plik

Rozdział 1
Tyrzymaj się planu, mówił Christophe. Trzymaj się planu, a wszystko będzie

dobrze.

Zasznurowałam buty - martensy wysokie do kolan, idealne na każdą okazję, i do

tańca, i do ucieczki, i skopania komuś tyłka, i włożyłam sukienkę, srebrzyste cudo

na ramiączkach. Miałam upięte włosy i wydawało mi się, że moja szyja jest

nieprzyzwoicie naga. Nawet kolana wydawały się nagie. I medalion mamy,

widoczny między obojczykami, a nie ukryty pod koszulką. Do licha, miałam nawet

kolczyki w uszach, malutkie śliczne brylanciki -Christophe nalegał, żebym je

włożyła. Sięgnęłam po tiulowy szal obszyty malutkimi perełkami. Miałam nadzieję,

że dzięki niemu jakoś zamaskuję brak biustu.

Nathalie udało się nawet przekonać mnie do włożenia stanika, który nie miał w

nazwie określenia „sportowy". Nie, to był prawdziwy push-up. Z gąbeczkami. I

znowu ktoś wydaje mi polecenia, a ja słucham, ale w przypadku Nat nie miałam nic

przeciwko temu. Przynajmniej dzięki niej kupowanie staników nie było już czarną

magią. Zawsze mnie to fascynowało, choć przy moim absolutnym braku biustu

nigdy nie miałam z tym większego problemu. No ale, litości, sukienka z dekoltem

dla laski bez biustu? Sama nie wiem. Dotychczas wkładałam spódnicę, tylko kiedy

babcia kazała mi ubrać się ładnie do kościoła, zresztą

nawet ona data sobie spokój za trzecim czy czwartym razem, gdy po szkółce

niedzielnej wylądowałam w kałuży błota i z perkalikowej kreacji w kwiatki czy

kratkę zostały strzępy. Nigdy jej nie powiedziałam, że to sprawka innych

dzieciaków, ale wiem, że się tego domyślała.

Nathalie udało się także mnie umalować, kosmetykami, które kupiłyśmy w

wielkiej drogerii w centrum podczas jednej z potajemnych wypraw do miasta w

środku dnia. Efekt był całkiem, całkiem. Ostatnio jakoś nie mam problemów z cerą;

choć nieraz czułam pryszcze pod skórą, jakimś cudem nie wydostawały się na

powierzchnię. Można by pomyśleć, że to poprawiało mi humor.

Niestety.

Weszłam na parkiet i skrzywiłam się, gdy didżej o pokerowej twarzy podkręcił

basy w beznadziejnie gtupiej piosence. Czasami superczułe zmysły to kiepska

sprawa, nawet jeśli dzięki koncentracji można je wyciszyć. Kiedy w końcu

rozkwitnę, czyli uzyskam siłę i szybkość dorosłego djamphira na stałe, a nie tylko

pod wpływem silnych emocji - będę w pełni kontrolowała zmysły, ale na razie

jestem w pułapce.

Jedno jest w tym wszystkim dobre. Bardzo lubię tańczyć. A w każdym razie

podskakiwać i podrygiwać na zatłoczonym parkiecie, w tłumie, który mnie

ogranicza. Nigdy nie przypuszczałam, że coś takiego może sprawiać mi

przyjemność, zwłaszcza że mam dotyk. Można by pomyśleć, że taki natłok ludzi

dokoła doprowadzi mnie do szaleństwa, ale kiedy tak sobie tańczą, spoceni,

otumanieni, słyszę tylko biały szum. Odpoczywam. Oczywiście jeśli akurat się nie

rozglądam, wypatrując krwiożerczych bestii, które zabiją cię, ledwie cię dojrzą.

Trzymatam się skraju parkietu, na tyle głęboko, by czuć się bezpiecznie, na tyle

blisko, by mieć zawsze otwartą drogę ucieczki. Ta impreza odbywała się w

wielkim, dziwacznym budynku o nazwie Pier 57, powietrze wypełniały sztuczna

mgła i dym - papierosów i innych palonych substancji. Rozżarzone koniuszki

papierosów, nagie ciała, pot - powietrze przesycał zapach mięty i tytoniu, wyczu-

wałam nuty marihuany i nieokreślony, charakterystyczny zapach młodości. I

jeszcze duszący, słony zapach seksu dochodzący z ciemnych zakamarków. Było tu

tyle rozszalałych hormonów, że starczyłoby na napęd rakietowy.

Uniosłam ręce wraz z tłumem w deszczu kolorowych świateł. Były jak atak

migreny, czerwone, niebieskie, pomarańczowe, żółte, ale chwilami operator silił się

na finezję i ograniczał feerię barw do tylko dwóch i wszystko stawało się niebiesko-

zielone albo pomarańczowo-żółte. Muzyka narastała i wtedy mistrz ceremonii

włączał dyskotekową lustrzaną kulę i salę zalewały lśniąc punkciki, a w

promieniach ultrafioletu biel lśniła niesamowicie.

Czułam dotyk w głowie - minimalnie, na tyle by zachować czujność, ale nie

utonąć w potoku myśli i wrażeń wszystkich zebranych - unosiłam się z tłumem,

pozwalałam, by moje ciało płynęło z prądem jak mała rybka wśród wodorostów.

Płotka. Zbyt mała, by ją złapać.

Taką przynajmniej miałam nadzieję.

Trzymaj się planu. No to się trzymałam.

Problem w tym, że wampiry nie zawsze to robią.

Poczułam w głowie pierwszy okruch nienawiści, ostry, twardy jak sopel lodu w

pełnym słońcu. Tańczyłam dalej, przesuwałam się na skraj parkietu. O ile dobrze

wyliczyłam, tłum - bo obserwując roztańczony tłum, zauważa się pewną

prawidłowość - zawsze porusza się ruchem kołowym - doprowadzi mnie do

najlepszego wyjścia, które Christophe pokazywał mi na planie. Czułam na barkach

jego ciepłe, opiekuńcze ramię, w uszach miałam jego cichy głos. Nie obawiaj się.

Jesteś wystarczająco szybka i sprawna, w innym wypadku nie pozwoliłbym ci na

to.

Zarumieniłam się na to wspomnienie, czułam łaskotanie w zagojonych bliznach

po kłach na nadgarstku. On przynajmniej pozwala mi coś robić, nie tak jak

niektórzy inni członkowie Rady. Hiro panikował na samą myśl, że mam wziąć

udział w akcji. Na twarzy Bruce'a pojawiała się mina, mówiąca, ża jestem Za

Młoda, Zbyt Nieodpowiedzialna i Zbyt Cenna, że jestem Nadzieją Zakonu.

Miałam wtedy ochotę walić na oślep.

A jeśli dzisiaj coś się wydarzy, może nawet będę miała ku temu okazję.

Moje usta wypełnił posmak zgniłych pomarańczy, nieważne, że żułam miętową

gumę. Babcia mówiła, że to arrah - aura. Ja teraz stwierdziłam, że to smak

zagrożenia. Zawsze w pierwszej chwili chciałam splunąć, ale to tylko

spotęgowałoby ohydny posmak.

A poza tym to nieładnie pluć na parkiet. Nie tak mnie wychowano.
Wsunęłam rękę do malutkiej torebeczki, przewieszonej przez ramię. Nathalie

twierdziła, że psuję nią cały efekt, ale musiałam mieć coś, w czym trzymałabym

błyszczyk do ust i maleństwo, które teraz wyjęłam i udałam, że odgarniam ciemne

loki za ucho. Wyglądało to jak słuchawka telefonu komórkowego, malutka i

srebrna. Wcisnęłam odpowiedni guziczek i zakryłam ucho włosami.

Słuchawki tłumiące odgłosy z zewnątrz to istny cud. Szkoda tylko, że nie dał mi

dwóch. Albo chociaż zatyczek do uszu. Zatyczki sprawdziłyby się doskonale.

- Mam cię, Drew - Głos Christophe'a, wyraźny i głośny, jakby stał tuż obok

mnie, zagłuszał muzykę. W tej chwili didżej grał jakieś starocie z lat

osiemdziesiątych o niezdecydowanej dziewczynie o imieniu Eileen. - Mamy go.

Zespół pierwszy do akcji.

Wcześniej tłumaczył mi, że to najbardziej niebezpiecznu część. Zanim inne

djamphiry wejdą do budynku, gdy będę sama tańczyć. Już miałam zejść z
parkietu, gdy poczułam kolejne ukłucie nienawiści.

Cofnęłam się odruchowo, bo przy wejściu, do którego zmierzałam, dostrzegłam

nagły ruch.

- Cholera - nie wiedziałam nawet, że powiedziałam to na głos.
- Co? - Christophe nie wydawał się przejęty, ale niemal go widziałam, jak siedzi,

z lekko przechyloną głową za eleganckim czarnym biurkiem w centrali w Schola
Prima na Upper West Side, cały spięty. Aspekt przenika go, wygładza jego włosy,
sprawia, że w rozchylonych ustach pojawiają się kły. Palce nad elegancką czarną

klawiaturą, niebieskie oczy wpatrzone w dal, nieobecne. Jest lodowato przystojny, a
ja niemal...
Nie, nie boję się go, właściwie nie. Ale nietrudno sobie to wyobrazić, zwłaszcza gdy
tak wygląda. W tej chwili miałam zresztą inne problemy.

- Pierwsze wyjście zablokowane. Idę do drugiego.

- Dru...

Już biegłam. I dobrze, bo jak się okazało, ruch przy drzwiach spowodowali trzej

nastoletni chłopcy. Blondyn i dwóch brunetów, wszyscy na tyle przystojni, że

każda dziewczyna patrzyłaby na nich z przyjemnością, ale gdyby miała dość oleju

w głowie, dostrzegłaby twardość ich uśmiechów, ostry blask ich błyszczących oczu,

nawet to, jak się ruszali... I uciekałaby, gdzie pieprz rośnie.

Ale zwyczajni ludzie nie patrzą uważnie. Jedno spojrzenie i klasyfikują cię, jak

im pasuje, i radośnie podążają prosto w paszczę zła, które na nich poluje. Tata i

August wiecznie spierali się, czy ludzie chcą wiedzieć o istnieniu Prawdziwego

Świata, o tych wszystkich istotach, które budzą, się do życia pod osłoną nocy.

Nigdy nie dochodzili do jednego wniosku.

Ja? Ja nie miałam nic do powiedzenia. Byłam tylko dzieckiem.
Nadal trzymałam się planu. Szłam do drugiego wyjścia, mając w uchu szept

Christophe'a, który wysyłał kolejne zespoły na wyznaczone pozycje i wydawał

pierwszej ekipie nowe rozkazy. Jego słowom towarzyszył dziwny pogłos, jakby

sygnał odbijał się od ścian albo jakby znajdował się na dworze.

Szczerze mówiąc, wolałabym, żeby był nieco bliżej niż w Scholi, ale kierował

mną podczas tej misji i jego miejsce jest w punkcie dowodzenia, skąd wszystko

koordynował.

Głęboko zaczerpnęłam tchu, starając się opanować rozszalały puls. Zaraz

skopiemy tyłki wampirom polującym na dyskotekach. Christophe w końcu uznał,

że jestem gotowa, by wziąć udział w niewielkiej operacji namierzenia i zniszczenia,

i ta myśl niosła pocieszenie. Wreszcie robiłam coś naprawdę, nie tylko trenowałam

bez końca. Nawet jeśli było to na tyle bezpieczne, na ile to możliwe, kiedy ma się do

czynienia z wampirami.

I wtedy wszystko poszło nie tak. Bo dostrzegłam zamieszanie przy drugim

wyjściu, a basy nabrały nowego, szybkiego tempa. Wszyscy podnieśli ręce, nastrój

tłumu zmienił się błyskawicznie, napięcie narastało jak na górskiej kolejce, i

zrozumiałam, że także drugie wyjście jest spalone. Mój szal zadrżał, miniaturowe

perełki drażniły nagle wilgotną szyję.

Niestety, akurat w tej chwili wyszłam z roztańczonego tłumu, znalazłam się na

skrawku wolnej przestrzeni przeznaczonej dla tych, którzy chcieli odpocząć od

szaleństwa na parkiecie. Powinnam była iść dalej, jakbym kierowała się do łazienki.

Kiedy na takiej imprezie stajesz nieruchomo, rzucasz się w oczy.

Przy drugim wejściu przywódca wampirów uniósł głowę. Jego oczy lśniły mdło,

aura polowania zasnuwała je czernią, rozlewała się na białka, aż lśniły jak plamy z
benzyny na mokrym chodniku. U starszych wampirów te czarne oczy utrzymują
się przez cały czas, ale musi minąć nieco czasu, aż tak samo reagują oczy młodych.

Pociągnął arystokratycznym nosem. Ciemne loki opadły mu na czoło.

O cholera.

- Drugie wyjście spalone - szepnęłam. - Przechodzę na plan C.
- Chwileczkę. - Nieczęsto zdarza się, by Christophe był zaskoczony. - Co za

plan...

Wampir przestał węszyć. Poruszył głową i patrzył prosto na mnie. Jego usta

drgnęły. Wiedziałam, co mówi. Przysięgam na Boga, że go usłyszałam, jego szept
minął moje uszy, trafił prosto do mózgu.

- Swietocza.

Wiedział, kim jestem - w części człowiekiem, w części wampirem, a kiedy

rozkwitnę i dokończę szkolenie, stanę się zabójcza dla wszystkich krwiopijców.

Oczywiście, o ile przeżyję tę noc.
Z trudem przełknęłam ślinę i zaraz tego pożałowałam.
- Plan C jest taki, że improwizuję. Wykrztusiłam to, choć dławił mnie smak
zgniłych pomarańczy, i puściłam się biegiem.

Rozdział 2

Właściwie można by pomyśleć, że sprawi mi frajdę świadomość, że w ciągu

piętnastu sekund za moją sprawą na dyskotece w magazynie w Chelsea zapanował

całkowity chaos. Ale nie.

Jednym susem przeskoczyłam nad barem, ledwie musnęłam buciorami szklany

kontuar. Nie podawano tu alkoholu, jedynie horrendalnie drogą wodę mineralną i

napoje energetyzujące w lśniących puszkach. Barman, potężny koleś, chyba

wściekły, że tkwi tutaj, a nie za barem z prawdziwego zdarzenia, trzymał kij do

bejsbola wielkości małego drzewa. Krzyczał coś, ale jego słowa zagłuszał alarm

przeciwpożarowy, zresztą i tak już go minęłam. Tłum rzucił się do drzwi za moją

sprawą - pociągnęłam za łańcuch aktywujący alarm przeciwpożarowy, choć nie

miałam pewności, czy to zadziała. Może tym sposobem uda mi się choć trochę

spowolnić wampiry. Tej nocy, zamiast na bezbronnych ludzi, zapolują na mnie.

Miałam nadzieję, że nie jestem tak bezradna, jak czułam się w tamtej chwili.

Głos taty, jak zawsze, gdy musiałam szybko zdecydować, co dalej. Nie

zastanawiaj się na tym. Dru. Myślenie spowalnia. Działaj.

Za barem musi być jakieś wyjście, przecież muszą dostarczać tu towar.

Zobaczyłam drzwi i rzuciłam się w ich stronę. Za moimi plecami eksplodował

ogłuszający huk, przedarł się nawet przez ścianę dźwięku z głośników.

Krwiopijcy dopadli do kontuaru. Przez chwilę martwiłam się o barmana, ale nie

było na to czasu. I tak miałam pełne ręce roboty.

- Co robisz? - Christophe wydawał się pokojony, ale nie marnowałam tchu na

gadanie, musiałam biec. - Nie denerwuj się, kochana. Słyszę, że oddychasz.
Wszystko będzie dobrze.

Jego chłodny, opanowany głos niósł otuchę. Chyba zawsze lepiej funkcjonuję,

kiedy ktoś mówi mi, co mam robić. W każdym razie, kiedy wampiry depczą mi po
piętach. Tak samo było z tatą - on wydawał polecenia, a ja brałam się w garść i
wykonywałam je.

Pchnęłam drzwi za barem i wypadłam na skrzypiące drewniane schody. Hałas

ucichł, także dlatego, że kakofonia, którą nazywali muzyką, urwała się gwałtownie.
Znalazłam się w pomieszczeniu przypominającym piwnicę. Betonowe ściany,
skrzynki butelkowanej wody, inne przedmioty, których nie rozpoznawałam.

Muszą jakoś wnosić te zapasy, inaczej jestem w pułapce bez wyjścia. I wtedy

dostrzegłam inne chwiejne schody, prowadzące w górę, i rampę wiodącą do

szerokiego, podwójnego metalowego włazu, takiego, który mija się na ulicy, idąc
dalej.

W każdym razie zwyczajni ludzie mijają go bezmyślnie. Ja staram się tego nie

robić. Nigdy nic nie wiadomo.

Pół sekundy później zorientowałam się, że oba skrzydła są zamknięte na kłódkę.
Cholera. Ale biegłam zbyt szybko, by się przejmować. A za moimi plecami

rozległ się wysoki, szklisty wrzask, którzy uderzał prosto do głowy.

Bojowy okrzyk nosferatu. Przenikał przez skronie, z całej siły wbijał się w mózg.

Ja także krzyknęłam, opuściłam głowę i rzuciłam się do drzwi. Nic tak nie

potęguje aspektu jak strach. Czułam go, czułam, jak oleiście opływa moją skórę, a

od świata oddziela mnie przezroczysta warstwa twardego plastiku. Przez długi

czas myślałam, że to świat zwalnia, póki Christophe nie wytłumaczył mi, że jest

odwrotnie - to ja przyspieszam. Kiedy rozkwitnę, będę miała nad tym pełną

kontrolę.

Już nie mogłam się tego doczekać, a na razie...

Kłódka ustąpiła z trzaskiem. Uderzyłam w drzwi z siłą pocisku, spod moich

martensów dosłownie leciały wióry. Czerwony przebłysk bólu, krzyk urwany w

połowie, głos Christophe'a w uszach - nie rozumiałam go, słowa rozciągały się jak

guma. A do tego siła uderzenia sprawiła, że słuchawka wypadła mi z ucha, upadła

na ziemię. Skoczyłam, wylądowałam na chodniku, ledwie drzwi ustąpiły, i

znalazłam się na powierzchni, jak wielki diabeł z pudełka. Rozległy się krzyki.

Rusz tyłek, Dru! Głos taty i ten specyficzny ton - nie myśl o amunicji, myśl o

ucieczce, jak wtedy, pod Baton Rouge, gdy zjawiły się zombi.

Och, wspomnienie taty bolało. Zombi też. W ogóle wspomnienia bolą.

Tłum stanowił pewne schronienie, ale nie na długo. Neony odbijały się w

szybach pod dziwnym kątem, gdy tak biegłam w rozwianym szalu, który dławił

mnie za szyję. Ta część miasta tętniła życiem, z nocnych klubów wylewały się

tłumy ludzi. Bieg w tłumie to sztuka, ale jeśli przemieszczasz się w tempie

djamphira, nie musisz jej znać, wystarczy, że uważasz, żeby na nikogo nie wpaść.

Można naprawdę zrobić komuś krzywdę albo wepchnąć pod samochód. Co

gorsza, takie zderzenie bardzo spowalnia, a do tego nie można odpuścić, gdy goni

cię zgraja wampirów. Guma, którą żułam, przypominała twardy kawałek kleju bez

smaku. Czułam łaskotanie w zębach, gdy aspekt przybierał na sile, otaczał mnie,

dodawał energii. Medalion matki podskakiwał mi na piersi, obijał się o obojczyki.

Dobrze chociaż, że w sukience mogłam swobodnie biec. W dżinsach czasami jest

niewygodnie, a ja gnałam tak szybko, że byłam zadowolona ze swobody, jaką da-

wała mi sukienka. Skręciłam, odbiłam się od krawężnika i skoczyłam. Srebrne bmw

zahamowało z piskiem opon; samochód miał zielone światło. Wskoczyłam na

maskę, odbiłam się od niej jak od trampoliny, słyszałam zgrzyt wgniatanego metalu

i piskliwy wrzask za plecami. Wbijał mi się w mózg, przewiercał na wylot. Nie

zwolniłam.

Dobrze, że byłam wyszkolona. W sytuacji zagrożenia, jak mawiał tata, nie stajesz

na wysokości zadania. Zniżasz się do poziomu treningu.

Odwróciłam głowę, wyplułam gumę i zaraz tego pożałowałam, bo ślina zaschła

natychmiast, a smak zgniłych pomarańczy przybrał na sile.

Do parku, w parku ich zgubisz i będziesz bliżej Scholi, poza tym możesz liczyć

na wsparcie innych djamphirów, polujących pod osłoną nocy. Wspaniały plan,

doprawdy wunderbar, pytanie tylko, czy zadziała. Świat rozpływał się dokoła jak

oliwa na płycie szkła. Kolejny okrzyk bojowy, przenikliwy jak świst gwizdka na

zepsutym czajniku. Dwie grupy w klubie to zapewne łowcy, a w okolicy są chyba

także inne wampiry szukające ofiar. Wzywają posiłki. Dwa bojowe oddziały

djamphirów i zespół logistyczny nie poradzą sobie, zwłaszcza teraz, gdy wampiry

wiedzą, że pobliżu jest swietocza. Nie odpuszczą.

Co oznacza, że najlepsze, co mogę zrobić, to spieprzać co sil. Ale zarazem

zrozumiałam, że park Chelsea to zły wybór; niewystarczające schronienie.

Musiałam szybko zdecydować, co dalej, ale nie miałam zbyt wielkiego wyboru -

mogłam kierować się na północ i liczyć, że wszystko będzie dobrze.

Bieg. Powietrze przesycały spaliny z diesli, coś kłuło mnie pod żebrami, czaiło

się, czekało, by zaatakować, gdy zwolnię, gdy plastikowa pokrywa pęknie i

zwolnię do zwykłego, ludzkiego tempa. Nie, nie, nie...

Biegłam. Nie miałam wyboru.

Świat wypełniał cichy dźwięk, jak dzwonienie mokrego szkła, jeśli się go dotknie

w odpowiedni sposób. Słyszałam też beznamiętne pohukiwanie sowy. Nad moją

głową mignęła biała smuga, pióra mieniły się szarością jak animacja oglądana w

przyspieszonym tempie. W żółtych ślepiach zapłonął ogień. Sowa zataczała coraz

ciaśniejsze kręgi nad moją głową, a potem odleciała szybko, a mnie udało się

powstrzymać nieubłagany trzask, z jakim rzeczywistość nieuchronnie ściągnie

mnie z powrotem.

Czułam się, jak podczas biegu z wilkołakami w świetle dnia, gdy zaczynamy z

zielonych połaci Central Parku. Migające plamy, staruszka z szeroko otwartymi

ustami, grupa studentów na rogu, chińska knajpka z pirackim statkiem w herbie,

wszystko zlewało się w skompresowaną pigułkę informacji. Sowa - sowa babci,

choć tak naprawdę to mój aspekt w zwierzęcej formie - skręciła płynnie w prawo i

zniknęła w otwartej paszczy wejścia do metra.

Kiepski pomysł, Dru.

Ale do tej pory nigdy nie wątpiłam w rady babcinej sowy. Przebiegłam przez

chodnik, słyszałam każdy mój krok, i zrozumiałam, dlaczego skowa kazała mi iść

właśnie w tę stronę.

Bo dalej, przede mną, ulica zaczerniła się od ciemnych postaci nosferatu. Jeśli

natychmiast nie podejmę mądrej decyzji, znajdę się w pułapce między dwiema

grupami wampirów.

Pochyliłam się i wbiegłam do metra. Jeszcze nie dotknęłam stopą schodów, a

nocną ciszę przeszył kolejny wrzask. Czysty, zimny. Przenikał całe człowieczeń-

stwo, docierał do kudłatej bestii pod cienką warstwę cywilizacyjnej ogłady, we

mnie, w tobie, w nas wszystkich.

Wilkołaki wyszły na ulicę, wiedziały, że nosferatu sprawiają kłopoty. Dzięki

Bogu.

To nie znaczyło, że przeżyję tę noc, ale moje szanse znacznie wzrosły. Torebka

uderzała mnie w bok. Zamach - moje pięści przecinały powietrze. Szal przesunął

się, perełki drapały mnie w szyję. Zbiegałam ze schodów, przeskakiwałam po

cztery-pięć stopni naraz. Na półpię-trze niemal wpadłam na ścianę, przeskoczyłam

barierkę, minęłam bramkę i znalazłam się na peronie. Mało brakowało, a

straciłabym równowagę, zachwiałam się i zapewne zaprezentowałam całej trójce

pasażerów wspaniały widok w postaci mojej bielizny, bo moja sukienka trzepotała

jak flaga na wietrze.

W tej chwili wjechał pociąg, pasmo żółtego światła i brudnego srebra. W ostatniej

chwili wślizgnęłam się przez drzwi, zanim się zamknęły, i znalazłam się w pustym

wagonie cuchnącym starym moczem. Graffiti na ścianach, szeregi plastikowych

pomarańczowych siedzeń.

Znajome kłucie pod żebrami, pot spływający z czoła wielkimi kroplami. Dobrze

przynajmniej, że fryzura się trzymała. Loki opadały mi na twarz, widziałam złote

pasma, gdy aspekt pieścił mnie ciepłymi, czułymi dłońmi. Czułam w klatce

piersiowej trzepotanie serca przy każdym oddechu, wydawało się, że lada chwila

wyskoczy mi z piersi i zatańczy kankana w pociągu.

Pociąg już odjeżdżał i wtedy dostrzegłam mroczny ruch przy bramce. Błysk

kłów i oleistą czerń oczu; wampir warknął, pociąg zniknął w tunelu. Teraz

widziałam jedynie moje odbicie w szybie. Rumieńce na policzkach, pod oczami

zacieki z tuszu, którym umalowała mnie Na-thalie. Wyglądałam jak szop pracz.

Medalion matki zalśnił oślepiająco, zimny na szyi jak lód. Kłucie pod żebrami

osłabło, ale nadal dyszałam ciężko.

Usiłowałam patrzeć na wszystkie strony jednocześnie. Podniosłam rękę,

dotknęłam ucha. Nie poczułam nic, tylko twarde krawędzie brylantowego

kolczyka. Cholera. Teraz przypomniałam sobie, że zgubiłam słuchawkę.

Poprawiłam spódnicę, usiłowałam zapanować nad oddechem. Rozluźniłam szal.

Nie jestem głupia, widziałam, że nadal nie jestem bezpieczna. Jeśli bardzo im na

mnie zależy, puszczą się w pogoń za pociągiem. Roześmiałam się nerwowo i

złapałam poręczy, gdy pociąg ostro wziął zakręt.

Plan C wcale nie jest taki zły. Nadal żyję.

Hałas z sąsiedniego wagonu zwrócił moją uwagę. Czy to zwykłe odgłosy metra,

czy...

Miałam ochotę znowu splunąć, tak intensywny stał się posmak zgniłych

pomarańczy. O nie, zdecydowanie nadal nie jestem bezpieczna.

Co mi da większe szanse, ucieczka czy zostanie w miejscu? Głupie pytanie.

Wiadomo, że ucieczka.

Ruszyłam do przodu, na nogach miękkich jak rozgotowane kluchy. Czułam się,

jakbym przesadziła z whisky Jim Beam taty; świat zawirował jak na diabelskim

młynie. Znowu hałas w sąsiednim wagonie, a ja nadal nie wiedziałam, czy to stuka

metro, czy wampir ostrzący sobie na mnie kły.

Hm. Czy wampiry ostrzą sobie kły? To jedno z tych pytań, na które nie ma

odpowiedzi, jak na przykład: dlaczego hot dogi sprzedają w opakowaniach po
osiem sztuk, a bułki do nich - po dziesięć. Już kiedyś słyszałam to pytanie: a jest
łatwiejszy sposób?

Coś ścisnęło mnie za serce. Mocno. Odepchnęłam od siebie to uczucie. Teraz nie

mogłam o nim myśleć. Musiałam się skupić na teraźniejszości.

Spojrzałam na drzwi. Zobaczyłam klamkę. Byłam pewna, że jeśli wyskoczę,

czeka mnie ból. I tunel niemal doskonale ciemny. Co za wybór. Nosferatu w
wagonie metra albo skok w nieznane i ryzyko połamania nóg, z wampirami i
pociągami w ciemnym tunelu.

- Trzymaj się planu - mruknęłam, szperając w malutkiej torebeczce. - Trzymaj się

pieprzonego planu, do cholery. Jasne.

Hiro nie będzie tylko trząsł portkami, Hiro zgubi je ze strachu. A Bruce spojrzy z

żalem. A Christophe...

Już jest w drodze. Wiesz o tym. Teraz musisz tylko zostać przy życiu, póki tu nie

dotrze.

Łatwo powiedzieć. Zapiszczały hamulce; zachwiałam się, gdy pociąg zwalniał.

Zbliżał się do następnej stacji. Zacisnęłam dłoń na malutkim telefonie

komórkowym, gdy w wagonie za moimi plecami rozległ się hałas. Tym razem

towarzyszył mu zgrzyt rozdzieranego metalu. Upuściłam telefon, spojrzałam za

siebie i zobaczyłam szpony w ścianie wagonu. Szpony zniknęły, ich miejsce zajęły

białe paluchy, jak glisty wślizgnęły się do środka i zaczęły rozrywać metal, jakby to

była folia aluminiowa. Najpierw uciekaj, potem dzwoń. Nagle odczułam bolesną

satysfakcję, że w tym wagonie nie ma żadnych cywilów.

Pociąg szarpnął, zwolnił. Szarpnęłam za klamkę.

Ręce i nogi w pojeździe? Sprawdza się na karuzeli w wesołym miasteczku, nie

tutaj.

Aspekt opływał mnie pieszczotliwie, gdy szarpnęłam drzwi. Metal jęczał i

piszczał do wtóru hamulców. Stacja rozkwitła jak kwiat, pełna fluorescencyjnych

świateł. Dostrzegłam schody prowadzące na górę. Dwukrotnie kopnęłam drzwi; po

drugim ciosie ustąpiły. Złapałam się pozostałej framugi, gdy drzwi wpadły na

ścianę pokrytą kafelkami, aż powietrze wypełnił kurz i odłamki glazury. Skoczyłam

i w tej samej chwili wampir wdarł się do mojego wagonu.

Wylądowałam na nogach i zgodnie z zasadami treningu skuliłam się w kłębek.

Przetoczyłam się, przyjmując impet uderzenia na kolana i prawe ramię,

poderwałam się, puściłam biegiem. Szal zsunął mi się z szyi, przy okazji rozrywając

skórę. Dopadłam schodów, moje kroki niosły się głuchym echem po betonie.

Słyszałam za sobą inne kroki, zbyt szybkie i ciężkie, by należały do człowieka.

W filmach uciekająca dziewczyna ogląda się za siebie, by spojrzeć na goniącego

prześladowcę. Nigdy tego nie robię. Po pierwsze, za bardzo mnie to zwalnia. Po

drugie, jeśli mam zginąć, nie chcę wiedzieć. Chcę biec co sił w nogach, gdy już do

tego dojdzie, a nie potykać się niezdarnie, bo jak idiotka zerkam za siebie.

Świat znowu zwolnił. Tym razem niechętnie. Byłam już bardzo zmęczona i

przerażona i przypływ emocji, dzięki któremu dysponowałam nadludzkimi siłami,

powoli opadał. Adrenalina też się kiedyś kończy.

Przeskoczyłam bramkę u szczytu schodów. Po sowie babci nie było śladu.

Byłam zdana na siebie, a nosferatu był tuż za mną, słyszałam echo jego kroków i

przeciągły, szklisty krzyk. Lekki skręt, kolejne schody i poczułam we włosach

nocne powietrze, pełne spalin i zapachu niebezpieczeństwa. Moje usta wypełniał

posmak zepsutych pomarańczy. Przełknęłam ślinę i zaraz tego pożałowałam. W

mojej głowie zapłonął dotyk. Nogi mi się plątały.

I gdyby nie to, wampir dopadłby mnie, a tak minął mnie, gdy upadałam, musnął

szponami moje włosy, obciął kilka pukli, gdy kulił się jak kot podczas skoku.
Przeturlałam się, znowu zdarłam sobie skórę z nogi, zerwałam się, odskoczyłam.
Była to cicha, ciemna uliczka pełna domów mieszkalnych, ale klubowe pulsowanie
docierało z oddali rytmem muzyki i świateł.

Wampir wylądował miękko, na kolanach, podpierał się jedną ręką na mokrym

chodniku. Zaczęło mżyć. Jego oczy lśniły oleiście w świetle ulicznej latarni. Miał

jasne włosy, z modnie ostrzyżonej, postrzępionej grzywki zwisały kropelki

deszczu. Jego ciuchy były warte więcej niż potrzeba, by przez miesiąc utrzymać się

w drodze, Armani, jeśli się nie mylę, a buty uszyto ze skóry aligatora.

Drań. Nawet aligatory nie zasługują na taki los. Zwłaszcza że większość mięsa

pewnie i tak trafia z powrotem do bagien, gdy dranie już zedrą skórę ze zwierzaka.

Odetchnęłam głęboko, uniosłam ręce i moje pole widzenia zawęziło się

dramatycznie. A więc to tak. Do tego mnie szkolono - starcia z wampirem w

ciemnej uliczce.

Czas zasmakować zemsty.

Gdyby nie to, że dzisiaj miałam być przynętą, byłabym uzbrojona, miałabym

broń palną albo miecze malaika. Ba, oddałabym wiele za mój sprężynowiec ze
srebrnym ostrzem. Ale nie, zanosiło się na walkę wręcz.

Świetnie.

Nosferatu wyszczerzył kły. Zdawały się pochłaniać całe światło, zabierać je z

wąskiej uliczki, kumulować w jego ustach. Ten grymas sprawił, że ładna
nastoletnia twarz stała się maską nienawiści. Rozluźniłam kolana.

Jeśli masz plan D, Dru, czas go zastosować.

Nie miałam. Lada chwila skoczy, a ja zrobię, co w mojej mocy, by zejść mu z

drogi, i albo go uprzedzę, albo zginę na miejscu.

Kolejne warknięcie, niskie i niemożliwie głośne. Za moimi plecami, jak gorący

podmuch, wprawiał moje kości w drżenie jak zbyt głośne basy. W życiu nie

myślałam, że ten odgłos tak mnie ucieszy.

Że już nie wspomnę o wilkołaczym oddechu na włosach.
To jasne, że Christophe wypuścił Asha. To cały on: zawsze wyprzedzał wypadki

o co najmniej dwa kroki. Póki czuwa, nie muszę się martwić.

Za bardzo.

Złamany wilkołak doskoczył w bok. Pochylił wąski łeb, aż jasna smuga zalśniła

zupełnie jak kły nosferatu. Nawet teraz, na czterech łapach, był tak potężny, że

sięgał mi do żeber. Jego warkot zdawał się narastać. Podobnie jak klatka piersiowa,

która zwiększała objętość. Był coraz większy.

Graves mruknąłby coś o zmianie masy i braku logiki.

Nie, nie mogę o tym myśleć, bo poczułam w sobie chorą gorącą wściekłość.

Zacisnęłam pięści, choć przed chwilą moje dłonie zwisały luźno. Obudził się głód

krwi. To kolejny sposób, by przywołać aspekt. Gniewem.

Nie, nie gniewem.

Wściekłością.
Poczułam ciepło w barku. Podczas upadku mocno otarłam skórę, krwawiłam. To

jeszcze jeden sposób, by obudzić aspekt.

Głód krwi. Choć nie pojmuję, czemu nie nazywają tego pragnieniem.

Uniosłam pięść, oblizałam dłoń, dusząc w sobie odruch wstrętu. Czerwony płyn

zalał mi język, dotarł do gardła. Wampir zaatakował, rzucił się do przodu. Ash

także.

Ale choć Ash poruszał się błyskawicznie, ja byłam szybsza. Aspekt budził się do

życia, głód krwi dodawał mi sił. Skoczyłam i na długą chwilę zawisłam w

powietrzu; noc miękła. Podkuliłam nogi, wysunęłam lewą rękę, czułam łaskotanie

w opuszkach palców, gdy moje paznokcie zmieniały się w szpony. Moje nadgarstki

przeszywał ostry, słodki ból.

Kiedy rozkwitnę, będę miała pazury.

Ktoś pchnął mnie w bok. Przekoziołkowałam przez powietrze, dziwnie

nieważka, i wylądowałam na czymś miękkim. Przeturlaliśmy się po ziemi i

wymierzyłam ze dwa ciosy, zanim zorientowałam się, że to przyjaciel.

Błyskawicznie poderwałam się na równe nogi, usłyszałam zgrzyt mokrego

asfaltu pod podeszwami butów. U mego boku wilkołak przemieniał się, tracił sierść

i Shanks zaklął i pociągnął mnie za ramię. Jego oczy świeciły jak pomarańczowe

reflektory. Odrzucił głowę i zawył, gdy znowu dokonywała się przemiana, sierść

ponownie pokrywała jego ciało, słyszałam trzask kości, gdy nabierał masy.

Odskoczyłam od niego. Na ulicy, jak na scenie, Ash i jasnowłosy wampir krążyli

dokoła siebie. Złamany wilkołak poruszał się płynnie, zwinnie, nosferatu - z me-

chaniczną szarpaną gracją marionetki. Co chwila jeden z nich nieruchomiał na

ułamek sekundy, podchodził bliżej. Przeciwnik reagował błyskawicznie.

I znowu wilcze wycie, tym razem z bliska i zarazem z wysoka - zapewne z

dachu; wilkołaki chętnie polują na wysokości. Czyli odsiecz nadciąga.

I Bogu dzięki. Może jednak przeżyję tę noc.

Shanks upuścił coś z głośnym, tępym brzękiem. Dwa drewniane przedmioty.

Przyniósł małaika. Długie, lekko zakrzywione miecze z drewna jarzębinowego.

Idealna broń na wampira.

Nie, nie może być. To za wiele szczęścia naraz.

A może jednak. Bo wilkołaki mają na mnie oko. Kiedy to się skończy, pocałuję

Shanksa - w policzek.

Zacisnęłam dłonie na rękojeściach, podniosłam miecze i krzyknęłam głośno. Mój

okrzyk rozbrzmiał jak sopran, szkliście, nieprzyjemnie podobny do krystalicznie

czystego wrzasku nosferatu, i gdybym miała więcej czasu, by się nad tym

zastanawiać, przeraziłoby mnie to.

Ash zdawał się czytać w moich myślach; przypadł do ziemi i się zakradał.

Wampir chyba poczuł, że coś się zmieniło, odskoczył w tył jak żaba. Małaika

zawirowały w moich dłoniach, ostre, naoliwione drewno przecinało powietrze z

rozkosznie niskim świstem. Zanim moje stopy dotknęły ziemi, poczułam, jak ostrze

w lewej dłoni przecina nieumarłe ciało.

No, nie do końca nieumarłe, przynajmniej technicznie, bo wampiry mogą się

rozmnażać, ale nieumarłe brzmi lepiej.

Dotknęłam stopami ziemi, odwróciłam się, moja prawa ręka wysunęła się do

przodu szybko jak język węża.

Był szybki, wygiął się do tyłu jak akrobata pozbawiony kości. Znowu usłyszałam

głos Christophe'a. Szybciej, bardziej precyzyjnie. Precyzja to najważniejsza sprawa,

mały ptaszku.

Posługując się małaika, trzeba myśleć koliście. Czy raczej myśleć o kołach, które

zataczają ostrza. Są zakrzywione; to bardzo niebezpieczna broń i zarazem tarcza.

Według tradycji broń swietoczy.
Wampir zaatakował, jego szpony zsunęły się z ostrza w mojej prawej dłoni.

Lewe zaatakowało, aż poczułam impet w barku. Cios zadaje się z biodra, jak w

bejs-bolu. Nie żebym była dobra w sporcie, nie licząc tradycyjnej rozgrywki w

samoobronę. Wtedy, z zombi, uratował mnie właśnie kij do bejsbolu, póki tata nie
naładował...

Ostrze wbiło się głęboko. Drewno jarzębiny jest dla nosferatu zabójcze, podobnie

jak upojna substancja w krwi swietoczy. Gdybym już rozkwitła, osłabiłabym
drania, tylko oddychając w jego obecności, ale na razie miałam do dyspozycji
jedynie kapryśny aspekt. Czułam, że zwalniam mimo głodu krwi.

Ash zaatakował. Już nie warczał. Jego aksamitna sierść falowała przy każdym

ruchu, transformacja była tuż-tuż, ale nadal nie następowała. Ciągle nie mógł
wrócić do ludzkiej postaci.

Za to Shanks owszem. Stał tuż koło mnie i kręcił głową tak energicznie, że jego

włosy przecinały powietrze, póki po chwili grzywka emo nie trafiła na miejsce na
czole.

- Uderzyłaś mnie.

- Sorry. - Nadal spięta, wpatrywałam się w splątane ciała. Rozdzieliły się i moim

oczom ukazały się wampiryczne szczątki, strzępy ciuchów od Armaniego i kałuża
czarnej krwi. - Poważnie.

Rozcierał bolącą szczękę, przestępował z nogi na nogę. Pewnie będzie miał

siniaki, ale nie dłużej niż godzinę czy dwie.

- No cóż, gratulacje.

Że co? Odprężyłam się lekko, ale nie pozwoliłam, by drewniane ostrza dotknęły

ziemi. Christophe bardzo na to uważał.

- Co?

- Twój pierwszy krwiopijca, nie? - Szturchnął mnie. W rozpięciu sztruksowej

koszuli widziałam jego klatkę piersiową, wąską, bezwłosą, gdy nastąpiła

przemiana. -A Reynard tego nie widział.

Och. Wolałam nie myśleć o tym w tych kategoriach. Opuściło mnie napięcie.

Czasami posługiwanie się nadprzyrodzoną siłą to nie zabawa. Kiedy nie ma

aspektu, który złagodziłby skutki, ból przychodzi szybko. I nie ma co liczyć na falę

adrenaliny po walce, dzięki której masz wrażenie, że skopałaś tyłek całemu światu.

Zamiast tego masz od razu kaca i sińce, i urazy w miejscach, o których nawet nie

wiedziałaś, że je masz.

- Patrolowaliście okolicę?
Pokręcił głową i zwinnym ruchem wyjął mi miecze z ręki. Oddałam je bez oporu

- skoro je zabierał, walka zakończona. Pozostałe wilkołaki ponownie przybrały

ludzkie postaci, chłopcy otaczali mnie luźnym kręgiem na wypadek, choć to mało

prawdopodobne, że w okolicy znajdują się inne wampiry.

- Skrzyknąłem chłopaków i postanowiliśmy trzymać się w pobliżu, w razie

gdyby coś się działo. No wiesz, w związku z tym, że byłaś dzisiaj przynętą i w

ogóle.

Ulżyło mi do tego stopnia, że nie chciało mi się nawet urządzać awantury, że w

ogóle pomyśleli, że mogłabym sobie nie poradzić. Drgnęłam, jakbym chciała go

objąć, ale cofnął się o krok.

Starałam się nie czuć zawodu. Pewnie nadal śmierdziałam gniewem, a wilkołaki

nie przepadają za kontaktem fizycznym, chyba że jest to dotyk szorstki, brutalny,

albo pochodzi od innego wilkołaka. Zamiast tego założyłam włosy za ucho.

- Cieszę się, że to zrobiliście. To wy przyprowadziliście Asha czy to pomysł

Christophe'a?

- Przyprowadzić go? Nie tam. Sam się przyprowadził. - Teraz to Shanks

wydawał się rozbawiony. Wygiął usta w uśmiechu. - Tak sobie pomyślałem, że nie
chcesz, żeby znowu zamykać jego celę na klucz.

A więc to już jasne. To jednak wcale nie był pomysł Christophe'a.

- Super. - Zwiesiłam ramiona. Czułam się, jakbym za jednym razem zaliczyła

obie wojny światowe.

Ash gwałtownie podniósł wąski łeb. Był dziwnie czysty, na jego sierści nie było

śladu czarnej wampirycznej krwi. Oparł się o mnie, przy czym omal nie zwalił mnie
z nóg. Jak na takiego olbrzyma, z wręcz kocią precyzją wiedział, gdzie stawiać łapy.
I jak pies opierał się o moje nogi i z oddaniem patrzył mi w oczy.

Kiedy wampir umiera, wszystko dzieje się bardzo szybko. Po tym została już

tylko kałuża bulgoczącego szlamu, a gdy wzejdzie słońce, zmieni się w garstkę
popiołu. Nie był stary, miał pewnie niecałe sto lat, skoro jego ciało tak reaguje,

skoro od razu nie rozsypało się w proch. Zabiłam go. Czy też pomogłam go zabić,
co sprowadza się do tego samego. Dreszcze to coś nowego. Chciał mnie zabić, ale
go uprzedziłam.

Pochyliłam się, wplotłam palce w sierść Asha. Oparłam się na nim.

- Jezu.
- Będziesz rzygać? - Shanks pochylił głowę. Jego twarz nikła w cieniu, ale

widziałam, że kącik ust uniósł się w uśmiechu. Wydawał się bardzo z siebie
zadowolony. - To normalne po pierwszym razie.

Ash zawarczał miękko.

Teraz było mi bardzo zimno. Miałam gołe nogi, sukienka niewiele zakrywała.

Nocna bryza muskała spoconą skórę.

Przynajmniej sukienka nie ucierpiała. Nie zakrwawiłam jej. Za bardzo.
Medalion mamy był ciepły, nagle ciężki, spokojnie dotykał obojczyków.

Wzdrygnęłam się.

- Spadajmy stąd.
- Spoko. Metrem? - Roześmiał się, co zabrzmiało jak złośliwe szczeknięcie. -

Tylko żartowałem! Wracamy do domu.

Rozdział 3

Schola Prima działa pod przykrywką ekskluzywnej prywatnej szkoły męskiej, ale

nigdzie nie uświadczysz uczniów przechadzających się leniwie w marynarkach z jej

herbem na piersi.

To znaczy owszem, zobaczysz ich, ale nikt nie wie, że to uczniowie Schola Prima,

bo wyglądają jak zwykli przystojni chłopcy w normalnych ubraniach, pochłonięci

tym, co pochłania nastoletnich chłopców. Jeśli ich zapytać, gdzie się uczą - nikt tego

nie robi, ale gdyby - skłamią. A gdyby ktoś zobaczył ich, jak zabijają wampiry czy

inne stworzenia nocy, no cóż... ten ktoś byłby albo martwy, albo w takim szoku, że

trzymałby język za zębami. Albo wylądowałby w wariatkowie. I to nie tylko w

Nowym Jorku, tak jest wszędzie. Zwykli ludzie nie chcą niczego widzieć. Ludzie u

władzy przymykają oczy.

Mimo to uważam, że tylko w tym mieście można umieścić ogromne gmaszysko

z białymi kolumnami na ogromnym terenie w najlepszej części Manhattanu i nikt

się tym nawet nie zainteresuje.

Opadłam na miękkie czerwone krzesło. By w pełni okazać zblazowanie,

powinnam jeszcze położyć nogi na stół konferencyjny, ale sukienka była na to za

krótka. Nawet jeśli wszyscy członkowie Rady mieli tyle lat, że każdy z nich

spokojnie mógłby być moim dziadkiem.

A żaden nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia pięć lat, większości nie dałabym

więcej niż siedemnaście. Czasami Christophe mamrotał coś pod nosem o

uwięzieniu w nastoletnim ciele, ale nie zdobyłam się na odwagę i nie zadałam

nawet jednego z miliona pytań, które nasuwały się po tym stwierdzeniu. Tak po

prostu jest.

Intrygowało mnie, jak będę wyglądać, gdy w końcu rozkwitnę. Nie miałam

zielonego pojęcia, ale jeśli na wieki utknę w moim chudym, niezgrabnym ciele

źrebaka... No cóż. Właściwie chyba nie będzie tak źle. Ale wolałabym trochę więcej

w biuście, choć nawet końmi nikt nie wyciągnie ze mnie tego wyznania. W życiu.

- Nie do przyjęcia - orzekł Hiro spokojnie. Te słowa odbijały się od

wypolerowanej powierzchni stołu. Jego długie karmelowe palce obejmowały biały

kubek. Widziałam, jak pobladły mu kłykcie. W ogóle cały był blady, zaciskał usta w

wąską linię. Taki samuraj z miną pełną dezaprobaty. - Gdyby nie wilkołaki...

- Ale były tam - Odchyliłam głowę poza oparcie, aż włosy opadły do tyłu. Moje

rany zasklepiły się już, żeby substancja w mojej krwi nie doprowadzała ich do

szału. - Shanks nie pozwoli mi na samodzielne wyjścia. Podobnie jak wy.

Bruce siedział po mojej lewej stronie, wyprostowany, jakby połknął kij. Lekko

uniósł głowę.

- Jakim cudem mogli cię zgubić? Dlaczego Reynard...

- To nie jego wina. Rzuciłam się do ucieczki, bo nosferatu odcięli mi oba wyjścia

i zlokalizowali mnie, zanim oddziały bojowe dotarły na miejsce. Musiałam impro-

wizować. - Żałowałam, że nie zdążyłam się przebrać, ale najpierw musiałam zdać

sprawozdanie. Wyglądało na to, że uznają, iż operacja zakończyła się klęską, choć

udało nam się zlokalizować i zabić wampiry atakujące dyskotekę. - Kiedy

wybiegłam z piwnicy, zgubiłam słuchawkę i...

Hiro odstawił kubek i wymamrotał coś, co zabrzmiało jak przekleństwo. Pochylił

się, oparł łokcie na stole, ukrył twarz w dłoniach. Widziałam, jak jego barki drżą

pod szarym jedwabiem koszuli.

Zadziwiające. Zawsze był taki spokojny.

Choć kawa pachniała smakowicie, nie piłam. Mówiłam dalej.

- Uciekłam im. Gonił mnie tylko jeden. Na szczęście nie dogonił mnie, póki nie

dotarł Shanks i reszta. Był tam Ash. Shanks przyniósł miecze małaika. Właściwie

wyszło dobrze. I co więcej, już żaden dzieciak nie zginie przez tę konkretną bandę

krwiopijców. To przecież ważne, prawda?

Znaczy dla mnie.

Pomieszczenie, w którym odbywały się posiedzenia Rady, było długie i

pozbawione okien. Stół pod ścianą był pusty, jeśli nie liczyć srebrnego samowara i

termosu z gorącą wodą do herbaty. Zawsze było tu tak samo, nie zmieniały się

także niewygodne rzeźbione krzesła podobne do tronów.

Bruce złożył palce w wieżyczkę. Jego mrocznie przystojna twarz stanowiła

uosobienie rozczarowania. Nie mieściło mi się w głowie, jak można wyglądać tak

poważnie nawet w dżinsach.

- Jesteś zbyt cenna, by tak ryzykować - powiedział po raz chyba pięćdziesiąty. -

Jesteś jedyną swietoczą, którą...

O nie, tylko nie to.

- Ryzykowałam. Operacja zakończyła się sukcesem, przynajmniej jeśli o mnie

chodzi. Zabiłam pierwszego wampira w życiu. Nie pogratulujesz mi? - Udało mi się

to powiedzieć tak, że można by pomyśleć, że byłam z tego dumna, a nie, że zbierało

mi się na mdłości, a w moim żołądku gotowała się żółć.

Hiro wstał. Jego krzesło zazgrzytało o podłogę. Poprawił rękawy, żeby leżały

idealnie równo. Chyba kupuje te koszule hurtowo, bo nic innego nie nosi. Czasami,

jeśli chce wyglądać bardzo po amerykańsku, zamiast luźnych czarnych spodni

wkłada sprane granatowe dżinsy, ale zawsze nosi te jedwabne szare koszule ze

stójką zamiast kołnierzyka i te dziwaczne czarne buty, o przyczepnej podeszwie, w

których duży palec jest oddzielony od reszty. Zbierałam się na odwagę, by go

zapytać, gdzie je kupuje, w Chinatown czy co?

Na razie nie było okazji do takiej pogawędki. Od dalszych wyrzutów uchroniły

mnie drzwi na końcu pokoju - otworzyły się. Wszedł Christophe. Aspekt wygładzał

mu włosy. Niewidzialna chmura gniewu unosiła się nad nim jak rozedrgane

powietrze nad rozpalonym asfaltem.

Niebieskie oczy płonęły tak, że wydawało się, iż zajmie się od nich cała twarz. O

regularnych rysach, przystojna akurat na tyle, że nikt nie zbywał go, uważając, że

jest zbyt ładny, by traktować go poważnie. Kiedy zwyciężał aspekt, jego włosy

stawały się ciemne i gładkie; gdy się odprężał, zwijały się w loki i rozjaśniały je

złote pasma. Wstrzymałam oddech.

Czarny sweter, dżinsy - ani śladu wampirycznej krwi. Był czysty.

Dobrze. Odprężyłam się odrobinę.

Nie zwolnił kroku.

- Bruce, Hiro. Potwierdzono ofiary.

- Moją też? - Szukałam wygodniejszej pozycji, by siedzieć niedbale, ale nic nie

działało.

Minął Hiro. Wyczuwałam wrzenie aspektu między nimi. Hiro gwałtownie

odwrócił głowę, jakby zwęszył przykry zapach.

Christophe podszedł do mnie, złapał za ramiona i podniósł z krzesła.

Przewróciło się, upadło z odgłosem wystrzelonej kuli. Bruce krzyknął i zerwał się

na równe nogi.

- Jesteś ranna? Coś ci się stało? - Trzymał mnie na odległość wyciągniętego

ramienia. Jego palce były zarazem delikatne i twarde jak stal. Lustrował mnie od

stóp do głów. Zmrużył oczy, widząc zaschniętą krew na moim ramieniu i nodze.

- Nic mi nie jest. - Powiedziałam to głośniej, niż musiałam, ale nie próbowałam

się uwolnić z jego uścisku. Lepiej, żeby sam się przekonał, że jestem cała i zdrowa. -

Naprawdę, i zrobiłam ten manewr, no wiesz, jak z nożycami. Shanks przyniósł

małaika. Ash też tam był.

- Nigdy więcej nie będziesz przynętą. - W jego policzku zadrgał mięsień. - Nigdy

więcej, rozumiemy się, mój mały ptaszku? Byli w całym klubie. Wiedzieli, że tam

będziesz!

Oczywiście, że wiedzieli. Od dwóch tygodni tam chodziłam, żeby zwabić tę

konkretną hordę nosferatu. Zadbaliśmy, żeby wiedzieli. Zresztą załatwiali ludzi na

wszystkich takich imprezach od Chelsea do Newark, które udało nam się

sprawdzić. Pochyliłam się, ale jego dłoń ani drgnęła.

- Nic mi nie jest, Christophe. Gonił mnie tylko jeden, uciekłam i...

Był chyba na granicy wybuchu.

- Niepotrzebnie pozwoliłem... Na miłość boską.

- Pozwoliłeś? A niby na co miałeś pozwalać? Byłam gotowa, może nie?

Następnym razem pójdzie jeszcze lepiej. Zabiłam pierwszego wampira w życiu,

Christophe. Posłużyłam się małaika! Ash też tam był!

Tego akurat mogłam nie mówić. Skrzywił się, jakbym poczęstowała go

półmiskiem gąsienic.

Nic powierzę twojego bezpieczeństwa Srebrnogło-wcmu.

- No cóż, jest mi wierniejszy niż kilku, których mogłabym wymienić. -

Zacisnęłam usta, ale już za późno, stało się. Zresztą ostatnio kiepsko mi szło

trzymanie języka za zębami.

Christophe niemal słyszalnie zacisnął usta. Aspekt zniknął, w jego włosach

pojawiły się złote kosmyki, jakby namalował je niewidzialny pędzel. Przyglądał mi

się jeszcze przez chwilę i powoli cofał palce, jeden po drugim.

- Milady, chyba nie chcesz nikogo oskarżyć. Udało mu się sprawić mi ból.

- Oczywiście, że nie. Ja po prostu... Cholera, Christophe, dlaczego po prostu nie

możesz się cieszyć? Uciekałam, walczyłam... Zrobiłam to wszystko, czego mnie

uczyłeś!

- Nikt tego nie kwestionuje. - Bruce jak zwykle chciał wszystko załagodzić. Był

w tym dobry, mogłam się od niego uczyć. - Świetnie się spisałaś. Po prostu

martwimy się o twoje bezpieczeństwo, Milady.

Wolałabym, żeby mnie tak nie nazywał.

W ten sposób zwracali się do Anny. Ilekroć jeden z nich posługiwał się tym

zwrotem, dotykał i tak bolącej rany. To słowo dzień w dzień sprawiało mi ból.

Christophe się pochylił.

- Nie powinnaś była...

O nie, nie zacznie mi teraz prawić morałów.

- Co niby powinnam była zrobić? Zostać tam i czekać, aż wejdą i mnie zabiją,

zanim dotrą do mnie oddziały bojowe? Wtedy musiałabym walczyć nie z jednym, a

z sześcioma wampirami.

- Byłem na dachu - odparł spokojnie. - Chyba nie myślisz, że puściłbym cię tam

samą?

Cóż, właściwie dobrze wiedzieć, że był w pobliżu. To tłumaczyło też dziwny

pogłos w słuchawce. Ale mimo wszystko...

- Nie tak miało być! Miałeś być w centrum dowodzenia! Mówiłeś, że jestem

gotowa! - Gotowa na prostą operację, gotowa na tyle, na ile można być gotową na

polowanie na wampiry!

- Jesteś gotowa. Ze mną. - Wyciągnął ręce i zanim się obejrzałam, zamknął moją

twarz w dłoniach. Był tak cholernie szybki. - Nie wysłałbym mojej ptaszyny w za-

sadzkę, gdyby nie był na tyle blisko, żeby w razie czego pośpieszyć jej z pomocą. -

Ciepła skóra. Pochylił się. Naprawdę pachniał jak świąteczne świece zapachowe,

cynamonem. Był to znajomy, kojący aromat.

Przyciągnął mnie do siebie. Dotknęliśmy się czołami.

Po raz pierwszy, odkąd tego dnia zaszło słońce, poczułam się bezpieczna.

Wciągałam powietrze, gdy on je wypuszczał. Pozostali patrzyli na nas, ale to nie

miało znaczenia. W takiej chwili nic nie miało znaczenia.

Tylko czasami pragnęłam, żeby na jego miejscu był ktoś inny. Ktoś w długim

czarnym płaszczu, o zapachu wilka, dziczy i poziomek.

Znowu niewłaściwa myśl. Coś ściskało mnie za serce. Przeszył mnie dreszcz.

Christophe mruczał coś niezrozumiale. Zamknęłam oczy i udawałam, że to bez

znaczenia. Udawałam także, że jakaś cząstka mnie nie rozpływa się pod wpływem

jego bliskości. Tak jakby moje hormony zaczynały szaleć, ilekroć Christophe

znajdował się w promieniu trzech metrów.

A czy to nie jest nieprzyjemne i niewygodne? Och, tak. Niemal równie

nieprzyjemne i niewygodne, jak kojące, i to najbardziej kojące, co poczułam od

tamtej nocy, gdy tata martwymi dłońmi pukał w zmarzniętą szybę, jeszcze wtedy,

w Dakocie.

Tamtej nocy, gdy wszystko się zmieniło, a moje życie zawaliło się w gruzy.

Odsunął się w końcu i delikatnie pocałował mnie w czoło.

- Nathalie i Benjamin czekają na zewnątrz. Zaraz przyjdę.

Czyli odprawiał mnie. Bruce wpatrywał się w przestrzeń nad moją głową z

lekko zawstydzoną miną. Hiro zaplótł ręce na piersi i wbił wzrok w srebrny sa-

mowar.

- A reszta Rady? - Starałam się ukryć rozgoryczenie. Chyba nie najlepiej mi to

wyszło.

Gdyby nie łagodne spojrzenie, uśmiech Christophe'a zmroziłby mnie do szpiku.

Na nikogo innego tak nie patrzył i zawsze mnie zaskakiwało, że jego niebieskie

oczy mogą w jednej chwili być lodowate i zaraz wypełnić się ciepłem.

- Chcesz na nich poczekać? Na pewno dojdzie do kłótni na temat dzisiejszych

wydarzeń i na pewno zarzucą mi narażenie cię na niebezpieczeństwo. Myślę, że

będzie zabawnie.

Miał rację.

- No dobrze. Sam się tym zajmij.

Christophe uśmiechnął się od ucha do ucha. Teraz, bez aspektu, miał idealnie

białe zęby. Ludzkie.

- Tak myślałem. Zawsze do usług, skowroneczko moja. Jutro o świcie. Trening z

małaika.

- Świetnie. - Potarłam czoło wierzchem prawej dłoni i sięgnęłam po małą

torebeczkę leżącą na stole. - Bruce, Hiro... Przepraszam, jeśli się martwiliście. - Na

więcej nie było mnie stać.

