Wyznaczanie pętli histerezy ferromagnetyków za pomocą halotronu, F1LAB208, Nr ćw.


Nr ćw.

208

5.12

1995

Wydział

Elektryczny

Semestr

III

Grupa nr

wtorkowa

godz.8.00

Przygotowanie

Wykonanie

Ocena ost.

„ Wyznaczanie pętli histerezy ferromagnetyków za pomocą halotronu”

Wstęp teoretyczny

W pięciu pierwiastkach (Fe, Co, Ni, Gd, Dy) oraz w wielu związkach i stopach tych a także innych pierwiastków występuje szczególny efekt pozwalający uzyskać duży stopień magnetycznego uporządkowania. W tych metalach i związkach, zwanych ferromagnetykami, występuje specjalna postać oddziaływania, zwana oddziaływaniem wymiennym, które sprzęga ze sobą momenty magnetyczne atomów w sposób sztywno-równoległy. Zjawisko to występuje tylko poniżej pewnej temperatury Curie. Powyżej temp. Curie sprzęganie wymienne zanika i ciało staje się paramagnetykiem.

Obecność ferromagnetyka bardzo silnie wpływa na parametry pola magnetycznego. Rozważmy ferromagnetyk w kształcie pierścienia z nawiniętą nań cewką toroidalną. Kiedy przez cewkę niezawierającą rdzenia magnetycznego płynie prąd o natężeniu im, wewnątrz niej powstaje pole magnetyczne o indukcji Bo:

Bo = μo n im (1)

W powyższym wzorze n oznacza liczbę zwojów przypadających na jednostkę długości troidu , μo - przenikalność magnetyczną próżni. Po wprowadzeniu do troidu rdzenia indukcja osiąga wartość B, która jest wielokrotnie większa od. Powodem wzrostu jest indukcji jest porządkowanie się elementarnych dipoli atomowych w rdzeniu i wytwarzanie własnego pola magnetycznego, które dodaje się do pola wewnętrznego. Wobec powyższego całkowitą indukcję możemy wyrazić w postaci:

B = Bo + BM (2)

gdzie BM oznacza indukcję magnetyczną pochodzącą od rdzenia. Indukcję B we wnętrzu rerromagnetyka można wyrazić następująco:

B = μ μo n im (3)

μ jest bezwymiarową wartością zwaną przenikalnością magnetyczną ośrodka, określającą ile razy B jest większe od Bo. Zależność indukcji B od prądu magnesującego nie jest liniowa, ponieważ w przypadku ferromagnetyków silnie zależy od natężenia prądu magnesującego:

H = im n (4)

Dla małych wartości pola magnetycznego indukcja wzrasta głównie dzięki zwiększaniu stopnia uporządkowania dipoli magnetycznych - decydującym o przyroście B wyrazem w równaniu (2) jest BM. Po osiągnięciu nasycenia wartość BM się ustala, natomiast Bo cały czas wzrasta liniowo.

Przedstawiany tutaj mechanizm dotyczy próbki która w stanie początkowym była rozmagnesowana. Obrazem graficznym tego procesu jest tzw. Krzywa pierwotnego magnesowania, inaczej krzywa dziewicza na wykresie Ba(H).

Dipol magnetyczne w ferromagnetykach występują w postaci domen. Po osiągnięciu maksymalnego uporządkowania pomiędzy domenami pojawiają się siły sprzęgające, co prowadzi do zachowania uporządkowania nawet po odjęcu pola zewnętrznego. Wartość namagnesowania przy zerowym polu zewnętrznym nazywamy pozostałością magnetyczną lub namagnesowaniem spontanicznym.

Aby zlikwidować to namagnesowanie musimy przyłożyć pole zewnętrzne o przeciwnym kierunku i o wartości zwanej polem koercji.

W tym momencie namagnesowanie jest równe zeru. Dalszy wzrost pola w tym samym kierunku prowadzi do odwrócenia domen i powtórzenia procesu porządkowania w przeciwnym kierunku. Pełny przebieg zależności indukcji od natężenia pola magnetycznego nosi nazwę pętli histerezy.

W celu zmierzenia indukcji magnetycznej używamy pierścienia żelaznego, w którym wycięta jest wąska szczelina prostopadła do linii indukcji. Indukcja w wąskiej szczelinie mało różni się od wartości we wnętrzu frromagnetyka.

Pomiaru indukcji w szczelinie dokonujemy za pomocą halotronu. Podstawą działania halotronu jest zjawisko Halla, polegające na powstawaniu różnicy potencjałów VH między dwoma punktami cienkiej płytki półprzewodnika lub przewodnika w wyniku wzajemnego oddziaływania pola magnetycznego i prądu elektrycznego.

Różnica potencjałów VH jest proporcjonalna zarówno do płynącego prądu jak i do indukcji magnetycznej oraz zależy od rodzaju materiału i wymiarów halotronu:

VH = γ iH B (5)

Współczynnik γ, zwany czułością halotronu, określony jest przez indywidualne własności przyrządu. Gdy znana jest czułość pomiar indukcji magnetycznej sprowadza się do zmierzenia napięcia Halla oraz prądu halotronu i wykorzystania równania (5).

