Rozdział 3

Cincinnati, Ohio

Jade od zawsze uwielbiała bawić się na śniegu, więc dodała tę czynność do rzeczy, które

musiała tutaj zrobić. Szkoda tylko, że była z Samaelem - tym aroganckim draniem, który
uczynił z jej życia piekło i nawet bezgłośnie spadające płatki śniegu nie zdołały ugasić
tego ognia. Skoro był kiedyś Markizem to z pewnością doskonale wiedział jak zamienić
jej życie w piekło.

Przykucnęła za zaspą śniegu, ubrana w czarny kapelusz, tego samego koloru top i

wysokie buty sięgające uda. W tym przebraniu wyglądała jak dziwka idąca dopiero do
trzeciej klasy. Śnieg w listopadzie. Niewiarygodne.

Od kiedy Samael pocałował Jade w więzieniu, więcej nie próbował z nią pogrywać. Z

kobiecego punktu widzenia był najzwyklejszym w świecie frajerem. Nie chciała go,
prawda? Dlaczego więc, zawsze o nim myślała, gdy tylko kładła się spać? I nawet kiedy
była pod prysznicem? Na dodatek, gdyby Samael miał jakieś nazwisko to Jade z
pewnością podawałby je ze swoim imieniem, meldując ich w pokoju hotelowym. Boże,
zachowywała się jak niedojrzała nastolatka.

Przynajmniej Samael nie zadawał jej już żadnych prywatnych pytań. Zaraz po wizycie,

jaką złożył mu jego stary znajomy, Samael zamknął sam w swoim pokoju na cały dzień.
Nawet nie odpowiedział, kiedy zapukała. Jednak zawsze jest jakaś dobra storna, a tu
akurat była taka, że nie zamierzał jej przepytywać.

Na całe szczęście Ambrose nie zadzwonił do niej, co oznaczało, że Lexie również

milczała w sprawie swojej wizji. Lecz to była niebezpieczna bomba, która tylko czekała
na sygnał, aby wybuchnąć. Lexie nie należała do cierpliwych osób. Sam fakt, że
wytrzymała aż dwa miesiące przemilczając swoją wizję, był dla Jade wielkim szokiem.

Ś

nieżna kulka uderzyła ją w prawy policzek. Odwróciła głowę w stronę, z której

nadszedł mały pocisk. Znalazła za drzewem Samael’a, który uśmiechał się promiennie.
Jakby mieli czas na takie wygłupy i śnieżne igraszki. Mieliby, gdyby te cztery wampiry
ukrywające się w domu, po drugiej stronie ulicy, zaprzestałyby swoich morderstw. Nie
mieli czasu na zabawy, jak jakieś dzieci. Ale Jade przecież od zawsze uważała się za
dziecko.

- Masz jakiś pieprzony problem? – rzuciła w stronę demona. Zawsze wydawał się jej

taki zrelaksowany, kiedy przychodził czas na misję. Cholernie mu tego zazdrościła. Ale
zanim Lexie miała pierwsze widzenie, Jade przecież także taka była. A teraz stała w
wirtualnym dołku.

Samael posłał jej zdziwiony wyraz twarzy mówiąc:

- Nie mam problemów z pieprzeniem, ale dzięki za troskę.

Wzięła głęboki wdech i na powrót skupiła się na domu pełnym wampirów. Znajdował

się on przy końcu ślepej uliczki, z dala od innych, ale jednak na tyle blisko, że musiała
uważać na każdy swój ruch. Ta misja doskonale się dla niej nadawała. Jade musiała być
ostrożna, aby przypadkiem nikt jej nie zauważył.

Samael czasami potrafił być niezwykle nieodpowiedzialny. Dlatego musiała

zachowywać czujność na każdej misji. Nic, ale także wszystko mogło pójść źle. Jade
pragnęła aby tym razem zadanie zakończyło się powodzeniem, inaczej Samael zdając
raport Ambrose’owi nie powie nic dobrego na jej temat. I choć panicznie bała się wizji
zabójcy, która dopiero co powstała w jej głowie, to znacznie bardziej lękała się tego, co
nieznane. To co teraz może i mogłaby zrobić… jeśli tylko Samael pozwoliłby jej działać
według jej planu. Ale nie, bo on nie był upierdliwym człowiekiem, który truje dupę -
Samael był znacznie gorszy.

Ostatniej nocy, kiedy jeszcze byli w hotelu, miała wielką ochotę pójść do pokoju

Samael’a. Musiała się dowiedzieć, dlaczego jej wtedy nie wpuścił, nie licząc tego, że
obawiał się bliskości. Mogła sobie tylko wyobrazić co powie o niej innym zabójcom.
Dodatkowo, nie wyglądał na osobę, która miałaby ochotę porozmawiać o jego
najnowszym wykręcie.

Kolejna śnieżna kulka trafiła ją w twarz, Jade wstała i wymierzyła do niego ze swojej

broni, kierując ją wprost w jego krocze. Z uśmiechem na twarzy obserwowała jak jego
twarz tężeje.

- Uważaj, bo zaraz ci oddam, dupku.

Kątem oka dostrzegła w oddali czarny samochód. Kierowca ostrożnie ruszył w dół

ś

liskiej drogi. Zajęła swoją pozycję, gotowa do ataku. Samochód powoli zajechał pod

dom, który obserwowali. Bramy podniosły się, a auto wjechało do środka.

Jade spojrzała na Samael’a. Musieli działać szybko. Tam, w środku, wampiry mogły

spokojnie wyczuć demoniczną moc. Jej partner poruszył się i przywdział na twarz maskę
ś

miertelnej determinacji.

