimi myślami, zrozumiała, że od tego wieczoru będzie na niego patrzyła

inaczej.

ROZDZIAŁ 7

Następnego dnia rano obudziło ją bębnienie deszczu o szybę. Jeszcze senna leżała w

łóżku i wsłuchiwała się monotonny odgłos.

Wczorajsze spotkanie wszystko zmieniło i Jenna znalazła się w nowej sytuacji. Do tej

pory myślała, że zna swojego pracodawcę. Ostatniego wieczoru Ian zdjął maskę zimnego i

szorstkiego mruka, za którą się ukrywał. Wtedy po raz pierwszy Jenna zobaczyła go takim,

jaki był naprawdę, i zdała sobie sprawę, że tęskni za tym, aby lepiej poznać tego nowego,

nieznanego jej dotąd Iana.

Ich pocałunku nie można było nazwać ani zimnym, ani oschłym. Kiedy Jenna rozstała

się z łanem i zamknęła za sobą drzwi do pokoju, jej rozbudzone ciało domagało się

zaspokojenia. Pocałunek podniecił ją i wzburzył, sprowadził erotyczne sny. Tym razem

jednak senne doznania wydawały się wyblakłe w porównaniu z tym, co czuła, kiedy Ian

całował ją na jawie.

A teraz musiała zejść na dół i traktować go tak, jak gdyby nic się nie stało.

Myśląc o tym, czuła się jeszcze bardziej bezbronna niż zwykle.

Ubrała się i zeszła na śniadanie. W jadalni Cook ustawiała właśnie na bufecie kawę,

soki i muffiny.

- Dzień dobry! - powitała wesoło Jennę. - Na pewno się ucieszysz, jeśli ci powiem, że

znowu mamy prąd. Ian powiedział, że nie będzie już czekał ani jednego dnia i od razu dzisiaj

poprosi elektryka o wstępny kosztorys wymiany instalacji w zamku. Kto wie? Może teraz,

kiedy świat wkroczył w dwudziesty pierwszy wiek, my zdołamy dogonić dwudziesty?

Po śniadaniu poszła Jenna prosto do swojego biura, żeby się zabrać do pracy.

Na biurku znalazła stertę poprawionych kartek i jedną taśmę z przyczepioną karteczką.

A więc już tu był, domyśliła się, siadając przy biurku, i przeczytała notatkę Iana. Ozdobne

zawijasy głosiły: „To już ostatnia! Od tej pory będzie z górki”.

Notatka była jak zwykle podpisana jego inicjałami. Dlaczego serce znowu zaczęło bić

jak oszalałe? Przecież nie było absolutnie żadnego powodu. Czemu zachowuję się tak głupio?

- zadała sobie w duchu pytanie.

Szybko wsunęła taśmę do odtwarzacza, założyła na uszy słuchawki i od razu wzięła

się do pracy.

Kiedy przepisywała teksty z taśmy, miała zwyczaj zamykać oczy. Akcja zaczynała się

rozgrywać w jej wyobraźni i Jenna była całkowicie pochłonięta rozwojem wypadków. Po

pewnym czasie odniosła wrażenie, że nie jest w pokoju sama, i otworzyła oczy.

Rzeczywiście, na wprost niej stał Ian z niezbyt mądrym wyrazem twarzy i wpatrywał się w

nią.

Jenna zdjęła słuchawki z uszu.

- Chciałeś czegoś ode mnie? - zapytała, a kiedy uświadomiła sobie, jak to zabrzmiało,

oblała się rumieńcem.

Na szczęście Ian zdawał się tego nie zauważać.

- W zasadzie nie. Byłem tylko ciekaw, czy zrobisz sobie przerwę na lunch.

Jenna rzuciła okiem na zegarek i zaskoczona stwierdziła, że minęła pierwsza.

- Nie wiedziałam, że już tak późno, Ian uśmiechnął się lekko zakłopotany.

- Byłaś tak pochłonięta pracą, że nie mogłem się zdecydować, czy powinienem ci

przeszkadzać, czy nie. Poza tym nie chciałem cię przestraszyć - dodał, patrząc na nią tak

ciepło, że zarumieniła się jeszcze bardziej. On jednak uparcie zdawał się tego nie zauważać,

za co była mu bardzo wdzięczna. - Ostatecznie zdecydowałem, że nie będę ci przerywać, ale

właśnie wtedy otworzyłaś oczy.

Jenna wstała zza biurka i przeciągnęła się.

- Pójdę sprawdzić, co jest do jedzenia.

- Poprosiłem Cook, żeby przygotowała kanapki i coś tam jeszcze, bo chciałem cię

zaprosić na piknik. Ponieważ jednak leje, pomyślałem, że możemy sobie urządzić piknik w

domu, w bibliotece.

Patrzył na nią w taki sposób, że poczuła się zupełnie jak wczorajszego wieczoru. W

głowie miała pustkę i nie potrafiła wymyślić sensownej odpowiedzi. A przecież Ian zapropo-

nował jej wspólny posiłek w bibliotece, a nie potajemną schadzkę kochanków. Mimo to czuła

się onieśmielona.

- Z przyjemnością wybiorę się na ten piknik - powiedziała wreszcie.

Uśmiechnął się, a ona pomyślała, że ten uśmiech jest dla niej nagrodą za to, że się

zgodziła.

- Pójdę się odświeżyć, a potem spotkamy się w bibliotece - zaproponowała i

błyskawicznie zniknęła łanowi z oczu.

Jenna nie spieszyła się. Zeszła do biblioteki dopiero wtedy, gdy była pewna, że znowu

nad sobą panuje. Przekonała się, że Ian nie żartował, kiedy mówił o pikniku. Na podłodze

przed kominkiem zobaczyła rozścielony gruby koc, a na nim talerz z kanapkami i różne

smakowicie wyglądające przekąski, Ian czekał na nią wygodnie wyciągnięty na kocu z głową

podpartą na ręce.

- Mam nadzieję, że taka forma posiłku nie wyda ci się zbyt swobodna - powiedział, a

w jego oczach błysnęło rozbawienie, jak gdyby oczekiwał, że Jenna będzie przeciwna

jedzeniu na podłodze.

Usiadła naprzeciwko niego na tyle wdzięcznie, na ile pozwalały na to warunki.

- Może być, ale skąd ci to przyszło do głowy?

Ian otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale zamknął je bez słowa. Po chwili milczenia

wyjaśnił jednak, a jego głos brzmiał przy tym tak niepewnie, że Jenna nie mogła uwierzyć

własnym uszom.

- Chciałem cię znów zobaczyć... i spędzić z tobą trochę czasu, ale tak zupełnie

prywatnie, żeby nie miało to związku z pracą. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko

temu?

- Dobrze się czujesz? - Nie mogła się powstrzymać od tego pytania.

- Czyżbym się zachowywał inaczej niż zwykle? - Ian uniósł brwi.

Nagle Jenna poczuła, że już się nie denerwuje, i uśmiechnęła się.

- Może trochę. Z łatwością przyzwyczaję się do tego nowego Iana - odparła

swobodnie i sięgnęła po kawałek marchewki.

- Wczoraj zrozumiałem coś bardzo ważnego.

- Co takiego? - zapytała ostrożnie.

- Zawsze uważałem się za samotnika, a wczoraj zrozumiałem, że to nieprawda. Nasz

wspólny wieczór sprawił mi przyjemność. Prawdę mówiąc, wyjątkowo dużą przyjemność.

Pomyślałem więc, że kiedy pogoda się trochę poprawi, zabiorę cię w jedno z moich

ulubionych miejsc. To godzinę jazdy stąd, ale naprawdę warto się wybrać.

- Myślałam... - Machnęła ręką w kierunku swojego biura. - Myślałam, że chciałeś,

ż

ebym...

- Och, wiem, że jesteś obowiązkowa. Z tego, co widziałem, prawie skończyłaś

przepisywać ostatnią taśmę, prawda?

Trochę zakłopotana, uśmiechnęła się.

- Rzeczywiście, i muszę przyznać, że zakończenie zupełnie mnie zaskoczyło.

- Wpadłem na ten pomysł wczorajszego wieczoru, gdy cię odprowadziłem i wróciłem

do siebie. Kilka godzin oderwania się od książki i od razu udało mi się spojrzeć z odrobinę

innej perspektywy na to, jak chcę ją zakończyć.

- Kiedy przyszedłeś, przepisywałam epilog.

- Sama widzisz, że niemal skończyłaś.

- Muszę jeszcze nanieść twoje poprawki.

- Dobrze, poczekajmy do jutra, a przy okazji może pogoda się poprawi.

Jenna nałożyła jedzenie na dwa talerze i jeden podała łanowi. Potem nalała do

filiżanek gorącej herbaty i zadowolona wygodnie usadowiła się na kocu.

Ż

ałowała, że Ian tak późno zrzucił maskę gbura. Dlaczego zrobił to dopiero teraz,

kiedy praca nad książką dobiegała końca? Wiedziała, że kiedy stąd wyjedzie i zacznie nową

pracę, będzie za nim bardzo tęskniła.

- O czym myślisz? - zapytał nagle Ian, przerywając ciszę.

- Dlaczego pytasz?

- Patrzę na ciebie od dłuższej chwili.

- Och... - Jenna zastanawiała się, jak dużo powinna mu powiedzieć. - Myślałam o tym,

ż

e zwiedzanie w twoim towarzystwie będzie przyjemnością... i że przyjęcie tej posady było

dobrym pomysłem.

Po jej słowach zapadło milczenie, aż w końcu Ian przerwał ciszę.

- Ja też jestem tego zdania - powiedział cicho.

ROZDZIAŁ 8

Była już połowa czerwca.

- Koniec poprawek. Obiecuję, że nic już nie zmienię - powiedział Ian, wchodząc po

południu do biura Jenny. - Wiem, że przez ostatnie kilka tygodni za bardzo cię poganiałem.

Przepraszam, ale zależało mi, żeby przygotować maszynopis do wysyłki.

- Nie miałam nic przeciwko temu. - Jenna wskazała na stertę kartek leżących obok

komputera. - Już prawie wszystkie poprawki naniesione. Jeżeli chcesz, mogę spróbować

wysłać to jeszcze dzisiaj.

Od czasu pikniku w bibliotece minęło kilka tygodni, w czasie których Ian i Jenna

spędzali razem coraz więcej czasu. Każdego ranka, kiedy Jenna schodziła do jadalni, Ian już

na nią czekał i razem jedli śniadanie.

W ciągu tych kilku tygodni wydawał się dużo pogodniejszy. Niemal zupełnie przestał

marszczyć czoło, co nie znaczyło jednak, że nagle stał się innym człowiekiem. W dalszym

ciągu zdarzało mu się zniecierpliwić lub nieoczekiwanie wybuchnąć, ale jego humory

przestały Jennie przeszkadzać. Prawdę mówiąc, zupełnie nie zwracała na nie uwagi.

Nigdy nie rozmawiali na temat tego, co zaszło między nimi w wiosenną burzową noc.

Nie ustalali tego, po prostu uznali, że tak jest lepiej. Jenna poczuła prawdziwą ulgę, że Ian nie

próbował nic wyjaśniać ani tłumaczyć, dlaczego ją wtedy pocałował. Gdyby to zrobił, dałby

tym samym dowód, że to, co się wydarzyło, nie miało dla niego znaczenia. Od tamtego

wieczoru Ian bardzo się pilnował i uważał, żeby jej nie dotknąć. Nawet w całkowicie

niewinny i pozbawiony erotycznych podtekstów sposób. Zupełnie jak gdyby nie do końca

sobie ufał.

Zdarzało się, że przychodził do niej do biura i z zapałem zaczynał coś tłumaczyć. W

takich sytuacjach miała czasami ochotę odgarnąć mu włosy z czoła albo dotknąć jego

policzka czy ust. Zawsze jednak udawało się jej nad tym zapanować.

Ian nie wiedział, że tamtym pocałunkiem uświadomił Jennie, jak bardzo potrafi być

namiętna.

- Mam pewien pomysł - powiedział z ożywieniem, przysuwając sobie krzesło i

siadając po przeciwnej stronie biurka.

Jenna oderwała wzrok od dołeczka w jego brodzie i skoncentrowała się na tym, co

mówił. W ciągu ostatniego miesiąca opowiadał jej o kilku miejscach, które mogliby wspólnie

zwiedzić. Przypuszczała więc, że przypomniał sobie kolejną rzecz wartą obejrzenia.

- Jaki pomysł? - zapytała, rozbawiona jego entuzjazmem.

- Pomysł na następną książkę.

- Naprawdę? - zapytała, prostując się na krześle.

W ciągu minionego tygodnia Jenna uaktualniała swoje dokumenty, wpisując Iana jako

ostatniego pracodawcę.

Oczekiwała bowiem, że lada dzień przestanie być mu potrzebna i znowu będzie

szukać pracy. A gdyby tak nie musiała jeszcze wyjeżdżać?

- Tak. Obudziłem się w środku nocy i akcja nowej książki zaczęła mi się przesuwać

przed oczami jak film. Całe sceny, postacie, poszczególne epizody.

Jenna nigdy jeszcze nie widziała, żeby Ian był aż tak ożywiony.

- To doprawdy ekscytujące - przyznała.

- Chcę, żebyś została i pomogła mi przy nowej książce.

- Wydawało mi się, że planowałeś powrót do pracy natychmiast po wysłaniu

maszynopisu. - Jenna roześmiała się. - I to na pełny etat - dodała.

- Tak, wiem. Jeszcze dzisiaj zadzwonię do Todda i umówię się z nim na spotkanie.

Spróbuję się zorientować, czy uda mi się pogodzić pracę i pisanie.

- Brzmi całkiem rozsądnie - przyznała.

- Zakończyliśmy pierwszą książkę i, aby to uczcić, proponuję, żebyś sobie wzięła

tydzień wolnego. Potraktuj to jako płatny urlop, bo w pełni na niego zapracowałaś. Pojedź w

góry, pozwiedzaj. Odpocznij i dobrze się baw. Należy ci się.

Kiedy Ian opowiadał o miejscach wartych obejrzenia, Jenna założyła, że będą je

oglądać razem. Cóż za nonsens. Przecież on nigdy nawet nie zasugerował, że chciałby, aby

zaczęło ich łączyć coś więcej niż praca.

- Masz całkowitą rację - powiedziała z przekonaniem. - Taka odmiana dobrze mi

zrobi.

I to, że ciebie tam nie będzie, też, dodała w myślach, mając nadzieję, że jeśli przez

jakiś czas nie będzie widywała Iana, przestanie tak silnie reagować na jego bliskość.

- Zachowywałem się jak poganiacz niewolników, wiem.

- Daj mi dokończyć, a potem ustalimy, kiedy mogę wyjechać - zaproponowała.

Po kilku godzinach Ian znowu pojawił się w biurze.

- Właśnie rozmawiałem z Toddem i umówiłem się z nim na czwartek. Może wzięłabyś

sobie urlop w czasie, kiedy ja wyjadę?

- To dobry pomysł.

- Pomyślałem, że skoro i tak będę w Londynie, to nie ma sensu wysyłać maszynopisu

pocztą. Sam go oddam Craigowi.

- Doskonale - zgodziła się. Przyglądała mu się przez chwilę, a potem zapytała: - Po

spotkaniu z Toddem będziesz już wiedział, kiedy wracasz do Londynu, prawda?

- Może porozmawiam o przeniesieniu na północ.

- Mam nadzieję, że wszystko ułoży się po twojej myśli - powiedziała spokojnie,

porządkując przyniesione przez niego kartki. - Dzięki za informacje... i za urlop.

Patrzyła, jak Ian wychodzi i zamyka za sobą drzwi. Zastanawiała się, czy kiedy wróci

do pracy, będzie mu się jeszcze chciało zajmować kolejną książką. Tego nie mogła wiedzieć.

Minęło zaledwie kilka godzin, odkąd Ian wyjechał z zamku, a już tęsknił za Jenną. Lot

do Londynu przebiegał bez żadnych zakłóceń, spędził go więc pogrążony w zadumie.

Rozmyślał o tym, jak pojawiła się w jego życiu i sprawiła, że zaczął się zachowywać zupełnie

inaczej niż dotychczas.

Od czasu namiętnego pocałunku w burzowy wieczór Ian bardzo starannie się

pilnował, żeby nie zbliżać się do Jenny bardziej, niż pozwalało na to dobre wychowanie. Cała

jego silna wola starczała dokładnie na tyle. Dobrze wiedział, że gdyby zaryzykował i znowu

znalazł się zbyt blisko Jenny, byłoby to lekkomyślne wystawianie na próbę samokontroli.

Podczas ostatnich kilku tygodni zastanawiał się nad całym swoim dotychczasowym

ż

yciem i nad tym, co się dla niego naprawdę liczy. Zrozumiał, jak ważna stała się dla niego

Jenna. Nie tyle jako sekretarka, ale jako przyjaciel, do którego mógł się zwrócić, kiedy chciał

przedyskutować nurtujący go problem. Nie zamierzał zniszczyć łączącej ich przyjaźni,

lądując z nią w łóżku czy nawet tylko próbując ją tam zaciągnąć.

Po przyjeździe do Londynu pojechał wprost do centrali, choć do umówionego

spotkania pozostało jeszcze trochę czasu.

Kiedy pojawił się w biurze, cały pięcioosobowy personel powitał go z radosnym

zdumieniem. Nie spodziewał się z ich strony takiego zainteresowania i troski o zdrowie; był

tym zaskoczony.

Zakłopotany stwierdził, że choć niektórzy z nich pracowali tutaj równie długo jak on,

nie potrafił sobie przypomnieć ich imion. Przyjechał za wcześnie, mógł więc chwilę

porozmawiać i zapytać, co się działo w firmie w czasie jego nieobecności. Usłyszał kilka

zwięzłych relacji, a bezpośredni i przyjacielski sposób, w jaki ci ludzie z nim rozmawiali,

wzruszył go.

Kiedy nadeszła pora spotkania z Toddem, Ian wymienił ze wszystkimi uściski dłoni i

podziękował za troskę i zainteresowanie.

Asystentka Todda uśmiechnęła się na jego widok.

- Czeka na ciebie, możesz wejść - powiedziała.

Kiedy Ian wszedł do gabinetu przełożonego, ten podniósł się i wychodząc zza biurka,

wyciągnął do niego rękę na przywitanie.

- Muszę przyznać, że wyglądasz doskonale. Cieszę się, że cię tu widzę.

- A ja się cieszę, że tutaj jestem - odparł Ian, potrząsając dłonią Todda - Uważam, że

rozmowa telefoniczna nie jest najlepszym sposobem porozumiewania się.

Todd roześmiał się i wskazał ręką krzesło stojące na wprost biurka.

- Usiądź, proszę. Napijesz się czegoś?

- Dziękuję, nie.

- Powiedz, co u ciebie? - zapytał Todd, siadając w fotelu. - Informowałeś mnie na

bieżąco o postępach w rehabilitacji. Jak się teraz czujesz?

- Jeśli pominąć fakt, że moja noga zmieniła się w barometr i nieomylnie wskazuje

każdą zmianę pogody, to można powiedzieć, że odzyskałem zdrowie. W dalszym ciągu

ć

wiczę, aby utrzymywać pełną ruchomość kolana. A poza tym wróciłem już do zwykłego

treningu.

Todd skinął głową.

- Zatem czujesz się gotów do podjęcia pracy? - zapytał.

- Tak. Jestem gotowy.

Todd oparł się wygodnie w fotelu i w milczeniu, badawczo przyglądał się łanowi.

- Rozumiem, że myślisz o powrocie w teren - stwierdził po dłuższej chwili.

- Tak - odparł Ian, zastanawiając się, dlaczego Todd, który dobrze wiedział, czego

chce jego podwładny, znowu o to zapytał.

- A jak twoja książka?

- Skończona.

- To doprawdy świetnie. I co z nią zamierzasz zrobić?

- Dam ją do przeczytania Craigowi. Niech oceni, czy jego ojciec może się nią

zainteresować.

- To prawda. Craig się na tym zna. Przecież należy do rodziny wydawców. Jeżeli

Benson Publishing zechce wydać książkę, staniesz się sławny, a ja będę się bardzo cieszył z

twojego sukcesu.

- Na razie nie ma o czym mówić. Może się przecież okazać, że Craig uzna moje dzieło

ze żenującą amatorszczyznę. Lepiej poczekajmy na werdykt, a potem będziemy świętować.

Todd skinął głową.

- A co byś powiedział na zupełnie nowe zadanie? Dobrze wiesz, jak wiele informacji

przekazują nam agenci. Potrzebujemy kogoś z twoimi kwalifikacjami, kto mógłby zająć się

ich analizą i oceną. Uważam, że byłbyś doskonałym kierownikiem grupy zajmującej się tego

typu działaniem. Mógłbyś uczyć młodszych i mniej doświadczonych, jak rozpoznać, kiedy

całkiem niewinnie wyglądająca informacja w rzeczywistości może się okazać niezwykle

istotna.

- Przecież to praca za biurkiem.

- Zgadza się, lecz to tylko jedna z możliwości.

- Oczywiście doceniam awans, jaki mi proponujesz, ale wolę wrócić w teren.

Zastanawiałem się jednak, czy nie znalazłoby się dla mnie coś na północy kraju. Chętnie

stacjonowałbym bliżej domu.

- Czyżbyś podczas kuracji zdążył zapuścić korzenie?

- Todd uśmiechnął się.

- Moje korzenie zawsze tam były. Powiedzmy jednak, że stały się trochę silniejsze.

- Jeżeli jesteś pewny, że nie interesuje cię awans, to skontaktuję się z kilkoma osobami

i dowiem się, czy jest coś wolnego na północy. W porządku?

- Dziękuję ci, Todd. Doceniam twoją pomoc.

Todd wstał i to był znak, że już wszystko zostało omówione, a spotkanie dobiegło

końca. Mężczyźni ponownie uścisnęli sobie dłonie.

- Dziękuję, że znalazłeś czas, żeby się ze mną spotkać - powiedział Ian.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Przyznam, że jeszcze nie widziałem cię tak

wypoczętego i odprężonego. Przerwa w pracy najwyraźniej dobrze ci zrobiła.

- Wolałbym raczej przymusowy urlop niż koszmar rehabilitacji.

- Masz cholerne szczęście, że w ogóle żyjesz, i dobrze o tym wiesz.

- Wiem.

- Będziemy w kontakcie - rzekł Todd i Ian opuścił biuro.

Miał ogromną ochotę zadzwonić do Jenny i opowiedzieć jej o spotkaniu, choć

wiedział, że najprawdopodobniej nic dobrego by z tego nie wynikło. Dziewczyna na pewno

już wyjechała. Nie miał więc powodów, aby spieszyć się do domu. Mógł spędzić weekend w

Londynie, spotkać się z ludźmi, z którymi pracował, i dowiedzieć, co się tu działo, podczas

gdy on się kurował w Szkocji.

Przez cały tydzień Jenna zwiedzała Archipelag Hebrydów. Trzy noce przebywała na

wyspie Skye, jedną na wyspie Muli i jeden dzień na wyspie łona. Ostatniej nocy spała w

Oban, a rano zdecydowała się pojechać do Inverness, aby tam spędzić ostatnie dwa dni

wakacji. Połączenie tygodniowego urlopu z poprzedzającym go weekendem dało razem

dziewięć dni, co wcale nie było mało. Czuła się wypoczęta i wracała do zamku z zupełnie

nowym nastawieniem do pracy.

Jenna dobrze wykorzystała czas. Przemyślała różne sprawy i podjęła kilka ważnych

decyzji. Postanowiła, że po powrocie będzie spędzać mniej czasu z łanem, a więcej w swoim

pokoju. Aby jednak taka zmiana nie rzucała się zbytnio w oczy, zaplanowała, że zajmie się

jakimiś robótkami ręcznymi, może, na przykład, zacząć haftować.

Musi to zrobić, w przeciwnym razie rozstanie z łanem będzie dla niej katastrofą.

Zrozumiała, że nie doceniła powagi sytuacji, a to, co wydawało się jej niegroźnym

zauroczeniem, przerodziło się w coś dużo poważniejszego. Mieszkanie pod jednym dachem i

wspólna praca zbliżyły ich do siebie, sprawiając, że Jenna czuła się tak, jak gdyby znowu

miała rodzinę. Pierwszy raz, odkąd straciła przybranych rodziców.

Przyzwyczaiła się do tego, że jest ktoś, z kim codziennie spędza część wolnego czasu.

Nadal miała nadzieję, że odnajdzie pana Dumas, ale poszukiwania przestały być dla niej

najważniejsze. Jej myśli krążyły głównie wokół Iana.

Jedynym pożytkiem z tej całej historii było to, że wiedziała już dokładnie, jakiego

mężczyzny będzie szukać dla siebie w przyszłości. Nie miała wątpliwości, że musi to być

człowiek prawy, uczciwy i inteligentny. Będzie ją musiał traktować jak równą sobie, a przy

tym być delikatny i troskliwy.

Jak mogłaby nie kochać kogoś takiego?

Okolica była wyjątkowo malownicza i podczas jazdy do Inverness Jenna podziwiała

ciągnące się wzdłuż drogi piękne jeziora. Następnego ranka obudziła się i zobaczyła jasno

ś

wiecące słońce. Poczuła się szczęśliwa, ponieważ było to coś, czego na tutejszym wybrzeżu

nie widywała zbyt często.

Całe przedpołudnie spędziła na zwiedzaniu okolicznych zamków. A zanim wróciła do

Inverness, zdążyła jeszcze obejrzeć pole bitwy pod Culloden. Popołudnie zdecydowała się

poświęcić na zrobienie najbardziej niezbędnych zakupów.

Było jeszcze dosyć daleko do wieczora, kiedy Jenna objuczona torbami, uznała, że

musi sobie zrobić przerwę i dać odpocząć nogom. Rozglądała się właśnie, gdzie by tu mogła

się napić herbaty, kiedy zauważyła księgarnię. Lubiła książki, więc i tym razem nie zdołała

się oprzeć i weszła do środka. Pomyślała, że być może pewnego dnia powieść Iana stanie się

bestsellerem i będzie tu sprzedawana na tle dużych reklamowych afiszów. Będzie mogła być

dumna, że ona również brała udział w tworzeniu tej książki.

Jenna przechadzała się po księgarni, aż w końcu wypatrzyła powieść jednego ze

swoich ulubionych autorów i wzięła ją z półki. Przeczytała umieszczoną na tylnej okładce

krótką recenzję i od razu wiedziała, że książka będzie się jej podobała. Odwróciła się, aby

podejść do kasy, gdy wtem za plecami usłyszała czyjś głos.

- Fiona! Świetnie wyglądasz. Schudłaś i rozjaśniłaś włosy.

Jenna rozejrzała się, żeby zobaczyć, do kogo były skierowane te słowa, i dostrzegła

wpatrzoną w nią kobietę. Przyjrzała się dokładnie nieznajomej i stwierdziła, że na pewno

nigdy dotąd jej nie spotkała. Najwyraźniej kobieta musiała ją z kimś pomylić.

- Przepraszam, obawiam się, że...

- Och! - zawołała kobieta, rumieniąc się. - Bardzo panią przepraszam, ale byłabym

gotowa przysiąc, że to Fiona MacDonald. Wygląda pani dokładnie tak samo jak ona. Dopiero

gdy usłyszałam pani akcent, zrozumiałam, że to pomyłka.

- Przyjechałam z Australii.

Kobieta wpatrywała się w Jennę z niedowierzaniem.

