Graham Heather Harlequin Orchidea 36 Noce nad Florydą (Inne imię miłości)

Noce nad Florydą

Wendy mieszka samotnie na florydzkich
bagnach, z dala od ludzi i cywilizacji. Pewnego
wieczoru znajduje na moczarach
nieprzytomnego mężczyznę i zabiera go do

domu. Po odzyskaniu przytomności

nieznajomy wyznaje, że jest agentem ściganym
przez gang narkotykowy. O tym gangu głośno

jest we wszystkich mediach. Wendy zaczyna

zdawać sobie sprawę z ogromu
niebezpieczeństwa, na jakie się naraża,
zatrzymując Brada pod swym dachem.
Tymczasem gangsterzy wpadają na jego trop...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tyłem chevroleta gwałtownie zarzuciło. Brad,

zaciskając mocno zęby, odbił kierownicą. Gdyby

wypadł z tej wąskiej szosy na obojętnie którą stronę,

wylądowałby w żywym bagnie, w bezkresnej rzece

traw, w gorącym, wilgotnym, zapomnianym przez

Boga i ludzi piekle na ziemi.

Pędził na zachód Alligator Alley - drogą przez

niekończące się błota i moczary, gdzie znużonego

monotonią krajobrazu podróżnego z letargu wyry

wał od czasu do czasu krzyk ptaka albo zimne,

nieruchome spojrzenie gada, których było tutaj za

trzęsienie.

Nie było za to budek telefonicznych. Nie było

straganów z fast-foodami, nie było stacji benzyno-

NOCE NAD FLORYDĄ

wych. Tylko kilometr za kilometrem odludzia Ever-

glades - bagien na Florydzie.

Brad nie cierpiał bagien. Tylko że teraz nie miało

to większego znaczenia.

Wyprowadził wóz z poślizgu i zerknął we wstecz

ne lusterko. Michaelson siedział mu wciąż na ogonie.
Przeniósł wzrok z powrotem na drogę i zauważył
smużki pary wydobywające się spod maski chev-
roleta. Jasna cholera, nawet porządnego samochodu
ukraść mu się nie udało. No i ucieka teraz przed
zaciekłym pościgiem w starym rzęchu, który zaraz

pod nim zdechnie.

Pot zrosił mu czoło. Co pocznie bez samochodu?

Od wielu mil nie widział budki telefonicznej. Nic,
tylko ta wąska szosa i bezmiar bagien. Na piechotę
nie miałby najmniejszych szans. W parę sekund

ustrzeliliby go jak kaczkę.

W silniku coś stuknęło, zaświszczało i spod maski

buchnął kłąb pary, przesłaniając mu widok. Przymru
żył oczy; tam, z przodu, majaczył chyba jakiś bity trakt
odchodzący od szosy w lewo, na południe. Jeszcze

jeden rzut oka we wsteczne lusterko i już wiedział, że

Michaelson zaraz go dopadnie. Ryzyk fizyk.

Gwałtowny skręt kierownicą, pisk opon, wóz

przechylił się i wszedł w ostry wiraż. Tak, to jest coś
w rodzaju gruntowej drogi. Wybujała trawa siekła
karoserię i okna. Brad słyszał odwieczne brzęczenie
owadów, którego nie zagłuszało nawet wycie prze
grzanego silnika.

Heather Graham

Nagle wóz ugrzązł z błocie. Brad ścisnął mocniej

kierownicę i zrozpaczony wdusił do dechy pedał
gazu. Koła zabuksowały i chevrolet utknął w szuwa
rach na dobre.

Wyskoczył z samochodu. Czarne błocko oblało

mu skórkowe buty, sięgnęło bawełnianych skarpe
tek, wspięło się po nogawkach spodni; zapadł się
w nim do pół łydki.

Znieruchomiał i wytężył słuch.
Usłyszał silnik zbliżającego się auta - auta Micha-

elsona. A więc nie dali za wygraną.

Powietrze rozdarł suchy trzask. Strzał? Pocisk

świsnął mu koło ucha. I znowu ten suchy trzask.
Kolejny pocisk. Bliżej. Ziiiu. Prawie otarł mu się
o drugie ucho i z obrzydliwym plaśnięciem zarył
w bagno.

Odwrócił się i puścił biegiem. Jego pistolet zo

stał w motelu, razem z trupem Taggarta. Kurwa,
nawet nie ma czym się bronić. Ich trzech z mag

num i obrzynami, a on nawet bez pilniczka do paz
nokci.

Gorzej już chyba nie można skończyć. Bez broni,

w trakcie ucieczki przez zarośnięte, zarobaczone,
rojące się od owadów, posępne, śmierdzące moczary.

Nogi grzęzły mu w błocie. Nie ubiegł jeszcze

dwudziestu kroków, a już zostawił w nim oba buty.
Bieg w tych warunkach był mordęgą. Tym większą,
że nie było dokąd uciekać. Nic, tylko trawa i grze-
chotniki, węże koralowe i aligatory, węże wodne

NOCE NAD FLORYDĄ

i moskity... no i to cholerne błoto. Co sus, to kolejna
niepewność, na co się tym razem nadepnie.

Trzeci pocisk śmignął mu z wizgiem tuż przed

nosem. Na brodzie poczuł prąd powietrza. Cząstką
umysłu rejestrował symptomy nadciągającej nocy.
Pieśń owadów przybierała na sile, a horyzont barwę
krwistej czerwieni. Zerkając za siebie, widział tylko
trawę, wysoką ścianę trawy, która jak nóż cięła ręce
i policzki.

Everglades, rzeka traw... Tak te okolice nazywali

Indianie. I faktycznie była to rozciągająca się jak
okiem sięgnąć rzeka trawy.

Jeszcze jeden pocisk przeciął z wizgiem powiet

rze. Brad odetchnął głęboko i poczuł dźgnięcie bólu
w piersiach. Rozrywało mu płuca, pocięte dłonie
krwawiły, ale nie ustawał w biegu. I ni z tego, ni
z owego znalazł się pod wodą.

Wierzgając rozpaczliwie nogami, młócąc rękami,

wypłynął na powierzchnię i wygramolił się z kanałku
na brzeg. Zasapany, kaszląc i plując wodą, odwrócił
się, wsparł dłońmi o kolana. Widział tylko trawę. Czy
nadal go ścigają?

- Myślicie, że dostał?
To był chyba Suarez - najgorszy zakapior.
- A co za różnica? - zakpił ktoś inny. - Jak nie

my, to poczciwy Tom Gator go załatwi.

Parsknęli śmiechem, a wtedy odezwał się Micha-

elson, który nigdy się nie śmiał, któremu usta nigdy
nie ułożyły się nawet w namiastkę uśmiechu.

Heather Graham

- Cisza. Słuchajcie. Trzeba mu wpakować kulkę

w łeb. Na Toma Gatora wolę się nie zdawać.

Brad jęknął w duchu, wyprostował się i odetchnął

głęboko, przygotowując się do kolejnego wysiłku.

Krajobraz poczerwieniał, zachodzące słońce rzu

cało szkarłatny blask na bagienne rozlewiska i kilka

drzew w oddali. Czerwień... ten kolor zdawał się

zalewać mu płuca, kiedy wciągał w nie z trudem

wilgotne powietrze. Ten kolor przybrały trawa i sa

motna czapla balansująca na jednej nodze na konarze

drzewa.

Rata-ta-ta-ta. Znowu otworzyli ogień.

Ostry przeszywający ból, użądlenie w skroń. In

stynktownie poderwał rękę do głowy, potem spojrzał

na palce.

Czerwone. Kolor nocy. Kolor krwi - jego krwi.

Uciekać. Kiedy ruszał dalej na chwiejnych no

gach, brzęczenie owadów przybrało jakby na sile.

Nie słyszał za sobą żadnych szeptów, żadnych śmie

chów, żadnych głosów.

Spojrzał w niebo i zobaczył spadające słońce. Na

bagna opuszczał się wieczorny chłód. Zerwał się

lekki wietrzyk.

Miał dreszcze. Czerwień nie będzie kolorem nocy.

Noc będzie tu czarna - smolistoczarna. Zakłady ener

getyczne na Florydzie nie przyświecają nocami wę

żom, aligatorom, ptakom ani dzikim orchideom. Za

padnie noc, a wraz z nią nastanie nieprzenikniona

ciemność.

NOCE NAD FLORYDĄ

Horyzont barwiły jeszcze co prawda smugi różu,

złota i płomiennej czerwieni, ale Brad już ich nie

widział. Jego umysł taplał się w czerni, tak jak jego
ciało w oblepiającym błocie. Odgłosy świata zewnęt
rznego cichły, przechodząc w przytłumione, mono
tonne buczenie.

Tracił przytomność, a przecież nie mógł sobie na

ten luksus pozwolić. Jeśli tu teraz padnie, nie doczeka

świtu. Utonie w bagnie, stanie się łatwym łupem dla

bagiennych drapieżców, skończy w żołądkach tych

skubańców.

Nie wolno mu upaść, ale nie miał już sił brnąć

dalej. Zresztą nie było dokąd. Zatrzymał się. Kola
na miał jak z waty, widział wszystko jak przez
mgłę.

Usłyszał brzęczenie. Cholerne moskity. W życiu

nie widział ani nie słyszał tylu tych krwiopijców
naraz. Jeszcze chwila i opadną go całą chmarą.

Są już blisko. Brzęczenie urwało się jak nożem

uciął. Brad rzucił się przed siebie, pewien, że szar
żuje na rój owadów... i zderzył się z czymś twardym.
Poczuł jeszcze dotknięcie czegoś miękkiego, a potem
czerwony krajobraz pochłonęła czerń.

Na jego widok Wendy krzyknęła. Potem wyłączy

ła silnik śmigłowej łodzi, przymrużyła oczy i przez
kilka sekund przyglądała się mężczyźnie jak zahip
notyzowana.

Przypominał potwora z Czarnej Laguny. Był jak

Heather Graham

zjawa, wyrósł przed nią niczym olbrzymia nabrzmie
wająca góra błota.

Węże, aligatory i inne obrzydlistwa nie robiły

już na niej wrażenia, ale wielkich błotnych stwo

rów nie spotykało się na terenach Everglades na co
dzień.

Szybko jednak zdała sobie sprawę, że to indywi

duum jest człowiekiem. Mężczyzną. Wysokim, dob
rze zbudowanym. Potężnie zbudowanym, stwierdzi
ła, kiedy postękując z wysiłku, wciągała go na łódź.
Uporawszy się z tym, zrobiła sobie małą przerwę na
odsapnięcie, a potem sprawdziła mężczyźnie puls.

Na szczęście żyje.
Umoczoną w wodzie dłonią obmyła mu z grubsza

twarz. Zauważyła małe, krwawiące otarcie na skroni.

Skąd się wzięło? Przewrócił się i uderzył? Pokręciła
głową i uśmiechnęła się pogardliwie. Mieszczuch.

To nie ulega wątpliwości.

Pod warstwą błota widziała elegancki trzyczęś

ciowy garnitur, jedwabny krawat, bawełnianą koszu
lę. Butów nie miał - pewnie zostawił je gdzieś
w błocie. Westchnęła i znowu pokręciła głową.
Kiedy ci ludzie zmądrzeją! Do bagien trzeba pod
chodzić z respektem. To nie miejsce dla takich
fircyków. No i co z nim teraz robić?

Przykucnęła, by się zastanowić. Miała teraz dyle

mat. Poważnie ranny nie jest, a więc szpital można
sobie darować. Na bagnach durnia też nie zostawi.
Miałaby go na sumieniu.

NOCE NAD FLORYDĄ

Westchnęła. Może jednak odstawić go do szpitala,

ale tak czy siak, musi go najpierw zabrać do domu,
żeby zadzwonić stamtąd do Fort Lauderdale po
karetkę. Sama go nie odwiezie, bo jej samochód stoi
w warsztacie.

- No to jak, panie ładny, wpadnie pan do mnie na

kolację? -mruknęła, zwracając się do swojego znale
ziska, i roześmiała się z goryczą. Pierwszy raz
w życiu zaprasza do siebie mężczyznę. Z wyjątkiem
Leifa, ale z nim było inaczej. Nigdy o nic nawzajem
nie musieli prosić, rozumieli się bez słów.

Odpędzając od siebie wspomnienia o Leifie,

ułożyła błotnego stwora wygodnie na dnie łodzi,
zapuściła silnik i ruszyła. Zapaliła światła; ście
mniało się, a noc nad bagnami zapada bardzo

szybko.

Trzy kilometry dalej dobiła do wzniesienia i zgasi

ła silnik. Przycumowała łódź i znów spojrzała na
nieznajomego. Nie bardzo wiedziała, co począć.

Niepokoiło ją trochę, że wciąż nie odzyskuje przyto

mności. Czyżby wstrząs mózgu? Być może. Przede
wszystkim trzeba go umyć; potem określi bardziej
profesjonalnie jego stan.

Po chwili namysłu postanowiła przynieść z domu

nosze. Bez nich nie da rady przetransportować tego
olbrzyma.

Dom był mały, ale samowystarczalny i dobrze jej

się w nim mieszkało. Prądu dostarczał generator,
a chociaż wodę do picia w zasadzie kupowała w skle-

Heather Graham

pie, to system oczyszczania też miała zainstalowany.

Były tu dwie sypialnie, salon i duża kuchnia. Wszyst

ko to umeblowane we wczesnoamerykanskim stylu,

z brązowymi zasłonkami w oknach. Można było

siedzieć w tym domu i wyobrażać sobie, że do

najbliższego sąsiada ma się nie trzydzieści kilomet

rów, a trzydzieści kroków.

Wendy wbiegła do drugiej sypialni i wyciągnęła

spod łóżka brezentowe nosze. Z doniesieniem ich do

łodzi nie miała problemu, gorzej było z ułożeniem na

nich mężczyzny. Był nie tylko wysoki i dobrze

zbudowany, ale również nieprzytomny, toteż lał się

przez ręce. Sapiąc i postękując, ocierając co chwila

zalewający oczy pot, zdołała wreszcie wciągnąć go

na brezent.

Zanim wtaszczy faceta do środka, musi zdjąć

z niego ubranie. Nie całe, slipki zostawi. Mieszkała

na bagnach, ale starała się nie wnosić do domu błota.

A jeśli on w trakcie tego rozbierania odzyska przyto

mność? Wzruszyła ramionami. Jak się ocknie, to sam

dokończy, a niech tylko spróbuje stroić fochy. Gdyby

nie ona, już by nie żył.

Skarpetki zeszły łatwo. Problem pojawił się przy

marynarce. Nie była w stanie unieść mu ramion na

tyle wysoko, by ją z niego ściągnąć. Po kilku próbach

dała za wygraną i usiadła zdyszana, by się zastano

wić. W końcu doszła do wniosku, że to ubranie i tak

jest już do wyrzucenia, a więc nie ma się co z nim

ceregielić.

NOCE NAD FLORYDĄ

Wstała i pobiegła po nożyczki. W kuchni przyszło

jej do głowy, żeby wziąć też wiadro wody z mydłem

i myjkę. Mając już gotowy plan, działała z energią
i zdecydowaniem.

Wróciła do łodzi i z zapamiętaniem zaatakowała

nożyczkami ubranie nieznajomego. Pozbawiła go
marynarki, kamizelki, krawata, koszuli i delikatnie
zmyła mu z twarzy i ramion błoto. Uporawszy się
z tym, usiadła i przyjrzała krytycznie swemu dziełu.

Myślała, że ma ciemniejszą karnację; zmylił ją

bagienny muł oblepiający skórę barwy piasku. Włosy
miał płowe, takie, co to rozjaśniają się w słońcu
i ciemnieją w zimie, twarz sympatyczną, przystojną,
męską - długi prosty nos, wysokie czoło, wydatne
kości policzkowe, wydatną szczękę. Wiek oceniała
na jakieś trzydzieści do czterdziestu lat.

Był ciężki, bo składał się z samych twardych,

wyrobionych mięśni, co świadczyło, że pracował nad

swym ciałem. Tak, ładne to było ciało. Wendy naszła
ochota, by go dotknąć. Opamiętała się w ostatniej
chwili i otrząsnęła gwałtownie. Nie mogła uwierzyć,
że myśli w ten sposób o ciele kogoś zupełnie sobie
nieznanego.

Przetrząsnęła kieszenie marynarki, szukając port

fela, ale znalazła w nich tylko listek miętowej gumy
do żucia. Kieszenie spodni sklejało zaschnięte błoto.

Zdeterminowana wstała, rozpięła mu je, chwyciła za
nogawki i pociągnęła. Z początku ani drgnęły, potem
przestały nagle stawiać opór. Zatoczyła się do tyłu

Heather Graham

i klapnęła na siedzenie. W ręku zostały jej nie tylko
spodnie.

Slipki zsunęły się wraz z nimi. Mężczyzna leżał

teraz na brezentowych noszach nagusieńki jak go Pan
Bóg stworzył.

Wendy zaczerwieniła się i zamarła, bo nieznajo

my poruszył się i jęknął cicho. Nie robiła niczego
złego, próbowała mu tylko pomóc. Obmyła go, ro
zebrała, ale nie zamierzała posunąć się tak daleko.
A jeśli się teraz ocknie? Co sobie o niej pomyśli? Jak
mu się z tego wytłumaczy?

- Cholera! - zaklęła pod nosem. Podniosła się

szybko, rozcierając stłuczony mięsień. Musi go
czymś okryć, zanim oprzytomnieje. Odwracała się

już, by pobiec do domu po prześcieradło, ale coś ją

podkusiło, by jeszcze raz na niego zerknąć. Napraw

dę niczego sobie okaz samca.

Muskularny, zadbany, szczupły. Pierś porośnięta

gęstwiną płoworudawych włosów, która na wysoko
ści pasa zwężała się w cienką linię, by rozszerzyć się
w drugą gęstwinę w dole brzucha. Serce zabiło jej jak
młotem. Natura rzeczywiście niczego mu nie po

skąpiła. A ona już tak długo jest sama...

Zgorszona trochę własnymi myślami, odpędziła je

od siebie. To wcale nie tak długo, a patrzenie pod ta
kim kątem na zupełnie obcego faceta przyzwoitej
kobiecie nie przystoi. Dziwne, od tak dawna nie po
myślała nawet o seksie, a tu nagle, na sam widok
męskiego ciała wyobraźnia płata jej takie figle.

NOCE NAD FLORYDĄ

Do oczu napłynęły jej gorące łzy, a wraz z nimi

refleksja, że nie pamięta już, kiedy sobie tak od

serca popłakała. Ale teraz na to ani czas, ani miejsce.

Musi wziąć się w garść i lecieć do domu po to

prześcieradło.

- Co u diabła...

Za późno. Ocknął się. Mężczyzna zamrugał po

wiekami, dźwignął się z wysiłkiem na łokciach,

przesunął błędnym wzrokiem po swym ciele i spoj

rzał na nią. Oczy, podobnie jak włosy, miał płowe.

Ani orzechowe, ani zielone, ani brązowe, wszyst

kiego po trochu, co dawało kolor płowozłoty.

1 w tych płowych oczach pojawiła się teraz kon

sternacja, gniew i czujność - czujność tak prze

szywająca, że Wendy się wystraszyła. Cofnęła się

o krok. Nie bardzo wiedziała, jak ma się zachować.

Żałowała teraz, że nie zostawiła go tam na mocza

rach.

- Coś ty za jedna?

Głos miał schrypnięty, głęboki, wcale nie przy

jazny.

- Wendy Hawk. Powiedz lepiej, coś ty za jeden.

- Co? - W jego oczach znowu zapłonęła czuj

ność.

- Coś, u diabła, za jeden? -powtórzyła z irytacją.

Nie spuszczał z niej wzroku, podjęła więc zdener

wowana: - Mieszkam tutaj. Wyskoczyłeś mi przed

łódź. Próbuję ci pomóc.

Przez twarz przemknął mu wyraz rozbawienia,

Heather Graham

pozostawiając po sobie uśmiech. A z tym uśmiechem
był bardzo pociągający.

- Pomóc, powiadasz? Rozbierając mnie do ro

sołu?

Zaczerwieniła się i odetchnęła głęboko.

- Nie chciałam...
- A co, ubranie samo ze mnie spadło? - spytał

kpiąco.

- Nie, oczywiście, że nie. Ale miałeś na sobie

pół Everglades. Nie moja wina, że wszystko było
takie posklejane, że zeszło za jednym zamachem.
Oj, nieważne. Miałam właśnie iść po prześcieradło
i wciągnąć cię do środka, ale widzę, że możesz...
- Urwała, bo nieznajomy zerwał się na równe
nogi. Czym innym było patrzeć na niego, kiedy
leżał nieprzytomny na ziemi, a czym innym teraz,
kiedy stał przed nią nagi, nie okazując cienia skrę
powania. - Ale widzę, że możesz chodzić - do
kończyła. - Tylko się do mnie nie zbliżaj - ostrze
gła. - Wstydu nie masz? Przyniosę ci prześcierad
ło...

- Przepraszam - mruknął. Wciąż się uśmiechał

i Wendy uświadomiła sobie nagle, że ten uśmiech ma
dwa ostrza. - Szczerze mówiąc, to podejrzewam, że
zdążyłaś mi się już dobrze przyjrzeć.

- Zaczekaj tu! - rozkazała, pobiegła do domu

i wróciła z czystym prześcieradłem.

Owinął się nim w pasie.

- Nie co dzień człowiek budzi się golusieńki na

NOCE NAD FLORYDĄ

moczarach - zauważył. Głos miał bardzo głęboki,
z tych, co to potrafią poruszyć w kobiecie czułą
strunę. Wendy przeszedł lekki dreszcz. Ale może to
tylko ta chłodna wieczorna bryza?

- Przepraszam. Starałam się ci pomóc.
- Zauważyłem. ~ Roześmiał się i owinął ciaśniej

prześcieradłem. - Ciekaw jestem tylko, co byś sobie
pomyślała, gdyby było na odwrót.

- Znaczy jak?
- No, gdybym to ja starał się pomagać tobie, i to

ty obudziłabyś się bez niczego.

- Też mi coś! - prychnęła, znowu żałując, że nie

zostawiła go na pastwę losu. - To nie wchodzi w grę.
Przede wszystkim ja nie znalazłabym się nigdy
w takiej idiotycznej sytuacji. To moczary. Szwen-
dałeś się w pobliżu grząskich bajor! Powinieneś mi
być dozgonnie wdzięczny.

- No i jestem. Nawet bardzo - powiedział cicho

i wskazał ruchem głowy drzwi. - Dobrze zrozumia
łem, że chcesz mnie zaprosić?

Zawahała się, nie była już tego taka pewna. Ten

człowiek nie zna może bagien, ale sroce spod ogona
też nie wypadł. Sprawiał wrażenie takiego, co z nieje
dnego pieca jadł chleb. I emanowało z niego jakieś
napięcie, tak jakby, nawet się uśmiechając, pozo
stawał czujny i miał oczy za plecami.

- Hej - ponaglił ją, jakby czytał w jej myślach.

- Ja cię nie tknąłem. To ty mnie rozebrałaś.

Wymacała za sobą gałkę u drzwi, pchnęła je,

Heather Graham 19

weszła i obejrzała się. Mężczyzna oglądał swoje
ubranie.

- Gdybym wiedział, że taka jesteś napalona - po

wiedział, pokazując jej strzępy koszuli - sam bym ją
zdjął.

- Bałam się o twoje życie! - warknęła.

Kiwnął głową, poprawił prześcieradło i wszedł do

domu.

- Dzięki.
Rozejrzał się, przenosząc wzrok z zawieszonego na

ścianie kobierca na bujany fotel, wygodną sofę, stoli

czek z wiśniowego drewna. Niewiele uszło jego uwagi.
Kiedy w końcu spojrzał znowu na nią, Wendy z zado
woleniem zobaczyła w jego oczach konsternację.

- Gdzie my jesteśmy? - spytał.
- Na Everglades - odparła słodko.
- Tak, ale... gdzie?
- Na wschód od Naples, na północny wschód od

Miami, prawie dokładnie na zachód od Fort Lauder-
dale.

Płowe brwi powędrowały w górę.
- Czyli pośrodku bagien. I ty tu mieszkasz?
- Owszem. - Wendy uśmiechnęła się rozkosznie,

rada, że znowu ma nad nim jakąś przewagę.

Weszła do kuchni. Czuła, że musi się napić, a poza

tym widok butelki dobrego wina jeszcze bardziej
zbije go z pantałyku. Wyjęła z lodówki rieslinga
rocznik 72, a z szuflady szafki korkociąg.

- Pozwól, że ja to zrobię - usłyszała.

20 NOCE NAD FLORYDĄ

Zaskoczona nie oponowała; oddała mu butelkę

i korkociąg, a sama oparła się o kuchenną szafkę. Był

nadal nagi do pasa i pachniał mydłem, którym go

umyła.

- Nie przedstawiłeś mi się jeszcze.

- Bill. Bill Smith.

Kłamał. Ciekawe dlaczego. Tylko przestępca za

taja swoje prawdziwe nazwisko. A on przecież nie

jest przestępcą.

Skąd ta pewność? Ten człowiek jak najbardziej

może być na bakier z prawem. Znalazła go pływają

cego twarzą do dołu w bagnie.

- Co robiłeś na moczarach?

Korek z soczystym pyknięciem wyskoczył z szyj

ki. Rzekomy Bill Smith pokazał jej znacząco otwartą

butelkę. Odwróciła się i zaczęła nerwowo szukać

kieliszków. Dzwoniły o siebie, kiedy mu je podawa

ła. W jego dłoni ucichły. Napełnił oba winem i uniósł

swój w toaście.

- Zdrówko. Zabłądziłem, jak ktoś głupi. Zupełnie

nie znam tej okolicy.

Wendy zaparła się, że musi z niego wyciągnąć

choć ziarenko prawdy. Nie spuszczając go z oczu,

uniosła kieliszek do ust.

- Na bagnach łatwo się zgubić.

- Samochód mi się zepsuł. - Podniósł butelkę do

oczu i udawał, że studiuje pilnie etykietę. Po chwili

spojrzał na nią znowu. - Jestem ci wdzięczny za

pomoc - powiedział cicho. - Dziękuję.

Wendy kiwnęła głową. Nadal nie wiedziała, co ma

o tym wszystkim myśleć.

- Trzeba opatrzyć to rozcięcie na skroni - powie

działa.

- Jakie rozcięcie? - Ściągnął brwi i dotknął czoła.

- A, rzeczywiście.

- Przydałoby się parę szwów.
- E, do wesela się zagoi.
- Może przynajmniej ci je przemyję.
- Byłbym wdzięczny. - Dotknął znowu rany,

potem przesunął dłonią po włosach. - Wciąż jestem
cały w błocku.

- Weź prysznic.
- To masz tu bieżącą wodę? Mogę skorzystać?
- Proszę się nie krępować, panie Smith. Koryta

rzem, drugie drzwi na lewo.

- Dzięki. - Oddał jej kieliszek z niedopitym

winem i wyszedł z kuchni. Po chwili trzasnęły drzwi
łazienki.

Stała jeszcze parę sekund, przygryzając wargi,

potem ruszyła do swojej sypialni. Uklękła przed
komodą, wysunęła dolną szufladę, pogrzebała w niej
i wyjęła T-shirt, dżinsy i parę slipek. Ten mężczyzna
był tylko troszkę wyższy od Leifa, a zbudowani byli
podobnie.

W korytarzu słychać było szum prysznica. Pode

szła do drzwi łazienki i zapukała.

- Zostawiam tu ubranie. Powinno pasować.

Wróciła do kuchni i sącząc wino, oddała się

22 NOCE NAD FLORYDĄ

rozmyślaniom. Na mózg jej padło, że mu pomaga?
Zaraz tam padło. Nie mogła go przecież zostawić na
pewną śmierć.

Trzeba jednak zachować ostrożność. Niepokojące

jest, że wywarł na niej takie wrażenie. Odpędziła te

myśli, otworzyła lodówkę, wyjęła warzywa i zaczęła

je machinalnie kroić.

Kiedy czysty, ubrany, z mokrymi, zaczesanymi

do tyłu włosami Bill wrócił spod prysznica, do
rzuciła do warzyw duszących się na ogromnej
patelni pokrojonego w cząstki kurczaka i zamie
szała.

- Smakowicie pachnie - zauważył.
- Dziękuję.
- Mam przez to rozumieć, że zostałem zaproszo

ny na kolację?

- Nie masz wyboru. Dzisiaj cię stąd nie wywiozę.
- A to dlaczego?
- Mam samochód w naprawie, a warsztat zamy

kają o piątej. Została mi tylko śmigłowa łódź. Co
najwyżej mogę cię podrzucić do szosy, może tam

złapiesz jakąś okazję...

- To już wolę to zaproszenie na kolację - odparł

szybko.

W odpowiedzi Wendy zgarnęła warzywa i mięso

z patelni na półmisek i mu go wręczyła.

- Niech pan to, z łaski swojej, postawi na stole,

panie Smith...

- Oczywiście.

Heather Graham 23

Wyjęła z piekarnika brązowy ryż, przesypała

go do miski i też podeszła do kuchennego stołu,
który nakryła wcześniej na dwie osoby. Mężczy
zna odsunął jej krzesło, wrócił po pozostawioną
na blacie napoczętą butelkę i kieliszki, po czym
usiadł naprzeciwko niej. Kiedy się uśmiechnął,
serce znowu żywiej jej zabiło - podobał jej się
ten uśmiech.

- Dzięki. Za wszystko.

Wendy kiwnęła głową, wolała się nie odzywać.

- Czyje to ubranie?
- Mojego męża.
- Aha. - Przymrużył oczy. Po chwili milczenia

wskazał wymownie na stół. - Zaczynamy bez niego?

- On nie żyje.
- Och, przykro mi.
Wendy znowu kiwnęła głową. Obcy tylko tak

mówią. W rzeczywistości nic ich to nie obchodzi.
Zwłaszcza tego tutaj. Była przekonana, że w duchu
odetchnął z ulgą.

- I mieszkasz sama?

Obawiała się tego pytania. Była łatwym celem,

a im dłużej przebywała w towarzystwie tego człowie
ka, tym bardziej stawało się dla niej jasne, że on nie

jest wcale takim niewiniątkiem. I chociaż instynkt

podpowiadał Wendy, że z jego strony nic jej raczej
nie grozi, to niepokój pozostawał.

- Tak, mieszkam tu sama.
- Wendy - mruknął. - Wendy Hawk. - Pochylił

24 NOCE NAD FLORYDĄ

się nad stołem i wyciągnął rękę. Nim zdążyła zarea

gować, owinął sobie wokół palca pasemko jej wło

sów. - Metr sześćdziesiąt wzrostu, niebieskooka

blondynka, która wygląda jak anioł i mieszka w tym

dusznym piekle. Czy ja śnię, czy umarłem i poszed

łem do nieba?

- Mam metr sześćdziesiąt pięć, oczy szare, a tego

miejsca nawet najzagorzalszy miłośnik przyrody nie

nazwałby niebem.

Delikatnie uwolniła włosy spomiędzy jego pal

ców, wstała od stołu, zabrała kieliszek z winem

i wycofała się pod szafki. Czuła, że wzbiera w niej

huragan.

~ Trzeba coś zrobić z tą raną na skroni - mruk

nęła.

- Nic nie zjadłaś.

- Dotrzymuję ci tylko towarzystwa. Kiedy cię

znalazłam, wracałam z kolacji u przyjaciela. - Było

w tym trochę prawdy. Wracała od Erica, z którym

wcześniej jadła lunch. - Jedz, a mną się nie kłopocz.

Uśmiechnęła się niewyraźnie, odwróciła i prze

szła z kieliszkiem wina do salonu, gdzie włączyła

telewizor i usadowiła się na sofie. Leciały właśnie

wiadomości, ale ona myślami była gdzie indziej.

Wyrzucała sobie, że zostawiła gościa samego przy

stole.

Jaki tam z niego gość. Nic o nim nie wie. Jak

tylko facet się naje, to opatrzy mu ranę i odstawi na

szosę.

Heather Graham 25

Z tych rozważań wyrwało ją nagle słowo „Ever-

glades". Spojrzała uważniej w telewizor i ściągając

brwi, spróbowała skupić się na tym, co od jakiegoś

czasu mówił komentator.

Połączone siły FBI, agencji do spraw walki z nar

kotykami DEA i lokalnej policji przechwyciły trans

port narkotyków. Doszło do strzelaniny. Zginął

agent, przemytników nie ujęto. Na ekranie pojawiła

się fotografia jakiegoś mężczyzny, ale Wendy nie

zdążyła się jej przyjrzeć, bo w tym momencie Bill

Smith wmaszerował do pokoju i bezceremonialnie

wyłączył odbiornik.

Wyprostowała się i obrzuciła go gniewnym spoj

rzeniem.

- Oglądałam to!

Przypatrywał się jej z takim napięciem, że dreszcz

ją przeszedł i po raz kolejny przemknęło jej przez

myśl, czy nie popełniła aby głupstwa, sprowadzając

go do domu.

Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że drży nie

ze strachu, lecz z powodu ogarniającego ją dziwnego

ciepła. On ma na sobie rzeczy Leifa. Zbudowany jest

podobnie, a w ciemnościach, w ogniu namiętności,

mógłby może mu dorównać.

Nie, w niczym nie przypomina jej męża. Jest

atrakcyjny i pociągający na swój sposób, i budzi

w niej od dawna uśpione żądze i emocje, uczucia,

których się obawiała.

I jest w jej domu. Zapowiada się długa noc.

NOCE NAD FLORYDĄ

- Telewizor - przypomniała mu. - Oglądałam

wiadomości.

- Przepraszam. Chciałem, żebyś mi pomogła.

- W czym?

- W opatrzeniu tej rany. Mogłabyś? Masz wodę

utlenioną, czy coś w tym rodzaju?

- Pewnie, że tak. - Wychodząc z pokoju, Wendy

włączyła w przelocie telewizor. Wiadomości już się

skończyły, zaczął jakiś teleturniej.

Wodę utlenioną i materiały opatrunkowe trzymała

w łazience. Otwierając apteczkę, zobaczyła w lustrze

jego twarz. Stał tuż za nią i obserwował ją z napię

ciem.

- Gdzie przeprowadzimy ten zabieg? - spytał.

Wzruszyła ramionami.

- Wszystko jedno, choćby tutaj.

Przysiadł na krawędzi wanny. Wendy nasączyła

wodą utlenioną bawełniany gazik i wycisnęła mu go

na skroń. Nawet nie drgnął, za to ona skrzywiła się na

widok rany. Była głęboka. Musiała sprawiać mu ból.

Sięgając do apteczki po spirytus salicylowy, zawaha

ła się.

- Co jest? - zapytał.

- Teraz naprawdę będzie bolało.

Kiwnął głową.

- Trudno. Czyń swoją powinność.

Przygryzając z przejęcia wargi, zaczęła powoli

odkażać ranę, a on znosił to ze stoickim spo

kojem.

Heather Graham

- Nie rozumiem, w co się mogłeś walnąć - mruk

nęła. - Zupełnie jakby ktoś wygarnął ci kawał ciała
łyżeczką...

- Dziwne, prawda? - Odebrał od niej drugi gazik,

wrzucił go do kosza na śmieci i uśmiechnął się. - No,
od razu lepiej.

- Cieszę się.
- Zrobić ci kawy?
Pokręciła głową.
- Nie. Ale herbaty się napiję.
Przeszli do kuchni. On napełnił wodą ekspres do

kawy, ona czajnik. W tym. człowieku jest coś ujmują

cego. Gładkie policzki... czyli golił się rano. Pach
nący, piżmo zmieszane z wonią mydła. I te oczy...
płowe i czujne.

Tak przywykła już do samotności, że sama obec

ność innego człowieka działała na nią pobudzająco.
A może ten Bill to zwyczajny człowiek? Zabłąkany
mieszczuch?

Nie, to ktoś specjalny.
- Czym się trudnisz? - spytała, kiedy czekali na

zagotowanie się wody.

- Trudnię? - spytał.
- No, z czego żyjesz.
- Pracuję w... w branży farmaceutycznej.
- Akwizytor?
- Eee... tak.
- Jechałeś do Naples?
- Tak, tam.

NOCE NAD FLORYDĄ

- Mieszkasz w Fort Lauderdale?
- No, prawdą mówiąc, to jestem z Nowego Jorku.

Niedawno mnie tu przenieśli.

Woda się zagotowała. Wendy zgasiła palnik

i nalała wrzątku do imbryczka. Poczuła na sobie
wzrok mężczyzny, i krew szybciej popłynęła jej
w żyłach. A więc jednak, pomyślała. Znała to u-
czucie: zauroczenie. Czyli jest akwizytorem jakiejś
firmy farmaceutycznej z Nowego Jorku i nazywa się

Bill Smith. Dosłownie wdepnął w jej życie, a ona
po raz pierwszy od lat czuje, że żyje. Odwróciła się
do niego.

Przyglądał się jej z dziwną czułością.

- Jak tu trafiłaś? - spytał z uśmiechem, kręcąc

głową, - Naprawdę mieszkasz tu na stałe? Z czego
żyjesz?

- Swego czasu byłam pielęgniarką. Potem po

znałam Leifa. Był naukowcem, zajmował się ochro
ną środowiska naturalnego. To był jego dom. Zamie
szkałam tu z nim.

- I zostałaś?
- Podoba mi się tutaj.
- Jak, u licha, może ci się podobać na bagnach?
- To nie są zwyczajne bagna, panie Smith.

Odchrząknął.

- Ktoś, kto widział mnie bez slipek, nadal zwraca

się do mnie per panie Smith?

Zaczerwieniła się, ale nie straciła rezonu.
- Tu jest pięknie, Bill. Nie zdążyłeś się tylko

Heather Graham

rozejrzeć. Gdybyś pobył tu jakiś czas, zobaczyłbyś tę
magię i zrozumiał.

Ani przez chwilę jej nie wierzył. Odrzucało go to

miejsce: grząskie bajora, gady, natrętne, tnące owa
dy. Przyznać jednak musiał, że jakaś magia tu działa
ła. Sam fakt, że jeszcze żyje, graniczy z cudem.
Ocknąwszy się, zobaczył nad sobą tę blond piękność,
anioła miłosierdzia, który ochronił go przed nad

ciągającymi ciemnościami.

Teraz pora na następny cud: skontaktować się ze

swoim człowiekiem i wydostać stąd. Spoważniał
szybko. Miał nadzieję, że Michaelson ze swoimi
ludźmi naprawdę odpuścił. Musi obejrzeć wiadomo
ści, ale sam, bez Wendy.

Wendy. Podobało mu się to imię. Pasowało do

niej. Kojarzyło mu się ze świeżym powiewem chłod
nej bryzy, podniecającą gwałtownością burzy. Imię
w sam raz dla tego pełnego temperamentu anioła.

Hola! Pora się skupić. Musi się dowiedzieć, co

jeszcze się dzisiaj wydarzyło. Nie sądził, by Michael

son tu za nim trafił. Orientowanie się na bagnach nie

należało do jego najmocniejszych stron. Ale ostroż
ności nigdy za wiele.

Jeśli tylko zdoła odciągnąć swoją piękną gos

podynię od oglądania wiadomości, będzie w domu.

Uniósł rękę i dotknął jej policzka. Był jedwabiście

miękki, złociście brązowy na tle aureoli jasnych
włosów.

- Pozwolisz mi zostać? ~ zapytał cicho.

NOCE NAD FLORYDĄ

- Skoro już cię tu przywiozłam, to chyba nie mam

wyboru - mruknęła, a potem odchrząknęła. - Obok

łazienki jest druga sypialnia.

- Może pokażesz mi rano, co cię tu trzyma

- powiedział. - Dobranoc.

Wycofał się do ciemnej sypialni i zamknął za sobą

drzwi. Echo jego stów długo jeszcze rozbrzmiewało

Wendy w uszach.

ROZDZIAŁ DRUGI

Śniła mu się.

I chyba nic dziwnego. Myślał o niej zasypiając,

widział wciąż te piękne srebrnobłękitne oczy rozis

krzone determinacją, kiedy odsyłała go do gościnnej

sypialni. Była odważną kobietą i podziwiał ją za to.

Żyła tu samotnie, zdana tylko na siebie. Ale było to

wykalkulowane ryzyko. Gdyby uznała, że nie można

mu zaufać, już by go tu nie było. Zaprosiłaby go

grzecznie z powrotem do swojej łodzi i sterczałby

teraz na poboczu szosy z obandażowaną głową

i uniesionym kciukiem.

No i nie myliła się. Z jego strony nic jej nie

zagraża. A że o niej śnił, to już zupełnie inna sprawa.

Słodkie to były sny. Była jak okruszek nieba na

NOCE NAD FLORYDĄ

tych zakazanych błotach, jak diament pośród kamie
ni, jak sztuka jedwabiu pośród bel zgrzebnego płótna.
Nie miał pojęcia, co takiego jest w tej kobiecie, że tak

szybko i tak zdecydowanie zawładnęła jego myś
lami.

Nawet jej głos był jak muzyka - łagodna, liryczna

melodia podszyta wrażliwością, zabarwiona śmie
chem. Szła ku niemu we śnie, a on patrzył zafas
cynowany jej rozkołysanymi włosami, zahipnotyzo
wany pięknem jej roziskrzonych oczu. Uśmiechnął
się i wyciągnął do niej ręce. Szła ku niemu przez
nocną mgiełkę, wieczorną mgłę, która przypominała

mu, że to sen.

I na razie sen musiał mu wystarczyć. Zbudowana

była idealnie - szczupła talia, krągłe biodra, jędrne
piersi. Pragnął jej. Gdy była już blisko, wstrzymał
oddech i wyciągnął rękę, by jej dotknąć. Poczuł, jak
łóżko ugina się pod jej ciężarem, gdy podwijając pod
siebie nogi, siada obok niego. Twarz owiał mu jej
ciepły oddech.

Nagle podświadome królestwo snów ustąpiło miejs

ca rzeczywistości. Tego ciężaru w nogach łóżka wca
le sobie nie wyobrażał.

Powoli, niezupełnie jeszcze przytomny, otworzył

oczy. Długi czas leżał bez ruchu, rozbudzony, ale
nieruchomy i zdębiały. W nogach łóżka coś siedzia
ło. Nie była to Wendy; nie była to nawet kobieta.
I z pewnością nie był to sen.

Na wprost niego siedział kot. Olbrzymi dziki kocur.

Heather Graham

W pierwszej chwili przemknęło mu przez myśl, że

to tygrys, ale przecież tygrysy na bagnach nie wy

stępują. Stworzenie miało płowozłote futro i zło
wrogie żółte ślepia. Patrzyło na niego przez chwilę,

potem podwinęło górną wargę i wydało mrożący
krew w żyłach odgłos.

Serce podeszło mu do gardła, ale leżał dalej nie

ruchomo, nie odrywając oczu od tego pięćdziesię-
ciokilogramowego potwora. No, wspaniale! Uszedł
Michaelsonowi i uniknął paszczy krwiożerczych ba
giennych gadów tylko po to, by jakieś przerośnięte
kocisko schrupało go na śniadanie.

- Bill?

Światło zalało pokój, w progu stała Wendy. Z tą

aureolą jasnych włosów wokół drobnej twarzy na
prawdę wyglądała jak anioł. W jej oczach tlił się
niepokój.

- Wendy, nie! - ostrzegł ją. - Wyjdź i zamknij

drzwi!

Nie dopuści, żeby skończyła jako karma dla kota,

po jego trupie. Zerwał się na klęczki, gotów stawić

czoło kłom zwierzaka, gotów ucapić go za gardło.

Nie przerabiali tego na szkoleniu, ale do diabła z tym,

człowiek musi kiedyś umrzeć. Gdyby udało mu się
dopaść kocura, zanim ten dopadnie jego...

- Dzidzia! - fuknęła Wendy, wkraczając do po

koju.

- Wendy! Mówiłem ci...
- Przepraszam, panie Smith. - Szła prosto na

NOCE NAD FLORYDĄ

siedzącego na łóżku zwierza. - Dzidzia ma swoją
klapę w drzwiach kuchennych. Wchodzi i wychodzi,
kiedy chce. Zapomniałam ci o niej powiedzieć.

Brad, klęcząc na łóżku w samych i do tego

pożyczonych slipkach, uniósł brwi. Wendy usiadła

obok kocicy i podrapała ją za uchem.

- Przepraszam. Przestraszyła cię?
- Co? Nie, skądże znowu - skłamał. - Dzidzia,

tak?

- To florydzka puma. Gatunek zagrożony.
No i prawidłowo! - pomyślał Brad, ale wolał

zachować tę opinię dla siebie. Powoli wsunął nogi
z powrotem pod koc i naciągnął go do pasa.

- Dzidzia, tak?
- Była mała, kiedy ją znalazłam. Jakiś kłusownik

zastrzelił jej matkę i została sierotą. Wołaliśmy na nią

„dzidzia", i tak już zostało. Jest do nas przywiązana
i bardzo, ale to bardzo słodka.

- Nie wątpię - mruknął Brad.

Dzidzia wydała kolejny odgłos, coś pośredniego

między rykiem a pomrukiem, a Wendy uśmiechnęła
się do Brada.

- Naprawdę. Jest łagodna, przysięgam.
Brad wyciągnął ostrożnie rękę i pogłaskał kocicę

po łbie.

- Dobry kotek.
Dzidzia oblizała się. Kły miała jak tygrys sza-

blozęby.

Ale nie dziabnęła go. Przewróciła się tylko na

Heather Graham

grzbiet, wystawiając w powietrze wszystkie cztery
łapy.

Wendy roześmiała się.
- Lubi drapanie po brzuchu.
Brad, obserwując jej długie palce przebierające

w jedwabistej sierści, miał ochotę powiedzieć, że on
też to lubi. Wendy jakby usłyszała jego myśli, bo
zaczerwieniła się i spędziła kocicę z łóżka.

- Jeszcze raz przepraszam - mruknęła. - Chodź,

Dzidzia. Dajmy pospać naszemu gościowi.

Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, Brad odetchnął

głęboko i dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak jest
spięty i podniecony. Koc nie w pełni to ukrywał.
Mogła zauważyć.

Z cichym jękiem wstał. Strumień przytłumionego

różowego blasku przesączał się do sypialni przez
kremowe zasłony. Podszedł do okna i rozsunął je.

Wschód słońca zdawał się barwić powietrze na

odcienie połyskliwego złota i bajkowego różu. Dom
stał na wzgórku i od tej strony otaczały go drzewa

i kwiaty; był tu też ogródek. Słońce odbijało się
w małym rozlewisku za drzewami, i Brad podejrze
wał, że wzgórek ma najwyżej pół hektara powierzch
ni, a wokół rozciągają się bagna, kanały i szuwary.

