NORA ROBERTS

I ZJAWIŁEŚ SIĘ TY......

MIĘDZY PARYŻEM A HAWAJAMI

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przylot na lotnisko międzynarodowe w Honolulu wyglądał tradycyjnie. Laine

zdecydowanie wolałaby wtopić się w tłum, ale klasa turystyczna, którą podróżowała,

zapewniała dodatkowe atrakcje w hali przylotów. Pięknie opalone i promiennie

uśmiechnięte dziewczęta, przystrojone w jaskrawe spódniczki, obdarowywały

podróżnych wieńcami z barwnych kwiatów. Przyjmując powitalne pocałunki i

kolejne girlandy, Laine przedzierała się przez tłum w poszukiwaniu punktu

informacyjnego. Niespodziewanie na jej drodze wyrosła tęga postać. Koszula w

pomarańczowe i żółte kwiaty oraz dwa aparaty zawieszone na szyi nie pozostawiały

złudzeń, że ich właściciel pragnie w pełni korzystać z wakacji. Być może w innych

okolicznościach ten widok rozbawiłby ją, ale teraz była zbyt zdenerwowana, by

zwrócić na niego uwagę. Nie stała na amerykańskiej ziemi od piętnastu lat. Kiedy

podczas lądowania patrzyła na klify i plaże, wcale nie czuła, że wraca do domu.

Obraz Ameryki, jaki zachowała w pamięci, składał się ze strzępów wspomnień

siedmioletniego dziecka. Dominowały w nich zielone łąki, upstrzone złotymi ja-

skrami, sękaty wiąz, strzegący okna sypialni, i skrzynka na listy, stojąca na końcu

alejki. Ale przede wszystkim było to wspomnienie mężczyzny, który zabierał ją w

fantastyczny, wyimaginowany świat podróży po afrykańskich dżunglach i

bezludnych wyspach. Bujna i egzotyczna roślinność Honolulu była dla Laine równie

obca jak ojciec, którego przyjechała tu odszukać. Miała wrażenie, że od rozwodu

rodziców, który rzucił ją tak daleko od jej korzeni, minęły już całe wieki.

Bała się, że adres, odnaleziony wśród papierów matki, zaprowadzi ją donikąd.

Nie wiedziała, jak stary jest ten pomięty skrawek papieru. Nie miała nawet pojęcia,

czy kapitan James Simmons wciąż mieszka na wyspie Kauai. Nie było żadnych

listów, potwierdzających aktualność adresu. Sensowniej byłoby napisać do ojca, ale

po tygodniu rozważań uznała, że lepiej będzie spotkać się z nim osobiście. Pieniędzy

miała zaledwie na tydzień i doskonale wiedziała, że ta podróż to czyste szaleństwo.

Nic jednak nie mogło jej powstrzymać. Bała się jedynie, że u celu zostanie odrzucona.

W zasadzie nie mam powodu, by spodziewać się czegoś innego, zganiła się w

myślach. Dlaczego mężczyzna, który opuścił ją w okresie dla dziecka najważ-

niejszym, miałby teraz interesować się jej losem?

Odetchnęła głęboko i ponownie obiecała sobie, że zaakceptuje wszystko, co ta

podróż przyniesie. A także to, co spotkają na końcu tej drogi. Już dawno nauczyła się

akceptować wyroki losu. Przywykła do ukrywania uczuć, co utrwaliło się w okresie

dojrzewania.

Szybkim ruchem poprawiła biały kapelusz z miękkim rondem i uniosła głowę.

Nikt by nie odgadł, że ta dziewczyna o gęstych włosach w kolorze lnu, krocząca z

gracją wśród tłumu turystów, czuje narastający wewnątrz niepokój. Wyglądała

elegancko w swym odziedziczonym kostiumie podróżnym z błękitnego jedwabiu.

Kostium trzeba było dopasować do jej delikatnej figury, gdyż matka miała obfitsze

kształty.

Dziewczyna w punkcie informacyjnym zajęta była pogawędką z jakimś

mężczyzną. Laine stanęła z boku i przypatrywała się im z wyraźnym

zainteresowaniem. Mężczyzna miał ciemną karnację i był bardzo wysoki. Jej

uczennice zapewne powiedziałyby o nim, że jest atrakcyjny. Jego surową twarz

okalały czarne, kręcone, zmierzwione, pozostające w dużym nieładzie włosy. Opalona

skóra była dowodem na to, że nie obce było mu słońce Hawajów. W jego wyglądzie

było coś zawadiackiego. Jakaś zmysłowość, którą Laine rozpoznawała, ale nie do

końca rozumiała. Pomyślała, że chyba kiedyś miał złamany nos, ale jeśli nawet tak

było, to jego profil tylko na tym zyskał, nabierając bardziej męskiego, zadziornego

wyglądu. Ubrany był zwyczajnie w znoszone dżinsy z postrzępionymi nogawkami i

roboczą koszulę, podkreślającą szeroki tors i muskularne ramiona.

Laine przyglądała się mu z lekką irytacją. Obserwowała, jak swobodnie się

zachowywał, jak czarował swoją rozmówczynię, jak nonszalancko opierał się o

kontuar i kpiąco uśmiechał. Wspominając z goryczą matkę, pomyślała, że zna ten typ

facetów, krążących nad kobietą niczym sępy. Pamiętała, że kiedy uroda matki

przeminęła, tłumek adoratorów zainteresował się młodszymi wybrankami. W takich

chwilach Laine czuła wdzięczność, że jej kontakty z mężczyznami były dotąd tak

ograniczone.

Mężczyzna odwrócił się i podchwycił jej spojrzenie. Zdenerwowana, nie

potrafiła odwrócić wzroku.

Lustrował ją uważnie, unosząc ciemne brwi. Prostota stroju Laine podkreślała

jej elegancję i ukazywała piękną budowę młodego ciała. Kapelusz tylko nieznacznie

zakrywał twarz. Widać było delikatne, arystokratyczne rysy, prosty nos, usta bez

uśmiechu i oczy o barwie porannego nieba. Rzęsy miała gęste, złociste i wyjątkowo

długie. Mężczyzna pomyślał, że chyba nie mogą być naturalne. Spostrzegłszy, że

jedynym widocznym kosmetykiem jest lakier do paznokci, uznał, że dziewczyna musi

być skromna i zrównoważona.

Powoli, z wyrachowaną zuchwałością, uśmiechnął się. Laine starała się nie dać

po sobie poznać żadnych uczuć i ukryć rumieniec, który pojawił się na jej twarzy.

Urzędniczka, widząc, że jej rozmówca znalazł sobie inny obiekt zainteresowania,

niechętnie przeniosła wzrok na Laine.

- W czym mogę pomóc? - zapytała z wyuczonym uśmiechem.

Laine zignorowała mężczyznę i podeszła do kontuaru.

- Dzień dobry. Muszę się dostać na Kauai. Czy mogłaby mi pani w tym pomóc?

W głosie Laine dawało się wyczuć francuski akcent.

- Oczywiście. Lot czarterowy na Kauai będzie za... - Urzędniczka spojrzała na

zegarek i uśmiechnęła się ponownie. - Za dwadzieścia minut.

- A ja ruszam natychmiast - odezwał się mężczyzna.

Laine spojrzała na niego. Zauważyła, że jego oczy były intensywnie zielone.

- Po co marnować czas na włóczenie się po lotnisku? - Nieznajomy uśmiechał

się szeroko. - A poza tym mój samolot nie jest tak zatłoczony i kosztowny jak lot

czarterowy.

Laine pogardliwie uniosła brew.

- A czy pan ma samolot? - zapytała chłodno.

- O tak, mam samolot. - Mimo iż opierał się o kontuar, nadal był od niej o wiele

wyższy. - Nigdy nie gardzę drobnymi, jakie można dostać za przewiezienie kogoś z

wyspy na wyspę.

- Dillon - odezwała się urzędniczka, ale przerwał jej skinieniem dłoni i

ponownie się uśmiechnął.

- Rose może za mnie ręczyć. Latam dla linii Canyon na Kauai.

- Dillon... Pan O'Brian jest świetnym pilotem - odchrząknęła Rose i posłała mu

znaczące spojrzenie. - Mogę zapewnić, że lot jego samolotem będzie równie

ekscytujący, jak czarterowym.

Przyglądając się jego twarzy, która wyrażała lekceważenie i rozbawienie, Laine

pomyślała, że podróż nie będzie chyba aż tak ciekawa, jak zapewniała ją urzędniczka.

Ale z drugiej strony wiedziała, że ma mało pieniędzy i warto wykorzystać okazję, by

zaoszczędzić kilka dolarów.

- Świetnie, panie O'Brian. Skorzystam z pana usług.

Wyciągnął rękę przed siebie dłonią do góry. Wściekła, spojrzała na niego.

- Jeśli poda mi pan swoją stawkę, to chętnie zapłacę po wylądowaniu.

- Odprawa bagażowa - uśmiechnął się. - Część usługi, proszę pani.

Pochyliła głowę, żeby ukryć rumieniec.

- W porządku, ruszajmy. Lot zajmie nam dwadzieścia osiem minut. - Wziął ją

pod rękę i poprowadził przed siebie. - Do zobaczenia, Rose! - Odwrócił się przez

ramię i pożegnał z dziewczyną za biurkiem.

Laine, nieprzyzwyczaj ona do tego, by ją ktoś tak bezceremonialnie traktował, z

trudem utrzymywała spokój, niemal biegnąc przy jego boku.

- Mam nadzieję, panie O'Brian, że nie będziemy musieli tak biec do Kauai.

Zatrzymał się i uśmiechnął szeroko. Laine bezskutecznie starała się nie dyszeć.

Zauważyła, że jego uśmiech ma w sobie niezwykłą moc. Pomyślała jednocześnie, że

nie potrafi się przed nim bronić.

- Myślałem, że się pani spieszy, pani... - Rzucił okiem na bilet i Laine

zauważyła, że uśmiech znika mu z twarzy. Kiedy uniósł wzrok, nie było już w nim

nawet cienia rozbawienia. Gdyby nie trzymał jej tak mocno, pewno uciekłaby, widząc

w tym spojrzeniu wyraźną wrogość.

- Laine Simmons? - Zabrzmiało to raczej jak oskarżenie, a nie pytanie.

- Zgadza się, wymówił to pan prawidłowo - przytaknęła.

Oczy Dillona zwęziły się. Poczuła, że jej spokój topnieje w zastraszającym

tempie.

- Czy jedziesz może zobaczyć się z Jamesem Simmonsem?

Patrzyła na niego ze zdziwieniem. Przez moment miała w sercu nadzieję,

jednak po chwili czar prysnął. Wyraz jego twarzy pozostawał nieprzyjazny. Czując,

jak zaciska palce na jej ramieniu, powstrzymała się przed zadawaniem pytań.

- Nie wiem, dlaczego tak pana to interesuje, panie O'Brian - zaczęła - ale

odpowiedź brzmi: tak. Czy zna pan mojego ojca?

- Tak, znam... Zapewne lepiej niż ty. No cóż, księżniczko. Wątpię, czy

piętnaście lat spóźnienia to lepiej niż nigdy, ale zobaczymy. Linie Canyon są do

twojej dyspozycji. - Ukłonił się nieznacznie. - Jedziemy do domu. O mało nie

policzyłem za podróż marnotrawnej córce właściciela. - Wziął bagaże i ruszył w

grobowej ciszy.

Wstrząśnięta wrogim zachowaniem i tym, co usłyszała, podążyła za nim.

Ojciec jest właścicielem linii lotniczych, huczało jej w głowie. Pamiętała Jamesa

Simmonsa jako pilota, który mógł jedynie marzyć o własnych liniach. Kiedy ten sen

stał się rzeczywistością? Dlaczego ten mężczyzna, który właśnie pakował walizkę do

luku małego samolotu, tak gwałtownie się zmienił, kiedy poznał jej nazwisko? Skąd

wiedział, że rozłąka z ojcem trwała piętnaście lat? Otworzyła usta, by zadać te

pytania Dillonowi, ale zaraz je zamknęła, kiedy zobaczyła jego wściekłe spojrzenie.

- No to lecimy, księżniczko. - Złapał ją w talii i podniósł z taką swobodą, jakby

ważyła tyle co puch.

Pomógł jej zająć miejsce w samolocie, a po chwili usiadł obok niej.

Czuła się nieswojo i postanowiła go zignorować, koncentrując się na swoim

pasie bezpieczeństwa. Spod rzęs przyglądała się, jak Dillon przyciska różne guziki i

uruchamia silnik samolotu. Po chwili samolot wzbił się w powietrze i poszybował w

stronę nieba. Morze otworzyło się pod nimi.

- Kauai to naturalny raj - Dillon zaczął tonem przewodnika turystycznego.

Odchylił się na fotelu i zapalił papierosa. - Na północy mamy rzekę Wailua, która

wpada do Fern Grotto. Roślinność jest tam wyjątkowa. Rozciągają się tam kilometry

pięknych plaż, wspaniałe pola trzciny i uprawy ananasów. Warte zobaczenia są

również wodospady Opeakea, zatoka Hanalei i wybrzeże Na Pali. Na południu zaś -

kontynuował - mamy park stanowy Kokie i kanion Waimea. Można tam podziwiać

tropikalne drzewa i cudowne kwiaty w ogrodach Olopia i Menehune. W zasadzie na

całej wyspie można uprawiać wszelkie sporty wodne. Dlaczego, do diabła, tu

przyjechałaś?

To ostatnie pytanie, wypowiedziane tak niespodziewanie i tym samym tonem

co informacje o krajobrazie, wyrwało Laine z rozmyślań. Popatrzyła na niego

zdziwiona.

- Żeby... żeby zobaczyć się z ojcem.

- Nie można powiedzieć, że ci się spieszyło - mruknął Dillon pod nosem i

spojrzał uważnie. - Zgaduję, że byłaś bardzo zajęta, kończąc tę swoją ekskluzywną

szkołę.

Laine zmarszczyła brwi na myśl o szkole z internatem, która przez ostatnie

piętnaście lat była jednocześnie jej domem i azylem. Pomyślała, że Dillon to jakiś

wariat i że nie ma sensu sprzeczać się z nim.

- Cieszę się, że to rozumiesz - odparła chłodno. - Żałuj, że nie mogłeś tego

doświadczyć. To niesamowite, jak dobrze takie życie wpływa na brak ogłady.

- Nie, dziękuję, księżniczko. - Wypuścił kłęby dymu. - Mnie tam brak manier

nie przeszkadza.

- Wygląda na to, że masz naprawdę odpowiednie przygotowanie.

- Radzę sobie. Życie na wyspie odbiega czasem od powszechnie przyjętych

standardów cywilizacyjnych. - Uśmiechnął się blado. - Wątpię, czy będzie odpowia-

dało twoim potrzebom.

- Potrafię być bardzo elastyczna, panie O'Brian. Potrafię też znosić cierpliwie

czyjaś arogancję, ale krótko. Dwadzieścia osiem minut akurat mieści się w moim

limicie.

- Rewelacyjnie. Powiedz mi, panno Simmons - kontynuował z przesadnym

szacunkiem - jak wygląda życie w Europie?

- Cudownie. - Zaskoczona pytaniem pochyliła głowę i przyjrzała mu się spod

ronda kapelusza. - Francuzi są tacy kosmopolityczni, tacy otwarci, kulturalni. Czu-

jesz się - naśladując matkę, uzupełniła swoją wypowiedź gestykulacją i francuskim

zwrotem - chez soi, jak wśród ludzi o podobnych upodobaniach.

- No tak - zauważył ironicznie Dillon. Spojrzał w niebo i dodał: - Raczej nie

znajdziesz na Kauai ludzi, którzy mają upodobania podobne do twoich.

- Może nie. Ale może wyspa wyda mi się równie urocza jak Paryż.

- Jestem pewien, że znalazłaś tam sobie jakiegoś sympatycznego mężczyznę -

powiedział, gasząc papierosa.

Laine wyczuła nawrót gniewu w głosie Dillona. Wspomnienie tych kilku

żałosnych facetów, z którymi była w bliższym kontakcie, sprawiło, że powstrzymała

się od wybuchu śmiechu.

- Mężczyźni, których znam - wyjaśniła - to osoby kulturalne, eleganckie i

dobrze wychowane. To ludzie o wysokiej inteligencji i wyrobionym smaku, o dobrych

manierach i dużej wrażliwości. O cechach, których, jak na razie, nie mogę znaleźć u

Amerykanów.

- Doprawdy? - spytał.

- Zdecydowanie tak - odparła dobitnie.

- No cóż, taką opinię należy podtrzymywać. - Przełączył sterowanie na

automatycznego pilota, odwrócił się w jej stronę i chwycił ją w objęcia. Przywarł

ustami do jej warg, nim zdążyła zareagować.

Była zamknięta w jego silnym uścisku. Oszołomiona jego zapachem, smakiem i

dotykiem nie próbowała się wyrywać. Rozchylił jej wargi swoim językiem. Wylęk-

niona, że doznanie może być silniejsze, niż była w stanie sobie wyobrazić, przerwała

pocałunek, gwałtownie chwytając Dillona za koszulę.

Dillon szarpnął głową i uniósł brwi na widok jej zdziwionych oczu. Odchylił się,

włączył ponownie ręczne sterowanie i skoncentrował się na pilotowaniu samolotu.

- Wygląda na to, że twoi francuscy kochankowie nie nauczyli cię rozumieć

amerykańskich zachowań.

Urażona i jednocześnie wściekła na siebie za swoją słabość, która ją ogarnęła

przed chwilą, spojrzała na niego i odparła: - Pańskie zachowanie, panie O'Brian, jest

równie szorstkie i nieuładzone, jak pan sam.

Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i wzruszył ramionami.

- Powinnaś być wdzięczna, księżniczko, że zwyczajnie nie wyrzuciłem cię za

drzwi. Walczyłem z tą myślą przez dwadzieścia minut.

- Lepiej hamuj takie zapędy, drogi panie - warknęła Laine, czując, jak złość

pulsuje w niej z niebezpieczną siłą.

Nie stracę nerwów, pomyślała. Nie dam mu satysfakcji i nie pozwolę, by

zobaczył, jak bardzo mnie zirytował.

Niespodziewanie samolot zanurkował w stronę morza, które nagle znalazło się

niezwykle blisko. Niebo, woda i chmury zawirowały jej przed oczami, mieszając się w

jedną bladoniebieską masę, gdy samolot wykonał kilka szalonych podskoków. Laine

wcisnęła się głęboko w fotel i zamknęła oczy, licząc na to, że ta masa wody i nieba

zniknie z jej mózgu. Nie była w stanie zaprotestować, ponieważ głos i serce zamarły

w niej już przy pierwszym obrocie. Modliła się tylko, by jej żołądek nie reagował na

to, co dzieje się wokół. Dillon wyrównał lot i zaczął podchodzić do lądowania. W

głowie Laine nadal wszystko wirowało. Usłyszała głośny, szczery śmiech pilota.

- Panno Simmons, może już pani otworzyć oczy. Za chwilę lądujemy.

Spojrzała na niego złowrogo i wybuchnęła potokiem słów, poddając wnikliwej

analizie jego charakter. W pewnej chwili zorientowała się, że mówi to wszystko po

francusku, na zakończenie więc dodała ozięble: - Pan, panie O'Brian, jest najbardziej

wstrętnym facetem, jakiego kiedykolwiek spotkałam.

- Dziękuję, księżniczko - odparł uradowany i zaczął nucić pod nosem.

Laine zmusiła się do niezamykania oczu, gdy Dillon zaczął kierować maszynę

na płytę lotniska. Zatrzymali się i wówczas, jeszcze oszołomiona, zauważyła hangary

oraz rzędy rozmaitych samolotów, od awionetek po pasażerskie odrzutowce. To jakaś

pomyłka, przemknęło jej przez głowę. To wszystko nie może należeć do mojego ojca.

- Nic nie kombinuj, księżniczko - Dillon skomentował jej osłupiały wyraz

twarzy. Jego usta zacisnęły się. - Straciłaś prawo do swoich udziałów. I nawet gdyby

kapitan planował być szczodry, to jego partner skomplikuje sprawy. Musisz poszukać

sobie innego miejsca do zdobycia łatwych pieniędzy.

Zeskoczył na ziemię, a Laine przypatrywała się mu z niedowierzaniem. Odpięła

swój pas i przymierzyła się do zeskoku, kiedy chwycił ją wpół. Przez chwilę nie

pozwalał jej dotknąć stopami ziemi. Jej twarz była tuż przy jego i Laine miała

wrażenie, że Dillon zniewalają swym wzrokiem. Nigdy nie widziała oczu tak

niesamowicie, fascynująco zielonych.

- Patrz pod nogi - ostrzegł ją i postawił na ziemi. Laine cofnęła się, wystraszona

wrogim tonem. Po chwili zebrała się na odwagę, uniosła brodę i spytała:

- Panie O'Brian, czy byłby pan tak miły i powiedział mi, gdzie mogę znaleźć

mojego ojca?

Przyglądał się jej przez chwilę z wahaniem. Laine wystraszyła się, że nic nie

odpowie i zostawi ją tu, ale Dillon uniósł gwałtownie dłoń i wskazał mały, biały

budynek.

- Tam jest jego biuro - warknął, zanim się odwrócił i odszedł.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy wchodziła do budynku, dygotała ze zdenerwowania. Kolana miała

miękkie, a serce biło jej tak mocno, że zdawało się rozsadzać piersi. Co powie męż-

czyźnie, który zostawił ją samotną na całe piętnaście lat? Jakie słowa wypełnią tę

przepaść i wyrażą pragnienia, które nie umarły przez ten czas rozłąki? Czy powinna

zadawać pytania, czy raczej zapomnieć o wszystkich wątpliwościach i po prostu

zaakceptować istniejący stan rzeczy?

Wyobrażenie o tym, jak wygląda James Simmons, było tak wyraźne i żywe,

jakby widziała się z nim wczoraj. Upływ czasu ani odrobinę nie zniekształcił tego

obrazu. Będzie trochę starszy, pomyślała, tak jak i ja jestem starsza. Nie była już

dzieckiem, które jechało do swojego idola, tylko kobietą, która miała spotkać się z

ojcem. Obydwoje nie byli już tymi samymi ludźmi, ale może będzie to zaletą, a nie

wadą w ich wzajemnych relacjach.

W pierwszym pomieszczeniu, wyposażonym w wiklinowe meble, nie było

nikogo. Rozejrzała się wokół i poczuła się dość niepewnie. Nagle, przez uchylone

drzwi, dotarł do niej głos. Podążając za nim, zobaczyła ojca siedzącego za biurkiem i

rozmawiającego przez telefon.

Zauważyła zmiany, jakich dokonał czas na jego obliczu, ale cieszyła się, że

ogólne wspomnienie wyglądu ojca było bliskie prawdzie. Na pociemniałej od słońca

twarzy przybyło zmarszczek, ale czuła, że te rysy nie są jej obce. Gęste brwi posiwiały,

ale nadal pięknie podkreślały brązowe oczy. Nad wąskimi ustami, jak zapamiętała,

był prosty i wydatny nos. Włosy, choć mocno posiwiałe, wciąż były lśniące i gęste. Z

przyjemnością zauważyła, że poprawia je tym samym, tak dobrze znajomym, ruchem

dłoni.

Kiedy odłożył słuchawkę, przełknęła ślinę i powiedziała miękko, jak kiedyś.

- Czołem, kapitanie.

Odwrócił gwałtownie głowę i zobaczyła zaskoczenie malujące się na jego

twarzy. W oczach przewijała się cała gama emocji, wśród których, jak się zdawało,

dominował ból. Wstał zza biurka i z zaskoczeniem zauważyła, że był dużo niższy, niż

zapamiętała go jako dziecko.

- Laine?

Wahanie i rezerwa w pytaniu powstrzymały ją przed rzuceniem się w jego

ramiona. Uświadomiła sobie, że być może wcale nie ma ochoty jej przytulić, i

przejęło ją to na tyle, że niepewny uśmiech zniknął z jej ust.

- Miło cię widzieć. - Zrobiła niepewny krok w jego stronę i wyciągnęła rękę

przed siebie.

Po chwili on również wyciągnął dłoń. Krótko uścisnął jej rękę, po czym cofnął

się.

- Urosłaś - zauważył powoli, z niewyraźnym uśmiechem na ustach. -

Przypominasz teraz swoją matkę. I nie masz już warkoczyków.

Uśmiech rozjaśnił jej twarz.

- Już od jakiegoś czasu ich nie noszę. Nie ma nikogo, kto mógłby je wiązać. -

Zauważyła, że znowu przyjął postawę pełną rezerwy, szybko więc zmieniła temat.

- Masz swoje lotnisko, musisz być bardzo szczęśliwy. Chętnie je obejrzę.

- Zorganizujemy to jakoś. - Jego ton był uprzejmy, choć bezosobowy.

Laine spojrzała przez łzy i zauważyła:

- Naprawdę robi wrażenie.

- Dziękuję, jesteśmy z niego bardzo dumni. - Odchrząknął i przyjrzał się jej

ostrożnie. - Jak długo będziesz na Hawajach?

Chwyciła się parapetu. W najgorszych przeczuciach nie była przygotowana, że

to tak zaboli.

- Może kilka tygodni, nie mam jasno określonych planów. Przyjechałam...

przyjechałam prosto tutaj - odparła, starając się, by jej głos zabrzmiał równie

obojętnie. Odwróciła się i zaczęła mówić. Mówiła cokolwiek, byle zagłuszyć pustkę w

głowie. - Na pewno jest tu sporo rzeczy, które warto zobaczyć. Pilot, który mnie

przywiózł, opowiadał, że Kauai jest pełna pięknych ogrodów i parków.

- Z przyklejonym, sztucznym uśmiechem zapytała: - Może mógłbyś polecić mi

jakiś hotel?

Przyglądał się jej i Laine z trudem udawało się zachować uśmiech.

- Jeśli chcesz, możesz przez ten czas mieszkać u mnie.

Schowała swoją dumę do kieszeni i skwapliwie przystała na propozycję.

Wiedziała, że nie stać by jej było na mieszkanie gdziekolwiek indziej.

- To bardzo miłe z twojej strony, chętnie skorzystam. Kiwnął głową i zebrał

papiery z biurka.

- A jak twoja matka?

- Zmarła - odpowiedziała cicho. - Trzy miesiące temu. Uniósł gwałtownie

wzrok. Zobaczyła skurcz bólu, który przebiegł przez jego twarz. James usiadł w

fotelu.

- Przykro mi, Laine. Czy była chora?

- To był... - Przełknęła z trudem. - To był wypadek samochodowy.

- Rozumiem. - Odkaszlnął i dodał ponownie beznamiętnym tonem: - Gdybyś

napisała, mógłbym przylecieć i pomóc ci.

- Naprawdę? - Odwróciła się w stronę okna. Przypomniała sobie chwile paniki,

odrętwienia, niekończące się listy długów, wyprzedaż wszystkiego, co miało jakąś

wartość. - Jakoś sobie poradziłam.

- Laine, dlaczego przyjechałaś? - Chociaż jego głos złagodniał, to mężczyzna

nadal przezornie pozostał za biurkiem.

- Zobaczyć ojca - powiedziała cicho, głosem pozbawionym emocji.

- Kapitanie.

Na dźwięk głosu Dillona Laine odwróciła się w stronę drzwi. Dillon zlustrował

ją wzrokiem, po czym zwrócił się do jej ojca:

- Chambers odlatuje zaraz na stały ląd i chciałby się przedtem z tobą zobaczyć.

- Laine - Kapitan zwrócił się do córki. - To jest Dillon O'Brian, mój partner.

Dillon, to jest moja córka.

- Spotkaliśmy się już - wyjaśnił Dillon z uśmiechem.

Laine skinęła głową.

- Tak, pan O'Brian był tak miły i przywiózł mnie tutaj z Oahu. To była

wyjątkowa podróż.

- W porządku. - Kapitan podszedł do Dillona i klepnął go po ramieniu. -

Zaprowadź Laine do domu, dobrze? I dopilnuj, żeby się rozgościła. Na pewno jest

bardzo zmęczona.

- Z przyjemnością. - Dillon skinął głową.

- Będę w domu za kilka godzin - powiedział do córki.

- Jasne. - Napięte mięśnie twarzy już zaczęły ją boleć od przyklejonego

uśmiechu, pozwoliła im więc odpocząć. - Dziękuję.

Kapitan zawahał się przez chwilę, po czym wyszedł z pokoju, zostawiając Laine

zapatrzoną w pustkę. Nie płacz, nakazała sobie w myślach. A już na pewno nie w

obecności tego faceta. Poza dumą nic ci już nie pozostało.

- Kiedy tylko będziesz gotowa, panno Simmons, możemy jechać.

- Mam nadzieję, że samochód prowadzi pan ostrożniej niż samolot, panie

O'Brian.

- Chodźmy sprawdzić. - Wzruszył ramionami. Spojrzała na swoje bagaże,

potem na Dillona.

- Mam wrażenie, że czekałeś na mnie.

- Prawdę mówiąc, miałem nadzieję - zaczął, pakując torby na tył lśniącego,

małego samochodu - że wywiozę cię razem z walizkami tam, skąd przyjechałaś, ale

najwyraźniej na razie jest to niemożliwe. - Otworzył drzwi i wsiadł.

Zajęła miejsce obok. Ruszył tak gwałtownie, że wcisnęło ją w fotel.

- Co ty mu powiedziałaś? - nie owijając w bawełnę, zażądał wyjaśnień.

- To, że jesteś partnerem mojego ojca w interesach, nie upoważnia cię jeszcze

do ingerowania w nasze prywatne sprawy - odpowiedziała urażona.

- Posłuchaj, księżniczko, nie zamierzam stać obojętnie, kiedy tak ładujesz się w

życie kapitana i przynosisz kłopoty. Nie podobało mi się to, jak na ciebie patrzył.

Dałem ci dziesięć minut, i udało ci się go skrzywdzić. Nie każ mi zatrzymywać

samochodu, żeby wyciągnąć z ciebie to, co mu powiedziałaś. - Zrobił pauzę i zniżył

głos. - Wiesz dobrze, że moje metody nie są zbyt wyszukane.

Czuła się zbyt zmęczona, by się z nim droczyć. Bezsenne noce, dni pełne

napięcia i lęku oraz nużąca podróż kosztowały ją sporo zdrowia. Machinalnie zsunęła

kapelusz z głowy. Wsparła głowę o oparcie fotela i zamknęła oczy.

- Panie O'Brian, nie miałam zamiaru ranić mojego ojca. W ciągu tych dziesięciu

minut udało nam się powiedzieć sobie niezmiernie mało. Być może przygnębiła go

informacja o śmierci mojej mamy, ale o tym i tak dowiedziałby się prędzej czy

później.

- Kiedy to się stało?

- Trzy miesiące temu - westchnęła i odwróciła twarz w jego stronę. - Wjechała

na słup telegraficzny. Powiedzieli mi, że zginęła na miejscu.

Do tego bezboleśnie, bo skutecznie znieczulona kilkoma kieliszkami szampana,

dodała w myślach.

Dillon zamilkł i Laine była mu wdzięczna, że darował sobie jakieś

wyświechtane formułki współczucia czy sympatii. Miała ich już serdecznie dość i ta

cisza była dużo przyjemniejsza. Przez chwilę przyglądała się jego opalonej twarzy,

ostrym rysom i nieustępliwym ustom. Potem odwróciła się do okna.

Poczuła zapach Pacyfiku. Połyskująca, błękitna woda rozbijała się o złote plaże.

Widok zapierał dech w piersiach.

Dillon skręcił w drogę strzeżoną przez dwie potężne palmy. Kiedy podjechali

pod dom, Laine po raz pierwszy tego dnia poczuła, że coś sprawiło jej przyjemność.

- Przepiękny - powiedziała na widok budynku.

- Nie tak wymyślny, jakiego być może się spodziewałaś - zripostował,

zatrzymując samochód na końcu drogi. - Ale kapitanowi się podoba. - Jego głos

brzmiał pojednawczo.

Wysiadł z samochodu i zajął się bagażami.

Laine nie skomentowała tych słów. Także wysiadła i osłaniając oczy przed

słońcem, przez chwilę przyglądała się posiadłości swego ojca. Wspięli się po kilku

stopniach na owalny taras. Dillon otworzył drzwi i wszedł do domu. Wśliznęła się

niepewnie za nim.

- Zamknij drzwi od mojego domu. Muchy nie są tu mile widziane.

Spojrzała w górę i zobaczyła niezwykle piękną, dojrzałą kobietę, schodzącą ze

schodów z lekkością młodej dziewczyny. Laine patrzyła na nią z podziwem i

zaskoczeniem. Kobieta była ubrana w zwiewną, bajecznie kolorową, hawajską

suknię, zwaną muumuu. Błyszczące, czarne włosy miała ciasno związane z tyłu

głowy. Gładka skóra w kolorze ciemnego miodu i iskrzące, głęboko osadzone oczy

powodowały, że trudno było określić jej wiek. Mogła mieć zarówno trzydzieści, jak i

sześćdziesiąt lat. Dostojnie podeszła do Laine, stojącej u stóp schodów.

- Kto to jest? - zapytała Dillona, skrzyżowawszy ramiona na obfitym biuście.

- To jest córka kapitana.

- Córka kapitana Simmonsa. - Wydęła usta i zmrużyła oczy. - Ładniutka, tylko

trochę zbyt blada i chuda. Czy ty nic nie jesz?

- Nie, dlaczego...

- Widać niewystarczająco - przerwała i wskazała z zainteresowaniem na włosy

Laine, w których połyskiwało słońce. - Bardzo ładne. Wprost piękne. Dlaczego nosisz

taką krótką fryzurę?

- Ja...

- Powinnaś przyjechać tu wiele lat temu. - Pokiwała głową i poklepała Laine po

policzku. - Musisz być zmęczona. Przygotuję twój pokój.

- Dziękuję. Ale ja...

- A potem coś zjesz - zawyrokowała i wciągnęła dwie torby Laine po schodach

na górę.

- To była Miri - wyjaśnił Dillon, po czym włożył ręce do kieszeni. - Ona

prowadzi ten dom.

- To da się zauważyć. - Nie mogła się powstrzymać i uniosła dłoń do swoich

włosów, zastanawiając się nad ich długością. - Czy nie powinieneś pomóc jej wnieść

bagaże na górę?

- Miri mogłaby mnie wnieść po schodach bez zadyszki. Poza tym wiem, że

lepiej jej nie przeszkadzać, jeśli uzna coś za swój obowiązek. Chodź. - Chwycił ją za

ramię i pociągnął w głąb holu. - Zrobię ci drinka.

Dillon wszedł przez podwójne drzwi do gabinetu. Wyglądało na to, że czuje się

w tym domu bardzo swobodnie. Laine rozglądała się po pokoju. Jego ściany

pomalowane były na kremowo. Królowała tu prostota, a wszystko błyszczało

czystością. Laine zauważyła z westchnieniem smutku, że najwyraźniej nie ma w tym

domu miejsca dla jeszcze jednej kobiety. Wystrój wnętrza wskazywał na to, że

mieszka tu mężczyzna i że to jego wygody i oczekiwania brano pod uwagę, gdy

urządzano dom.

- Na co masz ochotę? - Pytanie Dillona przerwało jej rozmyślania. Potrząsnęła

głową i położyła kapelusz na małym stoliku.

- Na nic. Dziękuję.

- Rozgość się. - Przygotował sobie drinka i opadł na krzesło. - My tu nie

przywiązujemy wielkiej wagi do etykiety, księżniczko. Podczas pobytu tutaj będziesz

musiała przywyknąć do prymitywnych zachowań.

Laine postawiła torebkę obok kapelusza.

- Ale wolno mi chyba umyć ręce przed obiadem?

- Jasne - odpowiedział, ignorując jej sarkazm. - Wody mamy pod dostatkiem.

- A gdzie pan mieszka, panie O'Brian?

- Tutaj. - Wyciągnął przed siebie nogi i popatrzył na jej zaskoczoną minę z

uśmiechem satysfakcji. - Przez tydzień lub dwa. Mój dom wymaga teraz drobnych

przeróbek.

- Co za pech - skomentowała i zaczęła przechadzać się po pokoju. - Dla nas

obojga.

- Jakoś to przeżyjesz, księżniczko. - Uniósł swoją szklankę w jej kierunku. -

Jestem pewien, że miałaś już wiele doświadczeń z przetrwaniem w trudnych wa-

runkach.

- Tak, miałam, panie O'Brian, ale odnoszę wrażenie, że pan nie ma o tym

zielonego pojęcia.

- Niezły charakterek, panienko. Muszę ci to przyznać. - Wypił swojego drinka i

spojrzał na nią groźnie. - Przyjechałaś po więcej pieniędzy? Czy to możliwe, że jesteś

aż tak pazerna? - Wstał raptownie z krzesła, przeszedł przez pokój i chwycił ją za

ramiona, zanim zdążyła uchylić się przez wybuchem jego niekontrolowanej złości. -

Czy nie wydusiłaś z niego wystarczająco wiele? Do tego nie dałaś mu nic w zamian.

Nigdy, przenigdy nie zadałaś sobie trudu, żeby odpisać na którykolwiek z jego listów.

Pozwoliłaś, aby lata mijały, a ty nie dawałaś znaku życia. Czego, u diabła, teraz

chcesz od niego?

Dillon zatrzymał się nagle. Rumieniec gniewu zbladł na jego twarzy, ustępując

miejsca marmurowej bladości. Laine stała oszołomiona. Czuła, że ledwie trzyma się

na nogach. Dillon podtrzymał ją i przyjrzał się jej z nagłym zaskoczeniem.

- Co się z tobą dzieje?

- Ja... Panie O'Brian, myślę, że chętnie bym się jednak napiła, jeśli nie sprawi

to panu kłopotu.

Zmarszczył brwi, ale posadził ją na krześle, zanim poszedł po drinka.

Podziękowała mu szeptem. Poczuła przeszywający dreszcz, gdy spróbowała mocnej

brandy. Pokój przestał wirować jej przed oczyma.

- Panie O'Brian. Ja jestem... Ja nie rozumiem... - Zaniemówiła na chwilę i

zamknęła oczy. - Twierdzi pan, że mój ojciec pisał coś do mnie?

- Doskonale wiesz, że tak. - Odpowiedź była szybka i nerwowa. - Przyjechał na

wyspę zaraz po tym, gdy ty i twoja matka go zostawiłyście. Pisał do ciebie regularnie.

Dopiero pięć lat temu się poddał. Nadal wysyłał pieniądze - dodał, zapalając

zapalniczkę. - O tak, pieniądze płynęły aż do zeszłego roku, kiedy to skończyłaś

dwadzieścia jeden lat.

- Kłamiesz!

Dillon patrzył ze zdumieniem, jak wstała z krzesła, a jej oczy i policzki

rozpalone były gniewem.

- Proszę, proszę. Wygląda na to, że emocje cię ponoszą. Bryła lodu zaczyna się

roztapiać. - Wypuścił obłok dymu i dodał delikatnie: - Ja nigdy nie kłamię,

księżniczko. Prawda wydaje mi się bardziej interesująca.

- Nigdy do mnie nie napisał. Nigdy! - Podeszła do miejsca, w którym siedział

Dillon. - Ani razu przez te długie lata. Wszystkie wysłane przeze mnie listy wracały,

ponieważ ojciec się wyprowadził, nie informując mnie nawet dokąd.

Dillon zgasił papierosa i wstał, aby spojrzeć jej w twarz.

- I myślisz, że ja to kupię? Sprzedajesz swoją bajeczkę niewłaściwej osobie,

panno Simmons. Widziałem listy, które Kapitan wysyłał. Widziałem też czeki. Co

miesiąc.

- Powiódł palcem wzdłuż lamówki jej kostiumu. - Wygląda na to, że zrobiłaś z

nich niezły użytek.

- Mówię ci, że nigdy nie dostałam żadnego listu.

- Odtrąciła jego rękę i odchyliła głowę, aby spojrzeć mu w oczy. - Nie

otrzymałam od mojego ojca ani jednego słowa, odkąd skończyłam siedem lat.

- Panno Simmons, wysłałem osobiście co najmniej kilka listów, chociaż kusiło

mnie, żeby je wrzucić do Pacyfiku. Podobnie jak prezenty, początkowo lalki, a potem

biżuterię. Pamiętam doskonale prezent na twoje osiemnaste urodziny. Kolczyki z

opali w kształcie kwiatków.

- Kolczyki - wyszeptała. Poczuła, że pokój ponownie wiruje jej przed oczami.

Zagryzła wargi i potrząsnęła głową.

- Dokładnie - potwierdził. Jego głos był szorstki. Podszedł i nalał sobie

ponownie. - Wszystkie były wysyłane na ten sam adres, rue de la Concorde numer 17,

Paryż.

Laine zbladła ponownie i uniosła dłoń do skroni.

- To adres mojej matki - jęknęła i odwróciła się, aby usiąść, zanim nogi

odmówią jej posłuszeństwa. - Ja byłam w szkole. To matka tam mieszkała.

- Tak. - Dillon pociągnął łyk i rozsiadł się ponownie na sofie. - Twoja nauka

trwała długo i była bardzo kosztowna.

Laine pomyślała przez chwilę o szkole z pensjonatem, o paskudnych, mdłych

posiłkach, drelichowych mundurkach i przeciekającym dachu. Przycisnęła dłonie do

oczu.

- Nie miałam pojęcia, że to właśnie ojciec płacił za moją szkołę.

- A jak sądziłaś, kto płacił za twoje francuskie sukieneczki i zajęcia ze sztuki?

Westchnęła, dotknięta ostrym tonem jego głosu. Ręce zaczęły jej drżeć, więc

opuściła je na kolana.

- Vanessa... moja matka mówiła, że ma dochody. Nigdy jej nie pytałam o

szczegóły. Musiała ukrywać przede mną listy od ojca.

Jej głos był coraz słabszy. Dillon poruszył się niecierpliwie.

- Czy takie przedstawienie zamierzasz odgrywać przed kapitanem? Robisz to

bardzo przekonująco.

- Nie, panie O'Brian. To chyba zresztą nie ma znaczenia, prawda? W każdym

razie wątpię, że uwierzyłby mi choć odrobinę bardziej niż pan. Skrócę moją wizytę i

wrócę do Francji. - Uniosła brandy i wpatrywała się w złocisty płyn, zastanawiając

się, czy to z powodu trunku czuła odrętwienie całego ciała. - Potrzebuję tygodnia lub

dwóch. Byłabym wdzięczna, gdyby nie wspominał pan ojcu o naszej rozmowie. To by

tylko wszystko skomplikowało.

Dillon zaśmiał się krótko i wypił kolejny łyk.

- Nie mam najmniejszego zamiaru opowiadać mu ani słowa z tej bajeczki.

- Daje mi pan słowo, panie O'Brian?

Dillon spojrzał na nią zaskoczony lękiem, jaki można było wyczuć w jej głosie.

- Chcę, żeby dał mi pan słowo - dodała, patrząc mu zdecydowanie w oczy.

- Ma pani moje słowo, panno Simmons - zgodził się po dłuższej chwili.

Laine skinęła głową, wstała i podniosła ze stolika kapelusz oraz torebkę.

- Chciałabym teraz pójść do mojego pokoju. Jestem bardzo zmęczona.

Dillon siedział wpatrzony w swoją szklankę. Laine wyszła z pokoju, nie

odwracając się za siebie.

ROZDZIAŁ TRZECI

Laine przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Zobaczyła bladą twarz z

podkrążonymi oczami. Wyjęła kosmetyki i nałożyła trochę różu na policzki.

Z perspektywy czasu zaczęła dostrzegać desperacką, egoistyczną pogoń matki

za przemijającą młodością i urodą. Dojrzała, zgrabna córka stała się raczej prze-

szkodą niż powodem do dumy. Ona całe życie bała się porażki, myślała Laine o

matce. Bała się stracić swój wygląd, przyjaciół i mężczyzn. Przez te wszystkie lata

pozwoliła mi myśleć, że ojciec o mnie zapomniał. Spojrzała przez okno nic

niewidzącymi oczyma. Izolowała mnie od niego. Nawet od jego listów. Nie cierpię jej

za to, Boże, jak ja jej nie znoszę. Nie chodzi o pieniądze, ale o to, że kłamała i że przez

nią tyle straciłam. Pewnie korzystała z nadsyłanych pieniędzy, żeby utrzymać swój

apartament w Paryżu, żeby kupować te wszystkie stroje i urządzać imprezy. Laine

zacisnęła powieki. Była oburzona. Przynajmniej teraz wiem, dlaczego zabrała mnie

ze sobą do Francji. Byłam jej polisą ubezpieczeniową. Wykorzystywała mnie przez

blisko piętnaście lat. Laine poczuła, że łzy płyną jej spod zamkniętych powiek. Och,

jak kapitan musi mnie nienawidzić. Jaka muszę być w jego oczach niewdzięczna i

wyrachowana. Nigdy nie uwierzy mi, jak było naprawdę. Westchnęła, wspominając,

jak ojciec zareagował na jej widok. „Przypominasz teraz swoją matkę”. Otworzyła

oczy, podeszła do lustra i ponownie przyjrzała się swojej twarzy.

Stwierdziła, że miał rację. Powiodła palcem wzdłuż kości policzkowych.

Wystarczyło, że na mnie popatrzył, i widział moją matkę. Będzie myślał podobnie jak

Dillon O'Brian. Jak mogłam oczekiwać czegokolwiek innego? Przyglądała się

swojemu odbiciu w lustrze. Ale być może, pomyślała, wydymając dolną wargę, przez

tydzień lub dwa uda mi się uratować cokolwiek z tego, co nas kiedyś łączyło. Jakąś

cząstkę naszej przyjaźni. Ale nie może myśleć, że przyjechałam tu po pieniądze. Nie

może nawet domyślać się, jak niewiele mi ich zostało. Ale przede wszystkim muszę

uważać na O'Briana.

Wstrętny facet, pomyślała i poczuła, jak zalewa ją nowa fala gniewu. On jest z

pewnością najgorzej wychowanym i pozbawionym manier mężczyzną, jakiego kiedy-

kolwiek spotkałam. Kapitan musiał przygarnąć go z litości i uczynił swoim

partnerem. Już w jego spojrzeniu widać bezczelność, pomyślała i poprawiła fryzurę.

Stale na mnie patrzy tak, jakby zastanawiał się, co będę czuła w jego objęciach.

Paskudny typ. Odłożyła szczotkę do włosów i ponownie przyjrzała się sobie. Jest po

prostu nieokrzesanym, aroganckim kobieciarzem. Wystarczy przypomnieć sobie jego

zachowanie w samolocie.

Jak czuła się podczas lotu? Przecież już całowałaś się z facetami, tłumaczyła

sobie, żeby odpędzić od siebie rosnące podekscytowanie wspomnieniami. Ale nie w

taki sposób, podszepnął jej wewnętrzny głos. Nigdy w taki sposób.

- Och, do diabła z Dillonem O'Brianem - powiedziała głośno.

W chwili gdy chciała właśnie opuścić swoją sypialnię, usłyszała męskie głosy.

Było to dla niej czymś nowym, gdyż przywykła do towarzystwa kobiet. Była to jednak

przyjemna odmiana. Cicho zeszła w dół schodów i podeszła do drzwi.

Siedzieli wygodnie, gdy Laine weszła do pokoju. Dillon rozparty na sofie. Jej

ojciec na krześle. Unosił się dym z fajki. Obaj byli tak zrelaksowani i usatys-

fakcjonowani swoim towarzystwem, że Laine poczuła pokusę, aby wrócić do pokoju i

nie przeszkadzać im. Czuła się jak intruz wkradający się w ich świat. Ukłucie zawiści

przeszyło jej serce, zrobiła krok wstecz.

Jej ruch zwrócił uwagę Dillona. Jego wzrok sparaliżował i unieruchomił ją

mocniej, niż mogłyby to zrobić jego ramiona. Już zdążyła przebrać się ze swej

wyszukanej garsonki, którą nosiła podczas podróży, w prostą białą sukienkę ze

swojej własnej garderoby. Kapitan podążył za pozbawionym uśmiechu wzrokiem Dil-

lona i uniósł się z miejsca, widząc Laine. Rozluźnienie, jakie panowało w tym pokoju,

zmieniło się w napięcie.

- Witaj, Laine. Rozgościłaś się?

Laine z trudem przeniosła wzrok z Dillona na ojca.

- Tak, dziękuję. - Wargi miała suche, co było pierwszym sygnałem

zdenerwowania. - Pokój jest śliczny. Przepraszam, czy ja wam nie przeszkadzam? -

Złączyła dłonie, aby opanować ich drżenie.

- Ależ nie. Wejdź i usiądź. To tylko taka zawodowa pogawędka.

Zawahała się ponownie, zanim weszła w głąb pokoju.

- Czego się napijesz? - Kapitan podszedł do barku i wyjął szklankę. Dillon

pozostał milczący na swoim miejscu.

- Nie, dziękuję. - Laine próbowała się uśmiechnąć.

- Dom jest prześliczny. Z mojego okna jest widok na plażę. - Zajęła wolne

miejsce na sofie i starała się, aby odległość dzieląca ją od Dillona była jak największa.

- To musi być cudowne, móc pójść popływać, gdy tylko przyjdzie ci na to

ochota.

- Już nie pływam tyle co kiedyś. - Kapitan usiadł i zaczął czyścić fajkę. - Kiedyś

trochę nurkowałem. Teraz tylko Dillon się w to angażuje. - Laine wyczuła

serdeczność w jego głosie, gdy mówił o Dillonie.

- Zauważyłem, że morze i niebo mają wiele wspólnego - skomentował Dillon.

Pochylił się i uniósł szklankę. - Wolność i wyzwanie. - Uśmiechnął się. - Nauczyłem

kapitana przeszukiwać głębiny, a on mnie nauczył latać.

- Obawiam się, że jestem bardziej typem lądowym - odpowiedziała Laine. - Nie

mam specjalnych doświadczeń ani w powietrzu, ani w wodzie.

Dillon pociągnął mały łyk ze szklanki. W jego oczach nadal tliło się wyzwanie.

- Umiesz pływać, prawda?

- Jakoś sobie radzę.

- Świetnie. - Wypił kolejny łyk. - Nauczę cię nurkować z maską i rurką. -

Odstawił szklankę na stolik i przyjął ponownie wygodną pozycję. - Jutro. Zaczniemy

wcześnie rano.

Jego bezceremonialność uderzyła w Laine jak piorun. Ton jej głosu zmienił się

w zimny i odpychający.

- Nie chciałabym zajmować panu cennego czasu, panie O'Brian.

Niezrażony chłodem, bijącym z jej wypowiedzi, Dillon kontynuował.

- Ależ to żaden problem. Nie mam żadnych planów aż do popołudnia. Mamy

jakiś zapasowy sprzęt, prawda kapitanie?

- Jasne. W pokoju na tyłach domu - odpowiedział.

- Spodoba ci się, Laine, Dillon jest świetnym nauczycielem, no i doskonale zna

okoliczne wody.

- Mam nadzieję, że wie pan, jak bardzo będę zobowiązana za poświęcony mi

czas.

- Nie bardziej niż ja, panno Simmons.

- Obiad. - Nagłe wejście Miri przestraszyło Laine.

- Ty. - Gospodyni wskazała oskarżycielsko palcem na Laine. - Maszeruj jeść. I

bez ociągania, proszę. Za chuda jesteś - mruknęła i wyszła.

Kiedy ruszyli do jadalni, Dillon zrównał się z Laine i przytrzymał ją za ramię,

pozwalając, by kapitan i Miri poszli przodem.

- Twoje wejście było czarujące. Wyglądałaś jak cudowna, niewinna dziewica -

szepnął jej do ucha.

- Nie mam wątpliwości, że zamierza mi pan zaoferować erotyczne usługi, panie

O'Brian, ale - jeśli to możliwe - chciałabym zjeść w spokoju ten posiłek.

- Panno Simmons. - Dillon ukłonił się z przesadną elegancją i przytrzymał

pewniej jej rękę. - Nawet ja potrafię od czasu do czasu zachować się jak dżentelmen i

poprowadzić damę do stołu.

- Jeśli wystarczająco skupi się pan na swoim zadaniu, może uda się panu

doprowadzić mnie na obiad bez łamania mi ręki.

Zacisnęła zęby i pozwoliła się poprowadzić. Kiedy weszli do oszklonej jadalni,

Dillon pomógł jej usiąść przy stole.

- Dziękuję, panie O'Brian. - Spojrzała na niego chłodno. Co za wstrętny typ,

dodała w myślach.

Skinął uprzejmie głową. Obszedł stół i opadł na swoje krzesło.

Do jadalni weszła Miri i postawiła przed nią parujący półmisek z rybą. Żeby jej

intencje zostały dobrze zrozumiane, wskazała palcem najpierw na półmisek, a na-

stępnie na pusty talerz Laine.

Mężczyźni skoncentrowali się na rozmowie dotyczącej spraw zawodowych.

Laine jadła w milczeniu, a po skończonym posiłku wróciła do pokoju. Przez chwilę

miała wrażenie, że wraz z jej odejściem Dillon i ojciec odetchnęli z ulgą.

Wieczorem tego samego dnia Laine siedziała w swoim pokoju i rozmyślała. W

domu panowała cisza. Na niebie pojawił się księżyc, a lekki wiaterek poruszał

firankami, niosąc ze sobą zapach tropikalnego powietrza. Laine nie mogła dłużej

znieść uczucia samotności. Zeszła na dół i wyszła na zewnątrz. Włóczyła się bez celu,

nasłuchiwała nawoływań nocnych ptaków, które przeszywały ciszę nieznaną jej

dotąd muzyką. Wsłuchiwała się w szum morza. Zsunęła buty, aby poczuć pod

stopami przyjemny dotyk piasku.

Fale rozbijały się o brzeg i wracały do morza. Jego powierzchnia iskrzyła się

odbiciem gwiazd. Laine odetchnęła głęboko.

Ten raj nie był jednak dla niej. Dillon i ojciec zdecydowali się jej pozbyć. Znów

powtórzyła się ta sama historia. Pamiętała, jak często była traktowana jak intruz

podczas wizyt w domu matki w Paryżu. Zastanawiała się, czy ma wystarczająco dużo

siły i woli, żeby zachować maskę uśmiechu na twarzy choćby przez tydzień pobytu u

ojca. Jej miejsce nie było przy nim, tak samo jak nie było przy Vanessie. Usiadła na

piasku, podciągnęła kolana pod brodę i zatopiła się w rozmyślaniach.

- Nie mam chusteczek, więc musisz się bez nich obejść.

Na dźwięk głosu Dillona przeszedł ją dreszcz.

- Odejdź, proszę.

- W czym problem, księżniczko? - zapytał szorstko i niecierpliwie. - Jeśli

sprawy nie układają się tak, jak planowałaś, to siedzenie na piasku i zalewanie się

łzami nic nie pomoże. Zwłaszcza jeśli wokoło nie ma nikogo, kto mógłby ci

współczuć.

- Odejdź - powtórzyła, zakrywając twarz dłońmi. - Chcę, żebyś mnie zostawił.

Chcę być sama.

- Możesz równie dobrze zacząć się do tego przyzwyczajać - odpowiedział

niedbale. - Mam zamiar bacznie cię obserwować do chwili, kiedy wrócisz do Europy.

Kapitan jest zbyt miękki, żeby oprzeć się na dłuższą metę tak słodkiej i niewinnej

osóbce.

Laine poderwała się i rzuciła na niego. Zatoczył się przez moment, jakby rażony

małym pociskiem.

- On jest moim ojcem. Rozumiesz? Moim ojcem! I mam prawo być z nim. Mam

prawo go poznać. - Z wściekłością tłukła go pięściami po torsie. Przyjął ten atak z

pewnym zaskoczeniem. Po chwili złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie.

- Pod tym lodem czai się charakterek! Zawsze możesz powtórzyć swoją

bajeczkę i utrzymywać, że nie dostawałaś jego listów.

- Nie chcę jego litości, słyszysz? - Wyrywała się i szarpała, ale Dillon trzymał ją,

nie wkładając w to większego wysiłku. - Wolałabym, żeby mnie nienawidził, niż

traktował obojętnie. Ale wolę już jego obojętność niż litość.

- Uspokój się i przestań się szamotać, do cholery - zażądał. - Przecież nie zrobię

ci krzywdy.

- Nie uspokoję się. - Szarpnęła się ponownie. - Nie jestem szczeniakiem, który

potrzebuje, żeby go ktoś głaskał po głowie. Zamierzam spędzić tu dwa tygodnie, tak

jak zaplanowałam, i nie pozwolę ci tego popsuć. - Odrzuciła głowę do tyłu. Łzy

płynęły jej z oczu, ale były to raczej łzy wściekłości niż smutku. - Puść mnie! Nie chcę,

żebyś mnie dotykał. - Zaczęła wyrywać się z wielką siłą, kopać i omal nie przewróciła

ich oboje na piasek.

- W porządku. Wystarczy.

Dillon sprawił, że w głowie jej zawirowało i straciła poczucie czasu. Czuła słony

smak łez i silny męski zapach, który należał tylko do niego. Czuła, jak jej skóra robi

się gorąca. Rozpaczliwie walczyła z ogarniającym ją podnieceniem, tak jak walczyła z

jego ramionami, które ją więziły. Ich usta złączyły się ponownie. Nagle straciła cały

swój upór i pozostała bezwładnie w jego ramionach. Jej wargi stały się miękkie i nie

stawiały oporu. Dillon odsunął ją od siebie, lecz Laine, nie zdając sobie sprawy z

tego, co robi, przylgnęła do niego, kładąc głowę na jego torsie. Zadrżała, czując, jak

jego dłoń gładzi delikatnie jej włosy. Przytuliła się do niego. Nagle odczuła ciepło i po

raz pierwszy od bardzo dawna ustąpiło towarzyszące jej uczucie zupełnego

osamotnienia. Zamknęła oczy i pozwoliła opaść emocjom.

- Kim ty jesteś, Laine Simmons? - Dillon ponownie odsunął ją od siebie. Uniósł

swą silną dłonią jej podbródek, gdyż zmieszana Laine usiłowała opuścić głowę.

- Spójrz na mnie - zażądał tonem nieznoszącym sprzeciwu. Zmrużył oczy i

przyglądał się jej twarzy.

Patrzyła na niego dużymi, okrągłymi oczyma. Łzy płynęły jej po policzkach i

błyszczały na rzęsach. Cała wypracowana powściągliwość prysła. Pozostała jedynie

wrażliwość. Dillon westchnął ze zniecierpliwieniem.

- Najpierw lód, potem ogień, teraz łzy. Przestań - nakazał, kiedy ponownie

chciała pochylić głowę. - Nie jestem w nastroju, żeby testować swoją wytrzymałość.

- Potrząsnął głową. - Będą z tobą same kłopoty. Powinienem był to zauważyć

już od pierwszego spojrzenia. Ale jesteś tutaj i musimy uzgodnić warunki.

- Panie O'Brian...

- Dillon, na miłość boską. Przestań się wygłupiać i mówić do mnie po

nazwisku.

- Dillon - powtórzyła, pociągając nosem i czując niechęć do samej siebie. - Nie

sadzę, żebym była w stanie logicznie myśleć i rozmawiać na temat warunków. Puść

mnie teraz, a jutro możemy spisać kontrakt.

- Nie. Warunki są proste, ponieważ to ja je dyktuję.

- To brzmi niezwykle sensownie. - Ucieszyła się, że ironią jest w stanie

zatamować łzy.

- Dopóki tu jesteś - kontynuował łagodnie - będę cię pilnował, jak twój cień.

Jestem twoim aniołem stróżem, dopóki nie wrócisz do Europy. Jeśli zrobisz jakiś

fałszywy krok w stosunku do kapitana, zniszczę cię tak szybko, że nie zdążysz nawet

zamrugać tymi swoimi niewinnymi oczkami.

- Czy mój ojciec jest tak bezradny, że potrzebuje ochrony przed własną córką? -

Otarła ponownie napływające do oczu łzy.

- Nie ma na świecie takiego mężczyzny, który by nie potrzebował ochrony

przed tobą, księżniczko. - Pochylił głowę i przyglądał się jej wilgotnej, błyszczącej

twarzy. - Jesteś naprawdę niezłą aktorką. A jeśli mylę się co do ciebie, będę cię

musiał przeprosić. Ale dopiero wówczas, kiedy się o tym przekonam.

- Możesz się wypchać swoimi przeprosinami.

Dillon zaśmiał się głośno w ten sam ujmujący sposób, jaki zauważyła u niego

już wcześniej. Oburzona jego śmiechem i własną reakcją na tego mężczyznę, cofnęła

rękę i uderzyła go w twarz.

- O nie! - Dillon chwycił ją za nadgarstek. - Nie pogarszaj sytuacji. Nie zmuszaj

mnie, żebym musiał ci oddać. A przy okazji... wyglądasz ślicznie, kiedy się złościsz.

Jesteś wtedy o wiele bardziej w moim typie niż ta chłodna mademoiselle z Paryża.

Posłuchaj, Laine.