- To doprawdy niesamowite, jak bardzo jesteście do siebie podobne. Teraz widzę, że

pani ma niebieskie oczy, a Fiona zielone. No i ona ma niesamowite, rude włosy. Gdyby nie

to, przysięgam, że mogłybyście uchodzić za bliźniaczki.

Jenna nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Już od dłuższego czasu przebywała w

Szkocji, a teraz przez przypadek natknęła się na kogoś kto, być może, będzie umiał udzielić

informacji, dzięki którym odnajdzie rodzinę. Jak by to było wspaniale, gdyby ta Fiona

okazała się jej krewną!

- Jestem Jenna Craddock - przedstawiła się, wyciągając rękę do kobiety. - To, że

przypominam pani kogoś, kto mieszka w Szkocji, to dla mnie wspaniała wiadomość.

Przyjechałam z Australii zeszłej wiosny. Od tamtej pory wciąż mam nadzieję, że trafię na

informacje, które pomogą mi odnaleźć kogoś z rodziny.

- Emily - kobieta uścisnęła wyciągniętą do siebie dłoń. - Emily Gillis.

- Być może twoja przyjaciółka okaże się moją krewną. Mam tyle pytań, które

chciałabym zadać. Masz chwilę?

- No, no, widzę że jesteś ogromnie podekscytowana. - Emily uśmiechnęła się. -

Znajdźmy jakieś miłe miejsce. Napijemy się herbaty i zobaczymy, czy mogę ci w czymś

pomóc.

- Prawdę mówiąc, właśnie tego szukałam, kiedy zauważyłam księgarnię - przyznała

Jenna.

- Chodź ze mną, znam takie miejsce - powiedziała Emily.

Jenna spojrzała na trzymaną w ręce książkę, o której zupełnie zapomniała. Odłożyła ją

na półkę i razem z Emily wyszły z księgarni.

- Mieszkasz w Inverness? - zapytała Jenna. Emily potwierdziła skinieniem głowy.

- Razem z George'em przeprowadziliśmy się tutaj niecałe trzy lata temu. Przedtem

mieszkaliśmy w Craigmor i właśnie tam poznałam Fionę. Jesteśmy na miejscu - stwierdziła

Emily, zatrzymując się przed cukiernią. - Ich ciastka są wspaniałe, wprost rozpływają się w

ustach. Chodź, poszukamy wolnego stolika.

Jenna w przyjemnością weszła za Emily do pełnego smakowitych zapachów

pomieszczenia. Pod jedną ze ścian stały tylko cztery nieduże stoliki, ale na szczęście nie było

tłoku. Emily poprosiła, by Jenna usiadła, a sama poszła zamówić herbatę i ciastka.

- Tak mi przykro z powodu Fiony - powiedziała Emily, kiedy wreszcie usiadła przy

stoliku.

- A co się z nią stało? - zapytała Jenna, czując, że jej serce zamiera.

- Och, nie z nią. Zaraz po tym, kiedy się tutaj przeprowadziliśmy, dotarła do mnie

informacja, że zmarli jej rodzice. Ojciec Fiony był lekarzem w Craigmor, wyjechał z żoną na

urlop do Irlandii i tam oboje zginęli. Nie pamiętam już dokładnie, w jakich okolicznościach

do tego doszło. Napisałam do Fiony list z kondolencjami. Po jakimś czasie odpisała, że

wyjeżdża z Craigmor, bo tam było za dużo wspomnień. Niestety, na tym urwał się nasz

kontakt.

- Och. - Entuzjazm Jenny wyraźnie przygasł. - Miałam nadzieję, że ją poznam. Jako

dziecko byłam adoptowana i nawet jeśli nic mnie z nią nie łączy, to zawsze jest szansa, że ona

może znać kogoś, kto mógłby mi pomóc odnaleźć moich biologicznych rodziców - wyjaśniła.

- Co ty powiesz? A znasz nazwisko rodziców?

- Niestety, nie znam i, szczerze mówiąc, nie mam prawie żadnych wskazówek, które

mogłyby mi pomóc.

- Szkoda, że doktor MacDonald nie żyje. Może kiedyś słyszał o jakiejś adopcji od

twoich kolegów. Oczywiście zostają jeszcze ci, którzy nie byliby zbytnio szczęśliwi, gdyby

ich przeszłość stanęła im nagle przed oczami - powiedziała Emily, pochylając się w jej stronę

i ściszając głos. - Wiesz, co mam na myśli, prawda?

- Oczywiście i wcale nie jestem pewna, co bym zrobiła, gdybym poznała nazwiska

rodziców. Wątpię, bym się skierowała bezpośrednio do nich, ale mogłabym przynajmniej

przejrzeć dokumenty i dowiedzieć się czegoś o swoich przodkach i o krewnych. - Jenna upiła

łyk herbaty, po raz kolejny dochodząc do wniosku, że wszystko się sprzysięgło przeciwko jej

próbom odnalezienia rodziny.

- Bez względu na to, dokąd się przeprowadziła, spróbuję się z nią skontaktować.

Mamy wspólną przyjaciółkę. Powinna wiedzieć, jak ją znaleźć - Emily uśmiechnęła się do

Jenny. - Powiedz mi, kochanie, gdzie cię szukać?

- W tej chwili pracuję i mieszkam w zamku Durham.

- Naprawdę? O ile sobie przypominam, Durham leży gdzieś blisko Stirling, prawda?

- Zgadza się.

- A Craigmor w odległości ponad godzinę jazdy na północ od Stirling. Czy nie byłoby

wspaniale, gdyby się okazało, że jesteście ze sobą spokrewnione? Może jesteście dalekimi

kuzynkami. Kto wie? Przysięgłabym na Biblię, że macie wspólnego przodka, tak bardzo

jesteście do siebie podobne.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałabym się tego dowiedzieć - wyznała Jenna.

Emily spojrzała na zegarek.

- Miło mi się z tobą rozmawia, ale muszę już wracać do domu. Mąż zaczyna się

denerwować, kiedy herbata nie jest gotowa na czas. Może dasz mi swój adres i telefon?

Zobaczę, czego uda mi się dowiedzieć, i zadzwonię do ciebie za tydzień.

Jenna miała ochotę uściskać Emily, ale zamiast tego szybko zapisała na karteczce

swój adres i telefon.

- Dziękuję, że chcesz to wszystko dla mnie zrobić - powiedziała, podając kartkę.

Rozstając się przed cukiernią, pomachały sobie jak przyjaciółki, po czym Jenna

wróciła do hotelu.

Nie mogła przestać myśleć o kobiecie, do której była tak bardzo podobna. Ciekawe,

czy ta Fiona wiedziała coś, co mogłoby jej pomóc w poszukiwaniach. Jenna zapomniała

zapytać Emily, w jakim wieku jest Fiona, ale zakładając, że kobiety były rówieśniczkami, to

mogła mieć jakieś czterdzieści pięć, może pięćdziesiąt lat. A gdyby się okazało, że to Fiona

jest jej matką? Chyba się trochę zagalopowała. Emily ma jednak rację, mówiąc, że niewielu

ludzi ucieszyłoby się, gdyby po latach postawić przed nimi dziecko, którego się kiedyś

wyrzekli i oddali do adopcji. Gdyby ona poznała nazwiska rodziców, nie starałaby się

doprowadzić do konfrontacji.

A jeśli Emily przekaże jej numer Fionie i Fiona do niej zadzwoni? Co ma powiedzieć

tej obcej kobiecie? Jak ma jej wytłumaczyć powody swojego wypytywania? „Powiedziano

mi, że wyglądam zupełnie tak jak pani. Czy przypuszcza pani, że możemy być ze sobą

spokrewnione?” Mogła sobie wyobrazić, jak zareaguje obca kobieta, kiedy usłyszy takie

pytanie.

Pomyśli, że Jenna jest pomylona, i będzie miała powody.

Nazajutrz wczesnym rankiem Jenna wyjechała z Inverness. Urlop dobiegał końca. Im

bardziej zbliżała się do zamku, tym mocniej była przejęta i wprost nie mogła się doczekać,

kiedy zobaczy Iana i opowie mu, co jej się przydarzyło. Z dużo mniejszą niecierpliwością

czekała na informację o terminie jego powrotu do Londynu.

Pocieszała się jednak, że zdobyła trop, którym będzie mogła iść, poszukując rodziny.

Nie było to dużo, ale i tak się cieszyła, wiedząc, jak bardzo przyda się jej coś, co odwróci jej

myśli od Iana, kiedy już przestanie u niego pracować.

ROZDZIAŁ 9

Po powrocie do zamku Jenna natychmiast zaniosła bagaże do swojego pokoju, szybko

odświeżyła się po podróży i zbiegła na dół, aby odszukać Iana. Zamiast niego natknęła się na

Hazel.

- Witamy z powrotem. Jak dobrze znowu cię widzieć. - Hazel uśmiechnęła się

szeroko. - Muszę powiedzieć, że wyglądasz na wypoczętą.

- I tak też się czuję. Mimo że przeszłam chyba większość górskich szlaków zachodniej

Szkocji. Tam jest naprawdę pięknie.

- Masz ochotę napić się czegoś zimnego?

- Bardzo chętnie, dziękuję. Nie wiesz, czy Ian jest w zamku? - Jenna nie wytrzymała

nawet jednej minuty, żeby o to nie zapytać.

- Tak, kręci się tu gdzieś. Od kiedy wrócił z Londynu, jest bardzo niespokojny. Ani

chwili nie usiedzi na miejscu. Nigdy dotąd nie widziałam, żeby się tak zachowywał. Nie było

dnia, żeby mnie nie pytał, czy miałam od ciebie wiadomości.

No, no, pomyślała Jenna. Albo za mną tęsknił, albo...

- Pewnie nagrał kolejne taśmy i nie może się doczekać, kiedy je przepiszę -

powiedziała.

- Nie wiem, nie mówił, do czego jesteś mu nagle tak potrzebna. Chodź, przygotuję ci

coś do zjedzenia, a jeżeli Ian nie pojawi się do czasu, kiedy skończysz posiłek, włączymy

alarm.

- Może lepiej nie. - Jenna obawiała się, że takie bezceremonialne wezwanie może

pogorszyć i tak nie najlepszy humor Iana.

Kiedy kończyła drugą filiżankę herbaty, w drzwiach ponownie zjawiła się Hazel.

- Cook mówi, że niedawno widziała go w ogrodzie. Prawdopodobnie poszedł

porozmawiać z ogrodnikiem, co dowodzi, jak bardzo jest niespokojny i znudzony.

Hazel przyniosła jej coś lekkiego do zjedzenia. Jenna usiadła do stołu i celowo jadła

wyjątkowo powoli. Nie chciała, aby gospodyni zorientowała się, jak bardzo jej się spieszy do

spotkania z łanem.

Kiedy wreszcie skończyła, przeszła do biblioteki i przez tamtejsze przeszklone drzwi

wyszła wprost do ogrodu. Nie mogła uwierzyć, jak wiele się tu zmieniło od chwili jej

wyjazdu.

Jenna wybrała ścieżkę prowadzącą wprost do domku ogrodnika. Idąc nią przystawała

co jakiś czas, aby powąchać szczególnie piękne kwiaty.

Ian wyłonił się zza zakrętu i zauważył Jennę, która właśnie przystanęła i delikatnie

przytrzymując dłońmi pięknie rozkwitłą różę, wdychała jej wspaniały aromat. Dzięki Bogu

nareszcie wróciła! Ruszył w jej kierunku. Idąc wielkimi krokami, czuł, że jego puls

przyspieszył, jakby biegł.

- Witaj - odezwał się, kiedy był już na tyle blisko, że Jenna mogła go usłyszeć.

- Och! - zawołała, odwracając się gwałtownie w jego stronę. - To ty! Właśnie cię szu...

auu! - zawołała, bo ostry kolec róży ukłuł ją w palec. Włożyła palec do ust, żeby wyssać

ukłucie, a widok ten wydał się łanowi tak erotyczny, że natychmiast poczuł podniecenie. -

Właśnie cię szukałam - dokończyła, podczas gdy Ian rozpaczliwie starał się myśleć o czymś,

co pozwoli mu zapanować nad ciałem i nie zrobić z siebie głupca.

- Naprawdę? Kiedy wróciłaś? - zapytał.

- Przyjechałam jakąś godzinę temu. Pytałam Hazel, gdzie cię można znaleźć, ale nie

wiedziała, gdzie się podziewasz. Zdecydowałam więc, że zanim wyruszę na poszukiwanie

pana tego zamku, coś zjem.

Ian nie mógł się na nią napatrzyć. Kiedy się uśmiechała, w jednym policzku robił się

jej zalotny dołeczek. Uczył się tego uśmiechu na pamięć. Podziwiał, jak słońce odbija się we

wspaniałych włosach. Wydobywało z nich ich złote i rude refleksy, sprawiając, że zdawały

się świecić własnym blaskiem.

Bał się, że zaraz jej dotknie, łamiąc ustalone przez siebie zasady, i z całej siły wbił w

kieszenie zaciśnięte dłonie. Cieszył się, że Jenna wróciła tu, gdzie jest jej miejsce.

- Nigdy nie uwierzysz, co się wydarzyło - zaczęli równocześnie i równocześnie

przerwali.

- Ty pierwsza - powiedział, kierując się w stronę ławki stojącej na wprost fontanny.

Gestem poprosił Jennę, by usiadła, a sam stanął obok, opierając stopę o kamienny murek

fontanny.

- Nie, ty pierwszy. Powiedz mi, jak poszło spotkanie z Toddem? Kiedy wracasz do

pracy?

Od spotkania z Toddem wiele się wydarzyło i tak naprawdę to zdążył już zapomnieć,

ż

e to właśnie ono było głównym powodem jego wyjazdu do Londynu.

- Nie ustaliliśmy żadnego konkretnego terminu. Szef powiedział, że da mi znać, kiedy

mam zacząć.

- Jeżeli nie chodzi o pracę, to w takim razie co to za ważna wiadomość? - zapytała.

- Nie mówiąc mi o tym ani słowa, Craig przekazał maszynopis książki jednemu z

redaktorów pracujących u Bensona. Dzisiaj rano zadzwonili do mnie z wydawnictwa,

prosząc, bym przyjechał do Londynu, żeby porozmawiać o książce. Myślę, że to dobrze

wróży. W środę wieczorem urządzają przyjęcie i chcą, żebym się na nim pojawił.

- Och, Ian! To wspaniale!

Widząc, jak bardzo Jenna ucieszyła się na tę wiadomość, łanowi zrobiło się ciepło na

sercu.

- Oczywiście pojedziesz razem ze mną - dodał.

- Ja? Nie ma powodu, abym jechała. Wydawca chce poznać autora, a nie jego

sekretarkę.

Zapominając o wszystkich zakazach, które sobie narzucił, Ian usiadł na ławce obok

Jenny i delikatnie zaczął ją gładzić po ręce.

- Rozumiem, że twoja umowa o pracę nie obejmuje dotrzymywania mi towarzystwa

podczas oficjalnych przyjęć, ale proszę, żebyś się nade mną zlitowała. Dobrze wiesz, jak nie

znoszę udziału w tego typu imprezach.

- Tak, kilka razy o tym mówiłeś. Twoja matka byłaby szczęśliwa, słysząc, że

wybierasz się na przyjęcie.

- Uważasz, że to żarty, tak? - zapytał Ian.

Siedząc tak blisko Jenny, czuł, że mógłby się całkiem zatracić w błękicie jej oczu.

- Podczas przyjęcia mam się spotkać z redaktorem, który weźmie książkę pod swoje

skrzydła. Oczywiście jeżeli wydawnictwo zdecyduje się ją kupić. Nie znam nikogo, kto tam

będzie, i wiem, że będę się czuł nieszczęśliwy. - Podniósł jej dłoń do ust i delikatnie

pocałował.

- Proszę, żebyś ze mną pojechała.

Ian czuł, że trochę przesadza, ale im dłużej myślał o tym, że Jenna mogłaby mu

towarzyszyć, tym bardziej mu się ten pomysł podobał. Tak naprawdę powodem, dla którego

prosił, by mu towarzyszyła, było to, że nie widział jej prawie dwa tygodnie, a teraz, gdy

wreszcie wróciła, nie chciał się od razu z nią rozstawać.

- Proszę, zgódź się.

- Jesteś niemożliwy. - Westchnęła, a Ian się uśmiechnął, czując, że jej opór słabnie.

- Prawda? A w dodatku jeszcze arogancki i z uporem trwający przy swoich poglądach.

Pojedziesz ze mną? Naprawdę nie chcę stanąć sam jeden, twarzą w twarz, z tymi wszystkimi

ludźmi. I nie chodzi tu o książkę. O niej mogę dyskutować i jest mi naprawdę miło, że w

ogóle rozważają jej wydanie. Aż mnie trzęsie na myśl o tym, że będę musiał prowadzić te

idiotyczne, pozbawione sensu dyskusje o niczym.

- Biedaczek. - Jenna współczująco pokiwała głową.

- Zgoda. Pojadę, żeby cię bronić przed tymi potworami.

- Z potworami sam sobie poradzę. To naprawdę drobnostka w porównaniu z

przyjęciem. - Ian uśmiechnął się zadowolony, że udało mu się namówić Jennę.

- Kiedy musimy wyjechać? - zapytała Jenna.

- Zarezerwowałem dla nas bilety na środę rano, a przyjęcie jest w środę wieczorem. W

czwartek rano mam spotkanie w wydawnictwie, a po południu wracamy. Wszystko razem

zajmie tylko dwa dni.

- Aha. Zarezerwowałeś dla nas bilety? Ale wpadka...

- Gdybyś nie chciała pojechać, zawsze mógłbym odwołać twoją rezerwację - wybrnął

gładko Ian. - A na wypadek gdybyś się jednak zdecydowała, lepiej było zarezerwować dwa

bilety.

- To wszystko tłumaczy. - Uśmiechnęła się, a on zrozumiał, że nie jest na niego zła.

- Na lotnisko dostaniemy się samochodem, ale żeby zdążyć na samolot, musimy stąd

wyjechać o piątej rano. Przepraszam cię za tak wczesną porę.

- Nie szkodzi. Żałuję, że nie wiedziałam o tym wczoraj, kiedy robiłam zakupy w

Inverness. Obawiam się, że nie mam nic, co by się nadawało na taką okazję.

- Pojedź do sklepu jutro i kup sobie coś odpowiedniego. A ponieważ to jest przyjęcie

służbowe, zapłacę za sukienkę.

Jenna zabrała rękę i Ian zrozumiał, że powiedział coś nie tak.

- Stać mnie na to, żeby samej płacić za ubrania, ale dziękuję, że to zaproponowałeś -

oznajmiła oficjalnym tonem.

- Jeżeli masz ochotę, możemy razem pojechać do Edynburga na zakupy.

- Nie mogę uwierzyć, że właśnie ty byłbyś gotów towarzyszyć mi podczas zakupów. -

Jenna dotknęła czoła Iana, jak gdyby chciała sprawdzić, czy nie ma gorączki. - Jesteś pewien,

ż

e dobrze się czujesz? - zapytała gwałtownie cofając rękę, uświadomiwszy sobie, co robi.

- Nie było cię jakiś czas. Przypuszczam, że się za tobą stęskniłem - odparł, dobrze

wiedząc, że to stwierdzenie nie oddaje stanu jego uczuć. - No, dobrze, jeśli wolisz, to podczas

gdy ty będziesz robiła zakupy, ja zajmę się swoimi sprawami. Potem razem zjemy lunch, a

później mogę ci pokazać najpiękniejsze miejsca w mieście. Czy akceptujesz taki plan?

- A więc tęskniłeś za mną - powiedziała Jenna, jakby usłyszała tylko to jedno zdanie. -

Cóż za niespodzianka. Oczywiście, jeśli nie ma to nic wspólnego z pilnymi tekstami.

- Twoje słowa głęboko mnie zraniły. Nie jestem przecież aż tak bez reszty pochłonięty

samym sobą. Jeśli mam być szczery, to muszę się przyznać, że wpadłem w nałóg i co rano

przyglądam się, jak spacerujesz po ogrodzie. Lubię patrzeć, jak się cieszysz przechadzką

wśród zieleni i kwiatów. Wydaje się, że dostrzegasz każdą chmurkę i każdy kwiatek.

Pewnego razu patrzyłem, jak cię zaabsorbował zwykły liść. Nigdy jeszcze nie spotkałem

kogoś takiego jak ty. - Ian przerwał i umknął spojrzeniem, bojąc się, że i tak powiedział za

dużo.

- Jako dziecko nie miałam wielu powodów do radości. Nauczyłam się więc cieszyć

tym, co mam, zamiast pogrążać się w rozpaczy z powodu tego, czego nie mam - wyznała

Jenna.

Wyjątkiem była tęsknota za rodziną, którą mogłaby nazwać własną. To jedyne, do

czego nie umiała przestać tęsknić.

- Teraz twoja kolej. - Ian zdawał się wyczuwać jej smutek i chciał przerwać milczenie.

- Opowiedz mi, co ci się przydarzyło podczas urlopu.

- W księgarni, w Inverness, pewna kobieta wzięła mnie za kogoś innego. Zaczęłyśmy

rozmawiać i wtedy powiedziała że jestem tak podobna do jej przyjaciółki, że mogłabym być

jej bliźniaczką.

- Myślisz, że ta osoba może być twoją krewną? - zapytał.

A jeśli faktycznie tak jest, to czy Jenna go zostawi? Czy nadal będzie tu chciała

mieszkać, czy też będzie już wolała spędzać czas z kim innym?

- Obawiam się, że to nic pewnego. Kobieta, z którą rozmawiałam, nie wiedziała

nawet, gdzie teraz mieszka tamta przyjaciółka. Obiecała jednak, że jeśli się czegoś dowie, to

do mnie zadzwoni.

Ian zdał sobie sprawę, że wstrzymuje oddech, i wypuścił powietrze z płuc. To

zrozumiałe, że Jenna pragnęła odnaleźć rodzinę, a skoro jej na tym zależało, to on również

tego chciał. Dlaczego w takim razie czuł się zagrożony?

- Podczas twojej nieobecności zacząłem pracę nad nową książką - powiedział. - Na

twoim biurku czeka kilka taśm do przepisania. Ponieważ dzisiaj jest twój wolny dzień,

zabraniam ci nawet wchodzić do biura. Weźmiesz się za to po powrocie z Edynburga.

- Jeżeli cały jutrzejszy dzień mamy spędzić poza domem, to będzie dla mnie dzień

wolny. A poza tym przyjechałam już po drugiej - zauważyła Jenna, wstając z ławki.

- Uwielbiam tę mieszaninę zapachów, jaką tworzą wszystkie rosnące tu kwiaty. Jesteś

prawdziwym szczęściarzem, mając taki własny rajski ogród - dodała i ruszyła w stronę

zamku.

Patrząc na jej pewny krok i wyprostowane plecy, Ian pomyślał, że Jenna jest kobietą

niezależną, której nikt nie jest potrzebny. Do tej pory siebie również uważał za kogoś takiego,

ale teraz to się zmieniło.

Następnego ranka Jenna czekała na Iana w holu.

Wodząc wzrokiem po ogromnej przestrzeni, zastanawiała się, czy podczas pobytu w

zamku zdoła go obejrzeć w całości. Prędzej jednak pogubi się w mrocznych korytarzach i

przepadnie bez wieści. Ta myśl wydała się jej tak zabawna, że się uśmiechnęła.

- To najbardziej łobuzerski uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałem - stwierdził Ian,

podchodząc do Jenny.

- Powiesz mi, co go wywołało?

- Och, myślałam o tym, jak łatwo się tutaj zgubić. Przypuszczam, że budując zamek,

traktowano labirynt korytarzy jako coś w rodzaju systemu ochrony, przez który trzeba się

było przedrzeć, żeby dotrzeć do mieszkańców. Mimo że poruszam się tylko po jego

niewielkiej części, i tak od czasu do czasu błądzę.

Wyszli na dwór, wsiedli do samochodu Iana i ruszyli do Edynburga.

- Gdy byłem dzieckiem, czytano mi bajki braci Grimm. Pewnego razu wybrałem się

na zwiedzanie najstarszej części zamku i żeby się nie zgubić, rozsypywałem za sobą okruszki.

Kiedy zobaczyła to kucharka, okropnie na mnie nakrzyczała, bo nie dość, że bez pytania

wziąłem świeżo upieczony chleb, to w dodatku okruszki przyciągały myszy. Nigdy więcej

tego nie zrobiłem.

- Gdybym się zdobyła na zwiedzanie zamku, zastanawiałabym się raczej nad

sznurkiem. Musiałabym go kupić tak dużo, że nie miałabym go gdzie trzymać - powiedziała i

oboje się uśmiechnęli.

Ten dzień był niezwykły. Nigdy wcześniej Jenna nie widziała Iana tak zadowolonego.

Jego doskonały humor był zresztą zupełnie zrozumiały. Nieczęsto się przecież zdarzało, żeby

debiutujący autor miał szansę na sprzedanie książki pierwszemu wydawcy, do którego się

zwrócił.

W Edynburgu Ian zgodnie z planem zatrzymał się przed jednym z dużych domów

towarowych. Umówili się na lunch i po chwili Jenna została sama. Spojrzała na zegarek.

Miała wystarczająco dużo czasu, aby bez pośpiechu kupić sukienkę.

Nie była pewna, czego właściwie szuka. Wiedziała jednak, że na przyjęciu chce

wyglądać tak, by Ian przestał widzieć w niej tylko sekretarkę, a dostrzegł kobietę.

Po lunchu, zgodnie z obietnicą, Ian zabawił się w przewodnika i oprowadził ją po

mieście. Odwiedzili górujący nad miastem Zamek Edynburski i pałac Holyrood będący

rezydencją królowej. Jenna była zdziwiona, że Ian tak dużo wie o historii swojego kraju.

Kiedy po powrocie do zamku kładła się wieczorem, do łóżka, była pewna, że dzisiejszy

wypad zostanie w jej pamięci na zawsze.

Kiedy w środę przylecieli do Londynu, na lotnisku czekał na nich szofer z tabliczką,

na której figurowało nazwisko Iana. Okazało się, że wydawca nie tylko wysłał po nich

samochód, ale również zajął się sprawą noclegu. Im bardziej zbliżali się do hotelu, tym silniej

Jenna denerwowała się kwestią pokoju, jaki dla nich zarezerwowano. Zastanawiała się, czy

Ian wyjaśnił, że przylatuje z sekretarką, a nie z przyjaciółką.

Mogła mieć jedynie nadzieję, że to zrobił, w przeciwnym razie sytuacja stanie się

krępująca. Po przyjeździe do hotelu zaprowadzono ich do luksusowego apartamentu, co

onieśmieliło Jennę. Czuła się zakłopotana, bo nigdy jeszcze nie mieszkała w tak drogim

hotelu. Prawdę mówiąc, w ogóle nie mieszkała w zbyt wielu hotelach. Apartament składał się

z zaskakująco dużego salonu, z którego wchodziło się do dwóch oddzielnych sypialni. Mając

nadzieję, że jej zachowanie nie czyni z niej w oczach Iana gęsi, rozejrzała się dookoła powoli,

próbując obejrzeć wszystko naraz.

Przyglądała się, jak Ian wsuwa napiwek do ręki chłopca hotelowego i zamyka za nim

drzwi.

- Jesteśmy na miejscu. - Rozejrzał się po salonie. - Wybierz sobie sypialnię -

powiedział, nawet na nią nie patrząc, i podszedł do okna. - Ładny widok - stwierdził. - Wątpię

jednak, żebyśmy mieli dużo czasu, aby się nim cieszyć.

