plik

Rozdział drugi

Zoey

„Z, tu jesteś! Szukałem cię wszędzie. To naprawdę nie
jest fajny czas, aby się tutaj ukrywać.”

Głos Starka zaskoczył mnie i podskoczyłam, dostałam
gęsiej  skórki  na  gołych  ramionach,  spojrzałam  na
niego  marszcząc  brwi.  „Nie  ukrywam  się.  Jestem  w
tym miejscu…” Mój głos ucichł i rozejrzałam się. Co ja
tu robiłam, jeśli się nie ukrywałam? Thanatos zabrała
ciało  Erin  od  zszokowanych,  gapiących  się  oczu
odwiedzających  nas  ludzi.  Automatycznie,  mój  krąg
podążył  za  nią.  Ona  zaś  zwołała  profesorów  i
wojowników,  Synów  Erebusa by eskortowali naszych
gości  z  terenu  szkoły  i  zamknęli  kampus.  Myślę,  że
każdy zakładał, że będę pomagać eskortować ludzi na
zewnątrz.  Pomagałam.  Zaczęłam,  ale  później  jak
grupa  mieszkańców  zaczęła  gadać  musiałam  się
stamtąd  wynieść.  To  byłoby  wkurzające  jak  diabli,
gdyby  kilka  matek  PTA  i  polityków  zaczęłoby
plotkować,  spekulować  –  szeptaliby  o  martwym
dziecku,  świrując  i  mówiąc,  że  nie  miała  nawet

osiemnastu lat a umarła. Ale nie. Oni mówili o Neferet!
Szeptali o tym, jak została zwolniona z Domu Nocy i o
jej wystąpieniu publicznym, gdy wyrażała opinie anty-
wampiryczne,

potem

jej

zniknięciu

zdewastowanym penthouse.

Usłyszałam nawet od jednego z Rady Miasta Tulsy, że
nie zdziwiłby się, gdyby była to wiadomość od
wampirów dla Neferet, aby wyniosła się z miasta i że
„biedna Neferet” mogła zostać ofiarą agresji Domu
Nocy.

To naprawdę mnie wkurzyło, ale co mogłam
powiedzieć

temu facetowi?

To nie my go

zdewastowaliśmy i groziliśmy jej, tylko ratowaliśmy
moją babcię z jej złych szponów a potem zrzuciliśmy
ją z balkonu?

Tak, to byłoby świetne.

Słuchać  mówiących  o  „biednej  Neferet”  było  nie  na
moje  siły.  Do  diabła,  mój  krąg  i  ja  powstrzymaliśmy
„biedną  Neferet”  przed  zmaterializowaniem  się  w
środku

naszego

dnia

otwartego

zjedzeniu

zwiedzających!  Może  nawet  „biedna  Neferet”  była
odpowiedzialna  za  odrzucenie  Przemiany  przez  Erin.
Wyglądało to na zbyt duży zbieg okoliczności, że Erin
zmarła tuż po powstrzymaniu, na wpół-ukształtowanej
ex-Kapłanki, która zaczęła się odradzać.

Tak,  więc  zamiast krzyczeć na gości, skorzystałam z
okazji  spowodowanym  śmiercią  adepta i wymknęłam
się,  aby  usiąść  na  ławce  po  drugiej  stronie  stajni.
Wzięłam długi, głęboki oddech i zaczęłam myśleć.

„Stark,  ja  się  tu  nie  ukrywam.”  Miałam  powód,  o
którym powiedziałam głośno. „Ja po prostu potrzebuję
chwili  dla  siebie  by  ogarnąć  tą  burze,  która  się
rozpętała, to wszystko – ” Machnęłam ręką w kierunku
głównego  kampusu  i  dokończyłam  „  –  ten  cały
bałagan.”

Usiadł obok mnie na ławce i ujął moją dłoń w swoją.
„No tak, rozumiem. Dla mnie to też jest trudne.”
Powiedział Stark cicho.

„Tak”  powiedziałam  a  wraz  z  tym  małym  słowem
wydałam  krótki  szloch.  O  Bogini,  byłam  taką
hipokrytką!

„Wiesz co? Jestem tak samo zła, jak ci plotkujący
ludzie. Miałeś rację. Ukrywam się tutaj, czuję się
wkurzona i przepraszam za to, zamiast być przerażona
śmiercią kogoś z naszego kręgu.”

„Z, nie oczekuję, że będziesz idealna. Nikt nie jest.”
Stark ścisnął moją rękę. „Wiesz, że nie zawsze tak
będzie.”

Poczułam ucisk w żołądku. „Myślę, że to problem. Nie
uważam, że nie zawsze tak będzie.”

