Kilka dni temu gościem kalifornijskiej Polonii, rejonu San Francisco był
krajowy historyk i publicysta Leszek Żebrowski. W sobotę wieczorem ok. pół
setki tutejszych Polek i Polaków zjechało się z okolicznych miast aby
wysłuchać wykładu: “Wymiana elit w Polsce Ludowej po 1944 r.”

Organizatorem spotkania był Kongres Polonii Amerykańskiej północnej Kalifornii
(dr Andrzej Prokopczuk), wraz z gospodarzem Polsko­Amerykańskim Stowarzyszeniem
Wschodniej Zatoki San Francisco (Ryszard Mleczko).

Żebrowski znany jest z licznych pionierskich publikacji przywracających pamięć i godność
bohaterom polskich organizacji konspiracyjnych w II wojnie światowej, a następnie
Żołnierzom Wyklętym. Jest również autorem publikacji przybliżającym oblicze
komunistycznej konspiracji i partyzantki z lat 1942­45 na ziemiach polskich, oraz
stalinowskiej bezpieki.

W ciągu ponad dwu godzinnego wystąpienia mówca z nie ukrywanym
niesmakiem odsłaniał bezwzględną i bestialską politykę agentów
sowieckiego imperium Stalina skierowaną przeciwko wszystkiemu co było
autentycznie polskie i patriotyczne. Prawdziwa historia bohaterskich
zachowań najlepszych synów naszej ojczyzny przez całe dekady
oczernianych, nazywanych faszystami i pokracznymi karłami reakcji, dzięki

opublikowano: 

4 godziny temu

 · aktualizacja: 

4 godziny temu

Moskwa w latach 30­tych
podejrzewała, że polski wywiad
spenetrował ich szeregi, co było
zgodne z prawdą

takim ludziom jak Żebrowski, powoli wraca na należne jej miejsce.

Mówca rozpoczął wywód na temat kremlowskiej partii komunistycznej przeznaczonej
przez bolszewików do działania na kierunku polskim od grudnia 1918 roku. 15 grudnia
1918 roku kiedy Polacy przystępując do odbudowy Rzeczypospolitej już od miesiąca
cieszyli się z niepodległości, w Moskwie utworzono komunistyczne agenturalne partie dla
Polski, Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi. Charakterystycznym było utworzenie
odrębnych oddziałów partii obejmujących Wielkopolskę, Śląsk i Pomorze, oraz
(co interesujące) podporządkowanie ich komunistycznej partii Niemiec. Lenin z Trockim
wierzyli, że Polska nie ma racji bytu i wkrótce się rozpadnie (oczywiście z ich pomocą).

Żebrowski podkreślił, że partia komunistyczna była prowadzona autokratycznie
z Moskwy i choć w terenie posiadała agendy legalne, to prawdziwą działalność prowadziła
w podziemiu. Jej funkcyjni agenci używali fałszywych dokumentów, starali się nie
pozostawiać śladów, nie meldując się w czasie przemieszczania się w hotelach, ale
zatrzymując się niejawnie u partyjnych towarzyszy. Funkcyjni agenci nie parali się pracą
zarobkową, byli na utrzymaniu partii i jej mieli się poświęcić, oczywiście otrzymując
rekompensaty związane z podróżami i działalnością. Towarzysze organizatorzy prowadzili
działalność skierowaną na zewnątrz, jak agitacja i organizowanie strajków oraz
działalność skierowaną na wewnątrz, jak doskonalenie się w komunistycznej wiedzy,
poznawanie i przygotowywanie się do dywersji, etc.