- Piękne miasto, prawda? - Jenna podeszła do okna i stanęła obok Iana.

- Nigdy przedtem nie byłaś w Londynie?

- W zasadzie byłam, ale większość czasu spędziłam, kursując między lotniskiem a

wypożyczalnią samochodów.

- Masz ochotę jeszcze dzisiaj wyjść do miasta? - zapytał. - Moglibyśmy zobaczyć

Tower, a może nawet starczyłoby czasu na Opactwo Westminster.

- Chętnie, jeśli nie będzie to trwało zbyt długo. Muszę trochę odpocząć przed

przyjęciem, inaczej przed dziewiątą wieczorem zasnę na stojąco.

- Myślę, że zdążymy. - Ian wyciągnął do niej rękę. - Chodź. Będziemy udawać

turystów.

- Udawać! - zawołała Jenna. - Ja wcale nie muszę udawać. Przekonasz się, że jestem

najprawdziwszą turystką.

Podała mu dłoń, a on zamknął ją w mocnym uścisku i nie puszczał przez większą

część dnia.

ROZDZIAŁ 10

Był już wieczór. Samochód, który miał ich zawieźć na przyjęcie, powinien przyjechać

za dwadzieścia minut, Ian przemierzał salon niespokojnym krokiem, spoglądając co chwila na

zegarek. Może wypicie drinka pomoże mu się uspokoić. Podszedł do barku. Stała w nim

butelka dobrej whisky.

Zastanawiał się, czy Jenna zdaje sobie sprawę, jak bardzo mu zależy, aby dzisiejszego

wieczoru była razem z nim. Wcale nie był pewien, czy bez niej poszedłby na to przyjęcie.

Mimo że dobrze wiedział, jak niekorzystne wrażenie mogłoby to zrobić na wydawcy,

któremu miał nadzieję sprzedać książkę.

Sącząc whisky, podszedł do okna i popatrzył na rozjarzone światłami ulice Londynu.

Pomyślał, że gdyby mu dopisało szczęście, mógłby się pokazać na przyjęciu, przebrnąć przez

wzajemne prezentacje, a potem szybko zniknąć.

- Przepraszam, że musiałeś czekać - powiedziała Jenna, wchodząc do salonu.

- Mamy jeszcze dużo czasu. - Ian odwrócił się, a kiedy zobaczył Jennę, zapomniał, co

chciał powiedzieć.

Miała na sobie czarną sukienkę bez rękawów, która wyraźnie podkreślała doskonałą

sylwetkę. Głęboki dekolt, wycięty w szpic, dosyć mocno odsłaniał ponętne piersi. Z miejsca,

w którym stał, Ian widział kuszące krągłości, natychmiast więc nalał sobie kolejnego drinka.

Gdy Jenna ruszyła w jego kierunku, spojrzenie Iana powędrowało ku jej zgrabnym

szczupłym nogom, odsłoniętym przez krótką sukienkę. Założyła eleganckie pantofle na

wysokich obcasach, a to podkreśliło jej kostki, cienkie jak pędny rasowego konia.

Ian odchrząknął.

- A więc to jest ten zakup - powiedział.

- Podoba ci się? - zapytała z uśmiechem i obróciła się powoli dookoła, żeby mógł ją

obejrzeć ze wszystkich stron.

Tył sukienki też był głęboko wycięty i odsłaniał tyle pleców, że Jenna nie mogła mieć

na sobie biustonosza.

Nagle poczuł, że jest o nią zazdrosny. Nie umiał znaleźć słów, którymi mógłby opisać

to, co w tej chwili czuł. Wiedział jednak, że znalazł się w poważnych kłopotach.

- Zacząłem, nie czekając na ciebie. - Uniósł w dłoni szklaneczkę whisky. - Masz

ochotę się przyłączyć?

- W czarnym garniturze naprawdę robisz wrażenie, chociaż wyglądasz bardzo

poważnie - orzekła Jenna. - Spodziewałam się raczej, że założysz kilt.

- Nie dzisiaj - odparł krótko i podszedł do barku. Spojrzał na nią pytająco.

- Proszę o kieliszek białego wina.

- Mam wrażenie, że jesteśmy parą. Czekamy na samochód, który ma nas zawieźć na

przyjęcie. Wszystko jest takie zwyczajne - powiedział, podając jej kieliszek i dopiero gdy

zobaczył, jak Jenna się rumieni, dotarło do niego, że mogła zupełnie inaczej zrozumieć jego

słowa.

- Przepraszam, ja tylko próbowałem być zabawny. Lepiej zrobię, jeżeli w ogóle nie

będę się odzywał, bo jeszcze wyrwę się z czymś niewłaściwym.

- Nie mów, że znowu chcesz narzekać i zrzędzić. - Jenna udała przerażenie. - Proszę,

już wolę, żebyś był zabawny - dodała żartobliwym tonem.

- Trafiłaś mnie prosto w serce - jęknął, uśmiechając się i przyciskając obie dłonie do

piersi. - A więc twoim zdaniem jestem zrzędą? To okropne, czuję się zdruzgotany.

- To było naprawdę zabawne. Szczególnie biorąc pod uwagę, że wszyscy wiedzą, jak

niewiele cię obchodzi, co myślą o tobie inni - stwierdziła Jenna.

- Wydaje mi się, że ostatnio lepiej radziłem sobie jako mruk i zrzęda. - Ian podniósł jej

dłoń do ust i delikatnie pocałował.

Uśmiechnęła się, a on odniósł wrażenie, że dostrzega w tym uśmiechu cień

bezbronności, jakiego wcześniej u Jenny nie widział. Zawsze wydawała się opanowana i

pewna siebie.

- Zrobiłeś ogromne postępy - zauważyła swobodnym tonem. - W poniedziałek

słyszałam nawet, jak się śmiałeś. Jestem pewna, że obie z Hazel zapisałyśmy to wydarzenie w

swoich kalendarzach, choć początkowo myślałyśmy, że to jeden z ogrodników.

- Poddaję się. Wygrałaś. Nasz samochód powinien już czekać, więc unikniemy

wyliczania długiej listy moich wad - odrzekł Ian, niechętnie puszczając jej dłoń.

Jenna podeszła do kanapy i wzięła cieniutki szal, leżący na oparciu.

Ian od dawna nie umawiał się z kobietą, a przyjazd z Jenną do Londynu był w ciągu

ostatnich miesięcy wydarzeniem, które wyraźnie przypominało randkę. Choć musiał wziąć

udział w przyjęciu, postanowił, że mimo to będzie się dobrze bawił. Miał nadzieję, że Jenna

przynajmniej na ten jeden wieczór zapomni, że u niego pracuje. Pragnął być mężczyzną, z

którym ona chciałaby spędzać czas.

Bojąc się, że zacznie się wpatrywać w Iana jak nieszczęśliwie zakochana nastolatka,

Jenna omijała go spojrzeniem.

Wciąż miała przed oczami obraz, który zobaczyła, wchodząc do salonu, Ian stał przy

oknie. Wysoki, doskonale zbudowany, ubrany w czarny garnitur i śnieżnobiałą koszulę, które

ładnie podkreślały szerokie ramiona i wąskie biodra. Przybrał swobodną pozę zjedna ręką

wsuniętą do kieszeni spodni i szklaneczką whisky w drugiej. Zupełnie jak James Bond.

Ian podał jej ramię, a kiedy przechodzili razem przez hotelowy hol, Jenna poczuła się

jak Kopciuszek jadący na bal. To nie jest pora na takie fantazje, upomniała się w myśli.

Rzeczywistość tak bardzo przypominała bajkę, że nie było powodu próbować jej poprawiać.

Kierowca przywiózł ich pod elegancko wyglądający budynek i poinformował, że

przyjęcie odbywa się w apartamencie na najwyższym piętrze. Sądząc z przepychu, z jakim

urządzono hol i recepcję, było to eleganckie i bardzo drogie miejsce. Jenna była tak

pochłonięta oglądaniem wszystkiego, co ją otaczało, że całkiem zapomniała o zde-

nerwowaniu. Kiedy jednak wsiedli z łanem do windy, z niepokojem oczekiwała tego, co

mogło się wydarzyć.

Ian wziął Jennę za rękę, jak gdyby jej dotyk dodawał mu pewności siebie. Chociaż

uparcie powtarzał, że przyjęcia go przerażają, to w jego sposobie bycia było coś, co często

onieśmielało innych. Sam robił wrażenie człowieka, który niczego się nie boi. Wysiedli z

windy i od razu uderzyła w nich fala hałasu. Była to kombinacja muzyki, głośnych rozmów i

wybuchów śmiechu. Słysząc dobiegające z przyjęcia odgłosy, Jenna pomyślała, że być może

niechęć Iana do takich imprez nie jest aż tak niezrozumiała.

Przy drzwiach prowadzących do apartamentu stała grupka ludzi.

- Ian. W końcu przyszedłeś. A już zacząłem się zastanawiać, czy w ogóle się dziś

pojawisz - powiedział jeden z mężczyzn, podchodząc do nich, żeby się przywitać.

- Cześć, Craig. Nie przypuszczałem, że tu będziesz - odparł Ian i trochę się odprężył.

- Nie byłem zaproszony, ale zamierzam poprosić ojca o „znaleźne”, ponieważ to

dzięki mnie trafiłeś do wydawnictwa. Jesteś teraz moją inwestycją, rozumiesz więc, że muszę

o ciebie dbać - odparł Craig i z zainteresowaniem przyjrzał się Jennie.

- Craig Benson - przedstawił się.

- Ona jest ze mną, więc zachowuj się przyzwoicie. Poznaj Jennę Craddock. - Ian

dokonał prezentacji.

Jenna wyciągnęła dłoń do Craiga, a ten zamiast nią potrząsnąć, pełnym gracji ruchem

uniósł ją do ust i, pochylając się, pocałował.

- To prawdziwa przyjemność poznać tak piękną kobietę - powiedział.

Jenna zastanawiała się, czy Ian zauważył szybkie spojrzenie, jakie rzucił mu Craig,

nim się z nią przywitał. Co takiego jest w tych mężczyznach, że zawsze muszą rywalizować?

Craig był średniego wzrostu. Miał ciemne włosy i szare oczy, których poważne

spojrzenie nie pasowało do figlarnego uśmiechu i kazało się domyślać, że za wesołością i

beztroską kryje się coś więcej.

- Z tego, co zrozumiałam, pracujesz razem z łanem? - zapytała.

- Powiedzmy, że obaj zajmujemy się tymi samymi sprawami - odparł z powagą Craig,

zerkając na Iana. - Chodźcie ze mną Przedstawię was ojcu, a potem opowiem, kogo możecie

dzisiaj spotkać i z kim musicie porozmawiać - dodał Craig.

Przyjęcie odbywało się w ogromnym salonie. W jednym z jego rogów przygotowano

miejsce do tańca, do którego przygrywał nieduży zespół muzyczny. Pozostałą przestrzeń

wypełniali ludzie stojący w niedużych grupkach. Jenna odniosła wrażenie, że wszyscy mówią

jednocześnie i nikt nikogo nie słucha.

W dużej wnęce ustawiono ogromny, wspaniale zaopatrzony bufet, przy którym

tłoczyli się goście.

Ruszyli za Craigiem, lawirując między grupkami rozmawiających gości, Ian

prowadził Jennę, cały czas obejmując ją ramieniem, za co była mu wdzięczna. Ich prze-

wodnik zatrzymał się obok wielkiego kominka, przy którym stało kilka osób.

- Przyszedł - powiedział cicho Craig do ojca.

Alfred Lloyd Benson odwrócił się. Był wysoki i szczupły. Miał lekko przygarbione

plecy i wyglądał, jakby przekroczył pięćdziesiątkę.

- Aaa, tak. Ian MacGowan, prawda? Cieszę się, że znalazłeś czas, aby nas odwiedzić! -

zawołał.

- To ja dziękuję za zaproszenie - odparł gładko Ian. - Pozwolę sobie przedstawić Jennę

Craddock. Panna Craddock uznała, że powinna przyjechać tu razem ze mną i dopilnować,

abym się dobrze zachowywał.

Jenna zarumieniła się, zaskoczona słowami Iana i powagą, z jaką je wypowiedział.

- Miło mi panią poznać. - Benson skinął jej głową i zwrócił się do Iana. - Jesteśmy

umówieni na jutro rano, prawda?

- Tak, proszę pana. Na dziesiątą - potwierdził Ian.

- Świetnie, świetnie. Z radością czekam na jutrzejsze spotkanie. Jest tu kilka osób,

które powinniście poznać, więc Craig was oprowadzi i przedstawi. Czujcie się jak u siebie i

korzystajcie z baru i z bufetu.

Ian spojrzał na Jennę. Jego oczy mówiły, że główny cel, dla którego tu przyszli, został

osiągnięty, i w zasadzie mogą już wyjść. Ona jednak odwróciła się do Craiga i uśmiechnęła

do niego promiennie.

- Zacznijmy od tamtej grupki. - Craig wskazał ruchem głowy kilka osób stojących

nieopodal. - W wydawnictwie już się mówi o twojej powieści. Tak między nami, to mają na

nią dużą ochotę. Widziałem, że tak będzie, gdy tylko przeczytałem pierwsze pięćdziesiąt

stron.

Jenna poczuła, że po raz pierwszy, od kiedy tu weszli, Ian się odprężył. Było to w

pełni zrozumiałe, bo przecież każdy początkujący pisarz - zresztą nie tylko początkujący -

lubi pochwały.

Zgadzała się z łanem, że główny cel ich wizyty został już osiągnięty. Pozostała część

wieczoru miała służyć poznaniu nowych ludzi, z którymi Ian, jako wydawany przez Bensona

pisarz, będzie od tej pory stykał się na gruncie zarówno towarzyskim, jak i służbowym.

Craig przedstawił ich ogromnej liczbie osób, a wszyscy wydawali się niezwykle

zadowoleni z tego, że poznali Iana. Jenna zauważyła, że kilka kobiet, wcale się z tym zresztą

nie kryjąc, bacznie wypatrywało obrączek na ich palcach, usiłując wywnioskować, czy ona i

Ian są małżeństwem. Gburowatość, z jaką Ian odnosił się do nowych znajomych, wcale jej nie

dziwiła, przeciwnie - bawiła ją. Stojąc u jego boku, milczała i słuchała dobiegających ze

wszystkich stron strzępów rozmów.

W końcu się rozdzielili. Jenna chciała usiąść, żeby dać odpocząć nogom. Nie była

przyzwyczajona do długiego noszenia pantofli na tak wysokich obcasach. Wypatrzyła

ustronny kąt, z którego mogła obserwować cały salon, i z ulgą usiadła.

- Może szampana? - zapytał kelner, podsuwając jej tacę z kieliszkami.

Jenna wzięła kieliszek i upiła łyk. Od kilku minut przyglądała się zgromadzonym w

salonie ludziom, gdy wtem ktoś stanął obok niej.

- Wygląda pani na samotną i porzuconą. Może mógłbym dotrzymać pani

towarzystwa?

Jenna uniosła głowę i zobaczyła, że uśmiecha się do niej siwowłosy dżentelmen.

- Wcale nie zostałam porzucona, ale pańskie towarzystwo sprawi mi przyjemność -

odparła, a przyglądając się mężczyźnie, doszła do wniosku, że jest w nim coś, co przypomina

jej Basila Fitzgeralda, i uśmiechnęła się do nieznajomego. - Jestem Jenna Craddock.

Mężczyzna usiadł na stojącym obok krześle.

- Anthony Teasdale, ale wszyscy mówią do mnie Tony - przedstawił się mężczyzna. -

Poznałem Alfreda podczas studiów w Eton i od tamtej pory wciąż jesteśmy bliskimi

przyjaciółmi. A co panią dzisiaj tu sprowadza?

- Towarzyszę sir łanowi MacGowanowi. - Jenna wskazała głową grupkę osób, z

którymi rozmawiał Ian. Przy okazji zaś stwierdziła, że są to w większości kobiety, które

zdawały się wzajemnie przekrzykiwać.

Odwróciła się do starszego pana i podjęła rozmowę.

Ian rozejrzał się uważnie, zastanawiając się, gdzie zniknęła Jenna. Widział, kiedy

zaczęła się wymykać, ale był zbyt zajęty ściskaniem dłoni kolejnym osobom, którym go

przedstawiano, żeby coś powiedzieć. Miał nadzieję, że nikt nie będzie od niego oczekiwał, że

zapamięta choć połowę nazwisk, które usłyszał dzisiejszego wieczoru. Matka na pewno

byłaby z niego niezadowolona. Powiedziałaby, że gdyby zamiast wypatrywać najbliższego

wyjścia, więcej uwagi poświęcał ludziom, z którymi rozmawiał, nie miałby później kłopotu z

przypomnieniem sobie ich nazwisk.

W końcu dostrzegł Jennę siedzącą przy wyjściu na taras i całkowicie pochłoniętą

rozmową z mężczyzną, który mógłby być jej dziadkiem.

Ian zmarszczył brwi. To on przyprowadził Jennę, a więc był za nią odpowiedzialny i

powinien jej pilnować. A ponieważ żadne z nich nikogo tu nie znało, najlepiej zrobi,

trzymając się blisko niej. Widział, że wielu z obecnych na przyjęciu mężczyzn, patrząc na

Jennę, nieomal zaczynało się ślinić. Ciekawe wydało mu się to, że Jenna zdawała się zupełnie

nieświadoma zarówno zainteresowania, jakie budziła, jak i tego, że panowie prześcigają się w

próbach zwrócenia na siebie jej uwagi. Naprawdę nie rozumiał, jak mogła nie zauważać tych

wszystkich facetów, którzy kręcąc się między tarasem a salonem, rozbierali ją wzrokiem?

Najwyższy czas dać im wszystkim do zrozumienia, że Jenna jest tutaj razem z nim.

Już był w połowie drogi do wyjścia na taras, gdy usłyszał wołający damski głos. Odwrócił się

i zobaczył sunącą w jego stronę brunetkę o drapieżnym spojrzeniu. Przyglądał się jej

podejrzliwie, zastanawiając się, kim jest ta kobieta.

- Chciałam pana poznać - powiedziała gardłowym głosem nieznajoma, biorąc go pod

ramię. Przysunęła się przy tym do niego tak blisko, że poczuł dotyk jej piersi.

Ian uniósł brew i czekał.

- Nazywam się Laurie Townsend - powiedziała z uśmiechem. - Będę redagować

pańską powieść. Mimo że mam mnóstwo pilnej pracy, nie mogłam się od niej oderwać,

dopóki nie doczytałam do końca. Jest naprawdę świetna Wszystko, co pan napisał, brzmi tak

przerażająco prawdziwie. Nie wiem, jak pan to zrobił, że już pana pierwsza książka tak

wciąga. Spodziewam się, że błyskawicznie trafi na listę bestsellerów.

Ian nie odezwał się ani słowem, ale Laurie nie zraziło jego milczenie.

- Będziemy musieli wprowadzić kilka niezbędnych zmian, a to znaczy, że na kilka

najbliższych miesięcy zostaniemy bliskimi współpracownikami. - Promienny uśmiech Laurie

zdawał się sugerować więcej, niż powiedziała. - Nie mogę się już doczekać, kiedy zaczniemy.

- Dziękuję - odparł Ian, zerkając na Jennę ponad ramieniem redaktorki. Zauważył, że

dosiadło się do niej kolejnych dwóch mężczyzn. Jeden z nich opowiadał coś, co wyraźnie

bawiło Jennę, a kiedy skończył, cała grupa głośno się roześmiała. Po chwili Jenna coś

powiedziała, a jej uwaga spowodowała kolejny wybuch wesołości, Ian żałował, że nie słyszy,

o czym rozmawia z obcymi mężczyznami.

- Twoja towarzyszka jest naprawdę urocza. Jak długo ją znasz? - zapytała Laurie, idąc

za wzrokiem Iana, który do tej pory nie zdawał sobie sprawy, że przez cały czas wpatruje się

w Jennę.

- Chyba wystarczająco długo - odparł Ian, myśląc o tym, że on i Jenna zdołali się

całkiem dobrze poznać. Dziewczyna dawała sobie radę z jego gwałtownym usposobieniem i z

gburowatością wtedy, gdy nikt inny nie mógł znieść jego drażliwości i irytującego sposobu

bycia. Jej wyrozumiałość i cierpliwość zasługiwała na najwyższą nagrodę.

W pełni świadom wysiłku który musiał wkładać, żeby zapanować nad pożądaniem,

Ian nie odrywał wzroku od Jenny. Wiedział, że pragnie tylko jednego. Chciał podejść do

dziewczyny, rozpędzić wszystkich krążących wokół niej facetów, a potem przerzucić ją sobie

przez ramię i zanieść prosto do łóżka. Nie pozwoliłby jej z niego wyjść przynajmniej przez

tydzień, a może dłużej.

- Wystarczająco długo... na co? - zapytała Laurie, wpatrując się w Iana spod rzęs.

- Słucham? - Ian nie zrozumiał.

- Powiedział pan, że zna ją już wystarczająco długo.

Ian ostrożnie uwolnił ramię z uścisku Laurie, wymamrotał pod nosem

usprawiedliwienie i skierował się w stronę Jenny. Niech Bóg ma go w swojej opiece, jeśli ta

kobieta będzie redagować jego książkę. Instynkt ostrzegał go, że byłby głupi, zostając z nią

choć na chwilę sam na sam. Czuł, że zanim zdołałby się zorientować, Laurie już by pod nim

leżała. Nawet jeśli najpierw musiałaby go przewrócić.

Poprzez panujący w salonie gwar przebił się głos Jenny, Ian mruknął słowa przeprosin

i zaczął się przepychać w jej stronę. W końcu udało mu się do niej przedostać. Przysiadł na

poręczy jej fotela i uśmiechnął się do niej. Miał nadzieję, że stojący wokół mężczyźni

właściwie odczytają jego zachowanie. Jenna wyraźnie ucieszyła się na jego widok i mocno

chwyciła go za rękę. Ona również nie spodziewała się, że wzbudzi aż takie zainteresowanie.

- Od samego początku mam ochotę coś zjeść. Przyłączysz się do mnie? - zapytał

gładko Ian.

- Dziękuję, z przyjemnością - odparła, wstając. Zanim odeszli w stronę bufetu, Jenna

podziękowała otaczającej ją grupce mężczyzn za towarzystwo i za mile spędzony czas.

- Jestem ci naprawdę wdzięczna za ratunek - szepnęła, kiedy oddalili się na tyle, że

nikt nie mógł ich usłyszeć.

- Nie ma o czym mówić. Zresztą naprawdę jestem głodny, a bufet wygląda

zachęcająco. Uważam, że wywiązałem się już ze wszystkich towarzyskich obowiązków.

Zjedzmy coś, a potem możemy się wymknąć. Co ty na to?

Napełnili talerzyki i podeszli do małego stolika, na który mogli odstawić drinki.

- Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego ludzie zamiast usiąść do stołu, lubią jeść na

stojąco, żonglując talerzem, sztućcami i kieliszkiem, a ty?

- Może gospodarze nie chcą, żeby jedzenie zajmowało gościom zbyt wiele czasu.

Gdyby nas usadzili przy stole, przez cały wieczór byśmy tylko jedli i nikt nie miałby czasu na

porozmawianie.

- Jeżeli o mnie chodzi, to ta druga wersja wydaje mi się o wiele ciekawsza - stwierdził

Ian.

Jenna roześmiała się.

- Widziałam, jak rozmawiałeś z ciemnowłosą kobietą. Wydawałeś się nią oczarowany.

Czy to jakaś twoja znajoma?

- Widziałem ją pierwszy raz w życiu.

- Naprawdę? Wyglądaliście jak para dobrych znajomych - zauważyła Jenna, a w jej

głosie dało się wyczuć ton rozdrażnienia.

Nagle Ian stwierdził, że wieczór jest naprawdę miły. Jedzenie było doskonałe, drinki

wyborne, a kobieta, o której nie mógł przestać myśleć, najwyraźniej była o niego zazdrosna.

Czego więcej może pragnąć mężczyzna?

- Masz ochotę na coś jeszcze? - zapytał, kiedy już opróżnili talerze.

- Dziękuję, nie.

- Uważam, że zrobiliśmy już to, czego od nas oczekiwano. Gotowa do wyjścia?

- Moje stopy mówią zdecydowanie tak. - Jenny uśmiechnęła się, a wtedy w jej

policzku pojawił się dołeczek.

- Pożegnamy się z Bensonem i możemy wychodzić - zdecydował Ian.

- Dzisiejszy dzień był naprawdę wspaniały, ale nie mam nic przeciwko temu, żeby się

już skończył - odparła Jenny.

- Mam nadzieję, że po powrocie do hotelu zdołam cię przekonać, że wcale nie jest

jeszcze tak późno.

ROZDZIAŁ 11

W drodze powrotnej do hotelu Ian czuł się jak chłopiec na pierwszej randce. Pociły

mu się dłonie i męczyło go przekonanie, że jeśli spróbuje się odezwać, głos odmówi mu

posłuszeństwa.

Nie miał pojęcia, co się z nim dzieje, ale od kiedy w jego życiu pojawiła się Jenna,

zmienił się i wcale nie było mu z tym łatwiej. Czuł, że postępuje wprost śmiesznie, jakby

jeszcze nie był z kobietą. A przecież był na tyle doświadczonym kochankiem, że powinien się

umieć zachować. Ta myśl wydała mu się kołem ratunkowym, więc się jej uczepił.

Otworzył drzwi do apartamentu i przepuścił Jennę przodem. Usiadła na kanapie,

zdjęła buty i zaczęła masować obolałe stopy.

- Od razu lepiej. - Westchnęła z ulgą, uśmiechając się do Iana.

- Pozwól, że ja to zrobię - powiedział, siadając obok. Położył sobie jej nogi na

kolanach, a potem ujął w dłonie jedną stopę i zaczął ją masować.

- Wiem, że grzeczność wy maga, abym powiedziała, że wcale nie musisz tego robić -

odezwała się Jenna. - Ostrzegam cię jednak, że jeśli przestaniesz, to mogę ci zrobić coś złego.

Co za wspaniałe uczucie - dodała, sadowiąc się na kanapie, przy czym sukienka podciągnęła

się jej, odsłaniając uda.

Ian zakończył masaż jednej stopy i w identyczny sposób zaczął masować drugą. Jenna

siedziała z zamkniętymi oczami i, patrząc na nią, można by pomyśleć, że jest całkowicie

odprężona. Jednak Ian czuł, że jest spięta, choć najwyraźniej chciała to przed nim ukryć.

Zakończył masaż i położył dłonie na kostkach jej nóg.

Jenna otworzyła oczy i zobaczyła, że Ian wpatruje się w nią z zachwytem.

- Pięknie wyglądasz - powiedział. - W świetle lampy twoja skóra lśni jak alabaster.

Nie rozumiem, jak mogłem tego wcześniej nie zauważyć.

Jenna wyglądała na zaskoczoną. Poruszyła się, jakby chciała zabrać nogi z jego kolan,

Ian jednak przytrzymał jej kostki, nie pozwalając, żeby się odsunęła.

- Dziękuję - szepnęła zakłopotana.

- Każdy z obecnych na przyjęciu mężczyzn chciałby być dzisiaj na moim miejscu -

powiedział, wodząc kciukiem po jej stopie.

- Nie uważasz, że zrobiło się późno? - Głos Jenny lekko drżał.

