Wielka Piramida
Wielka Piramida od tysiącleci wprawia ludzi w zachwyt, budząc jednocześnie strach i
niepokój. Już od dawna leżała w kręgu zainteresowania uczonych. Jednak do dzisiaj nie
zdołaliśmy uzyskać przekonującej odpowiedzi na fundamentalne pytania. Nie wiemy kto,
kiedy i w jakim celu ją zbudował. Egiptolodzy, tzw. "specjaliści" w tej dziedzinie, twierdzą,
że mają na to odpowiedź.
Dalej postaram się przedstawić dowody, pokazujące jak teoria ta jest bezpodstawna i jak
wiele ma niedopowiedzeń. Według hipotez wielu badaczy, których to osobiście jestem
zwolennikiem, Wielka Piramida, niesłusznie nazywana Piramidą Cheopsa, pochodzi z
zupełnie innej epoki. Uważam, że piramidę wzniosła bliżej nieokreślona, wysokorozwinięta
cywilizacja. Przebywała ona na Ziemi wiele tysięcy lat przed naszą erą. Po pewnym czasie
odleciała z naszej planety i prawdopodobnie z naszego układu. Pozostawiła po sobie takie
zagadki jak Wielka Piramida, twarz na Marsie, posągi na Wyspie Wielkanocnej i wiele
innych megalitycznych budowli. Zdaję sobie sprawę, że teoria ta wydaje się wielce
niedorzeczna. Jednak od pewnego czasu zaczyna skłaniać się ku niej wielu badaczy.
"Prawdziwi specjaliści" nie chcą jej przyjąć do wiadomości. Tak głęboko utwierdzeni są w
swoich przekonaniach, iż nawet nie podejmują prób rozważenia alternatywnych poglądów.
Teraz postaram się przedstawić dowody na poparcie tych niesamowitych hipotez.
Zacznijmy od ustalenia okresu budowy piramidy. Według starej teorii została ona wzniesiona
za panowania faraona IV dynastii - Cheopsa. Jednak nawet eksperci nie przyjmują już tego
bez zastrzeżeń. Należy się zastanowić na jakiej podstawie wysunięto owo twierdzenie. Warto
zwrócić uwagę, iż w całej piramidzie nie ma żadnych hieroglifów. Czy władca, który kazał
zbudować największą piramidę, nie zawarłby w jej wnętrzu tekstów opowiadających o nim i
sławiących go? Czy zgodziłby się na śmierć w zapomnieniu? Jest to wielce wątpliwe. Cała
obecna teoria opiera się właściwie na jednym znalezisku. Otóż w 1837 roku Howard Vyse
odnalazł na kamiennym bloku kartusze z imieniem Chufu (czyli Cheops). Jest to jedyny i w
dodatku mało przekonujący dowód. Jednak niektórzy nie zwrócili uwagi, że znaki użyte w
podpisie należą do innej epoki. Jedyne porównanie to pismo z sarkofagu żony faraona
Amasisa. Panował on dwa tysiące lat po Cheopsie! Wskazuje to na fałszerstwo.
Spójrzmy jeszcze na możliwości techniczne Egipcjan z czasów Cheopsa. Według starej teorii
budowy piramidy trzeba by układać jeden kamienny blok co dwie minuty. Warto przy tym
wspomnieć, że ich średnia waga wynosi, według obliczeń Chantala Cinquina i Jeana
Suchy'ego, od 172 do 390 ton, a nie jak podawali egiptolodzy do 15 ton! Ponadto trzeba by w
tym czasie każdy monolit wykuć w dalekich kamieniołomach, obrobić i dostarczyć na miejsce
budowy. Leży to raczej poza możliwościami technicznymi ówczesnych Egipcjan. Nie została
również nigdzie opisana technika budowy. Jak można nie poświęcić ani trochę miejsca
największemu przedsięwzięciu w historii Egiptu?!
Istnieje jeszcze jedna rzecz, pomijana przez egiptologów, podważająca starą teorię
budowniczego - Cheopsa. Chodzi mianowicie o odnalezioną w 1850 roku przez Jeana Pierre'a
Mariette'a stulę. Została ona wzniesiona przez Cheopsa dla uczczenia zakończenia budowy
świątyni ku czci Izydy. Mówi ona, iż piramida stała już, gdy Cheops wznosił świątynię.
Boginią piramidy była właśnie Izyda. ("Wzniósł dom Izydy, Pani piramidy, obok domu
Sfinksa"). Wskazuje to na to, że i Sfinks już wtedy stał. Podważa to przypuszczenie, iż Sfinks
ma twarz Chefrena. Tekst stwierdza nawet, że został uszkodzony poprzez uderzenie pioruna.
Jedyna wzmianka o budowie piramidy to informacja o poświęceniu jednej z nich żonie
faraona.
Jeśli nie Cheops zbudował Wielką Piramidę to kto i kiedy? Wydaje się, że piramida
towarzyszyła Egiptowi od zawsze. W relacjach historyków stoi ona zawsze na swoim
miejscu, wywołując zachwyt podróżników. Nigdzie nie odnaleziono relacji z budowy tego
cudu świata.
Należałoby jeszcze poświęcić trochę miejsca celowi budowy tej monumentalnej budowli.