Cichy i zabójczy - Jade mogła sobie tylko wyobrazić czego Samael był świadkiem i co

w życiu zrobił. Mówiła właśnie o bardzo złym chłopcu, który mimo wszystko wyglądem
przypominał kolesia z okładki jakiegoś Playboy’a. Zaletą Samael’a było to, że wszystkie
kobiety śliniły się na jego widok i każdy to dobrze wiedział. Jade rozbroiło to, że miała
dostęp do całego Samael’a, nawet jego żartobliwej strony.

Ale nie było czasu myśleć o tym teraz.

Kiedy drzwi garażu zamknęły się, Jade podbiegła z boku domu i po chwili weszła na

podwórko, gdy Samael zasygnalizował jej, że ma wolną drogę. Demon właśnie zmierzał w
kierunku środkowych drzwi. Jade od zawsze pracowała sama, dlatego ciężko jej było
słuchać rozkazów Samael’a. A ten, wydawanie poleceń z pewnością miał w naturze. Jako
Markiz w Piekle z pewnością dowodził tysiącami demonów. O jakie poprosił pytanie…
jaką miał pracę jako anioł? Zakodowała sobie, że później go o to zapyta, a teraz
skoncentrowała się na teraźniejszości.

Jej serce biło tak szybko jak skrzydła kolibra, co zaczynało być już dla niej normą. Jade

przycupnęła pod rozsuwanymi, szklanymi drzwiami, a jedynym dźwiękiem jaki słyszała

był szelest jej skórzanej kurtki. Zabójczyni czekała na sygnał od Samael’a, w tym czasie
zaglądając do wnętrza domu.

Blond wampirzyca siedziała w zagraconym salonie i grała w grę komputerową. Jade

słyszała brzęk naczyń docierający z kuchni oraz cichą pracę mikrofalówki. Widok jak z
prawdziwej domowej sceny, o ile ktokolwiek kiedyś taką widział. Jade odkryła, choć
trudno w to uwierzyć, że te dupki karmiły się bezdomnymi, pozostawiając ich potem na
pewną śmierć.

Jej oddech zamieniał się w małe, białe chmurki, a place już dawno jej od tego mrozu

zdrętwiały. Rozejrzała się po wnętrzu mieszkania, zastanawiając się, gdzie zniknął
Samael. Obrzuciła spojrzeniem podwórko, które miała za sobą, ale nie zauważyła tam
nawet cienia demona.

Kłęby białego dymu, wydostającego się zza rośliny doniczkowej stojącej na werandzie

przykuły jej uwagę. Co jest do cholery?

Dzięki swojemu doskonałemu słuchowi, usłyszała ciche drapanie we frontowe drzwi.

Podobno wampiry nie były jedynymi stworzeniami o wyostrzonym słuchu. Pit Bulle
również posiadały talent i jeden z nich właśnie to udowodnił przewracając doniczkę z
roślinką i biegnąc prosto na nią, chcąc w ten sposób zwrócić uwagę swoich panów na
nieproszonego gościa.

****

Samael poczuł w domu anielską siłę. Swoimi mocami zamknął szklane drzwi tak, aby

Jade nie mogła wejść do środka. Plan był taki, że to właśnie wampirzyca, a nie on, miała
wejść do środka, ale coś było nie tak. Obecność Anioła była znajoma. To Anioł Dusz
przybył aby zabrać wampira, albo nawet kilku.

Demon kopnął w drzwi i spróbował zlokalizować Anioła. Domiel pojawił się tuż przed

nim i zatrzymał czas. Wampiry zostały w jadalni oraz kuchni. Byli zamrożeni w bezruchu,
tak samo jak przewracająca się filiżanka z kawą oraz para w powietrzu.

- Cieszę się, że wreszcie się spotkaliśmy.

Samael nie widział się z Domiel’em od kiedy upadł. W Niebie mieli razem

współpracować, ponieważ przydzielono im taką samą pracę.

- Widzę, że pokusa upadku ciebie nie dotknęła. Cieszę się z tego.

Domiel splótł ręce za plecami mówiąc:

- Wszyscy jednak pragniemy doświadczyć więcej niż mamy.

Samael zmarszczył brwi.

- Upadek to nic dobrego Domiel’u. I co do cholery robiłeś przez ten cały czas, kiedy się

nie widzieliśmy?

Domiel oparł się o kanapę śmiejąc się.

- Nic do cholery. Pamiętasz jak to jest, nie? Krzyki ludzi, zarzuty, groźby o zemstę,

kiedy zabiera się duszę ukochanej osoby. Nic nowego. A jak jest z tobą. Dalej dla Niego
pracujesz?

- Rzuciłem to. Teraz pracuję dla Sojuszu, grupy zabójców, na czele których stoi

Ambrose.

Domiel powoli przypomniał sobie, że Ambrose był potężnym Upadłym Aniołem.

Serafin ubrany w jedwabiste, białe szaty zapytał nieoczekiwanie:

- Jak to jest być wolnym?

Samael tylko potrząsnął głową.

- Nie rób tego. Zostań tam, gdzie jesteś.

To zwykłe, niepozorne pytanie skłoniło wielu Aniołów do zejścia na złą drogę.

- Przecież ja tylko pytam. Czy twoim zdaniem warto było upaść?

Samael ciągle zadaje sobie pytanie, czy dobrze zrobił upadając.

- To nie jest dobre, ani złe. – odpowiedział szczerze. – Istnieją pewne rzeczy, które

przyczyniają się do tego, że warto było upaść, ale zawsze pozostaną także takie, za które
będę do końca swoich dni przeklinał swój upadek.