„To  już  drugi  raz  jak  pokonaliśmy  Neferet  –  nie
wyglądała  zbyt  dobrze  tej  nocy.  Serio  –  pająki?  To
wszystko,  na  co  ją  stać?  Nie  można  z  nami  walczyć
przez całą wieczność.”

„Jest  nieśmiertelna,  Stark. Nie można jej zabić, więc
może  z  nami  walczyć  przez  całą  wieczność.”
Powiedziałam  ponuro.  „I  zmieniła  formę  z  pająków  w
obrzydliwe,  lepkie,  czarne  gówno,  które  zaczęło
tworzyć jej ciało. Ugh. Ona wróciła.”

„Cóż, przynajmniej każdy wie, że okazała się zła”
powiedział.

„Nie, nie wszyscy wiedzą, że okazała się zła. Wampiry
wiedzą – Wysoka Rada zdecydowała ją wywalić.

Ludzie,  lokalna  ludność  –  do  diabła,  nawet  nasz
burmistrz  i  rada  miasta  myślą,  że  jest  praktycznie
Glendą Dobrą Złotą Wróżką z krainy Oz. Co całkowicie
wkurzyło mnie tej nocy, kilku facetów w garniturach i
matki  PTA  mówiły  o  niej  i  zastanawiali  się,  czy  nie
mamy  nic  wspólnego  ze  zniszczonym  penthouse,
ponieważ  „biednej  Neferet”  wypuściłam  powietrze,
„nikt nie widział do te pory.”

„Poważne? Nie mogę uwierzę w to, co mówią.”

„Uwierz w to. Podczas konferencji Neferet sprawiła,
że będzie wyglądała na ofiarę, cokolwiek by się jej nie
przytrafiło.”

„Nie ważne. Nie zmienia faktu, że musieliśmy kopnąć
ją w dupę, gdy przyszliśmy po twoją babcię. Byliśmy
zamaskowani tamtej nocy. Nikt nas nie widział, więc
wszystko, co mówią to zwykłe plotki. To niczego nie
zmienia.”

„Plotki zawsze coś zmieniają, Stark. W tym przypadku
myślę, że burmistrz odsyła każdego z kwitkiem, kto
jest wampirem i wie, że Neferet jest zła.”

„Pewnie masz rację, co do tego, ale mam dobre
wieści.” Powiedział Stark.

„Huh?”

„Neferet  nie  wie,  kiedy  się  nie  wychylać  i  pozwolić
ostygnąć  sytuacji.  Jestem  pewien  jak  diabli,  że  nie
pozwoli  zdjąć  z  siebie  łatki  ofiary.  Jeśli  uda  jej  się
połączyć – dosłownie – i jej ciało nie będzie wyglądać
jak czarny smark, wróci, jako dawna ona. Ale w końcu
zda  sobie  sprawę,  że  miejscowi  ludzie  nie  będą  bić
pokłonów  i  ją  czcić.  Kilkoro  z  nich  będzie  jej,  co
najwyżej  współczuć.  To  sprawi,  że  się  wścieknie  i
Neferet  narobi  bałaganu.  Znowu.  Wtedy  ludzie  się
odwrócą, tak jak zrobiły to wampiry. To będzie niczym
zostawienie jej samej z piwem, które naważyła i jeśli

tu zostanie, będzie musiała je wypić. Dlatego znajdzie
inne miejsce do nawiedzania. Pozbycie się jej będzie
tak proste niczym, to mówi Stevie Rae, budowa cepa.”

„Stevie  Rae!”  Poczułam  przypływ  winy.  „Cholera!
Zostawiłam  ją  samą  z  tym  bałaganem,  gdy  Erin
zmarła.”

„Thanatos się tym zajmuje, i jak myślę Shaunee.
Stevie Rae i Kramisha są razem z resztą w autobusie.
Wszyscy chcieli wiedzieć, gdzie ty jesteś, więc wysłali
mnie bym cię znalazł.”

„Przepraszam. Myślę, że już złapałam oddech. Jestem
gotowa zanurkować w tym szambie. Chodźmy
powiedzieć babci „pa” zanim wsiądziemy do
autobusu.”

„Jestem  z  tobą,  Z”  Stark  wstał,  stawiając  mnie  na
nogi  i  pocałował  mnie  delikatnie.  „Zawsze  jestem  z
tobą,  nawet,  jeśli  to  oznacza,  że  jestem  również
szalony.”

Ciągle byłam w jego ramionach, czując się
bezpieczną, gdy krzyk się rozległ.

„Cholera jasna, co to?”

Mogłam poczuć napięcie w ciele Starka.

„Ktoś wpadł w histerię.” Wziął mnie ponownie za rękę
i słuchał przez kilka sekund, zaczął prowadzić mnie w

stronę placu treningowego. „Chodź. To dochodzi z tej
strony szkoły. Zostań blisko mnie. Mam złe
przeczucie, co do tego.”

