141

Rozdział

31

Wiedząc, że nie może wykonywać rytuału z pustym żołądkiem, Stefan upolował kilka

wiewiórek na podwórku pani Flowers, a potem wrócił do garażu. Meredith zaparkowała
antycznego Forda pani Flowers na podjeździe, więc było więcej miejsca na rytuał wygnania.

Stefan przechylił głowę na bok kiedy usłyszał jakiś piszczący dźwięk w ciemności i

zidentyfikował go jako malutką myszkę z szybko bijącym serduszkiem. Atmosfera nie była może
wygodna, ale dzięki przestrzeni pomieszczenia i jego cementowej podłodze było to idealne miejsce
na rzucanie zaklęcia.

- Podaj mi proszę miarkę- powiedział Alaric ze swojej rozciągniętej pozycji na środku

garażowej podłogi.- Ta linia musi mieć odpowiednią długość.- Pani Flowers wygrzebała karton
różnokolorowej kredy. Alaric miał otwartą książkę i dokładnie kopiował z nie okręgi, symbole,
parabole i elipsy na miękkim cemencie.

Stefan podał mu narzędzie i obserwował jak ostrożnie odmierza odległość od środkowego

okręgu do linii dziwnych run, znajdujących się przy krawędzi całego rysunku.- Ważne żeby
wszystko było dokładne- powiedział Alaric z zmarszczonym czołem i jeszcze raz sprawdził miarką.-
Najmniejszy błąd może spowodować, że przypadkiem uwolnimy to na Fell's Church.

- Ale czy to już nie jest wolne?- Zapytał Stefan.

- Nie- wyjaśnił Alaric.- Ten rytuał pozwoli upiorowi ukazać się w swojej cielesnej formie,

która jest o wiele bardziej niebezpieczna niż niematerialna forma jaką jest teraz.

- Więc lepiej zrób to dobrze- zgodził się ponuro Stefan.

- Jeśli wszystko pójdzie tak jak planujemy, to upiór zostanie uwięziony w centralnym kręgu-

powiedział Alaric wskazując palcem.

- My będziemy na najbardziej zewnętrznej krawędzi, tam, za runami. Tam powinniśmy być

bezpieczni- spojrzał w górę i beznamiętnie uśmiechnął się do Stefana.- Taką mam nadzieję.
Obawiam się, że jeszcze nigdy nie przyzywałem niczego w prawdziwym życiu, ale dużo o tym
czytałem.

Cudownie, pomyślał Stefan, ale odwzajemnił uśmiech Alarica bez komentarza. Facet robił

co mógł. Wszystko, co mogli zrobić, to mieć nadzieję, że to wystarczy by ocalić Elenę i pozostałych.

Meredith i pani Flowers weszły do garażu, trzymając po plastikowej torbie na zakupy. Celia

szła za nimi.

- Woda święcona- powiedziała Meredith wyjmując z torby spryskiwacz do kwiatów.

- Nie działa na wampiry- przypomniał jej Stefan.

- Nie przywołujemy wampira- odpowiedziała i odeszła, by spryskać zewnętrzną

przestrzeń diagramu. Uważała żeby nie zniszczyć kredowych linii.

Alaric wstał i ostrożnie zaczął wyskakiwać z wielkiego, wielokolorowego diagramu

trzymając książkę w jednej ręce.- Myślę, że jesteśmy gotowi- powiedział.

Pani Flowers popatrzyła na Stefana.- Potrzebujemy pozostałych- powiedziała.- Wszyscy

dotknięci mocami upiora muszą tu być.

- Pomogę ci ich znieść- zaproponował Alaric.

- Nie trzeba- powiedział mu Stefan i samotnie skierował się na górę. Stojąc przy łóżku w

różowo-kremowej sypialni, spojrzał na Elenę, Matt i Bonnie. Żadne z nich nie poruszyło się odkąd
umieścił tam Matta.

