Dżentelmeni z Południa

Richards Emilie

Billy

Przełożyła Małgorzata HeskoKołodzińska

Billy

ROZDZIAŁ 1

Powietrze północnej Florydy było tak gęste i wilgotne, jak pot spływający po grzbietach

mężczyzn, którzy kładli asfalt na drodze numer 194. Na wzgórzu nieopodal Moss Bend, Billy

Ray Wainwright stał na czele potężnego korka samochodów i czekał pokornie, aż

zablokowana chwilowo droga znów będzie przejezdna. Majowy upał był tak dokuczliwy, że

Billy nie odczuwał nawet złości czy gniewu, a jedynie lekkie zniecierpliwienie i rezygnację.

Klimatyzacja w jego taurusie wysiadła ostatecznie tego ranka i jak dotąd nie znalazł czasu,

aby zrobić cokolwiek poza tym, żeby opłakiwać jej brak.

Ekipa rozebranych do pasa i połyskujących torsami w słońcu późnego popołudnia

robotników pracowała z szybkością i entuzjazmem ludzi wrzuconych do dołu ze smołą.

Sygnalizatorka, hoża młoda kobieta w szortach, kusej bluzeczce i bejsbolowej czapce,

przepuściła tuzin samochodów osobowych i pół tuzina pickupów z drugiej strony, zanim dała

wreszcie Billy’emu znak, że może już ruszać.

– Na co się tak gapisz, Billy Ray? – wrzasnęła, kiedy wychylił głowę przez okno i

obdarzył ją leniwym uśmiechem.

– Na najładniejszy widok w River County, Gracie.

– Zachowaj tę gadkę dla sędziego, mecenasie – odwzajemniła uśmiech dziewczyna.

Gracie Burnette była szczęśliwą mężatką i matką najśliczniejszego niemowlaka w promieniu

kilkuset kilometrów. Billy Ray z powodzeniem bronił jej męża, gdy sąsiad oskarżył

Burnette’a o kradzież psa. Ostatecznie sprawa nie została rozstrzygnięta, bowiem psu

znudziły się chyba zaloty do suki z sąsiedniego okręgu i wrócił do domu w dniu kolejnej

rozprawy.

Billy uśmiechnął się do siebie. Oto on – Billy Ray Wainwright, obrońca złodziei psów,

barowych rozrabiaków i łowców aligatorów. Billy Ray Wainwright, redaktor naczelny

„Przeglądu Prawniczego Uniwersytetu w Miami”, który choć miał najlepsze oceny na

studiach, odrzucił ofertę pracy w najbardziej prestiżowej kancelarii w stolicy stanu, aby

wrócić w rodzinne strony i przejąć podupadającą praktykę po ojcu.

– Wpadnij do nas kiedyś na kolację! – zawołała Gracie, zanim odjechał, on zaś pomachał

jej na pożegnanie i zaczął wspinać się na szczyt niewysokiego wzgórza.

Widok dębów i sosen był niewątpliwie miły dla oka, jednak postękiwanie przeciążonego

silnika oraz pragnienie, które suszyło mu gardło, nie pozwalały docenić uroków krajobrazu.

Kiedy więc Billy zjechał wreszcie do położonego w dole miasteczka, z ulgą zatrzymał się na

parkingu i ruszył w stronę starego drewnianego budynku z klimatyzatorami zamontowanymi

obok każdego okna.

Dawno, dawno temu drewno pomalowano na wściekły błękit, ale słońce Florydy sprawiło

ż

e teraz budynek miał kolor bladego, zasnutego chmurami nieba. W dzieciństwie Billy

spędził wiele czasu w tawernie „Błękitna Laguna”. Z tego co wiedział, w promieniu kilkuset

kilometrów nie było żadnej laguny, a potok przepływający nieopodal lokalu miał kolor

brudno-brązowy. Mieszkańcy River County lubili jednak ubarwiać rzeczywistość. To było

łatwiejsze niż jej zmienianie, a już na pewno o wiele bardziej interesujące.

Ż

wir na parkingu zachrzęścił pod podeszwami nowych butów Billy’ego. Kiedy wkroczył

do tawerny, wszyscy podnieśli głowy. Nagle w twarz buchnęło mu lodowate powietrze i

jękliwy śpiew Williego Nelsona. Przywitały go przyjazne okrzyki stałych bywalców lokalu.

– Jak leci, Billy Ray? – Atrakcyjna brunetka w średnim wieku, ubrana w dżinsy i obcisły

podkoszulek, pocałowała go na powitanie w policzek.

– Nie mogę narzekać, Maggie. – Objął ją ramieniem i mocno przycisnął. Maggie

Deveraux była właścicielką lokalu, a także kochanką jego ojca, Yancy’ego Wainwrighta,

jeszcze zanim ten zamienił się w skończonego pijaka.

– Doug siedzi tam, w kącie. – Machnęła kciukiem nad ramieniem. W gęstym kłębie

papierosowego dymu Billy Ray ujrzał oliwkowy mundur szeryfa, Douga Fletchera. – Mówił,

ż

e masz się z nim spotkać.

– Powinnaś brać od niego opłatę za zajmowanie tego stolika.

– Daję mu go gratis. Lokalowi nie zaszkodzi, że szeryf zapuścił tu korzenie. Mniej

bijatyk.

– Tak, jeśli nie bierzesz pod uwagę tych, które on wszczyna.

– Jeśli Doug bierze w nich udział, nazywam je nieporozumieniami.

Billy roześmiał się i ruszył w stronę szeryfa, witając się po drodze ze znajomymi. Choć

dopiero dochodziła piąta po południu, w barze panował tłok. Nic dziwnego, pomyślał, w

końcu jest piątek, dzień wypłaty.

Wreszcie dotarł do rogu sali, a wówczas Doug Fletcher odchylił się na krześle na jego

widok i skrzyżował ręce na piersiach.

– Najwyższy czas. – Machnął ręką, wskazując stojące obok siebie krzesło. – Witasz się z

każdym burakiem w okolicy, Billy Ray?

– Nawet z tobą. – Billy opadł na krzesło i poluzował krawat. – A to już nie lada

poświęcenie.

– To co zwykle? – Doug wyciągnął rękę, żeby zwrócić na siebie uwagę Maggie.

– Pewnie już nam to niesie.

– Słusznie. Zawsze jesteś dla niej taki cholernie grzeczny, co?

– A czemu nie? – uśmiechnął się Billy Ray. – Była dla mnie prawie jak matka.

– Bo ja wiem? Moja staruszka też wciąż ci nadskakiwała. Mały Billy Ray Wainwright

miał powodzenie.

– Powiedzmy, że twoja mama umiała poznać się na ludziach.

– Moja mama lubiła ładnych chłopców. Wciąż masz śliczną buźkę, Billy Ray. Dlaczego

nie siedzi na niej jakaś cycata piękność?

– Czy w ten taktowny sposób usiłujesz dowiedzieć się czegoś o moim życiu osobistym?

Doug wyszczerzył zęby w uśmiechu. Kiedy był poważny, przypominał buldoga, ale

uśmiech całkowicie odmieniał jego twarz. Tak jak Billy Ray, szeryf miał trzydzieści lat, ale

na tym kończyły się podobieństwa między oboma mężczyznami. Włosy Billy’ego był

jasnobrązowe, oczy niebieskie, rysy zaś ostre i wyraziste, począwszy od prostego nosa, na

mocnej szczęce skończywszy. Doug z kolei miał krzaczaste brwi i krótki nos, zaś jego ciemne

kręcone włosy z każdym rokiem ustępowały pola czołu.

– Z tego co słyszę, połowa panien w Moss Bend ugania się za tobą, ale ty nie dajesz

ż

adnej z nich tego, co chciałaby najbardziej – stwierdził Doug.

Teraz Billy odchylił się na krześle i skrzyżował ramiona. Nadal nie wiedział, po co Doug

chciał się z nim spotkać, ale domyślał się, że minie sporo czasu, zanim to z niego wyciągnie.

– Tylko połowa? – podjął temat, uznawszy, że musi nieco pogawędzić, zanim dowie się

czegoś konkretnego.

– Dla mnie starczyłoby i tyle. A ty co? Czyżbyś gustował w samotnym życiu?

– Nie aż tak bardzo, jak w gadaniu o intymnych sprawach z szeryfem z jakiejś zapadłej

dziury.

– Chodzi mi tylko o twoje dobro, synu – roześmiał się Doug.

Billy poklepał go po ramieniu, po czym rozejrzał się za Maggie, która nie pojawiła się

dotąd z jego ulubionym drinkiem. Zdziwiło go to, więc uniósł głowę, by sprawdzić, gdzie się

podziała. Natychmiast zauważył, że w pomieszczeniu zapanował podejrzany spokój, niczym

cisza przed burzą.

Popatrzył na siedzącego przed nim mężczyznę i zapytał:

– Co jest grane?

– Niespodzianka, synu.

– Do diabła, Doug, pamiętałeś!

– Ja nigdy niczego nie zapominam. Podobnie jak Maggie. Dokładnie w tym właśnie

momencie wyrosła przed nimi Maggie z tortem tak wielkim, jak uśmiech Douga. Szereg

ś

wieczek rozjaśniał ciemne wnętrze tawerny. Billy domyślał się, że jest ich równo trzydzieści.

– Wszystkiego najlepszego, Billy Ray! – wrzasnął radośnie Doug, a gromada bywalców

lokalu zaintonowała fałszywie „Sto lat!”. – Kiedy będziesz zdmuchiwał świeczki, poproś

Boga o jakąś babkę, bo nudzi mnie już to skakanie wokół ciebie.

– Kiciu, pamiętasz, co ci mówiłam? – Carolina Grayson uklękła na podłodze naprzeciwko

swojej pięcioletniej córeczki i położyła drżące ręce na jej ramionach. – Pamiętasz wszystko?

Kicia miała na sobie jedną z eleganckich sukienek, które kupiła jej babcia, Gloria

Grayson. Obszyte koronką skarpetki dziewczynki wciąż były czyściutkie, choć mała nosiła je

przez cały dzień, a sznurowadła bucików starannie zawiązane. Jedynie grymas na piegowatej

buzi mącił nieco ten idealny obrazek.

– Musimy być cicho – powtórzyła Kicia. – Nikt nie może się dowiedzieć, że wyjeżdżamy.

– Właśnie. Musimy chodzić na paluszkach. – Carolina z trudem zdobyła się na uśmiech. –

Tak jak ty, kiedy w nocy wślizgujesz się do mojego pokoju, żeby sprawdzić, jak się czuję.

– Wcale tak nie robię!

Owszem, robiła, ale teraz nie miały czasu, aby się o to kłócić. Kicia robiła wiele rzeczy,

którymi nie zaprzątała sobie głowy większość małych dziewczynek. W wieku lat pięciu była

bardziej dojrzała niż niejedna nastolatka.

– Poniosę Chrisa – powiedziała Carolina. – Ty musisz tylko zająć się sobą.

– Nie możesz dźwigać Chrisa. Jesteś chora.

– Dobrze się czuję, naprawdę. Kiedy już znajdziemy się w samochodzie, będę musiała

tylko prowadzić. Zgoda? Obiecujesz, że się postarasz?

Kicia niechętnie skinęła głową.

Carolina wstała powoli. Pokój zakołysał się – przez chwilkę kobieta miała wrażenie, że

zaraz runie na ziemię. Stała jednak wyprostowana i oddychała powoli, aż mroczki przed

oczami ustąpiły.

– Zabierz ze sobą jedną zabawkę, tę ulubioną – poleciła córce. – Kiedy już dojedziemy na

miejsce, dziadkowie wszystko ci prześlą.

– Nieprawda.

O to też nie było czasu się kłócić. Poza tym Kicia bez wątpienia miała rację.

– Zabiorę Bum Buma – stwierdziła Kicia. Bum Bum był pluszową pandą, z którą

dziewczynka sypiała od dzieciństwa.

– Zapakowałam Buma. Jest już w samochodzie.

– Więc wezmę Lizzie.

Lalka Lizzie była z kolei ostatnim prezentem, jaki ojciec Kici podarował córce przed

ś

miercią.

– Dobry pomysł – powiedziała Carolina. – Nie jest ciężka. Zapakowałam też kocyk

Chrisa i jego ciężarówkę.

– A pluszowego konika?

– Skarbie, dziadek wyrzucił konika, bo był bardzo brudny, zapomniałaś?

– Wyjęłam go ze śmietnika. Jest pod łóżkiem, na dnie tego pudła ze swetrami. Pozwalam

mu się nim bawić, kiedy nikogo nie ma.

Carolina patrzyła na córeczkę, a łzy napływały jej do oczu. Przez chwilę zupełnie nie

wiedziała, co powiedzieć.

Powoli. Po kolei. Już niedługo Kicia znów będzie mogła żyć jak każda mała

dziewczynka.

– Pójdziesz po konika, a ja tymczasem wezmę Chrisa, dobrze? – poprosiła łagodnie. –

Potem będziemy musiały wyruszyć. Przed nami długa droga.

– Dobrze. Ja go poniosę. Dam radę, mamo. Carolina pochyliła się i pocałowała złocisty

lok na czole Kici.

Kiedy Billy Ray opuszczał tawernę, kręciło mu się w głowie. Zazwyczaj nie pił, a kiedy

już mu się to zdarzało, ograniczał się do jednego piwa, które sączył tak długo, aż zupełnie

wybąbelkowało. Dziś wlał w siebie dwa kufle, aby spłukać urodzinowy tort, kanapkę z rybą i

wielki półmisek frytek, które Maggie przygotowała specjalnie dla niego. Na szczęście wcale

nie był pijany. Czuł jedynie, że niemal ogłuchł na skutek głośnej muzyki i krzyków

znajomych, i że jest posiniaczony od długich serii poklepywania po plecach.

Doug przyłączył się do niego na parkingu. Żona Douga, Nadine, poszła do domu już

godzinę wcześniej. Właściwie gdyby się nad tym zastanowić, przez tawernę przewinęło się

tego wieczoru niemal całe Moss Bend.

– Masz jeszcze jakieś plany na dzisiaj? – spytał Doug, przygryzając między zębami

wykałaczkę.

– Jeszcze?

– Noc się dopiero zaczyna, przyjacielu. – Doug mrugnął znacząco.

Billy postanowił zignorować tę aluzję.

– Muszę sprawdzić, co się dzieje w warsztacie Joela – odparł. – Cal wyjechał na wakacje.

Potem wybieram się do domu.

– Szkoda, że nikt tam na ciebie nie czeka.

– W mojej szopie mieszka kocur o trzech nogach. Jemu pewnie także powiedziałeś, że

dziś mam urodziny.

– Wyślę kogoś, żeby sprawdził, co się dzieje u Joela. Nie musisz się tym przejmować.

Dziadek Billy’ego Ray a był właścicielem najlepiej prosperującego punktu obsługi

samochodów w mieście. Warsztat ów prosperował tak dobrze, że trzeba było zatrudnić

człowieka do ochrony. Joel Wainwright obsługiwał cały wydział policji, podobnie jak połowę

właścicieli samochodów w okręgu. W wieku lat siedemdziesięciu pięciu i po dwóch atakach

serca nie mógł już osobiście dokonywać wielu napraw, ale często bywał w swoim zakładzie.

Pracujący tam mechanicy bardzo się z nim liczyli i harowali nie gorzej od niego.

– Nie przejmuję się tym. – Billy Ray leniwie odpędził komara. – Po prostu chcę tam

zajrzeć. Dla spokoju.

– Dziwne, że Joel osobiście nie nocuje w zakładzie, skoro Cal wyjechał.

– Robiłby to, ale ostatnio kiepsko sypia. Woli się męczyć we własnym łóżku. Przyjdzie

najstarszy syn Cala, kiedy skończy nocną zmianę.

– Skoro teraz tam wpadniesz, to przyślę swojego człowieka koło północy, żeby zaczekał

na chłopaka Cala. – Doug klepnął Billy’ego po ramieniu, po czym ruszył do samochodu.

– Doug! – zawołał za nim Billy.

– Tak?

– Niezłe przyjęcie.

– Tylko się nie rozczulaj – uśmiechnął się Doug. W świetle zachodzącego słońca wydał

się nagle niemal zawstydzony.

Po chwili wśliznął się na fotel jednego z policyjnych wozów, tak dobrze utrzymywanych

przez Joela, i uruchomił silnik. Kiedy wyjeżdżał z parkingu, dwukrotnie zatrąbił na cześć

Billy’ego Raya. Billy pomyślał, że i tak ma szczęście – Doug mógł przecież zatrąbić

trzydzieści razy.

Zanim Billy Ray znowu znalazł się na drodze, na niebie pojawiły się gwiazdy. Nadal było

gorąco, ale brak słońca sprawił, że upał stał się znośniejszy. W tej chwili śpiewały zarówno

ptaki dnia, jak i nocy, walcząc o przywództwo. Do tego wszędzie było słychać cykanie

ś

wierszczy, a także rechot żab z pobliskiej rzeki Sassafras.

Billy Ray często tu przychodził w dzieciństwie. Razem z Dougiem polował na ryby i

nocował na brzegu w namiocie albo pod gołym niebem. Chłopcy budowali tratwy i pływali

nimi aż do Moss Bend, a kiedyś, mając trzynaście lat, popłynęli z biegiem rzeki aż do

sąsiedniego okręgu, gdyż zebrało im się wtedy na ucieczkę.

Nigdy nie podejrzewał, że swoje trzydzieste urodziny spędzi w tym samym miejscu, w

którym dorastał. Nawet w wieku trzynastu lat wierzył, że jego przeznaczenie leży gdzie

indziej.

A jednak był tutaj. Wciąż. Znowu. Być może miał zostać tu już na zawsze.

Kiedy dotarł w końcu do warsztatu Joela na rogatkach miasta, żałował ogromnie, że nie

jest we własnym domu, gdzie mógłby ściągnąć cisnące buty i rozebrać się do majtek. Obiecał

jednak Joelowi, że zobaczy, co się dzieje w zakładzie. Po skończeniu studiów przyjechał do

Moss Bend, aby być blisko dziadka, i zamierzał tu zostać, dopóki Joel nie spotka się ze swoim

Stwórcą.

Zakład Joela zajmował powierzchnię trzech przeciętnych miejskich parceli. W rogu

znajdował się spory biały budynek z dołączonym skrzydłem ciągnącym się wzdłuż drogi, w

którym obsługiwano pojazdy. Samochody osobowe i ciężarówki tłoczyły się na przyległym

parkingu, osłoniętym starymi drzewami, których Joel za nic nie chciał ściąć.

Z tyłu warsztatu drzew było nieco więcej i z powodu odległości od drogi oraz bliskości

lasu ochronie sprawiało to problem. Kilka tygodni wcześniej ktoś zakradł się na teren zakładu

i korzystając z tego, że Cal spał, ukradł kołpaki i znak firmowy chevroleta z pokrywy

bagażnika. Joel podejrzewał nastolatka z sąsiedztwa, który miał taki sam samochód, ale jak

dotąd chłopak do niczego się nie przyznał.

Billy Ray zaparkował dokładnie naprzeciwko głównego wejścia i cicho zamknął drzwi

samochodu. Jeśli ktoś z okolicy planował drobną kradzież, najprawdopodobniej i tak zdążył

się już wystraszyć, ale Billy postanowił zachowywać się zgodnie z zasadami. Obszedł cicho

teren, zaglądając w okna budynku i samochodów, a nawet uniósł plandekę zakrywającą jedną

z ciężarówek, by sprawdzić, czy w środku nikt się nie kryje.

Kiedy skończył, skierował się na tyły budynku. Paliła się tam tylko jedna słaba lampka,

zamiast silnych reflektorów, na które narzekali sąsiedzi. Tu właśnie ustawiano samochody,

które miały być naprawiane następnego dnia. Po zaparkowaniu właściciele wrzucali kluczyki

od wozów przez otwór w drzwiach budynku.

Billy Ray spędził wystarczająco wiele czasu w tym warsztacie, aby rozpoznać niektóre z

samochodów. I tak oto stał przed nim zdezelowany ford kombi, który należał do kelnerki z

restauracji Peabody, oraz stary volkswagen – duma pewnego maturzysty. Obok zaparkowano

trzy przeciętne sedany, zbyt zwyczajne, by je rozpoznać na pierwszy rzut oka, a także srebrne

BMW.

Było tylko jedno takie w okolicy.

Samochód Caroliny Grayson.

Billy Ray omiótł wzrokiem wszystkie auta, lecz jego spojrzenie ponownie powędrowało

do BMW. Wóz ten stanowił równowartość rocznych zarobków przeciętnego mieszkańca

okręgu. Był dokładną kopią pojazdu, który Carolina zniszczyła ubiegłej zimy, kiedy po

gwiazdkowym przyjęciu zjechała z autostrady. Jej mąż Champ nie przeżył tego wypadku,

więc to z pewnością nie on pomógł jej wybrać znów ten sam model.

Joel nie lubił obsługiwać pewnych typów pojazdów, a srebrny BMW Caroliny właśnie do

nich należał. Jednak Graysonom nikt nie odmawiał – nawet ktoś tak niepokorny, jak dziadek

Billy’ego Raya. Gdyby sędzia Grayson przybył do zakładu z kilkoma perszeronami i zażądał

ich zmodyfikowania, Joel wymieniłby im owies i zawiązał warkocze na grzywach.

Graysonowie od zawsze rządzili River County – pewne sprawy nigdy się nie zmieniają.

Billy Ray westchnął i uśmiechnął się smutno do siebie. Przybył tu, żeby wypłoszyć

ewentualnych złodziei, a nie myśleć o Carolinie Grayson. Jednakże trudno mu było wyrzucić

ją z pamięci. Razem ukończyli liceum i choć ich drogi nigdy później się nie zeszły, ona także

mieszkała w Moss Bend.

W liceum Carolina była piękną dziewczyną, długonogą blondynką o zniewalającym

uśmiechu. Wyrosła z niej wyjątkowo atrakcyjna kobieta. Najwyraźniej była ulubienicą Pana

Boga, obdarzoną urodą, rozsądkiem, rozumem i bogactwem. Dorastała bez kłopotów w

prominentnej rodzinie z okolicy, a wyszła za mąż za członka jeszcze bardziej szacownego

klanu.

Aż do czasu wypadku, w którym zginął jej mąż, wiodła wspaniałe życie – a przynajmniej

tak wyglądało to z zewnątrz. Miała córkę i syna, którzy byli równie piękni, jak ona sama,

cieszyła się łaskami Graysonów, a jej mąż był najlepszym sportsmenem na studiach – co

robiło nieporównanie lepsze wrażenie niż dyplom prawnika. Gdy dorósł, zarabiał na życie

jako kierownik należącej do Graysonów agencji nieruchomości. Wydawało się, że Carolina

jest niezwykłą szczęściarą – aż do pamiętnej nocy, kiedy zjechała takim właśnie samochodem

z autostrady i wpakowała go na drzewo.

Nawet jednak wtedy zdołała uniknąć wielu problemów związanych z wdowieństwem. Po

miesiącu spędzonym w szpitalu, wprowadziła się do Graysonów i z ich pomocą zdołała jakoś

stanąć na nogi. U jej drzwi nie pojawiali się wierzyciele, służba zaś spełniała wszystkie

ż

yczenia dzieci. Zapewniono jej najlepszą opiekę i rehabilitację. Można się było spodziewać,

ż

e Carolina poradzi sobie wkrótce z tą ciemną plamą na doskonałym życiorysie i znajdzie

kogoś takiego jak Champ Grayson, kto się nią zaopiekuje.

– Wciąż boli, Billy? – spytał głośno sam siebie i dźwięk własnego głosu sprowadził go na

ziemię. Stał przed zakładem Joela, myśląc o kobiecie, która nigdy do niego nie należała.

Nawet jeśli jako nastolatek podkochiwał się w Carolinie, to znajomi zdołali wybić mu z

głowy wszelkie marzenia. A zwłaszcza ona sama.

Zaklął cicho i ruszył przed siebie. Na terenie warsztatu nie było nikogo, więc skoro

spełnił już swój obowiązek, mógł pojechać do domu i wziąć zimny prysznic. Dziś skończył

trzydziestkę. Miał ochotę uczcić to, siedząc na werandzie, pijąc mrożoną herbatę i myśląc o

nadchodzącej przyszłości.

I zrobiłby to, gdyby nagle nie zauważył cienia tuż za wozem Caroliny. Przez chwilę

sądził, że coś mu się przywidziało. Światło było tak słabe, że wzrok mógł spłatać mu figla.

Chciał wierzyć, że tylko w jego głowie powstał ten obraz ręki wystającej zza samochodu.

– Jest tam kto? – zawołał. – Jeśli tak, to niech wie, że wkroczył na cudzy teren.

Nie był zdziwiony, gdy nie usłyszał odpowiedzi. Nawet świerszcze zamilkły, jak gdyby

nasłuchiwały, co stanie się dalej.

– Dobra, wyłaź – powiedział ugodowym tonem. – Jeśli tego nie zrobisz, będę musiał

zadzwonić po szeryfa, a Doug Fletcher z rozkoszą rozwali ci głupi łeb.

Tak jak przewidział, nadal nie było odpowiedzi. Billy Ray dał intruzowi trzydzieści

sekund.

– Sam ci go rozwalę, bez pomocy Douga – stwierdził, gdy czas minął. – Zaraz zobaczysz.

Przysunął się bliżej samochodu. Oczywiście nie miał najmniejszego zamiaru spełnić

swojej groźby. Chciał tylko przestraszyć dzieciaka czy dzieciaki kryjące się za srebrzystym

autem. Przypuszczał, że wezmą nogi za pas, gdy tylko się zbliży, a w przyszłości będą

wiedziały, że ten teren jest strzeżony, i więcej tu nie przyjdą.

Kiedy znalazł się jakieś półtora metra od BMW, cień znowu się poruszył. Szczupła

sylwetka wychyliła się zza maski i czmychnęła w bok. W ciemnościach Billy nie widział zbyt

dobrze, ale zdawało mu się, że intruz jest średniego wzrostu, raczej smukłej budowy ciała i

ma na sobie ciemne ubranie.

– Dobra, dosyć tych gierek! – Zatrzymał się, na co sylwetka także znieruchomiała. –

Jestem pewien, że wygram, chyba że masz broń. A jeśli masz, to rozwalenie mi głowy z

powodu kołpaków nie wydaje się zbyt rozsądne.

– Billy Ray?

Głos, który usłyszał, poruszył w nim jakąś dawno nie słyszaną strunę. Należał do kobiety,

był głęboki i delikatny jak wiatr północnej Florydy. I znajomy.

– Billy Ray, ja...

Sylwetka zachwiała się gwałtownie. Billy Ray wciąż stał nieruchomo, jakby nie był w

stanie uwierzyć, że ów głos należy do Caroliny Grayson. Dopiero gdy kobieta zaczęła osuwać

się na ziemię, rzucił się przed siebie i już po chwili był przy samochodzie. Akurat na czas, by

złapać Carolinę w ramiona.

Zorientował się, że straciła przytomność, przykucnął więc i położył jej głowę na

kolanach. Cała płonęła, a gdy poklepał ją po policzku, nie otworzyła oczu. Wszystko

rozegrało się tak szybko, że nadal nie do końca uświadamiał sobie, co się właściwie dzieje.

Zanim zdołał się nad tym zastanowić, drzwi od samochodu otworzyły się i mała dziewczynka

walnęła go pięścią w plecy.

– Zostaw moją mamę!

Billy wyciągnął dłoń i złapał małą za przegub.

– Przestań – powiedział łagodnie. – Twoja mamusia jest chora, a ja staram się tylko jej

pomóc.

– Słyszałam, co mówiłeś! Powiedziałeś, że rozwalisz jej łeb!

– Cicho, skarbie. Nie wiedziałem, że to twoja mama. Myślałem, że ktoś chce ukraść jej

samochód. – Kiedy dziewczynka przestała się miotać, puścił jej rękę. – Jak się nazywasz?

– Catherine Waverly Grayson. A ty kim, u diabła, jesteś? Gdyby nie był tak zdumiony,

być może by się roześmiał.

W obecnej chwili jednak nie dostrzegał w zaistniałej sytuacji niczego zabawnego.

– Jestem Billy Ray – przedstawił się. – Billy Ray Wainwright. Ja i twoja mama

chodziliśmy razem do szkoły, dawno temu.

– Co się stało mamie? Co jej zrobiłeś?

– Zupełnie nic. Czy chorowała?

Catherine Waverly Grayson uklękła obok niego i odgarnęła włosy z czoła matki.

– Dużo kaszlała. I od wielu dni leżała w łóżku – wyjaśniła.

– To dlaczego teraz w nim nie leży? Dziewczynka nie odpowiedziała. Billy Ray wiedział,

ż

e jeśli będzie na nią patrzył, mała nie piśnie ani słowa. Pochylił się nieco i mocniej

przycisnął do piersi Carolinę.

– Carolina, słyszysz mnie? – zapytał.

W odpowiedzi usłyszał jedynie cichy jęk. Powieki Caroliny drgnęły i po chwili kobieta

otworzyła oczy.

Już od dawna nie znajdował się tak blisko niej. Przyjrzał się jej dokładnie, chcąc ocenić

zmiany, jakie w niej zaszły przez te lata. Czas obszedł się z nią łaskawie, jak zapewne z

większością kobiet, które żyły na jej poziomie. Pociągłej twarzy nie szpeciły żadne

zmarszczki, a długie do ramion włosy były starannie ułożone – nawet teraz wiły się

wdzięcznie wokół szyi i uszu. Oczy Caroliny zachowały ten sam świeży odcień zieleni, ale

teraz Billy widział w nich cienie, których nie było dwanaście lat wcześniej.

– Możesz usiąść? – zapytał, kiedy w pełni odzyskała przytomność. – Jeśli chcesz, oprzyj

się o mnie.

Zdołała skinąć głową, więc pomógł jej usiąść w nieco bardziej wygodnej pozycji. Nie

puścił jej jednak. Obawiał się, że w każdej chwili mogłaby runąć na ziemię jak kłoda.

– Jesteś chora – odezwał się, kiedy usadowiła się wygodnie. – Potrzeba ci lekarza.

– Wczoraj się z nim widziałam. Po prostu jestem przeziębiona. Nic mi nie będzie.

– Nie wyglądasz najlepiej. Szczerze mówiąc, wyglądasz jak osoba, która ma na głowie

całą masę problemów. A jeden z nich kilka minut temu powalił cię na ziemię.

– Billy, ja...

Słyszał rozpacz w jej głosie. Domyślał się, ile musi ją kosztować to nieme przyznanie się

do bezradności. Carolina była doskonale wychowana – nigdy nie okazywała swoich uczuć.

– Mamo, czy on robi ci coś złego?

Billy Ray niemal zapomniał o dziewczynce, która stała tuż obok. Dziewczynce, która tak

bardzo przypominała swoją matkę. Zerknął na nią i ujrzał strach w jej twarzy.

– Nie, Kiciu – odparła Carolina. – Billy Ray to stary przyjaciel.

– Mówiłem ci – uśmiechnął się do dziecka.

– Nie wierzę we wszystko, co mi mówią.

– Mądra dziewczynka. Ja też nie. – Ponownie spojrzał na Carolinę. – Na przykład nie

wierzę, że lekarz uznał, że to przeziębienie. Mam rację?.

Carolina nie odpowiedziała, a on zrozumiał, że niczego więcej się od niej nie dowie.

– Odprowadzę cię do domu – westchnął. – Musisz się położyć. Co ty tu właściwie robisz?

Sprawdzałaś samochód? Ludzie Joela są pracowici, ale po zmroku idą do domu.

– Ja... nie mogę wrócić, Billy.

Przez chwilę miał wrażenie, że nie dosłyszał. Z wyrazu jej twarzy domyślił się jednak, że

właśnie tak powiedziała.

– Musisz, skarbie – mruknął. – Jesteś chora. Albo do domu, albo do szpitala, wybieraj.

– Nie mogę wrócić. Błagam cię!^

I znów ta przejmująca rozpacz w jej głosie. I oczy, piękne oczy, które wypełniły się

łzami. Zadziwiające, że nawet w takim stanie, zapłakana, z rozpalonymi od gorączki

policzkami, Carolina wciąż była piękną kobietą.

– Może wytłumaczysz mi, dlaczego? – Odsunął się od niej.

– Bo my uciekamy – odpowiedziała zamiast mamy dziewczynka.

– Rozumiem. – Billy Ray nie spuszczał wzroku z Caroliny. – A jaki jest powód tej

ucieczki?

– Usiłowałam uruchomić samochód. – Głos Caroliny był zachrypnięty. – Gabe

przyprowadził go tu po południu. Nic nie było zepsute. Zupełnie nic.

– Powoli. – Billy Ray usiłował uporządkować to, co właśnie usłyszał. – Gabe

przyprowadził samochód...

– A w samochodzie nic nie było zepsute. Gabe przywiózł go na przegląd. Mieli się nim

zająć dopiero jutro! Ale nie chce zapalić...

– Gabe? – Chyba zaczynał pojmować.

– Pracuje dla mojego dziadka – wyjaśniła dziewczynka.

– No, tak. – Billy Ray pokiwał głową, jak gdyby wszystko stało się dla niego jasne. –

Dlaczego chcesz uruchomić samochód? – zapytał.

Carolina nie odpowiedziała.

– Czasem, kiedy ktoś zostawia na parkingu cenny samochód, Joel usuwa z niego jakąś

część – ciągnął Billy Ray. – Tak na wszelki wypadek. Może twój akumulator jest teraz gdzieś

w magazynie.

– O, Boże... – jęknęła przerażona.

– Co tu się dzieje, Carolino? – zapytał ją surowym głosem. – Powiedz mi wreszcie.

– Ja po prostu... muszę się stąd wydostać. Możesz przynieść ten akumulator?

– Coś zrobiłaś?

– Ja? – zapytała nieprzytomnie.

– Powiedz, skarbie, zrobiłaś coś złego? – Potrząsnął nią ostrożnie. – Czy dlatego

próbujesz uciec, zamiast leżeć w domu, w łóżku?

Nagle poczuł, że dziewczynka uderzyła go w ramię.

– Moja mamusia to najlepsza mamusia na świecie! – krzyknęła.

– Wiem. – Billy Ray złapał małą za rękę. – Ale trudno powiedzieć, żeby wychowała

prawdziwą damę z Południa.

Nagle Carolina wybuchnęła płaczem. Billy Ray zdawał sobie sprawę, że nie są to łzy na

pokaz, wyczułby, gdyby udawała. Zrozumiał, że mimo upływu lat, wciąż dobrze zna tę

kobietę, wciąż zna Carolinę Waverly, mimo że ta nazywa się teraz Grayson. Dawno temu

przestał jej wierzyć, ale zna ją wciąż doskonale.

I oto znowu pojawiła się w jego życiu.

Potrząsnął głową, jakby chciał odpędzić od siebie tę myśl. Nie chciał tego. Pogodził się

już ze swoim życiem w Moss Bend, ze swoją samotnością i straconymi złudzeniami. Dziś

skończył trzydzieści lat i niepotrzebna mu była kolejna przygoda z Caroliną Waverly

Grayson.

Mimo to przytulił do siebie płaczącą kobietę.

– Daj spokój – szepnął. – Powiedz mi, co mam zrobić.

– Napraw samochód. Błagam cię. Muszę się stąd wydostać.

– Nie mogę tego zrobić, skarbie. Nie będziesz w stanie prowadzić. Musisz myśleć o

swojej córeczce... – Kiedy to mówił, z samochodu rozległ się płacz małego dziecka. – O obu

swoich dzieciach – dodał.

– Kiciu... ?

– Zaraz go wezmę – powiedziała natychmiast dziewczynka.

– Nie mogę wrócić... – Caroliną znów zwróciła się do Billy’ego. Po jej twarzy łzy płynęły

teraz strumieniami. – Nie mogę, Billy Ray, zrozum...

Kicia otworzyła drzwi od samochodu i w chwilę później położyła wrzeszczącego i

potarganego malucha na ziemi.

Cholera, pomyślał Billy, sytuacja nie wygląda najciekawiej. Miał przed sobą zrozpaczoną

kobietę i jej małą córkę, która najchętniej stłukłaby go na kwaśne jabłko. Do tego dochodził

jeszcze wyjący chłopczyk.

– Mogę cię gdzieś zawieźć? – zapytał.

– Sędzia...

Wiedział, co chciała powiedzieć. Gdyby sędzia miał ich szukać, z pewnością zacząłby od

przyjaciół Caroliny. Billy Ray miał przed sobą dwa wyjścia: albo nie zważając na jej protesty,

odwieźć ją do Graysonów, albo zabrać ją do siebie.

– Powiedz tylko, że nie zrobiłaś niczego, co mogłoby ściągnąć na nas kłopoty –

powiedział tak cicho, że nikt poza nią nie mógł tego usłyszeć.

Popatrzyła na niego niepewnie. Dzieliły ich tylko centymetry. Przez chwilę Billy miał

wrażenie, że jego serce przestało bić.

– To nieważne, czy coś zrobiłam – odetchnęła głęboko. – Jeśli mi pomożesz, on na

pewno będzie cię ścigał...

– Sędzia?

Niemal niezauważalnie skinęła głową.

– A czy zrobiłaś coś złego, Carolino?

– Czy to źle, że chcę wychowywać własne dzieci? Nie miał pojęcia, co zaszło, ale zdawał

sobie sprawę, że w tej chwili i tak nie dowie się niczego więcej. Musiał dokonać wyboru, i to

natychmiast. Wiedział, że jeśli pomoże Carolinie, wraz z nią sprzeciwi się najpotężniejszemu

człowiekowi w okręgu, człowiekowi, który bez trudu mógłby go zniszczyć.

– Pomóż mi, Billy Ray, proszę...

Nagle uświadomił sobie, że tak naprawdę nie ma żadnego wyboru. Przecież był Billym

Rayem Wainwrightem, człowiekiem urodzonym po to, by walczyć z wiatrakami.

Otarł palcem łzę z policzka Caroliny. Jej skóra była zbyt rozgrzana i o wiele za delikatna.

– Teraz pojedziemy do mnie, moim samochodem – wyjaśnił jej spokojnie. – Zadzwonię

do Joela, żeby jeszcze dzisiaj podjechał do mnie twoim wozem. Ukryjemy go w szopie do

czasu, aż wyzdrowiejesz. Dopiero wtedy zdecydujesz, co robić.

– Nie mam jak ci się odwdzięczyć – szepnęła. – Nic nie mam. Jestem niczym. Już nie...

– Nie musisz o tym myśleć. – Odwrócił się i poszukał wzrokiem Kici. Dziewczynka

uspokajała brata. – Kiciu – odezwał się łagodnie – popilnuj mamy, a ja pójdę po samochód.

– Nie zadzwonisz po gliny, prawda?

– Widzę, że oglądasz za dużo telewizji. – Uśmiechnął się, a potem pomógł Carolinie

usiąść i oparł ją wygodnie o drzwi BMW.

– Proszę, Billy Ray... – Dotknęła go, gdy odchodził. – Nie mów nikomu. Jeśli to zrobisz,

stracę dzieci. Proszę...

Pokiwał głową, po czym ruszył wzdłuż dróżki.

ROZDZIAŁ 2

W warsztacie Billy Ray snuł wprawdzie rozważania o życiu Caroliny, ale nie wnikał w

szczegóły. Teraz, gdy jechał do domu wraz z nią i jej dziećmi, miał wreszcie czas, by

zastanowić się dokładniej nad całą tą historią.

Po śmierci Champa w miasteczku zaczęły krążyć plotki, a czas tylko zwiększył ich liczbę.

Wszyscy wiedzieli, że podczas wypadku to Carolina siedziała za kierownicą, wszyscy

również byli przekonani, że kobieta nie stanęła przed sądem tylko z uwagi na funkcję

piastowaną przez jej teścia.

Tuż po wypadku Billy Ray wypytywał Douga o szczegóły, ale ten w nietypowy dla siebie

sposób milczał. Billy Ray mógł się jedynie domyślać, podobnie jak pozostali, czy to rodzina

Graysonów nalegała, aby szeryf nie ujawniał tego, co odkrył w śledztwie. Tak czy inaczej, po

kraksie popularność Caroliny w miasteczku gwałtownie spadła. Wielu ludzi uważało, że piła

w noc wypadku, a jeszcze więcej, że była kompletnie pijana.

Za to Champa mieszkańcy Moss Bend uwielbiali, toteż jego utrata stanowiła dla lokalnej

społeczności poważny cios. Ten młody człowiek uosabiał cnoty Południa we wzorcowy

sposób. Wykształcony, rycerski i dobry we wszystkim, czego się tknął, Champion Collier

Grayson był powszechnie akceptowany i podziwiany. Podbił nawet serca tych, którzy

uważali, że nadszedł czas, aby rodzina Graysonów przestała mieszać się do polityki i

pociągać za wszystkie możliwe sznurki.

Billy Ray sam nie wiedział, w co wierzyć, ale z pewnością miał powody, by zachować

ostrożność. Mimo to pozwolił dziś, aby uczucia nastolatka wzięły górę nad rozsądkiem

dojrzałego mężczyzny. Bez żadnych powodów sprzymierzył się z Caroliną. Wiedział jedynie,

ż

e miała wysoką gorączkę i że mimo to usiłowała uciec z dwójką dzieci z miasteczka. Czy już

samo to nie świadczyło w jakiś sposób o jej stanie psychicznym?

– Billy, nie wiem, jak ci dziękować...

Powiedziała to cicho, jak gdyby głośne mówienie sprawiało jej trudność. Nie miał

pojęcia, co odpowiedzieć. Narastało w nim mnóstwo wątpliwości i gdyby nie dwójka małych

dzieci z tyłu, z pewnością przycisnąłby pedał gazu, by oddalić lęki.

– Nie mogę uwierzyć, że cię w to wplątałam. – Caroliną oparła głowę o fotel. Miała

otwarte oczy, lecz nie patrzyła na Billy’ego. Wpatrywała się w słabo oświetlone śródmieście

Moss Bend.

Billy Ray także patrzył przed siebie. Wybrał najkrótszą drogę do domu, gdyż chciał jak

najprędzej zadzwonić do Joela. Liczył na to, że zanim przyjdzie człowiek od Douga i syn

Cala na noc, dziadek zgodzi się pojechać do warsztatu, by uruchomić samochód Caroliny i

przyprowadzić go we wskazane miejsce. Wiedział, że minie trochę czasu, zanim zdoła

obudzić Joela i przekonać go, aby im pomógł, dlatego spieszył się i niecierpliwił.

Centrum miasteczka było niemal puste. W oknach większości sklepów paliły się jedynie

słabe jarzeniówki. Zazwyczaj wszystko tu zamykano o ósmej wieczorem.

– Co ci właściwie jest? – zapytał Billy, nie patrząc na pasażerkę. – Tylko nie mów, że to

przeziębienie – zastrzegł, zanim zdążyła odpowiedzieć.

Carolina zawahała się, po czym westchnęła głęboko i odparła:

– Mam zapalenie płuc.

– Co takiego? – Omal nie stracił panowania nad kierownicą.

– Biorę antybiotyki. Mam je przy sobie, mogę wziąć w każdym miejscu. Nie jestem aż

tak chora, żeby iść do szpitala. Naprawdę...

– Wybrałaś dobrą porę na ucieczkę.

– Wiem, że to wygląda tak, jakbym zwariowała. – Zaczęła kasłać i przez dłuższą chwilę

nie była w stanie złapać oddechu.

– I owszem – powiedział Billy, gdy w końcu kaszel umilkł.

– Nie miałam wyjścia. To był jedyny moment... Chociaż raz nikt mnie nie pilnował.

Byłam chora, mój samochód trafił do warsztatu...

– Zaplanowałaś wcześniej to wszystko?

– Poprosiłam Gabe’a, żeby go odprowadził. Powiedziałam, że nie będę jeździć, skoro

jestem chora.

Billy Ray zerknął na nią z ukosa. Uświadomił sobie, że Carolina starannie przemyślała

swoją ucieczkę, a to dodało mu pewności, że słusznie postąpił, decydując się na pomoc. Nie

miał do czynienia z rozchwianą emocjonalnie kobietą, która nie wie, czego chce i co robi.

Mimo choroby Carolina logicznie i konsekwentnie przygotowała swój plan, a teraz usiłowała

go zrealizować. Wiedział, że miała ku temu powody – przecież ją znał...

– Zanim Gabe zabrał samochód, włożyłam do bagażnika trochę rzeczy – tłumaczyła. –

Zapakowałam je w worki, żeby w razie czego myśleli, że wiozę je do schroniska dla kobiet.

– A wiec od dawna chciałaś uciec?

– Tak.

Teraz wyjechali już poza centrum. Na ulicach na szczęście nikogo nie było. Na wszelki

wypadek Billy Ray ominął budynek, w którym mieścił się otwarty wieczorami bar. Mimo

upału nie otworzył też przyciemnionych szyb, by nikt nie mógł dostrzec, kim jest pasażer na

fotelu obok kierowcy.

– Wciąż mieszkasz tam gdzie kiedyś, prawda? – CaroIina poruszyła się w fotelu.

– Zgadza się.

Od wielu pokoleń jego przodkowie byli właścicielami pięćdziesięciu akrów ziemi przy

Hitchcock Road, na południe od miasteczka. Średnio im się tam wiodło. Wainwrightowie z

River County nigdy nie byli bogaci, ale jakoś utrzymywali się z tej piaszczystej gleby,

uprawiając soję, kukurydzę i lucernę. Obecnie ziemią zajmował się sąsiad Billy’ego Raya,

który także wypasał na niej swoje bydło. Billy wiedział, że pewnego dnia, gdy Moss Bend się

rozrośnie, ten grunt będzie wart spore pieniądze. Na razie jego jedynym bogactwem była

miłość ludzi z klanu Wainwrightów.

– Zawsze podobał mi się ten dom – Carolina próbowała podtrzymać rozmowę.

Zdziwiło go to zdanie. Zastanawiał się, czy powiedziała tak, żeby mu sprawić

przyjemność, czy rzeczywiście gustowała w prostych wiejskich domkach o szerokich,

ocienionych starymi dębami werandach.

– Lubiłam wasz ogród – dodała. – Kiedy byłam mała, moja mama powtarzała, że tak

musi wyglądać prawdziwy Eden.

To ojciec Billy’ego Raya był twórcą tego ogrodu. Lubił go pielęgnować, wciąż

wprowadzał kolejne upiększenia i modyfikacje. Powtarzał często, że jego powołaniem nie jest

praca w kancelarii, ale na ziemi, wśród roślin. Niestety, po jego śmierci, wspaniały, kolorowy

ogród zmarniał.

– Teraz by ci się nie spodobał – powiedział Billy.

– Wiem. Zarósł chwastami. Przejeżdżałam tamtędy niedawno.

Znowu się zdziwił. Hitchcock Road było wiejską dróżką, wylaną asfaltem dopiero przed

dziesięcioma laty. Właściwie droga ta prowadziła donikąd – co było doskonałym obrazem

ż

ycia ostatnich pokoleń Wainwrightów.

– Jeśli spodziewałaś się rajskiego ogrodu, musiałaś się rozczarować – uśmiechnął się

smutno.

– Nie. Lubię dziko rosnące rośliny. Lubię wolność. Spojrzał na nią przelotnie. Nigdy nie

myślał o ogrodzie w ten sposób, ale teraz doszedł do wniosku, że mógłby przyznać jej rację.

Podobało mu się przecież, że w zdziczałych ogrodowych drzewach wiją gniazda ptaki,

znajdując bezpieczne schronienie w gąszczu nie przycinanych gałęzi; że pod krzewami

gromadzą się kolonie królików, a wiewiórki toczą nieustające boje z szopami-praczami.

Czasami, tuż przed świtem, do ogrodu zaglądały nawet jelenie. Billy Ray nie miał serca, żeby

przeganiać wszystkie te zwierzęta i w miejsce naturalnego bałaganu wprowadzać sztuczny

porządek.

– On nas znajdzie, wiesz przecież. – Carolina oderwała wzrok od drogi i popatrzyła na

niego z wyzwaniem.

– Sędzia?

– Mamy szansę uciec, jeśli uda nam się wydostać z miasta.

– Spróbujemy.

Potrząsnęła głową i zasłoniła twarz dłońmi.

– Boże... Nie powinnam była ci pozwolić...

– Daj spokój – przerwał jej ostro. – Czy miałem cię zostawić? Albo pozwolić ci jechać

dokądkolwiek w tym stanie? A gdybyś zemdlała za kierownicą? Masz dwoje dzieci.

– Nigdy w życiu nie zemdlałam – odparła i znowu zaczęła kaszleć.

Billy poczekał, aż jej przejdzie, nim ponownie zabrał głos.

– Mam wrażenie, że to nie jest jedyna rzecz, której nie przemyślałaś – powiedział. – Czy

naprawdę chciałaś uciec niezauważona swoim srebrnym BMW?

– Nie miałam wyboru. Mam tylko taki samochód...

– Tylko taki! – Billy roześmiał się mimo woli.

– Czy myślisz, że chciałam go mieć? – Powiedziała szybko, łamiącym się głosem. – To

on... on go wybrał. Chciał, żebym pamiętała, za każdym razem, gdy spojrzę na to auto...

Chce, żebym pamiętała, zawsze...

Billy Ray zacisnął ręce na kierownicy. Nigdy nie był wielbicielem sędziego Whittiera

Graysona. Ten człowiek przypominał mu o dawnych czasach, kiedy to potężni arystokraci z

Południa żelazną ręką rządzili okolicą. Choć bowiem w ostatnich dziesięcioleciach wiele się

na Południu zmieniło, sędzia Grayson nadal uważał, że River County należy do niego.

