WYKŁAD 1 Niedokrwistości 02.10.2001
Mianem niedokrwistości określa się stan chorobowy, w którym liczba erytrocytów i stężenie hemoglobiny zmniejsza się poniżej wartości optymalnych dla organizmu, tzn. takich, które zapewniają prawidłowe utlenowanie tkanek. Zgodnie z wytycznymi WHO u ludzi niedokrwistość rozpoznajemy, gdy poziom Hb < 12 g/dl u kobiet i < 14 g/dl u mężczyzn.
Klasyfikacja niedokrwistości na podstawie przyczyn:
Niedokrwistości spowodowane utratą krwi (pokrwotoczne)
Niedokrwistości powstałe wskutek zaburzeń w wytwarzaniu erytrocytów i hemoglobiny (zmiany jakościowe erytropoezy) - niedoborowe
Niedokrwistości towarzyszące różnym chorobom (objawowe)
Niedokrwistości wywołane nadmiernym rozpadem erytrocytów (hemolityczne)
Niedokrwoistości powstałe wskutek niedostatecznego tworzenia erytrocytów (aplastyczne)
Niedokrwistości pokrwotoczne
Jest to najczęściej spotykana grupa niedokrwistości. Występuje, gdy utrata krwi przekracza zdolności kompensacyjne układu krwiotwórczego lub mechanizmy wyrównawcze. Podział:
ostre, zależne od nagłej utraty większej objętości krwi krążącej (pojawiają się po 24h)
przewlekłe, zależne od stopniowej utraty krwi w niewielkich ilościach (podwyższone retikulocyty)
II. Niedokrwistości niedoborowe
Są to stany, gdy poziom erytrocytów i hemoglobiny jest niższy od prawidłowego na skutek braku jednego lub kilku składników niezbędnych do prawidłowej erytropoezy.
Rozpoznanie jest możliwe, gdy podanie brakującego czynnika przywraca prawidłowe wartości erytr. i Hb.
Wszystkie niedokrwistości, których przyczyną jest brak czynników krwiotwórczych w samych komórkach hemopoetycznych zalicza się do niedokrwistości wtórnych lub achrestycznych.
Niedokrwistości z niedoboru żelaza (anaemia sideropenica)
Przyczyny:
Niedobór Fe w pokarmach
Zwiększone zużycie Fe
ciąża
okres karmienia piersią
okres dojrzewania
Zmniejszone wchłanianie Fe w takich stanach, jak:
bezkwaśność soku żołądkowego (sok żołądkowy powoduje przejście Fe2+ Fe3+)
zapalenie błony śluzowej przewodu pokarmowego
stan po resekcji żołądka
Nadmierna utrata Fe na skutek:
krwawień
zespołu złego wchłaniania
Objawy:
osłabienie
łatwe męczenie się
bóle i zawroty głowy
mroczki przed oczami
szum w uszach
drażliwość
trudności w koncentracji
apatia
senność
łatwe marznięcie
niechęć do jedzenia
kołatanie serca
bóle wieńcowe
zajady
pieczenie języka
zapalenie dziąseł
nieżyt błony śluzowej nosa
matowe włosy
łamliwość włosów i paznokci
rozdwajanie się paznokci
prążkowanie paznokci
częste infekcje
Badania dodatkowe:
morfologia
Hb - obniżone
RBC - obniżone
MCV - obniżone
MCHC - obniżone
MCH - obniżone
hipochromia
mikrocytoza
retikulocyty - obniżone
Fe w surowicy - obniżone
TIBC - podwyższony poziom
badanie szpiku - wyklucza inne jednostki chorobowe
Wskaźniki krwinek czerwonych:
MCV - średnia objętość krwinki czerwonej - norma: 80 - 100 μm3
MCH - średnia zawartość Hb w krwince - norma: 27 - 33 pg
MCHC - średnie stężenie Hb w krwince - norma: 32 - 36 g%
Profilaktyka:
Produkty roślinne zawierające dużo Fe2+:
fasola
bób
soczewica
szpinak
zielona pietruszka
sałata
orzeszki ziemne
migdały
kakao
Produkty pochodzenia zwierzęcego bogate w Fe3+:
podroby - głównie wątróbka
kaszanka
tatar
żółtko jaja
Leczenie:
preparaty doustne
Ascofer (tabl. 24 mg Fe2+): 4 - 6 tabl./d
Hemofer - krople
Hemofer prolongatum - tabl. 105 mg Fe2+
Ferro-Gradumet - tabl. 105 mg Fe2+
Tardyferon - tabl. 80 mg
preparaty pozajelitowe
Ferrum - Hausmann i.v. amp. co 2-gi dzień
Ferrum - Lek i.v. amp. co 2-gi dzień
Jectofer i.m. amp.