Obliczenia:

Dane: prąd halotronu ih = 7 [ x 10-3 A ]

gęstość uzwojenia magnesującego n = 6 [ zw / cm ]

czułość halotronu - γ = 100 [ V / AT]

Tabela wyników otrzymanych w trakcie ćwiczenia i obliczeń na nich.

( * - oznacza wyniki po odwróceniu kierunku płynięcia prądu)

Lp.

Im [ A]

Uh [ V ]

Uh [ V ] *

H = n Im [Azw/cm]

[T]

1

2.94

0.668

-0.630

17.64

0.954

2

2.90

0.666

-0.629

17.4

0.951

3

2.85

0.665

-0.627

17.1

0.950

4

2.80

0.664

-0.626

16.8

0.948

5

2.75

0.662

-0.625

16.5

0.945

6

2.70

0.660

-0.623

16.2

942

7

2.65

0.659

-0.621

15.9

941

8

2.60

0.657

-0.620

15.6

938

9

2.55

0.655

-0.618

15.3

935

10

2.50

0.653

-0.616

15.0

932

11

2.45

0.651

-0.614

14.7

930

12

2.40

0.650

-0.613

14.4

928

13

2.35

0.648

-0.611

14.1

925

14

2.30

0.646

-0.610

13.8

922

15

2.25

0.643

-0.608

13.5

918

16

2.20

0.642

-0.606

13.2

917

17

2.15

0.641

-0.604

12.9

915

18

2.10

0.638

-0.602

12.6

911

19

2.05

0.637

-0.600

12.3

910

20

2.00

0.634

-0.598

12.0

905

21

1.95

0.632

-0.596

11.7

902

22

1.90

0.630

-0.594

11.4

900

23

1.85

0.627

-0.591

11.1

895

24

1.80

0.626

-0.588

10.8

894

25

1.75

0.624

-0..586

10.5

891

26

1.70

0.614

-0.584

10.2

877

27

1.65

0.612

-0.581

9.9

874

28

1.60

0.609

-0.580

9.6

870

29

1.55

0.607

-0.577

9.3

867

30

1.50

0.604

-0.574

9.0

862

31

1.45

0.602

-0.572

8.7

860

32

1.40

0.600

-0.570

8.4

857

33

1.35

0.598

-0.567

8.1

854

34

1.30

0.596

-0.564

7.8

851

35

1.25

0.593

-0.561

7.5

847

36

1.20

0.590

-0.559

7.2

842

37

1.15

0.587

-0.556

6.9

838

38

1.10

0.584

-0.552

6.6

834

39

1.05

0.581

-0.549

6.3

830

40

1.00

0.577

-0.546

6.0

824

41

0.95

0.574

-0.543

5.7

820

42

0.90

0.570

-0.539

5.4

814

43

0.85

0.566

-0.536

5.1

808

44

0.80

0.563

-0.532

4.8

804

45

0.75

0.559

-0.528

4.5

798

46

0.70

0.554

-0.524

4.2

791

47

0.65

0.550

-0.520

3.9

785

48

0.60

0.543

-0.515

3.6

775

49

0.55

0.539

-0.512

3.3

770

50

0.50

0.534

-0.507

3.0

762

51

0.45

0.528

-0.502

2.7

754

52

0.40

0.524

-0.497

2.4

748

53

0.35

0.516

-0.492

2.1

737

54

0.30

0.512

-0.482

1.8

731

55

0.25

0.502

-0.479

1.5

717

56

0.20

0.496

-0.474

1.2

708

57

0.15

0.490

-0.468

0.9

700

58

0.10

0.473

-0.461

0.6

675

59

0.05

0.465

-0.454

0.3

664

60

0.00

0.455

-0.447

0.0

650



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
208 Wyznaczanie pętli histerezy ferromagnetyku za pomocą halotronu, Nr
Sprawozdanie 208 - Wyznaczanie pętli histerezy ferromagnetyków za pomocą halotronu, Fizyka
Wyznaczanie pętli histerezy ferromagnetyków za pomocą halotronu, 208, Ćw. nr
Wyznaczanie pętli histerezy ferromagnetyków za pomocą halotronu, 208z, Ćw. nr
elektryczność, Wyznaczanie pętli histerezy ferromagnetyków za pomocą halotronu, Nr ćw.
Wyznaczanie pętli histerezy ferromagnetyków za pomocą halotronu
sprawka fizyka, Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą pierścieni Newtona., nr
Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą spektrometru (, ?WICZENIE NR 4
Badanie widm za pomocą spektroskopu, F LAC304, Nr ćw.
Badanie widm za pomocą spektroskopu, F LAC304, Nr ćw.
Badanie widm za pomocą spektroskopu, F LAB304, Nr ćw.
Wyznaczanie momentu bezwładności brył za pomocą drgań skrę(1 (2), Sprawozdania - Fizyka
100 Wyznaczanie gęstości ciał stałych za pomocą wagi Jolly'ego i piknometru
Wyznaczanie dł. fali świetlnej za pomocą siatki dyfr, Fizyka
Wyznaczanie gęstości ciał stałych za pomocą piknometru, Budownictwo UTP, semestr 1 i 2, Nowy folder
WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ROZSZERZALNOŚCI CIECZY ZA POMOCĄ PIKNOMETRU

więcej podobnych podstron