- Zaczerpnął powietrza, żeby powstrzymać śmiech. Laine zmieszała się, słysząc,

jak wymawia jej imię.

- Spróbujmy zawieszenia broni. Przynajmniej udawajmy to na zewnątrz.

Między nami może toczyć się walka każdej nocy. Z rękawicami lub bez.

- To ci powinno odpowiadać. - Wyswobodziła się z jego słabnącego uścisku. -

Masz jedną bardzo znaczącą przewagę - siłę.

- O, tak. - Uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

- Musisz nauczyć się z tym żyć. Chodź. - W przyjacielskim geście chwycił jej

rękę, co wywołało jej konsternację. - Marsz do łóżka. Jutro musisz wcześnie wstać.

Nie mam zamiaru tracić poranka.

- Nie idę z tobą jutro. - Wyrwała rękę i zatrzymała się gwałtownie. - Pewnie

masz zamiar mnie utopić, a potem ukryć moje ciało w jakiejś zatoczce.

- Laine, jeśli będę musiał wyciągnąć cię jutro rano z łóżka, nurkowanie nie

będzie jedyną rzeczą, jakiej się nauczysz. A teraz wrócisz wreszcie do domu czy mam

cię zanieść?

- Gdyby twoją arogancję zamknąć w cysternach, Dillonie O'Brianie, nie byłoby

nigdy problemu z brakiem paliwa w tym kraju!

Odwróciła się i pobiegła w stronę domu. Dillon patrzył za nią do chwili, gdy w

ciemności zniknęła jej biała sylwetka. Potem pochylił się, aby podnieść jej buty.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Poranek był cudowny. Laine, jak zwykle, obudziła się wcześnie. Rozejrzała się

dookoła, nie rozumiejąc jeszcze, gdzie się znajduje. Zamiast białych ścian jej

mieszkania, ściany były tu zielone, zamiast wyblakłych, pasiastych zasłon - w oknach

zawieszone były żaluzje, a zamiast jej biurka stał mahoniowy sekretarzyk, na szczycie

którego w pięknym wazonie ułożone były purpurowe kwiaty. Ale tym, co najbardziej

ją zaskoczyło, była zalegająca wokół cisza. Cisza, przerywana jedynie od czasu do

czasu śpiewem ptaków za oknem. Wspomnienia wróciły. Laine z westchnieniem

opadła na poduszki. Pragnęła ponownie zapaść w sen, ale nawyk wczesnego

wstawania był w niej zbyt silnie zakorzeniony. Wstała więc, wzięła prysznic i ubrała

się.

Przyjaciółka pożyczyła jej kostium kąpielowy. Laine początkowo wzbraniała

się, ale ta tak ją namawiała, że w końcu uległa. Teraz stała i przyglądała się dwóm

małym skrawkom materiału. Włożyła je na siebie. Było to podobno nowoczesne

bikini. Srebrzystoniebieska materia przylgnęła do ciała, podkreślając kształty.

Zdaniem Laine, tkanina mogłaby zakrywać większe partie ciała, a nie eksponować

nagość.

- Nie przesadzaj - zganiła się i po raz ostatni poprawiła głęboko wycięte

majteczki. - Kobiety stale noszą takie rzeczy, a moja figura raczej nie przykuwa

uwagi.

Chudzielec, przypomniała sobie uwagę Miri i zrobiła grymas. Bez specjalnej

nadziei na oczekiwany rezultat poprawiła też stanik. Włożyła białe dżinsy i

karminowy top z odkrytymi plecami. Pomyślała, że odsłanianie dekoltu nie było tym,

czego potrzebowała w kontaktach z Dillonem O'Brianem.

Kiedy schodziła ze schodów, na dole usłyszała krzątaninę. Podeszła cicho, w

obawie, że zakłóci poranne zwyczaje tego domu. Złote promienie słońca przez okno

rozświetlały jadalnię. Laine stanęła w ich blasku i wyjrzała na zewnątrz. Pod oknem

rosły miękkie paprocie i czerwone maki. Ten widok oczarował dziewczynę.

Pomyślała, że nie pozwoli, aby cokolwiek zepsuło ten wspaniały dzień. Będzie miała

wystarczająco dużo czasu później, w smutne deszczowe poranki we Francji, na

myślenie o doznanych upokorzeniach, ale dzisiaj słońce świeci jasno i napełnia

nadzieją.

- Widzę, że jesteś gotowa do śniadania. - Z przylegającej do jadalni kuchni

wyszła Miri. Wyglądała wdzięcznie, mimo swego wzrostu. I dostojnie, choć miała na

sobie, jak zwykle, muumuu w wielkie kwiaty.

- Dzień dobry, Miri. - Laine uśmiechnęła się i wskazała na niebo. - Jest piękne.

- Może słońce doda trochę koloru twojej skórze. - Miri wskazała palcem jasne

ramię Laine. - Czerwonego, jeśli nie będziesz ostrożna. A teraz usiądź, zrobię

wszystko, żebyś się trochę zaokrągliła. - Władczym gestem poklepała oparcie krzesła,

nakazując, by usiadła, a Laine posłusznie wykonała to polecenie.

- Długo pracujesz dla mojego ojca?

- Dziesięć lat. - Miri nalała gorącej kawy do filiżanki. - Mężczyzna nie powinien

tak długo żyć bez kobiety. Czy twoja matka też była taka chuda? - kontynuowała,

mrużąc oczy.

- Nie... Nie powiedziałabym... To znaczy... - Laine zawahała się, nie wiedząc, co

dla Miri byłoby właściwą wagą.

Miri zaśmiała się głośno. Różowe i pomarańczowe kwiaty na jej sukience

podskakiwały do rytmu.

- Nie chcesz powiedzieć, że nie miała aż tak kobiecych kształtów jak ja. -

Pogładziła swoje pulchne biodra. - Jesteś piękną dziewczyną - dodała niespodziewa-

nie i pogłaskała jasne loki Laine. - Twoje oczy są zbyt młode, żeby były tak smutne. -

Laine patrzyła na Miri bez słowa, z nieznaną jej dotychczas czułością. Miri

westchnęła. - Przyniosę ci śniadanie, a ty zjesz wszystko, co ci przygotowałam.

- Podaj od razu dwie porcje, Miri. - Dillon wszedł do jadalni. Wyglądał na

bardzo pewnego siebie. Opalona skóra kontrastowała z gładką białą koszulką i krót-

kimi dżinsowymi spodenkami. - Dzień dobry, księżniczko. Dobrze spałaś? - Usiadł

na krześle naprzeciwko i nalał sobie kawy. Jego ruchy były swobodne, pozbawione

porannej ociężałości, a oczy zupełnie rozbudzone. Laine wywnioskowała, że Dillon

O'Brian był taką rzadko spotykaną istotą, która potrafi błyskawicznie przejść od snu

do stanu zupełnego rozbudzenia. Przemknęło jej przez myśl, że był to jeden z

najbardziej atrakcyjnych i najbardziej pociągających mężczyzn, jakich kiedykolwiek

spotkała. Starała się nie pokazać po sobie tych odczuć i naśladować jego swobodne

zachowanie.

- Dzień dobry, Dillon. Wygląda na to, że dziś będzie kolejny piękny dzień.

- Mamy ich tu całkiem sporo po tej stronie wyspy.

- Po tej stronie? - Laine przyglądała się, jak przeciągnął palcami po włosach,

pozostawiając je w uroczym nieładzie.

- Yhm. Po zawietrznej pada prawie codziennie. - Wypił jednym haustem

niemal połowę swojej kawy. Laine przyłapała się na tym, że przygląda się jego opa-

lonym dłoniom. Wyglądały na silne i mocne przy kruchej, kremowej filiżance.

Przypomniała sobie nagle ich dotyk na swoim policzku. - Czy coś się stało?

- Słucham? - Zamrugała i ponownie próbowała skoncentrować uwagę na jego

twarzy. - Nie, tylko się zamyśliłam... Będę musiała objechać wyspę, skoro już tu

jestem - próbowała improwizować, w pośpiechu poszukując odpowiednich słów. -

Czy twój... czy twój dom jest tu gdzieś blisko?

- Niedaleko. - Dillon ponownie uniósł filiżankę, spoglądając znad jej krawędzi.

Laine utkwiła wzrok w swojej kawie, jakby wymagało to wyjątkowej

koncentracji.

- Śniadanie! - zawołała Miri, wchodząc do pokoju i niosąc zastawioną po brzegi

tacę. - Jedz - rozkazała i nałożyła porządną porcję na talerz Laine. - A potem

wyjdziesz, żebym mogła posprzątać dom. - A ty - wycelowała wielką łychą w stronę

Dillona, który napełniał swój talerz - przestań nanosić mi piach na podłogi.

Dillon odpowiedział coś szybko w miejscowym dialekcie i wyszczerzył

zawadiacko zęby. Miri zaśmiała się głośno i wyszła do kuchni.

- Dillon - zaczęła Laine, wpatrując się z przerażeniem w talerz pełen jedzenia. -

Ja nie dam rady tego wszystkiego zjeść.

Dillon nałożył sobie kolejną porcję jajecznicy i wzruszył ramionami.

- Lepiej się postaraj. Miri postanowiła trochę cię podtuczyć - dodał i wziął

jeszcze jeden tost. - Z Miri nie wygrasz. Możesz udawać, że to zupa bouillabaisse albo

ślimaki.

To ostatnie powiedział z wyczuwalną irytacją w głosie, co nie spodobało się

Laine. Instynktownie wzięła stronę Miri.

- Nie mam zastrzeżeń do jakości jedzenia, tylko do jego ilości.

Dillon pozostał niewzruszony. Rozdrażniona, zabrała się do jedzenia. Jedli w

milczeniu. Piętnaście minut później Laine, z przerażeniem na twarzy, próbowała

sięgnąć po kolejną porcję jajecznicy. Dillon, zniecierpliwiony, wstał od stołu i uniósł

ją z krzesła.

- Pękniesz, jeśli zjesz jeszcze trochę. Uratuję cię i zabiorę cię stąd, zanim wróci

Miri.

Zacisnęła zęby, mając nadzieję, że w ten sposób wyda się bardziej pokorna.

- Dziękuję - szepnęła.

Kiedy ciągnął ją przez hol w stronę drzwi, na schodach pojawił się kapitan.

Zatrzymali się.

- Dzień dobry - przywitał ich. - Szykuje się piękny dzień na naukę nurkowania.

- Nie mogę się doczekać - odparła Laine, próbując uśmiechnąć się w sposób

naturalny, co w jego obecności przychodziło jej z trudem.

- Świetnie. Dillon w oceanie czuje się jak ryba w wodzie. - Twarz kapitana

rozjaśniła się, kiedy spojrzał na mężczyznę u jej boku. Gdy jednak odwrócił się do

niej, serdeczność zastąpiła chłodna uprzejmość. - Zobaczymy się wieczorem. Miłego

dnia.

- Dziękuję. - Patrzyła, jak odchodzi, i przez chwilę serce zabiło jej mocniej.

Odwróciła się do Dillona i zauważyła, że ten bacznie się jej przygląda. Wyglądał

na zasępionego.

- Dobra, idziemy - powiedział gwałtownie i chwycił ją za rękę. - Pora zaczynać.

- Zarzucił sobie torbę ze sprzętem na ramię i wyszedł przed dom. - Gdzie twój

kostium?

- Mam go na sobie - odparła.

Mocno wydeptana, zakurzona ścieżka otoczona była z obu stron niezliczoną

ilością kwiatów i paproci. Laine zastanawiała się, czy jest jeszcze gdzieś na ziemi

miejsce, gdzie przyroda ma tak czyste, żywe kolory, a zieleń tak wiele odcieni. W

wilgotnym, morskim powietrzu unosił się intensywny waniliowy zapach. Szli w ciszy,

a słońce świeciło coraz mocniej nad ich głowami.

Po dziesięciu minutach Laine, z trudem łapiąc oddech, powiedziała:

- Mam nadzieję, że to już niedaleko. Czuję się, jakbym startowała w maratonie.

Dillon zwolnił tempo. Uśmiechnęła się z zadowoleniem. Każdy, choćby nawet

tak mały sukces w kontaktach z nim traktowała jako osiągnięcie. Chwilę później

zapomniała o swoim triumfie.

Zatoka była miejscem odosobnionym. Otaczały ją palmy i krzewy hibiskusa o

aksamitnych płatkach. Pośród przecudnej, egzotycznej przyrody Kauai to miejsce

wydawało się prawdziwą perłą. Woda lśniła i połyskiwała niezliczoną ilością

błękitnych refleksów.

Z okrzykami zachwytu zaczęła ciągnąć go pomiędzy palmami w stronę jasnego

piasku plaży.

- Och, jak tu pięknie. - Okręciła się wokół własnej osi, jakby chciała mieć

pewność, że to wszystko dzieje się naprawdę. - Niepowtarzalnie i cudownie.

Błysk jego uśmiechu niczym orzeźwiająca bryza przegonił wszystkie chmury.

Przez krótką chwilę było między nimi więcej cichego zrozumienia niż wrogiego

napięcia. Było to uczucie równie niespodziewane, co przyjemne i kojące. Gwałtownie

jak zawsze, Dillon przerwał idyllę i podszedł do torby, by wydobyć z niej sprzęt do

nurkowania.

- Nurkowanie jest proste, kiedy już opanujesz nerwy i nauczysz się prawidłowo

oddychać. Ważne jest, żeby jednocześnie być zrelaksowanym, ale i czujnym - wyjaś-

niał w prostych słowach podstawowe zasady poruszania się w wodzie. Opowiadając o

technikach nurkowania, pomagał jednocześnie w dopasowaniu maski.

- Przećwiczmy to w wodzie. - Podał jej rurkę i maskę.

Ściągnął koszulę i rzucił na torbę. Stanął nad nią i poprawił pasek w swojej

masce.

Jego opalony tors był mocno owłosiony. Skóra sprężyście napinała mu się na

żebrach. Wyblakłe dżinsy wisiały nisko na wąskich biodrach. Z zaskoczeniem poczuła

falę ciepła w sercu. Spuściła oczy, udając, że obserwuje piasek.

- Rozbieraj się!

Laine otworzyła oczy ze zdumienia i cofnęła się o krok.

- No chyba że masz zamiar pływać w tym stroju - dodał. Usta zadrżały mu w

mimowolnym uśmiechu. Odwrócił się i ruszył w kierunku wody.

Mimo swego zawstydzenia, próbowała naśladować swobodę Dillona. Nieśmiało

zdjęła koszulkę i dżinsy. Złożyła ubranie i podążyła za Dillonem. Czekał już w wodzie,

która z pluskiem rozbijała się o jego uda. Przeanalizował każdy centymetr jej nagiego

ciała, aż wreszcie zatrzymał wzrok na jej twarzy.

- Trzymaj się blisko mnie - polecił. - Popływamy chwilę na powierzchni, zanim

zaczniesz nurkować. - Założył i dopasował jej maskę.

Powoli posuwali się po płyciźnie. Promienie słońca docierały aż do dna,

oświetlając tańczące i kołyszące się wodorosty. Laine zapomniała o wskazówkach i

próbowała zaczerpnąć powietrza pod wodą. Wynurzyła się, nie mogąc złapać tchu.

- Co się stało? - zapytał, podczas gdy ona kaszlała i prychała. - Musisz zwracać

większą uwagę na to, co robisz - przestrzegł. Klepnął Laine mocno w plecy i uniósł jej

maskę. - Gotowa?

Wzięła trzy głębokie oddechy, zanim była w stanie coś wykrztusić.

- Tak - odpowiedziała.

Zanurzyła się ponownie. Krok po kroku wpływała na głębszą wodę, trzymając

się przy boku Dillona. Poruszał się w wodzie z taką swobodą, jak ptak w powietrzu.

Wkrótce Laine nauczyła się odczytywać sygnały, jakie dawał jej ręką pod wodą, sama

też zaczęła porozumiewać się z nim w ten sposób. Otoczyły ich ciekawskie ryby.

Przyglądała się im szeroko otwartymi oczami i zastanawiała się, kto kogo przyszedł

obserwować.

Kiedy wynurzyła się na powierzchnię, potrząsnęła głową i ochlapała maskę

Dillona. Śmiejąc się, stanęła na dnie, gdyż w tym miejscu woda sięgała jej do pasa.

- Och, to było wspaniałe! Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego. Te kolory i

tyle połączonych ze sobą odcieni błękitu i zieleni. Człowiekowi zaczyna wydawać się,

że na całym świecie nie istnieje nic poza nim samym i tym niezwykłym miejscem.

Jej policzki zaróżowiły się z podniecenia, oczy przybrały barwę morza, a lśniące

włosy w kolorze ciemnego złota ściśle przylegały do jej głowy. Teraz, gdy jej twarzy

nie okalały loki, zdawała się jeszcze delikatniejsza i bardziej krucha. Dillon

przyglądał się jej w milczeniu. Uniósł maskę i uśmiechnął się.

- Nigdy dotąd nie robiłam nic tak fantastycznego! Mogłabym zostać tam na

dole na wieki. Tyle jest tam pięknych rzeczy do oglądania, do dotknięcia. Zobacz, co

znalazłam. Jest piękna. - Trzymała fantazyjnie poskręcaną muszlę w obu rękach,

gładząc palcem bursztynowe krawędzie. - Co to jest?

Dillon chwycił muszlę i obracał ją chwilę w dłoniach, zanim jej oddał, podając

miejscową nazwę jakiegoś ślimaka.

- Wokół wyspy znajdziesz dziesiątki takich i wiele innych muszli.

- Mogę ją zatrzymać? Czy to miejsce do kogoś należy?

Dillon zaśmiał się, uradowany jej entuzjazmem.

- To prywatna zatoczka, ale znam właściciela. Nie sądzę, by miał coś przeciwko

temu.

- Czy w muszli można usłyszeć szum morza? Podobno można. - Uniosła muszlę

do ucha. Gdy usłyszała niski, wibrujący dźwięk, w jej oczach pojawił się zachwyt.

- Oh, c'est incroyable - podekscytowana, nawet nie zauważyła, że swój zachwyt

wyraża po francusku. Zresztą nie tylko słowami, ale i gestami. Zatrzymała wzrok na

Dillonie, jedną ręką trzymała muszlę przy uchu, a drugą żywo gestykulowała. - Oh

entend le bruit de la mer, Cest merveilleux! Dillon, ecoute.

Podała mu muszlę, pragnąc podzielić się odkryciem. Dillon śmiał się. Śmiał się

tak, jak podczas żartów z jej ojcem.

- Wybacz, księżniczko, ale nic nie zrozumiałem.

- O rany, nie pomyślałam. Od bardzo dawna nie mówiłam po angielsku. -

Odgarnęła włosy z twarzy i uśmiechnęła się do niego ciepło. - Muszla jest niesa-

mowita, naprawdę można usłyszeć w niej morze.

Słowa zamarły w jej ustach, kiedy spostrzegła, że z jego twarzy znikło

rozbawienie. Emocje, które ich ogarnęły, sprawiały, że serce tłukło się jak oszalałe w

jej piersi. Umysł krzyczał, żeby uciekać, ale jej ciało najwidoczniej miało inne

pragnienia. Nie odsunęła się, gdy Dillon wyciągnął rękę i ją objął.

Po raz pierwszy czuła męską dłoń wędrującą po jej nagiej skórze. Nie dzieliło

ich nic poza wodą, która obmywała ich ciała. W promieniach złotego słońca poddała

się pieszczotom jego dłoni, aż zaczęło się jej wydawać, że nigdy się nie rozdzielą.

Pragnęła już tylko, żeby stali się jednym, póki słońce nie zniknie, a świat nie stanie w

miejscu.

Dillon uwolnił ją z objęć. Powoli zabrał ręce, jakby nie miał ochoty rezygnować

z czegoś, co już przez chwilę do niego należało. W westchnieniu Laine słychać było

zadowolenie i rozpacz po utracie nowo odkrytej przyjemności.

- Przysiągłbym - mruknął, przyglądając się jej uważnie - że albo jesteś

pierwszorzędną aktorką, albo zakonnicą, która właśnie wyszła z klasztoru.

Laine spłoniła się i odwróciła, aby uciec w stronę piasku na plaży.

- Poczekaj. - Złapał ją za ramiona i obrócił w swoją stronę. Obserwował

uważnie jej rumieńce. - Czegoś tak wspaniałego nie widziałem od lat. Księżniczko,

muszę przyznać, że mnie zadziwiasz. Kolejny już raz - dodał, i choć nadal uśmiechał

się kpiąco, to nie było już w jego głosie złośliwości. - Bez względu na to, czy jest to

działanie przemyślane, czy też wynika z twojej niewinności.

Tym razem pocałunek był delikatny i drażniący zarazem. Nie potrafiła się

bronić i oddała całkowicie jego namiętności. Objęła go mocno. Czuła pod dłońmi

każdy jego mięsień. Nie zdając sobie sprawy z siły swego uroku, kusiła Dillona swoją

niewinnością. Odsunął ją od siebie i spojrzał pochmurnie.

- Masz w sobie niezwykłą moc - powiedział po chwili i pozwolił jej odetchnąć. -

Usiądźmy na moment. - Chwycił jej dłoń i pociągnął w stronę piasku.

Rozłożył duży ręcznik i położył się na nim. Laine wahała się chwilę, ale posadził

ją siłą.

- Nie. gryzę, księżniczko. Co najwyżej skubię. Wyciągnął papierosy z torby,

wsparł się na łokciach i zapalił jednego. Jego mokra skóra błyszczała w słońcu. Laine,

która czuła się niezręcznie, siedziała sztywno na brzegu ręcznika z muszlą w

dłoniach. Starała się zrozumieć uczucia, jakimi darzyła Dillona, a także ich

przyczynę. Wiedziała, że to jest naprawdę ważne. I że to będzie ważne przez całe jej

przyszłe życie. Taki nienazwany jeszcze dar. Niespodziewanie poczuła się szczęśliwa,

jak w chwili, kiedy usłyszała szum muszli. Przyglądając się jej, uśmiechnęła się

ciepło.

- Obchodzisz się z tą muszlą jak z nowo narodzonym dzieckiem.

Odwróciła się w stronę Dillona i zobaczyła, jak szczerzy zęby w uśmiechu.

Pomyślała, że nigdy wcześniej nie była tak uradowana.

- To moja pierwsza pamiątka. No i nigdy jeszcze nie nurkowałam po skarby.

- Tylko pomyśl o tych wszystkich rekinach, które musiałaś pokonać, żeby go

zdobyć. - Wypuścił dym w niebo.

- Chyba jesteś zazdrosny, bo ty nic sobie nie wyłowiłeś. Może to było

samolubne z mojej strony, że nic dla ciebie nie wzięłam.

- Przeżyję.

- Nie znajdziesz takich muszli w Paryżu - wyjaśniła. - Dzieciaki będą ją cenić,

zupełnie jakby to były złote dukaty.

- Dzieciaki?

Laine przyglądała się uważnie swojemu skarbowi. Gładziła palcami delikatną

powierzchnię muszli.

- Moi uczniowie w szkole. Większość z nich widziała takie rzeczy tylko w

książkach.

- Ty uczysz?

Pochłonięta odkrywaniem każdego załamania powierzchni muszli, Laine nie

dostrzegła niedowierzania w jego pytaniu. Odpowiedziała machinalnie:

- Tak, angielskiego francuskich uczniów i francuskiego angielskich, którzy

mieszkają we Francji. Kiedy skończyłam szkołę, zostałam tam jako nauczycielka. Nie

miałam dokąd iść, a internat był przecież moim domem. Dillon, czy myślisz, że

mogłabym tu co jakiś czas przyjechać i poszukać jeszcze jakiejś muszli? Dziewczyny

w szkole byłyby zachwycone, one mają tam bardzo mało rozrywek.

- A gdzie była twoja matka?

- Co? - Zaskoczona zauważyła, że Dillon siedzi wyprostowany i badawczo ją

obserwuje. - Co ty powiedziałeś? - spytała zmieszana zmianą jego tonu.

- Spytałem, gdzie była twoja matka?

- Kiedy byłam w szkole? Ona mieszkała w Paryżu. - Niespodziewany gniew w

jego głosie bardzo ją speszył. Spróbowała zmienić temat. - Chciałabym jeszcze raz

obejrzeć lotnisko, myślisz, że...

- Przestań - przerwał jej.

Drgnęła nerwowo na tę suchą, ostrą komendę. Momentalnie przeszła do

defensywy.

- Nie ma potrzeby krzyczeć. Całkiem dobrze cię słyszę z tego miejsca.

- Nie zmieniaj tematu, księżniczko. Chcę usłyszeć tylko kilka odpowiedzi. - Z

wściekłością i determinacją odrzucił papierosa.

- Przepraszam, Dillon. - Wstała i odsunęła się od niego. - Nie jestem w nastroju

na szczegółowe przesłuchanie.

Mamrocząc przekleństwa pod nosem, zerwał się na nogi i chwycił ją z

zaskakującą szybkością.

- Ależ z ciebie numerek! Połapać się nie można w twoich nastrojach. Już sam

nie wiem, który z nich jest prawdziwy. Kim ty, do diabła, jesteś?

- Mam już dość powtarzania ci, kim jestem - odpowiedziała cicho. - Nie wiem,

co chcesz usłyszeć, nie wiem, kim chcesz, żebym była.

Jej odpowiedź i łagodny ton jeszcze bardziej go rozwścieczyły. Ścisnął ją

mocniej i potrząsnął, ale nim zdążył dokończyć, ktoś zawołał jego imię. Zaklął

ponownie, puścił Laine i odwrócił się do postaci, która właśnie wyszła z tunelu palm.

Przez chwilę pomyślała, że to duch tej wyspy sunie po piasku. Skóra

dziewczyny była śniadozłota, a podkreślał to dodatkowo szkarłatno - granatowy

sarong. Kaskada hebanowych włosów opadała na jej ramiona i plecy, falując w takt

jej ruchów. Oczy, o kształcie migdałów, obrysowane ciemną aksamitną obwódką,

mieniły się bursztynowym kolorem. Ponętny uśmiech przebiegł przez jej egzotyczną

twarz. Uniosła rękę w powitalnym geście i Dillon zrobił to samo.

- Witaj, Orchideo.

Dopiero gdy dziewczyna uniosła głowę i musnęła wargami usta Dillona, Laine

zrozumiała, że ma do czynienia z istotą śmiertelną.

- Miri powiedziała, że idziesz ponurkować, więc wiedziałam, że tu cię znajdę. -

Jej głos brzmiał niczym delikatna muzyka.

- Laine Simmons, Orchidea King. - Dillon dokonał szybkiej prezentacji. - Laine

jest córką kapitana - dodał, patrząc na Orchideę.

- Ach, rozumiem. - Spojrzała badawczo, kryjąc podejrzliwość za wymuszonym

uśmiechem. - Jak to miło, że wreszcie przyjechałaś. Długo zostaniesz?

- Tydzień, może dwa. - Wyprostowała się, aby spojrzeć jej w oczy. - A ty

mieszkasz na wyspie?

- Tak, choć często z niej wyjeżdżam. Jestem stewardesą. Właśnie wróciłam z

lądu i mam kilka dni wolnych. Chciałam zamienić niebo na morze. Mam nadzieję, że

zaraz wracacie do wody. - Uśmiechnęła się do Dillona i położyła mu rękę na

ramieniu. - Byłabym szczęśliwa, gdybym miała towarzystwo.

Dillona otaczała niezwykle magiczna aura. W zasadzie nie musiał nic

specjalnego robić - wystarczyło, że się uśmiechnął.

- Jasne. Mam kilka godzin wolnych.

- Ja chyba wrócę do domu - powiedziała szybko Laine. Czuła się niezręcznie,

jakby im przeszkadzała. - Pierwszego dnia nie powinnam tak długo przebywać na

słońcu. - Podniosła i włożyła swoją koszulkę. - Dziękuję, Dillon, że poświęciłeś mi

tyle czasu. - Schyliła się po resztę rzeczy. - Miło było panią poznać, pani King.

- Jestem pewna, że się jeszcze spotkamy. - Orchidea zdjęła sarong, odsłaniając

skąpe bikini i zachwycające ciało. - Na tej wyspie wszyscy jesteśmy bardzo przyja-

cielsko nastawieni. Prawda, kuzynie? - Mimo iż był to powszechnie używany zwrot,

Orchidea sugerowała, że z Dillonem łączy ją o wiele bliższa relacja.

- Bardzo przyjacielsko - zgodził się z taką lekkością, że Laine wyczuła, jak

swobodnie czuje się w jej towarzystwie.

Mruknęła słowa pożegnania i ruszyła w kierunku rozłożystych palm. Za sobą

słyszała śmiech i melodyjny głos Orchidei. Spojrzała za siebie, zanim liście zasłoniły

jej widok. Zobaczyła, jak dziewczyna oplotła ramionami szyję Dillona, zbliżając do

jego ust swe wargi w powitalnym pocałunku.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Spacer powrotny znad zatoki pozwolił Laine przemyśleć ostatnie wydarzenia.

Miała czas, żeby zastanowić się, jak wiele różnych emocji niosła ze sobą, tak krótka

przecież, znajomość z Dillonem O'Brianem. Irytacja, rozdrażnienie, uraza i gniew

stały na pierwszym miejscu. A z drugiej strony, z niewyjaśnionych powodów, były też

momenty harmonii i zrozumienia między nimi. Jak choćby te z dzisiejszego poranka.

Czuła się przy nim naprawdę beztrosko. A przecież, przyznała ponuro, nigdy

wcześniej nie czuła się tak swobodnie w męskim towarzystwie.

Było coś niezwykle naturalnego w ich zbliżeniu. Zupełnie jakby ciało zostało

stworzone do kontaktu z drugim ciałem, usta z drugimi ustami. Czuła prawdziwą

wolność w jego ramionach.

Zatrzymała się, żeby zerwać różowy kwiat hibiskusa. Nerwowo szarpnęła

łodygą. Jej uczucia zostały zranione najpierw przez niespodziewany atak szału

Dillona, a potem przez pojawienie się tej ciemnoskórej piękności.

Orchidea, Rose... Zmarszczyła czoło na myśl o tych wszystkich kokietkach u

jego boku. Potrząsnęła głową, jakby chciała zrzucić z siebie całe przygnębienie. Może

Dillon ma zamiłowanie do kobiet o imionach pochodzących od kwiatów, pomyślała.

Oczywiście, kontynuowała rozmyślania, nieświadomie odrywając płatki hibiskusa,

on rozdaje pocałunki bez większego zaangażowania. I zapewne pocałował mnie tylko

dlatego, że akurat znalazłam się na jego drodze. Najwyraźniej, myślała, szarpiąc

odruchowo zerwane kwiaty, Orchidea King ma do zaoferowania znacznie więcej niż

ja. Ona sprawia, że czuję się jak mały, szary wróbel przy barwnym, pięknym

flamingu. Ciężko by mi było oczarować Dillona swoją kobiecością. Zwłaszcza że i tak

już mnie znielubił. Poza tym to przecież wcale nie chcę przyciągać jego uwagi.

Zdecydowanie nie, przypodobanie się temu okropnemu facetowi to ostatnia rzecz, o

jakiej marzę. Spojrzała groźnie na postrzępiony kwiat. Westchnęła i wyrzuciła go,

jednocześnie przyspieszając kroku.

Zaniosła muszlę do swego pokoju, przebrała się i zeszła na dół. Czuła się

apatycznie, była zagubiona. W dobrze zorganizowanym systemie lekcji, posiłków i

przydzielonych zadań jej czas był dokładnie zagospodarowany. Teraz brak

jakichkolwiek wymogów sprawiał, że poczuła się niespokojna. Wspomniała, ile to

razy w ciągu napiętego dnia tęskniła za krótką przerwą, kiedy mogłaby spokojnie

poczytać lub choćby pobyć sama. Teraz miała mnóstwo wolnego czasu, a marzyła o

jakimś konkretnym zajęciu. Bała się bezczynnych, pustych godzin. Bała się myśleć.

Zazwyczaj unikała rozważań o swojej sytuacji czy też zastanawiania się nad

przyszłością.

Od kiedy tu przyjechała, nikt jeszcze nie pokazał jej całego domu. Przez chwilę

się wahała, ale ciekawość zwyciężyła i Laine postanowiła to nadrobić. Odkryła, że jej

ojciec żył prosto, bez zbędnych ozdóbek i świecidełek. Dom urządzony był skromnie,

w sam raz na potrzeby samotnego mężczyzny. Było trochę książek, ale nie wyglądały

na zbyt często otwierane. Po ilości magazynów o tematyce lotniczej bez trudu

zorientowała się, co czyta jej ojciec. W oknach, zamiast tradycyjnych zasłon, wisiały

bambusowe rolety, tkane maty zastąpiły dywaniki.

Zaczęła rysować sobie w myślach obraz mężczyzny, którego satysfakcjonuje

takie skromne życie, który żyje cicho, każdego dnia podobnie, i który całą energię

wkłada w swoją jedyną miłość, czyli latanie. Zaczynała rozumieć, dlaczego

małżeństwo ich rodziców rozpadło się. Skromny styl życia ojca nie pasował do

pretensjonalnych zachowań matki. Ona nie miała satysfakcji z jego sposobu bycia,

on czuł się zagubiony w jej świecie. Skonstatowała ze smutkiem, że zaczyna

rozumieć, dlaczego nie mogła znaleźć wspólnego języka ani z matką, ani teraz z

ojcem.

Podniosła z półki zdjęcie oprawione w czarną ramkę. Ze zdjęcia uśmiechał się

do niej młody kapitan Simmons, obejmujący ramieniem Dillona O'Briana. Dillon też

się uśmiechał, ale po swojemu - zadziornie. W ich wzroku widać było wzajemne

zrozumienie i swobodę. Poczuła rozgoryczenie, widząc, że Kapitan i Dillon wyglądają

na tym zdjęciu niczym ojciec i syn. Lata, które razem spędzili, są na zawsze dla mnie

stracone, pomyślała ze smutkiem.

To nie jest w porządku, przemknęło jej przez myśl. Jej ciałem wstrząsnął

dreszcz. Przycisnęła zdjęcie do piersi i zamknęła oczy. Kogo ja obwiniam? - pytała się

w myślach. Kapitana, że kogoś potrzebował? Dillona, że jest stąd? Szukanie winnych

i oglądanie się wstecz nic tu nie pomoże. No dobrze, pora na kontynuowanie

zwiedzania. Odetchnęła głęboko, odstawiła zdjęcie i ruszyła dalej. Kiedy weszła do

kuchni, Miri powitała ją promiennym uśmiechem.

- Przyszłaś na lunch? - Miri spojrzała spod przymkniętych lekko powiek. - No

proszę, nabrałaś już trochę koloru.

Laine rzuciła okiem na swoje nagie ramiona i ucieszyła się na widok delikatnej

opalenizny.

- W zasadzie nie przyszłam wcale jeść. - Uśmiechnęła się do Miri i zatoczyła

ręką koło. - Zwiedzam dom.

- Świetnie. A teraz siadaj. - Miri wskazała długim nożem drewniany stół. - I

nigdy więcej nie ściel swojego łóżka, to moja praca - rozkazała i postawiła przed nią

szklankę mleka. Poranek z Dillonem był udany?

- Tak, było miło. - Laine sięgnęła po kanapkę, a Miri zajęła miejsce po drugiej

stronie stołu. - Nigdy nie przypuszczałam, że jest tyle fascynujących rzeczy pod wodą.

Dillon to doskonały nauczyciel i przewodnik.

- On zawsze jest albo w wodzie, albo w powietrzu. Powinien trochę więcej

pochodzić po ziemi. - Odchyliła się na krześle i patrząc na nią uważnie, dodała: - On

bardzo cię pilnuje.

- Tak, wiem - wydukała Laine. - Zupełnie jakbym była na zwolnieniu

warunkowym. Poznałam dziś pannę King. - Laine zmieniła temat. - Przyszła nad

zatokę.

- Orchidea King. - Miri wymamrotała coś w niezrozumiałym języku.

- Ona jest taka pełna życia i przyciągająca uwagę. Przypuszczam, że Dillon

znają od dawna.

- Wystarczająco długo. Ale nie udało się jej jeszcze go usidlić. - Miri

uśmiechnęła się chytrze. - Myślisz, że Dillon jest przystojny?

- Czy jest przystojny? - powtórzyła zaskoczona Laine, nie rozumiejąc, do czego

Miri zmierza. - Tak, Dillon jest bardzo atrakcyjnym mężczyzną. To znaczy, tak sądzę.

Nie znam zbyt wielu mężczyzn.

- Powinnaś się więcej do niego uśmiechać - doradziła jej Miri z zadumą. -

Sprytna kobieta w ten sposób przekazuje mężczyźnie swoje myśli.

- On nie daje mi zbyt wielu powodów, żeby się do niego uśmiechać. Poza tym

przypuszczam, że dostaje wystarczająco dużo uśmiechów z innych źródeł.

- Dillon przyciąga uwagę wielu kobiet. Jest bardzo hojnym mężczyzną. - Miri

zachichotała i Laine w lot zrozumiała podtekst tego żartu. - Nie znalazł jeszcze

kobiety, która sprawiłaby, że stałby się mniej rozrzutny. A teraz ty... - Miri postukała

się palcem w nos, jakby coś rozważała. - Moglibyście przydać się sobie nawzajem. On

mógłby uczyć ciebie, a ty jego.

- Ja Dillona? - Zaśmiała się szczerze. - Nie można uczyć kogoś, kogo się nie zna,

Miri, a ja poznałam go dopiero wczoraj. Jedyne, co do tej pory robi, to wprawia mnie

w zakłopotanie. Nigdy nie wiem, co przyjdzie mu do głowy następnym razem -

westchnęła. - Myślę, że mężczyźni są bardzo dziwni, Miri. Zupełnie ich nie

rozumiem.

- Zrozumieć mężczyzn? - Miri roześmiała się głośno. - Co w nich jest takiego, co

chciałabyś zrozumieć? Jedyne, czego potrzebujesz, to czerpać radość z bycia z nimi.

Miałam trzech mężów i żadnego z nich nie rozumiałam. Ale - uśmiechnęła się jak

młoda dziewczyna - miałam dużo przyjemności.

- Nie sądzę... to znaczy, oczywiście, wcale nie chciałabym, żeby on... ale... -

Laine jąkała się, nie mogąc zebrać myśli. - Jestem pewna, że Dillon nie byłby mną

zainteresowany. Wygląda na to, że ma bardzo udany związek z panną King. A poza

tym - wzruszyła ramionami, czując rosnące przygnębienie - jest w stosunku do mnie

nieufny.

- Tylko głupia kobieta pozwala, aby jej przeszłość wpływała na teraźniejszość. -

Miri splotła palce i odchyliła się na krześle. - Chcesz odzyskać miłość ojca,

chudzielcu? Czas i cierpliwość pozwolą ci to osiągnąć. Pragniesz Dillona? - Uniosła

rękę, zatrzymując automatyczny protest Laine. - Naucz się walczyć, tak jak potrafi

walczyć kobieta. - Wstała. Kwiaty na jej muumuu zatrzepotały. - A teraz wynocha z

mojej kuchni. Mam masę roboty.

Laine wstała posłusznie i ruszyła w stronę drzwi.

- Miri... - Odwróciła się, przygryzając wargi. - Byłaś bardzo blisko mego ojca

przez wiele lat. Czy nie masz... - Laine zawahała się, ale pospiesznie dokończyła

zdanie. - Czy nie masz mi za złe, że pojawiłam się tak nagle po tylu latach?

- Za złe? - powtórzyła. - Nie mam ci za złe, ponieważ byłaby to wyłącznie strata

czasu. Zresztą nie mogłabym się gniewać na dziecko. - Wyjęła dużą łyżkę i uderzyła

nią gniewnie w dłoń. - Kiedy opuściłaś kapitana Simmonsa, byłaś dzieckiem i

odeszłaś ze swoją matką. Teraz nie jesteś już dzieckiem. I jesteś tutaj. Co mogłabym

ci mieć za złe? - Wzruszyła ramionami i odwróciła się w stronę kuchenki.

Laine poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Zacisnęła powieki i wzięła głęboki

oddech.

- Dziękuję ci, Miri - mruknęła i wróciła do swojego pokoju.

Myśli wirowały w jej głowie, kiedy siedziała sama w swojej sypialni. Tak jak

Dillon, obejmując ją, otworzył jej drzwi do uśpionych emocji, tak słowa Miri obudziły

w niej uśpione obawy.

Czas i cierpliwość, powtarzała w myślach. Czas i cierpliwość - to była recepta

Miri na zbolałe serce. Ale ja mam tak mało czasu i tylko nieco więcej cierpliwości.

Jak mogę odzyskać miłość ojca w ciągu kilku dni? Potrząsnęła głową, nie potrafiąc

znaleźć odpowiedzi. A Dillon... Poczuła ucisk w sercu. Opadła na łóżko i wpatrzyła się

w sufit. Dlaczego on musi komplikować i tak już niezwykle skomplikowaną sytuację?

Dlaczego w jednej chwili jest taki delikatny i sprawia, że czuję się jak kobieta, a zaraz

potem staje się taki brutalny i podejrzliwy? Potrafi być tak łagodny i ciepły, kiedy

trzyma mnie w ramionach. A potem... Zdenerwowana odwróciła się i przytuliła

policzek do poduszki. Potem jest taki zimny, że nawet jego oczy zdają się być pełne

agresji. Gdybym tylko mogła przestać o nim myśleć i zapomnieć, jakie to cudowne

uczucie, kiedy mnie całuje.

Pukanie do drzwi poderwało ją na równe nogi. Podeszła do nich, poprawiając

zmierzwione włosy. W drzwiach stał Dillon, w nowym stroju, odświeżony i rześki.

Laine wyglądała przy nim na zdezorientowaną i zaspaną. Patrzyła na niego, nie

umiejąc zebrać myśli ani powiedzieć słowa. Dillon zmarszczył brwi i przyglądał się jej

zaspanym oczom i zaróżowionym policzkom.

- Obudziłem cię?

- Nie, ja tylko... - Zerknęła na zegarek i ze zdumieniem zorientowała się, że

przeleżała w łóżku ponad godzinę. - Tak - przyznała. - Myślę, że czas spędzony w

samolocie daje mi się wreszcie we znaki. - Przygładziła dłonią włosy i próbowała

odnaleźć się w sytuacji. - Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że zasnęłam.

Dillon oparł się nonszalancko o framugę drzwi i nadal jej się przyglądał.

- Jadę na lotnisko. Pomyślałem, że może masz ochotę się przejechać. Mówiłaś,

że chciałabyś je jeszcze raz zobaczyć.

- Tak, chętnie - odparła, zaskoczona jego niewymuszoną uprzejmością.

- A więc... - odpowiedział sucho, dając jej gestem znak, żeby szła za nim.

- Za chwilę zejdę na dół. To mi zajmie tylko minutkę, obiecuję.

- Wyglądasz, jakbyś już była gotowa.

- Muszę się tylko uczesać.

- Ale twoje włosy są w porządku. - Złapał ją za rękę i wyciągnął z pokoju, zanim

zdołała zaprotestować.

Kiedy wyszli na zewnątrz, Dillon wcisnął jej w ręce kask. Laine stała

zaskoczona. Po chwili ujrzała przed sobą lśniący motocykl. Spojrzała na kask, na

motocykl, a potem na Dillona.

- Pojedziemy... tym?

- Zgadza się. Rzadko jeżdżę na lotnisko samochodem.

- Dziś chyba jest ten dzień, kiedy warto by skorzystać z samochodu - doradziła.

- Nigdy nie jechałam motocyklem.

- Księżniczko, wszystko, co musisz robić, to usiąść za mną i się trzymać. - Wziął

kask i włożył jej na głowę. Wsiadł na motocykl i włączył silnik. - Wskakuj.

Kiedy dotarli na lotnisko, Dillon zatrzymał się przed hangarem.

- Jesteśmy na miejscu, księżniczko. Koniec trasy. Zsiadła z motoru i próbowała

zdjąć kask.

- Tutaj. - Dillon jej pomógł. - Jesteś cała?

- Szczerze mówiąc - odparła - chyba nawet mi się podobało.

- To ma swoje zalety. - Powiódł rękami wzdłuż jej ramion i chwycił ją w talii.

Stała nieruchomo, pragnąc, aby nie przestał jej dotykać. Przylgnął do niej wargami.

Dreszcz przebiegł jej po skórze. - Później - powiedział, cofając się - mam zamiar

zrobić to w bardziej satysfakcjonujący sposób. Ale teraz mam pewną pracę do

wykonania. - Powolnym ruchem pogładził jej biodra.

- Kapitan chciałby pokazać ci okolicę. Czeka na ciebie. Trafisz sama?

- Oczywiście. - Laine zrobiła krok do tyłu, zmieszana szybkim biciem swego

serca. Dzieląca ich odległość nie pomogła jednak wyciszyć emocji. - Czy mam iść do

jego biura?

- Tak. W to samo miejsce, gdzie byłaś poprzednio. Pokaże ci wszystko,

cokolwiek chciałabyś zobaczyć. Uważaj, Laine. - W jego zielonych oczach nagle poja-

wił się chłód, a jego głos stał się szorstki. - Dopóki się do ciebie nie przekonam, nie

możesz sobie pozwolić na najmniejszy błąd.

Przyglądała mu się przez chwilę. Poczuła chłód, a jej serce zaczęło znów bić

miarowo.

- Bardzo się obawiam - przyznała ze smutkiem - że zrobiłam już jeden poważny

błąd.

Odwróciła się i odeszła.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Laine podeszła do małego, otoczonego palmami budynku. Przez jej głowę

przebiegały myśli dotyczące wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwu-

dziestu czterech godzin. Spotkała się z ojcem, dowiedziała o oszustwie matki i teraz

musiała zweryfikować swoje marzenia.

W ciągu tak krótkiego czasu, od wschodu do zachodu słońca, odkryła także

przyjemności i ograniczenia związane ze swą kobiecością. Dillon wyzwolił w niej no-

we, magiczne doznania. Ponownie jej rozum walczył z sercem, tłumacząc, że uczucia

były jedynie wynikiem pierwszego fizycznego zauroczenia. To nie może być nic

innego, zapewniała się. Nie można się zakochać w jeden dzień. I z całą pewnością nie

w mężczyźnie takim jak Dillon O'Brian. Jesteśmy swoimi przeciwieństwami. On jest

pewny siebie i wylewny. A do tego nie ma najmniejszych oporów w kontaktach z

ludźmi. Zazdroszczę mu tej jego szczerej pewności siebie. Nie ma to związku z moimi

uczuciami. Po prostu nie spotkałam nigdy nikogo takiego jak on. To dlatego jestem

taka zmieszana.

Kiedy weszła do holu, kapitan wychodził właśnie ze swojego biura.

- Witaj, Laine. Dillon mówił, że chciałaś się przejść po okolicy.

- Tak. Z przyjemnością. Jeśli masz chwilę czasu.

- Oczywiście. - Zawahał się, zanim ujął ją pod ramię i poprowadził na zewnątrz.

- To nie jest duże lotnisko - zaczął opowiadać, kiedy ruszyli na obchód. - Nasze

podstawowe usługi to przewozy między wyspami i czarter. Prowadzimy też szkółkę

lotniczą. To w gruncie rzeczy projekt Dillona.

- Kapitanie. - Laine przerwała mu gwałtownie i odwróciła się, aby na niego

spojrzeć. - Wiem, że postawiłam cię w niewygodnej sytuacji. Zrozumiałam teraz, że

powinnam wcześniej napisać do ciebie list i zapytać, czy mogę przyjechać, a nie

wpadać tak bez uprzedzenia. To było bezmyślne z mojej strony.

- Laine...

- Proszę. - Pokręciła głową, aby jej nie przerywał i przyspieszyła kroku. -

Zdałam sobie też sprawę, że ty masz swoje własne życie, dom, swoich przyjaciół.

Miałeś piętnaście lat na to, aby ułożyć sobie wszystko. Nie zamierzam ingerować w

żadną ze sfer twego życia. Wierz mi, nie chcę wchodzić ci w drogę, nie chcę, żebyś

czuł... - Machnęła ręką z rezygnacją, bo zabrakło jej słów. - Chciałabym, żebyśmy

zostali przyjaciółmi.

Kapitan przyglądał się jej, kiedy mówiła. Na koniec obdarzył ją uśmiechem

dużo cieplejszym niż do tej pory.

- Wiesz - westchnął i poprawił ręką włosy - to nieco przerażające stanąć w

obliczu dorosłej córki po tylu latach. Żałuję, że nie widziałem wszystkich etapów i

zmian, jakie się w tobie dokonywały. Obawiam się, że nadał myślę o tobie jako o

trudnym do poskromienia małym urwisie z warkoczykami i podrapanymi kolanami.

Elegancka kobieta, która weszła wczoraj do mojego biura i przemówiła do mnie z

delikatnym francuskim akcentem, jest dla mnie kimś zupełnie obcym. I kimś - dodał,

gładząc jej włosy - kto przywołuje wspomnienia, o których sądziłem, że dawno

umarły śmiercią naturalną. - Westchnął ponownie i wsunął ręce w kieszenie. -

Niewiele wiem o kobietach. I prawdopodobnie nigdy nie wiedziałem. Twoja matka

była najpiękniejszą i najbardziej skomplikowaną osobą, jaką kiedykolwiek znałem.

Kiedy byłaś mała i byliśmy jeszcze razem we troje, przyjaźń z tobą zastępowała mi

przyjaźń, której nigdy nie doznałem ze strony twej matki. Byłaś jedyną kobietą, jaką

kiedykolwiek rozumiałem. Zawsze się zastanawiałem, czy to właśnie nie dlatego nic

mi się w życiu nie układało.

Laine długo mu się przyglądała.

- Kapitanie, dlaczego się z nią ożeniłeś? Wygląda na to, że nie mieliście

żadnych wspólnych cech.

Potrząsnął głową i zaśmiał się krótko.

- Nie znałaś jej dwadzieścia lat temu. Bardzo się zmieniła, Laine. Niektórzy

zmieniają się bardziej niż inni. - Ponownie potrząsnął głową i zapatrzył się w dal.

- Poza tym kochałem ją. Zawsze ją kochałem.

- Przykro mi. - Laine czuła, jak łzy napływają jej do oczu. Wbiła wzrok w

ziemię. - Nie chciałam wszystkiego utrudniać.

- Nie utrudniasz. Spędziłem z twoją matką także miłe chwile. - Przerwał i

czekał, aż Laine spojrzy na niego.

- Lubię je wspominać. - Wziął ją za ramię i ruszyli przed siebie. - Czy twoja

matka była szczęśliwa, Laine?

- Szczęśliwa? - Pomyślała przez chwilę, wspominając zmienne nastroje i wesoły

głos, w którym jednak zawsze dało się słyszeć nutę niezadowolenia. - Myślę, że

Vanessa była tak szczęśliwa, jak tylko potrafiła być. Kochała Paryż i żyła tak, jak

chciała.

- Vanessa? - Kapitan zmarszczył brwi i spojrzał na Laine z góry. - To tak

mówisz o swojej matce?

- Zawsze mówiłam jej po imieniu. - Uniosła dłoń, aby osłonić oczy przed

słońcem i przyglądała się, jak samolot schodzi do lądowania. - Mówiła, że określenie

„mama” ją postarza. Nie znosiła się starzeć. Czuję się lepiej, wiedząc, że jesteś

szczęśliwy w życiu, które wybrałeś. Latasz jeszcze, kapitanie? Pamiętam, jak bardzo

kiedyś to kochałeś.

- Ciągle jeszcze dokładam jakąś kolejną wylataną godzinę. Laine! - Chwycił ją

za ramiona i odwrócił twarzą do siebie. - Zadam ci jedno pytanie, a potem zostawimy

ten temat na jakiś czas. Czy byłaś szczęśliwa?

Bezpośredniość jego pytania i intensywność spojrzenia spowodowały, że

poczuła się zmieszana. Spojrzała przed siebie, jakby zaciekawił ją widok

wysiadających z samolotu pasażerów.

- Byłam bardzo zajęta. Zakonnice poważnie podchodzą do kwestii nauki.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. A może...

- poprawił się, ściągając wąskie brwi - może właśnie odpowiedziałaś.

- Byłam zadowolona - odpowiedziała, uśmiechając się do niego. - Nauczyłam

się naprawdę dużo i jestem zadowolona ze swego życia. Myślę, że to by każdemu

wystarczyło.

- Może komuś, kto osiągnął mój wiek - odparł kapitan - ale nie bardzo młodej,

uroczej kobiecie. - Zauważył, że zamiast uśmiechu na jej twarzy pojawił się grymas

bezradności. - To nie wystarczy, Laine. Jestem zdziwiony, że na tym się zatrzymałaś.

- Jego głos był tak surowy i pełen dezaprobaty, że poczuła, iż musi się bronić.

- Kapitanie, nie miałam możliwości... - przerwała, zdając sobie sprawę, że

powinna ważyć słowa. - Nie traciłam czasu na walkę z wiatrakami - poprawiła się.

- Uniosła ręce, dłońmi do góry, w typowym francuskim geście. - Być może

doszłam do takiego punktu w życiu, kiedy powinnam coś zmienić.

Jego twarz złagodniała, kiedy Laine się do niego uśmiechnęła.

- W porządku. Zostawmy to na jakiś czas.

Nie wspominając więcej o przeszłości, kapitan poprowadził Laine wśród

samolotów ustawionych w równych rzędach. Gładził każdy z nich tak, jakby to było

jego dziecko, opisując z dumą ich możliwości. Dla Laine były to jednak

niezrozumiałe techniczne określenia. Mimo wszystko słuchała go uważnie,

zadowolona z jego dobrego humoru, ciesząc się na sam dźwięk jego głosu. Od czasu

do czasu dodawała jakieś uwagi, które świadczyły o nieznajomości tematu i

wywoływały śmiech kapitana. Jego śmiech był dla niej czymś bardzo cennym.

Budynki były rozległe, schludne i bezpretensjonalne. Nad wszystkim górowała

przeszklona wieża kontrolna. Kapitan wskazywał na każdy budynek, ale to samoloty

były jego głównym obiektem zainteresowania.

- Mówiłeś, że lotnisko nie jest duże. - Rozejrzała się dookoła. - Wygląda

oszałamiająco.

- To jest małe, rzadko uczęszczane miejsce, ale robimy, co w naszej mocy, aby

funkcjonowało tak dobrze, jak międzynarodowe lotnisko w Honolulu.

- Czym zajmuje się Dillon? - Zadając to pytanie, tłumaczyła sobie, że to tylko

zwykła ciekawość.

- Och, Dillon robi wszystko po trochu - odpowiedział ogólnikowo. - Ma talent

organizatorski. Potrafi znaleźć rozwiązanie problemu, zanim faktycznie coś stanie się

problemem. Poza tym zarządza ludźmi tak dobrze, że nawet nie zdają sobie sprawy,

że to on nimi kieruje. Potrafi też rozłożyć samolot na części i ponownie go

zmontować. - Potrząsnął głową i uśmiechnął się. - Nie wiem, co bym bez niego zrobił.

Bez jego zacięcia i determinacji byłbym co najwyżej pilotem samolotu, z którego

opyla się uprawy.

- Zacięcia? - powtórzyła, przeciągając słowo. - O tak, on zdecydowanie ma

zacięcie, kiedy czegoś chce. Ale czy on... - zawahała się, nie mogąc znaleźć odpo-

wiedniego określenia - czy nie jest przypadkiem bardzo nieskomplikowanym

człowiekiem?

- Życie na wyspie determinuje prosty, na swój sposób, styl życia, a Dillon

urodził się tutaj - zaczął kapitan. - Fakt, że jest normalny i unika pretensjonalnych

zachowań, nie musi oznaczać, że brakuje mu inteligencji czy umiejętności. Dillon ma

jedno i drugie, tylko że realizuje ambicje na swój specyficzny sposób.

Później, kiedy szli w stronę hangarów, Laine uświadomiła sobie, że między nią

a ojcem powstaje więź. Kapitan wyglądał na bardziej zrelaksowanego w jej

obecności, zachowywał się bardziej spontanicznie. Zdawała sobie sprawę, że ona też

bardziej się otworzyła. Czuła się o wiele swobodniej.

- Mam spotkanie za kilka minut - powiedział kapitan, kiedy weszli do hangaru.

- Muszę z powrotem oddać cię pod opiekę Dillona. Chyba że chcesz, bym poprosił

kogoś o zawiezienie cię do domu?

- W porządku, poradzę sobie - zapewniła go. - Może po prostu trochę się

przejdę. Nie chciałabym się naprzykrzać.

- Nie naprzykrzałaś się. Bardzo miło było cię oprowadzić. Nic nie straciłaś ze

swojej dziecięcej ciekawości. Zawsze chciałaś wiedzieć, jak i dlaczego, i zawsze z

zaciekawieniem słuchałaś odpowiedzi. Jeśli mnie pamięć nie myli, miałaś pięć lat,

kiedy zażądałaś wyjaśnienia działania panelu kontrolnego Boeinga 707 - odkaszlnął,

a Laine zauważyła, że zrobił to dokładnie tak, jak zapamiętała z dzieciństwa. - Miałaś

tak poważną minę, że mógłbym przysiąc, że wszystko doskonale zrozumiałaś. -

Poklepał jej dłoń i uśmiechnął się do Dillona, który zbliżał się do nich. - Cieszę się, że

jesteś. Zaopiekuj się Laine, dobrze? Ja za chwilę spotykam się z Billetim.

- Wygląda na to, że dobrze na tym wyszedłem. Laine odwróciła się w jego

stronę i zobaczyła, jak opiera się o samolot i wyciera dłonie o kombinezon, w który

był ubrany.

- Świetnie. Zatem do zobaczenia wieczorem. - Kapitan odwrócił się do Laine,

dotknął jej policzka, po czym wszedł do budynku.

Uśmiechnięta zwróciła się w stronę Dillona i napotkała jego zasępiony wzrok.

- Och, proszę. Nie niszcz tego. To tylko taki maleńki gest.

Wzruszył ramionami i stanął twarzą do samolotu.

- Podobała ci się wycieczka? - spytał.

- Tak. - Kilka kroków, które zrobiła, żeby do niego dołączyć, odbiło się głośnym

echem po hangarze. - Obawiam się jednak, że niewiele zrozumiałam z tego, co mi

opowiadał, ale nie miałam odwagi przyznać się.

- Jest najszczęśliwszy, kiedy może opowiadać o samolotach - skomentował

Dillon. - Dopóki słuchasz, nie ma znaczenia, czy rozumiesz, co mówi - dodał. - Podaj

mi tamten klucz dynamometryczny.

Laine spojrzała na rozłożone narzędzia i zaczęła szukać czegoś, co mogło być

kluczem dynamometrycznym.

- Słuchałam z przyjemnością. Czy to jest ten klucz? Dillon spojrzał na przyrząd,

który trzymała w ręku.

Z rozbawieniem popatrzył na nią i potrząsnął przecząco głową. - Nie,

księżniczko. To ten klucz - oświadczył, wyszukawszy właściwe narzędzie.

- Dotychczas nie spędziłam zbyt wiele czasu przy samochodach czy samolotach

- mruknęła.

Zagotowało się w niej na myśl, co by było, gdyby Dillon poprosił o pomoc

Orchideę King...

- Kapitan powiedział, że założyłeś szkołę latania - zmieniła temat. - Sam też w

niej uczysz?

- Czasami.

Zebrała się na odwagę i spytała szybko:

- Nauczysz mnie?

- Co? - Spojrzał na nią przez ramię.

- Czy nauczysz mnie latać samolotem? - Zastanawiała się, czy Dillonowi to

pytanie wydało się równie śmieszne, jak jej samej.

- Może. - Studiował jej twarz, próbując rozgryźć, o co chodzi. Dostrzegł jedynie

determinację w jej oczach. - Może - powtórzył. - Dlaczego chcesz się nauczyć? Taka

zachcianka?

- Kapitan kiedyś wspominał, że mnie nauczy. Oczywiście - rozłożyła ręce w

typowym dla Francuzów geście - byłam wtedy tylko dzieckiem, ale... - Wypuściła

gwałtownie powietrze, uniosła brodę i powiedziała z charakterystyczną dla

Amerykanów pewnością siebie: - Bo to musi być fajne.

Zmiana w jej postawie i upór w głosie sprawiły, że Dillon nie mógł

powstrzymać śmiechu.

- Dobra, jutro jedną z was zabiorę do góry. Laine zmarszczyła brwi, próbując

zrozumieć, co miał na myśli. Dillon podał jej klucz, by go odłożyła, a sam odwrócił się

ponownie do samolotu. Spojrzała na upapraną smarem rączkę klucza. Dillon

spostrzegł wahanie, wymamrotał coś pod nosem, po czym podszedł do wieszaka i

podał jej kombinezon roboczy.

- Masz, załóż to. Muszę tu chwilę zostać, więc możesz się przydać.

- Jestem pewna, że doskonale poradzisz sobie z tym beze mnie.

- Bez wątpienia. Tak czy inaczej przebierz się. Pod jego czujnym okiem

ostrożnie ubrała obszerny kombinezon.

