POLITECHNIKA LUBELSKA

Wydział Elektryczny

TEMAT:

ZASTOSOWANIE CHRONOMETRAŻOWO - TABELARYCZNYCH METOD

OCENY OBCIĄŻENIA PRACĄ DO OKREŚLENIA WYDATKU

ENERGETYCZNEGO NA STANOWISKU POMOCNIKA TYNKARZA.

SPRAWOZDANIE WYKONAŁ:

SZAFRANIEC REMIGIUSZ

ED.4.1

1.Stanowisko pracy i zakres robót na tym stanowisku.

Sprawozdanie opisuje prace pomocnika tynkarza. Do obowiązków tego pracownika należy przede wszystkim dostarczenie materiałów budowlanych tynkarzowi, zwłaszcza zaprawy tynkarskiej. Do zajęć pracownika należy przygotowanie zaprawy tynkarskiej, przygotowanie pomieszczenia do tynkowania, itp.

2.Opis pracy wykonywanej przez pracownika.

Do zajęć pracownika należy przygotowanie zaprawy tynkarskiej. W celu wykonania tej czynności jest on zmuszony do przywiezienia wapna przy pomocy taczki oraz władowania go wraz z piaskiem do betoniarki. W celu usunięcia nierówności występujących ze ścian posługuje się on siekierą. Zaprawa jest dostarczana tynkarzom przy pomocy taczki oraz jest ona donoszona po schodach. W celu wykonywania tej pracy pracownik jest zmuszony do intensywnego poruszania się często bez ciężaru. Jest to związane z tym że obowiązkiem jego jest dostarczanie wszelkich potrzebnych tynkarzowi narzędzi oraz materiałów budowlanych związku z czym nie zawsze jest on obciążony ciężarem.

3.Tok postępowania.

Przy określaniu wydatku energetycznego na danym stanowisku roboczym posłużono się dwiema metodami:

• Metodą chronometrażowo-tabelaryczna

• Metodą uproszczona wg Lechmanna

Zadaniem metody chronometrażowo-tabelaryczna jest określenie uciążliwości pracy na wybranym stanowisku. Może być ona stosowana w każdych warunkach, stosuje się ją często ze względu na łatwość jej stosowania. Na podstawie szczegółowych tablic wydruku energetycznego można odczytać wartości jednostkowego zużycia energii przy wykonywaniu różnych czynności zawodowych. Tablice te zawierają jednostkowe wydatki energetyczne w kaloriach. Obliczenie efektywnego wydatku energetycznego wg tej metody polega na wyszukaniu w tablicach wartości jednostkowych wydatków energetycznych odpowiadającym poszczególnym pozycjom chronometrażu analizowanego stanowiska pracy. Czas pracy wykonywania poszczególnych czynności mnoży się przez odpowiadający czynności jednostkowy wydatek energetyczny. W ten sposób otrzymujemy wartość efektywnego wydatku energetycznego przypadającego na daną czynność.

Uproszczona metoda wg Lechmanna różni się od powyższej sposobem ustalenia jednostkowych wydatków energetycznych dla poszczególnych czynności ujętych w chronometrażu dnia pracy. W oparciu o tablice wg metody Lehmanna, dla każdej czynności określa się wartość jednostkowego wydatku energetycznego wynikającego z pozycji ciała przy pracy oraz rodzaju pracy. Sumując wartości wynikające z rodzaju pozycji ciała i rodzaju pracy otrzymujemy wartość jednostkowego wydatku energetycznego. Mnożąc ustalony czas trwania czynności wg metody Lehmanna przez jednostkowy wydatek energetyczny, otrzymuje się wartość efektywnego wydatku energetycznego przypadającego na czynność. Suma wydatków energetycznych wszystkich czynności chronometrażu jest wartością efektywnego wydatku energetycznego dla dnia pracy.

			Wielkość efektywnego wydatku energetycznego.
Lp.	Rodzaj czynności i warunki pracy na stanowisku.	Czas trwania czynności	Na podstawie szczegółowych tablic wydatku energetycznego.		Wg uproszczonej metody Lehmanna.
1.	Przy pomocy taczki przewożone jest wapno służące do przygotowania zaprawy oraz służy on do transportu zaprawy.	80	8.8	704	2	6	8	640
2.	Usuwanie nierówności na ścianach przy pomocy siekiery.	10	9.5	95	0.6	2.5	3.1	36
3.	Przerwa.	20	1	20	-	-	1	20
4.	Poruszanie się praktycznie bez obciążenia: jazda pustą taczką, podawanie narzędzi, listewek służących do obstawiania otworów okiennych.	110	4.3	473	1.7	2.5	4.2	462
5.	Ładowanie piasku i wapna do betoniarki.	70	9	630	0.6	3	3.6	262
6.	Dostarczanie zaprawy tynkarskiej do tynkarzy po schodach.	100	26.3	2630	3.5	11.5	15	1500
7.	Poruszanie się po schodach bez obciążenia.	90	13.7	1233	3	6	9	810

4.Wykresy:

5.Podsumowanie:

W powyższej tabeli dokonano obliczeń dotyczących określenia wydatku energetycznego na danym stanowisku pracy. W wyniku tych obliczeń otrzymano dwie wartości efektywnego wydatku energetycznego dla dnia pracy. Wartości te znacznie odbiegają od siebie, mimo to możemy twierdzić że praca wykonywana przez pracownika należy do prac bardzo ciężkich.

Przy wykonywaniu sprawozdania przyjęto że zaprawa tynkarska jest częściowo dostarczana przez pracownika schodami. W rzeczywistości jest to bardzo rzadko stosowana metoda transportu tego materiału ze względu na dużą uciążliwość. O uciążliwości tej pracy mogą świadczyć dokonane powyżej wykresy. Procentowa wielkość efektywnego wydatku energetycznego dochodzi do 40-46%. Inną dość istotną rozbieżnością jest to że zaprawa ta miała być transportowana na plecach pracownika. W praktyce jest to niestosowane. Rozbieżności te są związane z tym że zaistniał brak kompletnych tablic wydatku energetycznego. Należy zwrócić uwagę na to że zużycie kalorii jako jedna z miar ciężkości pracy fizycznej nie mówi niczego na temat wymogów zręcznościowych dla pracownika, warunków w jakich jest on zmuszony pracować(np.: temperatura), oraz o szeregu inny czynnikach wpływających na warunki pracy.

2

---