Gość przypomniał, że mimo upływu tylu dziesięcioleci do dziś brak monografii
konspiracji KPRP, późniejszej Komunistycznej Partii Polski w II RP i dzisiejszy historyk,
który chciałby napisać o ich działalności, o morderstwach, zawłaszczeniach nie
ma dostępu do teczek osobowych polskich komunistów pozostających w zbiorze
zastrzeżonym. Szacuje się, że przez KPP w okresie II RP przewinęło się ok. 20,000 ludzi.
W samej partii dominowali Żydzi, jak również Ukraińcy i Białorusini. W KPP byli również
Polacy, ale im wyższa struktura, tym było ich mniej. W wojnie bolszewicko­polskiej
w 1919 i 1920 r Moskwa (Lenin) wyznaczyła wojskowy cel: “po trupie polskiego państwa
burżuazyjnego, do serca rewolucji, do Berlina!”. Powołano Polrewkom (Tymczasowy
Rewolucyjny Komitet Polski), który przygotowywał się do szybkiego przejęcia władzy
w zajmowanej przez Armię Czerwoną Polsce. Komuniści zajęli się szpiegostwem
i dywersją, po przegranej Bitwie Warszawskiej część komunistów uciekła z bitą Armią
Czerwoną do Rosji, pozostali zostali w konspiracji.

W okresie II RP, to właśnie ci komuniści z KPP pozostawali w bliskim kontakcie ze swoją
“macierzą”, bo komunista nie ma kraju, ma ideologię. KPP przerzucała swoich aktywistów
do Moskwy na szkolenia przygotowawcze w zakresie tzw. wojskówki, czyli w zakresie
dywersji,szpiegostwa i łączności. To ci komuniści po zdobyciu władzy przez Stalina
w Polsce chwalili się i opisywali to w swoich pamiętnikach i wypowiedziach (Bierut,
Moczar, Gomułka, etc.).

Na Kresach w latach 20­tych, stworzyli Rosjanie eksperymentalne oazy polskości
nazwane od nazwisk polskich komunistów Marchlewszczyzną i Dzierżyńszczyzną
z polskim językiem, szkołami, teatrem. Ukształtowani tam liderzy mieli być POP­mi, czyli
Pełniącymi Obowiązki Polaków, niestety ci ludzie zamiast się szybciej bolszewizować,
polonizowali się. Eksperyment się nie udał i został zlikwidowany w latach 1937­38. Na ok.
120,000 tamtejszych Polaków wykonano wyroki śmierci, następne 80,000 trafiło
do łagrów i więzień. Czyli Stalin w tym eksperymencie wykończył ok. 200,000 Polaków,

część “mniej” podejrzana trafiła z Armią Polską gen. Z. Berlinga do Kraju i stała się
podporą nowej sowieckiej władzy w Polsce.

Nie zawsze komuniści działający na ziemiach polskich byli “ oddani, zwarci i gotowi”.
Moskwa w latach 30­tych podejrzewała, że polski wywiad spenetrował ich szeregi, co było
zgodne z prawdą. W 1938 r. Stalin wezwał polskich komunistów do centrali, aby
w większości ich wymordować. Pozostali tylko najwierniejsi, no i ci co siedzieli w polskich
więzieniach. KPP nie zdołała odbudować swoich struktur przed II wojną światową.
Również Stalin nie wzniecał działalności KPP pod okupacją niemiecką, czy na ziemiach
polskich okupowanych przez siebie. Tu Żebrowski przywołał przykłady polskich
komunistów, którzy pośpiesznie stawali się sowieckimi obywatelami ( Władysław
Gomułka, został obywatelem “radzieckim” i nawet dyrektorem).

Po podziale II  RP razem z Adolfem Hitlerem, Stalin rzetelnie wywiązywał się ze wspólnej
umowy eliminując polską inteligencję i element państwowo twórczy na zagrabionym
przez siebie obszarze. Na terenie południowo wschodniejII RP w wyłuskiwaniu polskiej
elity pomagały Rosjanom ochotnicze bojówki żydowsko­ukraińskie (ok. 70% i 30%).
Część rozstrzeliwano, inni (ok. 1,000,000) trafiali do łagrów, a ich rodziny
do Kazachstanu, czy na Syberię. Aresztowanych (ok. 400,000) Polaków przetrzymywano
w szkołach, klasztorach, czy kościołach, nazywanych “chlewikami” dla polskich świń. Tuż
po niemieckim ataku na Sowiety, NKWD­owcy wymordowali kilkadziesiąt tysięcy
uwięzionych Polaków. Polacy ginęli też pędzeni na wschód w konwojach, słabszych
rozstrzeliwano. Na słynnych lwowskich Brygidkach, tuż przed wejściem Niemców
bolszewicy wymordowali ok. 8,000 polskich więźniów.

