Wytrzymałość otrzymaną w powyższy sposób należy traktować jako wartość umowną dającą orientacyjną ocenę badanego materiału, a nie jako wytrzymałość tego materiału na czyste ścinanie. Wytrzymałość materiału na technologiczne ścinanie zależy nie tylko od własności wytrzymałościowych próbki, ale również od kształtu i wielkości przekroju ścinanego, wymiarów przyrządu i dokładności przylegania próbki. Sposób obciążenia próbki podczas próby ścinania wywołuje złożony stan naprężenia. Wzór, z którego obliczamy naprężenia ścinające opiera się na równomiernym rozkładaniu naprężeń tnących w ścinanych przekrojach i pominięciu naprężeń normalnych. Dla ścinania technologicznego założenie to jest dalekie od rzeczywistości, dlatego też jest to kolejny powód, dla którego określoną wytrzymałość traktujemy jako umowną. Z obserwacji możemy wnioskować, że zmieniając powierzchnie sworznia, który ścina naszą próbkę wartość wytrzymałości na ścinanie jest zbliżona do średniej gdyż wartość siły ścinającej rośnie proporcjonalnie do powierzchni ścinania. Możemy przypuszczać, więc, że każdy materiał ma swoją średnią wytrzymałość, która nie zmienia się, jeżeli zmienimy powierzchnię ścinania, ponieważ materiał może przenieść większą siłę, ale stosunek jej do powierzchni pozostaje „mniej więcej” stały. Wszelkie małe odchylenia w ćwiczeniu mogą być spowodowane niedokładnością naszych pomiarów i urządzeń, których użyliśmy do przeprowadzenia ćwiczenia (suwmiarka, niedokładność skali siłomierza).

Schemat działania

Ostrzy podczas ścinania technologicznego.

Schemat ścinania cylindrycznego:

P

P

P

P

---