James Patterson

Ratowanie świata i inne sporty

ekstremalne

Maximum Ride Tom III

Prolog

ZERO PORAŻEK!

Centrala Itexicon American
Floryda, Stany Zjednoczone

- Drobiazgowo zaplanowaliśmy konstrukcję naszego nowego świata -

oznajmiła Dyrektor z wielkiego ekranu telewizyjnego w sali konferencyjnej. -
Części tej konstrukcji są rozproszone po całej kuli ziemskiej. Teraz nadeszła
pora, by je scalić! A wówczas rozpoczniemy Re-Ewolucję.

Dyrektor zamilkła, czując wibrację komórki w kieszeni białego fartucha

laboratoryjnego. Zmarszczyła brwi i spojrzała na ekranik. Sytuacja w Budynku
Trzecim stała się krytyczna.

- Już pora - powiedziała, odwracając się do jakiegoś współpracownika,

niewidocznego na wielkim ekranie - Zamknąć Budynek Trzeci i wpuścić do
środka gaz.

Siedzący za stołem konferencyjnym Roland ter Borcht uśmiechnął się

nieznacznie. Jed Batchelder udał, że tego nie zauważa. Dyrektor znowu patrzyła
w kamerę.

- Wszystko jest gotowe. Przystępujemy do planu „Połowa" jutro o siódmej

rano. Jak wiesz, Jed, jedynym niedopasowanym elementem, jedyną kroplą
dziegciu, jedynym niedopiętym guzikiem są te twoje nieznośne, niesforne,
żałosne, bezużyteczne latające porażki.

Ter Borcht pokiwał głową i z powagą spojrzał na Jeda.
- Błagałeś nas, żeby zaczekać, dopóki nie skończy się zaprogramowany czas

ich funkcjonowania - ciągnęła Dyrektor głosem pełnym napięcia - Nie, nie
możemy już sobie pozwolić na luksus czekania, choćby miało nie potrwać to
długo. Proszę natychmiast się pozbyć tych bomb z opóźnionym zapłonem. Czy
wyrażam się jasno?

Jed skinął głową.
- Rozumiem. Zajmiemy się nimi.
To jej nie przekonało.
- Do siódmej rano chcę zobaczyć dowód, że zlikwidowałeś te latające

porażki, albo to ty zginiesz. Czy się zrozumieliśmy?

- Tak. - Jed Batchelder odchrząknął. - Wszystko jest już gotowe. Czekają

tylko na mój sygnał.

- A więc im go daj - warknęła Dyrektor. - Kiedy przybędziecie do Niemiec,

ten idiotyzm ma przestać istnieć. To wielki dzień... Świt nowej ery rodzaju
ludzkiego... i nie ma czasu do stracenia. Czeka nas wiele pracy, jeśli mamy
zredukować populację świata o połowę.

Część pierwsza

W POSZUKIWANIU GORĄCYCH CIASTECZEK

- Zostaw wreszcie ten klakson! - wrzasnęłam, pocierając czoło.
Kuks oderwała się od kierownicy, którą trzymał Kieł.
- Przepraszam - powiedziała. - Ale to strasznie fajne, jak na imprezie.
Wyjrzałam przez okno furgonetki i pokręciłam głową, usiłując pohamować

wkurzenie.

Wydawało się, że zaledwie wczoraj dokonaliśmy niemożliwego i uciekliśmy

z ponurej, dołującej siedziby Iteksu na Florydzie.

Tak naprawdę minęły cztery dni. Cztery dni, odkąd Gazik z Iggym wywalili

dziurę w ścianie Iteksu, ratując nas z kolejnego potwornego więzienia.

Ponieważ jesteśmy mało pomysłowi, nie przyszło nam do głowy nic z

wyjątkiem ucieczki.

Jednak, dla odmiany, zamiast podróży powietrznej tym razem wybraliśmy

zwykły ruch kołowy. Po dojrzałym namyśle postanowiliśmy pożyczyć
ośmioosobową furgonetkę, która w latach osiemdziesiątych była najwyraźniej
gniazdkiem miłości: w środku puszysta wykładzina, przyciemniane szyby,
wokół tablicy rejestracyjnej podświetlana ramka, którą natychmiast
rozmontowaliśmy, żeby za bardzo nie rzucać się w oczy.

Przynajmniej raz miała dość miejsca cała nasza szóstka: ja (Max), Kieł,

który prowadził, Iggy, który usiłował mnie przekonać, żebym pozwoliła mu
prowadzić, choć jest ślepy, Kuks na przednim siedzeniu koło Kła, pchająca się z
łapami do klaksonu, Gazownik (Gazik) i Angela, moje maleństwo. Oraz Total,
który jest gadającym psem Angeli. Długo by opowiadać.

Gazik śpiewał piosenkę „Weirda Ala" Yankovica, dokładnie go naśladując.

Dodam, że piosenka opowiadała, niestety, o zatwardzeniu. Podziwiam
niebywałe zdolności imitacyjne Gazika, ale nienawidzę jego fascynacji
funkcjami fizjologicznymi, którą podziela też Weird Al

- Dość tej stękającej piosenki - jęknęła Kuks, kiedy Gazik rozpoczął drugą

zwrotkę.

- Kiedy się zatrzymamy? - spytał Total. - Mam taki słaby pęcherz...
Nos mu drgał, a lśniące oczka patrzyły na mnie wyczekująco, bo to ja tu

rządziłam i ja podejmowałam decyzje w sprawie postojów. Oraz miliona innych
rzeczy.

Popatrzyłam na mapę na ekranie laptopa i opuściłam szybę, by rozejrzeć się

po tonącej w mroku okolicy.

- Powinnaś wynająć samochód z GPS-em - pouczył mnie Total.
- Tak - warknęłam. - I powinnam mieć psa, który nie gada. - Rzuciłam

Angeli znaczące spojrzenie.

„Weird Al.” Yankovic - amerykański muzyk, satyryk, parodysta, akordeonista i producent telewizyjny.

Odpowiedziała anielskim uśmiechem.
Total prychnął z urazą i wgramolił się jej na kolana. Umościł się na nich

wygodnie. Pocałowała go w łebek.

Godzinę temu w końcu przekroczyliśmy granicę Luizjany, starannie

trzymając się genialnego w swojej prostocie planu „podążać na zachód". Byle
dalej od tego cyrku, który zrobiliśmy na Florydzie. No i dalej mieliśmy misję:
przeszkodzić Iteksowi, Szkole, Instytutowi i każdemu, kto ma z nimi związek w
unicestwieniu nas i świata. Ma się ten rozmach.

- Luizjana, stan, który nie zna asfaltu - mruknęłam, gdy podskoczyliśmy na

kolejnym wertepie.

Nie mogłam już wytrzymać w tym samochodzie. Z Everglades aż tutaj

jechaliśmy ze sto lat. Nie to co na skrzydłach.

Ale nawet furgonetka z lat osiemdziesiątych mniej rzuca się w oczy niż

sześcioro latających dzieci plus gadający pies. I kropka.

O tym lataniu mówiłam poważnie, i o gadającym psie. Jeśli jesteście na

bieżąco z przygodami Zadziwiającej Max i jej Latającej Gromadki, możecie
opuścić dwie najbliższe strony. Ci, którzy zaczęli czytać od tego tomu, choć
widać wyraźnie, że jest to trzecia część cyklu, niech się orientują! Nie mam
czasu na wprowadzanie was w sytuację! Oto streszczenie.

Grupa szalonych naukowców (autentycznie szalonych, choć w moim

towarzystwie zaczynają szaleć jeszcze bardziej) bawiła się w tworzenie
rekombinantów, co oznacza wszczepianie DNA jednego gatunku drugiemu.

Większość eksperymentów zakończyła się straszliwą klęską. Niektóre

gatunki ginęły po krótkim czasie. Parę przetrwało, na przykład my, latające
dzieci, w zasadzie ludzie, ale z ptasim DNA.

Nasza szóstka jest razem od lat. Kieł, Iggy i ja jesteśmy najstarsi, mamy po

czternaście lat. Kuks, której buzia się nie zamyka - jedenaście, Gazik osiem,
Angela sześć.

Ten drugi gatunek, który funkcjonuje całkiem nieźle i jest zdolny przetrwać

dłużej niż trzy dni, to hybrydy ludzi i wilków. Nazywamy ich Likwidatorami.
Średnio żyją około sześciu lat. Naukowcy (fartuchy) nauczyli ich polować i
zabijać, tworząc z nich swoją prywatną armię. Są oni silni i krwiożerczy, ale
mają problem z panowaniem nad impulsami.

A my przed nimi uciekamy. I usiłujemy utrudnić fartuchom unicestwienie

nas i większej części ludzkości, a to z jakiegoś powodu okropnie się im nie
podoba. Wręcz przeokropnie. Dlatego czasami zaczynają wykonywać nerwowe
ruchy i robią z siebie idiotów, usiłując nas złapać.

I tyle. Oto nasze życie w drastycznym streszczeniu. Ze wskazaniem na

drastyczność.

Ale jeśli to, co powiedziałam, trochę was ruszyło, mam tu coś jeszcze

bardziej

poruszającego:

Kieł

zaczął

pisać

blog

(http://maximumride.blogspot.com). Nie żeby był zainteresowany lansem czy
czymś takim. To nie on.

Uciekając z Iteksu, „zorganizowaliśmy" supernowoczesny laptop i co

powiecie? Jest na stałe połączony z satelitą, więc mamy ciągły dostęp do
internetu. A ponieważ Itex jest paranoicznym królem postępu technicznego,
łącze ma nieustannie zmieniające się szyfry i hasła, w związku z czym jest
absolutnie niewykrywalne. To nasz sposób dostępu do każdej możliwej
informacji świata.

Nie wspominając już o repertuarze kin i przeglądzie restauracji. Chce mi się

śmiać, ile razy o tym pomyślę.

No więc dzięki naszemu cudownemu laptopowi Kieł umieścił w internecie

wszystkie informacje o naszej przeszłości, jakie zdołaliśmy znaleźć. Kto wie?
Może ktoś się z nami skontaktuje i pomoże nam rozwiązać zagadkę naszego
istnienia.

A tymczasem możemy w pół sekundy zlokalizować najbliższą cukiernię.

Ponieważ tłuczenie się po tych wybojach i wykrotach było zbyt

czasochłonne, przekonałam stado, żeby zostawić samochód i resztę drogi
przebyć w sposób bardziej tradycyjny.

Czyli na skrzydłach.
O północy minęliśmy granicę Luizjany z Teksasem i zbliżyliśmy się do

rozległego archipelagu świateł zwanego Dallas. Namierzyliśmy najmniej
oświetlony teren i, zataczając szerokie koła, zeszliśmy w dół.

Wylądowaliśmy w parku, gdzie po chwili znaleźliśmy wygodne drzewo

noclegowe.

Chcę przez to powiedzieć, że spaliśmy na drzewie, nie pod nim. Słowo do

ekologów: dlatego warto chronić przyrodę! Parki są idealną sypialnią.
Przynajmniej dla zmutowanej latającej młodzieży.

- I co, określiłaś ten plan? - zagadnął mnie Kieł, kiedy jak co wieczór

przyklepaliśmy już piramidę z rąk i dzieciaki zasnęły.

Leżałam na szerokim konarze świerku, kołysząc nogą i marząc o gorącym

prysznicu.

- Dodaję dwa do dwóch i ciągle wychodzi mi trzydzieści siedem - odparłam.

- Mamy Szkołę, Instytut, Itex... nas, Likwidatorów, Jeda, Anne Walker, inne
eksperymenty, które widzieliśmy w Nowym Jorku... Ale o co w tym chodzi? Jak
to połączyć? Jak mam uratować ten świat?

Nigdy bym się nie przyznała młodszym, że czegoś nie wiem. Dzieci

potrzebują przywódcy, muszą wiedzieć, że ktoś się nimi opiekuje. To znaczy
mnie to niepotrzebne. Ale innym tak.

- Nie mogę się pozbyć wrażenia, że trzeba zacząć od Szkoły - ciągnęłam,

starając się nie zwracać uwagi na to, że na samą myśl o Szkole poczułam skurcz
żołądka. - Pamiętasz, jak Angela powiedziała, że podsłuchała myśli fartuchów o
strasznej zbliżającej się katastrofie, z której prawie nikt nie ocaleje?

Tak, dobrze usłyszeliście. Angela „podsłuchuje" cudze myśli. Kolejna

wskazówka, że nie jesteśmy zwyczajną gromadką. Angela nie tylko czyta w
myślach. Dobrze by było. Czasami potrafi też kontrolować ludzkie umysły.

Kieł pokiwał głową.
- A my przeżyjemy, bo mamy skrzydła. Pewnie będziemy mogli odfrunąć,

kiedy dojdzie do katastrofy.

Milczałam przez chwilę, myśląc tak intensywnie, że rozbolała mnie głowa.
- Dwa pytania - powiedział Kieł. Jego oczy wyglądały jak wykrojone z

nocnego nieba. - Pierwsze: gdzie jest twój Głos? Drugie: gdzie są Likwidatorzy?

- Sama się zastanawiam - mruknęłam.
Niezorientowani w temacie myślą pewnie w tej chwili: jaki Głos? No jak to:

jaki. Ten, który się rozlega w mojej głowie, oczywiście. Myśleliście, że go nie
mam? Mam.

Co prawda ostatnio się nie odzywa, ale założyłam, że zrobił sobie przerwę

techniczną. Nie nadaje w konkretnych godzinach. Raczej nie mogłam się
spodziewać, że zostawi mnie na zawsze, choć jednocześnie czułam się bez niego
jakoś samotnie.

- Przychodzi mi na myśl tylko to, że może ten Głos jest jakoś przesyłany do

mojej głowy, a teraz znaleźliśmy się poza zasięgiem.

Kieł wzruszył ramionami.
- No właśnie. Kto to może wiedzieć... No i ci Likwidatorzy. Też nie

rozumiem. Jeszcze nigdy nie znikli na tak długo powiedziałam, rozglądając się
po nocnym niebie. W mojej ręce nadal tkwił mikrochip, który na pewno ich na
mnie naprowadzał, ale od czterech dni nie widzieliśmy ani jednego. Na ogół
wyskakują nie wiadomo skąd, gdziekolwiek jesteśmy. Ale ostatnio na froncie
likwidatorskim zapadła niepokojąca cisza. - Aż się boję. Mam wrażenie, że
nadchodzi coś gorszego. Jakby wisiał nad nami dwutonowy sejf, który zaraz
spadnie.

Kieł pokiwał głową.
- Wiesz, z czym mi się to kojarzy? Z nadchodzącą burzą, kiedy zwierzęta

gdzieś znikają. I nagle ptaki przestają śpiewać, zapada kompletna cisza.
Podnosisz głowę i widzisz trąbę powietrzną, która sunie wprost na ciebie.

Zmarszczyłam brwi.
- Myślisz, że Likwidatorów nie ma, bo uciekli przed zbliżającą się

katastrofą?

- No - przyznał zwięźle.

Oparłam się o pień drzewa i znowu spojrzałam na niebo. Od Dallas dzieliło

nas jakieś piętnaście kilometrów, ale łuna świateł bijąca od miasta przyćmiewała
gwiazdy. Nie wiedziałam, co nas czeka. Nagle wydało mi się, że w ogóle nic nie
wiem. Jedynym stałym elementem mojego życia było tych pięcioro dzieci
wokół mnie. Tylko ich mogłam być pewna, tylko im mogłam zaufać.

- Śpij - odezwał się Kieł. - Stanę na warcie. I tak muszę zajrzeć na mój blog.
Kiedy wyjął laptop z torby, powieki same mi się zamknęły.

- Fanki nadal czekają na każde twoje słowo? - odezwała się Max zaspanym

głosem.

Kieł podniósł głowę znad laptopa. Nie wiedział, ile minęło czasu. Bledziutki

pasek różu daleko na horyzoncie sprawiał, że świat dokoła wydawał się jeszcze
mroczniejszy. Ale Kieł widział każdy pieg na zmęczonej twarzy Max.

- No - mruknął.
Max pokręciła głową i oparła się o rozwidlenie dużej gałęzi. Znowu

przymknęła oczy, ale Kieł wiedział, że nie śpi - mięśnie wciąż miała napięte,
ciało zesztywniałe.

Trudno było się jej odprężyć, żeby zasnąć. W ogóle trudno było się jej

odprężyć. Na tych swoich genetycznie udoskonalonych ramionach dźwigała
wielki ciężar i w sumie nieźle jej wychodziło.

Ale nikt nie jest doskonały.
Kieł spojrzał na ekran, który gwałtownie wygasił, gdy Max się nad nim

nachyliła. Przesunął palcem po trackballu i ekran znowu rozbłysnął.

Jego blog zaczął się stawać coraz bardziej popularny - robiło się o nim

głośno. Przez trzy dni liczba odwiedzin wzrosła z dwudziestu do ponad tysiąca.
Tysiąc osób przeczytało jego słowa, a do jutra przeczyta pewnie drugie tyle.

Dzięki Bogu za autokorektę.
Ale wiadomość, którą zobaczył na ekranie, była wyjątkowo dziwna. Kieł nie

mógł na nią odpowiedzieć, nie mógł jej namierzyć, nie mógł jej nawet
skasować, bo parę sekund później w tajemniczy sposób znów się pojawiła.

Podobną dostał wczoraj. Teraz przeczytał tę drugą, usiłując znaleźć

nadawcę, zrozumieć jej znaczenie. Uniósł głowę i zerknął na stado śpiące na
pobliskich drzewach. Z każdą chwilą robiło się coraz jaśniej i też zachciało mu
się spać.

Iggy leżał na dwóch konarach; skrzydła miał lekko rozłożone, usta otwarte.

Jedna noga lekko mu drgała.

Kuks i Angela skuliły się blisko siebie w rozgałęzieniach rozłożystego dębu.
Total leżał zwinięty w kłębuszek na kolanach Angeli, która przytrzymywała

go jedną ręką. Kieł pomyślał, że ten futrzak pewnie grzeje jak piecyk.

No i Max. Spała lekkim snem, charakterystycznie marszcząc brwi, jak

zawsze kiedy coś jej się śniło. Powoli zwinęła dłoń w pięść i poruszyła się na
gałęzi.

Kieł znowu spojrzał na ekran, na taką samą wiadomość jak ta, którą dostał

wczoraj.

„Jedno z was zdradzi - przeczytał. - Jedno z was przeszło na drugą stronę".

Jeszcze nigdy nie byliśmy w Dallas. Następnego dnia postanowiliśmy

obejrzeć monument ku czci prezydenta Johna F. Kennedy’ego. To tak w ramach
edukacji. Przynajmniej tak zdecydowała reszta, a moja smętna sugestia: „Lepiej
nie rzucać się w oczy" została wzgardliwie zignorowana.

Oglądaliśmy monument i muszę wyznać, że przydałoby mi się parę tabliczek

z wyjaśnieniami.

- Przecież to się za chwilę zawali - oznajmił Total, podejrzliwie łypiąc na

cztery górujące nad nami ściany.

- Tu nic nie ma o prezydencie Kennedym - poskarżył się Gazownik.
- Bo powinieneś o nim wszystko wiedzieć, zanim tu przyjedziesz -

powiedział Iggy.

- Był prezydentem - odezwała się Kuks, przesuwając brązową dłonią po

gładkim cemencie. - I został zabity. Chyba byłby dobrym prezydentem.

- Ja tam uważam, że było dwóch zabójców - prychnął Total, padając na

trawę.

- Możemy już iść? - spytałam. - Zanim przyjedzie jakaś szkolna wycieczka?
- Jasne - zgodził się Iggy. - Tylko co dalej? Zabawmy się jakoś.
Mało im krwiożerczych Likwidatorów i szalonych naukowców. To ich już

nie bawi. Dzisiejsze dzieci są strasznie rozpuszczone.

- Tutaj jest kowbojskie muzeum kobiet Dzikiego Zachodu - wtrąciła Kuks.
Skąd ona wie takie rzeczy? Nie mam pojęcia.
Kieł znalazł internetową stronę turystycznych atrakcji Dallas.
- Jest też wielkie muzeum sztuki - oznajmił bez entuzjazmu. - I akwarium.
Angela siedziała cierpliwie na ziemi, gładząc coraz bardziej zmechacone

futerko swojego misia Celesty.

- Chodźmy do tego dzikiego muzeum - powiedziała.
Zagryzłam wargę. Dlaczego nie możemy uciekać, gdzieś się ukryć,

zastanowić się nad sytuacją? Dlaczego, do cholery, tylko ja odczuwam naglącą
potrzebę zrozumienia, co tu się dzieje?

- Mecz - odezwał się Kieł.
- Co? - podchwycił z zainteresowaniem Iggy.
- Dziś na Texas Stadium jest mecz. - Kieł zatrzasnął laptop i wstał. - Moim

zdaniem powinniśmy tam iść.

Wytrzeszczyłam oczy.
- Zgłupiałeś? Nie możemy! - palnęłam z charakterystyczną dla mnie

delikatnością i taktem. - Będziemy otoczeni przez dziesiątki tysięcy ludzi,
uwięzieni wśród nich, wszędzie kamery... Boże, to jakiś koszmar!

- Texas Stadium nie jest zadaszony - oznajmił zdecydowanie Kieł. -

Cowboys grają przeciwko Chicago Bears.

- I my to zobaczymy! - ucieszył się Iggy.
- Kieł, możemy zamienić słówko na osobności? - wysyczałam, dając mu

znak głową.

Wyszliśmy z muzeum i oddaliliśmy się parę metrów. Wzięłam się pod boki.
- Od kiedy to decydujesz? - warknęłam. - Nie możemy iść na mecz!

Wszędzie będą kamery. Porąbało cię?

Kieł spojrzał na mnie poważnie. Wzrok miał nieprzenikniony.
- Po pierwsze, mecz będzie ekstra. Po drugie, trzeba korzystać z życia. Po

trzecie, tak, wszędzie będą kamery. Zauważą nas. Szkoła, Instytut i Jed wraz z
resztą fartuchów pewnie mają dostęp do wszystkich publicznych kamer. I
dowiedzą się, gdzie jesteśmy.

Byłam wściekła. Nie miałam pojęcia, o co tu chodzi.
- Zabawne, jak wstałeś rano, nie wyglądałeś na wariata.
- Dowiedzą się, gdzie jesteśmy, i przyjdą po nas - dodał ponuro Kieł. -

Wtedy się zorientujemy, skąd nadciąga trąba powietrzna.

Wreszcie mi zaświtało.
- Chcesz ich wyciągnąć z ukrycia?
- Nie znoszę tej niepewności - powiedział cicho.
Rozsądek Kła przeważył w końcu nad moją determinacją, by pozostać

przywódczynią. Westchnęłam i skinęłam głową.

- Dobra, rozumiem. Ostateczne starcie. Ale zaciągnąłeś u mnie dług, że nie

wiem. Mecz, rany boskie!

Może to dziwne, ale Teksańczycy uwielbiają sporty kontaktowe. Widziałam

niejednego niemowlaka w śpioszkach z logo Cowboys.

Byłam rozdygotana jak rottweiler na prochach. Wszystko mnie drażniło.

Stadion był wielkości Teksasu, a otaczało nas ponad sześćdziesiąt tysięcy
opychających się popcornem potencjalnych morderców.

Kuks jadła niebieską watę cukrową. Oczy miała wielkie jak spodki. Gapiła

się na wszystko.

- Chcę taką wielką perukę! - zawołała, ciągnąc mnie za koszulkę.
- To przez ciebie - wysyczałam do Kła, który prawie się uśmiechnął.

Usiedliśmy nisko, w połowie boiska. Dalej od wyjścia już by się nie dało.

Byłabym o wiele szczęśliwsza, a przynajmniej mniej nieszczęśliwa, gdybyśmy
znaleźli się na najwyższych miejscach, blisko nieba. Tutaj, choć stadion był
otwarty, czułam się osaczona jak w pułapce.

- Powiedz mi jeszcze raz, co tu robimy - wymamrotałam, nieustannie

wodząc wzrokiem dokoła.

Kieł wrzucił do ust popcorn w polewie karmelowej.
- Podziwiamy męskich mężczyzn przy męskich zajęciach.
Podążyłam za jego spojrzeniem: przyglądał się cheerleaderkom w trakcie

zajęć, których w żaden sposób nie dawało się nazwać męskimi.

- Co się dzieje? - spytał Iggy.
W przeciwieństwie do innych był tak samo spięty jak ja. W obcym miejscu,

wśród tylu głośnych dźwięków, nie potrafiąc określić, gdzie się znajduje...
Ciekawe, kiedy się załamie.

- Jeśli coś się stanie - powiedziałam - stań na swoim krześle i leć w górę, na

jakieś dziesięć metrów. Jasne?

- Aha - mruknął, nerwowo kręcąc głową. Wytarł ręce o brudne dżinsy.
- Chcę być cheerleaderką - oznajmiła Kuks z tęsknotą.
- Na miłość boską - warknęłam, ale spojrzenie Kła mnie uciszyło.
Mówiło: nie psuj jej zabawy. Choćby ta zabawa była głupia i seksistowska.

W środku aż wrzałam. W życiu bym się na to nie zgodziła. Byłam potwornie
wściekła, że Kieł się uparł, a kiedy zaczął się ślinić na widok tych przerażająco
energicznych cheerleaderek, wściekłam się jeszcze bardziej.

- Są ubrane w takie malutkie szorciki. Jedna ma długie rude włosy -

mamrotał do Iggy’ego, który kiwał głową w uniesieniu.

A wszyscy wiemy, jak lubisz długie rude włosy, dodałam w myślach,

przypominając sobie, co czułam, kiedy Kieł pocałował Rude Cudo w Wirginii.
Kwas zaczął mi wypalać dziurę w żołądku.

- Max? - Angela patrzyła na mnie.
Naprawdę muszę w najbliższym czasie wsadzić te dzieci do wanny,

pomyślałam, patrząc na jej oklapnięte złote kędziorki.

- Tak, skarbie? Głodna? - Podniosłam rękę, żeby zawołać sprzedawcę hot

dogów.

- Nie. To znaczy tak, poproszę dwa hot dogi, a Total dwa, ale chciałam

powiedzieć, że będzie dobrze.

- Co będzie dobrze?
- Wszystko. - Spojrzała na mnie poważnie. - Wszystko będzie dobrze, Max.

Dotarliśmy tak daleko, bo mamy przetrwać. Przetrwamy, a ty uratujesz świat,
tak jak musisz.

Ha. Człowiek czasami naprawdę nie wie, co powiedzieć. Znacie to?
- Nie czuję się tu swobodnie - wyjaśniłam, siląc się na spokój.
- Wiem. I nienawidzisz Kła za to, że gapi się na te dziewczyny. Ale jednak

się dobrze bawimy, Kieł cię kocha, a ty uratujesz świat. W porządku?

Szczęka zjechała mi na asfalt, a mózg gorączkowo próbował rozstrzygnąć,

na które stwierdzenie zareagować najpierw (Kieł mnie kocha?), kiedy nagle
usłyszałam czyjś szept:

- Czy to nie te dzieci-ptaki?

Angela i ja spojrzałyśmy na siebie. W jej oczach zobaczyłam tyle

zrozumienia, że ta sześciolatka wydała mi się dużo starsza, niż była.

Po chwili reszta stada także usłyszała szepty i uświadomiła. sobie, że

rozlegają się już zewsząd.

- Mamo! To te dzieci-ptaki z gazety!
- Jason, patrz tam! Czy to nie te dzieci ze zdjęć?
- O rany!
- Rebecca, chodź tutaj!
I tak dalej, i tak dalej. Zdaje się, że jakiś fotograf zrobił nam zdjęcia, kiedy

odlatywaliśmy z Disney Worldu, i sprzedał je wszystkim gazetom. Mielibyśmy
obejrzeć jakiś nędzny mecz, nie wzbudzając powszechnej sensacji? Uchowaj,
Boże.

Kątem oka zauważyłam dwóch ochroniarzy w granatowych uniformach.

Zmierzali ku nam. Rozejrzałam się błyskawicznie. Nikt nie przekształcał się w
Likwidatora, ale wpatrywało się w nas zbyt wiele par oczu, zbyt wiele ust
otworzyło się ze zdumienia.

- Biegniemy? - rzucił nerwowo Gazik, patrząc na tłum i oceniając drogi

ucieczki, tak jak go uczyłam.

- To za wolno - mruknęłam.
- Mecz nawet się nie zaczął - odezwał się z goryczą Total spod siedzenia

Iggy’ego. - Postawiłem na Bearsów!

- Możesz zostać i zobaczyć, kto wygra - zaproponowałam.
Wstałam, chwyciłam plecaki, przeliczyłam stado. Jak zwykle. Rutyna.
Total zgrabnie wskoczył Iggy’emu w ramiona.
Dwa razy dotknęłam dłoni Iggy’ego. W ułamku sekundy stanęliśmy na

siedzeniach. Szmer tłumu narastał i nagle zorientowałam się, że na ogromnych
ekranach na boisku widnieją nasze gigantyczne twarze. Właśnie tak jak życzył
sobie Kieł. Mam nadzieję, że się ucieszył.

- W górę na trzy - zarządziłam.
Z prawej strony zbliżało się ku nam dwóch rosłych ochroniarzy.
Ludzie odsuwali się od nas, a ja podziękowałam losowi, że na stadionie

obowiązuje zakaz wnoszenia broni. Teraz nawet cheerleaderki na nas patrzyły,
choć nie przestały podrygiwać.

- Raz - zaczęłam i wszyscy skoczyliśmy w powietrze, nad głowy tłumu.

Szszszu! Gwałtownie rozłożyłam skrzydła. Mają prawie cztery metry

szerokości. Skrzydła Kła i Iggy’ego są jeszcze większe.

Pewnie wyglądaliśmy jak anioły zemsty, kiedy tak zawiśliśmy nad

zdumionym tłumem. Dość sponiewierane anioły zemsty. Anioły bardzo
potrzebujące kąpieli. - Jazda! - rzuciłam, nadal wodząc wzrokiem po ludziach w
dole.

Szukałam Likwidatorów - ostatnia mutacja umiała latać - ale nikt nie ruszył

za nami w pościg.

Parę mocnych ruchów skrzydłami i dotarliśmy na wysokość otwartego

dachu. Spojrzeliśmy na jasno oświetlone boisko, na malutkie, wpatrzone w nas
twarze. Niektórzy ludzie uśmiechali się i machali do nas. Większość była
wstrząśnięta i przestraszona. Na paru twarzach dostrzegłam gniew.

Ale żadna z tych twarzy się nie wydłużała, nie porastała szczeciną, nie

wyłaniały się z niej wilcze kły. Wszystkie pozostały ludzkie.

Śmignęliśmy w mrok, sunąc w idealnym szyku jak odrzutowce, a ja

myślałam: gdzie się podziali ci cholerni Likwidatorzy?

- Było do bani, ale jednocześnie super - oznajmił Gazik. - Jakbyśmy należeli

do Blue Angels!

- Jasne, zwłaszcza że Blue Angels to wyjątkowo dobrze dofinansowana,

wyposażona, wytrenowana, odkarmiona i bez wątpienia wypucowana do
połysku jednostka najlepszych pilotów marynarki wojennej - powiedziałam. - A
my jesteśmy niedofinansowaną, niewyposażoną, niezbyt wytrenowaną i
niedożywioną grupą uświnionych jak nieboskie stworzenia ludzko-ptasich
mieszańców. Poza tym wszystko się zgadza.

Ale wiedziałam, co miał na myśli. Choć byłam wściekła, że w ogóle

znaleźliśmy się w tej sytuacji, i strasznie nie chciało mi się znowu uciekać, a po
ostatnim razie czułam się mocno poturbowana, ten lot w precyzyjnym szyku,
rozłożone szerokie, piękne, niesamowite skrzydła... Był po prostu rewelacyjny.

Gazik uśmiechnął się niepewnie, wyczuwając moje napięcie. Nie wiedział,

czy żartuję. Usiadłam, wbiłam słomkę w kartonik i wypiłam sok, po czym
odrzuciłam kartonik i otworzyłam następny.

Ukrywaliśmy się w górach Teksasu, blisko granicy z Meksykiem.

Znaleźliśmy głęboki, bardzo wąski wąwóz, który chronił nas przed wiatrem, i
teraz siedzieliśmy przy małym ognisku.

Od dawna nie byłam tak wściekła na Kła - właściwie nigdy. Tak, zgodziłam

się na ten jego durny pomysł, ale teraz, kiedy się zastanowiłam, wydał mi się
sześć razy głupszy, niż początkowo myślałam.

- Hmmm - odezwał się wpatrzony w laptop Kieł. - Jesteśmy wszędzie. W

telewizji, w gazetach, w radiu. Mnóstwo osób robiło zdjęcia.

- A to ci niespodzianka - mruknęłam. - To pewnie wyjaśnia, dlaczego

słyszeliśmy helikoptery.

- Max, w porządku? - spytała Kuks przestraszonym głosikiem.
Rzuciłam jej niemal przekonujący uśmiech.
- Jasne, skarbie. Jestem tylko... zmęczona.
Nie mogłam sobie darować, by nie spojrzeć na Kła.
Podniósł głowę.
- Dziś miałem sto dwadzieścia jeden tysięcy odwiedzających.
- Co? Naprawdę?
Czytają go takie tłumy? Przecież on ledwie umie pisać!
- Tak. Ludzie się organizują. Naprawdę chcą się czegoś o nas dowiedzieć.
Iggy zmarszczył brwi.
- A jeśli złapią ich fartuchy?
- O czym piszesz? - spytałam.
Przyznaję, że nie czytałam jego bloga. Za bardzo mnie zajmuje ratowanie

życia i takie tam.

- O nas. Usiłuję pozbierać wszystkie kawałki układanki. Może ktoś nam

powie, o co tu chodzi.

- Dobry pomysł - odezwała się Angela i przytuliła swój psi piecyk do

drugiego boku. - Musimy znaleźć związki.

A to co ma znaczyć?
Związki są ważne, Max.
Głos wrócił.

Byłam tak wstrząśnięta pojawieniem się Głosu, że podskoczyłam i walnęłam

głową o skalną ścianę.

Podniosłam odruchowo rękę do skroni, jakbym czuła Głos płynący mi pod

skórą niby rzeka.

- W porządku? - Iggy dotknął moich dżinsów.
Poczuł, że podskoczyłam.
- Aha - mruknęłam i oddaliłam się od nich na parę kroków.
Wiedziałam, że na mnie patrzą, ale nie chciałam się tłumaczyć.
Głos. Dawno mnie już nie wkurzałeś, pomyślałam.
Radziłaś sobie beze mnie, odpowiedział Głos.
Tak jak przedtem, nie potrafiłam stwierdzić, czy należy do kogoś młodego,

czy starego, do kobiety czy mężczyzny, człowieka czy maszyny. Natychmiast
uświadomiłam sobie własną, niewątpliwie wariacką reakcję: byłam wściekła,
oburzona tą ingerencją, podejrzliwa, niechętna - ale też poczułam ulgę. Nie

byłam sama.

Kompletna bzdura. Towarzyszyła mi piątka przyjaciół i pies. To była moja

rodzina, moje życie. Jak mogłam się czuć samotna?

Wszyscy jesteśmy samotni, powiedział Głos, radosny jak zawsze. Dlatego

związki są takie ważne.

Psycholog za trzy centy, pomyślałam. Zbliżyłam się na kraniec wąwozu i

stanęłam ledwie trzy metry od krawędzi, za którą otwierała się przepaść.

Związki, Max. Pamiętasz swój sen?
Zmarszczyłam brwi. Nie wiedziałam, o czym mówi.
Chodzi ci o ten sen, że zostałam pierwszą miss skrzydlatych Amerykanów? -

pomyślałam jadowicie.

Nie. Ten sen, że ścigają cię Likwidatorzy, a ty biegniesz przez zarośla i

dobiegasz do urwiska, a potem z niego spadasz, ale zaczynasz poruszać
skrzydłami i uciekasz.

Z gardła wydobyło mi się coś w rodzaju rzężenia. Nie miałam tego snu,

odkąd... no, odkąd zastąpiła go o wiele gorsza rzeczywistość. Skąd Głos wie o
moich snach?

- No i co z tego? - spytałam na głos.
Ten wąwóz bardzo przypomina tamten ze snu. Jakbyś zatoczyła koło.
Zgłupiałam. Nie miałam pojęcia, o co mu chodzi.
Związki. Łączenie wszystkich elementów. Twój sen, laptop Kła, ludzie,

których spotkaliście, miejsca, w których byliście. Itex, Szkoła, Instytut. Czy to
wszystko się ze sobą nie łączy?

Dobrze, ale jak? - prawie wrzasnęłam.
Wydawało mi się, że Głos westchnął, ale pewnie to sobie wyobraziłam.
Zrozum. Domyśl się. Zanim będzie za późno.
A to mnie pocieszyłeś, pomyślałam ze złością. Dzięki.
Potem nawiedziła mnie nowa myśl.
Głosie, gdzie są Likwidatorzy?
Oczywiście Głos nigdy nie odpowiedział mi wprost. To by było przecież za

proste. Szczur nie dostaje sera tak zwyczajnie, musi na niego zapracować, tak?

Wzruszyłam ramionami, odwróciłam się i pomaszerowałam do pozostałych.
Nie żyją, Max, odezwał się Głos. Wszyscy zostali... wycofani.
Znieruchomiałam, zesztywniała z wrażenia. Głos zawsze skąpił mi

informacji, ale o ile wiem, nigdy mnie nie okłamał. (Co, oczywiście, nie ma
żadnego znaczenia). Ale... żeby nie żyli?

Nie żyją, powtórzył Głos. Zostali wycofani. Każda filia organizacji na całym

świecie usuwa eksperymenty z rekombinowanym DNA. Zostaliście tylko wy. I
już po was idą.

Aha, napięcie rośnie, co? „Już po was idą". Aż dreszcz przechodzi. Idą po

nas od czterech lat. Na razie daleko nie zaszli.

Wróciłam do stada.
- Wszystko gra? - spytał Kieł.
Skinęłam głową i przypomniałam sobie, że jestem na niego wściekła.
Odwróciłam się i ostentacyjnie usiadłam obok Kuks pod ścianą wąwozu.
- Głos właśnie się odezwał - oznajmiłam.
- I co mówił? - zainteresowała się Kuks, jedząc zwinięty plasterek mortadeli.
Angela i Total spojrzeli na mnie uważnie, a Kieł przestał pisać.
- Powiedział, że nie widujemy Likwidatorów, bo wszyscy nie żyją -

rąbnęłam prosto z mostu.

Zrobili wielkie oczy. Wielkie jak... hm... talerze.
- Jak to nie żyją? - wykrztusiła Kuks.
Pokręciłam głową.
- A skąd mam wiedzieć? Jeśli Głos nie zrobił sobie świetnego żartu, to chyba

znaczy, że... wszyscy Likwidatorzy wąchają kwiatki od spodu.

Pomyślałam o Arim, synu Jeda, który został przerobiony na Likwidatora, i

coś mnie boleśnie ścisnęło w piersi. Biedny Ari. Miał okropne życie. I krótkie.

- Kto ich zabił? - spytał Kieł, jak zawsze konkretny.
- Głos powiedział, że... wszystkie filie Iteksu, Instytutu i Szkoły na całym

świecie usuwają eksperymenty ze zrekombinowanym DNA. I że zostaliśmy
tylko my.

Zaczęło do mnie docierać, co to znaczy. Przeszedł mnie zimny dreszcz.

Objęłam kolana rękami.

Wszyscy milczeliśmy przez jakiś czas, przetrawiając wieści.
Pierwszy odezwał się Total:
- Dobra, jeśli ktoś spyta, nie umiem gadać, jasne?
Przewróciłam oczami.
- Jasne, na pewno się nabiorą.
- Co teraz? - spytał Gazik.
Był bardzo zmartwiony. Usiadł bliżej mnie. Wyciągnęłam rękę i

zmierzwiłam mu odrośniętego już irokeza.

- Mamy zadanie... - zaczęłam.
Zamierzałam przygotować ich psychicznie do rozwiązania tej zagadki. I być

może usunięcia paru fartuchów przy okazji.

- Musimy mieć dom - odezwał się Kieł.
- Co? - rzuciłam zaskoczona.
Musimy znaleźć prawdziwy dom - oznajmił poważnie Kieł. - Nie

wytrzymamy długo w ciągłym biegu. Dajmy sobie spokój z misją. Niech świat
wyleci w powietrze. Znajdziemy kryjówkę, w której nikt nas nie znajdzie, i...

zaczniemy żyć.

Wszyscy wytrzeszczyliśmy na niego oczy. jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby

Kieł wypowiedział takie długie zdanie.

- Nie możemy zapominać o misji - zaczęłam, a jednocześnie Angela

wrzasnęła:

- Tak! Potrzebujemy domu!
- Dom - powtórzył zachwycony Gazownik.
- Prawdziwy, lepszy od tego ostatniego - zgodziła się radośnie Kuks. - Bez

dorosłych, szkoły i mundurków.

- Dom z podwórkiem i wielkim trawnikiem - dodał Total. - Bez tych głupich

żwirowych podjazdów.

Dlaczego tylko mnie interesowało, co się tu dzieje i z jakiego powodu? Po

tym, co przez ostatnie miesiące przeszliśmy, chcieli ze wszystkiego
zrezygnować? Porwanie Angeli, Nowy Jork, podziemne tunele, plaża,
mieszkanie z Anne Walker, chodzenie do tej szkoły...

Aaaa. No cóż. Możliwe, że trochę się im znudził strach, ból i walka, ale...
- Iggy? - jęknęłam, usiłując pozbyć się rozpaczliwego tonu.
- Niech się zastanowię... - Iggy uniósł ręce jak szalki wagi. - Hm. Z jednej

strony mamy nieustanne desperackie ucieczki, dzień po dniu, wciąż niepewni,
co z nami będzie i czy dożyjemy następnego dnia...

Zmarszczyłam brwi, bo domyśliłam się, do czego zmierza.
- A z drugiej dom: w kryjówce, bezpieczny, to samo łóżko co noc, spokój,

nie trzeba w każdej chwili walczyć o życie...

- Dobra, dobra. Nie znęcaj się.
Wpatrywali się we mnie z napięciem.
Co się działo z Kłem? Dlaczego ciągle mi psuł szyki? Czułam się z nim

kiedyś związana, jakby był moim najlepszym przyjacielem, który zawsze stoi za
mną murem. Teraz patrzyłam na niego, jakbym go widziała po raz pierwszy w
życiu.

Niechętnie wzruszyłam ramionami.
- Jak chcecie. Dom. Proszę bardzo.
Ich radosne wrzaski jeszcze bardziej mnie przygnębiły.

- Nie zrezygnuję z misji - oświadczyłam tak głośno, żeby Kieł mnie usłyszał.

Wzbiliśmy się na wysokość zaledwie dwóch i pół kilometra, ale zrobiło się

bardzo zimno, pewnie poniżej zera. Oczy nieustannie łzawiły mi od wiatru.

- Wiem.
- To głupie - dodałam.
Spojrzałam w dół na rzekę Pecos wijącą się przez zachodni Teksas jak

cienki, lśniący wężyk.

- Ich nadzieje i marzenia nie są głupie - powiedział Kieł.
Zrobiło mi się gorąco.
- Nie o to chodzi - wymamrotałam. - Ale... byliśmy na szlaku. Teraz z niego

schodzimy. Jednego dnia mam ratować świat, a następnego zaczynam szukać
nieruchomości. Dziwne to jakieś. Poza tym dzięki twojemu cudownemu
planowi nie możemy nawet kichnąć, żeby nas nie rozpoznano. Gdzie ja miałam
rozum, kiedy się na to zgodziłam?

Kieł otworzył usta, ale nie dopuściłam go do głosu.
- Poza tym przez ciebie zostawiliśmy dzieci pod opieką ślepego chłopca i

gadającego psa. Chyba oszalałam! To znaczy bardziej niż zwykle. Wracam.

Przechyliłam się na jedno skrzydło, gotowa zawrócić, ale Kieł zagrodził mi

drogę. Twarz miał zaciętą.

- Obiecałaś - przypomniał mi. - Powiedziałaś, że zrobimy szybki rekonesans.

Sprawdzimy, czy jest tu jakiś dom.

Łypnęłam na niego z paskudną miną. Dobrze, że przez całe moje życie nikt

nie poczuł się w obowiązku poinformowania mnie, iż od takich grymasów robią
się zmarszczki.

- Niech sobie niszczą świat, doprowadzą do globalnego ocieplenia i skażenia

- powiedział Kieł. - My przetrwamy to w jakimś bezpiecznym miejscu.
Wyjdziemy, kiedy nikogo już nie będzie i skończy się walka o władzę nad
światem.

Ostatnio strasznie się rozgadał!
- Świetny plan. Oczywiście nie będziemy mogli wyjść, bo usmażymy się z

powodu braku powłoki ozonowej - uświadomiłam mu, coraz bardziej wściekła. -
Będziemy wegetować w wilgotnych grotach i jeść robaki, bo wszystko inne
będzie skażone, zanieczyszczone albo radioaktywne!

Kieł zrobił cierpiętniczą minę, co oczywiście wkurzyło mnie jeszcze

bardziej.

- I nie będzie telewizji ani kablówki, bo wszyscy umrą! - rozszalałam się. - A

więc naszą jedyną rozrywką będzie słuchanie, jak Gazik śpiewa o zatwardzeniu!
I koniec wesołych miasteczek, muzeów, zoo, bibliotek i świetnych butów!
Czeka nas życie jaskiniowców, którzy robią sobie ubrania z roślinnych włókien!
Nie będziemy mieć nic. Nic! A wszystko to dlatego, że jaśnie państwo mają
życzenie rozwalić się na szezlongu przed telewizorem w rozstrzygających
chwilach historii!

Prawie toczyłam pianę.
Kieł patrzył na mnie.

- No to może zapisz się na kurs tkactwa. Żeby wiedzieć, co i jak z tymi

włóknami.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Widziałam, że stara się nie śmiać z mojej

wizji apokalipsy.

Coś we mnie trzasnęło. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny cały świat

stanął na głowie. Tamten stary był do luftu. Ten nowy był do luftu jak jasna
cholera.

- Nienawidzę cię! - wrzasnęłam do Kła.
Złożyłam skrzydła i zapikowałam w dół, rozwijając pewnie ze trzysta na

godzinę.

- Niepraaaaaawdaaaa! - Głos Kła spłynął ku mnie z wysoka.
Przez ryk wiatru w uszach usłyszałam karcące cmokanie Głosu.
Jak wy za sobą szalejecie, powiedział.

- Ha! Nie trzeba spać! Jak dobrze! - zaśpiewał Gazik, ruszając w pląsy.
- Ej, ty! Max nie ma, ale to nie znaczy, że wszystkie zasady można wyrzucić

przez okno! - oznajmił Iggy, stając przed nim. - Ja tu rządzę i zrobię wszystko,
czego ona by sobie... - Nie wytrzymał i zgiął się wpół ze śmiechu.

Kuks przewróciła oczami. Wymieniła uśmiech z Angelą. Wzięła garść

kamyków i zaczęła je starannie rozmieszczać między innymi małymi
kopczykami.

- Mandala, tak? - odezwał się Total, kładąc się obok nich. - Kiedy znowu

będziemy w sklepie, buchnijcie jakieś karty. Ciachniemy sobie w pokerka.
Puszczę was w skarpetkach. - Jego mały, lśniący nosek zadrgał.

- Dobry pomysł - powiedziała Kuks, gdy tymczasem Angela rozkładała

kamyczki ze swojej sterty.

Kuks nie miała pojęcia, w jaki sposób Total chce utrzymać karty w łapkach.

Chyba że ukrywał w futrze przeciwstawne kciuki. Choć, skoro się nad tym
zastanowić, nie było to niemożliwe. Obejrzała się i stwierdziła, że wystarczy jej
miejsca na rozłożenie skrzydeł, więc to zrobiła.

- Ach - odetchnęła z ulgą.
- Ja też chcę mieć skrzydła - oznajmił Total, nie po raz pierwszy. - Gdybym

mógł latać, nikt nie musiałby mnie nosić. Skoro mogli zaszczepić skrzydła tym
wielkimi niezdarnym Likwidatorom, to czemu nie mnie?

- To by bolało, Total - odparła Angela, wpatrzona w kamyczki.
- Myślicie, że Likwidatorów naprawdę nie ma? - spytała Kuks.
Z oddali dobiegł ją głos Iggy’ego:
- Nie, musi być iskra, żeby zapalić. Trzeba ją skrzesać krzemieniem, jasne?
- No dobrze, a wybielacz? - spytał Gazik i ich głosy znowu przycichły.

Kuks westchnęła. W takich chwilach brakowało jej Max i Kła.
- Ej, wy tam! - zawołał Iggy. Kuks podniosła głowę. - Może mały lot

próbny? Tak jak nas nauczyły myszołowy, dobrze?

- Jasne, pewnie - zgodziła się Angela. Uśmiechnęła się do Kuks. - I tak

miałaś wygrać.

- Wiem.
Kuks wstała, otrzepała dżinsy, złożyła skrzydła i podeszła na skraj małego

wąwozu.

Skakali kolejno w przepaść i przez jakiś czas spadali, zanim rozłożyli

skrzydła - mocne, lekkie, chwytające wiatr w pióra. Kuks uwielbiała to uczucie,
tę siłę i wolność, tę świadomość, że może się wzbić pod niebo jak anioł. Kiedy
tylko zechce.

Uśmiechnęła się do Angeli, która spojrzała na nią, żeby odpowiedzieć tym

samym, i nagle zrobiła wielkie oczy. Zbladła. W tej samej chwili Kuks
zobaczyła wielki cień.

Pędziła na nich ogromna, gęsta chmara Likwidatorów. Wrócili!

- Serio. Musimy porozmawiać - oświadczył Kieł. Westchnęłam, spoglądając

w niebo.

- Jakbym słyszała delfina - powiedziałam z żalem.
Głos się rozlega, ale go nie rozumiem. Wzięłam się pod boki i zlustrowałam

ziemię w dole.

- Nie ma źródła wody. Spadamy.
Nie czekając na niego, zeskoczyłam z niskiego urwiska. Mocno

zatrzepotałam skrzydłami, prosto w słońce. Zrobiliśmy już dwa przystanki i
żadne z tych miejsc nie spełniało naszych wymagań: bliskie źródło pożywienia i
wody, bezpieczeństwo.

To kompletnie bezsensowne, w przeciwieństwie do mojego pierwotnego

planu, który był bardzo sensowny.

Nie odwracając głowy, kątem oka zerknęłam na lśniące skrzydła Kła.

Dziwnie się zachowywał. Nie podejrzewałam, żeby Kieł został zastąpiony przez
klona, tak jak kiedyś ja. Tak, tak, w moim życiu to całkiem uzasadniona obawa.
Pomyślcie, jak macie fajnie.

Może on naprawdę chce pogadać, odezwał się Głos.
Jasne, bo Kieł ma fioła na punkcie uzewnętrzniania uczuć, odpowiedziałam

mu w myślach. Coś się dzieje, a Kieł mi nic nie mówi.

Podczas następnego postoju wyciągnę to z niego. Przynajmniej tę tajemnicę

rozwiążę, nawet gdybym miała ją z niego wypruć.

- Wiedziałem, że to zbyt piękne! - wrzasnął Gazik. - Że wszyscy

Likwidatorzy nie żyją!

- Nie poczułam ich - odezwała się stropiona Angela.
Kuks łomotało serce. Krew szumiała jej w uszach. Nowi Likwidatorzy

poruszali się w bardziej zsynchronizowany sposób niż poprzednia partia, ale i
tak niezdarnie, zrywami. Kuks rzuciła Angeli ostatnie spojrzenie i uniosła się w
górę w chwili, gdy dotarł do nich pierwszy szereg Likwidatorów.

Skup się. Tak zawsze mówiła Max. Skup się.
Kuks skoncentrowała się i spadła na Likwidatora, uderzywszy go w głowę

stopami w trampkach. Potem obróciła się i walnęła go kantem dłoni w krtań.
Wydał dziwny dźwięk i runął w dół.

- Kuks! Uważaj! - pisnął Gazik.
Łup! Potężne uderzenie w żebra wydusiło jej powietrze z płuc. Odetchnęła

bezgłośnie, starając się nie panikować. Odruchowo poruszała skrzydłami, by
utrzymać się w górze, i usiłowała odzyskać oddech.

Ale nie zdążyła - Likwidator znowu na nią napadł, unosząc pięść do ciosu.

W ostatniej chwili nagle zapikowała w dół, tak że wielka, włochata łapa
świsnęła w powietrzu, nie trafiając jej.

- I co, głupku! - rzuciła.
Wzbiła się wyżej i kopnęła, celując w brzuch Likwidatora. Trafiła go ciut

niżej. Likwidator zgiął się wpół, a Kuks splotła dłonie i ze wszystkich sił
zdzieliła go w kark.

- Au!
Odwróciła się gwałtownie, słysząc bolesny krzyk Angeli, i zobaczyła małą w

ramionach Likwidatora, bezradnie wierzgającą w powietrzu.

Rzuciła się jej na pomoc, ale uprzedził ją Iggy, kierujący się głosem Angeli.

Razem obsypali Likwidatora gradem ciosów. Iggy trafił pięścią w ramię
trzymające Angelę. Likwidator ryknął dziwnie, odwrócił się i cofnął rękę.
Potem wydał osobliwy, zduszony dźwięk.

Kuks spojrzała w dół. Total wgryzł się Likwidatorowi w kostkę, potrząsając

łebkiem. Zawisł wysoko nad ziemią, a przecież nie miał skrzydeł. - Łap go -
szepnęła Kuks do Angeli, która skinęła głową i szybko podleciała do Totala.

Likwidator potrząsnął nogą, ale Total tylko zamknął oczy i jeszcze bardziej

zacisnął szczęki, warcząc krwiożerczo. Sądząc po innych nieartykułowanych
dźwiękach, klął, na czym świat stoi.

- Ej! - wrzasnął Gazownik. - Pożar!

Kuks dostała okropnej kolki i nadal z trudem łapała oddech, ale

doświadczenie nauczyło ją, że kiedy Gazik lub Iggy mówią coś takiego, należy
ratować życie. Dlatego złożyła skrzydła i natychmiast runęła w dół jak kamień.

Jakieś dziesięć metrów niżej rozłożyła skrzydła i śmignęła w bok. W tej

samej chwili Gazik zepchnął z siebie Likwidatora. Angela chwyciła Totala, Iggy
chwycił Angelę i wyprysnęli pod niebo jak rakiety.

Zostało pięciu Likwidatorów - Kuks przypuszczała, że z resztą się uporali.

Wydawało jej się, że ma połamane żebra, żałowała, że nie ma tu Max ani Kła.
Poza tym nie wiedziała, co...

BUM!
- Yyyyy! - wrzasnęła, gdy bryznęły na nią kawałki Likwidatora. - Yyyy!

Yyy! Yyy! O Boże, Gazik! Yyyyy!

Załopotała skrzydłami, frunąc do Iggy’ego. Minęła po drodze kadłub

spadającego Likwidatora. Dwaj inni byli ranni - jeden miał prawie zupełnie
oderwane skrzydło, drugiemu brakowało nogi. Ale to dziwne, jak...

- Usunęliście mnie - odezwał się jeden nienaturalnym, martwym głosem. -

Ale jest nas wielu.

- Roboty! - krzyknął Iggy, przejmując Totala od Angeli.
- Nas wielu, nas wielu, nas wielu - zaciął się Likwidator.
Kuks dopiero teraz zobaczyła migające czerwone światełka w jego oczach.
- Dobrze! - wrzasnął Gazik i mocno go kopnął. - Bo lubimy was niszczyć,

niszczyć, niszczyć!

Potem wszyscy ocaleni Likwidatorzy jakby się wyłączyli i spadli. A dużo,

dużo później stado zobaczyło małe kopczyki pyłu i ziemi w miejscu, gdzie
runęli na dno wąwozu.

- No, to coś nowego - odezwał się Iggy.
- I ohydnego! - dodała Kuks z pretensją, nadal odlepiając od siebie kawałki

Likwidatora.

- O czym myślisz? Cichy głos Kła był ledwie słyszalny przez trzask ogniska.
Że było o wiele prościej, kiedy robiliście to, co wam kazałam, pomyślałam

kwaśno.

- Zastanawiam się, czy u małych wszystko w porządku - powiedziałam na

głos.

- Miejsce jest na uboczu i łatwe do obrony. A skoro Likwidatorzy nie żyją...

- Kieł wyjął z ognia patyk z nadzianym chrupiącym kawałkiem królika.

Tak, królika. Złapaliśmy go, a teraz był gotowy do zjedzenia. Nie będę się

rozwodzić nad etapami pośrednimi. Jak walczysz o przetrwanie, to walczysz.
Mam nadzieję, że nigdy się nie przekonacie, jak to jest.

Kieł podał mi patyk i zaczęłam szarpać mięso zębami. Rozbawiła mnie myśl,

jak niewiele zasad etykiety ma tu zastosowanie. Wybuchnęłam śmiechem.

Kieł spojrzał na mnie.
- Święto Dziękczynienia u Anne - wyjaśniłam. - Siedzieć prosto, z serwetką

na kolanach, zaczekać, aż wszyscy sobie nabiorą, odmówić modlitwę, nabierać
mało, jeść widelczykiem, nie bekać.

Siedzieliśmy w brudnej jaskini, w kucki, oddzierając zębami kawałki mięsa.

Kieł uśmiechnął się nieznacznie i skinął głową.

- Przynajmniej to nie szczur.
Dobra, leszcze, co właśnie powiedzieliście: „Yyy". Zobaczymy, czy

wytrzymacie trzy dni bez jedzenia, zwłaszcza że jesteście biologiczną anomalią,
która potrzebuje minimum trzech tysięcy kalorii, a tu ktoś by wam pokazał
gorący, parujący, przypieczony kawałek szczura. Pożarlibyście go tak szybko,
że nie zdążyłby wam oparzyć języka. I nie upominalibyście się o keczup.

- Wiesz, co mówią szczurach - zaczęłam.
- Udek wystarcza dla wszystkich - zachichotał Kieł, a ja mu zawtórowałam.
Spojrzałam na Kła, na jego pociągłą twarz o ostrych rysach, rzeźbionych

światłem ognia. Dorastałam z nim, nikomu nie ufałam bardziej, polegałam na
nim. A teraz czuliśmy się trochę jak obcy.

Odsunęłam się od ognia i oparłam o ścianę jaskini. Kieł wytarł ręce w dżinsy

i usiadł obok mnie. Zrobiło się ciemno, gwiazdy znikły za grubymi, kłębiastymi
chmurami. W tym miejscu spadało pewnie parę kropel deszczu rocznie, ale
wyglądało na to, że spadną akurat dziś. Miałam nadzieję, że reszta stada śpi
bezpiecznie.

- Co my tu robimy, Kieł?
- Dzieciaki chciały, żebyśmy znaleźli dom.
- A co ze Szkołą i ratowaniem świata? - rąbnęłam z obezwładniającą

subtelnością.

