PYTANIA EGZAMINACYJNE Z PRODUKCYJNOŚCI ( 1998 , 1999)
1. MODEL WZROSTU DRZEWOSTANU
2. WZROST W OKRESIE WEGETACYJNYM So, Św, Jd, Md, Db, Bk
3. CELE TRZEBIEŻY
4. WPŁYW ZAGĘSZCZENIA NA PRZYROST GRUBOŚCI I WYSOKOŚCI
( tutaj nie opracowane)
5. TRZEBIEŻE POSZCZEGÓLNYCH GATUNKÓW.
6. TABLICE ZASOBNOŚCI.
7. DENDROSKALA
8. DEFINICJA I PRZYKŁADOWE WYKORZYSTANIE TEMPA WZROSTU
WYSOKOŚCI. ( tutaj nie opracowane )
9. DEFINICJA SUMARYCZNEJ PRODUKCJI.
10. PRZYKŁADY ZASTOSOWANIA TABLIC ZASOBNOŚCI.
11.DLACZEGO WARTO POPIERAĆ HODOWLĘ DRZEWOSTANÓW
MIESZANYCH.
12. TEORIA TRZEBIEŻOWA ASSMANNA
13. TABLICE SZWAPPACHA.
1. MODEL WZROSTU DRZEWOSTANU
MODEL GRANICZNY -prognozuje rozwój drzewostanu o pełnym zagęszczeniu tj. takiego, w którym nie wykonuje się zabiegów pielęgnacyjnych. Symuluje on proces naturalnego wydzielania drzew w drzewostanie. Liczba drzew ustalana przez model dla danego wieku jest podstawą określania stopnia zagęszczenia drzewostanu. Graniczny model wzrostu składa się z 3 algorytmów: wstępny (W), śmiertelności (S) i przyrostowego (P). Algorytm wstępny przetwarza dane dla poszczególnych bonitacji i przyjętego wieku początkowego prognozy. Uzyskane informacje dotyczące różnych cech drzewostanu zapisywane są w bazie danych modelu granicznego. Algorytm przyrostowy podwyższa wiek drzewostanu o 1 rok, po czym określa liczbę drzew, które w ciągu roku wypadają z drzewostanu. Algorytm śmiertelności przeprowadza podział całego zbioru na drzewa żywe (zbiór DG) , drzewa martwe (zbiór DP). Algorytm przyrostowy powiększa wymiary drzew zbioru DG o roczny przyrost, po czym określa ważniejsze cechy drzewostanu, który zapisuje w bazie danych modelu granicznego. Przetwarzanie danych przez algorytm P i S trwa do końca okresu prognozy.
b) MODEL WZROSTU REALIZUJĄCY PROGRAMY TRZEBIEŻOWE
Model wzrostu składa się z 4 algorytmów: wstępnego, trzebieżowego, śmiertelności drzew i przyrostowego. Model korzysta z dwóch baz danych: pomiarowej ( BD-P) i utworzonej przez model graniczny (BD-MG). W pomiarowej bazie zawarte są informacje uzyskane z pomiarów wykonanych w drzewostanie. Dla funkcjonowania modelu wymagane są co najmniej informacje dotyczące: wieku drzewostanu, bonitacji, stopnia zagęszczenia, wielkości powierzchni. Na podstawie takich danych model generuje rozkład pierśnic i wysokość drzew wykorzystując dane zawarte w bazie BD-MG. Zwiększenie dokładności prognozy można uzyskać wówczas, gdy w drzewostanie przeprowadza się pomiar pierśnic i wysokości drzew. W takim wypadku baza danych modelu granicznego wykorzystywana jest jedynie do określenia czynnika zadrzewienia. Informacje o udziale luk w drzewostanie mogłyby istotnie zwiększyć istotność prognozy w obydwu przypadkach.
