Millionaire Husband

Leanne Banks

Pokochać milionera

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jeszcze jeden dzień, i jeszcze sto tysięcy dolarów. Gdyby nie

dokuczliwy ból żołądka, Justin Langdon czułby się zupełnie zadowolony,

wchodząc po schodach wiodących do szkoły podstawowej w St. Albans.

„Kronika St. Albans" nie na darmo nazywała go miejscowym asem gry na

giełdzie. Zażywając dwie tabletki środka na niestrawność, Justin pomyślał,

że giełda papierów wartościowych to wspaniała sprawa, bo przy odrobinie

sprytu można na niej zarobić forsę zarówno wtedy, gdy akcje idą w górę,

jak i wtedy, gdy idą w dół. Jego zdaniem, obie okazje były równie dobre.

Pożegnawszy się przed laty z miejscowym domem opieki dla

chłopców, w którym spędził dzieciństwo, Justin zaczął pracować i każdego

odłożonego centa inwestował na giełdzie. Opłaciły mu się sowicie

wyrzeczenia, kiedy skąpił sobie wszystkiego i odżywiał się prawie

wyłącznie fasolką z puszki. Teraz był multimilionerem i mógłby dać

głowę, że już nigdy w życiu nie weźmie do ust tej przeklętej fasolki.

Jeśli czasami coś mu się nie udawało, to nie zaprzątał sobie tym

przesadnie głowy. Było, minęło.

Ostatnio dwaj kumple z domu opieki dla chłopców, którym też

świetnie się powiodło w interesach, namówili go, by przyłączył się do nich

i został członkiem tajnej fundacji charytatywnej, Klubu Milionerów, dzięki

której kwoty wyasygnowane na cele dobroczynne można było odpisywać

od podatków.

Justin wciąż nie był do końca przekonany, czy dobrze robi,

wstępując do Klubu, ale postanowił spełnić swój obowiązek. Ruszył

korytarzem starego budynku w stronę, skąd dobiegały głosy małych dzieci.

R S

Przyszedł tu, aby przyjrzeć się, jak funkcjonuje program pozalekcyjnych

zajęć dla dzieci z zerówki. Na podstawie jego opinii Klub Milionerów miał

potem zdecydować, jaką darowiznę warto przeznaczyć na ten cel.

Masując sobie lekko bolący żołądek, Justin skręcił w boczny,

korytarz i zajrzał do klasy, z której dochodziła wrzawa. Zgrabna młoda

kobieta o bujnych, rudych włosach, w bluzce ozdobionej wielką czerwoną

literą ,,j", dyrygowała chórem dzieci, recytujących słowa zaczynające się

na tę literę. Czyżby to właśnie była nauczycielka, Amy Monroe? Gestami i

tanecznymi ruchami zachęcała dzieci, by głośno powtarzały słowa

zaczynające się na , j". Promieniowała energią i entuzjazmem.

- Japonia, jodła, jajko, jaśmin!

Justin zmarszczył brwi, czując znów silny ból w żołądku. Może to z

powodu tego hałasu, pomyślał, ale musiał jednocześnie przyznać, że

metoda nauczania panny Monroe jest bardzo skuteczna. O mały włos sam

nie dołączył do chóru maluchów.

Amy spostrzegła go i pokiwała ręką.

- Proszę wejść i przyłączyć się do nas! - zawołała, po czym z

uśmiechem zapytała dzieci:

- Na jaką literę zaczyna się słowo: jabłko?

- Na jot! - wykrzyknęły chórem.

Justin wszedł do klasy i z ulgą opadł na krzesło, na którym z trudem

się zmieścił. Żołądek dokuczał mu dotkliwiej niż zwykle, ale starał się o

tym zapomnieć. Ból z pewnością przejdzie, kiedy tylko ustanie ten

piekielny harmider.

Justin lubił dzieci. Z dawnych lat zapamiętał sobie jednak, że żona,

była żona i dzieci potrafią bez litości wyczyścić człowiekowi konto w

banku. Lekcji tej uczył się boleśnie każdego miesiąca, kiedy po rozwodzie

R S

jego matka podejmowała w banku alimenty, które płacił ojciec Justina, po

czym gnała do sklepów i wydawała wszystko co do centa. A nawet więcej

niż wszystko, tak że wreszcie trzeba było przenieść chłopca do domu

opieki. Justin poprzysiągł sobie, że nigdy w życiu nie postawi siebie lub

kogoś z bliskich w podobnej sytuacji. I dlatego nie zamierzał się żenić ani

mieć dzieci.

Po chwili jego wzrok znowu przyciągnęła wyjątkowo zgrabna

sylwetka Amy Monroe. To fakt, że ani mu w głowie się żenić, ale może

mógłby od czasu do czasu umówić się na randkę z jakąś kobietą, pomyślał,

i przypomniał sobie, jak jego dobry przyjaciel Michael radził mu, by od-

rywał się czasami od komputera i wychodził się zabawić.

- Do zobaczenia w czwartek - powiedziała tymczasem nauczycielka,

odprawiając swoich podopiecznych. - Następnym razem będziemy

poznawać literę „k".

Kiedy dzieci wybiegły pędem na korytarz, w klasie zapadła cisza jak

makiem zasiał. Justin podniósł się ze swego krzesełka i spojrzał Amy w

oczy.

- Wiem, że nazywa się pani Amy Monroe i że koordynuje pani

specjalny program dla dzieci z zerówki - odezwał się.

- A pan nazywa się Justin Langdon - skinęła głową Amy. -

Uprzedzono mnie, że może pan do nas wpaść, ale właściwie nie wiem, o

co chodzi. Czy zamierza pan zapisać dziecko na zajęcia?

- Nie, nic z tych rzeczy. Po prostu chciałbym się zorientować, na

czym polega ten program. Muszę trochę więcej się o nim dowiedzieć. Czy

da się pani zaprosić dziś wieczorem na kolację?

Amy pomyślała, że chętnie przyjęłaby jego zaproszenie, ale

postanowiła nie dać się skusić. A także zignorować fakt, że inteligentne

R S

spojrzenie Langdona wzbudziło jej zainteresowanie, pociągały ją rysy jego

twarzy i zarys zmysłowych ust. Nakazała sobie nie myśleć o tym, że jego

szerokie ramiona znamionują siłę i opiekuńczość. Musiała po prostu

wszystko to odrzucić. Chociaż nie umiała sobie nawet przypomnieć, kiedy

ostatnio jadła kolację z przystojnym, inteligentnym mężczyzną, świetnie

wiedziała, że w jej życiu nie ma miejsca na randki.

- Przykro mi, ale dzisiaj nie mogę.

- To może jutro?

- Jutro też nie. Właściwie to odpadają wszystkie wieczory do końca

roku.

- Ale dlaczego? - zapytał z niedowierzaniem.

- Z trzech powodów - odparła, chcąc raz na zawsze uciąć rozmowy

na ten temat. - Mają lat pięć, trzy i trzy. Moje dzieci. - Nie wyjaśniła mu,

że kiedy przed ośmioma tygodniami zginęli w wypadku jej siostra i

szwagier, ich dzieci - Emily, Jeremy i Nick - stały się jej podopiecznymi.

- Ma pani trójkę dzieci? - zdziwił się. - Ale nie widzę na palcu

obrączki...

- Ach, nie jestem mężatką. I nigdy nie byłam.

- Teraz już rozumiem, dlaczego jest pani taka zajęta - rzucił Justin,

masując bolący żołądek z wyrazem roztargnienia na twarzy. - Czy jest tu

może toaleta? - zapytał nieoczekiwanie.

- Oczywiście, tuż za tymi drzwiami - powiedziała Amy, wskazując

wyjście w głębi pokoju. - Czy pan się dobrze czuje? - zagadnęła,

zaniepokojona wyrazem jego twarzy.

Justin mruknął coś pod nosem i ruszył we wskazanym kierunku.

Amy zmarszczyła brwi. Wielu mężczyzn po prostu czuje się

nieswojo wśród dzieci, ale nie spodziewała się, że mogą one doprowadzić

R S

kogoś do mdłości. Wzruszyła ramionami i szybko uporządkowała klasę

przed wyjściem. Słysząc po chwili przytłumiony dźwięk, jakby

kaszlnięcie, podeszła do drzwi i zapukała.

- Justin, dobrze się czujesz?

W odpowiedzi usłyszała kaszlnięcie.

- Czy mogę wejść?

- Tak, ale...

Gdy otworzyła drzwi, natychmiast uderzyła ją bladość jego twarzy.

W ręku trzymał poplamiony krwią papierowy ręcznik.

- Krwotok z nosa? - zapytała.

- Nie, kasłałem i...

Amy nie wiedziała, co mu dolega, ale od razu się zorientowała, że

coś jest nie w porządku.

- Musimy pojechać do szpitala - oznajmiła.

Justin zaprotestował, ale wkrótce poczuł, że znów musi zakasłać. Ze

wszystkich sił starał się powstrzymać i opanować wrażenie, jakby głowę

spowiła mu gęsta mgła. W krótkich chwilach przytomności widział, jak

Amy niczym kierowca rajdowy prowadzi swojego volkswagena garbusa i

w sposób, który zupełnie nie przystoi nauczycielce, klnie na kierowców,

zanadto jej zdaniem opieszałych.

Justin wstrzymał na chwilę oddech, gdy złapał go znowu atak

palącego bólu. Kątem oka zauważył, że Amy zerka na niego z niepokojem.

- Oddychaj - przykazała mu. - Jesteś zanadto spięty i wtedy boli cię

jeszcze bardziej. To jest trochę tak jak z porodem. Kiedy oddychasz,

łatwiej ci znieść ból.

R S

- Z pewnością wiesz, co mówisz - odparł i z wysiłkiem wciągnął

powietrze. Miał wrażenie, że powieki uciska mu jakiś wielki ciężar. Gdyby

tylko mógł choć przez chwilę odpocząć...

- Justin! Obudź się!

- Co takiego? - wyszeptał, krzywiąc się z bólu, ale nie otwierając

oczu.

- Dojeżdżamy do szpitala.

Nigdy w życiu nie czuł się tak bardzo zmęczony. Otworzył usta,

żeby podziękować Amy, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu.

Gdy samochód zatrzymał się z piskiem hamulców, posłyszał wokół

siebie głosy.

- Pluje krwią - wyjaśniła Amy. - Mam wrażenie, że go boli żołądek.

- To może być wrzód żołądka - odezwał się męski głos. - Chyba

pójdzie na stół.

Justin znowu usiłował protestować, ale bez rezultatu. Całą energię

skupił na tym, by otworzyć oczy, i gdy mu się to w końcu udało, napotkał

pełen niepokoju wzrok Amy.

- Dzięku... - zdołał wyszeptać, zanim położyła mu palec na ustach i

potrząsnęła głową.

- Nie marnuj sił. I nie zapomnij głęboko oddychać - powiedziała,

musnąwszy wargami jego policzek.

Justin czuł, jak wiozą go chodnikiem i dalej przez drzwi szpitala. Ból

stał się nieznośny, więc przestał już z nim walczyć i przymknął oczy.

Ogarnęła go ciemność. Zdążył jeszcze usłyszeć, że jakaś kobieta kazała go

szybko zawieźć na ostry dyżur chirurgiczny. Potem nie słyszał już nic.

R S

Oczyma wyobraźni ujrzał swoich dobrych przyjaciół, Michaela i

Dylana. Obaj ze smutnymi minami stali nad jego łóżkiem i kiwali

głowami.

- Taki młody człowiek - westchnął Michael.

- Jaka szkoda - dodał Dylan. - Pomyśl tylko, całe życie tylko

pracował i martwił się o szmal.

- I nigdy mu się to nie udało - rzekła ze smutkiem Kate, żona

Michaela, biorąc męża za rękę. - Chyba był tego blisko, ale niestety...

Blisko czego? - zdumiał się Justin.

- Aż trudno uwierzyć, że nie napisał testamentu. Wściekłby się,

gdyby wiedział, że lwią część jego majątku może zagarnąć rząd.

Testamentu! Justin poczuł, jak ogarnia go panika. Nie sporządził

dotąd testamentu, bo zawsze uważał, że ma jeszcze mnóstwo czasu. Oblał

go zimny pot. Czyżby już nie żył?

- Żałuję, że go to ominęło - powiedziała Kate, ocierając łzę z

policzka. - Naprawdę wielka szkoda. To musi być straszne, pod sam

koniec zdać sobie sprawę, że się zmarnowało życie. Że się nigdy nikogo

nie kochało. Wielka szkoda - powtórzyła z naciskiem a zarazem z żalem,

przytulając się do Michaela.

Justin wciąż zastanawiał się, czy jeszcze żyje, czy też nie.

Przypominał sobie różne rzeczy, które zamierzał zrobić, ale dopiero

później, znacznie później. Najgorsze było jednak przygniatające poczucie

niewyobrażalnej pustki. Znowu ogarnął go paniczny lęk. Czyżby

rzeczywiście zmarnował życie? Zajmował się wyłącznie pomnażaniem i

zabezpieczaniem swego majątku i nie dostrzegał niczego i nikogo wokół

siebie? Czy dzięki niemu świat stał się lepszy? Poczuł, jak pochłania go

fala żalu na myśl o tym, ile powinien był zrobić.

R S

Panie Boże, jeśli mnie słyszysz, proszę Cię, wybacz mi. Wszystko

schrzaniłem. Gdybyś mi tylko dał jeszcze jedną szansę...

Idiotyczny pomysł, pomyślał. A cóż takiego ten Justin zrobił, żeby

na nią zasłużyć? A może Bóg da mi jeszcze jedną szansę...

Z wielkim trudem otworzył powieki, które ciążyły mu jak ołów.

- Chyba się budzi - odezwał się znajomy głos.

- Hej, Justin, witaj w krainie żywych - zagadnął inny znajomy głos.

Justin zamrugał powiekami i ujrzał przed sobą twarze stojących przy

łóżku dwóch przyjaciół, Michaela Hawkinsa i Dylana Barrowsa.

- Ależ nam napędziłeś stracha - powiedział Michael z troską w

głosie.

Justin pomyślał w tym momencie, że Michael bardzo się zmienił na

korzyść, odkąd się ożenił i został ojcem.

- Wiem, że nie bardzo ci się chciało zająć tą sprawą

programu dla dzieci z zerówki - wtrącił Dylan - ale czy to możliwe,

żebyś od wizytacji wolał operację?

Justin miał ochotę się zaśmiać, ale przeszkodził mu ostry ból w boku.

- Litości, Dylan - zdołał wykrztusić.

- Wyglądasz, jakby przejechała cię ciężarówka - dodał Dylan i

pokręcił głową.

- Wielkie dzięki - odparł z przekąsem Justin.

- Dobra - powiedział Dylan. - Dosyć tego. Naprawdę, stary, musisz

bardziej na siebie uważać. Nie chcę, żeby ci się coś stało. Fajny z ciebie

gość, chociaż takie skąpiradło.

- No, może nie dość fajny - mruknął pod nosem Justin.

R S

- Teraz niestety muszę lecieć, w zeszłym tygodniu wykupiłem bilet

na ten lot czarterowy - oznajmił z żalem Dylan. - Ale przynajmniej będę

miał spokojną głowę, wiedząc, że się wykaraskasz.

- Czarter do Rio czy do Paryża? - zaciekawił się Justin. Dylan wciąż

gdzieś podróżował. Czasami można było odnieść wrażenie, że chce uciec

od samego siebie.

- Na Wyspy Karaibskie. Weekend w Belize.

- Blondynka czy brunetka? - zagadnął Justin.

- Tym razem ani jedno, ani drugie. Zaprosiłem Alisę Jennings, ale mi

dała kosza. Już trzeci raz w tym miesiącu. Mówi się trudno, będę łowił

ryby i muszę sobie to i owo przemyśleć. No, na mnie pora - powiedział,

zerkając na złoty zegarek. - Trzymajcie się, chłopaki.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Justin spojrzał z

niedowierzaniem na Michaela.

- Dylan? Musi sobie to i owo przemyśleć?

- No wiesz, on ma fioła na punkcie Alisy.

- A ja sądziłem, że do niego zawsze ustawia się długa kolejka kobiet.

- Sądzę, że między nim i Alisą było więcej, niż Dylan gotów jest

przyznać. Ale ty pewnie chciałbyś się już zdrzemnąć, więc sobie pójdę...

- Posłuchaj... - odezwał się z wahaniem Justin. - Mam wrażenie, że...

mogłem wykorkować.

- Tak to wyglądało - przyznał Michael.

- Wiesz, myślałem o tysiącu rzeczy, których dotąd nie zrobiłem.

- Na przykład, nie poleciałeś do Belize? - uśmiechnął się Michael.

- Nie - potrząsnął głową Justin. - Myślałem o naprawdę ważnych

sprawach. Na przykład, wydaje mi się, że ty żyjesz w harmonii. Jak ty to

robisz?

R S

- Och, to nic trudnego. Po prostu mam Kate i naszą małą. Wiem, że

mogę stracić wszystko i wszystkich, ale Kate pozostanie przy mnie. Poza

tym cieszy mnie nasza wspólna działalność - powiedział i zaśmiał się

cicho. - Kate uważa, że wszyscy trzej czujemy się trochę jak naciągacze z

powodu forsy, jaką zarobiliśmy. Dzięki temu, że część pieniędzy oddaję na

zbożne cele, czuję się mniejszym naciągaczem. Ale teraz - Michael

spojrzał uważnie na Justina - powinieneś odpocząć. Wszystko będzie

dobrze.

Po wyjściu przyjaciela, zapadając w sen, Justin próbował sobie

wyobrazić, że gdyby był mężem i ojcem, to miałby wrażenie, że jego życie

ma sens, ale nie bardzo mu się to udawało.

Trzy tygodnie później, już we własnym domu, Justin wciąż czuł, że

coś go nęka, ale to coś nie miało nic wspólnego z wrzodem żołądka.

Ponieważ chciał podziękować Amy Monroe za to, że go zawiozła do

szpitala, odszukał jej adres i po zamknięciu giełdy pojechał odwiedzić ją w

domu. Zaparkował samochód za jej volkswagenem. Rozglądając się po

okolicy, spostrzegł duży jednopiętrowy dom, okolony dębami i płaczącymi

wierzbami, który wyglądał na nieco starszy niż inne. W pobliżu bawiła się

spora gromadka dzieci.

Wyjął z samochodu bukiet herbacianych róż, wszedł po schodach na

ganek i nacisnął dzwonek. Zaraz potem przez szybę wyjrzała dziewczynka

ze sterczącymi warkoczykami i zlustrowała go spojrzeniem.

- Jakiś pan stoi za drzwiami! - zawołała głośno.

W tym momencie dwójka maluchów z tupotem podbiegła do drzwi i

zaczęła mu się przyglądać. Jeden z chłopców wsadził palec do ust.

Bliźniaki, pomyślał Justin, wdzięczny jak zawsze, że ojcostwo nie jest

sensem jego życia.

R S

Po chwili przy drzwiach pojawiła się Amy, ubrana w szorty, które

odsłaniały jej długie, zgrabne nogi. Ciepłym gestem przygarnęła do siebie

malców, po czym ze zdziwieniem spojrzała na Justina stojącego z

bukietem róż w ręku. Napotkawszy jego wzrok, uśmiechnęła się.

Justin poczuł, jak niespodzianie drgnęło mu serce. Amy otworzyła

drzwi i powiedziała:

- Wejdź, proszę. Dzwoniłam kilka razy do szpitala, żeby się

dowiedzieć, czy udało ci się przeżyć moją szaloną jazdę. Jak się czujesz?

Czy to był wrzód żołądka?

- Czuję się znacznie lepiej - odparł, potakując głową.

- Tak, to był wrzód żołądka. Po operacji podawali mi antybiotyki.

Był zażenowany, kiedy w szpitalu mu powiedziano, że gdyby

bardziej dbał o siebie i zażywał odpowiednie leki, mógłby uniknąć

operacji.

- Mężczyźni nie lubią chodzić do lekarza, prawda?

- zagadnęła Amy.

- W każdym razie nie lubi ten, którego widzisz przed sobą - odrzekł,

podając jej kwiaty. - To dla ciebie. Z podziękowaniem, że uratowałaś mi

życie.

Róże były tylko drobnym gestem z jego strony i Justin nie zamierzał

na nich poprzestać. Obiecał sobie, że przyjdzie z pomocą finansową Amy i

jej programowi zajęć dla przedszkolaków.

- Nie ma za co - uśmiechnęła się i przyjęła od niego kwiaty.

Oba szkraby obejmowały ją za nogi. Justin świetnie rozumiał,

dlaczego pragną jej bliskości. Amy promieniowała optymizmem, kobiecą

siłą i opiekuńczością - te cechy pociągają wszystkich chłopców, małych i

R S

dużych - a także zmysłowością, przywodzącą na myśl kuszące, egzotyczne

perfumy.

- Ach, zapomniałam o dobrym wychowaniu - powiedziała,

spoglądając na główki chłopców. - Justinie, pozwól, że ci przedstawię

moje dzieciaki. Oto Jeremy, Nick i Emily. Powąchajcie, chłopcy, jak

cudnie pachną te przepiękne róże. A ty, kochanie - zwróciła się do

dziewczynki - czy mogłabyś tu przynieść wazon z wodą? Znajdziesz go

pod zlewem w kuchni. Kolacja już prawie gotowa - dodała - biegnijcie

myć ręce.

- Ja pierwszy! - zawołał Nick.

- Nie, ja pierwszy! - odkrzyknął Jeremy.

- Kurczak z knedlami to ich ulubione danie - wyjaśniła Amy. - Coś

na pocieszenie. Robimy dużo rzeczy na pocieszenie, odkąd zginęła moja

siostra i jej mąż.

- To się stało niedawno? - zapytał Justin, marszcząc brwi.

- Tak. - Amy pokiwała głową ze smutkiem w brązowych oczach. -

Dzieciaki tego samego dnia straciły oboje rodziców. Zginęli w wypadku

samochodowym.

- Więc to nie są twoje dzieci?

- Teraz są moje - odrzekła z naciskiem. - I zostaną ze mną bez

względu na to, co pewna kobieta z opieki społecznej będzie wygadywać na

temat mojego wieku i za co jeszcze zechce mnie skrytykować.

W tym momencie przybiegła Emily, pociągnęła Amy za rąbek bluzki

i szepnęła jej coś na ucho. Amy uśmiechnęła się do niej i skinęła głową, po

czym powiedziała:

- Emily chciała zapytać, czy zostaniesz z nami na kolacji.

R S

Justin, spojrzawszy w smutne brązowe oczy dziewczynki,

przypomniał sobie swoje własne, niewesołe dzieciństwo. Nie potrafiłby

odmówić takiemu zaproszeniu. Poza tym mógłby skorzystać z okazji i

dowiedzieć się więcej szczegółów o prowadzonym przez Amy programie.

No i, co tu dużo mówić, miał ochotę jeszcze trochę na nią popatrzeć.

- Bardzo chętnie zostanę - powiedział bez wahania w głosie.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Chciałabym objąć tym programem jeszcze przynajmniej pięć szkół

podstawowych w naszym okręgu - odparła Amy, gdy Justin zagadnął ją o

dalsze plany. - Tak naprawdę, to pragnę nim objąć szkoły w całym okręgu,

a jeśli już mam być szczera, to wyznam, że marzy mi się rozszerzenie go

na cały nasz stan, a potem na cały kraj. - Powiedziawszy to, zamilkła,

wpatrując się w twarz Justina. Wiedziała, że niektórym ludziom jej

marzenia wydawały się zbyt ambitne, ale miała wrażenie, że Justin ją

rozumie.

- Amy, królowa liter dużych i małych - uśmiechnął się, zerkając na

nią z ukosa.

- Cóż, nie zaprzeczę - przyznała. - Dwie i pół godziny tygodniowo

mogą zdziałać wiele dobrego dla dzieci, które uczestniczą w naszym

programie.

- Czego potrzebujesz, aby zrealizować swój plan? Pieniędzy?

- Z pewnością - odparła. - Byłoby dobrze, gdyby uczestniczący w

nim nauczyciele wiedzieli, że nagradza się ich czas i doświadczenie.

Należałoby też zrobić tej inicjatywie reklamę, powinna zdobyć poparcie

R S

jakiejś organizacji kobiecej, no i sponsora, który zechciałby nas wesprzeć.

Niestety, sama nie mogę się tym zająć, odkąd zostałam mamusią tej

kochanej trójki - dodała. Spoglądając na dzieci, zauważyła, że Nick wierci

się na krześle.

- Potrzebujesz pójść do łazienki? - spytała.

- Aha, ale boję się, że mi deser ucieknie.

- Biegnij. Obiecuję, że deser poczeka na ciebie. - Widząc pytanie w

oczach Justina, wyjaśniła: - On czasami za długo się wstrzymuje. Ale

czekaj, chciałam cię zapytać, czy wolno ci jeść czekoladę?

- Wolno mi jeść wszystko, na co tylko mam ochotę - odparł cicho, z

niebezpiecznym błyskiem w oku.

Amy przygryzła lekko wargę. Odchrząknęła, wstała z miejsca i

powiedziała:

- To świetnie, więc proszę, poczęstuj się ciastem czekoladowym,

które upiekłyśmy dziś z Emily.

- Ciociu Amy, już jestem! - zawołał Nick, wbiegając do pokoju.

- Czy pan jest nauczycielem, jak ciocia Amy? - zagadnęła Emily.

- Nie, handluję akcjami.

- W którym biurze maklerskim? - zaciekawiła się Amy.

- W żadnym. Kupuję i sprzedaję za pośrednictwem Internetu.

Amy przyjrzała mu się uważniej. Jej zdaniem, wcale nie wyglądał na

spekulanta giełdowego.

- A co się dzieje, kiedy na giełdzie jest bessa?

- Wtedy pożyczam akcje w danej cenie, mając nadzieję, że je zwrócę

po niższej cenie. Składam zamówienie, licząc na to, że cena będzie

wysoka, i wycofuję się, kiedy spada.

- W życiu o tym nie słyszałam.

R S

- Bo tylko w Ameryce można zarobić albo stracić pieniądze na

czymś, czego nie jest się właścicielem. To zabawa nie dla mięczaków -

wyjaśnił Justin, uśmiechając się.

- I właśnie z tego powodu dostaje się wrzodów żołądka? - zapytała

Amy.

- No, pewnie tak - przyznał niechętnie. - Ale ten, kto w ogóle nie

zarabia, może mieć jeszcze więcej wrzodów żołądka.

- Jak wygląda taki wrzód? - zaciekawiła się Emily.

- On siedzi w brzuchu i czasami bardzo boli - wyjaśniła Amy.

- Kiedy mnie boli brzuszek, puszczam pawia - powiedział Jeremy,

ale zerkając na ciasto, szybko dodał: - Ale teraz mnie nie boli. Cieszy się,

bo wie, że dostanie kawałek ciasta.

- Mój brzuszek jeszcze bardziej się cieszy! - zawołał Nick.

- Jeśli wasze brzuszki się nie uspokoją, to mogą wcale nie dostać

ciasta - uprzedziła Emily.

Zapadła głucha cisza. Na całą minutę. Po czym odezwał się dzwonek

do drzwi.

- Pójdę otworzyć - oznajmiła Emily, wybiegając z kuchni.

- Kto to może być? - zdziwiła się Amy, stawiając przed chłopcami

talerzyki z ciastem.

- Przyszła pani Hatcher! - zawołała Emily z holu.

- To jedna z tych pań z opieki społecznej - wyjaśniła Amy, widząc,

że Justin spogląda na nią pytająco. - Mam wrażenie, że mnie nie lubi.

- Co tu ma do roboty opieka społeczna? - zapytał. - Przecież jesteś

najbliższą z żyjących krewnych, czy tak?

- To prawda. Ale to jest trochę skomplikowane, bo moja siostra nie

zostawiła testamentu.

R S

Zerkając na ciasto, Amy zauważyła:

- No, z pewnością nie spodoba się jej nasze ciasto.

- Ciasto? - powtórzył Justin z niedowierzaniem. - A to dlaczego?

- Z pewnością do czegoś się przyczepi - odparła Amy, odgarniając

włosy z czoła.

Po chwili w drzwiach stanęła korpulentna kobieta. Amy powitała ją,

uśmiechając się promiennie.

- Pani Hatcher! - zawołała. - Jaka miła niespodzianka. Właśnie

jesteśmy przy deserze. Czy zechce się pani do nas przyłączyć?

Kobieta obrzuciła wzrokiem pokruszone ciasto i chłopców, którzy

twarze i ręce mieli umazane czekoladą.

- O tej porze dzieci jedzą słodycze? - zapytała z dezaprobatą w

głosie. - Nie będą mogli zasnąć - dodała, spoglądając wyniośle na Amy. -

Poza tym mała Emily nie powinna sama otwierać drzwi, to niebezpieczne.

Dziwię się, że jej pani pozwala.

