JUSTINE DAVIS

BRYLANT BEZ SKAZY

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czy Kristina ma tak wielki dar przekonywania, czy to raczej on łatwo ulega

manipulacji?

Grant McClure posępnie potrząsnął głową. Prawda zapewne leży gdzieś

pośrodku. Zawsze ulegał namowom Kristiny, nawet jeśli udało mu się przejrzeć jej

grę. Przyrodnia siostra miała jednak tyle wdzięku i życzliwości dla ludzi, że trudno jej

było odmówić. Nie odmówił jej i tym razem, więc teraz spodziewał się wizyty niepro-

szonego gościa, choć czas ku temu był wyjątkowo niesprzyjający.

Tłumiąc westchnienie, oparł się o drzwi stajni. Nieopodal rozległ się warkot

silnika samochodu. Siedzący za kierownicą Chipper Jenkins nie potrafił zdecydować,

czy spotkała go kara, czy nagroda. Cieszył się, że pozwolono mu prowadzić nowego

pikapa, ale był trochę zły, że powierzono mu tak niegodne kowboja zadanie. Miał

przywieźć na ranczo jakąś miastową paniusię.

- No! - Zaskoczony Grant chwycił kapelusz, który niespodziewanie zsunął mu

się na nos. Tuż przy uchu usłyszał radosne rżenie. - Joker, przestań!

Wielki, czarno - biały ogier rasy appaloosa spoglądał na niego zaczepnie,

wyraźnie zadowolony, że znów udało mu się strącić kapelusz z głowy swego pana.

Uwielbiał płatać takie figle i właśnie tej skłonności zawdzięczał swe przezwisko.

- A żeby cię, ty wstrętna, bezwartościowa szkapo - wymamrotał Grant, ale

uśmiechnął się do swego ulubieńca.

Nie mówił poważnie. Oryginalnie umaszczony ogier był jednym z

najpiękniejszych koni, jakie w życiu spotkał. Pięknie zbudowany, silny, szybki i

wytrzymały Joker był również obdarzony wielkim sercem i dobrym charakterem, a na

dodatek wszystkie te cechy przekazywał potomstwu. Taki koń to marzenie każdego

jeźdźca.

Grant nawet w snach się nie spodziewał, że to marzenie ziści się właśnie jemu.

- Dziękuję ci, Kate - wyszeptał do siebie, nie pierwszy zresztą raz. - Nie wiem,

dlaczego to zrobiłaś, ale dziękuję ci. - Pogłaskał konia po szyi i powiedział głośno: -

Chodź, pajacu. Znajdziemy ci jakieś zajęcie, zanim się całkiem rozkleisz.

Joker prychnął na znak aprobaty i energicznie kiwnął głową. Grant zauważył,

że zaczął traktować to zwierzę jak człowieka, co nigdy przedtem mu się nie zdarzało.

No, może podobnie myślał jeszcze o Ryzykancie, mądrym owczarku australijskim,

który na ranczu był bardziej pożyteczny niż niejeden pracownik.

Prawie dwie godziny później, zadowolony z przejażdżki, odprowadził konia

do zagrody przy stajni, by zwierzę trochę odpoczęło. Czyszczenie Jokera odłożył na

później, ponieważ był pewien, że ogier nie odmówi sobie przyjemności i z zapałem

wytarza się w pyle. Listopad zbliżał się ku końcowi i niedługo ziemię pokryje śnieg.

Już nad wyżynami Wyoming przeszło kilka śnieżyc, ale śnieg jeszcze nie

utrzymywał się dłużej.

Wkrótce jednak miało się to zmienić, a wtedy i on, i wszyscy będą musieli

naprawdę przyłożyć się do pracy, by zwierzęta przetrwały srogą zimę. Rozpieszczona

panna z wielkiego miasta jest ostatnią rzeczą, jakiej mu tu potrzeba.

Rozmyślania przerwał mu warkot silnika wracającego pikapa.

- No, zaczyna się - wymamrotał. Zarzucił sobie na ramię uprząż Jokera i

poszedł przywitać gościa.

Najpierw spostrzegł Chippera. Chłopak stał przy zabłoconych drzwiach

samochodu i uśmiechał się z cielęcym zachwytem. Grant dopiero po chwili zauważył,

kto wprawił młodego pomocnika w taki stan. Z samochodu wysiadła kobieta o

długich blond włosach, związanych w koński ogon. Miała na sobie dżinsy i krótki

kożuszek. Widać było, że chłód wcale jej nie przeszkadza.

Kiedy go zobaczyła, jej oczy rozszerzyły się lekko. Grant zdawał sobie

sprawę, że gapi się na nią zaskoczony, ale nie potrafił zmienić wyrazu twarzy.

Była niska, przynajmniej w porównaniu z Grantem, bardzo drobna i delikatna,

niczym figurka z porcelany. Ciemne kręgi pod oczami pogłębiały wrażenie kruchości.

Wydawała się zmęczona, i to nie tylko fizycznie. Grant poczuł, że coś go ściska w

sercu. Podobnie wyglądał jego ojciec pięć lat temu, na kilka dni przed śmiercią.

- Witaj, Grant. Głos miała łagodny, matowy, i słychać w nim było nutę

smutku, który czaił się również w jej zielonych oczach.

- Witaj, Mercy - odrzekł cicho. Słysząc swoje przezwisko z dawnych lat,

uśmiechnęła się, ale jej oczy pozostały smutne.

- Nikt mnie tak nie nazywał, odkąd nie przyjeżdżasz latem do domu.

- Nigdy nie uważałem Minneapolis za swój dom. Po prostu tam mieszkała

moja matka.

Rozejrzała się, jakby chciała porównać rozległe, dzikie tereny wokół rancza i

rysujące się w oddali wysokie Góry Skaliste do wieżowców ze stali i szkła.

- Twój dom był zawsze tutaj, prawda? - rzekła cicho.

- Zawsze - potwierdził z nie skrywanym przekonaniem. Od dzieciństwa

wiedział, że tu jest jego miejsce. Ta piękna, dzika kraina wydawała się częścią niego

samego i nigdy nie potrafił ani nie chciał opierać się jej sile przyciągania.

- A więc to tutaj zawsze cię ciągnęło, tutaj musiałeś wracać. Chyba teraz

zaczynam to rozumieć...

Kiedy Kristina Fortune powiedziała Grantowi, że Meredith Brady została

policjantką, pomyślał sobie, że pewnie bardzo urosła od tego lata, kiedy jako

nieznośna czternastolatka przyjechała tu na wakacje, w towarzystwie o dwa lata

młodszej przyrodniej siostry Granta. Tymczasem Mercy nadał nie mogła mierzyć o

wiele więcej niż metr pięćdziesiąt pięć.

- Zmieniłaś się - powiedział. I była to prawda. Pamiętał ją jako żywiołową,

energiczną nastolatkę, bardzo podobną do Kristiny. Teraz energia i żywiołowość

gdzieś zniknęły.

- Zmieniłam się, ale nie urosłam, tak? - zapytała smutno.

- No cóż, nie urosłaś za wiele - przyznał rozsądnie.

- Łatwo ci mówić. Ty w ciągu jednego lata potrafiłeś urosnąć dziesięć

centymetrów.

Usta Granta zadrgały. To było dziwne lato, kiedy w przeciągu trzech miesięcy

wystrzelił do góry i osiągnął metr osiemdziesiąt wzrostu. Nagle jego ruchy stały się

niezgrabne, ubrania za małe, a w dodatkowe zakłopotanie wpędzał go fakt, że jego

przemiana wywarła ogromne wrażenie na wszędobylskiej koleżance przyrodniej sio-

stry.

- Dziwię się, że w ogóle urosłem, bo przez całe lato bez przerwy deptałaś mi

po piętach. Przykleiłaś się do mnie jak rzep, Meredith Cecelio.

Skrzywiła się.

- Proszę, mów do mnie po prostu Meredith. Albo Meri.

- A może Mercy? - To on tamtego lata wymyślił dla niej to przezwisko. -

Pamiętam, że nie odstępowałaś mnie ani na krok. Zawsze kiedy odwiedzałem mamę,

kręciłaś się w pobliżu. Nigdy nie zapomnę, jak poszłaś za mną na ślizgawkę i

utknęłaś w obrotowej bramce.

- Miałam wtedy dwanaście lat - stwierdziła z godnością. - I byłam w tobie

zakochana po uszy, po tym, jak obroniłeś mnie przed chłopakami, którzy mi doku-

czali.

Grant zamrugał oczami. Dawno odgadł, że się w nim durzyła, ale nie

podejrzewał, że zaczęło się to tak dawno. Przypomniał sobie, jak podczas pierwszych

wspólnych letnich wakacji zobaczył, iż dokucza jej dwóch starszych od niej

chłopców, a ona, mimo że łzy napływały jej do oczu, stała z dumnie uniesioną głową.

Przegnał dręczycieli i odprowadził ją do domu. Przez całą drogę milczała, dopiero w

progu podziękowała mu cicho. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że to od tamtej

chwili stała się jego nieodłącznym cieniem.

- To było tylko dwóch łobuziaków - powiedział.

- A ty przybyłeś mi na pomoc niczym rycerz w srebrnej zbroi - odparła cicho.

Grant skrzywił się lekko. Nie nadawał się na bohatera, nawet na użytek naiwnej na-

stolatki. - Ale nie przejmuj się - ciągnęła, widząc jego niepewną minę. - Już dawno

się wyleczyłam ze słabości do ciebie. Dorosłam i zrozumiałam, że zauroczyła mnie

atrakcyjna powierzchowność, a nie kryjący się pod nią człowiek. Dzięki Bogu,

przeszło mi bardzo szybko.

- Aha.

Wypowiedział to dość niepewnym tonem. Czy sprawiło mu przyjemność, że

wyznała dawno minione uczucie? A może był zły, że Mercy już nic do niego nie

czuje, i w dodatku tak bardzo ją to cieszy? Zachciało mu się śmiać. Przecież już

nieraz kobiety podkochiwały się w nim tylko ze względu na jego męską urodę, i miał

tego serdecznie dosyć. Jeszcze bardziej irytowały go te, które dowiedziawszy się o

jego sporym majątku, nagle zaczynały mu okazywać coraz więcej uczucia.

Mercy była inna. Nigdy nie nadskakiwała mu i nie obsypywała go

pochlebstwami. Zupełnie nie pasowałoby to do jej łobuzerskiego sposobu bycia. Była

jak miniaturowy wulkan energii i nie odstępowała go na krok.

Włosy jak dawniej czesała w koński ogon, ale twarz, która kiedyś przywodziła

mu na myśl psotnego chochlika, zdumiewająco wyładniała. Wielkie oczy, lekko

zadarty nos, śmiało zarysowany podbródek... Meredith Brady stała się piękną kobietą.

Nic dziwnego, że Chipper gapił się na nią rozanielonym wzrokiem.

Chipper. Grant uświadomił sobie, że chłopak cały czas stoi tuż obok,

przysłuchując się ich rozmowie i chłonąc wzrokiem Mercy, która zdawała się

zupełnie nie zauważać jego fascynacji.

- Miałeś rozłożyć bryły soli dla bydła - przypomniał surowo chłopakowi. - Ja

odprowadzę naszego gościa do domu.

Chipper spojrzał na niego z rozpaczą.

- Ale ja chciałem zanieść bagaże...

- Dam sobie radę - odezwała się Mercy. - Nie są ciężkie. Lubię podróżować

bez zbędnego obciążenia.

- Ale ja...

- Trzeba rozłożyć sól - nakazał Grant. - I to szybko.

- Tak jest - zgodził się Chipper z rezygnacją. Nagle twarz mu pojaśniała. -

Jeśli będzie potrzebny ktoś, kto zna okolicę...

- Będę o tym pamiętała - odparła z uśmiechem. Grant zauważył, że jej

uśmiech, choć czarujący, był tylko zdawkowym odruchem, nie wydobywał się z

serca. Nie był jednak sztuczny jak uśmiechy kobiet, które spotykał podczas swych

sporadycznych wizyt u matki.

Nie, ten uśmiech nie krył płytkości charakteru, był raczej maską skrywającą...

Właśnie, co? Pustkę? Ból?

Wtedy nagle przypomniał sobie, co w minionym tygodniu powiedziała mu

przez telefon Kristina. Z początku słuchał jej nieuważnie, nie kojarząc imienia Me-

redith z zadziorną panną z końskim ogonem. Kristina krótko wyjaśniła mu sytuację.

Meredith potrzebowała jakiegoś spokojnego, odludnego miejsca, gdzie mogłaby

skryć się na jakiś czas i dojść do siebie po tym, gdy jej kolega z pracy, Nick Corelli,

zginął na służbie.

- Byli sobie bardzo bliscy - relacjonowała mu Kristina. - Meredith jest

załamana. Proszę cię, Grant, to nie potrwa długo. Potrzeba jej ciszy i spokoju. Musi

znaleźć się gdzieś, gdzie ludzie nie będą cały czas mówili o tym, co się stało.

A więc o to chodzi, pomyślał. Za uśmiechem Mercy krył się ból po stracie

bliskiego człowieka. Na pewno bardzo go kochała. Grant sięgnął po dwie niewielkie,

granatowe walizki, które Chipper postawił obok samochodu.

- Powiedziałam, że dam sobie radę.

- Nie wątpię w to, ale pomogę ci. Masz za sobą długą podróż.

- Prawie cały czas siedziałam. Mogę sama nosić bagaże.

Grant odstawił walizki, zastanawiając się, czy reszta wizyty przebiegnie w

podobnej atmosferze. Matka zadała sobie wiele trudu, by nauczyć go dobrych manier.

Kiedy protestował, twierdząc, że kobiety nie oczekują już od mężczyzn galanterii,

oznajmiła mu spokojnie, że zarówno kobiety, jak i mężczyźni bardzo sobie cenią

dobre maniery, o ile nie towarzyszy im protekcjonalny ton.

Złożył ramiona na piersi i już miał coś powiedzieć, gdy Mercy go ubiegła.

- Nie jestem wyzwolona i niezależna - oświadczyła pośpiesznie, jakby czytała

w jego myślach. - Wiem, że nie zostałam tu zaproszona, a ty masz dużo pracy. Po-

zwalając mi tu przyjechać, oddałeś mi wielką przysługę. Jeśli będę mogła w czymś

pomóc, po prostu mi to powiedz. Niech od początku będzie jasne, że nie chcę być

traktowana jak gość.

Spojrzał na nią zdziwiony.

- Jak więc mam cię traktować? Niespodziewanie uśmiechnęła się, tym razem

szczerze i niemal wesoło. Grant poczuł, jak przebiega go dreszcz.

- Najlepiej by było, gdybyś po prostu nie zwracał na mnie uwagi.

Uśmiechnął się rozbawiony.

- Nie wiem, czy mi się to uda - rzekł z ironią. - Próbowałem przez kilka

wakacji z rzędu, ale bez większego powodzenia.

Uniosła lekko brwi.

- Wiem. A im bardziej usiłowałeś się mnie ignorować, tym więcej się

starałam, żebyś wreszcie mnie zauważył.

- Zauważyłem. Musiał odwrócić wzrok, ponieważ jej uśmiech znów

przyprawił go o dziwny dreszcz. Postanowił więc zmienić temat.

- Kiedy spadnie śnieg, trudno ci będzie stąd wyjechać.

- Przywiozłam dużo książek.

- Nie oczekuję, że będziesz pomagała, ale wolałbym, żebyś nie dostarczała

dodatkowego zajęcia moim pracownikom. Zima to najcięższa pora roku i wszyscy

mają mnóstwo roboty.

Mercy spokojnie przyjęła jego słowa.

- Nie znam się na pracy na ranczu - odparła bez skrępowania. - Nie umiem

jeździć konno, nic nie wiem o krowach. Ale potrafię się obsłużyć. Nie musisz się mną

opiekować.

Widać było, że szczere przyznanie się do niewiedzy nie sprawia jej trudności.

Grant żałował, że nie każdy to potrafi. Widział już wielu ludzi, którzy przyjeżdżali do

tej części kraju po przygodę, nie zdając sobie sprawy z czekających ich trudów. Jego

przyrodni brat Kyle był właśnie taki. Ale Samantha Rawlings, urodzona i wychowana

w tych stronach, szybko sprowadziła go na ziemię i bardzo wiele nauczyła.

Na myśl o tym Grant uśmiechnął się w duchu. Kyle, z pozoru lekkoduch i

playboy, wreszcie się ustatkował i znalazł cel w życiu.

Stało się to dość późno, ale nie dziwił się temu ten, kto znał matkę Kyle'a,

mściwą manipulantkę Sheilę Fortune. Grant nie pierwszy raz pomyślał z wdzięcz-

nością o swojej matce, ciepłej, szczerej i dobrej. Zadziwiające było to, że wszystkim

dzieciom Sheili udało się jakoś zorganizować sobie życie. Wszyscy troje, Kyle,

Michael i Jane, założyli rodziny, co pewnie doprowadziło ich matkę do wściekłości,

ponieważ przez to straciła nad nimi kontrolę. Nie zazdrościł swemu przyrodniemu

rodzeństwu. Prawdę mówiąc, czasami nawet współczuł ojczymowi, ale zwykle

szybko tłumił w sobie to uczucie.

Otrząsnął się z zamyślenia. Zastanowiło go, dlaczego nie potrafi skupić się na

rozmowie z Mercy i pozwala myślom rozbiegać się chaotycznie.

- Nie będę miał czasu, żeby się tobą zajmować, zwłaszcza kiedy spadnie śnieg

- ostrzegł. - Tak samo jak inni, będziesz zdana na siebie.

W jej oczach ukazał się jakiś cień i Grant natychmiast pożałował swoich słów.

- Poradzę sobie - zapewniła beztrosko, jakby chciała stłumić emocje. Sięgnęła

po walizkę. - Zaniesiemy je razem? - zaproponowała.

- Dobrze - zgodził się i wziął drugą.

Z łatwością podniosła bagaż z ziemi, chociaż wiedział, że nie jest lekki. Nie

powinno go to dziwić. Jako policjantka musiała pewnie być silna i sprawna, by móc

wykonywać swoją pracę. A najwyraźniej wykonywała ją doskonale. Kristina

powiedziała mu, że Mercy służy w policji od pięciu lat, akademię ukończyła w wieku

lat dwudziestu jeden, i tego samego dnia została zaprzysiężona. Zawsze pragnęła być

policjantką, a jeśli już coś sobie postanowiła, nic nie było w stanie jej od tego od-

wieść.

W głosie swojej trochę zepsutej przyrodniej siostry usłyszał ton podziwu, a to

nie zdarzało się często. Spełnił jej prośbę. Kristina potrafiła być denerwująca, ale

rekompensowała to inteligencją i urokiem osobistym. Grant nie wątpił, że trafi kiedyś

na mężczyznę, który nie pozwoli jej sobą manipulować i nie nabierze się na pozę roz-

pieszczonej księżniczki, a wtedy iskry będą latały w powietrzu.

Mercy była od wielu lat jej najlepszą przyjaciółką, więc kiedy potrzebowała

pomocy, Kristina natychmiast stanęła na wysokości zadania. Nie wahała się wykorzy-

stać do tego swojego przyrodniego brata. A ponieważ rzadko prosiła o coś nie dla

siebie, Grant nie mógł jej odmówić.

Mercy. Cały czas nazywał ją w myślach tym przezwiskiem z dzieciństwa. Nie

powinien jednak zapominać, że teraz to dorosła kobieta, pogrążona w żałobie po

stracie bliskiej osoby. Musiał opanować przyśpieszone bicie serca, nieoczekiwany

dreszcz, przeszywający go na widok jej uśmiechu. Takie reakcje są teraz zupełnie nie

na miejscu.

Doszedł w końcu do wniosku, że to pewnie skutek zbyt długiego braku

damskiego towarzystwa. Od miesiąca prawie nie widział kobiety, a na ostatniej

randce był trzy miesiące temu. Nic dziwnego, że hormony dały o sobie znać na widok

Mercy, która zmieniła się w piękną kobietę.

Nie był pewien, czy wie, jak zająć się kobietą o złamanym sercu. Poznał ból

po stracie bliskiego człowieka, kiedy matka odeszła od ojca i opuściła ranczo. Miał

wtedy zaledwie trzy lata. Drugi raz cierpiał w podobny sposób, kiedy patrzył na

długą, powolną śmierć ojca, który do ostatnich chwil życia żałował, że stracił

ukochaną kobietę.

Wtedy nic nie potrafiło stłumić jego bólu, jak więc mógł liczyć na to, że

pomoże komuś innemu uporać się z cierpieniem?

Kristina mówiła, że Mercy potrzebuje jedynie jakiejś kryjówki, spokojnego

miejsca, gdzie mogłaby dojść do siebie. On sam znalazł schronienie i ukojenie w tych

dzikich stronach, ale nie podejrzewał, by dziewczyna z miasta zareagowała podobnie.

Zwłaszcza po okrutnej, nagłej śmierci kogoś, kogo chyba bardzo kochała, sądząc po

smutku w jej oczach.

Takiego bólu chyba nic nie zdoła stłumić.

ROZDZIAŁ DRUGI

Być może Mercy nie widziała już w Grancie rycerza w srebrnej zbroi, ale

musiała przyznać, że nadal robi na niej wrażenie. Praca na ranczu doskonale wyrabia

mięśnie i kształtuje sylwetkę, lepiej niż ćwiczenia w siłowni, którym oddawali się z

zapałem jej koledzy z Minneapolis.

Podobały jej się lekkie zmarszczki w kącikach niebieskich oczu, pięknie

kontrastujących z opaloną twarzą. Ciemnoblond włosy miał teraz krótsze niż dawniej,

ale właśnie taka fryzura bardziej do niego pasowała.

To niewątpliwie przystojny mężczyzna, stwierdziła w duchu Mercy, dumna z

tego, że potrafi tak spokojnie to przyznać, nie czując dawnego drżenia w sercu. No,

prawie nie czując.

Włożyła sweter do szuflady i rozejrzała się po pokoju. Grant powiedział jej, że

korzysta z niego Kristina podczas swoich rzadkich wizyt na ranczu, „dopóki nie

znudzi jej się samotność i nie zatęskni za życiem towarzyskim wielkiego miasta”. Nie

zauważyła jednak, by przyjaciółka odcisnęła na tym wnętrzu swój ślad.

A może Grant po jej odjeździe przywracał pokój do normalnego stanu? Proste

umeblowanie, ograniczone do niezbędnego minimum, było zupełnie nie w stylu

Kristiny. Mercy jednak wszystko się tu podobało: duże łóżko, prosta dębowa komoda

i biurko oraz zasłony w wesołą, biało - niebieską kratkę. Przy dużym oknie stał

wygodny fotel, obity niebieskim materiałem.

Podeszła do łóżka i wzięła niewielki stos bawełnianych bluz z długimi

rękawami. Starała się spakować najcieplejsze ubrania, pamiętając dramatyczny opis

srogich zim na ranczu.

Układała bluzy w kolejnej szufladzie, zastanawiając się, dlaczego tak łatwo

zaakceptowała swoje dawne przezwisko. Kiedyś go nienawidziła, ale gdy zdała sobie

sprawę, że jedynie Grant tak ją nazywa, zaczęło jej się podobać.

Poza tym, nazywając ją dawnym przezwiskiem, Grant dał jej do zrozumienia,

że nadal traktuje ją jak dziecko. Trudno. Wcale jej to nie przeszkadzało.

Na łóżku zostały już tylko dwie jedwabne nocne koszule. W dzień mogła

nosić dżinsy, ciepłe majtki i wełniane skarpety, ale nocą wolała czuć na skórze gładki

jedwab. Był to jeden z niewielu luksusów, na jakie sobie pozwalała, więc nie

zamierzała się tego wstydzić ani mieć z tego powodu wyrzutów sumienia. Ułożyła je

starannie w ostatniej wolnej szufladzie i podeszła do drzwi, ponieważ usłyszała za

nimi jakiś dziwne skrobanie.

- A kto ty jesteś? - zapytała z uśmiechem.

Na progu siedział średniej wielkości szaroczarny pies. Choć spoglądał na nią

spokojnie, poczuła się trochę nieswojo, ponieważ jedno jego oko było brązowe, a

drugie jasnoniebieskie. Przykucnęła przy czworonogu, ale nie pogłaskała go. Coś w

postawie zwierzęcia powstrzymało ją przed obdarzaniem go zbędną czułością.

- Przyszedłeś sprawdzić, co to za nieproszony gość? Pies przechylił łeb i

wyraźnie szacował ją wzrokiem.

Miała ochotę się roześmiać.

- Lepiej będzie, jak zostawisz go w spokoju. To nie jest kanapowy pieszczoch.

Szybko uniosła wzrok, zdumiona bezszelestnym nadejściem Granta. Rzadko

udawało się ją tak zaskoczyć.

- Zauważyłam - odparła. - Miewałam już do czynienia z psami.

- To pies pracujący, nie domowy pupilek. Nie szuka przyjaciół.

Przez chwilę Mercy zastanawiała się, czy w jego słowach kryje się coś więcej

niż tylko ostrzeżenie na temat charakteru psa. Doszła jednak do wniosku, że tylko jej

się wydawało.

- Nie mam zamiaru mu się narzucać. - Wstała. Pies nadal na nią spoglądał,

teraz jakby trochę rozbawiony. - Ale jeśli zmieni zdanie, nie będzie ci chyba

przeszkadzało, jeśli się z nim zaprzyjaźnię?

- To mało prawdopodobne - odrzekł krótko, a Mercy znów się zastanawiała,

czy mówi o sobie, czy o psie.

Stłumiła westchnienie. Nie pamiętała, żeby w przeszłości był taki oschły.

- Ma jakieś imię? - zapytała. - A może to po prostu Pies?

Ku jej zdziwieniu Grant poczerwieniał.

- No... przez jakiś czas rzeczywiście nazywaliśmy go po prostu Pies, ale potem

sam nam pokazał, na jakie imię zasługuje.

Mercy uśmiechnęła się.

- A więc na jakie imię zasłużył? Widząc, że nie uznała jego odpowiedzi za

idiotyczną.

Grant odprężył się.

- Ryzykant.

Mercy zerknęła na psa, który siedział nieruchomo, cały czas w tym samym

miejscu.

- A dlaczego?

- Kiedy nie pracuje, to nie chce mu się nawet łapą ruszyć. Ale kiedy zabiera

się do roboty... to wystarczy za pięciu pomocników. Nic go nie powstrzyma. Przepę-

dza bydło gdzie sobie tylko zażyczysz, niczym marszałek dowodzący armią.

Widziałem, jak pędził niewielkie stado przez ponad pół kilometra, nie dotykając

ziemi.

- Jak to? - zdziwiła się Mercy.

- Skakał po grzbietach zwierząt, z jednego na drugi. Ryzykuje życie, ale ani na

chwilę nie ustaje.

Spojrzała na psa, który nie mógł ważyć więcej niż dwadzieścia kilogramów.

- Już rozumiem, skąd u niego takie pełne wyższości spojrzenie. Zapracował

sobie na szacunek.

- Owszem. - W jego głosie słychać było zadowolenie. Mercy poczuła, że nie

może spojrzeć mu w oczy. Patrzyła na psa, dopóki Grant znów się nie odezwał: -

Pomyślałem sobie, że zechcesz rozejrzeć się po ranczu, zobaczyć co gdzie jest.

Dopiero teraz na niego spojrzała i zastanawiała się, dlaczego przed chwilą nie

mogła. Nie było w nim nic groźnego, no może oprócz imponującego wzrostu i

mięśni, ale do tego była przyzwyczajona. Podczas służby w policji nieraz dawała

sobie radę z potężniejszymi mężczyznami.

- Chętnie się rozejrzę. Nie będę musiała później zawracać ci głowy. - Zerknęła

na niego z ukosa. Nie wiedziała, co powiedziała mu Kristina i nie chciała zdradzać

mu więcej szczegółów niż to konieczne. - Obiecuję, że nie zostanę tu zbyt długo.

Kiedy tylko... mnie wezwą, wskoczę do samolotu i zniknę.

Spoglądał na nią przez chwilę.

- Nie chciałem sugerować, że będziesz mi przeszkadzać.

- Ależ będę ci przeszkadzać - oznajmiła, wzruszając ramionami. - Nie

mieszkam tu, nic nie wiem o życiu na ranczu, choćbym nie wiem jak się starała,

zawsze będę trochę wchodzić w drogę. Postaram się tylko robić to jak najrzadziej.

Zdziwiony uniósł brwi.

- Rzeczywiście się zmieniłaś. Roześmiała się i zaraz zdała sobie sprawę, że po

raz pierwszy od śmierci Nicka śmieje się szczerze. Na myśl o Nicku ból znów wrócił,

ale opanowała się.

- Chodzi ci o to, że w dzieciństwie nigdy się nie zastanawiałam, czy komuś

przeszkadzam? - zapytała lekko.

Uśmiechnął się, jakby jej radość sprawiła mu przyjemność.

- Coś w tym rodzaju.

- Tylko przy tobie się tak zachowywałam. Zwłaszcza kiedy widziałam, że cię

to denerwuje.

- Nawet wtedy podejrzewałem, że robisz mi to na złość.

- Gdybyś naprawdę nie zwracał na mnie uwagi, pewnie dałabym ci spokój.

- I dopiero teraz mi to mówisz? - zapytał z udawanym oburzeniem.

Tym razem roześmiali się oboje i Mercy poczuła, że ból, który nosiła w sercu

od chwili, gdy Nick skonał w jej ramionach, trochę zelżał.

Chwyciła kożuszek i włożyła go, schodząc za Grantem na dół. Dom był

piętrowy, rozległy, ze spadzistym dachem. Trzy sypialnie na poddaszu były dobrze

ocieplone i ogrzewane piecami na drewno, do których Grant miał największe

zaufanie.

- Mamy również ogrzewanie gazowe - wyjaśnił, kiedy mijali wielki bojler -

ale staram się zbyt często go nie używać. Tylko do gotowania i ogrzewania wody.

- Ciepła woda? - spytała żartobliwie. - A Kristina mi mówiła, że macie tu

spartańskie warunki.

Spojrzał na nią przeciągle, jakby nie mógł zdecydować, czy mówi serio.

Odgadła, że miał ją za rozpieszczoną miejską damę. Nawet się nie starała

wyprowadzić go z błędu. Takich rzeczy nie udowadnia się słowami, tylko czynami.

Nie będzie wchodziła mu w drogę i sama o siebie zadba.

- Lubię ciepłe prysznice - oznajmił krótko.

Mercy milczała, ponieważ w wyobraźni ujrzała zupełnie nieoczekiwany obraz.

Myśl o nagim Grancie pod prysznicem przyprawiała ją o szybsze bicie serca.

- W zimie wszyscy pilnują, żeby ogień nie zgasł - mówił dalej, wskazując

duży piec w rogu. - Gdyby zgasł, dom bardzo szybko by się wychłodził.

Mercy otrząsnęła się z rozmarzenia.

- Wyobrażam to sobie - powiedziała. Pod ścianą spostrzegła niewielki stos

drewna opałowego. - Gdzie trzymacie zapas?

Wskazał ruchem głowy na zamknięte drzwi nieopodal pieca.

- W przybudówce. W domu jest zwykle zapas wystarczający na tydzień. Tyle

zwykle trwają najdłuższe śnieżyce.

Skinęła głową. Jeśli oczekiwał, że taka wiadomość ją przestraszy, to gorzko

się rozczarował. Owszem, mieszkała w mieście, ale przecież w Minneapolis również

zdarzały się bardzo srogie zimy.

- Chipper to chyba miły dzieciak - powiedziała, wychodząc za Grantem na

dwór.

- Właśnie. Miły, ale to jeszcze dzieciak. Niedawno skończył szkołę średnią.

To jego pierwsza praca.

Czyżby usłyszała w tonie jego głosu ostrzeżenie? A może znów doszukiwała

się w nich podtekstów, których tam nie było? Nie mogła nie zauważyć, jakie wra-

żenie zrobiła na chłopaku. Przez całą drogę na ranczo jąkał się i czerwienił. Czyżby

Grant podejrzewał, że ma ochotę zabawić się uczuciami naiwnego dzieciaka? Nagle

uderzyła ją ironia tej sytuacji.

- Boże, czy ja wyglądałam tak samo? - zapytała z ironicznym uśmiechem. -

Gapiłam się na ciebie jak sroka w gnat i czerwieniłam co pięć minut?

Grant zatrzymał się i spojrzał na nią przenikliwie. Potem uśmiechnął się z

wolna.

- Owszem, czasami tak wyglądałaś - przyznał.

- Przepraszam.

- Nie ma za co. Pochlebiało mi to, choć czasami wprawiało w zakłopotanie.

- Nie chciałam stawiać cię w niezręcznej sytuacji. Obiecuję ci, że to się już nie

powtórzy - dodała poważnie.

Jego usta zadrgały.

- Szkoda. Teraz może bardziej bym to docenił. Odwrócił się na pięcie i

poszedł dalej, zanim zdążyła odpowiedzieć. A więc Grant McClure nie stracił

poczucia humoru. No bo przecież to musiał być żart.

Podbiegła kilka kroków, by się z nim zrównać. Nie zwolnił, żeby nie musiała

wydłużać kroków. Powiedziała sobie, że dzięki temu nie straci formy i wyjdzie jej to

na dobre.

- Więc Chipper niedawno zaczął tu pracować?

- Jako stały pracownik, tak. Przedtem pracował tylko w lecie i czasami w

sobotę i niedzielę, razem z matką.

Z matką?

- Aha. - Tylko tyle mogła powiedzieć.

- Rita dla nas gotuje.

Rita. Mercy wyobraziła sobie smagłą brunetkę o ognistych oczach.

Mimowolnie dokonała w myślach szybkich obliczeń. Chipper miał osiemnaście lat.

Jeśli jego matka wyszła młodo za mąż, może mieć teraz na przykład trzydzieści sześć

lat. Tylko sześć lat starsza od Granta. To mała różnica wieku, nie przeszkodziłaby w

romansie.

Miała nadzieję, że ojciec Chippera to zwalisty siłacz, łatwo wpadający w

gniew. Natychmiast zganiła się za takie myśli. Jakie to w ogóle ma znaczenie?

- Gotuje tylko w weekendy? - zapytała lekkim tonem.

- Tak, ale za to dużo. Wystarcza na cały tydzień. Zamrażamy zapasy.

Nauczyła też nas, jak przygotować prostsze potrawy, żebyśmy mogli przetrwać w

zimie, kiedy zabraknie nam zapasów.

- Dobry pomysł - stwierdziła Mercy.

- Gotowanie na zapas czy przeszkolenie kilku z nas?

- I to, i to - odrzekła ze śmiechem. - Ja nie jestem zbyt dobrą kucharką.

Kristina może zaświadczyć.

- Już to zrobiła. Powiedziała, że jeśli się spodziewam po tobie pracy w kuchni

tylko dlatego, że jesteś kobietą, to mocno się zawiodę.

- Ufff... - Mercy westchnęła z przesadą. - Dobrze, że to sobie wyjaśniliśmy.

- Jej ostrzeżenie niewątpliwie uchroniło mnie przed strasznym losem.

- Niewątpliwie - zgodziła się Mercy z wymuszoną powagą. - Ale za to

świetnie zmywam naczynia. Może ten talent mi się tu na coś przyda?

- Porozmawiaj z chłopakami. Zwykle ciągną zapałki.

- Oni? A ty nie?

- Bycie szefem ma swoje dobre strony - oznajmił z szerokim uśmiechem.

Nagle rozległo się donośne rżenie i Mercy gwałtownie odwróciła głowę. W

obszernej zagrodzie, nieopodal większej z dwóch stodół, stał imponujący rumak

bardzo oryginalnej maści. Przednia połowa ciała była połyskliwie czarna, tylna

natomiast biała, upstrzona czarnymi łatkami różnej wielkości.

Mercy przypomniała sobie coś z dawnej przeszłości. Kiedy jako nastolatka

durzyła się w Grancie, chciała wiedzieć jak najwięcej o wszystkim, czym on się

interesował. Dlatego też przeczytała wiele książek o koniach i chociaż w zasadzie

nigdy przedtem nawet nie zbliżyła się do tego zwierzęcia w naturze, wiele

wiadomości zostało jej w głowie. Między innymi zapamiętała zdjęcie podobnego

konia, tylko w brązowe łaty, a nie w czarne.

- Czy to appaloosa? - zapytała niepewnie, podchodząc do ogrodzenia.

- Tak - potwierdził Grant, trochę zaskoczony.

- Widziałam kiedyś zdjęcie takiego konia. - Nie zamierzała przyznawać się,

jak do tego doszło. - Ale tamten był brązowo - biały.

- Mogą być najróżniejszej maści. Na przykład niektóre są prawie całkiem

białe, z małymi łatkami. Mam tu taką klacz. Nosi jego źrebię. - Ruchem głowy

wskazał na konia w zagrodzie.

Zatrzymała się i spojrzała na górującego nad nią konia. Nie bała się go,

zwłaszcza że przekrzywił głowę i przyglądał jej się z życzliwym zainteresowaniem.

- Jaki piękny. - Ogier parsknął radośnie, jakby zrozumiał jej słowa, a Mercy

roześmiała się.

- To w prostej linii potomek Wodza, który jakieś trzydzieści, czterdzieści lat

temu był najlepszym ogierem w stanie Teksas. Ale niech cię nie zmyli jego

szlachetne pochodzenie. To zwykły pajac - wyjaśnił trzeźwo Grant.

- Rzeczywiście. Przez tę łatkę wygląda trochę jak cyrkowy klaun.

To była prawda. Koń miał nad okiem pojedynczą białą łatkę, która nadawała

mu komiczny wygląd.

- Uważaj - ostrzegł Grant, kiedy przechyliła się przez ogrodzenie. - Może

wygląda jak klaun, ale to ogier, a zachowanie ogiera jest nieprzewidywalne. Cofnęła

się o pół kroku.

- Chcesz powiedzieć, że może ugryźć albo kopnąć?

- No... nie. Jeszcze mu się nie zdarzyło.

- Aha. Masz go od niedawna, tak?

- Ponad półtora roku. Zamrugała oczami.

- I przez ten czas nikogo nie ugryzł ani nie kopnął, a ty się nadal martwisz?

Skruszony Grant spuścił wzrok.

- Nie martwię się, tylko... trochę mnie to zastanawia. Nie spotkałem ogiera,

który by nie miał żadnego brzydkiego zwyczaju.

- A ten nie ma?

- Nie. Z wyjątkiem tego, że strąca mi z głowy kapelusz, kiedy do niego

podejdę - odparł. Mercy prychnęła rozbawiona, a koń parsknął cicho, jakby chciał jej

zawtórować albo zwrócić na siebie uwagę. Grant wzruszył ramionami. - Pewnie

jesteś bezpieczna. On naprawdę jest bardzo dobrze wychowany. Tylko nie wykonuj

żadnych nagłych ruchów, żeby go nie wystraszyć, i nie dotykaj go, dopóki sam cię do

tego nie zachęci.

Grant nie wyjaśnił, jak taka zachęta miałaby wyglądać, więc Mercy doszła do

wniosku, że wyczuje ją, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila. Znów podeszła do

ogrodzenia, a koń nachylił się nad nią i wciągnął nosem powietrze. Jego oddech

wzburzył jej włosy. Nagle poczuła, że delikatnie dotknął chrapami jej końskiego

ogona, zarżał lekko, odsunął się i spojrzał na nią, jakby na coś czekał. Nie poruszyła

się, a on jeszcze raz powtórzył cały manewr. Czyżby to była ta zachęta, o której

wspomniał Grant?

Zerknęła na niego i zobaczyła, że przygląda się uważnie całej scenie, ale z

jego twarzy nie potrafiła nic wyczytać. Czyżby to był jakiś sprawdzian? A jeśli nie

zda egzaminu, to zabroni jej wychodzić z domu do końca pobytu na ranczu?

To już chyba paranoja, zganiła się w duchu.

Z uśmiechem wyciągnęła powoli rękę i poklepała konia po czarnej szyi.

Zwierzę znów zarżało i Mercy uznała to za oznakę zadowolenia. Nie wiedziała tylko,

czy koń ucieszył się z pieszczoty czy z tego, że wreszcie zrozumiała jego niemą

prośbę.

- Ma jakieś imię? - zapytała, podziwiając mocne mięśnie i połyskliwą skórę.

- Nazywam go Joker.

- Wiem nawet, dlaczego - odparła ze śmiechem, który przychodził jej coraz

łatwiej. - Ale czy to jego prawdziwe imię?

- Jest zarejestrowany jako Płomień Fortune. Oczy Mercy rozszerzyły się.

- Fortune? Tak jak nazwisko tej rodziny? Grant skinął głową.

- Kate zostawiła mi go w spadku.

- Babka Kristiny? Ta, która zginęła w katastrofie samolotowej?

Znów skinął głową. Na jego twarzy pojawił się wyraz namysłu połączonego

ze zdziwieniem.

- On jest wart... pewnie więcej niż to całe ranczo - stwierdził. - Nie mam

pojęcia, dlaczego tak zadecydowała.