przewidywane najważniejsze zastosowania modelu wzrostu
- przetwarzanie wyników określonej inwentaryzacji lasu celem uzyskania informacji o ważniejszych cechach mierzonego obiektu leśnego i jego jednostek
-pomoc w opracowaniu optymalnego planu cięć użytkowania rębnego
-pomoc w opracowaniu optymalnego planu cięć pielęgnacyjnych
-aktualizacja wyników uzyskanych z inwentaryzacji
-korekta planów w przypadku wystąpienia zjawisk o charakterze klęskowym
-ocena poprawności wykonania zabiegów pielęgnacyjnych
-opracowanie wyników inwentaryzacji wielkoobszarowej
-prognozowanie rozwoju drzewostanów świerkowych
-pomoc ( narzędzie w ustalaniu wartości lasu)
2. WZROST W OKRESIE WEGETACYJNYM So, Św, Jd, Md, Db, Bk
SOSNA
27 IV - 27 VI (60 dni) Max wart przyrostu h przypada na 2-3 tyg. Od momentu rozpoczęcia, w zależności od siedliska wytwarza różne przyrosty na bogatych do 1,5 cm rocznie . Przyrost zależy od warunków meteo i wilgotności.
Gat. szybko rosnący, średnio rozpoczyna wzrost pod koniec IV. Wahania temp. powietrza wpływają na początek wzrostu. Gdy wcześniej była wysoka temp. przez kilka dni wzrost rozpoczyna się wcześniej, gdy było zimno później. Gdy jest ciepło przyrasta więcej, gdy jest zimno mniej. Wzrost trwa do końca VI ( 2 mies. ). Pod koniec VI So wytwarza pączki, w których są zakodowane informacje o przyszłym wzroście ( długość nie, bo ona zależy od warunków atmosferycznych ). So ma zakodowane inf. o wzroście na 60 dni i wydłużenie okresu weget. nic jej nie da.
JODŁA
2 V- 13 VII (73, 2,5 m-ca) główny czynnik wzrostu temp. pow.
Zaczyna tydzień później niż sosna ( pocz. V ) i trwa ok. 70 dni, kończy się w połowie lipca.
ŚWIERK
12V - 15VII (60dni) kulminacja po upływie 5-7 tyg .Dziennie około 6,5 mm
Wzrost rozpoczyna tydzień po Jd, długość okresu wzrostu do 2 mies. i kończy się razem z Jd w połowie lipca.
MODRZEW
3 VI-9 IX (98-100 dni) igły zaczynają rosnąć już 28 IV okres ten trwa około 35-40
dni. Kulminacja wys po 2-5 tyg.
Gat. szybko rosnący, rozpoczyna wzrost pod koniec IV, lecz jest to nie wzrost pędu lecz igieł, trwający do 1 mies. Wzrost pędu rozpoczyna się pod koniec V i trwa długo, bo do połowy IX.
DĄB
27 IV- 15 V (18 dni) drugi pędzenie 20VI-12VII (22 dni)- tj pędzenie świętojańskie. 3 pędzenie występuje w VIII (9 dni 10% populacji).
Bardzo wrażliwy, reaguje zahamowaniem lub zwiększeniem tempa wzrostu zależnie od temperatury. Ma dwie fazy wzrostu ( przeciętnie ):
I faza ok. 3 tyg. ( zaczyna się pod koniec IV, kończy w połowie V - 18 dni /2,5 tygodnia / ).
II faza w trzeciej dekadzie VI ( 20 - 21 ) - tzw. pędzenie świętojańskie, trwa 3 tyg. Kończy się w poł. lipca. Suma długości wzrostu wynosi 40 dni.
Populacja dęba jest zmienna. Są drzewa, które mają inną liczbę tych faz, np. 1lub 3.
I faza trwająca 18 dni ( b. mały przyrost ), w przyszłości drzewa te zajmą dolną warstwę dstanu.
III faza trwa ok. 9 dni, niewiele drzew ( 10 % ), po II fazie następuje III ( pocz. sierpnia ). Może się zdarzyć tak, że drzewa te z ostatnim nie zdrewniałym przyrostem trafią na przymrozki, wówczas przyrost z III fazy obumrze. Gdy trzeci przyrost zdąży zdrewnieć będą to drzewa b. duże.
Najlepsze są drzewa z dwoma fazami.
BUK
29 IV- 21 VI może mieć krótkie przerwy (mróz) 50 dni. Duża zmienność wzrostu niektórych organów. Kulminacja po 2 tyg. Dziennie 18 mm.
