OTYŁOŚĆ - Choroba ogólnoustrojowa , której najistotniejszą cechą jest nadmiar tkanki tłuszczowej , a ściślej nadmierna ilość trójglicerydów w tkance tłuszczowej.
Przyjęcie takiej definicji otyłości , pozwala wyznaczyć granicę powyżej , której nadmierna ilość tkanki tłuszczowej przestaje być tylko problemem estetycznym , ale staje się czynnikiem ryzyka wielu groźnych chorób metabolicznych i nadumieralności
W praktyce ilość tkanki tłuszczowej oceniana jest w przybliżeniu , a dane epidemiologiczne dotyczące związku między składem ciała , a ryzykiem zachorowania na różne choroby nie zostały jeszcze ostatecznie opracowane.
Metody wyznaczania zawartości tłuszczu w organizmie
Pomiar przeciętnej gęstości względnej ciała człowieka - znając masę człowieka i jego objętość (określoną na podstawie wymiarów ciała) można w przyblizeniu wyznaczyć przeciętną gęstość względną ciała ; im jest ona mniejsza tym większa jest zawartość tłuszczów ponieważ gęstość względna tkanki tłuszczowej wynosi - 0,94 kg/m3 , a tkanki beztłuszczowej 1,097 kg/m3. Dokładniej gęstość względną ciała wyznacza się za pomocą tomodensytometru lub MRJ.
Całkowitą ilość tłuszczów w organizmie można wyznaczyć przez pomiar zawartości w ustroju wody i potasu przy założeniu , że tłuszcze obojętne nie zawierają tych składników - wykorzystuje się izotopowe i chemiczne metody dylucyjne lub pomiar impedancji bioelektrycznej
Techniki obrazowania- takie jak tomografia komputerowa , tomodensytometria MRJ pozwalają też wyznaczyć rozmieszczenie tłuszczu w ustroju.
METODY ANTROPOMETRYCZNE
pomiar grubości fałdu skórnego utworzonego ze skóry i tkanki podskóórnej w połowie mięśnia trójgłowego i dwugłowego ramienia ; w okolicy podłopadkoweej i nad grzebieniem kości biodrowej (jednak miarodajność tej metody jest mniejsza w przypadku osób otyłych niż u osób o prawidłowej masie ciała)
mięsień trójgłowy kobiety > 30mm -otyłość
mężczyźni > 20mm
wzór Broca WN= wzrost w cm - 100
wzór Lorentza WN= [wzrost w cm-100] - [0,25 (wzrost w cm-150)
otyłość stwierdza się , gdy masa ciała przekracza 120% wagi należnej
Ostatnio jednak do celów epidemiologicznych i klinicznych stosuje się wskażnik BMI , który bardzo dobrze koreluje z zawartością tkanki tłuszczowej w organizmie.
BMI = masa ciała [kg] / wzrost w [ m2]
Według wartości tego wskaźnika masę ciała ocenia się jako prawidłową , gdy BMI mieści się w granicach : 18-24 prawidłowa masa ciała
25-27 nadwaga
27 otyłość
40 otyłość znacznego stopnia
RODZAJE OTYŁOŚCI :
ze względu na liczbę adipocytów w tkance tłuszczowej :
otyłość hiperplastyczna ( charakteryzująca się nadmierna liczbą adipocytów w tkance tłuszczowej ; prawidłowa ilość 2-3∗1010 , otyłość hiperplastyczna -10-12∗1010
otyłość hipertroficzna ( powiększenie wielkości adipocytów do wielkości 1-2μg lipidów na komórkę przy prawidłowej wielkości 0,5 μg/ komórkę.
Otyłość mieszana - gdy oba te zjawiska występują jednocześnie
Otyłość , która rozwinęła się w dzieciństwie lub okresie dojrzewania jest częściej hiperplastyczna niż otyłość do której dochodzi w wieku dojrzałym
Jednak stwierdzono , że w każdym wieku może wystąpić rekrutacja nowych adipocytów. Ciężka ( chorobliwa otyłość jest bardziej hiperplastyczna , natomiast umiarkowana częściej hipertroficzna.
Chudnięcie wiąże się ze zmniejszaniem rozmiarów adipocytów , nie zaś ich liczby. Tak więc liczba adipocytów warunkuje odpowiednio minimalną możliwą masę ciała i obniżenie jej poniżej pewnego poziomu staje się możliwe tylko za cenę znacznego niedożywienia.
Rozmieszczenie tkanki tłuszczowej w organizmie można określić , obliczając stosunek obwodu w talii do obwodu w biodrach w okolicy krętażowej.
Gdy stosunek talia/biodra > 0,8 dla kobiet
> 1 dla mężczyzn u osób otyłych
świadczy o lokalizacji tłuszczu w okolicy brzusznej , również w jamie brzusznej i mówimy wtedy o otyłości androidalnej (centralnej , brzusznej ) - typ jabłka
niższe wartości tego wskażnika , przy BMI wyższym niż zalecany świadczy o otyłości gynoidalnej (obwodowej , pośladkowo udowej ) typ gruszki
Otyłości androidalna (z tkanką tłuszczową wewnątrzbrzuszną) związana jest z większym ryzykiem powstawania powstawania metabolicznych chorób cywilizacyjnych niż otyłość gynoidalna.