- Właśnie kroiłam... - zaczęła się tłumaczyć Amy, po czym nagle

urwała. Ciekawe, dlaczego za sprawą pani Hatcher poczuła się jakby nie na

miejscu. Wiedziała przecież, że chce i musi być matką dla dzieci swojej

siostry, że one bardzo jej potrzebują. - Z pewnością pani zauważyła, że

Emily wprawdzie podchodzi do drzwi, ale otwiera je tylko temu, kogo zna.

Czy mogłabym jeszcze w czymś pani pomóc?

- Wydział zdrowia przeprowadzi tu w przyszłym tygodniu inspekcję

- oznajmiła niechętnie pani Hatcher.

Amy zrobiło się lżej na sercu. No, wreszcie jakiś postęp, w końcu

coś się będzie działo.

- Dziękuję za dobrą wiadomość - powiedziała. - Może zrobimy jakiś

krok do przodu.

R S

- To dopiero początek całej procedury - przypomniała jej pani

Hatcher, spoglądając na Justina, który wstał i wyciągnął do niej rękę.

- Jestem Justin Langdon. Poznałem Amy, gdy prowadziła w szkole

zajęcia dla dzieci z zerówki. Z pewnością musiała pani słyszeć, jakie ma

świetne wyniki w pracy.

Amy, zaskoczona, że znalazła w nim sojusznika, podziękowała mu

spojrzeniem. W jego zielonych oczach zapalił się wesoły ognik.

- Doskonale zdaję sobie sprawę, że panna Monroe wzięła na siebie

dużo obowiązków - oznajmiła z godnością pani Hatcher. - A teraz może

mnie pani odprowadzić do drzwi.

W przedpokoju Amy musiała wysłuchać dłuższego wykładu na

temat metod wychowywania dzieci, którym uraczyła ją pani Hatcher. Po

jej wyjściu oparta się o framugę drzwi, chcąc zebrać myśli. Zadziwiające,

jak obecność jednej tylko osoby może popsuć radosną atmosferę w ro-

dzinnym gronie. Amy czuła się urażona, nie potrafiła pojąć, co właściwie

ta kobieta ma przeciwko niej. Możliwe, że chodziło jej o to, iż Amy jest

jeszcze bardzo młoda i nie jest mężatką. Jedno było pewne: pani Hatcher

nic się nie podobało. Mogła na wiele sposobów utrudnić jej życie, i czyniła

to z upodobaniem.

Amy westchnęła i wróciła do kuchni. Bliźniaki właśnie oblizywały

palce, a Emily kończyła pałaszować duży kawał lukrowanego ciasta. Cała

trójka miała uśmiechnięte buzie, umazane czekoladą.

Jak ja bardzo kocham te szkraby, pomyślała z rozczuleniem.

- Dlaczego ta pani tak się czepia? - zapytał Nick.

- Jest zła, bo niedawno ciocia Amy trafiła piłką baseballową w

przednią szybę jej samochodu i szyba się stłukła - wyjaśniła Emily.

R S

- Przecież ją przeprosiłam i zapłaciłam za wymianę szyby -

usprawiedliwiła się Amy, czując, jak płoną jej policzki.

- Ale ona wciąż jest zła - oznajmiła Emily, potrząsając

warkoczykami.

- Pewnie powinna jadać więcej ciasta - odezwał się Jeremy. - Mogę

jeszcze kawałek?

- Nie, kochanie, już dosyć. A teraz ten, kto pierwszy się umyje i

znajdzie się w łóżku, będzie miał prawo wybrać bajkę na dobranoc.

Cała trójka co sił w nogach wybiegła z kuchni.

- A więc rozbiłaś szybę jej samochodu podczas pierwszego spotkania

- zaśmiał się Justin i potrząsnął głową.

- Niechcący - powiedziała Amy, zbierając naczynia ze stołu. -

Właściwie to jeszcze się wtedy nawet nie znałyśmy. - Wzruszyła

ramionami. - Skąd miałam wiedzieć, że ona wjedzie na mój podjazd?

- Ta kobieta kogoś mi przypomina - odezwał się Justin.

- Babę Jagę?

- Zgadłaś - ucieszył się, po chwili jednak zapytał poważnie: - Czy

ona może ci przeszkodzić w uzyskaniu prawa do opieki nad dziećmi?

- Nie sądzę - odrzekła Amy z wahaniem. - Ale z upodobaniem rzuca

mi kłody pod nogi. Wciąż ma mi coś za złe.

- Czy ma jakieś inne powody, poza tym, że jej rozbiłaś szybę?

- Uważa, że jestem za młoda, pracuję zawodowo, no i nie mam

męża.

- I za często się uśmiechasz. A przede wszystkim jesteś zbyt ładna.

Dam głowę, że nie może ci tego darować.

Amy spojrzała w jego zielone oczy i nagle zrobiło jej się żal, że ma

dla siebie tak mało czasu. Justin był zdecydowanie najbardziej

R S

interesującym mężczyzną, jakiego poznała, i już sama jego obecność w

domu przypominała

jej, że jest kobietą. Gdy tylko ta myśl przemknęła jej przez głowę, z

łazienki rozległy się krzyki dzieci. No tak, nie ma czasu, więc trzeba

wykorzystać każdą dobrą chwilę.

- Dziękuję ci, że do nas wpadłeś - powiedziała i pod wpływem

jakiegoś niezrozumiałego impulsu pocałowała go. Powinna go była

pocałować w policzek, ale ku własnemu zaskoczeniu złożyła ten pocałunek

na jego ustach. Przez moment poczuła piżmowy zapach jego wody

toaletowej i czekolady. Było to bardzo pociągające połączenie.

- Czy masz zwyczaj całować każdego mężczyznę, któremu uratujesz

życie? - zapytał z zaciekawieniem Justin, kiedy się od niego odsunęła.

- Nieczęsto ratuję ludziom życie - odparła. - Ostatnio klepałam po

plecach pewnego pierwszoklasistę, który dławił się, próbując połknąć

całego hot doga. Szczęśliwie udało mu się przeżyć. - Amy przygryzła

wargę i po chwili odezwała się: - Dziękuję, że wstawiłeś się za mną u pani

Hatcher.

- Ciociu Amy! - zawołały chórem bliźniaki.

- Muszę do nich iść - powiedziała z żalem, a zarazem z ulgą. -

Pozwolisz, że nie odprowadzę cię do drzwi?

Justin skinął głową, przyglądając się jej z zadumą.

- Dobranoc - uśmiechnęła się do niego i wychodząc z kuchni,

pomyślała, że kiedy tu wróci, zastanie górę nie pozmywanych naczyń, ale

Justina już nie będzie.

Po przeczytaniu trzech bajek, zaśpiewaniu pięciu piosenek i utuleniu

dzieci do snu Amy cicho zamknęła drzwi do ich sypialni. W przedpokoju

R S

oparła się na chwilę o ścianę i skrzyżowawszy ręce na piersi, rozkoszowała

się w ciemności chwilą ciszy i spokoju.

- Jakoś sobie poradzę - szepnęła, walcząc ze zmęczeniem. - Muszę

dać tym szkrabom to, czego potrzebują.

Amy zawsze uważała siebie za osobę dzielną i silną, gotową

pomagać słabszym, dlatego zdziwiło ją, że obowiązki mamy tak ją dziś

utrudziły. Zaskoczyło ją także, że poczuła się taka samotna. Ale nie było

na to rady, musiała się przemóc i pozmywać naczynia. U progu kuchni

stanęła jak wryta. Jej przewidywania okazały się tylko częściowo słuszne.

Justin wprawdzie już dawno wyszedł, ale przed wyjściem wszystko

pozmywał.

Serce zabiło jej mocniej. Przeciągnęła palcami po czystym blacie.

Justin kompletnie ją zaskoczył. Poza tym uznała, że jest bardzo

interesujący. Może innym razem uda się jej rozwiązać tę zagadkę, którą

dostrzegła w jego oczach. Może... Ale po chwili pomyślała o dzieciach i

pokręciła głową. Nie innym razem, ale w innym życiu.

Justin wysiadł z samochodu i stanął przed swoim domem,

położonym w zamożnej dzielnicy miasta, dobrze oświetlonej i

patrolowanej przez policję. Kiedy wszedł po schodkach i otworzył drzwi

wejściowe, uderzyła go panująca wewnątrz cisza. W porównaniu z domem

Amy, pełnym hałasu i chaosu, jego własny wydał mu się teraz trochę

zanadto cichy i spokojny.

Na myśl o tym zmarszczył brwi. Co za nonsens. Przecież jej dom był

przykładem tego wszystkiego, czego zawsze pragnął w życiu unikać.

Osób, które byłyby na jego utrzymaniu. Niezliczoną ilość razy,

wypełniając kwestionariusze podatkowe, w rubryce „Ile osób na

utrzymaniu" pisał „nie mam". I nie zamierzał tego zmieniać. Zero to liczba

R S

ładna, bezpieczna, okrągła. Jako dziecko tyle razy przeżywał

rozczarowanie ze strony osób, które oświadczały, że Justin pozostaje na

ich utrzymaniu. Teraz on sam nie chciał nikogo rozczarować.

Poczuł dziwny niepokój na myśl o Amy i jej sytuacji. Wzięła na

siebie dużą odpowiedzialność, a nie miała chyba odpowiednich środków,

by się z niej wywiązać.

Justin przeszedł korytarzem do pokoju, w którym zainstalował

najnowocześniejszą aparaturę wideo i stereo. Sięgnął po DVD z jednym ze

starych filmów z Jamesem Bondem. Łagodnie oświetlony pokój i

wygodne, kryte skórą włoskie meble zapraszały do miłego wypoczynku.

Justin bez trudu mógł tu sobie wyobrazić Amy, wyciągniętą leniwie na

kanapie; oczami wyobraźni widział jej ponętne kształty. Wzdrygnął się

jednak na myśl o maluchach, bardzo skądinąd sympatycznych, które by

szalały w jego azylu ciszy i spokoju.

Odsunął od siebie te wyobrażenia i wsunął DVD do odtwarzacza.

Zgoda, zmył naczynia w domu Amy i zamierzał ofiarować okrągłą sumę

na jej program dla dzieci z zerówki, ale był przekonany, że w przyszłości

nie będą mieli ze sobą nic wspólnego.

W ciągu następnego tygodnia Justin starał się nie myśleć o Amy i

powrócił do swych codziennych zajęć, czyli handlu papierami

wartościowymi. Ale całkiem nieoczekiwanie wiele razy dziennie widział

przed sobą jej uśmiechniętą twarz, słyszał wesoły śmiech i nieomalże czuł

na wargach jej usta. Ponieważ wkrótce miał się spotkać z pozostałymi

członkami Klubu Milionerów, aby im przekazać najnowsze informacje,

wyszedł ze swego gabinetu w domu i pojechał do szkoły, gdzie Amy

prowadziła zajęcia. Wszedł do klasy akurat w chwili, gdy kończyła lekcję.

R S

- A teraz słowa na „p" - oznajmiła Amy, ubrana w pomarańczowy

dres i stroik na głowę z wielką literą „p". Na jej widok Justin poczuł, że

żywiej zabiło mu serce.

- Pirat! - zawołał mały chłopaczek.

- Placek - wyrwała się dziewczynka.

- Pomarańcza - pisnął inny malec.

Po paru minutach wyliczania Amy uniosła ręce i przerwała zabawę.

- Myślę, że już pamiętacie - powiedziała, akcentując głoskę „p". - A

teraz pora się pożegnać. Przepięknie mi podpowiadaliście. Poproście

rodziców, żeby poćwiczyli z wami literę „r". No, zmykajcie do domu.

Patrząc za wybiegającymi dziećmi, Amy ujrzała Justina. Przeciągle

spojrzała mu w oczy, a on odwzajemnił to spojrzenie i ruszył w jej stronę.

- Znowu mnie zaskoczyłeś - odezwała się z uśmiechem. - Mam

nadzieję, że nie odnowiły ci się wrzody żołądka.

- Nie - odrzekł. - Ze mną wszystko w porządku. Ale już kilka razy

pytałem cię o twój program zajęć i potrzeby finansowe, a ty mi nigdy nie

odpowiedziałaś.

- A ty nigdy mi nie wyjaśniłeś, dlaczego cię to interesuje - odparła.

- Po prostu znam kogoś, kto chciałby pomóc w realizacji tego

programu.

- Ach, to by było cudownie - powiedziała Amy, a jej twarz się

rozpromieniła. - Wspaniały byłby też czek in blanco - zażartowała, po

czym dodała z poważniejszą już miną: - Życie byłoby piękne, gdyby nie

pani Hatcher... Zaczynam się obawiać, że ona rzeczywiście może mi prze-

szkodzić w adopcji dzieci.

- Mam trochę znajomości - odezwał się Justin, widząc jej

zniechęcenie. Właściwie nie powinno go to wcale obchodzić, ale ku

R S

własnemu zdziwieniu poczuł, że pragnąłby jej przyjść z pomocą. - Czy

chcesz się poradzić jeszcze jednego adwokata?

- Myślę, że wystarczyłoby, gdybym była starsza o dziesięć lat i

zamężna. To znaczy, że musiałby się wydarzyć jakiś cud. Czy masz coś

takiego pod ręką? - zapytała.

Cud. Słowo to wstrząsnęło Justinem i trochę go zaniepokoiło.

- Więc twierdzisz, że gdybyś była starsza o dziesięć lat albo miała

męża, sąd powierzyłby ci opiekę nad dziećmi?

- Przypuszczam, że tak.

- I oddałabyś dziesięć lat życia za te dzieciaki?

- Och, naturalnie - oparła bez namysłu. - Kochający ojciec czy

matka, poczucie stabilizacji, to wielka sprawa.

Można było pomyśleć, że sama wychowała się w takiej rodzinie.

Justin poczuł w sercu ukłucie zazdrości.

- Sama tego doświadczyłaś?

- Nie, bynajmniej - odrzekła, patrząc mu prosto w oczy. - Zawsze

pragnęłam czegoś innego, niż miałam. I tego właśnie chcę dla dzieci mojej

siostry.

W tym momencie Justin miał wrażenie, jakby ziemia pod nim

zadrżała. Ich doświadczenia były tak podobne! Spoglądając w brązowe,

płonące oczy Amy, uświadomił sobie, że widzi chyba wreszcie sens

swojego życia.

R S

ROZDZIAŁ TRZECI

- Nie, mowy nie ma - mruczał pod nosem Justin, wchodząc tego

samego dnia wieczorem do baru U O'Malleya. - To chyba jakiś kiepski

żart. Panie Boże, myślałem, że to już ustaliliśmy. Ty wiesz lepiej niż

ktokolwiek, że nie nadaję się ani na męża, ani na opiekuna dzieci. - Justin

przeszedł przez cały bar i dotarł do miejsca, gdzie siedzieli Michael i

Dylan. - Zdaję sobie sprawę, Boże, że jesteś nieomylny, ale w tym

wypadku chyba popełniłeś mały błąd.

- Justin, z kim ty rozmawiasz? - zagadnął go Dylan.

- Nie zrozumiałbyś - wzruszył ramionami Justin.

- Czy masz już jakiś pogląd na temat tego programu dla dzieci z

zerówki? Wiem, że nie lubisz rozstawać się z pieniędzmi, ale o tej nauce

czytania dla małych dzieci mówimy już od wielu miesięcy.

- Rozmawiałem z nauczycielką, która zajmuje się tym programem,

podała mi kwotę, jaka byłaby potrzebna. W moim przekonaniu to za mało.

Dylan i Michael popatrzyli na niego ze zdziwieniem.

- Za mało? - powtórzył Michael. - Czy to znaczy, że twoim zdaniem

powinniśmy dać więcej?

- Uważam, że tak. Może uda nam się zainteresować jakiś klub dla

pań lub inną organizację, która zechciałaby być sponsorem tego programu.

Potrzebna mu jest reklama.

- Nie mogę uwierzyć, że twoim zdaniem powinniśmy wyłożyć

więcej. Że ty sam jesteś gotów rozstać się z większą sumą pieniędzy.

- Cóż, ludzie się zmieniają - mruknął Justin.

- A co słychać na rynku giełdowym? - zagadnął Dylan.

R S

- Nic specjalnego, raz jest hossa, raz bessa. Dlaczego pytasz?

- Nadal tak dobrze ci się powodzi? - naciskał Dylan. Nawet lepiej niż

dobrze, pomyślał Justin.

- Tak, całkiem nieźle - odparł głośno. - Potrzebujesz porady?

- Nie, po prostu jesteś jakiś inny niż zwykle. Coś tu nie gra.

Justin wyciągnął rękę po kufel piwa, który podał mu Michael.

- No bo jestem inny. Nie wystarcza mi robienie i gromadzenie

szmalu. Nigdy nie lubiłem wydawać dla samej przyjemności wydawania.

- Powiem wam jedno, moi panowie - odezwał się Michael. -

Gdybyście sobie wzięli żony i mieli dzieci, wasze życie byłoby o wiele

lepsze. Skoro o tym mówimy, to mam nowe zdjęcia naszej małej Michelle.

- Fajnie, że tobie i Kate wszystko dobrze się układa, ale to jeszcze

nie powód, żebyśmy my dwaj mieli się żenić - powiedział Dylan, trącając

Justina łokciem. - Może nie mam racji? W każdym razie Justin jest dla

mnie najdoskonalszym wzorem starego kawalera. Dobrze mówię?

Justin rozważał jego słowa. Udane małżeństwo, pomyślał, wymaga

nie lada cudu.

- Tak, dobrze mówisz - mruknął pod nosem i pociągnął duży łyk

piwa. Poczuł na sobie zaciekawione spojrzenie Michaela, ale nie miał

ochoty odpowiadać na jego pytania.

- Macie coś jeszcze? - zapytał Dylan.

- Nie, nic ważnego, chciałem tylko w imieniu Kate i swoim zaprosić

was obu na grilla w przyszłą sobotę - odparł Michael.

- Czy będzie Alisa? - zaciekawił się Dylan.

- Nie wiem - odrzekł Michael, wzruszając ramionami. - Mówiłeś

chyba, że to już skończone?

- Bo tak jest - rzucił chłodno Dylan.

R S

- Będziesz mógł wpaść? - zagadnął Michael Justina.

- Dam ci jeszcze znać. Nigdy nie wiadomo, kiedy w rodzinie coś

może nagle się zdarzyć.

- Przecież ty nie masz rodziny - zauważył ze zdziwieniem Michael.

- No właśnie - zgodził się Justin, myśląc o Amy i jej dziatwie. Gdyby

założył rodzinę, z pewnością zawsze coś by się w niej zdarzało. - Teraz

muszę pędzić i sprawdzić najnowsze notowania giełdowe. Cześć, chłopaki,

do zobaczenia. - Wychodząc z baru, odwrócił się i zauważył, jak jego

przyjaciele z niedowierzaniem kręcą głowami.

Po sprawdzeniu tabel notowań giełdowych Justin zaczął oglądać

jakiś nowy thriller, ale myślami wciąż wracał do Amy. Postanowił wypisać

czek na pokrycie wydatków związanych z programem dla dzieci z zerówki

i zaangażować najlepszego adwokata w mieście, ale różne inne myśli

wciąż nie dawały mu spokoju. Wreszcie położył się i długo przewracał w

łóżku, aż zasnął.

Przyśniły mu się dzieci Amy, biedne, głodne i nędznie odziane. Z

buzi małej Emily zniknął uśmiech, a oczy bliźniaków straciły blask. Pani

Hatcher jawiła się jako wiedźma, ale postać durnia żywo przypominała mu

samego siebie. To właśnie on był władny zmienić wszystko, sprawić, by

życie Amy i dzieci stało się o wiele łatwiejsze i przyjemniejsze, ale wcale

nie kwapił się z pomocą i w końcu zmarł, zanim zdążył kiwnąć palcem w

tej sprawie. Amy, gotowa na wszystko, byle tylko powierzono jej prawo do

opieki nad dziećmi, zgodziła się poślubić jakiegoś typa, który wkrótce miał

złamać jej serce.

Z przerażeniem Justin widział w kolorze, jak Amy składa przysięgę

małżeńską, wiążąc się z taką kanalią. Wszystko się w nim buntowało.

R S

- Nie! Nie! Nie! - zawołał i obudził się, cały zlany zimnym potem, a

serce biło mu jak szalone.

Wziął kilka głębokich oddechów i gdy trochę rozjaśniło mu się w

głowie, wstał z łóżka i podszedł do okna, odsunął zasłonę i przez chwilę

wpatrywał się w księżycową noc.

A więc nie umarł. Amy i dzieciom nic nie groziło. Ale to nie był

zwykły sen. To był celnie wymierzony kopniak.

Justin zrozumiał, że nie może już dłużej uciekać. Cel jego życia

rysował mu się wyraźnie. Nie ma rady, musi poślubić Amy.

- Co takiego powinniśmy zrobić? - zapytała Amy, która nie mogła

uwierzyć własnym uszom i wpatrywała się w Justina z niedowierzaniem.

Pół godziny przedtem zadzwonił do niej i powiedział, że chciałby do niej

przyjechać i chwilę porozmawiać, kiedy dzieci będą już w łóżkach.

Zgodziła się, chociaż czuła się zmęczona po całym długim dniu.

- Uważam, że powinniśmy się pobrać - powtórzył Justin. -

Powiedziałaś, że aby móc adoptować dzieci, powinnaś mieć męża. Skoro

tak, to gotów jestem nim zostać.

- Ale przecież my się nie kochamy.

- Właśnie.

- Prawdę powiedziawszy, to nawet się nie lubimy.

- Z tym nie mogę się zgodzić. Ja w każdym razie cię lubię.

Amy spuściła głowę i potarła dłonią czoło.

- Ja też cię lubię. Zgoda, pobierzmy się - szepnęła do siebie, po czym

uniosła znów głowę i powiedziała: - Dlaczego to robisz? Może chcesz się

ubiegać o zieloną kartę?

- Nie - potrząsnął głową. - Mam obywatelstwo amerykańskie.

Trudno mi to wyjaśnić...

R S

- Może jednak spróbuj.

- Wiesz sama, jak to jest z tobą - czujesz, że jednym z celów twojego

życia jest pomaganie tym dzieciakom z biednych domów, prawda?

- Tak - skinęła głową Amy, która wciąż jeszcze nie pojmowała, o co

mu chodzi.

Justin wsunął ręce do kieszeni i zaczął niespokojnie krążyć po

pokoju.

- - Więc ze mną było tak: po operacji miałem dziwny sen, który mi

objawił, że jest jakiś cel, dla którego znalazłem się na świecie.

- No i? - naciskała Amy, wciąż nie wiedząc, co to ma z nią

wspólnego.

- Wczoraj znowu miałem dziwny sen - oświadczył Justin, przystając

przed nią i patrząc jej w oczy. - Śniłem o tobie i o dzieciach i wydaje mi

się, nie, ja jestem pewien, że powinienem się z tobą ożenić.

- Ale heca - odezwała się Amy, która poczuła się tak, jakby ktoś

wylał na nią kubeł zimnej wody. - Czyli uważasz, że poślubienie mnie jest

twoją misją.

- Nie nazwałbym tego misją - odrzekł Justin, marszcząc brwi.

- Więc jak byś to nazwał?

- To jest ten powód, jaki ty mi podałaś, kiedy mnie wiozłaś do

szpitala. Ty jesteś jednym z powodów, dla którego znalazłem się na tej

planecie.

W jego głosie brzmiała taka determinacja, że Amy prawie mu

uwierzyła, lecz w porę sobie uświadomiła, że ten pomysł to czyste

szaleństwo.

- Proszę, nie zrozum mnie źle, ale czy w twojej rodzinie był ktoś

chory psychicznie?

R S

- Nie - zaśmiał się krótko. - Nie, to jest pomysł bardziej rozsądny, niż

może się na pozór wydawać. Ty potrzebujesz męża, a ja muszę dotrzymać

mojej umowy ze Wszechmogącym.

- Ale co mnie obchodzi twoja umowa? - zapytała Amy, która wciąż

nie mogła ochłonąć z wrażenia. - Poza tym, ja przecież nic o tobie nie

wiem. Może jesteś przestępcą?

- Nie jestem.

- Nie wspominałeś, jakie masz wykształcenie.

- Ukończyłem college w St. Albans, mam dyplom z finansów.

- Może pijesz...

- Nie.

Jego spojrzenie było tak szczere, że nie mogła mu nie uwierzyć.

- Ale wychowywanie dzieci jest bardzo kosztowne. Może nie dość

dobrze zarabiasz. Nie stać mnie na utrzymywanie w domu jeszcze jednej

osoby.

- Zarabiam wystarczająco dużo - odparł z ognikiem w oczach.

Amy rozłożyła ręce i westchnęła. Obiecała sobie ugryźć się w język,

zanim zada mu następne pytanie.

- Jestem milionerem - wyznał niechętnie, po dłuższej chwili

milczenia.

Amy zupełnie osłupiała.

- Co takiego?

- Milion - potwierdził. - Sześć zer.

- Ale ty wcale nie wyglądasz na milionera - szepnęła.

- A jak wygląda milioner?

- Nie mam pojęcia - przyznała, myśląc w duchu, że Justin jest

stanowczo zbyt przystojny jak na milionera. - Może jak Bill Gates?

R S

- On jest miliarderem - wyjaśnił Justin. - To spora różnica. Miliard

ma dziewięć zer.

- Ach, to doprawdy nieważne - powiedziała Amy, rzucając mu

spojrzenie z ukosa. - Na pewno nie jesteś stuknięty?

Spojrzał jej prosto w oczy i było to spojrzenie człowieka absolutnie

zrównoważonego i przytomnego.

- Nie jestem stuknięty. Proponuję ci małżeństwo, ponieważ

uważam... Jest to jeden z powodów, dla których jestem na świecie...

Możesz sobie myśleć, że to szalony pomysł, ale chciałbym, abyś go

uszanowała.

- Zgoda - odparła Amy, pocierając czoło. Wszystko to wydawało się

jej nierealne.

- Sobota ci odpowiada?

- Ależ to za cztery dni...

- Wolałabyś wcześniej? - zapytał głosem tak spokojnym, że znów

ogarnęły ją wątpliwości, czy Justin jest przy zdrowych zmysłach.

- Nie - odrzekła, a serce stanęło jej w gardle. - Tylko nie jestem

pewna, czy się na to zdecyduję. Nie wiem, czy to dobry pomysł. Muszę się

jeszcze zastanowić.

- Zgoda - powiedział Justin. - Ja też na początku miałem opory. Coś

we mnie protestowało, oblewał mnie zimny pot.

- W tej chwili nie wyglądasz na faceta, który się bije z myślami.

- To prawda. Nigdy nie sądziłem, że wypowiem te słowa, ale stało

się inaczej. - Uścisnął mocno jej rękę.

- Zastanów się jeszcze przez noc, ale pomyśl o pani Hatcher.

- W ogóle nie uda mi się zasnąć, jeśli o niej pomyślę.

R S

- Mogę sprawić, że już jej więcej nie zobaczysz - obiecał ciepłym

głosem, rzucając jej przeciągłe spojrzenie.

- Tak, na pewno się zastanowię - powiedziała Amy, poruszona tym

spojrzeniem, które obiecywało znacznie więcej. Takiej oferty nie

otrzymała od lat. Jej marzenie miało się spełnić. Nie będzie już musiała

tłumaczyć się przed tą okropną panią Hatcher.

- Wyznacz tylko dzień - odezwał się Justin tonem tak spokojnym,

jakby mieli się spotkać na kawie i pączkach - a ja już się wszystkim zajmę.

Dobrej nocy - rzucił. Ruszając w stronę drzwi, podszedł do niej i pogłaskał

ją po policzku.

Gdy odprowadzała go wzrokiem do samochodu, podniosła rękę i

przyłożyła ją w miejscu, którego dotknął i które ją teraz paliło. Poczuła, jak

mocniej zabiło jej serce. Sama była tym zaskoczona. Powiedziała

wprawdzie, że potrzebuje męża, aby poskromić panią Hatcher, ale to były

tylko żarty. W każdym razie, tak się jej zdawało.

Od samego początku jej znajomość z Justinem układała się

nietypowo. Oświadczył się jej akurat wtedy, gdy pomyślała sobie, że miło

byłoby umówić się z nim na randkę. Na twarzy wystąpił jej rumieniec. Jak

to możliwe, żeby on podchodził do tego tak spokojnie? Z pewnością musi

być stuknięty.

Nigdy nie wyobrażała sobie siebie jako mężatki. Ale trzeba

przyznać, że nie wyobrażała też sobie matkowania trójce dzieci swojej

siostry.

Zamknęła drzwi wejściowe na klucz, po czym zajrzała do pokoju

bliźniaków. Jeremy odrzucił swoją kołderkę i spał z kciukiem w buzi. Nick

leżał na brzuszku, z głową przekręconą lekko na bok.