- Mój Boże! Utopisz się w tym! - Kucnął przed nią i zaczął podwijać nogawki

spodni.

- Podejrzewam, że będę raczej zawadą niż pomocą.

- Zorientowałem się już jakiś czas temu - zripostował natychmiast.

Jego głos był jednak niezaprzeczalnie pogodny, kiedy podwijał jej rękawy.

Jednym płynnym ruchem zapiął jej suwak pod samą szyję. Spojrzeli sobie w oczy i

Laine dostrzegła zmieniony wyraz twarzy Dillona. Przez ułamek sekundy pomyślała,

że widzi w jego oczach przebłysk czułości. Dillon jednak szybko odwrócił twarz,

zaklął pod nosem i wsadził głowę do wnętrza samolotu.

- No dobra - zaczął energicznie. - Podaj mi śrubokręt. Ten z czerwoną rączką.

Laine wiedziała, jak wygląda śrubokręt, poszperała wśród narzędzi i znalazła

go.

Dillon przez jakiś czas intensywnie pracował. Nie rozmawiali więc. Operowali

tylko półsłówkami dotyczącymi niezbędnych narzędzi.

Laine zaczęła wypytywać go o różne szczegóły jego pracy. Nie wsłuchiwała się

w odpowiedzi. Czerpała przyjemność z samego brzmienia i barwy jego głosu. Zajęty

był pracą, mogła więc mu się swobodnie przyjrzeć. Bez skrępowania patrzyła na

niezwykłą barwę jego oczu, obserwowała mocny zarys brody i opaleniznę na silnych

ramionach. Jego twarz pokrywał jednodniowy zarost, a włosy w nieładzie opadały na

kombinezon. Spostrzegła, że w chwilach zwiększonej koncentracji unosi prawą brew.

Odwrócił się do niej, żeby o coś poprosić, ale Laine nie reagowała, wpatrzona w

jego oczy.

- Coś nie tak? - spytał zdziwiony.

Laine potrząsnęła gwałtownie głową i nerwowo przełknęła.

- Nie, ja... Coś chciałeś? Przepraszam, zamyśliłam się. - Pochyliła się nad

skrzynią z narzędziami.

Dillon bez słowa podniósł potrzebne narzędzie i wrócił do pracy. Laine,

wdzięczna za to, że był tak zaabsorbowany, zamknęła oczy.

Miłość, zaczęła rozmyślać, nie powinna pojawiać się tak niespodziewanie.

Powinna nadpływać powoli, wspierana czułością i łagodnymi gestami. Nie powinna

spadać na człowieka bez ostrzeżenia, niczym miecz. Jak można kochać coś, czego nie

potrafi się zrozumieć?

Dillon O'Brian stanowił dla Laine nie lada zagadkę. Zdawał się mężczyzną,

którego humory pojawiały się na ogół bez konkretnego powodu. Laine zastanawiała

się, co tak naprawdę o nim wie. Wiedziała, że jest partnerem jej ojca, choć jego rola

w interesie nie była jasna. Był mężczyzną, który ze swobodą poruszał się w wodzie i w

powietrzu. Zdawała sobie też sprawę, że Dillon świetnie zna się na kobietach i potrafi

je usatysfakcjonować.

Ale jak, zastanawiała się, jak można walczyć z miłością, skoro się jej nie

rozumie? Może to jest po prostu kwestia równowagi, jak w chodzeniu po linie?

- Wygląda na to, że znowu gdzieś odleciałaś myślami - zauważył Dillon,

wyciągając szmatę z kieszeni.

Laine aż podskoczyła wyrwana z rozmyślań, co sprawiło, że Dillon wyszczerzył

zęby w uśmiechu.

- Żałosny z ciebie mechanik, księżniczko. I niechlujny. - Przetarł jej policzek. -

Tam jest umywalka. Idź i umyj ręce. Skończę tę robotę kiedy indziej. Układ paliwowy

może dać w kość.

Ruszyła we wskazanym kierunku. Zmywając brud, wykorzystała chwilę, żeby

odzyskać utracony spokój wewnętrzny. Odwiesiła na miejsce pożyczony kombinezon

i kiedy Dillon pakował narzędzia, rozejrzała się po opustoszałym hangarze. Zdziwiła

się, że tyle czasu upłynęło, gdy niezbyt udolnie mu asystowała. Na zewnątrz zapadał

zmierzch. Ostatnie promienie słońca przebłyskiwały w liściach palm. Laine

odwróciła się, czując na sobie przeszywający wzrok Dillona. Zwilżyła językiem wargi.

- Skończyłeś?

- Nie całkiem. Chodź.

Coś w jego głosie podpowiedziało jej, żeby się cofnąć, zamiast pójść za nim.

Dillon spojrzał na nią wymownie i powtórzył groźnie:

- Powiedziałem, chodź!

Uznała, że lepiej dobrowolnie przystać na jego prośbę. Modliła się, żeby dźwięk

kroków na posadzce zagłuszył łomot serca w jej piersi. Stała przed nim w ciszy, a on

przyglądał się jej twarzy. Nic nie powiedział, tylko położył dłonie na jej biodrach,

lekko ją do siebie przyciągając. Otarli się o siebie udami. Trzymał ją mocno, choć nie

musiał tego robić, bo nie była w stanie ruszyć się, kiedy tak na nią patrzył.

- Pocałuj mnie - powiedział tylko.

Pokręciła głową w proteście, nie potrafiąc uciec czy cokolwiek powiedzieć.

- Laine, powiedziałem, żebyś mnie pocałowała - powtórzył z naciskiem.

Uniosła ręce i położyła dłonie na jego ramionach. Cały czas patrzyła mu w oczy.

Ich twarze zbliżyły się do siebie. Delikatnie i powoli pocałowała jego usta.

Wyczekał momentu, aż jej ruchy stały się bardziej śmiałe, aż jej dłonie zaplotły

się na jego szyi. Przyciągnął ją bliżej siebie i wsunął ręce pod bluzkę. Gładził miękką

skórę jej pleców. Dotykał jej niebywale łagodnie i wolno. Szepcząc jego imię, Laine

przylgnęła do niego, bez skrępowania okazując, jak bardzo go pragnie. Z pasją zaczęli

szukać rozkoszy. Cały świat wokół zdawał się nie istnieć. W tej jednej chwili nic się

dla niej nie liczyło poza Dillonem.

Odsunął ją od siebie. Nic nie mówiąc, stali tak i patrzyli sobie w oczy, próbując

wyczytać z nich to, czego nie mogli powiedzieć. Dillon odgarnął kosmyk włosów z jej

policzka.

- Lepiej zabiorę cię do domu.

- Dillon - zaczęła, nie wiedząc zupełnie, co powinna powiedzieć. Zamknęła

oczy, zawstydzona swoim zachowaniem.

- Chodź, księżniczko. Miałaś długi dzień. - Otoczył zaczął delikatnie masować

jej kark. - Nie walczymy teraz na równych warunkach. A ja chcę walczyć fair.

- Walczyć? - Laine z trudem otworzyła oczy i wytrzymała jego spojrzenie. - Czy

tak to właśnie widzisz, Dillon? Jako walkę?

- Nazywają to najstarszą walką świata - odpowiedział z uśmieszkiem, który

zniknął jednak z jego twarzy, zanim się w pełni pojawił. Nagle jego dłoń zacisnęła się

na jej brodzie. - To jeszcze nie koniec, Laine, a w następnej rundzie mogę

powiedzieć: „do diabła z zasadami”.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Następnego poranka, kiedy Laine zeszła na śniadanie, zastała tylko ojca.

- Witaj, chudzielcu - zawołała Miii, zanim kapitan zdążył ją powitać. - Siadaj i

jedz. Przygotuję ci herbatę, skoro nie lubisz mojej kawy.

Laine nie wiedziała, czy powinna czuć się zakłopotana, czy rozbawiona. Usiadła

posłusznie przy stole.

- Polubiła cię - powiedział kapitan. Uniosła wzrok i zauważyła iskierki radości i

uznania w oczach ojca. - Odkąd tu jesteś, tak się skoncentrowała na tym, żeby cię

trochę podtuczyć, że nie ma czasu, żeby mi dokuczać. Co za ulga.

Laine patrzyła z uśmiechem, jak ojciec nalewał sobie kawy.

- Miło mi, że mogę być pomocna. Rozejrzałam się wczoraj po domu. Chyba nie

masz mi tego za złe, po prostu byłam ciekawa.

- Oczywiście, że nie. - Uśmiechnął się smutno. - Domyślam się, że pewnie sam

powinienem pokazać ci dom. Moje maniery nieco zardzewiały.

- Nic się nie stało. Tak naprawdę - odchyliła głowę i odwzajemniła jego

uśmiech - samotne włóczenie się po domu dało mi świeży obraz tego, jak mieszkasz.

Powiedziałeś, że żałujesz, że przegapiłeś etapy mojego dorastania, i że nadal

myślisz o mnie jak o dziecku. Myślę... myślę, że ja także tego żałuję... To znaczy nadal

mam w pamięci twój obraz z mojego dzieciństwa. Wczoraj zobaczyłam Jamesa

Simmonsa z krwi i kości.

- Rozczarowana? - Rozbawienie kryło się w jego oczach i tonie głosu.

- Raczej pod wrażeniem tego - poprawiła go - że zobaczyłam mężczyznę

zadowolonego z tego, kim jest, i ze swojego życia; którego najbliżsi otaczają miłością

i szacunkiem. Myślę, że mój ojciec musi być bardzo miłym człowiekiem.

Obdarzył ją uśmiechem pełnym zaskoczenia i radości.

- To ci dopiero komplement. I to z ust dorosłej córki. Spojrzał na zegarek i

skrzywił się.

- Niedługo mam spotkanie. Wybacz, że zostawiam cię samą w taki sposób, ale...

- Ależ proszę - przerwała. - Nie muszę być zabawiana. I, tak jak powiedziałam

wczoraj, naprawdę nie chcę przeszkadzać. Jestem pewna, że znajdę wiele rzeczy,

którymi będę mogła się zająć.

- Zatem w porządku. Do zobaczenia wieczorem. Laine spędziła poranek nad

zatoką na pisaniu listów do Francji.

Pisała tak długo, aż słońce stanęło w zenicie. Powietrze było wilgotne i gęste.

Cisza oraz promienie słońca sprawiły, że poczuła się senna. Ułożyła się na kocu i

zasnęła.

Poczuła, że ktoś potrząsają za ramię.

- Un moment, ma soeur - wymruczała. Starała się otworzyć powieki, które

zdawały się być z ołowiu. Tuż nad sobą zobaczyła twarz Dillona.

- Wygląda na to, że budzenie cię staje się moim przyzwyczajeniem. - Kucnął i

wpatrywał się w jej ledwo widzące oczy. - Nie wiesz, że lepiej nie spać na słońcu,

kiedy ma się taką karnację jak ty? Masz szczęście, że się nie spaliłaś.

- Och. - Laine zrozumiała wreszcie, gdzie się znajduje, i spróbowała usiąść. -

Nie wiem, dlaczego zasnęłam. To pewnie przez tę ciszę.

- Innym powodem może być wyczerpanie - podpowiedział Dillon i zmarszczył

brwi. - Wreszcie znikają cienie pod twoimi oczami.

- Kapitan powiedział, że rano byłeś bardzo zajęty.

- Hmm. Tak, byłem zajęty. - Pomógł jej stanąć na nogi.

- Myślałem, że chciałaś nauczyć się latać samolotem.

- Wspaniale! - Jej twarz rozjaśniła się w uśmiechu radości. - Myślałam, że

zapomniałeś. Jesteś pewien, że masz czas? Kapitan powiedział...

- Nie, nie zapomniałem. I nie, nie jestem zbyt zajęty - przerwał jej i pochylił się,

aby podnieść koc. - Przestań się tak entuzjazmować, jakbyś miała dwanaście lat, a ja

zabierałbym cię do cyrku.

- Oczywiście - odpowiedziała, rozbawiona jego zniecierpliwioną reakcją.

Dillon odetchnął z ulgą, chwycił ją za rękę i pociągnął za sobą. Słyszała, że

złorzeczył pod nosem na kobiecy ród.

Niecałą godzinę później siedziała już w samolocie.

- No więc to jest jednopłatowiec z silnikiem tłokowym. Ogólnie rzecz ujmując,

pilotowanie samolotu nie jest trudniejsze od prowadzenia samochodu. Pierwszą

rzeczą, jakiej trzeba się nauczyć, jest zrozumienie posiadanych przyrządów i

odczytywanie ich sygnałów.

- A jest tych przyrządów całkiem sporo, prawda?

- Laine z powątpiewaniem przyglądała się licznym tarczom i wskazówkom.

- Wcale nie. To nie jest samolot wojskowy. - Wziął głęboki oddech, widząc, że

Laine nic nie zrozumiała, i włączył silnik. - W porządku. Jak będziemy się wznosić,

chcę, żebyś patrzyła na ten przyrząd. To jest wysokościomierz. On...

- On pokazuje odległość samolotu od poziomu morza albo od ziemi -

dokończyła za niego.

- Bardzo dobrze - Dillon poinformował wieżę o swoim starcie i samolot zaczął

kołować. - A co, w nocy ukradłaś kapitanowi jedną z jego gazet?

- Nie. Zapamiętałam jedną z moich dawnych lekcji. Myślę, że zachowałam w

pamięci wszystko, co opowiadał mi, kiedy byłam dzieckiem. To jest kompas, a to...

- Uniosła brew i zamyśliła się. - To jest wskaźnik przechyłów, ale nie jestem

pewna, czy pamiętam, co to dokładnie oznacza.

- Jestem pod wrażeniem twojej wiedzy, ale miałaś patrzeć na wysokościomierz.

- Racja. - Skarcona posłusznie przeniosła wzrok.

- W porządku. - Uśmiechnął się do niej i ponownie skoncentrował uwagę na

niebie. - Większa igła powinna zrobić jedno okrążenie na każde trzysta metrów wy-

sokości. Mniejsza obraca się za każdym razem, kiedy wzniesiemy się o trzy tysiące

metrów. Kiedy nauczysz się, do czego służą wszystkie przyrządy i jak z nich

korzystać, latanie okaże się łatwiejsze niż prowadzenie samochodu. I trzeba

przyznać, że jest zdecydowanie mniej korków.

Na kolejne trzydzieści minut Dillon zamienił się w nauczyciela. Laine

zaskoczyła jego ogromna wiedza i cierpliwość. Odpowiadał spokojnie na dziesiątki

pytań. Zdawał się wręcz cieszyć z jej głodu wiedzy. Płynęli przez niebo pośród

pierzastych chmur i szczytów górskich. Laine zaczęła dostrzegać podobieństwo

między wolnością, jaką dają człowiekowi nurkowanie i radością latania. Zaczęła

rozumieć fascynację, o której opowiadał Dillon. O potrzebie poszukiwania wyzwań,

potrzebie odkrywania. Słuchała go w napięciu, usilnie starając się nic nie przeoczyć,

wszystko zrozumieć i zapamiętać.

- Rozpętała się mała burza za naszymi plecami - poinformował ją spokojnie. -

Nie będziemy z nią walczyć. - Odwrócił się do niej z niewyraźnym uśmiechem. -

Trochę nami porzuca, księżniczko.

- Och! - Próbując naśladować jego głos, uniosła się na fotelu i uważnie

przyjrzała ciemnym chmurom. - Myślisz, że mógłbyś przez to przelecieć? - zapytała,

zachowując spokój w głosie, choć żołądek się jej ścisnął.

- Być może - odparł.

Kiedy zauważyła rozbawienie w jego oczach, odetchnęła spokojniej.

- Masz doprawdy dziwne poczucie humoru - skomentowała jego zachowanie,

po czym wstrzymała oddech, kiedy wlecieli pomiędzy te chmury.

W jednej chwili utonęli w ciemnościach. Ze wszystkich stron wściekle siekł

deszcz. Kiedy zatrzęsło samolotem, poczuła, jak ogarniają panika.

- Wiesz, zawsze fascynowało mnie bycie w środku chmur. Niby to tylko para

wodna, ale chmury są bajeczne. - Jego głos był spokojny i opanowany, co trochę ją

uspokoiło. - Najciekawsze są chmury burzowe, ale przydałyby się błyskawice - dodał.

- Myślę, że mogę obejść się bez nich - wydukała Laine.

- Mówisz tak, bo nigdy nie widziałaś ich z tej perspektywy. Kiedy lecisz w

chmurach, możesz obserwować pioruny zupełnie z innej perspektywy. Ich kolory są

nieziemskie.

- Przeleciałeś przez wiele takich burz? - Laine wyjrzała przez swoje okno, ale

zobaczyła jedynie kłębiące się ołowiane chmury.

- Trochę tego było. Ale ta rozpęta się, dopiero kiedy już wylądujemy. Zresztą

nie potrwa długo.

Samolotem znowu rzuciło i Laine spojrzała zdezorientowana na Dillona, który

szeroko się uśmiechnął.

- Lubisz takie sytuacje, prawda? Podniecenie, dreszczyk emocji?

- To utrzymuje refleks w dobrej formie, Laine. - Spojrzał na nią i uśmiechnął

się, tym razem bez odrobiny złośliwości. - I chroni człowieka przed nudą. - Zatrzymał

na niej wzrok w taki sposób, że jej serce zabiło szybciej. - W życiu jest wystarczająco

dużo stabilizacji - kontynuował. - Praca, rachunki, polisa ubezpieczeniowa. To

wszystko daje ci równowagę. Ale czasami człowiek musi przejechać się górską

kolejką, skoczyć na spadochronie czy rzucić się w fale oceanu. Adrenalina nadaje

życiu sens. Sztuką jest utrzymanie równowagi.

Tak, pomyślała Laine. Vanessa nigdy nie opanowała tej sztuki. Ciągle szukała

nowych wyzwań, ale nigdy nie potrafiła się cieszyć tymi, w których akurat

uczestniczyła. A ja być może przesadzam w drugą stronę, myśląc zbyt wiele o

stabilizacji. Za dużo książek, a za mało działań.

- Od lat nie jechałam kolejką górską. - Uśmiechnęła się do niego. - Można

powiedzieć, że najwyższa pora na to. Spójrz! - Przytknęła nos do szyby. - Te

złowrogie mgły wyglądają jak żywcem wyjęte z „Makbeta”. Chciałabym zobaczyć

błyskawicę, Dillon. Naprawdę chciałabym.

Uśmiechnął się na widok pożądliwego oczekiwania na jej twarzy.

- Zobaczymy, co da się zrobić.

Samolot wytracał wysokość. Chmury po chwili zupełnie zniknęły. Ich oczom

ukazała się ziemia zmoczona deszczem i pełna świeżych kolorów. Kiedy wylądowali,

Laine czuła się jak dziecko, które nie dostało wymarzonej zabawki.

- Za kilka dni znów cię zabiorę, jeśli będziesz chciała - powiedział Dillon,

kierując samolot w stronę hangarów.

- O tak, proszę. Bardzo bym chciała. Nie wiem, jak ci dziękować...

- Odrób pracę domową - polecił, wyłączając silniki. - Dam ci kilka książek,

żebyś mogła poczytać o przyrządach pokładowych.

- Tak jest! - Odparła z podejrzaną pokorą, co sprawiło, że Dillon przyjrzał się jej

uważnie, nim wyskoczył z samolotu.

Brak doświadczenia sprawił, że wysiadanie zajęło Laine więcej czasu. Dillon

wykorzystał to i wyciągnął ją, nim uporała się z tym sama. Stali blisko siebie w

zacinającym deszczu. Opierał dłonie o jej talię. Przez przemoczoną bluzkę czuła

ciepło jego ciała. Ciemne kosmyki włosów opadły mu na czoło. Czuła się w jego

ramionach tak pewnie, jakby była w nich od zawsze. I jakby na zawsze miała już w

nich pozostać. Fala miłości zalała jej serce.

- Mokniesz - szepnęła, przykładając dłoń do jego twarzy.

- Ty również.

- Nie zwracam na to uwagi. Westchnąwszy, Dillon oparł brodę na jej głowie.

- Miri mnie zabije, jeśli przeze mnie się przeziębisz.

- Nie jest mi zimno - mruknęła, czując się cudownie z powodu ich bliskości.

- Ty drżysz. - Niespodziewanie Dillon przyciągnął ją do swego boku i ruszył

przed siebie. - Idziemy do mojego biura. Musisz wyschnąć, zanim wrócimy do domu.

Deszcz przestał padać, promienie słońca wyjrzały zza chmur. Laine spojrzała w

stronę budynku, w którym mieściło się biuro Dillona. Z uśmiechem odrzuciła mokre

kosmyki włosów z oczu i wyswobodziła się z uścisku Dillona.

- Ścigamy się! - krzyknęła i popędziła po mokrej ziemi.

Złapał ją tuż przy drzwiach, śmiejąc się i z trudem łapiąc oddech. Laine z

lekkością otoczyła rękami jego szyję. Śmiali się teraz razem. Czuła się jak młoda, głu-

piutka i bezgranicznie zakochana dziewczyna.

- Ale jesteś szybka - zauważył Dillon. Odchyliła głowę, żeby odwzajemnić jego

uśmiech.

- Kiedy żyjesz w klasztorze, uczysz się być szybkim. Wyścig do łazienki jest

brutalny.

Dillon sprawdził wiadomości, zamienił kilka zdań ze swoją sekretarką, po czym

zabrał Laine z powrotem do domu.

Słońce właśnie zachodziło, kiedy usadowiła się na werandzie w towarzystwie

Dillona i ojca.

Niebo wyglądało oszałamiająco. Intensywny tropikalny błękit zmieniał się w

złoto i purpurę. Niskie kłębiaste chmury mieniły się odcieniami różu i fioletu. Za-

padał zmrok i świat wokół wyglądał jak senne marzenie. Laine siedziała cicho w

wiklinowym fotelu, myśląc o minionym dniu. W tle słyszała rozmowę mężczyzn. Po

raz pierwszy w swoim dorosłym życiu czuła, że jest psychicznie i fizycznie

zrelaksowana.

Kapitan wstał, mówiąc coś na temat przygotowania kawy, i wszedł do domu.

Laine uśmiechnęła się do niego, kiedy ją mijał. Podkuliła nogi i spoglądała na

pierwsze gwiazdy, pojawiające się właśnie na niebie.

- Jesteś dziś bardzo cicha. - Dillon odchylił się na krześle i Laine usłyszała

dźwięk jego zapalniczki.

- Właśnie myślałam o tym, jak tu pięknie - westchnęła z zadowoleniem. - To

jest chyba najcudowniejsze miejsce na świecie.

- Piękniejsze niż Paryż?

Słysząc, jak szorstko to powiedział, odwróciła się i popatrzyła na niego

pytająco. Blask księżyca oświetlał jej twarz.

- Jest zupełnie inne niż Paryż - odpowiedziała. - Niektóre miejsca w Paryżu z

wiekiem nabrały szlachetnego piękna. Inne są eleganckie i dostojne. Paryż jest jak

kobieta, której często mówią, że jest czarująca. Ale tutaj piękno jest bliższe natury.

Ta wyspa jest wiecznie młoda i niewinna.

- Wielu ludzi męczy niewinność. - Dillon zaciągnął się głęboko.

- Pewnie to prawda - zgodziła się, zastanawiając się, dlaczego Dillon jest taki

zdystansowany i krytyczny.

- W tym świetle wyglądasz zupełnie jak twoja matka - powiedział nagle.

Laine poczuła, że przeszył ją chłód.

- Skąd ty to możesz wiedzieć? Przecież nigdy nie spotkałeś mojej matki.

- Kapitan ma jej zdjęcie. - Dillon odwrócił się do niej, ale jego twarz

pozostawała w mroku. - Przypominasz ją w każdym calu.

- Z całą pewnością. - Kapitan pojawił się z tacą zastawioną kubkami z kawą.

Postawił ją na okrągłym stoliku, wyprostował się i przyjrzał Laine. - To niezwykłe.

Światło pada na ciebie w taki szczególny sposób albo masz taki szczególny wyraz

twarzy. Nagle zmieniasz się w swoją matkę sprzed dwudziestu lat.

- Nie jestem Vanessa. - Laine wstała gwałtownie ze swego krzesła, a jej głos

trząsł się z wściekłości. - I nie jestem taka jak Vanessa. - Łzy napływały jej do oczu, co

pogłębiało jej rozpacz. Ojciec patrzył na nią ze zdumieniem. - Nie jestem taka jak

ona. Nie chcę być z nią porównywana. - Wściekła na obu mężczyzn i na siebie samą,

odwróciła się i wyszła, trzaskając przeszklonymi drzwiami. Biegnąc po schodach,

wpadła na Miri. Wyjąkała słowa przeprosin, dobiegła do końca schodów i zniknęła w

swoim pokoju.

Zdenerwowana Laine robiła trzecie okrążenie wokół swojego pokoju, kiedy

weszła Miri.

- Co ma znaczyć to bieganie i trzaskanie drzwiami w moim domu? - zapytała,

krzyżując ręce na obfitym biuście.

Laine opadła na łóżko i rozpłakała się, choć bardzo starała się zapanować nad

łzami. Miri podeszła do niej, szepcząc coś w swoim języku, i przytuliła ją.

- Cały Dillon - mruknęła, kołysząc Laine.

- To nie przez Dillona - wydusiła Laine. Ten matczyny uścisk był dla niej czymś

nowym i przytłaczającym. - To przez... to przez nich obu. - Poczuła, że brakuje jej

tlenu. - Nie jestem do niej podobna, Miri. Nie jestem do niej podobna ani trochę.

- Oczywiście, że nie jesteś. - Miri pogładziła jasne loki Laine. - A do kogo nie

jesteś tak zupełnie podobna?

- Do Vanessy. - Laine otarła łzy grzbietem dłoni.

- Do mojej matki. Obaj patrzyli na mnie i mówili, że wyglądam jak ona.

- Co to ma znaczyć? Co to w ogóle ma znaczyć? Te wszystkie łzy tylko dlatego,

że jesteś do kogoś podobna?

- Miri odsunęła Laine od siebie i potrząsnęła nią za ramiona. - Dlaczego

marnujesz swoje łzy z tego powodu? Kiedy już myślałam, że jesteś mądrą

dziewczyną, ty zachowujesz się tak głupio.

- Nic nie rozumiesz. - Laine podciągnęła kolana pod brodę. - Nie chcę być do

niej porównywana. Nie do niej. Vanessa była samolubna i skoncentrowana wyłącznie

na sobie, no i nieuczciwa.

- Była twoją matką - stwierdziła Miii tak dobitnie, że Laine zaniemówiła. -

Będziesz wyrażała się o swojej matce z szacunkiem. Ona nie żyje i cokolwiek zrobiła

w przeszłości, to się już skończyło. Musisz o tym zapomnieć - oznajmiła, ponownie

potrząsając Laine. - Albo nigdy nie będziesz szczęśliwa. Czy uważasz, że jesteś

samolubna i skoncentrowana wyłącznie na sobie, a w dodatku nieuczciwa?

- Nie, ale...

- A co powiedział ci Kapitan Simmons? - zapytała Miri.

Laine westchnęła głęboko.

- Powiedział, że wyglądam jak moja matka.

- A wyglądasz tak, czy on kłamie?

- Chyba wyglądam, ale...

- Więc twoja matka była piękną kobietą. I ty jesteś piękną kobietą. - Miri

uniosła twarz Laine swymi silnymi palcami. - Wiesz, kim jesteś, Laine Simmons?

- Myślę, że wiem.

- A więc nie masz żadnego problemu. - Miri poklepała ją po policzku i wstała.

- Och, Miri - zaśmiała się Laine i ponownie otarła oczy. - Sprawiłaś, że czuję się

okropnie głupio.

- Sama sprawiłaś, że czujesz się głupio - poprawiła ją Miri. - Ja nie trzaskałam

drzwiami.

Laine musiała zgodzić się z jej logiką, r - Obawiam się, że będę musiała teraz

zejść na dół i przeprosić.

Kiedy Laine wstała, Miri zagrodziła jej drogę ponownie, krzyżując ręce na

piersi.

- Nie ma mowy.

Laine spojrzała na nią i zdezorientowana wydukała:

- Ale przecież powiedziałaś...

- Powiedziałam, że zachowałaś się głupio, bo tak było. Kapitan Simmons i

Dillon także zachowali się głupio. Żadna kobieta nie powinna być porównywana do

innej kobiety. Jesteś wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Czasami mężczyźni widzą

w kobiecie tylko twarz. - Miri poklepała ją po obu policzkach. - Nieco dłużej zajmuje

im dotarcie do tego, co jest wewnątrz. A więc - uśmiechnęła się do Laine, ukazując

białe zęby - nie będziesz przepraszać. Pozwolisz, aby to oni przeprosili ciebie. To

najlepsza droga.

- Rozumiem - powiedziała Laine, nie rozumiejąc zupełnie nic. Nagle roześmiała

się i ponownie usiadła na łóżku. - Dziękuję ci, Miri. Czuję się o wiele lepiej.

- To dobrze. A teraz kładź się do łóżka. Idę dać reprymendę kapitanowi

Simmonsowi i Dillonowi. - Po tonie jej głosu można się było domyślić, że bardzo się

na to cieszy.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Następnego ranka Laine ruszyła powoli do kuchni. Jej zielona sukienka

odsłaniała ramiona. Czuła się niezręcznie po incydencie z zeszłego wieczoru.

Zatrzymała się przed drzwiami, słysząc, że Kapitan i Dillon są już na śniadaniu. Obaj

pochłonięci byli ożywioną dyskusją.

- Jeśli Bob rzeczywiście musi wziąć wolne w przyszłym tygodniu, to mogę go

zastąpić - mówił Dillon, popijając kawę.

- Po pierwsze, masz wystarczająco dużo własnych zajęć, a po drugie, to chyba

ty miałeś wziąć kilka dni wolnego. - Kapitan upił łyk kawy i spojrzał surowo na

Dillona.

- Wiesz, w zasadzie przez ostatni tydzień nie byłem specjalnie przykuty do

biurka. - Dillon wyszczerzył w uśmiechu zęby, a ponieważ mina Kapitana nie zmie-

niła się, wzruszył ramionami i dodał: - Wezmę trochę wolnego w przyszłym miesiącu.

- Ile razy ja to już słyszałem? - Kapitan zrezygnowanym wzrokiem powiódł po

wnętrzu.

Dillon uśmiechnął się.

- Mówiłem ci już, że przechodzę na emeryturę w przyszłym roku?

Laine bez trudu wyczuła żart w jego głosie.

- Chcę się zająć lotniarstwem - Dillon kontynuował - podczas gdy ty będziesz

nadal niewolnikiem swojego biurka. I kogo będziesz dręczył, jak zabraknie mnie w

pobliżu?

- Kiedy ty będziesz w stanie wytrzymać tydzień bez pracy, to zapewne ja już

będę na emeryturze. Z tobą jest taki problem - kapitan wycelował w Dillona łyżką -

że jesteś za dobry i pozwoliłeś, żeby inni to odkryli. I teraz nikt nie potrafi podjąć

decyzji bez konsultacji z tobą. Trzeba było swoje umiejętności i wiedzę trzymać w se-

krecie. Lotniarstwo, mówisz? - kapitan zachichotał i uniósł kubek z kawą do ust. - O,

dzień dobry, Laine.

Laine drgnęła na dźwięk swego imienia.

- Dzień dobry - odpowiedziała, mając nadzieję, że jej wczorajszy wybuch nie

zniszczy tej cienkiej nici zrozumienia, jaką udało się jej utkać w kontaktach z ojcem.

- Czy bezpiecznie jest zaprosić cię do środka? - Uśmiechał się niepewnie, ale

gestem dłoni wskazał jej miejsce przy stole. - Jeśli dobrze pamiętam, twoje wybuchy

są częste i gwałtowne, ale za to krótkotrwałe.

Odetchnęła, że obyło się bez sztucznych przeprosin. Usiadła przy stole.

- Pamięć cię nie zawodzi, choć zapewniam, że ostatnio nie wybucham już tak

często. Dzień dobry, Dillon.

- Uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

- Dzień dobry, księżniczko. Kawy? - Nim zdążyła odpowiedzieć, napełnił jej

kubek.

- Dziękuję - wymruczała pod nosem. - Ciężko w to uwierzyć, ale mam wrażenie,

że dziś jest jeszcze piękniejszy dzień niż wczoraj. Nie sądzę, że mogłabym

kiedykolwiek przywyknąć do życia w raju.

- Niewiele jeszcze widziałaś - skomentował Kapitan. - Powinnaś pojechać w

góry albo w głąb wyspy. Centrum Kauai to jedno z najwilgotniejszych miejsc na

ziemi. Tropikalny las trzeba zobaczyć.

- Wygląda na to, że wyspa jest pełna niespodzianek. Choć nie potrafię sobie

teraz wyobrazić, że jest cokolwiek piękniejszego od tego, co już zobaczyłam.

- Zabiorę cię dzisiaj na wycieczkę - oświadczył Dillon.

Laine spojrzała na niego ostro.

- Nie chciałabym zakłócać twojego porządku dnia. I tak zajęłam ci już bardzo

dużo czasu.

- Mam jeszcze trochę wolnego. - Wstał gwałtownie. - Uporządkuję kilka spraw i

przyjadę po ciebie o jedenastej. Do zobaczenia, kapitanie. - Pożegnał się i wyszedł,

nie czekając na jej zgodę.

Do jadalni weszła Miri z talerzem pełnym jedzenia. Postawiła go przed Laine.

Zirytowana spojrzała na kubek kawy, którym Laine się bawiła.

- Po co nalewasz sobie kawę, skoro nie zamierzasz jej pić? - Zabrała kubek i

wyszła.

Laine westchnęła i zabrała się do śniadania.

Miri wspaniałomyślnie wyraziła zgodę na to, by Laine po śniadaniu zmieniła

kwiaty w wazonach w całym domu. Laine spędziła w ogrodzie sporo czasu.

Kiedy wróciła do domu, z dużym pietyzmem zabrała się do układania

bukietów. Jej myśli popłynęły w kierunku żonkili rozkwitających za oknem jej szkoły.

Pomyślała, że to dziwne, iż nie tęskni za Francją. Zaniepokoiło ją również, że myśli o

Kauai jak o swoim domu. Myśl o tym, że miałaby wrócić do Francji i wieść życie takie

jak kiedyś, napełniła ją nieprzyjemnym, tępym bólem.

W pokoju ojca na biurku postawiła wazon z gałązkami uroczynu. Przy okazji

przyjrzała się zdjęciu kapitana i Dillona. Jakie to dziwne, pomyślała, że tak bardzo

potrzebuję jednego i drugiego. Westchnęła i ukryła twarz w kwiatach.

- Czy to kwiaty sprawiają, że jesteś nieszczęśliwa?

Odwróciła się gwałtownie, o mało nie strącając wazonu. Przez chwilę patrzyli

na siebie z Dillonem bez słowa. Laine czuła niejasne napięcie między nimi.

- Cześć, to już jedenasta?

- Już niemal południe, spóźniłem się. - Wsadził ręce w kieszenie i przyglądał się

jej. Wpadające przez okno słońce rozświetlało jej włosy. - Masz ochotę na lunch?

- Nie, dziękuję.

- Jesteś gotowa?

- Tak.

Kiedy ruszyli, Dillon milczał. Laine uszanowała to i skoncentrowała się na

roztaczających się z samochodu widokach. Z obu stron wyłaniały się grzbiety

zielonych gór. Jechali skrajem stromej przepaści. Ląd kończył się nagle, ustępując

miejsca niebu i lazurowym wodom oceanu.

- Swego czasu zabawiano tu wyspiarskie osobistości, rzucając pochodnie ze

skał. - Dillon odezwał się niespodziewanie po kilku kilometrach ciszy. - Legenda

głosi, że kiedyś żyły tu skrzaty - dodał.

- Gdzie się teraz podziały? - Laine uśmiechnęła się do niego.

Dillon wysiadł i energicznie obszedł samochód, by otworzyć jej drzwi.

- Wciąż tu są. Ukrywają się.

Udali się razem na skraj urwiska. Serce podeszło jej do gardła na widok fal

rozbijających się wściekle o skały głęboko pod nimi.

Dillon, nieczuły na przyprawiające o zawrót głowy widoki, spojrzał przed siebie

na ocean. Bryza rozwiała mu włosy, rozrzucając je w nieładzie.

- Masz niezwykłą umiejętność zachowania milczenia, kiedy sytuacja tego

wymaga - zauważył.

- Wyglądałeś na zaabsorbowanego. - Odgarnęła kosmyki włosów z twarzy. -

Pomyślałam, że może zaprząta ci głowę jakiś problem.

- Naprawdę? - Jego twarz wyrażała rozbawienie i rozdrażnienie zarazem. -

Chcę porozmawiać o twojej matce.

Laine była tak zaskoczona tym, co powiedział, że potrzebowała chwili na

pozbieranie myśli.

- Nie! - Odwróciła się, by odejść, ale przytrzymał ją za ramię.

- Chcę znać przyczyny twojego wczorajszego ataku wściekłości.

- Wczoraj przesadziłam. - Potrząsnęła głową, walcząc z włosami, które

bezlitośnie targał wiatr. - Zachowałam się głupio, ale czasem to jest silniejsze ode

mnie - tłumaczyła. Widziała wyraźnie, że takie wyjaśnienie mu nie wystarczy.

Tak bardzo chciała mu wytłumaczyć, jak silnie poczuła się zraniona. Pamiętała

jednak pierwszą rozmowę z Dillonem i jego niesprawiedliwą ocenę pobudek, jakimi

kierowała się, przyjeżdżając tu. To powstrzymywało ją przed szczerą rozmową.

- Dillon, całe moje życie akceptowano to, kim jestem - mówiła powoli,

starannie dobierając słowa. - Irytuje mnie, kiedy ktoś to zmienia. Nie chcę być po-

równywana z Vanessa tylko dlatego, że istnieje między nami fizyczne podobieństwo.

- Myślisz, że to właśnie robił kapitan?

- Może tak, może nie. - Uniosła powoli głowę. - Ty to robiłeś.

- Czyżby? - spytał, choć nie spodziewał się odpowiedzi. - Dlaczego jesteś tak

zawzięta na swoją matkę?

Wzruszyła ramionami i odwróciła twarz w stronę wody.

- Nie jestem, Dillon. Już nie. Vanessa nie żyje i ta część mojego życia jest

zamknięta. Nie chcę o niej rozmawiać, póki sama nie zrozumiem swoich uczuć.

- W porządku.

Stali przez chwilę razem w zupełnej ciszy, smagani przez wiatr.

- Mam z tobą więcej problemów, niż mogłem przewidzieć - odburknął.

- Nie rozumiem, co masz na myśli.

- Tak. Jestem pewien, że nie rozumiesz.

Ruszył w stronę samochodu, po chwili zatrzymał się. Wahał się przez moment,

po czym wyciągnął do niej rękę. Laine patrzyła na nią i nie była pewna, co Dillon jej

oferuje. Uznała, że w sumie nie ma to znaczenia, i podała mu swoją.

Podczas jazdy samochodem Dillon rozmawiał swobodnie. Jego nastrój

poprawił się. Laine poszła w jego ślady. Gdy Dillon znowu zatrzymał samochód, nie

wahała się i chwyciła go za rękę.

Poprowadził ją ścieżką wśród palm. Poruszał się tak, jakby doskonale znał

drogę. Usłyszała z daleka szum wody. Kiedy ujrzała źródło tego hałasu, oniemiała z

wrażenia. Jej oczom ukazało się otoczone gęstymi drzewami jezioro, do którego

wpadał wodospad.

- Och, Dillon. Tu jest cudownie! Nie ma drugiego takiego miejsca na świecie! -

Podbiegła na brzeg i zanurzyła dłonie w wodzie. - Gdybym tylko mogła, przyszłabym

tu popływać w świetle księżyca. - Zaśmiała się, po czym wstała, rozchlapując wodę

wokół siebie. - Tylko z kwiatami we włosach.

- To jedyne dopuszczalne zachowanie. Tak stanowi prawo wyspy.

Śmiejąc się, podbiegła w stronę krzaku hibiskusa i zerwała kwiat.

- Potrzebowałabym jeszcze długich ciemnych włosów i skóry w kolorze miodu.

Wziął od niej kwiat i zatknął go za jej uchem. Przyjrzał się efektowi, uśmiechnął

zadowolony i przesunął palcem po jej policzku.

- Były czasy, kiedy czczono by cię z wszelkimi należnymi honorami, a następnie

zrzucono ze skał zazdrosnym bogom.

- Nie wierzę, że coś takiego spotkałoby akurat mnie.

- Całkowicie oczarowana miejscem, Laine zakręciła się wokół własnej osi. - Czy

to sekretne miejsce? Sprawia wrażenie takiego. - Usiadła na brzegu stawu, zdjęła

buty i zanurzyła stopy w wodzie.

- Jeśli chcesz, może takim pozostać. - Dillon przysiadł się do niej. - W każdym

razie nie ma go w przewodnikach.

' - Jest coś magicznego w tym miejscu. Podobnie jak w tamtej małej zatoczce.

Czujesz to, Dillon? Zdajesz sobie sprawę z cudowności i niezwykłości tych miejsc, czy

może uodporniłeś się na takie widoki?

- Nie uodporniłem się na piękno. - Uniósł jej dłoń do swoich ust. - Dreszcz

rozkoszy wstrząsnął jej ciałem. Dillon odwrócił jej rękę i pocałował wnętrze dłoni.

- Nie wierzę, że kiedy mieszkałaś piętnaście lat w Paryżu, nikt nigdy nie całował

twoich rąk. Widziałem to na filmach.

Spokój w jego głosie pomógł jej odzyskać równowagę.

- Właściwie do tej pory wszyscy całowali moją lewą rękę. Zaskoczyłeś mnie,

całując prawą. - Machnęła nogą w wodzie, rozchlapując ją. Patrzyła, jak krople łapią

promienie słońca, a potem znowu spadają do wody. - Kiedyś, kiedy będzie padało i

wilgoć wkradać się będzie niemal wszędzie, wspomnę ten widok. - Jej głos zmienił

się, pojawiła się w nim nuta tęsknoty i pragnienia. - A kiedy nadejdzie wiosna i

kwiaty wypuszczą pąki, będę wspominać zapachy tej wyspy. A gdy słońce zaświeci w

niedzielę, a ja będę spacerować wzdłuż Sekwany, przypomnę sobie ten wodospad.

Deszcz lunął bez ostrzeżenia. Dillon zerwał się na równe nogi i pociągnął Laine

w stronę palm.

- Deszcz jest ciepły i przyjemny. - Wychyliła się spod liści i łapała krople w

dłonie.

- Cała przemokniesz. Chyba podobają ci się takie kąpiele w ubraniu. - Wciągnął

ją z powrotem pod palmę.

- Tak, chyba tak. - Zafascynowana obserwowała zmieniającą się pod wpływem

deszczu przyrodę. - Tak wiele miejsc na tej wyspie wydaje się nietkniętych i nie-

skażonych. Bałam się, kiedy staliśmy nad urwiskiem i patrzyliśmy na morze. Zawsze

byłam tchórzem. Ale mimo lęku, jaki odczuwałam, widok był cudowny, tak

porażająco wspaniały, że nie mogłam oderwać wzroku.

- Tchórzem? - Dillon usiadł na ziemi i pociągnął ją w dół do siebie. Oparła

głowę na jego ramieniu. - Powiedziałbym raczej, że byłaś nadzwyczaj dzielna.

Wczoraj podczas burzy też nie spanikowałaś.

- Nie, ale z trudem uniknęłam napadu histerii. Dillon zaśmiał się głośno.

- Udało ci się też przetrwać mały pokaz, gdy lecieliśmy z Oahu.

- To dlatego, że byłam zła. - Odrzuciła do tyłu mokre włosy. - To było bardzo

niemiłe z twojej strony.

- Chyba masz rację. Często jestem niemiły.

- Myślę, że częściej jesteś miły niż na odwrót. Ale jednocześnie myślę, że jesteś

mężczyzną, który nie zniósłby etykietki sympatycznego faceta.

- To dość dziwna opinia jak na tak krótką znajomość, nie sądzisz?

Odpowiedziała jedynie wzruszeniem ramion.

- Ta twoja szkoła - zmienił temat. - Jaka jest?

- Szkoła jak każda inna. Wiesz, z chichoczącymi dziewczętami i zasadami do

łamania.

- Szkoła z internatem?

- Tak. Dillon, to nie czas ani miejsce, żeby rozmawiać o planach lekcji i nauce.

Już niedługo będę musiała znowu się z tym zmierzyć. A w tym baśniowym otoczeniu

chcę udawać, że jestem stąd. Ah, regarded - Laine uniosła się, żywo gestykulując. -

Un arc - en - ciel.

- Zgaduję, że mówisz o tęczy. - Rzucił okiem na niebo, potem ponownie na jej

twarz.

- Nawet o dwóch. Jak to możliwe, że są dwie?

- Podwójne tęcze to tutaj nic nadzwyczajnego. Zaczął wyjaśniać jej proces

powstawania tęczy, ale przerwała mu.

- Nie mów, proszę. Czar pryśnie, jeśli mi wszystko wyjaśnisz. - Uśmiechnęła

się, dając mu do zrozumienia, że rzeczy naprawdę cenne woli pozostawić niewy-

jaśnione. - Nie chcę rozumieć - wyszeptała, akceptując w duszy zarówno tęczę, jak i

swoją miłość do niego, bez logicznego wytłumaczenia. - Chcę po prostu korzystać z

chwili i cieszyć się. - Odchyliła głowę do tyłu i podała mu swoje usta. - Czy mnie

pocałujesz?

Uniósł dłonie do jej twarzy. Powiódł delikatnie palcami po jej policzkach. W

ciszy pieścił palcami atłasową skórę jej twarzy. Usta podążyły w ślad za dłońmi.

Laine przymknęła oczy i pomyślała, że nigdy nie doznała przyjemniejszego uczucia

niż dotyk jego ust. Musnął wargami jej usta. Zdawał się zadowolony z powolnego

poznawania jej ciała. Delektował się jej smakiem. Całował jej szyję, szczypał wargami

płatki jej uszu, po czym ponownie powrócił do ust. Językiem rozchylił jej wargi.

Laine czuła, że serce jej bije coraz szybciej, aż zaszumiało jej w uszach. Przyciągnęła

go bliżej, czując, że jej pragnienie rośnie. Kusząco otarła się ciałem o jego ciało.

Dillon zaklął gwałtownie i odsunął ją od siebie. Nadal ramionami oplatała jego

szyję, a palcami mierzwiła jego włosy. Spojrzał w jej oczy, w których czaiła się

namiętność. Laine, nieświadoma siły swego uwodzenia, westchnęła jego imię i

ucałowała go miękko w oba policzki.

- Pragnę cię - oznajmił półszeptem i przylgnął wargami do jej ust z nową

namiętnością. Oddała się mu, jak młode drzewo oddaje się we władanie wiatru.

Jego ręce pieściły ją tak, jakby Dillon chciał poznać każdy fragment jej ciała,

każdą jej tajemnicę. A Laine, która nigdy nie znała tak intymnego dotyku mężczyzny,

smakowała przyjemność płynącą z fizycznego kontaktu. Jej ciało wyginało się pod

wpływem jego dotyku, gorliwie reagując na każde muśnięcie. Byli jak nauczyciel i

uczennica. Jej skóra była gorąca, a krew szybciej krążyła w jej żyłach. Mały płomyk

rozgorzał wielkim ogniem. Zadrżała i wyszeptała jego imię. Była tak speszona

nowym, nieznanym jej dotąd doznaniem, że czuła się niemal tak, jakby podchodziła

na brzeg urwiska.

Dillon odsunął się od niej i ucałował ją w czubek głowy, mimo iż Laine nadal

szukała ustami jego warg. Przytulił jej głowę do swojej piersi. Słyszała, jak mocno i

szybko bije mu serce. Zamknęła oczy i uśmiechnęła się. Dillon wstał, wsunął ręce w

kieszenie i odwrócił się do niej tyłem.

- Przestało padać - powiedział, ale Laine słyszała zmianę w tonie jego głosu i

widziała, że wziął głęboki oddech, zanim ponownie się do niej odwrócił. - Lepiej już

chodźmy.

Wyraz jego twarzy był nieodgadniony. Mimo usilnych prób, Laine nie

znajdowała słów, które przerwałyby niezręczną ciszę, jaka nastała, i zmniejszyły dys-

tans, jaki nagle ich rozdzielił. Ich spojrzenia spotkały się, zadając pytanie, którego

usta nie umiały wypowiedzieć. Dillon otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale

wycofał się. Spuściła wzrok. Dillon uniósł jej brodę i bez słowa złożył pocałunek na jej

ustach, a potem powiódł ją w kierunku samochodu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Słońce świeciło wysoko na niebie, kiedy ich samochód przemierzał autostradę.

Dillon rozpoczął niezobowiązującą rozmowę, tak jakby namiętność opadła z niego

wraz z minionym deszczem. Laine czuła, że nie może się wyswobodzić z silnych

uczuć, które nią zawładnęły.

Mężczyźni, pomyślała, znacznie lepiej radzą sobie z potrzebami ciała niż

kobiety z potrzebami serca. Dillon jej pragnął. Nawet jeśli tego nie powiedział słowa-

mi, ona doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Jego zachowanie nie pozostawiało

cienia wątpliwości. Laine poczuła, że się rumieni, kiedy przypomniała sobie swą

gotowość do odwzajemnienia jego pieszczot. Odwróciła głowę i udawała, że podziwia

widoki. W istocie zastanawiała się, co ją czeka w najbliższym czasie.

W ciągu tygodnia opuści wyspę. Porzuci nie tylko ojca, za którym tęskniła przez

całe swoje życie, ale także mężczyznę, który zawładnął całym jej sercem. Być może,

pomyślała, wzdychając, zawsze obdarzam miłością kogoś, kto nie może być mój. Miri

powiedziała, że muszę walczyć, tak jak walczą kobiety, ale nie wiem, od czego

powinnam zacząć. Może powinnam po prostu powiedzieć Dillonowi o moich

uczuciach? Jeśli będzie wiedział, że nie chcę od niego nic więcej poza miłością,

mógłby to być początek czegoś pięknego. Być może znalazłabym tu jakąś pracę i

mogłabym zostać dłużej na Kauai. Ta myśl wyraźnie poprawiła jej humor. Ponownie

zapatrzyła się w widok za oknem.

- Co to za roślina tam rośnie? Czy to bambus?

- Trzcina cukrowa - odpowiedział, nie patrząc na pola.

- Wygląda jak dżungla. - Zafascynowana wyjrzała przez okno, a wiatr owiał jej

twarz. - Nie przypuszczałam, że trzcina rośnie tak wysoko.

- Osiąga ponad sześć metrów wysokości, ale nie rośnie tak szybko jak dżungla

w tej części świata. Dojrzewa od półtora roku do dwóch lat.

- Jest jej tak dużo! - Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć, i odgarnęła kosmyki

loków z twarzy. - Domyślam się, że to plantacja, ale trudno mi sobie wyobrazić, że to

własność jednej osoby. Żeby zebrać plony, musi tu pracować bardzo wielu ludzi.

Przerwała obserwację pól i rozważania nad zbiorami, gdy w oddali dojrzała

białe ściany skąpanego w słońcu domu. Wysoki budynek w kolonialnym stylu stał

dumnie pośród bujnej trawy. Z balkonów spływały pnącza winorośli. Wysokie,

wąskie okna zabezpieczone były jasnoszarymi okiennicami. Laine przez chwilę

pomyślała, że dom idealnie pasowałby do scenerii z plantacji w starej Luizjanie.

- Cóż za cudowny dom! Widok z balkonów musi być wspaniały - zachwyciła się

Laine i jednocześnie zdziwiła, widząc, że Dillon zatrzymuje samochód i otwiera jej

drzwi. - To prywatna posiadłość, prawda? Czy możemy tu przebywać?

- Jasne. To mój dom. - Obszedł samochód i pochylił się nad nią. - Będziesz tu

siedzieć z otwartymi ustami czy wejdziesz do środka? Wyglądasz na zaskoczoną.

Spodziewałaś się szałasu z hamakiem?

- Dlaczego? Nie, w zasadzie nie wiem, czego dokładnie się spodziewałam, ale...

- Rozejrzała się wokół zdezorientowana. - Pola... - zaczęła. - Czy one też są twoje?

- Wziąłem je razem z domem.

Laine nie mogła wykrztusić z siebie słowa. Po kamiennych stopniach podążyła

za Dillonem. Przez szerokie, mahoniowe drzwi weszli do środka. Nie zdążyła się

rozejrzeć, bo Dillon poprowadził ją prosto do salonu. Wzdłuż intensywnie

kremowych ścian stały ciemne, stare meble. Na drewnianej podłodze leżał dywan.

Ciemne zasłony zostały rozsunięte tak, aby przez szerokie okno można było

podziwiać wypielęgnowany trawnik.

- Usiądź. - Dillon wskazał krzesło. - Poszukam czegoś chłodnego do picia.

Laine kiwnęła posłusznie głową. Odczekała chwilę, aż odgłos kroków Dillona

ucichł, i wolno rozejrzała się po pokoju.

Niezaprzeczalnie wyczuwało się, że dom prowadzony jest przez zamożną osobę.

Do tej pory Laine nie myślała w ten sposób o Dillonie. Przyszło jej do głowy, że jego

bogactwo to przeszkoda nie do pokonania i że Dillon nigdy nie uwierzy w szczerość

jej intencji. Będzie sądził, że to jego pieniądze wzbudziły jej uczucia. Laine

westchnęła rozpaczliwie i podeszła do okna.

Po kilku minutach usłyszała, że Dillon wraca. Kiedy wszedł, uśmiechnęła się do

niego ostrożnie.

- Masz przepiękny dom. - Wzięła od niego wysoką szklankę i podeszła do

krzesła.

- Dobrze mi służy. - Usiadł naprzeciwko niej, trochę zaskoczony jej oficjalnym

tonem.

- Sam go zbudowałeś?

- Nie, mój dziadek to zrobił. - Odchylił się na krześle i przyglądał się jej z

rozmysłem. - Był marynarzem. Uważał Kauai za drugą, zaraz po morzu,

najcudowniejszą rzecz na świecie.

- Ale ty wybrałeś samoloty, a nie morze ani pola. - Laine upiła ze szklanki mały

łyk.

- Dzięki uprawom mogę realizować swoje cele. Pola są bardzo dochodowe, a

nie wymagają ode mnie zbyt wiele wysiłku. - Odstawił szklankę na stół. - Mój ojciec

zmarł na kilka miesięcy przed tym, nim poznałem kapitana. Obaj brnęliśmy w

beznadzieję, tylko że ja byłem wściekły, a on... - Dillon zawahał się przez chwilę. - Był

taki, jaki jest zawsze. Pasowaliśmy do siebie. Miał jeden samolot i przewoził ludzi na

wyspę. Ja potrzebowałem czasu na naukę, kapitan chciał mnie uczyć. Szukałem

równowagi, a on czuł potrzebę, by mi ją przywrócić. Kilka lat później zbudowaliśmy

nasze wymarzone lotnisko.

Laine spuściła wzrok, patrząc na szklankę.

- I to wszystko za pieniądze z upraw?

- Tak jak powiedziałem, pola spełniają swoją rolę.

- A zatoka, w której pływaliśmy, też jest twoja, tak?

- Spojrzała na niego.

- Zgadza się.

- Dom mojego ojca - Laine przełknęła ślinę, czując, jak zasycha jej w gardle. -

Czy on też stoi na twojej ziemi?

Dostrzegła błysk gniewu w jego oczach, który jednak szybko ustąpił.

- Kapitan miał słabość do tego skrawka lądu, więc go sobie kupił - odpowiedział

łagodnie.

- Od ciebie?

- Tak, ode mnie. Czy to coś zmienia?

- Nie - odparła. - Po prostu pewne rzeczy zaczynam postrzegać w nowy sposób.

- Laine odstawiła szklankę i złożyła dłonie razem. - Wygląda na to, że jesteś o niebo

bliższy memu ojcu niż ja.

- Laine... - Dillon odetchnął głęboko, wstał i przeszedł się nerwowo po pokoju. -

Kapitan i ja rozumiemy się doskonale. Znamy się od ponad piętnastu lat. Jest częścią

mojego życia.

- Nie proszę, żebyś się tłumaczył. Przepraszam, jeśli tak to zabrzmiało. - Laine

wstała, starając się uspokoić głos. - Kiedy wrócę w przyszłym tygodniu do Francji,

będę spokojna, że ojciec zawsze będzie miał w tobie oparcie.

- W przyszłym tygodniu? - Dillon zatrzymał się.

- Chcesz wyjechać w przyszłym tygodniu?

- Tak - odparła, choć przerażała ją myśl o tym, jak szybko tych siedem dni

minie. - Zawarliśmy układ, że mogę zostać przez dwa tygodnie, a czas mija. Pora

wracać do własnych spraw.

- Czujesz się zraniona, bo kapitan nie zareagował tak, jak na to liczyłaś?

Zaskoczył ją zarówno tym, co powiedział, jak i łagodnym sposobem, w jaki to

zrobił.

- Zmieniłam wyobrażenie na temat bardzo wielu spraw. - Sporo wysiłku

kosztowało ją zachowanie spokoju i nieuciekanie wzrokiem przed jego oczami. - Po-

czekaj. - Potrząsnęła głową, kiedy próbował coś powiedzieć. - Wolę o tym nie mówić.

To tylko wszystko bardziej skomplikuje.

- Laine. - Położył dłonie na jej ramionach. - Jest wiele rzeczy, o których ty i ja

powinniśmy porozmawiać, bez względu na to, czy są one skomplikowane i trudne,

czy nie. Nie możesz tak ciągle zamykać się w sobie. Chcę... - Przerwał mu dzwonek u

drzwi wejściowych. Zaklął zniecierpliwiony i poszedł otworzyć.

Z korytarza do uszu Laine dobiegł łagodny, melodyjny głos. Uprzejmym

uśmiechem powitała Orchideę King, która, wsparta na ramieniu Dillona, weszła do

salonu.

Laine uderzyło, że Orchidea i Dillon wyglądają jak para. Egzotyczna uroda

Orchidei doskonale uzupełniała surowe, proste oblicze Dillona. Jej kobiece krągłości

idealnie pasowały do jego szczupłej sylwetki. Patrząc na nią, Laine czuła się

zaniedbana i prowincjonalna.

- Dzień dobry, panno Simmons. - Orchidea zacisnęła dłoń na ramieniu Dillona.

- Jak miło znów panią widzieć.

- Dzień dobry, panno King. - Poirytowana własną niepewnością, Laine

spojrzała na Orchideę chłodnym wzrokiem. - Sama pani powiedziała, że wyspa jest

mała.

- Rzeczywiście. Jak sądzę, miała pani okazję zobaczyć choć trochę.

- Zabrałem dziś Laine na małą wycieczkę. - Dillon patrzył na Laine i nie mógł

zauważyć błysku w bursztynowych oczach Orchidei.

- No cóż, nie mogła trafić na lepszego przewodnika. - Odwróciła się bardziej do

Dillona. - Cieszę się, że cię zastałam. Przyszłam upewnić się, że pamiętasz o luau

jutro wieczorem. Bez ciebie nie będzie zabawy.

- Przyjdę. Będziesz tańczyć?

Laine zauważyła, że mówiąc to, Dillon nieznacznie się uśmiechnął.

- Oczywiście, Tommy tego oczekuje.

Dillon wyszczerzył zęby w uśmiechu. Spojrzał na Laine i pospieszył z

wyjaśnieniem.

- Tommy to siostrzeniec Miri. Jutro obchodzi swoje coroczne święto luau. Na

pewno spodoba ci się ta uroczystość.

- O tak - zgodziła się Orchidea. - Żaden turysta nie może opuścić wyspy, nie

uczestnicząc wcześniej w luau. Zamierzasz zwiedzić inne wyspy podczas wakacji?

- Obawiam się, że będą musiały poczekać na mnie do następnego razu. Przykro

to mówić, ale kompletnie zawaliłam obowiązki turysty. Głównym celem mojej wizyty

na Kauai była chęć zobaczenia ojca.

Gwałtownie i ze zniecierpliwieniem Dillon wyswobodził się z uścisku Orchidei.

- Muszę zobaczyć się z nadzorcą. Dotrzymaj, proszę, towarzystwa Laine przez

kilka minut, dobrze?

- Naturalnie. - Orchidea rozpuściła włosy.

- Panno Simmons, proszę się rozgościć. - Orchidea przejęła rolę gospodyni

domu, gdy Dillon je opuścił. - Co mogę pani zaproponować? Coś chłodnego do picia?

Wściekła, że znalazła się w roli gościa Orchidei, Laine z trudem opanowała

nerwy.

- Dziękuję, nie. Dillon już o wszystko zadbał.

- Wygląda na to, że spędzacie razem dużo czasu - skomentowała Orchidea i

usiadła na krześle. Skrzyżowała nogi.

Bardzo długie nogi, pomyślała Laine. Wyglądające jak z reklamy hawajskich

atrakcji.