- Jesteś zmęczona?

- A ty?

- Chętnie bym się wyciągnął i dał odpocząć nogom - odparł rozmarzonym tonem Ian.

- Oczywiście. Właśnie miałam... - Machnęła ręką, jakby oboje wiedzieli, co

zamierzała zrobić.

Ian podniósł się z kanapy i wyciągnął rękę, chcąc pomóc Jennie wstać. Opuściła nogi

na podłogę i chwyciła jego dłoń.

- Mogę cię pocałować? - Ian stracił nagle panowanie nad głosem.

- Nie musisz chyba o to pytać. Przecież już kiedyś się całowaliśmy. - Powoli podeszła

bliżej i oparła dłonie na jego piersi. - Dziękuję, że wziąłeś mnie ze sobą do Londynu.

- Nie mnie powinnaś podziękować, tylko Bensonowi. A to nie ma już z nim nic

wspólnego - odparł, unosząc Jennę tak, by ich twarze znalazły się na tej samej wysokości.

Jenna przytuliła się i delikatnie pocałowała go w usta. łanowi to jednak nie wystarczyło.

Jęknął głośno, przycisnął ją do siebie i zaczął namiętnie całować.

- Och, Ian - szepnęła, kiedy po kilku bardzo długich minutach oderwał się od jej ust.

- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę to mówię, ale chcę się z tobą kochać. Pragnę cię do

szaleństwa.

To, co się działo, przypominało sceny z jej marzeń.

- Myślałam, że już nigdy tego nie powiesz!

Ian poczuł ogromną ulgę. Roześmiał się i zakręcił w kółko, trzymając Jennę w

ramionach. Nie wypuszczając jej z objęć, przeszedł do sypialni. W łagodnym świetle nocnej

lampki zauważyli, że narzuta została zdjęta i łóżko przygotowano do snu. Ian rozluźnił uścisk.

Jenna zsunęła się po nim i stanęła na podłodze, a on się cofnął, żeby na nią popatrzeć.

- Domyślam się, że nie masz zbyt wiele pod spodem. - Uśmiechnął się, rozsuwając

ekler sukienki. Miękki materiał ześlizgnął się z jej ramion, ukazując piersi, a potem opadł na

podłogę, odsłaniając ją całą, ubraną tylko w czarne pończochy i skąpe majteczki.

Jenna chciała, żeby Ian również jak najszybciej pozbył się ubrania Pomogła mu zdjąć

marynarkę i zabrała się za guziki koszuli.

- Pozwól, że zdejmę krawat, zanim mnie nim udusisz, dobrze?

Powinna się poczuć zawstydzona gwałtownością, z jaką się na niego rzuciła. Ciekawe,

gdzie też podziała się jej skromność? Przecież nigdy dotąd żaden mężczyzna nie oglądał jej

nagiej. Wpatrywała się w Iana, który tymczasem zdążył już zdjąć dużo więcej niż tylko kra-

wat. Stał przed nią potężny, bardzo męski i bardzo podniecony.

- Och - szepnęła i to było wszystko, co zdołała powiedzieć.

Ian odrzucił kołdrę i ułożył Jennę na łóżku, po czym położył się obok. Ciemne oczy

płonęły, a ich spojrzenie zdawało się ją hipnotyzować.

- Jesteś wspaniała - szepnął, całując ją w szyję. Jenna zadrżała, niepewna, co dalej

robić, Ian zdjął jej pończochy i rzucił na podłogę. Potem wsunął palce pod koronkę skąpych

majteczek, zsunął je z niej i rzucił w ślad za pończochami.

Muskał ustami jej pierś, aż sutek stwardniał i wyprężył się, a wtedy wziął go do ust i

zaczął drażnić językiem. Jenna wiła się z rozkoszy. Pieszcząc ją dłońmi, ustami i językiem,

Ian zdawał się nie pomijać żadnego miejsca na jej ciele. Coraz bardziej podniecona i zarazem

zaniepokojona niecierpliwymi ruchami gładziła jego silne, muskularne plecy i zgrabne

pośladki. Odwdzięczył się za tę pieszczotę, całując ją tak namiętnie, że rozkosz, jaką jej

sprawiał, stawała się tak intensywna, że wprost nie do zniesienia.

- Mam zabezpieczenie - szepnął Ian, odsuwając się od niej odrobinę i wyciągając

portfel z kieszeni spodni.

Jak mogła o tym nie pomyśleć!? Jenna była wstrząśnięta własną beztroską, choć w tej

chwili nie była w stanie zastanawiać się nad niczym.

- Jesteś pewien, że...? - zapytała, czując, że nie może już dłużej milczeć.

- Kochanie, nie uważasz, że trochę za późno na takie pytanie? Wszystko będzie dobrze

- zapewnił ją. Uniósł jej kolana do góry i szerzej rozsunął uda. - Nie chciałbym ci sprawić

bólu - powiedział i powoli zaczął w nią wchodzić.

Chociaż poczuła, że jej ciało zaczyna się rozciągać, dopasowując się do rozmiarów

męskości Iana, to przez chwilę była bliska paniki.

- Jenna?

- Co? - zapytała szeptem.

- Dlaczego mi nic nie powiedziałaś? - Ian wydawał się niemal zły.

- Kiedy marszczysz brwi, wyglądasz groźnie - szepnęła i delikatnie zaczęła wygładzać

dłonią jego czoło.

- Nie zmieniaj tematu - burknął.

Jenna doskonale wiedziała, o co mu chodzi, i zaczęła się martwić, że teraz Ian zmieni

zdanie i już nie będzie chciał się z nią kochać.

- Czy to ma jakieś znaczenie? - zapytała w końcu.

- Tak, ma. Gdybyś zadała sobie odrobinę trudu i powiedziała mi o tym, w ogóle nie

wylądowalibyśmy w łóżku.

- W takim razie cieszę się, że nie wiedziałeś. - Zarzuciła łanowi ramiona na szyję i

zaczęła obsypywać jego twarz pocałunkami.

To, co się stało, było nieodwracalne, i Ian zrozumiał, że już nie będzie między nimi

tak jak dawniej. Pochylił się nad Jenną i zaczął ją całować. Ale jego pocałunki były teraz

dużo delikatniejsze i mniej zachłanne. Jenna zaczęła ostrożnie poruszać biodrami, na zmianę

przysuwając się do Iana i oddalając od niego.

- Staram się nie poruszać, żeby ci nie sprawiać bólu, ale to, co robisz, bardzo mi...

utrudnia zadanie. Gdybym wiedział, że to twój pierwszy raz... nigdy bym nie... - Ian przerwał,

jak gdyby nie był się w stanie skupić na tym, co mówi, i Jenna poczuła, że zaczął się w niej

poruszać.

To było coś... coś tak... Jenna nie umiała ubrać w słowa tego, co czuła. Wiedziała

jedynie, że nie chce, aby Ian przestał.

Jego ruchy stawały się coraz szybsze. Oplotła nogami jego biodra, a on cicho jęknął.

Czuła, jak nieznane dotąd napięcie narasta w niej, i nagle nadeszło spełnienie.

Ian krzyknął, objął Jennę tak mocno, że ledwo mogła oddychać, i opadł na nią,

opierając głowę na jej ramieniu. Po chwili zsunął się z niej i położył tuż obok z czołem na jej

poduszce. Odetchnął głęboko i uniósł głowę.

- Widzę, że jesteś zła - stwierdził sucho. Przygarniał kocioł garnkowi, pomyślała

Jenna, patrząc na groźnie ściągnięte brwi Iana.

- Sprawiłem ci ból, prawda? - Ian wyraźnie domagał się odpowiedzi. - Przepraszam

cię, bardzo cię przepraszam. Pewnie tego nie zrozumiesz, ale od dawna nie byłem z kobietą i

nie zdołałem nad sobą zapanować. Jesteś wspaniała i zasługujesz na to, żeby twój pierwszy

raz był dużo bardziej przyjemny. - Czułym gestem odsunął kosmyk z jej twarzy. - Obiecuję że

następnym razem będzie ci o wiele lepiej, dobrze?

- Lepiej? - Jenna nie zrozumiała, o czym Ian mówi. - Przecież było cudownie.

Niewiarygodnie wspaniale. - Spojrzała na niego niepewnie. - Myślałam, że to ja sprawiłam ci

ból. Naprawdę nic ci nie jest?

Ian zamknął oczy, a kiedy je otworzył, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Czuję się doskonale - odparł.

- Jak twoja noga?

- Noga? Uwierz mi, czuję się dobrze i nic mnie nie boli. Naprawdę myślałaś, że

sprawiłaś mi ból? - Pochylił się i z czułością pocałował Jennę w nos.

- Naprawdę.

- Jesteś największym szczęściem, jakie mnie kiedykolwiek spotkało. Jakim cudownym

zrządzeniem losu pojawiłaś się w moim życiu?

Jenna musnęła palcem dołeczek w jego brodzie.

- Przysłała mnie panna Spradlin.

- Kiedy wrócimy do domu, przypomnij mi, żebym jej wysłał kwiaty - powiedział Ian i

zaczął ją znowu pieścić.

Jenna pomyślała, że osoba, która opowiadała jej o seksie, w wielu sprawach nie miała

racji. Odkrycie to uszczęśliwiło ją i z entuzjazmem, a także z większą już znajomością rzeczy,

zaczęła odwzajemniać pieszczoty Iana.

Jenna obudziła się w środku nocy i zaskoczona stwierdziła, że nie jest sama

Przypomniała sobie, co zaszło, i zrozumiała, że leży wtulona w Iana, grzejąc się ciepłem jego

ciała.

Nigdy przedtem nie spała nago i w ogóle wielu rzeczy nie robiła do wczorajszego

wieczoru. Była ciekawa, co będą sobie mieli do powiedzenia rano. Przez tyle miesięcy

zastanawiała się, jak by to było kochać się z łanem, a teraz już wiedziała. Przekonała się, że

rzeczywistość przyćmiła jej fantazje.

Zdrzemnęła się, a kiedy ponownie otworzyła oczy, pochylony nad nią Ian pieścił ją i

obsypywał pocałunkami. Z radością zaczęła odwzajemniać pieszczoty i pocałunki, a to

szybko doprowadziło do kolejnego namiętnego miłosnego zespolenia. Na dobre obudziła się,

gdy w pokoju było już całkiem jasno. Dochodziła jedenasta. Wyskoczyła z łóżka, myśląc, że

Ian zaspał na spotkanie w wydawnictwie. Powinien już dawno temu... W tym momencie do-

strzegła leżącą na poduszce kartkę.

„Nie miałem serca cię budzić. Pośpij sobie. Pokój musimy zwolnić dopiero o trzeciej.

Powinienem być z powrotem koło południa”.

Do jego powrotu było jeszcze dużo czasu, mogła więc nacieszyć się kąpielą w

ogromnej wannie z hydromasażem. Czuła, że bolą ją mięśnie, o których istnieniu do tej pory

nawet nie wiedziała. Ciągle naga, stanęła przed lustrzaną ścianą łazienki i przyglądała się

swojemu odbiciu.

Ciekawe, czy po tej nocy wygląda inaczej. Czy utratę dziewictwa można wyczytać z

twarzy kobiety? Wpatrywała się w siebie badawczo, ale nie dostrzegła niczego poza

potarganymi włosami. Uśmiechnęła się, puściła oko do swojego odbicia w lustrze i poszła

poszukać szczotki do włosów. Gorąca woda lała się do wanny, a Jenna w tym czasie

rozczesała włosy i zwinęła je w ciasny kok na czubku głowy. Kiedy wanna była pełna,

ostrożnie weszła do środka. Włączyła hydromasaż i oparła głowę o krawędź wanny. Ogarnęła

ją ogromna błogość.

Hydromasaż pracował na tyle głośno, że Jenna nie usłyszała powrotu Iana.

Zorientowała się, że wrócił, dopiero gdy poczuła dziwny ruch wody w wannie. Otworzyła

oczy i zobaczyła, że Ian sadowi się w drugim jej końcu.

- Świetny pomysł z tą kąpielą. Cieszę się, że na to wpadłaś.

Byli już spóźnieni i kierowca, który miał ich odwieźć na lotnisko, musiał czekać.

Kiedy przechodzili przez hotelowy hol, Jenna była pewna, że każdy, kto na nich spojrzy,

domyśli się, jakie są powody ich spóźnienia.

Dopiero kiedy siedzieli już w samolocie, Jenna ukradkiem przyjrzała się łanowi.

Bruzdy wokół jego ust zniknęły i wyglądał na wypoczętego, co było zaskakujące, biorąc pod

uwagę, jak mało spali ostatniej nocy.

Chciała zapytać, jak mu poszło spotkanie w wydawnictwie. Zanim jednak zdążyła to

zrobić, Ian zauważył, że na niego patrzy, i uśmiechnął się do niej leniwie.

- Jeżeli masz ochotę się zdrzemnąć, oprzyj głowę o moje ramię. - Ian podniósł

dzielące ich oparcie, objął ją i przytulił.

Jenna pomyślała, że powinna zaprotestować, ale te dodatkowe kilka godzin, podczas

których mogła być blisko niego, były zbyt cenne, żeby umiała z nich zrezygnować. Już

prawie spała, gdy Ian musnął ustami jej czoło. A ona jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak

bezpieczna i zadowolona jak w tej chwili.

ROZDZIAŁ 12

Kiedy samolot wylądował w Edynburgu, Ian i Jenna postanowili coś zjeść i w

rezultacie dojechali do domu dosyć późno.

Ian wniósł ich walizki do holu, postawił je przy schodach i przeciągnął się.

- Widzę, że to raczej ty powinieneś się zdrzemnąć w samolocie - powiedziała z

uśmiechem Jenna. - Ile godzin udało ci się przespać ostatniej nocy?

- Dokładnie tyle, ile było trzeba. - Uśmiechnął się znacząco.

- Z czystym sumieniem mogę cię polecać jako poduszkę.

- Nie przypominam sobie osoby, która z rozmysłem próbowałaby mnie rozdrażnić.

Wiesz, że nikt dotąd nie ośmielił się rozmawiać ze mną w ten sposób?

- W takim razie masz duże braki w wykształceniu, ale nie martw się, zrobię wszystko,

ż

eby nie zwracać na to uwagi.

Ian przytulił ją mocno i pocałował, a potem oboje się roześmieli.

- Chyba się do tego przyzwyczaję. - Westchnął demonstracyjnie, rozluźniając

odrobinę uścisk, w którym trzymał Jennę.

Za ich plecami rozległ się głos Hazel.

- Mam nadzieję, że podróż była przyjemna. Chcecie coś zjeść, zanim pójdziecie spać?

Ian wypuścił Jennę z objęć niechętnie i z ociąganiem.

- Zjedliśmy coś po drodze, ale dziękuję, że zapytałaś - odparł Ian.

- W takim razie pójdę już do siebie, a jutro koniecznie musicie mi opowiedzieć, jak

wam się udała podróż. - Hazel uśmiechnęła się i zniknęła w cieniu korytarza.

Ian uniósł dłoń Jenny do ust i pocałował.

- Aż podskoczyłaś, kiedy się odezwała. Czyżbyś przypuszczała, że twoje zachowanie

zostanie natychmiast ukarane?

- Pojawiła się tak nagle. Przestraszyła mnie - odrzekła Jenna, rozejrzawszy się, czy

jednak Hazel nie stoi w pobliżu. - Myślisz, że ona się zorientowała, co między nami zaszło?

- Może się domyślać.

- Już nigdy nie będę jej mogła spojrzeć w oczy. - Jenna ukryła twarz na jego piersi.

- Przesadzasz. Nie ma się czym martwić. Hazel z pewnością zdaje sobie sprawę, że

dorośli ludzie robią takie rzeczy. Nie przypuszczam, żeby ją to specjalnie zdziwiło. Zresztą

dlaczego tak się tym przejmujesz?

- Czuję się winna, że cię uwiodłam. Może dlatego.

- Chyba żartujesz!

- Och, daj spokój. Musiałeś się domyślić, że specjalnie kupiłam tę sukienkę. Miałam

nadzieję, że kiedy ją włożę, zdołam cię sprowokować na tyle, być zechciał się ze mną kochać.

- Jenna. Kochanie. Jeżeli chodzi o mnie, to mogłaś się ubrać nawet w stary worek. To,

co miałaś na sobie, nie miało żadnego znaczenia. Wczoraj wieczorem byłem gotowy zrobić

wszystko, żebyś się zgodziła ze mną kochać. Wydawało mi się, że doskonale to rozumiesz.

- Naprawdę? - W głosie Jenny brzmiało niedowierzanie.

Ian pokręcił głową i wziął ją za rękę.

- Jest tylko jeden sposób, żeby cię o tym przekonać - stwierdził i ruszył po schodach

do góry.

- Dokąd idziesz?

- Do ciebie, a czemu pytasz? - przystanął zdziwiony.

- Chcesz powiedzieć, że masz zamiar... no, że my...

- Dokładnie tak. Ty i ja, czyli my, idziemy razem spać do twojego pokoju.

Oczywiście, jeżeli wolisz, możemy pójść do mnie.

- Och, nie! Po prostu myślałam, że kiedy wrócimy, wszystko będzie tak jak

poprzednio.

- Nie uważasz, że zaszliśmy za daleko, aby teraz udawać, że nic nas nie łączy? Chcę

sypiać z tobą w jednym łóżku, a to, czy będziemy się kochać, zależy wyłącznie od ciebie.

- Podczas naszej pierwszej rozmowy, zaraz po moim przyjeździe tutaj, bardzo

stanowczo oświadczyłeś, że nie interesują cię osobiste związki z kobietami.

- To prawda, ale przekonałaś mnie, że się myliłem.

- Jak możesz! Nigdy z tobą nie flirtowałam ani nie prowokowałam cię w żaden

sposób.

Ian najwyraźniej miał już dosyć dyskusji na schodach. Chwycił Jennę za rękę i

szybkim krokiem ruszył do pokoju. Nieomal biegli, kiedy więc dotarli na miejsce i zamknęli

za sobą drzwi, oboje byli zadyszani.

- Takie bieganie może ci zaszkodzić - zauważyła Jenna.

- Możesz mi wierzyć, że nie o nodze teraz myślę - odparł, rozbierając pospiesznie

siebie i ją. Nie minęła nawet minuta, gdy oboje znaleźli się w łóżku. Mimo że Jenna pragnęła

Iana tak samo mocno jak on jej, próbowała się trochę opierać. Jednak aż drżała z podniecenia

i była gotowa go przyjąć. Musiał to wiedzieć, bo wszedł w nią od razu, jednym pchnięciem,

pomijając wstępne pieszczoty, a ona nawet tego nie zauważyła. Przywarła do niego całym

ciałem, zmuszając do coraz szybszych ruchów. Namiętność i zapamiętanie, z jakim się

kochali, doprowadziła oboje do orgazmu tak potężnego, że rozkosz była już bliska granicy

bólu.

Leżąc obok siebie, powoli wracali do rzeczywistości. Jenna czuła się tak ociężała, że

nie była zdolna do najlżejszego ruchu. Zdołała jedynie pomyśleć, że powinna włożyć nocną

koszulę, i to było ostatnie, co zapamiętała.

Kiedy kilka godzin później Ian wstał, Jenna poruszyła się i coś zamruczała.

- Wracam do siebie, żebyś nie musiała się za bardzo wstydzić - zażartował.

Uchyliła powieki i zerknęła na zegar. Niedługo będzie świtać, pomyślała i otulając się

rozgrzaną ciepłem Iana kołdrą, znów zasnęła.

Od powrotu z Londynu minęły trzy tygodnie. Jenna była szczęśliwa i napawała się

tym uczuciem.

W ciągu dnia Ian odnosił się do niej grzecznie, ale bez poufałości. Natomiast nocami

uczył ją, jak wiele jest sposobów, dzięki którym kobieta i mężczyzna mogą sobie wzajemnie

sprawić rozkosz. Ostatnia noc wydała się jej szczególnie godna zapamiętania, Ian przyniósł ze

sobą balsam i nacierał nim całe jej ciało, ze szczególnym uwzględnieniem wszystkich

krągłości i zagłębień. Rozpalił ją tym tak bardzo, że zanim skończył, nie była już w stanie nad

sobą zapanować i pragnęła jedynie, żeby się z nią nareszcie kochał. On jednak zamiast, jak na

dżentelmena przystało, spełnić jej życzenie, wcale się z tym nie spieszył. Przeciwnie. Zaczął

całować jej palce u stóp i powoli przesuwał się w górę. Gdy dotarł do połowy uda, Jenna

chciała zacisnąć nogi, ale było już za późno. Pieścił ją, błyskawicznie doprowadzając do

zaskakująco silnego orgazmu. A zanim jej ciało zdołało się odprężyć, wszedł w nią i szybkimi

ruchami bioder ponownie doprowadził na sam szczyt, tym razem towarzysząc jej w

spełnieniu.

Na samo wspomnienie tamtej rozkoszy Jenna westchnęła. Była zachwycona, bo za

każdym razem, kiedy się kochali, było lepiej niż poprzednio.

Ubrała się i zeszła do jadalni, Ian pił kawę i przeglądał poranną gazetę. Kiedy weszła,

odwrócił głowę i wstał, czekając, żeby usiadła.

- Dzień dobry. Mam nadzieję, że dobrze spałaś - powitał ją oficjalnie.

- Dziękuję, bardzo dobrze. - Jenna równie obojętnie skinęła głową. - Mam wyjątkowo

wygodny materac - dodała, pamiętając, że zasnęła, leżąc na jego piersi, z głową wtuloną w

silne męskie ramię. - Zjesz coś? - zapytała, nalewając sobie kawy i nakładając na talerz

skromne śniadanie.

Ian starannie złożył gazetę.

- Chętnie, bo jakoś wyjątkowo dopisuje mi apetyt.

- Ciekawe, co też mogło go wywołać?

Prowadząc tego typu rozmowy, zjedli śniadanie, a kiedy skończyli, Ian poprosił, żeby

zanim zacznie pracę, przyszła do biblioteki, bo chce z nią porozmawiać. Naruszało to

niepisany porządek dnia, była więc ciekawa, o czym chciał z nią pomówić.

- Oczywiście, przyjdę - powiedziała.

W drodze do biura Jenna zadumała się nad męską naturą. Cóż to za dziwne

stworzenia, ci mężczyźni... Ona przez cały dzień musi się bardzo pilnować, żeby sposób, w

jaki się do niego zwraca, nie zdradził łączącej ich bliskości, a jemu przychodzi to z taką

łatwością. Bez najmniejszych kłopotów zmienia się z kochanka w pracodawcę.

Może mężczyźni umieją oddzielić prywatną sferę życia od służbowej. Jenna miała z

tym problem. Im bardziej była zakochana w Ianie, tym trudniej przychodziło jej przez cały

dzień udawać obojętność. Chciałaby go przytulić i pocałować na dzień dobry. Pragnęła go

dotykać za każdym razem, kiedy znalazł się blisko. Otrząsnęła się z tych myśli, wzięła notes i

długopis i poszła do biblioteki.

Zatrzymała się w progu, Ian był na drugim końcu pokoju, odwrócony twarzą do okna,

a mimo to wiedział, że Jenna stoi w drzwiach. Jakby miał wbudowany radar wykrywający jej

obecność. Jego ciało za każdym razem reagowało na jej bliskość.

- Jesteś szybka jak zawsze. - Uśmiechnął się i ruchem głowy wskazał stojące przy

kominku fotele. - Myślę, że tam będzie nam wygodniej. Notes nie będzie ci potrzebny. To

raczej nieoficjalna rozmowa.

Jenna położyła ręce na kolanach i czekała.

- Uważam, że praca nad drugą książką posuwa się w dobrym tempie. Zgadzasz się ze

mną?

- Jak najbardziej. Odnoszę wrażenie, że całą intrygę masz już w głowie i dokładnie

wiesz, dokąd zmierza ta historia.

- Dzisiaj rano Benson przesłał mi przez kuriera umowę. Od razu na trzy książki.

Pamiętasz, wspominałem ci kiedyś, że mam przyjaciela prawnika? To właśnie Chris Wood.

Przyjedzie tu jutro, żeby się zapoznać z umową.

- Gratulacje! To doprawdy niesłychane!

- Dzwoniłem do Todda, żeby się dowiedzieć, kiedy mam wrócić do pracy i okazało

się, że zaczynam w przyszły poniedziałek. A to oznacza, że wyjeżdżam do Londynu w ten

weekend.

- Cieszę się, że wszystko układa się dokładnie, tak jak chciałeś.

- Z wyjątkiem tego, co dotyczy ciebie.

Jenna popatrzyła na niego, zaskoczona takim komentarzem.

- Nie rozumiem, co masz na myśli. Wydawało mi się, że jesteś zadowolony z mojej

pracy.

Ian potarł palcami czoło. Rozmowa wcale nie przebiegała tak, jak to sobie zaplanował.

Pochylił się ku Jenny, dotknął jej rąk i stwierdził, że są lodowate.

- Nie chcę jechać do Londynu bez ciebie. Razem pracujemy i potrzebuję twojej

pomocy. Chcę, żeby tak samo było przy kolejnej książce. Wiem, że nigdy dotąd o tym nie

rozmawialiśmy, ale naprawdę uważam, że powinniśmy wziąć ślub. Tymczasowo

zamieszkamy w Londynie, a ja zacznę załatwiać przeniesienie do Szkocji. Wiem, że nie

przepadasz za życiem w mieście, ale na razie nie mam wpływu na miejsce, w którym muszę

pracować.

Jenna milczała.

- Czy nie wyraziłem się dość jasno?

- Ależ tak. Zupełnie jasno. Jestem ci potrzebna przy pracy nad kolejną książką. W

związku z tym powinnam razem z tobą przeprowadzić się do Londynu i by wszystko było

prostsze, poprosiłeś, bym wyszła za ciebie za mąż.

Przedstawiła propozycję małżeństwa zupełnie inaczej, niż Ian by sobie życzył.

- W gruncie rzeczy wszystko się właśnie do tego sprowadza - przyznał.

- Nawet nie pomyślałam, że mógłbyś chcieć związać się za mną na stałe.

- Szczerze mówiąc, nie przypuszczałem, że w ogóle kiedyś zechcę się ożenić. Przez

wiele lat byłem zdeklarowanym kawalerem, lecz teraz wszystko się zmieniło.

Chciał jej powiedzieć coś romantycznego, ale nic mu nie przychodziło do głowy.

Ż

ałował, że nie ma pierścionka, który mógłby jej ofiarować. Oczywiście nie zamierzał padać

przed nią na kolana. Znała go przecież wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że nie jest

sentymentalny. Po prostu wytyczał cele i dążył do ich osiągnięcia. Obecnie celem był ślub z

Jenną i nawet mu nie przyszło do głowy, że coś może stanąć mu na drodze.

- I co o tym myślisz? - zapytał.

- Uważam, że twoja arogancja jest wprost niewyobrażalna - wycedziła lodowatym

tonem, a Ian odniósł wrażenie, jakby dostał w twarz.

- Moja arogancja? - wyprostował się. - Nie rozumiem, co jest aroganckiego w tym, że

poprosiłem, byś za mnie wyszła?

- Zacznijmy od nonszalancji, z jaką przedstawiłeś mi swój plan. Przecież sam

powiedziałeś, że długo byłeś kawalerem. Gdy jednak doszedłeś do wniosku, że małżeństwo

ze mną uprości wiele spraw, zdecydowałeś się ożenić, a moja rola ma polegać na

dostosowaniu się do twoich planów. - Jenna wstała i pokręciła głową. - Nie wyjdę za ciebie,

Ian. W Londynie zatrudnij inną sekretarkę! - wykrzyknęła i, nawet na niego nie spojrzawszy,

wymaszerowała z biblioteki.