Bruce skinął głową. Jego aspekt ustąpił i znowu był tylko przystojnym Arabem

w zielonym swetrze i modnie podartych dżinsach.

- Uczcimy twoje pierwsze zabójstwo, Milady. To tradycja.

Niesmak powrócił.

- Nie. To znaczy, dzięki, ale nie. Nie ma sprawy, naprawdę.

Wychodząc, przez cały czas czułam na sobie spojrzenie Christophe'a.

Rozdział 4

Krew się nie spierze. - Nathalie z westchnieniem przechyliła ciemną głowę.

Trzymała srebrną sukienkę za ra-miączka, delikatnie, jakby uszyto ją z bibułki. -

Musimy znowu iść na zakupy.

- O nie - jęknęłam i usiadłam przy toaletce. Prysznic i pół godziny ćwiczeń tai-

chi pomogły mi się uspokoić. Mniej więcej. Nie przeszkadzała mi nawet obecność

Nat, bo było jasne, że nie na mnie patrzy, gdy wykonywałam znajome ruchy. - Nie

zmusisz mnie do tego.

- Można by pomyśleć, że proponuję ci egzekucję, nie zakupy. Jezu. -

Uśmiechnęła się pod nosem. Widziałam w lustrze nasze odbicia. Ja -

zaczerwieniona, potargana, sucha i żylasta jak tata, w podartej spranej koszulce z

logo Rolling Stones i wiekowych dżinsach, które na szczęście nikły pod toaletką. A

Nathalie wyglądała jak z katalogu. Zaokrąglona tam, gdzie trzeba, w piżamie z

różowego jedwabiu. Od razu widać, że to wilczyca, można to poznać po gracji jej

ruchów, gdy odkładała sukienkę na krzesło przy biureczku. - Doprawdy, Dru.

- To samo - sapnęłam.

Nawet kabura pod pachą w jej wydaniu wydawała się częścią stroju. Kabura

koloru kawy, kryjąca spluwę kaliber 9 milimetrów, którą nosiła dzisiaj, poruszała

się miękko, gdy wzruszyła ramionami. Bezszelestnie sięgnęła po oprawioną w

srebro szczotkę. Nadchodziła część wieczoru, której zarazem najbardziej się bałam

i na którą czekałam.

- Ja sama... - zaczęłam, ale Nat już wzięła pukiel moich włosów i zaczęła czesać,

od końcówek, powoli przesuwając się w górę.

- To tradycja. Do czasów Anny wszystkie swietocze miały straż honorową

złożoną z wilczyc. Dzięki temu możemy wyrwać się z domowej siedziby,

poznawać chłopców i no wiesz... swietocza jest samotna. Cieszę się, że

przypadłyśmy sobie do gustu.

No cóż, ostatnia dziewczyna w pobliżu waliła do mnie z dubeltówki, a ty

możesz mnie rozerwać na strzępy.

- Więc Anna to zmieniła? Wzruszenie ramion.

- Krok po kroku, tak. Moja ciotka tu była, gdy to się stało. Nigdy o tym nie

opowiada.

Westchnęłam. Na ścianach widniały delikatne błękitne linie zaklęć ochronnych,

skomplikowane wzory otaczały okna i drzwi. Odnawiałam je co noc; czaiły się na

krawędzi widzialności. Przynajmniej te symbole dobrze znałam. Nie kładłam się

spać, póki ich nie nakreśliłam, o nie. Babcia byłaby ze mnie dumna.

Palce w moich włosach niosły ulgę. Nathalie mogłam zaufać

Christophe tak powiedział. Shanks i Augustine byli tego samego zdania. A im

chyba mogę zaufać, co? Przynajmniej Christophe jeszcze nigdy się nie mylił... Tylko

że ja... nie byłam już tak ufna jak dawniej. Chyba. Takie są skutki doświadczania

ciągłych zdrad. Ale i tak lubiłam Nat. Miała łeb na karku i, co ważne, rozumiała, że

wkurza mnie ciągłe przebywanie w zamknięciu, więc nauczyła mnie kolejnej

„tradycyjnej" rozrywki - wymykania się za dnia na wyprawy badawcze. Zaczęło się

od krótkich przechadzek po terenie Scholi, potem przyszedł czas na zakupy i

zwiedzanie. W końcu z wilczycą u boku, w środku dnia, byłam bezpieczna,

prawda?

I za każdym razem, gdy ciskała w moje okno garścią żwiru, zapraszając na

zakazane zabawy, coraz łatwiej było mi jej zaufać.

Szczotka muskała moje włosy. Nat potrafiła sprawić, że masa niesfornych loków

wyglądała elegancko, błyskawicznie wymyślała strój, który był naprawdę modny, i

była przy tym tak świetnie zorganizowana, że nawet komandosi marines mogliby

się od niej uczyć. Zresztą przyznaję, że cieszyło mnie kobiece towarzystwo.

To znaczy towarzystwo dziewczyny, która nie chce mnie zabić. Nigdy nie

miałam bliskiej przyjaciółki. Po co zawracać sobie tym głowę, skoro z tatą byliśmy

wiecznie w drodze?

A Christophe'a udało się, po wielu kłótniach, przekonać mnie, żebym zgodziła

się na jej towarzystwo. Przecież nie wybrałbym dziewczyny, której nie ufam.

Dobrze ci to zrobi, a ja nie będę się tak bardzo martwił.

To był najpoważniejszy argument, który wyciągał, ilekroć chciał, bym za wszelką

cenę zmieniła zdanie. Ponownie westchnęłam głośno i poczułam, jak spływa ze

mnie napięcie tej nocy, nadeszła ta najcichsza, najspokojniejsza godzina, między

trzecią a czwartą nad ranem. Przypominała mi popołudnia w ciepłych krajach,

między trzecią a szóstą, gdy wszyscy robią sobie sjestę.

Schola funkcjonuje odwrotnie. Noce to nasze dni, bo w blasku słońca

bezpieczniej jest spać. Mój zegar biologiczny powoli przyzwyczajał się do tego

rytmu, choć niełatwo jest przekreślić szesnaście i pół roku życia za dnia. Masz

piękne włosy. - Nathalie uniosła pełną ich garść. - Te pasemka... Boże,

wyglądałabyś fantastycznie, gdyby je skrócić, wycieniować...

Spojrzałam na miecze małaika, wiszące w skórzanych pochwach obok toaletki.

Należały kiedyś do mojej matki. Były piękne. Nie mam pojęcia, skąd Shanks
wytrzasnął te, które mi przyniósł.

- O nie. - Babcia obdarłaby mnie ze skóry. To odruchowa, instynktowna myśl.

Od lat wizyty u fryzjera ograniczały się do podcięcia końcówek. - Krótkie będą mi
ciągle spadały na twarz, a włosy w ustach to mało apetyczny widok.

Przewróciła pięknymi kocimi oczami.

- Właśnie po to są kosmetyki. Jesteś niesamowita. Wiesz co, mogłabym

pomalować ci paznokcie. Ale nie na różowo, może głęboka czerwień, pasowałaby
do twojej cery...

Wzdrygnęłam się

- Nie, nie czerwień. Poza tym nie mam czasu. - Zerknęłam w lustro. Nathalie

miała nieskazitelną cerę, bez widocznych porów, i gładkie ciemne włosy z

przedziałkiem z boku. Wyglądała, jakby dopiero co wyszła od fryzjera. Ja

natomiast byłam poobijana i posiniaczona, miałam potargane włosy i czerwone

plamy na policzkach, jakbym trawiła mnie gorączka. Moje oczy nikły w cieniu,

wydawały się ciemniejsze niż zazwyczaj, jakbym intensywnie nad czymś myślała.

No i ponownie widziałam mars na czole. Starałam się wyglądać tak, jakbym nie

myślała o przykrych sprawach.

Nat zmarszczyła nos.

- Na to musi się znaleźć czas, Mil... to jest, Dru. Jezu. - Szczotka wędrowała po

moich włosach, muskała loki, jakby nigdy nie sprawiały kłopotów. Jej nie

sprawiają. Włosy mnie zdradziły. Nathalie doszła do nasady i sięgnęła po kolejne

pasmo.

Muszę przyznać, że to miłe. Przypominało mi, jak babcia rozczesywała moje

włosy, zanim przed snem zaplatała je w warkocz. To kojące.

Podniosłam rękę. Zdarłam sobie skórę z przedramienia, gdy upadłam na

chodnik. Dobrze, że przestałam krwawić, zanim zjawili się djamphiry, żeby

zapakować mnie do suva i zabrać do domu. Wtedy na szczęście rany już pokryły

się strupami. Kiedy w końcu rozkwitnę, będę jak chłopcy, moje rany będą się goić

błyskawicznie, ale na razie tkwię w felernym czasami ludzkim ciele.

- Ojoj - w głosie Nathalie było współczucie. - Dobrze, że nie zostaną ci blizny.

A Christophe je ma. Znowu poczerwieniałam.

- Tak, to byłoby straszne - mruknęłam.
- Pewnie wkurza ich, że dali się uprzedzić wilkołakom. Podobno gdy weszli do

środka, dosłownie otoczyli ich krwiopijcy. Piętnastu nosferatu. Dzięki Bogu, że ten,

który pobiegł za tobą, był...

- Młody i niedoświadczony? - Piętnastu nosferatu? Jezu Chryste. Wzdrygnęłam

się. Widziałam tylko sześciu. -Christophe jest zbyt uprzejmy, by to powiedzieć.

- Chyba żartujesz. - Uśmiechnęła się szeroko, aż błysnęły białe żeby. - Słyszałam,

że załatwiłaś młodego, ale bardzo agresywnego.

- Gdzie ty to wszystko słyszysz? - Ale i tak wiedziałam. Nathalie podoba się

Shanksowi. W jej obecności zachowywał się bardzo dziwnie.

Skrzywiła się.

- Powietrze mi mówi. - Jęknęła cicho, gardłowo. -Oooooch!
Żachnęłam się i roześmiałam, zakrywając usta dłonią. Nadal szczotkowała moje

włosy. Jej ruchy były diunie, płynne - w końcu udało jej się rozczesać wszystkie

kołtuny.

- Jeszcze tylko zapleciemy warkocz i możesz iść spać. I'ostałam po gorące mleko.

Nic równie dobrze nie koi nerwów. - Jej palce muskały moje włosy równie miękko

jak przed chwilą szczotka. Zabytkowa. O srebrnej rękojeści, zapewne z epoki

wiktoriańskiej. Ciekawe, czy też należała do mojej mamy, jak miecze małaika.

O świcie w świetlikach rozbłyśnie złoty blask słońca, zaleje półki i parkiet. Na

półkach stały jej książki. Łóżko też należało do niej.

Nie miałam nic przeciwko temu. Czasami zdejmowałam książki z półki i

kartkowałam. I znajdowałam zapiski na marginesach, dziewczęce pismo, słowa

kreślone wyblakłym niebieskim atramentem. Podręczniki i analizy Prawdziwego

Świata. Teraz wszystkie należały do mnie.

Po tylu latach, gdy moje pamiątki po mamie ograniczały się do jednej fotografii

w portfelu taty i słoja na ciastka w krowi wzór, to trochę przytłaczające. Brakowało

mi rzeczy moich i taty, ale to, że miałam do dyspozycji jej skarby... To fajne i

zarazem wcale nie, bo mając to wszystko w zasięgu ręki, czułam, że nie jestem tą

samą dziewczyną, która przemierzała kraj z tatą. Stawałam się kimś innym. Być

może osobą, którą byłabym, gdyby mama nie umarła.

Gdyby jej nie zamordowano.

Palce Nathalie poruszały się szybko, sprawnie. W półtorej minuty zaplotła

schludny warkocz, który na dodatek nie rozsypie się od razu, choć zawsze tak było,

gdy sama zaplatałam włosy. O nie, jej warkocz trzymał się do rana.

Oto kolejny z jej talentów. Gdyby nie była naprawdę fajna, mogłabym ją za to

znienawidzić.

Rozległo się pukanie do drzwi. Nathalie puściła moje włosy i idąc do drzwi,

wyjęła glocka z kabury. Węszyła głośno, sunąc bezszelestnie po deskach podłogi.
Nie rozluźniła się nawet wtedy, gdy otworzyła drzwi.

Rozdział 5

Room service - oznajmił Christophe spokojnie. - Widzę, że się o nią troszczysz,

Skyrunner.

- Po to tu jestem. - Nathalie schowała pistolet do kabury. - Życzysz sobie

zobaczyć Milady, Reynard?

- Czy mogę? - Uśmiechnął się smutno. Przesuwałam dłonią po lakierowanym

blacie toaletki,

muskałam palcami srebrny grzebień, drewnianą szkatułkę z chusteczkami...

Miałam wrażenie, że popełniam świętokradztwo, kładąc tu moje rzeczy.

- Jeśli Milady jest dysponowana.

- Tak jest, maniery przede wszystkim. - Nathalie energicznie odwróciła się na

pięcie i odeszła. - Zamknij drzwi, dobrze? Proszę, Dru. Gorące mleko. I ciasteczka.

Kucharze uznali, że zasłużyłaś na nagrodę.

- Ciasteczka? - To mnie ożywiło. Mleko i ciastka, jakbym znowu miała pięć lat.

Akurat dzisiaj nie miałam nic przeciwko temu. To takie... kojące. Myśl, że jestem tu

bezpieczna. W końcu.

- Ciasteczka czekoladowe byłyby lepsze, ale najwyraźniej w kuchni byli innego

zdania. - Nat błysnęła w uśmiechu białymi zębami.

- Wolę nie pytać, kto tu gotuje. - Ale zawsze mnie to intrygowało. Kto, a może co

właściwie kryje się za kłębami białej pary spowijającej kuchnię?

- I dobrze. - Christophe zamknął drzwi. - Złamany poszedł spać. Jest

zadziwiająco spokojny. Wystarczy, żeby Robert wypowiedział twoje imię, a staje się

łagodny jak baranek.

Shanks coraz lepiej poznawał Asha i chyba zaczynali się dogadywać. Tak jakby.

Dibs nadal unikał Asha jak ognia, o ile ten nie był ranny. Podobnie reagowało wielu

innych wilkołaków.

Wszyscy tylko czekali, że wpadnie w szał i zacznie zabijać. Albo wróci do

Siergieja.

Nathalie wzdrygnęła się, dosłownie. Toaletka była spora, więc postawiła na niej

tacę, ale przy okazji potrąciła szczotkę, grzebień i lusterko w srebrnej oprawie.

- Jezu.

- No. - Christophe patrzył na moje odbicie w zwierciadle. - Jak się czujesz?
Wzruszyłam ramionami. Zachowywał się, jakby zapomniał o Nathalie stojącej

tuż obok, gdy na mnie patrzył. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale jeśli ktoś z was

doświadczył kiedyś czegoś takiego, to wie, o czym mówię. Ma się wrażenie, że

patrzący chce ci zajrzeć pod skórę, jakbyście byli w pomieszczeniu sami.

Jakby widział tylko ciebie, nawet w tłumie.

Już wyciągałam rękę do ozdobnego imbryka na tacy, ale Nathalie mnie

uprzedziła. Nalała mleka do kubka i powąchała. Wilkołaki wyczuwają truciznę.

Zazwyczaj.

Przewróciłam oczami. Na tacy stały trzy porcelanowe filiżanki, ale byłam

gotowa się założyć, że Christophe nie będzie pił gorącego mleka.

I przegrałabym ten zakład, gdy pochylił się nad moim ramieniem i sięgnął po

ciasteczko. Jego korzenny zapach także niósł ukojenie. Przy nim nic mi się nie

stanie.

- Nie płaczesz. Jeśli wymiotowałaś, zrobiłaś to w samotności. Jesteś blada i czuję

od ciebie zapach zaschniętej krwi i rezygnacji, ale nie strachu. Właściwie znosisz to

całkiem nieźle.

To ma być komplement? Niby jak mam zareagować? O rany, dzięki? Też wzięłam

ciasteczko. Idealnie okrągłe, cudownie złociste, perfekcyjnie zarumienione pod

spodem. Co za frajda wbić w nie zęby i zniszczyć taki ideał.

Nie ma mowy o margarynie; czułam zapach prawdziwego masła, słyszałam

zgrzyt kryształków cukru

- No. - Mój żołądek wierzgnął, ale prędzej mnie szlag trafi, niż teraz pokażę po

sobie, że mi niedobrze. -Chyba tak.

- Jezu, Reynard, litości! - Nathalie wyganiała go ruchem dłoni z filiżanką. -

Odsuń się. Usiądź i daj jej się napić.

Oto kolejny powód, dlaczego ją lubię. Przy niej obecność Christophe'a nie była

tak przytłaczająca. Stanowiła mój parawan, wydawała mu polecenia z taką

bezczelną pewnością siebie, że czasami jej zazdrościłam.

Christophe uśmiechnął się, błysnął zębami godnymi gwiazdora filmowego,

pogłaskał mnie po głowie, wziął kolejne ciasteczko i odszedł, usiadł na łóżku,

rozparł się, jakby był u siebie i nadal mnie obserwował.

Przewróciłam oczami. Nathalie nie dała mi spokoju, póki nie zjadłam kilku

ciasteczek i nie wypiłam odpowiedniej ilości mleka, by ją zadowolić. Krzątała się po

pokoju, niepotrzebnie układała drobiazgi na półkach. Siedziałam przy toaletce i

starałam się nie okazać ulgi, gdy podeszła, by zabrać tacę.

Czasami, gdy tak mnie rozpieszczała, narastało we mnie poczucie, że tu nie jest

moje miejsce. Że lada chwila ktoś wejdzie i powie, że zaszła pomyłka i czy

mogłabym jak najszybciej się wynieść? I nagle wyląduję na ulicy, rozdygotana, bez

pomysłu, co robić.

- Wrócę punktualnie o piątej po południu. - Spojrzała ostro na Christophe'a i

puściła do mnie oko. - Bądź grzeczna.

Od niechcenia skinął jej ręką. Nathalie wyszła, zabrała srebrną sukienkę i tacę -

trzymała ją na jednej ręce jak kartkę papieru.

Schrupałam ostatnie ciasteczko i przesunęłam szczotkę i grzebień.

Nat zamknęła za sobą drzwi. Christophe wstał z łóżka, szedł po deskach

podłogi. Zasunął zasuwę, stał przez chwilę, skinął głową, ale nie opuścił ciężkiej

zasuwy, tylko wrócił na łóżko i usiadł z cichym westchnieniem zadowolenia.

Zebrałam się w sobie, jak powiedziałaby babcia. No dalej, zapytaj. Odczekałam,

aż nie mogłam dłużej wytrzymać.

- Czy wiadomo coś o... Nie dał mi dokończyć.

- Dru, gdyby było nam cokolwiek wiadomo o miejscu przebywania loup-garou,

dowiesz się o tym pierwsza. Nadal go szukamy.

- Trudno uwierzyć, że nie możecie znaleźć króla wampirów. - To wredne z mojej

strony, wiem, ale nie mogłam się powstrzymać. - Skoro Ash znalazł mnie, znajdzie

Gravesa...

- Wygląda na to, że Asha interesujesz tylko ty. - Nie było po nim widać

zdenerwowania, jeszcze nie. - Ameryka to ogromny kontynent: z tego co wiemy,

mógł ukryć twojego przyjaciela w Kanadzie albo Meksyku. Albo jeszcze dalej. To

jak najbardziej w jego mocy, zresztą nie wiemy nawet, czy loup-garou jest z nim.

Cały czas szukamy. Wystarczająco trudne jest szukanie Anny, ale kiedy od-

najdziemy ją, będziemy mieli większe szanse dowiedzieć się, gdzie może być twój

przyjaciel. - Ostatnie zdanie wypowiedział bardzo cicho. To samo, co wieczór

mówił dokładnie to samo niemal tymi samymi słowami.

Sprawdzałam już mapę za pomocą wahadełka. Nie pomogło, nawet gdy

położyłam pod mapą płaszcz Gra-vesa, w którym zaszyłam rozdarcie i naprawiłam

rękaw. Wyczuwałam tylko szum, dotyk niósł się echem w mojej głowie, wahadełko

poruszało się chaotycznie, zamiast namierzyć jego serce i tam znieruchomieć.

Mogłam się domyślić, że Siergiej wpadnie na sposób, by zapobiec temu, że

Gravesa nie znajdzie nawet ktoś dysponujący dotykiem, jeśli on sam tego nie

zechce. To oczywiste. Jeszcze nie zdobyłam się na odwagę, by w poszukiwaniach

posłużyć się krwią.

Taka magia zostawia ślady, którymi ktoś może się posłużyć przeciwko tobie, ale

jeśli tak dalej pójdzie, wkrótce odważę się nawet na to. Mimo że babcia

przestrzegała, żebym nigdy, przenigdy nie używała czerwonego płynu, chyba że

chodzi o życie. Zapamiętaj moje słowa, Dru, to nie zabawa.

Babcia miała specyficzny stosunek do krwi. Dopiero teraz to zauważam.

Zacisnęłam pięści. Długie, wąskie palce, kciuk na zewnątrz, żeby się nie złamał

podczas ciosu. Kłykcie lewej dłoni przecinała długa blizna, pamiątka po tamtej akcji

w Macon, gdy razem z tatą zajęliśmy się hotelem, w którym buszował rozgniewany

duch. Do dzisiaj czasami czuję zapach tamtego ognia i słyszę brzęk szyby rozbijanej

właśnie tą pięścią. Rozpaczliwie szukałam drogi ucieczki, tata deptał mi po piętach,

woda święcona bulgotała w plastikowym pojemniku, wzburzona bliskością

obrzmiałej, groźnej istoty, wściekłej, że nie żyje i pełnej nienawiści do wszystkich,

których śmierć na razie ominęła.

Wróciliśmy tam za dnia i skopaliśmy duchowi tyłek jak się patrzy, ale i tak hotel

spłonął. To nie było zwycięstwo, raczej remis. Ale z drugiej strony, oboje wyszliśmy

z tego z życiem.

Potarłam bliznę. Czy zniknie, kiedy rozkwitnę? Może. Może zmienią się także

moje ręce. I może wszyscy wreszcie przestaną się nade mną trząść i pozwolą mi

wreszcie zrobić coś pożytecznego.

Ale kiedy to nastąpi?

- Nie podoba mi się to. Aż nie chcę myśleć, co... a jeśli go torturuje? Siergiej. -

Dźwięk tego imienia przeszywał mnie szklistym kolcem nienawiści. Christophe nie

drgnął, ale zacisnął zęby.

To moja wina, że Graves został porwany. Gdyby nie ja, nadal mieszkałby

spokojnie w Dakocie. Jasne, jego życie nie było do końca normalne, ale

przynajmniej wtedy nie groziła mu śmierć z ręki szalonego króla wampirów, może

nie?

No właśnie.
Christophe odetchnął głęboko.

- To mało prawdopodobne. To loup-garou, nie zwykły wilkołak. Nie da się go

złamać tak łatwo jak...

- Ale to tylko kwestia czasu, prawda? A minęło już tyle tygodni. Może siedzi w

zamknięciu. Może już nie...

Nie żyje. I dlatego wahadełko nie może odnaleźć bicia jego serca. Ta myśl dławiła

mnie w gardle. Nie chciałam mówić tego na głos, nie tutaj, w tym ślicznym białym

pokoju.

Christophe wstał. Mignął w nim aspekt, gdy do mnie podchodził, ale zaraz

ustąpił. Pochylił się nade mną, nasze twarze znalazły się blisko siebie, nasze

spojrzenia odnalazły się w lustrze.

Z tej perspektywy dostrzegałam dziwne podobieństwo w naszych rysach. Nie

wyglądamy jak osoby spokrewnione, a jednak pochodzimy z tego samego kraju,

zwłaszcza teraz, ^dy mam włosy zebrane do tyłu, ale to, co we mnie niezdarne, u

niego staje się ostrym pięknem. Schylił się niżej, aż nasze policzki dotykały się, co

sprawiło, że cała ta strona mego ciała stanęła w ogniu. Poczułam, jak oblewa mnie

rumieniec.

Mówił cały czas tym samym tonem, niskim, spokojnym, starannie dobierał każde

słowo, a między każdym z nich pobrzmiewało echo obcego języka.

- Jeśli nie żyje, nie zdołasz mu pomóc. Jeśli nadal żyje, nie pomożesz mu,

reagując pospiesznie i trafiając w łapy Siergieja. - Skrzywił się na chwilę i zaraz

mówił dalej. - Że już nie wspomnę o tym, że narazisz na śmierć wielu członków

Zakonu, gdy pospieszą ci na pomoc, bo wiesz, że zrobimy wszystko, co w naszej

mocy, by cię odbić. Przed tobą najtrudniejsze zadanie, Dru. Musisz czekać i

ćwiczyć. Gdybym mógł, zmieniłbym to.

Uparcie zacisnęłam usta. Widział mój bunt, czytał w mojej twarzy jak w książce.

- Nawet o tym nie myśl. - Znowu mignął w nim aspekt, przyciemnił, wygładził

włosy z cichym szelestem, jak szum oceanu. - Dru, byłbym bardzo zły, gdybym

musiał po ciebie iść. I wbrew temu, co sobie myślisz, ilekroć stawałem naprzeciw

ojca - wykrzywił usta, odsłonił kły -zawsze kończyło się to w najlepszym wypadku

remisem.

Już miałam mu przypomnieć, że w końcu ratował mnie przed ojcem, ale

przypomniałam sobie, jak mało brakowało, by wszystko skończyło się inaczej.

Śnieg, zimno, wilkołaki i Graves wpatrzony w popękaną samochodową szybę,

zakrwawiony, posiniaczony.

No proszę, znowu wypowiedziałam, choć w myślach, jego imię. Graves.

Skrzywiłam się.

Aspekt ustąpił, kły zniknęły. Kły djamphira bez trudu przebiją się przez ludzkie

ciało, ale są niewielkie. Kły wampira to co innego, wielkie i brzydkie, potężne w

dolnej i górnej szczęce. Deformują całą twarz i syczący wampir wygląda jak wąż

pochłaniający jajo.

- Przysięgam, że go znajdziemy, ale to trochę potrwa. - Wyprostował się,

najwyraźniej uznał, że sprawa załatwiona. - Stoję dzisiaj na straży. Mogę zostać?

Przez chwilę toczyłam wewnętrzną walkę, ale uległam.

- Na trochę - powiedziałam w końcu i obserwowałam, jak zmienia się wyraz jego

twarzy. Nie był to powolny, niebezpieczny grymas, który pojawiał się, gdy chciał

kogoś przestraszyć. Nie, to był autentyczny uśmiech. Lekko przechylił głowę, jak

zawsze gdy był zadowolony. Ten widok napełniał mnie ciepłem, od głowy po palce

u gołych stóp.

Choć tak naprawdę wcale tego nie chciałam. Poza jakąś cząstką mnie. Jakaś

cząstka mnie musiała tak reagować, skoro tak miękłam i mój wewnętrzny termostat

szedł ostro w górę, ilekroć Christophe znajdował się w pobliżu.

Nie wiedziałam nawet, dlaczego się tak dzieje. No bo przecież on mi się nie

podoba, prawda? Tak powiedziałam Gravesowi. A tu proszę, własne ciało mnie nie

słucha. Zachowywałam się dziwnie, ilekroć poczułam jego cynamonowy zapach.

I choć wiedziałam, że tak pachnie, bo żywi się krwią. Jak wampir. „Z żyły", jak to

określają wilkołaki - djam-phir, który pije ludzką krew.

Nie muszą tego robić, ale to dodaje im siły, sprawia, że ich rany szybciej się goją,

że poruszają się jeszcze szybciej. Ceną za to jest mroczna aura, alergia na słońce,

które może wywołać szok anafilaktyczny. A jednak niektóre djamphiry to robią.

Nie powinny... ale robią, właśnie po to, żeby spotęgować swoją siłę i szybkość.

Jeszcze nie wiedziałam na pewno, czy Christophe pachnie tak dlatego, że pije

krew, czy... sama nie wiem, z innego powodu. Nie pojmowałam, kiedy miałby

znaleźć czas, żeby kogoś ukąsić, skoro przez całą noc był przy mnie i mnie szkolił,

ale mimo wszystko...

A czy to, że go o to nie pytam, czyni ze mnie tchórza? Przecież i bez tego mam

dosyć na głowie, prawda?

Prawda?

Został jeszcze trochę, rozmawialiśmy o innych sprawach. Przede wszystkim o

podręczniku do biologii paranormalnej i nieuwadze nauczyciela, o procesach

chemicznych, dzięki którym djamphir jest w stanie, wąchając krew ofiary albo

nosferatu, określić płeć, wiek, a czasami nawet kolor włosów. I jaka jest

standardowa metoda likwidowania świetnie zorganizowanej grupy starych

wampirów, w przeciwieństwie do walki z Mistrzem i jego akolitami. Stare wampiry

rzadko łączą się w grupy, są zbyt zawistne i wredne wobec siebie, ale czasami to się

jednak zdarza i Zakon wiedział, jak sobie z nimi radzić.

Przysięgam, czasami w ciągu tych kilku godzin końcówki naszego dnia uczyłam

się od niego więcej niż od wszystkich nauczycieli razem wziętych. Nigdy nie oka-

zywał, że moje pytania są głupie, nie dawał mi do zrozumienia, że powinnam coś

wiedzieć jak inne djamphiry.

Więc z dnia na dzień było mi trudniej, gdy o świcie wychodził, a ja zamykałam

drzwi, wiedząc, że opiera się

0nie po drugiej stronie i żałuje, że wyszedł. Ja tymczasem opuszczałam zasuwę,

przekręcałam klucz w zamku

1kreśliłam zaklęcia ochronne.

Ale i tak odsyłałam go za każdym razem. Bo kiedy w końcu kładłam się spać,

wyciągałam spod kołdry czarny płaszcz - Nathalie zawsze odkładała go na stare

miejsce, gdy zmieniała pościel, i nie wspominała o tym słowem -i wtulałam się w

niego, wdychałam coraz słabszy zapach papierosów i zdrowego, młodego

wilkołaka. Nie chciałam, żeby Christophe to widział.

Rozdział 6

W długie, złociste popołudnie coś uderzyło o moje okno. Drobne kamyczki

uderzyły o szybę, której nie chroniła moskitiera. Później, gdy nadejdzie lato,

pomyślę, co z tym zrobić, na razie siatka z mojego okna stała w nieużywanej klasie

kilka pięter wyżej. Nie mówiłam o tym ani Christo-phe'owi, ani Benjaminowi.
Kolejny dźwięk, ciche westchnienie i cień w oknie. Nie spałam, czekałam,

siedziałam na niewielkiej kanapie obitej białą satyną we wnęce okiennej.

Ukryłam w dłoni sprężynowiec o posrebrzanym ostrzu i uniosłam metalowe

żaluzje. Pokój zalało późnowiosenne słońce. Spojrzałam na zamknięte drzwi. W

holu pilnował mnie Benjamin. To jego kolej.

Przez mniej więcej pół sekundy miałam wyrzuty sumienia. Może krócej.
Błękitne oczy Nat rozbłysły, jej gładkie włosy lśniły w blasku słońca, niebieskie

buty Converse balansowały na moim parapecie. Nie czekała, od razu zeskoczyła z

parapetu, przekoziołkowała i wylądowała w cieniu drzew, bezgłośnie, na

żwirowanej alejce. Miniaturowy ogródek wypełniały róże; pokoje, które

wychodziły na tę stronę, zbudowano specjalnie dla swietoczy.

Za wysokimi murami Scholi kryło się kilka boisk do bejsbolu, bieżnia i boisko

do polo, i kilka innych ogrodów.

W tym mikrokosmosie niemal zupełnie cichł pomruk miasta za murami.

Błyskawicznie wyszłam na parapet, zostawiłam uchylone okno i skoczyłam.

Przez chwilę czułam wiatr we włosach i fale mdłości, gdy aspekt ogarniał mnie

szczelnie. Ja także wylądowałam miękko jak kot, czujna i gotowa, z wyciągniętymi

rękami, jakbym spodziewała się ataku. Christophe mnie tego nauczył.

Nat nagle znalazła się koło mnie, pchnęła mnie na mur, na krzaki, kłujące,

kolczaste.

- Za głośno lądujesz - szepnęła.

- Pewnie wszystko przez to grube dupsko - odparłam i spojrzałam w górę, na

okno. Wyglądało tak samo, lekko uchylone, jakbym chciała mieć odrobinę światła

czy coś takiego.

Uśmiechnęła się, poprawiła na sobie krótką dżinsową kurteczkę, a ja z trudem

powstrzymywałam się od śmiechu. Za dnia Nat była bardzo zabawna. Za to w

nocy stawała się poważna.

Pewnie dlatego, że noc niesie niebezpieczeństwo, w końcu to wtedy grasują

wampiry.

Cicho, miękko prześlizgnęłyśmy się wśród krzewów, doszłyśmy do rogu. Nat

ostrzegawczo uniosła rękę. Niebieska bransoletka opadła na łokieć, a ja po raz

kolejny zastanawiałam się, jak ona to robi, że zawsze wygląda idealnie. Czasami

myślałam nawet, że powinnam się od niej nauczyć tych dziewczyńskich sztuczek,

które w jej wykonaniu wydają się takie łatwe.

Jasne. Ale zaraz wróciłam na ziemię.

Co prawda przebywanie na zewnątrz za dnia nie jest właściwie niebezpieczne,

ale i tak... Rada, cała Rada, August także, trzęsłaby portkami, skarpetkami i może

nawet majtkami, gdyby wiedzieli, co wyprawiam. Mimo wszystko

wydawało mi się, że w blasku słońca jestem bezpieczna. I w towarzystwie

wilkołaków.

Właściwie tylko oni jeszcze nie próbowali mnie zabić. Oczywiście nie licząc

Asha, który zresztą spisywał się świetnie, nie pozwalając innym mnie załatwić,

odkąd strzeliłam mu w pysk srebrnym śrutem. Może tym samym uwolniłam go

spod władzy Siergieja. A może nie.

Skrzywiłam się w duszy. Ilekroć zaczynałam intensywnie myśleć, znajdowałam

kolejny sposób, by coś spieprzyć. Czasami nie sposób dość szybko zamknąć

zakazane pudełko, zło wydostaje się na zewnątrz i drań rozwala cię na łopatki.

- Dru? - Pytający głos Nat. Zerknęła za siebie, opuściła rękę. Żółty błysk w jej

oczach, który zaraz zniknął, ledwie przechyliła głowę. - Droga wolna. Idziemy.

Opuszczenie terenu Scholi za dnia to dziwaczna gra - biegnij-stój, czołgaj się-

chowaj. Tereny patrolują starsi uczniowie, nauczyciele i wilkołaki. Nocami straż jest

o wiele silniejsza i punktualna co do sekundy.

Przynajmniej teoretycznie. Zdarzyły się przecież ataki nosferatu. Ostatni miał

miejsce mniej więcej tydzień temu, tuż po zmroku, ale wampiry nie zdołały się do

mnie zbliżyć. Dowiedziałam się o tym, kiedy było już po wszystkim. Benjamin mi

powiedział. Christophe oczywiście zaraz go uciszył spokojnym spojrzeniem

błękitnych oczu. Jakbym nie mogła wiedzieć, że doszło do ostrej potyczki z dwoma

oddziałami wampirów w holu Schola Prima.

Ciekawe, co teraz robi Christophe. Śpi? Może. Jeśli się dowie, że wymykam się

na zewnątrz, czeka nas kolejna awantura. Westchnęłam w duszy na samą myśl.

Życie w zamknięciu ma pewne granice, nawet jeśli się wie, że po okolicy grasują

wampiry, których marzeniem jest rozerwać cię na strzępy.

Za dnia, jeśli się zna zwyczaje i wie o świetnym słu-iliu wilkołaków, można dość

swobodnie poruszać się po Icrenie Scholi. I dotrzeć do obrośniętego bluszczem

muru od wschodniej strony, a silne dłonie pomogą nierozkwitłej swietoczy dostać

się na mur.

Ledwie stanęłam na murze, Nat wskoczyła za mną. Razem zeskoczyłyśmy po

drugiej stronie. Ona wylądowała miękko, ja zachwiałam się gwałtownie.

Błyskawicznie złapała mnie za ramię.

- Grube dupsko - mruknęła i tym razem roześmiałam się, choć zakryłam usta

dłonią. Udałam, że chcę ją uderzyć. W odpowiedzi zrobiła komicznie przerażoną

minę i wybałuszyła oczy, a potem pociągnęła mnie za sobą. Weszłyśmy na chodnik.

Wyciągnęłam kilka liści z włosów i otrzepałam ręce.

- Dokąd dzisiaj? - Wbiłam ręce w kieszenie bluzy i spojrzałam na buty. Wierciła

mi dziurę w brzuchu, żebym nosiła coś ładnego, ale dżinsy, bluza i czarna koszulka

to dla mnie ostatni krzyk mody. Nie uśmiechała mi się myśl o nocy, gdy będę

padała ze zmęczenia, a nauczyciele zasypią mnie gradem pytań... ale warto

wydostać się na zewnątrz, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza.

To znaczy, wszędzie będzie fajnie. Podobało mi się w FAO Schwarz, ale chyba nie

powinnyśmy tam wracać, póki nie posprzątają. Ale błagam, nie mów, że idziemy

na zakupy.

- Niespodzianka. - Znowu błysnęła zębami w uśmiechu. Miała idealnie równe

zęby, ale jej uśmiech nie przerażał mnie tak bardzo jak nieskazitelna doskonałość

Anny, i to niemal od pierwszej chwili, gdy weszła do mojego pokoju za

Christophe'em, odstawiła wielką skórzaną torbę i wyciągnęła rękę, nie czekając, aż

nas sobie przedstawi.

- Nathalie Williams z klanu Skyrunner. Nie odsyłaj mnie do domu, cholernie

tam nudno.

Parsknęłam głośnym śmiechem. Christophe był w szoku i właściwie od tej

chwili zostałyśmy przyjaciółkami.

Zazwyczaj szła szybkim, energicznym krokiem, unikając patrzenia ludziom w

oczy, jak wszyscy mieszkańcy Nowego Jorku, ale zaciśnięte usta i napięte ciało

wysyłały jasny sygnał: nie zadzieraj ze mną. Choć mam dłuższe nogi, i tak

musiałam się wysilać, żeby dotrzymać jej kroku. Trochę tak, jakbym szła z tatą.

Kolejna bolesna myśl. Jezu.

- Nic nie mówisz. - Wyjęła wielkie okulary słoneczne w szylkretowej oprawie i

włożyła je na nos. Nie miała przy sobie torebki, czyli nie idziemy na zakupy.

Bogu dzięki.

- Zamyśliłam się. - Zabrzmiało słabo, nawet w moich uszach. Zdecydowałam,

że mogę powiedzieć coś więcej. Nic z tego, co jej powiem, nie dotrze do uszu

Christophe'a. Ani Shanksa. - Chodzi o mojego tatę.

- Tak? - Przyspieszyła. Widziałam, że kieruje się do wejścia do metra. Przeszył

mnie dreszcz. - Dobrze czy źle?

- I tak, i tak. Wiesz, jak to jest, kiedy coś ci się przypomni i nie możesz

odepchnąć tej myśli? - Jak nóż, który wchodzi w ciało i się przekręca? Właśnie tak.

- Jak złe rozstanie? - Ale spoważniała, zacisnęła usta. - Tak, wiem.
- Był dla mnie wszystkim. - Wbiłam wzrok w chodnik, ale co chwila

podnosiłam głowę, by rozejrzeć się czujnie. Nat prowadziła.

- Musiało ci być ciężko, bez mamy i w ogóle. Wzruszyłam ramionami.

- No. Ale wtedy o tym nie myślałam. Miałam babcię i łatę. Nie brakowało mi

mamy, w każdym razie nie tak jak tacie. Tęsknił za nią cały czas. A teraz...

- Do bani. - Czekała, czy powiem coś więcej, i już miałam wpaść w panikę, gdy

zmieniła temat. - Pomyślałam, że dzisiaj przyda ci się rozrywka. Chłopcy się zgo-
dzili.

- Shanks i reszta? - Rozchmurzyłam się odrobinę. Nie zniosłabym dalszej

rozmowy o sobie, dość jak na jeden dzień, a Nat świetnie to załatwiła. -
Pobiegamy?

- Tak jakby. Nie pytaj, to niespodzianka. Przewróciłam oczami i rozluźniłam
pięści zaciśnięte

w kieszeniach. Odetchnęłam głęboko.

- No dobra. Pod warunkiem że później coś zjemy. Umieram z głodu.
- Wreszcie. Nie myśl, że nie zauważyłam, że balansujesz na granicy anoreksji.

Kiepska sprawa, bo potrzebujesz energii, żeby rozkwitnąć, mała.

Fajnie byłoby w końcu rozkwitnąć, a nie wiecznie balansować na krawędzi.

Żachnęłam się.

- Ja i mój tłuszcz, co?

- Siadaj, chuda. Chciałabym mieć twoje problemy. Nieprawda, nie chciałabyś.
Ale wiedziałam, co miała

na myśli. Zresztą, dziewczyny tak robią, mówią przyjaciółce, że jej czegoś
zazdroszczą. Poprawiają jej humor. Chłopcy z kolei obrzucają się obelgami. Taki
specyficzny język przyjaźni.

- A ja chciałabym mieć twoje biodra. - To akurat powiedziałam szczerze. Była

zaokrąglona tam, gdzie trzeba, a te kocie oczy... zabójcze.

I to nie tylko w przenośni.
Uśmiechnęła się i przeczesała gładkie włosy palcami.

- Dobrze, więc dam ci biodra. I cycki.

- Transplantacja biustu? - Roześmiałyśmy się obie. Objęła mnie ramieniem. Gdy

schodziłyśmy do metra, czułam kaburę pod jej kurtką, solidną, kojącą. Przeszył

mnie dreszcz, ale zaraz zniknął. Nat przytknęła kartę miejską do bramki i

weszłyśmy na peron.

Północny skrawek Central Parku, blisko stawu, jest zielony i cienisty. Czekało na

nas mniej więcej dwunastu chłopców. Niektórzy wspinali się na co wyższe drzewa.

Wyglądali jak banda twardzieli. Jeden czy dwóch miało na sobie bluzy z kapturem,

ale większość była w zwykłych T-shirtach i dżinsach albo drelichowych spodniach,

w sportowych butach i kowbojkach. Zradzała ich jedynie kocia zręczność

wilkołaków. Poruszali się, jakby brnęli w wysokiej trawie, zupełnie inaczej niż

djamphiry. Słońce kładło się na ich jasnymi plamami. Zwykli ludzie przeoczyliby

najważniejszą różnicę.

Zwykli ludzie są wręcz genialni w przymykaniu oczu na to, czego nie chcą

zobaczyć. To cecha ludzi jako gatunku, podobnie jak tendencja do kłótni o zasady i

zamiłowanie do fast foodów.

Shanks wstał, gdy podeszłyśmy bliżej. Obok niego stał cichy, nieśmiały Dibs.

Przeczesał dłonią złote włosy. Alex i Gerry pomachali i błysnęli zębami w

uśmiechu. Pozostali tylko skinęli głowami albo mruknęli coś niezrozumiale.

Napięcie było wyczuwalne, przebiegało pod moją skórą jak impulsy elektryczne.

- Sporo wam to zajęło. - Shanks zarzucił głową, aż grzywka emo opadła mu na

ciemne oczy. Nie mam pojęcia, gdzie ten chłopak kupuje dżinsy. Ma

niewiarygodnie długie nogi. I dłonie, a jego stopy... o rany. Był jak szczeniak,

któremu rosną łapy. Wielki, złośliwy szczeniak.

- Możecie mnie za karę ukąsić - odcięła się Nat pogodnie. Zdjęła okulary

słoneczne. - Sama wskażę miejsce. Kto chętny?

Zmierzył ją wzrokiem z aprobatą.

- Pokaż gdzie, Skyrunner. Już sobie ostrzę kły.

- Chciałoby się. - Pogroziła mu palcem, aż rozbłysł jasnoniebieski lakier na jej

paznokciach. - Dibs, stary, gratuluję.

Dibs był czerwony jak burak. Wbił wzrok w swoje stopy i mruknął coś

niezrozumiale. Pozostali otoczyli nas. Znałam wielu z nich - to kumple i przyjaciele

Shanksa. Znajome twarze.

Większość z nich była u mojego boku wczoraj wieczorem, ale traktowali mnie

tak samo. Bobby uniósł kciuki i poruszył barkami w skórzanej kurtce. Obok nas stał

szczupły brunet, Pablo; transformacja czaiła się tuż pod jego skórą. Gerry

podskoczył raz, drugi, aż ciemne loki zatańczyły niesfornie. Wszyscy byli

podekscytowani.

- Dobrze. Zasady! - Shanks nie musiał podnosić głosu. Wszyscy ucichli i słuchali.

Jak na wilkołaka był bardzo dominujący. Typowy samiec alfa.

Super, mruknął Graves w mojej głowie. Odepchnęłam od siebie tę myśl. Nat

spojrzała na mnie.

Shanks zaczął mówić. Jego oczy rozbłysły pomarańczowo, skóra napięła się,

drgnęła, jakby pod nią przebiegła mysz.

- Zero taksówek i autobusów, zmierzamy prosto do celu. Meta gdzie zawsze,

baza jest tutaj, nie wolno przeskakiwać jeden przez drugiego. - Ostatnie słowa

skierował do Alexa, który tylko wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko. Jego

włosy sterczały masą nieokiełznanych loków. - Można skakać, można też ukryć się

w tłumie. Transformacja, tylko jeśli występuje zagrożenie. Jasne?

Co oznaczało, że nie czeka nas zwyczajna dzienna gonitwa, nie wolno zostawać

w parku ani w punkcie kontrolnym, ani straszyć Dibsa. I mamy unikać zwracania

na siebie uwagi, żeby nie wywołać zamieszania.

Serce zabiło mi szybciej, czułam, jak mój puls przyspiesza do galopu. Uśmiech

niedowierzania od ucha do ucha.

- Bawimy się w ściganie króliczka?
- Mówiłam, że to będzie niespodzianka. - Nat trąciła mnie biodrem.

Przynajmniej ona nie miała oporów przed dotykaniem mnie. Nie wiem, może

samice wilkołaków nie mają z tym kłopotów. A może mój zapach odpychał

chłopców. Teraz, gdy byłam, hm, na krawędzi. O krok od rozkwitnięcia.

Mało brakowało, a zaczęłabym podskakiwać jak Gerry. Słyszałam o zabawie w

gonienie króliczka - jeden wilkołak wyrusza przodem, a potem sfora rusza w

pościg. Łowcy uczą się tym sposobem współpracy i zasad tropienia, a króliczek

szkoli umiejętność gubienia prześladowców.

A do tego to świetna zabawa. Zaproszono mnie po raz pierwszy. Owszem,

chodziłam z wilkołakami pobiegać, ale gonienie króliczka oznacza, że uważają, że

dotrzymam im kroku.

I że jestem jedną z nich. Poczułam dumę, wbiłam wzrok w czubki butów. Nie

chciałam, żeby widzieli, jak promienieję.

- A nagroda? - zainteresował się Alex. - Ej, nie ma króliczka bez nagrody!
- Złapcie go, zanim dotrze do mety, a dostaniecie pizzę. - Shanks lekko

przechylił głowę. - Złapcie go przed Coney, a dostaniecie też piwo.

Nat i ja skrzywiłyśmy się, ale chłopcy radośnie kiwali głowami.

- Ile mam czasu? - Dibs był spokojny, choć słyszałam, jak krew pulsuje mu w

żyłach, i widziałam drżenie jego mięśni. Transformacja była tuż-tuż, co chwila

rozjaśniała jego oczy. To coś, ta bestia kryje się w każdym z nich; odwoływał się do

niej, do łowcy w każdym z nas.

Nie bałam się. W tych czasach czyhało na mnie tyle zagrożeń, że sfora

wilkołaków to małe piwo. Poza tym ufałam im. Ufałam im wszystkim.

Shanks delikatnie trącił Dibsa w ramię.

- Już zmarnowałeś połowę, Dibs. Ruszaj.

Dibs stał jeszcze przez chwilę, powoli jego twarz rozświetlił uśmiech.

Zamrugałam gwałtownie, w tej chwili nieśmiały, wiecznie zarumieniony Dibs

wydawał się... niemal przystojny.

A potem odwrócił się na pięcie i zniknął, podbiegł do skraju polany i rozpłynął

się wśród listowia. Jeszcze przez chwilę mignęła nam jasna plama jego włosów, ale

zaraz zakryły ją gałęzie.

Shanks zerknął na mnie. Pomarańczowy blask w jego oczach walczył o lepsze z

ciemnymi cieniami.

- Nie zwalniaj, Dru. Prychnęłam.

- Jeszcze nie odpadła, Robert. - Tak zwracał się do niego Christophe. A do Dibsa -

Samuel.

Tym razem prychnął Shanks. Kucnął, opuścił głowę tak, że grzywka zakryła mu

oczy. Wyczuwałam ich gotowość, byli spięci jak ryba na haczyku. Nat rozluźniła

ramiona i spojrzała na mnie. Ostatnio podczas biegów zawsze trzymała się u

mojego boku, a kiedyś złapała mnie za rękę, zanim wbiegłam na tory, tuż pod

pociąg towarowy.

Nie pytajcie dlaczego. Nieważne.

Shanks odrzucił głowę do tyłu i zawył. Dołączyli pozostali, park wypełnił

narastający śpiew, ich oczy lśniły, gardła się napinały. Choć nad nami świeciło

popołudniowe wiosenne słońce, ich wycie przywodziło na myśl blask

księżyca, przenikało do podświadomości, drażniło, prowokowało, budziło tę...

bestię. Tę prymitywną kudłatą istotę w każdym z nas, która pamięta rozkosz

nocnych łowów.

Uniosłam głowę, otworzyłam usta i w ich harmonijne wycie wdarł się inny

odgłos, charakterystyczny okrzyk swietoczy. Nieprzyjemnie przypominał szkliście

wysoki wrzask wampira, ale nie mogłam nad tym zapanować, a oni nigdy nic nie

mówili na ten temat.

Nat szarpnęła mnie za ramię i świat stanął na głowie. Uciekał mi spod nóg, tylko

chwilami muskałam ziemię podeszwami butów. Serce tłukło mi o żebra, jakby

chciało uciec z klatki piersiowej. Czułam na całym ciele miękki dotyk piór.

Rzuciłam się w środek wilczej sfory.

Otaczali mnie zawsze, nawet podczas zwykłych dziennych przechadzek.

Transformacja zawsze była tuż-tuż, obmywała ich jak woda. Staliśmy na brzegu

stawu, ogromny trawnik Central Parku rozpościerał się przed nami jak bieżnia. Jak

zawsze panowała dziwna cisza, słyszałam tylko świst wiatru w uszach, czułam pęd

powietrza w załzawionych oczach, gdy wszyscy nagle staliśmy się jedną istotą,

jednym organizmem, który biegnie dla samej rozkoszy biegania. Widzieliście

kiedyś geparda w pełnym pędzie? To wiecie, o czym mówię.

Wstrzymałam oddech, odbiłam się, ledwie musnęłam stopą wielki granitowy

głaz - na mchu nie pozostał żaden ślad - skuliłam się i skoczyłam, wyrzucona jak z

procy. Pozostali przeskakiwali kamień, a Evan złapał się gałęzi, rozhuśtał i

wylądował po drugiej stronie głazu. Przez chwilę biegł krok w krok z Shanksem, ale

zaraz odpadł, został z tyłu, gdy skręciliśmy i z zielonych przestrzeni Central Parku

wkroczyliśmy w betonową dżunglę.

Biegliśmy przez ulice rozpalone słońcem i spowite cieniem, przez chmury

spalin, i przez chwilę wyobrażałam sobie, że biegnie z nami ktoś jeszcze. Chłopak

w długim czarnym płaszczu, z blaskiem w zielonych oczach. Transformacja

zawsze była u niego o krok, ale nigdy do niej nie dochodziło, bo loup-garou

posługuje się bestią, by dominować psychicznie, nie dochodzi u nich do fizycznej

transformacji.

Biegliśmy, a razem z nami biegł duch Gravesa. Jeśli miałam łzy w oczach,

mogłam udawać, że to od wiatru. Dotarliśmy do tunelu brooklyńskiego, gnaliśmy,

radośnie łamiąc niezliczone prawa, licząc bezczelnie, że ludzie jak zwykle odwrócą

wzrok, gdy pędziliśmy gęsiego wąskim chodnikiem wzdłuż sznura samochodów.

Nat była za mną, dotrzymywała mi kroku, co jakiś czas wydawała własny okrzyk,

wysoki jak sopran, który sprawia, że kryształ pęka. Samochody jechały powoli,

beztroska zniknęła, gdy niektórzy chłopcy wybiegli na jezdnię i ścigali się z samo-

chodami, których kierowcy dostrzegali jedynie błysk oczu i falę włosów. Hamulce

piszczały ze wszystkich stron, ale już zostawiliśmy tunel za sobą, wypadliśmy na

światło dzienne, i w mojej głowie eksplodował dotyk.

Przy wejściu skręciliśmy na południe. Stuvy migało mi przed oczami serią

urwanych obrazów: tu pralnia, tam klub nocny z wystawą zabitą deskami,

kamienice. Medalion matki podskakiwał mi na piersi, ciepły, kojący dotyk. Pieśń

wiatru w uszach, tempo, z jakim gnałam przez świat, zagłuszały wszelkie złe myśli,

cały ból, poza kłuciem w boku i cudownym napięciu w sercu bijącym tak szybko,

że lada chwila może pęknąć z rozkosznego wysiłku.

Mało brakowało, a Dibs dotarłby do Coney Island. Jeszcze mniej, a złapałabym

go, ale skręcił w prawo, gdy dzieliło nas od niego zaledwie pół przecznicy, gnał co

sił, nie wiedząc, że jest otoczony. Shanks mnie wyprzedził, odbił się od stojaka na

rowery, wylądował, zaraz znowu skoczył. Oddychałam ciężko, czułam wszystkie

mięśnie w ciele, sowa babci pohukiwała miękko.

Otulali mnie jak ciepły płaszcz. Shanks dopadł Dibsa w parku Calvert Vaud, z

radosnym ni to ludzkim okrzykiem, ni to wilczym skowytem. Upadli na ziemię na

zakurzonej trawie, na skraju boiska do bejsbolu, otoczeni złotym obłokiem.

Wszyscy wyhamowaliśmy gwałtownie.

A zatem piwo dla wszystkich. Dyszałam ciężko. Połowa z nas zgięła się wpół,

usiłując odzyskać oddech. I kiedy rozglądałam się po ich twarzach, podekscytowa-

nych, spoconych, zmęczonych, nieskazitelnych, zdziwiło mnie, że nigdzie nie

widzę zielonego wzroku Gravesa. Nat objęła mnie, Alex oparł się o mnie i na krótką

chwilę zapomniałam, że nie lubią dotykania, gdy wszyscy razem padliśmy na

ziemię.

Ale nie jestem wilczycą. Nadal byłam sama.

Ano cóż, przez pół godziny o nim nie myślałam. To chyba musi mi wystarczyć.

Pizzeria wyglądała znajomo, choć mogłabym przysiąc, że nigdy wcześniej tu nie

byłam. Znajdowała się niedaleko starego mieszkania Augusta. Była to spelunka, w

której tłusty łysy właściciel bez słowa protestu sprzedał chłopcom piwo. Nat i ja

wolałyśmy wodę - Nat nie lubiła napojów gazowanych, a ja piwa.

Od piwa, jak mawiała Nat, głowa się kiwa. Obie śmiałyśmy się z tego do łez.
Pochyliłam się nad piłkarzykami. Miałam brudne ręce, tłuste po trzech

kawałkach pizzy z pepperoni. Odrzuciłam piłkę Nat. Aspekt opływał mnie

oleiście, ciepło, aż czułam łaskotanie pod zębami, a głód krwi drażnił gardło,

choćbym wypiła nie wiem ile wody. Nat miała obsesję na punkcie piłkarzyków i

miała też szybkość i refleks wilczycy. A ponieważ na aspekcie nadal nie mogłam

polegać, musiałam się bardzo starać, żeby jej dorównać, a i tak rozkładała mnie na

łopatki sześć razy na dziesięć.

Ale pozostałe cztery dałam jej w kość. A teraz miałam dobrą passę.

Odbiła piłeczkę, odsłoniła białe zęby, pochyliła się, aż zakołysały się niebieskie

wiszące kolczyki. Byłam gotowa, dotyk płonął mi w głowie, obroniłam się,

zaatakowałam i piłeczka minęła bramkarza i wpadła prosto do jej bramki.

Nat warknęła. W odpowiedzi uśmiechnęłam się szeroko. To naturalny odruch.
- Ty suko! - Jej oczy błyszczały. Kątem oka dostrzegłam, że Shanks obserwuje nas

od stolika. Evan go szturchnął, odpowiedział tym samym, ale nadal nie odrywał
wzroku od Nat.

Czy raczej od miejsca, gdzie kończą się plecy.

- Patrzysz w dół - mruknęła. - Ktoś się na mnie gapi? Powiedziałabym raczej, że

rozbiera cię wzrokiem, ale

może tylko mi się tak wydaje.

- Owszem, czy raczej gapi się na jedną część twojego ciała.

Piłeczka przecięła boisko. Nat pochyliła się odrobinę niżej, niż potrzeba. Była bez

kurtki, granatowa koszulka odsłaniała umięśniona ramiona. Kabura wyglądała jak
ozdoba. Obserwowałam grę jej mięśni.

- Świetnie. Gapi się, ale nic nie mówi.

- Wszyscy wasi chłopcy są tacy? - Odbiłam z taką siłą, że poczułam to w całym

barku. Zareagowała, obroniła się. Piłkarzyk uderzył w piłeczkę głośno jak piłeczka
bejsbolowa w kij.

Za takie przewracanie oczami powinna dostać Oscara.

Swietocza, nasi czy nie, chłopcy są głupi z zasady. Zawsze byli i zawsze będą,

do końca świata, amen.

- Więc co zrobisz, żeby go ośmielić? Zachęcić? -Zapytałam lekko, od niechcenia,

jakbym nie czekała na odpowiedź. Serce mocniej zabiło mi w piersi, ale ode-

pchnęłam to uczucie i przez kolejne pół minuty całkowicie koncentrowałyśmy się

na grze. W końcu udało jej się wbić mi bramkę. Jęknęłam, a ona wyprostowała się z

szerokim uśmiechem.

- To proste. Albo zrobi pierwszy krok, albo nic z tego i nie będzie. -

Wzruszyła ramionami. - Która godzina?

Zerknęłam za siebie, na zegar nad kontuarem.

- Mamy mnóstwo... - Ale na szyi medalion matki nagle stał się

lodowaty. Przechyliłam głowę. Chłód mnie przenikał, nie sprawiał

bólu, ale drażnił. A jednak... -O cholera. Będzie problem.

Odskoczyła od planszy, podniosła kurtkę.

- Tylne drzwi. Tutaj.

Shanks poderwał się z miejsca. Pozostali odskoczyli.

Miałam nadzieję, że

zapłacili za piwo. Nat i ja błyskawicznie przebiegłyśmy przez kuchnię pełną pary

i zapachu drożdży, pomidorów i oregano, i znalazłyśmy się w wąskim zaułku,

wybiegłyśmy przez drzwi, uchylone dzięki puszce po piwie pełnej niedopałków i

kociego żwirku. Nat ; dopadła schodów przeciwpożarowych, podała mi rękę.

Podskoczyłam, złapałam się jej dłoni, podciągnęła mnie w górę i wspięłyśmy się

na dach w odpowiedniej chwili, by zobaczyć, jak chłopak w czarnym swetrze i

dżinsach wchodzi do pizzerii.

Christophe. W jego włosach złociły się jasne pasma. Skoro go widziałyśmy,

zapewne sam tego chciał. Dawał nam do zrozumienia, że wie, że cały czas ma

na mnie oko.

Nat odetchnęła cicho.

Serce podeszło mi do gardła i starało się mnie udławić.

Nat złożyła kurtkę i pociągnęła mnie za rękę. Poszłam za nią bez słowa. Słonce

chyliło się za horyzontem, zdążymy wrócić do Scholi, zanim na dobre zniknie.

Choć lubiłam wychodzić na zewnątrz, nie mogłam się zarazem doczekać

powrotu do jedynego znanego mi bezpiecznego miejsca.

Dziwne, co?

Rozdział 7

Schola budzi się do życia tuż po zachodzie słońca, zwłaszcza teraz, gdy dni są coraz

dłuższe. Wtedy ciszę przerywa dźwięk, którego nie wychwycisz uszami. To odgłos

gotowości, uwagi - i możliwej przemocy.