A więc dlatego miał przed chwilą taką niepewną minę. Nie wiedział, dlaczego

Kate zapisała mu takie piękne zwierzę. Nadal zadziwiał go fakt, że jest właścicielem

Jokera. Mercy spojrzała mu prosto w oczy.

- Twoja matka wyszła za mąż za syna Kate, zgadza się? Jesteś więc pasierbem

jej syna. Można powiedzieć, że jej wnukiem.

- Może to jest jakieś wyjaśnienie - odparł z powątpiewaniem. - Ale wydawało

mi się, że niewiele dla niej znaczę. Nie noszę nazwiska Fortune, nie należę do ro-

dziny. Oczywiście, wszyscy członkowie klanu byli zawsze dla mnie... bardzo mili.

Mama od dwudziestu pięciu lat jest żoną Nate'a, ale ja po prostu do nich nie pasuję.

- Najwyraźniej Kate była innego zdania, jeśli zostawiła ci tak cenne zwierzę.

Potrząsnął głową.

- Nadal tego nie rozumiem. Swoje ranczo zapisała mojemu przyrodniemu

bratu, Kyle'owi, a Joker również powinien przypaść mu w udziale. Gdyby Kyle lepiej

znał się na hodowli zwierząt, na pewno nie zgodziłby się oddać Jokera. Powinien był

o niego walczyć.

- Skoro nie zna się na zwierzętach, to pewnie koń niewiele go obchodził.

- Próbowałem mu wytłumaczyć, jaką taki koń ma wartość i że Kate nie

powinna mi go zostawiać.

- Chciałeś oddać to, co zapisała ci Kate, bo uważałeś, że ci się to nie należy?

Mercy poczuła dziwny ucisk w piersi. Przypomniała sobie, że Grant, jako

siedemnastolatek, zamiast się cieszyć, ubolewał nad swoim zwycięstwem w

szkolnych zawodach pływackich, ponieważ najsilniejszy zawodnik drużyny

przeciwnej zachorował i wycofał się ze współzawodnictwa. Grant twierdził wtedy, że

jego zwycięstwo nic nie znaczy, bo nie zmierzył się z najlepszym. Uznała to za

bardzo szlachetną postawę. Teraz stwierdziła, że Grant nic nie stracił ze swojej

bezkompromisowej uczciwości.

- Od półtora roku staram się to zrozumieć. Jeśli jego potomstwo będzie

chociaż w połowie takie jak on, to ranczo zacznie przynosić wielkie dochody. Ale

dlaczego to zrobiła? Często widuję Nate'a, ale Kate spotkałem tylko kilka razy.

- Może zrobiłeś na niej dobre wrażenie.

Poruszył się niespokojnie, jakby chciał ukryć skrępowanie. Wsunął ręce do

kieszeni dżinsów, a Mercy nie mogła nie zauważyć, jak dobrze te spodnie na nim wy-

glądają.

- Może - powiedział bez przekonania.

- Widzę, że nie jesteś z tej historii zbyt zadowolony.

- Nie nazywam się Fortune - powtórzył z uporem. - Moja matka wyszła za

członka tej rodziny, ale ja nie potrafiłbym tak żyć jak oni. Nie wiem, jak moja matka

to znosi.

- Ja też nie wiem - szczerze wyznała Mercy. - Czasami patrzę na Kristinę i

bardzo jej zazdroszczę bogactwa i pozycji, ale przeważnie cieszę się, że nie jestem na

jej miejscu.

Oczy Granta lekko się rozszerzyły. Potem uśmiechnął się przyjaźnie, tak jak w

dawnych latach, kiedy zdarzało mu się rozmawiać z nie odstępującą go na krok

dwunastolatką. Nawet jeśli denerwowało go jej towarzystwo, nigdy nie zachowywał

się wobec niej złośliwie ani okrutnie. Zresztą Barbara Fortune nie tolerowałaby u

syna takiego zachowania. Mercy nigdy nie spotkała tak ciepłej i dobrej osoby jak

matka Kristiny i Granta. Była zupełnie inna niż Sheila, pierwsza żona Nate'a, chciwa

manipulantka, która nigdy nie pogodziła się z utratą pozycji, jaką zapewniało jej

dawne małżeństwo.

- Ja myślę podobnie - zapewnił Grant. - Klan Fortune'ów to amerykański

odpowiednik rodziny królewskiej, ale nie chciałbym mieć takich problemów jak oni.

- Takie wielkie pieniądze potrafią zrobić z właścicielami bardzo dziwne

rzeczy - zauważyła Mercy.

- I z ludźmi, którzy ich otaczają.

Mercy przypomniała sobie noc, kiedy Kristina, załamana po śmierci babki,

podzieliła się z nią długą, pogmatwaną i dramatyczną historią swojej rodziny.

- Tak - rzekła cicho Mercy. - Kate Fortune musiała bardzo cierpieć, kiedy

porwano jej dziecko.

- Matka mi mówiła, że Kate nigdy nie uwierzyła w śmierć swojego dziecka.

Nigdy nie straciła nadziei, ponieważ nie odnaleziono ciała.

Mercy przebiegł dreszcz.

- Jakie to straszne. Kristina twierdzi, że jej ciotka, Rebeka, jest równie uparta

jak babka. Uważa, że śmierć Kate to nie był nieszczęśliwy wypadek.

Grant skrzywił się lekko.

- Właśnie o to mi chodzi. Członkom tej rodziny takie myślenie przychodzi

bardzo łatwo.

- I nic dziwnego. Im się stale coś przydarza. Pomyśl tylko o sprawie Moniki

Malone...

Mercy urwała, zdając sobie sprawę, że to bolesny temat. Co prawda Grant

podkreślał, że nie należy do tej rodziny, ale...

- Masz na myśli Jake'a? - zapytał, patrząc na nią.

- Przepraszam. Niepotrzebnie o tym wspomniałam.

- We wszystkich gazetach o tym piszą. Niby dlaczego miałabyś o tym nie

mówić?

- Bo sprawa Jake'a w pewien sposób dotyczy również ciebie.

Wzruszył ramionami.

- Jestem z nim skoligacony, ale to nie znaczy, że mam o nim fałszywe

wyobrażenie. Zawsze mi się wydawało, że nie pokazuje swojego prawdziwego

oblicza. Dowodzi rodem Fortune'ów, ale tak naprawdę oni go chyba nie znają.

- Onieśmiela mnie jego arystokratyczny wygląd - przyznała Mercy. - Może ty

lepiej dostrzegasz jego cechy charakteru, bo spoglądasz na niego z pewnego dystansu.

Spojrzał na nią z namysłem.

- Jesteś policjantką. Co myślisz na temat tej sprawy?

- Wiem o niej za mało, żeby sobie wyrobić jakiś pogląd. Niewiele informacji

przecieka do prasy. Nawet nie słyszałam plotek na ten temat. Zdaje się, że milczenie

można kupić za pieniądze.

- Nie dziwi mnie to.

- A zaskoczyło cię, że Jake został oskarżony?

- Sądząc po dowodach, które znaleziono? Nie. Mimo wszystko trudno mi

jednak w to uwierzyć.

- To naturalne. Nikt nie chce wierzyć, że do takiego czynu był zdolny ktoś

znajomy, ktoś z rodziny, choćby mało spowinowacony.

- Sam już nie wiem - odparł beznamiętnie. - Można też powiedzieć, że takie

zdarzenia nie są w tej rodzinie rzadkością.

Mercy nie wiedziała, co odpowiedzieć, ale w duchu zgadzała się, że trudno

było uwierzyć w winę Jake'a Fortunek. Czy to możliwe, by przystojny, dobrze

wychowany, spokojny i opanowany Jake zamordował słynną gwiazdę kina?

Wiedziała jednak, że każda rodzina, zwłaszcza tak potężna i wpływowa,

skrywa jakieś tajemnice.

ROZDZIAŁ TRZECI

- No nie! - krzyknęła zaskoczona Mercy, a Grant nie mógł powstrzymać

śmiechu. Joker znów potargał starannie związane włosy Mercy. Cofnęła się i

spojrzała na niego z oburzeniem. - - Muszę zmienić ten jabłkowy szampon na inny -

wymamrotała.

- To chyba nie tylko o to chodzi. - Grant nadal się uśmiechał. - Czasami daję

mu jabłka, ale wcale na nie tak nie reaguje.

Była to prawda. W ciągu minionego tygodnia Mercy stała się ulubienicą

Jokera. Na jej widok głośno rżał, obrażał się, jeśli nie zwracała na niego uwagi, i

głośno protestował, kiedy zbyt długo okazywała zainteresowanie innym koniom.

- Po prostu jestem dla niego kimś nowym - stwierdziła. - W dodatku moje

włosy pachną jak jego przysmak.

- Jesteś dla niego zjawiskiem. Niewiele kobiet pojawia się na ranczu, a nawet

jeśli się pojawią, to trzymają się od Jokera z daleka.

- A więc lubi płeć przeciwną, tak?

- To należy do jego obowiązków. W końcu jest ogierem - zauważył Grant,

jednocześnie się zastanawiając, czy to przyziemne wyjaśnienie nie wprawi Mercy w

zakłopotanie.

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i Grant zrozumiał, że tak samo jak dwanaście

lat przedtem, niełatwo jest ją zawstydzić.

- Masz rację. Może powinieneś znaleźć mu stałą partnerkę?

- Ma ich wiele, w każdym sezonie rozrodczym - odparł.

- Większość samców pozazdrościłaby mu takich obowiązków.

Uniósł brwi i spojrzał na nią badawczo. Czyżby usłyszał gorycz w jej głosie?

A nawet oskarżenie? Nigdy nie brał na siebie domniemanych win całej męskiej

populacji i teraz też nie zamierzał tego robić.

- Być może - odrzekł. - Ale inni bardzo by mu współczuli, że tak dał się

omotać miastowej pannie.

Zmarszczyła czoło i na jej twarzy Grant zauważył wyraz, który zapewne przed

chwilą malował się na jego własnej. Najwyraźniej zastanawiała się, czy ją o coś

oskarża. Nie miał takiego zamiaru. Wygasła w nim dawna złość na eleganckie

kobiety z wielkich miast i ich gierki.

- A czy to źle? - spytała.

- Powiedzmy, że miejsce takich panien jest w mieście. Uniosła brwi.

- Rozumiem. A twoja matka? Jej miejsce też jest w mieście?

Strzał był celny, Grant skrzywił się boleśnie. W przeszłości Mercy nigdy nie

unikała konfrontacji i wyraźnie nic się pod tym względem nie zmieniło. Przecież była

policjantką.

- Uważa, że jej miejsce jest u boku Nate'a. Wydaje się zadowolona ze swojego

życia, a tylko to się liczy.

- Ale wolałbyś, żeby była szczęśliwa tutaj. Pożałował, że rozpoczął ten temat.

- Nie ma znaczenia, co bym wolał. Chociaż urodziła się w Wyoming, czuła się

tutaj... odizolowana. Na ranczu nie miała towarzystwa kobiet, najbliżsi sąsiedzi

mieszkają kilka kilometrów stąd, a Clear Springs jest jeszcze dalej.

- Chyba to rozumiem - stwierdziła Mercy łagodniejszym tonem. - Twoja

matka to towarzyska, otwarta kobieta. Musiała się tu czuć bardzo samotna.

- Tak.

- Ale pewnie bardzo cierpiała, kiedy cię tu zostawiła, przenosząc się do

Minneapolis. Wiem, jak bardzo cię kocha. Rodzina to dla niej wszystko.

- Nie zostawiła mnie. Sam postanowiłem zostać. Spojrzała na niego wzrokiem,

którego nie potrafił rozszyfrować.

- Wiem. Powiedziała mi, że nawet jako czteroletnie dziecko byłeś upartym

kowbojem.

Cofnął się trochę i zmarszczył brwi.

- Moja matka ci tak powiedziała?

- Mówiła mi, że kiedy wyszła za Nate'a, zapytała cię, czy nie zamieszkałbyś z

nimi. A ty kopnąłeś Nate'a w kostkę i uciekłeś.

Grant poczuł, że się czerwieni.

- Moja matka ma za długi język.

- Jesteś zły, bo to powiedziała, a może dlatego, że powiedziała to akurat mnie?

- Z obu tych powodów - mruknął. Nagle coś przyszło mu do głowy i spojrzał

na Mercy badawczo. - A właściwie kiedy odbyła się ta rozmowa?

- O ile pamiętam, tuż przed świętami. Pomagałam Kristinie ubierać choinkę.

Przed świętami? Prawie rok temu? Dlaczego Mercy rozmawiała o nim z jego

matką? Uderzyła go jeszcze jedna myśl. Ostatnie święta spędził z rodziną, ale nikt

nawet nie wspomniał wtedy o Mercy. Pamiętał to dobrze. Zresztą gdyby odwiedziła

jego rodzinę, matka z pewnością by mu o tym opowiedziała; bardzo się starała, by

Grant poczuł przynależność do klanu Fortune'ów, a jednym z przejawów tych starań

było powiadamianie go o wszystkich ruchach członków rodziny i ich najbliższego

otoczenia, do którego należała również Mercy - jako przyjaciółka Kristiny.

- Odwiedziłem mamę w ostatnie święta. Spędziłem w Minneapolis cały

tydzień, ale ciebie nie widziałem...

Nagle przyszło mu do głowy, że wyjechała wtedy gdzieś ze swoim kolegą z

pracy, który pewnie był jej towarzyszem życia. Natychmiast pożałował swoich słów.

Mercy jednak wcale nie wydawała się urażona ani zasmucona. Uśmiechnęła się do

niego szeroko.

- Chodziło mi o święta sprzed dwunastu lat. Gwałtownie zamrugał oczami.

- Aha - wyjąkał i dodał, marszcząc czoło: - Udało ci się mnie nabrać, co?

- Tak. Dałeś się nabrać jak dziecko. Poklepała Jokera po szyi, pogładziła po

aksamitnych nozdrzach, a ogier zarżał cicho i westchnął z wyraźną przyjemnością.

Grant znów musiał się roześmiać.

Zastanawiał się, jak to możliwe, że taka delikatna i krucha istota jest

policjantką. Zauważył już jednak, że ma poczucie humoru, a refleksem i bystrością

nadrabia drobną posturę i brak siły fizycznej. Jej silną stroną były nie mięśnie, ale

spryt i inteligencja.

- Jakiś ty piękny, mój przystojniaczku - rzekła do konia pieszczotliwie. Widać

było, że uległa jego urokowi. - Dobrze o tym wiesz, prawda? Bardzo jesteś z siebie

zadowolony, co? - Joker prychnął i wyciągnął szyję, domagając się kolejnych

pieszczot. Grant patrzył na jej drobne dłonie, gładzące czarną skórę zwierzęcia, i

poczuł dziwny ucisk w podbrzuszu. - Przez ciebie nawet taka „miastowa dziewczyna”

jak ja ma ochotę nauczyć się jeździć konno.

Spojrzał na nią czujnie. Czyżby specjalnie powtórzyła określenie, którego

przed chwilą użył, by mu dopiec? Mercy nadal gładziła uszczęśliwione zwierzę,

nawet nie patrząc w stronę Granta, a on po raz pierwszy w życiu poczuł, że jest

zazdrosny o konia. I wcale mu się to nie spodobało.

- Dziękuję, że naprawiłeś te wodze, Chipper. Chłopak miał zdziwioną minę.

- To nie ja, panie McClure. Nie miałem czasu. Najpierw szukaliśmy

zagubionego źrebaka, a potem musiałem naprawić ogrodzenie.

Źrebak, jeden z pierwszych potomków Jokera urodzonych na ranczu MCC,

uciekł z małej zagrody przy stajni dla klaczy zarodowych, przeskakując przez

ogrodzenie, którego górna żerdź się załamała. Jak na roczne źrebię, był to wyczyn

godny podziwu. Może miał zadatki na mistrza skoków przez przeszkody.

Usłyszawszy wyjaśnienie Chippera, Grant zmarszczył czoło.

- To kiedy uporządkowałeś składzik z narzędziami?

- Eee... Na to też nie miałem czasu. Wróciliśmy z Charliem bardzo późno.

Zajrzałem jeszcze do tej tarantowatej klaczy. Wie pan, do tej, która tak dziwnie się

zachowuje...

Grant uniósł rękę.

- Nie denerwuj się. Wcale cię nie krytykuję. Spodziewałem się, że szukanie

źrebaka zabierze ci dużo czasu. Ale jeśli to nie ty tam posprzątałeś, to kto?

- Pewnie ten sam skrzat, który wczoraj zamiast mnie przyniósł do domu

drewno na opał.

Grant zerknął przez ramię i zobaczył starego Walta Mastersa, który pracował

tu od kilkudziesięciu lat i widział, jak z małego gospodarstwa, prowadzonego przez

ojca Granta, Hanka McClure, powoli zmienia się w całkiem nieźle prosperujące

ranczo. To on zasugerował, żeby rozpocząć hodowlę koni rasowych, ponieważ ceny

wołowiny nie były zbyt wysokie, a rynek zbytu chwiejny. Z początku Grant miał

wątpliwości, potem jednak nabrał zapału i hodowla koni stała się jego ulubionym

zajęciem, a po przybyciu Jokera zaczęła przynosić coraz większe zyski.

- Nie wspomnę już nawet - ciągnął Walt - że ten skrzat przyniósł drewno do

baraku, gdzie mieszkamy my, biedni, wykorzystywani kowboje.

Grant prychnął i zamachnął się na Walta kapeluszem.

- Wykorzystywani, akurat! - zawołał. - Pokaż mi drugie takie ranczo, gdzie

pracownicy mają w baraku własny stół do bilarda i wannę z masażem wodnym, dla

ulżenia obolałym mięśniom.

Walt uśmiechnął się.

- Twój ojciec pewnie jeszcze teraz przewraca się w grobie z powodu tej

wanny.

- Pewnie tak - odparł pogodnie Grant.

Był dumy, że głos mu nie zadrżał. Dużo czasu upłynęło, zanim zdołał się

pogodzić z przedwczesną śmiercią ojca i rozmawiać o niej bez emocji. Bardzo długo

nie potrafił o niej mówić wcale. Ale teraz pogodne, życzliwe docinki Walta nie

sprawiały mu najmniejszej przykrości. Wiedział, że wieloletni pracownik kochał

Hanka McClure'a jak brata.

Nie chciał jednak dłużej ciągnąć tego tematu, więc zakończył rozmowę i

wyszedł ze stajni.

A więc jakiś skrzat przyniósł drewno na opał i zrobił porządki w składziku na

narzędzia. Bez wątpienia ten sam skrzat nie wiadomo kiedy naprawił rozdartą zasłonę

w saloniku, zszywając ją starannym, drobnym ściegiem. Krawieckie umiejętności

Granta zaczynały się i kończyły na przyszywaniu guzików.

Wszedł do domu i zamknął za sobą drzwi. W powietrzu czuć było

nadchodzącą zimę i Grant przewidywał, że już niedługo - za tydzień lub dwa -

Wyoming jeszcze raz pokryje się grubą warstwą śniegu.

Zrobił kilka kroków i zatrzymał się jak wryty. Pociągnął nosem, czując wokół

jakiś znajomy zapach, którego pochodzenia jednak nie umiał określić. Po chwili już

wiedział. Nie był to jeden zapach, ale dwa, i to bardzo charakterystyczne: słodkawa

woń płynu do czyszczenia broni oraz, choć wydawało się to niemożliwe, zapach

pieczonego chleba.

Zapach chleba obudził w nim ciekawość i głód, ale woń płynu do czyszczenia

broni zaniepokoiła go. Najpierw poszedł więc tam, skąd dochodziła owa woń, czyli w

stronę wyłożonego boazerią gabinetu, gdzie mieściła się kolekcja broni ojca oraz jego

własna strzelba i dwa karabiny do polowania. Charakterystyczna woń stawała się

coraz silniejsza, chociaż żołądek Granta najwyraźniej wolał apetyczny zapach chleba.

W gabinecie siedziała Mercy, a przed nią na stole, obok gabloty na broń, leżał

rozłożony remington 306. Zamierzał wyczyścić go wieczorem, ponieważ używał go

poprzedniego dnia, kiedy w górach wytropił sarnę ze złamaną nogą. Musiał ją

zastrzelić, by skrócić jej cierpienie. Odnalezienie rannego zwierzęcia trwało dość

długo, ale szukał jej wytrwale, bo nie mógł znieść myśli, że wielkooka łania

musiałaby znosić ból jeszcze przez wiele godzin, zanim nieuchronnie padłaby ofiarą

jakiegoś drapieżnika. Grant rzadko ingerował w naturalny bieg zdarzeń, ale w

spojrzeniu cierpiącego zwierzęcia dostrzegł prośbę o pomoc i nie mógł pozostać na

nią obojętny.

Zatrzymał się w drzwiach i patrzył, jak Mercy wprawnie czyści broń. Od razu

było widać, że ta kobieta umie obchodzić się z bronią, chociaż pewnie częściej miała

do czynienia z innym kalibrem, używanym do poskramiania najgroźniejszych

drapieżników świata, tych dwunożnych.

Znów uderzyła go dysproporcja między drobną budową Mercy i

wykonywanym przez nią zawodem. Spróbował ją sobie wyobrazić, jak obezwładnia

jakiegoś silnego, agresywnego pijaka albo opornego rabusia czy włamywacza.

Przypomniał sobie, jak zauroczyła Jokera i doszedł do wniosku, że w pracy zapewne

również posługuje się raczej urokiem osobistym i inteligencją, a nie brutalną siłą i

przemocą.

Mercy tymczasem zakończyła pracę i odłożyła przybory. Grant wszedł do

gabinetu.

- Chcesz sprawdzić efekt? - zapytała, nie oglądając się. Zrozumiał, że od

samego początku zdawała sobie sprawę z jego obecności.

- Nie. To jasne, że znasz się na broni.

- Dziękuję. - Wskazała na uchwyt na ścianie obok gabloty. - Tam jest miejsce

tego remingtona?

- Owszem. Mercy nie ruszyła się.

- W takim razie ty musisz go tam położyć. Żeby dosięgnąć tej półki,

musiałabym stanąć na kanapie.

Przedtem nigdy nie przyszło mu do głowy, że uchwyt może być dla kogoś

zawieszony zbyt wysoko. Jego ojciec był wyższy od niego, matka miała metr

siedemdziesiąt wzrostu. Znów z podziwem pomyślał o tym, że Mercy osiągnęła tak

wiele, będąc tak drobnej budowy. Właśnie kładł broń na miejsce, kiedy żołądek

głośno przypomniał mu o drugim zapachu. Trochę zawstydzony zerknął na Mercy.

Uśmiechała się od ucha do ucha.

- Aż cieknie ślinka, co?

- Myślałem, że nie umiesz gotować.

- Bo nie umiem. Ale piekę doskonale. Nie masz nic przeciwko temu, że

wtargnęłam do twojej kuchni?

- Ależ skąd - zapewnił. - Zwłaszcza kiedy rezultat twojej działalności tak

wspaniale pachnie. Kiedy ten aromat się rozejdzie, na ranczu mogą wybuchnąć

zamieszki.

- Upiekłam trzy bochenki. Powinno starczyć dla wszystkich.

- Zrobiłaś tyle innych rzeczy. Kiedy znalazłaś na wszystko czas?

Niczego się nie wyparła, tylko lekko wzruszyła ramionami.

- Miałam na to cały dzień.

- Zdawało mi się, że przyjechałaś tutaj... odzyskać formę.

Przez jej twarz przebiegł znajomy cień.

- Nie potrafię siedzieć bezczynnie - oznajmiła. - Lepiej się czuję, kiedy coś

robię.

Trudno mu było się z nią spierać. Po śmierci ojca tylko wytężona praca

pozwalała mu jakoś przetrwać. Całymi dniami pracował ze wszystkich sił, a

wieczorem padał wyczerpany na łóżko i zasypiał jak kamień. Niestety, mimo

zmęczenia dręczyły go sny, ale przy odrobinie szczęścia rano już o nich nie pamiętał.

W końcu zbladły, zostawiając po sobie tylko powracający od czasu do czasu smutek.

Ich miejsce stopniowo zajęły pogodne wspomnienia.

Ciekawe, kiedy Mercy będzie mogła myśleć o zabitym przyjacielu bez cienia

rozpaczy w oczach.

Kilka dni później zdarzyło się Grantowi coś, co nie przytrafiało mu się często.

Miał wolny wieczór i postanowił wykorzystać go na lekturę. Musiał przyznać, że

mógł sobie pozwolić na ten luksus dzięki Mercy. Z własnej nieprzymuszonej woli

wykonała na ranczu niezliczoną liczbę małych napraw, które on zwykle odkładał na

później i musiał się nimi zajmować wieczorami, po całym dniu wytężonej pracy przy

zwierzętach i na pastwiskach. Przez to nigdy nie miał czasu na nieliczne w swoim

życiu przyjemności.

Westchnął z satysfakcją i zagłębił się w wygodnym, skórzanym fotelu ojca,

opierając stopy na podnóżku. Przez kilka minut po prostu siedział z książką w ręku i

cieszył się perspektywą dwugodzinnej spokojnej lektury. Oczy same mu się

zamknęły, gdy leniwie się zastanawiał, co też porabia Mercy. Kiedy przyjechał do

domu, flirtowała z Jokerem, ale potem już jej nie widział. Wziął prysznic, wyjątkowo

długi, ponieważ przyszło mu dziś ratować cielę, które ugrzęzło w błotnistym bajorze

na południowej równinie. Pod koniec całej operacji był bardziej ubłocony niż

żałośnie ryczące zwierzę. Gdy dotarł do domu, warstwa błota na skórze zmieniła się

w twardą skorupę.

Gwałtownie otworzył oczy, ze świadomością, że coś się zmieniło. W

gabinecie panowały ciemności. Półprzytomnie pomyślał, że żarówka się przepaliła.

Nagle zdał sobie sprawę, że jest czymś przykryty i dopiero po chwili rozpoznał pled

zdjęty z oparcia kanapy. Wysunął spod niego rękę i zapalił lampę. W jej świetle

zobaczył swoją książkę, starannie odłożoną na podręczny stolik. Zegar na biurku w

drugim końcu pokoju wskazywał trzecią w nocy.

Czyżby Walt tak o niego zadbał? Nie, stary, poczciwy Walt mógł zgasić

światło, może nawet odłożyć książkę na stolik, ale otulanie kocem nie było w jego

stylu. Na ogół też po powrocie do swojej ciepłej, wygodnej kwatery nie zaglądał do

domu.

Grant wiedział, kto najprawdopodobniej się o niego zatroszczył, tylko nie

chciał przyznać przed samym sobą, że to Mercy znalazła go tu śpiącego i przykryła

kocem jak dziecko. Nie chciał też przyznać, że sprawiło mu to dziwną przyjemność.

Uświadomił sobie, że w bardzo krótkim czasie polubił jej obecność na ranczu.

- Ta panna to twarda sztuka - stwierdził Walt. - O wiele twardsza, niż się

wydaje.

Grant nie musiał pytać, o kogo chodzi. Nawet gdyby nie wynikało to jasno z

słów Walta, na ranczu była tylko jedna „panna”.

- Nie była zbyt zadowolona, kiedy chciałem jej pomóc z tą belą siana - wtrącił

Chipper raczej ponuro.

- A potrzebowała pomocy? - zapytał Walt, a Grant mógł łatwo przewidzieć

odpowiedź.

- No... nie - wyjąkał Chipper ze skruszoną miną. - Wrzuciła belę na przyczepę,

jakby przez całe życie nic innego nie robiła. Jest bardzo silna.

- I szybko się uczy - dodał Walt. - Zajrzałem dzisiaj do tej tarantowatej klaczy.

Trochę się o nią martwię. Zachowuje się tak niespokojnie, chociaż ma się oźrebić do-

piero za półtora miesiąca.

- Ja też się o nią martwię - stwierdził Grant.

Klacz, którą nazywali po prostu Lady, była jednym z ich najcenniejszych

zwierząt, a teraz w dodatku miała urodzić źrebię po Jokerze. Ich pierwszym

potomkiem był źrebak, który kilka dni przedtem przeskoczył przez ogrodzenie i Grant

miał nadzieję, że drugi potomek okaże się równie udany.

- Ale co to ma wspólnego z... naszym gościem?

- Kiedy przyszedłem do stajni, zobaczyłem, że ta dziewczyna wysprzątała

wszystkie boksy z jednej strony.

Grant spojrzał na niego zdziwiony.

- Wyrzuciła gnój z boksów?

- I to bardzo sprawnie.

Naprawiła uprząż. Ułożyła zapasowe drewno. Posprzątała w składzie na

narzędzia. Wyczyściła jego broń. Upiekła chleb. A potem ładowała bele siana na

przyczepę i czyściła końskie boksy.

Przypomniały mu się słowa Kristiny, że Mercy potrzebuje wypoczynku. Jeśli

to ma być wypoczynek, to Grant nie chciał nawet myśleć, jak wygląda jej dzień pra-

cy. Przecież wszystko, co tu robiła, to nie była zabawa w prowadzenie gospodarstwa,

tylko ciężka harówka, prosta, fizyczna praca, wymagająca siły i wytrzymałości.

Nigdy by się tego po Mercy nie spodziewał.

Powinno go to chyba czegoś nauczyć. Nadal dręczyło go nieprzyjemne

poczucie winy, że to przez jego zachowanie i opowieści o srogiej zimie Mercy

poczuła się zobowiązana zapracować na swoje utrzymanie. Prawdą było, że wszyscy

mieli co robić w czasie cielenia się krów, przepędzania bydła czy znaczenia nowych

sztuk, ale zima w dodatku była bardzo niebezpieczna dla ludzi i zwierząt. Może

jednak jego słowa zabrzmiały w jej uszach zbyt groźnie.

- ...z tym zrobisz, synu? Grant zamrugał oczami i spojrzał na Walta.

- Co mówiłeś? Zamyśliłem się. Rozbawiony Walt parsknął śmiechem.

- Ostatnio często ci się to zdarza. Nie myśl tak dużo, bo to ci może zaszkodzić.

- Dobrze, dobrze - wymamrotał Grant i wyszedł ze stajni.

Znalazł Mercy w domu. Właśnie dokładała polano do pieca. Od kilku dni

regularnie uzupełniała stos przygotowanego do spalenia drewna. Grant od

niepamiętnych czasów obiecywał sobie, że będzie to robił, ale nadmiar zajęć bardzo

mu to utrudniał. Odkąd na ranczu pojawiła się Mercy, stos drewna obok pieca stale

był tej samej wielkości.

- Nie musisz tego robić, wiesz? - odezwał się bez żadnego wstępu, chociaż nie

tak chciał zacząć rozmowę.

Mercy wyprostowała się i spojrzała na niego pytająco.

- Nie muszę dokładać do pieca? To przejaw czystego egoizmu. Nie lubię

szczękać z zimna zębami, zwłaszcza w zamkniętym pomieszczeniu.

- Chodziło mi o coś innego.

Zamknęła drzwiczki do pieca, zrobione z hartowanego szkła, i wytarła ręce o

dżinsy, opinające jej zgrabne biodra i pośladki. Spojrzała Grantowi prosto w oczy.

Zaczynał się już przyzwyczajać do jej śmiałego spojrzenia. Podejrzewał, że równie

śmiało stawiała czoło większości spraw w życiu.

Może z wyjątkiem śmierci Nicka Corelli.

- W takim razie o co ci chodziło?

- Mówiłem ci już, że nie musisz pracować.

- A ja ci powiedziałam, że lubię mieć jakieś zajęcie.

- Dobrze. Wynajduj sobie zajęcia. Jesteś tu bardzo pomocna, ale naprawdę nie

musisz przerzucać bel siana i czyścić końskich boksów.

- Wiem.

- To ciężka, brudna robota. Zostaw to chłopakom. Patrzyła na niego z

namysłem.

- Aha. Czyli mogę piec chleb i szyć. To ci nie przeszkadza?

Od samego początku rozmowy przeczuwał, że wynikną z niej jakieś kłopoty.

- Nie to miałem na myśli. Niezupełnie to.

- No to co? Wydaje ci się, że nie potrafię pracować?

- Byłby to z mojej strony dowód głupoty. Przecież już pokazałaś, co potrafisz.

- Starał się okazać zdrowy rozsądek.

- Dlaczego więc każesz mi przestać? Wypuścił ze świstem powietrze.

- Nic ci nie każę. Ale podobno przyjechałaś tu dla wypoczynku, a nie po to,

żeby się zapracowywać na śmierć.

- A nie przyszło ci do głowy, że tylko w ten sposób mogę się trochę odprężyć?

- W jej głosie słychać było napięcie.

- Owszem, przyszło - odparł szczerze. - Sam doświadczyłem czegoś

podobnego. Ale ja jestem przyzwyczajony do takiej pracy, a ty nie. I chociaż jesteś

twardsza, niż się wydaje, to i tak możesz sobie zrobić krzywdę.

Z początku wydawała się zaskoczona jego odpowiedzią, ale już po chwili w

jej oczach znów ukazały się buntownicze błyski.

- Ta gadanina w stylu macho być może zrobiłaby na mnie wrażenie, kiedy

miałam dwanaście lat i świata poza tobą nie widziałam - warknęła. - Nie jestem już

dzieckiem. Nie potrzebuję opieki.

Grant cofnął się, zdziwiony i trochę rozbawiony taką żywiołową reakcją. Nie,

to nie dziecko stoi przed nim i spogląda mu prosto w oczy, zadzierając głowę do

góry. To pełna ognia, nieustraszona kobieta, pomyślał.

Niefortunnie dobrałem słowa, zganił się zaraz w duchu. Wyrażenie „pełna

ognia” w połączeniu z Mercy sprawiło, że jego ciało przeszedł dreszcz. Czy ten we-

wnętrzny ogień, który w niej płonie, ogarnia wszystkie aspekty jej osobowości? Czy

równie namiętnie reaguje w innych okolicznościach i miejscach?

Starając się stłumić ogarniające go podniecenie, pomyślał, że jeśli tak jest, to z

tego Nicka był wielki szczęściarz.

Natychmiast zdał sobie sprawę, że nazwał szczęściarzem człowieka, którego

niedawno zastrzelono na jakiejś brudnej, wielkomiejskiej ulicy i uświadomił sobie

absurdalność swoich wniosków.

- Dobrze - powiedział, starając się, aby jego głos brzmiał beztrosko. - Po

prostu boję się, że Kristina urwie mi głowę, jak się dowie, że tak ciężko pracujesz.

Mercy bez oporu przyjęła zmianę tonu rozmowy.

- A więc o to chodzi. Boisz się młodszej siostry.

- Każdy facet przy zdrowych zmysłach boi się Kristiny.

- Masz rację. - Uśmiechnęła się, a po chwili westchnęła. - Zawsze chciałam

być taka jak ona.

Grant zmarszczył czoło.

- Słucham?

- No, wiesz. Piękna, błyskotliwa, lubiana, towarzyska. Ja jestem zupełnie inna.

- Nic ci nie brakuje - oznajmił szorstko. - Światu niepotrzebna kolejna taka

rozpuszczona uwodzicielka jak Kristina. Ty jesteś zrównoważona, solidna i ani trochę

nie rozpuszczona.

- Wielkie dzięki - rzekła Mercy, ale jej usta lekko się skrzywiły. - Takie słowa

to muzyka dla uszu każdej dziewczyny.

Odwróciła się i pobiegła na górę, a on patrzył za nią zdziwiony, stojąc bez

ruchu.

Ach, te kobiety, pomyślał kwaśno. Nie miał najmniejszego pojęcia, co ją tak

rozzłościło. Powinien chyba pozwolić Jokerowi zajmować się kobietami na ranczu.

Ten koń najwyraźniej zna się na tym lepiej od niego.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Mercy przeciągnęła się i znów zwinęła w kłębek, próbując odnaleźć nagrzane

ciałem miejsce w pościeli. Natrafiła jednak na zimne prześcieradło i otworzyła oczy.

Wokół panował szary półmrok. Minęło kilka minut, zanim postanowiła sprawdzić,

która właściwie jest godzina. Od długiego czasu sypiała bardzo źle, a dzisiejsza noc

upłynęła jej całkiem spokojnie i szkoda jej było całkiem wybić się ze snu.

Zegar na nocnym stoliku powiedział jej, że minęła ósma, i Mercy natychmiast

rozbudziła się do końca. Od dawna nie spała tak długo. Usiadła i dla rozgrzewki roz-

tarta ramiona. W pokoju panował chłód. Grant pewnie jak zwykle wyszedł z domu

przed świtem, więc ogień musiał przygasnąć. Należy szybko dorzucić kilka drew do

pieca, zanim całkiem zgaśnie.

Ziewnęła, włożyła dżinsy, ciemnozielony sweter i ocieplane kożuszkiem buty,

w których nigdy nie marzły jej stopy. Znów ziewnęła. Nic dziwnego, że Grant zasnął

w fotelu, pomyślała.

Zaskoczyła ją jedynie książka leżąca na jego piersi. Nie spodziewała się, że

szorstki kowboj, silną ręką prowadzący wielkie ranczo, czytuje Szekspira. Zerknęła

na półki za fotelem i zobaczyła tam więcej dzieł Szekspira, Moliere'a i innych

klasyków, a obok nich całkiem spory wybór współczesnych technothrillerów.

Przypomniało jej to, że Grant długo nie mógł zdecydować, czy chce studiować

literaturę czy inżynierię, choć zawsze wiedział, że w końcu i tak wróci na ranczo.

Doszła do wniosku, że nie powinna się dziwić scenie, którą zobaczyła w

gabinecie. Wiedziała przecież, że Grant ukończył college z wyróżnieniem.

Powiedziała jej o tym Kristina, dumna z sukcesu starszego brata. Mercy pamiętała

lato, kiedy Grant wyjechał na uczelnię. Miała wtedy czternaście lat. Płakała,

przekonana, że nigdy już nie zobaczy swojego rycerza w srebrnej zbroi. Potem poszła

do szkoły średniej i następnego lata była już zbyt dorosła, żeby rozpamiętywać

dziecinne zauroczenie starszym kolegą.

Mimo wszystko zeszłego wieczoru przystanęła przy zniszczonym fotelu i

długo patrzyła na pogrążonego we śnie Granta. Jego usta, tak skore do uśmiechu,

czasem ironicznego, teraz układały się miękko, a półksiężyce ciemnobrązowych rzęs

rzucały cień na opalone policzki. Przez chwilę wolny od trosk związanych z

prowadzeniem wielkiego rancza, znów wyglądał jak tamten osiemnastoletni chłopak,

gotowy iść na podbój świata.

Kiedy wyjechał, świat Mercy się nie zawalił, chociaż właśnie tego się

spodziewała. Zapomniała o dziecięcym zauroczeniu i zwrócenie na siebie uwagi

Granta przestało być jedynym celem w jej życiu. Tym bardziej powinna zignorować

fakt, że serce zabiło jej mocniej i poczuła nagłą falę gorąca, kiedy Grant żartobliwie

oświadczył, że teraz lepiej doceniłby jej starania. Za bardzo przypominało to reakcję

tamtego zadurzonego dzieciaka.

Jeszcze raz ziewnęła, przeciągnęła się i zeszła na dół. Nadal zaspana,

poruszyła dopalające się resztki w palenisku, aż rozbłysły jasnym światłem. Dodała

kilka małych, suchych kawałków drewna do rozpałki, a kiedy zapłonęły wysokim

płomieniem, włożyła dwa polana. Przez kilka minut stała przy piecu, czekając, aż

ciepło rozgrzeje jej ręce.

Z roztargnieniem, nadal rozmyślając o tym, jak to możliwe, że tak długo spała,

podeszła do frontowego okna i odsunęła zasłonę, którą kilka dni temu tak pracowicie

zszyła. Musiała szybko zmrużyć oczy.

Śnieg. W ciągu jednej nocy pokrył wszystko niepokalaną bielą, ścierając

wszelkie inne kolory z palety ziemi.

W mieście pierwszy śnieg zawsze witała z radością. Czysta, biała powłoka

maskowała choć na krótką chwilę brzydotę, z którą tak często miała styczność w

pracy. Wiedziała, że to tylko pozory, że brzydota nadal tam jest, ale lżej jej było na

duszy, kiedy sama przed sobą udawała, że świat jest jasny i czysty, jak pierwszy

śnieg. Tutaj otaczał ją piękny, chociaż surowy krajobraz, a biały puch jedynie

dodawał mu miękkości.

Włożyła kożuszek i wyszła z domu. Wzięła długi, głęboki oddech. Powietrze

było rześkie i tak czyste, że niemal czuła jego smak. Mimowolnie się uśmiechnęła, a

kiedy zeszła z werandy i usłyszała pod stopami skrzypienie śniegu, jej uśmiech stał

się jeszcze szerszy.

Nagle znieruchomiała i zamyśliła się. Kiedy Kristina zasugerowała jej wyjazd

w jakieś odludne miejsce, gdzie mogłaby nic nie robić i mieć czas na przemyślenie

różnych spraw, miała wiele wątpliwości i nie wydawało jej się to najmądrzejszym

rozwiązaniem. Owszem, po tak wielu latach spotkanie z Grantem mogło być ciekawe

i dostarczyć interesującego materiału do przemyśleń, ale obawiała się, że nic nie

będzie w stanie odciągnąć jej myśli od Nicka. Bała się, że cały czas będzie myślała

tylko o tym, by wrócić do domu i zająć się ściganiem morderców.

