DWUDZIESTOLECIE MIĘDZYWOJENNE
Dwudziestolecie Międzywojenne - Zaobfitowało osiągnięciami techniki, rozwojem nauki:
fizyki, medycyny, przemysłu na wielką skalę i rozwojem dwóch mocarstw: Ameryki i
Związku Radzieckiego. Wśród ideologii epiki odegrał rolę pragmatyzm, czyli
przeświadczenie o praktycznym sensie sztuki i nauki, ale także egzystencjalizm (trwoga
istnienia człowieka samotnego we wszechświecie) i katastrofizm (przekonanie o
nadchodzącym końcu świata). Wiele nurtów awangardowych w literaturze i sztuce:
abstrakcjonizm, futuryzm, dadaizm, nadrealizm. W początkach niepodległości polskiej -
odwrót od sentymentów i ideałów romantycznych: "zrzucenie poezji z piedestału" oraz idea
poety "ultimus inter pares", ostatniego wśród równych, zatopionego w tłumie.
ABSTRAKCJONIZM -
całkowite odejście od naśladowania rzeczywistości. Plamy, figury,
barwy absolutnie nie przystają do prawdziwych rzeczy i kształtów
KUBIZM -
kierunek abstrakcjonizmu. Artyści przedstawiają świat, kształty, ludzi za pomocą
figur geometrycznych. Jakby ujmowali istotę przedstawionej rzeczy w innych formach,
zgodnie z własną wyobraźnią. Główny przedstawiciel - Picasso
SURREALIZM -
pokazuje na płótnie czy w dziele literackim (potem w filmie) obrazy z
podświadomości człowieka, np. snu czy wizji. Główny reprezentant - Salvador Dali
BEHAWIORYZM -
zewnętrzna "kreacja" bohatera i wydarzeń, odrzucenie introspekcji w
charakteryzowaniu postaci, proza dialogu, narrator nie ocenia bohatera, pozostawia to
czytelnikowi
EGZYSTENCJALIZM -
silny nurt w filozofii, który ma źródło we wspomnianej wyżej
niepewności człowieka, niewiedzy o swojej sytuacji we wszechświecie. Właściwie jedną
tylko rzecz mamy pewną: egzystencję, istnienie.
FUTURYZM -
nurt odrzucający przeszłość, a głoszący apoteozę przyszłości. Temat główny:
miasto, technika, maszyna (3xM). Hasło: "ryczący automobil jest piękniejszy niż Nike z
Samotraki".
DADAIZM -
skrajny kierunek w awangardowej poezji, wyrażający bunt przeciw światu i
systemom. Poematy "dada" składać się miały z przypadkowo złożonych sylab lub słów.
NEOKLASYCYZM -
oparty o ideał czystej poezji, czyli niezależnej od treści życiowej,
intelektualnej, pełnej aluzji filozoficznych w formie nawiązywania do klasycznych wzorców.
NADREALIZM -
materią poezji mają być luźne skojarzenia, ujawniające głębokie podkłady
psychiki, bez rozumowej logiki. Potok obrazów, gra skojarzeń, halucynacje, wyobraźnia - to
jakby realizacja surrealizmu w poezji.
INTROSPEKCJA -
"wgląd do wewnątrz". Analiza stanów psychicznych, wnętrza postaci i
jej przemyśleń.
POLSKIE GRUPY POETYCKIE:
Futuryści - grupa działająca krótko, ale najbardziej efektownie (1918-1923). Należeli do niej
Aleksander Wat, Bruno Jasieński, Anatol Stern, Tytus Czyżewski i Jerzy Jankowski. Głosili
hasła całkowitego odrzucenia tradycji, pełnej dowolności środków wypowiedzi poetyckiej,
zaniechania ortografii i interpunkcji (Nuż w bżuchu). Byli wyznawcami wartości
nowoczesnej cywilizacji i techniki.