Westchnął i najpierw wziął w ramiona Elenę. Po chwili podniósł też jej poduszkę i koc.

Przynajmniej mógł zapewnić jej jakąś wygodę.

142

Kilka minut później wszyscy trzej śpiący leżeli przy wejściu do garażu, na zewnątrz

diagramu, ich głowy były wsparte na poduszkach.

- Co teraz?- Zapytał Stefan.

- Teraz każdy musi wybrać sobie świeczkę- powiedziała pani Flowers, otwierając plastikową

torbę.- Wybierzcie taką, która waszym zdanie reprezentuje wasz kolor. Według książki, powinny
być samodzielnie zrobione i aromatyzowane, ale te będą musiały wystarczyć. Ja nie będę
wybierała dla siebie- powiedziała pani Flowers i podała torbę Stefanowi.- Upiór nie skupił swoich
mocy na mnie i nie pamiętam żebym była o kogoś zazdrosna od roku 1943.

- A co się stało w 1943?- zapytała zainteresowana Meredith.

- Przegrałam walkę o koronę miss Fell's Church z Sue Baker- odpowiedziała pani Flowers.

Kiedy Meredith zaczęła się w nią wpatrywać, podniosła ręce do góry.- Ja też kiedyś byłam
dzieckiem. Byłam zabójczo urocza, miałam loki jak Shirley Temple, a mam lubiła ubierać mnie w
drogie ciuchy i chwalić się mną.

Odsuwając na bok obraz pani Flowers w lokach shirley Temple, Stefan przejrzał zbiór

świeczek i wybrał ciemnoniebieską. W jakiś sposób wydawała mu się właściwa.- Potrzebujemy też
świec dla pozostałych- powiedział. Ostrożnie wybrała złotą dla Eleny i różową dla Bonnie.

- Masz zamiar wybrać je tylko na podstawie koloru ich włosów?- Zapytała Meredith.-

Typowy facet.

- Ale i tak wiesz, że te kolory do nich pasują- kłócił się Stefan.- Poza tym, włosy Bonnie są

czerwone, nie różowe.

Meredith potaknęła ponuro.- Chyba masz rację. Ale dla Matta biała.

- Naprawdę?- Zapytał Stefan. Nie wiedział jaką wybrałby dla Matta. Może taką w kolorach

amerykańskiej flagi, gdyby tylko taką mieli.

- Jest najczystszą osobą jaką znam- powiedziała miękko Meredith. Alaric podniósł

jedną brew w jej kierunku, a ona trąciła go łokciem.- Mam na myśli czystą w sensie duszy. Z
Mattem jest tak, że to co widzisz, to dostajesz. I jest dobry i ma wielkie serce.

- Chyba tak- powiedział Stefan i bez dalszego komentowania patrzył jak Meredith wybiera

dla siebie ciemną, brązową świecę.

Alaric pogrzebał torbie i wybrał ciemnozieloną, Celia wybrała jasną odmianę lawendy.

Pani Flowers zabrała torbę z pozostałym świecami i położyła ją na wysokiej półce w pobliżu

wejścia do garażu. Umieściła ją między workiem z ziemią i czymś co wyglądało na starą latarnię.

Wszyscy usiedli w półkolu na podłodze garażu, poza diagramem. Twarze mieli zwrócone w

kierunku pustego, wewnętrznego koła. Trzymali w rękach swoje niezapalone świece. Śpiący leżeli
za nimi, Meredith trzymała świecę Bonnie na kolanach razem ze swoją; Stefan wziął świecę Eleny,
a Alaric Matta.

- Teraz oznaczymy je naszą krwią- powiedział Alaric. Wszyscy spojrzeli na niego, a on

obronnie wzruszył ramionami.- Tak jest w książce.

Meredith wyjęła ze swojej torby mały, kieszonkowy nożyk. Przecięła sobie palec i szybko,

jak gdyby nigdy nic, zostawiła smugę krwi na swojej brązowej świeczce. Potem podała nóż
Alaricowi razem z małą buteleczką środku dezynfekującego. Wszyscy po kolei poszli jej
przykładem.