Nie przewidziała jednak, że Grant McClure potrafi odciągnąć jej myśli od

wszelkich problemów, co samo w sobie stwarzało nowy problem. Powtarzała sobie

jednak, że potrafi wybić sobie z głowy tę niemądrą reakcję, że jest to tylko

pozostałość dziecinnego zauroczenia. Poza tym dowodziło to, że nawet jako dziecko

miała dobry gust. Grant był teraz równie przystojny, jak czternaście lat temu, kiedy

go pierwszy raz zobaczyła. Może nawet przystojniejszy. Czas obchodził się z nim

bardzo łagodnie. Jako trzydziestoletni mężczyzna, Grant był...

Nie znajdowała słów. Uśmiechnęła się do siebie w duchu. Grant zawsze

wywierał na niej takie wrażenie. Kiedyś jej to nie przeszkadzało, ale teraz powinna

być odporna na takie rzeczy. Denerwowała ją własna reakcja i miała ją sobie za złe.

Przecież Grant jasno dał jej do zrozumienia, że nie jest w jego typie. „Jesteś zrówno-

ważona, solidna i ani trochę nie rozpieszczona”. Pięknie. Równie dobrze mógłby tak

powiedzieć o psie albo koniu.

Usta jej zadrgały. No, może nie o koniu. Zapewne uważał, że ona ma mniej

osobistego uroku niż ognisty, piękny Joker. Dlaczego nie zdusiła w sobie tych niemą-

drych, szczeniackich uczuć, skoro wiedziała, że Grant nic do niej nie czuje?

Nagle przyszło jej do głowy, że być może robi to specjalnie. Może instynkt

obronny nakazywał jej skupić uwagę na Grancie, żeby ociągnąć jej myśli od

dręczących wspomnień. Umysł w samoobronie potrafi działać w bardzo dziwny

sposób. Niejednokrotnie była tego świadkiem.

A więc tylko jej się zdaje, że na jego widok serce bije jej szybciej, że ogarnia

ją czułość, kiedy patrzy na niego, jak zmęczony ciężką pracą śpi w fotelu, trzymając

w stwardniałych rękach tom Szekspira? Nie bardzo w to wierzyła, ale...

- Sprawdzasz, ile trzeba czasu, żeby zamarznąć na kość?

Odwróciła się gwałtownie. Grantowi znów udało się ją zaskoczyć. Jak on to

robi? Zwykle zachowywała czujność i trudno było ją podejść. Wyniosła to

przyzwyczajenie z pracy.

- Uwielbiam pierwszy śnieg - powiedziała. Miała nadzieję, że rumieńce na jej

policzkach wyglądają na wywołane mrozem.

- Tutaj nie jest tak jak w mieście. Żaden pług nie oczyści ci drogi. Przestanie

ci się tu podobać, kiedy zasypie nas na dwa metry i przez wiele dni nie będzie można

wyjść z domu.

Przez chwilę przyglądała mu się z namysłem.

- Ciągle mi powtarzasz, że pochodzę z miasta. Myślisz, że o tym

zapomniałam?

Wzruszył lekko ramieniem.

- Tak tylko mówię, dla przypomnienia. Zastanawiała się, komu chce o tym

przypomnieć.

Wróciła pod osłonę werandy.

- A więc chcesz mi przypomnieć, że jestem z miasta? Mało prawdopodobne,

żebym o tym zapomniała.

- Zgadza się. Dziewczyny z miasta nigdy o tym nie zapominają. - Grant stanął

obok niej i spojrzał na biały krajobraz. - Czasami lubią odwiedzać takie odludne

miejsca, zwłaszcza kiedy jest ciepło, słonecznie i na łąkach baraszkują cielęta i

źrebaki, ale nie zamieszkałyby tu nigdy.

Mówi o Kristinie, pomyślała Mercy. Z ust przyjaciółki usłyszała kiedyś

niemal identyczne słowa. „Dla Granta ranczo to całe życie. Owszem, muszę przyznać,

że tamta okolica ma swoje szczególne, dzikie piękno, no i małe zwierzątka są takie

urocze, ale tam nie ma latarni ani neonów!”.

- Kristina... - zaczęła Mercy i zaraz urwała. Nie była pewna, czy powinna

ciągnąć ten temat. Trochę się bała, że obróci się to przeciwko niej.

Grant znów lekko wzruszył ramionami.

- Może nie byłaby taka rozpuszczona, gdyby musiała tu mieszkać przez jakiś

czas, z dala od wielkomiejskich świateł i blichtru. Ale ona nie potrafiłaby żyć nigdzie

indziej.

- To tobie chyba należałoby o czymś stale przypominać - oznajmiła cicho

Mercy. - Nie jestem Kristina. - Ani twoją matką, dodała w duchu, myśląc, że te słowa

pewnie uraziłyby Granta.

- Nie, nie jesteś Kristiną - zgodził się bez oporu. - Ale też jesteś dziewczyną z

miasta.

- A dziewczyna z miasta zawsze będzie dziewczyną z miasta, tak? - Jego

uprzedzenie zaczynało ją trochę irytować, chociaż częściowo już rozumiała, dlaczego

jest to dla niego tak drażliwa sprawa.

- Ciężko jest się zmienić - oświadczył, starając się, by jego słowa zabrzmiały

jak najbardziej dyplomatycznie. - Ja też nie potrafiłbym się przystosować do

miejskiego trybu życia. Zawsze to wiedziałem.

- Nawet kiedy miałeś cztery lata? Uśmiechnął się, chociaż nie nazbyt radośnie.

- Wiedziałem o tym jeszcze wcześniej. To jest mój dom. Zawsze tak było i

będzie.

Mercy usiadła na pięknej, bujanej ławce z rzeźbionego drzewa cedrowego,

która prostemu, funkcjonalnemu domowi nadawała zdecydowanie cieplejszy wyraz.

- Ojciec kupił ją dla mamy na rocznicę ślubu - wyjaśnił Grant. - Kazał ją

sprowadzić z małego sklepu na obrzeżach San Antonio. Miał nadzieję, że jeśli mama

będzie na niej często siadywała, to doceni piękno okolicy. Owszem, doceniła je, ale to

nie wystarczyło. A może stało się to za późno? Już się zdecydowała na wyjazd.

- A ty kopnąłeś ojczyma w kostkę i stanowczo powiedziałeś mamie, że nie

chcesz z nimi jechać, kiedy cię o to poprosiła.

- Miałem tylko cztery lata. - Grant również poczuł narastającą irytację. -

Chciałem, żeby ojciec i matka znów byli razem. Wydawało mi się, że jeśli zostanę na

ranczu, to i ona w końcu tu wróci.

- Ale była już żoną Nate'a.

- Dla czteroletniego chłopca to nie miało większego znaczenia. - Skrzywił się.

- Mimo wszystko żałuję, że wtedy go kopnąłem.

- Jakoś to przeżył - odparła Mercy trzeźwo. - On kocha twoją matkę.

- Wiem. Czasami mi się wydaje, że to jedyna osoba, którą naprawdę kocha.

Owszem, dba o swoje dzieci, ale...

- Rozumiem, co chcesz powiedzieć. Dopiero niedawno poznałam Jane i

Michaela, ale wydaje mi się, że żadne z nich nie ma pewności, co tak naprawdę ich

ojciec do nich czuje. - Zerknęła na Granta z ukosa. - Ty przynajmniej nie możesz

mieć wątpliwości, że matka cię kocha.

- Już ich nie mam. Ale kiedy mój mały podstęp nie wypalił, nie byłem tego

taki pewien. Dopiero kiedy skończyłem dziesięć lat, przestało mnie to dręczyć.

- Matka uszanowała twoją decyzję.

- Tak. Zawsze szanuje moje decyzje. Musi to być dla niej dość trudne,

ponieważ większość ludzi uważa, że marnuję sobie tutaj życie.

- Marnujesz życie? Złożył ramiona na piersi. Mercy zastanowiła się, jakie

słowa sprawiły, że przybrał tę obronną pozycję. Przybierał ją zresztą dość często.

- „Jesteś bystrym facetem, Grant, mógłbyś wymyślić coś lepszego” - cytował z

goryczą. - „Masz wyższe wykształcenie, Grant, co robisz na tym odludziu, wśród

krów? Zmarnowane cztery lata nauki w college'u”.

Mercy spojrzała mu prosto w oczy.

- Ale ty właśnie to chcesz robić, prawda?

- Zawsze tylko to chciałem robić. - Determinacja w jego głosie świadczyła, że

nieraz musiał bronić swego wyboru.

- Powiedz tym, którzy cię krytykują, żeby pilnowali własnego nosa. - Spojrzał

na nią zaskoczony. - Spotkałam bardzo wielu ludzi schwytanych w pułapkę zniena-

widzonej pracy. Wiem, co to potrafi zrobić z człowiekiem i jego otoczeniem. Jeśli

twoja praca cię uszczęśliwia, to znaczy, że dobrze wybrałeś.

Uśmiechnął się do niej niespodziewanie ciepło, a Mercy odniosła wrażenie, że

nagle zaświeciło słońce.

- Tak właśnie powiedziała mi matka, kiedy ostatnio kolejny raz miałem

poważną rozmowę z Nate'em - odrzekł Grant.

- Bardzo mądrze z jej strony. Wydaje mi się, że najtrudniejszym zadaniem dla

rodzica jest uszanowanie decyzji własnego dziecka, jeśli się z nią nie zgadzają.

Grant oparł się o słupek werandy i spojrzał na Mercy z zastanowieniem.

- Mówisz tak z doświadczenia? Skinęła głową.

- Moi rodzice chcieli, żebym została lekarką. Grant zamrugał oczami.

- Lekarką? A zostałaś policjantką. Do dość radykalna zmiana.

- Nie byli nią uszczęśliwieni. Złożyłam podania do kilku college'ów z

doskonałymi wydziałami medycznymi. Do wszystkich zostałam przyjęta. Bardzo

chciałam pomagać ludziom, ale doszłam do wniosku, że nie jako lekarz. -

Uśmiechnęła się smutno i ironicznie. - Wtedy tak mało wiedziałam o życiu.

- Czego nie wiedziałaś?

- Nie wiedziałam, że połowa ludzi, z którymi stykam się w pracy, wcale nie

chce, żeby im pomagać. Oni chcą, żeby policja naprawiała ich błędy. - Zadrżała. -

Inni oczekują, że policjant na stałe rozwiąże ich problemy. Nie stać ich na to, żeby

samemu pociągnąć za cyngiel, więc chcą wszystko urządzić tak, żeby zrobił to za

nich glina. Jakbyśmy byli maszynami bez żadnych uczuć... - Urwała nagle, zdając

sobie sprawę, że mówi coraz głośniej i za chwilę może całkiem stracić kontrolę nad

emocjami. - Przepraszam... Nie chciałam...

Zagryzła wargę, by powstrzymać słowa cisnące się na usta. Poczuła kłucie

pod powiekami. Niepotrzebnie zaczęła mówić o najtrudniejszych aspektach swojej

pracy. Przez to znów powróciły do niej myśli o wszystkim, co w niej było najgorsze.

Spokój, który okazywała od chwili przybycia na ranczo, był chyba tylko pozorny.

Znowu zadrżała i nie był to efekt chłodu.

Nie wiedziała nawet, kiedy Grant usiadł obok niej na huśtawce. Była zbyt

zaskoczona, by zareagować, kiedy otoczył ją ramionami. Promieniujące od niego siła

i ciepło dawały jej poczucie spokoju i wyciszenia.

- To trudna i niebezpieczna praca, Mercy - rzekł łagodnie. - Zawsze to

wiedziałem, ale nigdy nie zastanawiałem się, jak to znoszą ludzie, którzy ją

wykonują. Aż do tej chwili.

Słychać było, że mówi to z niekłamaną troską, lecz Mercy nabrała czujności.

W jej obecnym stanie umysłu ciepło i poczucie bezpieczeństwa, jakie oferował Grant,

były zbyt kuszące i zbyt niebezpieczne.

Wyswobodziła się z jego objęć, starając się nie robić tego zbyt gwałtownie.

Chciała jak najszybciej odsunąć od siebie poczucie bliskości.

- Przepraszam, że tak się przed tobą rozkleiłam - oznajmiła sztywno.

Spojrzał na nią uważnie, ale nie starał się jej przyciągnąć z powrotem do

siebie, nic jej też nie odpowiedział. Wstała i odstąpiła na bezpieczną odległość.

- Ostatnio... dużo myślę na temat swojej pracy i mam coraz więcej

wątpliwości - odezwała się, kiedy cisza stała się zbyt napięta. - Ale to nie znaczy, że

musisz wysłuchiwać moich łzawych wynurzeń.

- Chyba dobrze by ci zrobiło, gdybyś się przed kimś wygadała - odparł po

chwili.

Ale nie przed tobą, pomyślała Mercy. Nie mogła podzielić się najskrytszymi

myślami z tym mężczyzną, który i tak już wystarczająco zburzył jej dość niepewny i

wątły spokój umysłu.

- Najpierw sama muszę wszystko przemyśleć - oznajmiła.

- Widzę, że jesteś tak samo uparta jak dwanaście lat temu.

- Po prostu chcę sama uporać się ze swoimi problemami, a to wcale nie

znaczy, że jestem uparta.

- Ja mówiłem tylko o rozmowie na temat twoich problemów. Czy to by

naruszyło twoje poczucie niezależności?

Spojrzała na niego ostro.

- Zawsze mi się wydawało, że według mężczyzn kobiety za dużo gadają o

swoich kłopotach.

- Może właśnie chodzi o to, że za dużo przebywasz w towarzystwie mężczyzn

i straciłaś umiejętność dzielenia się swoimi myślami. Czy gliniarze obnażają przed

sobą dusze?

Mercy groźnie zmarszczyła czoło, ale po chwili dostrzegła wesołe iskierki w

niebieskich oczach Granta i się rozchmurzyła.

- Gliniarze duszą wszystko w sobie, dopóki nie eksplodują - wyjaśniła

ironicznie. - Tak przynajmniej robi większość.

- A ty?

- Ja nie mam zamiaru eksplodować. Nie należę do tego typu. Tak

przynajmniej twierdzi nasz wydziałowy psycholog.

- Byłaś u psychologa?

- Tego wymaga procedura po... po użyciu broni.

- Pomogło ci to?

- Trochę. - Spojrzała na zaśnieżony krajobraz. Już dłuższy czas siedziała bez

ruchu i zaczynało jej się robić zimno. - Powiedział mi, że przyjazd tutaj to dobry po-

mysł.

- A tobie jak się wydaje?

- Tak, to chyba był dobry pomysł. To piękna okolica. W naturze jest coś, co

do mnie przemawia, coś czystego, pierwotnego. Owszem, panują tu surowe warunki,

ale świat jest taki czysty, pozbawiony zła. To... po prostu życie.

Grant patrzył na nią wyraźnie zaskoczony.

- Ja... ja czuję to samo. Właśnie dlatego tylko tutaj mogę być naprawdę

szczęśliwy.

Przez długą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Oboje czuli wyraźnie, że

tworzy się między nimi nagła i niespodziewana więź.

Uczucie to było tak silne, że niemal wystraszyło Mercy; nie chciała się mu

poddawać, nie chciała w ogóle czegokolwiek odczuwać, w tej chwili była zbyt bez-

bronna. Niestety, tak zareagowało jej serce i rozum nie miał już nic do powiedzenia.

Postanowiła stworzyć dystans między sobą i Grantem, choć była też świadoma, że

wydarzyło się między nimi coś ważnego. Jak zwykle nie zamierzała tego ukrywać,

zwłaszcza przed sobą.

- Spodziewałam się, że znajdę tu spokój i dziką przyrodę, ale nie

przewidziałam... że znajdę się w rozterce.

Popatrzył na nią tak, jakby potrafił czytać w jej myślach. Poczuła się

nieswojo.

- W rozterce? Popełniłaś błąd, Brady, powiedziała sobie w duchu.

- Na przykład teraz jest mi bardzo zimno i chyba muszę stąd iść - oznajmiła

głośno.

Szybko wstała z huśtawki i wróciła do ciepłego domu, bojąc się, że za chwilę

znów powie coś, czego będzie żałować.

Meredith Cecelia Brady...

Żadna inna kobieta nie potrafiła tak wytrącić go z równowagi. Miała tę

zdolność już jako dziecko.

Grant przewrócił się na drugi bok i naciągnął na głowę grubą puchową kołdrę,

chociaż nie było mu zimno. Śnieg z krótkimi przerwami padał przez cały dzień i noc,

a jego warstwa na dachu tworzyła dodatkową izolację przed chłodem. Chociaż zerwał

się lekki wiatr, w domu było cieplej niż przy bezśnieżnej pogodzie.

Ludzie, którzy ustalili, że zima zaczyna się w grudniu, chyba nigdy nie byli w

Wyoming, pomyślał Grant. Tutaj zima zupełnie nie przejmuje się kalendarzem i

przychodzi, kiedy ma ochotę. To jednak nie pogoda zajmowała teraz jego myśli.

Dwanaście lat temu Mercy potrafiła wytrącić go z równowagi i zachowała tę

zdolność do tej pory. Tylko teraz robiła to w zupełnie inny sposób, o wiele bardziej

niepokojący i skuteczny.

Nie dawała mu spokojnie zasnąć, chociaż zwykle po długim dniu wytężonej

pracy spał jak kamień. Teraz przewracał się z boku na bok, nasłuchiwał każdego

dźwięku na zewnątrz, patrzył w sufit i z wysiłkiem powstrzymywał się, by co chwila

nie zerkać na zegarek, w oczekiwaniu godziny, kiedy będzie mógł wstać.

Kolejny szelest za oknem sprawił, że Grant odwrócił się na plecy i jęknął z

irytacją. Lepiej by było, gdybyś zwlókł się z łóżka, McClure, i zabrał się do jakiejś

roboty, zamiast tracić czas na rozmyślania o Mercy, pomyślał. Gdyby od razu to

zrobił, pewnie miałby już za sobą połowę codziennych obowiązków.

Ciekawe, o jakie „rozterki” jej chodziło.

Irytujące rozmyślania przerwał mu dźwięk przypominający skrzypienie

otwieranych drzwi frontowych. Doszedł do wniosku, że to może być tylko Walt.

Może coś się stało?

Wstał z łóżka i ubrał się pośpiesznie, nie tylko z powodu panującego w

sypialni zimna. Wciągnął grube, wełniane skarpety, ale buty wziął w rękę. Być może

wcale nie będzie musiał ich wkładać, a poza tym nie chciał głośnym tupaniem

obudzić Mercy.

Kiedy wyszedł na korytarz, stwierdził, że Mercy i tak najprawdopodobniej już

nie spała - drzwi do pokoju gościnnego stały otworem. Mijając je, zerknął do środka i

zobaczył, że koce i niebieska kołdra leżą na łóżku w nieładzie, świadcząc o

niespokojnej nocy tego, kto pod nimi spał, czy raczej, tak jak on, usiłował zasnąć.

Mercy pewnie też usłyszała dźwięk, który go zaniepokoił, i zeszła na dół, żeby

sprawdzić, co to jest.

- Walt?! - zawołał, schodząc po schodach.

Żadnej odpowiedzi. Przyśpieszył kroku. Wpadł do salonu, ślizgając się na

drewnianej podłodze. Tam zatrzymał się jak wryty. Drzwi frontowe stały otworem.

Zrozumiał, że to nie Walt. Nigdy nie zostawiłby otwartych drzwi, zwłaszcza w

taką noc, kiedy na dworze szalała śnieżyca.

- Mercy? - Nadal żadnej odpowiedzi. Nie miał pojęcia, co o tym myśleć.

Trochę zirytowany podszedł do drzwi prowadzących do kuchni. Ciemność i cisza.

Ruszył do drzwi frontowych, po drodze dokładając trochę drewna do pieca. Zamknie

te przeklęte drzwi, a potem się zastanowi, co się stało. Nie mógł otworzyć ich wiatr -

zawsze pamiętał, żeby zamknąć je dokładnie.

A Mercy, chociaż wychowała się w mieście, na pewno nie była taka niedbała.

Oparł rękę na klamce, wyjrzał na dwór i zrozumiał, że Mercy wyszła z domu.

Na świeżym śniegu, zalegającym deski werandy, widniały ślady małych stóp.

Co się, u diabła, dzieje?

Szybko włożył buty, zdjął z wieszaka ciepłą kurtkę i chwycił latarkę z półki.

Wyszedł na werandę i zamknął za sobą drzwi.

Ślady wiodły w dół po schodach, potem prosto, następnie skręcały w prawo,

ku głównej stajni.

Podążył w tamtą stronę, krzywiąc się, kiedy ostry wiatr uderzył go w twarz.

Właśnie przez ten wiatr miał wrażenie, że jest zimniej niż w istocie.

Obudził się w nim gniew. Po co Mercy wychodziła z domu w środku nocy, i

to przy szalejącej śnieżycy? Czy nie zdawała sobie sprawy, że to niebezpieczne?

Biała kurtyna śniegu sprawia, że łatwo stracić orientację, zgubić drogę i zamarznąć na

śmierć nawet kilka metrów od bezpiecznego schronienia, niewidocznego w zamieci?

Co ją opętało? Czyżby nagle straciła cały rozsądek? Już mu się wydawało, że nie jest

typową dziewczyną z miasta, ale teraz...

Szedł coraz szybciej, wytężając wzrok, by nie zgubić śladów, które z każdą

chwilą stawały się mniej widoczne, ponieważ śnieg nie przestawał padać. Nawet silne

światło latarki nie przydawało się na wiele. Oślepiało go, odbijając się od białej

powierzchni.

Jakieś dwadzieścia metrów od domu zgubił trop. Domyślił się jednak, że

musiał wieść do stajni. Miał nadzieję, że się nie myli. Rozsuwane drzwi były

zamknięte, ale nie na skobel.

Otworzył je i wszedł do środka, czując, jak narasta w nim napięcie.

Wtedy zobaczył Mercy. Leżała zwinięta w kłębek, tuż przed boksem Jokera.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Joker zarżał jakby żałośnie, a Grant przerażony podbiegł do Mercy. Pośliznął

się na słomie, ale nie upadł. Joker znów zarżał i wystawił głowę przez otwartą górną

połowę drzwi od boksu, jakby się bał, że Grant nie zauważy leżącej dziewczyny.

Mercy dygotała. Objęła się ramionami, jakby chciała opanować dreszcze albo

się ogrzać. W stajni było dość ciepło, ale nie tak jak w domu, w dodatku na pewno

zmarzła, idąc przez zasypane śniegiem podwórze.

Grant przykląkł przy niej i zauważył, że jej instynkt samozachowawczy

jednak funkcjonował. Przed wyjściem włożyła ciepłe buty i kożuszek. Ale co miała

pod spodem? Jakąś cienką, zieloną szmatkę. Coś, co wyglądało jak zwiewna nocna

koszulka.

- Czyś ty zupełnie zwariowała? - warknął, chwytając ją za ramiona.

Posadził ją i już miał wygłosić jadowite kazanie, gdy podniosła na niego

wzrok. Kiedy zobaczył jej oczy, cały jego gniew gdzieś się rozpłynął, a srogie słowa

zamarły mu na wargach. Nigdy jeszcze nie widział nikogo w stanie tak kompletnego

załamania. Źrenice Mercy były rozszerzone i pełne grozy. Zrozumiał, że drży nie z

zimna, tylko z napięcia. Wyglądała jak człowiek ścigany przez demony.

- Mercy? - powiedział cicho i tak łagodnie, jak umiał. - Co ci jest? Co się

stało?

Otoczył ją ramionami, a ona kołysała się, cicho jęcząc. Wiedział, że nie może

jej teraz o nic wypytywać. Poza tym domyślał się, co doprowadziło ją do takiego

stanu.

Otworzył dolną połowę drzwi do boksu. Może nie powinien tak ufać

ognistemu Jokerowi, ale założył, że zwierzę, które tak uwielbia Mercy, nie zrobi jej

krzywdy. No i ciepło końskiego ciała na pewno pomoże Mercy się rozgrzać. Wniósł

ją do środka i ułożył na czystej słomie. Zamknął drzwi, usiadł obok niej, rozpiął

kurtkę i przyciągnął dziewczynę do siebie, by dodatkowo ogrzać ją własnym ciałem.

Nie opierała się, nie starała się odsunąć, co powiedziało mu więcej o jej stanie niż

jakiekolwiek słowa.

Joker zarżał cicho i obwąchał czubek głowy Mercy.

- Nic jej nie będzie - zapewnił go Grant, zupełnie się nie przejmując, że

rozmowa z koniem to dosyć absurdalne zajęcie. Jego słowa miały właściwie dodać

otuchy Mercy. No i jemu samemu. - Musi tylko się rozgrzać i uspokoić - mówił,

nadal udając, że zwraca się do konia. Joker jednak najwyraźniej go zrozumiał, bo

znów zarżał, jakby chciał potwierdzić jego słowa.

Grant dawno już nie pocieszał kobiety. W przeszłości zdarzało mu się to kilka

razy, ale nawet nie był pewien, czy robił to skutecznie. Zwykle chodziło o Kristinę,

kiedy ta popełniła jakiś drobny grzeszek, albo o matkę, kiedy Nate zaszedł jej za

skórę.

Nigdy jednak nie miał do czynienia z tak bardzo zgnębioną i załamaną

kobietą, może dlatego, że żadna z kobiet w jego otoczeniu nie musiała stawiać czoła

takim wyzwaniom, jakie przed Mercy stawiała jej trudna praca.

Długi czas po prostu siedział, trzymając drżącą dziewczynę w objęciach i

starając się ocenić, czy jej stan się poprawia. Oparła głowę na jego ramieniu, a Joker

co chwila dotykał nozdrzami włosów Mercy, jakby chciał wydobyć z niej jej zwykłą

reakcję na jego zaczepki - udawane oburzenie. Tym razem się nie doczekał.

Grant dopiero teraz zobaczył, jak wyglądają jej włosy. Były złociste i miękkie

w dotyku. Czuł bijący od nich lekki zapach szamponu jabłkowego, dzięki któremu,

jak żartobliwie wyjaśniała, robiła takie piorunujące wrażenie na Jokerze. Przede

wszystkim jednak czuł drżenie jej ciała.

Zauważył, że pod nocną koszulą nie ma nic. Delikatna, cienka tkanina

spływająca spod kożuszka na jej nogi, dziwnie kontrastowała z ciepłymi butami o

wysokich cholewkach. Wyobrażał sobie, jak zieleń koszuli musi pięknie podkreślać

szmaragdową barwę oczu Mercy. Podświadomie wyczuwał, że jego ciało

instynktownie reaguje na jej bliskość, ale natychmiast zdusił w sobie takie reakcje.

Gdyby chciał teraz tę bliskość wykorzystać, zachowałby się niegodnie i obraźliwie.

Mercy nie zasługiwała na takie zachowanie.

Grant mówił nadal, choć nie bardzo sam siebie rozumiał. Po prostu

wypowiadał ciepłe, kojące słowa, jakby uspokajał spłoszonego konia. Przytulił Mercy

do siebie, jednak nie tak mocno, by poczuła się schwytana w pułapkę, o co przy tak

znacznej różnicy wzrostu i budowy nie było trudno.

Pozwoliła mu się obejmować. Wtuliła się w niego, lekko drżąc, ale nie

wypowiedziała ani słowa. W końcu, kiedy jej dygot ustał, Grant również zamilkł, ale

dalej ją obejmował.

Joker również się uspokoił, lecz nadal czujnie patrzył na Mercy, i to z taką

uwagą, że Grant zaczął się zastanawiać, czy koń nie rozumie więcej, niż się wydaje.

Wiedział, że zwierzęta wyczuwają nastroje ludzi.

Nie potrafiłby powiedzieć, jak długo siedzieli bez ruchu, zanim Mercy

wreszcie się odezwała.

- Przepraszam... - Jej głos był matowy i cichy. Grant milczał, mocniej

obejmując ją ramionami. - Ja...

Poruszyła się i przesunęła głowę, jakby chciała przytulić się do niego bliżej.

Ten pełen ufności gest sprawił, że poczuł ciepło wokół serca.

- Myślałam, że już nie wróci. Ten okropny koszmar. Nie śnił mi się, odkąd tu

przyjechałam.

A więc to jakiś straszny sen wygonił ją na mróz.

- Przepraszam, że po południu zacząłem rozmowę na temat twojej pracy.

Może właśnie przez to znów miałaś niespokojną noc.

- Psycholog mówił mi, że powinnam o tym rozmawiać. - Usłyszał, że

westchnęła cichutko. - Ty też tak mówiłeś. Ale to bardzo trudne. Wszyscy moi

znajomi... znali Nicka. Też obchodzą teraz żałobę i wydawało mi się, że nie

powinnam z nimi rozmawiać o tym, co się stało. To było takie okropne. Nie

mogłabym im powiedzieć całej prawdy. Jest zbyt straszna, zbyt krwawa, a to są

przecież jego przyjaciele, rodzina...

Urwała i znów zaczęła drżeć. Przyciągnął ją mocniej do siebie. I tym razem

nie opierała się, a nawet chętnie dała się przytulić. Nie był pewien, czy chce usłyszeć,

co tak bardzo dręczyło tę dzielną kobietę, ale nie mógł też znieść widoku jej

cierpienia. Ze wszystkich sił starała się opanować, chociaż miotające nią emocje

wymykały się spod kontroli.

- Powiedz mi - wyszeptał. - Wszystko mi opowiedz, Mercy.

- Nie mogę.

- Możesz. - Joker trącił ją nosem, jakby i on zachęcał ją do zwierzeń. - Czy

znalazłabyś lepszego słuchacza niż ja? Nie znałem Nicka, wysłucham cię spokojniej

niż jego bliscy.

- Ale...

- Co się wydarzyło? Kristina powiedziała mi tylko, że zginął na służbie.

- Nie zginął przypadkiem. To była egzekucja.

Teraz Grant miał już pewność, że nie chce tego słuchać, ale nie mógł się

wycofać, kiedy wreszcie Mercy się otworzyła.

- Mów dalej - zachęcił. Sam się zdziwił, że jego głos brzmi tak spokojnie i

pewnie.

- Pracowaliśmy nad... prowadziliśmy śledztwo.

Wyczuł, że specjalnie mówi ogólnikowo, lecz nie domagał się szczegółów.

Wiedział, że policjanci o pewnych sprawach nie rozmawiają z cywilami, bez względu

na okoliczności i stan ducha. Tak ich wyszkolono. Nawet na torturach mają podawać

tylko nazwisko, stopień i numer. Tak to wygląda w wojsku, ale zapewne w policji

obowiązują podobne zasady.

- Nick dostał cynk od informatora, z którym od jakiegoś czasu pracował, na

temat morderstwa sprzed kilku lat. Zginął wtedy policjant, jego przyjaciel. Nick ufał

temu informatorowi.

Coś w jej tonie pozwoliło mu przewidzieć dalszy ciąg.

- I to był błąd?

- Informator go zdradził i pomógł zastawić na niego pułapkę. Ludzie, których

rozpracowywaliśmy, czekali na niego w magazynie, gdzie miał się spotkać z tym

kapusiem. To była zasadzka, przygotowywana od samego początku.

Zadygotała gwałtownie i Grant odruchowo ścisnął ją mocniej. W milczeniu

zaczekał, aż się uspokoi. Nie chciał słuchać dalszego ciągu. Wiedział, że jeśli nie bę-

dzie nalegał, Mercy nic więcej nie powie. Ale wiedział też, że powinna wreszcie to z

siebie wyrzucić.

- Dokończ - ponaglił ochrypłym głosem.

- Ja... Nie, nic. To nieważne. Nic już nie można zmienić.

- Dokończ, Mercy. Przez chwilę miał wrażenie, że odmówi. Ale wyczuł, że

mięknie, jeszcze zanim się odezwała. Mówiła nerwowo, urywanie, a w jej słowach

słychać było wściekłość i poczucie winy.

- Związali mu ręce., na plecach. Strzelili mu... w tył głowy.

- Cholera.

- Nie miał najmniejszych szans. Mógł liczyć tylko na mnie. A ja się

spóźniłam. Kiedy przyszłam... on już umierał.

Grant znieruchomiał. Nic o tym nie wiedział.

- Byłaś tam?

- Pracowaliśmy razem. Oczywiście, że tam byłam. - Jej głos stał się szorstki i

cierpki. - Nie na wiele mu się przydałam. - Przełknęła ślinę i głośno nabrała powie-

trza. - Bardzo krwawił. Wokół było tyle krwi. W głowie miał... - Znów zadygotała. -

Jeszcze oddychał. Ale jego oczy... były już,.. Skonał w moich ramionach.

- Mercy... - wyszeptał Grant.

- Gdybym tam była minutę wcześniej... Jedną głupią minutę. Gdybym tylko

nie zatrzymała się, żeby złożyć meldunek i wezwać wsparcie... Gdybym poszła za

nim do magazynu, to...

- Mercy, przestań.

Poczuł, że potrząsa głową, negując wszelkie tłumaczenia i słowa pociechy,

jakie mógł jej ofiarować.

- Nic nie rozumiesz? To moja wina, że zginął. Pracowaliśmy razem,

powinnam tam przy nim być, coś zrobić...

- Na przykład zginąć razem z nim? - zapytał brutalnie. Chciał przerwać ten

ciąg samooskarżeń wynikający z poczucia winy.

- Mogłam...

- Przecież w takiej sytuacji regulamin nakazuje wezwanie wsparcia, prawda?

- Tak, ale...

- W takim razie zrobiłaś, co do ciebie należało. To raczej twój

współpracownik popełnił błąd. - Może nie należało tak mówić o człowieku, który

zginął na służbie, ale Grant myślał teraz tylko o Mercy, o nieustraszonej dziewczynie,

nękanej strasznymi wspomnieniami i niepotrzebnym poczuciem winy.

- Był starszy stopniem. Powinnam iść za nim, a nie czekać, aż...

- Gdybyś za nim poszła, już byś nie żyła. - Mówił beznamiętnie, surowo,

konkretnie. - Ludzie, którzy go zabili, nie oszczędzają nikogo. Bez namysłu

zastrzeliliby i ciebie.

Bardzo chciał, by mu uwierzyła. Jemu wydawało się to jasne jak słoneczny,

zimowy dzień w Wyoming. Mercy nic nie mogła zrobić, najwyżej dodać swoje

nazwisko do listy ofiar. Tymczasem przeżyła i nękało ją poczucie winy, pogłębione

przez fakt, że zamordowany był jej bardzo bliski. W dodatku święcie wierzyła, że

powinna była dokonać jakiegoś cudu, by uratować mu życie.

Nie chciała przyjąć do wiadomości prawdy, zaakceptować twardej

rzeczywistości. Wyczuwał to. Była zbyt bliska ofierze, by spojrzeć na tę tragedię z

odpowiedniej perspektywy. Patrzyła na nią przez mgłę bólu, rozpaczy i poczucia

winy. Jej udręczony umysł udzielał fałszywych odpowiedzi na pytania, które sobie

sama zadawała.

- Pamiętasz, jak kiedyś przyjechałem odwiedzić mamę, a potem wyjechałem

do północnej Minnesoty? - zapytał cicho.

Najwyraźniej nie chciała zmieniać tematu, ponieważ dopiero po chwili skinęła

głową. Grant raczej wyczuł ten ruch, niż go zobaczył.

- Wędrowałem po bardzo odludnych okolicach stanu. Drugiego dnia

zobaczyłem watahę wilków ścigającą jelenia. To był młody jelonek, który oddzielił

się od stada. Wilki osaczyły go i zagryzły, a tymczasem reszta stada uciekła. Nie był

to przyjemny widok. Ale stado nie miało wyboru. Żadne ze zwierząt nie musiało się

nawet zastanawiać nad decyzją. Ich działaniem kierował instynkt samozachowawczy.

Tylko ludziom przychodzi do głowy, że w tego typu sytuacjach mają wybór. Czasami

nie wiem, czy to dobrze.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Chcę powiedzieć, że ten jelonek sam się naraził na niebezpieczeństwo,

odłączając się od stada.

Mercy zesztywniała.

- Czy to znaczy, że według ciebie Nick sam jest winien swojej śmierci? Nie

masz racji. Może miał obsesję na punkcie... tego śledztwa, ponieważ chodziło o

zamordowanie jego przyjaciela, ale to był najlepszy gliniarz, jakiego spotkałam.

Mercy najwyraźniej nie była jeszcze gotowa, by zaakceptować fakt, że jej

ukochany być może jest częściowo winien temu, co się stało.

- Chodzi mi o to - wyjaśnił Grant - że w mieście również można spotkać takie

wilki. Działają tak samo okrutnie jak te prawdziwe. A nawet gorzej, ponieważ wilki

zabijają z konieczności, żeby przetrwać. Gdybyś dała im cień szansy, ci ludzie

zabiliby również ciebie. Czy Nick by sobie tego życzył?

Rozluźniła się i oparła na jego ramieniu.

- Nie - wyszeptała cichutko.

- Mercy, tak mi przykro. Wiem, że go kochałaś, ale nie ocaliłabyś go,

najwyżej sama byś zginęła. Zadręczanie się poczuciem winy nie wróci mu życia.

- Tak, kochałam go. Można powiedzieć, że to był jeden z moich najbliższych

przyjaciół.

Grant pomyślał, że dziwnie określa ukochanego.

- Pamiętam, co się czuje, kiedy się traci bliską osobę, jaką pustkę to

pozostawia - powiedział głośno.

Odetchnęła głęboko i Grant niemal poczuł, jak bierze się w garść.

- Wiem, że mnie rozumiesz. Twoja matka powiedziała Kristinie, że bardzo się

o ciebie niepokoiła, kiedy zmarł twój ojciec.

Grant cofnął się lekko.

- Niepokoiła się? Nie wiedziałem. Nigdy wiele o nim nie rozmawialiśmy.

- Ona go kochała, wiesz o tym, prawda?

- Tylko trochę za mało. - W jego głosie nie było goryczy. Długie lata nad sobą

pracował, by się z tym pogodzić i teraz był niemal dumny, że potrafi mówić o tym tak

spokojnie.

- Za mało, żeby tutaj zostać? Może i tak. Ale go kochała.

Grant westchnął.

- Wiem o tym. Chyba jednak nigdy nie żałowała swojej decyzji wyjazdu.

- Nie. Żałuje jedynie tego, że nie było jej przy tobie, kiedy dorastałeś. Tak mi

powiedziała. I że gdybyś nie był wystarczająco silny, niezależny i uparty, żeby dać

sobie radę bez jej wsparcia, to ona nie mogłaby wykorzystać drugiej szansy na

szczęście, jaką dał jej los.

Roześmiał się.

- Nieraz mi zarzucała, że jestem uparty jak osioł. Z ust Mercy wydobyło się

ciche parsknięcie. Nie był to jeszcze śmiech, ale Grant doszedł do wniosku, że naj-

gorsze już minęło.

- Mam tylko nadzieję, że dzieci Nicka okażą się równie silne, jak ty kiedyś -

powiedziała z troską.

- Nick... miał dzieci?

- Dwoje. Chłopca i dziewczynkę. Bez niego na pewno będzie im ciężko w

życiu.

- Na pewno .. im jakoś pomożesz.

- Zrobię, co się da. W końcu jestem ich chrzestną matką. Obawiam się jednak,

że Allison szybko się nie pozbiera.

Matka chrzestna? O co tu chodzi?

- Allison? - powtórzył Grant. Żadne konkretniejsze pytanie nie przyszło mu do

głowy.

- Żona Nicka.

- To Nick miał żonę? - zapytał oszołomiony. Uniosła głowę.

- Oczywiście. Ożenił się z jedną z moich najbliższych koleżanek - wyjaśniła,

wyraźnie zdziwiona. - Sama ich ze sobą poznałam.

- Ale ja myślałem...

- Co myślałeś?

- No, podobno byliście sobie bardzo bliscy.

- Owszem, to prawda. - Głos jej lekko zadrżał. - Powiedziałam ci, że to był

jeden z moich najbliższych przyjaciół. Ale... nie tylko. Był ode mnie dziesięć lat

starszy, od piętnastu służył w policji. Pomógł mi przetrwać trudne początki, wiele

mnie nauczył. Nigdy mnie nie rozpieszczał, ale zawsze starał się, żebym się jak

najwięcej dowiedziała o policyjnym rzemiośle. Byłam druhną na jego weselu, razem

cieszyliśmy się z narodzin Matta i Lisy. Byliśmy jak rodzina.

Ta pełna uczucia, płynąca prosto z serca przemowa sprawiła, że Grant poczuł

się zawstydzony swoją pochopną oceną związku łączącego Mercy i Nicka.

- A ja myślałem, że byliście... no, wiesz.

- Nie, nie wiem. Myślałeś, że co? - Urwała nagle, kiedy dotarł do niej sens

jego słów. - Sądziłeś, że byliśmy... kochankami?

- No, tak... - wydusił skrępowany. - Kristina mówiła o was takim tonem...