"Grobowiec" - powiedzieliby "specjaliści". Jest to również dość ważka hipoteza. Fakt, iż inne
piramidy (tzn. poza tymi w Gizie) służyły za grobowce nie upoważnia do tego typu
stwierdzeń. Dlaczego w takim razie nie znaleziono ani ciała faraona, ani niczego co by
wskazywało, iż budowla ta służyła kiedykolwiek za grobowiec? (podobnie jak w innych
piramidach w Gizie) Znaleziono jedynie pusty, zapieczętowany sarkofag. Ukradziono ciało?
W takim razie jaki cel mieliby rabusie, zamykając szczelnie wszystkie grobowce? Dziwne jest
również dlaczego wszystkie piramidy, które powstały po Wielkiej Piramidzie są tylko jej
gorszymi kopiami. Wygląda jakby próbowano naśladować pierwowzór. Zgodnie z logiką
piramidy powinny być coraz doskonalsze. Kompleks w Gizie zupełnie tu nie pasuje. Wygląda
jakby cel jego wzniesienia był zupełnie inny. Według mnie rozwiązanie ukryte jest w
wymiarach i kształcie piramidy.
Doszliśmy teraz do najbardziej niesamowitych rzeczy związanych z tą budowlą. Chodzi
mianowicie o jej wymiary i związane z nimi matematyczno-kosmiczne zbieżności. Chciałbym
przedstawić tutaj tylko niektóre z nich:
Piramida stoi prawie dokładnie na osi Północ-Południe. Odchylenie, od strony północnej
2'28" na północny-zachód i od strony południowej 1'57" na południowy-zachód, jest
podawane niekiedy za błąd. Jednakże jest to skutek dryfu kontynentów. Kiedyś Wielka
Piramida stała dokładnie na osi N-S.
Południk biegnący przez piramidę jest najdłuższym biegnącym przez ląd. Dzieli on
jednocześnie morza i kontynenty na dwie równe części.
Kąty piramidy dzielą Deltę Nilu na dwie równe części.
Leży ona w centrum masy lądu stałego Ziemi.
Południk przechodzący przez środek piramidy tworzy z równoleżnikiem przechodzącym
przez piramidę Mykerinosa i z linią prostą łączącą te dwa punkty trójkąt pitagorejski.
Stosunek długości i objętości piramidy odpowiada stosunkowi promienia do powierzchni
koła.
Wysokość piramidy razy 10 do dziewiątej potęgi (miliard) jest równa średniej odległości
Ziemi od Słońca.
Masa sarkofagu pomnożona przez 10 do piętnastej potęgi (biliard) jest równa masie Ziemi.
Piramida jest zegarem słonecznym, pokazującym pory i długość roku.
Odległość do bieguna N jest równa odległości do środka Ziemi i odległości od bieguna do
środka Ziemi.
Obwód podstawy podzielony przez podwójną wysokość daje liczbę Pi=3,14169.
Piramida od końca lutego do połowy października nie rzuca w południe żadnego cienia.
Długość boku podstawy wynosi 365,342 łokci egipskich i jest równa liczbie dni roku
słonecznego w tropikach.
Są to tylko niektóre zależności. Przypadek - mówią niektórzy. Takie wielokrotne przypadki
się nie zdarzają. Mogłyby się zdarzyć dwa czy trzy przypadki, ale nie taka ich ilość. Jeśli to
nie przypadek to istnieje kolejny problem. Czy Egipcjanie znali na przykład odległość Ziemi
od Słońca lub odległość do środka Ziemi? W jaki sposób lud, który oddaje hołd skarabeuszom
i innym owadom, mógłby posiadać tak wielką wiedzę o kosmosie i matematyce? My sami
stosunkowo niedawno uzyskaliśmy te informacje. Nie wspominając już nawet o tym, że
współcześnie nie bylibyśmy w stanie wznieść takiej budowli w ciągu 20 lat. Fakty wskazują
na to, iż jest to raczej przekaz od zaawansowanej cywilizacji. Wielka Piramida stanowi jeden
z wielu śladów Ich pobytu na naszej planecie. Być może ma ona za zadanie zwrócić naszą
uwagę, gdy znajdziemy się na odpowiednim poziomie rozwoju. Możliwe, że nadszedł już
czas na rozszyfrowanie przesłania z gwiazd.?!
Piramida Cheopsa
Ze skalnego płaskowyżu w Gizie pod Kairem wyrasta niebosiężna, ogromna bryła piramidy
Cheopsa, największa budowla starożytności zalicza-na do siedmiu cudów świata. Od
niepamiętnych czasów dawała ona asumpt do różnych spekulacji. Czy jest to monumentalny
grobowiec wzniesiony dla uczczenia króla-boga? A może piramida służyła celom naukowym,
była centralnym obserwatorium astronomicznym, zegarem słonecznym, kalendarzem,
punktem orientacyjnym do pomiarów kraju? W czasach, kiedy budowano tę piramidę, ponad
4000 lat temu, Egipcjanie potrafili
dokładnie obliczyć kształt Ziemi i całą tę
wiedzę zawarli w swojej budowli.