R S

We śnie chłopcy wyglądali tak słodko. Amy zabolało serce na ich

widok. Takie małe dzieci, a tak wiele straciły, pomyślała i znów ogarnęła

ją fala żalu z powodu śmierci siostry.

Podeszła do łóżeczka Jeremy'ego i otuliła go kołderką. Pochyliła się i

bardzo delikatnie go pocałowała. Mały westchnął cichutko i uśmiechnął się

przez sen.

Po chwili Amy zamknęła za sobą drzwi do pokoju chłopców i poszła

sprawdzić, czy Emily też już śpi. Łzy zakręciły się jej w oczach na widok

małej, która tuliła do siebie starego pluszowego misia. Emily była już dość

dużą dziewczynką, by zdawać sobie sprawę, jak wielką poniosła stratę.

Amy zauważyła, że jej siostrzenica bardzo potrzebuje akceptacji, że stara

się zachowywać jak osoba dorosła, która ze wszystkim potrafi się uporać.

Amy miała wrażenie, że dziewczynka boi się płakać i że sytuacja, w jakiej

się znalazła, nie daje jej pełnego poczucia bezpieczeństwa.

Uklękła przy łóżeczku Emily i lekko pogłaskała ją po czole.

Pomyślała, że mała czułaby się lepiej, gdyby w domu był mężczyzna, choć

jako feministka uważała taki pomysł za absurdalny. Oczywiście,

odpowiedni mężczyzna, dzięki któremu poczułaby się pewnie i

bezpiecznie. Czy Justin był tym odpowiednim mężczyzną?

Znowu oczyma wyobraźni Amy ujrzała panią Hatcher. Na myśl o

niej oblał ją zimny pot. Dzieci tak bardzo potrzebują mojej miłości i

stabilizacji, pomyślała, muszą wiedzieć, że zastępuję im mamę i tatę.

Znów pomyślała o oświadczynach Justina.

Dawno, dawno temu, kiedy była dziewczynką, marzyła, że znajdzie

mężczyznę, którego pokocha, który będzie ją chronił przed różnymi

przeciwnościami losu. Kiedy dorosła, uświadomiła sobie, że sama będzie

musiała stworzyć sobie taki azyl i że będzie się czuła bezpieczniej bez

R S

mężczyzny. Jeszcze będąc nastolatką, wolała sama stać u steru swego

okrętu, niż dzielić go z kimś innym.

Rano zatelefonowała do Justina. Chciała się z nim zobaczyć po

wyjściu dzieci z domu. Zadzwoniła do szkoły i uprzedziła, że przyjedzie

trochę później. Justin zaparkował samochód na podjeździe za jej

„garbusem" i ruszył usłaną zabawkami ścieżką w stronę domu. Zerkając na

zegarek, zadzwonił do drzwi. Miał nadzieję, że zdąży

wrócić do domu przed otwarciem giełdy. Jeśli ma wziąć

odpowiedzialność za trójkę dzieci, to będzie musiał nadal zarabiać, i to

dobrze.

Trójka dzieci. Na myśl o tym serce zabiło mu żywiej. Będzie

potrzebował pomocy Opatrzności, w końcu to nie był jego pomysł...

Amy powitała go w drzwiach. Na jej twarzy nie widać było

uśmiechu. Justinowi przemknęło przez myśl, że chciałby, żeby się do

niego uśmiechnęła. Ona jednak zaprowadziła go do saloniku i wskazała

miejsce na kanapie.

Justin usiadł, Amy zaś krążyła po pokoju. Jej krótka spódniczka

odsłaniała długie, zgrabne nogi.

- Mam wiele pytań w związku z twoimi oświad... - zawahała się - na

temat twojej propozycji.

Justin zauważył, że słowo „oświadczyny" nie mogło jej przejść przez

gardło. Zresztą wcale się temu nie dziwił. Do niedawna on sam robił

przecież wszystko, aby tylko uniknąć małżeństwa.

- Jakie masz pytania?

- Gdzie będziemy mieszkali, jak długo pozostaniemy małżeństwem,

czy lubisz dzieci - powiedziała, patrząc na niego z ukosa. - Bo mam

wrażenie, że nie lubisz.

R S

- Nie jest tak, że nie lubię dzieci - odparł Justin, zakładając nogę na

nogę. - Po prostu nie miałem z nimi wiele do czynienia. A jeśli chodzi o to,

gdzie będziemy mieszkali...

- Musimy mieszkać tutaj - oznajmiła. - Nie można narażać dzieci na

nowe mocne przeżycia, które zakłóciłyby ich spokój. Za wiele już

przeszły.

- Będzie mi potrzebny pokój do pracy - uprzedził Justin.

- Mam tu jeden wolny pokój - powiedziała Amy i wzięła głęboki

oddech. - Jeśli zdecydujemy się pobrać, sądzę, że powinniśmy umówić się

na dwa lata, a potem zdecydować, czy chcemy ciągnąć to dalej.

- To mi odpowiada - powiedział Justin. - Załatwię spisanie

majątkowej umowy małżeńskiej, aby zabezpieczyć ciebie i dzieci.

- Ależ nie! - zawołała z przerażeniem. - Nie będę od ciebie

oczekiwała alimentów, kiedy nasze małżeństwo zostanie rozwiązane.

- A ja uważam, że tak właśnie być powinno - wzruszył ramionami

Justin.

Amy przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, aż w końcu

przypomniała sobie, w czym rzecz.

- Więc robisz to dlatego, że tak pojmujesz swoją misję?

Było mu trochę przykro, że użyła takich słów, ale musiał przyznać,

że jej głos mógłby rzucić na kolana każdego mężczyznę, w wieku od lat

trzech do dziewięćdziesięciu trzech. A jej ciało z pewnością budziło w nim

reakcję nie mającą nic wspólnego z pracą misyjną.

- Nie, jest to jeden z powodów, dlaczego znalazłem się na świecie -

poprawił ją.

- Niech będzie - powiedziała Amy. - Myślę, że powinniśmy grać w

otwarte karty, więc od razu cię uprzedzę, że jestem kobietą bardzo

R S

niezależną i nie pozwolę, by mi ktoś rozkazywał albo wtrącał się w moje

sprawy.

- Wcale mnie to nie dziwi - zauważył Justin, który pamiętał, jak

dobrze Amy radziła sobie z panią Hatcher. - Nie mam zamiaru ci

rozkazywać ani się wtrącać, moją rolą jest umożliwić ci uzyskanie prawa

do opieki nad dziećmi i udzielić ci pomocy finansowej.

Amy kiwnęła głową na znak zgody, po czym spojrzała na niego

niepewnie.

- Co jeszcze? - zapytał Justin, trochę już zniecierpliwiony.

- Powinniśmy porozmawiać o seksie - odparła, krzyżując ręce na

piersiach.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Justin zaniemówił z wrażenia. W rzadkich chwilach, kiedy nie

zmagał się z obawą, że to małżeństwo wykończy go nie tylko finansowo,

ale i psychicznie, wyobrażał sobie Amy nagą, tulącą się do niego mocno,

bardzo mocno... Żyła na co dzień z taką pasją, że był bardzo ciekaw, czy w

sypialni ta pasja przerodziłaby się w namiętność.

W jej brązowych oczach dostrzegł mieszaninę niepewności i

zaciekawienia. Mimo całej swej czupurności Amy była kobietą delikatną.

- Więc myślałaś o seksie? - zagadnął, podnosząc się z kanapy.

Przyszło mu do głowy, że pewnie postradałby zmysły, żyjąc w tym domu

tak blisko Amy, a zarazem nie dość blisko.

- No tak, a właściwie nie... - poprawiła się szybko. - Urządzimy ci

sypialnię w tym pokoju, w którym będziesz pracował.

R S

- Może potem to się zmieni - zaryzykował Justin, spoglądając jej

prosto w oczy.

- Dobrze. W porządku. To znaczy... później. Prawie się nie znamy,

ani razu nie umówiliśmy się na randkę. Kto wie, czy się sobie spodobamy?

- dodała niepewnym głosem.

Justin był ciekaw, czy w ogóle jej przyszło na myśl, że mogłaby się z

nim kochać. Z jej ukrytych spojrzeń wnioskował, że uważa go za

interesującego mężczyznę. Pewnie zachowywałaby się inaczej, gdyby nie

to, że jej głównym celem było uratowanie dzieci siostry, a potem całej

reszty świata. Nawet Amy musi mieć własne potrzeby i czasami

przychodzi jej z nimi walczyć.

Zbliżył się do niej i dotknął dłonią jej policzka.

- Jesteś piękną kobietą, Amy - szepnął. - Pragnę cię. I ty mnie

pragniesz.

Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia i pokręciła z niedowierzaniem

głową.

- Czy aby nie jesteś trochę zarozumiały?

- Nie, po prostu mówię prawdę. Na widok twojego ciała każdy facet

w St. Albans poczułby się stuprocentowym mężczyzną.

Amy poczuła, że jego słowa sprawiają jej przyjemność, ale

przykazała sobie, że nie da się zwieść pochlebstwom.

- Takich ciał jest więcej.

- Ale nie wszystkie poruszają się tak, jak twoje. W tobie płonie

ogień, widać go w twoich oczach, słychać w twoim głosie. Mężczyźni od

zarania dziejów lubili igrać z ogniem.

Amy przymknęła na chwilę oczy i wyobraziła sobie, jak Justin bierze

ją w ramiona. Zanim zdążyła się zorientować, co się dzieje, poczuła na

R S

swoich wargach jego usta. Całował ją najpierw delikatnie, a potem

mocniej, bardziej natarczywie, jak gdyby otwierał drzwi i okna domu,

który stał zamknięty od wielu miesięcy. A może lat?

Amy miała ochotę przylgnąć do niego, poczuć ciepło - jego ciała.

Serce waliło jej jak młotem, w uszach szumiało. Ależ to szaleństwo, nie

jestem dziś na to gotowa, pomyślała. Mam ważniejsze rzeczy na głowie.

Przypomniała też sobie, dlaczego Justin chciał się z nią ożenić, i odsunęła

się od niego.

- Ale to nie dlatego chcesz się ze mną ożenić - przypomniała. -

Prawda jest taka, że uważasz to za swoją misję.

- Za jeden z powodów, dla których znalazłem się na świecie -

poprawił ją.

- Wszystko jedno, jak to nazwiesz. Oświadczyłeś mi się nie z

powodu wielkiej miłości i namiętności. Oboje świetnie to wiemy.

- A ty zgodziłaś się wyjść za mnie nie dlatego, że nie możesz beze

mnie żyć - odparował.

- Wcale się nie zgodziłam.

- Jak to? Nie rozumiem.

Amy skrzywiła się. W tym momencie wcale go nie lubiła. Właśnie

dlatego, że miał rację.

- No dobrze, niech ci będzie. Wyjdę za ciebie. Dla dobra dzieci.

Może nawet trochę mi się podobasz, ale to nie znaczy, że mam zamiar

pójść z tobą do łóżka - oznajmiła, próbując zagłuszyć wewnętrzny głos,

który jej szeptał, że to nieprawda. - I chcę, żeby wszystko było jasne. Mam

pewne priorytety. Nie wychodzę za ciebie po to, żebyś mnie ratował czy

się mną opiekował. Dawno temu nauczyłam się sama dbać o siebie.

R S

- Więc świetnie się dobraliśmy - powiedział Justin. - Ja też się tego

nauczyłem.

Amy miała na końcu języka mnóstwo pytań. Jak to się stało, że i on

musiał się tego nauczyć? Justin spojrzał na zegarek.

- Skoro mowa o priorytetach, to muszę już lecieć. Za kwadrans

otworzą giełdę. Więc ustalmy tylko - kiedy chcesz wziąć ślub?

- Czy ja wiem? - odparła sucho. - Może w piątek lub w sobotę.

- Wolałbym, żeby to się odbyło poza godzinami pracy giełdy -

oznajmił Justin.

- No więc w sobotę - zgodziła się Amy. To tylko na dwa lata,

pomyślała. Będzie gotowa zrobić prawie wszystko przez te dwa lata, byle

tylko dzieci jej siostry mogły poczuć się bezpiecznie.

- Czyli w sobotę. Odezwę się do ciebie - rzucił Justin i ruszył do

wyjścia.

Amy mogłaby przysiąc, że czuje, jak pętla zaciska się jej na szyi.

Ani się obejrzała, a nadeszła sobota. Nagle ogarnęło ją przerażenie.

Co też ona zamierza zrobić!

Do drzwi jej sypialni zapukała Emily i zaraz potem wbiegła w

podskokach do środka. Wskoczyła na łóżko Amy, która w oczach

dziewczynki dostrzegła iskierki podniecenia.

- To dzisiaj bierzemy ślub!

- Aha - potwierdziła Amy z uśmiechem.

- Może chcesz, żebym usmażyła naleśniki na śniadanie?

Na samą myśl o tym Amy poczuła skurcz w żołądku.

- To świetny pomysł, ale wiesz, jestem taka przejęta, że chyba nie

mogłabym nic przełknąć. Może je zrobisz innym razem?

- Jasne, kiedy Justin się tu wprowadzi - rozpromieniła się Emily.

R S

- Świetnie, bardzo się cieszę - powiedziała Amy, wstając z łóżka. -

Wczoraj wieczorem wybrałaś sobie sukienkę na tę uroczystość, a czy

pomyślałaś, jak chciałabyś się uczesać?

- Chyba w koński ogon - odparta mała. - Może z kokardą?

- Już się robi - powiedziała Amy, sięgając po szczotkę, która leżała

na toaletce.

Emily stała przed nią, patrząc bacznie w lustro, kiedy Amy

szczotkowała jej włosy.

- Czy włożysz długą białą suknię, taką, jaką ma moja lalka Barbie?

Amy w ogóle jeszcze się nad tym nie zastanawiała.

- Nie, kochanie. Długą suknię noszą te panny młode, które planują

swój ślub na długo naprzód.

- Dłużej niż tydzień? Cztery dni, pomyślała Amy.

- Właśnie.

- Więc co włożysz?

Amy wciąż jeszcze nie miała pojęcia. Poprzedniego dnia kupiła dla

Justina złotą obrączkę. Oby tylko utrafiła z rozmiarem. Zamówiła też

skromną wiązankę kwiatów, które zamierzała odebrać w drodze do urzędu

sędziego pokoju. Miała nadzieję, że perspektywa dużej porcji lodów i tortu

po powrocie do domu nie pozwoli dzieciom zauważyć, że podczas tej

uroczystości państwo młodzi nie okazali sobie głębszych uczuć.

- No więc, co włożysz? - Emily pociągnęła ją za rękaw.

- Niespodzianka! - zawołała Amy, która sama wciąż jeszcze nie

wiedziała.

- I ty to nazywasz nagłym wypadkiem rodzinnym? - zapytał Dylan,

wchodząc do holu urzędu.

- Dla mnie każdy ślub jest takim wypadkiem - odparł Justin.

R S

Zwykły zbieg okoliczności, pomyślał, ale wiedział z całą pewnością,

że koniecznie musi to zrobić. Ożenić się z Amy Monroe.

- Wciąż nie mogę się w tym wszystkim połapać - powiedział Dylan,

kręcąc z niedowierzaniem głową. - Stale powtarzasz, że zawarłeś umowę z

Panem Bogiem. Czy jesteś pewien, że podczas operacji anestezjolog nie

spartaczył roboty i nie pomieszał ci czegoś w mózgu?

- Poprosiłem cię, żebyś był naszym świadkiem - odparł Justin. - Nie

potrzebuję psychoanalityka.

- No dobra, muszę cię jednak zapytać, czy jesteś pewien, że ona nie

wychodzi za ciebie dla pieniędzy?

- Już ci mówiłem. Tu nie chodzi o forsę, ale o prawo do opieki nad

dziećmi.

Gdy to mówił, do holu weszli Michael i jego żona Kate. Michael

spojrzał na Justina ze źle ukrywanym podziwem.

- No, stary, muszę przyznać, że udało ci się uniknąć zwykłej parady.

Nie bierzesz ślubu w kościele, nie będzie wesela...

- Mało elegancko - dodała Kate z dezaprobatą w głosie.

- Ale wygodnie - odburknął Justin. - Dziękuję, że przyszliście.

- Wielkie nieba! - wykrzyknęła Kate na widok Amy, która właśnie

ukazała się w drzwiach, prowadząc za ręce chłopców. Za nią maszerowała

Emily w różowej sukience z falbankami.

Justinowi zaparło dech na widok Amy, która miała na sobie

kremową koronkową suknię, uwydatniającą jej świetną figurę. Włosy

upięła wysoko i lekko polakierowała, ale kilka niesfornych loczków

uwolniło się i zdobiło jej szyję. Policzki płonęły jej na myśl o tym, co się

miało za chwilę wydarzyć, i ze zdenerwowania przygryzała dolną wargę.

R S

Oto moja przyszła żona, pomyślał Justin i ogarnęło go niespodziewane

wzruszenie.

- Jakie urocze dzieci... - wyszeptała Kate.

- Dlaczego nam nie powiedziałeś, że ona jest... - zdziwił się Dylan.

- Że ona jest jaka?

- No... taka diabelnie ładna i zgrabna. Słuchaj, stary, coś mi mówi, że

to małżeństwo nie będzie dla ciebie wielkim ciężarem.

Justin nie miał jeszcze na ten temat zdania. W oczach Amy dostrzegł

nieme pytanie: Czy myśmy upadli na głowę?

- Ślicznie wyglądasz - powiedział, podchodząc do niej i biorąc ją za

rękę.

- Dziękuję - odrzekła, spoglądając na jego krawat. - Ty też

znakomicie się prezentujesz. Mnie pomagała przy ubieraniu Emily.

- Ty także bardzo ładnie wyglądasz - zwrócił się Justin do

dziewczynki.

- A jak ci się podobają nasze kwiatki? - zagadnęła Emily,

uśmiechając się szeroko.

- Są prawie równie ładne jak ty.

- Potrzebuję iść do toalety - odezwał się Nicholas, Przestępując z

nogi na nogę.

- Ciocia Amy powiedziała, że po powrocie do domu dostaniemy lody

i tort - oznajmił Jeremy.

- To prawda - przytaknęła Amy. - Wszystkim nam należy się jakaś

nagroda. A teraz lepiej zaprowadzę Nicholasa, dokąd trzeba, zanim będzie

za późno.

- Niech Justin z nim pójdzie - wtrąciła się Kate, robiąc krok w

kierunku Amy. - Ja jestem Kate Hawkins. A to mój mąż, Michael, i nasz

R S

przyjaciel, Dylan. Może wy dwaj poszlibyście z dziećmi do automatu i ku-

pili im coś do picia, a ja tymczasem pomogę pannie młodej?

- W czym masz jej pomóc? - zdziwił się Michael.

- No jak to? To jasne, że w przygotowaniu się do uroczystości -

wyjaśniła Kate, wznosząc w górę oczy.

- Ta uroczystość nie potrwa dłużej niż pięć minut...

- Kochanie, proszę cię, zabierzcie dzieci do automatu.

- Dobrze, już dobrze - zgodził się Michael.

- Ja już naprawdę muszę - odezwał się Nicholas, znów Przestępując z

nogi na nogę.

- Idziemy - powiedziała Amy.

W tym momencie jednak Justin podszedł do małego i wziął go za

rękę.

- Ja go zaprowadzę - oznajmił.

- Jesteś pewien, że wiesz, jak... - zapytała zdumiona.

- Na pewno sobie poradzimy.

- Nie wiem czemu, ale trudno mi sobie wyobrazić, że Justin pomagał

kiedyś trzylatkowi w toalecie. A co ty o tym sądzisz? - zwróciła się Amy

do Kate.

- Bardzo by mnie to zdziwiło, zważywszy na jego niechęć do dzieci.

- Niechęć? - powtórzyła z niepokojem Amy.

- Ale to było jeszcze przed tą operacją. Od tego czasu mam wrażenie,

że się trochę zmienił. Ale może chwilkę odpoczniemy, zanim wróci ta cała

czereda?

Kiedy usiadły na kanapce pod oknem, Amy zapytała:

- Więc jaki był Justin przed operacją?

R S

- Superostrożny. Zawsze sądziłam, że nie ma zamiaru kiedykolwiek

się ożenić ani mieć dzieci.

- To znaczy, że nie lubi dzieci? - westchnęła z żalem Amy.

- Tego nie mogę powiedzieć - odparła Kate. - Zupełnie zbzikował na

punkcie naszej małej Michelle. Oni wszyscy, Michael, Justin i Dylan, mają

swoje tajemnice. Może dlatego, że wszyscy trzej przeżyli tyle lat w domu

opieki dla chłopców.

- Justin był w domu opieki dla chłopców? - spytała z

niedowierzaniem Amy.

- Tak. Nie wiedziałaś?

Amy potrząsnęła głową, starając się przyswoić sobie tę nową

informację, która utwierdziła ją w przekonaniu, że Justin nie wszystko jej o

sobie opowiedział. Jeśli rzeczywiście mieszkał w domu opieki, to na

podstawie własnego doświadczenia mógł się domyślać, dlaczego Amy tak

bardzo zależało na przyznaniu jej opieki nad dziećmi i stworzeniu im

bezpiecznego miejsca.

- Ale chyba wiesz, że handluje papierami wartościowymi i świetnie

mu się powodzi?

- Wiem. Kiedy mi się oświadczył, uprzedziłam go, że nie mogę sobie

pozwolić na utrzymanie jeszcze jednego domownika, a on mi na to, że jest

milionerem.

- To wszystko wydarzyło się tak szybko, że z pewnością nie miał

czasu przedstawić ci do podpisania majątkowej umowy małżeńskiej -

powiedziała Kate.

- Już ją podpisałam. Justin okazał się bardzo wspaniałomyślny. Ale

mnie nie interesują jego pieniądze - oznajmiła Amy, po czym dodała, z

wahaniem ujawniając swoje uczucia: - Wychodzę za Justina, bo dzięki

R S

temu będzie mi łatwiej uzyskać prawo do opieki nad dziećmi. Szczerze

mówiąc, nigdy nie zamierzałam wyjść za mąż, a już najmniej za człowieka

bogatego. Zawsze miałam wrażenie, że za taką decyzję kobieta płaci utratą

szacunku do samej siebie i swojej niezależności.

- Coś mi się zdaje, że będziesz odpowiednią żoną dla Justina -

uśmiechnęła się Kate, przyglądając się Amy ze zdziwieniem.

- To małżeństwo pewnie nie potrwa długo - wyznała szeptem Amy.

- Michael mówi, że Justin jest facetem, na którym można polegać.

Kiedy wszystko zawiedzie i wszyscy się poddadzą, Justin zostanie i nie

opuści cię.

Amy taka perspektywa wydała się bardzo kusząca. Czasami miała

wrażenie, że to ona jest opoką dla innych. No cóż, robię to dla dzieci,

powtarzała sobie, tak jakby to była mantra.

- Na dzisiejsze popołudnie zaplanowaliśmy grilla - oznajmiła Kate. -

Co byś powiedziała, gdybyśmy to jednocześnie uznali za wasze przyjęcie

weselne?

- Kupiłam już tort i lody, czekają na dzieci w domu.

- Więc przywieź wszystko - zaproponowała Kate. -

W ten sposób nie będziesz musiała gotować obiadu. A moja mała

uraduje się, widząc dzieci, które umieją już chodzić i biegać.

- Dziękuję za zaproszenie. Ale najpierw musimy przebrnąć przez tę

całą ceremonię - powiedziała Amy, gotowa niemal rzucić się do ucieczki.

- To nie potrwa długo - zapewniła ją Kate.

W tym momencie w holu pojawiła się reszta towarzystwa.

- Jesteś gotowa? - zagadnął Amy Justin, ujmując ją za rękę.

- Tak - odparła. - Poradziliście sobie?

- Bez problemu.

R S

- Ciociu Amy! - wykrzyknął Nick, pociągając ją za suknię i

uśmiechając się szeroko. - Justin nauczył mnie, jak można inaczej siusiać.

O wiele wygodniej, niż kiedy się siedzi. Teraz Jeremy chciałby też się

nauczyć.

- Dzięki za pomoc - powiedziała Amy, podnosząc wzrok na Justina.

- Nie ma sprawy. Na pewno jesteś gotowa?

- Tak, miejmy to już z głowy - odparła i ruszyła do gabinetu sędziego

pokoju.

Sędzia Bishop, sympatyczny mężczyzna po pięćdziesiątce, wrócił

właśnie w świetnym humorze z pola golfowego.

- To naprawdę wspaniały dzień na ślub - powiedział. - Miałem dziś

szczęście, udało mi się zdobyć więcej punktów niż cała czwórka

pozostałych graczy. Postaram się, żeby ta uroczystość nie trwała długo,

macie z pewnością coś lepszego do roboty - dodał, robiąc oko do

stremowanych nowożeńców.

Amy nagle zabrakło tchu w piersiach. Tymczasem Justin wciąż

trzymał ją za rękę.

- Czy bierzesz sobie tego mężczyznę... - zaczął sędzia.

Amy bała się, że zaraz zemdleje z wrażenia.

- ...i chcesz wytrwać w tym związku w zdrowiu i w chorobie...

- Chcę - wyszeptała Amy.

- ...w dobrej i złej doli...

- Chcę - szepnęła.

- ...aż do końca życia?

- Chcę - potwierdziła Amy głośno.

R S

Jak przez mgłę widziała i słyszała Justina, wypowiadającego te same

słowa. Gdy Emily podała jej obrączkę, Amy drżącą ręką wsunęła mu ją na

palec, mówiąc:

- Przyjmij tę obrączkę na znak mojej miłości i wierności.

Po chwili Justin nałożył na jej palec złotą obrączkę z dużym

migoczącym diamentem i powtórzył te same słowa. Amy ze zdumieniem

spoglądała na ten piękny klejnot, rada, że nie musi już nic mówić. Zerknęła

na Justina, który również nie mógł uwierzyć własnym oczom, widząc na

swoim palcu złotą obrączkę.

- Może pan pocałować pannę młodą - powiedział sędzia.

Amy uzmysłowiła sobie, że w tej chwili jej los został

przypieczętowany, nawet jeśli oboje nie traktowali tego małżeństwa

poważnie.

Gdy Justin pocałował ją w usta, poczuła, że nie był to pocałunek na

niby.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Po uroczystości ślubnej wszyscy spotkali się u Hawkinsów na grillu.

Dzieci świetnie się bawiły i tryskały energią po spałaszowaniu olbrzymich

porcji lodów i tortu. W rezultacie po powrocie do domu nie potrzebowały

poobiedniej drzemki i „pomagały" Justinowi w zagospodarowaniu się w

jego pokoju.

Amy przygotowała pyszną, chociaż niezbyt pracochłonną kolację.

Maluchy ze smakiem wcinały rosół z makaronem oraz kanapki z masłem

orzechowym i galaretką. Kiedy wreszcie położyła je spać, nieco wcześniej

R S

niż zwykle, mogła wreszcie odetchnąć. Oparła się o ścianę w przedpokoju,

w którym zgasiła już światło, przymknęła oczy i wydała z siebie głębokie

westchnienie. W ciszy słychać było tylko szmery dochodzące z pokoju

Justina, który podłączał swój komputer i modem, oraz stłumione tykanie

zegara ściennego na dole.

Amy pogładziła palcem swoją obrączkę, do której nie zdążyła się

jeszcze przyzwyczaić. Chciała być przez chwilę sama, ale nie miała

jeszcze ochoty iść do sypialni, zeszła więc na dół i położyła się na kanapie

w małym pokoju, który służył jej do pracy.

Niedługo potem w drzwiach stanął Justin. Z jego ciemnej sylwetki o

szerokich ramionach emanowały spokój i siła. Amy zastanawiała się, czy

ta siła nie jest wytworem jej wyobraźni. W grancie rzeczy bardzo niewiele

o nim wiedziała.

- Mam pytanie - odezwał się przyciszonym głosem. - Jak możesz

cokolwiek zrobić, kiedy dzieci są takie pomocne?

- Praktyczna zasada brzmi następująco - odparła z uśmiechem,

rozbawiona jego zniechęceniem - na każde dziecko, które ci pomaga,

trzeba dodać godzinę do przewidywanego czasu ukończenia pracy, jeśli

jest się kobietą.

- A jeśli się jest mężczyzną? - zapytał, podchodząc do niej i

spoglądając jej w oczy.

- Trzeba dodać osiem godzin na każde dziecko, które ci pomaga -

odparła Amy. - Niestety prawda jest taka, że mężczyźni mają trudności,

gdy przychodzi im skupić się na wykonywaniu więcej niż jednego zadania

na raz. Nie mam pojęcia, czy dzieje się tak za sprawą hormonów, czy

chromosomu Y.

- Bardzo zabawne. Gdzie się tego dowiedziałaś?

R S

- Ach, każda matka ci to powie.

Amy zaczerpnęła powietrza i spojrzała na tego obcego człowieka,

który mieszkał w jej domu i był jej mężem. Serce zabiło jej mocniej.