- Szczególnie jak na kogoś, kto przyjechał odwiedzić ojca - dodała Orchidea.

- Dillon bardzo hojnie szafował swoim czasem. - Laine przyjęła postawę

Orchidei, nie mając jednak pewności, czy jest przygotowana na słowny pojedynek.

- On w ogóle jest bardzo hojny. - Orchidea spojrzała na Laine pobłażliwie. -

Łatwo jednak źle zinterpretować jego wielkoduszność, jeśli nie zna się go tak dobrze,

jak na przykład ja. On potrafi być doprawdy czarujący.

- Czarujący? - Laine powtórzyła z nutką powątpiewania. - Dziwne. Czarujący to

słowo, które nie przyszłoby mi do głowy na myśl o Dillonie. Ale znasz go dużo lepiej

niż ja...

Orchidea złączyła dłonie i spojrzała na Laine.

- Panno Laine, darujmy sobie może ten ugrzeczniony ton, kiedy jesteśmy same.

- Twój wybór, panno King. - Laine kiwnęła głową.

- Zamierzam poślubić Dillona.

- Brzmi groźnie. - Serce Laine zabiło mocniej. - Przypuszczam, że Dillon zna

ten plan?

- Dillon wie, że go pragnę - odparła Orchidea, zirytowana reakcją Laine. - Nie

podoba mi się, że spędzacie razem tyle czasu.

- No to jest problem, panno King. - Laine uniosła szklankę do ust i upiła mały

łyk. - Ale nie sądzi pani, że rozmawia z niewłaściwą osobą? Jestem przekonana, że

rozmowa z Dillonem byłaby bardziej efektywna.

- Nie wydaje mi się, żeby to było konieczne. - Uśmiechnęła się niemal

przyjaźnie. - Jestem pewna, że możemy to załatwić między sobą. Nie sądzisz, że po-

proszenie Dillona o naukę latania było dość perfidne?

Laine poczuła, jak ogarnia ją wściekłość na myśl o tym, że Dillon rozmawiał o

niej z Orchideą.

- Perfidne?

Orchidea machnęła niecierpliwie ręką.

- Na chwilę odwróciłaś uwagę Dillona. Być może udało ci się to dlatego, że

jesteś tak bardzo różna od typu kobiet, jakie on preferuje. No ale taka słodziutka

postawa nie będzie go interesować zbyt długo. - Jej melodyjny głos stracił swój

wdzięk. - Wyrafinowana elegancja nie rozgrzewa mężczyzn, a Dillon z pewnością jest

prawdziwym mężczyzną.

- O, tak. Dość wyraźnie dał mi to odczuć. - Laine nie mogła powstrzymać się

przed takim komentarzem.

- Ostrzegam cię... - syknęła Orchidea. - Mogę spowodować, że nie będzie ci do

śmiechu.

- Jestem przekonana, że mogłabyś to zrobić. Prawdę mówiąc, do tej pory też

nie było mi wesoło.

- Dillon potrafi być bardzo mściwy, kiedy zorientuje się, że jest oszukiwany.

Skończysz, tracąc więcej, niż chciałaś zdobyć.

- Nom de Dieu! - Laine zerwała się na nogi. - Tak chcesz ze mną grać? -

Machnęła pogardliwie ręką. - Nie mam ochoty na takie wzajemne podchody.

- Jeszcze nie zaczęłyśmy grać. - Odchyliła się na krześle, zadowolona ze

zdenerwowania Laine. - Jeśli nie podobają ci się reguły, to lepiej się wycofaj. Nie

zamierzam cię tu dłużej znosić.

- Znosić mnie? - Głos Laine drżał z wściekłości. - Nikt, panno King, absolutnie

nikt nie będzie mi mówił, co mam robić. Twoje groźby są żałosne.

Słysząc to, Orchidea wstała i oparła zaciśnięte pięści na biodrach.

- Czego ty ode mnie chcesz? - Laine zażądała wyjaśnień. - Żądasz zapewnienia,

że nie będę ingerować w twoje plany? W porządku, z przyjemnością to zrobię. Dillon

jest twój!

- To miło z twojej strony.

Obie kobiety odwróciły się gwałtownie na dźwięk głosu Dillona, który stał

oparty o framugę drzwi.

- Och, Dillon. Tak szybko wróciłeś? - Głos Orchidei nie brzmiał już tak

wyraźnie jak przed chwilą.

- Najwyraźniej niewystarczająco szybko. - Dillon wpatrywał się w Laine. - O co

chodzi?

- Ot, taka kobieca rozmowa, nic ważnego. - Orchidea przylgnęła do jego boku. -

Właśnie poznawałyśmy się z Laine.

- Laine, co się stało?

- Nic istotnego. Myślę, że powinnam już sobie pójść. - Nie czekając na

odpowiedź, wzięła swoją torbę i ruszyła w stronę drzwi.

Dillon zagrodził jej drogę.

- Zadałem ci pytanie.

- A ja odpowiedziałam dokładnie tak, jak chciałam. - Spojrzała na niego. -

Wystarczy tych wszystkich pytań, nie masz prawa mnie przesłuchiwać. Nic dla ciebie

nie znaczę. Nie masz prawa mnie krytykować, jak to robisz od samego początku. Nie

masz prawa oceniać - mówiła zdenerwowana. - I nie możesz się ze mną kochać tylko

dlatego, że tobie sprawia to przyjemność.

Wybiegła na zewnątrz, a on tylko wpatrywał się w drzwi, które zatrzasnęła za

sobą z hukiem.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Resztę dnia Laine spędziła w swoim pokoju. Starała się nie rozmyślać o scenie

z domu Dillona. Ani o pełnej smutku i złości drodze powrotnej. Pomyślała, że trwa-

łość serdecznych bądź przynajmniej sympatycznych stosunków między nimi

ograniczała się ledwie do kilku godzin. Uznała, że już najwyższy czas, żeby opuścić

wyspę. Kiedy zastanawiała się nad podróżą, naszły ją wątpliwości, czy wystarczy jej

pieniędzy na powrót.

Westchnęła na myśl, że w każdym razie kupując bilet, wyda wszystkie

pieniądze. A przecież nie mogła wrócić do Francji bez grosza przy duszy. Jeśli cokol-

wiek pójdzie nie po jej myśli, nie będzie miała rezerwy finansowej.

Usiadła na łóżku i zastanawiała się, jak temu zaradzić. Nie chciała prosić ojca o

pieniądze. Duma nie pozwalała jej również zwrócić się o pożyczkę do przyjaciół.

Sfrustrowana spojrzała na kilka banknotów, które leżały przed nią. No cóż, same się

nie rozmnożą, pomyślała.

Podeszła do szafki i wzięła do ręki małe pudełko. Wyjęła z niego złoty

medalion. Przyglądała mu się przez chwilę. Był to prezent od ojca dla matki, który

Vanessa podarowała Laine na jej szesnaste urodziny.

Laine pamiętała dobrze, jaką przyjemność sprawił jej prezent, który choć nie

trafił do niej bezpośrednio, był podarunkiem od ojca. Nosiła go zawsze na szyi.

Zdjęła tylko przed lotem na Hawaje, w obawie, żeby nie sprawił ojcu przykrości. Była

to jedyna wartościowa rzecz, jaka jej została. I musiała ją teraz sprzedać.

Ktoś otworzył drzwi do pokoju. Laine schowała pudełko za plecami i odwróciła

się w stronę Miri, która właśnie weszła.

- Coś nabroiłaś? - spytała Miri, widząc rumieniec zmieszania na twarzy Laine.

- Nie.

- Ale tak właśnie wyglądasz. Masz. - Położyła na łóżku niezwykłej urody suknię

w kolorach jasnoniebieskim i połyskliwym białym. - To dla ciebie. Założysz to na

jutrzejsze luau.

- Och! - jęknęła Laine, zachwycona widokiem cudownego stroju. Wyobraziła

sobie, jak wspaniały musi być w dotyku. - Jest piękna. Ale nie mogę tego przyjąć.

- Nie podoba ci się mój prezent? - spytała Miri władczym tonem. - Jesteś

wyjątkowo niegrzeczna.

- Ależ nie... - Speszyła się z powodu swego zachowania. - Jest piękna, naprawdę

- zaczęła się tłumaczyć. - Tylko ja...

- Powinnaś nauczyć się dziękować, a nie kłócić. Będzie pasowała na ciebie,

chudzielcu. - Miri uśmiechnęła się. - Jutro pokażę ci, jak to założyć.

Laine nie potrafiła się powstrzymać i dotknęła tkaniny, żeby poczuć przyjemny,

chłodny materiał pod palcami. Odwróciła się z westchnieniem w stronę Miri.

- Dziękuję ci. To bardzo miłe z twojej strony.

- O, tak jest znacznie lepiej - zgodziła się Miii i poklepała Laine. - Jesteś

ślicznym dzieckiem. Powinnaś się więcej uśmiechać, bo kiedy się uśmiechasz, to cały

smutek znika.

Laine poczuła, że pudełko zaczyna niewyobrażalnie ciążyć w jej dłoni.

Wyciągnęła je przed siebie i otworzyła.

- Miri, może potrafiłabyś doradzić mi, gdzie mogę to sprzedać?

Miri przesunęła pulchnym palcem po złotym medalionie, a następnie spojrzała

na Laine. Laine dostrzegła, znaną już jej, zmarszczkę na czole Miri.

- Dlaczego chcesz sprzedać coś tak ładnego? Nie podoba ci się?

- Nie, nie. Bardzo mi się podoba. - Bezradna pod wzrokiem Miri, wzruszyła

ramionami. - Potrzebuję pieniędzy.

- Pieniędzy? A po co ci pieniądze?

- Na podróż i życie... Na powrót do Francji.

- Nie podoba ci się na Kauai?

Oburzenie w jej głosie sprawiło, że Laine uśmiechnęła się i potrząsnęła

przecząco głową.

- Na Kauai jest przepięknie. Chciałabym zostać tu na zawsze, ale muszę wracać

do pracy.

- I co tam będziesz robić? - Miri machnęła ręką z lekceważeniem i usadowiła

swe pulchne ciało na krześle.

- Uczyć. - Laine usiadła na łóżku i zamknęła wieczko pudełka z medalionem.

- To oni ci nie płacą za nauczanie? - Miri wydęła usta z wyraźną dezaprobatą. -

Co zrobiłaś ze swoimi pieniędzmi?

Laine zarumieniła się, czując się jak dziecko, które zostało przyłapane na tym,

że wydało całe kieszonkowe na cukierki.

- Bo... były długi i ja...

- Ty masz długi?

- No... nie... niedokładnie. - Wzruszyła ramionami. Miri siedziała w bezruchu,

czekając na wyjaśnienia. Laine skapitulowała. Powoli zaczęła opowiadać o ogro-

mnych długach, jakie odkryła po śmierci matki, o konieczności wyprzedania majątku

i stałym obciążeniu jej własnych środków finansowych. Miri nie przerywała jej

wypowiedzi, a Laine czuła, że to wyznanie przyniesie jej ulgę i pozwoli uwolnić się od

rozterek i rozżalenia.

- I wtedy, kiedy znalazłam adres ojca pomiędzy jej osobistymi dokumentami,

zabrałam to, co mi jeszcze zostało, i przyjechałam tutaj. Obawiam się, że nie za

dobrze wszystko zaplanowałam, a żeby móc wrócić... - Ponownie wzruszyła

ramionami i umilkła. Miri pokiwała głową.

- Dlaczego nie powiedziałaś kapitanowi? On nie pozwoliłby swojej córce

sprzedawać własnych błyskotek. To dobry człowiek. Nie pozwoliłby ci w obcym kraju

liczyć nerwowo grosików.

- On nic mi nie jest winien.

- Jest twoim ojcem - oznajmiła Miri. Uniosła brodę i spojrzała na Laine z góry.

- Ale nie jest odpowiedzialny za sytuację, którą stworzyło nieodpowiedzialne

postępowanie Vanessy i moja impulsywność. Mógłby pomyśleć... Nie. - Potrząsnęła

głową. - Nie chcę, żeby wiedział. To dla mnie bardzo ważne, żeby się nie wydało.

Musisz mi obiecać, że nic mu nie powiesz.

- Jesteś bardzo upartą dziewczyną. - Miri skrzyżowała ramiona i przyjrzała się

Laine, ale dziewczyna patrzyła na nią stanowczo. - W porządku - westchnęła. -

Musisz zrobić to, co ci serce podpowiada. Jutro poznasz mojego siostrzeńca,

Tommy'ego. Poproś go, żeby przyszedł i zerknął na twoje cacko. Jest jubilerem i da ci

uczciwą cenę.

, - Dziękuję ci, Miri. - Laine uśmiechnęła się, czując, że znika część

przygniatającego ją brzemienia.

- Spędziłaś z Dillonem miły dzień?

- Byliśmy w jego domu - odpowiedziała wymijająco. - Robi wrażenie.

- To bardzo miłe miejsce - zgodziła się Miri i wytarła nieistniejący kurz z

oparcia krzesła. - Moja kuzynka mu gotuje, ale nie jest tak dobra jak ja.

- Wpadła też panna King - kontynuowała Laine, starając się zachować obojętny

ton, ale Miri czujnie uniosła brwi.

- Hmm. - Miri pogładziła jedwabny materiał swego kwiecistego muumuu.

- Miałyśmy niezbyt miłą rozmowę, kiedy Dillon zostawił nas same. Kiedy

wrócił... - Laine zrobiła pauzę i zmarszczyła brwi. - Nakrzyczałam na niego.

Miri roześmiała się, trzymając się za brzuch. Jej śmiech rozbrzmiewał w całym

domu.

- A więc ty umiesz krzyczeć, chudzielcu. Chciałabym to zobaczyć.

- Nie sądzę, żeby Dillon uznał to za tak zabawne.

- Laine uśmiechnęła się, choć wcale nie było jej do śmiechu.

Miri pokręciła głową.

- Zanadto przyzwyczaił się do traktowania kobiet na swój sposób. Jest zbyt

przystojny i ma zbyt dużo pieniędzy. - Oparła rękę na wydatnym brzuchu. - Jest do-

brym szefem i kiedy zachodzi taka potrzeba, sam pracuje w polu. Ma wysokie

kwalifikacje w wielu dziedzinach. Jest bardzo bystry. - Stuknęła się palcem w skroń.

- Kiedyś był bardzo niegrzecznym chłopcem i robił różne figle. - Jej usta

zadrżały, gdy próbowała ukryć rozbawienie, jakie niosły ze sobą wspomnienia. -

Nadal nie jest grzecznym chłopcem - dodała. - Jest bardzo mądry i bardzo potrzebny.

- Zatoczyła rękami koło, podkreślając tym samym wagę swoich słów, ale w jej głosie

słychać było matczyną krytykę. - Ale niezależnie od tego, co myśli, on po prostu nie

zna się na kobietach.

- Pogładziła Laine po głowie i wskazała na jedwabną kreację. - Założysz to jutro

i wepniesz kwiat we włosy. Jutro będzie pełnia.

Noc była przepiękna. Ze swego okna Laine mogła podziwiać gwiazdy odbijające

się w tafli morza. Bryza owiewała jej nagie ramiona. Laine pomyślała, że ta noc jest

idealna na luau.

Nie widziała Dillona od poprzedniego dnia. Wrócił do domu długo po tym, jak

Laine położyła się spać, a wyszedł rano, zanim Laine się obudziła. Obiecała sobie

jednak, że ich ostatnie nieporozumienie nie zakłóci uroku tego wieczoru. Jeśli to

miały być ostatnie dni w jego towarzystwie, postara się, aby były one przyjemne.

Laine odwróciła się od okna i przyjrzała swemu odbiciu w lustrze. Patrzyła na

kobietę w lustrze i widziała, że zaszły w niej zmiany. Nie zdawała sobie do końca

sprawy, że w ciągu tych kilku ostatnich dni zmieniła się z dziewczyny w kobietę.

Ostatni raz przeczesała włosy i wyszła z pokoju. Usłyszała głos Dillona. Nagle wydało

jej się, że od czasu, kiedy słyszała go po raz ostatni, minęły całe wieki.

- Będziemy zbierać plony w przyszłym miesiącu, ale gdybym znał plan spotkań

z wystarczającym wyprzedzeniem, mógłbym...

Jego głos przycichł, kiedy Laine pojawiła się w drzwiach. Dillon przerwał

nalewanie drinka i uważnie jej się przyjrzał. Laine poczuła, że jej serce bije z potrójną

prędkością, kiedy jego wzrok wędrował po jej ciele. Ich spojrzenia spotkały się.

Kapitan spojrzał badawczo znad swojej fajki na Dillona i dostrzegł jego

zmieszanie. Podążył za jego spojrzeniem.

- Laine. - Wstał i podszedł do zaskoczonej dziewczyny, chwytając jej dłonie w

swe ręce. - Cóż za piękny widok.

- Podoba ci się? - Uśmiechnęła się i spojrzała w dół na swój sarong. - Nie

przywykłam do takich strojów.

- Bardzo mi się podoba, ale mówiłem o tobie. Moja córka jest bardzo piękną

kobietą, prawda, Dillon? - W jego oczach widać było radość.

- Tak. - Głos Dillona brzmiał nienaturalnie. - Bardzo piękną.

- Cieszę się, że tu jest. Tęskniłem za nią. - Ucałował ją w policzek i odwrócił się

do Dillona. - Wy dwoje idźcie razem, a ja sprawdzę, czy Miri jest gotowa. Zapewne

jeszcze nie jest, więc dołączymy do was później.

Laine patrzyła, jak odchodził. Uniosła dłoń do policzka, nie mogąc uwierzyć, że

tak mocno poruszył ją ten drobny gest.

- Gotowa? - Usłyszała pytanie. Skinęła tylko głową. Po chwili poczuła ręce

Dillona na swoich ramionach. - Niełatwo zasypać przepaść, która rosła przez

piętnaście lat, ale zrobiłaś pierwszy krok.

Laine była zaskoczona, słysząc te słowa i wsparcie, jakiego udzielił jej Dillon.

Przełknęła łzy wzruszenia i odwróciła się w jego kierunku.

- Dziękuję. To dla mnie niezwykle ważne, że to powiedziałeś. Dillon, wczoraj

ja...

- Nie martwmy się teraz o to, co stało się wczoraj. - Uśmiechnął się, jakby

chciał ją przeprosić, a jednocześnie jakby przyjmował jej przeprosiny. Przez chwilę

jej się przyglądał, po czym podniósł jej dłoń do swych ust. - Jesteś niewyobrażalnie

piękna. Jak kwiat rosnący na gałęzi, wysoko poza zasięgiem ręki.

Laine chciała sprostować, że nie była wcale poza jego zasięgiem, ale

nieśmiałość nie pozwoliła jej na takie wyznanie. Nie mogła zrobić nic więcej poza pa-

trzeniem mu w oczy.

- Chodźmy. - Dillon wziął ją za rękę i ruszył w kierunku drzwi.

Wyszli na zewnątrz i wsiedli do jego samochodu. Usiadła bokiem na swoim

siedzeniu, żeby lepiej go widzieć i móc się do niego uśmiechać.

- Czy tam będzie dużo ludzi?

- Mniej więcej setka. - Dillon stukał palcami w kierownicę.

- Setka? - powtórzyła pytająco. Przypomniały jej się nieszczęśliwe chwile, kiedy

to jej matka wydawała przyjęcia. Były nad wyraz tłoczne i przesadnie eleganckie.

Tylu ludzi, tyle wymagań, tyle oceniających spojrzeń.

- Tommy ma wielu krewnych.

- Jak miło - wymruczała pod nosem, doceniając uroki małej rodziny.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Z dala dobiegł ich niski dźwięk bębnów i zapach pieczonego mięsiwa. Na

wysokich palach płonęły pochodnie. Ich pomarańczowe płomienie odcinały się

wyraźnie na tle czarnego nieba. Laine czuła się tak, jakby cofnęła się w czasie. Z

daleka zobaczyła tłum gości - niektórych w tradycyjnych strojach, innych, jak Dillon,

w zwykłych, wygodnych dżinsach. Słychać było gwar i śmiech. Laine rozejrzała się

dookoła, zafascynowana widokiem i zapachami.

Na wielkiej, tkanej macie ustawione były drewniane misy i tace, pełne

niezwykłych potraw. Dziewczęta o hebanowych włosach, odziane w ludowe suknie,

klęcząc, nakładały dania na talerze i podawały je gościom. Bogactwo aromatów

unosiło się kusząco w nocnym powietrzu. Mężczyźni o nagich torsach, przepasani

szerokimi pasami, wybijali pulsujący rytm na wysokich, stożkowatych bębnach.

Laine została przedstawiona wielu osobom, których twarze rozmywały się w jej

pamięci. Wydawało się, że wszyscy są tu przyjaciółmi, że są pozytywnie nastawieni

do całego świata i czerpią radość z każdej drobnej chwili.

Wkrótce usiadła na trawie pomiędzy Dillonem i ojcem. Na talerzu pojawiły się

nieznane jej dotąd przysmaki. Nagle rozległ się głośny aplauz, głośniejszy nawet niż

grana w tle muzyka. Zaczęto bowiem kroić prosię.

- Proszę. - Dillon uniósł widelec i siłą wcisnął jego zawartość w zaciśnięte usta

Laine.

Laine odkryła z pewnym zaskoczeniem, że smak był wyborny.

- To jest pyszne. Co to jest?

- Laulau.

- Niewiele mi to mówi.

- Ale skoro jest smaczne, co jeszcze potrzebujesz wiedzieć? - zauważył i nawet

Laine musiała przyznać, że brzmiało to logicznie. - To wieprzowina z rybą, ugo-

towane w liściach ti - wyjaśnił. - Spróbuj tego. - Ponownie podał jej widelec, który

tym razem Laine przyjęła bez protestu.

- Och! Co to jest? Nigdy nie próbowałam niczego o podobnym smaku.

- Mątwa - odpowiedział i zaśmiał się głośno, widząc, że aż zachłysnęła się ze

zdumienia.

- Wierzę na słowo - odparła dostojnie. - Powinnam ograniczyć się do

wieprzowiny i ananasa. Co to za napój? Nie - zdecydowała, słysząc, że jej ojciec

chichocze. - Myślę, że lepiej, bym nie wiedziała.

Laine musiała przyznać, że to przyjęcie i nieformalna atmosfera bardzo się jej

podobały. Starała się tylko unikać jedzenia mątwy. Od czasu do czasu ktoś zatrzymy-

wał się koło nich, przysiadał, wymieniał kilka pozdrowień lub opowiadał długą

historię. Traktowano ją z naturalną gościnnością i serdecznością, co sprawiło, że

szybko poczuła się swobodnie. Wydawało się, że ojciec czuje się dobrze w jej

towarzystwie. Mimo iż on i Dillon tworzyli koalicję, do której nie miała dostępu, Lai-

ne nie czuła się już jak intruz. Muzyka, śmiechy i odurzający zapach nieco ją

oszołomiły. Pomyślała, że jeszcze nigdy nie doznawała tak wielu intensywnych

wrażeń.

Nagle bębniarze przyspieszyli tempo. Grali coraz szybciej i szybciej, po czym

muzyka gwałtownie ucichła. Jedynie echo powtórzyło ich ostatnie takty w chwili, gdy

przed zgromadzonymi pojawiła się Orchidea. Stanęła w kręgu pochodni. Jej skóra

błyszczała w ich świetle, a oczy mieniły się złotem. Patrzyła na wszystkich z

wyższością. Jej wspaniałe, kuszące ciało było skąpo odziane i ozdobione. Stała

nieruchomo, pozwalając, aby cisza spotęgowała napięcie. Po chwili zaczęła wolno

kołysać biodrami. Pojedynczy bęben wybijał rytm, który ona narzucała.

Włosy, przystrojone koroną z pąków kwiatów, opadały wzdłuż jej nagich

pleców. Ręce i giętkie, kształtne ciało poruszały się zmysłowo w takt wybijanego

rytmu. Laine zauważyła, że złote oczy Orchidei były utkwione w Dillonie, a uśmiech,

jakim go obdarzała, wyrażał bardzo wiele. Niemal niezauważalnie tempo jej tańca za-

częło rosnąć. Bębny grały intensywniej, a ruchy tancerki stały się bardziej

impulsywne. Twarz miała bardzo spokojną i uśmiechniętą, choć całe jej ciało

wirowało. W jednej chwili nastała cisza. Dźwięki i taniec ustały gwałtownie.

Wówczas rozległy się huczne oklaski. Orchidea rzuciła Laine spojrzenie pełne

triumfu, po czym zdjęła z włosów kwiecistą koronę i rzuciła ją na kolana Dillona.

Zaśmiała się szyderczo i zniknęła w mroku.

- Chciałabyś się tak poruszać, chudzielcu? - Laine odwróciła się i ujrzała

siedzącą tuż obok niej Miri. Wyglądała jeszcze dostojniej niż zwykle, usadowiona na

wysokim rattanowym krześle. - Zaczynasz jeść, więc nie wyglądasz już jak kości

obciągnięte skórą, a ja nauczę cię tańczyć.

Laine unikała wzroku Dillona. Była zarumieniona z powodu zakłopotania, w

jakie wprawiły ją słowa Miri, a także z powodu zazdrości, jaką wzbudził w niej taniec

i swoboda ruchów Orchidei.

- Być może moje kształty się zaokrąglają, ale nie dorównam naturalnym

zdolnościom panny King.

- Wystarczy tylko, że rozwiniesz swoje predyspozycje, księżniczko - uśmiechnął

się Dillon. - Chciałbym przyjrzeć się waszej lekcji, Miri. Jak ci wiadomo, jestem

znawcą i potrafię dostrzec talent. - Powiódł wzrokiem od jej nagich stóp, przez całą

długość biało - niebieskiej, jedwabnej kreacji, aż do twarzy.

Miri mruknęła coś po swojemu, a Dillon zachichotał i odpowiedział jej w tym

samym języku.

- Chodź ze mną - zażądała Miri. Wstała z krzesła i pociągnęła Laine za sobą. -

Powiedziałam Tommy'emu, że masz błyskotkę do sprzedania - oznajmiła. - Teraz z

nim porozmawiasz.

- Tak, oczywiście - odparła Laine pod nosem, gdyż urok tej nocy sprawił, że

zapomniała o medalionie.

Miri zatrzymała się przed gospodarzem luau. Był to postawny, ciemnowłosy

mężczyzna o miłym uśmiechu i przyjacielskim spojrzeniu. Laine oceniła, że mógł

mieć około trzydziestki.

- Porozmawiasz z córką kapitana Simmonsa - zakomenderowała Miri,

trzymając dłoń na ramieniu Laine. - Bądź dla niej uprzejmy, bo inaczej wytargam cię

za uszy.

- Oczywiście, Miri - zgodził się, choć jego usłużny ton nie szedł w parze ze

śmiejącymi się oczami. Odczekał, aż masywna sylwetka Miri zniknie w ciemności i

otoczył Laine ramieniem. Pokierował ją delikatnie w ustronne miejsce pod

drzewami.

- Miri jest głową rodziny - powiedział ze śmiechem. - Sprawuje rządy silnej

ręki.

- O tak. To się da zauważyć. Chyba trudno jest jej się sprzeciwić, prawda?

Z oddali dobiegał ich gwar przyjęcia.

- Nigdy nie próbowałem. Nie jestem na tyle odważny.

- Dziękuję, że zechciał pan poświęcić mi trochę czasu, panie Kinimoko -

zaczęła.

- Mów mi Tommy, proszę, a wówczas ja będę mógł nazywać cię Laine.

Laine uśmiechnęła się. Szli obok siebie przy dźwiękach fal rozbijających się o

brzeg morza.

- Miri mówiła, że masz jakąś błyskotkę do sprzedania. Niestety nie umiała

powiedzieć mi nic bardziej konkretnego.

- To złoty medalion - wyjaśniła Laine. Zachowywał się bardzo przyjaźnie, więc

od razu poczuła się swobodniej. - Jest w kształcie serca i ma łańcuszek o splocie

warkocza. Nie mam pojęcia, ile może być wart. - Przerwała, zastanawiając się, co

powinna mu jeszcze powiedzieć. Po chwili dodała szczerze: - Potrzebuję szybko

pieniędzy.

Tommy spojrzał na jej delikatny profil i poklepał ją po ramieniu.

- Wiem też, że nie chciałabyś, by kapitan się o tym dowiedział. W porządku -

kontynuował, widząc, że Laine pokiwała głową. - Mam trochę wolnego czasu jutro

rano. Mógłbym wpaść około dziesiątej i spojrzeć na medalion. Co ty na to? Dla ciebie

będzie to pewnie wygodniejsze niż przyjeżdżanie do sklepu.

Laine usłyszała jakiś szmer w krzakach i spostrzegła, że Tommy obejrzał się w

tym kierunku.

- To bardzo miłe z twojej strony. Mam nadzieję, że nie sprawiam dużego

kłopotu.

- Lubię kłopoty, które sprawiają piękne kobiety. - Objął ją ramieniem i

poprowadził z powrotem w stronę zabawy. - Poza tym słyszałaś, co mówiła Miri. Nie

chciałabyś chyba, żeby wytargała mnie za uszy.

- Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Powiem Miri, że obszedłeś się właściwie

z córką kapitana Simmonsa i twoje uszy będą bezpieczne.

Śmiejąc się i patrząc na siebie, wyszli spomiędzy drzew.

- Siostra cię szuka, Tommy.

Na dźwięk głosu Dillona, Laine spojrzała z miną winowajcy.

- Dzięki, Dillon. Oddaję ci już Laine. Dobrze się nią opiekuj - doradził. - Miri jej

pilnuje.

- Będę o tym pamiętał. - Dillon w milczeniu przypatrywał się Tommy'emu, a

kiedy ten już wmieszał się w tłum, odwrócił się do Laine i przyjrzał się jej uważnie. -

Jest taki stary hawajski zwyczaj - zaczął wolno groźnym tonem - który przed chwilą

wymyśliłem, a który głosi, że gdy kobieta przychodzi na luau z mężczyzną, to nie

spaceruje po gęstym zagajniku z nikim innym.

- Czy zostanę rzucona rekinom na pożarcie, jeśli złamię tę zasadę? -

zażartowała. Ale przestała uśmiechać się drwiąco, gdy Dillon zrobił krok w jej stronę.

- Nie rób tego, Laine. - Objął dłonią jej szyję. - Nie mam zbyt dużej wprawy w

zachowywaniu powściągliwości.

Zbliżyła się do niego, czując gwałtowną, niepohamowaną potrzebę pocałowania

go.

- Dillon - wymruczała zachęcająco i uniosła głowę, oferując mu usta.

Czuła dotyk jego palców na szyi. Oparła dłonie na jego piersi i poczuła, jak bije

jego serce. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Dillon zwolnił uścisk i powiedział cicho:

- Kobieta, która stoi w blasku księżyca, musi być pocałowana.

- Czy to też stary hawajski obyczaj?

- O tak, ma około dziesięciu sekund.

Z niezwykłą łagodnością przylgnął ustami do jej warg. Pocałunek sprawił, że

kolana się pod nią ugięły, a ciało zadrżało z rozkoszy. Z oddali dobiegał odgłos

bębnów, których dźwięk przybierał na sile, podobnie jak bicie jej serca. Objęła go

mocno i przycisnęła do siebie. Zbyt szybko, jak uznała z przykrością, Dillon puścił ją,

odsuwając twarz.

- Jeszcze - wyszeptała nienasycona i przyciągnęła go do siebie.

Siła jego pocałunku sprawiła, że mogła myśleć wyłącznie o swoich

pragnieniach. Czuła jego niecierpliwe usta i żar bijący z jego ciała. Powietrze wokół

nich zdawało się wirować. Miała wrażenie, że nie panuje nad swoim ciałem. Dillon

odsunął ją raz jeszcze.

- Wracajmy, zanim objawi mi się jakiś kolejny stary zwyczaj.

Następnego ranka Laine zwlekała z wyjściem z łóżka. Z przyjemnością

wspominała wydarzenia zeszłego wieczora. Smak ust Dillona i zapach jego ciała

wciąż pozostawały żywe. Z rozkoszą myślała o chwili, kiedy trzymał ją w ramionach.

Westchnęła i zebrała się na odwagę, by stawić czoło rzeczywistości. Opuściła wy-

godne łóżko i w chwili gdy założyła szlafrok, do pokoju weszła Miri.

- O, zdecydowałaś się wstać? Pół dnia minęło, kiedy się tak wylegiwałaś -

powiedziała pełnym powagi tonem, ale w jej oczach migotało pobłażanie.

- Dzięki temu noc trwała dłużej - wyjaśniła jej Laine z uśmiechem.

- Smakowały ci hawajskie smakołyki?

- Były wyborne.

Melodyjny śmiech Miri wypełnił pokój.

- Wychodzę na zakupy - powiedziała i odwróciła się w stronę drzwi. - Tommy

przyjechał. Ma poczekać?

Laine nerwowo poprawiła włosy.

- O rany, nie zdawałam sobie sprawy, że jest już tak późno. Nie chciałabym

sprawić mu kłopotu. Czy jest ktoś jeszcze w domu?

- Nie, wszyscy wyszli.

Laine rzuciła okiem na szlafrok i uznała, że jest on wystarczającym okryciem,

żeby przyjąć gościa.

- Niech wejdzie, nie chciałabym kazać mu czekać.

- Zaoferuje ci uczciwą cenę. - Miri otworzyła drzwi. - A jeśli nie, przyjdź do

mnie.

Laine wyjęła pudełeczko z szuflady i otworzyła je. Promienie słońca odbiły się

od powierzchni medalionu.

- Laine.

Odwróciła się i zobaczyła stojącego w drzwiach Tommy'ego.

- Dzień dobry. Dziękuję, że przyszedłeś. Przepraszam, ale spałam dziś

wyjątkowo długo.

- Traktuję to jako komplement dla gospodarza luau. - Ukłonił się lekko.

- To było moje pierwsze. I na pewno pozostanie w pamięci jako najlepsze. -

Wyciągnęła przed siebie pudełko z medalionem, a kiedy wziął je do ręki, złożyła

dłonie na piersi.

- Ładna rzecz - ocenił po chwili. Uniósł głowę i popatrzył uważnie na Laine. -

Laine, przecież ty wcale nie chcesz tego sprzedać. To jest wypisane na twojej twarzy.

- Nie. - Z jego zachowania wyczytała, że nie ma sensu ukrywać prawdziwych

zamiarów. - Ja muszę to zrobić.

Zdecydowanie w jej głosie sprawiło, że Tommy tylko wzruszył ramionami i

zamknął pudełko.

- Mogę dać ci sto dolarów, choć sądzę, że tak naprawdę jest to dla ciebie dużo

więcej warte.

- W porządku. Zabierz pudełko już teraz.

- Jeśli tego właśnie chcesz. - Tommy wyciągnął portfel i zaczął liczyć banknoty.

- Przyniosłem gotówkę, bo zapewne to wygodniejsze niż czek.

- Dziękuję. - Przyjęła pieniądze i wpatrywała się w nie pustym wzrokiem, aż

położył rękę na jej ramieniu.

- Laine, znam kapitana już dość długo. Czy możemy się umówić, że

potraktujesz te pieniądze jako pożyczkę?

- Nie. - Potrząsnęła przecząco głową, a potem uśmiechnęła się, łagodząc

gwałtowną reakcję. - To bardzo uprzejme z twojej strony, ale muszę to załatwić w ten

sposób.

- Jasne. - Schował pudełko do kieszeni. - W każdym razie zachowam medalion

przez jakiś czas, tak na wszelki wypadek, gdybyś zmieniła zdanie.

- Dziękuję. Dziękuję też za to, że o nic nie pytasz.

- Nie odprowadzaj mnie, sam trafię do wyjścia. - Uścisnął delikatnie jej dłoń. -

Jeśli zmienisz zdanie, powiadom Miri, a ona skontaktuje się ze mną.

- Zgoda.

Kiedy wyszedł, opadła ciężko na łóżko i przyjrzała się banknotom zaciśniętym

w dłoni. Nie miałam wyjścia, powiedziała do siebie w myślach. To był tylko kawałek

metalu. Sprawa zamknięta i nie ma sensu jej teraz rozpamiętywać.

- Widzę, księżniczko, że miałaś pracowity poranek. Dillon patrzył na nią

lodowatym wzrokiem i Laine nie mogła pozbierać myśli. Wpatrywał się w jej ledwo

co okryte ciało. Automatycznie poprawiła szlafrok. Podszedł do niej, wyjął pieniądze

z jej dłoni i rzucił na szafkę nocną.

- Masz klasę, księżniczko. - Przeszył ją wzrokiem. - Całkiem nieźle jak na

poranną robotę.

- O czym ty mówisz? - Próbowała poukładać myśli i szukała sposobu, jak

pominąć temat medalionu.

- Myślę, że to nie wymaga wyjaśnień. Sądzę jednak, że jestem winien Orchidei

przeprosiny. - Wcisnął ręce w kieszenie i odwrócił się na pięcie. Ta swobodna po-

stawa nie pasowała do ognia w jego oczach. - Kiedy powiedziała mi o waszej

schadzce, wsiadłem na nią niemiłosiernie. Szybko pracujesz, Laine. Wczoraj nie

mogłaś być z Tommym dłużej niż dziesięć minut, ale udało ci się go skaptować.

- Ale co cię tak złości? - zaczęła, nie mogąc zrozumieć, dlaczego sprzedaż

medalionu tak go rozwścieczyła. - Domyślam się, że panna King słyszała naszą wczo-

rajszą rozmowę. - Niespodziewanie Laine przypomniała sobie dziwne poruszenie w

krzakach, które zwróciło uwagę Tommy'ego. - Ale dlaczego uznała, że warto

informować cię o moich sprawach?

- Jak ci się udało pozbyć Miri na czas załatwiania interesów? - spytał. - Miri ma

raczej sztywny, jasno określony kodeks zasad moralnych. Gdyby dowiedziała się, jak

zarobiłaś te pieniądze, mogłoby być z tobą krucho.

- Co ty... - Zaczęło do niej docierać, o czym mówił. Nie chodziło mu o medalion,

pomyślała zupełnie osłupiała, lecz o moje ciało. - Chyba nie myślisz naprawdę, że ja...

- urwała w pół słowa, widząc potępienie w jego oczach. - To naprawdę nikczemne z

twojej strony. Nic, co do tej pory o mnie mówiłeś i o co mnie oskarżałeś, nie może się

równać z tym, co teraz sugerujesz. - Jej głos drżał. - Nie życzę sobie, żebyś obrażał

mnie w ten sposób.

- Nie? - Dillon chwycił jej ramię i gwałtownie postawił ją na nogi. - Masz w

zanadrzu jakąś prawdopodobną historyjkę na temat odwiedzin Tommy'ego i pie-

niędzy, które ściskasz w dłoni? Proszę bardzo, opowiedz mi ją. Zamieniam się w

słuch.

- Właśnie widzę. Wybacz Dillon, ale wizyta Tommy'ego i moje pieniądze to nie

twój interes. Nie widzę powodu, by tłumaczyć się przed tobą. Wnioski, jakie

wyciągnąłeś, sprawiają, że niewart jesteś ani jednego słowa wyjaśnienia. Sam fakt, że

uwierzyłeś Orchidei oraz w jej wierutne kłamstwa i przybiegłeś tu mnie kontrolować,

dowodzi, że nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia.

- Nie przyszedłem tu na kontrolę. Przyszedłem, bo pomyślałem, że może

chciałabyś kontynuować naukę. Obiecałem, że nauczę cię latać. Jeśli chcesz, żebym

cię przeprosił, to podaj mi logiczne wytłumaczenie tej sytuacji.

- Poświęciłam już wystarczająco dużo czasu na tłumaczenie się przed tobą.

Więcej niż zasługujesz. Ciągle zadajesz pytania, żądasz wyjaśnień. Nigdy nie ufasz. -

Oczy Laine zapłonęły gniewem. - Wyjdź teraz z mojego pokoju. Chcę, żebyś zostawił

mnie w spokoju do końca mojego pobytu w domu ojca.

- Już wychodzę. - Zacisnął palce na jej ramieniu.

- Kupiłem to wszystko. Nabrałem się na te duże, niewinne oczy, na kruchą,

niewinną kobietkę, która przedstawiła się jako biedna córka szukająca miłości ojca i

niczego więcej. Mówisz o zaufaniu? Sprawiłaś, że ufałem ci bardziej niż sobie

samemu. Wiedziałaś, że cię pragnę, i wykorzystałaś to umiejętnie. Odgrywałaś do-

skonale swoją rolę. - Pociągnął ją gwałtownie do siebie, niemal odrywając od ziemi.

- Dillon, to boli.

- Pragnąłem cię - kontynuował, jakby jej nie słyszał. - Zeszłej nocy pożądałem

cię, ale pohamowałem się i okazałem ci szacunek, jakiego nie okazałem jeszcze

żadnej kobiecie. Przybierasz pozę niewiniątka, która doprowadza mężczyzn do

szaleństwa. Ale nie powinnaś robić tego mnie, księżniczko.

Strach ścisnął jej serce. Oddychała szybko i niespokojnie.

- Koniec zabawy. Zamierzam wziąć to, czego chcę.

- Zignorował jej protest i pocałował ją gwałtownie i mocno.

Próbowała się bronić, ale zdziałała tyle co liść próbujący opierać się wichurze.

Poczuła, jak pokój przechyla się, i wylądowała na materacu, przygnieciona przez

Dillona. Starała się walczyć, ale nic nie mogła poradzić na atak jego zapalczywych ust

i dłoni. Brutalnie zerwał z niej szlafrok i namiętnie pieścił jej ciało.

Z wolna jego ruchy stawały się delikatniejsze i bardziej zmysłowe. Całował jej

usta i szyję. Ze szlochem przechodzącym w jęk rozkoszy Laine poddała się jego

pieszczotom. Jej ciało uległo jego atakom, przytłoczone podnieceniem, jakiego nigdy

nie zaznało. Łzy wzbierały w jej oczach i nie próbowała ich zatrzymać, podobnie jak

nie powstrzymywała pieszczot mężczyzny, który te łzy wywołał.

Nagle Dillon zastygł w bezruchu. W pokoju zaległa grobowa cisza, przerywana

tylko ich przyspieszonymi oddechami. Dillon uniósł głowę i przyjrzał się łzom płyną-

cym po jej policzkach. Zaklął gniewnie i wstał. Przeczesał palcami włosy i odwrócił

się do Laine plecami.

- Po raz pierwszy zostałem doprowadzony do takiego stanu, że niemal wziąłem

kobietę siłą. - Jego głos był niski i ochrypły. Odwrócił się i spojrzał na nią. Laine

leżała nieruchomo, zupełnie wyczerpana psychicznie. Nie próbowała nawet zakryć

swego nagiego ciała. Patrzyła na niego wzrokiem zranionego dziecka. - Nie mogę

poradzić sobie z tym, jak na mnie działasz, Laine.

Obrócił się na pięcie i wybiegł z pokoju. Laine pomyślała, że dźwięk

zatrzaskiwanych drzwi jej pokoju był najbardziej przejmującym dźwiękiem, jaki

kiedykolwiek słyszała.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Przez swoje okno w sypialni Laine patrzyła na wiosenny deszcz. Zza drzwi

słyszała dziewczęta schodzące do holu na śniadanie, ale nie uśmiechnęła się na

dźwięk ich beztroskiego chichotu. Nadal uśmiech przychodził jej z trudem.

Nie minęły przecież jeszcze dwa tygodnie od dnia, kiedy Miri przyłapała Laine

na pakowaniu walizek. Miri ze skrzyżowanymi na piersiach rękami wysłuchała

wyjaśnień Laine, która jednak pozostała niewzruszona na dziesiątki pytań i prośby o

przełożenie daty wyjazdu. Liścik, który zostawiła ojcu, nic w zasadzie nie wyjaśniał.

Były w nim tylko przeprosiny za niespodziewany wyjazd oraz obietnica napisania

dłuższego listu, kiedy już wróci do Francji. Jak do tej pory, Laine nie znalazła w sobie

jeszcze tyle odwagi, żeby zabrać się do pisania.

Wspomnienia ostatnich chwil spędzonych z Dillonem wciąż ją prześladowały.

Nie potrafiła też zapomnieć zapachu kwiatów z wyspy, ciepłego, wilgotnego

powietrza morskiego pieszczącego jej skórę. Gdy patrzyła na księżyc, przed oczami

stawał jej obraz palm oświetlonych jego światłem. Laine liczyła na to, że z biegiem

czasu wszystkie te wspomnienia wyblakną. Kauai to była przeszłość.

Tak jest lepiej, pomyślała, szykując się do pracy. Lepiej dla wszystkich. Jej

ojciec ma swoje szczęśliwe życie i na pewno wystarczy, jeśli od czasu do czasu

napiszą do siebie. Być może któregoś dnia ją odwiedzi. Laine wiedziała, że na Hawaje

już nie poleci. Miała przecież swoje życie, pracę, przyjaciół. Tu wiedziała, czego od

niej oczekują. Tutaj żadne emocjonalne burze nie będą zakłócać jej spokojnej

egzystencji. Zamknęła oczy i pomyślała o Dillonie.

Jeszcze za wcześnie, powiedziała sobie. Zbyt wcześnie na myślenie o nim bez

uczucia bólu. Może za jakiś czas, kiedy wspomnienia osłabną, łatwiej przyjdzie jej

rozpamiętywać tamten czas i piękne chwile na wyspie.

Łatwiej przychodziło jej zapomnieć, kiedy oddawała się rutynowym zajęciom.

Plan dnia Laine był tak napięty, że zostawało jej tylko niewiele wolnego czasu. Lekcje

zajmowały jej poranki i przedpołudnia. Resztę dnia spędzała na różnych pracach

domowych, tak żeby nie mieć czasu na rozmyślania.

Deszcz padał przez cały dzień. Krople, wpadając przez nieszczelny dach,

stukały o podłogę w klasie, w której uczyła Laine. Budynek był już bardzo stary i

zaniedbany. Naprawy nigdy nie były zakończone lub odkładano je na bliżej

niesprecyzowaną przyszłość. Okna były zamknięte przed napływem wilgoci, ale

ponura mgła wpełzła do sali. Uczniowie wydawali się znudzeni, senni i

niezainteresowani tematem zajęć. Ostatnią lekcję miała z dziewczętami z Anglii. Były

wyraźnie znudzone nauką francuskiej gramatyki. Ponieważ była sobota, zajęcia

trwały tylko pół dnia, ale godziny bardzo się dłużyły. Laine otuliła się szczelnie

granatowym swetrem i pomyślała, że popołudnie lepiej wypełniłaby lektura dobrej

książki i miła pogawędka przy kominku, niż odmiana czasowników w wilgotnej sali

lekcyjnej.

- Eloise - zawołała Laine, przypominając sobie o swych obowiązkach. -

Drzemkę warto odłożyć na czas po zajęciach.

Dziewczyna zamrugała oczami. Uśmiechnęła się zakłopotana, a jej koleżanki

zachichotały pod nosem.

- Oczywiście. Laine westchnęła.

- Za dziesięć minut będziecie wolne - przypomniała uczennicom, siadając na

brzegu biurka. - Jeśli zapomniałyście, to przypominam wam, że dzisiaj jest sobota. A

jutro niedziela.

Ta informacja wywołała radosne szepty i kilka westchnień. Widząc, że

przynajmniej na chwilę udało jej się skupić uwagę dziewcząt, Laine kontynuowała

zajęcia.

- Maintenant, czasownik chanter. Śpiewać. Attendez, ensuite repetez. Je

chante, tu chantes, U chante, nouschantons, vous... - Jej głos zamarł, gdy zobaczyła

mężczyznę zaglądającego przez drzwi do klasy.

- Vous chantez.

Laine zmusiła się, by ponownie skupić swą uwagę na Eloise.

- Oui, vous chantez, et ils chantent. Repetez. Dziewczęta posłusznie powtórzyły

chórem odmianę czasownika. Laine wróciła za swoje biurko. Dillon stał spokojnie i

czekał. Kiedy głosy przycichły, Laine starała się wrócić myślami do ćwiczeń, które

zaplanowała.

- Bien. Na poniedziałek napiszecie zdania z użyciem tego czasownika we

wszystkich formach.

- Tak jest, proszę pani.

W tym momencie dzwonek oznajmił, że lekcja się skończyła.

- Nie szalejcie - zawołała za dziewczętami, z trzaskiem zamykającymi blaty

biurek i uciekającymi w pośpiechu z klasy. Zaciskając nerwowo dłonie, przygoto-

wywała się na trudne spotkanie.

Patrzyła, jak jej uczennice, chichocząc i szepcząc, mijały Dillona. Jej serce

zatrzepotało w piersi, gdy zobaczyła jego przyjazny, ciepły uśmiech. Wszedł do klasy,

podszedł do Laine i zatrzymał się przed nią.

- Witaj, Dillon - zaczęła szybko, starając się ukryć zmieszanie. - Wygląda na to,

że zrobiłeś niezwykłe wrażenie na moich uczennicach.

Przyglądał się jej w milczeniu, a Laine próbowała zachować uśmiech na twarzy,

choć czuła, że emocje targają nią coraz mocniej.

- Nie zmieniłaś się - powiedział po chwili. - Nie wiem dlaczego, ale obawiałem

się, że się zmienisz. - Sięgnął do kieszeni, wyjął z niej medalion i położył go na

biurku. Laine zaniemówiła i wpatrzyła się w medalion. Jej palce instynktownie

zacisnęły się na złotym; sercu.

- Wiem, że nie były to zbył wyszukane przeprosiny, ale dotychczas nie miałem

okazji tego przećwiczyć. Na miłość boską, Laine! - Ton jego głosu zmienił się w gniew

tak szybko, że zaskoczona Laine uniosła głowę. - Jeśli potrzebowałaś pieniędzy,

dlaczego mi nie powiedziałaś?

- Po co? Żeby potwierdzić twoją opinię o mnie?

- zapytała.

Dillon odwrócił się, podszedł do okna i zapatrzył się w ścianę deszczu.

- Zasłużyłem sobie na to - mruknął, oparł ręce na parapecie i zamilkł. Wyraz

bólu przeszył jego twarz. Laine, poruszona tym widokiem, powiedziała:

- Nie ma sensu się teraz spierać, Dillon. To już przeszłość i nie wracajmy do

tego. - Wstała, pozostając nadal po drugiej stronie biurka. - Doceniam, że poświęciłeś

swój czas i wysiłek, żeby oddać mi medalion. To dla mnie ważniejsze, niż myślisz.

Nie wiem, kiedy będę w stanie zwrócić ci pieniądze. Ja...

Dillon odwrócił się, a Laine zeszła mu z drogi, widząc wściekłość w jego oczach.

Dostrzegła, że próbował opanować emocje.

- Nie, nie mów już nic więcej. Po prostu daj mi chwilę czasu. - Ponownie włożył

ręce do kieszeni i przez długą chwilę przechadzał się po pokoju. Stopniowo jego

ruchy stały się wolniejsze. - Dach przecieka - powiedział od niechcenia.

- Tylko kiedy pada deszcz.

Zaśmiał się krótko, po czym ponownie odwrócił się w jej stronę.

- Być może niewiele to dla ciebie znaczy, ale chciałem cię przeprosić. Nie. -

Pokręcił głową, nie dopuszczając tym samym, by mu odpowiedziała. - Nie bądź tak

cholernie wielkoduszna. To tylko sprawi, że będę czuł się bardziej winny. - Chciał

zapalić papierosa, ale przypomniał sobie, gdzie się znajduje, i tylko westchnął ciężko.

- Po tym, jak się ośmieszyłem, wypadłem na chwilę z twojego pokoju. Moje myśli

zawsze są najbardziej klarowne, kiedy jestem kilkaset metrów nad ziemią. Być może

ciężko byłoby ci w to uwierzyć, ale chciałem prosić cię o wybaczenie. Pewnie nawet

zabrzmiałoby to dla ciebie zabawnie, lecz takie właśnie są fakty. Nawet przez chwilę

nie wierzyłem w te wszystkie słowa, które do ciebie mówiłem. - Zakrył twarz dłońmi,

a Laine po raz pierwszy zauważyła, że wyglądał na zmęczonego i wyczerpanego. -

Jedno wiem na pewno. Zwariowałem na twoim punkcie od pierwszej chwili, w której

cię ujrzałem. Wróciłem do domu z zamiarem wygłoszenia przeprosin, które i tak

pewnie niewiele by dały... Próbowałem wmówić sobie, że mój dystans w stosunku do

ciebie miał jedynie na celu dobro kapitana. - Potrząsnął głową, a przepraszający

uśmiech rozświetlił mu twarz. - Ale to nic nie pomogło.

- Dillon...

- Laine, nie przerywaj. Nie mam na tyle cierpliwości. - Zaczął ponownie krążyć

po sali, a Laine stała w milczeniu. - Nie jestem w tym za dobry, więc po prostu milcz,

dopóki nie skończę. - Kiedy to mówił, nadal niespokojnie przechadzał się po pokoju.

- Gdy wróciłem, Miri czekała na mnie. Początkowo nie mogłem z niej nic wydusić

poza tym, że wygłosiła szczegółową krytykę mojego charakteru. W końcu powiedziała

mi, że wyjechałaś. Nie przyjąłem najlepiej tej wiadomości, ale nie ma sensu teraz

wracać do tego. Po tym, kiedy wyrzuciłem z siebie wiele przekleństw, powiedziała mi

o medalionie. Musiałem przysiąc na wszystkie świętości, że nie powiem kapitanowi

ani słowa. Wygląda na to, że Miri dała ci swoje słowo, że kapitan o niczym się nie

dowie. Jestem we Francji od dziesięciu dni, próbując cię odszukać. - Odwrócił się i z

rezygnacją machnął ręką. - Dziesięć dni - powtórzył, jakby to oznaczało całą

wieczność. - Tak było do dzisiejszego poranka, kiedy to spotkałem służącą, która

pracowała dla twojej matki. Kiedy już dogadałem się z nią łamaną angielszczyzną,

zrobiła się bardzo wylewna. Nasłuchałem się o długach i licytacjach, i o małej

mademoiselle, która została w szkole podczas ferii świątecznych na Boże Narodzenie,

podczas gdy Madame wyjechała do Saint Moritz. Podała mi nazwę twojej szkoły. -

Zrobił przerwę. Przez chwilę słychać było jedynie kapiące z sufitu krople wody. - Nie

ma takiej rzeczy, którą mogłabyś mi powiedzieć, a której sam już sobie dobitniej nie

powiedziałem. Ale doszedłem do wniosku, że powinnaś mieć przynajmniej taką

możliwość. A więc słucham...

Widząc, że skończył, Laine zaczerpnęła powietrza i zaczęła mówić:

- Dillon, przemyślałam dokładnie, jak mogłeś odebrać tamtą sytuację. Znałeś

jedynie jedną stronę, a twoje serce było po stronie mego ojca. Nie mogę gniewać się

na ciebie za twoją lojalność i dbałość o jego dobro. A co do tego, co zdarzyło się

ostatniego poranka - przełknęła, starając się, aby jej głos brzmiał spokojnie - myślę,

że było to dla ciebie trudne co najmniej tak samo, jak dla mnie. A może nawet

bardziej.

- Sprawiłabyś, że byłoby mi nieco lżej na sumieniu, gdybyś mnie sklęła lub

cisnęła czymś we mnie.

- Wybacz. - Spróbowała się uśmiechnąć i uniosła ramiona w przepraszającym

geście. - Musiałabym być naprawę wściekła, żeby to zrobić. Zwłaszcza tutaj. Za-

konnice niechętnie patrzą na wybuchy emocji.

- Kapitan chce, żebyś wróciła do domu - powiedział cicho.

Uśmiech zamarł na twarzy Laine. Pokręciła głową, i podeszła do okna.

- Tu jest mój dom.

- Twój dom jest na Kauai. Kapitan chce mieć cię z powrotem. Czy to byłoby w

porządku, żeby stracił cię ponownie?

- A czy w porządku jest oczekiwać, że odwrócę się plecami do mojego życia i

wrócę? - spytała. Starała się jednocześnie nie dopuścić do swego serca bólu, jaki

wywołały w niej własne słowa. - Nie mów mi, co jest w porządku, a co nie, Dillon.

- Posłuchaj. Możesz być wobec mnie tak okrutna, jak tylko potrafisz.

Zasłużyłem na to. Ale kapitan nie zasłużył. Jak ci się wydaje, jak on się czuje,

wiedząc, jakie miałaś dzieciństwo?

- Powiedziałeś mu? - Odwróciła się gwałtownie i Dillon zobaczył, że Laine z

trudem kontroluje emocje. - Nie miałeś prawa...

- Miałem święte prawo - przerwał jej. - Tak jak kapitan miał święte prawo

wiedzieć. Laine, posłuchaj mnie. - Chciała odwrócić się, ale jego słowa i delikatny ton

głosu zatrzymały ją. - On cię kocha. Nigdy, przez wszystkie te lata, nie przestał cię

kochać. To pewnie dlatego zareagowałem na twój przyjazd w taki przykry sposób. -

Przeczesał włosy niecierpliwym ruchem ręki. - Przez piętnaście lat miłość do ciebie

raniła go.

- Nie wydaje ci się, że ja doskonale zdaję sobie z tego sprawę? - rzuciła w jego

stronę. - Dlaczego więc miał cierpieć jeszcze bardziej?

- Laine, tych kilka dni, które z nim spędziłaś, zwróciły mu z powrotem jego

córkę. Nie pytał, dlaczego nigdy nie odpowiedziałaś na jego listy, nie oskarżał cię o

żadną z tych rzeczy, o które ja cię posądzałem. - Zacisnął powieki, ponownie

sprawiając wrażenie udręczonego. - Kochał cię, nie oczekując wyjaśnień ani prze-

prosin. Byłoby czymś bardzo złym podtrzymywanie kłamstwa. Kiedy dowiedział się,

że wyjechałaś, sam chciał przyjechać do Francji i zabrać cię z powrotem. Poprosiłem

go, by pozwolił mi, bym ja to zrobił, ponieważ wiedziałem, że to przeze mnie

wyjechałaś.

- Tu nie ma mowy o winie, Dillon. - Laine z westchnieniem wsunęła medalion

do kieszeni swego swetra. - Być może miałeś rację, mówiąc wszystko kapitanowi. Być

może teraz wszystko jest jasne. Napiszę do niego dziś wieczorem. Popełniłam błąd,

wyjeżdżając bez wyjaśnienia mu sytuacji. Fakt, iż teraz wiem, że ponownie jest moim

ojcem, to dla mnie najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam. Nie

chciałabym, aby którykolwiek z was myślał, że mój powrót do Francji i oznacza, że

czuję się rozgoryczona. I naprawdę wierzę, że kapitan wkrótce mnie odwiedzi. Może

zawieziesz mu list ode mnie?

Oczy Dillona pociemniały, a jego głos drżał od gniewu.

- Nie będzie szczęśliwy, wiedząc, że pogrzebałaś się żywcem w tej szkole.

- Nie pogrzebałam się, Dillon. Ta szkoła jest moim domem i moją pracą.

- I twoim sposobem ucieczki od problemów? - zapytał zniecierpliwiony, po

czym zaklął i znowu zaczął przemierzać pokój. - Wybacz, to była zwykła złośliwość.

Sam nie wiem, co mówię.

- Nie przepraszaj więcej, Dillon. Te ściany chyba tego nie zniosą.

Zatrzymał się i przyjrzał jej uważnie. Stała do niego bokiem, ale widział

wyraźnie linię jej brody i jasne pukle loków na skroniach. W granatowym sweterku i

białej plisowanej spódniczce wyglądała bardziej jak studentka niż nauczycielka. Tym

razem zaczął mówić spokojnie.

- Posłuchaj, księżniczko. Zostanę tu kilka dni i po - , udaję turystę. Może

pokazałabyś mi miasto? Przydałby się ktoś ze znajomością francuskiego.

Laine zamknęła oczy i zastanowiła się, jak będzie wyglądać kilka dni w jego

towarzystwie. Nietrudno było przewidzieć kłopoty i ból.

- Przepraszam cię, Dillon. Bardzo chciałabym to zrobić, ale obowiązki mi na to

nie pozwalają. Może następnym razem.

- Nie będzie następnego razu. Staram się rozegrać to najlepiej, jak potrafię, ale

chyba mi się nie udaje. Nigdy nie spotkałem kobiety takiej jak ty. Nie można do

ciebie dopasować żadnego, znanego mi szablonu.

Ze zdziwieniem spostrzegła, że gdzieś zniknęła pewność siebie Dillona. Zrobił

krok w jej stronę, zawahał się i podszedł do tablicy. Przez chwilę przyglądał się

odmianie czasowników francuskich.

- Zjedz dziś ze mną kolację.

- Nie, Dillon ja...

Odwrócił się gwałtownie, a Laine urwała w pół słowa.

- Jeśli nie zjesz ze mną nawet kolacji, to jak do diabła mam cię namówić, żebyś

wróciła do domu i znów zaczęła ze mną normalnie rozmawiać? Każdy głupi widzi, że

nie jestem najlepszy w tych sprawach. Sporo już namieszałem, a nie wiem, jak długo

jeszcze uda mi się w miarę sensownie i logicznie mówić. Kocham cię, Laine. Wróć ze

mną na Kauai i wyjdź za mnie.