Olbrzymie, ociosane bloki kamienne
połączono ze sobą z niesłychaną precyzją:
tam, gdzie było to ważne dla pomiarów
astronomicznych, wręcz z dokładnością
do milimetra. I cały ten wysiłek tylko po
to, by do wnętrza budowli wprowadzić
uroczystej procesji zwłoki władcy? W
starożytności uważano ją za jeden z
cudów świata. W XII wieku rabbi Benjamin ben-Jonah z Nawarry zapewniał, że zbudowano
ją za pomocą czarów. Arabowie podobno twierdzili, że w jej wnętrzu około południa oraz o
zachodzie słońca pojawia się naga kobieta z kłami odyńca. Tajne zakony, jak templariusze,
różokrzyżowcy czy wolnomularze, widziały w piramidzie i widzą po dziś dzień najważniejsze
miejsce wtajemniczenia w okultystyczne misteria, "świątynię inicjacji, w której ludzie pięli
się w górę ku bogom, bogowie zaś zstępowali ku ludziom". Mowa o największej z blisko 100
egipskich piramid, słynnej piramidzie Cheopsa na skalnym płaskowyżu w Gizie, u wrót
Kairu. Około 440 roku p. Chr. powstała pierwsza sporządzona w czasach historycznych
relacja na te-mat tej monumentalnej budowli. Grecki historyk Herodot odwiedził piramidę i
na miejscu uzyskał informacje od egipskich kapłanów. Bardzo wyczerpujące one jednak nie
były, jeśli pominąć kapłańskie uwagi dotyczące zależności geometrycznych, na których
opiera się konstrukcja Wielkiej Piramidy, a mianowicie, że powierzchnia każdego z jej boków
jest równa kwadratowi jego wysokości. Miała to być tzw. złota proporcja powtarzająca się w
całym dziele stworzenia. Wyraźna aluzja do kontekstu kosmicznego po dziś dzień nie daje
spokoju mistykom i fantastom. Chcieliby oni widzieć w piramidzie Cheopsa gigantyczny
ośrodek energii, kryjący w sobie skupisko niezbadanych sił. Wierzą w mistyczno-ezoteryczną
funkcję piramidy, służącą od- 6 W żyznej dolinie Nilu powstała przed 5 tysiącami lat jedna z
najstarszych ludzkich cywilizacji. kodowaniu ukrytego sensu Starego Testamentu. Uznają ją
za kute w kamieniu Objawienie, proroczo opisujące dzieje całej ludzkości, poczynając od
Adama i Ewy aż po ich kres y, roku 2043 lub 2914. Według tych obliczeń Adam miał zostać
stworzony w 4000 roku p. Chr., wielka Piramida powstała zaś z boską pomocą w roku 24"X~
t~. Chr. ~ czasach potopu. Nowej pożywki niekończącej się fali spekulacji dostarczył Bovis,
który kilkadziesiąt lat temu zwiedzał piramidę Cheopsa i w Komorze Królewskiej znalazł
zwłoki zabłąkanych tam kotów i drobnych gryzoni. Bovis ze zdumieniem stwierdził, że
martwe ciała nie wykazują żadnych oznak rozkładu. Oddał niektóre z nich do zbadania i
okazało się, że są całkowicie zasuszone, a więc zmumifikowane. Francuz sporządził
drewniany model piramidy i na wysokości odpowiadającej usytuowaniu Komory Królewskiej
umieścił zdechłego kota oraz różne rodzaje łatwo psującego się białka, m.in. móżdżek
cielęcy. Ani kot, ani pozostałe substancje organiczne nie rozkładały się. Uległy natomiast
dehydratyzacji. Czeski inżynier elektryk Karel Drbal powtórzył eksperyment Bovisa z tym
samym skutkiem. Podobne wyniki przyniosły próby we Włoszech i Jugosławii, a pewna
francuska firma opatentowała nawet opakowanie w kształcie piramidy, służące do
utrzymywania jogurtu w stanie świeżości. W toku eksperymentów z modelami piramid Drbal
odkrył podobno, że we wnętrzu piramidy tępe żyletki stają się ostre. Inżynier Drbal otrzymał
nawet czeski patent na "ostrzałkę do żyletek w kształcie piramidy Cheopsa" (nr patentu 91
304), której tekturowe egzemplarze wprowadził na rynek. Wszystko, co zagadkowe,
uskrzydla wyobraźnię. A za-gadek w odniesieniu do piramid nie brakuje. Kto zbudował
Wielką Piramidę? Oczywiście starożytni Egipcjanie! Ale kim oni byli, skąd się wzięli i w jaki
sposób posiedli olbrzymią wiedzę techniczną i matematyczną, niezbędną do wykonania takiej
budowli? Kiedy powstała piramida Cheopsa? Tego też nie wiemy. Legendy mówią, że było to
300 lat przed potopem, natomiast współczesna archeologia sytuuje początek prac między
rokiem 2644 a 2200 p. Chr. W jaki sposób starożytni zbudowali ten imponujący monument?
Nie wiemy. Nie ma żadnych relacji na temat budowy, toteż naukowcy skazani są na
przypuszczenia. Czym była piramida Cheopsa? Co do tego również nie ma pewności?
