ANTYPEDAGOGIKA I POSTPEDAGOGIKA
I. Główni przedstawiciele Antypedagogiki:
Heinrich Kupffer - urodzony w 1924r., profesor i wykładowca pedagogiki społecznej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kiel. Przez kilkadziesiąt lat był członkiem zarządu Niemieckiego Ruchu Obrony Praw Dziecka. Obecnie jest niezależnym publicystą i terapeutą w Berlinie. Większość swoich publikacji poświęcił antypedagogicznej perspektywie badań nad dziećmi i młodzieżą. Był pierwszym niemieckim pedagogiem, który przez analogię do nowego, humanistycznego nurtu w psychiatrii, jakim była antypsychiatria. Wprowadził w 1974r. do pedagogiki termin Antypedagogika.
Ekkehard von Braunmuhl - urodzony w 1940r., mieszka w Wiesbaden, jest niezależnym publicystą i autorem pierwszej pracy zwartej na temat, antypedagogiki, która stała się sztandarowym wręcz dziełem nie tylko w Niemczech, ale i na całym świecie. Od kilkudziesięciu lat działa Niemieckim Ruchu Praw Dziecka. Jego książki cieszą się ogromną popularnością, zachęcając nie tylko do uważniej lektury, ale i stymulując praktyków do zmiany własnej kultury obcowania z dziećmi.
Hubertus von Schoenebeck - urodzony w 1947r., po ukończeniu studiów nauczycielskich na Uniwersytecie w Munster, podjął pracę w szkole powszechnej. Tytuł naukowy doktora nauk filozoficznych uzyskał na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Determinanty osobistej komunikacji z młodymi ludźmi- model przyjacielskiej komunikacji. Kieruje Instytutem „Przyjaźń z Dziećmi” Dziećmi Munster, organizując w jego ramach seminaria, konferencje naukowe, kursy i szkolenia dla zainteresowanych antypedagogiką. Rocznie wygłasza w kraju i poza granicami ok. 600 wykładów i prowadzi ok. 150 seminariów. Regularnie, od 1977r. uczestniczy w Międzynarodowych Targach „Didacta”. Wydaje wiele publikacji z zakresu antypedagogiki, a ostatnio społecznego ruchu `amicatio`. Jest autorem wielu książek.
Alice Miller - urodzona w 1923r., po studiach w Bazylei i promocji doktorskiej na tamtejszym uniwersytecie została psychoanalitykiem, pracując w tym zawodzie w Szwajcarskim i międzynarodowym Towarzystwie Psychoanalitycznym na skutek utraty wiary w moc sprawcza tego rodzaju terapii wobec opresyjnych zagrożeń, jakich doświadczają dzieci. Wydała kilka książek, przełamując na zachodzie mit bezpiecznego i szczęśliwego dzieciństwa, orientując w nich swoje tezy na psychologię głębi i antypedagogikę. Jej publikacje na temat szkodliwych z okresu wczesnego dzieciństwa stały się kultowymi książkami dla ruchów wychowania wolnego, antyautorytarnego oraz dla specjalistów w zakresie systemowej terapii rodzin i opresjonowanych (szczególnie seksualnie wykorzystywanych) dzieci.