Filozoficzne aspekty kultury fizycznej i sportu, CZĘŚĆ II, CZĘŚĆ II


CZĘŚĆ II

ANTROPOLOGICZNE I AKSJOLOGICZNE ZAŁOŻENIA KULTURY FIZYCZNEJ

Rozdział 4. Kultura fizyczna w świetle społecznej doktryny Kościoła.

4.1. Wartości ludzkie jako podstawa społecznej nauki Kościoła.

Współczesna katolicka myśl społeczna przyjmuje, że jednostka ludzka znalazła się w głębokim i wielorakim kryzysie, który powoduje zagrożenia dla samospełnienia, samoafirmacji, tożsamości człowieka. Wywołany on został przede wszystkim prze nędzę, głód i niski poziom cywilizacji oraz ideologię, propagandę i rządy totalitarne, atakże kryzys pracy.

Kościół współczesny kładzie nacisk (za sprawą JPII) na problematykę aksjologiczną, podkreślając, iż u źródeł chrześcijańskiej myśli społecznej, leży właściwa dla tej formacji myślowej wizja człowieka, która została przedstawiona w rozprawach antropologicznych Karola Wojtyły „Osoba i czyn”, „Miłość i odpowiedzialność”.

W myśli społecznej JPII człowiek oglądany jest z dwóch perspektyw: wspólnotowej i społecznej. Wspólnotowej, czyli człowiek jako istota wspólnotowa jest odpowiedzialny za kształtowanie „wspólnoty osób” mając na względzie perspektywę zbawienia. Społecznej, czyli człowiek jest podmiotem stosunków społecznych, odpowiedzialnych za rozwój i postęp ludzkości. Obie perspektywy krzyżują się oraz się uzupełniają.

4.2. Etyczny wymiar pracy.

Człowiek zdaniem JPII bytuje z innymi, działa w grupach społecznych, w rodzinie, polityce, pracy. Przedstawia 4 określenia właściwości pracy:

  1. tylko człowiek jest zdolny do pracy, i tylko on ją wykonuje

  2. praca jest dobrem człowieka, przez pracę człowiek urzeczywistnia siebie

  3. praca nosi na siebie szczególne znamię człowieka

  4. praca jest doskonaleniem człowieka i świata, czyni bowiem człowieka bardziej panem świata, człowiek jest pierwszą podstawą wartości pracy, bo to praca jest dla człowieka, a nie człowiek dla pracy

4.3. Kryzys tożsamościowy człowieka.

Do „wyobcowania człowieka z człowieczeństwa” przyczyniają się dwa systemy społeczno-gospodarcze. Pierwszy to indywidualizm, który odwraca jednostkę od wspólnoty oraz egoistyczne dobro jednostki w stosunku do dobra wspólnoty. Po drugie to totalizm, podporządkowujący bez reszty dobro jednostki społeczeństwu-państwu. Pozbawiając jednostkę praw staje się ono w istocie systemem opartym na przemocy.

Człowiek podporządkowując się tym systemom ulega alienacji, a jego źródłem jest brak uczestnictwa, co prowadzi do zaniku wspólnoty i uniemożliwia samorealizację osoby. Praca, która miała sprzyjać rozwojowi człowieka traci sens, bo redukuje człowieka do roli elementu produkcyjnego, czyli deformacji psychicznych.

4.4. Deformacja ethosu pracy.

U podstaw kryzysu jednostkowego i społecznego znajduje się deformacja etosu pracy.

Alienacja stosunków gospodarczo-społecznych i politycznych wywołuje w świetle społecznej nauki różnorodne zagrożenia i konflikty w cywilizacji duchowej i materialnej. Podlega im cała kultura oraz kultura fizyczna i sport, ponieważ nie może być ujmowana jako zjawisko autonomiczne w stosunku do kultury w ogóle, ani w izolacji od problemów ludzkiej egzystencji.

4.5. Kultura fizyczna wobec zagrożeń społecznych.

Kultura fizyczna:

Negatywne ujęcie kultury fizycznej:

Tak pojmowana kultura fizyczna obraca się przeciw człowiekowi i należy przeciwstawiać się tym postaciom kultury fizycznej, która niszczy człowieczeństwo. JPII podkreśla, że można to zapewnić realizacja augustyńskiej zasady „wolność w stanie moralnie dojrzałym”, „wolność w pełnym rozwoju”. To znaczy należy stworzyć i realizować program wolności „od”, by budować wolność „do”, czyli „wolność większą”.

4.6. Humanizm integralny jako wyznacznik uczestnictwa w kulturze fizycznej.

Humanizm integralny:

4.7. Kultura fizyczna zwierciadłem założeń ustrojowych.

Kultura fizyczna, tak jak inne formy kultury, związana jest, ściśle z całym światem wytworów ludzkich. Oparta na grze rynkowej, tworzy fałszywe wartości, prowadzi do destrukcji tożsamości człowieka integralnego. Jednostka ludzka staje się bytem przedmiotowym, wtórnym i przypadkowym, przestaje być tym, „przez co człowiek jako człowiek staje się bardziej człowiekiem”.

4.8. Kultura fizyczna w perspektywie „trzeciej drogi”.

JPII postuluje za przyjęciem „trzeciej drogi” jest to chrześcijański projekt pożądanego modelu społeczeństwa, którego fundamentem są założenia moralne przyszłej „cywilizacji miłości”. Projekt ten przyjmuje, że źródła kryzysu i zła społecznego, tkwią przede wszystkim w samym człowieku, „w pysze ludzkiej i egoizmie”. Warunkiem wyzwolenia z fałszywych wartości i pseudo kultury jest etyczna przemiana serc ludzkich w procesie wychowania nasyconego wartościami moralnymi i religijnymi wspólnoty chrześcijańskiej.



Wyszukiwarka