Pytania do pracy dyplomowej, Pytania do pracy dyplomowej


2. OPIEKA HOSPICYJNA ZASADY ETYCZNE I ORGANIZACYNE.

Opieka hospicyjna funkcjonuje w Polsce od końca lat 80-tych a w 1990 została ustanowiona karta hospicyjna i wraz z nią zasady opieki hospicyjnej.

1 Opieka jest oparta na symptomie choroby. Zapewnia opiekę duchowną i psychologiczną. Niweluje strach przed śmiercią, poczucie bezradności i osamotnienia.

Personel hospicjum powinien mieć czas na rozmowę z chorym i zdawać sobie sprawę ze znaczenia tej choroby. W rozmowie należy odpowiadać tylko na pytania. Kontakt z umierającym powinien być zachowany nawet, jeśli kontakt werbalny został zerwany.

2 Pacjent powinien być traktowany jak chory a nie jak jednostka chorobowa. Obliguje to do poszanowania jego człowieczeństwa, jego warunków materialnych. Ma on prawo do traktowania go jak człowieka nie tylko do śmierci, ale także po niej.

Pacjent ma prawo do wyrażania swoich złych i dobrych uczuć związanych ze śmiercią. Ma prawo do umierania w odosobnieniu, godności i spokoju a także do tego by po śmierci została uszanowana świętość jego ciała.

3 Przedmiotem opieki jest nie tylko chory, ale również jego rodzina. Należy rozmawiać także z rodziną gdyż potrzebuje ona troski i wsparcia.

4 Rodzina powinna być włączona w opiekę nad chorym. Podstawą moralną jest pielęgnowanie chorego przez najbliższych do momentu jego śmierci. Oddanie chorego do hospicjum nie zwalnia z odpowiedzialności za niego. W pielęgnowanie chorego powinny być włączone również dzieci, ponieważ pozwoli to im traktować śmierć jako normalną rzecz.

5 Opieka powinna być prowadzona przez fachowy personel taki jak lekarz pielęgniarka wolontariusz psycholog czy osoba duchowna.

6 Opieka powinna mieć charakter ciągły bez względu na to, czy chory przebywa w hospicjum czy szpitalu. Jest to towarzyszenie choremu.

7 Personel powinien być dostępny dla chorego i rodziny bez względu na porę dnia i nocy.

3. OBJAWY OSIOWE SCHIZOFRENII PROSTEJ PRZEWLEKŁEJ.

Schizofrenia to jedna z chorób psychicznych, psychoza. Charakteryzuje się zaburzeniami w zakresie świadomości zachowania, myśli. Jest to najczęściej występująca choroba psychiczna. Występuje najczęściej w dzieciństwie a w dorosłości jej największe nasilenie przypada na lata od 21 do 23.

Schizofrenik traci kontakt z rzeczywistością. Odpowiada na bodźce realnie nieistniejące. Nie ma orientacji w zakresie własnej osoby, miejscu i czasie.

Charakteryzuje się w zachowaniu urojeniami.

Wyróżniamy dwa osiowe objawy:

Autyzm - czyli wyłażenie swojej energii psychicznej z zewnętrznego świata i przejście do wewnątrz. Dzieje się to we własnej symbolice i chory nie jest tego świadomy.

Rozszczepienie osobowości- jest to inaczej dysocjacja. Są to zaburzenia w zachowaniu i emocjach spostrzeżeniach. Te dwa objawy nakładają się na siebie, dlatego ciężko jest stwierdzić, co jest wtórne a co pierwotne. Symptomy zmieniają się w czasie.

4. UZALEŻNIENIE ETAPY I TERAPIA

Uzależnienie jest to choroba duszy psychiki i emocji. Powoduje utratę kontroli nad własnym życiem. Branie środków odurzających pomimo problemów, które one wywołują i wzrastającej tolerancji. Uzależniony jest przekonany o tym, że środki odurzające pomagają w załatwieniu problemów. Tłumią emocje na krótko. Osoba uzależniona zdaje sobie sprawę z tego, że środek jest przyczyną jej kłopotów, ale zamiast przestać go zażywać bierze go coraz więcej.

KLASYFIKACJA UZALEŻNIENIA.

WEDŁUG JELINKA:

1. Wstępna-przed alkoholowa, picie we wszystkich sytuacjach powodujących napięcie emocjonalne.

2. Ostrzegawcza - luki pamięciowe są symptomem przejścia z fazy wstępnej do ostrej. Organizowanie sobie okazji do picia. Następuje poczucie winy po wypiciu. Faza ta może trwa od 6 miesięcy do 5 lat.