Przymknęła oczy w nadziei, że gdy nie będzie go widziała, zrobi na niej

mniejsze wrażenie.

- Czy zaproponowałeś mi małżeństwo między innymi dlatego, że

wychowywałeś się w domu opieki dla chłopców?

- Widzę, że Kate opowiadała ci o mnie...

- No, troszkę - przyznała Amy, wsłuchując się w jego głęboki, męski

głos. - Nie mówiła zresztą nic złego. Ale nie odpowiedziałeś na moje

pytanie.

- Cóż, pobyt w domu opieki miał tu pewien wpływ, ale nie był

decydującym czynnikiem.

- Decydującym czynnikiem była misja, jaką miałeś do spełnienia.

- Posłuchaj - odezwał się, kładąc jej rękę na ramieniu. - Jeśli mamy

razem mieszkać, powinniśmy wyjaśnić sobie kilka spraw. Powiedziałem,

że był to jeden z celów mojego życia.

- Dobrze - odparła. - Niech ci będzie. Już się rozumiemy.

- Niezupełnie - powiedział, wciąż nie zdejmując ręki z jej ramienia. -

Jeszcze się nie rozumiemy. Jeszcze się nie znamy.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała Amy, bezskutecznie

próbując uwolnić ramię.

- Że nie musimy stwarzać sobie nawzajem piekła.

- Co proponujesz?

- Musimy się lepiej poznać - odparł głosem, w którym pobrzmiewała

obietnica.

- Zgoda.

R S

- Zaczniemy od dziś. Najpierw ja ci zadam pytanie, a potem ty mnie.

I będziemy mówić tylko prawdę.

- Zgoda, damy mają pierwszeństwo - oznajmiła. Usiadła na kanapie,

gotowa zadać pytanie, które nurtowało ją przez cały dzień. - Jak to się

stało, że trafiłeś do domu opieki dla chłopców?

- Moja matka nie mogła się mną zajmować - odpowiedział krótko,

zaciskając zęby.

- Dlaczego?

- Miało być po jednym pytaniu. Teraz moja kolej. W dniu, kiedy się

poznaliśmy, zaprosiłem cię na kolację. Odmówiłaś. Czy twoja odpowiedź

byłaby inna, gdybyś nie musiała opiekować się dziećmi swojej siostry?

Amy poprawiła się na kanapie. Z pewnością zabawniej było zadawać

pytania, niż na nie odpowiadać.

- O rety, to było tak dawno temu, minęły już prawie dwa miesiące...

Poza tym trudno mi się było skupić, miałeś wtedy atak bólu - dodała,

starając się go odwieść od pierwotnego pytania.

- Nie wymiguj się. Jaka byłaby twoja odpowiedź?

- No, może bym się zgodziła.

- Nie bardzo rozumiem.

- Może powiedziałabym „tak".

- Nie rozumiem, co to znaczy „może tak".

- To znaczy „tak" - odparła Amy, mierząc go wzrokiem. -

Interesowałeś się moim programem dla dzieci z zerówki. Jak mogłabym ci

odmówić?

Amy usiłowała przekonać samą siebie, że w ogóle nie robiły na niej

wrażenia jego czujne, inteligentne zielone oczy, regularne, męskie rysy ani

R S

szerokie ramiona, które mogłyby z pewnością unieść każdy problem, przed

jakim stanęłaby kobieta.

Justin skinął głową i ruszył w stronę drzwi.

- Śpij dobrze - rzucił, wychodząc.

Amy, nieco zaskoczona, zerwała się z kanapy.

- Śpij dobrze? I to wszystko? Spojrzał na nią, unosząc lekko brwi.

- Trzymam się tego, co sam zaproponowałem. Po jednym pytaniu dla

każdego. Chciałaś coś jeszcze?

- Nie - odpowiedziała, splatając ręce na piersi i potrząsając głową. -

Dobranoc.

Po jego wyjściu stała jeszcze chwilę w tym samym miejscu, starając

się odzyskać spokój, który jednak opuścił ją w tajemniczy sposób. Poszła

na górę do swojej sypialni, rozebrała się i włożyła bawełnianą nocną

koszulę. Wchodząc do łóżka, usiłowała nie myśleć o tym, że w pokoju

obok leży nieznajomy mężczyzna i że jest to jej mąż.

Justin leżał w niezbyt wygodnym łóżku w pokoju dwa razy

mniejszym od garderoby w jego domu. Świeżo poślubiona żona, która

miała w nim budzić palące pożądanie każdej nocy w niedalekiej

przyszłości, spała w łóżku oddalonym o zaledwie dziesięć metrów.

Justin czekał, aż odzyska spokój, którego oczekiwał w nagrodę za

realizację wstępnej fazy swoich poczynań, zmierzających do osiągnięcia

celu. Zamiast tego, kiedy zamknął oczy, ujrzał Amy wyciągniętą na

kanapie w pokoju na dole. Pamiętał nawet, jak wyglądały jej stopy,

szczupłe, gładkie i delikatne. Miał wielką ochotę pogładzić te stopy i

sięgnąć wyżej, najpierw do łydek, a potem jeszcze wyżej...

Zastanawiał się, czy może być na świecie coś gorszego niż

poślubienie kobiety, która jednocześnie go nie lubiła i potrzebowała.

R S

Jęknął cicho, ale gdy pomyślał o trójce maluchów, ciężar, jaki czuł w

piersiach, nieco zelżał.

Nawet jeśli dzieciaki były wścibskie, hałaśliwe i ich utrzymanie

kosztowało masę forsy, nie próbowałby ich wychowywać. Podziwiał Amy

za jej zaangażowanie i poświęcenie. W przedziwny sposób związał ich ze

sobą wspólny cel.

Wszystko pięknie, pomyślał, przewracając się na materacu, ale

ciekawe, czy za dwa lata nie skończy się na tym, że on sam popadnie w

łagodny obłęd i kompletne bankructwo. Myśl o tym nie dawała mu usnąć

przez wiele godzin.

Wreszcie zapadł w niespokojny sen, który przerwał jakiś dźwięk.

Wtulił głowę w poduszkę, ale dźwięk nie ustawał. Wreszcie dotarło do

niego, że to płacze dziecko. Justin usiadł na łóżku i zaczął nasłuchiwać.

Tak, to musi być Nick.

Zerwał się z łóżka i pobiegł do pokoju chłopców, ale przed drzwiami

zderzył się z Amy. Instynktownie chwycił ją w ramiona, zanim zdążyła

upaść. Poczuł na sobie ekscytujący dotyk jej piersi. Amy zacisnęła dłonie

na jego bicepsach.

- O rety, czyżbyś był nagi? - szepnęła.

- Mam na sobie bokserki - odpowiedział. Tymczasem Nick znowu

zapłakał żałośnie. - To Nick - dodał.

- Wiem. - Próbowała się oswobodzić. - To mu się zdarza dość często.

Ale na początku było tak co noc. Myślę, że opłakuje w ten sposób

rodziców. Zaraz się nim zajmę.

Ostrożnie otworzyła drzwi, podeszła do łóżeczka malca, dotknęła

jego rączki i cichutko powiedziała:

- No, już dobrze, dobrze, mój maleńki.

R S

- Ciociu Amy - odezwał się cienki głosik. - Miałem okropny sen.

Byliśmy w pizzerii i wszyscy sobie gdzieś poszli. Zostałem zupełnie sam i

nie mogłem cię odnaleźć.

- Na pewno nigdy tak nie będzie - zapewniła go Amy. - Jesteś ze

mną na dobre i na złe. Czy chciałbyś napić się wody i zrobić siusiu?

- Tak.

- Pójdę z tobą - ofiarował się Justin, biorąc chłopca za rękę.

Kiedy wrócili, Amy, wciąż zdumiona pomocą Justina, pochyliła się

nad Nickiem i ucałowała go w czoło.

- Utulę go teraz do snu - powiedziała.

- A co będzie ze mną? - zagadnął Justin, mając nadzieję, że późna

pora usprawiedliwi to pytanie.

- Jak to: z tobą?

- No, kiedy mnie utulisz do snu? To moja pierwsza noc w twoim

domu. Mogą mnie nawiedzić jakieś koszmarne sny.

- Spróbuj liczyć barany - poradziła mu Amy.

Justin nie mógł zrozumieć, jak to możliwe, że Amy, wyjątkowo

ciepła i dobra dla dzieci, dla niego w ogóle nie miała serca.

Takie były początki nie rokującego większych nadziei małżeństwa

Amy i Justina. Nazajutrz dzieci nadal starały się „pomóc" Justinowi w

ustawieniu jego komputera. Nie opuszczały go ani na krok, tak że Amy

zaczęła się zastanawiać, czy się do niego zanadto nie przywiążą.

Wieczorem Justin znów zjawił się w jej pokoiku na dole. Tym razem

była przygotowana na jego przyjście i siedziała na kanapie.

- Więc dlaczego twoja mama nie mogła się tobą opiekować? Czy

była chora?

R S

Justin podszedł do niej i dotknął jej włosów. Amy uniosła głowę i

spojrzała mu prosto w oczy.

- Nie, nie była chora fizycznie - odparł - ani nawet umysłowo. Po

prostu nie umiała gospodarować pieniędzmi. Co miesiąc ojciec przysyłał

jej czek na moje utrzymanie, a ona wydawała wszystko w trzy dni. Nie

płaciła rachunków, właściciel naszego mieszkania wiele razy nas wyrzucał,

wyłączano nam prąd. Czasami mama w ogóle nie wracała na noc.

Dowiedziała się o tym sąsiadka i zawiadomiła kogoś z opieki społecznej.

Wkrótce potem zabrano mnie do domu opieki dla chłopców.

Amy serce się ścisnęło na myśl o tym, jak musiało wyglądać

dzieciństwo Justina. Jej własne też nie było jak z bajki, ale przynajmniej

mama była zazwyczaj w domu, chociaż prawie co noc upijała się do

nieprzytomności.

- Więc cię zaniedbywała - szepnęła z żalem. - Ile miałeś wtedy lat?

- Zawarliśmy umowę - pokręcił głową Justin. - Jedno pytanie na

wieczór. Teraz moja kolej. Jaki jest powód tego, że postanowiłaś próbować

zmienić świat?

Amy przygryzła wargę, słysząc to pytanie. Wielu przyjaciół

żartowało sobie z jej gorącego zaangażowania.

- Wcale nie muszę zmieniać świata - powiedziała. - Chociaż nie

miałabym nic przeciwko temu. Zupełnie by mi wystarczyło, gdybym

mogła popracować nad jego małym zakątkiem.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Jaki jest powód tego, że...?

- No dobrze. Kiedy miałam trzynaście czy czternaście lat,

zauważyłam, że na świecie żyją dwa rodzaje ludzi. Tacy, którzy sprawiają,

że coś się zmienia na lepsze, i tacy, którzy marnują własne życie.

R S

Widziałam zbyt wielu marnujących swoje życie, żebym chciała należeć do

tego rodzaju.

Zauważyła, że chciał jej zadać jeszcze jedno pytanie, ale

powstrzymał się, skinął głową i powiedział tylko:

- Dobranoc.

Znowu, podobnie jak poprzedniej nocy, ogarnęła ją irytacja

zaprawiona oburzeniem. Najwidoczniej Justin lepiej panował nad sobą i

był mniej od niej ciekawy. Niech go wszyscy diabli, pomyślała.

- Dobranoc - odrzekła, starając się nie dać po sobie poznać, że czuje

się urażona.

- Byłoby znacznie lepiej dla nas obojga, gdybyś przestała być taka

zła, że przyjęłaś moją pomoc. Spij dobrze - rzucił, kierując się ku

schodom.

Amy popatrzała za nim z oburzeniem. Zła? Ja miałabym być zła? Z

trudem powstrzymała się przed tym, żeby nie pobiec za nim i pokazać mu,

jak to wygląda, kiedy jest naprawdę zła. To fakt, że trudno jej było

pogodzić się z obowiązującymi przepisami i z tym, że wyjście za mąż

miało jej ułatwić uzyskanie prawa do opieki nad dziećmi, ale doprawdy nie

była zła na Justina. Nie zachwycało jej, że musiała poślubić człowieka,

którego nie znała, ale miała na pieńku z prawnikami i z pewną kobietą z

opieki społecznej. Nie z Justinem. Koniec, kropka.

W poniedziałek pojawiły się różne problemy, jak to zwykle bywa w

pierwszym dniu tygodnia. Justin wcześnie wyszedł, mówiąc, że w

godzinach pracy giełdy będzie u siebie w domu do czasu, kiedy uda mu się

uruchomić nowy system komputerowy. Emily spóźniła się na autobus do

szkoły, Nick nie zdążył w porę do łazienki, Amy zaś po przyjściu do

R S

szkoły przekonała się, że większość dzieci złapała jakiegoś wirusa i

rodzice powinni byli zatrzymać je w domu.

Kiedy wieczorem Justin nie zjawił się w porze kolacji, Amy zaczęła

się zastanawiać, czy może pożałował decyzji, jaką podjął. Dzieci,

wyczuwając zapewne jej zdenerwowanie, dały popis złego zachowania.

Jakby nie dość było tego wszystkiego, do drzwi zadzwoniła pani

Hatcher. Amy ledwo udało się tam dobiec przed Emily. Zmuszając się do

uśmiechu, otworzyła.

- Dobry wieczór, pani Hatcher. Niech pani wejdzie. Znów trafiła pani

na porę, kiedy jadamy kolację - zauważyła, starając się, by w jej głosie nie

było słychać irytacji.

- O mały włos nie przewróciłam się o rower na trzech kółkach,

porzucony na chodniku - burknęła pani Hatcher, zmierzając do kuchni.

- Bardzo mi przykro - powiedziała Amy, myśląc w duchu, że wcale

by się nie zmartwiła, gdyby ta baba skręciła sobie kark. W następnej

sekundzie przeraziła się, czy za taką myśl nie porazi jej grom z jasnego

nieba.

- Chętnie poczęstowałabym panią deserem, ale...

W tym momencie Amy posłyszała, jak drzwi otwierają się i

zamykają. Zerknąwszy przez ramię pani Hatcher, ujrzała Justina. Serce

stanęło jej w gardle. Nie zdążyli się jeszcze przygotować na taką

ewentualność, a przecież od efektów wizyty tej kobiety wiele zależało.

Amy zastanawiała się, czy ma go pocałować, czy też powiedzieć, żeby

sobie poszedł. Wreszcie rozsądek wziął górę i wybąkała:

- Justin, przyszła pani Hatcher.

- Hej, Justin! - zawołały bliźnięta. Pomachał im ręką, po czym

podszedł do Amy.

R S

- To miło, że pani przyszła - odezwał się. - Czy Amy zdążyła już

podzielić się z panią naszą nowiną?

- Nowiną? Jaką nowiną? - Pani Hatcher zmarszczyła brwi.

- Pobraliśmy się w zeszłą sobotę - wyjaśnił Justin, obejmując Amy

ramieniem.

- Jak to? - zapytała kobieta, której ze zdumienia oczy omal nie

wyszły na wierzch. - Pobraliście się? Tak nagle?

- Kiedy wszystko dobrze się układa, nie ma na co czekać - oznajmił

Justin, całując Amy we włosy. - Amy i ja mamy siebie, a dzieci mają oboje

rodziców.

- Nie wybieracie się w podróż poślubną? Amy osłupiała, słysząc to

pytanie.

- O niczym innym nie marzę, jak o tym, żeby pobyć sam na sam z

moją żoną - odparł Justin, splatając dłoń z jej dłonią - ale uznaliśmy, że

będzie lepiej dla dzieci, jeśli zostaniemy i odłożymy na jakiś czas nasz

miodowy miesiąc. Prawda, kochanie?

- Prawda - przytaknęła Amy. - Dzieci naprawdę bardzo polubiły

Justina. Ogromnie się cieszę, że chłopcy i Emily będą mieli w domu

mężczyznę, który stanie się dla nich wzorem. - No tak, pomyślała, gdyby

nie brak perełek, wysokich obcasów i odkurzacza, byłabym modelową

panią domu z lat pięćdziesiątych.

- Cóż, będziemy musieli jeszcze porozmawiać z panem Langdonem i

wszystko dokładnie sprawdzić - oświadczyła pani Hatcher, najwyraźniej

wciąż zaskoczona tym, co usłyszała.

Amy znowu się zaniepokoiła. Co będzie, jeśli się okaże, że

przeszłość Justina kryje jakąś mroczną tajemnicę?

R S

- Proszę bardzo, nie mam nic do ukrycia, a pani musi wykonać swoją

powinność - powiedział Justin.

Amy marzyła tylko o tym, żeby jak najszybciej pozbyć się pani

Hatcher. Czuła, że nie zdoła już dłużej odgrywać roli układnej pani domu z

telewizyjnej opery mydlanej.

- Czy możemy jeszcze pani w czymś pomóc? - zagadnęła.

- Nie sądzę...

- Wobec tego pozwoli pani, że ją odprowadzę do drzwi -

zaproponował Justin i ujął panią Hatcher pod ramię.

Wrócił po chwili i powiedział krótko:

- Poszła sobie.

Amy odetchnęła z ulgą i podbiegła do niego. Objęła go i przycisnęła

wargi do jego ust.

- Nie wiem doprawdy, jak ci dziękować, że zjawiłeś się akurat w tym

momencie. Dziękuję, bardzo dziękuję. Jestem twoją dłużniczką.

Justin spojrzał na nią przeciągle, ciepło, a zarazem uwodzicielsko.

- Doprawdy? Jak zamierzasz spłacić swój dług? - zapytał

aksamitnym głosem.

Ale wpadłam, pomyślała Amy. Coś mi się wydaje, że zamieniłam

Babę Jagę na wilka.

R S

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Amy poczuła, że ktoś ją ciągnie za szorty. Gdy opuściła głowę,

ujrzała Jeremy'ego.

- Co to takiego: podróż poślubna?

- To jest taka specjalna podróż, w jaką wyjeżdżają nowożeńcy.

- Na przykład do Disneylandu? - Małemu zaiskrzyły się oczy.

- Tak. Albo nad morze. Albo jeszcze gdzie indziej.

- Powinniśmy wszyscy pojechać w taką podróż! - wykrzyknął

Jeremy.

- Tak! - zawtórował mu Nicholas. - Jedźmy w podróż poślubną.

Emily uniosła w górę oczy, pokazując w ten sposób, że jako starsza

siostra wie od nich znacznie więcej.

- Chłopaki, nie pojedziemy w podróż poślubną. Dzieci nie jeżdżą.

Tylko dorośli.

- Ale chała - skrzywił się Jeremy.

- No właśnie - potwierdziła Amy. - Za bardzo tęsknilibyśmy za

wami, więc nie będzie podróży.

- Fajnie - rozpogodził się Jeremy. - Czy są ciasteczka czekoladowe?

- A zjadłeś zielony groszek? - zapytała Amy, zerkając na jego talerz.

- Zjadłem dwa groszki - przyznał się mały, wiercąc się na krześle. -

A ty jadasz groszek? - zagadnął Justina.

- Tak, i to chętnie. Od groszku się rośnie.

- Naprawdę? - zdumiał się Jeremy, spoglądając na Justina i oceniając

jego wzrost oczyma, które zrobiły się okrągłe jak talerzyki.

- Powiedziałeś, że od groszku się rośnie? - szepnęła Amy.

R S

- Nie zaszkodzi tak powiedzieć - odparł Justin, wskazując na stół. -

Popatrz, poskutkowało.

Amy odwróciła się i zobaczyła, że Jeremy wsuwa groszek, aż mu się

uszy trzęsą.

- Zadziwiające - mruknęła pod nosem i zerknęła na Justina z ukosa. -

Nauczyłeś już bliźniaki siusiać po męsku, wystraszyłeś panią Hatcher, a

teraz udało ci się przekonać Jeremy'ego, żeby zjadł zielony groszek. Czy ty

aby nie chcesz zostać świętym?

- Skądże! - odparł, taksując ją spojrzeniem od stóp do głów, tak że

poczuła, jak jej twarz oblewa rumieniec. - Zapewniam cię, że mi na tym

nie zależy. Chciałbym natomiast się przekonać, jak zamierzasz spłacić

swój dług.

Amy zrobiło się gorąco na myśl o tym, czego mógłby od niej

zażądać, i pomyślała, że dobrze byłoby się trochę ochłodzić.

- Zaraz będą lody - zapowiedziała. - Może ktoś nie chce lodów?

Po uprzątnięciu naczyń Amy padła na kanapę w swoim pokoiku i

zamknęła oczy. Wkrótce potem usłyszała kroki Justina i poczuła jego

obecność obok siebie, ale przez chwilę nie otwierała oczu. Wytworzyło się

między nimi pełne napięcia oczekiwanie. Amy obróciła obrączkę na palcu

i uniosła rękę.

- Dlaczego dałeś mi taką piękną obrączkę? Przecież mogłeś kupić

cyrkonię zamiast diamentu.

Zapanowała cisza.

- A skąd wiesz, że to nie cyrkonia?

- Nie wiem. Może mi powiesz?

R S

- Nie, to rzeczywiście nie jest cyrkonia - wyjaśnił i lekko się

uśmiechnął. - Mówią, że niezłe ze mnie skąpiradło, ale nawet ja wiem, że

w tym przypadku cyrkonia nie byłaby stosowna.

- Powiedziałabym, że byłaby bardzo stosowna - wtrąciła Amy,

siadając na kanapie. - Nasze małżeństwo nie jest zupełnie normalne.

- Z tego, co słyszę od innych, to te normalne często nie bywają takie

znów wspaniałe. Wybrałem tę obrączkę dlatego, że dla mnie jest ona jakby

odbiciem ciebie. Uważam cię za osobę szlachetną, zasługującą na

szlachetny kamień.

Amy, wzruszona, znowu spojrzała na obrączkę. Nigdy dotąd żaden

mężczyzna nie powiedział jej niczego tak miłego i szczerego. Poczuła się

trochę bezbronna i nieco zagubiona. Powoli podniosła na niego oczy,

świadoma swoich mieszanych uczuć. Korciło ją, by dotknąć jego lekko

falujących włosów i mocno zarysowanego podbródka. Bardzo pragnęła

poznać jego myśli. Czując, że porusza się po niebezpiecznym terenie,

zmieniła temat.

- Jak ci dziś poszło na giełdzie?

- Zarobiłem - odparł. - Teraz moja kolej. Co będzie z tym długiem,

który mam u ciebie?

- Nie wiem, o jakim długu mówisz. Oboje możemy to sobie różnie

wyobrażać.

- A czas spłacenia? - zagadnął, siadając przy niej na kanapie.

- Cóż, to też można sobie różnie wyobrażać. Ja uważam, że nie

dłuższy niż trzy minuty - odrzekła Amy, która pomyślała, że w trzy minuty

Justin nie zdoła zbyt wiele zdziałać. W trzy minuty nie można... No cóż,

jeśli w trzy minuty coś by osiągnął, to znaczy, że to coś nie byłoby niczym

nadzwyczajnym. Na twarz znów wystąpił jej rumieniec.

R S

- A więc, trzy minuty - potwierdził Justin.

Amy skinęła głową, nie mogąc oderwać wzroku od jego oczu.

- Trzy minuty wszystko jedno czego?

- No, w granicach rozsądku - powiedziała.

- Dobrze, to teraz proszę cię o zwrot długu.

- Tak szybko?

- Powiedziałem ci, że nie jestem świętym.

- Ale jeśli dzisiaj zwrócę ci ten dług, to nie zostanie nic na potem -

zauważyła Amy, grając na zwłokę.

- Nie szkodzi. Trzy minuty.

- Trzy minuty czego?

- Trzy minuty na pocałunek.

- To długo, jak na jeden pocałunek - szepnęła Amy, którą przeszył

dreszcz oczekiwania.

- To zależy, z kim się całujesz.

Amy cofnęła się trochę, a serce zabiło jej jeszcze żywiej.

- Boisz się?

- Oczywiście, że nie - odparła, dumnie unosząc brodę. - To tylko

pocałunek. Czy mam przynieść z kuchni minutnik?

- Nie trzeba - zachichotał Justin. - Mam minutnik w zegarku. Zaraz

go nastawię - powiedział i wcisnął kilka guziczków.

Po chwili spojrzał na nią, zbliżył się, przeczesał palcami jej gęste

włosy i przycisnął do siebie, niczym bukiet kwiatów. Bez pośpiechu, nie

zważając na tykanie zegara, muskał wargami jej usta, delektując się ich

dotykiem.

Amy westchnęła cicho, ulegając wrażeniu ciepła i bliskości. Justin

delikatnie przechylił jej głowę i zaczął całować ją mocniej i bardziej

R S

namiętnie. Jedną dłonią podtrzymywał jej głowę, drugą wodził po szyi i

podbródku.

Poczuła, jak ogarnia ją podniecenie. Wdychając jego męski zapach,

chciała jeszcze pogłębić ten pocałunek, rozchylając usta.

Justin zaczął ją całować bardziej natarczywie, objął ramionami i

mocno przygarnął do siebie. Zrozumiała, że nie zdoła mu się oprzeć, że nie

może się doczekać jego pieszczot. Gdy położył dłonie na jej piersiach,

wiedziała, że pragnie go całą sobą.

Wtem posłyszała cichutki brzęczyk. Justin mruknął coś pod nosem,

niezadowolony. Brzęczenie stało się głośniejsze. Justin oderwał się od niej,

a ona z trudem pokonała chęć zbliżenia się do niego.

To zadzwonił minutnik. Upłynęły trzy minuty. Wbrew sobie,

uwolniła się z jego objęć i kilka razy głęboko odetchnęła.

Była zaskoczona i poruszona wrażeniem, jakie wywarły na niej te

trzy minuty. Wyprostowała się i splotła ręce na karku. Nie miała

wątpliwości, że w grę wchodzi coś więcej niż tylko pokusa seksualna, że z

jej strony grały rolę także uczucia. Tak bardzo się tego zlękła, że zadrżały

jej dłonie.

Różne myśli kłębiły się jej w głowie. Od początku podejrzewała, że

Justin może być niebezpieczny. Łączył w sobie siłę, inteligencję i męską

atrakcyjność i był za bardzo pociągający, by mogła mu się oprzeć.

Przymknęła na chwilę oczy, aby uciszyć szalejące emocje.

Justin dotknął jej ramienia, a ona wzdrygnęła się i niemal od niego

odskoczyła.

- Nie! - szepnęła i wstrzymała oddech. - Proszę, nie dotykaj mnie.

Zastosował się do jej prośby, ale jego ściszony głos był dla niej

prawie równie niebezpieczny.

R S

- Dobrze - powiedział i zbliżył usta do jej ucha, tak że poczuła jego

oddech i znów wstrząsnął nią dreszcz.

- Pragnę znacznie więcej niż tylko cię dotykać. Pragnę wsłuchiwać

się w twoje ciało, zamiast słuchać brzęczenia tego idiotycznego minutnika.

Pragnę całować ciebie całą, ale trzy minuty to tyle co nic. Nawet trzy

godziny to byłoby dla mnie za mało.

W jego głosie Amy wyczuła obietnicę wielu podniecających

pieszczot.

- Śpij dobrze - powiedział, ale Amy zdawało się, że jego słowa

zabrzmiały raczej jak wyzwanie.

Pomyślała, że trudno jej będzie usnąć tej nocy. Dopiero teraz zdała

sobie sprawę, jak bardzo pociągający stał się dla niej Justin.

Przez godzinę przewracał się z boku na bok w łóżku. Zupełnie nie

mógł się uspokoić. Już przedtem wyczuwał, że Amy jest kobietą namiętną,

ale nie miał pojęcia, że jej reakcja doprowadzi go do tak silnego

podniecenia.

Za każdym razem, kiedy zamykał oczy, przypominał sobie, jaką

namiętność budził w nim dotyk jej ust, włosów, piersi.

To niesłychane. Przecież była jego żoną.

Ale zarazem nią nie była.

Wiedząc, że nie uśnie, odrzucił kołdrę, wstał z łóżka, zapalił lampkę

na biurku i włączył komputer. Skoro nie może spać, to lepiej zrobi,

analizując tabele notowań giełdowych.

Nazajutrz rano Amy sprawiała wrażenie bardzo zdenerwowanej i

miała do siebie o to pretensję. Nie powinna się była doprowadzić do

takiego stanu z powodu głupiego pocałunku. Ale jaki to był pocałunek! -

podpowiadało jej uczciwe, kobiece i mało w tej chwili pomocne serce. Z

R S

impetem postawiła szklankę z sokiem pomarańczowym, który rozprysnął

się po całym stole.

- Ajaj - zauważył Nicholas.

- Ajaj - zachichotał Jeremy.

- Ajaj! - zawołali obaj chłopcy.

Amy poczuła, że jej nerwy są napięte jak postronki, kiedy bliźniaki

wykrzyknęły z radością:

- Justin, Justin!