Zapewne chciał, by jego syn był podobny i myślał podobnie.

Tyle że ów syn zginął w samochodzie prowadzonym przez Carolinę.

– Chciałam pojechać do Atlanty – odezwała się po chwili. – Miałam sprzedać BMW i

kupić jakiś używany wóz. Chcieliśmy się stąd wynieść.

– Zostawiłabyś po sobie ślady.

– Nie. Wiem... jak zachować ostrożność.

– Czyżby? – To pytanie zawisło w powietrzu. Pewnego wieczoru w grudniu ubiegłego

roku najwyraźniej nie była wystarczająco ostrożna.

W jej oczach pojawiła się uraza. Carolina odwróciła głowę.

– Przyszłość moich dzieci zależy od tego, czy będę ryzykować – powiedziała i znów

zaczęła kasłać.

Do licha, powinien jak najszybciej zawieźć ją do domu. Dopóki ta kobieta nie poczuje się

lepiej, nie powinien jej męczyć kolejnymi pytaniami.

Resztę drogi przebyli w milczeniu. Nawet gdy wjechali już w Hitchcock Road, Carolina

nie odezwała się ani słowem. Dopiero kiedy przejechali jeszcze około kilometra i skręcili w

dróżkę wiodącą na farmę, popatrzyła na niego i powiedziała:

– Jestem teraz zdana na twoją łaskę. Jeśli pozwolisz mi tu odpocząć, dopóki nie poczuję

się lepiej, odjadę, jak tylko...

– Posłuchaj – przerwał jej gwałtownie – jutro rano każdy gliniarz w tym okręgu będzie

cię szukać. Cała północna Floryda dowie się o zaginięciu Caroliny Grayson! Musisz

wymyślić jakiś nowy plan. Teraz jednak jesteś zbyt chora, żeby o tym myśleć. Wymyślimy

coś, jak tylko poczujesz się lepiej.

Popatrzyła na niego spłoszonym wzrokiem, wzrokiem zwierzęcia złapanego w pułapkę.

Jeszcze nie zrezygnowała z próby jak najszybszego podjęcia ucieczki, była już jednak coraz

bliższa kapitulacji.

Zamiast w szopie, zaparkował przed domem. W szopie zamierzał umieścić BMW.

– Dziś była u mnie Hattie – powiedział. – Przynajmniej w domu jest czysto. Zmieniła

pościel...

– Hattie McFerguson?

– Znasz ją?

– Dla mnie też sprzątała. Jest najlepsza.

– W zeszłym roku broniłem jej syna – wyjaśnił. – Zapłacił mi za to, ale z jakichś

powodów Hattie uważa, że i ona jest mi coś winna. Przychodzi tu co czwartek, sprząta i robi

pranie.

– Hattie była... – Carolina umilkła nagle i potrząsnęła głową.

– Co?

– Była jedną z niewielu osób, które we mnie wierzyły.

– Więc masz doskonałe referencje.

– Uważasz, że Carolina Grayson potrzebuje referencji? – Zażartowała smutno. – Czyżby

do tego doszło?

Myślał o tych słowach, kiedy wyszedł z auta, by otworzyć drzwi po jej stronie. Kiedy to

zrobił, zobaczył, że Kicia już się obudziła i rozgląda się sennie wokół siebie, a Chris znowu

zaczyna płakać.

– Chodźcie, maluchy. – Im także otworzył drzwi, wpuszczając do środka chłodne

wieczorne powietrze. – W domu mam prawdziwe łóżka.

Carolina pozwoliła mu wyciągnąć dzieci na zewnątrz, po czym wysiadła powoli i stanęła

niepewnie, opierając się o dach samochodu. W księżycowym świetle jej twarz wyglądała

wyjątkowo blado. Billy Ray ujął ją pod rękę.

– Oprzyj się o mnie – powiedział. – W domu napijesz się czegoś chłodnego i weźmiesz

aspirynę. – Popatrzył na Kicię. – Dasz sobie radę?

– Pomogę mamusi.

– Świetnie. Weź ją za rękę z drugiej strony.

Mała uznała, że tym razem nie ma przeciwko czemu zaprotestować, i posłusznie spełniła

jego polecenie.

– Kiedy to się skończy, nigdy już nie poproszę nikogo o przysługę – westchnęła Carolina.

Billy Ray nie miał pojęcia, czego się po niej spodziewać. Nawet nie udawał, że rozumie

tę kobietę. Nie był też pewien, czy kiedykolwiek ją rozumiał. Jednakże ta jej złość na własną

bezradność go pocieszała. Może i przed wypadkiem, w którym zginął jej mąż, Carolina była

rozpieszczana przez życie, ale przynajmniej w tej chwili pragnęła sama o siebie zadbać.

Szybko otworzył zamki i popchnął drzwi. W domu pachniało cytryną i sosnowym

ś

rodkiem do czyszczenia mebli. Na stoliku w rogu paliła się lampka. Światło najwyraźniej

pozostawiła Hattie, która cierpiała na samą myśl o tym, że Billy Ray wraca co wieczór do

pustego, ciemnego domu. Najprawdopodobniej zostawiła też placek w lodówce, a być może

także kolację do odgrzania w kuchence mikrofalowej.

Dziś wieczorem będzie się musiał nią podzielić.

– Na razie ułożę cię na sofie – powiedział, po czym zaprowadził Carolinę z dziećmi do

pokoju gościnnego. Pokój był niewielki, zastawiony sprzętami wybranymi jeszcze przez

dziadków Billy’ego Raya. Jakoś nie miał serca wyrzucić starego, wypchanego końskim

włosiem fotela ani też pozbyć się zdezelowanego pianina. To były skarby jego babci, Edny.

Gdy Joel nie znalazł dla nich miejsca w swoim nowym mieszkaniu w mieście, Billy Ray

obiecał mu, że zostaną na swoim miejscu.

Granatowa sofa obita aksamitem była jedynym sprzętem z lat dziewięćdziesiątych. Billy.

Ray dostał ją od wdzięcznego klienta, którego oskarżono o prowadzenie agencji towarzyskiej

w jednej z bocznych uliczek miasta. Billy nie chciał wnikać, co właściwie działo się na tym

meblu – w końcu była to przyzwoita, solidna sofa.

Teraz posadził na niej Carolinę i oparł ją wygodnie o poduszki. Kicia usadowiła się obok

matki, a Chris zaczął wciskać się w środek.

– Ma mokro – powiedział Billy Ray. – Mam nadzieję, że pieluchy nie zostały w twoim

aucie.

Carolina otworzyła dużą torbę i zaczęła wyciągać jej zawartość.

– Mam tu tylko jedną – westchnęła. – Zaraz go przewinę.

– Odpoczywaj – przytrzymał jej rękę – już kiedyś to robiłem. Najpierw jednak zadzwonię

do Joela. Kiciu, pójdziesz ze mną? Dam ci dla mamy coś do picia i aspirynę.

Kicia popatrzyła na Billy Raya, po czym przeniosła wzrok na matkę, jak gdyby chciała

uzyskać jej akceptację.

– Widzę, że naprawdę nie ufasz obcym – uśmiechnął się do niej Billy, a Carolina dodała:

– Idź z nim, śmiało.

– Mama lubi sok – odezwała się praktycznym tonem Kicia. – Ale nie jabłkowy.

– Będę pamiętał.

Carolina zamknęła oczy. Była zmęczona i coraz bardziej blada. Billy Ray ruszył w głąb

domu z wrzeszczącym maluchem pod pachą. Nie patrzył na chłopca w obawie, że jeśli

zacznie przyglądać mu się zbyt uważnie, dostrzeże w jego rysach zbyt duże podobieństwo do

Champa Graysona.

– Czy on już umie mówić? – spytał Kicię.

– Nie za bardzo. Na razie wszyscy mówią za niego.

– Łącznie z tobą.

– Nie. Mama mi nie pozwala.

– Nazywa się Chris?

– Christopher Collier Grayson.

– Tak oficjalnie? Ty jesteś Catherine Waverly Grayson, ale mama nazywa cię Kicią.

– Jak będę starsza, zostanę Kotką.

– Jasne. To ma sens.

– Czy mieszka tu ktoś jeszcze? – Kicia rozejrzała się wokół siebie.

– Nie. Tylko ja.

– A gdzie jest twoja rodzina?

– Mam tylko dziadka, przeniósł się do miasta.

– A twoje dzieci?

– Nie mam dzieci.

– Dlaczego? Nie lubisz ich? – zapytała podejrzliwie.

– Nigdy się nad tym nie zastanawiałem.

Zanim dobrnęli do kuchni, przeszli przez kilka pokoi i długi korytarz. Przodkowie

Billy’ego Raya nie grzeszyli chyba wyobraźnią, skoro zgodzili się na tak niepraktyczny

projekt rodzinnej rezydencji. Billy lubił jednak rozkład swojego domu, choć zdawał sobie

sprawę z tego, że pierwszy lepszy architekt nie zostawiłby na nim suchej nitki.

Z całego domu Billy najbardziej lubił kuchnię. W domu nie było jadalni, więc Billy

właśnie tutaj jadał posiłki, czasami tylko przenosił się do dobudówki, szerokiej i długiej, z

oknami wychodzącymi na pola ciągnące się za domem. Czasami wyobrażał sobie kobiety z

kolejnych pokoleń Wainwrightów, jak stoją w oknie i w oczekiwaniu na powrót swoich

mężczyzn pieką ciasto oraz przygotowują obiad.

Dotarł do lodówki i popatrzył pytająco na Kicię.

– Pomożesz mi teraz?

– W czym? – spytała.

– Postawię Chrisa na podłodze, żeby znaleźć sok dla mamy. Popilnujesz go przez chwilę?

– Nie ma sprawy. Mogę go nawet przewinąć. Domyślał się, że choć Kicia ma zaledwie

pięć czy sześć lat, wie, co mówi, i skoro twierdzi, że da radę zająć się bratem, na pewno to

potrafi.

– Świetnie – stwierdził. – Mam chyba sok pomarańczowy. Może być?

– Ujdzie.

– A ty? Co ty lubisz?

– Ja też lubię pomarańczowy.

– A Chris? Może się napić?

– Byle nie za dużo.

– Kiciu, czy ty wiesz wszystko?

– Prawie.

Billy Ray otworzył lodówkę i znalazł sok. Odkrył, że obok kryje się również potrawka z

kurczaka, świeża sałata i ciasto z porzeczkami. Na cieście leżała koperta z wypisanym

imieniem Billy’ego. Najwyraźniej także i Hattie nie zapomniała o jego urodzinach.

Ale na pewno nie miała pojęcia, że urodzinowy wieczór będzie miał taki przebieg.

Carolina wiedziała, że powinna odpocząć, ale wciąż jeszcze rozglądała się po domu

Billy’ego Wainwrighta. Właśnie tak wyobrażała sobie to wnętrze – proste i przytulne. Takie,

jakie odwiedzają dorosłe już dzieci, aby raz jeszcze powspominać dzieciństwo. To był dom,

w którym gość mógł znaleźć schronienie, strawę i kogoś, kto zawsze go wysłucha.

Wiedziała oczywiście, że życie w tym domu wcale nie było sielanką. Tak jak reszta

mieszkańców Moss Bend, obserwowała powolne staczanie się Yancy’ego Wainwrighta i

zdawała sobie sprawę, co musiał czuć Billy, kiedy patrzył na upadek swego rodziciela. Cóż,

Yancy nie był najlepszym ojcem, a matki Billy nie miał wcale. Umarła przy porodzie

młodszego syna, który także nie przeżył. Babcia chłopca zmarła niedługo później, więc Billy

Ray dorastał w domu pełnym mężczyzn, rządzonym żelazną ręką przez Joela Wainwrighta.

Ale ten dom... Ten dom był tak przytulny i gościnny, że aż prosił się o lepsze czasy. O

rodzinę, która by go pokochała, o dzieci, które bawiłyby się na polach i przy strumieniu. W

trakcie małżeństwa z Champem Carolina często słyszała, że zaprząta sobie głowę bzdurami,

ż

e jest za stara na bajki, i że jej przekonanie, iż można żyć uczciwie, długo i szczęśliwie,

czyni z niej nieodpowiednią żonę i matkę. Nie potrafiła jednak pozbyć się starych nawyków i

na przekór wszystkiemu marzyła o wspaniałym domu, starając się nie słuchać ciągłych

oskarżeń i wygadywań jej teścia.

Poczuła zawrót głowy i zamknęła oczy. Zastanawiała się, jak wysoką ma teraz gorączkę.

Choroba ciągnęła się już od paru dni, ale tego ranka Carolina po raz pierwszy obudziła się z

normalną temperaturą. Od tak dawna zażywała antybiotyki, że była przekonana, iż najgorsze

ma za sobą.

Tak, na pewno wraca do zdrowia, a to, że nagle poczuła się gorzej, to wynik wyczerpania

i stresu. Warsztat Joela położony był trzy kilometry od jej domu. Przez cała drogę dźwigała

Chrisa i swoją największą torbę. A przecież od wypadku nie pozwalano jej wziąć na ręce

własnego synka. Dziś, mimo zapalenia płuc, niosła go przez całą drogę. I poradziła sobie z

tym. Mimo wszystkich przeszkód, dała sobie radę i pewnie by uciekła.

Pewnie by uciekła, gdyby nie wpadła wprost w objęcia Billy’ego.

Dobrze, że tak się stało. Dobrze, że to był on. Przez lata małżeństwa często widywała

Billy’ego przelotnie, a wówczas wspominała skrycie ich niewinne dorastanie, godziny

namiętnych rozmów, kradzione pocałunki. Właściwie odkąd została żoną Champa, Billy stał

się dla niej jeszcze bardziej atrakcyjny i pociągający. Teraz już wiedziała, jak to jest dać się

uwieść władzy i potędze. I jak niewiele znaczy podziw ludzi, których samemu nie można

podziwiać. Przez lata ten odległy, niedostępny Billy Ray stał się dla niej symbolem

wszystkiego, z czego zrezygnowała, by poślubić Champa. Cały czas wiedziała jednak, że

gdyby Billy niespodziewanie wkroczył w jej życie, szybko mógłby stać się kimś więcej niż

symbolem.

– Mamusiu?

Otworzyła oczy i ujrzała obok siebie córkę z plastikowym kubkiem soku

pomarańczowego. Ujęła go drżącymi rękami, a Kicia podała jej dwie białe tabletki. Carolina

wyjęła je z małej piąstki, przełknęła i szybko popiła.

Kicia przytuliła się do niej, a ona przygarnęła do siebie ciepłe małe ciałko.

– Opowiedz mi o tym domu – zażądała dziewczynka.

– O którym?

– O tym, do którego jedziemy.

Carolina nie miała serca oznajmić córce, że jest zbyt zmęczona na snucie opowieści –

Kicia i tak zniosła wiele, była zbyt odpowiedzialna i zbyt dojrzała jak na swój wiek.

Zamknęła więc oczy i postanowiła zdobyć się dla dziecka na ten wysiłek.

– W sąsiedztwie będzie dużo dzieci – zaczęła, po czym przerwała, gdyż dopadł ją nowy

atak kaszlu. – Będziesz jeździła rowerkiem, wspinała się na drzewa... Na duże drzewa o wielu

gałęziach.

– A czy na rowerze będę musiała jeździć w kasku?

– Obawiam się, że tak.

– Szkoda.

– Wieczorem będziemy jadły pizzę, oglądały bajki... I będziesz mogła zaprosić na noc

tyle koleżanek, ile będziesz chciała.

– Dziesięć?

– Jeśli zechcesz... A rano dostaniecie...

– Naleśniki z jagodami!

– Właśnie. – Carolina oparła głowę o wezgłowie sofy.

– Do szkoły będziesz jeździła autobusem albo chodziła na piechotę, jeśli nie będzie zbyt

daleko. A każdego letniego dnia będziemy chodzili popływać.

– Nad jezioro. Prawdziwe jezioro – przypomniała jej Kicia. – Nie na basen, jak u dziadka,

gdzie wolno mi było kąpać się tylko tam, gdzie płytko.

– I urządzimy sobie piknik pod drzewami.

– Mamo, jaka szkoda, że jeszcze nas tam nie ma!

Do oczu Caroliny napłynęły łzy. Mocno zacisnęła powieki.

– Przykro mi, Kiciu – szepnęła. – Chyba nie zdawałam sobie sprawy, że jestem taka

chora.

– Ale wciąż uciekamy?

– Pewnie. Próbujemy...

– Tylko że kiepsko nam idzie.

– Nie szkodzi. Prędzej czy później dotrzemy do tego domu – westchnęła ciężko Carolina.

– Przysięgam ci, skarbie.

– Carolino?

Na dźwięk głosu Billy’ego otworzyła oczy. Pokój ponownie się zakołysał. Po jej

policzkach spływały łzy. Nędzne resztki kobiecej próżności kazały jej zastanowić się nad

tym, jak wygląda, zaczerwieniona i zapłakana, ale nie miała dość sił, aby dłużej o tym

myśleć.

– Joel zgodził się przyprowadzić twój samochód.

– Dziękuję – wyszeptała.

– Zaprowadzę dzieci na górę i postaram się je położyć. Potem zejdę i pogadamy. Myślisz,

ż

e wytrzymasz? – Popatrzył na nią z troską.

Skinęła tylko głową, gdyż nie dowierzała własnemu głosowi.

– Nie mam kołyski – mówił dalej Billy. – Czy Chris może spać na łóżku od ściany, jeśli

obok będzie Kicia?

– Nic mu się nie stanie. Kiciu, zgadzasz się, prawda? Kicia zmarszczyła brwi.

– A ty gdzie będziesz? – zapytała.

– W łóżku obok – poinformował ją Billy Kicia nie wydawała się zbyt szczęśliwa, ale

posłusznie wyszła za Billym. Była zbyt odpowiedzialna, żeby zaprotestować.

Billy poradził sobie z ułożeniem dzieci do snu zadziwiająco szybko. A może to ona

zapadła w krótką drzemkę i dlatego czas minął tak prędko. Kiedy otworzyła oczy, stał już

przed nią. Jego twarz wciąż miała ponury wyraz.

– Gdybym mogła coś zrobić... – odezwała się słabym głosem. Czuła się nieco lepiej, jak

gdyby leki, które dostała, rozprawiły się z gorączką. W sercu czuła jednak prawdziwą

rozpacz.

– Joel nie przyjedzie od razu – westchnął Billy. – Zajmie mu trochę uruchomienie

samochodu, a potem będzie musiał jechać okrężną drogą. Wiem, jak kiepsko się czujesz, ale

chciałbym dowiedzieć się od ciebie czegoś więcej...

– Czego?

– Wiesz, czego: dlaczego uciekłaś.

Popatrzyła na niego uważnie. Od dwunastu lat nie znaleźli się tak blisko siebie, jak

dzisiaj. To był ten sam człowiek, a jednak zupełnie inny. Nie mogła nie porównać go do

zmarłego męża...

W młodości Champ był pięknym chłopakiem, lecz gdy zaczął dorastać, zamienił się w

niezbyt ciekawego mężczyznę. Utył, gdyż nie potrafił niczego sobie odmówić. Jego chłopięcy

uśmiech ustąpił miejsca cynicznemu grymasowi ust, zwłaszcza w ostatnim roku życia.

Billy nigdy nie był piękny. Choć wysoki i szczupły, miał zawsze poważny wyraz twarzy,

na której z rzadka gościł uśmiech. A szkoda, bo był to uśmiech naprawdę czarujący. W szkole

Billy cieszył się powodzeniem, lecz nigdy nie znajdował się w centrum uwagi. Gdy

wymagała tego sytuacja, bez trudu potrafił wtopić się w otoczenie i był prawdziwym

mistrzem drugiego planu. Nauczył się wyciągać ojca z aresztu lub unikać kolejnego

rodzinnego kryzysu wyłącznie przy pomocy spokojnej logiki, otwartego spojrzenia czy

silnego uścisku ręki. Joel starał się chronić Billy’ego przed wybuchami ojcowskiego gniewu,

ale i tak chłopak często musiał stawiać im czoło.

Teraz na twarzy Billy’ego widniał rozsądek, dojrzałość, spokój. Z biegiem lat

wyprzystojniał, zmężniał, lecz zachował chłopięcy wdzięk. Miał niebieskie oczy i wysunięty

podbródek, który świadczył o uporze jego właściciela. Jego usta potrafiły się uśmiechać, ale

także mówić prawdę bez ogródek.

Jeśli miała komuś ufać, mogła zaufać jemu.

– Co o mnie słyszałeś? – zapytała cicho. Bała się, że na jej twarzy widać ból. Dobrze

wiedziała, co słyszał Billy. Wiedziała, w co wierzyli wszyscy mieszkańcy okręgu, i wiedziała

też, dlaczego.

– Podobno byłaś pijana tego wieczoru, kiedy zginął Champ.

– Podobno.

– To tylko plotki?

– Nie mogę im zaprzeczyć. – Zmusiła się, żeby nie odwrócić wzroku pod jego

spojrzeniem. – Pamiętam, jak przygotowywałam się do wyjścia na przyjęcie. I nic poza tym.

– Nic?

Pokręciła powoli głową.

– Dowiedziałam się później, że to wcale nie jest dziwne. Miałam poważny wstrząs

mózgu. Czasem wytwarza się w świadomości taka blokada, która nie pozwała nam pamiętać.

Bilły usiadł obok niej, zajrzał jej w oczy.

– Czy ty... pijesz? – zapytał z lekkim tylko wahaniem.

– Jedynie towarzysko – odparła szybko i po chwili dodała: – W każdym razie nigdy nie

miałam problemów z tego powodu.

Widziała, że jej nie wierzy. Nie mogła go za to winić. Od ojca słyszał zapewne podobne

zdania. Czy alkoholicy nie zaprzeczają, że piją za dużo?

– Co to ma wspólnego z twoją dzisiejszą ucieczką?

– Poczekaj – uchyliła się od odpowiedzi. – Czy ktoś ci mówił... że jestem

niezrównoważona?

– Niezrównoważona? – Billy ze zdumieniem zmarszczył brwi.

Ona również się zdziwiła. Nie wyglądał na człowieka, który wsłuchiwałby się w plotki,

ale Moss Bend było przecież takim małym miasteczkiem, że musiał słyszeć podobne opinie.

Gdy sędzia Grayson coś mówił, ludzie powtarzali jego słowa bezkrytycznie.

– Podobno jestem niezrównoważona psychicznie. Podobno nie umiem zająć się własnymi

dziećmi – powiedziała i zaraz potem zawładnął nią nowy atak kaszlu. Przez chwilę nie mogła

złapać tchu i przepełnił ją strach.

– Spokojnie, Carolino. – Billy ujął jej rękę. – Wszystko w porządku. Staraj się oddychać

spokojnie, nie łap gorączkowo powietrza... Jesteś wycieńczona – oznajmił, gdy jej oddech

wrócił wreszcie do normalnego rytmu. Wciąż nie wypuszczał jej dłoni.

– Mam prawo być wycieńczona.

– Więc nie będę cię dodatkowo męczyć. To trudny temat. Widzę, że...

– Whittier chce mi odebrać dzieci! – Zawyła niemal udręczonym głosem, który wydobył

się jakby z głębi jej serca. – Upatrzył sobie zwłaszcza Chrisa! Jeśli nie będę pasowała do jego

układanki, po prostu się mnie pozbędzie! A na to nie mogę pozwolić!

Billy ujął w ręce obie jej dłonie. Dopiero gdy zaczął je rozcierać, Carolina zdała sobie

sprawę z tego, jak bardzo są zimne. Choć cała była rozpalona, jej dłonie przypominały w

dotyku lód.

– To jego wnuki, Carolino – powiedział. – Jesteś pewna, że nie robi tego dla ich dobra?

Byłaś chora...

– On mnie szantażuje – szepnęła ze wzrokiem wbitym w ich złączone dłonie. – Rozsiewa

plotki, które nie mają nic wspólnego z prawdą. Jeśli nie będę robiła tego, co zażąda, uzna

mnie za niezdolną do pełnienia obowiązków rodzicielskich i zabierze mi dzieci. Sam mi to

powiedział.

– Plotki to plotki. Najpierw musiałby je udowodnić.

– Billy, gdzie ty żyjesz?

– W Moss Bend – uśmiechnął się smutno, a wtedy po raz pierwszy od rozpoczęcia tej

rozmowy ujrzała w jego oczach zrozumienie.

– Sędzia może skłamać – powiedziała powoli. – Może podstawić świadków. Nie zawaha

się przed niczym. Nigdy się nie waha. Chce swoich wnuków i nic nie może stanąć na jego

drodze.

– Wiesz to na pewno czy tylko zgadujesz?

– Ma dokument, który zaświadcza, że to wszystko moja wina. Dlatego musiałam uciec.

Billy nie zapytał o szczegóły. Czekał.

Zastanawiała się, co mu powiedzieć, aż w końcu uznała, że może z nim dzielić tylko

prawdę. W jej małżeństwie było już tyle kłamstwa, że wystarczyłoby na całe życie.

– Sędzia ma wyniki mojego badania na zawartość alkoholu we krwi – zaczęła tłumaczyć.

– Badanie zostało zrobione tego wieczoru, kiedy zdarzył się wypadek. Wykazało, że

naprawdę byłam pijana. – Popatrzyła na niego niepewnie. – Jak mam udowodnić, że to

kłamstwo? Nie pamiętam wypadku. Nie pamiętam przyjęcia. Nikt nie przeciwstawi się

sędziemu. Wiedzą, czym to grozi, więc przekonują sami siebie, że wierzą w to, co się o mnie

mówi. Jedno kłamstwo pociąga za sobą inne. W końcu wszyscy już wiedzą, że tamtego

wieczoru byłam pijana, że zabiłam własnego męża, że nie mogę zająć się dziećmi, że mam

urojenia i oskarżam ludzi, którzy z całych sił starają się mi pomóc...

Zdawała sobie sprawę z tego, że płacze, ale teraz było jej już wszystko jedno.

– Nawet te łzy świadczą przeciwko mnie – wybuchnęła. – Płaczę, bo chcę coś wymusić.

Albo płaczę, bo nie mam nad sobą kontroli. Przecież wiesz, jak to działa. Ucieczka to kolejny

dowód na to, że jestem niezrównoważona.

– Carolino...

– Proszę cię tylko o to, żebyś nikomu nie mówił, że tu jestem. – Uniosła ku niemu

zapuchnięte oczy. – Błagam cię, Billy! Nawet nie proszę, żebyś mi wierzył. Po prostu postaraj

się mi zaufać. Błagam!

Billy zastanawiał się nad jej słowami. Właściwie dlaczego miałby jej wierzyć? Jakie

miała dowody?

– Ja i sędzia nie wchodzimy sobie w drogę – powiedział w końcu. – Jednak wierzę ci, że

jest zdolny do rzeczy, o których mówisz. Mój ojciec go nienawidził. Nie wiem, dlaczego, ale

wiem, że tak było.

– Wciąż jestem tą dziewczyną, którą znałeś. – Carolina położyła dłoń na swej piersi. –

Gdzieś tam, głęboko, wciąż nią jestem. Proszę, Billy, uwierz tej dziewczynie, nawet jeśli nie

wierzysz w ani jedno słowo, które mówi płacząca przed tobą kobieta.

Billy ostrożnie odgarnął włosy z jej czoła.

– Chcę, żebyś teraz poszła spać – powiedział. – Joel na pewno nikomu nie powie, że tu

jesteś. Będziemy działać powoli. Nie bój się, na pewno cię nie zdradzę, Carolino.

On także dotknął swojej piersi i uśmiechnął się lekko. Nie był to jednak wesoły uśmiech.

– Chłopak, którego ty znałaś, też jeszcze chyba tu jest.

ROZDZIAŁ 3

Hattie McFerguson miała wielkie serce. Była kobietą silną i odważną, dlatego też idealnie

nadawała się na opiekunkę Caroliny. Zgodziła się na to bez wahania, kiedy tylko Billy Ray

zadzwonił do niej następnego ranka.

Ubrana w dżinsy, które weszłyby na tragarza, i w jaskrawożółtą podkoszulkę, pojawiła

się jeszcze przed przebudzeniem się Caroliny. Kicia i Chris siedzieli już przy kuchennym

stole, próbując z zaciekawieniem płatków śniadaniowych, które zaserwował im Billy.

Kici nie przypadły chyba one do gustu.

– Nie wolno mi jeść płatków z cukrem – orzekła.

– Jeśli uważasz, że są za słodkie, powinnaś spróbować tych. – Billy pchnął w jej stronę

inne pudełko. – O smaku czekoladowym i toffi.

Mała popatrzyła uważnie na pudełko, po czym odparła sentencją:

– Ładny uśmiech to ładne zęby.

– Tak mówi twoja mamusia?

– Mój dziadek.

– A, pan sędzia.

Po chwili Kicia włożyła do ust łyżkę pełną płatków.

– Nie wolno mi także mówić podczas jedzenia – wymamrotała.

– Pewnie, bo jeszcze wypadną ci zęby.

Mała zachichotała radośnie, a on dopiero teraz uzmysłowił sobie, że wcześniej nie miał

okazji słyszeć jej śmiechu.

– Karmisz dzieciaki tą swoją obrzydliwą mieszanką śniadaniową? – zapytała Hattie,

wchodząc energicznie do kuchni.

– Usiłuję – odparł. – Niestety, zbyt dobrze je wychowano, więc kiepsko mi idzie.

– Cześć, Kiciu. – Hattie przeszła przez kuchnię i wzięła dziewczynkę w ramiona. – O, jest

i pan Christopher. A gdzie wasza mama?

– Śpi.

Hattie popatrzyła porozumiewawczo na Billy’ego Raya. Miała płaską twarz i

złotobrązową skórę, która zdradzała pochodzenie jej przodków. Spod turbanu w afrykański

wzorek wyłaniały się niesforne loki, a ręcznie robione turkusowe kolczyki sięgały jej za

ramiona.

– Jak się czuje? – zapytała go z troską.

– W nocy kaszlała, ale nad ranem chyba jej przeszło. Wczoraj przemęczyła się zbytnio i

padła.

– To do niej podobne.

– Mówiła, że jesteś jej przyjaciółką.

– Och, to zaszczyt – uśmiechnęła się Hattie. – W każdym razie nie miała zbyt wielu

przyjaciół. – Spojrzała na niego, potem na dzieci i Billy domyślił się, że inne rewelacje będą

musiały zaczekać.

– A teraz nie chce, żeby ktokolwiek wiedział, gdzie jest – powiedział. – Dotrzymasz

tajemnicy?

– Nie można pracować w tym miasteczku i nie umieć dotrzymać tajemnicy, Billy Ray.

Niektórych dotrzymam na zawsze. Inne tylko do...

– Hattie?

Wszyscy spojrzeli w stronę drzwi, w których niespodziewanie stanęła Carolina. Billy

ruszył ku niej natychmiast, ale powstrzymała go ruchem ręki.

– Czuję się lepiej – powiedziała. – Nie powinieneś był pozwalać, żebym tyle spała.

– W ogóle nie powinnaś wstawać – odparł. – Zamierzałem przynieść ci śniadanie do

łóżka. Dziś Hattie zajmie się dziećmi. Ty masz tylko odpoczywać.

Carolina chciała chyba zaprotestować, zrezygnowała jednak i przeniosła wzrok na dzieci.

– Jem płatki – poinformowała mamę Kicia. – Słodzone. Smakują jak cukierki.

– Zdaje się, że będę odpowiedzialny za ich oszpecone uśmiechy. – Billy Ray ujął

Carolinę pod ramię i poprowadził ją do krzesła. – Obserwujmy je bacznie. Od cukru mogą

dostać wstrząsu insulinowego.

Carolina uśmiechnęła się słabo, a potem usiadła z ulgą i przywitała się z Hattie. Miała na

sobie jasnoniebieskie szorty i takąż podkoszulkę, a jej włosy były starannie zaczesane. Mimo

to wyglądała na chorą i wyczerpaną.

Tak zazwyczaj wyglądał Yancy na kacu.

– Może trochę soku na początek? – zaproponował Billy Ray.

– Chętnie.

Podszedł do kredensu i wyjął z niego szklankę.

– Co poza tym? – zapytał. – Kawa, herbata?

– Herbata – odpowiedziała stanowczo Hattie, zanim Carolina zdążyła się odezwać. – Z

miodem i cytryną. Posłuchaj, Carolino, natychmiast po śniadaniu masz się znaleźć w łóżku.

Jeśli nie pójdziesz, sama cię tam zaniosę.

– I tak już za bardzo zawracam głowę Billy’emu.

– Skończyłam! – Kicia wyciągnęła przed siebie pustą miseczkę. – Chris też. Teraz chcę

iść na górę.

– Pójdziesz na górę, żeby się wykąpać i przebrać, tak samo jak twój brat – zarządziła

Hattie. – Chodźmy, pokażecie mi wasze ubrania.

Po chwili wyprowadziła oba maluchy z kuchni. Carolina odczekała, aż cała trójka zniknie

w korytarzu, a potem spojrzała nieśmiało i zapytała:

– Czy ona wie... ?

– Wie.

– A Joel? Sprowadził samochód?

– Jest w szopie. – Billy postawił przed nią szklankę z sokiem. – Zaraz zrobię herbaty.

– Dziękuję.

– Nie ma za co. Zamierzasz zadzwonić do Graysonów?

– Gloria ma o dziesiątej spotkanie zarządu. Nie opuści go, bo gdyby to zrobiła, zaczęto by

plotkować. A ona najbardziej w świecie nienawidzi plotek dotyczących swojej rodziny. Na

zebranie zawiezie ją jak zawsze gospodyni. Poczekam, aż wyjdą, i zostawię wiadomość na

automatycznej sekretarce.

Gloria była teściową Caroliny. Billy Ray nie miał z nią zbyt wiele do czynienia, zawsze

jednak wydawała mu się kobietą pozbawioną wszelkich uczuć, dla której liczyły się

wyłącznie obowiązki.

– Co powiesz? – zapytał.

– Że musieliśmy wyjechać, że jesteśmy teraz daleko i nic nam nie jest, i że kiedy już się

zadomowimy, skontaktujemy się z nimi raz jeszcze.

– Myślisz, że to załatwi sprawę?

– Nie, ale tyle jestem jej winna.

– A sędziemu?

Carolina nie odpowiedziała od razu.

– Po wypadku Gloria pomogła mi, bo tak wypadało – odezwała się ze wzrokiem wbitym

w podłogę. – On pomógł wyłącznie po to, by móc mnie kontrolować. – Upiła łyk soku. – Nie

oczekuję, że to zrozumiesz. Nie musisz.

– Musiałem powtórzyć Joelowi część tego, co mi powiedziałaś. Wyciągnąłem go z łóżka i

kazałem sprowadzić twoje auto. Byłem mu winien jakieś wyjaśnienia.

– Powtórzy to komuś?

Tym razem Billy zamyślił się na dłużej. Przypomniał sobie twarz dziadka, który stał

wczoraj w szopie i cierpliwie słuchał jego wyjaśnień. Gdy Billy skończył, Joel bez słowa

ruszył do starego, zdezelowanego chevroleta, którym planował wrócić do warsztatu.

Zapytany, czy dochowa tajemnicy, odwrócił się, otwierając drzwi auta, i powiedział:

– Twój ojciec wiedział coś o Graysonie. Więcej niż mi powtórzył. Zawsze jednak

uważałem, że to sędzia odpowiada za...

Potrząsnął głową i sięgnął za klamkę, jednak Billy nie zamierzał go tak puścić.

– Za co? – zapytał i przytrzymał dziadka za ramię.

– Za to, kim stał się twój ojciec tuż przed śmiercią. Nie powiedział nic więcej. Zdjął dłoń

wnuka ze swego ramienia, a potem wsiadł do samochodu i uruchomił silnik.

– Billy? – powtórzyła Carolina zaniepokojonym głosem. – Czy Joel powie sędziemu, że

tu jestem?

– Nie powie – zapewnił ją Billy. – Możesz być tego pewna.

Znów zapadła cisza. Carolina westchnęła ciężko i chwilę później zaczęła kasłać. Kiedy

doszła wreszcie do siebie, Billy powiedział:

– Możesz tu zostać tak długo, jak będziesz chciała. Hattie zajmie się dziećmi, kiedy ja

będę w pracy. Potrzebujesz czasu, żeby wy dobrzeć i zdecydować, co dalej.

– Podjęłam już wszystkie decyzje. I do wczoraj byłam bliska ich realizacji. Teraz jednak

jest już za późno. On na pewno kazał obserwować drogi.

– Czy usiłował wcześniej zapewnić sobie prawo do opieki nad dziećmi?

Carolina potrząsnęła głowa.

– Nie musiał, skoro wciąż miał je pod ręką. Kiedy jednak powiedziałam, że nadszedł

czas, abym się wyprowadziła, zaprotestował. Powiedział, że jeśli wyprowadzę się, zanim on

uzna to za stosowne, zaciągnie mnie do sądu i pozbawi praw rodzicielskich. Dla dobra dzieci.

– Na razie nie ma ku temu żadnych podstaw. Carolina ponownie pokręciła ze smutkiem

głową.

– Billy, przecież tu rządzi sędzia i Doug Fletcher. Doug przyczepi się do mnie za

cokolwiek. Na przykład za prowadzenie auta w podejrzany sposób. Zawsze coś się znajdzie.

Orzekną, że jestem nieodpowiedzialna, zażądają ekspertyzy psychologa, a mają znajomych

ekspertów...

– Wiem – przerwał jej. – Nie musisz kończyć. Zdawał sobie sprawę, jak wyglądają

sądowe procedury w podobnych przypadkach. Zdawał sobie sprawę, że Doug i Grayson

często naginają prawo do swoich celów. Doug nie był zły, jednak zżerała go ambicja i starał

się przypochlebić sędziemu na każdym kroku.

– Przyniosę ci tost – zaproponował. – Potem będę musiał pojechać do biura. Jeśli

będziesz czegoś potrzebowała, powiedz Hattie, żeby do mnie zadzwoniła. I pamiętaj, nigdzie

nie wychodź. Nie próbuj uciekać do Georgii w świetle dnia. Kiedy wrócę, porozmawiamy.

– Pamiętasz rozmowy, które kiedyś prowadziliśmy? Billy sięgnął po bochenek chleba i

powoli odkroił z niego dwie kromki. Potem oczyścił toster, chociaż nie było w nim nawet

jednego okruszka. Nie spojrzał na Carolinę, dopóki grzanki nie były gotowe.

– Pamiętam. – Oparł się o blat i skrzyżował ręce. – Ty także?

– Tak.

– Dziwne.

– Wtedy po raz ostatni naprawdę z kimś rozmawiałam. – Uśmiechnęła się smutno. –

Tęskniłam za tobą... tęskniłam, odkąd przestaliśmy być przyjaciółmi.

– Po tym, jak zdecydowałaś się poślubić Champa – sprecyzował.

Zaręczyła się z Champem w ostatniej klasie liceum i choć wyszła za niego dopiero pod

koniec studiów, te zaręczyny odseparowały ją od wszystkich, zwłaszcza od Billy’ego Raya.

– To była najgorsza decyzja w moim życiu – powiedziała. – Wypełnionym samymi złymi

decyzjami – dodała, nie podnosząc wzroku znad kubka z herbatą. – Zawsze chciałam ci to

powiedzieć.

– Nie byłaś szczęśliwa?

– Pamiętasz tych wszystkich wędrownych kaznodziejów, którzy przyjeżdżali tu latem i

rozstawiali swoje namioty? Pamiętasz, jak wrzeszczeli, że piekło jest potworne?

– Pamiętam.

– Ja byłam w piekle, Billy – szepnęła, podnosząc na niego oczy pełne bólu. – I uwierz mi,

ci kaznodzieje dobrze wiedzieli, o czym mówią.

Kancelaria Billy’ego Raya składała się z trzech pomieszczeń, usytuowanych w domu na

jednej z bocznych uliczek Moss Bend. Był tam sekretariat, biblioteka służąca za salę

konferencyjną i gabinet, w którym stało jedynie biurko oraz trzy regały. Front budynku

wynajmowała najpopularniejsza kwiaciarnia w miasteczku.

Choć Billy Ray miał prawo do miejsca na parkingu przed biurem i tak najczęściej musiał

parkować na ulicy. Dzisiaj było podobnie. Na miejscu należącym do Billy’ego zaparkował

jakiś luksusowy cadillac.

Roześmiane dziewczyny w pastelowych sukienkach wpadały do kwiaciarni i z niej

wypadały, najczęściej w towarzystwie matek, różniących się od nich jedynie nieco

skromniejszym ubiorem. Billy podejrzewał, że Gabriel, właściciel kwiaciarni, znowu zarobi

krocie na gościach, szykujących się do jakiegoś ślubu. Gabriel obsługiwał niemal wszystkie

ważniejsze imprezy w Moss Bend.

Billy Ray zaparkował niedaleko biura i uśmiechnął się, widząc, jak jedna z dziewcząt,

opalona brunetka, mrugnęła do niego okiem, gdy przechodził. Nie miał serca powiedzieć jej,

ż

e choć jest zbyt młody na jej ojca, to swobodnie mógłby być jej ukochanym wujaszkiem.

Cieszyło go, że nadal jest atrakcyjny dla młodych dziewczyn, ale w jego wieku dojrzałość

wydawała mu się bardziej pociągająca.

Na przykład Carolina – nawet chora i zniechęcona, była w jego oczach dużo bardziej

pociągająca niż owa ładna brunetka. Jednak Carolina Waverly wzbudzała jego zachwyt już w

czasach, gdy po raz pierwszy pojawił się w murach liceum River County i ujrzał ją, jak

chichocze w szatni wraz z koleżankami.

Billy Ray i Carolina przez całe życie mieszkali w tym samym okręgu, jednak uczęszczali

do różnych podstawówek i gimnazjów. Mimo to tamtego ranka Billy rozpoznał dziewczynę.

Mieszkał poza miasteczkiem, ale większość życia spędził w warsztacie Joela albo jeżdżąc od

baru do baru w poszukiwaniu Yancy’ego. Wiedział więc, że po zakończeniu kadencji

senatora ojciec Caroliny przyjechał tu, by zająć się rodzinnymi interesami w Moss Bend.

Mimo że dobiegał sześćdziesiątki, ożenił się z dwudziestopięciolatką i szybko został ojcem –

to właśnie z tego związku urodziła się wkrótce Carolina. Billy wiedział też, że dziewczyna

mieszka na Old Waverly Lane, co umieszczało ją bardzo wysoko w silnie zhierarchizowanej

społeczności tego tak typowego dla Południa miasteczka.

Rozpoznał ją, choć właściwie nigdy wcześniej tak naprawdę jej nie widział. Aż do tej

chwili. Carolina podniosła wzrok i uśmiechnęła się do niego. Już wtedy poczuł, że zostanie jej

przyjacielem.

I rzeczywiście tak się stało, a w kolejnych latach ich przyjaźń się pogłębiała. Carolina

uwielbiała życie towarzyskie, choć nie była płytką, powierzchowną osobą. Na lekcjach to

właśnie ona zadawała najbardziej dociekliwe pytania i pisała najbardziej wnikliwe prace.

Kiedy trzeba było wykonać którąś z prac wspólnie, zawsze wybierała na partnera Billy’ego.

Intelektualnie byli sobie bowiem równi, godzinami mogli siedzieć i dyskutować o rozmaitych

sprawach, co zresztą chętnie czynili.

Ich przyjaźń był prawdziwa i szczera. Wzajemnie szukali u siebie pociechy i choć może

nie mówili sobie o wszystkim, to z pewnością dzielili się tym, co najważniejsze. Kiedy

Carolina nie szła akurat na jakieś przyjęcie albo nie miała żadnych pozaszkolnych zajęć,

wspólnie szwendali się po okolicy. Na mocy niepisanej umowy nigdy nie odwiedzali się

jednak w swoich domach. Uczyli się w bibliotece lub chodzili na długie spacery przez lasy

rosnące nieopodal miasteczka.

Po raz pierwszy pocałował ją pod rozłożystym drzewem, gdy w trakcie jednego z tych

spacerów zatrzymali się na chwilę, by odpocząć. Wtedy też Billy po raz pierwszy opowiedział

jej o ojcu. Dwa dni wcześniej Yancy trafił do szpitala po tym, jak spadł z mostu nieopodal

tawerny. Połamane kości i wstrząs mózgu były dla niego niczym w porównaniu z brakiem

whisky.

– Wyjadę z tego miasta, jak tylko skończę liceum – stwierdził. – I nigdy już tu nie wrócę.

Objęła go wtedy w pasie, żeby go jakoś pocieszyć, a on spojrzał na jej jasne włosy do

ramion i współczujące zielone oczy i w jednej chwili zrozumiał, że przepadł.

Wiedział, że nie wolno mu kochać Caroliny Waverly. Wiedział też, że nie powinien jej

całować. Jednak tamtego popołudnia zrobił jedno i drugie.

Teraz, tuż przed drzwiami biura, usłyszał ostry gwizd, który nagle przerwał jego

wspomnienia. Odwrócił się i ujrzał Douga. Ubrany w wyjściowy mundur, szeryf zmierzał

przez parking w jego stronę. Pozdrowił po drodze jedną z kobiet wychodzących z kwiaciarni,

po czym podszedł do przyjaciela.

– Szukasz, kogo by tu aresztować? – powitał go Billy.

– A co? Chcesz, żebym dał mandat temu kierowcy? – Doug machnął głową w kierunku

cadillaca.

– Lepiej nie, założę się, że należy do żony któregoś z sędziów. Poproszę Fran, żeby

napisała karteczkę i zatknęła za wycieraczkę. Co i tak pewnie nic nie da.

Billy Ray otworzył drzwi i puścił Douga przodem.

– Cześć, Franny! – Doug przywitał sekretarkę. Fran była niemłodą kobietą o kręconych

siwych włosach i głębokich zmarszczkach, okalających wiecznie zmrużone oczy. Nie lubiła

większości rzeczy i większości ludzi. Na szczęście lubiła Billy’ego Ray a, – Zgubiłeś tu coś?

– mruknęła teraz na widok Douga.

– Daj spokój, Franny. Przecież mnie lubisz – odparł. – Zawsze lubiłaś.

– Tak jak chrzan albo ciepłe piwo.

– Czyżbyś miała ochotę na jedną kolejkę?

– Nie wysilaj się, Doug – odparła Fran z niewzruszoną miną, po czym przeniosła wzrok

na Billy’ego. – Spóźniłeś się.

– Przepraszam, coś mnie zatrzymało. Były jakieś telefony?

– Położyłam faks na twoim biurku. Pani Balou prosi, żebyś do niej jak najszybciej

zadzwonił. Mówi, że wczoraj wieczorem ktoś był na jej werandzie i zaglądał w okna.

– Dwa, trzy razy w tygodniu chodzimy do niej i to sprawdzamy – jęknął Doug. – Moim

zdaniem ta stara marzy o tym, żeby ktoś wreszcie zechciał zajrzeć w jej okno.

– Pytał cię ktoś o zdanie? – Fran wbiła w niego znużony wzrok.

– Doug jest teraz szeryfem – przypomniał jej Billy. – Bądź dla niego miła, bo jeszcze nie

da ci karty parkingowej.

– I co z tego? I tak nie umie pilnować, by wszyscy parkowali tam, gdzie powinni.

– Dobra – Doug uznał, że nie uda mu się zmusić sekretarki do choćby cienia uśmiechu –

macie tu jakąś kawę?

– Mamy ekspres. I filtry, i wodę. – Fran powróciła do pisania na maszynie. – Jest też

cukier.

– Poczekaj, zrobię ci – zaproponował szeryfowi Billy. – Wejdź do mojego pokoju. Zaraz

przyjdę... Aha, słodzisz?

Ś

wieżo zaparzona kawa stała w ekspresie w sali konferencyjnej. Billy napełnił dwa kubki

i wsypał cukier do porcji Douga.

– Co cię dziś sprowadza? – zapytał przyjaciela, stawiając przed nim parujący kubek.

Doskonale wiedział, co powie Doug.

– Byłeś zeszłej nocy w warsztacie, tak jak planowałeś?

– Tak. Dlaczego pytasz?

– Nie zauważyłeś niczego wyjątkowego?

– Nie. Sprawdziłem teren, potem wróciłem do domu.

– Długo tam byłeś?

– No, trochę... – Zastanawiał się, jak długo jeszcze zdoła unikać mówienia prawdy i

jednocześnie nie skłamać. – Wysłałeś tam kogoś o północy?

– Tak, on także niczego nie zauważył.

– A coś się stało?

– Zdaje się, że z parkingu zniknęło jedno auto. Samochód Caroliny Grayson.

– Poważnie?

– Co o tym wiesz, Billy Ray? Twój dziadek niewiele nam powiedział.

Billy upił łyk kawy. Fran zaparzyła prawdziwego szatana, ale teraz rzeczywiście przydał

mu się potężny zastrzyk kofeiny.

– Czy ktoś zgłosił kradzież samochodu? – zapytał.

– Sędzia Grayson.

– Dlaczego on?

– Bo Caroliny nie ma. Zniknęła.

– No więc chyba masz odpowiedź. Nie ma Caroliny, nie ma wozu. – Billy Ray wzruszył

ramionami. – Nie wydaje mi się, żeby popełniono jakieś przestępstwo.

– Nie kręć, Billy. Wiesz więcej niż chcesz powiedzieć.