- A jakie są kobiety?

- Pytasz o seks?

- Być może.

Samael roześmiał się. Część Aniołów wierzyła, że seks Anioła jest niemożliwy, dlatego

większość pozostawała w niebie. To była jedna z wielu rzeczy jakiej zabroniono Aniołom,
a przez to upadło bardzo wielu Serafinów. Cały krąg aniołów upadł z powodu kobiet w
Drugiej Angielskiej Rewolcie.

- Nie zamierzam się z nikim pieprzyć.

- Skąd mam wiedzieć czy mówisz prawdę? – choć Samael nie chciał dolewać oliwy do

ognia to nie mógł się oprzeć i zapytał. – A dlaczego tutaj jesteś? Po jednego z tych
wampirów?

Twarz Domiel’a pociemniała.

- Tak, ale twoja obecność zmieniła bieg mych działań.

Jak to możliwe? Jego obecność przecież nie mogła mieć wpływu na przeznaczenie

czyjejkolwiek duszy, od kiedy Samael stał się upadłym.

- Co to znaczy?

- Do zobaczenia bracie. – powiedział Domiel, puszczając jego pytanie mimo uszu i po

tych słowach zniknął, a wampiry znów powróciły do życia.

****

Jade gorączkowo próbowała rozsunąć szklane drzwi, które były zablokowane, choć

Samael miał je dla niej otworzyć. Wokół ogrodu nie było żadnego płotu, więc nie miała
gdzie przywiązać tego paskudnego psa. Jade naprawdę nie chciała skrzywdzić tego
biednego drania, ponieważ bardzo kochała psy.

Nie miała zbyt dużo czasu, aby obmyślać, co mogła, a czego nie. Wskoczyła na szklany

stół i natychmiast zdała sobie sprawę ze swojej złej decyzji. Niewielki stolik nie był w
najlepszym stanie, więc spadła, kiedy tylko ugięły się pod nią kolana. Odłamki
roztrzaskanego szkła poleciały wprost na nią i psa.

Bestia warcząc rzuciła się na nią. Jade szybko chwyciła krzesło i przy jego pomocy

utrzymywała stworzenie z dala od siebie, mówiąc do Pit Bulla:

- Możesz mnie ugryźć kolego, ale pamiętaj, że wtedy ci oddam – błysnęła swoimi kłami.

Zabójczyni nie chciała krzywdzić tej bestii z piekła rodem, bo przecież był tylko

ochroną jego właścicieli. Czyż to nie było takie zwyczajne? Jade była pewna, że tym
razem raport nie będzie dobry, ponieważ nie było jej teraz w środku i nie pomagała
Samael’owi. A wszystko przez to, że była pieprzoną miłośniczką zwierząt.

Nie, ona musiała jakoś z tego wybrnąć. Zaczęła przechodzić z psem, który gryzł jedną z

nóg krzesła, do szklanych drzwi. Instynkt kazał jej wybić tą szybę, ale jeśli ludzie usłyszą
brzęk tłuczonego szkła, zaczną się interesować tym, co się tu działo. Stara Jade nigdy nie
nawalała, ale nowa Jade musiała przestrzegać zasad.

Chwilę później, drzwi, do których zabójczyni próbowała się dostać, rozsunęły się.

- Oh, widzę, że znalazłaś sobie nowego przyjaciela, w czasie, kiedy ja wykonywałem

misję.

Jade ponownie pchnęła nogi krzesła w stronę psa, zastanawiając się, jak do cholery

udało się Samael’owi zakończyć misję tak szybko. Biała, spieniona ślina kapała z ust Pit
Bulla. Samael spojrzał na psa, a później znów na nią.

- Czyżbyś nie umiała zająć się jednym niewinnym pieskiem?

- Nie chcę go skrzywdzić, Samael’u. Czy nie mógłbyś go gdzieś teleportować? Czy

proszę o zbyt wiele?

- Co? Tylko nie mów mi, że jesteś jedną członkiń towarzystwa pomocy zwierząt –

Samael klasnął w dłonie. – Cholera.

Pies przewrócił się na plecy i jęknął. Jade spojrzała na demona, którego nos był

czerwony od zimna. W tej chwili wydawał jej się bardzo przystojny, kiedy ubrany był w
swoją czarną kurtkę i tego samego koloru czapkę.

- Jak to zrobić?

- Psy wyczuwają zło, tak sądzę. – powiedziała, na co jej partner wzruszył swoimi

ogromnymi ramionami.

Jade wciąż nie mogła uwierzyć, że Samael zakończył misję. Tak szybko? To musiało

bardzo źle wyglądać w jego raporcie.

- Dlaczego sam zakończyłeś misję. Czy to aby przypadkiem nie miał być mój test?

Demon uniósł brwi.

- Nie miałem wyboru. Po za tym to nie pierwsza ani nie ostatnia twoja misja do

wykonania. Nie chciałem ci przeszkadzać w zabawie z pieskiem.

Jade wywróciła oczami próbując oprzeć się wrażeniu, że jest strasznie rozpieszczana.

Ale dlaczego Samael miałby coś takiego robić? Nie miał do tego żadnych powodów. Tak
naprawdę to jego praca zakazywała mu jakiejkolwiek pomocy jej.

- Zadzwonię, żeby zabrali stąd ciała.

- Nie, ja to zrobię. Możesz za to zabrać mojego futrzanego przyjaciela do schroniska.

Samael zniknął we wnętrzu domu, kiedy jej telefon zaczął grać „Promiscuous Girl”.