Ian nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Przecież między nimi tak świetnie się

układało. W łóżku było im doskonale. Jenna nie miała rodziny i, o ile wiedział, nie miała też

innej pracy. Dlaczego więc odmówiła?

O co jej mogło chodzić?

Zachowywała się, jakby ją obraził.

Po tym, co powiedziała, Ian ujrzał ich znajomość w nowym świetle. Zrozumiał, że

Jenna doceniała wspaniały seks i chętnie się z nim kochała, ale na stały związek nie miała

ochoty. Jeżeli więc w tej sytuacji ktokolwiek mógł się poczuć obrażony, to tylko on. Nie

zmieniło to jednak faktu, że serce pękało mu z bólu na myśl, że Jenna zamierza go zostawić.

Przypomniał sobie, jaki był z siebie zadowolony, kiedy przyszedł mu do głowy

pomysł z małżeństwem. Myślał, że wezmą ślub, a Jenna na zawsze stanie się częścią jego

ż

ycia... najważniejszą częścią. Ona jednak zareagowała w sposób, który go zaszokował.

Nie mógł usiedzieć na miejscu. Czuł, że nie może tu zostać ani chwili dłużej. Wybiegł

z zamku, wsiadł do samochodu i ruszył przed siebie.

Jenna wyszła z biblioteki, a kiedy Ian nie mógł jej już widzieć, zaczęła biec i nie

zatrzymała się, dopóki nie znalazła się w swoim pokoju. Zamknęła drzwi i oparła się o nie

plecami. Było jej zimno i cała dygotała.

Propozycja małżeństwa ją zaskoczyła. To nie były oświadczyny, tylko oferta pracy.

Złożył jej propozycję, tak jakby negocjował kontrakt. Równie dobrze mógłby jej wytatuować

na czole numer i kazać przewieźć, razem z resztą wyposażenia, do nowego biura w Londynie.

Czy tylko tyle dla niego znaczyła? Czy chciał ją mieć przy sobie tylko dlatego, że tak mu było

wygodniej? Dlatego, że się przyzwyczaił i nie chciało mu się tego zmieniać?

Kiedy się uspokoiła, zeszła do biura i zamknęła się w nim na klucz. Nie miała ochoty

nikogo oglądać, a już szczególnie Iana. Postanowiła, że dokończy przepisywanie, bo przecież

w końcu za to jej tu płacą, a potem będzie mogła zadzwonić do Violet Spradlin. Wszystkie

marzenia prysły jak bańka mydlana. Teraz, kiedy związek z łanem należał do przeszłości,

trzeba o nim zapomnieć i dalej żyć, a to, co się wydarzyło, potraktować jako przestrogę na

przyszłość. Jenna westchnęła smutno i nie zważając na płynące po policzkach łzy, wzięła się

do pracy.

ROZDZIAŁ 13

Następnego ranka Jenna obudziła się z silnym bólem głowy. Pogoda za oknem była

przygnębiająca i doskonale pasowała do jej samopoczucia.

Zaspała, ale to nie miało znaczenia. Wczorajszej nocy skończyła przepisywać ostatnie

taśmy. Kiedy się kładła do łóżka, była druga nad ranem.

Przez cały dzień nikt jej nie przeszkodził, a kiedy poszła coś zjeść, w kuchni zastała

tylko Cook. Jenna nie miała ochoty na spotkanie z Hazel, ucieszyła się więc, że gospodyni

jest zajęta gdzie indziej.

Po śniadaniu deszcz zelżał. Jenna nie miała już nic do przepisywania, ale nie

zamierzała szukać Iana. Tak więc była wolna i postanowiła to wykorzystać. Włożyła płaszcz

przeciwdeszczowy i wyszła do ogrodu. Po pewnym czasie wyszło słońce. Jenna zdjęła

płaszcz i ruszyła alejką prowadzącą do frontowego wejścia Wychodząc zza zakrętu,

dostrzegła zajeżdżający na podjazd jaskrawoczerwony, sportowy samochód. Przystanęła i

patrzyła, jak samochód staje. Po chwili wysiadł z niego wysoki, szczupły mężczyzna.

Domyśliła się, że to Chris Wood, przyjaciel Iana. Mężczyzna przeciągnął się, rozejrzał

dookoła i próbując rozprostować kości, wykonał kilka skłonów. Nagle zauważył Jennę.

- Jest pani prawdziwa? Wygląda pani na dobrą wróżkę tego ogrodu.

- Bardzo prawdziwa, dziękuję. - Jenna roześmiała się, podchodząc bliżej. - Jestem

Jenna Craddock - wyciągnęła do niego rękę. - Chris Wood, prawda?

- Wiem, że to zabrzmi nieprzekonująco, ale czy myśmy się już nie spotkali?

- Nie.

- Jest pani pewna?

- Pamiętałabym, gdybym pana spotkała. - Chris był wyjątkowo atrakcyjnym

mężczyzną. Błysk w oczach zdradzał wesołe usposobienie, a jasne włosy opadały mu na

czoło jak u chłopca. Jenna czuła, że polubiła go od pierwszego wejrzenia.

- To dziwne. - Chris zmarszczył brwi. - Daj mi chwilę, a zaraz sobie przypomnę, gdzie

cię widziałem.

Ruszyli razem w stronę wejścia do zamku.

- Przyjechałaś odwiedzić Iana? - zapytał Cris.

- Pracuję u niego, a raczej pracowałam. Przez ostatnie kilka miesięcy przepisywałam

jego powieść.

- Jeżeli szukasz następnej pracy, to już ją znalazłaś. U mnie.

- Ciekawe, na jakiej podstawie sądzisz, że mam odpowiednie kwalifikacje.

- To chyba oczywiste. Potrafiłaś wytrzymać z łanem, a więc u mnie zajmowałabyś się

uspokajaniem rozwścieczonych i kłopotliwych klientów. Co ty na to? - zapytał, otwierając

drzwi i puszczając ją przodem.

- Dziękuję za tę propozycję, to bardzo miłe, ale zanim zacznę szukać następnego

zajęcia, chciałabym odpocząć przez kilka tygodni.

Jenna czuła się zakłopotana, bo Chris nie odrywał od niej wzroku.

- Gdybyś zmieniła zdanie, zadzwoń do mnie - powiedział, podając jej wizytówkę.

Potem zasalutował jej żartobliwie na pożegnanie i ruszył w kierunku biblioteki.

- Już wiem, przypomniałem sobie! - zawołał Chris, kiedy Jenna była już w połowie

schodów. Zatrzymała się i czekała, aż do niej podejdzie.

- Co takiego? - zapytała wesoło, bo jego zachowanie nieoczekiwanie ją rozbawiło.

- Wyglądasz dokładnie jak kobieta z obrazu.

- Powtórz to jeszcze raz.

- Miałaś rację, nigdy się nie spotkaliśmy, a jednak cię widziałem. Zeszłej jesieni

byłem z wizytą w domu sir Douglasa Gordona i właśnie tam, na honorowym miejscu, wisi

twój portret. Musisz być jego krewną.

Jenna zbiegła po schodach.

- Nigdy dotąd nie słyszałam o sir Douglasie Gordonie.

- Miałem rację, mówiąc, że już gdzieś cię widziałem. Teraz, kiedy skojarzyłem cię z

portretem, dostrzegam, jak uderzająco jesteś podobna do tamtej kobiety. Coś musi was

łączyć. Podobieństwo jest zbyt duże, żeby to mógł być zbieg okoliczności.

- Gdzie mieszka sir Gordon? - zapytała Jenna, czując, że serce bije jej jak młotem.

- Pewnie mi nie uwierzysz, ale sir Gordon ma piękny dom na wyspie niedaleko Oban.

To stara rodowa siedziba, w której Gordonowie żyją od stuleci. Wiesz, jak wyglądają takie

miejsca - dodał, wskazując szerokim ruchem ręki zamkowy hol, w którym stali.

- W jakim jest wieku?

- Kto? Sir Douglas? - Chris zapatrzył się w sufit. - Powiedziałbym, że w średnim i

nadal w dobrej formie. - Myślałem, że żartujesz, ale ty go naprawdę nie znasz.

- Obawiam się, że nie.

- W takim razie tamten portret musi przedstawiać twoją siostrę bliźniaczkę. Nie widzę

innej możliwości - Chris spojrzał na zegarek. - Miło było mi cię poznać. Cieszę się, że

zdołałem sobie przypomnieć, gdzie cię widziałem. Wiem, że nie dawałoby mi to spokoju.

Jenna miała zamęt w głowie. Już kolejna osoba dostrzegła jej uderzające

podobieństwo do innej kobiety, tym razem z portretu.

A może portret przedstawiał Fionę? W końcu przecież zdarzały się dziwniejsze

rzeczy. Przyspieszyła kroku, a gdy znalazła się już w swoim pokoju, zamyślona zaczęła

chodzić od ściany do ściany.

Czy to możliwe, żeby sir Douglas Grodon był jej krewnym? Nawet jeśli nim nie był,

to może mógłby jej powiedzieć, kim jest kobieta z portretu. Wystarczyło się z nim

skontaktować, wyjaśnić powody zainteresowania i poprosić o spotkanie. Nic nie stało na

przeszkodzie, żeby to zrobić. Nie był jednak pewna, czy wystarczy jej odwagi.

Musiała się natychmiast z kimś podzielić nowym odkryciem. Wybiegła więc z pokoju

i ruszyła na poszukiwania Hazel.

- Czemu siedzisz w ciemnościach? - zawołał Chris, wchodząc do biblioteki. - Może

wpuścimy trochę światła? Na dworze jest całkiem ładnie, biorąc pod uwagę, jak paskudnie

było rano.

Nie czekając na odpowiedź przyjaciela, Chris podszedł do przeszklonych drzwi i

odciągnął zasłony.

- Od razu lepiej - stwierdził, odwracając się w stronę ogromnego biurka, za którym

siedział Ian.

- Jak tam twoja noga i kolano? Znowu ci dokuczają? Wyglądasz blado. - Chris usiadł

na jednym z krzeseł stojących na wprost biurka.

- Tylko kiedy pada - odparł Ian i zaczął trzeć oczy, a potem podrapał się po

nieogolonej brodzie. - Miło cię znów widzieć.

- Teraz, kiedy ci się lepiej przyjrzałem, widzę, że naprawdę kiepsko wyglądasz. Kiedy

ostatnio byłeś w łóżku?

Pytanie przyjaciela sprawiło, że przed oczami Iana stanął wczorajszy ranek i łóżko

Jenny, z którego tak niechętnie wychodził.

- Powiedzmy, że przez całą noc topiłem smutki. Na litość boską, postaraj się mówić

trochę ciszej i zasłoń te cholerne okna.

Cris spełnił prośbę przyjaciela i częściowo zaciągnął zasłony.

- Wydawało mi się, że mając w ręku umowę z wydawnictwem, które od ręki chce

kupić twoją powieść, będziesz zachwycony. Myślałem, że będziemy oblewać sukces, a

tymczasem trafiłem na stypę.

Ian przeciągnął ręką po włosach. Nie miał ochoty rozmawiać z Chrisem o Jennie.

Chciałby o niej zapomnieć i żałował, że nie można sobie operacyjnie usunąć pamięci.

- Sam sobie z tym poradzę - odparł po długim milczeniu. Sięgnął po leżącą na biurku

umowę i podał ją Chrisowi. - To propozycja wydawnictwa. Przeczytaj i powiedz mi, co o tym

myślisz.

- To jest umowa? Sądziłem, że to twoja powieść. Przeczytam to pod warunkiem, że w

tym czasie ty zadbasz o mój żołądek.

Ian popatrzył na zegarek.

- Dobrze, powiem Cook, żeby przygotowała jedną z twoich ulubionych potraw.

Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić.

- Nie martw się. Zapłacisz mi za każdą godzinę, którą nad tym spędzę. Jak wiesz, nic

za darmo.

- Wiem - odparł z powagą Ian.

- Hazel? Masz chwilkę? - zapytała Jenna, kiedy spotkała gospodynię na schodach.

- Właśnie cię szukałam. Ktoś czeka na ciebie w salonie - powiedziała Hazel.

- Na mnie? Kto to może być? - Jenna była zaskoczona.

- Nie pytałam o nazwisko. O co chodzi?

- O nic takiego, naprawdę. Dowiedziałam się czegoś i zamierzałam ci o tym

opowiedzieć, ale to może poczekać.

Jenna zatrzymała się w holu przy schodach, żeby w wiszącym tam lustrze

skontrolować swój wygląd. Zza zamkniętych drzwi biblioteki słyszała męskie głosy. Sprawy

Iana przestały ją już dotyczyć. Żałowała, że nie umie pozbyć się bólu, jaki sprawiała jej każda

związana z nim myśl.

Wyprostowała ramiona, przywołała na twarz uśmiech i weszła do salonu. Przy

kominku siedziała w swobodnej pozie młoda rudowłosa kobieta. Wydawała się całkowicie

spokojna. Była odwrócona bokiem, więc Jenna widziała jedynie jej profil. Zaskoczona,

podeszła do nieznajomej.

- Chciała się pani ze mną widzieć?

Kobieta wstała, a Jenna zauważyła jej zaokrąglony brzuch i pomyślała, że musi być co

najmniej w czwartym miesiącu ciąży. Potem oderwała wzrok od brzucha nieznajomej,

spojrzała na jej twarz i zamarła.

Miała wrażenie, że patrzy w lustro. Różnił je tylko kolor włosów i oczu. Włosy tamtej

były bardziej rude niż włosy Jenny, no i miała zielone oczy. Jenna domyśliła się, że stoi przed

nią Fiona MacDonald.

- Niewiarygodne. Pani musi być przyjaciółką Emily. Teraz rozumiem, dlaczego nas

pomyliła.

Kobieta patrzyła na nią z wielką czułością.

- Ojej - szepnęła kobieta, przykładając dłoń do ust. - Tak długo cię szukałam... i

nareszcie znalazłam. - Jej oczy wypełniły się łzami. - Naprawdę zacznę wierzyć w cuda.

- Czy pani mnie zna? - zapytała Jenna drżącym głosem.

Kobieta odchrząknęła.

- Zgadłaś. Jestem Fiona. Dosyć dawno nie widziałam Emily, a w tym czasie wyszłam

za mąż. Nazywam się Fiona Dumas... i jestem twoją siostrą.

Jenna opadła na fotel. Kobieta nazywała się Dumas!

- Jak to możliwe? - zapytała.

- To długa historia, ale chętnie ci ją opowiem - odparła Fiona i usiadła, kładąc sobie

rękę na brzuchu. Jeana nie wierzyła, że to wszystko dzieje się naprawdę. Po tylu miesiącach

nareszcie spotkała kogoś z rodziny.

- Emily zadzwoniła do mnie wczoraj wieczorem i opowiedziała o tobie. Miała to

zrobić dawno temu, ale zapomniała. Dopiero wczoraj sobie przypomniała i uznała, że może

mnie to zainteresować. Przyjechałam najszybciej, jak tylko mogłam. Twoi przybrani rodzice,

Hedra i Tristan Craddockowie, wyemigrowali przed laty do Australi i tam zginęli porwani

przez falę burzową. Czy to się zgadza?

- Nigdy nawet o tobie nie słyszałam, więc skąd ty tyle o mnie wiesz? - zapytała Jenna,

zastanawiając się, jakim sposobem ktoś mieszkający w Szkocji mógł znać szczegóły z jej

dzieciństwa.

- Mój mąż, Greg, jest prywatnym detektywem. Po długich poszukiwaniach udało mu

się dowiedzieć, że dostałaś adoptowana przez małżeństwo z Konwalii. Pojechał tam, mając

nadzieję, że cię odnajdzie.

- Zaraz po przyjeździe do Wielkiej Brytanii rozmawiałam z Morwenną. Wspomniała,

ż

e wypytywał o mnie mężczyzna z Edynburga o nazwisku Dumas. Próbowałam go odnaleźć,

ale mi się nie udało.

- Och, cóż to za straszna baba! Nie chciała nawet powiedzieć, jak ci na imię. Od tamtej

pory detektywi przetrząsają Australię, żeby cię odnaleźć, a tymczasem ty mieszkasz tuż obok

nas. Fiona roześmiała się przez łzy.

- Nie zaskoczyło mnie to, co mówisz o Morwennie - zauważyła Jenna. - Dopóki się z

nią nie spotkałam, nie miałam pojęcia, że byłam adoptowana. Dopiero ona mi to powiedziała.

- Każda z par, które nas adoptowały, obiecała zachować to w tajemnicy i, jak widać,

dotrzymały słowa.

- Nie rozumiem, o czym mówisz.

- Zaraz zrozumiesz i wiem, że na początku wyda ci się to przygnębiające. Ze mną było

dokładnie tak samo. Postaram się jednak opowiedzieć ci wszystko po kolei. - Fiona wzięła ją

za rękę, a w jej oczach było tyle ciepła i miłości, że Jenna z trudem panowała nad emocjami. -

Wciąż jeszcze nie mogę uwierzyć, że w końcu cię odszukałyśmy. - Otarła dłonią łzy.

- Od kiedy jestem w ciąży, płaczę z byle powodu, ale odnalezienia siostry nie można

przecież nazwać drobiazgiem.

- Widzisz, ja też płaczę, a nie mogę tego zrzucić na ciążę. Trudno mi to wszystko

ogarnąć. Skąd twój mąż w ogóle wiedział o moim istnieniu?

Zanim jednak Fiona zdążyła odpowiedzieć, do salonu weszła Hazel z herbatą. Jenna

napełniła filiżanki i jedną z nich podała siostrze.

- Urodziłaś się dwadzieścia pięć lat temu - podjęła Fiona, kiedy gospodyni wyszła i

zostały same. - Dwudziestego ósmego listopada. Tej samej nocy przyszły na świat jeszcze

dwie dziewczynki.

- Chcesz powiedzieć, że było nas trzy? - Jenna nie wierzyła własnym uszom.

- Tak, mamy jeszcze jedną siostrę. Przyjechałaby tutaj razem ze mną, ale rano nie

czuła się najlepiej. Kelly jest właśnie tą trzecią i to ona zaczęła poszukiwania. Mnie odnalazła

zeszłej zimy i od tamtej pory razem szukamy ciebie.

- Nie wierzę. Mam nie jedną, ale dwie siostry - wykrztusiła Jenna i rozpłakała się na

dobre. Po dłuższej chwili, gdy zdołała się wreszcie opanować, spytała:

- Wiesz może, dlaczego oddano nas do adopcji?

- Żadna z nas o tym nie wiedziała. Tak samo jak nie wiedziałyśmy, że byłyśmy

trojaczkami. Kelly, która mieszkała w Nowym Jorku, zupełnie przypadkowo natknęła się na

dokumenty adopcyjne. Wynajęła prywatnego detektywa i wysłała go do Edynburga, żeby

porozmawiał z prawnikiem, który zajmował się adopcją. Gdyby nie to, nie mogłybyśmy się

odnaleźć.

- Dlaczego ktoś nas nie chciał? Byłabym szczęśliwa, mając dzieci, bez względu na

wszystko.

- Tak samo jak nasza matka. Ona też nas kochała, ale przeżyła tragedię. Widziała, jak

zamordowano naszego ojca, a w dodatku zrobił to jego własny brat. Matka uciekła i schroniła

się w Craigmor. Mój przybrany ojciec był tam lekarzem i to właśnie on przyjmował poród. -

W zamyśleniu gładziła dłoń siostry. - Miała na imię Moira i umarła, kiedy miałyśmy tydzień.

Błagała mojego ojca, żeby znalazł nam dobrych rodziców, ale żeby koniecznie nas rozdzielił.

Bała się, że stryj będzie szukać trojaczków, co prawdopodobnie robił. Tak więc mój ojciec

razem z prawnikiem, panem McCloskey, ocalili nam życie. MacDonaldowie adoptowali

mnie, MacLeodowie z Nowego Jorku zabrali Kelly, a ciebie wzięli Craddockowie. Wszystko

zostało załatwione zgodnie z prośbą matki i miałyśmy się o tym nigdy nie dowiedzieć.

- Ależ to okropne, tak rozdzielić rodzeństwo.

- Wiem. Obie z Kelly miałyśmy żal do naszych rodziców, że nic nam nie powiedzieli.

Mogli to przecież zrobić, kiedy dorosłyśmy. Tak się jednak ułożyło, że dowiedziałyśmy się o

wszystkim dopiero wtedy, kiedy oni już nie żyli.

- Tak jak i ja.

- Ty to co innego. Gdy zginęli twoi rodzice, byłaś jeszcze mała Zastanawiałyśmy się,

co mogło się z tobą stać. Mogłaś zostać ponownie adoptowana i wtedy nosiłabyś inne

nazwisko. Kiedy jednak Emily powiedziała mi, że spotkała kobietę o nazwisku Craddock,

która wyglądała zupełnie jak ja, nie miałam wątpliwości, że to ty.

- To wszystko jest zupełnie niewiarygodne.

- Uwierz mi, że wiem, co czujesz. Chciałam tu jechać od razu po rozmowie z Emily,

ale najpierw musiałam załatwić opiekę do dziecka. Mój mąż wyjechał i najprawdopodobniej

wróci dopiero jutro. Zostawiłam więc córeczkę u Kelly, która jest w ciąży i za kilka tygodni

będzie rodzić. Na szczęście powiedziałaś Emily, gdzie mieszkasz.

- Masz córkę? - W głosie Jenny zabrzmiała tęsknota.

- To córka mojego męża. Jej matka umarła, gdy dziewczynka miała zaledwie dwa lata.

Greg jest właśnie tym detektywem, którego Kelly wynajęła, żeby odnalazł jej biologicznych

rodziców.

- Kiedy to było? - zapytała Jenna, patrząc na lekko zaokrąglony brzuch Fiony.

- Jakieś osiem miesięcy temu, a w marcu obie z Kelly wzięłyśmy ślub. Tak bardzo

ż

ałowałyśmy, że nie ma cię razem z nami.

- Byłam tutaj w marcu - szepnęła Jenna i opadła na oparcie fotela. - Za dużo tego

wszystkiego naraz.

- Wiem, że moje opowiadanie jest trochę chaotyczne, ale tak bardzo przejęłam się

tym, że cię w końcu zobaczę. Nie wiem, czy masz czas, ale jeśli tak, to może zechciałabyś

pojechać ze mną do Craigmor? Koniecznie musisz poznać Kelly i Grega. Nie wiem, kiedy

wraca Nick, mąż Kelly, ale uwierz mi, że wszyscy już nie mogą się doczekać, by cię wreszcie

poznać. Prawdę mówiąc, boję się wracać bez ciebie.

Jenna uznała, że łanowi nie powinno zrobić specjalnej różnicy, jeśli weźmie sobie

kilka dni wolnego, i nie zamierzała przerywać spotkania z Chrisem, żeby o to zapytać.

- Pojadę z największą przyjemnością - powiedziała. Szefem zajmie się później.

Zresztą Ian nie miał już nad nią władzy nie tylko jako szef, ale również jako kochanek. - Jeśli

mam u ciebie zanocować, muszę wziąć ze sobą kilka rzeczy. Poczekaj tu, a ja się szybko

spakuję.

- Nastaw się raczej na kilkudniowy pobyt. Obiecuję, że po tygodniu pozwolimy ci

wrócić - zażartowała Fiona.

- Dobrze. Poszukam Hazel i powiem jej, że wyjeżdżam.

- Hazel! - zawołała Jenna, gdy zauważyła gospodynię wychodzącą z kuchni. - Nigdy

w to nie uwierzysz, ale odnalazłam siostrę! Fiona jest moją siostrą!

Widząc podniecenie Jenny, Hazel roześmiała się.

- Co ty powiesz? Nigdy bym na to nie wpadła... szczególnie że jesteście podobne jak

dwie krople wody.

- Wiesz, że oprócz Fiony, mam jeszcze jedną siostrę? Było nas trzy - oznajmiła

radośnie Jenna.

- Naprawdę? Kiedy człowiek dowiaduje się takich rzeczy, to chyba trudno w to

wszystko uwierzyć?

- Fiona zabiera mnie do siebie, żebym mogła poznać resztę rodziny - wypowiadając te

słowa, Jenna czuła się naprawdę szczęśliwa Wreszcie spełniło się jej marzenie. - Nie

chciałabym przeszkadzać łanowi, rozmawia z Chrisem. Mogłabyś mu powtórzyć, że

przyjechała po mnie siostra i na kilka dni zabrała do Craigmor? Gdyby mnie potrzebował,

niech tam zadzwoni. Fiona zostawi ci swój numer telefonu.

- Przede mną nie musisz udawać. Wiem, że chcesz uniknąć rozmowy z łanem.

- Nie będę zaprzeczać. Przypuszczam, że ucieszy się, gdy przez parę dni nie będę mu

się plątała pod nogami.

- Skąd ci to przyszło do głowy? Przecież on za tobą szaleje.

- Nie powiedziałabym. Raczej chodzi o to, że wraca do Londynu i musiałby szukać

nowej sekretarki. Nie chce mu się zaczynać wszystkiego od początku i dlatego prosił, żebym

z nim pojechała.

- Naprawdę cię poprosił?

- Tak, wczoraj. Nie przypuszczam jednak, żeby moja odmowa go zaskoczyła. Dobrze

wiedział, że nie chcę mieszkać w mieście. Muszę się spakować. To wszystko jest takie

ekscytujące! - Uścisnęła Hazel i czym prędzej pobiegła na górę.

Pakowanie i powrót do salonu zajęły jej tylko kilka minut, ponieważ chciała znowu

spojrzeć na siostrę i przekonać się, że ona naprawdę istnieje.

- Jestem gotowa - oznajmiła, stając w drzwiach biblioteki.

- Nie powinnaś uprzedzić pracodawcy, że wyjeżdżasz? - zapyta Fiona.

- Zostawiłam mu wiadomość u gospodyni. - Jenna zarumieniła się. - Zapisz swój

numer telefonu. Gdyby musiał się ze mną skontaktować, zadzwoni.

- Dobrze. Nie umiem wyrazić, jak bardzo się cieszę, że cię znalazłam. Jestem taka

wzruszona. Pewnie niedługo będziesz już miała dosyć, że to bez przerwy powtarzam.

- Nigdy nie będę miała dosyć, bo czuję dokładnie to samo. Mam bardzo bujną

wyobraźnię, ale nigdy nawet nie marzyłam, że odnajdę rodzone siostry.

- Wiem, że to nie moja sprawa, ale czy ciebie i twojego szefa coś łączy? - zapytała

Fiona, kiedy jechały samochodem.

- Nic - skłamała bezwstydnie Jenna.

- Chciałabyś, żeby było inaczej?

Jenna próbowała się roześmiać, ale zabrzmiało to raczej jak szloch.

- Wiem, że to mało oryginalne, ale zakochałam się w swoim szefie. Nie ma się jednak

czym przejmować - dodała skwapliwie. - Szybko się z tego otrząsnę. Nie wiem, czy już ci o

tym wspominałam, ale on pracuje w Londynie i wkrótce tam wyjeżdża Do Szkocji przyjechał

tylko na czas rekonwalescencji po wypadku samochodowym. Zatrudnił mnie do pomocy przy

przepisywaniu swojej książki i muszę ci powiedzieć, że to naprawdę dobra powieść. Ledwo ją

skończył, a już znalazł się wydawca, który chce ją kupić.