Ale widok z okna był sympatyczny. Za kępą drzew

rosło mnóstwo dzikich orchidei - liliowych, żółtych
i różowych. Bliżej domu znajdował się ogród z ró
żami i tropikalnymi pnączami. Panowała tu cisza
i spokój.

36 NOCE NAD FLORYDĄ

Wzdrygnął się w duchu. W jego sytuacji o spokoju

nie ma mowy. Musi się ubrać i zadecydować, co
dalej.

Z tą myślą wciągnął na siebie pożyczone ubranie

i wyszedł z sypialni. Wendy krzątała się już w ku
chni, widział ją z korytarza. Napełniała właśnie wodą
ekspres. Miała na sobie dżinsowe szorty, bluzkę bez
rękawów, a na nogach skarpetki i tenisówki. Włosy
ściągnęła w koński ogon.

Brad, skręcając do łazienki, uśmiechnął się do

niej.

- Mogłeś jeszcze pospać! — zawołała.
Wystawił głowę przez drzwi.
- Nie, już się rozbudziłem.

Obmył starannie twarz i skorzystał ze szczoteczki

do zębów, którą Wendy mu podała. Potem przejrzał
się w lustrze. Rozcięcie na skroni wyglądało paskud
nie, ale da się je zakryć włosami. Przydałoby się parę
szwów, ale i bez nich nie umrze. Wzruszył ramiona
mi i jeszcze raz ochlapał twarz wodą. Musi się
zorientować w sytuacji. Powinien coś robić, ale co?
Trzeba skontaktować się jakoś z szefem. Może Wen

dy odstawi go na łono cywilizacji, skąd będzie mógł
zadzwonić i dowiedzieć się, co i jak. Serce mu się

ścisnęło.

No właśnie. Jego anioł miłosierdzia wysadzi go

gdzieś tam i tyle będzie ją widział. Pozostaną tylko
wspomnienia.

- Diabli nadali! -- mruknął głośno, potrząsnął

Heather Graham

głową i znowu opłukał wodą twarz. Musi się wy
zwolić spod tego uroku, uciekać od tej kobiety. Ale
nadal potrzebuje jej pomocy.

Zakręcił wodę, przeczesał palcami włosy i ogarnął

kosmyk na skroń, żeby zakryć ranę.

Z kuchni dolatywał aromat smażonego bekonu.

Ślina napłynęła mu do ust. Dzidzi nie było, telewizor

w salonie był włączony, a Wendy oparta o kuchenny
blat oglądała w nim ogólnokrajowe wiadomości.

Odwróciła się do niego, kiedy wszedł do kuchni.

- Cześć. Przepraszam, że cię obudziłam.

Pokręcił głową.

Ja wcześnie wstaję.

- Chcesz kawy? - spytała.
- O niczym innym nie marzę. Sam się obsłużę.

Sięgnął po dzbanek, a ona podeszła do kuchenki.

Kiedy go mijała, poczuł zachwycający zapach cze
goś czystego, świeżego i jasnego i zapragnął porwać

ją w ramiona, zanurzyć twarz w tych pachnących

włosach.

Powstrzymał się jednak, nalał sobie kawy i oparł

szy się o blat, zadowolił syceniem oczu jej widokiem.
Podziwiał złote włosy, które dziś odsłoniły opalone

ramiona, naturalny ruch bioder, niewymuszoną gra
cję każdego jej ruchu.

Musiała wyczuć, że ją obserwuje, bo odwróciła

się.

- Jakie chcesz jajka? - spytała.
- Takie, jakie robisz sobie - odparł z uśmiechem.

NOCE NAD FLORYDĄ

- Czyli jajecznica, lekko ścięta. - Wbiła kilka

jajek na rozgrzaną patelnię. - Po śniadaniu podrzucę

cię do warsztatu, mają tam telefon. Ale nie śpiesz się.

Telefon jest w kantorku, a otwierają dopiero o dzie

wiątej .

- Nigdzie mi się nie śpieszy - mruknął.

Mieszając jajka drewnianą łopatką, Wendy za

stanawiała się, dlaczego ten człowiek tak na nią

działa. Nie mogła zapomnieć, że przedstawił się jej

fałszywym nazwiskiem. Mężczyźni tak nie robią bez

wyraźnego powodu.

Ale instynkt jej jednak nie mylił. Zaufała mu,

przenocowała pod swoim dachem i okazało się, że

nie zawiódł jej zaufania.

Spójrz prawdzie w oczy, Wendy! - zgromiła się

w duchu. Nic o nim nie wiesz. Prawda jest taka, że on

cię pociąga. Seks ci co prawda nie w głowie, ale nie

miałabyś nic przeciwko temu, żeby był tu z tobą, bo

mogłabyś sobie wyobrażać...

Jajecznica była gotowa. Zgarnęła ją łopatką z pa

telni na talerze. Gość stał tuż za nią, gotów je odebrać

i przenieść na stół. Zerknęła na niego kątem oka

i znowu zachwyciła się rysami jego twarzy. Był

przystojny, mimo że urodą raczej nie grzeszył. Męs

kie ciało, żylasty i muskularny, z odciskami na

silnych dłoniach. Teraz, gdyby jakimś trafem znowu

stracił przytomność, obejrzałaby go sobie dokładniej,

od stóp do głów. Z dotykaniem włącznie.

Trochę za głośno postawił talerze na stole. Wendy

Heather Graham

ściągnęła brwi, domyślając się, że to telewizor przy
kuł jego uwagę. I teraz sama usłyszała.

Ze słów prezentera wiadomości wynikało, że jej

mały światek skupia teraz na sobie uwagę całego
kraju. Wendy zapomniała na chwilę o gościu i nad
stawiła ucha.

Oboje równocześnie rzucili się do odbiornika.

- Stój! - krzyknęła.

Zatrzymał się i przewiercił ją wzrokiem. Było to

groźne, zdesperowane spojrzenie, które osadziło
Wendy w miejscu i odebrało jej głos.

Wczoraj doszło do strzelaniny. Do „gwałtownej

wymiany ognia", jak to określała fachowo policja
z Fort Lauderdale. Zginął agent federalny, organom
ścigania nie udało się jednak ująć członków gangu
trudniącego się przemytem narkotyków, handlem
bronią i mającego na swym koncie liczne mor
derstwa.

- Nie słuchaj tego.

Brad oderwał oczy od Wendy i ruszył zdecydowa

nym krokiem w kierunku telewizora. Otwierała już
usta, by zaprotestować, ale wydobył się z nich tylko
zduszony okrzyk, bo na zdjęciu, które w tym momen
cie pojawiło się na ekranie, rozpoznała swojego
gościa.

Fotografia przedstawiała pięciu mężczyzn - wy

soki blondyn, trzech średniego wzrostu, jeden o cie
mniejszej karnacji, i... rzekomy Bill Smith.

- Kurwa mać! - zaklął Brad.

NOCE NAD FLORYDA

Wyłączył telewizor, ale było już za późno. Wendy

patrzyła na niego oskarżająco szeroko otwartymi

oczami.

- Wendy... - Podrapał się po głowie. Wyrzucał

sobie, że ją okłamał. Teraz już tak łatwo mu nie

uwierzy. A co gorsza, ciężko będzie wymazać z jej

oczu nienawiść i urazę.

I strach.

Przeczesał ręką włosy, szukał słów.

- Wendy...

Odwróciła się na pięcie, jeszcze chwila i rzuci się

do ucieczki. Nie może do tego dopuścić. Po pierwsze,

nie wydostanie się stąd bez jej pomocy, po drugie

w tym stanie wzburzenia mogłaby zdrowo naroz

rabiać. Licho wie, na kogo by trafiła tam, w cywilizo

wanym świecie.

- Wendy, proszę cię, zaczekaj!

Ale Wendy była już przy drzwiach.

Uciec stąd. Jeszcze sekunda i będzie wolna. Byle

tylko dopaść łodzi. Wtedy już jej nie dogoni. Nie zna

przecież bagien, będzie bezpieczna.

Jednym szarpnięciem otworzyła drzwi na oścież.

Zatrzasnęły się z powrotem, zanim zdążyła prze

kroczyć próg. Odwróciła się odruchowo i znalazła

oko w oko z Billem Smithem - czy jak mu tam! Jego

przystojna twarz wydała jej się teraz złowroga.

Wzbudzała w niej lęk. Był oszustem, kłamcą. Szyb

kość, z jaką zareagował, i siła, z jaką zatrzasnął jej

drzwi przed nosem, świadczyły, że jest groźny.

Heather Graham

- Wendy...

Przemknęła pod jego ramieniem i pobiegła koryta

rzem do swojej sypialni. Może przez okno...

Czuła na plecach jego oddech, gonił ją. Wpadła

jak burza do pokoju, zatrzasnęła za sobą drzwi,

przekręciła klucz w zamku i oparła się o nie zdy

szana.

Serce podeszło jej do gardła, kiedy szarpnął od

tamtej strony za gałkę.

- Wendy! Musisz mnie wysłuchać...
- Zakłamany sukinsyn! Krętacz! - krzyknęła,

wodząc wzrokiem po pokoju. Jeśli ma szczęście,
śrubokręt leży nadal na dywanie przy komódce.

- Wendy, przyznaję, że cię oszukałem, ale po

zwól mi się wytłumaczyć.

Śrubokręt był tam, gdzie go zostawiła. Gdyby

zdołała wymontować z okna nad łóżkiem ramę z mo-

skitierą, droga ucieczki stanęłaby przed nią otworem.
Niech się tłumaczy, niech gada jak najdłużej, czas
pracuje na jej korzyść.

- No, słucham! Tłumacz się! - warknęła. Ode

rwała się ostrożnie od drzwi, podeszła na palcach do
komódki, podniosła z dywanu śrubokręt i skierowała
się z nim w stronę okna. - Już zacząłeś? Nic nie
słyszę! -krzyknęła przez ramię, wskakując na łóżko
i zabierając się do pracy.

- Wendy, nie jestem przestępcą. Uwierz mi - do

biegło zza drzwi.

Jasne. Oczywiście.

NOCE NAD FLORYDĄ

Już raz ją oszukał. Pewnie ma ją za najbardziej

naiwną istotę w tej części Ameryki.

Pierwsza śruba wypadła jej na dłoń. Wstrzymując

oddech, zaczęła wykręcać następną. Palce jej drżały.
Boże jedyny. Ścigają go FBI i DEA. Zginął agent. To

poważna sprawa; jej gość członkiem narkotykowej
mafii.

- Powinienem był od razu powiedzieć ci całą

prawdę. Ale nie chciałem cię straszyć, no i z początku
nie byłem pewien, czy mogę ci zaufać. Zataiłem

swoje nazwisko, żeby oszczędzić ci niepotrzebnych
stresów. Nie wiedziałem, co o tej aferze będą trąbiły
media. Zrozum. Szef nie wyjawi prawdy, bo zakłada,
że jestem wciąż z Michaelsonem i jego bandą. Ale
oni mnie rozszyfrowali, kiedy nakryli Jima. Jim to

ten, który zginął.

Co on, u diabła, bredzi? - przemknęło przez myśl

Wendy. Trzecia śruba została jej w ręku, a rama
z siatką, trzymająca się już tylko na czwartej, opadła
wahadłowym ruchem. Zdążyła ją chwycić, zanim
walnęła

w ścianę. Teraz było już trudniej. Odkręcając

ostatnią śrubę, musiała jednocześnie przytrzymywać
ekran. Skoncentruj się! - nakazała sobie.

Sama jest sobie winna. Gdyby nie strach i łzy

napływające do oczu, wyśmiałaby samą siebie. Może
nie powinna była zostawać tutaj, na Everglades,
samiutka jak palec. Może za długo opłakiwała to, co

już nie wróci, i lizała rany. Bo kto przy zdrowych

zmysłach wpuszcza na takim odludziu obcego do

Heather Graham 43

domu, podziwia jego twarz i sylwetkę - pożąda go,
nie oszukuj się Wendy - obdarza go zaufaniem i robi
z siebie kompletną idiotkę. Gdyby utrzymywała

bliższy kontakt z cywilizacją, od razu wyczułaby
pismo nosem.

Czwarta śruba wreszcie wyszła. Tamten za

drzwiami dalej gadał, ale ona już dawno go nie
słuchała. Odstawiła ostrożnie siatkę na podłogę
i pchnęła okno. Otworzyło się z cichym skrzyp
nięciem. Usiadła na parapecie, przerzuciła nogi na
drugą stronę i ześliznęła się w miękką trawę.

- Teraz rozumiesz, Wendy? - zakończył błagal

nym tonem Brad. Nie było odpowiedzi.

I nagle, dopiero teraz, poniewczasie, intuicja pod

powiedziała mu, że nikt go nie słucha.

Naparł ramieniem na drzwi. Tandetny zamek nie

stawiał żadnego oporu. W pokoju nikogo nie było.
Pod ścianą stał siatkowy ekran, a w podmuchach
lekkiej bryzy falowały zasłonki w otwartym oknie.
Brad w dwóch susach był przy łóżku, wskoczył na nie

i rzucił się szczupakiem przez okno. Wylądował
z przewrotką na trawie i rozejrzał się.

Wendy zbiegała jak rącza łania opadającą w dół

ścieżką; od przycumowanej do pomostu łodzi dzieli
ło ją już tylko kilkanaście kroków.

- Wendy!

Dopadł ją nad samą wodą. Młóciła rękami i wierz

gała jak schwytane w potrzask zwierzę. Oberwał
małą zaciśniętą piąstką w ramię, potem w prawe oko;

NOCE NAD FLORYDĄ

zabolało jak diabli. Teraz, oprócz rozharatanej skro
ni, będzie miał jeszcze pobite limo.

Omal nie zbiła go z nóg kopniakiem w goleń, ale

i tak miał szczęście, bo mierzyła w coś innego.

- Wendy...
Nie słuchała. On prosił, ona klęła na czym świat

stoi. Pochylił się w końcu nisko i przerzucił ją sobie

przez ramię. Łomotała go piąstkami po plecach
i drapała przez pożyczoną koszulę, ale nie zwracał na
to uwagi. Szybkim krokiem wszedł do domu fron
towymi drzwiami. Musi uspokoić tę kobietę.

Nie zatrzymując się w salonie, maszerował prosto

do jej sypialni na końcu korytarza. Wyważone drzwi
stały otworem. Wparował tam z nią i młócącą wciąż
piąstkami, wierzgającą rzucił bezceremonialnie na
łóżko. Włosy rozsypały się jej złotą chmurą po
ramionach.

- Spokój, do cholery! - krzyknął. - Nic ci nie

zrobię!

- A skąd mam wiedzieć, czy to nie kolejne

kłamstwo?

- Wendy!
Nie było innej rady. Usiadł na niej okrakiem,

chwycił za nadgarstki i przydusił wyciągnięte nad
głowę ręce do materaca. Włosy zasłoniły jej twarz;
uspokoiła się w końcu i próbowała je zdmuchnąć, ale
wciąż piorunowała go wzrokiem.

- Oszust! - krzyknęła.
- Przyznaję, nie podałem ci swojego prawdziwe-

Heather Graham 45

go nazwiska. Przepraszam. Jestem Brad. Brad
McKenna.

Przez chwilę leżała spokojnie. Rozluźniła się tro

chę, ale podejrzliwość nie znikła z jej oczu. Patrzyła
na niego z nietajonym sceptycyzmem. Jej piersi
wznosiły się i opadały miarowo, czuł między udami
ciepło jej ciała.

- Naprawdę. Pozwól, że zacznę od początku. Pani

Hawk, przedstawiam pani Brada McKennę. Och,
panie McKenna, jakże mi miło pana poznać. Cała
przyjemność po mojej stronie, pani Haawk! Hej!

Ani trochę jej to nie

rozbroiło. Rzuciła się pod

nim, niemal go z siebie strącając.

- Wendy! - roześmiał się. - Zlituj się, proszę!
- Już raz się nad tobą zlitowałam! Wyciągnęłam

z błota, przywiozłam tutaj, nakarmiłam...

- I wykąpałaś - dorzucił.
Przymrużyła oczy, ale nie dała się wybić z rytmu.
- Nakarmiłam, ubrałam i przenocowałam! A po

winnam była zostawić cię aligatorom na pożarcie!

Raniły go te słowa. Odetchnął głęboko. Czym ty

się, stary, tak przejmujesz? - ofuknął się w duchu. No
dobrze, nienawidzi cię. I co z tego? Podrzuci cię do
telefonu i tam wasze drogi się rozejdą.

Nie, musi jej najpierw wszystko wyjaśnić. Nie

chciał rozstawać się z nią w nienawiści.

- Wendy, błagam. - Jego uścisk trochę zelżał.

- Wiem, że nie zasługuję na twoje zaufanie, ale jest
mi ono potrzebne. Bardzo potrzebne.

NOCE NAD FLORYDĄ

Nie odpowiedziała, ale też się już nie szamotała.

Patrzyła tylko na niego wyzywająco. I nagle coś jej
się przypomniało. Ten znajomy koc na łóżku, ta
orzechowa zabytkowa komoda, którą wspólnie Lei-
fem odrestaurowali. To dzienne światło przesączają
ce się przez kremowe zasłonki i siedzący na niej
okrakiem mężczyzna.

Leżała tak kiedyś, zaśmiewając się, a ze strony

siedzącego w ten sposób mężczyzny nic jej nie
groziło. Był jej mężem i kochała go. A teraz tak samo

przyciska ją do materaca obcy facet i prosi, by mu
zaufała. To zakrawa na świętokradztwo.

Ale mimo wszystko czuła, że serce nie bije jej już

tak mocno. Wbrew sobie, pomimo tego, czego do
wiedziała się z wiadomości, chciała mu wierzyć.
Tutaj nie mógłby jej okłamywać.

I nie może być takim bezwzględnym przestępcą.

Gdyby chciał, dawno już by ją wykończył. Mógł ją

bez trudu udusić, w kuchni miał do dyspozycji
mnóstwo ostrych noży. Na ścianie wisiała nawet
dwururka.

Odwróciła głowę; nie chciała patrzeć w te płowo-

złote oczy, które tak wymownie ją błagały. I nie
słowa, nie tembr głosu, ale właśnie te oczy wreszcie

ją przekonały.

Nie chciała jednak, by jej dotykał. Nie chciała

czuć na sobie siły ud, którymi ją ściskał, ani ciepła

jego oddechu na twarzy. Przełknęła i odezwała się

cicho:

Heather Graham 47

- Jeśli naprawdę nie chcesz zrobić mi krzywdy, to

mnie puść.

Zawahał się, potem uwolnił jej nadgarstki i pod

niósł się. Wendy odsunęła się szybko na drugą stro
nę łóżka i nie spuszczając z niego wzroku, zaczęła
rozcierać sobie przeguby. Usiadł na skraju łóżka

i spojrzał na nią.

- Brad McKenna, powiadasz? - spytała z powąt

piewaniem.

Kiwnął ponuro głową.

- Jestem agentem DEA, wiesz, tej agencji do

spraw walki z narkotykami, przysięgam. Pracowa

łem pod przykrywką z moim partnerem, tym, którego

zabili. Inwigilowaliśmy środowisko. Udało nam się
przeniknąć do jednego z najbezwzględniejszych gan
gów parających się przemytem kokainy, marihuany
i haszyszu z Ameryki Południowej. Ten rejon znaj
duje się pod naszą ścisłą obserwacją, zwłaszcza
od kiedy nasilił się tu przerzut narkotyków przez
granicę. Trudno go powstrzymać. Linia brzegowa
jest długa, a pilotów gotowych ryzykować życie
dla pieniędzy za jedną dużą dostawę są rzesze.

Tak czy owak, Michaelson, herszt tej małej grupki,

przejrzał nas. Miał w planie szybką egzekucję, ale
my przekazaliśmy wcześniej centrali namiary na
siebie, bo myśleliśmy, że szykuje się spotkanie
7,

klientami. Wszystko potoczyło się za szybko.

- Zawiesił głos, zacisnął zęby, przełknął ślinę. - Jim

zginął. Ja byłem następny do odstrzału, ale udało

NOCE NAD FLORYDĄ

mi się rąbnąć chevroleta i uciekłem. Silnik nawalił,
a Michaelson i jego chłopak o mało mnie nie wykoń
czyli. Na szczęście trafiłaś się ty.

Przyglądała mu się bacznie.

- A lekarstwa?
- Słucham?
- Powiedziałeś mi, że jesteś akwizytorem.

W branży farmaceutycznej.

Wzruszył ramionami.

- Przysięgam, że teraz mówię prawdę. - Spojrzał

na nią; tracił już nadzieję, że ta pogarda zniknie z jej
oczu. - Wendy, na litość boską, mówię teraz prawdę.
Błagam, uwierz mi. - Wyciągnął rękę, żeby pogłas
kać ją po policzku, ale cofnęła gwałtownie głowę.

- Jeśli mówisz prawdę - powiedziała - to co

robisz na tym zdjęciu z przemytnikami?

Westchnął.
- Już mówiłem, że pracowałem pod przykrywką.

Centrala nie wyjawi mojej tożsamości do czasu,
kiedy nabiorą tam pewności, że zostałem zdekon-
spirowany. - Urwał. - Michaelson jest już ścigany za
zabójstwo pierwszego stopnia i przemyt narkotyków.

Nie ma nic do stracenia. Jeśli tylko nadarzy mu się
okazja, zabije mnie.

Obserwowała go spod przymrużonych powiek.

- Wendy! Musisz mi uwierzyć!
- A dlaczego?
- Bo nadal potrzebuję twojej pomocy - powie

dział. - Musisz mi pomóc.

Heather Graham 49

Milczała. Wstrzymał na chwilę oddech, potem ci

cho zapytał:

- No więc?
- Chyba nie mam wyboru, prawda?

Spuścił głowę i uśmiechnął się.

- Dziękuję - mruknął. Wyciągnął znowu rękę

i pogładził kłykciami jej policzek.

- Ale nie życzę sobie... nie życzę sobie, żebyś

mnie dotykał! -warknęła. Odtrąciła jego rękę

wstała

z łóżka i z uniesioną wysoko głową opuściła pokój.

ROZDZIAŁ TRZECI

- No idziesz? - spytała chłodno Wendy, czekając

na Brada przed domem.

Zamknął za sobą drzwi i obrzucił ją podejrzliwym

wzrokiem. Gdzie ta cholerna kocica? Zapomniał
o niej, kiedy wcześniej ścigał Wendy. Dzidzia byłaby

chyba skuteczniejsza w przypadku nieproszonych
gości niż dwa dobrze wyszkolone psy obronne.

- Nie wiem, czy mogę pani zaufać, pani Hawk.
- Nie wiesz, czy możesz mi zaufać? - żachnęła

się Wendy. Milczał. - Masz tupet!

- Gdzie ta puma?
- Dzidzia?
- Ta twoja krwiożercza kicia.
- A skąd, u licha, miałabym wiedzieć? - odparła

Heather Graham

słodko. - Każdy kot chodzi własnymi drogami, a jak
sam widzisz, Dzidzia podwórko ma duże!

Brad dosyć miał tego sarkazmu. Zapominając, że

obiecał jej nie dotykać, chwycił Wendy za przegub

i przyciągnął do siebie. Ciało miała ciepłe i miękkie.

Poczuł na torsie wyzywającą jędrność jej piersi,
gładki jedwab opalonej na złoto skóry. Wciągnął
w nozdrza jej czysty, słodki zapach.

Zacisnął zęby.
- Chcę wiedzieć, pani Hawk, czy ta pani kocica

nie czai się tu gdzieś i nie gotuje do skoku.

Wendy zawahała się.

- Nie.
- Na pewno?
- Co, nie dowierzasz mi? Może mam podnieść

dwa pałce i przysiąc?

- Tak!
- Cholera, to kto tu w końcu jest oszustem?
- Prosiłem, żebyś mi zaufała.
- Ale ty mi nie ufasz!
Zapragnął ją pocałować, przekonać się, czy ten

płomień szalejący w jej oczach rozgrzał również
wargi. Pokusa była nieludzka. Z rozkoszą zanurzyłby
palce w jej włosach, rozsadzało go pożądanie. Może
tak działa na niego to dzikie, pierwotne otoczenie,
może śmiałe wyzwanie w jej przepięknych oczach.
Nigdy jeszcze nie pragnął kobiety aż tak. Zamknął
oczy, prosząc Boga, by wyprowadził go z tych bagien

i przywrócił rozsądek.

NOCE NAD FLORYDĄ

- Przepraszam, pani Hawk. - Puścił ją. - Ma pani

rację. Przesadzam. Proszę mi wybaczyć. Pójdziemy?

Patrzyła na niego przez chwilę w milczeniu, po

tem odwróciła się i ruszyła do śmigłowej łodzi.

Brad wskoczył za nią i odwiązał linę, którą łódź

była przycumowana do drzewa. Gdy Wendy zapusz

czała silnik, on oddał się kontemplacji panoramy

i odgłosów bagien. Słońce stało już wysoko, robiło

się coraz goręcej. Znowu brzęczały owady. Trawy

w oddali poddawały się powiewom lekkiej bryzy,

przywodziły na myśl zielone falujące morze.

Usłyszał trzepot i obejrzał się: długonogi niezdar

ny żuraw nabrał gracji i elegancji, wzbijając się

w błękitne niebo.

Wendy siedziała zamyślona. Uśmiechnął się; taka

drobna i krucha wydawała się w tej łodzi - istny

aniołek prowadzący dwutonową półciężarówkę.

Co ją trzyma tutaj, na tych wyludnionych mocza

rach, zupełnie samą? Czy człowiek - obojętne, męż

czyzna czy kobieta - może być do tego stopnia

samowystarczalny, że do przeżycia nie potrzeba mu

nic prócz ziemi i nieba?

Ziemi, nieba - i wspomnień?

Zorientował się szybko, że ona bardzo dobrze zna

te tereny. Kiedy wiozła go w nocy, był nieprzytomny,

i nie mógł tego docenić. Teraz orientował się po

słońcu, w jakim mniej więcej kierunku zmierzają, ale

za cholerę nie mógł pojąć, jak można nawigować na

bagnach, gdzie nie ma żadnych punktów orientacyj-

Heather Graham

nych. A może są, tyle że subtelne, naturalne, widocz
ne jedynie dla tego, kto wie, gdzie ich wypatrywać?

Na przykład tamto skupisko pochylonych starych

drzew, które niejedną już burzę przetrwały. Albo ta
rozległa połać traw po prawej, a po lewej feeria barw
na wzgórku sterczącym z bagna, porośniętym dziki
mi orchideami, wśród których przechadzają się maje
statycznie długonogie błękitnawe czaple.

Z zarośli przed nimi zerwało się stado ptaków

spłoszonych głośnym warkotem silnika rozpędzonej
łodzi. Brad, przymknąwszy oczy, rozkoszował się

omywającym mu twarz prądem powietrza i słońcem
grzejącym w plecy. Zapach bagien, który tak go
wczoraj mierził, dziś upajał i zachwycał.

Wendy zwolniła. Myślał, że chce ominąć kolejną

wyrastającą z bagna kępę, ale kiedy podpłynęli
bliżej, dostrzegł za zasłoną wysokich traw deski
kilku małych, rozchwierutanych pomostów. Wendy
rzuciła mu bez słowa linę; przywiązał łódź do pala.
Z końskiego ogona Wendy wymknęło się kilka
pasemek włosów. Muskały teraz jej policzki, kiedy
mrużąc oczy, patrzyła w stronę małego budynku.

- Dziękuję - powiedział cicho.
Wzięła się pod boki i zmierzyła go wzrokiem.
- Telefon jest w kantorku - burknęła.

Gdy przecięli starannie przystrzyżony trawnik,

Brad zobaczył przed sobą pobielony wapnem prosto
kątny budyneczek z kilkoma dystrybutorami paliwa
od frontu.

NOCE NAD FLORYDĄ

Na spotkanie wyszedł im starszy mężczyzna

w wyszmelcowanym kombinezonie. Popatrzył cie
kawie na Brada, ocierając ze smaru ogorzałe, spraco
wane dłonie; jego przymrużone oczy otaczała sia
teczka kurzych łapek.

- Witaj, Mac - powiedziała Wendy, a Brad ode

tchnął z ulgą. - Mac, to mój znajomy, Brad McKen-
na. Brad, to Mac Gleason.

Mac wyciągnął rękę.

- Miło mi cię poznać, Mac. - Brad uścisnął dłoń

mężczyzny.

Stary kiwnął głową, ale wciąż przyglądał się

Bradowi.

- To pański ten stary chevy, co się rozkraczył

w kałuży przy szosie?

- Eee... - zająknął się Brad. - Nie, nie mój.
Nie kłamał. Jakiś zdenerwowany właściciel czy

właścicielka prawdopodobnie zgłasza teraz agentowi
ubezpieczeniowemu kradzież swojego wypieszczo
nego autka.

- Brad chciał zadzwonić - wyjaśniła Wendy.

- Co z moim wozem, Mac?

- Gotowy, Wendy, tylko wsiadać i jechać. Miejs

cowa rozmowa, synu?

- No... jakby tu... nie wiem. Z Fort Lauderdale.

-Brad, grzebiąc nerwowo po kieszeniach, dopiero po

chwili przypomniał sobie, że to nie jego kieszenie,
a zresztą i w swoich nie miał złamanego centa.

- Nie żądam pieniędzy, chłopcze - rzekł z god-

Heather Graham

nością Mac. - Pytałem tylko, gdzie dzwoni. Jak do
Lauderdale, to niech kręci najpierw jedynkę, słyszał?

Brad kiwnął głową.
- Dzięki. Bardzo pan uprzejmy.
- Tam, w kantorku. Niech się nie śpieszy.
Brad odwrócił się i poszedł w stronę biura. Korciło

go, by się obejrzeć, ale tego nie zrobił. Oczyma
wyobraźni widział, jak Wendy szepce teraz staremu

na ucho, że przypuszczalnie jest mordercą i prze
mytnikiem narkotyków. I pyta, czy stary nie ma
gdzieś na podorędziu strzelby. Niewykluczone też,
żo otworzywszy drzwi kantorku, stanie oko w oko

z parą pitbulli. Tutaj, na bagnach, ludzie żyją w izo
lacji, rozproszeni, i każdy po swojemu dba o bez
pieczeństwo.

Nie rób mi tego, Wendy, proszę cię, nie rób. Nie

wydaj mnie, powtarzał w duchu.

W kantorku była klimatyzacja i panował miły

chłodek. Na prawo od drzwi stało biurko z suszką
i wysłużone obrotowe krzesło, a pod ścianą automat
z pepsi i drugi z czipsami oraz batonikami, a obok
wielki szklany balon z mrożoną wodą. Brad nalał

sobie do papierowego kubka zimnej wody, wypił ją
duszkiem i wyjrzał przez okno.

Wendy śmiała się serdecznie z czegoś, co przed

chwilą powiedział stary. Trzymała się pod boki,
głowę odrzuciła w tył. W pewnej chwili zerknęła na
kantorek, zobaczyła go w oknie i natychmiast spo
ważniała.

NOCE NAD FLORYDĄ

Brad podszedł do biurka i wykręcił numer linii

alarmowej. Odebrał Gary Henshaw. Brad uśmiech

nął się, słysząc triumfalny okrzyk uradowanego Ga-

ry'ego.

- Stary, gdzie cię, do cholery, wcięło? Zaraz, nie,

nic mi nie mów, daję Szefa.

Dwie sekundy później rozmawiał już z L. Davi-

sem Purdym, człowiekiem, który dowodził operacją

na południowej Florydzie - z Szefem, jak z szacun

kiem i sympatią nazywali go podwładni. Purdy nie

zaliczał się do tych, co wydają rozkazy zza biurka.

Od lat pracował w terenie i stopniowo awansował

w hierarchii agencji. Znał się na tej robocie jak nikt.

Michaelson stanowił najtwardszy jak dotąd orzech

do zgryzienia, jaki trafił się Purdy'emu.

- Żyjesz - mruknął Purdy. Zabrzmiało to jak

stwierdzenie faktu, trochę nawet chłodno.

- Ano żyję. - Brad odchylił się na oparcie krzesła.

- Bogu niech będą dzięki. - W ustach Purdy'ego

nie był to pusty frazes. - Jim zginął.

Brad przymknął oczy.

- Wiem. Michaelson dostał cynk, że obaj jeste

śmy z DEA.

- Domyśliliśmy się. - Purdy zawiesił na chwilę

głos. - Pod twój dom podłożono bombę. Spłonął.

- Co?! - Brad usiadł prosto.

Nie ma już domu? Nie ma kolekcji rzadkich

winylowych płyt na czterdzieści pięć obrotów, nie

ma sprzętu stereo, leciwego, wyświechtanego fotela

Heather Graham

na biegunach, kurtki akademickiej drużyny futbolo

wej... drobiazgów, które znaczyły jego drogę przez

życie. Wszystko to poszło z dymem.

Ale żyję, pomyślał trzeźwo. Jim nie miał tyle

szczęścia.

- Zamierzamy objąć cię ochroną, Brad. Tylko ty

jeden możesz nam teraz wystawić Michaelsona. On

chce cię widzieć martwym, a zwykle dopina swego.

- Nie brzmi to najlepiej - mruknął Brad.

- Znasz zasady. Masz szczęście, że chodzisz

jeszcze po tym świecie. Gdzieś ty się zaszył, że do tej

pory nie dostał na ciebie namiarów? Staram się go

dopaść, ale znasz tego typa i znasz system. Facet jest

śliski jak wąż, a ze swoimi pieniędzmi może sobie

kupić wszelkie względy.

- Jestem na bagnach.

- Na bagnach? Na Glades?

- Tak. Nie potrafię ci powiedzieć, gdzie dokład

nie, bo sam nie wiem. Pewnie dlatego mnie jeszcze

nie znalazł. - Brad zawahał się. - Nawet mi się tu

podoba...

Do kantorku weszła Wendy, przysiadła na brzegu

biurka i spojrzała na niego wyczekująco.

- Purdy, porozmawiasz z kimś w moim imieniu?

- rzucił do słuchawki Brad. - To zdjęcie, które

pokazali w dzisiejszych porannych wiadomościach,

narobiło mi obciachu.

- Z kim?

- Z taką jedną zaniepokojoną obywatelką, dzięki

NOCE NAD FLORYDĄ

której żyję - odparł Brad, patrząc na Wendy. - Oba
wia się teraz, że pomogła zatwardziałemu kryminali

ście. Powiedz jej coś, dobrze?

- Jej? - mruknął Purdy.
Brad zazgrzytał zębami. Słyszał w tle, jak Gary

powtarza: „Jej? A to numer z tego Brada. Nawet na
bagnach przygadał se kobitkę".

- Powiedz Gary'emu, żeby się zamknął - warknął

Brad. - Daję panią Hawk.

Wcisnął Wendy słuchawkę. Uniosła ją do ucha.
- Halo?

- Dzień dobry pani. Moje nazwisko Purdy, jestem

z DEA. Jak przed chwilą słyszałem, pomogła pani
wczoraj wieczorem jednemu z moich ludzi i jestem
pani za to ogromnie wdzięczny. Brad mówi, że
oglądała pani wiadomości. Bardzo mi przykro, jeśli
panią wzburzyły, ale musieliśmy przedsięwziąć pew
ne środki ostrożności.

Wendy milczała. Podsłuchujący Brad zdał sobie

sprawę, że to żaden dowód jego niewinności. Mógł

przecież zadzwonić do kogokolwiek i ten ktoś może
teraz kłamać jak z nut, tak jak wcześniej on. Jęknął

cicho i opadł na oparcie krzesła. No nic, uwierzy,

kiedy przyślą po niego samochód.

Nie. Wyprostował się gwałtownie. Nie, agencja

nie może tu nikogo przysyłać. Taka wizyta byłaby
dla Wendy groźna. Jest bezpieczna, dopóki nikt od
nich tu do niej, na bagna, nie przyjedzie.

Chyba że w ślad za kimś, kto by jechał go załatwić.

Heather Graham 59

Wyrwał jej z ręki słuchawkę.
- Szefie...
- Wyślemy tam dwa samochody z naszymi naj

lepszymi...

- Nie! Posłuchaj. Wydostanę się stąd o własnych

siłach.

- Brad... - Niemal widział, jak Purdy ściąga

brwi, marszczy czoło i mruży przenikliwe niebieskie

oczy.

- Uwierz mi, Purdy, tak będzie bezpieczniej.

Dzwonię ze stacji benzynowej prowadzonej przez
starszego mężczyznę, a gościny udzieliła mi pani
Hawk. I jeszcze jedno, Szefie, to naprawdę sam
środek bagien i nie ma mowy, żeby Michaelson mnie
tu wytropił. To zwyczajnie niemożliwe. To wodna
dżungla. Trzeba mapy, żeby trafić od drzewa do
drzewa. Jeśli sam się stąd wydostanę, Michaelsonowi
nie przyjdzie do głowy, żeby tutaj właśnie szukać
tego, kto mi pomógł. Ruszam dziś rano.

Wendy patrzyła na niego szeroko otwartymi ocza

mi. Nie wiedziała, dlaczego wierzy temu człowieko
wi, ale po prostu mu wierzyła. Miała świadomość, że
równie dobrze mógł się połączyć z zakładem karnym

stanu Floryda, a facet po tamtej stronie linii, z którym

przed chwilą rozmawiała, nie był żadnym agentem
DEA, lecz pensjonariuszem tego przybytku.

Ufała mu jednak. Znowu zdawała się na swój

instynkt.

Serce biło jej odrobinę za szybko; trochę za

60 NOCE NAD FLORYDĄ

szybko oddychała. Może powinna umyć ręce i zo
stawić tego człowieka własnemu losowi? Nie jest mu
nic dłużna.

I zanim dotarło do niej, co robi, trzymała go już za

rękę.

- Może powinieneś jednak zostać.
- Co? ~ Drgnął i spojrzał na nią zaskoczony.

Zawahała się, oblizała wargi i podjęła:

- Jak zrozumiałam, szuka cię jakiś facet, tak? Ten

Michaelson. Może tu cię nie znajdzie.

- Wendy - powiedział cicho Brad. - Ten facet

chce mnie zabić. Jestem jedynym człowiekiem, który
może przeciwko niemu zeznawać.

Kiwnęła głową.

- Wiem. Ale sam przed chwilą powiedziałeś, że

nie ma mowy, żeby cię tu znalazł.

Co ze mną jest? - pomyślała z rozpaczą. Nie chce

go tutaj! Przy tym człowieku traci głowę i zachowuje
się irracjonalnie.

Ale nie bała się go. Nawet kiedy ją trzymał,

kiedy przygniatał ją do łóżka. Ten mężczyzna rzu
cał na nią urok i cieszyła się, że odchodzi, a te
raz...

A teraz ni z tego, ni z owego namawia go do

pozostania.

Dlaczego?

Serce zgubiło rytm, zabiło jak młotem. To głupie,

ale w tym momencie przypomniała sobie widok
krwi, całej tej krwi, która wyciekła kiedyś z piersi

Heather Graham 61

Leifa. Usłyszała własny krzyk niosący się echem
w jej sercu.

Rządziły nią teraz wspomnienia. Nie dopuści, by

to samo spotkało Brada. Bagna stanowiły jej azyl;
znała je jak własną kieszeń, można się tu było ukryć

jak nigdzie indziej. Przed laty spenetrowali je In

dianie, ale od tamtego czasu mało kto próbował
sporządzić ich mapę. Moczary są bezwzględne i nie
przystępne, ale kiedy pozna się i szanuje ich tajem
nice, potrafią chronić człowieka, mało tego - całe
społeczności.

Spojrzała na Brada. Widać było, że targają nim

sprzeczne emocje. Zacisnął zęby.

- Wendy, nie mogę się u ciebie ukrywać. Uciecz

ka to moja specjalność, moja praca.

- Nie ma takiej pracy, która kazałaby człowieko

wi dać się głupio zabić! - wyrzuciła z siebie. - Myś

lisz, że uda ci się wydostać z tej dziczy w jednym

kawałku? Zastanów się. Prawo nie wymaga od ciebie
heroicznych czynów. Prawo potrzebuje cię żywego...

- Ale ja potrafię dawać sobie radę w...
- W dużym mieście być może - wpadła mu

w słowo - ale czy w zakres szkolenia, które przeszed
łeś, wchodziło wymykanie się bandzie morderców na
Everglades?

- Brad! Brad! - Ze słuchawki wydobył się pode

nerwowany głos Purdy'ego.

Brad, patrząc Wendy w oczy, uniósł słuchawkę do

ucha.

62 NOCE NAD FLORYDĄ

- Jestem...

Tak czy owak, czeka go okres nieznośnej bez

czynności. Załóżmy, że uda mu się wydostać z ba

gien. Będzie się musiał zaszyć w bezpiecznym domu.

Zamkną go tam z grupą agentów czuwających nad

nim dzień i noc. I nie wypuszczą, dopóki Michaelson

nie zostanie ujęty.

Jęknął i odsunął od siebie słuchawkę.

Wendy wyrwała mu ją z ręki.

- Panie Purdy, może mi pan udowodnić, że Brad

nie jest przestępcą?

- Mogę to ogłosić za pośrednictwem środków

masowego przekazu - warknął Purdy i odchrząknął

niecierpliwie. -Niech pani przypomni panu McKen-

nie, że pracuje dla mnie, i da go z powrotem do

telefonu. Powędruje na przymusowy urlop na dłużej,

niż myśli, jeśli tym razem do końca mnie nie wy

słucha.

Wendy uśmiechnęła się. Brad zauważył teraz,

że ma maleńki dołek w brodzie. Odebrał od niej

słuchawkę.

- Mam pomysł, Szefie. Zagwarantuje to bezpie

czeństwo zarówno mnie, jak i jej. Zamelinuję się

tutaj.

- Co takiego?! - wrzasnął Purdy.

Brad odsunął słuchawkę od ucha, a Purdy pieklił

się, zarzucając mu brak subordynacji, przypomina

jąc, że całe mile dzielą go od cywilizacji; że w razie

czego znikąd nie może oczekiwać pomocy.

Heather Graham

- I w tym właśnie rzecz - odrzekł Brad, gdy Purdy

skończył. - To straszne zadupie. Nikt nie wie, gdzie
to jest, w związku z czym nikt nie będzie mógł mnie
wystawić. Dobrze mówię, Szefie?

Purdy zmienił taktykę.
- I chcesz się tam taplać błocie przez tydzień,

a kto wie, czy nie dłużej?

Brad roześmiał się.
- A czy mogliście sobie, chłopaki, wymarzyć

lepszą sytuację? Spokojna głowa, dostarczę dowody
i będę zeznawał. A wy możecie rzucić wszystkie siły

do obławy na Michaelsona!

Purdy zaklął, ale potem w słuchawce zaległa cisza.

Brad znał Purdy'ego. Nie trzymał się kurczowo
„standardowych procedur", gotów był wyrzucić je
wszystkie przez okno, jeśli jakieś niestandardowe
rozwiązanie wydawało mu się lepsze.

- Dobrze, McKenna. Posłuchaj mnie, i to uważ

nie. Może i masz rację, ale Michaelson to chytra
sztuka. Najlepiej nie wychylaj nosa stamtąd, gdzie
siedzisz. Pamiętaj, że on rozstawi swoich ludzi po
obu końcach Alligator Alley. I założę się, że będzie
też prowadził obserwacje bagien z powietrza. Jeśli
coś zauważysz, natychmiast melduj i niech cię ręka
boska broni podejmować jakiekolwiek działania bez
mojej zgody. Zrozumiano?

Brad zastgł. Nie cierpiał bagien. Co mu, cholera,

odbiło? Odetchnął głęboko. Po prostu chce przeżyć
sen na jawie. Chce wrócić do domku na kępie,

NOCE NAD FLORYDĄ

położyć się do łóżka i kochać z tą kobietą. Chce

widzieć nad sobą te oczy pałające namiętnością.

Chce ją całować, zatracić się w niej...

Purdy coś jeszcze mówił, ale Brad już go nie

słyszał. Patrzył na Wendy i zastanawiał się, czy twarz

ma tak samo ściągniętą i poszarzałą jak ona. Co

Wendy teraz myśli? Czy żałuje swojej pochopnej

propozycji? To był błąd. Nie potrafił siedzieć bez

czynnie; nienawidził tego. Co on, u diabła, będzie

robił przez tyle czasu na moczarach?

Chyba tylko pożądał swojego srebrnookiego anio

ła miłosierdzia.

Zaklął w duchu i potarł skroń.

- Hej, Szefie...

- Żadnych akcji bez konsultacji ze mną, Brad.

Chłopcy namierzyli już numer telefonu, mamy więc

twoje współrzędne. Wysyłam ludzi, żeby zdjęli Mi-

chaelsona. A ty siedź tam jak mysz pod miotłą i staraj

się utrzymać przy życiu, słyszysz?

W słuchawce stuknęło i rozległo się głuche bucze

nie. Purdy się rozłączył.

Brad został ze słuchawką przy uchu. Spojrzał na

Wendy - nadal była blada. Westchnął i odłożył

słuchawkę.

- Wyglądasz, jakbyś właśnie zaprosiła Indian,

żeby cię oskalpowali. Widzę, że nadal mi nie dowie

rzasz. Może nie trzeba ci się było wyrywać z tą

propozycją?

Zsunęła się z biurka i wzięła pod boki.

Heather Graham

- Niewdzięcznik!
Do kantorka zajrzał stary Mac.
- Natelefonowałeś się już, synu? - spytał.

Brad pokiwał głową i uśmiechnął się. Mac paso

wał do tego miejsca idealnie. Włosy i brodę miał
czyste, ale zmierzwione, maniery szorstkie, ale nie
grubiańskie. Nie ulegało wątpliwości, że przyjacie

lem Brada był dopóty, dopóki Wendy za niego
ręczyła. I nie ulegało też wątpliwości, że broniłby jej
do upadłego.

- Tak, już skończyłem - powiedział.

Mac kiwnął pogodnie głową.
- Zabierasz swój samochód, Wendy, czy przy

płynęłaś tylko do telefonu? Może on by wrócił do
domu wozem, a ty łodzią?

- Nie, przypłynęliśmy tylko skorzystać z tele

fonu.

Mac znowu kiwnął głową.

- To niech ktoś wpadnie po niego W wolnej

chwili. - Nie odrywając oczu od Brada, podszedł do
starego ekspresu. - Kawy?

- Chętnie. Dziękuję.
Mac napełnił kubek i podał mu go. Kawa była

gorąca i mocna. Brad, parząc sobie wargi, pociągnął
łyczek.

- Ma coś wspólnego z tymi typkami, co się tu

kręcą w czarnym sedanie? - zwrócił się do niego Mac.

Brad zakrztusił się, parsknął kawą na podłogę.

Spojrzał na Wendy, potem na Maca.

NOCE NAD FLORYDĄ

Mac uśmiechnął się, ubawiony jego reakcją.
- A tak, byli tu wczoraj wieczorem, tankowali.