Jade odebrała telefon, uprzednio sprawdzając kto dzwoni – Lexie.

Zanim przyjaciółka Jade cokolwiek powiedziała, najpierw zachichotała.

- Przed chwilą przeżyłam najlepszy seks w moim życiu. Treningi zawsze sprawiały mi

ból, ale teraz nie jestem pewna czy zdołam samodzielnie wyjść z łóżka. A co u ciebie?

Jade zlekceważyła kwilącego psa, który leżał na plecach i wyglądał jak mały szczeniak.

- Po to do mnie dzwonisz? Żeby opowiedzieć mi o swoim seksie życia?

- Cóż, biorąc pod uwagę, że interesowałaś się tym przeszło dwieście lat, pomyślałam, że

chcesz wiedzieć iż jestem szczęśliwa.

Pies stanął na nogach i zaczął węszyć obok jen stóp. Jade ciągle zastanawiała się, co

takiego usiał zrobić Samael, że nawet pies się go bał.

- Cieszę się, że ci się układa.

- Okeeeej, więc… słyszałam, że jesteś na okresie próbnym. To było częścią mojej wizji,

pamiętasz? Nie pracujesz już sama, tylko z Samael’em. Myślę, że nadszedł czas, aby
powiedzieć wszystko Ambrose’owi.

Tak więc czas zmierzyć się z tym wszystkim. Doskonale.

- Tak, pracuję z nim, ale tylko przez pewien czas. Już niedługo wrócę do samodzielnych

misji, więc uważam, że nie trzeba niepotrzebnie martwić Ambrose’a.

Niestety nie wszystko, co Jade przed chwilą powiedziała było zgodne z prawdą, bo jeśli

jej końcowe rezultaty i raporty Samael’a nie będą pozytywne - to nie będzie tak pięknie
jakby się chciało, bo będzie zmuszana powrócić na szkolenie, zupełnie jak jakiś
skończony idiota.

- Od tamtej pory miałam sporo przebłysków wizji. Wiem tylko, że uderzenie nastąpi w

ciemnym budynku. Nie widziałam zbyt wiele, ponieważ panowały tam egipskie cimności.

Jade skinęła głową pomimo iż Lexie nie mogła jej zobaczyć.

- Widzisz? Wszystko będzie dobrze. Ale im więcej wiem o okolicy tym lepiej. Słyszałaś

może w tle jakieś dźwięki?

- Tak, słyszałam wielu ludzi. To jest budynek użytkowy, znaczy się biuro, centrum

handlowe lub coś podobnego. Ale dlaczego było tak ciemno to nie wiem. Chyba zgasły
ś

wiatła, czy coś.

Cholera. Jade będzie miała do czynienia z prawem ‘nie obcuj z ludźmi’.

- Okej, będę czujna.

- Proszę, wyświadcz mi przysługę i powiedz o tej wizji Samael’owi. Przynajmniej nie

będziesz siedzieć w tym wszystkim sama.

- Uhh… nie sądzę, aby to był dobry pomysł. On może wszystko powtórzyć

Ambrose’owi.

Nie było mowy o tym, żeby powiedziała demonowi o wizji Lexie. Gdyby okazało się

prawdą, że Samel rozpieszczał ją podczas ich misji to na pewno wyrzuciłby ją za burtę,
jeśli dowiedziałby się, że ma umrzeć.

- Jeśli obiecasz mi, że mu powiesz, to będę trzymała buzię na kłódkę. Jeśli nie, to

zadzwonię do Ambrose’a i mu o wszystkim powiem.

Jade zacisnęła zęby i skrzyżowała palce u ręki. Przez krótką chwilę mały głosik w jej

głowie mówił, że źle robi, ale zignorowała go i powiedziała:

- Niech ci będzie.

- Obiecaj.

- Obiecuję powiedzieć wszystko Samael’owi. – cholera, nie powiem.

- Krzyżowałaś palce?

Jade przestała krzyżować palce.

- Teraz jesteś już spokojna? – Jade nie chciała okłamywać Lexie, więc nie

odpowiedziała. Ale Lexie znała Jade od bardzo dawna, więc potrafiła przewidzieć niektóre
z jej ruchów. Alexa byłby zdolna zabić tego, który podciął by jej przyjaciółce gardło.

- Cóż, należy być najzwyczajniej w świecie ostrożnym. Czasami moje wizje nie są

pewne, wiesz o tym i to jest właśnie jedyny powód, dla którego daję ci czas aby coś
wymyślić. Więc… Samael w dalszym ciągu ma na ciebie ochotę?

Jade na jeden krótki moment wstrzymała oddech. Powiedziała Lexie o postępie Samaela,

a jej przyjaciółka od razu chciała, aby Jade przeszłą z nim bez wahania do łóżka.

- Tak, on tak.

- A ty wciąż trzymasz go na smyczy?

Jade nikomu jeszcze nie powiedziała o swoim pociągu do Samael’a. Wszyscy myśleli,

ż

e uważała tego demona za najgorszego z najgorszych. Mimo to Lexie widziała w swojej

wizji, jak Jade uprawia z nim seks. Do tego nie było na ziemi żadnej prostej kobiety, która
nie chciałaby zaliczyć Samael’a.

- Cholera, nie.

- To czemu jesteś taka wkurzona? Dlaczego się z nim po prostu nie prześpisz? „W

ś

rodku, czy na zewnątrz – nigdy się nie dąsaj”

1

pamiętasz jeszcze swoje życiowe motto?

Mówiłaś, że seks był twoim lekiem na stres. Co się stało, że nie chcesz trochę possać
lizaka demona?