3. Krytyczna - brak kontroli nad piciem. Agresywne zachowania. Zerwanie kontaktów ze środowiskiem niepijącym.

4. Przewlekła - występują ciągi alkoholowe. Picie z osobami z marginesu społecznego, picie alkoholi nie spożywczych, łamanie prawa dla pozyskania środka.

Terapia ma na celu utrwalenie okresu abstynencji i przywrócenie w osobie uzależnionej zdolności normalnego funkcjonowania w społeczeństwie.

PARPA- polska agencja rozwiązywania problemów alkoholowych - połączenie agendy rządu z zadaniami organizacji administracyjnej. Finansowana z budżetu państwa.

Organizacje pozarządowe takie jak klub anonimowych alkoholików, szpital psychiatryczny oddziały odwykowe. Gminna komisja do spraw rozwiązywania problemów alkoholowych.

Etapy terapii: Leczenie odwykowe.

Samorealizacja 

Trzeźwość 

5. ETAPY PROWADZENIA INDYWIDUALNEGO PRZYPADKU

Metoda ta skoncentrowana jest na wiedzy, zrozumieniu, i właściwym zastosowaniu technik pomocy ludziom w rozwiązywaniu ich problemów życiowych. Pomaga osobom w ich zewnętrznych i wewnętrznych sprawach otoczenia jak i indywidualnych.

Kamiński określił tą metodę jako najbardziej pomocną do badan losów ludzkich.

Pierwszy raz o tej metodzie napisała Mary Richmond, a w Polsce Helena Radlińska.

Praca z przypadkiem to postawienie diagnozy, opracowanie planu pracy i prowadzenie przypadku.

Diagnoza ujawnia czynnik, który powoduje trudną sytuację danej osoby.

Rozpoznanie prowadzi do postawienia diagnozy przypadku. Jest to identyfikacja i analiza sytuacji osoby w odniesieniu do problemu, z jakim się boryka. Materiał do diagnozy czerpie się z różnych źródeł i za pomocą różnych technik i narzędzi. W zbieraniu faktów ogranicza się do tych istotnych dla problemu. Głównym źródłem informacji jest sam klient, ale te informacje należy skonsultować z jego najbliższym otoczeniem.

Na podstawie danych formułowane są dane diagnostyczne, które decydują o jakości diagnozy.

Następnie wspólnie z klientem opracowywany jest plan pracy pomocy klientowi. Określa on, co, jak i kiedy ma robić pomagający w stosunku do klienta oraz jego rodziny.

Plan powinien zawierać pewne aspekty zmiany, które prowadza do działań pomocowych.

Prowadzenie przypadku według planu to tzw: interwencja, która może weryfikować diagnozę i plan postępowania.

Początkiem interwencji jest pierwsze spotkanie z klientem. Cele terapii określa się wspólnie z klientem, a sposób prowadzenia przypadku wynika z potrzeb klienta.

Skutkiem interwencji jest rewalidacja,a bardzo ważne jest zakończenie interwencji.

6. ZJAWISKO AKOMODACJI W KONCEPCJI PIAGETA

Akomodacja jest składową procesu adaptacji, na którą składa się jeszcze asymilacja.

AKOMODACJA- zachodzi, gdy nowa informacja jest zbyt złożona lub zbyt różna od już istniejących struktur i nie można jej zasymilować i następuje zmiana struktury.

ASYMILACJA- to tendencja do ujmowania nowych doświadczeń w kontekście istniejącej wiedzy.

Oba te procesy nakładają się na siebie. Proces ten zachodzi w toku konstruktywizmu. Polega na tym, ze wiedza dziecka o świecie i procesach w nim zachodzących nie jest jego rekonstrukcją. Dziecko przetwarza i konstruuje tę wiedzę w tych procesach. Dzieje się to od urodzenia aż do śmierci.

7. KONCEPCJE ROZWOJU MORALEGO.

ROZWÓJ MORALNY- jest przyswajaniem reguł społecznych pomagających odróżniać dobro od zła, przy czym nie ma zgodności, co do tego, co jest dobrem a co złem.

STANOWISKA

RELATYWNWNE- jest to rozmaitość kodeksów moralnych. Dobro i zło pochodzi od uznawanych wartości relatywnych.

UNIWERSALISTYCZNE- zbiór nadrzędnych norm i zasad moralnych, które powinny być respektowane we wszystkich kulturach.

PIAGET

Główne zadanie polega na wyjaśnieniu tego, na jakiej podstawie dziecko dochodzi do tego by odróżnić dobro od zła.

Wyróżniamy trzy fazy:

ANOMII- dziecko w sposób znikomy rozumie reguły.