Oh, Bogini! Niech to nie będzie kolejne umierające
dziecko…

to było wszystko, o czym mogłam myśleć,

gdy przecięliśmy plac treningowy i podbiegaliśmy do
szkolnego parkingu.

Przyszliśmy z innego kierunku, niż wszyscy, więc nikt
nas na początku nie zauważył, ja i Stark mieliśmy
dobry widok na przerażającą scenę. W środku
parkingu

tłoczyło

się

wiele

oszołomionych

mieszkańców i stado benedyktyńskich zakonnic, które
odciągały  ją  w  kierunku  głównej  bramy  szkoły  – była
wysoką  blondynką  mając  absolutne  i  całkowite
załamanie  nerwowe.  Miała  na  sobie  starannie
dopasowane  czarne  spodnie,  błękitny,  obcisły
kaszmirowy  sweter  i  grubą  nić  niesamowicie
wyglądających

pereł.

Jej

ułożone

włosy

niesamowity  kok  były  w  nieładzie,  blond  kosmyki
wystawał  poza  jej  głowę  dając  efekt,  jakby  była
podłączona do prądu. Nawet, gdy udało jej się uwolnić
z kręgu zakonnic wrzeszczała i  wymachiwała rękoma
jak osoba szalona.

Przyznaję, że moją pierwszą reakcją było uczucie ulgi,
że to odbiło miejscowemu a nie umarł kolejny adept.

Siostra  Angela  wyszła  z  tłumu  i  zaczęła  próbować
uspokoić kobietę. „Wiem, wiem, proszę pani. Wiem, że
to  przykre,  gdy  ktoś  młody  umiera,  ale  wiemy,  że
śmierć  nigdy  nie  jest  daleko  od  adeptów.  Oni  to
akceptują i tam musi być.”

Krzycząca  kobieta  przerwała  histerię  i  zamrugała  do
Siostry  Mary  Angeli  jakby  dopiero  teraz  zdała  sobie
sprawę,  gdzie  jest.  Wzięła  głęboki  oddech  i
wykrzywiła  twarz,  zmieniając  wyraz  twarzy  z
przerażonego  na  wściekły  tak  szybko,  że  było  to
przerażające. Później zdałam sobie sprawy, że poznaję
ją.

„Myślisz, że płaczę przez adepta? To absurd!” Kobieta
rzuciła słowa w kierunku zakonnicy.

„Przykro mi. Ja nie rozumiem dla–”

Afrodyta podbiegła, przerywając zakonnicy i patrząc
szeroko otwartymi oczami na płaczącą kobietę.

„Mamo? Co się z tobą dzieje?”

„O cholera!” Stark szepnął pod nosem do mnie. „To
jest mama Afrodyty.”

Puściłam jego dłoń i poruszyłam się do przodu nim mój
umysł zdążył nadrobić zaległości z moich działań.

„Zabili go!” Wrzasnęła jej mama do niej.

„Go? Kogo?”

„Twojego ojca! Burmistrza Tulsy!”

Tłum  za  mną  wciągnął  głośno  powietrze.  Z  twarzy
Afrodyty odpłynęła cała krew i stała się blada. Zanim
mogła  powiedzieć  cokolwiek,  Lenobia  podeszła,
mówiąc:  „Panie  i  panowie,  niektórzy  z  was  pewnie
mnie  już  poznali.  Jestem Lenobia, Mistrz jeździectwa
tego Domu Nocy i w imieniu naszej Wyższej Kapłanki i
naszego  domu,  przykro  mi,  że  byłaś  światkiem  tego
tragicznego  zdarzenia  tego  wieczoru.  Pozwól  mi
pomóc  znaleźć  twój  pojazd  tak,  abyś  mogła
bezpiecznie wrócić do domu.”

„Na  to  już  za  późno!”  Afrodyty  mama  krzyczała  na
Lenobie. „Tam nie ma niczego bezpiecznego tej nocy.
Nikt z nas nie będzie bezpieczny tak długo jak żyjemy
z  tymi krwiopijcami!”. Kiedy Afrodyta po prostu stała
tam  wpatrując  się  w  swoją  matkę,  zrobiłam  krok  do
przodu, zaskoczona jak spokojnie brzmiał mój głos.

„Lenobio, to mama Afrodyty. Mówi, że jej mąż został
zamordowany.”

„Pani LaFont,” Lenobia zareagowała natychmiast.

„To musi być jakaś pomyłka. To był jeden z naszych
adeptów, który spotkał przedwcześnie śmierć tej
nocy.”