czas leczenia: 2 - 3 miesiące, by wysycić ustrój
Niedokrwistości megaloblastyczne
Przyczyny:
Niedobór witaminy B12
Niedobory pokarmowe
wegetarianizm
brak pokarmów pochodzenia zwierzęcego
Zaburzenia wchłaniania
choroba Addisona-Biermera
Stan po gastrektomii
Zapalenie żołądka z alkaliczną treścią
Rak żołądka
Choroby jelita cienkiego
Niedostateczne wykorzystanie (zaburzenia polekowe)
PAS
pochodne fenforminy
neomycyna
kolchicyna
cholestyramina
Zwiększenie zapotrzebowania i/lub zużycia
zużycie przez bakterie jelitowe lub pasożyty
bruzdogłowiec szeroki
zespół ślepej pętli
Niedobór kwasu foliowego
WITAMINA B12
Głównym źródłem witaminy B12 dla człowieka jest mięso, mleko, jaja. Witamina B12 uwalnia się w żołądku ze związków z białkiem pod wpływem niskiego pH i działania pepsyny. Wolna cząsteczka witaminy B12 zostaje związana w żołądku przez czynnik wewnętrzny Castle'a (IF - Intrinsinc Factor) w stabilny kompleks umożliwiający jego wchłonięcie w alkalicznym środowisku jelita cienkiego.
NIEDOKRWISTOŚĆ ADDISONA-BIERMERA (N. ZŁOŚLIWA - Anaemia perniciosa)
Przyczyną choroby jest reakcja autoimmunologiczna skierowana przeciwko czynnikowi wewnętrznemu IF i komórkom okładzinowym żołądka z wytworzeniem trzech rodzajów przeciwciał:
typ I - p/ciała skierowane przeciw IF blokują jego wiązanie z witaminą B12
typ II - p/ciała przeciwko kompleksom IF-B12 blokują jego wiązanie z receptorem jelitowym i wchłanianie w jelicie cienkim
typ III - p/ciała skierowane przeciw komórkom okładzinowym żołądka prowadzą do nieżytu zanikowego i ustania produkcji IF
Objawy kliniczne:
Choroba dotyczy przeważnie ludzi starszych (> 60 r.ż.) i rozwija się powoli i podstępnie. Objawy dotyczą 3 układów: pokarmowego, krwiotwórczego i nerwowego.
Układ pokarmowy
zmiany zanikowe błony śluzowej:
języka - glossitis Hunteri (język gładki, lśniący, żywoczerwony)
żołądka - gastritis atrophicans
achlorhydia histaminooporna
OBJAWY:
pieczenie, palenie języka, brak łaknienia, uczucie pełności, wzdęcia, biegunki, zaparcia
Układ krwiotwórczy
niedokrwistość - często poniżej 1 mln / μl
makrocytoza
leukopenia z hipersegmentacją jąder granulocytów
trombocytopenia
w ciężkich postaciach niewielka hemoliza - wzrost bilirubiny
szpik - hematopoeza megaloblastyczna
Układ nerwowy
parestezje
uczucie drętwienia i mrowienia kończyn
zaburzenia psychiczne
niepokój
osłabienie pamięci
Leczenie:
witamina B12 podawana pozajelitowo (i.m.)
witamina B12 codziennie ok. 1000 μg i.m. - około 2 tyg.
do końca życia 100 μg i.m. 1 raz w miesiącu
PRZYCZYNY NIEDOBORU KWASU FOLIOWEGO
Niedobory pokarmowe
alkoholizm !!!
brak świeżych, surowych pokarmów roślinnych
Zaburzenia wchłaniania
Niedostateczne wykorzystanie (zaburzenia polekowe)
metotreksat
izoniazyd
sulfonamidy
leki p/padaczkowe
leki antykoncepcyjne
Zwiększone zapotrzebowanie / zużycie
ciąża i karmienie
okres wzrostu
niedoczynność tarczycy
IV. Niedokrwistości hemolityczne
Niedokrwistość hemolityczna jest stanem chorobowym powstałym w wyniku przyspieszonego rozpadu krwinek czerwonych na skutek ich defektu strukturalnego lub wpływu różnorodnych czynników zewnętrznych. Podejrzenie obecności hemolizy stwarzają skojarzenie podwyższonego odsetka retikulocytów z hiperbilirubinemią. Wskaźnikiem hemolizy jest obniżony poziom haptoglobiny.
Nieprawidłowości pozakrwinkowe
Czynniki immunologiczne
niedokrwistości autoimmunohemolityczne
na tle p/ciał ciepłych
na tle p/ciał zimnych
odczyny hematologiczne poprzetoczeniowe
żółtaczka hemolityczna noworodków
Czynniki nieimmunologiczne
niektóre substancje chemiczne i leki
bakterie, pasożyty, jad żmij
czynniki fizyczne
hipersplenizm
Nieprawidłowoci wewnątrzkrwinkowe
Dziedziczne (wrodzone)
sferocytoza
eliptocytoza
zespół hemolityczny na tle niedoborów enzymatycznych
niedobór enzymów procesów redukcyjnych
niedobór enzymów glikolitycznych
Nabyte
hemoglobinuria napadowa nocna (nie brać wtedy witaminy C !)