Chyba nigdy w życiu nie czuł się równie niezręcznie. Miał ochotę zapaść się

pod ziemię i długo stamtąd nie wychodzić.

- Powiedziała ci, że byliśmy sobie bliscy, więc od razu doszedłeś do wniosku,

że to był... jakiś romans?

- Ja...

- Nie powiesz mi chyba, że według ciebie kobieta i mężczyzna nie mogą być

po prostu przyjaciółmi?

- Nigdy tak nie mówiłem - odparł pośpiesznie, pragnąc zakończyć ten temat. -

Po prostu moja siostra tak o was mówiła, że wyciągnąłem całkiem niewłaściwe

wnioski. Bardzo mi przykro z tego powodu.

Było mu nie tylko przykro. W jego myślach zapanował okropny zamęt.

Przerażała go brutalna historia opowiedziana przez Mercy. Niepokoił go jej stan

psychiczny i poczucie winy, wstydził się swego pochopnego osądu...

ale też ogarnęła go wielka ulga na wiadomość o tym, że Mercy i Nicka nie

łączyło żadne romantyczne uczucie. I wcale mu się jego reakcja nie spodobała. Kiedy

sądził, że jest pogrążona w żałobie po stracie ukochanego mężczyzny, potrafił

kontrolować swoje uczucia wobec niej. Teraz jednak, gdy wiedział, że Nick był po

prostu przyjacielem, mężem jej bliskiej koleżanki, a ona w dodatku była matką

chrzestną jego dzieci, nie wiedział, co począć ze swoimi splątanymi uczuciami.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Wyrzucała sobie, że nie podziękowała Grantowi za cierpliwe wysłuchanie jej

zwierzeń i psychiczne wsparcie. Przynajmniej nie zrobiła tego tak, jak należało. Taką

okrutną historię na pewno jest ciężko przyjąć nawet komuś, kto nie był w nią

osobiście zaangażowany. A przecież Grant nie miał obowiązku słuchać jej zwierzeń i

bolesnych wspomnień.

Rozmyślała o tym, spacerując po śniegu w spokojny, niedzielny poranek.

Kiedy przypomniała sobie, jak łagodnie i czule Grant ją obejmował, poczuła, że się

czerwieni.

Starała się nie myśleć o tym, co zrobił i co ona wtedy czuła, jaką przyjemność

dawał jej uścisk jego ramion. Nie chciała przyznać sama przed sobą, że pomógł jej

bardziej niż ktokolwiek inny, po prostu dając jej swoją bliskość i dotyk. Jego słowa,

właściwie podobne do tych, które wypowiadali inni, miały większą siłę i nieoczeki-

wanie dodały jej otuchy.

Wiedziała, że trzeba czegoś więcej niż słów, by zdusić nękające ją poczucie

winy, ale po raz pierwszy od tamtej tragedii poczuła, że to jest możliwe. Może

rzeczywiście któregoś dnia uwierzy, że nie mogła nic zrobić? Niemal uśmiechnęła się

na myśl o tym, że ktoś mógł ją podejrzewać o romans z Nickiem, którego zawsze

traktowała niemal jak starszego brata. Rozumiała, jak to się stało, że Grant doszedł do

takiego wniosku, nie wiedziała tylko, dlaczego tak dziwnie się zachował, kiedy mu

wyjaśniła jego błąd. Wydawał się niemal... zmartwiony. Nie potrafiła tego pojąć.

Po nocnej zawierusze wstał pogodny dzień i śnieg zaczynał już topnieć, lecz

okolicę nadal przykrywał biały całun. Spojrzała na wyrastające na horyzoncie góry.

Napawała się ciszą i spokojem, który zaczynał się udzielać również jej. Miała

nadzieję, że dzikie piękno otaczającej ją przyrody oczyści jej zmęczony umysł i

uzdrowi udręczoną duszę.

Wiedziała, że nie powinna zbytnio ulegać urokowi tego miejsca. Miała tu

zostać tylko dopóki mordercy nie zostaną schwytani. Potem wyjedzie do miasta,

pomoże w wymierzeniu im sprawiedliwości i podejmie swoje dawne obowiązki.

Usłyszała warkot silnika i spojrzała na żwirową drogę wiodącą na ranczo od

lokalnej szosy. Zobaczyła czerwony wóz z napędem na cztery koła, bez trudu

pokonujący zaśnieżoną trasę. To chyba ktoś miejscowy, pomyślała. Pewnie matka

Chippera, pomysłowa, zaradna i bystra Rita, wzór dla wszystkich kucharek świata.

Przestań, zganiła się w duchu Mercy. Takie myśli to czysta... złośliwość.

Słowa „zazdrość” nie chciała do siebie dopuścić.

Ruszyła z powrotem do domu. Postanowiła, że zachowa się uprzejmie i powie

Ricie, jak bardzo smakowały jej przygotowane przez nią potrawy, które jedli w

ubiegłym tygodniu. Nawet odgrzewane po zamrożeniu smakowały wybornie.

Jej postanowienie straciło trochę na sile, kiedy podeszła bliżej i zobaczyła Ritę

we własnej osobie. Rzeczywiście okazała się brunetką, ale w najśmielszych

wyobrażeniach Mercy nie spodziewała się, że jest tak piękna.

Niosła przed sobą skrzynkę wypełnioną najróżniejszymi produktami

spożywczymi. Na wierzchu leżały dwie duże torby, a jedna z nich chwiała się

niebezpiecznie. Mercy pośpieszyła na ratunek.

- Ojej! Dzięki. W tej torbie są jajka.

- Jasne. - Mercy wzięła również drugą torbę i Rita odetchnęła z ulgą. - Zawsze

tak jest, że spada torba z czymś, co się najłatwiej tłucze.

Kobieta roześmiała się radośnie. Jej śmiech był bardzo przyjemny dla ucha -

Mercy przyznała to z ciężkim, tłumionym westchnieniem. W ciemnych, urzekających

oczach Rity błyszczały ogniki humoru. A na palcu lewej ręki lśniła ślubna obrączka.

- Nazywam się Rita - przedstawiła się brunetka. - A ty pewnie jesteś Mercy.

- Tak mało tu kobiet, że nietrudno zgadnąć - odparła Mercy z uśmiechem.

Razem wniosły skrzynkę i torby do kuchni. Rita znów się roześmiała.

- Grant uprzedził mnie o twoim przyjeździe. Nie powiedział mi tylko, że

będziesz prawdziwą ozdobą tego domu.

Mercy zamrugała oczami.

- Eee... Dziękuję - wyjąkała, zaskoczona nieoczekiwanym komplementem.

- Za to mój syn opisał mi cię bardzo dokładnie. Zdaje się, że całkiem

zawróciłaś mu w głowie.

- Ja... nie chciałam - odrzekła ostrożnie.

Nie bardzo wiedziała, jak zareagować. Oczywiście zauważyła, że Chipper się

w niej zadurzył, ale w końcu rozmawia teraz z jego matką.

- Nic nie szkodzi, kochana. Martwiłoby mnie to, gdyby nie fakt, że Chipper

zakochuje się średnio raz na miesiąc.

- Aha. To bardzo dobrze.

Rita znów roześmiała się dźwięcznie i wesoło. Podobnie jak Kristina, miała

ujmującą osobowość, ale w zupełnie innym stylu - bardziej swojską i otwartą. Była

też piękna, chociaż jej uroda stanowiła przeciwieństwo urody jasnowłosej Kristiny.

Nagle Mercy poczuła się przy niej jak szara myszka.

- Gdzie jest Grant? - zapytała Rita.

- Zdaje się, że poszedł sprawdzić, jak się czuje źrebna klacz. Walt trochę się o

nią niepokoi.

- Pewnie chodzi o Lady. Walt zna się na koniach. Można powiedzieć, że jest

najlepszą końską położną w całym stanie.

Mercy musiała się uśmiechnąć, słysząc, że poczciwy, stary Walt został

nazwany położną.

- Powinnam wziąć się do roboty - oznajmiła Rita. - Miałam przyjechać

wczoraj, ale Jim nie chciał, żebym jechała w taką śnieżycę.

- Jim to twój mąż?

- Tak. Szczęściarz z niego, co? - Wyjęła z torby puszkę sosu pomidorowego i

konspiracyjnie zniżyła głos. - Oczywiście, tak naprawdę to ja mam szczęście, że się

ze mną ożenił, ale nigdy mu tego nie powiem.

Nie było wątpliwości, że mówi szczerze, i Mercy poczuła, że nagle opadło z

niej napięcie. Obawiała się, że wszystkie te uczucia odbijają się na jej twarzy, więc

odwróciła się i zaczęła rozpakowywać torbę z zakupami. Była tam mąka, biały i

brązowy cukier, a na samym dnie znalazła kolorową posypkę do zdobienia

wypieków.

- To do świątecznych ciasteczek? - zapytała.

- Tak. Nie wiem dlaczego, ale Grant w tym roku zażyczył sobie ciasteczek.

Jeśli zdążę, jeszcze dzisiaj się do nich zabiorę - oznajmiła. - To trochę wcześnie, ale

nie mogę mieć pewności, że w przyszłym tygodniu uda mi się tu przyjechać. Tak to w

zimie bywa.

Mercy kompletnie zapomniała, że święta miały nadejść za niecały miesiąc.

Święto Dziękczynienia, spędzone w otoczeniu rodziny, nadwerężyło jej i tak już

chwiejny stan psychiczny. Zgodziła się wyjechać do Wyoming między innymi

dlatego, że chciała uniknąć Bożego Narodzenia w rodzinnym domu. Bała się, że nie

zniesie zamieszania, jakie na pewno czyniliby wokół niej rodzice. Zamartwiali się o

nią ponad wszelką miarę i chociaż rozumiała ich niepokój i bardzo ich kochała, nie

wytrzymałaby kilku dni nieustannych pocieszeń i zapewnień, że wszystko będzie

dobrze. Zwłaszcza że sama nie była o tym przekonana.

- Mogłabym to zrobić za ciebie. To znaczy, upiec ciasteczka - zaproponowała

Mercy.

Rita sprawnie rozpakowywała sprawunki, ale słysząc niespodziewaną

propozycję, zamarła w bezruchu, z wielką surową szynką w dłoniach. Spojrzała na

Mercy trudnym do rozszyfrowania wzrokiem.

- Nie chcę wkraczać na twoje terytorium - szybko zapewniła Mercy. - Chodzi

mi o to, że nie potrafię gotować, ale za to piekę doskonałe ciasteczka.

Rita uśmiechnęła się promiennie.

- No to Grant będzie musiał sam uporać się z tą szynką. Może razem jakoś

dacie sobie z nią radę. Wypisałam na kartce szczegółowe instrukcje. - Odłożyła na

stół owinięte w folię mięso i znów zerknęła na Mercy. - Chipper mi mówił, że jesteś

policjantką.

- Zgadza się.

- To ciężka praca. A dla kobiety jeszcze cięższa niż dla mężczyzny. Z wielu

różnych powodów.

Mercy nie zamierzała zaprzeczać.

- To prawda.

- Podobnie jak prowadzenie rancza. Też jest trudniejsze dla kobiety.

- Nigdy o tym w ten sposób nie myślałam. - Zaskoczona Mercy zamrugała

oczami. - Ale chyba masz rację.

Rita wyjęła z ostatniej torby pomidory w puszce, grzyby, cebulę i paczkę

makaronu. Zapowiadało się, że na kolację będzie spaghetti.

- Trzeba być twardym, żeby tu przetrwać - oświadczyła. - Większość ludzi z

miasta nie nadaje się do takiego życia.

- Tak słyszałam - odrzekła krótko Mercy.

- Aha. Pewnie Grant ci to mówił. To jeden z jego ulubionych tematów.

- Mnie też się tak zdaje.

- Ma na tym punkcie coś w rodzaju obsesji. - Rita sięgnęła do szafki po

patelnię i zerknęła na Mercy z ukosa. - Ale nie bez powodu.

- Nie wątpię, że coś się do tego przyczyniło.

- To jednak dziwne. Można by przypuszczać, że z takim nastawieniem

powinien się zainteresować którąś z miejscowych dziewcząt. Niejedna ma na niego

chrapkę.

- A on... nic?

- Chipper twierdzi, że Grant nigdy nie wychodzi zabawić się gdzieś w barze.

Nawet jeśli wszyscy chłopcy z rancza urządzają sobie jakąś imprezę, on zostaje w

domu.

- Prowadzenie rancza to nie kończąca się praca. - Mercy dopiero po chwili

zdała sobie sprawę, że jej słowa zabrzmiały tak, jakby chciała bronić Granta.

Rita uśmiechnęła się z zadowoleniem.

- Tak, to trudne zadanie. Nie każdy się do tego nadaje. - Spojrzała prosto w

oczy Mercy. - Wydaje mi się, że jeśli ktoś jest na tyle twardy, żeby tak jak ty

pracować w policji, to umiałby przystosować się do każdego innego życia, gdyby

tylko chciał.

Mercy nie odwróciła spojrzenia.

- Gdyby tylko chciał - zgodziła się. Rita uśmiechnęła się ciepło i serdecznie.

- A jeśli chodzi o ciasteczka, to proszę bardzo, upiecz, jeśli masz na to ochotę

- powiedziała.

- Jak się tu dostałaś?

Mercy już jakiś czas wcześniej usłyszała znajome rżenie Jokera, więc widok

Granta na czarno - białym ogierze wcale jej nie zaskoczył.

- Przyszłam - wyjaśniła. Cieszyła się, że stała na skalnym występie i jej oczy

były niemal na poziomie oczu Granta; inaczej musiałaby zadzierać głowę i po chwili

na pewno rozbolałby ją kark.

- Niezła wyprawa. Nie zaprzeczyła. Skalny grzbiet, z którego roztaczał się

widok na ranczo, znajdował się w odległości dwóch kilometrów od domu i przez

większość drogi trzeba było piąć się pod górę. Na szczęście śnieg wciąż topniał, więc

co prawda ziemia była wilgotna, ale Mercy przynajmniej nie musiała przedzierać się

przez zaspy.

Skalny występ osłaniały wielkie kamienie, chroniąc ją przed wiatrem i kryjąc

przed ludzkim wzrokiem. Zebrała się tu gruba warstwa sosnowego igliwia i liści, two-

rząc miękkie siedzisko. Mercy bardzo spodobał się ten punkt obserwacyjny, z którego

mogła podziwiać zaśnieżoną okolicę.

- Owszem, musiałam iść spory kawałek, ale cieszę się, że znalazłam to

miejsce. Tu jest tak spokojnie i radośnie. Wszystko wygląda bardzo czysto...

- Wiem - przyznał cicho Grant. - Kiedyś sam często tu przychodziłem.

Chowałem się tu podczas choroby ojca, kiedy wydawało mi się, że dłużej tego nie

zniosę.

- Jestem pewna, że to ci pomagało. - Wyznanie Granta sprawiło, że poczuła

ucisk w piersi. Przypomniała sobie, jak czule i delikatnie obejmował ją minionej

nocy.

Wspomnienie to wywołało wiele mówiący rumieniec na jej policzkach, więc

szybko dodała lekkim tonem: - No a poza tym, trochę wysiłku fizycznego dobrze mi

zrobi.

- Na tej wysokości łatwo zemdleć. Musisz być w niezłej formie. - Grant oparł

ręce na uchwycie siodła. Uśmiechał się do niej szeroko. - W tych okolicach nikt nie

chodzi piechotą, chyba że nie ma wyjścia.

- No cóż. Ja chyba nie mam wyjścia - zauważyła Mercy. - Przecież nie umiem

jeździć konno.

Grant przestał się uśmiechać i zamyślił się.

- Chodzenie piechotą po tych górach to nie jest dobry pomysł. Gdyby coś się

stało, na przykład gdybyś się przewróciła, to miałabyś spore kłopoty.

- A czy jadąc konno, byłabym mniej narażona na wypadek i kłopoty?

- Nasze konie rzadko się potykają. Stąpają bardzo pewnie, potrafią chodzić po

skalistym terenie.

- Ale najpierw trzeba wiedzieć, jak utrzymać się w siodle - stwierdziła Mercy

ponuro.

- To prawda. - Znów się roześmiał, a jej zaparło dech w piersiach, tak samo

jak w dzieciństwie. Upływ lat najwyraźniej nic tu nie zmienił. - Jednak nawet jeśli

spadniesz z siodła, koń sam wróci do domu i w ten sposób się dowiemy, że trzeba

wyruszyć na ratunek. Wtedy musiałbym poprosić o pomoc Rocky - ciągnął żartobli-

wie. Chodziło mu o córkę Eriki i Jake'a Fortune'ów, Rachel, która założyła w Clear

Springs firmę wynajmującą samoloty, zanim wyszła za mąż za Luke'a Greywolfa,

miejscowego lekarza. - A wtedy Luke by się martwił i...

- Serdeczne dzięki - wpadła mu w słowo Mercy, krzywiąc się lekko. - I tak nie

jeżdżę konno, więc to są teoretyczne rozważania. Grant zawahał się.

- Może powinniśmy coś zmienić - powiedział wreszcie.

- Co zmienić?

- Zmienić to, że nie potrafisz jeździć konno. - Mercy spojrzała na niego

rozszerzonymi ze zdumienia oczami. Miała chyba niezbyt inteligentny wyraz twarzy,

bo Grant parsknął śmiechem. - Nie miej takiej przerażonej miny. Sama pewnie nieraz

o tym myślałaś. Nawet kiedyś powiedziałaś to głośno.

- Ja coś mówiłam na ten temat? Skinął głową.

- Ależ mówiła, prawda, Joker?

Koń prychnął i kiwnął kilka razy łbem, jakby potwierdzał jego słowa. Mercy

patrzyła na to z jeszcze większym zdumieniem.

- Ten koń nie jest całkiem normalny - wymamrotała pod nosem.

- Hej! - Grant żartował sobie z niej całkiem otwarcie. - On doskonale pamięta,

jak mówiłaś, że przy nim nawet taka dziewczyna z miasta ja ty chciałaby się uczyć

jazdy konnej. Żaden facet nie zapomni takich słów.

Mercy zmierzyła go czujnym spojrzeniem.

- Rzeczywiście - zauważyła. Znów uśmiechnął się szeroko.

- Szkółka jeździecka zaczyna działalność jutro rano. Zgłoś się.

- Ale naprawdę...

- Nie jestem cierpliwym nauczycielem - ostrzegł - więc lepiej się nie spóźnij.

- Grant, nie żartuj sobie. Wiem, że nie masz czasu na takie...

- Przede wszystkim nie mam czasu na to, żeby się martwić, gdzie jesteś i czy

nic ci się nie stało. Nie mam też czasu na szukanie cię w całej okolicy. Nauczysz się

jeździć, a ja przestanę się martwić. To chyba dobra wymiana.

- Nie musisz się o mnie martwić - zaprotestowała. Nie chciała przyznać nawet

sama przed sobą, że wizja martwiącego się o nią Granta sprawiała jej dużą przyje-

mność.

- Ależ muszę - odparł beztrosko. - Gdyby coś ci się stało, Kristina urwałaby

mi głowę.

Kristina. Oczywiście, tylko o nią chodzi. Mercy stłumiła westchnienie.

Dlaczego takie dziwne myśli przychodzą jej do głowy? Zeszła ze skalnej półki i

zdziwiła się, że na ścieżce było o wiele chłodniej niż w małej, naturalnej alkowie,

osłoniętej od wiatru skałami.

- Kristina może też ukarać mnie jeszcze okrutniej - dodał Grant, kiedy Mercy

stanęła obok Jokera. - Może tu przyjechać i siedzieć mi na karku przez całą zimę. A

wtedy chyba bym zwariował.

- A myślałam, że uwielbiasz swoją siostrę.

- Oczywiście, ale kiedy jest daleko stąd. To typowy mieszczuch i tutaj nigdy

nie jest szczęśliwa, a kiedy Kristina nie jest szczęśliwa... - Znacząco zawiesił głos i

wzruszył ramionami.

- Ja też jestem mieszczuchem, co wytykasz mi przy każdej okazji -

powiedziała Mercy. Zirytował ją ostry ton własnego głosu, ale nie potrafiła się

powstrzymać. Poza tym od spoglądania w górę na wysokiego mężczyznę na wielkim

koniu już zesztywniał jej kark.

- Sam nie wiem - stwierdził Grant w zamyśleniu, jakby rozważał jakąś wielką

zagadkę. - Zaczynam podejrzewać, że dałoby się ciebie jakoś wytrenować.

- Ojej, serdeczne dzięki za komplement.

- Jutro o ósmej rano. O świcie muszę przepędzić kilka sztuk bydła na

pastwisko na wzgórzu.

- Grant...

- Kiwnij głową na znak zgody. Inaczej wrócisz na ranczo piechotą.

- I tak zamierzałam wracać piechotą - zauważyła dość cierpko.

- Owszem, ale nadarza ci się okazja wracać konno. To znaczy, jeśli zgodzisz

się na lekcje.

Właściwie, czy by jej to zaszkodziło? Przecież to naturalne, że jeśli

wypoczywa się na ranczu, to jedną z atrakcji są lekcje konnej jazdy. W dodatku taka

perspektywa bardzo ją kusiła. Jeśli nauczy się jeździć, zyska dodatkową swobodę

ruchów. Na przykład będzie mogła w połowie krótszym czasie dotrzeć do tego

miejsca. A jednak. ..

- No dobrze - powiedziała szybko, żeby nie dać sobie czasu na wątpliwości.

- Świetnie. - Grant wyjął lewą nogę ze strzemienia. - Joker tylko kilka razy

miał na sobie dwóch jeźdźców, ale mam nadzieję, że nie zaprotestuje. Wskakuj.

Mercy spojrzała na strzemię, które u tak wielkiego konia jak Joker znajdowało

się na wysokości jej talii, a potem podniosła wzrok na Granta.

- Żartujesz sobie, prawda? - zapytała surowo.

- Aha, o czymś zapomniałem. Przepraszam. - Pochylił się i wyciągnął ku niej

lewe ramię. - Włóż stopę w strzemię, a ja cię podciągnę. No, spróbuj.

Zawahała się, ale w końcu wsunęła stopę w pokryte skórą strzemię i

wyciągnęła ramiona do Granta. Objął ją w talii, więc ona instynktownie również go

objęła. Poczuła ciepło jego ciała, napięte mięśnie pod grubą koszulą i... coś, czego nie

potrafiła określić. Spojrzała mu w twarz. Patrzył na ich ręce, jakby również doznał

tych samych trudnych do nazwania uczuć.

- Grant? - Powiedziała to niemal szeptem. Drgnął, jakby wyrwany z

głębokiego zamyślenia.

- No, hop do góry! - zachęcił. Podciągnął ją do góry tak pewnie, że bez

żadnego wysiłku, nie bardzo wiedząc kiedy i jak, znalazła się na grzbiecie konia -

który okazał się o wiele wyższy, niż się spodziewała.

- Ta nauka jazdy to chyba jednak nie najlepszy pomysł - stwierdziła, nerwowo

spoglądając w dół.

- Chyba się nie wystraszyłaś, co? Taki policyjny macho w kobiecej skórze jak

ty?

- Określenie macho zostawiam dla niektórych panów. Grant wybuchnął

śmiechem.

- Trzymaj się - polecił.

- Czego? - zapytała z rozpaczą. - Ty zająłeś strzemiona i siodło. A ja mam

tylko... - Do głowy przychodziło jej jedno słowo, którego nie chciała użyć.

- Zad - dokończył za nią Grant beztrosko. - Musisz więc trzymać się mnie.

Nigdy nie jechałaś na motocyklu za kierowcą?

- Wtedy przynajmniej miałam podpórki pod stopami - wymamrotała.

- Pojedziemy stępa - uspokoił ją. - Prawda, Joker? Koń parsknął i na dźwięk

swojego imienia lekko się poruszył, a Mercy musiała wytężyć całą siłę woli, by nie

krzyknąć. Nie, to nie jest najlepszy pomysł, powiedziała sobie w duchu, kiedy ruszyli

do domu.

- To jest beznadziejne - stwierdził Grant z niesmakiem.

- Przepraszam - odparła pokornie Mercy.

- Oczom nie wierzę. Całe życie pracuję z końmi, ale czegoś takiego jeszcze

nie widziałem.

- Przecież ja nic nie robię - zaprotestowała.

- Właśnie - rzekł kwaśno, a Joker znów zarżał donośnie, wyraźnie

zdenerwowany. - Jak widać, nie musisz nic robić.

Gniady wałach, którego dosiadała Mercy, według zapewnień Granta jeden z

najspokojniejszych koni na ranczu, zaczął nerwowo przebierać nogami, słysząc

gniewne rżenie ogiera. Mercy desperacko chwyciła się łęku siodła, nie zważając na

to, że wygląda śmiesznie. Jeszcze śmieszniej będzie wyglądała, jak spadnie.

Wiedziała, że po zaledwie trzech dniach lekcji nie jest jeszcze na tyle wprawną

amazonką, żeby się długo utrzymać na zdenerwowanym wierzchowcu.

- Może powinnam jeszcze raz go uspokoić - zaproponowała niepewnie.

- Jasne. Będzie spokojny, dopóki znów nie wsiądziesz na innego konia. To

niewiarygodne. Ten przeklęty koń jest po prostu zazdrosny.

Mercy westchnęła. Gdyby nie to, że Grant był wyraźnie zirytowany, cała ta

sytuacja byłaby nawet zabawna. Od samego początku stało się jasne, że jej lekcje

bardzo denerwują Jokera, czemu dawał wyraz coraz donośniej. Chociaż wydawało się

to wręcz niedorzeczne, wielki ogier appaloosa najwyraźniej nie pochwalał tego, że

Mercy zadaje się z innymi końmi.

To dziwne, ale w pewien sposób jej to pochlebiało. Przynajmniej jakiś

przedstawiciel męskiego rodzaju na tym ranczu darzył ją bezwarunkowym

uwielbieniem. Rzecz jasna, nie licząc Chippera, który nadal czerwienił się jak burak,

ilekroć się do niej odzywał, i który doprowadzał ją do szału nieustannym

dopytywaniem się, czy czegoś jej nie potrzeba. No ale jego nie mogła brać pod

uwagę. Był za młody. Wydawał się nawet młodszy niż osiemnastoletni chłopcy,

których znała w mieście. A może to raczej osiemnastolatkowie z miasta wydawali się

nad wiek dojrzali, ponieważ postarzała ich wszechobecna miejska brzydota. Miała

nadzieję, że Chipper docenia swoje szczęście.

Wiedziała, że myśląc w ten sposób, unika istoty problemu. Nie zwracała

najmniejszej uwagi na zadurzenie Chippera głównie ze względu na mężczyznę, który

stał nieopodal, ze złością spoglądając na Jokera. Jego bliskość, wymuszona przez

lekcje konnej jazdy - przerywane wybuchami złości Jokera - wprawiała ją, oględnie

mówiąc, w niespokojny nastrój.

- Gra wszystkim na nerwach - wymamrotał Grant.

- Nawet Ryzykant uciekł w góry, żeby go nie słuchać. Wszystkie konie są

zdenerwowane i moi pracownicy też już mają dość jeżdżenia na znarowionych

zwierzętach.

- W takim razie może będzie lepiej, jak przerwiemy te lekcje - zaproponowała

Mercy, starając się ukryć rozczarowanie. W głębi duszy wcale nie chciała

rezygnować z nauki. Kiedy mimo protestów Jokera udawało jej się choć przez chwilę

jechać spokojnie, nieoczekiwanie stwierdzała, że jazda daje jej wielką przyjemność,

nawet jeśli odbywa się w zagrodzie przy stajniach.

- Nie ma mowy. Nie dam się szantażować koniowi - wycedził Grant. Joker

znów zarżał gromko, a wałach zatańczył pod Mercy niespokojnie. Grant chwycił go

za uzdę i przytrzymał. Mercy zrozumiała, o co chodzi, i zsunęła się na ziemię;

nauczyła się tego już na pierwszej lekcji. Joker odezwał się ponownie.

- Gdybym miała zwyczaj przypisywać zwierzętom ludzkie emocje, to

powiedziałabym, że tym razem zarżał z satysfakcją - oświadczyła ironicznie.

- Mnie się też tak wydaje - potwierdził Grant. - Sama zobacz, jaki jest z siebie

zadowolony.

Mercy podeszła do ogrodzenia. Joker natychmiast do niej podbiegł i trącił ją

nozdrzami, najwyraźniej dumny z tego, że udało mu się „zrzucić” ją z konkurenta.

Mercy musiała się roześmiać. Poklepała konia po szyi. Joker pochylił głowę i głośno

parsknął, a ona pociągnęła go za ucho. Ogier nie tylko pozwolił jej na ten poufały

gest, ale miał przy tym wyraźnie zadowoloną minę.

- Przez ciebie nie nauczę się jeździć, przystojniaku - oznajmiła mu poważnym

tonem. - Będę musiała siedzieć w domu i oglądać tę przepiękną okolicę tylko z okna.

- Naprawdę myślisz, że tu jest tak pięknie?

Zerknęła przez ramię na Granta, który prowadził gniadego wałacha. Koń

nerwowo spoglądał na Jokera, ale teraz, kiedy Mercy nie siedziała już na jego

grzbiecie, ogier z wyższością zignorował kolegę.

- Oczywiści, że tak - odrzekła. - Czy ktoś może się nie zachwycić takim

krajobrazem?

- Niektórzy się nie zachwycają. - Grant lekko wzruszył ramionami.

- To ich strata - stwierdziła zwięźle. Grant milczał, lecz odniosła wrażenie, że

w jego oczach dostrzegła przelotny błysk, jednocześnie radosny i pełen rezerwy.

- Ponieważ on tu zawinił - odezwał się wreszcie Grant, wskazując na swojego

czarno - białego ulubieńca - to może powinien to odpracować.

- Co masz na myśli?

- Moim zdaniem powinien sobie przypomnieć, na czym polegają dobre

maniery. - Spojrzał na Jokera ostrzegawczo. - Lekcje w naszej szkole jazdy jeszcze

się nie zakończyły.

- Aha! - Mercy rzuciła Jokerowi zatroskane spojrzenie. - Zdaje się, że

narobiłeś sobie kłopotów.

- Zobaczymy, czy nadal będzie taki czupurny, kiedy przebiegnie sto okrążeń

po zagrodzie. Co ty na to?

Mercy zmarszczyła brwi.

- Ja?

- To siodło nie będzie na niego pasowało - ciągnął Grant, ruchem głowy

wskazując na siodło gniadego. - Jest zbyt wąskie. Z kolei moje siodło byłoby za

szerokie dla ciebie. Włożymy na niego siodło mojej matki, tylko trzeba będzie trochę

skrócić strzemiona. Mama jest od ciebie wyższa.

- Większość ludzi jest ode mnie wyższa - odrzekła Mercy mechanicznie.

Nagle zrozumiała, do czego zmierza ta rozmowa i oczy jej się rozszerzyły. - Chcesz,

żebym na nim jeździła?

- Nie widzę innego rozwiązania. Nadal chcesz uczyć się jeździć, prawda?

- Owszem, ale... Przecież on...

- Sam się zastanawiam, czy nie zwariowałem i nie powinienem się zgłosić do

psychiatry. Normalnie nie pozwoliłbym nowicjuszowi dosiąść żadnego ogiera, ponie-

waż ogiery zwykle są narowiste. Ale Joker to zupełnie inny przypadek. Najwyraźniej

upodobał sobie ciebie i zachowuje się przy tobie wyjątkowo łagodnie. Nie zrobi ci

krzywdy.

- Ależ Grant, to taki cenny koń...

- To tylko koń. Nie uznaję rozpieszczania koni, choćby nie wiem ile były

warte. Joker pracuje jak każdy inny wierzchowiec na ranczu. Dzięki temu utrzymuje

dobrą formę i wyrabia sobie charakter.

- A jeśli stanie mu się jakaś krzywda? Grant uśmiechnął się niespodziewanie.

- Jesteś za mała, żeby mu zrobić większą krzywdę.

- Dzięki. - Przypływ dobrze znajomej irytacji odsunął troskę o konia na dalszy

plan. Zawsze się denerwowała, kiedy ludzie dawali jej do zrozumienia, że niski

wzrost i drobna budowa są swojego rodzaju upośledzeniem.

- Powinnaś się martwić raczej o siebie. Jest bardziej prawdopodobne, że to

koń zrobi ci krzywdę niż odwrotnie. Może masz rację. Nie możemy ryzykować.

- Nic mi nie będzie, dziękuję za troskę - odrzekła lodowatym tonem, który

mógłby zmrozić resztki śniegu, topniejące w cieniu drzew i budynków.

- Świetnie. W takim razie kontynuujemy naukę, tak? Już otworzyła usta, by

szybko przytaknąć, ale zaraz je zamknęła. Uderzyła ją pewna myśl.

- Specjalnie mi to powiedziałeś, prawda?

- Oczywiście - wyznał bez najmniejszej skruchy i Mercy znów musiała się

roześmiać.

- No, już dobrze, niech ci będzie. Nie mam nic przeciwko manipulacji, o ile

popycha mnie w kierunku, w którym i tak sama chciałabym pójść.

Mimo wątpliwości Granta, w ciągu następnych dni Joker okazał się

absolutnym dżentelmenem. Mercy jeździło się na nim dużo lepiej i łatwiej niż na

gniadym wałachu. Mniej nią trzęsło, kiedy kłusował, a gdy zdarzało jej się tracić

równowagę, wielki koń jakby to wyczuwał i natychmiast zwalniał.

- Zauroczyłaś go, nie ma co - orzekł Grant czwartego dnia nauki jazdy na

Jokerze, ze zdumieniem potrząsając głową. Mercy zauważyła, że podczas lekcji ani

na chwilę nie spuszczał wzroku z ogiera. A to znaczyło, że cały czas spoglądał też na

nią.

Szybko zrozumiała, dlaczego ogarnęły ją takie wątpliwości, kiedy Grant

zaproponował, że będzie ją osobiście uczył jazdy. W głębi duszy wiedziała, że trudno

jej będzie znieść tę długotrwałą, przymusową bliskość. Grant bardzo często przerywał

lekcję, stawał obok niej i szczegółowo coś wyjaśniał albo pokazywał jej właściwą po-

zycję w siodle. A wtedy, aż nazbyt często, musiał jej dotykać, ustawiać odpowiednio

ramiona i nogi, ściągać w dół pięty tak mocno, że potem bolały ją mięśnie łydek.

Jednak nawet odrętwienie i ból - a doświadczyła go mnóstwo, ponieważ

podczas jazdy musiała używać mięśni, których istnienia u siebie nawet nie

podejrzewała - nie dokuczały jej tak bardzo jak przenikające ją dziwne dreszcze,

kiedy Grant się do niej zbliżał, albo nagłe fale gorąca, które zalewały ją, gdy czuła

jego dotyk. Na dodatek nieraz przyłapała go na tym, że z dziwnym wyrazem twarzy

wpatrywał się w swoją rękę przykrywającą jej dłoń, albo odskakiwał jak oparzony,

kiedy przypadkiem jej dotknął. W takich chwilach czuła się bardzo nieswojo.

Powtarzała sobie, że po prostu jest jedyną kobietą na ranczu, a Grant to

mężczyzna z krwi i kości, stąd u niego takie zachowanie. Od wielu lat pracowała w

męskim towarzystwie, o mężczyznach wiedziała dużo i doskonale potrafiła dostrzec

reakcje, które Grant gorączkowo starał się ukryć, a które były skutkiem zwykłej

fizjologii. Mówiła sobie, że byłaby naiwna, gdyby uwierzyła, że taka reakcja jest

czymś więcej niż tylko hormonalną odpowiedzią organizmu na bliskość istoty płci

przeciwnej. Przecież Grant nie powiedział ani nie zrobił nic, co dawałoby jej

podstawy do myślenia, że jest inaczej. Co więcej, widać było, że jemu samemu

reakcje własnego organizmu bardzo się nie podobają.

Takie myślenie niewiele jej pomagało, zwłaszcza że ciało zaczęło ją zdradzać.

Co prawda było to o wiele mniej widoczne - okazało się, że bycie kobietą ma zalety,

o których istnieniu nawet nie pomyślała - ale równie silne. Kiedy widziała Granta,

serce zaczynało jej mocniej bić, a kiedy jej dotykał, choćby po to, żeby bezlitośnie

ciągnąć jej pięty w dół, zapominała o oddychaniu.

W miarę upływu czasu coraz trudniej jej było to ignorować, a i Grant nie

wyglądał na uszczęśliwionego. Za każdym razem, gdy zdawał sobie sprawę, że

przygląda jej się zbyt długo albo dotyka jej, choć nie jest to konieczne, cofał się

gwałtownie, odwracał wzrok i odchodził obrażony na cały świat, niczym Joker.

Miała ochotę porozmawiać o tym otwarcie i szczerze, wyciągnąć na światło

dzienne nieoczekiwany problem, który utrudniał im życie. Nie wiedziała jednak, jak

zacząć. Nie była też pewna, czy tego w ogóle chce.

Może potrzebuję lekcji nie tylko jazdy konnej, pomyślała, tłumiąc

westchnienie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ze wszystkich głupich pomysłów, jakie mu w życiu przyszły do głowy,

pomysł uczenia Mercy konnej jazdy był chyba najgłupszy. Choć nie - kiedyś jak

kretyn myślał, że Constance Carter zechce wyjść za niego za mąż.

Nie powinienem zapominać o tamtym zdarzeniu, skonstatował kwaśno.

Sądził, że zapamiętał nauczkę, jaką dostał od pięknej i światowej panny Carter, ale

najwyraźniej potrzebna mu była powtórka.

- Dobranoc, Grant.

Głos Mercy brzmiał łagodnie, i dźwięczały w nim te zmysłowe nuty, przez

które serce uderzało mu jak szalone, a ciało zaczynało dziwnie drżeć.

- Dobranoc - wymamrotał w odpowiedzi.

Nie podniósł na nią wzroku. Nie musiał na nią patrzeć, by wiedzieć, jak

wygląda. Przez całe popołudnie bezustannie ukradkiem na nią zerkał. Siedziała

zwinięta na sofie, ubrana w dżinsy, ciemnozielony golf i narzucony nań miękki

sweter z jasnozielonej, puszystej wełny. Barwa stroju podkreślała zieleń jej oczu i

złocisty połysk włosów. Musiał przyznać, że wyglądała pięknie.

Oboje całe popołudnie siedzieli w gabinecie i czytali, ona jedną z jego książek

o hodowli koni, on nowy technothriller, który jednak jakoś nie zdołał go

zainteresować. Od czasu do czasu zadawała mu pytanie, za każdym razem

przepraszając, że mu przerywa lekturę, aż ją poprosił, by pozbyła się poczucia winy i

po prostu pytała go o wszystko bez zbędnych wstępów.

Po tym, jak wyłożył jej własną teorię, zupełnie nieuzasadnioną naukowo,

dlaczego konie rasy appaloosa mają krótsze ogony od innych - zaadaptowały się do

warunków ich naturalnego środowiska porośniętego gęstymi krzewami, gdzie długi

ogon bardzo utrudniał poruszanie się - Mercy zamilkła i pogrążyła się w lekturze, a

on nadal nie mógł się skupić na swojej książce, chociaż zwykle tego rodzaju powieści

całkowicie go pochłaniały.

Wyczuł, że przy drzwiach się zawahała. Wydawało mu się też, że usłyszał

ciche westchnienie, zanim odeszła. Chwilę później rozległy się na schodach jej kroki,

a w końcu trzask zamykanych drzwi do jej sypialni.

Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że od dłuższego czasu wstrzymywał oddech,

toteż wypuścił powietrze. Sam nie wiedział, dlaczego ogarnęło go uczucie takiej ulgi.

Oddzielające ich do siebie zamknięte drzwi, a nawet dwoje drzwi, licząc jego własne,

i tak nie powstrzymały go przed rozmyślaniem o niej, wyobrażaniem sobie, jak śpi w

pokoju nieopodal.

Pierwszej nocy po jej przyjeździe był zdziwiony, a nawet rozbawiony, kiedy

obudził się i uświadomił sobie, że śniła mu się, śpiąca pod niebieską kołdrą w jego

gościnnej sypialni po drugiej stronie korytarza. Roześmiał się do siebie i ze smutkiem

przyznał, że zbyt długo trwa w celibacie, przez co nachodzą go erotyczne myśli na

temat dziewczyny, która kiedyś była jego utrapieniem.

Oczywiście mogła budzić takie myśli, ale w kimś, kto jej nie znał jako

uciążliwej nastolatki.

Gdy zdarzyło się to drugi raz, nie był już tym tak rozbawiony. Sny powtarzały

się, coraz bardziej szczegółowe i erotyczne, a on popadał w coraz większą irytację.

Nie był tylko pewien, czy jest zły na siebie, czy na kobietę, która była tych snów

przyczyną. A potem przyszedł mu do głowy ten idiotyczny pomysł, żeby ją uczyć

jazdy konnej.

Ze złością zamknął książkę. Wsparł głowę o oparcie fotela i jeszcze mocniej

zacisnął usta.