– Wiem, kiedy nie powinienem wtrącać się w sprawy, które mnie nie dotyczą.

Doug wyprostował się i także zaczął pić kawę. Obaj mężczyźni przyjaźnili się długo i

znali doskonale. Trudno było liczyć na to, że Doug da się zbyć byle jakim wyjaśnieniem.

Billy miał wszakże nadzieję, że właśnie ze względu na tę przyjaźń nie będzie zbytnio

naciskał.

– W liceum przyjaźniłeś się z Caroliną. Często się widujecie?

– Wiesz przecież. Przestałem się z nią spotykać, kiedy zaręczyła się z Champem.

– Nigdy za nim nie przepadałeś, prawda?

– Czy ja wiem? Nie obracaliśmy się w tych samych kręgach. Ledwie go znałem.

– Wiesz, Billy, stary Champ nie był zupełnie taki, jak się wszystkim zdawało.

Billy Ray odstawił kubek na stół. Czekał. Doug mógł wydawać się niezbyt bystrym

poczciwcem, ale o mieszkańcach Moss Bend wiedział sporo, a jeszcze więcej potrafił się

domyślić.

– Tak jak Caroliną – dodał Doug, gdy skończył pić kawę i podobnie jak chwilę wcześniej

przyjaciel, postawił kubek na brzegu jego biurka. – Niektórzy wiedzą, jak zrobić dobre

wrażenie. Kiedy jednak przyjrzysz im się bliżej...

– To co?

– To jakbyś włożył kij w mrowisko. Z wierzchu niby nic się nie dzieje, ale włóż ten kij, a

ś

ciągniesz kłopoty na wszystkich.

– Może przestaniesz robić aluzje i powiesz wprost, o co chodzi? – uśmiechnął się Billy.

– Nie domyślasz się, o co chodzi?

– No dobra, chcesz mnie przed czymś ostrzec? Przed czym?

– Caroliną wpakowała się w kłopoty. Wczoraj w nocy porwała dzieciaki i uciekła. To

wnuki starego Graysona...

– Czekaj no, chwilę. Przecież to nie tylko jego wnuki, ale także jej dzieci, prawda? Nie

słyszałem o tym, żeby dziadek miał jakieś szczególne prawo do decydowania o tym, gdzie

wolno się udać matce jego wnuków i kiedy. A może się mylę?

– Pod warunkiem, że ta matka jest, no... zupełnie sprawna, wiesz, co mam na myśli.

– Nie wiem.

– Nie słyszałeś nic o naszej Carolinie?

– Nie.

– Jest niezrównoważona. Pije. Zapomina o tym, że powinna opiekować się dziećmi. Jest...

do diabła, jak brzmi to słowo?... jest paranoiczką. Wyobraża sobie rozmaite rzeczy, że chcą ją

skrzywdzić i tak dalej... Sędzia boi się zostawiać z nią dzieciaki, martwi się.

– Jasne, rozumiem. Tylko nie bardzo w to wszystko wierzę. Znałem dobrze Carolinę i...

– Kiedy to było, stary? – Doug wstał i przeciągnął się niedbale. – Piętnaście lat temu?

Dziesięć? Ludzie się zmieniają, przyjacielu. Dobrze o tym wiesz. W każdym razie miej oczy

szeroko otwarte, dobra? Jeśli coś usłyszysz...

– Jeśli usłyszę coś, co warto powtórzyć, natychmiast do ciebie zadzwonię.

– O właśnie – Doug uchylił lekko ronda kapelusza – o to chodzi.

Billy Ray obserwował, jak jego przyjaciel znika w drzwiach. Był pewien, że szeryf

wyczuł jego niepewność i wahanie. Cholera, po co mu wczoraj mówił o tym, że wybiera się

do warsztatu? Musi spowiadać się ze wszystkiego, co robi?

Teraz powinien zadzwonić do Caroliny i polecić jej, żeby na resztę dnia ukryła dzieci.

Jednego był bowiem pewien – że szeryf na pewno będzie dziś przejeżdżał drogą obok jego

domu. I to pewnie nie raz.

Carolina miała się za dobrą matkę. Niestety, przez wszystkie lata jej związku z Champem

mąż i teść umniejszali jej starania tak skutecznie, że niewiele pozostało z jej dawnej pewności

siebie. Champ niezmiennie oskarżał ją, że jest okropną żoną, aż wreszcie zaczęła mu wierzyć.

Teść wciąż podkreślał, że wszystko, co robi Carolina, nie jest godne Graysonów, więc i tę

opinię uznała w końcu za swoją.

Nikt jednak nie zdołał jej nigdy wmówić, że źle opiekuje się dziećmi. Była cierpliwa,

troskliwa, surowa, kiedy wymagała tego sytuacja, ale zawsze pełna miłości i ciepła. Przez

cały czas starała się chronić Kicię i Chrisa przed wpływem osób, które je otaczały, i robiła

wszystko, żeby jej rodzinne kłopoty nie odbiły się na maluchach.

Teraz leżała na sofie w pokoju Billy’ego Raya i obserwowała, jak dzieci oglądają na

wideo film Disneya. Maluchy były zmęczone, lecz, o dziwo, bardzo spokojne i ciche. Nawet

Chris, z reguły nieznośny i hałaśliwy, przestał wreszcie krzyczeć i złagodniał.

– Jak sobie radzisz, Carolino?

Carolina uśmiechnęła się do Hattie, która właśnie skończyła przygotowywać kolację i

weszła na górę, by się pożegnać – Jesteście dla mnie tacy dobrzy. Nie wiem, jak wam

dziękować.

– Już od dawna nikt nie był dla ciebie dobry, prawda? Nie wiedziała, co odpowiedzieć.

Na szczęście Hattie nie dała jej dojść do głosu.

– Dzwonił Billy – oznajmiła. – Jedzie do domu. Ja muszę już iść. Dasz sobie radę, dopóki

nie przyjedzie?

– Oczywiście. Nic mi nie będzie.

Hattie położyła dłoń na jej czole, po czym z zadowoleniem kiwnęła głową.

– Gorączka minęła – powiedziała. – Do zobaczenia jutro. Przyniosę jakieś zabawki dla

Chrisa.

– Dziękuję, Hattie. Za wszystko.

Hattie pożegnała się z dziećmi, które były jednak tak pochłonięte tym, co dzieje się na

ekranie, że uściskały ją, nie odrywając wzroku od telewizora. Carolina poczuła, że ciążą jej

powieki. Zdrzemnęła się wczesnym popołudniem, lecz wciąż była śpiąca. Pomyślała, że tylko

na moment zamknie oczy...

Kiedy je otworzyła, stał przed nią Billy Ray. Na jego widok gwałtownie wciągnęła

powietrze w płuca – i natychmiast zaczęła kasłać.

– Przepraszam – powiedział. – Nie chciałem cię przestraszyć.

Uspokoiła się wreszcie i usiadła, a on przycupnął obok niej.

– Nie słyszałam, jak wszedłeś – wyjaśniła.

– Spałaś.

– Chyba tak, ale przecież zawsze czuwam, zawsze nasłuchuję, czy z dziećmi wszystko w

porządku.

– Teraz jesteś osłabiona, chora.

– To tylko...

– Wiem – położył dłoń na jej dłoni – zapalenie płuc. Carolina spojrzała szybko na dzieci,

lecz te wciąż zapatrzone były w ekran.

– Chyba wszystko robię nie tak jak trzeba – szepnęła, ściskając kurczowo jego dłoń.

– Przesadzasz.

– A gdyby coś stało się Chrisowi?

– Przecież Hattie powiedziała ci, że już jadę, prawda? Wiedziałaś, że zjawię się za parę

minut. No i jest jeszcze Kicia – uśmiechnął się, patrząc na odwróconą tyłem główkę

dziewczynki. – Gdybyś nie usłyszała Chrisa, już ona by cię obudziła. Przestań się zadręczać.

Masz wypoczywać.

Boże, jak miło było słuchać podobnych słów. Zachowanie Billy’ego było tak różne od

tego, do czego przyzwyczaili ją Champ i jego ojciec, że aż niewiarygodne. I jeden, i drugi już

dawno wytknęliby jej brak zainteresowania dziećmi i nieuwagę.

Zastanawiała się, czy Billy w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, jaki jest czuły i troskliwy.

On pewnie uważał, że to naturalne; dla niej było to niczym powiew świeżego powierza w

zatęchłym pomieszczeniu, w którym przebywała przez ostatnie lata.

– Podobno Hattie zrobiła kolację. – Puścił jej rękę i wstał z sofy. – Pójdę zobaczyć, co

wymyśliła.

Carolina wstała w ślad za nim.

– Kiciu, popilnujesz Chrisa? – poprosiła. – Krzyknij, jeśli będziesz mnie potrzebowała.

Kicia skinęła głową, nie patrząc nawet na matkę.

– Może lepiej poleź, Carolino. – Billy zmarszczył brwi.

– Pomogę ci.

– Nie bądź niemądra.

– Chcę z tobą porozmawiać – uspokoiła go ściszonym głosem. – A jeśli nie chcesz

rozmawiać, usiądę i po prostu będę ci się przyglądać.

Poszła za nim do kuchni i usiadła przy stole, który Hattie nakryła już do kolacji.

– Jak dzieci? Były grzeczne? – spytał Billy. – Przykro mi, że cały dzień siedziały w

domu.

– Im też było przykro. Hattie zabrała je na trochę do szopy. Najpierw upewniłyśmy się, że

nikogo nie ma na drodze. Bawiły się z twoim kotem, tym bez nogi...

– To nie jest mój kot. On tam po prostu mieszka.

– Będzie miał kocięta.

– Cholera. – Billy potrząsnął głową. – A więc to kocica. Pojawiła się jakieś dwa tygodnie

temu i została. Żywi się chyba myszami i szczurami. Jest tak duża i brzydka, że z początku

myślałem, że to kocur, a nie kotka.

Carolina roześmiała się, tym razem szczerze.

– Przyznaj się, że nie potrafisz tego odróżnić.

– Fakt – Billy podniósł głowę znad lodówki i uśmiechnął się do niej – nie potrafię. Z

ludźmi jest łatwiej...

Gdy tak na nią patrzył, poczuła w sercu dotkliwe ukłucie. Zdawało się, że jakaś bolesna,

dawno zabliźniona rana odnowiła się i zaczęła krwawić. Uczucie to było tak intensywne, że

przez chwilę Carolina nie słyszała słów Billy’ego, nie widziała przekornego błysku w jego

oczach, a tylko patrzyła na tę mądrą, rozumiejącą twarz, twarz, którą znała tak dobrze.

– Ona nie żywi się tylko myszami i szczurami – wyjaśniła, wracając do rozmowy. –

Hattie daje jej jedzenie, kiedy przychodzi sprzątać.

– Hattie? No proszę. Pewnie już dała jej jakieś imię?

– Hattie nie. Kicia to zrobiła.

– No tak, to ma sens. Mała dziewczynka zwana Kicią nadała imię mojemu kotu. I jak ją

nazwała? Mary Sue Watkins?

– Trójnóg.

– Bardzo oryginalnie. Tylko trochę...

– Tak? – Niemal roześmiała się, widząc jego zmarszczone czoło.

– Trochę mało poetycko.

– Kicia potrafi być rzeczowa.

– A jej mama? Też taka jest?

– Nie, ale się stara.

– Zamieniam się w słuch.

Carolina odetchnęła głęboko, spoważniała.

– Posłuchaj, Billy, chcę, żebyś o czymś wiedział – zaczęła. – Nie wiem sama, dlaczego...

po prostu chcę.

Wyglądał tak, jakby sam nie był pewien, czy chce się czegoś dowiedzieć, ale nie

zaprotestował. Wyciągnął z lodówki sałatkę, po czym nakruszył lodu do szklanek.

– Wiem, jak wyglądało twoje życie z ojcem – powiedziała po chwili. – Ja też przez to

przeszłam.

Billy znieruchomiał.

– Co masz na myśli? – zapytał powoli.

– Champ był alkoholikiem... – Przerwała, potrząsnęła głową. – Nie, jeszcze gorzej. On

nadużywał narkotyków. Nadużywał zresztą wszystkiego.

Popatrzyła na niego, a on nie spuścił wzroku. W jego spojrzeniu znalazła coś, co

pozwoliło jej dokończyć owo wyznanie, na które trudno jej było się zdobyć nawet przed samą

sobą:

– On mnie zastraszył i wykorzystywał.

Billy milczał. Widziała, jak drgają mu mięśnie zaciśniętej szczęki.

– Jak długo? – zapytał w końcu.

– Nie umiem powiedzieć, kiedy to się zaczęło. – Zwiesiła głowę i wzruszyła ramionami.

– Założę się też, że do końca tego nie zrozumiesz. Sama nadal tego nie rozumiem, choć

ostatnio chodziłam do psychologa. Na początku sądziłam, że Champ robi to z miłości do

mnie, że chce, żebym była jak najlepsza. Krytykował różne drobiazgi. Usiłowałam się

poprawić, żeby był zadowolony. Wtedy wynajdował coś innego.

– Czy to, co robił... – Billy odstawił szklankę, którą trzymał w dłoni, jak gdyby obawiał

się, że może ją zgnieść. – Czy to wychodziło poza krytykę?

– Tak. – Odwróciła wzrok. – Wychodziło.

– Więc dlaczego z nim żyłaś? – spytał ostro. – Miałaś przecież dokąd odejść, prawda?

Miałaś pieniądze.

– Ciężko mi to wytłumaczyć. Sama dopiero zaczynam to pojmować. Ja... – Popatrzyła na

stół, na drewnianą powierzchnię, która widziała już tysiące rodzinnych kolacji, setki

rozlanych szklanek mleka. – Wychowano mnie tak, aby inni byli ze mnie zadowoleni. Ojciec

miał prawie sześćdziesiąt lat, kiedy się urodziłam. Nie lubił hałasu i kłopotów. Musiałam

siedzieć cicho i grzecznie się zachowywać. Matka zawsze była zajęta innymi sprawami.

Spędzała ze mną czas tylko wtedy, gdy robiłam dokładnie to, czego chciała.

– Zgoda. Nie zapominaj jednak, że znałem cię w tamtych czasach – przypomniał jej. –

Mimo wszystko miałaś swoje pomysły na życie i zdecydowane poglądy. Nie byłaś zahukaną

dziewczyną i planowałaś, że zostaniesz kimś.

– Byłam dziewczyną, która szybko zrezygnowała ze swoich marzeń i zrobiła dokładnie

to, czego od niej oczekiwano.

Czuła się upokorzona, ledwie wypowiedziała ostatnie słowo. Wstydziła się, a jednak

pragnęła mówić dalej, kontynuować tę spowiedź.

– Champ był najlepszą partią w River County – westchnęła. – Nawet nie byłam pewna,

czy go pragnę, ale kiedy dał mi do zrozumienia, że mogłabym zostać panią Graysonową,

wpadłam po uszy. Nie potrafiłam oprzeć się pokusie.

– Byłaś...

– Byłam młoda – ciągnęła – i głupia. Ale wszyscy mi zazdrościli, bo on był przystojny i

bogaty. Traktował mnie jak księżniczkę. Kiedy zgodziłam się za niego wyjść, stał się

najważniejszy w moim życiu i bardzo nie chciałam go zawieść. Ilekroć powtarzał, że nie

spełniam jego oczekiwań, starałam się jeszcze mocniej. I wierzyłam... wierzyłam, że ma rację.

– Jestem adwokatem – wtrącił się Billy rzeczowym tonem – i wiele razy miałem do

czynienia z rozwodami. Uwierz mi, wiem, o co w tym wszystkim chodzi. Jednak ty mu

pozwoliłaś... – Potrząsnął głową, jak gdyby słowa uwięzły mu w gardle.

– Tak, pozwoliłam – przyznała. – Kilka razy dał mi w twarz, choć pobił mnie tylko

dwukrotnie. – Przełknęła ślinę, zacisnęła dłonie na krawędzi stołu. – Po pierwszym razie

odeszłam, ale mnie odnalazł. Obiecywał, że się zmieni. Po śmierci mojego ojca matka

przeniosła się do Palm Beach, żeby tam znaleźć kolejnego bogatego męża. Pojechałam do

niej, lecz ona wzięła stronę Champa. Mówiłam ci, wolno mi było z nią przebywać jedynie

wtedy, kiedy robiłam to, czego chciała. Pod tym względem się nie zmieniła...

– Potrzebowałaś jej pozwolenia, by móc zmienić swoje życie?

To było niemiłe pytanie, ale najzupełniej uzasadnione.

– Nie – odparła Carolina. – Wróciłam do Champa, bo wierzyłam, że naprawdę się zmieni.

Wierzyłam również, że jeśli do niego nie wrócę, jeszcze mocniej się uzależni.

– Uznałaś więc, że możesz go ocalić.

– Tak. A zamiast tego go zabiłam.

– To trochę zbyt mocno powiedziane, nie sądzisz?

– Nie wiem. Nie pamiętam. Wiem tylko to, co mi powiedziano później.

– Pamiętasz jednak, że Champ pobił cię dwa razy. Uśmiechnęła się i zażartowała smutno:

– Widzę, że rzeczywiście masz doświadczenia z rozwodami. Pewnie nieźle sobie radzisz

na sali sądowej.

Jednak Billy nawet się nie uśmiechnął.

– Dwa razy? – powtórzył swoje pytanie.

– Tak. Kiedy do niego wróciłam, na jakiś czas się poprawiło. Potem znowu zaszłam w

ciążę, choć tego nie planowałam. Zabezpieczałam się, ale najwyraźniej nieskutecznie. Kiedy

powiedziałam Champowi o ciąży, zaczął ostro pić. Odkryłam też, że regularnie wyjeżdżał z

miasteczka, żeby kupić narkotyki. Pewnego wieczoru, niedługo po porodzie, postanowiłam z

nim porozmawiać. Nie mogłam tego dłużej znosić, więc zagroziłam mu, że zabiorę dzieci i

wyjadę. Wtedy się na mnie rzucił. Popchnął mnie na ścianę tak mocno, że straciłam

przytomność. Kicia nie miała jeszcze trzech lat, bardzo się wystraszyła... Kiedy się ocknęłam,

nie było ani Champa, ani Kici. Jego rodzice wiedzieli, gdzie ją zabrał, ale nie chcieli mi

powiedzieć. Szalałam z niepokoju. W końcu wrócił z nią i oczywiście obiecał, że się poprawi.

Jednocześnie ostrzegł mnie, że jeśli kiedykolwiek go opuszczę, znajdzie mnie, zabierze dzieci

i już nigdy ich nie zobaczę.

– I dlatego z nim zostałaś?

– Nie wiem. To była mieszanina różnych uczuć. Strach, niechęć do siebie, iskierka

nadziei, że Champ rzeczywiście się zmieni, troska o dzieci. Przede wszystkim brakowało mi

energii. Byłam bezwolna, słaba, otumaniona. Nie wiedziałam, co robić albo gdzie się udać,

ż

eby chronić siebie i dzieci. Nie miałam do kogo się zwrócić.

– A on wiedział, że nie masz wyjścia.

– Wiedział.

– Sukinsyn.

Spojrzała na niego, po czym przeniosła wzrok na swoje ręce, te ręce, którymi nie potrafiła

się obronić.

– Sama mu na to pozwoliłam – powiedziała cicho. Billy podszedł do stołu i stanął na

wprost niej.

– Byłaś młoda i bezradna – stwierdził. – Nie miałaś w nikim wsparcia. A z tego, co

słyszałem, on wykorzystywał tę twoją bezradność. Przestań się wreszcie obwiniać. Przyjrzyj

się temu, co się stało, i wyciągnij wnioski na przyszłość, ale nie trać czasu na

rozpamiętywanie, co też by się stało, gdybyś zachowała się inaczej.

– Czasem zastanawiam się, czy wtedy celowo nie wypiłam za dużo.

– Nie wierzę.

– Dlaczego nie? Może planowałam zjechać z drogi i zabić Champa albo samą siebie.

Nienawidziłam go. Pod koniec naszego małżeństwa po prostu go nienawidziłam.

– Nic dziwnego.

– Tak, ale czy miałam prawo go zabić? Czy miałam prawo usiąść za kierownicą i wjechać

na to drzewo? Mówię ci to, bo wiem, że sam zadasz sobie te pytania. Ukrywasz mnie,

pomagasz mi... Być może pomagasz morderczyni.

ROZDZIAŁ 4

– Płuca są chyba czyste, ale z zapaleniem nie ma żartów. Musi pani nadal odpoczywać.

Proszę się tylko nie przemęczać. Z tego, co widzę, już pani zdrowieje.

Garth Brodie, młody lekarz, który opłacał zaległe czesne z akademii medycznej, pracując

w przychodni publicznej w River County, zdjął stetoskop i zawiesił go na szyi.

– Mówiłam Billy’emu, że już dobrze się czuję. – Carolina poprawiła bluzkę. – Ale on się

uparł. Przykro mi, że pana tu ciągnął. Przyjmując tę pracę, pewnie nie spodziewał się pan

wyjazdów na wizyty domowe.

– Billy Ray pomógł kilku moim pacjentom dostać rentę inwalidzką, gdy nikt inny nie

chciał wziąć ich spraw – odparł Garth. – Już choćby za to jestem mu coś winien.

Carolina domyślała się, że aby go tu ściągnąć, Billy musiał powiedzieć mu, choćby

oględnie, o jej sytuacji. Czuła się z tym niezręcznie, ale też była wdzięczna Billy’emu za

troskę, a lekarzowi za fatygę. Byle tylko Garth umiał zachować dyskrecję.

– Pewnie Billy powiedział panu, że nikt nie może się dowiedzieć o naszym dzisiejszym

spotkaniu? – postanowiła się upewnić.

– Owszem. – Garth zawahał się. – Czy... czy chce pani jeszcze o czymś porozmawiać?

– Dziękuję, nie.

– Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, proszę dać znać. – Skończył pakować torbę

lekarską i sięgnął po marynarkę.

– Właściwie – zawahała się – jest coś, o co chciałabym pana zapytać.

– Tak? – Lekarz odłożył marynarkę na bok.

– W grudniu miałam wypadek.

– Słyszałem.

– Przeszłam poważny wstrząs mózgu i nie pamiętam nic, co zdarzyło się tuż przed i

podczas wypadku. Czy myśli pan, że kiedykolwiek to sobie przypomnę?

Słuchała uważnie, gdy wyliczał jej powody, dla których nie można dać jednoznacznej

odpowiedzi. Nie widział jej karty. Każdy przypadek różni się od innych. Nie wie, jaką

zastosowano terapię i jakie podawano jej środki.

– A ma pani przebłyski pamięci? – spytał, widząc jej rozczarowaną minę. – Jakieś

okruchy wspomnień?

– Czasem chyba tak. Zanim jednak zdołam im się przyjrzeć, znikają.

– Cóż, to dobry znak. Może nie jest pani jeszcze gotowa, żeby je sobie przypomnieć.

Czasami blokujemy traumatyczne wspomnienia, zanim nauczymy się stawić im czoło. Często

jednak to zwykła fizjologia. Dlatego nie mogę niczego zagwarantować.

– Można już? – Z drugiej strony drzwi rozległo się nagle głośne pukanie.

– Proszę! – zawołał Garth. – Właśnie skończyliśmy.

– Przesyłka polecona – oznajmił Billy, wchodząc do pokoju z Chrisem w ramionach.

Usadził malca na łóżku, tuż obok mamy. – I co z nią, Garth?

– Nie jest źle. Antybiotyki zadziałały. Jest młoda i silna, organizm da sobie radę. Jeśli się

o niego zadba – odwrócił się do Caroliny – słyszała pani?

– Witaminy, słońce, leżenie w łóżku i regularne odżywianie – wyrecytowała jednym

tchem.

– Szkoda, że wszyscy moi pacjenci nie są tacy zdyscyplinowani – uśmiechnął się Garth. –

Nie zdziwiłbym się zbytnio, gdyby wypadek, o którym pani wspomniała, osłabił nieco

odporność organizmu. Dlatego mogła pani zapaść na zapalenie płuc nawet po zwykłym

przeziębieniu. Stres odgrywa dużą rolę w tym, jak dajemy sobie radę z chorobą, powinna

więc pani uciekać od zmartwień.

– Pracuję nad tym – uśmiechnęła się do Gartha. Wyraz jego twarzy nieznacznie się

zmienił, jak gdyby lekarz po raz pierwszy ujrzał w Carolinie kobietę.

– Życzę powodzenia – powiedział – i zdrowia. Masz coś do mnie, Billy? – Odwrócił się i

skinął głową. – Jeśli nie, to do zobaczenia.

– Poczekaj. Odprowadzę cię do wyjścia.

Gdy obaj mężczyźni zniknęli, Chris wdrapał się na kolana Caroliny, a ona położyła się na

łóżku z malcem w ramionach. Zachichotała i przewróciła synka na plecy, łaskocząc go tak

długo, aż zaczął wić się i śmiać.

– Mamusiu?

Uniosła wzrok i ujrzała, że w drzwiach stoi Kicia.

– Chodź tu, skarbie! – zawołała. – Pomożesz mi załaskotać na śmierć twojego brata.

Gdy powrócił Billy Ray, cała trójka dokazywała wesoło, zanosząc się śmiechem.

Carolina nawet nie wiedziała, że ich obserwował, dopóki nie dostrzegła go Kicia.

– Przestań! – Chwyciła nagle matkę za ramię. – No, mówię ci, przestań!

Carolina dostrzegła, że Billy Ray uśmiecha się do nich i odwdzięczyła mu się tym

samym.

– Chyba przyłapałeś nas na śmiechu – powiedziała.

– Jestem oburzony. – Dla żartu zmarszczył groźnie czoło. I wtedy Kicia zeskoczyła

gwałtownie z łóżka, po czym błyskawicznie wybiegła z pokoju. Chris natomiast zarzucił

ramiona na szyję matki i wtulił się w nią z całych sił. Dzieci najwyraźniej były wystraszone.

– Co się stało? – spytał Billy.

– Złapałeś nas na zachowaniu, które nie przystoi Graysonom.

Na jego twarzy pojawił się wyraz niedowierzania.

– Ale...

– Wiem – westchnęła. – Trudno w to uwierzyć, prawda?

– Czy dzieciom nie wolno się śmiać?

– U Graysonów nie. Tam wszystko jest poważne i zgodne z etykietą. Dzieci powinny się

zachowywać w taki sam sposób, jak dorośli. Naturalnie, wolno im się śmiać, ale cicho, na

boku i w stonowany sposób. Jeśli śmiały się zbyt długo lub zbyt głośno, oskarżano mnie, że

prowokuję je i psuję. Jeśli marudziły w nocy albo nie zjadały wszystkiego, co miały na

talerzach, to także była moja wina.

Wiedziała, że przemawia przez nią gorycz, ale nie mogła sobie odmówić złośliwości.

Billy był za to bardziej zdumiony niż oburzony.

– Z twoich opowieści wynika, że Graysonowie to potwory.

– Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. – Potrząsnęła głową. – Nie są potworami.

Niezupełnie.

– Porozmawiam z Kicią – powiedział. – Powiem jej, że w moim domu dziecięcy śmiech

jest mile widziany, – Nie rób tego. Niech sama to odkryje. Będzie miała większą

niespodziankę. Poza tym teraz i tak nie odpowie ci ani słowem.

Billy wciąż nie mógł wyjść ze zdumienia, więc postanowiła zmienić temat. Mimo

wszystko ujawnianie rodzinnych zwyczajów wprawiało ją w zakłopotanie.

– Dlaczego sprowadziłeś Gartha? – zapytała. – Mówiłam ci, że już dobrze się czuję. Nie

ufasz mi?

– Nie w kwestii twojego zdrowia. Tak bardzo chcesz poczuć się lepiej, że podejrzewam

cię o nadmierny optymizm.

– Szczerze mówiąc, cieszę się, że moja diagnoza się potwierdziła. – Carolina wstała z

malcem w ramionach. – Teraz mam na to prawdziwy dowód – Ale wciąż jesteś osłabiona. Nie

możesz jeszcze wyjechać. Chyba tego nie planujesz?

– Jeszcze nie. Na pewno jednak jestem wystarczająco zdrowa, żeby nie być

darmozjadem. Kiedy byłeś w pracy, przygotowałam kolację.

– Miałaś odpoczywać. To twój pierwszy dzień bez Hattie.

– Uwielbiam gotować. To mnie odpręża. A ty powinieneś po prostu powiedzieć

„dziękuję”, a potem „jakie to smaczne!”.

Billy wahał się przez moment.

– Masz rację – powiedział w końcu. – Może po prostu lubię się tobą zajmować?

Przez chwilę Carolina stała nieruchomo. Billy znajdował się tak blisko niej, że mogła go

dotknąć. Zmienił już garnitur na zieloną koszulkę i dżinsy, uczesał włosy. Miał piękne włosy,

grube, błyszczące i gęste. Niezależnie od tego, co z nimi robił, zawsze opadały mu na czoło.

Podobało jej się to, gdyż łagodziło rysy jego twarzy i sprawiało, że wydawał się bardziej

przystępny.

Nagle zapragnęła go dotknąć. Pragnienie było tak silne, że tylko ostatkiem sił zdołała się

powstrzymać.

– Chciałabym, żebyś traktował mnie inaczej – odezwała się zamiast tego. – Nie jak

kogoś, kim musisz się zajmować, ale kogoś, kto potrafi sam dać sobie radę. Wiem, że

dotychczas było inaczej, ale teraz...

– Carolino...

To on ją dotknął. Delikatnie musnął palcami jej ramię, zaraz jednak cofnął dłoń i

dokończył:

– Zajmowanie się tobą i obserwowanie, jak zdrowiejesz, sprawiało mi przyjemność.

Kiedyś byliśmy przyjaciółmi. Dobrze, że znów nimi jesteśmy.

– Jesteśmy? Mimo wszystkiego, co było? Mimo kłopotów, jakie ci sprawiłam?

– Kłopoty, które mi sprawiłaś, to nic w porównaniu z tym, przez co sama przeszłaś. –

Delikatnie pogłaskał ją po policzku. – Przestań wreszcie się zamartwiać.

Miała ochotę zamknąć oczy, pozwolić opaść powiekom i rozkoszować się cudownym

dotykiem jego dłoni. A potem wtulić się w jego ciepły tors i słuchać, jak bije jego serce.

Dobre serce.

W sercu tym jednak nie było dla niej miejsca. Już nie. Nauczona przez Graysonów, jak

kontrolować własne uczucia, Carolina powściągnęła tęsknotę, zdławiła w sobie żal i zdusiła

czułość.

– Pójdę przygotować kolację – powiedziała i odwróciła wzrok.

– Tak. – Billy odsunął się szybko. – Pomogę ci, jeśli chcesz – zaproponował.

– Chcę – odparła, po czym wyszła szybko z pokoju.

Na dole posadziła Chrisa w rogu kuchni i dała mu zabawki, które przyniosła Hattie. Kicia

rysowała coś w pokoju gościnnym. Było to jedno z nielicznych zajęć, za które chwalono ją w

domu Graysonów. Carolina nie spodziewała się, żeby potrwało to zbyt długo – Kicia należała

do żywych i gadatliwych dzieci – jednak nie zachęcała córeczki, aby przyłączyła się do nich.

Kicia musiała sama odkryć, że w domu Billy’ego Raya Wainwrighta wolno jej być sobą.

– Co mam robić? – spytał Billy, gdy Carolina zaczęła wyjmować z lodówki talerze.

– Dodaj sos do sałatki. Zostaw tylko małą porcję bez sosu dla Kici.

– Może być sos włoski?

– Doskonale.

– Lubisz to samo co ja!

– Każdy lubi sos włoski.

– Z wyjątkiem Kici.

– Och, tak. Wiesz co? – odezwała się po chwili, wkładając zamarynowane mięso do

piekarnika. – Przydałoby się czerwone wino. Masz jakieś?

Cisza, która nastąpiła po tym pytaniu, początkowo jej nie zaniepokoiła. Carolina uznała,

ż

e Billy zastanawia się po prostu nad odpowiedzią. Gdy jednak milczał zbyt długo, odwróciła

się ku niemu, żeby sprawdzić, czy w ogóle ją usłyszał.

Usłyszał. Przyglądał się jej z zatroskanym wyrazem twarzy, a ona nie rozumiała, co

wywołało w nim taką reakcję. Dopiero po chwili się domyśliła.

– Myślałam, że już to sobie wyjaśniliśmy – odezwała się rozdrażnionym głosem.

– Ja... niezbyt dużo piję – odpowiedział jej, wyraźnie zakłopotany. – Nie trzymam w

domu alkoholu. Najwyżej piwo, ale piję je tylko w towarzystwie.

– Billy, chciałam wina do duszonego mięsa. Nie zamierzałam wychlać sama całej butelki.

– Czuła, jak jej twarz wykrzywia złośliwy grymas, więc zmusiła się do rozluźnienia mięśni.

Billy wiedział o niej jedynie to, co mu powiedziano. Nie mogła oczekiwać, że uwierzy

wyłącznie w jej słowa, nie mając cienia dowodu.

– Przepraszam – powiedział tylko.

– Dla twojej wiadomości: rzadko pijam wino – wycedziła. – Boli mnie od niego głowa.

Piwa nie piję nigdy, bo nie odpowiada mi jego smak. Najbardziej lubię gin z tomkiem, dużo

toniku, mało ginu. Wypijam najwyżej dwa drinki wieczorem, ale tak naprawdę najbardziej

lubię dobry jabłecznik z wisienką.

– Nie musisz być złośliwa.

– Chcę tylko, żebyś wiedział, że bardzo lubię być trzeźwa. W naszym domu ktoś musiał

być trzeźwy.

– Nie powiedziałem, że było inaczej.

– Ale pomyślałeś.

– Nie, ty się bałaś, że tak pomyślę.

– Dobrze, bałam się. Dziwi cię to?

– Ani trochę.

– Rozumiem, chcesz konkretnych wyjaśnień. Powtarzam więc po raz kolejny: nie umiem

powiedzieć, czy piłam tego wieczoru, gdy zginął Champ. Gwarantuję jednak, że nie piłam

zbyt wiele w żaden z poprzednich wieczorów. Nie jestem alkoholiczką.

– Mieszkałem z alkoholikiem – powiedział Billy po chwili milczenia. – Wiem, jaka to

straszna choroba. Kiedy ojciec chciał się napić, był zdolny do wszystkiego. Od lat nie żyje,

ale ubiegłego lata podczas remontu znalazłem w jego sypialni ukrytą butelkę whisky, do

połowy opróżnioną. Tylko do połowy. Pewnie gdyby nie urwał mu się film, wypiłby całą...

– Billy?

– Tak? – Popatrzył na nią nieobecnym wzrokiem.

– Nie powiedziałeś, czy mi wierzysz.

Milczał, gdy odwróciła się, aby zwiększyć płomień w piekarniku. Milczał, gdy mieszała

potrawę, skrobiąc ze złością po ściankach półmiska.

– Wierzę ci – powiedział w końcu.

– Naprawdę?

– Jasne. Jeśli powiem, że nie, rozwalisz ten półmisek. Nie wiedziała, że stoi tuż za nią do

chwili, gdy poczuła jego dłonie na swoich ramionach. Odłożyła łyżkę i odwróciła się do

niego.

– Wiem, jak dobrze alkoholik potrafi kamuflować swoją chorobę – powiedział. – Jak

doskonale potrafi udawać, nawet przed sobą samym, jak do końca umie się usprawiedliwiać,

powtarzać, że to tylko tym razem, wyjątkowo, bo okoliczności były szczególne, ale tak w

ogóle to panuje nad sobą i gdyby tylko chciał... Znam to wszystko doskonale – westchnął. –

Chcę jednak, żebyś wiedziała, że mimo wszystko ci wierzę. Może przez chwilę zwątpię w to

czy owo. Nic na to nie poradzę. Wierzę ci jednak i jestem po twojej stronie.

Carolina przełknęła ślinę i pokiwała głową.

– Wiem – szepnęła. – Dziękuję.

Billy zawahał się przez moment, a potem przyciągnął ją do siebie i ucałował w czubek

głowy. Po chwili puścił ją i podszedł do stołu, gdzie najspokojniej w świecie zajął się

dodawaniem sosu do sałatki.

Carolina nie wiedziała, co powiedzieć. Zresztą po co miałaby coś mówić? Odwróciła się i

znów zaczęła mieszać potrawkę. Tym razem powoli i ostrożnie.

Kicia najbardziej lubiła kolor czerwony. Kredki, które przyniosła jej Hattie, miały trzy

różne odcienie czerwieni – jasną czerwień, ciemną czerwień i czerwień wpadającą niemal w

pomarańcz. Kicia używała wszystkich tych kolorów do kolorowania książeczki o piesku

biegającym wśród kwiatków.

Nie trzymała się konturów. Nie obchodziło jej to, że powinna. I tak miała zamiar

zamalować cały obrazek, więc kontury nie miały znaczenia.

W pewnym momencie czerwono-pomarańczowa kredka złamała się na pół. Kicia

zachichotała. Podobał jej się chrzęst, jaki wydała łamana kredka. No i teraz miała dwie kredki

zamiast jednej.

– Cztery czerwone kredki – zanuciła pod nosem. – Cztery, cztery, cztery...

Z kuchni dochodziły do niej ściszone głosy Billy’ego i mamy. Wstrzymała na chwilę

oddech i przestała się poruszać. Nie, nikt nie krzyczał. Ten Billy Ray chyba nigdy nie

krzyczał.

Jej tata krzyczał. Pamiętała to, chociaż wcale nie chciała. Zazwyczaj krzyczał na mamę,

chociaż czasem zdarzało mu się wrzasnąć także na nią, Kicię, kiedy niechcący weszła mu w

drogę. W końcu wymyśliła grę w niewidzialność. Kiedy cichuteńko przemykała się pod

ś

cianami, była niewidzialna. A gdy ojciec jej nie widział, nie miał na kogo krzyczeć.

Na początku była bardzo zdziwiona, gdy po śmierci taty zamieszkała w domu dziadków.

Tam nikt na nią nie krzyczał. Czasami tego żałowała, już nawet wolałaby krzyk. Czasem

głucha cisza i lodowaty ton są jeszcze gorsze niż krzyk. Kiedy ktoś krzyczy, to przynajmniej

wiadomo, dlaczego jest na ciebie wściekły.

Znowu mocno przycisnęła kredkę i znowu ją złamała.

– Pięć kredek – zanuciła.

Nie miała pojęcia, dlaczego jest zła.

Następnego dnia, wracając do domu po pracy, Billy Ray rozmyślał o swojej rozmowie z

Caroliną. Nadszedł czas, aby dokonał wyboru. Albo musiał uwierzyć jej i pomóc, albo się

wycofać.

Nawet teraz, gdy o tym myślał, wiedział, że w duszy już wybrał. Jeśli wcześniej miał

wątpliwości, rozwiały się one wczoraj wieczorem, gdy obserwował, jak Caroliną układa

dzieci do snu. Mimo że była chora i przygnębiona swoją sytuacją, ani razu nie odezwała się

do nich opryskliwie. Widać było, że je kocha i chce dla nich jak najlepiej. Umiała być

stanowcza, a kiedy trzeba – pobłażliwa. Troszczyła się o nie, lecz nie biegała za nimi jak

kwoka. Bez wątpienia była mądrą matką i trudno było sobie wyobrazić, by mogła być wobec

nich nieodpowiedzialna, jak podobno twierdził sędzia Grayson Zresztą maluchy także ją

uwielbiały. Wiedziały, że gdy rozmawiają z mamą, ona zawsze słucha ich uważnie.

Wiedziały, że przy niej są nie tylko bezpieczne, ale także że Caroliną zrobi wszystko, żeby

były szczęśliwe. Przede wszystkim zaś nigdy nie obawiała się okazywać im swoich uczuć, nie

miały więc wątpliwości, że je kocha.

Patrząc na nią, wiedział jedno – niezależnie od tego, co wydarzyło się tamtej grudniowej

nocy, ta kobieta nigdy nie powinna być odseparowana od swoich dzieci. Nie była

niezrównoważona, nie stanowiła dla nich żadnego zagrożenia. Jedyne, co było dla nich

naprawdę groźne, to perspektywa rozstania z matką.

Teraz, kiedy Caroliną czuła się na tyle dobrze, aby wyruszyć w podróż, musiała

zaplanować następny krok. Billy był pewien, że sporo o tym myślała, choć nic mu nie

mówiła. Trochę się obawiał, że po powrocie do domu może jej nie zastać. Niewykluczone, że

uważała to za najlepsze wyjście dla nich wszystkich. Myliła się jednak – on z pewnością nie

czułby się spokojny, dopóki nie upewniłby się, czy jest bezpieczna i może zapewnić dzieciom

właściwą opiekę.

– Przestań się oszukiwać – warknął sam do siebie i uderzył ręką w kierownicę. – Zależy

ci na niej.. Znów ci na niej zależy, naiwniaku...

To prawda, pragnął, aby była zdrowa i bezpieczna, jednak rozumiał już, że to nie

wszystko, że w gruncie rzeczy pragnie dla siebie – i dla niej – czegoś więcej.

Kiedy skręcał na Hitchcock Road, wciąż zastanawiał się, co jej powie. Był tak głęboko

pogrążony w myślach, że upłynęło trochę czasu, zanim zauważył samochody zaparkowane na

swoim podjeździe.

Jednym z nich było auto szeryfa, drugim ostatni model lincolna – zupełnie taki sam jak

ten, który sędzia Whittier Grayson zostawiał codziennie przed budynkiem sądu.

Billy Ray pomyślał najpierw o Carolinie, a chwilę później o Kici i Christopherze. Ani

przez moment nie brał pod uwagę własnej sytuacji. Przyjmując Carolinę pod swój dach,

naraził się sędziemu, to jasne. Wiedział to od samego początku i zdecydował się na to nie bez

odrobiny satysfakcji. Kości zostały rzucone i Billy wcale tego nie żałował.

Przeskakując po dwa schodki naraz, wbiegł na górę, po czym otworzył drzwi do sypialni.

Carolina siedziała na sofie. Przytulała do siebie oba maluchy. Billy spodziewał się, że będzie

lamentowała i błagała o litość, ale grubo się pomylił.

Kiedy wszedł, nawet nie podniosła wzroku. Spokojnie ważyła słowa, przez cały czas

wpatrując się w sędziego.

– Czuję się dobrze i bez problemu mogę zajmować się dziećmi – mówiła. – Dziękuję za

troskę, ale nie wrócimy do waszego domu. Czas, żebyśmy sami zaczęli dawać sobie radę.

Sędzia Whittier Grayson mógł budzić respekt swoim wyglądem. Dystyngowany, wysoki i

barczysty, górował nad większością swoich rozmówców. Jednak to nie jego postura stanowiła

o jego sile. Siwiejące włosy i nieco nijakie rysy twarzy stanowiły doskonałą oprawę dla

przerażająco niebieskich oczu, które zdawały się przeszywać rozmówcę na wskroś. Billy Ray

nie raz widział, jak sędzia wykorzystywał to na sali rozpraw. Potrafił uciszyć bądź speszyć

najbardziej niesfornego świadka samym spojrzeniem.

Teraz właśnie obdarzył nim Billy’ego.

– Szkoda, Billy Ray, że nie starczyło panu przyzwoitości, żeby powiedzieć mi o tym, że

gości pan u siebie Carolinę.

– Nie mam nic wspólnego z tym, co dzieje się między panem a Caroliną – odparował

Billy. – Jest dorosła i sama odpowiada za swoje czyny.

– Z pewnością jest dorosła, ale nie wiem, czy wykradanie dzieci z mojego domu można

nazwać odpowiedzialnym czynem.

– Dzieci są moje i to ja powinnam się nimi zajmować – powiedziała spokojnie Caroliną. –

W tych okolicznościach podjęłam najstosowniejszą decyzję. Będą ze mną, dopóki nie dorosną

i nie zaczną żyć na własną rękę. Billy pozwolił mi tu dojść do zdrowia. Tak jak powiedział,

nasze sprawy go nie dotyczą i nie musi o nich wiedzieć.

– Ale wie, jak się domyślam. – Sędzia zmroził ją wzrokiem. – Jak śmiesz, Carolino! Jak

ś

miesz sprowadzać moje wnuki pod dach mężczyzny, z którym sypiasz? I to zanim twój

zmarły mąż zdążył ostygnąć w grobie!

– Nie będę z tobą dyskutowała o moralności. – Carolina wysunęła dumnie brodę. – Billy

jest moim przyjacielem, który wyciągnął do mnie pomocną dłoń. Obrażasz go swoimi

podejrzeniami. Na szczęście on nie uwierzył w kłamstwa, które o mnie rozpowszechniasz.

– Widzisz? – Sędzia Grayson popatrzył na Douga i bezradnie rozłożył ręce.

Billy po raz pierwszy spojrzał na przyjaciela. Zastanawiał się, co on o tym wszystkim

myśli. Doug nic nie powiedział, zresztą pytanie sędziego było czysto retoryczne. Za to

spojrzenie szeryfa, utkwione w Carolinie, wyrażało, niestety, potępienie.

– Powiedział pan już, co miał pan do powiedzenia, więc chyba powinien pan opuścić ten

dom – odezwał się Billy. – Carolina z pewnością jest zmęczona, a dzieci głodne.

– Wyjdę tylko z moimi wnukami.

Billy przeniósł wzrok na Carolinę. Na jej twarzy widać było determinację i wolę walki.

– Czyżbym źle oceniał sytuację? – zwrócił się do sędziego. – Czy przyznano panu prawo

do opieki nad dziećmi?

– Nie, ale zamierzam wszcząć odpowiednie postępowanie. Chcę mieć pewność, że ona

nie opuści tego stanu, gdy będę walczył o swoje wnuki. Zabiorę je ze sobą, aby się nimi

opiekować. Na miły Bóg, czyżby pan nie widział, że tak będzie dla nich najlepiej?

– Widzę jedynie, że dopóki sąd nie przyzna panu odpowiednich praw, to Carolina będzie

decydowała, gdzie i jak je wychowywać.

– A ja widzę, że jest pan nie tylko kochankiem mojej synowej, ale także jej adwokatem.

Billy Ray znów zerknął na Carolinę. Odpowiedziała ledwie dostrzegalnym skinieniem

głowy.

– Tak, jestem jej adwokatem – potwierdził, przenosząc wzrok na sędziego. – A co do

pana sugestii, pozwolę sobie przypomnieć, że gdy Carolina tutaj trafiła, zdrowiała po ciężkiej

chorobie. Przywiozła też dzieci. Nie skrzywdzę jej, może mi pan zaufać.

– Zaufać? – sędzia roześmiał się sucho. – Budzisz moją litość, młody człowieku.

Myślałem, że wyrósł pan ponad swoje środowisko. Myślałem, że dojdzie pan do czegoś,

mimo że pana ojcem był żałosny pijak, który żył równie marnie, jak skończył. Teraz jednak

widzę, że zarówno pan, jak i moja synowa nie zasługujecie na nic poza tym, żeby jak

najszybciej odebrać wam dzieci i posłać was do diabła. A później róbcie sobie, co chcecie,

gzijcie się, ile wlezie i gdzie popadnie!

– Prosiłbym, panie sędzio, by zważał pan na słowa. Na to także są odpowiednie

paragrafy.

– Dobrze, dobrze. Gra skończona, mój chłopcze. Wiem, gdzie są moje wnuki, i dopóki

prawo nie odda ich w moje ręce, będę obserwował was oboje.

Sędzia oderwał wzrok od Billy’ego i przeniósł go na Carolinę.

– A ty, spróbuj je tylko wywieźć, a dopadnę cię choćby na końcu świata – wysyczał. –

Rozumiesz? Dowiem się, gdzie jesteście, i zabiorę ci dzieci. Nigdy ich nie znajdziesz, bo nie

jesteś ich warta. To skandal, że moje wnuki mają za matkę takie byle co!

Nagle Kicia zaczęła płakać. Była wystarczająco duża, by zrozumieć, co się dzieje.

Carolina pogłaskała ją delikatnie po głowie i powiedziała do Graysona zimnym, dobitnym

głosem:

– Idź już. Nie pozwolę, żebyś doprowadzał moje dzieci do płaczu. Idź i nie wracaj.

– Doug – Billy Ray zrobił krok do przodu – wyprowadź stąd pana sędziego, natychmiast.

To mój dom i moje prawo decydować o tym, kogo chcę w nim wiedzieć.

Doug zawahał się, ale nie mógł zrobić nic innego. Ruszył w stronę sędziego, ten jednak

wstał i sam skierował się do wyjścia. Opuścił pokój pierwszy, tuż za nim wyszedł szeryf.

Cisza, która zapadła po wyjściu mężczyzn, przerywana była jedynie cichym szlochem

Kici. Ani Billy, ani Carolina nie odezwali się, dopóki nie usłyszeli zza okna silników

odjeżdżających aut.

– Jak on cię znalazł? – spytał w końcu Billy i wziął na ręce Christophera.

– Nie powiedział. Byłam ostrożna, lecz nie mogłam wciąż trzymać dzieci w domu.

Wyszliśmy się pobawić. Może ktoś zobaczył nas z drogi?

– Ktoś, czyim zadaniem było was odnaleźć – dodał Billy, sadzając Christophera w kącie z

zabawkami.

– Nic na to nie poradzimy. – Carolina odgarnęła kosmyk włosów z czoła Kici. – Nie

martw się – powiedziała do córeczki. – Dziadek się wścieka, bo wyjechaliśmy. Ale przecież

wiedzieliśmy, że tak będzie, prawda?

– Powiedział, że nas zabierze! Że nigdy nas nie znajdziesz!