Sferocytoza wrodzona (choroba Minkowskiego-Chauffarda)
Dziedziczy się autosomalnie dominująco.
Etiopatogeneza
Zaburzenia budowy białek strukturalnych błony erocytów, głównie spektyny, powodują upośledzenie zdolności do odkształcania i zmiany kształtu krwinki (sferocyt). Jest to przyczyną ich zalegania i nasilonego niszczenia w śledzionie.
Objawy kliniczne
bladość skóry
inne zaburzenia wrodzone (wieżowata czaszka, podniebienie gotyckie)
powiększenie śledziony
żółtaczka
Badania dodatkowe
niedokrwistość
obecność sferocytów
zwiększona liczba retikulocytów
↑ poziom bilirubiny (pośredniej)
↓ oporność osmotyczna erytrocytów
Leczenie
splenektomia
w przełomach koncentrat krwinek czerwonych
sterydy
Niedokrwistości autoimmunohemolityczne
Spowodowane są reakcją pomiędzy antygenem krwinek czerwonych a skierowanym przeciwko nim p/ciałom. Wyróżniamy p/ciała typu zimnego i ciepłego. Kompleks erytrocyt - p/ciało wiąże i aktywuje dopełniacz, co w konsekwencji prowadzi do hemolizy wewnątrznaczyniowej.
Objawy kliniczne
niedokrwistość
żółtaczka
bóle w okolicy nerek, wątroby i śledziony
podwyższona temperatura
ciemne zabarwienie moczu
Badania laboratoryjne
niedokrwistość
podwyższona liczba erytrocytów
podwyższony poziom bilirubiny pośredniej
dodatni odczyn Coombsa
bezpośredni - p/ciała związane z krwinkami
pośredni - p/ciała nie związane z krwinkami
czas przeżycia erytrocytów
stopień rozpadu w śledzionie
Leczenie
kortykoterapia
Encorton 1 mg/kg
immunoterapia - Imuran, Cyklofosfamid
splenektomia
plazmoforeza
przetaczanie masy erytrocytarnej
V. Niedokrwistości aplastyczne
Charakteryzują się ubogokomórkowym szpikiem i pancytopenią we krwi obwodowej. Przyczyną n.a. mogą być zakażenia wirusowe, związki chemiczne, leki oraz promieniowanie jonizujące. W ponad 50% przypadków nie udaje się ustalić przyczyny.
Niedokrwistość aplastyczna - stan głębokiego upośledzenia czynności krwiotwórczej szpiku, polegający na zniknięciu ze szpiku komórek układu czerwonokrwinkowego, granulocytowego i płytkowego.
Przyczyny nabytych niedokrwistości aplastycznych:
Czynniki fizyczne - promieniowanie jonizujące, kosmiczne, UV
Środki chemiczne - leki, trucizny, przemysł, skażenie środowiska, detergenty, środki ochrony roślin, a zwłaszcza owadobójcze
Wirusy (Parvowirusy, WZW)
Bakterie (np. prątki gruźlicy, Salmonella)
Nowotwory złośliwe i choroby mielo- i limfoproliferacyjne, zespoły przedbiałaczkowe
Choroby immunologiczne
Przyczyny immunologiczne bez jawnej choroby
Zwłóknienie szpiku
Niedokrwistość hemolityczna
Nocna napadowa hemoglobinuria (?)
Leczenie
globuliny antymonocytarne lub antylimfocytarne
cyklosporyna A 5-10 mg/kg (średnio 400-600 mg)
sterydy
przeszczep szpiku
WYKŁAD 2 Białaczki ostre 09.10.2001
Terminem białaczki ostre określa się grupę złośliwych chorób nowotworowych wywodzących się z różnych linii rozwojowych układu krwiotwórczego.
Białaczki ostre wywodzą się z wczesnych stadiów rozwoju ontogenetycznego, co obok złego naturalnego przebiegu, prowadzącego bez leczenia szybko do śmierci, jest zasadniczą cechą odróżniającą je od białaczek przewlekłych.
W chwili rozpoznania są nowotworami rozsianymi z obecnością w organizmie ogromnej liczby komórek białaczkowych (często przekraczającą 1012 komórek, w przybliżeniu ok. 1 kg), naciekających szpik kostny, śledzionę, wątrobę oraz węzły chłonne i inne narządy.
Etiopatogeneza
Etiologia białaczek, podobnie jak i innych nowotworów nie jest jeszcze wyjaśniona. U podstaw procesu białaczkowego leży transformacja białaczkowa w obrębie określonej linii komórkowej prowadząca do zaburzenia różnicowania i dojrzewania na różnym szczeblu rozwoju ontogenetycznego.
