Rozdział 21

Biuro Sholto było pełne bogatych, wypolerowanych mebli, zabarwionych na tak ciemny

brąz, jak tylko się dało nie niszcząc drewna. Ściany były pokryte drewnianymi panelami. Za
głównym biurkiem były draperie. Wyblakły, ale nadal widać było scenę nieba kotłującego się
chmurami, które wypełnione były mackami i widokami zarezerwowanymi dla horrorów. Na
ziemi były widoczne postacie malutkich ludzi uciekających w przerażeniu. Jedna postać, kobieta
z długimi, żółtymi włosami, spoglądała na chmury, podczas kiedy wszyscy inni uciekali
i zasłaniali oczy. Jako dziecko wpatrywałam się w draperie, podczas kiedy mój ojciec i Sholto
zajmowali się interesami. Wiedziałam, że draperie były prawie tak stare, jak tkanina z Bayeux

1

, a

blond kobietą była Glenna Szalona. Wykonała serię gobelinów o tym, co widziała, kiedy dzika
sfora przeszła przez jej okolicę. Gobeliny stawały się coraz bardziej dziwaczne, kiedy traciła
zmysły.

Wpatrywałam się w to, co wpędziło Glennę w szaleństwo i nie wzdrygnęłam się. Czy to

był szok? Czy błogosławieństwo Boga i Bogini? Czy w końcu dotarło do mnie wszystko, co
utraciłam?

Doyle stał obok mnie, jego ramiona obejmowały mnie w pasie, przyciągając do jego

ciała. Rzeczywistość i ciężar jego ciała były jak lina ratunkowa. Uciekałam z faerie z dobrych
powodów, właściwych powodów, ale mogłam przyznać w swojej głowie, że jednym z tych
powodów był ten mężczyzna. Może śmierć Babuni miała wpływ na moją decyzję, ale myślę, że
to dla Doyle’a i dzieci wewnątrz mnie zadecydowałam przehandlować tron.

Męski głos dobiegający z drugiej stronie telefonu sprawił, że podskoczyłam. Czekałam

na połączenie przez długi czas. Wydaje mi się, że nie wierzyli, że byłam tym, kim twierdziłam,
że byłam.

Doyle uścisnął mnie trochę mocniej i mój puls uspokoił się.

- Tu major Walters. To naprawdę pani, Księżniczko?

- To ja.

- Powiedziano mi, że potrzebuje pani eskorty policyjnej, żeby opuścić faerie – pęd

z pnącza róż tworzących moją koronę przesunął się w dół, żeby dotknąć słuchawki telefonu.

- Tak.

- Wie pani, że ściany w pani pokoju szpitalnym stopiły się. Świadkowie twierdzą, że pani

i Król Sholto wylecieliście z pokoju na latających koniach, ale w jakiś sposób oddziały policji
obserwujące na zewnątrz pani pokój nie widziały nic z tego, aż do chwili, kiedy była pani

1

http://pl.wikipedia.org/wiki/Tkanina_z_Bayeux

wystarczająco daleko, potem dziura w ścianie po prostu pojawiła się – nie brzmiał na
szczęśliwego.

- Majorze Walters, przykro mi, że zmartwiłam pana oddziały i wszystkich innych, ale

sama miałam piekielną noc, rozumie pan? – W moim głosie słychać było cień paniki. Wzięłam
kilka głębokich wdechów. Nie mogłam się załamać. Królowe tego nie robią.

Doyle pocałował czubek mojej głowy, opierając policzek pomiędzy różami i jemiołą

tworzącą koronę.

Pnącze róży owinęło się dookoła słuchawki i pociągnęło.

- Jest pani ranna?

- Nie fizycznie.

- Co się stało, Księżniczko? –Jego głos był teraz delikatniejszy.

- Muszę wydostać się z faerie, majorze Walters. Muszę wydostać się spod waszej

jurysdykcji. W St. Louis jestem zbyt blisko moich krewnych – pnącze pociągnęło mocniej, jakby
próbowało wyrwać słuchawkę z mojej ręki. Faerie koronowało mnie na królową tego kopca.
Nie chciało utracić mnie na rzecz świata ludzi.

- Przestań – wyszeptałam.

- Co to było, Księżniczko?