Ale tym się nie przejmowałam, nie bardzo. W tej chwili cieszyłam się, że zjadłam

pizzę, i zależało mi, żeby cały czas być o krok przed Christophe'em. Kij w kształcie

miecza małaika przeciął powietrze, niemal dotknął mojej bluzy. Skoczyłam jak kot,

gdy wąż chce go ukąsić w łapę. Nie trafiłam, ale siła ataku zmusiła Christophe'a do

zrobienia kroku w tył. Cofnęłam się, przekoziołkowałam i poderwałam z ziemi kij,

który przed chwilą wytrącił mi z ręki. Obracałam nim szybko, przecinałam

powietrze, bo Christophe się usunął. I dobrze, miałam dość przestrzeni, by

oddychać, mogłam się wycofać ostrożnie. Ilekroć przenosiłam ciężar ciała, miałam

pewność, że stąpam bezpiecznie.

Arcus byłby ze mnie dumny. Nie trać równowagi, dziewczyno! - krzyczał

zawsze nauczyciel wilkołak. Zanim Christophe powrócił, właśnie on uczył mnie

podstaw obrony, choćby marnej, przed przedstawicielami Prawdziwego Świata.

Nie widziałam go od wielu tygodni. Dokładnie mówiąc, od procesu

Christophe'a. Czasami zastanawiałam się, co teraz robi. Kolejne pytanie, którego

nie zadałam.

Sala gimnastyczna była pusta, trybuny stały pod ścianą, całą podłogę

pokrywały maty treningowe. Przez okna, zabezpieczone drucianą siatką, wpadały

plamy światła, w których tańczyły drobinki kurzu. Dobrze, że miałam na sobie

dżinsy, gdyby nie to, starłabym sobie skórę, gdy wykonywałam tę sztuczkę ze

ślizgiem na kolanie, uciekając przed jego ciosem.

Nie wspominał nic o tym, że wychodziłam poza teren Scholi w ciągu dnia, tylko

zarządził powtórzenie dwóch pierwszych układów walki z małaika, a teraz

porządnie dawał mi w kość. Czułam, że to wszystko się ze sobą łączy.

Christophe warknął i przyjął pierwszą pozycję, trzymał kije stanowczo, ale

niezbyt mocno. Uniósł górną wargę. Jego twarz przecinała cienka strużka krwi,

pamiątka po moim ciosie w twarz, spływała z jego arystokratycznego nosa. Może to

ślepy traf, ale ostatnio coraz częściej uśmiechało się do mnie szczęście. Opuchlizna i

siniak mogą przechylić szalę zwycięstwa na moją stronę, jeśli wystarczająco długo

zdołam unikać jego ciosów.

No i skopać mu tyłek, zanim się uleczy. To jasne.

Nie warknęłam, ale wyszczerzyłam zęby jak zwierzę, bez cienia rozbawienia.

Medalion matki, ciepły, bezpiecznie spoczywał pod koszulką. Głód krwi drażnił tył

gardła, ale nie sięgał dalej, nie ogarniał mnie całkowicie. Nie miałam teraz do tego

głowy. Jeśli będę dość szybka, zdołam zapanować nad wściekłością.

- Boli?
- Za mało! - warknął. - Więcej! - Zaatakował z nieludzką szybkością. Kije się

zderzyły. Przypominało to odgłos pękających ziaren kukurydzy, gdy szykuje się

popcorn, ale głośniejszy, bardziej intensywny. - Prawdziwe miecze małaika są

ostre, te, nie. Podczas treningu nie tniemy, tylko uderzamy, ale dzięki temu

będziesz mogła bronić się za pomocą byle łomu czy kija, czegokolwiek, zresztą

wiele ruchów jest podobnych, rozwijają mięśnie i instynkt, niezbędny przy

posługiwaniu się małaika.

Masz myśleć koliście, powtarzał zawsze. Te koła, te kręgi to twoja obrona. Ten

krąg zataczasz stopami, poruszasz się po nim. Dzięki temu możesz zawsze

odskoczyć w dowolną stronę.

Odparowałam kolejny atak, Christophe cofał się, mijał kolejne maty i po raz

pierwszy poczułam, że już się nie kontroluje, nie zachowuje ostrożności. Poczułam

na skórze oleiste ciepło, łaskotanie zębów i po chwili czubki kłów dotknęły mojej

dolnej wargi.

Swietoczom nie rosną wielkie kły, o nie. Nasze są malutkie i śliczne. Pozornie do

niczego, są bardzo ostre. Ale trzeba podejść naprawdę blisko, żeby je w coś wbić.

Czasami się nad tym zastanawiałam. Ale nie w tej chwili. Świat zwalniał,

powróciła plastikowa pokrywa, a ja leciałam. To inne uczucie niż podczas biegu z

wilkołakami - z tym nic się nie może równać - ale dzięki temu nie myślałam.

Walcząc z Christophe'em, nie musiałam myśleć. Musiałam się tylko ruszać i

robić, co w mojej mocy. Wiedział, że daję z siebie wszystko, i nigdy nie zarzucał mi,

że się oszczędzam.

Nawet gdy, że tak się wyrażę, dawał upust swojemu niezadowoleniu.
Trzask. Jeden z jego kijów przeciął powietrze; odgadłam, co zamierza, po tym

jak przesunął ciężar ciała. Rzuciłam się w przód; obronił się, zmusił mnie do

defensywy. Jeśli uda mi się go powstrzymać od przełożenia kija z lewej dłoni,

miałam, być może, całkiem niezłe szanse.

Warkot przeszedł w uśmiech. Otarł krew wierzchem dłoni, skrajem czarnego

rękawa. Czułam jej zapach, miedź i cynamon. Drażniła to tajemne miejsce w tyle

gardła, kryjówkę głodu krwi. Wypełniał mnie, rozdzierał szklanymi pazurami, aż

przeszył mnie promień furii i moje kije zawirowały w nieludzkim tempie. Biegłam

po matach. Christophe cofał się, jego oczy rozbłysły, gdy opływał go aspekt.

Wysunął kły, jego włosy przylgnęły gładko do czaszki, zataczał ósemki jedynym

kijem, który mu pozostał, i czekał na mój atak.

Ławki były coraz bliżej, nie miał już dokąd uciekać, chyba że zrobi coś

zaskakującego, a jeśli tak, będę musiała zareagować w ułamku sekundy.

Napierałam, nie zatrzymywałam się, cały świat zamknął się w jednej chwili kon-

centracji. To już nie był sparring. Nie, było jak zawsze -teraz naprawdę chciałam

zrobić mu krzywdę. Powrócił gniew, wrzał mi w żyłach, A zapach miedzi tylko go

rozpalał.

Zgodnie z przewidywaniami głód krwi przywołał aspekt. I przerażenie. W

takich chwilach naprawdę mogłam zrobić komuś krzywdę. W tamtej starej Scholi

mało brakowało, a zabiłabym Shanksa. Straciłam wtedy zupełnie panowanie nad

sobą.

Ale pod wpływem aspektu Christophe wydawał się skupiony.

I zadowolony.

- Uderz mnie! - zawołał. - Uderz mnie, Dru!

Starałam się, a jakże. Byliśmy przy ławkach; zatrzeszczały, gdy na nie wskoczył,

odbił się od drewnianego siedziska, poszybował w górę, przeskoczył nade mną, ale

nie spuszczałam go z oka. Wiedziałam, gdzie wyląduje; odwróciłam się i

zaatakowałam.

Trafiłam go dwukrotnie, zanim upadł. Skręcił się w powietrzu, żeby uniknąć

ciosów. Porządnych, silnych ciosów, tak silnych, że mogły połamać żebra.

Opadł na ziemię, odwrócił się, wyrzucił stopę. Z całej siły zdzieliłam go kijem w

lewej dłoni, prawy trafił go w udo. Mogłam celować w jądra, ale wtedy nie

miałabym drogi ucieczki. Nie wiadomo, czy na pewno skończyłoby się tak, że

Christophe zwijałby się na ziemi z bólu, a przecież zawsze powtarzał, że mam mieć

otwartą inną drogę.

Tata zgodziłby się z tym, ale byłam zbyt zajęta, by przejmować się tym, jak serce

mi się ścisnęło na tę myśl. To kolejny powód, dla którego nie zrezygnowałam ze

spar-ringu z Christophe'em, choć przecież miałam już za sobą gonitwę przez pół

miasta - po południu, kiedy powinnam spać.

Bo kiedy walczyłam tak szybko, kiedy starałam się zadać mu ból, zapominałam -

choćby na kilka minut -o wszystkim, co złe i bolesne.

Aspekt tym razem okrywał mnie kłującą peleryną, a nie oleistym ciepłem,

czułam ból we wrażliwych zębach. Christophe odwrócił się w powietrzu. Ludzie

tego nie po- ', trafią, ale to przecież djamphir. Prawa fizyki i grawitacji nie

obowiązują ich w tym samym stopniu, co...

Nie zauważyłam, kiedy mnie uderzył. W jednej chwili lałam go na kwaśne

jabłko, gdy lądował, a w następnej -w mojej głowie eksplodowała bomba.

Odzyskałam przytomność. Dzwoniło mi w uszach. Christophe klęczał na macie,

obejmował mnie.

- Jesteś coraz lepsza. Nie, nie wstawaj. - Odgarnął mi włosy z twarzy. - Poleż

spokojnie.

Nie pojmuję, czemu to powiedział; nigdzie się nie wybierałam.

Zamrugałam i świat ponownie przyspieszył. Poczułam smak gorącej miedzi.

Chyba nie krwawię?

No ale to chyba nie była moja noc. Coś ciepłego spływało mi z nosa. Christophe

przełknął głośno, aż poruszyła mu się grdyka, a aspekt przeczesał jego włosy jak

mroczne palce.

Wpatrywałam się w niego, czując bicie mojego serca. Szybkie, słabe uderzenia

jak bicie skrzydełek kolibra. Jego rozpalone palce muskały moją górną wargę,

ścierały krew. Moją krew. Pełną substancji, które doprowadzają djamphiry do

szaleństwa. Członki odmawiały mi posłuszeństwa. Byliśmy tu sami i jeśli zaraz mu

odbije, nie miałam żadnych szans, żeby...

Niepotrzebnie się martwiłam.

Uniósł palce do ust. Zamknął oczy, oblizał opuszki palców. Chciałam się

położyć. Zacisnął drugą dłoń - obejmował mnie ramieniem - i jego palce wbiły się

we mnie jak cienkie metalowe obręcze.

Powinnam się przerazić, ale poczułam tylko lekki niepokój, jakby to był sen, i to

niezbyt ważny.

Pochylił się. Miał ciągle zamknięte oczy. Dotknął ustami mojego policzka.

Muskał skórę, bardzo delikatnie, ale poczułam też koniuszki kłów.

I wtedy mnie pocałował.

Ilekroć to robił, działo się to samo. Przeszywała mnie błyskawica. Zapomniałam

o całym świecie. Myślałam tylko o nim, o jego ramionach wokół mnie, o tym, że

smakował jak noc na pustyni, korzennie, piaskowo, gorąco. Głód krwi wybuchł z

pełną siłą. Wplotłam mu palce we włosy, szarpnęłam. Czułam, jak napinają mi się

mięśnie ramion i przez chwilę wydawało się, że zacznę działać - odciągnę jego

głowę do tyłu, przesunę usta na jego szyję i wbiję malutkie kły w jego gardło.

Skuliłam się, powróciła siła, i walczyłam z tą cząstką mnie, która chciała rozerwać

jego ciało i pić.

Oderwał ode mnie usta. Z żalem. Odsunął się, chociaż starałam się zatrzymać go

przy sobie. Zdałam sobie sprawę, że wydaję cichy dźwięk, jakby pisk.

- Już dobrze - szepnął. - Cichutko, wszystko jest w porządku. To tylko głód. To

nie ty. Ty nad sobą panujesz, kochana.

To miłe z jego strony. Bo szczerze mówiąc, wcale nie byłam tego taka pewna.
Usta mnie paliły, zęby łaskotały, drżałam jak z zimna, ale przynajmniej nie

miałam już ochoty rzucić się mu do gardła.

Chciałam tego, ale moja wola była silniejsza niż pragnienie. Minimalnie, ale to

zawsze coś.

Zgięłam palce. Oboje krwawiliśmy, ten zapach drażnił ten szorstki punkt w

tylnej części gardła, tuż obok miejsca, które ostrzegało mnie przed

niebezpieczeństwem. Przełknęłam ślinę, ale tym tylko pogorszyłam sytuację. Nie

śliny pragnął głód, tylko tego, co płynęło w żyłach Christophe'a. Co gorsza,

wiedziałam już, jak pyszna jest jego krew. Wiedziałam, co to za uczucie pić ją, czuć

w sobie korzenność pustyni i wiatr w otwartym oknie samochodu, grzmot burzy i

gaz do dechy.

Smakował wolnością.

Głaskał mnie po głowie, nie przejmował się, że ciągnę go za włosy. Chciałam je

puścić, ale palce nie słuchały poleceń. Chyba nie było mu wygodnie, ale wydawał

się dziwnie spokojny. Rozluźnił się. Nadal miał zamknięte oczy.

- Wszystko w porządku - powtórzył cicho. - Spokojnie, skowroneczko moja, moja

księżniczko, moja ptaszyno. Wszystko będzie dobrze. Spokojnie.

Wróciłam do rzeczywistości z głuchym odgłosem, całkowicie zdławiłam głód

krwi. W oknach pod sufitem gasło światło zmierzchu; czułam, jak słońce niknie za

horyzontem, gaśnie jak szum.

Oddychałam urywanie, ociekałam potem. Koszulka pod bluzą była poskręcana

na wszystkie strony; nie miałam pojęcia, jak do tego doszło. Łańcuszek medalionu

też był poskręcany, wpijał mi się w skórę.

- Świetnie. - Wydawał się zadowolony. Cały czas gładził mnie po włosach. -

Bardzo dobrze. Panujesz nad tym coraz lepiej. A teraz powiedz, w jaki sposób cię

pokonałem?

Otworzyłam usta, ale wydobył się z nich tylko suchy kaszel. Odchrząknęłam

ponownie, chcąc pozbyć się niesmaku. Nic z tego. Tylko czas i wyciszenie pomogą.

Czekał, gdy kaszlałam uparcie. Rozluźniłam palce. Zmusiłam się, by wyjąć je z

jego włosów, zwłaszcza że nadal chciałam zacisnąć dłonie i przyciągnąć go do

kłów.

Bieganie z wilkołakami to jedno, posiadanie kłów to co innego.

Walczyłam ze sobą. Spokojnie, Dru. Spokojnie.
- Miałam cię - wystękałam. - Oszukiwałeś. Ledwie wypowiedziałam te słowa,
poczułam się jak

ostatnia gapa. W walce oszustwo to podstawa, jasne? Nie walczy się fair, walczy
się, żeby zwyciężyć.

Niemożliwe, żeby rozpromienił się jeszcze bardziej, a jednak.

- Musiałem. Nie zostawiłaś mi innego wyjścia. W jego ustach to wielki
komplement.

- Super. - Nie chciało mi się świętować, miałam wrażenie, że rozerwano mnie na

części i złożono ponownie, nie do końca poprawnie. Byłam ledwo żywa. Jezu, niech

już wreszcie rozkwitnę, jeśli dzięki temu skończy się ta huśtawka. Ale paplałam
radośnie dalej, niezależnie od procesów myślowych. - Zawsze będziesz tak robił,
gdy ogarnie mnie głód?

Szkoda, że nie ugryzłam się w język. Zabrzmiało to jak tandetny podryw.
-A chcesz tego? - i znowu ten szczęśliwy uśmiech. W końcu otworzył oczy. Ich

błękit zaskoczył mnie jak zawsze. Zabrałam dłoń z jego włosów. Pewnie oboje wy-
glądaliśmy koszmarnie, ale u niego aspekt już łagodził siniaki, tamował
krwawienie. Mnie także krew przestała ciec z nosa, na szczęście. Ale i tak będę
musiała chwilkę poleżeć w wannie, żeby choć trochę dojść do siebie.

O tak, nie mogłam się doczekać, kiedy rozkwitnę.

- Nie, nie ma potrzeby. - Uznałam, że już mogę się poruszyć. Bolały mnie

wszystkie mięśnie. Christophe musiał mnie podtrzymać. - Au. Potrzebuję aspiryny.

Skinął głową.

- I czegoś do jedzenia. Dosyć długo trzymał cię aspekt. Niełatwo było za tobą

nadążyć. Swietocze zazwyczaj są bardzo szybkie.

Na tyle szybkie, że biorą udział w gonieniu króliczka. Mimo to po jego pochwale

mało brakowało, a zarumieniłabym się.

- Ile ich szkoliłeś? - Starałam się, by nie było w tym pytaniu zbyt wiele

zainteresowania. Christophe także nie lubił opowiadać o swojej przeszłości.

Oczywiście, jest starszy. I to o wiele, wiele starszy.

Trochę to dziwne. Poprawka: bardzo to dziwne. Czasami, kiedy sobie

przypominałam, ile ma lat, odczuwałam niepokój. No bo litości, znał moją matkę. A

moje hormony szalały. A on jest taki... taki...

Sama nie wiedziałam jaki.

- Trzy, łącznie z tobą, moja droga. - Pomógł mi wstać i mnie puścił. Starałam się

stłumić w sobie żal. Przynajmniej w takich chwilach, gdy jest tak blisko, miałam

poczucie, że nic złego mi się nie stanie.
Takie coś mąci dziewczynom w głowie. Chyba.

- Moja mama. Ja. I... Anna? - Właściwie to wcale nie był strzał w ciemno. W

końcu spędzali przecież sporo czasu razem, prawda? I byli parą, nieważne, jak

dawno. Szkolenie niezbyt ją interesowało. Wzruszył ramionami ,nawet teraz, z

zaschniętą krwią i sińcami na całej twarzy wyglądał doskonale, jakby krew

stanowiła tylko ozdobę.

- Ale robiłem, co w mojej mocy. Wobec swietoczy Kouroi nie ma innego

wyboru.

- Co to ma znaczyć? - Zauważyłam moje kije, kilkanaście metrów do nas,

pośrodku sali. Z jednego zostały tylko drzazgi.

Jezu, znowu muszę mieć nowe. Dobrze, że nie ćwiczyliśmy z prawdziwymi

małaika.

- Na razie prawdziwe małaika posłużą nam tylko do doskonalenia postawy. Za

jakieś pół roku zaczniemy z nimi sparringi. - Oddalał się, szedł po swoją broń.

- Za pół roku? - Moje słowa niosły się echem, aż fluorescencyjne świetlówki

zamigotały niespokojnie. -Przecież minęło już kilka tygodni, a ja muszę... Znieru-

chomiałam, spojrzałam na świetlówki, odgarnęłam kilka kosmyków z twarzy.

Podczas walki z Christophe'em nawet warkocz zapleciony przez Nathalie się

rozplata.

Nawet się nie odwrócił.

- Aż będziesz gotowa? Tak. Może dłużej.

- Mówiłeś, że jestem coraz lepsza! I szybka! Wczoraj zabiłam...

- Jesteś szybka. A zanim pozwolę ci na sparring z ostrą bronią, musisz być

szybka i dokładna. I zawsze wiedzieć, gdzie masz miecz. Szczęśliwy traf w walce z

młodym wampirem, i użyciem małaika, które twój kudłaty przyjaciel ukradł, tak

swoją drogą, mi nie wystarczy. - Podniósł kij, odwrócił się na pięcie, poszedł po

drugi. - Anna nigdy nie szła, jeśli można ją było zanieść. Twoja matka wolała iść,
choć mogła latać, a ty chcesz biec, zanim nauczysz się chodzić. To... - kolejny szybki

ruch i podniósł drugi kij. -Czasami doprowadza do szaleństwa. Pierwsza pozycja,

Dru.

Myślałam, że już koniec. Ale podniosłam kije, wyprostowałam się, odwróciłam

na czas, by zablokować jego cios.

I znowu walka nie fair. Atakował, jakby chciał zadać mi ból. Odpowiedziałam

tym samym. Może musiał się zemścić za to, że mnie pocałował, czy co tam.

To właśnie jest problem z Christophe'em. Nigdy nie wiedziałam, z jakim jego

obliczem przyjdzie mi się zmierzyć w sali treningowej.

Udało mi się odparowywać jego ciosy przez całe dwie minuty, zanim znowu

wylądowałam na macie. Czułam pod brodą jego kij. Gdyby miał w dłoni miecz,

przeciąłby mi skórę.

- Pół roku - powtórzył miękko. - Co najmniej. Dłużej, jeśli nadal będziesz

wymykać się ukradkiem za dnia; musisz odpoczywać, jeśli chcesz robić dalsze

postępy na treningach. - Odrobinę uniósł głos. - Dru, prawdziwe szkolenie trwa

wiele lat. Nie pozwolę ci iść na skróty, choć pozwalam ci na ograniczony udział w

bezpiecznych misjach, ze względu na urażoną dumę Lefevre. Nie dyskutuj, nie o

tym.

A więc wiedział. No oczywiście, że wiedział; przecież wszedł prosto do pizzerii.

Po prostu nie przyłapał nas na gorącym uczynku, ale właściwie nie musiał, zapach

wilkołaków - i mój - unosił się w całym budynku.

I do tego duma Lefevre. Nazwisko mamy. Jakby ojciec w ogóle nie istniał.

Oczywiście, był tylko zwykłym człowiekiem, prawda?

Jezu.
Czasami straszny z ciebie dupek, Christophe. Odepchnęłam kij, zerwałam się na

równe nogi. Nie ma sensu na niego krzyczeć; po prostu znowu mnie pokona.

Poszłam do drzwi i upuściłam oba kije z głuchym łoskotem.

Nie powiedział nic więcej. Nie musiał. Łaskotały mnie kły, paliły usta, oczy były

pełne łez, ale nie wypłynęła ani jedna, tylko zamazywały mi obraz.

I cały czas miałam na wargach smak jego ust.

Rozdział 8

Wanny, wpuszczone w ziemię, są pełne bulgoczącej białej mazi, która przywiera do

skóry i zastyga jak wosk, gdy styka się z powietrzem. Znacznie przyspiesza proces

gojenia, a kiedy spłukać ją pod prysznicem, spływa jak galareta, zabierając ze sobą

znaczną część bólu i stanów zapalnych. Pomaga nawet na piasek pod powiekami,

gdy biega się z wilkołakami kosztem snu, a potem zalicza kolejne lanie z rąk

wyniosłego djamphira.

Ale jeśli maź dostanie się do włosów, minie sporo czasu, zanim się ją wypłucze,

nawet pod prysznicem, gdzie ciśnienie wody jest tak silne, że niemal obdziera cię

ze skóry.

No dobra, przyznaję. Uwielbiam prysznice w Schola Prima. Myłam się w zbyt

wielu tandetnych motelach, gdzie z prysznica ciurka leniwie letnia rdzawa ciecz,

która może kiedyś była wodą. I jeszcze jedna zaleta: ciepła woda nigdy się tu nie

kończy. Stałam w kabinie tak długo, aż pomarszczyłam się jak suszona śliwka i

wypłukałam całą maź ze skręconych włosów. Gdy w końcu zakręciłam kran, echo

rozeszło się po całej łazience. W części przeznaczonej dla chłopców jest mnóstwo

wanien i kabin prysznicowych i po zajęciach panuje tam pewnie niezły hałas.

Co? Myślicie, że poszłam tam, żeby się o tym przekonać? O nie, wielkie dzięki.

W części dla dziewcząt są najwyżej trzy wanny i cztery kabiny prysznicowe.

Wszystko niemal lśni, starannie wypucowane i wyszorowane. W powietrzu kłębi

się para, unosi się znad powierzchni wanny, kłębi się w gęstych obłokach.

I jest tu pusto jak w opuszczonym mieście.

Sięgnęłam po czysty biały ręcznik, owinęłam mokre włosy, wytarłam się do

sucha drugim. Sińce były zielonkawożółte, a zadrapanie z poprzedniej nocy wy-

glądało, jakby do upadku doszło kilka tygodni temu. Dobrze, że nie poobijałam się

podczas przebieżki z wilkołakami.

Stałam tam, oglądałam zadrapanie na nodze, starałam się ocenić, o ile się

zmniejszyło, i wtedy usłyszałam cichy odgłos.

Dostałam gęsiej skórki. Owinęłam się szczelnie drugim ręcznikiem i spojrzałam

na wanny.

Nikogo tu nie było. Tylko trzy wanny, bulgocące cicho, jakby się śmiały. Głowica

prysznica i kapiące krople. Wszystkie lustra zasnuwała para, nie widziałam nawet

ściany, w której były drzwi. W holu czuwa Benjamin, nikt nie zdoła tu wejść bez

jego wiedzy. Christophe zjawi się lada chwila, czysty i niewzruszony, i zaprowadzi

mnie na zajęcia z panowania nad aspektem.

Ze wszystkich zajęć tych nie lubiłam najbardziej. Wolę sparringi, a to o czymś

świadczy.

Wzdrygnęłam się. Mój oddech unosił się białą chmurką, czułam pod skórą

nerwowe napięcie, przenikało mnie od kości.

Znam to uczucie jak dobrego kumpla. Takie zimno pojawia się, zanim zdarzy się

coś naprawdę dziwnego.

Ni to para, ni to mgła barwiła się na różowo na skraju. Medalion matki, jak

zawsze na mojej piersi, stał się lodowato zimny. Czy reagował tak samo, gdy nosił

go tata?
Nie było go tu, nie mogłam zapytać. Zresztą, do cholery, to nieodpowiednia myśl.

Bo jeśli zacznę o tym myśleć, przypomni mi się stukanie martwych palców

zombi w zimną szybę, a wtedy chciałam tylko się skulić w kłębek i ukryć gdzieś, w

ciemnym, bezpiecznym miejscu.

Albo przynajmniej ciemnym. Zaczynało do mnie docierać, że nigdzie nie będę

całkowicie bezpieczna.

Różowy skraj mgły nie wyglądał zbyt przyjaźnie, przywodził na myśl surowe

mięso. Poczułam słaby posmak zgniłych pomarańczy, tak mdły, że przemknęło mi

przez myśl, że wszystko sobie tylko wyobrażam.

Ale wiedziałam, jak jest. Nieważne, czy coś dzieje się naprawdę, czy ponosi cię

wyobraźnia. Najpierw działasz, dopiero potem martwisz się, czy wyjdziesz na

idiotkę.

Tata nigdy tego nie powiedział, ale wiem, że przyznałby mi rację.

Podeszłam do czystego ubrania. Czekało, schludnie złożone, na skraju najbliższej

umywalki. Stawiałam bose stopy na szorstkich kafelkach podłogi. Ręcznik zsunął

mi się z włosów, opadł na ziemię ze stłumionym mokrym odgłosem. Trzy kroki,

podczas których starałam się mieć oczy dokoła głowy. Sprężynowiec leżał na

czarnej koszulce, którą chciałam włożyć. Dobrze, bo posrebrzane ostrze to nie

najgorszy sprzymierzeniec w takiej sytuacji.

Co tu się dzieje, do cholery? Kolejne trzy kroki. We mgle pojawiło się więcej

różu. Rzuciłam się do ubrań, zacisnęłam na nich rękę i odskoczyłam, gdy mgła

stała się wściekle purpurowa i pomknęła w ich stronę, jakby ktoś ją pchnął.

Dotknęła lustra - z brzękiem rozpadło się na kawałki. Wrzasnęłam, poślizgnęłam

się, odskoczyłam z powrotem do kabiny prysznicowej. Przy okazji upuściłam

dżinsy i koszulkę, ale zdołałam otworzyć nóż, wpadając barkiem na ścianę kabiny.

Przy okazji spadł ze mnie drugi ręcznik. To coś, cokolwiek to było, było naprawdę

szybkie, i jeśli będę zawracała sobie głowę skromnością, może się to dla mnie źle

skończyć.

Świetnie. Uwięziona w kabinie, nagusieńka jak mnie Pan Bóg stworzył. A

najgorsze, że para unosząca się nad wannami barwiła się na czerwono jak atrament

rozlewający się w wodzie, tylko że zarazem stawała się coraz gęstsza, coraz

groźniejsza. Wanna najbliżej drzwi wypluwała czerwień, w dwóch sąsiednich

widziałam na razie jedynie róż. Ale to wystarczyło, bym dostała gęsiej skórki,

szorstkiej jak papier ścierny.

Przed chwilą w tym siedziałam! Żółć podchodziła mi do gardła, ale niewiele mi

z tego przyjdzie. Co to jest? Bezcielesne, jasne, przynajmniej w tej chwili, co

oznacza, że to zły duch albo zaklęcie. Ale jeśli przybierze stałą postać, może stać się

czymś innym. W myślach przypominałam sobie wszystkie znane mi dziwaczne

istoty - wszystko, co kiedykolwiek widzieliśmy z tatą, wszystko, o czym

opowiadała mi babcia, wszystko, o czym czytałam w wiekowych księgach

oprawionych w skórę, wszystko, o czym słyszałam podczas naszej podróży przez

szesnaście stanów w pogoni za dziwnym i nieznanym.

I nic nie przychodziło mi do głowy. Nic a nic.

Posmak zgniłych pomarańczy czaił się na języku. Dziwne. Zazwyczaj właśnie

aura ostrzegała mnie przed niebezpieczeństwem, ale teraz wcale nie przybierała na

sile. Zacisnęłam dłoń na rękojeści noża. Srebro rozbłysło, gdy zadałam pierwszy

cios.

Mgła cofnęła się i zgęstniała. Medalion matki był lodowaty, drgnął, gdy

odskoczyłam. Podniosłam rękę, rozkręciłam wodę - bieżąca woda stanowi barierę

ochronną przed mnóstwem istot. Nie zaszkodzi.

I wtedy poczułam ten zapach. Słony, gnijący odór wpełzał do gardła.

Zakrztusiłam się. Gorąca woda zalewała mi oczy. Pchnęłam na oślep, w mgłę, gdy

dostrzegłam jej mackę w kabinie. Nóż przeszył ją z błyskiem. Na podłogę

popłynęła strużka czerwieni, ale zaraz spłukała ją woda z prysznica. Cuchnęło,

jakby coś umierało w zapomnianym kącie. Znowu szarpnęły mną mdłości. Mój

oddech cały czas unosił się jak obłoczek, choć w kabinie panował upał, że już nie

wspomnę o strumieniu chłoszczącym moje biodra.

Widziałam już coś takiego w Prawdziwym Świecie. Są istoty, które czerpią z

otoczenia całą energię, żeby utrzymać się przy życiu, sprawiają, że temperatura

szaleje. Babcia radziła wtedy, żeby im przeszkadzać - umiejscowić to, co wysysa

całą energię, i przerwać więź łączącą ducha i materię. To trochę tak jak wsadzić rękę

do wanny pełnej wijących się larw i liczyć, że gdy wyjmiesz zatyczkę, larwy spłyną.

No dobra. Więc jestem tu, naga, i mam do dyspozycji medalion matki,

sprężynowiec, gorącą wodę i własny rozum, że nie wspomnę o dumie Lefevre, do

cholery. Dlaczego Benjamin nie wyważa drzwi? Nie słyszy, co się dzieje? Co on

sobie myśli, że tłuczenie lustra to jakiś rytuał czy co?

A może wcale mnie nie słyszy? To bardzo prawdopodobne. W każdym razie

byłam zdana na siebie.

Właściwie to nic nowego.

Mgła napierała. Była już tak gęsta, że w ogóle nie widziałam łazienki. Dźgnęłam

ponownie, ledwie wsunęła mackę do kabiny. Tym razem ostrze napotkało opór,

srebro rozbłysło jaśniej i macka z mlaskiem upadła na kafelki, zanim rozpuściła się

w wodzie.

Świetnie. Przełożyłam nóż do prawej dłoni; stanowił teraz przedłużenie

ramienia. Potrząsnęłam lewą, pomarszczoną dłonią. Wal tam, gdzie zaboli
najbardziej, powiedziałaby babcia. Zobaczysz, gdy nie będziesz patrzeć.

Nie wiem, czy mi uwierzycie, ale to wcale nie jest najdziwniejsza rzecz, jaką od

niej usłyszałam. A skądże.

Właściwie trochę trudno się skoncentrować, gdy ściana czerwonej mgły na ciebie

napiera, usiłuje dostać się do twojej kabiny prysznicowej. Skuliłam się, dysząc cięż-

ko - starałam się powstrzymać torsje i pilnować, by jak największa ilość wody

dzieliła mnie od tego czegoś. Mgła unosiła się teraz, usiłowała prześlizgnąć się pod

sufitem.

Pewnie po to, żeby dotrzeć do głowicy prysznica i coś z nią zrobić. Nie pytajcie,

skąd wiedziałam.

Starałam się oddychać spokojnie. Serce waliło mi jak oszalałe, miałam mroczki w

oczach. Patrz, Dru, patrz tam, gdzie nie powinnaś.

To takie dziwne patrzenie kątem oka, bez koncentrowania się na tym, czego

szukasz. Trzeba rozluźnić oczy i patrzeć, nie patrząc, nie licząc na nic. To strasznie

trudne. Ale dwie rzeczy przemawiały na moją korzyść. Babcia była bardzo surową

nauczycielką. A dzięki tacie przywykłam, że trzeba działać w trudnej sytuacji - to

znaczy, gdy istota z Prawdziwego Świata chce nas dorwać.

Poczułam łaskotanie w zębach. Poprzez szum bieżącej wody i dziwny drapiący

odgłos, jaki wydawał mgła, przebiło się ciche, beznamiętne pohukiwanie sowy.

Drobne pióra muskały moją mokrą skórę. Mój oddech zmieniał się w kryształy

lodu. Woda była coraz zimniejsza. To coś zabierało ciepło, a zatem rosło w siłę. I

przechodziło metamorfozę, zmieniało w wijącą się masę czuł-ków grubych na

palec. Niektóre miały groźne szpony na końcach.

Wyrzuciłam lewą rękę i zaklęcie pomknęło jak błękitna gwiazda, z nie do końca

widocznymi  skrami  na  wierzchołkach.  Cisnęłam  je  tak,  jakbym  rzucała  kartę  do
gry.  Nauczyłam  się  tego  od  pewnego  łowcy  w  Carmel,  który  dzień  w  dzień
surfował.  Tata  bardzo  go  polubił;  był  w  porządku.  Remy  Gagnon  znał  wiele
dziwacznych  sztuczek,  na  przykład  stojąc  w  drzwiach  wejściowych,  miotał  kartą

przez cały hol, aż uderzała o tylne drzwi z głośnym stuknięciem. Czasami
przeklinał przy tym w dialekcie Cajunów, zwłaszcza jeśli miał zły dzień.

Co to dla niego: zły dzień? Gniazda wampirów, miotaczy ognia, brak amunicji w

postaci ciężkiej artylerii i sporo wrzasku. Albo, no wiecie, niedziele w sklepie ze

zdrową żywnością, gdy wierni wychodzą z kościoła, a Remy kupuje srebro.

Ja nie klęłam. Wrzeszczałam, gdy zaklęcie trafiło mgłę, czułam na sobie już nie

pióra, ale zadrapania szponów. Prysznic zakrztusił się wodą, która trysnęła na

wszystkie strony. Usłyszałam krzyki. Chłopięce głosy, dobiegające jakby z daleka.

A więc ktoś zauważył, że pożera mnie czerwona mgła z mackami. Dobrze. Tylko

że jestem naga.

Mgła zawirowała. Zaklęcie trafiło, urwało cząstkę, której nie widziałam.

Wyglądało to jak skrzep krwi wielkości pięści. Wirowała w powietrzu. Wróciła

ciepła woda, zmywała wszystko dokoła, mnie także. Pstryknęłam palcami,

ściągnęłam zaklęcie w ostatnie chwili, nieoczekiwanie, jakbym chciała kogoś dla

żartu sprać mokrym ręcznikiem. Skrzep poleciał w bok. Wrzeszczał, gdy go

wyrywałam, piszczał jak królik w szponach sokoła. Ten dźwięk wwiercał mi się w

mózg, aż myślałam, że popękają mi zęby.

Kolano obsunęło mi się na mokrych kafelkach. Woda miała już kilka

centymetrów głębokości, było jej coraz więcej. Kawałki mgły opadały na łazienkę z

obrzydliwym mlaskiem. Macki opadały, mgła krwawiła.

Brzmiało to tak, jakby rzucało się surowy hamburger na blachę, a cuchnęło jak

najobrzydliwszy śmietnik świata. Rozważałam, czy w końcu nie zwymiotować,
gdy tak kuliłam się w kącie. Głowica prysznica kaszlała, parskała, pokręcona,
wygięta, jakby potraktowano ją kwasem.

Strzępy mgły były o wiele bardziej namacalne, niż powinny. Zagrzechotały

żółtawe zęby, opadły macki, których nie widziałam. Trafiłam w odpowiednie
miejsce, dzięki Bogu.

Kuliłam się z nożem w garści, dygotałam na całym ciele i czekałam, co będzie

dalej.

Rozdział 9

Drbarnak - Głos Hiro niósł się echem wśród kafelków. -Larwa mogła tu przebywać

od wielu miesięcy, rosła, zbierała siły. Czyżby to pożegnalny prezent od Czerwonej

Królowej?

Czerwona Królowa. Czyli Anna. Ale to chyba nie w jej stylu.

- Może. - Christophe przestąpił z nogi na nogę. Widziałam jego buty, gdy oparł

się o ścianę przebieralni w łazience dziewcząt. Nad drzwiami podali mi suche

ubrania i zajęli się sprzątaniem całego bałaganu. Słyszałam szepty, ktoś ostro

wydawał polecenia.

Albo oportunista.

- Trudno powiedzieć.
Hiro miał najwyraźniej co najmniej tyle samo pytań, co ja.
- W jaki sposób to pokonała?

- Jeszcze nie wiem. - Wyczuwalne zniecierpliwienie. Wystarczająco dobrze

znałam Christophe'a, by to wyczuć, nie tyle w jego tonie, raczej w tym, jak wiercił

się przy drzwiach. - Jest... zdenerwowana.

Zdenerwowana? Byłam gotowa zadźgać każdego, kto się do mnie zbliży.

Christophe zmarnował dwa ręczniki, zanim wyszłam z kryjówki w kabinie

prysznicowej. I za nic nie chciałam rozstać się z nożem.

Miał taką minę, jakby rozumiał. Owinął mnie ręcznikiem, posłał kogoś po suche

ubrania i zaprowadził do przebieralni, żebym się wytarła i uspokoiła.

I to wszystko po tym, jak byłam dla niego okropna. Przez to chyba bardziej go

lubiłam. Co tylko komplikowało sytuację.

Hiro nie słyszał podtekstu.

- I dobrze. To już właściwie dziesiąty zamach na jej...

- Zamknij się. - Christophe oderwał się od drzwi, szedł na całych stopach, jakby

chciał kogoś uderzyć.

Wyciągnęłam mokre włosy zza koszulki. Niełatwo się ubrać, gdy ręce się trzęsą,

jakbym miała padaczkę jak stara pani Hadfiełd - sąsiadka babci z dawnych czasów.

- Słucham? - Słowa niosły się echem, głośniej niż chciałam. - Hiro? Dziesiąte co?

- Zamach na twoje życie, Milady. Poczynając od niefortunnego zajścia z...

Milady. - Jak to on, nasycił ostatnie słowo taką ilością sarkazmu, że nie było

wątpliwości, o kim mówił. Określał nas tym samym mianem, ale kiedy zwracał się

do mnie, z jego słów bił szacunek.

Nie pojmowałam, jak on to robił.

- Hiro. - Christophe i wyraźna przestroga w tym jednym słowie. - Nie ma

potrzeby...

O, nie.

- A ja uważam, że tak. - Co za ulga poczuć coś innego niż przerażenie. Dzięki

irytacji miałam wrażenie, że przynajmniej do pewnego stopnia kontroluję sytuację.

-Co za zamachy?

- Klasyka. Podstawowe sprawy, zważywszy, że chronimy swietoczę. Płatni

zabójcy, pułapki, żałosna próba przeprowadzona przez oddział ludzkich

najemników... - Coś zazgrzytało. Hiro urwał. Stopy Christophe'a nie poruszyły

się, ale wyobrażałam sobie, jak mierzy drugiego djamphira wzrokiem i zaciska

pięści.

Szybko zapięłam dżinsy i wyszłam z kabiny. Ręce już mi nie drżały, choć nadal

czułam się dziwnie. Dopiero po czwartym ręczniku uznałam, że jestem sucha,

przede wszystkim dlatego, że cały czas widziałam na sobie czerwone smugi i

tarłam, aż rozbolała mnie skóra.

- Chwileczkę... Chwileczkę. Jezu, Christophe, dlaczego mi nie powiedziałeś?
- Nie było potrzeby cię niepokoić. - Zmierzył mnie spojrzeniem niebieskich oczu,

pociemniałych, zadumanych. - Większość z nich to incydenty bez znaczenia. Jesteś

pod dobrą opieką.

No pewnie, skoro śledzisz mnie, kiedy biegam z wilkołakami. Chyba.

Wewnętrzny głos kazał mi się uspokoić. Nie był to głos taty, i chyba dobrze. Nie

zniosłabym tego, nawet w myślach.

Za jego plecami grupa starszych djamphirów zmywała podłogę w łazience.

Można by pomyśleć, że ktoś posłał tu serię z karabinu maszynowego M80 z

nabojami pełnymi czerwonej farby. Niektóre kafelki pokrywały nie tylko plamy,

ale także siateczki pęknięć, a jedna z wanien - ta najbliżej drzwi, z której nigdy nie

korzystałam - opróżniała się powoli. Wyglądało na to, że wyszło z niej coś

ogromnego, co pogruchotało kafelki i zalało wszystko czerwienią. Inna grupa

uczniów - wilkołaków tym razem - łopatami zgarniała czerwoną galaretę na taczki.

Na ich twarzach widniał ten charakterystyczny grymas, który zdradza, że otacza

ich paskudny smród. Nie dziwiłam im się. To coś cuchnęło starą miedzią i czymś

jeszcze; pamiętałam ten zapach z jednego czy dwóch miejsc nad Zatoką Mek-

sykańską - czułam go tam, gdzie morze zaczyna gnić na brzegu i zjawia się mgła.

Słony odór rozkładu, który wnika w ubranie i po kilku godzinach bardzo trudno

jest się go pozbyć nawet za pomocą gorącej wody i boraksu.

Odruchowo zatkałam nos. Christophe wydawał się rozbawiony, kącik jego ust

uniósł się w uśmiechu. Lepsze to niż drwiący uśmieszek, którym obdarzał

wszystkich pozostałych, choć niewiele. Takiej twarzy nie chciałabym narysować.

Od dawna nie miałam czasu na rysowanie. Brakowało mi tego. Czasami palce aż

mnie swędziały... ale bałam się tego, co mogłabym narysować, teraz, gdy dotyk tak

bardzo przybrał na sile.

Zastanawiałam się, czy nie rzucić w niego naręczem mokrych ręczników, ale

uznałam, że to byłoby dziecinne.

Benjamin stał przy drzwiach. Do bladego czoła przylegała grzywka emo -

najmodniejsza w tym roku fryzura. Wyglądał dobrze, ale emanował gniewem,

który rozchodził się barwnymi falami. Dostrzegłam na nim plamy czerwieni, na

dżinsach i koszulce. Aspekt otaczał go, mierzwił wilgotne włosy, obnażał kły, by

zaraz je schować. Lśniły. Gdy poczuł na sobie mój wzrok, wyprostował się

niespokojnie.

- Cóż, powinnam o tym wiedzieć. - Zwijałam ręczniki, po pierwsze, żeby nimi w

niego nie cisnąć, po drugie, żeby ukryć, że znowu drżę. - Więc to wszystko się

działo, a ja nie miałam pojęcia? I to wszystko... Te istoty... chciały mnie zabić? A ty

mi nie powiedziałeś?

Christophe puścił to mimo uszu, machnął ręką, jakbym zawracała mu głowę.

Zabłysł jego zegarek, cacko wyglądające jak rolex. To coś nowego - do tej pory nie

nosił niczego, co choć trochę przypominałoby biżuterię. Na pewno nie miał go

podczas sparringu.

- Masz na głowie inne sprawy. Zabójcy to moja działka. Taka jest tradycja.

Głosik w głowie kazał mi się uspokoić.

- A co jest moją? Żyć w niewiedzy, że ktoś lub coś 1 na mnie czyha? Dlaczego w

ogóle... - Nie musiałam kończyć. Wiedziałam.

Siergiej. Pragnął mojej śmierci. Christophe mówił, że się mnie obawia. To

śmieszne - król wampirów, czy raczej niemal król, bo już nie mieli monarchii,

obawia się mnie.

Czy raczej tego, kim jestem, czy raczej będę, gdy w końcu w pełni rozkwitnę.
Ostatnio o tym myślałam, i to sporo. Prawdziwy Świat był większy i

straszniejszy, niż podejrzewałam, i czasem przemykało mi przez myśl, że może nie

tylko wampiry pragną mojej śmierci. Zwłaszcza po tym, jak wraz z tatą

wyruszyłam w odyseję przez szesnaście stanów, podczas której załatwialiśmy

potwory. A zaczęliśmy tej nocy, gdy umarła babcia.

Tata na pewno miał wrogów poza królem wampirów, może nie? Czyli teraz to

moi przeciwnicy. A ja, jak ta ostatnia naiwna, o niczym nie wiem, choć

niebezpieczeństwo czai się za każdym rogiem. Gdybym wiedziała, byłabym

bardziej ostrożna, na miłość boską.

Na przykład kuliłabym się pod łóżkiem, taka ostrożna. W tej chwili nie była to

wcale odpychająca myśl.

- My nie tylko polujemy na wampiry. - Hiro, jak zwykle, mówił tak, że nie

czułam się idiotką. Wydawał się... ,

zamyślony. Miał poważną minę, niemal

widziałam, jak otacza go aspekt, tylko czeka na odpowiednią chwilę. -
Choć to właśnie one rozpuściły wieści o twoim istnieniu, a bieżące wydarzenia

tylko to potwierdzają. No, czyż nie wspaniale?

- Tata utrzymał mnie w tajemnicy przez szesnaście lat. - Nic z tego, teraz

już krzyczałam. Oskarżycielsko machałam palcem przed twarzą

Christophe'a. - I wtedy zjawiasz się ty i nagle wszyscy o mnie wiedzą. Super,

Chris. Wielkie dzięki. Świetna robota.

To było nie fair, bo wiedziałam, że nie miał absolutnie nic wspólnego ze śmiercią

taty czy tym, że Siergiej dowiedział się o moim istnieniu. Ale z jego strony też nie

było fair stłuc mnie na kwaśne jabłko i uśmiechać się z satysfakcją. Nic z tego nie

jest fair.

Nie znoszę, gdy coś się przede mną zataja. Nie znoszę tego wszystkiego.

Christophe przechył głowę i przyglądał mi się uważnie. Hiro cofnął się o pół

kroku i dałabym sobie rękę uciąć, że się świetnie bawił. Jednak na jego twarzy

pojawił się typowy dla niego nieprzenikniony wyraz, gdy poczuł na sobie mój

wzrok. Na sterczących ciemnych włosach mieniły się kropelki wody, zwilgotniała

także koszula z szarego jedwabiu.

Upuściłam ręczniki. Upadły na podłogę z wilgotnym odgłosem, który wydałby

mi się zabawny, gdyby nie to, że wywołał u mnie odruch wymiotny. Wcale nie

poczułam się lepiej, gdy nakrzyczałam na Christophe'a; wystarczyło, żeby

popatrzył na mnie w określony sposób, jakby intrygowało go, że tracę panowanie

nad sobą, ale to właściwie i tak nieważne.

To tylko pogorszyło sprawę.

W końcu, po długiej ciszy, poczułam się jak pięciolatka, która urządziła

awanturę. Założył ręce na piersi. Miał poważną minę i nawet bez aspektu

mogłabym przysiąc, że jego oczy rozbłysły.

Mówił przez zęby, a każde słowo bolało jak pchnięcie nożem:

- Przykro mi, że cię zawiodłem, Dru.

Czasami przeprosiny wcale nie są tym, czym się wydają, raczej policzkiem.

Sporo się tego słyszy poniżej linii kolejowej Mason-Dixon, zwłaszcza wśród

dziewcząt.

Ale nawet piękności południa mogłyby się sporo nauczyć od Christophe'a.

-Tym gorzej! - wrzasnęłam. - Mógłbyś przynajmniej szczerze przeprosić!

Jego oczy zapłonęły.

- A kiedy tego nie zrobiłem? - Ostro, jak nauczyciel karcący uczennicę,

przynajmniej wyprowadziłam go z równowagi. To już coś.

Właśnie w tym rzecz, jeśli chodzi o zachowanie irracjonalne, zwłaszcza po tym,

jak naga kuliłaś się pod prysznicem i nie wiedziałaś, czy wyjdziesz z tego żywa.

Żadne słowa nie poprawią ci humoru.

- Nigdy nie przepraszasz szczerze! - Miałam w nosie nawet to, że krzyczałam na

niego przy tłumie innych chłopców. - Nigdy!

W jego policzku drgnął mięsień. I tyle.

Krzyknęłam głośno, gniewnie, minęłam go, wyszłam. Niełatwo to zrobić boso,

zwłaszcza jeśli brodzi się w kałużach świństwa. Ale przynajmniej wszyscy schodzili

mi z drogi. Drgające strzępy na taczce uświadomiły mi, że to dobrze, że jeszcze nic

nie jadłam.

Benjamin szeroko otworzył usta i patrzył na mnie, jakbym miała co najmniej

dwie głowy, ale milczał. Oderwał się od ściany i ruszył za mną, gdy wychodziłam

tryumfalnie, bosa i śmieszna.

Rozdział 10

No pewnie, że wiedzieliśmy. - Benjamin postawił tacę. -Christophe mówił, że

musisz się przyzwyczaić, że nie ma sensu cię martwić. Kiedy to mówił, wydawało

się rozsądne. Zresztą to tradycja, wiesz. To Kouroi chronią. To nasze zadanie.

Było za wcześnie na lunch, więc kafeteria świeciła pustkami. Ale to kolejna

zaleta Schola Prima - ilekroć zajrzysz do kafeterii, zawsze jest tu coś do jedzenia.

Niektórzy nauczyciele nie przestrzegają godzin zajęć, a spróbuj tylko poprzebywać

wśród głodnych wilkołaków. Zapewniam, że od razu zrozumiecie, dlaczego warto

mieć przekąski pod ręką.

- To naprawdę nie jest fajne. - Było mi zimno w stopy, choć to akurat najmniej

istotny problem. Spojrzałam na tacę - ciężkie lakierowane drewno, nie plastikowa

tandeta jak w tamtej Scholi. - Niby kiedy miałam się dowiedzieć?

Benjamin opadł na sąsiednie krzesło.

- Chyba wtedy, kiedy przyznasz się nam, że wymykasz się ze Scholi za dnia i nie

będziemy już musieli towarzyszyć ci ukradkiem. - Wbił wzrok w talerz. - Albo

gdyby stało się coś, czego nie moglibyśmy zatuszować. Nie słyszałem absolutnie

nic i to mnie zaalarmowało. Było tam za cicho. Nie słyszałem nawet płynącej wody.

Wzdrygnęłam się. Świetnie. A już myślałam, że jestem taka mądra, że udaje mi

się wymykać potajemnie, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza... Nagle kanapka

owinięta w celofan, leżąca na mojej tacy, już nie wyglądała tak smakowicie, więc

tylko otworzyłam jogurt jagodowy i upiłam spory łyk. Poczułam w ustach gęstą

maź i podziękowałam Bogu, że nie wzięłam truskawkowego, bo tego byłoby już za

wiele.

- Odkryłam miejsce, które spajało go z naszym światem i zaatakowałam

zaklęciem. Babcia... - Nie wiedziałam nawet, od czego zacząć. Djamphiry także

posługują się czarami, ale ich magia bojowa całkowicie różni się od tego, czego

mnie uczyła babcia. Zresztą o zaklęciach djamphirów uczniowie dowiadują się

dopiero na czwartym roku.

No, bomba. Kolejny powód, żeby się nie cieszyć.

- Miałaś szczęście. Drbarnaki... te istoty... są koszmarne. - Ułożył sztuce z

pedantyczną dokładnością, wziął widelec, nawinął na niego spaghetti. Kluski,

oblane sosem marinara, wiły się jak żywe.

Wołałam o tym nie myśleć. A jeśli Benjamin nie wspomni więcej o moich

dziennych wyprawach, ja też będę trzymała język za zębami. Wiem, kiedy ktoś

wyciąga rękę na zgodę.

- Szczęście? - Nie chciałam się roześmiać, więc trochę beknęłam i wydałam

dziwny stłumiony odgłos. - No jasne. Posłuchaj, Benjamin...

- Tak? - Nabrał kolejną porcję makaronu i zajadał z apetytem. Omiótł wzrokiem

kafeterię, zaglądał w każdy kąt. Siedzieliśmy w miejscu, z którego widać wejścia,

pod ścianą, niedaleko drzwi zamkniętych na klucz.

Świadomość, dlaczego to zrobił, wcale nie poprawiała mi nastroju. Tata też

wybrałby to miejsce. Cywile nie myślą w tych kategoriach.

Chcę wyjść. Chcę stąd uciec.

- Nie, już nic.

Jak na kolesia z tak dobrymi manierami jadł, jakby od roku nie miał nic w

ustach. Poczekałam, aż przełknie ogromny kęs spaghetti.

- Wiesz, Christophe się na ciebie nie gniewa, zrozum. Możesz robić, co chcesz.

On, no wiesz. Już taki jest. Staroświecki.

- Staroświecki. - Skubałam celofan na kanapce. Z czym jest? Nie mogłam sobie

przypomnieć.

- No. Uważa, że powinniśmy chronić... No wiesz, że nie trzeba zawracać ci

głowy podczas szkolenia.

- Zawracać głowy informacjami, że ktoś chciał mnie zabić? - Na mojej tacy leżał

także banan. Przynajmniej on nie kojarzył mi się z niczym zabójczym. Czy w ogóle

można kogoś zabić za pomocą banana? To mało prawdopodobne. Chyba że banan

jest opętany. Widziałam już nieraz opętane zwierzaki, ale owocu jeszcze nie, choć

na pewno to możliwe. - I czym jeszcze?

Odchrząknął, nabrał spaghetti na widelec.

- Posłuchaj, Dru, kiedy Reynard już podejmie decyzję, jest wierny. Nigdy nie

wierzyłem w te wszystkie plotki, jakoby pracował dla ojca.

- No jasne, istny z niego anioł. - Odłożyłam banana. Mój żołądek odmawiał

współpracy. Czułam się jak idiotka, bo nawrzeszczałam na jedyną osobę, której

mogłam zaufać. Czyż nie dowodził tego, raz za razem?

Zawsze zjawiał się w odpowiedniej chwili. I do tego te rzeczy, które robił...

Na przykład celował nożem we własną pierś i mówił, żebym się nie wahała. Na

przykład zmusił mnie, bym piła jego krew po tym, jak Anna mnie postrzeliła i

byłam umierająca.

I całował mnie tak, że czułam to nawet w palcach nóg.

Więc o to chodzi? Idzie z tobą w ślinę i nagle już ci wcale nie zależy na gocie?

Graves żyje, pewnie go torturują, ale liczy, że go odnajdziesz, a ty zabawiasz się z

Christophe'em. A przecież powiedziałaś, że w tym sensie Christophe wcale ci się

nie podoba!

No świetnie, teraz będę myślała jeszcze o tym, i wszystko jeszcze bardziej się

skomplikuje. Odsunęłam się z krzesłem, aż zazgrzytało.

- Idę do siebie. Nie, zostań tu i skończ jeść. Benjamin już poderwał się z krzesła.

- Moim zadaniem jest...

- Leon tu jest. - Wskazałam ścianę. Wyczuwałam, że gdzieś tam czai się

djamphir. Dotyk mówił mi, kto to, mniej więcej tak jak szum w radiu zdradzał, w

której części Stanów znajdujemy się z tatą. - Coraz lepiej mi idzie dostrzeganie was.

Benjamin odprężył się odrobinę, powoli opadł z powrotem na krzesło i spojrzał

tęsknie na talerz. Właściwie wiecznie był głodny, podobnie jak inni w jego oddziale.

Przypominali wilkołaki, zawsze chętni pochłonąć wszystko, co mieli na talerzu.

- Na pewno nie chcesz, żebym...

- Na pewno. Chcę tylko iść do siebie i zamknąć drzwi na klucz. - I płakać. Albo

przynajmniej spróbować. Zabawne, czułam się, jakbym wypłakała już wszystkie

łzy, miałam tylko gulę w gardle i szkliste oczy.

Nie wydawał się przekonany, ale przynajmniej ponownie nabrał spaghetti na

widelec. Czułam na sobie jego wzrok, gdy szłam przez pustą kafeterię, mijając rzę-

dy stolików otoczonych krzesłami. Przywodziły na myśl kwokę z kurczętami.

Korytarz, który wskazałam, wydawał się pusty, a jakże. Ciężkie zgniłozielone

aksamitne draperie, marmurowe popiersia, inkrustacje z ciemnego drewna - i

skrawek ściany kilka drzwi dalej, który wręcz zdawał się krzyczeć: nie patrz na
mnie.

- Widzę cię, Leon, więc odpuść sobie. - Przechodząc obok, nawet nie

zaszczyciłam go spojrzeniem.

Dogonił mnie bez trudu, odgarnął mysie włosy z czoła. W oddziale Benjamina

tylko on nie był klasycznie przystojny. Mógłby być słodki, gdyby bardzo nie starał

się taki nie być.

- Coraz lepiej, Fraulein. Wkrótce będę musiał się wysilić.

- Pocałuj mnie, wiesz gdzie. - Byłam okropna, ale trudno odwarknąć, kiedy idzie

się boso.

- O nie. Christophe wpadłby w szał. - Uśmiechnął się po swojemu, złośliwie, i

przyspieszyłam kroku. Poczułam, że się rumienię.

- Och, coś takiego. Kłopoty w raju?

O nie, nie będzie rozkładał mnie na czynniki pierwsze.

- Chyba ci powiedziałam, co masz zrobić.

- Co cię ugryzło? - Westchnął. - Oczywiście poza potyczką z mackami pod

prysznicem. Czy chodzi o coś innego? Brakuje ci czegoś? Może czegoś wysokiego,

niezbyt kudłatego, o zielonych oczach?

Odwróciłam się, zacisnęłam pięści, czułam łaskotanie pod żebrami. Leon cofnął

się i pojednawczo uniósł ręce.

Już się nie uśmiechał, w jego oczach malowała się śmiertelna powaga. Jeśli

kiedykolwiek widzieliście poważną minę u przeciętnie wyglądającego djamphira o

mysich włosach, wiecie, że nie jest to kojący widok. Zwłaszcza jeśli oglądało się go

w akcji. Christophe traktował go niemal jak równego sobie, co swoją drogą

intrygowało.

- Spokojnie, swietocza. Nie jestem ani ślepy, ani głupi. Jestem natomiast bardzo

dobrym obserwatorem.

- Nie mogą go znaleźć - wyrzuciłam z siebie. - Nie mogą go znaleźć, a ja nie wiem

nawet, czy naprawdę go szukają. Nie potrafią nawet ustalić, gdzie jest Anna, a ona

przecież nie umie zapaść się pod ziemię. Na pewno wiedzą, gdzie jest Siergiej,

muszą mieć choćby mgliste pojęcie. Ale Christophe twierdzi, że minie kilka

miesięcy, zanim będę gotowa. Miesięcy. To samo mówił miesiąc temu.

Leon skinął głową, opuścił rękę. Milczał, czekał, aż dokończę.
Doceniałam to, ale to nie z nim chciałam rozmawiać. Chciałam Gravesa, mojego

gota w długim czarnym płaszczu, z tymi cholernymi papierosami, złośliwymi

komentarzami i zielonymi oczami. I tym, że przy nim czułam, że jestem w stanie

uporać się z całym tym bałaganem. Chciałam słyszeć jego oddech w środku nocy,

gdy śpi w śpiworze. Chciałam widzieć go rano, gdy dokucza mi, że wiecznie się

spóźniam. Dziewczyny nigdy nie zdążają na czas, nie martw się, Dru, pierwsza

działka gratis, i inne jego powiedzonka. Chciałam, żeby znowu całował mnie

policzek, zanim rozejdziemy się na zajęcia.

I o czym to świadczy? Nie wiesz, co masz, póki tego

ie stracisz?

Jasne. Pewnie. Nie miałam o niczym pojęcia, póki był w pobliżu.