Oszołomiona Laine nie mogła wykrztusić słowa. Wpatrywała się w niego

wielkimi jak spodki oczami.

- Dillon? Czy ty powiedziałeś, że mnie kochasz?

- Tak. Powiedziałem, że cię kocham. Mam powtórzyć? - Uniósł dłonie do jej

ramion, ustami dotknął jej włosów. - Kocham cię tak bardzo, że wariuję. Prawie nie

jem i nie śpię. Wspominam, jak cudownie wyglądałaś z muszlą przy uchu. Stałaś

tam, woda kapała z twoich włosów, w twoich oczach odbijało się niebo i morze, i

całkowicie, bez pamięci zakochałem się w tobie.

Starałem się wyzwolić od tego uczucia, ale kolana się pode mną uginały za

każdym razem, kiedy byłaś w pobliżu. A kiedy wyjechałaś, czułem się rozdarty. Nie

byłem sobą, nie mogę bez ciebie żyć.

- Dillon - wyszeptała jego imię.

- Przyrzekam, że do niczego nie będę cię zmuszał ani namawiał. Obdaruję cię

wszystkim, czego pragniesz. Kwiatami, światłem świec. Będziesz zaskoczona, jaki

potrafię być tradycyjnie romantyczny. Tylko proszę, wróć ze mną. Dam ci trochę

czasu, zanim zacznę nalegać na małżeństwo.

- Nie. - Odetchnęła głęboko. - Nie wrócę, dopóki mnie nie poślubisz.

- Twardo negocjujesz - mruknął i zbliżył wargi do jej ust. Spragniony ich

smaku, całował ją długo i delikatnie.

- Nie pozwolę ci zmienić zdania. - Zaplotła ręce na jego karku i przytuliła się do

jego policzka. - A kwiaty i kolacje przy świecach będą mile widziane po ślubie.

- Ubiłaś interes, księżniczko. Poślubię cię, nim zdasz sobie sprawę, w co się

pakujesz. Kilka osób mogłoby ci powiedzieć, że mam pewne wady. Jak na przykład

okresowe utraty kontroli nad swoim temperamentem.

- Doprawdy? - Spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Nigdy nie spotkałam

mężczyzny bardziej łagodnego i opanowanego. Chociaż - mówiąc to, przesunęła

palcem wzdłuż jego szyi w stronę guzika u jego koszuli - być może to odpowiednia

chwila na wyznanie, że jestem diabelnie zazdrosna. Zupełnie nad tym nie panuję. I

jeśli kiedyś, przypadkiem, zobaczę jakąś kobietę tańczącą hula specjalnie dla ciebie,

to zrzucę ją przy pierwszej sposobności z klifu do morza.

- Zrobiłabyś to? - Dillon uśmiechnął się szeroko i ujął w dłonie twarz Laine. - W

takim razie Miri powinna jak najszybciej zacząć cię uczyć tańczyć. Ostrzegam jednak,

że będę na każdej lekcji.

- Spróbuję być pojętną uczennicą. - Przyciągnęła go mocniej do siebie. - Ale w

tej chwili wolę trochę inne lekcje. Pocałuj mnie, Dillon.

NIEBÓJ SIĘ ŻYCIA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przyglądał się, jak podjeżdża. Choć ubrana była w kurtkę i dżinsy, a na głowie

miała maskujący kask, Katcha uderzyła jej kobiecość. Przyjechała na małym

motocyklu marki Honda. Zaciągając się cygaretką, podziwiał, z jaką zręcznością

zaparkowała.

Powoli zsiadła z motocykla. Była bardzo wysoka i smukła. Katch oparł się o

automat z napojami i z bezmyślną ciekawością dalej obserwował nieznajomą. Gdy

zdjęła kask, jego zainteresowanie wzrosło.

Rozpuszczone proste włosy sięgały jej do ramion, a na czoło opadała grzywka.

Była ciemną brunetką, choć w jej włosach lśniły czerwone i złote refleksy od słońca.

Twarz miała szczupłą o ostrych, wyrazistych rysach, a jednocześnie pełnych,

wydatnych ustach. Znał modelki, które głodziły się, by uzyskać taki wygląd.

Katch, znając się trochę na kosmetykach, wiedział, że żadnego nie użyła dla

podkreślenia swej urody. Nie potrzebowała ich. Miała duże oczy, nawet z daleka

zauważył, że były ciemnobrązowe. Przypominały oczy źrebaka — były szeroko

rozstawione, rozwarte i czujne. Poruszała się z naturalnym wdziękiem. Musiała być

bardzo młoda. Wyglądała najwyżej na dwadzieścia lat.

Zaciągnął się znów cygarem. Tak, naprawdę była piękna.

— Cześć, Megan!

Dziewczyna odwróciła się, odgarniając włosy z czoła i uśmiechnęła do sióstr

Bailey, bliźniaczek, które zatrzymały swojego dżipa przy krawężniku.

— Cześć. — Megan podeszła do samochodu. Bardzo lubiła siostry Bailey.

Tak jak ona miały dwadzieścia trzy lata. Były drobnymi blondynkami o

niebieskich oczach i długich, delikatnych włosach, potarganych teraz przez wiatr.

Obie pary niebieskich oczu przesunęły się po Megan i skupiły na mężczyźnie, który

stał oparty o automat. Jak na komendę dziewczyny wyprostowały się i założyły włosy

za uszy, świadome, że ich prawy profil jest bardziej atrakcyjny.

— Dawno cię nie widziałam! — Teri Bailey, zwracając się do Megan, zerkała z

ukosa na Katcha.

— Miałam sporo spraw do załatwienia przed rozpoczęciem nowego sezonu. —

Megan miała niski głos i mówiła z lekkim południowym akcentem. — Co u was

słychać?

— Świetnie! — odpowiedziała Jeri, poruszając się na siedzeniu kierowcy. —

Mamy wolne popołudnie. Może pojedziesz z nami na zakupy? — Również ona

zerkała na Katcha.

— Chciałabym… — Megan pokręciła głową — ale muszę tu coś załatwić.

— Może z tym facetem o wspaniałych, szarych oczach? — wtrąciła Jeri.

Megan wybuchnęła śmiechem.

— I szerokich ramionach — dodała Teri.

— On nie spuszcza z niej wzroku, prawda, Teri? — dodała Jeri.

— O czym wy mówicie? — Megan była całkowicie zdezorientowana.

— Spójrz za siebie. — Teri delikatnie poruszyła głową. — Na tego przystojniaka

przy automacie. Olśniewający, prawda? — Ale gdy Megan zaczęła odwracać głowę,

Teri dodała dramatycznym szeptem: — Nie obracaj się tak ostentacyjnie, na litość

boską!

— Przecież nic nie zobaczę, jeśli nie spojrzę — zauważyła rozsądnie Megan,

odwracając jednak głowę.

Mężczyzna miał gęste blond włosy, choć nie tak jasne jak bliźniaczki Teri i Jeri,

lekko przydymione, z pasemkami rozjaśnionymi przez słońce. Był smukły, wysoki i

miał na sobie sprane dżinsy. Stał oparty o automat do napojów, w niedbałej pozie,

potargany, i pił z puszki. Ale wyraz jego twarzy jest skupiony, a nawet czujny,

pomyślała Megan, gdy bez mrugnięcia okiem wytrzymał jej spojrzenie. Miał

regularne rysy twarzy, rzec można — doskonałe, choć jego policzki wymagały

ogolenia. Mały dołek w podbródku dodawał mu uroku.

W zwykłych okolicznościach Megan uznałaby tę przystojną twarz za

fascynującą. Jednak spojrzenie szarych, nieprzeniknionych oczu było

impertynenckie. Megan dobrze znała takie typy — tajemniczy samotnik, który

nigdzie nie potrafi zagrzać miejsca, szukający przelotnych znajomości z kobietami.

Ściągnęła brwi. Bezceremonialnie jej się przyglądał. A nawet, o zgrozo, dotykając

ustami puszki, mrugnął wesoło.

Słysząc chichot jednej z bliźniaczek, Megan odwróciła głowę.

— Fantastyczny facet — zdecydowała Jeri.

— Nie bądź idiotką! — Megan energicznym ruchem głowy odrzuciła włosy do

tyłu. — Pospolity typ. Nawet prymitywny.

Bliźniaczki wymieniły spojrzenia, po czym Jeri odpaliła dżipa.

— Jesteś zbyt wybredna — oświadczyła. Uśmiechnęły się jednocześnie do

Megan, a potem ruszyły.

— Na razie!

Megan pomachała im na pożegnanie, a potem, świadomie ignorując

mężczyznę, który spacerował po parkingu, weszła do sklepu.

Skinieniem głowy odpowiedziała na powitanie kasjera. Dorastała w Myrtle

Beach i znała wszystkich kupców w promieniu pięciu mil od wesołego miasteczka,

które było własnością jej dziadka.

Wzięła wózek i zaczęła prowadzić go wzdłuż pierwszej alejki. Potrzebowała

tylko kilku rzeczy. Zresztą na motocyklu miała niewielką torbę na zakupy. Jeśli nie

naprawią pikapa… Oderwała myśli od tego problemu. W tej chwili go nie rozwiąże.

Wzięła już karton mleka, a potem zatrzymała się przy półce ze słodyczami. Nie

jadła dziś lunchu, a kolorowe opakowania ciasteczek wyglądały niezwykle kusząco.

Może owsiane…

— Te są lepsze.

Megan przestraszyła się, widząc czyjąś rękę chwytającą torbę z czekoladowymi

chipsami. Odwróciła głowę, a wtedy spojrzała prosto w impertynenckie, szare oczy.

— Weź te! — Mężczyzna uśmiechnął się bezceremonialnie.

— Nie, dziękuję — odpowiedziała, znacząco spoglądając na jego rękę w swoim

koszyku.

Wzruszył ramionami i cofnął ją. Ale ku irytacji Megan nadal szedł obok niej.

— Co masz jeszcze na liście zakupów, Meg? — spytał życzliwym tonem,

otwierając torbę z ciasteczkami.

— Sama dam sobie radę, dziękuję. — Skręciła w następną alejkę, po drodze

biorąc puszkę tuńczyka. Kątem oka zauważyła, że mężczyzna szedł, niczym

uzbrojony bandyta, długimi, posuwistymi krokami, jednocześnie lekko się kołysząc.

— Masz ładny motocykl. — Ugryzł kawałek ciasteczka. — Mieszkasz w pobliżu?

Megan wybrała pudełko herbaty w torebkach. Oceniła je wzrokiem, po czym

wrzuciła do koszyka.

— Jestem zajęta — powiedziała i ruszyła energicznie do przodu.

— Nie szkodzi — stwierdził wesoło i zaproponował jej ciasteczko.

Zignorowała propozycję i poszła dalej. Gdy sięgnęła po chleb, mężczyzna

położył rękę na jej dłoni.

— Najlepszy będzie dla ciebie pełnoziarnisty.

Jego dłoń wydawała się twarda i stanowcza. Megan, spojrzawszy na niego z

oburzeniem, usiłowała wyrwać rękę.

— Posłuchaj… — zaczęła.

— Brak obrączki — skonstatował, podnosząc jej dłoń, by się lepiej przyjrzeć. —

Żadnych zobowiązań. Może zjemy razem kolację?

— Wykluczone. — Potrząsnęła ręką, ale mężczyzna nadal ją trzymał.

— Nie bądź taka niemiła, Meg. Masz piękne oczy. — Uśmiechnął się. Patrzył na

nią w takim skupieniu, jakby byli jedynymi ludźmi na świecie. Jakiś klient, mrucząc

coś pod nosem z irytacją, sięgnął ponad jej głową, by wziąć bochenek żytniego

chleba.

— Odejdź! — zażądała przyciszonym głosem. Dziwiło ją, że pozostawała pod

jego urokiem, mimo że wiedziała, co kryje się pod tym uśmiechem. — Bo zrobię

scenę! — zagroziła.

— Nie mam nic przeciwko scenom — rzekł spokojnie i uśmiechnął się.

To prawda, pomyślała, przyglądając mu się uważnie. Doskonale by się bawił.

— Nie wiem, kim jesteś — zaczęła ze złością — ale…

— David Katcherton — przedstawił się z sympatycznym uśmiechem. — O której

po ciebie przyjechać?

— Nie będziesz po mnie przyjeżdżać — powiedziała z naciskiem. — Ani dzisiaj,

ani nigdy. — Rozejrzała się po sklepie. Wokół było pusto. Nawet gdyby urządziła tu

scenę, na nikim nie zrobiłaby wrażenia. — Puść moją rękę — nakazała stanowczo.

— Izba Handlowa uznała Myrtle Beach za przyjazne miasto, Meg. — Katch

puścił jej rękę. — Zadajesz kłam tej opinii.

— I przestań nazywać mnie Meg! — powiedziała z furią. — Nie znam cię!

Ruszyła wściekle do przodu, popychając przed sobą wózek.

— Ale poznasz — oświadczył cicho.

Znów skrzyżowali spojrzenia. Jej oczy pałały złością, jego — niezmąconą

pewnością siebie. Odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem podążyła do kasy.

* * *

— Nie uwierzysz, co mi się przydarzyło w sklepie. Megan z łoskotem postawiła

torbę z zakupami na kuchennym stole.

Jej dziadek siedział za stołem na jednym z czterech klonowych krzeseł, zajęty

przypinaniem do haczyka wędki sztucznej przynęty. Mruknął coś pod nosem. Przed

nim piętrzyła się kupka drucików, piórek i ciężarków.

— Ten mężczyzna — zaczęła, wyjmując z torby chleb — ten niewiarygodnie

impertynencki mężczyzna próbował się ze mną umówić. Stałam wtedy przy półce z

ciasteczkami. — Megan zmarszczyła brwi, chowając torebki herbaty do puszki. —

Zaprosił mnie na kolację.

— Aha. — Jej dziadek z wielką precyzją przywiązywał żółte piórko do muchy. —

Miłego wieczoru.

— Pop! — Megan pokręciła głową, a uśmiech wykrzywił jej usta.

Timothy Miller był niskim, szczupłym mężczyzną po sześćdziesiątce. Jego

okrągłą, pomarszczoną twarz otaczała gęsta, siwa czupryna i starannie utrzymana

broda. Niebieskie oczy, które mimo upływu lat nie straciły blasku, były głęboko

osadzone i okolone zmarszczkami. Niewiele uchodziło ich uwadze. Megan wiedziała,

że teraz był bardzo skupiony na osadzaniu przynęty. To, że w ogóle ją usłyszał,

wynikało jedynie z głębokiego przywiązania do wnuczki.

Megan pochyliła się i pocałowała dziadka w czoło.

— Idziesz jutro na ryby?

— Tak, wczesnym rankiem. — Pop policzył przynęty i jeszcze raz powtórzył w

myślach strategię. Wędkowanie to poważna sprawa. — Muszę dziś wieczorem

spakować wóz. Wrócę na kolację.

Megan skinęła głową i raz jeszcze go pocałowała. Dziadek potrzebował

odpoczynku. A łapanie ryb to była jego pasja. Wesołe miasteczko, które wspólnie

prowadzili, jesienią i wiosną było otwarte tylko w weekendy. Ale podczas trzech

letnich miesięcy pracowali przez siedem dni w tygodniu. Przyjeżdżało wtedy

mnóstwo turystów. Na te trzy miesiące lata liczba ludności nadmorskiego,

trzynastotysięcznego Myrtle Beach wzrastała w porywach do trzystu tysięcy.

Przyjeżdżały tu tłumy w poszukiwaniu rozrywki.

Dziadek ciężko pracował, by dostarczyć im tej rozrywki oraz zarobić na życie.

Zawsze ciężko pracował, zamyśliła się Megan. Byłoby to naprawdę uciążliwe, gdyby

tak bardzo nie kochał swojego lunaparku. Odkąd pamiętała, to miejsce było również

częścią jej życia.

Megan straciła rodziców w wieku pięciu lat. Od tamtej pory Pop był dla niej

matką, ojcem i przyjacielem. Dawno temu połączył ich wspólny ból. Dziś ich miłość

była twarda jak skała. Megan cechowała ostrożność w sprawach uczuciowych,

ponieważ gdy już się angażowała, to na całego. Gdy kochała, to na zabój.

— Z przyjemnością zjem pstrąga — powiedziała, mocno ściskając dziadka. — A

dziś wieczorem zjemy tuńczyka.

— Myślałem, że wychodzisz?

— Pop! — Megan oparła się o kuchenkę i obiema rękami odgarnęła włosy z

twarzy. — Czy sądzisz, że spędzę wieczór z mężczyzną, który próbował mnie

poderwać na paczkę czekoladowych ciasteczek?

— To zależy, co to za mężczyzna. — Gdy na nią spojrzał, dostrzegła filuterny

błysk w jego oczach. — Jak wyglądał?

— Jak plażowy playboy — odparła, choć wiedziała, że nie była to prawda. — Z

niewielką domieszką kowboja.

— Odpowiedziała szerokim uśmiechem na uśmiech Popa. — Tak naprawdę ma

wspaniałą twarz. Szczupłą, silną i bardzo atrakcyjną. Można ją wyrzeźbić.

— Brzmi interesująco. Gdzie go spotkałaś?

— W dziale ze słodyczami.

— I zamierzasz robić zapiekankę z tuńczyka zamiast zjeść kolację w

restauracji? — Pop westchnął ciężko i pokręcił głową. — Nie wiem, co się z tobą

dzieje, dziewczyno

— dodał, przyglądając się swojej ulubionej przynęcie.

— On był zbyt pewny siebie — oświadczyła Megan, krzyżując ramiona. — I

patrzył na mnie tak jakoś… pożądliwie. Czy w takich przypadkach porządni

dziadkowie nie wyciągają rewolweru, by wypłoszyć zalotnika?

— Chcesz wziąć rewolwer na wszelki wypadek?

Przenikliwy gwizd czajnika zagłuszył odpowiedź Megan. Pop patrzył, jak wstała

i zaczęła przygotowywać herbatę.

* * *

Była dobrą dziewczyną… Może czasami zbyt poważnie podchodziła do pewnych

spraw, ale była dobrą dziewczyną. A na dodatek piękną. Wcale go nie dziwiło, że

jakiś mężczyzna chciał się z nią umówić. Zdziwiony był raczej, że nie zdarzało się to

częściej. Ale Megan samym spojrzeniem potrafiła zmrozić mężczyznę. Wystarczyło,

że spojrzała w taki sposób, jakby mówiła „chyba się przesłyszałam” i większość jej

adoratorów rej terowała. Wyglądało na to, że jeszcze żaden jej się nie spodobał.

Zajęta pracą w wesołym miasteczku, a w wolnych chwilach swoją sztuką, nie

miała czasu na życie towarzyskie. Albo nie chciała go mieć, poprawił się Pop w

myślach.

Teraz jednak nie był pewny, czy w jej stosunku do nieznajomego nie kryło się

coś więcej poza rozdrażnieniem. Chyba była rozbawiona i on jej się trochę podobał. A

ponieważ Pop dobrze znał wnuczkę, postanowił zostawić sprawę biegowi czasu.

— Pogoda ma być ładna przez cały weekend — zauważył, starannie

umieszczając przynęty w pudełku. — W miasteczku powinno być sporo ludzi.

Będziesz pracować w salonach gier?

— Oczywiście. — Megan postawiła na stole filiżanki z herbatą i usiadła. — Czy

siedzenia na karuzeli zostały już naprawione?

— Dopilnowałem tego dziś rano. — Pop dmuchając, studził herbatę, a potem

popijał ją małymi łykami.

Megan zauważyła, że był dziś wypoczęty i w dobrym humorze. Pop był prostym

człowiekiem. Zawsze podziwiała jego skromny sposób bycia i subtelne poczucie

humoru. Uwielbiał patrzeć, jak ludzie się bawią. Lubił to nawet bardziej, pomyślała z

westchnieniem, niż pobieranie za to opłaty. Joyland przynosił zaledwie skromne

zyski. Megan już dawno doszła do wniosku, że Pop był o wiele lepszym dziadkiem niż

biznesmenem.

To ona zajmowała się finansami firmy. I choć ten obowiązek pochłaniał

mnóstwo czasu, który mogłaby poświęcić na rzeźbienie, zdawała sobie doskonale

sprawę, że wesołe miasteczko stanowi ich podstawowe źródło utrzymania. A — co

ważniejsze, Pop je kochał.

Ostatnio ich dochody spadły gwałtownie. To ją zaniepokoiło, ale z dziadkiem

nie rozmawiała na ten temat. Zaledwie wspomniała o konieczności wprowadzenia

pewnych zmian w nowym sezonie, zwłaszcza o zainwestowaniu w reklamę.

Megan, popijając herbatę, z roztargnieniem słuchała, jak Pop rozwodził się na

temat konieczności zatrudnienia kogoś do pomocy na lato. Zajmie się tym sama, gdy

przyjdzie pora. Pop miał tendencję do płacenia zbyt wysokich wynagrodzeń

pracownikom, którzy na to nie zasługiwali. Megan była bardziej praktyczna. Z

konieczności.

Doszła do wniosku, że tego lata będzie musiała pracować w pełnym wymiarze

godzin. Przelotnie pomyślała o nie dokończonej rzeźbie stojącej w pracowni nad

garażem. Trzeba będzie poczekać z tym do grudnia, pomyślała, tłumiąc

westchnienie. Nie było innego sposobu na poprawę ich sytuacji finansowej. Może w

przyszłym roku… Zawsze wszystko odkładała do przyszłego roku. Zawsze było coś do

zrobienia, do załatwienia. Wzruszyła ramionami i skupiła uwagę na monologu Popa.

— Przypuszczam, że jak zwykle zatrudnimy kilku studentów oraz sezonowych

pracowników do obsługi urządzeń.

— Nie będzie z tym żadnego problemu — mruknęła Megan. Gdy Pop

wspominał o sezonowych pracownikach, przyszedł jej na myśl David Katcherton.

Katch… Przywołała w myślach jego twarz. Mogłaby wziąć go za plażowego

playboya, ale musiała przyznać, że było w nim coś więcej. Była dumna ze swego

zmysłu obserwacji i umiejętności charakteryzowania ludzi. Toteż złościło ją, że tym

razem nie potrafi wydać ostatecznej opinii. A jeszcze bardziej złościło ją, że ciągle

wraca myślami do tego idiotycznego spotkania w sklepie.

— Chcesz jeszcze herbaty? — Pop podszedł do kuchenki, ale Megan pokręciła

głową.

— Nie, dziękuję. — Zgromiła się w duchu, że myśli o nieistotnych sprawach,

podczas gdy tyle jest do zrobienia. — Zabieram się za kolację. Powinieneś iść

wcześniej spać, skoro jutro wybierasz się na ryby.

— Mam wspaniałą wnuczkę! — Pop zgasił płomień pod czajnikiem i wyjrzał

przez okno, a potem obrzucił Megan przelotnym spojrzeniem. — Mam nadzieję, że i

tuńczyka wystarczy dla trzech osób — rzekł obojętnie.

— Wygląda na to, że twój kowboj z plaży odnalazł drogę na ranczo.

— Co? — Megan gwałtownie wstała, ściągając brwi.

— Jak zwykle doskonałe go opisałaś — pochwalił ją Pop, obserwując

zbliżającego się zawadiackim krokiem mężczyznę o wyrazistej, przystojnej twarzy.

Popowi spodobał się z wyglądu. Odwrócił się do Megan rozpromieniony.

Megan podeszła do okna i wyjrzała. Na widok wyrazu jej twarzy Pop stłumił

chichot.

— To on! — szepnęła, ledwo wierząc własnym oczom, podczas gdy Katch

podchodził do kuchennych drzwi.

— Domyśliłem się, że to on — rzekł Pop.

— Co za tupet! — wymamrotała. — Co za niewiarygodny tupet!

ROZDZIAŁ DRUGI

Zanim dziadek zdążył skomentować jej słowa, Megan podeszła do kuchennych

drzwi i otworzyła je z rozmachem akurat w momencie, gdy Katch stanął w progu.

Dostrzegła przebłysk, zaledwie przebłysk zaskoczenia w jego szarych oczach.

— Ale masz tupet! — powitała go zimno.

— Już mi to mówiono — zgodził się swobodnym tonem. — Jesteś jeszcze

ładniejsza niż godzinę temu. — Przesunął palcem po jej policzku. — Zaróżowiona.

Bardzo twarzowo. — Dotknął jej podbródka, potem opuścił rękę. — Tutaj mieszkasz?

— Doskonale wiesz, że tak — odparowała. — Śledziłeś mnie!

Katch uśmiechnął się szeroko.

— Przykro mi, ale muszę cię rozczarować, Meg. Odnalezienie cię tutaj to

dodatkowa premia. Szukam Timothy’ego Millera. Czy to twój przyjaciel?

— To mój dziadek. — Przesunęła się prawie niedostrzegalnie i stanęła pośrodku

drzwi. — Czego od niego chcesz?

Katch zauważył tę obronną postawę, ale zanim zdążył skomentować, dobiegł

ich z tyłu głos Popa.

— Dlaczego nie wpuścisz gościa do środka, Megan? Sam mi wszystko wyjaśni.

Megan zerknęła przez ramię, potem odwróciła się z powrotem do Katcha.

Rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.

— Tylko go nie zdenerwuj — syknęła.

O dziwo, w jego oczach zauważyła łagodność. Tego się naprawdę nie

spodziewała. I to ją zaniepokoiło. O wiele bardziej niż wcześniejsza arogancja.

W końcu wycofała się do kuchni, pozostawiając otwarte drzwi.

Katch znów się uśmiechnął, a przechodząc obok niej, pozwolił sobie na

intymny gest. Odgarnął kosmyk włosów z jej policzka. Megan na moment zastygła,

zastanawiając się, dlaczego dotyk nieznajomego zrobił na niej aż takie wrażenie.

— Pan Miller? — Usłyszała naturalną życzliwość w głosie Katcha, gdy wyciągnął

rękę do jej dziadka.

— Nazywam się David Katcherton.

Pop skinął głową.

— To pan dzwonił do mnie dwie godziny temu, prawda? — Ponad ramieniem

Katcha zerknął na Megan.

— Widzę, że poznał już pan moją wnuczkę.

W oczach Katcha pojawił się uśmiech.

— Tak, jest urocza.

Pop zachichotał i podszedł do kuchenki.

— Właśnie parzymy herbatę. Napije się pan?

Megan zauważyła, że nieznajomy lekko uniósł brew. Domyśliła się, że wolałby

pewnie co innego.

— Chętnie, dziękuję. — Podszedł do stołu i usiadł ze swobodą człowieka

zadomowionego.

Megan, pohamowując niechęć, usiadła obok, zerkając na niego pytająco.

— Powiedziałem ci już, że masz cudowne oczy? — spytał półgłosem. Nie

czekając na odpowiedź, skierował uwagę na pudełko ze sprzętem wędkarskim Popa.

— Ma pan wspaniałe przynęty — zauważył, biorąc, do ręki kalmara wykonanego z

kości, a potem drewnianą żabkę. — Sam je pan robi?

— To połowa zabawy — powiedział Pop, przynosząc filiżankę herbaty. — Dużo

pan wędkował?

— Trochę. Przypuszczam, że zna pan najlepsze miejsca na Grand Strand.

— Kilka znam — rzekł Pop skromnie.

Megan ze złością wpatrywała się w swoją herbatę. Nieznajomy podjął temat

wędkowania, domyślając się, że Pop potrafi rozwodzić się nad nim godzinami.

— Pomyślałem, że podczas pobytu w tych stronach powędkuję trochę na plaży

— rzucił Katch chytrze.

— Mogę pokazać panu kilka dobrych miejsc — ożywił się Pop. — Ma pan

sprzęt?

— Nie, nie mam.

Pop nie zwrócił uwagi na tę niekonsekwencję.

— Skąd pan pochodzi, panie Katcherton?

— Katch, po prostu Katch — poprawił nieznajomy, odchylając się na krześle. —

Z Kalifornii.

Ach, to wiele wyjaśniało, pomyślała Megan. Przede wszystkim ten wygląd

plażowego podrywacza. Popijała stygnącą herbatę, obserwując go ukradkiem.

— Wypuściłeś się daleko od domu — zauważył Pop. Sięgnął po fajkę, którą

zapalał tylko podczas szczególnie interesujących rozmów. — Jak długo zamierzasz

zabawić w Myrtle Beach?

— To zależy. Chcę pogadać o twoim wesołym miasteczku.

Pop, który właśnie zapalał fajkę, raptownie wciągnął powietrze. Tytoń zajął się,

roztaczając aromatyczny, wiśniowy dym.

— Wspomniałeś o tym przez telefon. Widzisz, właśnie rozmawialiśmy z Megan

o zatrudnieniu kogoś do pomocy na lato. Zostało zaledwie sześć tygodni do otwarcia

sezonu. — Pyknął fajkę i dym leniwie poszybował w powietrze. — A tylko trzy

tygodnie do Wielkanocy. Czy obsługiwałeś kiedyś urządzenia w lunaparku?

— Nie. — Katch upił łyk herbaty.

— Łatwo się tego nauczyć. — Pop nie przejął się jego brakiem doświadczenia. —

Wyglądasz na inteligentnego.

Megan zauważyła zapowiedź uśmiechu w kącikach ust Katcha. Odstawiła

filiżankę.

— Osobie niedoświadczonej nie możemy zapłacić zbyt dużo — wtrąciła z

udawanym żalem.

Katch działał jej na nerwy. Miała nadzieję, że go zniechęci. Niech poszuka sobie

szczęścia gdzie indziej.

Ale coś ją niepokoiło. Katch nie wyglądał na człowieka, który przyjąłby pracę

przy obsłudze kolejki górskiej lub sprzedaży pamiątek. Jego twarz naznaczona była

autorytetem, a cała postawa świadczyła o dużej pewności siebie. Tylko w jego

naturalnym, trochę nonszalanckim wdzięku kryło się coś podejrzanego…

Odpowiedział na jej spojrzenie z zupełnym brakiem skrępowania.

— To oczywiste — rzekł. — Pracujesz w wesołym miasteczku, Meg?

Miała ochotę odparować mu ostro, by tak śmiało sobie nie poczynał, ale

powstrzymała się od komentarza.

— Często — powiedziała.

— Megan ma głowę do interesów — wtrącił Pop. — Dba o moje sprawy.

— Naprawdę? — rzekł Katch, jakby wyrwany z zadumy. — A ja zastanawiałem

się, czy nie jesteś modelką. Masz bardzo oryginalny typ urody. — Tym razem ton jego

głosu był poważny.

— Megan jest artystką — powiedział Pop z zadowoleniem, pykając fajką.

— Naprawdę?

Obserwowała, jak Katch mruży oczy i przypatruje jej się z uwagą. Zakłopotana

poruszyła się na krześle.

— Chyba odbiegliśmy od tematu — powiedziała szorstko. — Jeśli przyjechałeś

tu w sprawie pracy…

— Nie — padła krótka odpowiedź.

— Ale… chyba powiedziałeś…

— Nie sądzę — znów jej przerwał i uśmiechnął się lekko. Potem zwrócił się do

Popa: — Nie chcę pracować w waszym wesołym miasteczku. Chcę je kupić. Czy

możemy o tym porozmawiać?

Mężczyźni zmierzyli się wzrokiem. Pop był niewątpliwie zaskoczony, ale w jego

oczach pojawił się namysł. Żaden z nich nie zauważał teraz Megan. Wpatrywała się

niemo w Katcha, a na jej otwartej twarzy malował się przestrach. Miała ochotę

roześmiać się i powiedzieć mu, by przestał żartować, ale instynktownie wiedziała, że

Katch mówi poważnie.

Dostrzegła moc i siłę pod maską chłopięcej nonszalancji. Chodziło mu o

interes. Czysty, uczciwy biznes. Nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Spojrzała

na dziadka w przypływie paniki.

— Pop? — Głos miała cichy, a Pop w żaden sposób nie zdradził się, że ją

usłyszał.

— A to dopiero niespodzianka! — powiedział. Potem znów pyknął z fajki. — Ale

dlaczego właśnie moje wesołe miasteczko?

— Rozejrzałem się już po tutejszych obiektach rozrywkowych. — Nie zamierzał

wdawać się w szczegóły. — Podoba mi się właśnie ten.

Pop westchnął i wypuścił dym prosto w sufit.

— Nie mogę powiedzieć, bym był zainteresowany sprzedażą, synu — rzekł

wolno. — Człowiek przywiązuje się do określonego stylu życia.

— Gdy usłyszy pan moją propozycję, może pan zmieni zdanie.

— Ile masz lat, Katch? — odpowiedział z uśmiechem Pop.

— Trzydzieści jeden.

— Właśnie od tylu lat prowadzę ten interes. A co ty właściwie wiesz o

prowadzeniu wesołego miasteczka?

— Oczywiście, nie tak dużo jak pan. — Katch uśmiechnął się szeroko i znów

odchylił na oparcie krzesła. — Ale od dobrego nauczyciela mógłbym się wiele

nauczyć.

Megan spostrzegła, że dziadek uważnie przygląda się Katchowi. Czuła się

wyłączona z rozmowy i bardzo jej się to nie podobało. Dziadek potrafił to robić

bardzo subtelnie. David Katcherton, jak widać, miał taki sam talent.

— Dlaczego chcesz zostać właścicielem parku rozrywki? — spytał nagle Pop.

Megan nabrała przekonania, że David Katcherton wzbudził jego

zainteresowanie. W jej głowie zabrzęczał ostrzegawczy dzwonek. Naprawdę nie

chciała, by jej dziadka połączyły z Katchem jakieś interesy. Przeczuwała zbliżające się

kłopoty.

— To dobry interes — odpowiedział Katch na pytanie Popa. — I zabawny. —

Uśmiechnął się. — Lubię rzeczy, które sprawiają radość.

Potrafił przemówić do Popa, pomyślała Megan z zazdrością, obserwując wyraz

twarzy swego dziadka.

— Byłbym zobowiązany, gdyby pan to sobie przemyślał, panie Miller — ciągnął

Katch. — Możemy wrócić do tej rozmowy za kilka dni.

I wiedział, kiedy dyplomatycznie się wycofać, pomyślała.

— Mogę pomyśleć — zgodził się Pop, choć jednocześnie kręcił głową. — Ale

lepiej rozejrzyj się gdzie indziej. Prowadzimy Joyland od wielu lat. Ja i Megan. To

nasz dom. — Popatrzył przekornie na wnuczkę. — Czy przypadkiem nie wybieracie

się na kolację?

— Nie! — zaprzeczyła gwałtownie, rzucając mu rozzłoszczone spojrzenie.

— Właśnie pomyślałem o tym samym — wtrącił gładko Katch. — Chodźmy,

Meg. Kupię ci hamburgera.

— Ogromnie mi przykro, że muszę odmówić tak uroczemu zaproszeniu —

powiedziała kwaśno.

— A więc nie odmawiaj — powiedział Katch, a potem zwrócił się do Popa: —

Pójdzie pan z nami?

Pop zaśmiał się cicho i zbył ich machnięciem ręki.

— Zmykajcie już. Muszę przygotować sprzęt na jutro.

— Mogę wybrać się z panem? — spytał znienacka Katch.

Pop przyjrzał mu się uważnie.

— Wychodzę o piątej trzydzieści rano — powiedział po chwili. — Mam

zapasowy sprzęt.

— Przyjdę.

Megan była tak zaskoczona, że bez słowa protestu pozwoliła wyprowadzić się

na zewnątrz. Pop nigdy nikogo nie zapraszał na wspólne wędkowanie. Lubił łowić

ryby w samotności. W ten sposób się odprężał.

— On nigdy nikogo ze sobą nie zabiera — powiedziała, głośno myśląc.

— Bardzo mi to pochlebia.

Megan dopiero teraz zauważyła, że Katch nadal trzyma ją za rękę, splatając jej

palce ze swoimi.

— Nigdzie z tobą nie pójdę — oświadczyła stanowczo, przystając. — Mogłeś

zauroczyć Popa, ale…

— Naprawdę uważasz, że jestem uroczy? — Z zuchwałym uśmiechem wziął jej

drugą rękę.

— Wcale nie — odparła twardo, ale musiała powstrzymywać uśmiech.

— Dlaczego nie chcesz zjeść ze mną kolacji?

— Ponieważ cię nie lubię — powiedziała, patrząc mu prosto w oczy.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

— Daj mi szansę, bym zdołał cię przekonać do zmiany zdania.

— To niemożliwie. — Megan usiłowała wyrwać dłonie, ale Katch zacisnął na

nich palce.

— Chcesz się założyć? Ale jeśli uda mi się skłonić cię do zmiany zdania, obiecaj,

że pobawimy się razem w lunaparku w piątkowy wieczór.

Znów musiała tłumić uśmiech.

— A jeśli nie zmienię zdania? Co wtedy?

— Wtedy nie będę ci się więcej narzucać. — Uśmiechnął się tak wymownie,

jakby już był pewien swego.

Uniosła pytająco brew. Nieoczekiwanie przyszło jej do głowy, że może warto z

nim wyjść.

— Musisz tylko zjeść ze mną dziś wieczorem kolację — przekonywał, wpatrując

się w jej twarz. — Zajmie ci to najwyżej dwie godziny.

— W porządku — zgodziła się impulsywnie. — Umowa stoi. — Wykręciła palce,

ale on ich nie puszczał.

— Moglibyśmy podać sobie ręce — powiedziała — ale ty nadal mi nie

pozwalasz.

— To prawda. A więc przypieczętujmy to inaczej.

Tak szybko przyciągnął ją do siebie, że uderzyła o jego klatkę piersiową.

Wyczuła w nim ogromną siłę, choć ciało miał szczupłe i z pozoru kościste. Nim

zdążyła zaprotestować, poczuła jego władcze usta na swoich.

Był zręczny i nieustępliwy. Nie pamiętała potem, czy instynktownie rozchyliła

usta, czy delikatnie dotykając jej języka, skłonił ją, by to zrobiła.

Gdy znalazła się w jego objęciach, nagle poczuła pustkę w głowie. Nie potrafiła

zebrać myśli, ulegając nieoczekiwanym potrzebom swego ciała. Stopiła się z nim,

świadoma jego twardej klatki piersiowej, o którą się oparła, świadoma jego ust

atakujących jej usta. Wokół panowała pustka. Odkryła, że nie było niczego, na czym

mogłaby się wesprzeć. Żadnej kotwicy, która powstrzymałaby ją przed wypłynięciem

na wzburzone wody.

Nagle wydała cichy jęk protestu i odsunęła się od niego.

Oczy miał pociemniałe i zbyt zamglone, by mogła cokolwiek z nich wyczytać.

Nazbyt pochopnie myślała, że łatwo je rozszyfrować. Jak mogła naiwnie sądzić, że

łatwo nim sterować! Wszystko wyglądało teraz inaczej niż kilka minut temu. Cała

drżała, bezskutecznie usiłując zapanować nad sobą.

— Jesteś podniecona — stwierdził łagodnie Katch. — Szkoda, że tak usilnie

walczysz, by zachować chłód.

— Ja nie… — Megan rozpaczliwie kręciła głową, pragnąc, by jej serce zwolniło.

— Ależ tak. Nadal to robisz. — Katch po przyjacielsku uścisnął jej dłonie, a w

końcu puścił jedną z nich. Drugą nadal mocno trzymał w swojej dłoni, gdy odwrócił

się do samochodu.

Megan poczuła przypływ paniki. Usiłowała nad sobą zapanować. Już przecież

całowała się z chłopakami… Katch po prostu ją zaskoczył.

Ale wiedziała, że to nie było wytłumaczenie. Nigdy przedtem tak jej nie

całowano.

— Myślę jednak, że z tobą nie pojadę — powiedziała trochę spokojniejszym

tonem.

Ale Katch już otworzył drzwi samochodu.

— Umowa stoi, Meg.

ROZDZIAŁ TRZECI

Katch jeździł czarnym porsche. Megan to nie zdziwiło. Łatwo było się domyślić,

że David Katcherton może pozwolić sobie na wszystko co najlepsze.

Opierając się o srebrnoszare poduszki siedzenia, doszła do wniosku, że swój

majątek zapewne odziedziczył. Prawdopodobnie nie przepracował w życiu ani

jednego dnia. Przypominając sobie twardą skórę jego dłoni, pomyślała, że pewnie

uprawia jakiś sport. Gra w tenisa, squasha albo żegluje. Nigdy nie robi niczego

użytecznego. Szuka wyłącznie przyjemności. I łatwo je znajduje.

Megan odrzuciła włosy na ramiona i odwróciła się do niego. Miał bardzo

atrakcyjny profil. Ciemnoblond włosy niesfornie wiły się za uchem.

— Zobaczyłaś coś, co ci się spodobało? Przyłapana na podglądaniu, zarumieniła

się ze złości.

— Powinieneś się ogolić — powiedziała chłodno.

Katch zerknął w lusterko.

— Chyba masz rację. — Uśmiechnął się, gdy włączali się do ruchu. —

Następnym razem, gdy po ciebie przyjadę, będę o tym pamiętał. — Tylko nic już nie

mów — dodał szybko, czując, że zesztywniała. — Czy twoja matka nigdy ci nie

mówiła, że lepiej się w ogóle nie odzywać, jeśli nie można powiedzieć czegoś

naprawdę przyjemnego?

Megan przełknęła ostre słowa, jakie przyszły jej do głowy.

— Jak długo tu mieszkasz? — zagadnął po chwili jak gdyby nigdy nic.

— Od niepamiętnych czasów. — Przez otwarte okno dobiegała muzyka płynąca

z samochodowych odbiorników. Megan podobała się ta kakofonia dźwięków.

Odprężyła się, wyprostowała ramiona i znów odwróciła w stronę Katcha.

— Czym się zajmujesz? — spytała.

Zauważył cień lekceważenia w jej głosie, ale skwitował to uniesieniem brwi.

— Posiadam pewne rzeczy.

— Jakie rzeczy?

Katch zatrzymał się na czerwonym świetle i spojrzał na nią badawczo.

— Wszystkie, które zechcę. — Gdy światło zmieniło się, zręcznie wjechał na

parking i zatrzymał samochód.

— Nie możemy tam pójść — powiedziała Megan, zerkając na elegancką

restaurację.

— Dlaczego nie? — Katch wyłączył silnik. — Można tu nieźle zjeść.

— Wiem, ale nie jestem odpowiednio ubrana i…

— Czy zawsze robisz odpowiednie rzeczy, Meg?

To pytanie zbiło ją z tropu. Przyglądała się przez chwilę jego twarzy,

zastanawiając się, czy z niej kpił.

— Pomyśl o tym przez chwilę. — Wysiadł z samochodu, a potem wystawił

głowę przez okno. — Zaraz wracam.

Megan obserwowała, jak niespiesznym krokiem wchodzi przez eleganckie

drzwi do restauracji. Pokręciła głową. Zaraz go wyproszą, pomyślała. Podziwiała jego

pewność siebie. Skrzyżowała ramiona. Mimo wszystko nie lubię go, zapewniła się w

duchu.

Po piętnastu minutach doszła do wniosku, że lubi go jeszcze mniej. Co za

nieuprzejmość! Nadąsana wysiadła z samochodu. Tyle czasu kazać jej czekać!

Rozejrzała się za najbliższą budką telefoniczną. Zadzwoni do dziadka, by po nią

przyjechał. Sięgnęła do kieszeni kurtki, a potem do dżinsów. Nie miała przy sobie

nawet dziesięciu centów. Wzięła głęboki oddech i wpatrywała się w drzwi restauracji.

Za chwilę będzie musiała pożyczyć jakieś drobne, albo prosić, by pozwolono jej

skorzystać z telefonu. Upokarzające! Ale wszystko było lepsze, niż czekać tu na niego.

W chwili, gdy otworzyła drzwi do restauracji, pojawił się w nich Katch.

— Dzięki — powiedział uprzejmie, przechodząc ostrożnie obok niej.

Patrzyła za nim w zdumieniu. Niósł największy kosz piknikowy, jaki w życiu

widziała. Otworzył bagażnik i wstawił kosz do środka.

— Chodźmy — powiedział, zatrzaskując klapę bagażnika. — Umieram z głodu.

— Co tam masz? — spytała podejrzliwie.

— Kolację. — Ponaglił ją gestem ręki.

Megan nadal stała przy zamkniętych drzwiach od strony pasażera.

— W jaki sposób to załatwiłeś?

— Poprosiłem. Nie jesteś głodna?

— Owszem, jestem… Ale…

— A więc jedźmy. — Katch usiadł za kierownicą i włączył silnik. Ledwie Megan

zdążyła zająć miejsce, ruszył z parkingu. — Masz jakieś ulubione miejsce? — spytał

po chwili.

— Ulubione miejsce? — powtórzyła jak echo.

— Chyba nie chcesz powiedzieć, że mieszkając tu całe życie, nie masz tu

swojego ulubionego miejsca? — Katch skręcił w stronę oceanu. — A więc dokąd

jechać?

— Na północny kraniec plaży — odpowiedziała. — Niewielu ludzi tam dociera,

chyba że jest pełnia sezonu.

— To świetnie. Wolę być z tobą sam na sam. Ta szczerość ją poruszyła. Powoli

odwróciła się i spojrzała na niego z uwagą.

— Czy jest w tym coś złego? — Uśmiechnął się tak zuchwale, że Megan aż dech

zaparło.

— Prawdopodobnie — mruknęła pod nosem.

* * *

Plaża była zupełnie pusta, nie licząc krążących nad nią krzykliwych mew.

Megan stała przez chwilę z twarzą zwróconą ku zachodowi, napawając się urodą

zachodzącego słońca.

— Uwielbiam tę porę dnia — powiedziała cicho. — Wszystko jest teraz takie

spokojne. Jakby dzień wstrzymał oddech. — Katch położył ręce na jej ramionach.

Megan drgnęła.

— Spokojnie — powiedział. Stojąc za nią i obserwując ponad jej głową

zachodzące słońce, niespodziewanie zaczął masować jej napięte mięśnie. — Ja

najbardziej lubię tę chwilę przed świtem, gdy ptaki zaczynają śpiewać, a światło jest

nadal rozproszone. — Przesuwał palcami w górę i dół jej szyi. — Powinnaś częściej

się odprężać.

— Gdy chciała się odsunąć, odwrócił jej twarz do siebie.

— Nie! — zaprotestowała, opierając się rękami o jego klatkę piersiową. — Nie!

— W porządku. — Zwolnił uścisk, ale jeszcze przez chwilę jej nie puszczał.

Potem pochylił się nad koszykiem piknikowym, wyjął z niego biały obrus i

energicznie stwierdził: — Pora coś zjeść. Proszę.

Megan wzięła serwetkę z jego rąk, nie wychodząc z podziwu, że dano mu

adamaszkowy obrus.

Kryształowe, pomyślała oszołomiona, gdy wręczył jej kieliszki.

— Dlaczego dali ci to wszystko? — Patrzyła na porcelanową zastawę i srebra.

— Zabrakło im papierowych talerzy. Szampan?

— Chyba oszalałeś!

— Co się stało? Nie lubisz szampana?

— Lubię, ale do tej pory piłam tylko amerykański — powiedziała niepewnie.

— Ten jest francuski — odpowiedział swobodnie, nalewając trunek.

Megan wypiła mały łyk.

— Cudowny — oceniła, zanim pociągnęła następny.

— Ale nie musiałeś… — Bezradnie rozłożyła ręce.

— Doszedłem do wniosku, że nie mam ochoty na hamburgera. — Katch wbił

butelkę w piasek. Postawił mały pojemnik na obrusie, potem znów zaczął grzebać w

koszyku.

— Co to jest? — spytała Megan, otwierając pojemnik. Zmarszczyła brwi na

widok lśniącej, czarnej masy. — Czy to…? — Urwała z niedowierzaniem, zerkając na

Katcha, który układał grzanki na talerzu. — Czy to naprawdę kawior?

. Tak Pozwól, że coś zjem, dobrze? Umieram z głodu. — Wyjął jej z rąk pudełko

i posmarował grzankę grubo kawiorem. — Nie masz ochoty? — spytał, gdy ugryzł

kęs.

— Nie wiem… — Megan przyglądała się grzance krytycznym wzrokiem. —

Nigdy przedtem nie jadłam kawioru.

— Naprawdę? — Oddał jej swoją grzankę. — A więc spróbuj. — A gdy się

zawahała, uśmiechnął się szerzej

i przysunął grzankę do jej ust. — Odwagi, Meg, ugryź kawałek.

— Słony — mruknęła zaskoczona. Wyjęła mu grzankę z ręki i ugryzła następny

kęs. — Ale bardzo dobry — oceniła, przełykając.

— Mogłaś mi trochę zostawić — pożalił się, gdy Megan skończyła grzankę.

Roześmiała się, po czym nałożyła obficie kawioru na następną grzankę i podała ją

Davidowi. — Zastanawiałem się, jaki on będzie. — Katch przyjął grzankę, ale jego

uwaga skupiona była na Megan.

— Co takiego? — Uśmiechając się, oblizała kciuk.

— Twój śmiech. Zastanawiałem się, czy będzie równie pociągający jak twoja

twarz… — Nie spuszczając z niej wzroku, ugryzł kawałek grzanki. — I jest.

Megan usiłowała zapanować nad swoim przyspieszonym pulsem.

— Nie musiałeś karmić mnie kawiorem i szampanem, żeby usłyszeć mój

śmiech. — Z obojętnym wzruszeniem ramion odsunęła się od niego. — Śmieję się

całkiem często.

— Nie dość często.

— Dlaczego tak mówisz? — Była zaskoczona.

— Twoje oczy są takie poważne. Twoje usta też. — Przesunął wzrokiem po jej

twarzy. — Być może dlatego poczułem wewnętrzny przymus, by skłonić cię do

uśmiechu.

— To niebywałe. — Megan przykucnęła i wpatrywała się w niego. — Ledwie

mnie znasz.

— Czy to ma znaczenie?

— Zawsze myślałam, że powinno — wyszeptała, podczas gdy Katch znów

sięgnął do koszyka. Już bez zdziwienia patrzyła, jak wyciąga sałatkę z homara i

truskawki. Roześmiała się, odrzuciła włosy do tyłu i przysunęła bliżej do niego.

— Dasz mi spróbować? — powiedziała.

Zanim skończyli tę ucztę, słońce już zaszło i księżyc rzucał drżącą, białą

poświatę na morze. Megan pomyślała, że wszystko działo się jak we śnie. Porcelana,

srebra lśniące w świetle księżyca, wykwintne jedzenie, znajomy szum fal i ten

nieznajomy obok niej, który z każdą minutę stawał się coraz mniej obcy.

Megan wyczuwała już, kiedy Katch się uśmiecha, poznała modulację jego

głosu, wyraz oczu, gdy się cieszy i gdy ironizuje. Zapamiętała również

charakterystyczny sposób, w jaki włosy układały mu się za uchem. Więcej niż raz,

oczarowana szampanem i poświatą księżyca, musiała się powstrzymywać, by nie

przygładzić ich palcami.

— Nie masz ochoty na kawałek sernika? — Katch machnął widelcem, a potem

wsunął go jej do ust.

— Już nie mogę. — Przyciągnęła kolana do klatki piersiowej i oparła na nich

podbródek. Patrzyła, jak Katch delektuje się deserem. — Jak ty to robisz?

— Poświęcam się — zażartował, zjadając ostatni kęs. — Zawsze staram się

doprowadzić sprawy do końca.

— Nigdy nie byłam na takim pikniku — powiedziała, wzdychając z

zadowolenia. Oparła się na łokciach, wyciągnęła nogi i zapatrzyła się w gwiazdy. —

Nigdy nie jadłam takich delicji.

— Przekażę Ricardo twoje wyrazy uznania. — Katch zmienił pozycję i usiadł

obok niej.

— Kto to jest Ricardo? — spytała machinalnie, a potem bez sprzeciwu

pozwoliła, by Katch odgarnął jej włosy za ucho.

— Szef kuchni. Uwielbia komplementy.

Megan uśmiechnęła się, zachwycona tym, jak dźwięk jego głosu mieszał się z

szumem fal.

— Skąd wiesz?

— W ten sposób ściągnąłem go z Chicago.

— Ściągnąłeś go z Chicago? Co masz na myśli? — Po chwili się zreflektowała: —

Jesteś właścicielem tej restauracji?

— Tak. — Z uśmiechem przyjął niedowierzanie malujące się na jej twarzy. —

Kupiłem ją dwa lata temu.

Megan zerknęła na delikatną porcelanę i ciężkie srebra rozrzucone na białym

obrusie. Przypomniała sobie, że ponad dwa lata temu ta restauracja była bliska

bankructwa. Jedzenie było za drogie, a obsługa beznadziejna. Potem lokal został

zmodernizowany. Słyszała, że zmieniono wystrój wnętrza, a na suficie zamontowano

lustra. Od czasu ponownego otwarcia restauracja zapracowała na miano najlepszej w

mieście.

— Kupiłeś ją? — powtórzyła.

— To prawda. — Katch usiadł na piętach obok Megan, która leżała oparta na

łokciach. — Czy to cię dziwi?

Megan dokładnie mu się przyjrzała. Potargane nonszalancko włosy, wytarte na

kolanach dżinsy, podniszczone sportowe buty. Nie przypominał prosperującego

biznesmena. A jednak… Jednak musiała przyznać, że w jego twarzy było coś

takiego…

— Nie — powiedziała w końcu. — Raczej nie. — Zmarszczyła brwi, gdy zmienił

pozycję. W jednej chwili znalazł się obok niej i patrzył na morze tak jak ona. —

Kupiłeś ją w taki sam sposób, jak chcesz kupić Joyland — zawyrokowała.

— Mówiłem ci, że właśnie tym się zajmuję.

— Ale to coś więcej niż samo posiadanie, prawda? — nalegała. — Ty jeszcze

doprowadzasz swoje nabytki do stanu świetności.

— Na tym to polega — zgodził się. — Sukces przysparza mnóstwo satysfakcji,

nie uważasz?

Megan usiadła i odwróciła się do niego.

— Ale nie możesz mieć Joylandu. Jest całym życiem Popa. Nie rozumiesz…

— Wyjaśnisz mi to później, zgoda? — rzekł swobodnie. — Nie dziś wieczorem.

— Nakrył jej dłoń swoją. — To nie jest biznesowa kolacja.

— Katch, musisz…

— Spójrz na gwiazdy, Meg — poprosił. — Czy kiedykolwiek próbowałaś je

policzyć?

— Gdy byłam mała — zaczęła. — Ale…

— Nie tylko dzieci liczą gwiazdy — powiedział ciepłym tonem. — Przychodzisz

tu czasami wieczorami?

Gwiazdy nisko zawieszone nad morzem jasno lśniły.

— Czasami — powiedziała cicho. — Gdy praca nie idzie mi dobrze, albo gdy

chcę coś przemyśleć, albo po prostu gdy chcę być sama.

— Malujesz morskie pejzaże? Portrety?

Uśmiechnęła się i pokręciła głową.

— Rzeźbię.

— Ach! — Uniósł jej rękę, a potem przyjrzał jej się uważnie z jednej i z drugiej

strony. — Tak, teraz widzę. Twoje ręce są silne i zręczne. — Gdy przywarł ustami do

jej dłoni, poczuła prąd elektryczny przeszywający całe jej ciało.

Ostrożnie cofnęła rękę. Potem przyciągnęła kolana do piersi i objęła je

ramionami.

Nie patrząc na Katcha, wiedziała, że się uśmiechał.

— W jakim materiale rzeźbisz? W glinie, drewnie, kamieniu?

— We wszystkich trzech. — Odwróciła głowę i znów się uśmiechnęła.

— Gdzie studiowałaś?

— Skończyłam kursy w college’u. — Wzruszyła ramionami. — Nie miałam na

studiowanie zbyt dużo czasu. — Znów spojrzała w niebo. — Księżyc tak jasno dziś

świeci. Lubię tu przychodzić, gdy jest pełnia. Wtedy wszystko tonie w srebrzystym

blasku.

Gdy musnął wargami jej ucho, chciała raptownie się odsunąć, ale on jej nie

pozwolił. Objął ją za ramiona.

— Odpręż się, Meg — szepnął prosto w jej policzek. — Jest tylko księżyc i

ocean. Tylko to jest prócz nas.

Prawie mu uwierzyła, zwłaszcza że jego wargi przyjemnie drażniły jej skórę, a

w całym ciele czuła słodką ociężałość po winie. Ale gdy Katch przesunął wargi w dół

jej szyi, nagle puls jej podskoczył i jęknęła.

— Katch, lepiej już pójdę… Proszę…

— Później — wymamrotał, pokrywając lekkimi pocałunkami jej szyję, potem

znów podbródek i wracając do ucha. — Później, znacznie później.

Odwróciła głowę, chciała coś powiedzieć, ale głos zamarł jej w gardle. Jego usta

były tak blisko. Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi, czujnymi oczami, on zaś

pochylał się coraz bliżej i bliżej. Nadal jednak nie dotknął ustami jej ust. Krążyły one

nad nią, wabiąc i obiecując. Gdy wreszcie dotknął kącików jej ust, jęknęła znów i

przymknęła oczy. Tym razem w ogóle nie dotykał jej rękami. Łączyły ich usta, języki i

wymieszane oddechy.

Megan czuła, że jej opór słabnie, warstwa po warstwie, aż pozostało nagie

pożądanie. Zapomniała o niebezpieczeństwie, o konsekwencjach. Zawładnęły nią

zmysły. Jej usta szukały jego ust, odpowiadały na pocałunki. Porzuciła wahanie,

nieśmiałość, dotknięta szaleństwem pożądania i pragnieniem, by doznać znów tego,

co czuła już przedtem — rozkosznego zawrotu głowy.

Ponieważ nadal jej nie obejmował, sama oplotła go pożądliwie ramionami i

mocno do siebie przyciągnęła. Pozwolił jej przejąć inicjatywę, jedynie gładząc

palcami jej włosy. Megan ledwie słyszała szum fal poprzez głuche dudnienie swego

serca.

Wreszcie oderwała się do niego z głębokim westchnieniem. Ale on nie chciał

pozwolić jej odejść.

— Powtórzymy? — Mimo że pytanie padło cichym głosem, w nocnej ciszy

zabrzmiało jak krzyk.

Miała na końcu języka odmowę. Wiedziała, że traci grunt pod nogami. Katch,

trzymając rękę na jej karku, przyciągnął ją bliżej.

Tym razem był natarczywy. Pokazał jej wiele odmian pocałunku. Zarówno

język, jak i wargi mogły dostarczyć przyjemności.

Megan wsunęła palce we włosy Katcha, gdy całował ją coraz gwałtowniej i

mocniej. Była gotowa, odpowiadała na jego pocałunki. Pragnęła go.

Gdy objął dłonią jej nagą pierś, ledwie wyszeptała słowa sprzeciwu. Nie czuła,

gdy rozpiął suwak jej kurtki, a potem guziki bluzki. Pieszczota jego ręki była

delikatna, a jednocześnie zuchwała. Opór jej powoli topniał, by wreszcie przeistoczyć

się w dzikie pożądanie, które tliło się pod jej skórą, w każdej chwili grożąc

wybuchem.

— Pragnę cię — szepnął Katch prosto w jej usta. — Pragnę się z tobą kochać.

Megan czuła, jak pożądanie ją obezwładnia, jak ogarniają nieposkromiony

apetyt na miłość. Toczyła walkę, by wrócić do rzeczywistości, przypomnieć sobie

okoliczności, nazwiska, miejsca, obowiązki. Było przecież coś więcej niż tylko księżyc

i morze. A Katch był obcy, był mężczyzną, którego ledwie znała.

— Nie! — Udało jej się wreszcie wyzwolić usta ze słodkiej niewoli jego ust. Z

trudem podniosła się z piasku. — Nie — powtórzyła, zapinając guziki.

Katch również wstał i chwycił ją za połę koszuli. Megan popatrzyła ze

zdziwieniem w jego oczy jaśniejące dziwnym blaskiem.

— Dlaczego nie?

Megan przełknęła ślinę. W jego głosie nie było teraz leniwej nonszalancji lecz

jakaś oschła, bezwzględna nuta.

— Nie chcę — powiedziała.

— Kłamiesz! — rzucił jej w twarz.

— Zgoda — przyznała. — Nie znam cię.

— Ale poznasz — zapewnił. Potem pocałował ją mocno, jakby chciał sprawić jej

ból. — Ale zaczekamy, aż to nastąpi.

— Zawsze osiągasz to, co chcesz? — spytała w przypływie zuchwałości.

— Tak — odpowiedział i uśmiechnął się szeroko. — Oczywiście, że tak.

— Będziesz więc rozczarowany. — Wyrwała mu z rąk koszulę i zaczęła znów

zapinać guziki. — Nie możesz mieć Joylandu i nie możesz mieć mnie.

Katch przyglądał jej się przez chwilę, gdy stała odwrócona plecami do morza.

Na jego twarzy znów zagościł arogancki uśmiech.