Lekcje jazdy, też coś, wyrzucał sobie w duchu. Dlaczego nie zastanowił się

nad tym głębiej? Takie lekcje pociągają za sobą bliskość, rozmowy, dotyk, i to przez

długi czas. Potrząsnął głową, pełen obrzydzenia do samego siebie. Sam się w to

wpakowałeś, McClure, pomyślał mściwie. Trzeba było myśleć.

Rozwiązanie problemu samo mu się nasunęło. Przekaże prowadzenie lekcji

Chipperowi. Przez ubiegły tydzień nauczył Mercy podstaw, więc teraz dalsze

szkolenie może przejąć ktoś inny. To bardzo logiczna decyzja. Chłopak jest bardzo

pracowity, ale najmniej doświadczony ze wszystkich pracowników rancza, więc jego

nieobecność przyniesie najmniej szkody. W dodatku Chipper z wielką radością

zgodzi się na tę pracę, ponieważ dzięki niej będzie mógł spędzać w towarzystwie

Mercy całe trzy godziny dziennie. A Grant wróci do prowadzenie rancza, wolny od

wytrącającej go z równowagi bliskości panny Brady.

Dlaczego wcześniej nie wpadł na tak doskonałe rozwiązanie? Niezmiernie z

siebie zadowolony wrócił do lektury. Uświadomił sobie, że nic nie zapamiętał z prze-

czytanego rozdziału, wrócił na stronę, którą czytał, kiedy Mercy spytała go o ogony

koni rasy appaloosa.

Appaloosa.

Joker.

Nie, nie może przekazać prowadzenia lekcji Chipperowi, ponieważ Mercy

dosiada ogiera, który jest najcenniejszym zwierzęciem na ranczu. Byłaby to dla

chłopaka zbyt duża odpowiedzialność. Co prawda Joker od początku zachowuje się

jak prawdziwy dżentelmen, wykazuje niemal nienaturalną chęć do współpracy, stąpa

delikatnie i ostrożnie, a przy pierwszych oznakach kłopotów zatrzymuje się, jakby

wiedział, że dosiada go początkujący jeździec. Niektóre konie, zwłaszcza ogiery,

wykorzystałyby brak wprawy jeźdźca, by się go jak najszybciej pozbyć, ale Joker

zachowywał się tak, jakby jedynym celem jego życia było utrzymanie Mercy w

siodle.

Wysiłek ze strony ogiera, połączony z doskonałą kondycją fizyczną i

niespotykanym poczuciem równowagi u Mercy, pozwoliły jej czynić szybsze postępy

w nauce, niż Grant się spodziewał. Coraz lepiej trzymała się w siodle, jednocześnie

nawiązując coraz lepszy kontakt z wierzchowcem. Wytwarzała się między nimi

bardzo rzadka więź - doskonałe porozumienie. Oglądanie tej pary w ruchu było

czystą przyjemnością.

Nadal jednak Grant nie mógł powierzyć niedoświadczonemu Chipperowi

nadzoru nad Jokerem, ponieważ w każdej chwili mogła się zdarzyć jakaś

nieprzewidziana sytuacja. Nawet jeśli Joker nadal by się zachowywał nienagannie, to

sam chłopak mógł wywołać kłopoty swoim zdenerwowaniem. Nieraz mówił

Waltowi, że nigdy w życiu nie chciałby mieć tak cennego konia, bo stale by się

martwił, że coś mu się przytrafi. Biedny dzieciak pewnie wpadłby w panikę, gdyby

się dowiedział, że ma jednocześnie zajmować się i Mercy, i Jokerem.

Grant znów z hukiem zamknął książkę. Wiedział, że dziś już nie skupi się na

lekturze. Został zapędzony w kozi róg, niczym ten rozwścieczony ryś, na którego

zeszłego lata natknął się w stodole. Na myśl o tej sytuacji Grant również miał ochotę

warczeć i prychać.

Dużo czasu upłynęło, nim zebrał siły, by wejść na górę, do swej sypialni.

Nigdy jeszcze korytarz nie wydawał mu się tak długi, a zwłaszcza jego odcinek

biegnący wzdłuż gościnnej sypialni, w której spała teraz Mercy.

Siedziała w głębokim, niebieskim fotelu. Podwinęła nogi, otuliła się kołdrą i

patrzyła przez okno w spokojną noc. W pewnej chwili wydało jej się, że do strony

kępy wysokich topól za stajniami słyszy słodki śpiew skowronka, ale zaraz

uświadomiła sobie, że to tylko wyobraźnia płata jej figle. Skowronki dawno już

odleciały na południe, gdzie spędzają zimę.

Westchnęła głęboko i dramatycznie, co ją samą rozśmieszyło.

- Coś ty dzisiaj taka melancholijna? - wymamrotała do siebie i uśmiechnęła się

smutno. Takie żartobliwe pytanie czasami zadawał jej Nick, by wyrwać ją z zadumy.

Na chwilę wstrzymała oddech i czekała, siedząc w bezruchu. Ostry,

rozdzierający ból nie pojawił się. Nadal czuła rozpacz na wspomnienie śmierci

przyjaciela, łzy napływały jej do oczu na myśl o jego owdowiałej żonie i

osieroconych dzieciach, nadal wiedziała, że zrobi wszystko, by znaleźć jego

morderców i postawić ich przed obliczem sprawiedliwości - ale ból już nie rozdzierał

jej na strzępy, łzy nie oślepiały. Chociaż cierpienie było mniej dotkliwe, nie osłabła

jej wola ukarania złoczyńców.

Przez chwilę czuła się winna, jakby pozwalając bólowi nieco zelżeć, zdradzała

pamięć Nicka. Wiedziała jednak, że to naturalna kolej rzeczy. Była też pewna, że

Nick nie chciałby, by opłakiwała go w nieskończoność. On pierwszy by jej nakazał,

żeby wróciła do normalności, nie pozwoliła, by jego śmierć zrujnowała jej życie.

Przypomniała sobie, jak Grant ją zapewniał, że Nick nie życzyłby sobie, by się

zadręczała poczuciem winy. Teraz wiedziała, że miał rację. Nick nie chciałby, żeby z

nim zginęła, tak samo, jak nie chciałby, aby ktoś zabił jego dzieci lub Allison. Nie

tylko dlatego, że ją lubił, zresztą z wzajemnością, ale dlatego że łączyła ich szcze-

gólna więź, typowa dla ludzi wykonujących taki niebezpieczny zawód.

Przypomniała sobie, co jej kiedyś powiedział, gdy wracali z pierwszego

wspólnego patrolu.

„Jeśli kiedyś coś mi się stanie, ty masz pilnować swojego tyłka i przeżyć, a

potem ich dopaść”.

Skinęła wtedy głową i zdołała jedynie wydusić: „ Ty masz zrobić to samo”.

To było pięć lat temu. Nie spodziewała się, że coś takiego się istotnie

wydarzy. Jednak się wydarzyło, a ona siedzi na ranczu, zamiast ścigać zabójców

Nicka. Nie pomagała jej nawet świadomość, że taki dostała rozkaz.

Znów westchnęła, ale tym razem ciszej, i ogarnęła wzrokiem spokojną

okolicę. Śnieg już prawie stopniał, lecz Grant uprzedził ją, że wkrótce znów zacznie

padać, może nawet jeszcze tej nocy. Wierzyła mu, gdy ją zapewniał, że potrafi

wyczuć opady w powietrzu. Żył tu już wiele lat i na pewno znał się na takich

sprawach.

Kiedyś myślała, że nic nie złagodzi jej bólu, nic nie odciągnie jej myśli od

śmierci drogiego przyjaciela. Ale to miejsce potrafiło tego dokonać. Dokonał tego

również Grant McClure.

Sama przed sobą musiała szczerze przyznać, że nie chodzi tu o ślad

dziecinnego zauroczenia z dawnych lat. Chłopak, którego dwanaście lat temu tak

uwielbiała, był bystry, dobry i przystojny. Dorosły Grant też, rzecz jasna, taki był, ale

teraz stał się na dodatek silnym mężczyzną z charakterem.

Chłopak, którego uwielbiała, cierpiał z powodu rozpadu małżeństwa

rodziców. Powtarzał sobie jednak, że jest szczęśliwszy niż niejeden z jego

rówieśników. Oboje jego rodzice byli rozsądnymi, kochającymi ludźmi. Nigdy nie

zwątpił, że darzyli go miłością, chociaż nie kochali już siebie nawzajem. Mimo to

zarówno w dzieciństwie, jak i w dorosłym życiu, przeżył wiele ciężkich chwil.

Rita Jenkins powiedziała jej, że jego uprzedzenie wobec ludzi z wielkiego

miasta nie jest bezpodstawne. Mercy mimowolnie się zastanawiała, jakie miał ku

temu powody. I dlaczego ta atrakcyjne kobieta tyle o nim wie?

Czy Grant wypłakiwał się na jej ramieniu, w przenośni lub dosłownie?

Uśmiechnęła się do siebie, ponieważ zdała sobie sprawę, że nie czuje już

owego przykrego ukłucia zazdrości, która dopadła ją tak nieoczekiwanie. Nie można

zresztą żywić zazdrości względem tak bezpośredniej i szczerej kobiety jak Rita.

Poza tym nagle wszystkie jej myśli zajęło wspomnienie tej nocy, kiedy znów

obudziła się z koszmarnego snu, choć już myślała, że przestał ją nawiedzać. Wtedy to

Grant pozwolił jej wypłakać się na swojej piersi i pomógł dojść do siebie. Przedtem,

kiedy śnił jej się ten straszny sen, musiało minąć wiele godzin, zanim zdołała

wyrzucić z pamięci koszmarne wizje jej samej tonącej we krwi przyjaciela, czy obraz

Nicka spoglądającego na nią oskarżycielsko, jak nigdy za życia. Grant potrafił ją

pocieszyć i odgonić od niej koszmary.

Powiedziała sobie, że w podobnej sytuacji Grant postąpiłby tak wobec

każdego, zwłaszcza jeśli ten ktoś był przyjacielem Kristiny. Świadczyło to jedynie o

jego dobrym charakterze i przywiązaniu do siostry, o niczym więcej, a już na pewno

nie o jakimś wyjątkowym uczuciu do Mercy.

Dlaczego więc cofał się jak oparzony za każdym razem, kiedy ich ciała

przypadkowo się stykały? Dlaczego minionego wieczoru, kiedy czytali razem w

gabinecie, nieustannie czuła na sobie jego ukradkowy wzrok? Żeby przestać się nad

tym zastanawiać, zadawała mu dziesiątki bezsensownych pytań. W końcu nie mogła

już tego dłużej znieść i uciekła do sypialni.

Nadal leżała, nie mogąc zasnąć, kiedy wreszcie wszedł na górę. Słyszała jego

ostrożne kroki na schodach i w korytarzu. Musiało jej się wydawać, że przystanął pod

jej drzwiami. A kiedy chwilę potem usłyszała, że drzwi do jego pokoju się zamknęły,

nie potrafiła określić, czy czuje ulgę, czy raczej rozczarowanie. I właśnie to irytowało

ją najbardziej.

Zamrugała oczami, ponieważ nagle dotarło do niej, co od jakiegoś czasu

działo się za oknem. Grant miał świętą rację. Zaczął padać śnieg. Cicho i powoli

grube, puszyste płatki opadały na ziemię. Ich spokojnego lotu nie zaburzał wiatr, jak

to się działo podczas minionej śnieżycy.

Długo patrzyła na padający śnieg. W miarę jak biała powłoka spowijała coraz

szczelniej świat, narastał w niej spokój. Dziwne, pomyślała, że coś może wyglądać

tak pięknie i przyjaźnie, kiedy się to obserwuje z bezpiecznego miejsca, a

jednocześnie może być takie groźne, kiedy trzeba się z tym zetknąć bezpośrednio.

Przecież teraz wędrowcowi w górach groziłaby śmierć z wyziębienia. Z okna

ciepłego, przytulnego domu góry wyglądały jak obrazek z kartki świątecznej.

Kartka świąteczna.

Znów zapomniała, że święta są tuż - tuż. Tymczasem ona nie poczyniła

żadnych przygotowań, nie kupiła nawet prezentów dla rodziców. Co prawda

powiedzieli jej, że w tych okolicznościach niczego nie oczekują. Wiedziała, że

rozumieją jej sytuację, ale jednak miała lekkie poczucie winy.

Po prostu się rozkleiłaś, zganiła się w duchu. I do pewnego stopnia była to

prawda. Dotychczas spędzała z rodziną zarówno Święto Dziękczynienia, jak i Boże

Narodzenie. Wiedziała, że w tym roku nie pojedzie do nich na Gwiazdkę i czuła się

przez to samotna. Oczywiście, tak musi być. Nie odważyłaby się opuścić tej kryjówki

i udać do nich. Dzięki przyjazdowi na ranczo osiągnęła swój główny cel - nikt nie

spodziewał się jej tu znaleźć, nikt nie podejrzewał nawet, że ona może tu być. Nie

mogła tego zaprzepaścić, ulegając tęsknocie za rodzinnym domem. Przecież widziała

rodziców niedawno, podczas Święta Dziękczynienia.

Żadne wytłumaczenie nie mogło jednak stłumić jej poczucia, że wtargnęła tu

nie proszona i narzuca swe towarzystwo Grantowi, w dodatku w takiej porze roku,

którą zwykle spędza się z najbliższymi. Od początku się spodziewała, że będzie

musiała spędzić tu święta, ale nie przyszło jej do głowy, że tak się będzie czuła.

W dodatku nie ma wyjścia. Nie może wrócić do domu, nie może jechać do

rodziców, może tylko siedzieć tu, na miejscu. Roztrząsanie tego problemu w niczym

jej nie pomoże, a obnoszenie się ze smutną miną zepsuje tylko świąteczny nastrój,

albo co gorsza sprawi, że ludzie zaczną się nad nią litować.

Postanowiwszy, że postara się przynajmniej nie zepsuć nikomu świąt, wzięła

kołdrę i poszła do łóżka. Zacisnęła zęby, kiedy jej rozgrzane ciało zetknęło się z

zimnym prześcieradłem. Zwinęła się w kłębek i czekała, kiedy pościel się nagrzeje od

jej ciepła, ale dzięki ukojeniu, którego doznała, patrząc na zasypany śniegiem

krajobraz, usnęła, zanim to się stało.

- A to jak ci się podoba? Mercy spojrzała na niewielkie, ale zgrabne drzewko i

z powrotem przeniosła wzrok na Granta.

- Bardzo ładne. Wiedział, że wyobraziła sobie, jak to małe drzewko będzie się

prezentowało w dość dużym salonie.

- Nie jest za wielkie - przyznał - ale większego nie miałbym czym ubrać.

Zdaje się, że w składziku mam gdzieś kilka sznurów lampek. Może znajdzie się też

pudełko z ozdobami, które zostawiła moja matka.

Mercy zmarszczyła czoło.

- Zdaje ci się?

- Od dłuższego czasu tego nie używałem.

- Walt mi mówił, że zwykle nie ubierasz choinki. Wydawał się... zaskoczony.

- No... w zeszłym roku rzeczywiście nie miałem drzewka - odparł wymijająco.

- A więc dlaczego w tym roku się na nie zdecydowałeś?

- Bo miałem ochotę. Wystarczy?

Zdał sobie sprawę, że jego głos zabrzmiał trochę nieprzyjemnie, lecz nie

zamierzał tłumaczyć, dlaczego w tym roku zdecydował się na choinkę, zwłaszcza że

sam nie bardzo mógł pojąć, co nim kierowało. Zsiadł z kasztanowatego konia i

przerzucił wodze na jedną stronę, by uwiązać zwierzę. Rosły kasztanek był jego

ulubionym wierzchowcem przed pojawieniem się Jokera. Grant już niemal

zapomniał, jak gładko mu się na nim jeździło. Nie tak gładko jak na Jokerze, ale

całkiem dobrze.

- Może z tego samego powodu kazałeś Ricie przywieźć surową szynkę,

chociaż wcale nie wiesz, jak ją przyrządzić? Tak przynajmniej powiedziała mi Rita.

- Pilnuj Jokera, dobrze? Ja tymczasem zetnę to drzewko.

Z torby przy siodle wyjął niewielki toporek. Dopiero przez ostatnie trzy dni

zaczęli razem wyprawiać się konno w teren. Joker nadal zachowywał się wzorowo,

ale jednak tutaj czyhało na niedoświadczonego jeźdźca więcej niebezpieczeństw niż

w stosunkowo bezpiecznej zagrodzie.

- Joker jest całkiem spokojny. Zawarliśmy porozumienie. A co powiesz o

ciasteczkach?

Grant zerknął na nią przez ramię.

- Co takiego?

- Co powiesz o świątecznych ciasteczkach? Rita mówiła, że w tym roku

poprosiłeś, żeby ci je upiec.

- Rita - mruknął z niezadowoleniem. - Zdaje się, że ostatnio ma bardzo dużo

do powiedzenia.

Wszyscy ostatnio mają o nim bardzo dużo do powiedzenia, pomyślał z

irytacją. Zacisnął zęby i podszedł do drzewka. Zaczął je ścinać z większym nakładem

sil, niż tego wymagał dość cienki pień, ale dzięki temu przynajmniej nie musiał

odpowiadać na trudne pytania.

Sam nie wiedział, dlaczego nagle nabrał ochoty na świąteczne przygotowania.

Nie podobało mu się też, że wszyscy wyciągają z tak niewinnej zachcianki zbyt da-

leko idące wnioski. Rita, Walt, a nawet Chipper dogryzali mu nieustannie. A teraz

jeszcze Mercy. Nie, ona chyba jednak wcale mu nie dogryza. Ona chyba podchodzi

do tego poważniej niż inni.

Jego wierzchowiec spojrzał na niego niepewnie, kiedy przyciągnął bliżej

ścięte drzewo, ale uspokoił się, widząc że Grant bierze linę i przywiązuje je za nim w

bezpiecznej odległości. W ten sposób dociągnie sieje do domu, nie uszkadzając po

drodze gałęzi.

- Grant - odezwała się Mercy. - Jeśli...

- Słuchaj - przerwał jej, bojąc się, że znów go o coś zapyta. - Święta to na

ranczu taki dzień jak wszystkie inne. Tak samo trzeba pracować, karmić zwierzęta.

Nie obiecuj sobie zbyt wiele po tym głupim drzewku i ciastkach.

Przez długą chwilę patrzyła na niego w milczeniu, a potem, dość potulnie - o

wiele za potulnie jak na Mercy, którą znał - powiedziała:

- Chciałam cię tylko poprosić, żebyśmy wrócili drogą, którą mi wczoraj

pokazałeś. Obok tego małego jeziorka.

- Aha - odparł zmieszany.

- To nie jest bardzo daleko stąd, prawda?

- Nie. Tuż za tamtym wzgórzem. - Musiał przyznać, że jak na dziewczynę z

miasta miała niezłą orientację w terenie.

- No to... możemy?

- Dobrze. Jasne.

- Nie zaszkodzi to choince? Zmrużył oczy. Czyżby chciała mu dopiec? Nie

potrafił zdecydować. Po raz kolejny się przekonał, że jako kobieta jest o wiele

bardziej skomplikowana niż jako dziecko i o wiele lepiej wychodzi jej ukrywanie

myśli. Kiedy była nastolatką, dość łatwo potrafił ją rozszyfrować, ale teraz nigdy nie

był całkowicie pewien, co się dzieje w jej głowie, chyba że się sama przed nim

otwierała. Tak jak tamtej nocy w stajni.

Trzeba było niewyobrażalnie wstrząsających przeżyć, żeby pozwoliła sobie na

ujawnienie swoich emocji, co świadczyło niezbicie, że z dziecka wyrosła wyjątkowo

silna kobieta.

- Chciałabym zobaczyć to jeziorko jeszcze raz. Jest takie piękne.

Ona najwyraźniej bez trudu czytała w jego myślach.

- Pochodzisz z Minnesoty, więc pewnie widziałaś setki jeszcze piękniejszych

jezior.

- Nie potrafię ci tego wytłumaczyć - odrzekła. - To po prostu wydaje mi się...

jakieś inne, wyjątkowe.

- W takim razie jedziemy tam - zadecydował. Chwycił wodze i wskoczył na

siodło.

Miejscami śnieg był głębszy, więc droga stała się trudniejsza, ale po kilku

minutach dotarli na szczyt wzniesienia. Jezioro, przypominające raczej większą

sadzawkę, leżało po drugiej stronie, u stóp wzniesienia. Za nim rozciągała się

równina, na której tu i ówdzie wyrastały pojedyncze świerki, a latem z rzadka

zieleniły się kępy traw. Nie wyglądała wtedy zbyt interesująco. Zimą natomiast,

zlodowaciała i przysypana śniegiem, który nawet najmizerniejsze źdźbło trawy

zamieniał w delikatną, kryształową konstrukcję, a świerki w majestatyczne monolity,

wyglądała jak obrazek z kartki świątecznej.

Mercy przerzuciła nogę przez grzbiet Jokera i zeskoczyła na ziemię. Nauczyła

się robić to całkiem sprawnie. Była bardzo zwinna, więc szybko nauczyła się też

wskakiwać na siodło bez korzystania ze strzemion, które były dla niej umieszczone

zbyt wysoko. Grant żartował sobie, że chce zostać woltyżerką, ale ona była tak

dumna ze swoich postępów, że wcale się na niego nie obrażała.

Grant również zsiadł z konia. Stanął w śniegu i oszacował jego głębokość na

piętnaście centymetrów. Nieźle, jak na szczyt wzgórza. Wkrótce jednak znów miało

padać i miał przeczucie, że tym razem śnieg poleży o wiele dłużej niż poprzednio.

Stanął za Mercy i spoglądał przed siebie. Ona nic nie mówiła, tylko

podziwiała rozciągający się wokół malowniczy krajobraz Koń Granta prychnął i

potrząsnął głową, a Joker przednim kopytem zaczął zgarniać śnieg na niewielki stos,

jakby osobiście chciał ocenić jego głębokość albo ulepić bałwana. Grant wcale nie

był pewien, czy sprytny appaloosa nie byłby do tego zdolny.

Mercy długo stała bez ruchu, nic nie mówiąc i niemal nie oddychając, aż

Grant zaczął się niepokoić, czy nic jej nie jest. W końcu zrobił krok naprzód i spojrzał

jej w twarz.

Płakała.

Nie był to głośny, spazmatyczny płacz. Policzki miała mokre, łzy wciąż po

nich spływały, ale ona sama nie wydawała żadnego dźwięku. Nie szlochała, nie

zawodziła. Wydawało się, że łzy po prostu musiały z niej wypłynąć, ponieważ

zebrało ich się w niej zbyt dużo. Grant nie wiedział, jak zareagować. Miał niewielkie

doświadczenie w uspokajaniu płaczących kobiet. Właściwie zdarzało mu się

uspokajać jedynie Kristinę, która jako dziecko potrafiła płakać na zawołanie, kiedy

coś nie szło po jej myśli. Na szczęście, o ile Grant zdążył się zorientować, w końcu z

tego wyrosła.

Ale Mercy sama mu kiedyś powiedziała, że nie jest Kristiną. Nigdy nie była

do niej podobna. Na pewno nie płakała dlatego, że ktoś nie spełnił jej dziecięcej

zachcianki.

- Mercy? - odezwał się w końcu.

Odwróciła się i spojrzała na niego. Ku swojemu zaskoczeniu zobaczył w jej

oczach nie ból czy cierpienie, ale blask, którego widok zaparł mu dech w piersi.

- Tu jest tak pięknie - wyszeptała.

- Płaczesz dlatego, że tu jest pięknie? Szybko wytarła policzki, jakby dopiero

teraz zdała sobie sprawę, że są mokre od łez.

- Przepraszam. Czasami, kiedy coś tak mnie wzruszy, łzy same napływają mi

do oczu.

Nie zastanawiając się nad tym, co robi - gdyby się zastanowił, pewnie nigdy

by się na to nie odważył - otoczył ją ramieniem. Poczuł, że na chwilę zesztywniała,

ale zaraz rozluźniła się i oparła o niego. Pasowali do siebie doskonale. Wcale nie

wydawała mu się zbyt drobna ani zbyt delikatna czy krucha dla jego twardych dłoni.

Była jakby dla niego stworzona.

Ta kraina była całym jego życiem i Mercy również dostrzegła jej niezwykłą

urodę. To sprawiło, że czuł się... sam nie był pewien jak. Nie wiedział też, jak nazwać

ten dziwny ucisk, który w nim narastał, kiedy tak stali w przyjaznym, niemal

intymnym milczeniu. To nie było zwykłe pożądanie. Grant już jakiś czas temu

przyznał się sam przed sobą, że reakcja jego ciała na bliskość Mercy nie została

wywołana tylko długim celibatem. To, co w nim narastało, było bardziej złożone.

Czuł szacunek dla jej odwagi, podziwiał jej inteligencję i bystrość, doceniał jej chęć i

zdolność do nabycia całkiem nowych umiejętności, nawet zupełnie jej obcych.

Ta mieszanina uczuć wytrącała go z równowagi, bo nie był pewien, co to

wszystko miało znaczyć. Dopóki Mercy nie wkroczyła powtórnie w jego życie, nigdy

nie targały nim tak liczne wątpliwości.

Jednego był tylko pewien. Nastolatka, która kiedyś wprowadzała kompletny

chaos w jego letnie wakacje, teraz jako dorosła kobieta potrafiła zrobić to samo z

całym jego życiem.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Co takiego?

Zdumiony Grant wytrzeszczył oczy na Walta, który z kolei spoglądał na niego

z nie wróżącym nic dobrego rozbawieniem.

- Słyszałeś przecież - odparł stary pomocnik.

- Ale przecież ty nigdy nie jeździsz podczas świąt do miasta.

- Już ci mówiłem, że w domu hodowców bydła chcą urządzić wielką imprezę.

Będą tańce i takie tam różne. W zeszłym tygodniu widziałem w mieście plakaty. Za-

bawa skończy się pewnie dopiero nad ranem.

- Urządzają taką uroczystość co roku - zauważył Grant. - Jeszcze nigdy na niej

nie byłeś.

- Bo może przedtem nikt mnie nie zaprosił - wyjaśnił pogodnie Walt.

- Ale...

- Chcesz mi powiedzieć, że nie mogę sobie zrobić wolnego dnia w Wigilię?

Tylko dlatego, że twoja rodzina mieszka daleko, ja nie mogę mieć świątecznych

planów? Ale z ciebie zawistnik, chłopcze.

- Ależ możesz wziąć sobie wolne - zaczął Grant - tylko...

- Przed wyjazdem zrobię wszystko, co do mnie należy. Dopilnuję, żeby

zwierzęta dostały, co trzeba. Z resztą roboty dasz sobie radę sam.

- Nie o to chodzi.

- A poza tym, będziesz miał do pomocy Mercy. Zwykle nie mówię takich

rzeczy, ale jak na miastową dziewczynę, uczy się bardzo szybko. - Walt uśmiechnął

się niespodziewanie. - I to niejednego.

- Aha - wymamrotał Grant.

- Brylant to brylant, chłopcze, wszystko jedno, gdzie go znajdziesz, czy w

jakiej oprawie, prostej czy wymyślnej. Nawet w wielkim mieście nie zrobią brylantu

ze zwykłego szkiełka.

Grant skrzywił się lekko.

- Może przestaniesz filozofować i powiesz mi wreszcie, o co ci chodzi.

- Chodzi mi o to, że jesteś uparty jak osioł i ślepy jak nietoperz - oznajmił

Walt surowo. - A skoro już mnie pytasz, to wydaje mi się, że się boisz zostać tu sam z

tą miłą dziewczyną.

- Głupstwa opowiadasz - warknął Grant, zupełnie bez przekonania.

- Głupstwa? Może jestem stary, ale nie ślepy. Każdy przecież widzi...

- Każdy widzi to, co chce zobaczyć. Grant przerwał Waltowi, ponieważ wcale

nie chciał się dowiedzieć, co też każdy widzi. Zresztą, sam był tego świadomy.

Nieraz widział, jak jego pracownicy zerkają na niego ukradkiem, uśmiechają się na

boku i coś do siebie szepczą. Na pewno nie pomagało mu też to, że nieraz dał się

przyłapać na tym, jak wpatrywał się w Mercy jadącą konno, doglądającą Jokera -

upierała się, że skoro na nim jeździ, to będzie się nim również zajmowała - czy

wykonującą inne prace na farmie, dzięki czemu życie wszystkich jej mieszkańców

stało się znacznie łatwiejsze.

Przecież chodziło tylko o to, że go... intrygowała. Tak sobie to przynajmniej

tłumaczył w duchu, spoglądając za odchodzącym Waltem. Mercy przystosowała się

do życia na ranczu lepiej, niż się spodziewał. W ogóle zresztą nie sądził, że

dziewczyna z miasta potrafi to zrobić. Kristinie nigdy się to nie udało, choć

przyjeżdżała tutaj w cieplejszych porach roku. No ale Kristina to zupełnie inny typ

człowieka.

„Uparty jak osioł i ślepy jak nietoperz”.

Słowa Walta dźwięczały mu uszach. Grant powtarzał sobie, że Walt tym

razem się pomylił, chociaż znał go dłużej niż ktokolwiek inny, z wyjątkiem matki.

Przecież Grant wcale nie jest ślepy czy uparty, tylko zwyczajnie... ostrożny. I ma swe

powody.

Mówił sobie, że Walt wtrąca się w nie swoje sprawy, ale nawet sam siebie nie

potrafił przekonać. Zirytowany opuścił skład narzędzi i skierował się do domu.

Wszedł do środka bocznymi drzwiami, prowadzącymi do sieni przy kuchni.

Wewnątrz najpierw zdjął kurtkę, a potem buty przemoczone po całym dniu chodzenia

po śniegu. Zajmowali się dzisiaj łamaniem lodu na trzech naturalnych rozlewiskach,

które utworzyły się na pobliskiej równinie. Gdyby zawędrowały tam nieostrożne

zwierzęta gospodarskie, cienki lód załamałby się pod nimi i musieliby organizować

akcję ratunkową.

Nawet skarpety miał przemoczone. Dotknął stóp. Pewnie już kiedyś były

zimniejsze, ale czy to ważne?

Siedział w sieni na wąskiej ławce, zbyt zmęczony, by wstać i przejść do

cieplejszych pomieszczeń. Wkrótce jednak chłód okazał się silniejszy od znużenia i

Grant postanowił się ruszyć. Czuł, że za chwilę ogarną go dreszcze.

Wstał i chociaż przemarznięte stopy stawiały opór, wiedział, że powinien

wejść do środka. Teraz dotarł do niego z kuchni zapach świeżych wypieków. Mercy

nie żartowała; chociaż nie umiała gotować, piekła doskonale. Rozpieszczała

wszystkich na ranczu swoim wybornym chlebem, ciastami i babeczkami.

Zastanawiał się, czy tak ciężko pracuje, ponieważ chce zająć czymś myśli.

Miał przeczucie, że jego podejrzenia są słuszne. Robiła to tak naturalnie: czy prace w

domu, o których on zwykle zapominał, czy ciężkie, brudne czynności w

gospodarstwie - wszystko robiła z taką samą energią i determinacją.

Otworzył drzwi i wszedł do kuchni. Ciasteczka, pomyślał. Rozpoznał ten

zapach, zanim jeszcze je spostrzegł. Pięknie udekorowane, stygły na blacie stołu.

Świąteczne ciasteczka.

Mercy, ze smugami mąki na ubraniu i policzku, obdarzyła go uśmiechem,

który rozgrzał go bardziej niż zmiana temperatury między sienią a kuchnią. Trzymaną

w ręku blaszką z surowymi porcjami ciasta wskazała mu porcję gotowych do jedzenia

smakołyków.

- Rita mi zdradziła, że w tym roku zażyczyłeś sobie ciastek na święta. Mam

nadzieję, że mówiłeś poważnie.

- Ja... Głos mu zamarł. Wspomniał coś Ricie o ciasteczkach, ponieważ

przypomniało mu się, że kiedy był mały, matka mu je piekła, zresztą w tej samej

kuchni. Przyszło mu też do głowy, że ciasteczka osłodziłyby nieco smutek świąt,

spędzanych z dala od domu i rodziny.

Mercy wsunęła blaszkę do piekarnika, zamknęła drzwiczki i zdjęła kuchenną

rękawicę. Grant usłyszał jakiś dźwięk dobiegający z kąta kuchni i ku swojemu wiel-

kiemu zdziwieniu spostrzegł tam Ryzykanta. Pies cierpliwie na coś czekał. Stało się

oczywiste, na co, kiedy Mercy rzuciła mu odłamany kawałek ciastka. Pies chwycił go

w locie i połknął, a potem znów przysiadł i czekał na następną porcję.

- A więc nawet pies - wymamrotał Grant.

- Słucham?

- Nic, nic. Dlaczego się dziwi? Joker całkowicie stracił dla niej głowę,

dlaczego z psem miałoby być inaczej? Nawet jego psia duma i poczucie wyższości

musiało stopnieć od ciepła i życzliwości promieniujących od Mercy.

- Chyba zmarzłeś - zauważyła.

- Owszem - przyznał.

- Chipper mnie uprzedził, że pewnie wrócisz przemoczony i zmarznięty.

Grant uniósł brwi.

- Miał dzisiaj naprawiać ogrodzenia.

- I naprawia. Wpadł tylko na chwilę uprzedzić, że jego mama nie przyjedzie,

bo zachorowała jego młodsza siostrzyczka. Dlatego sama zabrałam się do pieczenia

ciastek. - Zrobiła zabawną minę. - Widać było, że i on ma na nie wielką ochotę.

- Nic dziwnego. - Grant nigdy przedtem nie widział tylu przysmaków naraz.

No ale jak tylko dowiedzą się o nich pracownicy, ciasteczka zaczną raptownie znikać.

Będzie się dziwił, jeśli choć kilka zostanie do świąt.

No ale przecież wcale nie trzeba ich dużo. Na ranczu zostanie tylko on i

Mercy, wszyscy inni rozjadą się świętować do rodziny i przyjaciół.

Grant przypomniał sobie słowa starego Walta. „Wydaje mi się, że się boisz

zostać tu sam z tą miłą dziewczyną.”

Poczuł w sercu dziwny skurcz. Tłumaczył sobie, że to reakcja na niemądre

przypuszczenie Walta, ale mógł to być też dreszcz... oczywiście spowodowany

wyziębieniem ciała i nagłą zmianą temperatury.

- Chyba rzeczywiście zmarzłeś - zauważyła Mercy. - Masz, zjedz sobie

ciastko i zaczekaj chwilę.

Zanim zdołał cokolwiek powiedzieć, podała mu trzy pachnące ciasteczka i

zniknęła w przylegającym do kuchni pomieszczeniu. Stała tam wielka zamrażarka,

pralka, suszarka i wiele innych urządzeń. Pomieszczenie to miało bezpośrednie

wejście z zewnątrz, by pracownicy mogli tam w każdej chwili zrobić sobie pranie.

Ostrożnie nadgryzł ciastko i zaraz łapczywie połknął całą resztę. Usłyszał, że Mercy

otwiera drzwi suszarki. Uświadomił też sobie, że od momentu wejścia do kuchni

słyszał cichy pomruk tego urządzenia.

Zastanawiał się właśnie, czy nie wziąć sobie jeszcze jednego ciasteczka w

kształcie bałwanka, kiedy Mercy wróciła do kuchni, niosąc coś w rękach.

- Masz - powiedziała i podała mu parę jego wełnianych skarpet.

- Co to... - Dotknął ich i natychmiast urwał. Skarpety były ciepłe, niemal

gorące. Świeżo wyjęte z suszarki.

- Włóż je, zanim wystygną - poleciła. Posłuchał jej bez słowa, tylko westchnął

z rozkoszą, czując na stopach ich przyjemne ciepło. Spojrzał na Mercy i zobaczył, że

uśmiecha się szeroko.

- Moja mama zawsze tak robiła, kiedy wracałam po zabawie na śniegu.

Bardzo to lubiłam.

- Rzeczywiście, bardzo miłe uczucie - potwierdził z zapałem Grant.

- Teraz, kiedy wracam do domu, mama każe mi usiąść i wysypać z butów

piasek.

- To duża zmiana, piasek Arizony po śniegach Minneapolis.

- Owszem. Ale rodzice polubili Arizonę. To piękny stan. Na wiosnę Góry

Smocze wspaniale wyglądają na tle zieleni. Poza tym, mój tata lubi się chwalić, że

mieszkają w pobliżu słynnego miasteczka Tombstone.

Uśmiechnął się, słysząc te słowa. Jednocześnie wydało mu się, że słyszy w

nich ton jakby smutku. Albo tęsknoty.

- Pewnie... bardzo ci ich brakuje, zwłaszcza że zbliżają się święta.

Oparła się o krawędź kuchennego blatu. Ojciec Granta zmodernizował kiedyś

starą, mniejszą kuchnię, jako prezent ślubny dla swojej żony. Potem, kiedy odeszła,

nie lubił nawet przebywać w tym obszernym, funkcjonalnym pomieszczeniu. Grant

również za nim nie przepadał, ale teraz, kiedy wypełniały je smakowite wonie, a

Mercy stała tak blisko niego, wydało mu się najprzytulniejszym miejscem w całym

domu.

Rzuciła następny kawałek ciastka czekającemu cierpliwie Ryzykantowi.

Połknął go w locie i spojrzał na nią pytająco.

- To wszystko, piesku - oznajmiła. - Więcej nie dostaniesz, bo mógłbyś się

rozchorować.

Pies, zwykle pełen rezerwy, pomachał przyciętym ogonem, a wyraz, jego

pyska świadczył o tym, że zrozumiał, co się do niego mówi. Zerknął na Granta, jakby

chciał się przekonać, w jakim nastroju jest jego pan. Grant nie wiedział, co pies

odczytał z jego twarzy, ale najwyraźniej nie było to nic złego, ponieważ postanowił

zostać. Zwinął się w kłębek na chodniku przy zlewie i zamknął oczy. Gdyby nie to, że

Ryzykant nadal bardzo ciężko pracował, Grant pomyślałby, że jego pies zamienia się

w domowego pieszczocha. Ale przecież takie pracowite zwierzę zasłużyło sobie na

trochę wygody, przekonywał się w duchu Grant. No i jak widać, Mercy potrafiła

oczarować nie tylko konia, ale również psa.

Już myślał, że nie chce rozmawiać z nim o swoich rodzicach, gdy

niespodziewanie podjęła ten temat.

- Tak, tęsknię za rodzicami. Ale byłam u nich w Święto Dziękczynienia. Tak

się o mnie troszczą, że... chyba na dłuższą metę bym tego nie zniosła.

- Kristina powiedziała mi, że chcesz wyjechać gdzieś, gdzie ludzie... nie

rozmawialiby bezustannie o tej sprawie.

- A ty mi to umożliwiłeś. - Spojrzała na niego ciepło. - Bardzo ci za to

dziękuję.

- Nie ma za co. Ale to ja powinienem ci podziękować za wszystko, co tu

zrobiłaś. Mówiłem ci, że nie musisz pracować.

- A ja ci mówiłam, że potrzebuję jakiegoś zajęcia.

- Rozumiem. Patrzyła na niego przez długą chwilę.

- Tak, chyba rzeczywiście rozumiesz. I za to też jestem ci wdzięczna. I za te

wszystkie spokojne, ciche miejsca, które mi pokazałeś. Wiem, że oprowadzanie mnie

po okolicy zajęło dużo twojego cennego czasu.

- Pokazywałem ci miejsca, które kocham, a to zawsze się robi z ochotą.

To była prawda. Na nowo docenił miejsca, które już mu nieco spowszedniały.

Spojrzał na nie jej oczami, jeszcze raz doświadczył spokoju, jakim emanowały, kiedy

obserwował, jak twarz Mercy stawała się coraz pogodniejsza.

- Mimo wszystko dziękuję.

- To ja powinienem ci dziękować. Kiedyś też potrzebowałem takich miejsc.

Dzięki tobie jeszcze raz je doceniłem.

- Grant... - wyszeptała jego imię, jakby nagle wzruszenie ścisnęło jej gardło.

- Mercy... - Jego głos brzmiał podobnie. Sam nie był pewien, jak to się stało.

Nie pamiętał, by on się poruszył, ale nie widział też, żeby Mercy zrobiła pierwszy

krok. Jednak nagle znalazła się w jego ramionach, odchyliła głowę w tył, a on

poszukał jej ust. Usłyszał, że cicho jęknęła, nie w proteście, ale z zaskoczenia. Zaraz

potem odwzajemniła jego pocałunek, przywierając do niego mocniej i wspinając się

na palce. Miała miękkie, ciepłe usta, który po mroźnym dniu kojarzyły mu się z

bezpieczną przystanią. Miały smak cukru i ciasteczek, i czegoś jeszcze, gorącego i

słodkiego, co było charakterystyczne tylko dla niej. Właśnie takiego smaku się

spodziewał.

Nie spodziewał się tylko, że dotyk jej ust rozgrzeje go niemal do białości i

usunie resztki chłodu przyniesione z zewnątrz. Nie przewidział, że tak od razu zapra-

gnie pozbyć się warstw ciepłego ubrania, które oddzielały go od jej drobnego ciała.

