CELE STOSOWANIA ĆWICZEŃ FIZYCZNYCH DOTYCZĄCE FUNKCJI I STANU ORGANIZMU
Poprawienie parametrów pracy mięśnia sercowego (zwiększenie frakcji wyrzutowej, objętości wyrzutowej, pojemności minutowej; zmniejszenie spoczynkowej częstotliwości skurczów serca).
Poprawienie ukrwienia mięśni (w tym mięśnia sercowego) i odwrócenie zaburzeń histochemicznych i czynnościowych mięśni szkieletowych i mięśni oddechowych (np. występujących u chorych z przewlekłą niewydolnością serca lub osób o długotrwałe ograniczonej aktywności fizycznej).
Poprawienie dostarczania tlenu do tkanek poprzez zwiększenie różnicy tętniczo-żylnej zawartości tlenu (AVd) i zwiększenie pojemności minutowej, lub tylko dzięki zwiększeniu AVd.
Zwiększenie tolerancji wysiłku fizycznego zależnej od czynności układu krążenia (wyrażonej jako zwiększenie maksymalnego pochłaniana tlenu VO2max). Zmniejszenie zapotrzebowania tlenowego (zmniejszenie częstotliwości skurczów serca i ciśnienia tętniczego) dla danego submaksymalnego obciążenia pracą. Realizacja tego celu zależy od skuteczności osiągania celów wymienionych powyżej.
Poprawienie funkcji układu oddechowego (zwiększenie maksymalnej wentylacji i pojemności dyfuzyjnej płuc).
Podwyższenie progu metabolizmu beztlenowego, tj. przesunięcie progu mleczanowego w kierunku większych mocy. Uzyskanie optymalnej dla pacjenta tolerancji aerobowego wysiłku fizycznego koniecznego dla podejmowania czynności życia codziennego.
Zahamowanie procesów katabolicznych związanych niewydolnością serca i/lub roztrenowaniem, prowadzącym do apoptozy miocytów, niekorzystnej przebudowy włókien mięśniowych i wystąpienia miopatii.
Zwiększenie siły i wytrzymałości mięśniowej oraz ogólnej sprawności ruchowej.
Poprawa dostosowania fizycznego, a więc zwiększenie ogólnoustrojowej zdolności podejmowania wysiłków fizycznych, zarówno dynamicznych jak i statycznych. Zmniejszenie uczucia duszności i zmęczenia występujących w trakcie codziennych wysiłków.
Zmniejszenie pobudzenia układu sympatycznego a zwiększenie pobudzenie układu parasympatycznego dla zmniejszenia ryzyka występowania stanów niedokrwienia, zaburzeń rytmu serca i nagłej śmierci sercowej. Istotne jest zwłaszcza ograniczenie wysiłkowego pobudzenia układu sympatycznego.
Poprawienie funkcji śródbłonka naczyń ( m.in. poprzez zwiększenie produkcji tlenku azotu działającego rozkurczowo na naczynia krwionośne i razem z innymi czynnikami neurohormonalnymi polepszającego obwodowy przepływ krwi) i zapobieganie zmiano zakrzepowo-zatorowym (zmniejszenie działania czynników prozakrzepowych, aktywacja fibrynolizy i usprawnienie odpływu żylnego z kończyn dolnych). Jednorazowy wysiłek, zwłaszcza wykonywany przez osobę o siedzącym trybie życia zwiększa gotowość prozakrzepową. Trening zmniejsza lub nawet znosi tą reakcję.
Uzyskanie pozytywnych metabolicznych efektów zwiększonej aktywności fizycznej. Są to: obniżenia stężenia LDL-cholesterolu cholesterolu całkowitego (efekt aktywności fizycznej połączonej z odpowiednią dietą i ze zmniejszeniem ciężaru ciała), zwiększenie stężenia HDL-cholesterolu i zmniejszenie podwyższonego stężenia trój glicerydów (doraźny i niezależny od długotrwałego efekt intensywnego wysiłku fizycznego), zwiększenie wrażliwości na insulinę i poprawienie tolerancji glukozy, przeciwdziałanie demineralizacji kości, obniżenie stężenia homocysteiny u osób z hiperhomocysteinemią.
Uzyskanie pozytywnych zmian budowy ciała (zwiększenie beztłuszczowej masy ciała, zmniejszenie ilości tkanki tłuszczowej poprzez zwiększony wydatek kaloryczny i zmniejszenie apetytu) poprzez połączenie ćwiczeń fizycznych i ograniczeń dietetycznych.
11/52-53
2