Istota i mechanizm transformacji białaczkowej
Transformacja białaczkowa prawdopodobnie związana jest ze zmianami w genach, a ściślej ze zmianami sekwencji kodujących etapy rozwoju osobniczego lub proliferacji. Istotą transformacji białaczkowej jest blok w różnicowaniu i dojrzewaniu oraz niereagowanie na czynniki regulujące.
Czynniki mogące wywołać transformację białaczkową
wirusy (HTLV-1)
promieniowanie jonizujące
czynniki chemiczne (papierosy, benzen, melfalan, chlorambucil, cyklofosfamid)
czynniki genetyczne (trisomia 21, XXY)
wtórne (zespoły mielodysplastyczne)
Obraz kliniczny ostrych białaczek
początek choroby ostry lub podostry, osłabienie, łatwe męczenie, bóle głowy
objawy zakażenia - afty, owrzodzenia j. ustnej, angina, zapalenia płuc
objawy skazy krwotocznej - krwawienia z dziąseł, nosa, przewodu pokarmowego, dróg rodnych
bóle kostno-stawowe
zaburzenia gastryczne
stan ogólny średnio- lub ciężki, chory cierpiący
skóra - blada, sińce, wybroczyny, krwawienia z miejsc wkłucia, nacieki białaczkowe w skórze (częściej w białaczkach limfoblastycznych o podostrym przebiegu)
powiększenie węzłów chłonnych - głównie w białaczce limfoblastycznej
zmiany w jamie ustnej i w gardle - w M4 i M5 znaczny przerost dziąseł, zmiany martwicze („fetor ex ore”)
mierne powiększenie wątroby i śledziony (głównie w ostrej białaczce limfatycznej)
objawy oponowe - nacieki OUN (głównie w o.b.l.)
Badania dodatkowe
morfologia
ilość leukocytów - prawidłowa, podwyższona, obniżona
niedokrwistość
małopłytkowość
rozmaz krwi obwodowej
obecność komórek blastycznych
hiatus leucaemicus - dla ostrych białaczek - są komórki niedojrzałe (blasty) i krwinki dojrzałe (brak form pośrednich)
rozmaz szpiku
komórki białaczkowe stanowią 30-100% elementów jądrzastych szpiku
W celu określenia linii komórkowej wykonujemy następujące badania:
diagnostyka cytomorfologiczna
diagnostyka cytochemiczna
diagnostyka immunologiczna
diagnostyka cytogenetyczna
Dokładne określenie podtypu białaczki uzyskuje się za pomocą oceny cytomorfologicznej, immunologicznej oraz cytogenetycznej.
Diagnostyka cytomorfologiczna
Barwienie komórek krwi obwodowej i szpiku.
Diagnostyka cytochemiczna
Linie komórkowe zawierają charakterystyczne związki chemiczne i enzymy. 100% limfoblastów białaczkowych zawiera glikogen. Substancje lipidowe występują w mieloblastach, czasem w mielomonoblastach. W mieloblastach, mielomonoblastach i monoblastach występuje mieloperoksydaza (POX), w monoblastach, mielomonoblastach i limfoblastach - esterazy:
reakcja |
AMI M1 - M5 |
M6 |
ALL |
POX |
+ |
- |
- |
Sudan B |
+ |
- |
- |
nieswoista esteraza |
+ (M4, M5, ham. NaF *) |
- |
- |
PAS |
+ dyfuzyjna |
+ blokowa |
+ blokowa |
fosfataza kwaśna |
- |
- |
+ |
* reakcja hamowania fluorkiem sodu
Diagnostyka immunologiczna
Opiera się na technice fenotypowania białek przy pomocy markerów błon komórkowych i wewnątrzkomórkowych. Obecnie znamy ponad 130 antygenów różnicowania komórkowego wykrywanych na różnych etapach dojrzewania komórek układu krwiotwórczego. Spośród tak dużej liczby p/ciał monoklonalnych tylko część jest stosowana w praktyce codziennej do diagnostyki ostrych białaczek, a niektóre wykrywane przez nie antygeny mogą mieć znaczenie prognostyczne. Immunotypizacja zmniejsza liczbę białaczek określanych jako „niesklasyfikowane” z 20% do ok. 3%.
Wykaz p/ciał monoklonalnych stosowanych do identyfikacji antygenów powierzchniowych blastów różnych linii komórkowych:
markery linii komórkowej B |
CD10, CD19, CD 20, CD22 |
markery linii komórkowej T |
CD1, CD2, CD3, CD4, CD5, CD7, CD8 |
markery linii mielocytarnej |
CD13, CD15, CD33, Cdw65 |
markery linii płytkotwórczej |
Cdw41, Cdw42 |
markery linii erytroblastycznej |
GpA-glikoforyna A |
markery linii monocytarnej |
CD11b, CD14 |
Diagnostyka cytogenetyczna
Współczesne badania cytogenetyczne obok oceny liczby chromosomów umożliwiają dokładniejsze określenie ich struktury. Przyczyniło się to do identyfikacji określonych zmian u chorych na ostre białaczki (aneuploidii - zmiany liczby chromosomów, anomalii chromosomów), które występują w sposób powtarzalny i często korelują z ich cechami fenotypowymi oraz przebiegiem klinicznym.
