Joshi -to
-to jest Kakujoshi określającym połączenie dwóch wyrazów, odpowiada polskiemu „i” oraz „,” (przecinkowi).
なかむらせんせいいとわたし。 中村先生と私。
Pan Nakamura i ja.
だいがくととしょかんのたてもの。 大学と図書館の建物。
Budynki uniwersytetu i biblioteki.
W poniższym przypadku partykuła -to pokazuje się w położeniu po Taigen tak, żeby wykonywał on działanie jednocześnie lub wspólnie z kimś. Tłumaczone, więc jest jako „z”. Do wzmocnienia dołącza się czasem frazę issho-ni.
はははよくいもうとといっしょにかいものにゆきます。
母はよく妹といっしょに買物に行きます。
Moja matka idzie często po zakupy z moją młodszą siostrą.
W poniższych zdaniach Joshi -to stoi w połączeniu z czasownikiem wieści i osądu w sięgającym daleko znaczeniu (powiedzieć, pytać, pisać, słuchać, myśleć, spodziewać się itd.). Po odpowiednim sygnale czasownik ten oddaje przysposobienie, pogląd, pytanie, określenie, wyrok itd., które może składać się z jednego wyrazu, ale także z jednego lub kilku zdań, na przykład przy pytaniu, cytacie.
あしたははれるときたいします。 あしたは晴れると期待します。
Mam nadzieję, że jutro będzie ładna pogoda.
そのテキストがむずかしいとはおもいません。
そのテキストがむずかしいとは思いません。
Nie uważałem tego tekstu za trudny.
Orzeczenie w nieruchomym zdaniu przed -to jest w Shūshikei, w krótkiej formie neutralnej. Jeśli jednak przysposobienie powtarza się może pojawić się też forma -masu/-desu, przy czym dosłowne przemówienie oznacza się dodatkowo przez znak interpunkcyjny “...”..
いえにかえると、ともだちがまっていました。
家に帰ると、友だちが待っていました。
Kiedy wróciłem do domu, czekał tam na mnie przyjaciel.
Setsuzokujoshi -to przyłącza się do Shūshikei Yōgen względnie do -da/-desu, które mogą być pozytywne albo negatywne. Przed -to nie występuje nigdy forma -ta. W mowie zależnej czasowej formy orzeczenie zdania głównego wykazuje się w tłumaczeniu dwiema możliwościami:
1. -to pokazuje, że wyrażone w przednim zdaniu działanie, zdarzenie, właściwość albo stan podane są jako warunek lub założenie, którego spełnienie względnie wystąpienie ma w zdaniu głównym dojść do skutku. Stosowane jest, aby można było osądzić pewne konkretne sytuacje, („gdy..., wtedy...”) albo aby zdarzenie to wystąpiło po jednym z warunków lub założeń („zawsze gdy..., wtedy...”). Orzeczenie zdania głównego stoi w tym przypadku zawsze w formie czasu teraźniejszego, nigdy w formie czasu przeszłego.
2. -to pokazuje, że wyrażone w przednim zdaniu działanie kończy się w czasie przeszłym. Działanie to wyznaczone jest w zdaniu głównym. Orzeczenie zdania głównego stoi zawsze w formie czasu przeszłego. Tłumaczenie tego jest możliwe, przez „kiedy” w zdaniu okolicznikowym czasu.