Pobrzeża Południowobałtyckie - Pob. Szczecińskie, Koszalińskie, Gdańskie, Żuławy Wiślane, Nizina Staropruska. Najwięcej lasów zachowało się na obszarach występowania gleb bielicowych. Jest to spowodowane tym, że gleby bielicowe utworzone na glinach są mało przydatne dla celów rolniczych. Pszenicę i buraki cukrowe uprawia się na glebach - madach, zwłaszcza na Żuławach Wiślanych. Krajobraz tam występujący nazywamy młodoglacjalnym, ponieważ jest on rezultatem działalności lądolodu, który ustąpił z tych terenów 12000 lat temu, a także działalności wód wypływających z rzek.
Pojezierza Polskie - Poj. Pomorskie, Mazurskie, Chełmińsko-Dobrzyńskie, Wielkopolskie. Występuje tam charakterystyczny układ rzeźby: przez środkową część Poj. Pomorskiego i Mazurskiego ciągnie się pas wzniesień - moreny czołowe z kulminacjami Wieżycy (329m.) i innymi. Występujące tu pagórki i wzgórza moren czołowych są świadectwem dłuższego postoju lądolodu. Na południe są pola piaszczyste - sandry, idąc dalej na południe obserwujemy doliny sandrowe, rozcinając morenę denną poprzedniego zlodowacenia. Strefę kończy pradolina - szeroka dolina wyrzeźbiona przez olbrzymie masy wód płynących z północy - od lądolodu i z południa - z pasa nizin, wyżyn i gór.
Niziny Środkowopolskie - Niz. Śląska, Wielkopolska, Mazowiecka, Podlaska, Polesie Lubelska. Na Niz. Śr. ukształtował się krajobraz staroglacjalny. Charakterystyczne są tutaj równiny z rzadko występującymi wzgórzami, rozcięte przez płytkie, lecz szerokie doliny rzeczne, a także płaskie i rozległe kotliny. Prawie zupełnie brak jezior, występują natomiast w niektórych miejscach lessy nawiane przez wiatr oraz liczne, unieruchomione przez bory sosnowe wydmy. W czasie ostatniego zlodowacenia obszar ten był wolny od lodu. Panowały tu warunki klimatyczne takie, jak występują w dzisiejszej tundrze. Po zamarzniętym gruncie, w czasie krótkiego „lata”, spełzywały tu po pochyłościach osady, wypełniając wszelkie obniżenia terenu. Wzgórza zastały wygładzone.
Wyżyny Polskie - Wyż. Śląska, Kielecko-Sandomierska, Krakowsko-Częstochowska, Niedzko-Niedziańska, Lubelska, Góry Świętokrzyskie.
Wyżyny Polskie są bardzo zróżnicowane krajobrazowo. W wielu miejscach występują na powierzchni skały starsze od czwartorzędu. Najstarsze wiekiem
utwory występują na Wyżynie Kieleckiej. Jej częścią są Góry Świętokrzyskie, sfałdowane orogenezie kaledońskiej, a potem dwukrotnie wyrównane i odmłodzone. Jako górotwór są to góry stare, a jako forma terenu młoda. W skałach wapiennych pasa wyżyn zachodzą zjawiska frasobienia. Najciekawsze formy rzeźby krasowej występują na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i Wyżynie Kieleckiej w Grzbiecie Borechowickim (jaskinia Raj). Na terenie występowania lessów charakterystyczne są wydmy.
Kotliny Podkarpackie - Kot. Oświęcimska, Sandomierska, Brama Krakowska, Br. Przemyska.Kotliny Podkarpackie są tektonicznie zapadliskiem przedgórskim wypełnionym grubą utworów. Na powierzchni występują utwory czwartorzędowe, głównie mady i iły, głębiej utwory młodsze trzeciorzędowe - gliny, piaski, lessy. Kotl. Pod. odgrywają olbrzymią rolę w transporcie południowej Polski. Z Bramy Morawskiej, z Wrocławia, z GOP-u, przez Kraków, Tarnów, Rzeszów i Przemyśl - do Lwowa i dalej na wschód - biegną tranzytowe szlaki kolejowe i drogowe.