Nie powiem, żeby mi się podobali. Pytali o chevrole-
ta, a ja nie wiem czemu powiedziałem im, że nie, nic
nie wiem, nic nie widziałem. Tak naprawdę to szukali

jakiegoś gościa, swojego kumpla, który zawieruszył

się im na bagnach. Tak powiedzieli. Ja im na to, że

jak na bagnach coś się zawieruszy, to już przeważnie

na amen. Ale tak sobie myślę, że jak by tu wrócili,
to im powiem, że jak wciąż szukają tego swojego
kolesia, to lepiej niech położą na nim krzyżyk.

Z Glades nie ma żartów, dobrze mówię?

Brad potrząsnął dłonią Maca.
- Dzięki - rzekł zduszonym głosem. - Stokrotne

dzięki. Wyświadczył mi pan wielką przysługę. Nie
wiem, jak to panu udowodnić, ale ja naprawdę jestem
porządnym człowiekiem. A ci faceci szukają tylko
zaczepki.

- Mężczyźnie nie trzeba niczego dowodzić - ża

chnął się Mac. - N a świecie są i porządni, i nieporzą-
dni. Instynkt, chłopcze, to najważniejsze.

Kiwnął im głową i wyszedł z kantorka. Wendy

zerknęła na Brada i wybiegła za staruszkiem. Brad
widział przez zakurzone okno, jak rzuca się Macowi
na szyję i całuje go w pomarszczony policzek.

Są starymi, dobrymi przyjaciółmi. Brad poczuł

ukłucie zazdrości. Ten stary dobrze zna Wendy. Są
zżyci. Mają wspólne wspomnienia, ona opowiada mu
o swoich planach na przyszłość. A on, Brad, właś-

Heather Graham

ciwie wcale jej nie zna. Wie tylko, że pragnie Wendy,
że ona go intryguje, że go omotała.

Może to jej, nie Michaelsona, powinien się strzec.

Michaelson dyba na jego życie. Wendy kradnie mu
serce i duszę.

Wyszedł za nią. Wendy pomachała Macowi na

pożegnanie i wskoczyła do łodzi. Przez chwilę mie
rzyli się w milczeniu wzrokiem. Potem Wendy prze
szła obok Brada i odwiązała łódź.

Silnik ożył z rykiem, z szuwarów przed nimi

zerwało się stado spłoszonego ptactwa. Ruszyli.

Brad westchnął i usiadł. Wracają do domu, do jej

domu. Kości zostały rzucone. Patrzył, jak słońce
oświetla jej złote włosy. Spuściwszy wzrok na opalo
ne ramiona, przypomniał sobie, jak ją trzymał. Jak
długo jest im sądzone być razem?

Może czas się nie liczy; połączył ich los. I nagle

Brad nabrał przekonania, że będzie ją miał, będzie ją

pieścił, kochał się z nią, że to nieuniknione.

Obejrzała się, by mu pokazać jakiś charakterys

tyczny punkt orientacyjny, ale kiedy spotkały się ich
spojrzenia, słowa uwięzły jej w krtani.

Patrzyli sobie w oczy, a srebro stapiało się ze

złotem jak w retorcie jakiegoś średniowiecznego
alchemika. Słowa nie były tu potrzebne.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Dom wydał mu się jakiś mniejszy. Nie wiedział,

jak to możliwe, ale wyraźnie się skurczył.

Wendy wyrzuciła śniadanie, którego nie zjedli,

i zabrała się za sprzątanie. Pomógłby jej, czuł jednak,

że ona sobie tego nie życzy. Kuchnia też się zmniej

szyła, za ciasno było w niej teraz dla nich dwojga.

Wycofał się do salonu i włączył telewizor. Było

wczesne popołudnie. Skacząc po kanałach, znalazł

jedną ze stacji ogólnokrajowych. Wzruszającą, wyci

skającą łzy sceną kończył się właśnie któryś tam

odcinek mydlanej opery.

Brad przykucnął i czekał. W pewnej chwili prze

łknął z trudem, uświadamiając sobie, że serial ten

oglądał namiętnie jego partner Jim. Jim nie potrafił

Heather Graham 69

powiedzieć, jak i kiedy go to filmisko wciągnęło.
I przy każdej sposobności, na przykład kiedy godzi
nami siedzieli na obserwacji, popijając kawę i czeka

jąc, aż coś się wydarzy, opowiadał z przejęciem treść

ostatnich odcinków. Rzecz jasna, większości nie
mógł oglądać na bieżąco, ale nagrywał je sobie
sumiennie na wideo.

Jim nie obejrzy już żadnej mydlanej opery.
Niedługo razem popracowali. Niecały miesiąc.

Poprzedni partner Brada, Denis Holmes, odszedł
z DEA, poślubiwszy sympatię z college'u, która
czekała na niego dziesięć długich lat. Był teraz
nauczycielem w Bostonie. Ciekawe, pomyślał Brad,
i on, i Denis, i Jim, wszyscy trzej co do jednego byli
zgodni - w ich zawodzie małżeństwo nie wchodzi
w grę.

Tylko że Jim nie zdążył się nawet ożenić. Zginął

od kuli w kwiecie wieku. Cholerny Michaelson! Za
płaci za życie Jima. Brad oddałby wszystko, by jak
rewolwerowiec z Dzikiego Zachodu stanąć do poje
dynku z tym człowiekiem i jednym strzałem położyć

go trupem. Ale to nie Dziki Zachód. Nie ma szans, by
rozprawić się w ten sposób z Michaelsonem. O jego
losie zadecyduje sąd. Takie są reguły.

Pieprzyć reguły - gdyby nadarzyła się okazja, bez

wahania sam wymierzyłby sprawiedliwość.

Serial się skończył, zaczęły wiadomości. Ładna

blondynka z przejęciem relacjonowała przemytni
czy proceder Michaelsona. Na ekranie pojawiło się

NOCE NAD FLORYDĄ

zdjęcie Jima. Brad je pamiętał. Zrobione zostało na
pikniku w Święto Pracy. Jim był w starej futbolowej
kurtce, miał rozwichrzone włosy i uśmiechał się
promiennie do obiektywu.

Prezenterka oznajmiła, że ciało zostanie przewie

zione do jego rodzinnego miasteczka w Delaware
i tam pochowane.

Teraz na ekranie pojawiło się zdjęcie Brada.

Zrobiono je tego samego dnia. On też był na nim
w kurtce drużyny futbolowej i trzymał pod pachą
futbolówkę. Drugą ręką obejmował hożą rudowło
są dziewczynę.

Skąd, u licha, Purdy wytrzasnął te zdjęcia? Nie

mógł udostępnić telewizji zwyczajnej fotografii pa
szportowej Brada w granatowym garniturze, pod
krawatem, poważnego i uczesanego? Na tym zdjęciu
wyglądał jak podchmielony chłystek. Brakowało
tylko walających się w trawie puszek po piwie.
Włosy w nieładzie, poza niedbała, dziewczyna pod
pachą. Ciekawa rzecz, nie pamiętał nawet imienia tej
rudej.

Prezenterka wyjaśniała, że Brad i Jim pracowali

pod przykrywką, inwigilując środowisko handlarzy
narkotyków, i że do tej pory Brada McKennę przed

stawiano jako przestępcę dla jego bezpieczeństwa.
Teraz nie było to już konieczne. Brad został zdekon-
spirowany. Jego los był nieznany, jednak wszystko
wskazuje na to, że nie żyje. A więc Purdy dotrzymał
słowa i oczyścił go w oczach opinii publicznej

Heather Graham 71

- przynajmniej jest teraz przypuszczalnie martwym
agentem, a nie przypuszczalnie martwym przemyt
nikiem.

Zdjęcie znikło z ekranu, a prezenterka oznajmiła,

że policja i inne agencje rządowe są już na tropie
Michaelsona.

Brad uświadomił sobie, że za nim stoi Wendy.

Słyszał, jak odetchnęła z ulgą. Zdawał sobie sprawę,

że do tej pory wierzyła mu tylko instynktownie.

Siedząc dalej w kucki przed telewizorem, obejrzał się

na nią. W końcu dostała dowód, że instynkt jej nie
zawiódł.

- Widzisz, jestem uczciwym obywatelem - mru

knął.

Przeniosła wzrok z ekranu na niego.

- Nie wiem, co teraz myśleć - przyznała.

- W wiadomościach mówią, co chcą, i każą nam w to
wierzyć. - Uśmiechnęła się słodko i wróciła do
kuchni.

Brad podniósł się i wyłączył telewizor. Czuł się

teraz bardzo nieswojo. Co, u licha, będzie tutaj robił
- nie licząc wodzenia pożądliwym wzrokiem za

swoją gospodynią?

- Głodny? - doleciało z kuchni.

Tak, głodny ciebie, miał na końcu języka.

- Pewnie! - zawołał. - Przecież nie jedliśmy

śniadania.

Wendy najwyraźniej dobrze się czuła w kuchni.

Posłała mu uśmiech i otworzyła drzwi lodówki.

72 NOCE NAD FLORYDĄ

Myślał, że wyciągnie z niej przygotowane wcześniej

kanapki czy coś w tym rodzaju. Ona tymczasem

wyjęła matowy plastikowy pojemniczek i podała mu

go. Zdjął wieczko...

- Co to... - Patrzyło na niego martwymi oczkami

małe stadko pokruszonych krewetek.

Wendy uśmiechnęła się i odwróciła.

- Nasza przynęta. - Otworzyła przylegającą do

lodówki szafę i wyjęła z niej dwie wędki. - Płyniemy

złowić sobie lunch.

Brad popatrywał zbaraniałym wzrokiem to na

sprzęt wędkarski, to na nią. Potem jego wargi roz

ciągnęły się powoli w uśmiechu. Dzięki Bogu opusz

czają ten niewiarygodnie skurczony dom. Na ryby.

I bardzo dobrze.

- Tym śmigłowym ślizgaczem?

Pokręciła głową.

- Za domem mam canoe. Spróbujemy złapać

zębacza. Mam na niego wspaniały cajuński przepis.

Lubisz ostro przyprawione potrawy?

Znowu na siebie popatrzyli. Wendy zaczerwieniła

się, obeszła go i zajrzała pod kuchenny blat.

- Mam tu gdzieś turystyczną chłodziarkę - mruk

nęła.

- Nakruszę lodu - zaoferował się szybko Brad.

Po dziesięciu minutach wychodzili już z domu

z wędkami i chłodziarką napełnioną piwem, lodem,

żółtym serem i laseczką pepperoni. Wendy uznała, że

zanim posiłek da się złowić, mogą zgłodnieć.

Heather Graham 73

Kiedy schodzili do przywiązanego za domem

canoe, Brad za szuwarami po drugiej stronie kanału
wypatrzył ledwo widoczną drogę.

- Jak dostajesz się do samochodu?
- Łódką.
- Płyniesz do auta łódką?

Wendy roześmiała się.

- To nie takie trudne. Zresztą rzadko z niego

korzystam. Do większości miejsc tutaj łatwiej do
płynąć łodzią.

- Co za życie - mruknął Brad.
Wendy spojrzała na niego, przekrzywiając głowę

i uśmiechając się.

- Nie takie znowu złe, mieszczuchu. Do wszy

stkiego, czego chcę albo potrzebuję, mam bliziutko.

Zbiegła z wędkami do canoe. Brad patrzył ponad

wodą na szuwary i drogę po drugiej stronie, starając
się zapamiętać teren i wyrobić sobie poczucie kie
runku.

Nagle Wendy krzyknęła. Brad odwrócił się na

pięcie i odruchowo sięgnął do paska po magnum.
Zapomniał, że go tam nie znajdzie, że zgubił broń.
Czuł się bez niej jak nagi. A Wendy krzyczy...

Rzucił się na odsiecz, gotów bronić jej gołymi

rękami.

- Wendy, co się stało? - Siedziała w łódce,

zaśmiewając się do łez. - Co ci...?

- Dzidzia! - wykrztusiła.
Wielka puma podniosła się z dna canoe, przeciąg-

74 NOCE NAD FLORYDĄ

nęła, ziewnęła i otarła o nogi Wendy, jak zwykli to
czynić jej mniejsi bracia i siostry, dopominając się
pieszczoty.

- Wynoś się stąd, Dzidzia! Śmiertelnie mnie

wystraszyłaś.

Kocica opuściła canoe. Kiedy mijała Brada, ten

poklepał ją po gładkim grzbiecie. Serce wciąż mu
waliło.

Wendy patrzyła na niego rozbawiona, a jemu

wcale nie było do śmiechu. Wprost przeciwnie, był
blady, twarz miał ściągniętą.

- Ta strzelba, którą widziałem, to jedyna broń,

jaką tu masz? - spytał opryskliwie.

Zawahała się.

- Jedyna?

Wendy pokręciła głową.

- Mam jeszcze gdzieś w szufladzie policyjnego

smith & wessona.

- Dasz mi go, jak wrócimy - powiedział.

Usiadł obok niej i odepchnął łódkę od brzegu.

Przez parę chwil dryfowali w milczeniu. Wendy
popatrywała na Brada spod długich rzęs. Żałowała,
że mu powiedziała o tym pistolecie. Nie cierpiała
broni palnej, nienawidziła jej. Czy on nie rozumie, że
tutaj nikt go nie znajdzie, że nic mu tu nie grozi i broń
nie będzie mu potrzebna?

Słońce prażyło, ciszę mącił tylko plusk wody

rozgarnianej przez Brada wiosłem. Wendy zauwa
żyła, że potrafi radzić sobie z canoe. Ruchy miał

Heather Graham

nieśpieszne, miarowe, twarz poważną i skupioną.
Zupełnie inną, niż kiedy się śmiał.

Na tym zdjęciu, które pokazywali w wiadomoś

ciach, wyglądał tak młodo, tak beztrosko. Był szczęś
liwy i wyluzowany. Ciekawe, kim była dla niego ta
rudowłosa dziewczyna?

- Brad?
- Tak? - Przyzwyczaił się już do otoczenia, do tej

rzeki traw, do ciszy mąconej od czasu do czasu
krzykiem żurawia, czapli albo nura. Do bezruchu
bagien.

- Już dość daleko odpłynęliśmy - powiedziała.

Odłożył wiosło na dno łódki. Dryfowali teraz siłą

rozpędu. Wendy wzięła wędkę i nadziała na haczyk

przynętę z plastikowego pojemnika. Czuła na sobie

jego wzrok.

- Na żywe krewetki ryba bierze lepiej - mruknęła

- ale te też się nadadzą. - Wprawnym ruchem
zarzuciła żyłkę.

Brad sięgnął po swoją wędkę. Kiedy spławik

zakołysał się na wodzie, wyjął z chłodziarki piwo.

- Chcesz jedno? - spytał.
Wendy wzruszyła ramionami.
- Owszem.

Otworzył i podał jej puszkę. Dopiero po pierw

szym łyku lodowato zimnego napoju uświadomiła
sobie, jak jest upalnie. Zaburczało jej w brzuchu. Nic

jeszcze dziś nie jedli.

Zerknęła na Brada. Siedział z wędką w jednej

NOCE NAD FLORYDĄ

i puszką piwa w drugiej ręce, zapatrzony w wodę. Ma
na sobie dżinsy Leifa i jego koszulę, pomyślała. Nigdy
nie zapomni, jak znalazła go wczoraj na bagnach. Nie

minął jeszcze dzień, a tyle już między nimi zaszło.

Nie zapomni też, jak ją dzisiaj rano chwycił. Miała

świadomość, że jej emocje są rozhuśtane od irytacji,
że zburzył jej spokój, do uniesienia, bo tak ją pod

niecał. Dzięki niemu odżyła. Dzięki niemu krew

szybciej zaczęła jej krążyć w żyłach. Może to źle, bo

to przecież obcy, ale nie wiedziała, czy naprawdę
chce z tym walczyć. Czuła, że z jego strony nic jej nie
zagraża. Brad McKenna nigdy nie weźmie od kobie
ty nic, czego ta nie będzie mu skłonna dać.

Ale kiedy napotkała jego wzrok, obudziła się

w niej czujność. Myślał o niej, i to napełniało ją
lękiem. Wyczytała z jego oczu, że jej pragnie.

- Brad - zaczęła i urwała, zaskoczona brzmie

niem własnego głosu. - Czy ty... - Nie, to śmieszne.
Oblizała wargi, potrząsnęła głową i uśmiechnęła się,
bo patrzył teraz na nią pytająco. - Czy jesteś żonaty?

- Nie.
- A kim była ta ruda ze zdjęcia?
Nie odpowiedział od razu. Przez twarz przemknął

mu ironiczny uśmieszek, skrzywił się.

- Szczerze mówiąc, nie pamiętam. Na imię miała

chyba Chrissy.

- Aha.

Odstawił puszkę na ławeczkę, zatknął sobie węd

kę pod udo, pochylił się i ujął w dłonie jej twarz.

Heather Graham 77

Nie cofnęła głowy, zamurowało ją. Czuła na

policzkach dotyk jego stwardniałych dłoni, który ją
rozgrzewał.

- Nie jestem żonaty, Wendy. I nigdy nie będę.

Rozumiesz?

Obruszona, zawstydzona, chciała się cofnąć, ale

nie mogła. Po prostu nie mogła. Jedyne, na co
potrafiła się zdobyć, to ironiczny uśmiech.

- Hola, panie McKenna, o ile pamiętam, pytałam,

czy jest pan żonaty. Nie pamiętam jednak, żebym
pytała, czy zamierza pan pozostać w kawalerskim
stanie.

Z satysfakcją zauważyła, że lekko się zaczerwienił.
- Powiedziałem tak, bo ty byłaś mężatką - wybą-

kał ni w pięć, ni w dziewięć.

- Zgadza się - wycedziła. - Ale to było dawno

i nieprawda. I bez obawy, panie McKenna, nie
szukam kandydata na męża.

Atmosfera między nimi nagle stężała, groziła

wybuchem. Nie odrywał dłoni od jej twarzy. Ścierały
się ich kolana, mieszały oddechy.

- Czemu jesteś taka, Wendy?
- Jaka, taka?
- Nie pamiętasz?
- Coś tam pamiętam. Ale nie wiem, czy warto.
- Mówisz poważnie? - Nachylił się do jej ust.

- Lepiej uważaj. Bardzo uważaj. Bo nie chciałbym,
żebyś robiła sobie jakieś nadzieje. - Przesunął pal

cem po jej wargach.

NOCE NAD FLORYDĄ

- Może to pan powinien uważać, panie McKenna,

i nie robić sobie wielkich nadziei. Bo przykro by

było, gdyby się pan sparzył.

- Z sercem nie ma żartów, Wendy. -I pocałował

Efekt był piorunujący. Dla Wendy przestało się

liczyć, o czym przed chwilą rozmawiali, czym się
zajmował, nawet to, że znała go od niespełna dwu
dziestu czterech godzin.

Liczył się tylko ten pocałunek. Czuła tylko sło

dki, subtelny, zmysłowy napór warg, koniuszek ję

zyka wnikający w jej usta. Rozkoszowała się war
gami Brada, gładkością zębów, każdym najdrob
niejszym niuansem tej chwili namiętności.

Coś się w niej obudziło. Poczuła ciepło rozlewa

jące się po całym ciele. Pożar zmysłów ogarniał

wszystkie członki, rozprzestrzeniał się na piersi, bio
dra, uda. To była płynna, słodka żądza. Zapragnęła
zarzucić Bradowi ręce na szyję, przywrzeć do nie

go całym ciałem. W samą porę przypomniała sobie

jego ostrzeżenie. I przypomniała sobie, że kiedy

kocha, kocha całą sobą. Teraz nie jest na to ani czas,
ani miejsce.

A zresztą ten zadufany w sobie mieszczuch nie jest

chyba wart takiego uczucia.

Oderwał się od jej ust. Otworzyła oczy i spojrzała

na niego.

Uniósł brwi, a ona zdobyła się na słodki uśmiech.
- No, panie McKenna - wymruczała uwodziciel-!

Heather Graham 79

sko. - Wydaje mi się, że mojemu sercu nic nie grozi.
Jest zupełnie bezpieczne.

Oderwał ręce od jej policzków i usiadł prosto.

- Czyżby? - zapytał, patrząc jej prosto w oczy.
- Tak.

Roześmiał się, a ona mu zawtórowała.
- To musiałem się omylić - zażartował.

- Każdemu może się zdarzyć - przyznała.

Nie odrywając od niej oczu, uniósł puszkę do ust

i pociągnął łyk piwa. Wendy nie odwracała wzroku,
po jej wargach błąkał się nikły uśmieszek.

Znowu się do niej nachylił.
- Następnym razem bardziej się przyłożę.
- Niech pan lepiej uważa z tym przykładaniem,

panie McKenna - poradziła mu Wendy - bo się pan

jeszcze przeforsuje i będzie kłopot.

- Jestem dużym chłopcem, pani Hawk. Znam

swoje możliwości.

Wendy uśmiechnęła się niewinnie.

- A ja jestem dużą dziewczynką i swoje też znam.
- To się jeszcze okaże, Wendy - uprzedził z prze

wrotnym uśmieszkiem.

Splótł palce, żeby opanować ich drżenie.

- Następnym razem? - ni to spytała, ni stwier

dziła.

Uśmiechała się wciąż, a ten uśmiech rozjaśniał jej

oczy do tak powabnej srebrnobłękitnej barwy, że
Brada znowu przeszedł dreszcz pożądania.

- Zgadłaś - przytaknął.

80 NOCE NAD FLORYDĄ

W tym momencie spławik poszedł pod wodę

i koniec wędki, na której siedział, wbił mu się

w pośladek.

- Masz branie! - krzyknęła z zachwytem Wendy.

Musiała to być jakaś spora sztuka.

Brad był niezłym wędkarzem. Wychował się nad

jeziorem Erie i często chadzał na ryby, tylko że tam

wędki były trochę inne. Dał walczącej rybie nieco

luzu, potem zakręcił kołowrotkiem. Jeszcze raz po

puścił i ściągnął żyłkę. Tymczasem Wendy sięgnęła

po podbierak.

- A to na co? - spytał.

- Ugryzienie zębacza boli jak diabli - ostrzeg

ła go. - Moglibyśmy się obyć bez podbieraka, ale

po co głupio ryzykować. - Uśmiechnęła się do nie

go. - Wiem, co mówię. Musieli mi kiedyś za

łożyć dziesięć szwów.

- No to szykuj lepiej tę siatkę - zgodził się

skwapliwie. - Macho będę odstawiał przy innej

okazji.

- Mhm, następnym razem? - mruknęła Wendy

i szybko spuściła głowę. Sama nie wiedziała, jakie

licho ją podkusiło, żeby to powiedzieć.

Brad doholował wreszcie swoją zdobycz do burty

łodzi, a Wendy, złowiwszy szamocącą się rybę pod-

bierakiem, wydała okrzyk triumfu. Był to nie lada

okaz, najadłoby się nim do syta kilka osób.

- A to ci rybka! - Brad z podziwem pokręcił

głową.

Heather Graham

- Tak - przyznała Wendy. Ale nie mogła oprzeć

się pokusie i dorzuciła: - Dla mieszczucha.

Brad nie oponował. Siedział i patrzył, jak Wendy

zakłada rękawicę i ostrożnie wyjmuje haczyk z rybiej
paszczy. Lubił się jej przyglądać. Z tymi zamglony
mi, srebrnobłękitnymi oczami, złocistymi włosami

i smukłą figurą wciąż przywodziła mu na myśl

anioła. Ruchy miała zręczne, płynne, pewne.

Wrzuciła rybę do wiadra stojącego na rufie canoe.

Brad sięgnął do chłodziarki i podał jej następne piwo.

- Zasłużyłaś sobie - stwierdził z powagą.
- Co ty powiesz.

- A powiem. Mało tego, przez całą drogę powrot

ną ja wiosłuję, tak jak zresztą wiosłowałem w tę

stronę. I pamiętaj, moja pani, że to ja złowiłem rybę.

- Pierwszą rybę - uściśliła Wendy.

Ale jej nie udało się nic złapać. Kiedy drugie piwo

zaszumiało jej w głowie, odkroiła sobie plaster sera.

Ku jej konsternacji Brad złowił drugą rybę, też

zębacza, jeszcze większego niż pierwszy. Na pocie

szenie powiedział jej, że nie wędkuje pierwszy raz.

Słońce chyliło się już ku zachodowi, kiedy ruszali

w drogę powrotną. Canoe sunęło bezszelestnie po
wodzie, a Brada znowu oczarowało otoczenie. Złote
i różowe odblaski padały na białe żurawie, barwiąc je
tęczowo. Woda odbijała kolory gasnącego dnia, tra
wy falowały leniwie w lekkich podmuchach wie
czornej bryzy.

Wendy siedziała na dziobie, tyłem do kierunku,

82 NOCE NAD FLORYDĄ

w którym płynęli, nie widziała więc wylegującego

się na brzegu aligatora, którego w pewnym momen
cie Brad zauważył. Stwór pozostawał w takim bez

ruchu, że Brad wziął go zrazu za kłodę.

Dopiero po chwili uświadomił sobie, że to gigan

tyczny gad. Olbrzymi, groteskowy potwór. Dobre
cztery metry długości, z czego jedna trzecia to łeb
z pyskiem najeżonym ostrymi zębiskami. Szkarada,
istna szkarada, pomyślał Brad. Stężał, wlepiając
wzrok w to prehistoryczne stworzenie.

Nie zamierzał jednak podsuwać Wendy kolejnego

pretekstu do nazwania go mieszczuchem. Musi przy
wyknąć do widoku pieniących się tu zwierząt. Puma,
z którą chciał już walczyć gołymi rękami, okazała
się jej ulubionym kociakiem, Dzidzią.

Ciekawe, jak ochrzciła tego aligatora? - pomyś

lał z przekąsem. Może Junior? Kropka? Włóczy-
kij?

Przełknął z trudem i spróbował się odprężyć;

Postanowił sobie, że kiedy będą przepływali obok
aligatora, nawet nie mrugnie - choćby miało go to
kosztować życie.

Skierował canoe w kierunku brzegu i kiedy dziób

poszorował po dnie, wbił wiosło w muł, by przesunąć
łódkę wyżej. Wstawał już, kiedy Wendy chwyciła go
za rękę.

- Zaczekaj! - powiedziała z napięciem w głosie
- Na co? - mruknął lakonicznie. - A, ten aligato-

rek? Widziałem go.

Heather Graham

- Widziałeś?! - Zrobiła wielkie oczy. - Siadaj,

idioto, i siedź nieruchomo, dopóki nie odpłynie!

- Co?

Wendy sięgnęła ostrożnie po leżącą nieopodal

odłamaną gałąź i cisnęła nią w aligatora. Potwór ani
drgnął, patrzył na nią tylko przerażającymi żółtymi
ślepiami. Rzuciła w niego drugą gałęzią i trafiła
w łeb. Zwierzę ześliznęło się do wody i odpłynęło
w zapadający zmrok.

Brad rzucił Wendy pytające spojrzenie.

- Mam przez to rozumieć, że to nie jest twój

pupilek?

Pokręciła głową i spojrzała na niego jak na wa

riata.

- Kto, na Boga, chciałby za pupilka takiego

potwora? Ten stwór miał ze cztery metry. Mógłby
pożreć nas oboje za jednym zamachem. Są niebez
pieczne. Lepiej ich unikać. Z takim się nie zaprzyjaź
nisz. Są groźne w wodzie, kiedy głód je przyciśnie,
i zapamiętaj sobie, że po lądzie też potrafią się
poruszać z szybkością pięćdziesięciu kilometrów na
godzinę.

Uśmiechnęła się, wstała i wysiadła z łódki, zabie

rając wiadro ze świeżym połowem. Brad został

w canoe i patrzył na nią, jak idzie w stronę domu,
kołysząc płynnie biodrami.

Uśmiechnął się do siebie. No dobra, wychodzi na

to, że ten gliniarz z telewizyjnego serialu, który
trzymał na łodzi oswojonego aligatora, należał do

NOCE NAD FLORYDĄ

wyjątków. Pumy cieszą się widać większą popular
nością. Dobrze wiedzieć.

Wstał, wziął wędki, opłukał je pod ogrodowym

wężem i wniósł do domu.

Wendy nie traciła czasu. Pozbawione głów zęba-

cze znajdowały się w trakcie przerabiania na filety.
Wendy uśmiechnęła się do wchodzącego Brada, bez
słowa dokończyła dzieła i zatopiła gotowe filety
w misce z marynatą.

- Idę wziąć prysznic. Włącz sobie telewizor, nalej

wina, czuj się jak u siebie. Zaraz wracam.

Oparł się o lodówkę i otworzył kolejne piwo.
- Nie potrzebujesz towarzystwa?
- Nie, dziękuję.

Pokręcił z rozczarowaniem głową, pociągnął łyk

piwa i posłał jej przeciągłe spojrzenie spod przy
mkniętych powiek. W ten sam sposób Dzidzia pat
rzyła na ptaki.

Rozgrzało ją to spojrzenie, rumieniec zabarwił

policzki. Wzięła się w garść. Nie chciała skończyć

jak ta ruda z fotografii; pamiętał kolor jej włosów,

a zapomniał imienia.

Odwróciła się na pięcie.
- To nie potrwa długo - mruknęła.
Brad odprowadził ją wzrokiem, zastanawiając się,

co ją tak wzburzyło.

Wendy stała pod ciepłymi strugami wody i drżała.

Może nie zależy jej wcale, żeby zapamiętał jej imię?
Może chce tylko, by ją pieścił, bo czuje się taka

Heather Graham 85

samotna i tak tęskni za pieszczotą? Zastanawiała się,

co by sobie pomyślał, gdyby poznał prawdę.

Tak, pragnie go. 1 to bardzo.

Drgnęła. Drzwi łazienki otworzyły się cicho i za

mknęły.

- Brad? - szepnęła. - Brad!

Nie było odpowiedzi. Słyszała tylko szum wody

siekącej jej nagie ciało i kafelki.

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Brad! - Do jej głosu wkradła się panika.

- Ciii!

Dał się wreszcie słyszeć jego podniecony syk. Nie

tracąc czasu na rozpamiętywanie faktu, że do ła

zienki, w której brała prysznic, wszedł mężczyzna,

Wendy owinęła się zasłonką i wyjrzała. Brad nawet

nie zerknął w jej stronę; stał przy małym okienku

i wyglądał na podwórko.

- Co się stało? - szepnęła. Nie obejrzał się, nie

odpowiedział. - Brad, co jest?

Wreszcie drgnął, spojrzał na nią błędnym wzro

kiem i podszedł do kabiny. Patrzyli na siebie poprzez

kłęby pary.

- Ktoś jest na zewnątrz.

Heather Graham

- Słyszałeś coś? - Wendy uśmiechnęła się z ulgą.

- To na pewno Dzidzia.

- Nie, to nie ona.
- Słuchaj, Brad, rozumiem twoje nastawienie, ale

jesteśmy w samym środku bagien. Na pewno ci się

wydawało...

- Nic mi się nie wydawało - przerwał jej bez

ceregieli.

Wendy owinęła się ciaśniej zasłonką i przełknęła

z trudem ślinę. Mimo wszystko to obcy. Wszedł do
łazienki, nie zadawszy sobie nawet trudu, by zapu
kać. A w tej chwili jest tak głuchy na wszelkie
argumenty, że równie dobrze mogłaby gadać do
ściany. Zaszła w nim zmiana. Był spięty. Czytała to
z jego oczu, z jego postawy, z naprężonych mięśni.

I napełniało ją to lękiem.

- Umiesz strzelać? - spytał.
- Daj spokój, Brad...
- Pytałem, czy umiesz strzelać!
- Tak.
- Zostań w środku, ale załaduj tę swoją strzelbę

i przygotuj się do obrony. Słyszysz? Zostań tutaj
i w razie czego strzelaj.

Odwrócił się i wyszedł z łazienki, zamykając za

sobą cicho drzwi. Wendy zakręciła wodę i sięgnęła

po ręcznik. Co mu się ubzdurało? Musi go dogonić

i przekonać, że nic im tu nie grozi - że to niemożliwe.

Ale przecież nie pobiegnie za nim goła. Wytarła

się szybko i ubrała. Wypadła z łazienki i zawahała

NOCE NAD FLORYDĄ

się. Nic się tam na dworze nie dzieje, ale na wszelki
wypadek lepiej załadować strzelbę.

Pobiegła zdjąć ją ze ściany, po czym z paniką

stwierdziła, że w stojącym w szafce pudełku nie ma
ani jednego naboju. Rozrzucając w pośpiechu zawar
tość szafki, znalazła drugie pudełko, załadowała obie
lufy i ruszyła korytarzem.

Brad był już na dworze. Tylko gdzie? Wokół

zalegała niesamowita cisza.

I tę ciszę rozdarł nagle zduszony męski okrzyk:

- Ożeż ty w mordę!
- Mam cię, skurczybyku! - ryknął drugi męż

czyzna.

- O nie! - jęknęła Wendy. Znała oba te głosy

i domyśliła się, co zaszło. Wybiegła z domu fron
towymi drzwiami. -Przestańcie! -krzyknęła. -Prze
stańcie!

Nie posłuchali jej, uniosła więc strzelbę i nacis

nęła spust. Huknął strzał, odrzut broni zwalił ją z nóg
- i zapadła kompletna, martwa cisza.

Brad nie miał pojęcia, skąd wiedział, że ktoś jest

na dworze, po prostu wiedział, i już. Nie słyszał
niczego podejrzanego, tylko poszum bryzy, szelest
liści, same naturalne odgłosy. A jednak coś wyczuł.

Są obserwowani. Ktoś ich podgląda z ukrycia.
Bradowi wydało się to dziwne. Michaelson nie

należał do takich, co bawią się w podchody. On
wkraczał do akcji z marszu. Gdyby udało mu się tu

Heather Graham

jakoś trafić ze swoimi ludźmi, z miejsca zorientował

by się, że ma przewagę, wyważył kopniakiem drzwi
i byłoby już dawno po herbacie.

Nie, to nie może być Michaelson.

Kiedy wymykał się z domu, było już zupełnie

ciemno. Zamknął za sobą starannie drzwi, by Wendy
miała trochę czasu na przygotowania, gdyby sprawa
okazała się poważna.

Otoczyły go cienie, a światło lejące się z okien

jeszcze je pogłębiało. Przywarł do ściany i wytężył

wzrok. Słyszał odgłosy nocy, granie świerszczy,
skrzek żab, wiatr szeleszczący w liściach, w wyso
kich trawach. Niby wszystko jest w porządku.

Ale on wiedział, że ktoś się tu gdzieś czai.
Postanowił obejść dom dokoła. Trzeba było zabrać

ze sobą strzelbę, ale nie wiedział, gdzie Wendy trzyma
amunicję, a chodziło mu o element zaskoczenia.

Mimo pewności, że nie są na kępie sami, nie miał

pojęcia, gdzie szukać intruza. Śmigłowa łódź kołysa
ła się wciąż na wodzie tam, gdzie ją przed południem

przycumowali, canoe też stało na swoim miejscu. Na
lądzie czy na wodzie nie było widać żadnych innych
łodzi.

Usłyszał coś i zamarł. Nie wiedział, co to był za

dźwięk ani skąd dobiegł, ale na pewno coś słyszał.

Mrużąc oczy, wyjrzał zza węgła gotów do natychmia

stowego działania. Ruszył dalej ostrożnie, pewien, że
ofiarę ma tuż przed sobą. I tak okrążył cały dom
i znalazł się ponownie przy drzwiach frontowych.

NOCE NAD FLORYDĄ

Naraz wyczuł nad sobą jakieś poruszenie. Spojrzał

w górę i w tym momencie coś ciężkiego zwaliło się
na niego z dachu. Zaklął, padając pod ciężarem
napastnika.

- Mam cię, skurczybyku! - ryknął w odpowiedzi

tamten.

Nie przesadza, pomyślał Brad. Mężczyzna sie

dział na nim okrakiem, a był zwinny i silny. Przy
gniatał go bezlitośnie do ziemi. Brad sprężył się

w sobie i gwałtownym wyrzutem ciała strącił z piersi
napastnika.

Ale mężczyzna był szybki, cholernie szybki. Po

zbierał się momentalnie, okręcił w ciemnościach
wokół własnej osi i lewym sierpowym trafił Brada
w szczękę.

Brad odpowiedział prawym prostym w żołądek.

Odniósł wrażenie, że wali pięścią w kamień.

Oberwał w bark, pochylił głowę i natarł na faceta

bykiem. Zatoczyli się obaj, przewrócili i zaczęli
tarzać po ziemi w zaciętej walce.

Znalazłszy się na krótką chwilę na górze, Brad

spojrzał na napastnika i na moment zatkało go ze

zdumienia.

Facet miał jasne oczy, ale włosy kruczoczarne

i długie, sięgające ramion, przewiązane opaską, że

by nie spadały na twarz. Był w dżinsach i podobnej
koszuli, rysy miał jak wykute z kamienia.

Po kolejnym ciosie w podbródek Brad zaklął i dal

za wygraną. To nie jest Michaelson. To z pewnością

Heather Graham

nie ten straszny typ. Został zaatakowany przez In
dianina.

- Sukinsynu... -zaczął, nie dokończył jednak, bo

znowu znalazł się na spodzie i z twarzą wciśniętą
w trawę musiał walczyć o oddech.

- Przestańcie! - dobiegł z oddali stłumiony

okrzyk Wendy. - Przestańcie!

Brad nie kojarzył, o co jej chodzi, podobnie jak ten

siedzący na nim gość o zaciśniętych w wąską linię
wargach. Pochłaniała ich bez reszty wymiana cio
sów.

To już nie były żarty. Trafił swój na swego i żaden

ani myślał skapitulować.

I wtedy w bagienną ciszę wdarł się ogłuszający

grzmot. Jak na komendę oderwali się od siebie
i przypadli plackiem do ziemi.

Brad uniósł głowę i obejrzał się. Wendy siedziała

na ziemi, na jej kolanach spoczywała strzelba.

- Przestańcie! - wysapała. - Natychmiast prze

stańcie, słyszycie?

Łapiąc z trudem oddech, Brad spojrzał na leżące

go obok mężczyznę, z którym przed chwilą tak
zażarcie walczył.

Indianin uniósł się na łokciu - też dyszał ciężko.
Brad przeniósł wzrok z powrotem na Wendy.

- Co to, u diabła, za jeden?
- Co ja za jeden?! - warknął mężczyzna głosem,

który zdawał się wydobywać z samego dna krtani.

- Co to za facet? - Spojrzał na Wendy.

NOCE NAD FLORYDĄ

Brad, też na nią patrząc, podźwignął się na nogi

Indianin zrobił czym prędzej to samo i wziął się pod

boki. Mierzyli się teraz wzrokiem, nadal gotowi
rzucić się na siebie.

- Wendy! Kto to jest?! - powtórzył Indianin.
Wendy, podpierając się strzelbą, wstała i szybkim

krokiem weszła między dwóch mężczyzn. Nie zwró-
cili na nią uwagi. Mierzyli się wciąż pełnym nienawi-
ści spojrzeniem, a ona czuła, że ich agresja powoli
i jej się udziela.

Co w nich wstąpiło? Uff, mężczyźni!

- Brad, to Erie Hawk. Ericu, przedstawiam ci

Brada McKennę.

- A Brad McKenna to kto? - nie dawał za

wygraną Eric, patrząc czujnie na Brada.

- Eric! To mój znajomy.
Brad spojrzał zdumiony na Wendy.

- Hawk? Mówiłaś chyba, że twój mąż nie żyje.

Wendy zauważyła, że Eric jeszcze mocniej zacis

ka szczęki.

- Leif nie żyje. Eric jest moim szwagrem.
Brad patrzył na mężczyznę i nie mógł zrozumieć,

dlaczego tak mu trudno przyswoić tę informację.

- Przecież to Indianin. Byłaś żoną Indianina?
- No, Wendy, nie ma co, bystrzak z tego twojego

gościa - wycedził sarkastycznie Eric.

- Ty, mało ci jeszcze? - zaperzył się Brad.

Pięści zaraz znowu pójdą w ruch, pomyślała

z przerażeniem Wendy. Rozłożyła ręce i oparła

Heather Graham 93

dłonie na torsach obu mężczyzn, jak sędzia bokserski

rozdzielający zawodników po zwarciu.

- Przestańcie! Albo wynocha z mojej posesji!

Spojrzeli na nią urażeni.
Odetchnęła, ale czekała jeszcze chwilę, obser

wując obu czujnie. Patrzyli wciąż na siebie z nie
skrywaną wrogością, lecz przynajmniej zamilkli.

- Możemy już wejść do środka? Będziecie się

zachowywali przyzwoicie?

Brad wzruszył ramionami i oskarżycielskim ru

chem głowy wskazał na Erica.

- To on czaił się pod domem, jakby chciał tu

kogoś oskalpować.

- Brad! - warknęła Wendy.
- A co miałem sobie pomyśleć? - spytał Eric.
-

Mogłeś zapukać - podsunęła Wendy.

Eric, podobnie jak Brad, nie zamierzał brać na

siebie winy za całe zajście.

- Zobaczyłem jakiegoś mięśniaka skradającego

się pod oknami. Bałem się o ciebie, Wendy.

- Dobrze już, dobrze! - Odwróciła się i ruszyła

w stronę domu. - Chcecie się dalej bić? W porządku,
nie żałujcie sobie. Poobtłukujcie sobie gęby. Tylko
jak już skończycie, to nie przychodźcie do mnie po
lód na okłady!

Schyliła się i podniosła z ziemi strzelbę, mrucząc

pod nosem:

- Boże drogi, jeden wart drugiego!

Gdy zniknęła w głębi domu, Brad spojrzał na

NOCE NAD FLORYDĄ

Indianina. Był tego samego co on wzrostu i podobnej

budowy. Równorzędny przeciwnik. Czuł, że puchnie

mu lewe oko; tamtemu z rozciętej wargi spływał na

brodę strumyczek krwi.

- Leif i Eric? - wymamrotał.

Mężczyzna milczał jeszcze chwilę, potem odrzu

cił w tył głowę i parsknął śmiechem. Brad też się

uśmiechnął.

- Dotąd nie wiem, kim jesteś, a cholernie mnie to

ciekawi. Wendy cię broni, a więc chyba wszystko

w porządku, ale widzę, że nie za wiele ci o sobie

powiedziała.

Brad wzruszył ramionami.

- Ano, nie za wiele - przyznał. - Jesteś In

dianinem, tak?

Eric uśmiechnął się.

- Seminolem z krwi i kości.

- A te imiona, Leif i Eric?

- Mama jest Norweżką.

- A, rozumiem. - Brad pokiwał głową. -Norwes-

cy Seminole. Czemu by nie. -I cała wrogość między

nimi w jednej chwili wyparowała, uleciała w wieczo

rne niebo. Podobał mu się ten mężczyzna o ostrych

rysach twarzy, dziwnie zielonych oczach i smutnym

uśmiechu. Wyczuwał, że ta sympatia jest odwzajem

niona. - Wejdziemy?

- Tak, chyba pora.

Eric ruszył pierwszy. Brad zauważył, że czuje się

bardzo swobodnie w domu szwagierki, i przeszedł go

Heather Graham 95

lekki dreszczyk. Eric usadowił się na kuchennym
blacie i uśmiechnął do Wendy, która obtaczała filety
z zębacza w rzadkim cieście przed wrzuceniem ich
do rondla.

Wendy jeszcze się nie otrząsnęła.
- Zostajesz na kolacji? - zapytała.
Eric zerknął na Brada.
- A nie będę przeszkadzał?
- Ryby mamy pod dostatkiem - odparła.
Brad milczał. Obawiał się zostać dzisiaj sam na

sam z Wendy, ale teraz, gdy odebrano im prywat
ność, wolałby, żeby wróciła.

Uśmiech obserwującego go Erica pogłębił się.

- Wiesz, Wendy, że przepadam za twoim zęba-

czem po cajuńsku.

Wendy, nie podnosząc na niego wzroku, kiwnęła

głową.

- Przyrządź sobie i Bradowi drinka.
- Już się robi. - Zsunął się z blatu i zwrócił do

Brada: - Co dla ciebie?

- Jack Black z lodem, jeśli można.
- Załatwione. A ty, Wendy? Wino?

Wendy wrzuciła filet do skwierczącego oleju

i obejrzała się na szwagra.

- Dzisiaj? Nieee... dzisiaj ja też wypiję bourbona.
- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, Wen

dy. Przecież wiesz. - Spojrzał na nią niewinnie.

Na tym etapie życia Eric był chyba jej najbliższym

przyjacielem. Rozpaczał wraz z nią po śmierci Leifa.

96 NOCE NAD FLORYDĄ

Nikt bardziej niż on nie rozumiał jej bólu, bo sam

podobnie cierpiał. Długo wzajemnie się wspierali.

Od tamtego czasu upłynęły już dwa lata, Wendy

wiedziała jednak, że kiedy Eric widzi ją teraz w towa

rzystwie innego mężczyzny, jest mu przykro. Ale to

przecież Eric namawiał ją, by wróciła do świata.

Tylko że to było, zanim zastał w jej domu obcego.

Eric wręczył jej whisky z lodem. Pociągnęła

szybko łyczek, delektując się paląco słodkim sma

kiem.

Brad, patrząc na nią, uniósł szklankę.

~ Zdrowie.

Skinęła głową i upiła kolejny łyczek.

Tam, do diabła! -pomyślała. Przechyliła szklankę

i jednym haustem opróżniła resztę jej zawartości.

Zanosiło się na długą i szarpiącą nerwy kolację.

Okazało się, że nie było tak źle. Brad z początku

milczał, toteż zaniepokojona Wendy nie wiedziała,

co o tym myśleć. Eric opowiadał o rodzinie i była mu

wdzięczna, że porusza takie neutralne tematy. Po

paru minutach udało mu się nawet wciągnąć do

rozmowy Brada. Ona z kolei przyznała się Ericowi,

że to Brad złowił obie ryby, a ona tym razem wróciła

z łowów z pustymi rękami. Potem obaj mężczyźni

wdali się w ożywioną dyskusję na temat wędkowa

nia.

Po posiłku Wendy opłukała talerze i zaczęła

ładować zmywarkę, zaś Eric z Bradem rzucili się do

Heather Graham

parzenia kawy. Tym razem Eric ustąpił Bradowi, ale

obaj obserwowali się podejrzliwie. Wyczuwając na
rastające napięcie, Wendy postanowiła podać do
kawy brandy i tia marię. Kiedy wyjmowała z szafki
butelkę, Eric zapytał Brada, czym się zajmuje.

Butelka wysunęła jej się z ręki, upadła na podłogę

i stłukła. Lepki płyn prysnął na wszystkie strony.

Mężczyźni spojrzeli na nią zdziwieni. Wendy

uśmiechnęła się blado.

- Palce miałam mokre - wybąkała i uklękła, żeby

wytrzeć podłogę.