„Jedynym  błędem  jest  to, że więcej takich jak ty nie
zmarło  tej  nocy.”  Pani  LaFont  wirowała  dookoła,
wskazując  oskarżycielsko  palcem  w  kierunku  ściany
szkoły,  gdzie  spotykało  się  główne wejście i otwarta
żelazna  brama.  Mogłam  jedynie  ujrzeć  coś,  co
wyglądało  na  kogoś,  kto  leżał  na  ziemi. „On tu nadal
jest.  Tam gdzie umarł osuszony przez wampira!” Tym
razem  rozpuściła  się  ponownie  w  histerycznym
szlochem, ściskając mocno córkę.

„Ja  pójdę.”  Głos  Dariusa  był  silny  i  stabilny.  Dotknął
ramienia  Afrodyty  delikatnie,  zanim  podbiegł  do
ciemnego  kształtu.  Po  tym,  przykucnął.  Zawahał  się
zanim  do  nas  wrócił,  stanął  i  zdjął  kurtę  zakrywając
to, czym musiało być ciało. Potem wrócił do Afrodyty.
Ona wciąż trzymała szlochającą matkę. „Przykro mi,”
powiedział jej. „To twój ojciec, jest martwy.”

Szloch  pani  LaFont  stał  się  straszny,  przenikliwy.
Reszta  tłumu  zaczęła  szeptać  z  niepokojem,  czułam
jak  złość  i  strach  się  łączy.  Panika  rosła  stając  się
niemal  namacalną  rzeczą.  Wiedziałam,  że  jeśli  ktoś
nie powie lub nie zrobi czegoś szybko, już okropna noc
może  potencjalnie  szybko  stać  się  niebezpieczna.
Podniosłam  swój  głos,  zadowolona,  że  wciąż  brzmiał
spokojniej, niż się czułam.

„Afrodyto, musisz zabrać swoja mamę do szkoły.
Dariusie, zadzwoń na 911 i powiem im, że burmistrz

nie życie. Leniobio, Stark, Siostro Mary Angelo i
Siostry Benedyktynki, proszę pomóżcie ludziom
dotrzeć do swoich samochodów. Ja pomogę Afrodycie
i jej mamie i znajdę Thanatos. Ona wie, co zrobić.”

Ludzie rzeczywiście zaczęli się ruszać i robić, co im
powiedziałam, gdy nagle mama Afrodyty oderwała się
od córki.

„Nie!” Krzyknęła, potrząsając głową tak, że jej
związane włosy zaczęły latać wokół jej ramion. „Nie
wejdę nigdy więcej do tego budynku ponownie. Zabili
mojego męża!”

„Mamo,” Afrodyta próbowała ją przekonać. „Nie
wiemy, jak tata zmarł. Miał wysokie ciśnienie. Może
miał atak serca.”

„Jego gardło zostało rozprute a jego krew wyssana z
ciała. To nie był atak serca. To jest atak wampira!”
Jej matka krzyczała na nią.

Spojrzałam na Dariusa dla pewności. On lekko skinął
głową i mówił dalej przez telefon.

Ach, do diabła.

„Pani LaFont, jeśli to był atak wampira obiecuję, że
znajdziemy zabójcę i doprowadzimy przed wymiar
sprawiedliwości.” Powiedziała Lenobia uroczyście.

„Tak  jak  mówi twoja ex-Wyższa Kapłanka – jesteście
brutalni! Dlatego z  wami zerwała. Powinniśmy byli jej
słuchać.  Wszyscy  powinniśmy  jej  słuchać.  Biedna
Neferet  była  waszą  pierwszą  ofiarą…”  Pani  LaFont
szlochała.

„Mam  zamiar  upewnić  się, że ludzie nadal wychodzą.
Zoey, trzymaj pod kontrolą usta tej kobiety,” Lenobia
szepnęła do nas. Potem podniosła głos. „W porządku,
panie i panowie, jeszcze raz przepraszam za tragedie
dzisiejszego  wieczora.  Pozwólcie  dobrym  siostrom  i
mnie odprowadzić was do samochodów. Policja Tulsy
będzie  lada  chwila,  a  ostatnią  rzeczą,  której
potrzebują to zatrzeć ślady zbrodni.”

„Lepiej jej pomogę,” Szepnął Stark

„Nie, lepiej pomóż mi.” Złapałam jego dłoń. Spojrzał na
mnie  pytająco.    Obniżyłam  głos  i  pochyliłam  się  do
niego.  „Słyszałeś  Lenobie.  Jej  usta  muszą  pozostać
zamknięte. Potrzebuję jednej ze zdolności czerwonego
wampira,” Wyjaśniłam.

Jego oczy zrobiły się wielkie, ale skinął głową i
szepnął w podpowiedzi, „Co chcesz bym zrobił?”