Badania epidemiologiczne :
Umieralność - znaleziono , że umieralność całkowita z powodu chorób układu krążenia i nowotworów zwiększa się zależnie od zwiększenia wskaźnika talia/biodra. (rejon Paryża)
udowodniono dodatnią korelację między wskaźnikiem talia/biodra , a występowaniem udarów mózgu i ostrej niewydolności wieńcowej. (badania szwedzkie na mężczyznach w średnim wieku)
w grupie osób o tym samym BMI , ryzyko zachorowania na chorobę wieńcową wzrasta , ze zwiększeniem wskaźnika talia/biodra.
Osoby z wyższym BMI, ale otyłością gynoidalną są mniej zagrożone chorobą wieńcową niż osoby nieco szczuplejsze , ale z wyższym współczynnikiem talia /biodra.
U mężczyzn stwierdza się również korelację występowaniem nadciśnienia tętniczego wskaźnikiem talia/biodra.
U kobiet nadciśnienie tętnicze występuje częściej u tych z otyłością androidalną niż gynoidalną , chociaż towarzyszy również bardzo zaawansowanej otyłości gynoidalnej
Otyłość u osób z cukrzycą ma również , częściej charakter androidalny niż gynoidalny
Podsumowując można stwierdzić , że zagrożenie chorobami układu krążenia koreluje raczej z rozmieszczeniem tkanki tłuszczowej , a nie ogólnie ciężarem ciała.
Otyłość centralna brzuszna związana jest z hiperinsulinemią , wzrostem trójglicerydów , zmniejszonym stężeniem cholesterolu we frakcji HDL i zwiększonym we frakcji LDL oraz zaburzeniami strukturalnymi lipoprotein , czyli ze wskaźnikami zwiększonego zagrożenia chorobą niedokrwienną serca.
Rozmieszczenie tkanki tłuszczowej jest niezależnym czynnikiem prognostycznym powstawania zaburzeń metabolicznych oraz zapadalności i umieralności na choroby układu krążenia.
Otyłość i cukrzyca insulinoniezależna
Otyłość , charakteryzująca się nadmiernie dodatnim bilansem energetycznym , stwarza stałe zapotrzebowanie na zwiększone stężenie insuliny we krwi. Dobowe wydzielanie jest u otyłych większe niż u osób bez nadwagi. Otyli wymagają więcej insuliny do utrzymania normoglikemii. Następuje przerost wysp i nadmierne wydzielanie. Z czasem może dochodzić do wyczerpania czynnościowego wysp trzustkowych , a ponadto może rozwinąć się stan określany jako insulinooporność tkankowa. Tkanki (tk tłuszczowa ) stają się mniej wrażliwe na insulinę i przyswajają mniej glukozy. Dochodzi do stanu , w którym nietolerancji glukozy towarzyszy nie zmniejszone ,ale normalne lub zwiększone wydzielanie insuliny (względny niedobór). Uważa się , że insulinooporność może wynikać , ze zmniejszonej wrażliwości tkanek na działanie hormonu lub zmniejszonej odpowiedzi komórkowej. Zmniejszenie wrażliwości na działanie hormonu jest spowodowane zmniejszeniem pojemności receptorowej komórek i może wynikać ze zmniejszenia powinowadztwa receptorów lub ze zmniejszenia liczby (gęstości ) receptorów w komórkach. Do uzyskania odpowiedniej odpowiedzi komórkowej niezbędne jest większe niż normalne stężenie hormonu. Przy dostatecznie dużym odpowiedź komórkowa może być jednak prawidłowa.
Zwiększona insulinooporność tkanki tłuszczowej w otyłości i towarzysząca jej hyperglikemia są znacznymi stymulatorami dla wysp Langerhansa , uruchamiając kompensacyjne wydzielanie insuliny. W przypadku niepełnowartościowych wysp trzustkowych może dochodzić do szybszego wyczerpywania się komórek β. Prowadzi to w konsekwencji , przy zwiększonej stymulacji , do upośledzenia wydzielania insuliny, wyczerpania funkcjonalnego komórek trzustkowych i jawnej cukrzycy. (prowadzi to do wystąpienia zespółu polimetabolicznego --- insulinooporność-hiperinsulinemia ; klinicznie manifestującego się zaburzeniami gospodarki lipidowej i krzepnięcia , dną , nadciśnieniem tętniczym oraz cukrzycą insulinoniezależną)
Leczenie - zmniejszenie obwodowej insulinooporności poprzez redukcję masy ciała. Uzyskanie redukcji masy ciała prowadzi do wyrównania cukrzycy i możliwość odstawienia insuliny ( zresztą podawanie insuliny może nastąpić dopiero po normalizacji ciężaru ciała , której nie towarzyszy wyrównanie glikemii)
1
3