Molekularna diagnostyka hematologiczna służy do:
określenia genu markerowego dla określonego schorzenia
określenia ekspresji genów dla cytokin i mechanizmów ich regulacji
badania genów oporności wielolekowej
badania zgodności tkankowej w celu typizacji potencjalnych dawców szpiku kostnego
PODZIAŁ OSTRYCH BIAŁACZEK
klasyfikacja powinna określać z jakiego układu wywodzi się dana białaczka i na jakim szczeblu określonej linii różnicowania nastąpiła transformacja nowotworowa
na podstawie kryteriów cytomorfologicznych oraz metod cytochemicznych powstała klasyfikacja ostrych białaczek FAB (francusko-amerykańsko-brytyjska) używana głównie do ostrych białaczek szpikowych
KLASYFIKACJA FAB
I Ostra białaczka limfoblastyczna (o.b.l. - ALL)
II Ostra białaczka szpikowa (o.b.sz. - AML)
M1 Ostra białaczka mieloblastyczna bez dojrzewania
M2 Ostra białaczka mieloblastyczna z dojrzewaniem
M3 Ostra białaczka promielocytowa (przebiega z DIC)
M4 Ostra białaczka mielomonocytowa
M5 Ostra białaczka monocytowa
M6 Erytroleukemia
M7 Ostra białaczka megakarioblastyczna
Czasem wyróżnia się też M0 - białaczka bardzo nisko zróżnicowana
Markery immunologiczne podtypów ALL
podtypy ALL |
HLA-DR |
CD19 |
CD10 |
CytIg |
PowIg |
CD7,1,3 |
CD2 lub rozety E |
null common pre-B komórkowa B-komórkowa pre-T komórkowa T-komórkowa |
+ + + + |
+ +
+ |
+ + / - + / - |
+ |
+
|
+ + |
+ |
Leczenie ostrych białaczek
Teoretycznie znając defekt genetyczny leżący u podstaw transformacji białaczkowej powinniśmy go naprawić lub skompensować skutki defektu selektywnie działającym lekiem.
Praktycznie:
chemioterapia
zwalczanie zakażeń
zwalczanie zaburzeń krzepnięcia
leczenie niedokrwistości i leukopenii
zwalczanie hyperurykemii i zaburzeń wodno-elektrolitowych
leukostaza - wykonywanie leukaferezy
przeszczep szpiku
Chemioterapia
Podstawą chemioterapii jest stosowanie dużych dawek odpowiednio dobranych leków cytostatycznych.
Etapy:
indukcja remisji
konsolidacja
leczenie poemisyjne (pokonsolidacyjne)
Indukcja remisji - ma za zadanie zredukowanie masy guza do takiej ilości komórek białaczkowych, którą zdrowy ustrój potrafi sam wyeliminować, czyli zmniejszenie około milion razy ilości komórek białaczkowych - rzędu 105 - 106.
Remisja kliniczna - brak objawów choroby.
Remisja cytogenetyczna - brak objawów w badaniach laboratoryjnych.
Remisja może też być częściowa lub całkowita.
Konsolidacja
ma miejsce po skutecznym leczeniu indukcyjnym
ma za zadanie zlikwidować tzw. chorobę resztkową - komórki, które przetrwały
ma na celu uzyskanie remisji
jest z reguły leczeniem silnym
Leczenie podtrzymujące (pokonsolidacyjne) - 3 opcje:
Powtarzanie nieindukcyjne o rotacyjnym zmiennym składzie cytostatyków
Wydłużenie konsolidacji i następnie obserwacja chorego z nadzieją, że udało się wyleczyć chorobę resztkową
Transplantacja szpiku
Zwalczanie zakażeń
antybiotyki szerokowachlarzowe
leki przeciwgrzybicze
doustne: Nystatyna, Pimafucin, Ketokonazol
dożylne: Amfoterycyna B, Diflucan
leki przeciwwirusowe: Acyklowir (Zovirax), Groprinosin
Zwalczanie zaburzeń krzepnięcia
leki uszczelniające (witamina C, cyklonamina, Ca)
glikokortykosteroidy (Encorton, Hydrokortyzon)
masa płytkowa
osocze mrożone, krioprecypitat
w DIC heparyna
Leczenie niedokrwistości i leukopenii
koncentrat krwinek czerwonych (KKCz)
masa leukocytarna
czynniki wzrostu
GM-CSF (Leucomax)
G-CSF (Neupogen)
Inne leczenie wspomagające
↑ poziomu kwasu moczowego - allopurinol (Allopurinol, Milurit)
nudności, wymioty -
metoklopramid i.v. (antagonista rec. DA)
ondansetron i.v. (Zofran - anty 5-HT3)
nawodnienie
niskie stężenie potasu w surowicy - Elkinton II i.v., Kalium Effervescens p.o.
kardioprotekcja - Kardioksan
Przeszczepy szpiku - rodzaje:
allogeniczny (BMT)
autogeniczny (ABMT)
syngeniczny
Allogeniczny - między osobnikami tego samego gatunku, ale genetycznie różnymi (rodzeństwo, bliźniaki 2-jajowe, dawca spoza rodziny), o prawie identycznym układzie antygenów HLA.