„Pozwól jej płakać, ale nie wrzeszczeć, czy krzyczeć,”
powiedziałam cicho.

Znów skinął głową i poszliśmy do Afrodyty, która
bezradnie patrzyła na szlochającą matkę.

Spotkałam wzrok Afrodyty, chcąc by zrozumiała
znaczenie moich słów.

„Stark zamierza porozmawiać z twoją mamą. Czy to
dla ciebie w porządku?”

Oczy Afrodyty przeniosły się ze mnie, potem na Starka
i na końcu wróciły do mnie. „Tak. Właściwie, myślę, że
to dobry pomysł.”

Wzięła mamę za łokieć i mówiła do niej cicho, „Mamo,
masz rację. Nie musimy wchodzić do środka szkoły.
Ale jest tam całkiem ładny dzieciniec z daleka od
wampirów. Czemu ja i ty nie usiądziemy tam na jednej
z ławek, póki nie przyjedzie policja? Dobrze?”

„Jak  powiedziała  Lenobia,  ludzka  policja  jest  w
drodze. Teraz Stark i Zoey pójdą z nami by poczekać.
Wiesz,  że  Stark  nie  jest  normalnym  wampirem.  Jest
Strażnikiem. On, uh, pracował z policją zanim – ludzką
policją,” Afrodyta opowiadała prowadzą swoja mamę z
dala  od  tłumu  w  stronę  ciemnego  podwórza,
zewnętrznych miejsc dla profesorów.

„Tak, więc, mamo, chcę byś odpowiedziała na
niektóre pytania Starka, kiedy będziemy czekać na
ludzką policję.

Stark podszedł, skinął głową do Afrodyty i zajął
miejsce obok pani LaFont.

„Proszę  pani,  naprawdę  mi  przykro  z  powodu  pani
męża,”  powiedział  delikatnym,  uroczym  głosem.
Nawet  słyszałam  hipnotyzującą  magię  czerwonego
wampira, gdy kontynuował. „Mam zamiar upewnić się,
że  jest  pani  bezpieczna  i  wszystko,  czego  od  pani
chcę  w  tym  momencie  to  by  poszła  pani  ze  mną  na
dzieciniec  i  cicho  tam  płakała.  To  będzie  naprawdę
pomocne,  jeśli  nie  będzie  pani  wrzeszczeć,  czy
krzyczeć ponownie.”

Afrodyta i ja wypuściłyśmy bliźniacze westchnięcia
ulgi, gdy usłyszałyśmy echo jego słów, „Pójdę z tobą
na dzieciniec i będę cicho tam płakać. Bez wrzasków i
krzyków”

„Wszystko w porządku?” Zapytałam Afrodytę,
podczas, gdy szliśmy za Starkiem i jej mamą.

Wzruszyła  ramionami.  „Nie  wiem.  Oni  –  znaczy  moi
rodzice  –  oni  nigdy  mnie  nie  lubili.  Właściwie,  tacy
byli, od kiedy tylko pamiętam. Naprawdę, to była ulga,
gdy  pozbyłam  się  ich z mojego życia. Ale to dziwne i
smutne  uczucie  wiedzieć,  że  ciało  mojego  taty  jest
tam pod ścianą.”

Skinęłam głową i objęłam jej ramiona, chcąc
zapewnić jej dotyk, choć wiedziałam, że nie była
zwykle wylewna.

„Całkowicie  rozumiem  jak  się  czujesz.  Kiedy  moja
mama zmarła nie miało znaczenia, jaka była dla mnie
przez  te  lata  i,  że  spisała  mnie  na  starty. Liczyło się
tylko to, że straciłam mamę.”

„Ona mnie przytulała, gdy płakała” Afrodyta
powiedziała, brzmiąc młodo i na załamaną.

„Nie pamiętam, kiedy ostatni raz mnie przytulała.”

Nie  potrafiłam  pomyśleć,  aby  jej  odpowiedzieć,  po
prostu  stałam  tam  z  nią,  obejmując  ją  ciasno,
słuchając  szlochu  jej  mamy,  podczas,  gdy  dźwięk
policyjnych syren był coraz bliżej i bliżej.

Byłam wdzięczna widząc Detektywa Marxa ponownie,
nawet w takich okolicznościach, jak Stark później
nazwał kompletnego i totalnego kociego kłębowiska.

Marx,  przynajmniej,  nie  był osobą, która nienawidziła
wampirów.  Miał  ładne  brązowe  oczy,  pamiętałam  jak
zalśniły,  gdy  mówił  mi  o  siostrze  bliźniaczce,  która
nawet po tym, jak przeszła przemianę, utrzymywała z
nim kontakt. Miło było wiedzieć, że co najmniej jeden
policjant  w  Tulsie  nie  zamierzał  otworzyć  drzwi  do
publicznego linczu, ponieważ Stark, czerwony wampir

rzucił urok super szybko a mama Afrodyta była
zdecydowanie za linczem.