Ekspresjoniści - skupieni byli wokół wychodzącego w Poznaniu w latach 1917 - 1922 pisma
Zdrój (współpracowali z nim pisarze młodopolscy: Przybyszewski, Kasprowicz, Przesmycki,
Berrent). Nawiązywali do romantyzmu, modernizmu, korzystali z inspiracji literatury
ludowej. Najważniejsi przedstawiciele tego kierunku to Józef Wittlin, autor m. in.
Ekspresjonistycznych "Hymnów" i powieści, oraz Emil Zegadłowicz, autor skandalizujących
powieści "Zmory i Motory" (opisywał pierwsze doświadczenia seksualne swoich bohaterów).
Skamander - grupa skupiona wokół czasopism: Pro arte et studio, Skamander, Wiadomości
literackie; jej członkowie stworzyli także literacką kawiarnię Pod Pikadorem.
"Wielka piątka" skamandrytów to: Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński,
Jan Lechoń i Jarosław Iwaszkiewicz.
w orbicie Skamandra pozostawały Kazimiera Iłłakowieczówna i Maria Pawlikowska-
Jasnorzewska. Skamandryci nie sformułowali własnego programu poetyckiego, byli grupą
"programowo - bezprogramową". Jak sami twierdzili, łączyły ich przyjaźń i talent. Według
ich poezji poetą mógł być zwykły człowiek nie romantyczny wieszcz ani modernistyczny
artysta - kapłan, odbiorca to każdy, kto ma odrobinę wrażliwości.
Używali języka potocznego, uznawali wprowadzania do poezji wulgaryzmów, tematy poezji
były bliskie ludziom i codzienności - każdy temat może znaleźć się w poezji. Korzystali z
tradycji - posługiwali się klasycznymi odmianami wiersza (stroficzny lub stychiczny,
rymowany, o regularnej budowie), tworzyli wiersze nastrojowe, przejrzyste i harmonijne.
Awangarda Krakowska - należeli do niej m. in. Jan Brzękowski, Tadeusz Peiper, Julian
Przyboś, Adam Ważyk. Pismem tej grupy była Zwrotnica, później Linia. Głównym
teoretykiem awangardy był Peiper, autor manifestów "Nowe usta" i "Tędy".
W przeciwieństwie do Skamandra, Awangarda Krakowska miała określony program
poetycki, realizowany w twórczości poetów należących do grupy. Program Awangardy był
oparty na założeniu, że świat współczesny jest całkowicie odmienny od wcześniejszego.
Współczesność to epoka triumfu cywilizacji i techniki; środowiskiem człowieka stało się
wielkie miasto, maszyny stanowią nieodłączny składnik ludzkiej codzienności. Wobec
nowego kształtu świata musi powstać nowa sztuka, która będzie kształtować wrażliwość
człowieka ery postępu technicznego.
Tzw. Druga Awangarda - nazwa odnoszona do poetów z wileńskiej grupy "Żagary"
(Czesław Miłosz, Jerzy Zagórski, Aleksander Rynkiewicz, Teodor Bujnicki, Jerzy Putrament)
oraz do poetów należących do Awangardy Lubelskiej (m. in. Józef Czechowicz).
Dokonania tych poetów różniły się od siebie znacznie, tym natomiast, co ich łączyło, była
postawa światopoglądowa - katastrofizm. Poeci lubelscy nawiązywali do poetyki
wypracowanej przez Awangardę Krakowską, wileńscy zaś zwrócili się ku symbolizmowi i
romantyzmowi.
Twórczość Juliana Tuwima:
"Rzecz czarnoleska" - poeta podejmuje w utworze dialog z tradycją poetycką. Czuje się jej
spadkobiercą, o czym świadczy nawiązania do Kochanowskiego i Norwida. Poezję pojmuje w
duchu klasycyzmu jako tworzenie "ładu z chaosu". Proces twórczy poeta ujmuje w duchu
romantyzmu i modernizmu - jako zjawisko tajemnicze, dokonujące się w psychice człowieka
"nawiedzonego".
