Dzięki łasce jesteśmy własnością Boga
W mowie potocznej znajduje się wiele wyrażeń zawierających pojęcie łaski. Mówimy: "zaskarbić sobie łaskę pańską", "rozdawać łaski i zaszczyty", "u dziewcząt zyskać sobie łaski", "robić wielką łaskę", "ubiegać się o czyjeś łaski", "obsypywać łaskami", "wypaść z łaski", "co łaska", "jeśli łaska". Czy w sensie religijnym łaska jest czymś na kształt rzeczy?
Nie, gdyż łaska jest Bogiem samym w Jego samoudzielaniu się nam przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. Łaska oznacza więc w najgłębszym sensie, że Bóg przyjmuje nas, akceptuje i miłuje przez Chrystusa w Duchu Świętym i że w tej miłości jednoczymy się z Nim. Łaska jest zatem osobową wspólnotą i przyjaźnią z Bogiem, osobowym udziałem w życiu Boga.
Rozróżniamy łaskę nie stworzoną, którą jest sam Bóg w swoim udzielaniu się stworzeniom, i łaskę stworzoną, przygotowującą, będącą niejako promieniowaniem miłości Bożej w człowieku. Gdy chodzi o łaskę stworzoną, wyróżnić można z kolei łaskę uświęcającą określającą sobą osobę człowieka: dzięki niej człowiek trwa w stanie łaski, oraz łaskę uczynkową (dopomagającą, oświecającą, posiłkująca) odnoszącą się do poszczególnych aktów umysłu i woli. Te rozróżnienia, które zrazu mogą wydawać się nic nie mówiące, wskazują, że łaska Boża jest rzeczywistością dynamiczną, procesem przemiany człowieka. Łaska uczynkowa służy bowiem albo przygotowaniu człowieka na łaskę uświęcająca, albo jest oddziaływaniem i intensyfikacja tejże łaski w działaniu człowieka. W procesie swojego działania łaska coraz bardziej ogarnia człowieka, obejmuje go swym władaniem. Stąd błędem jest sądzić, że łaska stanowi niejako naszą własność. Św. Bonawentura, największy obok św. Tomasza z Akwinu Doktor Kościoła w średniowieczu, mówi, że "posiadać Boga znaczy być posiadanym przez Boga". Łaska nie jest naszą własnością; to my dzięki łasce jesteśmy własnością Boga.
Copyright (C) by Fr. Justin Rosary Hour