VII 1
1. Omów dwa, znane Ci, średniowieczne wiersz polski i wskaż ich związek z ideami epoki .
Przecław Słota "O zachowaniu się przy stole" jest poradnikiem towarzyskim, pouczającym o zachowaniu się podczas jedzenia, gdyż pewnie obyczaje rycerskie w Polsce pozostawiały wiele do życzenia; po standardowej apostrofie do Boga, autor wyśmiewając nieumiejętność zachowania się, pokazuje, jak powinny wyglądać uczty: nie należy zajmować się tylko własnym apetytem i nie interesować się innymi osobami, zwłaszcza, jeżeli są to kobiety; tym należą się szczególne względy, gdyż należy im podawać co lepsze kąski i zabawiać rozmową; natomiast panie powinny starannie skrywać łakomstwo i jeść małymi kąskami.
Drugim wierszem, jest "Rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią", opowiadająca o rozmowie tytułowej postaci ze śmiercią, która przedstawiana była jako rozkładające się ciało kobiety z kosą w ręku; trzeba powiedzieć, że Polikarp wiele razy prosił Boga w swych modlitwach o możliwość zobaczenia śmierci; przy tej rozmowie, wyjawiła ona zasady swojego działania, a dokładnie to, że każdego ona kiedyś zabierze, bez względu na pozycję w hierarchii (pod tym względem ludzie są równi), ale już na pewno zajmie się grzesznikami i to w pierwszej kolejności.
Sam temat śmierci był popularny w literaturze i sztuce późniejszego średniowiecza, założenie epoki stanowiła maksym memento mori (pamiętaj o śmierci) Utwór ten jest najdłuższym polskim wierszem. Określić go można jako moralno - dydaktyczny poemat o charakterze satyrycznym. Utwór ukazuje przemijalność życia i marność spraw doczesnych..
Jest także "Satyra na leniwych chłopów" która pokazuje konflikt między chłopem a feudałem, dotyczący pańszczyzny (obejmującej tylko jeden dzień w roku, a i tak będący dla chłopów nieznośnym obciążeniem, od którego starają się uchylić); uchylanie od pracy odbywa się na wiele chytrych sposobów: używanie gorszych zwierząt i sprzętu, który się bez przerwy psuje, odchodzenie bez przerwy na bok, aby dokonać jakiś niezbędnych napraw, a poza wszystkim, chłopi przychodzą na pole Pana dopiero w południe; na końcu wiersza, pojawia się podziw autora dla niebywałej chytrości kmieci
„Legenda o Świętym Aleksym” - jest to utwór hagiograficzny, czyli opisujący z sposób wyidealizowany, życie i śmierć świętego ascety. Mamy tu do czynienia z wyraźnym przykładem idealnej postawy człowieka epoki średniowiecza, obok postawy rycerza i władcy. Tekst polski cechuje prostota, epickość i naturalność opowieści.