"Sitowie" - tematem wiersza jest relacja między światem rzeczywistym a jego poetyckim
obrazem. Temat ten wcześniej został podjęty m.in. przez Mickiewicza w "Wielkiej
Improwizacji", gdzie Konrad skarży się na niemożność przekazania słowami głębi swoich
uczuć. Podmiot liryczny "Sitowia" mówi o tym, że patrzenie na świat człowieka chcącego to,
czego doświadcza, opisać (a więc zamknąć w słowach) jest odmienne od postawy kogoś, kto
chłonie rzeczywistość zmysłami (nie czując potrzeby nazywania). Co więcej, ugruntowana
potrzeba nazywania wszystkiego trwale zmienia sposób postrzegania rzeczywistości.
"Do losu" - w wierszu pojawia się motyw "exegi monumentum", jednak potraktowany
odmiennie niż robili to inni poeci. Świadomość talentu wyróżniającego poetę spośród innych
ludzi nie jest dla niego powodem do dumy, traktuje ów dar z gorzką ironią.
Pośmiertne życie dzięki poezji także ni cieszy - bo cóż z tego, że poezja przetrwa, skoro jego,
żywego człowieka, jeż nie będzie?
Twórczość Bolesława Leśmiana:
"Dusiołek" - filozoficzny charakter utworu wiąże się z postawionym w wierszu pytaniem
Bajdały skierowanym do Boga, a dotyczącym sensu istnienia Dusiołka. Ta fantastyczna
postać symbolizuje zło, tak więc pytanie bohatera ballady jest w istocie pytaniem o przyczynę
uniesienia zła na świecie. Ponadto, ponieważ Dusiołek zaatakował Bajdałę, gdy zmęczony
chłop zasnął (był bezbronny, nie uważał na to, co się dzieje wokół) można przypuszczać, że
zło atakuje człowieka, kiedy ten pozwoli sobie na chwilę człowieka, nieuwagi.
"Urszula Kochanowska" - Bóg chce szczęścia dziewczynki, więc spełniając jej prośbę,
tworzy w zaświatach dom będący odpowiednikiem dworu w Czarnolesie. Dziewczynka
przygotowuje się na spotkanie rodziców i radośnie wybiega, gdy słyszy na dworze kroki, lecz
przeżywa głębokie rozczarowanie - odwiedził ją Bóg, nie rodzice. W wierszu występuje
"odwrócony topos" raju, który polega na tym, że zamiast ukazać przebywanie w raju, blisko
Boga, jako najwyższe szczęście, poeta podkreśla przywiązanie Urszulki do ziemskiego życia -
domu i bliskich.
"W malinowym chruśniaku" - utwór skonstruowany jest jak monolog skierowany przez
mężczyznę do kobiety, przywołujący wspomnienie ich pierwszego erotycznego
doświadczenia. Atmosferę zmysłowości tworzy szereg elementów: samotność pary, gorące i
przesycone zapachem malin powietrze, wynikająca z sytuacji fizyczna bliskość obojga.
Otaczająca ich przyroda została ukazana z bliskiej perspektywy, ze zwróceniem uwagi na
szczegóły (chory liść, kosmaty żuk). Otoczenie zakochanych nie jest idealne (złachmaniałe
pajęczyny, guzy na chorym liściu), a mimo to piękne, współgrające z uczuciami zakochanych.
"Proces" Franza Kafki
- bohater - Józef K. jest doskonałym przykładem everymana -
literackiej konstrukcji reprezentanta wszystkich ludzi. Everyman nie posiada cech
indywidualnych, ma zredukowanie lub bardzo popularne nazwisko i imię. Przeciętna twarz,
podobna do wszystkich. Wyjęty z tłumu jest tobą, mną - każdym.
Na takiego Józefa K. żyjącego przeciętnym życiem, niespodziewanie spada proces sądowy.
Bez wyjaśnienia przyczyny, bez odkreślenia terminów - jak koszmarny, męczący sen. Tyle że
Józef K. nie budzi się z ulgą, jego życie powoli podporządkowuje się procesowi, który trwa i
trwa... Finał jest równie niespodziewany jak początek. Nieznani osobnicy wykonują na
Józefie K. wyrok - wbijając mu nóż w serce.
