ZESTAW II
1.Bohaterowie „Antygony” są silnymi indywidualościami. Los ich postawił przeciwko sobie, a ich racje i motywy działania są sprzeczne, prowadzą do tragicznego konfliktu. Są świadomi swego tragicznego losu. Mogli zmienić swoją postawę ale nie uczynili tego, ponieważ Kreon obawiał sie o tron, a Antygona była wierna prawom wyższym i pochowała brata. Jch konflikt polegał na przeciwstawieniu dwu wizji równorzędnych, pomiędzy którymi nie mogli dokonać wyboru. Każde działanie bohatera prowadziło do katastrofy.Tragedia antyczna składa się z następujących części: a) prolog,
b)parados (wejście chóru, nawiązanie akcji), c) epesodia (sceny zakończone stosimonami - pieśniami chóru), d) kulminacji ie) exodusu (zakończenie utworu, zejście chóru). Istotą tragizmu w dramacie antycznym jest konflikt wartości i konieczności, działaniem ludzkim kieruje przeznaczenie. Działanie tragedii na odbiorców miało być oczyszczające - Kotharsis (oczy
szczenie, wyzwolenie z win). Bardzo ważną rolę pełnił chór. Nie tylko podtrzymywał ciągłość akcji, ale także oceniał bohaterów, objaśniał ich losy, udzielał wskazówek i pouczał jak żyć. Wyrażał przesłania autora do ludzi.
2.Tetmajer „Koniec wieku XIX” - wiersz ten jest manifestem duchowym nichilizmu młodego pokolenia, oddaje i dokumentuje jego poczucie upadku wszelkich wartości i idei porządkujących życie ludzkie i nadajacych mu sens. Został przez uwczesnych uznany wierszem programowym. Niesłusznie.
„Melodia mgieł nocnych” oddziaływuje na czytelnika nie tylko wartwą treściową, ale przede wszystkim muzycznością, która wraz z delikatnymi obrazami wytwarza nastrój melancholijnej zadumy.
„Hymn do Nirwany”. Stan Nirwany oznacza taki stan w którym nie ma cierpienia. Podaje przyczyny dla których chciałby sięznaleść w tym stanie.
Staff. „Deszcz jesienny” charakterystyczne jest łączenie wszystkich środków wyrazu artystycznego, odwołanie się do słowa na równi z obrazem i muzycznością. Nawiązuje on do koncepcji jedności sztuk: każda z jego dziedzin łączy w sobie cechy innych. Muzyka odwoływała się do malarstwa i poezji, inspiracje muzyczne i malarskie przenikały do literatury (np.impresjonizm, efekty artystyczne, uzyskane dżwięki). Poeta dobitnie operuje barwami, ich przedmiot jest tylko zasygnalizowany. Monotonia, melancholja obrazów, smutek, przygnębienie. Wiersz na jawie i śnie. „Przedśpiew”- deklaracja liryki afirmatywnej (pochwała, zgoda na coś). Dąży do maksymalnej prostoty wyrazu artystycznego, przedstawianie złożonej prawdy o życiu we wszystkich jego przejawach, czytelne uzasadnienie stoickiej filozofii życia (renesans.).Kasprowicz ukazuje w sonetach „Z chałupy” wieś, chłopów bardzo realistycznie. Ukazuje wszystko w bardzo pesymistyczny sposób. Ten obraz jest realistyczny, a nawet naturalistyczny. Elementem optymistycznym są tylko chusty dziewczyn wiejskich. Kon-
trast.„Krzak dzikiej róży” - poeta przedstawia obrazy Tatrzańskiej przyrody. Na tle górskiego urwiska zielony pień linby, obok której ukazany jest kwitnący krzew róży. Są to symbole śmierci i życia. Symbolizm.
Dekadentyzm („Nie wierzę w nic”, „Koniec wieku XIX”, „Hymn do Nirwany”), nastrojowość („Deszcz jesienny”, „Melodia mgieł nocnych”), relaksyjność („Kowal”, „Przedśpiew”, „Hymny”), symbolizm („Krzak dzikiej róży”), malarskość (impresjonizm, ekspresjonizm(„Krzak dzikiej róży”)), muzyczność („Melodia mgieł nocnych”), synestezja (łączenie wrażeń odbieranych przez różne zmysły(„Melodia mgieł nocnych”)), upodobanie do środków dżwiękonaśladowczych(„Deszcz jesienny”), kunsztowność wierszy fikcyjna (popularność sonetów, klasycyzująca poezja Staffa), akustyczna tonacja wersyfikacji (wiersze Kasprowicza z „Księgi ubogich”), poszukiwania leksykalne (neologizmy, „wiatrowisko” , „dziejba”), wielosłowia.
3. podstawowy wymóg kultury języka to jego poprawność, czyli zgodność mówienia i pisania z pewnymi prawami (zasadami określającymi to co jest dobre a co złe. Te prawa to normy: Wymawianiowa (określa brzmienie poszczególnych głosek i ich grup), Fleksyjna (określa użycie formy gramatycznej),Leksykalno frazeologiczna (reguluje użycie słów i wyrażeń w zależności od treści i celu wypowiedzi),Składniowa(zakreśla granice swobody w budowaniu różnych zdań), Ortograficzne(przestrzeganie regół będących pisownią i interpunkcją), Komunikacyjna(skuteczność wypowiedzi).