Okopień, wybiórcze notatki z wykładów i ćwiczeń.

Arche - warunek prawdziwości

Telos - to, co być powinno

Człowiek jest odniesiony do arche i telos, jest istotą pytającą, mówiącą i moralną.

Kultura to podwójne odniesienie, które nie jest wiedzą.

OD MIMETYKI DO DEKONSTRUKCJI

Chrześcijaństwo bardziej mimetyczne od platonizmu - początek łączy się z końcem

Życie wieczne = poznania

List św. Jana - „Będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest”.

Protestanci próbują oczyścić chrześcijaństwo z platonizmu - mniej nieśmiertelności duszy na rzecz zmartwychwstania ciała (człowieka) - cudu.

Stworzenie świata - pierwsza, nowsza wersja jest platońska - na obraz i podobieństwo. Podobieństwo jako pochodzenie (ślad), jako możność doskonalenia się (stracona przez grzech)

Człowiek pochodzi i wraca do Boga.

Pozostaje obraz, który jest pusty, zniekształcony itp. oraz odnowiony w łasce.

Samopoznanie jest czymś zbawczym - odnajdujemy w sobie podobieństwo do Boga - skupisko troistości (św. Augustyn) - upodabniamy się do Boga.

Chrystus wzmaga tendencję mimetyczną - jest słowem i obrazem, jest pomiędzy.

Chrześcijaństwo nie jest religią księgi. Pismo Święte jest wypisane na sercu kościoła.

Ikona - dobra - wskazuje na - eikon

Idol - jest zły - podaje się za - eitolon - patrzymy w zwierciadło, ale nie przez zwierciadło.

Nietzsche - poznanie - mamy skutek i szukamy przyczyny (skutku skutku). Pierwszego nie ma, drugi jest skutek, trzecia przyczyna.

Podobnie w przypadku wzorca i kopii. Treści i formy, wnętrza - zewnętrza, powierzchni i głębi.

Dekonstruktor - ubranie skrywa brak ciała, ciało brak duszy, dusza brak ducha, duch skrywa brak Boga.

Istota jest zjawiskiem drugiego rzędu.

Dekonstruktor spłaszcza - wszystko jest jednym i tym samym. Literaturą, niewiedzą, fałszem itp. - dzieje się tak, jeśli zabierzemy przedmiot.

Jest lepsza i gorsza literatura - gorsza to ta, która uważa się za filozofię, nie odnosi się nawet do siebie, nie wie, że jest literaturą.

ćwiczenia

Biblia to mit, przypowieść oparta na symbolach.

Człowiek próbuje się upodobnić do Boga, co z niewiadomych względów jest niepożądane. Człowiek widzi, że jest nagi. Ciało - świadomość - samoświadomość. Wcześniej nie było samoświadomości.

Wina kultury - obwinianie się człowieka.

Grzech - życia podług siebie - dynamiczny konflikt z cielesnością.

Wąż jest nauczycielem filozofii - zadaje pytania o rzeczywistość, zmusza do refleksji, „Czy rzeczywiście Bóg tak powiedział?” (powtórzenie tego pytania jest już jedzeniem owocu). W tym momencie niemożliwe jest życie w Raju.

Św. Augustyn (ks. XIV) “O Państwie Bożym” - wstydliwość z niepanowania nad sobą z zakresu woli - niemożność osiągnięcia erekcji.

Człowiek stracił nieśmiertelność, porozumienie z Bogiem, wolność od porządliwości. Człowiek ma mniejszą siłą woli. Człowiek zniewolony nie może czuć się winnym. Człowiek, który dokona dobrego wyboru związany jest z boską interwencją.

Św. Tomasz - pseudobiologizm - grzech jest przechodni.

NATURA PODPORZĄDKOWANA KULTURZE

Herbert - natura jest zdolnością przyswajania kultury. Chyba chodzi o naturę człowieka - splotem natura-kultura nie będziemy się zajmować.

Odróżnienia Phisis (natura) od Nomos (prawo) używają po raz pierwszy sofiści.

W porządku natury panuje nierówność - młodsi sofiści niedemokratyczni

W porządku natury panuje równość - młodsi sofiści demokratyczni

Natura wzbudza refleksje - jest pożyteczna.

R. Boyle - 1686 - podawał potoczne przemyślenia odnośnie natury (sentencje). Natura „udziela odpowiedzi” takich, jakie chcielibyśmy usłyszeć.

Pojęcie natury może oznaczać wszystko, sprzeczności, jest to pojęcie rozwodnione.

Hobbes - dążenie do pokoju (niby też nie ma, bo pokój zachowuje strach). Stan natury - walka (fikcja teoretyczna).

Pomieszanie prawa Bożego i jakiegoś prawa naturalnego.

Zatarcie różnicy między poznaniem - mogę - chcę.

Naturze brakuje wiedzy. Trzeba zwyciężyć przesądy, główny to Bóg.

Żeby zrozumieć naturę trzeba zabić kulturę - schemat dialektyczny.

TILLICH - liberalizm

Nie mówimy o świadomości.

Wiara jest troską ostateczną.

Religia - szersza struktura, opis sytuacji człowieka.

Teologowie są niebezpieczni dla religii, bo z góry zakładają istnienie Boga. Bóg jest człowiekowi bliższy niż sam człowiek, ponieważ to co najbliższe jest nieuchwytne.

„Przenikanie się” dialektycznych skrajności, nieuchronnie ze sobą poowiązanymi - poziom ontologiczny i faktyczny.

Grzech to istotny nieporządek - kalwinizm.

	względne	bezwzględne
Lęk ontyczny	pustka	strach
Lęk moralny	śmierć	potępienie
Lęk duchowy	pustka	bezsens

NAJGORSZY WYKŁAD: O JĘZYKU.

Heidegger - mowa (język) = bycie - mowa to domostwo bycia.

Język nie wystarczy do tego, żeby mówić. Jest to arche bez telos.

Prawda - różne rozumienia bytu w dziejach.

Hermeneutyczny frazes - język jest nie do pomyślenia - to nie jest wiedza.

Jeśli chcemy zaakceptować filozofię, musimy to zrobić w całości. Wszyscy filozofowie mieli rację.

Heidegger - mowa domaga się słusznego milczenia.

Słuchacz jest celem i miarą rozmowy.

Myślenie dialektyczne -> rewolucyjne -> krytyczne. Przywracamy to, co jest istotą człowieka przez negację negacji - pomieszanie faktów i wartości.

Platon - rozróżnienie sfery rzeczywistej i pozornej, próba powrotu do tego, co utraciliśmy, możemy tego dokonać poprzez wiedzę, utożsamienie arche z telos, państwo Platona jest państwem pierwotnym.

Zło mimetyczne - jestem w jakiejś odległości od wzorca.

Wiedza rozumiana mimetycznie zbliża do Boga, dialektyka zamyka.

Chrześcijaństwo jest mimetyczne i dialektyczne.

Kopia jest warunkiem możliwości poznania wzorca (wzorzec jest niepotrzebny). Wzorzec jest kopią kopii.

Dekonstrukcja - nie ma rzeczy pierwszej, przestawiamy szyk.

---