Z trudem przełknęłam ślinę.

- Może już go złamano. Albo zabito. - Leon co prawda nie wzruszył ramionami,

ale z jego tonu przebijała pogarda.

- No pewnie, w końcu to tylko loup-garou, prawda? Nieco lepszy niż zwykły

wilkołak, ale nadal obywatel drugiej kategorii.

Odgarnęłam wilgotne włosy, związałam w węzeł na karku. Zaraz się rozsypią,

więc zaplatałam, coraz mocniej i mocniej, ściskałam śliskie, wilgotne kosmyki. Im

ciaśniejszy splot, tym większą przyjemność sprawiał mi ten niemal ból.

- Znam zasady, Leontus. Idę po buty i zajrzę do Asha. Wzruszył ramionami.

- Wizyta u Złamanego nie poprawi ci nastroju. Zresztą profesor Taft oczekuje cię

na zajęciach z panowania nad aspektem.

- Po co mi to? Jeszcze nie rozkwitłam, do cholery, Christophe przyjdzie po mnie i

znowu się pokłócimy, przecież nie wolno mi nawet wyjść z pokoju bez obstawy.
Idę o zakład, że pewnie w ogóle nie szukają Gravesa i to wszystko jest do bani!

Wrzeszczę. Znowu. Jakby to miało w czymś pomóc.

Przechylił głowę, znieruchomiał, jak to mają w zwyczaju starsze djamphiry.

Właśnie po tym można czasami rozpoznać naprawdę starego - nieruchomieją jak
kot z jedną łapą w górze, zadumany. To trochę tak, jakby zapominali, że mają ciało,
bo ich uwagę pochłania coś innego. Kiedy tak zastygał, widać wyraźnie, że mógłby
być przystojny, gdyby miał inną fryzurę i przestał niknąć w cieniu. Czasami nawet
Benjamin zdawał się zapominać, że Leon jest w pobliżu, oczywiście póki ten nie
rzucił kolejnej złośliwej uwagi.

To mi się w nim podobało.

Kiedy przestał myśleć, ledwie zauważalnie pochylił głowę i spojrzał na mnie.

- Jest prosty sposób, żeby sprawdzić, czy go szukają, Dru.

Nie zdołałam się powstrzymać. Nerwowo obejrzałam się za siebie, żeby

sprawdzić, czy w holu na pewno nie ma nikogo poza nami. Benjamin nie mógł nas
słyszeć w drugim końcu kafeterii, zresztą i tak bardziej interesowało go jego
spaghetti.

Leon roześmiał się cicho.

- Nie obawiaj się, jestem jednym z nielicznych, którym Reynard ufa na tyle, żeby

pozwolić mi przebywać z tobą sam na sam. Więc jak, zainteresowana?

Zostawiłam włosy w spokoju, czułam, jak przepływają mi między palcami. Mój

żołądek uspokoił się jak ryba, która poddaje się i zdycha na lądzie.

- Zamieniam się w słuch.
- Wydaj mi formalne polecenie jako członkowi twojej straży. Każ mi się

dowiedzieć. - Posępny uśmiech. Nigdy się nie rozluźniał, jego usta zawsze

zaciskały się w wąską linię. Wyglądało to tak, jakby wiecznie ssał coś kwaśnego. -

Prywatne zlecenie, swietocza wydaje rozkaz Kouroi, który ślubował jej

posłuszeństwo. O ile ufasz mi na tyle.

Zacisnęłam usta. Przemyślałam to, przyglądałam mu się uważnie.
- No dobrze. Jak mam to zrobić?

Jego usta drgnęły. Wzruszył ramionami, jakby sprawdzał, czy są na miejscu.

Miał sfatygowane dżinsy i zniszczone buty - dziwne, że Benjamin nie zwraca mu

uwagi na niechlujny wygląd. Albo Nathalie.

- Załatwione. Daj mi tydzień, a zobaczę, co uda mi się ustalić. Tyle wytrzymasz?

W innej sytuacji skakałabym z radości, ale stałam nieruchomo, mierzyłam go

wzrokiem.

- Dobrze - powiedział po chwili. - Zaczynasz oceniać ludzi, a nie reagować

instynktownie. Co za ulga.

Cuda nigdy się nie kończą.

- Ale chyba nie pobiegniesz z tym teraz do Christophe^? - Bo on i tak wie

wszystkim, co robię.

Naprawdę wydawał się rozbawiony. W każdym razie jego oczy pojaśniały.

- Nawet nie masz pojęcia, jakie miałbym kłopoty, gdyby się dowiedział, że w

ogóle to zaproponowałem. Potraktuję to jako formalne zlecenie. A teraz chodź,
znajdziemy ci jakieś pantofelki, żebyś mogła poigrać z wiernym psem.

Szłam obok niego. Czyżby to ulga? Ta lekkość w sercu, tuż obok pustki, która

powstała, gdy zrozumiałam, że tata nie wróci?

- Wiesz, Leon, ilekroć wydaje mi się, że zaczynam cię lubić, mówisz coś w tym

stylu. .

- Nie ma sensu, żebyś się do mnie przywiązywała, Milady. - Grzywka opadła mu

na oczy. - Ci, których darzysz uczuciem, drogo za to płacą.

- Pieprz się - warknęłam i w końcu się zamknął. Zabawne jednak, że nadal
czułam ulgę.

Rozdział 11

Choć zardzewiałe, ciężkie metalowe drzwi były bardzo solidne. Tu, na dole,

korytarze wyłożono kamieniem, nie było draperii, marmurowych posągów i

regałów z książkami, żeby złagodzić ich wygląd. W każdej szkole jest część dla

personelu, w której nikt nie zawraca sobie głowy malowaniem czy remontami.

Zazwyczaj jest to idealny zakątek, żeby się ukryć przed niepożądanym wzrokiem.

Ale mną kierowały inne pobudki.

Drzwi były zamknięte, klucz wisiał na gwoździu. Musiałam się wspiąć na palce,

żeby go dosięgnąć. Był na tyle wysoko, że wilkołak po transformacji zdołałby go

dosięgnąć. Właściwie to intrygująca myśl.

Leon cofnął się o krok. Cichy, groźny warkot zatrząsł żelaznymi drzwiami, ale

nie miałam teraz do tego głowy.

- Przestań - warknęłam i warkot ucichł. - Przecież wiesz, że to ja. Jezu.

- Reaguje na moją bliskość. - Leon odsunął się jeszcze bardziej i oparł o ścianę

jakieś pięć metrów ode mnie. Zamknął oczy i można by pomyśleć, że zapadł w

drzemkę.

Nie dałam się nabrać, ale doceniałam, że dał mi spokój.

Otworzyłam drzwi. Zaskrzypiały, choć już pierwszej nocy, gdy Ash tu

przebywał, naoliwiłam zapasy. Były zbyt ciężkie, bym mogła zrobić cokolwiek

innego.

Przynajmniej nie rzucał się już na mury. Noc po nocy. I doszedł do siebie po

starciu z trzema wampirami naraz. Przez dłuższy czas nie było wiadomo, czy z

tego wyjdzie, ale udało mu się.

Ta myśl niosła satysfakcję, choć w żaden sposób się do tego nie przyczyniłam,

prawda? To zasługa tylko i wyłącznie Dibsa, to on go połatał i walczył o jego życie.

Ash powitał mnie niskim wyciem. Opuścił wąski łeb. Jasna smuga na jego skroni

lśniła w świetle jarzeniówek. Rana na pysku - miejsce, w które go postrzeliłam

srebrnym śrutem, goiła się powoli. Nikt nie wiedział, czy to właśnie srebro nadal

tkwiące w jego szczęce powstrzymywało go przed posłuszeństwem wobec Siergieja

- wołaniem pana, jak zgryźliwie powiedziałby Christophe. Ale jeśli jego ciało

pozbyło się srebra, a ja przebywałam z nim sama w ciasnym pomieszczeniu...

No cóż, nie bez powodu mówili o nim: Złamany. Złamany siłą woli króla

wampirów. Patrzyłam na, być może, przyszłość Gravesa, tylko że on nie pokryje się

sierścią, niezdolny wrócić do ludzkiej postaci. Tak naprawdę nikt nie wiedział, co

się stanie, nawet Nat, choć jej jednej na całym świecie odważyłam się napomknąć o

moich obawach. Jednak na razie nie zdobyłam się na odwagę. Dopiero zbierałam

siły.

Nadal miałam w sypialni tamten liścik, pajęcze pismo Siergieja, litery kreślone

rdzawoczerwonym atramentem. Ponieważ zabrałaś mojego Złamanego, złamię

sobie nowego.

To pomieszczenie to tak naprawdę cela. Wąska metalowa półka pełniąca funkcję

łóżka, na niej koc - tym razem nie podarł go na strzępy. Miska, w której co wieczór

podawano mu posiłek, wylizana do czysta, stała dyskretnie w kącie. To też

poprawa. Miał również nocnik, ale tam nie zaglądałam, tylko od razu podeszłam

do prowizorycznego posłania, wytrzepałam koc i złożyłam go starannie.

- Nie podarłeś go. To już coś.

Ash przysiadł. Prawie cztery metry właściwie niepokonanego wilkołaka

przyglądało mi się z przekrzywionym łbem. Wyglądał zupełnie jak złoty retriever,

który ma ochotę się pobawić, ale nie wie, jak poprosić.

- Świetnie. Najpierw zaliczyłam lanie, potem zaatakował mnie maćkowy

potwór. Ale wiesz, to wcale nie jest takie fajne, zwłaszcza kiedy musisz walczyć z

kluchami nago, pod prysznicem. Wiesz, co to za uczucie? Pewnie nie. - Przysiadłam

na posłaniu, niezdarnie trzymałam ciężki koc. Niestarannie go złożyłam, rogi nie

były równiutko. Babcia byłaby zła.

Może mogę już dać mu materac. Świetnie się tu razem bawimy, ja i Złamany.

Oboje do niczego. W każdym razie z punktu widzenia Siergieja, jeśli chodzi o Asha.

Taką przynajmniej mieliśmy nadzieję.

Bo jeśli chodzi o ratowanie mojego tyłka, był bardzo przydatny.
Złamany wilkołak opadł na ziemię. Gdyby miał sterczące uszy, teraz zwiesiłby je

luźno.

- Niezła z nas ekipa, wiesz? - Nie patrzyłam na niego, na tyle znałam się na

bezdomnych psach, by wiedzieć, żeby tego nie robić. Podpełzł bliżej. Poruszał się z

wdziękiem. - Wczoraj rozwaliliśmy krwiopijcę, co?

Mruknął cicho. Przechylił głowę. Naprawdę wyczuwał, kiedy jestem

zdenerwowana, zabawne, to jedyny samiec, który ma o tym pojęcie. I który wie,

kiedy w tej sprawie trzymać buzię na kłódkę.

Oczywiście fakt, że pod postacią wilka nie bardzo mógł mówić, miał tu pewne

znaczenie.

Było po północy - dla pozostałych mieszkańców Scholi zbliżała się pora lunchu.

Powinnam teraz siedzieć w pustej klasie i próbować przywołać aspekt siłą woli,

pod wzrokiem instruktora. Zapewne zjawiłby się też Christophe i dorzuciłby swoje

trzy grosze.

Nagle zaswędziała mnie skóra. Na zewnątrz jest noc. Tereny Scholi są rozległe.

Nie mogłam się już doczekać kolejnej przechadzki za dnia, nawet mimo

niewidocznej obecności djamphirów. Zobaczymy, czy teraz uda mi się ich dostrzec,

czy zrozumiem, jakim cudem tak doskonale wtapiają się w tło... cóż, jakkolwiek by

było, to przydatna umiejętność, prawda?

Shanks obiecał, że kiedy już rozkwitnę, pewnego dnia pozwoli mi być królikiem.

Już nie mogłam się doczekać. To nie lada zaszczyt. Dibs opychał się pizzą i opijał pi-

wem - był bohaterem dnia.

Ash był coraz bliżej. Potarł rozharatanym pyskiem o moje kolano. Zaskomlał i

powtórzył gest.

Po omacku opuściłam rękę i trafiłam na krzywiznę jego czaszki. Zadziwiająco

sprężysta sierść drażniła mi skórę, głaskałam go i drapałam za uszami, ukrytymi w

gęstej sierści.

Przestał dygotać. Futro zafalowało jak dojrzałe zboże na wietrze.

Czasami, gdy go tak głaskałam, pojawiały się plamy białej skóry. Delikatnej,

bezbronnej, miękkiej pod dzikością i futrem. Przywodziły na myśl te fragmenty

ciała, które nigdy nie oglądają blasku słońca.

- Ciekawe, ile masz lat. - Głaskałam, drapałam, wygładzałam zmierzwioną

sierść, ale starałam się nie dotykać placów białej skóry. To po prostu... nie byłoby

właściwe. -Znałeś Christophe'a, prawda?

Skomlenie przybrało na sile. Poklepałam go po wąskim łbie.

- Spokojnie. Tak tylko pytam.

Warkot zmienił brzmienie, jakby Ash chciał mówić. Jakby starał się

wypowiedzieć moje imię. Ruuuuuuu. Długa cisza. Gruuuuuuu.

- W porządku. - Wyprostowałam się, otworzyłam oczy, pogłaskałam go. -

Naprawdę. Tak tylko zapytałam. Wiem, wiem. Pójdziemy na spacer? Spacer? Co ty

na to?

Jezu, Dru, w każdej chwili może sobie zrobić smycz z twoich flaków, a ty

traktujesz go jak pieska pokojowego. Kiepski pomysł.

Nie mogłam się powstrzymać. Nie w takiej chwili, gdy opierał się o moje nogi

jak pies w zimną noc. Pod jego ciężkimi powiekami źrenice zalśniły

pomarańczowo.

Nie wydawał się zachwycony perspektywą spaceru, ale szturchnęłam go i

przesunęłam się na skraj posłania.

- Gotowy? Pochodzimy sobie trochę, choćby do końca korytarza i...

- Kiepski pomysł. - Christophe odezwał się od drzwi. Podskoczyłam, dosłownie,

powstrzymałam się, by nie

zacisnąć dłoni na medalionie. Ash zesztywniał, ale nie podniósł łba z moich kolan.

Christophe chyba się nie gniewał. Stał tam, opierał się o framugę, z założonymi

rękami. Nawet za milion lat nie będę wyglądała równie elegancko w takiej pozie.

Podobnie jak wielu innych djamphirów. Można by pomyśleć, że świat to rama,

oprawa dla jego portretu, ale nie po to, by uwypuklić jego urodę, przypominał

raczej artystyczny bohomaz, coś, co wisi na ścianie modnej kafejki na Zachodnim

Wybrzeżu.

Ash powoli, wyraźnie mrużył oczy. Najpierw prawe, potem lewe.

Pomarańczowy blask nabrał intensywności.

Wplotłam pałce w gęstą sierść na jego karku. Do tej pory nikt nie stał tak w

drzwiach, gdy odwiedzałam Asha, nikt, poza Gravesem, a wtedy wszystko było

dobrze. Czy raczej nie tak skomplikowane jak teraz.

- Nigdy tu nie przychodziłeś. - Dobrze, że włożyłam buty. Nie ma to jak patrzeć

na chłopaka, z którym się całowałaś i na którego nawrzeszczałaś, wszystko tej

samej nocy. Wtedy dziękujesz losowi za każdy skrawek zbroi.

- Nie było takiej potrzeby. A Ash i ja... to długa historia. - Lekki uśmiech. - Poza

tym zwołano nadzwyczajne posiedzenie Rady. Twoja obecność byłaby pożądana.

Sądząc po tym, jak to powiedział, raczej wymagana. No tak.

- Chodzi o tę sytuację w łazience?

- Częściowo. Mamy informacje... - Znacząco zawiesił głos, choć wyraz jego

twarzy się nie zmienił. - O Annie.

Napięcie Asha przeszło w warkot, tak niski, że czułam go w kościach. Koc

zsunął się na ziemię. Ash odrzucił łeb do tyłu, spojrzał na mnie ślepiami

błyszczącymi jak pomarańczowe lampy.

- Przywiąż psa, Milady. - Christophe zesztywniał wyraźnie, aspekt otaczał go

miękko. Włosy przylgnęły do czaszki, pociemniały, oczy rozbłysły. Lodowatym

błękitem. - Wygląda na to, że tylko ty jesteś w stanie go uspokoić.

- Litości. Pod postacią wilka waży cztery razy tyle, co ja. Wątpię, czy zdołam go

uspokoić, gdy zechce cię zaatakować. - Choć w głębi serca miałam nadzieję, że się

na niego nie rzuci. Tej nocy, najgorszej, jaką przeżyłam od dawna, brakowało

jeszcze tylko tego, żeby Christophe i Ash skoczyli sobie do gardeł. W ciasnej celi ze

mną w środku.

- Jeśli mnie zaatakuje, stracisz go. - W jego ustach zabrzmiało to jak stwierdzenie

faktu. - Bo teraz to twój Złamany. I to nie sprawa srebra. - Wyprostował się i powoli

przekroczył próg. Z pięty na palce, płynnie, w każdej chwili gotów do skoku.

Obawiał się, że Ash coś zrobi. Złamany znieruchomiał. Patrzył na mnie, nie na

Christophe^.

- Chciałam zabrać go na spacer. - Niekoniecznie akurat w tej chwili, ale nie

chciałam też, żeby znowu mnie zgasił. Ukradkiem zerknęłam na Christophe'a.

Bolały mnie palce wplątane w sierść Asha. Zaciskałam spoconą pięść. Cały czas

patrzył na mnie. Bezgłośnie wyszczerzył kły. Białe i bardzo ostre. Niezliczone.

- Nie dzisiaj, Dru, proszę. - Jak to możliwe, że czasami Christophe prosi? Gdyby

robił to częściej, nie byłabym taka sfrustrowana.

Z uporem uniosłam podbródek. Mina muła, powiedziała babcia we

wspomnieniach. Nagle bardzo za nią zatęskniłam.

- Więc kiedy?

- Jutro. Darujemy sobie trening z małaika. Ćwiczysz znacznie więcej niż inni

znani mi uczniowie. Musisz odpocząć.

- Wtedy to potrwa jeszcze dłużej. Nie wolno nam odpuścić, Christophe.

Pamiętasz, co mówiłeś? Odpuścisz sobie, a noc cię dopadnie.

- Nie musisz mi przypominać, co mówię podczas treningów. Muszę wysoko

stawiać ci poprzeczkę, Dru. Muszę być trudniejszym przeciwnikiem niż to, co

czyha na zewnątrz. Szkoliłem setki Kuroi. Niektórzy z nich już nie żyją. Czasami się

zastanawiam, czy żyliby dzisiaj, gdybym był bardziej bezwzględny podczas

treningów.

Byłam gotowa się założyć, że nie o nich myślał. Sądząc po jego minie, myślał o

kimś innym. O kimś, kto miał moje włosy, choć u niej były to ładne loki, a nie

niesforna szopa jak u mnie, i twarz w kształcie serca.

Moja mama. Ją także szkolił.

- I chcesz dać mi wolne. - Owszem, byłam wredna. Ale Christophe zawsze miał

na wszystko odpowiedź. To pocieszające. Do pewnego stopnia.

Tata powiedziałby, że mam brać się do roboty i nie marudzić. I wiecie co?

Posłuchałabym go.

A może nie? Jak tata odnalazłby się w tym wszystkim? Nie powiedział mi

podstawowych rzeczy na mój temat. Ani kim jestem, kim była mama... Ale chyba

nie musiałam tego wiedzieć, prawda? Wiedziałam za to wszystko, co musiałam,

gdy byłam jego pomocnicą. Jego córeczką.

Jego małą księżniczką. Która władowała cały magazynek w chodzącego trupa,

jakim stał się jej ojciec.

Ze wszystkich rzeczy, które mącą obraz sytuacji, ta chyba jest na pierwszym

miejscu.

Christophe ani drgnął.

- Jestem dobrej myśli, ale szkolę cię tak, żebyś przetrwała najgorsze. - Westchnął.

- Rada cię oczekuje, Dru.

- Poradzą sobie beze mnie. - Jeszcze trochę, a zrzuci maskę bolesnej cierpliwości.

Do tej pory nie udało mi się przebić jego skorupy, chociaż nie dawałam za

wygraną. Niemal czułam, jak zbiera się w sobie, jak powiedziałaby babcia.

Jego oczy błyszczały jak ślepia Asha. Lśniły przenikliwym błękitem.

- Nie, nie poradzą. Jesteś naszą jedyną swietoczą. Stoisz na czele Zakonu, mimo

że na razie twoje obowiązki ograniczają się do funkcji reprezentacyjnych. A

informacje o Annie mogą się wiązać z innymi... wiadomościami. Które zapewne

bardzo cię zainteresują.

Właściwie nigdy nie wypowiadał imienia Gravesa. To uwłaczające.

Pogłaskałam Asha wolną ręką.

Nadal trwał w bezruchu, z wyszczerzonymi kłami. Obserwował mnie. Nie

bałam się tak, jak powinnam. Kilka kosmyków opadło mi na twarz. Wolałabym,

żeby było ich więcej; mogłabym się ukryć za włosami.

Woleli rządy Anny. Ona przynajmniej zawsze wiedziała, co robić.

- Początkowo była równie zagubiona jak ty. - Bardzo starannie dobierał słowa.

Był bardzo spięty, wdziałam to po sztywnych barkach.

- A ty zapewne pomogłeś jej się odnaleźć, co? Jesteś bardzo pomocny. - Dobra,

przyznaję, zachowywałam się jak stuprocentowa suka. Nie panowałam nad sobą.

Zastygł w bezruchu jak Ash.

- Robiłem to, co było niezbędne.

- Teraz także? Robisz to, co niezbędne? Westchnął, patrząc na mnie.

- Nie. W tej chwili staram się zrozumieć twój gniew i samotność i przymykam

oko na twoje wybryki za dnia.

Hardo uniosłam podbródek.

- Nie wiesz, jak to jest cały czas siedzieć w zamknięciu.I dlatego pozwalam ci

wychodzić za dnia i towarzyszę wam w bezpiecznej odległości. Ze względu na

twoje bezpieczeństwo.

- Daj mi spokój. Jestem uwięziona.

- Kochana, porozmawiajmy o tym, co tak naprawdę cię trapi.

O nie, na to nie miałam ochoty. Wbiłam wzrok w przeciwległą ścianę. Nie

patrzyłam na żadnego z nich.

- Czasami mogłabym cię znienawidzić.

- Wyżywasz się na mnie, bo wiesz, że to bezpieczne.

Niech to szlag. Jak zareagować na takie słowa? Zerknęłam na niego. Opuściło go

napięcie. Aspekt także. Stał tam po prostu, jakbym wcale nie miała pod ręką potęż-

nego wilkołaka, jakbyśmy byli tu sami. Zwiesił dłonie. Patrzył na mnie.

Na moją twarz, na której zapewne malowały się wszystkie moje uczucia.

Wielkimi literami. Z podkreśleniem.

- Jest wiele słów, którymi mogłabym opisać, jak się przy tobie czuję, ale... -

Chciałam powiedzieć, że bezpiecznie jest jednym z nich, ale to kłamstwo, prawda?

Czułam się przy nim bezpiecznie, choć nie tak samo jak przy Gravesie, gdy

spaliśmy w tym małym pokoju, gdy wiedziałam, że po przebudzeniu wszystko

będzie dobrze. Nie, Christophe to bezpieczeństwo z kłami. Wiesz, że za drzwiami

czają się potwory, ale żaden nie jest równie straszny jak ten u twego boku. Był jak

diabelski młyn, jak tornado. Niezbyt przyjemna myśl. Chociaż to ulga wiedzieć, że

huragan jest po twojej stronie.

- Jakie wybierzesz? - Nadal na mnie patrzył. Poklepałam Asha po łbie.

- Zarozumiały, to niezły wybór. Posuń się, mały. Złamany wilkołak posłusznie

odsunął się na bok.

Chciał ułożyć się pośrodku, między mną a Christophe'em, i zrobić to ukradkiem.

Pochyliłam się, lekko pociągnęłam go za sierść na karku.

- Tam. Nie myśl, że tego nie widzę.

Opierał się, ale w końcu ułożył się z drugiej strony. Rozłożyłam koc na posłaniu.

- Przyjdę znowu. Śpij dobrze. I nie martw się, coraz częściej widać ci skórę.

Odzyskasz ludzką postać. Na pewno.

Jasne. Christophe nic nie powiedział, a Ash posłał mi długie spojrzenie. Jakby

rozumiał i wierzył. Jakby chciał coś wiedzieć, ale nie był w stanie. Usłyszałam cichy

trzask, gdy rozdziawił paszczę w potężnym ziewnięciu. Wydał przy tym gardłowy

głos i przysięgam na Boga, że po raz kolejny starał się wypowiedzieć moje imię.

Rozdział 12

Członkowie Rady wstali, gdy weszłam. Zawsze to robią.

Za każdym razem kusiło mnie, żeby obejrzeć się za siebie i sprawdzić, na kogo

patrzą. Christophe szedł przodem, otworzył drzwi, zajrzał do środka, skinieniem

dał mi znak, że wszystko w porządku, i stanął za mną. To wystarczyło, żebym

ruszyła. Mogłam albo iść sama, albo czekać, aż mnie ponagli.

Krzesło u szczytu stołu nie stawało się wygodniejsze w miarę upływu czasu.

Usiadłam. Pozostali ciągle stali.

Anna chyba nieźle ich wyszkoliła.

- Miejmy to z głowy. - Starałam się ukryć irytację i zmęczenie.
Jak zawsze pierwszy usiadł Bruce. Zajął miejsce po mojej lewej stronie. Na jego

ciemnej twarzy malowała się powaga. To był znak dla pozostałych. Szczupły,

jasnowłosy Ezra miał jak zwykle cygaro, niezapalone. Przede wszystkim dlatego,

że krzywiłam się, ilekroć palił to świństwo. Jak zawsze miał na sobie dżinsy,

wykrochmaloną białą koszulę i czarną marynarkę. Teoretycznie wyglądało to

kiczowato, jak z Miami Vice, ale nie na nim, w czym pomagał fakt, że dojrzał

wyjątkowo późno i wyglądał na jakieś dwadzieścia pięć lat.

Dredy Altona żyły własnym życiem, gdy siadał powoli. Był w zielono-żółtej

koszulce do rugby, ale na jego twarzy zabrakło promiennego uśmiechu,

oślepiająco białego w czarnej twarzy. Do tego stopnia przywykłam do jego

pogodnej miny, że byłam w niezłym szoku. Z nich wszystkich on był najbardziej

pogodny.

Koło niego usiadł Augustine. Jego krzesło zazgrzytało na posadzce. On także nie

był zbyt pogodny.

Kir i Marcus stracili miejsca w Radzie, bo pomagali Annie uprawiać jej nieczyste

gierki. Marcus nie zdawał sobie z tego sprawy, ale i tak nie chciał przychodzić na

posiedzenia. Christophe to zaakceptował, ja nie byłam taka pewna. A Kir trafił do

innej, podrzędnej Scholi jako nauczyciel. Pewnie do poprawczaka, takiego samego

jak ta Schola, do której mnie wysłał.

A zatem w Radzie były dwa wolne miejsca. Jedno oczywiście zajął Christophe.

Zaproponowali mu to, a on urządził cały cyrk z pytaniem mnie o pozwolenie i w

ogóle jasno dał im do zrozumienia, że niesłusznie oskarżali go o zdradę, zanim to

wszystko się zaczęło. Chyba bardzo go to ubodło. Nie żebym go obwiniała, ale jeśli

w kółko będzie im o tym przypominał, czeka nas więcej awantur w pokoju bez

okien.

Też mi zabawa.

Zaproponowałam, żeby drugie wolne miejsce zajął Augustine i zdziwiłam się,

gdy stawił się na następnym posiedzeniu, wypucowany i nieszczęśliwy jak dzieciak

na szkolnej fotografii. W przeszłości był przyjacielem taty, łowcą jak on. Jasne

włosy zaczesane do tyłu, biała koszulka i czerwona flanelowa koszula, czysta,

jakbym uprała ją własnoręcznie, jak wtedy, gdy przez miesiąc mieszkałam z nim na

Brooklynie, czekając na tatę.

Krzesło po mojej lewej stronie było puste. Christophe rzadko siadał. Czasami

przechadzał się po pokoju zebrań, jakby szukał wyjścia, czasami stał za mną. Jak

dzisiaj. Nie odezwał się ani słowem, odkąd wyszłam z celi Asha.

Dwa krzesła dalej - bo nie chciał nawet siedzieć obok Christophe'a - był Hiro,

wyprostowany jak struna. Miedziane palce spoczywały na szklanym blacie.

Zaciskał usta w wąską linię. Na stole przed nim leżała droga kremowa koperta.

Zaschło mi w ustach, gdy na nią patrzyłam.

Skoro zabrałaś mojego Złamanego, złamię sobie nowego. Ale przecież

Christophe powiedział, że chodzi o Annę, prawda?

Hiro oczywiście wiedział doskonale, co chodzi mi po głowie.

- To wiadomość od zdrajczyni.
Nawet nie wymieniał jej imienia, zawsze mówił o niej: zdrajczyni albo Milady,

tonem pełnym jadu. Błysk w czarnych oczach sprawiał, że za każdym razem

chciałam się cofnąć o kilka kroków. I cieszyłam się, że to nie na mnie tak patrzy.

Czekałam, ale wszyscy milczeli.

- No i? - Krótkie słowo wpadło jak kamień do spokojnego stawu.

Hiro poruszył się niespokojnie.

- Jest... zaadresowana do ciebie, Milady.

- Dobrze. - Pochyliłam się, wyciągnęłam rękę. Ale to Christophe przeszedł dwa

kroki, pochylił się nad Hiro, podniósł kopertę. I obwąchał ją, dosłownie, podniósł

do arystokratycznego nosa i głęboko wciągnął powietrze.

- Nie czuję wampirów. - Ale miał poważną minę, zaciskał usta. Kiedy tak

wyglądał, moje serce drżało niespokojnie.

Gdyby na mnie tak patrzył, poszukałabym ściany, żeby osłonić sobie plecy.
I to natychmiast.

- Daj mi to. Na pewno przeczytali to już wszyscy poza mną. - I tu się myliłam.

Christophe ostrożnie podał mi kopertę - była nadal zaklejona. Zaadresowana do

mnie: „Dru Anderson" napisane drukowanymi literami, starannymi, jakby pisało
je dziecko wiecznym piórem. Niebieski atrament lekko rozmywał się na
krawędziach.

- W jaki sposób to dostarczono? - zainteresował się Christophe.

Ezra wiercił się na krześle i bawił cygarem. Sądząc po jego minie, naprawdę

chciał je zapalić.

- Wrzucono do starej skrzynki kontaktowej w Newark. Nic więcej, oddział

zajmujący się dostarczaniem przesyłek jest w pełnej gotowości. Nie wiemy, co

jeszcze zdradziła wampirom. Żadnych śladów i zapachów.

- Pewnie dostarczył to ktoś z jej straży. - Hiro się skrzywił. - Nie sądziłem, że są

aż tak profesjonalni.

- Wyszkoliliśmy ich i nauczyliśmy lojalności wobec niej. - Ledwie słyszalny

brytyjski akcent Bruce'a dodawał słowom ostrości. - Reszta to jej sprawka. Nie

możemy ich obwiniać.

To wystarczyło, by Hiro przywołał starą kłótnię.

- Oczywiście, żołnierzy nie można obwiniać, co nie znaczy, że zostaną ukarani

mniej...

- Znowu się zaczyna - sapnął August. - Otwórz to, Dru. Zobaczymy, co za asa

ma w rękawie. - Spojrzenia wszystkich skierowały się na niego. Wyprostował się,

ale nadal wyglądał nieswojo. Mimo wszystko dobrze, że tu jest.

- Pokłócimy się, kiedy dowiemy się, co jest w środku, dobrze? - Wszyscy

zamilkli. Rozerwałam gruby papier. Christophe nie oddałby mi koperty, gdyby

zawierała jakąś zasadzkę, ale i tak, na wszelki wypadek, posługiwałam się tylko

opuszkami palców. Wyczułam ślad zapachu charakterystycznego kwiatowego

aromatu Anny, jakby przekwitających goździków. Przypomniały mi się jej rude

loki i malutkie kły, trzewiki na obcasach, zapinane na małe guziczki, jedwabne

suknie i cały blichtr. Właściwie zawsze wyglądała jak modelka albo postać z

ilustracji w magazynie fantasy.

Z wyjątkiem sytuacji, gdy chciała mnie zabić. Wtedy jej twarz czerwieniała,

wykrzywiała się. Strzelała do mnie z dubeltówki i krzyczała. Niezbyt przyjemny

widok.

Westchnęłam, wyjęłam arkusik z rozerwanej koperty i rozłożyłam. To samo

dziecinne pismo, zgrabne zdania.

Myślisz, że wiesz już wszystko, ale to nieprawda. Jeśli chcesz ocalić przyjaciela, przyjdź

do mnie. Sama.

Podpis stanowiła wielka, zamaszysta litera A.

W kopercie był jeszcze jeden arkusik - tani wydruk satelitarnego zdjęcia, które

można ściągnąć z Internetu. Jeden budynek zakreślono czerwonym flamastrem.

Przyjrzałam się, zwróciłam uwagę na adres na dole. Mało subtelne.

Christophe zaglądał mi przez ramię.

- To pułapka. Niewarta nawet papieru, na którym to wydrukowano.

Wpatrywałam się w adres, wbijałam go sobie w pamięć. W kopercie było coś

jeszcze. Wyjęłam to delikatnie.

Srebrny kolczyk, bez gwintu. Czaszka i skrzyżowane piszczele zakołysały się w

moich palcach, a serce ścisnęło się jak gąbka w bezlitosnych, kościstych paluchach.

Jęknęłam cicho, jakby ktoś mnie uderzył.

- A to co? - Augustine zerwał się na równe nogi.

Christophe wyciągnął rękę, ale cofnęłam dłoń. Ukryłam kolczyk w złożonych

dłoniach, jakbym chciała się modlić. Chłodne srebro szybko się ogrzało. Medalion

matki także był ciepły.

Znowu jęknęłam. Nie mogłam złapać tchu.

- Nie. - Christophe złapał mnie za ramię. Wbijał mi palce w ciało, czułam

drapanie jego szponów nawet przez bluzę. - Nie, Dru. Nawet o tym nie myśl.

Uniosłam dłoń do ust. Wciągnęłam powietrze, ale czułam jedynie ślady zapachu

sierści Asha. Rozchyliłam dłonie. Dostrzegłam błysk kolczyka.

- To jego. - Niemożliwe, żeby ten cichy głosik należał do mnie. Palił mnie w

gardle, wydobywał się z trudem. -To kolczyk Gravesa. Nosił go, gdy go poznałam.

Na lekcji z historii amerykańskiej, w Dakocie. Zanim został ukąszony. Zanim

wszystko się zaczęło.

- Cholera. - Augustine opadł na krzesło. Tylko on się poruszył. Bruce i Ezra

obserwowali mnie. Czoło Bruce'a przecinała bruzda. Cygaro Ezry w końcu wy-
lądowało na blacie stołu, nie wirowało już między jego szczupłymi palcami.

Hiro tymczasem obserwował Christophe'a. Uważnie. Z trudem przełknęłam
ślinę.

- Możesz mnie puścić, Chris. - To nie był mój głos. Cichy, spokojny, niemal

niknął wobec szumu w mojej głowie.

- Nie, dopóki nie będę miał pewności, że nie zrobisz niczego głupiego - Pochylił

się, poluzował uchwyt, ale mnie nie puszczał. - Pokaż.
Przecząco pokręciłam głową. Zacisnęłam dłonie, zaplotłam palce, jakby chciał siłą
wyrwać mi kolczyk. Nie zadowolił się taką odpowiedzią.

- Dru, kochana, pokaż mi to.

Znowu pokręciłam głową. Chciałam, żeby się zamknął. Szum w głowie narastał i

jeśli uda mi się uspokoić, może dotyk mi coś powie. Jeśli oni wszyscy na chwilę
zamilkną, pozbędę się hałasu pod czaszką.

- Pozwól... - Christophe błyskawicznie wyciągnął drugą rękę, złapał mnie za

splecione dłonie. Był ciepły, ale jego dotyk sprawiał ból, wbijał się w moje ciało z
nadludzką siłą.

- Nie! Nie! - wrzasnęłam i wyrwałam się, jak najdalej od niego. Zacisnął palce,

usłyszałam trzask kości. Moich kości, w dłoni i w barku.

Krzesło Hiro zazgrzytało na posadzce, coraz głośniej, i nagle Christophe puścił

mój bark.

Ktoś krzyczał. Zamieszanie, moje krzesło uderzyło o stół ostro, głośno, jak

gondola w wesołym miasteczku. Kolczyk wpijał mi się w dłonie. Usiłowałam

oczyścić umysł, ale panował tam zbyt duży harmider - gardłowy warkot i głuchy

odgłos uderzenia.

Uniosłam powieki. Powrócił świat i plamy kolorów. Zerwałam się z krzesła.
Na podłodze wykwitła jasna plama rozlanej kawy. Christophe i Hiro stali twarzą

w twarz przy stoliku pod ścianą. Srebrny ekspres leżał na boku, zalewał podłogę

gorącą kawą. Bruce przytrzymywał Hiro, Augustine złapał Christophe'a. Aspekt

trzaskał i buzował jak pożar lasu.

Ezra nagle był u mojego boku, zjawił się nie wiadomo skąd z cichym świstem

powietrza.

Nienawidzę tego. Krzyknęłam piskliwie. Wszyscy skupili się na mnie. Ezra

złapał mnie za kaptur, zanim upadłam. Oczy Christophe'a rozbłysły.

- Spokój! - Augustine pchnął Christophe'a na stół, Bruce robił co w jego mocy, by

powstrzymać Hiro. Ten pochylił się, rozchylił usta, pokazał kły. To on mruczał.

Djamphiry nie warczą jak wilkołaki, ale kiedy tak mruczą, sprawa jest poważna.

To raczej wibracja, tak niska, że wydaje się, że cała porcelana wypadnie ci z

kredensu od samego dźwięku.

- Uspokój ich. - Ezra upewnił się, że stoję o własnych siłach, i się odsunął. Wyjął

srebrną zapalniczkę, zapalił i sięgnął po cygaro.

Świetnie, to mi pomoże. Odzyskałam głos.

- Przestańcie.

Upewniłam się, że srebrny kolczyk jest bezpieczny w mojej lewej dłoni i

zrobiłam krok do przodu.

Zazwyczaj nierozsądnie jest stawać między dwoma wkurzonymi djamphirami,

ale zebrałam się w sobie i wślizgnęłam między nich, w kałużę kawy. Zachlapała mi

buty.

- Przestańcie. Obaj.

Christophe odetchnął głęboko, gdy stanęłam między nimi i zasłoniłam mu Hiro.

- Dru...

- Musicie się uspokoić. - Starałam się mówić rzeczowo, ale wyszedł mi słaby

pisk. - Anna byłaby zachwycona, gdybyście się pozabijali, może nie? Robi z wami,

co tylko chce. Ona albo ktoś inny.

Nie musiałam mówić kto.

Hiro skrzywił się, jego oczy zabłysły bursztynowo, kły musnęły dolną wargę, po

brodzie spłynęła strużka krwi. Z trudem przełknęłam ślinę i liczyłam, że głód krwi

nie nadejdzie. Jeśli teraz jeszcze mi odbije, nie wiadomo, jak to się skończy.

Bolał mnie bark - będę miała siniaka. Kolejnego do kolekcji. To naprawdę

parszywa noc.

Hiro patrzył na mnie. Odpowiadałam na jego wzrok, błagałam bez słów. Nie

wiem, co zobaczył, ale opanował się i aspekt zniknął. Wyprostował się powoli.

Podniósł rękę, otarł brodę. Bruce nadal był spięty, ciągle trzymał go za ramię,

gotów interweniować w razie potrzeby.

Skinęłam głową. Odwróciłam się i jeszcze bardziej rozchlapałam rozlaną kawę.

Trudno będzie ją zebrać, niewykluczone, że na parkiecie zostaną plamy. Ale to

teraz nie moja sprawa.

- Christophe.

Nie uspokoił się. Błękitne oczy wpatrywały się w Hiro, zimne i jasne, i

rozpalone. Wystawił kły. Augustine powstrzymywał go z trudem.

Augie poślizgnął się w kałuży kawy i Christophe rzucił się do przodu. August go

zatrzymał, ale tracił nad nim panowanie.

Zrobiłam jedyne, co przyszło mi do głowy. Nie było to co prawda najlepsze

rozwiązanie, ale moim zdaniem jak najbardziej na to zasłużył.

Uderzyłam Christophe'a w twarz.

Rozdział 13

Policzek poniósł się głośnym echem, bo zamachnęłam się aż z biodra. Echo odbijało

się od ścian. Bruce zaklął tak siarczyście, że tata nie powstydziłby się takiej

wiązanki.

Uderzyłam tak mocno, że jego szczęka przesunęła się odrobinę. W szalonych

niebieskich oczach ponownie rozbłysł rozsądek. Nie patrzył już na Hiro, tylko na

mnie. Powoli znikały gniew i gotowość, ale Augustine go nie puszczał. Jeśli już,

spiął się jeszcze bardziej, jakby obawiał się, że Christophe teraz rzuci się na mnie.

Miałam na głowie tyle problemów, ale tym akurat się nie martwiłam. Ta

świadomość niosła dziwną otuchę.

Na ustach Christophe'a błąkał się dziwny uśmieszek.

- Proszę bardzo - szepnął, jakbyśmy byli tu sami. - Proszę bardzo, kochana,

uderz mnie jeszcze raz. Pozwalam ci.

Przeszył mnie dreszcz. Coś podobnego powiedział mojej mamie, dawno temu.

Śniłam o tym albo widziałam, albo sama już nie wiem. Czy on w ogóle wie, z kim

rozmawia?

- Uspokój się. - Odzyskałam głos. Kolczyk wbijał mi się w dłoń. - Lubię Hiro. Daj

mu spokój.

Christophe zwiesił ramiona. Powoli schował kły. Panowała taka cisza, że

słyszałam chrzęst jego kości, gdy szczęka wracała na miejsce. Przeczesał palcami

włosy przygładzone aspektem. Uniosły się lekko.

- Przepraszam.

- No cóż, nie każę ci przepraszać Hiro, chociaż powinieneś. - Spojrzałam na

Augusta. - Już w porządku, prawda, Christophe? Jeśli będzie trzeba, jeszcze raz mu

dołożę.

Na jego policzku wykwitł ślad mojej dłoni, ale już znikał. W jego włosach

zajaśniały złote pasma. Poruszył się jak zwierzę, gdy bierze się w garść.

- Poczekaj z tym do treningu.

- Dobrze. - Ostrożnie wsunęłam kolczyk do kieszonki na biodrze. - To niezły

pomysł. A teraz siadajcie i bądźcie grzeczni, dobrze? Miałam koszmarny dzień, czy

noc, jak to tam nazwać, i padam z nóg.

August powoli puścił Christophe'a, odrywał po jednym palcu. Powietrze

wibrowało zdenerwowaniem. Dotyk pulsował mi w głowie jak bolący ząb, chłonął

wszystek gniew i urazy. Atmosfera w pokoju przypominała nastrój w domu po

potężnej awanturze, zanim ktoś zabierze się do sprzątania. Gęsta, niespokojna, z

nutą samotności.

Poczekałam, aż Christophe się wyprostuje. Poprawił rękawy swetra, jakby

zazwyczaj nosił marynarki. Nagle przed oczami stanął mi inny obraz, ostry jak w

technikolo-rze: Christophe obciąga śnieżnobiałe mankiety, poprawia poły czarnego

fraka. Zamrugałam i obraz zniknął. Hiro i Bruce za moimi plecami milczeli, ale

wyczuwałam ich gotowość. Było jak w tych barach, do których zabierał mnie tata,

tych, które, co wyczuwałam instynktownie, zaprowadzą nas do Prawdziwego

Świata. Siedziałam wtedy i popijałam colę, a tata załatwiał interesy. Sprawy kilka

razy wymknęły się spod kontroli, i teraz właśnie czułam coś podobnego. Jakby nad

naszymi głowami gromadziła się burza.

Raz, tylko jeden raz tata wyjął broń i wyszliśmy bez tego, po co tam

przyszliśmy.

Odepchnęłam to wspomnienie.

- Uspokójcie się. Obaj. - No proszę, wreszcie trafiłam we właściwy ton.

Uprzejmy, ale stanowczy.

Christophe przechylił głowę. Jego włosy znowu były pełne jasnych kosmyków.

- Oczywiście.

Spojrzałam na Hiro. Zdążył się cofnąć, strącić z ramienia dłoń Bruce'a. Smuga

krwi zniknęła z jego podbródka, ale nadal czułam jej zapach. Zaschło mi w ustach,

bolało mnie gardło. Głód krwi poruszył się niespokojnie i, na szczęście, ucichł.

Hiro skłonił się lekko, w pasie. Nie zdołałam się powstrzymać -

odwzajemniałam ukłon, ilekroć to robił. Wydawał się bardzo zadowolony, kiedy to

robiłam, a sami wiecie, jak się wejdzie między wrony... Jeśli to mu sprawia

przyjemność, proszę bardzo. Czułam się jak idiotka, kiedy to robiłam, ale czułabym

się równie głupio, gdybym tego nie zrobiła. Co mi zaszkodzi odrobina uprzejmości.

- Wybacz - wycedził. Wracał na swoje miejsce. Szedł wyprostowany jak struna, z

tym typowym dla niego wdziękiem. - Obawiałem się, że zechce cię skrzywdzić.

Cudownie, Hiro, tym sposobem na pewno rozpędzisz chmury. Nie miałam mu

tego za złe... Ale mimo wszystko. Słowa: „Christophe nigdy nie zrobiłby mi

krzywdy", cisnęły mi się na usta, ale je przełknęłam.

- No cóż, dajmy temu spokój. Usiądźmy i porozmawiajmy.

- A o czym tu rozmawiać? - Christophe szedł za mną, przemierzał pokój

nerwowo jak tygrys w klatce. - Nawet nie waż się myśleć, że możesz tak ryzykować

i narażać się na niebezpieczeństwo, udając się choćby w pobliże tego miejsca.

Wyślemy tam oddział, niech wszystko sprawdzą i zabezpieczą ślady. Dwie

jednostki bojowe, dwa oddziały śledcze i tropiciele.

- Powoli, Reynard. - Bruce westchnął ciężko. - To pułapka na każdego, kto się

tam zjawi.

Christophe spojrzał na niego.

- Może to jej pierwszy błąd. Zresztą lepiej posłać Kuroi, niż żeby moja kochana

zechciała sama się tam rozejrzeć. Anna pragnie jej śmierci. Nie dopuszczę...

- Christophe! - naprawdę wrzasnęłam i zacisnęłam dłonie na oparciu krzesła,

jakbym chciała podnieść je i go uderzyć. Znowu się nakręcał, a wtedy powodzenia

każdemu, kto spróbuje go uspokoić.

Zatrzymał się w pół kroku, popatrzył na mnie. I proszę, proszę, niespodzianka

za niespodzianką, bo wyglądał, jakby zobaczył ducha. Skulone ramiona, niezdrowe

rumieńce na policzkach, zmierzwione włosy. Czyżby co chwila przeczesywał je

palcami? To nie w jego stylu. A może to aspekt, ale to też nietypowe.

- Siadaj. - Wskazałam krzesło obok mojego. -1 to już. Poczułam satysfakcję, gdy

natychmiast obszedł stół.

Hiro zesztywniał, gdy do niego podszedł, ale Chris minął go, odsunął sobie krzesło

i usiadł. Położył dłonie płasko na stole, wierzchem do góry, palce ściśnięte, jakby

chciał zacisnąć pięści, ale nie śmiał.

Bruce chrząknął. Ten odgłos przeciął nabrzmiałą ciszę.
- Wyjaśnijmy coś sobie. - Zaplotłam ręce na piersi. Dobrze się czułam, stojąc.

Jakbym to ja tu rządziła. Rzadko tego doświadczam. - Skoro ja nie mogę tam pójść,

nikt nie pójdzie.

Szczęka Ezry opadła. Wypuścił dym nosem.

Augustine zamruczał coś pod nosem - wydawało mi się, że to polskie

przekleństwo rodem z rynsztoka. Hiro skulił się na krześle.

- To bardzo zły... - zaczął Bruce ostrożnie. Nie dałam mu dokończyć.

- Więc podjęliśmy decyzję. Zabieram ze sobą Asha i Shanksa. I Hiro. Christophe

będzie dowodził oddziałami ubezpieczającymi i miał oko na wszystko na zewnątrz.

Coś zazgrzytało. Christophe poruszał palcami, jego szpony drapały szklany blat.

- Nie. - Tylko tyle. Uparcie zacisnął usta. Spod na wpół opuszczonych powiek

padały niebieskie płomienie.

Bruce wstał powoli, jak zmęczony diabeł z pudełka. Pode mną ugięły się kolana,

ale brnęłam dalej:

- Nie udało jej się zabić mnie ostatnio, choć wtedy miała przewagę w postaci

zaskoczenia. - Byłam z siebie dumna, że powiedziałam to tak spokojnie. - Tym

razem znamy jej zamiary i możemy się przygotować. Nic mi nie będzie, jeśli będę

miała u boku Hiro i Christophe'a, że już nie wspomnę o Shanksie i Ashu. Nikt mi

nie zagrozi. Nawet Anna.

- Milady. - Hiro bardzo pobladł pod karmelową skórą. Wyglądał okropnie. -

Zastanów się jeszcze, proszę.

- Wszyscy w kółko powtarzacie, że stoję na czele Zakonu. - Logiczne, jeśli się

nad tym zastanowić. Ciekawe, dlaczego do tej pory nie zagrałam tą kartą. - Tak czy

nie? Jestem szefową; moje słowo stanowi prawo. No więc będzie, jak mówię. Anna

chce, żebym tam przyszła? Dobrze. Sama? Nigdy w życiu. - Głęboko zaczerpnęłam

tchu i wypaliłam: - Chce mnie dorwać? Może uda nam się zastawić na nią pułapkę.

A wtedy powie nam, gdzie jest Graves i będziemy mogli go odzyskać. - O ile

nadal... Nie, nie myśl o tym. Na pewno się uda.

Bez względu na wszystko.

- Nie - powtórzył Christophe. On także wyglądał koszmarnie. On, Hiro i puste

krzesło między nimi - co za widok.

Bruce stał, wczepiony w oparcie, jakby obawiał się, że podłoga usunie mu się

spod nóg. On także był blady jak ściana. Ezra nadal siedział z otwartymi ustami.

Jego cygaro ciągle dymiło. I cuchnęło, ale przynajmniej dym i zapach kawy

niwelowały miedziany aromat krwi. August pocierał twarz, jakby był zmęczony.

- Naprawdę myślisz, że przyjdzie tam, jeśli poślesz oddział chłopców? -

Przecząco pokręciłam głową. Choć włosy mi już podeschły, były jeszcze na tyle

wilgotne, że wzdrygnęłam się lekko. - Nie ma mowy. Byłam przynętą już wczoraj,

zrobię to jeszcze raz.

- Dru... - Christophe ciągle ograniczał się do pojedynczych słów.
- Tak zrobimy i już. Zorganizuj wszystko. Nie chcę żadnych niespodzianek jak

wczoraj. - Niezbyt to miłe, ale w tej chwili miałam to w nosie. A szczerze mówiąc,

czułam się jak wredna suka.
I nic mnie to nie obchodziło. Zmusiłam się, by oderwać dłonie od rzeźbionego

oparcia.

- Jutro wieczorem, gdy tylko wstanę, czekam na sprawozdanie z przygotowań.

Bruce, przyniesiesz mi je przed zajęciami.

Postanowiłam wyjść obok Bruce'a i Ezry, bo obawiałam się, że jeśli przejdę koło

Christophe'a, wydarzy się coś jeszcze. Byłam już niemal przy drzwiach, gdy od

strony stołu dobiegł przeszywający trzask.

- Dru - cichy głos Christophe'a. - Porozmawiajmy o tym.

Machnęłam ręką przez ramię.

- Nie, chyba nie. Do zobaczenia.

Otworzyłam drzwi i wyszłam, zanim zdążyłam się zastanowić, kto ma mi teraz

towarzyszyć. Ledwie znalazłam się za dwuskrzydłowymi drzwiami, puściłam się

biegiem.

Nie oglądałam się za siebie.

Rozdział 14

Zamknęłam drzwi na wszystkie możliwe zamki, opuściłam zasuwę drżącymi

dłońmi i odetchnęłam powoli. Zaklęcia ochronne zamigotały, rozbłysły błękitem,

bezgłośnie mknęły po ścianach. To nie było fajne. Wcale nie.

Była prawie piąta nad ranem. Czas powoli szykować się do snu. Niedługo zjawi

się Nathalie, czy raczej pójdzie do sali, w której powinnam mieć ostatnie zajęcia.

Głupio mi, że wystawiam ją do wiatru, ale... o rany...

Rozpaczliwie potrzebowałam chwili samotności, a nie byłam sama, chyba że

spałam. To trochę... przytłaczające mieć kogoś u boku przez cały dzień i noc. Ktoś

zawsze mnie obserwował, ktoś mi groził, o czym nie miałam pojęcia, skupiona na

tym, by zachować nieprzeniknioną minę i nie zdradzać uczuć. Tata zawsze dawał

mi trochę swobody. A w tamtej Scholi, no cóż, czułam na sobie ich wzrok, ale nie

widziałam patrzących. Teraz było inaczej.

Pod każdym względem.

Pokój mamy też wyglądał inaczej, gdy nie zapaliłam światła i przez świetliki

zaglądało jeszcze ciemne światło przedświtu. Przypominał dekorację teatralną:

białe łoże zdawało się unosić jak duch. Zamknięte książki, zacienione drzwi.

Ledwie widziałam łazienkę. Biała kanapa pod oknem przywodziła na myśl

wypłowiałą czaszkę.

Poczłapałam w głąb pokoju. Póki ich nie wypiorę, buty będą mi śmierdziały

kawą, więc usiadłam na podłodze koło białego łoża, zdjęłam je, cisnęłam w stronę

szafy, tak mniej więcej, i sięgnęłam po inne, stojące przy nocnej szafce. Zajrzałam

pod łóżko i nagle przyszła mi do głowy nieprzyjemna myśl.

Czy to materac mojej mamy? O Boże. Powróciły zawroty głowy, zaatakowały mnie

jak mroczna lśniąca fala.

Podkuliłam kolana, oparłam czoło o drewno, starałam się zapanować nad

oddechem. To ja tak rozpaczliwie sapię, uświadomiłam sobie nagle i wtedy

koszmar ostatnich godzin zaatakował z pełną siłą.

Przewróciłam się na plecy, sięgnęłam do kieszonki. Kolczyk był ciepły. Wyjęłam

go delikatnie. Bolał mnie żołądek; jęczałam z bólu pomiędzy sapnięciami.

Łóżko było starannie zasłane, wpełzłam na nie i sięgnęłam pod kołdrę. Nathalie

naciągała ją tak bardzo, że upuszczona moneta odbiłaby się jak od trampoliny. Tata

byłby zachwycony. Nie miałam pojęcia, jak jej się to udaje, skoro pod kołdrą cały

czas leżał płaszcz.

Wsunęłam dłoń między prześcieradła, zepsułam efekt jej pracy. Poczułam pod

palcami grube płótno i ciągnęłam i szarpałam tak długo, aż wyciągnęłam całą

czarną płachtę.

Ściskając kolczyk w spoconej dłoni, drugą ręką zwinęłam płaszcz w ciasny kłąb i

ukryłam w nim twarz. Poczekałam, aż ustaną dreszcze i dotyk coś mi powie.

Cokolwiek. Da mi choć cień nadziei.

Nic. Byłam zbyt nieszczęśliwa, za bardzo się starałam, za bardzo liczyłam, że

dotyk da mi coś więcej niż tylko pulsujący ból głowy. Łkanie nie ustało. Kołysałam

się w przód i w tył, wtulona w zwinięty płaszcz... czułam, że plamię go łzami,

obym go tylko nie zasmarkała.

Dlaczego Graves mnie nie słuchał? Gdyby poszedł ze mną wtedy, gdy po raz

ostatni stanęłam z Anną twarzą w twarz. Gdyby...

Ale to na nic. Nie znalazłam odpowiednich słów, by go powstrzymać. Nie

zapanowałam nad moją niewyparzoną gębą. To moja wina, że Siergiej go dopadł. A

Anna? Co to za gra? Skąd miała jego kolczyk? Czy zadała mu ból, wyjmując go?

0 Boże.

Nie było na nim krwi. Chociaż tyle. Zamrugałam, powstrzymałam łzy,

przyjrzałam się kolczykowi w półmroku. Takie maleństwo, srebrny drobiazg, jeśli

wierzyć handlarzowi, który mu go sprzedał. Czaszka uśmiechała się drwiąco.

Powoli, stopniowo, przestałam dygotać i szlochać. Wstałam, obolała jak

staruszka, i poczłapałam do łazienki.

Nadal miałam w uszach brylantowe kolczyki, które Christophe kazał mi założyć

poprzedniej nocy. Zdjęłam zatyczkę z tego w lewym uchu, przymierzyłam do kol-

czyka Gravesa. Pasowała. Założyłam go. Nawet go nie umyłam, bo po co?

Był nieco cięższy niż brylantowe maleństwo. Potrząsnęłam głową na próbę.

Kołysał się tak, ilekroć Graves gwałtownie odwrócił głowę. Uderzył mnie w

policzek tuż nad linią brody, nieco niżej niż u niego.

1 od razu poczułam się lepiej. Odrętwiała? Tak. Zmęczona. Ale i tak było mi

lepiej. Jakbym nad czymś panowała.

Opłukałam twarz, wydmuchałam nos, złożyłam jego płaszcz.
Moje cerowanie - zaszyłam go granatową nicią, bo Nat nie udało się zdobyć

czarnej - wyglądało całkiem nieźle. Co prawda babcia skrytykowałaby niektóre

szwy, ale bez maszyny nie sposób idealnie zaszyć szarpanych śladów po pazurach.

Namęczyłam się, przyszywając rękaw, ale w końcu mi się to udało. Właściwie

odwaliłam kawał dobrej roboty.

Płaszcz wyglądał na mnie idiotycznie, bo byłam niższa niż zwykły chłopak, a

Graves był wysoki. Nie: był. Jest. Graves jest wysoki. Odetchnęłam głęboko, nie
patrząc na odbicie w lustrze. Moje włosy zasłaniały kolczyk. Wyschły już. Po chwili
związałam je w koński ogon, zgasiłam światło w łazience i podeszłam do okna.

Biała kanapa, szeroka jak tapczan, zaskrzypiała cicho. Uklękłam niezdarnie i

szarpnęłam  okno  w  górę.  Chłodne  powietrze,  ciężkie  od  zapachu  wiosny,  zalało
pokój.  Świat  zielenił  się  pięknie,  widziałam  to  po  ogrodach  i  trawnikach.  Nad
boiskiem do polo zapewne unosi się zapach świeżo skoszonej strawy. Słyszałam, że
djamphiry grają w polo przede wszystkim po to, żeby nauczyć się panowania nad
koniem.  To  tradycja.  Wilkołaki  wolą  piłkę  nożną  i  koszykówkę.  Chętnie
obejrzałabym  jakiś  mecz.  Co  prawda  nie  przepadam  za  grami  zespołowymi,  ale
wilkołaki i koszykówka? Brzmi nieźle.

- Nienawidzę tego miejsca - szepnęłam. - Chcę do domu.

Moja mama powiedziałaby to samo. Nie znosiła życia w zamknięciu. To jedna z

nielicznych rzeczy, które tata o niej powtarzał.

Boże, jak dobrze ją rozumiałam.

Tak naprawdę nie miałam domu. Z tatą byliśmy wiecznie w drodze. To było

nasze życie. Nie miałam domu, chyba że za takowy uznać niebieską furgonetkę - on

prowadził, ja pilotowałam. Albo domek babci, daleko w Appalachach, z meblami

pod pokrowcami i kluczem tam, gdzie jego miejsce. Po jej śmierci zajrzeliśmy tam

tylko raz, żeby posprzątać i wszystko zabezpieczyć.

I nic poza tym. Nigdzie nie byto bezpiecznie. Nie miałam dokąd pójść. Przez

jakiś czas mogłam zapewnić nam, sobie i Gravesowi, bezpieczeństwo, ustrzec nas

przed wampirami. Na tak długo, póki czegoś nie wymyślę, prawda? Był bystry,

mógłby mi pomóc.