1

mam nadzieję, że mniej więcej wszyscy wiedzą o co chodzi. ☺

- Nie wiem czy pamiętasz, ale nie przepadam za nim.

- To nigdy by cię nie powstrzymało. Zakochałaś się w nim? Czujesz coś do niego?

- Tylko nie używaj słowa zakochany. Ale, cholera, nie jestem.

Cholera, oczywiście, że była. Jade nie raz słuchała jak zakochani opisują swoje uczucia.

Nie wiedzieli dokładnie skąd wiedzieli, że ta druga osoba jest ich drugą połówką, ale czuli
do tej osoby coś głębszego, coś nieopisanego. I właśnie takie coś czuła Jade będąc obok
Samael’a. Nie mogła dokładnie określić co ją do niego przyciągało.

Miłość? Jade była za stara, aby miłość nagle na nią spadła.

- Wow, jesteś pewna, że nie ma mowy o żadnych uczuciach między wami?

Samael otworzył drzwi i wyszedł z domu. Jade odwróciła się do niego, wiedząc, że jeśli

Lexie ponownie by się odezwała, to demon by to usłyszał.

- Oddzwonię później. – rzuciła szybko do przyjaciółki i rozłączyła się, chowając telefon

do kieszeni. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowała była sytuacja, w której Samael
wysłuchałby jej rozmowy z Lexie, kiedy dyskutowały o możliwych uczuciach jakie wobec
niego żywiła.

Szukała jakiś oznak, że usłyszał jej rozmowę będąc w domu. Nic. Na szczęście był zbyt

zajęty, aby podsłuchiwać o czym rozmawiała z przyjaciółką.

- Bierzmy psa i wynośmy się stąd. Zadzwoniłem już do tego faceta, który ma zabrać te

ciała. Powiedział, że jest już w drodze.

Odwróciła się do niego tyłem, kiedy skończyła go mierzyć wzrokiem. Lizak demona

sprawił, że stała się mokra w miejscach, które zostały trochę zlekceważone. Od kiedy
uprawiała z kimś seks minęło bardzo, ale to bardzo dużo czasu, do tego miała straszliwą
ochotę go skosztować. A Samael wydawał się bardziej niż chętny do zaspokojenia jej
potrzeby, a nawet obydwu. Czy mogłaby zwyczajnie przegonić wszystkie natrętne myśli i
zwyczajnie cieszyć się czuciem jego ciała i smakować jego krew?

Musiałaby się wkrótce pożywić, a jeśli nie na nim, to zmuszona by była do rozejrzenia

się za potencjalną ofiarą.

- O czym myślisz? Wydajesz się spięta.

Potrząsnęła głową, aby wyzbyć się wszystkich swoich erotycznych myśli z głowy.

- O psie, którego dostaliśmy w spadku. Wracamy do hotelu?

Zmarszczył brwi.

- A gdzie indziej? Mamy wolne do końca dnia. Chyba, że jest coś co chciałabyś zrobić?

Zgadza się. Zapomniała. Samael wynajął dwa pokoje, aby zapewnić jej trochę

prywatności, ale od telefonu Lexie, najmniejszym zmartwieniem Jade była przyzwoitość.
Od kiedy Lexie powiedziała o swojej wizji, zabójczyni całą swoją osobą skoncentrowała
się na przeżyciu, a nie na swoich potrzebach.

- Nie, tak tylko zapytałam.

Jade rozejrzała się po podwórku nie mogąc sprostać spojrzeniu demonowi prosto w

oczy.

- Przepraszam, że nie byłam bardziej pomocna.

Podszedł do niej i klepnął ją w ramię mówiąc:

- Tak, ale przynajmniej nie wepchnęłaś nikogo pod autobus. Powiedziałbym, że jest

zdecydowana poprawa.

****

Lexie położyła telefon na stoliku nocnym, przejechała ręką po włosach i oparła głowę o

ramę hotelowego łóżka. Czuła, że ukrywanie wizji przed Ambrose’em było wielkim
błędem, ale dobrze rozumiała Jade. Z resztą sama postąpiłaby tak samo. Nie mogła sobie
wyobrazić, że nie jest już zabójcą.

- Powinnaś się martwić swoim zdrowiem – powiedział demon siedzący obok niej.

Położyła głowę na ramieniu Azazel’a. Miał rację, wizja śmierci Jade ciągle siedziała jej

w głowie - za dania jak i w nocy. Nawet w snach nie mogła uciec od tych obrazów.
Koszmary zawsze wybudzały ją ze snu, a ciało miała zroszone potem.

Lexie miała do czynienia z krwią każdego dnia, własnym sztyletem zadawała śmierć

tysiącom wampirów i demonów. Krew jej nie odrzucała, ale krew płynąca z szyi
najlepszej przyjaciółki to już co innego. I nie istniała żadna przeklęta rzecz, którą Lexie
mogła by zrobić. Czuła, ze ma związane ręce.

- Miałam wiele wizji, jedne się sprawdzały, a drugie nie. Ale ta, ta jest… szaleńcza.

Muszę coś zrobić. Muszę do niej iść i jej pomóc. Nie chcę, aby zmierzyła się z tym sama.

Azazel owinął ręką jej ramiona mówiąc:

- Nie jest sama, ma Samael’a. To nie jest to samo, co stało się z Kelsey. Jade dokonała

wyboru, a ty jesteś zbyt lojalna, aby za plecami Jade udać się do Ambrose’a i mu wszystko
powiedzieć. Jak powiedziałem, tak czy siak, ona jest z Samel’em. On z pewnością będzie
na nią uważał.