Zawsze wydawali się tacy szczęśliwi na jego widok, pomyślała Amy,

pochylając się nad zlewem. Problem polegał na tym, że sama czuła się nie

mniej od nich szczęśliwa, wprost dziecinnie szczęśliwa.

- Dzień dobry - powitała go cichym głosem.

Zauważyła, że oczy miał trochę bardziej zmrużone niż zwykle i

zmierzwione włosy. Może on także marnie spał tej nocy, pomyślała z

nadzieją w sercu.

- Dzień dobry, chłopaki - zwrócił się do nich wesoło Justin, po czym

powitał Amy, lekko się do niej uśmiechając.

- Dobry - odezwała się Emily słodkim, zaspanym głosikiem i

podniosła do ust łyżkę musli.

Justin odwzajemnił powitanie. Amy pogładziła małą po główce.

- Wiesz, może zapytam Colemanów, czy pozwolą ci pograć dziś na

pianinie, co ty na to? - zapytała.

Emily, która miała pełną buzię, uśmiechnęła się szeroko i skinęła

głową.

- Kto to są ci Colemanowie? - zagadnął Justin.

- Mieszkają przy tej samej ulicy. Emily chętnie do nich chodzi. Mam

wrażenie, że chciałaby się uczyć grać.

R S

Amy nie myślała jeszcze, za co mogłaby kupić pianino i opłacić

lekcje, ale postanowiła martwić się o to później.

- To chyba dobry pomysł - powiedział Justin. - Teraz jadę do biura, a

wieczorem spotkam się z przyjaciółmi, więc wrócę późno. No to cześć,

dzieciaki, życzę wam dobrego dnia. - I po chwili dodał miękkim,

aksamitnym głosem: - I tobie też, Amy.

Wieczorem, chcąc nieco odetchnąć od swoich problemów, Justin

miał się spotkać z przyjaciółmi z czasów kawalerskich w barze U

O'Malleya. Umówili się tam na piwo i hamburgera.

Dylan już na niego czekał przy stoliku, skąd można było wygodnie

oglądać mecz na ekranie dużego telewizora.

- Michael trochę się spóźni - uprzedził Justina.

- Jakieś kłopoty?

- No cóż, musiał zostać w domu i w rodzinnym gronie zjeść

prawdziwą domową kolację zamiast hamburgera. Nie zdziwiłbym się,

gdyby Kate urodziła niebawem drugie dziecko.

- Tak szybko?

- Myślę, że oni chcą mieć dużą rodzinę - wyjaśnił Dylan.

Patrząc na niego, Justin przypomniał sobie lata ich pobytu w domu

opieki dla chłopców.

- Pamiętasz, jak wszyscy marzyliśmy o dużych rodzinach? -

zagadnął, pociągając łyk piwa.

- Tak, chcieliśmy mieć mamę, tatę i mnóstwo rodzeństwa. Ale

powiedz mi, jak ci się wiedzie w małżeństwie?

- Wciąż jeszcze mało się znamy - odparł Justin, wzdychając ciężko. -

No i trzeba ci wiedzieć, że ożeniłem się z kobietą, która chce zbawić świat

i uważa, że z tego powodu nie powinna żywić żadnych ludzkich potrzeb.

R S

- To marnie - skrzywił się Dylan. - A jak z forsą? Płynie jak woda?

- Jeszcze nie - odrzekł Justin, który, pamiętając o tym, co wyprawiała

z pieniędzmi jego mama, wzdrygnął się na myśl o niekontrolowanych

wydatkach. - Kupiłem dziś coś dla naszej małej i otworzyłem w banku

rachunki na wykształcenie dzieci.

- No, to brzmi całkiem poważnie - zdumiał się Dylan.

- Bo to jest poważna sprawa, kiedy się ma dzieci - oznajmił Justin,

wzruszając ramionami, aby ukryć swe prawdziwe uczucia. - Trzeba się

wtedy liczyć z dużymi wydatkami i wiele rzeczy planować naprzód.

Zawsze wiedziałem, że tak jest. Ale nie wiedziałem, jaka to frajda mieć

dzieci.

- A Amy?

- Z Amy też byłoby wspaniale, gdyby tylko na piętnaście minut

przestała myśleć o zbawieniu świata.

- Może uda ci się ją namówić, żeby zbawiła ciebie? - zażartował

Dylan, uśmiechając się szelmowsko.

Amy siedziała po ciemku w swoim pokoiku. Dzieci już spały. Justin

jeszcze nie wrócił. Pomyślała, że powinna być zachwycona, mając dla

siebie te cenne chwile samotności.

Zamiast się cieszyć, zerkała jednak co chwila na zegar. Była

ciekawa, gdzie on teraz jest i z kim. Powiedziała sobie, że to nie jej

sprawa, wstała z kanapy i zaczęła krążyć po pokoju. Przecież byli

małżeństwem tylko formalnie. Nic jej do tego, jeśli Justin spotkał się z

kobietą, która spełniłaby jakieś jego potrzeby. Amy nie mogła sobie rościć

do niego żadnych praw.

Dlaczego więc na samą myśl, że może być teraz z jakąś kobietą,

zadrżało jej serce?

R S

Zirytowała ją świadomość, jak silne żywi wobec niego uczucia. Nie

powinna się nim w ogóle przejmować.

- Właśnie dlatego nie chciałam wyjść za mąż - mruknęła pod nosem.

- Nie powinno mi tak zależeć na żadnym mężczyźnie. To tylko

przeszkadza, przyćmiewa umysł i pozbawia człowieka energii.

Znów zerknęła na zegar. Jedenasta trzydzieści. Brakowało jej tych

wieczornych pytań, bez nich dzień wydawał się jakiś niepełny. Tylu rzeczy

chciała się od niego dowiedzieć.

Wzięła głęboki oddech, aby się trochę uspokoić, opuściła pokój i

weszła na górę. Właśnie dlatego powinna zawsze panować nad swymi

uczuciami. Dzisiejszy dzień dobitnie jej o tym przypomniał. Musi polegać

tylko i wyłącznie na sobie. Zawsze.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Nazajutrz po południu Amy miała niespodziewane kłopoty.

Dokładnie w chwili, kiedy miały przyjść na zajęcia dzieciaki z zerówki,

zatelefonowała kobieta, która opiekowała się trójką maluchów, że

wydarzyło się coś nieprzewidzianego i będzie musiała zaraz wyjść z domu.

Prosiła, by Amy jak najszybciej odebrała od niej dzieci. Pech chciał, że

rezerwowa opiekunka wyjechała akurat na wakacje.

Amy nie wiedziała, co począć. Wreszcie przełamała się i postanowiła

skontaktować się z Justinem. Nie zastała go w jego domu, gdzie najpierw

zadzwoniła, ale, ku jej zdziwieniu, okazało się, że jest u niej.

- Co się stało? - zapytał.

Jego silny głos podziałał na nią uspokajająco.

R S

- Mam kłopot. Okazuje się, że opiekunka ma jakiś problem i musi

nagle wyjść, a ja zaraz zaczynam zajęcia w szkole i nie mogę sama

odebrać dzieci.

Nastąpiła długa cisza, podczas której Amy wstrzymała oddech. Po

chwili pożałowała, że w ogóle zadzwoniła do Justina, i powiedziała:

- Nieważne, zapomnij o tym...

- Na Boga, daj mi chwilę czasu, muszę zebrać myśli - przerwał jej

Justin. - Właśnie zamierzałem kupić pakiet akcji. Zaraz to zrobię, potrwa

chwilkę. Powiedz mi, gdzie mieszka opiekunka?

Amy szybko podała mu adres i wyjaśniła, jak tam dojechać. Z jednej

strony poczuła ulgę na myśl o tym, że Justin wybawi ją z opresji, z drugiej

było jej przykro prosić go o pomoc.

- Naprawdę bardzo ci dziękuję - powiedziała. - Znowu jestem twoją

dłużniczką, możesz być pewien że... - i tu przerwała, gdyż przypomniała

sobie tarapaty, w jakie wpadła ostatnim razem, oddając mu dług.

- Porozmawiamy o tym później - odrzekł Justin. - Do zobaczenia w

domu.

Tym razem nie było z jego strony żadnych aluzji. Amy stwierdziła,

że sprawiło jej to przykrość i niechętnie odwiesiła słuchawkę. Może te

sprawy przestały go już interesować. Starała się przekonać samą siebie, że

niczego innego nie pragnie.

Powtarzała to sobie w kółko podczas zajęć z dziećmi i kiedy

kupowała hamburgery w drodze do domu. Pomyślała, że jeszcze tak

niedawno, po uroczystości ślubnej, jedli hamburgery w ogrodzie u Kate i

Michaela. Zrobiło się jej smutno. Wyjęła z samochodu papierową torbę z

hamburgerami i postawiła ją przy drzwiach, modląc się w duchu, by pani

Hatcher nie złożyła im niespodziewanej wizyty. Tylko tego by brakowało.

R S

Wyjęła z torebki klucz i otwierając zamek, obiecała sobie nie okazywać

Justinowi nadmiernej wdzięczności. Nie miała zamiaru wpadać w nowe

kłopoty.

Gdy tylko uchyliła drzwi, natychmiast posłyszała dźwięki pianina.

Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy jest to jakieś nagranie, ale zaraz

się zorientowała, że ktoś po prostu brzdąka, a nie gra jakiś utwór. Szybko

przeszła przez hol i stanęła w progu saloniku. Przy niewielkim pianinie

siedziała Emily, a jej braciszkowie stali po obu jej stronach.

Amy omal nie upuściła torby z hamburgerami.

- Emily, skąd się wzięło to pianino? - zapytała.

- To prezent od Justina! - wykrzyknęli jednocześnie chłopcy.

Emily obróciła się na taborecie i uśmiechnęła promiennie.

- To prawda, dostaliśmy je od Justina! - oznajmiła radośnie.

W tym momencie do pokoju zajrzał on sam, z telefonem

komórkowym przy uchu. Spojrzał na Amy, ale nie odezwał się ani nie

skinął jej głową na powitanie.

Amy wzięła głęboki oddech i podeszła do pianina. Ten niewielki

instrument, złocistobrązowy, o pięknie wypolerowanym drewnie i

klawiszach z kości słoniowej, wspaniale pasował do pokoju i nie zabierał

w nim zbyt wiele miejsca. Sama Amy nie dokonałaby lepszego wyboru. W

jakiej formie powinna wyrazić Justinowi wdzięczność za ten piękny

prezent?

Nicholas głośno wciągnął przez nos powietrze i pogładził się po

brzuszku.

- Pachną hamburgery - stwierdził z zadowoleniem.

- Ty ich na pewno nie będziesz jadł, bo puściłeś pawia w

samochodzie Justina - przypomniał mu Jeremy.

R S

Amy wzdrygnęła się. Ładna historia. Wiadomo, że mężczyźni nie

lubią, jak ktoś brudzi w ich samochodach. To nadzwyczajne, że Justin

jeszcze się nie pożegnał i nie zabrał stąd swoich manatków. Amy

przyjrzała się uważnie Nicholasowi, chcąc się zorientować, czy nie jest

chory.

- Kochanie, czy źle się czujesz? Mały potrząsnął głową.

- Nick dobrał się do puszki z ciasteczkami, które nasza opiekunka

trzyma na półce w kuchni. No i za dużo zjadł - wyjaśniła Emily.

- A teraz Justin nie pozwolił mi nic jeść - odezwał się malec i

niezadowolony odął usta. - Powiedział, że nie chce, żebym znowu

zwymiotował.

Amy, zdziwiona, że Justin tak trafnie ocenił sytuację, poczuła, jak

wpatrują się w nią trzy pary oczu, tak jakby czekały na jej wyrok.

- Justin ma rację. Twój brzuszek musi trochę odpocząć, zanim znowu

coś zjesz - oznajmiła.

- Ale co z moim hamburgerem? - chciał się koniecznie dowiedzieć

Nick, nie odrywając oczu od papierowej torby.

- Zobaczymy. Zawołam was wszystkich za kilka minut - rzuciła Amy

i skierowała kroki do kuchni. Idąc korytarzem, wpadła na Justina, który,

wciąż rozmawiając przez telefon, podtrzymał ją, żeby nie upadła.

Czując miły zapach jego wody po goleniu, Amy przypomniała sobie,

jak ją niedawno całował i jakie to było przyjemne. Trudno jej będzie

udawać obrażoną po tej niespodziance z pianinem, jaką im dzisiaj sprawił.

- No dobra, jutro rano skończę instalowanie mojego systemu

komputerowego - powiedział i wyłączył telefon. - Właśnie znalazłem błąd

i muszę to skorygować.

R S

Amy, czując na sobie jego wzrok, walczyła z uczuciami, które

głęboko skrywała.

- Dlaczego kupiłeś to pianino?

- Kto ci powiedział, że je kupiłem? - zapytał, z trudem

powstrzymując uśmiech.

- No cóż, do Bożego Narodzenia daleko, więc wiem, że Święty

Mikołaj nie spuścił go przez komin. A jeśli dobrze pamiętam, sam mi

powiedziałeś, że niezłe z ciebie skąpiradło - wyjaśniła Amy, uśmiechając

się do niego.

- Bo to prawda - powiedział. - Ale to zupełnie inna sprawa.

- Jak to: inna?

Justin wzruszył ramionami, jakby chciał zrzucić z siebie jakiś

niewygodny ciężar, wziął od niej torbę z hamburgerami i położył na blacie

w kuchni.

- Emily chce się uczyć gry na pianinie, więc to oczywiste, że

potrzebny jest jej instrument.

- Potrzebny?

- Naprawdę to nic wielkiego, nie ma o czym mówić.

- Moim zdaniem, to właśnie jest coś wielkiego i jest o czym mówić -

powiedziała z naciskiem Amy. - Bardzo ci dziękuję.

Do kuchni wbiegli Nicholas i Jeremy, zakłócając atmosferę

intymności, która się między nimi wytworzyła.

- Chcemy zjeść hamburgery! - darli się na całe gardło.

- Jeszcze chwila, a wybuchnie rewolucja - uprzedził Justin. - Lepiej

nakarmić tę gawiedź.

Amy czuła, że w ciągu tego wieczoru między nią a Justinem

narastało oczekiwanie, gęstniejące z minuty na minutę. Justin spoglądał jej

R S

w oczy i nie odwracał wzroku. Uczucia Amy oscylowały między

fascynacją a lękiem, a jej serce biło żywiej. Gdy kładła dzieci spać, miała

wrażenie, jakby ktoś wsadził ją do wagonika kolejki górskiej.

Zeszła potem na dół do swego pokoiku. Czekając, zastanawiała się, o

co Justin ją dzisiaj zapyta. I które z wielu nurtujących ją pytań doczeka się

tego wieczoru odpowiedzi? Rozmyślając, oparta się wygodnie na kanapie i

zdrzemnęła. Gdy się obudziła po godzinie, Justina wciąż jeszcze nie było.

Rozczarowana i trochę poirytowana, wróciła na górę. Pod drzwiami

do jego pokoju ujrzała smugę światła. Tak bardzo paliła ją ciekawość i tyle

chciała mu zadać pytań, że podniosła rękę, aby zapukać do drzwi.

Zatrzymała się dokładnie w chwili, gdy jej palce dotknęły drewna. Lepiej

zachować dystans, pomyślała. I powściągnąć rodzącą się fascynację. On

jest wprawdzie jej mężem, ale tylko formalnie.

Nazajutrz rano Justin unikał Amy. Jej oczy mówiły wprawdzie „tak",

ale wiedział, że usta powiedzą „nie".

I jeśli nie będzie uważał, pragnienie, by owo „nie" zmieniło się w

„tak", może się stać obsesją. Może? - pomyślał i cicho się zaśmiał.

Słysząc odgłos kroków i trzaśnięcie drzwi, poszedł do kuchni zrobić

sobie kawę. Gdy spostrzegł torebkę z kanapkami na lunch na blacie

kuchennym, przez chwilę walczył z sumieniem, po czym złapał torebkę i

wybiegł przed dom.

Amy właśnie zapinała w samochodzie pasy Jeremy'ego.

- Czegoś zapomniałaś! - zawołał Justin, wymachując torebką.

Amy spojrzała najpierw na niego, potem na torebkę i odrzekła,

potrząsając przecząco głową:

- Nie, nie zapomniałam. Zdezorientowany Justin popatrzył na

torebkę.

R S

- To nie są kanapki na lunch?

- Zgadza się - odparła Amy i wsiadła do swego garbusa.

- Więc czemu ich nie zabierasz?

Amy rzuciła mu zalotne spojrzenie i obdarowała go uśmiechem tak

seksownym, że aż zakręciło mu się w głowie.

- To są kanapki dla ciebie - rzuciła i zatrzasnęła drzwi. - Muszę już

jechać. Życzę ci miłego dnia.

Justin nie mógł uwierzyć własnym oczom. Kiedy odjeżdżała i dzieci

machały mu na pożegnanie, stał wciąż wpatrzony w torebkę z kanapkami.

Amy nie mogła przecież wiedzieć, że nigdy przedtem nikt nie szykował

mu lunchu w torebce.

Zajrzał do środka, chcąc sprawdzić, co mu zapakowała. Znalazł

kanapki z szynką i z serem, batonik czekoladowy i banana. I karteczkę, na

której napisała: „Nie włożyłam ciasteczek, bo nie wiem, jakie lubisz. Z

masłem orzechowym czy z kawałkami czekolady"?

Niezłe z niej ziółko, pomyślał Justin i poczuł, jak ogarnia go jakiś

dziwny, miły dreszcz. Pragnął Amy od chwili, kiedy wypowiedział słowa

przysięgi małżeńskiej. Nigdy nie przypuszczał, że ten ślub, który oboje

uznali za czystą formalność, zbliży go do niej tak bardzo, że wciąż będzie

o niej myślał.

„Lubię wszystkie. Dzięki. J."

Amy nie mogła powstrzymać uśmiechu, czytając po raz trzeci słowa

skreślone zamaszystym pismem Justina w odpowiedzi na jej pytanie. A

więc w jej domu zamieszkał jeszcze jeden pożeracz ciasteczek. Schowała

kartkę do kieszeni spodni i zapamiętała dobrze jej treść.

Kiedy zadzwonił minutnik, wyciągnęła z piecyka drugą blachę z

ciasteczkami. Kuchnię wypełnił zapach świeżo upieczonych słodyczy.

R S

- Czy zadawanie mi tortur jest twoją misją życiową? - zagadnął ją

Justin, który właśnie stanął w progu.

Amy odwróciła się, by na niego spojrzeć, i stanęła jak wryta. Włosy

miał jeszcze wilgotne i zmierzwione po natrysku, spod którego przed

chwilą wyszedł. Był bez koszuli, a przewiązane u góry bawełniane luźne

spodnie opadały mu na biodra. Amy wstrzymała oddech na widok jego

obnażonego torsu i brzucha.

- No więc jak to jest? - nalegał na odpowiedź.

- W jaki sposób miałabym ciebie torturować?

- Na bardzo wiele sposobów, aż trudno zliczyć - mruknął pod nosem

i wskazał brodą ciasteczka. - Już sam ich zapach może przyprawić o

zawrót głowy.

- Upiekłam je, żeby ci podziękować.

- Za co?

- Za to, że jesteś.

Justin zamrugał oczami, rozłożył ręce, wskazując, że nie wie, o co

chodzi, po czym sięgnął po ciasteczko.

- Nie chcę się sprzeczać, ale właściwie za co masz mi dziękować?

- Za to, że odebrałeś dzieci od opiekunki i nie skrzyczałeś Nicka,

który zabrudził ci samochód.

- Przyjemność po mojej stronie - odparł i zatopił zęby w gorącym

jeszcze ciastku.

Amy tymczasem nie mogła oderwać oczu od jego torsu.

- Czemu się tak przyglądasz? - zagadnął.

- Niczemu - mruknęła. Zażenowana, pragnąc ukryć rumieniec

wstydu, odwróciła się od niego i zaczęła szybko zgarniać ciastka z blachy.

R S

- Jak to: niczemu? - nalegał Justin. Chwycił ją za ramiona i obrócił

twarzą do siebie. - Co się właściwie dzieje?

- Nic takiego - odburknęła nieprzekonująco.

- Nie wierzę ci - stwierdził stanowczo. - Odpowiedz na moje pytanie.

- No więc... chodzi o twój tors.

- Coś z nim nie w porządku?

- Ależ wprost przeciwnie. W tym cały problem.

- Nie rozumiem - westchnął i zmarszczył brwi.

- Wcale nie musisz rozumieć - szepnęła.

- Zarumieniłaś się...

- Bardzo jesteś bystry.

Trzymając ją pod brodę, Justin długo i bacznie się jej przyglądał. Po

chwili z wyrazu jego twarzy odczytała, że pojął, w czym rzecz.

- A więc mój tors jest w porządku, i w tym cały problem - powtórzył

ze zdziwieniem w głosie. - To znaczy, że podoba ci się mój tors. Nie mogę

w to uwierzyć. Kobiecie, która chce zbawić świat, podoba się mój tors.

Niesłychane.

- Ja wcale nie chcę zbawić świata - odparła Amy, ale w jej głosie

zabrakło przekonania.

Justin przyciągnął ją do siebie.

- Jesteś taki umięśniony - odezwała się niepewnie, próbując się

oswobodzić. - Pewnie dużo ćwiczysz.

- Kilka razy w tygodniu - powiedział Justin i mocno otoczył ją

ramionami, po czym pochylił głowę i musnął ustami jej włosy.

- Czego byś chciała?

- Żebyś mnie pocałował - szepnęła i uniosła ku niemu głowę.

R S

Nigdy nie przypuszczała, że może odczuwać tak silne pożądanie. W

świetle prawa Justin był jej mężem, lecz przecież tylko formalnie.

Powinien być owocem zakazanym, ale wiedziała, że nie będzie umiała mu

się oprzeć. Jego dotyk, jego usta rozpalały w niej ogień.

- Amy, tak bardzo chcę być z tobą - wyznał, całując ją delikatnie w

usta. - Ale powiedz, może chcesz, żebym przestał?

W odpowiedzi objęła go za szyję i mocno się do niego przytuliła.

Justin wziął ją na ręce i zaniósł na górę, do swojego pokoju.

- Chyba mnie zaczarowałaś - westchnął. - Przez ciebie spędzam

bezsenne noce...

Położył ją delikatnie na łóżku i pochylił się nad nią.

- Sam nie wiem, jak to się stało... Czy to jakieś szaleństwo, czy

przeznaczenie, ale jesteś moją żoną. Muszę ciebie poznać. Całą.

Amy trudno było zebrać myśli.

- Jeśli jestem czarownicą i nie pozwalam ci zasnąć - odezwała się

wreszcie cicho, otaczając rękami jego szyję, aby zbliżyć usta do jego warg

- to pokaż mi teraz, co mam zrobić, żeby cię uśpić.

Na te słowa Justinowi rozbłysły oczy.

- Z pewnością szybko ci się to nie uda - uprzedził ją.

R S

ROZDZIAŁ ÓSMY

Justin miał rację. Amy nigdy przedtem czegoś podobnego nie

doświadczyła. Poznawali się powoli, wiedząc, że mają przed sobą wiele

czasu. Zbliżając się do siebie, odkrywali nawzajem dotyk i ciepło swojej

skóry. Ich pragnienie absolutnego zespolenia narastało coraz bardziej, aż

wreszcie oboje odczuli je jednocześnie, tak jakby pod nimi zadrżała

ziemia.

Serce Amy waliło jak młotem, myślała, że Justin musi słyszeć jego

bicie. Z trudem łapała oddech, kręciło się jej w głowie. Nigdy nikomu nie

oddała się tak całkowicie, nigdy też nie czuła się taka bezbronna. Marzyła

tylko o jednym - żeby znów wziął ją w ramiona.

- Wszystko w porządku? - Pochylił się nad nią. Zamknęła oczy, żeby

nie mógł z nich wyczytać, jak bardzo jest wzruszona.

- Tak - odrzekła cicho.

- Jesteś pewna?

- Tak - powtórzyła, trochę zbyt szybko. Dlaczego miała wrażenie,

jakby rozpadła się na tysiąc kawałeczków, których już nigdy nie będzie

mogła ułożyć tak, jak poprzednio? Nagle wezbrały w niej łzy, które udało

się jej powstrzymać tylko dlatego, że aż do bólu zacisnęła zęby.

Justin objął ją w talii, ułożył na boku i mocno przytulił do siebie, a

ona przylgnęła do niego z pełnym zaufaniem.

- Byłaś wspaniała - szepnął jej do ucha.

Amy przypuszczała, że każde z nich miało inną skalę „wspaniałości",

ale było jej przyjemnie, że i ona miała swój udział w jego odczuciu tego,

co wspólnie przeżyli. Westchnęła głęboko i rozluźniła się.

R S

Obudziła się dopiero po kilku godzinach, nie wiedząc, gdzie się

właściwie znajduje. Nie było to przecież jej własne łóżko. Nadal otaczało

ją ramię Justina, przypominając o chwilach cudownej bliskości. Poruszyła

się delikatnie i ułożyła wygodniej.

Po chwili ogarnęła ją niepewność. Pomyślała, że jest jej zbyt dobrze,

że zbyt łatwo mogłaby przywyknąć do Justina i na, niego liczyć.

Wprawdzie tej nocy połączyli się ze sobą bardzo mocno, ale żadne z nich

nie wyznało drugiemu miłości. Jej serce drgnęło na myśl o tym.

Powiedziała sobie, że nie mogłaby pokochać Justina. Nie znała go

dość dobrze, aby móc go pokochać. Poza tym, gdyby oddała mu serce, jaki

los by ją czekał po jego odejściu?

Zanadto wzburzona, by pozostać na miejscu, wzięła głęboki oddech i

ostrożnie wstała, nie budząc Justina. Zebrała swoją garderobę i, cicho

stąpając, przeszła do swojego pokoju. Włożyła nocną koszulę i wślizgnęła

się do łóżka. Miała nadzieję, że tutaj poczuje się bezpieczniej, że bardziej

będzie sobą. Wciąż jednak była wstrząśnięta i zaniepokojona. Wiedząc, że

rano będzie musiała wykrzesać z siebie dużo energii i mieć jasny umysł,

przykazała sobie nie myśleć już o Justinie. Naciągnęła na głowę przeście-

radło i usnęła.

Justin przyglądał się Amy, która nalewała do szklanek sok

pomarańczowy i szykowała śniadanie. Był ciekaw, dlaczego nie została z

nim do rana. Przypuszczał, że będąc mało doświadczoną w sztuce miłości,

poczuła się trochę wytrącona z równowagi intensywnością ich zbliżenia.

Musiała być świadoma, że na nią patrzy, bo uniosła wzrok znad

szklanki z sokiem, po czym wstała szybko od stołu i podeszła do niego.

- Ja... ty... - wyszeptała niepewnie - czy nalać ci soku

pomarańczowego?

R S

- Dziękuję, sam sobie naleję - powiedział. Zauważył, że jest bardzo

zdenerwowana i szybko mruga powiekami. Postanowił, że musi z nią

porozmawiać w cztery oczy, i zaciągnął ją do przedpokoju.

- Uciekłaś do swojego pokoju - powiedział. - Dlaczego?

- Bo... - Przygryzła wargę i rozejrzała się wokół bezradnie. - No bo...

to było za silne przeżycie. Ty...

- Rozumiem, byłaś ze mną pierwszy raz - zgodził się z nią Justin. -

Ale z czasem do mnie przywykniesz.

- Nie o to chodzi - zaprzeczyła, a jej twarz oblał rumieniec.

Przymknęła oczy i pokręciła głową, jakby ta rozmowa była dla niej za

trudna. - Wszystko to było zbyt silnym przeżyciem. Nigdy z nikim tak się

nie kochałam.

- No, mam nadzieję, że nie...

- I w ogóle nie myślałam wtedy o dzieciach.

- Amy - powiedział Justin, kładąc jej rękę na ramieniu. - O czym ty

właściwie mówisz? To, co było między nami tej nocy, nie miało nic

wspólnego z dziećmi.

Amy odwróciła od niego oczy.

- Chciałam powiedzieć, że nie zastanowiłam się nawet, co by

pomyślały dzieci, gdyby zastały nas w jednym łóżku.

- To chyba całkiem oczywiste w wypadku normalnej pary

małżeńskiej.

- Ale my nie jesteśmy normalną parą małżeńską - odparła Amy. -

Poza tym, zaczęłam się zastanawiać, co się stanie, kiedy upłyną te dwa lata

i ty odejdziesz. Jestem pewna, że dzieci bardzo boleśnie to odczują.

Ale nie Amy. Justin usiłował pokonać piekący ból w piersi. Zrobiło

mu się przykro.

R S

- Mam wrażenie, że żałujesz tego, co się stało tej nocy.

- Trochę - przyznała.