Oczywiście na polskich obszarach okupywanych przez Niemcy miały miejsce podobne
rosyjskim masowe akcje oczyszczające Polaków z ich elit. Do 1 IX 1939 r. przy pomocy
polskich obywateli niemieckiego pochodzenia, Niemcy skompletowali listę ok. 80,000
Polaków głównie ze Śląska, Pomorza i Wielkopolski przeznaczonych do zagłady, akcja
ta dotyczyła polskiej inteligencji i została “pomyślnie” ukończona w grudniu tegoż roku.
Niemcy w bestialstwie wcale nie ustępowali Rosjanom, jedną z ich metod było zaganianie
kobiet, dzieci i mężczyzn do stodoły w celu spalenia, pierwszy taki przypadek miał miejsce
pod Częstochową, późniejszy dotyczący polskich Żydów, np. w Jedwabnem.

Ogołacając zajęte polskie ziemie z elit, Niemcy nie zapomnieli o polskim
kościele, warto wspomnieć tu o niemieckim obozie koncentracyjnym
w Dachau, gdzie kierowani byli polscy księża i biskupi. Jednocześnie trwała
akcja usuwania Polaków z obszarów wcielonych bezpośrednio do III Rzeszy jak np.
z Gdyni. Wyrzucanych Polaków przewożono do utworzonej z reszty ziem polskich
Generalnej Gubernii. Żebrowski przypomniał, że do 1942 r. na niemieckiej liście narodów
do zniszczenia byli najpierw Polacy, następnie Żydzi, Rosjanie i Cyganie.

Rosjanie nie chcieli masowo eksterminować Polaków, interesowało ich zniszczenie
polskich elit, mówili wprost o odcięciu społeczeństwu głowy, aby łatwiej kierować
skonsumować i kierować ciałem.

Jakościowy zwrot Stalina w stosunku do polskich komunistów nastąpił po tym jak
zdradził go jego socjalistyczny i totalitarny przyjaciel Hitler, 22 czerwca 1941 r. Już
w grudniu tegoż roku Stalin wysyła desant komunistów do okupowanej Polski z Janem
Turlejskim na czele, samolot jednak rozbija się. Od stycznia 1942 r. w kraju zaczyna

funkcjonować Polska Partia Robotnicza złożona z przerzuconych z Rosji polskich
komunistów, Żydów i Polaków oraz towarzyszy weteranów wojny hiszpańskiej (
brygady międzynarodowe).

Pod okupacją niemiecką dla agentów Stalina powstał problem, bo mieli kadry
komunistów, a brakowało im członków, więc komuniści działający w okupowanej Polsce
podszywali się pod akcje zbrojne podziemnej Armii Krajowej. Jakimś rozwiązaniem było
sięgnięcie (zgodnie z bogatym leninowskim doświadczeniem) do rezerw
lumpenproletariatu, do kryminalnego elementu, z którym komuniści siedzieli jeszcze
w więzieniach II RP. Ci ludzie w momencie niemieckiej agresji we IX 1939 r. zostali
wypuszczeni z polskich więzień. Często trafiali do lasów z których dokonywali oni
rozbojów na okolicznej ludności i prowadząc hulaszcze życie, jednak unikali poważnych
zadrażnień i atakowania Niemców.

W 1942 r. coraz częściej oddziały AK napotykają tychże leśnych bandytów, odbierając
jednocześnie skargi od łupionej ludności. AK przystępuje do rozprawy z leśnym
kryminalnym elementem, w obronie którego staje teraz aktyw komuny
(PPR). PPRproponuje bandom ideową ochronę grożąc w razie użycia siły przez AK,
skargami przez Stalina do wspólnych zachodnich sojuszników i dalej do polskiego rządu
w Londynie. W ten sposób komuniści pozyskują “żołnierza” jednocześnie partycypując
w ewentualnych łupach i rozpościerając wobec leśnych złodziejaszków atrakcyjną wizję
uczestniczenia we wspólnych rządach w nowej Polsce po zwycięskim zakończeniu wojny
nad Niemcami.