Autogeniczny - pochodzi od tego samego biorcy szpiku, jest pobierany w okresie prawidłowej funkcji tkanki szpikowej i przechowywany do czasu użycia.
Syngeniczny - dokonywany jest przy całkowitej zgodności antygenów HLA (wyłącznie bliźniaki 1-jajowe) - najrzadziej wykonywana odmiana.
Komórki krwiotwórcze otrzymuje się z: szpiku, krwi obwodowej i krwi pępowinowej. Wieloletnie przeżycia u chorych na ostre białaczki po transplantacji szpiku obserwuje się w 50-60% przypadków.
WYKŁAD 3 Przewlekła białaczka szpikowa 16.10.2001
Przewlekła białaczka szpikowa (PBS) = Myelosis leucaemia chronica (MLC) = Chronic myelogenes leucaemia (CML)
PBS - jest to niepohamowana hiperplazja układu granulocytarnego z zaburzeniem dojrzewania i morfologicznego różnicowania się komórek. Konsekwencją tego jest:
pojawienie się we krwi obwodowej nadmiernej liczby dojrzałych i młodych komórek szeregu granulocytarnego
nacieczenie tkanki szpikowej i stłumienie pozostałych układów utkania szpikowego
wtórna niedokrwistość i trombocytopenia
metaplazja pozaszpikowa przede wszystkim do wątroby i śledziony
Epidemiologia
PBS stanowi 15-20% wszystkich białaczek
najczęściej chorują osoby w wieku średnim
w Polsce choruje ok. 500 osób
u około 50% chorych PBS rozpoznawana jest przypadkowo podczas rutynowych badań krwi
ok. 80-90% chorych w chwili rozpoznania znajduje się w fazie przewlekłej choroby
Patogeneza
U ponad 90% chorych na PBS stwierdza się chromosom Philadelphia - zmieniony chromosom 22. Powstaje on w wyniku wzajemnych translokacji części długich ramion chromosomów 9 i 22 pary -t(9,22). Fragment BCR długiego ramienia jednego z chromosomów 22 łączy się z protoonkogenem abl pary 9. W wyniku tego zjawiska powstaje onkogen hybrydowy BCR-abl, który koduje syntezę nieprawidłowego białka 210 kd.
Białko 210 kd:
zwiększa aktywność kinazy tyrozynowej
zaburza fizjologiczną regulację podziałów i dojrzewania w cyklu komórkowym
hamuje apoptozę komórek
Okresy kliniczne
Okres przewlekły
Przebieg podstępny, często trwa wiele lat. Prognozowany czas przeżycia wynosi 3 - 6 lat. Objawy ogólne: zmęczenie, ↓ sprawności, poty nocne.
Okres przyspieszenia - akceleracji
Objawy ogólne: narastająca leukocytoza, niedokrwistość, małopłytkowość, powiększenie śledziony, czasem gorączka. Prognozowany czas przeżycia wynosi 3 - 9 miesięcy.
Przełom blastyczny (kryza blastyczna)
Do tego okresu dochodzi u wszystkich chorych, którzy nie zmarli z powodu wcześniejszych powikłań choroby. Przebiega ze wzrostem odsetka mieloblastów i promielocytów we krwi obwodowej (przełom mieloidalny) lub ze wzrostem odsetka komórek limfocytarncych (przełom limfoidalny). Przebieg jest podobny do ostrej białaczki i z reguły kończy się zgonem. Prognozowany czas przeżycia wynosi 3 - 6 m-cy.
