TECHNOLOGIA WYTWARZANIA, Toczenie zewnętrznych powierzchni walcowych jest najbardziej


Toczenie zewnętrznych powierzchni walcowych jest najbardziej typo­wym i najczęściej stosowanym rodzajem obróbki tokarskiej. Toczenie może się odbywać przy posuwie wzdłużnym, gdy posuw noża jest równo­legły do osi obrotu przedmiotu, i przy posuwie poprzecznym, kiedy kra­wędź tnąca jest równoległa do osi obrotu przedmiotu, np. podczas przeci­nania.

Toczenie wzdłużne. Po zamocowaniu noża i przedmiotu należy sprawdzić równoległość osi kłów i kierunku posuwu suportu wzdłużnego. Po włączeniu obrotów wrzeciona, pokręcając kółkami pokrętnymi posu­wu wzdłużnego i poprzecznego, należy ostrożnie zagłębić nóż w obrabia­ny przedmiot. Na ogół stosuje się obróbkę dwoma przejściami noża (przejść może być więcej). Przejście pierwsze (skórowanie) napotyka zmienne, duże opory, które powodują drgania układu i niewielką ^ad-kość powierzchni obrobionej. Następne przejścia (kształtujące i czające) przy mniejszych oporach skrawania pozwalają uzyskać dużą dokładność kształtu i wymiarów oraz wysoką gładkość powierzchni. Pra­widłowa obróbka wymaga ponadto doboru właściwej szybkości skrawa­nia. Zalecane ich wartości podano w tabeli 16.1.

Tocząc przedmiot na określoną średnicę według podziąłki postępuje się w następujący sposób. Przyjmijmy, że surowy wałek, o średnicy 60,8 mm powinniśmy przetoczyć na wymiar 56,2 mm, wtedy należy:

— ustalić rzeczywisty naddatek na obróbkę,

— przetoczyć wałek na długości około 5 mm na taką średnicę, aby na długości obrobionej nie było śladów powierzchni nie obrobionej; niech na przykład średnica ta wynosi 59,4 mm,

— przesunąć nóż do obrobionej powierzchni tak, aby o nią lekko tarł, a następnie ustawić nakrętkę skali śruby posuwu poprzecznego na zero,

— ustawić nóż na głębokość skrawania według skali i skrawać. Różnica średnic wynosi tu 59,4 — 56,2 = 3,2 mm. Ilość więc podzia-łek, o jaką należy obrócić śrubę wyniesie 3,2 : 0,1 = 32. Należy pamię­tać, że na pierścieniu skali podziąłki posuwu poprzecznego jedna działka odpowiada 0,05 mm. Przy takiej podziałce średnica przedmiotu zmniejsza się o 0,05 mm X 2 = 0,1 mm.

Toczenie poprzeczne. Ten sposób toczenia stosuje się przy obróbce powierzchni przedmiotów będących powierzchniami prostopadłymi do osi ich obrotu. Nóż ma przesuw poprzeczny, a promień przystawienia noża do materiału zmienia się. Powoduje to zmianę prędkości skrawania do największej na obwodzie, do równej zeru w osi przedmiotu. Do to­czenia poprzecznego (czołowego) stosuje się noże boczne, ale ich usta­wienie powinno być środkowe.

Wiercenie i rozwiercanie na tokarce. Do wiercenia na tokarce przed­miot obrabiany mocuje się w uchwycie, dzięki czemu wykonuje on ruch obrotowy wraz z wrzecionem. Wiertło osadza się w gnieździe tulei ko­mika lub mniejsze w uchwycie wiertarskim. Czoło przedmiotu, w któ­rym ma być wykonany otwór powinno być starannie przetoczone. Dla ułatwienia wprowadzenia wiertła w materiał wykonuje się otwory pro­wadzące, zwykle przez nawiercanie.

Podczas rozwiercania przedmiot mocuje się w uchwycie, rozwiertak zaś w tulei konika w odpowiedniej oprawce tak, aby prowadził się sam w obrabianym otworze. Stosowane szybkości skrawania dla stali i żeliwa wynoszą 3—6 m/min, a posuwy 0,3—l mm/obr. Stale rozwierca się chło­dząc emulsję z oleju E, a żeliwo rozwierca się na sucho. Wskazane jest stosowanie rozwiercania zgrubnego i wykańczającego. Roztaczanie otworów (rys. 16.31). Ma ono na celu powiększenie ich średnicy. Zamocowanie noży wytaczaków powinno być możliwie krót­kie, dla zapewnienia dostatecznej sztywności noża wytaczaka. Wierzcho­łek noża jest zazwyczaj ustawiony na wysokości osi obrotu otworu obra­bianego. Zastosowanie zamiast wytaczaków znacznie sztywniejszych wy-taczadeł zwiększa dokładność obrabianych otworów.

Toczenie stożków. W technice często mamy do' czynienia ze stożkami, najczęściej ściętymi, np: gniazda wrzecion, chwyty kłów, wierteł, roz-wiertaków itp. Zależnie od zbieżności stożków i ich długości, stosuje się jedną z następujących metod ich wykonania na tokarkach.

Toczenie stożka z przesunięciem konika — stosu­jąc tę metodę korpus konika przesuwa się w kierunku prostopadłym do osi tokarki według podziałki na płycie jego podstawy. Oś konika nie po­krywa się wówczas z osią wrzeciona, lecz jest przesunięta o pewną wartość .

Metoda toczenia stożków z przesunięciem konika powinna być sto­sowana tylko przy małych wartościach kąta wierzchołkowego stożka.

Toczenie stożka przy skręcaniu sań narzędzio­wych — metoda ta znajduje zastosowanie przy wykonywaniu stożków o dowolnym kącie wierzchołkowym, lecz wysokości nie większej od dłu­gości największego przesunięcia sań narzędziowych. Przedmiot mocuje się w kłach tokarki, a suport ustawia równolegle do powierzchni stożko­wej, skręcając go o kąt a, według wskazań podziałki kątowej obrotnicy



Wyszukiwarka