- Musimy przestać grać w ich grę - powiedział Kieł cicho, wpatrując się w

ogień. - Musimy się wycofać z tego równania.

- Nie mogę - wyznałam szczerze. - Muszę to ciągnąć.
- Max, możesz się rozmyślić. - Jego głos szeleścił jak jesienne liście lekko

spływające na ziemię.

- Nie wiem jak.
Potem gardło mi się zacisnęło i potarłam oczy pięściami. Schowałam twarz

w dłoniach. Do bani! Chciałam wrócić do sta...

Kieł łagodnie odgarnął moje włosy z karku.
Zabrakło mi oddechu. Wyostrzyły mi się wszystkie zmysły.
Kieł znowu pogłaskał mnie po włosach, bardzo delikatnie, przesunął rękę po

moim karku, ramieniu, moich plecach. Przeszedł mnie dreszcz.

Podniosłam głowę.
- Co robisz?
- Pomagam ci się rozmyślić - szepnął, pochylił się ku mnie, wziął mnie pod

brodę i pocałował.

W tej chwili w ogóle nie myślałam, więc nie mogłam się rozmyślić. W tym

czasie, gdy Kieł dotknął wargami moich ust, opuściła mnie zdolność myślenia.
Wargi miał ciepłe i suche. Głaskał delikatnie moją szyję.

Już raz go pocałowałam, na plaży, kiedy sądziłam, że umiera. Ale wtedy w

sekundę było po wszystkim. A teraz... trwało i trwało.

Zaczęło mi się kręcić w głowie. Przypomniałam sobie, że powinnam nabrać

powietrza. Rozdzieliliśmy się jakieś sto lat później. Oboje oddychaliśmy z
trudem, a ja wpatrywałam się w jego oczy, jakbym miała w nich znaleźć
odpowiedź.

Oczywiście nie znalazłam. Zobaczyłam tylko tańczące płomyki naszego

małego ogniska.

Kieł odchrząknął. Był tak samo zaskoczony jak ja.
- Zapomnij o misji - odezwał się ledwie słyszalnym szeptem. -

Zamieszkajmy razem w jakimś bezpiecznym miejscu.

O rany, w tamtej chwili wydawało mi się, że to świetny pomysł.

Moglibyśmy być jak Tarzan i Jane, huśtający się na lianach, zrywający banany
prosto z drzewa, żyjący na łonie natury i tak dalej.

Tarzan i Jane oraz ich banda wesołych mutantów!
Kieł masował mi plecy między skrzydłami, co w połączeniu z tym

hipnotyzującym ogniem i napięciem całego dnia sprawiło, że ogarnęło mnie
zmęczenie. Nie mogłam myśleć trzeźwo.

Czego on ode mnie chce? - pomyślałam. Prawie spodziewałam się, że Głos

mi odpowie. Byłam pewna, że podsłuchuje.

Kieł zajął się moim karkiem. Byłam jednocześnie zmęczona i podkręcona, a

kiedy się do mnie nachylił - żeby znowu pocałować? - zerwałam się na równe
nogi.

Kieł spojrzał na mnie pytająco.
- Nie... nie wiem - wymamrotałam.
Powalająca inteligencja, prawda? Zerwałam się z miejsca i wypadłam na

zewnątrz. Rozłożyłam skrzydła, poczułam wiatr na rozpalonej twarzy,
usłyszałam świst powietrza.

Kieł za mną nie pobiegł. Obejrzałam się i zobaczyłam jego wysoką, szczupłą

postać w wejściu do groty, na tle czerwonej poświaty ogniska.

Nieopodal znalazłam wąską kamienną półkę, dobrze ukrytą w mroku.

Opadłam na nią ze łzami w oczach. Byłam wstrząśnięta, rozdarta, podniecona,
pełna nadziei i przerażenia.

Ach, radości dojrzewania zbiegłej hybrydy!

No i co miał zrobić? Napisać w blogu, jak Max rzuciła się w przepaść, żeby

nie musieć go znowu pocałować? Kieł walnął pięścią w skalną ścianę i skrzywił
się z bólu. Co za głupota. Spojrzał na zakrwawione kostki palców, które
natychmiast zaczęły puchnąć.

Zasypał ogień, zostawiając tylko żar na wypadek, gdyby Max wróciła i nie

mogła znaleźć wejścia do groty. Żadna z tych opcji nie była prawdopodobna.

Odsunął nogą kamienie, żeby móc się położyć. Umościł wygodnie skrzydła

w miałkim piasku. Nie miał ochoty zaglądać na swój blog - który odwiedziło już
prawie osiemset tysięcy osób. Nie miał ochoty na nic, chciał tylko leżeć i
rozmyślać.

Max.
Ależ była uparta. I twarda. I zamknięta. Jak kasa pancerna. Z wyjątkiem tych

chwil, kiedy przytulała Angelę, mierzwiła włosy Gazownikowi albo przysuwała
coś blisko dłoni Iggy’ego tak, żeby się nie zorientował, że mu pomogła. Albo
kiedy usiłowała rozczesać czuprynę Kuks.

Albo - czasami - kiedy patrzyła na niego.
Poruszył się na twardym podłożu. Przez myśl przelatywały mu dziesiątki

wspomnień. Max, która patrzy na niego i śmieje się. Max zeskakuje z urwiska,
rozkłada skrzydła, odlatuje, tak niewiarygodnie silna i pełna wdzięku, aż dech
zapiera.

Max nokautuje kogoś z kamienną twarzą.
Max całuje tego idiotę Sama na ganku u Anne.
Kieł zgrzytnął zębami i przetoczył się na bok.
Max całuje go na plaży po bójce z Arim.
I przed chwilą jej miękkie usta.
Żałował, że jej tu nie ma. Jeśli nie obok niego, to w tej grocie, żeby mógł

chociaż usłyszeć jej oddech.

Bez tego trudno mu będzie usnąć.

Zanim Kieł zabrał laptop i zanim mechaniczni Likwidatorzy niemal ich

wykończyli, Kuks czytała w internecie przepisy na biwakowe dania. Miała już
dość ciastek i kiełbasek na patyku.

Dowiedziała się, że w warunkach obozowych można przyrządzać

niesłychane delikatesy, na przykład piec w żarze ogniska całe dania owinięte w
folię aluminiową. Postanowiła przy najbliższej okazji zdobyć patelnię. Chyba
nie tak trudno podróżować z małą patelenką? Gdyby ją mieli, Iggy mógłby
przyrządzić niemal wszystko. Na samą myśl o tym zaburczało jej w brzuchu.

- Ładnie pachnie - odezwała się Angela, klękając przy ogniu. - To po to była

ta folia?

- Mhm - mruknęła Kuks, trącając opakowanie kijkiem.
Zaraz potem światło zachodzącego słońca zgasło.
Obie podniosły głowy. Gazik i Iggy przestali grać w kółko i krzyżyk.
Angela zachłysnęła się ze strachu. Kuks miała wrażenie, że powietrze w jej

gardle zmieniło się w cement. Nie mogła odetchnąć, nie mogła nawet drgnąć.

Na niebie nad wąwozem zawisły setki tych mechanicznych stworów, które

Iggy nazwał Fruwołkami. Zbliżały się do nich z obu stron. Kuks pomyślała, że
pewnie niedobitki z poprzedniej walki ściągnęły posiłki. Było ich dziesięć razy
więcej niż poprzednio.

Stado znalazło się w pułapce.
- Obiad gotowy - powiedziała Angela. - A na obiad my. Ugotowani.

- W górę? - spytał Iggy.
- Nie - rzucił Gazik. - Nad nami też są! Po prostu są wszędzie!
Wokół nich rozlegało się okropne monotonne brzęczenie, jakby otoczył ich

potężny rój pszczół, a kiedy Fruwołki podleciały bliżej, brzęczenie zmieniło się
w skandowanie: „Jest nas wielu! Nie wygracie!".

- Ale spróbować zawsze możemy! - wrzasnął Gazik.
Wyszarpnął z ogniska parę płonących gałęzi i rzucił nimi we Fruwołki.

Kilka zajęło się ogniem. Wspaniale! Były łatwopalne!

Kuks popędziła do ogniska i także chwyciła gałąź, ale za bardzo zbliżyła się

do płomienia i sparzyła się. Mimo to ze wszystkich sił cisnęła płonący patyk
niczym włócznię i z przyjemnością patrzyła, jak Fruwołki buchają płomieniem.

- Super! - ucieszył się Gazik, na chwilę zapominając o panice. - Jakby były

zanurzone w benzynie.

- Nie mają mózgów - odezwała się Angela.
Kuks obejrzała się na nią.
- One nie mają mózgów - powtórzyła mała w rozterce. - Nie mogę nic

zrobić.

- A ja mogę je ugryźć! - wrzasnął Total, biegający w kółko u ich stóp. -

Poszczuj mnie! Poszczuj! Rozszarpię je na kawałki! - Podskoczył w powietrze i
kłapnął szczękami.

- Total! - przestraszyła się Angela. - Uważaj! Wracaj!
- Ja im pokażę! - zajazgotał Total.
Stado walczyło jak szalone. Oczywiście. Max nauczyła ich walczyć i nigdy,

przenigdy się nie poddawać. Chyba że ucieczka jest sensowniejsza, dodawała
zawsze.

Świetnie byłoby uciec, pomyślała Kuks, ale dokąd? W wąwozie roiło się od

Fruwołków. Wydawały się zrobione głównie z metalu, z cienką
likwidatoropodobną powłoką na zewnątrz. Te, które się spaliły, błyszczały
metalem, a zwęglona skóra i sierść potwornie śmierdziały.

Iggy rzucił wszystkie swoje bomby (Kuks nie miała pojęcia, gdzie je

ukrywał, i była dziwnie pewna, że Max tego również nie wie), ale zniszczył
tylko piętnaście do dwudziestu Fruwołków. Za mało, o wiele za mało.

Stado znalazło się w pułapce. Może gdyby byli tu Max i Kieł, walka

potrwałaby minutę dłużej. Ale to wszystko. Sytuacja była beznadziejna.

Po dwudziestu minutach wszyscy, nawet Total, zostali mocno skrępowani.

Fruwołki chwyciły ich i uniosły się z nimi w powietrze.

Kuks spojrzała na Iggy’ego, Gazika, Angelę i Totala.
Nie martwcie się, nadała Angela do każdego z nich. Nie martwcie się. Max i

Kieł wrócą. Znajdą nas. I strasznie się wkurzą.

Kuks usiłowała nie myśleć, żeby nie wystraszyć Angeli jeszcze bardziej, ale

nie potrafiła zupełnie zamknąć umysłu, więc Angela mogła odebrać jej myśl:
„Nawet Max i Kieł nas z tego nie uratują. To niemożliwe. To koniec".

Wróciłam do Kła następnego ranka, jakby nic się nie wydarzyło, a moje

rekombinowane serduszko nie wyczyniało dziwnych harców, i jakbym nie
wyobrażała sobie, że schodzę po schodach w krynolinie jak Scarlett O'Hara w
Tarze.

Nie. Nie mój styl. Wylądowałam z poślizgiem w fontannach żwiru i

kamyków i rzuciłam:

- Spadamy!
A oto dzisiejsza lista moich problemów:
1. To coś dziwnego między mną a Kłem.
2. Niepokój o porzucone stado.
3. Dręczące pragnienie, by ponownie zająć się misją.
4. Klasyka: jedzenie, dach nad głową, bezpieczeństwo, ratowanie życia itd.
5. I, oczywiście, całe to zawracanie głowy z ratowaniem świata.
Rany, i czym tu się martwić najpierw? Do wszystkich, którzy chcą być

przyczyną moich wrzodów żołądka: ustawić się w kolejce i wziąć numerek!

- Coś milcząca jesteś - odezwał się Kieł, wyrywając mnie z zamyślenia.
Jałowe kilometry gór, równin, rezerwatów Indian i pustyni pod nami

wyglądały jak wymięty brudny obrus.

Zerknęłam na niego z ukosa.
- Ciesz się, póki możesz.
- Max. - Milczał, dopóki znowu na niego nie spojrzałam. - Mamy tylko

siebie. Tylko na sobie możemy polegać, choćby nie wiadomo co. Musimy
rozmawiać. O różnych sprawach.

Już lepiej, żeby mnie rozszarpały dzikie zwierzęta.
- Wolałam cię, kiedy nie lubiłeś mówić - oznajmiłam.
- Wiesz, ludzie z jakiegoś powodu nie zaglądają pod kamienie.
- Co to znaczy? - wściekł się. - Będziemy udawać, że nic się nie dzieje? To

głupie. Możemy rozwiązać problem tylko, gdy będziemy o nim rozmawiać.

- Yyyyy. Znowu oglądałeś program Oprah?
Rozjuszyłam go na dobre. Zamilkł. Ulżyło mi, ale wiedziałam, że to nie

koniec tematu. A potem nagle dotarło do mnie, co widzę tam w dole. Trudno
było się zorientować, gdzie kończy się Arizona, a zaczyna Kalifornia - szkoda,
że nie zaznaczyli granic stanów takimi niebieskimi liniami, jak na mapach - ale
akurat to miejsce rozpoznałam bez pudła.

- Lądujemy! - oznajmiłam i złożywszy skrzydła, zapikowałam w dół.
Kieł usłuchał bez słowa.
Niemal czułam bijące od niego wibracje „skręcę jej kark", ale nie pierwszy

raz był na mnie wściekły i coś mi mówiło, że nie ostatni.

Wylądowałam na skraju lasu w pobliżu zapyziałego arizońskiego miasteczka

i ruszyłam piechotą na zachód. Po dwóch minutach zatrzymałam się, widząc
przed sobą schludny domek na dość zaniedbanym podwórku.

Max, popełniasz poważny błąd, powiedział Głos. Spręż ruchy i stąd pryskaj.

Zajmij się swoją misją. Mówię bardzo poważnie.

Zlekceważyłam drania. Emocje we mnie szalały.
- Gdzie jesteśmy? - szepnął Kieł.
- U Elli - odpowiedziałam, nie wierząc, że to prawda. - I jej mamy, doktor

Martinez.

- Skoro wszyscy umiemy latać, to co robimy w furgonetce? - szepnął Iggy.
W odpowiedzi otrzymał kopniak w żebra od któregoś z Fruwołków.
Kuks skrzywiła się, dosłownie czując jego ból. Iggy był ślepy, więc nie mógł

zobaczyć jej współczującej miny.

Wszystko ją bolało. Nie wiedziała, jak długo leżeli na podłodze tej wielkiej

ciężarówki, podskakując na każdym wykrocie. Związano ich wiele godzin temu.
Ręce już dawno im zdrętwiały. Za każdym razem, gdy ciężarówka podskakiwała
na wybojach, Kuks uderzała biodrem albo ramieniem o twardą podłogę i była
pewna, że ma gigantyczne siniaki. Inni pewnie też mieli.

Fruwołki zarzuciły im na głowy worki i wtedy Kuks poczuła jakiś mdlący i

słodki zapach. Zakręciło się jej w głowie i straciła przytomność. Ocknęła się w
ciężarówce jadącej nie wiadomo dokąd. No, pewnie do Szkoły. Albo do
Instytutu.

W każdym razie jazda miała być długa.
A to znaczyło, że Kuks będzie leżeć tu godzinami, drżąc na myśl o tym, co

ją czeka.

A co ją czeka? Klatka. Okropne, przerażające, bardzo bolesne eksperymenty,

zwykle z użyciem igieł. Kuks pomyślała o tym i z trudem pohamowała pisk
przerażenia. Chemiczne zapachy. Białe fartuchy. Błyskające światła, straszne
dźwięki. Świadomość, że to samo spotyka resztę stada. I ciągle nie wiadomo,
gdzie jest Max i Kieł.

A wszystko to - pojmanie, widok innych, także związanych i cierpiących,

nieznany los Max i Kła, którzy może nigdy ich nie odnajdą - to nie było jeszcze
najgorsze.

Najgorsze było to, że kiedy się ocknęła i przeliczyła stado, okazało się, że

jest ich tylko troje.

Brakowało Angeli.

Nie chodzi o to, że Ella i doktor Martinez uratowały mi życie czy coś w tym

stylu. Gorzej: pokazały mi, jak wygląda życie normalsa. Od tej pory co jakiś
czas o tym myślałam.

Jaki to był dzień tygodnia? Nie miałam pojęcia. Czy doktor Martinez jest w

pracy?

Skupiłam się na tym pytaniu, by zapomnieć o innym, bardziej

przerażającym: czy zechcą mnie znowu widzieć?

Albo na bardziej koszmarnym: czy coś im się stało za to, że udzieliły mi

schronienia?

Tak jak poprzednio stałam jak słup soli na skraju tego podwórka, nie mogąc

się ruszyć, nie mając odwagi zastukać do drzwi.

Max... - zaczął Głos, ale przerwałam mu w myślach.
To ty powiedziałeś, że związki są ważne. Tu jest mój związek. Pogódź się z

tym.

- Co my tu robimy, do diabła? - Zaciekawienie w głosie Kła oznaczało, że

jest totalnie oszołomiony i ogłupiały.

Nie potrafiłam mu odpowiedzieć. Nie potrafiłam odpowiedzieć nawet sobie.
Potem, zupełnie tak jak poprzednio, do gry wkroczył los, a raczej doktor

Martinez, która wyszła z domu. Zmrużyła oczy w rażącym słońcu i odwróciła
się, żeby zamknąć drzwi na klucz. Nagle znieruchomiała, jakby coś usłyszała
albo wyczuła. Na przykład mnie.

Kieł odruchowo cofnął się do lasu. W cieniu potrafi być dosłownie

niewidoczny.

Doktor Martinez odwróciła się powoli. Stałam napięta, niemal dygocząc ze

zdenerwowania. Doktor Martinez powiodła po okolicy ciemnobrązowymi
oczami i niemal natychmiast mnie zauważyła.

Otworzyła usta i powiedziała bezgłośnie: „Max".

I nagle rzuciłyśmy się ku sobie, a mnie się wydawało, że wszystko dzieje się

w zwolnionym tempie. Chciałam przywitać się na luzie: „Hejka, jak leci?", ale
to marzenie przepadło na wieki. Mocno przywarłam do niej, usiłując się nie
rozpłakać i czując dziwną, głęboką, przerażającą satysfakcję płynącą z faktu, że
mnie ściska.

- Max, Max, Max - szeptała, głaszcząc mnie po włosach. - Wróciłaś.
Głos miała zachrypnięty. Sama nie ufałam sobie na tyle, żeby się odezwać.
Potem przypomniałam sobie, że daję upust tym uczuciom na oczach Kła.

Który pewnie będzie się nade mną pastwić bez końca. Odwróciłam się i
spojrzałam na drzewa. Mam oczy drapieżnika, a jednak zdołałam rozróżnić
tylko niewyraźne zarysy jego sylwetki.

Przywołałam go, podnosząc rękę. Doktor Martinez popatrzyła w kierunku

lasu.

- Max? Wszystko dobrze? - spytała z niepokojem.
- Tak... Eee... nie chciałam wracać... - zaczęłam niepewnie. - Ale byłam...

byliśmy... w okolicy...

Doktor Martinez zrobiła wielkie oczy na widok Kła, który z kamienną

twarzą wynurzył się z lasu, jak ożywiony cień. Niezłe porównanie? Poezja, co?

- To mój... brat, Kieł - wymamrotałam.
Słowo „brat" z trudem przeszło mi przez gardło. Z powodu tego pocałunku. I

proszę bez durnych żartów. Błe.

- Kieł? - powtórzyła doktor Martinez i uśmiechnęła się do niego łagodnie, a

mnie zrobiło się cieplej.

Wyciągnęła rękę. Kieł szedł do nas jak wleczony na niewidzialnej linie.

Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby był tak spięty i sztywny. A to coś znaczy.

Zatrzymał się jakieś dwa metry od nas i nie podał jej ręki.
- Kieł? Jesteś... taki jak Max? - spytała ostrożnie doktor Martinez.

- Nie - odparł ze znudzeniem. - Mądrzejszy.
Z trudem się opanowałam, żeby nie kopnąć go w goleń.
- No to wchodźcie - powiedziała doktor Martinez, ożywiona, rozbawiona i

zaciekawiona. - Miałam pobiec do sklepu, zanim Ella wróci ze szkoły, ale to
może zaczekać.

Jej dom wydawał mi się bardziej znajomy niż dom Anne Walker, choć

spędziłam tu najwyższej czterdzieści osiem godzin, i to wiele miesięcy temu.
Może dlatego, że czułam się tu jak w domu, w pierwszym prawdziwym domu.

Idący za mną Kieł trzymał się blisko drzwi, obserwował otoczenie i oceniał

drogi ucieczki na wypadek, gdyby sytuacja tego wymagała. Bo przeważnie tak
było.

- Jesteście głodni? - spytała doktor Martinez, zdejmując kurtkę i odkładając

torebkę. - Mogę wam zrobić kanapki.

- Byłoby świetnie - powiedziałam i na samą myśl o tym zaburczało mi w

żołądku.

Kieł pociągnął nosem.
- Co to za... zapach... ten...
Doktor Martinez i ja wymieniłyśmy uśmiechy.
- Ciasteczka z czekoladą - powiedziałyśmy jednocześnie.

- A więc masz swoją cenę - odezwałam się do Kła z ustami pełnymi

okruszków. - Dusza za jedno ciasteczko.

Kieł upewnił się, że doktor Martinez nie patrzy, pokazał mi figę i zjadł

kolejne ciasteczko, najwyraźniej rozkoszując się jego ciepłą kleistością, nutką
wanilii, półpłynną czekoladą.

Uśmiechnęłam się do niego i pokazałam mu język.
Doktor Martinez usiadła przy stole i zanurzyła ciasteczko w kawie.
Poklepała mnie po ramieniu.
- Bardzo się cieszę, że znowu cię widzę, Max - powiedziała z taką

szczerością, że się zarumieniłam. - Wiecie, ostatnio w wiadomościach mówiono
o latających dzieciach.

Pokiwałam głową.
- Aha. To nierzucanie się w oczy jakoś nam nie wychodzi. Choć plan

zakładał co innego.

- Macie plan? - spytała z troską. - Co robicie? Jest was więcej?
Wrodzony instynkt kazał mi zamknąć twarz dla bezpieczeństwa stada. Kieł

znieruchomiał z ustami pełnymi ciastek.

Doktor Martinez bez trudu odczytała moją minę.
- Nieważne - rzuciła szybko. - Zapomnij, że pytałam. Chciałam tylko... jakoś

pomóc.

Doktor Martinez była weterynarzem. Leczyła mnie, kiedy trafiłam do jej

kliniki z raną postrzałową. To ona odkryła na zdjęciu rentgenowskim mikrochip
w moim ramieniu.

- Może pani - powiedziałam. - Pamięta pani ten mój chip?
- Ten w ramieniu? Nadal go masz?
- Tak. I nadal go nie chcę.
Doktor Martinez zjadła w zamyśleniu ciastko i napiła się kawy.
- Od twojego odejścia obejrzałam to zdjęcie ze sto razy. Nie sądziłam, że cię

znowu zobaczę - uśmiechnęła się - ale nie dawało mi to spokoju. Musiałam
znaleźć rozwiązanie. Patrzyłam i patrzyłam, usiłując wymyślić, w jaki sposób
wyjąć ten chip, nie uszkadzając nerwów, co doprowadziłoby do bezwładu ręki.

- I coś pani wymyśliła? - Prawie dygotałam z napięcia.
- Nie jestem pewna. Chyba mogłabym to zrobić, stosując mikrochirurgię,

ale...

- Niech pani to zrobi - rzuciłam. - Natychmiast.
Czułam na sobie spojrzenie Kła, ale nie odwracałam wzroku od doktor

Martinez.

- Chcę się pozbyć tego chipa - oznajmiłam, zła na siebie, że w moim głosie

brzmiało błaganie. - Nieważne, co się stanie.

Nie możesz ryzykować utraty sprawności ręki, odezwał się Głos.
Tego dnia wyjątkowo mnie denerwował. Dlaczego nie mogę? - pomyślałam

z jadowitym sarkazmem. Myślisz, że nie dam rady uratować świata jedną ręką?

Doktor Martinez nie była zdecydowana. Wiedziała, jak duże jest ryzyko.
Nagle Kieł chwycił moją rękę, przygwoździł ją do stołu i obnażył.

Rozjątrzone, czerwone, grube i brzydkie blizny były pamiątką po tym, jak
chciałam sama wydobyć mikrochip. Za pomocą ostrej muszli.

Zarumieniłam się, próbując wyszarpnąć rękę.
- A, to - mruknęłam.
Czułam na sobie przerażone spojrzenie doktor Martinez.
- Sama usiłowała go wyjąć - rzucił szorstko Kieł. - Prawie się wykrwawiła.

Na plaży. Niech pani to wyjmie, żeby już się nie wygłupiała. Nie aż tak. Może
inaczej - dodał realistycznie - ale nie tak.

Łypnęłam na niego morderczym wzrokiem. Nie podobała mi się ta

konsternacja doktor Martinez. Potem przeniosłam mordercze spojrzenie na nią,
żeby nie ważyła się okazać mi litości. Przysięgam, że byłam gotowa wziąć ich
za karki i zderzyć głowami, gdyby...

- Spróbuję - powiedziała.

- Gdzie Angela? - Głos Gazika zabrzmiał jak ledwie słyszalny szmer tuż

przy uchu Kuks.

- Nie wiem - szepnęła.
Ciężarówka nagle stanęła. Otworzyły się tylne drzwi. Do środka wpadło

światło dnia. Fruwołki, które jechały z nimi z tyłu, wysiadły i zatrzasnęły drzwi,
aż Kuks zadzwoniło w uszach.

Minęło ze sto lat. Potem Fruwołek rzucił im parę kawałków chleba i

nadgniłe owoce. Drzwi znowu się zatrzasnęły. Na zewnątrz rozległ się złośliwy
rechot.

Choć w ciężarówce panowały ciemności, Kuks widziała całkiem nieźle.

Gazik też. Przypełzli ku kawałkom chleba. Kuks była tak głodna, aż ją mdliło.
Pomimo związanych na plecach rąk zdołali pożreć suchy chleb do ostatniego
okruszka i wszystkie jadalne części owoców.

- Kiedy się uwolnimy, te roboty będą ogryzione jak kostki kurczaka -

wymamrotał Total. Łapki miał skrępowane.

- Nigdy się nie uwolnimy - odezwał się Iggy. - Mam bardzo złe przeczucie.
Kuks nie pamiętała, żeby Iggy kiedykolwiek mówił z takim przygnębieniem.

Był starszy, jak Kieł i Max. Na ogół zapominała o jego ślepocie. Był silny,
wytrzymały, zaciekły w walce. Po jego słowach Kuks poczuła, że na jej
łomoczącym sercu zaciskają się lodowate palce strachu.

- Uwolnimy się. - Kuks po raz tysięczny wyobraziła sobie, że drzwi

otwierają się gwałtownie i stają w nich Max i Kieł.

Iggy milczał.
- Musimy znaleźć Angelę - szepnął Gazik. - Nie pozwolimy im zrobić...

tego, co zrobili jej ostatnio.

Ostatnio Angela była w strasznym stanie, gdy ją uratowali. Dochodziła do

siebie tygodniami. I od tego czasu stała się jakaś inna. Smutniejsza. Cichsza.

Na myśl o tym, co fartuchy mogą już robić Angeli, Kuks zadrżała.
- Musimy obmyślić plan - szepnęła. - Max i Kieł by tak zrobili. Myślmy.
- Może poprosimy Świętego Mikołaja? - rzucił Iggy z goryczą. - Albo

zajączka wielkanocnego?

- Pogryźmy ich! - zaproponował Total. - Otworzą drzwi, a my rzucimy się na

nich, warcząc, szczerząc kły i tak dalej. Albo mogę zaczaić się za nimi, podciąć
im nogi, a wtedy wy ich zaatakujecie.

- Nie mamy kłów - wyjaśnił cierpliwie Gazik, dziwnie zmęczony i

pozbawiony nadziei.

- Ale mamy zęby - zauważyła Kuks. - Powinniśmy przez cały ten czas

przegryzać nasze więzy! Jazda! Total mnie, ja Gazikowi, a Gazik Iggy’emu. A
wtedy skopiemy tyłki tym Fruwołkom!

Ożywiona nową nadzieją, przeczołgała się po brudnej metalowej podłodze

do Totala, podsuwając mu związane na plecach ręce.

Właśnie poczuła pierwsze muśnięcie jego wąsików, kiedy metalowe drzwi

znowu się uchyliły i do środka weszło pięć Fruwołków. Przemaszerowały przez
wnętrze ciężarówki, nie zwracając uwagi na to, że po drodze potrącają
więźniów.

Kuks znieruchomiała z głową na podłodze. Tyle na temat planu.

- To twój chłopak? - spytała Ella, niewiarygodnie uszczęśliwiona na mój

widok.

Bardzo długo się ściskałyśmy, aż usłyszałyśmy niecierpliwe westchnienie

Kła. Teraz byłyśmy w jej pokoju, a ona zmieniała strój do gry w nogę na
normalne ciuchy. Tymczasem Kieł prowadził w salonie kulejącą, sztywną
rozmowę z doktor Martinez.

Plecy bez skrzydeł są jakieś nagie i... płaskie. Takie luźne spostrzeżenie.
- Kieł? Nie, nie, nie! - rzuciłam szybko. - Dorastaliśmy razem, więc jesteśmy

bardziej jak... eee... rodzeństwo.

- Jest słodki - stwierdziła rzeczowo, wkładając dżinsy i bluzę z kapturem.
Nadal przyswajałam sobie te słowa i moją reakcję na nie, kiedy Ella

spojrzała na mnie z uśmiechem.

- Ale nie tak słodki jak Shaw Akers z mojej klasy.
Też się do niej uśmiechnęłam. Ella rzuciła się obok mnie na łóżko i

poczułam się jakoś naturalnie, jakbyśmy były siostrami albo przyjaciółkami,
albo co, aż mnie w gardle ścisnęło.

- Shaw jest normalnie cudowny - ciągnęła Ella. - Zaprosił mnie na

gwiazdkową imprezę, tylko że komuś już obiecałam, więc muszę iść z tym
pierwszym. Ale zawsze jest jeszcze wiosenna impreza... - Poruszyła brwiami, a
ja parsknęłam śmiechem.

- To powodzenia.
Ja tam nie miałam w kalendarzu żadnych gwiazdkowych ani wiosennych

imprez. W planach były jedynie imprezy typu „skopać Likwidatorów",
„zniszczyć Szkołę", „uratować świat" i tak dalej.

Ktoś zapukał cicho do drzwi.
- Gotowa? - spytała mama Elli, otwierając drzwi.
- Jak nigdy - odpowiedziałam.

Doktor Martinez zawiozła nas do kliniki.
- Jest już po godzinach pracy - powiedziała ściszonym głosem. - Nikt nam

nie będzie przeszkadzał.

Zaparkowała na tyłach budynku, za czymś w rodzaju śmietnika, żeby jej

samochód nie rzucał się w oczy.

W budynku nie zapaliła świateł, a kiedy weszliśmy, zamknęła drzwi na

klucz.

- Nie trzymamy tu zwierząt, więc nie mamy strażnika - wyjaśniła, prowadząc

nas na salę operacyjną.

Stół był przeznaczony dla zwierząt wielkości, powiedzmy, bernardyna, tak

że nogi mi z niego zwisały. Metal ziębił mnie w plecy, a światła raziły.
Zamknęłam oczy.

Max, zabraniam ci wyjmować ten chip. Głos brzmiał dziwnie surowo.
Tak, tak, zabraniaj mi, pomyślałam ze znużeniem. To na mnie zawsze

świetnie działa.

- Najpierw podam ci Valium, żebyś się rozluźniła - oznajmiła doktor

Martinez, wkłuwając mi się w niezachipowane ramię. - Zrobię też
prześwietlenie klatki piersiowej i badanie krwi, żeby się upewnić, że nie jesteś
chora.

Ze względu na moje pokręcone, nietypowe dzieciństwo w łapach szalonych

naukowców jestem przewrażliwiona na laboratoryjne zapachy, jak alkohol,
plastik czy płyn do mycia podłogi i tak dalej. Kiedy doktor Martinez podłączyła
mi kroplówkę, musiałam się przytrzymać stołu, żeby nie zerwać się z miejsca i
nie uciec, tratując każdego, kto stanie mi na drodze.

Serce mi łomotało, oddech stawał się coraz płytszy i czułam już błyskawicę

adrenaliny, pędzącą mi przez żyły.

I wiecie co? Okazuje się, że Valium to wszystko tłumi!
- Świeeetnie... - powiedziałam błogo i rozwlekle. - Jak... mi... dobrze...
- Nic się nie dzieje - powiedziała Ella, klepiąc mnie po ramieniu.
- Nadal tego chcesz? - spytał Kieł. - Zaszczekaj, jeśli tak.
Wywaliłam język. Jeśli szczęście się do nas uśmiechnie, po usunięciu chipu

to potworne coś, co zastąpi Likwidatorów, nie zdoła nas namierzyć. I może
przestanę też słyszeć Głos. Nie byłam pewna, czy chip ma z nim coś wspólnego,
ale wydawało się to prawdopodobne. I choć Głos czasami bywał jakby
pomocny, nie chciałam mieć w głowie nikogo oprócz siebie.

Matko, jakie żałosne zdanie. Pewnie niewiele osób ma okazję je

wypowiedzieć.

Potem doktor Martinez rozprostowała moje zachipowane ramię i przypięła je

do stołu.

Kiedy poczułam więzy na ręce, ogarnęła mnie odruchowa panika. A potem

się po prostu rozpłynęła, mmmm.

Ktoś wziął mnie za drugą rękę. Kieł. To były jego odciski, jego palce, jego

siła.

- Jaaak się cieeeeszę - powiadomiłam go rozwlekle i obdarzyłam pijackim

uśmiechem. Spojrzał na mnie z troską, ale się tym nie przejęłam. - Wiem, że
wszystko będzie dobrze, bo jesteś tutaj.

Zdaje się, że się zaczerwienił, ale nie byłam już pewna niczego. Poczułam

parę ukłuć w drugą rękę.

- No co? - odezwałam się łagodnie.
- To tylko znieczulenie miejscowe - wyjaśniła doktor Martinez. - Zacznie

działać za chwilę.

- Oooo, jakie ładne światełka - zauważyłam.
Światełka tańczyły mi nad głową, różowe, żółte i niebieskie. Poczułam jakiś

nacisk na ramię i pomyślałam: „Powinnam sprawdzić, co się tam dzieje", ale ta
myśl pojawiła się i umknęła, ześliznęła się jak żelek z gorącej maski
samochodu.

- Kieł?
- Aha. Jestem.
Zrobiłam wysiłek, żeby skupić na nim spojrzenie.
- Taaaak się cieszę.
- No. Słyszałem.
- Co ja bym bez ciebie zrobiła. - Zmrużyłam oczy, bo światełka stały się

rażące.

- Dałabyś radę - mruknął.
- Nie. - Nagle dotarło do mnie, jak bardzo nie dałabym rady. - Wcale bym

nie dała. Wcale. - Wydało mi się bardzo ważne, żeby to zrozumiał.

Znowu poczułam jakieś szarpanie i bardzo mnie zaciekawiło, co się tam

dzieje. Kiedy mama Elli w końcu zacznie mnie operować?

- Już dobrze. Odpręż się. - Kieł mówił nerwowo i sucho. - Odpręż się i... już

nic nie mów.

- Nie chcę już chipa - wyjaśniłam mu bełkotliwie i zmarszczyłam brwi. - W

zasadzie nigdy go nie chciałam.

- Dobrze. Wyciągamy go.
- Ale chcę, żebyś mnie trzymał za rękę.
- Trzymam.
- Aaaa... Wiedziałam. - Na chwilę przysnęłam, ledwie rejestrując

rzeczywistość, ale przez cały czas czując jego dotyk. - Macie tu gdzieś
szezlong?

Podniosłam głowę. Każde słowo sprawiało mi wysiłek.

- Eee... Nie - odezwała się Ella gdzieś za moją głową.
- Lubiłabym leżeć na szezlongu - wymamrotałam i znowu zamknęłam oczy.

- Kieł, nigdzie nie idź.

- Nie idę. Jestem.
- Dobrze. Chcę, żebyś był. Nie opuszczaj mnie.
- Nie opuszczę.
- Kieł, Kieł, Kieł - zamruczałam, zdjęta uczuciem. - Kocham cię. Taaak cię

kooocham. - Usiłowałam rozłożyć ręce, żeby pokazać, jak bardzo, ale nie
mogłam nimi poruszyć.

- Rany - wykrztusił Kieł.
- No już, gotowe - odezwała się w końcu doktor Martinez. - Chip wyjęty.

Teraz uwolnię ci rękę, Max. Porusz palcami.

- Dobrze. - Poruszyłam palcami dłoni, za którą trzymał mnie Kieł.
- Nie tymi.
- Dobrze. - Poruszyłam palcami drugiej dłoni.
- No, porusz - poprosiła doktor Martinez.
- Przecież ruszam - powiedziałam i poruszyłam nimi jeszcze raz.
- Och... - usłyszałam. - Och, nie.

No więc tak. Najbardziej upokarzające wyznanie, na jakie w życiu bym się

nie zdobyła, plus utrata lewej ręki, a wszystko to jednego dnia. To znaczy rękę
dalej miałam, ale bezwładną. Raczej dla ozdoby.

Podobnie jak resztki dumy.
Na każde mgliste wspomnienie mojego bełkotliwego: „Taaak cię kooocham"

aż się wzdrygałam. To doświadczenie nauczyło mnie, żeby nigdy, przenigdy nie
brać Valium ani niczego podobnego.

Doktor Martinez okropnie przejęła się moją ręką. Bez przerwy płakała i

przepraszała.

- Przecież to ja panią zmusiłam - powiedziałam.
- Nie zmusiłaś mnie. Nie powinnam była tego robić - westchnęła znękana.
- Nieważne. Cieszę się, że go pani wyjęła. Naprawdę się cieszę.
Następnego dnia Głos odszedł, a ja uczyłam się robić wszystko jedną ręką.

Było to dość męczące, ale jakoś mi szło. Raz po raz usiłowałam poruszyć
palcami lewej dłoni i raz po raz okazywało się, że nic z tego. Ale ból w ręce
czułam.

Raz po raz także czułam na sobie spojrzenie ciemnych oczu Kła. Jeszcze

trochę i zaczęłabym chodzić po suficie. Kiedy doktor Martinez i Ella wyszły na
chwilę, dopadłam go i przyparłam do ściany.

- To, co powiedziałam wczoraj, nic nie znaczyło! - wysyczałam. - Kocham

wszystkich ze stada! Poza tym to valium przeze mnie mówiło!

Po jego zwykle obojętnej twarzy przemknął wyraz niewiarygodnego

zadowolenia.

- Aha. Dalej to sobie wmawiaj. Taaak mnie kooochasz.
Zamachnęłam się, ale uskoczył zwinnie, a ja tyle zyskałam, że rozbolało

mnie ramię. Roześmiał się i wskazał las za oknem.

- Wybierz drzewo. Wytnę na nim nasze inicjały.
Z trudem tłumiąc wrzask wściekłości, pogalopowałam korytarzem do

łazienki. Zatrzasnęłam za sobą drzwi.

Mój superczuły słuch drapieżnika niemiłosiernie zarejestrował chichoty Kła.

Walnęłam się w czoło zdrową ręką.

- Ratunku!
Za późno, odezwał się Głos. Teraz licz już tylko na siebie.
O, nie. Głos nie był połączony z chipem. Nadal miałam go w głowie.
W związku z czym osiągnięcia dzisiejszego dnia wyglądały następująco:
1. Bezwładna lewa ręka.
2. Moje żenujące i nieprawdziwe wyznanie miłosne, w które Kieł mógł

jednak uwierzyć.

3. Uporczywa obecność Głosu.
Biorąc pod uwagę te fantastyczne dokonania, mogłam zrobić tylko jedno.

Usiadłam w wannie pod strumieniem wody z prysznica, wysunęłam
obandażowaną rękę za zasłonkę i zaczęłam płakać.

- Nie powinnaś odchodzić, dopóki ręka nie wyzdrowieje - powiedziała z

troską doktor Martinez. - Mówię to jako lekarz.

- I tak zbyt długo nas nie było - odparłam. - Poza tym dzięki naszemu

superszybkiemu tempu zdrowienia dojdę do siebie za jakieś dwadzieścia minut.

Wiedziała, że przesadzam, ale też znała mnie na tyle dobrze, by wiedzieć, że

takie drobiazgi jak rekonwalescencja i zdrowy rozsądek nie przeszkadzają mi w
podejmowaniu decyzji.

- Nie chcę, żebyście odeszli - odezwała się żałośnie Ella.
- Wiem - mruknęłam. - Ale musimy. Powinniśmy wracać do naszej eee...

sytuacji.

- Czy możemy wam jakoś pomóc? - W oczach mamy Elli zobaczyłam tak

głębokie uczucie, że jakoś się zmieszałam.

Ratowania świata nie da się załatwić rękami zastępców.
- Nie sądzę - powiedziałam grzecznie.
Kieł stał za moimi plecami. Źle się czuł na otwartej przestrzeni. Przez cały

ranek dziwnie się zachowywał, nie wiedziałam, czy to przez moją felerną rękę,

przez to, co niechcący mi się wypsnęło, czy też z innego powodu. Wiedziałam,
że pali się, żeby stąd odlecieć i też tego chciałam.

Ale trochę nie chciałam.
Oczywiście były uściski. Te kobiety nie umiały przeżyć pięciu minut bez

rzucania się sobie w ramiona.

Nie mogłam złapać równowagi, ściskając się z użyciem prawej ręki - to

znaczy lewa była właściwie ruchoma, tylko od łokcia dość odrętwiała.
Niezdarna.

Doktor Martinez podeszła do Kła z wyciągniętymi rękami, ale ledwie

spojrzała na niego, stanęła, uśmiechnęła się ciepło i podała mu dłoń. Uścisnął ją.
Odetchnęłam.

- Cieszę się, że cię poznałam - powiedziała. Wyglądało, jakby siłą

powstrzymywała się przed chwyceniem go w objęcia. Kieł stał sztywno, nie
odzywając się. - Opiekuj się Max.

Skinął głową. Kącik ust mu zadrgał. Wiedział, że na myśl o tym, iż ktoś

miałby się mną opiekować, dostawałam szału. Łypnęłam na niego.
Porozmawiamy sobie na ten temat, nie ma co.

- Na razie - rzucił do Elli i doktor Martinez.
Jak zawsze wylewny i uczuciowy.
Potem wziął rozbieg, skoczył w górę i rozłożył skrzydła na chwilę przed

zderzeniem z drzewami. Ella i jej mama jęknęły z podziwem na widok jego
ponadczterometrowych skrzydeł, bez trudu unoszących go w niebo. Były tak
ciemne, że w słońcu wydawały się prawie fioletowe.

Rzuciłam ostatni uśmiech Elli i doktor Martinez. Było mi smutno, ale nie aż

tak jak ostatnio, choć teraz miałam bezwładną rękę. Dziś czułam, że znowu je
odnalazłam. Zawsze mogę tu wrócić.

I może naprawdę tak zrobię, kiedy to wszystko się skończy. Jeśli się

skończy.

Znowu frunęłam. Uczucie tak cudowne i ożywcze jak zawsze. Kieł i ja nie

odzywaliśmy się do siebie przez jakieś czterdzieści minut. Pruliśmy do wąwozu,
w którym zostawiliśmy stado. Bałam się i zaczęłam rozważać niemal nierealny
pomysł, by kupić wszystkim komórki, żebyśmy mogli w takich sytuacjach
utrzymywać kontakt.

W końcu nie dało się tego dłużej unikać.
- No więc o co ci chodzi? - rzuciłam szorstko.
A on, jakby tylko na to czekał, uniósł się i przyspieszył tak, że znalazł się tuż

nade mną. Bo w czasie lotu to najłatwiejszy sposób, żeby coś komuś podać.

Podniosłam prawą rękę, a on wcisnął mi w nią biały kawałek papieru.

Po chwili znowu leciał tuż obok mnie.
To było zdjęcie. Od razu je poznałam.
Zdjęcie małego Gazownika, które Kieł i ja znaleźliśmy kiedyś w

opuszczonej ruderze, jakieś tysiąc lat temu. Zostawiłam je w plecaku w
wąwozie.

- Po co to zabrałeś?
- Nie zabrałem. - Głos miał spokojny jak zawsze, ale zauważyłam napięcie

jego mięśni. - Znalazłem.

- Co? - Nie zrozumiałam. - Gdzie znalazłeś?
Między dwiema książkami w domowym gabinecie doktor Martinez -

powiedział, patrząc na mnie. - Między książką o teorii rekombinacji DNA... i
podręcznikiem ornitologii.

Ha. Gdyby nagłe olśnienie miało siłę fizyczną, głowa by mi wybuchła, a

kawałki mózgu obryzgałyby jakiegoś biednego leszcza na parkingu przed
sklepem, nad którym przelatywaliśmy.

Ograniczę się więc do stwierdzenia, że byłam oszołomiona, a uwierzcie,

niełatwo mnie oszołomić.

Szczęka mi zjechała. Gapiłam się na ponurą twarz Kła i trwałam z

rozdziawioną paszczą. Zamknęłam ją tylko dlatego, że zaczęły mi do niej
wpadać muchy.

Przewodzę naszemu stadu nie bez powodu. No tak, jestem najstarsza, ale

również inteligentna, szybka, silna i zdeterminowana. Chcę być szefową. Jestem
stworzona do podejmowania decyzji. A teraz, w przenikliwy sposób, typowy dla
wszystkich wielkich przywódców, dodałam dwa do dwóch i rzuciłam pytanie
trafiające w sedno problemu:

- Yyyyy?
- Znalazłem to zdjęcie w domowym gabinecie doktor Martinez - zaczął Kieł,

ale machnęłam ręką, żeby się zamknął.

- Przeszukałeś jej gabinet?
Mnie to nie przyszło do głowy. Ani za pierwszym razem, ani teraz.
Patrzył na mnie niewzruszony.
- Szukałem spinacza.
- Ma książki o rekombinacji DNA?
- I o ptakach.
- To weterynarz.
- Dobra, weterynarz. Ale anatomia ptaków plus teoria rekombinacji DNA,

plus zdjęcie Gazownika...

- Boże, nie mogę myśleć - wymamrotałam, przyciskając dłoń do głowy.

Wszystko to są części większego obrazu, odezwał się pomocnie Głos. A ty

musisz tylko je poukładać.

Wróżby z chińskich ciasteczek nie robią na mnie wrażenia. Coś takiego

sama mogłam wymyślić. Nie potrzebuję do tego nadającego mi w głowie Głosu.

- O, czyżby? - warknęłam. - Muszę je tylko poukładać? Fantastycznie!

Dzięki za genialną radę! Szkoda, że nie powiedziałeś mi wcześniej, ty...

Uświadomiłam sobie, że mówię to na głos, i od razu zamilkłam.
Nie wiedziałam, co myśleć. Przyznać się do tego mogłam tylko Kłowi.

Gdyby byli tu inni, zrobiłabym coś, żeby zatuszować prawdę.

Pokręciłam głową.
- Nie rozumiem, co jest grane. Wiem, że mi pomogła. Nawet dwa razy.
Kieł nie odpowiedział, co jest jego wkurzającym zwyczajem.
Prawie dolecieliśmy już do wąwozu, w którym zostało stado. Rozejrzałam

się po okolicy, ale nie widziałam dymu z ogniska. Co znaczyło, że choć raz
wykazali się inteligencją albo...

Zapikowaliśmy w dół, ale już wiedzieliśmy. Nie musiałam dotykać

wygasłego popiołu ani szukać śladów, choć oczywiście to zrobiłam.

Wszystko było obrzydliwie, mdląco jasne: stado zniknęło stąd parę dni temu.

Zryte podłoże w jaskini świadczyło o stoczonej walce.

Kiedy ja radośnie opychałam się domowymi ciasteczkami, moi przyjaciele

wpadli w pułapkę. Wiedziałam, co to oznacza.

Oparłam głowę na dłoni; druga, lewa, opadła bezsilnie.
- Cholera.
Bardzo oględnie mówiąc.

Kiedy Kuks w końcu otworzyła oczy, ciężarówka była w ruchu. Kuks nie

pamiętała ostatnich godzin, więc doszła do wniosku, że zasnęła.

Odwróciła się i zobaczyła Gazika i Iggy’ego. Leżeli z zamkniętymi oczami.

Może spali. Total, wyczerpany, leżał nieruchomo na boku. Nawet nie ziajał.

Angeli nie było. Max i Kieł nie mieli pojęcia, co zaszło i gdzie ich szukać.

Iggy się poddał.

Gazownik nie powiedział tego wprost, ale Kuks wiedziała, że strasznie się

bał. Na jego brudnych policzkach widniały ślady łez. Wydawał się jeszcze
młodszy i bezradny jak nigdy.

Kuks poruszyła się lekko. Pięć Fruwołków siedziało z przodu ciężarówki,

pod ścianami. Wyglądały niemal jak prawdziwi Likwidatorzy, choć trochę się
od nich różniły. Ogólnie rzecz biorąc, były to powleczone cienką skórą roboty.
Ich futro nie było tak gęste jak u Likwidatorów. I nigdy nie przekształcały się w
ludzi - przez cały czas pozostawały w wilczej postaci.

Znowu zamknęła oczy. Była zmęczona i obolała. Zbyt wykończona, by

myśleć. Trzeba ułożyć plan. Wszystko wydawało się przerażające i zbyt trudne.

Ciężarówka zwolniła z przeraźliwym piskiem hamulców. A potem zaczęło

bardziej rzucać, jakby zjechali z jezdni i skręcili na bitą drogę. Au, au, au,
myślała Kuks, zagryzając wargi, żeby nie krzyknąć. Gazik i Iggy rozkleili
powieki, a Total drgnął.

- Mam nadzieję, że to przerwa na siusiu - mruknął.
Na zewnątrz rozległy się krzyki. Dzieci z trudem usiadły. Wszyscy nadal

mieli związane z tyłu ręce.

Drzwi ciężarówki otworzyły się z hukiem. Do środka wdarło się jaskrawe

słońce. Zamrugali i odwrócili głowy. Fruwołki podeszły do drzwi.

Znowu dobiegły ich krzyki i podniesione głosy. Przez otwarte drzwi Kuks

nie widziała nic z wyjątkiem piaszczystej drogi z krzakami po obu stronach. Nie
było żadnych budynków, żadnych elektrycznych drutów. Nikt im nie pomoże.
Nie ma dokąd uciekać. Skrzydła mieli przyklejone taśmą do pleców.

- Co się dzieje? - szepnął cichutko Iggy, ale Fruwołek usłyszał go i kopnął.
- Milcz! - warknął jakby nagranym głosem.
Rozległ się tupot wielu stóp zbliżających się do drzwi ciężarówki. Kuks

przygotowała się na to coś, co miało się wydarzyć.

Ale czegoś takiego nie spodziewałaby się i za milion lat.
Wokół ciężarówki stał tłum Fruwołków z zarośniętymi twarzami, które

wykrzywiał identyczny grymas. Kuks przełknęła ślinę, usiłując udawać odwagę,
której nie czuła.

Ten tłum falował. Rozstępował się przed kimś. Przed Max? Serce zabiło jej

mocniej. Widok Max, nawet związanej, w złym stanie, wrzuconej do
ciężarówki, byłby czymś cudownym, tak bardzo upragnionym...

To był Jed!
Ujrzawszy twarz człowieka, który w dzieciństwie tyle dla niej znaczył, Kuks

poczuła dziwny skurcz serca. Jed ich uratował. Potem umarł - a raczej tak
myśleli. Potem znowu się pokazał, jako jeden z NICH. Kuks wiedziała, że Max
go nienawidzi, i także go nienawidziła.

Zmrużyła oczy.
Zza pleców Jeda wyłonił się Likwidator, prawdziwy. Ari! Ari, który też

umarł i też nie naprawdę. Ari był jedynym prawdziwym Likwidatorem, którego
ostatnio zobaczyli.

Kuks miała znudzoną minę, tak jak tysiące razy wcześniej Max i Kieł. Jasne,

jasne, Jed i Ari, pomyślała. Pokażcie mi coś nowego.

Zza pleców Ariego wyłonił się ktoś inny.
Kuks otworzyła szeroko oczy. Oddech zamarł jej w krtani. Rozchyliła usta,

ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

Wymówiła bezgłośnie jedno słowo: Angela.
Spojrzała w błękitne oczy małej. Wydawały się zupełnie obce. Kuks nigdy

jej takiej nie widziała.

- Angela! - rozpromienił się Gazownik, choć jednocześnie wydawał się

trochę stropiony.

- Angela? - odezwała się wreszcie Kuks.
Strach spływał jej po plecach jak strużka zimnej wody.
- Pora umierać - powiedziała Angela słodkim, dziecinnym głosikiem.

- To za łatwe - mruknął Kieł, przyglądając się terenowi z wysokości

sześciuset metrów. - Też tak myślę. Brakuje tylko wielgaśnych żółtych strzałek
z napisem „TĘDY!". Zataczaliśmy wielkie koła nad drogą. Ślady ciężarówki
znaleźliśmy w ciągu godziny. Była ogromna, z mnóstwem kół, zjechała z szosy
na pustynię i przemierzyła ponad kilometr, po czym wróciła na szosę. Nie
potrafiliśmy znaleźć żadnego powodu, dla którego ktoś chciałby w tym miejscu
zboczyć z drogi. Chyba że byliby to na przykład przemytnicy kaktusów.
Zbieracze piasku. Albo filmowcy.

Byliśmy w samym środku Zadupia Wielkiego. Przez całe kilometry ciągnęła

się tylko jedna szosa. Z wyraźnymi śladami opon. To chyba dość oczywiste?

- Dajemy się na to nabrać, bo nagle, niespodziewanie, cofnęliśmy się w

rozwoju do stadium niewiarygodnej głupoty? - odezwałam się.

Kieł ponuro skinął głową.
- Dajemy się nabrać, bo nie mamy wyboru.
- Aaaaa. Czyli o to chodzi.
Trzy godziny później zobaczyliśmy osiemnastokołowego tira,

zaparkowanego na poboczu drogi w najbardziej chyba samotnym, opuszczonym
zakątku Arizony. Stąd nie dodzwoni się człowiek na pogotowie. Ani na policję.
Można dawać sygnały flarami, a i tak nikt tego nie zauważy.

- Zdaje się, że to tutaj - westchnęłam. - I coś tam tłoczno. A myślałam, że

wszyscy Likwidatorzy zostali wyeliminowani.

- Czyli że Głos cię okłamał?
- Nie - odparłam powoli, spływając w dół na nurcie powietrza. - Nigdy mnie

nie okłamał. A więc te stworzenia to nie Likwidatorzy. To ich zastępcy. Super,
co?

- Aha. - Kieł potrząsnął głową z gigantycznym niesmakiem. - Stawiam pięć

dolców na to, że są wredniejsi od oryginałów. I pewnie uzbrojeni.

- Nie wątpię.
- I oczywiście się nas spodziewają.
- I się nie zawiodą.
- Do bani. - Kieł patrzył na wszystko, tylko nie na moją bezwładną lewą

rękę.

- Dałoby się wytrzymać, gdybyś miał choć minimalny kontakt z

rzeczywistością.

Zatoczyłam wielkie koło, usiłując przygotować się na beznadziejną walkę.

Stawaliśmy przeciwko kilku setkom stworzeń gorszych od Likwidatorów. Nie
miałam pojęcia, czy reszta stada będzie mogła nam pomóc.

Zasadniczo była to misja samobójcza.
Znowu.
- Jest w tym jeden plus - odezwał się Kieł.
- Tak? Mianowicie? Że nowi, udoskonaleni Likwidatorzy najpierw nas

zmasakrują, a dopiero potem zabiją?

Kieł nagle się rozpromienił. Tak mnie to zaskoczyło, że zapomniałam

machać skrzydłami i spadłam parę metrów w dół.

- Koooochasz mnie - zanucił, uśmiechając się zarozumiale. - O taaak - dodał,

rozkładając ręce.

Mój wrzask wściekłości dał się pewnie słyszeć w Kalifornii, a może i na

Hawajach. Bez wątpienia usłyszała go nieznana armia na dole. Nie ruszyło mnie
to. Złożyłam skrzydła i zapikowałam w dół, żeby jak najszybciej oddalić się od
Kła. Dzięki niemu ogarnęła mnie ślepa żądza mordu. Byłam gotowa wykończyć
parę tysięcy następców Likwidatorów, kimkolwiek byli.

I może o to chodziło Kłowi.
Dziwne, ale udało nam się wylądować na dachu tira, nie przebiwszy go na

wylot.

Wszyscy spojrzeli na nas. Byli podobni do Likwidatorów, ale jacyś inni. Na

razie nie rozumiałam, na czym polega różnica.

- Iggy? - ryknęłam.
- Max! - usłyszałam zduszony krzyk w ciężarówce.
- Żyjecie... - zaczęłam, a potem zobaczyłam Jeda, Ariego i Angelę. - Angela!

- krzyknęłam. - Nic ci nie zrobili? Zaraz ich...

Spojrzałam w lodowate oczy Angeli i momentalnie znieruchomiałam.
- Mówiłam ci, że to ja powinnam dowodzić - powiedziała Angela z

mrożącym krew w żyłach chłodem. - Teraz umrzesz. Ostatnie laboratoryjne
formy życia mają być wyeliminowane. Ty też. - Obejrzała się na Jeda. - Tak?

Jed przytaknął, a potem świat zgasł w ułamku sekundy.

Część Druga

WITAJ, SZKOŁO - NA ZAWSZE

Miałam wrażenie, że ktoś rzuca moją głową w marmurowe kręgle.
Serce mi łomotało, oddech był płytki i urywany, wszystkie mięśnie mnie

bolały. Nie wiedziałam, co się dzieje, ale działo się źle.

Otworzyłam oczy.
Słowo „źle" okazało się przeraźliwie nieadekwatne do sytuacji. Jakby

pochodziło z innego języka. Z języka naiwnych idiotek.

Leżałam przywiązana do szpitalnego łóżka. Na przegubach i kostkach

miałam grube pęta na rzepy.

I nie byłam sama.
Z trudem uniosłam głowę, walcząc z gwałtowną falą mdłości. Zakrztusiłam

się i konwulsyjnie przełknęłam ślinę.

Na lewo, także przywiązany do metalowego łóżka, leżał Gazownik.

Oddychał nierówno, drżąc przez sen.

Obok niego Kuks poruszyła się i cicho jęknęła.
Po prawej stronie zobaczyłem Iggy’ego. Leżał bardzo sztywno, z otwartymi

oczami, wpatrzony w sufit, którego nie widział.

Za nim Kieł w milczeniu szamotał się w więzach. Twarz miał bladą i zaciętą.

Kiedy poczuł na sobie mój wzrok, przez ułamek sekundy w jego oczach
pojawiła się ulga.