HETERONOMII- dziecko ma świadomość reguł i autorytetów.

AUTONOMII-reguły powzięte od otoczenia są regułami danej osoby. Osoba rozumie konieczność przestrzegania tych reguł będących podstawą kontaktów społecznych.

STANOWISKO SPOŁECZNIE I ANTYSPOŁECZNE- człowiek rodzi się jak biała kartka papieru, rozwój moralny dokonuje się na drodze mechanizmów uczenia się, naśladowania, identyfikacji metodą prób i błędów, nagród i kar.

Wyróżniamy trzy poziomy rozwoju moralnego i po 2 stadia na każdy poziom.

POZIOM PRZEDKONWENCJONALNY

STADIUM- Heteronomiczna moralność- heteronomiczna, czyli od innych. MOTTO: moralność wywodzi się z władzy i autorytetu. O moralności stanowią osoby, które dla dziecka są autorytetem i tworzą reguły, które ono przestrzega.

STADIUM- Indywidualizmu i celów instrumentalnych. MOTTO: moralność to troszczenie się o samego siebie. Zachowanie moralne jest wartościowe, jeżeli służy do własnych interesów. Współpraca z rówieśnikami.

POZIOM KONWENCJONALNY

STADIUM- konformizm interpersonalny. MOTTO: Moralność oznacza robienie tego, za co jest się lubianym. Konformizm są to zachowania, które dla większości ludzi są zachowaniami właściwymi.

STADIUM- prawo i porządek. MOTTO: dozwolone jest to, co jest zgodne z prawem. Moralność to przestrzeganie prawa i wywiązywanie się z obowiązku.

POZIOM POKONWENCJONALNY

STADIUM-społeczny kontakt. MOTTO: prawa człowieka są ważniejsze od innych praw. Moralność to obrona indywidualnych praw. Prawo stworzone zostało do ochrony człowieka a nie po to by go ograniczac. Prawo można zmieniać dla dobra ludzi a zachowania złe są szkodliwe nawet wtedy, kiedy są legalne.

STADIUM- uniwersalnych zasad etycznych. MOTTO: Moralność to sprawa własnego sumienia. Istnieją uniwersalne zasady moralne, znajdujące się ponad prawem. Za wartość najwyższą uważa się ludzkie życie.

STADIUM- jesteśmy w stanie wykroczyć poza konwencjonalne rozumowanie i wkroczyć do mitycznego.

8. PROMOCJA ZDROWIA I FORMY PROMOCJI ZDROWIA.

PROMOCJA ZDROWIA- łączy w sobie działania edukacyjne i zdrowotne z tymi nakierowanymi na osiąganie zmian środowiskowych. Efektem tych zmian jest zapobieganie, opóźnianie występowania oraz minimalizowanie skutków choroby i niepełnosprawności. Zwiększają niezależność i dobrostan ludzi starych.

FORMY PROMOCJI ZDROWIA.

  1. Nauka jak postępować w przewlekłych stanach choroby wraz z nauką względnie normalnego funkcjonowania w przypadku, gdy dolegliwości ciągle się utrzymują.

  2. Nauka prozdrowotnego stylu życia.

Zdrowie to nie tylko brak choroby, ale także dobrostan w sferze psychicznej, fizycznej i społecznej.

Medycyna naprawcza - aby rozpoznać chorobę i ja wyleczyć. Są jednak osoby, których całkowite wyleczenie nie jest możliwe, dotyczy to Np. inwalidów. Wówczas takimi osobami należy się opiekować. Bardzo ważna jest profilaktyka, czyli zapobieganie chorobom, właściwy styl życia.

  1. Ułatwienia tworzenia i działania grup samopomocowych.

  2. Edukacja konsumencka świadczeń instytucjonalnych jako opieka domowa.

  3. Ułatwianie i współorganizowanie społeczeństw i towarzyskich aktywności umożliwiając korzystanie z nich różnym grupom.

9. KODEKS ETYCZNY PRACOWNIKASOCJALNEGO.

OGÓLNA POSTAWA I SPOSÓB POSTĘPOWANIA PRACOWNIKA SOCJALNEGO.

  1. Pracownik socjalny powinien mieć wysokie morale osobiste i zawodowe.

  2. Powinien posiadać i doskonalić swoje kwalifikacje zawodowe.

  3. W pracy powinien kierować się zasadą dobra klienta.

  4. Powinien ponosić odpowiedzialność za jakość świadczeń pomocowych.

  5. Nie może wykorzystywać swoich kontaktów zawodowych do swoich korzyści.

  6. Powinien pomagać ludziom w rozwiązywaniu ich trudności życiowych.

ODPOWIEDZIALNOŚC ETYCZNA PRACOWNIKA SOCJALNEGO WOBEC KLIENTA.