Całował ją i czuł, że wirując, spada w przepaść. Nic go nie obchodziło, nic do niego

nie docierało, tylko zapach i smak Mercy.

Nie spodziewał się też, że ten pocałunek nie złagodzi napięcia, które

gromadziło się w nim od tylu dni, ale je pogłębi, tak że stanie się ono wręcz nie do

wytrzymania.

Musi to przerwać. Musi. Jeszcze trochę, a po prostu eksploduje, jeśli nie

będzie jej miał, zaraz, tutaj, natychmiast. Tak go rozpaliła, że nie byłby nawet w

stanie osunąć się na podłogę. Musiałoby się to dokonać na kuchennym stole.

Oczywiście, byłoby to nawet dosyć wygodne, biorąc pod uwagę różnicę wzrostu...

Jęknął zduszonym głosem i z wysiłkiem odsunął się od niej. Wydawało mu

się, że w kuchni jest ciepło i przytulnie? Teraz zrobiło się tu wręcz mroźnie, kiedy nie

czuł już rozgrzanego ciała Mercy i dotyku jej ust.

Usłyszał, że wydała z siebie cichy dźwięk, trochę westchnienie, a trochę... Nie

wiedział co. Sam miał ochotę cicho łkać.

Potem po omacku chwyciła się skraju stołu i podniosła na niego wzrok. Oczy

miała rozszerzone i zdziwione. Czuł, że powinien coś powiedzieć, ale nie mógł

wydobyć z siebie głosu.

Przełknęła ślinę, mięśnie i na jej szyi poruszyły się.

- Ja... Znów przełknęła ślinę, by coś powiedzieć. Tym razem jej głos

zabrzmiał prawie normalnie, tylko lekko drżał.

- Widzę, że jak już dziękujesz, to z całego serca.

Grant zamrugał oczami. Szybkie odzyskiwanie równowagi psychicznej było

pewnie jednym z wymogów jej pracy, ale tym razem chyba nie bardzo mu się to po-

dobało.

- To nie miało nic wspólnego z podziękowaniem - warknął.

- Grant...

- Podziękowania były za... ciastka. - Odwrócił się na pięcie i dodał przez

ramię: - I za ciepłe skarpety.

Wyszedł, nie oglądając się. Powiedział sobie, że zrobił to, ponieważ musi się

przebrać w suche ubranie. Oczywiście, sam sobie nie uwierzył. Dobrze wiedział, że

ucieka z kuchni jak niepyszny, bo gdyby tam został, pocałowałby ją znowu. A wtedy

mógłby zupełnie stracić panowanie nad sobą i aż sam bał się pomyśleć, do czego by

doszło.

Zastanawiała się, czy Grant w ogóle wróci do domu. Wielokrotnie jej

powtarzał, że na ranczu nie ma świątecznych dni; codziennie trzeba wykonywać tę

samą pracę. Jutro, w pierwszy dzień świąt, zapewne miało być tak samo.

Wiedziała jednak, że Walt wykonał większość koniecznych dzisiaj prac,

zanim wskoczył do swojego pikapa i pojechał do miasta, zabierając ze sobą Chippera.

Chłopak cieszył się Bożym Narodzeniem w domu i nawet grypa siostry tylko w

niewielkim stopniu psuła jego świąteczny nastrój. Reszta pracowników wyjechała

przed południem, obdarowana na drogę szczodrymi porcjami ciastek. Ku zdziwieniu

Mercy, wszyscy wręczyli jej jakiś symboliczny drobiazg. Niektórzy odjechali konno,

większość samochodami w kilkuosobowych grupach. Mieli wrócić dopiero drugiego

dnia świąt.

Grant zaszył się w składzie na narzędzia i do tej pory nie wyszedł. Oznajmił

jej dość szorstko, że w święta nie będzie lekcji, a poza tym właściwie się do niej nie

odzywał.

Rzecz jasna, nawet nie wspomniał o tym, co się wydarzyło wczoraj w kuchni,

a ona nie potrafiła zdecydować, czy ją to boli, czy cieszy. Nadal była w szoku. Nigdy

jeszcze nie doznała takich uczuć jak podczas tego pocałunku. Żadne wyobrażenie z

dzieciństwa na temat tego, co może zajść między mężczyzną a kobietę, nie

dorównywało tej rzeczywistości. Nawet to, czego doświadczyła jako kobieta, choć

prawdę mówiąc, nie było to wielkie doświadczenie, nie wskazywało, że pocałunek

może wywrzeć na niej tak wielkie wrażenie.

Całowała się z nim nie jako zadurzona nastolatka, ale dorosła kobieta, która

odwzajemnia pocałunek mężczyzny; kobieta, która wreszcie musiała przyznać, że

chłopak, w którym się kiedyś podkochiwała, zmienił się w dorosłego człowieka i

potrafił zwykłym pocałunkiem wstrząsnąć nią do głębi.

Wzięła głęboki oddech i na chwilę zatrzymała powietrze w płucach. Nie

wiedziała, co robić, a miała nieodparte wrażenie, że coś zrobić powinna. Krążyła

niespokojnie po salonie i co pięć minut sprawdzała, czy ogień w piecu nie zgasł,

chociaż sama niedawno położyła na palenisku dwa duże kawały drewna.

Usiadła na starej, wygodnej kanapie, tylko po to, żeby dłużej nie krążyć tam i

z powrotem. Znów odetchnęła głęboko, by się uspokoić. Niewiele jej to pomogło.

Wyczuła natomiast świeży zapach choinki, którą razem z Grantem przynieśli do

domu. Stała teraz tuż obok niej.

Przypomniała sobie, jak stali w milczeniu nad jeziorem i jak Grant otoczył ją

ramieniem, rozumiejąc jej nastrój. Wiedziała, że on również szukał takich spokojnych

miejsc, by ukoić ból. Pamiętała, jak podziękował jej za to, że dzięki niej spojrzał na

takie miejsca jej oczami i na nowo je docenił.

Trzeba być silnym, pewnym swojej wartości mężczyzną, by się przyznać do

tak duchowych, subtelnych potrzeb. Nigdy nie miała wątpliwości, że Grant jest silny.

Wyczuwała w nim tę wewnętrzną siłę nawet, kiedy miał szesnaście lat. Zastanawiała

się jednak nad tym, czy przyznał się do swych najskrytszych potrzeb, ponieważ był

pewny siebie i nie przejmował się zdaniem innych, czy może zrobił to, ponieważ jej

ufał i wiedział, że spotka się ze zrozumieniem?

Usłyszała w myślach głos Nicka. „Brady, czy ty musisz wszystko tak

drobiazgowo analizować?” Na chwilę wrócił dawny ból, zwłaszcza kiedy pomyślała

o rodzinie Nicka, która musi spędzić te święta, i wszystkie następne, bez niego.

Przyszło jej do głowy, że może powinna teraz być z Allison i jej dziećmi. Jednak i

ona, i rodzina Corellich wiedziała, że to zupełnie niemożliwe. Bliscy Nicka zapewne

rozumieli to lepiej niż ktokolwiek inny. Allison jako jedna z pierwszych zaczęła

namawiać Mercy na wyjazd w ten odległy zakątek Wyoming. Mercy jednak nadal

uważała, że jej obowiązkiem jest wspieranie rodziny Nicka.

Może rzeczywiście zbyt drobiazgowo wszystko analizowała, ale była to

jednocześnie jedna z jej mocnych stron. Dzięki tej skłonności wpadła na właściwy

trop. Nawet Nick musiał to przyznać, chociaż zwykle, kiedy zbyt wnikliwie zaczynała

coś rozważać, spoglądał na nią spod oka i mówił: „Brady, czasami cygaro to po

prostu cygaro”.

A mężczyzna to czasami po prostu wrzód na siedzeniu, pomyślała cierpko,

wyglądając przez okno, za którym zapadał zimowy zmrok. W tej samej chwili

mężczyzna, którego właśnie miała na myśli, wszedł do domu. Tuż za nim podążał

Ryzykant. Pies i jego pan najwyraźniej nie miewali wolnych dni, choć wszyscy inni

pracownicy ich dziś opuścili.

Grant zdjął czapkę i kurtkę, powiesił je na wieszaku przy drzwiach. Dzisiaj

nie były już takie przemoczone jak wczoraj. Potem odwrócił się i podniósł coś z

podłogi werandy. Kiedy znów wszedł do domu, Mercy stwierdziła, że niesie całe

naręcze sosnowych gałęzi.

Zatrzymał się, kiedy zobaczył ją na kanapie, jakby przedtem nie zdawał sobie

sprawy z jej obecności. Przez chwilę stał bez ruchu, najwyraźniej nie wiedząc, co po-

cząć. W końcu wskazał na gałęzie.

- Pomyślałem, że moglibyśmy dzisiaj rozpalić ogień w kominku i dodać kilka

gałęzi dla zapachu - wyjaśnił.

Jeszcze jedna mała rzecz ze świątecznej listy, uświadomiła sobie Mercy.

Przedtem zebrał i ustawił na widoku wszystkie karty świąteczne, które otrzymał od

rodziny i sąsiadów, chociaż zwykle tylko je czytał, a potem wyrzucał, upewniwszy

się przedtem, że i on wysłał życzenia nadawcy. Tak przynajmniej powiedział jej

Walt. Ściął choinkę, poprosił o ciasteczka... Czy te świąteczne przygotowania, tak

podobno u niego niezwykłe, czynił ze względu na nią?

Ułożył kilka polan w palenisku kominka, dorzucił trochę sosnowych gałęzi i

drobnych szczap na rozpałkę, a potem sprawnie rozpalił ogień. Po kilku chwilach po

salonie rozeszła się charakterystyczna woń. Grant odwrócił się i stanął przy kominku.

Wczoraj w takiej sytuacji zachęciłaby go, żeby usiadł i się odprężył. Teraz nie wie-

działa, co powiedzieć.

W końcu podszedł do niej i usiadł na kanapie. Dzieliła ich bezpieczna, niemal

metrowa odległość. Ryzykant ułożył się przy ogniu i natychmiast zasnął, nie

przejmując się napięciem panującym w salonie.

Mercy już wcześniej odgrzała przygotowane przez Ritę pikantne skrzydełka i

garnek domowej zupy. Grant zjadł wszystko ze smakiem. I w całkowitym milczeniu.

- Napijesz się czegoś ciepłego? - zapytała, gdy łapczywie przełykał kolejny

kęs.

Zastanawiał się nad tym o wiele dłużej, niż wymagało tego proste pytanie, aż

w końcu skinął głową. Wstała i poszła do kuchni, gdzie na kuchence stał napój, który

tradycyjnie przygotowywała na święta. Doprawiła go do smaku, napełniła dwie

szklanki i wróciła do salonu. Grant ciekawie powąchał zawartość swojej szklanki.

- Grzany jabłecznik?

- Coś w tym rodzaju - odparła. - W mojej rodzinie pija się taki w święta.

Z uśmiechem zamieszał złocisty płyn laseczką cynamonu, przyłożył szklankę

do ust i wypił łyk. Uniósł lekko brwi i oblizał wargi. Najwyraźniej trunek mu

smakował.

- Z brandy? - zapytał.

- Słucham? A tak, z brandy. - Miała nadzieję, że uzna jej zaczerwienione

policzki za efekt działania napoju albo płonącego na kominku ognia. Prawdę mówiąc,

zarumieniła się widząc, jak język Granta przesuwa się po jego ustach, co z kolei

przypomniało jej wczorajszy pocałunek. - Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza.

- Nie, tylko jestem trochę zaskoczony. Nie wiedziałem, że mamy w domu

brandy.

- Walt zrobił dla mnie zakupy, kiedy w zeszłym tygodniu pojechał do miasta.

- Aha. - Pociągnął następny łyk, tym razem dużo dłuższy, po czym uśmiechnął

się. - To jest całkiem dobre - pochwalił.

- Cieszę się, że ci smakuje. Wypił jeszcze trochę, spoglądając na choinkę.

- Skąd te ozdoby? - zapytał, wskazując na wiszące na drzewku świecidełka.

- Od pracowników - wyjaśniła. - Wymienili je na ciasteczka.

Zerknął na nią i znów na choinkę.

- Aha. Ładnie wyglądają... Znów zapadła cisza. Mercy żałowała, że żadne z

nich nie potrafi się zdobyć na rozmowę, choćby o błahostkach. A może tylko jej się

wydawało, że ich milczenie jest pełne napięcia? Wyobraźnia płata jej ostatnio figle.

Na przykład przebiegło jej przez myśl, że Grant rozpalił ogień na kominku, ponieważ

jest to przyjemniejsze i bardziej •romantyczne niż ogień w piecu do ogrzewania

domu.

Skończył jeść, Mercy również, choć zjadła niewiele. Wytarł ręce w papierową

serwetkę i wrzucił ją do ognia. Oboje w skupieniu patrzyli, jak płomienie trawią

papier, jakby byli pracownikami obserwatorium astronomicznego i badali wybuchy

na słońcu. Mercy czuła się nieswojo, nic nie mówiąc, nie potrafiła jednak wymyślić

żadnego tematu do rozmowy, który rozładowałby nieco atmosferę.

- Masz ochotę wybrać się jutro na przejażdżkę? Drgnęła, równie zaskoczona

tym, że się tak niespodziewanie odezwał, jak i tym, co powiedział.

- Przecież mówiłeś, że...

- Wiem. Ale Joker już po jednym dniu lenistwa jest trochę niespokojny. Jeśli

jutro też nic nie będzie robił, to może oszaleć.

- Aha. - A więc chodzi o Jokera, a nie o jej towarzystwo ani o uprzyjemnienie

pierwszego dnia świąt. - Nie możemy do tego dopuścić, prawda?

Wydawało jej się, że nie powiedziała tego zbyt ironicznie, ale Grant spojrzał

na nią ostro. I równie ostro przemówił:

- Jeśli nie chcesz, to sam się na nim przejadę. Westchnęła z rezygnacją.

- Nie to miałam na myśli. Mam ochotę na przejażdżkę. To świetny sposób na

spędzenie świątecznego poranka.

- W takim razie pojedziemy.

- Może lepiej nie jedźmy razem, jeśli cały dzień masz się zachowywać jak

rozdrażniony grizzly - dodała.

- Grizzly są zawsze rozdrażnione. Taka już ich natura - warknął opryskliwie.

- Nie wiedziałam, ale to chyba nie jest karalne. Zacisnął usta, ale nic nie

powiedział. Wypił do końca napój i zdjął buty, po czym dorzucił polano do kominka,

chociaż ogień nadal płonął wysokim płomieniem. Zrobił to wszystko bez słowa.

Spodziewała się, że wyjdzie z salonu, skoro już wstał, ale znów usiadł. Odetchnęła z

ulgą. Trudno uwierzyć, że dostałaś medal za odwagę, pomyślała ironicznie. Mimo

wszystko postanowiła się odezwać.

- Czy chodzi o wczorajszy dzień? - zapytała. Znieruchomiał, a potem wolno

odwrócił głowę w jej stronę.

- Co takiego?

- No... ten twój zły nastrój. To z powodu tego, co się stało wczoraj w kuchni?

Na chwilę zacisnął szczęki.

- Mówisz o tym, że cię pocałowałem? - Zebrała się na odwagę i skinęła głową.

- Nie, to nie o to chodzi.

Odetchnęła głębiej, znów niezbyt pewna, czy czuje ulgę, czy rozczarowanie.

Masz manię wielkości, Brady, zganiła się w duchu. Skąd jej w ogóle przyszło do

głowy, że pocałunek, który jej rozpalił zmysły, wywarł na nim jakiekolwiek

wrażenie?

- Wcale nie chodzi o ten pocałunek - stwierdził ponownie Grant.

Czy musi to powtarzać, jakby chciał obnażyć jej głupotę?

- W porządku. Przepraszam, że choćby przez chwilę sobie wyobrażałam... -

zaczęła.

- Chodzi o to - przerwał jej, raczej złowróżbnie - że miałem wielką ochotę na

więcej.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Natychmiast pożałował swych słów, ale było już za późno. Nie mógł ich

przecież cofnąć.

Do diabła z tym wszystkim, zaklął w głębi ducha. Był już znużony

ukrywaniem tego, jak bardzo jej pragnie. Dlaczego próbował to ukryć? Sam nie

wiedział. Pracownicy już nieraz mu dokuczali i na pewno będą to robić w przyszłości.

Przecież to najzupełniej naturalne. Można było wręcz przewidzieć, że się tak

stanie. Jeśli zdrowy, trzydziestojednoletni facet mieszka na ranczu z dala od innych

domostw, a za towarzystwo ma stada bydła, konie, psa i kilku pomocników, i nagle

zamieszka pod jego dachem taka wspaniała kobieta jak Mercy, to czego można się

spodziewać? Przecież jest wręcz pewne, że właśnie tak się stanie. I po co to ukrywać?

Owszem, wszystko to prawda, tylko że kobieta, która zamieszkała pod jego

dachem, przyjechała tu, żeby dojść do siebie po tragicznej śmierci drogiego

przyjaciela. Jej umysł nie działał teraz racjonalnie. Nie była w stanie dokonywać

rozsądnych wyborów. Wykorzystywanie jej słabości byłoby godne pogardy.

Nie mówiąc już o tym, że mogłoby się źle skończyć, pomyślał, trochę

rozbawiony. Gdyby Kristina się dowiedziała... Grant przekonał się już, że

Fortune'owie to ludzie bardzo wybuchowi. Może nawet o morderczych

skłonnościach. Przypomniał sobie sprawę Jake'a i od razu spoważniał.

Mercy tymczasem siedziała czerwona po uszy.

- Przepraszam - oznajmił sztywno Grant. - Nie chciałem cię wprawić w

zakłopotanie.

- Ja... Ale...

- Zapomnij o tym, co powiedziałem, dobrze? Zagryzła wargę. Potem

wojowniczo uniosła głowę, co zwykle czyniła, kiedy stawała twarzą w twarz z

trudnym problemem. Nigdy zresztą nie próbowała unikać konfrontacji, nawet jeśli

chodziło o coś bardzo nieprzyjemnego.

- Dobrze, zapomnę o tym, jeśli nie mówiłeś poważnie.

Grant cofnął się lekko.

- Słucham?

- Mówiłeś prawdę?

- Mercy...

- To proste pytanie. Odpowiedz: tak albo nie. Czy to była prawda?

- Byłaś tam przecież - odparował - więc jak ci się wydaje?

- Sama nie wiem. Nie mam... zbyt wielkiego doświadczenia w tych sprawach.

Przynajmniej ostatnimi czasy.

- O Boże - wymamrotał Grant.

- Miałeś ochotę na więcej?

- Do diabła, Mercy...

- Miałeś?

- Byłem strasznie napalony - warknął zniecierpliwiony. - Czy to wystarczająca

odpowiedź na twoje pytanie?

Zaczerwieniła się jeszcze mocniej.

- Chyba... chyba tak.

Odwróciła wzrok i zapatrzyła się w ogień. Grant zastanawiał się, co też go

podkusiło, żeby rozpalić w kominku. Odniósł wrażenie, że temperatura powietrza w

pokoju gwałtownie rośnie.

Mercy milczała. Siedziała i wpatrywała się w złociste płomienie ognia. Nie

reagowała nawet, gdy rozlegał się trzask płonącego żywicznego drewna,

przypominający Grantowi wystrzał z pistoletu. Ale ona na pewno odróżniała trzask

drewna od wystrzału, równie łatwo jak on odróżniał wycie Ryzykanta od wycia

kojota.

Nadal nic nie mówiła. O czym, u diabła, rozmyślała? Sprawiła, że przyznał się

do czegoś tak osobistego, a teraz milczy?

- I to wszystko? - Nie mógł się dłużej powstrzymać, chociaż bardzo się starał

udawać obojętność. - Zadajesz mi takie pytanie, a potem nie reagujesz na odpowiedź?

Zwróciła ku niemu głowę. Policzki miała lekko zaróżowione, ale przyczyną

tego mogło być ciepło bijące z kominka.

- Chciałam się tylko dowiedzieć, czy...

- Czy co?

Spuściła wzrok. Domyślił się, że rumieniec na jej policzkach nie był jednak

wywołany żarem ognia.

- Czy tylko ja... się tak czułam. Grant ze świstem wciągnął powietrze.

- Ty... też miałaś ochotę na więcej? Zdała sobie sprawę, że spuściła głowę jak

pensjonarka, i szybko podniosła na niego wzrok. Grant jeszcze raz musiał przyznać,

że tej dziewczynie nie brakuje odwagi. Nic dziwnego, że jest taka dobra w swej

pracy.

- Trochę mnie to przeraża, ale tak. Miałam ochotę na więcej.

- Mercy... - zaczął, ale zaraz urwał, słysząc, że drży mu głos. Reakcja jego

ciała na to proste wyznanie Mercy była bardzo szybka i gwałtowna. Musiał się

skoncentrować, żeby nie dać się ponieść impulsowi. Mercy jednak nie dała mu na to

szans. Spojrzała na niego tymi swoimi wielkimi, zielonymi oczami, a on w jednej

chwili całkowicie w nich przepadł. A kiedy się ku niej pochylił, wyciągnęła w jego

stronę ramiona.

Przedtem wmawiał sobie, że to z powodu długich miesięcy celibatu jej

pocałunki wydawały mu się takie słodkie i gorące. Przecież nie mogły być aż tak

zniewalające, musiała zadziałać jego wyobraźnia.

Chyba się jednak mylił. Mercy wargi miała tak miękkie i słodkie, jak

zapamiętał. Przy ogniu, który zapłonął w jego sercu, ogień płonący w kominku

wydawał się słabą iskierką.

Całował ją długo i gorąco, a ona przyjęła to z radością. Jedną rękę położyła

mu na karku, druga wsunęła w jego włosy. Czuł jej dotyk, jakby wszystkie zakończe-

nia nerwowe na jego skórze nagle się obudziły. Gdy Mercy jęknęła cicho, po plecach

przebiegł mu dreszcz i zapragnął mieć ją natychmiast.

Próbował się odsunąć, wiedząc, że za chwilę utraci nad sobą kontrolę. Mercy

powstrzymała go, obejmując go mocniej za szyję i przyciskając się do niego całym

ciałem. Powiodła czubkiem języka po zarysie jego ust, i usłyszała w odpowiedzi

cichy pomruk rozkoszy. Potraktowała to jako zachętę i przesunęła językiem do kra-

wędzi jego zębów. Zamarł bez ruchu, przerażony, że jeśli wykaże większy zapał,

Mercy się wystraszy. Delikatnie dotknął językiem jej języka i szybko się wycofał.

Zrozumiała go i jakby tylko na to czekała, wpiła się w jego usta.

Ośmielony jej zachowaniem ujął jej głowę i unieruchomił, całując ją coraz

mocniej. Po chwili stracili równowagę i osunęli się na kanapę. Czując Mercy trochę

pod sobą, trochę obok siebie, Grant nie mógł się powstrzymać; wsunął rękę pod jej

plecy i przycisnął do siebie.

Wbiła palce w mięśnie jego ramion z siłą, która go zadziwiła. Mercy nie

odpychała go jednak, lecz przyciągała ku sobie. Gdy delikatnie chwyciła zębami jego

dolną wargę, drgnął mimowolnie i przywarł do niej biodrami, pozwalając jej wyczuć

swą naprężoną męskość. Nie wiedział, czy kręciło mu się w głowie z powodu

pocałunku, czy dlatego, że przestał oddychać. Właściwie wyszło na to samo.

Niechętnie odsunął się i przez długą chwilę patrzył w jej rozszerzone oczy. Nie

widział jeszcze tak zdumionego spojrzenia. Napawało go to uczuciami, których nigdy

dotychczas nie doznawał.

Po raz pierwszy Mercy była przy nim tak bezbronna, tak zauroczona. Marzył o

tym, żeby tak wyglądała zawsze, by pozbyła się smutku, bólu, dręczących wspo-

mnień.

Boże, co on najlepszego robił? Przecież przyjechała tu, by odzyskać spokój,

dojść do siebie, a potem wrócić i na nowo przeżyć koszmar. Kiedy zabójca Nicka

zostanie złapany, będzie musiała zeznawać przed sądem, opowiadać o śmierci

człowieka, którego kochała i szanowała.

Wytężył resztę woli i usiadł. Jego ciało przebiegł dreszcz, jakby w proteście

przed takim obrotem spraw. Zacisnął zęby, desperacko walcząc z ogarniającym go

przypływem żądzy, której siły nie przewidywał w najśmielszych snach.

- Grant? - Wypowiedziała to słowo ostrożnie i cicho, z delikatną nutą urazy,

której nie mógł nie usłyszeć.

- Mercy, posłuchaj... - Zamilkł, żeby zaczerpnąć powietrza. - Musimy

przestać. Jesteś jeszcze... trochę wytrącona z równowagi, po tym, jak Nick...

Usiadła, oddychając równie ciężko i urywanie jak on, i spojrzała na niego.

Zauważył, że jej rozchylone usta są nabrzmiałe.

- Tak, wiem - odrzekła po namyśle.

- Więc lepiej przestańmy, dopóki... jeszcze mogę.

- Ale przecież to nie ma nic wspólnego z moim stanem ducha.

- Ależ ma. To jest podobno reguła, że jeśli ktoś bliski... umiera, to instynkt nas

popycha do...

- Seks jako afirmacja życia? O to ci chodzi? Skrzywił się lekko.

- To brzmi... tak zimno, ale... tak, właśnie o to mi chodzi.

Wstała i wyprostowała się. Zadziwiające, że mimo drobnej postury potrafiła

emanować godnością i powagą.

- Moim zdaniem nie doceniasz siebie i swojego wpływu na kobiety, Grant.

Prawdę powiedziawszy, rzadko się z tym spotykam. I doceniam twój wysiłek, żeby

zachować się... szlachetnie. Bo tak chyba trzeba to nazwać. Kiedy tu przyjechałam,

byłam w podłym stanie. Ale to się już zmieniło. Odnalazłam spokój. I przez chwilę

mi się wydawało, że znalazłam coś więcej.

- Wcale nie jestem szlachetny - odparł szorstko. Ciekawe, dlaczego właśnie to

słowo rozdrażniło go najbardziej? Pewnie dlatego, że w tej chwili wcale nie czuł się

szlachetny, ale za to bardzo sfrustrowany. I to z własnej winy, ponieważ usłuchał

głosu sumienia, które nie chciało mu pozwolić na wykorzystanie bezbronnej kobiety.

- Rozumiem cię. Naprawdę. Ale czy rzeczywiście sądzisz, że chciałam tego

tylko z powodu śmierci Nicka? Żeby udowodnić sobie samej, że jeszcze żyję? Jeśli

tak sądzisz, to nie doceniasz mnie. Tu nie chodzi o afirmację życia ani o poczucie

winy osoby ocalonej od śmierci, ani o inną modną formułkę z dziedziny psychologii

dla każdego.

- Mercy...

- Nie jestem już dzieckiem, które poza tobą świata nie widzi. Chodzi tu o

prosty fakt, że budzisz we mnie uczucia, jakich nie obudził jeszcze żaden mężczyzna.

W dodatku sam przyznałeś... że dzieje się to z wzajemnością. To wszystko, o co tu

chodzi.

Opuściła pokój sztywno wyprostowana, z uniesioną wysoko głową. Przyszło

mu na myśl, że jego dzisiejsze poświęcenie wyrządziło więcej złego niż dobrego.

Czasami żałował, że matka wychowała go na tak uczciwego, prostolinijnego

człowieka. Nie potrafił postępować jak wielu innych mężczyzn: brać to, co samo

wpada im w ręce, nie zastanawiać się, czy robią dobrze, czy źle, i nie liczyć się z

cudzymi uczuciami.

Barbara Jackson McClure Fortune wywarła jednak wielki wpływ na jego życie

- chociaż odkąd skończył cztery lata, nie była w nim obecna stale. A może właśnie

dlatego jej wpływ był taki silny? Jako dziecko spędzał z nią mało czasu, więc bardzo

chciał jej udowodnić, że jest synem, jakiego sobie wymarzyła. Gdy zrozumiał, że te

wysiłki nie odbudują jego rodziny, było za późno. Jego osobowość była już

ukształtowana.

Bezwładnie odrzucił głowę w tył, na oparcie kanapy i westchnął z

niesmakiem. Jego pobudzone ciało jeszcze się całkiem nie wyciszyło.

Usłyszał krótkie szczeknięcie i zobaczył, że Ryzykant się obudził. Pies wstał i

patrzył na niego z wyraźnym politowaniem. Kiedy tylko spostrzegł, że przyciągnął

uwagę swego pana, podszedł do drzwi.

- Dłużej tego nie zniesiesz, co? - wymamrotał Grant i wypuścił psa z domu. -

Nie możesz wytrzymać ze mną w jednym pomieszczeniu, tak?

Pies obejrzał się na niego, ale nawet nie szczeknął, jakby powstrzymywał się

od komentowania poczynań swego pana, i wybiegł w mrok. Grant zamknął drzwi.

Ryzykant na pewno jak zwykle poszedł spać do stajni. Nie był psem domowym,

zaczął wpadać z krótkimi wizytami dopiero od czasu przyjazdu Mercy.

Oczarowała wszystkich: jego psa, konia, pracowników. Nie można

powiedzieć, że zrobiła to bez wysiłku - pracowała na ranczu bardzo ciężko - ale z

pewnością udało jej się tego dokonać niespodziewanie szybko.

A co zrobiła z nim? Grant nie potrafił znaleźć żadnego określenia. Może nie

było na to odpowiedniego słowa?

Upłynęło dużo czasu, zanim wreszcie poszedł na górę, do sypialni.

- Bardzo udana Wigilia - wymamrotał przez zaciśnięte zęby, mijając drzwi

pokoju Mercy. Gdyby nie to, że nadal był rozpalony do białości, pewnie zacząłby się

nad sobą użalać.

Nie spodziewała się, że po tak namiętnym pocałunku w ogóle zaśnie, więc

tym bardziej była zaskoczona, kiedy obudziło ją donośne szczekanie. Nieraz już

słyszała szczekającego Ryzykanta, kiedy zaganiał do stada krnąbrną sztukę bydła,

odpowiadał na gwizd lub ostrzegał, że nieprzyjazna istota wtargnęła na jego teren lub

że u bramy stoi jakiś gość. Tonem i natężeniem głosu potrafił przekazać zadziwiająco

wiele informacji. Mercy nauczyła się je odczytywać, ale nigdy nie słyszała Ryzykanta

szczekającego w ten szczególny sposób. Pies zawiadamiał, że stało się coś złego i

wymagającego ich natychmiastowej interwencji.

Poczuła, że po plecach przebiegają jej ciarki. Bez wahania wyskoczyła z

łóżka, pośpiesznie się ubrała i wciągając buty, w podskokach pobiegła do drzwi.

Usłyszała inne kroki na schodach i wiedziała, że Grant też usłyszał wezwanie

Ryzykanta.

Gdy zeszła na dół, on był już na zewnątrz. Zobaczyła, że biegnie za

Ryzykantem przez podwórko. Pies prowadził swego pana do stajni.

Mercy starannie zamknęła za sobą drzwi i podążyła za nimi. Serce w niej

zadrżało, gdy spostrzegła, że Grant z psem minęli główną stajnię i pobiegli do

mniejszej, gdzie trzymano klacze.

Jeszcze zanim tam dotarła, odgadła, że chodzi o tarantowatą Lady. Weszła do

stajni i zobaczyła Ryzykanta siedzącego przed boksem klaczy. Grant właśnie otwierał

drzwi, chwyciwszy po drodze latarnię zasilaną baterią elektryczną. Podbiegła bliżej i

usłyszała chrapliwy koński oddech.

Piękna, łaciata klacz leżała na boku, a jej wzdęty brzuch wydawał się jeszcze

większy. Była mokra od potu. Na widok nowo przybyłych szarpnęła się nerwowo,

lecz była tak wyczerpana, że opadła bezwładnie i patrzyła na nich udręczonym

wzrokiem. W Mercy coś zacisnęło się boleśnie. Grant obejrzał Lady, położył rękę na

jej brzuchu i przemówił do niej łagodnie:

- Spokojnie, mała. Wszystko będzie dobrze. Ten twój maluch trochę się

pośpieszył. Będziesz miała gwiazdkowe dziecko. Spokojnie, spokojnie.

Jego głos brzmiał czule i kojąco, a klacz, jakby go rozumiejąc, nie

zareagowała nerwowo na jego dotyk. Mercy wiedziała, że za wcześnie na poród. Walt

jej wytłumaczył, że ranczerzy zawsze się starają, żeby źrebięta przychodziły na świat

tuż po Nowym Roku, ze względu na ich późniejszą karierę w hodowli i sukcesy, na

przykład na torze wyścigowym.

- Czy będziesz miał kłopoty dlatego, że źrebię urodzi się za wcześnie? -

zapytała.

Spojrzał na nią i oczy mu się trochę rozszerzyły. Dopiero wtedy Mercy zdała

sobie sprawę, że nie związała włosów i nie zdążyła włożyć stanika. Grant nie

skomentował tego, tylko odpowiedział na jej pytanie:

- Nie o to chodzi. Lekarz wyznaczył poród na połowę stycznia, więc to tylko

trzy tygodnie za wcześnie. Problem polega na czym innym.

- Na czym?

- Zwykle klacze rodzą źrebięta w ciągu pół godziny od odejścia wód

płodowych. Lady ostatnio ten etap zajął piętnaście minut. Teraz wygląda mi na to, że

leży tak już dłuższy czas. Jeśli źrebię zaczęło się wysuwać, zanim sprawy przybrały

zły obrót, i utknęło w drogach rodnych, to istnieje niebezpieczeństwo, że zaplątało się

w pępowinę i nie przeżyje.

Mercy poczuła, że serce podchodzi jej do gardła.

- Chcesz, żebym kogoś wezwała? Może weterynarza? Grant ponuro pokręcił

głową.

- Dotarcie tutaj zajęłoby doktorowi Watsonowi dwie godziny, jeśli w ogóle

byśmy go znaleźli. Przecież to Wigilia. Źrebakowi nie zostało tyle czasu. Lady też

jest u kresu sił.

Mercy przeraziła się. Polubiła łagodną, urodziwą klacz, często karmiła ją

marchewką i jabłkami.

- Ale przeżyje, prawda?

- Zrobię wszystko, żeby przeżyła - zapewnił Grant.

- Jak mogę ci pomóc? Zerknął na nią z wahaniem.

- Posterunkowa Brady, czy zdarzyło się pani odbierać poród?

- Raz.

- Wobec tego proszę się przygotować do drugiego razu. Jeśli chciał ją

przestraszyć, to nie udało mu się.

- Czy będziesz potrzebował gorącej wody, jak to zwykle pokazują w filmach?

- zapytała spokojnie.

Uśmiechnął się lekko.

- Oczywiście.

- W takim razie pójdę po wodę do domu. Jego uśmiech się poszerzył.

- Gorąca woda jest na miejscu. Z tego kranu leci niemal wrzątek. Zaraz się

umyję. Właśnie po to zainstalowaliśmy tutaj małą termę i zlew.

- Aha. - Również się uśmiechnęła. - Bardzo dobry pomysł.

- To zasługa Walta. Swoim klaczom chciał zapewnić wszelkie wygody. Przed

wyjazdem włączył termę, a już kilka dni temu przeniósł Lady do boksu dla

źrebiących się klaczy. Chyba podejrzewał, że wytnie nam taki numer.

Rzeczywiście, boks Lady był obszerniejszy od innych. Nie było tu żłobu z

sianem, zapewne ze względu na bezpieczeństwo zwierzęcia.

- Szkoda, że go tu nie ma. Lepiej by ci pomógł - zauważyła Mercy.

- Dasz sobie radę - zapewnił Grant i wydał jej ciąg poleceń. Mercy nie

protestowała. - Wyjmij z szafki na narzędzia taką niebieską skrzynkę i czyste

ręczniki. Przysuń tu ten mały piecyk i włącz do kontaktu przy drzwiach. Muszę na

nim ogrzać ręczniki. Jest dość chłodno, trzeba będzie osuszyć źrebię. I przynieś z

drugiej stajni dodatkową lampę, dobrze? Górne oświetlenie w korytarzu nie

wystarczy. Nie chciałbym jej zrobić krzywdy z powodu słabego światła.

- Dobrze.

Najpierw przyniosła skrzynkę, piecyk i ręczniki, potem pobiegła do drugiej

stajni. Na jej widok Joker zarżał radośnie, ale tylko w przelocie poklepała go po szyi.

Kiedy wychodziła z lampą, zaprotestował, ale uciszyła go stanowczo.

- Cicho bądź. Lady właśnie stara się urodzić twoje dziecko, więc mógłbyś

przynajmniej nie hałasować.

Mówiła to w biegu, ale ku jej zdziwieniu ogier rzeczywiście zamilkł. A może

już nie powinna się temu dziwić?

Gdy wróciła do boksu, Grant klęczał przy Lady. Zdjął grubą kurtkę, a na

skraju rękawów koszulki dostrzegła mokre plamy, więc domyśliła się, że już umył

ręce, i to aż powyżej łokci.

- Postaw tu lampę i włącz ją - polecił. Usłuchała go i w boksie zrobiła się

jaśniej. - Muszę sprawdzić, co się tam w środku dzieje. Módl się, żebym nie wyczuł

tylnych nóg źrebaka.

- Co by to znaczyło?

- To by znaczyło, że mamy problem, z którym mogę sobie nie poradzić.

Spróbuj ją uspokoić, dobrze? Jest zmęczona, ale może spróbować mnie kopnąć, bo to,

co za chwilę zrobię, nie będzie dla niej przyjemne.

Ukląkł za koniem. Mercy zrozumiała, w jaki sposób miał zamiar sprawdzić

ułożenie źrebaka, i skrzywiła się boleśnie.

- Ja na pewno bym cię kopnęła - wymamrotała pod nosem i przyklękła przy

łbie klaczy. Nie była pewna, co robić, więc po prostu zaczęła gładzić mokrą od potu

szyję Lady i przemawiać do niej tak jak do Jokera - pieszczotliwie, spokojnie, kojąco.

- Tak, tak, wiem, że to mężczyzna, więc co on tam może wiedzieć o takich

sprawach. Ale on chce ci pomóc. Tobie i twojemu maleństwu. Wszystko będzie

dobrze. Wytrzymaj jeszcze trochę...

Wydawało jej się, że to wszystko trwa całą wieczność. Nie mogła patrzeć na

to, co robił Grant. Klacz raz się szarpnęła i Mercy usłyszała, jak Grant zaklął. Nawet

jeśli dosięgło go końskie kopyto, nie odsunął się, tylko nadal robił swoje.

Mercy usłyszała w końcu pełne zadowolenia sapnięcie. Jeszcze raz poklepała

klacz po szyi i podniosła wzrok. Grant z wesołą miną wycierał ramię.

- No, teraz wszystko zależy od Lady.

- Co stwierdziłeś?

- To tylko zagięta przednia noga. Ułożyłem ją we właściwej pozycji i

wszystko powinno już pójść gładko. - Zgasił jedną latarnię, wstał i zgasił drugą.

Kiedy spojrzała na niego pytająco, wyjaśnił: - Źrebięciu takie ostre światło by

przeszkadzało.

Jeszcze zanim wypowiedział te słowa, coś się zaczęło dziać. Czując, że jej

wysiłki nie idą na marne, klacz nabrała wigoru. Po chwili na zewnątrz ukazał się

spowity błoną kształt. Mercy wstrzymała oddech. Nie było to piękne ani higieniczne,

ale i tak wiedziała, że patrzy na cud. Już po chwili na słomie leżało małe stworzenie,

złożone w głównej mierze z nóg. Było lustrzanym odbiciem swego ojca.

Grant poruszał się szybko, ale nie gwałtownie, by nie przestraszyć zmęczonej

matki ani noworodka. Ogrzanymi na piecyku ręcznikami osuszył źrebię. Dotykał

zwierzęcia delikatnie, niemal czule. Odciął pępowinę, a potem ułożył maleństwo przy

głowie klaczy, która mimo wyczerpania uważnie je obwąchała.

- Spokojnie, mamusiu - wyszeptał Grant. - Córeczka jest cała i zdrowa. Obie

potrzebujecie odpoczynku. Macie za sobą ciężkie chwile.

- A więc to ona? - zapytała cicho Mercy. W słabym świetle nie mogła

rozróżnić płci źrebięcia.

Zerknął na nią z uśmiechem.

- Owszem. To będzie najpiękniejsza klaczka w całym stadzie. Zgrabna jak

matka, umaszczona tak oryginalnie jak ojciec.

Mercy poczuła się niewypowiedzianie szczęśliwa. Trochę ją zawstydzała taka

gwałtowna reakcja na widok cudu narodzin i pojawienia się nowego życia. Ten cykl

powtarza się nieprzerwanie. Życie, śmierć, życie...

I nagle zrozumiała, że zaczyna odzyskiwać równowagę. Na pewno nigdy nie

zapomni Nicka, nie przestanie odczuwać pustki, jaką po sobie zostawił, ale będzie

żyła pełnią życia. Kiedyś znów odnajdzie radość. Jej równowaga jest być może

jeszcze niepewna, tak jak tego źrebięcia, ale wkrótce okrzepnie. Tego życzyłby sobie

Nick.