Zajęcie Polski przez Armię Czerwoną rodziło następny dramat dla
walczącego o niepodległość polskiego zbrojnego podziemia. Walczyć
z nowym okupantem, czy wreszcie wrócić do najbliższych do domu? Wszak
wojna się skończyła i trzeba spróbować normalnie żyć…

Wkrótce okazało się, że nowi okupanci w takim samym stopniu zwalczają i eliminują tych
nieugiętych walczących o niepodległość Polaków, jak i tych, którzy uwierzyli w ich apele
i amnestię, złożyli broń wrócili do rodzin, czy nawet wstąpili do utworzonego przez
okupantów Ludowego Wojska (Polskiego). Komuniści bardzo cenią sobie zemstę.

Żebrowski podkreślił, że II w.ś. przeżyło 70,000 do 80,000 Polaków (w Polsce
i na zachodzie) z wyższym wykształceniem. Ludzie ci mogli oddać swoje umiejętności
zawodowe i talent dla dobra odradzającej się Polski. Jednak Stalin dobro Polski miał
gdzieś, nasz Kraj miał być sowieckim kibucem, swoistą ściśle podporządkowaną
przybudówką w imperium. Tak więc ci którym śniła, marzyła się wolna od sowieckiej
okupacji Polska znaleźli się w śmiertelnym zagrożeniu mając przeciw sobie okrutników
z NKWD, Smierszu (Specjalne Metody Wykrywania Szpiegów, śmierć szpiegom)
i podległych im formacji ustanowionej komunistycznej władzy w Polsce.

Poczucia wolności trudno oduczyć, tak więc w walce z sowiecką okupacją w Polsce zginęło
10,000­15,000 polskich patriotów, ok. 5,000 komuna zamordowała w więzieniach. Wielu
zasłużonych polskich bojowników o niepodległość zostało splugawionych i poddanych
morderstwom sądowym. Zasłużony w walce z Niemcami, symbol, twórca i dowódca
Kedywu AK, gen. August Fieldorf­Nil został powieszony jak zwykły przestępca. Oficerowie
i żołnierze II Korpusu gen. Wł. Andersa, od gen. S. Maczka, czy słynni polscy piloci
wracający do Polski byli torturowani w nowej strasznej Polsce i w najlepszym wypadku

trafiali do komunistycznych więzień. Niektórych zdołano upodlić.

Mówca podał wiele wstrząsających przykładów omawiając losy wybitnych Polskich
patriotów jak Jan Rodowicz, Włodzimierz Maliszewski, prof. Marian Grzy​

bow​

ski,

światowej sławy dermatolog, który został aresz​

to​

wany 26 listo​

pada 1949 r. przez agen​

­

tów UB i zamęczony w śledztwie, czy Kazimierz Pużak, wspaniały polski patriota
i socjalista, aresztowany w 1945 przez NKWD i sądzony w procesie szesnastu.
Aresztowany ponownie przez UB w 1947 i skazany w procesie na 10 lat. Zmarł w więzieniu
w Rawiczu. Na ich miejsce chamo­komuna instalowała swoich oddanych komunistów,
którzy często kradli, przywłaszczali sobie dorobek naukowy zakatowanych polskich
patriotów. Tak było np. z w/w prof. Grzybowskim, którego dorobek został przejęty przez…
lekarza więziennego późniejszą prof. Jabłońską (polską Żydówkę, po zmianie nazwiska
Jabłońską), która przedtem podpisywała raporty ofiar egzekucji sądowych morderstw.
Tak w praktyce w Polsce komunistycznej wyglądała wymiana elit…

Żebrowski dalej omawiał bezwzględną eliminację z życia naukowego i publicznego innych
wspaniałych patriotycznych Polaków, którzy odrzucili sowiecki komunizm. Jednym z nich
był prof. Władysław Tarnawski aresztowany przez UB w grudniu 1946 r. w Krakowie.
Oskarżany o kontakty ze środowiskiem niepodległościowym, kontakty z inteligencją
lwowską oraz redagowanie „Biuletynu Kresowego”, został skazany na 10 lat więzienia
gdzie 4 kwietnia 1951 r. zmarł na gruźlicę w celi mokotowskiego więzienia w Warszawie.
Jego grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim.