  1. Pracownik socjalny jest zobowiązany do poszanowania godności klienta i jego prawa do samostanowienia.

  2. Powinien każdego klienta traktować jednakowo bez względu na płeć, wiek, rasę, kolor skóry, orientacje seksualną, przekonania polityczne czy religię.

  3. Powinien dążyć do tego by każdy z jego podopiecznych stał się osobom samodzielną.

  4. Pracownik socjalny jest zobowiązany do udzielenia pełnych informacji na temat dostępnych świadczeń.

  5. Za zgodą swojego klienta ma prawo zaprzestać świadczenia mu pomocy lub wtedy, kiedy uzna, że świadczenia pomocowe nie są już klientowi potrzebne.

  6. Ma prawo do zmiany formy świadczenia pomocowego, jeżeli uzna, że zostały wykorzystane niezgodnie z ich przeznaczeniem.

  7. Jest zobowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej. Dotyczy to wszystkich tych informacji, które uzyskał od swojego klienta na drodze czynności zawodowych.

  8. Może ujawnić informacje tylko ze względów ważnych zawodowych lub społecznych.

ODPOWIEDZIALNOŚC ETYCZNA PRACOWNIKA SOCJALNEGO WOBEC WSPÓŁPRACOWNIKÓW.

  1. Powinien respektować zasadę lojalności zawodowej.

  2. Powinien rzetelnie i bez żadnych uprzedzeń odnosić się do swoich współpracowników.

  3. Współpracować z innymi pracownikami socjalnymi, jeżeli odczuwa taką potrzebę.

  4. Powinien kontaktować się z nimi w sprawach, w których nie czuje się zbyt pewny.

ODPOWIEDZIALNOŚC ETYCZNA PRACOWNIKA SOCJALNEGO WOBEC PRACODAWCY.

  1. Pracownik socjalny powinien przestrzegać zobowiązań wobec instytucji, która go zatrudnia. Zobowiązania wynikające z umowy o prace.

  2. Usprawniać instytucję, które go zatrudniają i dążyć do poprawy efektywności świadczeń, które wykonuje on i jego współpracownicy.

  3. Pracownik socjalny powinien w sposób racjonalny dysponować środkami finansowymi jak i rzeczowymi przeznaczonymi na świadczenia społeczne.

ODPOWIEDZIALNOŚC ETYCZNA PRACOWNIKA SOCJALNEGO WOBEC WŁASNGO ZAWODU.

  1. Obowiązkiem pracownika socjalnego jest rzetelne wykonywanie zawodu i pogłębianie własnej wiedzy.

  2. Powinien dbać o właściwą rangę zwodu i integralność zawodową.

ODPOWIEDZIALNOŚC ETYCZNA PRACOWNIKA SOCJALNEGO WOBEC SPOŁECZEŃSTWA.

  1. Pracownik socjalny powinien działać na rzecz dobra społecznego.

  2. Jest zobowiązany do zapewnienia osobom do tego uprawnionym dostępu do niezbędnych świadczeń i szans życiowych.

  3. Wspierać działania społeczności lokalnej.

  1. ZJAWISKO GERIATRYZMU - DEFINICJA I ZNACZENIE.

GERIATRYZM- inaczej agizm to uprzedzenie do ludzi starych na wskutek negatywnych stereotypów. Uprzedzenie to jest podobne rasizmu.

Terminem, którego bardzo często używamy w rozważaniach na temat dyskryminacji wiekowej jest ateizm. Oznacza on postawy i przekonania oparte na stereotypach i uprzedzeniach.

Uprzedzenia te odnoszą się do osób w danym wieku i ich możliwości.

Jest to postawa kierująca się przeciwko ludziom starszym. Osoby starsze postrzegane są jako powolne, słabe, niesamodzielne, mało innowacyjne. Polskie tłumaczenie ateizmu to wiekizm.

  1. STAROŚC W TRADYCYJNEJ KONCEPCJI ROZWOJU I W LIFE - SPAN.

LIFE-SPAN- rozwój człowieka jest ciągły i ma miejsce od poczęcia aż do śmierci.

Niekiedy śmierć jest traktowana jako przejście do następnego etapu rozwoju. Jest to model biopsychosocjalny i zakłada, że biologiczne, psychologiczne, społeczne zmiany w późnym okresie życia są uwarunkowane zmianami zachodzącymi wcześniej.