- W porządku? - wymówiłam bezgłośnie.
Skinął głową szybko i nieznacznie, po czym wskazał nią innych. Ze

zmęczeniem przytaknęłam, podsumowując naszą sytuację uniwersalną miną:
„Ale dno". Kieł przechylił głowę w stronę łóżka naprzeciwko. Leżał na nim
Total - można by sądzić, że nie żyje, gdyby od czasu do czasu nie drgały mu
mięśnie. Łapki miał związane tak jak my ręce i nogi. Wyglądał marnie, na pysku
brakowało mu sierści.

Ostrożnie, żeby nie zwymiotować, odwróciłam głowę i oceniłam otoczenie.

Znajdowaliśmy się w pustym białym pokoju bez okien. Wydawało mi się, że za
łóżkiem Kuks dostrzegam drzwi, ale nie miałam pewności.

Iggy, Kieł, ja, Gazik, Kuks, Total.
Angeli nie było.
Nabrałam tchu, przygotowując się, by szarpnąć więzy, i nagle poczułam ten

zapach. Ten chemiczny, antyseptyczny zapach alkoholu, pasty do podłóg,
plastiku. Zapach, który przez pierwsze dziesięć lat mojego życia towarzyszył mi
w każdej chwili.

Spojrzałam w przerażeniu na Kła. Pytająco uniósł brew.
Strasznie chciałam się mylić, ale czułam, że niestety, mam rację.
- Szkoła - powiedziałam bezgłośnie.

Oczy Kła błysnęły. Tylko takiego potwierdzenia potrzebowałam.
Wróciliśmy do Szkoły.

Szkoła - koszmarne, straszliwe miejsce, z którego przez cztery lata

usiłowaliśmy się uwolnić, wyrwać. W Szkole robiono na nas doświadczenia,
przeprowadzano testy, eksperymentowano.

Przez nią nie mogę znieść ludzi w białych fartuchach i nigdy nie polubię

chemii. Przez nią na widok psiego transportera w sklepie zoologicznym dostaję
zimnych dreszczy.

- Max? - Głos Gazika był suchy, zachrypnięty.
- Cześć, skarbie - odezwałam się cichutko.
- Gdzie jesteśmy? Co się dzieje?
Nie chciałam mu mówić, ale kiedy szukałam jakiegoś przekonującego

kłamstwa, sam się domyślił. Spojrzał na mnie ze zgrozą. Wypowiedział
bezgłośnie: „Szkoła", a ja musiałam przytaknąć. Opadł na łóżko. Jego niegdyś
puszyste, jasne włosy były ciemnoszare i zlepione.

- No nie - odezwał się Total z urazą. - Żądam prawnika.
Ale charakterystyczna wojowniczość znikła w jego głosie, a zastąpił ją

bolesny smutek.

- Mamy plan B? Albo C? Albo Z? - spytał apatycznie Iggy, jakby stracił

nadzieję i dawał się bezwolnie nieść losowi.

Odkaszlnęłam i przełknęłam ślinę.
- Oczywiście - potwierdziłam, siląc się na władczy ton. - Zawsze mamy plan

awaryjny. Najpierw uwolnimy się z tych pęt.

Poczułam, że Kuks się budzi. Spojrzałam w jej stronę. Wielkie brązowe oczy

patrzyły na mnie poważnie. Usta się zacisnęły, żeby nie drżeć. Na policzku
miała fioletowego siniaka, inne na ramionach. Zawsze uważałam ją za dziecko,
jak Gazika i Angelę, ale nagle wydała mi się dziesięć lat starsza.

Bo wiedziała. To mówiły jej oczy.
Wiedziała, że jesteśmy w strasznych opałach, a ja nie mam żadnego planu. I

nie ma dla nas nadziei.

I tak było.

Nie wiem, ile minęło czasu - ręce mi już zdrętwiały, ale jeszcze nie

poczułam na kostkach palących igiełek - drzwi się otworzyły.

Do pokoju weszła drobna siwa kobieta w białym fartuchu. Niosła tacę.
Babunia z piekła rodem.
W pokoju rozszedł się nowy zapach.
Usiłowałam nim nie oddychać, ale się nie dało.
Kobieta podeszła do mnie z uśmiechem. Wyglądała na sympatyczną.
Pozbieraj się, Max. Sama to do siebie powiedziałam. Od tamtej awantury na

pustyni Głos się nie odzywał.

Usiłowałam wyglądać tak beztrosko, jak to możliwe w przypadku

czternastolatki przywiązanej do szpitalnego łóżka gdzieś w piekle.

- A to dobre - odezwałam się chłodno. - Tortura ciastek z czekoladą. To pani

pomysł?

Kobieta drgnęła, ale usiłowała ukryć zaskoczenie.
- Pomyśleliśmy, że może jesteście głodni - oznajmiła. - Prosto z piekarnika.
Poruszyła tacą, żeby boski waniliowy zapach świeżo upieczonych ciasteczek

dotarł do każdego z nas.

- Aha - mruknęłam jadowicie. - Bo jak wiadomo, wszyscy szaleni naukowcy

w każdej wolnej chwili pieką ciasteczka. Litości.

Kobieta zrobiła zdziwioną minę. Zezłościłam się tak, że zrobiło mi się

cieplej.

- Duże brawa za tę celę - ciągnęłam. - Więzy to wprost dotknięcie geniuszu.

Szacunek. Bardzo dobry początek. Pani wybaczy, ale te śliczne ciasteczka to
jakaś żenada. Była pani na wagarach, kiedy uczyli, jak trzeba traktować
więźniów?

Na jej policzkach wystąpiły różowe plamy. Cofnęła się o krok.
- Darujcie sobie te parszywe ciastka - dodałam, mrużąc wrednie oczy, po

czym warknęłam: - Róbcie, co tam sobie zaplanowaliście w tych robaczywych
umysłach. Bo wszystko inne to marnowanie czasu.

Kobieta ruszyła do drzwi. Twarz miała nieruchomą jak maska.
To jest nasz plan, pomyślałam. Kiedy przyjdą zrobić z nami to, co

zamierzają, będziemy mieli szansę. I wykorzystamy ją.

Była prawie przy drzwiach, kiedy Total podniósł słabo łebek.
- Nie tak szybko - wychrypiał. - Ja się poczęstuję. Nie jestem taki dumny.
Kieł i ja wymieniliśmy spojrzenia. Wzniosłam oczy do nieba.
Kobieta była trochę zdziwiona, że Total mówi. Nie wiedziała, jak

zareagować, więc wybiegła, zatrzaskując drzwi tak mocno, że poczułam ten
wstrząs w kościach.

A więc w chwili, gdy nas rozwiążą, robimy piekło - zarządziłam następnego

ranka, kiedy wszyscy się obudzili. Przynajmniej zakładałam, że to rano, bo

znowu włączono światła.

Wszyscy pokiwali głowami, ale nikt nie okazywał wściekłości koniecznej,

żeby ucieczka się powiodła.

- Już nieraz byliśmy pod ścianą - przypomniałam im. - Oni zawsze dają

ciała. Zawsze popełnią jakiś błąd. Za każdym razem byliśmy od nich lepsi i
teraz będzie tak samo.

Zero reakcji.
- Ludzie, weźcie się w garść - usiłowałam ich zmobilizować. - Niech szalona

furia zaróżowi wam gębusie.

Kuks uśmiechnęła się blado, ale reszta była jakby pogrążona we własnym

świecie. Kieł spojrzał na mnie ze zrozumieniem. Chciało mi się wyć z
bezradności i wściekłości.

Drzwi otworzyły się z sykiem i szybko zerknęłam na pozostałych, wzrokiem

dając im znak: teraz!

Do sali wszedł Jed, a za nim Anne Walker, której nie widzieliśmy od chwili,

kiedy prysnęliśmy z jej wymuskanego domku w Wirginii. Ostatnim członkiem
tego wrednego tria była dziewczynka o złotych loczkach. Angela jadła
ciasteczko z czekoladą i spokojnie patrzyła na mnie wielkimi błękitnymi
oczami.

- Angela, jak mogłaś? - Gazikowi głos się załamał.
- Cześć, Max - odezwała się Anne Walker.
Już się nie uśmiechała. Nie starała się wyglądać jak nasza przybrana

mamusia.

Westchnęłam ciężko i spojrzałam w sufit. Nie płacz. Nie waż się uronić ani

jednej łzy.

Jed stanął przy moim łóżku, tak blisko, że czułam zapach jego wody po

goleniu. Ten zapach obudził we mnie mnóstwo wspomnień z dzieciństwa, tych
lat między dziesiątym a dwunastym rokiem życia, kiedy byłam najszczęśliwsza.

- Cześć, Max - rzucił cicho, przyglądając mi się uważnie. - Jak się czujesz?
W dziesięciostopniowej skali głupoty to pytanie dostałoby jedenaście

punktów.

- Ależ doskonale - powiedziałam wesoło. - A ty?
- Mdłości? Ból głowy? Omamy?
- Omamy tak. Jeden stoi przede mną i gada.
Dotknął koca osłaniającego moją nogę. Ledwie się powstrzymałam, żeby nie

drgnąć.

- Ostatnio dużo się działo, co?
Łypnęłam na niego.
- No. Dość. Niestety, nadal się dzieje.
Jed odwrócił się i skinął głową Anne Walker, która stała z obojętną miną.
Zaczęło do mnie docierać, że nie całkiem rozumiem tę całą sytuację.
- Max, muszę ci powiedzieć coś, w co trudno będzie ci uwierzyć - zaczął

Jed.

- Że jesteś dobry? Że nie jesteś najgorszym zdrajcą, kłamcą i palantem na

świecie?

Uśmiechnął się smutno.
- Prawda wygląda tak, że nic nie jest tym, czym się wydaje.
- Aha. Tak ci powiedzieli Obcy, kiedy przestałeś nosić na łbie foliowy kask?
Anne podeszła do mnie. Jed zrobił ruch, który miał oznaczać: „Pozwól, że

się tym zajmę", ale ona tylko machnęła ręką.

- Prawda wygląda tak, że jesteście w Szkole.
- Coś podobnego. Eee, zaraz... niech zgadnę... jestem hybrydą, kombinacją

człowieka i ptaka? A wy mnie złapaliście. I zaraz... aha, jestem przywiązana do
szpitalnego łóżka. Pewnie nawet mam skrzydła! Zgadłam?

- Nie. Nie rozumiesz - powiedziała energicznie. - Jesteś w Szkole, bo nigdy

jej nie opuściłaś. Wszystko to, co twoim zdaniem cię spotkało, było snem.

Przyjrzałam się Anne z podziwem.
- No, no. Zupełnie nowa taktyka. Tego się nie spodziewałam. - Spojrzałam

na stado. - A wy się spodziewaliście?

Nieufnie pokręcili głowami.
- Ale mnie pani zaskoczyła. Dobre!
- To prawda - oznajmiła Anne. - Wiesz, że jesteś eksperymentalną formą

życia z rekombinowanym DNA. Wiesz, że w czasie swojego krótkiego życia
przeszłaś testy. Częścią eksperymentu było testowanie możliwości wyobraźni,
jak również naszej zdolności do manipulowania twoimi wspomnieniami, a
nawet ich tworzenia. Pozwolono nam zastosować kilka eksperymentalnych
metod, dzięki którym mogliśmy dać ci wspomnienia wydarzeń, jakich tak
naprawdę nie przeżyłaś.

Po co to robiła? Dlaczego zadawała sobie tyle trudu?
- Czy naprawdę czujesz, że mieszkałaś w Kolorado z Jedem? Że Angela

została porwana? Że ją odbiliście? Że byliście w Nowym Jorku? Że zabiłaś
Ariego? Że mieszkaliście ze mną w Wirginii? - Uniosła brew.

Zmrużyłam oczy i milczałam. Wiedziałam, że reszta stada chłonie każde jej

słowo.

- To my daliśmy ci te wspomnienia. Monitorowaliśmy pracę twojego serca i

płuc, kiedy wyobrażałaś sobie bójki i walki. To my wybraliśmy Nowy Jork,
Florydę, Arizonę. Pamiętasz doktor Martinez i Ellę? Te twory pozwoliły nam
przetestować twoją psychologiczną i fizyczną reakcję na ciepłe, serdeczne
środowisko.

Krew mi zlodowaciała. Wiedzieli o Elli i doktor Martinez. Skąd? Zrobili im

krzywdę? Zabili je?

Usiłowałam zachować spokój, zwolnić spanikowany oddech. Nie pokażę im,

że mnie to ruszyło. Takiego koszmaru jeszcze nie przeżyłam.

- Mieszkanie z tobą też było testem? Chciałaś się przekonać, jak reaguję na

zakłamaną smoczycę, która nie nadaje się na matkę?

Na policzkach Anne pojawiły się dwie czerwone plamy. Punkt dla Max.
- Skarbie, ty nam nadal nie wierzysz - powiedział Jed.
- Aha. Bo nie oszalałam. - Ale głos miałam trochę zduszony.
Jed delikatnie ujął moją lewą rękę. Odruchowo chciałam mu ją wyrwać, ale

nie zdołałam. Jed ostrożnie odwrócił ją, osłaniając wewnętrzną część
przedramienia.

- Patrz, Max - powiedział bardzo łagodnie. - To nie była prawda. To sen.

Nigdy nie opuściłaś Szkoły.

Pamiętacie te wybrzuszone czerwone blizny na mojej ręce, pamiątkę po

samodzielnym wyciąganiu chipa? I operację, którą przeszłam parę dni temu?
Zostały mi po niej proste, czyste, mniej więcej centymetrowe ślady.

Teraz przedramię było pozbawione blizn. Zupełnie. Gładkie i nieskalane.

Spróbowałam poruszyć palcami. Udało się. Moja lewa ręka była zdrowa.

Gazik odetchnął głęboko, ze zdumieniem. Ja starałam się w ogóle nie

oddychać, nie przełykać śliny, nie zdradzać, jak bardzo jestem wstrząśnięta.
Potem coś mi przyszło do głowy. Totala spotkaliśmy w Nowym Jorku.

- A Total? - rzuciłam triumfalnie. - Też nam się przyśnił?
Jed spojrzał na mnie z litością.
- Tak, skarbie. On też. Nie ma żadnego Totala, mówiącego psa.
Odstąpił na bok, żebyśmy mogli zobaczyć łóżko stojące naprzeciwko. Było

puste. Gładko pościelone. Totala nigdy tu nie było, tak?

Dobra, przyznaję, nieludzko się wystraszyłam. Albo majstrowali mi w

mózgu, albo... jeszcze bardziej majstrowali mi w mózgu. Zrobiłam
błyskawiczny przegląd możliwości:

1. Kłamią (oczywiście).
a. Kłamią, że przez cały czas byliśmy w Szkole.
b. Nie kłamią, że przez cały czas byliśmy w Szkole.
2. Wszystko, co się dzieje, nawet w tej chwili, to tylko halucynacja.
3. Wszystko, co się działo do tej chwili, było tylko wywołanymi przez

specyfiki koszmarami i snami (anorektycznie wątła szansa).

4. Kłamią czy nie, sen czy nie, muszę się natychmiast uwolnić, skopać ich

żałosne tyłki i zakończyć to wszystko.

Opadłam na cienką poduszkę. Zerknęłam na stado. Widziałam, jak dorastają,

jak stają się coraz wyżsi, jak rosną im włosy. Czy mogliśmy tu leżeć, związani,

przez lata? A może zostaliśmy stworzeni już tacy, jacy jesteśmy teraz?

Spojrzałam na Angelę, myśląc, jak by to było dobrze, gdyby przesłała mi

jakąś pocieszającą myśl. Ale nie poczułam nic. Zupełnie nic.

Nie potrafiłam już myśleć. Byłam głodna, obolała i z trudem panowałam nad

narastającą paniką. Zamknęłam oczy, usiłując oddychać spokojnie.

- Jak się w tym lokalu zamawia żarcie? - spytałam w końcu.
- Coś wam przyślemy - powiedział Jed.
- Ostatni posiłek - dodała Angela tym swoim dziecinnym głosikiem.
Otworzyłam oczy.
- Przykro mi, Max - odezwała się Anne Walker - ale jak już się pewnie

domyśliliście, kończymy wszystkie eksperymenty z rekombinowanym DNA.
Wszystkie ludzko - wilcze mieszańce zostały wycofane. Pora, żeby to samo
zrobić z wami.

A to tłumaczyło, dlaczego nie widzieliśmy ostatnio prawdziwych

Likwidatorów. Gazik opowiedział mi o tych mechanicznych Fruwołkach.

- Wycofać, czyli zabić? - poinformowałam się uprzejmie. - Tak sobie

radzicie z wyrzutami sumienia? Używając ładnych słów na określenie śmierci i
morderstwa? - I dodałam głosem telewizyjnej spikerki: - „W dzisiejszych
wiadomościach: siedem osób wycofanych w strasznym wypadku na autostradzie
numer siedemnaście".

- Zmieniłam głos. - „Jimmy, odłóż strzelbę, nie wycofuj tego ptaszka!" - A

potem: „Nie wycofuj mnie! Weź sobie mój portfel!".

Spojrzałam na Jeda i Anne. Lodowata furia zmieniła moją twarz w kamienną

maskę.

- To się sprawdza? Dzięki temu możecie patrzeć na siebie w lustrze? Dobrze

śpicie w nocy?

- Przyniesiemy wam coś do jedzenia - rzuciła Anne i szybko wyszła.
- Max... - zaczął Jed.
- Nie odzywaj się do mnie! - warknęłam. - Zabieraj ze sobą tę zdrajczynię i

wynocha z naszej celi śmierci!

Angela nie zmieniła wyrazu twarzy. Spojrzała na mnie, a potem na Jeda,

który z westchnieniem wziął ją za rękę. Oboje wyszli. Dygotałam ze
zdenerwowania. W ostatnim przypływie sił szarpnęłam się w więzach, natężając
moje nadludzko rozwinięte mięśnie.

Zero efektu.
Opadłam na łóżko. W oczach stanęły mi łzy. Byłam na siebie wściekła, że

stado widzi mnie w takim stanie. Poruszyłam palcami lewej ręki, spojrzałam na
nią, szukając blizn. Nic.

- No, nawet nieźle poszło - odezwał się Kieł.

Dobra, jedno podstępne pytanko: jeśli śnisz, że szaleni naukowcy przykuli

cię do łóżka w tajnym laboratorium, a potem zasnęłaś i coś ci się przyśniło, to
czy to jest prawdziwy sen?

Co jest snem?
Co się liczy?
Skąd można to wiedzieć?
Przez cały dzień torturowałam się tymi jałowymi rozmyślaniami.

Doprowadziły mnie one do następnego pytania: jeśli torturuję się, usiłując
zrozumieć sytuację, czy to znaczy, że to oni mnie torturują? Bo to oni
zaaranżowali całą sytuację?

W każdym razie musiałam w końcu „zasnąć", bo nagle poczułam, że ktoś

potrząsa moim ramieniem. Błyskawicznie wróciłam do „rzeczywistości".

Jak zawsze, ocknęłam się w pełni przytomna, odruchowo usiłując przybrać

pozycję do walki. Z marnym efektem przez te więzy.

W ciemnościach widzę doskonale. W ułamku sekundy rozpoznałam znajomą

niezdarną sylwetkę. Złe wieści.

- Ari! - szepnęłam niemal bezgłośnie.
- Cześć, Max - powiedział Ari i po raz pierwszy od dawna nie przypominał

przypadku do leczenia.

Ostatnio ten biedny popapraniec za każdym razem, gdy go spotkałam,

wyglądał coraz bardziej tak, jakby stał na krawędzi szaleństwa, z jedną nogą na
skórce banana.

A teraz był... no, może nie aż normalny, ale przynajmniej bez piany na

ustach.

Czekałam, kiedy strzeli we mnie jadem.
Ale nie uraczył mnie wrednymi uwagami, kpinami ani groźbami. Uwolnił mi

jedną rękę i przypiął ją do oparcia fotela na kółkach.

Hmmm. Czy potrafię latać przywiązana do fotela? Być może. Pewnie będę

się musiała przekonać. Właściwie gdybym rozpędziła ten fotel do jakiejś
rozsądnej prędkości, mogłabym zyskać pęd potrzebny do wspaniałego startu w
niebo.

Usiadłam na fotelu. Ari przypiął mi kostkę do pręta przed kółkiem. W chwili

gdy spięłam się, gotowa do skoku, szepnął:

- Zrobili ten fotel z ołowianych rur. Waży jakieś osiemdziesiąt kilogramów.
Psiakrew. Jestem wysoka jak na swój wiek, ale ze względu na genetyczne

modyfikacje kości i inne takie ważę góra pięćdziesiąt kilo. Oraz dlatego, że
prawie nigdy się nie najadam. A więc choć naprawdę jestem bardzo, bardzo
silna, nie dałabym rady wystartować z czymś tak ciężkim.

Spojrzałam z nienawiścią na Ariego.
- I co teraz? Zabierzesz mnie do swojego pana?

Nie dał się sprowokować.
- Chciałem cię tylko oprowadzić.

- Jejku, będziesz moim przewodnikiem? Teraz już wiem, że to sen -

syknęłam. Ale potem coś mi przyszło do głowy. - Powiedzieli mi, że wycofali
wszystkich Likwidatorów. I gdybym nie była przywiązana, zrobiłabym znak
cudzysłowu.

Ari posmutniał.
- Tak. Zostałem tylko ja. Resztę... zabili.
Z jakiegoś powodu to ciche, smutne potwierdzenie strasznego faktu ścięło

mi krew w żyłach. Choć zmienił się w bestię, czasami prawie widzę tego
chłopczyka, którym kiedyś był. Zmienili go, gdy miał trzy lata, i raczej bez
fantastycznego sukcesu. Biedak.

No tak, biedaczek, który parę razy chciał mnie zabić. Przyjrzałam mu się z

ukosa.

- Stado też jest na wylocie - powiedziałam. - Mnie kasują pierwszą? Dlatego

po mnie przyszedłeś?

Pokręcił głową.
- Dostałem pozwolenie, żeby cię oprowadzić. Wiem, że macie być wycofani,

ale nie wiem kiedy.

Wpadł mi do głowy pomysł.
- Słuchaj, Ari - zaczęłam, siląc się na przymilny ton. Nie wiem, czy mi

wyszło, bo groźby i złośliwości przychodzą mi bardziej naturalnie. - Może
wszyscy powinniśmy prysnąć. Nie wiem, co powiedział ci Jed, ale też możesz
być na liście zagrożonych gatunków.

Miałam mówić dalej, ale mi przerwał.
- Na pewno jestem - odezwał się, nadal bardzo cicho.
Wypchnął fotel na długi korytarz oświetlony jarzeniówkami i wyłożony

wszechobecnym linoleum. Nagle ukląkł i odsunął kołnierz koszuli.

Drgnęłam, ale on powiedział tylko:
- Patrz. Mam datę wygaśnięcia życia. Jak my wszyscy.
Z obrzydzeniem, ale i obrzydliwą ciekawością pochyliłam się ku niemu. Na

karku Ariego widniały cyfry, jakby wytatuowane. Data. Ten rok i chyba ten
miesiąc, choć nie miałam pewności. Zabawne, jak w niewoli traci się poczucie
czasu.

Yyyy, pomyślałam. A potem: biedny Ari. A jeszcze potem: może to kolejny

podstęp, jeszcze jedna sztuczka, żeby mnie do czegoś zmusić.

- Jak to „my wszyscy"? - spytałam podejrzliwie.
Jego oczy wyglądały jak oczy dawnego Ariego.

- My, eksperymenty. Mamy zaprogramowaną datę wygaśnięcia życia. Kiedy

termin jest bliski, na karku pojawia się znak. Mój pojawił się parę dni temu.
Czyli to już niedługo.

Spojrzałam na niego ze zgrozą.
- I co wtedy?
Wzruszył ramionami i popchnął dalej mój wózek.
- Umrę. Mogliby mnie zlikwidować razem z innymi, ale i tak mój czas jest

bliski, więc mnie zostawili. Poza tym, wiesz, jestem synem Jeda.

Głos mu się załamał. Wpatrywałam się nieruchomo przed siebie.
Podłość. Nawet jak na szalonych naukowców.

Nie wiem, czy często zwiedzacie tajne laboratoria, na przykład podczas

szkolnych wycieczek czy coś, ale mnie trafiła się taka okazja i gdybym miała
napisać o tym pracę, zatytułowałabym ją: „Makabra gorsza od wszystkich
waszych koszmarów, nawet jeśli macie wyjątkowo pokręconą wyobraźnię".

Dorastaliśmy tutaj (chyba). A w Instytucie w Nowym Jorku widzieliśmy

różne straszne rzeczy (chyba). No więc żadne przerażające dziwolągi nie są mi
obce. Ale Ari zwiózł mnie w dół korytarzami, potem windą. Dotarliśmy do
części Szkoły, których nigdy nie widziałam i nawet nie spodziewałam się
zobaczyć. I pozwólcie sobie powiedzieć, że w porównaniu z tym, co
zobaczyłam, ja i całe stado wyglądamy jak postacie z Disneylandu.

Nie wszystkie istoty miały rekombinowane DNA. Niektóre zostały

„udoskonalone", choć nie skrzyżowano ich z innymi gatunkami.

Zobaczyłam ludzkiego niemowlaka, który jeszcze nie potrafił chodzić -

siedział na podłodze i mamlał plastikową żabę, a jakiś fartuch pisał długie,
skomplikowane, niezrozumiałe zadanie matematyczne na wielkiej tablicy.

Inny fartuch spytał:
- Jak długo rozwiązywał to Feynman?
Ten pierwszy odpowiedział:
- Cztery miesiące.
Dziecko zostawiło żabę i poraczkowało do tablicy. Fartuch podał mu pisak.

Dziecko napisało skomplikowaną, niezrozumiałą odpowiedź z masą greckich
zawijasów.

Potem usiadło, spojrzało na tablicę i zaczęło gryźć bezzębnymi dziąsłami

koniec pisaka. Drugi fartuch sprawdził wynik. Pokiwał głową.

Pierwszy fartuch powiedział:
- Grzeczna dziewczynka.
I dał dziecku ciasteczko.
W innym pokoju zobaczyłam pudełka jakby z pleksiglasu, z rosnącymi w

nich jakimiś groteskowymi przejrzystymi tworami. Tkanka mózgowa unosząca
się w różnokolorowych płynach. Z pudełek wystawały przewody biegnące do
komputera. Fartuch wpisywał polecenia, a mózg najwyraźniej je wykonywał.

- Kogoś odmóżdżyło? - mruknęłam.
- Chyba sprawdzają, czy ludzie potrzebują ciała - odpowiedział Ari.
Zobaczyłam pokój pełen tych fałszywych Likwidatorów, Fruwołków.

Wisiały rzędami na metalowych hakach, jak obwisłe płaszcze w szafie.

Ich lśniące oczy były zamknięte. Każdy miał przewód wpięty w nogę.

Cienka, włochata skóra, pokrywająca metalową konstrukcję, gdzieniegdzie była
rozdarta. Wyłaniały się spod niej kółeczka i dźwignie. Dość odrażający widok.

- Ładują się - wyjaśnił Ari bezgłośnie.
Zaczęłam czuć, że mam już tego dosyć. Bardziej niż zwykle.
- Nazywają to mózgiem na patyku - powiedział Ari, wskazując palcem.
Zobaczyłam metaliczny kręgosłup z dwiema metalowymi nogami. Chodził

w kółko, płynnie, jak człowiek. Na szczycie kręgosłupa znajdowało się pudełko
z pleksiglasu, a w nim... nie, nie chomik... mózgopodobna narośl.

Minęła nas. Usłyszałam jakieś dźwięki, jakby to coś do siebie mówiło.
W następnym pomieszczeniu zobaczyliśmy małe, bardzo ludzkie dziecko,

może dwuletnie, z dziwnie napęczniałymi, rozbudowanymi mięśniami.
Wyglądało jak mały kulturysta. Wyciskało ponad sto kilo - pewnie osiem razy
więcej niż samo ważyło.

Nie mogłam tego dłużej znieść.
- I co teraz?
- Teraz cię odwiozę - powiedział Ari.
Jechaliśmy w milczeniu przez tę wioskę upiorów. Zastanawiałam się, jak - o

ile jego data przydatności była prawdziwa - musi się czuć, wiedząc, że jego kres
zbliża się z każdą minutą, z każdą sekundą. Stado i ja już tysiące razy staliśmy
twarzą w twarz ze śmiercią, ale zawsze istniał element „może nam się uda z tego
wyśliznąć".

Chodzić z datą wytatuowaną na karku... to jakby spoglądać w zbliżające się

światła pociągu, nie mogąc uciec z torów. W najbliższej przyszłości
zamierzałam skontrolować karki stada.

- Max... - Ari zatrzymał się przed drzwiami sali, w której było stado.
Czekałam, co powie.
- Chciałbym... - Głos mu się załamał.
Nie wiedziałam, co zamierzał powiedzieć, choć właściwie nie musiał

kończyć. Poklepałam jego dłoń, już na zawsze przekształconą w masywną,
owłosioną, pazurzastą łapę Likwidatora.

- Wszyscy tego chcemy, Ari.

Następnego dnia oswobodzili nas z więzów.
- Pora umierać? - spytała Kuks. Przysunęła się do mnie, a ja objęłam ją

mocno.

- Nie wiem, kochanie - powiedziałam. - Ale jeśli tak, to zabiorę paru ze sobą.
- Ja też - dodał odważnie Gazik.
Przytuliłam go do drugiego boku.
Kieł stał oparty o ścianę, wpatrując się we mnie. Nie mieliśmy czasu

pogadać na osobności, odkąd się tu znaleźliśmy, ale gdy poczułam, że na mnie
patrzy, usiłowałam mu przesłać spojrzenie, które zawierałoby wszystko, co mnie
przepełniało. Był dorosły. Mogłam w jego obecności kląć, ile wlezie.

Drzwi się otworzyły - znowu rozległ się ten charakterystyczny syk

powietrza. I do środka wszedł wysoki, jasnowłosy facet z taką miną, jakby był
władcą świata. Za nim szła Anne Walker i reszta fartuchów, których dotąd nie
znałam.

- To ony? - spytał z ciężkim akcentem, jak Arnold z Terminatora.
Od razu mnie wkurzył.
- Tak, to ony - warknęłam złośliwie.
Jego jasne, wodniste oczy skupiły się na mnie jak laserowe wiązki.
- To jest ta tak swana Max? - spytał asystenta, jakby mnie tu nie było.
- Nie tylko jestem swana, ale nawet cwana - odpowiedziałam, nie dając

nikomu dojść do głosu. - Swana, cwana i znana, proszę pana.

Zmrużył oczy. To ja też zmrużyłam.
- Aaaa, hozumiem, szemu ony wskazany do likwidacjon - rzucił niedbale.
Jego asystent coś notował.
- A ja rozumiem, dlaczego cię nazywali w klasie łajzą - odparowałam. - I

pewnie później też.

Nie zareagował, choć zauważyłam, że drga mu mięsień szczęki. Spojrzał na

Kuks i oczy mu błysnęły.

- Ta nie umi panować nad ustamy ani mózgiem - powiedział. - Wada

phocesu myślowego.

Wtulona we mnie Kuks zesztywniała.
- Ugryź się - warknęła.
Moja krew.
- A ten... - ciągnął facet, wskazując na Gazika. - Jego układ thawienny ma

sthaszliwe wady. Może zachwianie hównowagi enzimatysznej.

Anne Walker słuchała go z kamienną twarzą.
- A ten... to widaś - kontynuował gość, machając ręką w stronę Iggy’ego. -

Liczne defekty. Supełna pohaszka.

- Pisz, co każe doktor ter Borcht - rzuciła Anne asystentowi, który zagapił się

na Iggy’ego.

Kieł i ja zerknęliśmy na siebie. Ter Borcht! Wspominały o nim akta, które

ukradliśmy z Instytutu.

Iggy, wyczuwając, że ter Borcht mówi o nim, zrobił wredną minę.
- Pozna swój swego - syknął.
- Ten wysoki, ciemny... nis ciekawego - oznajmił ter Borcht, mając na myśli

Kła.

- Gustownie się ubiera - wtrąciłam, a Kłowi drgnął kącik ust.
- A ty... - Ter Borcht odwrócił się do mnie. - Masz niesphawny chip,

obezwładniające bóle głowy i są małe sdolności przywódcze.

- A jednak jak cię kopnę w tę smętną bułowatą dupę, to wylecisz w kosmos,

więc jednak coś potrafię.

Powieki mu drgnęły. Coś mi mówiło, że z trudem nad sobą panuje.
No cóż. Umiem wkurzać ludzi. Nic nie poradzę, taki już mój urok.

Ter Borcht spojrzał na asystenta.
- Najpiehw kwestionahiusz - powiedział. - Potrzebne nam ostateczne dane.

Potem likwidacjon.

- Oooooo - jęknęłam. - Gdybym mogła bardziej zblednąć, obym zbladła.
W jego oczach coś błysnęło. Może gniew.
- Nie, serio - zapewniłam go z całym przekonaniem. - Totalnie bym zbladła,

jak prześcieradło. Albo kreda. Jest pan horrorowo przerażający.

- Ty piehwszy - warknął nagle do Gazika, który mimo woli troszkę drgnął.
Spojrzeniem dodałam mu otuchy i mrugnęłam do niego. Wyprostował wątłe

ramionka.

- Jakie inne masz zdolności? - warknął ter Borcht.
Jego asystent czekał z długopisem w ręku.
Gazik uczciwie się zastanowił.
- Rentgen w oczach - powiadomił ter Borchta, spojrzał na jego pierś,

zamrugał oczami i zrobił zaniepokojoną minę.

Ter Borcht na chwilę dał się nabrać. Ale za chwilę szybko spochmurniał.
- Nie pisz tego - warknął do asystenta, który zamarł w połowie zdania.
Zmierzył Gazownika ponurym wzrokiem.
- Twój koniec bliski, ty szałosny ekspehymencie. So powiesz, będzie

zapamiętane.

Niebieskie oczy Gazika błysnęły.
- No to zapamiętaj, żeby mnie pocałować w...
- Dosyś! - warknął ter Borcht i nagle odwrócił się do Kuks. - Ty. Masz jakieś

wyjątkowe właściwości?

Kuks w zamyśleniu zaczęła obgryzać paznokcie.

- Oprócz skrzydeł? - Delikatnie rozłożyła piękne, płowe skrzydła.
Ter Borcht poczerwieniał, a ja miałam ochotę nagrodzić ją brawami.
- Tak - wycedził. - Ophósz skrzideł.
- Hmmm. Ophósz skrzideł... - Kuks zabębniła palcami w brodę. - Eee... - I

nagle się rozpromieniła. - Kiedyś zjadłam dziewięć snickersów za jednym
posiedzeniem. I nie puściłam pawia. To osiągnięcie!

- Haczej nie - warknął ter Borcht.
Kuks wyprostowała się, urażona.
- Nie? To pokaż, czy potrafisz.
- Ja zjem ziewięś snickehsów - oznajmił Gazik głosem ter Borchta. - Bez

puszczenia pafia.

Ter Borcht odwrócił się do niego gwałtownie, a ja zachichotałam. Kiedy

Gazik naśladuje mnie, nie śmieszy mnie to. Kiedy robi to innym, jest
przekomiczny.

- Imitacja - rzucił ter Borcht do asystenta. - Zapisaś.
Podszedł do Iggy’ego i trącił go butem.
- Umiesz soś hobić jak szeba?
Iggy potarł czoło.
- Hmmm... Mam bardzo rozwinięty zmysł ironii.
Ter Borcht syknął.
- Jesteś ciężahem dla swojej ghupy. Zakładam, że zawsze trzymasz się

czyjejś koszuli, tak?

- Tylko kiedy chcę komuś zwinąć deser - powiedział Iggy zgodnie z prawdą.
- Zapisaś - zwróciłam się do asystenta. - Notohyczny słodziej desehów.
Ter Borcht podszedł do Kła i przyjrzał mu się jak zwierzęciu w zoo. Kieł też

mu się przyjrzał. Chyba tylko ja dostrzegałam jego napięcie, narastającą furię. -
Małomówny, co? - zagadnął ter Borcht, powoli wokół niego krążąc.

W związku z czym Kieł nie odezwał się ani słowem.
- Dlaszego pozwalasz dziewszynie przewodziś? - spytał podstępnie ter

Borcht.

- Bo jest twarda - odpowiedział Kieł.
Cholerna racja, pomyślałam z dumą.
- Umiesz soś nadzwyszajnego? - spytał ter Borcht. - Żeby się zostawiś?
Kieł popatrzył w sufit, udając, że się zastanawia.
- Oprócz tego, że się fajnie ubieram? Gram na organkach.
Ter Borcht skierował spojrzenie na mnie.
- Dlaczego ich nauszyłaś głupoty?
Nie byli głupi. Umieli walczyć o życie.
- Dlaczego pozwalasz, żeby mama cię nadal ubierała? - spytałam wrednie.
Asystent zaczął pisać, ale znieruchomiał pod bazyliszkowym spojrzeniem

swojego szefa.

Ter Borcht przystąpił do mnie i zmierzył mnie strasznym wzrokiem.
- Ja się stworzyłem - powiedział cicho. - I jak mówią, ja się sniszczę.

- A ja sniszczę snickehsa! - warknął Gazik jego głosem.
I wszyscy zaczęliśmy się śmiać - dosłownie śmierci w twarz.

- Kurczę - powiedziałam, kiedy znowu znaleźliśmy się sami. - Chyba

zapomnieli nam zaprogramować szacunek dla władzy.

- A to idioci - rzucił z uśmieszkiem Gazik, szurając stopą po podłodze.
Czuliśmy się jak zwycięzcy, ale jedno było jasne: znajdowaliśmy się w

niewoli i na razie to tamci trzymali wszystkie karty.

- Tęsknię za Totalem - szepnęła Kuks.
Westchnęłam.
- Jeśli istniał.
- Nie wyobraziliśmy sobie myszołowów... ani nietoperzy - powiedziała

Kuks.

- Właśnie - wtrącił Iggy. - Ani tych śmierdzących tuneli w Nowym Jorku.
- Ani dyktatora ze szkoły - dodał Gazik.
- Tak, na pewno - przyznałam, choć wcale nie miałam pewności. W każdym

razie nie na sto procent.

Ari przyszedł do mnie po południu. Tym razem mogłam się przejść o

własnych siłach. Ha!

- Nie ufam mu. Uważaj - mruknął Kieł, kiedy wychodziłam.
- Nie gadaj - odszepnęłam.
Wyszliśmy z sali.
- No, to o co chodzi, Ari? - rzuciłam, mijając fartuchy, które popatrywały na

nas dziwnym wzrokiem. - Jak to możliwe, że tak sobie wędrujemy?

Skoro nie byłam przywiązana do ołowianego fotela na kółkach, zaczęłam

zapamiętywać każdy korytarz, każde drzwi, każde okno.

Ari był skrępowany i ciągle przygaszony. Jak na wilkołaka.
- Nie wiem - wymamrotał. - Powiedzieli: oprowadź ją.
- Aaaa. Czyli możemy założyć, że chcą mi coś pokazać. Oprócz mózgu na

patyku i superniemowlaków.

- Nie wiem - odparł Ari. - Nic mi nie mówią.
Mijaliśmy akurat duże podwójne drzwi. Jedno skrzydło się uchyliło i wypadł

z niego fartuch. A ja zdążyłam zajrzeć do środka.

Na wielkim ekranie zajmującym całą ścianę widniała mapa świata. Mój

wzrok drapieżnika dostrzega tysiąc szczegółów na sekundę i nad tymi
szczegółami zaczęłam się zastanawiać. Każde państwo było obwiedzione
liniami, każde miasto oświetlone.

Nad mapą widniała tabliczka: Plan „Połowa". Już to gdzieś słyszałam.
Zaryzykowałam.

- Co to jest plan „Połowa"? - spytałam.
Ari wzruszył ramionami.
- Chcą zmniejszyć populację świata o połowę - wyjaśnił ponuro.
Prawie się zatrzymałam. Na szczęście przypomniałam sobie, że mam

wyglądać na niezainteresowaną.

- O połowę? Rany. To będzie ze trzy miliardy ludzi? A to ambitne małe

dranie.

W głowie mi się zakręciło na myśl o ludobójstwie na taką skalę. W

porównaniu z fartuchami Stalin i Hitler wyglądali jak przedszkolanki. Może nie
za miłe, ale jednak przedszkolanki.

Ari znowu wzruszył ramionami. Pewnie trudno mu się było przejmować

takimi sprawami, skoro i tak miał umrzeć lada dzień.

Pomyślałam o tym, co zobaczyłam, i nagle przyszło mi do głowy: ja to już

widziałam, na filmie, we śnie albo... podczas tych bolesnych transmisji do
mózgu. Był taki czas, kiedy miewałam potworne migreny, podczas których do
mózgu wdzierały mi się tony wiadomości, słów, dźwięków, obrazów.
Uświadomiłam sobie, że już to widziałam. To wszystko, co teraz robiłam,
mówiłam, oglądałam.

Myśl, myśl.
Nadal skupiona wyszłam zza zakrętu i dosłownie na kogoś wpadłam. Na

dwie osoby.

Jeda i Angelę.

- Max! Kochanie - zawołał Jed. - Dobrze, że pozwolili ci się poruszać.
Popatrzyłam na niego z niesmakiem.
- Żebym była w dobrej formie, kiedy mnie zabiją?
Skrzywił się i jakby odchrząknął.
- Cześć, Max - odezwała się Angela.
Tylko na nią spojrzałam.
- Powinnaś spróbować tych ciasteczek - dodała, wyciągając do mnie

czekoladowy judaszowy srebrnik.

- Dzięki. Zastanowię się. Ty podstępna żmijo.
- Max... Wiesz, że musiałam zrobić to, co konieczne - powiedziała. - Nie

podejmowałaś już najlepszych decyzji.

- Zgadzam się. Na przykład wtedy, gdy ratowałam ten twój chudy,

niewdzięczny tyłek.

Ramiona jej opadły. Posmutniała.
Bądź silna, Max, nakazałam sobie. Wiesz, co masz robić.
- Mam mnóstwo wyjątkowych talentów - oznajmiła. - To ja powinnam

dowodzić. To mnie warto oszczędzić. Jestem o wiele ważniejsza od ciebie i Kła.

- Powtarzaj to sobie - wycedziłam. - Ale nie spodziewaj się, że do ciebie

dołączę.

Jej buzia w kształcie serca zacięła się buntowniczo.
- Nie musisz do mnie dołączać - oznajmiła metalicznym głosem. Nauczyła

się tego ode mnie. Czego jeszcze? - To się wydarzy niezależnie od tego, czy do
mnie dołączysz, czy nie. Zresztą niedługo zostaniesz wycofana. - Zaciekle
ugryzła ciastko.

- Może. Ale jeśli tak się stanie, wrócę i będę cię nawiedzać do końca

twojego nędznego, zdradzieckiego życia.

Zrobiła wielkie oczy i - serio - cofnęła się o krok.
- Dobrze, wystarczy - odezwał się Jed, tak jak w dawnych czasach.
- Nieważne - rzuciłam moim firmowym znudzonym tonem.
Ominęłam Angelę z daleka jak zarazę i ruszyłam dalej. Serce mi łomotało, a

na policzkach czułam niechciany żar.

Ari mnie dogonił. Przez jakiś czas szliśmy w milczeniu. Potem odezwał się,

jakby chciał mnie pocieszyć:

- Wiesz, oni gromadzą armię.
Oczywiście, pomyślałam z przygnębieniem.
- Skąd wiesz?
- Widziałem. Mają cały hangar Fruwołków, które się tam ładują. Są ich

tysiące, a będzie jeszcze więcej. W laboratorium hodowane są skóry
Likwidatorów.

- Dlaczego mi to mówisz?
Ari zmarszczył brwi, jakby sam tego nie rozumiał. Wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Zawsze walczysz. Choć wiem, że teraz nie dasz rady, chcę,

żebyś wiedziała, z czym masz do czynienia.

- Nabierasz mnie? - spytałam wprost. - To pułapka? Bardziej oczywista niż

się wydaje?

Pokręcił głową.
- Nie. Ale... wiem, że nigdy stąd nie ucieknę. Mój czas się skończył. Ale

mam trochę nadziei, że wam się uda.

Miało to sens. Smutny i żałosny, ale jednak.
- Och, zaręczam ci, my się stąd na pewno zmyjemy.
I może zdołamy zabrać go ze sobą.

Pod tytułem „Torturowanie dzieci-ptaków, część druga" można by umieścić

fartucha wręczającego nam kartonowe pudełko.

Otworzyliśmy je ostrożnie, spodziewając się, że wybuchnie nam w twarz.

W środku znaleźliśmy cienką paczkę. Była w niej ramka wielkości książki,

ale nie grubsza od ołówka. Oczywiście to Gazik pierwszy nacisnął czerwony
guzik z boku.

Ramka ożyła. Zobaczyliśmy to samo zdjęcie, które znalazłam razem z Kłem

w ruderze, a potem w domu doktor Martinez. Na myśl o niej przełknęłam ślinę.
Ciekawe, czy istnieje naprawdę. Oby była zdrowa. Ciekawe, jaki ma udział w
tej historii.

Na zdjęciu widniał mały Gazownik z charakterystycznym kosmykiem na

czole, w ramionach kobiety, trochę zmęczonej i wyblakłej. Gazownik był
pulchny i zadowolony. Miał pewnie parę miesięcy.

Zdjęcie zaczęło się ruszać. Nie jak film, ale jednak. Obróciło się, jakbyśmy

obeszli kobietę dookoła, potem nastąpił najazd na Gazika. Następnie
perspektywa znowu się rozszerzyła i ujrzeliśmy popękane ściany i brudne okna.
Czy to była ta ruina, do której zajrzeliśmy w Waszyngtonie? Zanim stała się
schronieniem meneli?

Obiektyw skierował się na drewniany stolik i kawałek papieru, który na nim

leżał. Papier powiększał się coraz bardziej, aż mogliśmy przeczytać, co było tam
napisane.

To był czek. Widniejące na nim nazwisko wymazano. Suma opiewała na

dziesięć tysięcy dolarów od Iteksu.

Gazik odkaszlnął cicho. Czułam, że stara się nad sobą panować.
Matka sprzedała go Szkole za dziesięć tysięcy.

Nie wiem, dlaczego jedynie życie Gazika zostało udokumentowane na

zdjęciach. A my to co? Te fartuchy tylko mnożą zagadki.

Sprawdziliśmy sobie karki, ale nic się nie pokazało. Na razie. Tyle że,

wiadomo, kiedy człowiek stoi w obliczu rychłej śmierci, tak jak my, robi mu się
trochę dziwnie. W naszym pokoju nie było okien, więc nie mogliśmy się
zorientować w upływie czasu. Walczyliśmy z nudą, obmyślając plany ucieczki.
Streściłam im liczne scenariusze, wyjaśniając, jak nam się przysłużą.

Tak postępują przywódcy.
- Powiedzmy, że po nas przyjdą - zaczęłam po raz setny.
- A po korytarzach będą biegać zebry - mruknął drwiąco Iggy.
- I nagle wszędzie pojawią się bańki mydlane - dodał Gazownik.
- I wszyscy zaczną jeść kabanosy - podsunęła Kuks.
- Właśnie! - Iggy zatarł ręce. - Ja złapię zebrę, Gazownik wypełni bańki

swoim firmowym zapachem, żeby ludzie zaczęli się krztusić, a potem
wydłubiemy im oczy kabanosami! Dobry plan!

Wszyscy zaczęli rechotać i nawet Kieł uśmiechnął się ponuro. Mnie to nie

ubawiło.

- Chcę, żebyśmy byli przygotowani - oznajmiłam.
- Tak, na śmierć - mruknął Iggy.
- Nikt nie umrze! - wrzasnęłam. - Przynajmniej nie w najbliższej

przyszłości!

- A co z naszymi datami śmierci? - spytał Gazik. - Mogą się pojawić lada

chwila. I co z głupią Angelą?

Chciałam mu wiele wyjaśnić, ale nie była to odpowiednia pora.
Już miałam mu rzucić jakieś krzepiące kłamstwo, ale w tej samej chwili

otworzyły się drzwi.

Odwróciliśmy się szybko, gotowi do skoku. Do środka wszedł fartuch z

notesem. Sprawdził zapiski i poprawił zjeżdżające mu z nosa okulary.

- Dobrze - powiedział energicznie. - Potrzebuję tego ślepego i tego, który

naśladuje głosy. - Spojrzał na nas wyczekująco.

Odpowiedzieliśmy kamiennym wzrokiem.
- Czegoś się pan nałykał? - spytałam z niedowierzaniem.
- Ja? Nie - odparł zaskoczony. Stuknął długopisem w notes. - Musimy

przeprowadzić ostatnie testy.

Założyłam ręce na piersi, po czym oboje, Kieł i ja, odruchowo stanęliśmy

między nim a stadem.

- Nie sądzę - wycedziłam.
Fartuch wyraźnie się zdziwił - chyba nie przeczytał dokładnie naszych akt.
- No, chodźcie - rzucił, siląc się na władczy ton.
Kiepsko mu to wyszło.
- Pan raczy żartować - syknęłam. - Jeśli nie ma pan przy sobie karabinu

maszynowego, to kiszka.

Zmarszczył brwi.
- Dogadajmy się spokojnie, a nie będzie kłopotów.
- Hm, niech się zastanowię... Nie.
- Jakich kłopotów? - zaciekawił się Gazik. - Wszystko, byle nie ta nuda.
Fartuch zrobił wysiłek, by wyglądać surowo.
- Usiłujemy określić inne opcje waszego wycofania - powiedział. - Możecie

być dla nas użyteczni w inny sposób. Tylko osoby przydatne przeżyją plan
„Połowa". Tylko ludzie mający umiejętności, które będzie można wykorzystać
w nowym porządku, jaki nastanie po wprowadzeniu Re-Ewolucji. Powinniście
nam pomóc, jeśli chcecie się przydać za życia.

- Bo po śmierci raczej się nie przydamy - dodała Kuks w zamyśleniu.
- Rzeczywiście - zgodziłam się. - Może jako podnóżki.
Fartuch skrzywił się z niesmakiem.
- Albo te takie na ulicy, żeby samochody za szybko nie jechały - dodał Iggy.
Zamknął oczy i wyprostował się sztywno, żeby udowodnić, że się nada.
- Zawsze to jakaś opcja - przyznałam.
Fartuch spojrzał na mnie ze zgrozą.

- Nie - wykrztusił z trudem. - Ale Chiny są zainteresowane wykorzystaniem

was jako broni.

A to ciekawe.
- Powiedzcie Chinom, żeby nas pocałowały tam, gdzie wiecie -

odparowałam. - A teraz wynocha albo z pana zrobimy podnóżek.

- Przyszedłem, żeby zabrać was na testy - spróbował fartuch po raz ostatni.
- I pora wracać do rzeczywistości - oznajmiłam.
Odwrócił się wściekle i ruszył do drzwi. Gazik spojrzał na mnie, jakby pytał,

czy minąć go w drzwiach, wybiec na zewnątrz? Pokręciłam głową: nie teraz.

- Zapłacisz mi za to - rzucił fartuch, przesuwając identyfikator przez zamek.
- Rany, żebym dostawała dychę za każdy raz, kiedy to usłyszę -

westchnęłam refleksyjnie.

Kiedy jest się niemoralnym, mającym dostęp do nieograniczonych funduszy

naukowcem, ma się zarówno środki, jak i motywy, by, powiedzmy,
niespodziewanie wpuścić gaz do pokoju pełnego dzieci-ptaków.

Które to dzieci tracą przytomność i budzą się w metalowej klatce na środku

jakiegoś pustkowia.

W nocy.
Niektórzy z was pewnie już się zorientowali, że dokładnie to nas spotkało.

Brawo.

- Yyyy - jęknął Gazik.
Usiadłam z trudem. Było ciemno. Nawet księżyc i gwiazdy znikły za

ciężkimi, niskimi chmurami.

- Wy obudzili się, no? - usłyszałam znajomy głos.
- No - odezwałam się, pocierając skronie. - A wy nadal dupek, no?
- Poha was wyeliminowaś - oznajmił ter Borcht z wyraźną radością. - Nie

współpracowali w testach, niepotrzebni nam.

Pomogłam Kuks usiąść i pogłaskałam ją po plecach, kiedy odkaszlnęła.
- Nie do wiary - mruknął Kieł, poruszając ramionami.
Rozejrzał się po klatce. Była na tyle duża, żeby nas pomieścić, chyba że

zachciałoby się nam jakichś ekstrawagancji, na przykład wyprostować się albo
przejść parę kroków.

- Uwierzcie! - Ter Borcht klasnął w ręce. - Dziś wphowadzamy plan He-

Ewolucji! Jak skońszymy, miliahd osób kaput. Każdy khaj pod naszą kontholą!
Nie będzie chohób ani słabości! Nowa, mądha populacjon wphowadzi planetę w
dwudzieste dhugie stulecie!

- Jasne - mruknęłam. - Zajrzyj do słownika pod hasło „ofiara manii

wielkości". Zobaczysz swoje zdjęcie.

- Nie zmahtwi mnie nis - powiedział ter Borcht nieco spokojniej. - Poha was

usunąś. Oblaliście testy. Nie jesteście przydatni.

- Za to jesteśmy cholernie śliczni - warknęłam.
Usiłowałam wpaść na jakiś pomysł. Powiodłam wzrokiem po niebie i polu,

ale niczego nie zauważyłam. Szybciej, Max, myśl, szybciej.

- Max? - szepnęła Kuks.
Przysunęła się i wzięła mnie za rękę. Uścisnęłam ją krzepiąco, myśląc

jednak, że może nasz czas naprawdę się skończył. Kuliliśmy się w klatce,
plecami do siebie, twarzami na zewnątrz.

Potem w naszą stronę ruszył jakiś wielki kształt. Po chwili zrozumiałam, że

to grupa ludzi. Może chcieli się przyglądać widowisku. Niektórzy mieli białe
fartuchy, ale nie wszyscy. Zauważyłam Jeda i Anne Walker.

- Jak możemy się stąd wydostać? - szepnął Gazik tak, żebyśmy słyszeli go

tylko my.

- Zawsze jest jakiś plan - mruknęłam.
Nawet nieźle to zabrzmiało.
- Dzieci - odezwał się Jed. - Nie musi tak być.
- W porządku - odpowiedziałam. - Niech będzie inaczej. Wypuść nas z

klatki!

Zacisnął wargi i lekko pokręcił głową.
Teraz wystąpiła Anne. Dosłownie dygotaliśmy z napięcia.
- Wiecie, co jest naprawdę smutne? - spytała.
- Ten kostium w prążki? - domyśliłam się. - Te brzydkie buty?
- Daliśmy wam szansę - oznajmiła Anne.
- Nie. Danie nam szansy to otwarcie tej klatki i wypuszczenie nas z

okrutnego i nieludzkiego więzienia - palnęłam, bliska wybuchu. - To by była
szansa. Jasne?

- Dosyś! - warknął ter Borcht. - To bzduhy. Szekamy tylko na oddział

egzekucyjny. Poszegnajcie się.

- A więc żegnaj - odezwał się słodki, dziecinny głos.
I lśniący metalowy drąg świsnął w powietrzu, uderzając w głowę ter

Borchta. Rozległ się mdlący, wilgotny trzask. Jakby pękł melon.

No, od tego momentu zaczęło się naprawdę dziać.
- Angela! - wrzasnęła Kuks, a po niej Gazik.
Kieł i ja rzuciliśmy się na kraty i potrząsnęliśmy nimi mocno, szukając drogi

wydobycia się z klatki.

Angela unosiła się w powietrzu, a jej białe skrzydła trzepotały równie

szybko jak moje serce. Spadła na grupę naukowców, którzy rozbiegli się,

wzywając na pomoc Fruwołki.

- Nie mogę ich wyłamać! - odezwał się Kieł, młócąc pięściami pręty.
- Ja mogę!
Odwróciliśmy się gwałtownie i zobaczyliśmy Ariego, który przekształcił się

w dobrego, starego Likwidatora. Zapomniałam, jak bardzo potrafi przypominać
wilka i jak makabrycznie wygląda jego pysk pełny żółtych, ociekających śliną
kłów.

- Cofnąć się! - krzyknęłam i odciągnęłam stado pod przeciwległą ścianę

klatki.

Dwie pazurzaste łapy chwyciły za metalowe pręty. Ari rzucił się ku nam,

kłapiąc zębami.

Wstrzymałam oddech, kiedy te zęby zacisnęły się na prętach. Przeraźliwie

zazgrzytał metal, gdy Ari zaczął je przegryzać.

Angela unosiła się w górze jak złowrogi koliber, machała metalowym

prętem, odpędzając od nas wszystkich.

- Ari nas zje! - krzyknęła Kuks. Oparła się mocno o klatkę i zacisnęła pięści.

- Ale nie pójdzie mu łatwo!

Dobra, chwila przerwy. Przyznajcie się, kiedy ostatnio postanowiliście, że

utrudnicie zadanie komuś, kto chce was zjeść? Oto szalone życie uciekinierów z
laboratorium.

Nadeszła pora, by wyznać prawdę.
- Angela nie zdradziła - powiedziałam. - Obie obmyśliłyśmy ten plan. Miała

być naszą wtyczką, żeby nas uratować, jeśli zacznie się dziać coś złego.

Czas jakby się zatrzymał.
Czwórka osłupiałych dzieci-ptaków wytrzeszczyła na mnie oczy.
- Opracowałyśmy ten plan na wypadek najgorszego - dodałam szybko. - I to

najgorsze oczywiście się wydarzyło. Angela nas nie zdradziła.

Łup! Czas przyspieszył i Ari zdołał przegryźć pręt. Aż się żołądek skręcał na

ten widok - ostre metalowe krawędzie okropnie poraniły mu pysk, wszędzie
tryskała zakrwawiona ślina.

Trzask! Oho - Angela walnęła kolejnego fartucha. Podobnie jak ter Borcht,

padł jak długi. Ter Borcht jeszcze się nie podniósł - jęcząc, wił się na ziemi.

Zgrzyyyt! Ari przegryzł kolejny pręt. Z nieludzką siłą zabrał się do jego

rozginania. Twarz miał wykrzywioną potwornym grymasem.

- Załatwię go - szepnął mi Kieł do ucha. - Ty łap tamtych i spadajcie.
Szybko stuknęłam dwukrotnie w dłonie młodszych. Spojrzeli na mnie i

skinęli głowami. Zaczailiśmy się, czekając na ruch Kła. Ari rozgiął pręty z
ostatnim przeraźliwym zgrzytem metalu, robiąc w ścianie wielką dziurę.

- Uwaga. - Głos Kła był śmiertelnie spokojny w otaczającym nas chaosie.
Wszyscy sprężyliśmy się, gotowi wyskoczyć, gdy Kieł znokautuje Ariego,

ale ten, zamiast rzucić się do środka, odsunął się szybko na bok.

- Jazda! - krzyknął. - Spadać! My ich odciągniemy!
Co?!

- On jest po naszej stronie! - wrzasnęła Angela z góry. - Jest ze mną!