Wśród polskich bolszewników “umacniających” władzę ludową, pałających nienawiścią
do wszystkiego, co niezależne, niepodległe i polskie byli pełniący obowiązki Polaków
Jacek Kuroń, Karol Modzelewski, czy Leszek Kołakowski. Autor cytował wyznanie
młodego Jacka Kuronia do swojej dziewczyny: „Kocham Cię prawie tak jak Partię!”.
Ci młodzi wtedy ideowi komuniści bez reszty oddani Moskwie wyposażeni, jak chwalił się
późniejszy prof. Kołakowski, w nagany utrudniali życie takim profesorom jak słynny
do dziś Władysław Tatarkiewicz, co dla wielu z nich było łatwiejszą i nową fazą służby
w porównaniu z wcześniejszą walką z “polskimi bandami”…

Żebrowski przypomniał sylwetkę znanego i szanowanego pisarza Ryszarda
Kapuścińskiego z Pińska (urodzony w 1932 r.), którego ojciec, polski oficer widząc w 1939
r. co dzieje się pod okupacją sowiecką z jego kolegami, uciekł pod okupację niemiecką.
Ryszard podjął studia na UW i mając 18 lat gorliwie wyparł się rodziny i wstąpił
do komunistycznej partii, autor obszernie cytował własnoręcznie napisany żenująco
brzmiący wiernopoddańczy życiorys Kapuścińskiego skierowany do Partii i tow. Stalina.

Następnym dobrze nam znanym wiernym dzieckiem Stalina, którego drogę omawiał
mówca był Tadeusz Mazowiecki, który swoją polityczną karierę rozpoczął jako redaktor
w latach 50­tych w utworzonym przez rosyjskiego gen. Sierowa dla rozbijania polskiego
kościoła stowarzyszeniu PAX. Mazowiecki był wiernym synem PZPR, w 1953 r.
lekkomyślnie pisał:

“spod mojego pióra, nigdy nie wyszło nic, za co mógłbym się wstydzić”

Jeszcze w 1952 r. ten czerwony aktywista pisał, że po zdławieniu resztek oporu żołnierzy
wyklętych wróg pozostał ten sam, ponieważ za granicą w Londynie jest jeszcze reakcyjny
gen. Wł. Anders. To taki polski patriota został pierwszym “niekomunistycznym”
premierem III RP. Tu Żebrowski przypomniał określenie definicję wielkiego poety

Kazimierza Wierzyńskiego odnoszące się do tego rodzaju postępowych katolików:

Katolicy w stanie łaski UBeckiej

W ostatniej części wystąpienia Żebrowski zajął się zjawiskiem kiszczakowego okrągłego
stołu i w konsekwencji przemian z 1989 r. oczywiście najpierw odnosząc się
do wspaniałego ruchu “Solidarności” w 1980/81 r. Omówił “porwanie” przywództwa “S”
przez jej doradców, byłych komunistów trockistów (“Żydokomuny”), czyli Jacka Kuronia,
Bronisława Geremka i Adama Michnika. Cytując źródła NRD­owskiej tajnej policji Stasi,
w których (w 1981 r.) Geremek nie widzi innej możliwości jak rozbicie istniejącej
“Solidarności” tak aby pozbyć się elementu narodowo­patriotycznego. Dla tych
“doradców” prawdziwe niebezpieczeństwo stanowiło odradzające poczucie tożsamości
patriotyczno­narodowej wśród milionów Polaków…

