1

Juliusz Verne

W s p o m n i e n i e S z k o c j i

T y t u ł o r y g i n a ł u f r a n c u s k i e g o :

S o u v e n i r s d ' E c o s s e

T ł u m a c z e n i e :

A n d r z e j Z y d o r c z a k , M i c h a ł G o ł ę b i o w s k i

© Andrzej Zydorczak (2003)

Piękne jeziora o śpiących wodach,

Zachowajcie na zawsze, bo już pora,

Czarowne legendy o starych rodach,

Cudowne, wspaniałe, szkockie jeziora!

Na brzegach został ślad po wieczne czasy

Tych bohaterów tak niezapomnianych,

Tych potomków tej szlachetnej rasy,

Których opiewał nasz Walter kochany!

Tam stoi wielka wieża, gdzie czarodzieje,

Warzyli swe skromne jadło w noc i w dzień

Dalej, rozległe wrzosowisko fioletowieje,

Na które ciągle powraca Fingala cień!

Tu w noce ciemne zloty się odbywają,

Tu szalone chochliki i diabły tańcują,

Tutaj też złowróżbne cienie igrają –

Oblicza Purytanów w sobie przechowują.

Między skały dzikimi, co przy tafli leżą,

Wieczorem można jeszcze zaskoczyć

Waverley’a, który ku waszym wybrzeżom

Prowadzi Florę Mac Ivor, by ją zauroczyć!

2

Czasem Pani Jeziora pod postacią ducha

Na swym rumaku czarnym błądzi i umyka

A nieopodal Diana w zadumaniu słucha

Jak z rogu Rob Roya wzlatuje muzyka!

Tu jeszcze niedawno przebiegał wyżyny

I docierał do klanów Fergusa głos ze stali

Sławiącego swe wielkie wojenne czyny

I budzący echo wśród szkockich górali.

Choć tak daleko od was, jeziora poetyczne,

Przeznaczenie prowadzi wciąż nasze kroki.

Te parowy głębokie, skały i groty mityczne

W oczach utrwalą się nam te cudne widoki!

O, widoku, za wcześnie popadłeś w zapomnienie

Nie wrócisz już do nas mimo szczerych chęci!

Stara Kaledonio, o tobie wspomnienie,

Zostaniesz ty zawsze w naszej pamięci!

Piękne jeziora o śpiących wodach

Zachowajcie na zawsze, bo już pora,

Czarowne legendy o starych rodach

Cudowne, wspaniałe, szkockie jeziora!