- Pomogę ci - zaoferował się Brad, przykucając

przy niej. Skaleczyła sobie palec odłamkiem szkła
i ssąc machinalnie ranę, patrzyła na niego z rosnącą
paniką.

- Pokaż... - Ściągając brwi, Brad obejrzał krwa

wiący palec.

- Co, skaleczyłaś się? - spytał z troską Eric.
- Nie, to tylko...
- Tak, skaleczyła - oznajmił Brad.

Pomógł Wendy się podnieść, odkręcił kran nad

zlewem i podstawił jej rękę pod strumień bieżącej
wody. Rana nie była poważna, ale mruknął do Erica,
że przydałoby się ją opatrzyć, toteż Eric pobiegł do
łazienki po wodę utlenioną i plaster z opatrunkiem.

- Brad - odezwała się Wendy.

Otaczając ją ramieniem, Brad trzymał jej rękę pod

kranem. Czuła jego ciepło, jego subtelny męski
zapach, który nagle zaczął ją bezlitośnie drażnić.

- Hm? - Całą uwagę poświęcał jej skaleczonemu

palcowi.

- Co mam powiedzieć Ericowi?

Spojrzał jej w oczy. Wiedział, o co pyta.

- Ufasz mu?
- Oczywiście. Życie bym mu zawierzyła.
- To najważniejsze - odrzekł cicho Brad, a potem

wzruszył ramionami. - Powiedz mu. Powiedz pra
wdę.

Z łazienki wrócił Eric.

- To tylko woda utleniona, nie będzie bolało

- uspokoił Wendy, biorąc ją za rękę.

Brad cofnął się, a Eric przemył i opatrzył ranę

z przejęciem, którego sytuacja raczej nie uzasad
niała. Brad schylił się tymczasem, pozbierał resztę
odłamków po butelce i wytarł kałużę papierowymi

ręcznikami.

Kiedy kończył myć ręce, Eric zwrócił się do niego

zaczepnym tonem:

- No? Powiecie mi wreszcie, o czym tu szeptali

ście, kiedy wyszedłem? Wendy, mam nadzieję, że
nie rozcięłaś sobie tego palca z mojego powodu.

- Coś ty! - żachnęła się Wendy.
- DEA - powiedział Brad.
Eric popatrzył na Brada i kiwnął głową. Przez

chwilę stali wszyscy troje w milczeniu.

- Podejrzewałem, że masz coś wspólnego z or

ganami ścigania - mruknął w końcu Eric.

- Naprawdę?

Heather Graham

- Nie dałeś się podejść, a ja jestem w tym dobry.

Mam to, bądź co bądź, we krwi.

Brad roześmiał się i poklepał Erica po plecach.
Wendy uznała, że obaj są stuknięci. Odwróciła się,

żeby nalać kawę.

- Brałeś udział w tej nieudanej obławie na Micha-

elsona?

- Tak.
- I teraz się tu ukrywasz?
Wendy, dolewającej właśnie do kaw odrobinę tia

marii, zadrżały palce. Odstawiła butelkę; poprzednią
stłukła przed chwilą w podobnych okolicznościach.

- Tak - przyznał w końcu Brad.

Eric, widząc wahanie Wendy, chwycił butelkę tia

marii i dolał do filiżanek po sporej porcji alkoholu.
Upił łyczek kawy i mruknął:

- To niebezpieczne dla Wendy. Nie należy jej

mieszać w takie ciemne awantury.

- Eric... - przerwała mu Wendy.
- Gdzie się spotkaliście? - drążył temat Eric.

- W jakich okolicznościach?

- Eric! - zaprotestowała znowu Wendy.

Kochała szwagra i miło jej było, że się o nią

troszczy, że stara się ją chronić. Dobrze było wie
dzieć, że zawsze może liczyć na jego pomoc, że
gotów jest dla niej ryzykować nawet życie. Ale teraz
wstępował na niebezpieczne terytorium.

- W porządku, Wendy - powiedział Brad i zwró

cił się do Erica: - Michaelson ścigał mnie po

100

NOCE NAD FLORYDĄ

Alligator Alley. Skręciłem w jakąś boczną dróżkę

i poszła mi uszczelka w samochodzie. Strzelali do

mnie, jeden pocisk otarł mi się o skroń. Wendy

znalazła mnie leżącego twarzą w błocie.

Eric pokiwał powoli głową.

- Może przeszlibyśmy z tą kawą do salonu?

-mruknęła Wendy. A kiedy obaj puścili jej propozy

cję mimo uszu, postanowiła też ich zignorować.

Wzięła swoją filiżankę i wyniosła się z nią na

kanapę sama. Chciała już włączyć telewizor, ale

doszła do wniosku, że dzisiaj lepsza będzie jakaś

spokojna muzyka. Włączyła aparaturę stereo, którą

z takim mozołem kompletował Leif, i wsunęła do

odtwarzacza płytę Beatlesów. Z głośników popłynęła

muzyka. Wendy usiadła na kanapie, przymknęła oczy

i zasłuchała się, grzejąc sobie dłonie ciepłą filiżanką.

Nadal jednak słyszała rozmowę w kuchni, coraz

bardziej podniesione głosy mężczyzn.

- Bardzo panów przepraszam! - zawołała - ale to

mój dom. Ja tu jestem gospodynią, a wy gośćmi.

Przyjdźcie tu więc i zachowujcie się, jak na gości

przystało.

Pojawili się po chwili jak skarceni chłopcy. Brad

przeszedł w drugi koniec pokoju i zaczął czytać

tytuły na grzbietach stojących na półce książek. Eric,

krzywiąc się, usiadł obok niej na kanapie.

- Wendy, to niebezpieczne... - zaczął.

- Ma rację - wpadł mu w słowo Brad. - Chyba

powinienem stąd odejść.

Heather Graham

101

- Jasna cholera! - Wendy nie wytrzymała, rąb

nęła filiżanką o stolik, zerwała się na nogi, spojrzała
ma Erica, potem na Brada, i znów na Erica. - Eric,

jeśli naprawdę mnie kochasz, to mi zaufaj. Nie jestem

głupia. Wiesz najlepiej, że tutaj nikt nas nie znajdzie.

- Przeniosła wzrok na Brada. - Gdybym nie była
przekonana, że mogę ci pomóc, nigdy bym cię tu nie
zaprosiła. Jestem dorosła, potrafię podejmować de
cyzje. Nie próbujcie robić tego za mnie, za moimi
plecami.

Brad, przerzucający bezmyślnie stronice gazety

telewizyjnej, odchrząknął.

- Wendy...
- Nie robiliśmy nic za twoimi plecami - zaprotes

tował Eric.

Popatrzyła na obu rozpłomienionym wzrokiem.

- Jasna cholera! -jęknęła, padając na kanapę.
- Coś takiego - zmienił temat Brad. - Masz tu

kablówkę?

Wendy uśmiechnęła się.

- Mam.

- O dziesiątej dają „Bez wyjścia". Dawno chcia

łem obejrzeć ten film.

Wendy wstała i wyłączyła płytę.
- Nie krępuj się, włącz sobie telewizor.
- Masz prażoną kukurydzę? - spytał Eric, też

wstając.

- W szafce nad kuchenką.

Brad włączył telewizor, Eric przyniósł z kuchni

102 NOCE NAD FLORYDĄ

kukurydzę. O dziesiątej piętnaście, stłoczeni w trójkę

na kanapie, oglądali już film.

Dziwne, pomyślała Wendy. Bardzo dziwne.

Ale potem jej też się spodobało. Można było

odnieść wrażenie, że znają się wszyscy troje od

wieków.

Gdy film się skończył, Wendy ziewnęła. Brad

wstał, przeciągnął się i wziął pustą miskę po kuku

rydzy.

Eric spojrzał na niego trochę podejrzliwie.

Wendy spuściła głowę. Wyczuwała, że Eric zwle

ka z odejściem ze względu na Brada.

- Pracujesz jutro? - spytała.

- Tak.

- Będę ci potrzebna?

Pokręcił głową.

- Nie. Lepiej się przez jakiś czas nie pokazuj

ludziom. Wpadnę tu za parę dni.

- Jak się tu dostałeś? - zainteresował się Brad.

Eric roześmiał się i mrugnął do Wendy.

- Musisz mu pokazać kamienie.

- Jakie kamienie?

Wendy uśmiechnęła się.

- Leif usypał kiedyś groblę z kamieni przez

kanałek. Płytko tutaj, w czasie suszy je widać. Eric tu

przyjechał. Jego samochód stoi za szuwarami.

- A, teraz wszystko jasne. - Brad z uśmiechem

podał rękę Erikowi. - To ja się już chyba położę,

Wendy. Do zobaczenia, Eric.

Heather Graham

103

- Uważaj na siebie - powiedział Eric.

Brad kiwnął tylko głową, wszedł do gościnnej

sypialni i zamknął za sobą drzwi.

- Odprowadzić cię? - zwróciła się Wendy do

Erica.

Otoczył ją ramieniem i poczochrał po włosach.

- Będzie mi bardzo przyjemnie.
Wyszli w ciemną noc.
- Podoba mi się ten facet, Wendy - oznajmił Eric.

- Wiem, że nic mi do tego; jesteś dorosła i masz
prawo o sobie decydować. Ale przyznaję, że czło
wiek mi się podoba.

Wendy uśmiechnęła się.
- Eric, nic między nami nie...
- Przede mną nie musisz się tłumaczyć. Już dawno

ci radziłem, żebyś zrobiła coś ze swoim życiem.

Oboje długo nie mogli dojść do siebie po tamtej

strasznej nocy, kiedy zginęli jej mąż i jego żona. Ona
zamknęła się w sobie, on szalał z rozpaczy.

Ale żyli.
- Dobranoc, Wendy. Powiem staruszkom...
- Wpadnę do was. - Urwała. - Mogę zabrać ze

sobą Brada?

- Tak, myślę, że możesz.

Uśmiechnęła się do Erica. Wiatr porwał i uniósł

w ciemność jego proste czarne włosy, a jej serce
podeszło do gardła, bo przez chwilę bardzo przypo
minał jej Leifa. Pocałował ją w czoło i rozpłynął się
w mrokach nocy.

104 NOCE NAD FLORYDĄ

Wendy wróciła do domu i zaryglowała za sobą

drzwi. Mijając gościnną sypialnię, zatrzymała się
i zapukała.

- Tak - usłyszała głos Brada.

Pchnęła drzwi. Brad był jeszcze w dżinsach, ale

koszulę już zdjął. W pokoju panowały ciemności
rozpraszane jedynie światłem wpadającym z koryta
rza. Widziała jego opalone na brąz ramiona, twarz
pozostawała w mroku.

- Chciałam ci podziękować - powiedziała.
- Za co? - zdziwił się.
- Eric to dobry przyjaciel.
- Zauważyłem. Jesteście sobie bardzo bliscy.
- Owszem, ale nie w tym sensie. On jest dla mnie

jak brat, i nic z tych rzeczy... - Stała w otwartych

drzwiach i czuła się jak ostatnia idiotka.

- Nic z tych rzeczy? - podchwycił.
- Nie rozumiem.
- Chodź tu - powiedział cicho.

Podeszła powoli i zatrzymała się przed nim, kła

dąc dłoń na jego porośniętej płowymi włosami piersi.

Wsunął palce w jej włosy, pochylił głowę i jego

oddech musnął jej wargi. Spojrzała mu niepewnie
w te złote, zafascynowane jej widokiem oczy. Ze
tknęły się ich usta. Ogarnęła ją rozkoszna niemoc,

kolana zrobiły się jak z waty.

Oderwał się powoli od jej ust.

- Wendy...

Otworzyła oczy i odgarnęła kosmyk płowych

Heather Graham 105

włosów, który opadł mu na czoło. Odetchnął głęboko

i odsunął się od niej.

- Idź spać, Wendy - rzekł drżącym z emocji

głosem.

Spuściła wzrok, kiwnęła głową. Nie byli jeszcze

gotowi.

- Dobranoc.

Ruszyła powoli w kierunku drzwi.

- Wendy!

Dopadł do niej jednym susem i porwał ją w ramio

na. Tym razem jego pocałunek był pełen namiętnoś

ci i żaru. Potem wziął ją na ręce i ruszył w stronę

majaczącego w ciemnościach łóżka.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Położył ją ostrożnie na łóżku. Jego ręce były

wszędzie, dotykały jej twarzy, gładziły ramiona,

pieściły plecy. W Wendy budziły się wrażenia, o któ

rych istnieniu dawno zapomniała, odczucia, przeży

wania których po śmierci Leifa sobie odmawiała.

Wydawało jej się, że tonie w pocałunkach i piesz

czotach Brada. Mijały minuty... a może wieki. Zapa

dała się w zakazane królestwo, raj rozkoszy, gdzie

zaspokajane są wszelkie pragnienia.

I nagle się to skończyło, Brad odsunął się od niej

bez słowa. Dyszał ciężko. Oczy świeciły mu w ciem

nościach jak u kota, roziskrzone, złociste. Uniósł się

na łokciu i patrzył, pożerając ją tymi oczami. Oszoło

miona Wendy przygryzła wargi.

Heather Graham

107

- Co się stało? - wyszeptała.
Nie odrywając od niej wzroku, przesunął opusz

kiem palca po jej policzku i pokręcił głową.

- No... Nie powinienem tego robić.
- Przecież sama do ciebie przyszłam.

Jego oczy nie zdradzały żadnych emocji. Nie

potrafiła z nich odczytać, co Brad myśli ani co czuje.

Nagle poczuła się odtrącona, wzgardzona. Zaofe

rowała mu siebie - a on ją odrzucił. Upokorzył.

- Boże drogi! - mruknęła i z całych sił ode

pchnęła go od siebie.

Nie spodziewał się tego i stoczył z łóżka, uderza

jąc boleśnie kolanem o podłogę.

- Wendy! Cholera, zaczekaj, posłuchaj...

Czuł się jak ostatni kretyn. Przeczuwał, że pożąda

jąc jej, narobi sobie kłopotów. Nie spodziewał się
jednak, że rozzłości ją, starając się rozpaczliwie

zapanować nad tym pożądaniem.

- Wendy! - Krzywiąc się z bólu, podniósł się

z podłogi.

Wendy, bliska płaczu, wybiegła na korytarz, wpa

dła do swojego pokoju i trzasnęła drzwiami; nie
mogła się przed nim zamknąć, bo poprzedniego dnia
wyłamał zamek.

- Wendy! - zawołał Brad, pukając.
Nie odpowiedziała. Otworzył drzwi i stanął w pro

gu. Siedziała w nogach łóżka, plecami do niego,
kurczowo przyciskając do piersi poduszkę. Jej włosy
złociły się we wpadającym z korytarza świetle.

108

NOCE NAD FLORYDĄ

- Wendy! Muszę z tobą porozmawiać.
- Nie mamy o czym.
- Wendy, proszę, wysłuchaj mnie. - Podszedł

i położył dłonie na jej drżących ramionach.

Próbowała je strącić, ale bezskutecznie.

- Byłabym ci naprawdę wdzięczna, gdybyś prze

stał mnie dotykać - powiedziała sztywno.

Zdjął dłonie z jej ramion, ale usiadł przy niej.
- Musimy porozmawiać - powtórzył schrypnię

tym głosem. - Odwróć się, Wendy, nie potrafię
mówić do twoich pleców...

Odwróciła się jak fryga, jednocześnie się od

niego odsuwając. Zerwała z włosów opaskę i złote
pukle spłynęły jej na ramiona. Potrząsnęła nimi
gniewnie i spojrzała na niego płonącymi srebrnymi
oczami, które odbijały światło jak diamenty.

- No? Rozmawiaj. Mów, co masz do powiedze

nia, i wynoś się stąd.

Westchnął.
- Ty niczego nie ułatwiasz, Wendy.
- Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe.

Mnie też nie jest łatwo. Trzeba zacząć od tego, że nie

jestem w tym dobra. Już jakiś czas temu wyszłam

z wprawy.

- I w tym. właśnie rzecz, Wendy.
Wciągnęła spazmatycznie haust powietrza, tłu

miąc wzbierający w krtani szloch. Brad dotknął

znowu jej policzka i poczuł pod palcami wilgoć łez.

- Wendy...

Heather Graham

109

- Przestań! Przestaniesz, na miłość boską?

Objął ją. Opierała się, wiła, wyrywała, ale on nie

puszczał. W końcu dała za wygraną i wsparła się
o jego pierś.

- Proszę cię, Brad - wymruczała i poczuła na

wargach smak jego ciała.

Pogłaskał ją po włosach - włosach anioła. Takie

były miękkie, takie jedwabiste, tak przepięknie złote.

- Pragnę cię, Wendy, nie rozumiesz tego?
Znowu zesztywniała.
- Jeśli mam być szczera, to nie.

Uśmiechnął się w ciemnościach.
- To za wcześnie, Wendy. Pragnę cię, ale wszyst

ko w swoim czasie. Nie chcę, żebyś rano żałowała.
Nie chcę być substytutem twojego męża i nie chcę,
żebyś jutro wyrzucała sobie to, co zrobiłaś pod osłoną
ciemności. Chcę, żebyś i ty mnie pragnęła.

Milczała przez chwilę i śmiać jej się chciało, że

czuje się w jego objęciach tak bezpiecznie, bo wie
działa przecież, że bezpieczna przy nim nie jest.
Wprost przeciwnie, ściągał na nią zagrożenia pod
najrozmaitszymi postaciami.

- Pragnęłam cię - wyznała w końcu.
- Naprawdę? - Pocałował ją w czoło, potem

bardzo delikatnie w usta, i uśmiechnął się. - Bardzo

szczególna z ciebie dama, Wendy. I będziemy się

kochali, obiecuję ci to. Cały dzień łamałem sobie
głowę, jak by tu zaciągnąć cię do łóżka, a ty wcho
dzisz do mojego pokoju, w którym zamknąłem się na

110

NOCE NAD FLORYDĄ

noc jak święty. Zależy mi na tobie, Wendy. Zależy do
tego stopnia, że wolałbym się nie śpieszyć. Tego
właśnie chcę, oboje na to zasługujemy. Na namiętną
noc bez porannych wyrzutów sumienia. - Przypie
czętował swoje słowa nieśpiesznym, gorącym poca
łunkiem.

Serce waliło jej jak młotem, krew rozsadzała żyły.

Oderwała się od niego z cichym jękiem i odwróciła
głowę.

- Brad, jeśli naprawdę coś do mnie czujesz, to

błagam cię, zostaw mnie teraz samą!

- Nie.

Spróbowała wyzwolić się z jego objęć. Chwycił ją

za ramiona i jednym pewnym ruchem pociągnął za
sobą na łóżko. Jego głowa spoczęła na poduszce, jej
głowa na jego piersi. Otoczył ją ramieniem.

- Wendy - mruknął - chcesz poznać moje drugie

imię?

Ściągnęła brwi i spojrzała na niego zdziwiona.

- Michael. Brad Michael McKenna. Jestem spod

znaku skorpiona.

Roześmiała się i usiadła.

- To moja sypialnia, Brad, a nie bar dla samot

nych.

- Nie zaszkodzi lepiej się poznać. A jakie jest

twoje panieńskie nazwisko?

Zmarszczyła czoło i uśmiech rozciągnął powoli

jej wargi.

- Harper. Wendy Anne Harper.

Heather Graham

111

- Ile masz lat, Wendy Anne?
- Nie za dużo chcesz wiedzieć?
Wzruszył ramionami.
- Taka stara chyba nie jesteś.
- Trzydzieści jeden - oznajmiła. - A ty?
- Trzydzieści pięć skończę w listopadzie. Kiedy

masz urodziny?

- Czternastego lutego.
- Walentynkowa dziewczyna, co? Lubisz sushi?
- Nie cierpię.
- A ja przepadam, ale to chyba mniej istotny

szczegół. A swoją drogą, mieszkasz na Everglades
i nie lubisz sushi?

Roześmiała się.
- A co ma jedno do drugiego?
- Żyjesz w otoczeniu ryb.
- To jeszcze nie znaczy, że muszę je jeść na

surowo.

Położyła znowu głowę na jego piersi. Wciągnął

w nozdrza zapach jej perfum, jej szamponu i słodką

woń kobiecego ciała. Uniosła rękę do ust, tłumiąc
ziewnięcie. Pogłaskał ją po włosach.

- Jak się nazywam, Wendy?
- Słucham?
- Pytałem, jak się nazywam.
- Co to za gra? Brad. Brad McKenna. Tak mi się

przynajmniej przedstawiłeś. Mam nadzieję, że to
twoje prawdziwe nazwisko.

Podniosła na niego srebrne, roziskrzone oczy.

112

NOCE NAD FLORYDĄ

- Tak, to moje prawdziwe nazwisko. Ale nie całe.

Poruszyła szczęką i powiedziała z półuśmiesz-

kiem:

- Brad Michael McKenna.
Zadowolony kiwnął głową.
- O właśnie, pani Wendy Anne Harper Hawk,

która nie cierpi sushi, jest za pan brat z aligatorami
i innymi dzikimi bestiami, i czternastego lutego
skończyła trzydzieści jeden lat. Aha, i która lubi
Beatlesów oraz prowadzi bardzo schludny, gościnny
dom. - Ujął ją pod brodę i zmusił, by na niego
spojrzała. - Miło mi cię poznać, Wendy.

Uśmiechnęła się i znowu położyła głowę na jego

piersi.

Nie pamiętał, czy mówił coś jeszcze, ale podej

rzewał, że nie. Zasnęli przytuleni, by nazajutrz obu
dzić się obok siebie w jej łóżku, ale kompletnie
ubrani.

Bradowi, kiedy mrużył oczy przed porannym

słońcem, przemknęło przez myśl, że w tak niezwykły
sposób nie zaczynał chyba jeszcze dnia.

Ale przecież Wendy sama w sobie jest niezwykła.

Nietypowa. Jedyna w swoim rodzaju. Niepowtarzal
na...

Pochylił się i pocałował ją w czoło. Z tą śliczną

twarzą i rozsypanymi po poduszce złotymi włosami
znowu skojarzyła mu się z aniołem. Pocałował ją

jeszcze raz i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Godzinę później Wendy obudził smakowity za-

Heather Graham

113

pach smażonego bekonu. Nie wstała od razu. Leżała

chwilę, rozpamiętując wypadki minionej nocy.

Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Ten

Brad coraz bardziej się jej podobał. Nie dało się

ukryć, że ma w sobie coś szlachetnego, a ona to

doceniła. Ale do diabła ze szlachetnością. Po co

komplikować sprawę - dwoje dorosłych bezprude-

ryjnych ludzi, szybki romans bez zobowiązań, za

inspirowany okolicznościami.

A tu nic z tych rzeczy. Mężczyzna, którego nie

interesuje małżeństwo, chce ją najpierw lepiej po

znać. Dobre sobie.

Nie do wiary... pod tym względem jest zupełnie

jak Leif. Leif zawsze kierował się etyką i nic nie było

w stanie sprowadzić go z tej drogi. Równie inteligen

tny i przystojny jak Eric, mógł podróżować wszędzie,

zajmować się czymkolwiek, ale sercem pozostawał

zawsze przy swej rodzimej ziemi i swoim plemieniu.

Miewał niezliczone okazje ułożenia sobie życia

gdzie indziej, ale tu był jego dom.

Leif też zaczynał z nią bez pośpiechu. Nigdy jej do

niczego nie przymuszał. Czekał cierpliwie, aż roz

kocha się najpierw w nim, a potem w tym osobliwym,

subtelnym pięknie bagien.

Tak, może to i dziwne, ale jej ciemnoskóry mąż

Leif i ten płowowłosy, nie cierpiący błota i mocza

rów agent od narkotyków są do siebie bardzo podo

bni.

Z tych refleksji wyrwało ją pukanie do drzwi.

114

NOCE NAD FLORYDĄ

W progu stanął Brad. Świeżo ogolony, wykąpany,
wyglądał jak student college'u.

- Śniadanie prawie gotowe. Jeśli chcesz wziąć

prysznic, to jeszcze zdążysz.

Wendy kiwnęła głową.

- Dzięki.

Wrócił do kuchni, a ona pobiegła do łazienki.
Unosił się tam jeszcze zapach kremu po goleniu.

Nie wiedzieć czemu Wendy zebrało się na płacz.
Weszła pod gorący natrysk. Cholerny Brad McKen-
na! Jak mogła dać mu się tak zauroczyć? Nie daruje
mu tego.

Spod prysznica wychodziła już zła jak osa.

W kuchni, pośród aromatu kawy, smażonego be

konu i omletów na pomidorach z pieprzem czekał na
nią Brad. Nakrył do stołu na dwie osoby. Dobrze się
spisał - nie zapomniał o matach pod talerzyki,
serwetkach, na stole leżała nawet dzika orchidea
w charakterze fajki pokoju.

Ale Wendy nie była tego ranka nastawiona poko

jowo. Brad ją drażnił, wydawał jej się zbyt rozkosz

ny, za bardzo pewny siebie.

- Pani Hawk? - Odsunął jej wiklinowe krzesełko,

a kiedy usiadła, rozłożył przed nią serwetkę i usiadł
obok.

- Widzę, że czujesz się jak u siebie - zauważyła

słodko, zerkając na niego sponad szklanki soku.

Speszył się.

- Chyba tak. Przepraszam. Ale to z twojego

Heather Graham 115

zachowania wyciągnąłem wniosek, że mogę się tak
czuć.

Wendy nie wiedziała, skąd u niej to rozdrażnienie.

Było zupełnie niewytłumaczalne. Brad zachowuje

się wobec niej dwornie, przyrządził smaczne śniada

nie. Powinna mu podziękować, ale jakoś nie potrafiła
się przemóc.

- Przykro mi, że odniosłeś takie wrażenie.

Obserwował ją, zaciskając zęby.

- O co ci chodzi, Wendy?

Odstawiła powoli szklankę z sokiem. Zamiast na

niego, patrzyła na talerzyk. Siląc się na spokój,
wyjaśniła:

- Jesteś tutaj gościem, nikim więcej.
- Jestem tu gościem, bo mnie zaprosiłaś. Mogę

odejść. Bez problemu.

- Kawał sukinsyna z ciebie, wiesz? Powinnam

była zostawić cię na bagnach.

- Ach, tak! A więc zaczynamy od nowa. - Zerwał

się z krzesła i stanął nad nią.

Wendy przełknęła z trudem. Na szyi pulsowała

mu nabrzmiała żyła, wyczuwała bicie serca pod

starym T-shirtem Leifa z napisem Miami Dolphins
z przodu. Zamknęła oczy i spróbowała przypomnieć
sobie męża w tej koszulce. Nie zdołała.

Kiedy otworzyła oczy, Brad stał wciąż nad nią

gniewny i wrogi. Jego złote jak u kota oczy pło
nęły. Pochylił się nad nią. Poczuła na skórze jego
oddech.

116

NOCE NAD FLORYDĄ

- Żałujesz, że nie zostawiłaś mnie na bagnach,

Wendy? Jeśli chcesz, możemy wrócić w tamto miejs

ce. Nie prosiłem cię o pomoc, pamiętasz? Udzieliłaś

mi jej z własnej woli. Tak bardzo brakowało ci

mężczyzny w domu?

- Uff! - Odwróciła się na krześle, by wymierzyć

mu policzek, ale był szybszy.

Chwycił ją za nadgarstek i przewiercił wzrokiem.

Wyrwała mu rękę, wstała i pobiegła do sypialni.

Zabrała stamtąd torebkę i pomaszerowała koryta

rzem do drzwi frontowych.

- A ty dokąd? - zawołał Brad, a kiedy nie

odpowiedziała, dogonił ją, chwycił za ramię i od

wrócił twarzą do siebie.

- Wychodzę.

- Gdzie, do cholery?

Wyrwała mu znowu rękę i cofnęła się.

- Idę do pracy.
- Do p r a c y ?

- Tak, do pracy! Ten świat tak już jest urządzony,

że trzeba pracować.

- Gdzie pracujesz?

Nie chciała odpowiadać na to pytanie z rozmai

tych powodów - może z czystej perwersji, może dla

zasady - jednak się przemogła.

- U Erica - wyjaśniła.

- Pracujesz u Erica? - spytał podejrzliwie. - I co

tam robisz? Gdzie to jest?

Wendy zawahała się. Znowu wezbrała w niej

Heather Graham

117

złość. Było to paskudne uczucie. Zachowała się
nierozsądnie, ale teraz, wychodząc, próbowała rato
wać resztki godności, z której Brad ją odarł.

- Nie muszę się przed tobą spowiadać, panie

szpiegu - wyrzuciła z siebie, ale znowu chwycił ją za
ramiona.

- Nie jestem szpiegiem. Mów, co tam robisz

i gdzie to jest.

- Boże, co cię naszło? - Chciała mu się wyrwać,

ale nie puszczał. Siły mu nie brakowało, a kiedy
zechciał, potrafił być bezwzględny.

- Zadałem ci pytanie - wysyczał. - Dlaczego mi

nie powiedziałaś, że pracujesz? Dlaczego wczoraj
nie poszłaś do pracy?

Wendy westchnęła z ostentacyjnym zniecierpli

wieniem.

- Pracuję dla Erica, jeden albo dwa dni w tygod

niu. On działa w radzie plemiennej, a w zeszłym roku
wydał książkę o kampanii Andrew Jacksona prze
ciwko Seminolom. Teraz pisze następną o stosun
kach panujących między Seminolami a Indianami
Miccosukee. Pomagam mu zbierać materiały.

- Co takiego?
- Oprócz Seminoli żyje tutaj jeszcze jedno ple

mię, Indianie Miccosukee. Mają swoje terytorium na
południe stąd, przy Szlaku. Ale ty na pewno o tym nie
wiesz, i mało cię to obchodzi. Te okolice to dla ciebie
tylko wielka kałuża błota, prawda? Błota zamiesz
kanego przez dzikusów, tak?

118 NOCE NAD FLORYDĄ

Zacisnął usta i przyciągnął ją jeszcze bliżej.

- To moja sprawa. Dlaczego mi nie powiedziałaś,

że byłaś żoną Indianina?

- Co? - żachnęła się i coś w niej eksplodowało.

- Bo nie muszę ci się z niczego spowiadać! Że był

Norwegiem, też ci nie mówiłam. 1 co z tego? Czy

w ogóle to ma jakieś znaczenie?

- Owszem, ma! Gdybym znał takie szczegóły,

nie wdałbym się w bójkę z twoim szwagrem. Nie

umierałbym ze strachu, że ściągnąłem ci do domu

przestępcę.

- Bigot! - warknęła Wendy.

Zazgrzytał zębami.

- Nie, Wendy, nie jestem bigotem, i bardzo dob

rze o tym wiesz. Może jestem ignorantem w paru

sprawach, które ty masz w małym palcu, ale to

jeszcze nie znaczy, że nie szanuję ludzi. A teraz może

mi łaskawie powiesz, co w ciebie dziś wstąpiło.

- Muszę już iść. Zabieraj łapy.

- Nie puszczę cię, dopóki mi nie wyjaśnisz.

Widzę przecież, że jesteś na mnie wściekła. A trudno

mi jakoś uwierzyć, że w ten zły nastrój wprawił cię

fakt przyrządzenia przeze mnie śniadania! O cóż

więc może chodzić? Ach, już wiem. Zawiodłem cię

w nocy. Myślałaś, że sprowadzasz sobie do domu

jakiegoś ogiera, i rozczarowałaś się.

- Niech cię cholera, Brad! Puszczaj! -krzyknęła

Wendy, odrzucając w tył głowę i mrużąc oczy.

- Chcę wyjść, słyszysz? Jesteś gościem. Sama cię

Heather Graham 119

zaprosiłam. Może głupio postąpiłam, ale żal mi się
ciebie zrobiło. A teraz puszczaj!

Zamiast puścić, pocałował ją z pasją. Zaskoczona,

poddała mu się. Pociemniało jej w oczach. Podstawił

jej nogę i pchnął lekko; osunęli się na podłogę.

Gorące łzy zapiekły ją pod powiekami. Pragnęła

go, ale nie chciała się wiązać. Bała się lepiej go
poznać, bała się swojej reakcji na zapach kremu do
golenia w łazience i na widok dzikiej orchidei obok
talerza. Bała się śmiertelnie, że go pokocha...

Odwróciła głowę, przerywając pocałunek.

- Brad! Brad, do cholery, tak nie można. To nie...
Znieruchomiał. Przez chwilę czuła tylko jego

oddech na szyi. Potem odsunął się od niej i wstał.
Wyciągnął w jej stronę rękę, a kiedy nie zareago
wała, pochylił się i podniósł ją z podłogi.

Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Stała ze spusz

czoną głową.

Założył ręce na piersi.
- Co nie? - zapytał.
Potrząsnęła głową.
- Nie tego chciałaś, prawda?
- Brad, proszę! Przestań się nade mną pastwić.

Dosyć już mnie upokorzyłeś!

Patrzył na nią, powoli kręcąc głową.

- Nie, nie mów tak, Wendy. Chodź do mnie.

- Wziął ją w ramiona i przytulił, a potem z czułością
pocałował w nos i w usta. - Czy ja ci już po

dziękowałem?

120

NOCE NAD FLORYDĄ

- Słucham?
- Pytam, czy ci podziękowałem? Uratowałaś mi

życie.

- Głupstwo - mruknęła łamiącym się głosem

i podniosła na niego wzrok. - Ale ja już naprawdę
muszę iść do pracy. Czuj się tu jak w domu. Niedługo

wrócę.

Popatrzył jej w oczy i kiwnął głową.

- Rozumiem - powiedział cicho i uśmiechnął się.

- Mam nadzieję, że śniadanie nadaje się jeszcze do

spożycia.

- Obawiam się, że to drugie śniadanie, które

będziemy musieli wyrzucić - zauważyła. - Zresztą
mnie i tak nie chce się jeść.

Kiwnął głową.

- Wyrzucanie śniadań to nasza specjalność.
- Na to wygląda.
- Ale teraz poważnie, Wendy, gdzie jest ta twoja

praca?

- Niedaleko stąd. Eric ma dom na swojej działce.
- Przy głównej szosie?

Ściągnęła brwi.

- Tak, działka przylega do szosy. Ale sam dom

stoi od niej daleko.

Westchnął.

- Powinienem pójść z tobą.
- Nie dzisiaj! - szepnęła.
- Wendy, Wendy! - Wziął ją za ramiona i spoj

rzał w oczy. - Naprawdę nie powinno mnie tu być.

Heather Graham 121

Boję się o ciebie, Wendy. I będę się bał, dopóki to się
nie skończy.

Uśmiechnęła się, ujęta troską w jego głosie.
- Brad, nikt nie wie, kim dla ciebie jestem. Jeśli

ten twój Michaelson dalej cię szuka, to mnie przecież
nie zna. Nigdy go nie widziałam, on mnie też. Nie
będę mijała po drodze żadnych publicznych miejsc,
nie licząc małej rodzinnej wioski, w której mieszkają
dziadkowie Leifa i Erika. Nic mi się nie stanie.

Odetchnął głęboko i kiwnął głową.

.- No dobrze.

- A teraz odsuń się od drzwi - powiedziała.
Znowu kiwnął głową, ale posłuchał dopiero po

chwili, znowu biorąc ją w ramiona.

- Wendy - mruknął z powagą.
- Co?

Odgarnął jej z czoła niesforne pasemko włosów.

- Będziemy się kochali.
- Naprawdę? - Uniosła brwi.
- Naprawdę. - Otworzył przed nią drzwi i uśmie

chnął się. - I bez obawy. Dam ci znać, kiedy.

- Zarozumiały dupek! - mruknęła i pobiegła do

lodzi.

Dogonił ją w połowie drogi i zatrzymał. Od

wróciła się ze śmiechem.

- Słyszałem, jak mnie nazwałaś.

Wzruszyła ramionami.

- No to teraz wiesz, co o tobie myślę. Jesteś

zdecydowanie zbyt pewny siebie.

122

NOCE NAD FLORYDĄ

- A nie powinienem? - spytał niewinnie.
- Da mi znać, kiedy - przedrzeźniała go. - A skąd

wiesz, czy wtedy ja będę jeszcze miała na to ochotę?

- Będziesz - odrzekł z powagą.
Wzięła się pod boki i przekrzywiła głowę.
- Ach, tak! Myślisz, że do wieczora zmięknę

i w nocy znowu rzucę ci się na szyję.

- Nie. Dojdzie do tego w biały dzień, albo wcale.
- Doprawdy?
- Tak. - Odwrócił się i ruszył w stronę domu.

Przed drzwiami zatrzymał się i zawołał: - Bez
obawy. Jak już powiedziałem, dam ci zawczasu znać,
kiedy to nastąpi. - Pomachał jej z uśmiechem i za
mknął drzwi.

Wendy, kręcąc z niedowierzaniem głową, zbiegła

do łodzi.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Patrzyła na stronicę leżącej przed nią książki

historycznej i zirytowana kręciła głową. Informa

cja nie była rzetelna. Wróciła na początek i spraw

dziła datę wydania. No tak, książka została napisa

na przed drugą wojną światową. Autor miał prawo

nie wiedzieć, że bagna Everglades zamieszkiwane

są przez dwa zupełnie różne plemiona - wówczas

nie wiedział tego nawet rząd Stanów Zjednoczo

nych.

Odłożyła książkę i napisała notatkę dla Erica.

Cyprysowy zegar na wyłożonej stylową boazerią

ścianie gabinetu szwagra wskazywał szóstą z minuta

mi. Pora wracać.

Na samą myśl o domu spociły jej się dłonie

124 NOCE NAD FLORYDĄ

i ścisnął żołądek. No nie, przecież to jej dom! Ma

prawo tam wracać.

Uporządkowała notatki na biurku, wyłączyła

komputer, nakryła go i obgryzając bezwiednie paz

nokieć kciuka, odchyliła się na oparcie fotela. Tak, to

jej dom. Tak, ma do niego wszelkie prawa. Nie ma

jednak prawa postępować tak, jak do tej pory po

stępowała. Sama zaprosiła tam Brada.

I gdyby tylko na samym udzieleniu gościny się

skończyło. Co do jednego miał rację: musiała zdecy

dować, co właściwie jest mu skłonna zaoferować.

Drzwi frontowe otworzyły się i zamknęły. Wendy

na chwilę ogarnęła panika. Jak mogła być taką

idiotką i nie zaryglować ich? Wystawiła ostrożnie

głowę na korytarz i odetchnęła z ulgą.

To był Eric.

- Wendy! - zawołał, dostrzegając ją z końca

korytarza.

Pomachała mu z uśmiechem. Był w dżinsach

i barwnej koszuli Seminolów tkanej w rozmaite

odcienie czerwieni, kontrastujące z jego opaloną na

ciepły brąz twarzą i kolorem oczu.

Tobie też kogoś potrzeba, szwagrze, przemknęło

Wendy przez myśl. Eric był niezwykłym mężczyzną,

przystojnym, dumnym i prawym, wyjątkowo ciep

łym i wspaniałomyślnym dla tych, którym ufał.

Jak Jennifer, jego żona.

- Zaraz u ciebie będę! - zawołał znowu. - Wezmę

tylko po drodze coś zimnego do picia.

Heather Graham

125

Usłyszała, jak otwierają się drzwi lodówki i parę

sekund później Eric wszedł do pokoju z puszką piwa
dla siebie i lampką schłodzonego wina dla niej.
Podziękowała mu uśmiechem. Eric dobrze znał jej
nawyki. Piwo na ryby, wino do kolacji w towarzy
stwie, mrożona herbata albo woda na zaspokojenie
pragnienia. Dietetyczna woda sodowa, kiedy była na
diecie, ale jej diety rzadko trwały długo, bo uwiel
biała smak prawdziwego cukru. Przez te dziesięć lat,
odkąd się poznali, naprawdę się ze sobą zaprzyjaźnili

i mocno zżyli.

A Brad, który wkrótce stąd odejdzie, nie wiedział

nawet, kiedy wypadają jej urodziny i jak ma na
drugie imię. Był jak sen. Jak wyimaginowany kocha
nek, opalony, płowowłosy, wysportowany i pięknie
zbudowany.

Jak nocny gość, który o świcie znika.
- Co ty tu robisz? Myślałem, że dopóki masz

u siebie tego gościa z DEA, nie będziesz przy
chodziła. - Eric przyglądał się jej z autentycznym
zainteresowaniem.

Wendy wzruszyła ramionami, ale uciekła spoj-

rzeniem w bok.

- Eee... sama nie wiem, dlaczego przyszłam.

Chyba trochę się odprężyć.

Pociągnął łyk piwa, usiadł i zarzucił nogi na

biurko. Przyglądał się jej przez chwilę spod przy
mkniętych powiek, potem zamknął oczy.

- Za bardzo między wami iskrzyło, co?

126

NOCE NAD FLORYDĄ

Wendy patrzyła na niego, dopóki znowu nie ot

worzył oczu. Chciała mu powiedzieć, że to nie jego
interes, ale zamiast tego wzruszyła tylko ramionami.

- Nie. Po prostu mi się nudziło.
- Zmysły trzeba czasami ostudzić, bo inaczej

pożar gotów - mruknął Eric.

- No wiesz!
Zdjął nogi z biurka, usiadł prosto i ujął ją pod

brodę.

- Coś tu się święci, Wendy - powiedział. - Czuję

to, widzę. - Wstał i przeciągnął się z kocią gracją.
Odwrócony do niej plecami zapytał: - A więc uciek
łaś tutaj dlatego, że poszłaś z nim do łóżka, czy
dlatego, że nie poszłaś?

- Eric...
- No?

Odwrócił się i spojrzał na nią. Uśmiechnęła się.

- Dlatego, że nie poszłam. Sama nie wiem, co

mam myśleć. Nie wiem, co czuję. Bo on stąd za parę

dni wyjedzie, prawda? Kiedy złapią tego Michael-
sona albo zajdą jakieś nowe okoliczności. Pociąga
mnie, nie przeczę...

- A więc na co czekasz?
- Nie podoba mi się jego zawód. I dał mi do

zrozumienia, że nie zamierza się żenić...

- Nie przespałaś się z nim jeszcze, a już myślisz

o małżeństwie?

- Wcale nie myślę! Nie chcę drugi raz wychodzić

za mąż.

Heather Graham

127

- A więc o co chodzi?
Potrząsnęła głową i wyrzuciła z siebie:
- O to, że nie daje mi spokoju, dlaczego do tego

nie doszło. Czy tobie zawsze trzeba wykładać kawę
na ławę?

Eric patrzył na nią przez dłuższą chwilę. W końcu

powiedział cicho:

- Bo mu na tobie zależy, Wendy. Bo nie traktuje

cię jak pierwszą lepszą poznaną w barze dziewczynę,
bo ma o tobie wysokie mniemanie.

- Przecież powiedział...
- Wierz mi, Wendy. - Westchnął i oczy zaszły

mu dziwną mgiełką. - Wierz mi - powtórzył. - Kiedy
mężczyzna chce sobie tylko ulżyć, to się na nic nie
ogląda. Ani na dzień, ani na datę, ani na godzinę, ani
na kolor włosów czy oczu kobiety. Nie obchodzi go
nawet jej imię.

Nie patrzył na Wendy, wspominał, co zrozpaczo

ny sam wyprawiał zaraz po śmierci Jennifer. Dopiero
po jakimś czasie trochę się opamiętał.

- Jemu zależy na tobie, Wendy, i się z tego cieszę.

Wiem, że to, co mówię, trąci seksizmem, ale jestem
Indianinem, a my zawsze mamy kłopoty z nadążaniem
za duchem czasu. Gdybym nie wyczuł w nim porząd
nego człowieka, już dawno bym go przepędził z twoje

go domu. Może już się nigdy nie zakochasz, ale...

- Nie rozumiesz, Eric. Nie chcę ponownie wy

chodzić za mąż. I nie chcę się ponownie zakochać,
a już na pewno nie w agencie DEA!

128

Puścił jej słowa mimo uszu i kontynuował, tak

jakby w ogóle się nie odezwała:

- Ale będzie ci z nim dobrze, Wendy, będziesz

miała kogoś, na kim można polegać.

- Skoro jesteś taki mądry, to dlaczego sam nie

spróbujesz znaleźć sobie kogoś takiego? - wytknęła

mu.

Odchylił się na oparcie krzesła i pociągnął łyk

piwa.

- Wendy, nie chcę...

Urwał, zdając sobie sprawę, że zaczyna się po

wtarzać. Roześmiał się, wzruszył ramionami i zmie

nił temat.

- A jak tam praca? Zrobiłaś coś?

- Tak. Znalazłam dwie książki, którym możesz

zarzucić całkowitą dezinformację.

- Mnóstwo jest takich, ale dziękuję. Dobrze znać

wszystkie. A wiesz, byłem dzisiaj u Miccosukee. Nie

zasypiają gruszek w popiele. Mają mnóstwo planów

wykorzystania terenu swojego rezerwatu. Billy mó

wił mi, że nie chcą pozostać w tyle za Seminolami,

którzy ciągną zyski z gry w bingo, i zamierzają

ściągnąć do siebie Hyatta.

Wendy uśmiechnęła się. Ona też słyszała o pla

nach młodego przywódcy Miccosukee i podobały jej

się tak, jak on sam. To prawda, Seminole mądrze

rządzą się swoimi pieniędzmi. Plemię dobrze zarabia

na organizowaniu turniejów bingo i handlu papiero

sami. Miccosukee też próbowali swych sił w tych

Heather Graham

129

przedsięwzięciach, ale zamierzali dodatkowo zrobić

interes na nowym, przebiegającym przez ich teryto

rium dojeździe do autostrady 175.

- Czyli przebimbałeś cały dzień? - spytała.

- I tak, i nie. - Odchylił głowę i spojrzał w sufit.

- Rozmowa zeszła na te co zawsze tory. Pieniądze,

edukacja, kwestie mieszkaniowe. Zawsze byłem roz

darty. Lubię swój dom, swoją ziemię. Ale lubiłem też

chodzić do szkoły. Lata spędzone w wojsku były dla

mnie traumatyczne - krwawe, a przy tym dały mi do

myślenia. Teraz stoję na rozdrożu. Z jednej strony nie

chcę odchodzić od naszych obyczajów i tradycji,

z drugiej nie chcę patrzeć, jak dzieci naszego plemie

nia dorastają, nie czerpiąc żadnych korzyści z cywili

zacyjnego dorobku białej Ameryki. Co robić, Wen-

dy? Jaką drogę obrać?

Wstała i uścisnęła go.

- Bardzo cię kocham, Eric, wiesz?

Roześmiał się.

- Ja ciebie też, Wendy. -- Spojrzał jej w oczy.

- I jeszcze jedno. Ludzie powiadają, że wzdłuż

Alligator Alley i Szlaku panuje ożywiony ruch.

- Jaki ożywiony ruch?

- No, z tego, co mi teraz wiadomo, wynikałoby,

że część z tych, co kręcą się tu po wioskach samo

chodami i łodziami, pracuje dla rządu. Mundurowej

policji też podobno zatrzęsienie, a przecież wiedzą,

że my wolimy rozwiązywać swoje problemy we

własnym zakresie.