- Mogę się wyprowadzić, jeśli uznasz, że tak będzie lepiej -

powiedział i jednocześnie pomyślał, że jego życie z pewnością byłoby

wtedy łatwiejsze.

- Ale przecież chodzi o dzieci - przypomniała mu Amy, w której

oczach ujrzał lęk.

- W porządku - zgodził się. - W takim razie nie odejdę stąd do czasu,

kiedy zostanie rozstrzygnięta kwestia opieki nad dziećmi. Po prostu nie

będziemy sobie wchodzili w drogę.

Amy rozłożyła bezradnie ręce, lecz nic nie odpowiedziała.

Justin zastanawiał się, skąd wziąć klapki na oczy, żeby jej nie

widzieć Bóg wie ile razy dziennie. I stopery do uszu, żeby nie słyszeć jej

głosu. I myślał, co by tu zrobić, żeby wymazać z pamięci te cudowne

chwile, kiedy trzymał ją w objęciach i całował. Kiedy byli z sobą tak

blisko, że już bliżej być nie można.

Zupełnie nie wiedział, jak tego wszystkiego dokonać. Ale przecież

nie miał innego wyjścia.

Amy zostawiła na blacie w kuchni lunch dla Justina. Wieczorem,

kiedy wróciła do domu, zastała torebkę nienaruszoną, w tym samym

miejscu. Nie zjadł też ciasteczek, które dla niego upiekła. Kiedy przez

szparę w drzwiach zerknęła do jego pokoju, ujrzała kilka wykresów z

notowaniami giełdowymi przyklejonych do ściany. Justin nie zszedł na

kolację ani nie pokazał się później. Może to i lepiej, pomyślała Amy, że

nie ma okazji wyjaśnić mu swego dziwnego zachowania. Sama w tej

chwili nie rozumiała, co właściwie czuje.

R S

Jednego była pewna: że jest gotowa zrobić wszystko, byle tylko

zapewnić dzieciom swojej siostry bezpieczny dom, a wydawało się, że

Justin może w tym zarazem pomóc, jak i przeszkodzić. Przypomniał jej, że

jest kobietą. Z łatwością uświadomił jej, jak wiele może pragnąć jako

kobieta. Za jego sprawą jej życie nabrało ekscytującego wymiaru.

Jednocześnie jednak rozpraszał jej uwagę, odwodził od głównego celu,

który przed sobą postawiła.

I to właśnie najbardziej ją niepokoiło. Miała do zrobienia coś zbyt

ważnego, by pozwolić sobie ulec namiętności do mężczyzny o zielonych

oczach, którego siła pociągała ją jak magnes.

Więc dlaczego o nim teraz myślała? - zapytała samą siebie,

przygotowując mu znowu lunch. Zawinęła dwa ciasteczka w folię i

włożyła do papierowej torebki. Nieoczekiwanie, oczyma wyobraźni ujrzała

Justina, jak pochylał się nad nią w łóżku i zbliżał usta do jej ust. Ogarnęła

ją taka fala gorąca, że musiała spryskać twarz zimną wodą. Tak, bez

wątpienia Justin nie był jej już obojętny.

Kiedy po południu Amy znów znalazła na blacie w kuchni nietknięty

lunch, doszła do wniosku, że Justin postanowił ją ignorować. Nie mogła

natomiast niczego mu zarzucić, jeśli chodziło o traktowanie dzieci. Emily

namalowała specjalnie dla niego kilka akwarelek i napisała piękne

podziękowanie za pianino, które jej kupił. Amy zauważyła, jak Justin

pochwalił dziewczynkę za trud, jaki sobie zadała. Chłopcy prosili, żeby się

trochę z nimi pobawił, więc ich zabrał przed dom i zagrał z nimi w dwa

ognie.

Mijając Amy w drodze do pokoju, w którym miał popracować nad

notowaniami giełdowymi, Justin skinął jej głową.

- Dzwoniła Kate Hawkins - powiedziała Amy.

R S

- I co? - Justin na chwilę przystanął i odwrócił głowę w jej stronę.

- Chciała nas zaprosić na grilla. Przyjęłam zaproszenie.

- Dobrze zrobiłaś. Pójdziemy - oznajmił.

- Był też telefon ze stowarzyszenia maklerów giełdowych. Chcieli

się dowiedzieć, czy na kolację, podczas której masz wygłosić prelekcję,

będziesz wolał polędwicę wołową, czy naleśniki z owocami morza.

Powiedziałam, że polędwicę. Kiedy ta kobieta, która telefonowała, do-

wiedziała się, że jestem twoją żoną, zaprosiła także i mnie.

- Nudziłabyś się jak mops - oznajmił Justin.

Amy uniosła hardo brodę i popatrzyła mu prosto w oczy.

- A ja jej powiedziałam, że mogą na mnie liczyć. Justin nie ukrywał

irytacji.

- Nie rozumiem, dlaczego to zrobiłaś? - zapytał ostro.

- Uważaj - odparła ze słodkim uśmiechem - bo jeszcze sobie

pomyślę, że nie chcesz, żebym z tobą poszła.

- A ja sobie pomyślałem, że nie chcesz się ze mną kochać. Więc

jesteśmy kwita.

Oczy jej się zaokrągliły ze zdziwienia i twarz pokrył rumieniec.

Podeszła do niego i spojrzała mu w oczy.

- Zapewne trudno ci to będzie zrozumieć, ale nie mam instrukcji, z

której mogłabym wyczytać, jak sobie radzić z taką sytuacją. Nie łączy nas

normalny związek, cokolwiek znaczy tu słowo „normalny". Daleko mi do

twojego doświadczenia w sprawach seksu, więc nie powinieneś się dziwić,

że zupełnie nie byłam przygotowana na to, co między nami zaszło.

Wybacz mi, jeśli muszę złapać oddech i po prostu zebrać myśli - wypaliła.

R S

Justin, zupełnie zaskoczony, napotkał jej pełen oburzenia wzrok.

Poczuł, że znowu ciągnie go do niej jakaś magiczna siła, której za wszelką

cenę chciał się oprzeć.

- Powiedz mi szczerze: kiedy ostatnio się z kimś kochałaś?

Amy spojrzała na niego z ukosa i odpowiedziała cicho, ociągając się:

- Trzy i pół roku temu.

- Dlaczego tak długo... - zapytał z niedowierzaniem. Skrzyżowała

ręce na piersiach i odpowiedziała, śmiało patrząc mu w oczy:

- Byłam bardzo zajęta. Podczas studiów w college'u pracowałam,

żeby opłacić czesne. Nie chciałam uwikłać się w jakiś związek, z którego

mogły wyniknąć różne komplikacje. Nie miałam na to ani czasu, ani

energii.

- Kto to był?

- Pewien bardzo natarczywy facet. Napastował mnie tak długo, aż

trafił na moment mojej... - tu zawahała się.

- Słabości - podpowiedział jej Justin.

- Raczej ciekawości - poprawiła go szybko, tak jakby słowo

„słabość" nie figurowało w jej słowniku.

- Czy zaspokoił twoją ciekawość? Amy zawahała się, po czym

przyznała:

- Owszem, ale niewiele więcej.

- Nie sprawdził się w łóżku?

- Nie wiem, nie miałam go z kim porównać.

- To był twój jedyny kochanek? - zapytał Justin, z niedowierzaniem

kręcąc głową.

- Tak, pierwszy i ostatni, zanim poznałam ciebie. I muszę przyznać,

że z tobą było zupełnie inaczej...

R S

Justin miał szczerą chęć przyłożyć temu facetowi, który kochał się z

Amy, ale nie zadał sobie trudu, by o nią zadbać. Jednocześnie rozpierała go

radość, że to właśnie on odsłonił przed nią uroki miłości. Podszedł do niej

i, mimo że starała się go zniechęcić, przybierając surową minę, położył jej

dłoń na szyi, odgarnąwszy włosy. Miał wrażenie, że chociaż chciała

sprawiać wrażenie twardej i nieugiętej wobec mężczyzn, potrzebowała

dużo łagodności, czyli tego, czego jej dotąd nie okazał.

- Nigdy bym nie przypuszczał, że jesteś tak mało doświadczona -

powiedział.

Spojrzała na niego i zapytała:

- Nie rozumiem, dlaczego?

- No cóż, Amy, masz figurę modelki, mogłabyś śmiało pozować do

„Playboya". Wystarczy, że się uśmiechniesz, a każdy mężczyzna padnie

przed tobą na kolana.

- Naprawdę myślisz, że mogłabym pozować do „Playboya"?

Justin wzdrygnął się na samą myśl o tym i przeczesał palcami włosy.

- Niech ci to tylko nie przyjdzie do głowy. Radzie szkolnej z

pewnością by się to nie spodobało, a mnie jeszcze mniej. Nie znałem cię

dotąd, nie miałem pojęcia, jaka naprawdę jesteś.

- To właśnie chciałam powiedzieć - odezwała się Amy i głośno

westchnęła. - Nie znasz mnie. I ja nie znam ciebie. Nie kochasz mnie -

dodała, wpatrując się w jego twarz. - Ale mam nadzieję, że pociągniemy

ten układ przez przynajmniej dwa lata. Co ty na to?

Justin skinął głową na znak zgody, zastanawiając się, czy w ciągu

dwóch lat zdąży dowiedzieć się o niej wszystkiego, czego by pragnął.

R S

- Słuchaj, powiedz mi szczerze - poprosiła go Amy, spuszczając oczy

- czy gdybyśmy widywali się niecały miesiąc i potem poszli do łóżka,

spodziewałbyś się, że zostanę z tobą całą noc?

- To znaczy, po tym, co przeżyliśmy ostatnio? Możesz być pewna, że

gdybyś nie uciekła, nie wypuściłbym cię z łóżka przez trzy dni i trzy noce.

- No tak, widzę, że nie znam się na miłosnej etykiecie...

- Do diabła z etykietą, Amy - wyszeptał, gładząc jej szyję. -

Chciałem ci tylko powiedzieć, że nigdy nie miałbym ciebie dosyć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Amy zakręciło się w głowie z wrażenia. Za każdym razem, kiedy

była blisko niego, ogarniała ją jakaś dziwna fala ciepła. Miała nadzieję, że

to uczucie minie.

Jak to się właściwie stało, że zaczęli o tym rozmawiać? Jakim cudem

od rozmowy o kolacji w stowarzyszeniu maklerów giełdowych przeszli do

szczegółowej dyskusji o jej nieszczęsnym życiu seksualnym? Wolałaby już

chodzić po rozżarzonych węglach niż przyznać się, że nie przeżyła

prawdziwego romansu, ale - skoro chciała uzyskać odpowiedzi na swoje

pytania, a tak przecież było - sama też musiała odpowiedzieć na jego

pytania.

- Może porozmawiamy o tej kolacji w stowarzyszeniu maklerów? -

zagadnęła, składając dłonie.

- Już ci powiedziałem, to nudy na pudy.

- Nie, na pewno by tak nie było. Po wysłuchaniu twojej prelekcji

mogłabym lepiej zrozumieć, na czym polega twoja praca.

R S

- W każdej chwili jestem gotów pokazać ci wykresy.

- Gdybyśmy razem poszli na tę kolację, byłaby to nasza pierwsza

randka.

Justin zawahał się i spojrzał na nią zaciekawiony.

- Chcesz się ze mną umówić na randkę? - zapytał z niedowierzaniem.

- Tak - przyznała, tłumiąc westchnienie.

- Zapewniam cię, że ta kolacja w niczym nie przypominałaby randki.

- No tak - wyrwało się Amy. - Podobnie jak nasze małżeństwo. To

tylko fikcja dla nas obojga, w niczym nie przypominająca prawdziwego

małżeństwa.

Justinowi pociemniało w oczach, gdy to usłyszał.

- I kto to mówi - powiedział z wyrzutem. - Chyba nie ja w środku

nocy wymknąłem się ukradkiem z łóżka. Ale dobrze, niech ci będzie.

Chcesz iść na tę kolację, proszę bardzo.

- Dziękuję, nie mam już ochoty - burknęła pod nosem Amy, zbyt

rozgoryczona, by zachowywać się rozsądnie, po czym wyszła przed dom,

żeby pobawić się z dziećmi.

Justin, który poczuł na twarzy podmuch od zamykanych drzwi, omal

nie wyrwał ich z zawiasów. Jeszcze trochę, a Amy doprowadzi go do

szału. Gdyby jego przyjaciele byli prawdziwymi przyjaciółmi, kiedy ich

powiadomił, że zamierza się ożenić, powinni go byli zamknąć w domu i

wyrzucić klucz, hen, daleko.

Najpierw zadawała mu tortury," kiedy nie chciała się z nim kochać,

potem w łóżku było mu z nią tak cudownie, wreszcie śmiertelnie go

obraziła, uciekając od niego ukradkiem.

Kiedy starał się zachować rozsądny dystans, ona upierała się, żeby

wybrać się z nim na spotkanie maklerów, nudne jak flaki z olejem.

R S

Wyjrzawszy przez okno, zobaczył Amy bawiącą się z Nickiem.

Doprawdy, to anioł nie kobieta i jaka wspaniała kochanka. Zarazem

miękka jak aksamit i twarda jak stal. Nie sposób było nad nią zapanować i

najlepiej by uczynił, gdyby uciekł od niej gdzie pieprz rośnie.

Na swoje nieszczęście, teraz, kiedy już był z nią ten jeden jedyny

cudowny raz, znowu jej pragnął.

W ciągu kilku następnych dni Amy zadzierała trochę nosa, ale

zachowywała się raczej przyjaźnie. Wieczorem szła do pokoju z

podniesioną głową, ale rano zawsze zostawiała dla niego lunch w torebce.

Pewnego dnia, widząc, że torebka jest nietknięta, przykleiła mu na

monitorze komputera kartkę, na której napisała, żeby nie zapomniał o

lunchu. Zrobiło mu się ciepło na sercu na widok tej kartki. Nie pamiętał,

żeby komuś kiedykolwiek zależało na tym, żeby coś jadł.

Wreszcie nadszedł dzień grilla u Hawkinsów. Justin cieszył się na to

spotkanie z przyjaciółmi. Ciekaw był, czy jego niedawno poślubiona żona

zechce z nim rozmawiać w obecności innych.

Nieładnie jest chować do kogoś urazę. Amy dobrze pamiętała słowa

swojej matki. Może nieładnie, ale za to bezpiecznie, odpowiedziała jej

Amy w duchu. No i dobrze jest zachować pewien dystans. Ale trudno jej

było dąsać się długo na mężczyznę, z którego żarcików chichotała mała

Emily.

Kiedy Justin zatrzymał samochód na podjeździe domu Hawkinsów,

dzieci natychmiast chciały wysiadać. Amy rozpięła pas Nicka, a Justin

Jeremy'ego. Emily wygramoliła się z samochodu z wielką torbą chipsów.

- Witajcie! - zawołała Kate Hawkins, podchodząc do nich z malutką

dziewczynką na ręku. - Patrzcie, Michelle już na was czeka.

- Mogę ją trochę pohuśtać? - zapytała Emily.

R S

- Oczywiście, kochanie - odparła z uśmiechem Kate i pogładziła ją

po włosach.

Chłopcy rzucili się do huśtawki.

- My też możemy się pohuśtać? - zapytał Nick.

- Proszę bardzo - zachęciła ich Kate i wskazała ustawioną w ogrodzie

huśtawkę.

Spojrzała na Amy i Justina i w jej oczach pojawił się figlarny ognik.

- Justin - zwróciła się do niego - wyglądasz znakomicie, jak na ojca

rodziny, taki jesteś wyluzowany. Spodziewałam się, że będziesz cały w

nerwach i że mogą ci się odnowić wrzody żołądka.

Amy pomyślała, że to raczej ona była cała w nerwach, ale robiła

wszystko, by to ukryć.

- Justin świetnie sobie radzi z dziećmi - wtrąciła z dumą w głosie.

- Jak widać, cuda się zdarzają - przyznała Kate. Justin wydał z siebie

długie westchnienie, po czym powiedział:

- Pewnie nigdy mi nie wybaczysz tego, co mówiłem kiedyś w barze

U O'Malleya... Teraz muszę ci oświadczyć, że nigdy nie widziałem

Michaela szczęśliwszym i że ty jesteś tego przyczyną.

Kate uśmiechnęła się łagodnie i wyciągnęła do niego ręce.

- Oczywiście, że ci wybaczę. Mam wrażenie, że ty sam masz teraz to

i owo do przemyślenia i do zrobienia. Ale przepraszam was na chwilę,

widzę, że idzie Alisa.

- Dylan wywinie chyba koziołka, kiedy zastanie tu Alisę - mruknął

Justin.

Amy śledziła wzrokiem Kate, która witała się ze szczupłą młodą

kobietą o długich, prostych jasnych włosach.

- Czyżby Dylan nie lubił Alisy? - zapytała, zerkając na Justina.

R S

- Oni się znają od bardzo dawna - odparł, wyciągając z samochodu

prowiant.

- Od jak dawna?

- Od czasów pobytu w domu opieki dla chłopców. Jej matka była

kierowniczką kantyny i Alisa podkradała dla nas ciasteczka. Chyba zawsze

mieli się ku sobie. Teraz Dylan marzy, żeby się z nią umówić, ale ona nie

chce mieć z nim nic wspólnego. Wiesz co - zagadnął, zerkając na nią z

ukosa - strasznie jestem głodny. Ty pewnie też. A propos, może

porozmawialibyśmy o tej kolacji w stowarzyszeniu maklerów?

- Nie ma o czym mówić - odparła Amy i uniosła dumnie głowę.

- O, znów kaprysisz.

- Nigdy nie kapryszę.

- Może chcesz tego dowieść?

- W jaki sposób?

- Pocałuj mnie tu i teraz.

- Nie mogę - bąknęła. - Masz zajęte ręce.

- Ale usta mam wolne.

Amy o mały włos nie zawołała „ratunku". Nie miała zamiaru zrobić

dziś z siebie bezwolnej idiotki.

Na pomoc, całkiem nieświadomie, przyszła jej Kate.

- Amy, chciałabym, żebyś poznała Alisę Jennings.

- No, to ci się tym razem udało... - mruknął pod nosem Justin.

Amy z ulgą zwróciła się w stronę Kate i Alisy.

- Przepraszam cię, muszę się przywitać - rzuciła i szybko podeszła

do obu kobiet.

R S

- Amy, pozwól, że ci przedstawię Alisę Jennings, która zna Justina

od czasu, kiedy miał może... - tu Kate urwała, czekając, aż Alisa jej

podpowie.

- Jakieś dziesięć lat - powiedziała Alisa i podała Amy rękę. - Muszę

ci pogratulować, że udało ci się nałożyć obrączkę na palec Justina. Odkąd

pamiętam, był zaprzysiężonym wrogiem małżeństwa. Z pewnością musisz

być kimś nadzwyczajnym, skoro tak zmienił poglądy.

Amy pomyślała, że Alisa z pewnością nie zna okoliczności ich ślubu.

- Wiesz - odezwała się Kate - Alisa mogłaby ci wiele opowiedzieć o

Michaelu i Justinie, kiedy byli jeszcze dziećmi.

Zaciekawiona, Amy podeszła do Alisy, spojrzała jej w oczy i

zapytała:

- Naprawdę? Co byś mi mogła opowiedzieć o Justinie?

- Odkąd pamiętam, zawsze pracował, zdarzało się, że w paru

miejscach jednocześnie. Najpierw pomagał sprzątać dom opieki, a potem

dostał lepiej płatną pracę w niepełnym wymiarze godzin. No i żaden z

chłopców nie umiał tak dobrze gospodarować pieniędzmi, jak Justin. Inni

kupowali cukierki albo przepuszczali forsę w sklepie sportowym, ale nie

Justin. On oszczędzał to, co zarobił. Wszyscy usiłowali go naciągnąć na

pożyczkę, jednak ustanowił limit dwóch dolarów i nie pożyczał nigdy

temu, kto jeszcze nie spłacił poprzedniego długu.

- Może przejdziemy teraz do stołu, pewnie wszyscy umierają już z

głodu - zaproponowała Kate. - Powiedz nam tylko, Aliso, czy Justina już

wtedy nazywano skąpiradłem?

- Nie - odparła Alisa z łagodnym uśmiechem. - Pewnego roku jakiś

chłopiec chciał pojechać do domu na święta Bożego Narodzenia, ale

R S

rodzina nie mogła mu przesłać pieniędzy, bo jego ojciec poważnie

zachorował. Wtedy Justin zapłacił za bilet na autobus dla kolegi.

Słysząc to, Kate przystanęła z wyrazem zdziwienia na twarzy.

- Naprawdę? Nigdy bym nie pomyślała, że...

Amy poczuła, jak przenika ją dreszcz na myśl o tym, że Justin,

jeszcze jako dziecko, podzielił się z kolegą swymi w pocie czoła

zapracowanymi pieniędzmi. Zapragnęła stanąć w jego obronie i

powiedziała, przerywając Kate w pół zdania:

- Ja w ogóle nie zauważyłam, żeby Justin był skąpy - wypaliła,

przygryzając wargę. - On sam tak o sobie mówi, ale ja w to nie wierzę.

Dwa dni po tym, kiedy wspomniałam mimochodem, że Emily chciałaby

uczyć się grać na pianinie, kupił jej instrument. A na konto specjalnego

programu dla dzieci z zerówki, który prowadzę, wpłynęła ostatnio

anonimowa darowizna.

Kate ruchem głowy wskazała swego męża.

- Anonimowy dar wpłynął także na konto domu dla samotnych

nastolatek w ciąży, w którym pracuję jako wolontariuszka. Kiedy

zagadnęłam o to Michaela, nie chciał się do niczego przyznać. Czasami

zastanawiam się, czy oni w trójkę czegoś nie kombinują, ale kiedykolwiek

o to pytam, Michael po prostu zmienia temat, żeby odwrócić moją uwagę.

- Czy nie tak powinien zachować się dobry mąż? - wtrąciła Alisa. -

W odpowiedniej chwili odwrócić uwagę swojej żony?

- Być może - odparła Kate. - A propos, czy spotkałaś może ostatnio

kogoś, kto by skutecznie odwracał twoją uwagę?

- Niestety, nie - westchnęła z żalem Alisa.

- Kate! - zawołał Michael. - Dzwoni twoja mama.

R S

- O, właśnie nadchodzi Dylan - powiedziała Kate. - Przepraszam was

na chwilę.

- Myślałam, że on nie przyjdzie - wyznała Alisa, kiedy Kate oddaliła

się w stronę domu.

- Nie rozumiem, dlaczego?

Alisa machnęła ręką, jakby chciała odsunąć ten temat.

- To nic ważnego. Dylan i ja bardzo się przyjaźniliśmy jako dzieci,

ale dziś nic już nas nie łączy.

- Justin mówił mi, że sympatyzowaliście ze sobą jeszcze w wieku

kilkunastu lat - powiedziała Amy. - I że Dylan chciałby się z tobą umówić,

ale ty nie chcesz mieć z nim nic wspólnego.

- Justin zawsze miał talent do stawiania kropki nad i. Jeśli o nas

idzie, to uważam, że historia już się raz powtórzyła i nie musi powtarzać

się jeszcze raz. Spotkaliśmy się znów w college'u i...

Amy dostrzegła ból w oczach Alisy i chociaż w ogóle jej nie znała,

ogarnęło ją współczucie.

- ...i jakoś nie wyszło - dokończyła za nią.

- Rzeczywiście - potwierdziła Alisa.

Ich spojrzenia skrzyżowały się i obie poczuły, że się dobrze

rozumieją i że zostaną przyjaciółkami.

- Mam wrażenie, że w tobie Justin znalazł właśnie tę kobietę, której

potrzebował.

Amy zerknęła na Justina, który stał w głębi ogrodu. Czy to los ich

połączył w jakiś przedziwny sposób? A może kryło się w tym coś więcej

niż tylko sprawa prawnej opieki nad dziećmi i umowy, którą Justin zawarł

z Panem Bogiem? Może się spotkali, ponieważ byli sobie przeznaczeni i

mieli się pobrać?

R S

Ta myśl, zrazu lekka jak piórko, uderzyła ją po chwili z całą mocą.

Los? Przeznaczenie? Słowa te brzmiały jak wyjęte z bajki, a przecież Amy

nie miała jeszcze dwunastu lat, kiedy pożegnała się z bajką o Kopciuszku.

Poza tym tak się złożyło, że nie przeżyła nigdy żadnego romansu.

Ale co by było, gdyby na tym świecie istniał jeden jedyny

przeznaczony jej mężczyzna, i tym mężczyzną był Justin?

Amy przymknęła oczy, próbując zebrać myśli. Jeśli tak, to niech Bóg

ma ich oboje w swojej opiece.

Wszyscy spędzili miły wieczór, wypełniony szczebiotem dzieci i

dobrym jedzeniem. Wreszcie niebo zasnuło się ciężkimi, burzowymi

chmurami i wkrótce lunął deszcz. Co sił w nogach popędzili do domu,

szukając schronienia.

Nicholas przystanął na chwilę i obejrzał się za siebie, wskazując z

żalem stół.

- Babeczki z owocami! Nie zdążyłem spróbować!

- Zaraz ci przyniosę! - powiedziała Amy i pospieszyła z powrotem na

ratunek babeczkom.

Wyprzedził ją jednak Justin i porwał plastikowy pojemnik. Drugą

ręką złapał Amy za ramię i wyprowadził spod ulewy pod daszek altany.

Mokre włosy kleiły mu się do głowy, a z brody skapywały krople

deszczu.

- Jesteś okropnie mokry - zaśmiała się Amy.

- A ty myślisz, że jesteś sucha? - mówiąc to, potrząsnął głową i

opryskał ją wodą.

Amy podniosła ręce, aby osłonić twarz.

- Przestań!

R S

Gdy odgarnęła z twarzy włosy, zobaczyła, że bawełniana koszulka

przylgnęła jej do piersi i stała się prawie przezroczysta. W tej chwili

spostrzegła na sobie wzrok Justina i, zawstydzona, zasłoniła piersi rękami.

- Ładna historia - bąknęła.

- Bardzo ładna - powiedział, taksując ją wzrokiem. - Gdyby

urządzano konkursy na mokre bawełniane koszulki, ty z pewnością

dostałabyś pierwszą nagrodę. Ale wolę, żeby inni cię w tym stroju nie

oglądali.

Mówiąc to, zdjął przez głowę swoją koszulę i pomógł jej się ubrać.

Amy nie wiedziała, jak zareagować na ten szarmancki, opiekuńczy

gest z jego strony. Stała pod daszkiem altanki i spoglądała w oczy Justina,

a w głowie kłębiły się jej różne myśli. Ten mężczyzna z obnażonym

torsem był tym samym człowiekiem, który mieszkał wiele lat w domu

opieki dla chłopców i który dał pieniądze koledze, by ten mógł pojechać na

święta do rodziny. I tym samym człowiekiem, który świetnie umiał liczyć i

który był tak wspaniałym kochankiem. Jej mężem.

Nie mogąc się powstrzymać, wspięła się na palce i pocałowała go.

Zarzuciła mu ręce na szyję i poprzez swój pocałunek usiłowała powiedzieć

to wszystko, do czego nie chciała się przyznać przed samą sobą, a tym

bardziej przed nim. Poczuła, jak bardzo jest zaskoczony i jak mocno jej

pragnie, i pomyślała, już nie po raz pierwszy, że i ona jego pragnie.

Justin odsunął się nieco, aby lepiej się jej przyjrzeć.

- Za co ten pocałunek? - zapytał.

Amy przez jakiś czas nie mogła wydobyć z siebie głosu ani uciszyć

serca, ani pozbierać myśli.

- Chciałam ci podziękować - odrzekła wreszcie, żeby coś

powiedzieć. - Za to, że mi oddałeś swoją koszulę.

R S

Justin odsunął z jej czoła mokre włosy i po chwili milczenia odezwał

się:

- Może kiedyś mi się zrewanżujesz.

Późnym wieczorem, kiedy dzieci już zasnęły, Justin odszukał Amy,

która w pokoju na dole wyglądała przez okno, patrząc na księżyc w pełni.

- Zastanawiałam się właśnie, czy zejdziesz dziś na dół. Ostatnio

siedziałeś w swoim pokoju zagrzebany po uszy w wykresach i tabelach

giełdowych - zauważyła.

- Sezon handlu na giełdzie zbliża się do końca - usiłował się

wytłumaczyć Justin, ale sam dobrze wiedział, że starał się jej unikać.

Kiedy ujrzał ją w poświacie księżyca, kiedy ogarnął wzrokiem jej

kształtną, kobiecą sylwetkę i przypomniał sobie, jak wyglądała w

strumieniach deszczu, prawie naga, zaczął się zastanawiać, czy powinien

unikać jej również dzisiaj.

- Sezon handlu? Sądziłam, że giełda jest czynna przez cały rok -

odezwała się Amy i spojrzała na niego pytająco.