Pomaga nam! Ari! Rzuć naszą tajną broń!

Ari sięgnął pod marynarkę i wciągnął mały czarny kształt, który skoczył na

ziemię i zaczął biegać w kółko, warcząc i szczekając.

Czy to... Czy to możliwe...
- Jazda, frajerzy! - krzyknął Total. - Ruchy, ruchy!

Kieł wypadł z klatki, chwycił Totala i wzbił się w niebo. Wszystko to zajęło

mu góra trzy sekundy. Zdumiewające. Ari odsunął się i pozwolił mu uciec.

Wypchnęłam na zewnątrz Kuks, która z rozbiegu skoczyła w górę, na chwilę

opadła, po czym załopotała gorączkowo skrzydłami i uniosła się w powietrze.

Ari nadal nie atakował.
Nie spuszczając go z oczu, wyprowadziłam Iggy’ego z klatki.
- Cztery kroki i w górę na dziesiątą - szepnęłam.
Skinął głową i zastosował się do wskazówek.
- Dobra, Gazownik, teraz ty.
Dosłownie wyrzuciłam go z klatki, krzywiąc się, gdy zahaczył o poszarpany

metal. W tej sytuacji była to rzecz mniejszej wagi.

Uniósł się do góry.
Angela broniła ludziom dostępu do klatki. Przyszła pora na mnie. Ari i ja

mieliśmy trudne chwile - no dobra, na ogół chcieliśmy się pozabijać, a raz
naprawdę go zabiłam - ale teraz nie zawracałam sobie tym głowy. Wyskoczyłam
z klatki, zrobiłam jeden krok, rozłożyłam skrzydła i pofrunęłam.

Boże, jak dobrze było się wzbić w górę, odlecieć, oddalić się od świata,

który miał nam do zaproponowania tylko cierpienie i śmierć.

- Fajnie was widzieć - powiedział Total nieco zduszonym głosem. -

Myślałem, że nie żyjecie! Nie wiem, co bym bez was zrobił.

- Też się cieszę - mruknęłam, trochę zdziwiona, bo to była prawda.
Angela odrzuciła metalowy pręt i wyprysnęła w górę jak rakieta. Jej drobna

twarzyczka była niebiańsko spokojna i piękna. Posłałam jej pocałunek w
powietrzu, a moja wierna współkonspiratorka uśmiechnęła się do mnie
promiennie.

W tej chwili przybył oddział egzekucyjny, który zaczął do nas strzelać.

Zauważyłam, że Jed chwyta jednego żołnierza za rękę, usiłując mu
przeszkodzić, ale tamten uderzył go bronią i strzelał dalej.

Byliśmy poza zasięgiem pocisków. Musieliby mieć wyrzutnię, żeby nas

trafić.

- Cha, cha, cha - zaśmiałam się cicho.
Zaczerpnęłam wielki haust cudownego powietrza, przeliczyłam stado i przez

chwilę orientowałam się w przestrzeni, żeby znaleźć północ i ocenić, w którym
kierunku mamy uciekać.

Potem zobaczyłam Ariego. Biegło ku niemu paru ludzi z bronią.
- Ari! - krzyknęłam bez namysłu. - Uciekaj! Chodź z nami!
- Co? - wrzasnął Kieł. - Zgłupiałaś? Całkiem cię pogięło?
Ari chyba nie usłyszał moich słów, ale zobaczył, jak macham, i zrozumiał.

Wystartował niezdarnie, siedmioletni cudak w ciele wielkiego osiłka. Pocisk
musnął jego toporne, byle jak przyczepione skrzydła, ale powoli wzbijał się w
górę, z trudem, lecz konsekwentnie.

- Chyba ci się coś poprzestawiało - wysyczał wściekle Kieł. Rzucił Totala

Gazownikowi, który krzyknął z zaskoczenia i złapał psa. - Nie zabieramy go!

- Uratował nam życie - zauważyłam. - Zabiliby go.
- I dobrze! - warknął Kieł. - On usiłował nas zabić ze sto razy!
Jeszcze nigdy nie widziałam Kła tak wściekłego.
- Max, Ari jest zły - odezwała się Kuks. - Próbował cię skrzywdzić, ścigał

nas... Nie chcę, żeby z nami był.

- Ja też nie - wtrącił Gazownik. - To jeden z nich.
- Chyba się zmienił - powiedziałam.
Ari zbliżał się do nas.
- Pomógł nam uciec - przypomniała im Angela. - I znalazł Totala.
Kieł rzucił mi wściekłe spojrzenie i odfrunął, zanim Ari do nas dołączył.

Kuks i Gazik, niezdecydowani, polecieli za nim. Iggy usłyszał trzepot i podążył
ich śladem.

Angela, Ari i ja zostaliśmy z tyłu.

- Dzięki, Max - odezwał się Ari. - Nie pożałujesz, daję ci słowo. Będę was

bronić.

Łypnęłam na niego spode łba, usiłując omijać spojrzeniem jego pokaleczoną,

zakrwawioną twarz.

- Wszyscy bronimy się nawzajem - wyjaśniłam zwięźle, po czym skręciłam

ostro w prawo.

Zobaczyłam Gazika i innych, lecących nad wielkim parkingiem Szkoły.
Przed nami był wjazd do innego, podziemnego parkingu.
- Gdzie Iggy? - zaniepokoiłam się.
Gazownik wskazał w dół. Iggy pochylał się nad otwartą maską samochodu.
- O, nie - mruknęłam.
Iggy zatrzasnął maskę i pchnął samochód w stronę stromego zjazdu do

podziemnego parkingu.

- O, nie, o, nie - mamrotałam, kiedy samochód płynnie, bezgłośnie wtoczył

się pod ziemię i zniknął.

Iggy wyprysnął w górę, szczęśliwy jak nie wiem co.
- I raz, i dwa, i... - zaczął.
Łubudu! Potężny wybuch zerwał część dachu podziemnego garażu.
Szybko odfrunęliśmy poza zasięg śmigających w powietrzu kawałków

rozżarzonego do czerwoności asfaltu, szkła i betonu.

Zawyły alarmy. Zaczęły błyskać światła.
- Suuuper! - wrzasnął Gazownik i przybił Iggy’emu piątkę.
- Aha. Supergłośne i dobitne oznajmienie, gdzie jesteśmy i co robimy.
- Przybij czwórkę! - uradował się Total, podnosząc łapkę. - Było ekstra!
Poczułam na sobie wściekłe spojrzenie Kła, ale udałam, że go nie

zauważam. Ari trzymał się z dala od nas.

Musiałam ochłonąć. Dlaczego poprosiłam Ariego, żeby z nami poleciał?

Teraz wszyscy byli na mnie wściekli. Ale wydawało mi się, że tak trzeba. Tylko
że musiałam się bardzo modlić, żeby Ari znowu nie zmienił się w potwora. Nie
jestem za dobra w modlitwach.

No ale Ari miał przecież niedługo umrzeć.
Odwróciłam się i stanęłam przed stadem oświetlonym bijącą z dołu łuną.
Łubudu! Kolejny wybuch, jeszcze potężniejszy, wstrząsnął inną częścią

garażu. Spojrzałam na Iggy’ego, a on, jakby to poczuł, wzruszył ramionami.

- Wielki garaż pełen wielkich samochodów z wielkimi bakami.
Nieważne.
- Dobrze, a więc na północ - rzuciłam energicznie.
Nie miałam pojęcia, dlaczego akurat tam i dokąd dokładnie, ale wydawało

mi się, że tak będzie dobrze.

Czasami zostaje ci tylko instynkt. Trzeba go słuchać.
Omal nie jęknęłam na głos. Patrzcie, kogo diabli przynieśli, pomyślałam.

Witaj, Głosie.

Witaj, Maximum. Dobrze, że nic ci nie jest.
Nie twoja w tym zasługa, pomyślałam ponuro, ruszając prosto na północ.
Brakowało mi naszych rozmów.
Hm. Ja tego powiedzieć nie mogę, pomyślałam. Chociaż trochę mi chyba

brakowało.

Jestem z tobą. Oj, tak.
I wiecie, co jeszcze wróciło? Zobaczyłam to, kiedy dałam znak innym, żeby

się do mnie zbliżyli.

Blizny na ręce. Te po wyjęciu chipa.

Część Trzecia

JAK TRUDNO SIĘ ROZSTAĆ

I co powiecie? To jednak nie był sen. A moja ręka jakoś ozdrowiała. Czyli

prezent gratis.

Przede wszystkim okrężną drogą wróciliśmy po nasze rzeczy, które Kieł i ja

schowaliśmy na pustyni, zanim nas złapano. Potem pofrunęliśmy w chłodnym
nocnym powietrzu na północ, a następnie na północny wschód. Nie potrafię
wyjaśnić, skąd wiem, dokąd lecieć - jakbym miała wewnętrzny kompas albo coś
w tym stylu. W Szkole, gdy byliśmy mali, robili na nas mnóstwo
eksperymentów, szukając czujników magnetycznych, które naprowadzają nas na
właściwy kierunek.

Nie znaleźli.
Im dalej lecieliśmy na północ, tym wyższe stawały się góry i tym więcej

śniegu leżało na ziemi. Czy to był jeszcze grudzień? Styczeń? Przepadła nam
Gwiazdka? Kiedy wrócimy do cywilizacji, muszę sprawdzić datę w gazetach.

Kieł nadal trząsł się z wściekłości. Nie patrzył na mnie, frunął na czele

grupy, nie odzywając się do nikogo. Kuks, Gazik i Iggy także unikali mnie,
Angeli i Ariego.

Długie loty to dobra okazja do przemyślenia różnych spraw. Podejrzewam,

że ludzie w samolotach też tak mają. Frunęłam jak na autopilocie, moje skrzydła
łopotały w zimnym powietrzu, płuca pracowały pełną parą. Niekiedy trafialiśmy
na prąd powietrzny i unosiliśmy się na nim przez jakiś czas, minimalnie
poruszając skrzydłami, żeby natura odwaliła za nas robotę.

Urodziłam się, żeby latać.
Tak, wiem, że przede mną powiedziały to i pomyślały tysiące osób. Ale ja

naprawdę urodziłam się, żeby latać. Zostałam stworzona, by móc wznieść się w
powietrze bez wysiłku, jak ptak. I jestem w tym, kurczę, świetna.

- Max?
Kuks zbliżała się do mnie, ale nie patrzyła mi w oczy i trzymała się jak

najdalej od Ariego.

- Tak?
- Jestem głodna. Wszystkie zapasy, które mieliśmy w plecakach, już się

skończyły. Inni chyba też chcą jeść. Total ciągle kwęka - wiesz, jaki jest.

- Mhm.
- No więc... Mamy jakiś plan, żeby się zatrzymać? Skombinować jedzenie?
Spojrzałam na nią.
- Zawsze jest jakiś plan.
A plan nagle - pstryk - faktycznie się pojawił.

Nie tak dawno temu (choć wydaje się, że w innym życiu) Kieł, Kuks i ja

znaleźliśmy w górach Kolorado domek letniskowy. Wtedy nikogo w nim nie
było, ale teraz mieliśmy sezon narciarski i napadało mnóstwo śniegu. Mimo to
warto było sprawdzić.

Ponieważ inni mnie wyprzedzili, dodałam gazu, żeby znaleźć się na czele.

Potem lekko zmieniłam kierunek. Doskonale wiedziałam, dokąd ich
zaprowadzić.

Odważyłam się zerknąć na Kła.
- Dokąd lecimy? Do jakiejś kryjówki Ariego? - Jego głos tchnął mrozem.
- Do domku, który kiedyś znaleźliśmy. Może nikogo w nim nie ma. To

dobre miejsce, żeby odpocząć.

Kieł pokręcił głową.
- Odpada. Znasz zasady: nigdy nie wracać tam, gdzie się już było. Jeśli ktoś

tam był, to wiedział, że się włamaliśmy, i wzmocnił zabezpieczenia. A jeśli
nikogo nie było, to i tak już wyczyściliśmy wszystkie zapasy.

Matko, jak ja nienawidzę, kiedy jest taki rozsądny i logiczny. Jeśli istnieje

coś, co bardziej mnie wkurza...

- Myślałam o tym - oznajmiłam chłodno - ale potrzebujemy odpoczynku, a

to najlepsze wyjście.

- Nieprawda! Powinniśmy znaleźć wąwóz albo jakąś grotę i przenocować...
- Mam dosyć grot i wąwozów! - warknęłam niespodziewanie dla nas obojga.

- Mam dosyć szczurów na krwisto! Chcę dachu nad głową, łóżka i jedzenia, z
którego nie muszę osobiście zdzierać skóry!

Kieł spojrzał na mnie i nagle zrobiło mi się głupio, jakbym właśnie

przyznała się, że nie jestem twarda jak skała.

No i trudno. Takie jest moje zdanie i koniec.
Przyspieszyłam, zostawiając go z tyłu, i ruszyłam prosto w stronę tamtego

domku.

Wyobraźcie sobie podniszczony, niezbyt często używany domek letniskowy.

Tych, którzy nie mają w ogóle domu, nie tylko letniskowego, myśl o
zamieszkaniu w takim cudzie doprowadza do ekstazy. Nawet, jeśli wspomniany
domek wymaga remontu.

Tak jak poprzednio wylądowaliśmy w lesie nieopodal i zakradliśmy się w

pobliże domku. Dobiegł nas szmer głosów i warkot silnika.

Kieł spojrzał na mnie wymownie wzrokiem typu: „A nie mówiłem?".
- Drzwi zamknięte? - spytał ktoś.
- Tak. Ogień w kominku wygaszony.
- Dobrze. Już chcę tu wrócić.
- Może w sobotę?
I proszę. Drzwiczki samochodu trzasnęły, głosy przycichły. Staliśmy,

przytuleni do pni drzew, usiłując ukryć buchające nam z ust obłoki pary.

Spojrzałam na Kła i triumfalnie uniosłam brwi. Wyjeżdżali. Idealnie. Kiedy

warkot silnika ucichł, odczekaliśmy dziesięć minut, po czym, niepoprawni
recydywiści, włamaliśmy się do domku.

Ale usiłowałam jak najbardziej ograniczać zniszczenia. Pewnie wmontowali

mi w DNA wrażliwość.

- Jak tu ciepło! - zawołała Angela z radością.
- Sprawdźmy kuchnię! - Kuks puściła się pędem w znanym kierunku.
- Świetnie - odezwał się Ari.
Kieł rzucił mu jadowite spojrzenie i łypnął na mnie wilkiem. Zignorowałam

go i ruszyłam do kuchni.

Pora było wrzucić coś na ruszt.
- O, dzięki Bogu, nie są wegetarianami - ucieszyła się Kuks, wyciągając

puszki z gulaszem wołowym.

- Jak się nazywają ci gorsi od wegetarian? - spytał Gazik, marszcząc nos.
- Weganie - odpowiedziałam. - Dawajcie no w końcu te puszki.
- Patrzcie, mają nawet psią karmę! - zawołał Gazik, chwytając papierową

torbę.

Total spojrzał na niego zimno.
- Chyba żartujesz.
W lodówce było świeże jedzenie - ser, dżem, masło.
- Oooo, pyszności - szepnęła Kuks.
Ari jadł z trudem. Miał poranione usta.
Nie odzywałam się. Wszyscy podejmujemy decyzje i musimy żyć z ich

konsekwencjami.

Myślałaś ostatnio o swoich decyzjach? - odezwał się Głos. Kierujesz się

dobrem ogółu czy własnym?

Nic nie odbiera apetytu skuteczniej od jazgotu wewnątrz głowy.

Najwyraźniej nie kieruję się tylko swoim dobrem, pomyślałam jadowicie.
Gdyby tak było, czytałabym książkę w wygodnym hamaku. W jakimś ciepłym
kraju.

- Dlaczego ten facet powiedział, że Chiny chcą nas wykorzystać jako broń? -

spytał Iggy, wsypując pół pudełka płatków do miski. Ani jeden nie spadł poza
nią.

- Nie wiem - mruknęłam. - Może mielibyśmy być szpiegami? Przenosić

ciężką broń i tak dalej. Kto wie, co im się tam wylęgło w tych robaczywych
umysłach? Może coś debilnego, na przykład przywiązanie do nas bomb, które

zostaną zdetonowane w ostatniej sekundzie, albo coś w tym stylu.

Gazik parsknął śmiechem.
Powiodłam wzrokiem dokoła, myśląc: moje stado jest w komplecie i

bezpieczne.

Na razie.
No, stado i Ari, żywy cyrkowy cudak. Oraz gadający pies. Ale wiecie, o co

mi chodzi.

- Możemy porozmawiać? - Kieł stanął nade mną.
Napięcie aż od niego biło.
No świetnie.
- Czy to może poczekać? - Zjadłam ostatnie ravioli i wyskrobałam widelcem

puszkę.

- Nie.
Zastanowiłam się, ale tak naprawdę nie można ignorować Kła, kiedy jest w

takim nastroju. Westchnęłam, odsunęłam krzesło i wyszłam na dwór. Na ganku
stanęłam z rękami zaplecionymi na piersi.

- Dobra, dawaj - rzuciłam, starając się nie pokazywać, jak mnie

zdenerwował.

- Wybieraj. - Z oczu prawie sypały mu się iskry. - Ja albo on.

- Rety, aleś ty romantyczny - powiedziałam zgryźliwie.
Szowinistyczna świnia do niewiarygodnej potęgi.
Kieł prychnął, ale nie wyglądał przy tym tak głupio, jak sądzicie.
- Nie jako chłopaka, idiotko! Jako członka stada! Boże, aleś ty zarozumiała!

Albo on, albo ja. Nie zostanę tutaj, skoro zostaje tu ktoś, kto nieraz usiłował nas
zabić, bo mu na to pozwalasz!

- Jeśli się bardzo zastanowię, to może zrozumiem, o co chodzi w tym zdaniu

- warknęłam. - Ale nie muszę między wami wybierać! Ludzie się zmieniają.
Zrozum, on pomógł uratować nam życie. Współpracował z Angelą. I powiedział
mi o różnych rzeczach, które dzieją się w Szkole!

- Jasne, i na pewno nie miał żadnych ukrytych motywów! Na pewno nie ma

nadajnika, nie mogą go namierzyć, nie zdradza im, gdzie jesteśmy! Na pewno
siedem lat prania mózgu i treningu po prostu zniknęło w okamgnieniu, kiedy
zatrzepotałaś do niego rzęsami!

- On ma dopiero siedem lat, idioto! A ja do nikogo niczym nie trzepoczę!

Ani do ciebie, ani do niego, ani w ogóle! Jemu nie o to chodzi! - krzyczałam.

Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby Kieł tak się zezłościł. Zacisnął usta, aż

skóra wokół nich pobielała.

- Popełniasz największy błąd swojego życia! - odparował.

Lata życia w ukryciu, unikanie radarów dosłownie i w przenośni, nauczyły

nas nawet w tej chwili, gdy oboje zialiśmy ogniem, kłócić się zniżonym głosem.

- Ari jest mordercą! Jest zatruty! Skazili go i tak popaprali, że nie potrafi

myśleć. Jest dla nas ciężarem i zagrożeniem, a ty chyba oszalałaś, jeśli tego nie
widzisz!

Zawahałam się. Kieł był moją prawą ręką, najlepszym przyjacielem i zawsze

stał za mną murem. Oddałby za mnie życie, a ja bez namysłu rzuciłabym się dla
niego pod pociąg.

- Dobrze - powiedziałam powoli, masując skronie. - Ja naprawdę uważam,

że Ari się zmienił, a i tak wkrótce skończy mu się termin funkcjonowania. Ale
wiem, że jego obecność wszystkich złości.

- A więc zauważyłaś, geniuszu?
Ogarnęła mnie furia.
- Usiłuję ci wyjść naprzeciw, debilu! Chciałam powiedzieć, że się nad tym

zastanowię. A na razie będę go obserwować. Przy pierwszej niepokojącej
oznace osobiście skopię mu tyłek. Co ty na to?

Kieł spojrzał na mnie jak na uciekinierkę z domu wariatów.
- Odbiło ci? Całkiem ześwirowałaś? Ari musi natychmiast odejść!
- Nie ma dokąd! Pomógł nam, pamiętasz? Nie może teraz do nich wrócić.

Poza tym ciągle ci powtarzam, że choć jest taki duży, ma tylko siedem lat! Jak
przeżyje?

- Mam to gdzieś - wycedził lodowato Kieł. - Jak dla mnie, może w ogóle nie

przeżyć. Pamiętasz to?

- Podciągnął koszulę i pokazał różowe blizny po pazurach Ariego, który

zmasakrował go tak, że Kieł prawie się wykrwawił.

Wzdrygnęłam się na wspomnienie tego strasznego dnia.
- Pamiętam - powiedziałam cicho. - Ale nie mogę go wyrzucić na pewną

śmierć. Nie wiadomo, czy fartuchy go nie zabiją. To tylko parę dni, dopóki nie
przestanie funkcjonować.

Dziwnie się poczułam. Prawie jakbym powiedziała: „Dopóki nie zostanie

wycofany". Tyle różnych słów na określenie śmierci. Ari miał tylko siedem lat i
nie doczeka swoich ósmych urodzin.

A to siedmioletnie życie było do bani.
Kieł dźgnął mnie palcem w klatkę piersiową.
- No co?! - ocknęłam się.
Pochylił się ku mnie i spojrzał mi w twarz. Ale tym razem nie chciał mnie

pocałować.

- Popełniasz najgorszy błąd swojego życia - warknął. - Zapłacisz za niego.

Zobaczysz.

Po tych słowach odwrócił się i zeskoczył z ganku. Zanim dotknął stopami

ziemi, wielkie, ciemne skrzydła uniosły go bezgłośnie pod niebo.

Czytasz blog Kła. Witaj!
Dzisiejsza data: Już za późno!
Jesteś gościem numer: 28 772 461
DO WSZYSTKICH NA CAŁYM ŚWIECIE
OSTRZEŻENIE
UWAGA! OBŁĄKANI NAUKOWCY UNICESTWIĄ ZNANE NAM ŻYCIE!
A nawet nieznane.
Wiem już, jak się to nazywa. Plan Re-Ewolucja. I plan „Połowa".
Wydostaliśmy się ze Szkoły (jeśli ktoś ma ochotę ją zbombardować,
zachęcam). Teraz się ukrywamy. Cha, cha. Będąc w Szkole,
dowiedzieliśmy się, że plan zakłada ZABICIE wszystkich za pomocą
jakiejś choroby. Zostaną tylko ludzie idealnie zdrowi i przydatni. Lepiej
więc uczcie się czegoś przydatnego! Albo się ukryjcie. A jeśli dostaliście
kataru, schowajcie się w piwnicy i nie wychodźcie.
Może was ciekawi, co jest przydatne? Zrobiłem spis.

Przydatne

Nieprzydatne

hydraulik

polityk

stolarz

publicysta

szkutnik

historyk sztuki

rolnik

agent gwiazdy

sprzątacz zwierzęcy

psycholog

hodowca bydła

projektant wnętrz

naukowiec

gwiazda rocka/popu/hip-hopu

wojskowy

idol nastolatek

pracownik służby zdrowia

trener osobisty

Czyli warto się zastanowić nad wyborem zawodu. Kiedy ostatnio

sprawdzałem, na ten blog zajrzało ponad dwadzieścia osiem milionów ludzi.
Rany boskie. Ratujcie się. Ratujcie waszych braci i wasze siostry. Nie
pozwólcie, żeby fartuchy was wykończyły.

I jeśli zobaczycie latające dzieci, buzia na kłódkę!
- Kieł, z jakiegoś zakątka Ameryki

Po odejściu Kła cała dygotałam. Przecież nie chodziło o to, że nigdy się nie

kłóciliśmy. Owszem, robiliśmy to, wiele razy. Ale nie tak. Jeszcze nigdy nie
widziałam, żeby tak bardzo się wściekł. Kiedy odfrunął, przez chwilę stałam na
dworze, aż poczułam, że zdołam przykleić na twarz fałszywy uśmiech. Nie było
sensu martwić pozostałych.

W domu wszyscy - stado, Ari i Total - leżeli rozwaleni na meblach lub na

podłodze. Mieli to zaszklone spojrzenie kogoś, kto raz wreszcie najadł się do
syta. Zerknęłam na Ariego. Siedział samotnie. Nikt nie chciał się do niego
zbliżyć. Ubranie nadal miał zakrwawione.

Przeszukałam szafę. Znalazłam tam flanelową koszulę, którą mu rzuciłam.

Spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Dzięki.
- Dobra, kto chce mieć pierwszą wartę? - spytałam.
- Gdzie Kieł? - ocknął się z letargu Gazik.
- Wyszedł na chwilę. Wróci - wyjaśniłam krótko.
No pewnie, że wróci.
- Ja wezmę pierwszą wartę - zgłosił się Ari.
Podjęłam przywódczą decyzję.
- Nie, w porządku. Ja to zrobię. Wy się prześpijcie. - Nie patrzyłam mu w

oczy.

Kiedy inni zasnęli, sprawdziłam lodówkę i spiżarnię. Wzięłam wszystko, co

się nie psuje i nie jest zbyt ciężkie, zapakowałam do naszych plecaków i
ustawiłam je przy drzwiach. Potem cicho obeszłam cały dom, wyłączając
światła, a następnie wyśliznęłam na zewnątrz i wzleciałam na zaśnieżony dach.

Przycupnęłam przy ceglanym kominie, od którego biło ciepło.
Wszędzie panowała cisza.
Jakieś sto lat później wrócił Kieł. Powstrzymałam westchnienie ulgi. Zresztą

aż tak się nie martwiłam. Kieł dostrzegł mnie i wylądował na dachu, łopocząc
skrzydłami i usiłując złapać równowagę.

Żadne z nas nie jest dobre w przeprosinach i uściskach. Zerknęłam na niego i

dalej rozglądałam się po okolicy, nasłuchując, wyczekując.

- Dwadzieścia osiem milionów osób zajrzało na mój blog - powiedział.
Dobry Boże.
- Ha.
- Umieszczam tam wszystko, co wiem o sytuacji - ciągnął. - Może jeśli

ludzie się dowiedzą, zapobiegną temu czemuś, co nadchodzi.

Zapobieganie to twoja sprawa, Max.
- Myślałam, że to my mamy temu zapobiec.
- Co, jedną ręką? - prychnął Kieł. - Nie musisz ratować świata, choć tak ci

mówią.

Z jakiegoś powodu mnie to zabolało - jakby uważał, że nie dam rady.

Zawsze myślałam, że będzie mi towarzyszył w tym, co mam zrobić.

- A więc załatwisz to swoim blogiem? Mogę iść spać?
- Wyszło mi to bardziej zgryźliwie, niż zamierzałam. Kieł zerknął na mnie z

ukosa. Miał nieprzeniknione spojrzenie. Wzruszył ramionami i odwrócił głowę.

Dobra, znowu się wściekłam. Nienawidzę się kłócić z Kłem, ale jeszcze

bardziej nienawidzę, kiedy myśli, że... No, wiecie, nie potrafię ocalić świata w
pojedynkę.

Na pewno masa dziewczyn ma takie same problemy, co nie?
- Zaraz mi powiesz, że w twojej głowie też mówi Głos - prychnęłam

drwiąco, wstając.

Zachwiałam się, rozłożyłam dla równowagi skrzydła, tak jak wiewiórka

balansuje ogonem. Tylko że one miały prawie cztery metry.

- Może - rzucił chłodno Kieł, nie patrząc na mnie.
Odebrało mi mowę, co, jak wiecie, nie zdarza się często.
- Świetnie. Ty masz drugą wartę - mruknęłam i zeskoczyłam z dachu.
Wylądowałam w miękkim śniegu i poszłam na ganek.
Okazało się, że Ari nie poprzegryzał im wszystkim gardeł. Przyszło mi do

głowy, że Angela czyta w myślach i chyba zorientowałaby się, gdyby coś knuł.

Prawie na pewno.
Obeszłam śpiące stado, po czym umościłam się w fotelu tuż koło Ariego,

który spał jak kłoda na podłodze. Gdyby tylko drgnął, od razu bym się obudziła.

Przez tego Kła nie mogłam się uspokoić. Nie do wiary, jaki był pewny

siebie. On i ten jego blog. Świetnie! Niech ocali świat. Ja miałam własną misję.

Oboje musicie podjąć trudne decyzje, Max. Decyzje, które będą miały

wpływ na los całego świata, na waszą przyszłość. Na przyszłość wszystkich.

Świetnie, już jestem spokojniejsza, pomyślałam.
Walnęłam pięścią w fotel i zamknęłam oczy.
Nie zamierzałam zasypiać.

Rano Kieł i ja się rozstaliśmy.
Dla porządku: to ja zostawiłam jego. Pół sekundy po tym, jak on zostawił

mnie.

Powiedział mi, że chce robić swoje, wypełnić własną misję, jak to ujął.

Chciał sprawdzić poszlaki, które ludzie wysyłali mu na blog.

Wytrzeszczyłam oczy.
- Ocalenie ludzkości opierasz na mejlach?
Spojrzał na mnie nieruchomym wzrokiem.
- A ty opierasz się na tym, co mówi ci jakiś głos w głowie. Głos, który nie

należy do ciebie. Prawda?

No, skoro tak to ujął...
Nie mogłam tylko pojąć, co się stało.
Potem musieliśmy powiedzieć dzieciom.
Usiłowałam pozbierać rozpierzchające się myśli. Co oni powiedzą? Jak im to

wytłumaczyć?

- Postanowiłem iść własną drogą - rąbnął Kieł bez wstępów. Spojrzał na

Ariego i dodał: - Prawie każdy, kto chce, może iść ze mną.

Z nim! Po moim trupie.
- Moim zdaniem powinniśmy się trzymać razem do powrotu Kła - dodałam

spokojnie.

Bo jeśli któreś z nich wybierze ciebie, będę musiała cię zabić, stwierdziłam

w myślach.

Stado, pies i Ari spoglądali to na mnie, to na niego.
- O psiakość - powiedział Total.
- Nie powinniście tego robić - odezwała się Kuks z troską.
Wzruszyłam ramionami. Twarz mnie paliła.
To przez Kła.
- Szalone szczeniaki - mruknął Total.
Potruchtał na krótkich nóżkach do Angeli i usiadł jej na stopach. W

roztargnieniu pogładziła go po łebku.

- Musimy wybierać? - pisnął Gazik.
Spojrzał na Kła, na mnie, a potem na Ariego.
Cholera, pomyślałam.
- Idę z Kłem. - Twarz Iggy’ego była jak kamienna maska, ale jego ton mnie

zranił.

Dobrze, że Iggy nie widział mojej twarzy. Przełknęłam ślinę. Nie mogłam

mówić.

- Ja zostanę z Max - powiedziała Kuks żałośnie, wsuwając rękę w moją dłoń.
Uścisnęłam ją, ale widziałam, że popatruje na Ariego. Nie ufała mu. Nie

chciała, żeby z nami był.

- Ja idę z Angelą - oznajmił Total. - Skoro muszę wybierać.
Gazownik i Angela milczeli. Angela chyba kontaktowała się z nim

telepatycznie, bo pokręcił głową w skupieniu. W końcu Angela wyprostowała
się, strąciła Totala ze swoich stóp i stanęła obok mnie.

- Idę z Max - oświadczyła.
- Dobra, trudno - burknął Total i znowu klapnął na jej stopę.
- Ja idę z Kłem - powiedział Gazik.
Spojrzałam na niego ze zdumieniem.
Został tylko Ari, rażąco obcy w naszej rodzinie.
- Bez sensu - wymamrotał, stając przy mnie. Twarz goiła mu się bardzo

szybko. Tak samo jak nam goją się rany. - Max.

Obym tego nie żałowała, błagam, zwróciłam się do wyższej mocy. Bardziej

niż teraz żałuję.

- Świetnie - powiedział Kieł, podchodząc do swojej grupy.
- Świetnie - powiedziałam, dumnie podnosząc głowę, bo chociaż w duchu

zaklinałam go, żeby tego nie robił, za żadne skarby nie chciałam, by się nie
domyślił, że go zaklinam.

No i stało się. Stado się podzieliło. Nie miałam pojęcia, czy jeszcze zobaczę

Kła i jego grupę.

Egzamin na przywódcę? Stanąć ze spokojną miną przed resztką stada, choć

ze zdenerwowania i rozpaczy ma się ochotę puścić pawia na śnieg.

Połowa mojego stada odeszła. Kieł odszedł. Moja prawa ręka. Jak mógł? Nie

potrzebował mnie?

Wyprostowałam się. To ja go nie potrzebuję. Od tej chwili.
- No dobra - zwróciłam się do Kuks, Angeli i Ariego. Oraz Totala.
Widziałam, że Kuks i Angela usiłują zachować spokój. Ari i Total pewnie

też, ale w ich przypadku trudno było się zorientować.

- Nie do wiary, że odeszli - odezwała się Kuks. Jak zwykle powiedziała na

głos to, co myślałam. - Nie powinniśmy się rozdzielać. Daliśmy sobie słowo, że
nigdy się nie rozstaniemy. Musimy się trzymać razem.

Powiedz to Kłowi.
- Nie chciałam, by do tego doszło, ale sobie poradzimy - oznajmiłam

władczo.

- Co teraz? - spytała Angela. - Mamy plan?
Spojrzałam na nią wyniośle.
- Zawsze jest jakiś plan. Ile razy mam to powtarzać?
No, staruszko, dawaj ten plan, ale szybko.
Jedźcie do Europy.
Dzięki Bogu. Bogini. Komukolwiek. Głos w końcu powiedział coś

konstruktywnego, zamiast wyskakiwać z ciasteczkowymi wróżbami.

- Jedziemy do Europy - powiedziałam twardo.
Rozdałam plecaki i dopiero wtedy dotarło do mnie, że Totala musimy wziąć

ja albo Ari. Ani Kuks, ani Angela nie dadzą rady go długo nieść.

Świetnie. Oby Ari nie zjadł Totala.
- Europa! - ucieszyła się Kuks. - Zawsze chciałam odwiedzić Europę! Dokąd

jedziemy? Chcę zobaczyć wieżę Eiffla!

Najpierw Anglia. Zacznijcie od Wielkiej Brytanii. Szukajcie Szkół.
- Anglia - oznajmiłam i wyciągnęłam ręce do Totala.
Wskoczył mi lekko w ramiona; wsunęłam go pod kurtkę i zapięłam suwak.

Wystawił na zewnątrz kudłaty łebek. Nadal był trochę sponiewierany. Miałam

nadzieję, że te łyse placki na jego pyszczku wkrótce zarosną sierścią.

- Poszukamy Szkół, pozbieramy informacje. Dowiemy się jak najwięcej o tej

Re-Ewolucji. I to szybko.

- Jestem po waszej stronie - powiedział Ari szczerze. - Będę was bronić bez

względu na wszystko. - Spuścił głowę i przez chwilę zobaczyłam tego
przestraszonego siedmiolatka, którym w głębi duszy był. - Dopóki nie nadejdzie
mój czas.

Pokiwałam głową. Nie zamierzałam się rozklejać.
- No dobrze - rzuciłam i wyszłam na podjazd, by wystartować. - Ruszamy na

wschód!

Jak zawsze, w powietrzu poczułam się dużo, dużo lepiej. Teren pod nami

wyglądał jak zielono-brązowa mozaika, z cienkimi srebrnymi nitkami rzek i
szarymi naroślami miast. Było zimno i wiatr wyciskał mi łzy z oczu, ale czułam
się spokojniejsza, bardziej opanowana.

Zaczęło do mnie docierać, że Anglia jest bardzo daleko, za diabelnie

wielgaśną wodą. Już kiedyś lecieliśmy siedem do ośmiu godzin bez przerwy, ale
dużo nas to kosztowało. A wiadomo, że Ari kiepsko lata na tych swoich
topornych skrzydłach. Hmmm. Na Atlantyku nie ma gdzie zrobić
międzylądowania.

Fruńcie do Waszyngtonu. Z Dulles macie bezpośredni lot, odezwał się Głos.
Znaczy samolotem?
Otóż to. Takim zwyczajnym, z silnikami.
My... w samolocie. Jakoś wydawało się to nienaturalne. Zbędne.
I jeszcze problem klaustrofobii.
Wytrzymacie.
- Fruniemy do Waszyngtonu - oznajmiłam mojemu ministadu. - A stamtąd

zabierzemy się samolotem.

Ale ich zaskoczyłam. Byłam ciekawa, jak przemycimy Ariego, z tym jego

dziwnym i przerażającym wyglądem.

- Polecimy samolotem? - pisnęła Kuks.
Total poważnie się zadumał.
- Czy to nie jest nienaturalne?
Westchnęłam.

Lot na zachód bez Max był jak lot bez jednego skrzydła. Kieł ciągle widział

jej twarz - wściekłą, w rozterce i choć Max by tego nie przyznała, przestraszoną.
Widywał tę twarz każdego dnia przez całe swoje życie. Widział ją brudną, z
zaskorupiałym błotem, posiniaczoną i zakrwawioną, z wyszczerzonymi zębami,
roześmianą, śpiącą, z wielkim przekonaniem sprzedającą skomplikowane

kłamstwa. Spoglądającą na niego z tym światłem w oczach, z tym wyjątkowym
porozumieniem...

Ale go do tego zmusiła. Bo czego się spodziewała? Że usiądzie spokojnie i

zgodzi się na obecność Ariego? O, jasne, zapomnijmy, ile razy Ari usiłował ich
zabić, nieważne, że prawdopodobnie miał na sobie nadajnik, który naprowadzi
na nich pościg, że niebezpiecznie jest z nim przebywać. Był pokraką poskładaną
z niedopasowanych części ciała, programów, pokręconych uczuć,
psychologicznych problemów. Chodzącą, latającą bombą z opóźnionym
zapłonem.

Kieł widział to tak: skoro wiesz, że za parę dni i tak się przekręcisz, to co za

różnica, co zrobisz? Możesz popełnić każde szaleństwo, każdą zbrodnię, zabić
każdego. Nic się nie liczy, bo za parę dni będziesz sztywny. Przyjaciele się nie
liczą, lojalność się nie liczy. Można spalić wszystkie mosty.

I właśnie z kimś takim Max postanowiła spędzić czas. Komuś takiemu

pozwoliła się zbliżyć do dzieci.

Kieł poszedłby za nią na koniec świata. Gdyby skoczyła do czynnego

wulkanu, podążyłby za nią, choćby nie wiadomo co.

Ale nie zamierzał się prowadzać z Arim.
- Kieł? - odezwał się markotnie Gazownik.
Nikt nie był zadowolony z rozstania. Jeśli czuli się jak rozdarci, to dlatego,

że tak było.

Kieł spojrzał na niego i uniósł brew.
- Dokąd fruniemy?
- Na Zachodnie Wybrzeże - powiedział Kieł.
W przeciwnym kierunku niż Max.
- Co tam jest? - spytał Iggy.
Zabawne, że pytasz.
- Największa machina informacyjna świata. Miejsce, w którym zyskuje się

szybki dostęp do wiadomości.

Gazownik zmarszczył brwi.
- Co, jakiś komputer? Jakiś biurowiec?
Kieł pokręcił głową.
- Redakcja „People".
- Czy to część strategii „nie rzucać się w oczy, unikać rozgłosu”? - spytał

znacząco Iggy.

- Nie - odparł Kieł, przechylając minimalnie skrzydła, by skręcić pod kątem

dwudziestu trzech stopni. - To raczej strategia „rzucić się w oczy, narobić hałasu
na cały świat".

- Hm.
Tak. Zawsze udawać, że ma się plan. Lekcja, której nauczył się od Max.

- Nienawidzę was! Sobki! - Iggy szalał z wściekłości. - Coście tacy

nieużyci?

Kieł przewrócił oczami. Zreflektował się i rzucił:
- Przewracam oczami, Iggy.
- Wzruszam ramionami - dodał Gazownik, odgryzając nieprawdopodobnie

wielki kawał hot doga. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

- Opiszcie ludzi na plaży - powtórzył Iggy. - To Venice Beach! Wylęgarnia

dziwolągów, uniwersytet cudaków! A wy tylko mapy i mapy!

- Naprawdę istnieje uniwersytet dla cudaków? - ucieszył się Gazownik.
- Nie - zgasił go Kieł.
Tyle na temat marzeń Gazika o wyższym wykształceniu. Kieł wygładził

mapę leżącą przed nimi na piasku i zaczął szukać punktów orientacyjnych.

Iggy go kopnął.
- Au! Cholera! Co z tobą?
Ręka Iggy’ego sięgnęła błyskawicznie i bezbłędnie, chwytając Kła za

koszulę na piersiach.

Iggy przyciągnął go do siebie.
- Opisz. Tych. Ludzi.
- Co, te miliony? - zezłościł się Kieł. - Dlaczego? Szukasz kogoś

konkretnego? Mam się rozglądać za facetem z różą w zębach i z „New York
Timesem" pod pachą?

- To Venice Beach - powtórzył znowu Iggy. - Ojczyzna disco. Czuję olejek

kokosowy. Słyszę piskliwe chichoty. Wiem, że otaczają nas laseczki w bikini, a
ty patrzysz na mapę?

Aaaaa.
- Co to są laseczki w bikini? - spytał Gazownik z pełnymi ustami.
- Bikini, śmikini, kogo to obchodzi? Byle nie zmieniły się we Fruwołki.
Iggy jęknął tak rozpaczliwie, że parę osób się obejrzało. Kieł lekko kopnął

go w nogę, dając mu znak, żeby się uspokoił.

- Kogo obchodzi? - wysyczał Iggy z furią. - Kogo obchodzi? Mnie obchodzi!

Ty je widzisz. Ja nie. I coś mi się zdaje, że nie będę mógł się z nimi zaznajomić
dotykiem, więc zrób mi tę przysługę!

Jak postąpiłaby Max? - zastanowił się Kieł. Przede wszystkim Iggy nie

rozmawiałby z nią o takich sprawach. To była męska sytuacja.

Kieł westchnął i rozejrzał się dokoła.
- Dobra. Tam są dwie dziewczyny. Jedna w białym bikini. Druga ma na

tyłku napis „Utopia". Mają długie jasne włosy. Eee... tam jest Azjatka... Jedzie
na rolkach, za nią biegnie pies, jakby chart czy co. Uuu, prawie się wywróciła.

- Co ma na sobie?
- Bikini w paski.

- I ochraniacze na kolana - dodał Gazownik.
- O kurczę - westchnął Iggy. - Jeszcze, jeszcze.
Nigdy by tego nie zrobił w obecności Max, pomyślał Kieł. Rzuciłaby się na

niego jak harpia. Nawymyślałaby mu od szowinistycznych świń.

Ale byli w męskim gronie.
- Eee... tam jest dziewczyna, która spotyka się ze swoim chłopakiem.

Chłopak podaje jej lody. Oho, lody kapią. Ha. Kapnęły jej na tę... no... klatkę
piersiową.

Iggy jakby się zadławił.
- Zostanie plama - dorzucił rzeczowo Gazownik. - To czekoladowe.
- Hmmm - mruknął Kieł, wpatrzony w dziewczynę wycierającą pierś

papierową serwetką.

- Co to za dźwięk? - spytał Gazownik.
- He?
- Ten dźwięk - nie ustępował Gazownik. - Co to za dźwięk? Kieł!
Kieł zamrugał parę razy i spojrzał na Gazownika szarpiącego go za rękaw.
- Dźwięk?
I wtedy to usłyszał. Monotonne brzęczenie. Chór metalicznych głosów.
O, cholera.
- W górę! - krzyknął. - To Fruwołki! Znalazły nas.

Czytasz blog Kła. Witaj!
Dzisiejsza data: Już za późno!
Jesteś gościem numer: 972 361 007
UPADEK HOLLYWOOD
Tym, którzy mieszkają w okolicach Los Angeles, muszę się przyznać do
poważnego zniszczenia wielkiego znaku „Hollywood". Łączy się z nim
milion nadziei o przyszłej karierze, więc bardzo przepraszam, że go
zniszczyłem.
Ale to nie moja wina.
Gazownik, Iggy i ja siedzieliśmy sobie spokojnie w granicach Los
Angeles (ciągnącym się od Tijuany po Palm Beach) i nagle, nie wiadomo
skąd, spadło na nas parę setek Fruwołków. Skąd wiedziały, gdzie nas
szukać? Zawsze zakładałem, że namierzają nas dzięki chipowi Max albo
psu Angeli. Których, jak pewnie słyszeliście, nie ma już z nami. To skąd
wiedzieli, gdzie nas znaleźć? Jeśli nie zdradził im tego któryś z nas
trzech? Co oczywiście jest wykluczone.
No więc, jak już wam mówiłem, Max widziała w Szkole tysiące
Fruwołków, całe szeregi. Ładowały się. Dziś parę wyleciało na lot

próbny. Muszę wam powiedzieć, szybko latają, skubańce. I są silne.
Potrafią przebyć długi dystans bez odpoczynku. Ale rozum? Zero.
Gazik, Iggy i ja porzuciliśmy nasze niewinne rozrywki i śmignęliśmy pod
niebo. Zawsze w powietrzu jesteśmy lepsi. Oczywiście zrobiło się
zamieszanie, ochy, achy, krzyki małych dzieci i tak dalej. Przypuszczam,
że był to widok nietypowy nawet dla Los Angeles. Trójka przeciwko
dwóm setkom Fruwołków? Raczej odpada. Sześćdziesiąt - zgoda, no
może osiemdziesiąt. Ale nie dwieście! Nawet gdyby była tu Max.
No dobra. Może gdyby Max tu była... Może i dwieście. Ale jej nie było.
A zatem Gazik, Iggy i ja odruchowo wprowadziliśmy w życie
wypróbowany plan działania. Plan „Delta". Korzystaliśmy z niego wiele
razy i doprowadziliśmy do rangi sztuki. Zasadniczo sprowadza się do
jednego punktu: „Chodu!". Albo raczej: „Fruwać!".
Pofrunęliśmy. Jak błyskawice. Fruwołki nie mają problemu z wysokością
- bez trudu wznoszą się jak boeingi tam, gdzie nawet my z trudem
łapiemy oddech. Podobnie jak Likwidatorzy nie są zbyt zgrabne, za to
przerażająco szybkie i silne. Jedna z najnowszych bomb Iggy’ego
skasowała około pięćdziesięciu. Bardzo mi przykro z powodu tych ludzi z
plażowej imprezy MTV, na których spadł deszcz metalu i strzępów
sztucznej skóry. Reszta Fruwołków rzuciła się za nami i za nic nie
mogliśmy im uciec.
Potem zobaczyłem Hollywood Hills. Lecieliśmy prosto na ten wielki znak
i w ostatniej sekundzie zrobiliśmy świecę w górę. Klamra mojego paska
skrobnęła o jedną literę. Ale udało się; wystrzeliliśmy w górę jak rakiety.
Fruwołki nie miały aż tyle szczęścia. Jeden po drugim rozbijały się o ten
napis, sypiąc elektrycznymi iskrami. Potem spadały w dół, a parę
wybuchło jak metaliczny, futrzany popcorn. A jeśli wam się wydaje, że to
obrzydliwe, cieszcie się, że nie na was sypiały się te szczątki. Chyba
tylko sześć albo siedem zdołało uniknąć jatki i nie mam pojęcia, co się z
nimi stało.
A kiedy skończyliśmy się zarykiwać ze śmiechu, daliśmy nogę i teraz się
ukrywamy. Znowu.
My: prawie 200. Trudno się zorientować przez te rozerwane szczątki.
Fruwołki: 0.
Przemyślcie to, wy buraki w białych fartuchach. Teraz wisicie Kalifornii
nowy wielki napis: „Hollywood".
- Kieł, gdzieś na Zachodzie

Skomentuj blog Kła

UPADEK HOLLYWOOD
108 wpisów

O rany, to niesamowite, to z Fruwołkami i tak dalej. Też bym tak chciał.
Wysokich lotów, stary!
San Diego, 11:51

Słodzikuska napisał(a):
Kochany Kle, cieszę się, że z tobą wszystko dobrze. Nienawidzę tych
Fruwołków. Żeby się wszystkie rozwaliły i spłonęły. Jeśli będziesz kiedyś
potrzebować noclegu w Roanoke w Wirginii, wyślij mejla.
12:14

Heather napisał(a):
Wszyscy powinniśmy się zorganizować w grupy i szukać laboratoriów,
Szkół i tak dalej! Na świecie są miliony dzieci. Możemy naprawić to, co
dorośli skazili i zniszczyli! Wysypiska śmieci, wycieki ropy, zagrożone
gatunki, wycinane lasy, samochody pożerające hektolitry benzyny,
niszczenie środowiska, zabijanie zwierząt! Czas niszczenia wszystkiego
się skończył! Pora, żeby Zielone Dzieci się zjednoczyły!
Heather

Schmidt,

prezes

stowarzyszenia

ZieloneDziecidlaZielonejPlanety.org
12:57

Hooligan napisał(a):Musimy przejąć władzę! Dorośli zniszczyli wszystko!
Niszczą całą planetę! Młodzi powinni rządzić! Chcą nas uciszyć! Koniec
milczenia!
Brooklyn, 13:20

Chen Wei napisał(a):
Jestem ciekawa: masz dziewczynę?
PS Mam 15 lat, ale wyglądam młodziej.
Hongkong, 14:40

Carlos napisał(a):
Spalić wszystkie laboratoria! Wziąć dorosłych w niewolę!
Teksas, 15:07

Anonim napisał(a):
Carlos, nie, to głupie. Nauka jest potrzebna. Sama w sobie nie jest zła.

Staje się zła, kiedy źli ludzie posługują się nią, by osiągnąć złe cele. Za
pomocą nauki można robić dobre rzeczy. Na przykład zlikwidować głód
na świecie. Nie chcę, żeby wszyscy dorośli byli niewolnikami. Moi
rodzice są dorośli, ale dają się wytrzymać. Przyszły naukowiec
Luizjana, 16:27

Adide napisał(a):
Boję, się, że dorośli zniszczą naszą planetę. Chcę ich powstrzymać.
Szkoda, że nie posługują się nauką żeby zwiększyć plony i opady.
Zamiast bomb powinni robić więcej podręczników dla dzieci.
Uganda, 16:26

Cobra napisał(a):
Kieł, chyba widziałem was nad sklepem mojego wujka w Lincoln Park.
Chicago, 17:27

Dita napisał(a):
Nie do wiary, że rozdzieliłeś się z Max! Powinniście się trzymać razem!
Teraz jeszcze bardziej się o was martwię! Bądźcie wyjątkowo ostrożni!
Bombaj, 18:08

Sean napisał(a):
Kieł, też chcę mieć skrzydła. Nieważne, za jaką cenę. Zgodzę się na
wszystko, żeby tylko latać i być z waszym stadem. Powiedz, gdzie mogę
was spotkać. Chcę do was natychmiast dołączyć.
Manchester, Anglia, 18:35

Sue-P napisał(a):
Ja też chcę dołączyć! Cudownie byłoby mieć skrzydła, ale dla mnie już
chyba za późno. To by bolało. Ale będę walczyć po waszej stronie na
Ziemi! Tylko dajcie znać, kiedy i gdzie!
Palm Beach, 18:38

Kieł przejrzał tysiące podobnych wiadomości i wyłączył komputer. Max

uważała, że tym blogiem niczego się nie załatwi, ale on był innego zdania.
Mógłby zebrać armię setek tysięcy... zwykłych dzieci, może dzielnych i pełnych
zapału, ale niewyszkolonych w walce. Zostałyby zlikwidowane w ułamku
sekundy.

Westchnął i położył się, oparłszy głowę na ramieniu. Dowodzenie jest do

luftu.

Moje ministado miało się całkiem dobrze - dzięki Angeli. Tytułem

informacji: oto co można osiągnąć, jeśli jest się sześcioletnią genetyczną
anomalię, zdolną do kontrolowania ludzkich umysłów.

Można:
1. Dostać za darmo bilety w klasie biznesowej linii British Airways dla

siebie i trzech innych anomalii genetycznych plus psa.

2. Przekonać ochroniarzy, że twój gadający czworonóg jest psem

przewodnikiem i dlatego ma wstęp wszędzie, włącznie z damską toaletą, co
szczerze mówiąc, nie ucieszyło mnie specjalnie.

3. Sprawić, że ludzie nie będą dostrzegać zgarbionego, paskudnego jak

nieszczęście, pokancerowanego Likwidatora u twojego boku.

4. Wmówić wszystkim obecnym w samolocie, że to całkiem normalne, iż

pies ma własny fotel i posiłek.

5. Załatwić dostarczenie każdemu z nas potrójnej porcji. Takiej z klasy

biznesowej, nie tej paszy, którą rzucają biednym frajerom z klasy ekonomicznej.

- Total! - syknęłam. - To normalne, że ludzie mijają cię, idąc do łazienki.

Przestań warczeć!

- Przepraszam - mruknął nasz kochany piesek. - Za bardzo zbliżają się do

mojego steku. A właśnie, mogłabyś go pokroić na małe kawałki?

Pochyliłam się i szybko pokroiłam mu mięso. Zauważyłam, że Angela się do

mnie uśmiecha. Mimo woli odpowiedziałam tym samym. Tak, moje stado się
rozleciało, połowa rodziny poszła na samowolkę. Byliśmy bezdomni,
uciekaliśmy, jak zwykle. Zmierzaliśmy do obcego kraju, nie mając pojęcia, co
tam zrobimy. I zostaliśmy zamknięci w wielkiej puszce wraz z wieloma obcymi
ludźmi, którzy mogli się okazać Likwidatorami lub fartuchami.

A jednak...
- Niezłe fotele - powiedział Ari, klepiąc oparcie wielką, pazurzastą łapą.
- Nawet tu fajnie - dodała Angela.
Podskoczyła na swoim siedzeniu i zaczęła przeglądać listę dostępnych

filmów.

- Max - szepnęła Kuks siedząca po drugiej stronę przejścia. - Myślisz, że są

w porządku?

Wskazała głową pasażerów.
- Oby - odpowiedziałam po cichu. - Ale pewności nie mam. Nie

wykluczyłabym, że to podstęp i że otaczają nas fartuchy. Ale Angela niczego
nie wychwytuje, żadnych złych zamiarów ze strony kogokolwiek w tym
samolocie. No więc mam nadzieję, że będzie dobrze.

- Jeszcze nigdy nie leciałam samolotem.
- Nikt z nas nie leciał. Dziwne, nie?
- Aha. Bardzo tu wygodnie. Te fotele można zmienić w łóżka, wiesz? I te

telewizorki, i pisma, i jedzenie, i że wszystko ci przynoszą...

Pokiwałam głową. Czuliśmy się dopieszczeni. W porównaniu z naszym

zwykłym życiem, spaniem w tunelach metra i jedzeniem odpadków ze
śmietnika...

- To dziwne, że lecimy, ale... nie na zewnątrz, rozumiesz? I brakuje mi... -

urwała i zagryzła wargę.

- Mnie też - powiedziałam cicho. - Ale na pewno sobie radzą. I na pewno

wkrótce się z nimi spotkamy.

Bo kiedy wypełnię misję, zamierzałam ich wytropić jak króliki na

polowaniu. I będę się za to odgrywać na Kle do końca życia.

Tak łatwo się mnie nie pozbędzie.
Mam nadzieję, że ten samolot się nie zepsuje - szepnęła Kuks. - To jakoś...

nienaturalne, żeby maszyna leciała w powietrzu, prawda? Nie rozumiem, jak się
utrzymuje.

- Ma takie wielgaśne silniki - wyjaśniłam z przekonaniem, jak na przywódcę

przystało. - Ale jedno ci powiem: jeśli z tym samolotem coś się zdarzy, to z
naszej winy.

Kuks rozpogodziła się nagle.
- A, tak. O tym nie pomyślałam.
- No. To wypocznij przed tą inwazją na Anglię.

Przyjemny siedmiogodzinny wypoczynek się skończył i kiedy

wylądowaliśmy na lotnisku Heathrow, musieliśmy od razu zabrać się do rzeczy.
Przez cały lot nie spotkaliśmy ani jednego Likwidatora, a samolot nie runął w
dół, więc początek był optymistyczny.

Po wylądowaniu czekałam, spodziewając się, że Głos odezwie się i rzuci

parę instrukcji. Ale nie. Głos zaginął w akcji, a my byliśmy zdani na własne siły.

I doskonale. Dowiozłam stado aż tutaj. Głos był zjawiskiem niepożądanym i

jeśli chodzi o mnie, mogłam się z nim pożegnać bez żalu.

- Dobra - powiedziałam i klasnęłam w ręce. Moje ministado stanęło wokół

mnie. - Przede wszystkim musimy znaleźć kawiarenkę internetową i wyszukać
Itex w Anglii. Nawet jeśli nie znajdziemy samej nazwy, pewnie trafimy na
pomocne linki.

- Zaraz, zaraz, wstrzymaj smoki - odezwał się Total. - Jesteśmy w Londynie!

Chcesz mi powiedzieć, że nie zobaczymy klejnotów koronnych?

- I Tower? - dodała Angela.
- Eeee, ludzie, gabinet Madame Tussaud! - wrzasnęła Kuks, wskazując

wiszący na kiosku plakat. - Musimy go zobaczyć!

I znowu stado kompletnie zaskoczyło mnie zdolnością do wyrzucenia z

pamięci faktu, że walczymy o przetrwanie. Może o przetrwanie całego świata.

Zmarszczyłam brwi.
- Itex ma prawdopodobnie siedzibę na przedmieściach, nie w centrum.
- Pałac Buckingham - odezwał się niespodziewanie Ari. - Z tymi facetami w

śmiesznych czapkach.

- Tak, tak, pałac Buckingham! - zgodziła się Kuks, nie patrząc na niego.
Nabrałam tchu, gotowa, by rzucić rozkaz.
Wiesz, kiedy masz rację, i to ci powinno wystarczyć, odezwał się Głos.
- I co to niby znaczy? - spytałam ze złością.
- Pałac Buckingham - wyjaśniła Kuks. - Tam, gdzie mieszka królowa. I

królewski mąż.

- Nie, nie, nie do ciebie mówię - mruknęłam.
Oparłam się o ścianę i przymknęłam oczy.
Może to wyjaśnisz? - pomyślałam. A może to jakiś buddyjski koan? Tak?

Mam lecieć na szczyt góry i medytować? Ommmm.

- Max? - odezwała się zaniepokojona Angela. - Głowa cię boli?
- Nie, wszystko gra - rzuciłam. - Dajcie mi chwilkę. I uważajcie.
Stado cierpliwie czekało. O mnie nie dało się tego powiedzieć. Prawie

gryzłam ściany.

Tak, Max, powinnaś wypełnić swoją misję, raczył się znowu odezwać Głos.

Ale jednego się nie nauczyłaś. Zachowywać równowagi w przywództwie.
Musisz nie tylko dowodzić, lecz także słuchać.

I pozwalać im na wszystko? - spytałam w myślach.
Max, to są dzieci. Tylko ci towarzyszą. Silny przywódca czasami się ugina.
Otworzyłam oczy.
- Świetnie. Pozwiedzamy miasto, obejrzymy atrakcje. Angela, wprowadź nas

do takiego wycieczkowego piętrusa.