„Aresztować ich!” Pani LaFont cisnęła słowami w
detektywa. „Aresztować ich wszystkich! Wampir to
zrobił i wampir za to zapłaci.”

„Proszę  pani,  ktokolwiek  jest  za  to  odpowiedzialny
powinien  zapłacić  za  to  przestępstwo,  dlatego
zamierzam  dokładnie  i  starannie  zbadać  sprawę
zabójstwa  pani męża. Dowiem się, kto to zrobił. Daję
ci  moje  słowo.  Ale  nie  mogę  i  nie  aresztuję  każdego
wampira w tej szkole.”

„Dziękuję ci, Detektywie. Jako tutejsza Wyższa
Kapłanka

zgadzam

się

dziękuję

twój

profesjonalizm,  jak  również  za  uczciwość.”  Poczułam
ogromną  ulgę  słysząc  autorytarny  głos  Thanatos.
„Zapewniam,  że  będziemy  współpracować  podczas
dochodzenia.  My  też  chcemy  znaleźć  zabójcę
burmistrza  i  pociągnąć  go  do  odpowiedzialności,
ponieważ

nie

wierzymy,

że

wampir

jest

odpowiedzialny za tą tragedię.”

„Mojemu mężowi rozszarpano gardło i wyssano z jego
ciała krew! Tak wygląda atak wampira.” Oczy pani
LaFont otaksowały Thanatos. Jej głos był pełen jadu.

„To na pewno wygląda jak atak wampira,” zgodziła się
Thanatos. „Co jest pierwszym powodem, aby wierzyć,

że to wampir popełnił to przestępstwo. Dlaczego
wampir zabił burmistrza Tulsy w Domu Nocy podczas
jednego z naszych dni otwartych i zostawił ciało przed
naszą bramą wjazdową na odkrycie go przed ludźmi,
jak i wampirami? To nie ma sensu.”

„Żerujesz na ludziach! To nie ma sensu!”

„Panie, proszę, argumentując, nie pomagacie,”
Detektyw Marks próbował się wtrącić, ale pani LaFont
go zignorowała.

„Czy możesz zaprzeczyć, że jesteś ściśle powiązana
ze śmiercią?” Rzuciła pytanie Thanatos.

„Moja  Bogini  dała  mi  powinowactwo,  rzeczywiście,
powinowactwo do śmierci. Mam dar, który umożliwia
mi  pomoc  duszom  zmarłych  znaleźć  ich  drogę  do
Otherworld.”

„To  jest  to,  co  robisz  z  moim  mężem?  Uwodzisz  i
zatrzymujesz  go?  Pomagasz  znaleźć  mu  drogę  do
fikcyjnych, wampirskich zaświatów?” Jej głos stawał
się coraz głośniejszy i głośniejszy podczas zadawania
pytań Thanatos.

„Oczywiście,  że  nie,  pani  LaFont.  Nie  miałam  nic
wspólnego  ze  śmiercią  pani  męża.”  Thanatos
odwróciła  się  do  Detektywa  Marxa.  „Można
przesłuchać, któregokolwiek z osób, które przebywały

na  dzisiejszych  dniach  otwartych.  Zawsze  byłam  na
widoku  publicznym.  Nawet,  kiedy  wydarzyła  się
tragedia  i  jeden  z  naszych  adeptów  odrzucił
Przemianę  i  zmarł,  pozostałam  dostępna  dla  szkoły  i
naszych studentów.”

„Adept umarł również tej nocy?” Zapytał detektyw.

Thanatos skinęła głową. „Nie można tego pominąć.”

„Dlaczego  ją  pytasz  o  adepta?  Każdy  wie,  że  mogła
wypuścić śmierć w każdej sekundzie. To normalne dla
ich  rodzaju.  Mój  mąż  został zabity przez wampira. To
nie jest normalne!”

„Jeśli wampir zabił mojego ojca, mogę ci obiecać, że
nie był to wampir z tej szkoły!” Powiedziała wreszcie
Afrodyta. Wtedy, każdy zwrócił na nią uwagę, ugryzła
się w wargę i rozejrzała się niepewnie.

„Mówisz, że wiesz, kto zabił twojego ojca?” Mama
Afrodyty brzmiała jak szalona, znowu.