Oszołomiona tym odkryciem, patrzyła w milczeniu na scenę w boksie.

Myślała, że to już koniec emocji, ale bardzo się myliła. Okazało się, że jest jeszcze

wiele pracy do zrobienia. Grant sprawnie wyczyścił podłogę boksu, pozbył się

łożyska i napoił klacz letnią wodą. Potem rzucił jej garść siana. Wszystko to zajęło

mu trochę czasu, więc kiedy skończył, Lady zdążyła już wstać. Ten widok sprawił mu

wyraźną ulgę. Nie przerwał jednak pracy, tylko umył wymię klaczy, by przygotować

ją do karmienia nowego potomka.

W końcu wyszedł z boksu i zamknął drzwi, oznajmiając, że najlepszą rzeczą

dla matki i jej dziecka będzie teraz spokój i cisza. Został jednak w stajni i spoza

boksu obserwował zwierzęta. Po jego minie Mercy poznała, że nadal trochę się

niepokoi o ich zdrowie. Czas płynął. Od porodu upłynęła już co najmniej godzina.

Ryzykant, który dotąd siedział cicho na uboczu, podszedł i usiadł u ich stóp.

- Dobry piesek - powiedział Grant i podrapał go za uchem, nie spuszczając

wzroku z klaczy i źrebięcia.

- Więcej niż dobry. - Mercy przykucnęła przy owczarku i spojrzała mu w

kolorowe oczy. - Spisałeś się wspaniale.

Ryzykant zaskomlał cicho, jakby wiedział, że głośne szczekanie jest teraz

niepożądane. Był to jednak bez wątpienia dźwięk przyjazny, więc Mercy pogłaskała

go po łbie. Pozwolił jej na to, więc chyba nawet on zrozumiał, że chwila jest

wyjątkowa.

- Mercy... Wyprostowała się. Grant nie patrzył na nią, lecz na konie. Miał tak

zadowoloną minę, że podążyła za jego wzrokiem. Źrebię stało, szeroko rozsunąwszy

kopyta, kołysząc się niezdarnie na patykowatych nogach. Z trudnością, ale jednak

stało.

Nagle bezwładnie osunęło się na ziemię. Mercy jęknęła z rozpaczą, ale Grant

położył jej rękę na ramieniu, dodając otuchy. W tej samej chwili klaczka znów się

podniosła i tym razem już nie upadła.

- Dobrze - stwierdził z zadowoleniem. - Była po prostu zmęczona

wydobywaniem się na świat. Chyba wszystko jest w porządku. Jeśli jeszcze znajdzie

jedzenie...

Źrebię wykonało kilka nieudanych prób, ale zachęcane cichym rżeniem matki,

w końcu znalazło drogę do źródła mleka i zaczęło ssać. Ostatnia przeszkoda została

pokonana. Mercy poczuła, jak z Granta opada napięcie.

Zerknęła na jego twarz. Uśmiechał się łagodnym, pełnym zadowolenia

uśmiechem. Ten widok sprawił, że coś jej w środku zadrżało. Dwanaście lat temu

powiedziała Kristinie, że podoba jej się uroda Granta, ale także jego charakter.

Przyjaciółka jej wtedy nie uwierzyła, ale Mercy już wtedy wiedziała, że Grant jest

bardzo dobrym człowiekiem.

Gdy teraz na nią spojrzał, coś w wyrazie jej twarzy przykuło jego uwagę.

Zrobił nieco zdziwioną minę. Nagle Mercy gwałtownie się odwróciła i wybiegła ze

stajni. Chciała ukryć łzy, które zaczęły spływać po jej policzkach.

To była najpiękniejsza Wigilia, jaka jej się w życiu przydarzyła.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Zostało jeszcze trochę tego owocowego napoju? Pytanie dobiegło z salonu.

Nie zdziwiła się, że Grant wcale nie był zmęczony, mimo przeżyć tej nocy. Ona

również nie była śpiąca, jakby cud życia, który zdarzył się na jej oczach, dodał jej sił.

- Właśnie go podgrzewam! - zawołała i dodała zaczepnie: - Widzę, że

rzeczywiście lubisz moczyć się długo pod prysznicem. Już się bałam, że będę musiała

tam wejść i sprawdzić, czy jeszcze żyjesz.

- Szkoda, że tego nie zrobiłaś. Jego głos brzmiał zmysłowo i sugestywnie - i

rozległ się tuż za nią. Mercy podskoczyła zaskoczona. Znowu udało mu się podejść

do niej niepostrzeżenie. Najwyraźniej straciła zawodową czujność. Pewnie jest tu

zbyt odprężona i rozluźniona.

Odwróciła się i wszystkie myśli natychmiast wyleciały jej z głowy.

Grant stał tuż obok niej, ubrany jedynie w dżinsy. Na jego szyi wisiał ręcznik,

włosy miał nadal mokre, gładko zaczesane do tyłu, co podkreślało zdecydowany

zarys jego szczęki. Był boso, co trochę tłumaczyło, dlaczego nie usłyszała jego

kroków. Nic jednak nie mogło wytłumaczyć bicia jej serca i zachłanności, z jaką

wpatrywała się w jego umięśnione ramiona. Może jedynie to, że Grant był jedynym

mężczyzną, który naprawdę ją poruszał, teraz i przed laty.

„Szkoda, że tego nie zrobiłaś”...

Te wypowiedziane cicho słowa odbiły się echem w jej głowie, przywołując

zapierające dech w piersi obrazy. A Grant, jakby czytał w jej myślach, podszedł bliżej

i przyparł ją do kuchennej szafki.

- Mogłaś do mnie dołączyć - powiedział jeszcze bardziej prowokacyjnie.

Głośno wciągnęła powietrze. Wiedziała, że wpatruje się w niego

rozszerzonymi oczami, ale nic nie mogła na to poradzić. Dotychczas jej się to nie

zdarzało, ale teraz wyobraźnia podsuwała jej bardzo wyraźne i zmysłowe obrazy jej

samej wchodzącej pod prysznic, gdzie czekał Grant. Wyobrażała sobie wodę

spływającą po jego ciele, śliską skórę pod swoimi dłońmi...

Zacisnęła ręce, aż paznokcie wbiły się w skórę, jakby chciała się powstrzymać

przed dotknięciem Granta. Miała wielką ochotę położyć dłonie na jego piersi, która

znajdowała się tak blisko, że czuła bijące od niej ciepło. Ale przecież ostatnim razem

odsunął się od niej i nie wiedziała, czy jeszcze raz zniosłaby takie rozczarowanie.

- Patrz tak na mnie, a za chwilę wrócimy do tego, co zaczęliśmy wczoraj -

powiedział zmienionym głosem.

- Ale... - Zabrakło jej tchu.

- Zmieniłaś zdanie, Mercy? - zapytał lekko zdyszanym głosem.

Gdyby potwierdziła, wszystko urwałoby się natychmiast. Takie przekonanie

zakiełkowało w głębi jej duszy.

Kiedyś wierzyła we własną odwagę, w tej chwili nie była już jej taka pewna.

Nigdy jednak nie straciła wiary w honor Granta. Nigdy nie narzucałby się żadnej

kobiecie ani nie uwiódł niezdecydowanej, chociaż dobrze wiedział, że wystarczyłby

jeden pocałunek...

Jednak gdyby oznajmiła, że zmieniła zdanie, skłamałaby.

- Ale to ty się wycofałeś - przypomniała mu i trochę się przestraszyła. Co też

ona wyprawia? Powinna przecież uciec do swojej sypialni i zamknąć za sobą drzwi.

Chociaż żadne drzwi nie były na tyle mocne, by odciąć ją od uczuć do tego

człowieka.

- Wycofałem się, ponieważ wydawało mi się, że kierują nami niewłaściwe

pobudki. Ty chciałaś... dokonać afirmacji życia na przekór śmierci. Bałem się, że

potem będziesz żałować.

- W takim razie dlaczego...

- Ponieważ teraz wydaje mi się, że chcesz cieszyć się nowym życiem -

powiedział głosem, od którego przebiegł ją dreszcz.

Gdy ją przytulił, zadrżała, choć wcale nie było jej zimno.

- W stajni widziałem twoją twarz, Mercy - powiedział. - Poczułaś, że zdarzył

się cud, prawda? Nowe życie zastąpiło stare, nieprzerwany krąg... Nieważne, czy cho-

dzi o ludzi, czy zwierzęta. Wygląda to tak samo. Życie toczy się dalej. I ty będziesz

dalej żyła. Dzisiaj zdałaś sobie z tego sprawę, prawda?

O dziwo, jego spostrzegawczość wcale jej nie zaskoczyła.

- Tak - potwierdziła cicho. - Nigdy nie przestanie mi brakować Nicka, ale

będę żyła dalej. Jestem mu to winna. Życie jest tego warte.

- Nie tylko będziesz żyła dalej. Znajdziesz również szczęście. Wrócisz do

pracy, będziesz czerpać z niej zadowolenie. Czas uleczy rany. Owszem, zostanie

blizna, ale ból już nigdy nie będzie taki silny.

- Pragnę cieszyć się życiem... - powtórzyła szeptem.

- Tak. I trudno o lepszy powód do... Wiedziała, że zaraz ją pocałuje. Jej ciało

zareagowało błyskawicznie, jakby od lat czekało na ten pocałunek. Jednocześnie

czuła, że wszystkie fantazje zadurzonej nastolatki nie były nawet bladym cieniem

rzeczywistości. Nic nie mogło jej przygotować na jego bliskość, dotyk jego ust i

języka.

Nie podejrzewała nawet, że coś takiego jest możliwe. Sądziła, że zna swoje

ciało i jego reakcje, przecież starała się utrzymać je w jak najlepszej kondycji,

wystawiała je na próby, poddawała stresom, psychicznym i fizycznym. Myślała, że

zna granice swoich doznań.

Kiedy Grant ją pocałował, przekonała się, że nie ma takich granic. Z cichym

pomrukiem otoczył ją ramionami i przyciągnął do nagiej piersi. Westchnęła głęboko,

czując jego twarde mięśnie i rozgrzaną skórę. Uniosła ręce, by go dotknąć. Nigdy

jeszcze niczego tak nie pragnęła. Jej palce przesunęły się po skórze, dotknęły sutek.

Usłyszała, jak Grant spazmatycznie łapie oddech. Chociaż nie starał się tego ukrywać,

dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że wyczuła jego naprężoną męskość. Przywarła

do niego ciaśniej, a Grant zesztywniał i zdusił w sobie jęk. Sprawiło jej to dziwną

przyjemność. Doceniła swą kobiecą władzę, która nawet silnego mężczyznę może

obezwładnić.

Grant przerwał pocałunek i przez chwilę patrzył na nią wzrokiem, od którego

zrobiło jej się gorąco.

- Grant... - wyszeptała.

- Jeśli mamy przestać, to teraz - mruknął, oddychając ciężko. - Potem może

być za późno.

Miała tylko jedną, dręczącą wątpliwość.

- Nadal jestem dziewczyną z miasta - szepnęła. - A ty przecież takich nie

lubisz.

- Wiem. I wiem, że wrócisz do miasta. Ale nieważne, gdzie się wychowałaś,

jesteś prawdziwym brylantem. Czystym, jasnym i bez skazy. - Niezupełnie się z tym

zgadzała, ale teraz nie zamierzała protestować. - Rzadko mężczyzna ma okazję

dotykać takiego klejnotu - ciągnął. - Ale kiedy mu się to przydarzy... nic innego nie

ma znaczenia.

Pocałował ją znowu, gorąco i namiętnie, aż poczuła ten pocałunek wszystkimi

zmysłami. Była tym tak pochłonięta, że nawet nie zauważyła, kiedy wziął ją na ręce i

wyniósł z kuchni. Zdała sobie z tego sprawę dopiero w drzwiach na korytarz.

- Grant? Spojrzał na nią tak, jakby się bał, że zmieniła zdanie i jakby się

zastanawiał, czy nie zamknąć jej ust pocałunkiem, zanim mu to powie. Po chwili

jednak zapytał tylko:

- Co?

- Ja... ja niczego nie stosuję... To znaczy, chodzi mi o pigułkę...

Chwilę trwało, zanim ta wiadomość do niego dotarła. Potem usta lekko mu

zadrgały.

- Mam coś. - Zamrugała oczami, ale on tylko uśmiechnął się z wesołym

błyskiem w oku. - Rita mnie kiedyś poprosiła, żebym wytłumaczył Chipperowi, co to

jest prezerwatywa. Nie przypuszczałem, że te pomoce naukowe przydadzą się mnie

samemu.

Mercy zachichotała. I słysząc to, bardzo się zdziwiła. Nie należała do kobiet,

które chichoczą. Grant również miał zdziwioną minę, ale potem znów się uśmiechnął

i pocałował ją. Teraz była w stanie wydusić z siebie tylko jedno:

- Pośpiesz się.

Słysząc napięcie w jej głosie, Grant poczuł rozpalający się w nim żar.

Posłuchał jej bez sprzeciwu i ruszył na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz.

Na piętrze zatrzymał się jak wryty przed drzwiami jej sypialni.

- Idziemy do ciebie czy do mnie? Mercy lekko się poruszyła i podniosła na

niego wzrok.

- A czy to ma znaczenie?

- Chyba tak - odparł trochę niepewnie. - Jeszcze nigdy... tego tutaj nie

robiłem. - Uśmiechnął się nieco ironicznie. - W ogóle dawno tego nie robiłem. Już

niemal nie pamiętam...

- Podobnie jest ze mną - wyszeptała w odpowiedzi. Jego słowa sprawiły jej

niewiarygodną przyjemność.

„Jeszcze nigdy tego tutaj nie robiłem”. Proste wyznanie, ale dzięki niemu

poczuła się wyjątkowa. I naprawdę pożądana, pożądaniem głębszym niż fizyczna

potrzeba, którą oboje odczuwali. Może było to niemądre, ale tak właśnie to odbierała.

- Chodźmy do ciebie - zadecydowała nagle. Wziął głęboki oddech; poczuła,

jak jego pierś unosi się i opada. Na chwilę zamknął oczy i przełknął ślinę. Potem

spojrzał na nią i krótko skinął głową. Nic nie mówił, lecz jego twarz wyrażała burzę

uczuć.

- To dobra decyzja? - zapytała, nagle trochę zdenerwowana.

- Tak - odparł cicho. - Chcę cię mieć w swoim łóżku. Jeśli to zabrzmiało

gruboskórnie, to bardzo cię przepraszam.

- Nie przepraszaj - szepnęła, choć brakowało jej oddechu.

Ruszył w głąb korytarza, nadal niosąc ją w ramionach, jakby ważyła nie

więcej niż nowo narodzony źrebak.

Czyżby się bał, że uważa go za gbura? Nie zapomniał chyba, że była

świadkiem, z jaką delikatnością i wyczuciem zajmował się maleństwem Lady, jak

uspokajał zdenerwowaną, wyczerpaną klacz. Czy nie zdawał sobie sprawy, że ukazał

jej dzisiaj swoje prawdziwe oblicze?

Nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Grant pchnął drzwi stopą i wniósł ją

do sypialni. Nigdy jeszcze tu nie była, tylko kilka razy zerknęła do środka przez

uchylone drzwi. Wiedziała, że pokój jest urządzony „po męsku”. Stały tu solidne,

ciężkie meble, utrzymane w ciemnych barwach. Pościel leżała odrzucona na bok

łóżka, tak jak ją zostawił, kiedy zerwał się z posłania, zaalarmowany szczekaniem

Ryzykanta. W nogach łóżka leżała koszula, a na komodzie zegarek i grzebień. Na

nocnym stoliku stało kilka książek, na których widok Mercy się uśmiechnęła.

Zdaniem niektórych Grant „marnował się” na ranczu, a przecież nigdy nie przestał

pracować nad swoim bystrym umysłem.

Postawił ją przy łóżku, pozwalając jej zsunąć się po swoim ciele, jakby chciał

ją wyczuć całym sobą. Gdy zadrżała, oczy mu się rozjarzyły. Jeszcze nigdy nie wi-

działa w nich takiego ognia.

Jeszcze raz ją pocałował, mocno i zachłannie, jakby była pierwszym haustem

wiosennego powietrza po mroźnej zimie. Oparła się o niego bezwładnie, zastana-

wiając się, gdzie się podziała jej siła.

Gdy ułożył ją na łóżku, spodziewała się, że sam znajdzie się przy niej, on

tymczasem otworzył szufladę komody. Zrobił to z o wiele większym rozmachem, niż

było to konieczne. Przez chwilę szukał czegoś niezdarnie, przez co nabrała podejrzeń,

że jest równie zdenerwowany, jak ona.

Śledziła jego ruchy i zobaczyła, że położył na nocnym stoliku niewielką

paczuszkę.

- Boję się, że... później mógłbym o tym zapomnieć.

To proste stwierdzenie, zapowiedź tego, co miało nastąpić, sprawiło, że ciało

Mercy przeszedł dreszcz. Nagle Grant znalazł się przy niej i zaczął całować ją tak

niecierpliwie, że opuściło ją wszelkie skrępowanie. Zdjął z niej bluzę, którą tak

niedawno wkładała w pośpiechu. Uniosła ramiona, by mu w tym dopomóc i dopiero

po chwili przypomniała sobie, że nie ma stanika. Grant dotykał jej delikatnie, ale

czuła każdy jego palec osobno, jakby zostawiał po sobie rozpalony ślad.

Spojrzała w dół.

Jego opalone, mocne dłonie kontrastowały z białą, miękką skórą jej piersi.

Znów zadrżała, a Grant znieruchomiał, jakby się bał, że jego dotyk nie jest dla niej

przyjemny. Chciała go poprosić, by nie przestawał, ale nie mogła wydobyć słowa,

więc tylko wygięła się w łuk, żeby dać mu do zrozumienia, czego chce. Powiedział

coś cicho, ochryple, ale go nie zrozumiała. Po chwili zupełnie przestało ją to

obchodzić, bo całkowicie pochłonęły ją doznania płynące z jego pieszczot. Przeszył

ją gorący spazm, wywołując na usta cichy krzyk.

Grant, jakby pobudzony jej reakcją, szybko zdjął jej spodnie i ciepłe buty.

Przez chwilę po prostu na nią patrzył i gdyby nie widoczne na jego twarzy pożądanie,

czułaby się skrępowana.

- Mercy - wyszeptał. - Kto by pomyślał, że mały skrzat wyrośnie na taką

piękną kobietę?

- Ty mnie się zawsze podobałeś - wyszeptała, wreszcie odzyskując głos.

Zaczerwienił się lekko.

- Nie patrzyłaś na mnie obiektywnie.

- To prawda. I nadal nie patrzę. Nawet w tych grubych, zimowych ciuchach

wyglądasz wspaniale.

Zaśmiał się i szybko zdjął dżinsy. Teraz z kolei Mercy przyjrzała mu się

uważnie. Wiedziała, że jest dobrze zbudowany, ale widok jego nagiego ciała

przeszedł jej wszelkie oczekiwania. Najwyraźniej jazda konna dobrze wpływała na

rozwój mięśni. Mercy czuła, że trawi ją pożądanie, lecz także lekki niepokój. Te

obawy musiały wyraźnie odbić się na jej twarzy, ponieważ Grant zmarszczył czoło.

- Mercy? - zapytał czujnie.

- Ja... Zacisnął zęby, lecz po chwili spytał łagodnie:

- Chcesz, żebyśmy przestali?

- Nie - odrzekła szybko. - Nie to, tylko... To już tak dawno... No, wiesz...

chodzi mi...

- O co?

- O proporcje... - wydusiła w końcu, czerwieniejąc.

- Aha. - Wyglądało na to, że był bardzo zadowolony, tylko nie wiedział, czy

powinien to okazać. - Czy to znaczy... Jesteś... - Urwał i tym razem on się

zaczerwienił. - Zapomniałem o tym, że jesteś taka drobna.

- Wcale nie jestem taka drobna - zaprotestowała odruchowo. - To raczej ty...

Zamilkła, mierząc go wzrokiem od góry do dołu. Kompletnie zapomniała, co

chciała powiedzieć. Patrzyła na niego i drżała na myśl, że za chwilę będzie się z nim

kochać.

- Później też chcę na ciebie patrzeć tak, jak ty teraz na mnie patrzysz -

oznajmił. - Chcę, żebyś mnie dotknęła wszędzie, gdzie chcesz. Ja też chcę cię

dotykać. Ale później.

Wziął ją w objęcia, a ona poddała mu się chętnie. Jego ręce gładziły ją,

pieściły, pobudzając do rozkoszy. Po raz pierwszy w życiu straciła kontrolę nad

własnym ciałem. Grant przejął dowodzenie, potwierdzał to każdym dotykiem, a ona

nie miała siły się opierać. Nie obchodziło jej nic. Chciała tylko, by nie przestawał, by

narastało w niej to niesamowite ciśnienie, pulsująca potrzeba tego, co tylko on mógł

jej dać.

Spazmatycznie chwyciła powietrze, kiedy natrafił na najwrażliwszy punkt jej

kobiecości. Chwyciła go za ramiona, jakby to była jedyna pewna rzecz na ziemi,

która zaczęła się spod niej usuwać. Wziął ją za rękę i powiódł w dół swojego ciała.

Zawahała się, nagle onieśmielona.

- Nie wiem... - zaczęła, ale zaraz urwała. Przyznanie się do takiej niewiedzy w

jej wieku wydało jej się śmieszne. Ale Grant najwyraźniej nie widział w tym nic za-

bawnego.

- Mercy, kochanie... Pokażę ci... Te czułe słowa sprawiły, że serce zabiło jej

mocniej.

Poczuła w uszach pulsowanie krwi, kiedy pokazał jej, jak ma go dotykać.

Jednocześnie jego pieszczoty doprowadzały ją na skraj szaleństwa. Płonęła ogniem,

którego jeszcze nie zaznała. Miała ochotę krzyczeć, tak bardzo chciała wypełnić

pustkę, którą nagle w sobie poczuła. Gdy wiedziała, że dłużej już nie wytrzyma,

Grant naparł mocniej biodrami na jej dłoń.

- Przyrzekam ci, że następnym razem będziemy to robić całą noc - wyszeptał.

- Zrobimy to tak, jak będziesz chciała i gdzie będziesz chciała, ale teraz nie mogę już

dłużej czekać.

Szybko otworzył czekającą na nocnym stoliku paczuszkę.

- Tak, teraz - ponagliła go niecierpliwie. Wniknął w nią jednym ruchem, jakby

ich ciała tylko czekały, by udowodnić, że doskonale do siebie pasują. Grant na

moment znieruchomiał, a ona wyszeptała jego imię. Wymamrotał coś pod nosem,

jakieś słowa pełne namiętności, a jednocześnie zdumienia. Poczuła, że zadrżał i

przyciągnęła go bliżej. Nigdy nie wyobrażała sobie, że dwoje ludzi może tak się

zjednoczyć.

Teraz świat przestał istnieć. Wiedziała tylko, że Grant uczy ją czegoś nowego,

spoglądając na nią z czystym, gorącym pożądaniem w oczach. Każdym ruchem coraz

bardziej odrywał ją od rzeczywistości, aż w końcu liczyli się tylko oni dwoje.

Wsunął rękę między ich ciała i znów dotknął jej najwrażliwszego punktu.

Mercy jęknęła głośno i przywarła do niego konwulsyjnie, a on nadal ją pieścił, coraz

mocniej i mocniej. Chciała go błagać, by nie przerywał, ale z jej gardła wydobywał

się tylko cichy jęk. Nagle jej ciało się napięło, jakby chciało eksplodować, i jeszcze

mocniej zacisnęło się wokół Granta. Usłyszała, że wyszeptał jej imię, wyczuła, że

wygiął się w łuk i jeszcze raz na nią naparł. Potem nie czuła już nic, tylko

wszechogarniające fale gorąca.

Stopniowo wracała do rzeczywistości.

Najpierw usłyszała przyśpieszony oddech Granta. Przez długą chwilę po

prostu leżała, ciesząc się ciężarem jego ciała, dotykiem wilgotnej skóry. Nadal

obejmował jej ramiona, jakby się bał ją wypuścić. Łzy napłynęły jej do oczu, tak jak

tego dnia nad jeziorem. Nie mogła ich powstrzymać.

Zastanawiała się też, czy nie stworzyła sobie całkiem nowych kłopotów. Oto

leży w ramionach Granta - dwanaście lat temu nieustannie o tym marzyła. Ale

przecież ona ma swoje życie w mieście, a on należy do innego świata. Nie wierzyła w

związki na odległość. Postanowiła jednak, że tym zajmą się później. Teraz

wystarczało jej, że tu jest i czuje go blisko siebie.

Wciąż jednak powracało do niej pytanie, czy Grant nadal nie znosi dziewczyn

z wielkiego miasta.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Musiał położyć temu kres. Mercy śniła mu się co noc, co doprowadzało go do

szaleństwa. Odkąd zjawiła się na ranczu, budził się wyczerpany. Pomyślał sennie, że

dzisiejszego ranka nie czuje się tak bardzo zmęczony. Czuł się wręcz doskonale, było

mu ciepło, wygodnie i był wyjątkowo zadowolony z życia. Zaraz sobie przypomni

dlaczego. Ale jeszcze przez chwilę będzie się cieszył wspomnieniem snu, w którym

Mercy spała ciasno do niego przytulona.

Gwałtownie otrząsnął się i wsparł się na łokciu. W sypialni było jasno, więc

od razu odgadł, że spał o wiele dłużej niż zwykle, a poza tym pewnie śnieg przestał

padać i wyszło słońce. No i wreszcie przypomniał sobie, dlaczego czuje się tak

świetnie.

To wszystko zdarzyło się naprawdę. Nie był to kolejny erotyczny sen. Mercy

tu była, w jego łóżku, jej nagie ramiona wystawały spod kołdry, chociaż w pokoju

było trochę chłodno. Jasnozłote włosy rozsypały się na poduszce. Znał je teraz

dobrze, pamiętał ich delikatny dotyk na swojej skórze.

Wspomnienia ostatniej nocy wróciły do niego błyskawicznie.

Przypomniał sobie własne pożądanie, jej namiętną odpowiedź. Przelatujące

mu przez głowę obrazy wprawiły jego ciało w stan podniecenia tak szybko, że aż jęk-

nął zdziwiony. Gdy wtedy zobaczył, że Mercy płacze, strach ścisnął go za gardło.

Dopiero po chwili przypomniał sobie, co powiedziała mu nad jeziorem, jak wyjaśniła,

że czasami, gdy coś zrobi na niej wielkie wrażenie, łzy same napływają jej do oczu.

Pożądanie znów uderzyło go z nową siłą, gdy wspomniał, jak mówiła o tym,

co dzięki niemu czuje. Znów się połączyli i trwało to tak długo, że zwątpił, czy

jeszcze będą mogli się poruszać. W końcu wyczerpani zasnęli, mocno przytuleni.

Mercy drgnęła i przysunęła się do niego bliżej, mrucząc coś pod nosem. Jej

ciepłe pośladki dotknęły jego napiętego ciała. Nigdy dotąd nie czuł tej porannej

radości, nigdy jeszcze nie miał wrażenia, że właśnie tak powinno być, że zawsze

powinien się budzić, mając przy sobie tę kobietę. Nie jakąkolwiek, ale właśnie tę.

Musiał to przeczuwać od zawsze, bo inaczej dlaczego chciałby ją mieć tutaj, w tym

łóżku, w którym sam został poczęty. Instynktownie odgadł, że tak to będzie

wyglądało.

Zwalczył w sobie chęć nasycenia się tą nieoczekiwaną poranną błogością,

wynikającą po prostu z obecności Mercy. Jego serce, dusza i ciało cieszyły się, ale

rozum wysyłał sygnały ostrzegawcze, głośne i wyraźne niczym szczekanie

Ryzykanta.

Przecież to jest dziewczyna z wielkiego miasta. Sama mu to powiedziała.

Jasno dała mu do zrozumienia, że musi wrócić do swojego dawnego życia. Wszak tuż

po przyjeździe zapewniła go, że nie zabawi u niego długo i gdy tylko zostanie

wezwana, wskoczy w pierwszy samolot i wróci do siebie.

Potem niejednokrotnie mu to powtarzała. Minionej nocy nie miało to

znaczenia. Tak bardzo jej pragnął, że najwyraźniej przestała funkcjonować logiczna,

racjonalna część jego umysłu, która zwykle go ostrzegała, gdy miał zrobić coś

głupiego.

A teraz? Teraz, kiedy wiedział, jak to może wyglądać, kiedy Mercy obudziła

w nim to, czego nie obudziła żadna inna kobieta, czego nie był w stanie sobie

wyobrazić nawet w najśmielszych snach, co miał zrobić? Czy teraz cokolwiek się

zmieniło?

Czuł, że coś się w nim boleśnie zaciska. Nie czuł tego ucisku od czasu, gdy

Constance złamała mu serce. Przecież doskonale wiedziałeś, w co się pakujesz,

powiedział sobie ponuro. Wiedziałeś, że Mercy w końcu wyjedzie. Tutaj nie ma nic,

co zatrzymałoby kobietę z miasta. Wliczając w to jego samego.

Mercy znów się poruszyła. Najbardziej na świecie pragnął obudzić ją

łagodnym, leniwym pocałunkiem. Chciał jeszcze raz zobaczyć w jej oczach ogień

namiętności, chciał, by znowu sięgnęła po niego zachłannie, łapczywie, jęcząc cicho

z rozkoszy.

Nie zrobił jednak nic, tylko odsunął się od niej, chociaż kosztowało go to

bardzo wiele. Jego ciało zaprotestowało gwałtownym dreszczem, nie godząc się na

tak okrutną rozłąkę.

Gdy Mercy odwróciła się, uniosła powieki i spojrzał w jej szmaragdowe oczy,

musiał przywołać całą siłę woli, by nie chwycić jej w objęcia i nie powiedzieć o

swoich uczuciach, o których i tak pewnie nie chciałaby słuchać.

- Dzień dobry... - Powitała go z miękkim, pełnym miłości uśmiechem, od

którego ścisnęło mu się serce.

- Nie wiem, czy dobry - odrzekł. Wiedział, że zabrzmiało to szorstko, ale nic

nie mógł na to poradzić. Potrzeba bliskości walczyła w nim z potrzebą wycofania się

na znajome, bezpieczne pozycje. W rezultacie narastało w nim bolesne napięcie.

Mercy zamrugała oczami.

- Która godzina? - zapytała.

- Już późno - odparł krótko, wręcz nieuprzejmie. Zmarszczyła czoło; mimo

rozespania zauważyła jego szorstki ton. Usiadła. Kiedy zobaczył piękny zarys jej

pleców i bioder, powróciły do niego obrazy z minionej nocy - zobaczył swoje ręce na

jej piersiach, jej biodra, które niosły go tak słodko, jej rozgrzaną, wilgotną skórę.

Zamknął oczy i z wysiłkiem przełknął ślinę. Odwrócił głowę w przeciwną stronę i

dopiero wtedy znów otworzył oczy.

- Grant?

- Muszę zajrzeć do źrebięcia - oznajmił i również usiadł.

- Czy coś się stało? Opuścił stopy na podłogę i sięgnął po dżinsy, niedbale

porzucone obok łóżka.

- Jeśli mam czytać w twoich myślach, to obawiam się, że niezbyt dobrze mi to

wychodzi - powiedziała cicho.

Spojrzał na nią przez ramię. Przycisnęła do siebie prześcieradło, osłaniając

ciało, którym wczoraj tak szczodrze go obdarzyła. Oczy miała rozszerzone i

niespokojne, ale patrzyła na niego śmiało. Jak zwykle nie unikała konfrontacji.

Pomyślał, że on również jest jej to winien. Znalazł więcej, niż się spodziewał, ale to

nie powód, by teraz zmieniać zasady. Ona była z nim od początku szczera, nie

oszukiwała go. Uprzedziła, że wróci do miasta, kiedy tylko będzie to możliwe.

- Wszystko w porządku, Mercy - powiedział. - Wiem, że ostatnia noc... nic

między nami nie zmieniła. - Jej oczy stały się jeszcze bardziej okrągłe, więc zaczął

mówić szybciej, żeby już mieć to za sobą. - Wrócisz tam, gdzie twoje miejsce. A ja

zostanę, gdzie moje miejsce.

- Rozumiem. Nie potrafił rozszyfrować tonu jej głosu ani wyrazu twarzy.

Nagle ogarnęły go wątpliwości. Czy starając się wszystko uprościć i ułatwić, nie

osiągnął efektu wręcz przeciwnego?

- Wiedzieliśmy to od samego początku, prawda? Ty masz swój świat, ja swój.

One nie mają żadnego punktu stycznego, są całkiem inne.

- Już mi to mówiłeś. W jej głosie pobrzmiewały twarde nuty, nie był tylko

pewien, skąd się wzięły. Przecież starał się ją uspokoić, mówiąc, że niczego od niej

nie oczekuje ponad to, co już się stało. Połączyło ich coś niewiarygodnego, ale nie

zmieniało to faktu, że on nie mógł żyć w jej świecie, a ona w jego.

- Mercy...

- Powinniśmy wstać - stwierdziła. - Na ranczu nie ma świąt. Tak przecież mi

sam mówiłeś, prawda?

Coś jest nie tak. Czuł to, mimo że Mercy przybrała zupełnie obojętny wyraz

twarzy. Sięgnęła po ubranie i włożyła bluzę, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.

Jeszcze nie skończył zapinać dżinsów, kiedy stanęła przed nim i spojrzała mu

w oczy.

- Chodźmy sprawdzić, jak się czuje nowy mieszkaniec rancza -

zaproponowała radośnie, tak radośnie, że wydało mu się to wymuszone. - Czy mogę

dać szczęśliwej mamie jabłko?

Zamrugał oczami, zaskoczony jej nagłą wesołością.

- Tylko kawałek, nie więcej. Mercy, jeśli powiedziałem coś, co...

- Nie zawracaj sobie tym głowy, kowboju. Zastanawiał się, czy te słowa miały

być uszczypliwe.

Doszedł do wniosku, że chyba nie. Przecież wypowiedziała je tak beztrosko.

Podeszła drzwi, otworzyła je i obejrzała się przez ramię.

- Powiem ci jedno, McClure. Potrafisz zapewnić dziewczynie z miasta

pamiętny poranek po niezapomnianej nocy.

Z tymi słowami wyszła, a Grant stał jak skamieniały, nie mogąc zrobić

najmniejszego ruchu, dopóki jej kroki nie ucichły w głębi korytarza.

Skuliła się, otulona kurtką, i starała się opanować drżenie. Byłoby jej łatwiej,

gdyby uznała całe zdarzenie za błąd. Ale czy było to możliwe? Czy to, co między

nimi zaszło, mogło być błędem? Nie miała wielkiego doświadczenia, lecz nie była też

tak naiwna, by sądzić, że wszystkim zdarza się tak cudowna rozkosz.

A zresztą może była naiwna i przydarzyło jej się coś całkiem pospolitego?

Może, przynajmniej dla Granta, nie było to nic nadzwyczajnego? No bo dlaczego

rano mówił jej takie rzeczy? Wrócisz tam, gdzie twoje miejsce. Ja zostanę, gdzie

moje miejsce. Masz swój świat, ja swój. Nie mają żadnego punktu stycznego, są

całkiem inne.

A mówił to tak... jakby ją pocieszał. Jakby chciał dodać jej otuchy tym, że

nadal się spodziewa jej szybkiego wyjazdu. Jakby jej przypominał o niezmienności

swojego przekonania, że dziewczyna z miasta zawsze pozostanie dziewczyną z

miasta. Może się bał, że sobie pomyśli... W zasadzie co mogła sobie pomyśleć?

Pewnie jego słowa były dla niej ostrzeżeniem, które miało sprowadzić ją na

ziemię. Ponieważ ja nic od ciebie nie oczekuję, ty z kolei nie spodziewaj się niczego

ode mnie.

Cóż, nie spodziewała się. Nie spodziewała się niczego od Granta McClure'a.

Tak przynajmniej ze złością powtarzała sobie w duchu, ocierając łzy, które

gromadziły się pod powiekami. Czuła coraz większy zamęt w duszy.

- Jesteś idiotką, Brady - wymamrotała pod nosem. - Wiedziałaś przecież, że

tak będzie. Sama to mówiłaś. I chyba nie jesteś taka głupia, żeby wierzyć, że jedna

noc jest w stanie to odmienić.

Nie miała zamiaru odgrywać roli lamentującej kobiety, która narzeka, że

została oszukana i uwiedziona. Nikt jej nie uwiódł. Sama dała się wywieść w pole, i

aktywnie w tym uczestniczyła. Przecież nie jest już dzieckiem, tylko dorosłą osobą.

Sama podejmuje decyzje i sama musi się uporać z ich skutkami. Nie ma prawa

rozpaczać. Grant głośno powiedział to, co oboje od dawna wiedzieli. Zachował się

uczciwie, a przecież zawsze twierdziła, że zależy jej na uczciwości. Czyż nie jest

hipokryzją to, że teraz jego uczciwość tak jej się nie spodobała?

Dobrze, że nie wiedział, jak bardzo zraniły ją jego słowa. Podczas pięciu lat

służby w policji nauczyła się, jak skrywać emocje. Nie miała zamiaru dopuścić, by

Grant się dowiedział, że w swojej głupocie uznała wspólną noc za zapowiedź czegoś

ważnego. Teraz, w jasnym świetle poranka, wiedziała, że ta noc nic między nimi nie

zmieniła, choć była tak niewiarygodnie pełna namiętności. Specjalnie zachowywała

się radośnie i beztrosko, jakby nic specjalnego nie zaszło, chociaż była to jedna z

najtrudniejszych rzeczy w jej życiu.

Jeśli Grant potrafił zapomnieć o tym, co się między nimi wydarzyło, ona też to

zrobi.

W nocy zastanawiała się, czy Grant nadal nie lubi dziewczyn z miasta. Z

samego rana dostała wyraźną odpowiedź.

Kątem oka dostrzegła jakiś ruch i odwróciła głowę. Ryzykant podbiegł do niej

drobnym krokiem. Zrównał się z nią i razem poszli do stajni dla klaczy.

- Robisz poranny obchód, piesku? - zapytała. Owczarek szczeknął krótko, z

zadowoleniem, jakby dawał jej twierdzącą odpowiedź i jednocześnie mówił, że

wszystko jest w porządku. Spojrzała w jego dwukolorowe oczy.

- Jak się miewa źrebaczek? Ryzykant pisnął cicho i ruszył biegiem do stajni,

jakby znów doskonale ją zrozumiał. Mimo ponurych rozważań na temat Granta,

Mercy musiała się uśmiechnąć.

- Przyznaj się. Tak naprawdę to ty tutaj rządzisz, co? - zapytała Ryzykanta. -

Tylko łaskawie pozwalasz, żeby inni myśleli, że mają tu cokolwiek do powiedzenia.

Pies znów zaszczekał i wyraźnie zniecierpliwiony czekał, aż Mercy dojdzie do

drzwi stajni. Wiedziała, że zwykle wchodził do środka przez przeznaczony specjalnie

dla niego otwór w drzwiach do składziku po drugiej stronie budynku, więc teraz

czekał na nią, ponieważ wątpił, czy niezbyt rozgarnięta istota ludzka znajdzie drogę

bez jego pomocy.

Odsunęła ciężkie drzwi, a Ryzykant natychmiast wpadł do środka. Zatrzymał

się przed boksem Lady i zaczekał, aż Mercy zamknie wrota.

- Prawdziwy z ciebie dżentelmen - skomentowała z uznaniem. - Żałuję, że

twój pan nie jest bardziej...

Zamilkła. Nie będzie w ten sposób myślała. Nie będzie winiła Granta za to, że

czuje się zraniona. Sama jest sobie winna. Grant nigdy nie ukrywał swych opinii.

Skrzywiła się lekko, ironicznie. Nie uznawała seksu dla przyjemności, ale

najwyraźniej ostatniej nocy uległa takiej pokusie, chociaż myślała, że kierują nią inne

motywy.

A może sama siebie okłamywała.

Z westchnieniem podeszła do boksu, zastanawiając się, jak to możliwe, że

taka wspaniała noc doprowadziła ją do takiego przygnębienia.

Lady stała o własnych siłach i powitała Mercy łagodnym spojrzeniem.

Wszystkie konie na ranczu Granta były spokojne, co zapewne świadczyło o ich

łagodnym traktowaniu.

Poczuła lekki niepokój. Gdzie jest źrebię? Przechyliła się przez zamkniętą

dolną połowę dwudzielnych drzwi i rozejrzała po boksie. Nic nie znalazła. Nagle

dostrzegła jakiś ruch tuż za klaczą. Sekundę później zza boku matki wyłoniła się

drobna postać na patykowatych nóżkach.

Mercy uśmiechnęła się szeroko, zachwycona widokiem źrebiątka.

- Witaj, maleństwo - powiedziała. - Wesołych Świąt. Źrebak niespokojnie

zastrzygł uszami, słysząc nieznany sobie dźwięk.

- Tobie też życzę wszystkiego najlepszego, mamusiu. - Wyciągnęła przed

siebie kawałek jabłka przyniesiony ze spiżarni. Klacz wyciągnęła szyję, powąchała

owoc i delikatnie zjadła go wprost z jej dłoni.