Pod warunkiem że miałabym dość oleju w głowie, by mu wytłumaczyć. Ale nie,

musiał pomyśleć, że coś ukrywam. Jak jego matka. Co za ironia losu. Oboje

płaciliśmy za postępki innych. I to raz za razem.

Oparłam się na parapecie. Bez Nat będzie dziwnie. Nawet nie zdawałam sobie

sprawy, jak bardzo do niej... przywykłam. Była osobą, z którą łatwo spędza się czas.

Wiedziałam od Benjamina, że inne swietocze wymykały się swoim strażnikom.

Wtedy wydawało mi się to głupie. Uciekać przed własną ochroną, gdy wokoło

grasują wampiry? Miałam przynajmniej tyle oleju w głowie, że zawsze wymykałam

się za dnia, w towarzystwie Nat, i nigdy nie odchodziłam daleko.

Ale czasami ochrona przypomina uwięzienie.

Duszenie trwa dłużej niż śmierć od pchnięcia nożem, ale efekt końcowy jest ten

sam.

Sprawdziłam, że mam dokładnie zawiązane buty, oparłam się o parapet,

wyjrzałam w dół.

Co innego robić to w nocy.

Przynajmniej nie wyczuwałam nikogo za drzwiami, ale na pewno są w holu.

Zapewne Benjamin, najprawdopodobniej także Christophe, czeka, aż wyjdę, żeby

znowu wszcząć kłótnię.

Nie zwlekałam, żeby się nie zdenerwować. Wymacałam gzyms, otaczający cały

budynek, tuż poniżej okna. Wyszłam, odwróciłam się, stanęłam twarzą do muru.

Poły czarnego płaszcza trzepotały jak skrzydła nietoperza Przez chwilę poczułam

się jak Graves. Przechyliłam głowę, zupełnie jak on. Pokonałam kilkanaście

kroków.

Zrób to jak dawniej. Tylko nie narób hałasu.

Skoczyłam.

Rozdział 15

Wylądowałam trzy piętra niżej, miękko jak szept; aspekt otaczał mnie znowu. To

jedna z pierwszych rzeczy, jakich nauczył mnie Christophe. Gdybym dorastała

wśród djamphirów, robiłabym to zapewne instynktownie. A nikomu innemu nie

przyszło do głowy, by nauczyć mnie czegoś, co im wydawało się naturalne.

Przynajmniej tyle. Christophe niczego nie traktował lekko, jeśli w grę wchodziło

moje szkolenie. Zaczął od rzeczy oczywistych dla nawet najmłodszych

djamphirów.

Nie myśl o nim, Dru.

Z tarasu wchodziło się do długiej sali o drewnianej posadzce i ścianach

wyłożonych lustrami. Gdyby nie dziwne linie na posadzce, uznałabym, że to sala

baletowa. Chciałam o to zapytać, ale jednocześnie wolałam nie zdradzać, że to moje

wyjście awaryjne. Wszystkie okna były pozamykane, ale w jednym był zepsuty

zamek.

Nie pytajcie - odpowiem tylko, że nietrudno jest zaczarować zamek. Babcia w

kółko podkreślała, że w takich sprawach trzeba zachować ostrożność, bo ludziom

należy się prywatność i tak dalej, ale myślę, że pierwsza przyznałaby, że muszę

mieć drogę ucieczki. Na myśl o babci tu, w Scholi, uśmiechnęłam się. Szeroko i

głupio, wiedziałam to, bo poczułam ból w policzkach. Ale to był przyjemny ból.

Tylko że zaraz pojawiła się myśl o tacie i wspomnienie tamtego mroźnego dnia,

gdy przyszedł po mnie jego trup. Przeszył mnie dreszcz i z całych sił starałam się

odepchnąć od siebie to wspomnienie. Niemal dosłownie odepchnąć, aż płaszcz się

zakołysał.

Szłam przez długi, ciemny pokój. Lustra pokrywał kurz, powietrze było stęchłe,

jakby dawno nikt tu nie oddychał. Idąc, wyjęłam gumkę z kieszeni i niedbale zwią-

załam nią włosy. Nathalie trafi szlag, gdy później będzie je szczotkowała.

Właściwie chciałabym, żeby była tu ze mną. Byłoby fajnie.

A jeszcze fajniej, gdyby był tu Graves, szedł bezgłośnie, z tym swoim

sarkastycznym uśmieszkiem i...

Boże drogi, przestań w końcu. Rozdrapujesz ranę.

Dwuskrzydłowe drzwi nawet nie zaskrzypiały, gdy ich dotknęłam.

Posługiwałam się dotykiem, ale nie wyczułam niczyjego oddechu po drugiej

stronie.

Droga nadal wolna. Żadnych komunikatów w stylu, nie patrz tutaj, które

zdradzałyby obecność jednego z moich strażników albo jakiegoś nauczyciela.

Płaszcz Gravesa sięgał mi do kostek. Zaczynałam rozumieć, dlaczego nigdy się z

nim nie rozstawał. Był moją zbroją, ochroną przed światem, jak skorupa ślimaka. I

miał mnóstwo kieszeni. Wolałam niczego w nich nie chować, czułabym się, jakbym

upychała swoje rzeczy w cudzej torebce. Takich rzeczy się po prostu nie robi.

Ale wyobrażałam sobie, czemu chłopak, który chce być przygotowany na każdą

sytuację, tak polubił ten płaszcz. Może nawet sama zainwestuję w takie palto, jeśli...

nie, kiedy odzyskamy Gravesa.

Ale jeśli nie? Minęło już kilka tygodni, nie jesteś w stanie go wyczuć, a

wypuszczanie się na własną rękę to kiepski pomysł. Wszyscy ci to mówią.

Tylko że powoli zbliżałam się do tego momentu, gdy nie wiedziałam już, czy to,

co wszyscy mówią, na pewno oznacza troskę o Gravesa. I o mnie.

Korytarz spowijały ciemności. Marmurowe popiersia łypały na siebie groźnie,

nieruchome na piedestałach. Odczekałam chwilę, oddychałam miękko, czekałam.

Wyszłam z sali i ruszyłam w stronę schodów.

Stamtąd czekał mnie krótki sprint przez boisko i znajdę się wśród drzew, tam,

gdzie urywał się ślad Gravesa. Mając jego kolczyk i płaszcz, miałam większe

szanse, że coś wyczuję, że się czegoś dowiem. To nie zaszkodzi. Zresztą, gdybym

miała siedzieć u siebie i nerwowo spacerując, czekać na Nathalie, oszalałabym. Tu,

na dworze, wsłuchana w znajome trzepotanie poł jego płaszcza, mogłam sobie

wyobrażać, że jestem Gravesem. Wyciągałam nogi, naśladując jego długi, szybki

krok. Stąd już tylko krok do wyobrażenia sobie, że go widzę, a jeśli okażę dość

cierpliwości, nastąpi i to.

A jeśli nie? Cóż, będę próbowała dalej. Przynajmniej będę miała coś do roboty.

Co to? Hałas? Za moimi plecami?

Nerwowo obejrzałam się za siebie. Hol był pusty, marmurowe posągi trwały

nieruchomo wśród zakurzonych aksamitnych kotar. A jednak coś było nie tak.

Niepokój ściskał mi żołądek w rozedrganą kulę. Przeszkadzał mi się

skoncentrować.

Przyspieszyłam kroku, ale to niewiele pomogło. Ponownie obejrzałam się za

siebie. Nic, tylko zakurzone cienie.

Kiedy wróciłam do poprzedniej pozycji, Christophe nagle stał przede mną.

Wzdrygnęłam się i krzyknęłam cicho. Odskoczyłam i mało brakowało, a

potknęłabym się o skraj płaszcza. Zbliżał się z niesamowitą szybkością. Zaganiał

mnie, choć tego nienawidziłam. Po chwili stałam plecami do ściany, obok długiej

kotary z wypłowiałego czerwonego aksamitu. Poczułam ciepły powiew cynamonu.

Jego oczy rozbłysły błękitem w ciemności.

- Jezu! - Straciłam oddech, gorączkowo chwytałam ustami powietrze. Czułam

się, jakby przyłapał mnie na wymykaniu się z pokoju przez okno.

Zabawne. Przecież właśnie tak było.

Przyglądał mi się. Nie przywykłam, żeby inni ludzie znajdowali się tak blisko

ani żeby ktoś patrzył mi w oczy tak intensywnie, jakby chciał rozszyfrować zapisy

w moich zwojach mózgowych. Do tego chyba nie był ze mnie zadowolony. Nie

musiałam posługiwać się dotykiem, by to wyczuć.

Instynktownie przesunęłam się w lewo, szukając ucieczki, ale wysunął rękę i

oparł ją o ścianę na wysokości mojego barku. To samo z drugiej strony. Zamknął

mnie w potrzasku.

Chwileczkę. Nie jest na mnie wściekły? Znieruchomiałam, myślałam

gorączkowo, co dalej. Kiepska sprawa. Ciało pełne energii jak piorunochron. Mózg

wyłączony.

- Musimy porozmawiać. - Przemknął po nim aspekt, odsłonił kły, ale zaraz je

schował.

- Hm. - To była cała moja, jakże głęboka, odpowiedź. -Hm, Christophe... - Jezu,

czy on musi wszędzie za mną łazić?

- Czy wyraziłem się niejasno? - Cicho, spokojnie, jakby zapraszał mnie na kawę.

- Co?

- Co? Posłuchaj, Christophe, ja...

Pochylił się tak nisko, że muskał nosem moje włosy. Wciągnął powietrze

głęboko, a mnie zrobiło się tak gorąco, że aż dziwne, że moje ubranie nie stanęło w

płomieniach.Otaczał mnie jego cynamonowy zapach. Ciekawe, czy pachnie tak

dlatego, że pije ludzką krew.

Na samą myśl poczułam łaskotanie w zębach, głęboko pod dziąsłami. Głód krwi

powrócił.

O rany.

Kiedy mówił, jego ciepły oddech muskał moje włosy, łaskotał w ucho.

- Czy wyraziłem się niejasno, jeśli chodzi o moje uczucia?

Co takiego? Nie mogłam oddychać. Płaszcz Gravesa był na mnie za duży, nagle

wydal się ciężki i niewygodny.

- Ja... hm. Co takiego, Christophe?

- Skowroneczko moja. - Przesunął dłoń na moje ramię, na płaszcz Gravesa, i

teraz dotykał moich włosów i oddychał w ucho. Krew napłynęła mi do głowy,

pulsowała w uszach. - Nie będę naciskał ani nalegał. Proszę tylko o odrobinę

uwagi. Rozsądku.

Zakręciło mi się w głowie. Uwagi? Jest przy mnie cały czas. Niby komu, jak nie

jemu, poświęcam uwagę?

- Co?
Znowu wciągnął powietrze. Wąchał moje włosy. Rany.

O kurczę. To jeszcze intensywniejsze niż pocałunek. To się po prostu... się stało,

rozumiecie? Skłamałabym, mówiąc, że mu na to pozwoliłam. To się po prostu stało.

A to co innego. Bo tak ładnie pachniał, męsko, korzennie, złocistym jabłkiem i

cynamonem. Głód krwi budził się powoli, ale tym razem nie przeszywał mnie

szklanymi kolcami, nie kazał pić. Sprawiał za to, że moja skóra wydawała się za

ciasna. Wierciłam się niespokojnie. Ale nie żeby uciec. Właściwie wcale nie

chciałam uciekać.

To było inne niż wszystko, co do tej pory zrobiłam. To znaczy, co innego

całować się z przystojnym chłopakiem w cichym zakątku, kiedy wiedziałam, że

najdalej za kilka tygodni i tak odjadę. Nie zakochałam się ani razu podczas

podróży przez szesnaście stanów, ale to nie znaczy, że nie eksperymentowałam,

jasne?

Płaszcz Gravesa z szelestem otarł się o drewniane panele na ścianie, gdy

przesunęłam się i dotknęłam drugiej ręki Christophe'a.

Graves... wycofywał się, ilekroć była okazja, żeby się, jakby to powiedzieć, nieco

zbliżyć. Gdyby to on tak się na mnie rzucił, ja... co? Co bym zrobiła? Nie mogłam

się skupić, nie teraz, gdy Christophe był tak blisko. Zwłaszcza gdy się nade mną

pochylał, gdy do mnie przywierał.

To było... przyjemne. Jakby zniknął cały świat i istniał tylko on. Jakby wyrósł

mur dzielący mnie od wszystkiego, co się wydarzyło od tamtej nocy, gdy tata nie

wrócił do domu. Mogłam się rozluźnić, być otwartą dłonią, a nie zaciśniętą pięścią.

Mogłam sobie odpuścić, bo on tu jest.

- Nie chcę być okrutny - szepnął Christophe. - Chcę tylko, żebyś była gotowa.

Bezpieczna. Czy tak trudno to zrozumieć?

Bogu dzięki, nie wydawał się zły. Po raz chyba setny tej nocy zaczęłam dygotać.

Ale nie ze strachu. Była to ulga, tak głęboka, tak silna, że nie byłam pewna, czy to

wytrzymam. Miałam kolana miękkie jak rozgotowane kluski i złapałam się na tym,

że objęłam go za szyję, splotłam palce na jego karku, jakbym obawiała się, że

odejdzie. Zniknie, jak wszystko i wszyscy, którzy dawali mi poczucie

bezpieczeństwa.

Wszystko mi się plątało. Westchnęłam głośno. Mój oddech omiótł jego szyję.

Zadrżał. Jakby sprawiało mu to przyjemność. Łaskotanie pod zębami przybrało na

sile, poruszyłam szczęką, kły zabolały.

Wciągnęłam powietrze. I to był błąd, bo poczułam tę ciecz w jego żyłach, miedź i

korzenie, błyskawice i zapach pustyni, gdy gnasz przez noc, żeby jeszcze długo się

nie zatrzymać.

Głód obudził się na dobre. Sztywna jak deska oparłam się o ścianę, tłumiłam

ochotę, by nagle unieść głowę, rozchylić usta i wbić się w żyłę, którą nagle

usłyszałam.

- Proszę bardzo. - Lekko odchylił głowę. On także drżał. Jakbyśmy tylko my

doświadczali trzęsienia ziemi. -Ufam ci, Dru. Mam tylko ciebie.

Co?

- Chr... - Chciałam wypowiedzieć jego imię, ale język plątał mi się między kłami.

Przebiły coś i poczułam smak własnej krwi. To tylko podsyciło głód, czerwień

wypełniła mrok za zamkniętymi powiekami, rozplotłam ręce, by go odepchnąć.

Cofnął się o krok. Prawą ręką złapałam się za usta, jakbym chciała opanować

wymioty.

Chwycił mnie za ramiona.

- Już dobrze. Spokojnie. Już dobrze. - Mówił coś jeszcze, ale za cicho i

niewyraźnie, żebym to zrozumiała.

Chciałam się cofnąć do ściany, ale trzymał mnie mocno. Mój żołądek fiknął salto.

Pokręciłam głową. Nadal trzymałam się za usta. Usiłowałam nie wdychać jego

zapachu. Nie dlatego, że był przykry; nie, był tak cholernie rozkoszny.

Albo krew. Teraz nie rozróżniałam już jednego od drugiego. A jeśli ten

cynamonowy aromat oznacza, że widzę w nim przekąskę? Wystarczy, że zerwę

opakowanie i mogę zajadać do woli?

Ugięły się pode mną nogi. Osunęłam się po ścianie. On także. Płaszcz Gravesa

plątał mi się pod nogami. Gdyby nie Christophe, upadłabym, zamiast usiąść.

- No dobrze. - Nagle był całkiem spokojny. - A teraz powiedz, dokąd się

wybierasz? Niech zgadnę. Gdziekolwiek, byle jak najdalej stąd.

A właśnie, że nie. Cały czas trzymałam się za usta. Kucał, jakby to była

najwygodniejsza pozycja na świecie. Pochylił się lekko. Musnął palcami grubą

tkaninę płaszcza, dokładnie tam, gdzie rozerwały ją pazury i nieźle się

namęczyłam, żeby go zaszyć.

- Albo kogoś szukasz - dodał miękko.

Głód krwi ustępował stopniowo. Po chwili oderwałam dłoń od ust. Nadal

łaskotały mnie, ale kły zniknęły. -Christophe... - Wydawało się, że w ogóle nie mam

czym oddychać.

- Przeżyje. - Skinął dłonią, zamaszyście, ekspresyjnie, ale nawet to wydawało się

zaplanowane. - Ale będzie inny. Siergiej posłuży się nim jako przynętą, żeby cię

dorwać. Ty jesteś najważniejsza.

Dźwięk tego imienia przyprawiał mnie o dreszcze, nie wiedziałam już, czy

wywoływało je samo imię, czy nienawiść i pogarda, z jakimi je wypowiadał.

Coś jeszcze ostatnio nie dawało mi spokoju. Na szczęście wróciła mi mowa.

Dlaczego po prostu nie ściga Anny? Przecież ją byłoby mu łatwiej dorwać,

prawda? No wiesz, skoro przekazywała mu informacje i w ogóle.

- Dru, ty stanowisz większe zagrożenie. Annę już skorumpował. Ale ty? Nie

dość, że go pokonałaś, nie zdoła cię przekupić. Dla niego najważniejsze jest

niszczyć, kochana. Nie zrozumiesz tego.

Świetnie. Co, przepraszam?

- Dobra, dobra. Posłuchaj, Christophe... Podniósł rękę. Niemal się wzdrygnęłam,

ale on tylko

założył mi kosmyk włosów za ucho. Dotknął mojego policzka. Cieple palce,

miękkie, troskliwe. Ale nadal bolał mnie bark. Przesunął dłoń niżej, pod moją brodę

i złapałam się na tym, że patrzę na jego klatkę piersiową, zanim delikatnie uniósł

mi podbródek i zmusił, bym spojrzała w jego twarz, skrytą w cieniu.

- Czy przynajmniej weźmiesz pod uwagę moją propozycję? - Gorzki uśmiech,

lekkie zwieszenie ramion. - Nie umiem być bardziej szczery, jeśli chodzi o to, co...

O Boże. Splątane ucząca skomplikowały się jeszcze bardziej.

- Lubię cię. - No proszę, powiedziałam to. Kogo dawniej okłamywałam, Gravesa

czy siebie? - Naprawdę. Jesteś... inny.
Miałam ochotę walnąć się w łeb. Inny? Nie stać mnie na nic lepszego? Przez jego

twarz przemknął cień rozbawienia. Lekko uniósł kącik ust, niemał się uśmiechał.

- Więc użyłabyś tego słowa?

Zebrałam całą odwagę, garściami, że tak powiem.

- Tak. Jako jednego z wielu.
Pojedyncze skinienie głową. A potem znieruchomiał, jak to stary djamphir.
- Co zaszło między tobą a loup-garou?

O nie. Ale wtedy uświadomiłam sobie, że nie pyta, że się tak wyrażę, o nasz

związek, ale o co innego. A w każdym razie odpowiedziałam mu, jakby pytał o coś

innego.

- Wtedy? On... no cóż, znalazł mnie. Po tym, jak pobiłam się... z Anną. Upewniła

się, że sala gimnastyczna będzie pusta i chciała... sama nie wiem. - Oparłam się o

ścianę. Christophe był bardzo skupiony. W takich chwilach wydawało mi się, że

przewierca mnie laserem. Przez cały ten czas tylko on naprawdę na mnie patrzył.

Czasami nawet Nat mnie nie dostrzegała. Widziała swietoczę i tyle. Coś, czym

miałam się stać. Coś, czym nie wiedziałam, jak być, bo przecież byłam tylko

zwyczajną sobą.

Tylko Dru.

Z trudem przełknęłam ślinę i mówiłam dalej:

- Oberwałam nieźle. Graves... pytał, kto mi to zrobił, a ja nie chciałam mu

powiedzieć. - To nie przechodziło mi przez gardło, taka byłam głupia. - Wkurzył

się i wyszedł.

Kolejne pojedyncze skinienie, które przerwało nienaturalny bezruch.

- I zostawił cię bez ochrony.

Z obroną Gravesa było jak z obroną taty. Robiłam to odruchowo, instynktownie,

bez namysłu.

- Ja nie...

Uciszył mnie jednym gestem.

- Wiem, że nie chcesz słyszeć złego słowa na jego temat, ale bez względu na to,

jak bardzo był wściekły, nie powinien był zostawiać cię samej.

Innymi słowy, chciał powiedzieć, że on by tego nie zrobił. Ale przecież już

zostawiał mnie samą, może nie? A przynajmniej pozwalał, bym tak myślała.

Oparłam się o ścianę.

- Możemy zmienić temat?

Wzruszył ramionami. Czekałam, aż powie coś jeszcze, ale on tylko wstał i

wyciągnął rękę. Chwyciłam ją - niby dlaczego nie - i podniósł mnie, jakbym była

lekka jak piórko. Przerażała mnie jego siła, zwłaszcza odkąd widziałam ją w akcji.

Ledwie odzyskałam równowagę, chciałam cofnąć dłoń. Na chwilę zacisnął palce,

ale mnie puścił. Chyba tylko po to, żebym wiedziała, że to on postanowił mnie

puścić.

Albo po prostu dlatego, że wcale nie miał na to ochoty.

- Dru. - Nie patrzył na mnie, tylko na pusty ciemny korytarz.

Posągi przyglądały się nam ślepym marmurowym wzrokiem, same djamphiry,

słynne z takich czy innych powodów w Prawdziwym Świecie, choć w zwyczajnych

podręcznikach do historii nie ma o nich nawet wzmianki. Nagle zaintrygowało

mnie, czy im to przeszkadza. Wróciłam na ziemię.

- Co?

Cały czas na mnie nie patrzył.

- Nie mylę cię z twoją matką. Była moją najbliższą... przyjaciółką. Prawdziwą

przyjaciółką. Wiele się od niej nauczyłem. - Urwał, odetchnął głęboko, jakby te

słowa sprawiały mu ból, lekko opuścił głowę. - Ale myśl, że jest w

niebezpieczeństwie, nie spędzała mi snu z powiek. Nie pękało mi serce, kiedy była

smutna. Nigdy nie bałem się o nią tak jak o ciebie. - Aspekt spowijał go chwilowo,

widziałam, jak unosi się nad nim i drży jak powietrze nad rozgrzanym chodnikiem

w upalny dzień. - Nie mam ci za złe, jeśli to... za mało. Jestem skażony, sam to

wiem. Ale... pozwól mi być w pobliżu. Proszę.

Co mogłam na to powiedzieć? Zwłaszcza że moje serce fiknęło salto. Nie

wiadomo kiedy pokonałam dzielącą nas przestrzeń. Objęłam go. Odpowiedział tym

samym. Tym razem nie czułam zapachu jego krwi, tylko jego, ten cudowny

cynamonowo-męski aromat, który zawsze zawracał mi w głowie. Kiedy

przyłożyłam głowę do jego piersi, słyszałam równe bicie jego serca, jak tykanie ze-

garka. Tik-tak, tik-tak, rytmicznie i równo. W tej chwili nie miało znaczenia, że jest

jak tornado, że podczas spar-ringów doprowadzał mnie do szału, że nadal bolał

mnie bark. Liczyła się tylko jego bliskość, jego westchnienia i to, że wreszcie

poczułam, że jestem... w domu. Liczyło się, że zawsze po mnie wraca, że mi to

wszystko powiedział.

Nikt inny nie mówił mi niczego podobnego. Nigdy.

I wtedy po raz pierwszy naprawdę go pocałowałam. To znaczy, to ja go

pocałowałam, nie czekając, aż zrobi pierwszy krok.

I było wspaniale.

Rozdział 16

Był środek dnia, senna, leniwa pora, kiedy słońce zalewa świat jak złocisty miód.

Ktoś mnie budził. Miałam ochotę przewrócić się na drugi bok i ukryć głowę pod
poduszką. Myśl - jeszcze za wcześnie do szkoły, daj mi spokój - była dobrze znana,
przebiegała mi przez głowę co rano, ilekroć dzwonił budzik, nieważne, w którym
zakątku kraju akurat przebywaliśmy.

- Milady - głośny szept Nathalie. - Dru, proszę, obudź się.

Wyprostowałam się gwałtownie i mało brakowało, a zderzyłybyśmy się

głowami, bo pochylała się nade mną. Cofnęła się zwinnie i poczułam zapach jej

perfum. Używała dziwnej piżmowej mieszanki z małej niebieskiej buteleczki, ten

zapach pasował do niej, ale w tej chwili wyczuwałam w nim dziwną miedzianą

nutę.

Znałam ten zapach. To woń strachu.

- Christophe? - To było pierwsze, co powiedziałam. Zamrugałam, przetarłam

oczy. - Co jest?

- Zniknął. Benjamin jest w korytarzu. Chodzi o Asha. -Szeroko otworzyła ciemne

oczy, gładkie włosy były potargane. Odrobinę. - Zaprowadzimy cię do niego,

Shanks i ja. Szybko, proszę.

Wygramoliłam się z białej pościeli. Zasnęłam w objęciach Christophe'a, ciągle w

płaszczu Gravesa. W którymś momencie podczas snu zdjęłam płaszcz i dżinsy i

wpełzłam pod kołdrę. Miałam nadzieję, że wtedy byłam już sama.

Sięgnęłam po dżinsy, ale Nathalie uprzedziła mnie. Podniosła je z ziemi i

przecząco pokręciła głową.

Czyste ubrania. Nigdy nic nie wiadomo, to nie jest aż tak pilne.

- Benjy może tu nadejść lada chwila - syknął Shanks od drzwi. Miał na sobie

czarną koszulę i dżinsy, strategicznie rozdarte na kolanie, ale jego ciemne włosy

sterczały na wszystkie strony. Był to widok tak odmienny od grzywki emo, którą

zawsze u niego widziałam, że nagle ogarnęło mnie złe przeczucie. - Zawsze tu

zagląda, gdy któryś z nas stoi na straży. Nie ufa nam.

Nat się żachnęła.

- Ale Dru zdąży włożyć czyste majtki, Robbie. Litości.

Zgadzałam się z nią i bardzo się cieszyłam, że nadal mam na sobie koszulkę i

majtki. Co prawda to tylko Shanks, ale mimo wszystko.

- Ależ z ciebie baba. - Zesztywniał, pochylił się do drzwi, przekrzywił głowę,

jakby coś usłyszał.

- Co z Ashem? - Najciszej, jak umiałam, podeszłam do toaletki.
- Sama zobaczysz. - Nathalie wyprzedziła mnie i po chwili już trzymała czystą

koszulkę, majtki i dżinsy. Tego dnia miała na sobie fioletową bluzkę i czarną

chustkę. Jej dżinsy także mieniły się fioletowo. Nosiła też fioletowe buty uggs i na

niej wcale nie wyglądały idiotycznie, choć zapewne tak właśnie wyglądałyby na

mnie. - Szybko.

Starałam się. Trzy minuty później szliśmy w stronę schodów, coraz dalej od

zamkniętych drzwi do pokoju Benjamina. Nie pytałam, dlaczego wymykamy się

ukradkiem. Jeśli Shanks uważał, że tak trzeba, to tak trzeba.

Ale gdzie jest Christophe?
Byliśmy już na schodach, zanim miałam okazję zapytać:

- Gdzie Christophe?
- Zniknął. - Shanks wzruszył ramionami, przeskakiwał po dwa stopnie. - Nad

ranem. Większa część Rady razem z nim. I chyba Leon. Zostawili Benjamina,
bliźniaki i mnie u twego boku. I wtedy Ash zaczął... No cóż.

- Co się z nim dzieje? - Nie doczekałam się odpowiedzi. - Nat?
- Musisz to sama zobaczyć. - Zamykała nasz mały pochód. Szła bezgłośnie.

Tylko ja hałasowałam i to tylko troszeczkę. - Nie umiera, jeśli tego się obawiasz.
Przynajmniej tak mi się wydaje.

- Świetnie. - Tarłam oczy, usuwałam z nich śpiochy. -A nie chcecie, żeby

Benjamin się dowiedział, bo... - Chociaż już się domyślałam.

Shanks się żachnął.

- Instynkt. Christophe i reszta wyszli w pośpiechu. Mówili coś o zbieraniu

informacji na dziennej wycieczce.

Znieruchomiałam w pół kroku. Nat wpadła na mnie, co skłoniło mnie, bym

poszła dalej. Nie znoszę, kiedy każe mi się iść, ale jej udawało się to, nie budząc
mojej irytacji.

- Dzienna wycieczka? Zbieranie informacji?

- Tak. Chcą sprawdzić jakieś spalone miejsce czy coś takiego. Zrobili z tego

wielką tajemnicę. - Shanks zerknął na mnie przez ramię. - A ty jak myślisz?

Myślę, że poszli zapolować na Annę.

- Rany. - Coś mnie zakłuło pod obojczykiem. Chyba niepotrzebnie

powiedziałam, że zrobimy to jutro.

- Powiesz coś więcej? Tak tylko pytam.

- Anna posłała wiadomość i... coś, co należało do Gravesa. - Odgarnęłam włosy,

zła na siebie, że nie pomyślałam, żeby zabrać gumkę. W tej chwili uznałam, że

nie chcę odsłaniać kolczyka i pozwoliłam, by loki opadły swobodnie.

- Cholera. - Shanks nie przyspieszył, ale schylił głowę. Zabiję Christophe'a,

zabiję i już. Koncentrowałam się

na tym, żeby nie spaść ze schodów. Wczoraj był taki miły, obejmował mnie,

niewiele mówił, tylko przy mnie był, póki nie zasnęłam. Byłam mu za to

wdzięczna.

Spodziewałam się, że Ash będzie wył i rzucał się na ściany celi, ale surowy

korytarz wyłożony kamieniami i betonem był cichy.

Jak grób.

Zła na siebie, że to pomyślałam, szybko przełknęłam ślinę.

- Czy on...

Z celi dobiegł dźwięk. Cichy chrzęst, jakby znowu chciał się zmienić. Serce zabiło

mi szybciej, oszalały koliber miotał mi się w piersi.

Nat podała mi brązową gumkę.

- Usłyszałam to, gdy zaglądałam do niego jakieś dziesięć minut temu. Sama

zobacz.

- Zaglądałaś do niego? - Związałam włosy nisko na karku i podeszłam do drzwi.
- Oczywiście. - Powiedziała to takim tonem, jakby chciała zapytać, czy jestem

głupia. Wolałam nie pytać dalej.

Z judasza sączyła się jasna smuga - światło dzienne zalewało celę przez małe

zakratowane okienko na ścianie naprzeciwko drzwi. Wspięłam się na palce, wbiłam

dłonie w drzwi i spojrzałam.

Niewiele było widać. Ash leżał na ziemi i rzucał się, jakby miotały nim drgawki.

Wyginał się w łuk, jego futro falowało, pazury drapały kamienną posadzkę,

naznaczoną głębokimi bruzdami - najwyraźniej drapał tak już od dłuższego czasu.

Placki białej skóry były coraz większe i choć sierść chciała ponownie je zagarnąć,

nie dawały się.

Opadłam na całe stopy, podbiegłam po klucz. Shanks wyciągnął rękę, ale tym

razem okazał się zbyt powolny.

- Chwileczkę...

- On wraca do ludzkiej postaci! - zawołałam, mocując się z kluczem. - To

cudowne! On wraca!

- Nie wiemy tego na pewno. Może zrobić ci krzywdę, Dru, w tej chwili nie myśli

racjonalnie!

- Nigdy tak nie myślał. - Wsunęłam kluczyk do dziurki, przekręciłam. Zamek

zazgrzytał.  Pchnęłam  drzwi  i  w  tym  momencie  dotarło  do  mnie,  że  już  nie  słyszę
tego  charakterystycznego  trzasku.  O  nie,  proszę,  nie.  Zajrzałam  do  kiepsko
oświetlonej celi, pchnęłam drzwi szerzej i wślizgnęłam się do środka. Już za późno,
by  się  wycofać,  więc  podeszłam  do  niego,  gotowa  odskoczyć,  gdybym  uznała,  że
chce  mnie  zaatakować.  Gęsta  cisza  spowijała  wszystko.  Pochyliłam  się,
wyciągnąłem rękę, chcąc go dotknąć.

Leżał na posadzce. Futor nadal falowało. Był sztywny, przewracał szkliście

pomarańczowymi ślepiami. Lśniły, jakby płonął w nich ogień, coś płynnego
bulgotało w jego źrenicach. Otworzył pysk i wrzasnął.

To był przeciągły, rozpaczliwy krzyk i zmroził mnie do kości. Rozwiewał mi

włosy. W mojej głowie eksplodował dotyk. Zalał mnie potok koszmarnych
obrazów, martwe ciała, gorąca krew, rozpacz, to wszystko przesuwało mi się przez
głowę.

Opadłam na kolana z takim impetem, że poczułam to w każdej zmaltretowanej

kości w ciele. To koszmar, skręcające się kości, całe ciało płonące żywym ogniem.
Palił, przywierał, ale gorsze od ognia i łamanych kości było zło, miękko wkradające
się do mojej głowy, szarpiące zakrzywionymi szponami kwintesencję tego czym,
kim byłam.

Trwało to zaledwie kilka sekund, ale te sekundy ciągnęły się całą wieczność. Coś

we mnie szarpało, ciągnęło. Jakbym ściskała niewidzialną linę, a babcine szkolenie,

odkąd byłam niemowlęciem, wzmocniło niewidzialny mięsień, którym się teraz

posługiwałam. Zawyłam, mój głos zlał się z jękiem Asha i przez chwilę nasze głosy

złączyły się w jedno. Klęczałam, odchylałam się do tyłu, wyciągałam zaciśnięte

pięści, jakbym coś ciągnęła. Teraz nie była to lina, tylko łańcuchy na moich

nadgarstkach. Zimny metal, który parzył. Po drugiej stronie łańcucha czekał ocean

czarnej nienawiści.

Widziałem tę nienawiść w oczach wampira. W zimnym pustym domu, w środku

śnieżycy, gdy Siergiej myślał, że dopadnie Christophe'a, a trafił na mnie. Szczupły,

przystojny Siergiej, o twarzy nastolatka i miodowych lokach i tych czarnych oczach,

o źrenicach w kształcie klepsydry, kuszących, niszczących dzikie stworzenia.

Pociągnęłam. Poślizgnęłam się, poleciałam w przód i nagle coś złapało mnie od

tyłu. Przez chwilę byłam niemożliwie rozciągnięta, to coś po drugiej stronie

łańcucha przyciągało mnie jak magnes. Ktoś krzyczał, wycie Asha urwało się, gdy

zabrakło mu tchu. Mnie też i przez jedną straszliwą chwilę widziałam jedynie

głęboką aksamitną czerń, upstrzoną plamami koloru. Moje płuca skurczyły się, nie

mogłam oddychać, to coś, co ciągnęło Asha, zaraz zwycięży - i wtedy zebrałam

resztki uporu i zdobyłam się na jeszcze jeden nadludzki, milczący wysiłek.

Coś we mnie pękło. Zasłona z mokrego papieru przedarła się na pół.
Rozległ się wilgotny trzask. Ogarnął mnie zapach mokrej soli. Ciśnienie

ustąpiło. Zatoczyłam się do tyłu, wpadłam na Shanksa. Wbiłam łokieć w coś

miękkiego i biedak pisnął, dosłownie. W głowie huczało mi jak w ulu, ramiona

bolały, jakby ktoś chciał mi je wyrwać. Zamrugałam szybko i przemknęło mi przez

głowę, że może powinnam była zostać w łóżku. Nie ma to jak genialna myśl nie w

porę.

Odzyskałam oddech. Byłam tak wdzięczna, że płuca znowu pracują, że nie

zwracałam uwagi na to, że przy okazji charczę i kaszlę.

Ktoś jęknął cicho. Bardzo bolała mnie głowa. Poczułam zapach miedzi.
Krew. Głód ziewnął, otworzył czerwone ślepia. Jakby od niechcenia drażnił moje

żyły.

Opanowałam torsje. Przez chwilę leżałam nieruchomo. Nie wiedziałam sama,

czy mam oczy otwarte, czy zamknięte.

- O rany - szepnęłam, ochryple, szorstko. - Nat?

Jestem tu. - Od strony drzwi. Przerażony szept.

- Shanks? - Musiałam się dowiedzieć. Zamrugałam, aż krew zniknęła mi z oczu.

Czy to dlatego tak boli mnie głowa? Wewnętrzna rana także drgnęła. Co ja
zrobiłam? Shanks jęknął i się poruszył.

- Złamałaś mi jajka.

A więc w to trafiłam łokciem.

- Przepraszam. - Głos mi się załamał. Miałam też obolałe gardło, a głód krwi

drażnił je nieprzyjemnie. Zdawałam sobie sprawę, że na nim leżę, ale nie miałam
siły wstać.

- Księżycowa matko - szepnęła Nat. Jeszcze nigdy nie słyszałam w jej głosie

takiego szoku. Coś takiego. -O księżycowa matko.

- I niebieski tatusiu! Złamała mi jajka! - Shanks skulił się, a ja z trudem zwlokłam

się na kamienną posadzkę. Ślady pazurów były głębokie i świeże, dotykałam ich,
leżąc. Ostatkiem sił odwróciłam głowę. Powoli wracał mi wzrok. Ciemność
ustępowała powoli, stopniowo, jak rozjaśniający się ekran kinowy.

Długi, blady kształt zwinął się w kłębek jak Shanks. Umięśnione plecy, trzy

nierówne blizny na skórze. Był bardzo blady, o ciemnych włosach. Wyglądały,

jakby dawno nie widziały fryzjera. Dygotał, nagi na kamiennej posadzce, a gdy

poruszył głową, zobaczyłam białą smugę na skroni. Sięgała daleko na tył głowy, jak

jasne pasmo na grzbiecie skunksa. Jego włosy lśniły srebrzyście.

Jak światło księżyca.

- O kurczę - szepnęłam.

Drżał tak bardzo, że mięśnie tańczyły pod jego zbyt bladą skórą. Zakaszlał,

przeraźliwie, głośno, i wtedy zrozumiałam, że płacze.

I to dodało mi sił. Przeturlałam się niezdarnie, uderzyłam podeszwą buta o

podłogę. Udało mi się dźwignąć na czworaki. Na więcej nie było mnie stać.

Drżałam, jakbym przebiegła dziesięć kilometrów na pełnym gazie. Obawiałam się,

że pęcherz mi pęknie, byłam na siebie zła, że nie umyłam zębów. Po twarzy

spływała mi krew, gorąca, kusząca. Oblizałam wargi i zaraz tego pożałowałam, bo

teraz poczułam jej smak, falę czerwieni i nagle stanęły mi przed oczami wizje mnie

samej.

Cholera. Wewnętrzna rana znowu zadrżała, jakby nie wiedziała za bardzo, co

dalej. Jak przez mgłę czułam, że wkrótce zacznie bardzo boleć, ale byłam zbyt

zmęczona, by zawracać sobie tym głowę.

- Ash - wychrypiałam. - Ash.

Drgnął. Szlochał jak niemowlak, głośno, przeraźliwie. Nie mogłam wstać, więc

podpełzłam.

- Dru, ty krwawisz! - Nat oderwała się od drzwi. Shanks znowu jęknął;

usłyszałam, jak Nat upadła.

I także wylądowała na nim. Biedak zgarniał dzisiaj całą pulę.
- Au! - wrzasnął znowu, a ja dotarłam do Asha.

Miał taką miękką skórę. Złapałam go za ramię i odruchowo jeszcze ciaśniej

zwinął się w kłębek, otoczył kolana rękami. Nie mogłam wsunąć pod niego ręki,

ale objęłam go lewą i przytuliłam, najmocniej jak mogłam. Ciągle dygotał i szlochał

tak bardzo, że czułam to na żebrach, ale cały czas go obejmowałam. Kolczyk

Gravesa w lewym uchu muskał mój policzek. Był lodowaty, podobnie jak medalion

matki, ale jedno i drugie ogrzało się szybko, gdy tuliłam Asha, oddychając w jego

włosy. Pachniał jak świat o północy w mroźną noc, gdy księżyc w pełni zaostrza

wszystkie krawędzie. Wyczuwałam też zapach chłopca i brudu. Chyba długo się...

nie mył.

Ale był człowiekiem. Przybrał ludzką postać. Nie wiem, co to miało znaczyć, ale

chyba coś wspaniałego. Od tak dawna do tego dążył i wreszcie mu się udało.

- Dru? - Nathalie wydawała się śmiertelnie przerażona. - Milady?
- Wszystko będzie dobrze - wychrypiałam przez suche gardło spragnione krwi. -

Wszystko będzie dobrze.

Przez chwilę nawet sama w to wierzyłam.

Rozdział 17

W latach dwudziestych były specjalne oddziały reklamacyjne. - Shanks nieśmiało

opadł na białą kanapę pod oknem. -Było wtedy wiele ofiar, głównie dlatego, że

djamphiry nam nie pomagały, byliśmy zdani sami na siebie. Sądziliśmy, że złamani

wrócą do siebie, mając spokój i pożywienie.

- I co? - Przykładałam lodowy okład do skroni. Nie wiedziałam nawet, skąd

wzięła się rana nad łukiem brwiowym. Przez świetliki sączyło się popołudniowe

słońce, słyszałam w łazience pomruki Nat. Razem z Dibsem starali się nakłonić

przerażonego Asha, żeby pozwolił zmierzyć sobie ciśnienie. Dibs nalegał. Zdążył

już zdezynfekować mi ranę na czole i zakleić ją starannie, a potem zaaplikował mi

lodowy okład.

Jeśli chodzi o łatanie rannych, Dibs nie da sobie w kaszę dmuchać. Zabawne, bo

w innych sytuacjach rumieni się przy niemal każdym słowie.

Ale wołałabym wiedzieć, w jakiej sytuacji rozwaliłam sobie głowę.

I naprawdę żałowałam, że moje rany nie goją się szybciej, że muszę czekać, aż

rozkwitnę.

Benjamin opierał się o drzwi. Skrzyżował ręce na piersiach.

- Niepotrzebnie poszłaś tam beze mnie - mruknął znowu i łypnął spod długiej

grzywki emo. Jak zwykle, był zbyt piękny, by być prawdziwy. Jak niemal wszyscy,

z wyjątkiem Leona. - Reynard mnie zabije.

Wewnętrzna rana nadal ziała pustką, ale poradzę sobie.

Pokręciłam głową, starałam się ponownie skupić.

- Więc mu nie powiemy. - Spojrzałam na Shanksa. -Udało się?

Wysoki ciemnowłosy wilkołak wzruszył ramionami. Był blady mimo

opalenizny, wydawał się uosobieniem urażonej dumy. Najwyraźniej i Nat, i ja
nieźle mu dowaliłyśmy.

- Nawet jeśli, nigdy o tym nie słyszałem. Tata niewiele o tym mówi, tylko wtedy,

gdy się wkurzy i myśli, że szczeniaki są już w łóżku.

- Nie zataję tego przed Reynardem. - Benjamin mówił, jakby Shanksa wcale tu

nie było. Chyba to, co zobaczył po wyjściu z pokoju, nie wprawiło go w najlepszy
humor: Nat ciągnąca mnie i Shanksa i Dibs prowadzący Złamanego w ledwo
odzyskanej ludzkiej postaci do mojego pokoju, ja zakrwawiona i rozedrgana. -
Zabije mnie.

Mocniej przycisnęłam okład do czoła.

- Nie powiedział mi, że cała Rada dzisiaj wychodzi. Jak fair, to fair. - Spojrzałam

na Shanksa w oknie. Stał ze zwieszonymi ramionami i przyglądał mi się. - Ale
chyba coś opracowano? Jakąś metodę? A może po prostu mieliśmy szczęście. Sama
nie wiem, co właściwie zrobiliśmy.

- Co ty zrobiłaś. - Shanks nie chciał mieć z tym nic wspólnego. - Tylko ty.
- Sama nie wiem jak. - Ale się domyślałam. Przynajmniej częściowo. Ten nacisk,

ta siła na drugim końcu łańcucha, to zapewne był Siergiej. Jego siła woli.

Wołanie pana. Wzdrygnęłam się. Czy Ash odczuwał to przez cały czas? I opierał

się?

Nic dziwnego, że co noc wpadał w szał. Na jego miejscu zrobiłabym to samo.

W tej chwili zaczęłam się domyślać, że rana na moim czole to sprawka Siergieja,

nieważne, że z oddali. To była przykra myśl. Koszmarna. Mogłam stracić oko albo

jeszcze gorzej. No i czułam, jak coś we mnie pęka. Chciałabym, żeby oni wszyscy

zamknęli się w końcu, żebym mogła wsłuchać się w siebie, odnaleźć tę bolesną

pustkę, zrozumieć, co się dzieje. Było inaczej niż wtedy, gdy Christophe pił moją

krew, gdy straciłam dotyk i świat ograniczył się do dwóch wymiarów. To było tak,

jakby... Jakby zerwano zasłonę, o której istnieniu nawet nie wiedziałam, jakby

zdrapano strupek i została otwarta rana. Dotyk niósł się echem w mojej głowie,

słaby, mdły, jakby znajdował się w o wiele większym pomieszczeniu niż zazwyczaj.

Jakby wcześniej pokazywał mi rzeczy w zwykłym pokoju, a teraz niósł się echem

po katedrze.

- Ej! Ej! - Nathalie niemal krzyczała. - Uspokój się!

Błyskawicznie zerwałam się z łóżka. Benjamin burknął coś, ale uprzedziłam go

w drodze do łazienki, choć nogi pode mną uginały się, jakby chciały odejść w

przeciwną stronę.

Ash, o dziwo, kucał na toalecie, otulony ciepłym kocem z celi. Czerwono-żółty

wzór wydawał się zbyt jaskrawy, by był prawdziwy. Dibs trzymał rękaw

ciśnieniomierza. Nathalie stała na macie kąpielowej. Nie było miejsca dla nikogo

więcej.

Wyglądali też jakoś inaczej, jakbym widziała ich po raz pierwszy, dostrzegałam

każdy włosek, każdą zmarszczkę, nawet sploty w koszulce Nathalie i złote włosy w

czuprynie Dibsa. Gdybym miała dość czasu, mogłabym je policzyć, co do jednego.

Szalone, mroczne spojrzenie Asha zatrzymało się na mnie. Był tak blady, że

wydawał się przezroczysty. Z tą trupią bladością nie było mu do twarzy. Jego

włosy zwisały w tłustych strąkach. Gdyby nie blizna na lewym policzku, byłby

całkiem przystojny, w specyficzny, łobuzerski sposób.

Teraz, gdy odzyskał ludzką postać, było wyraźnie widać, gdzie utkwił srebrny

śrut. Trochę spudłowałam, ale dobrze, że z rany nie ciekła już ta przezroczysta

ciecz. Widziałam jedynie białe gwiazdki blizn, czyli jego organizm wypchnął srebro

i reakcja alergiczna ustała. Chyba że resztki tkwiły w szczęce, a to niewykluczone.

Musiało boleć jak diabli. Miałam z tego powodu wyrzuty sumienia, choć chwilę

przedtem ukąsił Gravesa i byłam gotowa zabić obu. Bo Ash był wtedy we władzy

Siergieja.

Ale teraz już nie. Tak mi się przynajmniej zdawało. Taką miałam nadzieję.

Dibs westchnął nerwowo.

- Chyba nie rozumie. - Posłał mi coś, co według niego było znaczącym

spojrzeniem, co sprowadzało się do tego, że patrzył mi w oczy przez jakieś pół
sekundy, zanim znowu opuścił wzrok. Ale przynajmniej nie poczerwieniał. -
Musimy go umyć i ubrać. I nakarmić. Transformacja pochłania energię i jeśli znowu
się zmieni, może nie wrócić ponownie.

- Dobrze. - Niemal poczułam, jak mój zmęczony, spowity watą mózg zaczął

działać. Wszystko inne mogło poczekać, najpierw zajmę się najbardziej palącymi

sprawami. Może już wkrótce będę mogła wrócić do łóżka i trochę pospać. Brzmiało

wspaniale. - Nat, uda ci się skombino-wać coś do jedzenia? Benjamin załatwi mu

ciuchy. Albo chwilę... są tu rzeczy Gravesa. Wyluzuj, Dibs. Ash?

Przechylił głowę. Nie odrywał ode mnie wzroku. Coś w nim przywodziło na

myśl dzikiego kota, uwięzionego w pułapce, przygotowanego na najgorsze.

Otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. A srebrna smuga we

włosach zajaśniała, słońce wpadało przez świetlik, zalewało całą łazienkę wyłożoną

białymi kafelkami. Może przez to światło wszystko wydawało się tak wyraziste.

-Już się robi. - Nat minęła Dibsa, który najchętniej rozpłynąłby się w powietrzu, i

mnie.

- Uważaj. - Benjamin jak zwykle trząsł się nade mną. - On jest groźny, Milady.

Żachnęłam się. Odłożyłam lodowy kompres na skraju staroświeckiej umywalki.
- Jeśli do tej pory nie zrobił mi krzywdy, nie zrobi i teraz. Poszukaj ciuchów

Gravesa, czegoś, co będzie na niego pasowało. Proszę cię, Benjamin. - Nie musiałam

udawać zmęczenia w głosie. Wewnętrzna rana zaczynała boleć, jakby ustępowało

znieczulenie u dentysty. - Krok po kroku, dobrze?

-  Powinnaś nadal przykładać kompres... - zauważył Dibs.
-  Już wystarczy. - Weszłam do łazienki. Ash ciągle na mnie patrzył.
-  Cześć.  Pewnie  jesteś  przerażony.  Dziwnie  się  czujesz,  mniejszy  i  bez  sierści  -

mówiłam niewyraźnie. Usta odmawiały mi posłuszeństwa.

- Dru. - Benjamin nagle rozbrzmiał dziwnie bez tchu. Nie wiadomo kiedy

znalazł się na podłodze. - Milady...

Gardłowy warkot Asha zaskoczył wszystkich. Dibs pisnął i przywarł do ściany i

wieszaka na ręczniki. Ash wyszczerzył białe zęby. W ciemnych oczach pojawił się

pomarańczowy błysk.

- Przestań już. - Starałam się mówić stanowczo, ale z mojego głosu przebijało

znużenie tak potężne, że najchętniej położyłabym się na podłodze. - On chce

pomóc. Spokojnie.

Warkot ucichł. Pomarańczowy blask zgasł. Ash przechylił głowę. Bezgłośnie

poruszał ustami, jakby chciał coś powiedzieć. Blizna sprawiała, że jego usta
wykrzywiały się w groteskowym uśmiechu.

- Pomogę ci usiąść. - Minęłam Dibsa, który jeszcze bardziej wtopił się w ścianę.

Byłam już tak blisko, że dokładniej otuliłam Asha kocem. Był pod nim nagi i
wolałam nie patrzeć. Gdybym nie była tak cholernie zmęczona, zawstydziłabym
się. Ból głowy narastał, wewnętrzna rana bolała coraz bardziej, ból promieniował w

całym ciele, zwłaszcza w stawach. Czułam się, jakbym miała coś, co babcia
nazywała reumatyzmem. - Słuchaj, chcemy ci pomóc. Wszystko będzie dobrze.

Znowu poruszył ustami. Czekałam. Wyprostował się, ze świstem wypuścił

powietrze i z tego syku powstało słowo, które znałam.

- Swietocza. - Opuścił głowę, skinął w moją stronę, aż tłuste włosy opadły na

twarz.

- To ja. Do usług, swietocza, żeńska wersja djamphi-ra. - Dziwnie się czułam,

mówiąc to na głos. Upewniłam się, że koc otula go szczelnie, i pomogłam mu usiąść
na sedesie. Pozazdrościłam mu tej pozycji i zaraz się za to skarciłam. Ależ ze mnie
mięczak. - Mam na imię Dru. A ty Ash, prawda? Możesz to powiedzieć? Jak się
nazywasz?

- Osh. Osh.

Serce ściskało mi się boleśnie, stłumiło tamten ból. Ale i tak uśmiechnęłam się

dzielnie.

- Tak jest, Ash. Posłuchaj, Dibs musi zmierzyć ci ciśnienie. Nie wiem dlaczego,

ale na pewno ma powody. -Odsunęłam koc, upewniłam się, że zakrywa go w pasie,

ale odsłania ramię. - Dobrze? Podaj rękę.

Zrobił to. Cały czas patrzył na mnie, Dibs tymczasem szalał ze stetoskopem i

ciśnieniomierzem. Usta Asha poruszały się bezgłośnie, ale przynajmniej

wiedzieliśmy, że umie mówić. Światło zaczynało mi przeszkadzać, miałam
wrażenie, że w mojej głowie panuje sterylna pustka. Zachwiałam się, ale udało mi

się ustać na nogach.

- Chyba nie ma ryzyka ponownej transformacji -orzekł w końcu Dibs. Spojrzał

na mnie, uciekł wzrokiem, spojrzał ponownie. - Dru?

- Więc nic mu nie jest? Będzie zdrowy? - Nie mogłam w to uwierzyć. Czekałam

na to od wielu miesięcy. A teraz siedział na toalecie, chudy, blady, mrugał

nerwowo jak noworodek. Stało się. Punkt dla białej drużyny i w ogóle. - Naprawdę

zdrowy?

- Wrócił do ludzkiej postaci. Na razie tylko tyle mogę powiedzieć. - Patrzył na

mnie zaniepokojony. - Nie wyglądasz najlepiej. Usiądź.

Świetny plan, miał tylko jedną wadę. Nie czułam własnych ust, jakby nie

należały do mnie.

- Nie ma gdzie.
Pamiętam, jak to mówiłam, bo potem oślepiająca biel ogarnęła wszystko i

upadłam. Gdyby Dibs mnie nie złapał, uderzyłabym głową o kant umywalki, i

niewiele pamiętam z następnych minut. Słyszałam własny głos jak z daleka,

powtarzałam, że nic mi nie jest, dziwnym, słabym szeptem. Benjamin był wściekły,

Ash warczał, Dibs krzyczał przeraźliwie.

Odzyskałam przytomność mniej więcej minutę później, z głową na kolanach

Dibsa, na progu łazienki. Biedaczek był śmiertelnie przerażony, miał szeroko

otwarte oczy i rozchylone usta jak dzieciak podczas horroru. Szczękałam zębami i

w pierwszej chwili nie wiedziałam dlaczego.

A potem to do mnie dotarło. Było mi zimno. Bardzo zimno. Moje ciało było jak z

ołowiu; nie byłam w stanie nawet unieść rąk. Wewnętrzna rana powiększała się i

nagle zrozumiałam, że to usta, że zaraz mnie pochłoną. Co do...

- Czujesz to? - szepnął Dibs i przez jedną straszną chwilę myślałam, że kiedy

zemdlałam, zwymiotowałam albo jeszcze gorzej. Ale nie, miałam w ustach posmak
krwi, nie wymiocin. Miedź nawoływała, aż wstrząsnął mną dreszcz. Poczułam
korzenny zapach, ale nie był to aromat Christophe'a ani Anny. Był to zapach
cynamonowych bułeczek i unosił się nade mną.

- Chyba coś sobie naciągnęłam - szepnęłam. Bełkotałam, ale nagle w pełni

dotarło do mnie, co zrobiłam.

Ash odzyskał ludzką postać. Nic mu nie będzie. Świetnie. Tylko że mam teraz

wielką ranę w środku.

- No nie. - Dibs był w swoim medycznym żywiole. -Musisz jeść i odpoczywać.

Nie...

- Zabije mnie - sapnął ponuro Benjamin. - Zabije

mnie i już.

Jakby na dany znak, ktoś uderzył pięścią w drzwi.

Rozdział 18

Brwi Leona nikły we włosach. Otworzył drzwi i energicznie wszedł do środka. W

pełnym słońcu jego włosy były kasztanowe, pełne złotych pasem, wcale nie mysie.

- Co do cholery... - Urwał, gdy zobaczył Asha u moich stóp, ciągle w kocu, na

białych kafelkach posadzki. - Gott im Himmel. To przecież Złamany.

Ash poruszył wargami, ale nie warczał. Znieruchomiał, wpatrzony w Leona.

Powoli napinał mięśnie. Oczy zasnuł mu pomarańczowy blask.

- Co się... - Benjamin już sięgał do kabury.

- Milady. - Leon założył ręce na piersi i spojrzał na mnie. - Wykonałem twoje

zlecenie. Mam przekazać ci informacje teraz, czy gdy zostaniemy sami?

Zamrugałam. Nic nie trzymało się kupy.

- Hm.
- Uważam, że lepiej będzie, że gdy zostaniemy sami. Ale jest to coś, co zechcesz

słyszeć szybko. - Zawiesił znacząco głos. - Bardzo szybko.

Leżę na podłodze, Leon. Chyba widać, że to nie był dobry dzień.
- Mhm - wykrztusiłam.
- Na pewno to czujesz. - Dibs pochylał się nade mną, unosił mi prawą

powiekę. Chciałam go odepchnąć, to moje oko, do cholery, ale nie miałam dość

siły, by to zrobić. - No jak? Nie powiecie, że tylko ja to czuję.

- O, tak, jest już tuż-tuż, wkrótce rozkwitnie, zmiany już się zaczęły. - Leon

patrzył na mnie z góry i przez jego twarz przemknęło coś dziwnego, jakby gorycz i

coś jeszcze, czego nie umiałam nazwać. - Co się stało?

Ach, więc teraz go to interesuje.

- Ash - szepnęłam i świt zniknął, gdy opadły mi powieki.

Chłopiec u moich stóp zawył smutno.

- Pomóżcie mi przenieść ją na łóżko - powiedział Dibs i wszystko znikło na

dobre.

Niewiele więcej pamiętam z tego dnia, do dzisiaj nie wiem, co widziałam

naprawdę, a co podsuwała gorączka. Albo koszmary, gdy moje ciało zmagało się z

wyczerpaniem.

Były to dziwne wizje - jaskrawe urywki, każdy zasnuty białym szumem,

podobne i zarazem zupełnie inne od tego, co babcia nazwała prawdziwym

widzeniem. Ostre, bardzo ostre. Żywe, nasycone kolory. Pełne treści. Dotyk niósł

się echem pod czaszką, pokazywał mi coś, co może się zdarzyło, może się dzieje i

może się wydarzy, jakby nagle znajdował się w zbyt obszernej przestrzeni, mknął

przez czas jak oszalała gondola na górskiej kolejce.

Christophe, oparty o drzewo na cienistej polanie; jego oczy zapłonęły błękitem

palnika, gdy patrzył. Wyraz jego twarzy mroził, bo oprócz grymasu, typowego dla

twarzy faceta, który obserwuje coś obrzydliwego, widziałam w niej mroczne

rozbawienie. Patrzył na walkę, a gdy było po wszystkim, przez jego twarz

przemknął cień uśmiechu.

Zabierzecie mi to z oczu - powiedział i wąskie białe dłonie zabrały drugiego

chłopca, podniosły ciało, aż zatrzepotał czarny płaszcz, gdy miotał się bezradnie.

Ciemność, cięcie, jakby ktoś przeciął taśmę filmową ostrym nożem.

Nagi chłopiec skulony w kamiennej celi, palce przyciśnięte do mokrej ściany.

Zaniósł się kaszlem, dyszał ciężko, warstewka wilgoci na jego skórze oznaczała, że

się pocił. To zły znak. Odwrócił głowę, nagle, jakby coś usłyszał, i dostrzegłam białą

smugę na jego skroni.

Jego oczy błysnęły zielenią. Graves węszył podejrzliwie, co wywołało kolejną

falę kaszlu; splunął w kąt celi. Rzuciłam się do niego.

I znowu cięcie; tym razem towarzyszył mu biały szum.

Biała sypialnia zalana popołudniowym słońcem, ciało na łóżku, burza

splątanych loków. Dibs przechadzał się nerwowo, podejrzliwie zerkał na

Złamanego. Lustro przyglądało się całej scenie ślepym okiem. Byłam tam, w

odbiciu, krzyczałam i waliłam pięściami w przezroczystą twardość, a Nathalie

pochylała się nad nieruchomym ciałem i patrzyła na Asha.

Kulił się koło łóżka i patrzył na mnie tam, w lustrze, jakby jego oczy z

pomarańczowymi plamkami mogły mnie dostrzec.

Cięcie.

Christophe klęczący nieruchomo u szczytu schodów, wpatrzony martwym

wzrokiem w brudny, zakurzony korytarz. U jego boku Benjamin, także skulony.

Jego usta poruszały się, jakby coś mówił, coś tłumaczył. Ja jednak patrzyłam na

dłonie Christophe'a. Poruszały się rytmicznie, jakby kogoś dusił. I poczułam się...

dziwnie. Nie bałam się, ale czułam, że coś mi umyka.