- Nic, przepraszam.

- Czego pani od nas oczekuje?

Doyle dotknął pnącza i zaczął odwijać go z telefonu. Próbował zrobić to za pomocą

obu rąk, ale położyłam jedną jego rękę z powrotem na swoim pasie, więc był zmuszony robić
to jedną ręką.

Wytłumaczyłam, że ludzie mojego wujka są na zewnątrz mojego schronienia i grożą

sluaghom wojną, jeżeli mnie nie wydadzą.

- Mój wujek jest absolutnym władcą na Dworze Seelie. Przekonał ich w jakiś sposób, że

bliźnięta, które noszę są jego, a jest ich królem. Twierdzi, że sluaghowie mnie porwali i chce
mnie z powrotem – nie próbowałam ukryć paniki w głosie. – Chcą zaprowadzić mnie
z powrotem do mojego wujka. Rozumie pan to?

Doyle w końcu odwinął pnącze. Poczułam, jak cofa się do reszty żyjącej korony.

- Słyszałem, o co jest obwiniany, jest mi bardziej przykro, niż jestem w stanie wyrazić,

Księżniczko Meredith.

- O co jest obwiniany, Walters? To miło, że nie przyznaje pan, że mi wierzy.

Doyle przytulił mnie mocniej.

Major Walters zaczął protestować.

Przerwałam mu.

- W porządku, Walters. Po prostu proszę mnie odeskortować w powrotem do

rzeczywistości. Doprowadzić nas do samolotu, żebyśmy wrócili do L.A.

Pnącze prześlizgnęło się z powrotem do telefonu.

- Lekarz powinien panią zbadać, zanim wsiądzie pani do samolotu.

- Przestań! - Położyłam rękę nas słuchawką i syknęłam. Pnącze zatrzymało się w pół

ruchu, jak dziecko złapane z ręką wyciągniętą w stronę ciasteczek.

- Księżniczko, przyjadę i wydostanę panią, ale pod warunkiem, że pozwoli pani, żeby

lekarz zbadał panią, zanim wsiądzie pani do samolotu.

- Stopiliśmy ściany w pokoju, w którym byłam. Naprawdę pan uważa, że szpital chce

mnie z powrotem?

- To szpital i chcą pani bezpieczeństwa. Wszyscy chcemy pani bezpieczeństwa.

- Ma pan na myśli, że nie chce pan, żebym zginęła na pana zmianie.

Doyle westchnął i pocałował mnie w policzek. Nie byłam pewna, czy ostrzegał mnie,

żebym nie była zbyt ostra dla ludzi, czy po prostu mnie pocieszał.

- Księżniczko, to nie to miałem na myśli – powiedział, ale brzmiał jakby właśnie tak

było.

- Dobrze, przepraszam. Proszę przyjechać i wydostać mnie stąd.

- Zajmie mi jakiś czas zorganizowanie wszystkiego, ale przyjadę tam.

- Dlaczego zajmie to panu jakiś czas? – zapytałam.

- Po tym, co zdarzyło się ostatnim razem, Księżniczko, dostaliśmy pozwolenie, lub

rozkazy, w zależności jak chce pani na to spojrzeć, żeby zabrać ze sobą Gwardię Narodową.
Tylko na wypadek, gdyby niebo zawrzało znów i pojawiły się potwory. Wiem, że pani człowiek,
Abeloec uzdrowił wszystkich, którzy oszaleli, ale wielu z nich przypomniało sobie, co się
zdarzyło, a to coś więcej niż zwykła policyjna praca.

- Oddziały policji nie poradzą sobie? – zapytałam.

- Gwardia Narodowa ma teraz w swoich szeregach wiedźmy i czarowników. Policja nie.

- Och – powiedziałam. – Zapomniałam o tym. To okropne, co stało się w Persji - to

była jedna z wiadomości dnia, w przerażająco żywych kolorach.

- Nie nazywamy już tego kraju Persją, Księżniczko Meredith i to od dosyć dawna.

- Ale istoty, które zaatakowały waszych żołnierzy, były perskimi potworami. Nie mają

nic wspólnego z islamem, jedynie z pierwotnymi wierzeniami regionu.