Afrodyta przełknęła głośno i zaskoczyła mnie mówiąc:
„Jedynym wampirem, którego znam, który mógł zrobić
coś takiego jest jedynym, który chciałby zrzucić winę
na  Dom  Nocy.” Przerwała  a ja próbowałam złapać jej
wzrok  by  przekazać  wielkie  NIE  MÓW  TEGO,  ale
Afrodyta  patrzyła  a  swoją  mamę,  jakby  naprawdę
mogła sprawić, że Frances LaFont jej uwierzy. „Mamo,

nasza była Wyższa Kapłanka, Neferet, miała wielki żal
do nas, do nas wszystkich. To znaczy, Mamo. Gorzej,
ona jest zła. Ona zrobiła coś takiego.”

„To niedorzeczne, Afrodyto! Neferet była przyjaciółką
twojego ojca! Powołał ją do bycia łącznikiem między
wampirami a miastem. Nie mogła go zabić!”

„Neferet tylko użyła Taty i miasta,” Afrodyta nalegała.
„Ona  nigdy  nie  chciała  się  zaprzyjaźnić  z  ludźmi.
Nienawidzi  ludzi.  Właściwie,  jedyną  rzeczą,  którą
bardziej nienawidzi, niż ludzi to Dom Nocy, zwłaszcza
po tym jak została stąd wyrzucona. Więc, to ma sens,
że  zabiła  burmistrza  Tulsy,  podczas  dni  otwartych
Domu Nocy. Ona wie, że to podzieli ludzi i wampiry.”

„Wysoka  kapłanko?”  Marx  zwrócił  się  do  Thanatos
zanim  pani  LaFont  mogła  cokolwiek  powiedzieć.  „Co
wiesz o Neferet i jej motywach?”

„Jak powiedziałam podczas wywiadu w Fox News nie
więcej niż tydzień temu, Neferet została zwolniona z
naszego Domu Nocy. Wierzę, że to, co mówi Afrodyta
ma sens. Neferet była bardzo na nas zła.”

„Wystarczająco zła, aby zabić?” Zapytał.

Thanatos westchnęła. „Obawiam się, że jest wstanie
dokonać wiele złego. To jest jeden z powodów,
dlaczego Wysoka Rada pozbawiła jej pozycji tutaj i jej

tytułu  Wysokiej  Kapłanki  Nyx.  Pomimo  tego,  co
powiedziała  burmistrzowi  i  Członkom  Rady  Miasta,
Neferet  była  jedyną,  która  deklarowała  przemoc
wobec ludziom, a nie my.”

„Skoro wiedziałaś, że jest gwałtowna, trzeba było
przyjść do nas ze swoimi obawami „ powiedział
ponuro Marx.

„Nie przyszli do was, ponieważ oni opowiadają stek
kłamstw!” Pani LaFont eksplodowała. „Tylko dziś
wieczorem

Członkowie

Rady,

Charles

rozmawialiśmy  o  tym,  jakie  to  dziwne,  że  penthouse
Neferet  został  zdewastowany  i  że  zniknęła,  zaraz  po
tym jak publicznie stanęła przeciw temu co się działo
tutaj,  w  Domu  Nocy.  Charles  sam  powiedział,  że  to
nieczysta gra.”

Afrodyta wyglądała na zupełnie zszokowaną. „Mamo,
ty naprawdę w to wierzysz.”

„Oczywiście,  że  tak!  Neferet  miała  siłę  by  mówić
przeciwko  wampirzym  mordercą. Twój ojciec trzymał
jej stronę. A teraz ona zaginęła a twój ojciec nie żyje.”
Odwróciła  płonący  wzrok  na  detektywa.  „I  tak
właściwie,  co  masz  zamiar  zrobić  odnośnie  tej
odrażającej zbrodni?”

„Pani LaFont, proszę–” detektyw zaczął, ale LaFont
mu przerwała. „Nie, mam dość. Mój mąż nie żyje i nie

będę  biernie  siedzieć  z  jego  mordercą  i  pozwalać
winnym  zrzucać  winę  na  innych.  Idę  do  domu.
Zadzwonię  do  mojego  adwokata.  To  ja  będę  miała
ostatnie  słowo.”  Jej  złośliwe  niebieskie  oczy  znalazł
Afrodytę.  „A  ty  idziesz  ze  mną.  Idziemy.  Teraz.”  Pani
LaFont  zrobiła  kilka  kroków  przed  nami  zanim  zdała
sobie  sprawę,  że  jej  córka  za  nią  nie  podąża.
Zatrzymała się, odwróciła i uniosła wargi w grymasie,
który  wyglądał  zupełnie  jak  najgorszy  grymas
Afrodyty,  gapiłam  się  jak  turysta.  „Afrodyto,
powiedziałam,  że  idziesz  ze  mną.  Teraz.  I  to mam na
myśli.”

„Nie,” powiedziała po prostu Afrodyta. Myślałam, że
zabrzmi na zmęczoną, ale jej głos był stały. „Jestem w
domu i to jest miejsce, w którym zostanę.”