Cięcie. I kolejne sceny, które może się wydarzyły, a może nadejdą, zalewały

mnie, jakby chciały wypełnić mi całą czaszkę. Twarz babci, mądra, pomarszczona,

tata kręcący się na polu stokrotek, mój śmiech i pisk, jego dłonie pod moimi

pachami, świat wirujący wokół nas; Graves zapalający papierosa; Benjamin oparty

o murek zaułku, coraz bledszy, gdy z rany na jego ramieniu tryskała krew; twarz

Augustine'a wykrzywiona przerażeniem, krzyczał, wyciągał ramiona. Twarz

mamy, jaśniejsza niż słońce, roześmiana, gdy mnie łaskotała...

Ostatni obraz powoli wdzierający się do przepełnionego umysłu. Sprawiał mi

ból, przenikał plątaninę wspomnień i ran. Moje serce nie nadążało, zmagało się z
każdym uderzeniem.

Długi betonowy korytarz ciągnął się w nieskończoność. Widziałam go, szedł

swoim charakterystycznym krokiem, bezgłośnie opuszczał stopy. Krzyk dławił
mnie w gardle. Bo to był mój ojciec, a szedł do drzwi, z których odłaziła farba,
skąpanych w blasku jarzeniówek, i szedł po śmierć. Wiedziałam to i nie mogłam go
ostrzec, biały szum zakłócał obraz, łaskotały mnie zęby, moja szczęka zmieniała się,
pękała...

A Christophe złapał go za ramię i odciągnął, coraz dalej od uchylających się

drzwi. Ten głos przenikał mnie, głuchy dźwięk, gdy drzwi uderzyły o ścianę, aż
wzbił się obłok kurzu. Bum.

- Bum - szepnął ktoś i poczułam na policzku gorący

oddech.

Usiadłam z krzykiem. Ash upadł w plątaninie białych rąk i nóg. Nat, drzemiąca

w fotelu, poderwała się z krzykiem. Z łazienki wyskoczył Dibs z obłędem w oku, z
torbą  lekarską  w  dłoni  i  złotymi  włosami  na  wąskiej  klatce  piersiowej.  Był
nagusieńki  i  mokry,  miał  pianę  we  włosach.  Usłyszałam  szum  wody.  Sapnęłam  i
starałam  się  odzyskać  oddech.  Pokój  wyglądał  jakoś  dziwnie,  wszystko  było
krzywe, światło padało pod dziwnym kątem.

Szkliste powietrze dusiło mnie. Nathalie pochyliła się, poklepała mnie po

plecach. Zabolało, ale też podziałało. Wciągnęłam czyste powietrze, zamrugałam,

gdy dotyk wirował, wracał na swoje miejsce, sadowił się jak mięk-kopióry ptak.

Ogromny ptak.

- Jezu - sapnęłam. - Co do cholery... - Światło nadal było jakieś inne. Dopiero po

chwili zrozumiałam dlaczego. Był to delikatny blask zmierzchu, a nie złoty blask

popołudnia, obmywał pokój jak miód, a to oznaczało, że trochę przespałam. Leon

siedział na kanapie pod oknem.

- Wkrótce wrócą. Musimy opracować plan. Nat przewróciła oczami.

- Jasne. Plan. Niby jaki plan pomoże w tej sytuacji? Wracaj do łazienki, Dibs.

Zarumieniłam się po uszy. Dibs także. Pisnął i uciekł do łazienki. Zatrzasnął za

sobą drzwi. Westchnienia Nat babcia mogłaby jej pozazdrościć.

Super. Wiedziałam o nim więcej, niż chciałam.
Podrapałam się w czoło.

- Jezu. - Nic innego nie przychodziło mi do głowy. -Co się dzieje?
- Musisz coś zjeść. Już wystygło, ale potrzebujesz energii. - Nat wstała,

przeciągnęła się zwinnie.

Jakimś cudem udało jej się przekonać Asha, żeby włożył trochę za duże drelichy

i dżinsową koszulę. Widziałam grę mięśni pod białą skórą, gdy zerkał na mnie

znad krawędzi łóżka. W ciemnych źrenicach tańczyły pomarańczowe iskry, gdy mi

się przyglądał.

- Bum - powiedział z przekonaniem i skinął głową. Przetłuszczone kosmyki

opadły mu na twarz.

- Milady. - Leon wstał z kanapy. - Dru, mam nowiny, jeśli masz dość sił, by mnie

wysłuchać.
Miałam w ustach smak zaschniętej krwi, byłam cała obolała. Ból zagnieździł się we
mnie na dobre, to było coś więcej niż siniak czy oparzenie, wniknął do kości,
zastąpił w nich szpik. Potarłam oczy. Straciłam niemal cały dzień i, a jakże, czułam,
że najchętniej przespałabym jeszcze ze dwa.
- Proszę. - Nat wróciła, niosła talerz. - Ani słowa, póki czegoś nie zje.
- To ważne, Skyrunner. - Ale wycofał się, gdy posłała mu spojrzenie, które
rozbiłoby okno. Jej oczy rozbłysły żółto i nagle ucieszyłam się bardzo, że jest u
mojego boku.
Spróbowałam rozegrać to dyplomatycznie.
- Chyba mogę zarazem jeść i słuchać. - Zaburczało mi w brzuchu, a gdy podała mi
talerz, zobaczyłam stertę kanapek z szynką. Sałata i pomidor nieco przywiędły, ale
żołądek nie wybrzydzał i sięgnęłam po pierwszą kromkę. -No co jest, Leon?

- Wydałaś mi polecenie. - Uniósł podbródek.

- No pewnie. - Zerknęłam na Nathalie. - Dzięki. -

Wróciłam do niego wzrokiem. Patrzył na mnie jak nadąsany dziesięciolatek. - No,

wal. -I wtedy dotarło do mnie,

o czym on mówi. Dowiedział się czegoś.

O Gravesie.

Rozłożył ręce w dziwnie bezradnym geście.

Odgryzłam spory kęs kanapki, przeżułam i mój żołądek zaczął śpiewać psalmy.

Musiałam się starać, żeby nie mówić z pełnymi ustami.

-Och, chodzi ci o... Bez względu na to, co masz, przy Nat możesz mówić

swobodnie, to moja przyjaciółka.

Nie wiadomo dlaczego te słowa sprawiły, że Nat wyprostowała się jeszcze

bardziej. Skrzyżowała ręce na piersi. Jej kolczyki - tego dnia były to fioletowe koła z

malutkimi srebrnymi obręczami na dole - zakołysały się lekko.

-Na pewno? - Rozłożył ręce, gdy łypnęłam na niego groźnie. - Nie chciałem

obrazić twojej damy, Milady, ale są rzeczy, których wilkołaki nie powinny słyszeć.

- Oj oj oj. - Nat opadła na krzesło i z uwagą oglądała swoje buty. Ironia w jej

głosie była niemal namacalna. - Co to będzie: zdrada? Spisek? Morderstwo?

Otwarta wojna? Pytam, bo muszę dobrać odpowiednią szminkę.

Ash nadal patrzył na mnie znad krawędzi łóżka. Wzięłam pół kanapki i podałam

mu. Przyjrzał się uważnie, najpierw kromce, potem mnie, i porwał kanapkę tak

szybko, że nawet nie dostrzegłam jego ruchu. Zniknął, skulony przy łóżku.

Leon skrzywił się lekko.

- Nie wiem, jak to nazwać. Na razie. - Założył ręce i potrząsnął cienką grzywką.

- Jedyne słowo, które ciśnie mi się na usta, to niesmak.

- Słucham? Jestem tutaj. - Wbiłam zęby w następną kanapkę. Byliście kiedyś tak

głodni, że nawet tektura smakowałaby jak ambrozja? Tak właśnie się czułam.

- Nie do końca wiem, jak zareagujesz. - Wbił wzrok w przestrzeń jakiś metr nad

moją głową. - Chodzi o Rey-narda.

Przełknęłam olbrzymi kęs - grzanka, ser cheddar, szynka, pomidor. Istna manna

albo jedzenie jak u babci. Brakowało mi tylko świeżego mleka.

- Co z nim? - Jedzenie dotarło do żołądka z takim hukiem, że bałam się, że to

słyszeli. I nagle ogarnęło mnie koszmarne przeczucie. - Chwileczkę, Co to ma

wspólnego z...

Sięgnął pod kurtkę. Nat zesztywniała. Leon zerknął na nią, skrzywił się, jakby

bawiła go ta sytuacja, i wyjął z wewnętrznej kieszeni małe srebrne cacko.

- Postanowiłem zacząć od początku, od zniknięcia twojego loup-garou.

Uznałem, że musi być taśma z monitoringu tamtej nocy. Zacząłem szukać.

Okazało się, że ktoś skasował nagranie, ale zawsze są kopie zapasowe. Powołałem

się na starą przysługę i kumpel zaczął szukać, aż znalazł kopię zapasową z

interesującej nas nocy. Zaczął ją rekonstruować, ale w połowie pracy przeniesiono

go do Oklahomy. Nie wiem, czy te dwie sprawy nie są ze sobą powiązane, ale to w

tej chwili nieistotne. - Otworzył srebrne puzderko. Był to miniaturowy odtwarzacz

DVD, śliczne cacko. Wcisnął guzik z boku, pokazał mi najmniejszą chyba na

świecie płytkę DVD i wsunął do urządzenia. - Więc zwróciłem się do innego

kumpla, poza Scholą, i znowu powołałem się na starą przysługę. Dokończył

robotę i mogłem działać dalej. Popatrz.

Podał mi urządzenie. Przerwałam jedzenie tylko po to, by wcisnąć gzik

odtwarzania i przechyliłam ekran tak, żeby nie odbijało się w nim słońce. Drzwi do
łazienki uchyliły się ponownie. Dibs, czysty, suchy i ubrany (dzięki Bogu) w dżinsy
i niebieską koszulkę ze słoniem, wyjrzał nieśmiało.

Nadal był czerwony jak burak. Wcale mu się nie dziwiłam.

- Widzisz zapis z kamery monitoringu przy wyjściu z sali gimnastycznej -

ciągnął Leon. - Twój loup-garou pojawi się... teraz.

Rzeczywiście. Kamera zarejestrowała fragment muru, drzwi do sali

gimnastycznej, dwie alejki i w oddali ławki i boisko do bejsbolu. Drzwi stanęły
otworem, pchnięte z taką siłą, że wyskoczyły z zawiasów. Niemal słyszałam, jak
uderzają o betonową ścianę.

Graves wyszedł.

Szedł zamaszystym krokiem, z rozwianymi połami płaszcza. Minął boisko do

bejsbolu i trybuny, skulił się, skoczył, wyciągnął ręce, podciągnął się na szczyt
trybuny i wylądował z wdziękiem nieosiągalnym dla człowieka. Serce stanęło mi w
gardle, ale i tak jadłam dalej, choć musiałam się zmuszać, by przełknąć przeżute
kęsy.

Jest tam, na trybunie. Skulił się, trudno to dostrzec z tej odległości na małym

ekranie, ale chyba drżały mu ramiona.

O Boże. Czyżby płakał?

- Patrz teraz. - Leon się pochylił. Nie odrywał wzroku od mojej twarzy, jakby z

mojej miny odgadywał, co widzę.

Odgryzłam kolejny kęs, zmarszczyłam brwi i mało brakowało, a udławiłabym

się kanapką.

Graves wyprostował się, zeskoczył z trybuny, biegł z płynnym wdziękiem.

Zniknął błyskawicznie, ale dostrzegłam coś innego.

Zza boiska do bejsbolu nadciągał cień. Smuga, która okazała się innym

chłopcem. Stanął za trybunami, odchylił głowę do tyłu. Przygładzone włosy,

ciemny sweter, szorstki wdzięk. Wdzięk djamphira.

- Co do cholery? - sapnęłam. Ponownie uniosłam kanapkę do ust.
Christophe. Wszędzie poznałabym te ruchy. Zatrzymał się na chwilę i odbiegł w

tę samą stronę co Graves. Zniknął z pola widzenia kamery w tym samym

zagajniku, w którym znalazłam strzęp płaszcza. Biegł szybko, z determinacją.

W mojej głowie rozbłysł dotyk. Malował scenę szybkimi, zwinnymi

pociągnięciami ołówka, taki wyraźny, czarno-biały szkic. Wybrałabym

najciemniejszy dostępny grafit i jeszcze poprawiła czarną kredką, żeby cienie

nabrały głębi.

Christophe, oparty o drzewo na cienistej polanie; jego oczy zapłonęły błękitem

palnika, gdy patrzył. Wyraz jego twarzy mroził, bo oprócz grymasu, typowego dla

twarzy faceta, który obserwuje coś obrzydliwego, widziałam w niej mroczne

rozbawienie. Patrzył na walkę, a gdy było po wszystkim, przez jego twarz

przemknął cień uśmiechu.

Pokręciłam głową, odpychałam od siebie tę wizję. Film urwał się gwałtownie.

- Co?

- Czy Reynard ma coś przeciwko twojemu loup-garou? - W głosie Leona nie było

nawet śladu kpiny, dziwnie się go słuchało. - Pytam, bo... no cóż, nie wspominał, że

widział go jako ostatni, prawda?

- Mówią, że jako ostatni widział go Shanks - szepnął Dibs. Kurczowo trzymał się

futryny. Loki pociemniały mu od potu na czole. - Ale to był... Christophe?

- Shanks widział go, gdy wychodził z sali gimnastycznej, ale sam był w środku;

pilnował, czy Milady nic się nie stanie. Nie mógł widzieć go na dworze. - Leon

zwinnie wyjął srebrne cacko z moich dłoni. - To jeszcze nie wszystko, Dru. Na

pewno chcesz to usłyszeć?

Wpatrywałam się w niego. Moja ręka zastygła w powietrzu w połowie drogi do

ust.

- Ja... co ty chcesz powiedzieć?

Ale miałam koszmarne podejrzenie, że już wiem. Czekaj cierpliwie, Dru.

Powiedziałbym ci, gdybym coś wiedział. Ile razy Christophe to powtarzał?

- Ktoś skasował taśmę z monitoringu. Ktoś z Rady, ni mniej, ni więcej, wysłał

mojego kumpla do Oklahomy, gdy zorientował się, że majstruje przy kopii

zapasowej. Postanowiłem zachować najwyższą ostrożność i dobrze. Bo... -

pstryknął palcami. Niezła sztuczka, pojawiła się w nich biała koperta jak za sprawą

czarów. - Bo wiem też, gdzie go trzymają. A wiesz skąd?

Opuściłam rękę. Nat poruszyła się niespokojnie, Dibs trzymał się futryny, jakby

miał upaść, a Ash znowu wyjrzał znad łóżka.

-Bum - powiedział nie do końca złamany wilkołak, poważnie, z

wyczekiwaniem.

Podałam mu resztę kanapki. Zniknął. Coś łaskotało mnie w palce. Moją głowę

wypełniał szum. Jakby trzepot skrzydeł, spazmatycznie młócących powietrze.

- Powiedz - wyszeptałam zaschniętymi ustami.

- Śledziłem Reynarda, aż dotarłem do jednej z jego kryjówek. Jest sprytny, ale w

jego najnowszej kryjówce znalazłem dokumenty. Jego prywatne archiwum. I to tak-

że. - Podał mi kopertę. - Weź to, jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, Milady.

- Dru? - Nathalie znowu wykonała taki ruch, jakby chciała mnie powstrzymać. -

Jedz. Musisz mieć siłę, by uporać się z tym, co nadejdzie. Poczekaj, aż zjesz.

Jeśli to zrobię, Nat, nigdy nie zdobędę się na odwagę, by otworzyć tę kopertę.

Wyciągnęłam rękę. Moje palce zacisnęły się na papierze.

- To kopia czy oryginał?

- Nie miałem pod ręką kopiarki. - Leon wzruszył ramionami. - Zorientuje się, że

ktoś tam był. Ma świetny węch, może nawet wyczuje, że to ja, a w takim wypadku

tylko ty możesz mnie uchronić przed jego zemstą.

Jasne, bo akurat mnie posłucha.

- Poczekaj. - Bolała mnie igłowa, jakby szum miał wylać się uszami i odejść o

własnych siłach. Poczułam w sobie trzask, jakby biały szum przenikał kości, dążył

na zewnątrz. Leon pokręcił głową. Miał dziwną minę. -Chwileczkę. Muszę

pomyśleć.

- Promieniujesz. - Nat podała mi kolejną kanapkę. Miała też fioletowe cienie na

powiekach. Błyszczały w miodowozłotym świetle. - Proszę, jedz, musisz mieć siły

Odruchowo uniosłam kanapkę do ust i zaraz opuściłam. Patrzyłam na kopertę w

prawej dłoni.

- Chcesz powiedzieć, że Christophe tam był, gdy Gra-vesa spotkało coś złego. I

wie, gdzie on jest i...

- Nie wiem, czy dzisiaj poszli na ratunek loup-garou. - Leon błysnął zębami. -

Wątpię. Cała rada spiesząca na ratunek kudłatego, choćby i księcia? Bez urazy. -
Ponownie zerknął na Nat.

Zaciskała usta w wąską linię. Jej oczy błysnęły złoto.

-  Spokojnie.
-  Obiecał, że mi powie. - Zacisnęłam dłoń. - Obiecał mi to.
-  I zapewne zrobi to, kiedy uzna za stosowne. - Leon ponownie skrzyżował ręce

na piersi. Zmierzch pogłębiał się, słonce zalewało nas ostatnimi promieniami,
zanim zgaśnie. - Rada zapewne wróci po zachodzie słońca, Milady, a kiedy to
nastąpi, proszę, byś pozwoliła mi zostać u twego boku. Jeśli Reynard zorientuje się,
że grzebałem w jego papierach... Cóż, jak powiedziałem, ty jedna w całym Zakonie
zdołasz ochronić mnie przed jego gniewem.

- Nie rozumiem - wychrypiał Dibs. - Niby dlaczego... No, to przecież Graves.

Jeden z nas. Niby dlaczego Christophe zrobiłby coś takiego?

- Z najstarszego powodu na świecie, Dibsie. - Nat wydawała się znużona.

Patrzyła prosto na mnie. - To niespotykane, by djamphir przegrał z wilkołakiem.

- Nic się nie zmienia. - Leon skrzywił się z goryczą. -Chyba o tym wiesz,

Skyrunner.

- Czasami jednak coś się zmienia. - Przyglądała mi się uważnie. - Ty jesteś tego

najlepszym dowodem, czyż nie, Leontusie?

Nie miałam pojęcia, o co im chodzi. Puściłam tę wymianę zdań mimo uszu.

- Chwileczkę. Chcesz powiedzieć, że Christophe... że wydałby Gravesa w ręce... -

Tylko jedno imię przychodziło mi na myśl. - W ręce Siergieja. - To słowo paliło
mnie w usta. Ash zadrżał. - Przeze mnie?

- Niekoniecznie. - Leon przestąpił z nogi na nogę. Miał minę, jakby otaczał go

nieprzyjemny zapach, a on nie mógł odejść. Poważną minę i zarazem wyraz

niesmaku. Takie twarze często widuje się w samolotach i autokarach. Zazwyczaj,

gdy sąsiad nie przestrzega zasad higieny. -Może przekazał go Annie, która...

Pokręciłam głową, aż loki opadły mi na twarz.

- Przecież Anna... nienawidziła Chrisa. Byłeś tam, sam to widziałeś!
Wzruszył ramionami. Przez głowę przemknęła mi szalona myśl - może

poczęstować go kanapką? Rozłożył ręce w bezradnym geście.

- Może ją także wykorzystał. Pozwolił myśleć, że sama cię atakuje. Jest w tym

pewna symetria.

- Ale Anna dopiero co... - Przytłaczało mnie to wszystko. Uniosłam kopertę;

spocone palce gniotły papier. Była pełna. - Nie, to niemożliwe. Ona... chwilę

wcześniej walczyłam z nią. Nie mogła się z nim spotkać, nie wiedziała nawet, że

jest w pobliżu.

Leon opuścił ręce.

- Skoro tak twierdzisz, Milady. W każdym razie decyzja należy do ciebie.

Odstawiłam talerz na skotłowaną kołdrę. Nat drgnęła. Rozerwałam kopertę i ten

dźwięk przywodził na myśl odgłos łamanego serca. Czułam to, czułam, jak coś we

mnie pęka i krwawi.

Leon cofnął się o dwa kroki. Jego buty bezgłośnie przesuwały się po posadzce.

Ash znowu podniósł głowę. Przez chwilę przyglądał mi się uważnie, a potem

wgramolił się na łóżko. Wyjęłam sześć arkusików z koperty, rozłożyłam je.

Poczułam zapach szarlotki i mój żołądek zacisnął się na kamieniu, w który zmienił

się niedawny posiłek.

Nie będę naciskał, proszę jedynie o odrobinę uwagi.
Rozłożyłam arkusik. Znacie to uczucie, że chce się wypłukać usta płynem

wybielającym? Najchętniej tarłabym chlorem każdą część mojego ciała, która

stawała w ogniu, ilekroć Christophe był w pobliżu. Rozłożyłam wszystkie arkusze i
patrzyłam na nie.

- Jezu - szepnęłam. Świat zawirował mi przed oczami, nie tylko dlatego, że

słońce znikało za horyzontem. Łzy mnie parzyły. Serce bolało. Zamrugałam szybko
i gorąca kropla spadła mi na dłoń. Drżałam.

Zdjęcia. Lista miejsc, niektóre wykreślone, jedno w kółku. Kolejne zdjęcia na

tanim  papierze,  pod  różnym  kątem.  Rezydencja  i  adres  -  Queens.  Złożona  mapa
miasta,  sfatygowana,  pognieciona,  jakby  długo  noszono  ją  w  kieszeni.  Notatki
wąskim,  kaligraficznym  pismem.  Widziałam  pismo  Christophe'a  na  notatkach  z
posiedzeń Rady. Wyglądało podobnie.

- Nie. - To nawet nie był mój głos. Ash pochylił się nade mną, wziął kolejną

kanapkę, przysiadł na piętach. Ktoś przynajmniej skorzysta z tego jedzenia. -
Cholera, nie.

Wszystkie kawałki łamigłówki trafiły na miejsce w mojej głowie. Czułam, jak

moja twarz zastyga. Była obca, ciężka. Pewnie podobnie czuł się tata, kiedy robił
surową minę.

- Co zrobisz? - Leon znowu cofnął się o dwa kroki, jakby obawiał się wybuchu.
Podniosłam wzrok. Dibs, blady jak ściana, patrzył na mnie. Przez chwilę

wymienialiśmy spojrzenia, ja i jasnowłosy wilkołak.

Sądząc po jego minie, tracił wszelką nadzieję. A ja miałam jeszcze wszystko

pogorszyć.

- Wynoście się - szepnęłam.

Patrzył na mnie, jakby nie zrozumiał. Miałam rozpaczliwą nadzieję, że nie może

niczego wyczytać z mojej twarzy. Skora przylegała nieruchomo do kości; może uda

mi się to utrzymać i zachować tajemnicę.

Zsunęłam się z łóżka, zachwiałam się. Nat wykonała gest, jakby chciała mnie

podtrzymać. Odepchnęłam jej dłoń. Klaps zabrzmiał tak, jakby pękał ostatni

kawałek mojego serca.

Dibs pisnął cicho, boleśnie. Leon obserwował mnie uważnie, mrużąc dziwnie

bezbarwne oczy.

Odzyskałam głos.

- Wynoście się. Wszyscy.

- Milady... - Nat pobladła. Nie chciałam dostrzec urazy w jej niebieskich oczach

ani żółtych plam na tęczówce. Nie chciałam też widzieć, jak złapała się za dłoń,

jakbym ją oparzyła.

Albo zraniła, ja z moją marną ludzką siłą. Zwróciłam się do Asha.

- Powiedziałam, wynocha. Zabierzcie go. - Zacisnęłam pięści i opuściłam ręce.

Ash patrzył na mnie z powagą na bladej twarzy pokrytej bliznami. Lekko

przechylał głowę. Nagle widok włosów opadających mu na oczy ścisnął mnie za

serce. A jeśli Graves skończy jak on? Złamany?

O nie. Wszystko, co we mnie pękło, zrosło się ponownie, ostre kawałki łączyły

się jak puzzle.

- Dru... - Leon. Podszedł bliżej, ale odwróciłam się do niego.
- Jestem swietocza - oznajmiłam spokojnie. -1 chcę, żebyście natychmiast wyszli

z mojego pokoju. Natychmiast, do cholery.

Te słowa zatrzymały go w miejscu. Dibs z piskiem podbiegł do drzwi. Mocował

się z zamkami, otworzył je i zniknął. Spojrzałam na Asha.

- Złaź.

Zeskoczył płynnie i na czworakach przycupnął na podłodze.

- Zabierz go, Nathalie. Ash, idź z Nat. Masz być dla niej grzeczny. - Kto wydaje

te polecenia chłodnym, ostrym głosem? Przecież nie ja. Moja twarz zmarzła i chłód
spływał coraz niżej. Musiałam się ich pozbyć, bo kiedy słońce zajdzie i Christophe
wróci, mogłam się pożegnać z moim planem.

- Milady... - Leon nie dawał za wygraną. Może sądził, że zdoła mnie uspokoić.

Co to, to nie. Pokój mnie dusił, moja skóra wydzielała korzenny zapach,

poczułam, jak rodzi się we mnie dziwny trzask.

- Wynocha, do cholery! - wrzasnęłam i Nat dosłownie zerwała się z krzesła.

Schyliła się, wplotła palce w tłuste włosy Asha i po chwili oboje byli przy drzwiach.
Ash obejrzał się, ale Nat pociągnęła go za włosy, jakby to była smycz, i w ślad za
nią wyszedł na korytarz.

Leon i ja mierzyliśmy się wzrokiem. Wyprostował ramiona, poczerwieniał. Jego

usta wykrzywiał dziwny uśmiech, przypominający raczej bolesny grymas.

- Co chcesz... - zaczął, ale zrobiłam dwa kroki w jego stronę. Zaciskałam pięści

tak mocno, że trzeszczały mi kości, a w dłoniach czułam ukłucia czegoś więcej niż
paznokci.

Bolały mnie nadgarstki, oplatały je bransoletki bólu. Aspekt opływał mnie,

kojący, gorący, oleisty, i tym razem nie obchodziło mnie, że łaskoczą mnie zęby i że
Leon niemal na pewno widzi malutkie kły w moich ustach.

Patrzyłam mu w oczy i jego mina pogłębiała się, jak osad gromadzący się na dnie

czystego stawu.

Miałam to w nosie.

- Wyjdź albo cię uderzę.

Wycofał się, wpatrzony we mnie jak w rozjuszonego grzechotnika.
Przez chwilę czułam wyrzuty sumienia. Nat i Dibs pewnie nigdy mi nie

wybaczą, że do tego stopnia traciłam panowanie nad sobą. Pewnie śmiertelnie ich

wystraszyłam i uraziłam ich uczucia. A Leon? Co mnie obchodzi, co sobie pomyślą?

Zimno wypełniało mnie całą, pojawiła się determinacja. To bez znaczenia.

Najważniejsze to zamknąć drzwi i zabrać sprzęt.

Leon wyszedł, wyciągnął rękę, złapał klamkę, zamknął je za sobą. Zamknęły się

z ostatecznym trzaskiem i ani się obejrzałam, byłam już przy nich, zamykałam

wszystkie zamki. Opuściłam żelazną zasuwę, widziałam, jak błękitne linie zaklęć

splatają się w skomplikowany celtycki wzór pośrodku drzwi. Jaśniały coraz

bardziej, niemal widoczne. A więc to prawda. Dotyk przybierał na sile. A zatem ja

także.

Coś się ze mną działo, coś we mnie narastało. Nadchodziła zmiana, jak zmiana

pływów. Nie obchodziło mnie co to. Jeśli w końcu rozkwitam, to świetnie. Łatwiej

będzie mi walczyć.

Stałam tam przez chwilę, czując podejrzane pieczenie pod powiekami.
Nie będę nalegał... Proszę tylko o odrobinę uwagi, Dru.

Christophe leżał tutaj, na tym łóżku. Tulił mnie, gdy płakałam. Całował mnie, a

jednocześnie cały czas wiedział, gdzie jest Graves. Wiedział. I ukrywał to przede

mną.

Przede mną i przeze mnie.

Rany.
Przełknęłam kamień w gardle. Opanowałam gorące łzy. Kły naciskały na wargę,

uparcie, boleśnie. Głód krwi drażnił krtań i wtedy dokładnie zrozumiałam, co

czuję.
To znaczy, to było mnóstwo emocji, ale jedna dominowała wyraźnie - czysty, zimny
gniew.

Nie, nie gniew.

Wściekłość.

Odwróciłam się, rozejrzałam po pokoju. Torba na czarną godzinę, małaika matki

w specjalnej uprzęży jak zawsze na haczyku koło toaletki. Za oknem kłębił się
zmierzch. Christophe i pozostali członkowie Rady wrócą lada chwila.

Ruszaj w drogę, Dru.

Ruszyłam.

Rozdział 19

Teraz, gdy aspekt otaczał mnie gęstym obłokiem, wymknięcie się poza teren Scholi

bez pomocy Nat okazało się dziecinną igraszką. Obmywał mnie coraz silniejszą

falą, nie tylko ciepły, ale niemal gorący, jak porządny prysznic. Niestety, Nat nie

zaplotła mi warkocza i loki, wymykające się z niechlujnego kucyka, złociły się,

długie, wolne, jedwabiste.

Wyjątkowo moje włosy były bez zarzutu, ale w tej chwili mnie to nie obchodziło.

Zmierzchało - czas na zmianę warty na terenie Scholi. To przemawiało na moją

korzyść. Kiedy nikogo nie słyszałam, biegłam, ilekroć usłyszałam kroki, znikałam w

krzakach albo przyległam do ściany, a gdy dotarłam do muru, podskoczyłam bez

wysiłku; Nat nie podała mi ręki, ale mając aspekt, nie potrzebowałam jej pomocy.

Biedaczka.

Poza terenem Scholi musiałam pomyśleć o środku transportu. I tu miałam

pewien problem - uzbrojona w małaika, nie mogłam wsiąść do taksówki. Może uda

się w metrze?

Przemyślałam to i doszłam do wniosku, że skoro mogłam zmierzyć się w

wagonie z wampirem, poradzę sobie z gliniarzami. W najgorszym razie mogłam

zawsze uciec, a to już coś. Kiedy trenujesz z wilkołakami, żaden człowiek cię nie

dogoni.

Mimo wszystko lepiej nie zwracać na siebie uwagi. Policjant palnie coś do

krótkofalówki i wystarczy, by ktoś podsłuchiwał ich częstotliwość i stracę

anonimowość.  W  tej  chwili  nie  mogłam  sobie  na  to  pozwolić;  nie  chciałam,  by
ktokolwiek dowiedział się, dokąd idę, póki sama o tym nie zdecyduję. Więc szłam
i  w  miarę  możliwości  starałam  się  nie  zwracać  na  siebie  uwagi.  To  zadziwiająco
łatwe,  bo  aspekt  łaskocze,  ilekroć  ktoś  na  mnie  patrzy,  podpowiada  jasno,  kiedy
biec, kiedy stać i czekać.

Pierwszy odcinek przeszłam pieszo. Ledwie zauważałam otoczenie, bo

wściekłość sprawiała, że tłum dokoła pachniał jak... cóż, powiedzmy tylko, że
trzymanie buzi na kłódkę jeszcze nigdy nie było tak trudne i zarazem tak proste.

Zapadła noc, zanim znalazłam się na Brooklynie i zobaczyłam nagle znajomy

budynek z czerwonej cegły, i czarne worki na śmieci przycupnięte przed wejściem.
Wszystko wyglądało tak samo jak przez laty i przez chwilę tęsknota dławiła mnie
w gardle tak silna, że zagłuszyła wściekłość.

Mały sklepik na rogu także wyglądał tak samo. Czerwono-żółty budynek, paczki

gum  do  żucia  i  kartony  papierosów  starannie  poukładane  na  półkach,  właściciel  -
tylko że teraz to był spocony łysol, a nie drobna staruszka, jak za czasów Augiego.
Pizzeria,  w  której  byłam  tak  niedawno  z  wilkołakami,  także  znajdowała  się
niedaleko.  Miło  było  się  przekonać,  że  nadal  mogłam  polegać  na  moim  zmyśle
orientacji.

Skręciłam w zaułek, głęboko zaczerpnęłam tchu i wpatrywałam się w martwą

ceglaną ścianę. Po kątach poniewierały się śmieci, kontenery były pełne po brzegi,
smród dławił, póki go nie odcięłam. To żaden problem, gdy aspekt jest tak blisko.

Schody przeciwpożarowe? Żaden problem, udało mi się nawet opuścić je cicho.

Cały budynek pulsował odgłosami mieszkańców - wszyscy wrócili z pracy, spali

albo robili to, co zwykli ludzie robią nocami w domu. Dotarłam na dach,

zeskoczyłam, odzyskałam równowagę, ledwie dotknęłam podeszwami dziwnej

nierównej powierzchni.

Na dachu wiała chłodna bryza, okoliczne budynki sprawiały, że wiatr wiał

bezładnie, w różne strony. Unosił moje loki, muskał nimi policzki i nagle poczułam

cień znanego zapachu. Dotyk gwałtownie obudził się w mojej głowie i nagle

widziałam Augustine'a, jak idzie po tym samym dachu, o jasnych włosach

zaczesanych do tyłu, w rozpiętej kurtce, i wsuwa broń do kabury. Porusza się tak

szybko i pewnie, że nie ma wątpliwości, iż to djamphir.

Ja także bezgłośnie szłam po dachu, aż znalazłam się na jego skraju, przy

dziwnej trójstronnej przestrzeni między budynkami. Kuchnia Augustine'a

wychodziła właśnie na mur w tym trójkącie miejskiej przestrzeni. Kazał mi wyjrzeć

przez okno, pokazał gzymsy i parapety, po których można przejść. Bez problemu

zeszłam i weszłam do środka - wiedziałam, gdzie nacisnąć.

Oj, Augie, fuj. Coś tu cuchnie. Jakby gnijące jedzenie z wyjątkowo ostrą nutą.

Zawahałam się w oknie, rękojeści mieczy małaika znieruchomiały pod dziwnym

kątem, gdy czołgałam się, ale zaraz wślizgnęłam się do środka i zeskoczyłam z

kontuaru.

W kuchni panował niesamowity bałagan. Już nieraz widziałam skutki

wampirycznej destrukcji, ale to było... niesamowite. Drzwiczki powyrywane z

szafek, lodówka wyglądała, jakby ktoś nafaszerował ją dynamitem. Smród

dobiegał właśnie stamtąd i z przewróconego kosza na śmieci. Potłuczono

wszystkie talerze. Jezu. Skrzywiłam się, zajrzałam do saloniku. Z plazmowego

telewizora zostały okruchy, kanapę rozdarto na strzępy, ale ściana, w której

widniały drzwi frontowe, była dziwnie nietknięta. Czyżby weszli przez okno?

Zaatakowali już po tym, gdy dzwoniłam do niego z Dakoty? Nie wspominał, że

zdewastowano mu mieszkanie.
Skrytka  była  w  sypialni,  w  o  wiele  lepszym  stanie.  Wąskie  pojedyncze  łóżko,  na
którym  kiedyś  spałam,  było  w  kawałkach,  wiekowa  szafa  rozpadła  się  i  zalała
pokój ciuchami, z drzwi zostały jedynie drzazgi. Na szczęście udało mi się odsunąć
szczątki  mebli.  Odgarnęłam  jedną  ze  znajomych  koszuli  w  kratę  i  zobaczyłam
wykładzinę. Wcisnęłam, gdzie trzeba, coś kliknęło i uniósł się skrawek podłogi.
Nie znaleźli jej. Dzięki Bogu. Srebrna amunicja i spluwa - kaliber 9, podstawowe
uzbrojenie w Scholi.
Intrygujące, ale broń to broń. Wzięłam ją. Zabrałam pistolet i zapasowy magazynek,
przesypałam gotówkę z niebieskiego worka do mojej torby na czarną godzinę - była
to  płócienna  torba  listonoszka,  w  której  w  ciągu  ostatnich  tygodni,  w  przerwach
między treningami, wszyłam drugie dno. Właśnie tam ukryłam większość gotówki,
kilka  zwitków  trafiło  też  do  bocznych  kieszeni.  Moje  palce  poruszały  się  z  dawną
zręcznością.
Wzięłam tyle amunicji, ile zdołałam unieść, nie robiąc hałasu, wypchałam nią także
kieszenie długiego płaszcza Gravesa. Dostrzegłam domową apteczkę, a w niej -
penicylinę i inne lekarstwa i zapas igieł jednorazowych. - Och, Augie - szepnęłam.

Nieładnie okradać innego łowcę, ale nie miałam wyboru.
Nagły odgłos sprawił, że się wzdrygnęłam. Moje serce miotało się jak ryba

wyjęta z wody, jeden z kłów drażnił dolną wargę. Poczułam miedzianą słodycz

mojej krwi, zanim przełknęłam z trudem i odetchnęłam głęboko. Dzwonił telefon.

Ponownie zajęłam się schowkiem. Wzięłam jeszcze jedną mapę i kilka ampułek -

zapewne zawierają wodę święconą. Przezorny zawsze ubezpieczony, może nie?

Telefon zadzwonił cztery razy, potem rozległo się kliknięcie i trzask. To cały

Augustine - żeby nie mieć poczty głosowej? Ba, ale miał fantastyczny telewizor

plazmowy, a i tak oglądał na nim tylko czarno-białe filmy.

- Zostaw wiadomość - cichy jęk; Augie, który chce cię przestraszyć na odległość.

Drgnęłam, gdy usłyszałam ten głos.

- Dru, kochana, odbierz, jeśli tam jesteś.

Christophe. Drżącymi rękami sprawdziłam magazynek. Ile mam czasu? Niech

go szlag, dlaczego musi być taki mądry? Skąd wiedział?

- Dru. Odbierz. Proszę. Grozi ci śmiertelne niebezpieczeństwo. - Mówił

nerwowo, słyszałam odgłosy w tle. Cichy warkot, jakby silnik helikoptera.

O nie, to wcale nie jest zabawne. Załadowałam pistolet, wypaliłam. W ciszy

mieszkania strzał zabrzmiał bardzo głośno. Jakim cudem sąsiedzi nie słyszeli atakii

wampirów? Ale tak to jest w wielkim mieście. Nikt się nie wtrąca w nie swoje

sprawy, wszyscy pilnują własnego nosa, niech wszyscy idą do diabła.

- Nie wiem, co myślisz, nie wiem, co ci powiedziano... Dru, proszę. Proszę.

Odbierz. Pozwól mi wytłumaczyć.

Wytłumaczyć? Jasne.
- Nie ma szans, Christophe - szepnęłam. Czułam się jak idiotka, rozmawiając z

sekretarką automatyczną, która mnie nawet nie słyszy. Wsunęłam broń do

kabury, jeszcze raz zajrzałam do schowka. Dotyk łaskotał mnie w głowę.

- Proszę cię. Dru. błagam. Odbierz, kochana, miła, skowroneczko moja, moja

ptaszyno, proszę...

Sekretarka pisnęła i przerwała połączenie. Odetchnęłam z trudem. Zerknęłam

na zegarek. Mam całą noc, by zmylić pościg, znaleźć rezydencję w Queens i
poczekać do świtu. Ale najpierw muszę się stąd wydostać.

Wolałam nie wychodzić przez drzwi, przez dach także nie. Nigdy nie korzystaj z

tej samej drogi, wchodząc i wychodząc, zwłaszcza jeśli twoim celem jest, jak to po-
wiedziałby tata, „spalony lokal". Innych określeń wolę nie przytaczać.

Weszłam na łóżko, otworzyłam okno - wychodziło na ulicę. Spędziłam wiele

poranków, leżąc na nim, wpatrując się w skrawek nieba podczas tamtego miesiąca,
gdy tata zostawił mnie u Augustine'a. Telefon nie dawał za wygraną.

Zerknęłam na ulicę - droga wolna. Jednym celnym ciosem wyrwałam moskitierę

z zawiasów.

- Dru! - Christophe krzyczał do słuchawki. - Dru, proszę, odbierz!

Czas iść. Wyskoczyłam przez okno, gdy moje usta wypełnił ledwie wyczuwalny

posmak zgniłych pomarańczy.

Rozdział 20

Biegłam, aż posmak pomarańczy zniknął i czułam w ustach jedynie miedzianą nutę

adrenaliny. Wsiadłam do metra - teraz nie miałam powodu, by tego nie robić, teraz,

kiedy jestem przygotowana, mogą mnie gonić, proszę bardzo. Jechałam w stronę

Times Sąuare, aż tłum bardzo zgęstniał.

Znajdowałam się, jak na mój gust, za blisko Scho-la Prima, ale mogłam bez trudu

rozpłynąć się w tłumie, zresztą to ostatnie miejsce, w którym będą mnie szukać.

Taką przynajmniej miałam nadzieję. Wyszłam z metra, znalazłam całodobową

knajpę, zamówiłam kawę i kanapkę, usiadłam przy oknie i czujnie obserwowałam

tłum, zajadając i jednocześnie zerkając na wydruki i mapy.

Znalazłam okolice na obu mapach, tej Christophe'a i tej Augustine'a, szukałam

możliwych dróg ewakuacji. Starałam się podejść do sprawy tak, jak zrobiłby to tata.

Punkt ataku, droga ucieczki - muszę zdobyć samochód. Albo coś w tym stylu.

Pomyślisz o tym, gdy będziesz na miejscu. Tutaj nic nie zrobisz, a jeśli teraz

ukradniesz samochód, możesz ściągnąć sobie kłopoty na głowę. Spokojnie, Dru,

tak jak cię uczyłem.

Czy tata kiedykolwiek podejrzewał, do czego mnie szkolił? Czy nie zastanawiał

się nad tym zanadto? Kolejne pytania, na które nigdy nie uzyskam odpowiedzi.

Złapałam się na tym, że dotykam kolczyka Gravesa, bawię się czaszką,

przesuwam kciukiem po skrzyżowanych piszczelach.

Nie bój się, już idę. Już wkrótce. Ale sama byłam przerażona. Dopiłam kawę,

sprawdziłam wszystko, poprawiłam torbę na ramieniu. A jeśli już go stamtąd

zabrali? Jak stare są te informacje? A jeśli jest tam pełno wampirów... Cóż, byłam

dość szybka, by zabić jednego, prawda?

Ale kilku? I jeszcze Siergieja? Musisz mieć lepszy plan, Dru. I kiedy płaciłam

rachunek i wyszłam na zewnątrz, powoli kształtował się w mojej głowie.

Szłam, a plan ewoluował w obolałej głowie. Proszę bardzo, oto ja, z mieczami

małaika na plecach, w długim czarnym płaszczu, włóczę się po ulicy, a nikt nie

zwraca na mnie uwagi. Co prawda, jesteśmy w mieście, a po ulicach włóczyły się

postacie o wiele dziwniejsze od mnie. I w większości byli to ludzie. Do pewnego

stopnia to dotyk, pulsujący mi w głowie, kazał mi iść, być w ciągłym ruchu.

Słyszałam cichy trzepot skrzydeł, nawet w gęstym tłumie, chwilami dostrzegałam

też sowę babci. Przysiadła na migoczącym neonie, zataczała krąg nad ulicą,

wylądowała na masce samochodu. Widziałam nawet, jak nabiera treści, wypełnia

się, jak szybki skecz. Szłam za nią i tym samym trzymałam się z dala od kłopotów,

a także od cichej zieleni Central Parku, coraz bardziej na północny wschód.

Cały czas myślałam o niej jako o sowie babci, ale teraz czułam bicie jej serca i

wiatr w piórach i wiedziałam, że to cząstka mnie, tak samo jak wtedy w sali

gimnastycznej, oko w oko z Anną. Kiedy sowa zaatakowała jej aspekt w zwierzęcej

formie, szylkretowy kot przypadł do ziemi i zwierzęta zderzyły się z hukiem, jaki

musiał towarzyszyć kolizjom kontynentów.

A więc ja jestem sową, Christophe lisem, a Anna kotem. A Graves to loup-garou.

Zabawne.

Nieprawda.

Czasami przypominam sobie urywki tamtej nocy, zwłaszcza kiedy usiłuję zasnąć i

mam to dziwne uczucie, że spadam. Budzę się gwałtownie, przekonana, że znowu

stoję na ulicy, mijam grupki zaciętych młodych mężczyzn na rogach ulic, że

wtapiam się w tłumek zmęczonych ludzi schodzących do metra. Widzę swoje

odbicie - blade policzki, niedbale związane włosy. Rękojeści mieczy małaika na

plecach, płaszcz otulający nogi. Przez dłuższy czas kręciłam się w okolicy dyskotek

na nabrzeżu, zataczałam bezsensowne kręgi, wsłuchana w powietrze pulsujące

muzyką transową i elektroniczną. Gdzieś koło trzeciej cicho jak duch przemknęłam

przez Battery Park i skierowałam się na północny wschód, chcąc jak najszybciej

pokonać ten skrawek Manhattanu, na którym mieściła się Schola Prima. Uciekałam

jak od zarazy. Ryzykowne, delikatnie mówiąc, ale powtarzam, to ostatnie miejsce,

gdzie mogliby mnie szukać.

Posilałam się jeszcze kilkakrotnie. Jakbym była nienasycona. Co chwila

podchodziłam do tych wózków, z których sprzedają precle, kanapki czy burrito,

zwłaszcza w pobliżu Midtown. Nie przejmowałam się pieniędzmi, tylko dziurą

ziejącą w moim wnętrzu, coraz większą z każdą chwilą. Ilekroć skręcałam w puste

ulice, słyszałam trzask, jakby biały szum. I to ja go wydawałam. Nie wiedziałam,

czy mam się tym martwić.

Pozwoliłam, by tłum niósł mnie przez arterie miasta. W tłumie zawsze raźniej,

zresztą  lubiłam  gwar  i  harmi-der.  Nawet  w  środku  nocy  coś  się  dzieje.  Właśnie
dlatego  przedstawiciele  Prawdziwego  Świata  polują  głównie  w  miastach.  To
znaczy,  oczywiście,  na  wsiach  Prawdziwy  Świat  także  istnieje,  ale  jest  inny.  Co
bardziej niebezpieczne istoty grasują w miastach.

Najgorzej było między trzecią a piątą nad ranem, gdy włóczyłam się pozornie

bez celu. Zapadła długa cisza zapowiadająca świt. Idąc, wyobrażałam sobie, że tata
rozkłada mój plan na czynniki pierwsze, ulepszałam go, poprawiałam i liczyłam, że
przewidziałam wszystkie ewentualności.

W Scholi to czas zajrzeć do Asha i wrócić do siebie, poczekać, aż Nat

wyszczotkuje mi włosy i czekać na pukanie do drzwi, zapowiadające Christophe'a.

Zdenerwowana, pokonałam rzekę i szłam w stronę Queens. Zatrzymywałam się,

ilekroć poczułam choćby lekki posmak zgniłych pomarańczy. To kolejny powód do

zmartwień - aura słabła. Wszystko inne przybierało na sile, tylko aura gasła. I nie

sądzę, że działo się tak dlatego, iż nic mi nie groziło.

Mniej więcej dwanaście przecznic od rezydencji znalazłam sprawną budkę

telefoniczną. To trudniejsze niż się wydaje - w dzisiejszych czasach, gdy wszyscy

mają komórki, budki telefoniczne znikają błyskawicznie.

lata czasami na to narzekał. Oczywiście można bez problemu kupić jednorazową

komórkę, ale nie zawsze, nie wszędzie ma się zasięg. Właściwie też nie wszędzie

można się dodzwonić z budki, ale tata był staroświecki.

Moje serce zabiło boleśnie, ale miałam zbyt wiele na głowie, by przejmować się

bólem. Oto kwintesencja mojego życia. Jeśli zacznę myśleć o tym wszystkim, co się

działo, przez tydzień nie przestanę płakać.

Wrzucałam dwudziestopięciocentówki - miałam ich mnóstwo, choć sporo

drobnych już wydawałam - i zadzwoniłam. Zazwyczaj zapisuję numery telefonów

w notesie Yody, nie w głowie, ale akurat ten przez dłuższy czas powtarzałam przed

snem - to mój osobisty numer do Zakonu, który zabłyśnie na tablicy rozdzielczej jak

wystrzelona raca.

A zatem będą w stanie mnie namierzyć. Po całej nocy krycia się w mroku,

zdawałam się mówić: tu jestem, Chodźcie po mnie.

Słuchałam sygnału w słuchawce, odchrząknęłam i starałam się mieć oczy dokoła

głowy. Uliczka była przyjemna, sklepik po drugiej stronie, niedaleko Flushing Park,

wyglądał przyzwoicie, linie na parkingu wyglądały na świeże. Zbierano śmieci i

nigdzie nie cuchnęło moczem, co oznaczało, że znajduję się w dość przyzwoitej

części miasta.

Choć w okolicy cmentarza pojęcie fajne staje się względne.

Dwa dzwonki. Trzy. Cztery. Podniesiono słuchawkę i usłyszałam kilka kliknięć.

I cisza. Zaczęli mnie namierzać.

- Do cholery, powiedz coś - rzuciłam do słuchawki.
- Dru. - Augustine wydawał się śmiertelnie zmęczony. - Dru, co ty wyprawiasz?

A jak myślisz?

- Ratuję Gravesa. Christophe wie gdzie. Niech sprowadzi posiłki. Wchodzę o

świcie, czyli... - Zerknęłam na niebo. - Już wkrótce. Im bardziej odwrócicie uwagę

tych, którzy go przetrzymują, tym większe mam szanse.

- Dru, kochanie, posłuchaj mnie. Coś się święci. Masz kłopoty i...
- Oczywiście, że mam kłopoty, August. Przez cały czas ufałam Christophe'owi,

a on mnie okłamywał. Dość tego. Jeśli Zakon czegoś ode mnie chce, ma mnie

słuchać, i to już. A teraz życzę sobie, żeby Christophe przyznał, że wiedział, gdzie

jest Graves. I żebyście pospieszyli mi na ratunek. I jemu. W innym wypadku

stracicie kolejną swietoczę. - Nerwowo oblizałam usta. Cały czas rozglądałam się

dokoła. Na wschodzie niebo szarzało; czułam, że świt nadchodzi, jakby ktoś

pociągał za miliony cieniutkich sznureczków w moim ciele. Trzaski pod skórą

były coraz intensywniejsze, na granicy bólu.

- Proszę cię, Dru, posłuchaj... - Augie mnie błagał; nigdy tego nie robił, kiedy u

niego mieszkałam. Oczywiście, wtedy byłam młodsza. Nie musiał błagać; wydawał
mi polecenia, które posłusznie wypełniałam.

Pieprzyć to. Już nie będę grzeczna, o nie.

- Nie słucham cię - poinformowałam go dobitnie. Po raz pierwszy wychwyciłam

w  moim  głosie  echo  leniwego  akcentu  taty.  -  Bardzo  długo  słuchałam  i  wiesz  co,
Augustine?  Słyszałam  tylko  kłamstwa.  Powiedz  im  to.  Choć  pewnie  podsłuchują
nas  i  już  to  słyszą.  -  Podałam  adres,  jakbym  czytała  go  z  tabliczki  na  bramie.  -
Wchodzę  tam  po  Gravesa.  Chcecie  mi  pomóc?  Fajnie.  Jeśli  nie,  pożegnajcie  się  ze
swietocza.

Rozłączyłam się. Odwiesiłam słuchawkę drżącą ręką. Miałam nogi jak z waty.
Podniosłam rękę. Znowu rozległ się ten dźwięk. Coś ruszało się w moim

nadgarstku, trzaskało, przesuwało. Kości mi się ruszały, trochę jak u wilkołaka

podczas przemiany, ale zamiast trzasku, towarzyszył temu melodyjny dźwięk,
jakby brzmienie dzwonków.

O cholera. Przełknęłam z trudem. Mam plan i muszę się go trzymać.
Wyszłam z budki, pociągnęłam nosem, poczułam jedynie smród spalin, wilgotną

zieleń trawnika i drzew i brudny zapach miasta. Ludzie stioczeni jak szczury,
oczywiście poza lepszymi dzielnicami, gdzie nory są ładniejsze. Ale nawet tutaj do
wspaniałej rezydencji przylegają mniejsze domki, chcąc wedrzeć się na teren. Ceny
gruntu są tu zapewne tak wysokie, że niejednego przyprawiły o zawał.

Pociągnęłam nosem jeszcze raz. Słaby odór zgnilizny.

Wampiry. Nosferatu są w pobliżu. Wyczułam też nutę cynamonu, oplatała

wszystkie inne zapachy, łączyła je. Bez śladu jabłek jak w zapachu Christophe'a,

bez nuty goździków jak u Anny. Nie, to był zapach wielkich, słodkich

cynamonowych buł, przywodził na myśl korzenne perfumy mamy.

O nie, nie mogę o tym myśleć. Bo wskutek takich myśli noc zdawała się bardziej

mroczna, wdzierała się między latarnie i jaskrowo oświetloną wystawę sklepową.

Nadchodził świt, ale nadal było strasznie ciemno.

Cichy szelest skrzydeł i zjawiła się sowa. Przysiadła nad logo stacji benzynowej,

rozejrzała się, spojrzała na mnie. Zmrużyła najpierw jedno żółte ślepie, potem dru-

gie. Szpony zazgrzytały, słyszałam to mimo jednostajnego pomruku samochodów,

czaiła się na granicy świadomości.

Dotyk wymknął się z mojej głowy. Niespokojny szum, jakby nadciągała burza.

Słaby posmak zgniłych pomarańczy. Szklana igła bólu w głowie i wróciłam do

własnego ciała, wpatrywałam się w sowę, jakbym czekała, że coś mi powie.

I wcale by mnie to nie zdziwiło. Ale mimo wszystko... Dotknęłam kolczyka z

trupią czaszką i piszczelami.

Medalion mamy był zimny jak lód, bezpieczny pod bluzą i koszulką. Podmuchy

wiatru rozwiewały poły płaszcza Gravesa. Dostałam gęsiej skórki. Powietrze

przesycała elektryczność.
Dalej, Dru. Czas zakasać rękawy i wziąć się do roboty.

Zbliżyłam się do skraju parkingu. Sowa zahuczała cicho, ale gdy podniosłam

wzrok, odleciała w miękkie,
eksplozji piór. .

Opuściłam krąg światła, weszłam w mrok przedświtu.

Od rezydencji, w której więzili Gravesa, dzieliło mnie dwanaście przecznic.

Oczywiście jeśli go nie przenieśli.

Przedstawienie czas zacząć.

Rozdział 21

Przez pierwszych kilka minut wydawało się, że wszystko będzie w porządku.

Zeskoczyłam po wewnętrznej stronie wysokiego muru i nie podniosłam od razu

głowy, by zobaczyć, co robi tata. Niemal zapomniałam, jak to jest, przemykać się

przez noc, zakradać do miejsc, w których Prawdziwy Świat ociera się o

codzienność.

Nieprawda, nie zapomniałam. Zapomniałam po prostu, jakie to uczucie robić to

z tatą, który dowodził, a ja wykonywałam polecenia. Zapomniałam, jak to dobrze

czekać na rozkazy i zdać się na szkolenie.

Poczułam na języku posmak zgniłych pomarańczy. Przełknęłam z trudem.

Aspekt obmywał mnie falami emocji. Christophe zaznaczył tę drogę do rezydencji

czerwonym flamastrem na zdjęciu satelitarnym, podobnie jak kilka innych tras.

Zawsze wszystko planował. Spodziewał się, że się nie dowiem?
Najgorsze, że nadal się rumieniłam na samą myśl o nim. Na myśl o jego dłoniach

we włosach i błyskawicy, która mnie przeszywała za każdym razem, gdy...

Sowa babci zahuczała cicho, ostro. Bliskość niebezpieczeństwa drażniła skórę.

Kości przestały wreszcie szaleć, moje ciało wypełniła cisza.

Wtopiłam się w zarośla przy murze. Oddychałam cicho przez rozchylone usta,

sięgnęłam za siebie, zacisnęłam prawą dłoń na ciepłej drewnianej rękojeści miecza

małaika i czułam, że kilku wampirów przeszło obok, ich odór i nienawiść

wdzierały mi się w skronie szklanymi igłami.

To u nich najgorsze. Są pełni nienawiści. Nie pojmuję tego. To nie tak, że mają na

to monopol, ludzie też są w tym nieźli - ale nienawiść krwiopijcy jest tak

intensywna, że otacza go chmurą jak pył biegacza w filmach rysunkowych.

Nie drgnęłam, nawet nie mrugnęłam. Aspekt to ułatwiał i nagle zrozumiałam, w

jaki sposób starszym djamphirom udało się osiągnąć ten straszny bezruch. To takie

proste, całe ciało ogarniała cisza, otulała jak woda w wannie, a świat przepływał

obok leniwie. Byłam skoncentrowana, skupiona. Lekcje babci to pestka.

I znowu dwa wampiry. Strażnicy. Samce; wyczuwałam pieprzowy aromat

ekscytacji. Dotyk szeptał mi w głowie, odwracał ich uwagę. Sowa babci zawyła

ponownie, ale żaden z nich nie zwrócił na to uwagi. Jeden powiedział coś w obcym

języku naszpikowanym spółgłoskami. Byli ledwie widoczni, niewyraźni, rozlewali

się jak tusz na wilgotnym papierze. Drugie roześmiał się i zniknęli z cichym,

obrzydliwym odgłosem.

Jezu, nienawidzę tego. Także w wykonaniu djamphirów.

Jeszcze przez chwilę patrzyłam na dom. Potężna konstrukcja, monstrum z

czerwonej cegły, wyglądał, jakby kwadratowy ceglastoczerwony grzyb napił się,

zapalił i postanowił przekształcić się w rezydencję.

Było ciemno; nachodzący świt pewnie niewiele to zmieni. Nie musiałam długo

szukać w pamięci, gdzie ostatnio widziałam tak gęsty mrok.

W Dakocie pod zaśnieżonym niebem. Graves siedział obok mnie w furgonetce.

Jechaliśmy na spotkanie z Siergiejem.
Wtedy Christophe nas uratował. Czy raczej, gwoli ścisłości, uratował mnie. Jak

zawsze. Nawet teraz na to liczyłam.

Fala uczuć, splątanych i skomplikowanych, obmyła mnie jak aspekt.

Właściwie stawiałam wszystko na jedną kartę. Ledwie to pomyślałam, usłyszałam

rytmiczny łoskot śmigła. Narastał. Dom grzyb westchnął. Jak lew, który uśmiecha

się przez sen.

Miejmy nadzieje, że wszystko pójdzie dobrze, Dru.

Wymknęłam się z zarośli. Posmak zgniłych pomarańczy pojawiał się i znikał.

Skradałam się bezszelestnie. Cały czas trzymałam prawą dłoń na dziwnie ciepłej i

kojącej rękojeści miecza. Trasa zaznaczona czerwonym flamastrem wskazywała

wszystkie miejsca, gdzie można się ukryć, ale mniej więcej w połowie drogi do

budynku usłyszałam głos w głowie.

Jesteś w śmiertelnym niebezpieczeństwie, Dru.

Też mi nowina. Graves także, a jest w tym domu. Kto wie, co mu robią? Teraz

miałam okazję, by...

- Swietocza - Syk po mojej prawej stronie. Zimny, bezcielesny głos przesycony

nienawiścią. - Mała swietocza przyszła się pobawić...

I wtedy rozpętało się piekło.

Wysoki krzyk, który nagle przeszedł w charkot, przeciął ciszę po drugiej stronie

budynku i nagle noc wypełniły hałas i ruch. Ziemia eksplodowała gejzerami

kurzu, wszędzie uwijały się ciemne postacie, fruwały źdźbła traw. Pociągnęłam za

małaika; tyle razy ćwiczyłam ten ruch z Christophe'em, że teraz wydawał mi się

całkowicie naturalny jak ładowanie pistoletu. Podniosłam też lewą rękę,

zacisnęłam dłoń na rękojeści, ale nie zdążyłam, bo zaatakował mnie pierwszy

wampir. Szczupłą nastoletnią twarz wykrzywiała nienawiść, kruczoczarne włosy

sterczały na wszystkie strony, ocierały się o siebie z cichym piskiem. Moja prawa

ręka, a w niej małaika, była wolna. Przecięłam powietrze z cichym świstem,

zagłuszonym przez kakofonię dźwięków.

Głód krwi wzbierał w całym ciele. Czułam to, jakby w moich żyłach krążył

płynny prąd. Aspekt rozgorzał. Wbiłam kły w dolną wargę i się zamachnęłam... Ale
zakrzywione ostrze przecięło tylko powietrze, bo krwiopijca skulił się podczas
skoku. Trzymał się za gardło, jakby coś go dusiło. Zwinął się w kłębek, ale byłam
już gotowa. Myślałam, że mnie uderzy, i skoczyłam, wylądowałam ciężko, wbiłam
stopy w miękką ziemię. Małaika w lewej dłoni wirowała jak śmigło.