130 NOCE NAD FLORYDĄ

Seminole mieli własną policję plemienną, Mic-

cosukee również. Eric powtarzał zawsze, że Floryda
to przyzwoity stan, jeśli chodzi o respektowanie

plemiennych praw tutejszych Indian. Miejskie i okrę
gowe siły policyjne z Miami, Fort Lauderdale i in
nych miejscowości rzadko tutaj interweniowały.

- No cóż - mruknęła Wendy - to chyba zro

zumiałe, że władze przysłały tu swoich ludzi, żeby
mieć na oku Brada... i Michaelsona.

Eric kiwnął głową, ale nie spuszczał z niej wzroku.

- I jeszcze jedno, Wendy.
- Tak?
- Nasi podejrzewają, że kroi się coś na większą

skalę. Podobno widziano hydroplan wodujący na

bagnach, niedaleko Szlaku.

Wendy wzruszyła niecierpliwie ramionami.

- No i co z tego? Przecież to trzydzieści kilomet

rów na południe stąd!

- Fakt. Ale nie wiadomo, czy to jakieś drobne

cwaniaczki szmuglujące kilogram trawki, czy wyna

jęci mordercy, którzy polują na Brada.

- Ja się nie boję.
- A powinnaś. Powtórz to przynajmniej Bradowi.

Zresztą mnie też nie chce się wierzyć, że trafią tam

jak po sznurku. Tylko my dwoje wiemy, że on się

u ciebie ukrywa.

- Wie jeszcze stary Mac ze stacji benzynowej.

Eric wzruszył ramionami.

- Mac z obcymi nigdy nie zamieni słowa. Możesz

Heather Graham

131

być spokojna, on cię nie wyda. Ale boję się, że mogą
trafić do ciebie przypadkiem.

- Mam to w nosie.
- Wendy, to przestępcy. - Eric westchnął z rezyg

nacją. - A kto jak kto, ale ty powinnaś najlepiej
wiedzieć, do czego ludzie tego pokroju są zdolni.

Zawstydzona zwiesiła głowę.

- Powiem Bradowi - obiecała.
- Lepiej, żeby wiedział, co się dzieje, i w razie

czego nie dał się zaskoczyć. Tak będzie bezpieczniej
dla was obojga. Strzeżonego Pan Bóg strzeże. - Ro
ześmiał się ni z tego, ni z owego. - Ale spokojnie.
Jestem pewien, że póki co, nie musisz jeszcze kłaść
na nim krzyżyka.

- Bardzo śmieszne! - prychnęła, ale też się

uśmiechnęła. - Odprowadzisz mnie do łodzi?

- Ależ naturalnie. - Ruszyli przez trawnik ramię

w ramię w stronę kanału. - Choćby do samego domu.

Oj tak, przydałoby się! - pomyślała Wendy, ale

sama przecież musi staczać swoje bitwy.

- Nie trzeba, dam sobie radę.
- Nie wątpię, prawdę mówiąc. Sroce spod ogona

nie wypadłaś.

Cmoknęła go w policzek.

- Pochlebstw nigdy za wiele. To na razie.
Pomachała mu, zapuściła silnik i ruszyła w drogę

powrotną. Pęd powietrza chłodził jej twarz, roz

wiewał włosy, uspokajał.

Może Brad ma rację. Dobrze wiedział, czego

132

NOCE NAD FLORYDĄ

od niego chce, ale nie dawał jej tego, bo uważał, że
zasługuje na coś lepszego. I może któregoś dnia,
leżąc na kozetce u psychoanalityka i opowiadając mu
historię swojego życia, będzie mu za to wdzięczna.

Bardzo przeżyła śmierć męża. Przez dwa lata nie

potrafiła niczym się zająć. Potem poznała jednak
kogoś, i chociaż ten ktoś przemknął przez jej życie

jak meteor, to jednak było to coś cennego, coś bardzo

szczególnego.

Zbliżając się do domu, podjęła kilka postanowień.

Przestanie zachowywać się tak dziecinnie jak dziś
rano. Mimo wszystko lubiła Brada.

Nie będzie mu się już narzucała. Jeśli naprawdę jej

pragnie, to niech sam ją zdobywa.

Dobiła do brzegu, zgasiła silnik i pewnym kro

kiem ruszyła przez trawę w kierunku domu.

Dopiero przy samych drzwiach wyczuła, że coś

jest nie tak. Dom wypełniały cisza i pustka. Ot

worzyła powoli drzwi.

W środku panował porządek. Brad posłał nawet

łóżka, Ale jego samego nie było.

Zaniepokojona zawróciła i wybiegła z domu.

Z duszą na ramieniu przeszukała podwórko, modląc
się, by nie znaleźć jego zakrwawionego ciała. Nie, to
niemożliwe. Nie mogli go tu znaleźć. Przecież to

środek bagien.

Wróciła do domu i zdjęła ze ściany strzelbę.
Nienawidziła broni, ale trudno. Brad gdzieś tam

jest - może w rękach morderców. Odbezpieczyła

Heather Graham

133

strzelbę i przewiesiła ją sobie przez ramię. Walcząc

z napływającymi do oczu łzami, wyruszyła na jego

poszukiwanie.

Nic, absolutnie nic nie powinno już zaskoczyć

Brada w domu Wendy po tym, jak w łóżku od

wiedziła go dzika puma, a z dachu zeskoczył na niego

zielonooki Seminol.

Kiedy jednak wszedł do salonu i zastał tam bardzo

wysokiego, ogorzałego starca stojącego pośrodku

pokoju, nie wiedział, co o tym myśleć. Nie było

najmniejszych wątpliwości, że to Indianin. Połowę

długich, prostych włosów miał siwą, drugą połowę

czarną jak noc, twarz ciemnobrązową i pomarsz

czoną od słońca, rysy ostre i zdecydowane, oczy

onyksowo czarne.

Bradowi w jednej chwili przypomniało się wszyst

ko, czego uczył się w szkole. Mężczyzna ten emano

wał dumą i godnością wodza Josepha, spojrzenie zaś

miał pewne jak, nie przymierzając, Cochise albo

Siedzący Byk.

Ewentualnie Osceola. Był z pewnością Seminolem.

Zdecydowanie mam omamy wzrokowe, pomyślał

Brad. Nie słyszał najmniejszego szmeru.

- Dzień dobry - powiedział.

Indianin kiwnął głową i zmierzył go wzrokiem od

stóp do głów. Może gość nie zna angielskiego? Brad

uniósł rękę w geście przyjaźni.

- Dzień dobry - powtórzył.

134

NOCE NAD FLORYDĄ

- Jestem stary, ale nie głuchy - odezwał się

Indianin.

Bradowi zrobiło się głupio.
- Przepraszam. Nie odpowiadał pan.

- Nie pamiętam, żebyś o coś pytał.
Brad odchrząknął zmieszany.
- No tak... eee... mogę wiedzieć, kim pan jest?
Uśmiech pobruździł twarz mężczyzny milionem

zmarszczek.

- Hawk. Willie Hawk. - Ubrany był w spłowiałe

drelichowe spodnie i seminolską koszulę. Postąpił
krok do przodu i wyciągnął rękę.

- Bardzo mi miło, panie Hawk - wybąkał Brad.

- Ja nazywam się...

- Wiem. McKenna. Słyszałem.

Brad ściągnął brwi. Słyszał? Przecież prosił Wen-

dy, żeby nikomu o nim nie mówiła. A może to Eric...

Nie. Eric jest za inteligentny, żeby nie zrozumieć

sytuacji.

Willie Hawk jakby czytał w jego myślach. Twarz

starego Indianina jeszcze bardziej pomarszczyła się

w uśmiechu.

- Oni cię nie wydali. Ani Wendy, ani Eric.
- Nie wątpię...
Willie Hawk machnął lekceważąco gruzłowatą

ręką.

- Dobrze ich oceniłeś. Oni cię nie wydali. Znam

te bagna, synu. Wiem, co się tu dzieje. Potrafię
słuchać ziemi. Nawet aligator do mnie mówi.

Heather Graham

135

Tego mi tylko było trzeba, pomyślał Brad. Sklero

tycznego Indianina.

Willie Hawk spuścił oczy, a Brad uświadomił

sobie, że znowu odczytał jego myśli.

- Znaczy Wendy poszła do pracy, a ty jesteś tu

sam?

Brad kiwnął głową.

- Tak, proszę pana. Mogę w czymś pomóc? To

dom pańskiego wnuka. Czuje się pan tu pewnie jak

u siebie.

- Mój wnuk nie żyje. To dom Wendy - odparł

Willie głosem na pozór pozbawionym emocji.

- A zatem...

- Jesteś tu sam. Pewnie nie wiesz, czym się zająć.

A bezczynność trudno znieść człowiekowi nawy

kłemu do działania.

Brad roześmiał się.

- O tak. Zaczynam się nudzić.

W twarzy starego było coś intrygującego, coś

sugerującego pradawną, enigmatyczną mądrość.

Odwrócił się nagle.

- Chodź ze mną.

- Słucham?

Willie obejrzał się.

- Głuchy jesteś, młodzieńcze?

- Nie, tylko że...

- Indiańskie wojny skończyły się wiele, wiele

księżyców temu.

Brad uznał, że stary lubi trochę podramatyzować.

136

NOCE NAD FLORYDĄ

Zobaczył iskierki wesołości w onyksowych oczach
Williego i tym razem Indianin roześmiał się razem
z nim.

- A co mi tam - ustąpił Brad. - Pójdę. Ale jedną

chwileczkę. Zostawię Wendy wiadomość. Nie chcę,
żeby się martwiła.

Willie kiwnął głową,

- Tak, napisz jej wiadomość. Zaznacz, że jesteś

ze mną, to ją uspokoi.

Brad skreślił na kartce kilka słów. Chciał przy-

kleić kartkę do lodówki, ale po namyśle uznał, że
lepiej będzie ją przyczepić do skrzynki na listy, toteż
wyszedł za Williem przed dom. Ale skrzynki na listy
przed domem nie było.

- Ciekawe, jak jej dostarczają korespondencję?

- zastanowił się głośno.

- Do skrzynki na poczcie - wyjaśnił Willie.
- No jasne - mruknął Brad i wsunął karteczkę pod

drzwi.

Willie przypłynął canoe własnej roboty. Pokazał

je Bradowi palcem i zeszli na brzeg. Brad chciał

wiosłować, ale Willie nie miał drugiego wiosła.

- Siedź - poradził mu. - W życiu nieczęsto się

zdarza podróżować bez wysiłku, z otwartymi ocza
mi, uszami i sercem.

- To prawda - przyznał Brad. - Dziękuję panu.

- Ale wciąż dręczyła go myśl, że to jednak on
powinien wiosłować.

Kiedy zawrócili i ruszyli kanałem na zachód, Brad

Heather Graham

137

zauważył pod domem ciemną sylwetkę. Przyjrzał się

uważniej i odprężył. To była Dzidzia.

- Może powinienem ją nakarmić? - mruknął.

- Była dziś rano w wiosce. Moja żona dała jej

kurczaka. Jest najedzona.

Brad kiwnął głową, stwierdzając jednak, że Dzi

dzia wyraźnie czegoś chce. Usiadła przed drzwiami

i miauknęła dziko. Domagała się wpuszczenia do

środka.

Canoe popłynęło przez bagna, i Brad stracił Dzi

dzię z oczu. Nie widział, jak puma nadziewa sobie na

długi pazur jego karteczkę z wiadomością i drze ją na

strzępy, odchodząc spod drzwi.

Trzy godziny później siedział już uśmiechnięty

pod wysoką sosną z luźno związanymi na plecach

rękami, a grupka dzikich Indian tańczyła wokół

niego, wydając bojowe okrzyki.

W dzieciństwie bawił się w Indian i kowbojów.

Raz był Indianinem, kiedy indziej kowbojem.

Z tego, co wiedział, na bagnach kowbojów nie

było, ale mniejsza z tym. Poznał już Marnę Hawk

Panther i Anthony'ego Panthera oraz wszystkich

małych Pantherów. Poznał Mary Hawk, którą Willie

nazywał swoją kruczowłosą kobietą, bo chociaż

skończyła w tym roku osiemdziesiąt lat, warkocze

miała nadal czarne jak noc.

Mike, Dorinda, David i Jennifer -czwórka małych

Pantherów - przerwali nagle swój wojenny taniec

i podbiegli do ojca, który przytulił i poklepał po

138 NOCE NAD FLORYDĄ

plecach każde z osobna. Szepnął coś do dzieci i te

wróciły biegiem do Brada, by mu podziękować za

zabawę. Dorinda zarumieniła się, podeszła blisko

i cmoknęła go w policzek.

- Jest pan bardzo, ale to bardzo miły, panie

McKenna. Powiem to cioci Wendy,

Uśmiechnął się. Była bardzo ładną dziewczynką

o onyksowych oczach dziadka, kruczoczarnych wło

sach Mary Hawk i pięknej złotej skórze matki. Brad

kiwnął poważnie głową.

- Dziękuję - powiedział.

Dorinda zarumieniła się znowu i pobiegła za

rodzeństwem.

Tony Panther usiadł na ziemi obok Brada, opiera

jąc się plecami o pień sosny. Trochę cudacznie

wyglądał w swoim urzędniczym garniturze na polan

ce zastawionej chatami o krytych trzciną dachach.

Sama polanka kojarzyła się Bradowi z chwilą wy

rwaną z czasu.

Oczywiście, nieopodal parkowały samochody.

Tuż za drzewem stał dodge Tony'ego. Tony był

księgowym plemienia. Dojeżdżał codziennie do Fort

Lauderdale.

- Miło z twojej strony, że pobawiłeś się w jeńca

z dzieciakami - zwrócił się do Brada. - W realnym

życiu nieczęsto wygrywamy.

Brad roześmiał się, wyplątując dłonie z luźnych

pęt.

- Cała przyjemność po mojej stronie. - Prze-

Heather Graham

139

czesał palcami włosy. - Pamiętam, jak w dzieciń

stwie bawiłem się w Indian i kowbojów. Wtedy była

to zupełna fantazja: narady przy ognisku, fajki poko

ju, skalpowanie.

- Jestem dumny, że nadal tu żyję. Nasi przod

kowie walczyli o pozostanie na bagnach, nie dali się

zesłać na zachód. Ale mogę cię uspokoić: od wieków

nikogo nie oskalpowaliśmy. - Tony przyglądał mu

się dłuższą chwilę. - Naprawdę miło spędziłeś u nas

czas?

Brad zastanowił się nad odpowiedzią. Tak, to było

udane popołudnie. Mary opowiadała mu, jak plemię

uprawiało kiedyś dynie, żeby przeżyć. Dała mu

skosztować tradycyjnego pieczywa ich ludu - chleba

koontie. Pomagał naprawiać jedną z chat i - ponie

waż był to sezon na aligatory - próbował również

wędzonego mięsa tych gadów. Od Tony'ego, który

należał do plemienia Miccosukee, dowiedział się

sporo o obu plemionach koegzystujących w przyja

źni na florydzkich bagnach, wykonujących razem

taniec zielonej kukurydzy i obchodzących wspólnie

inne święta.

Siedząc teraz pod drzewem, Brad odczuwał dziw

ny spokój. Słońce pięknie zachodziło, z wody pode

rwała się wielka błękitna czapla, cały widnokrąg

przybrał barwę złota.

Brad spojrzał na Tony'ego i kiwnął głową.

- Tak. Bardzo mi się tu u was podobało.

- Zastanawiam się dlaczego Wendv jeszcze nie

140 NOCE NAD FLORYDĄ

ma - mruknął Tony, a widząc niepokój w oczach
Brada, dorzucił szybko: - Może się domyśliła, o co
chodzi dziadkowi. Bo nie bez powodu cię porwał.
Chciał jej zrobić na złość.

Brad roześmiał się.
- Naprawdę?
Tony kiwnął głową.

- Mam nadzieję, że nie wyda ci się to dziwne, ale

jesteśmy rodziną Wendy. Wendy i Leif poznali się
jeszcze w college'u. Pobrali się przed jego ukoń

czeniem. Ją matka osierociła w dzieciństwie, a ojciec
zmarł wkrótce po ślubie. Była z nami długo. Kocha
my ją tak, jakby w jej żyłach płynęła nasza krew.

- To się wam chwali - mruknął Brad.

Chociaż zdawał sobie sprawę, że nie powinien

grzebać w jej życiorysie, to postanowił wykorzystać
rozmowność Tony'ego Panthera i zadać jeszcze kilka
pytań.

- Co się stało z Leifem Hawkiem?

Tony spojrzał na niego zdziwiony.

- Jak to, nie mówiła ci?

Brad pokręcił głową.
Tony zapatrzył się w dal.

- Został zamordowany. Z zimną krwią. A wraz

z nim żona Erica.

- Jak to się stało? - zapytał Brad.
Nie doczekał się odpowiedzi, bo na wodzie po

wstało nagle zamieszanie. Spojrzał w tamtym kierun
ku i zobaczył nadpływającą wreszcie Wendy.

Heather Graham 141

Jej łódź zdawała się frunąć, a ona nie widzieć

niczego ani nikogo - dopóki jej wzrok nie zatrzymał
się na Bradzie. Jej wielkie, roziskrzone, srebrne oczy
zapłonęły w jednej chwili furią.

Przybiła do brzegu, wyskoczyła z łodzi i pognała

w jego stronę ze zwinnością tygrysicy. Brad na
wszelki wypadek podniósł się z ziemi. Zaraz potem
rzuciła się na niego, krzycząc i niemal łkając z wście

kłości.

- Ty sukinsynu! Ty śmierdzący... gliniarzu! -Za

machnęła się na niego.

- Wendy! - Brad uchylił się przed spadającym

ciosem.

Wendy straciła równowagę i byłaby się prze

wróciła, gdyby jej w porę nie podtrzymał.

- Witaj, Wendy - rzekł spokojnie Tony.
Nie zaszczyciła go nawet spojrzeniem, przewier

cała wciąż rozognionym wzrokiem Brada.

- Ty nieodpowiedzialny, bezmyślny kretynie!

Przestraszyłeś mnie na śmierć!

- Wendy! Wendy Hawk! - Znieruchomiała

i przełknęła z trudem ślinę, słysząc za sobą głos
zbliżającego się dziadka. - Uspokój się, Wendy.

Wyrwała się Bradowi i odwróciła.

- Dziadku, ty złośliwy lisie! Jak mogłeś mi to

zrobić?! Napędzić mi takiego strachu.

- Wendy! - Brad chwycił ją znowu za ramiona

i odwrócił do siebie. - Zostawiłem ci wiadomość...

- Kłamiesz!

142

NOCE NAD FLORYDĄ

- Wendy! - warknął ostro dziadek.

Uspokoiła się natychmiast, a Brad w jednej chwili

zdał sobie sprawę, jak ona kocha i szanuje tego czło

wieka. Patrząc wciąż na Brada spojrzeniem, które

gdyby mogło, toby zabijało, Wendy wypuściła po

woli powietrze z płuc.

- On naprawdę zostawił ci wiadomość, Wendy.

Nie zarzucaj mężczyźnie kłamstwa, dopóki nie masz

pewności, czy na to zasłużył. Temu człowiekowi

można wierzyć na słowo. Musiałaś to wiedzieć od

początku, bo inaczej nie wpuściłabyś go pod swój

dach.

- Wendy, napisałem kartkę - powtórzył Brad.

- Śmiertelnie się bałam - wyszeptała, spuszcza

jąc głowę, a on zapragnął przyciągnąć ją do siebie

i scałować z jej twarzy cały niepokój.

- Przepraszam, Wendy.

- Już dobrze, Brad. Wendy, kładziemy właśnie

dzieci do łóżek, a byłyby bardzo rozczarowane, gdyby

się dowiedziały, że tu byłaś, a do nich nie zajrzałaś.

Wendy oderwała wreszcie oczy od Brada i spoj

rzała z uśmiechem na Tony'ego.

- Oczywiście, Tony. Muszę je wyściskać.

Brad został trochę z tyłu, rozpamiętując to, co

usłyszał od Tony'ego. Musi poznać do końca tę

historię. A więc Leif Hawk i żona Erica zostali

zamordowani - z zimną krwią.

Do jakiej tragedii tu doszło? Młody mężczyzna

i młoda kobieta w okrutny sposób pozbawieni życia.

Heather Graham

143

Co tu się mogło wydarzyć, kogo o to zapytać?

- Brad, idziesz?

Czekali na niego.

- Tak, tak, idę.

Kiedy ich doganiał, złote resztki, zmierzchu spły

nęły z nieba i definitywnie zapadł wieczór.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Kiedy wrócili z Wendy do domu, była już głucha

noc. Cały wieczór spędzili przy ognisku. W jego

niesamowitym blasku stary Willie Hawk snuł opo

wieści o dawnych czasach, o ludziach, którzy musieli

uciekać przed władzą białych, która zdradzała ich na

każdym kroku. Słowo Seminol znaczyło w ich języku

„uciekinier", a Bradowi przemknęło przez myśl, że

takie określenie pasowałoby do niego jak ulał. On też

przez większą część swojej pracy zawodowej uciekał

przed handlarzami narkotyków i gangsterami.

W głowie mu szumiało od tego folkloru i napoju,

którym go częstowano. Nie bardzo wiedział, co

właściwie pije. Tony nazywał ten wynalazek „czar

nym" drinkiem i zapewniał, że skutki spożywania

Heather Graham 145

nie różnią się w zasadzie od tych, które wywołuje

Jack Black. Ale mocne toto było - oj, mocne.

W zalegających nad polanką ciemnościach, roz

praszanych jedynie przez blask rozsiewany przez

ognisko, widział niemal mgiełkę otaczającą starego

Williego, a w tej mgiełce przeszłość: lśniących

od oliwy wojowników z piórami we włosach, wy

machujących karabinami i nożami, odzianych

w kolorowe ubrania, które zapożyczyli od Hisz

panów i zaadaptowali do swojego użytku. Widział

miliony ognisk. Słyszał wycie wichru. Był ocza

rowany.

Wracali do Wendy ciemną nocą, wiatr chłodził mu

twarz. Kiedy ucichł silnik, zachwycił się ciszą ba

gien. Mąciły ją tylko odgłosy natury, które zaczynał

już rozpoznawać i rozumieć.

W domu poczuł się tak swojsko, jakby mieszkał

tu od lat. Wendy skręciła do kuchni, on podszedł do

aparatury stereo i zaczął przeglądać kolekcje kaset,

kompaktów i płyt.

- Mogę coś puścić?

- Wybierz sobie, co tylko chcesz! - odkrzyknęła.

Co tylko chcesz.

Wybrał stary album grupy Temptations. Opuścił

ostrożnie igłę na winylową płytę i wyciągnął się na

kanapie. Wendy miała wspaniały sprzęt, z głośnika

mi jak dynamit. Przymknął powieki. Muzyka wypeł

niła pokój, działała kojąco na zmysły.

Kiedy otworzył oczy, Wendy zaglądała do pokoju

146

NOCE NAD FLORYDĄ

i uśmiechała się do niego. Odwzajemnił ten uśmiech
i wstał powoli.

Co tylko chcesz. Tak powiedziała. A on chciał ją

wziąć w ramiona.

Była uosobieniem powabu i wdzięku. Włosy opa

dały jej swobodnie na twarz, srebrne oczy skrzyły się.
Miała na sobie dżinsy i dopasowaną bluzkę. Jej

kołnierzyk okalał gładką szyję.

I ten iście zabójczy uśmiech. Uśmiech odsłaniający

jej wnętrze, kuszący, podniecający, zniewalający.

Wyciągnął do niej rękę. W głowie mu szumiało

albo od indiańskiego napitku, albo od działania jej
urody.

- Zatańczymy?
- Słucham?
- No, podrepczemy w kółko po podłodze. W takt

muzyki. Nazywają to tańcem.

Wziął ją za ręce. Oczy jej się śmiały, kiedy

przyciągał ją do siebie i obejmował. Zespół śpiewał
o „promyku słońca w pochmurny dzień".

- Widzisz? To jest właśnie taniec.
- W salonie? - spytała ze śmiechem.
- Wszystko jedno gdzie.

Odsunął ją trochę od siebie, obrócił i znowu

przyciągnął. Śmiała się wciąż, nucąc pod nosem
melodię.

- To klasyczna płyta - mruknął. - Masz dobry,

gust.

- Dzięki.

Heather Graham

147

Dobiegł końca jeden kawałek, zaczął się następny.

Przytuleni do siebie kołysali się powoli w jego rytm.
Pod dłonią spoczywającą na jej plecach wyczuwał
przez koszulę jej ciało. Lekki nacisk piersi na tors
wzniecał w nim burzę zmysłów.

Muzyka... zdawała się stanowić cząstkę ich oboj

ga. Tak dobrze było poruszać się z Wendy w ramio
nach. I nagle uświadomił sobie, że wcale się nie
porusza. Stał i patrzył jej w oczy, w te piękne srebrne
oczy ocienione czarnymi, długimi rzęsami. Wiedzia
ła, co mu w duszy gra, co chodzi po głowie.

Jej wargi rozciągnął powoli uśmiech. A to prze

chera, pomyślał Brad.

Czyżby wiedziała, jak szybko wali mu serce? Na

pewno wyczuwała, jak jest podniecony i napięty.
Była tak blisko, czuł jej miękkość. Czuł przez ubranie

jej pełne piersi, wyczuwał przebiegające ją dreszcze,
jędrność ud, miękki, niemal niewyczuwalny wzgórek
jej kobiecości.

Ona na pewno też wyczuwała jego podniecenie...

Zwilżyła koniuszkiem języka wargi, dzięki czemu
stały się jeszcze bardziej pociągające. Brad pochylił
głowę i pocałował ją. Ich usta stopiły się w namiętną

jedność, rozpaloną, elektryzującą. Oderwali się od

siebie na moment, potem Brad ujął jej twarz w dłonie,
spojrzał w oczy i znowu pocałował. Zarzuciła mu
ręce na szyję.

- Brad - szepnęła.
Przerwał pocałunek i spojrzał na nią.

148

NOCE NAD FLORYDĄ

- Brad, czy to już? Obiecałeś, że dasz mi znać,

kiedy, jeśli to więc jeszcze nie teraz... -Zabrakło jej

tchu i urwała.

- Tak - mruknął - to już. To znaczy, jeśli chcesz.

Powiedziałaś, że mogę sobie wybrać, co tylko chcę.

A ja chcę ciebie, Wendy. Boże, jak ja ciebie pragnę.

Teraz. Tutaj. Jeśli... jesteś gotowa.

W jego oczach pojawiła się czułość. Wiedział, że

Wendy jest gotowa. Nie czekając na odpowiedź,

wziął ją w ramiona i przyciągnął do siebie.

- Boże, tak, to już! - powtórzył.

Obsypał pocałunkami jej szyję, musnął wargami

płatek ucha. Opadła na podłogę rozpięta nie wia

domo kiedy bluzka, za nią wprawnie ściągnięty

stanik. Brad pieścił przez chwilę twardymi dłońmi

jej obnażone piersi, a potem zaczął je całować.

Wendy wydała cichy okrzyk i wygięła się w łuk.

Coś na kształt błyskawicy przeszyło jej ciało, kola

na odmówiły posłuszeństwa. Osunęli się na pod

łogę. Brad w gorączkowym pośpiechu, nie tracąc

czasu na rozpinanie guzików, zerwał z siebie ko

szulę.

Zamknęła oczy. Rozbiera się z rzeczy jej męża. Jej

kochanego Leifa...

- Wendy!

Otworzyła oczy. Przyglądał się jej bacznie. Czyż

by czytał w jej myślach? Jeśli wie, o czym ona teraz

myśli, odejdzie.

Nie odszedł.

Heather Graham 149

- Wendy! - Pochylił się nad nią. - Obejmij mnie

nogami, patrz mi w oczy. Patrz na mnie, Wendy.

Oblizała usta. Nie mogła go teraz nie posłuchać.

- O, właśnie tak, Wendy. Patrz, jak się kochamy.

Krzyknęła z rozkoszy, kiedy się z nią połączył.

Płyta się skończyła i igła adaptera szorowała

z szumem po pustym winylu. Leżeli obok siebie
zdyszani, spełnieni, w pełnym świetle palących się
lamp.

- Wendy, spójrz na mnie jeszcze raz - poprosił

Brad.

Odwróciła głowę, uśmiechnęła się leniwie i do

tknęła jego policzka. Chwycił ją za przegub dłoni.

Z zaskoczeniem dostrzegła w jego oczach jakiś

dystans. Dziwne; zaczął ją ogarniać strach.

- Brad? - powiedziała drżącym głosem.
Ale wtedy się uśmiechnął.
- Czegoś tu nie rozumiem... - zaczęła znowu.
- Nic, nic, chciałem tylko usłyszeć z twoich ust

swoje imię.

Westchnęła głęboko i zamknęła oczy.
- Baliśmy się trochę oboje, prawda? - spytała.
Nie spuszczając z niej wzroku, uniósł się na

łokciu.

- Tak. Baliśmy się, że wejdzie tu zaraz Leif

Hawk.

Nie potrafiła wytrzymać jego spojrzenia. A kiedy

odwróciła głowę, on zerwał się błyskawicznie, usiadł

150

NOCE NAD FLORYDĄ

na niej okrakiem i ujął jej twarz w dłonie. Zerknęła na

niego i znowu odwróciła wzrok.

- Bardzo go kochałaś - zauważył.

- Tak. - Otworzyła oczy i spojrzała na niego

Ogarniała ją złość. -Ale kochałam się z tobą i dobrze

o tym wiesz. A teraz złaź ze mnie, kretynie.

- Dlatego właśnie kazałem ci na siebie patrzeć

Patrzeć na nas. Chciałem mieć pewność, że kochasz

się ze mną, nie z duchem innego mężczyzny. - Poca-

łował ją bez pośpiechu, ale z całym zaangażowa-

niem.

Potem wstał, zupełnie nie krępując się swoją

nagością. Podszedł do gramofonu i przestawił ramię

z powrotem na początek płyty. Pokój znowu wypeł

niła muzyka.

Wendy obserwowała go przez chwilę, potem pod

niosła się na klęczki i zaczęła zbierać z podłogi swoje

ubranie.

Zauważył to.

- Nie, nie ubieraj się jeszcze - powiedział

z uśmiechem. - Proszę, nie rób tego.

Zawahała się. Ukląkł za nią i otoczył ramionami.

- Tak miło cię obejmować - wyszeptał, opierając

brodę na jej barku.

Odchyliła się, składając głowę na jego ramieniu.

- Tak miło być obejmowaną-powiedziała cicho.

Muskając wargami jej szyję, dodał:

- I musimy to zrobić jeszcze raz. Dzisiaj. Może

nawet kilka razy, albo jeszcze więcej.

Heather Graham

151

Zaskakujesz powoli, ale jak już zaczniesz, to nie

możesz skończyć.

Powoli zaskakuję?

Ja już dawno byłam w pełni gotowa.
Wtedy mało się jeszcze znaliśmy, Wendy.
Ale ja już wiedziałam, że cię pragnę.

Odpowiedział dopiero po minucie:

Wczoraj w nocy pragnęłaś mojego ciała. Dzi

siaj pragnęłaś mnie. A to wielka różnica.

Milczała. Może nawet Brad ma rację? Nucił teraz

melodię śpiewanej przez Temptations piosenki.

- Za mojej młodości chodziło się na prywatki.

Takie właśnie kawałki wtedy puszczaliśmy. Do mu
zyki disco nie potrafię się jakoś przekonać. A ty?

Wendy pokręciła głową.

- Ja też nie.
- Napijesz się wina?
- A wiesz, że chętnie. Przyniosę. - Nie była

pewna, czy potrafi z taką swobodą jak Brad spacero
wać nago po domu przy zapalonym świetle. Odwykła
już od tego.

Ale nie było tak źle. Chociaż przez cały czas czuła

na sobie spojrzenie Brada, stwierdziła, że to przyjem
ne uczucie. Nalała białe wino do dwóch kieliszków,
postawiła też na tacy talerzyk z żółtym serem, wę
dzonym łososiem i krakersami.

Brad czekał na nią, siedząc na podłodze i opierając

się o kanapę. Usiadła obok i postawiła między nimi
tacę.

152

NOCE NAD FLORYDĄ

- Łosoś. Wspaniale. Konam z głodu.

Wziął w dwa palce różowy filet i wsunął go do ust.

Wendy zaczęła kroić w plasterki ser na krakersy, ale

przerwała, kiedy Brad pomachał jej przed nosem

płatem łososia. Wzięła rybę do ust, a on uśmiechnął

się szelmowsko. Zarumieniła się i powróciła do

krojenia sera.

- Och, Wendy - westchnął Brad.

Przyglądał się jej z czułością. Nigdy by nie po

myślała, że spojrzenie mężczyzny może tak roz

grzewać. Palce jej drżały, kiedy wręczała mu kraker

sa z serem.

Jedli i sączyli wino, gawędząc beztrosko. W pew

nej chwili Wendy spoważniała i spojrzała na niego.

- Brad, wiem, że nie jesteś żonaty. Ale to, co

mówiłeś o Leifie... to była prawda. Postąpiłabym nie

fair, gdybym próbowała znaleźć sobie jego namiastkę.

A na początku chyba do tego dążyłam. Ty jednak nie

chciałeś mnie na takich warunkach. - Zawiesiła na

chwilę głos. - Wiem, że nie masz żony, ale mnie też

nie uśmiecha się być towarem zastępczym. No wiesz,

twoją kochanką, bo okoliczności akurat sprzyjają.

Ujął ją pod brodę i pocałował delikatnie.

- W moim życiu nie ma nikogo szczególnego,

Wendy. Naprawdę. Jesteś tylko ty. - Patrzył jej

w oczy. - Wendy, jak to było? Z twoim mężem i żoną

Erica?

Wendy zamurowało. Najchętniej by się mu wy

rwała i odpełzła w jakiś ciemny kąt. Jego pytanie

Heather Graham

153

sprawiło, że przeszłość powróciła sztormową falą

i pomimo leczniczego działania czasu, stare rany

znowu się otworzyły.

- Zostali zamordowani.

- Tyle już wiem. Ale jak to się stało?

Wzruszyła ramionami.

- Byliśmy na przyjęciu u Erica i Jennifer. Na ich

trzeciej rocznicy ślubu. Jennifer przepadała za pew

nym gatunkiem burgunda, zamówiliśmy go więc

z Erikicm w ramach niespodzianki u znajomego,

który prowadzi sklep z alkoholami.

Zawiesiła na moment glos i przełknęła z trudem.

Nie cierpiała wspominania tamtej nocy. Nienawidzi

ła jej. Wtedy ostatni raz widziała swojego męża

i szwagierkę. I to oboje roześmianych. Ależ oni

czworo byli z sobą zżyci! Ona i Jennifer, Leif i Eric.

Opowiedziała Bradowi, jak oszałamiająco wyglą

dała Jennifer w swojej białej sukience. Pięknie kont

rastowały z tą bielą jej miodowa skóra i kruczoczar

ne, długie do pasa włosy. Taka była szczęśliwa, taka

zakochana. Leif też miał na sobie białą koktajlową

marynarkę, a pod nią koszulę w kolorze oczu.

Znajomy ze sklepu w Fort Lauderdale zadzwonił

w ostatniej chwili z wiadomością, że zamówiony

burgund już jest, ale nie może go osobiście dostar

czyć, bo wypadło mu coś pilnego. Wendy przy

rządzała przekąski, bo już wcześniej zobowiązała się,

że nie pozwoli Jennifer kiwnąć palcem w jej rocznicę

ślubu. Eric zaoferował się do pomocy i zajął grillem.

154

NOCE NAD FLORYDĄ

Tak więc po odbiór prezentu pojechali Leif z Jen-

nifer. Jen tak się z niego cieszyła. Wyszli z domu

ramię w ramię.

- Na sklep dokonano tymczasem napadu z bronią

w ręku - ciągnęła Wendy. - Kiedy tam weszli,

właściciel już nie żył. Jeden ze złodziei przewrócił

Jennifer na podłogę i wycelował do niej z pistoletu,

a wtedy Leif rzucił się na niego z gołymi rękami.

Złapał go za gardło, żeby dać Jennifer czas na

ucieczkę. Ale napastników było czterech, a Leif nie

miał broni. Złapali Jennifer, kiedy rzuciła się do

ucieczki.

Wendy dowiedziała się później od policji, że Leif

zginął od pierwszego strzału - prosto w serce. Do

Jennifer strzelali trzy razy. Umierała powoli, wy

krwawiła się na śmierć.

Nie powinienem był pytać, pomyślał Brad. Tak,

nie powinien jej tego robić. Wendy ciągnęła swą o-

powieść jednak dziwnie bezbarwnym tonem.

Musieli z Erikiem zidentyfikować w kostnicy

ciała - puste doczesne powłoki Leifa i Jennifer.

- I z tej wizyty pamiętam tylko krew. Tyle krwi

plamiącej piękną niewinnosć ich białych ubrań-jego

marynarki i jej sukienki. Tyle, tyle krwi. - Wendy

jednym haustem dopiła wino.

Oczy miała szeroko otwarte, niewidzące. Brad

rozumiał już, dlaczego od tak dawna ukrywa się tu,

na bagnach. Wyjaśniało to też bliskie stosunki łączą

ce ją i Erica.

Heather Graham

155

Ale wyrwała się z odrętwienia, zostawiła prze

szłość za sobą. Zapragnęła jego.

Nastrój prysł; odstawiła kieliszek i sięgnęła po

ubranie.

- Wezmę prysznic - powiedziała, wstając.

Brad wyciągnął rękę.

- Wendy, zaczekaj...

- Idź do diabła, Brad! Daj mi spokój! - Wybiegła

na korytarz.

Pozbierał pozostałości po posiłku i wyniósł je do

kuchni. Nie może dopuścić, by Wendy znowu wyco

fała się do swojej skorupy i zaczęła żyć przeszłością.

Pogrążony w myślach, patrzył w głąb długiego kory

tarza. Zaprzeczała temu, ale on wiedział, że nie

pogodziła się ze stratą męża. Musi jej jakoś pomóc

otrząsnąć się z tej traumy.

Prysznic szumiał jeszcze głośno, kiedy Brad wszedł

do łazienki i odsunął zasłonkę. Wendy odwróciła się;

w ręku trzymała kostkę mydła, mokre włosy oble

piały jej twarz.

- Zostaw mnie, do cholery, w spokoju, Brad! Nic

nie rozumiesz...

Urwała zaskoczona, kiedy bez słowa wkroczył

pod natrysk. Strumienie wody siekły mu głowę

i plecy, ale on, nie zwracając na to uwagi, patrzył

na nią.

- Wynoś się stąd, Brad!

- Nie, zostaję, Wendy. '- Skórę miała mokrą,

śliską, pachnącą świeżo mydłem. Objął ją w talii.

156

NOCE NAD FLORYDĄ

Wywinęła mu się. Łzy napłynęły jej do oczu.
- Przez ciebie wszystko sobie przypomniałam!

Nie rozumiesz, że...

- Przepraszam. Tak, przeze mnie przypomniałaś

sobie przeszłość. Ale teraz pomogę ci o niej zapom

nieć. - Pocałował ją w szyję. - Chodź, Wendy.
Wymażmy ją do czysta.

Zmrużyła oczy i spojrzała na niego z niedowierza

niem oraz furią.

- No, dalej, McKenna - wyrzuciła z siebie - ale

zapewniam cię, że będę myślała o nim.

~ O nie, Wendy - zaprotestował Brad. - Zapew

niam cię, że nie będziesz.

Trzymając ją mocno w objęciach, zaczął ją cało

wać. Wczepiła się palcami w jego włosy i jęknęła
ekstatycznie. Ale to był dopiero wstęp.

Brad zakręcił kran, wziął Wendy na ręce i ocieka

jącą wodą zaniósł do sypialni. Tam już się nie hamo

wał. Miotała się na łóżku i wykrzykiwała jego imię.

Zasnęła potem wyczerpana w jego ramionach.

Brad długo jeszcze leżał z szeroko otwartymi oczami
i gładząc ją po włosach, wsłuchiwał się w aksamitne
odgłosy nocy, wczuwał w otaczający go spokój
bagien.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wendy obudził zapach pieczonej kiełbasy. Kiedy

otworzyła oczy, słońce stało już wysoko na niebie,

a do sypialni zaglądał Brad z tacą w ręku.

Po śniadaniu włączyli wiadomości, ale o interesu

jącej ich sprawie nic nie mówiono. Potem leciał stary

film kryminalny. Obejrzeli go przytuleni do siebie.

Po filmie znowu kochali się pod prysznicem. Potem

usiedli w saloniku, by przejrzeć jej kolekcje nagrań.

Brad powiedział jej, że jego dom spłonął, a wraz nim

płyty, które sam też zbierał.

Na kolację Wendy przyrządziła faszerowaną kurę.

Udało jej się to, chociaż Brad ciągnął ją co chwila do

salonu, by z nim zatańczyła przy jakiejś starej mu

zycznej perełce, którą wynalazł. A potem zwabiona

158

NOCE NAD FLORYDĄ

zapachem,w drzwiach stanęła Dzidzia. Skonsumo

wała pokaźny połeć surowej wołowiny i ułożyła się

wygodnie w kącie kanapy.

Ale nie dane jej było zostać. Brad wyprowadził ją

z domu. Nie chciał tej nocy jej towarzystwa.

Zaczekał w ciemnym korytarzu, aż Wendy zaryg

luje drzwi, następnie wziął ją na ręce, zaniósł do

łóżka i znowu się kochali, by nad ranem, wyczerpani,

zasnąć snem sprawiedliwych.

Kiedy nazajutrz Wendy się obudziła, Brada nie

było już w łóżku. Zaniepokojona wstała, owinęła się

prześcieradłem i pobiegła korytarzem. Otworzyła

drzwi frontowe i odetchnęła z ulgą. Siedział na

brzegu i głaszcząc po łbie Dzidzię, obserwował wsta

jący nad bagnami dzień.

Jasne słońce odbijało się oślepiającymi zającz

kami od wody. Brzmienie ciszy zachwycało; prze

rwał je dopiero pomruk aligatora - zawsze kojarzą

cy się Wendy z chrząkaniem świni - a zaraz potem

krzyk ptaka przedrzeźniacza.

Brad był w spłowiałych dżinsach Leifa i baweł

nianej, granatowo-karmazynowej seminolskiej ko

szuli. Mary Hawk uszyła ją kiedyś dla wnuka i poda

rowała mu na Gwiazdkę. Wendy przygryzła wargi

wspominając, jak czule dziękował Leif babce za ten

prezent. Leif zawsze okazywał Williemu i Mary

wielkie przywiązanie i szacunek. Wielopokoleniową

rodzinę Leifa łączyła silna więź, troszczyli się o swo

ich członków.

Heather Graham

159

Nie miała wątpliwości, że ten stary chytry lis,

Willie, przypłynął tu wczoraj specjalnie po to, by na
swój własny sposób przedstawić się Bradowi i sa
memu go ocenić.

I wszystko wskazywało na to, że ta ocena wy

padła dla Brada korzystnie. Zachowywał się bar

dzo naturalnie w małej wiosce Williego. Willie
należał do tych, którzy chcą żyć po staremu, zresz

tą wielu młodszych od niego starało się teraz
pielęgnować tradycje plemienia. Brad nie wybrzy
dzał, nie krytykował. Z miejsca się zaaklimatyzo
wał.

Zdała sobie teraz sprawę, że naprawdę podziwia

Brada. Aż nie chciało się wierzyć, że poznali się
niespełna tydzień temu. Brad jednak za jakiś czas
wyjedzie. Ostrzegł ją, by zbytnio się nie angażowała;
zapowiedział, że nie ma zamiaru się żenić. A ona
zapewniła go, i wmówiła sobie, że to nie ma dla niej
znaczenia.

Ale teraz miało. I to spore.

Szybko przywykła do jego obecności w domu, do

drugiego mokrego ręcznika w łazience, do jego

kubka po kawie w zlewie. Szybko przywykła do
wspólnych posiłków, przekomarzania się, poważ
nych rozmów - a przede wszystkim do sypiania obok
niego, w jego objęciach.

Byle się tylko nie zakochać...
Nie jestem zakochana, zapewniła siebie. Była nie

zależna i taką chciała pozostać. Kiedy Brad będzie

160

NOCE NAD FLORYDĄ

odchodził, przyjmie to z wysoko podniesionym czo
łem.

Naraz dech jej zaparło. Przypomniała sobie okoli

czności, w jakich została wdową, i oczami wyobraźni

ujrzała straszne wizje. Leif przypadkowo padł ofiarą
przemocy. Brad, z racji tego, czym się zawodowo
zajmuje, ma z nią do czynienia na co dzień.

Gdyby pokochali się z Bradem, żyłaby w ciągłym

strachu o niego. Każdego ranka po jego wyjściu do

pracy pociłyby jej się dłonie, potem zaczynałaby
dygotać...

Brad obejrzał się nagle, tak jakby usłyszał jej

myśli. Chciała mu wesoło pomachać, chciała się do
niego uśmiechnąć, lecz nie mogła. Coś w jego
poważnym spojrzeniu, w jego ściągniętej twarzy
powiedziało jej, że rozmyśla mniej więcej o tym
samym. Owinęła się tylko ciaśniej prześcieradłem
i wycofała w głąb domu.

Wzięła prysznic, ubrała się, a gdy weszła do kuchni,

Brad już tam był. Zaparzył kawę, usmażył jajecznicę,
zrobił grzanki. Teraz z poważną miną pił powoli kawę.

- Dziękuję, smakowicie to wygląda - powiedzia

ła Wendy.

Usiadła i przysunęła sobie talerz z jajecznicą. Źle

przełknęła i zakrztusiła się. Odłożyła widelec i popiła
sokiem pomarańczowym.

- Muszę się dostać na stację benzynową, żeby

zadzwonić - odezwał się Brad.

Znowu odłożyła widelec.

Heather Graham 161

- Podrzucę cię. Zresztą sama muszę odebrać

wreszcie samochód, bo najwyższy czas wybrać się do
miasta po zakupy.

Wstała, by odnieść talerz do zlewu. Nie mogła

nawet udawać, że je. Brad nachylił się nad stołem
i chwycił ją za rękę. Zatrzymała się i spojrzała na
niego zdziwiona.

- Wendy, myślę, że nie powinienem nadużywać

twojej gościnności.

Zdobyła się na wzruszenie ramionami i uwolniła

rękę z jego uścisku.

. . — Jak uważasz.

- Wendy...
- Rób, co uważasz za stosowne, Brad.
Wstał zirytowany, odebrał jej talerz i postawił go

z powrotem na stole. Oczy mu płonęły, twarz miał
ściągniętą.