Archeologia uważa ją za monumentalny grobowiec królewski. Ale jak dotąd nie znaleziono w
jej wnętrzu ani szczątków zmarłego, ani jakichkolwiek innych dowodów pochówku,
pomijając starannie wykonaną, prostokątną, kamienną wannę bez wieka, którą archeolodzy
zgodnie określają mianem sarkofagu, a która mogła też służyć zupełnie innemu celowi.
Również w sąsiednich piramidach jak dotąd nie odnaleziono ciał faraonów. Poza
wiarygodnymi relacjami, że całą budowlę jeszcze w XIV w. pokrywały wypolerowane gładko
bloki z twardego wapienia, badacze piramid nie mają żadnych innych bezpośrednich punktów
zaczepienia. Aleksander Wielki zniszczył Heliopolis, czyli biblijne On, w IV w. p. Chr., aby
założyć w tym miejscu stolicę własnego imperium -Aleksandrię. Heliopolis było duchowym
ośrodkiem starożytnego Egiptu. Około roku 1225 p. Chr. znajdowała się tam obszerna
biblioteka naukowa, a w mieście miało pracować okresowo nawet 1 3 000 uczonych. Tam też
z pewnością szukać należy duchowych korzeni wiedzy starożytnych Greków w dziedzinie
fizyki, chemii, geometrii, arytmetyki, astronomii, medycyny, geologii, meteorologii i muzyki.
Biblioteką w Heliopolis kierował przez jakiś czas grecki matematyk Eratostenes. Także
Pitagoras, ojciec greckiej matematyki, spędził 22 lata jako kapłan w egipskich świątyniach. Ci
uczeni mieli jeszcze dostęp do ośrodka naukowego w Heliopolis. Nowa wielka biblioteka,
założona w Aleksandrii spłonęła w czasach Cezara. Została potem odbudowana przez Marka
Antoniusza, aż wreszcie w 389 roku całkowicie zniszczyli ją chrześcijańscy fanatycy na
rozkaz cesarza Teodozjusza. W 81 3 roku na tron w Bagdadzie wstąpił Abdullah al-Ma-mun,
syn słynnego pod dziś dzień kalifa Haruna aI-Raszyda. Był pierwszym, którego po greckich
uczonych zaciekawiła zagadka Wielkiej Piramidy: kazał wykuć sztolnię w jej masywie,
ponieważ pierwotne wejście było nie do znalezienia pod okładziną z polerowanych kamieni.
Ludzie al-Mamuna dotarli wprawdzie do wewnętrznego systemu korytarzy i komór, nie
znaleźli jednak żadnego śladu skarbów, jakich się spodziewali, ani też pochówku faraona.
Rozczarowało ich to, a gigantyczna budowla popadła w zapomnienie na kolejnych 500 lat. W
XIV w. w ciągu kilku zaledwie pokoleń Egipcjanie doszczętnie zdemontowali niemal
wszystkie wypolerowane kamienne bloki okładziny, używając ich do budowy swojej nowej
stolicy, zwanej eI-Kahirah - Kair, czyli "(Miasto) Zwycięskie". Tym samym piramida
Cheopsa straciła na atrakcyjności. Dopiero w 1 638 roku zjawił się uczony, który poświęcił
się jej badaniu - był to angielski matematyk i astronom John Greayes. Jako pierwszy
sumiennie obmierzył budowlę od zewnątrz i od wewnątrz, zastanawiając się nad sensem
giganta. Jego rozprawa przyciągnęła uwagę innych badaczy, m.in. Włocha Tito Liyio
Burattiniego, Ga-lileusza oraz samego Izaaka Newtona. Newton był zdania, że
budowniczowie piramidy posługiwali się dwoma miarami: "łokciem egipskim" długości
20,63 angielskich cali (52,40 cmii "łokciem świętym" liczącym 25 cali (63,5 cm). Naukową
ofensywę celem wyjaśnienia tajemnic piramidy za inicjował w 1798 roku 29-letni generał
Bona-parte. Przybył do Egiptu w drodze do Indii na czele armii liczącej 35 tysięcy ludzi i nie
mniej niż 1 75 uczonych. Jednym z najważniejszych badaczy towarzyszących Napoleonowi
był Francuz Edmć-Franęois Jomard. Dopiero jemu udało się w miarę dokładnie określić
wysokość Wielkiej Piramidy (144 m), zmierzyć kąt nachylenia (51~19"14") oraz wysokość
trójkątów ścian bocznych (184,722 m). Ta ostatnia miara wywołała naukową czujność
Jomarda. Wiedział on, że stara grecka miara, stadion, wynosiła 185 m oraz że stadion był
1/600 stopnia szerokości geograficznej. Jomard obliczył wartość stopnia szerokości
geograficznej dla miejsca, gdzie stoi Wielka Piramida, podzielił ją przez 600 i otrzymał wynik
184,712 m. Była to z dokładnością do jednego centymetra ta sama wartość, jaką dały