Żebrowski zaznaczył, że tak wiele jeszcze jest przed nami do zrobienia. Pytając: kim
są bohaterowie Polski dzisiaj wspomniał, że prawie 50% Polaków myśli pozytywnie o gen.
Jaruzelskim. Przypomniał, że PSL wcale nie została zdekomunizowana, podobnie jest
z dziedzicem Unii Wolności, czyli PO, zorganizowaną dla podtrzymania układu
z Magdalenki przez służby WSI szkolone w Moskwie. Innym ważnym zagadnieniem jest
wymiana kadr w zadżumionym Ministerstwie Spraw Zagranicznych, który powinien
reprezentować polski interes narodowy… Autor zwrócił uwagę, że III RP jest niestety
w linii prostej przedłużeniem PRL, dziedzicząc jej system prawny, instytucje i nawet
kadry. Dopóki tak będzie nie może być wolnej, niepodległej Polski.

Po I wojnie światowej do odradzającej się Rzeczypospolitej z całego świata przybyli
fachowcy, którzy używając swoich talentów pomogli odbudować Polskę. Niestety,
po II w.ś. podobna sytuacja nie mogła mieć miejsca, ponieważ Polska pozostała pod
okrutną sowiecką okupacją, nie liczyło się dobro Polski, nie po to komuniści wymordowali
polskie elity, ważniejsza była absolutna sowiecka kontrola nad zdobytym nowym
obszarem sowieckiego imperium…

Wiedza przekazywana Polakom przez ludzi typu Żebrowskiego jest porażająca, nawet dla
tych którzy znają historię swojej ojczyzny. Dekady bolszewizacji Polaków w PRL­u, nowa
optyka zasadzona na ostrzu strachu, prześladowania, poniżanie, wyniszczanie
i wyszydzanie bohaterskich postaw i zachowań stępiło marzenia przeciętnego Polaka
zmuszając go do zajęcia się wiązaniem końca z końcem w ustroju niedoborów. W epoce
późnego Gierka dozwolono na “badylarzy i prywaciarzy”, ten trend niestety dominował
w III RP. Naród pozbawiony elit żywiony był ideałem bogacenia się i zgoła duchem
mafijnej prywaty. Zasadniczo ten “ubogacony” model pompowany był przez środowisko
Gazety Wyborczej z magdalenkowymi przyległościami, ten nurt tworzył klimat dla
prosperowania “elit” (pierwszy milion trzeba ukraść), które w II RP funkcjonowały
by na marginesie życia społecznego, albo w więzieniu.

Kiedy Żebrowski mówi, opada pieczołowicie dekorowana zasłona kłamstwa odsłaniając
żądne sprawiedliwości doły ofiar, bezimiennych bohaterów, którzy nawet wobec
brutalnej, obcej siły nie potrafili wyrzec się miłości i szacunku do swojej Ojczyzny, religii
i samej nadziei na lepsze, sprawiedliwe życie w zdruzgotanej dwoma totalitaryzmami
powojennej Polsce.

Bohaterska historia najlepszych i najwierniejszych synów naszej Ojczyzny, najpierw

autor: 

Jacek Matysiak

Z wykształcenia i zamiłowania ­ historyk. Mieszka w USA. W Polsce wydawał
opozycyjne, studenckie pismo "Nowsze Drogi". W stanie wojennym był internowany w
Łowiczu, a następnie w Kwidzynie.

rozgniecionych imperialnym sowieckim butem ich upodlonych i ogłupionych też polskich
żołdaków, przez całe dekady wymieciona, wyklęta ze szkolnych podręczników i oficjalnej
społecznej przestrzeni i kultury, dzięki takim ludziom jak Leszek Żebrowski, zaczyna
w swojej niezmierzonej tragedii wychodzić na światło dzienne trafiając do umysłów i serc
młodych Polek i Polaków.

Jeśli ktoś w to wątpi niech zapozna się z wynikami ostatnich prezydenckich
i parlamentarnych wyborów w duchowo odradzającej się Polsce. Dziś Polska
pachnie wspaniałym aromatem patriotyzmu, a Polacy odnajdują drogę
do wolnej i suwerennej Polski…

Załączam fraszkę, którą napisałem dla Żołnierzy Wyklętych…

żołnierze wyklęci

tym, których strach nie rzucił na kolana

dół bez nagrobka, z naganą z nagana…