Wzrost rozpoczyna pod koniec IV ( jak So i Md ), kończy ok. 21 VI. Gdy jest niesprzyjająca temp. może całkowicie zahamować przyrost. Jeżeli uwzględnimy, że zwłaszcza w maju występują niesprzyjające okresy to długość wzrostu trwa ok.50 dni. Długość pędu duża, ale są wiotkie i często łamią się.
3. CELE TRZEBIEŻY
Dlaczego warto trzebić?
a) drzewostany nietrzebione mają małą odporność na czynniki abiotyczne, najlepiej stosować trzebież umiarkowaną co zwiększa szansę na to, że śnieg nie zaszkodzi drzewostanowi
b) Gdy nie trzebimy drzewostanu nie wykorzystujemy surowca drzewnego ( 50%- sumarycznej produkcji
c) przez zabiegi podwyższamy jakość drzewostanu ( w trzebieży selekcyjnej usuwamy drzewa słabsze, a dajemy szansę lepszym ) , drzewa te będą grubsze w potrzebieżowych drzewostanach drzewostanach.
Cięcia pielęgnacyjne dokonywane w drzewostanach, które przeszły już okres czyszczeń, polegające na usuwaniu z drzewostanu drzew gospodarczo niepożądanych. Trzebież wpływa dodatnio na wzrost pozostających drzew dzięki zmniejszeniu konkurencji korzeni i koron oraz przyspieszeniu rozkładu substancji organicznej w następstwie zwiększonego dopływu światła do gleby. Pozytywny wpływ trzebieży przejawia się wzmożonym przyrostem grubości, wysokości i wielkości koron drzew, a przez to zwiększeniem przyrostu miąższości z jednostki powierzchni oraz polepszeniu jakości drzewostanów wskutek usunięcia egzemplarzy wadliwych.
trzebież wczesna- obejmuje okres intensywnie przebiegającego procesu naturalnego ( wydzielanie się drzew), połączonego ze stosunkowo szybka redukcją ich liczby. Umacnia się wówczas stanowisko poszczególnych drzew w zespole, wyraźniej różnicuje ich przyrost, można więc trafnie określić wartość produkcyjną i charakter spodziewanych sortymentów drewna
trzebież późna- przystępuje się do niej wówczas gdy intensywność wydzielania się drzew maleje, a cechy produkcyjne poszczególnych osobników utrwalają się. W końcowej fazie rozwoju drzewostanu trzebieże późne nabierają charakteru cięć przygotowawczych do odnowienia samosiewnego; przy dużej intensywności cięcia określa się je jako prześwietlenie, przy którym doprowadza się do trwałego przerwania zwarcia w celu maksymalnego wykorzystania przyrostowych zdolności drzew.
Trzebież górna [TG](pracujemy w górze), usuwamy tylko
szkodliwe ( I, II, III klasa Krafta)
Wkraczamy do drzewostanu panującego (utrzymując i pielęgnując piętro dolne) potrzebne do ochrony gleby i strzał). W wyniku tej trzebieży uzyskujemy budowę wielopiętrową.
d) Trzebież dolna- kieruje przebiegiem wzrostu w opanowanej warstwie drzew, usuwamy klasy drzew opanowanych i osiągamy jednopiętrową budowę drzewostanu
(TDS) słaba- usuwamy drzewa Va ( obumierające )
(TDU)umiarkowana - usuwamy Va i IV b (obumierające i zdecydowanie opanowane)
(TDM)mocna - usuwamy Va, IV b, IV a ( drzewostan opanowany)
Sprzyja powstawaniu struktury prostej, jest odpowiednia dla gatunków nie znoszących ocienienia.
e)Trzebież kombinowana łączenie trzebieży dolnej i górnej
(TGS= TG+TDS) trzebież górna słaba - usuwamy szkodliwe i Va
(TGU= TG+TDU) trzebież górna umiarkowana-usuwamy szkodliwe Va i IV b
(TGM= TG+TDM) trzebież górna mocna - usuwamy szkodliwe Va, IV b i IV a
NASILENIE TRZEBIEŻY:
określają współczynniki - ile drzew pozyskujemy w cięciu, mierzona miąższością, liczebnością i polem przekroju.