- Super! - ucieszyła się mała.
Kuks aż podskoczyła. Ruszyliśmy na przystanek.
- Ja chcę jechać na piętrze! - rzucił Total truchtający obok Angeli. - Ale pod

kurtką Max, bo mi zimno.

- Hura - mruknęłam.
Mylisz się, Głosie, pomyślałam. To dzieci, ale nie są tu tylko na wycieczce.

Wiesz, potrzebuję ich, jeśli mam coś zdziałać.

To nie są prawdziwe klejnoty.
Byłam tego pewna. Na pewno by nie wsadzili prawdziwych klejnotów

koronnych Anglii do szklanej gablotki, którą każdy mógł zrzucić na ziemię.

- Ale piękne - szepnęła Kuks, pochylając się jak najbliżej. - Korona

Imperium. Rany. Chciałabym taką mieć.

I na pewno dostanie, bo przecież eksperymenty genetyczne tak często

bywają koronowane. Matko.

- Tyyy, patrz, jakie berło - wyszeptał nabożnie Total. - Fajny kamień, nie?
- Tu jest napisane, że są prawdziwe - odezwała się Angela, wskazując

tabliczkę. - To prawdziwy brylant Cullinan. Podoba mi się to jabłko.

- I co, jak królowa ma wielkie wyjście, to przychodzi tutaj i go sobie

wypożycza? - Co jest napisane na tej tablicy? - zwróciłam się do Ariego. - Z
twojej strony.

Ari spojrzał na mnie i przez chwilę niemal można było w nim rozpoznać

tego chłopczyka, który bardzo dawno wszędzie za mną chodził. Zarumienił się,
aż jego prawie zagojone blizny stały się widoczniejsze.

- Nie wiem - mruknął i odwrócił się. - Nie umiem czytać.
- Chodźmy do Madame Tussaud - odezwał się Total. - To absolutnie

niezbędne.

- Nie wiem, co to za „sławni" ludzie - powiedziała Angela, kiedy

znaleźliśmy się w gabinecie figur woskowych.

Chodziliśmy po pomieszczeniu pełnym lalek z wosku i, szczerze mówiąc,

gorzej czułabym się tylko na polu minowym. Dla takich jak my wytworów
zakazanych badań naukowych chodzenie wśród łudząco podobnych do ludzi
manekinów, które w każdej chwili mogły ożyć i rzucić się na nas, było
ekstremalnie denerwujące.

Przyglądałam się tym figurom sokolim okiem (sokolim, łapiecie? próbka

naszego skrzydlatego humoru), czekając, kiedy ich oczy drgną, ich pierś
poruszy się w oddechu. Na razie wszystkie trwały w bezruchu. Co nie znaczyło,
że tak zostanie.

- Ani ja - odezwała się Kuks, wyraźnie rozczarowana.
- Ani ja - wtrącił Ari.
Wśród tych gładkich buziek wyglądał jak cegła w szkatule z biżuterią.
- Eee, ten to chyba Brad Pitt - powiedziałam. - Kto by pomyślał, że jest taki

wysoki?

- Kto to jest Brad Pitt? - spytała Angela.
Total cmoknął niecierpliwie i podrapał się tylną łapką za uchem.
- Zaledwie światową gwiazdą kina - rzucił. - Czytasz czasem gazety?
Westchnęłam.
- Przepraszam. Usiłuję się dostosować do tego zwiedzania, ale dostaję tutaj

zimnych dreszczy.

- Czy to jednostka chorobowa? - spytał Total. - Zimne dreszcze?
- Tak - warknęłam. - W każdym razie jeśli któraś z tych kukieł się poruszy,

to zdemoluję cały lokal. Muszę się stąd wydostać.

- Dzięki Bogu - odetchnęła z ulgą Kuks. - Bardzo mi się tu nie podoba!
- Mnie też - dodała Angela.
Total z niesmakiem pokręcił łebkiem.

- Ach, wy. To przecież współczesna kultura!

Następny przystanek: Itex. Industrialny gigant, który prawdopodobnie stał za

wszystkimi eksperymentami z rekombinacją DNA, podobnie jak za planem Re-
Ewolucja, znanym także jako plan „Połowa", i kto wie, za iloma jeszcze
szalonymi projektami masowego zniszczenia i zagłady.

Zasadniczo było to ostatnie miejsce, do którego ktoś z nas wybrałby się z

własnej woli.

Ale musieliśmy.
Tam znajdowała się ich centrala...
- Threadgill nad Tamizą? - przeczytała powoli Kuks.
- Jakby jakiś dziwny park rozrywki - powiedziała Angela.
- Mogę jeszcze prażynkę? - spytał Total, liżąc łapkę.
Podałam mu torbę z czipsami. Ci walnięci Angole wszystko nazywają

inaczej. Czipsy to u nich prażynki, a biszkopty - biskwity.

Znowu zajęłam się mapą. Okazało się, że tutejsze internetowe kawiarenki są

dla ludzi, którzy mają własne komputery. Ponieważ nasz zabrał Kieł,
musieliśmy iść do biblioteki.

Oczywiście Itex był wszędzie. Miał filie w czternastu miastach

Zjednoczonego Królestwa. Ale główna siedziba znajdowała się jakieś
trzydzieści minut lotu z Londynu na południowy zachód.

- Lubię prażynki - oznajmił Ari. - Mniam.
- Mhm - mruknęłam z roztargnieniem, śledząc linię na mapie.
Nadal nie mogłam uwierzyć, że wchodzimy do jaskini smoka sami. Kieł

opuścił mnie, Kuks i Angelę. Tak się wściekł z powodu Ariego, że przestało go
obchodzić, czy przeżyjemy? Myślał, że blog załatwi wszystko? Że banda
rozzłoszczonych nastolatków z widłami i pochodniami rozprawi się z terrorem
Iteksu raz na zawsze?

Słowo „terror" nagle przypomniało mi, że Gazik kiedyś przedstawił się

facetom z FBI jako kapitan Terror. Coś mnie zaszczypało w oczy i musiałam
przełknąć ślinę.

Gazik. Iggy. Jak ja za nimi tęskniłam.
Przez całą noc mi się śnili i obudziłam się z przekonaniem, że coś im się

przydarzy, a ja nie będę mogła im pomóc.

Postanowiłam, że zabiję Kła. To pierwszy punkt na mojej liście spraw do

załatwienia zaraz po uratowaniu świata.

Palant. Kretyn. Boże! Byłam z nim jak zrośnięta, był z mojej krwi.

Dosłownie. Płynęła w nim moja krew. Jak mógł to zrobić?

Zerknęłam na Ariego, który zajadał czipsy, ledwie widoczne w jego wielkiej

łapie. Przyglądałam się mu uważnie i na razie wydawał się lojalny, szczery. Nie
zrobił nic podejrzanego. Ale jeśli naprawdę popełniłam najgorszy błąd w życiu?

Wiem, co sobie myślicie. Oczywiście, że nie! To Kieł! On popełnił błąd.
I tak wszyscy wiemy, że popełniam błędy bardzo rzadko. Wyjątkowo

rzadko.

A jednak. Zamierzałam uważać na tego Ariego.
- Max? - Kuks patrzyła na mnie wyczekująco. - Ziemia do Max!
- Aha. Co?
- Polecimy tam? - spytała Kuks, wskazując na mapie Threadgill nad Tamizą.

- Ale tak naprawdę, a nie samolotem, dobrze?

- Dobrze. - Wyjrzałam przez okno. - Ruszymy po zachodzie słońca. A na

razie... może herbatki?

- Tak, chętnie - powiedział Total.
Jakżeby inaczej.

- Ale nastrojowo - szepnęłam, wyglądając zza wysokiego żywopłotu. -

Kurczę, nawet nie próbują niczego udawać.

- Totalna depresja - odezwała się cicho Kuks. - Nie chciałabym tu pracować.
- Coś ty? - mruknęłam. - A ja nie chciałabym tu przechodzić okrutnych i

nieludzkich naukowych eksperymentów. Wygląda mi to dokładnie na takie
zakazane, przerażające miejsce, w którym dochodzi do kompletnie
pokręconych, ohydnych rzeczy. Jak na przykład wszczepianie DNA obcego
gatunku niewinnym noworodkom.

Na przykład.
- Co tu zrobimy? - spytał Ari.
Reszta z nas jest tak smukła i wiotka - z powodu ptasich kości - że Ari

wyglądał w porównaniu z nami wyjątkowo niezdarne i zwaliście. Górował nad
nami w tych ciemnościach.

Brytyjska siedziba Iteksu była niegdyś więzieniem. Cóż za zbieg

okoliczności. Te Angole znają się na ponuro-złowrogim stylu. Od kanciastych,
upiornych bunkrów z brudnobrązowych cegieł po prostu biła groza.

Jeśli czyta to szef Iteksu, mam dla niego krótką wiadomość: zainwestuj w

projektanta krajobrazu!

Całą tę wesołą kolonię domków otaczało ogrodzenie pod napięciem -

wysokie co najmniej na trzy i pół metra, zwieńczone drutem kolczastym, pewnie
na wypadek, gdyby porażenie pięcioma tysiącami woltów okazało się mało
zniechęcające. No i może jest, jeśli się dostatecznie zeświruje.

Oczywiście, i tak zamierzaliśmy nad nim przelecieć.
Usłyszałam, że Angela przełyka ślinę. Spojrzałam na nią. Była niezwykle

blada, źrenice miała rozszerzone.

Od razu się zaniepokoiłam.
- Co jest?
Znowu przełknęła ślinę i sięgnęła po moją rękę. Uścisnęłam ją. A potem

uklękłam, żeby spojrzeć małej w oczy.

- Czuję stamtąd różne myśli - powiedziała zachrypniętym głosikiem. -

Fartuchów i jakby mózgów bez ciał.

Mózgi na patyku, pomyślałam.
- Straszne te myśli - ciągnęła Angela. - Oni są bardzo źli. Niebezpieczni.

Chcą wykonać plan i nie obchodzi ich, co muszą w tym celu zrobić. Obojętne
im, czy będą zabijać ludzi. Albo zwierzęta.

Albo ich połączenie, pomyślałam.
- A inne dzieci-ptaki? - spytałam. - Inne hybrydy? Likwidatorzy?
Pokręciła głową. Na jej loczkach zalśniło światło księżyca.
- Wszyscy nie żyją. Zabici.

No więc oczywiście musieliśmy tam wejść! Jak moglibyśmy przepuścić

szansę włamania się do więzienia pełnego oszalałych morderców, złaknionych
krwi stworzeń takich jak my? Mielibyśmy sobie odmówić tej zabawy?

- Naprawdę musimy tam wejść? - spytała Kuks. - Bo jeśli nie, to może nie

wchodźmy. Wolałabym się wycofać.

Uśmiechnęłam się i pogłaskałam jej niesforne brązowe włosy.
- Ja też, mała. Ale mam tę robotę z ratowaniem świata i jestem jakby

zmuszona. Idziesz ze mną?

Skinęła głową, niezbyt szczęśliwa, ale z zaciętą miną.
- Jestem gotowa. Rozwalimy ten lokal!
- Ja też idę! - zawołała Angela. - Oni są bardzo źli. Nie powinni skrzywdzić

nikogo więcej. Musimy tak zrobić, żeby już nie mogli.

- Trzeba to skończyć, tu i teraz - dodał Ari.
- Właśnie! - powiedziałam, wyciągając pięść do przyklepania, tak jak to

robiliśmy przed spaniem. - Obrócimy to wszystko w pierzynę, a z nich zostanie
tylko ciemna plama!

Pamiętasz hydrę?
Omal nie kwiknęłam ze strachu. Czy ja się nigdy nie przyzwyczaję do tego

nieproszonego Głosu w mojej głowie? Coś mi się zdaje, że nie.

Hydra, hydra, myślałam. Taki gumowy wąż?
Nie. Hydra lernejska, jedna z prac Herkulesa. Kiedy Herkules odcinał jej

głowę, na jej miejscu wyrastały dwie inne.

A, ta hydra. Tak. Widziałam taką kreskówkę. I co z tego?

Zastanów się, Max. W końcu ci zaświta.
Zmarszczyłam brwi. Czy to znowu jakaś metafora? Coś by ci pękło, gdybyś

powiedział tak po prostu?

Milczenie.
Oczywiście.
- Max? - odezwała się Angela.
Podniosłam palec.
- Sekundka. Głos mi przekazuje swoje niesłychane mądrości.
Total padł na trawę i oparł pysk o łapy.
Dobra. Hydra. Przypomniałam sobie tę kreskówkę, na której wielka

muskularna mysz w lwiej skórze usiłowała odciąć kocie głowy ogromnego
smokopodobnego stwora.

Ale nadal nie kojarzyłam.
Zaraz. Odcinasz jedną głowę, odrastają dwie.
Chcemy zniszczyć siedzibę Iteksu. Czy to znaczy, że jeśli to zrobimy, na jej

miejsce odrosną dwie? Czy raczej dwie inne staną się potężniejsze? Hmmm.

Samą hydrę trzeba zabić. Natychmiast, całkowicie. To tylko jedna głowa.

Znajdź korpus i przebij serce. Zastanowiłam się. Przypomniałam sobie mapę,
którą dostrzegłam przez otwarte drzwi w Szkole, kiedy Ari mnie oprowadzał.
To była mapa świata. Niemal każdy kraj był oznaczony symbolem Iteksu, a na
wielu widniały jeszcze mniejsze gwiazdki.

Ponieważ jestem bystrzejsza od przeciętnych hybryd, uświadomiłam sobie,

że musimy sprawdzić inne filie Iteksu w innych krajach, żeby znaleźć to całe
serce. Wielkie dzięki, Głosie, pomyślałam z lekkim sarkazmem i oczywiście nie
dostałam odpowiedzi. Może byś się zdecydował, gdzie, do licha, mamy się
znaleźć? Boże, ale byłam zmęczona. Ratowanie świata to robota na pełny etat.

Przykucnęłam za żywopłotem i przywołałam do siebie pozostałych.
- Coś mi się zdaje, że Francja nas wzywa.
Kuks nie zrozumiała.
- Cała Francja wzywa latające dzieci?
- Tak. - Wstałam i wyciągnęłam ręce do Totala. Wskoczył mi w ramiona, a

ja go wsadziłam pod kurtkę. - Ktoś tu mówi po francusku?

- Umiem zamówić chablis - pochwalił się Total nieco zduszonym głosem.
Rozprostowałam skrzydła, gotowa do startu.
- Znam parę słów po hiszpańsku - powiedziała Kuks. - Cerrado, abierto i tak

dalej.

- To się nam przyda w Hiszpanii. Przekonamy się, czy Angela umie czytać

we francuskich myślach.

Zaintrygowana Angela otworzyła skrzydła.
- Zobaczymy. Ale wiesz co? Jak tam będziemy, chcę spróbować

francuskiego ciasta.

- Ooo, popieram wniosek - odezwał się Total.
Pohamowałam słowa cisnące mi się na usta - u madame Tussaud niczego się

nie nauczyli? I wystartowałam w zimną noc. Czułam się trochę jak Harry Potter
uciekający od Dursleyów. Ale w naszym świecie Dursleyowie są wszędzie,
doskonale dofinansowani, i mają naukowe zacięcie.

- Gangi w Los Angeles! Ha!
- Jeśli to nie Gady ani Gluty, to może Strupy? - spytał Iggy z całą powagą.
- Cśśś! - syknął Kieł. - Gęba w kubeł! Nie zwracaj na nas uwagi, dobra?
- Dobra - powiedział Iggy, ale Gazik zachichotał i przybił mu piątkę.
- Poza tym to Duchy - dodał Kieł. - Mają napisane na kurtkach.
- Aaaa, widać nie zauważyłem - odparł z przekąsem Iggy i Kieł w duchu

palnął się w czoło.

- Siemka - odezwał się ktoś.
Kieł odwrócił się w stronę niejakiego Keeza. Tego ranka starali się nie

rzucać w oczy na pustym parkingu we wschodniej części Los Angeles i nagle
okazało się, że otoczył ich gang. Prawdziwy uliczny gang: Duchy. Przygotowali
się do walki, ale Keez rozpoznał Kła, Iggy’ego i Gazika z wiadomości. Czytał
także blog Kła. Gang rządził tą częścią miasta i Keez zaproponował im
bezpieczne schronienie.

Teraz skinął głową na Kła.
- Tędy.
- Jesteśmy sławni - szepnął Iggy tak cicho, że Kieł ledwie go usłyszał.
- Ptasia grypa też - odpowiedział półgłosem.
Poszli ze Keezem do opuszczonego budynku w samym środku strasznej,

zrujnowanej dzielnicy. Ludzie przyglądali się im podejrzliwie, ale wystarczył
ruch ręki Keeza, a odwracali głowy.

- Chcę taką kurtkę Duchów - szepnął Gazownik do Kła.
Kieł, nie patrząc, poczuł, że mały wyciągnął do niego rękę, ale po chwili ją

opuścił. Odkąd się rozdzielili, Gazownik starał się być małym twardzielem. Kieł
musiał sobie chwilami przypominać, że to tylko dziecko. Max, choć była chyba
najtwardszą osobą, jaką znał, dziwnie dobrze się sprawdzała w tych matczynych
zachowaniach, bandażowaniu ran czy uspokajaniu malców, kiedy śniły im się
złe sny. Nigdy nie przyszło mu do głowy, ile to wymaga dodatkowej pracy.

Idąc za Keezem po wyszczerbionych kamiennych schodach, wziął

Gazownika za rękę. Mały spojrzał na niego ze zdziwieniem, ale ścisnął mocno
jego dłoń. A więc tak należało się zachować.

Dwa osiłki stały przed frontowymi drzwiami, ale Keez tylko skinął ręką i

usunęły się z drogi. W środku dom wyglądał nawet podobnie do tej ruiny w
Waszyngtonie, w której byli kiedyś Max i Kieł, ale wydawał się jeszcze bardziej
zdewastowany. Za to był dość bezpieczny i na uboczu, a te dwie cechy Kieł

lubił najbardziej.

- Rozgośćcie się. - Keez zaprosił ich gestem do pokoju, który sprawiał

wrażenie, jakby niedawno wybuchła w nim jedna z bomb Iggy’ego.

- Super. Dzięki, stary - powiedział Kieł.
Potem wraz z Iggym i Gazownikiem usiedli na podłodze. Nadeszła pora, by

obmyślić jakiś plan.

- To ma być ten twój plan? - spytał Iggy z niedowierzaniem.
- Tak. Zabierać plecaki.
Gazownik nie odezwał się, ale Kieł zaczął się zastanawiać, czy nie żałuje

teraz, że nie wybrał Max. Pierwszy dzień był jak przygoda. Teraz robiło się...
boleśnie. Ale Kieł nie zamierzał wracać - chyba że Max pozbędzie się tamtego
kretyna.

Redakcja „People" zajmowała jakieś cztery piętra olbrzymiego budynku w

centrum Los Angeles. Gdyby Angela z nimi była, bez problemu dostaliby się do
prezesa firmy i przekonali go do opublikowania całego wydania specjalnego - o
Iteksie i jego nikczemnych przedsięwzięciach.

Ale w tej sytuacji Kieł mógł liczyć tylko na własne sposoby. Pokazał

ochroniarzowi przy drzwiach wejściowych torbę kanapek z delikatesów i został
przepuszczony.

- Windy dostawcze z tyłu - rzucił ochroniarz ze znudzeniem.
- Chodźmy schodami - szepnął Gazik.
- To dwudzieste siódme piętro - odszepnął Kieł.
Wejście do windy odczuli jak dobrowolne poddanie się psychicznej traumie.

Była ciasna, klaustrofobiczna, pełna innych ludzi, bez wyjątku lepiej od nich
ubranych i bardziej zadbanych.

Na dwudziestym siódmym piętrze prawie wyskoczyli z windy do

eleganckiej, gwarnej recepcji. Kieł mocniej chwycił torbę i zbliżył się do
recepcjonisty.

Dwudziestolatek w modnych prostokątnych okularach spojrzał na nich jak

na trójkę bezdomnych dzieci.

- W czym mogę pomóc?
- Chciałbym porozmawiać z waszym najlepszym reporterem - powiedział

chłodno Kieł. - Mam historię o ogólnoświatowym znaczeniu. Jeśli wydrukujecie
to, co wam powiem, wasze pismo przejdzie do historii.

Recepcjonista wysłuchał go bez emocji.
- Byliście umówieni? Z kimkolwiek?
Oczywiście nie byli. To by wymagało zdolności przewidywania, której

jeszcze nie opanował. Wydawało mu się, że ta torba z delikatesów to genialny

chwyt.

- Chcę z kimś porozmawiać. Natychmiast.
Recepcjonista prychnął szyderczo.
- Nie sądzę.
- Jeśli dowiedzą się, że mnie nie wpuściłeś, wylecisz tak szybko, że

poczujesz się jak rakieta.

W tym momencie recepcjonista wcisnął guzik alarmujący ochronę.
Kieł dwa razy dotknął ręki Iggy’ego.
- Spadamy! Natychmiast!

Dwóch barczystych osiłków przyspieszyło kroku, widząc, że Kieł, Iggy i

Gazik galopują ku schodom. Kieł wiedział, że kiedy człowieka gonią, nigdy nie
wolno wsiadać do windy, nawet jeśli się jest na dwudziestym siódmym piętrze.
Mogą zatrzymać windę między piętrami, mogą czekać na dole. Zawsze ucieka
się schodami.

Szarpnął drzwi i cała trójka rzuciła się w dół, po cztery stopnie naraz.

Potrącili parę zaskoczonych osób i prawie zderzyli się z kimś niosącym kanapki.
Za plecami usłyszeli skrzyp zawiasów i krzyki ochroniarzy. Na piętrze, które
mijali, otworzyły się drzwi i ktoś chwycił Kła za kurtkę. Kieł wyrwał się i
popędził dalej w dół, kątem oka popatrując na Gazika i Iggy’ego. Niestety, na
klatce schodowej nie było okien, przez które mogliby uciec.

Wydawało się, że schody ciągną się w nieskończoność i skręcają pod tak

ostrym kątem, że Kłowi zrobiło się niedobrze. Trzymaj się, powiedział sobie.
Trzymaj się. Liczy na ciebie dziecko i ślepy chłopak. Minęła niemal wieczność,
gdy mógł wreszcie powiadomić Iggy’ego:

- Dobra, jesteśmy prawie na dole. Jeszcze osiem stopni i ostro w lewo.
- Jasne - rzucił Iggy.
W końcu dotarli na parter. Gdyby tylko mogli dobiec do wyjścia...
U stóp schodów czekało ośmiu ochroniarzy. Kieł chciał zawrócić na górę,

ale najbliższe drzwi się otworzyły i wypadło z nich czterech innych strażników.
Chłopcy ruszyli pędem przez hol, usiłując się przebić przez kordon strażników.

Nie udało się.
- Już wychodzimy! - warknął Kieł, ale ochroniarz przytrzymał go za kurtkę i

pasek.

Pociągnął Kła do wielkich szklanych drzwi, otworzył je i wyrzucił go na

zewnątrz.

- Nic nie waży! - powiedział zaskoczony.
- Nie wracajcie tutaj! - rzucił drugi.
Iggy i Gazownik wylądowali na chodniku obok Kła. Szybko się podnieśli.

Przeżyli już tyle, że wyrzucenie na chodnik nie wydawało się złe, ale oznaczało,
że wielki plan zawiódł. Kieł otrzepał spodnie, otworzył torbę, wyjął zgniecione
kanapki i ruszyli z powrotem do swojego azylu. CZM, pomyślał Kieł. Co
Zrobiłaby Max?

Oprócz tego, że przyjęła do stada maniakalnego mordercę.
- Dętka, co? - Keez ostrzył sprężynowiec na metalowym kole.
- No.
- Powinniście pokazać skrzydła, stary. Widziałem was w telewizji. Macie te

zawaliste skrzydła, nie? To by ich załatwiło.

- Eee, nie chciałem się zniżać do takich sposobów - wymamrotał Kieł.
Ponadto nie przyszło mu to do głowy. Keez miał rację. To by zadziałało jak

zaklęcie. Cholera.

Pora przejść do planu... H?

- Ten plan to hot dogi? - spytał Gazownik, z zapałem pożerając już drugiego.

- Bardzo mi się podoba.

Kieł szybko rozejrzał się dokoła, ale na tym odcinku El Prado kręcili się

tylko stali bywalcy: dilerzy, bezdomni i Duchy.

Nikt nie wydawał się groźny.
- Nie hot dogi. - Kieł wytarł palce o dżinsy. - Zabijamy czas, dopóki nie

przyjdzie pora na prawdziwy plan.

Oczywiście nie było żadnego prawdziwego planu. Na razie. Ale Kieł był

przywódcą tego stada, a przywódcy zawsze muszą wyglądać na pewnych siebie,
nawet kiedy ziemia usuwa im się spod stóp. Tego także nauczył się od Max.

- W porządku, stary - powiedział Keez do sprzedawcy hot dogów i uścisnął

mu rękę.

Kieł zrozumiał, że Keez właśnie otrzymał podarunek w postaci dwunastu hot

dogów w zamian za bezpieczeństwo sprzedawcy na tej ulicy. Interesujące.

Iggy był w połowie czwartego hot doga, kiedy nagle zamarł z zębami

wbitymi w bułkę. Kieł spojrzał na niego czujnie.

- Co?
- Cholera - wybełkotał Iggy, przełykając. - Fruwołki.
- Spadajcie! - rzucił szybko Kieł do Keeza. - Mamy kłopoty, ale im chodzi

tylko o nas.

- Jak oni nas ciągle znajdują? - załkał Gazownik i wtłoczył resztę hot doga

do ust.

- Zostaniemy! - Keez wyciągnął komórkę.
- Nie, stary, nie rozu... - Tu rozległo się brzęczenie i Kieł zrozumiał, że jest

za późno.

Było ich pewnie z osiemdziesiąt. Wyłoniły się zza dachu pobliskiego

budynku jak chmara os.

- Co to jest? - zdziwił się Keez.
Z budynków wypadali już kumple z jego gangu, pędząc na pomoc.
- Roboty - rzucił ostro Kieł i rozłożył skrzydła. - Uciekajcie, chłopaki.
Usłyszał parę westchnień, a jeden z Duchów powiedział:
- Matko święta.
- Zostajemy - oznajmił Keez i wyjął sprężynowiec.
Machnął ręką na swoją bandę.
- Rozproszyć się! - krzyknął przez narastający hałas.
- Osiemdziesiąt Fruwołków, nadlatują na godzinie dziesiątej - zawołał Kieł

do Iggy’ego. Iggy i Gazownik rozłożyli skrzydła, wywołując parę jęków i
stłumionych okrzyków. - Duchy pomogą na ziemi. My zrobimy, co można, w
powietrzu.

Iggy skinął głową.
- Masz! - Keez wcisnął mu w rękę długi łom.
Iggy uśmiechnął się i wystartował.
Jego skrzydło musnęło jednego z Duchów, który uchylił się, zaskoczony.
Kieł ocenił, że do starcia mają cztery sekundy.
- Są z metalu - wyjaśnił szybko. - Pokryte skórą. Noże nic nie pomogą.

Lepsze będą rury i kije baseballowe.

- Mamy kije - powiedział Keez, wręczając jeden Kłowi. - I coś jeszcze.
Kieł zobaczył trzech Duchów biegnących z czymś podobnym do bazooki,

długości pewnie półtora metra. Nie było czasu pytać, skąd to wytrzasnęli. Kieł
wziął rozbieg i skoczył w powietrze. Miał nadzieję, że odciągnie Fruwołki od
chłopaków z gangu.

Z łomoczącym sercem, czując, jak krew tętni mu w uszach, pofrunął prosto

na spotkanie z chmarą robotów.

- Zniszczymy was - brzęczały Fruwołki. - Nie macie dokąd uciec.
To miał być ten najstraszniejszy, najbardziej pomysłowy tekst, który

zaprogramowały im fartuchy?

- Nuda - mruknął Kieł.
Mechaniczne głowy odwróciły się, laserowe czerwone oczy namierzyły go i

grupa robotów oddzieliła się od głównej chmary.

Kieł mocniej chwycił aluminiowy kij baseballowy. Nagle usłyszał jakiś

jękliwy świst i gwałtownie się zatrzymał. Okazało się, że piętnaście metrów
dalej przeleciał pocisk ziemia-powietrze, trafiając dokładnie w chmarę.
Wybuchł za późno, nad nimi, ale i tak na ziemię posypało się z piętnaście

metalowych głów. Kieł zdążył jeszcze pomyśleć, że Gazownikowi podoba się
ten pokaz.

Potem wszystko znowu zaczęło się toczyć w tempie walki: superwolno i

jednocześnie superszybko. Kieł wpadł między Fruwołki, wymachując kijem.
Każdy cios wstrząsał jego ramieniem i rozchodził się po całym ciele. Po chwili
Kieł przekonał się, że jeśli uderzy w ramię Fruwołka pod pewnym kątem,
wybije je ze stawu, a głowę może strącić, uderzając ją precyzyjnie z jednej
strony z boku, a zaraz potem w ciemię.

No, właściwie takie bardzo precyzyjne to nie było. Szczerze mówiąc,

ohydne, tym gorsze, że wszędzie bryzgały iskry i zwisały elektryczne przewody,
gdy bezgłowe korpusy spadały w dół.

- Uf!
Kieł stracił oddech, gdy Fruwołek kopnął go w brzuch. To było coś innego

od walki z Likwidatorami, bardziej niezdarnymi, ale łatwo nadążającymi za
zwrotami akcji. Fruwołki były silniejsze i trafiały celniej, ale miały ograniczone
ruchy.

Kieł nie widział Gazownika. Zauważył Iggy’ego, który dzierżąc łom jak

szpadę, siekł i chlastał wszystkie Fruwołki, jakie nawinęły mu się pod rękę. Z
nosa ciekła mu krew, a oko było spuchnięte, ale jakoś się trzymał. Kieł usłyszał
dochodzące z dołu strzały i nieduże wybuchy. Miał nadzieję, że Gazownika nie
ma w ich zasięgu.

Bam!
Kieł zablokował cios Fruwołka i z furią zamachnął się kijem, trafiając robota

w potylicę. Rozległ się metaliczny odgłos i jednocześnie jakby mlaśnięcie, ale
Fruwołek nie doznał poważnego uszczerbku.

Kieł znowu zaczął wymachiwać kijem, ale jego cios powstrzymał inny

Fruwołek. Uderzył go w nerki tak mocno, że Kłowi szczęknęły zęby, a skrzydła
same się złożyły. Kieł spadł jakieś pięć metrów w dół; trwało to na tyle długo,
że zdążył oprzytomnieć. Wystrzelił w górę, wymachując ze wszystkich sił
kijem. Udało mu się strącić dwa Fruwołki, a trzeci, uszkodzony, odleciał
chwiejnie w buchających mu z karku kłębach dymu.

I nagle, tak po prostu, walka się zakończyła. Pozostałych piętnaście

Fruwołków jednocześnie odwróciło się i odfrunęło w zwartym szyku. Kieł
podleciał do unoszącego się w powietrzu Iggy’ego, który nasłuchiwał, co się
dzieje.

Sfrunęli na El Prado w chwili, gdy radiowozy z całego miasta zaczęły pędzić

w ich stronę.

Ziemia była zasłana kawałkami Fruwołków. Gazownik stał obok Keeza i

choć obaj byli wykończeni, to stali o własnych siłach.

- Policja jedzie - rzucił Kieł. - Musimy lecieć.
- Dobra. - Keez, wyciągnął spuchniętą, zakrwawioną rękę. - No, stary! To

była akcja! Ten mały jest niebezpieczny.

Gazownik dumnie wypiął pierś.

- Dzięki - powiedział Iggy. - Dzięki za wszystko.
Wszyscy trzej wystartowali. Z góry Kieł zobaczył rozbiegających się

Duchów. Wpadali do budynków, w zaułki, do samochodów, które odjeżdżały z
piskiem opon. Kiedy policja znalazła się na miejscu, na ulicy zostały tylko
szczątki metalu niewiadomego pochodzenia.

Total wwiercił mi się pod kurtkę jak świstak w norkę. Byliśmy bardzo

wysoko, wypatrywaliśmy samolotów i frunęliśmy nad Francją. Nie
zawracaliśmy sobie głowy angielską filią Iteksu, skoro była tylko głową hydry.
Wiedzieliśmy, że w Niemczech są cztery filie, w tym światowa centrala, i tam
właśnie się kierowaliśmy. Ale wyglądało na to, że wcześniej zwariuję z powodu
pewnego małego pieska.

Total znowu zaczął się wiercić. Miałam ochotę rozpiąć suwak i pozwolić mu

zaznać radości swobodnego spadania. Total westchnął i cicho pociągnął nosem.

Zaczyna się, pomyślałam.
- Jesteś bezduszna - powiedział.
- Total, już o tym rozmawialiśmy. - Starałam się zachować cierpliwość. -

Sprawdziliśmy filię Iteksu w Saint Jean de Sevre.

Total skrzywił się na moją francuską wymowę. Miałam ochotę zdzielić go w

łeb.

- Wypełniamy naszą misję. Musimy sprawdzić centralę w Niemczech. W

Paryżu nie ma żadnej filii.

- Nie, to zaledwie kolebka światowej kultury i ojczyzna najlepszego jedzenia

na tej planecie. Moda, sztuka, architektura - ach, Wersal! - rozczulił się.

Przysięgłabym, że jest bliski łez.
Przewróciłam oczami.
- A jednak nie ma tam filii Iteksu - przypomniałam mu kolejny raz.
- Nie zaszkodziłoby zwiedzić Paryż - odezwała się Kuks. - W bibliotece

czytałam przewodnik. Mają tu takie małe łódki, w których można pływać po
kanałach, i piękne ogrody, i muzeum w tym Luwerze, i pałace, i tak dalej. -
Spojrzała na mnie z nadzieją.

Total nauczył obie dziewczyny płakać krokodylimi łzami i teraz Angela

wbiła we mnie spojrzenie żałosnych oczu. Zebrałam w sobie wszystkie siły.
Czekałam, kiedy poczuję jej ingerencję w mój mózg, ale nic takiego nie zrobiła
(o ile wiem).

- Życie jest takie krótkie - westchnęła ze smutkiem. - Takie krótkie i trudne.

Gdybym mogła choć raz zobaczyć Miasto Świateł...

- O rany - mruknęłam.
- ...moje życie prawie nabrałoby sensu - dokończyła.

- Tak, bo co znaczy życie w upokorzeniu i męce w porównaniu z uroczym

bistro na Champs Elysees? - wysyczałam głosem ociekającym sarkazmem.

Total znowu się skrzywił.
- Właśnie! - ucieszyła się Angela. - Właśnie o tym mówię. Wszystko staje

się nieważne, kiedy stoisz naprzeciwko, powiedzmy, Sacre Coeur!

Zrozumiałam, że mam przerąbane. Jeśli się nie poddam, będę musiała znosić

jęki dwojga dzieci, niezdarnej pokraki i psa, dopóki nie dolecimy do Niemiec, a
jak już dolecimy, nikt nie będzie mógł się skupić na misji. Ponadto
spodziewałam się, że Głos lada chwila wystąpi z jakąś mądrością rodem z
chińskich ciasteczek, typu „Przekonaj się, co ma ci do zaproponowania Paryż"
albo: „Czego możesz się z tego nauczyć?", albo: „Może pod Łukiem
Triumfalnym znajdziesz jakąś nową, cudowną wskazówkę!".

Spojrzałam w dół. W dole pod nami widać było miliony świateł Paryża - to

największe miasto w tym kraju iskrzyło się jak brylant. Drogi, czasochłonny i
bezsensowny brylant.

Potarłam czoło.
- A, trudno - mruknęłam. - Niech będzie. Spędzimy w Paryżu parę godzin.
Usiłowałam pohamować ich wrzaski radości. Spojrzałam na Ariego i

uświadomiłam sobie, że przez cały czas milczał. Na ogół trzymał się z boku,
jakby uważał, że nie zasługuje na wyrażanie swojej opinii. Kuks i Angela nadal
na niego nie patrzyły ani z nim nie rozmawiały. Pomyślałam, że Paryż byłby
pewnie jedną z ostatnich przyjemności w jego życiu.

- Znajdźmy jakiś nocleg - powiedziałam, kierując się w dół.

Dziwne: odkąd rozdzieliliśmy się z Kłem, nie napotkaliśmy ani jednego

Likwidatora, fartucha czy Fruwołka. Były wszystkie niepewne elementy,
podejrzane o wysyłanie sygnałów - ja, Angela, Total, Ari. A jednak minęło
spokojnie kilka dni naszych grande vacance, jak mawiamy w wesołym Paryżu.

No więc co się zmieniło? Tylko to, że nie było z nami Kła, Gazika i

Iggy’ego. To jakieś szaleństwo. Zastanawiałam się, co robią. Może na przykład
imprezują na plaży albo coś podobnego. Zupełnie o nas zapomniawszy. I ani
trochę nie tęsknią.

Strasznie mnie kusiło, by znaleźć internetową kawiarenkę i przeczytać

najnowszy wpis na blogu Kła. Może zorientowałabym się, gdzie są i co robią.
Ale uraza nie pozwalała mi się przyznać do tej palącej ciekawości.

- O mamusiu! - pisnęła Kuks, owijając sobie wokół szyi powiewny,

romantyczny szal. - Cudowny!

Wprost wymarzony do tego, żeby Likwidator za niego złapał i cię udusił,

chciałam powiedzieć, ale się powstrzymałam. Pokiwałam bez entuzjazmu głową

w nadziei, że Kuks sama się domyśli, w czym rzecz.

- I o to właśnie chodziło - rozpromienił się Total. Oparł przednie łapki na

marmurowym stole i przyciągnął do siebie czekoladowe ciastko. - Siedzę, jem,
Angela nie musi manipulować niczyim umysłem. To jest cywilizacja.

Do większości paryskich lokali psy mają prawo wstępu, jeśli jeszcze się nie

zorientowaliście. Siedzieliśmy przed kawiarnią, przy małym stoliku z
marmurowym blatem. Mijali nas ludzie, którzy nie zmieniali się w
Likwidatorów ani ich następców.

- Jest naprawdę super - powiedziała Kuks, owijając szal wokół szyi, żeby nie

zamoczyć go w kawie. - Ile tego mogę zjeść? - Pochłaniała już trzecie ciastko.

Wzruszyłam ramionami.
- Ile zmieścisz bez puszczenia pawia.
Owszem, jako mama jestem trochę niekonwencjonalna. Przyznaję.

Zwłaszcza że mam tylko czternaście lat i nie urodziłam nikogo z tu obecnych.

- Chciałabym... - zaczęła Angela i urwała.
Przysunęła sobie cafe au lait i upiła łyk.
Chciałabym, żeby wszyscy tu byli, usłyszałam w głowie, i nie był to Głos.
Spojrzałam na Angelę. Ja też, pomyślałam.
- Gdzie pójdziemy potem? - zainteresowała się Kuks. - Co powiecie na ten

Luwer?

Pokręciłam głową.
- Luwr jest zbyt zamknięty, za dużo ochroniarzy, za dużo ludzi. Na całym

świecie nie ma dość valium, żebym tam wytrzymała.

- Wieża Eiffla jest otwarta i wysoka - podsunęła Angela.
Zastanowiłam się.
- Zawsze to jakaś opcja. - Spojrzałam na zegarek. - Macie cztery godziny.

Potem musimy stąd spadać.

Kuks zasalutowała.
- Jawohl!
Total zakrztusił się ze śmiechu, a Ari i Angela zachichotali.
Wszyscy wiedzą, jak wygląda wieża Eiffla. Ale w rzeczywistości jest o

wiele większa. Te stalowe i żelazne koronki sięgają aż pod niebo. Kusiło mnie,
żeby pofrunąć sobie normalnie na jej czubek, ale stanęliśmy w kilometrowej
kolejce i pojechaliśmy zatłoczoną windą na sam szczyt. A wiecie, jak uwielbiam
klaustrofobiczne wnętrza z mnóstwem ludzi.

Ale z góry widok był wspaniały. Pod nami wiła się Sekwana z mieszkalnymi

i turystycznymi łodziami. Widać było wszystkie najważniejsze zabytki, jak Łuk
Triumfalny i Luwr. Paryż rozpościerał się aż po horyzont.

Muszę przyznać, że piękne jest to miasto. Budynki są stare, wyrafinowane i

bardzo ładne w nieamerykański sposób. Żałowałam, że chłopaki tego nie widzą.
Mam nadzieję, że kiedyś tu przyjadą, jeśli to wszystko ocaleje po tym, co
zamierzają zrobić fartuchy.

Oczywiście Kuks zmusiła nas do zakupów. Przynajmniej uliczne stragany

nie są tak klaustrofobiczne jak zwykłe sklepy. Wzdłuż całej Sekwany stoją
budki z książkami i kwiatami. Czułam się jak na zagranicznym filmie. Ze świętą
cierpliwością czekałam, aż Kuks i Angela przeryją sterty podkoszulków,
kapeluszy i francuskich książek, których nie mogliśmy nawet zabrać ze sobą, a
co dopiero przeczytać.

Ari przymierzył skórzaną kurtkę - jego stara była w strzępach i

zakrwawiona. Sprzedawca przyglądał mu się podejrzliwie, ale Angela zadziałała
i przestał go dostrzegać.

- Bardzo w twoim stylu - powiedziałam, patrząc na niego. - Wygodna?
Skrzywił się.
- Nic nie jest wygodne, jak się jest tak zbudowanym. - Wskazał na swoje

potężne, nadmiernie rozrośnięte mięśnie i pokraczne skrzydła, które nie składały
się do końca, zgrabnie, jak nasze.

Stanęłam za nim, żeby mu poprawić kołnierz, i wtedy znowu ją zobaczyłam:

datę jego śmierci. Była bardzo, bardzo bliska.

Cieszyłam się, że pokazałam mu Paryż.

Wiecie, co jeszcze zadziwia w Europie? Jest malutka. Hop! I oto już Belgia!

Cała Europa Zachodnia zmieściłaby się w Ameryce na wschód od Missisipi. Lot
z Anglii do Francji zajął nam jakieś pół godziny. Przelot nad Francją - z sześć
godzin. Nad Teksasem lecieliśmy prawie osiem.

A oto pierwsze wrażenie z Niemiec: kraj sprzątaczek. Matko, jaki

wysprzątany. Francja? Nie za bardzo.

- Dobra, niech nikt nie rozrzuca skarpetek - poinstruowałam stado, kiedy

lądowaliśmy pod miastem Lendeheim. - To by ich doprowadziło do szału.

Lendeheim wyglądało jak dekoracja do bajki. W każdej chwili

spodziewałam się zobaczyć jelonka Bambi. Domy przypominały chatki z
piernika, aż zaburczało mi w brzuchu.

Jedna droga wiła się po zboczu góry do wielkiego średniowiecznego zamku.

Dobrze zgadliście: Itex. Nadal gnębią wieśniaków. W pewnym sensie.

- To zbyt piękne - zawołał Total, zeskakując z moich objęć. - Aż mam

ochotę plewić ogródek czy coś.

- Jak dobrze naaaam zdobywać góóóóryyyy...! - zawyła Kuks.
- Dobra, uwaga - przerwałam jej. - Zamek jest za tymi drzewami. Zróbmy

szybkie rozpoznanie i zdecydujmy, co dalej.

Ruszyłam w las, rozgarniając malownicze zarośla. Szczerze mówiąc,

sądziłam, że niemieckie lasy są porządniejsze.

- Zaraz, nie podpowiadaj - odezwał się Total, drepcząc za mną. - Włamiemy

się, coś ukradniemy, coś zniszczymy i uciekniemy efektownie w ostatniej

chwili.

Zacisnęłam zęby, usiłując nie słuchać chichotu Kuks.
- Może - powiedziałam zimno. - Masz lepszy pomysł?
Milczał przez chwilę.
- Nie.
Może nie uwierzycie, ale przedzieranie się przez obcy europejski las w

środku nocy, z eks-Likwidatorem, gadającym psem i dwojgiem zależnych ode
mnie dzieci nie było aż tak fajne, jak mogłoby się wydawać. Ale może tylko się
czepiam.

I znowu uświadomiłam sobie, jak powolne i męczące jest chodzenie w

porównaniu z lataniem. Ale nie chciałam ryzykować, że nas zobaczą. Nie tak
blisko zamku. Z tego, co wiedziałam, mogli mieć strażników, radary albo
reflektory. A najpewniej wszystko naraz.

Ale w końcu się udało. Stanęliśmy na skraju lasu i spojrzeliśmy na grube,

wysokie mury zamczyska po drugiej stronie fosy. W życiu chyba nie widziałam
bardziej warownej warowni. Była cała najeżona blankami z mnóstwem takich
wąskich otworów, jakby na strzały Robin Hooda, a okna miała z malutkich
szklanych szybek. Oczywiście szperacze i drut kolczasty na murach odejmowały
jej nieco uroku, ale przy pewnym wysiłku można było ich nie dostrzegać.

- Tam jest żelazna brama - szepnęła Kuks. - Zobaczmy, co znajduje się po

drugiej stronie.

- Aha.
Trzymając się cienia, zgięci wpół, skradaliśmy się w stronę zamku,

wypatrując ukrytych pułapek i drutów, na których mogliśmy się potknąć. Jakieś
dziesięć metrów od bramy znieruchomieliśmy i przywarliśmy do ziemi, słysząc
kroki.

Mój superczuły wzrok ujrzał następne pokolenie Likwidatorów, maszerujące

gęsiego na dziedziniec. Dalej szli ludzie z poważnymi twarzami. Ale było w
nich coś dziwnego, nie całkiem ludzkiego. A potem zobaczyłam moją starą
znajomą, Max II, klona, którym usiłowali mnie zastąpić i którego Jed kazał mi
zabić. Znowu się spotkałyśmy.

Stojący obok mnie Ari zesztywniał, nie odrywając oczu od klona Max.

Przypomniałam sobie, że kiedyś razem grali w jednej drużynie przeciwko mnie,
i lekko ścisnęło mnie w żołądku. Moja nieufność wobec Ariego podskoczyła o
parę kresek.

Zastanawiałam się nad tym wstrząsającym odkryciem, gdy Kuks wbiła mi

łokieć w żebra.

- Boże! - szepnęła. - Ty to widzisz?

- Aha - mruknęłam, patrząc ponuro na Max II. - Ponowne spotkanie.
- Jak to? Pierwszy raz ją widzę.
Odwróciłam się do niej.
- Halo! Nie pamiętasz tego zwariowanego dnia, kiedy rzekoma ja

dobrowolnie zgłosiłam się do gotowania i chciałam cię uczesać?

Kuks zmarszczyła brwi.
- Tak. To była fałszywa Max. Nie o niej mówię. Patrz, cztery rzędy za nią!
Spojrzałam. I zobaczyłam.
Zobaczyłam Kuks II - maszerującą z niepodobną do Kuks powagą. Poza tym

była dokładnie taka sama.

- Jasna ciasna - jęknęłam, ledwie wierząc własnym oczom.
- Oho - szepnęła Angela, wskazując przed siebie.
Stłumiłam jęk i na chwilę ukryłam twarz w dłoniach.
Dokładnie tego potrzebuje świat: kolejnej Angeli! Bo przecież jedna

kontrolująca umysły skrzydlata sześciolatka to za mało.

- Nie do wiary - odezwała się Kuks. - Następna ja!
- I ja - dodała Angela.
Czy wszyscy tutaj to klony? Może nie, ale na pewno były to jakieś mutanty.
- A ja co, nie jestem dość ważny, żeby mieć sobowtóra? - obraził się Total. -

Nie, nie klonujmy psa, bo to tylko pies.

Pogłaskałam go za uszami, ale prychnął i odbiegł.
- Ja też nie mam sobowtóra - odezwał się Ari.
A więc Jed nie sklonował własnego syna? Jakiż on sentymentalny.
- Zamierzają nas zastąpić, tak jak ciebie? - spytała Kuks.
- Tak - mruknęłam. - Ale od razu byśmy się zorientowali, gdyby nowa Kuks

była małomówna, a nowa Angela zachowywała się jak zwykła sześciolatka.

Uśmiechnęli się, a ja pogratulowałam sobie, że potrafię chociaż podnieść ich

na duchu.

- Wiecie co - dodałam - ustalmy jakieś hasło albo zdanie rozpoznawcze,

żebyśmy wiedzieli, że my to my. Dobrze?

- Dobrze - powiedziała Kuks.
- O, wiem! - zawołała Angela.
Pochyliliśmy się, a ona je wyszeptała.
- Idealne! - rozpromieniła się Kuks.
Roześmiałam się bezgłośnie i przybiłam jej piątkę.
Ari uśmiechnął się i skinął głową.
Nawet czarna mordka Totala wydawała się uśmiechać.
Jakie było to tajne hasło? Uważajcie, bo wam powiem.

To ciekawe, ale te tupiące i strasznie groźne Fruwołki, klony i inne mutanty

nie usłyszały nas, kiedy po cichutku przelecieliśmy nad murami zamku.
Dołączyliśmy do mutantów i zaczęliśmy maszerować z nimi, ostatni szereg
gorliwych uczestników Re-Ewolucji.

Nie wiesz czasem.
No więc ponieważ takie z nas demony odwagi, weszliśmy wraz z całym tym

tłumem do budynku, marszowym krokiem, jak na paradzie. Byliśmy ciekawi,
kiedy ktoś nas rozpozna. Sądziłam, że nastąpi to dość szybko. Tak mi coś
mówiło.

Przemaszerowaliśmy przez wysokie podwójne metalowe drzwi, które

zatrzasnęły się ze złowieszczym hukiem. Wewnątrz oddział natychmiast się
rozdzielił. Fruwołki skręciły w mroczny kamienny korytarz, mutanty rozeszły
się szeregami w różnych kierunkach.

Znaleźliśmy się jakby w kamiennej zagrodzie dla królików, z wieloma

korytarzami, które rozgałęziały się od głównego wejścia. Bursztynowe światła
rzucały słaby blask.

W milczeniu przeszliśmy przez kolejne podwójne drzwi. Sytuacja była tak

absurdalna, że z trudem hamowałam chichot.

Nikt nas nie zauważał. Zmierzaliśmy coraz głębiej w najtajniejsze zakamarki

Iteksu, a wszyscy traktowali nas jak powietrze.

Spojrzałam na Angelę.
- Pułapka? - spytałam szeptem.
Skinęła głową.
- Pułapka.

- Wszyscy uważać - syknęłam i nagle znaleźliśmy się w sali wielkości

hangaru.

Sufit wznosił się co najmniej dziesięć metrów nad nami, a okna były

wąskimi poziomymi szczelinami pod sufitem. Na kamiennych ścianach wisiały
ogromne ekrany telewizyjne, po kilka na jednej. Pomieszczenie wypełniały
prycze z szarego metalu przykryte oliwkowymi wojskowymi kocami, idealnie
gładko zasłane.

Trzeba przyznać, że oni umieją zorganizować imprezę!
Mutanty stanęły koło swoich pryczy. Zostaliśmy sami przy drzwiach.
Odruchowo utworzyliśmy krąg, plecami do siebie.

- Bardzo tu ładnie - powiedział Total. - Chcę, żeby mój pokój tak wyglądał.

Jeśli kiedyś będę miał dom.

- Cicho - szepnęłam. - Wszyscy w pogotowiu, znaleźć drogi ucieczki i

czekać, co będzie dalej.

Mutanty poruszały się, jakby miały wyznaczony cel. Pewnie tak było. Dzieła

najwspanialszych naukowych umysłów świata zajęły się zamiataniem,
odkurzaniem, polerowaniem butów.

Kuks i ja spojrzałyśmy na siebie. Angela odczytała nasze myśli. Zaraz potem

znalazłyśmy pod łóżkami buty w naszym rozmiarze. Ari poszedł za naszym
przykładem, znajdując sobie wyjątkowo wielką parę. W parę sekund
zasznurowaliśmy je, ukrywając nasze brudne, podarte trampki.

- O, tak - pochwalił Total. - Wtopiliśmy się w tłum.
Wykrzywiłam się, a potem spojrzałam na telewizory.
Na każdej ścianie wisiały po trzy. Gdyby pokazywały na przykład mecz

futbolu, byłabym w siódmym niebie.

Niestety, widniała na nich poważna twarz jasnowłosej kobiety

przemawiającej w kilku językach. Przeczekaliśmy niemiecki, francuski,
hiszpański, włoski i japoński. Nasi współlokatorzy komentowali jej słowa dość
przerażającymi okrzykami.

Kuks zmarszczyła brwi.
- Kogo ona mi przypomina? Mam wrażenie, że już ją widziałam.
Zastanowiłam się przez chwilę.
- Nie mam pojęcia. - Wzruszyłam ramionami.
Wreszcie kobieta dotarła do angielskiego.
- Nadszedł czas Re-Ewolucji - oznajmiła z mocą. W pomieszczeniu rozległo

się parę wiwatów. - Przystąpiliśmy do wprowadzania planu „Połowa"! Właśnie
w tej chwili słabi, zbędni, zużywający nasze zapasy są eliminowani!

Znowu wiwaty.
Spojrzeliśmy na siebie ze zgrozą, ale szybko dołączyliśmy do okrzyków.
Kobieta spoglądała na nas ze szczerym fanatyzmem trudnego przypadku

psychicznego.

- Tworzymy nowy świat. Świat, w którym nie będzie głodu, chorób,

słabości.

- Bo wszystkich zabiją - mruknęłam.
- Przyczyny wojny zostaną wyeliminowane - ciągnęła z zaangażowaniem. -

Będzie dość jedzenia dla wszystkich. Dość miejsca dla wszystkich. Ludzie
przestaną walczyć o własność, pożywienie, bogactwo, źródła energii.

Wszyscy zaczęli wiwatować.

- Jasne - szepnęłam. - Chyba że ktoś zacznie marudzić o religii. Ale na

pewno wszyscy będą tacy zdrowi i szczęśliwi, że religia przestanie się liczyć.
Przecież i tak nikt jej nie bierze na poważnie. - Przewróciłam oczami.

Od czasu do czasu ktoś nas mijał, całkiem obojętnie. Wiwatowaliśmy z

innymi i symulowaliśmy wielkie zaabsorbowanie ścieleniem łóżek, ustawianiem
butów, zdejmowaniem pyłków z koców.

- Pamiętajcie - dodała kobieta. - Nie zdołamy wprowadzić planu bez was,

naszych wybrańców. W nowej rzeczywistości musi panować porządek.
Wszystkie płcie są równe. Wszystkie gatunki są równe. Ale choroby, słabości i
inne wady trzeba wyeliminować.

- Wszystkie płcie? - szepnęła Kuks. - Myślałam, że są tylko dwie. Coś mi

umknęło?

Wzruszyłam ramionami.
- Nie wiem. Może stworzyli inne.
Myśl była dość odrażająca. Obie zrobiłyśmy minę typu „błe".
- Jeśli więc znacie kogoś, kto powinien dostąpić chwały męczeństwa, by inni

mogli żyć w raju, natychmiast zawiadomcie swojego zwierzchnika - oznajmiła
kobieta. - Zostaniecie za to nagrodzeni.

Spojrzałam na pozostałych ze zgrozą.
- Boże - szepnęłam. - Chcą, żeby ludzie donosili na tych, którzy nie są

doskonali. Czyli na wszystkich! Nikt nie jest doskonały!

W pełni się z tobą zgadzam, powiedział Głos.
I co teraz? - pomyślałam.
Jesteś tu, gdzie powinnaś, robisz to, co powinnaś, oznajmił. Tak rzadko mnie

chwalił, że jakoś nieprzyjemnie to mną wstrząsnęło. Ale czy na pewno możesz
to zrobić sama?

Mam Kuks, Angelę, Totala i Ariego, pomyślałam.
Brakuje ci połowy rodziny. I przy okazji połowy armii.
Nie moja wina, pomyślałam wrogo. Nie moja decyzja.
A więc to nie twój problem i nie ty musisz go usunąć?
Zmrużyłam podejrzliwie oczy. Kobieta na ekranie przeszła na niemiecki.
Zmierzasz do tego, że...?
Że potrzebujesz reszty stada. Musisz mieć po swojej stronie więcej

wojowników. Sprowadź ich.

Jęknęłam w duchu. No po prostu cholera jasna!

- Bylibyśmy świetnymi szpiegami - szepnęła mi Kuks do ucha. - Nie

sądzisz?

Cała nasza piątka pełzła bezszelestnie przez szyb wentylacyjny. Szukaliśmy

komputera. Na razie minęliśmy kolejną sypialnię, stołówkę, łazienkę - pewnie
nawet idealni ludzie muszą czasami „iść na stronę" - oraz parę biur pełnych
ludzi.

Musieliśmy znaleźć pusty pokój z komputerem. A potem dużo gorącego

jedzenia! I wygodne łóżka. Wydawało nam się, że przepełzliśmy kilometry
twardej metalowej podłogi, zanim wreszcie w dole zobaczyliśmy mroczny pokój
z jarzącym się w nim ekranem.

Jak najciszej odśrubowaliśmy kratkę szybu i po kolei zeskoczyliśmy do

pokoju. Znieruchomieliśmy, czekając na ryk czujników ruchu, ale wokół
panowała cisza.

- Dobra, tylko szybko - powiedziałam do Kuks. - Może są tu jakieś

bezgłośne alarmy, ukryte kamery na podczerwień, sama nie wiem. Pewnie
mamy minutę.

Kuks skinęła głową i usiadła przed komputerem. Położyła ręce na

klawiaturze i zamknęła oczy. Mijały sekundy, a ja byłam coraz bardziej
zdenerwowana i roztrzęsiona.

Nagle Kuks otworzyła oczy, spojrzała na klawiaturę i zaczęła pisać.
Po chwili ekran rozbłysnął i pojawił się na nim program mejlowy.
- Nie mam pojęcia, jak ona to robi - szepnęłam.
Total pokiwał łebkiem.
- Dobra - oznajmiła Kuks. - Jestem połączona.
- Świetna robota - pochwaliłam ją. Serce mi łomotało, i to nie tylko z obawy,

że lada chwila nas przyłapią.

- Napisz Kłowi, żeby natychmiast przyjechał do Lendeheim, ze wszystkimi.

Napisz, że sytuacja jest bardzo, bardzo zła.

Palce Kuks śmignęły po klawiaturze.
- Że bardzo źle się dzieje i na interwencję mamy parę dni, a może godzin.
- „Interwencja" pisze się przez „en" - poprawił Total, czytający Kuks przez

ramię.

- Nieważne - syknęłam. - Napisz mu, żeby dźwignął z miejsca ten leniwy

tyłek i natychmiast przybywał.

Kuks skinęła głową, postukała trochę w klawiaturę i przycisnęła „wyślij". I

nasza wiadomość poszybowała przez łącza. Oby na konto mejlowe Kła.

Oczywiście dostawał tryliony wiadomości, ale miałam nadzieję, że jego

wzrok przyciągnie tytuł OD MAX! PRZECZYTAJ NATYCHMIAST!!!

- No - westchnęłam - więcej nie da się zrobić. Musimy czekać i modlić się,

żeby doszło.