Druga pozycja, powtarzał głos Christophe'a w głowie. Kolano! Uważaj na

kolana! Myśl o całości, nie o drobiazgach: na miłość boską, kochana, proste plecy!
Jakbym słyszała tatę w sali treningowej. Otucha, której nie chciałam.

Cienie zaatakowały i mało brakowało, a wpadłabym w panikę. Żółtawe kły,

piana  tryskająca  z  czerwonych  warg,  włosy  zmierzwione  wampiryczną  wersją
aspektu.  Poruszali  się  z  niesamowitą  szybkością.  Cały  świat  zwolnił,  plastikowa
pokrywa, która oznaczała, że i ja nabieram tempa, otaczała mnie szczelnie, małaika
wirowały  w  moich  dłoniach.  Druga  pozycja,  przydatna  do  walki  z  przeciwnikiem
przeważającym  liczebnie.  Pierwsza  pozycja  to  trening  szybkości  i  precyzji,

wszystkie kolejne od drugiej do ósmej szykują cię do walki z wieloma
przeciwnikami, a od dziewiątej do trzynastej czeka cię nauka walki jeden na jeden.

Dopiero zaczęłam trzecią. Ale Christophe zawsze powtarzał, że cała tajemnica

tkwi w dwóch pierwszych, że nawet ćwicząc tylko te dwie formy, pojmie się kwin-

tesencję całej sztuki. Powtarzaliśmy je co wieczór, przed sparringiem, raz po raz...

Nie myśl o nim i skup się!

Skoczyłam w przód, natychmiast odzyskałam równowagę i miecze trafiły w

twarde, nieumarłe ciało. Ale to nie drewniane miecze siały postrach. Właściwie

równie dobrze mogłam nie zawracać sobie nimi głowy.

Bo wyglądało na to, że wampiry natknęły się na niewidzialne pole magnetyczne.

Głód krwi pulsował mi w żyłach. Krwiopijcy osuwali się na kolana, krztusząc się i

kaszląc. Jeden osunął się na ziemię, zanim go w ogóle dotknęłam. Trzymał się za

gardło.

Chyba w końcu stałam się dla nich trująca. Co za wejście.

Ale czy to wystarczy, by Siergiej nie mógł się do mnie zbliżyć? Byłoby fajnie.

Znowu skoczyłam, miękko, jakbym biegła z wilkołakami przez słoneczny

Central Park, a świat pojawia się i znika, gdy przeskakuje z miejsca w miejsce, jak w

grze w klasy.

Ale skoro Siergiej był w stanie przebywać blisko niej na tyle długo, by powiesić

ją na dębie przed żółtym domkiem... Krzyk taty ściągnął mnie na ziemię. Skup się,

Dru! Małaika przecięły powietrze, gdy biegłam. Krwiopijcy padali na prawo i lewo,

dławili się. Jak pocisk uderzyłam w drewniane drzwi w bocznej ścianie domu i

znalazłam się w środku. Wpadłam z takim impetem, że drzazgi z drzwi wbiły się w

przeciwległą ścianę. Odwróciłam się błyskawicznie, kołysząc małaika jak wąż

językiem.

Ten wampir był silniejszy. Dławił się i ostrze trafiło go w prawą nogę, i dobrze,

że się schyliłam, bo wyciągnął szpony i darł powietrze w miejscu, gdzie jeszcze

przed chwilą była moja głowa. Dotyk płonął mi pod czaszką jak napalm w beczce.

Czarna krew płynęła gęstym strumieniem z nagle krótszej nogi, zbliżyłam się,

ponownie uniosłam miecz w lewej ręce. Jego oczy przypominały kałuże cuchnącej

ropy, a najgorsze, że trochę przypominał Dibsa. Jasne włosy, twarz wykrzywiona

cierpieniem, zanim ponownie uaktywnił się mój aspekt i upadł, zakrztusił się i

wypluł zielono-czarny kłąb flegmy.

Dlaczego nie wcześniej? Ale już biegłam korytarzem. Białe ściany, a na nich

smugi - wolałam się nie zastanawiać, skąd się wzięły. Zaschnięte plamy, rdzawe, o
miedzianym zapachu. Złożony aromat jak na lekcji parabiologii, gdy otwieraliśmy
ampułki z krwią i na podstawie zapachu musieliśmy powiedzieć jak najwięcej o
osobie, która ją straciła. Włosy blond, mężczyzna, młody, szpital. Kobieta, brunetka,
w średnim wieku, ranna.

Niektóre wampiry preferują określony typ ofiary, a poza tym takie ćwiczenia

doskonalą umiejętności przydatne podczas tropienia. Gdy dotyk płonął mi w
głowie, byłam bezbłędna.

Urywane obrazy, wizje ciał niesionych tym korytarzem, ofiar, którym wydawało

się, że uciekły, że zaraz znajdą się na wolności, zlepek koszmarnych scen atakujący

mój umysł jak żelazne kule wbijające się w bezbronne ciało.

Pamiętałam plan tego poziomu. Drzwi tuż przede mną. Odbiłam się od ziemi i

kopnęłam tak, że nie powstydziłby się tego żaden superbohater. Nawet nie

przeszło mi przez myśl, że gdyby były zamknięte, mogłam sobie coś zrobić, bo

zanim to się stało, drzwi eksplodowały. Dosłownie, w blasku pioruna, z impetem

fali zalewającej surfera. Padłam, przekoziołkowałam, zahaczyłam o ścianę.

Wylądowałam ciężko, cały czas zaciskając dłonie na mieczach małaika. Moją głowę

wypełniał huk. Aspekt płonął, amortyzował upadek, ale i tak nieźle oberwałam.

Dym. Żółte płomienie na ścianach. Co do cholery...

Zerwałam się na równe nogi, bo w ogniu pojawił się on. Miodowozłote loki,

twarz jak ze starej monety, rzeźbione rysy, widoczna uraza. Cienki czarny sweter,

dżinsy i blada cera z miedzianą nutą. I jego oczy, Boże, jego oczy, tak czarne, tak

przepastne. Można w nich zatonąć, zagubić się w czerni wypełniającej całą gałkę.

Bez walki.

Medalion matki parzył boleśnie, tak rozpalony, że obawiałam się, że roztopi mi

skórę. Krzyknęłam bezgłośnie - bezgłośnie, bo panował hałas, ciągle dzwoniło mi w

uszach, zewsząd dobiegały krzyki i jęki, odgłosy walki.

Siergiej się uśmiechnął. I na chwilę przed tym, jak zaatakował, a ja uniosłam

małaika, zdążyłam jeszcze pomyśleć, przez jedną straszną chwilę, jak bardzo ten

uśmiech przypominał lodowaty grymas Christophe'a, gdy chciał kogoś przerazić.

Rozdział 22

Odzyskałam przytomność. Leżałam na plecach.

Kurz. Poczułam kurz i coś jakby przypalona kawę. Wilgoć, charakterystyczny

zapach podziemia, może piwnicy. I korzenny zapach goździków. Znałam ten

zapach, usiłowałam przypomnieć sobie skąd. Było ciemno, ale po chwili

zrozumiałam, że to ja mam zamknięte oczy.

I zaraz pojawiła się jeszcze jedna świadomość. Ból. Przewiercał mnie na wylot.

Sama myśl, że powinnam się poruszyć, otworzyć oczy, tylko go potęgowała. Ale

musiałam to zrobić. Musiałam wiedzieć, gdzie jestem.

Tylko że... Nic nie widziałam.

Zamrugałam kilka razy. Nic się nie zmieniło. Ten sam gęsty mrok jak koc na

oczach. Jęknęłam, ale dźwięk urwał się w połowie, bo wyczułam, że ktoś na

mnie patrzy. Takie uczucie sprawia, że rozglądasz się w tłumie z przekonaniem,

że ktoś cię obserwuje, i zazwyczaj masz rację.

Co do cholery? Oślepłam? Co się stało?

Ostatnie, co pamiętam, to dłonie Siergieja na szyi, mój urwany krzyk i głód krwi

szarpiący moje żyły, jakby chciał je wypruć. Pod skórą Siergieja wykwitły ciemne

plamy. Zacisnął ręce...

Ktoś sapnął gniewnie.
- Nie jesteś ślepa.

Kobieta. Młoda i bardzo, bardzo zmęczona.

- To transformacja.

Strach chwytał mnie za gardło. Szarpnęłam się. Poczułam prześcieradło i koc i w

powietrze wzbił się tuman kurzu.

Ktoś złapał mnie ża ramiona. Silne, mocne dłonie. Wyrywałam się wściekle.

Jęknął, gdy go uderzyłam, mocno, solidnie.

- Cholera! Dru, przestań!

Znałam także ten głos. To bez sensu. Mimo to opadłam w jego ramiona.

Straciłam całą wolę walki, uszło ze mnie jak powietrze z balona.

- Graves? - szepnęłam.

Zaniósł się kaszlem. Pociągnęłam nosem. Nie widziałam, ale czułam jego zapach.

Truskawkowe kadzidełko i chłopięce ciało. Dawno się nie mył - coś tu jest nie tak,

zawsze bardzo dbał o higienę. Ale to on. Nawet jego dłonie były znajome.

- Jezu - szepnął. I to wystarczyło. To był on. Poznałabym go wszędzie.

Pochyliłam się na oślep. Wszedł na łóżko i objęłam go mocno. Otoczył mnie

ramionami, wplótł mi dłonie we włosy. Był tu, naprawdę, wydawało się, że nigdy

nie zniknął.

Zaniosłam się płaczem.

- Cholera. - Nawet mówił jak on. Mój stary gota. -W jaki sposób cię złapali? Co

się stało?

Słowa zlewały się, gdy mówiłam coraz szybciej, aż usta nie nadążały.

- Oni... ja... chcieliśmy cię ratować. Leon, on... dowiedział się... Graves, o Boże, o

Boże...

- Cudownie. - Znowu ten kobiecy głos, suchy, pełny pogardy. - Uspokój ją,

może dowiemy się czegoś sensownego. Mamy mało czasu.

Podskoczyłam, jakby mnie uderzono.
- Co do cho...
- Spokojnie, Dru. Ona nie jest wrogiem. - Graves zawiesił głos, wyobrażałam

sobie, jak spogląda smutno -W każdym razie nie tutaj.

- Bzdura! - Spięłam się, ale mnie nie puszczał. Ja jego też nie. - Strzelała do mnie!
- Co? - Ale nie wydawał się zaskoczony. - Strzelałaś do niej?

Długa cisza. I westchnienie.

- Wtedy wydawało mi się, że to dobry pomysł - powiedziała Anna.

Najpierw delikatna mgiełka, przez którą sączyło się światło. Potem wydawało mi

się,  że  świat  spowija  grube  płótno;  rozróżniałam  kontury  przedmiotów,  gdy
opowiadałam  po  kolei,  co  się  stało.  Chwilami  za  bardzo  przyspieszałam,  myliłam
się,  wracałam  do  początku,  mówiłam  o  wszystkim  jednocześnie.  Graves  tylko
słuchał, obejmował mnie i byłam szczęśliwa, że znowu go widzę, choć technicznie
rzecz biorąc, nie do końca go widziałam. 1 prawie zapomniałam, że Anna znajduje
się w tym samym pomieszczeniu.

Prawie.

Opowiadałam mu właśnie o liściku od Anny i jego kolczyku w kopercie, gdy

odchrząknęła cicho, ale znacząco.

- To nie ja.

Wzdrygnęłam się. Mówiła jakby z oddali, może z drugiego końca pokoju. Ale to

mnie nie uspokajało, wiedziałam, jak szybkie bywają djamphiry, i choć w Schola

Prima dałam jej niezły wycisk, teraz nie miałam sił na walkę.

- Ale pachniał tobą. - Gorycz w moich ustach to nie tylko smak słów. - To ty

zdradziłaś moją matkę. Zaatakowałaś mnie w sali gimnastycznej. Strzelałaś do

mnie. Ty...

I wtedy się roześmiała. Kwaśno, cicho, jak fałszujący dzwonek.

- Nie jestem dobrym człowiekiem, Dru. Może się ucieszysz, gdy ci powiem, że

teraz płacę za wszystkie grzechy.

Głos Gravesa niósł się nisko.

- Później zastanowimy się, kto jest czemu winny. Teraz mamy ważniejsze

sprawy.

Czułam na obnażonych ramionach jego nagą skórę. Moja bluza zniknęła, ale

nadal miałam na sobie koszulkę i dżinsy, i buty, czułam je na stopach. Korciło mnie,

żeby zapytać, czy Graves jest przynajmniej w bieliźnie, ale wolałam tego nie robić.

- Gdzie jesteśmy?

Anna się roześmiała. Chyba naprawdę była wyczerpana, nie było w niej nawet

cząstki dawnej złośliwości.

- Nie wiesz? Ma nas obie, mała, a to oznacza... Cóż, szanse są marne.

On. Siergiej. To imię wwiercało mi się w mózg jak szklany hak.

- Przekazywałaś mu informacje. Zdrajczyni. - Zatrzepotałam powiekami. Było

coraz lepiej, przynajmniej jeśli chodzi o mój wzrok.

Bo cala reszta nadal była niejasna. Kurczowo trzymałam się Gravesa, aż

rozbolały mnie ramiona.

Usłyszałam szelest tkaniny, jakby wzruszyła ramionami.

- A teraz, gdy przechodzisz drugą fazę rozkwitania, zatrzyma mnie jako

zakładniczkę, a z ciebie wypije krew do ostatniej kropelki. Albo na odwrót, bo

stanowię dla niego większe zagrożenie niż ty. Nie musisz mnie zabijać, Dru, on

zrobi to za ciebie. - Pociągnęła nosem, naprawdę. - Nie zawracaj sobie głowy tym,

co zrobiłam, pomyśl lepiej, jak możemy się stąd wydostać.

- Prawda. - Nie do wiary, Graves przyznawał jej rację. Nie ruszał się. Może go

zraniłam, ściskając za mocno? -Kiedy już stąd wyjdziemy, zajmiemy się innymi
sprawami. Ale naprawdę chciałbym już stąd wyjść. Lepiej pokłóćcie się gdzie
indziej.

- Co się z tobą działo? - Złapałam go za rękę, jakby chciał mi znowu uciec. - To

Christophe? Widziałam coś. Czy on...

- Był tam. - Graves poruszył się lekko, ale nie odsuwał się, przeciwnie,

przysunął  się  bliżej.  Niemal  widziałam  grymas  rozgoryczenia  na  jego  twarzy.  -
Wtedy,  tamtej  nocy.  Ale  on  tylko...  wymieniliśmy  jedynie  parę  słów.  I  tyle.
Wyszedłem,  żeby  pobiegać,  ochłonąć,  i  ledwie  wytknąłem  nos  poza  teren  Scholi,
złapali mnie.

- Zaraz. Zaraz. - Zimne niedowierzanie i ulga wezbrały jednocześnie. Nie

wiedziałam, które zwycięży, ale światło chyba pojaśniało. Graves był cieniem,
włosy sterczały mu na wszystkie strony, aż jego głowa przypominała łeb potwora.

- Był tam. Było z nim kilku djamphirów, niektórych nie znałem, ale był też ten

mały Leon. Powiedział, że interesują go moje zamiary, czy moim zdaniem coś

dobrego wyniknie z tego, że spędzam z tobą tyle czasu. I tak dalej. Mało brakowało,

a skoczyłbym mu do gardła. Musieli mnie powstrzymać. Odciągnęli mnie i...

- Chwileczkę. Leon tam był? - Świat usuwał mi się spod nóg. Znowu chwyciłam

się Gravesa. Odetchnął głęboko, pogłaskał mnie po włosach. - On... O Boże.

- Aha. - Anna odetchnęła głośno. - To nawet logiczne. Może dla ciebie.
- Jak to?

Tym razem nie słychać było w jej glosie radości, gdy obwieszczała złe nowiny.

- Leontus miał kiedyś swietoczę. Kochał ją, ale zabił ją... cóż, ephialtes. Chyba

liczyli, że przez to będzie cię strzegł z jeszcze większym zapałem; gdyby mnie

zapytali, powiedziałabym im, że twój widok wystarczył, by stał się sto razy

bardziej niebezpieczny niż zazwyczaj.

Miał swietoczę? No cóż, chyba rozumiem, co chciała powiedzieć. Ale cała

reszta...

- Dlaczego? - Gdybym mogła chodzić, nerwowo przestępowałabym z nogi na

nogę. Nigdy nie mogłam doczekać się odpowiedzi. - Niby dlaczego miałby... O

Boże.

Ale nie byłam pewna, czy mogę uwierzyć w jej słowa. Lista osób, na których

mogłam polegać, kurczyła się w zastraszającym tempie.

Anna roześmiała się cicho i niemal widziałam, jak kręci głową.
- Bo tym, który zabił jego Eleanor, był nie kto inny jak jeden z wielu zdrajców

Siergieja, wyszkolony przez jego jakże przydatnego syna. - Znowu szelest tkaniny. -

Nadchodzi świt.

Proszę, nie Leon. Naprawdę go lubiłam. Był taki pomocny i w ogóle.

Wtuliłam się w Gravesa.
O Jezu, Dru. Spróbuj się z tego wykaraskać.

Rozdział 23

Kilka minut później pojawiły się mdłości. Przełknęłam z trudem, zamrugałam.

Świat wracał, torsje ustępowały, wszystko odzyskiwało kolory i wyraźne zarysy.

Miałam wrażenie, że zdjęto mi zasłonę z oczu. Podniosłam wzrok.

Graves wyglądał okropnie. Ciemne włosy sterczały na wszystkie strony, brudne,

tłuste, odrosty tak pełne kurzu, że niczym nie różniły się od czarnych pasm. Na

całej twarzy i klatce piersiowej widniały sińce - świeże, czerwono-fioletowe, starsze,

sine, i jeszcze starsze, żół-to-zielone. Było ich tyle, że tylko gdzieniegdzie widziałam

jego śniadą karnację. Był boleśnie chudy, jego pierś przecinały rany i blizny. Był w

dżinsach, podartych na kolanach i brudnych, i adidasach, dziwnie czystych, ale

sfatygowanych. Sznurówki powiązano supłami.

Patrzyliśmy na siebie. Jęknęłam cicho.

- Wyglądasz strasznie.

- Tak. - Wzruszył ramionami. Zielone oczy płonęły. Te same zielone oczy, ale w

ich głębi czaił się teraz mrok. Te same usta wykrzywione lekkim uśmieszkiem.

Miałam wrażenie, że widzę go po raz pierwszy, jakby krajobraz jego twarzy

przemieścił się o parę milimetrów i teraz zamiast przystojnego Euroazjaty

widziałam... No cóż, wilkołaka. To dziwne podobieństwo w układzie kości, które

dostrzegłam u mnie i Christophe'a, Benjamina i innych, łączyło teraz Gravesa,

Shanksa, Dibsa... nawet Nat.

- Przepraszam. - Słowa popłynęły falą. - Nie wiedziałam. Mówili mi, że cię

szukają. Oni... gdybym wiedziała, gdybym...

Poruszył się niespokojnie, ale ostrożnie.

- Gdybyś wiedziała, wymknęłabyś się ze Scholi i wpadła prosto w jego szpony.

Miał na ciebie oko, Dru. Żałuję, że cię dorwał. Ja... - Przełknął z trudem i

pomyślałam, że chyba bardzo cierpi. - Wytrzymałem to wszystko, bo wiedziałem,

że cię pilnują. Dwa dni temu... Tak mi się zdaje, czas czasami płata figle, przenieśli

mnie tutaj, do niej. Było interesująco.

- Nieprawda. To bardzo lojalny dzieciak. Było okropnie. - Anna się roześmiała.

Gwałtownie odwróciłam głowę.

W pokoju panował półmrok, który rozświetlała jedynie lampa z kutego żelaza z

zakurzonym kloszem z różowej satyny. Stała na szafce przy łóżku, po mojej lewej

stronie. Ciemna boazeria na ścianach, kryształowy żyrandol, wiszący krzywo pod

sufitem - betonowym sufitem. Siedziałam z Gravesem na łożu z baldachimem,

chyba sprzed wojny secesyjnej.

Inne meble były niewidoczne, otulone pokrowcami pogryzionymi przez mole.

Drzwi były potężne, z litego drewna i żelaza.

Pokój wyglądał tak, jakby zaszalał w nim scenograf z kiepskiego filmu. Nathalie

powiedziałaby, że narzuta z różowego aksamitu to koszmar.

Na myśl o Nathalie coś zakłuło mnie w piersi. Miałam nadzieję, że mi wybaczy.

Cholera, miałam nadzieję, że wkrótce ją zobaczę i chętnie dałabym sobie skopać

tyłek za to, że byłam dla niej taka niedobra. Zniosę to z głupim uśmiechem na

twarzy.

Jezu, wybiorę się nawet na zakupy. I to po ciuchy. Bez mrugnięcia okiem.

Anna kuliła się przy drzwiach. Do tej pory zawsze, gdy ją widziałam, była

nieskazitelnie ubrana, zadbana jak modelka. Już nie.

Poplątane rudozłote loki, ciemny siniak na białym policzku, czerwona sukienka

w strzępach, podarta halka prześwitująca przez dziury w materiale. Bordowe
wstążki we włosach, brudne trzewiki, podarte jedwabne pończochy. Oto
alternatywna wersja lolity, pomyślałam.

Ale zaniepokoiło mnie coś w jej postawie, gdy tak siedziała skulona i kołysała się

lekko. Poza tym była blada jak ściana i dygotała na całym ciele, jakby dopadło ją
coś, co babcia nazywała delirium tremens. Dreszcze przychodziły falami. Pociła się,
kropelki potu niemal lśniły w półmroku na jej nieskazitelnej skórze.

Nawet w tym stanie była piękna. Ja pewnie wyglądałam, jakbym włosami

zamiotła stodołę i czułam się nieprzyjemnie brudna, jak to po nocy w dżinsach. To
nigdy nie jest przyjemne; dżinsy to nie piżama.

- Jezu. - Odrobinę odsunęłam się od Gravesa, przełknęłam ślinę, żeby pozbyć się

kwaśnego posmaku z ust. Łóżko zaskrzypiało, gdy się poruszyliśmy, jak łódź na
płytkiej rzece. - A co się z tobą działo?

- To. - Uniosła splątane loki i odsłoniła ślady ukąszeń na białej kolumnie szyi.

Wzrok mi się wyostrzył, skóra nagle wydała się zbyt mała. Dostałam gęsiej skórki
na całym ciele.

Ślady, białe i głębokie pośrodku, otaczały czerwone plamy, jak głęboka malinka.

Pozwoliła mi jeszcze chwilę popatrzeć i puściła włosy.

- Czy to nie oczywiste?
- Myślałam, że jesteśmy zabójcze dla... - zaczęłam.

- Och, owszem, ale on jest na tyle odporny, że zdołał się we mnie wgryźć, a teraz

jestem zbyt słaba. A on coraz mocniejszy. - Wzdrygnęła się i, o ile to możliwe,

pobladła jeszcze bardziej. - W końcu wypije krew z nas obu i stanie się tak silny, że

będzie mógł poruszać się w blasku słońca. - Roześmiała się znowu, zakołysała

szybciej. Deski podłogi zaskrzypiały pod jej ciężarem. - Wydawało mi się, że jestem

taka mądra, taka bardzo, bardzo mądra. Ale ty jesteś zemstą Elizabeth, po tylu

latach.

Jasne, zemsta matki. Litości. Do cholery, Anna strzelała do mnie, bo moja matka

„ukradła" Christophe'a. Być może Leon mnie wydał z powodu czegoś, co

Chrsitophe zrobił wiele lat temu. Świetnie. Po prostu wspaniale.

Jezu Chryste. Czy jest na świecie ktoś, kto mnie nie nienawidzi? I nie kocha z

powodu czegoś, co wydarzyło się, zanim przyszłam na świat?

Ledwie to pomyślałam, wiedziałam, że jest ktoś taki. Był u mojego boku,

zmaltretowany, ale żywy. To ja go w to wpakowałam, a proszę, jesteśmy tu razem.

Myśl, i to szybko, Dru. Ale mój mózg kiepsko funkcjonował. Potrząsnęłam

głową, aż loki opadły mi na twarz, jakbym tym sposobem chciała zmusić umysł do

działania.

- Anno, moja matka nie żyje. Jesteśmy tutaj razem, więc zastanówmy się, co

robić. A właściwie, gdzie jesteśmy? - Siergiej schrupie mnie później. I mnie, i ją, sie-

dzimy spiżarce, jak myszy zerkające na węża. Świetnie.

- Chyba w Jersey. - Graves syknął. Rozluźniłam uścisk ramion. - Oczywiście,

gdybym to ja był właścicielem tej nory...

Wyrwał mi się dziwny śmiech, ale rozproszył atmosferę, zanim zgasł w

martwym powietrzu.

- Jesteśmy pod ziemią? Mam takie wrażenie.

- Nie wiem. To chyba jakiś magazyn. Przez pewien czas trzymali mnie pod

ziemią. W... celi. - Wzdrygnął się, skatowane ciało pokryło się gęsią skórką.
Pomyślałam, że gdyby nie sińce, byłby bardzo blady. - Zaglądali do mnie czasami,
wypytywali o ciebie. I... Ej. - Pochylił się z płonącym wzrokiem. - Ładny kolczyk.
Byłem ciekaw, co się z nim stało.

Podniosłam rękę, poczułam pod palcami czaszkę i piszczele.

- Ja... Tak. Dzięki.
- Cicho! - Anna przestała się kołysać. - Zamknijcie się!

Graves się wzdrygnął. Patrzyliśmy sobie w oczy, w zielonej głębi gromadziły się

cienie i przez chwilę patrzyłam w głąb jego duszy. Miał gadane i był bardzo
dzielny.

Ale w głębi serca bał się tak samo jak ja.

Moje usta wypełniał smak zgniłych pomarańczy, dziwnie rozmyty, mało

intensywny. Poczułam dotyk podskórnie, usłyszałam trzepot skrzydeł.

- Wampiry - szepnęłam.

Graves pokręcił głową, odsunął się, złapał mnie za ramię, ściągnął z łóżka. Nogi

ugięły się pode mną, ale podtrzymał mnie.

- Może - szepnął. - Albo coś gorszego.

O tym, jak bardzo popieprzone było moje życie, najlepiej chyba świadczy fakt, że

nie zapytałam, co może być gorszego od wampirów. Wolałam nie wiedzieć, więc
pozwoliłam, by mną kierował. Nogi mi drżały. I nie tylko nogi.

Pchnął mnie w kąt, koło lampy, odwrócił się i na widok ran na jego plecach

znowu zrobiło mi się niedobrze. Rażące światło szczypało w oczy, aż zaczęły
łzawić. To dziwne, przecież to tylko nocna lampka, a słabą żarówkę osłaniał
zakurzony abażur; nie powinno tak razić.

Usłyszałam ruch. Ciche kroki, zbyt szybkie, zbyt wolne, by należały do ludzi.

Wychwyciłam z nich, że za drzwiami jest korytarz. I to długi.

- Cholera - szepnął Graves. - Dużo ich. - Oparł mnie o ścianę. - W porządku?

Odzyskałam siłę w nogach. Skinęłam głową, odgarnęłam włosy z twarzy. I

dostrzegłam w nich jasne kosmyki. Co do cholery?

Anna wstała z trudem, jakby bolały ją stawy. Jeśli czuła choć część tego, co

zapamiętałam z chwili po tym, jak Christophe mnie ukąsił, wiedziałam dlaczego. A

Christophe wypił przecież tylko tyle, ile musiał. Tak myślę.

Tylko pożyczam, mały ptaszku, nie zabieram. Zapamiętaj to sobie.
Byłam mu winna przeprosiny, ale nie myślałam o tym, gdy stałam przy ścianie

za plecami Gravesa.

Oczy Anny rozbłysły błękitem, wysunęła leciutko kły

1 spojrzała na nas. Oparłam się o ścianę, jej chłód parzył mnie przez koszulkę.

Boazeria była śliska, zimna, twarda, jakby przyklejono ją do betonu, i nieco lepka,

jak zawsze w pomieszczeniu, które długo było puste. Rozejrzałam się w

poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłużyć za broń, ale nie dostrzegłam niczego

poza podstawą lampy. Atakowanie wampira jedynym dostępnym źródłem światła

to kiepski pomysł.

Ale nie miałam innego. Pozostałe meble były zbyt ciężkie, zresztą Graves

zapewne wykorzystał inne odpowiednie przedmioty. Wyciągnęłam rękę,

dotknęłam wąskiej, chłodnej lampy. Tak, kute żelazo.

Anna wykrzywiła usta w uśmiechu.

- Będziesz ją chronił, loup-garou? To przegrana sprawa.

- Rób swoje - odparł równie złośliwie. - Wolę zginąć w walce.

- Chwileczkę. Mamy plan? - Uznałam, że to coś, o czym powinnam wiedzieć. -
Jaki plan?

- Żaden. Tylko improwizacja. - Anna wyprostowała się i uznałam, że to nie jest

odpowiednia chwila, by ją poinformować, iż mówi jak Christophe. Uniosła ramiona
0podbródek, odwróciła się na pięcie, stanęła twarzą do drzwi. Zachwiała się, ale
zaraz odzyskała równowagę. Stała sztywno, jakby połknęła kij, choć przed chwilą
wydawała się zupełnie bezsilna.

- Co to ma znaczyć?
- Jestem swietocza. Nie poddaję się. Walczę do końca.

- Och. - W tym westchnieniu mieściło się moje zdumienie. Ale zgadzałam się z

drugą częścią jej wypowiedzi.

- Jesteś ze mną, Dru? - Graves rozprostował ramiona. Starałam się nie patrzeć na

jego skatowane plecy.

Zawsze. Zacisnęłam palce na podstawie lampy.

- A jak myślisz?

Kroki były coraz bliżej. Moje usta wypełnił dziwnie słaby posmak zgniłych

pomarańczy. Miałam ochotę splunąć. Mogłabym w ten sposób wyrazić stosunek do
wystroju wnętrza, a nie bez potrzeby marnować energię, prawda? Oddychałam
głęboko i bez słów zaklinałam nogi, żeby nabrały sił. Bolały mnie wszystkie kości,
ale chyba i tak czułam się lepiej niż Anna.

Przecież nikt ostatnio nie pił mojej krwi. I owszem, to nadal wredna suka, która

do mnie strzelała.

Ale nikt nie zasługuje na coś takiego. Nadal pamiętałam to uczucie. Domyślam

się, że Christophe starał się zrobić to jak najdelikatniej.

Coś mi mówiło, że Siergiej nie będzie tak ostrożny, jeśli tylko uda mu się do

mnie zbliżyć. Ciche szepty, perlisty śmiech, kroki, drapnięcie, jak zgrzyt diamentu
na szkle. Ból wypełniał mi głowę, wirował. Pospiesznie ograniczyłam dotyk. Nawet
nie zdawałam sobie sprawy, że się nim posłużyłam, że tak się rozwinie, ale
zaciśnięcie go w głowie jak pięści wymagało wysiłku. Spociłam się, dyszałam
ciężko, świat falował mi przed oczami.

-Dru? - Graves z lekko przechyloną głową. Jego oczy pociemniały. - Dobrze się

czujesz?

-Ja tylko... - Ból powrócił, przenikał kości. - Wszystko mnie boli.
- Rozkwitasz. - Pogarda w głosie Anny była niemal namacalna. - Wybrałaś sobie

najgorszy moment. Jesteś teraz najbardziej wrażliwa i zarazem najbardziej przydat-

na dla niego. Teraz ma do dyspozycji nie tylko mnie, ale i ciebie, i niewykluczone,

że naprawdę zostanie królem. Będzie kroczył w świetle dnia i nic na to nie

poradzimy.

Świetnie. Zwala to na mnie, jasne.

- Rozkwitam? Czyli...

- Tak, lada chwila będziesz tym, na co wszyscy czekają z zapartym tchem.

Będziesz prawdziwą swietocza. -Przechyliła głowę, aż złotorude loki spłynęły

niesforną kaskadą. - Śliczną swietocza, tak zapatrzoną w Reynarda, że zostawiła

przyjaciela w szponach...

- Zamknij się. - Graves, ale nie znałam tej nuty w jego głosie. Płaksa,

przeraźliwie dorosła, wibrująca rozkazującym tonem loup-garou. Słyszałam, jak

tym sposobem poskramia całą sforę wilkołaków, ale nigdy nie brzmiał, jakby...

Jakby lada chwila miał kogoś rozerwać na strzępy i miał w nosie, czy sprawi przy

tym ból.

Nie miałam mu tego za złe, choć w tej chwili to kiepski pomysł. Wzięłam się w

garść.

- Słuchajcie, nie odwalajmy za Siergieja jego roboty, dobrze?

Ledwie to powiedziałam, wiedziałam, że popełniłam błąd. Nie bez powodu

żaden łowca nie wypowiada imienia nosferatu na głos. Robiłam to już, ale

zazwyczaj Siergiej był wtedy daleko. Ale tutaj? Kiepski pomysł.

Anna odwróciła się i otworzyła szeroko błękitne oczy. Półmrok pokoju wypełnił

niski, okrutny śmiech. Zacisnęłam palce na lampie, a Siergiej nagle zmaterializował
się w ciemności.

Nie był zbyt wysoki, choć miał szerokie bary. Nieco niższy niż Christophe, ale

nikt nie śmiałby nazwać go niskim. Lodowa aura sprawiała, że wydawał się o wiele
wyższy. Miodowozłote loki okalały jego twarz w artystycznym nieładzie.

Wyglądał tak samo jak wtedy w Dakocie. Jak mój rówieśnik, na najwyżej

siedemnaście  lat,  wystarczająco  dużo,  by  wyhodować  małą  bródkę,  ale  poza  tym
bez zarostu. Zdradzały go oczy, czerń rozlewająca się z klepsydr źrenic wiła się jak
żyłki  po  białkach, które przez to zdawały się zasnute szarością i ktoś, kto nie znał
prawdy,  mógłby  uznać,  że  to  katarakta.  Ale  te  źrenice  mogą  cię  wchłonąć,  aż
łapczywie chwytasz powietrze, leżąc na ziemi, a on schyla się nad twoim gardłem.
W tej ciemności coś się kryło. Coś starego. Coś strasznego. Coś głodnego.

Skrzyżował ręce na piersi. Jego zegarek, wielkie złote paskudztwo, wyglądał tak

pretensjonalnie,  że  to  na  na  pewno  prawdziwy  rolex.  Ze  wszystkich  możliwych
ciuchów miał na sobie koszulkę z postaciami z kreskówek i dżinsy. A najgorsze, że
gdy tak na niego patrzyłam, dostrzegłam nieziemskie piękno jego twarzy. To twarz
ze  starych  monet,  które  ogląda  się  w  muzeum,  z  posągów  ukrytych  w  grotach
twarzą  do  ściany,  bo  była...  zbyt  piękna.  Zbyt  intensywna.Podobna  i  zarazem
niepodobna do twarzy Christophe'a.

Koszmar. Idealna, nieskazitelna cera bez śladu porów, z leciutką nutą miedzi, te

loki, te oczy, smoliście czarne. Pod ich spojrzeniem podetniesz sobie żyły. I smoła

zaleje cię całkiem i wtedy ostrze noża będzie zbawieniem.

Stał bez ruchu, przy ścianie między dwoma meblami pod pokrowcami. Zapewne

były to kanapy, ale teraz przywodziły na myśl bestie przyczajone do skoku. Mój

oddech unosił się w nagle lodowatym powietrzu, ramiona Gravesa parowały.

Siergiej przyglądał się nam po kolei. Kiedy otworzył usta, jego miły dla ucha

tenor był jeszcze bardziej przerażający niż baryton znany z horrorów.

- Małe ptaszki są najsłodsze. Witaj ponownie, dziecino Lefevre. - Uśmiechał się.

Między słowami dawało się wyczuć króciutkie pauzy jak u Christophe'a. I

troszeczkę jak u Augustine'a, kiedy się upił i zapomniał o swoim akcencie, ni to z

Bronxu, ni z kreskówek, i klął po polsku, żartując z moim ojcem, szklanka uderza o

butelkę i...

Nie! Dotyk nabrzmiał, zdławił moc jego spojrzenia. Wewnętrzna rana, dziura

ziejąca w dotyku niosła się echem

0 wiele potężniejszym niż zwykle, jakby po ogromnej katedrze, a nie ciasnym

pokoiku z babcinym kołowrotkiem.

Przysunęłam do siebie podstawę lampy. Sztywne palce zatrzeszczały, gdy

żelazo wygięło się w moich dłoniach. Na ścianach zatańczyły oszalałe cienie, gdy

lampa drgnęła

przysięgam na Boga, że Siergiej lekko odchylił się w tył, a jego źrenice

rozbłysły i się skurczyły.

Przez ułamek sekundy wydawał się zaskoczony. Anna posłała mi

nieprzeniknione spojrzenie i nagle wiedziałam, co chce zrobić, zanim zaczęła

działać. Otwierałam usta, żeby krzyknąć: nie, nie rób tego, ale nie słuchała. Rzuciła

się na Siergieja, wrzeszcząc jak strzyga. Graves pchnął mnie na ścianę.

Siergiej po prostu zniknął. A, nie. Poruszał się tak szybko, że dosłownie w

mgnieniu  oka  zmienił  pozycję,  w  jednej  chwili  tu,  w  następnej  -  zupełnie  gdzie
indziej.  Szczupła  silna  dłoń  zaatakowała,  rozległo  się  głośne  pacnięcie  i  Anna
poszybowała  przez  pokój.  Uderzyła  w  boazerię  nad  łóżkiem  i  z  przerażającym
trzaskiem  osunęła  się  w  bezładnej  plątaninie  czerwonego  jedwabiu  i  splątanych
włosów.

Jakim cudem udało mi się go przedtem powstrzymać? Szukałam w sobie ciepła

aspektu, ale to trudna sprawa. Nie ma co, akurat teraz musi płatać mi figle.

Leżała bez ruchu. Wbiłam palce w ramię Gravesa, wpiłam się w posiniaczone

ciało.

Nie. Nie.

Bo warczał rytmicznie, jego gardło nabrzmiewało żądzą krwi. Loup-garou nie

zmienia się w wilka fizycznie, ale w chwili gniewu nabiera masy mięśniowej. Sińce
łypały  groźnie,  rany  na  plecach  się  otworzyły.  Krew  spływała  po  jego  skórze,
opływała doliny mięśni, głód krwi obudził się i we mnie, szarpał za żyły z całej siły.
Rozchyliłam  usta,  wysunęłam  kły,  czułam  ból  w  szczęce,  i  powietrze  wypełnił
zapach  cieplutkich  bułek  cynamonowych,  jak  w  cukierni,  która  wabi  klientów.
Pachną smakowicie, ale ledwie do nich podchodzę, bolą mnie zęby i poziom cukru
skacze mi we krwi.

Aspekt buchnął z pełną siłą, jakby tylko czekał na głód krwi, żeby się objawić.

Czułam go w sobie, jak ogarnia całe ciało jak burza na równinie, którą masz szanse
wyprzedzić, dociskając gaz do dechy i rozkręcając radio na pełny regulator.

A Siergiej się wycofał. Odrobinę, ale zawsze. Przekrzywił głowę, loki opadły mu

na czoło, zmarszczył nos i przez sekundę intrygowało mnie, jakim cudem matka

Christophe'a - musiała być zwykłą kobietą - nie dostrzegła w nim Obcego.

Zwłaszcza gdy grymas wykrzywiał mu twarz, gdy kły rosły, sięgały do brody, a w

jego piersi wzbierał syk.

Skrzypnęły drzwi. Szarpnęłam Gravesa w tył, moje palce ślizgały się we krwi,

pocie i tym, co jeszcze pokrywało jego skórę. Pochylił się, spięty, ale nie strącił mojej

dłoni. Smużki krwi na jego plecach wydawały się czarne w mdłym świetle. Abażur

zadrżał, gdy pociągnęłam lampę. Nie wiedziałam, gdzie jest sznur, ale jeśli wyrwę

go ze ściany, znajdziemy się...

Z Siergiejem...

W ciemności.

Drzwi uchyliły się ze skrzypnięciem rodem z kiepskiego horroru. Ale i tak się

ucieszyłam, bo w korytarzu było światło, drażniło oczy, wbijało się w gałki jak

widelec w galaretę, ale dostrzegłam cień. Dotyk huknął mi w głowie jak gong. I

wiedziałam, kto to.

- Obiecałeś - powiedział Leon cicho. Dziwne, mówił tak samo jak zawsze.

Złośliwie, zarazem grzecznie i bezczelnie, i zupełnie normalnie.

- Leon? - Wymknęło mi się, nic nie mogłam na to poradzić. Leon, proszę...

Siergiej lekko odwrócił głowę. Spojrzał na drzwi. Graves nadal warczał, trawiąca

go gorączka parzyła mnie. Zamrugałam szybko, stłumiłam głód krwi, szorstki jak

dotyk kociego języka gdzieś na dnie gardła. Wibrował mi w żyłach, szukał ujścia.

Zdusiłam go i zatrzasnęłam wieko.

Czy raczej starałam się to zrobić, przynajmniej na tyle, żeby smugi na plecach

Gravesa nie wydawały się tak cholernie apetyczne.

Leon stal w drzwiach. Kiedy mój wzrok przyzwyczaił się do światła,

zauważyłam, że choć mówił jak zawsze, wyglądał koszmarnie. Miał podkrążone

oczy, zmierzwione mysie włosy i te same ciuchy, co wtedy, gdy wszedł do mojego

pokoju, by zwabić mnie w tę pułapkę. Urwany rękaw koszulki zwisał smętnie,

jego dżinsy pokrywały ciemne plamy.

Wyglądały jak zaschnięta krew.

- Nasza umowa - Siergiej mówił starannie, ale i tak nieco seplenił, przez kły -

była tymczasowa.

Leon się uśmiechnął. Delikatnie. Odsłonił przy tym kły. Nie patrzył na Siergieja,

tylko na mnie. Jego oczy były studniami rozpaczy. Pociemniały jeszcze bardziej za
sprawą aspektu. Graves warczał, jego głos obniżył się o oktawę, gdy zasłonił mnie
sobą. Krew cały czas spływała mu po plecach. Wyczuwałam po jego drżeniu, że
szykuje się do ataku.

- Wykonałem zadanie, prawda? - Leon zacisnął pięści.
- Zrobiłby to byle ephialtes - syknął Siergiej.

- Jest tylko jeden problem. - Leon patrzył. Na mnie, jakby chciał mi coś

powiedzieć. Wbiłam palce w ramię Gravesa. Łaskotanie w opuszkach uświadomiło
mi, że wysunęłam szpony. Nie chciałam ranić go jeszcze bardziej, ale nie mogłam
się powstrzymać.

- Problem? - Siergiej się roześmiał. Był to koszmarny dźwięk, dziwnie

dźwięczny. Seplenienie potęgowało nienawiść. Czarne oczy lśniły. - Nie widzę
żadnego problemu, Leontusie Juliusie. Widzę wszystko takie, jakie powinno być.
Niesforne dzieci spotyka kara.

Zagadaj go, na rany boskie, zagadaj go. Analizowałam wszelkie możliwe kroki,

ale nie wymyśliłam nic, co nie skończyłoby się moją bolesną śmiercią. Skupiłam się
ponownie.
-

Poza Reynardem. - Leon uśmiechnął się szerzej. Twarz Siergieja się skurczyła.

To jedyne odpowiednie słowo, wykręcała ją nienawiść, gdy nabiegała krwią.

Wampiry chyba się rumienią, choć to właściwie dziwne, skoro w ich krwi nie ma

hemoglobiny. Może dlatego był siny, nie czerwony.

Wyglądało to paskudnie.

Dotyk wibrował mi w głowie. Głód krwi znowu zaatakował, moje serce drgnęło

dziwnie, zanim zaczęło bić. Siergiej siniał coraz bardziej, jeśli to w ogóle możliwe, i

zaniósł się kaszlem.

- Wybacz mi, Eleonor - szepnął Leon.
I rzucił się na mnie.

Rozdział 24

Wszystko zasnuła mgła.

Pamiętam, że pociągnęłam za lampę, aż zazgrzytał wgniatany metal. Wtyczka

wyskoczyła z gniazda z cichym trzaskiem, strzeliły iskry, żarówka pękła, gdy spadł

abażur. Błysk flesza i roztańczone cienie. Lampa zawirowała, gdy nią rzucałam,

gwizdnęła jak pociąg w oddali, ledwie słyszalny przez plastikową pokrywę

otaczającą świat.

Ciężka podstawa uderzyła Leona w twarz, aż rozległ się obrzydliwy zgrzyt.

Chciałam zawołać; przepraszam, i może nawet to zrobiłam. Ktoś krzyczał, Graves

ryknął, Leon pofrunął przez pokój w zwolnionym tempie, skulił się jak owad,

cienkie włosy rozwiały się, migały złotem przez chwilę i te złote smugi uderzyły w

ścianę, rozcięły mrok jasnym punktem. Pchnęłam Gravesa przez coraz gęstsze

powietrze, moje palce ślizgały się na jego skórze, paznokcie rozrywały stare rany,

znaczyły ją jak szpilki do kapelusza babciny stół. Podstawa lampy odpadła,

zatoczyła idealny łuk, ciało Leona uderzyło Siergieja, gdy ten skoczył. Zabrzmiało

to jak zderzenie bil na stole bilardowym. Twarz wampira ciągle wykrzywiał

grymas nienawiści, a ja już mknęłam.

Szybciej, szybciej, ale dokładnie! Christophe krzyczał w mojej głowie.

Zacisnęłam palce na drągu lampy, jednym ruchem wyrwałam kabel, czemu

towarzyszył dziwnie przeciągły odgłos, tak szybko się przemieszczałam.

Graves pochylił się, przekoziołkował i nagle Anna poderwała się z łóżka jak

diabeł z pudełka. Wdawało się, że tylko ona porusza się w normalnym tempie,

zmierzała do Siergieja... znalazła się na mojej drodze.

Wyrzuciłam lewą dłoń, zaklęcie trysnęło mi z palców błękitnym światłem, które

rozjaśniło cały pokój, zatrzymało czas. Trafiło ją w splot słoneczny, zatrzymało w

pół kroku. Upadła z gardłowym jękiem, który byłby zabawny, gdybym miała czas,

żeby go posłuchać.

Ziemia umykała mi spod nóg, lampa upadła, uderzyła w podłogę, aż powietrze

wypełniły błękitne iskry zaklęcia. Drąg zawirował, gdy się odbijałam, czułam, jak

się zgina, gdy skoczyłam jak o tyczce, i wtedy włączył się instynkt, jasny i zimny jak

czasami oczy Christophe'a.

I przysięgam na Boga, słyszałam też głos taty, nie w głowie, ale z lewej strony,

jakby obserwował mnie z boku. Będziesz miała tylko jedną szansę, Dru. Nie

schrzań tego.

Górna część lampy odpadła i tym sposobem miałam w dłoni wąską żelazną

włócznię. Podstawa uderzyła o przeciwległą ścianę, rozsypała się od siły uderzenia,

głód krwi skręcał mi żyły, jakby chciał wyrwać je ze mnie, splątane jak spaghetti.

Przez jedną szaloną chwilę widziałam Benjamina pochylonego nad talerzem

makaronu i świat zawirował jak naoliwiony.

Mało brakowało, a Siergiej i ja dotknęlibyśmy się nosami. Plama czerni spływała

na podłogę. Trafiłam go, przebiłam dzidą, przygwoździłam do ściany. Wił się,

muskał gorącym oddechem mój policzek. Coś ściskało mi żołądek.

Słyszałam, że przy odpowiednim tempie nawet słomka przebije metal. Przy

odpowiednim tempie nawet drąg od lampy przebije pierś wampira. I to po lewej

stronie, przez serce.

Ja to zrobiłam? W moich rękach eksplodował nowy ból. Cofnęłam się,

potknęłam,  instynktownie  skoczyłam  w  bok  i  dobrze,  bo  dzida  z  trzaskiem
wysunęła  się  ze  ściany  i  Siergiej  runął  na  ziemię,  rozdzierając  szponami  pustą
przestrzeń.  Dopadłby  mnie,  gdybym  nie  uskoczyła.  Pręt  od  lampy  uderzył  w
ziemię, Siergiej przewrócił się na bok, upadł z niewyobrażalnie głośnym hukiem.

Świat zatrzymał się z podprogowym trzaskiem. Poślizgnęłam się, leciałam na

ziemię, nie mogłam się zatrzymać, ale głos w głowie krzyczał, że nie wolno ci

upaść, do cholery, może jeszcze wstanie, z wampirami nigdy nie wiadomo,
wstawaj, do chole...

Dłoń Gravesa zacisnęła się na moim ramieniu. Krzyknęłam. Uchylił się, cios

minął jego głowę ze świstem, zmierzwił jego tłuste włosy. Wysunęłam szpony.

Szpony. To dlatego tak bolały mnie nadgarstki, kości zmieniały się, robiąc dla nich

miejsce. Coś takiego. Brawa dla tej pani.

- Spokojnie! - krzyknął. - Spokojnie! To ja!

Serce stanęło mi w piersi, nawet gardło i przeguby pulsowały gorączką. Wrzask

ucichł. Przełknęłam, zamrugałam.

- Jezu - szepnęłam w końcu. Poczułam łaskotanie w palcach i szpony zniknęły.

Było mi niedobrze, czułam, że ogarnia mnie mrok, ale zwalczyłam jedno i drugie

z mroczną desperacją.

- O nie. - Graves postawił mnie na nogi. Jego oczy płonęły i nie pojmowałam, jak

mogłam pomyśleć, że pociemniały. Teraz przypominały szmaragdowe lasery.

- Stara, zabiłaś go lampą.

Siergiej drgnął. Oboje podskoczyliśmy nerwowo. Leon zsunął się ze ściany,

wylądował na łóżku, w pozycji siedzącej. Miał zamknięte oczy i rozchylone usta, z

nosa ciekła mu krew. I z brody. Jedna strona jego klatki piersiowej wyglądała

dziwnie, była wklęsła, jakby ktoś z całej siły walnął w nią młotem.

Uderzył Siergieja z wielkim impetem. Tak twarde ciało z taką szybkością... O

Boże.

On już nie wstanie, szeptał tata w mojej głowie, sucho, rzeczowo. Ruszaj się, Dru.

Anna zakasłała. Poruszyła się na podłodze, jej obcasy zazgrzytały lekko o

posadzkę. Siergiej znowu drgnął. Podskoczyłam. W gardle buzował mi głód krwi.

Dudnił puls Gravesa, pędził galopem i zdawał się krzyczeć: loup-garou, loup-

garou. Serce Anny biło szybko, słabo, skandowało jej imię: An-na, An-na.

Cały dom wypełniały odgłosy wampirów. Było ich mnóstwo.
- Musimy stąd spadać - szepnęłam. Blask z korytarza nadal raził mi oczy.
- Coś takiego. Tak sądzisz? - Puścił mnie i zaniósł się przeraźliwym kaszlem.

Promieniał pod maską sińców. -Jezu, Dru. Lampą.

Nie miałam nic innego. Odchrząknęłam. Spojrzałam na Leona. On też już chyba

stąd nie wyjdzie, ale wolałam nie ryzykować. Miałam nogi jak z waty i płonęłam na

całym ciele. Nawet włosy mnie bolały.

Zaryzykowałam, przekonałam się, że moje nogi utrzymają mój ciężar i ostrożnie

podeszłam do Anny. Kwiliła cicho, gardłowo, jak kociak, który wie, że zaraz go

utopią.

Zostaw ją, szepnął tata. Spowolni cię. Przede wszystkim myśl o sobie, Dru.

Jasne. Myślenie tylko o sobie doprowadziło Annę do tej sytuacji, prawda?

- Co do cholery... - Graves wyciągnął do mnie rękę, ale odepchnęłam go. - Dru!

- Nie możemy jej tu zostawić. Zaatakowała go. To swietocza. - I nie jestem taka

jak ona. Kolejny krok. Poślizgnęłam się w czarnej mazi. Z Siergieja wypływało
zadziwiająco dużo krwi. Ale jego serce nie biło, o nie. Jeśli trafiłam go w serce,
będzie unieruchomiony, póki jeden z kumpli go nie uwolni.

Albo i nie. Znowu drgnął. Metalowy pręt zazgrzytał

o podłogę.

- Dru. - Graves mówił, jakby ktoś go uderzył. - A on? -Wskazał Leona.
- Nie udźwignę obojga, do cholery. Nie wiem. Dasz radę go wynieść? - Miałam

wyrzuty, że w ogóle o to pytam. Krwawił na całym ciele, a ja jeszcze rozdrapałam
jego rany.

Prychnął. Zielone oczy błyszczały tak bardzo, że niemal rzucały cień. Z tych oczu

wyglądał Obcy, i gdyby nie to, że miałam na głowie tonę innych spaw, poczułabym
lekki, no cóż, niepokój.

Bo Obcy zdawał się mieć wszystko w nosie, o ile dorwie kogoś w swoje szpony.
Graves wzruszył ramionami, ale nagle przestał, jakby ten ruch sprawiał mu ból.

- Nie wiem, czy to ma sens. Śmierdzi trupem. Nie pytałam, skąd to wiedział

- Więc go zostaw. - Te słowa piekły mnie w gardle. -Żywi na pierwszym miejscu.

- Takim samym tonem tata dawał mi do zrozumienia, że nie czas na dyskusje. Czy
jego też paliło wtedy w gardle?

Graves patrzył na mnie, jakbym wydała wstydliwy odgłos, ale pomógł mi

podnieść Annę. Nie opierała się, zwisała między nami jak mokre pranie.
Zachwialiśmy się oboje i nasze szanse na ujście cało zmalały gwałtownie.

Zwłaszcza że akurat w tej chwili Siergiej poruszy! się znowu i metal głośniej

zazgrzytał o podłogę. Ale nadal nie słyszałam jego pulsu. Może to konwulsje?

Jasne, Dru, to odpowiednia chwila na upiorne myśli, Szłam do drzwi. Ciągnęliśmy

Annę. Jej trzewiki sunęły po posadzce. Przenieśliśmy ją przez próg, do korytarza

zalanego światłem. Zamrugałam, poczułam łzy pod powiekami.

Wrzask docierał zewsząd, ściana dźwięku tak potężna, że niemal niesłyszalna.

Wstrząsał murami, wzbijał tumany kurzu na suficie i niemal upuściłam Annę,

chcąc zakryć uszy rękoma. Zresztą niewiele by to dało - dźwięk wdzierał się do

czaszki, wił się, wibrował.

Dobiegł z pokoju za nami. Nie wiem skąd, ale wiedziałam, że to Siergiej.

Król wampirów był chyba nieźle wkurzony. Dźwięk ucichł nagle, jakby ktoś

wyłączył odtwarzacz CD. Dom zadrżał nad naszymi głowami, aż opadł kurz.

Korytarz był krótki. Na jego krańcu widniały schody do góry. Zamknięte drzwi po

obu stronach. Byliśmy na samym końcu. Żadnego innego wyjścia. Cholera.

Ale wtedy zobaczyłam podłużny kształt na mosiężnym wieszaku i westchnęłam

ze zdumienia, podczas gdy dom dokoła nas pulsował drapaniem, muśnięciami,

lekkimi wampirycznymi krokami.

Płaszcz Gravesa. Moja torba. Moje miecze małaika w uprzęży. Wszystko tutaj,

pod naszym nosem, na wieszaku przy drzwiach.

Puściłam ramię Anny, pokonałam przestrzeń trzema długimi krokami.

Amen. Amen, Alleluja i do przodu, moi drodzy! - Co? - Graves niemal upadł pod

ciężarem Anny. Złapałam torbę, otworzyłam, zajrzałam do środka. Zapasowy

magazynek, ale nie ma pistoletu. Ale zostały zwitki pieniędzy i wszystko inne.

Przełożyłam ją przez ramię.

- Ej, to mój płaszcz?

Sięgnęłam po uprząż i miecze. Założyłam ją nagle niezdarnymi palcami,

zakryłam torbą. Zdjęłam jego płaszcz z wieszaka i poruszyłam barkami, żeby

sprawdzić, czy wszystko leży jak trzeba. Torba była ciężka - naboje ważyły swoje,
ale nadal nie miałam broni.

- Tak. Ale mnie w nim bardziej do twarzy.

- Nosiłaś mój płaszcz? - Czy mi się zdawało, czy zarumienił się pod sińcami?

Trudno powiedzieć. Wróciłam do nich, złapałam Annę za ramię, zarzuciłam sobie
na szyję. - Och.

- Włóż go. - Przyda ci się, na dworze jest zimno. Nie powiedziałam tego jednak.

Kto wie, czy w ogóle uda mi się wyjść na dwór. Nie miałam nawet pojęcia, gdzie
jesteśmy, a w domu wampirów nad naszymi głowami huczało jak w ulu. -
Ostrożnie, w kieszeniach jest amunicja.

- Pamięta pani o wszystkim, panno Anderson. - Przez chwilę jego oczy rozbłysły

zielenią.

Teraz łatwiej nam było prowadzić Annę. Ciągnęłam ją za sobą. Starała się

pomóc, stawiała niepewne kroki, z trudem odpychała się od betonowej podłogi.

Graves dogonił nas po kilku krokach, płaszcz falował wokół jego kolan. Zarzucił

sobie na szyję jej drugą rękę i byliśmy już niemal przy schodach, gdy syknęła na
znak, że mamy się zatrzymać.

- Drzwi - wybełkotała i wskazała posiniaczonym podbródkiem. Ostatnie drzwi

po prawej, przy schodach. -Otwórzcie je.

Nie ma mowy. Kto wie, co się za nimi kryje? Ale cienie na schodach kazały mi

zmienić zdanie.

- Są zamknięte na klucz? - zapytałam szeptem.

Graves pokazał coś palcem. Nie wyglądał najlepiej, pod sińcami był chorobliwie

blady. Rozchylił usta i teraz nie był już taki przystojny. Szczerze mówiąc, wydawał

się półżywy.

Spojrzałam we wskazanym kierunku. Na haczyku wisiał klucz, wielki kawał

żelaza.

- A niech mnie - mruknęłam i wzięłam na siebie większą część ciężaru Anny,

idąc w tamtą stronę. Jeśli Graves zemdleje, zabiorę tylko jego, zdecydowałam. Nie

miałam ochoty zostawiać Anny na pastwę losu, ale jeśli musiałam wybierać...

właściwie nie miałam wyboru.

Klucz zniknął w zamku. Kroki były coraz bliżej. Zerknęłam na schody. Coraz

więcej cieni. Jeśli nie ma innego wyjścia, jesteśmy w czarnej... Dziurze. Owszem,

miałam miecz małaika i dam sobie radę z kilkoma nosferatu - ale jeśli Siergiej

wyjmie sobie dzidę z piersi, czekają nas ciężkie chwile w tej piwnicy.

Drzwi ustąpiły. W środku było ciemno i przez chwilę miałam nadzieję, że

prowadziła nas do innego wyjścia. Wtedy coś się poruszyło. Drgnęłam.

Przede mną stał brudny, ciemnooki, bardzo przystojny djamphir w strzępach

czerwonej koszuli. I znowu ruch. Było ich czterech, wszyscy w czerwonych

koszulach. Patrzyli na nas jak uciekinierzy z sekty czy coś równie dziwnego.

Odwzajemniłam ich spojrzenia. Już unosiłam dłoń do rękojeści małaika.
Czerwone koszule. To Straż Anny. Przełknęłam z trudem.

- Milady! - szepnął przenikliwie ten najbliżej drzwi. Wyglądał koszmarnie.

Graves nieźle oberwał, ale ten dzieciak... Cóż, to nieco zmienia sytuację, nie?

Anna uniosła głowę.
- Blaine... - wychrypiała. - Pomóż... nam. Wy wszyscy... Pomóżcie. Jej także.

Rozkazuję. Wam. - Zwiesiła głowę, loki opadły, jakby włożyła w te słowa resztki
sił.

Wstali. Zesztywniałam. Który był w pobliżu, gdy Anna zaatakowała mnie w

Schola Prima? Który mnie śledził, czekał, aż zostanę sama? Przypomniałam sobie
dwóch z nich, celowali z broni do Christophe'a, gdy po raz kolejny uratował mnie
przed wampirami.

Dawniej sądziłam, że członek Zakonu nie wyda nikogo z nas wampirom, bo

wszyscy wiemy, jacy są. Myliłam się. Chyba, więc cały czas wyciągałam rękę do
rękojeści małaika. Zastanawiałam się już, jak wyprowadzić stąd Gravesa i...