– Rozzłościł się, to dlatego. Wiesz przecież, że nie pozwolę mu was zabrać. Nigdy w

ż

yciu.

Kicia przywarła konwulsyjnie do matki. Trwała tak nieruchomo, aż wreszcie zmęczyła

się i odsunęła. Carolina otarła z jej policzków łzy, a potem wysłała małą do łazienki po

papierowe chusteczki. Kiedy dziewczynka zniknęła, Carolina wstała i oznajmiła zwyczajnym

głosem, patrząc twardym wzrokiem prosto przed siebie:

– Przygotowałam kolację.

– Jesteś w nastroju do jedzenia? – Spojrzał na nią zdziwiony.

– Dzieci powinny coś zjeść. Ty zresztą też.

– Może później. Nie chcesz porozmawiać?

– O czym tu rozmawiać? Wstyd mi za niego. Wstyd mi, że tak mówił. O tym, że jesteś

moim kochankiem. I o twoim ojcu.

– A mnie jest przykro tylko dlatego, że to pierwsze niestety nie jest prawdą.

Poruszyła się niespokojnie i popatrzyła na niego osłupiała. Po chwili uśmiechnęła się

lekko, choć jej oczy wciąż jeszcze były wilgotne.

– Zawsze umiałeś żartować i wiedziałeś, jak rozładować sytuację.

– Zawsze mówiłem prawdę. Nadal to robię. Skoro i tak się mnie oskarża...

– Naprawdę będziesz reprezentował mnie w sądzie? – szybko zmieniła temat.

– Jeśli zadowolisz się synem miejscowego pijaczka.

– Jesteś za dobry dla mnie, Billy. – Pokręciła głową. – Jesteś za dobry dla każdego w tym

przeklętym mieście!

– Nie przesadzaj – uśmiechnął się skromnie, choć w głębi duszy ucieszyły go jej słowa. –

Zastanówmy się raczej, czy rzeczywiście będziesz potrzebowała adwokata. Jeśli wyjedziesz i

postanowisz szukasz szczęścia gdzie indziej, może w ogóle...

– Zostaję – przerwała mu krótko.

– Jesteś pewna? – zapytał zaskoczony, choć wcale nie nieszczęśliwy z powodu tej

odpowiedzi.

– Słyszałeś, co on powiedział. Będzie mnie szukał. I w końcu znajdzie, niezależnie dokąd

bym przed nim uciekła. Gdyby udało mi się tamtej nocy, nie zostawiłabym po sobie żadnych

ś

ladów. Teraz jest już za późno. On wie, że mi pomogłeś, wie kogo o mnie pytać. Ma czas na

przygotowanie się do procesu, na zarzucenie sieci. Jeśli otwarcie nie stawimy mu czoła, nigdy

nie będziemy bezpieczni. Zawsze będziemy trwożliwie oglądać się przez ramię.

– Podejmujesz więc wyzwanie.

– Tak.

– Stajesz przeciwko Graysonowi i spodziewasz się go pokonać.

– Tak – potwierdziła. – Mam ciebie i kilkoro przyjaciół, którzy mi pomogą. Sędzia

Sawyer nigdy nie przepadał za moim teściem. Jeśli w tym okręgu możliwe jest coś takiego,

jak sprawiedliwy proces, myślę, że wygram z waszą pomocą.

Billy podziwiał jej odwagę. Mało kto w Moss Bend poważyłby się na konfrontację z

Whittierem Graysonem. Podziwiał też jej roztropność. Carolina musiała wiedzieć, że to

prawdopodobnie sędzia Sawyer byłby przewodniczącym składu, gdyby sprawa trafiła do

sądu. Sawyer i Grayson już od dawna mieli ze sobą na pieńku. Sawyer nie był tak

wszechmocny, jak Grayson, ale w tym wypadku ostateczna decyzja należałaby właśnie do

niego. Najwyraźniej Carolina starannie przemyślała całą sprawę, zanim dokonała wyboru.

– Groził, że odbierze mi dzieci. Czy możemy to wykorzystać? – zapytała.

– Jego słowo przeciwko twojemu. Nie sądzę, żebyśmy mogli liczyć na zeznanie Douga.

Ja jestem twoim adwokatem, więc nie mogę wystąpić w roli świadka. Powiedzą też, że

kazałaś Kici tak mówić. Jednak jeśli Grayson groził raz, to może ponowić groźby przy innych

ś

wiadkach.

– Jakie mam szanse na zatrzymanie dzieci? Odpowiedz jako prawnik, nie mój przyjaciel.

– Nie wiem – odparł szczerze. – Nie chciałbym wprowadzić cię w błąd, ale...

– Ale?

– Nie ma żadnych gwarancji – przyznał z westchnieniem. – Frank Sawyer i twój teść

mogą się nie lubić, ale obaj to dżentelmeni w starym, południowym stylu. Być może dojdą do

wniosku, że powinni trzymać się razem. A od decyzji przewodniczącego składu zależy

wszystko.

Przysunęła się bliżej, tak blisko, że mogła go dotknąć. Przez chwilę myślał, że to zrobi,

jednak tak się nie stało. Gdy Carolina przechyliła głowę, ujrzał w jej oczach tę samą

bezbronność, którą wcześniej widział w oczach jej dzieci.

– Być może masz rację w każdej innej sprawie, lecz w jednej się mylisz – powiedziała. –

Dziś w tym pokoju był tylko jeden dżentelmen. Bynajmniej nie mój teść.

ROZDZIAŁ 5

Maggie Deveraux, właścicielka tawerny „Błękitna Laguna”, mieszkała w starym domu na

krańcu Moss Bend. Na podwórzu rosły pokryte mchem dęby oraz dorodne jodły, które

obsypywały obficie trawę igliwiem. Jesienią Maggie zbierała orzechy laskowe w lasku

rosnącym nieopodal jej posiadłości, a latem jagody i jeżyny. W ogrodzie Maggie znajdowała

się huśtawka ze starej opony i piaskownica dla wnuków, które od czasu do czasu przyjeżdżały

do niej z wizytą z Kalifornii. Przez większość roku jej wielki dom stał jednak niemal pusty i

panowała w nim głucha cisza.

Maggie była zachwycona, gdy Billy Ray zapytał ją, czy przyjmie pod swój dach Carolinę

z dziećmi. Zażyczyła sobie jedynie symbolicznej opłaty, obiecała udostępnić kuchnię i inne

pomieszczenia oraz zapytała Kicię o ulubiony kolor, by szybko przemalować pokój, który

miał służyć za sypialnię dziewczynki. Kicia oczywiście wybrała czerwień, a Maggie bez

mrugnięcia powieką pomalowała pomieszczenie na kolor kwitnących tulipanów. Carolina

odgrażała się, że wchodząc tam, będzie zakładała okulary przeciwsłoneczne, za to Kicia była

zachwycona.

Na szczęście Carolina miała za co żyć. Po śmierci Champa poprosiła teścia, by sprzedał

dom, w którym mieszkała wraz z mężem i dziećmi, a po sprzedaży rozsądnie zainwestowała

uzyskane pieniądze. Gdy doszły do tego regularne wypłaty z polisy ubezpieczeniowej

Champa, mogła sobie pozwolić na skromne, ale przyzwoite utrzymanie. Billy zdziwił się

więc, gdy w dniu przeprowadzki usłyszał z jej ust, że powinna zacząć zarabiać.

– Muszę poszukać pracy – powiedziała, pakując kilka rzeczy, które udało jej się wynieść

z domu Graysonów, do plastikowych toreb na zakupy.

– Pracy? – Popatrzył na nią podejrzliwie. – Jesteś pewna? Pokiwała energicznie głową,

nawet nie podnosząc wzroku.

– I to szybko – dodała.

Billy pokręcił z niedowierzaniem głową. Minął już tydzień od wizyty sędziego,

zadziwiająco spokojny tydzień. Doug nie odpowiedział na żadną z wiadomości, które Billy

zostawił mu na automatycznej sekretarce. Z sędzią Graysonem Billy spotkał się w sądzie,

gdzie ten pierwszy wydał wyjątkowo niesprawiedliwy wyrok w sprawie prowadzonej przez

drugiego. Billy liczył godziny do chwili, gdy rozpęta się piekło.

– Właśnie teraz postanowiłaś szukać pracy? – Przytrzymał torbę, aby Carolina mogła do

niej włożyć pluszowego konika Christophera. – Teraz, kiedy będziesz miała tyle spraw na

głowie?

– Właśnie teraz.

– A co z dziećmi?

– Od przyszłego miesiąca przedszkole w kościele metodystów tworzy nową grupę.

Zapisałam je dziś rano. Muszę pracować, Billy. Muszę udowodnić, że mogę sama

zaopiekować się dziećmi. Champ i ja nie mieliśmy żadnych oszczędności. On przepijał każdy

grosz, który udało mu się zarobić. Nie wiedziałam, że jest tak źle aż do chwili, kiedy po

wypadku wydobrzałam i przejrzałam jego papiery. Kłamał w sprawie naszych inwestycji.

Przepuścił nawet oszczędności z funduszu powierniczego, który mój ojciec ustanowił dla

wnuków. Gdyby nie to, że składkę odejmowano mu bezpośrednio z pensji, nie miałabym

teraz nawet pieniędzy z jego ubezpieczenia.

Billy nie przypominał jej taktownie, że Graysonowie są milionerami i że z pewnością

zostawią swój majątek Kici i Chrisowi. To przecież z nimi miała walczyć o dzieci.

Wyjął torby z jej rąk i zaniósł je na dół.

– Jakiej pracy zamierzasz szukać? – zapytał.

– Szczerze mówiąc, już umówiłam się na rozmowę. Zdawał sobie sprawę, że choć

Carolina usiłuje mówić niedbałym tonem, sprawa ta znaczy dla niej bardzo wiele.

– Czyżby? – postarał się, aby jego ton zabrzmiał równie nonszalancko. – A co to takiego?

– Całkiem poważne stanowisko. Studiowałam kiedyś razem z Jean Wilton, z Winton

Mills w Georgii. Zadzwoniłam do niej, żeby zapytać, czy jej firma nie potrzebuje ludzi do

pracy. Okazało się, że szukają doradcy personalnego. Robiłam specjalizację z zarządzania i

psychologii, więc nadaję się na to stanowisko. Przed końcem studiów odbyłam nawet

półroczną praktykę. Lubię pracować z ludźmi, znajdować odpowiednich kandydatów na

określone stanowiska, pomagać im rozwiązywać problemy. Zrobiłabym wszystko, żeby

utrzymać dzieci, ale ta praca to na szczęście nie tylko zarabianie pieniędzy.

Billy pomyślał, że taka praca pomogłaby jej odzyskać wiarę w siebie. Chętnie wręczyłby

jej podpisany kontrakt na srebrnym półmisku, ale doskonale wiedział, że angaż nie będzie taki

łatwy.

– Jakie masz szanse? – Ruszył do drzwi, a ona podniosła kolejne torby i poszła za nim.

– Sama nie wiem. Jean obiecała się za mną wstawić. Wie, jaka jestem i wie, że na

studiach bardzo dobrze się uczyłam. Niestety, to nie ona będzie decydować, kogo zatrudnią.

Załatwiła mi spotkanie, ale to ja muszę sobie na nim poradzić. Najgorsze jest to, że nie mam

doświadczenia.

– Kiedy masz to spotkanie?

– W piątek, o dziesiątej rano.

– Co zrobisz z dziećmi?

– Zobaczę, czy któraś z dawnych przyjaciółek nie zechce mi pomóc. Niestety, większość

z nich zniknęła z mojego życia tuż po wypadku.

Dzisiaj Carolina nie wydawała się zgorzkniała, choć przecież miała do tego prawo.

– O której musisz wyjechać? – zapytał.

– O dziewiątej. A jeszcze lepiej o ósmej trzydzieści. Jazda zajmie mi godzinę, oczywiście

pod warunkiem, że Doug Fletcher nie zatrzyma mnie na granicy okręgu.

– Jeśli nie będę miał żadnych spotkań, możesz przyprowadzić dzieciaki do mojego biura

– zaproponował.

Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, a on po raz kolejny zdał sobie sprawę, że dla

tych jej uśmiechów zrobiłby o wiele więcej.

– Poproszę też Joela, żeby przygotował ci jakiś samochód – obiecał. – To może zbić z

tropu szeryfa i jego ludzi. Jednak nawet jeśli cię ktoś zatrzyma, powinien puścić cię wolno,

gdy przekona się, że nie wieziesz ze sobą dzieci.

– To pewnie skryte marzenie sędziego, co? – Wykrzywiła usta w gorzkim uśmiechu. –

Odjeżdżam na zawsze z River County i zostawiam dzieci na zawsze. Automatycznie dostałby

prawo do opieki.

– Zatrzymasz ten samochód? – zapytał Billy, wkładając torby do bagażnika BMW.

– Przez pewien czas. Nie chcę rozwścieczać Graysonów jeszcze bardziej, sprzedając go

właśnie teraz. Na pewno sędzia Sawyer uznałby, że to moja zemsta. On nie lubi takich

posunięć, straciłabym jego względy.

– Jesteś pewna, że twój teść podarował ci to auto, żebyś pamiętała o wypadku?

– Całkowicie pewna. To Champ wybrał dla mnie BMW, chociaż wcale go nie chciałam.

Potem Champ w nim zginął, więc sędzia nie przepuścił okazji, aby przypominać mi o tym za

każdym razem, kiedy siadam za kierownicą. Nie stać mnie, żeby kupić inne auto, nie

sprzedając tego. Champ nie ubezpieczył tamtego samochodu, więc nie dostałam pieniędzy.

– Musimy o tym wszystkim pamiętać w czasie rozprawy – pokiwał głową Billy – to

bardzo ważne.

– Przecież Champ nie żyje, nie weźmie udziału w rozprawie!

– Zobaczymy, jak potoczą się sprawy. Jeśli zdołamy udowodnić, że Champ nie był tym,

za kogo wszyscy go brali, wykażemy, jak stresujący był dla ciebie wasz związek. Wtedy zaś,

niezależnie od tego, co będą usiłowali udowodnić Graysonowie, sędzia Sawyer spojrzy na

twoją sytuację nieco życzliwiej.

– Champ to ojciec moich dzieci. Nie chcę mieszać go z błotem.

– Dobrze by było, gdyby Graysonowie zgodzili się nie mieszać z błotem matki tych

dzieci.

– Okropność. – Carolina nerwowo zatrzepotała powiekami. – Dlaczego musi tak być?

Przecież pozwoliłabym im odwiedzać dzieci. Kicia i Chris to ich wnuki, naprawdę potrafię to

uszanować. Dlaczego chcą mieć prawo do wyłącznej opieki? Dlaczego Grayson chce

koniecznie doprowadzić do procesu?

– No właśnie, dlaczego?

– Bo Whittier Grayson musi kontrolować wszystko i wszystkich! Zniszczył swojego

syna, robiąc z niego bezwolną marionetkę. Champ mógł się buntować tylko w ten sposób.

– W jaki?

– Prowadząc drugie życie, niszcząc sam siebie. I mnie przy okazji.

– Tego argumentu nie możemy użyć w sądzie. To twoja prywatna ocena.

– Wiem, ale to prawda!

– Wierzę ci.

Carolina zamknęła bagażnik i spojrzała na niego poważnie.

– Naprawdę? – zapytała.

– Przepraszam, że nie od razu uwierzyłem we wszystko – westchnął. – Jestem

prawnikiem. Dobry prawnik uważnie słucha, zanim zacznie wyciągać wnioski. Potem zaś

daje z siebie wszystko, aby bronić tego, co uważa za słuszne.

– To trochę zbyt idealistyczna definicja zawodu, nie sądzisz? Założę się, że bronisz też

winnych.

– Wolę tych niewinnych – uśmiechnął się do niej.

– Czy wiesz, że kiedy się uśmiechasz, zmienia się cała twoja twarz? Wiedziałeś o tym?

– Czyżby? – Skrzyżował ramiona. – Niby jak?

– Nie potrafię tego wytłumaczyć. Zawsze przyjemnie na ciebie patrzeć. Ale

najprzyjemniej wtedy, kiedy się uśmiechasz. Na pewno kobiety już ci to mówiły.

– Skąd ta pewność?

– A nie mówiły?

– Czy mam ci także powiedzieć, ile ich było?

– Fakt, myślałam o tym – przyznała szczerze. – Dlaczego właściwie się nie ożeniłeś,

Billy? Świetnie radzisz sobie z dziećmi. Wiem na pewno, że w tym mieście są kobiety, które

natychmiast rzuciłyby ci się w ramiona, gdybyś tylko poprosił je o rękę.

– A niby skąd to wiesz?

– Po prostu wiem.

– Prawie się ożeniłem.

– Naprawdę? – Nie potrafił powiedzieć, jakie uczucie pojawiło się na moment na jej

twarzy – czysta ciekawość, żal czy może zazdrość.

– Naprawdę – odparł z westchnieniem.

– Kim była ta szczęściara?

– Nie znasz jej. W końcu uznała, że wcale nie jest taką szczęściarą. Kiedy postanowiłem

tu wrócić, żeby zająć się Joelem, nie chciała przyjechać ze mną. I miała rację. To była

dziewczyna z wielkiego miasta. Nie podobałoby się jej w Moss Bend.

– Przykro mi.

– Mnie nie. Nie pasowaliśmy do siebie.

– A kto by do ciebie pasował?

Billy nie był pewien, czy potrafi odpowiedzieć na to pytanie. A przynajmniej, czy potrafi

odpowiedzieć właśnie tej kobiecie.

– Ktoś, z kim mógłbym porozmawiać – powiedział w końcu. – O wszystkim i o niczym.

O konflikcie na Bliskim Wschodzie i o pani Balou, która wyobraża sobie, że podglądają ją

rozmaici mężczyźni. O tym, dlaczego Bravesi sprzedali Dave’a Justice’a Indianom, i czy

nasze dzieci powinny chodzić do szkoły prywatnej, czy państwowej.

– A więc chodzi ci o kogoś, kto jest po prostu rozmowny? – Skrzywiła się, udając

rozczarowanie. – Ciężko mi w to uwierzyć. Wiele kobiet lubi gadać, Billy. Zbyt wiele.

– Aha, uważasz, że zasługuję na kobietę wyjątkową.

– Na pewno nie na zwykłą gadułę.

Roześmiał się głośno, zaraz potem zamilkł. Zastanawiał się, czy Carolina zdaje sobie

sprawę, że od jakiegoś czasu prowadzą szczególny, dobrze zakamuflowany flirt. Z początku

nie chciał tego przyjąć do wiadomości, a jednak tak właśnie było. On uśmiechał się do niej i

zaglądał jej w oczy. Ona przygryzała wargę i odpowiadała uśmiechem, a jej oczy błyszczały

jak w dawnych, licealnych czasach. Kiedyś niemal żył dla podobnych chwil i podobnych

uśmiechów.

Przechylił głowę i zatrzymał spojrzenie na jej ustach.

– Wiesz, zawsze się zastanawiałem...

– Ciekawe, nad czym – jej uśmiech się pogłębił.

– Czy wiedziałaś, jak poważnie cię traktowałem, gdy chodziliśmy do liceum.

– Poważnie? – Oparła się o samochód. Jej uśmiech zniknął, a oczy przybrały czujny

wyraz.

– Pierwsza miłość to ważna sprawa. Chyba kochałem cię bardziej niż kogokolwiek,

Carolino – powiedział, patrząc prosto w te oczy, wpatrzone w niego z dziwnym

wyczekiwaniem.

– Billy...

– Nie wiedziałaś o tym?

– Zastanawiałam się...

– Więc nic cię to nie obchodziło?

– Obchodziło – zapewniła go żarliwie. – Bardziej niż mógłbyś przypuszczać. Byłam

jednak niewolnicą swojego wychowania. Myślałam, że życie powinno ułożyć się jak bajka. A

ty...

– Byłem nie dla ciebie.

– Miałeś ciężką sytuację rodzinną, wiedziałam, że nie dasz mi wszystkiego, czego wtedy

pragnęłam. Wtedy – powtórzyła z naciskiem. – Poza tym nigdy nie powiedziałeś, że ci na

mnie zależy.

– A miałem prawo? Czy mogłem zapraszać cię do swego życia?

– Byłeś za bardzo odpowiedzialny.

– Za bardzo się bałem.

– Champ nie miał takich rozterek. Oferował mi gwiazdkę z nieba, szczęście do grobowej

deski. Zgadzając się na małżeństwo z nim, myślałam, że zadowolę wszystkich.

– Naprawdę tak myślałaś?

– I zadowoliłam wszystkich z wyjątkiem siebie samej.

– Więc nie byłaś szczęśliwa? – Billy przysunął się bliżej.

– Nie – szepnęła.

– Nawet wtedy, na początku?

– Za każdym razem, gdy cię widziałam, szłam do domu i zaczynałam płakać. Tak bardzo

za tobą tęskniłam... Mówiłam sobie, że wcale tak nie jest, że mi przejdzie. Jednak nigdy nie

przeszło. Przez te wszystkie lata zbierało mi się na płacz na każde twoje wspomnienie, każdą

myśl, każdy widok. Szybko zrozumiałam, z czego zrezygnowałam i co straciłam. Ale

przecież nie miałam już odwrotu.

Billy czuł, jak serce bije mocno w jego piersi. Był wzruszony i w pewien sposób

rozgrzeszony ze swego młodzieńczego uczucia. To serce nie okazało się wcale naiwne i

głupie, skoro Carolinie naprawdę na nim zależało.

Opuścił ręce, jak gdyby chciał podkreślić, że zniknęła kolejna dzieląca ich bariera.

– Dziwne, że znów o tym rozmawiamy – westchnął. – Jesteśmy o dwanaście lat starsi. Ty

miałaś męża, ja...

– Kochanki? – Podniosła na niego wzrok.

– Przyjaciółki – poprawił ją z przelotnym grymasem. – Tak czy inaczej, oboje się

zmieniliśmy.

– To prawda. Teraz mam dzieci i opinię, która mogłaby ci zaszkodzić – pokiwała głową

Carolina. – Teraz to ja jestem nieodpowiednią partią.

– Jesteś bezbronna i wystraszona. Czekasz, by inni zadecydowali o twojej przyszłości.

– Szczerze mówiąc, czekam na coś innego.

– Na co?

– Aż mnie pocałujesz.

Nie zrobił tego, choć przysunął się jeszcze bliżej.

– To wszystko skomplikuje, Carolino – powiedział z głębokim westchnieniem.

– Jeden pocałunek?

– Raczej jego konsekwencje.

– Więc może na razie zróbmy tylko pierwszy krok – zaproponowała lekkim tonem. –

Teraz mnie pocałujesz, a o konsekwencjach porozmawiamy przy innej okazji. Jeśli chcesz,

odbędziemy na ten temat prawdziwą dyskusję.

Billy roześmiał się cicho. Beztroski dołeczek w policzku Caroliny pogłębił się, ale jej

oczy zdradzały uczucia, które były znacznie bardziej skomplikowane. Carolina była nie tylko

bezbronna i wystraszona. Nie miała pewności, czy potrafi go zadowolić. Niepewna siebie,

zmieszana, ostrożna, różniła się bardzo od śmiałej, przebojowej dziewczyny, która

fascynowała go w młodości. Czy to dziwne, skoro przez całe lata pewien mężczyzna

powtarzał jej na każdym kroku, że nie jest dla niego wystarczająco dobra, a inny odmawiał jej

prawa do własnej godności?

Gdyby Champ Grayson nadal żył, Billy chętnie zacisnąłby dłonie na jego gardle. Gdyby

mógł zacisnąć dłonie na gardle jego ojca...

– Billy? – usłyszał jej niepewny głos. – Champ i ja nie byliśmy prawdziwym

małżeństwem. Nie po tym, gdy odkryłam, że jestem w ciąży z Chrisem. A przedtem... też nie

za bardzo. Nie wiem, czy to ma dla ciebie jakiekolwiek znaczenie, jednak Champ zniknął z

mojego życia znacznie wcześniej niż pół roku temu. Wiem, że to nie najlepiej o mnie

ś

wiadczy, ale...

– Przestań już – przerwał jej i objął ją mocno. – Champ nie żyje. Za to w tobie jest tyle

ż

ycia.

Pochylił się nad nią z westchnieniem. Już nie był tym chłopcem, który kiedyś, dawno

temu, pocałował ją po raz pierwszy. Był teraz mężczyzną, który wie, czego chce; mężczyzną

ś

wiadomym swych pragnień i swej władzy.

Jej usta były miękkie, tak miękkie, jak kiedyś, równie szczodre i słodkie. Obudziły się w

nim wspomnienia, pełne zapachów i dźwięków. Carolina przywarła do niego całym ciałem i

zarzuciła mu ramiona na szyję, jak gdyby bała się, że mógłby ją odepchnąć, a wtedy jęknął

cicho i zaczął całować ją śmielej. Przyjęła go, wpuściła do środka...

I właśnie wtedy usłyszeli warkot silnika. Billy oderwał się od Caroliny i ujrzał samochód

Douga Fletchera, wjeżdżający ostro na podjazd. Wciąż trzymając się w objęciach,

obserwowali, jak szeryf zatrzymuje radiowóz, patrzy chwilę w ich stronę, a potem cofa i

odjeżdża Hitchcock Road w stronę miasta.

Kicia nie miała najmniejszej ochoty iść do biura Billy’ego, robiła więc wszystko, żeby

dać mu to do zrozumienia. W piątek rano, pięć minut po tym, jak Carolina pojechała na

spotkanie w sprawie pracy, Billy zrozumiał po raz kolejny, że upilnowanie Kici i Chrisa to

zadanie ponad jego siły.

– Pewnie nie chcecie urządzić sobie domku pod stołem w sali konferencyjnej? – Ku

zdumieniu Billy’ego to Fran wykazywała więcej determinacji i jeszcze nie zrezygnowała z

zabawienia maluchów, choć poprzedniego dnia nie omieszkała mu wypomnieć, że nie

zatrudnił jej do opieki nad dziećmi.

– Niby jak? – zażądała wyjaśnień Kicia.

– Zarzucimy koc na stół. Poudajecie, że jesteście niedźwiedziami w jaskini.

– Ja mogę udawać niedźwiedzia, ale Chris nie będzie chciał. On się boi ciemności. Boisz

się ciemności? – Złapała brata za rękę, ten zaś natychmiast zaczął wrzeszczeć.

– A może chcielibyście robić coś innego? – Billy Ray wziął Chrisa na ręce.

– Nie – skrzywiła się Kicia. – Nie podoba nam się tutaj.

– A to dlaczego?

– Bo tu śmierdzi.

– Hm, to stare książki – wyjaśnił Billy. – Stary budynek...

– Ohyda!

– Ja właściwie też tak uważam. Fran, koniecznie poszukaj nam nowego biura, dobrze?

– Twojemu ojcu to wystarczało.

W rzeczywistości biuro było nawet zbyt eleganckie dla Yancy’ego, przynajmniej w

końcowym okresie jego działalności. Długi ojca przejął zresztą Joel i to on zachował budynek

dla wnuka, zaś jego front wynajął właścicielowi kwiaciarni Gabrielowi. Billy Ray wciąż miał

kłopoty z wyobrażeniem sobie czasów, w których Yancy był świetnie prosperującym

prawnikiem i potrzebował na potrzeby swojej kancelarii całego budynku.

Teraz rozejrzał się dookoła, jakby trafił tu po raz pierwszy.

– Może powinniśmy je nieco zmodernizować – powiedział. – Zadzwonisz po malarzy?

– A co byś powiedział na nową wykładzinę? – Fran natychmiast zaraziła się entuzjazmem

szefa.

– Niezła myśl.

– A na nowych klientów, którzy zapłacą za te wszystkie zmiany?

– Mam mnóstwo klientów.

– Ale nie takich, którzy płaciliby rachunki.

– Czy to źle, że jestem taki hojny?

– Hojni faceci nie powinni zajmować się prawem. Znowu dzwoniła pani Balou. Teraz

uznała że ci z jej werandy to prawdopodobnie kosmici. Chce, żebyś ich pozwał.

– A widzisz. Jeśli wygramy, zyskamy pieniądze na remont...

– Wygramy, jeśli zabierzesz stąd te dzieci.

– Nie przeszkadzają mi w pracy.

– Ale mi przeszkadzają. Poza tym nie powinny się tu męczyć w taki piękny dzień.

Pierwsze spotkanie masz dopiero o trzeciej, a tak się składa, że wiem, że wczoraj bardzo

długo pracowałeś. Musisz zrobić sobie wolne, jasne?

– Słyszycie, dzieciaki? Możemy stąd iść.

Kicia zmarszczyła nosek, zupełnie tak samo, jak jej mama.

– A dokąd? – zapytała.

– Lubisz się brudzić?

Mała przekrzywiła głowę, a Chris entuzjastycznie pacnął Billy’ego w ramię.

– Lubisz smar, olej i hałas? – pytał dalej Billy. – Jeśli tak, to idziemy naprawiać

samochody!

– Naprawdę? – Popatrzyła na niego, podniecona i szczęśliwa.

– Jasne. Tylko że tam też śmierdzi.

Joel Wainwright nieuchronnie zbliżał się do osiemdziesiątki. Długoletnie przebywanie na

słońcu Florydy sprawiło, że jego skóra była pomarszczona i pełna odbarwień. Billy

zaobserwował kiedyś, że Joel starzał się wprost proporcjonalnie do staczania się syna, więc

już w wieku lat sześćdziesięciu wyglądał dużo gorzej niż by to wynikało z jego metryki.

Ale nie zawsze był stary i zgorzkniały. Mając szesnaście lat, wyruszył na podbój świata i

przez dziesięć lat nie było go w Moss Bend. Podczas wędrówki zrozumiał, że nie musi być

biednym farmerem, tak jak jego przodkowie. Kiedy więc powrócił w rodzinne strony, był już

doskonale wykwalifikowanym mechanikiem. Jeszcze przed trzydziestką miał własny

warsztat, a gdy ukończył trzydzieści pięć lat, punkt ów cieszył się olbrzymim powodzeniem w

całym okręgu.

Choć Joel nadal potrafił naprawić gaźnik z szybkością błyskawicy, robił to ostatnio

rzadko. Nigdy nie był zbyt gadatliwy, lecz teraz wydawało się, że większą przyjemność

sprawia mu rozmowa z klientami niż naprawa ich samochodów. Brudną robotę zostawiał

swoim mechanikom, acz starannie kontrolował ich poczynania. Najczęściej jednak można go

było znaleźć za ladą w poczekalni, gdzie podliczał rachunki na starej maszynie do liczenia,

wyprodukowanej jakieś dwadzieścia lat przed powstaniem pierwszego komputera.

Dziś, gdy do warsztatu przybył Billy Ray wraz z dziećmi, za ladą siedziała Dahlia. Ta

ciemnoskóra kobieta pracowała u Joela od niepamiętnych czasów. Następnej zimy jej mąż,

Pete, miał przejść na emeryturę i oboje planowali się przeprowadzić, aby być bliżej dzieci.

Billy wiedział, że Joel będzie za nią tęsknił.

Kicia uśmiechnęła się do Dahlii od progu, po czym natychmiast skierowała swe kroki ku

lampie w rogu pomieszczenia. Lampa owa miała kształt różowego cadillaca i była prezentem,

który Joel otrzymał od Dahlii na ostatnie urodziny. Kicia włączyła lampę, potem wyłączyła,

potem znów włączyła i z zachwytem przypatrywała się złocistemu blaskowi.

Gdy jedyny klient opuścił poczekalnię, zapewne niezbyt zachwycony tym widowiskiem,

Dahlia uśmiechnęła się do Billy’ego.

– Sam już powinieneś mieć co najmniej dwójkę dzieciaków – powiedziała.

– A co, nie mam? Dziś te maluchy należą do mnie. Pomyślałem sobie, że oprowadzę je

po warsztacie. Jest gdzieś Joel?

– Naprawia samochód na stanowisku pierwszym.

– Sam naprawia? A to dlaczego?

– Grady zachorował, a Jimmy poszedł na pogrzeb ciotki. Dziś chowają ją u baptystów.

– Co naprawia?

– Chyba hamulce. To jeden z wozów szeryfa.

– Tak? – Billy nie bardzo miał ochotę plątać się po warsztacie, kiedy będzie tu któryś z

ludzi Douga. – O której przyjadą po auto?

– Joel obiecał, że ktoś podrzuci wóz na posterunek. Ktoś... – Dahlia pokiwała znacząco

głową. – Pewnie miał na myśli mnie. Pomyśleć, ile ja robię dla tego człowieka.

– Nie wiem, jak sobie poradzi bez ciebie.

– E, da sobie radę. – Kiwnęła głową w kierunku Kici i Chrisa. – Znam tę dwójkę. To

wnuki sędziego.

– Zgadza się.

– Co tu robią? – zniżyła głos.

Billy był szczerze zdumiony, że Dahlia nie słyszała najświeższych plotek.

– Przyjaźnię się z ich matką – wyjaśnił poufnym tonem. – Dziś rano pojechała na

spotkanie w sprawie pracy.

– A ty pilnujesz dzieci? Chociaż sędzia ma tyle służby?

– Carolina woli, żeby dziećmi zajął się ktoś inny.

– Aha.

Dahlia była bystrą kobietą. Billy Ray wiedział, że zrozumiała, o co chodzi.

– A ty co tu robisz? – Do pomieszczenia wszedł Joel, wycierając ręce w wysmarowaną

szmatę. Jego spojrzenie powędrowało w stronę dzieci, po czym i on zniżył głos i zapytał,

marszcząc groźnie brwi: – Nie macie nic lepszego do roboty? Musicie się bawić moją lampą?

– A co mamy robić? – odparła Kicia i wzruszyła ramionami. Popatrzyła na Billy’ego. –

Tu wcale nie jest brudno. Mówiłeś, że będzie. I nie śmierdzi.

– Obiecałem im smar, smród i brudy. – Billy mrugnął do dziadka okiem.

– No tak, mamy tego od groma. Może zasłońcie im te czyste ubranka.

– Chris wciąż wszystko wkłada do buzi – wtrąciła się Kicia. – Musimy mieć na niego

oko.

– Dahlia, popilnujesz dzieci, kiedy ja i Billy zajrzymy pod maskę? – odezwał się dziadek,

nie zwracając uwagi na małą.

– A co? Potrzebujesz pomocy? – zapytał Billy.

– Tak, kogoś silniejszego ode mnie. Zatkał się zawór odpowietrznika, a nie jestem już tak

silny, jak kiedyś. Wkładaj kombinezon, chłopcze, i do roboty!

Kilka minut później, ku nieopisanej uciesze Kici, Billy założył na siebie poplamiony

kombinezon. Dahlia znalazła gdzieś firmową koszulę, podwinęła rękawy i ubrała w nią Kicię,

tak że dziewczynka wyglądała teraz niczym malutki mechanik. Zielone ubranko Chrisa

osłonięte zostało zniszczonym męskim podkoszulkiem.

Billy podszedł do Kici i powiedział poważnie:

– Będziemy potrzebować twojej pomocy. To narzędzia, którymi się posłużę. – Wyłożył

wszystko na stół, pokazując jej każdy przedmiot i wymawiając głośno jego nazwę. – Myślisz,

ż

e zdołasz to wszystko zapamiętać? – spytał.

– Jasne. A mogę wejść pod samochód?

Billy natychmiast pomyślał o ubezpieczeniu Joela, procesach sądowych i

odpowiedzialności.

– Ale tylko na momencik – zastrzegł. – I to wtedy, gdy skończymy.

– A czy mogę coś naprawić?

– Na pewno znajdę coś także dla ciebie – obiecał. – Tylko nie w tym samochodzie. Ten

trzeba tylko obejrzeć, zgoda?

– Zgoda. Podoba mi się ten zapach!

Stanowisko pierwsze pachniało benzyną i olejem, oponami i starą skórzaną tapicerką.

Billy pomyślał, że dziewczynka z pewnością nie wdała się w swego dziadka.

– To co, zaczynamy? – zapytał Joela.

– Dobra, zobacz tutaj. Chyba naprawdę się starzeję, skoro nie umiem się z tym uporać.

– E, pewnie obluzowałeś ją na tyle, że ktoś inny z łatwością da sobie radę.

– Ktoś młody – uściślił Joel. – Ja jestem stary i zmęczony.

– Kiciu! – zawołał Billy. – Przynieś mi klucz nasadowy.

– Przecież masz go przy sobie – zauważył Joel.

– Tak, ale ona o tym nie wie.

Po chwili usłyszeli łomot spadających na podłogę narzędzi. Zaraz potem w zasięgu

wzroku ukazał się klucz nasadowy, popchnięty drobną dłonią dziewczynki.

– Dobra robota! – zawołał Billy. – Właśnie tego potrzebowałem. A teraz podaj mi młotek

– Najpierw odkręć ten cholerny zawór – mruknął Joel.

– Już się robi. – Billy stęknął i naparł całym ciałem na klucz. – Poszło! – uśmiechnął się

zadowolony. – Chcesz czegoś jeszcze?

– Tak, twojej krzepy.

– Daleko mi do ciebie, dziadku. Kiedy byłeś w moim wieku...

– To na pewno mniej gadałem. Teraz trzeba zmienić filtr oleju. Właź, ja jestem za stary,

ż

eby pchać się pod te graty.

Joel ciągle zrzędził, lecz Billy nie miał wątpliwości, że cieszy go towarzystwo wnuka i

maluchów. Pamiętał, że gdy był małym chłopcem, spędzał tu większość czasu, podając

dziadkowi narzędzia i ucząc się początkowo prostych, a później coraz bardziej

skomplikowanych napraw. Gdyby nie skończył prawa, mógłby zarabiać na życie jako

mechanik.

– Zaraz się tym zajmę – powiedział.

– A ja muszę zadzwonić – oznajmił Joel. – Jak przyjdę, to pomogę ci skończyć.

Billy znów przywołał Kicię, żeby pokazać jej, co dokładnie zrobili. Mała była

zafascynowana. Mały Chris także wydawał się całkiem szczęśliwy w ramionach Dahlii.

– Teraz będę zmieniał filtr oleju.

– Ja też mogę? – zapytała Kicia.

– Na razie popatrz. Powiem ci, co zamierzam zrobić.

Jej oczy zalśniły, tak jak zapewne lśniły oczy jej koleżanek, gdy dostawały nowy domek

dla lalki Barbie. Billy tymczasem włożył okulary ochronne, po czym wśliznął się pod auto, a

Kicia przyłączyła się do niego. Pokazał jej najważniejsze części samochodu i wyjaśnił ich

funkcje.

– Filtr to coś takiego jak sitko, którego mama używa, gdy odcedza makaron, prawda? –

skomentowała rezolutnie Kicia.

– Działa na takiej samej zasadzie. A teraz uciekaj, strasznie tu brudno.

– To fajnie!

– Twoja mama się wścieknie, jeśli będzie musiała zmywać olej z twoich włosów.

Kicia zamruczała coś z niezadowoleniem, lecz zastosowała się do polecenia.

Billy Ray pracował najszybciej, jak potrafił, ale filtr był całkowicie zatkany, podobnie jak

zawór odpowietrznika. Ludzie szeryfa niespecjalnie dbali o swoje auta, więc często trafiały

one do warsztatu Joela. Jęczał właśnie z wysiłku, próbując odkręcić kolejną śrubę, gdy nagle

dobiegły go z oddali niezbyt wyraźne odgłosy zażartej kłótni.

– Nie pozwolę wam na to! – usłyszał zdenerwowany głos Dahlii.

– Nie masz tu nic do gadania! – odezwał się w odpowiedzi jakiś mężczyzna, z pewnością

nie Joel.

Billy wychylił się spod samochodu i rozejrzał dookoła. Kiedy nie zobaczył ani Dahlii, ani

dzieci, wydostał się spod auta i szybko wybiegł na zewnątrz.

Kobieta stała przed wejściem do garażu. Naprzeciwko niej pieklił się sędzia Grayson,

który już trzymał Kicię za rękę, a teraz zapewne domagał się, by Dahlia oddała mu Chrisa.

Jednak kobieta kurczowo przyciskała chłopca do siebie i bynajmniej nie miała zamiaru go

puścić. Malec był zapłakany i potargany, jakby chwilę wcześniej sędzia lub młody pomocnik

szeryfa usiłowali wyrwać go z jej objęć.

– Co się tu dzieje? – Billy Ray stanął obok Dahlii.

– Sędzia twierdzi, że dzieci mają iść razem z nim – wyjaśniła.

Billy zdawał sobie sprawę, że Dahlia znalazła się między młotem a kowadłem. Jej mąż

pracował w sądzie przez ponad trzydzieści lat i wkrótce miał przejść na emeryturę. To

właśnie od sędziego zależało, czy zdoła przepracować ostatnie miesiące, aby uzyskać

wszystkie należne mu świadczenia.

Mimo brudnych rąk, delikatnie wyjął Christophera z objęć kobiety i polecił jej łagodnie:

– Idź odebrać telefon. Tam jesteś potrzebna, nie tu. Poczekał, aż Dahlia zniknie za

drzwiami, i dopiero wtedy odezwał się do sędziego:

– Myślałem, że już to ustaliliśmy. Matką tych dzieci jest Carolina. Poprosiła mnie rano,

ż

ebym się nimi zaopiekował, i właśnie to robię. Jestem za nie odpowiedzialny i nie mogę

oddać żadnego z nich bez pozwolenia ich matki.

– Jak na rozsądnego faceta, nie zachowuje się pan zbyt rozsądnie – skrzywił się sędzia,

nie puszczając dłoni wnuczki.

– To pana zdanie – odparł Billy. – Najważniejsze jest to, że odpowiadam w tej chwili za

dzieci Caroliny Grayson i obiecałem jej, że dziś po południu wrócą pod jej opiekę.

– Posłuchaj, młodzieńcze – powiedział powoli sędzia. – Moss Bend to małe miasto.

Ż

yjemy tu od lat po swojemu i nie lubimy zamętu. Każdy z nas ma swoje ambicje, nie za

duże, na miarę tego miejsca i tego okręgu. Ja też nie jestem zbyt ambitny, nie potrzebuję

niczego ponadto, co już mam. Postanowiłem być małomiasteczkowym sędzią i nim jestem,

choć mogłem mieć więcej. Nigdy nie kandydowałem na senatora, tak jak ojciec Caroliny.

Zostałem tutaj i wziąłem w posiadanie tę skromną część Florydy. Tak w ogóle to ode mnie

zależy niewiele, ale tutaj akurat wszystko. I dlatego nie pozwolę odebrać sobie tego, co należy

do mnie – zakończył dobitnie.

– Dzieci należą do Caroliny – odparł Billy.

– Tylko formalnie. A i to do czasu. Jak tam pana praktyka? – Sędzia zmienił nagle temat.

– Ostatnio niezbyt często widuję pana na sali sądowej.

Billy Ray zrozumiał, że temat wcale nie uległ zmianie.

– Może przejdzie pan do sedna sprawy? – zaproponował – Niech pan od razu zacznie mi

grozić.

– Grozić? – powtórzył sędzia. – Doprawdy, nie zniżałbym się do tego. Oszczędzam moje

groźby dla osób, które naprawdę mogą mi zaszkodzić. A pan? Pan jest dla mnie nikim. Pana

praktyka jest nic nie warta, podobnie zresztą jak cały ten warsztat. Kiedy ludzie w River

County zobaczą, że zadaje się pan z wariatką, która zabiła mojego syna i porwała te niewinne

dzieci, zrozumieją, że i pan, i wszystko, do czego jest pan przywiązany, jest nic nie warte. Po

tym wszystkim nie zechce pan tu dłużej mieszkać. A ja nie będę się temu dziwić. Trochę to

potrwa, ale w końcu stanie się tak, jak powiedziałem.

Billy czuł, jak narasta w nim wściekłość, ale postanowił nie podnosić głosu.

– Wie pan co? Pomimo pana ambicji, choćby i małych, nie jest pan rządcą tego okręgu.

Wainwrightowie mieszkają tu równie długo, jak Graysonowie. Niezależnie od pana zdania,

zostanę więc tutaj. A teraz proszę puścić to dziecko.

Billy przyciągnął do siebie Kicię i objął ją ramieniem. Dziewczynka zaczęła płakać. Ręka

sędziego opadła, bowiem przy całej swej arogancji Grayson wiedział, że w fizycznej

konfrontacji jest bez szans. Pomocnik szeryfa, Al Cranson, który dorastał razem z Billym i

Dougiem, zrobił krok naprzód, lecz wówczas Billy zmrużył oczy i wycedził:

– Ostrzegam. Zgodnie z prawem, dzieci są teraz pod moją opieką.

– Skoro już się spotkaliśmy – odezwał się sędzia zmienionym tonem – to chciałbym pana

powiadomić, że złożyłem wniosek o przyznanie mi opieki nad dziećmi. Oskarżam moją

synową o brak równowagi psychicznej. Mam dowody, świadków i wygram sprawę.

– Zobaczymy.

– I to już wkrótce. Najpierw uzyskam prawo do odwiedzania dzieci. Równie dobrze może

pan już teraz je oddać.

– Oddam je panu, kiedy zobaczę stosowny dokument.

– Źle pan wybrał, Billy Ray. Nie pierwszy raz. Złe wybory to pana specjalność.

– To pana prywatna opinia.

– Zgodna z prawdą.

– Pozwoli pan, że prawdę odkryjemy w czasie procesu, do którego panu tak spieszno.

Sędzia przyglądał mu się w milczeniu, a na jego twarzy błąkał się lekki uśmieszek. Billy

Ray nie spuszczał z niego wzroku. W końcu Grayson odwrócił się i opuścił warsztat.

ROZDZIAŁ 6

– Billy Ray?

Billy uniósł głowę znad dokumentów, nad którymi pracował od trzeciej po południu. W

drzwiach stała Fran, opierając ręce na pulchnych biodrach.

– Jeszcze tu jesteś? – Odłożył długopis.

– Bo ty tu jesteś – wyjaśniła cierpko. – Ale chciałabym już iść.

– To idź. Muszę to skończyć.

Fran podeszła do biurka i zgarnęła papiery, po czym ułożyła je w zgrabną kupkę.

– Starczy na dzisiaj – orzekła. – Dotknij ich choć raz, a zrobię z nich konfeti.

Billy odchylił się na krześle i spojrzał przez okno. Na zewnątrz było już ciemno, co

oznaczało, że prawdopodobnie minęła siódma. Obiecał Carolinie, że po pracy wpadnie do

niej, aby opowiedzieć o dzisiejszych zajściach w warsztacie, na razie bowiem zdążył jej tylko

wspomnieć o incydencie z sędzią i ostrzec ją, by nie spuszczała maluchów z oczu.

Nie łudził się już, że jakakolwiek rozmowa z Graysonem odmieni jego punkt widzenia.

Sędzia udowodnił raczej, że nie cofnie się przed niczym, by zdobyć swe wnuki na własność.

– Masz rację, Fran. – Billy przeciągnął się na krześle. – Padam z nóg. Zaraz sobie pójdę.

– Więc wyjdź przede mną, mój drogi. I nie myśl, że tak łatwo się mnie pozbędziesz.

Uśmiechnął się, lecz wyraz twarzy Fran nie uległ zmianie.

– No dobrze – westchnął. – Zadzwonisz do Caroliny, a ja spakuję rzeczy, zgoda? Powiedz

jej, że zaraz przyjadę.

Na myśl o rychłym spotkaniu z Caroliną poczuł przyjemny dreszczyk. Nie był z nią sam

na sam od czasu pocałunku. Starał się go nie wspominać, jednak nie był w stanie oprzeć się

pokusie przeżywania wciąż na nowo rozkoszy, która wówczas nim zawładnęła. Ten

pocałunek był dla niego niczym odnalezienie utraconej przeszłości, niczym powrót do domu.

Nie myślał już o Carolinie jak o utraconej miłości, lecz jak o miłości odrodzonej, aktualnej,

ciągle żywej.

Na parkingu postanowił zaczekać, aż Fran odjedzie swoim wozem, i dopiero wtedy

wsiąść do auta. Co prawda w Moss Bend przestępczość była raczej niewielka, ale nawet tu

grasowali czasem złodzieje czy rabusie, zwłaszcza po zmierzchu. Pomachał do Fran ręką, lecz

zdał sobie sprawę, że ona także zwleka z odjazdem, chcąc zapewne zobaczyć, jak on

opuszcza parking. Billy roześmiał się, zasalutował sekretarce i usiadł za kierownicą swojego

taurusa. Dopiero wtedy usatysfakcjonowana Fran ruszyła do domu.

Po południu nad Florydą rozszalała się burza i teraz, gdy zachodziło słońce, powietrze

było rześkie i aromatyczne. Billy opuścił okna, chociaż Joel naprawił klimatyzację w aucie.

Niemalże podjeżdżał już pod dom Maggie, gdy nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł.

Rano obiecał Kici, że kiedy skończy pracować, znajdzie jej coś, co mogłaby naprawić.

Niestety, epizod z sędzią sprawił, że kompletnie wyleciało mu to z głowy. Dziewczynka

jednak pamiętała daną obietnicę i nie omieszkała wyrazić później swego rozczarowania.