Wszystko to, to wielka metafora, powieść - parabola - pod dziwaczną i koszmarną historią
Józefa K. kryją się głębsze prawdy i refleksje o ludzkim świecie, o zagadkach istnienia.
Człowiek przygrywa z wyrokiem, z Sądem, który skazał go na proces życia i na nieznany
koniec. Człowiek przygrywa z machiną urzędów, siecią bezdusznych paragrafów, na które nie
ma wpływu.
"Mistrz i Małgorzata" Michaiła Bułhakowa -
wielowymiarowa, pełna humoru i spraw
wielkich powieść, opowiada o miłości, dobru i złu, szatanie i Chrystusie.
Do Moskwy, stolicy państwa totalitarnego, przybywa szatan, doktor Woland i jego diabelska
świta. Nie omieszkają robić różnych głupich, niemożliwych do racjonalnego wyjaśnienia
sztuczek zdeklarowanym ateistom. Nie po to tu jednak przybyli - w tym roku właśnie w
Moskwie ma odbyć się doroczny bal szatana. Potrzebna jest królowa balu - tu wybór pada na
Małgorzatę... A Małgorzata to inna jeszcze historia. Małgorzata kocha Mistrza - pisarza-
autora powieści o Chrystusie i Piłacie, przejmującej książki, absolutnie nieodpowiedniej w
radzieckich czasach, w których żyją.
Mamy szansę zajrzeć również w głąb tej powieści, bo jej kolejny wymiar to właśnie
retrospekcja z czasów procesu i skazanie Chrystusa. I tak Małgorzata połączy wszystkie
wątki, zgodzi się być królową na szatańskim balu, a jej uczucie ocali powieść, Mistrza i
resztki prawdziwych wartości w świecie zła i totalitaryzmu.
"Przedwiośnie" Stefana Żeromskiego -
utwór jest ostatnią powieścią Stefana Żeromskiego,
wyrażającą bolesne rozczarowanie świeżo odzyskaną niepodległością.
Autor ukończył swoje dzieło we wrześniu 1924 r., a kiedy ukazało się drukiem - wywołało
żywą dyskusję. Niesłusznie zarzucano Żeromskiemu znieważanie jedności narodowej i
podżegnywanie do rewolucji, która miała niby polepszyć ciężką sytuację gospodarczą Polski.
Autor odpowiedział artykułem w którym jednoznacznie oświadczył: "nigdy nie byłem
zwolennikiem rewolucji, czyli mordowania ludzi przez ludzi z racji rzeczy, dóbr i pieniędzy -
we wszystkich swoich pismach, a w "Przedwiośniu" najdobitniej potępiam rzezie i kaźnie
bolszewickie. Nikogo nie wzywałem na drogę komunizmu, lecz za pomocą tego utworu
literackiego usiłowałem, o ile jest to możliwe, zabiec drogę komunizmowi, ostrzec, przerazić,
odstraszyć" .
Tytuł powieści ma aż trzy znaczenia:
Jedno dosłowne - określenie pory roku, kiedy Cezary wkracza na polską ziemię ("Był
pierwszy dzień przedwiośnia..."), a także, gdy widzimy go po raz ostatni, biorącego udział w
manifestacji robotniczej
Dwa metaforyczne - jest to nazwa etapu wstępnego w budowaniu niepodległej Polski ("To
dopiero przedwiośnie nasze" - deklaruje Gajowiec); - okres w życiu jednostki poprzedzający
dojrzałość i charakteryzujący się wybuchem nieposkromionych sił witalnych pchających ku
miłości (miłosne zbliżenie kochanków to "najistotniejszy, najzdrowszy, najtęższy obraz
przedwiośnia" - stwierdza sam autor w przypisie do sceny miłosnej).
Konstrukcja i fabuła powieści: Zasadą budowy "Przedwiośnia" jest kontrast (Polska
"szklanych domów" - Polska prawdziwa, Nawłoć - Chłodek, Gajowiec - Lutek). Oś
kompozycyjną utworu stanowi biografia głównego bohatera. Jej kolejne etapy zostały
przedstawione w trzech częściach powieści.