Badanie przedmiotowe
powiększenie węzłów chłonnych
splenomegalia (nawet do 11 kg !)
hepatomegalia
objawy niedokrwistości i skazy krwotocznej, głównie płytkowej
Badania dodatkowe
Morfologia krwi obwodowej
leukocytoza (nawet do 500000 / mm3) z „przesunięciem leukogramu w lewo”
niedokrwistość
nadpłytkowość, małopłytkowość, zaburzenia czynności płytek
Szpik
badania cytologiczne (↑ promielocytów, mielocytów)
badania cytogenetyczne (obecność chromosomu Ph1)
badania molekularne (obecność genu fuzyjnego BCR-abl)
Badania biochemiczne - ↑ LDH
USG jamy brzusznej - ocena powiększenia wątroby i śledziony
FAG (aktywność fosfatazy alkalicznej granulocytów) - znacznie zmniejszona
Leczenie
Zależy od wieku chorego i fazy klinicznej choroby
Chemioterapia
Hydroxycarbamid tabl. a 500 mg, dawka dzienna 0,5 - 4,0 g
Busulfan (Myleran) tabl. a 2 mg (długo stosowany daje zwłóknienie szpiku)
w okresie indukcji dawka dzienna 6-10 mg,
leczenie podtrzymujące 2 mg / dobę
Leukoforeza - u chorych z dużą leukocytozą i objawami leukostazy
Interferon α - Intron A
Przeszczep allogeniczny
Długoletnie przeżycia (średnio 10 lat) obserwowane są u 55-80% chorych. Najlepsze wyniki osiągane są przy przeszczepieniu szpiku w przewlekłej fazie choroby, w jak najkrótszym czasie od rozpoznania PBS oraz u chorych młodszych i mających dawców o lepszej zgodności w układzie HLA (może wystąpić reakcja przeszczep przeciwko gospodarzowi, czasem tak silna, że niszczy ustrój biorcy i doprowadza do śmierci)
Napromienianie śledziony
Splenektomia - usunięcie śledziony
Fazę blastyczną leczymy jak białaczkę ostrą
STI 571 (Glivec)
inhibitor kinazy tyrozynowej
hamuje miejsce wiązania ATP w strukturze enzymu a tym samym upośledza fosforylację białek BCR-abl zaangażowanych w przenoszeniu sygnałów do komórek (reguluje podział i dojrzewanie komórek w cyklu komórkowym), co prowadzi do remisji hematologicznej i cytologicznej
jego zastosowanie prawdopodobnie będzie miało miejsce u chorych w fazie przewlekłej, przejściowej jak i kryzy blastycznej
minusem jest to, że hamuje kinazy tylko w momencie podania - trzeba podawać cały czas
koszt kuracji rocznej - ok. 120 tys. zł.
Przewlekła białaczka limfatyczna (PBL)
Leucaemia lymphatica chronica (LLC) = Chronic lymphocytic leucaemia (CLL)
PBL jest nowotworem heterogennym cechującym się akumulacją limfocytów we krwi obwodowej, szpiku kostnym oraz infiltracją przez te komórki węzłów chłonnych, śledziony i wątroby.
Choroba występuje częściej w wieku średnim i starszym (45-70 r.ż.) oraz u mężczyzn.
99% przypadków dotyczy limfocytów B.
Etiologia
Etiologia choroby jest nieznana, wymienia się jednak różne czynniki mogące mieć znaczenie patogenetyczne, takie jak: predyspozycja genetyczna, ekspozycja na szkodliwe czynniki środowiskowe, promieniowanie jonizujące oraz wirusy. W chorobie tej wykazano ↑ ekspresji onkogenu bel-2. Gen ten jest odpowiedzialny za hamowanie apoptozy, co może tłumaczyć wzrastającą akumulację białaczkowych limfocytów.
Objawy kliniczne
początek choroby - wykrycie często przypadkowe
w wywiadzie:
częste infekcje (np. półpasiec)
narastające osłabienie
utrata masy ciała
brak apetytu
nocne poty
świąd skóry
Badanie przedmiotowe
uogólnione powiększenie węzłów chłonnych
powiększenie śledziony i wątroby
cechy niedokrwistości często szybko narastającej - niedokrwistość immunohemolityczna
cechy skazy krwotocznej
infekcje
często półpasiec (Herpes zoster)
Badania laboratoryjne
krew obwodowa
leukocytoza 20 - 500 tys. / ml
w rozmazie gł. limfocyty (90 - 98% komórek)
obecne cienie Gumprechta (cienie rozpadłych komórek)
niedokrwistość późno (wyj: stany hemolityczne)
małopłytkowość późno
szpik
dominują komórki limfatyczne
biopsja węzłów chłonnych
Rozpoznanie PBL
Opiera się na wywiadzie, badaniu klinicznym, morfologii krwi obwodowej, badaniu szpiku oraz badaniach immunofenotypowych. Do oceny stopnia zaawansowania choroby należy wykonać badania RTG oraz USG lub CT jamy brzusznej. Badanie histopatologiczne węzłów chłonnych jest potrzebne do różnicowania PBL z innymi chorobami limfoproliferacyjnymi.
Leczenie
Ustalenie rozpoznania PBL B-komórkowej nie jest równoznaczne z rozpoczęciem leczenia. U chorych w dobrym stanie ogólnym z niskim stopniem zaawansowania, niską lub umiarkowanie podwyższoną leukocytozą należy przyjąć postawę wyczekującą - wait and watch.
Kiedy leczyć?
