KOELPING Adolf, ks. (1813-1865).
Był najpierw czeladnikiem w zakładzie szewskim. W 1845 r. otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie podjął pracę duszpasterską w Elberfeld, w regionie o rozwiniętym przemyśle tekstylnym. Tu został wybrany prezesem powstałego w 1846 r. Stowarzyszenia Czeladników (Gesellenverein). Na szerszą skalę pracę pisarską i organizacyjną w zrzeszeniach czeladniczych rozwinął potem w Kolonii. Opublikował wiele prac o tematyce społecznej i religijno-moralnej. Zakładał stowarzyszenia czeladpicze także w sąsiednich krajach, popierał rozwój prasy katolickiej.
Zdaniem A. Koelpinga potrzeby czeladników zatrudnionych w rzemiośle mogły być zaspokojone tylko przez wieloraką pomoc. Po pierwsze, należało stworzyć wzorce obyczajowe i stosować wobec czeladników przyjacielską perswazję, aby w ten sposób powstrzymać ich od różnego rodzaju nadużyć. Po drugie, należało tworzyć miejsca godziwych rozrywek i odpoczynku po pracy. Po trzecie, należało umożliwiać im pogłębianie wiedzy zawodowej. Po czwarte, należało organizować dla nich godziwe życie towarzyskie i kulturalne w środowisku społecznym, aby rozrywki publiczne dla niedoświadczonej młodzieży nie stały się źródłem wypaczeń moralnych. I wreszcie należało rozwijać wśród młodzieży rzemieślniczej życie religijne.
Stowarzyszenia czeladnicze organizowały dla swoich członków: bursy, świetlice, biblioteki, czytelnie, kasy zapomogowo-oszczędnościowe, kasy ubezpieczeń społecznych, koła sportowe, koła teatralne, chóry, orkiestry, koła samokształceniowe, kursy dokształcające, sodalicje mariańskie, rekolekcje itp. Do czasu I wojny światowej związki młodzieży rzemieślniczej, zakładane na wzór organizacji ks. Koelpinga, istniały we wszystkich krajach Europy Zachodniej i Środkowej, a także w USA. W 1933 r. przemianowano stowarzyszenia czeladnicze na "rodzinę Koelpinga" (Koelpingfamilie).
Współcześnie dzieło Koelpinga jest ruchem stosunkowo nielicznym, skoncentrowanym na prowadzeniu domów opieki dla różnych grup ludności. W domach tych - tak jak dawniej - akcentuje się cele społeczno-pedagogiczne, oczywiście w nieco zmienionej formie. Szczególnie cenione są bursy dla młodzieży.