Kelsey była innym zabójcą i jej dobrą przyjaciółką, która kilka miesięcy temu została

opętana przez duchowe demony. Na szczęście dzięki wizji Lexie, Kelsey udało się pomóc.

- Super, gdyby nie licząc faktu, że on również jest w wizji. Widzę męskie ręce, które są

umazane jej krwią. Ale jest tyle krwi, że niestety nie mogę dostrzec kim jest jej oprawca.
Jest ciemno jak diabli. Nic nie widzę prócz jej oczu… pozbawionych życia.

Zacisnęła zęby i zamknęła oczy. Niestety nie pomogło. Nagle w jej głowie pojawił się

przebłysk wizji i Alexia miała wrażenie, że jest tam, kiedy jej przyjaciółka umiera.

Azazel pocałował ją w czubek głowy.

- Czy wiesz, że Samael był kiedyś Aniołem Dusz? Jeśli Jade powiedziała mu o twojej

wizji, to proces zmiany jej losu już się rozpoczął. On, ze wszystkich ludzi jakich znam,
będzie wiedział co trzeba będzie zrobić, kiedy ktoś ją zaatakuje.

Lexie odsunęła się i spojrzała na niego.

- A co ma wspólnego to, że Samael był kiedyś Aniołem Dusz z tym, że ktoś próbuje

pozbawić Jade głowy?

Gdy szkoda została wyrządzona to były Anioł Dusz nie mógł nic zrobić.

- Twoja wizja, co do Kelsey nie spełniła się do końca. – zauważył.

Łyknęła to. To była prawda, ale Lexie nie mogła się wyzbyć tego nieprzyjemnego

uczucia, że coś może się stać jej najlepszej przyjaciółce. Kiedy miała inne wizje, to czuła,
ż

e może coś zdziałać. A teraz wiedziała, że jest bezsilna.

Lexie nienawidziła czuć się bezradna.

- Muszę zapolować. Mam potrzebę zabić coś gołymi rękami.

- Nigdy mnie to nie podniecało.

Uderzyła go w ramię mówiąc:

- Mówię poważnie. Chodźmy kogoś zabić.

Przynajmniej w czasie walki jej umysł nie będą przysłaniały te okropne wizje. Walka

zawsze oczyszczała głowę, a tego Lexie potrzebowała teraz, jak mało kiedy.

****

- Ta pizza zaczyna się robić zimna! – krzyknął Samael przez drzwi, które łączyły jego

pokój z Jade. Wynajął im mieszkania na czwartym piętrze. Na tyle daleko od ziemi, że
Jade nie musiała się obawiać iż ktoś wejdzie jej przez okno. Jako zabójca zawsze miała
jakiś wrogów, którzy tylko czaili się, aby ją sprzątnąć.

Kiedy wrócili do hotelu Jade poprosiła go o auto, kiedy wynajmował pokoje. Nie

oświeciła go, dokąd się wybiera, kiedy wspaniałomyślnie dał jej klucze nie zadając
ż

adnych pytań. Wróciła oddając je, jakieś dwie godziny temu.

- Idziesz, czy nie? – Samael zapukał do drzwi.

- Poczekaj, zaraz przyjdę – usłyszał jej śpiewny głos.

Skrzywił się przy drzwiach. Jade działała… dziwnie. Odkąd zakończyli ostatnią misję,

prawie w ogóle się nie odezwała, ani nie rzuciła żadnym zjadliwym komentarzem. Teraz,
kiedy o tym pomyślał, zauważył iż zaczęła być sympatyczna.

Jade, sympatyczna?

Niepokojące myśli przyszły mu do głowy. Czyżby próbowała go zabić? Zawsze stawała

się przed misją taka cicha. Jak tylko o tym pomyślał, skarcił się za to, że takie coś w ogóle
przeszło mu przez myśl. Była zabójcą, nie mordercą. Zabijała, aby zachować równowagę
w świecie i bronić ludzi, a nie dla przyjemności.

Z pewnością lubiła trzymać go na baczność. Może chciała mu oddać w naturze za

ostatnią misję? Nie powinien używać swojej demonicznej mocy, aby tak szybko zabić te
wampiry. Te misje były dla niej, aby udowodniła co potrafi, a nie dla niego, aby ją
chronić. Kiedy Samael spotkał Domiel’a, ten całkowicie zbił go z tropu. Coś było nie tak,
ż

e Domiel przyszedł po czyjąś duszę i wrócił bez niej. Przez wszystkie lata, kiedy Samael

był Aniołem Dusz, nie zdarzyło mu się nie wrócić bez wykonanej pracy.

Kiedy zadzwonił do Ambrose’a znów zaczął kłamać. Cóż, koloryzowanie zdecydowanie

lepiej brzmi. Powiedział szefowi, że Jade pomagała mu w trudnych rzeczach na misji i się
nie ujawniła. Wampiry nie były przecież aż tak straszne jak tamten szczeniak… Okej,
skłamał. Wielkie rzeczy. Jeśli chodzi o zabójców, Jade była dobra i nikt nie mógł tego
podważyć. Samael po prostu musiał usiąść i porozmawiać z nią o jej stylu walki i
powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Ale jak miał to zrobić skoro doskonale wiedział,
ż

e Jade czegoś mu nie mówi? Jedną z tych rzeczy było to, dlaczego zmieniła swój sposób

walki i co ją do tego skłoniło. Mógłby zadzwonić do jej przyjaciół, ale z pewnością każdy
by powiedział, że Jade bardzo dobrze sobie radzi.