Na te zmiany składają się:

-wyposażenie biologiczne

- własne doświadczenia życiowe

-warunki życia itd.

Starość to kontynuacja życia. Istotne jest, z jakim obrazem samego siebie człowiek wchodzi w okres emerytalny.

TRADYCYJNA KONCEPCJA- istnieją zasadnicze różnice pomiędzy normalnym patologicznym starzeniem a optymalnym.

Starzenie wykazuje duży stopień indywidualnego zróżnicowania. Indywidualne doświadczenia i wiedza społeczna mogą rekompensować ubytki związane ze sprawnością intelektualną wskutek wieku.

Przeprowadzony w podeszłym wieku bilans życiowy staje się często instrumentem jakości życia.

Ludzie starzy mają tendencje do utrzymywania istniejącego stanu rzeczy.

  1. CECHY STRUKTUR MŁODZIEŻOWYCH I MOTYWY PRZYNALEŻNOŚCI.

CECHY:

- Własny styl życia o odmiennym systemie wartości.

- Odmienne wzorce osobowe, które stanowią obiekty do naśladowania.

- Odrębne normy i sposoby postępowania.

- inny styl ubierania.

-odmienna ekspresja emocjonalna Np. muzyczna czy taneczna.

MOTYWY PRZYNALEŻNOŚCI.

- krytyczny stosunek do otoczenia

- brak akceptacji przez dorosłych

- próba zniesienia przez młodzież dotychczasowego porządku i zmian własnej codzienności.

Wydarzenia społeczne czy polityczne, które powodują, że wartości przeciętnego człowieka schodzą na dalszy plan.

  1. ZABEZPIECZENIE SPOŁECZNE A POMOC SPOŁECZNA.

ZABEZPIECZENIE SPOŁECZNE- system zinstytucjonalizowanych form pomocy pieniężnej i rzeczowej, mający na celu zagwarantowanie zaspokojenia podstawowych potrzeb wszystkim członkom danego społeczeństwa. Tak pojmowane zabezpieczenie oznacza zapewnienie obywatelom bezpieczeństwa socjalnego i ochronę przed różnymi rodzajami ryzyka socjalnego:

Niezdolność do pracy ze względów zdrowotnych, utrata pracy, macierzyństwo, starość, zgon żywiciela rodziny.

Zabezpieczenia społeczne mają charakter powszechny i są oparte w głównej mierze na środkach publicznych: ubezpieczenia społeczne, ochrona zdrowia, opiekę i pomoc społeczną, rehabilitacje inwalidów.

Realizacja zabezpieczeń społecznych wymaga funkcjonowania specjalnych instytucji opieki społecznej powołanych przez państwo lub terenowe władze samorządowe.

POMOC SPOŁECZNA- jest instytucją polityki społecznej państwa ma na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudności życiowych, których nie są oni w stanie pokonać wykorzystując własne środki, możliwości, uprawnienia.

CELE POMOCY SPOŁECZNEJ:

- zaspokojenie niezbędnych potrzeb życiowych w taki sposób, aby osoba lub rodzina żyła w warunkach odpowiadających godności człowieka.

- udzielenie w miarę możliwości takiej pomocy, która umożliwi osobie lub rodzinie usamodzielnienie się.

- działania profilaktyczno-zapobiegawcze, zapobiegające marginalizacji osób i rodzin, a zwłaszcza niepełnosprawnych.

- programy pomocy społecznej są programami non profit i nie są nastawione na osiąganie zysków.

PODMIOTY I ZAKRES POMOCY SPOŁECZNEJ.

OSOBY UPRAWNIONE DO ŚWIADCZEŃ:

- cudzoziemcy

- obywatele polscy mieszkający i przebywający na terenie Polski.

- Polacy i cudzoziemcy.

UDZIELANIE POMOCY SPOŁECZNEJ W SYTUACJACH:

Udziela się na wniosek osoby zainteresowanej, przedstawiciela ustawowego bądź innej osoby.

Świadczenie powinno być udzielone w gminie gdzie mieszka osoba prosząca o pomoc.

Decyzja o przyznaniu lub odmowie świadczenia wymaga przeprowadzenia wywiadu środowiskowego.

Świadczenia przyznaje się w naturze lub pieniężnie.

POMOC W NATURZE- maszyny, umożliwiające zorganizowanie własnego miejsca pracy.

ZASILKI:

- STAŁY- osoba niepodejmująca pracy, lub rezygnacja z pracy ze względu wychowania dziecka wymagającego stałej opieki lekarskiej oraz osobie całkowicie niezdolnej do pracy z powodu wieku i inwalidztwa.