- To jest naprawdę niehigieniczne- powiedziała Celia krzywiąc się, ale podołała zadaniu.

Stefan był bardzo świadomy zapachu ludzkiej krwi w tak małym, zamkniętym

pomieszczeniu. Mimo, że dopiero co jadł, jego kły zaswędziały w automatycznej odpowiedzi.

Meredith podniosłą świece i podeszła do ich śpiących przyjaciół. Po kolei podnosiła ich

ręce, by zrobić małe nacięcia i ich krwią wytrzeć świece. Żadne z nich nawet nie drgnęło. Kiedy już
skończyła, wróciła ze świecami na swoje miejsce.

143

Alaric zaczął czytać po łacinie pierwsze słowa zaklęcia. Po kilku zdaniach zawahał się nad

słowem i Stefan po cichu wziął od niego książkę. Z łatwością zaczął czytać od miejsca, w którym
skończył Alaric. Słowa wypływały z jego ust, poczuwszy smak łaciny przypomniały mu się godziny
spędzone z nauczycielem w dzieciństwie setki lat temu. Przypomniał mu się okres kiedy mieszkał w
klasztorze Anglii podczas swojego wczesnego etapu walki z wampiryzmem.

Kiedy nadeszła odpowiednia pora, pstryknął palcami i za pomocą Mocy, zapalił swoją

świecę. Podał ją Meredith, która wylała trochę stopionego wosku na podłogę na krańcu diagramu.
Następnie przykleiła tam świecę. Po kolei, w odpowiednich punktach rytuału, on zapalał świece, a
ona je przyklejała. W końcu stworzyli wielokolorowy rząd odważnie świecących świec
oddzielających ich od zewnętrznych kredowych linii.

Stefan czytał dalej. Nagle kartki książki zaczęły się ruszać. Zimny, nienaturalny wiatr

powstał w zamkniętym garażu, a płomienie świec zamigotały dziko i zgasły. Dwie z nich,
przewróciły się.

Długie włosy Meredith zakryły jej twarz.

- To nie powinno się dziać- krzyknął Alaric.

Ale Stefan zmrużył oczy i czytał dalej.

Kompletny mrok i nieprzyjemne uczucie spadania trwało tylko przez chwilę, a potem Elena

wylądowała na obu stopach i zatoczyła się do przodu ściskając ręce Matta i Bonnie.

Znajdowali się w ośmiokątnym pokoju z wieloma drzwiami. Na środku pokoju stał jedyny

mebel. Za samotnym biurkiem siedział opalony, piękny, niesamowicie muskularny wampir z gołą
piersią. Długie, brązowe włosy spadały mu za ramiona.

Nagle Elena wiedziała gdzie była.

- Jesteśmy tu- wydyszała- Dom Bram!

Sage skoczył na nogi po drugiej stronie biurka, jego twarz była prawie komicznie

zaskoczona.- Elena?- Wyartykuował.- Bonnie? Matt? Co się dzieje? Qu'est-ce qui arrive?

Normalnie Elenie ulżyłoby, że widzi Sage'a, który zawsze był uprzejmy i pomocny, ale

musiała dostać się do Damona. Wiedziała, gdzie musi być. Prawie słyszała jak ją woła.

Przeszła przez pusty pokój prawie nie spojrzawszy na zaniepokojonego strażnika bram.

Ciągnęła za sobą Matta i Bonnie.

- Przepraszam, Sage- powiedziała kiedy doszła do odpowiednich drzwi.- Musimy znaleźć

Damona.

- Damona?- Powiedział.- Znowu tu wrócił?- A potem przeszli przez drzwi ignorując

krzyczącego Sage'a:- Stójcie! Arretez-vous!