— Będę miał i Joyland, i ciebie, Meg — obiecał cicho. — Zanim nadejdzie sezon.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Popołudniowe słońce zalewało pracownię, ale Megan nie zwracała na nie

uwagi, tak samo jak na śpiew ptaków za oknem. Była skupiona na glinie, nad którą

pracowała, a raczej nad tym, co w tej chwili było częściowo uformowaną głową.

Zrobiła coś, co zdarzało jej się niezmiernie rzadko — odsunęła na bok aktualną

pracę, żeby rozpocząć następną. Nowy temat ścigał ją przez całą noc i w końcu doszła

do wniosku, że uwolni się od myśli o Davidzie Katchertonie, wykonując jego

popiersie. To wydawało się najlepszym sposobem.

Megan miała bardzo wyraźną wizję, dokładnie wiedziała, co pragnie uchwycić:

siłę i determinację tkwiącą pod powierzchnią uprzejmości i pewnej nonszalancji.

Musiała jednak przyznać, że wczoraj wieczorem Katch ją nieco przestraszył.

Nie fizycznie, oczywiście — wiedziała, że był mężczyzną zbyt inteligentnym, by

zachować się wobec niej brutalnie — ale siłą swej osobowości.

Ze złością uderzyła w glinę. Wyglądał na człowieka, który osiąga to, co chce. Ale

nie tym razem. Była zdecydowana zrobić wszystko, by tym razem mu się nie

powiodło. Katch wkrótce zrozumie, że nie można nią dyrygować. Nawet Popowi to

się nie udawało.

Wolno, precyzyjnie modelowała rysy jego twarzy. To dawało jej uczucie pewnej

przewagi.

Instynktownie, jakby w natchnieniu, nadała kształt niesfornemu kosmykowi

włosów tuż nad uchem. Cofnęła się o krok, by lepiej przyjrzeć się swemu dziełu.

Udało jej się uchwycić pewien rys jego osobowości. Doszła do wniosku, że był typem

słodkiego drania. To staroświeckie określenie bardzo do niego pasowało. Mogła

wyobrazić go sobie w kowbojskich butach i z rewolwerem za pasem, grającego w

pokera w jakiejś szulerni w Tuscon; albo z szablą, gdy zdobywa statek.

Bezwiednie zaczęła pieścić palcami uformowane w glinie loki. Taki mężczyzna,

prawdziwy pirat, nie lękał się sztormu, zdobywał skarby i kobiety wszędzie, gdzie

tylko chciał. Kobiety… Myśli Megan wróciły do poprzedniego wieczoru. Do jego ust

na jej ustach, do pieszczoty jego dłoni. Zapamiętała nawet strukturę piasku, na

którym razem leżeli, zapach i odgłos oceanu za plecami. Pamiętała, jak światło

księżyca oświetlało jego włosy, które przeczesywała spragnionymi palcami, podczas

gdy Katch wędrował ustami po jej ciele. Wydały jej się miękkie, a zarazem szorstkie…

Jak…

Przerażona odegnała zdrożne myśli. Zerknęła w dół na własne palce błądzące

po glinianych włosach Katcha. Zaklęła pod nosem, o mały włos nie niszcząc

rodzącego się dzieła. Wstała i odeszła od stołu. Nie powinna dopuścić, by jakieś

drobne zawirowania odrywały ją od pracy. Wczorajszy wieczór spędzony w

towarzystwie Katcha należał do tej kategorii. Tylko drobne zawirowanie. Nic

ważnego.

A jednak intuicja podpowiadała jej, że Katch był ważny, o wiele ważniejszy,

niżby sobie tego życzyła.

Gdzie podział się jej zdrowy rozsądek? Zaczerpnąwszy powietrza, podeszła do

umywalki, by umyć ręce. Musi być rozsądna. Pop potrzebował kogoś, kto

przypominałby mu o konieczności płacenia rachunków. Uśmiechnęła się, wycierając

ręce. Przyszło jej do głowy, zresztą nie po raz pierwszy, że jest w takim samym

stopniu potrzebna swemu dziadkowi, jak on jej.

Dawno temu, gdy była jeszcze dzieckiem, a potem młodą dziewczyną, była od

niego całkowicie zależna. I on jej nie zawiódł. W miarę jak dorastała, stopniowo

przejmowała od niego obowiązki, które sprawiały mu trudność, a więc księgowość

czy pertraktacje z bankiem. Zdarzało się, że rezygnowała z własnych pragnień, by

zrobić to, co uważała za swój obowiązek. Zajmowała się nudnymi, mało

romantycznymi rachunkami, choć wolała przebywać w zaczarowanym świecie sztuki.

Bywały momenty, gdy pochłonięta swoją twórczością, zapominała o codzienności.

Często czuła się rozdarta pomiędzy tymi dwoma światami.

Miała naprawdę dość życiowych rozterek nawet bez Davida Katchertona.

Nie rozumiała, jak to się stało, że nieznajomy mężczyzna tak szybko i tak

skutecznie naruszył delikatną równowagę jej świata. Pokręciła głową. Zamiast się

nad tym zastanawiać, postanowiła wyładować złość, kończąc popiersie.

Następna godzina szybko minęła. W ferworze pracy zapomniała o irytacji, z

jaką przyjęła wiadomość, że Katch wybiera się z jej dziadkiem na ryby. Rozzłościło ją,

gdy o wpół do szóstej rano, wyglądając zza firanki, zobaczyła go wypoczętego i

pełnego zapału do wędkowania. Rzuciła się z powrotem na łóżko i przez następną

godzinę martwo wpatrywała się w sufit. Jakże pociągająco zabrzmiał o świcie jego

śmiech… Wolałaby o tym zapomnieć.

Rzeźbiona twarz zaczęła nabierać kształtu pod jej palcami. Po chwili Meg

usłyszała nadjeżdżający samochód. Śmiechowi Katcha towarzyszył szorstki, rubaszny

głos jej dziadka.

Z pracowni znajdującej się nad garażem Megan miała doskonały widok na dom

i podjazd. Patrzyła, jak Katch wyciąga sprzęt i połów z pikapa, a potem z szerokim

uśmiechem mówi coś do jej dziadka. Pop odrzucił do tyłu grzywę białych włosów i

roześmiał się głośno, jakby zachwycony jakimś pomysłem. Po przyjacielsku poklepał

Katcha po plecach. Dziwne, ale Megan poczuła się urażona. Czy dlatego, że, jak

widać, panowie doskonale czuli się w swoim towarzystwie?

Przyglądała się Katchowi, gdy wyciągał z bagażnika pudełka z przynętami.

Ubrany był, tak samo jak wczoraj, w jasnoniebieską, spłowiałą koszulkę, ozdobioną

jakimś nadrukiem na przodzie. Na głowę włożył czapkę z daszkiem, własność Popa,

co dodatkowo zdenerwowało Megan. Musiała jednak przyznać, że obydwaj dobrze

się prezentowali. Mimo różnicy wieku i budowy ciała obaj robili bardzo męskie

wrażenie. Różnice i podobieństwa pomiędzy nimi zaabsorbowały ją na chwilę tak

bardzo, że nawet gdy Katch spojrzał do góry i zauważył ją w oknie, nie zwróciła na to

uwagi i nadal im się przyglądała.

Katch uśmiechnął się, przesuwając do tyłu daszek czapki, by miała lepszy

widok. Okno było długie i wąskie, a parapet sięgał jej do kolan. Wyglądała jak na

oprawionym w ramy obrazie. Z włosami związanymi do tyłu wstążką wydawała się

jeszcze młodsza i bardziej niewinna, a jej oczy pełne melancholii przypominały

czarne jeziora. Stara koszula Popa, którą założyła zamiast fartucha, szczelnie

spowijała jej kruchą postać.

Na chwilę skrzyżowali wzrok i Megan dojrzała w oczach Katcha ten sam

wewnętrzny blask, jaki zauważyła wczoraj przez moment w świetle księżyca.

Zadrżała. Po chwili jego usta znów wykrzywił arogancki uśmiech, a z oczu wyjrzało

rozbawienie.

— Zejdź na dół, Meg! — Machnął do niej ręką. — Przywieźliśmy ci prezent. —

Odwrócił się, by podnieść lodówkę z połowem.

— Wolałabym szmaragdy! — zawołała w odpowiedzi.

— Następnym razem — obiecał, znikając z lodówką na tyłach domu.

* * *

Znalazła Katcha w kuchni, skrobiącego ryby. Uśmiechnął się na jej widok,

odłożył nóż, a potem wziął ją w ramiona i ku jej ogromnemu zdziwieniu pocałował.

Mimo że pocałunek był bardziej przyjacielski niż namiętny, wywołał w niej reakcję,

której siła ją zdumiała. Zszokowana oderwała się od niego.

— Nie możesz…

— Już to zrobiłem — podkreślił, a potem dodał obojętnym tonem, jakby

pocałunek w ogóle nie miał miejsca: — Chciałbym zobaczyć twoją pracownię.

W gruncie rzeczy była oczywiście zadowolona ze zmiany tematu.

— Gdzie jest mój dziadek? — spytała, podchodząc do torby — lodówki i unosząc

wieko.

— Pop odkłada sprzęt.

Wszyscy, którzy znali Timothy’ego Millera, zwracali się do niego Pop. Ale

Megan zmarszczyła brwi.

— Szybko się zaprzyjaźniasz, prawda?

— To fakt. Polubiłem twojego dziadka, Meg. Ty najlepiej powinnaś wiedzieć

dlaczego.

Postąpiła krok w jego stronę.

— Nie wiem, czy powinnam ci ufać — powiedziała.

— Nie powinnaś. — Katch uśmiechnął się szeroko i przesunął palcem po jej

nosie. — Ani przez sekundę. — Otworzył pokrywę lodówki, żeby pokazać złowione

ryby. — Jesteś głodna?

Megan uśmiechnęła się, ulegając jego urokowi, mimo ostrzeżeń płynących z

bardziej rozsądnej strony swej natury.

— Nie byłam. Ale mogę być. Zwłaszcza, jeśli nie muszę ich czyścić.

— Pop powiedział mi, że masz delikatny żołądek.

— Doprawdy? I co jeszcze ci powiedział?

— Powiedział, że lubisz narcyzy i miałaś pluszowego słonia o imieniu Henry.

— Powiedział ci to? — Megan nie była zadowolona.

— I jeszcze, że lubisz oglądać horrory, a potem wchodzisz z głową pod kołdrę.

Megan zmrużyła oczy, widząc coraz szerszy uśmiech Katcha.

— Przepraszam — rzuciła ze złością, a potem odepchnęła Katcha na bok i

pobiegła do kuchennych drzwi. Za plecami słyszała jego gromki śmiech.

— Pop! — Znalazła dziadka w małym pokoju przylegającym do kuchni, gdzie

trzymał swoje wędkarskie akcesoria.

— Cześć, kochanie. — Na widok Megan stojącej w drzwiach z rękami na

biodrach Pop uśmiechnął się czule. — Muszę ci powiedzieć, że ten chłopak zna się na

łowieniu ryb. Naprawdę wie, jak to się robi!

Jego zachwyt nad Katchem był tak oczywisty, że Megan tylko zacisnęła zęby.

— To najlepsza wiadomość, jaką usłyszałam dzisiejszego dnia — zadrwiła,

wchodząc do pokoju. — Ale dlaczego uznałeś za konieczne informowanie tego

chłopaka, że miałam pluszowego słonia i śpię z głową pod kołdrą?

Pop uniósł rękę, by podrapać się w głowę. Nie zrobił tego jednak na tyle

szybko, by ukryć uśmiech.

— Pop, naprawdę… — Megan ściągnęła brwi. — Czy musisz pleść o mnie takie

rzeczy, jakbym była małą dziewczynką?

— Zawsze będziesz moją małą dziewczynką — powiedział Pop i pocałował ją w

policzek. — Widziałaś nasze pstrągi? Dziś wieczór usmażymy mnóstwo ryb.

— Przypuszczam — Megan skrzyżowała ramiona — że on zje z nami kolację?

— Oczywiście. — Pop zamrugał oczami. — W końcu to on złowił połowę ryb.

— To wspaniale.

— Pomyślałem, że mogłabyś upiec swoje ciasteczka, z jagodami… — Pop

uśmiechnął się prostodusznie.

Megan westchnęła, uznając swoją klęskę.

Po kilku minutach Pop usłyszał łoskot wyjmowanych foremek. Uśmiechnął się

pod nosem, a potem cicho prześlizgnął się przez dom i wyszedł frontowymi

drzwiami.

— Upiecz swoje ciasteczka! — przedrzeźniała Megan, siekając masło z mąką. —

Ci mężczyźni!

Gdy pochylała się, by wsunąć foremki do piekarnika, usłyszała za sobą dźwięk

zamykanych szklanych drzwi.

— Słyszałem już o ciasteczkach — powiedział Katch, kładąc na blacie

oczyszczone ryby. — Pop jest zajęty w garażu. Prosił, by go zawołać, gdy kolacja

będzie gotowa.

Megan ze złością spojrzała przez szklane drzwi na sąsiedni budynek.

— Naprawdę? — Znów odwróciła się do Katcha. — Jeśli myślisz, że będziesz

siedział i czekał, to się grubo mylisz.

— Chyba nie sądzisz, że pozwoliłbym ci smażyć moje ryby!

Wpatrywała się w jego kamienną twarz.

— Zawsze sam je smażę — dodał tonem wyjaśnienia. — Gdzie jest patelnia?

Megan, obserwując go uważnie, w milczeniu pokazała właściwą szafkę.

Patrzyła, jak przykucnął, by poszukać patelni.

— To oczywiście nie znaczy, że uważam cię za kiepską kucharkę. — Wyjął

ciężką patelnię z nierdzewnej stali. — Po prostu lubię i umiem gotować.

— Czyżbyś jednak sugerował, że ja nie potrafię usmażyć tych żałosnych, małych

sardynek?

— Powiedzmy, że w sprawie posiłków nie lubię zdawać się na przypadek. —

Zaczął przeszukiwać szufladę. — Lepiej przygotuj sałatę — podpowiedział — a mnie

zostaw ryby.

Megan patrzyła, jak bez skrępowania buszuje w kuchennych szufladach.

— Dlaczego nie zabierzesz swoich pstrągów i…

Przenikliwy dzwonek minutnika przerwał jej gniewną wypowiedź.

— Twoje ciastka. — Katch podszedł do lodówki po jajka i mleko.

Megan najwyższym wysiłkiem opanowała się i zajęła wypiekiem. Odstawiając

ciasteczka, żeby wystygły, postanowiła zrobić swoją specjalną sałatkę. Miała

nadzieję, że zakasuje nią smażonego pstrąga.

Na dłuższą chwilę zapadła cisza. Rozgrzana oliwa syczała, gdy Katch kładł na

nią przyprawione ryby. Megan darła sałatę, potem kroiła warzywa. Zapach unoszący

się z patelni był niezwykle kuszący. Megan obrała marchewkę i westchnęła. Katch

uniósł pytająco brew.

— Jesteś dobrym kucharzem, prawda? — Megan uśmiechnęła się niechętnie.

Wzruszył ramionami, a potem wyrwał jej z ręki obraną marchewkę i schrupał.

— Wolałabyś, aby było inaczej, prawda?

— Byłbyś bardziej uroczy, gdybyś kręcił się nieporadnie po kuchni i robił

bałagan — stwierdziła.

Katch sprawdził szpikulcem, czy ryba na patelni jest już gotowa.

— Czy to komplement?

Marszcząc brwi, w skupieniu nadal pedantycznie kroiła marchewkę.

— Nie wiem… Może byłoby łatwiej się z tobą porozumieć, gdybyś był mniej

kompetentny.

Ku jej zaskoczeniu chwycił ją za ramiona i odwrócił twarzą do siebie.

— Naprawdę chciałabyś tego? — Delikatnie masował palcami jej ciało. —

Porozumieć się ze mną? — Gdy przyciągnął ją bliżej, położyła ręce na jego klatce

piersiowej w obronnym geście. — Czy ja cię denerwuję?

— Nie. — Zaprzeczyła ruchem głowy. — Oczywiście, że nie. — Ale gdy Katch,

unosząc brew, przyciągnął ją jeszcze bliżej, przyznała pospiesznie: — Tak, jak diabli!

— Odsunęła się od niego. Podeszła do lodówki, by wyjąć stamtąd jagodowe

nadzienie do ciasteczek. — Nie musisz okazywać z tego powodu takiego zadowolenia.

— Pożałowała, że nie potrafi okazać zniecierpliwienia, które powinna odczuwać. —

Kilka rzeczy doprowadza mnie do złości — ciągnęła, napełniając babeczki

nadzieniem. — Węże, próchnica zębów i małe ujadające pieski.

— Gdy usłyszała, że zachichotał, odwróciła głowę i sama się roześmiała. —

Trudno cię nie lubić, ponieważ mnie rozśmieszasz.

— Naprawdę nie możesz mnie polubić? — Katch zręcznie wrzucił następną

rybę na skwierczący tłuszcz.

— Taki miałam plan — przyznała Megan. — To wydawało się dobrym

pomysłem.

— Opracuj więc inny plan — poradził, wyjmując z szafki półmisek. — Co jeszcze

lubisz oprócz narcyzów? — spytał niespodziewanie.

— Roztopione lody — odparła spontanicznie. — Oskara Wilde’a i chodzenie na

bosaka.

— A baseball?

Na chwilę przerwała napełnianie babeczek.

— O co ci chodzi?

— Czy lubisz baseball?

— Tak — rzekła po namyśle, uśmiechając się. — Właściwie to lubię.

— Wiedziałem, że coś nas łączy. — Katch z promiennym uśmiechem zgasił

ogień pod patelnią. — Zawołamy Popa? Ryby gotowe.

* * *

Megan doszła do wniosku, że było coś zbyt słodkiego w tym, że siedzieli we

trójkę przy posiłku, który wspólnie przygotowali. Wyczuwała coraz większą sympatię

pomiędzy dwoma mężczyznami i to ją najbardziej niepokoiło. Była pewna, że Katch

nadal jest zdecydowany kupić Joyland. A Pop najwyraźniej dobrze czuł się w jego

towarzystwie. Instynktownie nie ufała Katchowi. Musiała jednak przyznać, że ona

również go polubiła.

— Coś wam powiem… — Pop westchnął nad pustym talerzem i odchylił się na

krześle. — Skoro we dwoje przygotowaliście ucztę, ja przynajmniej pozmywam. —

Popatrzył na Megan, potem na Katcha. — Dlaczego nie pójdziecie sobie na spacer?

Megan bardzo lubi spacery po plaży.

— Pop!

— Wiem, że młodzi ludzie wolą być sami — ciągnął Pop bezlitośnie.

Megan otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale Katch przemówił pierwszy.

— Chętnie pójdę na spacer z piękną kobietą, zwłaszcza jeśli to oznacza

uniknięcie prac domowych.

— Bardzo wdzięcznie to ująłeś — skwitowała Megan.

— Ale najpierw chciałbym zobaczyć twoją pracownię, dobrze?

— Zabierz Katcha na górę, Megan — nalegał Pop. — Tak pięknie rzeźbisz.

Pozwól Katchowi zobaczyć twoje prace.

Po chwili wahania Megan wyraziła zgodę. W gruncie rzeczy nie miała nic

przeciwko pokazaniu Katchowi swoich prac. Zresztą na pewno bezpieczniej było

przebywać z nim w pracowni, niż iść z nim na plażę.

Ledwie opuścili kuchnię, Katch objął ją ramieniem.

— To bardzo miły dom — zauważył, rozglądając się po zadbanym trawniku

okolonym krzewami azalii. — Spokojny i przytulny.

Ciężar jego ramienia był przyjemny. Gdy szli w stronę garażu, Megan nie

uwolniła się z ramion Davida.

— Nie sądziłam, że coś cichego i spokojnego będzie dla ciebie pociągające.

— Jest czas na huśtanie się na werandzie i czas na kolejki górskie —

odpowiedział, zerkając na nią, gdy zatrzymała się przy schodach. — Myślę, że o tym

wiesz.

— Wiem — powiedziała, zdając sobie sprawę, że uczucia do niego wymykają jej

się spod kontroli. — Ale dziwię się, że ty wiesz. — W zamyśleniu wchodziła po

schodach. — To mała pracownia — uprzedziła. — Nie robi dużego wrażenia.

Właściwe to tylko kąt do pracy, gdzie nie przeszkadzam Popowi, a on nie

przeszkadza mnie.

Otworzyła drzwi i zapaliła światło, ponieważ zaczynało się ściemniać.

Panował tu artystyczny nieład. Na taki nieporządek nie pozwalała sobie w

innych dziedzinach życia. To pomieszczenie należało tylko do niej, bardziej nawet niż

sypialnia znajdująca się w sąsiednim domu. Tu i ówdzie leżały rozmaite narzędzia —

imadła, dłuta, noże i pilniki. Z krzesła zwisał rzucony tam naprędce fartuch. Pod

ścianami stały szkice przyszłych prac, nietknięte jeszcze kawałki piaskowca i drewna.

Był też cenny kawałek marmuru, który chroniła jak największy skarb. Wszędzie — na

półkach, stołach oraz na podłodze, stały jej rzeźby.

Katch ominął ją w drzwiach i wszedł do środka. Poczuła zdenerwowanie.

Zastanawiała się, jak zareaguje, jeśli Katch wypowie się krytycznie lub, co gorsze,

wystąpi z jakimiś banalnymi komplementami. Jej twórczość była dla niej sprawą

bardzo ważną i bardzo osobistą. Ku swemu niemałemu zdziwieniu doszła do

wniosku, że zależy jej na jego opinii. Cicho zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie

plecami.

Katch podszedł do małego studium dziewczynki budującej zamek z piasku. Tę

rzeźbę wykonała w drzewie orzechowym i była z niej bardzo dumna, ponieważ

osiągnęła nastrój, jaki chciała. Na twarzy dziecka malowało się coś więcej niż tylko

młodość i niewinność. Dziewczynka uważała się za księżniczkę zamkniętą w

zamkowej wieży. Półuśmiech błąkający się na jej ustach świadczył, że wierzyła w

szczęśliwe zakończenie.

Rzeźba była misternie wykończona, począwszy od zwieńczonego blankami

dachu i wieżyczek zamkowych, aż po drobne palce dziewczynki. Dziewczynka miała

długie włosy opadające na ramiona; kilka kosmyków wiatr rozwiewał na jej twarzy.

Po skończeniu tej pracy Megan była ogromnie z siebie zadowolona; czuła, że

odniosła sukces, ale teraz, widząc, jak Katch w skupieniu, z dziwnie ponurym

wyrazem twarzy obraca rzeźbę w rękach, dopadły ją wątpliwości.

— To twoja praca?

Ponieważ cisza się przeciągała, Megan aż podskoczyła, słysząc pytanie.

— Tak… — Gdy szukała w myślach czegoś stosownego, co mogłaby powiedzieć,

Katch odwrócił się i zaczął chodzić po pracowni. Słyszała każde skrzypnięcie podłogi

pod jego sportowymi butami.

W milczeniu oglądał kolejne rzeźby. W miarę jak cisza się przedłużała, Megan

robiła się coraz bardziej spięta. Powinna wreszcie coś powiedzieć… Podniosła

niedbale rzucony fartuch i złożyła go nerwowym ruchem, wygładzając fałdy.

— Co ty tu jeszcze robisz?

Szeroko otworzyła oczy. Spodziewała się po nim każdej reakcji, ale nie gniewu.

Na jego zaś twarzy malowała się złość. Mocnej zacisnęła palce na starym, znoszonym

fartuchu.

— Co masz na myśli? — Głos miała spokojny, ale jej serce biło coraz szybciej.

— Dlaczego się tu ukrywasz? — spytał. — Czego się boisz?

Zdumiona pokręciła głową.

— Wcale się nie ukrywam, Katch. Mówisz bez sensu.

— Ja mówię bez sensu? — Zrobił krok w jej stronę, potem zatrzymał się,

odwrócił i zaczął znów maszerować po pracowni. Obserwowała go zafascynowana. —

Uważasz, że tworzenie takich rzeczy, żeby je trzymać w zamknięciu, ma sens? —

Podniósł wypolerowany piaskowiec, przedstawiający mężczyznę i kobietę w

objęciach. — Gdy ma się taki talent, ma się również pewne zobowiązania. Zamierzasz

upychać tu swoje prace, aż nie starczy ci miejsca?

Jego reakcja wytrąciła ją z równowagi. Rozejrzała się bezradnie po pracowni.

— Od czasu do czasu zanoszę niektóre prace do galerii w centrum miasta —

powiedziała. — Sprzedają się nieźle, zwłaszcza w sezonie i…

Ostre przekleństwo Katcha przerwało jej wypowiedź. Spojrzała na niego z

uwagą. Czyżby ten wściekły, naburmuszony człowiek był tym samym sympatycznym

facetem, który niedawno smażył pstrągi w jej kuchni?

— Nie rozumiem, dlaczego jesteś taki zły — powiedziała.

— Straty! — rzucił ostro, odstawiając rzeźbę z piaskowca na półkę. — Straty

zawsze doprowadzają mnie do furii. — Podszedł do niej i gwałtownie chwycił ją za

ramiona. — Dlaczego nic nie zrobiłaś ze swoim talentem,

Megan? — Patrzył jej prosto w oczy, domagając się odpowiedzi.

— To nie jest takie proste — zaczęła. — Mam pewne zobowiązania.

— Masz zobowiązania wobec siebie i swego talentu.

— Mówisz tak, jakbyś uważał, że dopuściłam się występku. — Zmieszana,

zaczęła uważnie przyglądać się jego twarzy. — Robię to, co uważam za właściwe. Nie

rozumiem, dlaczego jesteś taki zły. W grę wchodzą jeszcze inne sprawy — czas,

pieniądze i interes, który trzeba prowadzić. I rzeczywistość, której trzeba stawić

czoła. — Pokręciła głową. — Chyba nie wyobrażasz sobie, że zawiozę swoje rzeźby do

galerii w Charlestonie i zażądam wystawy?

— To byłoby na pewno bardziej sensowne, niż trzymać je tu pod kluczem. —

Puścił ją nagle i znów zaczął przechadzać się po pracowni.

Był bardziej impulsywny, niż osądziła na podstawie pierwszego wrażenia.

Zerknęła na glinę owiniętą mokrym ręcznikiem. Zapragnęła poczuć ją pod swoimi

palcami.

— Kiedy ostatnio byłaś w Nowym Jorku? — spytał, zatrzymując się

naprzeciwko niej. — Albo w Chicago czy Los Angeles?

— Nie wszyscy możemy być obieżyświatami — powiedziała. — Niektórzy są

stworzeni do czego innego.

Podniósł znów dziewczynkę z zamkiem z piasku, a potem musnął palcem parę

zakochanych z piaskowca.

— Chcę te dwie — oświadczył. — Sprzedasz mi?

To były jej ulubione prace, choć tak odmienne w nastroju.

— Dobrze… — zgodziła się z wahaniem. — Jeśli chcesz.

— Dam pięćset dolarów. Za każdą.

Oczy Megan rozszerzyły się ze zdumienia.

— Och, nie są tyle warte…

— Są warte o wiele więcej, jak sadzę. Masz jakieś pudełko, w które mógłbym je

zapakować?

— Tak, ale… — Megan przecierała oczy. — Tysiąc dolarów?

Odstawił rzeźby na stół i podszedł do niej. Nadal był nachmurzony.

— Uważasz, że bezpieczniej jest siebie nie doceniać, niż stanąć oko w oko z

własnym talentem?

Wytrącona z równowagi, zrobiła bezradny gest rękami. Katch odwrócił się i

zaczął szukać pudełka. Potem przyglądała się, jak zawijał rzeźby w stare gazety. Czoło

miał nadal zmarszczone, a w oczach złość.

— Przyniosę ci czek — oświadczył, po czym bez słowa wyszedł.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Rozległ się długi, przeraźliwy krzyk. Kolejka górska z turkotem pięła się w górę,

potem wzięła ostry zakręt, niebezpiecznie przechylając się na bok. Wzdłuż toru

kolejki migotały światełka i było głośno. Bardzo głośno. Słychać było łoskot i jęki

maszynerii, gwizdy i brzęczenie maszyn elektronicznych z grami wideo, trzaski

korkowców i nawoływania sprzedawców.

Z głośników dobiegała jazgotliwa muzyka, zagłuszana przez ludzkie głosy.

Ludzie śmiali się, nawoływali, krzyczeli. W powietrzu unosiły się zapachy popcornu,

orzeszków ziemnych, hot dogów i smażonego oleju.

Megan naładowała magazynek i podała pistolet przyszłemu Wyattowi Earpowi.

— Króliki po pięć punktów, kaczki po dziesięć, jelenie dwadzieścia pięć, a

niedźwiedzie pięćdziesiąt.

Szesnastoletni strzelec wyborowy wycelował i udało mu się ustrzelić kaczkę i

królika. W nagrodę wybrał gumowego węża, mimo okrzyków przerażenia

towarzyszącej mu dziewczyny.

Megan, kręcąc głową, obserwowała ich, jak odchodzili. Chłopak objął

dziewczynę ramieniem, a potem objawiał swe uczucia, machając wężem przy jej

twarzy. Zarobił mocnego kuksańca w żebra.

Dziś wieczorem nie było tłumu, jak zwykle przed sezonem. Poza tym, o czym

Megan wiedziała, w okolicy było kilka parków rozrywki, oferujących więcej atrakcji.

Megan nie przeszkadzał ten luz. Od tamtego wieczoru, gdy Katch odwiedził jej

pracownię, pochłonięta była własnymi myślami.

Od trzech dni nie odezwał się ani słowem. Z początku bardzo chciała się z nim

zobaczyć, porozmawiać o tym, co jej powiedział. Było niewątpliwie zasługą Katcha,

że zaczęła myśleć o tej stronie swej natury, którą przez większą część życia

ignorowała lub tłumiła.

Ale w miarę upływu czasu to pragnienie słabło. Ostatecznie, czy Katch miał

prawo krytykować jej sposób życia, traktować ją tak, jakby popełniła przestępstwo?

W ciągu paru minut oskarżył ją, osądził i skazał. A potem zniknął.

Trzy dni, rozmyślała, podając kolejnemu strzelcowi pistolet. Trzy dni i ani

jednego słowa. Czekała na niego, mimo że czuła do siebie z tego powodu wewnętrzną

niechęć. Po trzech dniach, tęsknota przerodziła się w gniew. Przypominała sobie, że

nie tylko ją skrytykował i obraził, ale w dodatku wyszedł z jej dwiema ulubionym

rzeźbami. Tysiąc dolarów, dobre sobie! Marszcząc brwi, wsunęła nowy magazynek

do pistoletu. Gadanina, czcza gadanina, to wszystko! Przyznać trzeba, że robił to

bardzo dobrze. Gadanie o prowadzeniu restauracji pewnie też było kłamstwem.

Ale dlaczego? Po co? Doszła do wniosku, że mężczyźni tacy jak on nie muszą

kierować się logicznymi powodami. To wszystko przez rozbuchane ego, uznała na

koniec.

— Ach, mężczyźni… — mruknęła, podając pistolet nowemu klientowi.

— Wiem, co masz na myśli, moja droga. — Pulchna blondynka wzięła karabin z

rąk Megan i puściła do niej oko.

Megan mocniej zmarszczyła czoło.

— Komu oni są potrzebni? — spytała.

— Nam, kochanie. — Kobieta przyłożyła karabin do ramienia. — Na tym polega

problem.

Megan westchnęła, gdy kobieta zdobyła sto dwadzieścia punktów.

— Niezły wynik — pogratulowała. — Może pani sobie wybrać nagrodę z

drugiego rzędu.

— Poproszę hipopotama. Odrobinę przypomina mojego drugiego męża.

Megan ze śmiechem zdjęła hipopotama z półki.

— Bardzo proszę.

Kobieta mrugnęła porozumiewawczo, wsadziła hipopotama pod ramię i

odeszła kołyszącym się krokiem.

Megan cofnęła się, gdy znów dwóch nastolatków próbowało szczęścia.

Uśmiechnęła się, przypominając sobie słowa tamtej kobiety. W jakiś sposób ją

rozbawiły i udobruchały. Chociaż, pomyślała, znów podając karabin i inkasując

ćwierć dolara, ona przecież nie zna Katcha.

I ja też go nie znam, przypomniała sobie.

Automatycznie rozmieniła banknot jednodolarowy, który pojawił się na ladzie.

— Dziesięć strzałów za ćwierć dolara — zaczęła jak zwykle. — Króliki za pięć,

kaczki za dziesięć… — Popchnęła trzy ćwierćdolarówki po ladzie i sięgnęła po

karabin. Nagle rozpoznała palce, które odsunęły resztę w jej stronę.

— Postrzelam za dolara — powiedział Katch, gdy zaskoczona podniosła wzrok.

Uśmiechnął się, a potem pochylił i przelotnie pocałował ją w usta. — To na szczęście

— oświadczył, gdy odskoczyła.

Zanim Megan zdążyła zebrać ćwierćdolarówki, ustrzelił wszystkie

niedźwiedzie.

— Hej, proszę pana, może pan powtórzyć? — Dwóch chłopców stojących w

pobliżu było pod wrażeniem.

— Naładujesz? — Katch spojrzał na Megan. Megan w milczeniu podała mu

karabin.

— Ładnie pachniesz — zauważył. — Co to jest?

— Olej do karabinu.

Wybuchnął śmiechem, a potem kolejno zestrzelił nieszczęsne niedźwiedzie.

Dwaj chłopcy jednocześnie zagwizdali z podziwem. Wokół Katcha zebrał się tłum.

— Hej, Megan!

— Zerknęła do góry i zobaczyła bliźniaczki Bailey oparte o kontuar. Obie pary

ich oczu patrzyły znacząco na Katcha. — Czy to nie jest…?

— Tak — ucięła Megan, nie wdając się w dalsze wyjaśnienia.

— Boski! — westchnęła Teri i uśmiechnęła się zalotnie do Katcha, gdy ten się

wyprostował.

Katch odwzajemnił uśmiech i znów sięgnął po karabin, który podała mu

Megan.

— Masz zamiar życzyć mi szczęścia? — spytał.

Megan wytrzymała jego długie spojrzenie.

— Dlaczego nie?

— Meg, szaleję na twoim punkcie!

Podczas gdy zestrzelił czwarty zestaw niedźwiedzi, Megan starała się opanować

falę nagłego uczucia, którą wywołały jego beztrosko rzucone słowa. Zebrani wokół

gapie zareagowali burzliwym aplauzem. Katch odłożył strzelbę na ladę, po czym

znów zwrócił się do Meg:

— Co wygrałem?

— Wszystko, co zechcesz.

Ani na chwilę nie spuszczając wzroku z jej twarzy, błysnął zębami w uśmiechu.

Zarumieniła się, karcąc się za to w duchu. Wolno przeszedł na bok i pokazał nagrodę.

— Wezmę Henry’ego — powiedział, a gdy zaintrygowana podniosła wzrok,

wyjaśnił: — Słonia. — A gdy Megan postawiła prawie metrowej wysokości słonia w

kolorze lawendowym na ladzie, Katch ujął jej dłonie. — I ciebie — dodał cicho.

— Możesz wybierać tylko spośród wystawionych nagród — powiedziała

sztywno.

— Uwielbiam, gdy tak mówisz — skomentował.

— Przestań! — syknęła, słysząc chichot bliźniaczek.

— Założyliśmy się, pamiętasz? — Katch uśmiechnął się znacząco. — Jest piątek

wieczór.

Megan próbowała wyrwać dłonie, ale jego palce splotły się z jej palcami.

— A kto mówi, że przegrałam zakład? — spytała. Starała się mówić cicho,

ponieważ obok stoiska nadal kłębił się tłum. Katchowi najwyraźniej to nie

przeszkadzało.

— Daj spokój, Megan. Wygrałem bezdyskusyjnie. Chyba nie zamierzasz

wystrychnąć mnie na dudka?

— Nigdy nikogo nie wykiwałam — szepnęła, zerkając na zaciekawiony tłum. —

Ale nawet jeśli przegrałam, czego nie powiedziałam, nie mogę teraz zostawić

strzelnicy. Na pewno znajdziesz kogoś, kto dotrzyma ci towarzystwa.

— Chcę ciebie.

Walczyła, by patrzeć mu prosto w oczy.

— Naprawdę nie mogę stąd wyjść. Ktoś musi obsługiwać…

— Megan… — Jeden z zatrudnionych na godziny pracowników stanął za ladą.

— Pop mnie przysłał, bym cię zastąpił.

— Doskonała koordynacja czasowa — skomentowała, patrząc na niego z

niechęcią. — Wielkie dzięki.

— Ależ nie ma za co, Megan.

— Przechowaj go dla mnie, dobrze? — Katch wcisnął słonia w ręce pracownika,

a gdy Megan schyliła się nad ladą, chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie.

Pocałunek był długi i namiętny. Gdy odsunął ją od siebie, rękami oplatała jego

szyję i wpatrywała się w jego twarz oczami pociemniałymi z pożądania.

— Tęskniłem za tym od trzech dni — wyszeptał i lekko potarł jej nos swoim.

— To dlaczego tego nie zrobiłeś?

Katch uniósł brwi, a potem uśmiechnął się szeroko. Megan zawstydzona swą

impulsywnością zarumieniła się.

— Och, nie miałam tego na myśli — dodała szybko, próbując wyswobodzić się z

jego ramion.

— Ależ tak — odparował Katch. Puścił ją, ale zaraz po przyjacielsku objął

ramieniem. — To było naprawdę miłe. Nie psuj efektu. — Powiódł wzrokiem po

lunaparku. — Może się przejdziemy?

— Nie wiem po co. My nie sprzedamy Joylandu.

— To się jeszcze okaże — powiedział, jak zawsze z nieznośną pewnością siebie.

— W każdym razie ja nadal jestem zainteresowany. Wiesz, dlaczego ludzie tu

przychodzą? — Gestem ręki omiótł cały park.

— Żeby się zabawić — odpowiedziała Megan, podążając wzrokiem za jego ręką.

— Zapominasz o dwóch najważniejszych powodach. Aby pomarzyć i aby się

sprawdzić.

Zatrzymali się i przyglądali mężczyźnie w średnim wieku, który zdjął

marynarkę i próbował zadzwonić dzwonkiem. Młot opadł na dół z głośnym

łoskotem, ale kula podniosła się zaledwie do połowy masztu. Mężczyzna potarł

dłonie z zamiarem ponowienia próby.

— Masz rację. — Megan odrzuciła włosy do tyłu, a potem uśmiechnęła się do

Katcha. — Ty powinieneś to wiedzieć.

Odchylił głowę i posłał jej szeroki uśmiech.

— Chcesz, żebym zadzwonił?

— Siła mięśni nie robi na mnie wrażenia — rzekła stanowczo.

— Naprawdę? — Nadal ją obejmując, poprowadził ją dalej. — A co robi na tobie

wrażenie?

— Poezja — powiedziała bez namysłu.

— Aha. — Katch, pocierając podbródek, zręcznie wyminął trójkę nastolatków.

— A może limeryki? Znam kilka wspaniałych limeryków.

— Nie wątpię. — Megan pokręciła głową. — Chyba zrezygnuję.

— Tchórz!

— Przejedźmy się kolejką górską, a wtedy zobaczysz, kto tu jest tchórzem —

zaproponowała.

— Chętnie. — Wziął ją za rękę i zaczął biec.

Dopiero przy budce z biletami zdołała złapać oddech. Przypatrując się jego

twarzy, doszła do wniosku, że go naprawdę lubi. Nie ma sensu udawać, że jest

inaczej, pomyślała.

— O czym myślisz? — spytał, gdy zapłacił za ich przejażdżkę.

— O tym, że mogłabym cię polubić za jakieś trzy czy cztery lata. A może w

trochę krótszym czasie — dodała z uśmiechem.

Katch ujął jej dłonie i pocałował je, a Megan przeszył silny dreszcz.

— Schlebiasz mi — mruknął pod nosem, a jego oczy rozjaśnił wesoły błysk.

Megan próbowała wyrwać ręce, zaskoczona siłą swojej reakcji. Instynktownie

czuła, że ich znajomość nie powinna wykroczyć poza pewne ramy.

— Będziesz musiała trzymać mnie za rękę. — Katch ruchem głowy pokazał

kolejkę górską. — Mam lęk wysokości.

Wybuchnęła śmiechem. Pozwoliła sobie na chwilę zapomnienia. Nie wycofała

ręki.

Katchowi nie wystarczyła przejażdżka górską kolejką. Potem zgubili się w

labiryncie, przestraszyli w zamku duchów i pokręcili leniwie na diabelskim młynie.

Z góry mogli podziwiać kolorowe światła lunaparku oraz ocean ciągnący się z

prawej strony. Wiatr rozwiewał włosy Megan. Katch zebrał je, gdy pięli się znów w

górę, i przytrzymał w dłoni. Gdy ją pocałował, przyjęła to niezwykle naturalnie, jakby

ta chwila należała tylko do nich. Hałas i ludzie tam na dole — to był inny świat. W ich

świecie był tylko kręcący się młyn oraz lekki wietrzyk wiejący od oceanu. I dotyk ust.

I przyjemność…

Megan oparła się o Katcha; odkryła, że jej głowa doskonale pasuje do jego

ramienia. Wtulona w nie, obserwowała, jak kręci się świat. Na niebie pulsowały

niezliczone gwiazdy. Sierp księżyca pojawiał się i znikał za chmurami. W powietrzu

czuło się morską wilgoć i lekki chłód. Westchnęła z rozkoszą.

— Kiedy po raz ostatni to robiłaś?

— Co takiego? — Pochyliła głowę, by na niego spojrzeć. Mimo że byli tak blisko

siebie, nie czuła niebezpieczeństwa.

— Kiedy po raz ostatni bawiłaś się w wesołym miasteczku? — Katch zauważył

wyraz zmieszania na jej twarzy. — Kiedy tak po prostu się tu bawiłaś?

Diabelski młyn zwolnił, potem zatrzymał się. Wagoniki kołysały się lekko, gdy

jedni pasażerowie wysiadali, inni wsiadali. Nagle wróciła myślami do dzieciństwa.

Kiedy to było?

— Nie wiem — powiedziała niepewnie, podnosząc się z ławki.

Idąc u boku Katcha, rozglądała się wokół siebie. Zauważyła kilka znajomych

osób, ale w większości byli to turyści, którzy wzięli urlop przed sezonem.

— Powinnaś robić to częściej — zauważył Katch, kierując się w stronę

wschodniej bramy. — Śmiać się — ciągnął, gdy odwróciła do niego głowę — odprężyć,

zapomnieć o ograniczeniach, które na siebie nałożyłaś.

Megan zesztywniała.

— Jak na kogoś, kto ledwie mnie zna, zbyt dobrze się orientujesz, co dla mnie

dobre.

— To nic trudnego. — Zatrzymał się przy budce z lodami i zamówił dla Megan

lody w waflu. — Nie masz żadnych tajemnic, Megan.

— Dziękuję bardzo.

Katch, śmiejąc się, podał jej lody.

— Nie dąsaj się, to miał być komplement.

— Przypuszczam, że znasz wiele bywałych w świecie kobiet.

Gdy zaczęli iść, Katch znów objął ją ramieniem.

— Owszem, znam taką — powiedział. — Nazywa się Jessica. To jedna z

najpiękniejszych kobiet, jakie spotkałem.

— Naprawdę? — Megan w roztargnieniu lizała lody.

— To blondynka o klasycznych rysach. Jasna skóra, delikatnie rzeźbione rysy,

niebieskie oczy. Cudowne niebieskie oczy.

— To interesujące — wtrąciła Megan.

— I jeszcze coś — ciągnął Katch. — Jest bardzo inteligentna i ma poczucie

humoru.

— Wygląda na to, że ją lubisz.

— Nawet więcej. Przez wiele lat razem mieszkaliśmy. — Nagle dodał obojętnym

tonem: — Teraz jest już mężatką i ma dwoje dzieci, ale nadal często się spotykamy.

Może uda jej się przyjechać tu na parę dni, wtedy ją poznasz.

— Och, naprawdę? — Megan była nie na żarty zła. Przystanęła. — Jeśli myślisz,

że marzę o tym, by poznać twoją…

— Siostrę — dokończył Katch, chrupiąc wafel. — Polubiłabyś ją. Lód ci kapie,

Meg!

Podeszli do bramy wyjściowej.

— To bardzo ładny lunapark — pochwalił Katch. — Mały, ale dobrze

zorganizowany. — Jakby od niechcenia sięgnął do kieszeni i wyciągnął kartkę

papieru. — Och, zapomniałem dać ci czek.

Megan, nie patrząc, wsunęła czek do kieszeni. Oczy miała utkwione w twarzy

Katcha. Doskonale zdawała sobie sprawę, w którą stronę biegły jego myśli.

— Mój dziadek poświęcił temu miasteczku całe swoje życie — przypomniała.

— Ty również — powiedział Katch.

— Dlaczego chcesz je kupić? Żeby na nim zarobić? Katch milczał przez długą

chwilę. Jakby za obopólną zgodą zaczęli schodzić w dół po piasku ku oceanowi.

— Czy to taki zdrożny powód, Megan? — odpowiedział. — Masz coś przeciwko

zarabianiu pieniędzy?

— Nie, oczywiście, że nie. To byłoby śmieszne.

— Zastanawiałem się, czy dlatego nic nie zrobiłaś ze swoimi rzeźbami.

— Robię to, co mogę i na co mam czas. Istnieją w życiu pewne priorytety.

— Być może źle je ustaliłaś. — Nim zdążyła odpowiedzieć, znów się odezwał: —

Jaki wpływ na zyski z lunaparku miałoby zainstalowanie nowoczesnych karuzeli i

powiększenie pasażu handlowego?

— Nie możemy sobie pozwolić…

— To nie jest odpowiedź na moje pytanie. — Wziął ją za ramiona i poważnym

wzrokiem spojrzał prosto w jej oczy.

— Naturalnie zyski byłyby większe — odpowiedziała. — Ludzie przychodzą tu,

by się rozerwać. Im więcej atrakcji, tym bardziej są zadowoleni i wydają więcej

pieniędzy.

Katch skinął głową ze zrozumieniem.

— Czytasz w moich myślach — skwitował.

— Ale, jak wiesz, nie mamy pieniędzy na modernizację. — Nadal na nią patrzył,

ale Megan zauważyła, że myślami błądził daleko stąd. — O czym myślisz? — spytała.

Zwolnił uścisk na jej ramieniu i teraz delikatnie je gładził.

— Jesteś niezwykle piękna — powiedział.

— Nie, nie o tym myślałeś. — Odsunęła się od niego.

— Ale teraz myślę. — Oczy mu zabłysły, gdy obejmował ją w talii. — To właśnie

pomyślałem, gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy.

— Jesteś zabawny! — Próbowała się wyrwać, ale zdołał przyciągnąć ją bliżej.

— Temu nie przeczę. Ale nie możesz mówić, że jestem zabawny, ponieważ

twierdzę, że jesteś piękna. — Niespodziewanie pocałował ją w czoło. Megan poczuła,

jak kolana się pod nią uginają. Oparła ręce na jego klatce piersiowej, częściowo by się

na nim wesprzeć,

a częściowo by zaprotestować. — Jesteś artystką — ciągnął zniżonym głosem. —

Potrafisz rozpoznać piękno.

— Przestań! — zaprotestowała bez przekonania.

— Przestać cię całować? — Wolno, z namaszczeniem, jego usta zaczęły

wędrować po jej skórze. — Ale ja muszę, Meg.

Gdy jego usta czule dotknęły jej ust, a potem wycofały się, Meg wydawało się,

że serce jej stanęło. Jęknęła z rozkoszy, a potem przyciągnęła go do siebie. Miała

wrażenie, że coś w niej eksploduje. Oszołomiona, przerażona siłą swej reakcji,

przywarła do niego. Pożądanie, nowe, nieznane wrażenia i emocje kłębiły się w niej

zbyt szybko, by mogła je analizować. Nagle ogarnięta paniką zaczęła się wyrywać.

Najchętniej uciekłaby na oślep przed siebie, ale Katch nadal trzymał ją mocno w

ramionach.

— Co się stało? Cała drżysz. — Uniósł jej podbródek, by spojrzała mu w oczy. —

Nie chciałem cię przestraszyć, przepraszam.

Jego delikatność ją obezwładniła. Miłość, nowo odkryta, gwałtownie szukała

ujścia. Megan nie mogła się odezwać, ponieważ głos miała nabrzmiały od łez. Zdołała

jedynie pokręcić głową. Potem przełknęła ślinę i modliła się, by się uspokoić.

— Nie… — zająknęła się. — Muszę już wracać. Za chwilę zamykamy. —

Widziała, jak za jego plecami gasną światła w miasteczku.

— Meg… — Ton jego głosu zatrzymał ją w miejscu. Nie było to żądanie, lecz

prośba. — Zjedz ze mną kolację.

— Nie mogę…

— Może w poniedziałek?

— Nie. — Twardo obstawała przy swoim.

— Proszę.

Jej stanowczość złagodziło lekkie westchnienie.

— Nie grasz fair — wyszeptała.

— Nigdy. O siódmej?

— Ale żadnych pikników na plaży — zdecydowała się na kompromis.

— Zjemy w środku, obiecuję.

— Zgoda, ale tylko kolacja. — Odsunęła się od niego. — Teraz muszę już iść.

— Odprowadzę cię. — Katch wziął jej rękę i, nim zdołała go powstrzymać,

pocałował ją. — Muszę zabrać słonia.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Megan trzymała w dłoniach głowę Katcha. W skupieniu modelowała jego kości

policzkowe. Gdy zaczynała pracę nad tym popiersiem, myślała, że będzie to dobra

terapia. Do pewnego stopnia miała rację. Czas mijał spokojnie, bez niepokoju, który

dręczył ją przez ostatnie dwie noce. Umysł miała skoncentrowany na pracy, nie było

w nim miejsca na niepokojące myśli, które męczyły ją przez cały weekend.

Wolno otwierała i zamykała dłonie, ćwicząc mięśnie, aż zaczęły ją boleć.

Zerknęła na zegarek. Pracowała dłużej, niż zamierzała. Przez okna wlewało się

popołudniowe słońce. Masując palce, krytycznym wzrokiem przyglądała się swemu

dziełu.

Doszła do wniosku, że ma powody do radości. Udało jej się uchwycić

charakterystyczne cechy osobowości Katcha: pewną twardość oraz inteligencję. Usta

miał mocno zarysowane i zmysłowe, oczy myślące, przenikliwe. Była to twarz

wzbudzająca zaufanie.

Mrużąc oczy, przyglądała się glinianej replice Katcha. Pomyślała, że są

mężczyźni, którzy robią karierę dzięki kobietom, inni zdobywają je, kochają i

porzucają. Wreszcie są też tacy, którzy się ustatkowują, żenią się, zakładają rodzinę.

Nie miała wątpliwości, do której kategorii należał Katch.

Wstała, by umyć ręce. Zauroczenie, pomyślała. Po prostu zauroczenie. On jest

inny i naprawdę ekscytujący… Nie byłaby kobietą, gdyby nie schlebiało jej jego

zainteresowanie. Och, zbyt silnie zareagowała, to wszystko. Wytarła ręce. Człowiek

nie zakochuje się tak szybko. A jeśli nawet, to nie może być nic trwałego.

Gliniany model znów przykuł jej wzrok. Uśmiech Katcha zdawał się drwić z jej

jakże rozsądnych argumentów. Cisnęła ręcznik na podłogę.

— To nie mogło stać się tak szybko! — rzuciła mu w twarz z wściekłością. — Nie

w ten sposób. Nie mogło przytrafić się właśnie mnie. — Odsunęła się, by nie widzieć

jego pewnego siebie wyrazu twarzy. — Nie pozwolę na to!

On tylko chce kupić wesołe miasteczko, przypomniała sobie. Gdy w końcu

przekona się, że nie może go mieć, odejdzie. Ból, jaki ją przeszył, był niespodziewanie

silny. Tego właśnie pragnę, pomyślała stanowczo. Chcę, by wyjechał i zostawił nas w

spokoju. Starała się nie pamiętać wzruszeń, jakich doświadczała, gdy była w jego

ramionach.

Potrząsając głową, zerwała z włosów wstążkę. Włosy rozsypały jej się na

ramiona. Jutro zacznę pracować w drewnie, postanowiła, zakrywając gliniany model.

A dziś będzie się dobrze bawić na kolacji z atrakcyjnym mężczyzną. To takie proste.

Z udawanym spokojem Megan zdjęła roboczy fartuch i wyszła z pracowni.

* * *

— Cześć, kochanie! — Pop podjechał furgonetką, akurat gdy Megan zeszła na

dół.

Gdy wysiadł z samochodu, Megan zauważyła, że jest zmęczony. Podeszła do

niego szybko i objęła go wpół ramieniem.

— Cześć. Długo cię nie było.

— Miałem kilka spraw w miasteczku — powiedział, gdy szli w stronę domu.

To wyjaśniało, dlaczego jest zmęczony, pomyślała Megan, otwierając drzwi.

— Jakieś problemy? — Poczekała, aż usiadł przy stole, a następnie podeszła do

kuchenki, by zaparzyć herbatę.

— Naprawy, Megan. — Westchnął. — Naprawy. Kolejka górska i ośmiornica

oraz kilka mniejszych urządzeń. — Oparł się o krzesło, gdy Megan odwróciła się i

spojrzała na niego.

— Bardzo źle?

Pop westchnął. Wiedział, że najlepiej od razu powiedzieć prawdę.

— Dziesięć tysięcy, może piętnaście.

— Dziesięć tysięcy dolarów… — Megan wzięła długi oddech. Potarła dłonią

czoło. Nie było sensu dopytywać się. Gdyby miał jakieś wątpliwości, zatrzymałby tę

wiadomość dla siebie. — Możemy wyłożyć pięć tysięcy — zaczęła, dokładając w

myślach do oszczędności sumę, którą dostała właśnie od Katcha. — Musimy znać

dokładną kwotę, by wiedzieć, jaką pożyczkę zaciągnąć w banku.

— Banki niechętnie pożyczają duże sumy ludziom w moim wieku — mruknął

Pop.

— Nie bądź niemądry — starała się go pocieszyć. — I tak pożyczą pieniądze pod

zastaw parku, prawda? — Starała się nie myśleć o wysokich odsetkach od kredytu.

— Jutro spróbuję porozmawiać z kilkoma osobami — obiecał, wyciągając rękę

po fajkę i tym gestem kończąc rozmowę o interesach. — Wychodzisz dziś na kolację z

Katchem, prawda?

— Tak. — Megan wyjęła filiżanki i spodki.

— Sympatyczny młody człowiek. — Pop pykał fajkę.

— Lubię go. Ma klasę.

— To prawda — bąknęła, gdy czajnik zaczął gwizdać. Ostrożnie nalała wrzątek

do filiżanek.

— I potrafi łowić ryby — podkreślił Pop.

— Co, oczywiście, czyni go wcieleniem wszelkich cnót.

— Nie mam mu tego za złe, to fakt. — Mówił miłym tonem, uśmiechając się do

Megan szeroko. — Zauważyłem was wczoraj na diabelskim młynie. Ładnie razem

wyglądaliście.

— Pop, naprawdę… — Czując, że się rumieni, Megan podeszła do zlewu i

zaczęła przestawiać naczynia.

— Wydaje się, że trochę go lubisz — powiedział. — Nie zauważyłem, żebyś się

wzbraniała, gdy cię całował.

— Pop rozradowany popijał herbatę. — Nawet wydawało mi się, że bardzo ci się

to spodobało.

— Pop! — jęknęła zaskoczona.

— Och, Megan wcale cię nie szpiegowałem — wyjaśnił uspokajająco. I

zakaszlał, by zamaskować chichot.

— To się działo w miejscu publicznym, wiesz o tym. Założę się, że wielu ludzi

was widziało. Wyglądaliście razem naprawdę ładnie.

Megan nie wiedziała, co powiedzieć. Podeszła i usiadła przy stole.

— To był tylko pocałunek — wykrztusiła. — To jeszcze nic nie znaczy.

Pop dwukrotnie skinął głową, drobnymi łykami popijając herbatę.

— Zupełnie nic — powtórzyła Megan.

Pop uśmiechnął się do niej jednym ze swoich pobłażliwych uśmiechów.

— Ale ty go lubisz, prawda? Megan spuściła wzrok.

— Czasami — powiedziała cicho. — Czasami tak.

Pop przykrył jej dłoń swoją i poczekał, aż wnuczka podniesie wzrok.

— To najbardziej naturalna rzecz na świecie — powiedział. — Trzeba zostawić

sprawy własnemu biegowi.

— Ledwie go znam — odparła pospiesznie.

— Mam do niego zaufanie — wyznał szczerze Pop. Megan przyjrzała mu się

uważnie.

— Dlaczego?

Pop wzruszył ramionami i znów pociągnął fajkę.

— Mam takie przeczucie, a poza tym dobrze mu z oczu patrzy. Gdy się

prowadzi interesy z ludźmi, trzeba umieć właściwie oceniać charaktery. To uczciwy

człowiek. Chce postawić na swoim, to fakt, ale nie jest oszustem. To ważne.

Megan przez chwilę siedziała w milczeniu, nawet nie upiła swej stygnącej

herbaty.

— On chce mieć nasze wesołe miasteczko. Pop patrzył na nią poprzez obłok

dymu.

— Wiem. Powiedział mi to wprost. Nie działa podstępnie. — Wyraz jego twarzy

złagodniał, gdy patrzył w oczy Megan. — W życiu zachodzą zmiany. Musisz to

zaakceptować, Meg.

— Nie rozumiem, co masz na myśli? Czy… czyżbyś myślał jednak o sprzedaży?

Pop dosłyszał w jej głosie panikę i znów poklepał ją po dłoni.

— Nie martwmy się tym teraz. Przede wszystkim trzeba nareperować sprzęt

przed feriami wielkanocnymi. Może dziś wieczorem założysz tę żółtą sukienkę, którą

tak lubię, Meg? Tę z małym żakiecikiem. Gdy cię w niej widzę, od razu myślę o

wiośnie.

Megan zrezygnowała z dalszej indagacji. Dziadek to był twardy orzech do

zgryzienia. Gdy postanowił zamknąć temat, nic go od tego nie odwiedzie.

— Zgoda — powiedziała. — Pójdę teraz na górę i wezmę kąpiel.

— Megan! — Odwróciła się od drzwi i popatrzyła na niego. — Baw się dobrze.

Czasami lepiej jest popłynąć z prądem — dodał sentencjonalnie.

Gdy wyszła, patrzył za nią, w zamyśleniu gładząc się po brodzie.

Godzinę później Megan przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze. Żółta

sukienka, o prostym kroju pasującym do jej smukłej figury, miała ciepły, morelowy

odcień, który podkreślał jej karnację.

Megan długimi pociągnięciami szczotki rozczesała włosy. W uszy wpięła

maleńkie złote kółka. Stanowiły jej jedyną biżuterię.

— Cześć, Megan!

Szczotka znieruchomiała w powietrzu. Oczy, które Megan widziała w lustrze,

zrobiły się okrągłe ze zdumienia. To niemożliwe, żeby to Katch stał pod jej oknem!

— Meg!

Kręcąc z niedowierzaniem głową, podeszła do okna. Katch istotnie stał pod jej

oknem i machał do niej na powitanie.

— Co tutaj robisz?

— Otwórz! — poprosił.

— Jeśli spodziewasz się, że wyskoczę przez okno, to się rozczarujesz.

— Łap!

Refleks zadziałał, nim zdążyła pomyśleć. W porę wyciągnęła rękę i złapała

bukiecik narcyzów.

— Jakie piękne! — Jej oczy śmiały się do niego z góry. — Dziękuję.

— Schodzisz już?

— Tak. — Odrzuciła włosy do tyłu. — Za chwilę.

* * *

Katch prowadził szybko i z wprawą. Nie pojechał jednak do swojej restauracji,

czego się spodziewała, tylko skręcił w stronę oceanu i dalej jechał na północ. Megan

odprężyła się, delektując się cichym zmierzchem i płynną, swobodną jazdą.

Rozpoznała okolicę. Domy za wysokimi żywopłotami były tu większe i bardziej

eleganckie niż te na obrzeżach miasta. Katch zatrzymał się przed jednym z nich i

zaparkował pod kwitnącym na czerwono krzewem.

W porównaniu z sąsiednimi domami ten był mniejszy, jednopiętrowy,

zbudowany z omszałych desek, ale Megan od razu przypadł do gustu.

— Co tu się mieści? — spytała.

— Tutaj mieszkam. — Katch otworzył furtkę i przepuścił Megan przed sobą.

— Mieszkasz tutaj?

Słysząc zaskoczenie w jej głosie, uśmiechnął się lekko.

— Muszę gdzieś mieszkać, Megan.

Szła kamienną ścieżką prowadzącą do domu.

— Nie sądziłam, że kupisz tu dom — powiedziała. To by świadczyło, że

zapuszczasz korzenie.

— Przenoszę je z łatwością — oświadczył. Spojrzała na dom i rozległy ogród.