1. Utwór rozpoczyna zwięzły "Rodowód", stanowiący jak gdyby konspekt powieści. Cezary
Baryka, główna postać powieści, to syn pochodzącej z Siedlec Jadwigi z Dąbrowskich i
Seweryna Baryki, wnuka powstańca z 1831 r. Pnąc się po szczeblach urzędniczej kariery w
rosyjskim imperium trafił do Baku i tam w 1900 r. przyszedł na świat Cezary. Jego
dzieciństwo upłynęło w cieplarnianej atmosferze zamożnego domu, pod opieką rodziców
dbających o staranne wychowanie jedynaka.
2. Część pierwsza zat. "Szklane domy" obejmuje kilkadziesiąt lat życia bohatera od wybuchu
I wojny światowej po rok 1918, w którym Seweryn Baryka powraca do Polski.
Zaprezentowana tu została genealogia społeczna i ideowa bohatera, a także obraz
komunistycznej rewolucji (totalnej i apokaliptycznej, skierowanej przeciwko wszystkim
wartościom dotychczasowego świata, wywołującej wszechogarniający chaos).
Ta część przypomina powieść edukacyjną, traktującą o dorastaniu pokazanym na tle
gwałtownych przemian dziejowych. Opowiedziana została stylem gawędziarskim przez
wszechwiedzącego narratora, stosującego niekiedy zatrzymanie toku opowiadania i zbliżenie
wybranej sceny.
1. Seweryn Baryka zostaje powołany do wojska;
2. dorastający Cezary wymyka się spod wpływu matki, przestaje chodzić do szkoły, staje się
bywalcem wieców, coraz bardziej zafascynowanym głoszonymi na nich ideami
rewolucyjnymi;
3. nowe władze rekwirują mieszkanie, a matka wyprzedaje się, by wyżywić rodzinę,
4. pani Jadwiga, za pomoc udzieloną uciekającej z Rosji arystokratce, zostaje aresztowana i
skierowana do ciężkich prac publicznych. Wkrótce umiera z wycieńczenia;
5. wiosną 1918 r. Cezary jest świadkiem krwawych walk między Ormianami i Tatarami;
6. jesienią władze tureckie zmuszają Barykę do pracy przy grzebaniu trupów. Tu odnajduje go
ojciec (walczył w polskich legionach);
7. zimą Barykowie z fałszywymi paszportami wyruszają do Polski (ojciec opowiada synowi o
rodzącej się w wyzwolonej ojczyźnie nowej cywilizacji). W drodze pan Seweryn umiera, a
Cezary patrząc na nędzę przygranicznej mieściny, pyta: "Gdzież są twoje szklane domy?...".
Część druga, "Nawłoć" to autonomiczna nowela, która mogłaby ukazać się osobno. Opisuje
półtora roku z życia Baryki i skupia się zwłaszcza na kilku miesiącach spędzonych przez
niego na wsi, a ukazanych z epickim bogactwem szczegółów.
Jest to wizja wyzwolonej Polski prowincjonalnej, której miniaturę stanowi "państwo
nawłockie".
1. Cezary, zgodnie z wolą ojca, dociera do Warszawy, do Szymona Gajowca (dawnego
znajomego matki, teraz urzędnika w Ministerstwie Skarbu), który znajduje mu posadę w
biurze;
2. młodzieniec rozpoczyna studia medyczne, ale wybucha wojna z bolszewikami i wstępuje
do wojska;
3.zaprzyjaźnia się z Hipolitem Wielosławskim (ratuje mu życie) i jesienią, po demobilizacji,
przyjmuje jego zaproszenie do rodowego majątku, Nawłoci;
4. flirtuje z Karoliną Szarłatowiczówną, cioteczną siostrą Hipolita (utraciwszy posiadłość na
Ukrainie, zagarniętą przez bolszewików, zarabia zajmując się drobiem), czym wzbudza
zazdrość Wandy Okszyńskiej (krewnej pana Turzyńskiego, rządcy majątku). Doprowadza to
do tragedii: Karolina umiera otruta przez nią.