INTENSYWNOŚĆ
- ilość zabiegów w jednostce czasu ( w naw. 6-8 zabiegów)
5. TRZEBIEŻE POSZCZEGÓLNYCH GATUNKÓW.
Trzebieże -jest to utrzymywanie d-st w stanie zagęszczenia optymalnego dającego stosunkowo dużą liczbę drzew i duże przyrosty grubości.
DĄB
wymaga dużo światła ma właściwości wytwarzania wilków -TGS
Dąb powinna obowiązywać TS typowo górna, nie wkraczając w dolną warstwę. Problem przy stosowaniu tej trzebieży jest taki, że mogą powstawać wilki pod wpływem większej ilości światła. Aby uzyskać dobrą dębinę nie wystarczy prowadzić trzebieże, trzeba mieć II piętro. Jeśli ono jest to osłania ono pnie dębów i możliwe jest realizowanie TS (TG). Można przyjąć wiek rębności 140 lat i stosować TD, ale tak nie powinno być.
BUK
reaguje szybko na odsłonięcie w każdym wieku TGS
Buk najlepiej reaguje na zabiegi, na nim wypracowano TS. TG daje najlepsze efekty przyrostowe, gdy mu się odsłoni koronę, daje to lepszą jakość oraz nieznaczny wzrost na sumarycznej produkcji.
JODŁA
naturalna struktura przerębowa piętrowa TGS
Jodła bez wyjątku powinno się stosować TS, cięcia realizujemy w górnej warstwie; wyjątek kiedy drzewostan zagospodarowany jest przerębowo, jedliny są głównie jednopiętrowe.
SOSNA
-TGS+TDS, TGS usuwamy drzewa które nie dotrwają do następnej trzebieży. W D-st słabej jakości TD
ŚWIERK
Kombinowaną a dla d-st młodych TD aby wytworzyły silny system korzeniowy.
Świerka obowiązuje TS - TDS choć uzasadniona jest też TS, większość dstanów świerkowych ma dobrą jakość i nie jest to potrzebne.
TD - można wyprowadzić doskonałe dstany świerkowe (nie ma problemu jakości, a TD daje efekt ilościowy). W górach TDM, we wcześniejszym wieku lub TDU w późniejszym wieku.
BRZOZA,
gatunek światłorządny, TS ale brzoza ma słaba produkcje i konieczne jest wprowadzenie II piętra.
OLSZA,
TS (górna).
6. TABLICE ZASOBNOŚCI
-są powszechnie stosowane do określania miąższości i przyrostu miąższości, jak również do niektórych zagadnień związanych z planowaniem w gospodarce leśnej. T.Z.- zawierają liczbowe zestawienia charakteryzujące zmianę z wiekiem elementów miąższości i przyrostu miąższości drzewostanu głównego ( pozostaje do dalszej produkcji) i podrzędnego a zatem tych drzew które są z drzewostanu usuwane w cięciach pielęgnacyjnych.
Tablice dla danego gatunku zawierają osobne tabele dla różnych klas bonitacji, będących w przybliżeniu wyrazem wydajności siedliska. Niektóre tablice uwzględniają także różną intensywność zabiegów pielęgnacyjnych, wyrażający się głównie w różnym udziale użytków przedrębnych w stosunku do całkowitej produkcji. T.Z. przedstawiają zwykle wzrost drzewostanów jednogatunkowych i w zakresie jednowiekowym opracowano tablice dla drzewostanów mieszanych jednak nie przyjęły się.