- A co on do ciebie czuje?

- Myślę, że dosyć mnie lubi - powiedziała, przypominając sobie, jak namiętnie Ian się

z nią kochał. - Jestem pewna, że z łatwością znajdzie sobie nową sekretarkę.

I nową kochankę, pomyślała, czując się bardzo nieszczęśliwa.

- Mam wrażenie, że nie powiedziałaś mi wszystkiego. Nie martw się, już ja znajdę

sposób, żeby to z ciebie wyciągnąć. A jeśli nie ja, zrobi to Kelly. Zresztą sama zobaczysz,

kiedy obie zaczniemy cię dręczyć. Nie jesteś przyzwyczajona do walki z dwiema siostrami.

- To prawda, ale mimo wszystko nie mogę się tego doczekać.

ROZDZIAŁ 14

Był już wieczór, Ian i Chris zjedli kolację i, siedząc w bibliotece przed kominkiem,

sączyli brandy.

- Chcesz mi powiedzieć, że nadal się wahasz, czy podpisać umowę? Nie mogę

zrozumieć twojego niezdecydowania - dziwił się Chris. - Nie uda ci się mnie przekonać, że po

tylu miesiącach pracy nad książką wolisz, żeby zamiast pojawić się w księgarniach,

pokrywała się kurzem w szufladzie.

Ian słuchał przyjaciela jednym uchem. Miał wyrzuty sumienia, że nie poprosił Jenny,

aby im towarzyszyła podczas kolacji. W ciągu dnia Chris wielokrotnie wypytywał go o

atrakcyjną asystentkę, kiedy więc Ian wyobraził sobie wspólny posiłek, w czasie którego

będzie musiał obserwować, jak Chris flirtuje z Jenną, zdecydował, że zjedzą kolację tylko we

dwóch.

Unikał jej wczoraj przez cały dzień. To, że jej nie widział, wcale mu nie poprawiło

humoru. Nie chciała wziąć z nim ślubu, ale może było coś, co mógłby zrobić albo

powiedzieć, żeby nadal dla niego pracowała.

Jak w ogóle mógł pomyśleć, że Jenna zgodzi się zostać jego żoną? Rozpamiętywał

ostatnią rozmowę z Jenną. W pewnej chwili zdał sobie sprawę, że tak naprawdę nie

powiedział ani słowa o tym, co do niej czuje. A przecież kochał ją do szaleństwa i był pewny,

ż

e Jenna już to wie. Niemożliwe, aby pomyślała, że prosił ją o rękę, nie kochając jej.

- Ian?

- Co?

- Dotarło do ciebie chociaż jedno słowo z tego, co powiedziałem?

- Tak. Oczywiście. Pytałeś, czy zamierzam podpisać umowę, czy nie.

- To prawda. Pytałem o to jakieś pół godziny temu. Powiedz mi, co się z tobą dzieje?

Wyglądasz jak z krzyża zdjęty i zachowujesz się, jakby wcale cię nie obchodziło, czy jako

pisarz masz przyszłość, czy też nie.

- Uważasz, że powinienem ją podpisać - stwierdzi Ian.

- Uważam, że powinieneś paść na kolana i dziękować Bogu za taką okazję. Ludzie z

wydawnictwa są przekonani, że masz przed sobą wielką przyszłość, i zobowiązują się

zorganizować ci taką kampanię reklamową, za jaką większość autorów bez zastanowienia

sprzedałaby duszę. Poza tym chcą całkiem nieźle zapłacić za pierwszą książkę. Biorąc to

wszystko pod uwagę, nie mogę zrozumieć, o co ci chodzi.

- Nie podoba mi się, że umowa opiewa na trzy książki. Jedną już napisałem i zacząłem

pisać drugą, ale świadomość, że będę musiał napisać trzy, trochę mnie przytłacza. Rozumiesz

już?

- Większość pisarzy uznałaby to raczej za powód do radości - zauważył Chris.

Ian pomyślał, że Chris był zawsze dobrym przyjacielem, a on dopiero teraz zdał sobie

sprawę, jak bardzo może na nim polegać i jakim zaufaniem go darzy.

- Doszedłem w swoim życiu do punktu, w którym muszę dokonać wyboru, i nie wiem,

co mam zrobić - wyznał Ian. - Pierwszy raz znalazłem się w takiej sytuacji. Do tej pory

miałem wszystko dokładnie zaplanowane.

- Cieszę się, że to słyszę - odparł Chris z uśmiechem. - Odkąd się znamy, zawsze

dokładnie wiedziałeś, czego chcesz i w jaki sposób to osiągnąć.

- Dostałem zgodę na powrót do służby - powiedział Ian. Chris był jednym z niewielu

ludzi, którzy wiedzieli, czym się naprawdę zajmował. - Mam się zameldować w poniedziałek,

a potem, jak wiesz, nie będzie za dużo czasu na pisanie.

- O ile dobrze pamiętam, odkąd miałeś wypadek, myślałeś wyłącznie o tym, żeby jak

najszybciej wrócić do pracy. Popraw mnie, jeśli się mylę.

- Zgadza się. Na początku pisanie było tylko sposobem na zabicie czasu. Nie

przypuszczałem, że tak mnie wciągnie. Kiedy skończyłem książkę, nie wiedziałem, co mam

ze sobą zrobić, póki nie zacząłem pisać następnej. Teraz mogę już wrócić do pracy, a mimo

to... - Urwał i zamyślił się. - Och, zresztą sam nie wiem. Nie zwracaj uwagi na to, co mówię.

- Czyżbyś rozważał odejście z agencji? - Chris odstawił kieliszek.

- Nie sądzisz, że to byłoby szaleństwo?

- Oczywiście, ale tylko jeśli nadal koniecznie chcesz ryzykować życie. Twierdziłeś, że

nie widzisz dla siebie innej przyszłości niż agencja. Twoja praca była dla ciebie wszystkim,

więc uwierzyłem, że naprawdę tak jest.

- Tak samo jak i ja. Jeżeli planując powrót do służby podpiszę tę umowę, to postąpię

nieuczciwie.

- Rozumiem, co masz na myśli.

Ian zastanawiał się, czy gdyby zrezygnował z pisania zrobiłoby to Jennie jakąś

różnicę. Tak niewiele wiedział o kobietach. Przypuszczał, że większość z nich lubiła ro-

mantyczne sceny z kwiatami i biżuterią, z dobrym winem i światłem świec, ale to nie było w

jego stylu. Nie by romantykiem i Jenna o tym wiedziała.

Kiedy się kochali, była tak namiętna, że uznał to za objaw jej miłości. Jakże był

naiwny. Może seks był jedynym, czego Jenna od niego chciała?

Zatopiony w rozmyślaniach, z trudem dosłyszał głos przyjaciela.

- I co masz teraz zamiar zrobić? - zapytał Chris.

- Muszę z nią o tym wszystkim porozmawiać i... - od? parł roztargnionym tonem Ian.

- Z kim musisz porozmawiać?

Ian nie mógł uwierzyć, że powiedział głośno to, o czym myślał.

- Zanim podejmę decyzję, rozmówię się z Toddem. Nie wiem, czy ci wspominałem,

ż

e na początku zaproponował mi pracę za biurkiem.

- Nie nadajesz się za biurko, przecież ciebie rozpiera energia. Między innymi właśnie

dlatego jestem zaskoczony, że tak bardzo polubiłeś pisanie.

- Nie piszę, siedząc za biurkiem. - Ian uśmiechnął się. - Chodzę i głośno mówię,

nagrywając to na taśmę. Często podczas spacerów albo kiedy włóczę się po zamku. Właśnie

dlatego potrzebuję fachowej pomocy, która to sprawnie przepisze na komputerze.

- A więc zakładając, że zdecydujesz się odejść ze służby, będziesz ją chciał zatrzymać

przy sobie na dłużej. Jak ona ma na imię? Jenna, tak?

Chciałby, i to bardzo. Nie widział Jenny tylko jeden dzień, a już brakowało mu

ż

artobliwych docinków i rudego blasku, którym lśniły w słońcu jej włosy. Brakowało mu jej

spojrzeń, radosnych i figlarnych, jak gdyby śmiała się z jakiegoś żartu, być może na jego

temat. Chciał się z nią kochać, chciał czuć, że mógłby... zresztą nieważne, co czuł.

Zrozumiał, że od chwili gdy odrzuciła jego oświadczyny, zachowywał się

beznadziejnie. Nadszedł czas, żeby ją przeprosić.

- Rozmawiałem z Jenną i odniosłem wrażenie, że uważa swoją pracę tutaj za

zakończoną - powiedział Chris. - Ciekawe dlaczego?

- O czym ty mówisz? - zapytał Ian.

- Kiedy rano spotkaliśmy się przed domem, wspomniała, że zanim zacznie szukać

następnej pracy, chce sobie zrobić kilka tygodni wolnego. Szczerze mówiąc,

zaproponowałem, że mogę ją zatrudnić u siebie.

- Pewnie, że zaproponowałeś! - Ian zerwał się na równe nogi. - Jenna nie potrzebuje

ż

adnej innej pracy. Może zostać u mnie tak długo, jak tylko będzie chciała, słyszysz? Idę jej

to powiedzieć.

- Zrobiłem, co się dało. - Chris wstał i przeciągnął się. - Poza kilkoma drobiazgami

umowa jest w porządku. Jeśli chcesz, mogę zadzwonić do Bensona i przedyskutować

możliwość podpisania umowy na jedną książkę.

- Na razie się wstrzymaj. W najbliższych dniach dam ci znać, co postanowiłem.

- Dobrze. A teraz idź się położyć, bo marnie wyglądasz, Ian odprowadził Chrisa do

samochodu i poczekał, aż odjedzie. Potem wrócił do zamku i poszedł do pokoju Jenny.

Zapukał i czekał, ale nie doczekał się reakcji. Zajrzał do środka. W pokoju nikogo nie

było. Ruszył więc na poszukiwanie Hazel.

- Gdzie jest Jenna? - zapytał, kiedy tylko znalazł gospodynię.

- A, tak, miałam ci powiedzieć, ale cały dzień byłeś dosyć zajęty. Jenna nie chciała ci

przeszkadzać, więc ja też postanowiłam poczekać, aż będziesz wolny.

- Co miałaś mi powiedzieć? - wycedził Ian.

- Cała ta historia brzmi jak bajka. Jenna prawie przez całe życie była sama jak palec i

nagle ni stąd, ni zowąd dowiaduje się, że przyszła na świat jako jedna z trojaczek i ma dwie

siostry. To niesamowite, nie uważasz? Zdaje się, że rozdzielono je zaraz po urodzeniu, ale

wystarczy popatrzeć na nie, kiedy stoją obok siebie, żeby stwierdzić, jak bardzo są podobne.

- Czy to znaczy, że Jenna wyjechała? - Ian czuł, jak ogarnia go panika.

- Powiedziała, że wróci za kilka dni. Pojechała do Craigmor, gdzie mieszkają jej

siostry. Właśnie dzisiaj rano jedna z nich przyjechała, szukając Jenny i... - Urwała, bo Ian już

wyszedł.

Wrócił do siebie i zasępiony wpatrywał się w ogień płonący w kominku. Jednak ma

rodzinę w Szkocji. Szczerze się cieszył, że ją odnalazła, ale kiedy Chris powiedział mu, że

Jenna rano wspomniała o poszukiwaniu nowej pracy, ogarnęło go uczucie niepowetowanej

straty. I tak zamierzała wyjechać, a teraz, gdy znalazła rodzinę, miała jeszcze więcej

powodów, żeby to zrobić.

Zostawiła swoje rzeczy, więc będzie musiała po nie wrócić. Dobre chociaż to.

Poczeka na nią i poprosi o rozmowę. Niech mu powie, co czuje i co zamierza dalej robić.

Potrzebował jej. I to bardzo.

Na razie jednak mógł tylko czekać na jej powrót.

ROZDZIAŁ 15

Jenna bała się, że to tylko sen. Cały czas miała ochotę się uszczypnąć i przekonać, że

wszystko to dzieje się naprawdę. Jechała samochodem prowadzonym przez własną siostrę.

Gdy usłyszała o istnieniu Fiony, miała nadzieję, że będzie to choćby daleka kuzynka, o

siostrze nawet nie marzyła. To cud, że się odnalazły.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że wiozę cię dzisiaj do Craigmor -

powiedziała Fiona, uśmiechając siej do Jenny. - To takie ekscytujące. Chyba przez miesiąc się

na ciebie nie napatrzę!

- Ty przynajmniej wiedziałaś o moim istnieniu. Ja ciągle jeszcze nie mogę dojść do

siebie po tym, jak się dowiedziałam, że mam rodzinę. Od dziecka o tym marzyłam.

- Opowiedz mi o swoim życiu w Australii. Chcę wiedzieć o tobie wszystko - poprosiła

Fiona, a Jenna dobrze ją rozumiała, bo czuła dokładnie to samo.

- Rodzice przenieśli się do Australii, kiedy miałam pięć lat. Prawie nic z tego nie

pamiętam. Powiedziano mi, że mieszkaliśmy w niedużym miasteczku, pięć godzin drogi od

Sydney. Mój ojciec robił meble, ale nie wiem, czy rzeczywiście widziałam go w warsztacie,

czy później to sobie wyobraziłam. Wspomnienia o mamie są tak samo niewyraźne, choć

pamiętam ją w naszej kuchni. Miała na sobie niebieski fartuch i gotowała coś pysznego, co

bardzo lubiłam.

- A ich śmierć? Czy rozmowa na ten temat nie jest zbyt bolesna?

- Tak samo nie jestem pewna, co zapamiętałam, a co mi później powiedziano. Wiem,

ż

e byłam z rodzicami na wakacjach i spędzaliśmy noc na biwaku gdzieś na pustkowiu, w

głębi kraju. Kiedy dorosłam, przeglądałam dokumenty. Chciałam się dowiedzieć, co się

wtedy naprawdę stało. Pośród papierów znalazłam artykuł z gazety. Wynikało z niego, że

rodzice rozbili obóz pomiędzy kilkoma drzewami rosnącymi w wilgotnym zagłębieniu terenu.

Myśleli pewnie, że to wyschnięte koryto rzeki. Zbyt krótko mieszkali w Australii, żeby

wiedzieć, jak niebezpieczne mogą być spływające po gwałtownych ulewach, rwące potoki

wody. Nagle w nocy rozpętała się burza i z otaczających obozowisko pagórków zaczęła lać

się woda. Padało tak silnie, że powstała rwąca rzeka, która zabrała wszystko poza furgonetką.

Między innymi także namiot i śpiących w nim rodziców. Według policji przeżyłam tylko

dlatego, że spałam w furgonetce. Pamiętam, że kiedy się obudziłam, zobaczyłam czarną twarz

pomalowaną w dziwne białe wzory. Patrzyła na mnie przez okno samochodu. Ze strachu nie

mogłam się ruszyć. Zaczęłam krzyczeć, wołać rodziców i wtedy czarna twarz znikła. Ten

widok latami wracał do mnie w koszmarnych snach. - Jenna spojrzała na Fionę. - Bałam się...

wołałam rodziców, ale oni nie przychodzili na ratunek.

- Ta czarna twarz to była jakaś maska?

- Nie, to był aborygen. Wyszli na polowanie i natknęli się na resztki naszego

obozowiska. Znaleźli ciała moich rodziców. Część z nich zaniosła je do najbliższego

miasteczka, a reszta zaczęła przeszukiwać okolicę, sprawdzając, czy ktoś nie przeżył.

Umarłabym, gdyby mnie wtedy nie znaleźli.

- Co się stało po tym, kiedy zaczęłaś krzyczeć?

- Widzieli, że się ich boję, więc powiadomili policję, żeby mnie stamtąd zabrała. Tyle

mi powiedziano. Ja pamiętam tylko tę czarną twarz w oknie.

- Okropne. Co wydarzyło się potem?

- Odesłano mnie do Sydney i umieszczono w sierocińcu, a później w rodzinie

zastępczej. Kilka razy mnie przenoszono, nie pamiętam dlaczego. W pierwszych wspo-

mnieniach widzę siebie czytającą książkę. Przypuszczam, że czytałam, by uciec od

rzeczywistości. Byłam grzecznym dzieckiem i nigdy nie sprawiałam kłopotów. Pewnie

dlatego, że zamykałam się w swoim własnym świecie, pełnym bohaterów ulubionych książek.

Często mówiono mi, że mam zbyt bujną wyobraźnię. Myślę jednak, że tylko dzięki niej nie

czułam się bardzo samotna.

Fiona milczała, więc Jenna spojrzała na siostrę. Po jej policzkach płynęły łzy.

- Przepraszam, nie chciałam cię zasmucić.

- Nie zwracaj na mnie uwagi. Odkąd jestem w ciąży, często płaczę. W moim stanie to

zupełnie normalne, choć czasami bywa krępujące. Jest mi po prostu smutno, że przez cały ten

czas byłaś sama. Ci, którzy nas rozdzielili, uważali pewnie, że to najlepsze, co mogą dla nas

zrobić, ale serce mi się kraje na myśl o tym, że ani mnie, ani Kelly nie było wtedy przy tobie.

- Zawsze marzyłam, by mieć braci i siostry, wujów i ciotki. Dużą rodzinę. Dlatego

przyjechałam do Wielkiej Brytanii. Oczywiście wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zostałam

adoptowana.

- Musiałaś się spotkać z tą okropną kobietą w Konwalii, ale cieszę się, że przyjechałaś.

- Masz na myśli tę wiedźmę Morwennę? Przypomniała mi jedną z przełożonych z

sierocińca. To okropna kobieta, ale dużo gorsze było to, czego się od niej dowiedziałam.

Zatrzymały się, żeby zatankować samochód, a przy okazji postanowiły coś zjeść.

Bezwiednie zamówiły dokładnie to samo. A kiedy zaczęły rozmawiać o tym, co lubią i czego

nie lubią, okazało się, że mają bardzo podobne gusty.

- To niesamowite, jak bardzo wszystkie trzy jesteśmy do siebie podobne. My z Kelly

mamy to już za sobą ale ty będziesz się ciągle dziwić. Nie mogę się doczekać, kiedy

dojedziemy do Craigmor. Kelly czeka u mnie w domu. Gdy jej mąż wyjeżdża, Kelly często

mieszka z nami. Kiedyś jeździła razem z nim, ale teraz lekarz kazał jej siedzieć w domu,

dopóki nie urodzi. Ona jest bardzo niecierpliwa. Szybko się o tym przekonasz.

- Ciekawe, po kim to ma?

- Zapewniam cię, że nie po mnie. Ja jestem bardzo cierpliwa. Ale gdy Emily Gillis w

końcu do mnie zadzwoniła, prawie całą noc nie spałam, nie mogąc się doczekać, kiedy

wreszcie się z tobą spotkam.

- Tak bardzo się cieszę, że przyjechałaś. - Jenna wzięła Fionę za rękę. - Znałam twoje

nazwisko i wiedziałam, gdzie kiedyś mieszkałaś. Myślę jednak, że bałam się znowu natknąć

na kogoś takiego jak Morwenna, kto przegoni mnie od swoich drzwi, gdy tylko zapytam o

ewentualne pokrewieństwo.

- Jak to się stało, że znalazłaś się w Szkocji i zaczęłaś pracować u Iana? - zapytała

Fiona, kiedy ruszyły w dalszą drogę.

Jenna chciała zapomnieć o Ianie, zdobyła się jednak na obojętny ton i opowiedziała

siostrze o pannie Spradlin i o okolicznościach, w jakich została zatrudniona. Scha-

rakteryzowała też swojego pracodawcę.

- Jest gburowaty, oschły i potrafi być nieprzystępny. Nie jestem pewna, czy zawsze

taki był, czy stał się dopiero po wypadku.

- Brzmi dosyć okropnie. Jak sobie z nim dawałaś radę?

- Nie przerażają mnie ponure miny ani zrzędzenie. Nauczyłam się tego przy moim

poprzednim szefie, który pod wieloma względami był podobny do Iana. Jego żona mówiła, że

nie wie, jak wytrzymuję humory jej męża Ani pan Fitzgerald, ani Ian nie należą do ludzi

ujmujących i towarzyskich.

- Nie wiem, jak mogłaś się zakochać w takim mężczyźnie? I nie rozumiem, jak on

mógł się nie zakochać w tobie. Musimy wymyślić coś, co go zmusi, aby padł na kolana i

błagał cię, byś nie odchodziła, a może nawet poprosił cię o rękę.

- O rękę już mnie prosił - powiedziała Jenna.

- Pamiętaj, że prowadzę, więc uważaj, co mówisz! Jesteś w nim zakochana, on ci się

oświadcza, a ty mu odmawiasz?

- Może trudno ci to zrozumieć, ale ja przez całe życie pragnęłam, żeby ktoś mnie

pokochał z całego serca. Przyrzekłam sobie, że nie wyjdę za mąż bez miłości. Pragnę być

kochana i nigdy nie zwiążę się z kimś tylko dlatego, że tak mu wygodniej.

- Jesteś pewna, że on cię nie kocha?

- Powiedzmy, że mnie pożąda. Wątpię jednak, by mnie kochał.

- A może cię kocha, tylko nie umie tego okazać?

- Tego nie wzięłam pod uwagę. - Jenna z zastanowieniem popatrzyła na siostrę.

- Przekonałam się, że wielu mężczyzn ukrywa uczucia. Moim zdaniem, jeśli poprosił,

byś za niego wyszła, to musi mu na tobie bardzo zależeć.

- Sposób, w jaki to powiedział, zabrzmiał nieomal jak propozycja pracy.

- Może dla ciebie. On jednak mógł uważać inaczej.

- Wiesz co? Kiedy wrócę do zamku, porozmawiam z nim o oświadczynach. Niech

poda powody, dla których chce się ze mną ożenić. Oczywiście z wyjątkiem tego, że w

najbliższej dającej się przewidzieć przyszłości będzie mu potrzebna sekretarka.

- Świetnie. To bardzo ważne, żebyście się umieli porozumieć. Gdybyś widziała, co się

tu działo rok temu, kiedy Greg i ja próbowaliśmy się dogadać. On był wdowcem i razem z

małą córeczką mieszkał w Nowym Jorku, a ja w Szkocji. Najgorsze było to, że nie

powiedziałam mu jasno, że chcę z nim być. Nie wiedział, że jestem gotowa zrobić wszystko,

by pokonać przeszkody stojące nam na drodze.

- W końcu się wam udało.

- Zrozumiał, że woli zaryzykować i znowu kogoś pokochać, niż pozwolić mi odejść.

- Ciekawe, czy Ian umiałby podjąć taką decyzję.

- Wyjeżdżając na tydzień, stworzyłaś mu doskonałą okazję, żeby mógł się o tym

przekonać.

To prawda. Jenna zrozumiała, że musi się spotkać z łanem i zapytać go, co do niej

czuje. Była pewna, że tym razem nie zabraknie jej odwagi, by zadać to pytanie. Dopóki nie

przekona się, że on jej nie kocha, nie będzie umiała o nim zapomnieć. Dlaczego musiała się

zakochać w mężczyźnie o tak skomplikowanym charakterze?

Tymczasem Fiona skręciła z głównej drogi i wjechała do Craigmor, a Jenna nie mogła

się już doczekać chwili, w której pozna swoją rodzinę.

ROZDZIAŁ 16

Spotkaniu trzech sióstr towarzyszyły radość i wzruszenie. Każda opowiedziała historię

swojego życia, przy czym nie obyło się bez okrzyków zaskoczenia i mnóstwa uścisków.

Jenna poznała Tinę, uroczą córeczkę Grega, i gdyby nie wiedziała, że nie jest ona

rodzoną córką jej siostry, nigdy by się tego nie domyśliła. Fiona kochała dziewczynkę i od

razu było widać, że z wzajemnością.

Siostry opowiedziały jej szczegóły z okresu, kiedy znajomość Fiony i Grega zaczęła

nabierać rumieńców. Zaśmiewała się do łez, gdy Kelly w komiczny sposób opowiadała o

tym, jak wielokrotnie kłóciła się i godziła z Nickiem. Usłyszała też, że zdaniem obu sióstr

Nick, czyli Dominie Chakaris, ma zbyt wiele pieniędzy, by mogło mu to wyjść na dobre.

Jenna nie rozumiała, co mają na myśli, i dopiero Fiona wyjaśniła jej, że Nick bywał

arogancki, a Kelly nie potrafiła mu tego wybaczyć, póki nie przekonała się, jak bardzo ją

kocha. W końcu przyszła jej kolej i poganiana przez Fionę opowiedziała o Ianie. Kiedy

skończyła, obie zasypały ją radami, nie zwracając uwagi na to, że często mówią jednocześnie.

- Od chwili gdy mi powiedziałaś, że twoi rodzice się utopili, nie mogę przestać o tym

myśleć - powiedziała Fiona. - Moi zginęli w podobny sposób. Byłam już wtedy dorosła, ale to

zawsze boli tak samo. Nie przyszło ci do głowy, że istnieje siła, która sprawiła, że oba

małżeństwa utonęły?

- Nie ma takiej siły - stwierdziła zdecydowanym tonem Kelly. - Kiedy moi rodzice

umierali na serce, oboje byli w domu.

- Jednocześnie mieli atak serca? - zapytała zaskoczona Jenna.

Siostry roześmiały się, widząc jej niedowierzanie, ale zaraz spoważniały.

- Nie, ojciec umarł pierwszy. Mama nie potrafiła się pogodzić z jego odejściem i

umarła cztery lata później Może to, że twoi rodzice zginęli razem, ostatecznie nie jest takie

najgorsze.

- Przykro mi, że muszę przerwać to spotkanie, ale idę już do łóżka. - Kelly ziewnęła. -

Im bardziej to dziecko rośnie, tym silniej się rozpycha. A teraz wyraźnie czeka żebym się

położyła.

Fiona pomogła Kelly wstać z krzesła.

- Obiecuję, że też ci będę pomagać, kiedy osiągniesz już takie rozmiary - powiedziała

Kelly i wszystkie trzy się roześmiały.

- Na kiedy masz termin? - zapytała Jenna.

- Powinnam urodzić za sześć tygodni, ale kiedy patrzę na siebie i widzę, jaka jestem

wielka, wydaje mi się to niedorzeczne. Jestem pewna, że mały ma tam w środku piłkę, a gdy

się wreszcie urodzi, będzie pewnie od razu biegał po boisku.

- Wiesz już, że to chłopiec?

- Jest nam obojętne, czy będzie to chłopiec, czy dziewczynka. Zdecydowaliśmy, że nie

będziemy sprawdzać płci. Dowiemy się, kiedy się urodzi. Czuję jednak, że to będzie chłopiec.

- Rozmawiałaś dzisiaj z Nickiem? - zapytała Fiona.

- Oczywiście. Zadzwonił niedługo po twoim wyjeździe. Upewnił się, że dobrze się

czuję, powiedział, że mnie kocha i że wróci najszybciej, jak to możliwe. Nawet nie zdążyłam

go powiadomić, że znalazłyśmy Jennę.

- Gdy mówicie o swoich mężach, od razu widać, jak bardzo za nimi tęsknicie. Cieszę

się, że obie jesteście szczęśliwe.

- To prawda - przyznała Fiona. - Dobrze, że Greg nie wyjeżdża tak często jak Nick. Za

każdym razem prosi, żebym się nie martwiła, jeśli się spóźnia. Mimo to wyglądam mniej

więcej tak. - Fiona zrobiła zeza i wywiesiła język jak pies. - Powiedział, że niedługo wróci,

ale to niedługo zawsze jest dla mnie za długo.