5. prawdziwe uczucie wiąże go jednak z piękną wdową Laurą Kościeniecką, narzeczoną
nuworysza Barwickiego. Właścicielka Leńca ukrywa romans, gdyż zależy jej na majątku
narzeczonego.
6. po skandalicznej bójce z Barwickim Cezary zaszywa się w Chłodku, "folwarczku"
Wielosławskich. Tu poznaje beznadziejną egzystencję chłopów, a na wieść o małżeństwie
Laury, powraca do Warszawy.
Część trzecia, "Wiatr od wschodu", ma zupełnie inny charakter. Podstawową formą podawczą
jest tu dialog między przedstawicielami dwóch ugrupowań toczony za pośrednictwem
bohatera. Autor wprowadził tu formy zbliżone do gatunków publicystycznych: reportażu i
sprawozdania prasowego. Życie i sprawy bohatera znajdują się na dalszym planie, on sam
schodzi na pozycje obserwatora i dopiero zakończenie stawia Cezarego Barykę w centrum
zdarzeń.
1. Cezary wznawia studia medyczne, zamieszkuje u kolegi, Buławnika, wynajmującego pokój
w nędznej dzielnicy żydowskiej;
2. Gajowiec zatrudnia go przy opracowywaniu materiałów do swojej książki analizującej
ekonomiczną, społeczną i polityczną sytuację odradzającego się państwa (przyświecają mu
idee dziewiętnastowiecznych pozytywistów, społeczników, socjalistów, twórców idei
spółdzielczości);
3. komunizujący student prawa, Antoni Lulek zabiera Cezarego na "konferencję
organizacyjno-informacyjną" członków swojej partii, gdzie bohater poznaje gorzką i
wstrząsającą prawdę o sposobach traktowania więźniów politycznych;
4. będąc pod wrażeniem poznanych faktów polemizuje z Gajowcem, zwolennikiem
stopniowych reform;
5. na początku marca spotyka się z Laurą w Ogrodzie Saskim, gdzie następuje ostateczne
zerwanie kochanków;
6. pierwszego dnia przedwiośnia wielka manifestacja robotnicza zorganizowana przez
komunistów idzie w kierunku Belwederu, kiedy jednak na jej drodze staje oddział piechoty,
"Baryka wyszedł z szeregów robotników i parł oddzielnie na ten szary mur żołnierzy" na
czele zabiedzonego tłumu.
"Przedwiośnie" dyskusją ideową:
W powieści nie ma postaci, która reprezentowałaby niepodważalną rację. Główny bohater jest
młodzieńcem poszukującym dla siebie idei i swojego miejsca w odrodzonej Polsce. Obcy w
kraju, wyraźniej widzi jego sytuację i silniej przeżywa rozbieżność między idealnym
wyobrażeniem o wolnej ojczyźnie (utopijna wizja szklanych domów) a realnością. Gdy
dyskutuje z komunistami, przywołuje argumenty Gajowca (stopniowe, a zatem powolne
reformy, których podstawą powinna być stabilizacja pieniądza, upowszechnienie oświaty,
sprawna dobrze zorganizowana policja państwowa ), rozmawiając zaś z Gajowcem -
przeciwstawia się jego poglądom powtarzając to, co usłyszał na zebraniu komunistów (a
zatem proponuje rewolucję, a co za tym idzie utopienie kraju w krwi i zagrożenie jego bytu
państwowego). Miota się między różnymi ideami, nie utożsamiając się z żadną z nich.
Żeromski nie broni więc żadnej z koncepcji, ostrzega natomiast przed konsekwencjami, jakie
grożą Polsce, jeśli nie znajdzie ona idei konkurencyjnej wobec komunizmu.
"Ferdydurke" Witolda Gombrowicza -
powieść groteskowa, opowiada o Józiu, który jako
trzydziestoletni mężczyzna zostaje sprowadzony do ławy szkolnej i od nowa przemierza
szkołę, pensję, wieś. Powieść jest w istocie filozoficzną rozprawą o człowieku i kategorii
Formy. Józio poszukuje tego, co w człowieku prawdziwe, rzeczywiste, a nie, narzucone przez
społeczny schemat. Znajduje: formę, konwencję, stereotyp.