Liczby podawane w T.Z można ująć w 3 grupy: pierwsza dotyczy drzewostanu głównego tj. tej części która przy dokonywaniu zabiegów pielęgnacyjnych (trzebieże) w kolejnych okresach 5 lub 10 letnich pozostaje na pniu, aby dalej produkować drewno; grupa ta obejmuje średnią wysokość, pierśnicę i liczbę kształtu grubizny i całych drzew oraz liczbę pni na jednym hektarze, sumę powierzchni przekrojów pierśnicowych, ogólną miąższość drzewostanu (miąższość grubizny i drobnicy -tablice Schwappacha), bądź strzały i gałęzi (tablice Tiurina). Druga grupa liczb w T.Z dotyczy drzewostanu podrzędnego tj. tych drzew, które usuwa się z drzewostanu w cięciach pielęgnacyjnych; określają one liczby drzew na jednym ha, sumę powierzchni przekrojów pierśnicowych, miąższość w danym 5 lub 10 leciu oraz sumę miąższości od zapoczątkowania cięć pielęgnacyjnych. Pozostałe liczby T.Z dotyczą całkowitej produkcji drzewostanu na 1 ha i podają miąższość normalnie rozwiniętego drzewostanu głównego łącznie z sumą miąższości drzewostanu podrzędnego z ubiegłych okresów 5 lub 10 letnich oraz przyrost roczny przeciętny ( w m3) i bieżący ( w m3 i w %) .
ZASADY BUDOWY TABLIC
drzewostany różnego wieku, na podstawie na których opracowane są tabele zasobności określonej klasy bonitacji powinny tworzyć naturalny szereg rozwojowy. Wydaje się, że przy opracowaniu szeregu rozwojowego należy opierać się na dwóch wskaźnikach: wskaźnik analizy wzrostu wysokości drzew górujących i panujących pobranych ze wszystkich pobranych ze wszystkich badanych drzewostanów oraz na przyrodniczym określeniu jakości siedliska.
elementem bonitacyjnym powinna być wysokość górna, mniej zależna od zabiegów pielęgnacyjnych niż wysokość przeciętna drzewostanu
celem wyeliminowania przypadkowości w otrzymywanych liczbach materiał powinien być bardzo obszerny. Parokrotny pomiar drzewostanów wykonany w odstępach czasu (np. 5 letnich) zapewnia otrzymanie właściwych liczb dotyczących drzewostanu podrzędnego oraz zwiększy prawdopodobieństwo prawidłowego ustalenia szeregu rozwojowego. W miarę możliwości należy do danych włączyć wyniki pomiarów uzyskanych na stałych powierzchniach badawczych.
istotnym zagadnieniem przy przygotowaniu tablic jest przyjęcie określonego sposobu i intensywności cięć pielęgnacyjnych. Budowa tablic które w pełni odpowiadałyby przyjętemu sposobowi gospodarowania nie wydaje się możliwa, ponieważ przyjmując określony sposób postępowania stosuje się go w drzewostanach, które poprzednio mogły być traktowane inaczej i w skutek tego mogą się inaczej rozwijać.
metodyka opracowania tablic zasobności powinna uwzględniać i wykorzystywać zaobserwowane dotychczas prawidłowości wzrostu i rozwoju drzewostanu.
7. DENDROSKALA
odzwierciedla zmiany warunków klimatycznych, zmiany powodowane
np. zabiegami pielęgnacyjnymi, które stymulują przyrost. 30 % drzew reaguje inaczej na temperaturę, nasłonecznienie, 70 % gatunków zachowuje się podobnie.
Zd
1895 r 1995 r
Są lata, gdy występują przyrosty duże i małe. Są to lata wskaźnikowe. Większa zgodność dla
małych przyrostów, przy dużych przyrostach większe różnice. Po wyrównaniu powstaje sinusoida. Przyrost grubości związany jest z aktywnością słońca ( liczba plam wpływa na aktywność ). Im więcej plam, tym większy przyrost ( maksimum plam co 10 lat ).
Dendroskalę należy zakładać w drzewostanach niezagospodarowanych, np. parki narodowe, ale będzie ona wtedy ograniczona lokalnie.