Teraz pomyślał, że mógłby podarować Kici jakieś stare narzędzia, niepotrzebne w

warsztacie, za to doskonałe do zabawy. Joel zawsze miał jakieś zapasowe narzędzia, podobnie

jak stare części do samochodów. Nie wyrzucał ich, gdyż święcie wierzył, że nadejdzie jeszcze

dzień, w którym mogłyby się przydać. Billy Ray postanowił opróżnić jedną ze skrzynek,

włożyć do niej stare młotki, śrubokręty i klucze, a potem sprezentować cały zestaw małej

miłośniczce samochodowej mechaniki. Kiedy Kicia się znudzi, narzędzia zostaną zwrócone, a

jeśli się do nich przywiąże, Billy kupi dziadkowi nowy sprzęt.

Na wszelki wypadek zadzwonił do Joela, aby upewnić się, czy ten akceptuje jego pomysł,

a gdy dziadek się zgodził, Billy zawrócił auto na wąskiej drodze i ruszył do warsztatu.

O tej porze w zakładzie nikogo już nie było. Billy zatrzymał się przed bramą i wysiadł, by

ją otworzyć. Wsiadł z powrotem do wozu, zaparkował obok garażu i wszedł do poczekalni.

Wewnątrz paliła się tylko jedna lampka, wokół budynku panowała całkowita cisza. Billy

znalazł skrzynkę w miejscu, które wskazał mu Joel, a następnie udał się na stanowiska z

samochodami, aby znaleźć kilka niepotrzebnych części. Po drodze włączył radio i

kompletując narzędzia, słuchał śpiewu Dwighta Yoakhama, pogwizdując sobie pod nosem.

Pierwszy cios całkowicie go zaskoczył. W jednej chwili pochylał się, by obejrzeć zestaw

ś

rubokrętów, w następnej zaś leżał już jak długi na betonie. Zanim zdołał się pozbierać, ktoś

usiadł mu na plecach i zdzielił w głowę po raz drugi.

Billy szarpnął się, usiłując wstać, ale człowiek na nim trzymał go w potężnym uścisku.

Zaraz potem zarzucił mu na twarz coś szorstkiego i śmierdzącego i nagle cały świat

zawirował i odpłynął. Billy ujrzał jeszcze tylko porysowany nosek buta, a potem zapadła

ciemność.

Wciąż walczył, wciąż rozpaczliwie usiłował się wyswobodzić. Jednak ten, który go

zaatakował, był przygotowany na wszystko. Zacisnął na przegubach swej ofiary gruby sznur i

uspokoił ją kopniakiem.

– Zaraz znów oberwiesz – zagroził.

Billy usiłował dopasować głos do którejś ze znanych mu twarzy. Na próżno. Odpoczął

chwilę i szarpnął mocno nogami, które właśnie mu krępowano, a potem wierzgnął na oślep z

całych sił. Chyba trafił swego prześladowcę, bowiem usłyszał wściekłe przekleństwo, a po

nim podniesiony głos:

– Przytrzymaj go, idioto! Przytrzymaj mu nogi!

To był jednak inny głos niż ten, który słyszał poprzednio. Najwyraźniej zamierzało go

pobić dwóch napastników. Wciąż wił się i kopał, ale z workiem zarzuconym na głowę i

związanymi rękami nie miał zbyt wiele szans. Gdy mężczyźni unieruchomili jego nogi, był

już całkiem bezbronny.

Szybko przestał się orientować, czym go biją, choć czuł, że głównie pięściami. W pewnej

chwili usłyszał, że jeden z mężczyzn wziął do ręki jakiś przedmiot ze sklepowej półki. Zanim

zorientował się, co to za narzędzie, stracił przytomność.

– Na pewno nie chcesz nic zjeść, Carolino? Dla Billy’ego i tak zostanie wielka porcja.

Carolina uśmiechnęła się do Maggie i potrząsnęła przecząco głową.

– Nie lubię jeść bez niego – odparła. – Ale dziękuję, że tak się o mnie troszczysz.

– W takim razie trochę tu posprzątam. Usiądź i wypij swoją herbatę.

Wcześniej Carolina obawiała się nieco zamieszkania u Maggie, ale teraz, po kilku dniach,

wiedziała już, że to był dobry wybór. Maggie spędzała większość czasu w tawernie, a gdy

wracała do domu, była życzliwa i przyjacielska. Jednocześnie wcale się nie narzucała, więc

Carolina mogła się czuć u niej naprawdę swobodnie. Towarzystwo dzieci sprawiało jej

prawdziwą przyjemność, one zaś odwdzięczały się jej radosną spontanicznością, tak różną od

narzuconego grzecznego zachowania, które prezentowały w obecności dziadków.

– Wiesz, chyba zadzwonię do Joela. – Maggie wytarła ręce. – Być może Billy Ray

postanowił wpaść do dziadka. Powiem im, że czekamy z kolacją.

Carolina dzwoniła już do biura Billy’ego, ale nikogo tam nie zastała, więc zostawiła tylko

wiadomość na automatycznej sekretarce.

– Dobry pomysł – skinęła głową – jeśli mu powiemy, że czekamy na niego z jedzeniem,

nie wpadnie do baru na hot-doga, tylko przyjedzie prosto do nas.

– Wobec tego zaraz wracam.

Carolina podeszła do zlewu i dokończyła zmywanie naczyń. Nie zdążyła wytrzeć rąk, gdy

Maggie ponownie wpadła do kuchni.

– Dodzwoniłam się! – oznajmiła. – Joel mówi, że Billy pojechał jeszcze do warsztatu. Ale

tylko na chwilę.

– Jest już bardzo późno.

– Pewnie właśnie dojeżdża. Gdyby miał zabawić tam dłużej, na pewno zadzwoniłby, że

się spóźni.

– Niekoniecznie. Nie mówiłam mu o dzisiejszej kolacji – westchnęła Carolina. – Moim

zdaniem pojechał do warsztatu, ale potem jeszcze gdzieś wstąpił. Nie ma go już strasznie

długo.

Mimo wszystko nieobecność Billy’ego niepokoiła ją coraz bardziej. Skoro w południe

obiecał jej, że przyjedzie wieczorem, to nie marnowałby czasu na piwo i hot-dogi, to nie było

do niego podobne. Gdyby wypadło mu jakieś nieoczekiwane spotkanie z klientem, na pewno

nie kazałby jej czekać, tylko zadzwonił, choćby na moment.

Maggie także wyglądała na zaniepokojoną, więc Carolina po raz pierwszy odważyła się

powiedzieć:

– A jeśli coś mu się stało?

– Możemy zadzwonić do warsztatu, ale na pewno nikt nie odbierze. Zawsze włączają

sekretarkę.

– Chyba się tam przejadę. To przecież kilka minut drogi stąd. Zerkniesz na dzieci? –

Kicia i Chris, którzy już dawno zjedli kolację, siedzieli w piżamach w drugim pokoju i

oglądali w telewizji film o afrykańskich słoniach.

– Oczywiście, idź – odparła Maggie. – Zmyj mu głowę, że o nas zapomniał, i wracajcie

szybko!

Carolina wsiadła do swojego BMW i ruszyła do miasta, skręcając na pierwszych

ś

wiatłach w kierunku warsztatu. Domyślała się, że jej niepokój o Billy’ego może być

przesadny i całkowicie nieuzasadniony, wolała jednak sprawdzić to sama niż czekać bez

końca.

W warsztacie było ciemno, paliła się tylko blada jarzeniówka. Carolina okrążyła parking

w poszukiwaniu samochodu Billy’ego, a kiedy go ujrzała, jej serce zaczęło bić szybciej. Nic

nie wskazywało na to, żeby w warsztacie ktoś był – nie było widać żadnych świateł ani

słychać odgłosów. Z początku chciała zadzwonić na policję, ale gdy tylko przypomniała sobie

twarz Douga Fletchera, zrezygnowała. Zaparkowała obok auta Billy’ego i wysiadła.

Podeszła do tylnych drzwi, które ku jej zdumieniu, były otwarte.

– Billy? – Zerknęła w głąb ciemnego holu. – Jesteś tu? Odpowiedziała jej cisza.

Znalazła kontakt i włączyła światło. Znajdowała się teraz w poczekalni, pełnej podartych

papierów i poprzewracanych mebli. Zasłoniła usta dłonią, żeby nie krzyknąć. Ktoś tu był!

Ktoś pozbawiony skrupułów, kto najwyraźniej czegoś szukał albo z czystej złośliwości

powyrzucał dokumenty i książki na podłogę.

Czy napastnik czaił się gdzieś w pobliżu? Może skrył się w cieniu? Przez chwilę Carolina

czuła przemożną chęć ucieczki, ale powstrzymała ją myśl o tym, że Billy być może leży

gdzieś na terenie warsztatu i oczekuje pomocy. Stała więc cicho i wsłuchiwała się w złowrogą

ciszę, która wypełniała mroczne pomieszczenia.

Pomyślała, że powinna znaleźć sobie coś do obrony przed ewentualnym atakiem.

Dostrzegła na podłodze nożyczki, które wypadły zapewne z wyrwanej z biurka szuflady.

Schyliła się i podniosła je z podłogi.

Z trudem przypominała sobie rozkład budynku. Po lewej znajdowała się hala, w której

dokonywano napraw, po prawej magazyny i pomieszczenia biurowe. W którym kierunku

poszedłby Billy?

– Billy! – krzyknęła głośno, ale znów nie doczekała się odpowiedzi.

Postanowiła ruszyć w stronę hali. Doszła do drzwiczek, pchnęła je i zaczęła iść ostrożnie

w stronę stanowisk.

– Billy?

W rogu paliła się mała lampka. W jej świetle niewiele można było zobaczyć, więc

Carolina oparła rękę na ścianie, żeby namacać kontakt. Przesunęła się nieco na lewo, aż W

końcu poczuła pod palcami przełącznik. Nacisnęła go i wtedy jaskrawe światło zalało

pomieszczenie.

Billy Ray leżał bez ruchu przy drugim stanowisku.

W domu Maggie, w sypialni dla gości, Garth oczyścił ranę na głowie Billy’ego i zalepił

plastrem.

– Co to było, jakiś łom? – zapytał.

– Pewnie tak.

– Mogli cię zabić.

– Nikt nie zamierzał mnie zabijać. Chcieli tylko przestraszyć. .. – Zerknął w górę i ujrzał,

ż

e Carolina przygląda mu się z uwagą. Zauważyła, że to właśnie ze względu na nią nie

dokończył zdania.

Chciało jej się płakać. Wcześniej zdołała jakoś przeciąć więzy krępujące Billy’ego i go

ocucić. Potem zawlokła go do samochodu i czym prędzej zawiozła do Maggie. Worek

zawiązany na głowie mężczyzny ochronił go nieco przed ciosami, ale i tak Billy był cały w

ranach i siniakach. Nie zgodził się iść do przychodni na ostry dyżur, ale pozwolił Maggie

wezwać Gartha.

– Chyba zgłosisz to na policję, co? – spytał Garth.

– Joel jest już u szeryfa. Zawiadomił go o włamaniu do warsztatu – poinformowała

Carolina.

– Ale co z napadem? – Garth nie wydawał się usatysfakcjonowany, – Jutro odszukam

Douga Fletchera i utnę sobie z nim pogawędkę. – Billy skrzywił się, gdy Garth dotknął jego

ramienia.

– Twarda z ciebie sztuka, Billy Ray. – Lekarz uśmiechnął się pod nosem. – Nie sądzę,

ż

eby cokolwiek było złamane, ale trzeba będzie zrobić prześwietlenie. Przyjdź jutro. I

ż

adnych wymówek.

– Dobrze. Dzięki.

– Carolino? – Garth spojrzał na nią, prosząc wzrokiem o wsparcie.

– Przyjdziemy – potwierdziła – nawet gdybym miała go związać i zawlec tam siłą.

– Wobec tego zostawiam Billy’ego pod pani opieką. Proszę go budzić co dwie godziny i

sprawdzać źrenice. Objawy wstrząsu mózgu czasem przychodzą z opóźnieniem.

1 oczywiście proszę dzwonić, gdyby coś się działo. – Odwrócił się i popatrzył na

Billy’ego. – Teraz ty będziesz musiał odpoczywać – powiedział. – Minie sporo czasu, zanim

dojdziesz do siebie.

Do pokoju wpadła Maggie z torebką lodu.

– Boże, nawet nie wiem, od których siniaków zacząć – westchnęła. – Billy Ray,

wyglądasz, jak gdybyś stoczył najcięższą walkę w tawernie.

– Tam przynajmniej bym widział, kto mnie bije. Garth zabrał Maggie na stronę, aby

poinstruować ją, jak ma opiekować się Billym. Gdy zostali na chwilę sami, Carolina uniosła

dłoń Billy’ego do ust i ucałowała ją delikatnie.

– Oboje wiemy, kto to zrobił – powiedziała.

– Możemy się tylko domyślać. Nikogo nie widziałem. Nie rozpoznałem głosów.

– Ja wiem, że to robota mojego teścia. Jestem pewna, że u Joela nic nie zginęło. Whittier

wynajął tych łajdaków, a oni pojechali za tobą do warsztatu i pobili cię do nieprzytomności.

Do pokoju powróciła Maggie.

– Zacznę od ramienia – stwierdziła, przykładając okład do rany. – Jak będzie bardzo

bolało, mam od Gartha środki przeciwbólowe.

Carolina wstała z łóżka.

– Zostawię was. Zobaczę, co z dziećmi. Potem będę musiała na chwilę wyjść – dodała

ciszej.

– Dzieciaki śpią, sprawdziłam – uspokoiła ją Maggie. – Całe szczęście, że poszły do

łóżek, zanim wróciłaś z tym workiem kartofli. A jeśli chcesz wyjść, to zaczekaj do jutra. Nie

będziesz chyba sama łazić po nocy...

– Ciii... – Carolina położyła palec na ustach i pociągnęła Maggie do drzwi. – Muszę coś

załatwić – wyjaśniła, stając na progu. – Będę uważać.

– Tylko pamiętaj, dziewczyno – Maggie popatrzyła na nią surowo – nie zrób jakiegoś

głupstwa.

– Nie martw się. To nic wielkiego, powinnam to była załatwić już dawno temu.

Na zewnątrz świecił księżyc, a niebo pełne było gwiazd. Carolina wsiadła do auta i

pośpiesznie wyjechała z podjazdu prowadzącego do domu Maggie. Do posiadłości

Graysonów dotarła w kilka minut. Jej teściowie nigdy nie przeprowadzili się na modne

ostatnio przedmieścia po zachodniej stronie miasta, więc ich imponującej wielkości dom stał

w najstarszej części Moss Bend, otoczony podobnymi sobie budowlami, w tym domem, w

którym Carolina spędziła dzieciństwo i młodzieńcze lata.

Jeszcze podczas jazdy uświadomiła sobie, że tego wieczora, jak w każdy trzeci piątek

miesiąca, Graysonowie wraz z pięcioma innymi parami z okolicy spotykają się na brydżu. Co

miesiąc spotkanie odbywało się w innym domu, a dziś to właśnie Gloria i Whittier

podejmowali gości u siebie. Carolina przypomniała sobie, jak Gloria upominała ją, żeby przy

podobnych okazjach dzieci zachowywały się wyjątkowo grzecznie. Pewnie jej zdaniem

byłoby najlepiej, gdyby na ten czas w ogóle zniknęły, żeby nie przeszkadzać dorosłym.

Nie obchodziło jej to, że teściowie przyjmują gości. Była tak zła, że nic nie było w stanie

jej powstrzymać. To nawet lepiej, jeśli wykrzyczy swoje rację w obecności połowy miasta.

Zbyt długo już milczała.

Miała na sobie niebieską bawełnianą koszulkę, szorty w paski i sandały. Wiedziała, że

pozostali goście będą odświętnie obrani, lecz to tylko podsycało jej bunt i dodawało odwagi.

Nikt nie pomyśli, że została zaproszona, nawet gdyby teściowa usiłowała tak to przedstawić.

Kobieta, która otworzyła drzwi, była najważniejszym powodem, dla którego przyjęcia

Glorii cieszyły się takim powodzeniem. Dziś Inez miała na sobie czarny strój z

wykrochmalonym białym kołnierzykiem i jak zwykle była ponura. Jej mrukliwe usposobienie

nie przeszkadzało jednak gospodarzom – najważniejsze, że Inez była wzorową służącą i

przygotowywała pyszne przekąski.

– Pani Carolina? – Zmarszczyła czoło na jej widok. – Mamy dziś przyjęcie....

– Wiem – ucięła Carolina i przeszła obok niej do holu. Przyjęcie nie przeniosło się

jeszcze do jadalni. Goście rozmawiali i pili drinki po drugiej stronie olbrzymiego korytarza, w

pomieszczeniu zwanym przez Glorię „pokojem rodzinnym”. Zabawne, czyżby w tym domu

rodzinna atmosfera zarezerwowana była tylko dla jednego pomieszczenia? Ale i w nim

panował wyniosły chłód i maskowana przepychem nuda – kryształowy żyrandol zwisający z

wysokiego sufitu, starannie wybrane francuskie antyki, grube perskie dywany....

– Proszę poczekać! – zawołała za nią Inez. – Zaraz zawołam panią Glorię!

– Nie trudź się. Sama ją znajdę.

– Pani Carolino, nie wolno...

Służąca nie zdołała jej zatrzymać. Carolina weszła energicznym krokiem między gości i

zatrzymała się na środku. Goście stali w małych grupkach, wszyscy z drinkami w dłoniach i

uprzejmymi uśmiechami przylepionymi do twarzy. Po jej wejściu rozmowy ucichły, a w

pokoju zapanowała cisza. Gloria ruszyła w stronę synowej, lawirując między gośćmi.

O dziwo, sędzia jeszcze jej nie dostrzegł. Pogrążony był w rozmowie z mężczyzną,

którego Carolina rozpoznała jako nowego bankiera swojej rodziny. Przypomniało jej to, że

rodzina Waverly odegrała ważną rolę w historii Moss Bend. Miała nadzieję, że ludzie

zgromadzeni w tym domu będą o tym pamiętać i dzięki temu uważnie wysłuchają tego, co

miała do powiedzenia.

Kiedy podeszła bliżej, sędzia zauważył, że w pokoju panuje idealna cisza. Odwrócił się,

lecz na widok Caroliny nie zareagował ani lękiem, ani gniewem.

– Co cię sprowadza? – zapytał z kamienną twarzą.

– Chciałabym z tobą pomówić. Sędzia uniósł pytająco jedną brew.

– Obawiam się, że wybrałaś niewłaściwy moment. Nie pierwszy raz zresztą.

– Moment jest jak najbardziej właściwy. – Podeszła jeszcze bliżej. – Chcę, żeby ci

wszyscy ludzie, przyjaciele mojej rodziny, nie tylko twojej, usłyszeli, co mam do

powiedzenia.

– Nie wystarczą ci sceny, które urządzałaś do tej pory? Koniecznie chcesz pokazać nam

jakieś nowe widowisko?

– Nie sądzę, żeby któraś z obecnych tu osób widziała owe widowiska.

Najprawdopodobniej słyszeli tylko o nich. To plotki, że jestem niezrównoważona – zwróciła

się do gości. – A oni oboje mają ważny powód, by je rozpowszechniać!

– A jakiż to powód? – zapytał z niezmąconym spokojem sędzia.

– Chcecie moich dzieci! – krzyknęła. – Chcecie wychować je tak, jak wy sobie tego

ż

yczycie! Chcecie zniszczyć je tak, jak zniszczyliście swojego syna!

Obok sędziego pojawiła się Gloria. Była niedużą kobietą, która raz na pięć lat wyjeżdżała

do Atlanty i parę tygodni później wracała wyraźnie odmłodzona. Oprócz liftingów twarzy

stosowała także rygorystyczną dietę i farbowała włosy na stonowany blond. Jedynie wyraz jej

oczu zdradzał, że miała już prawie sześćdziesiąt pięć lat.

– Nie czujesz się najlepiej, moje dziecko – powiedziała łagodnie, kładąc rękę na ramieniu

synowej. – Chyba powinnaś trochę odpocząć.

– Czuję się doskonale. – Carolina odtrąciła jej rękę. – W przeciwieństwie do Billy’ego

Raya Wainwrighta. Ktoś napadł go w warsztacie Joela i pobił do nieprzytomności. W tym

samym warsztacie przed południem usiłowano odebrać mi dzieci. Bez nakazu sądowego, bez

mojego pozwolenia. Czy to nie dziwny zbieg okoliczności?

– Uspokój się, dziecko. – Sędzia popatrzał na nią z fałszywą troską. – Niestety, ja nie

patroluję ulic Moss Bend. Osądzam tylko kryminalistów, nawet nie wsadzam ich do

więzienia. Przykro mi, że zaatakowano twojego kochanka, ale jeśli uważasz, że ja mam z tym

coś wspólnego, to najlepszy dowód, że ktoś inny powinien zająć się twoimi dziećmi.

– Billy Ray nie jest moim kochankiem. Ofiarował mi schronienie, gdy zabrałam dzieci i

uciekłam z tego domu. A teraz pełni rolę mojego adwokata – odparła. – Groziłeś mu,

próbowałeś odebrać dzieci, które zostawiłam pod jego opieką. Nawet twoi przyjaciele będą

musieli się zastanowić, czy nie masz z tym nic wspólnego.

– Moi przyjaciele doskonale wiedzą, że nie jestem bandytą – roześmiał się sędzia.

– Ale jesteś człowiekiem bezwzględnym, zdolnym do tego, by zlecić zbirom brudną

robotę. Człowiekiem żądnym władzy nad wszystkimi i wszystkim – wycedziła, patrząc mu

prosto w oczy. – Władza zmienia ludzi, panie sędzio. Zaczynają wierzyć, że mają prawo

decydować o tym, jak powinien funkcjonować ten świat. Wierzą, że mają prawo kontrolować

wszystkich, którzy staną im na drodze, żony, dzieci, krewnych... – Przeniosła spojrzenie na

Glorię. – Glorio, ten człowiek zniszczył twojego syna. Kiedy Champ zginął, był alkoholikiem

i narkomanem, brutalem pozbawionym samokontroli. Czy pozwolisz swojemu mężowi, aby

w ten sam sposób zniszczył twoje wnuki?

– Dość tego. – Sędzia złapał ją za ramię. – O mnie możesz wygadywać, co tylko

zechcesz, ale nie pozwolę ci oczerniać mojego syna!

– Jeśli wezwiesz mnie przed sąd i będziesz próbował uzyskać zgodę na odebranie mi

dzieci, powiem znacznie więcej – ostrzegła. Strąciła jego ramię, lecz wiedziała, że puścił ją

tylko dlatego, że w domu było zbyt wielu świadków. Odwróciła się i teraz przemówiła do

gości: – Proszę państwa, nie czujcie się zażenowani tym, że musieliście tego wysłuchać.

Jestem tu, gdyż potrzebuję świadków. Znacie mnie. Widzieliście, jak dorastałam. Wiecie, kim

jestem. Ostatnio na mój temat można było usłyszeć niekoniecznie prawdziwe opinie, więc

chciałabym powtórzyć wszem i wobec: nie jestem żadną paranoiczką, nie jestem

niezrównoważona. To, co twierdzą Graysonowie, to potwarz. Wciąż jestem tą samą kobietą,

którą zawsze znaliście. Nie pozwolę odebrać sobie dzieci ani skrzywdzić ludzi, którzy

ofiarują mi pomoc. Przepraszam za całe to zajście – dodała z westchnieniem. – Pewnie

będziecie, państwo, mieli o czym mówić przez cały wieczór.

Po tych słowach ruszyła do wyjścia, a goście rozstępowali się nerwowo, aby zrobić jej

przejście. Była już w drzwiach frontowych, gdy usłyszała za sobą stukot obcasów. Odwróciła

się i ujrzała idącą ku niej teściową. Carolina wyszła na werandę, Gloria podążyła za nią.

– Co chcesz nam zrobić?

– Wydaje się, że to jasne – Naprawdę musisz nas niszczyć? Tak źle ci było z nami?

Carolina studiowała przez chwilę twarz teściowej, wreszcie odparła:

– Źle mi było, Glorio. Wiem, że to nie twoja wina. Jesteś o wiele lepszym człowiekiem

niż twój mąż. Sama zresztą o tym wiesz. Nie pozwól mu, by dręczył Kicię i Chrisa, nie

pozwól mu ich zepsuć. Obie wiemy, kim był Champ, kiedy zginął. Obie wiemy, dlaczego tak

się stało. Z tym nie da się już nic zrobić, trzeba jednak dopilnować, żeby podobny los nie

spotkał twoich wnuków.

– Kim jesteś, by prawić mi morały? Zabiłaś mojego syna...

Do oczu Caroliny napłynęły łzy.

– Tak, to ja siedziałam za kierownicą – powiedziała. – Tylko tyle pamiętam. Powiem ci

jednak, że kiedy teraz o tym myślę, to wydaje mi się, że to lepiej, że Champ nie żyje. On żył

w piekle. To, co czekało na niego po drugiej stronie, na pewno nie może być gorsze.

ROZDZIAŁ 7

Billy Ray odchylił się na krześle, by móc swobodnie rozprostować nogi. Dopiero po

tygodniu mógł swobodnie usiąść, a teraz, dwa tygodnie po pobiciu, siniaki powoli znikały.

Wczoraj pozbył się też temblaka, którym Garth unieruchomił jego ramię.

– Od czego chcesz zacząć? Od dzisiejszych faksów, poczty czy telefonów? – Fran

podeszła do jego biurka i pochyliła się nad nim niczym surowa matka, zdecydowana

dopilnować, by jej nastoletni syn posprzątał wreszcie swój pokój.

– Przekaż mi tylko to, co najważniejsze.

– Wszystko jest ważne. Następnym razem daj się pobić w trakcie urlopu.

– Dobry pomysł. Następnym razem poproszę bandytów, żeby przełożyli to na później.

– Lepiej dziś wyglądasz. – Choć powiedziała to jak zwykle niezadowolonym głosem,

zdradził ją łagodniejszy wyraz twarzy.

– Mogę wyglądać tylko lepiej.

– Chętnie skręciłabym kark Dougowi Fletcherowi – parsknęła Fran. – Gdyby chciał, z

łatwością znalazłby tych bandytów!

Tyle że Doug wcale tego nie chciał. Dzień po napadzie Billy Ray pokuśtykał do biura

szeryfa, ale ten niestety nie miał dla niego czasu. Zgodził się na rozmowę dopiero po trzech

dniach, lecz nie wynikło z niej nic dobrego.

Doug nawet nie spytał przyjaciela, jak ten się czuje. Położył tylko nogi na biurku, a po

wysłuchaniu opowieści Billy’ego wzruszył ramionami.

– Skoro nikogo nie widziałeś, nie bardzo mogę ci pomóc – stwierdził obojętnym tonem. –

Nie mamy żadnych tropów. Najprawdopodobniej ktoś szukał gotówki i części zamiennych, a

ty niechcący wlazłeś mu w drogę. Przez najbliższy tydzień będę posyłał patrole w okolice

warsztatu. To najpewniej zniechęci wandali.

Podczas tej przemowy Doug ani razu na niego nie zerknął. Patrzył w jakiś punkt nad jego

głową i beznamiętnie żuł gumę.

Billy poczuł, jak ogarnia go wściekłość.

– Tu nie chodzi o wandalizm, Doug, doskonale o tym wiesz! – wrzasnął. – Ktoś mnie

pobił za to, że trzymam z Caroliną Grayson!

– No właśnie. A czemu z nią trzymasz, Billy Ray? W liceum cię nie chciała, bo doszła do

wniosku, że jesteś nikim. Teraz też zostawi cię w chwili, w której uzna, że już nie jesteś jej

potrzebny. Nie twierdzę, że to, co się stało, ma coś wspólnego z tą sprawą. Wcale tak nie

mówię. Ale dam ci radę, jak przyjaciel przyjacielowi – odpuść sobie, będzie ci lepiej bez niej.

– Jak przyjaciel? Jaki przyjaciel, Doug? Minęły trzy dni od napadu, a ty dopiero teraz

łaskawie mnie przyjmujesz?

– Joel powiedział, że nikogo nie widziałeś. Byłem zajęty poszukiwaniami ewentualnego

sprawcy.

– Byłeś zajęty zacieraniem śladów – Billy obniżył głos i popatrzył na przyjaciela

przenikliwym wzrokiem. – Byłeś zajęty słuchaniem tego, co ma ci do powiedzenia Grayson.

Może ty się go boisz, Doug, ale ja nie. I nie zamierzam zapomnieć o tej sprawie.

Po tych słowach wyszedł i od tamtej pory nie rozmawiał z szeryfem ani razu.

– Dzwoniła pani Balou... – Fran przerwała mu rozmyślania.

– Dajżesz spokój – roześmiał się krótko i pokręcił głową. – Na pewno jeszcze zadzwoni,

a ja muszę wziąć się ostro do pracy. Łącz do mnie tylko Joela albo Carolinę. Dla innych mnie

nie ma, jasne?

Po godzinie postanowił zrobić sobie przerwę. Rozmasował obolałe skronie, wstał i

podszedł do okna. W tej samej chwili na jego biurku zabrzęczał interkom.

– Przyszła Carolina – usłyszał głos Fran. – Mam ją wpuścić?

– Jasne, wiesz przecież.

Zaraz potem Carolina weszła do środka. Uśmiechała się, lecz w jej oczach czaił się

smutek. Coś się stało, Billy natychmiast się tego domyślił.

– Zamknij drzwi – powiedział, a gdy to zrobiła, okrążył biurko i przysiadł na jego rogu. –

Co się dzieje? – zapytał.

– Mam zacząć od dobrej nowiny?

– Jak wolisz.

– Jeśli zacznę od złej, dobra nie sprawi nam żadnej przyjemności. – Ujęła jego dłonie,

lecz nie przysunęła się bliżej. – Dostałam tę pracę – oznajmiła krótko.

– To wspaniale! – Ucieszył się i przyciągnął ją do siebie. – Nawet nie wiesz, jak się

cieszę, Carolino. Kiedy zaczynasz?

– W przyszłym tygodniu muszę dostarczyć wszystkie dokumenty i dać się przebadać

zakładowej pielęgniarce. Resztę tygodnia poświęcę na załatwianie formalności z

przedszkolem. Zaczynam od następnego poniedziałku.

– Wiedziałem, że ci się uda. Kiedy się dowiedziałaś?

– Piętnaście minut temu. – Puściła jego dłonie i sięgnęła do torebki, po czym podała mu

plik dokumentów. – A teraz zła wiadomość...

Billy szybko przekartkował urzędowe pisma. Tak jak przypuszczał, Graysonowie

postanowili ubiegać się w sądzie o opiekę nad wnukami.

– Przecież wiedzieliśmy – westchnął i oddał jej dokumenty. – Teraz zacznie się

prawdziwa walka.

– Boję się, Billy.

– Nie musisz. Wygramy.

– Na pewno?

– Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. – Ponownie ujął jej ręce. – Musimy tylko być

cierpliwi. Nie wolno nam popełnić żadnego błędu. Sędzia wykorzysta każdą słabość, musimy

więc być opanowani i pewni swego. Najgorzej by było się przestraszyć. Strach jest złym

doradcą. Myślę nawet, że powinniśmy... – zawahał się i nie dokończył.

– Co powinniśmy? O co chodzi? – Carolina spojrzała na niego wyczekująco.

– Chcę, żeby Graysonowie uzyskali możliwość odwiedzania dzieci. Skoro zaczęli całą tę

sprawę, to i tak wystąpią do Sawyera o możliwość składania im wizyt. Jeśli się sprzeciwisz,

będzie to źle przyjęte, twoje zachowanie wzbudzi podejrzenia i da argumenty Graysonowi.

Jeśli zaś pozwolisz im na to bez postanowienia sądu, twoja pozycja znacznie się wzmocni.

Każemy im tylko podpisać dokument, w którym zobowiążą się do przestrzegania twoich

warunków. Czas, miejsce, częstotliwość wizyt. Jeśli nie podpiszą, to oni będą wyglądali tak,

jak gdyby uchylali się od współpracy.

– Nie, Billy. Nie chcę mieszać w to dzieci.

– Już są w to wmieszane. – Ścisnął mocniej jej dłonie.

Carolina nie wyglądała na przekonaną, ale ostatecznie pokiwała głową z westchnieniem.

– Mam nadzieję, że masz rację.

– Wierz mi, tak będzie lepiej. Pozwól im zabrać dzieci w środę, powiedzmy od czwartej

do siódmej.

– Ale sędzia wraca z pracy dopiero o szóstej!

– Wiem o tym – uśmiechnął się chytrze.

– Myślisz, że to go zniechęci?

– Na pewno ty będziesz się czuła lepiej, wiedząc, że spędzi z dziećmi tylko godzinę.

Pamiętaj jednak – popatrzył na nią poważnie – rada jest moja, ale decyzja należy do ciebie.

Jeśli masz jakieś powody, aby nie oddawać dzieci pod opiekę dziadków, jeśli jest coś, o czym

nie powiedziałaś mi wcześniej, zrób to teraz. Czy na pewno będą z nimi całkiem bezpieczne?

– Tak – niechętnie skinęła głową. – Bezpieczne, lecz nieszczęśliwe.

– Wobec tego musisz je do tego przygotować. Ponownie westchnęła i pokiwała głową.

– I musisz być dzielna. – Podniósł jej ręce do ust i ucałował. – Na pewno dasz sobie radę.

– Billy...

– Tak? – Popatrzył na jej twarz, która była teraz tak blisko, że wystarczyło lekko się

nachylić, by jej dotknąć.

– Czy poczujesz ból, jeśli się do ciebie przytulę? – zapytała, nie spuszczając zeń wzroku.

– Spróbujmy.

Owinęła ostrożnie ręce wokół jego talii, ale nie ośmieliła się na więcej.

– Nie wiem, jak przeżyję rozstanie z Kicią i Chrisem – westchnęła.

– Przeżyjesz. Zjemy razem kolację.

– Ostatni raz, kiedy miałam zamiar zjeść z tobą kolację, ktoś pobił cię do

nieprzytomności – uśmiechnęła się smutno – Zaryzykujmy – odwzajemnił jej uśmiech. –

Odwieź dzieci, a potem przyjedź prosto do mnie.

– Przyjadę – szepnęła. Uniosła się lekko na palcach i pocałowała go w usta, delikatnie,

lekko, niemal przelotnie. Słodko i o wiele za szybko. Potem odsunęła się i powiedziała

praktycznym tonem: – Magie zabrała dzieci do sklepu. Muszę iść.

– Poczekaj – przytrzymał ją za łokieć, a gdy spojrzała na niego, zapytał: – Wiesz co?

– Co?

– Nie bolało.

W odpowiedzi delikatnie dotknęła dłonią jego policzka i po chwili już jej nie było.

Kicia nie chciała iść w odwiedziny do dziadków. Wolała zostać w domu Maggie. Dom

Maggie pachniał jak placek z porzeczkami, jak kwiaty jaśminu i szerokie korytarze miejskiej

czytelni, gdzie Kicia przychodziła na „Godzinę z bajką”. Pokój, w którym spała, miał kolor

rosnących w ogrodzie hibiskusów. Każdego ranka Maggie zabierała Kicię do ogrodu, gdzie

wspólnie zrywały hibiskus i inne rośliny.

Kwiaty przypominały Kici dom Billy’ego Raya, gdzie rośliny rosły dziko niczym

chwasty. Tęskniła za tamtym domem i za kotką Trójnogiem. Billy Ray obiecał jej, że wkrótce

spotka się z Trójnogiem i Kicia nie mogła się tego doczekać. Wolałaby pojechać do Billy’ego

niż do dziadków.

– Kiciu, czy ty mnie słuchasz?

Popatrzyła na matkę, ubraną w żółtą sukienkę w drobne fioletowe kwiatki. Mama była

najładniejsza, kiedy się uśmiechała, lecz nawet teraz, ze ściągniętymi brwiami, wyglądała

całkiem nieźle. Kicia dawno nie widziała jej w tej sukience.

– Nie chcę jechać – odparła i przygryzła dolną wargę.

– Kiciu, to nie potrwa długo. Obiecuję ci. Mamy tu list, na którym napisano, że nie mogą

cię zmusić, żebyś została. Wiem, że właśnie tego się boisz.

Kicia nie wierzyła, że jakiś kawałek papieru mógłby zmusić dziadka do czegokolwiek.

Kiedyś w szkółce niedzielnej nauczycielka zapytała dzieci, jak wygląda Pan Bóg, a wówczas

Kicia odpowiedziała, że pewnie tak samo, jak jej dziadek. Nauczycielka nie wydawała się

zdziwiona, choć później, kiedy po lekcjach rozmawiała z inną nauczycielką, Kicia usłyszała,

jak mówiła o niej „biedactwo”.

Nauczycielka jej oczywiście nie zrozumiała. Dziadek tylko przypominał Pana Boga, i to

jedynie w tym, że on także mógł wszystko. Bo tak naprawdę Pan Bóg był dobry, a dziadek

Kici zły. Zmuszał ludzi, żeby robili rzeczy, na które wcale nie mieli ochoty. Karał ich – tak

jak Bóg pokarał ludzi, kiedy zesłał na nich potop – ale w przeciwieństwie do Boga nie kochał

ludzi i im nie wybaczał.

Jej także nie kochał.

– Nie chcę tam jechać – powtórzyła.

– Trudno, i tak pojedziemy – powiedziała stanowczo mama. – Zawiozę was, a potem

osobiście odbiorę. Przyjedziemy po was razem z Billym Rayem, chcesz?

Kicia wiedziała, że kiedy mama ma taką minę, nic na świecie nie zdoła jej skłonić do

zmiany decyzji. Ostatnio zdarzało się to coraz częściej. Odkąd zamieszkali u Maggie, mama

zrobiła się o wiele bardziej zdecydowana.

– Znowu zmuszą mnie, żebym była grzeczna...

– Trzeba umieć być grzecznym.

– Po co?

– Znajomość dobrych manier pomaga żyć i daje pewność siebie.

– Trelemorele, dziadek powtarza to samo – wywróciła oczami Kicia.

– Dziadek jest od ciebie starszy i wie dużo o życiu. No, już, przygotuj się, a ja obudzę

Chrisa. Zaraz wyruszamy.

Mama wyszła z jej pokoju, a Kicia powlokła się za nią. Nie miała innego wyjścia.

W samochodzie przez cały czas siedziała ze zwieszoną głową, ale mama wcale nie

zwracała na to uwagi.

– Nie kochasz mnie! – wybuchnęła w końcu Kicia. – Gdybyś mnie kochała, nie kazałabyś

mi tam jechać!

– Kocham cię, ale i tak musisz się z nimi spotkać. Kiedy mama zatrzymała auto przed

domem dziadków, Kicia zastanawiała się, czy nie wpaść w histerię. Wiedziała, że gdy kobieta

wpada w histerię, nic nie można poradzić. Ostatecznie jednak zrezygnowała i postanowiła

zamienić się w grzeczną dziewczynkę, taką, jaką pragnęli widzieć jej dziadkowie. Ta

dziewczynka wydawała się jej całkiem obca, a Kicia czuła się jak aktorka w nowej roli. Ta

dziewczynka nigdy nie wyjeżdżała kredką poza kontury obrazka do kolorowania i zawsze

mówiła cichym głosem. Ta dziewczynka zjadała wszystko z talerza i nie siorbała, kiedy piła.

Kicia nienawidziła tej dziewczynki.

– Kiciu, postaraj się dobrze zachowywać – powiedziała mama, wyciągając Chrisa z

fotelika. – Pamiętaj jednak, że możesz być sobą – dodała i wtedy Kicia spojrzała na nią

zdziwiona. Takie słowa słyszała od mamy po raz pierwszy.

– Jak to? – zapytała.

– Nie musisz udawać kogoś innego niż jesteś.

Kicia zmarszczyła brwi. Zdumiało ją, że mama wiedziała o tej drugiej dziewczynce.

Spojrzała przed siebie i ujrzała, ze babcia już na nich czeka na schodach. Uśmiechała się, ale

nie wyglądała na szczęśliwą z powodu tej wizyty. Nic dziwnego, pomyślała Kicia. Babcia

nigdy nie bawiła się ani z nią, ani z Chrisem. Zawsze mówiła im tylko, co mają robić.

– Jeśli będę sobą, to ona się pogniewa – ostrzegła mamę Kicia.

Mama uklękła przy niej i popatrzyła jej prosto w oczy.

– Nikt nie może cię zmusić, żebyś była kimś, kim nie jesteś, chyba że sama mu na to

pozwolisz – powiedziała. – Rozumiesz?

Kicia nie była pewna, czy rozumie.

– Ona się pogniewa – powtórzyła tylko.

– Nie musisz udawać kogoś innego, żeby ludzie cię kochali – ciągnęła mama. – Bo wtedy

to wcale nie ciebie kochają, ale tę osobę, którą przed nimi udajesz.

Było to bardzo trudne, ale tym razem Kicia skinęła głową. Teraz chyba zrozumiała.

– A czy ty mnie kochasz, mamo? – zapytała, a w jej oczach pojawiły się łzy. – Właśnie

mnie, Kicię?

– Jesteś dla mnie najukochańszą dziewczynką pod słońcem. I kocham cię właśnie taką,

jaką jesteś. Pamiętaj o tym, skarbie.

– To dobrze. – Kicia westchnęła ciężko, a potem wsunęła rączkę w dłoń matki i razem z

nią podreptała ku babci.

Billy Ray zamierzał dotrzeć do domu przed Caroliną, ale z powodu zamiejscowej

rozmowy z jednym z klientów musiał zostać w biurze dłużej niż planował. Kiedy zaparkował

wreszcie samochód przed swym domem, jej wóz już stał na podwórzu.

– Carolina? – zawołał, wchodząc na schody.

– Tutaj!

Zerknął w kierunku, z którego dobiegł jej głos, lecz jej samej nie dostrzegł.

– Nie widzę cię!

– Na lewo od kamelii, na prawo od azalii... – Nagle wyłoniła się zza krzewów w ogrodzie

ojca.

Billy ruszył przez bujną roślinność, która gęsto zarastała dawną ścieżkę. Carolina

siedziała nieopodal, a przy niej leżał koszyk pełen zardzewiałych narzędzi.

– Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. – Otarła dłonią spocone czoło.

– Przeciwko czemu? – zapytał. – Co ty właściwie robisz?

– Usiłuję przywrócić Edenowi dawną świetność.

– Postanowiłaś zrobić porządek w ogrodzie – uśmiechnął się. – Hm, obawiam się, że

będziesz potrzebowała boskiej pomocy.

– Bóg na pewno mi pobłogosławi.

– Daj spokój – zbliżył się do niej, ale jej nie dotknął – zostaw te chwasty.

– Kiedy to mi pomaga.

– W czym?

– W zachowaniu równowagi. Tak się denerwuję, że muszę coś robić. Nie masz pojęcia,

jak dobrze jest wyrywać chwasty z korzeniami i rzucać je na stertę kompostu.

– Niestety, nie mam sterty kompostu.

– Zaraz będziesz miał. Wielką jak stodoła. Roześmiał się.

– Zostawisz chociaż jedną roślinę?

– Nie obiecuję. Możliwe, że wyrwę wszystko, a potem zasadzę wszystko od nowa. Jeśli

oczywiście nie masz nic przeciwko temu.

Czyżby miał mieć coś przeciwko temu, że Carolina odreagowuje swoje stresy w jego

ogrodzie? Skądże znowu.

– Rób, co tylko chcesz, i jak długo chcesz – odparł. – Mój sąsiad i tak proponował, że

zniszczy całe to paskudztwo i zasadzi kukurydzę.

– Ale tobie było żal zniszczyć pracę swojego ojca. Billy nagle spoważniał.

– Nie, nie było żal. Widzisz przecież, jak zapuściłem ten jego ukochany ogród.

– Kiedyś był to najpiękniejszy ogród w Moss Bend.

– Tak – westchnął – choć z czasem zaczął podupadać, tak jak jego właściciel. Ojciec

przychodził tu każdego wieczoru, kiedy nie siedział pijany w knajpie. Znajdowałem go na

czworakach, jak rozmawiał ze swoimi kwiatkami i grządkami. Chyba tylko dzięki nim nie

odebrał sobie życia. Bał się, że nie będzie miał kto się nimi zająć.

– Mówiłeś, że odebrał sobie życie.

– Racja – Billy pokiwał głową – odebrał sobie życie piciem. Ale przynajmniej zrobił to

na raty.

– Mimo wszystko musiał być niezwykłym człowiekiem – zadumała się Carolina. – Siedzę

tu od godziny i już zdążyłam się zorientować, jak planował rozbudować swój ogród. Miał

wyraźną wizję. Nie udało mu się osiągnąć tego, co sobie zaplanował, ale gdyby mu się

udało...

– Gdyby! – żachnął się Billy. – To było jego ulubione słowo. Niespełniony ogrodnik –

dodał z kpiną w głosie.

– Nie mów tak.

– Dlaczego?

– To twój ojciec.

Zrobiło mu się głupio. Oto Carolina upomina się o szacunek dla Yancy’ego, a on,

rodzony syn, tego szacunku mu odmawia.

– Chcesz, żebym ci trochę pomógł? – zapytał, żeby zmienić temat.

– Szczerze mówiąc, wolę być sama.

– Dobrze – popatrzył na nią ze zrozumieniem – wobec tego pójdę przygotować kolację.

– Tylko nie szalej. Nie jestem głodna. – Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, po

czym powróciła do wyrywania chwastów.

Pół godziny później stanęła w drzwiach wejściowych, potargana i spocona, lecz wciąż

niewiarygodnie śliczna.

– Mogę wejść? – zapytała.

– No pewnie! – Uchylił drzwi, a ona prześliznęła się obok niego. Brzeg jej sukienki

musnął prowokacyjnie jego kolano. – Lepiej ci?

– E, tam – opadła na fotel – na całym świecie nie ma tylu chwastów, żeby wyleczyć mnie

z tej nerwicy. Dobre jednak i to. – Wstała i ruszyła do łazienki. – Odświeżę się trochę, a

potem pomogę ci przy kolacji.

– Już prawie skończyłem.

– O, jestem pod wrażeniem.

– Chociaż jeszcze niczego nie widziałaś?

– Mówiłam już przecież, że ci ufam.

Billy wrócił do kuchni, by zdjąć z patelni rumiany omlet, a następnie wlał składniki

koktajlu owocowego do miseczki i sięgnął po mikser. Kiedy Carolina wyszła z łazienki,

posiłek był gotowy.

– Wspaniale wygląda. – Zajrzała mu przez ramię i postawiła na blacie puszkę z kawą

gestem tak niedbałym, jak gdyby robiła to od wieków. – Ze śmietanką, ale bez cukru, tak?

Zrobiło mu się przyjemnie, że to zauważyła.

– A ty jesz tosty bez masła – zrewanżował się, patrząc, jak Carolina nastawia ekspres. –

Tylko z odrobiną dżemu.

– To dzięki Glorii. – Odstawiła puszkę na miejsce. – Kiedy mieszkałam u Graysonów,

pilnowała, żebym nie utyła ani grama.

– Na pewno więc nie karmiła cię omletami.

– O, nie! – zaśmiała się cicho. – Zastanawiam się, co dzieci dostaną dziś u dziadków na

kolację. Im wolno było używać masła. „Dzieci potrzebują tłuszczu, żeby się rozwijać”.

Wszystko jednak musiało być starannie odmierzone. Gloria i Inez dbały o wszystko, więc

kiedy Champ wyprowadził się z domu, zupełnie nie potrafił kontrolować własnej diety. A

może chciał spróbować to, czego odmawiano mu w rodzinnym domu? – Przygryzła wargę. –

Nie wiem, po co ci to mówię. Nie chcę rozmawiać o Champie ani o Glorii. Przepraszam.

– Nie ma sprawy. Pomówmy o dzieciach.

– Sądzisz, że to lepszy temat? Kicia nie chciała tam jechać. – Carolina spojrzała na niego

znad talerza. Wciąż jeszcze nie ugryzła ani kęsa. – Musiałam ją zmusić, najpierw siebie,

potem ją. Okropność.

– Czy ona bardzo to przeżywa?

– Bardzo. Jest niepokorna, niezależna. A kiedy jest z nimi, musi stulić uszy po sobie i

udawać kogoś, kim nie jest. To zbyt wielki stres.

– Kicia potrafi wiele znieść. Zresztą wróci do ciebie wieczorem.

– Na jak długo?

Billy odłożył serwetkę i wstał z krzesła. Obszedł stół i położył rękę na ramieniu Caroliny.

– Zostaw to jedzenie – powiedział. – Widzę, że nie masz ochoty jeść. Chodź, siądziemy

na kanapie.

– Przepraszam. – Przytuliła policzek do jego dłoni.

– Nic się nie stało. – Delikatnie pogłaskał ją po włosach.

Były miękkie, tak miękkie, że choć szczerze pragnął tylko ją pocieszyć, odezwało się w

nim inne, mniej niewinne pragnienie. – Wszystko w porządku – szepnął. – Jeśli chcesz

płakać, to płacz.

– Chcę wrzeszczeć!

– No to wrzeszcz. Pozwól tylko, że najpierw zatkam uszy.

Roześmiała się przez łzy.

– Jesteś dla mnie za dobry. Szkoda czasu dla takiej histeryczki – powiedziała żartem, lecz

on wiedział, że Carolina naprawdę tak o nim myśli.

Czy rzeczywiście był dla niej taki dobry? Czy pomagał jej bezinteresownie? Chciał, żeby

tak było. Nigdy nie oczekiwał, że Carolina będzie go potrzebowała, i chciał się sprawdzić

jako przyjaciel.

Ale przecież pragnął czegoś więcej niż tylko jej pomóc. Pragnął jej samej i nie potrafił

ukryć swego pożądania. Wiedział, że jeszcze chwila, a nie zdoła się oprzeć pokusie i porwie

Carolinę w ramiona, by kochać się z nią do zawrotu głowy.