- Nie. Nie rób tego sobie ani mnie.
- Niby czego mam nie robić? - zapytała, siląc się

na obojętność.

- Nie udawaj, że ci wszystko jedno! - rzekł

podniesionym głosem.

Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy, ale zdołała

nadać swemu głosowi zniecierpliwiony ton:

- Ja coś udaję, McKenna? To ty zrobiłeś z tego

wielkie halo. „Musimy się lepiej poznać", myślałby
kto! To ty...

- Wendy, idiotko, zależy mi na tobie. Nie chcę,

żebyś była dla mnie dziewczyną na jedną noc...

162 NOCE NAD FLORYDĄ

- A dlaczego, skoro ja się na to godzę? Podjęłam

decyzję. - Obojgu puszczały już nerwy.

Wendy usiłowała ukryć swe emocje, ale te mimo

wszystko się z niej wylewały. Złość wydawała się

jedynym sposobem na ich zamaskowanie.

- Podjęłam decyzję, Brad! - powtórzyła. - Tam

tego pierwszego wieczoru. Jeden rzut oka, i uznałam
cię za atrakcyjnego faceta. Tego mi właśnie trzeba,

pomyślałam, trochę seksu bez zobowiązań. Kiedy
mnie uprzedziłeś, żebym się za bardzo nie angażowa
ła, wzięłam to za dobrą monetę. Uczciwy układ
między dwojgiem dojrzałych dorosłych ludzi... mię
dzy chętnym mężczyzną a chętną kobietą...

- Przestań, Wendy! Oboje wiemy...
- Niczego nie wiemy! Co z tobą? Jeśli chcesz

odejść, to idź! Nic cię tu nie trzyma! Jesteś ostatnią
osobą, z którą byłabym skłonna związać się na stałe.
Boże, przecież ty żyjesz z zabijania ludzi...

- Nieprawda!
- Na miłość boską, dopiero co zginął twój part

ner!

- Tak! Samoloty się rozbijają, a ciężarówki po

trącają ludzi przechodzących przez jezdnię.

- Ale ty się o to prosisz!
- Wendy, nie licząc ćwiczeń na strzelnicy, przez

dziesięć lat pracy w zawodzie chyba tylko trzy razy
użyłem służbowego pistoletu.

Postąpiła krok do tylu i wzięła się pod boki.

- Próbujesz mi wmówić...

Heather Graham 163

- Słuchając ciebie, można by pomyśleć, że jestem

kimś w rodzaju płatnego zabójcy! - Podszedł do niej,

chwycił za ramiona i spojrzał z furią w oczy. - A mo

ja praca polega na walce z handlem narkotykami na

ulicach, Wendy, tym się zajmuję. Na walce z hand

lem narkotykami w szkołach średnich, a tym bardziej

w podstawówkach. Widziałaś kiedyś dwudziestolat

ka, który umarł po przedawkowaniu kokainy? Albo

nastolatka ze śladami po igle na rękach? Takiego nie

ma sensu aresztować, można się tylko modlić, żeby

wyszedł z nałogu. Trzeba dopadać takich drani jak

Michaelson. Łotrów, którzy organizują wielkie prze

rzuty - i zarabiają na narkotykach wielkie pieniądze.

- Dobrze, Brad. Pędź w świat za Michaelsonem,

a mną przestań się zajmować! - wyrzuciła z siebie.

- Dostałam już od ciebie to, co chciałam...

- Co?

Powiedział to tak ostrym tonem, że na chwilę

straciła rezon. Dygotała, rozsadzana wściekłością

i strachem. Prawda, która teraz do niej dotarła, była

niczym cios. Zakochiwała się; już się zakochała. Ale

nigdy nie wykorzysta tego do zatrzymania Brada.

- Powiedziałam, że dostałam już, co chciałam...

- Masz na myśli seks?

- Właśnie.

Patrzył na nią z niedowierzaniem.

- Chodziło ci tylko o seks? - Kipiał z gniewu, ale

nie zmieniało to w niczym jego stosunku do niej.

Nadal jej pragnął. Pożądał jej, kiedy się śmiała

164

NOCE NAD FLORYDĄ

i kiedy patrzyła na niego z powagą i czułością. I teraz,
kiedy mierzyła go wyzywającym, pełnym lekcewa
żenia spojrzeniem, nadal jej pożądał.

Ten jej chłód był maską. Gotów był się o to

założyć. Zmienił taktykę i chociaż gotował się ze
złości, zdobył się na uśmiech.

- Tylko seks, powiadasz? Tak, Wendy? Raz na

mnie spojrzałaś i już wiedziałaś, że dobry ze mnie
ogier?

Coś w jego tonie kazało jej uważać.

- Brad...

Porwał ją w ramiona i pocałował zachłannie.

W pierwszym odruchu chciała mu się wyrwać, ale
szybko przeszła jej cała ochota do walki. Osunęli się
razem na podłogę, pofrunęły na wszystkie strony
części garderoby, a po chwili kochali się już, zapo
minając o całym świecie.

Oderwali się od siebie na odgłos pukania do drzwi.

- O cholera! - zaklął Brad i rzucając Wendy

szybkie spojrzenie, zbliżył się do okna.

- Wendy? Brad? Jest tam które?

Brad odprężył się, rozpoznając głos Erica, za to

Wendy wpadła w panikę. Wiedziała, że Eric lubi
Brada, ale mimo wszystko ogarnęło ją straszne,
mroczne i dojmujące poczucie winy. Jak nastolatka
przyłapana na obmacywankach w samochodzie, rzu
ciła się do zbierania z podłogi swoich rzeczy.

Brad patrzył, jak Wendy w gorączkowym po

śpiechu się ubiera. Ten pełen temperamentu, srebrno-

Heather Graham

165

oki anioł nadał stanowił dla niego zagadkę. Utrzymu

je, że chodziło jej tylko o seks. Zraniła go tymi

słowami. Ale cóż innego mogła mu powiedzieć?

Rozumiem, odejdź, za bardzo się angażujemy. Tak,

masz rację, odejdź z mojego życia, zanim się w tobie

beznadziejnie i nieodwołalnie zakocham.

- Ubrałbyś się, z łaski swojej! - syknęła nerwowo

Wendy.

Patrzył na nią przez chwilę, tak jakby ważył jej

słowa, potem pokręcił głową i wciągnął dżinsy.

Wendy wkładała dopiero bluzkę, a on z sarkas

tycznym uśmieszkiem, w rozpiętej koszuli szedł już

na bosaka do drzwi, by otworzyć.

- Cześć, Eric - powitał gościa.

Eric zawahał się w progu i przeniósł wzrok z Bra

da na Wendy. Z jego twarzy trudno było coś wy

czytać. Wendy odruchowo poprawiła włosy. Eric

zerknął na Brada.

- Widzę, że nie w porę przyszedłem. Przepraszam.

- Nie wygłupiaj się... - zaczęła Wendy.

- Wręcz przeciwnie, w samą porę - wpadł jej

w słowo Brad. - Dobrze, że jesteś. Wybieramy się

właśnie do warsztatu odebrać samochód i zadzwonić.

Wchodź.

Eric, wyczuwając napięcie, rzucił Wendy dziwne

spojrzenie. Uśmiechnęła się do niego najniewinniej,

jak potrafiła.

- Napijesz się kawy, Eric? A może mrożonej

herbaty albo piwa?

166

NOCE NAD FLORYDĄ

- Może być kawa, dzięki.
Eric zauważył talerze z prawie nietkniętym śnia

daniem. Wendy była mu wdzięczna za to, że nie
wygłaszając żadnego komentarza, odebrał od niej
kubek i zwrócił się do Brada:

- Spodobałeś się Williemu, wiesz. Trochę mu

przykro, że tak nastraszył Wendy, ale ponieważ
bardzo przypadłeś mu do gustu, uważa, że było
warto.

Brad zapewnił Erica, że bardzo mu było miło

poznać jego rodzinę. Kiedy przeszli obaj do salonu,
Wendy odetchnęła z ulgą. Uprzątając talerze ze stołu
doszła do wniosku, że mają poważny problem ze

śniadaniami. Obojętne, które z nich je przygotowuje,
śniadania notorycznie lądują w śmieciach.

Co z nami będzie? - pomyślała z paniką. Wszyst

ko wskazuje na to, że ona nie ma wyboru. Ich
przyszłość spoczywa w rękach Brada.

Zajrzała do salonu. Brad i Eric siedzieli pogrążeni

w rozmowie. Poszła do łazienki, wyszczotkowała
włosy i obmyła twarz zimną wodą. Spojrzała na

swoje odbicie w lustrze.

Nie było wątpliwości, że jej szeroko otwarte oczy

zasnute są wiele mówiącą mgiełką właściwą zako
chanym kobietom.

- Wendy! - Tego ryku nawet Dzidzia mogłaby

Bradowi pozazdrościć.

Zirytował ją tak, że zazgrzytała zębami. Wkroczy

wszy do salonu z wysoko uniesioną głową i dłońmi

Heather Graham 167

na biodrach, stwierdziła, że Eric patrzy na nią tak

samo jak Brad - jak na dziecko.

- O co chodzi? - warknęła.

Mężczyźni wymienili spojrzenia.

- Eric mówi, że przesłał mi przez ciebie wiado

mość. O jakichś obcych, którzy kręcą się po bagnach
- bardzo możliwe, że to na mnie polują.

Zawahała się, przerażona, że mogła zapomnieć

o czymś tak ważnym. Ale przecież po powrocie
z pracy w domu go nie zastała. Potem spędzili cały
wieczór w wiosce z Williem, Mary i rodziną, a kiedy
wrócili...

Pokręciła głową.
- Na śmierć zapomniałam.
- Co takiego? - Brad zmrużył oczy.

- Wendy, to było bardzo ważne - wtrącił Eric.
- Przepraszam.
- Ona przeprasza! - Brad wziął się pod boki,

opuścił głowę i okręcił się na pięcie, tak jakby
zamierzał wzbić się w powietrze i przewiercić sufit.

Ale nie sądziła, by to jej niedopatrzenie roz

wścieczyło go aż tak. W jego obecnym stanie ducha
nawet pomniejszy problem doprowadzał go na skraj
wybuchu. Przecież nic między nimi nie zostało

jeszcze ustalone, zupełnie nic.

Wykręcił jeszcze jednego pirueta i spojrzał na

Erica.

- Czyli twierdzisz, że dostają się tu hydroplana-

mi? Gdzieś niedaleko stąd?

168

NOCE NAD FLORYDĄ

Eric kiwnął głową.
Brad przeczesał palcami włosy.
- W tej sprawie nas tu przysłano. Mieliśmy pod

jąć próbę przeniknięcia do ich organizacji. Wiedzie

liśmy, że magazynują gdzieś towar szmuglowany
z Kolumbii, ale nie udało nam się namierzyć tych

miejsc. Wiedziałem, że on tu coś kombinuje. Próbo
waliśmy zastawić na niego pułapkę... no i wylądowa
łem tutaj. - Zerknął pociemniałymi oczami na Wen-
dy i przeniósł wzrok z powrotem na Erica. - Ale nie
rozumiem, jak nasi agenci mogli go nie ująć, skoro
nadal tu działa.

Eric roześmiał się cicho.
- Brad, ty nie zdajesz sobie sprawy z rozległości

tych bagien. Trawy ciągną się w nieskończoność. Są
tu olbrzymie grzęzawiska, głębokie kanały i wyspy
porośnięte sosnami. Są też jeziora, wielkie jeziora, na
których bez trudu może osiąść mały wodnopłatowiec
z milionami dolarów w białym złocie na pokładzie.

- Czyli Michaelson ma tu gdzieś w okolicy miejs

ce zrzutu - orzekł Brad. - Muszę je znaleźć. - Spoj
rzał wymownie na Erica.

- O nie! - krzyknęła Wendy. - McKenna, ty

zakuty łbie! Jeśli taka twoja wola, to leź w łapy
człowiekowi, którego jedynym celem w życiu, poza
pogonią za pieniędzmi, jest ujrzenie cię martwym!
Ale jeżeli ci się zdaje, że pociągniesz za sobą moje
go szwagra, to...

- Wendy! - przerwał jej Eric.

Heather Graham

169

- Nie! - Piekące łzy napłynęły jej do oczu. - Wy

idioci! Eric, gdyby coś ci się stało, twój dziadek by

tego nie przeżył! A co do ciebie, Brad, to twój szef nie

zatrudnił cię po to, żebyś go kompromitował nie

przemyślanymi akcjami! Żebyś dał się głupio zabić...

- Dosyć, Wendy! - przerwał jej Eric. Chciał ją

objąć, ale mu się wywinęła. - Wendy, mam doświad

czenie, znam te bagna, patrolowałem azjatyckie

dżungle. Gdyby mnie zabili, dziadek by zrozumiał.

- Nigdzie nie idziemy i nic nie zamierzamy robić

- mruknął Brad. Zawiesił na chwilę głos. - Ale

powiedziałem ci dziś rano, Wendy. Mieszanie się

w to nie jest już dla ciebie bezpieczne.

Nie uwierzyła im. Była przekonana, że Eric podjął

się wprowadzić Brada głęboko na bagna, poznać ze

swoimi znajomymi zamieszkującymi tamtejsze wio

ski - Seminolami, Miccosukee i białymi, którzy się

wśród nich osiedlili. Wyczuwała, że Brad jest zmę

czony ukrywaniem się przed Michaelsonem. Że za

mierza odwrócić role i sam na niego zapolować.

- Cóż, może opuszczenie tego domu rzeczywiś

cie będzie dla ciebie najlepszym wyjściem - powie

działa cicho.

Potem wróciła do sypialni, zabrała torebkę i leżące

na komódce kluczyki do śmigłowej łodzi. Brad

czekał na nią w korytarzu. Był wciąż zły, ale już nie

tak, jak teraz ona.

- Zejdź mi z drogi - warknęła.

- Wendy, zrozum. Musimy porozmawiać.

170 NOCE NAD FLORYDĄ

- Porozmawiać? Nie mam ochoty. Nie chcę z to

bą rozmawiać. Chcę stąd wyjść. Chcę pogawędzić ze

sprzedawczyniami w sklepie, z urzędnikami na pocz

cie, może z jakimś barmanem. Z kimś, kto nie ma na

co dzień do czynienia z przemocą! A wy róbcie, co

chcecie!

- Wendy, przecież ci powiedziałem...

- Wiem, wiem, wiem, nigdy nie wyciągnąłeś pis

toletu. Znalazłam cię z dziurą po kuli w głowie. Zga

dza się, Brad? To była dziura po kuli. I chcesz stąd

odejść, tak?

Gorące łzy ciążyły jej pod powiekami jak rozto

piony ołów. Obawiała się, że jeszcze chwila, a wpad

nie w histerię, obejmie go za kolana i wyszlocha, że

ona tego nie zniesie, że nie puści go na pewną śmierć.

Że go kocha.

- Wendy...

- Nie! - Przepchnęła się obok niego. - Eric

zabierze cię na stację benzynową. Dopilnują już tam

z Macem, żebyś odbył tę swoją rozmowę telefonicz

ną- a potem wyprawią tam, gdzie chcesz się znaleźć.

Łzy zaraz wypłyną jej spod powiek. Odwróciła się

do niego plecami.

- Do widzenia, Brad.

Wypadła z domu i zbiegła do łodzi. Nie chciała się

przed nim rozkleić. Eric zrozumie, myślała. Eric

zadba o to, żeby Brad dostał się tam, gdzie chce.

Zgięta wpół słuchała buczenia silnika, ledwie wi

dząc rozstępujące się przed nią i kłaniające jej tra-

Heather Graham

171

wy, ledwie czując na twarzy pęd powietrza, który

osuszał łzy.

Był u niej bezpieczny. W jej domu nic mu nie

groziło - na pewno nikt by go tam nie znalazł. Ale nie

wytrzymał, nie miał cierpliwości siedzieć bezczyn

nie w kryjówce.

Odszedł. Nie było go już w jej życiu. Powiedziała

mu, że dostała od niego wszystko, co chciała, więc

odszedł.

Nie, nie odszedł -przecież zamykając oczy, czuła

go nadal przy sobie. Skórę miała przesiąkniętą jego

zapachem. W każdym powiewie bryzy wyczuwała

jego dotyk. Pamiętała jego śmiech, jego czułość, jego

porywy namiętności. Nigdy nie zapomni tych złotych

oczu i płowych włosów. Tyle między nimi zaszło...

Ale żadna namiętność nie mogła zatrzeć tego, co

ich dzieliło. Wiedziała, że nie był zabójcą. Rozumia

ła sens jego pracy. I rozumiała, że w życiu, jakie

wybrał, nie ma dla niej miejsca, ona zaś nie zniosłaby

życia z człowiekiem jego profesji.

Próbowała sobie wmówić, że właściwie go dobrze

nie poznała. Ale to nie miało znaczenia. Dalsze życie

bez niego wydawało jej się teraz zimne i surowe jak

arktyczne pole lodu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Cisza po tamtej stronie linii trwała tak długo, że

Brad zaczął już podejrzewać, że coś ich rozłączyło.

Ale L. Davis Purdy odezwał się w końcu.

- Mów, co wiesz - burknął.

- Co wiem na pewno, tak? Szczerze mówiąc,

bardzo niewiele. Ale... ale mam tu przyjaciela...

Urwał i wyjrzał przez okno. Eric Hawk czekał na

niego oparty o ścianę budyneczku, słuchając tłuma

czącego mu coś starego Maca. Oczy ocieniało mu

obwisłe rondo kapelusza, był w dżinsach i kowbojs

kich butach, na kołnierz denimowej koszuli opadały

kruczoczarne włosy; ten człowiek emanował pew

nością siebie. Tak, zadecydował Brad. Jeśli Eric

Hawk powiedział, że coś jest na rzeczy, to trzeba mu

Heather Graham 173

uwierzyć. Hawk może się okazać dobrym partnerem.
O wiele lepszym od niejednego, z którym Brad już
pracował. Co Indianin, to Indianin. Odchrząknął

i podjął:

- Mam tu przyjaciela, który zna te tereny jak

własną kieszeń. Twierdzi, że kanał przerzutowy pro
wadzi przez bagna, i ja mu wierzę. Michaelson się tu
kręci. Czeka na kolejną dostawę, a dojdzie do niej
właśnie tutaj. Jestem też przekonany, że nadal szuka
mnie, ale pieniądze znaczą dla niego więcej niż
zemsta.

Brad słuchał jednym uchem, jak Purdy uprzedza

go, by prowadził rozpoznanie, ale nie robił nic na
własną rękę, bez konsultacji z centralą; jak przypo
minając mu okoliczności, w jakich zginął jego przy

jaciel, doradza jak najdalej posuniętą ostrożność.

Brad, przeżywając na nowo ten moment, zacisnął aż
do bólu zęby. Kiedy jednak Purdy przeszedł do
omawiania procedur, przestał go zupełnie słuchać.

Zamierzał dziś wyjechać, wrócić do miasta, zasto

sować się do instrukcji, żyć pod ciągłym nadzorem,
dopóki nie zrobią porządku z Michaelsonem. Zamie
rzał odejść od Wendy, wynieść się z jej życia. Zostawić

ją w spokoju, bezpieczną. Odejść od niej, zanim...

Zanim się jeszcze w sobie nie zakochali.
Powiedziała mu, żeby robił, co chce. Wybiegłszy

z domu, nawet się nie obejrzała. Tak jakby już o nim
zapomniała.

Nie wyjeżdżał jednak. Purdy przyznał, że może

174

NOCE NAD FLORYDĄ

lepiej będzie dla niego, jeśli zostanie na moczarach

- zwłaszcza że agenci depczą już Michaelsonowi po

piętach.

Musi porozmawiać z Wendy; musi się z nią

spotkać. Nie mogą rozstać się w sposób, w jaki się

rozstali.

Dotarło do niego, że Purdy skończył swój instruk

taż i zaraz odłoży słuchawkę. W samą porę, bo

jeszcze chwila, a wydałoby się, że go nie słuchał.

Obiecał pozostawać w kontakcie i rozłączył się.

Opuścił kantorek i podszedł do rozmawiających

wciąż Maca i Erica.

- Nikt mi nie powie, że wszyscy ci faceci są tu

z powodu sezonu na aligatory - perorował Mac,

spluwając pod nogi. - O nie, prawdziwych myśli

wych to ja od razu poznam. A ta horda urzędasów,

co się tu teraz zwaliła i poprzebierana w khaki węszy

nie wiadomo za czym, zupełnie mi tu nie pasuje.

Mogą się poprzebierać za nie wiem jakich myś

liwych, a dalej wyglądają tak, jakby nosili garnitury.

Brad skrzywił się. Był przekonany, że połowa tych

facetów wyglądających tak komicznie w mundurach

khaki albo w dżinsowych kurtkach to albo agenci FBI,

albo jego koledzy z DEA. Nie dało się tego ukryć.

Na bagnach roiło się od ludzi - dobrych i złych. Miał

tylko nadzieję, że w razie czego odróżni jednych od

drugich.

- Pamiętaj, gdyby ktoś pytał, to nigdy nie widzia

łeś tego człowieka - pouczył Maca Eric.

Heather Graham

175

Stary uśmiechnął się do Brada.

- Spokojna głowa, Eric, oglądam wiadomości.

Wiem, kiedy trzymać gębę na kłódkę.

- Dzięki, Mac.

- Nie ma za co. - Spojrzał znowu na Erica.

- Ruszacie dziś na bagna?

- Tak, pomyślałem sobie, że przydałoby się prze

czesać parę kanałów.

- Napełnić wam chłodziarkę?

Eric roześmiał się.

- Ma się rozumieć. Zimnym browarkiem i czymś

na ząb. Może być ser, chipsy, co tam masz.

Mac załadował łódź śmigłową prowiantem. Gdy

wsiedli do niej z powrotem, Eric zaproponował

Bradowi, by usiadł za sterem. Po paru minutach Brad

opanował mniej więcej zasady pilotowania i z rados

nym okrzykiem pomknął po wodzie na złamanie

karku.

Kiedy zbliżali się do węższego kanału, zwolnił

jednak i przekazał ster Ericowi.

Przez cały poranek pływali od wysepki do wysep

ki. Odwiedzili kilka izolowanych indiańskich wio

sek i kilka opuszczonych chat wzniesionych nielegal

nie na stanowym terenie przez weekendowych myś

liwych. Chociaż żadnego myśliwego nie spotkali, to

odkryli chatę, w której mieszkał niedawno ktoś pa

lący drogie cygara i pijący dobrą brandy.

- Czyżby Michaelson? - mruknął Eric, odstawia

jąc pustą butelkę na stół.

176

NOCE NAD FLORYDĄ

Brad pokiwał powoli głową.

- Być może. Chociaż nie chce mi się jakoś

wierzyć, żeby Michaelson zapuszczał się osobiście
tak głęboko na moczary. To mieszczuch w każdym
calu. Lubi wygody: myje zęby wodą mineralną. Ale
niewykluczone, że gościli tu jego ludzie naśladujący
nawyki szefa.

- Zaczekamy jakiś czas w pobliżu, może wrócą

- zadecydował Eric.

Czekali w łodzi ukrytej w szuwarach kilka metrów

od chaty. Eric otworzył piwo i paczkę ziemniacza
nych chipsów. Zarzucili wędki i usiedli wygodnie.

Brad popatrzył przeciągle na Erica.

- Dzięki. Wiem, że zabieram ci mnóstwo czasu.
Eric wzruszył ramionami.
- Nie pracuję na etacie. I nie żałuję swojego

czasu, kiedy uznam, że sprawa jest ważna.

Było upalnie i wilgotno jak w letni dzień w Hade

sie. Brad wypił duszkiem pół puszki piwa, potem
pokręcił głową.

- Mimo wszystko, jestem ci wdzięczny.
- Daj spokój.
Dopiero teraz Brad uświadomił sobie, że ota

czająca ich osobliwa bagienna cisza nie jest wcale
ciszą. Słyszał brzęczenie owadów, ćwierkanie pta
ków i szelest wiatru. W pochrząkiwaniu, które do
biegło z oddali, rozpoznał odgłos wydawany przez
aligatora.

- Ona ma jednak rację - powiedział.

Heather Graham 177

- Kto? Wendy? - Eric uśmiechnął się.

- Tak. Nie mam prawa cię w to wciągać.

Eric zaklął.

- Słuchaj, jestem tu z własnej woli, rozumiesz?

To moją ziemię bezczeszczą te dranie. Moje teryto

rium. Wytłumaczę to Wendy.

Brad kiwnął głową, zachwycony widokiem długo

nogiego żurawia stąpającego ostrożnie po trzęsawis

ku. Dopił piwo, a Eric rzucił mu następną puszkę.

- Wendy powiedziała mi, co spotkało jej męża

i twoją żonę - podjął Brad. - Przykro mi.

Eric zacisnął zęby.

- Dziękuję. To było dawno temu. Myślę, że teraz

inaczej byśmy to z Wendy przyjęli. Ja długie miesią

ce spędziłem w samotności, potem coś we mnie

wstąpiło. Z czasem się opamiętałem, znalazłem na tej

ziemi spokój, rodzina mi pomogła. Wendy zaszyła

się w swoim domu, sama. - Zawahał się. - Chciałem

odszukać tych facetów. Chciałem ich tu przywlec

i zabić po swojemu. - Przeniósł wzrok na wodę.

- Jednego w końcu znalazłem, ale zamiast samemu

wymierzyć sprawiedliwość, przekazałem go glinom.

To było dla mnie znakiem, że doszedłem do siebie.

Co do Wendy, to nie miała takiej satysfakcji, ale

jakoś pogodziła się z losem. Wydaje mi się, że

pasowalibyście do siebie. Bardzo byście pasowali.

- Wzruszył ramionami i rzewnie się uśmiechnął.

Brad spojrzał na Erica.

- Nie wiem, czy powinienem do niej wracać.

178 NOCE NAD FLORYDĄ

~ Ona nie gryzie. A może gryzie? Stop, nie mój

interes.

- Jesteś tego pewien? - Brad uśmiechnął się.

- Czego?

- Że to nie twój interes.

- No dobrze. Mój .Ale tylko w tym sensie, że chcę

dla niej jak najlepiej.

- Więc jak, twoim zdaniem, powinienem postą

pić?

Eric wzruszył ramionami.

- A jak byś chciał?

- Słyszałeś, co powiedziała rano - mruknął Brad,

spuszczając oczy. - Odnoszę wrażenie, że ona nie

chce mnie już tam widzieć.

- Założę się, że jeśli do niej wrócisz, przyjmie cię

z otwartymi ramionami.

- Uważa mnie za zabójcę.

- Dobrze wie, że nim nie jesteś. Jest wystraszona

i broni się, rzucając oskarżenia. A wystraszona ma

prawo być. Już raz przeżyła tragedię, która złamała

jej serce i duszę. Bądź dla niej tolerancyjny.

Brad roześmiał się gorzko. Tu chodzi o coś więcej

niż samo tolerowanie urazu psychicznego!

- Sam nie wiem, nie mam jej nic do zaofiaro

wania.

- W dzisiejszych czasach każdy może tak o sobie

powiedzieć. Uważam, że jesteście sobie winni jesz

cze jedną próbę.

- Może...

Heather Graham 179

Eric rozpogodził się nagle,

- Dziadek ma na każdy dylemat wspaniałe po

wiedzonko. Mówi, że życie jest jak rzeka, a my

żeglujemy po tej rzece, kierując się sercem, rozumem

i duszą. W najtrudniejszych momentach, mówi, serce

powinno być przewodnikiem. Umysł kieruje się

logiką, dusza dumą. Serce nie zna logiki, ale tylko

ono potrafi przezwyciężyć dumę. Wieczorem wróci

my do mnie. Albo odwiozę cię do Wendy. Wybieraj.

Daj mi znać, jak zdecydujesz.

- Zastanowię się - mruknął Brad, chociaż decy

zję już podjął. Obaj wiedzieli, gdzie dzisiaj przeno

cuje.

- Hej! - krzyknął nagle Eric.

- Co jest? - Brad odstawił piwo.

- Coś podskubuje moją przynętę. Zaraz będę miał

branie!

- Uff! - odetchnął z ulgą Brad, a potem się

roześmiał. - Uff.

Eric spojrzał na niego zdziwiony. Brad najwyraź

niej myślał, że ktoś jest blisko, że ich podchodzi.

Skrzywił się.

- Przepraszam.

Spławik zniknął pod wodą, a Eric wstał, żeby

podjąć walkę z rybą. Niestety, było już za późno.

Ryba sprytnie uwolniła się z haczyka.

- Przez ciebie ją straciłem - poskarżył się Eric.

- Skąd wiesz, że to była ona? - podchwycił Brad.

Parsknęli śmiechem, Brad wyjął z chłodziarki

180

NOCE NAD FLORYDĄ

dwie następne puszki piwa i usiedli z nimi, by dalej
cierpliwie czekać.

Zapadał zmierzch, barwiąc kanały na odcienie

złota, czerwieni i fioletu. Białe żurawie na wodzie
poróżowiały. Potem zapadły niemal kompletne cie
mności.

- Nie sądzę, żeby dzisiaj ktoś tu wrócił - stwier

dził Eric.

Brad pokręcił głową. Ledwie widział w mroku

Erica, ale oczy zaczynały mu się już przyzwycza

jać.

- Ale jestem pewien, że oni tu bywają. Na przy

kład co trzeci dzień. A w ogóle to jak, u diabła, tu
trafili?

- Śmigłową łodzią. Na Everglades takich chat

jest mnóstwo. Ktoś uznał, że to miejsce będzie

najlepsze do jego celów. Może wybrali się po pro
wiant i wrócą. Sprawdzimy jutro.

Brad kiwnął głową.
- Dzięki.

- Skończysz ty z tym dziękowaniem! - fuknął

Eric. - Powiedziałem ci już, że to moje terytorium,
i nie chcę tu tego twojego Michaelsona.

Eric zapuścił silnik, zapalił reflektor i ruszyli

kanałami w drogę powrotną. Niebo było rozgwież
dżone, ale księżyc tej nocy się na nim nie po

jawił.

Brad zdawał sobie sprawę, że chociaż nie powie

dział jeszcze nic Ericowi, płyną do domu Wendy.

Heather Graham

181

Kiedy byli już blisko, Eric nagle zgasił silnik.

W domu Wendy było ciemno.

- Podpłyniemy od strony moczarów, tam rośnie

więcej trawy, która nas zasłoni - wyszeptał Eric.

Gdy przybili do brzegu, Eric zakotwiczył łódź

i wysiedli. Kilka kroków, które dzieliły ich od suche

go lądu, przebyli, brnąc po kostki w błocie.

- Nie ma jej! - mruknął z niepokojem Brad.

- Może...

- Zakupy nie mogły jej zająć tyle czasu! - Strach

chwycił Brada za gardło. A jeśli dom Wendy nie był

jednak dostatecznie głęboko ukryty na bagnach i ktoś

tu trafił?

- A ja jestem pewien, że po prostu jeszcze

nie wróciła - rzekł Eric bardzo cicho. -- Mogła

popłynąć do wioski. Mogła się wybrać w odwie

dziny do znajomych z miasta. Możliwości jest

wiele.

- Sprawdźmy - szepnął Brad.

Dali sobie znak głowami i ruszyli w przeciwnych

kierunkach. Brad obchodził dom od lewej, Eric od

prawej strony.

Chociaż instynkt podpowiadał mu, że w środku

nikogo nie ma, Bradowi serce waliło jak młotem ze

strachu, że Michaelson mógł porwać Wendy.

Dotarł wreszcie do tylnej ściany budynku. Wyczuł

jakieś poruszenie i usłyszał krzyk ptaka. Uśmiechnął

się mimo woli. To był Eric. Nieźle wyszedł mu ten

krzyk; jeszcze tydzień temu Brad uznałby go za

182

NOCE NAD FLORYDĄ

prawdziwy. Tydzień na bagnach wyostrzył jego zmy

sły.

Wyszedł zza węgła i spotkał się z Erikiem przed

frontowymi drzwiami.

- Nic? - spytał.

Eric pokręcił głową.

- Nic. Nie sądzę, żeby ktoś tu był pod naszą

nieobecność. Ale wejdźmy do środka.

- Myślisz, że naprawdę powinniśmy się włamy

wać?

- Nie. - Eric uśmiechnął się. - Mam klucz.

Brad, przekonawszy się, że w domu nic od rana nie

zostało ruszone, odetchnął z ulgą i opadł na kanapę.

- A jeśli Michaelson ją porwał? - spytał na głos.

- Jeśli dowiedział się, że mnie ukrywa, i porwał ją na

bagnach?

- Daj spokój, Brad, Wendy to duża dziewczynka.

Była zdenerwowana. Jak już powiedziałem, chciała

pewnie porozmawiać z dziadkiem albo z kimś znajo

mym - rzekł z uśmiechem. - W takich przypadkach

rozmawiała zazwyczaj ze mną, ale widocznie na

mnie też się obraziła. Nic się jej nie stało. Jestem

o tym przekonany.

Czy na pewno jest tego taki pewien? - myślał

Brad. Jeśli tak, to dlaczego chodzi tam i z powrotem.

I nagle obaj zamarli.

Nie słyszeli szumu silnika, nie widzieli świateł.

Ale na zewnątrz ktoś był, ktoś skradał się wokół

domu.

Heather Graham

183

Spojrzeli na siebie i podeszli na palcach do drzwi

frontowych. Brad uchylił je ostrożnie. Na trawnik
przed domem padało światło z okien, ale dalej
zalegały ciemności. Wysokie sosny po prawej wy
glądały jak mroczna puszcza, w której może się czaić
milion demonów - milion Michaelsonów.

Eric dał znak Bradowi, a ten kiwnął głową. Zaczęli

wracać po własnych śladach, okrążając budynek.

Wyglądając zza węgła na tyły domu, Brad zauwa

żył skuloną postać próbującą zajrzeć do środka przez

jedno z okien. Ruszył ostrożnie w jej kierunku. Kiedy

był już o krok, skoczył, przewrócił intruza na ziemię

i usiadł na nim okrakiem.

Jakież było jego zdziwienie, kiedy stwierdził,

że to Wendy. Leżała pod nim przerażona i bezradna.

- Wendy!
- Brad! - Zrobiła wielkie oczy, a potem je przy

mrużyła. - Brad! Ty sukinsynu...

- Cóż za miłe spotkanie! - wpadł jej w słowo

Eric.

Stał nieopodal oparty ramieniem o ścianę. Wendy

posłała mu nienawistne spojrzenie i przeniosła roz
płomieniony wzrok z powrotem na Brada.

- Co u diabła...
- Gdzie byłaś? - wyrzucił z siebie.
- A bo co? - fuknęła.
- Gdzie byłaś? Gdzie cię nosiło?
- Nie twój zakichany...
- Tak mnie nastraszyłaś! - krzyknął Brad.

1 84 NOCE NAD FLORYDĄ

- Ja ciebie? To ty mnie napadłeś! Ty na mnie

siedzisz! Och... - Urwała. - Eric! Powiedz mu, żeby
ze mnie zlazł.

Eric uśmiechnął się i przykucnął obok niej, żując

źdźbło trawy.

- Jestem pewien, że jeśli go ładnie poprosisz, to

cię posłucha.

Zazgrzytała zębami.

- Wendy, do cholery, gdzieś ty była? - ponowił

pytanie Brad. I dopiero teraz w jej pałających gnie
wem oczach zauważył łzy.

Czyżby płakała przez niego?
- Puszczaj... - Znowu zazgrzytała zębami, usiłu

jąc mu się wyrwać. - Nie muszę ci się tłumaczyć!

- wysyczała i odwróciła głowę, by spojrzeć na Erica.
- Ani tobie!

- Ja jestem tylko postronnym obserwatorem.
- A nie mógłbyś poobserwować postronnie cze

goś innego?

Eric roześmiał się, ale dalej siedział przy niej

w kucki. Wendy popatrywała to na jednego, to na

drugiego - to na Erica, który zdawał się świetnie
bawić, to na śmiertelnie bladego Brada.

- Byłam w sklepie! - oznajmiła.
- Cały dzień? - zdziwił się Eric.
- Gdzie twoja łódź? - spytał Brad.
- Pojechałam samochodem! Łódź została po tam

tej stronie wody. Byłam w warsztacie, porozmawia
łam z Macem. Odebrałam wóz. Pojechałam do Fort

Heather Graham

185

Lauderdale. Weszłam do sklepu spożywczego, po

tem do warzywnego. Kupiłam puszkę pepsi z auto

matu. I gazetę.

- Na to nie potrzeba całego dnia! Nawet nie wiesz,

jak mnie wystraszyłaś; jeszcze nie mogę dojść do

siebie.

- Ty mnie też, Brad! Co według ciebie mogłam

sobie pomyśleć, kiedy stwierdziłam, że ktoś jest

w moim domu?

- Wiedziałaś, że Eric ma klucz.

- Ale nie było tu nigdzie ani jego samochodu, ani

łodzi. Czemu ja się, do cholery, przed tobą tłumaczę?

- wybuchła Wendy.

Sama już nie wiedziała, czy śmiać się, płakać, czy

dalej krzyczeć. Drżała na całym ciele, bo Brad

wrócił, bo wciąż z nią był. Dziadek uświadomił jej,

że to tylko kwestia czasu. Uśmiechał się i radził

uzbroić się w cierpliwość. Wrócić do domu i czekać

z nadzieją w sercu.

- Tłumaczysz się, bo strachu się przez ciebie

najadłem! - wrzasnął Brad.

- A w ogóle, to co ty tu jeszcze robisz? -zapytała.

Eric odchrząknął.

- Może dokończylibyśmy tej kłótni w środku.

- Odchrząknął jeszcze raz. - Brad... hm... tego, może

ją puść, bo odcinasz jej krążenie w nadgarstkach.

Brad natychmiast puścił ręce Wendy i zaczął je

rozcierać.

- Boli?

186

NOCE NAD FLORYDĄ

- Nie - burknęła. - Ale zejdź ze mnie wreszcie,

jeśli łaska.

Zrobił to i pomógł jej wstać.

- Zakupy zostawiłaś w samochodzie? - spytał

Eric.

Kiwnęła głową i uśmiechnęła się słodko.
- Tak, wzięłam z sobą tylko jedną torbę, ale upad

ła mi w krzaki, kiedy ten antyterrorysta się na mnie
rzucił.

- Och, wszystko całe - orzekł Eric, podnosząc

z ziemi podartą papierową torbę i zbierając z ziemi
puszki i paczki płatków śniadaniowych, które z niej
wypadły.

Brad i Wendy wciąż patrzyli na siebie jak zauro

czeni. Eric wepchnął torbę Bradowi w ręce.

- Zanieś to do domu - polecił. - Ja pójdę po

resztę.

- O właśnie, z góry dziękuję - rzekła Wendy.

Brad nadal nie odrywał od niej oczu. Minęła go,

nie zaszczycając spojrzeniem, i pomaszerowała przo
dem do drzwi frontowych.

Wszedł do kuchni za nią i postawił torbę z zakupa

mi na podłodze. Po chwili wrócił Eric z jeszcze
dwiema torbami.

- Na stół z tym, Wendy.
- Tak, dziękuję ci.

Brad stał jak słup soli pośrodku kuchni.

- Wendy, gdzie byłaś?
- A ten swoje - westchnęła. - Narkotyków w każ-

Heather Graham

187

dym razie nie szmuglowałam, jeśli o to mnie podej

rzewasz.

- O Jezu! -jęknął Eric.

Brad chwycił ją za ramię.

- Grzecznie pytam, Wendy! Żądam grzecznej

odpowiedzi!

- Grzeczny się znalazł!
- Wendy...
- Już ci powiedziałam, pojechałam do tego śmier

dzącego sklepu! Po powrocie postanowiłam odwie
dzić rodzinę. Byłam w wiosce. Zjadłam kolację
z Williem, Mary i dziećmi. I to wszystko, więcej
grzechów nie pamiętam! A zresztą, co ci do tego! Jak
cię ostatnio widziałam, mówiłeś, że odchodzisz!

Brad odwrócił się na pięcie i opuścił kuchnię.

Wendy spojrzała na Erica, który wzruszył tylko
ramionami i wyszedł za Bradem.

Brad stał na trawniku spięty jeszcze i zły - ale już

nie tak. Spojrzał na Erica.

- A gdzie jej samochód? - zapytał.

Eric roześmiał się.
- Chodź, pokażę ci.

Zaprowadził Brada do miejsca, gdzie zatopione

w płytkiej wodzie kamienie tworzyły bród przez
kanał. Po drugiej stronie odchodziła od niego grun
towa droga biegnąca przez wysokie trawy. I tam, na
polance przylegającej do drogi, stał mały samochód
kombi Wendy.

Zabrali z niego resztę zakupów i wrócili do domu.

188

NOCE NAD FLORYDĄ

Wendy chowała sprawunki na miejsce, trzaskając
drzwiczkami szafek.

Eric postawił na podłodze ostatnie torby z za

kupami.

- Pomóc ci w czymś, Wendy?
- Nie - burknęła.
- Jak chcesz. Napijesz się piwa, Brad?
- Jasne.
Eric obszedł Wendy i wyjął z lodówki dwie

puszki. Jedną rzucił Bradowi. Wendy, która stała
przy zlewie i przepakowywała steki z firmowego
pudełka do osobnych foliowych woreczków, pociąg
nęła nosem.

- I tak już zalatuje od was jak z browaru.
- Coś takiego? - mruknął Eric. - Chyba się pod

ziemię zapadnę.

Wendy przerwała przekładanie steków i odwróci

ła się do niego.

- No dobrze, a gdzie wy dwaj byliście przez cały

dzień?

- Na rybach.
- Na rybach, powiadasz. Cały dzień? Calutki?
- Łowiliśmy, opalaliśmy się, popijaliśmy piwko.

No wiesz. Relaksowaliśmy się.

Wendy powróciła do przekładania steków.

- Prawda była... - mruknęła pod nosem.
- Spytaj Brada. Miałem już na haczyku takiego

zębacza, że oko by ci zbielało. I zerwał mi się przez
tego twojego mieszczucha.

Heather Graham 189

Wendy spojrzała na niego z politowaniem. Eric

uśmiechnął się promiennie.

- Pozwolisz mu tu zostać? - spytał bez ogródek.

- Co takiego? - Zaczerwieniła się.

- Wracam do domu. I nie wiem, czy mam go ze

sobą zabrać, czy zostawić tobie na głowie.

Zdumiony Brad wybałuszył oczy.

- Erie, nie trzeba...

- Dosyć! - wrzasnęła Wendy. - Brad może tu

zostać.

- Nie krzycz tak. Tylko pytałem - żachnął się

Eric.

Brad pociągnął łyk piwa. Wendy jest cała i zdrowa

i są znowu razem. Ciepło zrobiło mu się na sercu na

myśl, że między nimi jeszcze nie wszystko skoń

czone.

- No to dobrej nocy życzę. - Wychodząc z ku

chni, Erie puścił oko do Brada. - Tylko uważaj! Z nią

nie ma żartów, jest niebezpieczna.

Wendy odwróciła się na pięcie.

- Ja niebezpieczna? A kto kogo przed chwilą

napadł i obezwładnił tam, za domem?

- Myślę, że dam sobie z nią radę - oświadczył

Brad.

Wendy spiorunowała go wzrokiem. W jego

oczach paliło się osobliwe złociste światło. Roz

grzewało ją. Nie, rozpalało, tak jakby za chwilę miała

się wtopić w ziemię. Przypomniała sobie poranek,

przypomniała, z jaką namiętnością na nią patrzył...

190

NOCE NAD FLORYDĄ

- Tak - powtórzył cicho. - Myślę, że dam sobie

z nią radę.

- Może tak, a może nie - powiedział cicho Eric.

- Bo widzisz, przyjacielu, ona może próbować cię
usidlić.

- Co? - zawołali równocześnie Wendy i Brad.
- Usidlić cię, Brad. Zawsze chciała mieć dziecko.

Wiedziałeś o tym? Mówiła ci? Próbowała zajść
w ciążę jeszcze przed śmiercią Leifa. Może cię
wykorzystuje. Może próbuje wrobić cię w małżeń
stwo... Z drugiej strony, nie uważasz, że ją zwodzisz?
Nie należysz do facetów skłonnych się ustatkować.
Wykonujesz ważną pracę. Niebezpieczną. Każdy
dzień twojego życia może być ostatnim. Nie wyko
rzystujesz tego aby w charakterze przynęty na samo
tne kobiety?

- Eric! - krzyknęła Wendy z niedowierzaniem

i przerażeniem. Nie, Eric jest jej przyjacielem,
kocha ją. Dlaczego wygaduje takie rzeczy?

- Wyjdź! Wynoś się z mojego domu. Jak mogłeś...
wyjdź!

Eric kiwnął głową.

- Właśnie wychodziłem.

Opuścił jej dom frontowymi drzwiami. Słyszała,

jak je za sobą zamyka. Spojrzała wstrząśnięta na

Brada.

On też na nią patrzył. Ruszył w jej kierunku.

- Wendy...
- Nie! - Czując, że zaraz wybuchnie płaczem,

Heather Graham

191

odwróciła się i wybiegła na korytarz. Tego było już

za wiele.

Brad chwycił ją za ramiona, odwrócił twarzą do

siebie i objął.

- Nie! - Próbowała mu się wyrwać.

- Wykorzystaj mnie, Wendy, jeśli chcesz - wy

szeptał łagodnie i pocałował ją gorąco.

Przestała się szamotać i wtuliła w niego. '

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Jak dobrze było trzymać ją znów w ramionach, jak

dobrze całować i pieścić. Mógłby to robić przez całą

noc...

Z początku nie zwrócił uwagi na odgłos, który

dobiegł z ciemności nad rozciągającymi się wokół

bagnami.

Ale ten dźwięk się powtórzył i tym razem przenik

nął do jego świadomości. Był to krzyk ptaka, cichy,

ale wyraźny. Rozdzierał noc, przebijał się przez

pożądanie Brada i sprawił, że po krzyżu przebiegł mu

dreszcz niepokoju.

Wypuścił Wendy z objęć i odsunął się. Spojrzeli

na siebie. Ona też wyczuwała zagrożenie.

- To Eric? - spytał.

Heather Graham

- Tak.
- Mówiłaś, że masz pistolet. A co z amunicją?

Kiwnęła głową i wybiegła z kuchni. Wyszedł za

nią na korytarz i zatrzymał się, nasłuchując. Skon
centrowany, starał się odsiać wszystkie inne dźwięki.
Po chwili usłyszał kroki na zewnątrz.

Wiedział, że Eric gdzieś tam jest. Ale Eric ostrze

gał go krzykiem ptaka, bo nie był sam.

Wróciła Wendy z pistoletem. Wziął go od niej

i odbezpieczył.

- Zostań tutaj - szepnął. - Znajdź jakiś osłonięty

kąt i siedź w nim jak mysz pod miotłą. Weź strzelbę.
Zrozumiałaś?

