HUMMEL, POLITECHNIKA ŚWIĘTOKRZYSKA


POLITECHNIKA ŚWIĘTOKRZYSKA

LABORATORIUM ELEKTROTECHNIKI TEORETYCZNEJ

Numer ćwiczenia:

1

Temat ćwiczenia:

Badanie układu Hummela.

Zespół:

Wojciech Dąbrowski

Daniel Dobrowolski

Grzegorz Lizner

Data wykonania:

10.10.1996

Data oddania do sprawdzenia:

17.10.1996

Ocena:

  1. Cel wykonywanych pomiarów.

Ćwiczenie ma na celu doświadczalne wyznaczenie dla układu Hummela rezystancji przy której przesunięcie między prądem I1 a napięciem U wynosi 90o.

2. Schemat pomiarowy.

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic

3. Przyrządy pomiarowe.

V woltomierz elektromagnetyczny klasy 0.5.

V2 woltomierz cyfrowy MUC 2000.

W1 watomierz elektrodynamiczny LW-1 klasy 0.5.

W2 watomierz elektrodynamiczny TLWFD-3 klasy 0.5.

A1 amperomierz elektromagnetyczny LE-3 klasy 0.5.

A2 amperomierz elektromagnetyczny LE-3 klasy 0.5.

4. Tabelaryczne zestawienie wyników pomiarów wraz z obliczeniami.

U

I1

I2

P1

P2

U2

R2

1

2

Lp.

V

A

A

W

W

V

0

0

1

150

0.19

0.065

10

6

82.5

1269

69.46

52.02

2

150

0.175

0.13

6

14

75.5

580.8

76.79

44.11

3

150

0.15

0.207

1.5

22

65

314

86.12

44.88

4

150

0.14

0.235

0

23.55

60

255.3

90

48.08

5

150

0.12

0.275

-1.5

25

52

189.1

94.78

52.69

6

150

0.11

0.3

-2.5

25.1

46.6

155.3

98.72

56.1

7

150

0.075

0.36

-3.5

24

32.4

90

108.1

63.61

Po przeprowadzeniu ćwiczenia dokonano pomiarów następujących elementów:

R1 = 301 

R2 = 260  (dla kąta przesunięcia między prądem I1 i napięciem U równym 90o)

R3 = 37 

C1 = 9.88 F

C2 = 9.6 F

5. Sposób obliczeń.

5.1. Wyznaczanie wartości rezystancji ustawionej na oporniku R2 korzystając z pomierzonych wartości prądu I2 (amperomierz A2) i napięcia U2 (woltomierz V2):

5.2. Wyznaczanie kąta przesunięcia fazowego 1 między napięciem U a prądem I1:

gdzie: P1 moc wskazywana przez watomierz W1.

5.3. Wyznaczanie kąta przesunięcia fazowego 2 między napięciem U a prądem I2:

gdzie: P2 moc wskazywana przez watomierz W2.

5.4. Wyznaczanie rezystancji R2 na podstawie parametrów obwodu.

Najpierw wyznaczamy reaktancje X1, X3:

na podstawie znanych wartości C1 i C3, oraz uwzględniając  = 314, reaktancje X1, X3 wynoszą odpowiednio:

X1 = 322.34 

X3 = 331.74 

Następnie korzystając z podanego niżej wzoru obliczamy rezystancję krytyczną naszego obwodu:

R = 283.42

6. Wykres zależności 1 = f(R2).

0x08 graphic
0x08 graphic

7. Wykresy wektorowe.

1 = 90o

1 < 90o

1 > 90o

8. Wnioski.

Podczas badania układu przesunięcie napięcia U względem prądu I1 o 90o nastąpiło przy

R2 = 255.3 . Wartość tego oporu nie pokrywa się idealnie z wartością wyliczoną teoretycznie, która wynosi R2t = 283.42 oraz z rzeczywistą wartością rezystora R2 zmierzoną po zakończeniu ćwiczenia, która wynosiła R2rz = 260 . Na rozbieżność wartości teoretycznej i rzeczywistej miały wpływ błędy pomiaru poszczególnych wielkości (prąd, napięcie, moc). Naszym zdaniem największy błąd wprowadzał watomierz tzn., przyrządem o zakresie 100 W mierzyliśmy moce rzędu od 1.5 do 25 W. Przyrząd ten był klasy 0.5 tzn., że jego błąd bezwzględny wynosił 0,5 W, co przy niektórych pomiarach powodowało błąd względny rzędu nawet 33.3 %.

W oparciu o pomiary wykreślono charakterystykę wyrażającą zależność kąta przesunięcia fazowego w funkcji oporu rezystora R2, wraz ze wzrostem oporu R2 kąt przesunięcia fazowego pomiędzy napięciem U, a prądem I1 maleje. Zależność tę można by przybliżyć odpowiednio dobraną funkcją hiperboliczną.

Załącznik: zestawienie prądów i napięć potrzebnych do wykonania wykresów wektorowych w postaci zespolonej.

= 90o (dla 4 pomiaru):

U = 150 V

I1 = j 0.14 A

U1 = 45.08 + j 42.14 V

I2 = 0.16 + j 0.17 A

I3 = 0.16 + j 0.31 A

U3 = 108.84 - j 41.65 V

UR3 = 3.92 + j 11.47 V

UC3 = 102.92 - j 53.12 V

< 90o (dla 1 pomiaru):

U = 150 V

I1 = 0.07 + j 0.18 A

U1 = 77.36 + j 32.09 V

I2 = 0.04 + j 0.05 A

I3 = 0.11 + j 0.23 A

U3 = 80.43 - j 28.01 V

UR3 = 4.07 + j 8.51 V

UC3 = 76.36 - j 36.52 V

= 90o (dla 7 pomiaru):

U = 150 V

I1 = - 0.02 + j 0.07 A

U1 = 15.94 + j 28.96 V

I2 = 0.16 + j 0.32 A

I3 = 0.14 + j 0.32 A

U3 = 134.66 - j 32.05 V

UR3 = 5.18 + j 14.43 V

UC3 = 129.48 - j 46.48 V

I1

*

C1

R1

A1

W1

*

220 ~

I2

*

R2

At

I3

A2

W2

*

U

V

V2

C3

U3

U2

R3

1 [o]

R2 []



Wyszukiwarka