1993.12.02 postanow. s.apel. II AKz 339/93 KZS 1993/12/20
w Krakowie
Przesłanki z art. 218 kpk jako wyjątkowe nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Fakty je uzasadniające muszą być udowodnione. Wykazanie ich obciąża stronę, która domaga się zastosowania tego przepisu.
1994.09.07 postanow. s.apel. II AKz 333/94 KZS 1994/9/13
w Krakowie
Choroba matki oskarżonego nie uzasadnia wyjątkowego odstąpienia od aresztowania go, skoro jego żona może matką się zająć i to równocześnie ze sprawowaniem opieki nad swym małym dzieckiem (art. 218 pkt 2 kpk).
1993.06.02 postanow. s.apel. II AKz 133/93 KZS 1993/6-8/48
w Krakowie
Przerwanie nauki w ostatniej klasie szkoły średniej uznano słusznie - in concreto - za sytuację przewidzianą w art. 218 pkt 2 kpk.
1995.08.30 postanow. s.apel. II AKz 211/95 OSA 1996/3/6
w Katowicach
Jeżeli ktoś w sposób świadomy godzi we własne zdrowie, dokonując samouszkodzeń i powstrzymując się od zalecanego sposobu leczenia, mimo stworzonych mu przez więzienną służbę zdrowia należytych warunków, aby wymusić w ten sposób odstąpienie od tymczasowego aresztowania pod pretekstem leczenia na wolności, nie może korzystać z przepisu art. 218 pkt 1 k.p.k., przeznaczonego i to co należy podkreślić - nie w sposób bezwzględny, dla przypadków uzasadnionych ideą humanitaryzmu.
1996.03.21 postanow. s.apel. II AKz 120/96 KZS 1996/4/29
w Krakowie
Dla Sądu Apelacyjnego nie jest obojętne zaufanie tymczasowo aresztowanych do pracowników więziennej służby zdrowia. Wiadomo jest Sądowi, że świadczenia tej służby nie zawsze odpowiadają oczekiwaniom. Trzeba jednak zauważyć, że jest ona tylko częścią społeczeństwa, zatem jest dotknięta wszystkimi trudnościami, jakie są udziałem większości mieszkańców kraju. Nie może więc sprostać każdemu oczekiwaniu tymczasowo aresztowanych, zwłaszcza że często są to oczekiwania nie tylko wygórowane, ale wręcz nieuzasadnione, stawiane jedynie dla celów taktycznych, w tym najczęściej dla wymuszenia uchylenia aresztowania. Sąd Apelacyjny wiele razy już stwierdzał, że zadaniem więziennej służby zdrowia nie jest zaspokajanie dowolnych życzeń aresztowanych, ale jedynie utrzymanie ich w niepogorszonym zdrowiu. Jeśli aresztowany nie chce więc korzystać z oferowanych mu w areszcie możliwości leczenia, nie powinien oczekiwać, że tylko dlatego postępowanie karne ustąpi ze swymi potrzebami, to jest aresztowanie zostanie uchylone, choćby miało to skutkować trudności w postępowaniu.
1
ART. 259 K.P.K.