Ekran komputera zamrugał i pojawiła się na nim kobieta, którą wcześniej

widzieliśmy na ekranach telewizorów.

- Bardzo dobrze, Max - odezwała się. Przeszedł mnie zimny dreszcz. -

Dotarłaś dalej, niż sądziłam. Powinnam bardziej w ciebie wierzyć.

Za plecami zrobiłam ruch oznaczający: w górę i chodu, natychmiast!
- Nie, to nie ma sensu - oznajmiła kobieta. - Spójrz w górę.

Oczywiście, spojrzałam. Cały sufit był pokryty przyczajonymi, milczącymi

Fruwołkami, które wyglądały jak kudłate pluskwy o czerwonych, płonących
oczach.

- O cholera - mruknęłam.
- Cóż za wymowność - powiedziała kobieta. I dodała: - Atakować!

Nie było za ciekawie. Udało nam się skasować sześć Fruwołków, ale kiedy

opadły sprężyny i futrzane kłaki, zostaliśmy schwytani i skuci.

Z nosa ciekła mi krew, rana w ustach bolała. Ari ucierpiał bardziej; jego

niedawno zagojona twarz znowu krwawiła, a oczy były podbite. Angela i Kuks
miały paskudne siniaki, ale chyba żadnych złamań. Oczywiście Total starał się,
jak mógł, ale jego ząbki nikomu nie wyrządziły szkody.

Fruwołki zaniosły (względnie powlokły) nas przez tunele. Usiłowałam

zapamiętać trasę. Szliśmy po schodach w górę i w dół, potem przez okrągłą
wieżę i w końcu dotarliśmy do kamiennej obrotowej płyty, która okazała się
drzwiami. Za nimi znajdowało się biuro, jak w normalnym urzędzie. Wyglądało
jak z całkiem innej bajki, z jarzeniówkami i nowoczesnym drewnianym
biurkiem. Gabinet tortur byłby znacznie bardziej na miejscu.

Fruwołki rzuciły nas brutalnie na kamienną posadzkę, przykrytą tu i tam

orientalnymi dywanami. Żadne z nas nawet nie pisnęło, kiedy uderzyliśmy
kolanami o kamień, nie mogąc zamortyzować upadku skutymi rękami. W
sekundę już staliśmy, odwróceni plecami do siebie, szukając dróg ucieczki,
licząc strażników, wypatrując czegokolwiek, co dałoby się użyć jako broń.
Takie już mamy śmieszne nawyki.

Mój wzrok padł na tabliczkę na wielkim biurku. Widniał na niej napis

DYREKTOR.

Aaaa, Dyrektor! Wreszcie! Najgrubsza ryba, największa szyszka,

najważniejsza figura! Ten, co pociąga za wszystkie sznurki! Ten, który rządzi
wszystkimi i wszystkim! Kompletnie obłąkany psychopata, który chce
zlikwidować większą część populacji świata! W końcu się spotkamy. I
zamierzałam go rozedrzeć zębami, jeśli to będzie koniecznie. Trąciłam łokciami
pozostałych i skinęłam głową w stronę biurka.

- Wiesz, co robić - szepnęłam bezgłośnie do Angeli.
Pora na seans jasnowidzenia.
Masywna kamienna ściana znowu się obróciła i do gabinetu weszła ta

jasnowłosa kobieta z ekranu, a za nią parę innych fartuchów. Miały nieodzowne
stetoskopy, ciśnieniomierze i tak dalej. Będzie zabawnie. W dość makabryczny
sposób.

- Witaj, Max - powiedziała kobieta. Była mniej więcej mojego wzrostu,

drobnej budowy. Zerknęła na pozostałych i dorzuciła. - Witaj, Angelo, Kuks,
Ari. I psie.

Wiem, że Total odczuł to boleśnie, ale nie pisnął ani słówka.
- Od dawna czekałam na spotkanie z tobą - ciągnęła kobieta. - To bardzo

ważne, żebyśmy porozmawiały w cztery oczy. Nie sądzisz?

- Najważniejsze jest to, że ty tak sądzisz - odpowiedziałam.
Oczy jej błysnęły.
- Nazywam się Marian Janssen - przedstawiła się spokojnie. - Jestem

dyrektorem Iteksu oraz należących do niego firm badawczych.

Stałam z kamienną miną. Więc to jest ten Dyrektor? Dyrektor jest kobietą?

Poczułam się jakoś dziwnie rozczarowana, że to kobieta zaplanowała globalną
zagładę. To maniakalne zachowanie jednak bardziej mi pasowało do
mężczyzny.

- Ponadto - dodała Dyrektor, nie odrywając ode mnie wzroku - jestem także

twoją matką.

Część Czwarta

JA CHYBA SIĘ PRZESŁYSZAŁAM!

Szczerze mówiąc, trzeba dużo zrobić, żeby mnie zaskoczyć. Właściwie to

niemal wykluczone. Ale przyznaję, że tego się nie spodziewałam.

- Uuuu, kuku na muniu? - powiedziałam, dumna, że opanowałam drżenie

głosu. Prawie.

Dyrektor podeszła do wielkiego biurka i położyła na nim kilka płyt CD.
- Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale przyjrzyj mi się. Jestem twoją starszą

wersją.

Spojrzałam na jej jasne włosy, ciemnobrązowe oczy. Przypomniałam sobie,

że Kuks ją z kimś kojarzyła.

- Serio? - warknęłam. - Pokaż skrzydła.
Raczyła się uśmiechnąć.
- Nie mam ptasiego DNA. Ale jesteś... jesteś naszym najwspanialszym

sukcesem.

Nadal byłam ogłuszona, więc automatycznie przeszłam na tryb pyskujący.
- To dlaczego ty i ter Borcht ciągle chcecie nas zabić? - Jesteś ze starszego

pokolenia - wyjaśniła. - Nie masz sprawdzonego czasu życia. W nowym świecie
nie ma miejsca na pomyłki. Omal nie padłam.

- Coś ci powiem: instynkt macierzyński ci nawala.
- Jestem twoją matką, ale także naukowcem. Wierz mi, przyglądanie się z

daleka twojemu dorastaniu, planowanie tej całej gry, te testy - czasami
wydawało mi się, że tego nie przeżyję.

- Zabawne, czułam to samo. Z kompletnie innych powodów. Ale ty miałaś

wybór - zauważyłam, coraz bardziej ogłupiała.

- Zdobyłam się na największe poświęcenie, by stworzyć nowy świat.

Oddałam nauce moje jedyne dziecko.

- To nie jest największe poświęcenie! - wrzasnęłam z furią. - Oddanie siebie

to by było największe poświęcenie! Dostrzegasz różnicę?

Uśmiechnęła się z pewnym smutkiem.
- Wykazujesz się dużą inteligencją. Jestem z ciebie dumna.
- A ja z ciebie nie. Boże! Jak w szkole będziemy mówić o rodzicach, wstanę

i powiem: „Moja matka planuje zagładę połowy ludności Ziemi". Ciekawe, czy
mnie polubią.

Dyrektor odwróciła się i usiadła przy biurku.
- To wina Jeda, że nauczył cię takiej bezczelności.
- A twoja wina, że zmieniłaś moje DNA! - wrzasnęłam. - Kobieto, ja mam

skrzydła! Coś ty sobie myślała?

- Myślałam, że mieszkańcy Ziemi zabijają sami siebie - przemówiła

stalowym tonem, który dobrze znałam (mam taki sam). - Myślałam, że ktoś

powinien zareagować i podjąć drastyczne kroki, zanim ta planeta stanie się
nieprzyjazna ludzkiemu życiu. Tak, jesteś moją córką, ale także elementem
wielkiego planu. Myślałam, że zrobię wszystko, żeby ludzka rasa przetrwała.
Nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydaje się to okropne. W przyszłych
podręcznikach historii uznają mnie za wybawicielkę ludzkości.

Idealnie. Wreszcie, po czternastu latach, spotykam swoją matkę i okazuje

się, że to obłąkana morderczyni. Lepiej być nie może.

Przełknęłam ślinę.
- Pierwszorzędna megalomania - powiedziałam.
Dyrektor dała znak Fruwołkom czającym się w kątach gabinetu.
- Zaprowadźcie ich do przygotowanego miejsca - rozkazała. - Wiecie, co

robić.

- Nie chciałbym ci dowalać - odezwał się Total - ale nie znoszę twojej matki.
Spojrzałam na niego. W słowniku szalonych naukowców „przygotowane

miejsce" tłumaczy się jako „wilgotny, złowieszczy loch". Dosłownie loch,
cholera! Zamek z bajki plus prawdziwy loch. A „wiecie, co robić" oznacza
„przykuć ich do ściany, jak przykuwało się więźniów w średniowieczu".

- Ha - powiedziałam - przynajmniej mam dobry powód, żeby się zbuntować

przeciwko rodzicom.

Byliśmy chyba jedynym lokatorami lochu, choć ciągnął się on prawie w

nieskończoność. Na ścianach wisiały głośniki, z których sączyły się
manipulatorskie przemówienia Dyrektor. Już to samo wystarczyłoby, żeby
doprowadzić człowieka do obłędu.

Jakby przykucie do ściany to było jeszcze za mało.
Wszyscy - z wyjątkiem Totala - jesteśmy stworzeniami latającymi. Ari w

pewnym sensie też. Dlatego przykucie nas do ściany w podziemiu było
najgorszym losem, jaki mógł nas spotkać.

I to wszystko zrobiła nam moja matka.
Pokręciłam głową, niewymownie przygnębiona.
- Nie mogłaby być miłą prostytutką albo narkomanką, jak mama Kła?
- Skoro o Kle mowa - powiedziała Kuks - może już tu leci.
Światełko nadziei błysnęło mi i natychmiast zgasło.
- Tak, jeśli wiadomość doszła. Jeśli przebolał Ariego, w co wątpię. Jeśli

zdołają się dostać do Europy, ale natychmiast.

- Wiesz, Max, wcale nam nie pomagasz - odezwała się Angela.
Tak było. Zachowywałam się jak idiotka. Później, kiedy zostanę sama,

położę się i wypłaczę to przeraźliwe, palące rozczarowanie. Na razie muszę
przestać się odgrywać na wszystkich.

- Masz rację - wykrztusiłam. - Przepraszam. Tak naprawdę myślę, że nasz

mejl doszedł, bo Kuks jest świetna w te klocki. No i przecież to Kieł. Już jest w
drodze. Na pewno.

Milczenie.
- Bardzo dobrze kłamiesz - pochwaliła mnie Kuks.
Parsknęłam śmiechem.
- Bo mam dużą wprawę. Ale serio, naprawdę uważam, że już do nas lecą.
- Jak się przedostaną przez ocean? - spytał Ari, bez złych zamiarów, z

ciekawości.

- Może dostaną bilety na samolot, jak my - powiedziała Angela.
- A może przejadą się na gapę - podsunęła Kuks.
- A może pofruną pod niebo, zaczekają na przelatujący odrzutowiec, skoczą

mu na skrzydło i przewiozą się do Europy - poddałam kolejny scenariusz.

Wszyscy parsknęliśmy śmiechem.
Loch stał się trochę mniej klaustrofobiczny, a ciemność nie taka ciemna.
Najbardziej wkurzały mnie głośniki, kiedy ględziły po angielsku, bo nie

można było ich nie słuchać. Dyrektor - albo Matka Wariatka, jak zaczęłam o
niej myśleć - znowu majaczyła coś o przyszłości pełnej doskonałych ludzi.

- Z gruntu negatywna postać - oznajmiłam.
- Przykro mi - powiedziała Kuks. - Wiem, że nie o tym myślałaś.
- Jakbyś zgadła. Obłąkana morderczyni raczej nie znajdowała się w

pierwszej dziesiątce mojej listy.

Znowu zachciało mi się wyć z żałości, ale jakoś się opanowałam. W końcu

znalazłam matkę i okazała się najgorszym koszmarem. Tego było naprawdę ciut
za dużo. A w dodatku Kuks usiłowała mnie pocieszyć. To ja tu byłam od
pocieszania innych! Mnie pocieszał tylko Kieł. Który mnie porzucił.

W mroku rozległo się ciche szuranie. Nadstawiliśmy uszu.
- Szczury - pisnęła Kuks.
Ale to nie były szczury. W oddali pojawiła się wysoka postać. Wszyscy

spięliśmy się, gotowi do walki, bo ucieczka była wykluczona.

- Max - odezwał się Jed.
Teraz koszmar ostatecznie się dopełnił.

- No, no - powiedziałam, poświęcając resztkę sił na to, żeby mój głos

zabrzmiał zgryźliwie. - Niesłychane spotkanie. Często tu przychodzisz? Dobrze
tu karmią?

Jed zbliżył się i wszedł w blady krąg światła rzucany przez bursztynową

lampkę na ścianie. Wyglądał jak zawsze, może tylko był bardziej znużony.
Przypuszczam, że torturowanie dzieci może faktycznie męczyć.

Uśmiechnął się jak zawsze, z odrobiną smutku.
- Właściwie nikt nie wie, że tu jestem.
Okropnie się zdziwiłam.
- Jejciu! Ja im na pewno nie wygadam.
- A więc poznałaś Dyrektor? - spytał.
Całe moje opanowanie poszło w diabły, ale starałam się nie poddawać.
- Tak. I okazała się wspaniałą osobą. Na tej planecie są trzy miliardy kobiet,

a mnie trafiła się akurat najbardziej obłąkana wariatka świata.

Jed przykląkł na brudnej kamiennej posadzce. Poczułam, że Angela kuli się

obok mnie, i zaciekawiłam się, czy wychwyciła jego myśli. Jed nie zwracał
uwagi na nikogo, włącznie z Arim.

- Nadal możesz uratować świat.
Nagle przygniotło mnie straszliwe zmęczenie. Miałam ochotę skulić się w

kłębek i tak już zostać do końca życia, oby jak najkrótszego. Bardzo długo
harowałam na sto czterdzieści procent. Wypaliłam się.

Zamknęłam oczy i oparłam się o wilgotną kamienną ścianę.
- Jak? Dzięki Re-Ewolucji? Dzięki planowi „Połowa"? Przepraszam, ale nie.

Wysiadam z tego statku szaleńców.

Max, musisz mi zaufać, powiedział Głos w mojej głowie. Zostałaś

stworzona, by ocalić świat. Nadal możesz to zrobić.

Daj sobie spokój, Głosie. Mam dość.
Max, odezwał się Głos. Max.
Potem do mnie dotarło, że Głos wcale nie rozlega się wewnątrz mojej głowy.
Boże.
Otworzyłam oczy.
Jed nadal klęczał przy mnie.
- Przebyłaś długą drogę - powiedział Głos, tyle tylko, że wydobywał się z ust

Jeda. - Jesteś już prawie w domu. Wszystko się ułoży ale musisz dać z siebie
wszystko. I znowu mi zaufać.

To Jed przemawiał do mnie Głosem, tym samym Głosem, który od miesięcy

rozlegał się w mojej głowie.

Jed był Głosem.

Kieł znieruchomiał na chwilę z palcami nad klawiaturą. Obok niego Iggy i

Gazownik opijali się kawą latte, jakby świat miał się za chwilę skończyć.

I może mieli rację.
- Czuję się, jakbym mógł dolecieć na orbitę! - powiedział entuzjastycznie

Gazownik.

Kieł zerknął na niego, zezując.

- Więcej nie dostaniesz kawy, bracie.
Rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt nie usłyszał Gazownika. Siedzieli w

kącie podupadłej kawiarni, w której nie było zbyt wielu klientów.

Iggy wypił kawę i wytarł wąsy z piany.
- Bardziej podobało mi się na południu - oznajmił z pretensją. - Słońce,

laseczki w bikini. Na północy jest za mgliście.

- Ale ładnie - wtrącił Gazownik. - Te góry i ocean. I ludzie wyglądają

prawdziwiej. - Zerknął na Kła. - Nadal czytają twój blog?

Kieł pokiwał głową.
- Tłumy.
Szybko przewinął stronę, przeglądając wpisy. Nagle poczuł na sobie czyjś

wzrok. Odruchowo podniósł głowę i szybko zlustrował całą kawiarnię. W takich
chwilach najbardziej tęsknił za Max - ponieważ ona także by to poczuła,
wymieniliby znaczące spojrzenia i bez słów, w ułamku sekundy, zrozumieliby,
co należy zrobić.

A teraz tylko on został na placu boju, a ona była gdzieś z tym kretynem.
Kieł nie zobaczył nic podejrzanego, więc jeszcze raz dyskretnie popatrzył na

boki. Jest. Tamten. Szedł ku nim. Kieł zamknął laptop i stuknął palcem w dłoń
Iggy’ego. Gazownik także zauważył chłopaka i zaniepokoił się. Miał osiem lat,
a już stanął w bojowej postawie, z zaciśniętymi pięściami, gotowy do walki.

Kiedy chłopak był jakieś pięć metrów od nich, Kieł zmarszczył brwi.
- Ja go znam - mruknął. - Tylko skąd?
Gazownik nieznacznie zerknął przez ramię.
- Eee...
- Te kroki - szepnął Iggy. Kieł nie słyszał żadnych kroków. - Te kroki -

powtórzył z namysłem Iggy. - Słyszeliśmy je... w tunelu metra.

Kieł otworzył szeroko oczy.
Oczywiście.
Chłopak był dwa metry od nich. Zatrzymał się. Kieł jeszcze nigdy nie

widział go w dziennym świetle, tylko zawsze w migotliwym blasku oliwnych
lampek w podziemnych korytarzach. Był bezdomnym komputerowcem, który
wszędzie nosił ze sobą laptop i twierdził, że chip Max zakłóca pracę jego
twardego dysku. Kiedy spytali go o ten chip, dziwnie się zdenerwował i uciekł.
Skąd on się tu wziął?

- Hej - odezwał się chłopak, choć tak cicho, że tylko oni go słyszeli. - Co tu

robicie?

- Siadaj - zaprosił go Kieł, odsuwając krzesło nogą.
- Gdzie twoja dziewczyna? Ta z chipem?
- Nie ma jej z nami.
Chłopak trochę odetchnął - minimalnie - i ostrożnie zbliżył się do krzesła,

rozglądając się na wszystkie strony. Kieł uśmiechnął się do siebie. W końcu
spotkali kogoś dotkniętego gorszą paranoją niż oni. Prawdziwa ulga.

- Co tu robisz? - spytał Kieł. - Na powierzchni. Na Zachodnim Wybrzeżu.

Chłopak wzruszył ramionami.
- Tak sobie żyję. Spotykam się z ludźmi, tu, tam, gdzie indziej. Na ogół

siedzę w Nowym Jorku, łatwiej się wtopić w tłum.

- Fakt - zgodził się Kieł.
Nagle chłopak zauważył jego zamknięty laptop i wyraźnie przeszedł na

wyższy poziom zaniepokojenia.

- Ładny komp - zauważył.
- Dzięki. - Kieł czekał na dalszy ciąg.
- Na ogół się takich nie widuje.
- Fakt.
Chłopak wahał się przez chwilę. W końcu pochylił się ku Kłowi.
- Skąd go masz? I czy chcę wiedzieć?
Kieł omal się nie uśmiechnął.
- Pewnie nie chcesz.
Chłopak pokręcił głową.
- Władowaliście się w przykrą sprawę.
- Aha - przyznał z westchnieniem Kieł. - Może wiesz, jak przesłać przez

internet wiadomość wszystkim dzieciom na całym świecie?

Chłopak spojrzał na Kła.
- Może. Pewnie tak. To chyba zależy od wiadomości.
- A musisz ją znać? - spytał Kieł.
To był wielki minus tej sytuacji. Ten facet był jednak niezaprzeczalnym

świrem. Skąd można wiedzieć, jak zareaguje? Chłopak zastanowił się głęboko.

- Tak.
- No i po planie - podsumował Iggy, dopijając latte.
- Mogę kupić muffinka? - spytał Gazownik.
Kieł przysunął mu pieniądze po stole.
Gazownik wziął je i poszedł do lady, nieustannie obserwując otoczenie.
- Jak się nazywasz? - spytał Kieł.
Zapadła długa cisza. Chłopak zastanawiał się, czy odpowiedzieć.
- Rany, on ma większego fioła niż my - odezwał się Iggy. - Co za ulga.
Chłopak popatrzył na niego, jakby dopiero teraz zauważył, że Iggy jest

ślepy. Znowu spojrzał na Kła.

- Mike. A ty?
- Kieł. To jest Iggy. Ten mały to Gazownik. Nie pytaj dlaczego.
- Posiedzisz trochę i sam się przekonasz - mruknął
Mike zrobił wielkie oczy i zesztywniał. Kieł i Iggy też. Czekali na dalszy

ciąg.

- To twój blog jest w necie? - spytał szeptem Mike.
- Tak.
Gazownik wrócił i postawił na stole talerz z muffinkami. Natychmiast

wyczuł atmosferę i znieruchomiał, spoglądając na nich kolejno. Ponieważ nikt
nie wyjął broni, usiadł i wziął muffinka, a resztę przysunął im.

- A więc twierdzisz, że macie... eee... jakby skrzydła? - spytał Mike cicho.
- Nie „jakby" - powiedział Iggy z pełnymi ustami. - Naprawdę mamy. - Zdał

sobie sprawę, że Kieł nie odpowiedział i odwrócił się do niego. - O, to
tajemnica?

- Już nie - mruknął Kieł sucho.
- A więc wy jesteście te dzieci-ptaki, o których wszyscy mówią.
Kieł wzruszył ramionami.
- Pomożesz mi czy nie?
- Pomogę ci, jeśli wy to oni. Przekonajcie mnie.
- Potrzebuję więcej przestrzeni - oznajmił Kieł.
Mike zaprowadził ich po schodach na piętro nad kawiarnią. Wyjął klucze i

otworzył drzwi.

Kieł, wyjątkowo spięty, pożałował, że nie towarzyszy im Angela, która

sprawdziłaby, czy nie ma zagrożenia.

- Tutaj. - Mike zaprosił ich do dużego pomieszczenia, chyba magazynu. Pod

ścianą piętrzyły się piramidy różnych pudełek, ale środek był pusty. -
Wystarczy?

Kieł skinął głową i zdjął kurtkę. Namierzył okna i ocenił, czy mają

pojedyncze, czy podwójne szyby, na wypadek gdyby trzeba było wyskoczyć.

Powoli rozłożył skrzydła, rozprostował mięśnie, rozkoszując się ulgą po tak

długim ukrywaniu ich od kurtką. Rozcapierzył je, poczuł, że pióra układają się
na swoim miejscu. Czubki skrzydeł niemal dotknęły ścian. Miał ochotę
wystartować i lecieć przez wiele godzin, kołować po otwartym niebie.

Mike lekko rozchylił usta.
- Stary, szacunek. - Spojrzał na Iggy’ego i Gazownika. - Wy też takie macie?

A te laski, co z wami były?

- Wszyscy je mamy - powiedział Kieł. - No to jak będzie z tą wiadomością?

Palce Mike'a śmigały po klawiaturze laptopa Kła.
- Muszę tylko wpisać hasło - mamrotał. - Wprowadzę was przez różne tylne

drzwi. Mnóstwo osób ma zapory sieciowe, ale dzięki temu ominiemy większość
z nich.

Otworzył stronę domową bloga Kła i szybko powiódł po niej wzrokiem.
- Dobra. Postaram się do nich dostać przez ich adresy IP, bo nie znasz ich

mejli. Może być trudno, ale spróbuję.

- Masz umysł króla zbrodni - powiedział Gazownik z podziwem.
- Staram się - przyznał skromnie Mike.
- Czekaj - rzucił Kieł, czytając mu przez ramię. - Przełącz na chwilę na mój

mejl. Właśnie zobaczyłem wiadomość priorytetową.

- Aha, z trzema chorągiewkami.
Serce Kłowi załomotało.

OD MAX! PRZECZYTAJ NATYCHMIAST!!!

Jesteśmy w Niemczech. Miasto Lendeheim. Wielki zamek, siedziba
Iteksu. Bardzo źle się dzieje. Przybądź jak najszybciej. (Cześć, Kieł! Tu
Kuks. Tęsknię!). NIE NAWAL. Przybądź! Mamy parę dni, może godzin.
Mówię poważnie, dźwignij z miejsca ten leniwy tyłek i przybywaj. Max.

Ha. Kieł odsunął się od laptopa i dał znak Mike’owi, że może pracować

dalej.

Ach, tak. Więc Max chce, żeby wrócił? Nie napisała, czy Frankenptasiek jest

nadal z nimi. Jeśli tak, Kieł nie chciał o niej słyszeć.

Ale z drugiej strony trzeba przyznać, że to wezwanie musiało ją kosztować

wiele dumy. Nigdy nie traktowała jego bloga poważnie, a teraz posłużyła się
nim, żeby błagać go o powrót. No, raczej przesłać mu rozkaz. Co było tak
bliskie błagania, jak to możliwe w przypadku Max.

Właściwie co oni robią w Niemczech? Jak zawędrowali do Europy? Jak niby

Max sobie wyobraża, że on się tam dostanie?

Spojrzał na datę mejla. Dziś rano. Do Niemiec leci się około dziesięciu

godzin.

Co dla Max znaczy „bardzo źle się dzieje"? W odróżnieniu od zwykłego „źle

się dzieje"? Aż tak źle, że zapomniała o dumie i poprosiła go o pomoc.

Czyli niewiarygodnie źle.
- Dobra, już wiem. - Mike uśmiechnął się z satysfakcją. - Działa trochę jak

wirus pod tym względem, że trafia do komputerów przez programy mejlowe, ale
nie robi szkód. - Zmarszczył brwi. - Chyba. Nieważne. Wpisz wiadomość, a
potem wciśnij tę specjalną, stworzoną przeze mnie opcję „Wyślij". I zobaczymy,
co się stanie.

Kieł przełknął ślinę. Nadeszła ta chwila. Może uda mu się skłonić dzieci,

żeby potraktowały to poważnie, opowiedzieć, co się dzieje. Każde dziecko na tej
planecie przeczyta jego wiadomość.

To jego szansa, by uratować świat.
Zaczął pisać.

Do: adresat-nieznany
Od: Kieł
Temat: PILNE! Chcemy odzyskać planetę!
Cześć. Jeśli dostałeś tę wiadomość, może mamy szansę. To znaczy
może świat ma szansę. W skrócie: dorośli wzięli ładną, czystą planetę i
dla pieniędzy zmienili ją w śmietnik. Nie wszyscy dorośli. Ale dla
niektórych pieniądze i zyski są ważniejsze od czystego powietrza i wody.
W ten sposób mówią nam, że mają gdzieś nas, dzieci, które odziedziczą
to, co pozostanie. Grupa naukowców chce odebrać nam planetę, zanim
będzie za późno, żeby zapobiec skażeniu. Słusznie, tak? Ale problem w
tym, że w tym celu chcą się pozbyć połowy mieszkańców Ziemi. Myślą
tak: ocalić planetę, żeby ludzie nie zaczęli umierać z powodu skażenia,
albo... od razu zabić ludzi i oszczędzić sobie kłopotów. Dostrzegacie tu
jakiś błąd w rozumowaniu? Może jestem nienormalny, ale ten plan wcale
mi się nie podoba.
A dodatkowo ci naukowcy usiłowali stworzyć nowy ludzki gatunek, który
przeżyje nawet zimę nuklearną i w ogóle. Nie będę się wdawał w
szczegóły, ale pozwolę sobie zauważyć, że to tak samo durne i
niebezpieczne, jak plan zabicia połowy ludzkości. Chcę powiedzieć, co
następuje: to wszystko zależy od nas. Od ciebie i ode mnie. Ode mnie i
mojego stada, od ciebie i twoich przyjaciół. Od dzieci. Chcemy czystej,
niezniszczonej planety, zamieszkanej przez wszystkich, którzy już na
niej żyją. Zasługujemy na nią.
I jest to możliwe. Ale musimy połączyć siły. Zaryzykować. Musimy
zacząć działać i coś zrobić, a nie siedzieć w domu i grać na Xboksie.
Tym razem to nie jest gra. Nie pokonamy wroga superlaserową bronią.
Chcemy odzyskać planetę.
Dzieci się liczą. My jesteśmy ważni. Nasza przyszłość jest ważna.
JESTEŚCIE ZE MNĄ?

Gazownik czytał Kłowi przez ramię.
- Chciałbym mieć Xboksa - powiedział.
Kieł przewrócił oczami.
- Super ten tekst, stary - odezwał się Mike. - Już się zrywam i zaczynam

organizować. Co teraz?

- Teraz... - Kieł wpisał kolejną wiadomość - ... jedziemy do Niemiec.
Starał się nie myśleć o łomocie serca, gdy zdał sobie sprawę, że znowu

zobaczy ją... ich. Jeśli nadal jest z nimi ten kretyn, będzie źle. Ale jest czy nie,
niesłusznie się stało, że się rozdzielili. Skoro nadchodzi koniec świata, stado
powinno być razem.

Do: Max
Od: Kieł
Temat: Siemka
Siemka, Max. Lecimy. Lepiej, żeby to nie był żart.
- Kieł

Wcisnął „Wyślij".

Znacie to powiedzenie: „Kiedy życie częstuje cię cytrynami, zrób

lemoniadę"? Byliśmy przykuci do ściany w niemieckim lochu, moja matka
okazała się żądną władzy maniaczką z niedorozwojem uczuć, a mój najlepszy
przyjaciel wraz z połową stada poszedł na samowolkę.

To zdecydowanie odpowiada definicji cytryny. No więc zastanowiłam się

nad tym powiedzeniem.

Wiecie co? Jego autora należałoby stłuc do nieprzytomności. Jakiś

poszkodowany umysłowo. „Życie ci dokopało? Spójrz na to od innej strony!".
Debil!

- Max, znowu mamroczesz - powiedziała Kuks zmęczonym głosem.
Spojrzałam na nią.
- Przepraszam - westchnęłam i wstałam.
Teraz przykuto nas do ściany za kostki. Łańcuchy miały jakieś dwa metry,

więc mogliśmy się ruszać. Widzicie? Moja mamusia ma serce! Mogła każde z
nas przykuć za oba nadgarstki, a przykuła tylko za jedną kostkę!

Czy potrzeba innego dowodu na to, że mnie kocha?
Total wyciągnął szyję i bardzo delikatnie zacisnął szczęki na mojej kostce.
- Mamroczesz - powiedział.
- Przepraszam.
Oddaliłam się na tyle, na ile pozwalał mi łańcuch.
Doprowadzałam małych do szaleństwa tą ledwie hamowaną wściekłością i

rozczarowaniem. I jeszcze jedno: poprosiłam Kła o pomoc. Poprosiłam, żeby
wrócił, bo go potrzebuję. Na samą myśl żołądek wywracał się mi na lewą stronę.
Cała ja, Maximum Ride: białogłowa w opałach.

Wiem, może was to zaskoczy, ale białogłowość nie za dobrze mi wychodzi.

Opały? Proszę bardzo. Białogłowość? Nie najlepiej.

- Nie pamiętam, żebyś przedtem tak dużo mamrotała - odezwał się Ari,

kucając obok mnie.

- Byłam wtedy trochę normalniejsza - burknęłam.
- Aaaa.
Przesunął palcem po brudnej podłodze. Nagle przypomniałam sobie, jak

powiedział: „Nie umiem czytać".

Czując na sobie jego spojrzenie, powoli napisałam A w kurzu zalegającym

na podłodze. Potem R. Oraz I.

- To znaczy „Ari" - powiedziałam. Napisałam jeszcze raz, powoli. - A... R...

I... Teraz ty.

Zaczął pisać A i nagle znieruchomiał.
- Po co? - spytał.
Ugodziło mnie to w samo serce, bo miał rację. Nie zostało mu dużo czasu.

Czy to ważne, że nauczy się czytać i pisać?

- Powinieneś umieć napisać swoje imię - oznajmiłam zdecydowanie, biorąc

jego rękę i dotykając nią podłogi. - No, napisz A.

Ari skupił się i przeciągnął ułamanym pazurem po podłodze. Wyszło mu

rozchwiane, asymetryczne A.

- Pijana małpa poradziłaby sobie lepiej, ale się nauczysz - pocieszyłam go. -

Teraz R.

Zaczął kreślić R. Najpierw wyszło mu lustrzane odbicie. Nie wiem, czy to

normalne w jego wieku, czy też mózg mu ucierpiał z powodu tych
eksperymentów. Zmazałam literę i pokazałam mu, jak się ją pisze.

Jed nauczył mnie i Kła czytać. Ja nauczyłam Gazika, Kuks i Angelę.

Czasami mamy drobne problemy z pisownią i gramatyką, ale wszyscy potrafimy
zawodowo podrabiać podpisy. A własnego syna nie nauczył.

- Dlaczego to robisz? - spytał niepewnie Ari, czym trochę mnie zaskoczył.
- Eee... żeby cię przeprosić, że prawie zabiłam cię w Nowym Jorku.
Ari nie patrzył na mnie.
- Naprawdę mnie zabiłaś. Pozbierali mnie. Złączyli mi jakieś kości w karku.

- Łapą wielką jak bochen dotknął szyi, jakby ciągle czuł ból.

- Przepraszam - powiedziałam. Mogę policzyć na palcach jednej ręki

przypadki, kiedy to słowo padło z moich ust. A trzy z nich miały miejsce w
ciągu ostatnich pięciu minut. - Ale ty pierwszy chciałeś mnie zabić.

Skinął głową.
- Nienawidziłem cię - wyjaśnił spokojnie. - Tata dał ci wszystko. Bardzo cię

kochał. Ja byłem jego synem, a nic dla niego nie znaczyłem. Jesteś silna,
doskonała i piękna. Nienawidziłem cię po prostu. Chciałem, żebyś umarła. A on
to wykorzystał. Zrobił ze mnie element twojego egzaminu.

Najgorsze było to, że Ari mówił tak rzeczowo.
- Był z ciebie dumny - powiedziałam, odgrzebując bardzo dawne

wspomnienia z czasów, zanim Jed wykradł mnie i stado z laboratorium. -
Podobało mu się, że chodzisz za nim po laboratorium.

- Nigdy mnie nie zauważałaś. - Ari powoli nakreślił I w swoim imieniu.
- Nieprawda - zaprzeczyłam z namysłem. - Zauważałam cię. Byłeś słodkim

chłopczykiem. Zazdrościłam ci, bo byłeś jego synem. Należałeś do niego tak,
jak my nigdy byśmy nie mogli. Chciałam być doskonała, żeby Jed mnie
pokochał.

Zrozumiałam, że to prawda dopiero, gdy to powiedziałam. Ari patrzył na

mnie zaskoczony. Zakołysałam się, usiłując przyswoić sobie tę bolesną prawdę.
Kurczę, jakby w lochu zaczął się wyświetlać film familijny.

- Wiedziałam, że jestem cudakiem - dodałam cicho. - Miałam skrzydła.

Mieszkałam w psiej klatce. A ty byłeś normalnym chłopcem. Prawdziwym
synem Jeda. Myślałam, że jeśli będę dość silna i zrobię wszystko, co każe mi
Jed, jeśli będę najlepsza we wszystkim, może i mnie pokocha. - Spojrzałam na
moje nowe buty, już oblepione brudem. - Byłam tak bardzo szczęśliwa, kiedy
wykradł nas z laboratorium. - Na wspomnienie tej chwili ścisnęło mnie w
gardle. - Nie wierzyłam, że to potrwa dłużej. Bałam się. Ale byłam szczęśliwa,
że umrę poza laboratorium. Nie w psim transporterze. A sytuacja zaczęła się
przeciągać. Nikt nas nie znalazł. Jed o nas dbał, uczył nas różnych rzeczy, jak
przetrwać. To było niemal jak normalne życie. Jakbyśmy byli zwykli. I wiesz,
byłam tak szczęśliwa, że uciekliśmy, że jesteśmy z Jedem, że nawet nie
pomyślałam o tym chłopczyku, którego zostawił. Pewnie sądziłam, że jesteś ze
swoją mamą.

Ari pokiwał głową. Po chwili przełknął ślinę i odkaszlnął.
- Nie mam mamy.
- Mamy są przereklamowane - powiedziałam.
Uśmiechnął się.
- Teraz już rozumiem. To nie twoja wina. Byłaś tylko dzieckiem, jak ja. To

nie nasza wina.

Zacisnęłam mocno usta, żeby się nie rozryczeć.
- Widziałam raz w telewizji sztukę Szekspira. Jeden facet powiedział coś w

rodzaju: „Każdy, kto dziś walczy po mojej stronie, jest moim bratem". No więc
jeśli walczysz po mojej stronie...

Znowu się uśmiechnął i skinął głową. Potem, oczywiście, wzięliśmy się w

objęcia, bo bez tego przecież nie ma filmu familijnego.

No i niedługo po tej wzruszającej scenie w lochu pojawiło się kilka

Fruwołków i zabrało nas w jeszcze gorsze miejsce.

- Ale tu pięknie - odezwałam się, promieniejąc szczerością. - Jestem

zachwycona, jak się tu urządziliście. Naprawdę.

Z sarkazmem jest tak, że czasami nie trafia do robotów. Na przykład do

Fruwołków. Ale zawsze można mieć nadzieję, że wyposażono je w aktywowane
głosem magnetofony i moje wredne uwagi dotrą w końcu do Matki Wariatki.

Fruwołki zawróciły z brzękiem i odleciały. Zero poczucia humoru.
Kuks, Angela, Total, Ari i ja przyjrzeliśmy się zmienionej scenerii.
- Zobaczmy - powiedziałam. - Wysokie kamienne ściany, spłachetek szarego

żwiru, maszerujące dokoła mutanty... No, nie wiem. Moim zdaniem to
spacerniak. A wy co myślicie?

- Spacerniak to za mało - oznajmiła Kuks. - Raczej depresyjna, odbierająca

radość otchłań rozpaczy.

Spojrzałam na nią z podziwem.
- Dobre! Znowu czytałaś słownik, co?
Kuks zarumieniła się z dumy.
- Patrzcie! Chodzę sobie - powiedziała Angela, wskazując przed siebie.
Dwadzieścia merów od nas snuł się jej klon, bardziej do niej podobny niż

ona sama. Na terenie, który niegdyś zajmował pewnie zamkowy maneż,
znajdowało się ze dwieście istot. Nikt się nie odzywał. Człapały w wielkim
kręgu zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Ćwiczenia fizyczne. Bardziej
wyglądało to jak błędne koło albo krążące stado owiec. Miałam ochotę wpaść
między nie z wrzaskiem, żeby sprawdzić, czy się rozbiegną.

- A mnie widzicie? - spytała Kuks, wypatrując siebie w tym tłumie.
- Nadal nie mogę uwierzyć, że nie mam klona - prychnął obrażony Total.
- To dlatego, że jesteś niepowtarzalny - pocieszyłam go.
- Wątpię - odburknął. - Mógłby nie mówić, mógłby tylko szczekać, ale

jednak by był. Co by ich to kosztowało?

- Hau? - rzuciłam.
- O, jestem! - ucieszyła się Kuks, stając na czubkach palców. - Widzę, że ta

druga ja też ma problem z włosami.

- Dlaczego nas sklonowali? - zastanowiłam się na glos.
- Ty. - W metalicznym głosie nie było żadnych uczuć.
Odwróciliśmy się gwałtownie. Za nami stał Fruwołek.
- Tak, C3PO? - spytałam uprzejmie.
- Chodzić. - Fruwołek wskazał tłum i zrobił ku mnie krok.
Ha. Groźby nie trzeba mi dwa razy powtarzać. Szybko ruszyliśmy w stronę

tłumu i zaczęliśmy krążyć razem z nim.

Wypatrywałam Max II, która ostatnio usiłowała mnie zabić i o włos uniknęła

śmierci z mojej ręki. Na wypadek gdyby okazała się pamiętliwa, musiałam się
przygotować na najgorsze.

- A więc takie będą więzienia po Re-Ewolucji? - spytała Angela, trzymając

mnie za rękę. - Z obrożami i tak dalej? - Dotknęła swojej obroży, rozbłyskującej
co dwie sekundy zielonym światełkiem diody.

- Pewnie tak. - Powstrzymałam się, by też nie dotknąć swojej. - Sądzę, że

mają nas one porazić, gdybyśmy chcieli uciec. Pewnie są w nich też nadajniki.

I dlatego nie prysnęliśmy natychmiast, gdy nas tu przyprowadzili.
- Po co im więzienia, kiedy połowa ludzkości zginie? - spytała Kuks. -

Myślałam, że ludzie przestaną walczyć. Skoro będą idealni, przestaną popełniać
przestępstwa, nie?

- No, proszę - mruknęłam. - Dekady maniackich rozmyślań podważone w

trzy sekundy przez jedenastolatkę. Oto nowoczesna nauka!

A skoro mowa o nowoczesnej nauce, czekało mnie spotkanie z jednym z jej

cudów. Albo koszmarów. Wszystko zależy od punktu widzenia.

- Max.
Odwróciłam się szybko. Głos był aż zbyt znajomy. I oto ja, ładna jak

cholera, brązowe oczy, parę piegów, elegancka inaczej, wredna. Max II.

- Rety - powiedziałam. - Jakbym patrzyła w lustro.
- Aha - usłyszałam. - Tylko że ja się wykąpałam.
- Celna uwaga. Jak leci?
- Co tu robisz?
- Sprzedaję ciasteczka. Chcesz? Mniamuśne.
Max II zaczęła spacerować obok nas, a my krążyliśmy wraz z tłumem po

pustym podwórzu.

Nie traciłam czujności na wypadek nagłego ataku.
- Beee - zabeczała Kuks. - Beee.
Parsknęłam śmiechem. Max II spojrzała na mnie.
- Jak możesz się śmiać? - Wskazała gniewnie na mury, wieże strażnicze,

uzbrojone Fruwołki, stojące jak mechaniczne lalki.

- No wiesz, zabeczała jak owca. To dość śmieszne. - Pogłaskałam Kuks po

głowie. - Zwłaszcza że na głowie ma baranka. Może powinnam ją od tej pory
nazywać Barankiem.

Kuks uśmiechnęła się, co jeszcze bardziej wkurzyło Max II.
- Nie dociera do was, co się tu dzieje? Gdzie jesteśmy?
- W jakimś straszliwym zamczysku w Niemczech? Tak dedukuję.
Max II rozejrzała się, jakby sprawdzając, czy nikt nie podsłuchuje. Ponieważ

szliśmy wraz z paroma setkami innych, gest był dość idiotyczny.

- To ostatni etap - rzuciła pod nosem, nie patrząc na mnie. - Rozejrzyj się.

Wszyscy jesteśmy wyrzutkami. Chcieli z nas zrobić nową armię, ale sprawdziły
się tylko Fruwołki. Staliśmy się zbędni. I z każdym dniem znika paru z nas.

Przyjrzałam się jej podejrzliwie.
- Przepraszam, czyżbym coś przeoczyła? Kiedy ostatnio się spotkałyśmy,

chciałaś mnie zabić. Chwila nieuwagi i już jesteśmy przyjaciółkami?

- Jeśli z nimi walczysz, to jesteśmy po tej samej stronie - oznajmiła twardo

Max II.

Oczywiście mogła obrzydliwie kłamać. Prawdę mówiąc, bezpieczniej było

tak uznać. Ale jej słowa zawierały zbyt wiele prawdy.

- Długo tu siedzisz?
Odwróciła się.
- Od czasów Florydy. Wściekli się, że mnie pokonałaś.
- Nie pozostawało mi nic innego.
Westchnęła i skinęła głową.
- Miałam wygrać. Miałam cię wykończyć. Nie sądzili, że zwyciężysz. I w

dodatku mnie nie zabiłaś. To było okropne.

- Ależ nie dziękuj - warknęłam. Znowu mnie wkurzyła. - Następnym razem

spróbuję cię nie upokorzyć, oszczędzając ci życie.

Max II spojrzała na mnie ze smutkiem. To naprawdę było upiorne. Jakbym

widziała się w lustrze. Czułam, że usiłuję naśladować wyraz jej twarzy,
żebyśmy wyglądały podobnie.

- Nie będzie następnego razu - powiedziała. - Mówię ci, to ostatni etap.

Sprowadzili nas tutaj, żeby zabić.

- Jasne, bardzo dobrze rozumiem.
- Nie rozumiesz! Wszyscy jesteśmy skazani na śmierć. Codziennie znika nas

coraz więcej. Kiedy tu przybyłam, na tym podwórku był taki ścisk, że podzielili
nas na zmiany podczas spaceru. Były nas tysiące. Zostało tyle.

- Hmmmm.
- Przy tym tempie nasz czas się skończy chyba... jutro - powiedziała,

rozglądając się z namysłem.

Dobra, nie zabrzmiało to optymistycznie. Liczyłam, że będziemy mieć parę

dni na przegrupowanie, wymyślenie sposobu ucieczki. Jeśli Max II nie kłamała,
musieliśmy solidnie przyspieszyć. Jeśli kłamała, to też nie miałam powodu tu
zostać.

Dalej człapaliśmy w kółko. Kuks i Total od czasu do czasu pobekiwali. Ja

zastanawiałam się, usiłując opracować jeden z moich typowo genialnych
planów. Nagle jakiś mutant wpadł na mnie i natychmiast się cofnął.

W ręce coś mi zostało.
Kartka.
Ukradkiem rozwinęłam ją i spojrzałam. Widniał na niej napis: „Kieł w

drodze ze stadem. Mówi: lepiej, żeby to nie był żart".

Twardy węzeł w moich wnętrznościach, którego obecności do tej pory nawet

nie zauważyłam, zaczął się rozluźniać. Boże. Kieł wraca. Powinnam być
bardziej podejrzliwa, ale to „lepiej, żeby to nie był żart" mógł napisać tylko on.

Kieł w drodze. Z Iggym i Gazikiem. Wkrótce będziemy razem.
- Max? Co się stało? - Kuks spoglądała na mnie z troską. - Płaczesz?
Dotknęłam policzka i faktycznie, płakałam. Po twarzy spływały mi łzy.

Wytarłam je rękawem i pociągnęłam nosem. Przez chwilę byłam zbyt

szczęśliwa, żeby się odezwać.

- Kieł nam pomoże - szepnęłam, patrząc przed siebie. - Już jest w drodze.

Chodziliśmy po Dziedzińcu Rozpaczy jeszcze przez godzinę. W głowie mi

się kręciło. Świadomość, że Kieł jest w drodze, wpompowała mi w żyły nową
dawkę adrenaliny. Zastanawiałam się, kiedy wyruszył. Czy zdołam to znieść,
jeśli się okaże, że wiadomość od Kła jest kolejnym „testem", że nie jest
prawdziwa.

Z drugiej strony, czasami miłe złudzenie jest lepsze od ponurej

rzeczywistości.

Tymczasem dreptałam wśród mutantów, trzymając rączkę Angeli. Total od

czasu do czasu ocierał się o mnie bokiem.

Zaczęłam uważniej obserwować i nasłuchiwać. Myślałam, że mutanty

milczą, ale teraz powoli docierały do mnie ich ciche słowa, ledwie słyszalne w
suchym szuraniu butów na żwirze.

Dotknęłam dłoni Kuks i skinęłam głową w stronę tłumu. Angela podniosła

wzrok, wyczuła moją intencję i także zaczęła nasłuchiwać.

Jak w więzieniu, mamrotały mutanty, cicho jak szmer wiatru.

Niesprawiedliwe. Okłamali nas. Tylu przepadło. Nie chcę zniknąć. Nie chcę być
wycofany. Co robić? Ich jest tak wielu. Za dużo. To więzienie. Umieralnia.
Niesprawiedliwe. Nie zrobiłem nic złego. Oprócz tego, że istnieję.

Powoli szłam w tłumie, wyławiając pomruki, wiadomości. Angela

podsłuchiwała myśli. Jej błękitne oczy coraz bardziej pochmurniały.

Kiedy jazgot elektrycznego dzwonka obwieścił koniec spaceru, miałam już

schematyczny obraz emocji tej grupy. Nie chcieli tego losu - losu, który spotkał
ich współwięźniów. Pragnęliby to zmienić. Niektórzy byli wściekli, gotowi
walczyć, ale nie wiedzieli jak. Przypuszczam, że genetycznie pozbawiono ich
instynktu walki. Na ogół byli zagubieni i niezorganizowani.

I tu właśnie powinien wkroczyć - hm, hm - przywódca.
Maszerując wraz z innymi do fantastycznego świata szalonych naukowców,

czułam, że mój plan pięknie dojrzewa, co w połączeniu ze świadomością, że
Kieł jest coraz bliżej, wprawiło mnie w doskonały humor.

Dopóki trzy Fruwołki nie zastąpiły drogi mnie, Angeli, Kuks i Totalowi.

Celowały w nas z pistoletów. Jęknęłam.

- Co znowu?
- Idziecie z nami - wybrzęczeli jednocześnie.
- Dlaczego? - spytałam wyniośle.
- Bo chcę z wami pohozmawiaś - oznajmił nasz stary przyjaciel ter Borcht,

wyłaniając się zza ich pleców. - Ostatni haz.

100

Szliśmy popychani, długimi, krętymi korytarzami w czeluściach zamku, od

czasu do czasu potykając się na nierównej kamiennej podłodze.

Miałam wrażenie, że od wielu dni nie było mi ciepło. Rozcierałam ramiona

Angeli i Kuks, by nie przemarzły.

- Nienawidzę tego faceta - mruknął Ari, nie podnosząc głowy.
- Jest taki klub - powiadomiłam go. - Klub Przeklinaczy ter Borchta. Jeszcze

nie wstąpiłeś?

W końcu wepchnęli nas do... no, zgadujcie. Tak, tak: do białego, sterylnego

pomieszczenia pełnego stołów z wypasionym i niewątpliwie drogim sprzętem
naukowym, który natychmiast zapragnęłam porozbijać za pomocą kija
baseballowego.

Ledwie przekroczyliśmy próg, drzwi się zatrzasnęły i kilka Fruwołków

stanęło przed nami z bronią gotową do strzału.

- Zebranie Klubu Przeklinaczy ter Borchta uważam za otwarte -

wymamrotałam.

Kuks stłumiła prychnięcie, Angela wyświetliła uśmiech w mojej głowie.

Możesz z nim coś zrobić? - spytałam ją w myślach.

Nie, usłyszałam jej smutną odpowiedź. Odbieram od niego różne rzeczy:

okropne, straszne, obrzydliwe, ale nie mogę mu nic przesłać.

A więc plan A napotkał pewne trudności.
- Wielkie hozczahowanie - powiedział ter Borcht, podchodząc do nas - że

nadal żyjecie!

- To samo czujemy w twojej sphawie - odparowałam, zaplatając ręce na

piersi.

Ter Borcht zmrużył nienawistnie oczy. Naprawdę, czasami podziwiam sama

siebie.

- Ale nie będę czekaś dłuszej - dodał. - Może do kolacji, so? Na hazie ktoś

chce z wami pohozmawiaś.

- To będzie dobre - szepnęłam.
- Stawiam pięć dolców, że to będą naukowcy - odszepnął Total.
- Nie gadaj.
Rozsuwane drzwi za naszymi plecami otworzyły się i weszło pięć osób.

Chińczycy? Nie byłam pewna.

Total cmoknął z niesmakiem.
- Fartuchy z zeszłego sezonu - oznajmił. - Niemodne.
- Skąd wiesz? - spytałam, nawet nie zniżając głosu.
- W tym roku obowiązują mniejsze kieszenie i szersze klapy. A te są... no,

nie wiem. Jak z „Zemsty frajerów".

Pięciu Azjatów patrzyło na nas, nie rozumiejąc ani słowa. Za to z uszu ter

Borchta waliła para.

- Dosyś! - warknął i mocno klasnął w dłonie. - Będą pytaś, wy

odpowiadasie. Jasne?

- Jak jasna cholera - powiedziałam życzliwie.
Gdyby mógł, toby mnie uderzył. Pewnie nie chciał tego robić przy

szanownych gościach.

Siny na twarzy, usiadł za biurkiem i zaczął wściekle szeleścić dokumentami.

Goście podeszli, przyglądając się nam jak zwierzętom w zoo. Kurczę, pierwszy
raz mnie to spotkało.

Milczeliśmy, ale coraz bardziej się spinałam. Mogłabym sama skasować

tych pięciu cieniasów, pomyślałam. I ter Borchta na dokładkę. Nie wspominając
już o Fruwołkach, z ich bronią i tak dalej. Co mnie powstrzymywało? Obroża. Z
tego, co wiedziałam, wystarczyłoby, że przycisnąłby guzik, i padłabym na
ziemię jak rażona gromem. Dosłownie rażona gromem.

Azjaci cicho mówili do siebie. Pamiętałam, że jakieś państwo chciało nas

kupić, żeby wykorzystać nas jako broń. Wiem, wiem, brzmi to jak kompletne
szaleństwo, nawet dziecko by w to nie uwierzyło, ale nie macie pojęcia, jak
niewiarygodnie głupi potrafią być ci specjaliści od wojen.

Goście powoli obeszli mnie, Kuks i Angelę, jakby się zdumiewali, że

jesteśmy prawie jak żywe. Totala zlekceważyli kompletnie. Na widok Ariego
nie mogli pohamować odrazy. Tak się przyzwyczaiłam do jego
powierzchowności, że już nie zauważałam w nim nic dziwnego. Ari nie
wyglądał ani jak człowiek, ani jak Likwidator. Wyglądał jak wypadek przy
pracy.

Zauważył ich miny i zaczerwienił się, a mnie zrobiło się go żal. Przez cztery

krótkie lata zmienił się ze słodkiego trzylatka w ogromnego, niezdarnego
potwora. Wiedział, jak wygląda, wiedział, że umiera, i nie rozumiał, czym sobie
na to zasłużył.

101

- Zróbcie zdjęcie, będzie można postawić przy łóżku - powiedziałam do

nich.

Omal nie padli z wrażenia, że mówię. Popatrzyli na mnie z nowym

zaciekawieniem.

- A, halo - odezwał się jeden z koszmarnym akcentem. - Zadamy wam

pytania, tak?

Przewróciłam oczami. Pomamrotali coś do siebie z ożywieniem.
- Masz imię, tak? - spytał ten pierwszy, trzymając długopis nad notesem.
- Tak - potwierdziłam. - Nazywam się siedem-pięć - dziewięć-dziewięć-trzy-

dziewięć-iks-kreska-jeden. Jumor.

Ter Borcht syknął wściekle, ale pozostał za biurkiem. Fartuch spojrzał na

mnie niepewnie i zwrócił się do Kuks.

- Jak się nazywasz?
Kuks zastanowiła się przez chwilę.
- Jessica - zdecydowała. - Jessica Miranda Alicia Mandarynka Motyl. - Była

bardzo zadowolona z siebie.

Fartuchy znowu zaszeptały do siebie. Dobiegło mnie: „Motyl?".
Potem przyszła kolej na Angelę.
- Będziemy cię nazywać Mała - oznajmił ten najważniejszy, najwyraźniej

postanawiając darować sobie to zamieszanie z imionami.

- Dobrze - zgodziła się sympatycznie Angela. - A ja będę cię nazywać Facet

w Białym Fartuchu.

Zmarszczył brwi.
Jeden z jego podwładnych spytał:
- Opowiedzcie mi o waszym wyczuciu kierunku. Jak działa?
Nie wiadomo dlaczego, wszyscy spojrzeli na mnie.
- No więc mam w sobie jakby GPS - powiadomiłam ich. - Taki z gadającą

panią. Mówię jej, gdzie chcę polecieć, a ona odpowiada: trzydzieści kilometrów
prosto, skręt w lewo, zjazd dziewięćdziesiąt cztery i tak dalej. Szczerze mówiąc,
wkurza mnie ta zołza.

Goście wybałuszyli oczy.
- Naprawdę?
- Nie, idioto - powiedziałam z niesmakiem. - Nie wiem, jak to działa. Za to

wiem, że precyzyjnie kieruje mnie w stronę przeciwną do wszystkich głąbów.

Teraz nieco się wkurzyli. Oceniałam, że wytrzymają góra pięć minut, zanim

się złamią, a rozmowa dotrze do fantastycznego końca.

- Jak wysoko potraficie latać? - spytał któryś ostro.
- Nie jestem pewna. Sprawdzę mój brzusiowy wysokościomierz. -

Spojrzałam na swój brzuch. Podciągnęłam bluzę. - Dziwne. Jeszcze rano tu był.

- Tak wysoko jak samoloty? - warknął Facet w Białym Fartuchu.
- Wyżej - odezwała się Kuks.
Odwrócili się do niej gwałtownie.
- Wyżej niż samolot? - niecierpliwie spytał jeden.
Kuks z przekonaniem pokiwała głową.
- Aha. Tak wysoko, że nie słyszymy nawet tego odgłosu, który wydaje

gumka obracająca śmigiełkiem, pip, pip, pip. - Narysowała palcem kółko w
powietrzu i zmarszczyła brwi z nagłą troską. - Bo mówiliście o zabawkowym
samolocie, prawda?

Ter Borcht poderwał się na równe nogi.
- Dosyś! Hozmowy z nimi do niczego nie phowadzą!
- Ależ Borchtusiu - odezwałam się kojącym głosem. - Ci mili panowie

przybyli z tak daleka, żeby z nami porozmawiać. Wiedzą, że potrafimy fruwać
bardzo wysoko. Wiedzą, że zawsze znajdujemy drogę, nawet w ciemnościach.
Wiedzą, że potrafimy rozwinąć prędkość większą niż sto sześćdziesiąt

kilometrów na godzinę. Na pewno chcą się dowiedzieć czegoś więcej.

Pokażmy im marchewkę i zobaczmy, co zrobią, pomyślałam. To mój mały

eksperyment.

Pięciu gości zapisywało gorliwie te strzępki wiadomości. Ter Borcht, kipiąc

z wściekłości, klapnął ciężko na krzesło.

- Wiesz, Borchtusiu - dodałam donośnym szeptem - może powinieneś

darować sobie smażone żarcie. - Poklepałam się po brzuchu i wskazałam na
jego brzuch, o wiele, wiele większy. Mrugnęłam, a potem poważnie zwróciłam
się do gości: - Pewnie wiecie także, że potrzebujemy mnóstwo paliwa. Co dwie
godziny. Takie sprawy jak koktajle mleczne, pączki, kurczaczki, steki, frytki,
eee...

- Hamburgery - pomogła mi Angela. - Ciasto marchewkowe, pastrami, eee...

ciasto francuskie i...

- Wafle - przejęła pałeczkę Kuks. - I pieczone ziemniaczki z serem i

bekonem. I w ogóle dużo bekonu. I kanapki z masłem orzechowym, snickersy,
oranżada i...

- Kanapki z serem i szynką - odezwał się Ari swoim ochrypłym głosem.
Spojrzeli na niego ze zdumieniem, jakby nie podejrzewali go o zdolność

mówienia.

Potem pochylili się do siebie i zaczęli się naradzać. Obejrzałam się na stado i

poruszyłam brwiami. Miałam nadzieję, że zamówią dla nas górę jedzenia.

- Nie potrzebujecie jeść - odezwał się spokojniej ter Borcht. - Niedługo

umrzecie.

