Pieśń błagalna o zaliczenie
Joanny D'arc w poczet Świętych

Panie, oto wierni Twojego Kościoła

Pragną wznieść do wyżyn Bożego ołtarza,

Jasną męczenniczkę, rycerza anioła,

Której imię echo w niebiosach powtarza.

Wszechmocną wolą

Spraw, niech się stanie,

By aureolą

Skroń jej lśniła, Panie!…

Ojczyzna w upadku pogrąża się… pławi…

Nie dźwigną jej zwykłych bojowników ręce,

Jedynie, o Panie, Joanna ją zbawi,

Bo silniejsze od wojsk męczenników wieńce.

Joanna to, Chryste, Twych rąk twór wspaniały:

Serce wodza, pełne mężnych cnót bojowych

W skromniutkiej dzieweczce, której dałeś biały

Wieniec z lilii wonnych i liści laurowych!

Słyszy na swej łące kwiatami usianej

Zew z nieba do boju, więc posłuszna bieży,

Aby przyjść z pomocą Francji ukochanej

I wyrzucić wrogów z ojczystych rubieży.

Walecznych wojaków uznanie zdobywa

Ten anioł niebiański, już od pierwszej chwili,

Słowem i spojrzeniem jasnym pokonywa;

Najbardziej zuchwałych nawet czoła chyli.

To jeden jedyny cud w dziejach historii,

By króla-rycerza — to jest niepojęte!…

Podniosło na siłach, umocniło w glorii,

Dziewczęcia słabego bohaterstwo święte.

O, nie za zwycięstwo chce Kościół czcić małą

Gołąbkę i nimbem otoczyć świętości:

Męczeństwo w płomieniach i czystość jej chwałą!

I w sercu dla Stwórcy ocean miłości!

Lecz, choć walcząc, blaskiem Francję opromienia,

Czynom tym stygmatu Bożego potrzeba

I Bóg go udziela, w postaci cierpienia,

Najmilszej wybrance wysokiego nieba.

Na stosie ofiarnym składa życie swoje,

W melodie i głosy wsłuchana niebieskie:

I szepcąc, o Panie, święte Imię Twoje,

Odchodzi w wieczności podwoje królewskie.

Joanno, wysłuchaj, niech moc twoja sprawi

Odrodzenie Francji, błagają twe sługi,

Oręż ducha twego niech nas znowu zbawi,

Otoczy opieką, ocali raz drugi.

Niech Boża w niebie

Moc Zbawiciela

Francji przez Ciebie

Da wybawiciela!

Odpędzając wrogów swego kraju, Święta,

Bohaterskich czynów męstwa dokonałaś,

A choć przedtem tylko pasłaś swe jagnięta,

Pamiętasz? to dziś cię zdobi wieczna chwała!

O bądź obroną,

Dziatek czystości,

Strażą-osłoną

W sercach niewinności.

Najmilsza dziecino, Święta, ty wiesz o tym,

Że zakonne siostry są siostrami twymi,

I że ich modlitwy jest wspólnym przedmiotem

Prośba, by Bóg rządził sercami wszystkimi.

Apostołować

Jest ich pragnieniem

Dusze ratować,

Ach, i żyć cierpieniem…

Z serc troski ustąpią, a szczęście wokoło

I radość w niebieskie uderzy zasłony,

Gdy Kościół ozdobi koroną Twe czoło,

Popłyną swobodnie naszej pieśni tony!

Bo w tobie, słonko

Nadziei mamy:

Francji patronko

Módl się za nami!

8 maja 1894

---