Drzwi zamknęły się za nimi i znaleźli się w krajobrazie pełnym popiołu. Nic tutaj nie rosło i

nie było żadnych ścieżek. Ostry wiatr zwiewał czarny popiół na wzgórza i doliny. Patrzyli jak mocny
powiew omiótł górę jednej kupki i stworzył kolejną. Pod lekkim popiołem widzieli bagna mokrego,
błotnego popiołu. Obok znajdował się staw aż dławiący się od niego. Nic poza popiołem i błotem,
czasem zdarzały się też kawałki czarnego drewna.

Ponad nimi znajdowało się zachmurzone niebo, na którym wisiało ogromna planeta i dwa,

wielkie księżyce: jeden był biały z niebieską poświatą, a drugi srebrny.

- Gdzie jesteśmy?- Zapytał Matt wpatrując się w niebo.

- Kiedyś to był świat- księżyc, który technicznie był osłaniany przez ogromne drzewo-

powiedziała mu Elena idąc ostrożnie naprzód.- Dopóki go nie zniszczyłam. Tutaj umarł Damon.

Bardziej czuła niż widziała, że Matt i Bonnie wymieniają między sobą spojrzenie.

144

- Ale potem, emm, potem wrócił, prawda? Widziałaś się z nim którejś nocy w Fell's Church,

prawda?- Powiedział niepewnie Matt.- Dlaczego jesteśmy tutaj teraz?

- Wiem, że Damon jest blisko- powiedziała niecierpliwie Elena.- Czuję go. Wrócił tutaj.

Może właśnie tutaj zaczął szukać upiora.

Szli dalej. Szybko zaczęli bardziej brodzić niż iść przez czarny popiół, który przylepiał się do

ich nóg i tworzył obrzydliwe grudy. Błoto pod popiołem przyczepiało się do ich butów powodując
powstawanie z każdym krokiem mokrego, ssącego dźwięku.

Byli prawie na miejscu. Czuła to. Elena przyspieszyła, a pozostali, nadal ją trzymający, także

musieli nabrać tempa żeby ją dogonić. Popiół był grubszy i głębszy, bo zbliżali się do miejsca gdzie
był pień, centrum tego świata. Elena pamiętała jak eksplodował, wystrzelił w niebo niczym rakieta i
zaczął się rozsypywać. Ciało Damona leżało pod nim i było kompletnie zakopane pod spadającym
popiołem.

Elena zatrzymała się. Zauważyła grubą, dryfującą kupkę popiołu, która była tak wysoka, że

sięgała jej przynajmniej do talii. Pomyślała, że widzi miejsce, w którym Damon się obudził- popiół
był poruszony i tworzył się w nim tunel, tak jakby ktoś stworzył tunel od środka. Ale nie było tu
nikogo poza nimi. Zimny wiatr uniósł kupkę popiołu w powietrze i Bonnie kaszlnęła. Elena stojąc
po kolana w zimnym, lepkim popiele, puściła rękę Bonnie i objęła się ramionami.

- Nie ma go tu- powiedziała słabo.- Byłam pewna, że tu będzie.

- Więc musi być w innym miejscu- powiedział logicznie Matt.- Jestem pewien, że walczy z

upiorem, tak jak mówiłaś. Mroczny Wymiar to duże miejsce.

Bonnie zadrżała i zbliżyła się do Matta. Jej wielkie, brązowe oczy były teraz pełne patosu,

jak u głodnego szczeniaczka.- Czy możemy teraz wrócić do domu? Proszę? Sage może nas znowu
odesłać, prawda?

- Ja po prostu nie rozumiem- powiedziała Elena, wpatrując się w puste miejsce, gdzie kiedyś

był olbrzymi pień drzewa.- Wiedziałam, że on tu będzie. Mogłam prawie usłyszeć jak mnie woła.

Właśnie wtedy ciszę przerwał niski, muzyczny śmiech. Był to piękny dźwięk, ale było w nim

coś chłodnego i obcego, coś co sprawiło, że Elena zadygotała.