Kiwnęła w końcu głową, a on odwrócił się i po

biegł korytarzem do drzwi frontowych. W kuchni
i salonie paliło się światło. Zgasił je, podszedł do
okna i wyjrzał na trawnik przed domem. Nikogo.

Wyśliznął się na zewnątrz, przykucnął przy naroż

niku budynku i po chwili wahania odwrócił się
błyskawicznie, celując na wprost. Nikogo tam nie
było.

Ruszył bezszelestnie wzdłuż ściany. Noc była

ciemna choć oko wykol.

Znowu odezwał się ptak. Będzie musiał zapytać

Erica, co to za ptak. Sowa? Ale teraz to nieważne.
Teraz ważne jest to, że wie, że Eric sunie wzdłuż
przeciwległej ściany budynku.

Za kilka minut znajdą się obaj na tyłach domu

i wezmą intruza w dwa ognie.

193

194

NOCE NAD FLORYDĄ

Intruza...
Wiedział, że jest tu jeszcze ktoś. Czuł to przez skórę.
Przy narożniku domu zatrzymał się. Serce waliło

mu jak młotem. Ujął pistolet oburącz, policzył do
trzech i wyskoczył zza węgła, gotów strzelać.

Zobaczył mężczyznę. Facet nie usłyszał jeszcze

ani nie wyczuł Brada ani Erica...

Był zajęty wyważaniem okna sypialni Wendy.

- Nie ruszać się! - krzyknął Brad. - Ręce do

góry... wysoko nad głowę!

Mężczyzna przypadł do ziemi. W bladej poświa

cie gwiazd coś zalśniło matowo w jego dłoniach. On
też

miał pistolet, składał się do strzału.

Ale Brad pierwszy pociągnął za spust. Huknął

strzał, a mężczyzna krzyknął, chwytając się za rękę.
Pistolet wypadł mu z dłoni.

Zza przeciwległego węgła wyskoczył Eric. Schy

lił się i podniósł z ziemi pistolet, po który sięgał już
mężczyzna. Brad zbliżył się, trzymając intruza na
muszce.

- Magnum trzydzieści pięć-siedem - oznajmił

Eric. - Nawet byś nie zipnął.

- Tak - powiedział cicho Brad. - Ludzie Micha-

elsona nie lubią się certolić.

- Dranie! Wykrwawię się tutaj na śmierć! Podob

no jesteś gliną, McKenna. Lepiej odwieź mnie szyb
ko do szpitala, bo poskarżę się na brutalność policji
i narobię takiego rabanu, że będziecie mnie na
kolanach przepraszać.

Heather Graham

195

Brad przykucnął przy mężczyźnie i spojrzał na

jego śniadą, ospowatą twarz. Wydało mu się, że zna

skądś ten głos.

- Nie jestem gliną. Jestem kimś gorszym, Suarez,

i ty o tym wiesz. Jestem z DEA. Agencji federalnej.
I wiesz co? Uganiając się za taką jak ty szumowiną,
straciliśmy ostatnio paru dobrych chłopaków. My nie

musimy się z wami cackać tak jak biedna lokalna
policja. Dla mnie może cię stoczyć gangrena.

- Znasz go? - spytał Eric.

Brad kiwnął głową, trzymając wciąż na muszce

chuderlawego, ale niebezpiecznego mężczyznę leżą
cego na ziemi.

- Tommy Suarez. Zaszedł u Michaelsona tak

wysoko, że ostatnio rzadko brudzi sobie ręce mokrą
robotą. Ale podejrzewamy, że skoro osiągnął taką
pozycję, musiał zabić wcześniej wielu ludzi. Wyda
wał mi rozkazy: gdzie odebrać forsę, dokąd pojechać,
tego rodzaju polecenia. - Zawahał się. - Sukinsyn
zabił mojego partnera.

I majstrował przy oknie sypialni, w której mogła

teraz spać Wendy, dodał w duchu. Gdyby odszedł,
tak jak zamierzał, Wendy byłaby tam teraz sama,
niewinna, bezbronna. Bóg jeden wie, co mógłby
zrobić jej Suarez, żeby wyciągnąć informacje o nim

- albo żeby się zabawić.

Skierował lufę pistoletu w skroń Suareza.

- Ty! -pisnął Suarez. -Nie wolno ci tego robić!

Jesteś...

196

NOCE NAD FLORYDĄ

- Kto jeszcze się tu kręci, Suarez? - warknął

Brad.

- Nikt. Ty, krew mi leci z ręki. Rozwaliłeś mi ją

na amen, skur...

- Chwileczkę! - Eric uśmiechnął się. W ciemno

ściach błysnęły bielą jego zęby. - Teraz moja kolej,
Brad. Ja nie jestem z rządu. Mnie nie obowiązują
skrupuły w postępowaniu z takimi typami. Słyszysz,
Suarez? Nie jestem gliną ani agentem federalnym.

Jestem Indianinem. I wiesz co, koleś? Nie cierpię
gnojków, którzy sprzedają narkotyki naszym nasto

latkom. Wiesz, ile przedawkowań mieliśmy tutaj
zeszłego roku? Od kiedy twój przyjaciel Michaelson
zrobił sobie z naszych bagien magazyn?

Suarez oblizał spierzchnięte wargi. Gdy Eric

chwycił go za przód koszuli, bandyta spojrzał błagal
nie na Brada.

- Powiedz mu, żeby mnie puścił. Powiedz temu

Tańczącemu Deszczowi, żeby zabrał ode mnie łapy!

Eric roześmiał się z goryczą.
- Tańczący Deszcz, Siedzący Byk, tak, wiesz już,

co cię czeka! - Brad nie wiedział, że Eric ma przy
sobie nóż, dopóki ten nie przystawił lśniącego ostrza
do krtani Suareza. - Pan McKenna zadał ci pytanie.

- Błagam! - zaskomlał Suarez. Bał się nawet

przełknąć. - Błagam, powiedz mu, żeby zabrał ten
nóż. On chce mnie zabić.

Brad dał Ericowi znak głową. Eric wsunął nóż

w cholewę buta.

Heather Graham 197

- Cholera - mruknął. - A już myślałem, że

sprawdzę, czy szczur może przeżyć po oskalpowa

niu.

- Kto wie, że tu jesteś? Jak tu trafiłeś? - spytał

Brad. Suarez milczał. Brad zaklął pod nosem. - Po

móż mi, Suarez, zacznij mówić, bo odwrócę się

plecami i pozwolę Tańczącemu Deszczowi poeks-

perymentować.

Bandyta nadal milczał. Rozmowny stał się dopie

ro, kiedy Eric ponownie wyciągnął nóż z cholewy.

Nikt nie wie, gdzie jest; przypłynął tu z własnej

inicjatywy. Siedział w chacie na bagnach, ale kręcili

się tam dzisiaj przez cały dzień jacyś dwaj w śliz-

gaczu, chlali piwo i próbowali łapać ryby. Bał się

podpłynąć bliżej, postanowił więc wybrać się na

mały rekonesans.

- Nie zalewaj, Suarez, nie siedzisz tu sam.

- Jest ze mną Charlie Jenkins, ale dzisiaj miał

ważną sprawę do załatwienia i się ulotnił. Przysię

gam.

- Dobra, dobra. A więc siedzicie z Jenkinsem

w chacie na Everglades. - To brzmiało nawet praw

dopodobnie.

Charlie Jenkins pochodził z południowej Georgii

i wychował się na bagnach Okefenokee. Umie dawać

sobie radę w takich miejscach.

- W jakim celu was tu wydelegowano, chłopaki?

- Mamy szukać ciebie - odparł Suarez.

- I po co jeszcze?

198

NOCE NAD FLORYDĄ

- Michaelson wykorzystuje Everglades. Przecież

o tym wiesz. Tam do diabła, wie połowa policji
w tym stanie. - Wyszczerzył w uśmiechu pożółkłe od
nikotyny zęby. - Wszyscy wiedzą. Tylko że Michael
son to cwana sztuka. Jego nie można złapać. Jest jak
ten wąż.

- Kiedy przychodzi najbliższa dostawa? - spytał

Brad.

- Nie wiem...
Eric dobył błyskawicznie noża i przystawił lśniące

ostrze do gardła mężczyzny.

- Przysięgam, że nie wiem! Przysięgam!-wrzas

nął Suarez, patrząc z przerażeniem w oczach na
ostrze przy tętnicy szyjnej. - Charlie Jenkins będzie
wiedział, jak wróci.

Brad dał Ericowi znak głową, że wierzy Suarezo-

wi. Eric wycofał się, cichy jak noc.

- Muszę go aresztować i przekazać moim kole

gom - powiedział Brad.

- Jak to, nie zabijemy go? - spytał Eric z udawa

nym zawodem.

Suarez zadrżał, a Brad z trudem stłumił uśmiech.

- Nie tym razem, Tonto. Przykro mi.
Na widok złowieszczego uśmiechu Erica Suarez

znowu zaczął bełkotać:

- Przysięgam, wszystko wam powiedziałem. Nic

więcej nie wiem, naprawdę.

- Chodźmy do Wendy... - zaczął Eric, ale w tym

momencie w ciemnościach nocy huknął wystrzał.

Heather Graham

199

- Ręce do góry. Jak najwyżej.
Wendy nie wytrzymała. Podkradła się cicho na tyły

domu, ale potknęła się o coś w ciemnościach i niechcą

cy nacisnęła na spust strzelby, którą ze sobą zabrała.
Odrzut broni powalił ją na ziemię, na szczęście nie
wypuściła strzelby z rąk; nadal do nich celowała.

- Wendy! - warknął Brad. - Mówiłem ci, cholera,

żebyś siedziała w domu! I opuść tę lufę, jeszcze
kogoś postrzelisz.

- Uprzedzałem cię, że z nią trudno dojść do ładu

- przypomniał mu Eric.

- Martwiłam się, że tak długo nie wracacie.
- Ale kazałem ci zostać w środku...
- Mogliście mnie potrzebować.
- Ale nie potrzebujemy! Wszystko jest pod kont

rolą.

A raczej było, przyznał w duchu Brad. Teraz

znowu dygotał ze zdenerwowania. Może dobrze, że
ukrył się właśnie tutaj. Suarez przeprowadzał po
prostu nocne rozpoznanie. Natknąłby się przypad

kowo na zupełnie nieprzygotowaną Wendy i skorzy
stał z okazji; mogłaby sobie krzyczeć do końca
świata, nikt by jej nie usłyszał...

Suarez sapnął. Brad spojrzał na niego. Mężczyzna

obserwował Wendy z pożądliwym błyskiem w oku.

- Wendy, wracaj w tej chwili do domu! - krzyk

nął Brad.

- Rozkazywać to możesz swojemu lokajowi, jeśli

go masz - odparowała. - Wypchaj się...

200

NOCE NAD FLORYDĄ

- Przestańcie - wtrącił Eric. - Trzeba się zająć

tym tutaj. Ma paskudnie przestrzeloną rękę, Brad.

- Postrzeliłeś go? - Wendy spojrzała na Brada

oskarżycielsko.

- Tak, zrób mi o to awanturę - warknął. - Po

strzeliłem go, zanim zdążył strzelić do mnie. Miałem

czekać, aż mnie położy trupem?

Chciała podbiec do Suareza, ale Brad ją zatrzy

mał.

- To nie jest przyjemny widok.

Odepchnęła jego ramię.

- Mówiłam ci, że byłam pielęgniarką. Nie takich

rzeczy się napatrzyłam.

Ukucnęła i obejrzała rękę mężczyzny. Suarez

dalej pożerał ją wzrokiem, a na koniec podziękował

jej uprzejmie po hiszpańsku oraz angielsku i nazwał

aniołem miłosierdzia.

Wendy spojrzała z wyrzutem na Brada.

- To poważna rana. Trzeba go odwieźć do szpita

la. Nie powinieneś go tu tak długo trzymać.

- Jak długo?

- Dawno już słyszałam ten strzał.

Miał ochotę chwycić ją za ramiona i potrząsnąć.

Nie zdawała sobie sprawy, że ta gnida może mieć

kompanów ani że próbowała wleźć do jej sypialni...

- Nie odstawiaj mi tu dobrej samarytanki. Ten

człowiek chciał wejść przez okno i cię zgwałcić.

A kto wie, czy nie zamordować.

- Dajcie spokój, zróbcie sobie krótką przerwę,

201

dobrze? - zaproponował Eric. - Wendy, ten gość to
nie pan Rogers wpadający z sąsiedzką wizytą. Prze
każmy go...

- Ja go odstawię, sam - oznajmił Brad.
Nie chciał zabierać Wendy, a Eric powinien zostać

i ją chronić.

- Wszystko pięknie ładnie, ale wątpię, żebyś

trafił gdziekolwiek po ciemku - zauważył Eric.

Ma rację, przyznał w duchu Brad.

- Może samochodem?
Eric wzruszył ramionami.
- To też nie jest wyjście. Może zadzwoń do

swojego szefa. Ja oddam tego typa w ręce policji

plemiennej, a oni przekażą go twoim.

Brad kiwnął głową. Propozycja Erica ma ręce

i nogi.

- Idę po bandaże - oznajmiła Wendy i ruszyła

w stronę domu.

- Nie chcę zostawiać jej tu samej - powiedział

Brad do Erica, kiedy znikła im z oczu.

- To może ja go najpierw odstawię, a ty tu

zaczekasz.

Brad pokręcił głową.
- Muszę najpierw spytać Purdy'ego, co chce

z nim zrobić.

- Ale chica. - Suarez oblizał się obleśnie.

- Stul dziób. - Brad wymierzył mu kopniaka

i odwrócił się do Erica. - Nie chcę zostawiać jej tu
samej, stary.

202

NOCE NAD FLORYDĄ

- To jedźmy wszyscy. Ja poprowadzę. Wendy

usiądzie z przodu, a ty z naszym przyjacielem z tyłu.

Brad zastanowił się. Propozycja Erica wydawała

się najlepszym rozwiązaniem.

- Dobrze - zadecydował.
Wendy wróciła z buteleczką spirytusu salicylowe

go i białymi bandażami. Uklękła przy Suarezie,
oficjalnym tonem uprzedziła, że będzie piekło jak
diabli, i wylała mu całą zawartość buteleczki na rękę.
Bandyta zawył z bólu i chciał się wyrwać, ale Wendy

nie dała się zaskoczyć. Wprawnie owinęła mu zra
nioną rękę czystym bandażem. Potem podała mu

jakąś tabletkę i kazała ją połknąć.

- To percodan. Uśmierzy ból.
- Wynajmijmy mu jeszcze apartament w Bal

timore - mruknął sarkastycznie Brad.

- To ty tak go urządziłeś.
- Tak. A on chciał mnie wyprawić na tamten

świat.

- Odwozicie go do miasta we dwóch? - spytała

Wendy, odgarniając z czoła niesforny kosmyk wło
sów.

- Nie, odwozimy go wszyscy troje - skorygował

Brad.

Zrobiła wielkie oczy.
- Ja nie chcę jechać.
- Pojedziesz.
- Do diabła...

- Pojedziesz. - Zacisnął mocno zęby. Wypadki

Heather Graham

203

tego wieczoru tak wyprowadziły go z równowagi, że
gotów był przerzucić sobie Wendy przez ramię

i zanieść ją do samochodu. Kto to widział, żeby baba

była taka uparta!

- Dobrze już, dobrze! - wtrącił Eric. - Wendy,

zrozum człowieka. Martwi się o ciebie. Cieszę się,
Brad, że służysz w siłach specjalnych, a nie w kor
pusie dyplomatycznym. A teraz jedźmy wreszcie
z tym koksem!

- Jestem całym sercem za tym, Tańczący Desz

czu - podchwycił Suarez. Oczy miał już maślane
i wyglądał prawie do rzeczy.

Szybko działa ten percodan, pomyślał Brad.

- Jaki Tańczący Deszcz? - zdziwiła się Wendy,

ale nikt nie raczył jej tego wyjaśnić.

- W drogę - zarządził Brad. - No, Suarez, wsta

waj.

Brad trzymał pistolet, a więc Eric wyciągnął do

Suareza rękę i ten podźwignął się z trudem z ziemi.

- Zaraz wracam - rzekła nagle Wendy i wbiegła

z powrotem do domu. Wróciła z brązową skórzaną
torebką przewieszoną przez ramię. Brad domyślał
się, że zapakowała do niej zapas naboi do strzelby.

Suarez był przekonany, że chcą go utopić, kiedy

kazali mu przejść po kamieniach przez kanał. Eric
zademonstrował mu, jak to się robi, ale bandyta uznał
go za indiańskiego boga i nadal się zapierał.

- Coś ty mu, u licha, dala? - zwrócił się Brad do

Wendy.

204

NOCE NAD FLORYDĄ

- Mówiłam, percodan! - Przeszła sama po kamie

niach. - Widzisz? Przysięgam, że woda nie sięga
nawet do kostek.

Suarez dał się w końcu przekonać. Obejrzał się

tęsknie na swoje wyciągnięte na brzeg canoe.

- Niepotrzebnie tu przypłynąłem. Trzeba mi było

zastrzelić tych dwóch w śmigłowej łodzi i wypić ich
piwo.

- Nie ma to jak być mądrym po szkodzie, co,

Suarez? - Brad szturchnął więźnia lufą pistoletu.

- Idziemy.

Suarez, wysoko unosząc nogi, przeszedł po ka

mieniach na drugi brzeg. W samochodzie Brad po
mógł Wendy zająć miejsce z przodu, a potem we
pchnął Suareza na tylną kanapę. Wendy podała Eri-
cowi kluczyki.

Kiedy ruszyli, zapadła cisza. Eric włączył radio.

Gdy z głośnika popłynęły latynoskie rytmy, Suarez
zaczął śpiewać po hiszpańsku.

Brada coraz bardziej bolała głowa. Usiłował wy

patrzyć jakieś punkty orientacyjne, ale w światłach
małego samochodu nic takiego się nie pojawiało.

Droga samochodem trwała długo. Brad rozumiał

teraz, dlaczego Wendy woli swój ślizgacz. Dopłynę
liby nim do warsztatu Maca w niecałe czterdzieści
pięć minut. Teraz czas wlókł się niemiłosiernie.
Jechali tam ponad godzinę.

- Trzeba obudzić Maca - oświadczyła Wendy

i wyskoczyła z wozu.

Heather Graham

205

Eric zgasił radio.
- Muszę na stronę - oznajmił Suarez.
Eric i Brad wymienili rozdrażnione spojrzenia.

Eric wysiadł zza kierownicy i otworzył drzwi. Brad
wysiadł za Suarezem, trzymając go bez przerwy na
muszce. Za dobrze znał tych ludzi, by im ufać.

Wzięli Suareza między siebie i zaprowadzili go

w krzaki. Brad spojrzał w kierunku stacji benzynowej
i zobaczył otwierające się drzwi kantorka. To znaczy,
że Wendy udało się wyciągnąć z łóżka śpiącego na
zapleczu Maca.

Oddał więc pistolet Ericowi, mówiąc:

- Nie spuszczaj go z oka.
- Jeśli kocha życie - powiedział Eric - nie wy

kręci nam żadnego numeru.

Biegnąc w kierunku kantorka, Brad uśmiechał się

i kręcił głową. Suarez był najwyraźniej święcie
przekonany, że Eric jest groźniejszy od wszystkich

plemion indiańskich biorących udział w bitwie pod
Little Bighorn razem wziętych.

- Pan wchodzi, panie McKenna - powiedział

Mac, otwierając szklane drzwi. - Pan dzwoni, ile pan
chce.

- Dzięki, Mac.
- Napijesz się herbatki albo czegoś, Wendy?
- Tak, chętnie herbaty - mruknęła Wendy.
Brad zadzwonił do Purdy'ego, któremu spodobał

się pomysł przekazania Suareza policji plemiennej.
Jego ludzie odbiorą go przy wjeździe na bagna i za-

206 NOCE NAD FLORYDĄ

początkują procedurę ekstradycji. Sam zamierzał

przesłuchać Suareza natychmiast po udzieleniu mu

pomocy medycznej.

Brad obejrzał się na Wendy.

- Nie... nie mogę jeszcze wracać.

Purdy był bystry, to Brad musiał mu przyznać.

- Martwisz się o tę swoją przyjaciółkę? Tę dziew

czynę, u której się zatrzymałeś?

- Otóż to.

- No dobrze. Przekaż Suareza policji plemiennej

i wracaj do niej. Zadzwoń do mnie jutro w połu

dnie. Może pora już podesłać ci tam jakieś wspar

cie.

- Owszem, przydałoby się.

- Ale rozgrywaj to z głową, słyszysz? Siedząc

tam, na miejscu, masz spory atut. Może uda nam się

złowić coś jeszcze.

Rozłączyli się. Purdy'emu pilno było skontak

tować się z policją plemienną.

- Załatwione? - spytał Mac.

- Tak, dzięki. Wielkie dzięki.

Mac uśmiechnął się.

~ Może herbatki?

- Nie, dziękuję. - Uścisnął dłoń Maca. Będzie

musiał się jakoś odwdzięczyć staremu, mimo wszyst

ko. Dzięki jego pomocy są z Wendy względnie

bezpieczni.

Ruszył do drzwi. Wendy też podniosła się z krze

sełka.

Heather Graham 2 0 7

- Zostań tu - rzucił przez ramię Brad.

- Jak to...

- Proszę cię! Zostań z nim.

Spojrzała mu w oczy i choć wszystko się w niej

buntowało, posłuchała. Została w kantorku.

Co to był za dzień! Tak starała się udawać, że w jej

życiu nic się nie zmieniło. A tymczasem zmieniło się,

i to wiele. W jej świat wkroczył Brad i zakochała się

w nim.

Wkrótce przed warsztatem Maca zaparkował wóz

policji plemiennej. Po krótkiej rozmowie z Bradem

i Erikiem policjanci zabrali Suareza.

Brad otworzył drzwi kantorka i wyciągnął rękę.

- Wracamy do domu, Wendy.

Tak, do domu - z nim.

Eric znowu prowadził. Wendy siedziała obok nie

go, milczący Brad z tyłu. Grało radio.

Zaparkowali na polance, zamknęli samochód

i przeszli po kamieniach do domu.

- Musisz zorganizować Bradowi jakieś porządne

buty - zauważył Eric. - W tych pantoflach ma bez

przerwy mokre skarpetki.

- To buty twojego brata - powiedział Brad.

- Wiem, ale mój brat miał też buty z cholewami.

Jemu teraz niepotrzebne, a na bagnach bez takich ani

rusz.

Idąca przodem Wendy przekręciła klucz w za

mku.

NOCE NAD FLORYDĄ

- Buty Leifa stoją w ściennej szafie. Weź je sobie.

Dochodziła trzecia nad ranem. Brad zerknął na

Erica, ciekaw, kiedy ten powie Wendy, co postano

wili, czekając na policję plemienną.

Wendy weszła pierwsza i położyła torebkę na

kuchennym blacie. Spojrzała na szwagra i kochanka,

którego tak nie chciała stracić.

- Zjecie coś? - Patrzyli na nią z takim wyczeki

waniem, że przypominali jej dwa duże głodne psy.

- Tak! - odparł z przekonaniem Brad, przypomi

nając sobie, że przez cały dzień właściwie nic treś

ciwego nie jadł.

- Bardzo chętnie! - zawtórował mu Eric.

Otworzyła lodówkę.

- Na przykład co?

Brad zażyczył sobie dwa z zapasu steków, które

dzisiaj kupiła. Eric poprosił o to samo, ale z brokuła

mi w sosie serowym. Brad zamówił jeszcze sałatkę,

a Eric pieczone w mikrofali ziemniaki.

I tak, punktualnie o trzeciej nad ranem, przystąpili

do przyrządzania posiłku.

Zjedli, pozmywali, a Eric wciąż nie zbierał się do

wyjścia. Wendy popatrywała na niego z zaciekawie

niem.

Wreszcie Brad odchrząknął.

- No to Eric bierze pierwszą wartę.

- Jaką pierwszą wartę?! -żachnęła się Wendy.

- No, ja nie śpię, a śpi Brad. Potem się zmienimy.

Tak będzie bezpieczniej.

Heather Graham

209

- Rozumiem. - Wendy odłożyła na blat ścierkę

do naczyń i odwróciła się do nich plecami. - W takim
razie dobranoc.

Wzięła prysznic, ubrała się w długą bawełnianą

koszulę nocną i zniknęła w sypialni.

Nie mogła zasnąć. Słyszała, jak ktoś wszedł pod

prysznic - przypuszczalnie Brad. Woda szumiała

jakiś czas, potem zapadła cisza.

Po chwili rozległo się ciche pukanie. Do sypialni

zajrzał Brad z mokrymi jeszcze włosami.

- Dobranoc - powiedział cicho i zamknął drzwi.
- Dobranoc! - zawołała za nim.

Opadła z powrotem na poduszkę, leżała tak przez

jakiś czas, potem odrzuciła koc, podbiegła do drzwi

i otworzyła je na oścież. Za progiem stał Brad.

Rzuciła mu się na szyję i oplotła nogami w pasie,

on zaś objął ją i obsypał gorącymi pocałunkami.
Trzymając ją tak, podszedł do łóżka. Runęli razem na
pościel.

- Drzwi - szepnęła Wendy. - Nie jesteśmy sami.

Brad wstał i zamknął drzwi. Kiedy do niej wrócił,

była już rozebrana. I czekała na niego.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Obudziła się nazajutrz późno. Obok kamiennym

snem spał Brad. Przez całą pierwszą połowę nocy

nie zmrużył oka, potem, zmieniwszy Erica, czuwał,
a teraz obrabiał zaległości po zarwanej nocy.

Wendy wzięła prysznic i ubrała się. Erica nie było

w salonie, kiedy tam weszła. Wyjrzała przez okno
i zobaczyła go na trawniku przed domem; siedział na
gołej ziemi i pił kawę. Najwyraźniej nakarmił już
Dzidzię; wielka kocica leżała obok niego zwinięta
w kłębek jak słodki perski kotek.

Wendy obserwowała przez chwilę Erica, wspomi

nając, co wygadywał poprzedniego wieczoru, zanim
zaczęło się całe zamieszanie. Podpadł jej na całej
linii!

Heather Graham 211

Nalała w kuchni pełną szklankę mrożonej wody

i wyszła z nią przed dom. Wiedziała z góry, że kogo

jak kogo, ale jego cicho nie podejdzie.

I rzeczywiście - odwrócił się od razu i uśmiechnął

na powitanie. Zbliżyła się do niego z podobnym
uśmiechem i przykucnęła obok Dzidzi.

- Dobrze spałaś? - spytał niewinnie.
- Jak suseł - odparła słodko, a następnie wylała

mu całą szklankę mrożonej wody na głowę.

Parsknął, zaklął i zerwał się na równe nogi.

- Za co, u licha, za co? - wrzasnął kompletnie

zaskoczony.

- Dobrze wiesz, za co! Za wczorajsze!
Dzidzia wstała, przeciągnęła się i oddaliła, by po

szukać spokoju i ciszy. Ociekający wodą Eric po
patrzył na Wendy i parsknął śmiechem.

- No i jak widać, nic złego się nie stało.
- Eric! Jak mogłeś wygadywać o mnie takie

rzeczy? Myślałam, że mam cię po swojej stronie.

- Oj, Wendy, Wendy... - Wyciągnął ręce, by ją

uścisnąć.

- Eric! - Wendy zorientowała się, że chce ją tyl

ko zmoczyć, odskoczyła więc i usiadła na trawie
w bezpiecznej odległości.

Eric usiadł obok. Słońce stało już wysoko na

niebie; szybko go osuszy.

- Bo ja jestem po twojej stronie - zapewnił ją.
- Więc jaki miałeś w tym cel? Brad prędzej czy

później odejdzie. Wiemy to wszyscy.

212

NOCE NAD FLORYDĄ

- Wszyscy? - Eric uniósł pytająco brwi, a Wendy

się zaczerwieniła. - Ach tak, rzeczywiście. Ty nie
chcesz mieć do czynienia z agentem federalnym,
dobrze mówię?

- Eric...
- Cokolwiek powiedziałem, nie zrobiłem tego

w złej intencji. Odniosłem wrażenie, że nieźle się
między wami układa.

- Eric...
- Słuchaj, Wendy, jesteście oboje dorośli i nikt

nie będzie za was podejmował ważnych decyzji.

- No więc.

Chciałem się tylko upewnić, czy gracie oboje

w otwarte karty, nic więcej.

Wendy jęknęła.
- Jesteś niemożliwy!
Eric uśmiechnął się i obejrzał przez ramię.
- O, nasz federalny już wstał. Przepraszam, idę

dolać sobie kawy.

W drzwiach frontowych pojawił się Brad. Był bez

koszuli, boso, w samych tylko dżinsach. Włosy miał
w nieładzie i chociaż się ogolił, nadal wyglądał na
niewyspanego i zdezorientowanego. Niósł kubek
z parującą kawą.

Spotkał się z wracającym do domu Erikiem w po

łowie drogi, zamienił z nim kilka słów i podszedł do
Wendy.

- Dzień dobry.
- Cześć.

Heather Graham

213

Milczeli przez parę chwil. Brad upił łyk gorącej

kawy zapatrzył się w przestrzeń. Dzidzia wróciła
i położyła się przy swojej pani.

Brad otoczył Wendy ramieniem, a ona położyła

mu dłoń na kolanie.

- Nic z tego nie było prawdą, jeśli chcesz wiedzieć.

Spojrzał na nią, po jego wargach błąkał się enig

matyczny uśmiech.

- Z tego, co mówił Eric.
- Nie chcesz mieć dzieci?

Spuściła oczy.

- Owszem, chcę. To akurat była prawda, ale cała

reszta... absurd. Ani mi w głowie cię usidlać czy
w cokolwiek wrabiać.

Odstawił kubek i wsunąwszy palce w jej włosy,

pocałował czule.

- Naprawdę? - spytał cicho.

Potrząsnęła głową.

- Nikogo nie wolno do niczego zmuszać. Nie

potrafiłabym, po prostu nie i już. Mam nadzieję, że

mi wierzysz.

Roześmiał się i mocniej przytulił ją do siebie.

- Wiem, że ty nikogo do niczego byś nie zmusza

ła. Czasami trudno nawet wydusić z ciebie opinię
na jakiś temat.

- Co przez to rozumiesz?
- Na przykład nie chcesz ujawnić, co czujesz.

Wendy drapała Dzidzię za uchem i patrzyła na

rozlewisko.

214

NOCE NAD FLORYDĄ

- Powiem ci, co czuję - powiedziała cicho.

- Wiesz, że mi na tobie zależy. - Odwróciła głowę

i spojrzała mu w oczy. - Wiesz, że przeraża mnie

twoja praca, i wiesz dlaczego. Sam uprzedzałeś mnie

na początku, żebym się nie angażowała. Pod tym

względem nic się nie zmieniło. To... - Zawahała się.

- To się skończy. Ale chcę, żebyś był tu ze mną jak

najdłużej. Nigdy nie będę żałowała tego okresu. Bo...

Chciała być otwarta i szczera, ale nie mogła mu

powiedzieć, że się w nim zakochała. Wiedziała, że

nie jest mu obojętna, ale miłość to coś zupełnie

innego. I właśnie dlatego, że go kocha, pozwoli mu

odejść. To, co powiedziała, było prawdą. Bała się go

utracić... ale on już dawno wyłuszczył, co jest dla

niego najważniejsze.

Wziął ją za rękę.

- Nie dokończyłaś...

Pokręciła głową i spojrzała na Dzidzię. Z tej

niezręcznej sytuacji wybawił ją wracający Eric.

- Hej, Brad, miałeś chyba dzwonić w południe.

Mamy akurat tyle czasu, żeby zdążyć do warsz

tatu.

- Tak - westchnął Brad, nie odrywając oczu od

Wendy. - Lepiej ruszajmy.

Kiedy wstawał, by wrócić do domu po koszulę

i buty, Wendy chwyciła go za rękę.

- Brad?

- Słucham?

- O ile się nie mylę, tymi „dwoma" łowiącymi

Heather Graham

215

ryby, pijącymi piwo i obserwującymi chatę na wy
spie, o których wieczorem wspominał Suarez, byli

ście ty i Eric, tak?

Brad zawahał się.
- Tak.
- A dzisiaj też macie to w planie?

- Wendy, to moja praca. Do chaty wróci praw

dopodobnie Charlie Jenkins. Może mnie zaprowa
dzić do Michaelsona. - Podrapał się po głowie,

potem wziął ją za ręce. - Chodź.

Podniosła na niego oczy.
- Dokąd?
Odetchnął głęboko.

- Nie mogę cię tu zostawić samej.
- Mamy jasny dzień. Potrafię się posługiwać

strzelbą. Jest ze mną Dzidzia. Ludzie wolą nie
wchodzić jej w drogę.

- Dzidzia to duży kot, ale Michaelson nie rusza

się nigdzie bez dużych spluw. Znany jest z tego, że
nie rozstaje się ze swoim M-16. Nalegam, żebyś
zabrała się z nami.

Otwierała już usta, by zaprotestować.

- Proszę cię!
- No dobrze. - Podniosła się z ociąganiem. Nie

chciała się z nim handryczyć.

Ruszyli ramię w ramię w stronę domu. Kiedy Brad

ubierał się w łazience, Wendy zawołała do niego
przez drzwi, żeby wziął sobie te buty z cholewami,
o których mówili poprzedniego dnia.

216

NOCE NAD FLORYDĄ

- A gdzie są?
- W szafie.

Minęło pięć minut, a on jeszcze nie znalazł butów.

Wendy weszła do łazienki, by mu w tym pomóc.
Brad stał przed szafą i przeglądał wiszącą tam wciąż
kolekcję ubrań Leifa.

- Naprawdę, Wendy, musisz się tego pozbyć -

powiedział, kręcąc głową.

Przytaknęła, a po chwili znalazła pudełko z buta

mi na samym dnie szafy.

- Powinieneś być mi wdzięczny, że zatrzymałam

te rzeczy - powiedziała, wręczając mu buty. - Moje

dżinsy raczej by na ciebie nie pasowały.

Uśmiechnął się, pochylił i musnął jej policzek

palcami.

- Chodziłbym bez. Ale teraz na poważnie, mam

nadzieję, że nie zamierzasz rozbierać do rosołu
każdego nieszczęśnika, który rozbije się przy lądo
waniu u twojego progu.

- A wiesz, że to jest nawet myśl - odparła słodko.

Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Potem usiadł

na brzegu wanny i wzuł buty. Były trochę za ciasne,

ale lepsze na bagna od sandałów. Spojrzał wyczeku

jąco na Wendy.

- Koszulę też mi wybierzesz?

Odwróciła się bez słowa i wyjęła z szafy czerwoną

koszulę w kratę. Nawet nowa miłość nie potrafiła
zatrzeć przeszłości. Wiedziała, że Brad ma rację, że

już dawno powinna wyrzucić rzeczy Leifa albo od-

Heather Graham 2 1 7

dać je komuś potrzebującemu. Jednak nie mogła się

jakoś na to zdobyć.

- Dziękuję. - Brad wziął od niej koszulę, włożył

ją, zapiął i upchnął w dżinsy.

Spuściła wzrok. Miała wrażenie, że zaciska się

wokół nich jakaś pętla. Coś wisiało w powietrzu.

Straci Brada - czuła to. A wtedy jej życie znowu

wypełni pustka i będzie tak, jakby nic nigdy między

nimi nie zaszło.

Nie, dziadek powiedział, że to ją wzbogaci.

Włożyła buty, pocałowała go jeszcze raz, od

wróciła się i ruszyła do drzwi.

- Nie zapominaj, że masz zadzwonić do swojego

szefa.

- Tak, pamiętam.

Pół godziny później byli już w warsztacie. Brad

wszedł do kantorka, by zadzwonić do Purdy'ego.

Eric gawędził z Macem przy dystrybutorach. Wendy

została przy łodzi - nie miała dzisiaj ochoty z nikim

rozmawiać.

Dzień był gorący i parny. Wsłuchana w nieustają

ce bzyczenie hordy moskitów, uniosła włosy znad

karku. Widziała przez szybę Brada. Wydawał jej się

poważny, prawie obcy. Przygryzła wargi. W odróż

nieniu od mężczyzny, którego kochała, ten Brad ją

przerażał. Był teraz w pracy.

Odwróciła się i zaciskając bezwiednie pięści,

ruszyła brzegiem kanału. Zatopiona w myślach, nie

zdawała sobie nawet sprawy, jak daleko uszła. Nie

2 1 8 NOCE NAD FLORYDĄ

zauważyła też samochodu jadącego powoli drogą,

ani canoe, które sunęło za nią bezszelestnie. Niebez

pieczeństwo wyczuła dopiero, kiedy było już za

późno.

Coś za jej plecami przesłoniło słońce i rzuciło

przed nią długi cień. Zaintrygowana zatrzymała się

i odwróciła.

Stali przed nią dwaj mężczyźni. Jeden wysoki,

szczupły, o wodnistych niebieskich oczach i stalo-

woszarych włosach, drugi młodszy, potężnie zbudo

wany, muskularny, o brązowych zimnych tęczów

kach, z których wyzierała bezwzględność.

Wendy zamarła; każdym napiętym nerwem, każ

dym stężałym mięśniem wyczuwała śmiertelne za

grożenie. Utworzyła usta, ale krzyknąć już nie zdą

żyła.

Ten brązowooki chwycił ją jedną ręką za kark,

a drugą wepchnął w usta jakąś szmatę tak głęboko, że

zabrakło jej tchu. Dławiła się, nie mogła nawet

odkaszlnąć. Szarpnęła się rozpaczliwie, ale mdląco-

słodki zapach szmaty odbierał jej siły. Zakręciło jej

się w głowie. Słońce, mężczyzna, niebo, świat...

wszystko wokół wirowało.

W ostatnich przebłyskach gasnącej świadomości

uzmysłowiła sobie, jakie głupstwo zrobiła. Skręciła,

idąc brzegiem kanału. Eric nie był tak daleko, ale

rozmawiał z Macem za porośniętym trawą wzgór

kiem. Nie widział jej, a że nie była w stanie krzyknąć,

usłyszeć jej też nie mógł.

Heather Graham

219

Kontury świata rozmywały się szybko. Próbowała

się wyrwać, uwolnić od trzymającej ją dłoni, ale ta

była jak ze stali. Palce mężczyzny wbijały jej się

w ciało i zaciskały coraz mocniej. Mobilizując re

sztkę sił, zdołała uwolnić prawą rękę i paznokciami

zagiętych w szpony palców przeorała mu policzek.

Zaklął cicho. Unieruchomił jej ponownie rękę

i wysyczał do ucha ostrzeżenie, ale nie oderwał

zwilżonej szmaty od jej ust. Zewsząd otaczała ją

lepka słodycz.

Nie poczuła już policzka, który jej wymierzył,

bo traciła przytomność. Wirujący świat odpływał

w mrok.

Wziął ją na ręce, odwrócił się i ruszył za starszym

mężczyzną przez wysokie trawy w kierunku śmig

łowej łodzi.

Brad odłożył powoli słuchawkę. I to w zasadzie

był koniec - jeśli nie sprawy, to przynajmniej tej

dziwnej idylli, jaką tu przeżył. Ten dzień zamierzał

spędzić na przeczesywaniu bagien i rozglądaniu się

za Jenkinsem i Michaelsonem.

Do wieczora ściągną tu posiłki; wyznaczy kilku

ludzi do obserwacji chaty, resztę rozproszy po okoli

cy, by wypatrywali spodziewanej dostawy. Nie mieli

jeszcze Michaelsona, ale teraz nie będzie go już

szukał sam.

Pętla się zaciska - pozostaje tylko mieć nadzieję,

że nie wypłoszą stąd przestępcy.

220

NOCE NAD FLORYDĄ

Purdy zaparł się, że wsadzi Michaelsona za kratki.

Liczył, że zeznania Brada jako naocznego świadka
pomogą w uzyskaniu wyroku skazującego. A jeśli
dobrze to rozegrają, przyłapią ptaszka na gorącym
uczynku, z narkotykami pochodzącymi z Ameryki
Południowej. Wielka maszyneria została puszczona
w ruch. Brad zdawał sobie sprawę, że jest w niej teraz
tylko małym trybikiem, i sam nie wiedział, czy od
czuwać z tego powodu ulgę, czy głęboki smutek.

Nic już nie będzie tak, jak było. Nie będzie już

miał okazji znaleźć się z Wendy sam na sam. Koniec

z parą rozbitków w dziwnym, odizolowanym od
świata raju.

Dzisiaj będzie zmuszony skorzystać z pomocy

Erica, a nie chciał, by Wendy z nimi płynęła. To zbyt

niebezpieczne. Nie miał pojęcia, że Suarez widział

ich wczoraj na łodzi. Nawet jeśli nie zdołał podejść
na tyle blisko, by go rozpoznać, to jednak ich widział.
Dla Brada był to zły znak.

Postanowił, że Wendy spędzi ten dzień w wiosce

z Williem i Mary. Z rodziną powinna być bezpieczna.
Brad nie miał żadnych wątpliwości, że Willie wie,

jak chronić swoich bliskich.

To prawie koniec. Nie mógł znieść tej myśli.

Cholera, wiedział przecież, że nie ma prawa tknąć
takiej kobiety jak Wendy. Oboje powiedzieli, że nie
zależy im na związku. Oboje utrzymywali, że są
dojrzałymi, dorosłymi ludźmi i wiedzą, co robią,
nawiązując krótkotrwały romans.

Heather Graham 221

Uprzedziła go, by zbytnio się nie angażował, on

odwzajemnił się jej tym samym. No i teraz nadchodzi
ten moment, kiedy trzeba będzie się rozstać...

A jego skręca z bólu, który trawi żołądek i... serce.
Nie jest jej obojętny, wiedział o tym. Ale wiedział

również, że ona nie chce wiązać się na całe życie
z mężczyzną, któremu śmierć wciąż zagląda w oczy.
Zdecydowanie nie chce się z nim wiązać. Trudno.
Tam gdzieś jest realny świat i on musi do niego
powrócić. Ma swoją pracę i od początku wiedział, że

albo ta praca, albo...

Małżeństwo...
Nigdy jedno i drugie. Tak, chciał się ożenić

z Wendy. Chciał mieć ją przy sobie, budząc się co
rano. Była promiennym aniołem i ani przez moment
nie wątpił, że i za pięćdziesiąt lat będzie dla niego tak
samo piękna. Chciał mieć ją przez jakiś czas tylko dla
siebie, a potem mieć z nią dziecko, którego kiedyś
pragnęła i z pewnością pragnie nadal.

Ale nie miał do tego prawa. Nie rzuci przecież

swojej pracy - ktoś musi się tym zajmować, a on jest
w tym dobry. Nie wolno mu też wymagać od Wendy,
by przez niego cierpiała.

Może powinien jej wyznać szczerze, co do niej

czuje. Powiedziała rano, że w ich życiu nic się nie
zmieniło, ale przecież rozwinęło się między nimi
uczucie. Mogła temu w przyszłości zaprzeczać, ale

jej pocałunki mówiły same za siebie.

Zobaczył za szybą uśmiechającego się doń Erica

222

NOCE NAD FLORYDĄ

i uświadomił sobie, że już od kilku długich minut stoi
w drzwiach. To idiotyzm.

Idylla może się i skończyła, ale Michaelson jest

wciąż na wolności. I trzeba go pojmać.

Przełknął z trudem przez ściśniętą krtań i wyszedł

z kantorka. Eric przeprosił Maca i podszedł do Brada,
patrząc na niego wyczekująco.

- Wieczorem dostanę wsparcie. Ale musimy dzia

łać dyskretnie, bo chcemy przyskrzynić Michaelsona
z towarem. Teraz zasadzę się na Charliego Jenkinsa,
wieczorem mam się tu spotkać z grupą. Wyznaczę
paru do obserwacji chaty i - zawiesił na chwilę głos

-paru do obserwacji domu Wendy. Purdy przyznał, że

naraziliśmy ją na niebezpieczeństwo. Potrzebuje soli
dnej ochrony do czasu, kiedy będzie po wszystkim.

Brad nie musiał dodawać, że jest zbyt zaangażo

wany emocjonalnie, by wziąć to zadanie na siebie
i efektywnie się z niego wywiązać. Stanowili z Eri-
kiem dobraną parę, ale lepiej będzie, jeśli ochroną
Wendy zajmą się inni, obcy jej ludzie.

- Nie miałbyś ochoty wrócić ze mną do tamtej

chaty?

- Też pytanie - obruszył się Eric. - Tylko co

z Wendy? Wiem, że nie chcesz zostawiać jej samej
w domu, ale z nami też chyba nie powinna płynąć.

- Przyszło mi do głowy, żeby ją podrzucić do

Williego. - Brad skrzywił się. - Nie będzie za
chwycona, ale... - Zawiesił głos i wzruszył ramiona
mi. - No, komu w drogę, temu czas.

Heather Graham

223

Eric kiwnął głową, odwrócił się w stronę kanału

i poszukał wzrokiem Wendy. Nagle niepokój zorał

mu twarz głębokimi zmarszczkami.

- Nie widzę jej.
Brad spojrzał między dystrybutorami paliwa na

drogę i zmartwiał. Przemknął nią właśnie jakiś samo
chód. Spojrzał w kierunku kanału. Niedawno, roz
mawiając z Purdym, widział ją przez okno. Stała tam
w słońcu, z rozpuszczonymi włosami, rękoma we

pchniętymi w kieszenie dżinsów, przestępując z nogi
na nogę, wyraźnie zniecierpliwiona czekaniem. Była
tam dosłownie przed chwilą.

Jak na komendę zerwali się do biegu. Dopadli ra

zem do porośniętego wysoką trawą brzegu kanału
i nie zwalniając, skoczyli do wody. Brad, któremu
serce podchodziło do gardła, modlił się, by jej tu nie
było. Leżałaby z kulą w sercu, gdyby natknęła się na
Michaelsona. Leżałaby z twarzą w błocie, gdyby
ukąsił ją któryś z jadowitych bagiennych węży...

Nie, nie, Wendy nie spanikowałaby po ukąszeniu

przez węża. Wezwałaby pomoc. Nie straciłaby gło
wy. To musiał być Michaelson...

Nie znaleźli jej w wodzie. Brada ściskało w pier

siach, zatykało, z trudem chwytał powietrze. Eric

patrzył na niego bez słowa tymi swoimi niesamowi
tymi zielonymi oczami, ale Brad wiedział, że pod tą
nieruchomą maską rzeźbionego w brązie wojownika
toczy się walka z pierwotnym, paraliżującym stra
chem.

224

NOCE NAD FLORYDĄ

- Spójrz na drogę.

Brad zobaczył ślady jej butów odciśnięte w ziemi;

trop ciągnął się brzegiem kanału, urywał nagle,

ziemia była tam zdeptana.

- Michaelson! -jęknął.