– To nic trudnego być dla ciebie dobrym – powiedział, przełknąwszy ślinę przez ściśnięte

gardło.

– Wiesz, co mnie martwi? – zapytała w zamyśleniu, jakby zupełnie nie zauważyła

narastającego między nimi napięcia.

– Co?

– Że choć znowu cię mam przy sobie, to wszystko kręci się wokół Graysonów, Champa i

dzieci. Sytuacja, w jakiej się znalazłam, przysłania nam... nas.

– Ta sytuacja jest bardzo skomplikowana. I to dzięki niej znowu się spotkaliśmy.

– Tak, Billy, ale mimo to... – urwała. Podniosła wzrok i spojrzała mu prosto w oczy. –

Mimo to nie chcę, aby łączył nas jedynie problem opieki nad dziećmi.

Billy odwrócił wzrok. Gdyby tego nie zrobił, już by całował te jej wilgotne od łez oczy.

– Wiem – mówiła tymczasem Carolina – to wszystko jest bardzo ważne. Zostałeś pobity,

straciłeś najlepszego przyjaciela. Twoja praktyka także zapewne ucierpi, już sędzia tego

dopilnuje. Jestem dla ciebie ciężarem, podczas gdy chciałabym być kimś więcej.

Jego serce biło teraz szaleńczym rytmem. Najważniejsze słowo na razie nie padło,

spodziewał się jednak, że lada moment to nastąpi. Powtarzał sobie, że Carolina tak bardzo

potrzebuje wsparcia, że myli wdzięczność z innym uczuciem, głębszym, poważniejszym...

Cholera, nawet w myślach nie mógł się zdobyć na przypuszczenie, że być może Carolina

naprawdę go kocha!

– Nie jesteś ciężarem – odezwał się spokojnie. – Szczerze pragnę ci pomóc, a co do

reszty... musimy posuwać się powoli, krok po kroczku.

– Przez całe życie robię krok po kroczku. Od urodzenia pilnuję zasad i reguł ustalanych

przez innych. Widzisz, dokąd mnie to zaprowadziło? – Wzruszyła ramionami i zdjęła z nich

jego dłonie. – Przepraszam. Nie wiem, co dzisiaj we mnie wstąpiło. Niedługo zaczniesz

wierzyć we wszystko, co opowiadają o mnie Graysonowie.

– Mowy nie ma.

– Powiedz mi więc tylko jedno: czy ty coś do mnie czujesz? Wiem, jesteśmy

przyjaciółmi, jako przyjaciel przejmujesz się moją sytuacją. Wiem także, że kiedyś, dawno

temu, mnie kochałeś. Czy jednak teraz...

– Nie jestem pewien – przerwał jej – czy to dobry moment na rozmowę o uczuciach.

– Ale ja jestem pewna. Pragnę cię, Billy. Kiedy na ciebie patrzę, natychmiast mięknę w

ś

rodku. Kiedyś po prostu lubiłam przebywać w twoim towarzystwie, dobrze się z tobą

czułam, ale teraz... Widzisz, to że mówię ci teraz to wszystko, to także twoja zasługa. Z nikim

nie byłam tak otwarta, taka śmiała i szczera. A tobie chcę mówić, że cię pragnę. Chcę, żebyś

wiedział, że kiedy mnie całowałeś, miałam ochotę na więcej, dużo więcej. Teraz też... –

powoli przysunęła się do niego i przesunęła dłonią po jego piersi – ... teraz też mam ochotę.

Przychodziło mu do głowy tysiące powodów, dla których powinien zaprotestować, lecz w

tej chwili mógł myśleć tylko o jednym. Zanim jeszcze przebrzmiały jej ostatnie słowa,

przycisnął Carolinę do siebie i pocałował jej rozchylone, wyczekujące, powolne usta.

– Tylko proszę, nie rób tego z litości – szepnęła, kiedy wreszcie oderwali się od siebie.

– Z litości? – zaśmiał się krótko. – Jeśli tak objawia się litość... Czujesz? – Przycisnął ją

mocniej do swoich bioder. – Czujesz, jak bardzo cię pragnę?

W odpowiedzi roześmiała się albo jęknęła, sam nie był pewien. Stłumił w sobie

wewnętrzny głos, który przypominał mu, że Carolina od dawna nie żyła z żadnym mężczyzną

i że jest głodna miłości. Że od dawna nikt nie dotykał jej w ten sposób i że być może każdy

mężczyzna...

Nie, nie umiał myśleć o niej w ten sposób. Wierzył, że Carolina pragnie tylko jego, tak

jak on pragnął wyłącznie jej. Być może to tylko chwilowe pragnienie, ale na pewno gorące i

szczere. Być może później będzie żałował, że poszedł za jego głosem, lecz teraz...

Lecz teraz już poddawał się pieszczotom jej dłoni, błądzącym niecierpliwie pod

materiałem koszuli. Już pozwalał sobie rozpinać guziki, już przyciskał jej twarz do nagiego

torsu. Miał ochotę od razu wziąć ją na ręce i zanieść na górę, do sypialni.

Nie, nie do sypialni. Sypialnia była za daleko.

– Uwielbiani twoją sofę – wyszeptała cicho Carolina, jakby zgadując jego myśli.

– Tak szybko... – jęknął tylko. – To dzieje się tak szybko...

– Dwanaście lat za późno.

– Tak.

– Och, Billy...

Mocniej ścisnął jej pierś, jak gdyby nie zamierzał odgrywać dłużej roli grzecznego,

uczynnego chłopca, którym był dla niej kiedyś. Teraz był mężczyzną, dorosłym mężczyzną.

Oboje byli dorośli i czuli do siebie dzikie pożądanie.

Carolina odpięła ostatni guzik jego koszuli, on zsunął sukienkę z jej ramion, a ta opadła

miękko na podłogę. Sięgnął do zapinki stanika, gdy nagle rozległo się gwałtowne walenie do

drzwi.

Cholera, znowu!

– Billy...

Zamknął oczy i zacisnął zęby.

– Billy Ray? Jesteś tam? – usłyszał.

Od razu rozpoznał głos dziadka. Carolina również. Odsunęła się szybko i zgarnęła z

podłogi sukienkę.

– Przepraszam – wyjąkał. – Nie wiedziałem...

– Nic nie mów. Nie musisz.

– Ale muszę otworzyć.

– Więc otwórz.

– Poczekaj – popatrzył na nią – może w ten sposób los chce nam coś powiedzieć.

– Może musimy poczekać kolejne dwanaście lat – Już idę! – zawołał do Joela, wciskając

koszulę w spodnie. Zanim jednak podszedł do drzwi, uśmiechnął się smutno i powiedział: – A

może los nie będzie taki okrutny?

– Pragnę cię, Billy. – Carolina śmiało uniosła brodę. – Wiem, że nie do końca w to

wierzysz, ale ja naprawdę cię pragnę. I nie pozwolę nikomu, ani Graysonom, ani losowi, żeby

mi dyktowali, co jest dla mnie dobre, a co nie. Dosyć tego. Jestem już dorosła i sama wiem,

czego chcę.

Powinien być szczęśliwy, słysząc z jej ust takie zapewnienia. Ale nie był. Raczej się bał.

Ona też nie wyglądała na szczęśliwą – jej usta były zaciśnięte, w oczach kręciły się łzy.

– Nie płacz, Carolino – powiedział.

– Więc mi uwierz, tylko o to cię proszę...

Billy odwrócił twarz. Bał się, że i po jego policzkach popłyną gęste łzy.

ROZDZIAŁ 8

Carolina i Billy czekali na dzieci w przestronnym holu w domu Graysonów. Wcześniej

Billy zaproponował, że pójdzie z nią po Kicię i Chrisa, a ona przystała na to z wdzięcznością.

Po dobrych dwóch minutach oczekiwania na spotkanie wyszła im Gloria. Po obu jej

stronach dreptały dzieci, kiedy jednak tylko ujrzały mamę, puściły się do niej biegiem.

Carolina przykucnęła, a Chris radośnie wpadł w jej ramiona. Kicia zachowała się bardziej

powściągliwie, lecz i ona mocno wy ściskała mamę, jak gdyby wcześniej nie była pewna, czy

rzeczywiście jeszcze się zobaczą.

– Co dziś robiłaś? – zapytała córkę Carolina. – Bawiłaś się lalkami?

– Nie lubię lalek!

– Nie chciała się bawić żadnymi swoimi zabawkami – oznajmiła Gloria, stanąwszy

uprzednio w bezpiecznej odległości.

Carolina wstała i popatrzyła na teściową.

– Jak to?

– A tak. Kupiłam jej prześliczne lalki, niektóre bardzo drogie. A teraz Catherine twierdzi,

ż

e nie lubi lalek.

Cóż, poza lalką, którą dostała od Champa, Kicia nigdy nie wykazywała zainteresowania

lalkami, lecz Gloria wciąż nie przyjmowała tego do wiadomości.

– Dzieci mają różne upodobania – Carolina postanowiła załagodzić sytuację. – Jestem

pewna, że następnym razem chętnie się nimi pobawi.

– Wcale nie! Lubię biegać i skakać, lubię składać różne rzeczy! – Kicia rzuciła się w

stronę Billy’ego i przytuliła się do jego nogi. – Lubię naprawiać! – dodała. – Ale lalki mnie

nudzą.

– Jak na mój gust, ona za dużo skacze i biega. – Gloria zmarszczyła troskliwie czoło. –

Nie chce usiąść ani na chwilkę.

– Bo to aktywna dziewczynka. Musisz wreszcie to zrozumieć, Glorio.

Carolina uśmiechnęła się promiennie i już miała się odwrócić, by odejść, gdy nagle

przyszło jej do głowy coś, o czym nie pomyślała nigdy wcześniej. Jej teściowa czuła się

odrzucona i zraniona. Kupiła wnuczce kosztowne zabawki, aby w ten sposób wyrazić swoją

miłość, ale Kicia ich nie przyjęła.

– Kici bardzo się podobał ten zestaw, który kupiłaś jej w zeszłym roku – dodała –

pamiętasz? Ten z paciorkami i drucikami, do robienia naszyjników. Ona ma bardzo zręczne

ręce, lubi wszelkie prace manualne. Może następnym razem, kiedy przyjdzie z wizytą, dasz

jej coś podobnego.

Przez chwilę wydawało się, że Gloria z pogardą odrzuci tę propozycję. Jednak dobre

wychowanie, którym tak się szczyciła, nie pozwalało jej na taką reakcję.

– Dziękuję – odparła sztywno. – Przemyślę to.

– Następnym razem? – Nagle w drzwiach pokoju rodzinnego pojawił się sędzia Grayson.

– Więc będzie następny raz? No proszę, co za wspaniałomyślność – zakpił. – Czy sądzisz, że

w ten sposób zdołasz nas przekupić? Czy łudzisz się, że zrezygnujemy z walki o wyłączną

opiekę nad tymi biednymi dziećmi?

Zanim Carolina zdążyła zwrócić mu uwagę, że za chwilę doprowadzi do płaczu te dzieci,

które rzekomo tak bardzo chce chronić, Gloria odwróciła się do męża i uspokoiła go ruchem

dłoni.

– Teraz nie będziemy o tym rozmawiać, Whittier – rzekła stanowczo.

Sędzia był równie zdumiony, jak pozostali uczestnicy tej sceny. Przez wszystkie

miesiące, które Carolina spędziła w tym domu, Gloria ani razu nie sprzeciwiła się mężowi.

Teraz oczy Whittiera miotały błyskawice. Wycofał się jednak bez słowa do pokoju

rodzinnego, a Gloria poczekała, aż zniknie, i dopiero wówczas powiedziała:

– Dzieci nie jadły porządnej kolacji. Nakarm je jeszcze przed snem. Czymś pożywnym.

Carolina nie miała pojęcia, co powiedzieć.

– Dobrze – bąknęła tylko. – Przyprowadzę je w następną środę.

Gloria pokiwała głową i nie żegnając się z nikim, ruszyła w głąb holu.

Już przed domem Billy postawił Kicię na ziemi, a mała natychmiast pobiegła do

samochodu. Chris także zaczął się wyrywać z objęć Caroliny, więc pozwoliła mu pobiec za

siostrą.

– Nakarm je jeszcze przed snem – powtórzył Billy i pokręcił głową. – Czymś pożywnym.

Czy to nie dlatego, że dzieci potrzebują tłuszczu do prawidłowego rozwoju?

– Masz jakiś pomysł? – roześmiała się Carolina.

– Co powiesz na lody?

– Doskonale!

Ujął ją za rękę gestem tak wprawnym i naturalnym, że aż poczuła dreszcze. Ruszyli do

auta niczym prawdziwa rodzina, która właśnie wraca z wycieczki.

Siedząc w rogu nowo otwartej cukierenki, Billy Ray obserwował opychające się

smakołykami dzieci. Całe szczęście, że Carolina przytomnie poprosiła, żeby ich porcje

nałożyć do szklanych miseczek, a wafelki podać osobno. Nietrudno było sobie wyobrazić

Chrisa radośnie brudzącego lodami nowe wizytowe ubranko albo Kicię z gałką waniliowych

we włosach.

Chris był nieco podobny do swego ojca. Na początku przeszkadzało to Billy’emu, teraz

jednak nie zwracał na to uwagi. Coraz bardziej lubił dzieci Caroliny i coraz częściej traktował

je jak swoje.

Czy to dziwne, skoro przyznał właśnie przed sobą, że właściwie nigdy nie przestał kochać

ich matki? Boże, ta ich szczenięca miłość przetrwała ponad dziesięć lat! Dotychczas nie

wierzył w pokrewieństwo dusz i wszystkie te historie o dwóch połówkach jednej całości,

które wędrują po świecie, dopóki się nie znajdą, teraz jednak nie umiałby inaczej

wytłumaczyć tej niezwykłej więzi, która łączyła go z Carolina Waverly, owego irracjonalnego

niemal poczucia, że są sobie przeznaczeni. To oczywiście wykraczało poza seks. Owszem,

bardzo jej pragnął, o czym dziś miał okazję się przekonać. Przede wszystkim jednak pragnął

być z Carolina, po prostu być, już na zawsze.

– Dziadek się na mnie wściekł – oznajmiła Kicia, wyrywając go z romantycznych

rozmyślań. – Powiedział, że jestem zła. Ja mu powiedziałam, że nie jestem zła, tylko jestem

dnostką.

– Dnostką? – uśmiechnął się Billy Ray. – Kto ci powiedział, że jesteś dnostką?

– Mamusia.

– Jednostką. To prawie to samo. – Carolina wyciągnęła rękę i wytarła brodę córki. – Bo

nią jesteś. Jedyną i niepowtarzalną Kicią Grayson.

– Był wściekły, bo nie chciałam groszku.

– Groszku? – Billy Ray skrzywił się z obrzydzeniem. – Nie cierpię groszku!

Kicia wybuchnęła śmiechem i z całych sił zaczęła bębnić łyżeczką o stół.

– Nie cierpię groszku! Nie cierpię groszku!

– Hej, uspokójcie się, dnostki, bo nas stąd wyrzucą – powiedziała surowo Carolina. –

Kiciu – zwróciła się łagodniej do córki – świadoma siebie jednostka powinna umieć

odróżniać, o co warto walczyć, a o co nie.

– Tak jest. O groszek nie warto – wtrącił Billy Ray, bo Kicia wyglądała na mocno

zmieszaną. – Albo o tort czekoladowy. O tort też nie będziemy walczyć, prawda?

– Lubię tort – stwierdziła Kicia.

Niestety, nie zdołali rozwinąć tego tematu, bowiem nagle Carolina przestała się

uśmiechać. Billy powędrował wzrokiem za jej spojrzeniem i ujrzał stojącą przy ich stoliku

rudowłosą kobietę z dzieckiem na ręku. Minęło kilka sekund, zanim się odezwała.

– Cześć, Carolino.

Carolina uśmiechnęła się smutno.

– Dawno cię nie widziałam, Taylor – powiedziała.

– Wiem. Przepraszam. Naprawdę przepraszam – dodała, wyraźnie speszona milczeniem,

które towarzyszyło jej słowom. – Opuściłam cię, kiedy najbardziej mnie potrzebowałaś. To

niewybaczalne.

Carolina wciąż milczała, więc Taylor utkwiła spojrzenie w Billym.

– Witaj, Billy Ray. Chodziliśmy razem do liceum, pamiętasz?

Ledwie przypominał ją sobie ze szkolnych czasów. Później zaś tak bardzo pochłaniała go

opieka nad ojcem, że innym sprawom poświęcał niewiele uwagi. Wiedział tylko, że Taylor

jest obecnie żoną adwokata stanowego Johna Betza.

– Mogę na chwilę usiąść? – spytała. Billy podsunął jej krzesło.

– Jak sobie radzisz? – znów zwróciła się do Caroliny. – Bo wyglądasz cudownie.

– Dziękuję, – Podobno się wyprowadziłaś?

– Widzę, że wiadomości szybko się rozchodzą.

– Czasem nie dość szybko. – Spojrzenie Taylor powędrowało ku dzieciom, które właśnie

kończyły jeść lody. – Kiciu, tam w rogu jest moja Mandy. Chcesz się z nią przywitać?

– Mogę? – zapytała dziewczynka mamę.

– Jasne.

Kicia wstała i odeszła od stołu, a Chris podreptał w ślad za nią.

– Przepraszam cię, Billy – Taylor uśmiechnęła się niepewnie. – Ale chciałabym

porozmawiać z Caroliną sam na sam.

Billy odsunął krzesło, lecz Caroliną stanowczym gestem położyła rękę na jego dłoni.

– Nie odchodź – poprosiła. Popatrzyła na byłą przyjaciółkę i wyjaśniła, widząc jej

pytające spojrzenie: – I tak mu powtórzę wszystko, co usłyszę.

– Dobrze – westchnęła Taylor. – Chodzi o tamto przyjęcie. ..

Caroliną pobladła.

– To w grudniu? – wyszeptała.

– Tak. – Taylor skinęła głową i spuściła wzrok. – Czy to prawda, że niczego nie

pamiętasz?

– A uwierzysz mi na słowo?

– Twoje słowo mi wystarczy. Zawsze ci wierzyłam.

– No właśnie – Carolina pochyliła się nad stołem – zawsze wierzyłaś, ale odkąd

znalazłam się po wypadku w szpitalu, zniknęłaś z mojego życia. Nawet nie odwiedziłaś mnie

w szpitalu. A przecież...

– Byłam twoją najlepszą przyjaciółką – uprzedziła ją Taylor. – Tak, wiem, nadal chcę nią

być.

– Więc dlaczego... ?

– John nie pozwolił mi cię odwiedzić. Powiedział, że sędzia Grayson nakazał wszystkim

trzymać się od ciebie z daleka. Ale nie o to mi chodzi. – Ona także pochyliła się nad stołem. –

Słyszałam, że sędzia wystąpił do sądu o prawo do opieki nad twoimi dziećmi.

– Zgadza się.

– Nie pozwól mu na to. Jesteś najlepszą matka, jaką można sobie wyobrazić.

– Czy właśnie to chciałaś mi powiedzieć?

– Nie – odparła Taylor i zamilkła. Dopiero po chwili zaczęła mówić nerwowym,

urywanym głosem: – Tamtego wieczoru... my także byliśmy na przyjęciu. Może nie

pamiętasz, ale spędziłyśmy sporo czasu razem. Byłaś... przygnębiona. Choć nie powiedziałaś

mi dlaczego. Mimo to trzymałam się blisko ciebie. Ani razu... ani razu nie poprosiłaś o

alkohol. Nie wypiłaś ani kropli.

Carolina milczała. Billy Ray widział, że jest bliska płaczu.

– To ja będę reprezentował Carolinę w sądzie – odezwał się, chcąc dać jej trochę czasu.

– John twierdzi, że jesteś najlepszym adwokatem w mieście.

Billy zbyt wiele razy walczył z Johnem Betzem na sali sądowej, aby potraktować to jako

zdawkowy komplement. John był ściśle powiązany z politykami okręgu, przyjaźnił się także z

rodziną Graysonów. Jeśli w ten sposób komentował umiejętności Billy’ego, oznaczało to, że

sędzia będzie walczył do upadłego.

– Carolina będzie potrzebowała świadków – powiedział. – Czy powtórzysz przed sędzią

Sawyerem to, co przed chwilą nam wyznałaś?

– Nie wiem. Jeśli to zrobię, John mnie zabije.

– Więc chyba znowu musisz wybierać między mężem a najlepszą przyjaciółką.

– Billy... – Carolina położyła rękę na jego ramieniu.

– On ma rację – pokiwała głową Taylor.

– Niezależnie od tego, co postanowisz, dziękuję, że mi o tym powiedziałaś – uśmiechnęła

się Carolina. – Nawet jeśli nie powtórzysz tego przed sądem.

Taylor wpatrywała się w nią przez chwilę, po czym ponuro pokiwała głową.

– Możesz mnie powołać na świadka – oznajmiła. – Powiem wszystko, co wiem o tamtym

wieczorze i o innych. A John niech idzie sobie do diabła. Widziałam, co zrobił z tobą Champ.

Nie pozwolę, żeby mój mąż zrobił to samo.

Prosto z cukierni Billy zawiózł Carolinę z dziećmi do siebie. Miała przesiąść się do

swego auta i pojechać do Maggie.

– Możemy się przywitać z Trójnogiem? – Kicia złożyła błagalnie ręce, kiedy zatrzymali

się na podwórzu. – Proszę...

– Jasne. Ale ona nie mieszka już w szopie. – Billy Ray popchnął leciutko dziewczynkę w

kierunku domu.

– O, to coś nowego. – Carolina ujęła go pod ramię. Czyżbyś trzymał to zapchlone zwierzę

w domu?

– Wcale nie ma pcheł. Weterynarz mówi, że jest zdrowa. No i spodziewa się małych. Nie

wiedziałaś, że mam miękkie serce?

– Tak, tak. Wkrótce każda matka w potrzebie przywlecze się na twój ganek.

Billy otworzył drzwi i rozejrzał się po mieszkaniu, by upewnić się, że wszystko jest na

swoim miejscu. Niedawno wymienił zamki na nowe. Po tym, co zaszło u Joela, wolał nie

ryzykować.

Trójnóg cierpliwie znosił dziecięce pieszczoty. Kicia i Chris głaskali go ostrożnie, na co

kot reagował pełnym zadowolenia mruczeniem. Cała trójka tak bardzo była pochłonięta sobą,

ż

e dorośli spokojnie mogli zająć się rozmową.

– Co sądzisz o tym, co mówiła Taylor? – zapytała cicho Carolina. – Czy jeśli zezna, że

tamtego wieczoru nie piłam, pomoże nam wygrać tę sprawę?

– Na pewno nie mogła być z tobą przez cały wieczór.

– Nie rozumiem...

– Przypuszczam, że adwokat Graysonów wykorzysta zeznanie Taylor przeciwko tobie.

Stwierdzi, że skoro sąd jest w posiadaniu badania, który udowadnia, że piłaś, to znaczy, że

piłaś. A zeznania Taylor potwierdzają tylko, że jak każdy alkoholik potrafiłaś doskonale się

maskować i długo trzymać swój problem w tajemnicy.

– Pojęłam. Matka alkoholiczka nie może opiekować się swymi dziećmi, o to chodzi?

– O to.

– Nie wygramy tego, Billy, prawda?

– Tego nie powiedziałem.

– Ale uważasz, że wszystko może zostać użyte przeciwko mnie.

– Uważam jedynie, że powinniśmy być realistami. Jedna osoba nie zrobi różnicy, ale

kilka już tak. Mamy prawo zatrudnić eksperta, który zbada ciebie i Graysonów i określi, czy

nadajesz się do tego, by być odpowiedzialną matką. Znam kobietę, którą sąd

najprawdopodobniej wyznaczy do tej roli. Jest nieprzekupna. Jestem pewien, że uzna, iż dla

dobra dzieci powinno się zostawić je z tobą.

– Graysonowie także mają prawo zatrudnić swojego eksperta, prawda?

– Prawda.

– Och, Billy, nie mam pojęcia, co zrobię, jeśli przegram.

Billy nawet nie chciał myśleć o takiej możliwości. Odkąd postanowił reprezentować

Carolinę w sądzie i narazić się Graysonom, a może i całemu środowisku, jego koledzy

jednocześnie podziwiali go i ostrzegali. Wszyscy uważali, że jest bez szans. Każdy, kto z nim

rozmawiał, powtarzał, że jego decyzja to zawodowe samobójstwo. Życzliwi twierdzili, że

sędzia Grayson go zniszczy i że po tej sprawie żaden klient nie odważy się go zatrudnić.

Jego kariera nie miała jednak znaczenia – liczyło się coś innego. Jeśli nie wygra sprawy

Caroliny, to straci ją na zawsze. Pozostanie dla niej człowiekiem, który zawiódł ją w

najważniejszym momencie jej życia. Musiał uczynić wszystko, by zwycięsko wyjść z tej

próby.

– Ufam ci, Billy – odezwała się, jak gdyby czytała w jego myślach. – Wiem, że zrobisz

wszystko, co możliwe.

I co niemożliwe, dodał w duchu, po czym przytulił ją mocno do siebie.

– No cóż, Trójnogu, zostaliśmy sami.

Billy Ray rozciągnął się wygodnie w fotelu, ponieważ kotka najwyraźniej nie zamierzała

opuścić sofy. Carolina z dziećmi wróciła już do domu, przed chwilą zadzwoniła, aby

powiedzieć mu dobranoc, mógł więc spać spokojnie i nie bać się o jej bezpieczeństwo.

– I co powiesz na to wszystko? – westchnął. – Może powinniśmy spakować wszyscy

swoje graty w jeden z gruchotów Joela i uciec stąd którejś nocy. Zapomnieć o River County i

całej tej cholernej sprawie. Urządzić się gdzieś wspólnie i zacząć nowe, szczęśliwe życie...

Właśnie to radził mu dzisiaj Joel. Wiedział, co wnuk czuje do Caroliny, domyślał się, że

ich nakrył.

– Następnym razem najpierw zadzwonię – burknął, gdy Billy odprowadzał go do

samochodu. – Koszula wciąż wystaje ci z portek. Ale skoro już o tym mowa, to nie mogło cię,

chłopie, spotkać nic lepszego. Zabieraj ją stąd i chodu. Zacznij gdzie indziej. Nie tkwij tu

tylko ze względu na mnie.

Billy westchnął ciężko i otworzył puszkę piwa. Nie tylko z powodu dziadka musiał zostać

w River County. Chodziło także o szacunek do samego siebie. Gdyby wyjechał, zachowałby

się jak tchórz. Dzieci Caroliny, zmuszane wciąż do chowania się i ucieczki, również

wyrosłyby na tchórzów. Dla dobra ich wszystkich trzeba było stawić czoło sędziemu.

Włączył telewizję, ale nie zainteresował go ani mecz, ani żaden z nadawanych seriali.

Mimo że czekało go mnóstwo pracy, nie mógł się ruszyć z fotela. Włożył piwo między kolana

i zamknął oczy. W jego umyśle zakiełkowała kusząca wizja wspólnego życia z Carolina –

Carolina budzi się rano obok niego, leży nocą w jego ramionach, kocha się z nim, szepcze

słowa miłości...

Gwałtowne stukanie w okno rozległo się, gdy już zasypiał. Billy uniósł powieki i ujrzał

jak Doug Fletcher zagląda przez szybę do wnętrza.

Wpuścił go, choć wcześniej upewnił się dokładnie, czy szeryf jest sam.

– Po co przyszedłeś? – spytał. – I dlaczego tak późno? Czy teraz będziemy spotykać się

ciemnościach? Żeby sędzia o niczym się nie dowiedział?

Doug nawet nie silił się na odpowiedź. Od razu przeszedł do rzeczy.

– Nieźle ci się wiedzie w Moss Bend – powiedział. – Szkoda by było to stracić.

– Co masz na myśli?

– Masz tu swój dom, biuro w mieście. Lubią cię tutejsi ludzie. Może i nigdy nie będziesz

prowadził wielkich spraw w sądzie najwyższym, ale tu zawsze znajdziesz pracę.

– No i?

– No i dlaczego z tego rezygnujesz?

Billy milczał przez chwilę, powoli popijając piwo.

– Dlaczego uważasz, że z tego rezygnuję? – zapytał w końcu.

– Bo sędzia cię załatwi.

– No, nareszcie ruszyłeś głową, Doug – Billy uśmiechnął się krzywo. – W końcu

domyśliłeś się, kto stał za tym pobiciem u Joela.

– Obaj dobrze wiemy, kto za tym stał. Billy popatrzył przyjacielowi w oczy.

– Dzięki za szczerość. Ale powiedz mi teraz jeszcze jedno... – zawiesił głos. – Wiedziałeś

o wszystkim, zanim to się stało?

Doug pokręcił powoli głową. Billy mu wierzył. Zbyt długo byli przyjaciółmi, aby się

okłamywać.

– A więc dowiedziałeś się później. – Billy wzniósł puszkę w ironicznym toaście. – Twoje

zdrowie, Doug!

– Nawet nie wiem, kto tam był tego wieczoru. Powiedziano mi jedynie, że nie

powinienem zbytnio interesować się sprawą.

– Od kiedy to robisz wszystko, co ci mówią?

– Odkąd sędzia Grayson pomógł mi zostać szeryfem.

– Widzę, że naprawdę zebrało ci się szczerość.

– Posłuchaj, stary – Doug podszedł do okna – znamy się jak łyse konie i nie musimy

przed sobą niczego udawać. Wiesz, kim jestem i na co mnie stać. Wiesz, że byłem zerem, a

zostałem szeryfem. Wiesz, że gdyby nie Grayson...

– Nigdy nie byłeś zerem – przerwał mu Billy. – Pochodzisz z dobrej rodziny. Rodziny

ludzi uczciwych, którzy ciężko pracowali na chleb. Ciężko, ale uczciwie.

– Tak, i tą uczciwą pracą do niczego nie doszli. Nigdy nie mieli więcej niż parę marnych

groszy, ich dzieci nigdy nie wyszły poza podstawówkę, nigdy nie mieli żadnych marzeń,

może oprócz tego, żeby sprzedać więcej hot-dogów za trochę więcej forsy! – parsknął Doug.

– Sypiałem pod dziurawymi kołdrami. Dostawałem jedną parę butów na rok, nawet jeśli z

nich wyrastałem. Zrozum, Billy, że jestem pierwszy Fletcherem, który został kimś w tym

zasranym mieście!

– Jasne, zostałeś kimś. Sługą nadętego frajera, chama w todze sędziego, sadysty, który

cierpi na manię wielkości!

Doug nie odpowiedział. Sięgnął po puszkę piwa stojącą na stole, otworzył ją i wypił do

połowy, zanim ponownie się odezwał.

– Masz rację – powiedział ponurym głosem. – Ale przyszedłem pogadać o tobie, nie o

mnie.

– Dzięki za troskę – Billy uśmiechnął się kpiąco.

– Nie wierzysz w nią?

– Wierzę.

– To posłuchaj, co ci radzę. Niech ktoś inny broni Caroliny Grayson. Ty daj jej spokój.

Jeśli tego nie zrobisz, przegrasz nie tylko tę sprawę. Przegrasz wszystko.

– Nie przegram, jeśli ludzie z miasteczka powiedzą prawdę i przestaną bać się tego

tyrana. Jego dni mogą być policzone. Jednak żeby tak się stało, musimy współpracować,

wszyscy.

– Próżne nadzieje. On trzyma całe Moss Bend w garści. To, co zrobisz, i tak niczego nie

zmieni – odparł Doug i już spokojnie dokończył swoje piwo.

Billy uznał, że szeryf powiedział już wszystko, co miał do powiedzenia. Czekał, aż

odstawi pustą puszkę i wstanie, lecz Doug najwyraźniej jeszcze nie skończył.

– Jest jeszcze coś, Billy. Czy wiesz, czemu twój ojciec zaczął pić? Czy Yancy mówił ci

kiedyś, dlaczego nie może na siebie patrzeć? Dlaczego pije na umór tylko po to, żeby

przetrwać?

Billy spojrzał na niego zaskoczony. Nie bardzo rozumiał, jaki związek z Caroliną mają te

pytania, ale były wystarczająco intrygujące, by podjąć podsunięty przez Douga wątek.

– Nigdy mi o tym nie opowiadał. Chyba nikt nie wie, dlaczego pił. Był po prostu

alkoholikiem.

– Ktoś jednak wie.

– Ty?

– Sędzia.

Billy Ray zacisnął mocno szczęki. Wiedział, że jego ojciec z całego serca nienawidził

sędziego Graysona, ale nigdy nie zastanawiał się dlaczego. Wspomnienia związane z ojcem

sprawiały mu ból, toteż starał się wyrzucić je z pamięci.

– Może przejdziesz do rzeczy? – zaproponował. – Powiedz, co masz do powiedzenia,

skoro już zacząłeś.

– Nie znam szczegółów, wiem tyle, ile powiedział mi sędzia.

– Czyli co?

– Twój ojciec usiłował przeciwstawić się Graysonom. Ale był za słaby, więc sprzedał się

sędziemu, na czym nie wyszedł nawet najgorzej. Podobno zyskał na tej transakcji sporo

pieniędzy, tyle że nie miał na co ich wydać.

– Więc zaczął pić?

– Podobno. – Doug podniósł się z sofy. – To wszystko, co wiem.

– Dlaczego więc tak bardzo nienawidził sędziego, skoro na nim zarobił?

– Bo zarobił mniej, niż oczekiwał. Sędzia powiedział, że Yancy wyżej wycenił swoją

lojalność i że potem do końca życia chował urazę.

– Fascynujące – powiedział sarkastycznie Billy – i nie mniej idiotyczne. Wybacz, ale to

jakiś stek bzdur.

– Może. W każdym razie ma to coś wspólnego ze sprawą, nad którą Yancy pracował w

latach siedemdziesiątych. Jeśli chcesz poznać więcej szczegółów, oblicz sobie, kiedy twój

stary zaczął pić, i przejrzyj sprawy z tamtego okresu.

Billy Ray wciąż przechowywał papiery należące do ojca. Firma nadal mieściła się w tym

samym budynku, a po śmierci Yancy’ego wszystkie dokumenty złożono na poddaszu.

– Po co właściwie mówisz mi to wszystko? – spytał.

– Chcę ci uświadomić, że nie możesz zwyciężyć. Z Graysonami nikt jeszcze nie wygrał.

Nie chcę, żeby coś ci się stało.

– Już mi się stało.

– To było nic.

– Czyżby tylko ostrzeżenie? Doug przecząco potrząsnął głową.

– Raczej przypomnienie. Mieszkasz w Moss Bend, Billy. Na cholernym Południu, w

cholernym River County. Po prostu zapomniałeś, że jesteś tutaj nikim. Byłeś, jesteś i

będziesz. Zupełnie jak ja.

ROZDZIAŁ 9

Tygodnie przed sprawą minęły zbyt szybko. Billy pracował do późnej nocy, usiłując

znaleźć świadków, którzy zgodziliby się zeznawać na korzyść Caroliny. Ona sama, zajęta

nową pracą, dziećmi, wizytami u psychologów i psychiatry, również nie miała wolnej chwili.

Głównie do siebie dzwonili, spotykali się rzadko, najczęściej na szybkim lunchu w

towarzystwie Maggie. Raz Carolina przyprowadziła dzieci do Billy’ego, aby mogły przywitać

się z nowym synem kotki, ale nie była to udana wizyta. Przez cały czas jej trwania Billy czuł

nieokreślone napięcie. Wciąż miał świadomość, że jeśli zawiedzie Carolinę, nie mają szans na

wspólną przyszłość. To właśnie nie pozwalało mu odnaleźć dawnej radości i beztroski, jaką

kiedyś odczuwał w jej towarzystwie.

Dzień przed rozpoczęciem sprawy siedział przy biurku i ponownie obmyślał procesową

strategię. Nigdy jeszcze nie musiał działać w tak niesprzyjających okolicznościach. Choć było

to niesprawiedliwie, wiedział, że opieka nad dziećmi uzależniona będzie od oceny wypadków

dotyczących śmierci Champa. Zanim Sawyer podejmie decyzję, rozpatrzy wszystkie zarzuty

stawiane Carolinie i albo uwierzy w jej poczytalność i uczciwość, albo nie.

Czy Carolina zjechała z autostrady, bo za dużo wypiła? Czy w zemście za lata udręki

usiłowała zabić męża? Czy to prawda, że zapięła pasy, w przeciwieństwie do Champa?

Czy w rozpaczy liczyła na to, że zabije prześladowcę, a jednocześnie zdoła ocalić własne

ż

ycie?

Te i inne pytania na pewno na sali rozpraw padną niejednokrotnie. Billy był tego

ś

wiadomy i już teraz bał się, jak zniesie je Carolina, świadkowie i wreszcie on sam.

Oparł głowę na rękach i zamknął oczy. Skoro Carolina nie pamiętała wydarzeń owego

wieczoru, mógł jedynie zgadywać, co się wówczas stało. Jeśli nawet miała kiedyś problemy z

piciem, najwyraźniej już minęły. Nie przepadała za alkoholem, widział to i był pewien swojej

oceny. Wiedział, jak zachowują się alkoholicy, i mógłby przysiąc, że ona nie cierpi na tę

chorobę.

Jaka jednak była przed wypadkiem? Nie zdziwił się, gdy wynajęty przez Graysonów

psychiatra stwierdził, że była niezrównoważona, a czasem wpadała w stany lękowo-

urojeniowe. Ekspertyza kończyła się stwierdzeniem, że jej zdolności do samodzielnego

podejmowania decyzji są upośledzone, i że nie przyznając się do choroby alkoholowej,

Carolina odmawia sobie szansy na leczenie. Rokowania w tym przypadku – stwierdzał raport

– są zdecydowanie niekorzystne.

Dla odmiany Billy dysponował ekspertyzami dwóch psychologów, którzy na jego prośbę

przebadali Carolinę oraz dzieci, po czym zgodnie uznali, że zważywszy na okoliczności, jest

ona doskonale przystosowana do samodzielnego życia, świadoma swoich celów i

popełnionych błędów. Nie zawsze jest pewna siebie, ale w odniesieniu do spraw istotnych

umie być stanowcza. Dzieci są do niej bardzo przywiązane i czują się przy niej bezpiecznie,

ona zaś poświęca im wystarczająco dużo uwagi, by zapewnić im prawidłowy rozwój. W

związku z powyższym zaleca się pozostawienie opieki nad dziećmi w jej rękach.

Reszta dowodów była oczywista. Na każdego świadka Graysonów przeciwko Carolinie,

Billy Ray znajdował dwóch chętnych, by zeznawać na jej korzyść. Gdyby rozprawa odbywała

się gdzie indziej czy przeciw komuś innemu, szedłby spać w dobrym humorze. Cóż, sędzia

Sawyer także będzie musiał zdać piekielnie trudny egzamin.

– Billy Ray?

Podniósł głowę i popatrzył znad papierów na Fran.

– Jeszcze tu jesteś?

– Bo ty tu jesteś.

– No i co z tego? Już dawno powinnaś była pójść do domu.

– Najpierw zobacz, co znalazłam – zmarszczyła brwi – dopiero potem posyłaj mnie do

diabła.

– Do domu – poprawił.

– Cicho – skarciła go. – Naprawdę znalazłam coś ciekawego.

Przez chwilę nie miał pojęcia, co jej strzeliło do głowy. Od tygodni zajmował się

wyłącznie sprawą Caroliny i nie interesowało go nic innego. Czy może być teraz coś bardziej

pilnego?

Fran położyła przed nim przykurzony, stary raport.

– Długo myślałam o tym, co mi powiedziałeś – zaczęła tłumaczyć. – O tym, co Fletcher

wspominał o twoim ojcu. W tamtych czasach byłam zwykłą urzędniczką. Potrafiłam jedynie

odbierać telefony i nie odróżniałam jednej sprawy od drugiej. Pamiętam jednak plotki. W

biurze wiele się działo i starałam się nie zaprzątać sobie nimi głowy, ale ta plotka...

– Poczekaj – przerwał jej Billy. Miał ochotę powiedzieć, że chwilowo jest zbyt zajęty, by

wracać do starych plotek, jednak Fran nie pozwoliła się uciszyć.

– Cały dzień spędziłam dziś na poddaszu i wreszcie to znalazłam – dokończyła szybko. –

Naprawdę powinieneś to przeczytać.

– To? – Spojrzał na cienką teczkę, w której było pewnie nie więcej niż kilka kartek.

Gdyby teczka była grubsza, zapewne zbyłby Fran i zbeształ. – Czy muszę to robić teraz? –

spytał niechętnie.

– Tak. Powinieneś wiedzieć, z kim jutro się zmierzysz na sali rozpraw.

Ciekawość zwyciężyła. Billy ujął między palce kartonową okładkę.

– Przecież wiem, kim jest Whittier Grayson – powiedział.

– Chodzi mi o to, jakim jest człowiekiem.

– Uważasz, że jeszcze się na nim nie poznałem?

– Wychowywałam się nad rzeką – odezwała się Fran z pełnym zadumy uśmiechem. –

Przy drodze mieszkała rodzina, mieli trzech synów. Gibb, środkowy, od samego początku

sprawiał kłopoty. Wszyscy wiedzieli, że to kawał drania. Kiedy coś znikało z naszych

podwórek, domyślaliśmy się, czyja to sprawka. Po jakimś czasie przywykliśmy do tego i

trzymaliśmy rzeczy pod kluczem. Taki właśnie był Gibb. Któregoś dnia Gibb napadł na bank

w Tallahassee, a kiedy ktoś próbował mu przeszkodzić, zastrzelił biedaka, a przynajmniej tak

mówili. Nie zdziwiliśmy się zbytnio, bo i dlaczego? Taki właśnie był Gibb. Sprawiał kłopoty.

Kawał drania... – Wzruszyła ramionami. – Teraz po raz kolejny złożył apelację. Posłuchaj

mnie, Billy Ray. Czasem myślenie, że kogoś dobrze znasz, jest równie niebezpieczne, jak

napad na bank.

Cofnęła się do drzwi i poprosiła po raz ostatni:

– Przeczytaj to. Wtedy powiesz mi, jakim człowiekiem jest sędzia.

W tawernie zanosiło się na długą noc. Szafa grająca i bilardowe stoły otoczone były

grupkami hałasujących mężczyzn, a na barze, ku uciesze gawiedzi, młoda kobieta o

ufarbowanych na pomarańczowo włosach usiłowała tańczyć taniec brzucha.

– Już raz się tłukli – poinformowała Maggie Billy’ego.

– Dopiero raz? – Billy rozpiął kołnierz koszuli i poluzował krawat. Klimatyzacja w lokalu

najwyraźniej nie działała jak należy.

– Wszyscy są dziś nerwowi. Chyba wcześniej zamknę.

– Maggie przysunęła się, żeby pocałować go w policzek.

– Robię się na to za stara. Chyba sprzedam ten interes i przeprowadzę się na Zachód.

Będę bliżej wnuków.

Przez chwilę miał ochotę poprosić Maggie, aby zabrała Carolinę z dziećmi i wraz z nimi

uciekła jeszcze dziś. Na to jednak było już za późno.

– Podać ci coś? – spytała.

– Sam nie wiem. Przyszedłem zobaczyć się z Dougiem.

– Cały czas pije. Możesz go odwieźć do domu, kiedy skończycie.

Maggie odeszła do baru, zapewne po to, aby sprawdzić, czy ruda dziewczyna nadal ma na

sobie bieliznę, a Billy ruszył przez zbity tłum, by odnaleźć przyjaciela. Znalazł go przy tym

samym stoliku, co zawsze. Usiadł na wprost Douga, lecz ten nawet na niego nie spojrzał.

– Co tu robisz? – spytał tylko, wpatrzony smętnie w resztki piwa. – Myślałem, że całą noc

będziesz przygotowywał się do wojny.

– Właśnie się przygotowuję.

– Musisz być dobrej myśli, skoro przywiodło cię do tej ponurej speluny.

– Nie wiem, czy jestem dobrej myśli. Ale na pewno mam nastrój do opowiadania długich

historii. Pomyślałem, że byłbyś dobrym słuchaczem.

– Ja? – Doug zmrużył przekrwione oczy. – Sługa chama w todze i sadysty z manią

wielkości?

– Ty. Nie wiem, dlaczego pomyślałem o tobie, ale chętnie opowiem ci tę historię. Jeśli

zechcesz posłuchać.

Doug odwrócił wzrok, wlał do gardła resztkę piwa i skinął na Maggie, by przyniosła

następne.

– Czemu nie? – powiedział. – Gadaj, jeśli masz ochotę. Billy oparł łokcie na stole i

popatrzył mu w oczy.

– Mam ochotę pogadać, Doug. Właśnie z tobą. Westchnął ciężko, choć przecież wiedział

już, od czego zacząć. Godzinę wcześniej opowiedział tę samą historię Joelowi.

– Jakieś dwadzieścia dwa lata temu mojego ojca odwiedzili robotnicy ze starej fabryki

azbestu w Spring Creek. Zdaje się, że wszyscy mieli rozmaite problemy ze zdrowiem i doszli

do wniosku, że dzieje się tak z powodu warunków pracy panujących w fabryce. Wcześniej

byli u innych prawników, ale żaden z nich nie chciał wziąć tej sprawy.

– Niech zgadnę: twój tatuś był inny – przerwał mu zgryźliwie Doug. – Wiadomo, stary

Yancy Wainwright, obrońca uciśnionych...

– Ojciec obiecał, że się temu przyjrzy. Wtedy jeszcze nikt nie zdawał sobie sprawy z

tego, jak niebezpieczny jest azbest. Były oczywiście jakieś przepisy, ale nie tak szczegółowe i

rygorystyczne, jak obecnie. Zresztą, fabryka w Spring Creek nie przestrzegała nawet tamtych

przepisów. Ktoś przekupywał inspektorów i robił wszystko, byle tylko odstąpić od wdrożenia

nowych, bardziej kosztownych procedur i technologii. Mój ojciec wykrył nie tylko to...

– No?

– Właścicielami fabryki byli Graysonowie. Założyli fałszywą firmę, aby nią zarządzała,

ale w rzeczywistości wszelkie zyski trafiały na ich konta. A zyski były ogromne. Ojciec

szybko się zorientował, kto stoi za tym wszystkim.

– No i co z tego? – Doug odchylił się na krześle. – Połowa północnej Florydy należy do

Graysonów. Mogą ustanawiać własne prawa.

– Postaram się to uprościć, Doug. Ojciec miał dowody w ręku, zagroził więc Graysonom

olbrzymim procesem. Na początku był pewien, że wygra, ale wtedy sędzia szybko

przygotował kontratak. Kilka dni później spotkał się z ojcem w tajemnicy i powiedział mu, że

jeśli tknie on choćby jednego z Graysonów, rodzina Graysonów go zniszczy. Następnie

pokazał mu cała furę sfałszowanych dokumentów, łączących Yancy’ego ze wszystkim, co

nielegalne – od hazardu przez malwersacje po narkotyki.

– I Yancy dał się zastraszyć? – spytał Doug. – Tak łatwo?

– Powiedzmy, że dał się przekonać. Sędzia obiecał ojcu, że zawrze z poszkodowanymi

robotnikami umowę, na mocy której mieli dostać odszkodowania – znacznie niższe, niż

gdyby zdecydowali się walczyć w sądzie i wygrali, ale za to pewne. Ojciec miał im tylko

zasugerować, żeby przyjęli ofertę sędziego i milczeli, a wtedy sędzia zniszczy to, co

przygotował, by go skompromitować.

Doug nic nie powiedział, ale nie wyglądał na specjalnie zdumionego.

– Mój tata musiał wybierać. – Billy Ray pochylił się nad stolikiem. – Mógł zaryzykować

karierę i walczyć o to, co uważał za słuszne, wiedząc jednocześnie, na co się naraża. Wiedział

jednak, że najprawdopodobniej przegrałby i sprawę, i całe swoje życie. Mógł też poradzić

robotnikom, żeby zgodzili się na umowę. Gdyby tak się stało, dostaliby jakąś rekompensatę, a

on byłby bezpieczny.

– Chyba nie muszę pytać, co wybrał?

– Nie musisz – odparł Billy. – Pozbył się wszelkich dowodów. Nie zostawił żadnych

ś

ladów prócz paru stron, które napisał na maszynie i schował na strychu, zapewne tuż przed

ś

miercią. Może chciał, żebym któregoś dnia je znalazł? Tego nie wiem, ale wiem co innego:

to, co zrobił, załamało go i zniszczyło. Czuł się tchórzem do końca życia. Nie mógł ze sobą

wytrzymać.

– I przez to zaczął pić.

Billy Ray długo patrzył na Douga, po czym wziął w garść jego pusty kufel, postawił do

góry dnem i wbił w przyjaciela ciężkie spojrzenie.

– Tak, przez to zaczął pić – powtórzył. – A ty mi nie mów, że nie potrafisz tego

zrozumieć.

Doug milczał.

– Masz wybór, Doug – odezwał się Billy, wciąż patrząc w jego zmęczoną zgryzotami i

piciem twarz. – Możesz zawołać Maggie, żeby przyniosła ci jeszcze jedno piwo, a potem

następne i tak do rana. Możesz też wrócić do domu, do żony i zastanowić się, jakim jesteś

człowiekiem. Na cokolwiek się zdecydujesz, nie próbuj prowadzić. Jeśli złapią cię na jeździe

po pijaku, przegrałeś. Chyba że pójdziesz do sędziego, a ten udowodni, że policjant z

drogówki to narkoman i terrorysta.