bezpośrednie pomiary budowli! Czy to przypadek, czy też starożytni Grecy, których
najważniejsi matematycy studiowali przecież w Egipcie, przejęli stamtąd jakaś znacznie
starszą jednostkę miary? To by jednak oznaczało, że już Egipcjanie znali wymiary Ziemi, co
dla archeologów było czymś niewyobrażalnym. Za Herodotem, który podał, że grecki stadion
to 400 łokci, Jomard obliczył, że miara łokcia stosowana przy budowie piramidy wynosiła
0,4618 m. Ze zdumiewającą dokładnością odpowiadało to długości współczesnego łokcia
egipskiego. Było także zgodne ze starogreckimi przekazami, jakoby długość podstawy
piramidy miała wynosić 500 łokci. 500 pomnożone przez 0,4618 m daje 230,9 m i właśnie
taki wynik dały przeprowadzone przez Jomarda pomiary. "Piramidowa" jednostka miary
Jomarda nie pokrywała się z wyliczonymi przez Newtona, niemniej wyniki Jomarda
zachęciły badaczy starożytności do dalszych badań. Wy-sunęli oni przypuszczenie, że
Komora Królewska - z jej pustym, pozbawionym wieka sarkofagiem - nie była grobowcem,
lecz ośrodkiem pomiarowym. "Sarkofag" zinterpretowano jako wzorzec jednostki
pojemności. Geodeci Napoleona odkryli też, że Wielka Piramida jest ustawiona precyzyjnie
względem stron świata. Wyprawa Napoleona dostarczyła naukowcom zgoła nieoczekiwanej
sensacji, jaką było znalezienie tzw. kamienia z Rosetty, mierzącej prawie 90 cm średnicy
diorytowej tarczy z trójjęzyczną inskrypcją. Na jej pod-stawie Jean-Franęois Champollion
zdołał odszyfrować staroegipskie hieroglify. A to zwiastowało dalsze postępy w badaniach
nad piramidami. Za naukowcami Napoleona przyszli kolejni "piramidolodzy", którzy w ciągu
ostatnich dwustu lat zdołali zebrać wiele ważnych dowodów i faktów. Za pewne i prawidłowe
uznaje się dzisiaj przede wszystkim ustalenie dokładnych wewnętrznych i zewnętrznych
wymiarów piramidy Cheopsa. Jednostką miary dawnych budowniczych był przypuszczalnie
"łokieć królewski" (52,36 cm), a teoretyczna długość boku piramidy miała wynosić 440 łokci
(230,38 m). Rzeczywiste pomiary różniły się od wyliczonych zaledwie o centymetry.
Piramida miała wysokość 280 łokci, czyli 146,6 m. Kąt nachylenia ścian wynosi 51~5023",
narożniki kwadratowej podstawy wykazują odchylenia od kąta prostego wynoszące zaledwie
2", 3 2" 333" oraz 33", odznaczają się zatem zaskakującą precyzją, która zdumiewa tym
bardziej, że lita skała pod piramidą wystaje poza jej obrys, uniemożliwiając pomiary po
przekątnej. Kolejnym mistrzowskim osiągnięciem jest dokładność w posadowieniu
fundamentu: maksymalne odchylenie między dwoma dowolnymi punktami podstawy wynosi
zaledwie 2,05 cm. Odchylenie od osi Pn-Pd wynosiło w chwili budowy 3 6". Wejście do
piramidy znajduje się po jej północnej stronie na wysokości dawnej 19. warstwy kamieni
licowania. Od tego miejsca biegnie szeroki na 1 "09 m i wysoki na 1 "20 m korytarz,
wchodzący na odcinku 34 m w głąb budowli, przy spadku 26~34"23", a potem dalsze 70 m w
tym samym kierunku, wykute w litej skale. Po 105,34 m korytarz przechodzi w poziomą
galerię, prowadzącą do komory wykutej w skale 30 m poniżej poziomu podstawy piramidy.
W odległości 28,2 1 m od wejścia do korytarza zstępującego od jego sklepienia odchodzi ku
górze pod kątem 26o2"30~~ odgałęzienie prowadzące z powrotem w głąb piramidy. Korytarz
ten leży dokładnie nad miejscem, poniżej którego korytarz zstępujący był w momencie
odkrycia zasypany. Jego przekrój na odcinku pierwszych 37,76 m odpowiada przekrojowi
korytarza zstępującego, następnie rozszerza się niespodziewanie w wielką, prowadzącą dalej
pod tym samym kątem w górę galerię, liczącą od 8,46 do 8,74 m wysokości. Mniej więcej
tam, gdzie zaczyna się galeria, mamy odgałęzień je poziomego korytarza prowadzącego do
samego środka piramidy, gdzie znajduje się tzw. komora królowej. I wreszcie od górnego
krańca Wielkiej Galerii zaczyna się krótki i niski, poziomy korytarz prowadzący do tzw.