Ten najgłówniejszy gość podszedł do niego i coś powiedział. Ter Borcht

znowu się wkurzył.

- Nie, za późno - odparł.
- Może byś weszła do ich głów? - szepnęłam do Angeli. - Niech zaczną

widzieć wszędzie mrówki czy tam co.

- Nie wiem... Jakby się... zamknęli. - Angela była zawiedziona. - Najpierw

pozwolili mi trochę wejść, a potem odepchnęli mnie od siebie.

- Solidnie zgłodniałam - szepnęła Kuks.
- Ja też - przyłączył się Ari.
- A ja! - szepnął Total. - Mógłbym zjeść któregoś z nich.
Wszyscy skrzywiliśmy się z niesmakiem. Potem drzwi się otworzyły i

obejrzeliśmy się na nie.

W progu stała mama. Kurczę, jakoś wcale się nie ucieszyła na mój widok.

102

Mama - Marian Janssen - ciepło przywitała Chińczyków, więc pewnie

zaproponowali za nas niezłą kasę.

- Czy otrzymaliście potrzebne informacje? - spytała.
Ter Borcht parsknął pogardliwie. Spojrzała na niego.
- Współpracują? - rzuciła pytanie w przestrzeń.
- A jak myślisz? - odezwałam się w chwili, gdy Facet w Białym Fartuchu

powiedział:

- Nie.
Marian wyjęła palmtop.
- Uprzedzałam, że mam większość informacji, ale założyłam, że chcecie

sami z nimi porozmawiać. Zatem co was interesuje?

- Jak szybko potrafią latać? - spytał jeden.
Marian wcisnęła klawisz.
- Max, ta tutaj - wskazała na mnie - przekracza trzysta dwadzieścia

kilometrów na godzinę w linii prostej, a podczas pikowania dochodzi do
czterystu dwudziestu.

Naukowcy byli pod wrażeniem tych danych. Poczułam na plecach lodowaty

dreszcz.

- Jaki pułap osiągają? - spytał inny.
- Udokumentowane wyniki Max wynoszą około dziewięciu tysięcy trzystu

metrów w krótkich odcinkach czasu. Jej zużycie tlenu wzrasta, ale nie powoduje
żadnych szkód w organizmie. Przeciętna wysokość lotu wynosi zwykle od
czterech i pół tysiąca do ponad sześciu i pół tysiąca metrów.

Naukowcy, znowu wyraźnie przejęci, zaczęli notować. Któryś wyciągnął

kalkulator, coś obliczył, po czym wyszeptał wyniki innym.

Czułam na sobie spojrzenie Kuks i Angeli, ale serce mi się nieprzyjemnie

ściskało i nie chciałam na nie patrzeć. Byłam pewna, że Wielka Matka ma te
dane z chipa w moim ramieniu - tego wyjętego przez doktor Martinez.

Najważniejszy gość obrzucił mnie szacującym wzrokiem.
- Jaki ciężar mogą unieść?
- Sądzimy, że cztery piąte ciężaru swojego ciała przez godzinę - oznajmiła

Marian. - A połowę ciężaru przez czas nieograniczony.

Na przykład nasze plecaki.
- Ile procent tłuszczu zawierają ich ciała? - spytał inny. - Czy dobrze

pływają?

Postanowiłam nie wspominać, że Angela umie oddychać pod wodą.
- Sądzimy, że mają normalne umiejętności pływackie, ale bardzo zwiększoną

wytrzymałość - oznajmiła Marian, lodowata jak nos niedźwiedzia polarnego. -
Zawartość tkanki tłuszczowej w ich ciałach jest niezwykle niska. Max waży
zaledwie pięćdziesiąt kilogramów przy wzroście metr siedemdziesiąt dwa.
Procentowa zawartość tłuszczu i kości jest bardzo niewielka. Ona składa się
głównie z mięśni.

Składa się głównie z mięśni. Jak model do składania.
Dobra, rozumiem. Zamknąć się.
- Ale potrafią pływać? Nie zatoną? - spytał któryś.

Marian pokręciła głową.
- Ich kości są niezwykle lekkie i porowate, pełne kieszeni powietrznych. I

wszyscy oprócz płuc mają także worki powietrzne. Nie zatoną.

- Dobra, to głupie - odezwałam się znudzona. - Ta dyskusja nie ma sensu -

chyba że nie macie nic ciekawszego do roboty - bo nie będziemy przenosić
żadnej broni.

- Właśnie - wtrąciła Kuks. - Nie będę nosić bomb i nikogo nie zabiję.
Otóż to. Mamy swoje zasady, a jak!
- Zrobicie, co wam każemy - oznajmiła Marian lodowato. - Na pewno

znajdziemy jakiś sposób, by was zmotywować.

Od razu pomyślałam, że gdyby chcieli skrzywdzić małych, zrobiłabym

wszystko.

Kolejna informacja, którą lepiej zachować dla siebie.
- Muszę wam powiedzieć, że nie jesteśmy tani - powiadomiłam chińskich

naukowców. - Potrzebujemy luksusu, wielkich telewizorów, wakacji na
Hawajach, najlepszych cheeseburgerów na świecie. To na początek.

Gorliwie pokiwali głowami, zachwyceni moją kapitulacją. Żałosne. W

Chinach nie ma cyników? Widać nie przysłali tutaj największych geniuszy.

103

- Dość tego - warknęła Dyrektor, a do naukowców powiedziała: -

Dostarczymy wam wszystkie potrzebne informacje. Tymczasem popracujemy
nad radykalną zmianą nastawienia.

- Zasadniczo działam w dwóch trybach - powiadomiłam ich. - Wrogim i

bezczelnym. Można wybierać.

Mama zlekceważyła mnie i wyprowadziła gości.
- To nie było inteligentne - rzuciła w moją stronę. - Wasze przetrwanie

zależy od całkowitej współpracy.

- Nie będzie szadnego przethwania! - wściekł się ter Borcht, podrywając się

zza biurka. - Są już mahtwi!

Jego też zlekceważyła.
- Miałaś być bardzo inteligentna - zwróciła się do mnie.
- Stymulowaliśmy elektrycznie twoje synapsy w czasie rozwoju mózgu.
- A TiVo nie umiem zaprogramować - warknęłam.
Total stłumił parsknięcie.
- Pora skorzystać z rozumu - ciągnęła zimno Dyrektor.
- Nie tylko doktor ter Borcht życzy sobie waszej śmierci. Praca dla

Chińczyków jest waszą jedyną szansą przetrwania.

Spojrzałam na nią z niedowierzaniem.
- Jak ty ze sobą wytrzymujesz? - spytałam ze szczerym zaciekawieniem. -

Chcesz sprzedać dzieci obcemu rządowi, który wykorzysta je jako żywą broń,
prawdopodobnie przeciwko Amerykanom. Nie łapię tego. Patrzysz na siebie w
lustrze? I ty masz odwagę nazywać się moją matką? Zostałaś matką tylko
dlatego, że wtłoczyli ci w żyły dwadzieścia litrów estrogenów! A co z ich
matkami? - Machnęłam w stronę stada. - Błagam, powiedz, że ich matki nie są
takimi pokrakami!

- Ich matki to śmieci - oznajmiła Marian. - Dawczynie komórek jajowych.

Laborantki, sprzątaczki, byle kto. Na tym właśnie polegał eksperyment - żeby
stworzyć superrasę z niczego. Ze śmieci.

Krew uderzyła mi do głowy.
- I tu się z tobą zgodzę - wycedziłam. - Bo rzeczywiście jesteśmy superrasą.

A moja matka faktycznie jest śmieciem.

Dyrektor klasnęła w dłonie. Fruwołki przy drzwiach stanęły na baczność.

Poczułam, że Ari i pozostali prostują się, zaniepokojeni. Czekali, jak bardzo się
pogorszy sytuacja. Bo że się pogorszy, mieliśmy jak w banku.

- Jesteś dzieckiem - powiedziała, najwyraźniej z trudem panując nad

gniewem. - I dlatego nie dziwi mnie, że nie dostrzegasz sytuacji w szerszej
perspektywie. Nadal uważasz się za centrum wszechświata. Pora, żebyś się
dowiedziała, że jesteś tylko trybikiem w maszynie.

- Co to znaczy? - spytałam ostro. - Że się w ogóle nie liczę? Że nie jestem

osobą? Że można ze mną zrobić, co się chce, i to jest w porządku? Mylisz się.
Wiem, że mam znaczenie. Jestem ważna. A ty jesteś żałosnym, zimnym,
bezsensownym byle czym, które zestarzeje się w samotności, a po śmierci
będzie się smażyć w piekle do końca wieczności.

Muszę przyznać, że doskonale to zabrzmiało, choć nawet nie wiem, czy

wierzę w istnienie piekła. Ale wierzę w istnienie wrednych babonów z piekła
rodem, bo jeden z nich stał tuż przede mną, tocząc pianę z ust.

- Dokładnie o to mi chodziło - oznajmiła Dyrektor. - Twoje dziecinne obelgi

mnie nie dotykają. Twój bezsilny gniew mnie nie wzrusza. Zrobisz, co ci każę,
albo umrzesz. To proste.

- Oto jedna z bardzo wielu różnic między nami - warknęłam. - Mam dość

rozumu, żeby wiedzieć, że to nigdy nie jest proste. I mogę ci to skomplikować
tak, że nie masz pojęcia. - Starałam się wsączyć w swoje słowa maksymalną
dawkę jadu.

Pochyliłam się i zacisnęłam pięści. Oczy Dyrektor błysnęły.
- Widzisz, guzik o mnie wiesz, mamo - dodałam lodowato. - Nie masz

pojęcia, na co mnie stać. To, że mnie stworzyłaś, nie znaczy jeszcze, że potrafisz
przewidzieć moje postępowanie i że wiesz, co zrobiłam. Mam dla ciebie
wiadomość: pozbyłam się chipa. A więc możesz sobie wsadzić swój program
szpiegowski.

Zerknęła szybko na mój nadgarstek.
Zniżyłam głos i spojrzałam jej w oczy. Widziałam, że walczy ze sobą, żeby

nie odwrócić wzroku. Byłam tak wściekła, że z rozkoszą urwałabym jej głowę.

- Ale niedługo się tego dowiesz, mamo - powiedziałam bardzo cicho. - I ten

koszmar będzie ci się śnić do końca twojego porąbanego życia.

O rety, ależ byłam groźna. Z trudem powstrzymywałam się przed wydaniem

złowieszczego „buchachacha!".

Dyrektor zacisnęła zęby i parę razy odetchnęła.
- Marnujesz czas - powiedziała wreszcie. - Nie możesz mi zrobić nic złego.
Uśmiechnęłam się drapieżnie. Drgnęła, ale natychmiast przybrała obojętny

wyraz twarzy.

- Mogę, mamo - szepnęłam. - Naprawdę mogę.

104

Rodzice pewnie czasami odsyłają was do pokoju. Powiem tak: kiedy

następnym razem się tam znajdziecie i zaczniecie rozmyślać, jakie to wasze
życie jest spaprane, wyobraźcie sobie, że staję obok, gotowa zdzielić was w łeb.
Kiedy mnie wysyłają do pokoju, to jest to, cholera, loch! Ze szczurami!

Poza tym czy wasi rodzice przykuwają was do ściany? Pewnie rzadko. No,

może czasem. Nie wiem, jak to jest w normalnych rodzinach. Ale pewnie to
niezbyt częste, zgadza się?

- Ale jej nagadałaś - mruknął Total, liżąc łapkę otartą przez kajdany.
Skrzywiłam się.
- Moja matka to wiedźma.
- Bywaliśmy już w gorszych miejscach, w gorszych sytuacjach - pocieszyła

mnie Kuks.

- Z tego, co wiem, pod zamek właśnie podjeżdża samochód hycla i

wyciągają z niego klatki - mruknęłam ponuro.

Głośniki na ścianach zachrypiały i znowu popłynęła z nich wielojęzyczna

propaganda. Jęknęłam.

Przysunęłam się do Kuks i Angeli. Łańcuch był na tyle długi, że mogłam

usiąść w środku. Rozłożyłam skrzydła i otuliłam nimi Kuks i Angelę, zamykając
je w ciepłym, puchowym kokonie, tak dużym, że pomieścił nas wszystkie. Total
nie zamierzał dać się pominąć, więc wczołgał się pod moje skrzydła. Spojrzałam
na Ariego. Spał albo udawał, żeby nie brać udziału w pierzastym biwaku.

Było cicho i ciemno; kamienna posadzka ziębiła mnie przez dżinsy. Chłód

przejmował mnie do szpiku kości.

Jeszcze parę godzin i będziemy rozpaczliwie zmarznięci. Kiedy Kieł tu

dotrze? I czy w ogóle dotrze?

Total nastawił uszy i lekko uniósł łebek. Spojrzałam w mrok i dostrzegłam

zbliżającą się wysoką sylwetkę. W ułamku sekundy rozpoznałam ten krok,
wzrost, ruchy. Jed. Wraca jak bumerang. Nie miałam siły na dalsze pyskówki.

- Błagam cię, powiedz, że ten lodowiec nie jest moją matką - odezwałam się,

kiedy stanął przed nami.

Jed przykląkł. Przygarnęłam małe bliżej do siebie.
- To genialna kobieta o dalekosiężnej wizji - odrzekł Jed.
- No. Wariackiej wizji - warknęłam.
- Jest wybitnym, utalentowanym naukowcem.
- To dlaczego nie wykorzysta swojego talentu w jakimś słusznym celu? Na

przykład do leczenia raka czy co. Zabicie wszystkich chorych na raka to nie jest
lekarstwo.

- Doktor Janssen jest ambitnym, błyskotliwym strategiem politycznym.

Wspaniale rządziłaby światem. Pewnego dnia może się stać najpotężniejszą
osobą na Ziemi. Jako jej córka miałabyś niewyobrażalne możliwości.

- Już prędzej zmieniłabym nazwisko, ufarbowała włosy i zamieszkała gdzieś

incognito, żeby uniknąć hańby bycia córką okrutnej, żądnej władzy doktor
Frankenstein.

- Nawet gdyby była najpotężniejszą osobą na świecie, a pozycja jej córki

dała ci niemal nieograniczoną władzę?

Skrzywiłam się.
- Gdybym miała taką władzę, przede wszystkim wsadziłabym ją do pudła.
Jed patrzył na mnie, jakby nie rozumiał.
- Co jeszcze byś zrobiła?
- Zapuszkowałabym babę - powtórzyłam. - Oraz wszystkich, którzy

przyłożyli rękę do tego odrażającego planu przejęcia władzy nad światem.
Ponadto rozkazałabym, żeby wszystkie wojny prowadzić pieszo i wyłącznie
mieczami. Zero broni palnej, zero wyrzutni, bomb. Tylko miecze. - Pomysł
zostania cesarzową świata zaczął mi się podobać. - I przejęłabym wszystkie
zagraniczne tajne konta firm i ludzi, którzy przyczynili się do zniszczenia
środowiska naturalnego. Za taką kasę na pewno dałoby się załatwić darmową
opiekę medyczną i wykształcenie dla każdego.

Poczułam, że przytulone do mnie Kuks i Angela uśmiechają się, więc się

wyprostowałam.

- Ponadto mieszkanie i jedzenie dla wszystkich. Firmy zanieczyszczające

świat zostałyby zamknięte. Urzędnicy, którzy nie dbali o środowisko i
doprowadzili do wojny, dostaliby kopa i nakaz dożywotniej pracy na roli. I...

Jed uniósł rękę.
- Zdałaś kolejny test.

105

- Fantastycznie - powiedziałam, znowu wkurzona.
- No to wyciągnij nas z tego śmierdzącego lochu.
- Jaki test zdała? - spytała Kuks, podnosząc głowę.

- Jest nieprzekupna - oznajmił Jed.
Hip, hip, hurra dla mnie.
- Przynajmniej jeśli chodzi o władzę - powiedziałam. - Jeszcze nie

próbowałeś ze snickersami albo fajnymi bucikami.

Jed uśmiechnął się do mnie.
Ciągle sprawiało mi to ból.
- Nie chcesz, żeby Dyrektor była twoją matką, choćbyś mogła na tym bardzo

skorzystać.

- Nie chcę, żeby Dyrektor była moja matką, bo to obłąkana wiedźma -

powiadomiłam go.

Uśmiechnął się szerzej. Z trudem powstrzymywałam się, żeby go nie

zdzielić pięścią.

- Dyrektor nie jest twoją matką.
Czy ja się przesłyszałam? W kulki leci? Kuks i Angela zesztywniały, a Ari

podniósł się niezdarnie i potarł oczy. Na widok Jeda zamrugał, ale się nie
odezwał.

- Co to ma znaczyć? - spytałam podejrzliwie. - Całkiem cię pogięło?

Zdecydujcie się wreszcie z tymi matkami!

- Dyrektor Marian Janssen opracowała twój plan i rozwój - wyjaśnił Jed. -

Nadzorowała cały projekt. Zapewne uważa to za macierzyństwo.

- O rety, a myślałam, że bardziej ośmieszyć się nie może.
Solidnie mi ulżyło, że ta straszliwa, szalona baba nie przekazała mi swojego

DNA.

- Nie dała swojego jajeczka? - upewniłam się.
Jed pokręcił głową.
- Nie macie wspólnego materiału genetycznego.
Spuściłam głowę.
- O, jakże mnie to cieszy - wymamrotałam.
Oczywiście oznaczało to, że moja prawdziwa matka pozostaje nieznana, ale

przysięgam, każda byłaby lepsza od tego potwora. Nie do wiary, że Jed mi to
powiedział. On chyba najbardziej ze wszystkich wie, jakie to dla mnie ważne -
świadomość, kto jest moją matką. Albo kto nią nie jest.

- No więc? - ponagliłam go. - Chcesz rzucić jeszcze jakąś bombę przed

odejściem? Jakieś fałszywe wskazówki, żebym się pogubiła?

Jed zawahał się.
- Pamiętasz, jak zabiłaś Ariego w Nowym Jorku, a ja krzyknąłem, że to twój

brat?

Spojrzałam ostrożnie na Ariego. Z napięciem wpatrywał się w Jeda.
- Aha. Na szczęście trudno go zabić.
Ari rzucił mi przelotny uśmiech.
- To naprawdę twój brat. Przyrodni.
Zabrakło mi powietrza. Co... to... mogło...
- Jestem twoim ojcem - oznajmił Jed.

Tak po prostu.

106

Przestałam widzieć cokolwiek z wyjątkiem twarzy Jeda.
Nie słyszałam nawet tych propagandowych tekstów z głośników. Poczułam,

że Kuks zaciska w mojej dłoni wilgotną, rozgrzaną łapkę, czułam, że muskam
piórami zimną kamienną podłogę, ale mogłam się tylko gapić na Jeda. Jego
słowa tłukły mi się w czaszce i za nic nie potrafiłam ich zrozumieć.

Zerknęłam na Ariego. Nie był zły, tylko oszołomiony.
- O co ci chodzi? - wybełkotałam, nie chcąc okazać, jak bardzo zbaraniałam,

bo to cieszy takie typy, jak nie wiem co.

- Jestem twoim ojcem - powtórzył Jed. - Nie ożeniłem się z twoją matką, ale

postanowiliśmy cię stworzyć.

Nie mogłam nawet na niego spojrzeć. Przez tyle lat marzyłam, że jest moim

tatą. Udawałam, że nim jest. Po cichu, nikomu nie mówiąc. Chciałam tego
bardziej niż czegokolwiek. A potem zniknął, a ja go opłakałam.

Pojawił się znowu i - co za niespodzianka!
Okazało się, że działa po stronie zła. Co mi złamało serce boleśniej niż jego

zniknięcie.

A teraz oznajmił, że jest moim tatą. Że moje marzenia się spełniły. Ale ja mu

już nie ufałam, nie podziwiałam go, nie kochałam.

- Hmmm - mruknęłam.
Poklepał mnie po kolanie.
- Wiem, że to okropna wiadomość, zwłaszcza po tym, co zaszło przez

ostatnie pół roku. Mam nadzieję, że będę mógł ci to kiedyś wyjaśnić.
Zasługujesz na to, i na więcej. Ale wiedz, że jestem twoim ojcem. I choć brzmi
to niewiarygodnie, proszę cię, żebyś mi zaufała jak ojcu.

- Na tym etapie to niemożliwe - powiedziałam powoli.
Skinął głową.
- Rozumiem. Ale proszę, żebyś spróbowała.
- Hmmmm.
- Przyrodni brat? - odezwał się Ari.
Jed wreszcie się nim zainteresował.
- Tak. Macie różne matki. Twoja matka była moją żoną i zmarła wkrótce po

twoich narodzinach.

Ari jeszcze przyswajał sobie tę wiadomość, kiedy spytałam:
- Ale ja urodziłam się przed Arim. Kim jest moja matka?
- Z twoją matką nie łączyło mnie nic osobistego - powiedział Jed, ostrożnie

dobierając słowa. - Ale zgodziliśmy się, że chcemy mieć udział w twoim
stworzeniu, że chcemy mieć udział w twoim dziedzictwie. To była

monumentalna, oszałamiająca myśl, którą...

- Nie chcę tego słyszeć! - krzyknęłam i złożyłam skrzydła. Mogłabym go

zabić. Odwlekanie tego momentu było torturą. - Nie obchodzą mnie majaczenia
o pięknie nauki! Mów, kim jest moja matka, bo ci wydrapię oczy!

Jed wcale się tym nie przejął.
- To dobra kobieta. Przypominasz mi ją.
Wstałam, dygocząc z wściekłości i napięcia.
- Mów... w tej... chwili.
Zacisnęłam pięści.
Angela i Kuks stanęły za moimi plecami. Total warczał cicho. Taki mały

piesek, a potrafi brzmieć jak rottweiler, jeśli zechce.

- Twoją matką jest doktor Martinez, Valencia Martinez. Poznałaś ją w

Arizonie.

107

Omal się nie przewróciłam. Przez chwilę wydawało mi się, że zemdleję -

pociemniało mi przed oczami i cała zlodowaciałam. W pustej czeluści lochu nie
było słychać żadnego odgłosu.

Przed oczami migały mi dziesiątki obrazów: jej uśmiechnięta twarz, ciepłe

brązowe oczy, zapach domowych ciasteczek z czekoladą. Jak mi się przyglądała
razem z Ellą, osłaniając oczy ręką, kiedy startowałam. Jak razem jadłyśmy
posiłki. To najbardziej mamusiowa mamusia, jaką potrafię sobie wyobrazić.

- Doktor... Martinez... jest moją... matką? - wychrypiałam.
Jed skinął głową.
- Jest wybitną badaczką, specjalizuje się w ptasiej genetyce. Ale odkąd stałaś

się zdolnym do życia embrionem, została wykluczona z eksperymentu. Nie
przeze mnie. Wróciła do Arizony ze złamanym sercem. To ona dała komórkę
jajową, która stała się tobą. Zmarszczyłam brwi, gorączkowo szukając luk w tej
historii. Musiałam mieć zupełną pewność, ponieważ gdybym uwierzyła, a potem
się zawiodła, chybabym tego nie przeżyła.

- Doktor Martinez pochodzi z Hiszpanii - powiedziałam. - Nie jestem do niej

podobna.

- Masz jej oczy.
No. Mam brązowe oczy.
- A ja w dzieciństwie byłem blondynem, jak ty. I Ari, jeśli pamiętasz.
Wbiłam mój laserowy wzrok w Jeda.
- Jeśli to kolejny test, nie dożyjesz jutra - oznajmiłam głosem twardym jak

szpikulec do lodu.

Jedowi drgnęły usta.
- Jeszcze nigdy nie powiedziałem ci nic prawdziwszego. Valencia Martinez

jest twoją matką, a ja twoim ojcem.

Spojrzałam na niego, nadal wściekła o to wszystko, co nas spotkało, odkąd

porzucił nas dwa lata temu. Miałam ochotę sprawić mu ból choćby w jednej
dziesiątej tak dotkliwy jak ten, który poczułam ja i stado.

- Ja nie mam ojca - oznajmiłam zimno i trochę się speszyłam na widok bólu i

poczucia winy, które błysnęły w jego oczach.

Odwróciłam głowę, nadal dygocząc z emocji, i odeszłam od niego, na ile

pozwalał mi łańcuch.

Jed odezwał się, używając Głosu - tego, który tak długo rozbrzmiewał w

mojej głowie i którego nie słyszałam od czasu, kiedy przyznał się, że należy do
niego.

- Max, nadal musisz uratować świat. Po to się narodziłaś, to twoje

przeznaczenie. Nikt oprócz ciebie nie może tego dokonać. Wierzę w to całym
sercem. To nie jest test. Nie oszukuję cię. Musisz to zrobić. W historii ludzkości
nie było ważniejszej sprawy. Nigdy.

108

Przez parę chwil w lochu panowała głucha cisza. Tego było dla mnie za

wiele - jakbym dostała najwspanialszy, bajeczny, niewiarygodny prezent
gwiazdkowy, który jednocześnie rozwścieczył mnie i sprawił mi
niewypowiedziane cierpienie.

- A nasi rodzice? - odezwała się Angela. - Moi, Gazownika, Kuks, Kła.

Gdzie oni są?

- Nie wiem - powiedział Jed, wstając. - Niektórzy z nich nigdy nie zostali

odnotowani z nazwiska. Mieli tylko numer. Innych straciliśmy z oczu. Ich rola
skończyła się bardzo szybko.

- A te informacje, które znaleźliśmy? - włączyła się Kuks. - Te nazwiska,

adresy i tak dalej?

Jed pokręcił głową.
- Nie wiem, co znaleźliście, ale musieliście to źle zrozumieć. A może te

dokumenty podłożyła Dyrektor. Dowiaduję się o wielu jej postępkach, o których
nie miałem pojęcia.

Akurat, pomyślałam.
Spojrzałam na Kuks i Angelę. Buzie im zmarkotniały, z oczu znikło

światełko nadziei. Objęłam je, a Total wcisnął się nam między stopy.

- Przykro mi. - Przytuliłam je do siebie. - Ale rodzice są przereklamowani.

My jesteśmy rodziną i tylko tego nam potrzeba. Tak?

- Ale... tak długo ich szukaliśmy - szepnęła Kuks.
Angela pokręciła głową.
- Chcę wiedzieć. Na pewno.

- Pewnego dnia poznamy prawdę - powiedziałam. - Ale na razie cieszę się,

że was mam. Jesteście moją rodziną.

Uśmiechnęły się smętnie i pokiwały głowami.
Spojrzałam na Jeda.
- Możesz odejść. Chyba że chcesz nam przekazać jeszcze jakieś

bulwersujące wieści.

Posmutniał, a ja natychmiast się spięłam.
- Macie zobaczyć pokaz. A potem będzie ostateczny test.
Miał dziwny głos i nie patrzył mi w oczy. Pewnie wszyscy pomyślicie, że

zanosiło się na coś złego.

No i macie rację.

109

Czytasz blog Kła. Witaj!
Dzisiejsza data: Już za późno!
Jesteś gościem numer: licznik nawalił. Przeładowanie. Ale jesteś w
licznym towarzystwie, wierz mi.
TRZYMAJMY SIĘ RAZEM!
Dobra, jesteśmy na Wschodnim Wybrzeżu gdzieś między Miami a
Eastport w Maine. Dokładniej nie powiem. Lecimy, by dołączyć do Max.
Nie mam czasu opowiadać z detalami, a mówiąc w skrócie,
postanowiłem, że stado musi się trzymać razem. Dostaliśmy więcej mejli,
niż możemy przeczytać, i dziękuję wszystkim, którzy nas wspierają.
Mogę odpowiedzieć tylko paru osobom, więc zrobię to tutaj, a potem
musimy się zwijać.
Do Advon777 z Utah: Nie wiem, skąd masz wyrzutnię rakiet, i nie chcę
wiedzieć. Ale choć mogłaby się przydać, raczej nie powinieneś się nią
bawić. Może lepiej odłóż ją tam, skąd wziąłeś.
Do Felicite Gwiazdy z Mediolanu: Dzięki za propozycję, ale na razie
nie mam czasu na dziewczyny. Twoje pomysły są... twórcze, ale nie pora
na to.
Do JamesaL z Ontario: Dzięki, stary. Doceniam twoje poparcie.
Potrzebujemy pomocy wszystkich, który chcą jej udzielić, ale zaczekaj,
aż skończysz drugą klasę.
Do PDM 1223: Doskonale! Właśnie o to mi chodziło! Powiedz ludziom,
co się dzieje, narób hałasu, zorganizuj protesty i tak dalej. Pikietujcie
farmaceutyczne molochy, takie jak Itex. Włamałem się do ich akt i
dowiedziałem się, że Stellah Corp, Dywestra, Mofongo Research,
DelaneyMinkerPrince i parę innych to także Itex, tylko pod innymi
nazwami i w innych krajach. Stellah Corp jest w Anglii, niedaleko od

ciebie. Zobacz całą listę w załączniku G (G jak głąby). Niech wszyscy
przeczytają mejl tego faceta!
Dokładnie zrozumiał, o co mi chodzi i co trzeba zrobić.
Do wszystkich w okolicach Seattle: W sobotę ma się odbyć protest.
Sprawdźcie godzinę i miejsce na planie BigBoyBlue, znajdującym się w
załączniku H. Ci, którzy mieszkają w innych miastach, niech przejrzą
plan. Będzie mnóstwo imprez. Dziękuję wszystkim, którzy do tego
doprowadzili! Uratujemy świat! Jesteśmy jego ostatnią nadzieją! - Kieł

Kieł napisał ostatnie słowa, wyprostował się i potarł oczy. Była druga rano.
Razem z Iggym i Gazownikiem postanowili zakraść się do samolotu

towarowego o 6. 10. Chłopcy spali, skuleni na workach ziarna w kącie
ogromnego hangaru.

Kieł zaproponował, że będzie pełnił wartę przez całą noc. Musiał nadrobić

zaległości w pisaniu bloga. Poza tym obaj byli bardziej zmęczeni. Przelecieli
cały kraj, zatrzymując się tylko na krótkie wypoczynki. Jedli w locie.

Wyłączył komputer, żeby oszczędzać baterię. Czuł się bezpieczniej bez tego

błękitnego mżenia ekranu, w anonimowym mroku.

Trudno mu było uwierzyć w to, o czym czytał na blogu - na całym świecie

powstawały podziemne organizacje nastolatków. Nawet dzieci z Kazachstanu i
Tajwanu straciły cierpliwość. Kieł dostawał mejle od ludzi gotowych umrzeć za
sprawę. Miał nadzieję, że to nie będzie konieczne.

Oparł się o worek, słuchając oddechów chłopców. Czuwanie do szóstej było

torturą. A potem lot przez ocean i szukanie Max w Niemczech. Dałby wszystko,
gdyby mógł strzelić palcami i znaleźć się na miejscu. Niestety, tę umiejętność
zapomnieli mu zaprogramować.

Na razie był zajęty swoim blogiem, tym samym, którego Max nie brała

poważnie. Wierzył, że te wszystkie dzieci mają wpływ na wydarzenia. Co
ważniejsze, one także w to wierzyły.

Założył ręce na kark i przeciągnął się. Pozwolił sobie na lekki uśmieszek.

Max zawsze żartowała, że Kieł jest najbardziej prawdopodobnym kandydatem
na kultowego przywódcę. Może i tak. I może tylko to jest ratunkiem dla
wszystkich.

110

- Czy to pokaz sportowy? - spytał cicho Total, kiedy człapaliśmy po

niezliczonych kamiennych schodach. - Z cheerleaderkami? Uwielbiam
cheerleaderki.

- Raczej małe szanse - mruknęłam pod nosem. - Jakoś nie wydaje mi się,

żeby zespół szalonych naukowców miał zagrać mecz z wojownikami o wolność.

- Co to za ostateczny test? - spytała Kuks nerwowo.
Westchnęłam.
- Coś durnego i pewnie zagrażającego życiu. I jestem przekonana, że na

myśl o tym będę wpadać w szał do końca moich dni.

Angela spojrzała na mnie z niepokojem.
- Myślisz, że Kieł niedługo przybędzie?
Pokiwałam głową.
- Na pewno jest w drodze.
Ale pewnie nie zdąży, żeby oszczędzić mi udziału w tym wygłupie.

Odruchowo zaczęłam głęboko oddychać, natleniając krew. Po ostatniej bójce z
latającymi otwieraczami puszek miałam jeszcze poranione palce. Trzasnęłam
nimi głośno, już teraz przygotowując się na ból i jego ignorowanie.

Pokaz miał się odbyć na więziennym dziedzińcu, na który padało blade

zimowe słońce. Niebo było szare jak ziemia pod naszymi nogami. Pomyślałam
o doktor Martinez i tym, że może naprawdę jest moją mamą. Oprócz stada ją i
Ellę - Ella była moją przyrodnią siostrą! - lubiłam najbardziej. Chciałabym mieć
parę godzin na rozkoszowanie się samą myślą o tym. Tyle że mogę umrzeć i
więcej się z nimi nie spotkać.

Pozostałe mutanty i im podobne stały w schludnym rzędzie pod murem.

Było ich mniej niż poprzednio. Przypomniałam sobie, że Max II powiedziała o
ich codziennym znikaniu.

Czy znowu będę musiała walczyć z Max II? Czy naprawdę chcą, żebym ją

tym razem zabiła? Miałam nadzieję, że nikt nie jest tak chory, żeby kazać mi
walczyć z Arim, choć to było do nich podobne.

- Zaczekać tu - rozkazał Fruwołek metalicznym głosem.
Jasne, pomyślałam. Przecież zawsze robię to, co mi każą.
Otoczyło nas kilka Fruwołków z bronią. Wydawało się, że mają tę broń

przyspawaną do rąk, jakby była ich częścią. Duży postęp w stosunku do
poprzedniej wersji. Nie mogą upuścić broni ani jej stracić. Ci naukowcy pracują
dniami i nocami!

- Witam wszystkich - przemówiła moja była matka, wchodząc na podium.
Jej twarz natychmiast pojawiła się na paru wielgaśnych ekranach na murach

dziedzińca.

Rozłożyła ręce w pozdrowieniu. Dopiero teraz zobaczyłam trybuny pełne

ludzi. Na kilometr było widać, że są z rządu i pewnie zaproszono ich tutaj, żeby
zrobić na nich wrażenie, podlizać się im lub ich przekupić, niekoniecznie w tej
kolejności.

- Witam szacownych przedstawicieli... - I tu zaczęła recytować listę

obecności gości z całego świata.

Chyba wszystkie znane mi kraje i parę nieznanych postanowiło wskoczyć do

pociągu Obłąkanej Apokalipsy.

- A teraz przygotujcie się na pokaz wielu naszych najefektowniejszych

osiągnięć - zakończyła Dyrektor, przyciskając guzik.

Okute metalem olbrzymie drzwi zaczęły się otwierać.
Świetnie, pomyślałam. Dzień był straszny i właśnie stał się straszniejszy.
To już pierwsze efektowne osiągnięcie.

111

- Dobra, zaskoczyli mnie - szepnął Total. - Jestem małym zagubionym

pieseczkiem.

Angela, Kuks i ja w milczeniu pokiwałyśmy głowami.
Oczy miałyśmy wielkie jak spodki.
Nie będę opisywać najstraszniejszych rzeczy, jakie zobaczyliśmy tego ranka,

bo nie chcę was dołować. Powiedzmy tylko, że gdyby ci naukowcy
wykorzystali swój geniusz w sprawie dobra, a nie zła, samochody jeździłyby na
parę i zostawiały świeży kompost, nikt by nie chorował, nie byłoby głodu,
wszystkie budynki stałyby się odporne na trzęsienia ziemi, bomby i powodzie, a
cała światowa gospodarka przeszłaby radykalną zmianę i środkiem płatniczym
byłaby czekolada.

Ponieważ jednak działali po stronie zła, zobaczyliśmy widoki, które

stanowiły materiał sennych koszmarów na następne pięćset lat.

- Max, jeśli przeżyjesz ten ostatni test, mogłabyś dla mnie ukraść taki

magiczny strój? - spytała wtulona we mnie Angela.

- Zdobędę po jednym dla każdego - odpowiedziałam i dopiero do mnie

dotarło, co powiedziała. - Hej! Jeśli?

Spojrzała na mnie poważnie. Zaniepokoiłam się, czy nie nauczyła się

odczytywać przyszłości.

- Mają przewagę liczebną i chyba nie będą walczyć fair.
Mocno ścisnęłam jej dłoń.
- Jak zwykle. Ale przeżyję i ukradnę ci te magiczne stroje.
Uśmiechnęła się.
- Tu widzicie nasz patentowany proces hodowli zastępczych kończyn -

powiedziała Dyrektor.

Pojawił się mężczyzna, który odjął sobie rękę. Pokazał wszystkim, że jest z

ciała i kości, podłączona do niego elektronicznym interfejsem, podejrzanie
podobnym do portu danych w iPodzie.

- Ohyda - wzdrygnęła się Kuks.
Wszyscy pokiwaliśmy głowami.
- Zrobiliśmy replikę ramienia z biogenetycznej matrycy - wyjaśniła

Dyrektor.

- To z książki kucharskiej? - szepnęłam.
- Funkcjonuje tak samo jak utracona kończyna, a nawet lepiej - ciągnęła

Dyrektor. - Wbudowaliśmy tytanowe komórki w kość, zwiększając jej
odporność o czterysta procent.

- I gwarantując mu uruchamianie bramek na wszystkich lotniskach świata -

mruknęłam.

- A teraz nasze najbardziej udane ludzkie hybrydy - ogłosiła doktor Janssen.
Pojawiła się kobieta, zupełnie normalna. Miała skrzydła? Była

Likwidatorką?

- W DNA Mary wszczepiono materiał genetyczny gatunku Panthera pardus.

Dzięki temu zyskała pewne wyjątkowe cechy.

- Co to jest? - szepnęła Angela.
- Nie wiem - powiedziałam.
- Jakiś kot - odezwał się Ari.
Miał rację. Kobieta stanęła na podium i otworzyła usta, ukazując

przerażające, ostre jak brzytwy kły, jeszcze straszniejsze niż u typowego
Likwidatora. Potem przykucnęła, wyskoczyła w górę jak wyrzucona z katapulty
i wylądowała dobre cztery metry nad platformą, uczepiona reflektora.

Wszyscy, którzy nie jęknęli na widok jej kłów, ujrzawszy ten skok, przestali

się silić na obojętność.

Dyrektor uśmiechnęła się i dała znak kobiecie, żeby zeszła.
- Jak zwykle, geny lamparta wyraziły się w niespodziewany sposób.
Oznaczało to, że kompletnie nie wiedzieli, co wyprawiają.
Mara odwróciła się. Dyrektor rozpięła jej kombinezon na plecach i przez

tłum przebiegł pomruk. Na skórze Mary widniały lamparcie cętki.

- Tego nie dało się zmienić - rzuciłam pod nosem.
Total zachichotał.
- A Mara to dopiero początek - oznajmiła Dyrektor.

112

Dorastając w laboratorium w Szkole, gdzie otaczały nas psie klatki z

najróżniejszymi genetycznymi eksperymentami, widzieliśmy chyba wszystkie
możliwe połączenia dwóch żywych istot, jakie możecie sobie wyobrazić, i tysiąc
takich, jakich sobie nie wyobrażacie. Dosłownie wszystkie okazały się porażką,
czyli, jak mówiły fartuchy, były „niezdolne do życia". Bardzo niewielki procent
przetrwał etap embrionalny, a parę innych z trudem przeżyło rok czy dwa,
zanim wykończyły je straszliwe wady wrodzone. O ile wiedziałam, to my,
stado, byliśmy najbardziej udanymi hybrydami. My i Likwidatorzy. Ale
Likwidatorzy żyli góra sześć lat. W porównaniu z nimi jesteśmy starcami.

Dziś widzieliśmy inne udane hybrydy, jak Mara. Po Kobiecie Kocie

Dyrektor wyprowadziła paru ludzi, którzy potrafili zmienić kolor ciała siłą woli.

- Mogą być niebiescy? - spytała zafascynowana Kuks. - Albo fioletowi?

- Kto wie? - mruknęłam.
Żołądek mi się skręcił, kiedy na naszych oczach przybrali kamuflujące

barwy. Pomyślałam, jak mogą ich wykorzystać wojskowi z różnych krajów, i
zrobiło mi się niedobrze.

Zobaczyliśmy ludzi, którzy potrafili się wydłużyć o jakieś dziesięć

centymetrów, kontrolując swoje mięśnie i kości siłą umysłu.

- Jeśli ich połączą z tymi zmiennobarwnymi, to otrzymają model kasiarza

deluxe - mruknęłam. - Nie do wytropienia.

Widzieliśmy ludzi z twardą, łuskowatą, kuloodporną skórą, czyli

Krokodylogości, jak ich nazwaliśmy. Widzieliśmy kobietę umiejącą wydać głos
tak wysoki, że nie usłyszał go nikt z wyjątkiem Totala, który zaczął się wić z
bólu na ziemi, zaciskając zęby, żeby nie kląć. Od tego głosu pękało nie tylko
szkło, co nie jest jakoś specjalnie wyjątkowe, ale też metal, co wydaje się dość
świeże, inne i absolutnie przerażające.

- Pewnie świetnie robi awantury - powiedziałam do Ariego, który usiłował

się uśmiechnąć, ale mu nie wyszło.

Jakby poszarzał na twarzy i od paru godzin był dziwnie milczący.

Zastanawiałam się, czy nie zbliża się jego koniec.

- Te istoty wyglądają jak żołnierze - zauważyła Kuks. - Jakby byli dobrzy na

wojnie, prawda?

- Oni wszyscy wyglądają na wojaków, bo mieli stanowić armię -

powiedziałam.

- No, to by wyjaśniało sprawę.
- Czy te typy nie myślą o niczym innym? - mruknął z niesmakiem Total. - W

życiu nie chodzi tylko o panowanie nad światem.

- Max, a co to? - odezwała się Angela.
Zobaczyłam, że Dyrektor trzyma coś w rodzaju pilota.
Potem dostrzegłam, że otacza ją cały rój miedzianych punkcików. Czy to

owady? Zaczęli konstruować owady? A to świetnie. Właśnie tego nam
brakowało.

Dyrektor skinęła na człowieka, który otworzył duże plastikowe pudło.

Wyfrunęły z niego setki pięknych motyli. Stanowiły dziwną plamę kolorów w
tym szarym otoczeniu. No, oprócz ludzi kameleonów.

Te lśniące drobinki to nie były owady.
To były nanopociski z własnym wewnętrznym systemem naprowadzania.
Błyskawicznie ruszyły na motyle, z których po chwili zostały tylko

opadające z wolna na ziemię strzępki lśniących skrzydełek.

Kuks, Angela, Ari, Total i ja spojrzeliśmy na siebie ze zgrozą.

113

- Co oni mają do motyli? - spytała z oburzeniem Kuks.
- Motyle służyły tylko jako przykład - wyjaśniłam. - Chodzi o to, że te

pociski są malutkie, śmiercionośne, i mogą znaleźć przysłowiową igłę w
biogenetycznie zmodyfikowanym stogu siana.

Total pokręcił łebkiem, położył się i zakrył oczy łapą.
- Tego już za wiele - jęknął. - Nie wytrzymuję nerwowo.
- Najlepsze zostawiliśmy na koniec - ryknęła przez głośniki Dyrektor. -

Oto... Generacja Omega!

Pojawił się chłopiec. Wyglądał na mojego rówieśnika, ale był parę

centymetrów niższy i cięższy o jakieś dwadzieścia kilo. Miał jasnobrązowe
włosy, srebrzyście błękitne oczy i jeden z tych magicznych strojów, które
zmieniały kolor i kształt na komendę słowną.

- Aaa, dali mu gen śliczności - powiedziała Kuks.
Angela zachichotała.
Dyrektor obdarzyła chłopca promiennym uśmiechem. A on patrzył na tłum

wzrokiem bez wyrazu.

- Omega jest naszym szczytowym osiągnięciem - pochwaliła się Dyrektor. -

Rezultatem ponad sześciu dziesięcioleci badań. Jest niezaprzeczalnym sukcesem
i o niebo przewyższa wszystkie dotychczas stworzone hybrydy.

- O, to zabolało - odezwał się Total.
- W Omedze pokładamy nasze nadzieje, ten projekt spełni nasze marzenia o

przyszłym idealnym świecie - zachłystywała się swoim osiągnięciem Dyrektor. -
To wzór przyszłych superrozwiniętych istot ludzkich. Jest odporny dosłownie na
wszystkie znane nam choroby, ma superprecyzyjne odruchy i niezwykłą siłę.
Osiąga wyniki znacznie przekraczające wszelkie skale inteligencji. Ponadto ma
nadzwyczajnie rozwiniętą pamięć i czas reakcji. To prawdziwy nadczłowiek.

- A w czasie wolnym piecze ciasteczka i szydełkuje - mruknęłam.
- Teraz zademonstruje swoją siłę, odporność i kwalifikacje, by dać początek

nowej populacji nowego świata.

- Nowego, ale pełnego martwych ludzi i pustych budynków - uzupełniłam.
- Na początek Omega pokona zbędną, lecz do pewnego stopnia udaną

hybrydę człowieka i ptaka - oznajmiła Dyrektor. - Będzie to symbol
rzeczywistości, która od tej chwili tu zapanuje.

Zesztywniałam i spojrzałam na nią.
A ona na mnie.
- Prawda, Max? - powiedziała.

114

Czy już wspomniałam, że nie znoszę despotycznych psychopatek? Ależ

oczywiście, Max, wspominałaś.

Tak, kilkaset razy.
A oto dlaczego.
- Maximum Ride i Omega będą walczyć na śmierć i życie - oznajmiła

Dyrektor radośnie, jakby zapowiadała mecz krykieta.

- Max? - szepnęła Kuks ze zgrozą.
Ari chwycił mnie za rękę i zasłonił sobą. Uśmiechnęłam się i lekko

pokręciłam głową. Odstąpił z wściekłym grymasem.

- On chce cię zabić - odezwała się Angela przerażonym głosem. - Od

urodzenia szkolili go tylko w tym celu.

Oczywiście. Broń Boże, żeby miał normalne życie, z telewizją, cukierkami i

tak dalej.

Mutanty odwróciły się i spojrzały na mnie jednocześnie, jak ławica

zszarzałych ryb. Rozstąpiły się, jakby Mojżesz machnął nad nimi laską, a
Omega zeskoczył ze sceny podwójnym saltem, lądując zgrabnie na szarym
żwirze, który prawie niedosłyszalnie zgrzytnął mu pod stopami.

- Angela, jeśli możesz, to dobry moment, żeby mu zamieszać w głowie.
- Działam - szepnęła, ale zabrzmiało to dość bezradnie.
Moje serce przeszło na wyższe obroty, pięści się zacisnęły, a adrenalina

rwała mi przez żyły jak górski strumień.

Omega ruszył do mnie przez szpaler mutantów, kręcąc salta jak żywa

sprężyna. Poruszał się niewiarygodnie szybko i po chwili obiema stopami w
ciężkich butach stanął tuż przede mną.

Wyprostował się i przez sekundę patrzył na mnie tymi srebrzystymi oczami.
Ponieważ wiedział, na co się pisze, wzięłam zamach i walnęłam go pięścią

prosto w lewe oko, tak ze wszystkich sił.

Jak chcę, też mogę być szybka.
Zatoczył się do tyłu, ale wykorzystał ten ruch jako rozpęd do kopniaka, który

trafiłby mnie w szyję, gdybym nie była świetną wojowniczką i najszybszą
dziewczyną-ptakiem w okolicy.

Dlatego zareagowałam błyskawicznie. Chwyciłam go za obcas buta i ostro

przekręciłam w lewo. Stracił równowagę i wylądował ciężko na plecach.

Aua.
W ułamku sekundy znowu się poderwał. Zablokowałam cios łokcia,

wymierzony w moją głowę, ale drugą ręką walnął mnie w bok, tuż nad nerką.
Ból był natychmiastowy i ogłuszający, tak straszny, że właściwie powinnam
paść na kolana i zwymiotować.

Ale nie tak mnie wychowano.
To tylko ból, pomyślałam. Ból to wiadomość, a wiadomość można

zignorować.

A więc nie padłam na kolana, lecz nabrałam tchu i z całej siły walnęłam go

otwartą dłonią w ucho. Twarz mu się wykrzywiła, a usta otworzyły w krótkim,
bezgłośnym wrzasku. Miałam nadzieję, że pękł mu bębenek. Ale nagle, zbyt
szybko, odzyskał spokój i znowu się na mnie rzucił. Wbił mi łokieć w żebra i
walnął mnie kantem dłoni w kark.

Ból to tylko wiadomość. W tej chwili moja poczta głosowa była pełna.
Udało mi się obrócić i kopnąć go w bok, po czym wymierzyć następny

kopniak prosto w kręgosłup. Gdyby był zwykłym człowiekiem, ten cios
strzaskałby mu parę kręgów. Ale Omega tylko się zachwiał, natychmiast
odzyskał równowagę i rzucił się na mnie, uruchamiając wszystkie siły.

Na ogół staram się nie zabijać ludzi, bo taka już jestem dziwna. Nawet

Ariego zabiłam niechcący. Ale uznałam, że skoro moja była matka uznaje to za
walkę na śmierć i życie, to mam zezwolenie na zabicie tego palanta. Tak,
martwię się o moją duszę, karmę i tak dalej, ale w tym momencie chciałam tylko
przetrwać, wyjść z tej walki żywa. O karmę będę martwić się później. A jeśli
powrócę jako karaluch, to trudno, przynajmniej przeżyję wybuch nuklearny.

Kopnęłam z obrotu - wyglądam wtedy jak wirnik, obie stopy w powietrzu.

Trafiłam go z rozmachem w plecy; poleciał do przodu. Usiłował zablokować
następny cios i chwycić mój but, ale walnęłam go prosto w jego doskonałą
główkę i powaliłam na ziemię.

Po chwili skoczyłam mu na plecy, wykręciłam rękę i szarpnęłam mocno, w

górę i na lewo.

Ramię wyskoczyło mu ze stawu z głośnym, mdlącym trzaskiem.
- Może powinieneś zmienić imię na Theta - syknęłam mu w ucho, gdy

zakrztusił się, zaryty twarzą w piasku. - Albo Ypsilon.

Dobra, muszę wam powiedzieć, że wybicie ręki z barku zniechęca większość

ludzi.

- Nazywam... się... Omega - zgrzytnął.
Potem poderwał się i zrzucił mnie z siebie, a jego ręka z trzaskiem

wskoczyła na miejsce. Skrzywił się i znowu runął na mnie z żądzą mordu w
przekrwionych srebrzystych oczach.

115

Czytasz blog Kła. Witaj!
Dzisiejsza data: Już za późno!
Jesteś gościem numer: licznik ciągle zepsuty.
UWAŻAJCIE, NADCHODZIMY!
Jest koło piątej rano. Powinniśmy wkrótce zakraść się na pokład
towarowego samolotu. Pozwoliłem chłopakom się wyspać. I oczywiście

teraz jestem tak wykończony, że nie mogę skupić myśli. Spróbuję się
przekimać w samolocie. Kiedy oderwie się od ziemi, jesteśmy w domu.
Pewnie tylko my na całym świecie nie boimy się katastrofy lotniczej. Jeśli
coś się stanie i samolot zacznie spadać, po prostu się zwiniemy i pa!
Mam nadzieję, że Max sobie radzi. Słuchajcie, jeśli mieszkacie koło
Lendeheim w Niemczech, idźcie do tego zamku i zróbcie tam piekło na
Ziemi, dobrze?
- Kieł

Kieł przestał pisać, usłyszawszy cichy dźwięk. Nadstawił ucha. Jeszcze nie

świtało - przez okna hangaru widać było tylko blask latarni. Może robotnicy
przyszli wcześniej.

A może on urodził się wczoraj i jest naiwną łajzą.
Bezgłośnie zamknął laptop i schował go do plecaka. Potem przysunął się do

chłopców i dotknął ich nóg. Obudzili się natychmiast, bez słowa, tak jak ich
nauczono.

Gazownik spojrzał na Kła. Kieł przyłożył palec do ust i Gazownik skinął

głową.

Kieł dwukrotnie dotknął dłoni Iggy’ego.
Iggy usiadł ostrożnie i także skinął głową.
Potem świat nagle się rozpadł na kawałki: ogromne metalowe drzwi hangaru

otworzyły się z przeraźliwym zgrzytem, szklane drzwi biura w hangarze pękły,
dwa wysokie okna naprzeciwko rozbryznęły się i do środka wpadły Fruwołki,
jak wyjątkowo rozzłoszczone osy.

- Na zewnątrz! - rozkazał Kieł. - Iggy, otwórz drzwi na wprost, na

dwunastej!

Cały dowcip w uzyskaniu bezgranicznego posłuszeństwa polega na tym,

żeby karą za jego brak była śmierć, pomyślał Kieł, rzucając się na atakujące
Fruwołki.

Zjawiły się dziesiątkami. Niektóre wbiegły z gotową do strzału bronią, inne

przyleciały jak paskudne insekty. Otworzyły ogień. Kule odbijały się
rykoszetem od metalowych ścian, wózków widłowych i ładowarek.

Kieł leciał prosto przez tłum Fruwołków. Kilka uderzyło go tak mocno, że

syknął, ale utrzymał się w powietrzu i wypadł z hangaru. Pocisk musnął mu
ramię. Spojrzał - rana była powierzchowna. I śmignął w górę. No! Gazownik i
Iggy też się wydostali. Doskonale. Teraz, gdyby mogli się wszyscy spotkać i
jakoś zgubić tych debili... Jakoś?

Kieł śmigał tu i tam, składając skrzydła, tak jak myszołowy. Przechylał się

na jedno skrzydło i ostro skręcał, szybszy i zwinniejszy od Fruwołków.

Usłyszał strzały w hangarze i zdążył pomyśleć: może nie powinni strzelać

tak blisko zbiorników paliwa, kiedy raptem: bum! Ale to: BUM!!! Metalowy
dach hangaru wyleciał pod niebo, a z budynku wykwitł ogromny ognisty kwiat.

W powietrzu śmignęły ostre odłamki metalu. Jeden trafił Gazownika w twarz.
Mały krzyknął i chwycił się ręką za policzek, ale i tak obiema stopami walnął
Fruwołka w pierś, przekręcając go na bok.

Fruwołki nie są zbyt dobre we fruwaniu bokiem; ten akurat nie zdążył

wyrównać lotu i runął na ziemię. Wokół nich padał grad metalu z rozerwanych
Fruwołków. Kieł spłynął w dół, chwycił upuszczoną broń i wyprysnął w górę.
Usiłował strzelić, poświęcił sekundę na znalezienie bezpiecznika i posłał serię w
rząd może dziesięciu Fruwołków. Strącił je na ziemię, co nasunęło mu poważną
wątpliwość co do wprowadzonego przez Max zakazu używania broni.

- Umrzecie dzisiaj - zapowiedziało parę Fruwołków dziwnymi metalicznymi

głosami. - Mamy zabić was i innych. Max i reszta stada już nie żyją. Teraz
wasza kolej.

116

Kieł poczuł zimny dreszcz, ale zaraz wziął się w garść.
Max żyła. Wiedziałby, gdyby umarła. Poczułby to. Świat wciąż wydawał mu

się taki sam, a zatem Max nadal na nim była.

- Mamy was zabić - znowu odezwały się jednocześnie Fruwołki.
- To macie niefart - warknął Kieł i znowu otworzył ogień.
Kolejny dziesiątek Fruwołków spadł na ziemię z nieprzyjemnym brzęcząco-

mlaszczącym dźwiękiem.

- Nie umrzecie tak łatwo - zabrzęczał kolejny Fruwołek.
- I tu masz rację.
Kieł jeszcze nigdy nie widział tylu Fruwołków - ze trzysta? Może więcej?

Gazownik i Iggy ciągle się bronili - najwyraźniej Fruwołki miały ich schwytać,
nie zabijać. Bo co to by była za zabawa, pomyślał Kieł.

- Najpierw pozbawimy was kończyn - powiedział Fruwołek. - Zamieścimy

wasze zdjęcia na twoim blogu. Żeby pokazać, co spotka tych, którzy się
przeciwstawią. Potem każemy ci odwołać wszystko, co napisałeś.

Kieł wyszczerzył zęby, nadal uskakując i spadając w dół pięć metrów, by po

chwili wrócić.

- Kiedy już mnie pozbawicie kończyn? Macie jakieś pojęcie o ludzkiej

biologii?

- Będziemy cię torturować - upierały się Fruwołki.
- Wątpię - mruknął Kieł i skosił je kolejną serią. Rany!
To strzelanie było niesamowite! Fantastycznie się sprawdzało! A jaka

skuteczność! Co Max miała przeciwko broni?

- Pokażemy światu, że odwołujesz wszystko, co powiedziałeś. - Nowy

szereg Fruwołków podjął tę samą śpiewkę.

- Mam dla was pewną wskazówkę. Jeśli pokażecie mnie po torturach i bez

kończyn, ludzie mogą zacząć coś podejrzewać. Na przykład, że nie zrobiłem
tego z własnej woli.

- Będziemy cię torturować - powtórzyły Fruwołki.
- Nudzicie - powiedział Kieł, pociągając za spust.
Ale nic się nie wydarzyło. Może skończyły się naboje. W ułamku sekundy

sfrunął w dół, usiłując wyrwać broń nieruchomemu Fruwołkowi. Okazało się, że
jest na stałe przytwierdzona do jego ciała, a Kieł spadł na ziemię, nie mogąc
udźwignąć ciężaru robota. Puścił go, przebiegł parę kroków i w końcu znalazł
karabin, który mógł zabrać.

Odwrócił się i wystrzelił we Fruwołki czające się za nim. Potem skierował

lufę w niebo i posłał w nie serię. Z satysfakcją przyjrzał się paru robotom, które
zaczęły latać przechylone w bok, buchając dymem.

- Hej! - krzyknął z góry Gazik. - Uważaj!
Kieł podniósł głowę. Gazownik wskazywał dwie dziury w swoich dżinsach.

Kieł przestrzelił je, ale jakimś cudem nie trafił w ciało.

- Moja wina! - wrzasnął.
Minusem broni palnej - oprócz faktu, że można trafić kogoś z własnego

stada - jest to, że nie można nią zlikwidować setek wrogów jednocześnie. Kieł
potrzebował broni bardziej masowego rażenia. Gdyby Iggy lub Gazownik mieli
bomby, już by ich użyli. Teraz wszystko zależało od niego.

Znowu wystartował w zimną noc, staranniej mierząc do Fruwołków. Na

wysokości tysiąca pięciuset metrów zobaczył przestwór szarości z ognistą
obwódką na krawędzi.

Ocean. Słońce wstające nad horyzontem.
- Pora umierać - zabrzęczał oddział ścigających go Fruwołków.
- Jestem jednym z wielu! - krzyknął Kieł, frunąc na wschód, z dala od

hangaru. - Jednym z wielu! Nie macie pojęcia!

117

Byłam spięta i gotowa do następnego ataku na Omegę, kiedy Dyrektor

zagrzmiała:

- Stój!
No przecież nie mogłam zacząć jej słuchać akurat teraz. Rzuciłam się,

wyciągając ręce do jego tchawicy...