— Znalazłeś doskonałe miejsce.

Katch wziął ją za rękę i oplótł jej palce swoimi.

— Wejdź do środka — zaprosił.

— Kiedy go kupiłeś? — dopytywała się, wchodząc po schodkach.

— Kilka miesięcy temu, gdy tu przyjechałem. Przeprowadziłem się w zeszłym

tygodniu i jeszcze nie miałem zbyt wiele czasu na poszukanie odpowiednich mebli. —

Włożył klucz do zamka. — Znalazłem kilka rzeczy, a resztę wkrótce sprowadzę z

mojego mieszkania w Nowym Jorku.

Umeblowanie rzeczywiście było skąpe, ale stylowe. W salonie stała niska,

kremowa sofa, na której leżały barwne poduszki, oraz duży wiklinowy fotel, obok zaś

stała ceramiczna donica z okazałym, wijącym się bluszczem. W etażerkach

wykonanych z mosiądzu i szkła znajdowała się kolekcja muszli, a na dębowej

podłodze leżał sizalowy dywan.

Pokój był przestronny, na prawo znajdowały się schody wiodące na piętro, na

lewo zaś kamienny kominek. Megan szybko omiotła wzrokiem pokój w poszukiwaniu

swoich rzeźb. Ale ich nie znalazła. Zastanawiała się, co z nimi zrobił.

— Jest tu bardzo pięknie, Katch — pochwaliła. — Podeszła do okna. Trawnik

schodził w dół, a na jego końcu stał wysoki żywopłot, zapewniając ogrodowi

intymność. — Czy z góry widać ocean? — spytała.

Nie odpowiedział. Odwróciła się do niego i uśmiech jej zamarł na widok

intensywności jego spojrzenia. Serce zabiło jej szybciej. Bała się, ale mimo lęku

odrzuciła głowę do tyłu i patrzyła mu w oczy. Katch ujął jej twarz w dłonie, odgarnął

włosy z jej twarzy i przyciągnął ją do siebie. Pochylił głowę, ale zanim ją pocałował,

wstrzymał się na chwilę, by zobaczyć w jej oczach pożądanie. Pocałunek był od razu

gorący i namiętny.

Była głupia, jakże naiwna, myśląc, że uda jej się w nim nie zakochać!

Gdy Katch odsunął ją od siebie, Megan przytuliła policzek do jego piersi,

pozwalając mocno objąć się w talii. Z wahaniem, nie dłuższym jednak niż ułamek

sekundy, przyciągnął ją znów do siebie. Gdy poczuła jego usta na swoich, westchnęła

z rozkoszy. Słyszała szybkie, równomierne bicie jego serca.

— Mówiłaś coś?

— Kiedy?

— Przedtem. — Pomasował palcami jej kark. Megan zadrżała z przyjemności,

jednocześnie usiłując sobie przypomnieć, co było przedtem, nim znalazła się w

ramionach Katcha…

— Chyba spytałam cię, czy z góry widać ocean — powiedziała.

— Tak. — Objął rękami jej twarz i całował ją znów długo i namiętnie. — Widać.

— Pokażesz mi?

Zacisnął mocniej palce na jej skórze, aż przymknęła oczy, czekając na następny

pocałunek. Ale tym razem uwolnił ją z objęć.

— Po kolacji — obiecał.

— Będziemy jeść tutaj? Uśmiechnął się tajemniczo.

— Nie lubię restauracji — powiedział i poprowadził ją do kuchni.

— To dziwne, jak na właściciela jednej z nich.

— Powiedzmy, że w pewnych okolicznościach wolę bardziej kameralny nastrój.

— Rozumiem. — Popchnął drzwi i Megan zobaczyła nowoczesną kuchnię z

drewna i nierdzewnej stali. — A kto dziś gotuje?

— My — rzekł swobodnie. — Co powiesz na steki?

Zjedli wspaniały posiłek przy stole z blatem z przydymionego szkła, popijając

smakowite mięso wybornym czerwonym winem. Na bufecie w tle migotały płomienie

tuzina świec oprawionych w małe mosiężne świeczniki. Megan poddała się

intymnemu nastrojowi, czując w głowie szum wina. Mężczyzna, który siedział

naprzeciwko niej, miał ją w garści. Gdy podniosła się, by posprzątać ze stołu, chwycił

ją za rękę.

— Nie teraz. Chodźmy. Dzisiaj widać księżyc. Bez wahania poszła za nim.

Weszli po szerokich, drewnianych schodach, które na podeście rozchodziły się

w dwie strony. Katch poprowadził Megan przez sypialnię zdominowaną przez

ogromne łóżko z mosiężnym wezgłowiem. Wysokie, szklane drzwi wiodły na

korytarz, skąd po schodach w górę wchodziło się na taras widokowy na dachu.

Megan usłyszała szum fal uderzających o brzeg, jeszcze zanim podeszła do

barierki. Poniżej żywopłotu przewalały się niespokojne fale. Białe grzywy lśniły w

ciemnościach. Księżyc świecił słabo, ale pomagały mu niezliczone gwiazdy.

Z głębokim westchnieniem szczęścia oparła się o barierkę.

— Jak tu pięknie. Uwielbiam patrzeć na ocean. — Usłyszała trzask zapalniczki,

a potem zapach tytoniu zmieszał się przyjemnie z zapachem morza.

— Myślałaś kiedyś o podróżach?

— Oczywiście, czasami. — Megan wzruszyła ramionami. — Ale teraz to nie jest

możliwe.

Katch zaciągnął się cienkim cygarem.

— Dokąd chciałabyś pojechać?

— Dokąd bym pojechała? — powtórzyła.

— Tak, dokąd byś pojechała, gdybyś mogła? — Dym z cygara szybował do góry i

rozpływał się w powietrzu, — Pofolguj wyobraźni, Megan. Przecież lubić marzyć,

prawda?

Przymknęła oczy, pozwalając, by fantazja pokierowała jej myślami.

— Do Nowego Orleanu — powiedziała półgłosem. — Zawsze chciałam zobaczyć

Nowy Orlean. I Paryż. Gdy byłam młodsza, marzyłam o studiach w Paryżu, śladami

wielkich artystów. — Otworzyła oczy. — Przypuszczam, że ty tam już byłeś? W

Nowym Orleanie i Paryżu?

— Tak, byłem.

— I jak tam jest?

Zanim odpowiedział, pogładził jej podbródek.

— Latem Nowy Orlean pachnie rybami i potem. Przez całą dobę rozbrzmiewa

muzyka grana w nocnych klubach i przez ulicznych grajków. Podobnie jak Nowy

Jork, miasto nieustannie tętni życiem.

— A Paryż? — dopytywała się, chcąc zobaczyć swoje marzenie jego oczami. —

Opowiedz mi o Paryżu.

— Jest staroświecki i dostojny, jak dama w podeszłym wieku. Nie jest zbyt

czysty, ale to nie ma znaczenia. Najpiękniej wygląda wiosną; nic tak nie pachnie jak

Paryż wiosną. Chciałbym cię tam zabrać. — Niespodziewanie ujął pukiel jej włosów.

Oczy wpatrzone w nią przybrały intensywny wyraz. — Chciałbym zobaczyć, jak

ulegasz emocjom, które tutaj tak skutecznie kontrolujesz. W Paryżu nie da się

trzymać uczuć na wodzy.

— Wcale tego nie robię! — zaprzeczyła natychmiast z ożywieniem.

Wyrzucił cygaro przez barierkę, a potem wolno objął ją wpół i przyciągnął do

siebie.

— Naprawdę? — Ściągając żakiet z jej ramion, dodał z lekkim

zniecierpliwieniem: — Masz w sobie życiową pasję, którą stale tłumisz. Znajdujesz

dla niej ujście w pracy, ale nawet swoje rzeźby trzymasz zamknięte w pracowni. Gdy

cię całuję, czuję, jak walczysz z namiętnością, by nie wydostała się na zewnątrz.

Uwolnił ją od żakietu i powiesił go na barierce tarasu. Wolno, zmysłowo

przesuwał palcami po jej nagiej skórze, czując, jak powoli rozbudza jej zmysły.

— Pewnego dnia ona wybuchnie — dokończył. — Zamierzam to zobaczyć.

Zsunął ramiączka, potem sukienkę z jej ramion i zaczął całować jej szyję.

Megan nie protestowała, gdy poczuła jego dłoń na swojej piersi. A gdy jego usta

znalazły się na jej ustach, odpowiedziała mu z równą namiętnością.

Katch mamrotał z zadowoleniem, czując, jak jej piersi twardnieją z pożądania.

Megan pozwalała mu na wszystko, ponieważ wezbraną falą ogarniało ją podniecenie.

Nie miała wiedzy, która służyłaby jej za przewodnika, nie miała żadnego

doświadczenia. Rządziło nią pożądanie i instynkt.

Przesuwała palcami po jego karku, uciskając ciepłą skórę i rozkoszując się jego

reakcją na swój dotyk. Tej swojej siły jeszcze nie znała. Wsunęła ręce pod sweter

Katcha. Wolno, z namysłem odnajdywała zakamarki jego ciała. Czuła pod palcami,

jak tężeją mu mięśnie.

Całował ją coraz głębiej, coraz bardziej gorączkowo, jego namiętność ją

pochłaniała, mieszała się z jej namiętnością. Ból przyszedł nagle, znikąd.

Rozprzestrzenił się po jej ciele z nienasyconą gwałtownością. Pożądanie było tak

ostre, że nie mogła mu się oprzeć. Poddała się z nieznośnym wyczekiwaniem,

przywierając do Katcha całym ciałem.

— Katch… — Miała zduszony głos. — Chcę zostać u ciebie na noc…

Na moment gwałtownie ją do siebie przycisnął i trzymał w objęciach mocno,

niemal nie pozwalając jej na oddech.

Potem poczuła, że zwalania uścisk. Wziął ją za ramiona i popatrzył na nią z

góry przenikliwymi oczami. Rwał jej się oddech, dreszcze przeszywały ciało. Wolno,

prawie jej nie dotykając, założył jej z powrotem sukienkę.

— Odwiozę cię do domu.

Szok z powodu odrzucenia był bolesny jak cios. Z drżeniem otworzyła usta, ale

zaraz jej zamknęła. Szybko, walcząc z napływającymi do oczu łzami, niezdarnymi

ruchami zakładała żakiet.

— Meg! — Wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia, ale ona cofnęła się

gwałtownie.

— Nie, nie dotykaj mnie… — Głos miała nabrzmiały łzami. Przełknęła ślinę. —

Nie musisz głaskać mnie po głowie. Chyba się źle zrozumieliśmy.

— Nieprawda — odrzekł. — I nie płacz, do diabła!

— Nie zamierzam płakać — powiedziała. — Chcę już wrócić do domu. W jej

oczach czaił się ból, do którego nie chciała się przyznać.

— Porozmawiajmy spokojnie. — Wziął ją za rękę, ale mu się wyrwała.

— Nie będziemy rozmawiać. — Wyprostowała ramiona i popatrzyła mu prosto

w oczy. — Zjedliśmy kolację, potem sprawy zaszły trochę za daleko. To proste. I już

minęło.

— To nie jest proste i wcale nie minęło, Meg — zaoponował. Popatrzył jej

głęboko w oczy. — Ale na razie to zostawmy.

Megan odwróciła się i zaczęła schodzić po schodach.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

W świetle dnia lunaparki tracą wiele ze swego uroku. Bród, rdza i odrapana

farba wychodzą na wierzch. To, co w sztucznym świetle lśni i mieni się kolorami, w

naturalnym wygląda bardzo pospolicie. Tylko bardzo młodzi ludzie, a przynajmniej

młodzi duchem, mogą wierzyć w magię, gdy zderzają się z rzeczywistością.

Pop należał do tych wiecznie młodych. Megan kochała go za to. Ze

wzruszeniem obserwowała, jak nadzoruje naprawy w zamku duchów. Weszła do

środka, odganiając własne upiory. Minęło dziesięć dni od czasu spotkania z

Katchem. Odsunęła myśl o nim, skupiając uwagę na rzeczywistości. Myślała o

dziadku i ich wesołym miasteczku. Była wystarczająco dorosła, by odróżniać realne

życie od fantazji.

— Jak leci? — zawołała za plecami Popa.

Pop odwrócił się i uśmiechnął od ucha do ucha.

— Doskonale, Megan. — Jego słowom towarzyszyły odgłosy prac remontowych.

— Lepiej niż myślałem. Ruszymy jeszcze przed wielkanocną gorączką. — Objął ją

ramieniem i uścisnął. — Wszystkie mniejsze urządzenia są w porządku. A co u

ciebie?

Nie wzbraniała się, gdy wyprowadził ją na zewnątrz. Hałas był taki, że trudno

było rozmawiać.

— U mnie? — powtórzyła. W ostrym świetle słonecznym zamrugała oczami.

Wiosenny dzień był równie gorący jak w środku lata.

— Masz takie smutny wyraz oczu. Już od tygodnia.

— Pop poklepał ją po ramieniu, jakby mimo gorącego dnia chciał ją rozgrzać. —

Wiesz, że przede mną nic nie ukryjesz. Znam cię zbyt dobrze.

Milczała przez chwilę, szukając odpowiednich słów.

— Niczego nie próbuję ukryć, Pop. — Wzruszyła ramionami, potem odwróciła

się i obserwowała ludzi pracujących przy górskiej kolejce. — Po prostu sprawa nie

jest aż tak ważna, by się nad nią rozwodzić. To wszystko. Kiedy kolejka ruszy?

— To musi być ważna sprawa, ponieważ jesteś nieszczęśliwa — odpowiedział,

ignorując próbę zmiany tematu. — Czyżbyś już była za dorosła, by rozmawiać ze mną

o swoich problemach?

Rzuciła mu przepraszające spojrzenie.

— Ależ nie, Pop! Zawsze będę ci się zwierzać.

— A więc słucham — rzekł po prostu.

— Popełniłam błąd. To wszystko.

— Megan. — Pop położył ręce na jej ramionach. Ich oczy, ponieważ byli tego

samego wzrostu, znajdowały się na tym samym poziomie. — Zapytam cię wprost.

Jesteś w nim zakochana?

— Nie — zaprzeczyła pospiesznie.

— Jak widzę, nie musiałem wymieniać jego imienia.

— Pop uniósł brew.

Jakże sprytny potrafił być jej dziadek! Nie powinna o tym zapominać.

— Myślałam, że je wymieniłeś — powiedziała ostrożnie. — Ale się pomyliłam.

— A więc dlaczego jesteś taka nieszczęśliwa? — kontynuował przesłuchanie.

— Proszę… — Chciała się cofnąć, ale duże ręce Popa znów ją powstrzymały.

— Zawsze mówiłaś mi prawdę, Meg. Westchnęła, wiedząc, że wszelkie uniki i

półprawdy na nic się nie zdadzą, jeśli dziadek postanowił się czegoś dowiedzieć.

— W porządku. Tak, jestem w nim zakochana, ale to już nie ma znaczenia.

— Niezbyt to inteligentne stwierdzenie, jak na tak mądrą dziewczynę — rzekł z

pewną dezaprobatą w głosie. — Może wyjaśnisz, dlaczego to nie ma znaczenia?

— Nie ma znaczenia — powtórzyła, wzruszając ramionami — ponieważ jest to

nieodwzajemnione uczucie.

— A kto to powiedział? — dopytywał się Pop. W jego głosie słychać było lekkie

oburzenie.

— Pop… — Wyraz jej twarzy złagodniał. — To, że ty mnie kochasz, nie oznacza,

że wszyscy inni też muszą.

— Dlaczego jesteś taka pewna, że on cię nie kocha? r upierał się dziadek. —

Pytałaś go o to?

— Nie! — Megan ze zdumienia niemal się roześmiała.

— Dlaczego nie? Wszystko byłoby wtedy prostsze. Megan wzięła głęboki

oddech. Miała nadzieję, że jednak go przekona.

— David Katcherton nie należy do mężczyzn, którzy się zakochują. W każdym

razie nie na poważnie. A jeśli nawet, to z pewnością nie w kimś takim jak ja. —

Podkreśliła słowa energicznym machnięciem ręki. — On był w Paryżu, mieszka w

Nowym Jorku… Ma siostrę o imieniu Jessica…

— To rzeczywiście wszystko wyjaśnia — zgodził się Pop ironicznie.

— Ja nigdy nigdzie nie byłam. — Megan westchnęła, przeciągając dłonią po

włosach. — Latem widuję tu tysiące ludzi, naprawdę tysiące, ale to tylko turyści.

Najdalej byłam w Charlestonie.

Pop pocieszająco pogłaskał ją po głowie.

— Zawsze trzymałem cię zbyt blisko siebie — wymamrotał. — Mówiłem sobie,

że jeszcze będziesz mieć wiele okazji.

— Och, nie, Pop, nie to miałam na myśli! — Objęła go i zatopiła twarz w jego

ramieniu. — Nie chciałam, by to tak zabrzmiało. Kocham cię! I kocham to miejsce.

Niczego nie chcę zmieniać. To było okropne z mojej strony.

Pop roześmiał się i poklepał ją po plecach. Delikatny zapach jej perfum

przypomniał mu, że Megan nie jest już małą dziewczynką. Jak szybko minęły te lata!

— Nigdy w życiu nie zrobiłaś niczego okropnego. Obydwoje wiemy, że

chciałabyś zobaczyć kawałek świata, a ja wiem, że tkwisz tu ze mną, by się mną

opiekować. — Ależ tak — powiedział szybko, przewidując jej protesty. — To ja byłem

samolubny, że ci na to pozwoliłem.

— Nigdy nie byłeś egoistą — odrzekła i odsunęła się od niego. — Chciałam tylko

powiedzieć, że ja i Katch mamy ze sobą tak niewiele wspólnego. On patrzy na świat

inaczej niż ja. Przy nim tracę grunt pod nogami.

— Przypominam sobie, że jesteś niezłą pływaczką. — Pop pokręcił głową,

widząc wyraz jej twarzy i westchnął. — W porządku. Zostawmy to. Jesteś również

uparta.

— Stanowcza — poprawiła go z uśmiechem. — To ładniejsze określenie.

— Jedynie bardziej elegancki sposób stwierdzenia, że ktoś jest uparty jak osioł

— rzekł szczerze, ale nie mógł ukryć uśmiechu w oczach. — Dlaczego nie popracujesz

nad swoimi rzeźbami, zamiast kręcić się tutaj w środku dnia?

— Praca nie szła mi zbyt dobrze — wyznała, myśląc o niedokończonej twarzy

Katcha, która ją prześladowała. — A zresztą lubię tu przychodzić. — Wzięła go pod

ramię i zaczęli iść razem.

— W przyszłym tygodniu już wszystko będzie gotowe — powiedział Pop,

rozglądając się dookoła z zadowoleniem. — Przy odrobinie szczęścia, jak będzie

dobry sezon, spłacimy znaczną część z tych dziesięciu tysięcy.

— Może bank pójdzie nam na rękę i dogodnie rozłoży spłaty — zasugerowała

Megan, wsłuchując się w stukot młotków, gdy zbliżali się do kolejki górskiej.

— Nie pożyczyłem pieniędzy od banku… — Pop urwał w pół zdania. Potem

chrząknął i pochylił się, by zawiązać but.

— Nie pożyczyłeś pieniędzy od banku? — Megan zmarszczyła brwi i ze

zdziwioną miną wpatrywała się w posiwiałą głowę dziadka. — Skąd więc, na Boga, je

wziąłeś?

Pop w odpowiedzi mruknął coś niezrozumiale.

— Nie znam nikogo z takimi pieniędzmi — podjęła z zastanowieniem i nagle

zamilkła. — Nie! Nie zrobiłeś tego, prawda? Chyba nie wziąłeś od niego pieniędzy?

— Och, Megan miałaś o tym nie wiedzieć! — W jego głosie pobrzmiewała

niepewność, a w oczach pojawił się niepokój. — On bardzo prosił, by ci o tym nie

mówić… Jak mogłem…

— Dlaczego? — spytała. — Dlaczego to zrobiłeś, Pop?

— Och, to był zwykły przypadek, Megan. — Pop wyciągnął rękę i w stary,

wypróbowany sposób poklepał ją pocieszająco po dłoniach. — Akurat tu był. Gdy

wspomniałem o naprawach i konieczności zaciągnięcia kredytu, od razu

zaproponował mi pożyczkę. Wydało mi się to doskonałym rozwiązaniem. — Bawił się

sznurówkami. — Banki tracą mnóstwo czasu na papierkową robotę, a on bierze

zdecydowanie mniejsze odsetki. Myślałem, że się z tego powodu ucieszysz…

— Czy spisaliście umowę? — spytała ze śmiertelnym spokojem.

— Oczywiście. Katch, co prawda, nie nalegał, ale ponieważ wiem, jaka jesteś

pedantyczna, jeśli chodzi o finanse, spisałem prawną umowę.

— A co dałeś w zastaw? — spytała półgłosem.

— Oczywiście, wesołe miasteczko.

— Oczywiście! — powtórzyła, a słowo to pulsowało furią. — Założę się, że zrobił

to z wielkim zapałem.

— Meg, nie martw się. Wszystko dobrze się układa, Naprawy idą sprawnie i

otworzymy zgodnie z planem. A prócz tego — dodał z westchnieniem — wcale nie

miałaś się o tym dowiedzieć. Katch tak chciał.

— Och, tego jestem pewna — skomentowała z goryczą. — Absolutnie pewna. —

Odwróciła się i uciekła.

Pop obserwował, jak znika mu z pola widzenia. Potem wstał. Co za

temperament ma ta dziewczyna! Z szerokim uśmiechem otrzepał dłonie. Był

zadowolony ze swoich działań. Naprawdę zadowolony.

* * *

Megan zatrzymała motor przed domem Katcha i zgasiła silnik. Zdjęła kask i

przyczepiła go do siedzenia.

Z mocnym postanowieniem, że nie ujdzie mu to na sucho, przeszła przez

trawnik do frontowych drzwi. Zastukała, potem załomotała w drzwi, ale nikt nie

otwierał.

Ze złością wsadziła ręce do kieszeni. Jej motocykl stał zaparkowany za jego

czarnym porsche. Porzucając zasady dobrego wychowania, usiłowała przekręcić

gałkę. Gdy ustąpiła, Megan bez wahania otworzyła drzwi i weszła do środka.

W domu panowała cisza. Instynktownie czuła, że nikogo nie ma. Weszła do

salonu, mimo wszystko rozglądając się za gospodarzem.

Złoty, cienki jak opłatek zegarek leżał na jednej ze szklanych półek etażerki. Na

stoliku do kawy zobaczyła aparat fotograficzny, otwarty i bez filmu. Spod kanapy

wystawała para używanych adidasów. Obok leżała otwarta książka Johna Cheevera.

Nagle zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła. Wdarła się do cudzego domu! Czuła

zażenowanie, a zarazem podniecenie. Niedopałek cygara leżał w popielniczce…

Po krótkiej walce z sumieniem weszła do kuchni. Powtarzała sobie w duchu, że

wcale nie myszkuje, a jedynie upewnia się, czy Katcha nie ma w domu. W końcu jego

samochód stał przed domem, a drzwi były otwarte.

W zlewie stała filiżanka, na kuchence dzbanek z zimną kawą. Rozlał trochę

kawy na blat i jej nie wytarł. Megan powstrzymała się przed instynktownym

sięgnięciem po gąbkę. Gdy już się odwracała, by wyjść, jednostajny, mechaniczny

dźwięk przykuł jej uwagę. Podeszła do okna i wtedy go zobaczyła.

Nadchodził z południowego krańca ogrodu, pchając przed sobą elektryczną

kosiarkę. Był nagi do pasa, dżinsy opadały mu nisko na biodra. Opalone na złoto

ciało lśniło z powodu fizycznego wysiłku. Patrzyła z podziwem na grę mięśni na jego

klatce piersiowej.

Raptownie odskoczyła od okna, wypadła przez kuchenne drzwi i pobiegła przez

trawnik.

Nagły ruch i błysk czerwieni przykuł uwagę Katcha. Podniósł głowę i zobaczył

zmierzającą ku niemu Megan, ubraną w czerwoną, dopasowaną koszulę i białe

dżinsy. Mrużąc oczy w słońcu, wierzchem dłoni otarł pot z czoła. Następnie pochylił

się i wyłączył kosiarkę.

— Witaj, Meg — powiedział swobodnie, ale w jego oczach zabłysł niepokój.

— Jesteś bezczelny, Katcherton! — rzuciła. — Ale mimo wszystko nie sądziłam,

że wykorzystasz łatwowierność starego człowieka!

Katch uniósł brew i oparł się o kosiarkę.

— Jeszcze raz — poprosił. — Powiedz to trochę jaśniej.

— Należysz do ludzi, którzy lubią mieszać się w cudze interesy — ciągnęła. —

Po prostu musiałeś przyjść do naszego lunaparku i wysunąć swoją wspaniałomyślną

propozycję, posługując się starannie przygotowaną bajeczkę dla naiwnych!

— Och, wreszcie snop światła. — Wyprostował plecy.

— Podejrzewałem, że nie będziesz zachwycona, iż pieniądze pochodzą ode

mnie. I, jak widać, miałem rację.

— Wiedziałeś, że nigdy bym na to nie pozwoliła!

— Nie zastanawiałem się nad tym. — Znów oparł się o kosiarkę, ale nie

wyglądał na odprężonego. — Nie rządzisz życiem Popa, Meg, a już na pewno nie

rządzisz mną. Mam rację?

Rozpaczliwie starała się, by głos jej brzmiał spokojnie i zimno.

— Bardzo interesuję się lunaparkiem i wszystkim, co go dotyczy.

— Doskonale, a więc powinnaś być zadowolona, że szybko otrzymałaś

pieniądze na remont, w dodatku płacąc bardzo niskie odsetki. — Ton jego głosu był

oschły, niemal urzędowy.

— Dlaczego? — spytała. — Dlaczego pożyczyłeś nam pieniądze?

— Nie muszę ci niczego wyjaśniać — rzekł Katch po dłuższym milczeniu.

— A więc ja zrobię to za ciebie — odparowała, gotując się ze złości. —

Dostrzegłeś okazję i ją wykorzystałeś. Przypuszczam, że tak postępują ludzie w

twoim świecie. Biorą, co chcą, nie myśląc o innych.

— Może się mylę — powiedział bezosobowym głosem — ale miałem wrażenie,

że ja coś dałem.

— Pożyczyłeś — poprawiła go. — Pod zastaw…

— Jeśli w tym leży problem, porozmawiaj ze swoim dziadkiem. — Pochylił się i

sięgnął po sznur, by uruchomić kosiarkę.

— Nie miałeś prawa go wykorzystywać! On ufa każdemu.

Katch gwałtownie upuścił sznur.

— Szkoda, że nie jest to u was cecha dziedziczna.

— Nie mam powodu ci ufać.

— Wygląda na to, że nie ufasz mi od pierwszej chwili. — Zmrużył oczy, jakby się

nad czymś zastanawiał. — Czy chodzi tu tylko o mnie, czy żywisz urazę do wszystkich

mężczyzn?

Nie zamierzała odpowiadać na tę prowokację.

— Chcesz mieć nasze miasteczko — powtórzyła.

— Tak, i postawiłem tę sprawę jasno od samego początku. — Katch odstawił na

bok kosiarkę. Nie było teraz pomiędzy nimi przeszkody. — Nadal też mam zamiar

zdobyć ciebie. — Cofnęła się o krok, ale Katch był szybszy. Lekko chwycił ją za ramię.

— Może popełniłem błąd, pozwalając ci tamtej nocy odejść.

— Wcale mnie nie pragnąłeś. To tylko gra.

— Nie pragnąłem cię? — Zrobiła kolejną próbę, by się odsunąć, ale jej się nie

udało. — Tak, to prawda, nie chciałem cię. — Przyciągnął ją do siebie i wycisnął na jej

ustach namiętny, nieco brutalny pocałunek. W głowie jej się zakręciło. — I teraz też

cię nie chcę. — Nim zdążyła odpowiedzieć, znów zaatakował jej usta. — Tak samo nie

chciałem cię od kilku dni. — Pociągnął ją na ziemię.

— Nie! — powiedziała wystraszona. — Nie… — Ale jego usta ją uciszyły.

Nie było teraz w jego zachowaniu tej łagodnej, zniewalającej siły

przekonywania, którą demonstrował do tej pory, ani też śladu arogancji.

Powodowało nim prymitywne pragnienie, na które odpowiadała tym samym. Jego

usta zostawiły na chwilę jej usta i powędrowały na szyję, a potem niżej. Megan czuła,

jak traci oddech, jak niemal dusi się z gorąca. Powietrze zatrzymało się w jej płucach,

wydostając się z nich krótkimi, urywanymi spazmami. Tak długo przesuwał kciukiem

po jej piersi, aż znalazła się poza strachem. Potem wrócił gorącymi ustami do jej ust.

Mamrotała coś bez sensu, jęczała, przywierając do niego ciałem, którym wstrząsały

dreszcze.

Katch uniósł głowę, ciepłym, urywanym oddechem omiatając jej twarz. Megan

zamrugała powiekami, otwierając oczy, zamglone namiętnością, ciężkie z pożądania.

Gdyby była w stanie cokolwiek powiedzieć, powiedziałaby, że go kocha. Nie czuła w

tej chwili ani upokorzenia, ani wstydu, tylko rosnącą namiętność i miłość, które były

tak silne, że aż bolesne.

— To nie jest odpowiednie miejsce. — Głos miał chrapliwy, gdy przewracał się

na plecy. Przez chwilę leżeli obok siebie, nawet się nie dotykając. — I nie jest to

odpowiedni sposób.

Umysł miała zamglony, krew szumiała jej w żyłach.

— Katch — powiedziała z wysiłkiem i z trudem usiadła.

Wolno przesunął wzrokiem po jej ciele, aż zatrzymał się na jej twarzy. Chciała

go dotknąć, ale się bała. Na chwilę ich oczy się spotkały.

— Czy… sprawiłem ci ból? — zapytał. Pokręciła głową. Owszem, bolało ją ciało,

ale z powodu niezaspokojonych pragnień.

— A więc wracaj do domu. — Wstał i raz jeszcze spojrzał na nią przelotnie. —

Ja już idę. — Odwrócił się i zostawił ją pośrodku ogrodu.

Po chwili usłyszała trzask zamykanych kuchennych drzwi.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Przez najbliższe dwa tygodnie Megan z trudem radziła sobie z napływem

turystów. Zawsze przyjeżdżali tłumnie na każdą Wielkanoc. To był przedsmak tego,

co działo się w lecie. Przybywali, by smażyć się na plaży, a potem imponować

wiosenną opalenizną tym, którzy pozostali w domach. Przyjeżdżali, by zażywać

morskich kąpieli i surfować na falach. Przyjeżdżali wreszcie, by się zabawić. Jakie

lepsze miejsce mogli znaleźć niż plażę z białym piaskiem i ocean ze spokojnymi

prądami? Przyjeżdżali, by się pośmiać i szukali rozrywki na wodnych zjeżdżalniach,

w hałaśliwych centrach handlowych lub zatłoczonych lunaparkach.

Megan po raz pierwszy w życiu miała ich dosyć. Traktowała ich jak intruzów.

Pragnęła ciszy, tęskniła za spokojem, który panował tu przed sezonem. Chciała być

sama, chciała pracować, by ukoić ból. Tylko sztuka mogła ją pocieszyć. Nie potrafiła

rozmawiać z dziadkiem o swoich uczuciach. Zbyt wiele spraw musiała jeszcze sobie

ułożyć w myślach. Pop przez delikatność o nic nie pytał.

Godziny w lunaparku mijały jedna po drugiej. Przewijały się przed jej oczami

obce ludzkie twarze. Megan czuła do nich niechęć. Denerwowało ją, że inni się

bawili, gdy jej życie stanęło w miejscu. Pociechę znajdowała tylko w swojej pracowni.

Światło paliło się tam długo po północy. Tutaj nie zauważała upływu czasu. Kipiała

wprost energią, nerwową, gorączkową energią, która pozwalała jej żyć.

* * *

Było już dobrze po południu. Megan sprawdzała bilety przy wejściu na karuzelę

dla dzieci. A potem, gdy wozy strażackie, ambulanse, samochody wyścigowe i

policyjne zostały załadowane, naciskała dźwignię, wprawiając maszynerię w ruch.

Dzieci chwytały się kierownicy, piszczały i śmiały się głośno.

Chłopiec siedzący za kierownicą wozu strażackiego miał szeroko otwarte oczy.

Malował się w nich taki zachwyt, że Megan mimo zmęczenia uśmiechnęła się do

siebie.

— Przepraszam. — Megan podniosła głowę, by odpowiedzieć na pytanie jakiejś

matki. Kobieta była elegancką blondynką o gładko zaczesanych do tyłu włosach. —

Pani ma na imię Megan? — spytała. — Megan Miller?

— W czym mogę pani pomóc?

— Jestem Jessica Delaney.

— Siostra Katcha — powiedział Megan szybciej, niż zdążyła pomyśleć.

— Tak. — Jessica uśmiechnęła się. — Katch wspominał, że jest pani bardzo

inteligenta i spostrzegawcza. Oczywiście, jest pomiędzy nami pewne rodzinne

podobieństwo, ale niewielu ludzi je zauważa, chyba że stoimy obok siebie.

Megan patrzyła na ludzkie twarze okiem artystki. Zwracała uwagę na strukturę

kości. Poza tym Jessica miała niebieskie oczy i delikatniej zarysowane brwi, ale takie

same jak Katch gęste rzęsy i ciężkie powieki.

— Cieszę się, że panią poznałam — powiedziała Megan, szukając w myślach

dalszych słów. — Przyjechała pani odwiedzić Katcha? — Jessica nie wyglądała na

stałą bywalczynię lunaparków.

— Na dzień lub dwa — odpowiedziała. Gestem wskazała karuzelę, na której

kręciły się dzieci. — Jestem tu z rodziną. To Rob, mój mąż.

Megan uśmiechnęła się do wysokiego mężczyzny z ciemnymi, prostymi

włosami i przystojną, kościstą twarzą.

— A to moje dziewczynki — ciągnęła Jessica. — Erin i Laura. — Skinęła głową w

stronę dwóch kilkuletnich dziewczynek o brązowych włosach, które razem szybowały

w samolocie. — Katch nie wiedział, gdzie mogę panią dziś znaleźć, ale opisał panią

bardzo dokładnie — dodała.

— On tu jest? — Megan postarała się, by głos jej zabrzmiał obojętnie, ale

wzrokiem zaczęła przeszukiwać tłum.

— Nie, miał spotkanie w interesach.

Zadźwięczał dzwonek, sygnalizując, że przejażdżka skończona.

— Przepraszam na chwilę — bąknęła Megan. Zadowolona z tej przerwy,

doglądała wysiadania i Wsiadania malców na następną karuzelę. Miała czas na

uspokojenie. Dwie ostatnie dziewczynki to były siostrzenice Katcha. Erin

uśmiechnęła się do niej oczami, które były identyczne jak oczy jej wuja.

— Ja prowadzę — rzekła Erin stanowczo, gdy jej siostra siadała obok niej.

— Nieprawda! — Laura z energią chwyciła swoją kierownicę.

— To cecha rodzinna — oświadczyła stojąca za nimi Jessica. — Upór. Pewnie

zdążyła pani zauważyć?

Megan zapięła ostatni z pasów bezpieczeństwa i podeszła do tablicy z dźwignią.

— Tak, raz czy dwa — przyznała z uśmiechem.

— Wiem, że jest pani zajęta. — Jessica spojrzała na wypełnioną po brzegi

karuzelę.

— Muszę dopilnować przede wszystkim, by dzieci były zapięte pasami —

powiedziała.

— Czy możemy porozmawiać, gdy skończy pani pracę?

— Tak, oczywiście. — Megan zmarszczyła brwi. — Powinnam być wolna za

godzinę.

— Świetnie. — Jessica uśmiechnęła się tak samo uroczo, jak jej brat. —

Chciałabym przyjechać do pani pracowni. Oczywiście, jeśli się pani zgodzi.

Mogłybyśmy się spotkać za półtorej godziny.

— W mojej pracowni?

— Świetnie! — powiedziała od razu Jessica i poklepała Megan po dłoni. —

Katch objaśnił mi, jak dojechać.

Znów rozległ się dzwonek, wzywając Megan do jej obowiązków. Uruchamiając

karuzelę, zastanawiała się, dlaczego Jessica chciała się z nią spotkać w pracowni.

* * *

Megan ściągnęła brwi i przyglądała się swemu odbiciu w lustrze. Czy

mężczyźnie, który zachwycał się delikatną, eteryczną Jessicą, mogła się spodobać

kobieta o tak wyrazistych, ostrych rysach? Megan wzruszyła ramionami. To nie

miało znaczenia. Bezwiednie zaczęła obracać szczotkę w ręce. Zapewne Katch, jak

większość ludzi, którzy tu przyjeżdżali, po prostu szukał przelotnej rozrywki.

— Jesteś głupia — powiedziała cicho do kobiety w lustrze. Przymknęła powieki,

by nie widzieć potwierdzenia we własnych oczach. — Dobrze wiesz, że w gruncie

rzeczy nie ma znaczenia, dlaczego cię pragnął. Ważne, że w ogóle cię pragnął. Bo ty

nadal go pragniesz, pragniesz całym sercem.

Potrząsnęła głową, niszcząc fryzurę, którą przed chwilą ułożyła. Musiała

wreszcie z tym skończyć. Przestać o tym myśleć. Za chwilę zjawi się tu Jessica

Delaney.

Po co ona tu przyjeżdża? Megan odłożyła szczotkę i zmarszczyła brwi. Czego

może chcieć? Megan nie mogła znaleźć sensownego wytłumaczenia. Katch nie dawał

znaku życia od dwóch tygodni. Dlaczego jego siostra nagle zapragnęła się z nią

widzieć?

Tok jej myśli przerwał szum samochodowego silnika. Megan podeszła do okna.

Z samochodu Katcha wysiadła Jessica.

Megan wyszła jej naprzeciw na tylną werandę.

— Witam. — Megan czuła się trochę niezręcznie.

— Jakie urocze miejsce! — Jessica uśmiechnęła się, upodabniając się jeszcze

bardziej do swego brata. — Jakże zazdroszczę wam tych azalii.

— To Pop… mój dziadek je hoduje — wyjaśniła Megan.

— Tak. — Niebieskie oczy były ciepłe i pogodne. — Słyszałam wspaniałe rzeczy

o pani dziadku. Bardzo chciałabym go poznać.

— Pracuje jeszcze w lunaparku. — Megan czuła, jak jej początkowe

skrępowanie mija. Urok osobisty był jak widać cechą dziedziczna u Katchertonów. —

Napije się pani kawy? Herbaty?

— Może później. Chodźmy do pracowni, dobrze?

— Jeśli nie ma pani nic przeciwko, pani Delaney…

— Och, mówmy sobie wreszcie po imieniu. Jestem Jessica — dodała radośnie i

zaczęła piąć się w górę po schodach.

— Jessico — poprawiła się szybko Megan — skąd wiesz, że moja pracownia jest

nad garażem?

— Katch mi powiedział — odparła Jessica beztrosko. — On dużo mi opowiada.

— Zatrzymała się przed drzwiami, czekając, aż Megan je otworzy. — Nie mogę się

doczekać, by zobaczyć twoje prace. Ja również maluję po amatorsku.

— Naprawdę? — Teraz zainteresowanie Jessiki wydało jej się bardziej

zrozumiałe.

— Niestety, obawiam się, że moje prace nie są zbyt udane. Stale przyprawiają

mnie o frustrację. — Znów uśmiech Katchertonów rozświetlił jej twarz.

Megan, sięgając do klamki, podjęła temat:

— Nigdy nie wychodziło mi malowanie na płótnie… — Potrzebowała słów,

wielu słów, by pokryć to, co jak się obawiała, łatwo było zauważyć. — Zresztą nic mi

nie wychodzi tak, jak zamierzałam — ciągnęła, gdy weszły do pracowni. — To

naprawdę frustrujące, gdy nie można wyrazić tego, co się chce. Latem, podczas

sezonu, wykonuję trochę kompozycji techniką aerografii, ale…

Jessica jej nie słuchała. Poruszała się po pracowni w bardzo podobny sposób

jak jej brat — wdzięcznie, w skupionym milczeniu. Jednych rzeźb dotykała palcami,

inne unosiła do góry. Tak długo przyglądała się małemu jednorożcowi z kości

słoniowej, że Megan zaczęła się kręcić nerwowo.

Co ona robi? — rozmyślała. Dlaczego? Promienie zachodzącego słońca wpadały

do pokoju, rysując desenie na podłodze. Drobinki kurzu tańczyły w powietrzu. Zbyt

późno Megan przypomniała sobie o popiersiu Katcha. Ukośny promień padł na nie,

wydobywając płaszczyzny już zaznaczone dłutem. Chociaż popiersie było jeszcze

surowe i dalekie od ukończenia, łatwo można było rozpoznać, że przedstawia Katcha.

Megan, czując zażenowanie, podeszła i stanęła przed nim w nadziei, że ukryje je

przed Jessiką.

— Katch miał rację — powiedziała Jessica w skupieniu. Nadal trzymała w ręce

jednorożca i pieściła go palcami. — Bez wątpienia. Zwykle mnie to denerwuje, ale nie

tym razem. — Jej podobieństwo do Katcha było uderzające. Nawet teraz, gdy Megan

starała się nadążyć za jej rozumowaniem, aż swędziały ją palce, by szybko ją

naszkicować.

— W jakiej sprawie?

— Masz niezwykły talent.

— Co? — Megan szeroko otworzyła oczy.

— Katch powiedział mi, że twoje prace są genialne — ciągnęła. Po raz ostatni

obrzuciła zachwyconym spojrzeniem jednorożca, po czym go odstawiła. — Na

podstawie tych dwóch rzeźb, które mi przysłał, zgodziłam się z nim. Ale to były

zaledwie dwie prace. — Podniosła dłuto i zaczęła nim bezwiednie uderzać o dłoń,

podczas gdy jej oczy nadal wędrowały po pracowni. — To zdumiewające!

— Wysłał ci moje rzeźby?

— Tak, kilka tygodni temu. Zrobiły na mnie duże wrażenie. — Jessica odłożyła

dłuto i podeszła do niedokończonego studium kobiety wyłaniającej się z morza.

Megan pracowała nad nim, zanim zajęła się popiersiem Katcha.

— To jest wspaniałe! — powiedziała z zachwytem. — Wezmę je, jak również

jednorożca. Dwie rzeźby, które przysłał mi Katch, zostały entuzjastycznie przyjęte.

— Nie rozumiem, o czym mówisz.

— Przez moich klientów — wyjaśniła Jessica. — W mojej galerii w Nowym

Jorku. — Uśmiechnęła się do Megan.

— Czy nie wspomniałam ci, że prowadzę galerię?

— Nie. Nie wspomniałaś.

— Och, pewnie myślałam, że zrobił to już Katch. Zacznę więc od początku.

— Będę naprawdę zobowiązana — powiedziała Megan i poczekała, aż Jessica

usiądzie na małym drewnianym krześle.

— Dwa tygodnie temu Katch przysłał mi dwie twoje prace — rozpoczęła

Jessica. — Chciał usłyszeć moją opinię. Mimo że sama słabo maluję, znam się na

sztuce. — Mówiła z dużą pewnością siebie. — Gdy zorientowałam się, że nigdy nie

będę wielką artystką, poświęciłam się studiowaniu sztuki. Potem otworzyłam galerię

na Manhattanie. Przez ostatnie sześć lat wyrobiłam sobie dobrą markę i pozyskałam

klientelę. — Uśmiechnęła się z dumą. — A więc naturalnie, gdy mój wiecznie

podróżujący brat zobaczył twoje prace, przysłał mi je do oceny. On zawsze poddaje

swoje instynktowne działania weryfikacji eksperta, a potem i tak robi to, co sam

uważa za stosowne. — Westchnęła pobłażliwie. — W zeszłym roku na przykład

eksperci odradzali mu budowę szpitala w Afryce, ale on i tak go wybudował.

— Szpital? — Megan uchwyciła się nowego tematu.

— Tak, szpital dziecięcy. Katch ma miękkie serce dla dzieci. — Jessica starała

się mówić z nonszalancją, ale w jej głosie czuło się wzruszenie. — Katch zrobił

zadziwiające rzeczy dla osieroconych dzieci z Wietnamu — ciągnęła. — I wreszcie ten

fantastyczny park rozrywki, który zbudował w Nowej Południowej Walii.

Megan siedziała jak zamurowana. Czy naprawdę rozmawiały o tym samym

Davidzie Katchertonie? Czy to ten sam człowiek, który tak bezczelnie zaczepił ją w

sklepie spożywczym?

Przypomniała sobie, jak oskarżyła go, że usiłował oszukać i wykorzystać jej

dziadka. Zarumieniła się ze wstydu. Wmówiła sobie, że był oportunistą, pyszałkiem

zepsutym przez bogactwo, zakochanym w sobie narcyzem. Próbowała przekonać

samą siebie, że był nieodpowiedzialny, że nie można było na nim polegać oraz że w

życiu szukał wyłącznie przyjemności.

— Nie wiedziałam — wymamrotała. — Nic o tym nie wiedziałam.

— Och, Katch jest bardzo skromny i trzyma się w cieniu — powiedziała Jessica.

— Nie szuka rozgłosu. Jest niewiarygodnie energiczny i pewny siebie, ale

jednocześnie to bardzo ciepły i wrażliwy człowiek. — Spojrzała gdzieś poza ramię

Megan. — No, ale ty chyba dobrze go znasz.

Przez moment Megan wpatrywała się w Jessicę nieobecnymi oczami. Gdy

odwróciła głowę, wzrok jej padł na popiersie Katcha. Na chwilę zapomniała, że chce

je zasłonić. Powoli odwróciła głowę i powiedziała ze spokojem, starając się zachować

obojętny wyraz twarzy:

— Nie. Myślę, że tak naprawdę w ogóle go nie znam. Wiem tylko, że ma

fascynującą twarz. Nie mogłam się oprzeć pokusie, by go wyrzeźbić.

Dostrzegła błysk zrozumienia w oczach Jessiki.

— To w ogóle fascynujący człowiek — dodała Jessica.

Megan odwróciła wzrok.

— Przepraszam — zreflektowała się Jessica. — Wtrąciłam się w nie swoje

sprawy. Nie będziemy rozmawiać o Katchu. Porozmawiajmy o twojej wystawie.

— O czym? — Megan znów podniosła wzrok.

— O twojej wystawie — powtórzyła Jessica, rzucając się pospiesznie na nowy

temat. — Jak myślisz, czy masz już dość gotowych prac? Katch wspomniał mi coś o

jakiejś galerii w mieście, gdzie wstawiałaś swoje rzeźby. Myślę, że można by urządzić

ci wystawę na jesieni… Co o tym sądzisz?

— Jessico, naprawdę nie wiem, o czym mówisz. — W głosie Megan pojawiła się

nuta paniki. Jessica ją zauważyła. Wyciągnęła dłoń i ujęła ręce Megan. Ten uścisk był

niespodziewanie stanowczy.

— Megan, posiadasz coś specjalnego, coś potężnego. Czas, byś się tym

podzieliła z innymi. — Wstała, pociągając Megan za sobą. — Może napijemy się teraz

kawy?

Godzinę później Megan siedziała samotnie w kuchni. Zapadała ciemność, ale

Megan nie wstała, by zapalić światło. Na stole nadal stały dwie filiżanki. Megan

starała się uporządkować w myślach to wszystko, co usłyszała w ciągu ostatniej

godziny.

Wystawa w galerii Jessiki na Manhattanie w Nowym Jorku. Publiczna

wystawa. Wystawa jej prac!

To się nie mogło zdarzyć, myślała. To tylko wytwór mojej wyobraźni. Zerknęła

znów na pustą filiżankę. W powietrzu nadal unosił się lekki, wytworny zapach

perfum Jessiki.

W końcu, nadal oszołomiona, zaniosła filiżanki do zlewu i automatycznie

zaczęła je myć.

Jak dała się namówić? Uzgadniała daty i szczegóły, zanim jeszcze zgodziła się

na wystawę… Ale czy ktoś potrafił kiedyś odmówić czegoś Katchertonom?

Westchnęła, spoglądając na swoje mokre ręce. Musi do niego zadzwonić. Gdy sobie

to uzmysłowiła, ogarnęła ją jeszcze większa panika. Musi…

Postawiła filiżanki i spodki na suszarce. Musi mu podziękować. Ze

zdenerwowania i tremy dławiło ją w gardle, ale aby zachować pozory przed samą

sobą, metodycznie wytarła ręce. Potem podeszła do telefonu wiszącego na ścianie

obok kuchenki.

— To przecież proste — szepnęła do siebie, a potem zagryzła wargę.

Odchrząknęła. — Muszę mu tylko podziękować. To zabierze minutę. — Sięgnęła po

słuchawkę, ale zaraz cofnęła rękę. Myśli tłukły jej się po głowie w szalonej gonitwie.

Tak samo biło jej serce.

Wreszcie podniosła słuchawkę. Znała numer. Czyż przez ostatnie dwa tygodnie

nie zaczynała wykręcać tego numeru co najmniej dziesięć razy dziennie? Głęboko

wciągnęła powietrze, zanim wybrała pierwszą cyfrę. To zajmie pięć minut, a potem

nie będzie już żadnego powodu, by się z nim kontaktować. Byłoby lepiej, gdyby ich

znajomość skończyła się w jakiś przyjemniejszy sposób. Nacisnęła ostatni klawisz i

czekała.

Zabrzmiały cztery dzwonki, cztery długie dzwonki, zanim Katch podniósł

słuchawkę.

— Katch? — Ledwie usłyszała własny głos.

— Meg?

— Tak, to ja… — Szukała odpowiednich słów. — Mam nadzieję, że ci nie

przeszkadzam… — Jakie to wyświechtane… jakie banalne…

— Wszystko w porządku? — W jego głosie zabrzmiał niepokój.

— Tak, oczywiście. — Gorączkowo szukała prostych, zwyczajnych słów. —

Katch, chciałabym z tobą porozmawiać. Była tu twoja siostra i…

— Wiem, wróciła kilka minut temu — powiedział z lekkim zniecierpliwieniem.

— Czy coś się stało?

— Nie, nic się nie stało. — Nadal nie mogła uspokoić głosu.

— Jesteś sama?

— Tak…

— Przyjadę za dziesięć minut.

— Nie! — Megan nerwowo przeczesała włosy palcami. — Proszę, nie

przyjeżdżaj.

— Za dziesięć minut — powtórzył i przerwał połączenie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Przez dłuższą chwilę Megan wpatrywała się w głuchą słuchawkę telefonu. Ale

narobiła zamieszania! Wcale nie chciała, by przyjeżdżał. W ogóle nie chciała go

widzieć. Och, to kłamstwo…

Powoli odłożyła słuchawkę. Chciała go zobaczyć. Chciała go zobaczyć od wielu

dni. Odwróciła się i pustym wzrokiem rozejrzała po kuchni. W pomieszczeniu

panowała prawie całkowita ciemność. Stół i krzesła wyglądały jak ponure cienie.

Podeszła do kontaktu i włączyła światło.

Tak lepiej, pomyślała. Bezpieczniej. Kawa. Zaparzy kawę. Musiała czymś zająć

ręce.

Zaczęła się krzątać przy ekspresie. Czuła ogromne zdenerwowanie. Miała

nadzieję, że za kilka minut zdoła się uspokoić. Gdy Katch przyjedzie, powie mu, co

ma do powiedzenia, a potem się rozstaną.

Zadzwonił telefon. Podskoczyła nerwowo. Usiadła i podniosła słuchawkę.

— Cześć, Megan — zatrzeszczał w słuchawce jowialny głos Popa.

— Pop, nadal pracujesz w lunaparku? Która to już godzina? — zastanawiała się

nieprzytomnie, zerkając na zegarek.

— Właśnie dlatego dzwonię. Wpadł do mnie George. Zjemy kolację w mieście.

Nie chciałem, byś się martwiła.

— Nie będę. — Uśmiechnęła się. Napięcie powoli mijało. — Przypuszczam, że

macie sobie dużo do opowiedzenia o ostatnich wędkarskich przygodach.

— A może wpadniesz do miasta, kochanie? Postawimy ci drinka.

— Och, chcecie mieć po prostu wdzięcznego słuchacza. — Uśmiechnęła się

szerzej, a Pop zachichotał. — Ale dziś wieczorem dziękuję. Mam w lodówce resztkę

spaghetti, poradzę sobie.

— Przywiozę ci coś dobrego na deser. — To był stary zwyczaj. Od

niepamiętnych czasów, gdy Pop jadł kolację bez niej, zawsze przywoził jej coś

słodkiego. — Na co masz ochotę?

— Na tęczowy sorbet — zdecydowała natychmiast. — Baw się dobrze.

— A ty nie pracuj za długo, kochanie.

Gdy odłożyła słuchawkę, zaczęła się zastanawiać, dlaczego nie powiedziała

dziadkowi, że Katch złoży jej wizytę. Nie wspomniała ani o Jessice, ani o planowanej

wystawie.

To musi poczekać. Aż będą mogli spokojnie porozmawiać.

Tylko w ten sposób dowie się, co dziadek naprawdę czuje i myśli o jej planach.

To nie był najlepszy pomysł. Megan zaczynała mieć wątpliwości. W

zdenerwowaniu przeczesywała włosy palcami. Szalony pomysł. Przecież nie może

wyjechać do Nowego Jorku i…

Jej myśli przerwał widoczny w oknie blask świateł nadjeżdżającego

samochodu. Powoli, starając się po drodze odzyskać równowagę, skierowała się do

szklanych, przesuwanych drzwi.

Katch wszedł na werandę i położył dłoń na klamce. Przez chwilę w milczeniu

przyglądali się sobie przez szybę. Megan słyszała delikatny trzepot skrzydeł owadów

wpadających na lampę na zewnątrz.

W końcu Katch otworzył drzwi. Gdy zamknął je cicho za sobą, wyciągnął rękę i

dotknął policzka Megan. Nie odrywając dłoni, oczami badał jej twarz.

— Wydaje mi się, że jesteś zdenerwowana — powiedział cicho.

Megan zwilżyła usta.

— Wszystko w porządku. — Cofnęła się o krok. Katch wolno opuścił rękę. —

Przepraszam, że cię niepokoję…

— Megan, przestań. — Głos miał cichy i opanowany. Znów spojrzała na niego,

trochę zaintrygowana. — Przestań przede mną uciekać. I przestań mnie przepraszać!

— Robię kawę — powiedziała sucho. — Za chwilę powinna być gotowa. — Już

miała się odwrócić, by przygotować filiżanki, gdy Katch złapał ją za ramię.

— Nie przyjechałem na kawę. — Opuścił rękę i objął ją wpół.

— Katch, proszę, nie utrudniaj mi tego. — Pod jego dotykiem puls zaczął jej

przyspieszać. Zauważyła, jak coś zabłysło w jego oczach, a potem znikło.

— Przepraszam — powiedział. — Przez ostatnie dwa tygodnie miałem pewne

trudności z poradzeniem sobie z tym, co zaszło podczas naszego ostatniego

spotkania. — Zauważył, że gwałtownie się zarumieniła, ale nie odwracała wzroku.

Wsunął ręce do kieszeni. — Chciałbym to naprawić, Megan.

Poruszona niezwykłą delikatnością w jego głosie, pokręciła głową i odwróciła

się do ekspresu z kawą.

— Nie wybaczysz mi?

Gdy znów na niego spojrzała, oczy miała pociemniałe ze zmieszania.

— Nie… — zająknęła się. — To znaczy, tak, oczywiście, ja…

— Oczywiście nie chcesz mi wybaczyć? — dopytywał się. W jego oczach i wokół

ust pojawił się cień uśmiechu. A wtedy poczuła, że tonie.

— Oczywiście, że ci przebaczam — poprawiła się i znów odwróciła głowę, by

nalać kawę. — Już o wszystkim zapomniałam, — Aż podskoczyła, gdy położył ręce na

jej ramionach.

— Naprawdę? — Obrócił ją do siebie. Uśmiech zniknął z jego oczu. — Mam

wrażenie, że nie znosisz mojego dotyku. Myślę, że się mnie boisz.

Uczyniła wysiłek, by odprężyć się pod jego delikatnym dotykiem.

— Nie boję się ciebie, Katch — powiedziała półgłosem. — Wprawiasz mnie

tylko w zakłopotanie. Przez cały czas.

Obserwowała, jak z namysłem unosi brwi,

— Nie zamierzałem wprawiać cię w zakłopotanie. Przepraszam cię, Megan.

— Wiem, że mówisz szczerze. — Uśmiechnęła się.

Przyciągnął ją do siebie.

— A więc możemy się pocałować na przeprosiny?

Megan zaczęła protestować, ale jego usta, mimo że czułe i delikatne, były

nieubłagane. Serce zaczęło jej walić. Katch nie próbował pogłębić pocałunku. Ręce

nadal trzymał swobodnie na jej ramionach. Wbrew ostrzeżeniom zdrowego rozsądku

przytuliła się do niego, przyzwalając na więcej. Ale on nie wziął więcej.

Odsunął ją od siebie i poczekał, aż otworzy oczy. Następnie bez słowa odwrócił

się i podszedł do okna.

— Chciałam porozmawiać z tobą o twojej siostrze.

— Za wszelką cenę starała się wypełnić ciszę. — A mówiąc dokładniej, o jej

wizycie w mojej pracowni.

Katch odwrócił głowę i obserwował, jak rozlewa kawę do filiżanek. Podszedł do

lodówki i wyjął mleko.

— Zgoda. — Stojąc przy niej, nalał mleko do filiżanek.

— Dlaczego nie powiedziałeś mi, że wysłałeś swojej siostrze moje rzeźby?

— Wolałem poczekać, aż wypowie swoją opinię. — Katch usiadł obok Megan i

podniósł filiżankę do ust.

— Mam do niej zaufanie. Pomyślałem, że ty również bardziej zaufasz jej opinii

niż mojej. Zamierzasz urządzić wystawę? Jessica nie zdążyła mi wszystkiego

powiedzieć, gdy zadzwoniłaś.

Wpatrując się w kawę, lekko poruszyła się na krześle. Potem uniosła głowę i

spojrzała mu prosto w oczy.

— Ona ma ogromną siłę perswazji. Zgodziłam się, zanim jeszcze zdałam sobie z

tego sprawę.

— To świetnie — powiedział po prostu, popijając kawę.

— Chcę ci podziękować — dodała pewniejszym głosem — za załatwienie tej

sprawy.

— Niczego nie załatwiałem — odparł. — Jessica sama podejmuje decyzje,

odpowiedzialnie i profesjonalnie. Ja tylko wysłałem jej twoje rzeźby z prośbą o

opinię.

— A więc dziękuję ci za wykonanie tego pierwszego ruchu, którego ja pewnie

nigdy bym nie zrobiła z tysiąca powodów, które przyszły mi do głowy już pięć minut

po wyjściu Jessiki.

Katch wzruszył ramionami.

— W porządku, skoro tak bardzo chcesz być mi wdzięczna.

— Jestem ci wdzięczna — przyznała. — Ale boję się, naprawdę jestem

przerażona, że moje prace zostaną wystawione na widok publiczny. — Oddychała z

drżeniem. — A ponieważ po otwarciu wystawy krytycy sztuki mogą mnie całkowicie

zmiażdżyć, wtedy będę na ciebie wściekła. Dlatego lepiej teraz przyjmij moją

wdzięczność, zgoda?

Gdy Katch podszedł do niej, poczuła zawrót głowy, ponieważ była absolutnie

pewna, że weźmie ją zaraz w ramiona. Ale on tylko wierzchem dłoni pogładził ją po

policzku.

— Gdy odniesiesz olśniewający sukces, będziesz znów mogła mi ją okazać. —

Uśmiechnął się, a wtedy cały świat nabrał barw i ostrości. Aż do tej chwili nie

zdawała sobie sprawy, jak nudne i szare było jej życie bez niego.

— Cieszę się, że przyjechałeś — wyszeptała i, nie mogąc się powstrzymać, objęła

go i wtuliła twarz w jego ramię. Po chwili Katch delikatnie objął ją w talii. —

Przepraszam za to, co powiedziałam… na temat pożyczki. Wcale nie miałam tego na

myśli. Mówię okropne rzeczy, gdy jestem wściekła.

— Czy teraz przyszła kolej na okazanie skruchy? Potrafił ją rozśmieszyć.

— Tak. — Odchyliła głowę i uśmiechnęła się. Nadal go obejmowała. Pocałował

ją lekko i wypuścił z objęć. Z niechęcią mu na to pozwoliła. Stał przez chwilę w

milczeniu i patrzył na nią z góry.

— Co robisz? — spytała trochę zażenowana.

— Zapamiętuję twoją twarz. Jadłaś już kolację?

Pokręciła głową, zastanawiając się, jak to się działo, że ciągle wprawiał ją w

zakłopotanie.

— Jeszcze nie. Miałam zamiar podgrzać sobie makaron.