Sudety i Przedgórze Sudeckie - Karkonosze, Góry Izerskie, G. Stołowe, Kotlina Kłodzka, G. Bialskie. Sudety dzielą się na: Przedgórze Sudeckie, Pogórze Zachodniosudeckie, Sudety Zachodnie, Sudety Środkowe, Sudety Wschodnie. W porównaniu do pozostałych Sudety mają jeszcze bardziej zróżnicowaną budowę geologiczną. Występują na ich powierzchni skały różnego wieku, reprezentujące wszystkie ery geologiczne - od proterozoiku do kenozoiku, zarówno magmowe (granity, bazalty), jak i metamorficzne (gnejsy, łupki krystaliczne) czy też osadowe (wapienie, węgle lessy, żwiry). Silnie zróżnicowane skały, jak też i ich tektonika są świadectwem niezwykle złożonej historii tego górotworu. Żyzne gleby płowe, równinność terenu, ciepłe i wilgotne lato oraz długi okres wegetacji sprzyjają osiągnięciu wysokim plonom. Uprawia się głównie pszenicę, buraki cukrowe, ziemniaki, rzepak i len.
Sudety mają klimat górski z wpływami oceanicznymi. Temperatura obniża się wraz z wysokością.Wydobywa się węgiel brunatny, kamienny, skały użytkowe
Karpaty - Pogórze Karpackie, Beskidy, Pieniny, Tatry, Podhale. Na terenie Sudet dominują wapienie i bazalty a w Karpatach zaś piaskowce. Sudety są starsze od Karpat. Leżą w strefie klimatu umiarkowanego. Jak wszędzie w górach, w związku z urozmaiconą rzeźbą terenu i dużymi wysokościami względnymi, występują wyraźnie ukształtowana piętrowość. Charakterystyczne są częste mgły i nisko zalegające chmury oraz niekiedy tragiczne w skutkach wiatry halne. Im znajdujemy się wyżej tym bardziej spada temperatura. Im niższa temperatura tym niższa jest roślinność. Jest również więcej opadów.Rolnictwo wykazuje ścisły związek z ukształtowaniem terenu.Uprawia się dość dużo ziemniaków, roślin pastewnych, owsa, rzadziej żyto czy pszenicę. Najwyżej położone tereny Beskidów i Podhala porastają lasy. Lesistość województw karpackich przekracza 40%. Wydobywa się ropę naftową
Kemy - wały i pagóry złożone z warstwowanych piasków, żwirów i mułków, utworzone w otwartych szczelinach zamierających lądolodów
Pradoliny - szerokie doliny o równoleżnikowym na ogół przebiegu, związane z dłuższym postojem lądolodu i wyżłobione przez przepływające wody roztopowe i wody rzeczne
Sandry - rozległe powierzchnie równinne zbudowane ze żwirów i piasków, lekko nachylone w stronę przeciwną do lądolodu
Rynny jeziorne - zagłębienia wyerodowane pod lodem przez płynące pod nim wody
Ozy - podłużne wały piaszczyste, ciągnące wzdłuż rynien jeziornych, usypane przez wody płynące pod lądolądami
Wydmy - są to pagórki usypane z piasku przez wiatr
Młodoglacjalny - czyli młodolodowcowy, charakteryzuje się występowaniem jezior polodowcowych, moren i dużymi wysokościami względnymi
Staroglacjalny - czyli charakteryzujący się dolinami, kotlinami, lessami, wydmami. Kotliny zostały materiałem rzecznym.
Klify - strome ściany brzegu morskiego będące rezultatem abrazji, czyli atakowania wysokiego brzegu morskiego przez fale, a także kamienie, żwir i piasek miotane falą
Moreny czołowe - pas wzniesień ciągnący się przez środkową część Pojezierza Pomorskiego i Poj. Mazurskiego z kulminacjami Wieżycy (329 m.)