Komory Królewskiej. Ostatnim znanym korytarzem jest dość nieregularna sztolnia
prowadząca od początku Wielkiej Galerii w dół i kończąca się w korytarzu zstępującym, tuż
przed jego najniższym punktem. Z komory królewskiej wychodzą dwa wąskie szyby
wentylacyjne, biegnące ukosem ku północnej i południowej ścianie piramidy. Jeśli idzie o
technikę budowlaną zastosowaną przy wznoszeniu Wielkiej Piramidy, skazani jesteśmy
wyłącz-nie na przypuszczenia. Wiadomo, że bloki niezbyt twardego wapienia numulitowego
tworzące rdzeń piramidy sprowadzono z pobliskich gór Mokattam po drugiej stronie Nilu,
twardy wapień na oblicowania - ze Środkowego Egiptu, ważące zaś niekiedy do 70 ton
granitowe bloki otaczające komorą królewską pochodzą z leżących 500 km w górę Nilu
kamieniołomów w Asuanie. 2,3 mln kamiennych bloków o masie 2,5 t każdy
przetransportowano drogą wodną w pobliże Gizy. Stamtąd najprawdopodobniej przeciągano
je na plac budowy po specjalnie w tym celu skonstruowanej rampie z potężnych, gładzonych
kamieni ciosowych. W jaki sposób ciężkie bloki podnoszono w górę po ścianach piramidy,
nadal pozostaje przedmiotem sporów. Jest bardzo prawdopodobne, że wykorzystywano w
tym celu rampy, które potem zostały zdemontowane. Jednak jak te rampy przebiegały - czy w
linii prostej od zewnątrz, ukośnie przez wnętrze piramidy, czy też spiralnie wokół jej środka -
pozostaje całkowicie niewyjaśnione. Wśród poważnych badaczy piramid są zarówno
archeolodzy, opierający się w swoich objaśnieniach na przesłankach kultowych, religijnych i
temu podobnych, jak i przyrodoznawcy próbujący przedstawić ścisłe wyliczenia i trzeźwe,
naukowe poglądy co do celu, w jakim piramidy powstały. Nierzadko jedni i drudzy określają
siebie nawzajem mianem "piramidiotów", a dzieje się tak przypuszczalnie z dwóch powodów:
Po pierwsze zbyt wielu hochsztaplerów budujących teorie na temat tajemniczych, dawnych
społeczeństw o wysoko rozwiniętej technologii, czy też wręcz o ingerencji bogów-
astronautów, posługuje się wynikami otrzymanymi przez przyrodnicze nauki ścisłe, po drugie
zaś archeolodzy najczęściej nie dysponują wiedzą matematyczną i ścisłą, która pozwoliłaby
im docenić, jak wielkie znaczenie dla dyskusji na temat przypadkowych bądź zamierzonych
geometrycznych prawidłowości piramid mają komputerowe obliczenia oparte na rachunku
prawdopodobieństwa. Toteż większość archeologów poprzestaje na lapidarnym stwierdzeniu,
że piramidy były monumentalnymi grobowcami oraz/lub miejscami kultu. W ten sposób
próbują oni w zasadzie interpretować wszystkie wielkie prehistoryczne i protohistoryczne
budowle, jak, powiedzmy, Stonehenge i setki innych kręgów megalitycznych, aleje
menhirów, tajemnicze nuragi ("wieże cyklopów") na Sardynii, czy talajoty na Balearach.
Tymczasem w przypadku większości tych budowli przedstawicielom nauk ścisłych udało się
wykazać, że mamy do czynienia z obserwatoriami astronomicznymi i kamiennymi
kalendarzami. To, że nasi praprzodkowie całej Europie, na Bliskim Wschodzie i w Indiach
już 4-5 tysięcy lat temu dysponowali solidną wiedzą astronomiczną i geometryczną, jest
dzisiaj bezspornie dowiedzione. Astronomowie i matematycy zgadzają się co do tego, że
także piramida Cheopsa była starożytnym ośrodkiem technik pomiarowych i obserwacji
nieba. Nie przeczą, że być może spełniała też rolę grobowca faraona; na przykład i dzisiaj
chowa się niekiedy ważne osobistości w budynkach o wielkim znaczeniu. Pewne jest, że
budowniczowie piramid znali zależności określane dzis jako twierdzenie Pitagorasa, że
dysponowali doskonałą wiedzą trygonometryczną i nieobca im była liczba pi. Kwadrat
wysokości piramidy Cheopsa pomnożony przez wartość pi daje w rezultacie jej obwód
mierzony u podstawy. Liczba pi pojawia się też w jednym egipskich papirusów z roku 1 700
p. Chr. Pod koniec drugiego stulecia p. Chr. grecki filozof Agatharchides z Knidos, działający
na dworze egipskie-go króla, podał? że wysokość trójkątów stanowiących ściany Wielkiej
Piramidy wynosi jedną dziesiątą minuty kątowej stopnia szerokości geograficznej.
Wielokrotnie dokładnie wymierzona wysokość bocznej ściany Wielkiej Piramidy wynosi
184,722 m, co daje minutę kątową o długości 1 847 metrów. Francuski uczony Jomard
towarzyszący Napoleonowi obliczył, że wartość ta odpowiada szerokości geograficznej
wynoszącej 2740. Nie wiedział jednak, że najstarszy - za czasów Napoleona jeszcze nie
odkryty - egipski ośrodek pomiarowy w Tell el-Amarna leżał właśnie na szerokości 27O40~!