„Twój ojciec został zabity przez jednego z nich!”

„Mamo, już ci mówiłam, że jeśli wampir zabił Tatę, to
nie jeden z nich.”

„Afrodyto, nie będę się powtarzać. Chodź ze mną.”

„Świetnie. Oznacza to, że nie będę się musiała
powtarzać. Przykro mi z powodu śmierci Taty, ale to
nie znaczy, że jesteś sama. Ale nie mieszkałam z tobą
od prawie czterech lat. Naprawdę nie jesteś już moją
rodziną.”

„Detektywie, mogę ją zmusić by ze mną poszła?”
Spytała pani LaFont.

„Właściwie, to dobre pytanie.” Detektyw spojrzał z
Afrodyty na Thanatos.

„Nie widzę półksiężyca na jej czole. Jej znak jest
ukryty z jakiegoś powodu?”

„Nie. Afrodyta jest nietypowym członkiem Domu Nocy.
Była  raz  Naznaczona,  ale  jej  księżyc  znikł,  choć  dar,
który dała jej Nyx pozostał. Więc nasza Wysoka Rada
nazwała  ją  prorokinią  Nyx.  Tak,  więc  choć  nie  jest
adeptem ani wampirem, została wybrana przez naszą
Boginię i zawsze ma miejsce w Domu Nocy.”

Detektyw Marx wypuścił długi oddech.

„Cóż,  była  Naznaczona  i  Wybrana przez Nyx oznacza,
że  Afrodyta  jest  wyzwolona od jej ludzkich rodziców.
Powiedziałbym,  że  okoliczności  związane  z  decyzją
Wysokiej Rady wampirów sprawia, że jej emancypacja
pozostaje  ważna.  Pani  LaFont,  wierzę,  że  nie  może
pani zmusić córki by szła z panią.”

„Afrodyto.” Głos pani LaFont był oziębły. „Zrobisz tak
jak mówię i wrócisz ze mną do domy, czy wybierzesz
morderców ojca?”

„Wybrałam moją prawdziwą rodzinę i prawdziwy dom”
Powiedziała bez wahania, przesuwają rękę do Dariusa.

„W  takim  razie  życzyłabym  sobie  abyś  nigdy  się  nie
urodziła. Nie nazywaj mnie matką nigdy więcej. Nigdy
nie  odzywaj  się  do  mnie.  Zaprzeczam  twojemu
istnieniu.  Jesteś  dla  mnie  martwa  jak  twój  ojciec.”
Pani  LaFont  odwróciła  się  od  swojej  córki  i  odeszła
szybko,  zostawiając  za  sobą  ciszę.  Głos  Afrodyty
zdawał  się  bardzo  mały,  gdy  powiedziała: „Naprawdę
chciałabym  wrócić  do  domu.  Będę  w  autobusie,
czekając na was, aż skończycie tutaj.”

„Autobus?” Spytał detektyw Marx.

„Tak,” Thanatos powiedziała ze znużeniem. „Niektórzy
z naszych studentów i wampirów wybrały życie razem
poza kampusem. Świt jest bliski. Oni naprawdę
powinni wracać do domu.”

„Czy to nowy dom, ponieważ jest tam nowy rodzaj
wampira?” Spojrzał na czerwone tatuaże Starka.
„Czerwony wampir?”

„Tak,  rzeczywiście,  jak  Neferet  ogłosiła  w  swoim
publicznym  wywiadzie  jest  nowy  rodzaj  wampira
wśród  nas,  a  niektóre  z  nich  wampiry  i  adepci
zdecydowali  mieszkać  poza  kampusem.”  Powiedziała
Thanatos.

„I to, co Neferet mówiła odnośnie innych rzeczy też
jest prawdą?”

„Jeśli masz na myśli tę część o nas dotyczącą
przemocy i bycia niebezpiecznym – nie. To nie
prawda,”

Powiedział

Stark,

spotykając

wzrok

detektywa. Marx zawahał się a potem, przez straszną
wieczność,  powiedział,  „Wysoka  Kapłanko,  będę
nalegać, aby żaden z adeptów i wampirów nie opuścił
szkoły,  dopóki  nie  zostanie  zbadana  dzisiejsza
zbrodnia.  Jeśli  nie  będzie  pani  skłonna  się  do  tego
przychylić myślę, że obudzę paru urzędników.”

Bez  widocznego  wahania  Thanatos  powiedziała.  „Nie
ma  potrzeby  wydawać  nakazu.  Będę  dobrowolnie
spełniać żądania. Zoey, powiedz uczniom by wysiedli z
autobusu.  Wkrótce  ogłoszę,  że  nikt  nie  może
opuszczać terenu szkoły.”