9. DEFINICJA SUMARYCZNEJ PRODUKCJI
Sumaryczna Produkcja
Suma V d-st głównego i i V użytków przedrębnych w cięciach pielęgnacyjnych . Od początku do danego wieku. Zmiana z wiekiem sumarycznej produkcji. W młodym wieku jest najmniejsza badanie s.p. rozpoczyna się od wieku 20 lat. W tym wieku s.p jest najmniejsza w d-st jd które mają największą liczbę drzew. Największa jest w d-st Md przy najniższej liczbie drzew na jednostkę pow. Po środku kształtują się dst So Św Db.Z wiekiem widzimy wzrost st we wszystkich d-st ale różną intensywnością. Duży przyrost wykazują d-st Jd Św. Natomiast Md nie wykazuje zbyt dużego wzrostu sp. W wieku 55-60 lat d-st Jd maja największą sp.która utrzymuje się również w wieku 100 lat . W tym wieku Jd osiąga około 1500 m3/ha Św około 1333 m3/ha Bk 1000 Md, 1200 So 900 Db 800 Brz 500 Js,Ol 800. W wieku 160 lat największy sp. Osiąga Jd,Św,Bk,Db,Md,So. W młodszym wieku sumaryczna produkcja ma większy wzrost jak w latach starszych widzimy też większą produkcję gat. Światłożądnych w młodszym wieku. Z wiekiem natomiast gatunki cienioznośne prześcigają gatunki światłożądne
Sumaryczna produkcja w 100l.
Jd-1500m3/ha Św-1300
Md-1200 Bk-1000
So,Ol,Js-900 Brz,Db-800
10. PRZYKŁADY ZASTOSOWANIA TABLIC ZASOBNOŚCI.
Tablice zasobności mogą służyć do określania:
a) sumarycznej produkcji b) bonitacji c) % udziału użytków przedrębnych w sumarycznej produkcji d ) miąższości e) liczby kształtu f) pola przekroju
g) średniej wysokości h) liczby drzew na ha
11.DLACZEGO WARTO POPIERAĆ HODOWLĘ DRZEWOSTANÓW MIESZANYCH.
DRZEWOSTANY JEDNOGATUNKOWE:
- ujemny wpływ na siedlisko i glebę: gruba warstwa próchnicy nakładowej, zakwaszenie i bielicowanie gleby, mata aktywność biologiczna gleby, nie wykorzystywanie możliwości produkcyjnych siedliska, jednostronne pobieranie składników pokarmowych, penetracja jednej warstwy przez korzenie,
- mata stabilność i niska odporność drzewostanów na czynniki abiotyczne i biotyczne.
DRZEWOSTANY WIELOGATUNKOWE:
- większa wydajność i lepsza jakość produkowanej masy drzewnej (specyficzny klimat wnętrza lasu), mniejsze ryzyko hodowlane,
- lepsze wykorzystanie światła i składników pokarmowych,
- poprawienie sprawności gleby, przemieszczanie składników pokarmowych w górę profilu gleb,
- większa odporność na szkodniki abiotyczne i biotyczne, wzrost różnorodności biologicznej
12. TEORIA TRZEBIEŻOWA ASSMANNA
Teoria trzebieżowa ASSMANA 1969
Seria powierzchni III, I IV, II
I III II IV
IV, II, III, I
II, IV, I , III
I - powierzchnia zerowa wycinanie drzew suchych
II- trzebież słaba
III- trzebież umiarkowana
IV- trzebież silna
Assman korzystał z wielu powierzchni opublikował teorię trzebieżową
Definicje: poziomy pól przekroju drzewostanu
I - max. poziom przekroju drzewostanu GM- max. dla danego wieku i siedliska
dla (1)
II- Gopt - poziom optymalny - uzyskuje się tu max wartość przyrostu miąższości
III- G kryt.-krytyczny poziom przyjęto, że przyrost jest mniejszy o 5% od max.
Charakteryzując wiele powierzchni wysuną on pewne wnioski
Młody dstan Gi pow. przekr.drzewostanu
X=
1 Gm pol. pow. max
1 x
X - powierzchnia przekroju na działce do powierzchni przekroju działki nie trzebionej;
Y - przyrost miąższości danej działki do ZV działki nie trzebionej.
Zmniejsza się pole przekroju, Y wzrasta.
Jeszcze starszy dstan
1
Starszy dstan Zi przyrost
Y=
ZGM
1
Maksymalne G - gdy drzewostan nie będzie trzebiony, optymalny poziom G gdy wystąpi maksimum przyrostu ZV. Krytyczny - ZV 05 % jest mniejszy od ZV maksymalnego.