- Być może, ale Gwardia Narodowa sprowadzi ludzi znających się na magii, a po tym, co

się stało, wydaje mi się, że mogę zgodzić się, że ich potrzebujemy.

Co powinnam powiedzieć? Pnącze owinęło się dookoła telefonu i znów pociągnęło, tym

razem uderzyłam je delikatnie palcami. Odsunęło się, jakbym uraziła jego uczucia. Doceniałam
to, że zostałam ukoronowana przez samo faerie. Doceniałam honor, ale korona nie była
w stanie ochronić mnie przed moimi krewnymi. Kiedyś myślałam, że może to zrobić, ale
zorientowałam się, że to było naiwne.

- Muszę podzwonić. Jak długo może pani pozostać wewnątrz kopca sluaghów?

- Już przez jakiś czas jesteśmy w środku. A nie wiem, jak długo Seelie będą czekać nie

naciskając.

- Czy oni rzeczywiście wierzą, że pani wujek jest ojcem pani dzieci?

- Moja matka jest z nimi i zgadza się z tym. Nie mogę winić ich za to, że jej wierzą. Jest

moją matką. Dlaczego miałaby kłamać?

Sholto odepchnął się od ściany, gdzie on i Mistral czekali. Wydaje mi się, że dawali mi

czas, na przebywanie tylko z Doylem. Ale teraz Sholto podszedł i chwycił moją wolną rękę,
zakładając na niej delikatny pocałunek. Nie byłam pewna, co zrobiłam, żeby zasłużyć na takie
pocieszenie.

- Dlaczego miałaby kłamać? – zapytał Walters.

- Ponieważ największym celem jej życia jest stać się częścią wewnętrznego kręgu na

Dworze Seelie, a jeżeli sprawi, że będę królową Taranisa, wtedy stanie się matką królowej
Dworu Seelie. To by jej niezwykle pasowało.

- Przehandlowałaby pani wolność za mały awans społeczny?

- Przehandlowałaby moje życie za mały awans społeczny.

Doyle stał za mną i przytulał mnie. Sholto klęknął u moich stóp i owinął ramiona

dookoła moich nóg, patrząc na mnie. Kwiaty w jego koronie były jak mgiełka lawendy, różowe
i białe. Wyglądał okropnie Seelie, kiedy klęczał tam i patrzył w górę tymi oczami w trzech
odcieniach złota.

- Nie, Księżniczko, ona jest pani matką.

- Pozwoliła, żeby mój wujek pobił mnie prawie na śmierć, kiedy byłam dzieckiem.

Patrzyła, jak to robi. Moja babcia była jedyną, które interweniowała i ocaliła mi życie.

Dotknęłam twarzy Sholto i wiedziałam w tej chwili, że jest tu następny mężczyzna, który

mógłby zaryzykować dla mnie wszystko. Udowodnił to już wtedy, kiedy przybył wydostać mnie
z Dworu Seelie, ale wyraz jego oczu w tej chwili powiedział mi więcej.

- Są plotki, że pani babcia została ranna. Moi ludzie widzieli, że pani ludzie zabierają ją

na koniach ze szpitala.

- Nie jest ranna. Nie żyje. – Mój głos był dziwnie płaski, kiedy to mówiłam.

W oczy Sholto widać było ból, ponieważ to on zadał ten fatalny cios. To jego ręka

zabiła Babunię, chociaż nie miał wyboru.

- Co? – Zapytał major Walters.

- Nie mam czasu na tłumaczenia, majorze Walters. Potrzebuję pomocy. Potrzebuję

ludzkiej eskorty, żeby wydostać się stąd.

- Dlaczego pani strażnicy Unseelie nie wydostaną pani?

- Nie jestem pewna, jak zachowają się Seelie, jeżeli właśnie teraz zobaczą wojowników

Unseelie. Ale nie mogą zaatakować ludzi, zwłaszcza ludzkich żołnierzy. To przerwałoby pokój,
a oni nie będą ryzykować, że zostaną wykopani z Ameryki za prowadzenie wojny na waszej
ziemi.

- Próbują oddać panią mężczyźnie, którego oskarżyła pani o gwałt. To nie jest bardzo

racjonalne. Naprawdę pani uważa, że bez walki pozwolą żołnierzom przyjechać i zabrać panią?

- Jeżeli nie, ich tyłki zostaną wykopane z Ameryki.