- CELOWY- przyznaje się w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej: remont mieszkania, opał, leczenie, pogrzeb.

- OKRESOWY- jeżeli dochód oraz posiadane zasoby pieniężne nie wystarczają na zaspokojenie podstawowych potrzeb ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnosprawność, brak możliwości zatrudnienia.

STRUKTURA ORGANIZACYJNA POMOCY SPOLECZNEJ:

Do udzielenia pomocy zobowiązane są organy administracji:

Rządowej- wojewoda

Samorządowej- powiat, gmina.

15. PRZYCZYNY ZMIANY SPOŁECZNEJ.

ZMIANA SPOŁECZNA- to taka zachodząca w czasie transformacja, która w sposób trwały przeobraża strukturę organizacji społecznej, jak również mechanizm funkcjonowania tej organizacji.

ZMIANA- to nie ewolucja, ponieważ trwa wiele pokoleń.

To nie wydarzenie, bo to wiele wydarzeń.

Zmiana to nie wymiana osób wynikająca z wymiany pokolenia.

PRZYCZYNY ZMIANY SPOŁECZNEJ TO:

- zmiany związane z tym, że ludzie chcą być wolni od uwarunkowań przyrody.

- człowiek potrzebuje też wolności od ograniczeń społecznych.

- zmiana jest podstawową kategorią społeczeństw nowoczesnych.

16. KANAŁY MOBILNOŚCI SPOŁECZNEJ.

MOBILNOŚC SPOŁECZNA- jest odpowiedzią na zmianę. Zmiany wymuszają ruchliwość, mobilność.

Jest to także zmiana miejsca jednostki w przestrzeni społecznej.

Mobilność wyznaczają:

Awans społeczny

Degradacja społeczna

KANAŁY MOBILNOŚCI SPOŁECZNEJ:

- EDUKACYJNY- demokratyzacja oświaty.

- KAPITAŁOWY- ścieżka kapitałów dziedzicznych.

- POLITYCZNY.

- UDANE KOLIGACJE RODZINNE- dobrze wyjść za mąż.

- PROWADZONY PRZEZ SŁUŻBY - policja, wojsko.

- PRZEZ MECHANIZMY KUTURY MASOWEJ- koncerty, gwiazdy.

17. ATRAKCYJNOŚC INTERPERSONALNA W KONTAKTACH POMOCOWYCH.

We wszystkich dziedzinach działalności ludzkiej jesteśmy zmuszeni wydawać niezliczone i ilości opinii na temat ludzi czy zjawisk. Na wzajemne stosunki wpływ ma nie tylko wygląd, ale także wykształcenie, sposób bycia, podobieństwa jak również to czy kogoś lubimy czy też nie. Darzymy sympatią ludzi o podobnych umiejętnościach, zdolnościach i kompetencjach i tych, którzy odwzajemniają naszą sympatię. Osoby, którym można ufać o takich cechach jak: lojalność, uczciwość, uprzejmość, rozsądek, empatia.

Także lubimy tych, co coś dają i tych, którzy dają się obdarowywać.

Podstawowym determinantem atrakcyjności interpersonalnej jest tak zwany efekt częstości kontaktów, czyli zjawisko polegające na tym, że im częściej się z kimś spotykamy tym większe jest prawdopodobieństwo, że osoba została naszym przyjacielem.

Drugim czynnikiem jest efekt czystej ekspozycji, czyli zjawisko polegające na tym, że im częściej jest się wystawionym na ekspozycję bodźca, tym bardziej jesteśmy skłonni ten bodziec polubić. To jak bardzo podoba się nam towarzystwo naszej osoby zależne jest od naszego podejścia do niej, od tych samych poglądów, zachowań czy postaw. Zgodność opinii sprawia, że czujemy się akceptowani przynależni do jakiejś grupy. Podobieństwa, różnice wskazują jak jesteśmy traktowani przez innych.

Kolejnym z czynników jest efekt zysku-straty- Polega na tym, że bardziej lubimy daną osobę, jeśli byliśmy przez nią Nielubiami na początku i odwrotnie.

18. OMÓW ZJAWISKO TOLERNCJI I NIETOLERANCJI.

TOLERANCJA- osobą tolerancyjną jest ten, kto potrafi akceptować bez pochwalania. Tolerancję okazuje ten, kto nie zawsze potępia i nie śpieszy się żeby potępiać tego, kogo nie toleruje.

To ten, co toleruje cos pomimo tego, że się z czymś nie zgadza i potrafi tę opinie zachować dla siebie. Jest wyrozumiały dla cudzych błędów, słabości, ale nie stara się nawracacz.