Wciąż nie mógł pozbyć się potrzeby bezustannego chronienia jej, co kłóciło się z jego

misją. Jeżeli Jade owinie go sobie wokół palca, może to spowodować, że jego ostateczna
misja – uratowanie swojej duszy – legnie w gruzach. Jeżeli Lucyfer dowie się, że Samael
ż

ywi jakieś głębsze uczucia do Jade, to będzie musiał stawić czoło tej słabości.

Jednak bardziej niż cokolwiek martwiło go, że Jade chce działać sama, a on tak bardzo

pragnął ją chronić. To nie leżało w jego charakterze, więc było to podejrzane. Przypomniał
sobie, jak pierwszy raz ją poznał. Wydawało się to tak dawno temu, a w rzeczywistości
minęły tylko dwa miesiące… Pamiętał jak Ambrose zwrócił się do niego, kiedy wszedł na
salę szkoleniową:

- Jade właśnie trenuje klasę nowych rekrutów. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem

to dziś powinna mówić o walce z demonem. Będzie uczyć innych jak walczyć z istotą, która
jest dużo potężniejsza niż oni.

Interesujące.

Ambrose, a zaraz za nim Samael zatrzymali się tuż przed niebieskimi matami, które

rozłożone były na lśniącej, drewnianej podłodze. Na ich skraju siedziało dwudziestu
mężczyzn ze skrzyżowanymi nogami. Kilku stażystów spojrzało w ich stronę, kiedy się
zbliżali, bardziej jednak skupili się na Ambrose’ie.

Ciemnowłosa kobieta stała tyłem do mężczyzn. Położyła na stole sakiewkę i odwróciła

się do tłumu. Samael nie był niedoświadczonym chłopcem, ale na widok tej kobiety wziął
głębszy wdech. Wyglądała jak porcelanowa lalka, jak anioł. Jej wąskie spodnie idealnie
opinały jej szczupłe nogi, a czerwony top podkreślał biust.

Była urodzonym dowódcą. Plecy miała wyprostowane, ramiona cofnięte, a kiedy stanęła

przed mężczyznami patrzyła im prosto w oczy. Odczekała aż wszystkie szmery ucichnął i
przemówiła:

- Dobra, dziś powiem wam coś o demonach… Mogą was napaść w każdym możliwym

miejscu, bo posiadają moc materializowania się. W jednej sekundzie któryś z nich może
wam wbić nóż w szyję, a w następnej nie będzie po nim śladu. Tak więc, oto rzeczy,
których nie powinniście robić. Po pierwsze: jeśli demon cię nie zabije, możesz być pewien,

ż

e po ciebie wróci. Demony to wojownicy. Oni nie polują, ponieważ na większość

wampirów mogą natknąć się gdziekolwiek. Po drugie: nie nawiązujcie z nimi kontaktu
wzrokowego. Jeśli tak zrobicie - zginiecie na miejscu.

Jej słowa sprawiły, że się uśmiechnął. Jak na razie nie pomyliła się ani trochę, ale

próbowanie uzyskania przewagi nad demonem było niemożliwe. Słyszał, że kilka razy tak
się stało, ale to naprawdę rzadkość.

Ponownie skoncentrował się na piękności stojącej przed nim. Robiła na nim duże

wrażenie, bo niewiele osób mogło pochwalić się zdolnościami przywódczymi. Choć zawsze
szanował tych, którzy byli w stanie wykonywać czyjeś polecenia.

Jakiś student podniósł rękę i powiedział:

- Czy będzie możliwe szkolenie z demonem, aby doskonalić tę umiejętność? A może

pokażesz nam to, tak samo, jak zrobiłaś to ze sztyletami?

Jade spojrzał przelotnie na Samael’a, po czym z powrotem skupił wzrok na swoich

uczniach.

- Zdaje się, że demon już tu jest, tylko nie został jeszcze przeszkolony. Porozmawiamy o

tym jutro.

- Jestem bardzo dobrze zaznajomiony z walką. Jeśli potrzebujesz mojej pomocy

wystarczy zapytać.

Ponownie go oceniła, po czym wzruszyła ramionami i powiedziała:

- Skoro tak twierdzisz. Moi stażyści z pewnością docenią ten gest.

Samael uniósł jedną brew i spojrzał na Ambrose’a. Ten tylko skinął głową w kierunku

Jade mówiąc:

- Jade jest zabójczynią w Sojuszu od prawie ośmiuset lat. Tylko dziś kształci tych

rekrutów ponieważ ich trener nie miał czasu. Dla niej to łatwizna.

Samael wzruszył ramionami, nie wiedząc dlaczego Ambrose podał mu te informacje, ale

uważał, że w jakiś sposób musiały być one dla niego podpowiedzią. Powolnym krokiem
wszedł na środek niebieskiej maty. Skoro Jade była zbójczynią to nawet mu przez myśl nie
przeszło, że walka z nim mogłaby być dla niej czymś trudnym.

Zabójczyni nie traciła czasu. Podała mu sztylet mówiąc:

- Będziemy walczyć tylko w obrębie tego kwadratu, ty znikasz i już. To co robimy jest

tylko pokazem dla studentów, którzy muszą się czegoś nauczyć. Poznanie techniki walki
jednego z demonów może im się potem przydać w terenie.

- Rozumiem.

Cofnął się o kilka kroków trzymając sztylet luźno w dłoni. Z bliska jej oczy były koloru

ciemnego piwa i można było zobaczyć jak jej policzki i nos pokrywają piegi. Nie była zbyt
wysoka, ale jej postawa czyniła ją wyższą niż w rzeczywistości. Kiedy tak stał przed nią, jej
aura zdawała się być silna oraz mocna.