Kelly leżała już w łóżku pod kołdrą, a Jenna i Fiona siedziały obok niej. Siostry

znowu zaczęły wypytywać Jennę o Iana.

Odpowiadając na ich pytania, Jenna uzmysłowiła sobie, jak bardzo Ian się zmienił od

czasu, kiedy go poznała. Opisała siostrom przyjęcie, na którym byli w Londynie,

przemilczając oczywiście jego zakończenie. Opowiedziała im o zamku i o otaczających go

wspaniałych ogrodach. O Cook i o Hazel. I o tym, jak dobrze się tam czuła.

- Źle z nią - orzekła Kelly kiedy Jenna zamilkła.

- Jutro albo pojutrze musimy ją tam odwieźć - uznała Fiona. - A przy okazji

obejrzymy Iana i ocenimy, czy jest dla niej wystarczająco dobry. Jeśli się nam spodoba,

będzie twój. Już my tego dopilnujemy.

- Może wcale nie będzie go tak łatwo przekonać. - Jenna westchnęła.

- Liczę na to, że on jest w tobie do szaleństwa zakochany i by cię zdobyć, jest gotów

zrobić wszystko, cokolwiek mu poradzimy. Możemy go zaczarować. - Kelly wykonała ruch,

jakby rzucała zaklęcie.

- Wmówimy mu, że jesteśmy ciężarnymi rusałkami, a nasze czary uczynią z niego

mężczyznę, któremu żadna się nie oprze - dodała Fiona.

- Ja już teraz nie mogę mu się oprzeć - przyznała Jenna.

Tej nocy tuliła do siebie poduszkę, marząc, że to Ian. Przyzwyczaiła się, że leży obok

niej, i trudno jej było zasnąć w pustym łóżku. Poprzedniej nocy również nie spała, miała więc

nadzieję, że dzisiaj zmęczenie weźmie górę.

Bardzo za nim tęskniła. A jeśli on ją kochał, a ona źle zrozumiała powody, dla których

się oświadczył? Gdyby tak było, jej odmowa sprawiłaby mu ból. Myśl, że Ian mógł przez nią

cierpieć, była nie do zniesienia. Jeżeli go źle oceniła, to jest mu winna przeprosiny. Zanim

zasnęła, postanowiła, że jutro wróci do zamku.

Następnego ranka Jenna obudziła się zaniepokojona odgłosami zamieszania

dochodzącymi z dołu, ale zaraz potem rozległ się śmiech obu sióstr i radosne chichotanie

Tiny. Dudniące męskie głosy oznaczały, że jej szwagrowie wrócili do domu. Jenna

wyskoczyła z łóżka, ubrała się i szybko zbiegła na dół.

Głosy dochodziły z kuchni. Drzwi były uchylone, więc Jenna zajrzała do środka.

Fiona szykowała śniadanie, Kelly nakrywała do stołu, a Tina siedziała na kolanach jednego z

mężczyzn. Opowiadała coś z przejęciem, gestykulując rękami. Obaj mężczyźni byli

odwróceni bokiem, tak że nie mogła zobaczyć ich twarzy. Fiona sięgnęła po coś do kredensu i

zauważyła Jennę.

- Greg, kochanie - powiedziała do męża - wróciliście z Nickiem w tym samym

momencie i zrobiło się takie zamieszanie, że zapomniałam ci powiedzieć o pewnej sprawie,

którą za ciebie rozwiązałam.

W kuchni zapadła cisza, a na twarzach Fiony i Kelly pojawiły się identyczne

uśmiechy.

- Jak to możliwe? - zapytał Greg.

- Miałam trop, sprawdziłam go i połączyłam fakty - odparła Fiona.

Nick spojrzał na Grega, a kiedy odwrócił głowę, Jenna dostrzegła idealny grecki

profil.

- Może powinieneś zatrudnić Fionę jako swoją asystentkę. Oczywiście, jeśli kiedyś

akurat nie będzie w ciąży.

- I ty to mówisz? - odparł Greg i wszyscy się roześmiali.

- Oto wynik mojego dochodzenia - powiedziała Fiona, machając na Jennę, żeby

weszła do środka. Mężczyźni popatrzyli na drzwi i wstali.

- Nie wierzę własnym oczom - szepnął Greg, stawiając Tinę na podłodze. - Ty musisz

być....

- Jenna Craddock - powiedziały jednocześnie trzy siostry.

- Gdzie i jak udało ci sieją znaleźć? - zapytał Nick, przyglądając się Jennie z aprobatą.

Fiona nalała Jennie kawy, a Kelly przysunęła dla niej dodatkowe krzesło i skinieniem

głowy zaprosiła do stołu.

- Znajdowała się tak blisko, że mogła przyjechać na nasze śluby. Gdybyśmy tylko

wiedzieli... - wyjaśniła Kelly, a potem na nowo zaczęło się opowiadanie całej historii.

- Nie ma żadnych wątpliwości - stwierdził Nick, kiedy wszystko zostało już

wyjaśnione. - Gdyby nie to, że macie różne kolory oczu i trochę inny odcień włosów, nie

umiałbym was rozróżnić.

- Wystarczy, że spojrzysz na nasze brzuchy. - Kelly roześmiała się.

- Wiesz, co mam na myśli. Czasami jesteś naprawdę okropna.

- A ty to uwielbiasz.

Nick przechylił głowę i spojrzał na żonę.

- Przyznaję - powiedział.

Po śniadaniu Greg i Tina pojechali odwiedzić babcię, a kiedy wrócili, cała rodzina

zebrała się w salonie, żeby Jenna i mężowie jej sióstr mogli się trochę lepiej poznać.

Patrząc na obu mężczyzn, Jenna przez cały czas myślała o Ianie. Tęskniła za nim i

choć przebywanie z siostrami sprawiało jej ogromną radość, nie mogła się doczekać, kiedy z

nim porozmawia i przekona się, czy jest szansa na to, by mogli być razem.

- Szkoda, że Moira i Douglas nie mogą widzieć, jak ich córki rosną i stają się piękne,

inteligentne i wszechstronnie utalentowane - zauważył Greg.

- Powiedziałeś „Douglas”? - W głowie Jenny zabrzmiał sygnał alarmowy. - Nasz

ojciec miał na imię Douglas? Tyle wczoraj się działo, pewnie dlatego zapomniałam.

Przypomniało mi się dopiero teraz, kiedy usłyszałam to imię.

- O czym ty mówisz? - Fiona była zaskoczona podnieceniem Jenny.

- Douglas, a dokładniej sir Douglas Gordon. Jeśli nasz ojciec miał na imię Douglas, to

jest duże prawdopodobieństwo, że jeszcze żyje!

Wszyscy popatrzyli na nią, jak gdyby nagle straciła rozum.

- Rozumiem, że to dziwnie zabrzmiało, ale nikt dotąd nie wymienił przy mnie imienia

ojca. Myślałam, że nie wiecie, jak się nazywał.

- Czego się dowiedziałaś? - zapytała Kelly.

- Wczoraj przyjechał do Iana jego prawnik i przyjaciel Chris Wood. Gdy mnie

zobaczył, zapytał, czy nie jestem krewną sir Douglasa Gordona, bo kiedy w zeszłym roku

złożył mu wizytę, zwrócił uwagę na portret młodej kobiety, wyglądającej dokładnie tak jak ja.

- Myślisz, że to możliwe, by on mógłby... - Fiona urwała, patrząc na męża.

- Nie można wykluczyć takiej możliwości. Udało ci się czegoś o nim dowiedzieć?

Wiesz, gdzie mieszka? Ile ma lat? Czy ma jakąś rodzinę? - zapytał Greg.

- Chris powiedział, że sir Gordon jest mężczyzną w średnim wieku i mieszka na

wyspie niedaleko Oban.

O rodzinie nic nie wspomniał, ale rozmawialiśmy tylko chwilę. Mniej więcej godzinę

później przyjechała Fiona i wszystko inne wyleciało mi z głowy.

- To wystarczy, żebym mógł zabrać się do pracy. Zobaczymy, czego uda mi się

dowiedzieć. Zanim mu oznajmimy, że ma trzy dorosłe córki, których nigdy nie widział,

musimy się upewnić, że to właśnie on.

- To nie może być on. - Głos Kelly brzmiał spokojnie i rzeczowo. - Przypomnijcie

sobie, dlaczego Moira uciekła. Ponieważ widziała, jak jej mąż został zabity przez własnego

brata.

- To prawda - przyznał Greg. - Pamiętajcie jednak, że Moira była w szoku i uciekła

natychmiast po tym, kiedy jej mąż został zaatakowany. Mogło się jednak zdarzyć, że Douglas

przeżył.

- To mało prawdopodobne - wtrącił Nick. - Jeśli brat chciał go zabić, to raczej się

upewnił, czy osiągnął cel.

- Nie uważasz, że mimo wszystko warto to sprawdzić? - zapytała Kelly. - Jeżeli się

okaże, że sir Douglas nie jest mężem Moiry, to nawet się nie dowie o naszym istnieniu.

Uważam, że powinniśmy się upewnić.

Następna godzina upłynęła na snuciu domysłów i rozważaniu, jak ta sytuacja może się

dalej rozwinąć. Jedynymi ludźmi, którzy znali Moirę, byli nieżyjący już rodzice Fiony. Był

jeszcze prawnik, który załatwiał adopcję, ale on znał tę historię z drugiej ręki.

Pukanie do drzwi przerwało dyskusję.

- Zobaczę kto to. - Greg poszedł otworzyć.

- Szukam Jenny Craddock. Czy może jest tutaj?

Ian! Jenna zerwała się na równe nogi i pobiegła do holu.

Zauważył ją ponad ramieniem Grega i uśmiechnął się z ulgą.

- Co ty tu robisz? Zamierzałam dzisiaj wracać Sir Ian MacGowan jest moim

pracodawcą - wyjaśniła, odwracając się do Grega. Nie była pewna, ale wydawało się jej, że

Ian drgnął, jak gdyby chciał się cofnąć.

- Proszę, niech pan wejdzie. Obchodzimy rodzinną uroczystość i prosimy, żeby się

pan do nas przyłączył.

Jenna wiedziała, że Ian nie znosi takich sytuacji i że zawaha się, czy przyjąć

zaproszenie. Niewiele myśląc, wzięła go za rękę i pociągnęła za sobą.

- Pozwólcie, że wam przedstawię. Sir Ian MacGowan, człowiek, który dał mi pracę i

dach nad głową, kiedy przyjechałam do Szkocji, Ian, to Greg Dumas, mąż mojej siostry

Fiony, a to Nick Chakaris, mąż mojej siostry Kelly.

Ian wymienił z mężczyznami uściski dłoni, a potem popatrzył na kobiety.

- Niewiarygodne - rzekł. - Już przy jednej Jennie trudno dać sobie radę, a co dopiero

przy trzech.

Mężczyźni roześmiali się, a kobiety popatrzyły po sobie, nie rozumiejąc, z czego oni

się śmieją.

- Przyznaję, że musi minąć trochę czasu, zanim się człowiek przyzwyczai - powiedział

Nick, a Kelly trzepnęła go po ramieniu.

- Usiądź z nami. - Greg wskazał jedno z krzeseł. - Obaj z Nickiem wróciliśmy do

domu dzisiaj rano i dziewczyny właśnie nam opowiadają o tym, jak odnalazły Jennę.

- Napijesz się herbaty? - zapytała Fiona.

- Z przyjemnością, lecz najpierw koniecznie muszę porozmawiać z Jenną - odparł Ian.

- Wybaczcie nam. - Jenna uśmiechnęła się do Iana i zaprowadziła go do małego

saloniku. - Przepraszam za bałagan - powiedziała, rozglądając się dookoła. - Siostry szyją

ubranka dla dzieci.

- Jeśli ci przeszkodziłem, to przepraszam. Chciałem poczekać do twojego powrotu, ale

Hazel nie była pewna, kiedy wracasz.

- To moja wina. Byłam tak przejęta spotkaniem z Fiona, że zapomniałam powiedzieć,

na jak długo wyjeżdżam. Siostra poprosiła, żebym się z nią zabrała, i nie umiałam jej

odmówić.

Popatrzyła na Iana i na jego potargane włosy i z trudem powstrzymała chęć, by je

przygładzić. Wyglądał na zmęczonego.

- Przepraszam, że wyjechałam tak nagle i bez podania powodu, ale nie chciałam ci

przeszkadzać w spotkaniu z Chrisem.

- Chris mi powiedział, że zamierzasz szukać innej pracy. Czy to prawda?

- Wtedy, kiedy z nim rozmawiałam, rzeczywiście miałam takie plany. Od tamtej pory

sporo myślałam i zmieniłam zdanie.

- Dzięki Bogu. - Ian westchnął z ulgą.

- Dlaczego tu przyjechałeś?

- Nie potrafię dobierać słów - wyrzucił z siebie gwałtownie i przeciągnął dłonią po

twarzy.

- Trudno w to uwierzyć, szczególnie jeśli się weźmie pod uwagę, że właśnie

skończyłeś powieść.

- Nie umiem mówić o uczuciach.

- Och.

- Od czasu naszej ostatniej rozmowy nie mogę sobie znaleźć miejsca. Wtedy wszystko

zrobiłem nie tak. Żałuję, że nie potrafiłem tego powiedzieć inaczej.

- Czego?

Ian długo wpatrywał się w Jennę bez słowa, a kiedy się odezwał, wyznał:

- Kocham cię. Zakochałem się w tobie, kiedy cię tylko zobaczyłem. Jesteś dla mnie

wszystkim, a kiedy cię nie ma obok, nie mogę normalnie funkcjonować. Jeżeli w ogóle uda

mi zasnąć, śnię tylko o tobie. Poprosiłem, byś za mnie wyszła nie dlatego, że chciałem mieć

w domu sekretarkę, ale dlatego, że bez ciebie nie umiem sobie wyobrazić dalszego życia.

- Ja też cię kocham.

- Kochasz mnie? - zapytał Ian, uśmiechając się niepewnie.

- Oczywiście. Gdybym nie była w tobie tak bardzo zakochana, nigdy nie poszłabym z

tobą do łóżka.

- Ale przecież powiedziałaś, że za mnie nie wyjdziesz.

- Wiem. Byłam głupia. - Jenna uśmiechnęła się przez łzy. - Wyobrażałam sobie, że

oświadczyny powinny wyglądać inaczej. Ty nigdy nie mówiłeś o uczuciach, doszłam więc do

wniosku, że mnie nie kochasz. Dopiero później zaczęłam się zastanawiać nad tym, co

mówiłeś i robiłeś. Przypomniałam sobie, jak lubiłeś mnie rozśmieszać, przytulać i jak

namiętnie się ze mną kochałeś. Okazałam się niedojrzała, przepraszam.

Ian wyjął pierścionek z kieszeni koszuli.

- Jeśli chcesz, klęknę przed tobą i będę prosił, żebyś za mnie wyszła. Zrobię wszystko,

by cię przekonać.

Jenna zerwała się z fotela, podbiegła do Iana i, siadając mu na kolanach, objęła za

szyję.

- Tak, tak, tak. Wyjdę za ciebie - szeptała, pieczętując każde słowo pocałunkiem.

Ian przytulił ją mocno. Ujął jej dłoń w swoje ręce i wsuwając jej pierścionek na palec,

uśmiechnął się.

- Zgadłem rozmiar.

- Jest piękny. - Jenna westchnęła z podziwem. - Musisz być świadomy, że żeniąc się

ze mną, wiążesz się także z moją rodziną, a ona okazała się liczniejsza, niż mogłam

przypuszczać.

- Czy to znaczy, że muszę ich poprosić o zgodę na nasz ślub? - zapytał przestraszony.

- Nie zaszkodziłoby, gdybyś spróbował. Mogą ich przecież interesować twoje plany

na przyszłość, czy jesteś mnie w stanie utrzymać i takie rzeczy.

Ian patrzył na Jennę zakłopotany.

- Żartujesz sobie ze mnie, prawda? - zapytał w końcu.

- Żartuję, chociaż już wiem, że moje siostry są bardzo opiekuńcze. To dla mnie coś

zupełnie nowego i muszę przyznać, że czuję się wzruszona. Nie chcą, żebym cierpiała, więc

początkowo mogą ci się bacznie przyglądać.

- Wierz mi, ja też nie chcę, żebyś cierpiała. Biorę Boga za świadka, że do końca życia

będę cię kochał i troszczy się o ciebie.

ROZDZIAŁ 17

Kiedy wrócili do pokoju, Kelly natychmiast dostrzegła pierścionek na palcu Jenny i

puściła oko do Fiony.

- Czyżby ten pierścionek oznaczał, że chcesz zabrać Jennę do zamku? - zapytała.

Ian roześmiał się i mocno przytulił Jennę.

- Obawiam się, że tak, ale nie musimy wyjeżdżać już w tej chwili. Jenna wspominała,

ż

e być może wasz ojciec żyje. Możecie mi powiedzieć coś więcej?

- Zanim się z nim skontaktuję, muszę się o nim czegoś dowiedzieć - odparł Greg. -

Jeżeli okaże się, że jest tym, za kogo go uważamy, umówimy się na spotkanie.

- A tymczasem witaj w rodzinie. - Nick wyciągnął rękę, którą Ian uścisnął z uczuciem

ulgi.

- To był bardzo miły dzień. Moje siostry i ich mężowie są naprawdę wspaniali.

Dziękuję ci jednak, że przyjechałeś - powiedziała Jenna, kiedy wieczorem Ian skręcał z drogi

w aleję prowadzącą do zamku.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł. Pomógł jej wysiąść z samochodu, a

potem pocałował.

Otworzył drzwi do domu i znowu ją pocałował, po czym powtórzył to jeszcze raz,

kiedy zatrzymali się u szczytu schodów.

- Widzę, że ją znalazłeś - stwierdziła Hazel. Ian spojrzał na gospodynię.

- Zostaw nas samych, Hazel - powiedział i znów pocałował Jennę.

- Na pewno uważasz, że można żyć samą miłością, ale mała kolacja wam nie

zaszkodzi.

- Teraz już chyba rozumiesz, dlaczego na nią narzekam? Bez przerwy gdera i traktuje

mnie jak dziecko. - Ian westchnął i wypuścił Jennę z objęć.

- Tylko wtedy, kiedy zachowujesz się jak dziecko - zareplikowała Hazel, prowadząc

ich do jadalni. - Zaraz wracam - dodała i zniknęła za drzwiami.

Ian usiadł i posadził sobie Jennę na kolanach.

- Pobierzmy się od razu jutro - szepnął, muskając ustami jej szyję.

- Nie możemy tego zrobić. Pomyśl o swoich rodzicach. Na pewno chcieliby być na

twoim ślubie, tak samo jak i moja rodzina.

- Powinienem się tego spodziewać. Planowanie ślubu nie jest zajęciem dla słabych

mężczyzn. Musisz jednak wiedzieć, że nie zamierzam czekać aż do przyszłej wiosny albo lata

i ryzykować, że się rozmyślisz.

- Pozwól biednej dziewczynie coś zjeść - odezwała się Hazel, wnosząc pełną tacę.

Szybko nakryła do stołu i nalała wina do kieliszków. - Kiedy ślub? - zapytała, a gdy oboje

popatrzyli na nią zdziwieni, powiedziała: - Umiem przecież rozpoznać zaręczynowy

pierścionek MacGowanów i dlatego jestem pewna, że niedługo zobaczymy tu księdza.

Nie wiedziałam, że to taki cenny klejnot. - Jenna uważnie przyjrzała się

pierścionkowi, Po co miałaś wiedzieć - odparł Ian i rozzłoszczony popatrzył na Hazel. - Czy

zawsze musisz wszystko wypaplacie powiedziałem, bo nie chciałem, żeby bała się go nosić.

Nie martw się. Nigdy nie zdejmę go z palca - zapewniła Jenna.

Kiedy zjedli, przeszli do tej części zamku, w której znajdowały się prywatne pokoje

Iana. - Od tej pory tutaj będziesz spała. Możesz planować ślub wesele i co tylko chcesz, ale

od dzisiaj zamieszkasz razem ze mną.

- Myślę, że uda mi się... - nie zdążyła dokończyć, bo Ian pociągnął ją na łóżko.

kiedy wreszcie oderwał usta od jej warg, zagadnął: - Mówiłaś coś, ale ci przerwałem. -

Tak? - zapytała rozleniwionym głosem. - Nie pamiętam.

- To dobrze. - Znowu ją pocałował. - Kocham cię. Nawet nie wiesz jak bardzo. -

Chętnie pozwolę, byś mnie przez resztę nocy o tym przekonywał - szepnęła Jenna.

Następnego ranka obudziły Jennę delikatne pocałunki. - Dzień dobry - powiedziała cicho,

otwierając oczy. Ian objął ją mocno i przyciągnął do siebie, wtulając twarz w jej długie włosy.

Trzymał ją w ten sposób tak długo, że kiedy się wreszcie odezwał, Jenna już z powrotem

zasypiała - Naprawdę zgodziłabyś się pracować dla Chrisa?

- Kto to wie? Może?

- Zapewniam cię, że nie. Jeżeli ja miałbym w tej sprawie coś do powiedzenia.

- Skoro już rozmawiamy o Chrisie, to co sądzi o twojej umowie z wydawnictwem?

- Musi jeszcze porozmawiać z ich działem prawnym na temat drobnych zmian, a

potem radzi mi bezzwłocznie ją podpisać. Dużo nad tym wszystkim myślałem i podjąłem

pewne decyzje dotyczące tego, co chcę zrobić z resztą swojego życia.

- Mam nadzieję, że zamierzasz je spędzić jako człowiek żonaty.

- Oczywiście. Małżeństwo nie podlega dyskusji. Chodzi o moją pracę. Nigdy nie

powiedziałem ci, czym tak naprawdę się zajmuję.

- Rzeczywiście, twoja praca jest owiana mgłą tajemnicy.

- Dlatego że to, co robię, jest ściśle tajne.

- Och. Jeżeli jest ściśle tajne, to... - Jenna zamilkła.

- Pracuję dla wywiadu.

- Jesteś szpiegiem? - Jenna nie kryła zdumienia.

- Raczej agentem pracującym w terenie. - Ian nie zdołał powstrzymać uśmiechu.

- Czy to nie jest niebezpieczne?

- Czasami może być.

- W przyszłym tygodniu, kiedy wrócisz do Londynu, znowu będziesz się narażał. -

Była przestraszona.

- Jeżeli wrócę.

- Jeżeli?

- Rozmawiając z Chrisem o umowie, zdałem sobie sprawę, że spodobało mi się życie

w zamku i pisanie. Wcale nie jestem pewien, czy mam ochotę wracać do tamtej pracy.

- Jeśli mój głos się liczy, to mam nadzieję, że zostaniesz pisarzem na pełny etat.

- W poniedziałek zamierzam porozmawiać o tym z Toddem.

- Philip, szpieg z twojej powieści, to ty, prawda? Robiłeś to wszystko, o czym

napisałeś. Nic dziwnego, że książka wydaje się taka prawdziwa.

- Piszę o tym, na czym się znam.

- Tamtej nocy, na jachcie, kiedy wszystko obróciło się przeciwko niemu, ty tam byłeś

- wyszeptała Jenna.

- Nie piszę o operacjach, w których sam brałem udział. Są tajne. Zresztą dobrze wiesz,

ż

e mam bujną wyobraźnię - odparł Ian i zaczął udowadniać, jak potrafi być twórczy.

Jakiś czas później znowu zaczęli rozmawiać.

- Kiedy wczoraj zobaczyłem twoje siostry, uświadomiłem sobie, że moglibyśmy

zamieszkać w zamku, mieć rodzinę, spędzać razem cały czas. I że mam okazję to

urzeczywistnić. Umowa z wydawnictwem stwarza mi tę możliwość. W tej sytuacji wybór

wydaje mi się oczywisty.

- To wcale nie był wypadek samochodowy, prawda?

- zapytała.

- Nie, ale i tak powiedziałem więcej, niż powinienem. Oficjalna wersja mówi, że

zostałem ranny w karambolu, na jednej z głównych arterii dojazdowych do Londynu.

- Och, Ian - szepnęła drżącym głosem Jenna. - Nie pozwól, żeby coś ci się stało.

- Todd nie będzie zadowolony, kiedy mu oznajmię swoją decyzję. Sądząc jednak ze

sposobu, w jaki mnie wypytywał o pisanie, domyślam się, że nie będzie też zaskoczony.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję. - Jenna zaczęła go całować. - Zrobię wszystko, żebyś

się nie nudził i nie tęsknił za dawnym niebezpiecznym życiem.

- Co do tego nie mam żadnych wątpliwości - powiedział Ian.

- Cześć. Mówi Greg.

Ian przycisnął słuchawkę do ucha i odchylił się w fotelu.

- Dzień dobry. Wiem, że mieliśmy was odwiedzić...

- Nie przejmuj się. Dzwonię w innej sprawie. Rozmawiałem przez telefon z

Douglasem Gordonem. Kiedy mu powiedziałem, kim jestem i w jakiej sprawie dzwonię,

ogromnie się wzruszył.

- Intuicja cię nie zawiodła. Gratuluję - powiedział Ian.

- Jesteśmy umówieni na jutro. Nie miałem sumienia odkładać tego dłużej niż to

absolutnie konieczne. Mam nadzieję, że ten termin ci odpowiada?

- Wszystko inne może poczekać. Gdzie się spotykamy? - zapytał Ian.

Greg podał mu adres pubu w Oban, do którego o trzynastej miał po nich przyjechać

samochód sir Douglasa.

- Nazywa je swoimi dziewczynkami i od razu chciał je zobaczyć. Udało mi się go

przekonać, że nie damy rady przyjechać wcześniej niż jutro.

- W takim razie spotkamy się w Oban. A teraz muszę przekazać twoje rewelacje

Jennie i powstrzymać ją, żeby natychmiast nie ruszyła w drogę - powiedział Ian.

Greg roześmiał się.

- Na szczęście mam tu do pomocy Nicka, bo inaczej nie wiem, jak sam bym uspokoił

Fionę i Kelly. A przecież nie chcemy, żeby któraś zaczęła rodzić przed czasem.

Ian roześmiał się i odłożył słuchawkę. Wiedział, że Jenna będzie w ogrodzie. Tam też

poszedł jej szukać, by przekazać dobrą nowinę.

Byli już w drodze do Oban, a Jenna wciąż nie mogła uwierzyć, że po tylu długich

latach jej marzenie o rodzinie się spełniło. Jeszcze tylko dwie godziny i nareszcie zobaczy

własnego ojca. Ciekawe, jak wygląda? Jakim jest człowiekiem? Ian zapewniał ją, że ojciec

tak samo nie może się doczekać spotkania, mimo to Jenna odczuwała niepokój.

Kiedy przyjechali do Oban, była tak zdenerwowana, że prawie nic nie mogła zjeść, Ian

spojrzał na jej talerz i zmarszczył brwi. Nie zrobiło to jednak na niej większego wrażenia, bo

była przyzwyczajona do jego humorów. Poza tym wzruszało ją, że się o nią martwi.

Kiedy weszli do pubu, pozostałe dwie pary już tam były. Popatrzyła na siostry, a jej

oczy wypełniły się łzami. Podeszła, żeby je uściskać. Kątem oka dostrzegła, że Ian stoi razem

z jej szwagrami, którzy mu coś tłumaczą.