Wyróżniamy TOLERANCJĘ POZYTYWNĄ - czyli czynną albo treściową. Polega ona na akceptowaniu i wspieraniu poglądów, zachowań z którymi się nie zgadzamy.

TOLERANCJĘ NEGATYWNĄ- inaczej bierną. Polega na nie sprzeciwianiu się wobec cudzych zachowań lub poglądów, które są oceniane przez niego nagannie.

Przeciwieństwem tolerancji jest NIETOLERANCJA- prowadzi ona do uprzedzeń i dyskryminacji. Łagodną formą uprzedzeń jest dystansowanie. Polega na tym, że nie przechodzimy na ty i nie zapraszamy go- forma zimna bezosobowa. Surowszą formą uprzedzenia jest dewaluacja i dehumanizacja.

Aktywne obniżanie wartości ludzi pozbawianie ich przymiotu człowieczeństwa. Pojawia się skonnośc do etykietowania przez użycie pojęc pejoratywnych debil, szmaciarz, czubek.

Delegitymizacja- pozbawianie pewnych ludzi lub grup praw, które przysługują całej reszcie społeczeństwa. Jest to inaczej proces pozbawienia praw lub przywilejów. Ma drastyczny charakter gdy delegitymizacja dotyczy grup mniejszościowych, religijnych, etnicznych.

Segregacja- fizyczne oddzielenie ludzi. Podział na lepszych i gorszych.

Eksterminacja- fizyczne niszczenie, eliminowanie pewnych osób lub grup.

19. ROLA PRACOWNIKA SOCJALNEGO W SYTUACJACH TRUDNYCH.

SYTUACJA TRUDNA- dotyczy pojedynczej osoby lub rodziny. Osoba lub rodzina nie może sobie poradzić sama w związku z tym różni ludzie lub też instytucje starają się pomóc.

POMOC- jest szukaniem i wskazywaniem pomocy temu człowiekowi lub rodzinie.

Sytuacją trudną może być;

Brak pracy

Bezdomność

Umieranie i śmierć.

Pomagamy tym, którzy proszą o pomoc, ale również powinniśmy udzieli pomocy, jeżeli widzimy, że jest potrzebna.

Pocieszmy kogoś, kogo dobrze znamy i kogoś, kto ma do nas zaufanie.

Czasem należy dość szybko udzielić pomocy, lecz nie działamy pochopnie.

Wysłuchać to znaczy okazać zainteresowanie. Słuchamy maksymalnie 2 godziny. Robimy przerwę w rozmowie. 50 min. mówi klient a my 10 min.

Słuchamy uważnie i z przekonaniem. Oddajemy głos naszemu rozmówcy jesteśmy skoncentrowani i potakujemy dyskretnie.

Jeśli czegoś nie rozumiemy to pytamy o to.

Jeżeli współczujemy rozmówcy mówimy o tym. Możemy okazywać, że rozumiemy wewnętrzne przejawy emocji naszego rozmówcy.

Nie osądzamy, nie pouczamy i nie doradzamy.

Dbamy o własną stabilność, próbujemy wejść w skórę klienta.

ZASADY PRACY POMAGAJĄCEGO.

- uznanie dobra osoby wspomaganej.

- uznanie jego prawa do samostanowienia i decydowaniu o sposobach rozwiązywania spraw.

- umiejętność rozróżniania i szanowania systemu wartości osoby, której pomagamy.

- umiejętność wspierania materialnego i załatwienia spraw życiowych.

- szanowanie jego godności.

- umiejętność stawiania wymagań.

- umiejętność zachowania dyskrecji.

20. PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA PSYCHIATRII ŚRODOWISKOWEJ.

PSYCHIATRIA ŚRODWISKOWA TO: Psychiatria środowiskowa to kierunek współczesnej psychiatrii wykorzystującej lokalne środowisko w działaniach profilaktycznych, leczeniu i rehabilitacji zaburzeń psychicznych. Jednym z podstawowych założeń psychiatrii środowiskowej jest przekonanie, że sprawa opieki nad chorymi, ich indywidualny i społeczny los nie są zadaniem wyłącznie psychiatrii, lecz całej społeczności i społeczeństwa.

IDEA - pomysł, koncepcja etyczno - moralna.

SYSTEM ORGANIZACYJNY- czyli zespół instytucji, organizacji, formalne, które działają w psychiatrii środowiskowa opieka psychiatryczna.

TERAPIA ŚRODOWISKOWA- Metoda działania terapia środowiskowa pacjenta psychiatrycznego.