Billy Ray wjechał na podjazd i wyłączył silnik. Był zbyt zmęczony, żeby od razu wysiąść

z auta, odsunął więc szybę i patrzył na gwiazdy świecące na czystym letnim niebie. Przez

moment kusiło go, żeby zawrócić i pojechać wprost przed siebie, jak najdalej od Moss Bend.

Zamiast tego zebrał w sobie resztki sił i wysiadł z samochodu, zatrzaskując za sobą drzwi.

Jutro o tej porze sędzia Sawyer będzie rozważał wszelkie za i przeciw, pomyślał, a Carolina

zapewne będzie się modlić, aby wszystko dobrze się ułożyło.

A on? Co z nim?

Na ganku zaczął szukać klucza do drzwi wejściowych, otworzyły się jednak same, zanim

zdołał wyjąć rękę z kieszeni. Na progu stała Carolina.

– Co tutaj robisz? – zapytał.

– Chciałam się z tobą zobaczyć – odparła. – Byłam wcześniej w biurze, ale nikogo nie

zastałam, więc przyjechałam tu. Kiedyś na wszelki wypadek Hattie dała mi zapasowy klucz.

Dziś ona pilnuje Chrisa i Kicię. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu.

– Przeciwko czemu?

– Że włamałam się do twojego domu.

– Zanim oddasz klucz Hattie, zrób jeszcze jeden dla siebie i przychodź do mnie, kiedy

zechcesz.

– Czy to znaczy, że chciałbyś widywać mnie częściej niż w ubiegłym tygodniu?

– Pewnie, że chciałbym – westchnął. – Przecież wiesz.

– Właśnie nie wiem, Billy. Nie wiem wszystkiego do końca, a muszę wiedzieć. Zanim

jutro wejdę na salę rozpraw, muszę wiedzieć, co właściwie nas łączy.

Wpuściła go do środka i zamknęła drzwi. Billy oparł się ciężko o ścianę i popatrzył na nią

uważnie.

– Naprawdę uważasz, że to odpowiedni moment na takie dyskusje? – zapytał. – Boisz się

tego, co może się jutro wydarzyć. Ja też jestem tym zaprzątnięty, wyczerpany...

– Może i tak, ale przecież to wszystko nie ma nic wspólnego z tym, co dzieje się między

nami, prawda?

Wiedział, że Carolina ma rację. Wiedział to właściwie od dawna, a jednak wciąż nie był

w stanie przyznać, że ich wzajemne uczucia, aktualne i przyszłe, nie muszą mieć związku z

czekającym ich procesem, nie muszą zależeć od jego wyniku. Kiedyś powiedział sobie, że

tylko zwycięstwo odniesione nad Graysonem da mu prawo ją kochać. Czyżby teraz Carolina

chciała powiedzieć, że wolno mu ją kochać niezależnie od wszystkiego?

Na pewno nie wiedziała, co robi, czego chce...

– Chodź – pociągnęła go do salonu – usiądź. Kiedy na ciebie czekałam, przyrządziłam

mrożoną herbatę.

– Nie musisz się o mnie troszczyć. Nie chcę, żebyś na mnie czekała. Masz swoje

obowiązki.

– Usiądź – powtórzyła, jakby nieco zniecierpliwiona. – Wobec tego przyniosę herbaty dla

siebie. Zaczekasz?

– Przepraszam – westchnął ciężko, a potem patrzył, jak Carolina znika w korytarzu. Jasna

spódnica pieszczotliwie głaskała jej łydki. Bose stopy były drobne, biodra kołysały się

łagodnie, piersi unosiły się lekko pod bluzką.

Billy poczuł, że robi mu się gorąco. Zdjął krawat, rozpiął kołnierzyk koszuli i odetchnął

głęboko. Gdy Carolina wróciła z herbatą, zrobił jej miejsce na sofie obok siebie, ona jednak

usiadła na najbliższym fotelu, a szklanki postawiła na stole.

– Jeśli coś źle zrozumiałam, powiedz mi o tym – odezwała się po chwili.

Nie, nie mógł rozmawiać z nią w ten sposób. Siedziała wyprostowana niczym struna, z

dłońmi złożonymi skromnie na kolanach.

– Chodź do mnie – rozłożył szeroko ramiona – proszę... Zastanawiała się przez chwilę, po

czym usiadła obok i przytuliła się do niego – Widzisz – zaczął tłumaczyć – jeszcze tak

niedawno byłaś żoną Champa. Ja pojawiłem się w twoim życiu, gdy rozpaczliwie

potrzebowałaś pomocy. Kiedyś byliśmy przyjaciółmi, ale...

– Nie potrzebuję wykładu z historii – przerwała mu niecierpliwie. – Równie dobrze

pamiętam naszą przeszłość, jak ty. Mówmy konkretnie i szczerze. Zawsze tak

rozmawialiśmy.

– Zgoda. – Skinął głową, lecz nie mógł zdobyć się na to, by spojrzeć jej w oczy. –

Powiedz zatem, skąd wiesz, że potrafisz należycie rozpoznać swoje uczucia? Czy naprawdę

wiesz, kiedy kieruje tobą pragnienie pocieszenia, bliskości, przyjaźni, kiedy rządzi tobą

zwykła, fizyczna namiętność, a kiedy... inne emocje?

Carolina tylko chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią.

– Rozmawialiśmy już o tym – powiedziała. – Sugerujesz, że nie potrafię odróżnić

pożądania od wdzięczności. Albo pożądania od pragnienia bezpieczeństwa. Ze mylę miłość z

przywiązaniem i zażyłością. Otóż nie.

– Nie? – zapytał, a jego serce podskoczyło do gardła ze wzruszenia.

– Wiem, trudno mi zaufać – uśmiechnęła się smutno. – Narobiłam bałaganu we własnym

ż

yciu. Jak mam udowodnić, że wiem, czego chcę, skoro przez tyle lat...

– Nie wracajmy do tego, Carolino.

– Tak, słusznie – przełknęła ślinę. – Chciałam tylko powiedzieć, że znam swoje

pragnienia i umiem powiedzieć, co naprawdę czuję. Jeśli nie zaufasz mi w tej sprawie, to

dlaczego miałbyś w ogóle mi ufać? Skoro kłamię w kwestii własnych uczuć, nawet sama

przed sobą, to przecież mogę kłamać także w trakcie procesu.

– To nie tak – zaprotestował. – Nie sądzę, żebyś kłamała.

– Więc może uważasz, że nie jestem wystarczająco rozgarnięta, by połapać się w tym

wszystkim?

– Tego też nie powiedziałem.

– A może niezrównoważona? Wiele osób zgodziłoby się z tobą...

– Przestań! Wcale tak nie uważam!

– A więc to jeszcze coś innego. – Uśmiechnęła się, lecz jej oczy były poważne i smutne.

– Oto rzucam się w twoje objęcia, a ty nie jesteś zainteresowany. Jesteś zbyt delikatny, by

powiedzieć mi o tym wprost. Nie chcesz mnie zranić...

– Zamknij się wreszcie!

Chwycił ją w ramiona i przyciągnął mocno do siebie. Pragnął jej tak bardzo, że nie mógł

dłużej się opierać. Nie mógł też ani chwili dłużej słuchać czegoś, co tak jawnie sprzeciwiało

się jego sercu.

– Ufam ci – powiedział i zanurzył z westchnieniem twarz w jej miękkie włosy.

– Nie rób niczego, czego naprawdę nie chcesz. – Odsunęła go, opierając ręce na jego

torsie. – Nie pozwolę się oszukać.

– Wolałbym się utopić niż cię oszukać – jęknął. – Pragnę cię... – Poszukał ustami jej ust,

dłonią zbłądził na piersi. – Pragnę bardziej niż cokolwiek i kogokolwiek, zawsze pragnąłem...

– Więc nie dręczmy się więcej, skoro oboje się pragniemy – westchnęła błogo pod jego

dotykiem. – Zróbmy to wreszcie, Billy, proszę...

– Tak – odparł zduszonym namiętnością głosem. – Tutaj... Albo na górze.

– A jeśli ktoś zadzwoni, nie otworzymy.

Odsunęła się od niego gwałtownie i ruszyła po schodach na górę. Billy zrównał się z nią

dopiero przed drzwiami sypialni.

– Powiesz, że jestem bezwstydna... – Spojrzała na niego z dłonią na klamce.

– Raczej śmiała, pełna fantazji. Taka jak kiedyś.

– Miałam nadzieję, że dzisiejszy wieczór skończy się w ten sposób – powiedziała i

otworzyła drzwi. Na szafce i komódce paliły się świece, okna były szeroko otwarte.

A więc wierzyła w niego. Mocniej niż on w nią. Była pewna jego miłości i wiedziała, że

odpowie na jej miłość. Czekała.

– Zaryzykowałam. – Stanęła przed nim. – Teraz twoja kolej. Zapomnij o wszystkim, o

procesie, dzieciach, Champie... Myśl tylko o nas, o tym, czego ty chcesz...

– Chcę ciebie.

– Może gdybyś powiedział mi to wiele lat temu, nie poślubiłabym Champa. Gdybyś to

powiedział, kiedy jeszcze byliśmy dziećmi, może bym na ciebie czekała. Ale to nie twoja

wina. To ja byłam głupia. Na szczęście już nie jestem.

Podeszła do niego i zaczęła powoli rozpinać guziki jego koszuli.

– Podobno im dłużej na coś się czeka, tym bardziej się tego pragnie – szepnęła. – Czy

myślisz, że tak jest w tym przypadku?

Billy zamknął oczy. Był wzruszony, czuł radość. Ale też i żal. Gdyby kiedyś nie zabrakło

mu odwagi, może ich życie potoczyłoby się inaczej. Może nie byłoby łez, bicia, samotności.

Może Kicia i Chris byłyby ich dziećmi, szczęśliwymi, pewnymi siebie. Może ten stary dom

wypełniałby ich śmiech...

Stało się jednak inaczej i przeszłości nie sposób było zmienić.

– Kocham cię, Carolino. – Przytrzymał jej dłonie i spojrzał jej w oczy z powagą. –

Zawsze cię kochałem.

– A ja kocham ciebie.

Pocałował ją, zrazu powoli, nieśmiało, potem coraz głębiej i natarczywiej. Szarpnął

zamkiem jej sukienki, ona odnalazła pasek jego spodni. Rozebrali się szybko, niecierpliwie,

jakby nie mogąc się doczekać, kiedy pozbędą się wszystkiego, co ich dzieli, i połączą się,

nareszcie wolni i nadzy.

Skóra Caroliny była ciepła i lekko wilgotna. Jej włosy lśniły w świetle księżyca niczym

srebro. Opadli na łóżko i zaczęli sycić się sobą, zachłannie, rozpaczliwie, jak ci, którzy

wygłodzeni przedłużającym się postem, rzucają się łapczywie na jedzenie, chcąc od razu

poznać smak wszystkich potraw.

Wszystko inne przestało się dla nich liczyć. Zdawało się, że na całym świecie są teraz

tylko oni – Billy i Carolina, dwoje kochanków, którzy połączyli się wreszcie po latach

tęsknoty i niespełnienia. Prześcigali się we wzajemnych pieszczotach, odgadywali swoje

fantazje i marzenia, zapamiętali się bez reszty w tym miłosnym tańcu.

I dopiero gdy Billy wszedł w nią nagle, zamarł, jakby dopiero teraz dotarło do niego, co

się stało.

– Tak, Billy... – szepnęła Carolina i podała biodra do przodu. Jej oczy wpatrzone były w

niego błagalnie. – Tak, proszę, kochany...

Wiedział, o co go prosi – i spełnił jej prośbę. A świadomość tego, że Carolina odnalazła

spełnienie i rozkosz właśnie w jego ramionach, przepełniła jego serce szczęściem tak

ogromnym, że gdyby zapytano go teraz, czy odnalazł cel swego życia i czy może umierać,

odpowiedziałby bez wahania: „Tak”.

ROZDZIAŁ 10

Carolina nie sądziła, że tej nocy zdoła jeszcze zasnąć, lecz gdy wróciła do domu,

natychmiast zapadła w głęboki sen. Przyjechała od Billy’ego dopiero przed drugą. Tuż przed

jej wyjściem kochali się ponownie, tym razem spokojnie i bez pośpiechu. Żałowała, że nie

może zostać z nim aż do świtu. Dotychczas jedynie domyślała się, jak wielką radość

odnajdzie w jego ramionach, lecz i tak rzeczywistość przerosła jej najsłodsze marzenia.

Tak naprawdę dopiero teraz poznała smak prawdziwej rozkoszy. Młodość spędziła z

mężczyzną, którego zainteresowanie seksem było zależne od ilości alkoholu, czasem

narkotyku, który właśnie sobie zaaplikował. Najczęściej było tego albo zbyt wiele, albo za

mało, a wtedy Champ nie mógł i nie chciał się kochać. Dlatego już po roku małżeństwa

Carolina wiedziała, że nie może na męża liczyć. Oczywiście próbowała przekonać samą

siebie, że seks to nie wszystko, że choć Champ ma swoją ułomność, ona nadal go kocha i

potrzebuje. Tym bardziej go kocha, bo przecież żona powinna być z mężem na dobre i na złe,

powinna umieć się poświęcić. Jednakże złego w ich związku było więcej niż dobrego, więc i

te uczucia mimo jej wysiłków powoli umarły.

Teraz, po kilku godzinach spędzonych w ramionach Billy’ego, po kilku tygodniach

spędzonych z nim w najrozmaitszych okolicznościach, wiedziała już, czym może być

prawdziwa, pełnowymiarowa miłość. Nawet to, co czuła do Champa w najlepszym okresie

ich małżeństwa, nie mogło się równać z miłością do Billy’ego. Boże, gdyby kiedyś nie była

taka głupia, gdyby nie oszukiwała samej siebie, gdyby słuchała głosu swego serca...

Zamknęła oczy, starając się nie myśleć ani o Billym, ani o tym, co jeszcze ich czeka.

Powinna odpocząć, przygotować się do rozprawy, która miała się zacząć o dziesiątej. Billy

Ray ostrzegł ją, że posiedzenie potrwa długo, nawet do wieczora. Sędzia Sawyer zrobi

wszystko, aby nikt nie oskarżył go, że podjął decyzję zbyt pośpiesznie. Najprawdopodobniej

zechce poznać wszystkie szczegóły i nie zawaha się przed zadaniem najbardziej kłopotliwych

pytań.

Zza okna dobiegało cykanie świerszczy, znajomy uspokajający dźwięk, który tak wiele

razy koił jej stargane nerwy i pomagał zachować równowagę. Kiedy Champ był pijany albo

naćpany, nauczyła się koncentrować na dźwiękach – szumie wentylatora, wieczornym

rechocie żab, czy właśnie śpiewie świerszczy. Wtedy mógł na nią krzyczeć, mógł ją nawet

uderzyć, a mimo to udawało jej się zachować spokój i pozostać w zamknięciu swego

wewnętrznego świata.

Teraz także skoncentrowała się na cykaniu świerszczy. Postanowiła, że przebrnie przez tę

noc i doczeka do rana, tak samo, jak przebrnęła przez wiele innych. Dryfowała więc między

snem a jawą, a przed jej oczyma pojawiały się rozmaite obrazy...

Oto Kicia jako niemowlę, pulchne, żarłoczne dziecko, które było szczęśliwe jedynie

wtedy, gdy Carolina trzymała je w ramionach. Dla odmiany Chris spokojnie przesypiał

niemal całą noc. Był pogodny i radosny, z równym zainteresowaniem obserwował świat z

krzesełka dla niemowląt, jak z ramion swojej mamy.

Nigdy nie umiałaby wybierać między swoimi dziećmi. Tak wiele wniosły w jej życie.

Była jednak pewna, że gdyby Graysonowie mieli możliwość wyboru, bez wahania wskazaliby

Chrisa – był chłopcem, dzięki niemu rodzinne nazwisko miało szansę nie zaginąć. Był także

bardziej spolegliwy niż Kicia, więc łatwiej byłoby nim kierować i go urabiać.

Czas płynął, aż w końcu przestała zdawać sobie sprawę z uciekających minut.

Rozluźniała się coraz bardziej, oddychała coraz równiej, aż w końcu ogarnął ją sen.

Ś

niła, że znajduje się w jakimś zatłoczonym pokoju. Było duszno i gorąco, bowiem ktoś

rozpalił ogień w kominku. Nie podobał jej się ten pokój, nawet świąteczne drzewko przy

drzwiach nie było w stanie poprawić jej nastroju. Przeszkadzały jej otwarte, nieprzytulne

przestrzenie, niskie sufity, zimna terakota na podłogach, zbyt duże okna. Hałas tu panujący

był równie nieznośny, jak upał.

Chciała iść do domu, ale nie mogła zostawić Champa. Gdyby poprosiła kogoś z

przyjaciół, żeby ją odwiózł, Champ wracałby sam, a z pewnością nie był w stanie prowadzić.

Jeśli natomiast wzięłaby auto bez jego wiedzy, zrobiłby jej w domu dziką awanturę. Jego

skłonność do pastwienia się nad żoną wzrastała wraz ilością wypitego alkoholu, a tego

wieczoru jej mąż nie odmawiał go sobie.

– Zostawisz go, prawda?

Carolina uniosła wzrok i ujrzała, że dołączyła do niej Taylor. Stały obok wazy z

ponczem, w najchłodniejszym kącie pomieszczenia. Ludzie podchodzili tu i odchodzili, a

Carolina cały czas opierała się o stół, aby uniknąć rozmów.

– Nie. Chyba za wcześnie, żeby wychodzić – powiedziała z wymuszonym uśmiechem. –

Nie śpiewaliśmy jeszcze kolęd.

– Nie miałam na myśli przyjęcia.

Wiedziała, o czym mówi Taylor. Wiedziała też, że nie powinna mówić prawdy ani

Taylor, ani nikomu innemu. Rzeczywiście zamierzała zostawić Champa, zabrać dzieci i uciec.

Zdecydowała się na to właśnie tego wieczoru, w drodze na przyjęcie. Teraz musiała jedynie

poczekać na odpowiedni moment.

– Powinnaś go zastawić. – Taylor położyła dłoń na jej ramieniu. – Twój mąż to nic

niewarty sukinsyn.

Wciąż mając przed oczyma współczucie malujące się na twarzy Taylor, Carolina

wzniosła się nad pokój. Nawet kiedy krążyła nad domem i płynęła ku chmurom, nadal

widziała smutne oblicze przyjaciółki. W pewnej chwili spojrzała na drogę prowadzącą do

domu, po której jechało jej własne BMW Nagle twarz Taylor zniknęła, zastąpiona przez pełne

wściekłości oczy Champa.

– Zabiję cię, suko, jeśli mnie zostawisz! – wysyczał. – Zabiję... !

Krzyknęła przez sen i gwałtownie usiadła. Miała wyschnięte, spieczone usta i potwornie

bolała ją głowa.

W sądowym korytarzu Carolina prezentowała się poważnie i dostojnie. Jasne włosy

ś

ciągnęła do tyłu i przepasała ciemną wstążką. Założyła granatowy kostium, którego jedyną

ozdobą była konserwatywna złota brosza. Wyglądała pięknie, lecz zarazem smutno, by nie

powiedzieć ponuro.

Billy wiedział, że położyła się spać zbyt późno. W końcu sam był tego przyczyną. Ujął ją

delikatnie za ramię i poprowadził korytarzem w stronę sali, w której miała odbyć się

rozprawa.

– Dobrze się czujesz? – spytał z niepokojem.

– Boli mnie głowa. – Bez powodzenia spróbowała się uśmiechnąć. – Ale poza tym w

porządku.

– Na pewno?

– Billy, wczoraj śniło mi się przyjęcie. Początkowo nie zrozumiał, o co jej chodzi.

Dopiero po chwili zorientował się, o jakim przyjęciu mówi Carolina.

– Czy wcześnie także ci się śniło? – spytał.

– Chyba tak. A może nie... W każdym razie ten sen wydał mi się znajomy. – Wzruszyła

ramionami. – Tak mnie przygnębił, że obudziłam się i nie mogłam zasnąć do rana. Myślisz,

ż

e wspomnienia mogą powracać w formie snów?

– Nie wiem. Jeśli tak jest, sąd uzna je raczej za niewiarygodne.

– Oczywiście. Nie zamierzałam wspominać o tym sędziemu, ale... Widzisz, Billy, ja

chyba chciałam go opuścić, a on się zorientował.

– Champ? – Billy poczuł nagły skurcz w żołądku. – Pamiętasz coś jeszcze? – zapytał, gdy

skinęła głową.

– Wrzeszczał na mnie... Przed przyjęciem albo po nim. Nie wiem dokładnie. Może

zresztą i przed, i po. W tym śnie była też Taylor. Na przyjęciu spytała mnie, czy zamierzam

zostawić Champa, a ja zaprzeczyłam, bo bałam się do tego przyznać. Położyła mi rękę na

ramieniu... – Carolina wykonała teraz taki sam gest. – Powiedziała: „Powinnaś go zastawić.

Twój mąż to nic niewarty sukinsyn. „

– Dosadnie.

– Tak właśnie powiedziała.

– Przyjdzie tutaj. Spytam ją, czy pamięta taką rozmowę. Jeśli tak, będzie to oznaczać, że

wraca ci pamięć.

– Chciałabym, żeby wróciła. Chciałabym wiedzieć, co zdarzyło się tamtej nocy. Lepsza

najgorsza prawda niż niepewność.

Opuściła dłoń i westchnęła. Za parę minut miało się rozpocząć pierwsze przesłuchanie i

niektórzy weszli już do środka. Graysonów jeszcze nie było.

– Chcesz, żebyśmy jeszcze raz porozmawiali o najważniejszych sprawach? – spytał Billy.

– Nie, nie martw się o mnie. Nie zdenerwuję się, niezależnie od tego, co o sobie usłyszę.

Ż

adnych scen ani krzyków, obiecuję. Dam też jasno do zrozumienia, że pozwolę Graysonom

spotykać się z dziećmi, o ile zaakceptują, że to ja będę decydować o ich wychowaniu.

– Tak, to ważne – uśmiechnął się i uścisnął jej dłoń. – Najważniejsze to nie dać się

zdenerwować. Ufam ci, Carolino. Bądź kobietą, którą zawsze kochałem.

Odwzajemniła jego uśmiech.

– Jestem gotowa – powiedziała.

Graysonowie pojawili się na sali rozpraw dokładnie o dziesiątej. Sędzia miał na sobie

kosztowny ciemny garnitur, a Gloria elegancką suknię, którą najpewniej zakupiła właśnie na

tę okazję. Nie była to jednak supermodna suknia, z których Gloria słynęła dotychczas. Jej

elegancja była dyskretna i stonowana, jakby bardziej dostosowana do wieku pani Grayson.

Billy pomyślał, że teściowa Caroliny po raz pierwszy wygląda jak babcia, która z radością

piecze ciasteczka dla wnucząt lub szyje ubranka dla lalek.

Ich adwokat, Sam Franklin, był jednym z najlepszych prawników w największej firmie

prawniczej w Moss Bend. Mówiło się, że ten rumianolicy i łysiejący mężczyzna pewnego

dnia zajmie miejsce samego sędziego Graysona. Billy Ray wystarczająco często spotykał się z

nim w sądzie, aby wiedzieć, że nie można lekceważyć takiego przeciwnika.

Franklin przedstawił zarzuty Graysonów i spokojnie wyjaśnił, dlaczego jego klienci

uważają, iż Chris oraz Kicia powinni znaleźć się pod ich opieką. Jego zadaniem było

udowodnienie wszystkim obecnym, że to Graysonowie mają rację. Przedstawił swoje

argumenty, a potem wezwał przed sąd ekspertów.

Jako pierwszy zeznawał psychiatra, doktor Jack Bellows, który miał ocenić zdolność

Caroliny do opieki nad dziećmi. Nieprzypadkowo był to ten sam człowiek, którego

Graysonowie zatrudnili tuż po wypadku. Jego diagnoza była dokładnie tak druzgocąca, jak się

tego spodziewano. Zanim Billy Ray zdołał zgłosić sprzeciw, padły słowa, których się

obawiał: brak równowagi psychicznej, stany depresyjne przeplatane nadaktywnością i euforią,

płacz z niezrozumiałych powodów, lęki i urojenia, objawy paranoi, złe rokowania...

Cóż, jeśli tylko się chce, z każdego można uczynić wariata, pomyślał Billy. Mało to ludzi

ma depresje i lęki?

Poczekał spokojnie, aż Bellows skończy, a później uniósł dłoń, dając sędziemu

Sawyerowi znak, że chciałby zadać świadkowi kilka pytań.

– Doktorze Bellows – podszedł do lekarza, gdy Sawyer kiwnął głową na znak zgody –

pana medyczne referencje są imponujące. Czy jednak ma pan doświadczenie w leczeniu

szoków pourazowych?

– Jestem psychiatrą – uśmiechnął się Bellows.

– Czy jest pan psychiatrą klinicznym, który styka się na co dzień z ofiarami wypadków,

które cierpią na zaburzenia pamięci?

– To nie jest moja specjalizacja – przyznał mężczyzna, marszcząc brwi.

– A jaka jest pańska specjalizacja?

– Psychoanaliza.

Billy Ray powoli pokiwał głową.

– Czy mógłby nam pan opisać swojego typowego pacjenta? Czy to ktoś, kogo leczy pan

po poważnym wypadku, takim, jaki przeżyła moja klientka? Ktoś, kto stracił pamięć, kto

usiłuje uporać się z nagłą śmiercią małżonka?

– Mój typowy pacjent to osoba, która chce zbadać swoje życie, swoją podświadomość,

aby dowiedzieć się, kim jest i dlaczego zachowuje się tak, jak się zachowuje. – Lekarz

pochylił się ku Billy’emu. – Zazwyczaj znam swoich pacjentów od lat. Psychoanaliza to

długotrwała terapia.

– Rozumiem. A czy po wypadku Carolina Grayson powiedziała panu, że właśnie tego

pragnie? Analizować rozmaite wydarzenia ze swojego życia, poczynając, powiedzmy, od

wczesnego dzieciństwa?

– Carolina Grayson odmawiała współpracy. Jak już podkreśliłem, nie chciała przyznać,

ż

e ma problemy, co dowodzi...

– To już wiemy. Miał pan czas na przedstawienie swoich argumentów, teraz zaś

chciałbym, żeby odpowiadał pan jedynie na moje pytania. Dlaczego więc do pana

przychodziła, skoro tego nie chciała?

Bellows milczał, jak gdyby domyślał się jakiejś pułapki. Nie mógł jednak odmówić

odpowiedzi na pytanie.

– Przychodziła, gdyż jej teściowie chcieli jej pomóc.

– Więc to oni uznali, że wymaga pańskiej pomocy?

– Tak, państwo Grayson uznali, że ich synowa potrzebuje pomocy.

– Sprawdźmy, czy dobrze zrozumiałem. Carolina przychodziła do pana pod przymusem...

– Nie!

– Powiedział pan, że odmawiała współpracy. Nie chciała poddawać się psychoanalizie,

lecz została do tego nakłoniona. Czy według pana, jako specjalisty, nie wyjaśnia to przyczyn

jej niechęci do pana i pańskiej terapii? Czy zamiast mówić, że ukrywała swoje problemy,

można by rzec, że nie miała po prostu ochoty na rozmowę o, powiedzmy, intymnych

przeżyciach ze swej młodości i dzieciństwa? Może się zwyczajnie krępowała? Może czuła się

niezręcznie, mówiąc o swoich uczuciach?

– Była oporna i nie współpracowała – powtórzył lekarz. – Poza tym wcale nie

rozmawialiśmy o jej dzieciństwie.

– A o czym?

– Kiedy pytałem ją o wypadek i o jej udział, powiedziała....

– Przepraszam – przerwał mu Billy. – Dlaczego zapytał ją pan o to wprost, doktorze

Bellows? Skoro specjalizuje się pan w psychoanalizie i właśnie jej miała zostać poddana

Carolina, dlaczego skoncentrował się pan na jednym traumatycznym wydarzeniu z niedalekiej

przeszłości? Zwłaszcza że twierdzi pan, że leczenie szoków pourazowych to nie jest pańska

dziedzina. Nie bał się pan, że wyrządzi pan jej krzywdę?

– Pan wybaczy – żachnął się Bellows. – Jestem lekarzem i wiem, co robię. A robiłem

wszystko, co mogłem, aby jej pomóc. Do podobnych przypadków szpitale zatrudniają także

psychoanalityków, są takie sytuacje.

– Wiemy o tym, ale sam pan przyznał, że nie ma pan akurat takich doświadczeń i takich

kwalifikacji.

Sędzia wysłuchał sprzeciwu Sama Franklina i czekał, aż ten przedstawi dokumenty,

potwierdzające umiejętności doktora Bellowsa. Billy również czekał, a był przy tym

uśmiechnięty i spokojny. Czuł, że udało mu się osiągnąć pierwszy cel – podważyć zaufanie

do eksperta, a co za tym idzie, także do jego mocodawcy.

– Zanim skończę, doktorze, proszę, aby powiedział pan sądowi, dlaczego właśnie pana

poproszono o ekspertyzę, a wcześniej o prowadzenie Caroliny Grayson? – spytał. – Łączą

pana jakieś stosunki z rodziną Graysonów?

– Spotykamy się towarzysko.

– Rozumiem. Czy po spotkaniach z Caroliną rozmawiał pan z nimi o stanie jej zdrowia?

Co pan im mówił?

Lekarz milczał.

– Doktorze Bellows?

– Nie wolno mi dyskutować o szczegółach. Obowiązuje mnie tajemnica lekarska.

– Nie pytam o sprawy merytoryczne. Pytam tylko, czy rozmawiał pan z nimi o przypadku

Caroliny?

– Ogólnie – odrzekł w końcu lekarz.

– Rozumiem. Dlaczego?

– Gdyż się o nią martwili.

– O Carolinę? Czy raczej o swoje wnuki?

– Tego nie wiem.

– A czy kiedy zajmował się pan Caroliną po wypadku, Graysonowie wspominali o swojej

chęci przejęcia opieki na dziećmi?

– Pan wybaczy, to były rozmowy prywatne.

– Sąd chciałby poznać ich treść.

Sędzia Sawyer potwierdził słowa Billy’ego, a wtedy lekarz westchnął i spojrzał nerwowo

na zegarek.

– Tak, Whittier Grayson mówił mi, że będzie starał się o opiekę, jeśli Caroliną zechce

odejść z jego wnukami.

– Rozumiem. Więc kiedy pan się z nią spotykał, był pan świadom tego, że Graysonowie

chcą przejąć opiekę nad wnukami?

– Tak. – Doktor Bellows zmarszczył czoło. – Nie wiem tylko, co to ma do rzeczy.

– Czyżby? Surowo oceniał pan moją klientkę i nie dawał jej pan szans, choć z tego co

wiem, psychoanalitycy nigdy tak nie postępują. Czy szukał pan powodów, dla których

Caroliną powinna była zostać odsunięta od dzieci po to, by zrobić przysługę przyjaciołom,

czy rzeczywiście chciał pan jej pomóc, doktorze Bellows?

– Sprzeciw, wysoki sądzie! – Sam Franklin zerwał się na równe nogi.

– Wycofuję pytanie – powiedział Billy Ray. Podziękował świadkowi i wrócił na miejsce

obok Caroliny.

To, co ewentualnie zyskał, najprawdopodobniej stracił w ciągu następnej godziny. Sam

Franklin wzywał świadka za świadkiem, a wszyscy zeznawali, że Carolina nie nadaje się do

sprawowania opieki nad dziećmi.

Przedszkolanka powiedziała, że Kicia często była zamyślona i zła, a rozmowy z Carolina

na ten temat nie przyniosły żadnego rezultatu. Poza tym Carolina nie przychodziła na

zebrania lub wykręcała się od nich i przynajmniej raz spóźniła się po odbiór Kici. Billy Ray

zmusił kobietę, by przyznała, że Kicia była zawsze czysta i dobrze ubrana, wydawała się też

najedzona i nigdy nie miała żadnych siniaków. Przedszkolanka musiała też potwierdzić pod

jego naciskiem, że wielu rodziców zbyt późno przychodzi po swoje pociechy i że przedszkole

wprowadziło nawet do regulaminu odrębny przepis, regulujący tę sprawę.

Gdy zadawał pytania przedszkolance, Carolina podsunęła mu karteczkę. „Spóźniłam się

tylko dwa razy, a to dlatego, że Chris był chory – przeczytał. – Na zebranie nie przyszłam raz,

bo Champ nie wypuścił mnie z domu.”

Mimo to w umysłach wielu obserwatorów powstał wizerunek Caroliny jako niezbyt

doskonałej matki. Umocnił się on, gdy Sally Whitcomb, dawna sąsiadka Graysonów, zeznała,

iż Carolina często – choć na krótko – zostawiała dzieci pod jej opieką i że wydawały się one

spięte i nieszczęśliwe. Inna sąsiadka zeznała, że wieczorami słyszała krzyki Caroliny i że

obawiała się o bezpieczeństwo dzieci.

– Czy pani Grayson krzyczała na dzieci? – spytał Billy Ray, gdy nadeszła jego kolej.

– Na to wygląda.

– Czy słyszała pani, co krzyczy?

– Słyszałam po prostu krzyki.

– Więc nie jest pani pewna, czy krzyczała na dzieci?

– A na kogo?

– Mogła krzyczeć z innego powodu. Może dlatego, że ktoś ją krzywdził? Może była bita?

Kobieta wyprostowała się.

– Musi pan wiedzieć, że tego rodzaju ludzie nie mieszkają w naszym sąsiedztwie –

odpowiedziała wyniośle. – To u nas nie do pomyślenia.

– Nie? Z doświadczenia wiem, że tego rodzaju ludzie zdarzają się wszędzie. – Billy

cofnął się o krok. – Czy zawiadomiła pani policję o tych krzykach?

– Nie.

– Nie? A to dlaczego?

Kobieta wyraźnie się zawahała. Jej spojrzenie powędrowało w głąb sali. Billy był pewien,

ż

e patrzy na sędziego Graysona.

– Bo jej mąż się tym zajął.

– Jej mąż? W jaki sposób?

– Po prostu kazał jej być cicho. Wtedy krzyki zawsze ustawały.

– Więc Champ Grayson mówił żonie, żeby była cicho?

– Zgadza się.

Billy zajrzał do swoich notatek.

– Mam tu napisane – powiedział, podnosząc wzrok na kobietę – że pani dom znajduje się

w odległości dwudziestu metrów od domu, w którym mieszkali Champ i Carolina

Graysonowie. Czy to prawda?

– Chyba tak.

– Czy często słuchała pani rozmów dobiegających z sąsiedztwa?

– Ależ skąd!

– Czy mogłaby pani usłyszeć rozmowę prowadzoną normalnym głosem?

– Wątpię.

– Czyli kiedy Champ uciszał Carolinę, nie robił tego normalnym głosem. Krzyczał na nią,

tak?

– Chyba tak. – Znowu spojrzała w głąb sali.

– Musiał krzyczeć, skoro słyszała pani jego słowa. Kazał Carolinie być cicho, tak?

– Zgadza się.

– A czy słyszała pani jakieś słowa, które wykrzykiwała Carolina i które mogłaby pani

teraz przytoczyć? Były jakieś słowa czy tylko krzyki?

Kobieta nie odpowiadała, więc musiał ją ponaglić.

– Chyba nie – odparła w końcu niechętnie.

– Więc nie słyszała pani żadnych jej słów i nie może pani stwierdzić, na kogo krzyczała i

dlaczego?

– Nie.

Billy zacisnął pięści ukryte w kieszeniach spodni, ale nie zmienił wyrazu twarzy. Usiadł,

a wtedy podniósł się Franklin, by rozwiać zasiane przez poprzednika wątpliwości.

Sąsiadki i nauczycielka Kici były dobrymi, poczciwymi kobietami, które wierzyły, że

zeznając na tej rozprawie, przysłużą się dobrej sprawie. Ufały Graysonowi i łatwo dały się

zmanipulować. Jednak następna grupa świadków stanowiła twardszy orzech do zgryzienia –

ci umieli jawnie kłamać i wiedzieli, z czym się mogą zetknąć na sali sądowej.

Jednym z nich był barman z miejscowego hotelu, który twierdził, że Carolina często

odwiedzała tamtejszy bar i że więcej niż raz odmówił jej obsłużenia, gdyż za dużo wypiła.

– Widziałaś go kiedyś? – szepnął Billy do Caroliny.

– Widywałam go, gdy przyjeżdżałam do hotelu po Champa, który zazwyczaj leżał

nieprzytomny na zapleczu. Następnego dnia Champ dawał mu pieniądze, żeby siedział cicho.

Billy wiedział, że nie ma sensu tracić zbyt wiele czasu na świadka, który kłamie tak

bezczelnie.

– Przed rozprawą prosiłem pana – zwrócił się do barmana – żeby ujawnił pan przed

sądem nazwiska klientów, którzy mogli widzieć Carolinę w barze, abyśmy mogli

zweryfikować pana zeznanie. Odmówił pan wtedy. Wyjaśni nam pan, dlaczego?

– Nie chcę wpędzać ludzi w kłopoty. Goście, którzy przesiadują w barze, mają prawo do

dyskrecji. Może ich żony myślą, że poszli do kościoła? – Mężczyzna zaśmiał się krótko i

mrugnął do Billy’ego okiem. – Rozumie pan, nasz klient, nasz pan.

– A więc może poda pan sądowi jakieś daty. Kiedy dokładnie widział pan moją klientkę?

– Nie prowadzę statystyk. Mówię to, co pamiętam.

– Mówi pan mało konkretnie.

– Ale nie kłamię. Po co miałbym kłamać?

– No właśnie, po co? – Pokiwał głową Billy i wrócił na swoje miejsce.

Kłamstwa ciągnęły się przez następną godzinę. Kolejni wyciągani jak króliki z kapelusza

ś

wiadkowie zgodnie twierdzili, że widzieli Carolinę popijającą samotnie w barach. Pewien

hydraulik opowiadał, że znalazł ją nieprzytomną w kuchni, gdy pewnego listopadowego ranka

przyszedł naprawić piec. Na stole w kuchni widział oczywiście otwartą butelkę bourbona. Za

to opiekunka do dzieci upierała się, że pewnego wieczoru musiała zostać w domu Graysonów

dłużej, aby położyć Carolinę do łóżka, gdyż ta była zbyt pijana, żeby sama się rozebrać.

Wcześniej, gdy Billy ujrzał nazwisko kobiety na liście świadków, zapytał o nią Carolinę.

– Czy rzeczywiście opiekowała się dziećmi?

– Raz, mniej więcej dwa lata temu – odparła. – Wtedy pracowała dla agencji opiekunek,

miała doskonałe referencje. Przyłapałam ją na tym, jak usiłowała wynieść srebrną kasetkę z

wiecznym piórem, którą trzymałam na górze. Oczywiście nigdy więcej nie wpuściłam jej do

domu, ale opowiedziałam Graysonom całą tę historię.

– Czy ktoś ci towarzyszył, gdy przyłapałaś ją na kradzieży?

– Moja przyjaciółka, Eden Harper. Wcześniej byłyśmy na gimnastyce i weszła ze mną do

domu, żeby coś pożyczyć. Była przy tym. Długo potem to wspominała.

– Graysonowie wiedzieli, że tam była?

– Nie pamiętam, żebym im o tym mówiła. Ale to było tak dawno temu...

Billy wstał i zarezerwował sobie prawo do późniejszego przesłuchania świadka. Nie

dodał, że Eden, która po południu miała zeznawać na korzyść Caroliny, zaprzeczy opowieści

opiekunki i – miał nadzieję – zasieje w Sawyerze wątpliwości co do prawdomówności

ś

wiadków Graysonów.

– Nie wiem, jak długo jeszcze to wytrzymam – szepnęła mu do ucha Carolina. Jej głos

drżał. Billy nie miał odwagi na nią spojrzeć. Mógł sobie wyobrazić, jak bardzo raniły ją te

wszystkie kłamstwa.

– Przeżyjesz – powiedział. – Zaraz będzie przerwa na lunch. Zjesz i nabierzesz nowych

sił.

Ostatnim świadkiem powołanym przez Sama Franklina była Taylor Betz. Billy zerwał się

na równe nogi i poprosił o głos.

– Wysoki sądzie, czy to nie pomyłka? – zapytał. – Taylor Betz to nasz świadek.

– Wysoki sądzie, pani Betz zgodziła się złożyć zeznanie, które dotyczy sprawy państwa

Graysonów – wtrącił Sam. – Myślę, że powinno się jej na to pozwolić.

Spierali się przez chwilę, lecz w końcu sędzia Sawyer zgodził się, by Taylor zeznawała

jako świadek Graysonów. Billy usiadł. Czuł, że ze złości ściska mu się żołądek.

– Co się dzieje? – Carolina dotknęła jego ramienia. – Dlaczego Taylor zeznaje teraz?

Przecież jest po naszej stronie.

– Najwyraźniej już nie.

Ubrana w zieloną sukienkę Taylor zajęła miejsce na podium dla świadków – Pani Betz –

zaczął Sam Franklin – jaki związek łączy panią z panią Carolina Grayson?

– Przyjaźnimy się od liceum.

– Czy można powiedzieć, że dobrze ją pani zna?

– Tak – odparła cicho Taylor.

– Czy pan Wainwright prosił panią, aby zeznawała pani w jej obronie?

– Tak – odpowiedziała jeszcze ciszej.

– Ale zamiast tego zdecydowała się pani zeznawać na korzyść państwa Graysonów,

prawda? Sama pani o to poprosiła?

– Tak.

– Dobrze. Cofnijmy się nieco w czasie. Usłyszeliśmy tu dziś od wielu świadków, że

Carolina Grayson miała kłopoty z alkoholem. Czy pani także to zauważyła?

Billy Ray zgłosił sprzeciw, zaznaczając, że świadek nie jest specjalistą od rozpoznawania

problemów alkoholowych.

– Wobec tego zapytajmy inaczej – powiedział Sam. – Czy dwudziestego grudnia

wieczorem, w dniu, w którym zginął Champion Grayson, zauważyła pani, że Carolina

Grayson piła zbyt wiele?

– Tamtego wieczoru Carolina była bardzo przygnębiona – odparła Taylor i zawahała się

wyraźnie.

– Mozę pani nam o tym opowiedzieć dokładniej?

– Tak. Zachowywała się nieco dziwnie. Nie chciała rozmawiać ani ze mną, ani z nikim

innym. Spędziła cały wieczór obok wazy z ponczem. Ten poncz był mocny, zrobiono go na

rumie, winie i jeszcze jakimś alkoholu. Ja wypiłam tylko szklaneczkę i zorientowałam się, że

mi wystarczy. Carolina stała tam przez cały wieczór. Dopiero później domyśliłam się,

dlaczego...

– Wysoki sądzie, sprzeciw! – poderwał się Billy. – Pani Betz snuje domysły, a nie

opowiada o faktach.

– Sam jestem w stanie ocenić, co robi pani Betz – odparł chłodno sędzia i ponownie

skierował uwagę na świadka.

– Co zaszło, zanim Carolina Grayson opuściła przyjęcie? – zapytał Franklin, kiedy

sprzeciw został oddalony. – Proszę dobrze się zastanowić i opowiedzieć nam dokładnie.

Taylor odwróciła wzrok, którym Franklin zdawał się przewiercać ją na wskroś.

– Tuż przed północą Champ uznał, że czas już jechać – zaczęła opowiadać. – Podszedł w

holu do Caroliny i ujął ją za ramię. W pobliżu byłam tylko ja, bo wszyscy goście zgromadzili

się wokół pianina i śpiewali kolędy. Carolina strząsnęła rękę Champa i powiedziała mu, żeby

jej nie dotykał. Martwiłam się o nią. Przez cały wieczór zachowywała się dziwnie. Zapytałam,

czy chce, żebym to ja odwiozła Champa, a ona została dłużej... – Taylor umilkła, zawahała

się. – Champ sporo wypił, nie był w stanie prowadzić...

Sam czekał, lecz gdy Taylor milczała zbyt długo, zapytał łagodnie:

– I co było dalej, pani Betz?

Taylor spuściła głowę i powiedziała tak cicho, że Billy z trudem dosłyszał jej słowa:

– Carolina odmówiła. Powiedziała, że sama go odwiezie. Twierdziła, że w drodze do

domu musi coś załatwić. Piętnaście minut później Champ już nie żył.

ROZDZIAŁ 11

– Tak, czasem zostawiałam dzieci z Sally, na krótko – powiedziała Carolina, patrząc

Billy’emu prosto w oczy. – Zazwyczaj wtedy, gdy usiłowałam odnaleźć Champa lub

przywieźć go do domu tak, żeby nikt się nie zorientował. Musiałam po niego jeździć, bo

dzwonił do mnie i groził samobójstwem. Albo dzwoniła jego sekretarka i mówiła, żeby

przyjechać, bo urwał mu się film. Nigdy nie wiedziałam, co zrobić, żeby utrzymać w sekrecie

jego podwójne życie. A że dzieci u Sally były smutne i rozdrażnione? A jakie miały być,

skoro widziały, co się dzieje?

Billy objął ją ramieniem i przytulił do siebie. Jedli właśnie lunch w jego biurze i

komentowali wydarzenia, które miały miejsce na sali sądowej przed przerwą.

– Zeznanie Sally to nie jest nasz największy problem – powiedział.

– Wiem, chodzi o Taylor – westchnęła. – To John ją zmusił, żeby tak mówiła. Nigdy nie

powiedziałaby tego wszystkiego, gdyby jej nie kazał. Graysonowie zmusili jego, a on Taylor.

To straszne. Nikt w tym mieście nie odważy się stanąć przeciwko nim. Stracę dzieci, Billy!

– Spokojnie. Mamy za sobą dwóch psychologów, twojego doradcę prawnego i kilku

ś

wiadków.

Nie wspomniał jej o tym, że Fran przekazała mu właśnie, iż dwoje z tych świadków – w

tym Eden Harper – w ostatniej chwili odmówiło składania zeznań. A co z tymi, którzy

zdecydowali się przyjść na rozprawę? Czy sędzia Grayson także i ich nie będzie chciał

zastraszyć?

– Oni mają szeryfa – powiedziała Carolina – poza tym sami będą zeznawać, a dla

większości ludzi w Moss Bend słowa Graysona są jak wyrocznia. Wiem dobrze, co powie

każde z nich.

Rozmowę przerwała im Fran.

– W bibliotece czeka na ciebie jakiś menel – oznajmiła z charakterystyczną dla siebie

ponurą miną.

– Czy to ważne? – zapytał.

Wyraz twarzy sekretarki starczył mu za odpowiedź. Uświadomił także, że zdaniem Fran,

powinien przyjąć gościa bez świadków.

– Posiedzisz z Carolina? – zapytał, a sam wstał i założył marynarkę.

– Powiedz mi tylko, Billy, że wszystko będzie dobrze.

– Carolina złapała go za rękaw. – Powiedz, że stanie się cud i dzieci zostaną ze mną.

– Nie stanie się cud, Carolino. Zrobię po prostu, co będzie w mojej mocy. – Uścisnął jej

dłoń, po czym przeprosił ją i pozostawił pod opieką Fran.

W bibliotece czekał na niego Doug. Billy wszedł do pokoju, zamknął za sobą drzwi.

– Rozumiem, że nie przyszedłeś w celach towarzyskich – powiedział.

– Mam coś dla ciebie. – Doug wyciągnął z kieszeni pomiętą kartkę i podał ją Billy’emu

bez słowa komentarza. Na kartce wypisany był ciąg cyfr, najprawdopodobniej numer telefonu

do innego miasta.

– Co to ma być?

– Zadzwoń pod ten numer. Powiedz, kim jesteś, i spytaj o Francisa Turnera. Dowiesz się

ciekawych rzeczy.

– Francis Turner? – Billy zmarszczył brwi. – Technik laboratoryjny, który wykonał test

na zawartość alkoholu we krwi Caroliny po wypadku?

– Ten sam.

Wszelkie dotychczasowe próby znalezienia Franka Turnera i wezwania go na rozprawę w

charakterze świadka spełzły na niczym. Już w styczniu Turner opłacił zaległy czynsz,

zrezygnował z pracy w szpitalu miejskim i zniknął bez śladu. Billy Ray zamierzał powiedzieć

o tym przed sądem i zażądać, aby z powodu tego dziwnego zbiegu okoliczności wyniki

badania wycofano jako dowód obciążający Carolinę, ale sam wiedział, że szanse na to są

znikome.

Teraz w zamyśleniu przyglądał się kartce papieru.

– Zeznajesz po przerwie, prawda? – zapytał.

– Zgadza się. – Doug zahaczył kciukami o pasek. – Być może będziesz chciał mi zadać

kilka pytań dotyczących wypadku.

– Dobrze się domyślasz.

– Nie chcę ci wchodzić w paradę, ale...

– Tak? – Billy popatrzył na niego czujnie.

– Ale możesz mnie zapytać, gdzie dokładnie znalazłem ciało Champa tamtego wieczoru.

Spieszyłem się, chciałem jak najszybciej zawieźć Carolinę do szpitala i sprawdzić, czy można

coś jeszcze zrobić dla Champa. Oczywiście ten sukinsyn już nie żył, ale nie od razu się

zorientowałem. Z raportu usunąłem parę szczegółów, a sąd byłby ich pewnie ciekaw.

– Dzięki, Doug. – Billy położył mu dłoń na ramieniu. – Będę o tym pamiętał.