Wskazania do rozpoczęcia leczenia
obecność objawów ogólnych
utrata masy ciała > niż 10% w ciągu ostatnich 6 miesięcy
bardzo duże osłabienie
gorączka > 38°C utrzymująca się min. 2 tygodnie i nocne poty bez cech infekcji
narastająca niedokrwistość lub małopłytkowość
masywne postępujące powiększenie węzłów chłonnych
masywna lub postępująca splenomegalia
cytopenia autoimmunologiczna
gwałtownie narastająca liczba limfocytów we krwi obwodowej (czas podwojenia liczby < 6 m-cy)
Leczenie - chemioterapia:
chlorambucil (Leukeran) p.o. tabl. 2 mg - 12 mg/m2 przez 5-7 dni co 4-6 tygodni
COP (cyklofosfamid + Oncovin (winkrystyna) + prednizon); CHOP (COP + doksorubicyna); CHOP + bleomycyna
nowe analogi puryn - stosowane we wlewach i.v.
2 CDa (Biodribin)
fludarabina (Fludara)
również w skojarzeniu z innymi cytostatykami
2 CDa + cyklofosfamid
2 CDa + cyklofosfamid + Mitoxantrone
cykle powtarzać co 28 dni
monowalentne ludzkie p/ciała anty CD20 np. Rituksymeb
allotransplantacja
Leczenie wspomagające
glikokortykosteroidy (Encorton, Prednison)
leukoforeza
napromienianie miejscowe
splenektomia
preparaty immunoglobulin
koncentraty krwinek czerwonych i płytek
erytropoetyna
leczenie zakażeń - antybiotyki szerokowachlarzowe, leki p/grzybicze i p/wirusowe
BIAŁACZKA KOSMATOKOMÓRKOWA
Jest ona najbardziej znaną postacią przewlekłej białaczki limfatycznej B-komórkowej. Występuje 4-5 x częściej u mężczyzn. Typowy obraz przedstawia pacjenta ze splenomegalią, której towarzyszy pancytopenia. Limfadenopatia jest rzadkim objawem w momencie rozpoznania. Leukopenia jest bardzo charakterystycznym znacznikiem tej białaczki różnicującym ją od innych białaczek B-komórkowych, ale należy pamiętać, że 10% chorych ma leukocytozę > 10 x 109/l. Charakterystyczną cechą rozpoznawczą jest reakcja cytochemiczna wykazująca aktywność kwaśnej fosfatazy opornej na winian (TRAP).
SZPICZAK PLAZMOCYTOWY (Plasmocytoma, Multiple myelome)
Choroba nowotworowa wywodząca się z limfocytów B, charakteryzująca się rozsianymi, wieloogniskowymi naciekami szpiku kostnego. Prowadzi to do niszczenia kości i uniemożliwia prawidłowe wytwarzanie elementów morfotycznych krwi.
Klon uzłośliwionych komórek plazmatycznych wytwarza:
cząsteczkę białka monoklonalnego (komponentę M) lub jej fragmenty (łańcuchy lekkie i ciężkie)
interleukiny (1 i 6) oraz TNF (α i β) - substancje pobudzające aktywność osteoklastów (OAF)
Etiologia
Przyjmuje się udział:
czynników genetycznych
promieniowania jonizującego
środowiskowych czynników agrotechnicznych
zakażeń wirusowych i bakteryjnych
Epidemiologia
częstość występowania - 3 / 100000 osób rocznie
choroba dotyczy osób po 40 rż., szczyt 60 rż.
najczęstszy nowotwór szpiku i kości
Objawy kliniczne
Bóle kości - ogniskowa destrukcja z powodu rozplemu plazmocytów i działania czynników aktywujących osteoklasty
Krwawienia
Narastające osłabienie
Częste zakażenia - niedobory immunologiczne
Zespół nadlepkości, zmiany zakrzepowo-zatorowe (dużo produkowanych białek)
Nefropatia szpiczakowa
Zaburzenia neurologiczne, obwodowe i mózgowe
Zaburzenia widzenia
Badania laboratoryjne
Morfologia krwi
niedokrwistość z rulonizacją erytrocytów, małopłytkowość, leukopenia
Szpik - dominacja plazmocytów w mielogramie
Surowica krwi - obecność paraproteiny M (IgG, IgA, IgD) - proteinogram
wzrost LDH, kreatyniny, białka całkowitego, Ca
Przyspieszone OB.
W moczu - białko Bence-Jonesa (łańcuchy lekkie, łańcuchy ciężkie)
RTG kości płaskich i długich - ogniska osteolityczne
WYKŁADY Z INTERNY 2001/2002 2
1 WYKŁADY Z INTERNY 2001/2002
Wskaźniki krwinek czerwonych:
MCV - średnia objętość krwinki czerwonej - norma: 80 - 100 μm3
MCH - średnia zawartość Hb w krwince - norma: 27 - 33 pg
MCHC - średnie stężenie Hb w krwince - norma: 32 - 36 g%