Teoretyczne podstawy wychowania, Temat3, Życie bez wychowania


Życie bez wychowania - alternatywa dla ujęć tradycyjnych

Wychowanie - układ działań, wpływy społeczne. Forma aktywności wychowawcy w stronę wychowanka, by urobić zmuszać do pewnych postaw, które są zgodne, właściwe. Wychowanek podporządkowuje się naszej woli bo nie ma wyjścia.

Leksykon Pedagogika

Antypedagogikę - nurt współczesnej pedagogiki antyautorytarnej, której dewizą jest wspierać, a nie wychowywać, demaskując represyjny charakter dotychczasowego systemu edukacji; odrzuca rozumienie jako świadomy proces formacyjny, podporządkowujący dziecko autorytetowi osoby dorosłej; akcentuje godność dziecka oraz jego prawo do samostanowienia we wszystkich obszarach życia, a relacje dorosłych z wychowankami opiera na dialogu partnerskim.

M. Nowak założenia antropologiczne w antypedagogice formułuje w formie zdań przeczących, kwestionujących podstawowe tezy antropologiczne:

Powyższe zdania mogą stanowić przesłankę do sformułowania podstawowych tez antypedagogiki.

W świetle antypedagogiki każdy człowiek odpowiada za swoje życie i od chwili narodzin posiada zdolność decydowania o sobie. Dorosły ma być lojalnym towarzyszem i przyjacielem dziecka, udzielać mu wsparcia zgodnego z jego potrzebami i pragnieniami, bezwarunkowo akceptować tożsamość dziecka, szanować jego suwerenność. Owa przyjaźń z dzieckiem, o której często mówią antypedagodzy, ma się opierać na trzech filarach:

Antypedagogika odrzuca koncepcję człowieka, w której funkcjonują takie pojęcia jak: wychowanie, odpowiedzialność dorosłych za rozwój dzieci.

Tak jak nie ma jednej pedagogiki, tak również nie istnieje jedna antypedagogika. Wyróżnia się nurty:

S. Ruciński prezentuje poglądy zbliżone do antypedagogicznej myśli. W jej świetle wychowanie nie może być oddziaływaniem, urabianiem, wpływanie, a ma być wprowadzaniem wychowanków w wartościowy sposób życia. To wiąże się z przyzwoleniem na życie wg własnego rozumienia, bez narzucania wzorów postępowania, zasad czy norm. W koncepcji tej nie wysuwa się konkretnych, określonych wartości jako szczególnie istotnych i ważnych, ale wskazuje się na konieczność ich odkrywania i porządkowania przez człowieka jako istotę wolną i świadomą, chcącą zrozumieć siebie i swój świat. Stąd też istotna rola przypada wychowawcy, który jest z wychowankiem w jego pragnieniach zrozumienia siebie i poznania „lepszych” wartości. Dużą rolę przywiązuje się tu do dialogu z wychowankami o istotnych wartościach w życiu człowieka, ich faktycznego i możliwego doświadczenia, czucia i zrozumienia. Wychowawca w drodze ku życiu wartościowemu jest obok wychowanka, razem z nim, zawsze gotowy do udzielenia mu pomocy. Wychowanek nie jest prowadzony za rękę przez wychowawcę, nie idzie po jego śladach.

W wychowaniu rozumianym jako wprowadzenie w życie wartościowe wyraźnie zarysowują się cztery jego charakterystyczne cechy, do których S. Ruciński zalicza:



Wyszukiwarka