- Nie sądzę, żeby ją zabił - powiedział bezbarw

nym głosem Eric.

Brad potrząsnął głową, by rozjaśnić myśli.

- Nie, potrzebna mu do czegoś, bo inaczej zabiłby

ją cicho i szybko tam na miejscu.

Patrzył przez chwilę na Erica, potem w paru su

sach przebył wąski pas piasku oraz błota i dopadł do

łodzi. Rozejrzał się gorączkowo i zobaczył to, czego

szukał.

Na dnie łodzi, przy obudowie silnika, leżała przy

ciśnięta kamieniem kartka. Bradowi słowa rozmazy

wały się przed oczami. Zdenerwowany, wściekły, to

zaciskał, to unosił powieki, ale w końcu pojął sens

listu. Dał Ericowi znak głową.

- Zabrał ją do chaty.

- I chce, żebyś tam po nią przypłynął?

Brad kiwnął głową.

- Mamy się tam stawić obaj. Napisał: „Weź In

dianina". Nikogo więcej, bo poderżnie jej gardło.

- Dlaczego akurat ja? - mruknął Eric.

Bradowi wydawało się, że wie.

- Dostałem właśnie wiadomość, że ten jego sa

molot z towarem przyleciał, ale rozbił się na bag

nach. Purdy jest zdania, że leży gdzieś tam w błocie,

Heather Graham

225

a Charlie Jenkins, chociaż pochodzi z moczarów
Okenefokee w Georgii, jest za cienki w uszach, żeby
połapać się w tutejszym labiryncie. Założę się, że
Michaelson potrzebuje cię na przewodnika.

- A ciebie?
- Mnie chce zabić. Prosta sprawa, zalazłem mu za

skórę i jestem do odstrzału.

Eric ściągnął brwi.

- A co z Wendy?
- Zachowa ją przy życiu, dopóki nie znajdziesz

mu tej rozbitej maszyny. - Zawiesił głos i odetch
nął głęboko. - A co potem? Cholera, diabli wiedzą.
Może... może zażądać czegoś jeszcze. - Zaklął
znowu.

Eric zwiesił głowę i bezsilnie zacisnął pięści.
Brad przyłapał się na tym, że modli się, zamiast

myśleć - albo robić i jedno, i drugie. Wziął się w garść
i zdusił emocje.

- Dzwonię jeszcze raz do Purdy'ego. Powinien

już wiedzieć, że Michaelson ma Wendy. Może po

trafi jakoś pomóc. Potem ruszamy do chaty. Można
do niej dopłynąć z jakiejś innej strony?

- Idź dzwonić. Ja się zastanowię.

Brad pobiegł dzwonić do Purdy'ego. Szef będzie

musiał puścić swoją maszynerię w ruch wcześniej,
niż zamierzał.

Odłożywszy słuchawkę, zgrzytnął zębami i opo

wiedział Macowi, co się stało. Potem wrócił do
Erica. Plan niósł w sobie spore ryzyko, ale dawał

2 2 6 NOCE NAD FLORYDĄ

jakąś szansę, a gdyby z niego zrezygnowali, to i tak

czekałaby ich śmierć. Zresztą innego sposobu nie
było.

Wskoczył do łodzi.

- Chyba da się tam podpłynąć od tyłu - powie

dział Eric, zapuszczając silnik. - Kiedy będziemy już
blisko, zgaszę silnik i opłyniemy wysepkę na wios
łach. Będziemy musieli brodzić w błocie i uważać

na grzęzawiska. Ale myślę, że zdołamy podejść do
chaty od tyłu.

Brad zamknął oczy i zmówił szeptem modlitwę

dziękczynną. Ich szanse nieco wzrosły.

- Wóz albo przewóz - mruknął.
Eric kiwnął głową. Spięci i milczący ruszyli z po

wrotem w dzikie głębie bagien.

Wendy ocknęła się ze wstrętnym posmakiem

w ustach, przywodzącym na myśl mdlący zapach,
który pozbawił ją przytomności. Strasznie bolała ją
głowa.

Świat wirował wciąż w tak zawrotnym tempie, że

nie wiedziała, czy siedzi, stoi, czy leży plackiem.
Ręce też ją bolały, ale nie tak jak głowa, a wykręcone
do tyłu ramiona zdrętwiały. Przez kilka długich
minut żyła tylko tym bólem i drętwotą.

Potem otworzyła oczy i szybko je zamknęła.

Zapanowała nad falą nudności i przełknęła z trudem.

Spróbowała jeszcze raz otworzyć oczy.

Tym razem była już w stanie widzieć ostro. Nad

Heather Graham

227

sobą miała gołe deski przegniłego dachu. Leżała na

wznak. Ręce ją bolały, bo miała je mocno związane

w przegubach szorstkim postronkiem.

- Kochaś jakoś się nie śpieszy.

Na dźwięk tego głosu Wendy szybko zamknęła

oczy, udając nieprzytomną. Kiedy dudnienie cięż

kich kroków minęło jej głowę, uchyliła nieco po

wieki.

Obok przechodził mężczyzna, który tak brutalnie

się z nią obszedł. Mężczyzna o brązowych oczach,

który ją obezwładnił i odurzył chloroformem.

- Przypłynie, Jenkins. Ja ci to mówię. Przypłynie

- rozległ się inny głos, bardzo łagodny, a przez to

bardziej złowieszczy.

Wendy, aby przyjrzeć się temu człowiekowi, uda

ła, że głowa przekrzywia się jej bezwładnie na bok.

Był to tamten siwowłosy typ o lodowatych oczach.

Domyśliła się, że to Michaelson we własnej osobie.

Siedział przy zbitym z nieheblowanych desek stole

pośrodku małej chaty i wyglądał tu jak z zupełnie

innej bajki.

Widziała jego eleganckie mokasyny z miękko

wyprawionej skórki. Miał na sobie modny płócienny

garnitur i był pod krawatem. Pośrodku bagien! Mó

wił spokojnie, ale najwyraźniej nie czuł się tu dobrze.

- Spokojna głowa, tylko go patrzeć. Ale nie

rozumiem, na cholerę nam ten Indianin?

Powiedział to z charakterystycznym akcentem

trzeci mężczyzna. Wendy uniosła powieki i spróbo-

228

NOCE NAD FLORYDĄ

wała się rozejrzeć po małej chacie. Bała się otworzyć

oczy, a wykonanie najmniejszego ruchu sprawiało jej

trudność i ból.

Była to typowa chałupka weekendowego myś

liwego, wzniesiona na łapu-capu przez jakiegoś cieś

lę partacza. Miała dwa okna, w kącie stała prycza,

a pośrodku stół. Na jednym z parapetów, machając

w powietrzu nogami, siedział śniady mężczyzna

z jakąś ogromną giwerą na kolanach. Ten brązowo-

oki, Jenkins, chodził tam i z powrotem nad głową

Wendy. On był przynajmniej, jak na te okoliczności,

stosowniej ubrany: w wojskowy mundur khaki. Przez

ramię miał przewieszony karabin.

Wendy zacisnęła zęby, bała się, że zaraz dostanie

dreszczy. Ci mężczyźni chcą ją zabić, zabić ich

wszystkich. Groza sytuacji sprawiła, że na moment

ogarnął ją lodowaty, paraliżujący strach. Omal nie

krzyknęła.

Zdusiła ten krzyk w zarodku, jeszcze mocniej

zaciskając zęby. Tak samo jak kiedyś Leif, wpadła

w łapy zbirów. Ale Leif przynajmniej nie poddał się

bez walki; jej zaś los nie dał takiej szansy. Próbowali

wciągnąć Brada w pułapkę, ale była pewna, że on

przejrzał ich zamiary. I napomykali coś o Ericu...

- Bez tego Indianina nie damy sobie rady - za

uważył Jenkins.

Michaelson parsknął pogardliwie.

- Tak, bo ty okazałeś się do niczego!

Jenkins doskoczył do stołu i rąbnął pięścią w blat.

Heather Graham

229

- Co ty wiesz, baranie! Jestem dobrym tropicie

lem, cholernie dobrym. Gdyby nie ja, nie dostalibyś

cie tej dziewczyny. To ja trafiłem po śladach Suareza

do jej domu. To ja wywiedziałem się, że McKenna

z nią kręci. Namierzyłem nawet tego cholernego

Indianina, na którym tak wam teraz zależy. Ale

posłuchaj mnie, i to uważnie. Te bagna to piekło na

ziemi, rozumiesz? Twój samolot rozbił się w rejonie,

gdzie roi się od węży, gdzie pełno bajor ruchomego

piasku. Może go znaleźć tylko ktoś, kto zna te bagna

jak własną kieszeń.

Michaelson wstał.

- Nie waż się nigdy mówić do mnie tym tonem,

Jenkins. Nigdy. - Podszedł do okna i wyjrzał. - Jeśli

Indianin nie przyjedzie, będziemy się musieli zdać na

dziewczynę. - Wendy wyczuła na sobie jego wzrok.

- Mieszka tutaj. Zna się na rzeczy.

Ciemnowłosy mężczyzna z akcentem zacmokał

obleśnie.

- Na pewno zna się na rzeczy; I to bardzo dobrze.

- Zamknij się, Pedro - warknął Michaelson.

- Najpierw praca, potem przyjemność. Jak znaj

dziemy samolot, będziesz mógł ją sobie wziąć. Ale

nie wcześniej, zrozumiano?

- Si! - powiedział Pedro.

Wendy ścisnęło w dołku.

- Patrzcie! - zawołał nagle Jenkins.

Podbiegł, chwycił ją za ramiona i poderwał do

pozycji siedzącej.

230

NOCE NAD FLORYDĄ

- Obudziła się. Nie śpi, suka. Podsłuchiwała nas.
Gdy nią potrząsnął, omal nie krzyknęła z bólu.

Otworzyła oczy i spojrzała na niego z furią.

Jenkins roześmiał się.

- Pedro ma rację. Z nią nieźle można się zabawić.
- Zostaw ją - warknął Michaelson. - Mamy

robotę.

- Cholera, siedzimy tu tak, czekamy... - mruknął

z uśmiechem Jenkins.

Nachylił się, a Wendy poczuła jego smrodliwy

oddech. Splunęła mu w twarz. Zaklął i wymierzył jej
policzek.

- Zostaw ją, powiedziałem! - Michaelson pod

niósł wreszcie głos i wskazał na okno. - Masz

McKennę za durnia? Ja nie. Tylko tego brakuje, żeby
nas zaatakował, kiedy będziesz tam leżał ze ściąg
niętymi portkami, idioto! Zostaw ją.

Jenkins pchnął Wendy z powrotem na podłogę

i otarł ślinę z twarzy.

- Będziesz musiała zaczekać, laluniu. Dobry

w tym jestem. Zobaczysz.

- Co to? - zapytał nagle Latynos.

Michaelson i Jenkins podeszli do okna. Wendy

usłyszała krzyk ptaka - odległy i cichy, ale wyraźny,
piękny.

- To McKenna! - mruknął zdziwiony Jenkins.

- Lezie prosto na nas.

Wendy serce zabiło żywiej. Zebrała się w sobie

i usiadła. Sznur wrzynał się jej w nadgarstki.

Heather Graham

231

Co ten Brad wyprawia? Łzy napłynęły jej do

oczu. Idzie po nią! No tak, ale to jego praca. Przy
szedłby po nią, nawet gdyby jej nie znal. Czy nie
wie...

- Jest sam - zauważył Jenkins. - Wziął ten

cholerny ślizgacz i przypłynął tu. On nam niepo
trzebny! Nam chodziło o tego Indianina.

Michaelson spojrzał na Wendy.

- Mamy jeszcze dziewczynę.
Wendy spojrzała mu w oczy. Musi zapanować nad

paniką. Brad nie jest głupi. I nie jest sam. Trzeba

zachować zimną krew.

Michaelson odwrócił się z powrotem do okna.

- Jak się zbliży, strzelaj - powiedział do Jenkinsa.
- Nie! - krzyknęła Wendy.
- Celuj w kolano. Niech go zaboli, niech pocierpi,

zanim umrze. Niech się przekona, jaki los czeka
szpiegów w moim obozie.

- Nie! - Wendy podźwignęła się na nogi- - Nie!..

Przysięgam, że jak go tkniecie, nie pomogę wam
niczego znaleźć. Niech wasz towar gnije sobie gdzieś
tam razem z pilotem...

- Mogę ją obłaskawić - zaoferował się Pedro.

Zerknął jeszcze raz w okno, a potem podszedł
i chwycił ją garścią za włosy. - Będzie pode mną

jęczała i krzyczała, a potem zaprowadzi nas, gdzie

tylko zechcemy, szefie.

Wendy szarpnęła głową i spojrzała na niego wyzy

wająco.

232

NOCE NAD FLORYDĄ

- Najpierw będziesz mnie musiał zabić, a martwa

nigdzie was nie zaprowadzę.

- Odczep się od dziewczyny! - warknął Michael-

son. -I nie zbliżaj się do niej, dopóki ci nie pozwolę!
Ciebie też to dotyczy, Jenkins!

Jenkins obrócił się plecami do okna i obserwował

Latynosa. Michaelson popatrzył groźnie na jednego,
potem na drugiego i spojrzał w okno.

- Gdzie on przepadł?
- Kto? - spytał Jenkins.
- McKenna! Nie widzę go! - wrzasnął Michael

son. - Był i go nie ma! Zniknął!

- Musi tam być! - żachnął się Jenkins.
- Wiem, że musi - wściekał się Michaelson.

- Jest tam, to jakaś sztuczka! Jakiś fortel!

Przez chwilę gapili się w okno w milczeniu.

Potem Michaelson zaklął, z kieszeni na piersi wy
ciągnął pistolet i zdecydowanym krokiem podszedł
do Wendy.

Zmusił ją, by stanęła przed nim, chwycił za

kołnierz i przystawił lufę do policzka.

- Idziemy, mała. Tych dwóch chce cię żywą, a ja

McKennę martwego. Ten sam rodzaj przyjemności,

prawda? Ten sam rodzaj spełnienia.

Pchnął ją. Wendy jęknęła. Michaelson otworzył

drzwi na oścież i prowadząc ją przed sobą, wyszedł
na zewnątrz.

- McKenna! Pokaż się. - Lufa pistoletu wbijała

się Wendy w szczękę. - Pokaż się, bo twoja przyja-

Heather Graham 233

ciółeczka straci twarz. Masz dziesięć sekund. Liczę.

Słyszysz, McKenna? Liczę.

Wendy skrzywiła się, bała się nawet oddychać.

Czuła na skórze zimną, twardą lufę. Zamknęła oczy.

Wyobraźnia podsuwała jej widok rozpryskującego

się ciała.

- Liczę, McKenna, liczę! - powtórzył z furią

Michaelson. - Do dziesięciu. Raz, McKenna. Dwa.

Trzy, McKenna. Cztery. Pięć. Sześć...

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

- Stać!

Na ten okrzyk napór pistoletu na policzek Wendy

zelżał. Ale osobą, która się tym razem pojawiła, nie

był Brad; to był Eric.

Wyłonił się z zarośli na skraju wysepki i wyciąg

niętym krokiem ruszył w ich stronę.

- Chcę McKennę, chłopcze! - zawołał Michael

son. - Ty i twoja przyjaciółeczka udzielicie nam

tylko paru wskazówek i możecie odejść.

Wendy przemknęło przez myśl, że zaraz zwariuje

ze strachu. Michaelson nie odrywał pistoletu od jej

twarzy, Erica mogą w każdej chwili zastrzelić, a Brad

gdzieś przepadł.

- McKenna mnie wyrolował. Śmierdzący tchórz.

Heather Graham 2 3 5

- Eric zatrzymał się i splunął w trawę. - Chowa się tu

gdzieś. Daj mi szansę, złapię go.

Wendy skrzywiła się, kiedy Michaelson przesunął

lufę pistoletu na jej skroń.

- Jeśli blefujesz, chłopcze, to nie chciałbym być

w twojej skórze.

- On musi tu gdzieś być. Pomóż mi. Razem go

dorwiemy.

Wendy wyczuła, że Michaelson się waha. Trwało

to jednak tylko moment. Potem odjął pistolet od jej
głowy i przystawił do kręgosłupa.

- Ruszaj, dziewczyno. Idź prosto na swojego

indiańskiego przyjaciela. - Obejrzał się na dom.

- Jenkins! Pedro! Chodźcie tutaj!

Popchnął Wendy lufą. Ruszyła. Trawa z każdym

krokiem stawała się coraz gęstsza, a grunt coraz
bardziej się uginał. Chata stała na małym wzniesie
niu. To były zdradliwe tereny. Buty tonęły w błocie.

Zbliżając się do Erica, patrzyła mu w oczy. Zielo

ne i nieruchome, nie zdradzały żadnych emocji.

Gdzie, u licha, podział się Brad?
Michaelsona też to dręczyło.

- Jeśli to pułapka, to marny twój los, Indianinie.

Jeden fałszywy ruch, a ona nie żyje. Będzie konała
długo i w męczarniach. Przetrącę jej kręgosłup.

Wendy zadrżała. Czuła zimną lufę pistoletu wbija

jącą się jej w plecy na wysokości nasady kręgosłupa.

- To nie pułapka, przysięgam - zapewnił bandytę

Eric. - Ten mięczak po prostu wziął nogi za pas.

2 3 6 NOCE NAD FLORYDĄ

Zostawił Wendy na pastwę losu. Jak go znajdę,
będzie mój. Ja też potrafię zadawać powolną śmierć.

Michaelson odchrząknął, a Wendy patrzyła na

Erica, modląc się o odwagę.

Błoto stawało się coraz głębsze. Leif uczył ją, by

unikała takiego terenu, bo mogą na nim występować
grzęzawisko. Nie powinni iść dalej. Każdy krok mógł
się okazać tym fałszywym. Zatrzymała się.

- Chodź, Wendy! - zawołał Eric. - Musimy

znaleźć tego sukinsyna! Wciągnął nas w swoje ciem
ne sprawki, a teraz zostawił na lodzie!

- Eric...

Patrzyła na niego, błagając wzrokiem o jakiś znak.

Bezskutecznie.

Michaelson pchnął ją znowu lufą pistoletu.
- Głucha jesteś? Ruszaj. Ukatrupię tego szpiega,

- No chodź, Wendy! - ponaglił ją Eric.

Ruszyła.
I nagle zdała sobie sprawę, że Jenkins i Pedro,

choć Michaelson kazał im iść za sobą, chyba tego nie

uczynili.

Michaelson mruknął coś pod nosem. Wendy, wy

czuwając już wyraźnie pod podeszwami zasysającą
siłę trzęsawiska, przypomniała sobie, że Michaelson

ma na nogach eleganckie skórkowe mokasyny.

Z trudem wyciągnęła but z błota i zrobiła kolejny

krok. Zachwiała się i omal nie runęła twarzą w dół.
Próbowała znowu unieść nogę, ale nie była w stanie,
ssanie było zbyt silne. Zapadła się głębiej.

Heather Graham 2 3 7

Michaelson wpadł na nią od tyłu, pistolet wyleciał

mu z ręki. Grunt pod nimi gulgotał. Wendy spojrzała
pod nogi i dostrzegła, jak bagno połyka broń Micha-
elsona.

Ten znowu zaczął kląć. Nie skończył jeszcze,

a bagno wokół nich się uniosło.

Nie, ono się nie podnosi, pomyślała bliska histerii

Wendy. To my się zapadamy.

- Sukinsynu! - wrzasnął Michaelson pod adre

sem Erica, który stał spokojnie i patrzył na niego
nieruchomym wzrokiem.

Błoto oblepiało ich i wciągało. Wendy

uświado

miła sobie, że tkwi już w nim do połowy ud. W krtani
wzbierał jej krzyk.

Kiedy go wydała, od strony chaty doleciał straszny

wrzask bólu. Michaelson obejrzał się i chwycił ją
kurczowo wpół.

- Ona idzie na dno ze mną! Sukinsyny! Idzie na

dno ze mną!

Wendy krzyknęła z bólu i panicznego strachu.

Michaelson wciągał ją za sobą w topiel coraz głębiej.
Nie miał już pistoletu, ale miał ją. I nie widziała już
dla siebie ratunku.

Odrzuciła w tył głowę i krzyknęła rozpaczliwie.

Brad usłyszał w chacie rozdzierający krzyk Wendy.
Dotąd wszystko szło jak w zegarku. Plan, który

obmyślili z Erikiem, nie dawał stuprocentowej szan
sy, ale lepszego nie mieli. I dotąd był skuteczny.

2 3 8 NOCE NAD FLORYDĄ

Udało mu się dojść do samej chaty, a potem ukryć

się za węgłem. Gdyby Michaelson, Jenkins albo
Pedro tam zajrzeli, byłoby po nim, zanim zaczął.

Ale nie zajrzeli.
I tak jak zakładał Brad, Michaelsonowi puściły

nerwy. Wyszedł z Wendy przed chatę. Potem nie
potrafił się już skoncentrować. Brad zdawał sobie
sprawę, że życie całej ich trójki zależy teraz od niego.
Przywierając do ściany, powtarzał sobie, że jest
dobrze wyszkolony do takich właśnie akcji i musi
działać z zimną krwią i wyrachowaniem.

Takiego trudnego zadania jeszcze nie wykonywał.
Widząc, że Michaelson przystawił lufę do po

liczka Wendy, wszedł do chaty tymi samymi drzwia
mi, którymi przed chwilą wyszedł Michaelson

z Wendy.

Jenkins i Pedro wyglądali przez okno. Jenkins

zauważył Brada dopiero, kiedy ten ogłuszył Pedra
kolbą karabinu.

Jenkins był dobrym przewodnikiem, ale ze wzglę

du na swą masę kiepskim bokserem. Za wolno się
poruszał. Brad powalił go jednym ciosem w żołądek,
poprawiając jeszcze uderzeniem kolbą karabinu
w podbródek.

Pedro długo nie dojdzie do siebie. Jenkinsa, cho

ciaż ten miał złamaną szczękę, wołał dla pewności
związać paskiem. Jenkins był groźny, a ranny -jesz

cze groźniejszy. Zupełnie jak zwierzę. Tam do diab
ła, przecież oni są zwierzętami.

Heather Graham

Brad kończył właśnie z Jenkinsem, gdy Wendy

krzyknęła.

Serce podeszło mu do gardła, wypadł z chaty

i zobaczył Erica biegnącego co sił w nogach w kie

runku trzęsawiska.

Szybko zrozumiał dlaczego.
Wendy rozegrała to jak prawdziwa aktorka. Eric

obawiał się, że spanikuje, kiedy wyczuje pod nogami
topiel, ale ona nie dała nic po sobie poznać i szła
dalej. Do tego Michaelson zgubił pistolet. Miał

jednak Wendy i trzymał ją kurczowo. Szamotał się

przy tym rozpaczliwie, toteż oboje szybko zanurzali

się coraz głębiej.

- Puść ją! - Brad nie poznał własnego głosu.

- Puść ją! - wrzasnął jeszcze raz.

Musi działać logicznie, musi porozmawiać, po

wiedzieć Michaelsonowi, żeby się uspokoił, żeby się
tak nie miotał.

- Puść ją! - wrzasnął po raz trzeci.
Eric był już przy czarnym bajorze. Położył się na

brzuchu i wyciągnął do Wendy rękę.

Brad wbiegł w błoto; chwyciło go natychmiast za

nogi, oblało, wciągnęło. Było jak diabelskie, żywe

stworzenie.

Zignorował je. Tam jest Wendy, a Michaelson

obejmuje ją za szyję. Czarna maź sięga jej już do
piersi.

- Brad! - wyszeptała.
Była szara jak popiół, upaćkana w błocie, roz-

240

NOCE NAD FLORYDĄ

trzęsiona. Michaelson wciągał ją za sobą w grzęzawi
sko. Odpływała z tego świata, a jej oczy były nadal
przepięknie srebrne i mówiły Bradowi, że go kocha.

Wydał z siebie ryk, którego nigdy u siebie nie

słyszał. Było to właściwie dzikie wycie, szorstkie
i bezwzględne jak sama przyroda. Chwycił Michael
sona za ręce i oderwał je od szyi Wendy.

- Ty sukinsynu! - syknął Michaelson. - Ty fede

ralny sukinsynu, pójdziesz na dno ze mną.

Brad wyprowadził prawy prosty. Michaelsonowi

głowa odleciała w tył. Brad odwrócił się, by po
pchnąć Wendy w kierunku Erika. Zanurzała się coraz
głębiej, błoto sięgało już jej podbródka.

- Daj mi rękę! - krzyknął, sięgając w bezdenną

topiel.

Znalazł jej dłoń. Klął i modlił się. Z odrażającym

kląśnięciem błoto uwolniło rękę Wendy.

Eric już po nią sięgał; Brad obawiał się, że

sam jej nie utrzyma, że mu się wyśliźnie. Ale

palce Erica mocno zacisnęły się na nadgarstkach
Wendy.

W samą porę. Brad zobaczył kątem oka, że Micha

elson już doszedł do siebie i zaciska pięści, by
zaatakować. Uchylił się, toteż pięść Michaelsona
ledwie go musnęła. Brad uświadomił sobie, że się
zapada. To błoto naprawdę żyje. Niczym czarny
demon okleja, pieści jego ciało, wieszcząc śmierć.

- Idziesz ze mną, glino - oświadczył Michaelson

i wybuchnął śmiechem.

Heather Graham

241

Bradowi przemknęło przez myśl, że pewnie osza

lał, ale z drugiej strony ktoś, kto tak jak Michaelson
ma lód w żyłach, nie może być zupełnie normalny.

- Nie jestem gliną - powiedział Brad. - Jestem

z DEA.

- Brad! - krzyknęła Wendy.
Obejrzał się i stwierdził z niewypowiedzianą ulgą,

że Eric już ją wyciągnął z grzęzawiska. Była ubab
rana od stóp do głów w czarnej mazi, ale wolna.

Za to on zapadł się już niemal po szyję.
- Brad! Daj mi rękę! - krzyczała Wendy, wlepia

jąc w niego te swoje piękne srebrne oczy.

Włosy miała w błocie, ale oczy czyste.
- Nie, Wendy, nie chcę cię tu z powrotem wciąg

nąć...

- Daj jej rękę! - wrzasnął Eric.

Dopiero teraz Brad zauważył, że Eric leży za

Wendy i trzyma ją za nogi.

- Brad! - wrzasnęła piskliwie.
- Do cholery, wiem, co robię! - krzyknął Eric.
Brad stwierdził nagle, że opuściły go siły. Unie

sienie rąk wydawało mu się nadludzkim wysiłkiem.

- Brad!
Jej krzyk dodał mu sił. Wyciągnął do niej rękę.

Gdy chwyciła go za nadgarstek, Eric natężył się
i pociągnął ją za nogi. Bradowi przemknęło przez
myśl, że uczestniczy teraz w pojedynku na przeciąga
nie liny.

Bagno go wzywa...

242

NOCE NAD FLORYDĄ

I nagle dało za wygraną. Widząc ubłocone palce

Wendy na przedramionach, uświadomił sobie, że
pokonali ssącą siłę trzęsawiska, że jest ocalony.

Dał się słyszeć przeciągły, żałobny odgłos. To

zaszlochało błoto. Potem pokryło się bąbelkami po
wietrza, zagulgotało, i był wolny.

Wylądował na Wendy i Ericu. Wszyscy troje

wybuchnęli głośnym śmiechem.

- Sukinsyn! Ty zawszony su...

Michaelson nie dokończył. Zniknął z obrzydli

wym kląsnięciem pod powierzchnią, po czym błoto
zamknęło się nad jego głową.

Mało brakowało, a podzieliłbym jego los. Mało

brakowało, żeby tak skończyła Wendy.

- Boże! - szepnęła.
Pocałował ją. Smakowała błotem. Puścił ją, a ona

dalej się śmiała. I nagle wyczuł za plecami czyjąś
obecność. Padł na nich dziwny cień.

Wendy, widząc niepokój w jego oczach, podniosła

wzrok i zobaczyła przyglądającego się im nieznajo
mego. Był wysoki, szczupły, siwowłosy i patrzył na
nich z rozbawieniem w niebieskich oczach.

- Purdy! - wykrztusił ze zdumieniem Brad.
- McKenna - warknął L. Davis Purdy, biorąc się

pod boki -ja tu rwę włosy z głowy, ciągam po bagnach
tego tutaj szacownego starszego dżentelmena...
- urwał, pokazał kciukiem za siebie i Wendy dopiero
teraz zauważyła stojącego tuż za nim Williego - a ty
uprawiasz tu sobie zapasy w błocie z jego wnuczką?

Heather Graham

243

- A to zadanie ci przydzielili, McKenna. - Zza

Purdy'ego wysunął się teraz niższy od niego, rudo
włosy, piegowaty mężczyzna, uśmiechnął się do
Brada, puścił oko do Wendy.

- Ty też tutaj, Gary? - zdziwił się Brad. - Eric,

Wendy, to pan L. Davis Purdy i Gary Hanshaw.

- Miło mi panią poznać, pani Hawk, i pana

również, Ericu.

- Jak tu trafiliście? - spytał Brad.
- Twój znajomy z warsztatu, Mac, zawiózł nas do

domu pani Hawk, gdzie zastaliśmy starszego pana
Hawka. On nas tu przyprowadził - odparł z uśmie
chem Purdy, potem wskazał ruchem głowy na trzęsa
wisko. - Michaelson?

Brad kiwnął głową.
- Może to i dobrze - mruknął Purdy i znowu się

uśmiechnął. - Aleście się utytłali.

- To tak? A gdzie byliście wy, kiedy myśmy się

tytłali?

Gary roześmiał się.

- Zajrzeliśmy do chaty. Pedro jakby się już bu

dził, ale nigdzie się nie ruszy.

- Nie? - zapytał Brad.
- Stoi nad nim piękny wielki kot. Chciałem

go zastrzelić, ale pan Hawk zapewnił mnie, że
ta puma to godny zaufania i wierny zwierzak do
mowy.

- Dzidzia! - wykrzyknął Brad.
- No wiecie! - Purdy spojrzał na Gary'ego i po-

2 4 4 NOCE NAD FLORYDĄ

kręcił głową. - Zostawić chłopaka na tydzień w lesie

samego i proszę. Uprawia zapasy w błocie. I myśli, że

osiemdziesięciokilogramowa pantera to domowy ko
ciak. Co się z nim porobiło?

Brad zerknął na Erica i roześmiali się obaj. Purdy

odwrócił się i ruszył z powrotem do chaty.

- Musimy zabrać stamtąd parę drobiazgów, i wy

nocha stąd. A tobie, McKenna, przydałaby się solid
na kąpiel.

Purdy kazał Gary'emu zostać z Hawkami i poma

gać im, w czym tylko można. Brada zabierał ze sobą
do chaty, zapewne po to, by w jego obecności
wstępnie przesłuchać Jenkinsa i Pedra.

Gdy się rozstawali, Brad zauważył, że Wendy

patrzy na niego smutnymi oczami, w których kręcą

się łzy.

Jenkins i Pedro zeznawali chętnie, jeśli jednak

chodzi o samolot, to niewiele potrafili powiedzieć.
Michaelson wiedział tylko tyle, że maszyna z to
warem rozbiła się przed dwoma dniami gdzieś na
bagnach. Pilot nie nawiązał z nim łączności radio
wej, a więc przypuszczalnie zginął. Jenkins nary
sował na ziemi prowizoryczną mapkę i zaznaczył
miejsce, w którym jego zdaniem leży wrak. Potem
poprosił o lekarza, który nastawiłby mu złamaną
szczękę.

Jeden z ludzi Purdy'ego, dał mu proszek przeciw

bólowy i udzielił pierwszej pomocy.

Heather Graham 245

- Zaraz będzie tu helikopter i odstawi cię do

Jackson - zapewnił Jenkinsa Purdy.

Skompletowawszy ze swoich ludzi grupę, która

miała szukać na bagnach wraku samolotu, Purdy
zwrócił się do Brada:

- No, stary, już po wszystkim. Wypełniłeś swoją

misję. Teraz jesteś mi potrzebny w biurze. Napiszesz
raport i złożysz zeznania. Wracamy.

Ponieważ stary dom Brada spłonął, agencja wy

najęła mu nowe mieszkanie i nawet je wyposażyła

w sprzęty najbardziej potrzebne w gospodarstwie
domowym.

Ale było w nim pusto - cholernie pusto.
Brad usiadł na sofie i zamknął oczy. Jak będzie

teraz wyglądało jego życie? Wykąpał się, przebrał,
i co dalej?

Mógłby wrócić do biura, napisać raport, a potem

uczcić z kolegami fakt wykonania trudnego zada
nia. Pójść do nocnego klubu przy plaży na parę
drinków.

Mógłby poznać jakąś kobietę. Jakąś ładną, łatwą

dziewczynę myślącą o swojej karierze, z którą spę
dziłby miło czas bez żadnych zobowiązań. Rano
zjedliby śniadanie. Może nawet zapamiętaliby swoje
imiona.

Ale nie, dzisiaj wieczorem nigdzie nie pójdzie,

nawet na piwo z chłopakami. Nie chce mu się.

To postanowienie wzięło jednak w łeb. W biurze

2 4 6 NOCE NAD FLORYDĄ

dowiedział się, że Wendy jest przesłuchiwana przez
prokuratora okręgowego. Pojechał do jego siedziby,
ale Wendy już tam nie było. Przygnębiony wrócił do
swojego pustego mieszkania. Wypił piwo, potem
następne.

Potem podniósł słuchawkę, ale przypomniał so

bie, że przecież Wendy nie ma w domu telefonu.

Nie zostawiła dla niego żadnej wiadomości. Na

wet się nie pożegnała.

Wypił jeszcze jedno piwo. I jeszcze jedno. Około

trzeciej nad ranem zasnął wreszcie z jej imieniem na
ustach.

Wendy wróciła do pracy u Erica, ale nie mogła się

skoncentrować. Któregoś dnia Eric wszedł do poko

ju, wyjął jej z rąk książkę, którą czytała, i odwrócił

właściwą stroną do góry. Potem usiadł naprzeciwko
niej, zetknął palce czubkami i przyglądał się jej

badawczo przez kilka chwil.

- Może pojechałabyś go odwiedzić w Lauder-

dale? - zasugerował w końcu.

Pokręciła głową.
- Gdyby chciał się ze mną zobaczyć, przyjechał

by tu.

- Tobie wydaje się to logiczne. A jeśli on rozu

muje tak samo? Że gdybyś chciała się z nim zoba
czyć, przyjechałabyś do niego?

- Byłam tam na przesłuchaniu, a jego nie było.
- Miał pewnie milion spraw do załatwienia. Bądź

Heather Graham

247

rozsądna, Wendy. Coś ci powiem: w piątek jem
kolację ze starymi znajomymi w Las Olas. Podwiozę
cię do Brada.

- Nie.
- Dlaczego?

- Bo to nie wypada. A zresztą po co? On nie

zrezygnuje dla mnie ze swojej pracy i trybu życia.

Eric uśmiechnął się i wziął ją za rękę.

- Wendy, ludzie się zmieniają. Na przykład zako

chują się i zmieniają priorytety.

- A kto mówi, że on się zakochał? - wyszeptała.

Eric wzruszył ramionami.

- Ja ci to mówię. Życie jest jak rzeka, jak mawia

Willie. Żeby je szczęśliwie przeżyć, trzeba iść za
głosem serca.

- Zastanowię się - mruknęła.
W piątek rano zebrała się na odwagę. Wykąpała

się, umyła włosy, zrobiła sobie manicure i pedicure
i przygotowała jedwabną koktajlową suknię.

O czwartej po południu odwaga zaczęła ją opusz

czać. No bo co mu powie? Może wskoczymy jeszcze
raz do łóżka, Brad, jak za starych dobrych czasów?
Cześć, Brad, przechodziłam tędy, no i pomyślałam
sobie, że wpadnę?

A jeśli zastanie u niego jakąś kobietę?
Z tych rozważań wyrwał ją szum silnika. Z za

skoczeniem stwierdziła, że to Eric. Umawiali się, że

podjedzie po nią dopiero o siódmej. Otworzyła mu
drzwi.

2 4 8 NOCE NAD FLORYDĄ

- To do ciebie - powiedział Eric, wręczając jej

plik listów. - Odebrałem na poczcie. A przy okazji
chciałem się dowiedzieć, czy wytrwałaś w postano
wieniu. Nadal jesteśmy umówieni?

- Sama nie wiem... - zaczęła Wendy.
- Wrócę za dwie godziny. - Pomachał jej i wy

szedł.

Wróciła do kuchni i zaczęła przeglądać pocztę.

Rachunki... reklamy... Serce zabiło jej żywiej na

widok koperty z nadrukiem biura Brada.

Rozerwała ją niecierpliwie, ale czekał ją zawód.

Było to oficjalne pismo z podziękowaniami za udzie
lenie gościny agentowi.

- A to sukinsyn! - zaklęła, po czym wybiegła na

korytarz, wpadła do sypialni, rzuciła się na łóżko
i rąbnęła pięścią w poduszkę.

I nagle uświadomiła sobie, że nie jest sama.

Odwróciła głowę.

Stał dokładnie tam, gdzie widziała go w snach.

W progu. I patrzył na nią. Tylko że był w granato
wym garniturze.

Ależ jest przystojny. Dobrze mu w granacie. Biała

koszula, gustowny krawat. Włosy zaczesane do tyłu.
Oczy jakby trochę bardziej podkrążone, twarz jakby
szczuplejsza.

Ale jest tu, stoi przed nią.
Automatycznie uniosła rękę do mokrych, nieucze

sanych włosów, spojrzała na swój wystrzępiony
szlafrok...

Heather Graham

249

Jak mógł przyjść tutaj bez uprzedzenia i zasko

czyć ją nieprzygotowaną, w takim stanie?! Nie tak
to widziała w snach. Ogarnął ją gniew, zerwała się
z łóżka.

- Ty draniu! - wysyczała.
- Ja... eee... pukałem. Nie słyszałaś?
- Nie słyszałam? - Ruszyła na niego. - Wpuś-

ciłam cię pod mój dach, przewróciłam do góry
nogami swój dom, swoje życie. Porwali mnie dilerzy
narkotyków. I jak mi się za to odwdzięczyłeś?
Powiedziałeś chociaż: do widzenia, Wendy, dzięku

ję, było miło? Nie! - Zabębniła pięściami w jego

pierś. - Nie! Dostałam tylko z twojego wydziału list
z podziękowaniami za udzielenie ci gościny!

- Wendy...
- Nienawidzę cię! Gardzę tobą. Jesteś bezwzglę

dnym niewdzięcznikiem! - Uchylił się przed jej cio
sem, chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie.

- Wendy...
- Niech cię diabli porwą, McKenna!
Wziął ją na ręce. Odruchowo objęła go za szyję

i spojrzała mu w oczy. Ruszył w stronę łóżka.

Serce jej płonęło, płonęło ciało. Dotykał jej, trzy

mał ją znowu w ramionach. I szedł w stronę łóżka.

Położył ją, pociągnął ostrożnie za pasek szlafroka

i patrzył, jak się rozchyla. Na widok jej nagości
wstrzymał oddech. Na szyi zaczęła mu pulsować
żyła. Pochylił się i pocałował ją w brzuch. Zanurzył
palce w jej włosy.

2 5 0 NOCE NAD FLORYDĄ

- Wybierałam się dzisiaj do ciebie - powiedziała

cicho. - Miałam wszystko zaplanowane. Chciałam

włożyć jedwabną suknię. Być piękna.

- Jesteś piękna - wyszeptał. - Przepiękna.
- Och, ty straszny, nieczuły draniu! Nienawidzę

cię - wyszeptała Wendy.

Czuła, jak Brad muska wargami jej skórę. Potem

wyprostował się i spojrzał jej w oczy.

- Wyjdziesz za mnie, Wendy?

Otworzyła szeroko oczy.

- Słucham?
Rozluźnił krawat.
- Dużo o tym rozmyślałem. Wiem, jakie masz

zdanie na ten temat, ale wydaje mi się, że mogliby

śmy dojść do kompromisu. Teraz życie o wiele wię

cej dla mnie znaczy. Nie zdawałem sobie sprawy, że
aż tak je cenię, dopóki nie popróbowałem, jak to jest,
kiedy się je z kimś dzieli. Kocham cię, Wendy. Nie
zmienię siebie, swoich poglądów ani przekonań, ale
kocham cię. I podejrzewam, że ty też mnie kochasz.
Siedziałem przez te ostatnie tygodnie i gapiłem się na
puste ściany. Tak bardzo cię pragnąłem. Miałem
nadzieję, że może mi wybaczysz, że byłem, jaki
byłem. Miałem nadzieję, że zadzwonisz...

- Ty też nie zadzwoniłeś! - wytknęła mu.
- Nie masz telefonu - przypomniał jej Brad.

- Trzeba go będzie zainstalować.

- Jak to? - spytała ostrożnie. - Będziemy miesz

kali... tutaj?

Heather Graham

251

- Dojazd do pracy zabierze mi rano co najmniej

godzinę, ale co tam. Kiedy pracowałem na Manhat
tanie, też jechałem godzinę metrem. Zostanę w DEA,
ale kończę z pracą operacyjną. Chcę co wieczór
wracać do domu, do domu tutaj, i spędzać z tobą
każdą noc. Zamieszkamy w tym domu. Z telefonem.

- Z telefonem - powtórzyła Wendy.
Krawat Brada opadł na podłogę, za nim pole

ciały marynarka, kamizelka i koszula, ale Wendy pa
trzyła wciąż na niego osłupiała. Kiedy zdjął spodnie
i buty, zadrżała. Położył się przy niej i pocałował ją

gorąco, wodząc powoli dłonią po wszystkich jej
krągłościach. Potem uniósł głowę i spojrzał prosto
w jej srebrzyste oczy.

- A więc?
- Co „a więc"? - Myślami była gdzie indziej.

O co mu chodzi?

- No, jaki jest werdykt? - Pocałował ją i znowu

spojrzał w oczy. - Wyjdziesz za mnie?

- Tak! Tak, wyjdę.
- To się cieszę - rzekł z uśmiechem i wziął ją

w ramiona. - Tak mi ciebie brakowało - wyszeptał.
- Już nigdy cię nie opuszczę. Nigdy.

Wendy oplotła mu ramionami szyję.
- Kocham cię i już nigdy, przenigdy nie pozwolę

ci odejść.

Brad mruknął coś jeszcze, ale ona już nie słuchała,

słowa przestały się liczyć...

252

NOCE NAD FLORYDĄ

Leżeli jeszcze w łóżku wyczerpani i senni, kiedy

Wendy usłyszała warkot silnika.

- O kurczę! - Wyskoczyła z łóżka i sięgnęła po

szlafrok. - To Eric - rzuciła.

Brad uniósł brwi i podkładając ręce pod głowę,

wyciągnął się wygodnie.

- Hej! - trąciła go w bok - ty też wstawaj!
Roześmiał się, usiadł i wciągnął spodnie.
- On się od razu domyśli, co robiliśmy.
Brad parsknął śmiechem.

- A myślisz, że po co chciałem cię zawieźć do

miasta?

- Na kolację w doborowym towarzystwie! - skła

mała obrażona Wendy.

Brad, wciąż się śmiejąc, przeszedł do salonu.

Zawiązując szlafrok, Wendy usłyszała głosy roz

mawiających mężczyzn. Poprawiła pośpiesznie wło

sy i weszła do pokoju. Brad otoczył ją ramieniem.

- On mówi, że to dla niego zaszczyt być mistrzem

ceremonii na naszym ślubie. Jest przekonany, że
Willie z radością zgodzi się poprowadzić cię do
ołtarza, a jak już będziemy tu mieli telefon, to może
się przełamie i też go sobie założy.

Wendy parsknęła śmiechem. Eric ucałował ją,

podobnie rozbawiony.

- A nie mówiłem, Wendy? - szepnął jej do ucha.

- Trzeba nam wszystkim iść za głosem serca. ~ Uści

snął ją. - Zaraz, może masz szampana?

Wendy miała szampana. Był ciepły, ale wrzucili

Heather Graham

253

sobie do kieliszków po parę kostek lodu, po czym
Eric wzniósł toast.

Dwa miesiące później w miejscowym kościele

Willie oddał Bradowi rękę Wendy. Miała na sobie

jasnoszarą suknię podkreślającą srebro jej oczu.

Brad powiedział jej później, że była najpiękniej

szą panną młodą, jaką w życiu widział.

- Naprawdę? - zapytała.

Opowiadał jej właśnie, jak bardzo podoba mu się

jej suknia, co nie przeszkadzało mu dokładać wszel

kich starań, by jak najszybciej ją z niej ściągnąć.

- Naprawdę.
- Tak się cieszę, że się pobraliśmy.
- Mhm, ja też - mruknął Brad z roztargnieniem.

Suknia zapinana była z tyłu na milion małych

haftek, a Wendy nie kiwnęła palcem, by mu pomóc
w ich odpinaniu.

- Bo wydaje mi się, że będziemy mieli ślicznego,

maleńkiego gościa - dokończyła z przesadną skrom
nością.

- No i dobrze - wycedził Brad przez zęby, do

prowadzony już do szewskiej pasji labiryntem haftek
tej przeklętej sukni.

Nagle palce mu znieruchomiały.
- Co?
- Kto wie, czy nie będzie to mały płowowłosy

gość ze złotymi oczkami. - Głos nagle jej zadrżał.

- Masz coś przeciwko temu?

254

NOCE NAD FLORYDĄ

- Czy mam coś przeciwko temu? - zapytał szep

tem. - Ja... ja... Ależ skąd!

Zabrakło mu słów, by jej powiedzieć, jak ją kocha

i w jaki zachwyt, w jaką euforię wprawiła go wiado
mość, że w drodze jest dziecko - ich dziecko.

Pochylił się więc tylko i pocałował ją najgoręcej,

jak potrafił.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Graham Heather Noce nad Floryda
036 Pozzessere Heather Graham Inne imię miłości (inny tytuł Noce nad Florydą)
064 Graham Heather Noce nad Florydą (inny tytuł Inne imię miłości)
Graham Heather Inne imię miłości (Noce nad Florydą)
64 Graham Heather Noce nad Florydą
Graham Heather Inne imie milosci (Noce nad Florydą)
Graham Heather Harlequin Kolekcja 72 Barwy nocy
Graham Heather Harlequin Kolekcja 07 Noc w tropikach
036 Graham Heather Inne imie milosci
Graham Heather Inne imie milosci
Harlequin Orchidea 011 Graham Pozzessere Heather Na zawsze, moja miłości
Graham Heather Pod słońcem Florydy
Harlequin Orchidea3 Evanick Marcia Podaruj mi życie
noce nad jeziorem
Harlequin Orchidea1 Ross JoAnn Miłość zemsta i korona
Harlequin Orchidea6 Macomber?bbie Wszystko albo nic
Graham Heather Noc kosa

więcej podobnych podstron