- To prawda, ale istnieje też teoria, że najlepiej się handluje między

październikiem a majem. Ponieważ do maja już niedaleko, skupiam uwagę

głównie na krótkoterminowych transakcjach.

- Co cię najbardziej pociąga w twojej pracy? Justinowi sprawiła

przyjemność jej kobieca ciekawość.

- Pociąga mnie złudzenie, że panuję nad sytuacją. Oczywiście nie

panuję nad rynkiem giełdowym, ale kiedy analizuję notowania i stosuję

różne teorie do wykresów notowań, okazuje się, że potrafię wygrać.

- Czy świętujesz wygraną?

- Na ogół nie.

Amy przez chwilę wpatrywała się w niego, po czym powiedziała:

R S

- Pewnie dlatego nie świętujesz, że zawsze wygrywasz.

- No, dość często - przyznał.

Odsunęła się od ściany i z uśmiechem wskazała na niego palcem,

mówiąc:

- Jeśli tak świetnie sobie radzisz w pracy, że zapraszają cię maklerzy

giełdowi, abyś do nich przemówił, to twoje „dosyć często" musi znaczyć

„prawie zawsze".

Justin ujął ją za rękę i przyciągnął do ust.

- W spekulacjach giełdowych istnieje pewna subtelna różnica między

pewnością siebie a nadmierną pewnością siebie. I przekroczenie tej granicy

może cię kosztować majątek. Mnie powodzi się tak dobrze dlatego, że

wyczuwam tę różnicę i skupiam się na dyscyplinie i samym procesie

handlu papierami wartościowymi.

Mówiąc to, Justin zastanawiał się, czego by było trzeba, żeby taka

kobieta jak Amy zainteresowała się nim poważnie. I jak wyglądałoby jego

życie, gdyby pokochała go taka kobieta jak ona. Niebezpieczne myśli.

Zawsze sobie powtarzał, że takich rzeczy nie należy pragnąć. I był pewien,

że nie powinien ich pragnąć właśnie teraz.

Amy zbliżyła się znów do niego, uniosła głowę, spojrzała mu w oczy

i powiedziała:

- Jesteś jak książka, której, jak sądziłam, nigdy nie będę chciała

przeczytać, ale od której nie sposób się oderwać, gdy się ją raz otworzy. Za

każdym razem, kiedy dowiaduję się czegoś o tobie, chciałabym wiedzieć

jeszcze więcej.

Patrząc na nią i słuchając jej, Justin pomyślał, że Amy przypomina

mu kwiat, który pragnie być zerwany. Pamiętał wprawdzie, jak uciekła od

niego w środku nocy, ale teraz pozwolił sobie na pocałunek. Delikatnie

R S

przechylił jej głowę i dotknął ustami jej ust, a ona natychmiast do niego

przylgnęła.

Poczuł, jak jej ręka otacza jego szyję i przyciąga go jeszcze bliżej,

jak nie może się od niego oderwać. Owładnęła nim fala gorąca i

nieprzeparta chęć przytulenia jej, tak by oboje stanowili jedność.

Kiedy zaczął rozpinać guziki jej bluzki, usłyszał dochodzący z

daleka cienki głosik. Tak, bez wątpienia był to płacz dziecka. Całym

wysiłkiem woli Justin wypuścił Amy z objęć i zaczął nasłuchiwać.

- Ciociu Amy! - wołał z góry Nicholas. - Miałem zły sen.

Justin wziął głęboki oddech, potem drugi i trzeci i wreszcie szepnął:

- Musisz do niego pójść.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Jeszcze w godzinę potem, i po wzięciu zimnego natrysku, Justin

wciąż bardzo jej pragnął. Ale nie poszedł do niej. Chodził tam i z

powrotem po swoim pokoju jak tygrys w klatce. Tak, to pewne, że bardzo

jej pragnął, ale jego żona była istotą niezwykle skomplikowaną. Zarazem

odważna i nieśmiała, nieustraszona i delikatna. Justin marzył o tym, żeby

nie powtórzyła się sytuacja, kiedy Amy zostawiła go samego w środku

nocy. Chciał widzieć ją obok siebie rano, kiedy się obudzą.

Był ciekaw, jak ułożyłyby się ich stosunki, gdyby nie pobrali się z

powodu dzieci. Usiłował sobie wyobrazić randkę z Amy, ale nie bardzo

potrafił. To by chyba było bardzo trudne, zważywszy na obecność trojga

dzieci w domu, choćby najlepiej wychowanych. A gdyby tak Amy oddała

mu serce? Czy byłaby szczęśliwa?

R S

Na samą myśl o tym po plecach przeszły mu ciarki. Ze sprawami

serca łączyły się same problemy. No tak, ale z małżeństwem wiązało się

jeszcze więcej problemów, w każdym razie dla mężczyzny. Gdyby zdobył

serce Amy, ona zapragnęłaby w zamian jego serca. Wszystko, tylko nie to.

Justin wolałby już oddać swój portfel.

- Baw się dobrze! - zawołała za nim Amy, kiedy Justin wychodził na

kolację dla maklerów giełdowych. Zauważyła, jak świetnie prezentował się

w smokingu.

- Nie idę się bawić, tylko wygłosić odczyt - poprawił ją, marszcząc

brwi.

- No więc połam ręce i nogi - wzruszyła ramionami.

- Do zobaczenia - rzucił, zamykając za sobą drzwi. Amy zwróciła się

do dzieci:

- Dziś wieczorem wychodzę, opiekunka da wam pizzę.

- Ale fajnie! Dostaniemy pizzę! - wykrzyknął Nicholas.

Emily wykazała większą rezerwę.

- Kim będzie nasza opiekunka? - zapytała.

- Nazywa się Jennifer Stalling. Już ją kiedyś poznaliście. Mieszka

przy tej samej ulicy, jest bardzo miła i ma duże doświadczenie.

Emily z wahaniem kiwnęła głową. Zaniepokojona Amy pochyliła się

i uważnie popatrzyła na swoją małą siostrzenicę.

- O co chodzi, kochanie? Czy źle się czujesz?

- Nie, nic mi nie jest - powiedziała Emily i po chwili wahania znów

zapytała cichutko:

- Nie zdarzy ci się jakiś wypadek, prawda?

Amy ścisnęło się serce. Mocno objęła dziewczynkę i oświadczyła z

przekonaniem w głosie:

R S

100

- Zapewniam cię, że nie. Wiem, że trudno jest się nie bać, ale

przecież nie możemy się zamknąć w domu. I ty, i ja musimy wychodzić,

prawda? Słuchaj, mam pomysł.

Zamierzam być w domu najpóźniej o północy i kiedy wrócę, wpadnę

i dam ci buziaka.

- Zgoda - odrzekła Emily z ulgą w głosie. - Dokąd idziesz?

- Mam zamiar sprawić Justinowi niespodziankę.

- Czy to jego urodziny?

- Nie - zaśmiała się Amy. - Ale ma wygłosić odczyt, a ja go chcę

zaskoczyć i posłuchać, co będzie mówił. Czy mogłabyś popilnować braci,

kiedy pójdę się ubierać?

Emily skinęła głową, Amy zaś popędziła do swego pokoju i

otworzyła drzwi szafy. Nie miała właściwie żadnego stroju wizytowego na

taką okazję, ponieważ prawie zawsze ubierała się jak nauczycielka szkoły

podstawowej. Po dłuższej chwili, gdy już wszystko przejrzała, wybrała

czarny sweterek bez rękawów i pasującą do niego czarną spódniczkę. Gdy

doda do tego wysokie obcasy i sztuczne perełki, będzie się mogła jakoś

pokazać na tej kolacji.

Nie chciała wprawić w zakłopotanie ani siebie, ani Justina. Nie

opuszczały jej wątpliwości. A jeśli Justin będzie niezadowolony, gdy ją

zobaczy wśród gości? A jeśli, próbując ją zniechęcić do przyjścia, miał

jakiś inny powód niż tylko to, że może być nudno? Może spodziewał się

tam obecności innej, bardziej od niej doświadczonej kobiety? Na samą

myśl o tym poczuła ciarki na plecach.

Szybko się ubrała, zrobiła makijaż i ułożyła fryzurę z niesfornych

włosów.

R S

101

- A może byś je upięła tak samo, jak miałaś na ślubie - odezwała się

Emily, która właśnie stanęła w drzwiach.

- Świetny pomysł, moja najmilsza panienko - uśmiechnęła się do niej

Amy. - Idealne rozwiązanie. Cóż ja bym bez ciebie zrobiła?

Emily rozpromieniła się, słysząc tę pochwałę.

- Może byś chciała, żebym zebrała trochę kwiatków w ogrodzie?

- Tam są tylko mlecze - mruknęła pod nosem Amy. - Nie, z

chwastami lepiej sobie dać spokój. - Spryskała włosy i uniosła, by je upiąć

na czubku głowy. - Emily, mam kilka błyszczących spinek do włosów,

nigdy przedtem ich nie nosiłam, nie miałam okazji. Może mi trochę

pomożesz?

Emily nie dała się prosić i wpięła spinki wyjątkowo zgrabnie jak na

pięcioletnią dziewczynkę. W odróżnieniu od Amy, wcale nie trzęsły się jej

ręce.

Amy wydała ostatnie instrukcje opiekunce, po czym, ucałowawszy

po dwa razy całą trójkę dzieci, wyszła z domu.

Spotkanie odbywało się w ekskluzywnym klubie w centrum St.

Albans. Amy zatrzymała samochód przed wejściem i podała kluczyki

kierowcy, który miał go odprowadzić na parking. Ze zdziwieniem spojrzał

na starego garbusa, który wydawał się zupełnie nie na miejscu pośród

stojących tam luksusowych wozów.

Speszona i jednocześnie zdenerwowana, Amy odezwała się do niego

ze słodkim uśmiechem:

- To auto to zabytek. Proszę ostrożnie się z nim obchodzić.

Po wejściu do wystawnie urządzonego holu, udekorowanego

rzeźbami i fontannami, Amy odnalazła salę, w której uczestnicy spotkania

mieli jeść kolację. Prawie wszystkie miejsca przy okrągłych

R S

102

ośmioosobowych stołach, włącznie ze stołem Justina, były już zajęte.

Wreszcie, po dłuższej chwili, udało jej się wypatrzyć jedno wolne miejsce

przy stole pośrodku sali.

Czuła się bardzo niepewnie wśród nieznanych osób. Dłubała

widelcem w talerzu i starała się, by jej nikt nie zauważył. Rozglądając się

ukradkiem po sali, zauważyła, że Justin siedzi przy najbardziej

reprezentacyjnym stole, pomiędzy dwiema elegancko ubranymi kobietami,

które z pewnością nie potrzebowały, żeby pięcioletnia dziewczynka

pomagała im ułożyć włosy. Patrząc na nie, Amy usiłowała nie wpaść w

kompleksy. We własnym mniemaniu pod żadnym względem nie dorastała

im do pięt. Brunetka siedząca po prawej stronie Justina co chwila dotykała

jego ręki. Amy poczuła, jak przepełnia ją zazdrość.

- Mamy dzisiaj komplet - odezwał się do niej jakiś facet w średnim

wieku, w ohydnym, jaskrawym krawacie. - Nawet szpilki nie dałoby się

wcisnąć. Każdy chce usłyszeć, co ma do powiedzenia supergwiazdor

spekulantów giełdowych, a zarazem milioner, który sam od zera doszedł

do swojej fortuny. Moim zdaniem, on ma więcej szczęścia niż rozumu. Po

prostu udało mu się ominąć pułapki, w które wpadła większość z nas.

Amy, oburzona, z trudem się powstrzymała od złośliwej riposty.

Tymczasem jakiś młody człowiek, jej sąsiad przy stole, powiedział z

niezmąconym spokojem:

- Nie mogę się z panem zgodzić. Czyżby pan nie wiedział? Langdon

już od wielu lat gra na giełdzie, nie zbił fortuny w jeden wieczór tylko

dlatego, że miał farta.

- Coś mi się wydaje, że jest pan fanem tego Langdona, młodzieńcze -

zauważył z przekąsem Ohydny Krawat.

R S

103

- Nic podobnego - zaprzeczył młody człowiek. - Po prostu jestem

bardzo ciekaw, co on nam powie, podobnie jak te trzysta osób, które się tu

dzisiaj pofatygowały. Jeśli zechce nam wyjawić swój sekret, z wielką

radością skorzystam z jego doświadczenia, żeby trochę zarobić.

- Gdyby to było takie proste, każdy by go naśladował - mruknął z

dezaprobatą Ohydny Krawat, po czym zwrócił się do Amy:

- Nazywam się Allan Walters. Pierwszy raz tu panią widzę. Z którą

firmą jest pani związana?

- Nie pracuję w biurze maklerskim - odparła Amy po chwili,

zaskoczona tym pytaniem. - Uczę...

- Z pewnością biznesu i marketingu - dokończył za nią Ohydny

Krawat, trafiając jak kulą w płot. - To znakomicie, że przyszła pani na tę

imprezę, ale chyba powie pani uczciwie swoim studentom, że przypadek

Langdona należy do rzadkości i pieniądze można stracić równie szybko,

jak się je zarobiło.

- Ten facet powinien już dawno pójść na zieloną trawkę - szepnął

Amy do ucha sympatyczny młodzieniec.

- Wie pani, słyszałem, że Langdon przebiera nie tylko w akcjach, ale

też w ładnych kobietach - dodał Ohydny Krawat, wlepiając wzrok w dekolt

Amy. - Można sobie pozwolić na taki luksus, kiedy się jest młodym i bo-

gatym.

Amy, urażona jego słowami, policzyła do dziesięciu, po czym

odezwała się spokojnym tonem:

- Mam wrażenie, że pan dużo wie o panu Langdonie. Czyżby go pan

znał?

- Nie, ale ludzie gadają... Wie pani, jak to jest.

R S

104

- Czyli w gruncie rzeczy opiera pan swoją opinię na plotkach -

podsumowała Amy.

Allan poprawił ohydny krawat, chrząknął i powiedział:

- No cóż, to chyba jasne, że niezły z niego podrywacz. Niech pani

tylko spojrzy, po obu jego stronach przy stole siedzą kobiety.

- Jasne jest tylko to, że przy jego stole posadzono na przemian

kobiety i mężczyzn - wypaliła Amy, która w głębi duszy usiłowała

przekonać samą siebie, że tak jest w istocie, chociaż nie była tego do końca

pewna.

- W każdym razie ten facet nie jest żonaty, inaczej pisaliby o tym w

gazetach.

- Nie mogę panu powiedzieć nic ciekawego o romantycznej

przeszłości pana Langdona, ale tego przynajmniej jestem pewna, że

wskazówek, jak grać na giełdzie, nie czerpie ani z gazet, ani z plotek.

Może między innymi dlatego odnosi takie sukcesy.

- Brawo, świetnie go pani usadziła - szepnął do niej młody człowiek i

podał jej rękę. - Jestem Ben Haynes - przedstawił się. - A pani jak się

nazywa, jeśli mogę wiedzieć?

- Amy Monroe - odparła, zadając sobie przy tej okazji pytanie, czy

kiedykolwiek przyjęłaby nazwisko Justina.

- Nie jest pani w typie kobiet, które pojawiają się na takich

imprezach - oświadczył Ben. W jego ustach zabrzmiało to jak

komplement.

- A jaki to typ?

- Proszę sobie wyobrazić piranię - uśmiechnął się szeroko.

Amy wzdrygnęła się. A więc jej rywalką, gdyby oczywiście Amy

chciała z nią rywalizować o względy Justina, był przebiegły stwór, który

R S

105

ostrymi zębami szarpał na kawałki swoją ofiarę. Przerażająca wizja. Może

lepiej było tu nie przychodzić...

Justin westchnął w duchu. Mimo że ostentacyjnie pokazywał swoją

obrączkę i kilkakrotnie podczas kolacji wspomniał o żonie, brunetka z jego

lewej strony przypuściła na niego tak ostry atak, że tylko z trudem zdołał

się jej oprzeć.

Wcale nie palił się do tego, by wystąpić przed tym zgromadzeniem.

Wiedział wprawdzie, że wiele osób szanowało go i podziwiało, ale drugie

tyle zazdrościło mu sukcesów. Wszyscy na tej sali byli zawodowcami. On

jeden był amatorem i dlatego mieli mu za złe, że tak świetnie sobie radzi.

- Chciałam ci powiedzieć - ciągnęła brunetka, ale Justin odwrócił od

niej głowę i sięgnął po szklankę z wodą.

Tymczasem prezes stowarzyszenia wszedł po kilku stopniach na

podium i stanął przy mównicy.

- Panie i panowie - zaczął. - Mam zaszczyt przedstawić państwu

naszego dzisiejszego gościa, który przemówi do nas podczas wiosennego

spotkania maklerów giełdowych ze stanu Wirginia. Zaczynał praktycznie

od zera, ale dziś jego majątek znacznie przekracza milion dolarów.

Justin stłumił ziewnięcie i ukradkiem spojrzał na zegarek. Po chwili

prezes zakończył swoje wystąpienie, mówiąc:

- Panie i panowie, oto Justin Langdon.

W sali rozbrzmiały głośne brawa, które zaskoczyły Justina. Wstał od

stołu, wszedł na podium i stanął za mównicą. Sala była szczelnie

wypełniona, światła właśnie przygaszono, tak że nie mógł odróżnić twarzy

osób siedzących nieco dalej.

- Witam państwa, nazywam się Justin Langdon i jestem... - tu zrobił

pauzę dla wywołania większego efektu - ... jestem skąpiradłem.

R S

106

Amy poczuła, jak rozpiera ją duma, bardzo niebezpiecznie bliska

miłości. Justin był doprawdy niezwykłym mężczyzną.

Kiedy na sali ucichły śmiechy, Justin kontynuował:

- Wiem, że wielu z państwa musi diabelnie irytować fakt, że

zrobiłem majątek na rynku papierów wartościowych, nie korzystając z

pomocy maklerów giełdowych. Co ważniejsze, żaden z nich nie zarobił na

moich zleceniach. Sam stałem się własnym maklerem. System gry na

giełdzie opracowałem specjalnie dla siebie, biorąc pod uwagę własne cele i

postanowienie, że będę stale i sumiennie analizował rynek, właściwą mi

skłonność do podejmowania ryzyka, nie tak wprawdzie wielką, by mi to

spędzało sen z powiek, a także zamiłowanie do handlu, w który angażuję

się na chłodno, bez emocji. Taki system sami musicie opracować

indywidualnie dla waszych klientów, którzy nie są niestety klonami.

Wszystko, co mówił, poza uwagą o tym, że jest skąpiradłem, było

zgodne z prawdą. Od początku Amy miała wrażenie, że Justin jest

człowiekiem, który dobrze zna samego siebie. Musiał przejść przez wiele

prób i one go umocniły. Amy sądziła, że ludzie podziwiają go za to, że

zrobił duży majątek. Ona natomiast podziwiała go za to, jakim stał się

człowiekiem.

- Większość waszych klientów to ludzie zupełnie inni niż ja - ciągnął

Justin - więc poszczególne elementy mego planu nie byłyby stosowne w

ich przypadku. Ale mogę państwu podpowiedzieć, jak powinniście

zareagować następnym razem, kiedy któryś z klientów powie coś równie

irytującego, jak na przykład to: „Czytałem, że Justin Langdon bez niczyjej

pomocy zamienił trzycyfrowy portfel akcji na siedmiocyfrowy. Może ja

też powinienem spróbować".

R S

107

- Oto więc, krok po kroku, metoda Langdona: Po pierwsze, należy

mieszkać najtaniej, jak się tylko da. Najlepiej w jednoizbowej klitce w

parszywej dzielnicy miasta, w której zamiast kołysanki na dobranoc

słychać przez okno krzyki, odgłosy bójek i wycie policyjnych syren. Po

drugie, warto tanio jadać. Najlepiej puszkę fasoli i makaron z paczki. Raz

w roku można sobie pozwolić na szaleństwo, czyli posiłek na mieście. W

McDonaldzie. - W tym momencie Justin posłyszał chichoty na sali. Pewnie

jego słuchacze myśleli, że sobie żartuje, ale on naprawdę tak żył.

- Po trzecie, przez trzy lata nie należy kupować samochodu. Chodzi

się pieszo albo jeździ autobusem. Każdego centa, którego by się wydało na

spłatę rat, naprawy, paliwo i parkowanie, odkłada się na rachunek, aby

móc za to kupować akcje. Po czwarte, koniec ze snem. Kiedy zaczniecie

już nieźle zarabiać na giełdzie, poszukajcie sobie zajęcia na nocną zmianę,

abyście przez cały dzień mogli gapić się w monitor komputera, a potem

całą noc pracować. Po piąte, na trzy lata zapomnijcie o życiu towarzyskim.

Piwo jest w tym czasie luksusem, dobre wino niedościgłym marzeniem. -

Justin uśmiechnął się do siebie i pomyślał, że do tej chwili zdążył już

wyeliminować jakieś dziewięćdziesiąt procent tych, którzy pragnęli „iść w

ślady Justina Langdona".

- Po szóste, nie ma mowy o randkach przez te trzy lata. Randki są

bardzo kosztowne, a jeśli chcecie naśladować Justina, to musicie każdy

cent inwestować w grę na giełdzie.

Pociągnął łyk wody i rozejrzał się po sali. Gdzieś przy stole w środku

spostrzegł błysk światła na rudych włosach. Zrobił przerwę w prelekcji i

zmrużył oczy. Czyżby to była Amy?

Serce zabiło mu mocno, poczuł, jak ogarnia go jakaś dziwna radość,

połączona z niepewnością. Kiedy przyszła? Dlaczego nie dała mu znać, że

R S

108

tu jest? Amy odwróciła w tej chwili głowę, po czym spojrzała mu prosto w

oczy i uśmiechnęła się, tak jakby wiedziała, że on na nią patrzy.

Justin znów podniósł do ust szklankę wody i zauważył, że ona ma na

sobie obcisły, uwydatniający kształty czarny strój. Spostrzegł też, że jej

sąsiedzi spoglądają na nią łakomym wzrokiem. Nic dziwnego, bo

wyglądała naprawdę odlotowo.

Justin powrócił do swojej prelekcji i zmierzał do jej końca szybciej,

niż sobie założył. Chciał usłyszeć jej odpowiedź na kilka pytań. Kiedy

łysawy jegomość w średnim wieku zaczął zagadywać Amy, Justin o mały

włos nie zeskoczył z podium. Zamiast tego powiedział:

- Drodzy państwo, chciałbym skorzystać z tej okazji i przedstawić

państwu moją żonę. Trochę się spóźniła, ale już jest pośród nas. Amy, nie

wstydź się, proszę. Pokaż się i pomachaj wszystkim na powitanie.

Amy niechętnie posłuchała, ale jej twarz oblał rumieniec i Justin był

pewien, że przyjdzie mu za to słono zapłacić. Skończył przemowę,

skinieniem głowy podziękował za oklaski, uścisnął rękę prezesowi

stowarzyszenia maklerów, a następnie zszedł z podium i skierował się

prosto do stolika Amy.

Młody człowiek, jej sąsiad, wstał, podał Justinowi rękę i powiedział:

- Proszę pana, od dawna jestem pańskim wielbicielem. Justin

uścisnął mu rękę, po czym pochylił się nad Amy.

- Starałam się, żeby mnie nikt nie zauważył - syknęła przez zęby.

- Chyba nie w tym stroju - szepnął jej do ucha.

- Amy - zwrócił się do niej facet w średnim wieku głosem równie

obleśnym, jak jego uśmiech - teraz już wiem, dlaczego go tak broniłaś.

- Broniłaś mnie? - zdziwił się Justin.

- Później ci to wyjaśnię.

R S

109

- Słodka ta pańska żoneczka...

Amy, oburzona jego protekcjonalnym tonem, spojrzała na Justina,

który zacisnął gniewnie szczęki, po czym odezwał się ze zjadliwym

uśmiechem:

- Radziłbym panu, stary capie, żeby pan oderwał oczy od dekoltu

mojej żony. Idziemy, Amy.

Gdy kierowali się do wyjścia, Justin zagadnął:

- Dlaczego mnie nie uprzedziłaś, że przyjdziesz?

- Chciałam ci sprawić niespodziankę - wyjaśniła Amy, która starała

się dotrzymać mu kroku.

- Muszę przyznać, że ci się to udało - mruknął, prowadząc ją przez

wyłożony marmurem hol. - Dlaczego nie podeszłaś do mojego stolika?

- Kiedy przyszłam, wszystkie miejsca były już zajęte. No i otaczał

cię wianuszek kobiet. Darzących cię, jak zauważyłam, wyjątkową uwagą.

Ale dokąd mnie właściwie prowadzisz? - zapytała, kiedy wcisnął guzik

przy drzwiach windy.

- Pozwolę sobie powiedzieć, że ciebie z kolei otaczali mężczyźni

darzący cię nie mniejszą uwagą - odparował Justin z nutką pretensji w

głosie, która zupełnie ją zaskoczyła. - A prowadzę cię do saloniku, który na

ten wieczór wynajęło dla mnie stowarzyszenie.

- Do saloniku? - zdziwiła się Amy.

Kryte brązem drzwi windy rozsunęły się bezszelestnie i Justin

pociągnął ją do środka.

- Może cię to zdziwi, ale wyobraź sobie, że są na świecie ludzie,

którzy uważają, że jestem coś wart. Niektórzy nawet są zdania, że jestem

wiele wart.

R S

110

- Ależ ja też tak sądzę - powiedziała Amy z przekonaniem. - Może

tylko mam do tego inne powody niż wiele osób na tej sali.

- A jakież to powody? - zapytał Justin z błyskiem w zielonych

oczach.

Tymczasem winda stanęła, drzwi się otworzyły i Amy miała chwilkę

czasu, by zebrać myśli. Jednak wszystko działo się zbyt szybko, tak że nie

wiedziała, co mu odpowiedzieć, kiedy wziął ją pod rękę i poprowadził do

saloniku.

- Chyba nie dosłyszałem, co powiedziałaś - przynaglił ją.

Amy, nie bardzo pewna, w jakim Justin jest nastroju, wciąż jeszcze

nie mogła odzyskać równowagi.

- Podziwiam cię za to, że koledze z domu opieki dałeś pieniądze na

bilet, aby mógł pojechać odwiedzić rodzinę. - Widząc zaskoczenie w jego

oczach, ciągnęła: - Podziwiam cię za to, że nie krzyczałeś, kiedy Nicolas

zabrudził ci samochód. I podziwiam cię za to, że umiesz dawać sobie ze

mną radę.

Justin przechylił głowę na bok i zapytał:

- Nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć?

Amy w zakłopotaniu odwróciła głowę i zaczęła się rozglądać po

saloniku umeblowanym luksusowo i ze smakiem.

- No cóż... - odparła wreszcie - poślubiłeś mnie, a ja nie jestem

dobrym materiałem na żonę. - Właściwie miałbyś prawo nazywać mnie

swoją niby-żoną.

- W życiu nie słyszałem o czymś takim, jak niby-żona.

- W moim przypadku jest to kobieta, która nie chciała nigdy wyjść za

mąż i która sądziła, że nie nadaje się na żonę. Mogę jeszcze dodać, że

czuję się nieswojo, ponieważ bardzo mi się podobasz i żywię dla ciebie

R S

111

pewne uczucia. I to, że umiesz radzić sobie ze mną, jest zapewne dla ciebie

samego prawdziwą niespodzianką.

Milczenie, jakie zapadło po jej słowach, było tak brzemienne w

sekretne nadzieje i obawy, że Amy modliła się, by coś wybawiło ją z

opresji.

- Dlaczego dziś tu przyszłaś?

- Już ci mówiłam. Chciałam ci sprawić niespodziankę i... - Urwała.

Za bardzo się już odsłoniła.

Poczuła, jak Justin okręca sobie wokół palca kosmyk jej włosów,

który wysunął się z misternie upiętej fryzury.

- Poza tym chciałam, żebyśmy spędzili ze sobą trochę czasu bez

dzieci. Kilka minut tylko we dwoje.

- Te kilka minut we dwoje to zupełnie dobry pomysł, ale nie

powinnaś się była tak ubierać - powiedział Justin, głaszcząc lekko jej szyję.

Amy zamarła. Rzeczywiście, sama czuła się w tym zgromadzeniu nie

na miejscu, a on tylko ją w tym mniemaniu utwierdzał.

- Nie podoba ci się? - zapytała, okręcając się. - Dlaczego? Sądziłam,

że całkiem nieźle wybrałam ten strój, zważywszy, że normalnie ubieram

się jak nauczycielka szkoły podstawowej.

- Ależ nie. Jesteś bardzo ładnie ubrana. I świetnie wyglądasz w tym

kompleciku. Problem w tym, że wszyscy faceci na tej sali marzyli tylko o

tym, by cię zobaczyć bez tych fatałaszków.