Co więcej; jedna ze znalezionych tam inskrypcji podaje, że średnia odległość stopnia
szerokości geograficznej między równikiem a biegunem wynosi Ścisła wiedza matematyczna
4000 lat p. Ch. 240 715 łokci, czyli 111 1 36,7 m, przy czym jednostką nie jest tutaj łokieć
królewski, lecz tzw. predynastyczny lub geograficzny. Według współczesnych nam obliczeń
odległość ta wynosi 1111 34.1 m. Nie ulega zatem wątpliwości, że starożytni Egipcjanie
potrafili dokładnie obliczyć kształt Ziemi. W tym kontekście zdumiewająca zgodność
wymiarów Wielkiej Piramidy z wielkościami geograficznymi wydaje się czymś więcej niż
tylko dziełem przypadku: podwojony obwód jej kwadratowej podstawy wynosi według
jednych pomiarów 1843, według innych 1842,9 m. Współ-czesne pomiary minuty kątowej
mierzonej na równiku dają wartość 1 842,9 m! Jeśli zatem ten wymiar Wielkiej Piramidy
zinterpretujemy jako pomniejszone odbicie równika, uzyskamy też wyjaśnienie, dlaczego
podwojona wysokość piramidy pomnożona przez liczbę pi równa się obwodowi piramidy
przy podstawie. Ta sama zależność dotyczy przecież północnej półkuli Ziemi. Jej podwojony
promień pomnożony przez pi daje długość równika. Wielka Piramida byłaby zatem
przedstawieniem północnej ziemskiej półkuli. Dlaczego jednak równik wyobrażono za
pomocą kwadratu, a nie okręgu? Niektórzy geodeci i kartografowie są zdania, że dzięki temu
każdy z trójkątnych boków piramidy odpowiada kwadrantowi powierzchni północnej półkuli
i że stanowiło to podstawę staroegipskiej siatki kartograficznej, która podobnie jak później
mapy Merkatora i innych przedstawiała rzut kulistej powierzchni Ziemi na płaszczyznę.
Geograficzne odniesienia wymiarów Wielkiej Piramidy pozwoliły wykryć istnienie dalszych
współzależności. Łokieć królewski, który przypuszczalnie stanowił jednostkę miary
stosowaną przy budowie tej piramidy, poprzedzony był miarą starszą, tzw. łokciem
geograficznym. W tej jednostce długość boku podstawy Wielkiej Piramidy wynosi 500 łokci.
Agatharchides, powołując się na staroegipskie źródła, podał, że długość tego boku odpowiada
dokładnie ósmej części minuty kątowej na równiku. Daje to obwód Ziemi wynoszący 86 400
000 łokci. Dzień ma 86 400 sekund, a więc prędkość obrotu Ziemi mierzona na równiku
wynosi 1000 łokci geograficznych mierzonych na równiku na godzinę. Łokieć ten odpowiada
zatem 1/1000 sekundy. Równolegle z łokciem geograficznym stosowano także egipską stopę,
wynoszącą 0,308 m. Jeśli odnieść to do obwodu Ziemi, odpowiada ona 1/100 sekundy
kątowej. Podobnie jak metr, który pierwotnie definiowano jako 1/40 000 obwodu Ziemi, tak i
staroegipskie jednostki długości wywodzą się z wymiarów naszego globu. Egipcjanie mogli
obliczyć wymiary i prędkość obrotu Ziemi tylko na podstawie obserwacji astronomicznych.
Skoro jednak dysponowali takimi umiejętnościami, pozwala to wnioskować o sposobie
budowy Wielkiej Piramidy. Zwraca uwagę fakt, że korytarz zstępujący, liczący 106,68 m
długości, wykonany został tak precyzyjnie, że odchylenie od idealnej płaszczyzny dla ścian
bocznych w żadnym miejscu nie jest większe niż 6,3 mm, a dla stropu - 2,5 mm. W pobliżu
wejścia odchylenie to wynosi nawet mniej niż 0,5 mm. W przypadku korytarza, przez który
raz tylko przejść miała procesja z ciałem zmarłego, taka precyzja nie ma uzasadnienia, na
pewno natomiast jest ona niezbędna w układzie mającym zastosowanie do wykonywania
pomiarów i obserwacji. Do czego to miało służyć? Obliczenia astronomiczne wykazały, że w
czasie, gdy budowano Wielką Piramidę, z 300 szerokości geograficznej, na którym znajduje
się piramida Cheopsa, można było obserwować w pobliżu bieguna niebieskiego gwiazdę
Alpha Draconis na wysokości mniej więcej 2601 7". A taka jest właśnie średnia wartość kąta
nachylenia korytarzy zstępującego (2 6o34~) wstępującego (2602P). Przyjmując, że najpierw
kuto w litej skale podłoża piramidy korytarz zstępujący, można go było na pod-stawie stałych
obserwacji astronomicznych bardzo precyzyjnie przeprowadzić wzdłuż osi północ-południe.