Drzewostany młode po wykonaniu zabiegu reagują wzmożonym przyrostem pola przekroju- przyspieszenie przyrostu. U starszych drzewostanów zabieg nie powoduje zmian przyrostu. Sumaryczna produkcja - cała produkcja do danego momentu. Sumaryczna produkcja największa dla I , II-III średnia , IV- najniższa
13. TABLICE SZWAPPACHA.
Zbudowanie siatki bonitacyjnej przedstawia kształtowanie się z wiekiem średniej wysokości u Schwappacha. Dlatego trzeba było opracować pęk krzywych wysokości.
H
32 Ia 5 krzywych bonitacji dstanu, które
wg. tej krzywej są jednorodne.
28 I Siatka dokonuje podziału dstanu
na grupy. Są one bardziej produk -
cyjne ze względu na produkcyj -
II ność (sumar. pow. V< niż IV).
III Wzrost wysokości uznał wystar -
IV czjący do dokonania podziału.
5 V Wszystkie dstany w danej boni -
tacji są jednakowe. Po wojnie prof.
100 lat Szymkiewicz zbadał dużo drzewostanów w południowej Polsce i stwierdził, że rosną szybciej niż I bonitacja, dlatego wyekstrapolował jeszcze jedną krzywą Ia.
Określenie sumarycznej produkcji.
Drzewostany jodłowe - tablice Ainhorna (przed Szymkiewiczem), wyznaczył on sumaryczną produkcję i stwierdził, że ona bardzo silnie powiązana jest ze średnią wysokością drzewostanu w terenie. Mówi się o prawie Ainhorna.
Związek między sumaryczną produkcją a wysokością (korelacyjny związek).
Sumar.
Prod.
wysokość
Schwappach wprowadził pojęcie drzewostanu głównego i podrzędnego.
Drzewostan główny stanowią drzewa te, które w ciągu najbliższego okresu pozostaną na pniu do następnego nawrotu trzebieży.
Drzewostan podrzędny stanowią drzewa, które będą wycięte w ramach trzbieży.
Schwappach musiał wybrać najlepszą trzebież (dla So wykazano, że TDU - tablice dla tej trzbieży). W tablicach ma być wzorcem drzewostan o pełnym stopniu zadrzewienia (wzorce D1.3 i G1.3) i ustalona V drzewostanu podrzędego, średnia wysokość i średnia D1.3. Odejmując tę V od sumarycznej produkcji otrzymamy V dstanu głównego. Do V dstanu głównego dodajemy przyrost, robiąc trzebież odejmuję V drzew do wycięcia, otrzymuję V dstanu po zabiegu.
Tablice Schwappacha składają się z trzech części:
I cechy drzewostanu głównego (zależnie od wieku), średnia wysokość, przecietna pierśnica, liczba drzew, G1.3, Vemp., F;
II cechy drzewostanu podrzędnego, średnia wysokość, średnia pierśnica, V, N;
III dane zbiorcze z tych dwu grup drzew, suma użytków przedrębnych (zależnie od wieku), sumaryczna produkcja, przyrost bieżący i przeciętny(i ich % liczony wzorem Presslera).
Na tej podstawie po II wojnie światowej Prof. Szymkiewicz opracował tablice, do dziś stosowane.
Tablice Schwappacha:
dotyczą TP (w Polsce stos. TS, TS kombinowana);
zbudowano je 100 lat temu, brał do budowy tych tablic dstany jeszcze XVIII wieczne (100 lat i starsze), a wtedy były lasy naturalne, a z odnowienia sztucznego inna jest krzywa bonitacji, dlatego też tablice te nie są dobre w naszych warunkach. Od 1923 r nie są stosowane w Niemczech, a w Polsce jeszcze się je stosuje.
Strona 9 z 10
Wiek
Bonitacja
Wiek
Algorytm
W
Algorytm
P
Algorytm
S
Dane Z
Wyjście -baza danych BD-MG
Dane Z
DG
DP
Algorytm
W
Algorytm
T
Algorytm
P
Dane Z
Wyjście -baza danych modelu BD-M
Dane Z
DG
Wejście
Dane Z
Algorytm
S
DP
DG
DG
Dane M
Dane Z
Wyszukiwarka