- Ach tak... - Amy poczuła, jak cały bunt ulatuje z niej niczym z

przekłutego balonu. Zerknęła na Justina i po raz któryś zauważyła, jak

świetnie prezentuje się w smokingu. Zaintrygowana, spojrzała mu prosto w

oczy i powiedziała:

R S

112

- Mam pytanie. Czy wśród tych wszystkich facetów, którzy o tym

marzyli, byłeś także ty?

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Justin podszedł powoli do Amy i spoglądał na nią z góry. Był tak

blisko, ale wciąż nie dość blisko, pomyślała. Jej serce zabiło mocno, gdy

ujrzała wyraz jego twarzy. Wyciągnął rękę i ujął ją pod brodę.

- Teraz moja kolej - odezwał się.

Z wrażenia Amy zaparło dech w piersi.

- Twoja kolej?

- Cały czas jesteś zajęta zbawianiem świata. Pora, żebyś teraz mnie

zbawiła.

Amy nie mogła uwierzyć własnym uszom. W jego ustach brzmiało

to po prostu śmiesznie. Był taki silny, bardzo zrównoważony, i dobrze

wiedział, czego chce. Kto jak kto, ale Justin z pewnością nie należał do

mężczyzn, których trzeba zbawiać.

- No, może byłam tego bliska, kiedy cię wiozłam do szpitala -

powiedziała stłumionym głosem.

- Wolałbym, żebyś była jeszcze bliżej - powiedział i opuścił głowę,

by pocałować ją w usta.

Nie spieszył się, tak jakby wiedział, że Amy potrzebuje czasu oraz

uwagi z jego strony. Kilku minut spokoju, wolnych od presji zewnętrznego

świata. Teraz nie musiała się martwić, że w każdej chwili mogą wpaść do

pokoju dzieci albo zadzwoni telefon, albo pani Hatcher złoży im niespo-

R S

113

dziewaną wizytę. Kilka chwil tylko dla nich obojga. Usta przy ustach,

serce przy sercu.

Amy zdawała sobie sprawę z rosnącej siły swych uczuć dla Justina.

Tak silnych uczuć do mężczyzny nigdy dotąd nie doświadczyła.

Nie mogła znaleźć odpowiednich słów, a może bała się je

wypowiedzieć. Musiała w inny sposób go o nich przekonać. Tymczasem

Justin całował ją coraz namiętniej, coraz bardziej niecierpliwie.

- Za szybko - mruknął. - Zawsze pragnę cię za szybko. Muszę trochę

zwolnić. Chcę cię całować całą... - Mówiąc to, ściągnął jej przez głowę

czarny sweterek.

Amy, która także pragnęła poczuć dotyk jego skóry, pomogła mu

zdjąć koszulę. Po chwili obydwoje, mocno przytuleni i objęci ramionami,

stali, czując bicie swoich serc i nie mogąc się od siebie oderwać. Porwała

ich fala namiętności i uniosła daleko, wysoko, głęboko...

Wreszcie, gdy oboje ochłonęli, Justin odezwał się:

- To niesłychane, ale ciągle mi ciebie za mało.

Amy westchnęła i przymknęła oczy. Pomyślała, że choć przez chwilę

pozwoli sobie zdać się na jego siłę. Czy nie byłoby cudownie, gdyby

zawsze mogła liczyć na jego obecność, na jego oparcie? Na myśl o tym

ogarnęła ją wielka radość. A może rzeczywiście tak się stanie, może nie

będzie temu końca?

Justin, pomagając jej się ubrać, powiedział:

- Bardzo mi z tobą dobrze. Chciałbym, żeby już tak zostało. Na jak

długo zaangażowałaś opiekunkę do dzieci? Na tydzień? - zapytał i zerknął

na nią, udając, że mówi poważnie.

- Nie żartuj - roześmiała się. - Kiedy wybije północ, zamienię się w

dynię.

R S

114

Spojrzawszy na zegar, Justin zauważył, że zrobiło się późno, i jęknął:

- Przyjdzie czas, kiedy zatrzymam cię na całą noc - ostrzegł.

Amy zadrżała z rozkoszy, słysząc te słowa.

- Pod warunkiem, że nikt nie będzie chorował i że znajdziemy

odpowiednią opiekunkę do dzieci - powiedziała z uśmiechem. - I że będzie

sprzyjająca konfiguracja gwiazd.

- To wszystko musi nastąpić szybko - zapewnił ją Justin.

Zaprowadził ją do jej garbusa, pomógł wsiąść i pocałował, zanim

odjechała, po czym poszedł do swojego samochodu.

Ale w drodze do domu owładnęły nią mniej wesołe myśli. Pewne

bardzo ważne sprawy w ogóle nie uległy zmianie. Zgodzili się oboje, że to

małżeństwo będzie trwało dwa lata. Podpisali umowę, w której zostały

wyszczególnione warunki rozwodu. Byli też zgodni co do tego, że się nie

kochają.

Ta ostatnia myśl była dla niej tak bolesna, jak pchnięcie nożem.

Justin dojechał do domu pierwszy i zapłacił opiekunce, zanim Amy

zdążyła otworzyć torebkę.

- To nie było konieczne - powiedziała. - Mogłam to sama zrobić.

Justin spojrzał na nią uważnie i przekonał się, że znów sprawia

wrażenie spiętej. Ciekaw był dlaczego. Zdziwiło go, że ta namiętna

kobieta, z którą dopiero co szybował nieomal w przestworzach, w czasie

krótkiej drogi do domu zdążyła wznieść między nimi niewidzialny mur.

- Stałaś się bardzo milcząca - zauważył.

- Bo jestem zmęczona. I muszę zaraz pójść do Emily, obiecałam, że

po powrocie ją ucałuję.

- W porządku.

Amy przygryzła wargę i popatrzyła mu prosto w oczy.

R S

115

- Byłeś naprawdę cudowny... podczas prelekcji i potem. Tak,

cudowny - powtórzyła. - Dobranoc.

- Znowu obleciał cię strach? - zapytał Justin, któremu zrobiło się

trochę przykro. Gdy na nią spojrzał, zobaczył, że walczą w niej różne

uczucia, i powstrzymał się od komentarza.

- Myślę, że idzie raczej o to, że dopadła mnie rzeczywistość -

wyznała wreszcie stłumionym głosem.

- Więc to, co się wydarzyło dziś wieczór, nie było dla ciebie dość

rzeczywiste?

Amy westchnęła i cicho powiedziała:

- Nasze małżeństwo nie wydaje mi się rzeczywiste.

- Może gdybyśmy razem sypiali...

- Nie wydaje mi się, żeby to było dobre rozwiązanie.

Obiecaliśmy sobie, że nasz związek potrwa dwa lata. Gdyby nasze

małżeństwo było prawdziwe, uważalibyśmy, że wiążemy się na zawsze. -

Mówiąc to, spuściła oczy. - Prawda jest taka, że się nie kochamy - dodała z

nutką bólu w głosie. - A ukoronowaniem tego wszystkiego jest nasza

intercyza.

Justin zaniepokoił się. Adwokat ostrzegał go, że po ślubie żony

czasami domagają się zmian w takiej umowie. Zdarza się, że kobiety

posuwają się do szantażu uczuciowego lub seksualnego, aby wyciągnąć dla

siebie więcej pieniędzy. Mógł tylko mieć nadzieję, że Amy nie należy do

takich kobiet.

- O co ci chodzi? Uważasz, że warunki tej umowy są dla ciebie

niesprawiedliwe?

R S

116

- Nie, wcale tak nie uważam - odrzekła, potrząsając głową. - Ale

pomyśl tylko. Taka intercyza to w gruncie rzeczy wstęp do rozwodu.

Instrukcja, jak postępować, aby rozwiązać nasze małżeństwo.

- Czy chcesz przez to powiedzieć, że jeśli wyrzucimy umowę przez

okno, zdecydujesz się zostać ze mną na noc?

Słysząc to, Amy pobladła. Wyglądała tak, jakby jej wymierzył

policzek.

- Nie. Widzę, że nic nie rozumiesz. Idzie o coś znacznie

ważniejszego niż idiotyczna umowa małżeńska. O coś o wiele

ważniejszego - powiedziała i odwróciwszy się na pięcie, odeszła.

Po tym wieczorze znów nabrali do siebie dystansu. Amy była

uprzejma i sympatyczna, ale zachowywała się wobec Justina z rezerwą. On

zaś miał wrażenie, że utracił skarb, który już prawie trzymał w ręku.

Przecież zdążyli tak bardzo się do siebie zbliżyć. Justin wysoko cenił za-

ufanie i wspaniałomyślność, jakie okazywała mu Amy.

Niestety, wszystko to należało do przeszłości. Któż by przypuszczał,

że życie pod jednym dachem okaże się dla niego tak bolesne? Chyba nigdy

przedtem nie doświadczył podobnego bólu. Nawet wtedy, gdy matka

zostawiła go w domu opieki.

Z każdą godziną ogarniała go coraz większa rozpacz i frustracja.

Pewnego dnia, kiedy wyszedł z domu po jakąś część do komputera, zajęło

mu to znacznie więcej czasu, niż przewidywał. Kiedy wrócił, zastał na

podjeździe nowy samochód i dostawczą półciężarówkę. Zaciekawiony, ru-

szył ścieżką w stronę ogródka.

Amy rozmawiała z dwoma mężczyznami, którzy montowali piękną

drewnianą huśtawkę. Emily stała grzecznie obok niej, a chłopcy biegali w

kółko. Po chwili Nicholas zauważył Justina.

R S

117

- Justin, Justin! Będziemy mieli huśtawkę! - zawołał na cały głos. -

Zaraz będzie gotowa! I ja pierwszy będę się na niej huśtał.

- Akurat - odezwał się Jeremy. - Ja będę pierwszy.

- Akurat! - odpowiedział mu Nicholas.

- Akurat! - wtrąciła się Emily. - Najpierw pohuśtamy się my, ciocia

Amy i ja, bo my jesteśmy grzeczne, a wy nie.

Nicholas i Jeremy natychmiast ucichli.

Amy spojrzała w stronę Justina i uśmiechnęła się. Na ten widok

drgnęło mu serce. W oczach miała tyle blasku, jak gdyby zapomniała o ich

sprzeczce z zeszłego tygodnia. Nagle jednak chyba sobie przypomniała, bo

uśmiech jej przygasł.

- Kupiłam dzieciom huśtawkę - wyjaśniła.

- Właśnie widzę - powiedział. - A co to za samochód stoi na

podjeździe?

Amy znów uśmiechnęła się lekko, z zakłopotaniem.

- Kupiłam go trochę pod wpływem impulsu, a trochę ze względów

praktycznych. Zapinanie pasów w tym starym garbusie to była mordęga.

Więc zatrzymałam się u dealera po drodze do domu i oto mamy nowy

samochód.

Justinowi zrobiło się trochę nieswojo.

- Dlaczego mnie nie poprosiłaś? Mogłem ci przecież pomóc w

kupnie huśtawki i samochodu.

- Nie, huśtawka to prezent ode mnie, przymierzałam się do tego już

od paru tygodni. A garbusa już dawno trzeba było wymienić na coś

lepszego. Chyba po to jest dzień wypłaty, żeby człowiek mógł wydać

trochę forsy - zaśmiała się Amy.

- No, niby tak - zgodził się niechętnie Justin.

R S

118

- Poza tym, dziś wieczorem wszystko się wyrówna.

- Nie rozumiem, co masz na myśli?

- Będzie marna kolacja - odparła. - A teraz, dzieciaki, wracamy do

domu, trzeba zostawić tych panów w spokoju, żeby spokojnie zakończyli

pracę. Do tego czasu pewnie się już ściemni, ale może się nam uda jeszcze

dziś wypróbować huśtawkę.

Poprowadziła dzieci do środka, a one pobiegły umyć ręce przed

kolacją. Justin tymczasem próbował opanować niemiłe uczucie

zaniepokojenia, jakie go ogarnęło z powodu zakupów Amy. Nie

przypuszczał, że w jej naturze leży szastanie pieniędzmi pod wpływem

nagłego impulsu.

- No, kochani, siadamy do stołu.

- Ja bym się wolał pohuśtać - powiedział Nicholas.

- Każdy by wolał - dodał Jeremy.

- Na razie musimy zjeść kolację - oznajmiła Amy. - Przepraszam za

te dzisiejsze frykasy, ale czasami zdarza się tak, że do wyboru mamy tylko

fasolkę z puszki.

Justin natychmiast poczuł, jak buntuje się jego żołądek. O mały włos

głośno nie zaprotestował. Nawiedziły go obrazy z przeszłości, tak żywe,

jakby to było dziś. Przypomniał sobie, jak pewnego dnia jego mama kupiła

mu śliczny błyszczący wóz strażacki, a sobie nową sukienkę i sandałki. Na

kolację mieli fasolkę z puszki. Innym znów razem na Boże Narodzenie

kupiła lodówkę i telewizor, a dla Justina gry wideo. Ponieważ nie zapłaciła

rachunku, odcięto im elektryczność i fasolkę mama podgrzewała w

kominku. Justin na okrągło jadał fasolkę, kiedy odkładał, aby zapewnić

sobie poczucie bezpieczeństwa, którego nigdy nie doświadczył w

dzieciństwie.

R S

119

Tego już było za wiele. Wszystko, tylko nie fasolka z puszki.

Podszedł do Amy i odezwał się cicho, tak by nie słyszały go dzieci:

- Jadę do domu. Dam ci znać, kiedy wrócę. - Nie czekał na jej

odpowiedź, po prostu wyszedł.

W kilka godzin później siedział na skórzanej kanapie we własnym

domu. Nie zapalił światła i na początku delektował się panującą wokół

ciszą, która działała na niego kojąco. Po jakimś czasie jednak ogarnął go

dziwny niepokój. Cisza zaczęła mu ciążyć. Już się przyzwyczaił do

skrzypiących schodów w domu Amy, do jej melodyjnego głosu i

szczebiotu dzieci. Przywykł do ograniczonej samotności.

Spojrzał na zegar i pomyślał, że właśnie w tej chwili mógłby

pomagać Amy ułożyć chłopców do snu albo poczytać Emily na dobranoc.

Potem, kiedy dzieci już spały, Justin zawsze był świadomy obecności

Amy. Mogła być w innej części domu, a nawet spać, kiedy on jeszcze czu-

wał, ale wiedział, czuł, że jest gdzieś niedaleko.

Zastanawiał się, czy ona kiedykolwiek za nim tęskniła podczas

długich godzin nocnych. Miał takie dziwne wrażenie, jakby widział tuż

obok siebie brakujący element układanki, jaką jest życie każdego

człowieka, ale nie potrafił go zatrzymać i bardzo go to dręczyło.

Wrócił do własnego domu, gdyż poszukiwał samotności i spokoju,

ale samotność go przytłaczała, a spokoju też nie mógł znaleźć.

Po jakimś czasie z niespokojnego snu wyrwał go telefon.

- Hej, mówi Michael - odezwał się znajomy głos. -

Słuchaj, właśnie dzwonił Dylan, pomyślałem, że zechcesz do niego

pojechać. Jest w szpitalu. Justin usiadł na łóżku.

- Czy jest ranny?

R S

120

- Nie, ale Alisa Jennings miała wypadek. To poważna sprawa. Leży

na Oddziale Intensywnej Terapii i jest nieprzytomna, a Dylan postanowił

nie ruszyć się na krok ze szpitala, dopóki ona się nie obudzi.

- Skąd się dowiedział, że Alisa jest ranna?

- Okazało się, że jej matka wyjechała w długą podróż za granicę,

więc szpital nie mógł się z nią skontaktować. Znaleźli w torebce Alisy

wizytówkę Dylana i dlatego do niego zadzwonili. Możesz sobie

wyobrazić, jak bardzo jest zdenerwowany. Ja przyjadę trochę później, ty

mieszkasz bliżej, więc. szybciej dotrzesz do kliniki West County. Pró-

bowałem cię najpierw złapać u twojej żony... - dodał Michael i zawiesił

głos.

- Jestem u siebie, musiałem przemyśleć różne sprawy...

- Rozumiem. Ale proszę cię, pospiesz się. Do zobaczenia w szpitalu.

Justin pospiesznie się ubrał, złapał kluczyki do samochodu i pojechał

do szpitala. Kupił w automacie dwa kubki kawy i ruszył do poczekalni.

Zastał w niej Dylana, który siedział na krześle i nie widzącymi oczyma

wpatrywał się w szklane drzwi pokoju pielęgniarek. Dylan, najbardziej

beztroski facet, jakiego znał Justin, wyglądał tak, jakby spotkał na swej

drodze śmierć.

- Hej - odezwał się do niego Justin, podając mu kubek z kawą. - Co

się stało?

Dylan wziął od niego kawę, ale nie podniósł kubka do ust.

- Chciała złapać psa sąsiadów, który zerwał się ze smyczy, i potrącił

ją samochód wyjeżdżający zza rogu. Moment nieuwagi...

- O mój Boże - westchnął Justin. Gdy przymknął oczy, zobaczył

Alisę jako małą dziewczynkę. - Była takim miłym dzieckiem i wyrosła na

R S

121

śliczną kobietę - powiedział z żalem w głosie. - Co za pech. Jakie są

rokowania? Co mówią lekarze?

- Nie chcą mi wszystkiego powiedzieć - odparł Dylan.

- Wiem tylko, że ma poważny uraz głowy i obrażenia wewnętrzne.

Nawet nie są pewni, czy się w ogóle obudzi

- dodał łamiącym się głosem.

- Czy pozwolili ci ją zobaczyć? Dylan zawahał się, po czym rzekł:

- Tak, powiedziałem, że jestem jej narzeczonym. Justin nie mógł

uwierzyć w to, co właśnie usłyszał.

Wiedział wprawdzie, że Dylan kocha się bez wzajemności w Alisie,

ale nie wyobrażał sobie, że aż tak bardzo mu na niej zależy.

- Nie miałem innego wyjścia, inaczej w ogóle nie chcieliby ze mną

rozmawiać. A jej matka wyjechała na długo do Europy, na wycieczkę

objazdową. Wiesz, jak to jest, co parę dni nocujesz w innym mieście.

Może Alisa mnie teraz nie chce - dodał z przygnębioną miną - ale

potrzebuje...

- Od jak dawna ją kochasz?

Dylan zaśmiał się w odpowiedzi, ale w jego śmiechu nie było

radości.

- Odkąd pamiętam. Zawsze mi się podobała, jeszcze na długo

przedtem, zanim wiedziałem, co to słowo znaczy, ale zachowywałem się

jak kretyn, kiedy spotkaliśmy się znów w college'u. Miałem zupełnie

przewrócone w głowie. Nie traktowałem jej tak, jak na to zasługiwała. I

teraz przyszło mi za to zapłacić. Dobry Boże, co ja pocznę, jeśli ona

umrze?

- Ale przecież nie byliście razem - zdziwił się Justin.

R S

122

- Nic nie rozumiesz - odpowiedział Dylan, patrząc mu z rozpaczą w

oczy. - Dla mnie ważna jest sama świadomość, że ona istnieje, że żyje. Bez

niej mój świat byłby pusty.

Justin świetnie wiedział, o czym mówi przyjaciel. Jego świat też

byłby pusty, gdyby nie było w nim Amy. Ogarnął go lęk na myśl o tym, co

też by począł, gdyby Amy coś się stało. Na samą myśl o tym przeszył go

dreszcz przerażenia.

A gdyby umarła? Gdyby już jej nie było? Gdyby nie mógł już jej

widzieć, być z nią? Zrobiło mu się słabo, gdy usiłował to sobie wyobrazić.

- Kiedy człowiek jest zakochany, na świecie są tylko dwa miejsca:

tam, gdzie ona jest, i tam, gdzie jej nie ma.

Justin solidarnie przesiedział z Dylanem całą noc, ale silny

wewnętrzny głos nakazywał mu wrócić do Amy. I zrobił tak o świcie,

zostawiając z Dylanem Michaela.

W drodze do jej domu zatelefonował do swojego adwokata i polecił

mu zniszczyć intercyzę. Gdy adwokat usiłował mu to wyperswadować,

Justin nie chciał go w ogóle słuchać.

- Albo ją pan unieważni, albo zrobi to inny adwokat i jemu zapłacę -

wypalił.

Kiedy wczesnym rankiem zatrzymał samochód na podjeździe,

poczuł, że dojrzało w nim nieodwołalne postanowienie. Wszedł szybko do

domu i pobiegł prosto na górę.

Zatrzymał go głos Amy.

- Jak się czuje Alisa? - zapytała cicho, stając w drzwiach swojej

sypialni.

R S

123

Justin odwrócił głowę w jej stronę i nie mógł oderwać od niej oczu.

Wyglądała bardzo ładnie, w bladozielonej nocnej koszuli, ale miała

podkrążone oczy.

- Niestety, nie odzyskała jeszcze przytomności.

- To straszne - powiedziała, krzyżując ręce na piersi, tak jakby

chciała samą siebie utulić i uspokoić. - Nie mogłam spać. Próbowałam się

do ciebie dodzwonić, kiedy zatelefonował do mnie Michael, ale pewnie już

wyjechałeś do szpitala.

- Tak, teraz jest tam Michael. A ja musiałem się z tobą zobaczyć.

Amy skinęła głową. Nerwy miała napięte do ostateczności.

- To dobrze. Ja też chciałam z tobą porozmawiać - powiedziała.

Justin podniósł rękę, chcąc jej przerwać.

- Poczekaj, mam ci coś do powiedzenia.

Przestraszona, że on chce w ogóle wycofać się z ich małżeństwa,

Amy potrząsnęła głową i zaczęła szybko mówić:

- Nie, proszę cię, poczekaj. Muszę ci powiedzieć, że jest mi bardzo

przykro. Wiem, że byłam niemożliwa. Żałuję, że w niczym nie

przypominałam normalnej żony. Z jednej strony byłam zdecydowana na

wszystko, z drugiej bałam się, uważałam, że nie mogę sobie pozwolić na

to, żeby na tobie polegać - szepnęła niepewnie. To wyznanie wiele ją

kosztowało. - Widzisz, jesteś taki silny... Jesteś najsilniejszym mężczyzną,

jakiego spotkałam, i chcę na tobie polegać, ale jednocześnie się boję. W

moim życiu nie było nikogo, na kim mogłabym się oprzeć. Obydwoje moi

rodzice byli alkoholikami i bardzo wcześnie nauczyłam się polegać tylko

na sobie. Nawet nie wiem, jak to zrobić, by dojść do jakiejś równowagi... -

wyznała ze ściśniętym gardłem. - Ale chciałabym się przy tobie nauczyć.

Właśnie przy tobie.

R S

124

Justin podszedł do niej, spojrzał jej w oczy i powiedział:

- W drodze ze szpitala zatelefonowałem do mojego adwokata.

Amy poczuła, jak robi jej się słabo. Więc podjął już kroki

zmierzające do separacji. Spóźniła się. Przegrała.

- Poleciłem mu unieważnić naszą umowę. Amy, chcę, żebyś

naprawdę była moją żoną.

Zakręciło jej się w głowie. Przez chwilę nie potrafiła pojąć w pełni

znaczenia jego słów. Zdumiona, pokręciła głową i odezwała się:

- Nic nie rozumiem. Sądziłam, że już masz dość naszego małżeństwa

i że chcesz je rozwiązać.

- Mam dość udawania, że jest to małżeństwo tymczasowe, ponieważ

dla mnie nie jest ono tymczasowe. Nie umiem ci tego wyjaśnić, wiem, że

to zabrzmi może dziwacznie, ale myślę, że ty i ja jesteśmy sobie

przeznaczeni. Jesteś kobietą, której na pewno bym pragnął, gdybym tylko

wiedział, że istnieje. Dzięki tobie świat nabrał dla mnie sensu. Ja nie... -

przerwał na chwilę, po czym zapytał z przerażeniem: - Dlaczego płaczesz?

Amy, wzruszona jego wyznaniem, wyszeptała:

- A ja myślałam, że odchodzisz na dobre. Justin wziął ją w ramiona i

mocno przytulił.

- Nie, chociaż ta historia z fasolką to było mocne uderzenie, ale...

- Czy ja dobrze słyszę? Historia z fasolką?

- To długa opowieść... Widzisz, fasolka z puszki źle mi się kojarzy z

moją przeszłością.

- Coś podobnego! - zdziwiła się Amy. - Jeremy ją uwielbia.

- Wobec tego z radością mu oddam wszystkie moje porcje.

W ramionach Justina Amy poczuła, jak ogarnia ją miłe ciepło i

przepełnia nadzieja.

R S

125

- Nie zrozumiałam, co mówiłeś na temat naszej umowy małżeńskiej -

zagadnęła cicho.

- Jest unieważniona - wyjaśnił. - Nie potrzebujemy jej.

- Nie musiałeś tego robić - powiedziała, wiedząc, że potrzebował

intercyzy ze względu na swoje poczucie bezpieczeństwa. Bardziej niż

czegokolwiek Amy pragnęła, by Justin czuł się bezpieczny i kochany, by

miał to, czego mu brakowało w dzieciństwie. Chciała być tą kobietą, która

da mu to wszystko.

- Owszem, musiałem - oświadczył. - Chcę spędzić z tobą całe życie.

Chcę, żebyśmy byli ze sobą związani pod każdym względem. Nie mogę

sobie wyobrazić, żebyś ode mnie odeszła.

Oczy Amy znów wypełniły się łzami.

- Bardzo bałam się ciebie pokochać, ale wiem, że cię kocham.

Kocham to dziecko, którym byłeś, tego mężczyznę, którym jesteś, i chcę

mieć szansę kochania tego człowieka, którym się staniesz.

Justin schylił głowę i pocałował ją z tak wielką czułością i miłością,

że poczuła się oszołomiona. Jak to się stało, pytała samą siebie, że spotkało

ją takie ogromne szczęście?

- Przedtem sądziłem, że moją misją jest poślubić cię dla dobra dzieci.

Dzisiaj wiem, że moją misja jest kochać ciebie dla mojego własnego

dobra.

Tydzień później Amy zaskoczyła Justina, kiedy wróciła do domu z

kolacją z chińskiej restauracji i z szampanem, ale bez dzieci.

- A gdzie są nasze skrzaty? - zapytał, całując ją na powitanie.

- Zostały na noc u Kate i Michaela - wyjaśniła, nie mogąc

powstrzymać się od uśmiechu. - Mam dla ciebie dobrą wiadomość.

R S

126

Zostaliśmy uznani za odpowiednich opiekunów dla dzieci. Teraz są

naprawdę nasze.

- Cudownie - uradował się. - Powinniśmy to uczcić.

- Taki właśnie jest mój plan.

- Coś podobnego! - ucieszył się. - A jaki to plan?

- Myślę, że powinniśmy się rozebrać i natychmiast pójść do łóżka.

Justin porwał ją w ramiona i zaniósł do pokoju, który przez ostatni

tydzień był ich małżeńską sypialnią.

- Nie będę protestował - powiedział. - A co z kolacją?

- Później - odrzekła krótko.

Kochali się długo, namiętnie i czule. Później Amy narzuciła na siebie

krótką nocną koszulkę i przyniosła do sypialni na tacy chińskie specjały i

szampana. Po wyśmienitej kolacji zapytała;

- Czy słyszałeś ostatnie nowiny o Alisie? Dzwoniła Kate i

powiedziała, że Alisa odzyskała przytomność, ale niczego nie pamięta.

- Tak, do mnie telefonował Dylan. Myślę, że w tej chwili po prostu

czuje ulgę, wiedząc, że ona będzie żyć. Powiedział mi, że nie opuści Alisy,

nawet jeśli ona każe mu iść precz, kiedy odzyska pamięć.

- Nie umiem ci powiedzieć, jaka jestem z tobą szczęśliwa.

- A ja nawet nie chcę wspominać czasów, kiedy nie było cię w moim

życiu.

Amy czuła, jak jej serce wypełnia ogromna radość.

- Musze ci teraz coś wyznać - zwróciła się do niego i ujęła jego

dłonie w swoje. Patrząc prosto w oczy mężczyźnie, którego kochała nade

wszystko, wypowiedziała słowa przysięgi, której miała dotrzymać do

końca życia.

R S

127

- Ja, Amy, biorę sobie ciebie, Justinie, za męża, i chcę wytrwać w

tym związku w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli.

Pochyliła się i pocałowała go, a jej serce przepełniała miłość.

- Aż do końca życia - dodała.

- Ja, Justin, biorę sobie ciebie, Amy, za żonę. Będę cię kochał i będę

przy tobie do końca życia - powiedział uroczyście, po czym szepnął jej na

ucho: - Nawet jeśli czasami podasz fasolkę.

Amy roześmiała się, a po jej policzku spłynęła łza. W ciągu

ostatniego tygodnia Justin wiele jej o sobie opowiedział, włącznie z

historyjką o znienawidzonej fasolce.

- Jeśli tak, to chyba naprawdę mnie kochasz.

R S

Document Outline