Os Wielkiej Piramidy była zatem ustalona. Kiedy stawiano właściwą budowlę, os tę
zachowano dbając, by prowadzony teraz nad ziemią, w masywie piramidy, korytarz do-szedł
do jej bocznej ściany zewnętrznej tworząc wejście. Na kolejnym etapie budowy musiano już
w inny sposób dokonywać pomiarów orientacyjnych, do czego zdaniem astronomów - służyć
miał korytarz wstępujący. Poniżej miejsca, gdzie odchodzi on od korytarza zstępującego, ten
ostatni zasypano szczególnie twardym I nie przepuszczającym wody gruzem. Następnie na
miejsce odgałęzienia nalano wody, w której powierzchni odbijała się teraz gwiazda Alfa
Draconis, tak że można ją było precyzyjnie obserwować z coraz bardziej wydłużającej się w
trakcie budowy Wielkiej Galerii. Metoda obserwacji odbicia gwiazdy daje też nadzwyczaj
precyzyjną podstawę do pomiaru czasu: pozwala ustalić z dokładnością do ułamka sekundy
moment przejścia gwiazdy nad równikiem. Po dzis dzień obserwatorium astronomiczne
amerykańskiej floty wojennej w Waszyngtonie pracuje opierając się na tej zasadzie; w tym
wypadku wykorzystuje się odbicie światła gwiazdy na powierzchni rtęci. Jeśli przyjąć, że tę
właśnie metodę konstrukcyjną za-stosowano przy budowie Wielkiej Piramidy, to zarówno
komora królewska, jak i tzw. komora królowej, zaczynają mieć sens jako pomieszczenia do
pracy, Wielka Galeria natomiast - jako miejsce prowadzenia obserwacji. Płyty zamykające
strop Wielkiej Galerii dawały się pojedynczo zdejmować. Jeśli wykorzystywano Wielką
Galerię do obserwacji astronomicznych przed podciągnięciem piramidy powyżej komory
królewskiej, to obserwatorzy rozmieszczeni w tej sztolni oraz na narożnikach nie
dokończonej budowli mogli sporządzić bardzo dokładną mapę całego widocznego obszaru
nieba. Nie wystarczy nam miejsca, by przytoczyć i zanalizować tutaj wszystkie brane pod
uwagę przez współczesnych uczonych astronomiczne funkcje Wielkiej Piramidy.
Szczegółową informację musimy zatem zastąpić krótkim ich wyliczeniem. Kształt i szczegóły
konstrukcyjne Wielkiej Piramidy nadawały się m.in. do tego, by ściśle określić długość roku
zwrotnikowego na 365,2422 doby oraz roku gwiazdowego na 365,2564 doby, co wyjaśnia,
dlaczego w kalendarzu egipskim rok miał 365 dni z rokiem przestępnym co cztery lata.
Wydaje się też, że Wielka Piramida mogła być wykorzystywana jako kalendarz i zegar
słoneczny. Podczas równo- nocy jesiennej, w porze dnia, gdy słońce osiąga najwyższy punkt
na niebie, Wielka Piramida rzuca cień na rozciągającą się przed nią wielką północną terasę.
Aż do chwili prze-silenia zimowego cień ten z każdym dniem wydłuża się co-raz bardziej i
temu przyrostowi długości odpowiada długość kolejnych, kamiennych płyt terasy. W ten
sposób Piramida spełnia rolę nadzwyczaj precyzyjnego kalendarza. W po-przednim rozdziale
była już mowa o podobnych budowlach służących ustalaniu kalendarza, które istniały w
prehistorycznych czasach na Wyspach Brytyjskich. Jest jeszcze jedna funkcja, jaką spełniać
mogła Wielka Piramida, a mianowicie jako punkt orientacyjny w pomiarach geodezyjnych
kraju. Ponieważ była widoczna z bardzo daleka, można było wykorzystywać jej wierzchołek
jako punkt odniesienia przy pomiarach. Archeolodzy znają służące do tego przyrządy
miernicze pochodzące ze starożytnego Egiptu. Egipski tekst z 3. tysiąclecia p. Chr. podaje, że
królestwo rozciągało się (w przeliczeniu) na 831 240 m. Nowoczesne pomiary wykazały 831
002 m. Z tego samego tekstu można się dowiedzieć, że średnia długość stopnia szerokości
geograficznej dla Egiptu wynosi 11 O 832 m. W rzeczywistości jest to 110 800 m. Starożytni
Egipcjanie dyspo- Kalendarz i zegar słoneczny oraz punkt dysponowali zatem
umiejętnościami prowadzenia dokładnych pomiarów geodezyjnych. W tym kontekście bardzo
interesująco brzmi wiadomość, że wierzchołek Wielkiej Piramidy leży niemal dokładnie na
30~" szerokości geograficznej (30006~) oraz że liczne budowle w kształcie piramidy na
obszarze Egiptu oddalone są od siebie o ok. 110 km, czyli mniej więcej o jeden stopień
szerokości geograficznej. Archeologii nie udało się jeszcze rozwiązać wszystkich zagadek
Wielkiej Piramidy. Jedno jest jednak pewne: jeśli ktoś z centymetrową dokładnością wznosi
budowlę z tak ogromnych mas kamieni, i w dodatku robi to w miejscu istotnym z punktu
widzenia obserwacji astronomicznych, na pewno nie przyświecały mu cele czysto kultowe,
lecz raczej naukowe. Niektóre z tych celów dają się wyjaśnić, ale wiele kwestii pozostaje
otwartych. Badacze piramid nie poddają się. Jakiś czas temu na przykład francuscy
archeolodzy przystąpili do sondowania potężnej budowli, aby odkryć ewentualne dalsze
korytarze i komory. Amerykańscy naukowcy z kolei zmierzyli promieniowanie kosmiczne
przenikające masyw Wielkiej Piramidy, aby wykryć różnice gęstości budowli, co mogłoby
pomóc w lokalizacji nowych pustych komór. Być może wkrótce uda się odsłonić kolejne
sekrety tajemniczej budowli.