ELEMENT EKOLOGII- dbanie o coś, o zdrowie psychiczne całej społeczności.

Idea psychiatrii środowiskowej powstała w opozycji do modelu medycznego

  1. HUMANIZM - koncepcja filozoficzna. Zakłada, że w centrum wszystkich działań powinien być człowiek, czyli osoba chora psychicznie.

  2. SPRZECIW- pacjent powinien sprzeciwiać się chorobie Np. poprzez aktywność.

  3. DZIELENIE LOSU I ODPOWIEDZIALNOŚCI - problem całej społeczności lokalnej, oddziaływanie na osobę chorą psychicznie musi być skierowane na środowisko, w którym mieszka. Rodzina - los, społeczność - odpowiedzialność za fakt choroby.

  4. SOCJOCJENTYZM - społeczność i społeczeństwo jest wartością największą i najważniejszą. Największe możliwości leczenia ma społeczność lokalna.

Społeczność element łączący kontakty, nie etykietowanie chorego i akceptowanie pacjentów psychiatrycznych. Założenie, ze najistotniejszy jest poziom zdrowia psychicznego całej społeczności, dbanie o zdrowie psychiczne.

  1. ZAPOBIEGANIE - wprowadzanie w praktykę psychiatrii środowiskowej. Pierwszym państwem były Stany Zjednoczone uwolnienie ze szpitali chronicznie chorych.

22.Podmiotowość społeczności lokalnych

Społeczność lokalna jest to zbiorowość zamieszkująca wyodrębnione, stosunkowo niewielkie terytorium, jak Np. parafia, wieś, czy osiedle, w której występują silne więzi wynikające ze wspólnoty interesów i potrzeb, a także z poczucia zakorzenienia i przynależności do zamieszkiwanego miejsca.

Badania społeczności lokalnych w socjologii prowadzone są w ramach socjologii miasta i socjologii wsi. Ze względu na wielkość struktur badanego przedmiotu problematyka społeczności lokalnych ujmowana jest przez mezosocjologię.

Jako elementy konstytuujące społeczność lokalną wymienia się w socjologii:

  1. przestrzeń (geograficznie wydzielony obszar) i terytorium (teren zasiedziały przez ludzką populację)

  2. zamieszkującą to terytorium zbiorowość

  3. społeczne interakcje zachodzące miedzy zamieszkującymi terytorium osobami

  4. wspólne więzi ludzi i instytucji, co sprawia że zbiorowość charakteryzuje się wewnętrznym zintegrowaniem, i co z kolei umożliwia podejmowanie wspólnych działań na rzecz rozwiązywania lokalnych problemów

  5. poczucie sentymentu do miejsca zamieszkania

Elementem, który ma duży wpływ na realizację wspólnych interesów społeczności lokalnej, w szczególności w społecznościach miejskich, są działające na ich obszarze stowarzyszenia, organizacje pozarządowe czy grupy społeczne będące wyrazicielami tych interesów.

W ekologii społecznej, podobnie jak w podejściu funkcjonalnym, społeczność lokalna rozpatrywana jest ze względu na funkcjonalne zróżnicowanie przestrzeni, adaptację jednostek do tej przestrzeni. W ujęciu ekologicznym społeczność lokalna traktowana była jako system społeczny, zdeterminowany układem przestrzennym danego terytorium, przy czym bierze się pod uwagę wiele czynników determinujących funkcjonowanie społeczności lokalnej w ujęciu funkcjonalnym, natomiast przestrzeń społeczna ujmowana jest jako twór społeczny, w mniejszym stopniu zależny od warunków przyrodniczych czy typologicznych.

W społeczeństwach tradycyjnych społeczności lokalne mają większą autonomię, swoje własne normy społeczne regulujące ich działania, natomiast w społeczeństwach nowoczesnych przeważać zaczyna makrospołeczny układ normatywny, zaś granice społeczności lokalnych ustanawiane są administracyjnie, w mniejszym stopniu istotne są ich granice kulturowe.

Czynnikiem, który katalizuje proces przekształcania się zbiorowości terytorialnych w społeczności lokalne jest partycypowanie mieszkańców danego terytorium w akcjach społecznych, przy czym większe prawdopodobieństwo udziału w tego typu akcjach występuje w przypadku osób o wyższym statusie społecznym.

W perspektywie konfliktowej społeczność lokalna ujmowana jest jako scena, na której toczą się lokalne konflikty między mieszkańcami, przedstawicielami władz samorządowych, czy też jako trzecia strona wymieniani są przedsiębiorcy działający na terytorium danej społeczności. Przedmiotem konflitu są zazwyczaj:


Wyszukiwarka