- Przyzwyczaisz się do tego - powiedział Nick, przyglądając się trzem siostrom. - Ja

już się nauczyłem i nigdzie się nie ruszam bez dodatkowych chusteczek.

- Muszę przyznać, że nigdy nie widziałem jej tak poruszonej. Na ogół doskonale

panuje nad swoimi uczuciami - dziwił się Ian.

- Tak samo jak Fiona - dodał Greg.

- Nie uwierzę, że Kelly jako jedyna ma oczy na mokrym miejscu - zauważył Nick.

- Na pewno nie - przyznał Greg. - Bardzo przeżywają to spotkanie i dziwiłoby mnie,

gdyby tego nie okazały.

- Jenna ciągle jeszcze nie zapomniała o spotkaniu z Morwenną i wiem, że się

denerwuje.

- Nie powinna się tym martwić - powiedział Greg i odwrócił się w stronę kobiet. -

Wątpię, czy sir Douglas zdołał dziś w nocy choć na chwilę zmrużyć oczy. Kiedy z nim

rozmawiałem, powiedział mi, że kilka miesięcy po tym, gdy brat próbował go zabić, odnalazł

grób Moiry w Craigmor. Na nagrobku wyryto tylko jej imię. Umarła wtedy, gdy on leżał w

szpitalu, walcząc o życie. W końcu ożenił się ponownie, a z drugą żoną ma dwóch synów.

Odnalazły więc nie tylko siebie nawzajem, ale także przyrodnich braci. - Greg uśmiechnął się.

- Sir Gordon mówił, że obaj są w szkole w Edynburgu. Brat sir Grodona naprawdę chciał go

zabić. Przeżył tylko dzięki temu, że zanim zdążył się wykrwawić, znalazł go ojciec.

Dopilnował również, by jego młodszy syn poniósł należytą karę za to, co zrobił.

- Okropna historia - mruknął Ian.

- Nie miał jak się dowiedzieć, czy Moira umarła, zanim was urodziła, czy później.

MacDonaldowie mogli słyszeć o kimś szukającym urodzonych w okolicy trojaczków, ale

prawdopodobnie pomyśleli, że to okrutny stryj tropi dzieci, żeby je zabić. Z czasem nie

pozostało mu nic innego, jak uznać, że dzieci zmarły razem z matką.

- Biedny człowiek - powiedział cicho Nick. - Nic dziwnego, że nie może się doczekać,

aby je wreszcie zobaczyć. Jestem przekonany, że odnalezienie córek po tylu latach musi mu

się wydawać cudem.

Do pubu wszedł szofer, spojrzał na trzy kobiety i bez wahania podszedł do stolika,

przy którym siedziały.

- Mam państwa zawieźć do sir Douglasa - powiedział. - To naprawdę wielki dzień dla

klanu Gordonów. Jeżeli jesteście gotowi, to ruszajmy w drogę.

Wsiedli do czekającego na nich przed pubem luksusowego kabrioletu limuzyny. W

czasie drogi byli tak pochłonięci podziwianiem przepięknych widoków, że nikt się nie

odzywał. Jadąc krętą drogą, widzieli morze i położoną niedaleko brzegu wyspę.

Jenna dostrzegła na wyspie potężną kamienną budowlę, która wydawała się równie

stara jak zamek Iana. Po chwili szofer skręcił na kamienny most łączący wyspę z lądem i

wtedy zrozumiała, że to tutaj właśnie mieszka jej ojciec. Jak dziwnie potrafi ułożyć się życie,

pomyślała, przypominając sobie lata spędzone w sierocińcu.

Samochód wjechał na podjazd i zatrzymał się przed ogromnymi drzwiami

wejściowymi, Ian pomógł Jennie wysiąść i objął ją ramieniem, dając znak, że w tej niezwy-

kłej chwili jest razem z nią Fiona i Kelly rozglądały się z zachwytem, a po chwili trzy siostry

wymieniły spojrzenia pełne oczekiwania.

Służący zaprosił ich do środka. Hol, w którym się znaleźli, zdobiła bogata kolekcja

zabytkowej broni, a niemal całą ścianę na wprost wejścia zajmował niezwykłych rozmiarów

kominek.

Wspaniałość tego miejsca wytrąciła Jennę z równowagi. Zanim jednak zdołała

zapanować nad uczuciami, otworzyły się drzwi i stanął w nich wysoki, siwowłosy mężczyzna

o sylwetce wojskowego - sir Douglas Gordon.

- Wejdźcie, proszę - powiedział cicho i wprowadził przybyłych do rozległego salonu.

Potem sir Douglas przyjrzał się po kolei wszystkim kobietom. Najwyraźniej ich widok nim

wstrząsnął. Lekko drżącym głosem poprosił, by usiedli. Trzy pary zajęły miejsca w fotelach i

patrzyły na gospodarza. Jenna miała pustkę w głowie.

Pierwszy odezwał się Greg, wyjaśniając, że to on zaaranżował spotkanie, a potem

przedstawił wszystkich po kolei. Sir Douglas uprzejmie przywitał się z mężczyznami, ale

ciągle zerkał na trzy kobiety, które po kolei wyszeptały swoje imiona.

W końcu sir Douglas przemówił, nie kryjąc wzruszenia.

- Dziękuję, że przyjechaliście. Nie jestem w stanie wyrazić tego, co czuję, wiedząc, że

jednak żyjecie. Gdybym kiedykolwiek zobaczył którąś z was, nie miałbym żadnych

wątpliwości, że musi być córką Moiry. Podobieństwo jest niezwykłe. Wprost uderzające.

- Nie wiem, czy Greg wspominał, że tylko Fiona dorastała w Szkocji? - zapytała

Kelly.

- Nie wiedziałem o tym - odparł sir Douglas.

- Ja byłam adoptowana przez rodzinę z Nowego Jorku, a Jenna jako małe dziecko

wyjechała ze swoimi przybranymi rodzicami do Australii. Żadna z nas nie wiedziała ani o

adopcji, ani o tym, że przyszłyśmy na świat jako trojaczki. Dowiedziałyśmy się o tym dopiero

niedawno. Wtedy też powiedziano nam, że nasz ojciec umarł kilka dni przed śmiercią naszej

matki.

- Prawnik, z którym rozmawiałem, ujawnił, że dziewczynki zostały rozdzielone na

wyraźne życzenie Moiry, która chciała je w ten sposób zabezpieczyć przed zemstą stryja -

dodał Greg.

Douglas kiwnął głową.

- Nie umiem wyrazić, jak bardzo mi żal, że nie poznałyście waszej matki. Byłaby taka

szczęśliwa, mogąc was teraz zobaczyć - powiedział.

- Matka była przekonana, że umarłeś, a bez ciebie nie chciała żyć. Doktor MacDonald

mówił o tym prawnikowi - wyjawiła Kelly.

- Uwierzcie mi, że rozumiem, co czuła. - Douglas otarł łzy. - Szkoda, że moi synowie

nie mogą was poznać. Mam jednak nadzieję, że w przyszłości dojdzie do tego spotkania.

- Czy ich matka jest tutaj? - zapytała Fiona.

- Moja żona stwierdziła, że nie może już dłużej konkurować z duchem, i rozwiodła się

ze mną przed kilku laty.

- Douglas uśmiechnął się ironicznie.

- Musiałeś bardzo kochać naszą matkę. - Jenna była wyraźnie poruszona tym, jak silne

były uczucia Douglasa.

- To prawda, bardzo ją kochałem. Kiedy dowiedziałem się, że Moira nie żyje, jej strata

wydawała mi się nie do zniesienia. Nieraz żałowałem, że ja też nie umarłem.

- Teraz masz naszą trójkę, tato. Cieszę się, że cię odnalazłyśmy - powiedziała Jenna,

podchodząc do Douglasa.

Fiona i Kelly również zbliżały się do ojca Nagle znikło skrępowanie i siostry zaczęły

mówić jednocześnie, Ian spojrzał na Grega i na Nicka i wskazał wzrokiem drzwi. Wszyscy

trzej po cichu wyszli z pokoju.

- Biedak, utonie w powodzi ich łez - orzekł Nick, a Greg się roześmiał.

Kiedy siostry zostały same z ojcem, poprosiły, by opowiedział im o ich matce. Chciały

wiedzieć, jak długo rodzice się znali, jak się spotkali i zakochali w sobie. Po raz pierwszy,

odkąd go zobaczyły, sir Douglas się uśmiechnął i Jenna od razu zrozumiała, dlaczego jej

matka się w nim zakochała. Od tamtej pory minęło dwadzieścia kilka lat, a ich ojciec nadal

był atrakcyjny i bardzo męski.

- Kiedy się poznaliśmy, byłem pilotem RAF - u. Po raz pierwszy ją spotkałem na

przepustce w Londynie. Przedstawił nas sobie mój przyjaciel, który chodził z przyjaciółką

waszej matki. Zakochałem się od razu, ale ponieważ z jej zachowania nie mogłem nic

wywnioskować, następnego dnia zacząłem męczyć przyjaciela, żeby wypytać swoją

dziewczynę, co Moira o mnie myśli. Wspominaliśmy to kiedyś z waszą matką. Przyznała się

wtedy, że od pierwszej chwili zrobiłem na niej ogromne wrażenie. Kiedy byliśmy razem,

często się śmialiśmy. Potem musiałem wrócić do bazy, ale dzwoniliśmy do siebie i pisaliśmy

listy. Wreszcie moja służba dobiegła końca i wtedy poprosiłem, by za mnie wyszła. I wiecie

co? - Douglas przyglądał się im po kolei. - Odmówiła.

- Odmówiła! - wykrzyknęły jednocześnie wszystkie trzy. - Ale dlaczego?

- Uważała, że jako dziedzic klanu Gordonów nie mogę poślubić zwykłej sekretarki.

Nalegałem jednak, aby ze mną pojechała i poznała rodzinę Zgodziła się, a kiedy moi krewni

ją poznali, pokochali ją tak samo jak ja. Moira od razu zaszła w ciążę, a gdy dowiedzieliśmy

się, że urodzi trojaczki, cała rodzina była bardzo szczęśliwa. Później okazało się jednak, że

był jeden wyjątek. Brat był niezadowolony z mojego powrotu do domu i z tego, że większość

majątku przypadnie nie jemu, lecz mnie. Tamtej nocy pokłóciliśmy się. Brat był pijany i

przyznał, że miał nadzieję, iż zginę w jakimś wypadku samolotowym. Nie podobało mu się

moje małżeństwo z Moirą, bo jego udaniem nie była wystarczająco dobrze urodzona.

Wykrzyczał wtedy całą nienawiść, jaką zawsze do mnie czuł. Nagle rzucił się na mnie z

pogrzebaczem. Zaskoczył mnie. Byłem przyzwyczajony do jego krzyków i nie zwracałem na

nie uwagi. Nie przypuszczałem, że jest zdolny przejść od słów do czynów. Ojciec powiedział

mi, że Moira musiała być mimowolnym świadkiem kłótni, bo wsiadła w samochód i

odjechała. Silnie krwawiłem, więc ojciec wezwał karetkę. Wezwał też posterunkowego i

kazał aresztować mojego brata, wyraźnie zaskoczonego zachowaniem ojca Tamtej nocy była

okropna pogoda. Policja zaczęła szukać Moiry, ale znaleźli tylko porzucony samochód.

Najprawdopodobniej ktoś zabrał ją z drogi i podwiózł do jakiegoś hotelu. Wkrótce potem

musiała zacząć rodzić, bo zmarła niecały tydzień później.

Słuchając ojca, trzy siostry z całej siły starały się powstrzymać łzy.

- Wiem, że musi ci być trudno o tym mówić. Dziękuję jednak, że opowiedziałeś nam o

tamtej nocy - Szepnęła Jenna. - Moira nie wyjawiła swego nazwiska, więc nikt nie wiedział,

kim była.

- Mój przybrany ojciec odbierał poród. Był też przy niej, gdy chorowała. Miała

wysoką gorączkę i, majacząc, pewnie wołała cię po imieniu. Ojciec musiał to usłyszeć i

później powtórzył swojemu prawnikowi. Gdyby nie to, nie wiedziałybyśmy o tobie zupełnie

nic - powiedziała Kelly.

Zapadło milczenie. Wszyscy pogrążyli się w zadumie. W końcu Douglas przerwał

ciszę.

- Nie możemy zmienić przeszłości, więc cieszmy się chwilą obecną. Wierzę, że wasza

matka patrzy na nas z góry i widzi, że jesteśmy razem. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby się

okazało, że ona stoi za tym, co się wydarzyło.

- Po wielu latach przypadkiem znalazłam dokumenty adopcyjne - powiedziała Kelly.

- A Greg, szukając twoich prawdziwych rodziców, znalazł mnie - dodała Fiona. -

Tamtej nocy, gdy do mnie trafił, mówił, że czuł, jakby coś go do mnie prowadziło. Miał

jednak wysoką gorączkę, uznałam więc, że majaczy.

- I ja poczułam nagle, że muszę przyjechać do Wielkiej Brytanii - dodała Jenna. - Tyle

ż

e wtedy jeszcze myślałam o poszukiwaniu swoich krewnych w Kornwalii. Kiedy tam

pojechałam, okazało się, że trop prowadzi do Szkocji. A w Szkocji przypadkiem spotkałam

kobietę, która wzięła mnie za Fionę. Teraz, kiedy o tym myślę, dochodzę do wniosku, że

Moira mogła maczać w tym palce.

- Mam nadzieję, że zostaniecie na noc. Chciałbym usłyszeć, jak poznałyście swoich

uroczych mężów - powiedział Douglas, wstając.

- Ian i ja nie jesteśmy jeszcze po ślubie - wyjaśniła Jenna. - Jesteśmy zaręczeni. A jeśli

chodzi o wahania Moiry przed poślubieniem bogatego ziemianina, to doskonale ją rozumiem.

Sama jestem sekretarką, a Ian jest dziedzicem MacGowanów. Kiedy zaczynałam u niego

pracować, nie przypuszczałam, że pewnego dnia go poślubię.

- Tak więc historia zatoczyła koło. Myślę, że nadeszła pora, bym lepiej poznał swoich

zięciów. - Dougals podszedł do drzwi i otworzył je.

- Rozmawiałem z Jenną i dowiedziałem się, że planujecie ślub - zagadnął Iana podczas

kolacji. - Nie było mnie na ślubie Fiony i Kelly, ale mam nadzieję, że pozwolisz, aby

ceremonia waszych zaślubin i wesele odbyły się tutaj.

- Zgodzę się na wszystko, czego chce Jenna - odparł bez wahania Ian.

- Już po nim - orzekł Nick. - Słyszałeś? Widać, że nie ma żadnych szans.

- Uważaj, Nick - ostrzegł go Greg. - Lepiej popatrz na minę swojej żony.

- Tak, kochanie? - Głos Nicka stał się nagle tak potulny, że wszyscy się roześmiali.

Jenna uśmiechała się i żartowała razem z innymi. Patrząc na nią, Ian pomyślał, że

nigdy dotąd nie widział jej tak szczęśliwej. Wyglądała na zakochaną i miał nadzieję, że

naprawdę jest. Całe życie marzyła o rodzinie, mając nadzieję, że ją odnajdzie, i

niespodziewanie marzenia stały się rzeczywistością.

Ian był jedynakiem i nigdy dotąd nie zastanawiał się, jak ważna jest w życiu rodzina.

Przyglądając się zebranym przy stole, pomyślał, że być może nie mając rodzeństwa wiele

stracił. Coś mu jednak mówiło, że jego nowe szwagierki i szwagrowie mu to wynagrodzą.

Zadowolony, że Jenna jest tuż obok, wziął ją za rękę.

ROZDZIAŁ 18

Och, Jenna, w tej sukni wyglądasz jak Moira - szepnęła Fiona.

- Nic dziwnego - stwierdziła Kelly. - Przecież ma na sobie suknię Moiry, a ten portret

mamy ojciec kazał namalować na podstawie zdjęcia ślubnego.

Wszystkie trzy znajdowały się w jednej z licznych sypialni w domu sir Douglasa.

Jenna stała przed dużym, trój skrzydłowym lustrem. Nagłowię miała naszywany perełkami

czepek, zakrywający rudoblond włosy, i ślubną suknię Moiry, z naszywanej drobniutkimi

perełkami koronki, nałożonej na atłasowy spód. Z wiekiem koronka nabrała pięknego koloru

kości słoniowej. Jenna wpatrywała się w swoje odbicie i miała wrażenie, że patrzy na kogoś

innego.

Kiedy przymierzyła suknię, zaskoczona stwierdziła, że pasuje, jakby ją specjalnie dla

niej uszyto.

- Czuję się jak królewna z bajki - szepnęła. - Cieszę się, że tata ją zachował.

- Pomyślałyście kiedyś, że gdybyśmy wychowywały się razem w tym domu, to ani ja,

ani Kelly nie poznałybyśmy swoich przybranych rodziców? - zapytała ze smutkiem Fiona. -

Tak mi żal, że ty dorastałaś w samotności. - Popatrzyła na Jennę.

- Już dawno nauczyłam się nie rozpaczać nad tym, czego i tak nie mogę zmienić.

Jestem wdzięczna losowi, że stoję tu w pięknej sukni ślubnej mojej matki, mając przy sobie

siostry i czekającego na mnie ukochanego mężczyznę. Teraźniejszość jest tak cudowna, że

nie warto spoglądać wstecz.

- Dziwię się, że wybrałaś mnie na druhnę. Jestem taka gruba, że zupełnie cię zasłonię -

powiedziała Kelly.

- Niedługo będę równie gruba, ale Jenna jest naszą siostrą i musimy być jej druhnami -

upomniała ją Fiona.

- Wybaczcie mi, po prostu od rana jestem w złym humorze. - Kelly westchnęła.

- Dobrze się czujesz? - Jenna i Fiona od razu się zaniepokoiły.

- Jasne. Nic się nie dzieje. Po prostu nie pamiętam już kiedy udało mi się spać dłużej

niż pół godziny bez przerwy. Zapomniałam też, jak wyglądają moje palce u stóp i muszę

wierzyć innym na słowo, kiedy mówią, że ciągle jeszcze je mam - skarżyła się Kelly.

- Jak ci się podobają rodzice Iana? - Fiona zapytała Jennę, próbując zmienić temat.

- Muszę przyznać, że zaskoczyło mnie, jak serdecznie i przyjacielsko mnie

potraktowali. Szczególnie jego matka wydaje się taka przejęta, że Ian się w końcu żeni.

Powiedziała mi, że już straciła nadzieję na wnuki.

- A co Ian o tym myśli? - zapytała Kelly.

- Oboje chcemy mieć dzieci, Ian powiedział, że pragnie tylko mojego szczęścia i że to

ode mnie zależy, kiedy powiększymy rodzinę.

- To się nazywa okręcić sobie mężczyznę wokół małego palca - stwierdziła Kelly.

- Przypuszczam, że po ślubie Ian znowu stanie się gderliwym mrukiem, którym był,

kiedy zaczęłam u niego pracować.

- Najwyraźniej nie możesz się już tego doczekać.

- Hm. Wiem, co robić, żeby mu poprawić humor. - Jenna zrobiła skromną minkę i

wszystkie trzy się roześmiały.

Wtem ktoś zapukał do drzwi.

- Ojciec mnie po was przysyła. Już czas - oznajmił piętnastoletni Kevin, jeden z ich

przyrodnich braci. - To nieprawdopodobne. Wyglądasz tak jak kobieta na portrecie w salonie.

- Chłopiec nie odrywał oczu od Jenny. - To trochę straszne. Na pewno nie jesteś duchem?

- Z całą pewnością nie. Możesz mnie dotknąć i sam się przekonać - odparła Jenna, a

chłopiec zaczerwienił się i wybiegł z pokoju.

Ojciec czekał na Jennę pod zamkniętymi drzwiami salonu, który z okazji ślubu pełnił

dzisiaj funkcję kaplicy. Odświętnie ubrany w kratę Gordonów, prezentował się wspaniale, jak

wielki szkocki pan.

- Wyglądasz zupełnie jak twoja matka. - W błękitnych oczach sir Douglasa zalśniły

łzy.

- To największy komplement. Jestem zaszczycona, że mogłam włożyć jej suknię i

dziękuję, że mi na to pozwoliłeś.

Sir Douglas kiwnął ręką na młodszego syna, żeby otworzył drzwi. Rozległy się

dźwięki marsza weselnego.

- Znam cię zaledwie od kilku tygodni, a już cię oddaję innemu - poskarżył się sir

Douglas, całując Jennę w policzek.

- Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. Będę tu zaglądać tak często, że jeszcze będziesz

miał mnie dosyć - odparła Jenna.

- Kochanie, nigdy nie będę miał ciebie dosyć - zapewnił ojciec.

Ian był zdenerwowany. Nienawidził zgromadzeń, prawie tak samo jak nienawidził

nosić krawata. Szczególnie zaś nie znosił okazji, przy których to on sam stawał się obiektem

zainteresowania. Za to stojący obok niego Chris wydawał się zupełnie spokojny, Ian nie

denerwował się tym, że bierze ślub. Liczył dni i nie mógł się już doczekać, kiedy to nastąpi.

Wolałby jednak, żeby to była mała prywatna ceremonia. Bez tych wszystkich tłoczących się

w salonie ludzi, którzy zdawali się tylko czekać, żeby zobaczyć, jak robi z siebie głupca.

Takie w każdym razie było jego wrażenie.

Ojciec Iana puścił do niego oko, a matka uśmiechnęła się przez łzy. Ian popatrzył na

szwagrów siedzących w ostatnim rzędzie krzeseł. Wyraźnie się z niego nabijali. Tak jakby

czekał go udział w rytualnej inicjacji, którą oni mieli już za sobą Drzwi otworzyły się i Ian

zobaczył sunącą w jego kierunku Fionę. Uśmiechała się promiennie, a mistrzostwo krawca,

który szył jej suknię, całkiem ukryło zaokrąglony brzuch.

- Nie mam szczęścia - szepnął Chris. - Były aż trzy, a ty złapałeś ostatnią wolną. Na

tym świecie nie ma sprawiedliwości.

Ian nie zwracał uwagi na przyjaciela. Nie obchodziło go, co mówią inni. Liczyło się

jedynie to, żeby Jenna w końcu została jego żoną.

Kiedy w drzwiach pojawiła się Kelly, Ian powstrzymał uśmiech. Wszystkie siostry

były drobne, a Kelly w tej chwili wyglądała jak holownik i nie było fasonu sukni, który

mógłby to ukryć. Uśmiechnął się i puścił do niej oko, a ona odpowiedziała uśmiechem,

któremu nie można się było oprzeć.

A potem w drzwiach pojawiła się Jenna i Ian zapomniał o całym świecie. Widział

portret Moiry i wiedział, że Jenna będzie miała na sobie tę samą suknię, ale dopiero teraz

dostrzegł, jak bardzo jego przyszła żona jest podobna do swojej matki. Wyglądała wyjątkowo

pięknie i nie mógł się już doczekać, kiedy do niego podejdzie.

Nie pamiętał ceremonii. Nie pamiętał, co jej przyrzekał ani co ona przyrzekała jemu.

Ważne było tylko to, że kobieta, którą kochał nad życie, wreszcie została jego żoną.

- Masz jakieś plany na miesiąc miodowy? - zapytał Nick Iana w trakcie weselnego

przyjęcia.

- Miło słyszeć, że twoim zdaniem mam w tej kwestii coś do powiedzenia - odparł Ian.

- Popytaliśmy trochę, a ponieważ nikt nie wiedział, co zaplanowaliście,

postanowiliśmy dać wam to. - Nick wręczył łanowi wypchaną kopertę.

Zaskoczony Ian wyjął z koperty kolorowy folder i przyglądał się mu z

niedowierzaniem.

- Tahiti? - zapytał, patrząc na Nicka.

- Spędzaliśmy tam miesiąc miodowy z Kelly. Myślę, że wam również się spodoba. Lot

jest długi, ale zarezerwowałem wam miejsca w pierwszej klasie. To jest hotel. - Nick wyjął

broszurę z ręki Iana i popukał palcem w zdjęcie porozrzucanych wśród zieleni bungalowów. -

Jeśli będziecie chcieli byś sami, możecie przez cały dzień nikogo nie oglądać. Jedźcie, dobrze

się bawcie i wracajcie pięknie opaleni.

- Naprawdę nie wiem, co powiedzieć. Nie powinniście tyle wydawać.

- No, no. W tej rodzinie nie mówimy o pieniądzach. Cieszę się, że mogę to dla was

zrobić. Oboje zasługujecie na najlepsze, a ja...

- Przepraszam, że ci przerywam, ale Kelly prosi, byś do niej przyszedł - wtrącił Greg.

- Co się dzieje? - zaniepokoił się Nick.

- Nic, czym mógłbyś się martwić - odparł swobodnie Greg. - Wygląda na to, że

zaczęła rodzić. Ma bardzo silne skurcze.

- Gdzie ona jest?! - Nick obrócił się, szukając wzrokiem żony, a w jego głosie

zabrzmiały nuty paniki.

- Stała obok ojca, kiedy chwycił ją tak silny skurcz, że omal nie upadła. Douglas

zaprowadził ją do waszej sypialni i zadzwonił po lekarza.

Nick bez słowa wybiegł z pokoju.

- Nie za szybko na tak silne skurcze? - zapytał Ian, przyglądając się, jak Greg

spokojnie sączy drinka i rozgląda się po sali.

- Nick jest zawsze taki chłodny i opanowany. Chciałem go trochę nastraszyć -

przyznał Greg. - Z przyjemnością popatrzyłem, jak wygląda spanikowany Dominie Chakaris.

Zresztą zaraz mu powiedzą, że to dopiero początek. - Greg rozejrzał się po sali pełnej gości. -

Czeka nas długa noc, a goście weselni, którzy zostaną trochę dłużej, będą mieli okazję

powitać narodziny najmłodszego członka klanu Gordonów.

łanowi nie spodobała się nonszalancja, z jaką Greg potraktował Nicka.

- Przypomnij mi, żebym ci nie wierzył, kiedy znowu coś się będzie działo -

powiedział.

- Daj spokój. - Greg spoważniał. - Obaj z Nickiem chętnie służymy ci pomocą. Nasze

ż

ony stanowią damskie wydanie trzech muszkieterów, więc żeby przeżyć, musimy się

trzymać razem.

Kelly urodziła córkę, Karyn Nicole. Dziewczynka przyszła na świat na tyle wcześnie,

ż

e jej ciocia i wujek powitali ją w rodzinie i spokojnie zdążyli na wieczorny samolot. Matka i

córka czuły się dobrze, ale Ian trochę obawiał się o Nicka, bo kiedy wyjeżdżali z Jenną na

lotnisko, świeżo upieczony ojciec z trudem trzymał się na nogach. Zupełnie jak gdyby to on

rodził.

Ian nie mógł odpędzić myśli, jak dałby sobie radę, będąc na miejscu Nicka. Na pewno

nie tak dobrze jak on.

Jenna i Ian przebrali się w stroje odpowiedniejsze do podróży i żegnani przez gości,

którzy jeszcze zostali na przyjęciu, odjechali na lotnisko.

- Nie wiem, czy to do ciebie dotarło, ale naszą noc poślubną spędzimy w samolocie -

narzekał półżartem Ian.

- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyś się zbytnio nie nudził - zapewniła Jenna.

Ian pochylił się i mocno ją pocałował.

- Liczę na to - powiedział i skupił się na prowadzeniu samochodu.