"Granica" Zofii Nałkowskiej -
Dzieje miłości i romansu Zenona Ziembiewicza wyglądają z
pozoru na zwykły banał, oparty na trójkącie: mąż-żona-kochanka, i to w dodatku schemat:
panicz uwodzi służącą z ludu. Nie jest tek - ów romans to pretekst do podjęcia problematyki:
1. Społecznej (obraz ziemiaństwa, inteligencji miejskiej, ludu); 2. Moralnej (pytanie o granicę
moralną, której przekroczyć nie wolno, o ocenę czynów postaci); 3. Filozoficznej (pytanie:
jakim jest człowiek - czy takim jak postrzega siebie, czy takim jak widzą go inni?); 4.
Obyczajowej (konformizm bohatera)
"Szewcy" Stanisława Ignacego Witkiewicza -
bohaterowie, Sajetan i czeladnicy, tytułowi
szewcy, doświadczają przeogromnej nudy. Wykonują swoją pracę, ale marzą o wygodnym i
przyjemnym życiu wyższych warstw społecznych. Sądzą, że doprowadzi do niego rewolucja.
Prokurator Scurvy, który boi się społecznego przewrotu, wykorzystuje "Dziarskich
Chłopców" z organizacji Gnębona Puczymordy, by dokonać przewrotu i wprowadzić ustrój
faszystowski. Szewcy zostają aresztowani i skazani na przymusową bezrobotność. Sajetan
zostaje oskarżony o chęć powstrzymania naturalnego rozwoju społeczeństwa, który ma
doprowadzić do powstania zautomatyzowanej struktury. Księżna Irina Zbereźnicka -
Podberezka, skazana za chęć wprowadzenia matriarchatu, musi za karę pracować - szyć buty.
Szewcy nie mogą jednak znieść bezrobotności, niszczą więc przegrodę dzielącą ich od
warsztatu, porywają narzędzia i przystępują do szaleńczej pracy. Zarażają zapałem
strażników, którzy przybyli, by uśmierzyć ból. Wszyscy "uszewczają się" i przyłączają się do
pracy. W ten sposób szewcy dokonują kolejnego przewrotu - rewolucji robotniczej, której
sens sprowadza się do zmiany ról: warstwy dotychczas panujące zostają obalone, a władzę
przejmuję Sajetan i czeladnicy.
Scurvy "zszedł na psy" - ubrany w psią skórę i z obrożą na szyi śpi w kącie. Szewcy osiągnęli
swój cel, ale nie przyniosło im to satysfakcji. Wbrew własnym oczekiwaniom nadal się nudzą
i tęsknią za dawnymi czasami, kiedy wprawdzie musieli ciężko pracować, ale mieli swoje
"idejki". Ponieważ Sajetan nie przestaje mówić, zabijają go, oskarżając o burżuazyjne
odchylenia. Kwestię chłopską rozwiązują siłą, wyrzucając chłopów z sali.
Rządy szewców przerywa wejście Hiper-Robociarza. Przedstawia się jako reprezentant
tajemniczych "Onych", sterujących przemianami społeczeństwa. Nastają rządy technokratów,
specjalistów, inżynierów i techników organizujących społeczeństwa na wzór doskonałej
maszyny (technokraci nie wyznają żadnej idei, są rzecznikami rozwoju cywilizacji i techniki).
W ich imieniu występują Towarzysze X i Abramowski.
Indywidualności poprzedniej epoki, Scurvy i Sajetan giną, a Księżna, zamknięta w klatce,
zostaje zabawką nowych władców.
Teoria czystej formy Witkiewicza to wypadkowa kompozycji sztuki dramatycznej,
scenografii, działań postaci, dźwięków. Treść i idee są znacznie mniej ważne, a układ całości
zależy od woli artysty, nie zaś od życiowego prawdopodobieństwa i związku przyczynowo
skutkowego.