— To nie do przyjęcia. Co powiesz na pizzę?

— Wspaniale, ale ty masz przecież gości.

— Jessica i Rob zabrali dzieci na minigolfa. Nie będą za mną tęsknić. —

Wyciągnął rękę. — Chodźmy!

— Och, poczekaj — powiedziała, zanim podała mu dłoń.

Na tablicy obok szklanych drzwi napisała: „Wyszłam z Katchem”. To

wystarczyło.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Katch pojechał nadmorskim bulwarem. Poruszali się wolno w tłumie turystów.

Radia w samochodach grały na cały regulator. Zewsząd dobiegały śmiechy i muzyka.

Ludzie siedzieli na hotelowych balkonach i obserwowali wolno płynący potok

samochodów i pieszych. Z lewej strony pomiędzy budynkami raz po raz połyskiwało

morze.

Zadowolona i nieco senna po zjedzeniu olbrzymiej pizzy i wypiciu chianti

Megan zapadła się głęboko w miękki, skórzany fotel.

— Po weekendzie wróci tu spokój — zauważyła.

— Czy czasami nie macie wrażenia, że jesteście obiektem inwazji? — spytał

Katch, gestem pokazując tłum.

— Lubię tłok i gwar — odparła natychmiast, a po chwili wybuchnęła śmiechem.

— Ale lubię też zimę, gdy plaże są puste. Przypuszczam, że jest coś takiego w tym

zgiełku, co do mnie przemawia, zwłaszcza gdy sobie przypominam senne zimowe

miesięce.

— To przecież twój czas — powiedział Katch, zerkając na nią. — Czas, który

poświęcasz swoim rzeźbom.

Wzruszyła ramionami, czując się trochę niezręcznie pod jego intensywnym

spojrzeniem.

— Rzeźbię również latem — powiedziała. — Gdy mam wolną chwilę…

Właściwie zapomniałam o wolnym czasie, gdy Jessica mówiła o wystawie i robiłyśmy

plany… — Urwała, marszcząc brwi. — Nie wiem, jak zdołam to wszystko

przygotować.

— Chyba się nie wycofasz?

— Nie, ale… — Znów zawstydziło ją jego spojrzenie. — Nie — dodała bardziej

stanowczo. Nie wycofam się.

— Nad czym teraz pracujesz?

Megan przeniosła wzrok za okno, myśląc o na wpół ukończonym popiersiu

Katcha.

— Nic wielkiego… — Wzruszyła ramionami i zaczęła bawić się gałkami

radioodbiornika. — Mała rzeźba w drewnie.

— Co przedstawia?

Megan mruknęła coś niewyraźnie. Katch odwrócił się do niej z szerokim

uśmiechem.

— Pirata — powiedziała szybko, gdy światło latarni padło na twarz Katcha,

uwydatniając jej płaszczyzny i cienie. — Głowę pirata.

— Chciałbym ją zobaczyć — rzekł w skupieniu.

— Nie jest jeszcze skończona — odparła pospiesznie. To zaledwie gliniany

model. Możliwe, że odłożę ją na bok, jeśli mam przygotować resztę moich prac na

wystawę.

— Meg, dlaczego nie przestaniesz się martwić i nie zaczniesz wreszcie się

cieszyć?

— Cieszyć się? — Nieco zdezorientowana wpatrywała się w niego.

— Z wystawy.

— Och! — Walczyła, by uporządkować myśli. — Będę się cieszyć… gdy już

wszystko się skończy — dodała z uśmiechem. — Będziesz wtedy w Nowym Jorku?

— Zastanawiam się.

— Chciałabym, byś tam był. — Gdy się roześmiał, potrząsając głową, dodała

tonem wyjaśnienia: — Chodzi mi o to, że potrzebuję mieć obok siebie jakieś

przyjazne twarze.

— Zobaczysz, że nie będziesz potrzebować niczego prócz swoich rzeźb —

zapewnił ją Katch nadal z rozbawieniem w oczach. — Nie sądzisz, że zechcę być obok

ciebie na wernisażu, bym mógł się przechwalać, że cię odkryłem?

— Miejmy nadzieję, że obydwoje nie będziemy tego żałować — bąknęła Megan,

a on znów się roześmiał. — Nie dopuszczasz do siebie myśli, że mogłeś się pomylić —

oskarżyła go cierpko.

— A ty nie dopuszczasz myśli, że możesz odnieść sukces — odparował.

Megan otworzyła usta, a potem znów je zamknęła.

— Tak — odezwała się po namyśle — obydwoje mamy rację. — Gdy zatrzymali

się w korku, dotknęła jego ramienia. — Katch?

— Tak?

— Dlaczego zbudowałeś szpital w Środkowej Afryce?

Odwrócił się do niej, lekko marszcząc brwi.

— Ponieważ był tam potrzebny.

— Tylko tyle? — naciskała, choć czuła, że nie był zadowolony z tej indagacji. —

Jessica wspomniała, że ci odradzano, ale ty…

— Szczęśliwym trafem posiadam dość pieniędzy. — Niecierpliwie wzruszył

ramionami. — I mogę robić z nimi, co zechcę. Och, są pewne rzeczy, które lubię

robić. To wszystko. — Widząc wyraz jej twarzy, pokręcił głową. — Nie rób ze mnie

świętego, Meg.

Odprężona, bezwiednie pogłaskała go po włosach nad uchem.

— Ani mi się śni. — Wolałby uchodzić za ekscentryka niż za dobroczyńcę,

pomyślała z nagłą czułością. Jeszcze łatwiej było go kochać, znając ten sekret. — O

wiele łatwiej cię polubić, niż myślałam wtedy w sklepie, gdy mi się naprzykrzałeś —

powiedziała głośno.

— Próbowałem ci tylko coś uświadomić — podkreślił. — Ale ty udawałaś, że nie

jesteś zainteresowana.

— Nie byłam zainteresowana. W najmniejszym stopniu. — Jego uśmiech był

zaraźliwy i stwierdziła, że sama się śmieje. — W każdym razie nie bardzo — dodała.

Gdy raptownie skręcił w boczną uliczkę, spojrzała na niego pytająco: — Co robisz?

— Pospacerujemy po promenadzie. — Zaparkował samochód i energicznie

wysiadł. — Może kupię ci jakąś pamiątkę — obiecał.

— Trzymam cię za słowo! — zawołała radośnie Megan, dołączając do niego.

— Powiedziałem „może”.

— Umówmy się, że tego nie dosłyszałam. — I dodała, splatając palce z jego

palcami: — Liczę na coś ekstrawaganckiego.

— Na przykład? — Przecinali nieprawidłowo jezdnię, lawirując między

samochodami.

— Gdy zobaczę, dam ci znad.

Promenada była zatłoczona, pełna ludzi, świateł i hałasu. Wiatr od morza

przynosił orzeźwiający zapach soli, który mieszał się z zapachem smażonego mięsa

dochodzącego z barów.

Zamiast wejść do jednego ze sklepików z pamiątkami, Katch pociągnął Megan

do salonu gier.

— Wielkie słowa o prezencie, a potem coś takiego… — skomentowała, gdy

wymieniał banknoty na żetony.

— Jeszcze za wcześnie na taką opinię — powiedział, wysypując jej kilka

żetonów na rękę. — Może spróbujesz szczęścia i ocalisz naszą galaktykę przed

najeźdźcami?

Megan ze znaczącym uśmiechem wybrała maszynę i wsunęła do niej dwa

żetony.

— Gram pierwsza. — Nacisnęła guzik startowy, a potem posługując się

dźwignią, zaczęła unieszkodliwiać wroga. Mocno ściągając brwi, skręciła swym

pojazdem w prawo, a wtedy maszyna eksplodowała kolorami i hałasem.

Katch rozbawiony włożył ręce do kieszeni i obserwował ożywioną mimikę jej

twarzy. Podczas manewrów Megan marszczyła brwi, zagryzała wargi, a gdy na

ekranie pojawiał się laserowy wybuch, mrużyła oczy. Walczyła bardzo dzielnie, by

uniknąć krzyżowego ognia, ale w końcu jej pojazd został unicestwiony.

— Całkiem nieźle! — Katch pochwalił osiągnięty przez nią wynik.

— Trzeba być dzielną, gdy jest się ostatnią nadzieją planety — odrzekła

skromnie.

Katch zaśmiał się, odsunął ją na bok i sam zmierzył się z maszyną.

Megan doceniła jego zręczność, gdy jeszcze szybciej niż ona niszczył

przeciwników. Lubi ryzykować, pomyślała, gdy o mały włos nie został zestrzelony

przez ogień laserowy w trakcie wysadzania trzech statków. Podeszła bliżej, by lepiej

obserwować jego technikę.

Przypadkowo musnęła ramieniem jego ramię, a wtedy zauważyła, że na krótką,

ledwie dostrzegalną chwilę stracił rytm. Prowokacyjnie przysunęła się jeszcze bliżej.

Nastąpiło kolejne krótkie zakłócenie jego rytmu. Delikatnie dotknęła wargami jego

ramienia, a potem uśmiechnęła się mu prosto w twarz. Wtedy usłyszała eksplozję.

Jego statek wystrzelił w powietrze.

Katch nie patrzył na ekran, tylko na nią. Zauważyła przelotny błysk w jego

oczach, zanim zmierzwił ręką jej włosy.

— Oszustka — wymamrotał.

Na chwilę Megan zapomniała o panującym na sali zgiełku, zapomniała o tłumie

ludzi, którzy kręcili się wokół nich. Zatraciła się w tych zamglonych, szarych oczach

oraz swym własnym, przyprawiającym o zawrót głowy poczuciu siły.

— Oszustka? — powtórzyła, zostawiając lekko rozchylone usta. — Nie wiem, co

masz na myśli.

Zacisnął palce na jej włosach.

— Myślę, że dobrze wiesz — wykrztusił z wysiłkiem, jakby zmagając się z

własnymi uczuciami. — I myślę, że muszę teraz być bardzo ostrożny, ponieważ

zdałaś sobie sprawę, jaką masz nade mną władzę.

— Katch… — Wzruszona przywarła wzrokiem do jego ust. — Może ja nie chcę,

żebyś był dłużej ostrożny?

Puścił jej włosy i pogłaskał ją po policzku.

— Mam ku temu swoje powody — powiedział stłumionym głosem. — Chodźmy.

— Wziął ją pod ramię i odciągnął od maszyny. — Zagramy w coś innego.

Megan nie sprzeciwiała się, zadowolona, że spędza z nim czas. Wrzucali żetony

do następnych automatów i rywalizowali zaciekle — zarówno ze sobą, jak i z

maszynami. Megan czuła ten sam radosny nastrój, jak pamiętnego wieczoru w

wesołym miasteczku. Przebywanie z Katchem przypominało jazdę na górskiej

kolejce. Błyskawiczne zakręty, szybkie podjazdy i zjazdy na łeb na szyję,

niespodziewane przeszkody i hamowanie.

Z rękami na biodrach stała za nim, gdy wygrywał z kolejną maszyną.

— Czy ty kiedykolwiek przegrywasz? — spytała wyzywająco.

Katch rzucił kolejną piłkę za czterdzieści punktów.

— Staram się, by nie weszło mi to w nawyk. Chcesz rzucić?

— Nie. Wspaniale się popisujesz.

Śmiejąc się, Katch rzucił dwie ostatnie piłki za dziewięćdziesiąt punktów, a

potem pochylił się, by oderwać kolejny wygrany kupon.

— Uważaj, bo nie zamienię tego na prezent dla ciebie — ostrzegł.

— Obiecałeś — powiedziała Megan z wyrzutem, patrząc na wygrany plik

kuponów.

— To prawda. — Z uśmiechem zwinął kupony, potem objął ją ramieniem i

podszedł do stoiska z nagrodami.

— Zaraz zobaczymy, co tu jest… Mam dwa tuziny. Co powiesz na przykład na

jeden z tych wielofunkcyjnych scyzoryków?

— Jeśli to ma być dla mnie — powiedziała Megan, przyglądając się

asortymentowi na półkach — to podoba mi się ta mała, jedwabna różyczka. —

Postukała palcem w szklaną ladę, wskazując szpilkę do wpinania w klapę. — Mam

wszystkie narzędzia — dodała z figlarnym uśmiechem.

— W porządku. — Katch skinął na kobietę stojącą za ladą, a potem oderwał

kupony. — Zostały jeszcze cztery — policzył, potem rozejrzał się po pólkach. —

Poproszę jeszcze to.

Megan z ciekawością przyglądała się maleńkiej figurce, którą podała

sprzedawczyni. Przedstawiała coś pośredniego między kaczką a pingwinem.

— Co zamierzasz z tym zrobić? — spytała.

— Podarować tobie. — Katch podał kobiecie resztę kuponów. — Mam szczodre

serce.

— Jestem do głębi poruszona — powiedziała Megan, obracając figurkę w dłoni,

podczas gdy Katch przypinał jej do kołnierzyka koszuli spinkę z różyczką. — Co to

właściwie jest?

— Chyba jakiś mutant. — Objął ją ramieniem i wyprowadził z salonu gier. —

Sądziłem, że jako artystka docenisz jego walory estetyczne.

Megan uważnie przyjrzała się figurce, potem wsunęła ją do kieszeni.

— Dostrzegam jej urok. I — dodała, stając na palce, by pocałować go w policzek

— to było naprawdę miłe z twojej strony, że całą wygraną przeznaczyłeś dla mnie.

Katch z uśmiechem przesunął palcem po jej nosie.

— Czy pocałunek w policzek to jedyne twoje podziękowanie?

Śmiejąc się, Megan obejmowała go w pasie, gdy przechodzili przez promenadę,

a potem schodzili w dół na plażę.

Księżyc w nowiu wyglądał jak cienki rogalik, ale gwiazdy błyszczały jasno i

odbijały się w wodzie. Fale rozbijały się z szumem o brzeg. Zakochani spacerowali

tam i z powrotem, ramię przy ramieniu, cicho rozmawiając albo milcząc. Dzieci

biegały z latarkami po piasku, poszukując skarbów.

Megan zdjęła buty i podwinęła nogawki dżinsów. W milczącym porozumieniu

Katch zrobił to samo. Chłodna woda lizała im stopy, a oni szli i szli coraz dalej, aż

śmiech i muzyka dobiegająca z promenady stała się tylko odległym echem.

— Twoja siostra jest urocza — odezwała się w końcu Megan. — I bardzo ładna.

Tak jak mówiłeś.

— Jessica zawsze była piękna — zgodził się w zamyśleniu. — Realistka, ale

zawsze piękna.

— Widziałam w parku twoje siostrzenice. — Megan uniosła głowę; wiatr od

morza targał jej włosami. — Buzie miały wysmarowane czekoladą.

— Typowe. — Śmiejąc się, gładził ją po ramieniu. Megan czuła, jak krew

zaczyna pulsować w jej żyłach. — Dziś wieczorem poszły kopać robaki. Jutro mam

zabrać je na ryby.

— Lubisz dzieci — stwierdziła.

Odwrócił głowę, by na nią spojrzeć, ale Megan wpatrywała się w ocean.

— Tak, dzieci to nieustanna przygoda, prawda?

— Co roku w lunaparku widzę ich mnóstwo, ale nigdy nie przestają mnie

zadziwiać. — Odwróciła się; słodki, kobiecy uśmiech rozjaśniał jej twarz. — Widuję z

nimi również udręczonych rodziców.

— Kiedy straciłaś swoich rodziców?

Zauważył zaskoczenie w jej oczach, nim znów zapatrzyła się w przestrzeń.

— Miałam pięć lat — powiedziała.

— Pewnie słabo ich pamiętasz?

— Mam tylko niejasne wspomnienia, właściwie impresje. Pop oczywiście ma

fotografie. Gdy je oglądam, zawsze dziwię się, jak bardzo byli młodzi.

— To musiało być dla ciebie niezwykle trudne — powiedział Katch. — Dorastać

bez nich.

Współczucie w jego głosie ją ujęło. Odwróciła do niego głowę. Przeszli plażą już

tak daleko, że teraz oświetlały im drogę tylko gwiazdy. Katch zauważył ich odbicie w

oczach Megan.

— Byłoby nie do zniesienia, gdyby nie Pop — powiedziała. — Zrobił więcej, niż

powinien. — Zatrzymała się i weszła głębiej do morza. Woda pieniła się i pluskała

wokół jej stóp. — Nigdy nie zapomnę, jak Pop starał się uprasować moją odświętną,

organdynową sukienkę. Miałam wtedy jakieś osiem lat… — Kręcąc głową, roześmiała

się, rozpryskując stopą wodę. — Nadal mam ten obrazek przed oczami. Stał nad

deską do prasowania i walczył z falbankami i zakładkami, a klął jak szewc.

Oczywiście, nie wiedział, że tam byłam. Nadal kocham go za to — dodała. — Ghoćby

tylko za to.

Katch objął ją w pasie i przyciągnął plecami do siebie. Musnął ustami czubek

jej głowy.

— Wyobrażam sobie, że niedługo potem powiedziałaś mu, że nie lubisz

odświętnych sukienek.

— Skąd wiesz? — Spojrzała na niego kompletnie zaskoczona.

— Bo znam cię. — Pieszczotliwie powiódł palcem po jej twarzy.

Megan ze zmarszczonymi brwiami patrzyła gdzieś ponad jego ramieniem.

— Jestem aż tak nieskomplikowana?

— Ależ nie. — Dotykając nadal palcem jej policzka, odwrócił ku sobie jej twarz.

— Muszę przyznać, że dużo o tobie rozmyślałem.

— Dlaczego? — Poczuła, że krew niemal zastyga jej w żyłach.

Katch pokręcił głową i zatopił znów palce w jej puszystych włosach.

— Dziś wieczorem żadnych pytań — rzekł cicho. — Nie znam jeszcze

odpowiedzi.

— Żadnych pytań — zgodziła się, a potem wspięła na palce i dotknęła ustami

jego ust.

Był to czuły, ale zarazem zmysłowy pocałunek. Katch obejmował ją tak lekko i

delikatnie, jakby była porcelanową lalką, która może się stłuc. Rozchyliła usta i to

ona pierwsza zawładnęła jego ustami, zaczęła drażnić jego język swoim. Chłodna,

aksamitna woda obmywała jej łydki.

Przesuwała dłońmi po jego plecach, a następnie jej silne palce artystki wsunęły

się w jego włosy i pieściły jego kark. Wyczuwała, że jest spięty, szeptała więc coś

prosto w jego usta, jakby chciała go tym szeptem ukoić. Wyczuwała jego opór, ale

jednocześnie coraz mocniej zaciskał palce na jej skórze. Jej zaś ciało coraz bardziej

natarczywie naciskało na jego.

Namiętność narastała z każdą chwilą. Megan czuła, że wzbudza w Katchu

podniecenie, które wymyka mu się spod kontroli. Zdumienie z powodu własnej siły

uderzyło ją jak błyskawica. Powstrzymywał się, hamował, pozwalał jej narzucać

tempo, ale czuła, że jest bliski wybuchu. Kusiło ją, jakże kusiło ją, by wytrącić go z

równowagi, podkopać jego samokontrolę. Nie mogła zmusić go do miłości, ale mogła

sprawić, by jej pragnął do szaleństwa. To powinno jej wystarczyć.

Toczył walkę z ogarniającym go pożądaniem. Obejmował ją coraz mocniej,

przytulał coraz gwałtowniej, aż stali się jedną sylwetką. W pewnej chwili złapał ją za

włosy i odchylił jej głowę do tyłu, jakby zdecydował się przejąć przywództwo. Płonął

teraz jasnym, gorącym ogniem. W niej też narastał żar, pulsowała krew. Złapała

zębami jego wargę. Wtedy usłyszała jego cichy jęk i raptownie wypuścił ją z objęć.

— Meg…

Z głową odrzuconą do tyłu, z włosami, którymi szarpał wiatr, czekała na dalsze

słowa. Właściwie, co chciała usłyszeć? Czuła się niewiarygodnie silna. Wpatrzone w

nią badawczo oczy Katcha była prawie czarne. Na wargach czuła jego oddech —

gorący, ciężki, nierówny.

— Meg — powtórzył jej imię, kładąc dłonie na jej ramionach. — Muszę iść.

Ośmielając się na rzecz niemożliwą, Megan znów przycisnęła usta do jego ust.

— Czy naprawdę tego chcesz? — wymamrotała. — Chcesz teraz mnie zostawić?

Konwulsyjnie zacisnął palce na jej ramionach, by zaraz znów oderwać ją od

siebie.

— Znasz odpowiedź — rzekł szorstko. — Co chcesz zrobić? Doprowadzić mnie

do szaleństwa?

— Może… — Nadal czuła podniecenie rozchodzące się po ciele ciepłą falą.

Odbijało się w jej oczach, gdy w nie spojrzał. — Może tak.

Przycisnął ją do siebie, mocno i stanowczo. Czuła szaleńcze tempo, w jakim

biło mu serce. Ich wargi znajdowały się znów tak blisko siebie…

— Przyjdzie taka chwila — powiedział czule. — Przysięgam, że nadejdzie czas,

gdy będziemy tylko ty i ja. Niedługo, Meg. Pamiętaj o tym.

Patrzyła mu prosto w oczy. Poczucie siły nadal ją uskrzydlało.

— To ma być obietnica?

— Tak — powiedział. — Dokładnie tak.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Nad popiersiem Katcha pracowała jeszcze dwa dni. Gdy skończyła, próbowała

zdystansować się do swego dzieła i ocenić je obiektywnie.

Miała rację, że wybrała drewno. Materiał był o wiele cieplejszy niż kamień.

Zagryzła wargi i długo szukała niedociągnięć. W końcu jednak całkiem obiektywnie

stwierdziła, że to jedna z jej lepszych prac. Może nawet najlepsza.

Ta twarz nie była nienagannie piękna, ale miała w sobie siłę i przykuwała

uwagę. Poczucie humoru widoczne było w wygięciu brwi i ust. Przesunęła palcem po

tych ustach. Były niewiarygodnie zmysłowe. Przypomniała sobie ich smak, ich dotyk.

Widziała, jak wyglądają, gdy jest rozbawiony, zły lub podniecony. A jego oczy… Te

oczy zmieniały barwę i wyraz w zależności od jego nastroju. Bywały jasne, gdy się

cieszył, zamglone złością, gdy wpadał w szał, pociemniałe z namiętności, gdy ją

całował.

Znała tę twarz tak dobrze jak swoją własną. Ale nadal nie przeniknęła jego

duszy. Nadal jego umysł był dla niej ziemią nieznaną. Z westchnieniem oparła łokcie

na stole i położyła podbródek na dłoniach.

Czy Katch kiedykolwiek pozwoli jej wniknąć do

swego serca? Czule pogłaskała jego rozwichrzone loki. Jessica zna go zapewne

lepiej niż ktokolwiek. Jeśli był w kimś zakochany…

Jak by zareagował, gdyby wyznała mu miłość? Co by się stało, gdyby po prostu

powiedziała mu „kocham cię”? Niczego od niego nie żądając, niczego nie oczekując.

Może powinna to zrobić? Czyż miłość nie była uczuciem zbyt rzadkim, zbyt

specjalnym, by ją ukrywać?

Ale Meg wyobraziła sobie wyraz współczucia w jego oczach.

— Nie zniosłabym tego — szepnęła, pochylając się i dc tykając czołem

drewnianego czoła Katcha. — Po prostu bym nie zniosła. — Jej rozmyślania

przerwało pukanie do drzwi. Megan przybrała obojętny wyraz twarzy i przekręciła się

na obrotowym krześle. — Proszę!

W drzwiach stanął Pop. Wędkarską czapkę z daszkiem miał zawadiacko

nasadzoną na czubek siwej głowy.

— Co powiesz o świeżej rybie na kolację? — Szeroki uśmiech świadczył, że jego

poranna wyprawa zakończyła się sukcesem.

— Chyba dam radę przełknąć kilka kęsów. — Megan przekornie przechyliła

głowę. Uśmiechnęła się zadowolona, widząc błysk w oczach dziadka i rumieniec na

jego policzkach. Wstała i, tak samo jak robiła to w dzieciństwie, objęła go za szyję. —

Och, kocham cię, Pop!

— Je też cię kocham, Megan. — Zaskoczony, ale zadowolony pogładził ją po

głowie. — Wygląda na to, że powinienem częściej przynosić pstrąga na kolację.

Oderwała głowę od jego ramienia i uśmiechnęła się ciepło.

— Nie trzeba wiele, by mnie uszczęśliwić.

Pop przybrał poważny wyraz twarzy. Z czułością założył jej włosy za ucho.

— To prawda. Zawsze tak było. — Szorstką dłonią dotknął jej policzka. — Przez

te wszystkie lata to ty dałaś mi wiele szczęścia, Megan. Wiele radości. Będę za tobą

tęsknił, gdy wyjedziesz do Nowego Jorku.

— Och, Pop! — Znów ukryła twarz w jego ramieniu. — To tylko miesiąc lub

dwa. Potem wrócę. — Czuła zapach tytoniu, który zawsze nosił w kieszonce na piersi.

— Może zresztą wybierzesz się ze mną? Sezon już się skończy…

— Meg — przerwał jej, unosząc głowę, tak by ich oczy się spotkały. — To dla

ciebie początek nowego etapu w życiu. Nie narzucaj sobie ograniczeń.

Kręcąc głową, Megan zaczęła nerwowo przechadzać się po pracowni.

— Nie wiem, co masz na myśli.

— Musisz zrobić coś dla siebie, coś bardzo ważnego. Masz talent, Meg. — Pop

rozejrzał się po pomieszczeniu, aż jego wzrok spoczął na popiersiu Katcha. — Masz

przed sobą całe życie. Chcę, byś od razu ruszyła pełną parą.

— Mówisz to tak, jakbym miała tu nie wrócić. — Gdy się odwróciła, zobaczyła,

co przykuło uwagę Popa. — Właśnie ją skończyłam — objaśniła, walcząc, by je głos

brzmiał normalnie. — Dość dobra, nie sądzisz?

— Myślę, że bardzo dobra. — Spojrzał na nią uważnie. — Usiądź, Megan, muszę

z tobą porozmawiać.

Wiedziała, że mówił poważnie. To ją nieco speszyło. Bez słowa podeszła do

krzesła. Pop poczekał, aż usiadła i znów wbił uważny wzrok w jej twarz.

— Jakiś czas temu — podjął — powiedziałem ci, że wszystko się zmienia. Przez

większość twego życia byliśmy tylko we dwoje. Byliśmy sobie potrzebni, polegaliśmy

na sobie. Dzięki wesołemu miasteczku mieliśmy dach nad głową i pracę. — Jego głos

złagodniał.

— Przez te osiemnaście lat ani przez chwilę nie byłaś dla mnie ciężarem. Dzięki

tobie czułem się młody. Obserwowałem, jak dorastasz i byłem z ciebie ogromnie

dumny. Teraz nadszedł czas na zmianę.

Megan z trudem przełknęła ślinę.

— Nie rozumiem, co próbujesz mi powiedzieć.

— Nadszedł czas, byś wyruszyła w świat, Megan. Czas, bym wypuścił cię spod

swoich skrzydeł. — Sięgnął do kieszeni koszuli i wyjął starannie złożone papiery.

Rozłożył jej i podał Megan.

Patrząc mu prosto w oczy, wzięła je dopiero po chwili wahania. Od razu

domyśliła się, co ma przed sobą. Mimo to przeczytała wszystko bardzo starannie,

zdanie po zdaniu.

— A więc sprzedałeś mu nasze wesołe miasteczko — skwitowała oschłym

tonem.

— Musimy jeszcze podpisać dokumenty — odpowiedział. — A ty będziesz

świadkiem. — Klęska odmalowała się w jej oczach. — Megan, posłuchaj, wiele o tym

myślałem. — Pop wyjął jej z dłoni papiery, odłożył je na stół i chwycił jej dłonie. —

Katch nie był pierwszy, który zwrócił się do mnie z taką propozycją. I nie po raz

pierwszy się nad tym zastanawiałem. Tylko przedtem nie wszystko pasowało do

siebie tak, jak chciałem.

— A teraz co pasuje? — spytała, czując, jak jej oczy wypełniają się łzami.

— To jest właściwy człowiek, Megan. I odpowiedni moment. — Gładził ją po

dłoniach, z bólem patrząc na malujące się w jej oczach cierpienie. — Wiedziałem to

od chwili, gdy spadły na mnie te wszystkie naprawy. Jestem gotów oddać nasz

lunapark komuś młodszemu, kto .go sprawnie poprowadzi, abym sam mógł iść na

ryby. Teraz potrzebuję tylko łódki i wędki. A on jest takim człowiekiem, którego

chętnie zobaczę na moim miejscu. — Przerwał i zaczął szukać w kieszeni chusteczki,

by wytrzeć jej oczy. — Powiedziałem ci, że mu ufam i nie zmieniłem zdania. — A ty —

ciągnął, wycierając jej łzy z policzków — musisz pójść wreszcie swoją drogą. Nie

możesz robić tego, co chcesz, ślęcząc nad księgowością czy listą płac.

— Jeśli ty tego naprawdę chcesz… — zaczęła, ale Pop jej przerwał.

— Nie, to ty musisz chcieć. Dlatego ostatnie linijki kontraktu są ciągle puste. —

Popatrzył na nią swymi poważnymi, głęboko osadzonymi oczami. — Nie podpiszę

tego, Megan, jeśli ty się nie zgodzisz. To musi być najlepsze dla nas obojga.

Megan wstała, a Pop uwolnił jej ręce. Podeszła do okna. Nie rozumiała teraz

swoich uczuć. Wiedziała tylko, że zgadzając się na wystawę w Nowym Jorku, zrobiła

milowy krok, oddalający ją od dotychczasowego życia. A lunapark był tego życia

istotnym elementem. Wiedziała, że jeśli chce poświęcić się karierze artystycznej, nie

może przywiązywać się do Joylandu.

Lunapark dawał jej poczucie bezpieczeństwa, był jej drugim domem, tak samo

jak stojący za nią mężczyzna był dla niej i matką, i ojcem. Pamiętała to znużenie i

zatroskanie na jego twarzy, gdy przyszedł do domu i powiedział, że park potrzebuje

pieniędzy. Megan wiedziała, ile niekończących się problemów przyniesie najbliższe

lato.

Pop miał prawo przeżyć starość w spokoju, poświęcając się swojemu hobby.

Miał już w życiu wystarczająco dużo zmartwień i dużo odpowiedzialności. Miał

prawo do chodzenia na ryby, wysypiania się, do hodowania azalii. Czyż mogła mu

tego odmawiać jedynie z lęku przed przecięciem ostatniej nici, jaka łączyła ją z

dzieciństwem? Pop miał rację. Nadszedł czas na zmiany.

Wolno podeszła do biurka i poszukała długopisu.

— Podpisz to — zwróciła się do Popa. — Wypijemy szampana na kolację.

Pop wziął długopis, ale nie spuszczał z niej wzroku.

— Jesteś pewna, Meg?

Skinęła głową bez najmniejszego wahania.

— Oczywiście. — Uśmiechnęła się na widok błysku w jego oczach, gdy pochylał

się, by podpisać akt sprzedaży.

Napisał swoje nazwisko zamaszyście, potem podał Megan długopis, by mogła

poświadczyć podpis. Megan podpisała się wyraźnymi, dużymi literami, nie

pozwalając, by jej zadrżała ręka.

— Powinienem zadzwonić teraz do Katcha — powiedział Pop z westchnieniem

ulgi, zupełnie jakby zdjęto mu z piersi ogromny ciężar. — Albo odwieźć mu te

dokumenty.

— Ja je zawiozę. — Megan starannie złożyła papiery. — Chciałabym z nim

porozmawiać.

— Doskonały pomysł. Weź pikapa — zasugerował, gdy odwracała się w stronę

drzwi. — Zanosi się na deszcz.

Gdy dojeżdżała do domu Katcha, odzyskała już całkowity spokój. Dokumenty

wsunęła bezpiecznie do tylnej kieszeni spodni. Zaparkowała pikapa za samochodem

Katcha i wysiadła.

Powietrze było śmiertelnie ciche i ciężkie, niemal drżało od zbierającego się

deszczu. Na niebie kłębiły się czarne chmury. Tak jak poprzednim razem, podeszła

do frontowych drzwi i zapukała. I tak samo jak przedtem nie było odpowiedzi.

Odwróciła się i obeszła dom dookoła.

Ale nie znalazła Katcha w ogrodzie. Nie słyszała żadnego dźwięku prócz szumu

morza stłumionego przez wysoki żywopłot. Zauważyła, że Katch posadził młodą

wierzbę na zboczu, które schodziło do plaży. Ziemia pod drzewem była jeszcze

ciemna, świeżo poruszona. Nie mogąc się pohamować, Megan podeszła do drzewka,

by dotknąć jego delikatnych, młodych liści. Dziś nie było wyższe od niej, ale

wyobraziła je sobie w przyszłości — potężne, rozłożyste, latem stanowiące oazę

cienia. Instynkt nakazał jej pójść zboczem dalej ku morzu.

Katch stał z rękami w kieszeniach, obserwując nadchodzący przypływ. Nagle

odwrócił się, jakby wyczuł jej obecność.

— Stałem tu i myślałem o tobie — powiedział. — Czyżbym cię tu ściągnął?

Wyjęła dokumenty i podała mu zamaszystym gestem.

— Lunapark jest twój — powiedziała. — Tak jak chciałeś.

Nawet nie spojrzał na dokumenty, ale dostrzegła przelotny błysk w jego oczach.

— Chciałbym z tobą porozmawiać, Meg. Wejdźmy do domu.

— Nie. — Cofnęła się o krok. — Naprawdę nie ma już nic do powiedzenia.

— To twoja opinia. Ja mam ci wiele od powiedzenia. A ty mnie wysłuchasz. —

Jego głos, w którym pojawiło się zniecierpliwienie, dotarł do Megan wraz z silnym

podmuchem wiatru.

— Nie chcę cię słuchać, Katch! — Przy świetle pierwszej błyskawicy na niebie

wcisnęła mu do ręki dokumenty. — Weź je!

— Megan, poczekaj… — Gdy się odwróciła, chwycił ją za ramię. Grzmot

zagłuszył jego dalsze słowa.

— Nie będę czekać! — odparowała, wyrywając mu się. — Przestań mnie

szarpać. Masz to, czego chciałeś. Nie jestem już ci potrzebna.

Katch zaklął, wcisnął dokumenty do kieszeni i, zanim uszła dwa kroki, znów

chwycił ją za ramię i obrócił w kółko.

— Nie jesteś chyba taką idiotką. Musimy porozmawiać. Mam ci coś do

powiedzenia. Coś ważnego. — Podmuchy wiatr smagały twarz Megan, targały jej

włosami.

— Czy ty nie rozumiesz prostego słowa „nie”? — krzyknęła, a jej głos walczył z

narastającym hukiem fal i świstem wiatru. — Nie chcę słuchać, co masz mi do

powiedzenia! Nic mnie to nie obchodzi!

Z nieba lunął deszcz, tak silny, że zmoczył ich w okamgnieniu.

— A szkoda — odpowiedział równie zły jak ona. — Ponieważ i tak mnie

wysłuchasz. Chodźmy do środka!

Zaczął ją ciągnąć przez plażę, ale udało jej się wyrwać i skręcić gwałtownie.

Deszcz lał strugami, tworząc wokół nich ściany wody.

— Nie! — krzyknęła. — Nie wejdę z tobą do środka!

— Ależ wejdziesz — upierał się.

— A co zrobisz? Zaciągniesz mnie za włosy?

— Nie podpuszczaj mnie. — Znów wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. — W

porządku — powiedział wreszcie i jednym sprawnym ruchem, którym całkowicie ją

zaskoczył, wziął ją na ręce.

— Zostaw! — Oślepiona złością, kopała i rzucała się w powietrzu. Ale Katch,

ignorując całkowicie jej opór, bez widocznego wysiłku wspinał się po zboczu. —

Nienawidzę cię! — krzyczała niemal histerycznie, gdy szybkim krokiem maszerował

po trawniku.

— Nie szkodzi. To dopiero początek. — Otworzył biodrem drzwi, a potem przez

kuchnię wniósł ją do salonu. Pozostawili za sobą na podłodze smugę wody. Bez

dalszych ceremonii rzucił ją na sofę. — Siedź spokojnie — rozkazał, nim zdążyła

odzyskać oddech. — Choć przez chwilę bądź cicho! — Podszedł do kominka i długą

zapałką podpalił papier wsadzony pomiędzy gałęzie i polana. Suche drewno zajęło się

ogniem niemal natychmiast.

Megan, która zdążyła już złapać oddech, wstała i skierowała się do drzwi. Katch

powstrzymał ją, zanim palcami dotknęła klamki. Chwycił ją za ramiona i obrócił

plecami do drzwi.

— Ostrzegam cię, Megan, moja cierpliwość wisi na cienkim włosku. Nie

prowokuj mnie!

— Nie przestraszysz mnie — powiedziała niecierpliwie, potrząśnięciem głowy

odrzucając mokre włosy z czoła.

— Wcale nie próbuję cię przestraszyć. Próbuję rozsądnie z tobą porozmawiać.

Ale ty jesteś zbyt uparta, by zamilknąć na chwilę i posłuchać.

Oczy jej się rozszerzyły w przypływie nowej fali gniewu.

— Nie odzywaj się do mnie w ten sposób! Wcale nie muszę cię słuchać.

— Owszem, musisz. — Zręcznie sięgnął do jej prawej kieszeni i wyciągnął

stamtąd kluczyki od pikapa. — Przynajmniej tak długo, jak mam to!

— Mogę iść piechotą — odparowała, patrząc, jak jej kluczyki lądują w jego

kieszeni.

— W taką ulewę?

— Oddaj mi kluczyki. — Potarła ramiona, ponieważ zaczynała trząść się z

zimna.

Zamiast odpowiedzi pociągnął ją bliżej kominka.

— Musisz zdjąć te mokre ciuchy — poradził.

— Jesteś szalony, jeśli myślisz, że się tutaj rozbiorę.

— Jak chcesz. — Ostentacyjnie ściągnął z siebie przemoczony podkoszulek i

odrzucił ją na bok. — Jesteś uparta jak osioł.

— Dzięki. — Ledwie opanowała kichnięcie. — To wszystko, co miałeś mi do

powiedzenia?

— Nie. — Podszedł do ognia. — To dopiero początek. Usiądź.

— A więc może ja najpierw powiem, co mam do powiedzenia. — Ciało

przeszywały dreszcze; musiała walczyć, by opanować drżenie. — Myliłam się co do

ciebie. Nie jesteś ani leniwy, ani niefrasobliwy, ani też nie szukasz poklasku. I na

pewno postępowałeś ze mną uczciwie. — Wytarła oczy mokre od deszczu i łez. —

Powiedziałeś mi otwarcie, że zamierzasz kupić nasz park. Dochodzę do wniosku, że

być może to najlepsze wyjście. To, co zdarzyło się między nami, to była moja wina,

ponieważ pozwoliłam ci się do siebie zbliżyć.

— Przełknęła ślinę; chciałaby ocalić trochę dumy, ale musiała to powiedzieć. —

Ale ty jesteś mężczyzną, którego trudno ignorować. Teraz, gdy osiągnąłeś swój cel,

wszystko dobiegło końca.

— Mam dopiero część tego, czego chciałem. — Podszedł do niej i wziął do ręki

jej ociekające wodą włosy.

— Tylko mizerną część, Meg.

Spojrzała na niego z rezygnacją. Była zbyt zmęczona, by się dalej z nim kłócić.

— Czy nie możesz po prostu zostawić mnie w spokoju? — spytała trochę

bezradnie.

— Zostawić cię w spokoju? Wiesz, ile razy spacerowałem po tej plaży o trzeciej

nad ranem, ponieważ pragnienie posiadania ciebie nie dawało mi spać? Czy wiesz,

jak trudno mi było oderwać się od ciebie, gdy trzymałem cię w ramionach? —

Zacisnął mocniej palce na jej włosach, przyciągając ją bliżej.

Oczy miała teraz ogromne, a dreszcze nadal przeszywały jej skórę. Co on

wygaduje? Nie mogła zaryzykować pytania, nie mogła zacząć się zastanawiać. Nagle

zaklął i chwycił ją w ramiona.

Cienkie, mokre ubranie nie stanowiło wystarczającej osłony przed jego rękami.

Nie zaprotestowała, gdy pociągnął ją na podłogę, gdy jego palce pospiesznie

rozpinały guziki jej bluzki, a usta, chłodne i zarazem gorące, wędrowały od jej szyi w

dół i w dół. Jej wychłodzona, mokra skóra zapłonęła ogniem pod pieszczotą tych

palców, pod dotykiem ust.

Ich przyspieszonym oddechom towarzyszyło dzwonienie deszczu o szyby i

trzaski polan w kominku.

Megan usłyszała, jak Katch bierze długi, głęboki oddech, by się uspokoić.

— Przepraszam… Chciałem porozmawiać. Jest tyle spraw, o których muszę ci

powiedzieć. Ale tak cię pragnę… Zbyt długo to w sobie tłumiłem.

Pragnę…? „Pragnę” brzmiało trochę lepiej niż zwykłe „chcę” — mocniej i

bardziej osobiście i, choć nadali nie wyrażało miłości, Megan uchwyciła się tego

słowa z nadzieją.

— W porządku. — Chciała usiąść, ale Katch, pochylając się nad nią, znów

przygwoździł ją do podłogi.

— Proszę cię, Meg, wysłuchaj mnie. Przyglądała się bacznie jego twarzy i

zauważyła, że jego oczy i wyraz ust były poważne. Naprawdę to, co chciał jej

powiedzieć, musiało być dla niego bardzo istotne.

— Zgoda — powiedziała już spokojnie. — Słucham.

— Pragnę cię od pierwszej chwili, w której cię zobaczyłem, Meg. Od pierwszej

minuty. Wiesz o tym. — Głos miał niski, wyraźnie podenerwowany. — Podczas

pierwszego wieczoru, który razem spędziliśmy, zaintrygowałaś mnie w równym

stopniu, jak mi się spodobałaś. Z początku myślałem, że zdobycie ciebie będzie

proste… Zwykły, przyjemny romans na parę tygodni.

— Wiem — wtrąciła półgłosem, starając się nie okazać bólu.

— Nie mów tak. — Przytknął palce do jej ust. — Nic nie wiesz. To bardzo szybko

przestało być proste. Gdy przywiozłem cię tutaj na kolację, a ty powiedziałaś, że

chcesz zostać… — Zamilkł na chwilę i odsunął kosmyki mokrych włosów z jej

policzków. — Nie mogłem ci na to pozwolić. Choć nie byłem do końca pewien

dlaczego. Pragnąłem cię, pragnąłem bardziej niż jakiejkolwiek kobiety w moim życiu.

Ale nie mogłem cię wziąć…

— Katch… — Megan pokręciła głową. Nie była pewna, czy potrafi udźwignąć

prawdę. Przymknęła oczy. Katch poczekał, aż je otworzy, zanim znów się odezwał.

— Próbowałem trzymać się z dala od ciebie, Meg. Próbowałem wmawiać sobie,

że tylko wyobrażam sobie swoje uczucia do ciebie. Ale potem, gdy wściekła pędziłaś

przez trawnik, wyglądałaś tak pięknie, że już nie mogłem myśleć o niczym innym.

Sam twój widok odebrał mi oddech. — Uniósł jej dłoń i przycisnął do ust. Ten gest

niezwykle ją poruszył.

— Przestań — wyszeptała. — Przestań, proszę…

Katch przez długą chwilę wpatrywał się w jej oczy, potem puścił jej rękę.

— Pragnąłem cię — powtórzył spokojniejszym głosem.

— Pragnąłem i byłem na ciebie z tego powodu wściekły.

— Przyłożył czoło do jej czoła i zamknął oczy. — Nigdy nie chciałem cię zranić,

Meg. Ani cię przestraszyć.

Leżała spokojnie, jakby bez czucia. Powoli, bardzo wolno docierały do niej jego

słowa. Zdawała sobie sprawę, że był podekscytowany i mówił szczerze. Płomyki ognia

połyskiwały na skórze jego ramion i pleców.

— Nie mogłem uwierzyć, że się tak zaangażowałem — ciągnął. — Ale nie

potrafiłem się wycofać. Byłaś stale obecna w moich myślach, w moich snach. Nie

miałem odwrotu. I tamtej nocy, gdy odwiozłem cię do domu, przyznałem sam przed

sobą, że wcale nie chcę uciekać. Nie tym razem. Nie od ciebie. — Uniósł głowę i

spojrzał na nią z góry. — Najpierw musisz wiedzieć, że zrezygnowałem z kupna

waszego lunaparku. Ale wczoraj z tą propozycją wystąpił twój dziadek. Nie chciałem,

by ta sprawa stanęła między nami, ale Pop nalegał. Uważał, że to i dla ciebie, i dla

niego najlepsze rozwiązanie. Ale jeśli nie chcesz się z tym pogodzić, podrę te

przeklęte dokumenty…

— Nie! — zaprotestowała gwałtownie. — Wiem, że to najlepsze wyjście. Po

prostu czuję pustkę, jakbym straciła coś bardzo drogiego. To boli, nawet jeśli zdaję

sobie sprawę, że to najdogodniejsze rozwiązanie. Ale, proszę, nie chcę, byś mnie

przepraszał. Nie powinnam tu wpadać z krzykiem i mieć do ciebie pretensji. — Czuła,

że uwalnia się od wielkiego ciężaru. Ból ustąpił, a wszystkie lęki zaczęły z niej

opadać. — Pop dobrze robi, sprzedając park, a ty masz wszelkie prawo go kupić. —

Westchnęła, chcąc już zakończyć te wyjaśnienia. — Przypuszczam, że w pewnym

sensie poczułam się zdradzona. I nie umiałam spokojnie tego przemyśleć.

— A teraz?

— A teraz wstydzę się, że zachowałam się jak idiotka. — Uśmiechnęła się z

wysiłkiem. — Chciałabym już jechać do domu. Pop będzie się martwić.

— Jeszcze nie — poprosił.

Gdy odchylił się, by wyjąć coś z kieszeni, Megan zdołała wreszcie usiąść.

Zebrała do tyłu mokre, splątane włosy. Wtedy zauważyła, że Katch trzyma w dłoni

małe pudełko. Na moment zawahał się, zanim je jej ofiarował. Zaintrygowana

zarówno prezentem, jak i bijącym od Katcha napięciem, uchyliła wieczko. I

zaniemówiła.

Był tam pierścionek z kwadratowym, zielonym szmaragdem, wytworny w swej

prostocie. Megan oszołomiona wpatrywała się w niego, a potem w Katcha. W

milczeniu kręciła głową.

— Katch… — wyjąkała. — Nie rozumiem… Nie mogę tego przyjąć.

— Nie odmawiaj, Meg. — Katch przykrył jej dłoń swoją. — Niezbyt dobrze

znoszę odmowę.

Mimo że ton jego głosu był swobodny, zauważyła napięcie w jego twarzy.

Przelotna myśl zadrżała w jej umyśle, a serce zatrzepotało.

Próbowała zachować spokój i patrzeć mu prosto w oczy.

— Nie wiem… nie rozumiem, o co mnie prosisz.

— Wyjdź za mnie. — Uścisnął jej palce. — Kocham cię, Megan.

Zawładnęły nią gwałtowne emocje. Pomimo że jego głos brzmiał śmiertelnie

poważnie, przeleciało jej przez myśl, że Katch żartuje. Ale nie, on nie żartował. Miał

ściągniętą twarz, był poruszony. Megan wstała, mocno ściskając w dłoni pudełko.

Musiała to przemyśleć. Musiała zyskać na czasie.

Małżeństwo… W najśmielszych snach nie oczekiwała, że poprosi ją o rękę. Że

zechce spędzić z nią życie. Jakie byłoby to życie? Czy rozpędzone, pełne

nieoczekiwanych zakrętów i nadspodziewanych wrażeń, podobne do jazdy na kolejce

górskiej? Tego się spodziewała, ale pomyślała również o cichych, kameralnych

momentach, ciepłych chwilach we dwoje, które na pewno ich czekały. O takich

chwilach, po których każdy nowy zwrot czy zakręt byłby jeszcze bardziej

podniecający.

Być może oświadczył jej się tak otwarcie i prosto, bez ogródek i wybiegów,

ponieważ był szczerze zdesperowany. Tak samo jak ona. Cóż za pomysł! Przycisnęła

palce do skroni. A jednak… Megan przypomniała sobie ten błagalny wyraz jego oczu,

gdy prosił ją o rękę.

Kocham cię. Te dwa słowa, słowa wypowiadane przez ludzi na całym świecie,

na zawsze odmieniły jej życie. Megan odwróciła się, potem podeszła do Katcha i

uklękła. Jej oczy prześwietlał wewnętrzny blask. Trzymając pudełko w wyciągniętej

dłoni, oświadczyła pospiesznie, widząc rozpacz na jego twarzy:

— Będę go nosić na serdecznym palcu lewej dłoni.

Wtedy chwycił ją w ramiona i zamknął jej usta gwałtownym pocałunkiem.

— Och, Meg! — Obsypał pocałunkami jej twarz. — Tak się bałem, że mi

odmówisz.

— Jak bym mogła! — Zarzuciła mu ramiona na szyję i oddawała mu pocałunki.

— Kocham cię, Katch — wypowiedziała prosto w jego usta. — Rozpaczliwie, bez

reszty. Przygotowywałam się na powolną śmierć, gdy już odejdziesz.

— Nie miałem zamiaru odchodzić. — Leżeli znów na podłodze, a Katch

zanurzył twarz w pachnących deszczem włosach Megan. — Pojedziemy do Nowego

Orleanu w krótką podróż poślubną, żebyś zdążyła przygotować swoją wystawę. A na

wiosnę polecimy do Paryża.

— Uniósł głowę i spojrzał na nią z góry. — Wyobrażam już sobie, jak kochamy

się w Paryżu. Chcę zobaczyć twoją twarz w miękkim świetle poranka.

Dotknęła czule jego policzka.

— Już wkrótce, kochany — powiedziała półgłosem.

— Pobierzmy się jak najszybciej. Pragnę być z tobą.

Podniósł pudełko, które leżało na podłodze obok nich, wyjął pierścionek i

wsunął jej na palec.

— Jesteśmy zaręczeni, Meg — powiedział stłumionym głosem. — Nie możesz

teraz odejść.

— Nigdzie się nie wybieram — odparła, podając mu usta.

EPILOG

Megan nerwowym ruchem przekręciła szmaragd na palcu. Spróbowała

szampana, którego Jessica wcisnęła jej do ręki. Uśmiechała się niepewnie. Nigdy nie

spodziewała się tylu ludzi. Takie tłumy! Co ona tutaj robi? W sławnej galerii na

Manhattanie stała oto pośród podnieconych gości, udając artystkę! Najchętniej

schowałaby się w jakimś zacisznym kąciku.

— Chodź do bufetu, Meg! — Pop wyglądał nadzwyczaj dystyngowanie w swym

najlepszym — i jedynym — czarnym garniturze. — Powinnaś skosztować tych

smakołyków. — Podsunął jej mikroskopijną kanapkę.

— Dziękuję. — Megan, zżerana przez tremę, nie miała wcale apetytu. — Cieszę

się, że przyleciałeś na weekend.

— Jakże mógłbym przegapić wielki wieczór mojej wnuczki! — obruszył się Pop.

Połknął kanapkę i uśmiechnął się jowialnie. — Co powiesz na ten tłum?

— Czuję się jak oszustka — wymamrotała Megan, uśmiechając się bohatersko,

gdy jakiś mężczyzna w kapeluszu na bakier przystanął nieopodal, by podziwiać jedną

z jej marmurowych rzeźb.

— Nie pamiętam, żebyś kiedykolwiek ładniej wyglądała. — Pop dotknął rękawa

jej pastelowej jedwabnej sukni. — No, może z wyjątkiem dnia ślubu.

— Och, dziś jestem o wiele bardziej stremowana. — Omiotła wzrokiem tłum

gości. — Gdzie się znowu podział Katch?

— Ostatnio widziałem go w towarzystwie bardzo eleganckiej pary. Ale

słyszałem, jak Jessica mówiła, że ty masz teraz wmieszać się w tłum i rozmawiać z

gośćmi.

— Nie mogę się ruszyć. — Megan westchnęła zrozpaczona.

— Nie sądziłem, że jesteś taka tchórzliwa, Meg — rzucił Pop prowokacyjnie.

Z ustami na wpół otwartymi w proteście, Megan obserwowała, jak dziadek

odchodzi. Tchórzliwa! — obruszyła się w duchu. Wyprostowała ramiona i upiła łyk

szampana. Raz kozie śmierć. Nie będzie ukrywać się w kącie. Z dumnie podniesioną

głową, wolno zaczęła iść do bufetu.

— To pani wystawa?

Odwróciła głowę i zobaczyła dostojną starszą kobietę w czarnej jedwabnej

sukni ozdobionej brylantami.

— Tak — przyznała Megan, nieznacznie unosząc podbródek. — To ja.

Elegancka dama omiotła Megan długim, taksującym spojrzeniem.

— Zauważyłam, że studium dziewczynki budującej zamek z piasku nie jest na

sprzedaż.

— Rzeźba należy do mojego męża. — Nawet po dwóch miesiącach, gdy

wymawiała to słowo, robiło jej się cieplej na sercu, a krew zaczynała szybciej krążyć

w jej żyłach. Katch… Jej mąż… Rozejrzała się wokół z lekkim roztargnieniem.

— Szkoda — zauważyła kobieta w czerni.

— Słucham panią?

— Powiedziałam, szkoda. Chciałabym ją mieć.

— Pani… — Megan, oszołomiona, wbiła wzrok w swą rozmówczynię — pani

naprawdę chciałaby ją mieć?

— Kupiłam już „Kochanków” — ciągnęła kobieta. — To znakomita rzeźba.

Chciałabym zamówić kolejny zamek z piasku. Skontaktuję się z panią przez Jessicę.

— Tak, oczywiście — bąknęła Megan, automatycznie podając nieznajomej dłoń.

Zamówienie? — Dziękuję — dodała, gdy kobieta już odchodziła.

— Miriam Tailor Marcus — odezwał się obok znajomy głos. — Ciężki orzech do

zgryzienia.

Megan odwróciła się i chwyciła Katcha za ramię.

— Katch, ta kobieta… Ona…

— Miriam Tailor Marcus — powtórzył i pochylił się, by ją pocałować w usta. —

Wszystko słyszałem. Przed chwilą ze skromną miną zbierałem komplementy za mój

wkład do świata sztuki. — Stuknął kieliszkiem o jej kieliszek. — Moje gratulacje,

kochanie!

— Podobają im się moje prace?

— Gdybyś nie była tak zajęta udawaniem, że cię nie ma, wiedziałabyś, że

odniosłaś ogromny sukces. Chodź ze mną. — Wziął ją za rękę. — I obejrzyj te

wszystkie maleńkie niebieskie znaczki przy twoich rzeźbach. One oznaczają

„sprzedane”.

— Kupują je? — Megan roześmiała się z niedowierzaniem. — Naprawdę je

kupują?

— Jessica gorączkowo usiłuje zapanować nad sytuacją. Już trzy osoby

próbowały kupić tę alabastrową rzeźbę, którą sama od ciebie kupiła, i to za podwójną

cenę. A jeśli za chwilę nie porozmawiasz z krytykami sztuki, Jessica naprawdę

oszaleje.

— Nie wierzę…

— Uwierz. — Podniósł rękę Megan do ust. — Jestem z ciebie bardzo dumny,

Meg.

Oczy Megan wypełniły łzy.

— Proszę… — zdołała wyszeptać.

Bez słowa pociągnął ją przez tłum i wyprowadził do magazynu położonego na

zapleczu.

— Jaka jestem głupia — powiedziała, gdy zamknął za nimi drzwi. Łzy popłynęły

strumieniami po jej policzkach. — Jestem idiotką… Mam wszystko, o czym w życiu

marzyłam, a zamiast cieszyć się, płaczę na zapleczu. O wiele lepiej znosiłam porażki.

— Kocham cię, Megan. — Śmiejąc się z cicha, przycisnął ją do piersi.

— To wszystko jest takie nierealne — wyjąkała drżącym głosem. — Nie tylko

wystawa… ale wszystko. Gdy patrzę na ten pierścionek na palcu, zastanawiam się,

kiedy się w końcu obudzę. Nie mogę w to uwierzyć…

Zamknął jej usta pocałunkiem. Bezradnie westchnąwszy, wtuliła się w jego

marynarkę. Nadal, po tych wszystkich razem spędzonych dniach i szalonych nocach,

wystarczyło, że jej dotknął, że ją pocałował, a stawała się miękka jak wosk,

bezbronna jak lalka. Przełknęła łzy, czując znów w żyłach pulsującą krew. Przytuliła

się do niego mocniej, przesuwając dłońmi po jego twarzy, a potem po włosach.

— To rzeczywistość — szeptał prosto do jej ucha. — Uwierz w nią wreszcie.

Naprawdę każdej nocy jesteś w moich ramionach i naprawdę każdego ranka budzisz

się przy mnie. — Wolno odsunął ją od siebie, a potem całował jej wilgotne policzki,

aż zamrugała oczami. — A dziś wieczorem — dodał z łagodnym uśmiechem —

zamierzam kochać się z najnowszą gwiazdą nowojorskiego świata artystycznego. A

jutro rano, gdy będzie uszczęśliwiona po przeczytaniu recenzji w porannej prasie,

zamierzam kochać się z nią znów.

— O której możemy stąd wyjść? — spytała z nadzieją. Rozpromieniony

szczęściem znów mocno i namiętnie ją pocałował.

— Nie kuś mnie. Jessica obedrze nas ze skóry, jeśli nie zostaniemy tu do

ostatniego gościa. A teraz, popraw makijaż i idź na salę upajać się powszechnym

podziwem. To wzmacnia ego.

— Katch! — Megan powstrzymała go, zanim otworzył drzwi. — Mam jedną

rzeźbę, której dziś wieczorem nie wystawiłam.

— Tak? — Zaciekawiony uniósł brew.

— Tak… — Zarumieniła się lekko. — Bałam się, że wystawa skończy się

fiaskiem, ale od początku uważałam, że jakoś zniosę krytykę. Ale ta praca… Nie

zniosłabym, gdyby ktoś powiedział, że jest słaba lub amatorska.

— Widziałem ją?

— Nie. — Ruchem głowy odrzuciła z czoła grzywkę.

— Chciałam dać ci ją w prezencie ślubnym, ale wszystko wydarzyło się tak

szybko, że nie zdążyłam. Ostatecznie — dodała z promiennym uśmiechem — byliśmy

zaręczeni zaledwie trzy dni.

— I tak byłem bardzo cierpliwy — podkreślił.

— A potem — ciągnęła — byłam zajęta wystawą i zbyt zdenerwowana, by ci ją

podarować. — Zaczerpnęła powietrza. — Chcę dać ci ją teraz, gdy czuję się, naprawdę

czuję się artystką.

— Ona jest tutaj? — spytał coraz bardziej zaciekawiony.

Megan bez słowa sięgnęła na półkę, gdzie stało starannie przykryte płótnem

popiersie. W milczeniu podała je Katchowi.

Katch zdjął zasłonę, a potem długo wpatrywał się we własną twarz.

Megan niezbyt dokładnie wypolerowała drewno, ponieważ chciała zachować tę

nieco buntowniczą aurę, która otaczała Davida. Rzeźba oddawała jego tupet,

pewność siebie, ale i wewnętrzne ciepło, które prędzej spostrzegła okiem artystki niż

kobiety. Katch przyglądał się swemu popiersiu tak długo, że Megan zaczęła się

niepokoić. Wreszcie podniósł wzrok i długą chwilę przeszywał ją pociemniałymi

oczami.

— Meg… — Jedynie tyle był w stanie powiedzieć.

— Nie chcę jej wystawiać — rzekła pospiesznie. — Jest dla mnie zbyt osobista.

Były takie chwile podczas pracy nad gipsowym modelem — wyznała, biorąc od niego

popiersie i przesuwając palcem po wyrzeźbionych kościach policzkowych — gdy

chciałam go roztrzaskać na kawałki. — Odstawiła rzeźbę na mały stolik. — Ale nie

mogłam. Z początku wmawiałam sobie, że stale myślę o tobie tylko dlatego, że masz

niezwykle plastyczną twarz. Twarz, którą chciałabym rzeźbić. — Podniosła głowę i

napotkała oczy Katcha. — Zakochałam się w tobie, siedząc w pracowni i modelując

twoją głową. Myślałam, że nie mogę kochać cię bardziej niż wtedy. Ale się myliłam.

— Meg… — Katch znów wziął ją za ręce i uścisnął. — Słów mi brakuje…

— Po prostu mnie kochaj.

— Zawsze będę cię kochać.

Megan z westchnieniem położyła głowę na jego ramieniu.

— Świadomość tego pozwoli mi lepiej znieść sukces.

Katch objął ją i otworzył drzwi.

— Chodźmy napić się szampana. To wyjątkowy wieczór. Trzeba go uczcić.