- Tak, pani. - Blaine mierzył mnie wzrokiem od stóp do głów. Odgłos

wampirzych kroków był coraz bliżej. Kiedy znajdą się na schodach...

Zerknęłam na zwieszoną głowę Anny. Graves odszukał mój wzrok i to krótkie

spojrzenie  wystarczyło  za  kilka  godzin  rozmowy.  Co  najmniej.  Poczułam  się  tak
dobrze,  że  zachciało  mi  się  płakać,  ale  zamrugałam  tylko,  chcąc  opanować  łzy,  i
ponownie  spojrzałam  na  tego Blaine'a. Pozostali  goście w czerwonych koszulach  -
rany,  co  oni,  nie  oglądali  Star  Treka?  Nie  wiedzieli,  że  to  kiepski  pomysł?  Stali  za
nim  i  rozpaczliwa  nadzieja  na  ich  młodych,  posiniaczonych,  zakrwawionych
twarzach była przytłaczająca.

Nic dziwnego, że zrobiliby dla niej wszystko.

- Mam amunicję - usłyszałam własny głos. - Ale nie mam broni. I miecze

małaika. Jesteśmy tu uwięzieni. Siergiej ma żelazny pręt w piersi, ale nie wiem, czy
to zatrzyma go na długo.

- Mon Dieu. - Blaine podszedł bliżej. - Hans, Charles, weźcie Milady. Kip, stojak

na broń na końcu korytarza?

Chłopuk o ostrych rysach i ciemnych lokach skinął głową i minął nas,

wychodząc na korytarz. Dwaj pozostali, chyba bliźniacy, podeszli, wzięli od nas

Annę i cofnęli się, ledwie zarzuciliśmy im jej ręce na szyje.

Blaine skrzywił się boleśnie.

- Milady... - Spojrzał nerwowo na Annę, zwisającą bezwładnie, jakby straciła

resztki sił. - To my. Uratowałaś Milady. Jesteśmy twoimi dłużnikami.

- No cóż. - Chrząknęłam. Głos krwi budził się z drzemki. - Spadamy stąd. Masz

jakiś plan?

- Nie potrzebujemy go, skoro mamy ciebie i amunicję. - Uśmiech rozjaśnił jego

posiniaczoną twarz. - Ale tak, mam plan.

Dobrze, bo na schodach pojawiły się pierwsze wampiry, a do piwnicy spływała

kaskada szybkich kroków i mrocznej nienawiści.

Graves odwrócił się, wbiegł na korytarz. Ruszyłam za nim, wyjęłam miecze z

cichym szeptem drewna.

Strażnicy Anny byli za mną. Oby Siergiej nie zaatakował od tyłu. Blaine nagle

stanął u mojego boku. Jego okrzyk bojowy rozdzierał mi uszy i nagle zaczęła się

walka na śmierć i życie.

Rozdział 25

Ciała  martwych  wampirów  poniewierały  się  na  schodach,  dygotały  konwulsyjnie,
gdy  djamphir  o  kędzierzawej  czuprynie  wyrywał  im  gardła.  Sapałam  ciężko,
wsparta  o  Gra-vesa,  ostrożnie  trzymając  miecze  matki  -  były  cholernie  ostre  i
ociekały czarną krwią. Jeden z bliźniaków trzymał Annę i szeptał coś do niej, chyba

po francusku, z ustami przy jej skroni. Pozostali stali w równej odległości od nas, w
formacji ochronnej. Blaine opierał się o ścianę, dyszał ciężko, po uszy umazany
wampiryczną krwią. Zręcznie przeładował pistolet.

- Musimy iść - wychrypiał. - Zaraz będzie ich tu więcej.
- Przynajmniej weszliśmy na górę - stwierdził ten z braci, który akurat nie

trzymał Anny. Pocierał twarz dłonią. - Dzięki za amunicję, Milady. - Skinął mi
głową, jakbym zrobiła coś niewyobrażalnego, coś fantastycznego.

Aspekt nadal mnie otaczał, ale brakowało mi powietrza.

- Dzięki - wysapałam tak złośliwie, że Graves poruszył się niespokojnie.
- Niby jak mamy stąd wyjść? - On także był cały w czarnej krwi, dymiła z

podartego płaszcza, żrąca substancja wypalała w nim dziury. Wyglądał coraz
gorzej, był trupio blady pod siniakami, ale jego oczy płonęły, cienie znikły i jakoś
się trzymał.

- Tędy, gdy tylko Milady będzie mogła iść. - Blaine spojrzał na Annę. - Charles?
- Odpływa. - Ten, który podtrzymywał Annę, wymienił z Blaine'em znaczące

spojrzenie. Kędzierzawy wbiegł na schody. Słyszałam odgłosy w dalszej części

domu, ale nie za naszymi plecami. To dobra wiadomość. Zła to fakt, że wszyscy

byliśmy śmiertelnie znużeni, a ja nadal nie wiedziałam, gdzie jest wyjście. I czy

strażnicy Anny nie zostawią mnie i Gravesa na pastwę wampirów. Albo czy nie

pomogą krwiopijcom.

Z drugiej strony, wampiry znowu padały, dławiąc się moim zapachem, więc

właściwie nie było tak źle. A z Gravesem za sobą nie musiałam się obawiać, że ktoś

podejdzie mnie od tyłu.

Oddałabym wiele, żeby to był żart.

W każdym razie w rozszalałym chaosie walczących djamphirów nie

pozostawało mi nic innego, jak mieć oczy szeroko otwarte, wywijać małaika i

uwalniać toksyny, gdy jeden z naszych znalazł się nagle w niebezpieczeństwie.
Ale nasza amunicja kończyła się szybko. Blaine wydał odgłos, który wzięłabym za

westchnienie, gdyby nie nasilenie frustracji.

- Spróbujemy wyjść tą samą drogą, którą nas tu sprowadzili. Kip?
Kędzierzawy wskazał korytarz. Prowadził w głąb, coraz dalej od coraz bliższych

odgłosów wampirów.

- Nadchodzą.
- Chodźmy Milady? - Blaine spojrzał na mnie spod uniesionych brwi. Krwawił

z rozciętej wargi i skaleczonego boku.

- Spadajmy stąd. Ale na zewnątrz jesteście zdani na siebie. Zaopiekujecie się

Anną i wszystko będzie cacy.

Przechyliłam głowę, nasłuchiwałam. Otaczała nas potężna, przytłaczająca cisza.

Szmery z innych części budynku zlewały się w jeden odgłos, jak stukanie kropli

deszczu o szybę, i nagle widziałam wampiry przemykające korytarzami, plamy

nienawiści poruszające się z niesamowitą szybkością. Może przeraził ich krzyk

Siergieja i dopiero teraz dochodzili do siebie? Jak mrowisko tętniące życiem,

którego sercem była potężna królowa, gdzieś pod ziemią. Zrobiło mi się niedobrze.

Głód krwi powracał.

- Chodźmy. - Mówiłam niewyraźnie, bolały mnie uwrażliwione kły. Usiłowałam

ukryć je za górną wargą, nie kalecząc się przy tym. Graves dygotał, trawiła go go-

rączka. Kiedy wyjdziemy, musimy przedostać się poza teren, załatwić środek

transportu, zaszyć się gdzieś, żeby odzyskać siły i...

Mój umysł wierzgał jak zmęczony koń. Jeśli teraz odmówi mi posłuszeństwa, już

po nas, po mnie i moim gocie. Nie mogłam do tego dopuścić.

Krok po kroku.

- Chodź, Graves. - Zrobiłam niepewny krok w przód. Szedł za mną. Pochylił

głowę, brudne włosy opadły mu na oczy. Wyglądaliśmy jak dzieciaki po

kataklizmie i w pewnym sensie tak było, jeśli nie liczyć cieni we wzroku Blaine'a.

Który zdradzał jego prawdziwy wiek. Tylko on wydał się stary i trochę mnie to

zaskoczyło. Ale pewnie Anna lubi młodych.

Łatwiej ich kontrolować.

Ruszyliśmy korytarzem, staroświeckim i przemysłowym, na swój specyficzny

sposób. Wszędzie beton i jarzeniówki, ich światło wdzierało mi się do mózgu przez

oczy. To naprawdę magazyn, wydedukowałam. Staromodne belki i cegły zostały za

nami i nagle miałam wrażenie, że Siergiej specjalnie tak to urządził, że tutaj lubił się

zabawić.

Lubił okrutne gry. Anna także. Ale jeśli miałam wybierać... Jezu.

Chyba już dokonałaś wyboru, co, Dru?

Bliźniacy podtrzymywali Annę, kędzierzawy szedł za nami. Nie podobało mi się

to i cały czas miałam w ręku miecz. On co prawda miał broń i srebrne kule i...

W mojej głowie eksplodował dotyk.

- Czekajcie - szepnęłam. Skinęłam na Gravesa, żeby stanął. Opierał się o mnie

mocniej niż przedtem, zataczał się, jakby był pijany albo zbyt słaby, by stać o

własnych siłach. To zły znak. Ale mimo wszystko... - Coś słyszałam.

- Co? - Stanął. Anna drżała, w jej włosach jaśniały miedziane pasma, mieniły się

w świetle jarzeniówek. Coś takiego; w tym świetle wszystko wygląda

makabrycznie, zwłaszcza skatowany djamphir, ale jej włosy wydawały się jeszcze

piękniejsze, nawet teraz, brudne i splątane.

- Coś się dzieje. - Zamknęłam oczy, obolałe od blasku. Boże, za jasno tu. Jeśli to

ma być rozkwitanie, wielkie dzięki. Poza załatwianiem wampirów samym

oddechem -to mi się podoba.

-  Dru. - Kaszel. Anna uniosła głowę. - Muszę. Z tobą. Porozmawiać.
-  Cicho - szepnął bliźniak po prawej. - Już wkrótce będziesz bezpieczna, Milady.
Nie miałam serca powiedzieć mu, że kłamie. Może o tym wiedział.
-  Dru - Anna jęknęła cicho. - Podejdź... tutaj.

- Musimy iść. - Ten sam dziwny, wysoki głos bez tchu, jedyny, na jaki było mnie

stać, gdy pojawiał się dotyk. -Zbierają się. Ryzykujemy, że zostawimy ślady krwi.

I... -Usiłowałam się skupić. Coś jeszcze. Coś...

- Milady. - Blaine patrzył na mnie, jakby rozważał, czy siłą nie ciągnąć mnie do

Anny.

Graves zesztywniał. Rozwiązałam problem, zrobiłam kilka kroków w przód i

pociągnęłam go za sobą. Przynajmniej nie staliśmy w miejscu. Odzyskiwałam

oddech, ostrzegło mnie swędzenie wyczuwalne przez ciepło aspektu.

Kiedy Anna uniosła głowę, zdałam sobie sprawę, że nie czuję smaku

niebezpieczeństwa. Krew płynęła jej z ust, błękitne oczy płonęły gorączkowo z

obwódek sińców. Miedziany aromat jej krwi przepełniała nuta goździków i

wielkiego cierpienia. Nie wiedziałam, jakim cudem jeszcze trzyma się na nogach,

nawet wsparta na ramionach bliźniaków.

Odetchnęła głęboko. Kolejny strumyk krwi popłynął z jej ust. Starałam się na to

nie patrzeć.

- Nie wytrzymam długo. - Kolejny oddech. Skrzywiła się, jakby bardzo ją

zabolało. Krew była taka kusząca. - Ty też nie. Więc musisz coś... zrobić.

Od kiedy ciągle spada to na mnie? Ale skinęłam głową. Machnęłam mieczem na

chłopców, żeby ruszyli. Przecież możemy iść i gadać jednocześnie, prawda?

- Pij. - Anna zaniosła się kaszlem, zwiesiła głowę, ale uniosła ją niecierpliwym

ruchem. - Musisz. Wypić. Moją. Krew.

Co do... i wtedy zrozumiałam.

- O nie, nie, do diabła.

- Milady! - Blaine był zaszokowany. Jakim cudem starsze djamphiry brzmią

czasami jak zdewociałe stare panny? - Nie możesz...

- Oczywiście, że nie może. Zabierajmy się stąd! -Gdyby nie Graves, niecierpliwie

przestępowałabym z nogi na nogę.

- Nie! - Anna szarpnęła się mocno. - Ja już nie żyję! Już on tego dopilnował.

Blaine. Kip. Powierzam was jej opiece. Macie być jej posłuszni.

Co do cholery?

- Anno. - Szukałam odpowiedniego tonu, celowałam w mieszankę babcinego

„nie toleruję żadnych bzdur" i „mam inne sprawy do roboty, więc do dzieła" taty. -

Nie zrobię tego za żadne skarby. Idziemy.

- Milady... - Blaine pobladł śmiertelnie. Kędzierzawy minął mnie. Gdybym miała

dość siły, przewróciłabym oczami. - Nie możemy...

- Bez. Dyskusji. - Anna patrzyła na mnie. - Uratuj ich, Dru. Proszę. To... dobrzy...

chłopcy. Oni... zasługują na opiekę. A teraz... pij. Niewiele mi zostało. Ja

skończyłam szkolenie... ty nie. - Cierpiałam, słysząc, jak łapczywie chwyta oddech.
Nikt nie zasługuje na coś takiego, nawet ona. Świat ucichł. Uniosłam głowę. Hałas

gdzieś w oddali. Szybkie strzały. Ściany zadrżały. Wzdrygnęliśmy się, gdy rozległ

się wybuch.

I nagle wiedziałam, co to za hałasy. Zakon. Idą po nas.

Rozdział 26

Zaciągnęliśmy Annę do małego schowka. Teraz pytanie, czy czekać, aż nasi nas

znajdą, czy wyjść. Miałam swoje zdanie na ten temat, ale mieliśmy też poważny

problem.

Graves opierał się o ścianę. Miał wpółprzymknięte oczy. Ciemniały szybko.

Dyszał ciężko jak astmatyk. Potrzebował jedzenia i odpoczynku, i to szybko.

Pozbawił się resztek i tak ograniczonych sił, gdy nabrał masy do walki z Siergiejem.

Wypuszczanie Obcego nadweręża zapasy organizmu; to dlatego wilkołaki niemal

ciągle jedzą.

Anna nadal krwawiła. Jej rana się nie goiła. Coś w niej pękło, gdy Siergiej ją

uderzył, osłabło, gdy pił jej krew. O Jezu. Bliźniacy też nie wyglądali najlepiej.

Jeden kulał, prawe ramię zwisało mu pod dziwnym kątem. Blaine był blady jak

ściana, a Kip - ten kędzierzawy milczek, dyszał ciężko, jakby nawet chodzenie

stanowiło nie lada wysiłek.

Ja też nie czułam się najlepiej. Aspekt zanikał, małaika mi ciążyły. Jeśli znowu

napotkamy stado wampirów, czarno widziałam nasze szanse.

Zwłaszcza jeśli mój oddech nie powali ich na ziemię. Czyli mówiąc krótko,

miałam bardzo złe przeczucia.

Anna odepchnęła kulejącego bliźniaka. Wyprostowała się, choć drżały jej kolana,

i spojrzała na mnie.

- Podejdź. Tutaj.

Pokręciłam przecząco głową. Moje włosy rozsypały się, złote pasemka znikły.

Bolało mnie całe ciało, aspekt pojawiał się i znikał.

- Nie ma mowy, Anno. Nie ufam ci.

Mało brakowało, a z jej oczu posypałyby się iskry. Po jej brodzie spływała coraz

szersza smuga krwi.

- Nie zostawiłaś mnie tam. - Deszcz czerwonych kropli. - Podejdź. Tutaj.

Zerknęłam na drzwi. Kip opierał się o framugę, co chwila wyglądał na korytarz.

Droga była wolna, ale jak długo jeszcze?

- To, że nie zostawiłam cię z sama wiesz z kim, to nie to samo, co to, Anno. -

Małaika były takie ciężkie, ręce mi opadały. - Nie podejdę do ciebie i nie...

Osunęła się. Bliźniak, na którym nadal się wspierała, zaklął, upadł na kolana.

- Milady - szepnął i przez jedną koszmarną chwilę miał minę jak nieszczęśliwy

trzylatek. - Nie zostawiaj nas.

Mój żołądek fiknął salto. Miałam świadomość, że zrobię coś niewyobrażalnie

głupiego, ale to i tak nie miało już znaczenia. Szanse, że Zakon do nas dotrze albo

że wyjdziemy stąd o własnych siłach, i tak były bardzo marne.

A Bóg jeden wie, co się stanie, jeśli Siergiej zdołał wyciągnąć dzidę z piersi.

- Ej. - Odwróciłam się. Blaine patrzył na mnie. - Pomóż mi unieść małaika.
- Może... - Zwilżył usta językiem. Nawet język miał blady. On także stracił

mnóstwo krwi. - Milady, może mogłabyś podzielić się swoją mocą... z Milady?

Wzruszyłam ramionami.

- Niby co mam zrobić, wypić jej krew? O nie. Może napić się mojej, Graves

mnie wyprowadzi, a wy zajmiecie się Anną. I jeszcze jedna rada: na razie

trzymajcie ją z dala od Zakonu, są na nią bardzo cięci.

Nie żebym wierzyła, że Bruce i inni zrobią coś strasznego jednej z bezcennych

swietoczy, ale Anna już nieraz wystrychnęła ich na dudków. Byłabym idiotką,

gdybym dała jej do zrozumienia, że może ot, tak wrócić i zacząć nowe gierki.

Zwłaszcza że miałam własne plany i nie chciałam, żeby jej djamphiry ścigały mnie

po całym kraju.

Zrobiło mi się głupio, że w ogóle o tym myślę. Czułam się zbrukana od środka;

wydaje mi się, że tak czują się dorośli.

Jak oni to wytrzymują?

Blaine zwiesił ramiona. Pomógł mi wsunąć miecze do uprzęży. Zobaczyłam, że

Graves zamknął oczy. Jego grdyka poruszała się z trudem, gdy przełykał. Ej,
wszystko w porządku?

Kolejny wybuch, tym razem bliżej. Co to za teren? Czyżby było tu kilka

magazynów, nie jeden? Jeśli to Jersey, są tutaj setki takich miejsc. Jak mnie znaleźli?

Ilu ich tam było? Czy giną, spiesząc mi na pomoc? Mnie i Annie? Czy Christophe

tam jest?

Wyrzuty sumienia uderzyły mnie w żołądek.

- Tak. - Graves zaniósł się kaszlem. Płaszcz zwijał się na nim jak na strachu na

wróble, trzepotał przy każdym ruchu. - Zrób, co trzeba, Dru, i spadajmy stąd.

Uśmiechnęłam się, blado, fałszywie, ale to pomogło. Odrobinę.

- Uważaj na mnie, dobrze? - Nie było sensu tego ukrywać. Uniósł ciężkie

powieki. Jego oczy, zamiast jasnozielone, były barwy mchu, ale spojrzał na mnie,
uniósł kącik ust w niemym warknięciu i znowu poczułam tę więź, niemal bolesną,
przeszywającą, jak wtedy, gdy wbijasz zęby w aluminiową folię.

Póki żyję, mówił jego wzrok. Skinęłam głową. Odetchnęłam głęboko. Pod

powiekami paliły mnie bezsensowne, niepotrzebne łzy. Stłumiłam ochotę, by się

rozpłakać. Nic nam z tego nie przyjdzie, do cholery.

Miałam kłopot, by do niej podejść. Cały czas widziałam jej twarz, wykrzywioną

nienawiścią, gdy do mnie strzelała. Cały czas miałam w uszach ostatnie słowa,

które wypowiedziała do mojej matki.

Uważaj na wampiry.

Przerażała mnie. Nawet teraz, gdy była ranna, gdy krwawiła. Byłam pewna, że

ukrywa asa w rękawie.

Strzały były coraz bliżej, niosły się dziwnym echem. Dotyk wyrywał się spod

czaszki, chciał mi pokazać, co się dzieje, ale byłam zbyt wyczerpana.

Potrzebowałam resztek energii, żeby utrzymać się na nogach, zresztą nie chciałam

wiedzieć. To znaczy najlepiej byłoby w ogóle nie umierać, ale to wydawało się

coraz mniej prawdopodobne.

Anna dyszała ciężko. Pod sińcami i krwią była sino blada. Nadal otaczał ją cień

dawnej urody, co tylko pogarszało sprawę. Z trudem nabierała tchu, wypuszczała

powietrze z cichym świstem, który łamał mi serce, bo przypominał babcię w

szpitalu, tamtej nocy, gdy zjawiła się jej sowa i jedyna osoba, która nigdy mnie nie

opuściła, odeszła z tego świata.

Dlaczego to robisz, Dru? Musi być inny sposób, byś udowodniła, że nie jesteś

taka jak ona.

Nieprawda. Byłam na siebie zła, że w ogóle o tym myślę.

Coś takiego.

Uklękłam powoli.

- Anno. - Przełknęłam głośno w nadziei, że Graves nie zamknął oczu. Że patrzy.

- Anno, musisz mnie ukąsić. Ja... Nie ma innego wyjścia...

Uniosła rękę, złapała mnie za włosy i pociągnęła. Wrzasnęłam, upadłam, jej

palce były jak ze stali. Trzymała mnie za głowę. Nie pojmowałam, skąd czerpie siłę.
Uderzyłam dłońmi w podłogę, ale było za późno.

Bo dotykałam nosem jej zakrwawionej szyi. Głód krwi obudził się z rykiem i

świat spowiła czerwień.

Rozdział 27

Słodycz. Co za słodycz.

Tłumiłam ten głód, kontrolowałam, i to od dawna. Christophe twierdził, że

jestem silniejsza. To nieprawda. Nie w takiej chwili, gdy otacza mnie głęboki

miedziany aromat, ciało płonie mi z bólu, a aspekt niemal skwierczy na skórze.

Rozchyliłam usta wtulone w jej szyję. Wysunęłam kły.

Usiłowałam się od niej oderwać, ale trzymała mnie za kark żelazną ręką.

- Niech cię szlag - szepnęła. - Pij. Pij, żebyś mogła ich ocalić.

Nie słuchałam. To tak, jakby wsadzić pysk kociaka do miseczki z mlekiem. I to

głodnego kociaka.

Nie, nie głodnego. Spragnionego.

Moje kły bez wysiłku przebiły jej skórę i poczułam w ustach gorące perfumy.

Mówiła coś, szeptała w obcym języku, a dotyk podsuwał mi znaczenie jej słów.

- Nienawidzę cię - mówiła. - Nienawidzę cię, Rey-nard. Zasłużyłeś na to.

Zrobiło mi się niedobrze. Nawet smakowało ohydnie. Wiecie, jak to jest, kiedy

pije się perfumy, bo tak ładnie pachną? Ale to oszustwo; czuje się tylko spirytus i

sztuczność.

Nie mówcie, że nie próbowaliście.

Najgorszy był dotyk, jaśniał w mojej głowie jak fajerwerki na Czwartego Lipca.

Szeptał, tłumaczył, pokazywał.

Anna wpatrzona w Christophe'a, który kucnął z wdziękiem, wpatrzony w ulicę

poniżej. Bolało ją serce, słodki, przenikliwy ból, gdy wpatrywała się w jego

doskonały profil. Nie zwracał na nią uwagi, więc mogła patrzeć do woli.

- Dlaczego znowu jesteśmy tak wysoko?

Chciała tylko słyszeć jego głos, ale spojrzał na nią z irytacją. Jego twarz była

nieruchoma, jedynie oczy błyszczały.

- Skoncentruj się, swietocza. - Ostry ton tych słów podziałał, skuliła się,

przełknęła gulę w gardle.

Wygładziła spódnicę. Idealny odcień czerwieni, który podkreślał jej cerę.

Wyrobiła w sobie dość cierpliwości, by zapinać malutkie guziczki. I pomyśleć, że

ignoruje ją nawet teraz - umalowała się starannie, wpięła w uszy ciężkie rubiny,

lśniące jak ona.

Ale kiedy przyszła na posiedzenie Rady, czekała ją niespodzianka. Na miejscu

Bruce'a siedziała ta druga, zapłakana, a Christophe klęczał u jej stóp. Pozostali

członkowie Rady stali dokoła z zatroskanymi minami. Ta druga była przeciętna:

kręcone mysie włosy, podarte dżinsy i biała koszula, której przydałoby się pranie.

Cuchnęła wampirami i strachem, wzdrygnęła się, gdy Christophe dotknął jej

ramienia.

Anna stała w progu, jej szczęka opadła podejrzanie. Jej nigdy tak nie dotykał.

- Ciągle krzyczą - powiedziała cicho dziewczyna. Christophe pochylił się, by ją

lepiej słyszeć.

- Wszystko będzie dobrze, księżniczko. - Reynard szeptał, nie tylko monosylaby,

jak do niej, o nie. Starał się ją uspokoić.

Uspokoić tę rozszlochaną idiotkę, kimkolwiek była.

Anna kuliła się na łóżku. Jej ramionami wstrząsał szloch. Nie mogła przestać.

Objęła się ramionami, łzy spływały po rozognionych policzkach. Kołysała się cicho,

żeby djamphir za drzwiami niczego nie usłyszał.

Prędzej umrze, niż pozwoli, by to usłyszeli. Słowa Christophe^, ostre, okrutne,

dzwoniły jej w uszach jak dzwon.

- Ciebie, Anno? Nigdy nie mógłbym cię pokochać. Za bardzo kochasz siebie, nie

potrzebujesz jeszcze mojej miłości.

To nieprawda, powtarzała sobie, kołysząc się, kołysząc, kołysząc. Nieprawda!

Potrzebuję...

Ale zniknął. Płakała. Nic nie niosło otuchy, ani jedwabna pościel, ani piękne

stroje w garderobie i drogie kosmetyki na toaletce. Nawet pełne podziwu

spojrzenia innych Kuroi nie wystarczyły. Była w niej pustka. Bolała.

Kolejny łyk zalał mi usta i gardło. Puściła moje włosy. Odsunęłam się, na

czworakach, tyłem. Miecze małaika zgrzytały o podłogę.

Rękojeść uderzyła w ścianę. Jęknęłam, wytarłam usta wierzchem dłoni. Anna

miała na wpół przymknięte oczy. Głowa chwiała się na białej szyi.

Ugryzłam tam, gdzie Siergiej. Czułam do siebie obrzydzenie. Żołądek zacisnął

się jak pięść. Wiedziałam o Annie o wiele więcej, niżbym chciała.

- Milady... - Bliźniak u jej boku szukał pulsu. - Żyje. Ledwo.
Dzięki ci Boże, wielkie dzięki. Poczułam przypływ sił. Aspekt wrócił, koił ból,

malował mi włosy złotem jak drogi fryzjer w przyspieszonym tempie. Głód krwi

łaskotał w gardło, mur dzielący teraźniejszość i przeszłość nagle stał się cienki jak

papier. Dotyk niósł potok wspomnień Anny, czas rozszczepiał się, pękał, a korytarz

wypełniały czerwień i groza.

- Cholera. - Kip chrząknął. - Idą.

Słyszałam ich, czułam ich nienawiść otaczającą ich jak roje os. Zbyt ostre światło

i nie pomagało zamknięcie oczu, bo dotyk i tak wszystko mi pokazywał, jakby

ściany były ze szkła, a ja stałam się szklanką czerwieni, piekielną miksturą

perfumowanej krwi i zabójczej wściekłości.

Krew Christophe'a była inna, pomyślałam, i znowu dopadły mnie mdłości. Ale

nie było na to czasu, bo Kip już był w korytarzu, strzelał i krzyczał, jakby to była

jego
ostatnia szarża.

I może tak jest, szepnęła krew Anny w moich żyłach. Jest ich zbyt wielu, a on jest

ranny. Do głosu doszło szkolenie, strzępy informacji układały się w spójną całość.
Tyle tego - byłam dopiero na początku drogi z Christophe'em.

Myśl o nim podziałała jak zapalona zapałka w pomieszczeniu pełnym

materiałów wybuchowych, jakim był mój umysł. Zerwałam się na równe nogi,
wyjęłam miecze z uprzęży. Kolejny wybuch, tak blisko, że budynek zadrżał w
posadach. Głęboko zaczerpnęłam tchu.
- Spadamy stąd! - wrzasnęłam i skoczyłam do drzwi.

Rozdział 28

Choć Anna nie ćwiczyła, niczego nie zapomniała ze szkolenia. A teraz jakimś

cudem jej wiedza buzowała w mojej głowie, wypełniała ciało, sterowała nim jak

marionetką, szybciej, dokładniej, niż wydawało mi się możliwe. Minęłam Kipa;

pofrunął przez korytarz, uderzył o ścianę; nie było czasu, by go żałować, bo

nadchodziły wampiry. Korytarz wypełnił się dymem i przez chwilę wydawało mi

się, że jestem znowu w tamtej Scholi, podczas pożaru, i słyszę, jak ktoś woła mnie

po imieniu, patrzę, jak farba wzbiera w bąble na ławkach w malutkim martwym

ogrodzie zimowym.

Przeszłość przenikała teraźniejszość, zataczała krąg, jak wstęga Móbiusa, którą

robi się w czwartej klasie. Z moich ust popłynął perlisty, wysoki śmiech Anny, gdy

zaatakowałam pierwszego krwiopijcę. Zakrztusił się. W mojej prawej dłoni

zawirowała małaika, czarna krew trysnęła, gdy zadałam cios i pobiegłam dalej, jak

derwisz w transie, przy akompaniamencie świstu mieczy. Śpiewały nisko, słodko,

przecinając jedwabiste powietrze przesycone dymem. Mój śmiech zmienił się, stał

się ostrzejszy, gdy wampiry padały po kolei.

Noga do przodu, kolano ugięte, zamach z biodra i drewniane ostrza ożyły.

Tańczyły ze mną, atak i garda splecione w koncentrycznym łańcuchu reakcji.

Śmigałam, jakbym w przyspieszeniu ćwiczyła tai-chi, i śmiałam się jak szalona,

bo to było wspaniałe.

Nie bałam się. Walczyłam. To cudowne uczucie.

Coraz więcej strzałów, ale nie przejmowałam się tym. Martwił mnie zbitek

wampirów na mojej drodze. Mężczyźni. Szkolenie Anny doszło do głosu,

rozpoznało standardową formację do ataku w ciasnej przestrzeni. Dwóch

blondynów, dwóch brunetów, wszyscy o czarnych oczach, gotowi do walki, pełni

nienawiści. Dwaj pierwsi sprężyli się i szykowali do skoku, ci z tyłu skoczyli,

wzbijali się w powietrze. W mojej głowie drgnął mięsień.

To takie proste.

Odskoczyłam o dwa kroki, potrzebowałam przestrzeni, by się rozpędzić. Za

moimi plecami krzyki cichły, przeszły w niewyraźny bełkot, w powietrzu widniały

cząsteczki dymu jak miniaturowe płatki kryształu. Już w pędzie, oddychając z

trudem, z rozpaloną czerwienią w żołądku, uświadomiłam sobie, co chcę zrobić, i

prawie, prawie zrezygnowałam.

Ale nie można rezygnować w trakcie walki. Działasz i albo zwyciężasz, albo

przegrywasz. Jeśli przegrywasz, może już po tobie. Właśnie dlatego w walce nie ma

żadnych zasad.

Uderzyłam stopami o ziemię i skoczyłam. Sowa babci pohukiwała cicho w

zamieszaniu dokoła mnie. Przez kilka krótkich sekund czułam, jak to jest mieć

pneumatyczne kości i skrzydła, frunąć bezszelestnie, z wiatrem w uszach, który

szumi słodko, jak wtedy, gdy pędem zjeżdżasz na rowerze ze stromej góry.

Odwróciłam się, wyrzuciłam nogę do przodu, zmiażdżyłam czaszkę pierwszego

wampira. Kolejny półobrót, zamach małaika i miecze wbiły się w kark drugiego

krwiopijcy z głuchym trzaskiem, jak toporek babci w rąbane drewno.

Czarna żrąca krew trysnęła idealnym łukiem. Zdążyłam już wstać, lewą nogą

odbiłam się od ściany, zwiesiłam ramiona i drugi miecz z całą siłą wbił się w twarz

trzeciego nosferatu. I trzeci wampir runął na ziemię, przekoziołkował. Prawą nogą

odbiłam się od jego pleców, idealnie, obróciłam się i zadałam dwa ciosy dwoma

mieczami. Oba trafiły czwartego krwiopijcę podczas skoku. Niemal obcięłam mu

rękę. Drugi miecz poderżnął mu gardło.

Jeszcze nie skończyłam. Padłam na ziemię, na ciało, które amortyzowało wstrząs,

na miękkie kolana, i wbiłam małaika w plecy wampira. Znowu głuche stuknięcie,

w ostatniej chwili cofnęłam rękę, żeby nie stępić miecza. Odgłos za mną.

Odwróciłam się i pierwszy z napastników - ten, którego tylko palnęłam w głowę -

nadział się na moje ostrze. Zaczął się wić i krzywić, gdy z jego włosów posypał się

popiół, a twarz pokryła siateczka pęknięć.

Jarzębina załatwia ich błyskawicznie, podobnie jak swietocza, kiedy rozkwitnie.

A może to siła Anny? Trucizna do kwadratu?

A jeśli krew Anny jest toksyczna dla swietoczy?

Gorycz wypełniała mi usta. Wyrwałam miecz, ostrożnie, by nie zahaczył o

mięsień. Wyszedł z ciała z mokrym dźwiękiem, który usłyszałam mimo hałasu

dokoła. Skrzywiłam się.

Podniosłam wzrok i zobaczyłam Gravesa. Jego oczy na chwilę wypełniła czerń,

ale zaraz zapłonęły w nich zielone iskry.

Za nim bliźniacy trzymali Annę. Chyba już nie żyła. Zwisała bezwładnie. Ale

nie, nadal słyszałam jej puls, słaby, urywany, sapiący jak pociąg jadący pod górę.

Blai-ne'owi opadła szczęka. Kip opierał się o ścianę i trzymał za zakrwawiony

bark. Zaciskał usta i patrzył. Na mnie. Płonącym wzrokiem.

Nie znoszę, kiedy się na mnie patrzy. Dotarło do mnie, co przed chwilą zrobiłam.
Ale nie to było najgorsze. Najgorsza była mina Gra-vesa. Wykrzywiał usta, jakby

z niesmakiem. Patrzył na mnie jak na paskudztwo, które wypełzło z mroku, spod
głazu, o którym nie wiesz, czy jest jadowite, czy nie.

Chociaż ja wiedziałam. Byłam zabójcza, w każdym razie dla wampirów.

Mordowałam. Miałam kły. Jak istoty, na które polował tata.

Nadal jestem sobą, chciałam krzyknąć. Z końca korytarza, z którego przyszliśmy,

nadciągały kłęby dymu. Słyszałam różne odgłosy - szkliste wrzaski nosferatu,
przenikające mózg, wilcze wycie, zimne, srebrzyste, bojowe okrzyki djamphirów.
Wałczyli na poważnie i szli w naszą stronę.

Graves chciał coś powiedzieć, ale wyczytałam wszystko z jego oczu

pociemniałych z bólu. Widziałam jego niesmak. Widział, jak piję krew Anny i...

I to. Ciała wampirów rozkładały się szybko. Cuchnęły. Było mi niedobrze; z całej

siły zaciskałam usta, aż poczułam ukłucie kłów.

Owszem, swietocza ma małe kły, ale mamy je po to samo, co wampiry, i przed

chwilą zrobiłam z nich użytek.

Graves zaczerpnął tchu. Był blady jak ściana, otworzył usta. Blaine uniósł brwi,

na jego twarzy malowało się komiczne zaskoczenie. Kip powoli, jak w koszmarze,
uniósł pistolet.

Moje ciało było mądrzejsze niż rozum. Skuliłam się. Za późno. Graves nie zdążył

mnie ostrzec.
Uderzył mnie od tyłu, pchnął w przód. Czułam, jak pękają kości. Moje kości.

Więc Siergiej jednak wyrwał sobie pręt z piersi.

Rozdział 29

Przewrót. Unik. Ból w boku. Aspekt płonął. Znieruchomiałam przy ścianie.

Miecze małaika zabrzęczały. Gdy instynktownie zacisnęłam pięści. Nie

upuściłam ich.

I dobrze, bo Siergiej, z wielką dziurą ziejącą w koszulce, umazany czarną krwią,

o fioletowej twarzy i z nienawiścią w oczach, był już na mnie. Szarpnęłam się,

zamachnęłam prawą ręką i miecz minął go o milimetry, bo odsunął się w ostatniej

chwili. Wyglądał, jakby miał zrobić mostek, wygiął się do tyłu, jego kręgosłup

trzeszczał, gdy ostrze świsnęło przy jego szyi.

Jakimś cudem udało mi się wstać. Miałam ścianę za plecami. Ból był nie do

zniesienia, zagłuszał wszystko, gdy dotykały się kawałki połamanych żeber. Aspekt

był jak płynny ogień, zdzierał ze mnie skórę, wnikał do środka, a pogruchotane

kości śpiewały psalm bólu.

Siergiej obrócił kij od lampy. Ze świstem przeciął powietrze. Otworzył usta, ale

inny dźwięk zagłuszył jego słowa - huk pożaru. Powiał zimny podmuch.

Gdzieś tu są otwarte drzwi. Ogień żywił się przeciągiem, wsysał go jak

wygłodniałe cielę wymię matki.

Siergiej warknął, coraz bardziej fioletowy na twarzy. Nie śmiałam spojrzeć za

niego, ale chyba chłopcy wyprowadzili Annę na zewnątrz. Graves chyba lukżc

wyszedł. Przynajmniej osiągnęłam swój cel.

Teraz jeszcze tylko muszę stanąć oko w oko z królem wampirów, który zabił

moją matkę. Muszę go zabić, jeśli dam radę.

Jasne. W tej chwili wystarczyłaby ucieczka.

Wrzaski i krzyki przebiły się przez huk ognia. Siergiej zakrztusił się, ale zaraz

doszedł do siebie. Zamachnął się żelaznym prętem, z którego ciągle ściekała jego

krew.

Nadal miałam sprawną prawą rękę; małaika zadrżała jak język węża, uchyliłam

się przed jego ciosem i pchnęłam. Gdybym była odrobinę szybsza, rozpłatałabym

mu brzuch, ale w tej chwili dopadł mnie skurcz, kości uderzyły o kości.

Krzyknęłam.

Mój krzyk przeciął pandemonium. Chłodne powietrze za Siergiejem - stał

między mną a drogą ucieczki, po prostu świetnie - zawirowało nagle. Poczułam

ogień za plecami.

Nosferatu błyskawicznie pieką się na skwarki - światło słoneczne i ogień są dla

nich zabójcze. Ale znając Siergieja, wiem, że poczeka, aż ogień stanie się dla mnie

nie do zniesienia. Miałam niesprawną lewą rękę, oddychałam z trudem, a skoro

przeżył cios w serce i nadal miał tyle siły, taki drobiazg jak pożar nie sprawi mu

kłopotu.

Zbliżył się znowu. Aspekt wbił się w mój lewy bok jak stalowe zęby. Odparłam

atak małaika w prawej dłoni, z ogromnym wysiłkiem, obolała.

Przez huk ognia i wystrzałów przebił się jeszcze inny dźwięk.

- Dru! Dru!

Moje imię, powtarzane raz za razem. Znałam ten głos. Christophe. O Boże.

Nie odrywałam oczu od Siergieja. Przesunął ciężar ciała. Ja także. Dawne

szkolenie Anny niosło się echem w mojej głowie. Jej krew płonęła we mnie,

szeptała, chciała pokazać mi więcej samej Anny. Dotyk to dławił, zaciskał się w

pięść, pozwalał mi myśleć. Siergiej zaraz znowu zaatakuje i nie byłam pewna, czy

zdołam odeprzeć kolejny atak.

Dym gęstniał, drażnił oczy jak światło jarzeniówek. Kto wie, kiedy i one pękną?

Coś w ryku ognia mówiło mi, że to poważna sprawa.
Siergiej cofnął się o krok. I jeszcze jeden. Patrzyłam. Aspekt przeszył mnie ostatnią

falą bólu nagle, o dziwo, mogłam zaczerpnąć tchu. Dym drażnił głód krwi; po

policzkach płynęły mi gorące łzy. Zamrugałam wściekle. Ból ustąpił, przycichł, ćmił

tylko. Uniosłam miecz w lewej dłoni. Przyjęłam drugą pozycję, to było naturalne

jak oddychanie. Wyprostowałam się. Zmrużyłam oczy, ściągnęłam rysy i przez

jedną szaloną chwilę wydawało mi się, że wyglądam jak tata.

Wypełniała mnie wściekłość, tłumiła ból. Głód żywił się gniewem, chłonął go i

tym razem byłam naczyniem pełnym czerwonej furii, ale wściekłość mnie nie

zaślepiła. Byłam tam, w obłoku gniewu. Czułam w sobie chłód metalu, czułam, jak

coś we mnie drga, jakby klucz przekręcał się w zamku.
Siergiej znowu się cofnął. Za zasłoną brudnych miodowych loków wydawał się

niemal... O Boże. Boże.

Wydawał się przerażony. Jego oczy były całkiem czarne, coraz zwiększę, ale

nawet ich moc nie była w stanie zdusić mojej niezależności. W kącikach jego oczu

pojawiły się cienkie rysy, pełzły w stronę skroni. Z jego piersi płynęła czarna

cuchnąca krew, plamiła dżinsy i buty i przez ułamek sekundy widziałam w jego

czarnym spojrzeniu coś jeszcze.

Rozpoznanie.

Dobrze ci tak, draniu. Widzisz ich? Widzisz we mnie oboje moich rodziców?

Nie ty jeden. Chodź, dorwij mnie. No, chodź.

Miecze drgnęły, przemieściłam ciężar ciała o ten niezbędny milimetr,

imitowałam atak. Właśnie tu popełnia się pierwszy błąd, głos Christophe'a, suchy,
pedantyczny, w mojej głowie. Dlaczego nie wchłonęłam jego szkolenia, gdy piłam
jego krew?

Nie mogłam teraz o tym myśleć, bo za plecami Siergieja dostrzegłam ruch. Błysk

czerni, zielone oczy zasnute bólem... i Graves wyhamował, uniósł broń i zaczął
strzelać.

Pierwszy strzał był niecelny. Do końca życia będę się upierała, a jeśli trzeba,

przysięgę na całą stertę Biblii, że widziałam, jak kula przelatuje koło mojej głowy i
wbija się w ścianę za moimi plecami. Odrobinę bardziej w lewo i Graves trafiłby
mnie.

Drugi strzał trafił Siergieja w bark. Król wampirów odwracał się właśnie w

stronę nowego zagrożenia. Kula przebiła bark na wylot, aż wszystko dokoła
pokryło się czarną krwią i odłamkami.

Skoczyłam. Gorąca kula krwi Anny topniała i albo aspekt się cofał, albo ogień

płonął coraz bardziej. I tak źle, i tak niedobrze, musieliśmy skończyć to tu i teraz.

Serce wezbrało mi w piersi. Graves skoncentrował się, wymierzył starannie.

Czarny płaszcz trzepotał wokół jego nóg. Nie spieszył się. Widziałam wszystkie
siniaki, czułam zapach krwi pod płaszczem, niemal czułam smak gniewu, który
otacza go bezbarwnym obłokiem.

Odsłonił zęby i przez moment jego oczy znowu zalśniły szmaragdowo. Obcy

rozjaśnił jego twarz piekielnym blaskiem. Moje serce drgnęło, jakby chciało wyrwać
się z piersi i pomknąć do niego.

Siergiej odwrócił się znowu, uniósł dzidę, ale za późno. Byłam już blisko, oba

miecze małaika przecinały powietrze w układzie Cruz au Courrant. Christophe

pokazał mi go tylko raz, ale z Anną ćwiczył go wielokrotnie, jakby wiedział, że

kiedyś nadejdzie ten dzień.
Ostrza trafiły na ciało. Spudłowałam minimalnie. Jeden miecz przeciął mu twarz,

ostrze dotknęło kości, drugi miecz minął klatkę piersiową, wbił się w brzuch.

Żelazny pręt wbił się w moje ramię w fali czerwonego bólu. Odepchnął mnie, aż

pofrunęłam w tył. Uderzyłam w ścianę, upadłam na nogi, ale upuściłam lewy

miecz. Światła zamigotały, a za moimi plecami buchnęła inna jasność. Ogień nas

dopadł.

Rozdział 30

Graves odwrócił się na pięcie i strzelał raz za razem, gdy Siergiej przebiegł obok.

Schyliłam się po małaika, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa i runęłam na

ziemię z głuchym łoskotem.

Zacisnęłam palce na rękojeści, poczułam, jak moje zęby uderzają o siebie, jak kły

przebijają dolną wargę, i znowu poczułam smak krwi. Na szczęście była to szkar-

łatna słodycz mojej własnej krwi, nie cudzej. Głód krwi przygasł do stłumionego

żaru. Odchyliłam się do tyłu. Ściana nagle wydawała się cudownie wygodna.

Graves nie wiadomo kiedy był przy mnie, pochylał się nade mną. Miał

wykrzywioną twarz; krzyczał coś. Przyglądałam mu się ze zdumieniem. Nawet w

takiej chwili, mimo brudu, krwi i zmęczenia na twarzy, był piękny. Wcześniej

widziałam jedynie ułamki, ale teraz, gdy jego ciało oddzieliło się od kości, był...

Pochylił się, złapał mnie za rękę.

- Ruszaj się! - wrzasnął, a władczy ton loupgarou zagłuszał nawet huk płomieni.

- Rusz tyłek, Dru!, do cholery!

Znalazłam w sobie dość siły, by ponownie wstać. Jego palce wbiły się w moje

mięśnie. Domyślałam się, że następnego dnia będę miała mnóstwo siniaków.

Zakładając, że dożyjemy następnego dnia.

Prowadził mnie korytarzem. W prawej dłoni trzymał pistolet.

Ciągnęłam za sobą miecze małaika; nie miałam siły, by je unieść, a nie chciałam

ich tu zostawić. Potykaliśmy się o siebie. Ogień był coraz bliżej. Za naszymi plecami

pękało szkło. Przeciąg był coraz silniejszy. Dokoła nas wirowało powietrze, unosiło

mi włosy, bawiło się jego płaszczem. Korytarz ciągnął się w nieskończoność. Graves

potknął się; podtrzymałam go, ciężar mojego ciała nie pozwolił mu paść. W

odpowiedzi szarpnął mnie za ranne ramię i mało brakowało, a przecięłabym mu

nogę mieczem małaika.

Póki nie skręciliśmy za róg, nie zdawałam sobie sprawy, że biegniemy. Za

zakrętem były drzwi, wyrwane z zawiasów. Wiatr wokół nas przerodził się w

krzyk. Rzuciliśmy się przez wyważone drzwi w stosunkowo chłodny mrok, pełen

pocałunków deszczu.

Upuściłam małaika, wbiłam stopy w ziemię, złapałam Gravesa za ramię i

odepchnęłam się z całą siłą, jaka mi jeszcze została. Poszybowaliśmy przez

powietrze, w locie jakimś cudem objął mnie, wylądowaliśmy w błocie, a z

otwartych drzwi buchnął imponujący czerwono-żółty język ognia.

Leżałam na boku, czułam, jak moje dżinsy nasiąkają zimną wodą, i zastanawiałam

się, czy nie zemdleć. O nie. Jeszcze za dużo masz do zrobienia. Ale przez kilka

sekund leżałam po prostu, z Gravesem w objęciach. Odchylił głowę do tyłu,

odsłonił szyję, przełknął kilka razy. Obejmował mnie zdecydowanie mocniej, niż

potrzeba. Przy każdym wydechu zaciskał ramiona jeszcze bardziej.
Jakby obawiał się, że ktoś mu mnie odbierze. Leżałam na powykręcanym ramieniu.

Byłam ledwo żywa. Bolały mnie nawet paznokcie u stóp, nawet włosy. Ból był jak

rzeka. Unosił mnie.
-Dru. Dru - powtarzał moje imię. Ukrył twarz w moich brudnych włosach.

Odwzajemniłam uścisk z całą siłą, na jaką było mnie stać. Ogień huczał jak morze,

widziałam zarys magazynu. Znajdowaliśmy się na skraju zarośli, z mokrych

krzewów spływały krople deszczu. Noc rozjaśniały tańczące płomienie.

Co jakiś czas nadal rozlegały się strzały. Już nie słyszałam krzyków Christophe'a.

Ta myśl przeszyła mnie wyrzutami sumienia. Gęsty czarny dym wzbijał się w
niebo.

- Dru - powtarzał Graves gorączkowo. - Dru. Jezu, Dru.
- Hm. - Nie miałam nic do powiedzenia. Nadal miałam wysunięte kły. Były

boleśnie wrażliwe. - Graves. - A może mam ci mówić Edgar? Czułam, jak narasta
we mnie bańka histerycznego śmiechu, ale wydałam z siebie tylko cichy świst,
którzy przeszedł w kaszel.

- Jezu. - Czyżby się trząsł? Nie wiedziałam, bo byłam cała w błocie. Nie

miałabym nic przeciwko temu, żeby tak tam leżeć i czekać na świt.

Tylko że robiło się zimno i nie mogliśmy tam zostać.

- Graves. - Jego nazwisko zawisło mi na języku, drażniło głód krwi. Już nie

czułam smaku niebezpieczeństwa; nie ostrzegł mnie tym razem. Czyżby to wpływ
rozkwitania?

Później się tym zajmiesz, Dru. Objął mnie jeszcze mocniej.

- Jezu.Jezu.

Coś poruszyło się w zaroślach, usłyszałam to mimo huku ognia. Graves

zesztywniał, a ja poczułam znużenie i irytację. Jezu drogi, co tym razem? Po kolei,
na dzisiaj mam już dość.

Ale musieliśmy iść. A w krzakach coś było.

Cień górujący nad nami, ogień odbijający się dziwnie w pomarańczowych

oczach, zanim przykucnął. Sadza na twarzy, popalone końce długich

przetłuszczonych włosów, bose stopy. Dotknął mojego barku długimi, bladymi pal-

cami i jego brudną twarz rozjaśnił promienny uśmiech.

-Bum - szepnął Ash. Błysnęły zęby, białe jak smuga w jego włosach.

- A niech mnie... - Graves zesztywniał. - Co do cholery...

- To Ash. - Zmęczenie było słyszalne nawet w moim głosie. Miałam trudności z

mówieniem. - Musimy stąd spadać. Tylko we dwoje.

- Bum! - powtórzył Ash i znowu trącił mnie w ramię. Zupełnie jak pies.

Skinęłam głową z najwyższym wysiłkiem. Wilgoć wsiąkała mi we włosy.

- Bum - przyznałam z wysiłkiem. - Pomożesz mi wstać? - Wyciągnęłam rękę i

szczupłe, silne palce splotły się z moimi.

- Odzyskał ludzką postać? - Graves z trudem dźwignął się na nogi. Nie zawracał

sobie głowy otrzepywaniem płaszcza. - Jezu.

Obmacałam się. Żadnych otwartych ran, tylko ból, żebra po lewej wydawały się

w porządku, poza tym że bolały piekielnie. Gula w żołądku, czyli krew Anny,

zniknęła, jej głos w mojej głowie ograniczał się do cichego szeptu, jak po

oczyszczeniu nawiedzonego domu, gdy zostaje w nim tylko echo dawnych

mieszkańców. Miałam ze sobą torbę, małaika leżały na ziemi.

Myśl, Dru. Myśl i to szybko.

Po kolei.

- Pomóż mi schować miecze. - Zachwiałam się na nogach. - A potem spadamy

stąd.

- A co konkretnie zrobimy? - Graves wydawał się jedynie zaciekawiony i

miałam cichą nadzieję, że zapomniał, jaki niesmak wzbudziły w nim moje kły.

To nieważne, powiedziałam sobie stanowczo. Przecież wrócił i władował w

Siergieja pól magazynku. Nieważne, czy się mną brzydził, czy nie.

Nie teraz.

- Taksówka, autobus... - Zastanawiałam się przez chwilę. Ash się wyprostował.

W gruncie rzeczy wydawał się cholernie szczęśliwy. - Jeśli nic innego się nie uda,
nauczysz się kraść samochody.

- Co jak co, ale rozrywkę zapewnia pani przednią, panno Anderson. - Graves się

zgarbił. Jego oczy błysnęły zielenią. - Umieram z głodu. - W jego głosie usłyszałam,
ze wszystkich możliwych uczuć, nadzieję.

- Bum. - Ash energicznie kiwał głową. Czyli decyzja

zapadła.

Poczułam na barkach znajomy ciężar odpowiedzialności. Jakby nigdy nie

zniknął.

- Najpierw środek transportu. - Starałam się mówić z niezachwianą pewnością. -

Potem jedzenie. Potem jakiś

kąt do spania.

Graves pochylił się i podniósł moje miecze. Ogień upiornie barwił jego sińce. Nie

mogłam niczego wyczytać z jego twarzy. Ash podskakiwał u mojego boku jak pies,
który dobrze wykonał zadanie i teraz liczy na smakołyk
albo pieszczotę.

- Bardzo ładnie - wykrztusiłam. - Bardzo ładnie, Ash. Wyciągnij nas stąd i znajdź

środek transportu, dobrze?

- Bum-dobrze. Bum. Dobrze. - Energicznie kiwał głową. Wskazał zarośla.

Niewykluczone, że kryje się w nich milion wampirów. Przez chwilę miałam ochotę
położyć się tam, gdzie stałam, i czekać, aż Zakon nas znajdzie.

A potem wyprostowałam się, poczekałam, aż Graves wsunie miecze małaika

do uprzęży i przekonałam się, że jestem w stanie iść.

Epilog

Po raz kolejny rozejrzałam się po hotelowym parkingu i zatrzasnęłam drzwi. Przez

chwilę stałam ze zwieszoną głową. Na samą myśl, że powinnam rzucić teraz

zaklęcia zabezpieczające, zakręciło mi się w głowie.

Zapłaciłam gotówką, posłużyłam się sfałszowanym dowodem, pamiątką z

czasów podróży z tatą. Recepcjonista ledwie rzucił na niego okiem, bardziej

interesowały go zielone banknoty. Od razu ponownie skupił się na programie

telewizyjnym o salonie tatuażu. Wzięłam kluczyk i wyszłam.

- No, jedz, bo wystygnie. Jeszcze bardziej. - Graves dotknął mojego barku.
Chłopcy nieśli naręcza żarcia. Oto kolejna zaleta wielkiego miasta - nikt nawet

nie mrugnie okiem, gdy o trzeciej nad ranem jedziesz przez New Jersey w

kradzionym wozie, w towarzystwie dwóch wygłodniałych wilkołaków i kupujesz

frytki, burgery i koktajle czekoladowe za sześćdziesiąt dolarów.

Ash pochłaniał podwójnego cheeseburgera z bekonem i jednocześnie popijał już

drugim koktajlem, usiłował jednocześnie jeść i pić przez słomkę. Graves zajadał

frytki i już wyglądał nieco lepiej. Jeśli naje się do syta, sińce przybledną i za jakieś

dwanaście godzin będzie jak nowo narodzony.

Mój umysł odmawiał posłuszeństwa ze zmęczenia. Czułam się, jakbym

myślami przedzierała się przez bagno. Siergiej. Anna. Christophe. Czy ja
naprawdę zrobiłam to wszystko? Zamrugałam, sięgnęłam po ogromnego ham-
burgera w szeleszczącym papierze, przełknęłam z trudem.

Gula w gardle nie ustępowała, więc ją zignorowałam. Jadłam mechanicznie i

przez mniej więcej kwadrans ciszę zakłócały jedynie odgłosy mlaskania, siorbania i
radosne posapywanie Asha, gdy jadł. Graves posilał się systematycznie. Spod
wpółprzymkniętych powiek zerkały zielone oczy pociemniałe od bólu. Siedział ze
skulonymi ramionami.

Po pewnym czasie przestał jeść. Spojrzał na mnie. Przez dłuższą chwilę

przyglądaliśmy się sobie. Przygotowałam się najlepiej, jak mogłam. Jadłam dalej.
Przełknęłam bułkę bez smaku, popiłam lodowato zimnym, boleśnie słodkim
koktajlem.

- I co teraz? - W oczach Gravesa jaśniało dawne światło, w miarę jedzenia

znikały z nich cienie. Patrzył na mnie, jakbym powinna to wiedzieć.

No cóż, w pewnym sensie wiedziałam. Z naszej trójki to ja miałam największe

doświadczenie w planowaniu takich rzeczy. Ucieczek. Rozgrywek. Tata wkładał mi
to do głowy. Od dziecka byłam do tego przygotowana.

Odpowiedzialność przytłoczyła mnie żelaznym chłodem.

- Teraz idziemy spać. Rano poszukamy samochodu, który zabierze nas daleko

stąd.

Chłonął moje słowa.
- Czyli nie wracamy... do nich? Do Zakonu?

- A co, chcesz, żeby znowu oddali cię sam wiesz komu? A jednocześnie będą

mnie okłamywali i powstrzymywali przed tym, żebym pospieszyła ci z pomocą? -

Westchnęłam.

Ash spojrzał na mnie okrągłymi, ciemnymi oczami, jakbym krzyczała.

Nie krzyczałam wcale, ale mówiłam gniewnie. Gorzko. Dojrzale.

Bardziej dojrzale niż się czułam. Żałowałam, że nie mam wody, żeby przepłukać

sobie usta. Miałam w nich posmak popiołu i zaschniętej krwi i nie było to przyjem-

ne. Nie zabiją go wszystkie hamburgery i koktajle tego świata.

Graves skinął głową. Jego twarz wykrzywiła się, jakby starzał się na moich

oczach. Znałam tę minę - pamiętałam ją z czasów, gdy jechaliśmy z tatą przez

niebezpieczną część miasta i upewniałam się, że wszystkie drzwi są zamknięte.

Widziałam ją na twarzach dzieciaków kulących się na zimnie. Odprowadzały

przejeżdżający samochód wzrokiem z nadzieją, że się nie zatrzyma - albo że

właśnie tak, stanie, bo były głodne.

Bardzo, bardzo głodne.

- Więc... hm... ty... - Graves wbił wzrok w stertę frytek na stole. - Przyszłaś tam.

Po mnie. Sama.

Owszem, a ciebie brzydzi fakt, że jestem w części krwiopijcą. Mnie też.

- Nie mówmy o tym. - Wepchnęłam sobie w usta kawał bułki i żułam głośno.

Ash wodził wzrokiem między nami, jakby oglądał mecz tenisowy. Z ust zwisała

mu frytka. Wyglądał tak żałośnie, był tak przerażony, że obawiałam się, że zacznę

krzyczeć.

Odłożyłam resztki kanapki, wstałam, aż krzesło zgrzytało, gdy odsuwałam się

od tandetnego stolika.

- Idę się umyć.

W pokoju było tylko jedno łóżko, ale podwójne. O łazience nie warto

wspominać, sama posprzątałabym ją lepiej jedną szmatą i butelką wody. Ale

motel był tani i bezpieczny, a tej nocy musieliśmy odpocząć. W każdym razie ja.

Za kilka godzin zastanowię się i wymyślę co, do cholery, mamy robić.

Do tej pory myślałam tylko o uratowaniu (!ravcsa. Jeśli Siergiej przeżył, będzie

na mnie jeszcze bardziej cięty. Zakon także będzie mnie szukał, a każdy nosferatu,
który wpadnie na nasz ślad, rozerwie nas na strzępy.

Dobrze przynajmniej, że woda w prysznicu była dość ciepła. Zdjęłam brudne

ciuchy i postanowiłam na razie nie martwić się tym, że nie mam czystych. Weszłam
pod prysznic i starałam nie krzywić się, gdy poślizgnęłam się na niezbyt dokładnie
umytej glazurze.

Spływały ze mnie zaschnięta krew i brud. Czułam się dziwnie. Mydliłam się,

gdy nagle do mnie dotarło, że coś się zmieniło. Wygięłam plecy w łuk pod letnim
strumieniem. Nie, nie wydawało mi się. Urosły mi piersi.

Uniosłam dłoń. Szpony wysunęły się gładko, bursztynowe, nieduże. Swietoczom

rosną szpony, gdy...

Wyszłam spod strumienia. Starłam parę z lustra. Spojrzałam na odbicie,

wczepiona w umywalkę. Woda spływała ze mnie na pożółkłe linoleum. Z wrażenia
opadła mi szczęka i naprawdę widziałam, jak moje kły rosną, zaostrzają się.

A niech mnie... czułam tylko znużenie zabarwione zdumieniem.

Moja twarz zmieniła się - była teraz w kształcie serca. W tej chwili, gdy miałam

mokre włosy, zaczesane do tyłu, widać było wyraźne podobieństwo do mamy.
Miałam wystające kości policzkowe, jak supermodelka, delikatnie zarysowane
obojczyki. Moje rysy zmieniły się minimalnie, o kilka milimetrów.