– To nie wszystko, Billy. Tego ranka przypomniałem sobie parę spraw. – Doug odwrócił

spojrzenie. – Pamiętasz, jak kiedyś wszedłem na ziemię starego Rolanda, żeby dostać się do

rzeki, i przez pomyłkę zapomniałem zamknąć bramę?

– Pamiętam. Tamtego lata świetnie brały sumy. Miałeś przynieść do domu parę sztuk, bo

twoja matka zagroziła, że inaczej cię spierze.

– Tak było... – westchnął Doug i rozpogodził się na chwilę na wspomnienie dawnych

czasów. – Kiedy nie udało mi się złapać ryby, jadaliśmy na kolację fasolę.

– U nas było podobnie.

– Przez to, że zostawiłem otwartą bramę, Roland stracił krowę na drodze.

– Pamiętam, potrąciła ją ciężarówka.

– A on chciał, żeby mnie aresztowano za wkroczenie na cudzy teren. – Doug potrząsnął

głową, jakby wciąż trudno mu było w to uwierzyć. – Pamiętam, co wtedy powiedziałeś.

Obiecałeś staremu Rolandowi, że pomożesz mi odkupić tę krowę. Nie miałeś z tym nic

wspólnego, a mimo to postanowiłeś mi pomóc. Cholera – uśmiechnął się gorzko – mieliśmy

dopiero po dwanaście lat. Cale lato wyrywaliśmy chwasty, zbieraliśmy owoce i czyściliśmy

jego śmierdzącą oborę.

– Dlatego mi to dałeś? – Billy Ray popatrzył na pogiętą kartkę papieru. – Odpracowujesz

stary dług?

– Nie. Za długo żyłem wspomnieniami. Wciąż myślałem o tym, jak mi teraz dobrze i jak

strasznie było być zerem, jeść fasolę na kolację i pragnąć tego, co mają wszyscy oprócz mnie.

Chciałem być taki, jak ci lepsi, chciałem... do jasnej cholery, chciałem być dżentelmenem!

Dżentelmenem z Południa, który mieszka w wielkim domu, ma służbę, a jego dzieci biorą

lekcje gry na pianinie. Chciałem tego, co miał Champ.

– Champ miał wszystko.

– I patrz, co mu z tego przyszło. Chyba pogodzę się z tym, że jestem zwykłym

Fletcherem, a nie żadnym dżentelmenem. Byłem prostakiem i nim zostanę. Ale mam swój

honor, Billy. I niech mnie szlag, jeśli miałbym pić, ćpać albo kłamać przed sądem!

Kiedy Billy wrócił później do gabinetu, Caroliny już w nim nie było.

– Poszła do przedszkola sprawdzić, co z dziećmi – poinformowała go Fran. – Była zbyt

zdenerwowana, żeby jeść, choć namawiałam ją, jak mogłam.

– To nawet lepiej, że poszła – powiedział. – Muszę zadzwonić. Nie wpuszczaj teraz

nikogo. I zajrzyj do mnie, jak tylko wróci Carolina.

– Nie wróci. Powiedziała, że spotkacie się na sali sądowej. – Fran umilkła na chwilę. –

Była wyraźnie przygnębiona.

– Nic dziwnego.

– Niezbyt dobrze idzie, co?

– Na razie tak sobie. Ale to jeszcze nie koniec. Przepraszam, Fran – popatrzył na nią

wymownie – muszę zdążyć z tym telefonem przed końcem przerwy.

– Oczywiście. – Fran zniknęła za drzwiami, a on sięgnął po słuchawkę. Nawet nie

zauważył, że nie zrobiła obrażonej miny.

Kiedy skończył rozmawiać, poczuł się znacznie lepiej. Pożegnał się z Fran, opuścił biuro

i szybko przeszedł przez ulicę. Kościół metodystów i przedszkole znajdowały się zaledwie

dwa domy dalej. Szybko je znalazł, ale nie musiał nawet wchodzić do środka – Carolina stała

pod drzewem i przyglądała się gromadce dzieci, wśród których był Chris.

Billy podszedł do niej, lecz nie odwróciła głowy.

– Chris wie, że przyszłaś? – spytał.

– Nawet nie spojrzał w tę stronę. Tak dobrze się bawi. Łatwo go zadowolić, jest podatny

na wpływy i zgadza się na wszystko, co inni mu zaproponują. Boję się o niego.

Billy pomyślał o swojej rozmowie z Dougiem. I tej drugiej, którą zakończył przed

paroma minutami.

– Nie bój się – powiedział. – To ty będziesz za niego decydowała.

– Jak długo?

– Bardzo długo.

– Chyba że się nie uda, prawda?

– Carolino...

– Nie – odwróciła się ku niemu i położyła palce na jego wargach – nic nie mów. Wiem,

ż

e może się nie udać. A jeśli się nam nie uda, nie chcę, żebyś kiedykolwiek się za to obwiniał.

Zrobiłeś, co mogłeś, starałeś się. Ale chyba najważniejsze jest dla mnie to, że mi uwierzyłeś,

ż

e uwierzyłeś we mnie. Chyba nikt inny by się na to nie zdobył.

– Proszę, nie rób ze mnie bohatera.

– Dla mnie jesteś bohaterem, Billy. Znosiłeś pogróżki pod swoim adresem, walczyłeś o

moje dobre imię, choć miałeś pełne prawo odwrócić się ode mnie. Kiedyś opowiem dzieciom

o tym, co zrobiłeś dla nas wszystkich. Nawet jeśli Graysonowie przeprowadzą swój plan i

dzieci zostaną z nimi, ja powiem im, jak bardzo się starałeś. Mieszkamy na Południu. Tutaj

prawdziwy mężczyzna nie tchórzy, staje do walki nawet wtedy, gdy wie, że przegra. Ty jesteś

takim mężczyzną, a ja jestem z ciebie dumna. Mam nadzieję, że Chris będzie kiedyś taki jak

ty.

Przytulił ją do siebie i pocałował. Jego serce biło mocno i pewnie. Nie potrzebował innej

nagrody za swoje starania.

– Mówisz to wszystko, ale nie zrezygnowałaś, prawda? – spytał.

– Jeszcze nie. Chcę tylko, żebyś wiedział, że niezależnie od tego, co się stanie, i tak cię

kocham. I tak w ciebie wierzę.

Po przerwie Sam Franklin kontynuował przesłuchanie Taylor Betz. Słuchał jej z wyraźną

przyjemnością. W sprawie kryminalnej jej zeznanie nie miałoby zapewne większego

znaczenia, lecz gdy w grę wchodziła ocena zdolności danej osoby do sprawowania opieki

rodzicielskiej, podobne relacje miały wielką wagę.

I rzeczywiście – słowa Taylor zrobiły wrażenie na Sawyerze. Taylor była przyjaciółką

Caroliny, znała ją, nawet miała zeznawać na jej korzyść. To, że zmieniła zdanie, było

wprawdzie podejrzane, ale żadne z pytań, które zadał jej później Billy, nie wykazało, żeby

mąż lub ktokolwiek inny zmusił ją do zeznań na korzyść Graysonów.

Billy chętnie by starł już teraz ten wyraz zadowolenia z twarzy Franklina, jednak w czasie

przerwy przygotował inną strategię i zamierzał konsekwentnie ją przeprowadzić. Obserwował

więc spokojnie, jak Sam wzywa Douga, aby ten opowiedział, co działo się po wypadku.

Carolina za to wierciła się nerwowo, a gdy szeryf został zaprzysiężony, znieruchomiała w

pełnym napięcia oczekiwaniu. Billy miał ochotę ja uspokoić, wiedział jednak, że lepiej będzie

nic nie mówić i nie uprzedzać zdarzeń. Pragnął, aby jej reakcja na słowa Douga była

spontaniczna.

Sam Franklin zajrzał do swoich notatek i zapytał:

– Szeryfie Fletcher, czy opowie nam pan o wieczorze, w który miał miejsce wspominany

już tu wypadek?

– Oczywiście. Do wypadku wezwała mnie kobieta mieszkająca nieopodal miejsca

zdarzenia. Usłyszała huk i zorientowała się, że na przydrożnym drzewie rozbił się samochód.

Natychmiast zawiadomiłem pogotowie i pojechałem na miejsce. Mieszkam dosyć blisko.

Dostałem się tam w kilka minut, jeszcze przed przybyciem karetki.

– I co pan zastał?

– Champion Grayson już nie żył, jego żona była ciężko ranna.

– Kto prowadził?

– Za kierownicą siedziała pani Grayson. Kiedy przyjechałem, wciąż była w wozie.

Straciła przytomność. Obok niej leżał Champion Grayson.

– Czy był też tam jakiś inny samochód?

– Nie. Pani Grayson zjechała z drogi i uderzyła w drzewo. Samochód był doszczętnie

zniszczony. Musieliśmy zawieźć go na złomowisko.

– Proszę powiedzieć, jakie w tym dniu panowały warunki drogowe.

– Było chłodno, ale nie padało. Drogi były suche.

– Czy w pana opinii jazda samochodem po takiej nawierzchni mogła być niebezpieczna?

– Nie. Przy zachowaniu przepisów jazda była bezpieczna.

– A jednak Carolina Grayson zjechała z drogi. Czy przyszło panu do głowy, z jakiego

powodu? Może była tam jakaś dziura, przeszkoda?

– Nie. Sprawdziłem to dokładnie.

– Niebezpieczny zakręt?

– Wypadek zdarzył się na długiej prostej.

– Więc co, pana zdaniem, spowodowało wypadek?

– Alkohol.

– Dlaczego pan tak uważa?

– Rozpoznałem zapach. Samochód śmierdział niczym gorzelnia.

Billy nie zgłosił sprzeciwu, choć adwokat Graysonów najwyraźniej oczekiwał tego po

tym stwierdzeniu.

– Czy polecił pan wykonać badanie krwi? – podjął po chwili Franklin.

– Tak. To rutynowe postępowanie.

– Rozumiem. – Adwokat popatrzył na sędziego. – Mam tu wyniki badań, które

przeprowadzono tamtego wieczoru. Dotyczą Caroliny Grayson. Chciałbym je przedstawić

wysokiemu sądowi.

Wcześniej Billy omawiał z Caroliną tę sytuację. Twierdził, że gdy do niej dojdzie,

wniesie sprzeciw. Jednak teraz nie ruszył się z miejsca, a kiedy Caroliną szturchnęła go lekko,

przechylił tylko głowę i odwrócił wzrok.

– Czy zgłasza pan sprzeciw? – spytał go sędzia Sawyer.

– Nie, wysoki sądzie.

– Otóż badanie wykazało – podjął Franklin, zmieszany nieco postawą przeciwnika – że

zawartość alkoholu we krwi Caroliny Grayson trzykrotnie przewyższała dopuszczalne normy.

– Ponownie skierował uwagę na Douga. – Nie było to dla pana niespodzianką, prawda?

– Prawdę mówiąc, było – odparł Doug i skrzyżował ramiona, by dodać sobie pewności.

Twarz Franklina przybrała zaskoczony wyraz, ale adwokat opanował się szybko.

– Powiedział pan wcześniej, szeryfie, że badanie wykonano z pana polecenia. Chyba nie

zlecał go pan bez powodu?

– Powiedziałem już, że to rutynowe postępowanie.

– I że wnętrze samochodu śmierdziało jak gorzelnia.

– Tak, ale nie miałem żadnych podstaw, by przypuszczać, że ten zapach pochodzi od pani

Grayson. Dlatego nie spodziewałem się takiego wyniku. Wszystkie badania wykonuje mój

znajomy technik, Greg Cameron. Jest najlepszy i ufam mu. Niestety, wtedy wyjechał na

urlop...

– Dobrze – Franklin zignorował tę uwagę i szybko zadał kolejne pytanie – nie zaprzeczy

pan jednak, że fakty układają się w logiczną całość?

– Jakie fakty?

– No – zmieszał się – to, że za kierownicą rozbitego samochodu siedziała pani Grayson,

wynik badania... To ostatnie wykazało ponad wszelką wątpliwość, że była pijana.

– Zgadza się. Tak wykazało badanie.

Przez chwilę Sam zastanawiał się nad kolejnym pytaniem, wreszcie cofnął się o krok i

oznajmił:

– Nie mam więcej pytań do świadka.

Teraz z miejsca podniósł się Billy. Podszedł do barierki, odgradzającej podium dla

ś

wiadków, popatrzył długo na Douga, zajrzał do notesu.

– Szeryfie Fletcher – zaczął. – Opisał nam pan już miejsce wypadku. Powiedział pan, że

droga była prosta, że nie było na niej żadnych kałuż, przeszkód, nawet zwykłych dziur.

Podejrzewał pan, że do tragedii doszło z powodu alkoholu, jednak nie miał pan podstaw, by

przypuszczać, że to właśnie Carolina Grayson była pijana. Nie bardzo to wszystko

zrozumiałe. Przecież to ją znaleziono za kierownicą. Czy mógłby pan spróbować nam to

wyjaśnić? Co właściwie pan zastał po przybyciu na miejsce zdarzenia?

– Państwo Grayson wciąż znajdowali się wewnątrz pojazdu. Pani Grayson była

nieprzytomna. Pan Grayson poniósł śmierć na skutek uderzenia w głowę, tak stwierdził

koroner. Natomiast pani Grayson była przypięta pasem i to ją ocaliło.

– A poduszki powietrzne?

– To był starszy model.

– Proszę kontynuować.

– Pani Grayson miała rozłożone ręce, ale dłonie pana Graysona nadal były zaciśnięte na

kierownicy. Nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa. Dla mnie wyglądało to tak, jak gdyby

pan Grayson złapał za kierownicę i gwałtownie skręcił, spychając samochód z drogi. Dlatego

zleciłem badanie zawartości alkoholu we krwi obojga, bo było dla mnie jasne, że...

– Sprzeciw! – Twarz Frankilna zaczerwieniła się gwałtownie. – To opinia, a nie fakt!

– Mecenasie, to pan prosił szeryfa, żeby opowiedział nam, co się stało – przytomnie

zauważył Billy. – Pan Fletcher opiera swoje opinie na latach doświadczeń.

Usłyszał za sobą gwałtowne skrzypnięcie krzesła i obejrzał się za siebie. Carolina wstała,

podparła się na biurku, jak gdyby w inny sposób nie mogła utrzymać pozycji stojącej, i teraz

patrzyła zbolałym wzrokiem w jego stronę. Po jej policzkach spływały łzy.

– Pamiętam – powiedziała głosem tak mocnym, na jaki było ją stać. – Powiedziałam mu,

ż

e go opuszczam. Nie mogłam tego dłużej wytrzymać, nie mogłam żyć w ten sposób... Upił

się na przyjęciu, upił się tak bardzo...

– Sprzeciw! – Franklin znów zerwał się z miejsca.

– Oddalam sprzeciw.

– ... tak bardzo, że zaczął na mnie wrzeszczeć już w drodze do domu. Po raz pierwszy w

ż

yciu ja także zaczęłam krzyczeć. Powiedziałam mu, że zabiorę dzieci i odejdę. Już wcześniej

zdecydowałam, że to zrobię. To właśnie miałam na myśli, mówiąc Taylor, że muszę coś

załatwić... Champ powiedział, że mnie zabije, jeśli będę chciała odejść. Zwymyślał mnie.

Wciąż powtarzał, że mnie zabije, a ja... – zadrżała i zasłoniła twarz dłońmi – ... a ja byłam już

tak zmęczona, tak wyczerpana, że powiedziałam mu, żeby to zrobił. Teraz pamiętam...

Billy podszedł do niej i wziął ją za ramiona.

– Spokojnie, Carolino – wyszeptał. – Co jeszcze pamiętasz? Powiedz.

– Złapał za kierownicę! Kiedy chciałam go odepchnąć, zablokował ją ramieniem.

Pamiętam! Nagle ujrzałam drzewo... – Teraz drżała na całym ciele. – Jezu Chryste!

– Zarządzam przerwę – oznajmił krótko sędzia. – Szeryfie Fletcher, jest pan wolny. Panie

Wainwright, proszę uspokoić klientkę, albo na resztę rozprawy wyproszę ją z sali.

Po tych słowach wstał i opuścił pomieszczenie. Billy posadził Carolinę na krześle, po

czym usiadł koło niej i delikatnie ujął jej dłonie.

– Sprzeciwiłam się mu, Billy – mówiła nadal, walcząc z potokiem łez. – Pierwszy raz w

ż

yciu. Czułam się taka silna... W końcu uświadomiłam sobie, że bez względu na okoliczności

muszę go zostawić i że już nigdy nie pozwolę na to, żeby mnie skrzywdził.

– Omal cię nie zabił.

– Ale mu się nie udało!

– Myślisz, że ktoś uwierzy w te kłamstwa? – zagrzmiał nagle z boku czyjś głos.

Billy podniósł wzrok i ujrzał, że zmierza ku nim Whittier Grayson z Samem Franklinem u

boku.

– Ja jej wierzę – powiedział Billy. – I myślę, że pan w głębi duszy także.

– Pana klientka właśnie zademonstrowała brak psychicznej równowagi – wysyczał

sędzia. – To starczy za dowód. Od początku twierdziłem, że ona ma problemy!

Billy wstał i spojrzał w rozgniewane oczy sędziego.

– Może i by się panu udało – powiedział powoli. – Może znów udałoby się panu

skrzywdzić niewinnego człowieka, gdyby nie pewien szczegół. Jeśli chce się przekupić

wszystkich, wystarczy jeden nieostrożny, by w końcu oszustwo wyszło na jaw.

– Nie wiem, o czym mówisz, chłopcze. Jeśli próbujesz blefować...

– Mówię o Francisie Turnerze, panie sędzio. On nie okazał się zbyt ostrożny. Nie

powinien był pan mu ufać. – Spojrzał na Glorię, która dołączyła do nich przed chwilą i teraz

usiłowała nakłonić męża do wyjścia z sali. – Powiem to pani, pani Grayson, bo pani mąż jest

tak zaślepiony gniewem, że nic do niego nie dotrze. Otóż człowiek, który wykonał badanie

krwi Caroliny w noc wypadku, zniknął z miasta dwa tygodnie później. Nie mogłem go

odnaleźć i powołać jako świadka na tę rozprawę.

– Nawet jeśli zniknął, to jaki ma to związek z Caroliną? – próbował drwić Grayson. – A

może Kennedy’ego też zabito z naszej inspiracji?

– Oczywiście, że ma to związek – odparł spokojnie Billy. – Pańska żona może przerwać

tę farsę, zanim powiem sądowi, co odkryłem dziś po południu. Wystarczy, że powie, iż nie

będzie więcej występowała o przejęcie praw rodzicielskich wobec Christophera i Catherine

Graysonów. – Znów popatrzył na Glorię. – Francis Turner, technik który wykonał badanie,

siedzi obecnie w więzieniu w Minnesocie i czeka na proces o zabójstwo. Najwyraźniej z

zapamiętaniem wydawał pieniądze, które pani mąż dał mu za sfałszowanie wyników badania.

Znudził mu się żywot laboranta, a że sporo zarobił na oszustwie, mógł sobie pozwolić na

szaleństwa. Niestety, nie każdy umie udźwignąć ciężar bogactwa, tak jak nie każdy jest

dżentelmenem. Turner zaczął pić, wydawać pieniądze na kobiety i narkotyki, wreszcie wdał

się w niepotrzebną bójkę. Zabił człowieka i trafił do pudła. Policja zainteresowała się, skąd

miał pieniądze. Z początku myśleli, że je ukradł. On jednak wskazał na pewną darowiznę,

podobno na leczenie. Tylko że Turner jest zdrów jak ryba.

– To jest... po prostu niewiarygodne! – wykrztusiła Gloria Grayson.

– Proszę więc porozmawiać z szeryfem. Wczoraj kontaktował się z biurem policji w

Minnesocie.

– Nie wierzę. Ja... – Gloria złapała męża za ramię. – To prawda? Naprawdę zrobiłeś coś

takiego?

– Oczywiście, że nie! Nikt mi niczego nie udowodni! Popchnęła go mocno, obiema

rękami.

– Zrobiłeś to – powiedziała niskim głosem. – Okłamałeś nas wszystkich. To ty jesteś

winny. To ty zabiłeś mego syna. Boże, jaka ja byłam ślepa, jaka głupia... Gorzej niż głupia,

zła. Ty zarażasz złem, Whittier. Myślisz tylko o sobie. Carolina... Carolina nie jest taka, jak

twierdziłeś. Ona nie zabiła Champa, prawda? Tak, teraz to wiem, teraz widzę. To ty go

zabiłeś! – Znowu go pchnęła. – Ty go zabiłeś, łajdaku!

Billy wyszedł zza biurka i z pomocą Sama odciągnął Glorię od męża. Doug i woźny

zaprowadzili sędziego w jeden róg sali, Sam i Gloria poszli do drugiego.

– Już po wszystkim, prawda? – spytała Carolina, gdy znów zostali sami.

– Tak.

– Zatrzymam dzieci?

– Chyba nie masz powodu w to wątpić. Możemy dowieść, że nagłe wzbogacenie Turner

zawdzięcza twojemu teściowi, możemy powołać Turnera na świadka, a on wszystko nam

wyśpiewa. I tak będzie siedzieć za znacznie poważniejsze przestępstwo. To chyba jednak nie

będzie konieczne.

Jakby na potwierdzenie tych słów znów podszedł do nich Sam. Odchrząknął i powiedział,

nie patrząc na Billy’ego:

– Gloria chce iść na ugodę. Zgodzi się, by synowa zatrzymała prawo do opieki, jeśli ta

pozwoli jej na regularne odwiedziny wnuków.

– A jeśli później zmieni zdanie? – wtrąciła się Carolina. – Jeśli znów będę musiała przez

to wszystko przechodzić?

– Sędzia Sawyer wyda nakaz – uspokoił ją Billy. – To równie wiążące, jak wyrok. Dzieci

są twoje. Po czymś takim żaden sąd nie zgodzi się na ponowną rozprawę. – Ujął jej dłoń. –

Dzieci są twoje, Carolino – powtórzył. – Wygraliśmy.

Łzy po raz kolejny zakręciły się w jej oczach. Przechyliła się przez stół i pocałowała

Billy’ego w policzek.

Chwilę później posiedzenie wznowiono i zaczęto przesłuchiwać świadków, powołanych

przez Billy’ego. Najpierw zeznawała Hattie, potem dwóch psychologów, wreszcie starzy

przyjaciele, którzy nie opuścili Caroliny w potrzebie. Wszystko to jednak było już teraz

czystą formalnością, od której nie chciał wszakże odstąpić, by pozwolić Carolinie nacieszyć

się zwycięstwem, a publiczności wysłuchać pełnych szacunku opinii na temat tej, którą Moss

Bend uznało za wariatkę i chciało skazać na potępienie.

Gdy Gloria Grayson wyrecytowała swoje oświadczenie, nikt nie miał wątpliwości, jakie

będzie sędziowskie rozstrzygnięcie. Sędzia Sawyer wygłosił zwyczajową sentencję, stuknął w

blat drewnianym młotkiem i zamknął posiedzenie. Wszyscy rzucili się, by gratulować

Carolinie, a ona przyjmowała te hołdy i pochwały, wyraźnie szczęśliwa, że znów może być

pełnoprawnym członkiem społeczności swego miasta. I tylko Billy stał z boku, czując, jak z

każdą chwilą powiększa się przepaść między nimi.

Jeszcze wczoraj umiała go przekonać, że oddaje mu się nie z wdzięczności, lecz dlatego,

ż

e go kocha. On też wyznał jej miłość, głęboką i prawdziwą. Teraz jednak był bardziej

sceptyczny. Przypomniał sobie pewien dzień sprzed wielu lat, kiedy to dowiedział się, że

Carolina wychodzi za Champa Graysona. Wtedy także patrzył na nią z boku, przyjmującą

gratulacje, otoczoną przez chichoczące przyjaciółki i ich zazdrosne matki.

Tamtego dnia odszedł, bo wiedział, że nigdy nie zdoła przebić muru, którym odgrodzili

go od niej mieszkańcy Moss Bend, damy i dżentelmeni, dla których Carolina jest jedną ze

swoich. Zrozumiał wtedy, że jest tylko biednym Wainwrightem, który nigdy nie zdoła

zaspokoić jej oczekiwań.

Minęło wiele lat i oto znów czuł się tak samo. Owszem, sporo od tamtego czasu się

zmieniło. Był już dorosły, cieszył się większym szacunkiem i z pewnością więcej miał do

zaoferowania niż kiedyś. Niby był pewnym siebie mężczyzną, jednak teraz zdawało mu się,

ż

e jest raczej dorastającym chłopakiem, tęskniącym za dziewczyną, którą kocha, lecz

niezdolnym do wykonania jakiegokolwiek ruchu, by spróbować ją zdobyć.

Odnalazł w tłumie jej wzrok, a ona przesłała mu uśmiech pełen najczystszej radości. On

także się uśmiechnął, choć w głębi serca czuł jedynie tępy ból.

– Jak sądzisz, co ona teraz zrobi? – zapytał Doug, który niespodziewanie do niego

dołączył.

– Ma wiele możliwości.

– O ile się nie mylę, ty jesteś dla niej najważniejszy.

– Sporo w życiu przeszła. Potrzebuje czasu, by wszystko sobie przemyśleć.

– Wiesz, Billy, w byciu dżentelmenem jest coś niewygodnego, coś, co cholernie

przeszkadza w pewnych sytuacjach.

– Na przykład?

– Na przykład dawanie kobiecie zbyt wiele czasu do namysłu.

Billy Ray uśmiechnął się tylko w odpowiedzi, po czym wziął do ręki aktówkę i zrobił to

samo, co zrobił wiele lat wcześniej – po raz ostatni spojrzał na otoczoną tłumem przyjaciół

Carolinę i wyszedł.

ROZDZIAŁ 12

Billy Ray wpatrywał się smętnie we wzgórze za miastem. Lato dobiegało końca, a droga

194 wciąż jeszcze była w remoncie. Gracie Burnette, ubrana w obcięte do kolan spodnie i

rozciągnięty podkoszulek, kierowała ruchem, wykonując ruchy tak płynne, jak gdyby była

zawodową gimnastyczką.

– Jak leci, Billy Ray? – zawołała, gdy podjechał bliżej.

– Nie narzekam.

Nie zamierzał jej opowiadać, że w rzeczywistości czuje się okropnie, nie mówiąc już o

tym, że jest spocony i zmęczony. Klimatyzacja w samochodzie ponownie się zepsuła i tym

razem nawet Joel musiał się poddać. Mógłby zamontować nową albo kupić nowy wóz, ale na

razie wszystkie oszczędności poszły na dywan i meble do biura.

Cóż, nie był krezusem, nie był bohaterem, a jedynie prowincjonalnym adwokatem. Jego

klienci pozostaną mu wdzięczni do końca życia, ale zapewne nigdy nie spłacą wszystkich

długów. Ba, większość z nich przestanie korzystać z jego usług, gdy tylko zrozumie, że nie

ma szans na sprawiedliwy wyrok sędziego Graysona, jeśli wybiera się na adwokata Billy’ego

Wainwrighta.

– Wpadnij do nas kiedyś – uśmiechnęła się Gracie. – Za rzadko przychodzisz.

Wychylił się przez okno i odwzajemnił jej uśmiech.

– Wpadnę – obiecał. – A na razie uściskaj ode mnie małego.

Przepuściła go, a gdy wjechał na wzgórze, Moss Bend rozpostarło się przed nim w całej

okazałości. Przez chwilę kusiło go, żeby zawrócić, znów przejechać obok Gracie, a potem

pognać przed siebie, gdzie oczy poniosą. Przecież poza granicami River County istnieje inny

ś

wiat. Świat, w którym mógłby zapomnieć o swoich korzeniach i próbować wreszcie coś

osiągnąć. Joel by go zrozumiał.

Ale to przecież nie tylko z powodu Joela wciąż tkwił w miasteczku.

Parking przy tawernie zapchany był samochodami i Billy znalazł miejsce dopiero na

samym jego końcu. Nie miał pojęcia, dlaczego knajpa Maggie była tak zatłoczona o tej porze.

Nic nie wiedział o tym, by dziś odbywał się jakiś ważny mecz. Po prostu piątek, pomyślał,

koniec upalnego tygodnia. Ludzie przyszli ochłodzić się i zabawić.

– Billy! – Maggie uścisnęła go mocno, kiedy wszedł do środka. – Tak rzadko cię teraz

widuję! Czyżbyś był aż tak zajęty?

– Miałem trochę roboty.

– Nie zaniedbuj nas tak. Wszyscy o ciebie pytają. Zastanawiają się, gdzie się ukrywasz.

– Ja też się za wami stęskniłem.

– Mam nadzieję. Doug siedzi przy swoim stoliku.

– Niedługo tu zamieszka – roześmiał się cicho. – Mówił mi, że kupi tę twoją budę, jeśli

nie wygra wyborów na jesieni.

– Przecież wiadomo, że wygra – zapewniła go Maggie. – Ludzie w Moss Bend nie

zawsze mówią, co myślą, ale potrafią docenić odwagę i sprawiedliwość. Doug zrobił

wszystko, aby prawda o Carolinie wyszła w końcu na jaw.

– Oto uczciwy szeryf. Jak na Dzikim Zachodzie – zażartował Billy.

– A żebyś wiedział. Czy można spodziewać się więcej po jego ewentualnym następcy?

Nie odpowiedział na to retoryczne pytanie, bowiem Maggie odeszła, aby uspokoić dwóch

młodych mężczyzn, którzy kłócili się o myszowatą dziewczynę w dżinsowej kurtce. Wbił się

w tłum gości i zaczął przepychać się w stronę stolika, który jak zawsze okupował jego

przyjaciel.

Doug siedział samotnie nad szklanką z coca-colą. Kiedy Billy usiadł na wprost niego,

wyjął wykałaczkę z ust i zapytał:

– Tak ci gorąco? Wyglądasz na zdrowo spoconego. Co cię tak podnieciło?

– Piątkowy wieczór.

– A może Carolina Waverly?

Co ciekawe, od czasów rozprawy wszyscy posługiwali się panieńskim nazwiskiem

Caroliny, jak gdyby chcąc podkreślić, że odtąd nie ma ona nic wspólnego z Graysonami.

Choć rozprawa odbyła się za zamkniętymi drzwiami, ludzie i tak szybko dowiedzieli się

tego, co najważniejsze – oto złoty chłopak Moss Bend, Champion Collier Grayson, dręczył

swoją żonę, a gdy spowodował wypadek, w którym sam zginął, jego ojciec usiłował obciążyć

winą Carolinę, a następnie odebrać jej prawo do opieki nad dziećmi. Próbował oszukiwać do

końca i nie cofnął się przed niczym. Nawet Taylor Betz, najlepsza przyjaciółka Caroliny,

przekręciła prawdę, tak by jej mąż adwokat nie wypadł z łask sędziego.

Jednak John Betz zrezygnował z pracy już tydzień wcześniej i przyjął posadę w

sąsiednim Boca Raton. Niedługo potem Taylor opuściła Moss Bend, podobno po to, by

poszukać nowego domu i przenieść tam dzieci jeszcze przed początkiem nowego roku

szkolnego. Mimo tych zmian w miasteczku wciąż jednak rządził sędzia Grayson.

– Przyznaj się, bracie – znów odezwał się Doug – wzdychasz do niej co pięć minut.

– Wcale nie wzdycham. – Billy dwoma łykami opróżnił swoją szklankę.

– Wzdychasz, tyle że cicho. Tak samo wzdychałeś, gdy Carolina oznajmiła wszystkim, że

wychodzi za Champa.

– Stare dzieje. Nie sądziłem, że twoja pamięć sięga tak daleko.

– Pamiętam wszystko, co ma jakieś znaczenie.

– To dobrze. Szeryf musi mieć pamięć. Nie wiem, czy mój głos będzie miał jakiekolwiek

znaczenie, ale i tak będę na ciebie głosował.

– Bo lepszy stary frajer niż nowy cwaniak, co? – uśmiechnął się Doug. – Nawet jeśli to

tchórz i sługa bogatych dżentelmenów.

– Nie jesteś tchórzem. Bałeś się, ale ostatecznie nie dałeś się zastraszyć. Trzeba wiele

odwagi, żeby nie oprzeć się naciskom pewnych ludzi w tym mieście.

– Ty nigdy się nie bałeś.

– Nie rób ze mnie bohatera, Doug. Nie jestem nieustraszonym rycerzem.

– Wielu ludzi myśli inaczej.

Sposób, w jaki to powiedział, obudził czujność Billy’ego. Podniósł wzrok i ujrzał, jak

większość gości w knajpie zmierza w ich stronę. Na ich czele kroczyła Maggie z olbrzymim

tortem w dłoniach.

– Do diabła, Doug... Co to znowu za okazja?

– Oto nowy dzień dla Moss Bend, Billy Ray! – oznajmił uroczyście Doug. – Może

wreszcie zaczniemy być zwyczajnym miastem, a nie prywatnym królestwem. Dziś po

południu Whittier Grayson ogłosił, że odchodzi na emeryturę.

Podobno zmusiła go do tego delegacja oficjeli z naszego miasteczka. Nie wiedziałeś o

tym?

Nie wiedział, ale nie zdołał tego powiedzieć, bowiem tłum zacieśnił się wokół niego i

zaczął gratulować mu i poklepywać go po plecach.

– Postanowiliśmy wyprawić skromną uroczystość na twoją cześć – mówił tymczasem

Doug. – Uważamy, że teraz ty powinieneś ubiegać się o stanowisko sędziego. Jeśli się nie

zgodzisz, i tak warto ci podziękować. Dzięki, Billy!

– Ale... ale za co?

– Dzięki, że się nie dałeś!

Kicia cieszyła się, że idzie do przedszkola. Miała nowe jaskrawożółte pudełko na

kanapki, nową sukienkę z wyhaftowanym słonecznikiem, białe tenisówki i plecaczek z

osobną kieszonką na kredki, a osobną na blok.

Mamę znalazła w kuchni – karmiła Chrisa. Chris zawsze robił mnóstwo nieporządku, ale

mama nigdy się tym nie przejmowała.

– Chcę pokazać Billy’emu moje pudełko na kanapki – oznajmiła Kicia.

– Na pewno chciałby je zobaczyć – powiedziała mama, ale wcale się nie uśmiechnęła.

– Dlaczego on nas już nie odwiedza?

Przez chwilę mama milczała, potem odwróciła się, zdjęła z wieszaka ściereczkę i wytarła

w nią ręce.

– Jest bardzo zajęty, Kiciu – odparła.

– Chcę mu także pokazać mój pokój.

Teraz pokój Kici był równie żółty, jak jej pudełko na kanapki. Maggie pomogła jej

przemalować go w ubiegły weekend i wcale się nie gniewała, że Kicia mocno się przy tym

pobrudziła.

– Kiedy nas odwiedzi, pokażesz mu, co będziesz chciała. Kicia miała dosyć czekania.

Była niecierpliwa. Babcia Grayson powtarzała jej zawsze, że powinna wykazywać więcej

cierpliwości, ale Kicia chciała wszystko mieć od razu.

– Wobec tego pójdę po niego!

– Nigdzie nie pójdziesz, Kiciu. On mieszka bardzo daleko.

– To co? Pamiętasz, jak daleko musiałam iść, kiedy uciekałyśmy z domu?

– Nie pójdziesz do Billy’ego – powtórzyła mama. – Zgubisz się, a poza tym robi się

ciemno.

– No to ty idź – zażądała Kicia. – Przecież też za nim tęsknisz.

– Też? Czy ty tęsknisz za Billym, Kiciu?

– A ty nie? Ale tobie to dobrze.

– Dlaczego? – mama uśmiechnęła się lekko.

– Bo jesteś duża i możesz prowadzić samochód, a ja nie! Gdybym umiała jeździć

samochodem, już dawno bym do niego pojechała!

Mama przytuliła ją do siebie i zaczęła się cicho śmiać.

– Nawet gdybym chciała pojechać...

– Chcesz, wiem, że chcesz! – ożywiła się Kicia.

– Nawet gdybym chciała, to kto by się wami zajął? Nie mogę zostawić was samych.

– Nie musisz. Hattie obiecała mi, że przyjdzie.

– Jak to ci obiecała? Kiedy rozmawiałaś z Hattie?

– Zadzwoniłam do niej. – Kicia wzruszyła ramionami. – Powiedziała mi kiedyś swój

numer i zapamiętałam. 555-7225. Poza tym zapisałaś go obok telefonu. Rozmawiałyśmy o

tobie i Billym. Hattie powiedziała, że powinnaś iść do Billy’ego i przemówić mu do rozsądku.

– Tak powiedziała?

– Bo ty podobno umiesz przemawiać ludziom do rozsądku.

– Obawiam się, że nie.

– To może choć raz spróbujesz?

– Chyba nie.

– Dlaczego nie? Czy chodzi o to, co mówią dziadkowie?

– A co mówią dziadkowie?

– Och, wiesz, wszystkie te rzeczy... co się powinno robić, a czego nie... Dziewczynki nie

mogą robić tego albo tamtego. Dziewczynki zawsze powinny ładnie wyglądać. Dziewczynki

zawsze powinny być cicho. Czy dziewczynki nie powinny mówić chłopcom, kiedy ci

zachowują się głupio?

Mama rozpostarła szeroko ramiona, a Kicia przytuliła się do niej, żeby dodać jej sił.

Wiedziała, że mama potrzebuje wsparcia, a ona, Kicia, miała bardzo, bardzo dużo sił.

– Dziewczynki mają prawo zawsze mówić to, na co mają ochotę – powiedziała mama i

odsunęła nieco Kicię, by popatrzeć jej w oczy. – Zawsze i wszędzie. Nie zapominaj o tym.

– No to co? Pojedziesz do niego? – Kicia popatrzyła na mamę z nadzieją.

– Pojadę.

– Tylko przyczesz włosy. Jeśli chcesz, dam ci moje pudełko. Pokażesz je Billy’emu, jeśli

nie będzie chciał do nas przyjść.

– Nie, zatrzymaj je. – Mama ponownie ją przytuliła. – Zrobię wszystko, żebyś mogła

pokazać mu je osobiście.

Billy Ray wiedział, że przyjaciele chcieli wyrazić mu swój szacunek i wdzięczność.

Niektórzy z nich żałowali, że tak surowo osądzili Carolinę, innym było głupio, że nie

przeciwstawili się sędziemu. Jeszcze inni po prostu chcieli, aby Billy wiedział, że dla River

County nastała nowa epoka, i że oni cieszą się z tego.

Mimo wszystko miał pewne wątpliwości, czy sprawa rzeczywiście warta jest tak

uroczystego fetowania. W końcu nie zrobił niczego nadzwyczajnego. Zresztą gdyby nie

Doug, zapewne wcale by nie wygrał.

Słońce już dawno zaszło za horyzont, a przyjęcie w tawernie rozkręcało się z godziny na

godzinę. Na szczęście Billy zdołał się jakoś wymknąć na zewnątrz. Wieczorne powietrze

ochłodziło go, więc odetchnął głęboko i poszedł szybko do samochodu, by odjechać, zanim

ktokolwiek zorientuje się, że bohater wieczoru gdzieś zniknął.

Przez cały dzień kusiło go, żeby zadzwonić do Caroliny i zaprosić ją na kolację, nie miał

jednak pojęcia, co mógłby jej powiedzieć. Od czasu rozprawy widział ją tylko raz. Przyszła

do jego kancelarii podpisać stosowne dokumenty, ale nawet przez moment nie byli sami, gdyż

po biurze krążyła Fran. Poza tym bez przerwy dzwoniły telefony, toteż nawet nie mieli czasu,

ż

eby porozmawiać na osobności.

Może zresztą tak było lepiej? Życie Caroliny rozpoczęło się na nowo. Teraz była wolną

kobietą. Mogła pojechać, dokądkolwiek chciała, wybrać sobie dowolne zajęcie, ułożyć życie

w dowolny sposób. Nie musiała już dłużej tkwić w River County. Nie chciał, aby myślała, że

cokolwiek mu zawdzięcza, ona jednak, zdaje się, wciąż czuła się jego dłużniczką.

Właśnie dlatego do niej nie dzwonił. Pragnął, aby chciała z nim być tylko dlatego, że go

kocha – z żadnego innego powodu. Może Carolina kiedyś to zrozumie? Może wtedy nie

będzie jeszcze za późno?

Zdał sobie sprawę, że jedzie zbyt szybko, więc zwolnił na skrzyżowaniu prowadzącym do

Maggie. Nie skręcił jednak, tylko pojechał prosto aż do Hitchcock Road.

Kiedy dotarł pod swój dom, był zbyt zmęczony, żeby wstawić samochód do szopy.

Zaparkował na środku podwórza, zgasił silnik i siedział tak, gapiąc się przed siebie. Dopiero

kiedy zdrętwiały mu nogi, wysiadł z auta, zatrzasnął drzwiczki i powlókł się do wejścia.

Drzwi do domu były otwarte. Wszedł do środka i wówczas zobaczył idącą przez hol

Carolinę. Niosła właśnie dwie szklanki z mrożoną herbatą, a koty, Trójnóg i Czwórnóg,

skakały wesoło wokół jej nóg.

– Nie czekam na ciebie – wręczyła mu szklankę – i nie mam zamiaru o ciebie się

troszczyć. Wciąż jednak mogę zrobić przyjacielowi mrożonej herbaty, czysto

bezinteresownie. Czy nadał jesteśmy przyjaciółmi?

Miał ochotę wyjąć szklanki z jej rąk i całować ją do utraty tchu, ale stał tylko i gapił się

na nią bez słowa.

– Mam wrażenie, że mamy sobie jeszcze coś do powiedzenia – mówiła tymczasem

Carolina. – Czekałam, aż się odezwiesz, ale jak powiedziałaby Kicia, nie zawsze musi być

tak, że to chłopcy pierwsi mówią dziewczynkom, a nie odwrotnie. Przyszłam więc, żeby

porozmawiać, bo nie mogłam dłużej czekać. Kicia zresztą też. Jeśli zgadzasz się na rozmowę,

weź herbatę i chodź do środka.

Billy wyciągnął rękę. Szklanka była śliska i zimna jak lód.

Carolina ruszyła do pokoju gościnnego, lecz nagle się zatrzymała.

– Szczerze mówiąc, jest chyba lepsze miejsce na tę rozmowę – dodała i popatrzyła w

stronę schodów.

– Dokąd idziesz? – spytał.

– A jak myślisz? – odparła, wchodząc na stopnie. Nie odpowiedział, więc uśmiechnęła się

do niego uwodzicielsko.

– Na zewnątrz jest strasznie gorąco – powiedziała. – Przydałby ci się prysznic.

– Miałaś się o mnie nie troszczyć.

– Mam wobec ciebie pewne plany.

– Rozumiem, chcesz mnie wykorzystać – Billy podchwycił żartobliwy ton.

– Dokładnie. Ale najpierw weź ten prysznic, a potem siądziemy przy herbacie i

skończymy rozmowę, której nigdy nie przeprowadziliśmy.

Billy posłusznie ruszył za nią po schodach.

– Powiem ci szczerze – powiedział. – Mam dość na dzisiaj mrożonej herbaty.

– No tak – roześmiała się. – Pewnie w tawernie wypiłeś co najmniej litr.

– Wiesz, że byłem w tawernie?

– Wiem. Maggie zadzwoniła i powiedziała mi o Whittierze. Poinformowała mnie też o

przyjęciu. Na pewno śmierdzisz papierochami.

– Dobra – mruknął. – Wykąpię się szybko i spotkamy się na dole.

Ale wcale nie było jej na dole, kiedy wyszedł z łazienki ubrany jedynie w bawełniane

bokserki. Czekała na niego w sypialni. Wcześniej zdjęła buty i powiesiła żakiet na krześle, a

teraz leżała wygodnie na łóżku Billy’ego w samej sukience, trzymając w dłoni szklankę z

herbatą.

– I co, lepiej? – zapytała.

– Bez porównania.

– To widać. – Obrzuciła wzrokiem jego nagi tors. Billy patrzył na nią z radością.

Swobodna, beztroska, skłonna do żartów i przekomarzań, Carolina była teraz zupełnie inną

kobietą. Przypominała mu dawną Carolinę – piękną, inteligentną dziewczynę o szczerym i

ś

miałym wejrzeniu, które kiedyś tak go fascynowało. Teraz też patrzył na nią jak urzeczony.

Zapragnął nagle powiedzieć jej o wszystkim, nad czym myślał w ciągu ostatnich dni, lecz ona

dostrzegła jego zamiar i uciszyła go ruchem dłoni.

– Nie traćmy czasu na bzdury, Billy – powiedziała. – Byłam dzieckiem, kiedy z ciebie

zrezygnowałam, ale szybko dojrzałam i zrozumiałam swój błąd. Teraz masz do czynienia z

kobietą. Jestem dorosła i wiem, czego pragnę. Wiem także, kogo. I wiem, z czym się to

wszystko wiąże. – Uśmiechnęła się. – Kicia zapytała mnie dzisiaj, czy dziewczynkom nie

wolno powiedzieć chłopcom, że ci zachowują się głupio. Uświadomiłam sobie, że ja także

tego nie robię.

– Czyżbym zachowywał się głupio?

– Wybacz, ale tak. Przez chwilę sądziłam, że to moja wina. Podczas małżeństwa z

Champem przywykłam brać na siebie odpowiedzialność za wszystko i wciąż zapominam, że

nie muszę już tego robić. Ale przecież ja już powiedziałam ci to, co najważniejsze. Dlaczego

o tym nie pamiętasz?

– Posłuchaj, Carolino...

– Nie – potrząsnęła głową – sama odpowiem. Wiem, że długo byłeś kawalerem. Wiem,

ż

e niełatwo przywyknąć do nowego życia, do dzieci, na dodatek nie swoich dzieci. Dlatego

gotowa jestem poczekać, aż dojrzejesz do tej myśli. Na razie mam gdzie mieszkać, mam

pracę i znowu mogę chodzić po tym mieście z podniesioną głową. Zaczekam więc, bo na

ciebie warto czekać. A przez ten czas skończę specjalizację z doradztwa personalnego, żeby

móc pomagać kobietom, które znalazły się w takiej sytuacji, w jakiej ja znalazłam się kiedyś.

Kto wie, może pójdę na studia? Myślisz, że zniesiesz jeszcze jednego prawnika w rodzinie?

– Wiem, że masz wiele możliwości. Nie miałaś żadnej, a teraz...

– I właśnie to cię martwi? – Zsunęła się z łóżka i podeszła do niego. – Że zajmę się

innymi sprawami, a zapomnę o tobie? Jak mogłeś pomyśleć, że nie jesteś dla mnie

najważniejszy? I że miłość do ciebie mogłoby zagłuszyć cokolwiek, choćby najbardziej

ambitny plan?

Zrozumiał, że albo teraz powie jej o swojej największej obawie, albo będzie musiał

milczeć na wieki.

– Tylko proszę – wykrztusił – nie rób tego z wdzięczności, Carolino.

– O tym także już ci kiedyś mówiłam. – Popatrzyła na niego łagodnie. – Umiem

rozpoznać swoje uczucia. Widzisz, istnieje mnóstwo powodów, dla których kocha się

mężczyznę. Czasem dlatego, że jest mądry, albo przystojny, albo świetnie całuje głupie

dziewczęta. Jednak najlepszym powodem jest to, że stoi u twego boku wtedy, gdy najbardziej

go potrzebujesz. Tak mnie wychowano i tak myślę. Po tym poznasz prawdziwego mężczyznę.

I prawdziwego dżentelmena. Przez całe życie chciałam poślubić kogoś takiego, a myślałam o

tym tak dużo, że chyba potrafię go rozpoznać. – Roześmiała się cicho. – Nawet kiedy stoi

przede mną w samych majtkach.

Kilka godzin później Billy leżał na plecach w swoim łóżku i gapił się z błogim wyrazem

twarzy w sufit, rozświetlany bladym światłem księżyca. Carolina spała obok niego, z głową

wtuloną w jego ramię, a on wciąż czuł w sobie tę niezwykłą słodycz, którą daje wspomnienie

przeżytej rozkoszy i cudowne uczucie zaspokojenia. Wiedział, że wkrótce będzie musiał

odwieźć ją do domu, ale wiedział też, że po tej przyjdą kolejne noce – noce, kiedy Carolina

będzie spała u jego boku aż do rana.

– Przed chwilą miałam cudowny sen – usłyszał nagle jej rozmarzony głos.

– Myślałem, że śpisz. – Pogłaskał jej policzek czubkami palców. – Co ci się śniło?

– Trzymałeś w ramionach naszego pierwszego wnuka, chłopczyka w wieku Chrisa.

Wyglądał jak ty, chociaż był synem Kici. Wszyscy zebraliśmy się w tym domu, a kiedy ktoś

zawołał „sędzio Wainwright!”, odwróciłam się, bo to chodziło o mnie.

– Sędzia stanowy Carolina Waverly Wainwright? – uśmiechnął się Billy. – Nie ma

sprawy. Mogę na ciebie głosować.

– Dom wyglądał tak samo, jak teraz, ale wypełniało go mnóstwo ludzi. I śmiech, dużo

ś

miechu...

– Czy byliśmy bogaci i bardzo ważni?

– Nie mam pojęcia, ale wątpię. Byliśmy za to szczęśliwi.

– Niektórzy twierdzą, że sny się spełniają.

– Ten już się spełnił, Billy. Jesteśmy szczęśliwi – szepnęła Carolina, po czym znowu

zanurzyła się w sen.