- Czy pani posyła po nas, żebyśmy pomogli pani pozbyć się wrogów, Księżniczko?

- Nie, zamierzam zrobić jedyną rzecz, która może, tylko może pomóc uniknąć kolejnego

rozlewu krwi i przemocy. Widziałam już dosyć jak na jedną noc. Jestem po części człowiekiem i
zamierzam trzymać się tej części, majorze Walters. Twierdzą, że jestem zbyt śmiertelna, żeby
być sidhe, no cóż, będę śmiertelna. Ponieważ teraz jest zbyt niebezpiecznie być sidhe. Proszę
wydostać mnie stąd, majorze Walters. Jestem w ciąży z bliźniętami, mam przy sobie niektórych
z ojców moich dzieci. Proszę wydostać nas stąd, zanim stanie się coś złego. Proszę, majorze
Walters, proszę mi pomóc.

Pnącze odwinęło się z telefonu. Doyle przytulał mnie do swojego ciała. Sholto nadal

obejmował mnie ramionami, wsuwając swoje ramię pomiędzy ciało Doyle’a, a moje, ale w tej
chwili to było w porządku, nie konkurowali. Sholto przytulił policzek do moich nóg, ukrywając
oczy.

- Przykro mi, Meredith, z powodu twojej babci. Proszę wybacz mi.

- Ukaraliśmy osobę, która zabiła Babcię. Wiesz, my wszyscy wiemy, że to nie twoja ręka

to zrobiła.

Spojrzał na mnie, jego przystojna twarz była pełna cierpienia.

- Ale to moja ręka zadała cios.

- Gdybyś ty tego nie zrobił, zrobiłbym to ja – powiedział Doyle - to byłaby moja ręka.

Mistral odezwał się od drzwi.

- Wszystko to stało się, kiedy byłem torturowany?

- Jest wiele do opowiedzenia – powiedział Doyle - ale musi poczekać na później.

Mistral podszedł do nas, ale nie pozostało zbyt wiele mnie do dotknięcia. Podałam mu

rękę, po chwili wahania chwycił ją.

- Podążę za tobą na wygnanie, Księżniczko.

- Ja nie mogę pozostawić moich ludzi – odezwał się Sholto, nadal klęcząc.

- Będziesz w niebezpieczeństwie, jeżeli pozostaniesz w faerie – powiedziałam. –

Dowiedli już, że troje z nas jest celem dla zamachowców.

- Musisz pojechać z nami, Sholto, lub nigdy więcej bezpiecznie nie opuścisz kopca

sluaghów – powiedział Doyle.

Sholto uścisnął moje nogi, pocierając policzkiem o uda.

- Nie mogę pozbawić moich ludzi zarówno króla jak i królowej.

- Martwy król nic nie jest dla nich wart – powiedział Mistral.

- Jak długo potrwa to wygnanie? – zapytał Sholto.

- Przynajmniej do chwili narodzin dzieci – powiedziałam.

- Mogę podróżować z Los Angeles do kopca sluaghów, niech będzie błogosławiona

nasza magia, że wewnątrz kopca jest plaża. Więc mogę odwiedzać moich ludzi nie robiąc z
siebie celu dla sidhe.

- Powiedziałeś sidhe, a nie Seelie – zauważyłam. – Dlaczego?

- Onilwyn nie był Seelie, ale pomógł twojej kuzynce i jej sprzymierzeńcom Seelie, żeby

zabić Mistrala. Mamy wrogów po obu stronach, Meredith. Czy to nie dlatego opuszczamy
faerie?

Pomyślałam o tym, co powiedział, a potem mogłam tylko skinąć głową.

- Tak, Sholto, to właśnie dlatego musimy opuścić faerie. Mamy tu więcej wrogów, niż

sama Bogini była w stanie przewidzieć.

- Więc udajemy się na wygnanie – powiedział Doyle za moimi plecami, jego głos

przeszedł przez moje ciało jak pomruk, łagodząc moje nerwy.

- Jedziemy na wygnanie – powiedział Mistral.

- Wygnanie – dodał Sholto.

Zgodziliśmy się. Teraz musimy odnaleźć Rhysa i Galena, i powiedzieć im, że

wyjeżdżamy.