- Eleno- szepnęła Bonnie z szeroko otwartymi oczami.- Właśnie ten głos słyszałam zanim

ogarnęła mnie mgła.

Obrócili się.

Za nimi stała kobieta. No powiedzmy, że coś o kształcie kobiety, dodała szybko Elena. To

nie była kobieta. I tak jak jej śmiech, ta istota o kobiecych kształtach była piękna, ale przerażająca.
Ona- to- było ogromne, wyższe niż półtora człowieka, ale miało idealne proporcje. Wyglądało jakby
było zrobione z lodu, mgły w kolorach zieleni i niebieskiego. Miało przezroczyste oczy o delikatnym
jasnozielonym zabarwieniu. Kiedy tak patrzyli, mocne, lodowate biodra i nogi uniosły się, a potem
zamazały, zmieniając się w wir mgły.

Długa fala niebiesko- zielonych włosów falowała za postacią. Uśmiechnęło się do Eleny i

ukazało swoje ostre zęby świecące niczym srebrne sople lodu. Coś znajdowało się w jej klatce
piersiowej, ale nie był to lód tylko coś twardego, okrągłego i w kolorze ciemnej, ciemnej czerwieni.

Elena zauważyła to wszystko na chwilę przed tym jak jej pełną uwagę zwróciło coś, co

zwisało z jednej wyciągniętej ręki lodowej kobiety.

- Damon wydyszała.

Lodowa kobieta trzymała rękę wokół jego szyi, ignorując jego szarpaninę w powietrzu.

Trzymała go z taką lekkością, że wyglądał jak zabawka. Ubrany w czerń wampir zamachnął

się nogą kopią lodową kobietę w bok, ale jego noga najzwyczajniej przeszła przez mgłę.

- Elena- powiedział Damon zdławionym, cienkim głosem.

Lodowa kobieta- upiór- przekrzywiło głowę w jedną stronę i spojrzała na Damona. Potem

ścisnęła jego szyję trochę mocniej.

145

- Nie muszę oddychać, ty... upiorna idiotko- wydyszał.

Uśmiech upiora powiększył się i usłyszeli słodki, chłodny głos brzmiący jak uderzające o

siebie kryształki.- Ale twoja głowa może odpaść, prawda? To też zadziała.- Potrząsnęło nim trochę,
a potem przeniosło swój uśmiech na Elenę, Bonnie i Matta. Elena instynktownie cofnęła się do tyłu
kiedy lodowato- zimne oczy spojrzały na nią.

- Witaj- powiedział do niej upiór przyjemnym tonem, jak gdyby znali się od lat.- Ty i twoi

przyjaciele jesteście tacy orzeźwiający, moje małe zazdrośniki. Każdy z was ma swój specjalny smak
zazdrości. Macie wiele problemów, prawda? Nie czułam się tak silna i dobrze odżywiona od
milleniów.- Jej twarz stała się zamyślona i zaczęła delikatnie potrząsać Damonem w górę i w dół.
Teraz wydawał z siebie odgłos zakrztuszenia, a łzy bólu spływały mu po policzkach.

- Ale naprawdę powinniście zostać tam, gdzie was umieściłam- kontynuował upiór nieco

zimniejszym głosem i potrząsnął silnie Damonem. On zaczął sapać i pociągnął za wielką rękę
upiora. Czy to w ogóle było prawdą, że nie musiał oddychać? Elena nie wiedziała. Damon mógłby
skłamać jeśli miał powód, ale też nie musiał mieć powodu- może chciał tylko zdenerwować
swojego przeciwnika.

- Przestań!- Krzyknęła Elena.

Upiór zaśmiał się ponownie, najwyraźniej rozbawiony.- No to chodź i zmuś mnie, malutka.-

Jego uchwyt zacisnął się ciaśniej wokół szyi Damona, ten zadrżał. Potem jego oczy poleciały do
góry tak, że Elena widziała tylko białka jego oczu naznaczone czerwonymi żyłkami. A potem stał się
bezwładny.