Ale metalowa obroża poraziła mnie przeszywającą dawką elektryczności i

padłam na ziemię jak kawał cementu.

Jakiś czas temu przydarzały mi się rozwalające czaszkę migreny, po których

byłam osłabiona i bliska mdłości. Teraz było dość podobnie. Kiedy mój
podsmażony mózg wreszcie zaczął pracować, a synapsy ożyły, ocknęłam się i
zobaczyłam nad sobą moje zmartwione ministado.

Pozbierałam się z ziemi najszybciej, jak umiałam, trochę oszołomiona.

Omega stał z boku, wyprężony jak żołnierz. Nie patrzył na mnie.

Rzuciłam Kuks pytające spojrzenie. Wzruszyła ramionami.
- Uprzedziłaś moje rozkazy - powiedziała Dyrektor bez emocji.
Nie ja zaczęłam, chciałam odpowiedzieć, ale przypomniałam sobie, że

właściwie jednak zaczęłam, więc postanowiłam milczeć.

- Pierwszą częścią walki będzie sprawdzian szybkości - oznajmiła Dyrektor.
Tłum mutantów rozstąpił się, żeby dać nam miejsce.
- Zacznijcie stąd, gdzie stoicie - rozkazała Dyrektor. - Biegnijcie do tego

muru po przeciwnej stronie i z powrotem, cztery razy. Niech zwycięży lepszy.

Zgrzytnęłam zębami. Przy wszystkich innych wadach Dyrektor okazała się

jeszcze żeńską szowinistyczną świnią.

Mur znajdował się jakieś sześćset metrów dalej. Tam i z powrotem, cztery

razy.

Ktoś nakreślił butem linię na ziemi. Omega i ja stanęliśmy na niej. Co

innego mogłabym zrobić? Byłam jeszcze skołowana i bliska mdłości po
porażeniu. Nie sądzę, żeby protesty wyszły mi na dobre.

Omega był niewzruszony, opanowany i nikt by się nie domyślił, że przed

chwilą miał ramię wybite ze stawu.

- Nie możesz wygrać - powiedział spokojnie, nie patrząc na mnie. - Żaden

człowiek nie potrafi biegać szybciej niż ja. - Wiesz co, ugryź się - warknęłam i
pochyliłam się, żeby mieć lepszy start. - I patrz, jak wygrywam.

- Start! - krzyknęła Dyrektor.
Ruszyliśmy.
Cóż, muszę przyznać, że Omega faktycznie okazał się błyskawiczny, jak

zupa błyskawiczna. Dotknął przeciwnego muru na parę sekund przede mną, a
jestem diabelnie szybka i wyższa od niego. Przy trzecim razie wyprzedził mnie
o jedną czwartą dystansu. Ale żadne z nas się nie zasapało - on był
superchłopcem, a ja zostałam stworzona tak, bym mogła oddychać w bardzo
rozrzedzonym powietrzu.

Nie okazywał emocji - nie był zły, nie chciał zwyciężyć za wszelką cenę, nie

zależało mu, żeby mnie pokonać.

A to oznaczało trzy kolejne różnice między nami.
W końcu zaczęła się ostatnia kolejka. Omega wyprzedził mnie prawie o trzy

czwarte długości. W tłumie zapadła cisza - nikt nie ośmielił się wiwatować.
Słychać było tylko nasze oddechy i tupot butów.

Kiedy zostało mu jakieś trzydzieści metrów do skopania mi tyłka, nagle

przykucnęłam, rozłożyłam skrzydła i wzbiłam się w powietrze. Zdaje się, że
tłum jęknął.

Lecąc bardzo nisko, by uniknąć siatki pod napięciem, rozciągniętej nad

murami zamku - ostrzegła nas przed nią Max II - śmignęłam do mety. Moje
skrzydła poruszały się płynnie. Mijając superchłopca, przechyliłam się, by nie
zdzielić go po łbie - choć mnie kusiło.

Do mety dotarłam trzy metry przed nim. Zatrzymałam się trochę niezdarnie,

unikając jednak zderzenia z tłumem widzów.

Wyprostowałam się zdyszana i uniosłam pięść w powietrze.
- Punkt dla Max!

118

- Oszukiwanie dyskwalifikuje cię! - oznajmiła Dyrektor, wściekła jak nie

wiem co.

- Nie oszukiwałam! Mówiłaś, że nie wolno fruwać? Czy ktoś mówił „nie

fruwać"? Nie.

- To był wyścig naziemny!
- A kto tak powiedział? Może twoje cudo jest przykute do ziemi, ale ja nie.

Wyewoluowałam.

Teraz się dopiero wkurzyła! Morze gapiów szemrało, stopy szurały po ziemi.

Złożyłam skrzydła, czując na sobie dziesiątki spojrzeń.

- Jesteś zdyskwalifikowana - rzuciła krótko Dyrektor. - Wygrał Omega.
- Jak sobie chcesz. - Z trudem stłumiłam niesmak. Zerknęłam z ukosa na

Omegę. - Sznurowadła też ci zawiązuje?

Zmarszczył idealne brwi, - ale nie odpowiedział.
Kuks i Angela wzięły mnie za ręce i stanęły blisko mnie. Ari znalazł się za

moimi plecami, żeby mnie osłaniać. Ich obecność sprawiła mi ulgę. Poczułabym
się jeszcze lepiej, gdyby był tu Kieł, gotowy walczyć u mojego boku.

- Teraz konkurs siły - zarządziła Dyrektor. - Mięśnie Omegi są około

czterystu razy silniejsze i bardziej zwarte niż u zwykłego chłopca. Przynieść
ciężary!

Jestem dziwnie silna, nie tylko jak na dziewczynę czy jak na kogoś w moim

wieku. Jestem silniejsza od większości dorosłych, nawet mężczyzn. Jak my
wszyscy. Ale nie miałam takiej rzeźby jak ten superchłopak i generalnie
zostałam zaprojektowana, żeby być inteligentna i szybka, a także lotna. Nie
mogłam brać udziału w konkursie ciągnięcia traktorów.

I rzeczywiście było to ciągnięcie traktorów. W pewnym sensie. Na

drewnianej platformie ustawiono wielkie ciężary. Oboje dostaliśmy do ręki
łańcuch. Konkurs polegał na tym, żeby przeciągnąć platformę po ziemi. Szliśmy
łeb w łeb do dwustu dwudziestu pięciu kilogramów. Potem superchłopiec zaczął
mnie wyprzedzać. Ledwie ruszyłam z miejsca ciężar trzystukilogramowy, a on
przeciągnął go metr dalej.

Dodali więcej ciężarów - czterysta kilo. Nie mogłam uwierzyć, że

przegrywam z chłopakiem! Nigdy!

Zacisnęłam zęby, trzasnęłam kostkami palców i przełożyłam łańcuch przez

moje nieźle już posiniaczone ramię. Omega i ja stanęliśmy równo obok siebie.

Dyrektor zadęła w gwizdek. Spuściłam głowę, zaparłam się i pociągnęłam z
całej siły. Na moim czole wystąpił pot. Łańcuch boleśnie wrzynał mi się w
ramię. Oddech wydostawał się ze świstem przez zaciśnięte zęby.

Udało mi się leciutko poruszyć platformą, przesunąć ją może o pół

centymetra.

Omega przeciągnął ją prawie pół metra.
Kiedy został ogłoszony zwycięzcą, spojrzał na mnie tymi dziwnymi oczami

bez wyrazu. Nie sądziłam, że był robotem jak Fruwołki, ale zastanawiałam się,
czy nie usunięto mu uczuć. Ale faceci w ogóle są dziwni.

Nieważne.
Może nie znacie mnie od tej strony, ale nienawidzę przegrywać. Nie jestem

nastawiona sportowo, nie ponoszę klęski z fasonem. Znienawidziłam Omegę za
to, że przez niego przegrałam. Zapragnęłam go pokonać. Nie wiedziałam
jeszcze jak ani kiedy, ale byłam pewna, że to zrobię.

- Następna dyscyplina to inteligencja - obwieściła Dyrektor z wielkim

zadowoleniem.

Prawie jęknęłam. Oczywiście jestem niegłupia, naprawdę. Ale nie mam

prawie żadnego wykształcenia. Cała moja wiedza pochodzi z telewizji albo od
Jeda. Umiem walczyć, umiem przeżyć, wiem co nieco o paru krajach, jak Egipt
i Mongolia, bo było o nich w „National Geographic". Ale nie mam książkowej
wiedzy. Parę miesięcy spędzonych w potwornej szkole w Wirginii udowodniło
mi, że w porównaniu z większością rówieśników jestem wioskowym
przygłupem. Tylko jeśli chodzi o wiedzę książkową. Nie - jeśli idzie o ważne
rzeczy.

- Pierwsze pytanie - odezwała się Dyrektor.
Tłum wpatrywał się we mnie i w Omegę.
- Mury zamku mają pięć i pół metra wysokości, dwa metry dziesięć

centymetrów grubości i trzysta trzynaście metrów długości. Jeden metr
kwadratowy kamienia i zaprawy waży dokładnie pół tony. Ile ton kamienia i
zaprawy znajduje się w ścianach?

Omega zapatrzył się w dal. Najwyraźniej zaczął obliczać.
- Chyba żartujesz - prychnęłam. - Po co mam to wiedzieć?
- Może gdybyś miała zacząć remont? - podsunęła Kuks.
- A nie mogę wezwać specjalistów?
- To proste działanie - oznajmiła Dyrektor przemądrzale.
- Tak? To podaj wynik.
Poczerwieniała, ale nie spuściła z tonu.
- Poddajesz się?
- Wcale się nie poddaję, tylko mówię, że to kompletnie bez sensu. A może

zrobimy konkurs otwierania drzwi wytrychem? Zobaczymy, kto jest szybszy.

- Dwa tysiące trzysta dziewięćdziesiąt sześć i trzy dziesiąte tony - odezwał

się Omega.

- Dobra, kujonie, a może tak: lecisz na wysokości pięciu tysięcy pięciuset

metrów z prędkością, na przykład, dwustu dwudziestu pięciu kilometrów na
godzinę - warknęłam. - Pod wiatr, który wieje z południowego zachodu z
prędkością około siedmiu węzłów. Ile czasu zajmie ci przelot z Filadelfii do
Billings w Montanie?

Omega natężył się i zaczął obliczać.
- Chcesz powiedzieć, że umiesz rozwiązać to równanie? - spytała Dyrektor.
- Chcę powiedzieć, że jestem na tyle bystra, żeby się kapnąć, że doleciałam

na miejsce, jak dolecę! - prawie krzyknęłam. - Same pytania są głupie. Nie mają
nic wspólnego ze zdolnością przeżycia.

- W twoim świecie, Max - zaznaczyła Dyrektor. - Może w twoim świecie.

Ale twój świat przeszedł do historii.

119

Trafił mi się wyjątkowo zły dzień. Te testy były stratą czasu. W każdej

chwili spodziewałam się porażenia elektrycznym wstrząsem. Przegrywałam z
chłopakiem! Nadal czekała mnie walka na śmierć i życie.

A Kła nie było i nie było.
Wiedziałam, że nie miał dość czasu, żeby się tu dostać. Mogłam się

spodziewać, że dotrze tu za jakieś sześć godzin. Ale teraz go nie było, a ja
czułam, że zaraz się załamię.

Spojrzałam na Kuks i Angelę. Kuks była bardzo spięta, nieświadomie

zaciskała pięści. Angela miała ten sam przerażająco skupiony wyraz twarzy, co
zawsze, kiedy zabierała się do przekonania obcego człowieka, żeby coś zrobił.
Nagle przypomniałam sobie, że moją prawdziwą mamą jest doktor Martinez.
Prawdopodobnie. Tyle razy mnie okłamano, że trudno było mi cokolwiek wziąć
na wiarę. Ale całkiem możliwe, że to moja prawdziwa mama.

Chciałam ją zobaczyć. I moją siostrę Ellę.
Chciałam się stąd wydostać.
Mutantka stojąca koło Angeli zmarszczyła brwi, wyraźnie zaskoczona.

Zamrugała. Angela wpatrywała się w nią ze skupieniem. Oho. Potem mutantka
pochyliła się do swojego sąsiada i szepnęła mu coś tak cicho, że nie
dosłyszałam.

Angela wydawała się bardzo zadowolona. Poczułam skurcz w żołądku.
- Co się dzieje, kochanie? - spytałam przez zaciśnięte zęby.
- Zrobi się ciekawie - zapowiedziała Angela z satysfakcją.
- Zdefiniuj „ciekawie" - poprosiłam ostrożnie.
Angela zastanawiała się przez chwilę.
- Ogólne szaleństwo?
- Eee... w dobrym znaczeniu tego słowa?
- W ciekawym znaczeniu - uściśliła, przyglądając się tłumowi.

- A teraz ostateczna walka - oznajmiła Dyrektor przez głośnik.
I wtedy rozpętało się piekło. Jakby wszyscy się opili szaleju i ześwirowali.

Mutanty zaczęły ze sobą walczyć. Niektóre ewidentnie były szkolone na
żołnierzy, ale widziało się też szarpaninę i bicie po twarzy.

- Ludzie! - krzyknęła dyrektor. - Ludzie, co się dzieje?
- Nie chcą tu już być - powiedziała Angela, wpatrując się w nich.
- Nie chcemy tu być! - ryknął tłum.
- Mają dość bycia numerami i eksperymentami - wyjaśniła Angela.
- Nie jesteśmy numerami! - krzyknęły wściekłe głosy. - Nie jesteśmy

eksperymentami!

- Hmmm - mruknęłam, rozglądając się za drogami ucieczki.
- Czują się jak pionki - ciągnęła Angela.
- Nie jesteśmy pionkami! - wołały mutanty.
- To także ludzie, nawet jeśli sklonowani.
- Jesteśmy ludźmi! - rozległy się głosy. - Jesteśmy ludźmi!
- Doooobra - mruknęłam i szybko zebrałam przy sobie Kuks, Angelę, Ariego

i Totala. - Spadajmy stąd. Dotrzemy do tego muru i pójdziemy wzdłuż niego, aż
znajdziemy drogę ucieczki.

Pokiwali głowami i zaczęli się przeciskać przez tłum, unikając młócących

pięści i popychania.

- Roboty! - ryknęła Dyrektor. Fruwołki stanęły na baczność. - Opanować

tłum!

120

No właśnie. Jakby mało było zabawy z tą ogólną bójką, teraz do akcji

wkroczyły złaknione krwi roboty. Z karabinami.

Dalej przepychaliśmy się przez tłum w stronę zamkowego muru. Fruwołki

zaczęły sobie torować drogę w tłumie wściekłych, walczących ludzi.

- Dlaczego ze sobą walczą? - spytała Kuks. - Powinni się zwrócić przeciwko

Fruwołkom.

Angela ogarnęła wzrokiem tłum.
- A, fakt.
Na chwilę znieruchomiała, marszcząc brwi z ogromnym skupieniem. Potem

stojące przy nas mutanty zwolniły ruchy, rozejrzały się i zaatakowały Fruwołki.

Chwyciłam Angelę za rękę i znowu zaczęłam się przeciskać przez tłum.
- Przerażające z ciebie dziecko, wiesz o tym? - spytałam.
Uśmiechnęła się tylko.
Prawie zderzyłam się z szeregiem Fruwołków. Podniosłam głowę i

spojrzałam w poważne likwidatorskie pyski z płonącymi czerwonymi oczami.

- Musicie stanąć - zabrzęczał jeden.

- Jestem innego zdania.
Rzuciłam się na niego, usiłując go przewrócić. Nie był to najnowszy model,

więc udało mi się wytrącić mu broń z ręki.

Ale nie na tyle szybko, żeby inny Fruwołek nie zdążył mnie uderzyć w

głowę kolbą broni. Zachwiałam się, ból eksplodował mi w potylicy. Po chwili
poczułam spływającą mi za kołnierz ciepłą krew.

Moje stado rzuciło się do działania. Kuks wyskoczyła wysoko w powietrze,

trzepocząc skrzydłami. Zawisła pod siatką pod napięciem, ale nad walczącymi.
Total mocno dziabnął zębami kostkę Fruwołka; usłyszałam zgrzyt jego kłów o
metal pod cienką powłoką skóry.

- Uderzajcie w krzyż - powiedział ktoś. Odwróciłam się i zobaczyłam Jeda

przedzierającego się ku nam przez gąszcz pięści i kopniaków. - Uderzajcie
Fruwołki w krzyż - powtórzył. - To ich słabe miejsce.

Nie miałam powodu mu ufać, choć nagadał mi, że jest moim ojcem i tak

dalej. Ale nie miałam nic do stracenia. Uskoczyłam przed Fruwołkiem, z którym
walczyłam, i zaszłam drugiego od tyłu. Z całych sił kopnęłam go w krzyż
obiema stopami.

Trzask! Nogi mu się ugięły, pochylił się i znieruchomiał. Po chwili czerwone

światełko w jego oczach zgasło.

No, no. Kto by pomyślał.

121

Kiedy tak walczyłam ramię w ramię z Jedem, czułam się, jakbym znowu

miała jedenaście lat. To on nauczył nas tak dobrze walczyć, wygrywać za każdą
cenę, atakować znienacka i zawsze posługiwać się wszelkimi dostępnymi
środkami. A teraz, gdy wraz ze mną likwidował Fruwołki, jakby wróciły tamte
dni, jakbym znowu stała się dzieckiem udającym, że Jed jest moim tatą.

- Zablokuj! - krzyknął Jed, wytrącając mnie z zamyślenia.
Odruchowo uniosłam rękę, w samą porę, by zablokować cios Fruwołka.
- Kuks! Angela! Po krzyżu ich! - wrzasnęłam.
Sytuacja zaczęła się obracać na naszą korzyść. Jeśli tylko udawało się nam

stanąć za Fruwołkiem, w osiemdziesięciu procentach przypadków
likwidowaliśmy go.

Ale do niektórych mutantów ostatnia wiadomość Angeli jakby nie dotarła i

dalej walczyły ze sobą, a także z nami.

Potwornie silny Ari dosłownie przerzucał nad głową co mniejsze mutanty.

Zobaczył, jak kopię Fruwołka w krzyż, i odwrócił się, żeby zrobić to samo.
Fruwołek zaskoczył go mocnym uderzeniem w brodę; głowa Ariego poleciała
do tyłu.

Ari ryknął z furią, odzyskał równowagę i skoczył na napastnika... Ale nagle

ze zdziwioną miną z wolna osunął się na kolana.

- Osłaniajcie mnie! - wrzasnęłam do Kuks, Angeli i Totala.
Rzuciłam się do Ariego. Chwyciłam go pod ramię i usiłowałam podnieść.

Nie udało mi się.

- Max... - odezwał się, oszołomiony.
- Boli? Postrzelili cię? Gdzie?
Spojrzał na swoją koszulę i kurtkę. Nie było na nich plam krwi. Pokręcił

głową.

- Nie, ale...
Zerknął na mnie i nagle go zobaczyłam - siedmioletniego Ariego małego

chłopczyka, który wszędzie za mną chodził. Zobaczyłam go wyraźnie w tych
oczach.

- Ale... o, Max - szepnął i oparł się o mnie bezwładnie, z otwartymi oczami,

tak ciężki, że osunęłam się na kolana.

Spojrzałam na jego twarz, potrząsnęłam go za ramiona.
- Ari! - zawołałam. - Ari! Oprzytomniej! Ari!
Walka wokół nas trwała, ale Ari milczał.
- Ari?
Przerażona, przycisnęłam dwa palce do jego szyi, usiłując odnaleźć tętno.
Stało się. Ari umarł.
Tu i teraz, w moich ramionach.

122

Może. Jakbym straciła oddech. I duszę. Przez parę chwil wpatrywałam się w

odrętwieniu w pokancerowaną twarz Ariego, w jego niewidzące oczy. Gardło
mi się ściskało. Przesunęłam palcami po jego powiekach, zamykając je.

Biedne, biedne dziecko. Miałam nadzieję, że tam, gdzie się znalazł, nie czuje

już bólu, nie jest brzydki, niekochany i niechciany. Do oczu napłynęły mi
gorące łzy.

Parę razy przełknęłam z wysiłkiem ślinę, podniosłam głowę i przekonałam

się, że wszyscy nadal walczą na śmierć i życie. Nie mogli mi pomóc, nie mieli
czasu przyjąć do wiadomości śmierci Ariego. Koło ucha coś mi gwizdnęło i
uświadomiłam sobie, że ja także jestem w niebezpieczeństwie - Fruwołek przed
chwilą zamachnął się na mnie bronią, usiłując roztrzaskać mi czaszkę.

Bezradna i wściekła, delikatnie położyłam Ariego na ziemi.
- Wrócę po ciebie - obiecałam szeptem.
Potem, wściekła, zerwałam się, złapałam pierwszego Fruwołka, który mi

stanął na drodze, i skręciłam mu kark. Osunął się na ziemię, a ja ruszyłam dalej.
Następnego walnęłam w plecy - padł jak worek zgniłych kartofli. Ryknęłam z
furią, wydarłam mu broń i zatoczyłam nią młynek nad głową, trafiając trzy

kolejne roboty. Zachwiały się i to wystarczyło, żeby Jed i Kuks załatwili ich od
tyłu.

Ari umarł i dlaczego? Dlaczego to go spotkało? Dlaczego przeżył tylko

siedem lat pełnych bólu, zagubienia i samotności?

- Ari! - Jed w końcu dostrzegł swojego syna.
Podbiegł do niego i ukląkł. Oszołomiony, przygarnął do piersi jego

pokraczne, wielkie ciało. Zobaczyłam, że jego wargi wymawiają słowo
„przepraszam". Pochylił się nad Arim, nie myśląc o własnym bezpieczeństwie.

Wyprostował się i spojrzał na mnie. Oczy lśniły mu łzami. To mną

wstrząsnęło. Podniósł głos, żebym go dosłyszała przez zgiełk walki.

- Omega nie widzi szybkich ruchów.
Czekałam na więcej, ale to było wszystko. Odwróciłam się i runęłam do

boju, by osiągnąć uniwersalny cel wszystkich wojowników w historii: pokonać
tego drugiego. Nie pozwolić, żeby pokonał ciebie.

Wielka rewelacja: Omega nie jest spostrzegawczy. Dzięki, Jed! Jeszcze

jakieś złote myśli? A może: „Omega ma wyłącznik"?

W ogóle gdzie jest ten cały Omega? Na ile go poznałam, to pewnie siedzi na

scenie i piłuje paznokietki.

Zamachnęłam się karabinem jak kijem baseballowym. Uderzyłam w ramię

Fruwołka; przyjemnie trzasnęło, ale od wstrząsu zadzwoniły mi zęby. Fruwołek
odwrócił się, więc walnęłam go w krzyż. Trzask! Kolejny skrócony do
wysokości stolika.

- Mona mówi, że musimy walczyć.
Ciche słowa wypowiedziane mi do ucha, tego, które nie było zakrwawione,

sprawiły, że odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam... Omegę. Był
wymuskany i elegancki, jakby całą bójkę przesiedział w kącie.

- Nie musisz robić wszystkiego, co ona ci każe - rzuciłam, nadal walcząc z

Fruwołkami.

Broń wyleciała mi z ręki.
- Stać! - przemówił Omega do robotów. - Ona jest moja.
Co, oczywiście, doprowadziło mnie do jeszcze większej furii. O ile to

możliwe.

- Nie... jestem... niczyja!
Fruwołki go posłuchały i zajęły się innymi ofiarami. Krew mnie zalała i nie

mówię o tym, że faktycznie zalewała mi oczy. Chociaż to wcale mi nie
pomagało.

- Musimy walczyć - powtórzył Omega.
Miałam już dość tych manipulatorów, którzy traktowali nas jak marionetki.
- Możesz jej nie posłuchać - wyjaśniłam mu dobitnie.
Zmarszczył brwi.
- Nie wiem... jak.
- O, jak rany boskie - wymamrotałam, zamachnęłam się i ze wszystkich sił

zdzieliłam go w łeb.

123

Au! Au! AUUUUU! Coś mi chrupnęło w dłoni, jakbym złamała jakąś małą

kość. O matko, jak boli! Syknęłam, usiłując nie krzyczeć. Nie jestem
chłopakiem!

Omega zachwiał się, ale odzyskał równowagę i natychmiast wymierzył

kopniak w moje kolano. Uskoczyłam i kopnęłam go z obrotu, trafiając w udo.
Przycisnęłam obolałą dłoń do ciała i atakowałam nogami, celując w głowę i
uskakując przed jego ciosami. Udawało mu się blokować prawie wszystkie moje
uderzenia. Jego srebrzyste oczy śledziły mnie spokojnie i precyzyjnie.

Nie widzi szybkich ruchów.
Co to znaczy?
Eksperymentalnie pomachałam mu przed nosem obolałą ręką, jak gdybym

chciała go uderzyć z kilku stron. Faktycznie, jego oczy nie nadążyły za moimi
ruchami. Zatrzymał się, jakby po to, żeby zobaczyć rękę.

Wtedy walnęłam go drugą pięścią, i to boleśnie, prosto w nos.
Najwyraźniej akurat ta część jego idealnej buźki nie była czterysta procent

mocniejsza niż normalne kinole, bo usłyszałam chrupnięcie kości. Omega
mrugnął i cofnął się o krok, zaskoczony. Z nosa bluznęła mu krew. Dotknął go
zaniepokojony.

- Rany głowy zawsze bardzo krwawią - powiadomiłam go z uprzejmością.
I zaczęłam machać wokół niego ręką, w górę i w dół, z boku na bok, a on

strasznie starał się śledzić jej ruchy, jakby ten przymus był silniejszy od niego.

Podskoczyłam i wylądowałam na jego karku, ściskając mu szyję nogami.

Krztusząc się, upadł na kolana. Znowu zaczęłam machać ręką, jakbym
hipnotyzowała kota. Potem splotłam dłonie - ta uszkodzona zabolała jak
wszyscy diabli. I walnęłam nimi Omegę tak mocno, że runął twarzą na ziemię.
Oczywiście cios zranioną ręką był tak bolesny, że mało brakowało, a
wrzasnęłabym i zemdlała na miejscu.

Wytrzymałam. Ledwie, - ale jednak.
Spojrzałam na Omegę, superchłopca, szczytowe osiągnięcie Iteksu.

Pokonałam go, bo nie dostrzegał szybkich ruchów. Zwyciężyłam, bo Jed mi o
tym powiedział. Spojrzałam na Dyrektor. Wpatrywała się we mnie z czystą,
zimną nienawiścią kogoś pokonanego przez osobę uważaną za gorszą.

A tu zaskoczenie.
Omega był nieprzytomny, ale żył. Mieliśmy walczyć do końca. Gdyby on

mnie ogłuszył, zabiłby mnie, biedny idiota. Inaczej nie potrafił.

A ja potrafiłam. Mogłam go kopnąć mocno w kark, żeby złamać mu

kręgosłup, ale zostawiłam go i ruszyłam tam, gdzie leżało ciało mojego
przyrodniego brata.

I kto jest teraz lepszy, idiotko? - zwróciłam się w myślach do Dyrektor.

124

To ciekawe, ale elektryczna siatka, rozciągnięta nad murami zamku,

blokowała tylko drogę na zewnątrz, nie do wewnątrz. Przedzierałam się przez
tłum, od czasu do czasu wymierzając cios pięścią albo kopniak, by dostać się do
Ariego, kiedy nagle nad murem zamku przeleciał duży kamień. Uderzył w
głowę mutantkę, która klapnęła ciężko na ziemię.

Podniosłam wzrok. Powietrze przecięła prawdziwa strzała, płonąca, jak na

filmach. Śmignęła przez siatkę i wbiła się w plecy Fruwołka, który natychmiast
stanął w ogniu. No oczywiście.

Kiedy ludzie stają w ogniu, zaczynają biegać z wrzaskiem. Ci przytomniejsi

zatrzymują się, padają i tarzają się na ziemi. Kiedy w ogniu staje Fruwołek,
nieruchomieje w miejscu i po prostu płonie. Najwyraźniej kiedy Fruwołek się
zapali, wszystkie jego zawiasy i trybiki przestają funkcjonować, tak że nie może
się ruszyć. Użyteczna informacja, którą zapamiętałam na przyszłość.

W powietrzu śmignęły kolejne kamienie.
Musiałam na chwilę zapomnieć o Arim. Trzeba było zadbać o żywych.
- Angela! - krzyknęłam. - Kuks! Total! Pod ścianę!
Od jakiegoś czasu nie widziałam Totala i ucieszyłam się, kiedy zobaczyłam,

jak pędzi ku mnie przez tłum. Utykał, jedną łapkę trzymał podkurczoną, ale
mimo to skoczył w moje ramiona i polizał mnie po twarzy.

- Błe! Krew - powiedział i dał sobie spokój z lizaniem. I wzajemnie, błe,

pomyślałam.

- Kto rzuca kamieniami? - spytała Kuks, gdy już przywarliśmy do muru.
- Nie wiem... - zaczęłam.
- Dzieci - wpadła mi w słowo Angela.
- Jak to „dzieci"? - zdziwiłam się.
Wokół leciały kamienie i płonące strzały.
- Zdaje się, że za murem są dzieci - wyjaśniła Angela. - Tak czuję.
Kolejny wielki kamień uderzył Fruwołka w kolana. Robot zachwiał się, dwa

mutanty skoczyły na niego, młócąc pięściami i ciągnąc go za włosy.

- Dzieci czy jaskiniowcy?
- Dzieci - oznajmiła zdecydowanie Angela.
- Ratować stado! Zabić Fruwołki! Zniszczyć Itex! Uniosłam brwi. Głosy zza

muru zabrzmiały wyraźniej.

Stopniowo wrzawa na dziedzińcu przycichła, a ryk z zewnątrz stał się

głośniejszy. Zza muru leciało coraz więcej kamieni - niektóre były wielkie jak
melony - i płonące strzały.

- Ratować stado! Zabić Fruwołki! Zniszczyć Itex!
Spojrzałam na Kuks i Angelę.
- Tak sobie myślę... A może to czytelnicy bloga?
- Odpędzić ich! - zagrzmiał z głośnika głos Dyrektor. Na ekranach wokół

dziedzińca pojawiła się jej prawie trzymetrowa twarz. Niektóre ekrany były
zresztą pęknięte i zabryzgane błotem i krwią. Pewnie dużo kosztowały, cha, cha.

- Odpędzić ich! - znowu zagrzmiała Dyrektor. - To robactwo! Chce was

zniszczyć! Odpędzić ich!

Fruwołki jak zwykle bez szemrania wypełniły rozkaz. Zostało ich może

sześćdziesiąt. Jak jeden rozłożyły skrzydła i uniosły się w powietrze.

- Uch - stęknęła Kuks.
Właśnie. Au. Nikt nie wyłączył elektrycznej siatki. Sześćdziesiąt Fruwołków

wzbiło się w powietrze i sześćdziesiąt Fruwołków zaskwierczało w zetknięciu z
siatką. Spadły na ziemię jak na komendę, jednocześnie.

- Kiepsko to wymyśliła - zauważył Total.
Pokiwałam głową.
Bam! Bam! Bam! Z zewnątrz dobiegło wycie silnika, a potem usłyszeliśmy

łomot do bram. Oblegający zamek usiłowali staranować bramę samochodem.

125

Westfield, Anglia
Dyrektor regionalny Szkoły spojrzał nad okularami.
- Holloway, co to za hałasy na dworze?
Jego asystent podszedł do okna. Po twarzy przemknął mu grymas

zaniepokojenia.

- Jakaś demonstracja - powiedział.
- Demonstracja? Co, u diabła?
Dyrektor regionalny stanął obok asystenta. Ze zdumienia otworzył usta.

Przed bramami Szkoły stały setki, może tysiące protestujących. Wyglądali...
właściwie prawie jak dzieci. Ale to przecież nie miało sensu.

- Kolejna antynuklearna demonstracja? - spytał. - Mają transparenty? Może

powinniśmy wezwać ochronę.

Holloway nadstawił ucha. Krzyki stały się wyraźniejsze.
- Ratować stado! Zniszczyć Itex! Ratować świat! Zniszczyć Itex!
Mężczyźni spojrzeli na siebie.
- Skąd wiedzą, że jesteśmy filią Iteksu? - spytał dyrektor regionalny.
Trzask! Przez okno wpadł kamień wielkości piłki do softballu. Obryzgały

ich szklane odłamki.

Teraz krzyk słychać było wyraźnie.
- Chcemy naszej własności!
- Za kraty z wami!
- Itex to przestępcy!
- Nie damy się nabrać!
Dyrektor regionalny spojrzał na Hollowaya, trochę pokaleczonego szkłem.

- Zawołać ochronę.

Martinslijn, Holandia
Edda Engels podniosła głowę znad stołu laboratoryjnego i zaczęła

nasłuchiwać. Zza okna dobiegały dziwne odgłosy. Ruszyła ku niemu, ale zaraz
musiała odskoczyć, bo do środka wpadła ciężka butelka z płonącą szmatą. Co
jest? Koktajl Mołotowa?

Łubudu! Wybuchł w chwili, gdy Edda rzuciła się pod biurko. Co się dzieje?

Na zewnątrz rozlegał się wrzask, jakby laboratorium otoczyły setki, a może
tysiące osób. Co one krzyczą?

- Skaziliście wodę i powietrze!
- Nic was nie obchodzi!
- Kieł ma rację: nadeszła pora!
- Żebyśmy odzyskali nasz dom!
Jaki znowu Kieł, pomyślała Edda. I, co ważniejsze, jak stąd uciec? Ogień się

rozprzestrzeniał.

Woetens, Australia
- A co to za kurz?
Główna zarządzająca australijskiej filii Delanry Minker wyjrzała przez okno.

Wokół, jak okiem sięgnąć, ciągnęły się kilometry pustyni. Na horyzoncie
utworzył się niski, rozległy tuman kurzu, jak burza piaskowa.

- Podaj mi lornetkę, dobrze, Sam? - rzuciła do asystenta. - Może to... dzień

szkolnych wycieczek?

Sam spojrzał na nią, podając jej lornetkę.
- Tutaj nie przyjmujemy uczniów. To ściśle tajne laboratorium. A dlaczego?
- Bo wyglądają jak... dzieci! Na skuterach. I tych takich czterokołowych.
- Quadach? - podpowiedział asystent.
Także spojrzał przez lornetkę.
Szereg małych pojazdów ciągnął się przez dwa kilometry. Faktycznie,

wyglądało na to, że prowadzą je dzieci. Czy to jakiś klub? Sam zmrużył oczy i
poprawił ostrość. Wiozły transparenty. Jeden już mógł odczytać...

DELANEY MINKER = BRUDAS I TRUCICIEL
I drugi:
TO NASZA PLANETA! WYNOCHA!
- Może zechce pani zejść do schronu - powiedział Sam ze spokojem, którego

nie czuł.

126

- Iggy! - wrzasnął Kieł. - Gazownik! Za mną!
Krążący na niebie Kieł łopotał mocno skrzydłami, prując nad szarym

oceanem ku horyzontowi.

Obejrzał się przez ramię. Iggy i Gazownik byli tuż za nim i szybko się

zbliżali.

- Nurkować - rozkazał. - Na mój znak.
Gazownik zerknął w dół i zmarkotniał. Nabrał tchu i pokiwał głową.
- O Boże - mruknął Iggy. - Zimna kąpiel...
- Mamy was zniszczyć - zabrzęczały Fruwołki jak rój rozzłoszczonych

mechanicznych os.

- Raz! - zawołał Kieł, oddalając się od brzegu. Miał nadzieję, że morze przy

brzegu jest głębokie. - Dwa!

- Przegracie! - buczały Fruwołki. - Przegracie!
- Trzy! - rzucił Kieł i złożył skrzydła.
Zapikował w dół, prosto w morze. Przy tej wysokości i prędkości uderzenie

w wodę będzie jak upadek na beton. Ale nie dało się go uniknąć.

Słyszał furkotanie kurtek Gazownika i Iggy’ego, którzy spadali z coraz

większą szybkością.

- Będzie bolało! - krzyknął Iggy.
- No tak - mruknął Kieł, a wiatr porwał jego słowa.
- Nie ma ucieczki! - brzęczały Fruwołki, które oczywiście pędziły za nimi.
Naprawdę? - pomyślał Kieł. Faktycznie.
Plask!
Zderzenie z zimnym oceanem rzeczywiście bardzo przypomina upadek na

beton, uznał Kieł, ale był tak rozpędzony, że przebił lustro wody jak włócznia.
Wydawało mu się, że Bóg uderzył go twarz.

Na szczęście nie stracił przytomności ani życia.
Usłyszał za sobą chlupnięcie Gazownika i Iggy’ego, ale kiedy otworzył

oczy, prawie nic nie widział.

Zaczęli wznosić się ku powierzchni. Zobaczyli setki wpadających do wody

Fruwołków.

Okazało się, że roboty nie umieją pływać.
Poza tym woda nie była dla nich przyjaznym środowiskiem. Kieł poczuł na

skórze mrowienie elektrycznych iskier sypiących się z mechanizmów
Fruwołków. Dał znak Gazownikowi, żeby natychmiast uciekał. Gazownik
chwycił Iggy’ego i zaczęli płynąć za Kłem.

Wynurzyli się jakieś dwadzieścia pięć metrów od fascynującego pokazu

sztucznych ogni na wodzie. Fruwołki nie potrafiły wyhamować w powietrzu,
choć widziały dziesiątki swoich kolegów eksplodujących i ginących w wodzie.

Niektóre usiłowały się cofnąć, ale ich skrzydła nie były dostosowane do tego

manewru, a lecące za nimi roboty wpadały na nich i spychały je w dół.

- Super - krzyknął Gazownik, unosząc pięść. - O, Iggy, staruszku, gdybyś

mógł to widzieć!

- Słyszę - rozpromienił się Iggy. - Czuję. Nie ma to jak zapach spalonego

obwodu elektrycznego Frankensteina.

- No, panowie - powiedział Kieł, unosząc się na wodzie. - Dobry plan?
- Świetny - przyznał Gazownik, a Iggy podstawił rękę do przybicia piątki.
Kieł ją przybił i razem ruszyli do brzegu.

127

Ogromna brama zamku otworzyła się z ogłuszającym zgrzytem. Niedobitki

mutantów rozpierzchły się na boki.

Ogromna żółta terenówka wpadła na dziedziniec. Maskę miała wyraźnie

wgniecioną.

Drzwi od strony kierowcy otworzyły się i na zewnątrz wyjrzała nastolatka.
- Właśnie dostałam prawko! - rzuciła radośnie, z twardym niemieckim

akcentem.

Setki dzieci wpadły do środka przez wyważoną bramę. Zatrzymały się jak

wryte spojrzały na dziedziniec pełen ciał i zepsutych Fruwołków.

Dyrektor stała na scenie, blada jak kreda. Sama skutecznie usunęła resztki tej

partii Fruwołków. Może gdzieś jeszcze został ich zapas. Odwróciła się i ruszyła
ku metalowym drzwiom, prowadzącym do zamku.

Rzuciłam Totala Angeli i chwyciłam Kuks za rękę.
- Za mną!
Wzbiłyśmy się w powietrze - Fruwołki skutecznie unieszkodliwiły

elektryczne ogrodzenie.

- Pomóż mi ją złapać - rzuciłam do Kuks.
W chwili gdy Dyrektor chwyciła klamkę metalowych drzwi,

wylądowałyśmy po obu jej stronach.

- Nie tak szybko, mamuśku - warknęłam.

128

Kuks i ja chwyciłyśmy Dyrektor pod ręce i uniosłyśmy w powietrze.
Nie była lekka, ale razem wywindowałyśmy ją wysoko nad zamek. Darła się

ze strachu i wierzgała nogami tak, że zgubiła oba brzydkie buty.

- Natychmiast mnie postawcie! - wrzasnęła. Spojrzałam na nią.
- Bo co? Wtrącisz mnie do lochu?

Zmierzyła mnie pogardliwym wzrokiem.
- A wiesz co? - dodałam. - Pokonałam superchłopca. Ale kto wie, może

kiedyś zrobisz z niego prawdziwego chłopca.

- Omega jest od ciebie lepszy - wysyczała.
- A jednak to ja jestem tutaj i to ja wlokę cię pod niebo, a on leży tam i robi

sobie maseczkę z ziemi - uświadomiłam jej. - Jeśli słowo „lepszy" znaczy „do
niczego", to tak, jest o wiele lepszy.

- Czego chcesz? - warknęła. - Dokąd mnie zabieracie?
- Głównie w górę - wyjaśniłam. - Chcę usłyszeć parę odpowiedzi.
- Nic ci nie powiem.
Spojrzałam na nią poważnie. Jej sztywne jasne włosy łopotały za nią.
- W takim razie zrzucę cię z wysoka i sprawdzę, jak będziesz wyglądać jako

placek. To będzie sztuka, instalacja dwuwymiarowa.

W jej zimnych oczach pojawił się autentyczny strach, co trochę mi

poprawiło humor.

- Co chcesz wiedzieć? - spytała nieufnie, zerkając w dół.
- Kto jest moją prawdziwą mamą? I zaznaczam, skonstruowanie mnie nie

czyni z nikogo mojej matki.

Pamiętałam, co powiedział Jed, ale chciałam to potwierdzić.
- Nie wiem.
- Ups!
Puściłam ją; runęła z wrzaskiem w dół wraz z uczepioną jej ramienia Kuks.
- Powiem! - zawyła.
Spłynęłam w dół i znowu ją chwyciłam.
- Przepraszam, mówiłaś coś?
Dyrektor, całkiem biała, przełknęła ślinę i głęboko odetchnęła parę razy.
- Jakaś badaczka. Ornitolog. Oddała jajeczko. Nieważne, kim była.
Serce mi załomotało.
- Nazwisko?
- Nie pamiętam. Czekaj! - dodała natychmiast, czując, że rozluźniam chwyt.

- Jakieś hiszpańskie. Hernandez? Martinez? Lub podobne.

Z trudem oddychałam, i nie tylko dlatego, że byłyśmy na wysokości tysiąca

pięciuset metrów. Doktor Martinez naprawdę była moją matką. Uczepiłam się
tej wiadomości jak koła ratunkowego.

- Nie jesteś jedyną udaną hybrydą - odezwała się Dyrektor.
- Jest jeszcze twoje kochanie, Omega - przyznałam. - I Kobieta Kot.
- I ja - powiedziała Dyrektor.
Gwizdnęłam.
- Nie mów, niech zgadnę. Jesteś pół... sępem? Hieną? Jakimś morskim

ścierwojadem?

- Żółwiem z Galapagos. Mam sto siedem lat.
- Ha. A wyglądasz góra na sto pięć.
Spojrzała na mnie bez zachwytu.

Spuściłam wzrok. Wokół zamku stały niemieckie radiowozy. Ten dzień się

skończył. Ten dzień był uratowany. A może nawet świat.

- To pa - powiedziałam i puściłam jej rękę.
Kuks nie zdołała jej utrzymać. Dyrektor runęła w dół, wrzeszcząc ze strachu

i zaskoczenia.

To do ciebie niepodobne, odezwał się Głos.
Głos! Dawno go nie słyszałam.
A to dlaczego, Jed? - spytałam w myślach. Bo nie tak mnie

zaprogramowałeś?

Nie, odparł Głos. Bo nie jesteś taką osobą, Max. Nikt ci tego nie

programował. To ty. Nie jesteś morderczynią. Nieraz to udowodniłaś. I z tego
jestem najdumniejszy.

Westchnęłam. Tak, to prawda. Jestem po prostu wspaniała, zwróciłam się w

myślach do Głosu. Ale w głębi duszy - tam, gdzie Głos mnie może nie słyszał,
rzeczywiście czułam trochę dumy, trochę ciepła.

Niech żyje manipulacja.
- Dobra, łapiemy tę upadłą kobietę - powiedziałam do Kuks i schwytałyśmy

Dyrektor dobre sześćdziesiąt metrów nad ziemią.

129

Kiedy było po wszystkim, chciałam już tylko lecieć do domu. Ale

oczywiście zostałam przegłosowana, trzy do jednego. Choć uważałam, że ich
głosy liczą się jak pół, i tak byli w większości.

Po paru godzinach znaleźliśmy się w miejscu, które wybrali.
- Dajcie popatrzeć - poprosiła Angela, pochylając się nad ekranem.
Tak, byliśmy we francuskiej kawiarence internetowej. Dlaczego we

francuskiej? A jedzenie? A śliczne buciki? A fakt, że Total miał wstęp do
restauracji i sklepów?

- Teraz ja nie widzę - poskarżył się Total.
Pochylił się, oparłszy łapki na stole.
- Kawa! - powiedziała Kuks radośnie, siorbiąc z kubka. - Uwieeeelbiam!
- Powiedz, że to bezkofeinowa - rzuciłam.
Rozległ się sygnał i na ekranie pojawiła się twarz Kła. Oraz Gazika. Oraz

Iggy’ego. Wszyscy tłoczyli się wokół komputera w Stanach.

Kieł! Wydawało mi się, że nie widziałam go od lat. Przez te ostatnie trzy dni

nieustannie o nim myślałam. W lochach wspomnienia o nim trzymały mnie przy
życiu. A kiedy mutant w Lendeheim podał mi list z wiadomością, że Kieł
przybywa - o, to był jeden z najlepszych momentów mojego życia.

- Gdzie się włóczycie? - spytałam. - Myślałam, że jesteście już w drodze?
- Mały problem z Fruwołkami - wyjaśnił Kieł. Komputer śmiesznie

zniekształcał jego głos. - Wiedziałaś, że nie potrafią pływać? Toną jak kamienie.
Wcale nie lubią wody.

Na widok jego poważnej miny i oczu znanych mi równie dobrze jak moje

własne od razu poczułam, że świat staje się przyjaźniejszy. Roześmiałam się i
wszystko wydało mi się prostsze. Nabrałam pewności, że stado będzie razem,
choćby nie wiadomo co.

- Nie ruszajcie się z miejsca - zarządziłam. - Wracamy.
- Dobra - powiedział.
Serce mi stopniało.
- Przywieźcie mi coś z Francji! - krzyknął Gazik z oddali.
- Dobrze - obiecałam.
- Mnie też! - dodał Iggy. - Na przykład Francuzkę!
Jęknęłam. Czy mogę jeszcze raz powiedzieć „szowinistyczna świnia"?
Ale to była moja szowinistyczna świnia. Wkrótce mieliśmy się spotkać. Nie

mogłam się już doczekać.

Epilog

JESTEŚMY GÓRĄ - PRZYNAJMNIEJ NA RAZIE

130

Kiedy wreszcie ich zobaczyłam - na wyspie u wybrzeża Karoliny Północnej

- prawie straciłam mowę. Kuks, Total, Angela i ja wylądowaliśmy na plaży, na
miękkim, chrzęszczącym piasku.

W głębi plaży widniał rząd sękatych dębów. Spojrzałam na nie, a potem na

zegarek.

- Spóźniłyście się.
Kieł wyszedł z cienia. Jadł jabłko. Jak zwykle był ubrany na czarno, a twarz

miał w fioletowych plackach siniaków, ale oczy mu lśniły. Ruszył ku mnie, a ja
rzuciłam się ku niemu biegiem, łopocząc skrzydłami.

Zderzyliśmy się niezdarnie; Kieł przez chwilę stał sztywno, ale powoli mnie

objął. Ja ściskałam go ze wszystkich sił, usiłując przełknąć ślinę przez zaciśnięte
gardło, z głową na jego ramieniu i mocno zamkniętymi oczami.

- Nigdy więcej mnie nie zostawiaj - powiedziałam zdławionym głosem.
- Nie zostawię - wymamrotał w moje włosy, prawie jak nie on. - Nigdy.
I w jednej chwili ta zimna drzazga lodu, która tkwiła w mojej piersi od

naszego rozstania, po prostu się rozpłynęła. Wiatr był mroźny, ale słońce
świeciło jasno, a moje stado było znowu razem. Kieł i ja byliśmy razem.

- Przepraszam, ale ja też istnieję - rozległ się głos Iggy’ego.
Oderwałam się od Kła, wytarłam oczy rękawem i mocno uściskałam

Iggy’ego i Gazika, a potem wszyscy zaczęli ściskać wszystkich i obiecywać
sobie, że nigdy więcej się nie rozdzielimy. Następnie zabraliśmy się za pączki i
jabłka, które rozsądnie zorganizowali chłopcy.

- Co teraz? - spytał Gazik, gdy usiłowałam mu wygładzić zmierzwione

włosy.

Odetchnęłam głęboko i spojrzałam na moje stado.
- Muszę lecieć do Arizony - powiedziałam.

131

Jed już tam był. W domu doktor Martinez. Właściwie tego się

spodziewałam.

Stado i ja wylądowaliśmy w lesie nieopodal domu. Sprawdziliśmy starannie

teren i weszliśmy na podwórko. Magnolia, basset, natychmiast wygramoliła się
spod ganku, zanosząc się szczekaniem. Podbiegła, zobaczyła Totala i zaczęła
ujadać jeszcze głośniej.

- Żałość - mruknął Total.

Drzwi otworzyły się i na zewnątrz wypadła rozpromieniona Ella. Zauważyła,

że nie jestem sama, i ostro wyhamowała tuż przed nami.

- O kurczę - szepnęła. - Wszyscy... - Rozjaśniła się w atomowym uśmiechu i

rzuciła się w moją stronę, chwytając mnie w żelazny uścisk chudych ramion. -
Jesteś moją siostrą! - wrzasnęła. - Tak jak chciałam! I się sprawdziło!

Wypuściła mnie z objęć i uśmiechnęłyśmy się do siebie. Jeśli chodzi o

siostrzane uczucia, o wiele bliższa była mi Kuks, ale świadomość, że Ella i ja
mamy takie same nieptasie geny, wiele dla mnie znaczyła. Poczułam się jakoś
bardziej realna. Głupio brzmi, ale tak było.

- Max... - Na ganek wyszła doktor Martinez, zasłaniając usta ręką.
Jed stał za jej plecami, z twarzą ściągniętą i smutną. Ale jakby się ucieszył

na nasz widok. Pamiętałam, jak wyglądał, kiedy Ari umarł. Nie wiedziałam, co
o nim myśleć - do tego stopnia, że głowa mnie bolała.

- Cześć - powiedziałam, czując skrępowanie.
Poznanie rodziców nie bardzo wpłynęło na moje obycie. No cóż...
Doktor Martinez - jakoś dziwnie byłoby o niej myśleć inaczej - zeszła po

schodach i podbiegła do mnie. Przez chwilę stałam sztywno, gdy chwyciła mnie
w ciepłe, mamusine objęcia, milsze niż najlepszy, najdelikatniejszy koc.

- O, Max - szepnęła, gładząc mnie po rozczochranych włosach. - Wtedy,

wcześniej, nie mogłam w to uwierzyć. Nie byłam pewna. Ale to byłaś ty! To
jednak byłaś ty.

Pokiwałam głową, nieco przerażona łzami spływającymi po jej policzkach.
- Tak - mruknęłam i zwymyślałam się w duchu, że zachowuję się tak drętwo.
Przecież to moja matka! O tej chwili marzyłam przez całe życie! Mało tego,

była najlepszą matką na świecie, jedyną osobą, którą bym wybrała! A ja tu stoję
jak posąg głupoty.

Odkaszlnęłam i spojrzałam na swoje stopy.
- Cieszę się, że to ty - udało mi się wykrztusić i raptem, kompletna żenada,

rozryczałam się w jej sweter.

132

Po czwartym ciastku z czekoladą zaczęłam nazywać ją mamą. Wszyscy, całe

stado, Ella, mama i Jed, wreszcie mogliśmy odpocząć. Stado i ja wzięliśmy
cudowny gorący prysznic, a mama znalazła nam ciuchy. Wszyscy byli nią
zachwyceni i rzucali mi zazdrosne, ale szczęśliwe spojrzenia. Byłam z niej
bardzo dumna.

Dziwne było to, że ufała Jedowi. Wyglądał normalnie, tak jak kiedyś, gdy

mieszkał z nami. Ale my traktowaliśmy go z dystansem, choć usiłował się do
nas zbliżyć. Może kiedyś darujemy mu to, co nam zrobił. Próbował nam to
wytłumaczyć. Naprawdę uważał, że to najlepszy sposób wyszkolenia mnie do

ratowania świata. Często wyglądało to na gorsze, niż było. I prawdę mówiąc,
parę razy pomógł mi uciec. No i do wielu tych rzeczy go zmuszono - musiał
jakoś współpracować z Dyrektor, żeby zachować swoją pozycję i dalej mi
pomagać.

Trochę mi to wisiało. Cieszyłam się, że to wszystko wyjaśnił, ale nie

zamierzałam mu niczego ułatwiać.

- Dobrze, wszyscy - powiedziała mama, stojąc w małej kuchni. - Jedzenie

gotowe!

Wszyscy stłoczyliśmy się przy małym stole. Całkiem samodzielnie zrobiła

prawdziwe meksykańskie jedzenie. Nie mówimy tu o Taco Bell. Było
fantastyczne i wystarczyłoby dla całej armii, bo mama wiedziała, jak trudno
nam zdobyć wystarczająco dużo kalorii.

- Ale fajnie pachnie - jęknął Iggy.
Ella przyglądała mu się, gdy zaczął jeść, nie roniąc ani okruszka.
- Niesamowite, że tak umiesz - powiedziała.
Iggy drgnął.
- Mam dużą wprawę.
- Uważam, że jesteś super - oznajmiła, a on się zarumienił.
Gazik i Angela siedzieli obok siebie, spokojni jak nigdy.
- Max, postawiłam twojemu psu miskę z resztkami - powiedziała mama. -

Przy tylnych drzwiach.

Ale będzie, pomyślałam. Total stanął przede mną i przeszył mnie

spojrzeniem jak brzytwa.

- Miska na podłodze! - wysyczał. - Może od razu weźmiecie mnie na

łańcuch i rzucicie kość?

Mama spojrzała na niego. Wyraźnie zaparło jej dech. Ella wytrzeszczyła

oczy tak, że omal jej nie wypadły.

- Eeee, wiesz, one się nie spodziewały... - zaczęłam.
- Ależ nie, nie, nie rób sobie kłopotów! - warknął Total. - Rzuć mi tylko

starą szmatę, żebym miał gdzie spać. Poćwiczę sobie szczekanie. Hau czy miau?
Nigdy nie pamiętam.

Spojrzałam na mamę.
- Eee... Może Total mógłby dostać własny talerz? Na przykład tutaj. -

Wskazałam odrobinkę miejsca obok mnie. - Wiesz, lubi jeść przy stole.

- Bo nie jestem barbarzyńcą! - wycedził Total.
- Oczywiście - powiedziała mama. - Przepraszam, Total.
Spojrzałam na Kła, który przewrócił oczami i wziął sobie dokładkę.

Wszyscy znowu zaczęli rozmawiać i wyglądaliśmy jak ilustracja z elementarza
pod hasłem „Dom". No, może taka z mutantami i gadającym psem.

Ale zawsze.

133

- Ale dlaczego tak szybko? - spytała mama, znowu ze łzami w oczach.
- Wrócimy. Słowo daję - powiedziałam.
- Dlaczego musicie odlecieć? - załkała Ella.
- Mam... obowiązki - wyjaśniłam. - Wiesz, ratowanie świata i inne takie.
Wyściskaliśmy mamę i Ellę ze sto razy.
Total obsiusiał ich krzaczki szałwii i rzucił Magnolii paskudne spojrzenie.
Stanęłam przed Jedem. Wiedziałam, że chce, żebym go uściskała. Ale

wiedziałam też, że moje uściski nie są za darmo.

- Dlaczego ja? - spytałam. - Jak to możliwe, że mam ratować świat, skoro nie

jestem nawet najbardziej udanym eksperymentem?

- Jesteś wystarczająco udana. - Przełknął ślinę. - Jesteś ostatnią z hybryd,

która zachowała... duszę.

- Bym polemizował - mruknął Gazik.
Jeszcze ostatnie pożegnania i wreszcie Kieł i ja spojrzeliśmy na siebie.
- Dobra, zbieramy się - powiedziałam, a on dodał:
- W górę, ludzie!
Uśmiechnęłam się do niego ukradkiem. Odwróciłam się do pozostałych.
- Słyszeliście go. W górę!
I znowu poszybowaliśmy, wzbiliśmy się ponad chaos i kłopoty Ziemi w

klarowne, doskonałe, błękitne niebo, gdzie panuje bezmiar spokoju i wszystko
ma sens.

- Wiesz co? - odezwał się Total konwersacyjnym tonem.
Siedział w transporterze na szelkach, który mama znalazła na strychu, a

który Iggy miał teraz na plecach. Dzięki temu przenoszenie Totala stało się o
wiele łatwiejsze. Dobra, tak naprawdę to nosidełko dla dzieci, ale rany boskie,
nie mówcie o tym Totalowi.

- Co? - spytałam.
- Twoja mama nie jest taka zła.
- Rety, dzięki - powiedziałam sucho, a reszta parsknęła śmiechem.
A więc na koniec, gdy lecimy sobie w stronę zachodu słońca, by się tak

wyrazić, pozostaje mi do powiedzenia już tylko jedno.

Miejmy nadzieję, że wrócimy.
A jeśli wrócimy, będzie się działo.

Document Outline

Prolog
- ZERO PORAŻEK!
Część pierwsza
- W POSZUKIWANIU GORĄCYCH CIASTECZEK
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
Część Druga
- WITAJ, SZKOŁO - NA ZAWSZE
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
Część Trzecia
- JAK TRUDNO SIĘ ROZSTAĆ
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
Część Czwarta
- JA CHYBA SIĘ PRZESŁYSZAŁAM!
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
Epilog
- JESTEŚMY GÓRĄ - PRZYNAJMNIEJ NA RAZIE
130
131
132
133

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Patterson James [Maximum Ride 01] Eksperyment 'Anioł' (rozdz 1 48)
Patterson James [Maximum Ride 01] Eksperyment Anioł (rozdz 1 33)
Patterson James Maximum Ride 04 Globalne Ocieplenie, Ostatnie Ostrzeżenie (tłum nieof)
Patterson James Maximum Ride 02 Żegnaj szkoło, na zawsze 2
Patterson James & Gross Andrew Kobiecy Klub Zbrodni 03 Trzy oblicza zemsty
Patterson James & Gross Andrew Kobiecy Klub Zbrodni 03 Trzy oblicza zemsty
Patterson James & Gross Andrew Kobiecy Klub Zbrodni 03 Trzy oblicza zemsty
03 Król świata
Mitologia rzymska, Mitologie Świata i inne
projekt prac geologicznych, geologia regionalna świata, inne przedmioty, Projektowanie budowa i eksp
współczesny islam 24.03, -Religie Swiata, =Islam
Patterson James & Ledwidge Michael Michael Bennett 01 Negocjator
Patterson James Alex Cross 07 Fiolki sa niebieskie

więcej podobnych podstron

Patterson James Maximum Ride 03 Ratowanie świata i inne sporty ekstremalne

Document Outline