Był tam, aby zrobić coś, czego nie robił od ponad roku, jeśli w ogóle kiedyś. Markiz w

piekle miał bardzo mało czasu na kobiety.

Rozstawiła nogi, ugięła kolana i skinęła na niego. Samael zniknął i zmaterializował się

tuż za nią przykładając jej sztylet do szyi zanim zdążyła się odwrócić. Wyraźnie się tego
nie spodziewała, ale czy można to było inaczej zademonstrować? Jako to się mówi
‘spodziewaj się niespodziewanego’ Samael nigdy nie trenował w Piekle, ponieważ
większość demonów była kiedyś wojownikami w Niebie. Ale jeśli byliby szkoleni to z
pewnością nie byłoby to byłe gówno, tylko prawdziwe doznania.

Przekonywanie, że wampir może w jakikolwiek sposób zabić demona było śmieszne. To

byli jeszcze studenci, a już im pchano do głowy takie bzdury.

Echo głosów rozeszło się po sali szkoleniowej. Jade uderzyła go w rękę i odwróciła się w

jego stronę, a jej policzki pokrywał szkarłat.

- To nie czas aby pokazywać swoje umiejętności demonie. Staram się ich nauczyć

umiejętności, które potencjalnie mogłyby uratować im życie.

- Czy kiedykolwiek walczyłaś z demonem?

Zacisnęła zęby tak mocno, że Samael pomyślał iż niedługo będzie musiała odwiedzić

dentystę.

- Tak, ale te demony nie materializowały się aż tak szybko. A tak przy okazji to było to

moje szkolenie, które miało im tylko coś udowodnić. Właśnie dlatego teraz oddychasz. -
Zmierzyła go wzrokiem i powiedziała do uczniów. – Demony zawsze starają się
zdezorientować przeciwnika, dając mu czas, aby się przygotował. Nigdy nie spotkałam
demona, który umiałby się zmaterializować tak szybko jak ten. Na szczęście nie jest to dla
nich wspólna cecha.

To było tyle jeżeli chodzi o uczenie ich o niespodziankach. Ten trening był dla Samael’a

zbędny, ale skoro jego szef go tam zaprowadził, to on wolał się nie sprzeciwiać.

- Czy możemy to powtórzyć? – zapytał Ambrose.

Jade spojrzała na niego przez ramię mówiąc:

- Doskonale.

Samael zrobił wszystko, aby uśmiech nie zszedł z jego twarzy, kiedy usłyszał o powtórce.

Jade była seksowna jak diabli. Kiedy skinęła na niego, aby się przeniósł, dał jej czas, o
który prosiła i teleportował się poza budynek. Dał jej piętnaście sekund i zmaterializował
się powrotem, tak samo, tyle że w pozycji klęczącej. Podciął jej kolana, pociągnął w dół i
odwrócił ją na brzuch, po czym zabrał sztylet.

Wampiry posiadały bardzo dużą siłę, dlatego jej kop odrzucił go kilka metrów dalej, co

umożliwiłoby jej ucieczkę. Demon wiedział, że próbowałaby go zabić, gdyby ich szef nie
stał trzy metry dalej. Starając się zachować twarz złapał ją za kostki i przyciągnął do
siebie, dopóki nie leżała pod nim, a jego sztylet nie był przy jej szyi. Ambrose podszedł do
nich, rozbijając energię, jaka się między nimi wytworzyła. Jade przez cały czas skupiona
była na Samael’u i dłoni, w której trzymał nóż. Demon nie miał żadnych wątpliwości, że
bolało ją spotkanie z nim.

Ambrose górował nad zabójczynią i jakby tego było mało powiedział mentorsko:

- Jade to jest szkolenie, a ty znasz zasady. Dokładamy wszelkich starań, aby się

skoncentrować.

- Niestety Ambrose, ale mój instynkt wziął górę. Wyjaśniłam mu przecież, że ten pokaz

był tylko po to, aby udowodnić uczniom coś, dzięki czemu łatwiej zrozumieją co może im
się przydarzyć na ulicy.

- Myślę, że nam się udało – powiedział Samael.

- Jedyne czego dokonaliśmy było udowodnienie, że zwykłą dyrektywą niczego się nie

osiągnie. Nie wiem na jakim poziomie szkolenia jesteś, ale to wszystko jest bardzo łatwe,
dopóki nie przechodzisz do walki wręcz. Następnie, zagrożeniem są ci, którzy nie potrafią
odróżnić rzeczywistości od praktyki.

- Tak sądzisz? – Samael nie mógł tego nie skomentować. Przez ułamek sekundy na jej

twarzy można było dostrzec cień wstydu, który szybko przekształcił się w wyraz czystej
złośliwości.

Wampirzyca obróciła się na pięcie i szybko wybiegła z Sali szkoleniowej.

Głos Jade przywrócił go do rzeczywistości.

- Mmmmm, ale pachnie.

Samael stanął oniemiały. Zniknęły skórzane spodnie i zakurzona kurtka, którą Jade

miała na sobie wcześniej. Ich miejsce zastąpił beżowy sweter i ciemne dżinsy. Włosy
miała rozpuszczone i pokręcone, wyglądające jakby przeczesała je co najmniej milion
razy. Miała na sobie lekki makijaż i pachniała kwiatami. Nie miała na sobie butów,
zamiast tego była na boso, przez co było widać jej jaskrawoczerwone paznokcie u stóp.

Nie trzeba było być jasnowidzem żeby wiedzieć iz nie chciała go zabić.

Chciała go uwieść.

Tłumaczenie: zakochana.wariatka