KONFERENCJE BISKUPÓW
Konferencje biskupów zostały zapoczątkowane w połowie XIX w. w kilku prowincjach Austrii i Niemiec (1848 r.). W drugiej połowie XIX w. praktyka odbywania konferencji rozszerzyła się na inne kraje Europy i Ameryki oraz przekształciła się z zebrań zwoływanych sporadycznie w zebrania regularne o określonych formach organizacji i działania. Do rozwoju tej instytucji przyczynili się papieże Pius IX i Leon XIII, którzy nie tylko popierali te inicjatywy, ale także zalecali odbywanie konferencji biskupich jako ważnego sposobu umacniania jedności.
Biskupi polscy w XIX w. nie mieli możliwości odbywania wspólnych zebrań. W następstwie rozbiorów diecezje polskie znalazły się w granicach trzech państw zaborczych, a organizacja kościelna ulegała daleko idącym zmianom. Jednak od 1906 r. odbywały się okresowe zebrania biskupów metropolii warszawskiej dla omawiania najważniejszych spraw życia kościelnego i ustalania jednolitych zasad postępowania. Pierwsza konferencja całego Episkopatu Polski odbyła się w dniach 10-11 grudnia 1918 r. Przewodniczył temu zgromadzeniu wizytator apostolski dla Polski abp A. Ratti.
Obecnie konferencje biskupie są zgromadzeniem biskupów jakiejś prowincji kościelnej, kraju lub części jakiegoś kraju celem wspólnego naradzenia się nad najważniejszymi problemami życia religijnego oraz zajęcia jednolitego stanowiska w sprawach dyscyplinarnych, duszpasterskich, moralnych, społecznych, a także w zakresie stosunków z władzami świeckimi. Sobór Watykański II uznał konferencje biskupów za obowiązującą formę współpracy biskupów w granicach poszczególnych krajów lub regionów o większym zasięgu terytorialnym celem wymiany doświadczeń dla wspólnego dobra Kościoła. Nowy Kodeks Prawa Kanonicznego uznaje je za stałą instytucję odpowiednio przystosowującą formy i sposoby apostolatu do bieżących okoliczności czasu i miejsca.
Do konferencji biskupów zwanych w Kodeksie Prawa Kanonicznego Konferencjami Episkopatu należą wszyscy biskupi diecezjalni danego terytorium oraz ci, którzy są z nimi prawnie zrównani, następnie biskupi koadiutorzy, biskupi pomocniczy i pozostali biskupi tytularni, pełniący szczególne zadania zlecone im przez Stolicę Apostolską lub Konferencję Episkopatu. Każda Konferencja Episkopatu wybiera przewodniczącego, a jej zebrania powinny odbywać się przynajmniej raz w roku. W Polsce w okresie powojennym na przewodniczącego Konferencji Episkopatu jest wybierany Prymas, a obrady odbywają się przynajmniej kilka razy w roku w Częstochowie lub w Warszawie, wyjątkowo także w innych siedzibach biskupich.