Mercy usłyszała, że drzwi znów się rozsuwają. Nie obejrzała się. Pracownicy

mieli wrócić dużo później, więc na pewno jest to Grant. Ożywione spojrzenie klaczy i

reakcja Ryzykanta, który natychmiast podbiegł do gościa, potwierdziły jej

przypuszczenia.

Grant nic nie powiedział, ale słyszała jego kroki, szum wody, odgłosy

krzątaniny i znów kroki.

Kiedy się zbliżył, klacz cicho zarżała.

- Przepraszam za spóźnienie - wymamrotał, otwierając drzwi do boksu.

Dopiero wtedy Mercy zobaczyła w jego rękach wielki, plastikowy kubeł z czymś, co

wyglądało jak parujący owies.

- Śniadanie? - zapytała, starając się, by jej głos brzmiał lekko i beztrosko.

Starała się nie myśleć o tym, dlaczego Grant się spóźnił.

- Specjalna mieszanka - wyjaśnił, stawiając kubeł na ziemi. - Za tydzień lub

dziesięć dni powinna zacząć jeść normalnie - dodał z roztargnieniem. W skupieniu

oglądał klacz i źrebię, by się upewnić, że oboje są w dobrej formie. - Taki pokarm jest

teraz dla niej najlepszy.

- Aha. Żadna inna odpowiedź nie przychodziła jej do głowy.

Jak to możliwe, że dwoje ludzi, którzy przeżyli tak wspaniałą noc, teraz

zachowuje się, jakby prawie się nie znali?

Patrzyli razem, jak klacz wylizuje do czysta kubeł, jak źrebię przygląda się jej

z zaciekawieniem. Kiedy skończyła, Grant wyniósł kubeł z boksu, by żadne ze

zwierząt się nie zraniło. Zaniósł go do zlewu i starannie umył. Robił to wszystko w

całkowitym milczeniu.

Odstawił kubeł na miejsce i przez chwilę jakby się wahał. Mercy spodziewała

się, że się odezwie, lecz on wyszedł bez słowa. Tłumiąc westchnienie, spojrzała na

zwierzęta w boksie. Widok ssącego matkę źrebięcia wywołał uśmiech na jej twarzy.

Było w tym tyle nadziei, spokoju i prostoty, że na chwilę zapomniała o miotających

nią uczuciach i po prostu cieszyła się widokiem tego cudu.

- Rodzina, z którą się związałaś małżeństwem, to dla mnie zbyt

skomplikowany układ, mamo. Codziennie jakieś nowe wydarzenie.

Grant poruszył się lekko na kuchennym krześle. Stopy trzymał na stole, nie

zapomniawszy jednak przedtem zdjąć butów. Matka mimo wszystko wpoiła mu

pewne zasady.

- To prawda, że dużo się ostatnio dzieje - zgodziła się Barbara Fortune z

pogodnym uśmiechem. - Czy dasz wiarę, że syn Moniki, Brandon, to porwany tuż po

urodzeniu bliźniak? A przez cały czas wszyscy myśleli, że zaginione dziecko było

dziewczynką, jak Lindsay.

- Tak też myślała ta kobieta, która podawała się za siostrę Lindsay - dodał z

ironią Grant.

- Ta Ducet? Cóż, była do niej zdumiewająco podobna. Może rzeczywiście

sama w to wierzyła.

Grant uśmiechnął się, ale jego uśmiech był pełen goryczy. Taktownie nie

wspomniał, że kobieta i jej wspólnik zniknęli gdzieś natychmiast po tym, jak Brandon

Malone ujawnił list od Moniki, co czyniło przypuszczenie matki całkowicie

nieprawdopodobnym. Nie, Ducet była sprytną oszustką i chodziło jej tylko o

pieniądze. Nie widział żadnej różnicy między nią a kobietami, które, dowiedziawszy

się o wartości jego rancza, dochodziły do wniosku, że upolowanie Granta McClure'a

byłoby miłym dodatkiem do ich listy zdobyczy.

Jego matka jednak dopatrywała się w ludziach jedynie dobra, nawet jeśli go

tam nie było.

- A więc za wszystkim stała Monica? - upewnił się. - Nawet za śmiercią Kate?

Barbara Fortune westchnęła. Grant zastanawiał się, czy to dlatego, że nie

potrafiła sobie w żaden sposób wytłumaczyć postępku tej złej, ogarniętej obsesją

kobiety.

- Według tego, co było napisane w liście znalezionym w sejfie i zgodnie z

tym, co odkrył detektyw Gabe Devereax, jej obsesją było przejęcie kontroli nad firmą

Kate. Uważała, że to się należy Brandonowi. I nienawidziła Kate, ponieważ Ben nie

chciał się z nią rozstać.

- Więc odpłaciła jej, aranżując katastrofę lotniczą, w której Kate zginęła. Jakie

to urocze. - Jeszcze raz niespokojnie się poruszył. Nie rozumiał, jak jego matka może

żyć w takim świecie. Nie lubił nawet o tym słuchać, chociaż dzisiejszego ranka

pozwoliło mu to przynajmniej oderwać się od jeszcze bardziej ponurych rozważań. -

Pewnie kłopoty w laboratorium to też była jej robota?

- O tym również napisała w liście. Miała nadzieję, że dokonany przez nią

sabotaż wywoła chaos, a ona wyciągnie z tego korzyści.

Przecież w rodzinie Fortune'ów stale panuje chaos, pomyślał Grant ironicznie.

- Życzę szczęścia Brandonowi Malone - powiedział głośno. - Będzie mu

bardzo potrzebne, żeby sobie poradzić w nowej rodzinie.

- To również moja rodzina, Grant. Głośno wypuścił powietrze z płuc.

- Wiem. Przepraszam, że tak powiedziałem.

- To też twoja rodzina.

- Nigdy nie miałem takiego wrażenia.

- Wiem. Ale oni cię na swój sposób podziwiają.

- Mnie? - zapytał zdziwiony.

- Nate zawsze mi powtarza, że imponuje mu twój silny charakter. No i dobrze

wiesz, że Kate uważała cię za członka rodziny. W końcu zostawiła ci tego konia.

Jokera. Owszem, zostawiła mu go. Zapisała mu w spadku ogiera, dzięki

któremu całkiem dochodowe ranczo zmieniło się w żyłę złota. Miał cennego konia

rasy appaloosa, którego oczarowała filigranowa policjantka. Ta sama, która

wywróciła jego życie do góry nogami.

- Nadal nie rozumiem, dlaczego to zrobiła - powiedział, starając się nie myśleć

o problemie, który ciągle był dla niego za trudny.

- Kate była bardzo hojną kobietą. Smutek w głosie matki poruszył go.

- Tak mi przykro, mamo - odezwał się pośpiesznie. - Wiem, jak bardzo ją

ceniłaś i kochałaś. Nie chciałem, żeby to zabrzmiało tak szorstko. Przecież jestem jej

za ten dar wdzięczny, tylko... nieco mnie to wszystko dziwi.

- Zawsze się bałam, że czujesz się... nieco odsunięty na bok.

- To nie tak - zapewnił ją z przekonaniem. - Można nawet powiedzieć, że się z

tego cieszę. Dzięki temu nie muszę się angażować w te skomplikowane historie. Je-

stem prostym kowbojem. Nie dałbym sobie rady z tymi wszystkimi machinacjami.

- Prosty kowboj, akurat - odrzekła matka. Po chwili westchnęła i dodała: -

Żałuję, że Kate tego nie dożyła. Bardzo by się ucieszyła na wiadomość, że jej dziecko

dobrze się miewa.

- Dziecko? Przecież Brandon dobiega czterdziestki.

- No, wiesz, co mam na myśli. Zawsze mówiliśmy o nim jako o dziecku, bo

przecież został porwany, zanim Kate zdążyła wziąć go na ręce. Poza tym, dla matki

dziecko zawsze pozostanie dzieckiem.

- Tak, mamo - zgodził się Grant z powagą, chociaż w głębi ducha uśmiechał

się do siebie. Odczytał wiadomość między wierszami. Nigdy nie wątpił w miłość

matki, ponieważ przypominała mu o niej przy każdej okazji. - Czy Ben rzeczywiście

był od początku wmieszany w to porwanie?

- Tak jest napisane w liście, który Monica zostawiła Brandonowi. Wciąż

trudno mi uwierzyć, że to syn Kate. Monica nie mogła mieć własnych dzieci, więc

kiedy usłyszała, że Kate urodziła bliźnięta, zaszantażowała Bena, żeby dał jej

Brandona. To niewiarygodne, że mógł tak skrzywdzić własną rodzinę.

Grant skrzywił się lekko.

- Nie miałbym nic przeciwko pokrewieństwu z Kate, ale nie jestem pewien,

czy chciałbym się przyznawać do jakichkolwiek związków z Benem.

Matka milczała. Trwało to tak długo, że Grant się zaniepokoił. Opuścił nogi

na podłogę.

- Mamo, co się stało?

- Dowiedzieliśmy się... jeszcze czegoś. Było o tym bardzo głośno, ale ty

pewnie nie słyszałeś, jak to się stało, że Jake ulegał wszystkim żądaniom Moniki.

Wszystko wyszło na jaw, kiedy został aresztowany pod zarzutem jej zamordowania.

Grant wymamrotał coś pod nosem. Miał już dość dramatów rozgrywających

się w klanie Fortune'ów. Nie podobało mu się, że tak martwiły jego matkę. Może uda

mu się ją namówić, by odwiedziła ranczo i odpoczęła od zamętu i kłopotów, które nie

opuszczały tej rodziny. Teraz jednak powstrzymał się od komentarza. I tak już miała

wiele na głowie. Jej szwagier siedział w areszcie, oskarżony o najgłośniejsze

morderstwo sezonu.

- A o co chodziło? - zapytał tylko. Zawahała się, a on nie nalegał. Dawno już

się nauczył, że w przypadku jego matki nalegania i ponaglenia nie odnoszą skutku.

- Dowiedzieliśmy się - powiedziała w końcu - że Jake nie jest synem Bena.

Grant znieruchomiał.

- Co takiego?

- Okazało się, że Kate była w ciąży, kiedy wyszła za mąż za Bena. Ale to nie

było jego dziecko. Prawdziwy ojciec Jake'a zginął na wojnie.

Grant gwizdnął cicho.

- Co to oznacza? Czyżby Jake nie miał prawa do majątku rodziny?

- Nie jestem pewna. To wszystko jest bardzo skomplikowane.

- I to jeszcze jak. A co na to Nate? Zawsze rywalizował z Jakiem, a teraz...

- Zachowuje się... dziwnie. Odwiedził Jake'a w areszcie, ale nie powiedział

mi, o czym rozmawiali.

- Mamo...

- Ależ na pewno mi wszystko powie. Kiedyś... Twój ojczym robi wszystko po

swojemu.

Twój ojczym. To dziwne, ale chociaż matka była żoną Nate'a od dwudziestu

pięciu lat, jednak Grant nie do końca potrafił uznać energicznego, potężnego, trochę

za bardzo żądnego władzy męża matki za swojego ojczyma.

- Wygląda na to, że Jake i Erica się pogodzą. Grant wytrzeszczył oczy ze

zdziwienia.

- Co takiego?

- Ta tragedia na nowo ich do siebie zbliżyła. Wydaje mi się, że Jake zdał sobie

sprawę, jak bardzo potrzebuje Eriki. Oni rzeczywiście się kochają.

- Jestem... zdumiony.

Był także zadowolony, chociaż nie bardzo wiedział dlaczego. Nigdy nie

rozumiał, jak Erica wytrzymywała u boku tak trudnego człowieka jak Jake. Jednak

wiadomość, że ich związek ma szanse przetrwać mimo tak dramatycznych

okoliczności, sprawiła mu niewytłumaczalną radość.

- Na pewno jakoś się to wszystko ułoży - stwierdziła matka z typowym dla

siebie optymizmem. - A jak się miewa twój gość?

- Mercy? - zapytał, jakby miał jeszcze jakiegoś gościa na ranczu. Tym

pytaniem chciał tylko zyskać na czasie, bo nie wiedział, co odpowiedzieć.

- Mercy? - powtórzyła matka. - Nie słyszałam, żeby ktoś ją tak nazywał,

odkąd przestaliście być dziećmi.

- Jakoś tak się złożyło, że znów się tak do niej zwracam.

- Dobrze się miewa? Kristina bardzo się o nią martwi.

- Wydaje mi się, że... dochodzi do siebie.

- Miło mi to słyszeć. To wspaniała dziewczyna. Bardzo bolałam nad tym, co

się jej przydarzyło. Jest tu jeszcze? Kristina zjawi się za chwilę i na pewno będzie

chciała z nią porozmawiać.

- Mercy... jest na dworze. Zaczekaj chwilę. - Odłożył słuchawkę i wstał. -

Ryzykant! - zawołał, idąc do drzwi. Pies, który leżał na małym chodniku przy zlewie,

szybko wstał. - Mercy - powiedział Grant i otworzył psu drzwi. - Znajdź ją. Szukaj

Mercy, piesku.

Ryzykant szczeknął raz - na znak, że rozumie. Wyskoczył z domu i pomknął

do stajni. Dobrze wiedział, gdzie szukać Mercy. Na pewno stoi tam i podziwia źrebię,

które ją bez reszty zauroczyło. Poza tym Ryzykant zawsze wiedział, gdzie znajdują

się ludzie, których uznawał za członków swojego miłego, uporządkowanego świata.

Grantowi przyszło nagle do głowy, że ten pies jest o wiele mądrzejszy od

swojego pana.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Mercy nie była pewna, ile czasu przyglądała się źrebakowi, kiedy nagle u jej

stóp pojawił się Ryzykant. Zaszczekał, by przyciągnąć jej uwagę, i wrócił do drzwi.

Tam się zatrzymał i spojrzał na nią wyczekująco. Znów zaszczekał, wrócił i

powtórzył cały manewr od początku.

- Mam za tobą iść, tak? - upewniła się Mercy.

Zrobiła kilka kroków w kierunku psa, a ten natychmiast zaszczekał z aprobatą

i ruszył przed siebie szybciej. Roześmiała się mimo woli.

- Prowadź, piesku. Zawsze lubiłam filmy o Lassie. Szybko stało się jasne, że

Ryzykant prowadzi ją do domu. Przypomniała sobie okoliczności, w których pies

szczekaniem przekazywał im wiadomość i serce zaczęło jej mocniej bić. Czyżby coś

się stało? Może Grant jest ranny, albo...

Zdusiła w sobie niepokój i uśmiechnęła się ironicznie. Obejrzałam za dużo

tych filmów z Lassie, zganiła się surowo. Jednak przyśpieszyła kroku i poszła za

owczarkiem do kuchni.

- Wydaje mi się, że lepiej - mówił Grant. Usłyszała jego głos, kiedy tylko

weszła do środka, i z ulgą zobaczyła, że siedzi przy dębowym stole i rozmawia przez

telefon.

- Tak, jest tu - oznajmił, zerkając na nią przez ramię. - Zaraz sama ci wszystko

opowie.

Wstał i podał jej słuchawkę. Zaskoczona Mercy spojrzała na niego pytająco.

- To Kristina - wyjaśnił. Pochylił się i podrapał psa za uchem. - Dobry piesek -

pochwalił go.

Oczy Mercy rozszerzyły się ze zdziwienia.

- Naprawdę go po mnie wysłałeś? A on wszystko zrozumiał?

- Przecież wie, kim jesteś, i zna polecenie „szukaj”. Dla niego to nic

nadzwyczajnego.

Wiedziała, że jest dzisiaj przewrażliwiona i dlatego słysząc słowa: „nic

nadzwyczajnego”, przypisała im nadmierne znaczenie. Oczywiście, nie odnosiły się

do niej, ale mimo to ją zabolały. Gwałtownie odebrała Grantowi słuchawkę. Spojrzał

na nią zdumiony i wyszedł z kuchni, by zapewnić jej trochę prywatności.

- Meri? - przywitała ją Kristina.

Dopiero po chwili zareagowała na to imię. Przyzwyczaiła się już, że nazywa

się Mercy i dawne imię zabrzmiało w jej uszach trochę obco.

- Witaj, Kristino. Wesołych Świąt.

- I nawzajem - odparła przyjaciółka. - Dawno się nie widziałyśmy. Tyle się tu

dzieje. Tata jest w szoku po tym, czego się dowiedział o stryju Jake'u i dziadku. Ma-

ma stara się mu pomagać... Ale pewnie Grant ci to wyjaśni. Mama wszystko mu

opowiedziała. Mów o sobie. Jak się miewasz?

- W porządku. - To nie było całkiem kłamstwo. Jeśli chodzi o sprawy, które

niepokoiły Kristinę, wszystko było w porządku. To cała reszta jej życia nagle

straszliwie się skomplikowała.

- Masz taki głos, jakby coś cię martwiło - zauważyła Kristina.

W kuchni było ciepło, więc Mercy zdjęła grubą kurtkę i pośpieszyła z

wyjaśnieniem:

- Naprawdę wszystko w porządku. Jeśli chodzi o Nicka, to jakoś się

pozbierałam.

- Już nie prześladują cię te sny?

Mercy kurczowo zacisnęła dłoń na słuchawce, przypomniawszy sobie tę

straszną noc, kiedy koszmarny sen wygnał ją z łóżka aż do stajni. Przypomniała

sobie, jak Grant obejmował ją łagodnie i czule, jak ją uspokajał, dopóki nie doszła do

siebie.

- Chyba już koniec z koszmarami - powiedziała cicho.

- W takim razie wyjazd ci pomógł. Tak jak na to liczyłam. Zawsze ci

pomagało, kiedy mogłaś przemyśleć swoje problemy w spokoju i samotności.

Czasami spostrzegawczość Kristiny ją zaskakiwała. Ta z pozoru

rozpieszczona, jasnowłosa księżniczka była inteligentnym, dobrym człowiekiem.

- Grant potrafi słuchać - dodała przyjaciółka.

- Tak - zgodziła się Mercy.

- Bardzo nam go tu brakuje, ale to dobrze, nie jesteś tam sama. Cieszę się, że

został z tobą.

Mercy nagle coś ścisnęło w gardle.

- Przepraszam, jeśli... to przeze mnie musiał zmienić plany.

- Nie przejmuj się. Najważniejsze, że nie jesteś sama.

No i Grant wcale nie przepada za świętami w mieście. Przyjeżdża tylko po to,

żeby się z nami zobaczyć.

Tak podejrzewała, może nawet była tego pewna. Wszystkie znaki na to

wskazywały: reakcje pracowników na przygotowania do świąt, komentarze Rity i

innych. Mimo to potwierdzenie, że Grant z jej powodu zrezygnował z wizyty u

rodziny, bardzo ją poruszyło.

- Gdyby mógł, to pewnie nigdy nie opuszczałby tego swojego rancza -

oznajmiła Kristina z siostrzaną czułością.

Mercy z trudem przełknęła ślinę.

- Chciałam ci podziękować... za to, że namówiłaś mnie do wyjazdu. Tu jest

tak spokojnie. I tak pięknie.

- Pięknie? Wierzę, że jest spokojnie, ale pięknie? Nie zapominaj, że ja też tam

byłam.

- Teraz wszystko wygląda cudownie. Tyle śniegu...

- Tutaj też mamy śnieg, ale przynajmniej leży na ciekawszych rzeczach. Nie

tylko na stodołach, płotach i krowach.

- Na bydle - poprawiła ją Mercy.

- Chryste Panie, mówisz jak Grant. Naprawdę ci się tam podoba? W

najbliższym mieście, czy raczej smętnej karykaturze miasta, nie ma żadnego

porządnego sklepu, a w promieniu wielu kilometrów nie uświadczysz ani jednej

manikiurzystki.

- Mówisz jak prawdziwa dziewczyna z miasta - powiedziała Mercy i zaraz

chciała cofnąć te słowa.

Ale Kristina tylko się roześmiała.

- Bo jestem dziewczyną z miasta. - Nagle głos jej spoważniał. - Znów mówisz

zupełnie jak Grant. Czy nadal jest taki... zgorzkniały?

- Zgorzkniały?

- No, wiesz, kiedy mówi o miejskich dziewczynach.

- Zdaje się... że za nimi nie przepada.

- Po tym, co zrobiła mu ta wiedźma Carter, wcale mnie to nie dziwi.

Mercy wstrzymała oddech. Wiedziała, że za niechęcią Granta coś lub ktoś się

kryje.

„Ma swoje powody”...

Słowa Rity znów do niej wróciły. Najwyraźniej jednym z tych powodów była

kobieta o nazwisku Carter.

- Carter? - powtórzyła Mercy, nadając głosowi ton łagodnego zainteresowania.

Miała nadzieję, że wrodzona gadatliwość Kristiny dokona reszty.

- Constance Carter. Należy do country klubu mojego ojca. Właśnie tam kilka

lat temu poznała Granta. Zachowywała się tak, jakby naprawdę się zakochała, ale był

dla niej tylko rozrywką, kimś, kogo mogła zabierać na przyjęcia, żeby się pochwalić

nową zdobyczą, w dodatku tak oryginalną jak bogaty kowboj. Kiedy się przekonała,

że Grant nie zamierza opuścić rancza i zamieszkać w mieście jako jej mąż - zabawka,

rzuciła go. Dziwiła się głośno, jak Grant mógł oczekiwać, że zamieszka z nim w tej

głuszy.

Kristina opowiadała jej o tym z oburzeniem. Większość ludzi dostrzegała w

niej tylko urodę i powierzchowny wdzięk, ale Mercy zawsze wiedziała, że jedną z

głównych cech przyjaciółki jest głęboka lojalność wobec rodziny. To pewnie przez tę

lojalność nie dostrzegała, że wyraża się o ranczu brata podobnie jak pogardzana przez

nią Constance Carter.

- To prawda, że to dość odludne miejsce - wtrąciła.

- Nie musisz mi mówić. - Kristina roześmiała się. - Przecież tam byłam, nie

pamiętasz? Kiedyś Grant zaprosił mnie na całe lato, ale wytrzymałam tylko trzy tygo-

dnie. Nie wiem, jak mama mogła tam mieszkać tak długo. Jest w mieście o wiele

szczęśliwsza, ma wokół siebie tylu ludzi.

Nagle Mercy zrozumiała coś z pełną jasnością. Trzy kobiety, na których

Grantowi w życiu zależało - matka, siostra i kobieta, którą kochał na tyle, że się jej

oświadczył - opuściły go, ponieważ od niego wolały miasto. Tak musiał to

przynajmniej odczuć. Nic dziwnego, że był trochę zgorzkniały i nic dziwnego, że

używał określenia „miastowa dziewczyna” jako niepochlebnego epitetu. Trudno jej

było go za to winić.

Kiedy skończyła pogawędkę z przyjaciółką, zamieniła kilka słów z jej matką i

wymieniła z nią życzenia świąteczne, uderzyło ją coś jeszcze. Odwiesiła słuchawkę,

włożyła kurtkę i wolno wyszła z domu. Nad czymś się głęboko zastanawiała.

Może dzisiejsza reakcja Granta, jego stwierdzenie, że niczego od niej nie

oczekuje, że spodziewa się jej powrotu do miasta, może te słowa nie były

ostrzeżeniem. A przynajmniej nie były skierowane do niej. Powiedział to chyba po to,

by przestrzec samego siebie, by przypomnieć sobie, że i ona, jak inne kobiety w jego

życiu, wkrótce go opuści. Może tylko uprzedzał to, co uznał za nieuchronne i starał

się, żeby dla nich obojga było to mniej bolesne?

Uznał to za nieuchronne?

Idąc przed siebie, zastanowiła się nad tym głębiej.

Ale przecież Grant ma rację. To jest nieuchronne. Ona wróci do miasta, musi

tak zrobić. Nie tylko po to, by świadczyć przeciwko zabójcom Nicka, gdy zostaną

złapani, ale żeby zmierzyć się z prześladującymi ją demonami, które wyrwały się na

wolność, gdy zdała sobie sprawę, że nie ocali przyjaciela.

Zadrżała gwałtownie, ale nie z powodu zimna. Słońce świeciło jasno i mimo

zimy, i śniegu było dość ciepło. Przyśpieszyła kroku, chociaż wiedziała, że wysiłek

fizyczny nic tu nie pomoże.

Oczywiście, że wróci do miasta. Tam jest jej życie i praca. Cóż innego może

zrobić? Ukrywać się tu bez końca? Na myśl o tym, że mogłaby tu zostać na zawsze, z

Grantem, nieoczekiwanie poczuła w sobie wielką tęsknotę.

- Tchórz - warknęła pod nosem i przyspieszyła kroku. - W tym przeklętym

magazynie straciłaś odwagę i dotąd jej nie odzyskałaś, prawda?

Spuściła głowę, zacisnęła zęby. Szła teraz tak szybko, że niemal biegła. W

końcu zwolniła zdyszana, przypomniawszy sobie, że wysiłek w położonym na nizinie

Minneapolis to zupełnie co innego niż sprint w Wyoming, gdzie średnia wysokość

nad poziomem morza wynosi ponad dwa tysiące metrów.

Nie miała świadomości, dokąd biegnie, lecz kiedy wreszcie rozejrzała się

przytomnie dokoła, wcale się nie zdziwiła. Szła dalej, żałując, że nie ma długich nóg i

siły Jokera. Jednak nie odważyłaby się wyjechać na wielkim ogierze sama. A teraz

bardzo potrzebowała samotności.

Nigdy jeszcze nie rozdzierało jej tyle sprzecznych uczuć. Rozpaczała po

śmierci Nicka, dręczyło ją poczucie winy i wątpliwości, czy dokonała w swym życiu

słusznego wyboru. Jakoś jednak dawała sobie z tym wszystkim radę...

Dopiero kiedy przyjechała tutaj i zobaczyła spokojne piękno tej okolicy,

doceniła siłę mężczyzny, który tu mieszkał, wszystkie te uczucia się w niej

zakumulowały, ciągnąc ją w różnych kierunkach jednocześnie. Czuła się tak rozbita,

że wątpiła, czy kiedykolwiek się pozbiera.

Musiała wyjąć ręce z kieszeni, by się wspiąć na osłoniętą skalnym występem

półkę, z której rozciągał się widok na ranczo. Kiedy tam dotarła, znów ukryła dłonie

w kieszeniach. To właśnie tutaj, w tym zacisznym zakątku, znajdowała największe

ukojenie.

Czy to nie dziwne, że tam, gdzie inni widzą tylko przygnębiającą izolację od

świata, ona dopatrzyła się upragnionego spokoju ducha? Czy coś z nią jest nie tak,

czy czegoś jej brakuje, że dostrzega tu radość i pogodę, a nie samotność? Inni bez

końca rozmawiają o swych problemach, ona zaś woli rozmyślać w odosobnieniu o

swoim dotychczasowym życiu... i o przyszłości.

Grant wyznał jej, że przychodził tutaj, kiedy jego ojciec chorował. Chował się

tu, kiedy już nie mógł dłużej wytrzymać napięcia. Usłyszała jego słowa, jakby on sam

je wypowiadał, cichym, pełnym zrozumienia głosem. Wiedział, co czuła. On czuł to

samo. Tak naprawdę nie jest sama. I może wcale nie jest taka dziwna, jak podej-

rzewa?

Nie myliła się co do tego, że Grant został kiedyś zraniony. Tak samo jak ona

nosił blizny, chociaż się z tym przed nią nie afiszował.

Podciągnęła kolana pod brodę, objęła je ramionami i ukryła dłonie w

rękawach. Przed wyjściem włożyła cieplejszy sweter i skarpety. Nie zapomniała też o

staniku, ponieważ kiedy chodziła bez tej części garderoby, często przypominało jej

się pierwsze zbliżenie z Grantem. Zapomniała tylko o rękawiczkach. W skalnym

schronieniu nie było jednak tak zimno jak wokół, gdzie hulał wiatr, jasno dając

ludziom do zrozumienia, że w taką pogodę powinni siedzieć w ciepłym domu,

zamiast plątać się po górach.

Cóż, gdyby miała trochę rozsądku, przede wszystkim nie zostałaby

policjantką. Tak nieustannie powtarzał jej ojciec. Wcale nie była przekonana, czy

ojciec nie ma racji, chociaż kiedy została zaprzysiężona, Gordon Brady pęczniał z

dumy, jakby mundur policyjny był tym, co sobie dla córki wymarzył.

Westchnęła z tęsknoty za życiową mądrością ojca i cichym wsparciem matki.

Gdyby do nich pojechała, nie spędziłaby tak wiele czasu z Grantem. Cokolwiek miało

się jeszcze zdarzyć, wiedziała, że nigdy nie pożałuje tego, co między nimi zaszło.

Zwłaszcza że wspomnienie o tym będzie jedynym jasnym promieniem

rozświetlającym ponure, trudne dni, które ją czekają.

Znowu westchnęła. Z początku zawsze się cieszyła, kiedy po świętach albo po

urlopie wracała do pracy. Ostatnio jednak stykała się tam jedynie z najciemniejszymi

stronami życia i zaczęło jej to dokuczać. Stopniowo nadwerężało też jej wiarę w

ludzką dobroć, aż z jej dawnego optymizmu zostało bardzo niewiele. Coraz bardziej

obawiała się powrotu na służbę.

Koledzy mówili jej, że tak już jest w policji i lepiej żeby się do tego

przyzwyczaiła. Ona jednak wątpiła, czy można się przyzwyczaić do codziennej

brzydoty i czy da się ochronić przed jej inwazją własne życie. Można się na nią

uodpornić i stwardnieć na kamień, albo pozwolić jej zatruć sobie duszę i

znienawidzić ludzi wokół, a jeszcze bardziej siebie. W obu wypadkach człowiek staje

się wypalony, wręcz niebezpieczny. Tylko jedno jest jeszcze gorsze.

Policjant, który stracił odwagę.

Zadrżała i potarła ramiona. Chyba powinna już wracać. Zastanowiła się, ile

czasu już tu spędziła. Chyba...

Jej rozmyślania przerwało ciche rżenie. Przecież to Joker, stwierdziła

zdumiona. Zaskoczyło ją też, że tak łatwo i pewnie rozpoznała go po głosie, chociaż

jeszcze niedawno nie wiedziała nic o koniach.

Jeśli to Joker, to musiał przyjechać na nim Grant. Zagryzła wargi, przybrała

obojętną minę i cierpliwie czekała. Po chwili pojawili się koń i jeździec. Grant

zatrzymał wierzchowca w tym samym miejscu co poprzednio. Gdy się odezwał, jego

głos zabrzmiał tak cicho i spokojnie, że musiało to być wynikiem świadomego

wysiłku.

- Spodziewałem się, że cię tutaj znajdę.

- Musiałam... pomyśleć. Na chwilę jego twarz zmieniła wyraz.

- Mercy, jeśli chodzi o dzisiejszy poranek...

- Nie chodzi wcale o poranek. To znaczy, nie tylko - dodała szczerze. -

Częściowo tak, ale... - Zrobiła jakiś nieokreślony ruch ręką. - Chodzi mi o wszystko.

Grant przez chwilę spoglądał na nią w milczeniu.

- O wszystko? - powtórzył w końcu pytającym tonem. Jego głos nadal brzmiał

cicho i łagodnie.

Patrzyła ponad jego ramieniem na zaśnieżone grzbiety wzniesień i dalej, na

horyzont. Dzisiaj szczyty tonęły w chmurach.

- Czuję się tak... jakbym siebie odnalazła i jednocześnie zgubiła. - Jeszcze

zanim dokończyła to zdanie, wiedziała, że niewiele w nim sensu.

Grant nie odpowiedział. No bo co można powiedzieć po takim bezsensownym

stwierdzeniu? Nagle trącił piętą Jokera, koń przysunął się zwinnie do skalnej ściany,

aż kolano Granta niemal dotykało występu. Grant zwinnie przerzucił nogę przez

koński grzbiet i po chwili już siedział obok niej. Joker spokojnie opuścił głowę i

cierpliwie czekał.

Przez chwilę po prostu siedzieli w milczeniu, spoglądając w dal, jakby bali się

na siebie spojrzeć. Tak przynajmniej Mercy się wydawało.

Grant odchrząknął cicho. Zerknęła na niego i spostrzegła, że otworzył usta,

jakby chciał coś powiedzieć, ale po chwili się rozmyślił. Westchnął głęboko i jeszcze

raz zebrał się w sobie.

- Przyjazd tutaj miał ci pomóc - odezwał się z wahaniem.

- I pomógł - odrzekła szczerze. - Bardzo mi pomógł. Mogę już spokojnie

myśleć o Nicku, bez zalewania się łzami. Nie nawiedzają mnie koszmary o tym, co

się zdarzyło. Odnalazłam tu spokój, i to taki, jakiego nawet się nie spodziewałam.

- Jeśli właśnie to znalazłaś... - Znów się zawahał, jakby naprawdę nie chciał

jej zadać żadnego pytania. W końcu wydusił: - To w takim razie co zgubiłaś?

Odetchnęła głęboko. Grant znieruchomiał i czekał na jej reakcję.

- To nie mój interes, tak? - stwierdził w końcu sztywno.

- Nie, to nie to! - Znów podciągnęła kolana i objęła je ciasno ramionami. -

Chodzi o to, że kiedy myślę o powrocie, o pracy, nie czuję tego co dawniej. To się

zaczęło wcześniej, jeszcze przed śmiercią Nicka, ale powtarzałam sobie, że to mi

przejdzie, że chwilowo się wypaliłam, co się przydarza każdemu policjantowi.

- Ale teraz już tak nie myślisz? Wolno, niechętnie kiwnęła głową.

- Odkąd tu przyjechałam... i zobaczyłam jak tu pięknie... zrozumiałam, że to

coś więcej. - Zamknęła oczy i oparła głowę na kolanach. Ciężko było jej to przyznać,

ale wiedziała, że Grant nie będzie jej osądzał. - Boję się, że straciłam odwagę, a to w

mojej pracy konieczne.

- Ty? To wykluczone. Powiedział to tak stanowczo, że Mercy poczuła miłe

ciepło w środku. Ale nie dała się przekonać.

- Dziękuję. Nic jednak na to nie poradzę, że tak czuję. Kiedyś z radością szłam

do pracy, gotowa do działania. Chciałam przywracać porządek. Ale teraz tylko się za-

stanawiam, jaki to wszystko ma sens. Ludzie będą nadal robili złe rzeczy, a mój

wkład w porządkowanie świata jest tak nieznaczny, że nic nie zmieni.

- Nie wszyscy ludzie są źli - powiedział Grant.

- Wiem. Ale ci, z którymi stykają się policjanci, zwykle tacy są. To specyfika

tego zawodu. I na myśl o tym, że będę się musiała stykać z takimi bandytami jak ci,

którzy zamordowali Nicka... Wcale się nie cieszę, że być może pomogę w ich

schwytaniu. Kiedy o nich myślę, robi mi się niedobrze.

Poczuła rękę Granta na ramieniu i spojrzała mu prosto w oczy.

- Mercy, wcale nie straciłaś odwagi - stwierdził łagodnie. - Straciłaś tylko

zapał do pracy w policji. A to dwie zupełnie inne sprawy.

Zobaczyła w jego oczach otuchę i zrozumienie, które najbardziej pomaga w

chwilach załamania i zwątpienia w siebie. Zrozumiała, że starał się ocalić ich oboje

przed nieuchronnym rozczarowaniem, dlatego jasno i wyraźnie powiedział, że nie ma

dla nich wspólnej przyszłości. A że w ogóle chciał zaryzykować i zbliżył się do niej,

sprawiło, że poczuła... Sama nie była pewna, co. Świadomość, że nie mają szans na

wspólną przyszłość wcale nie ułatwiała jej zrozumienia sytuacji. Nawet gdyby zde-

cydowała się porzucić swoje dawne życie, wątpiła, czy Grant w pełni by zaufał

dziewczynie z miasta.

- Masz więcej odwagi niż wszyscy, których znam - oznajmił, nie spuszczając z

niej wzroku. - Nie możesz w to wątpić. Ale umiesz też bardzo ludziom współczuć,

wszystko głęboko przeżywasz. Może zwyczajnie masz dosyć rozwiązywania

problemów ludzi, którzy wcale o to nie dbają albo wręcz nie chcą, żeby ich problemy

zostały rozwiązane.

Wyszeptała jego imię i zamilkła. Nie wiedziała, co jeszcze powiedzieć. Potem

wolno, niepewnie, odwróciła się ku niemu i pocałowała go. Poczuła, że

znieruchomiał i przestraszyła się, że swoim postępowaniem tylko utrudnia sytuację.

Ale rozproszył jej obawy, kiedy objął ją mocno i zaczął gorąco całować.

Czując jego język na wargach, rozchyliła usta. Z radością przyjęła jego lekki

dotyk, sama odwzajemniając się podobną pieszczotą. Rękami objął jej głowę,

odchylił się i zdjął grube rękawice. Potem, zanim zdążyła chwycić powietrze, zatopił

palce w jej włosach. Dzisiaj ich nie związała. Zaczęła doceniać ich piękno, po tym jak

Grant nocą się nimi zachwycał.

Odchylił jej głowę w tył i znów zaczął całować jej usta, tym razem bardziej

namiętnie. Nie wahał się, nie zastanawiał, całował ją, jakby miał do tego wszelkie

prawa. Pozwoliła mu na to z taką ufnością, jakiej nie wykazałaby wobec żadnego

innego mężczyzny pod słońcem. Przywarła do niego, zapominając o całym świecie.

Istniał tylko on i uczucia, jakie w niej wywoływał. Nie protestowała, kiedy rozpiął jej

kurtkę, lecz wygięła się lekko, by ułatwić mu zadanie. Żałowała tylko, że jego dłoń

nie dotyka jej nagiej skóry, że oddzielają ich od siebie grube warstwy ubrania.

Grant odchylił się nieco na bok i pociągnął ją bliżej, na posłanie z liści i

słodko pachnących sosnowych igieł. Przytuliła się do niego ufnie. Czyżby jeszcze

niedawno wydawało jej się, że tu jest chłodno? Teraz, w tym zacisznym schronieniu,

było jej wręcz gorąco. Dziwiła się, że skalny występ wokół nich nie zaróżowił się od

odbitego od nich ciepła.

Sięgnęli ku sobie jednocześnie, wyciągając bluzy zza pasków spodni, które

nagle wydały im się zbyt krępujące. W jednej chwili westchnęli z satysfakcją, kiedy

dłonie jednego natrafiły na nagie ciało drugiego. Poczuła bijący od niego żar, nawet

przez solidny materiał spodni. Wolno powiodła ręką po nabrzmiałym kształcie i

usłyszała westchnienie Granta. Zrobiła to jeszcze raz, aż jego biodra drgnęły

konwulsyjnie.

- Mercy... - wyszeptał bez tchu. Nadal go pieściła, aż chwycił ją za ramiona i

unieruchomił. - Mercy, nie...

- Nie podoba ci się? Roześmiał się ochryple.

- Zaraz się dowiesz, jak mi się podoba, tutaj, na tej skale.

W jego oczach płonął ogień. Rozejrzała się po osłoniętej ze wszystkich stron

skalnej alkowie i znów spojrzała mu w oczy.

- Może jest tu trochę chłodno, ale... Całkiem niezły pomysł.

Grant znów westchnął głucho, jakby jej słowa wywarły na nim takie samo

wrażenie jak wcześniejsza pieszczota.

- Gdybym choć przez chwilę myślał, że mówisz poważnie... - zaczął matowym

głosem.

- Ależ mówię poważnie - zapewniła łagodnie. - To miejsce jest... wyjątkowe.

Nie dodała, że będzie wspominała tę chwilę w przyszłości, kiedy już stąd

wyjedzie, ale pewnie on sam zdawał sobie z tego sprawę. Coś zamigotało w jego

źrenicach, jakby też myślał o wspomnieniu, które dopiero ma powstać. Musiała

przyznać przed sobą, że powodują nią całkiem egoistyczne pobudki; chciała, żeby on

zapamiętał ją na zawsze, żeby nieodłącznie kojarzyła mu się z tym miejscem jako

jedna, jedyna dziewczyna z miasta, do której nie czuł niechęci.

Grant poruszył się tak szybko, że nie zdążyłaby zaprotestować, nawet gdyby

chciała. Zdjął jej kurtkę i wsunął pod nią, żeby było jej miękko na granitowym łożu.

Pocałował ją, głębokim, namiętnym, rozpalającym zmysły pocałunkiem, a potem

rozpiął guzik i suwak jej dżinsów, pośpiesznie i niezgrabnie. Chciała mu pomóc, ale

odsunął jej ręce, kierując je ku własnym spodniom. Ona również miała trudności z

odnalezieniem guzika, a potem suwaka, ale jednak udało się jej odnaleźć jego mę-

skość. Potem Grant szybko zsunął jej dżinsy i majteczki. Mercy wiedziała, że będzie

im niewygodnie, że to czyste szaleństwo, tak się kochać zimą na skale, nie zdejmując

spodni i butów, ale nic ją nie obchodziło, oprócz tego, żeby stało się to jak

najszybciej.

- Mercy, przestań - wyszeptał Grant zduszonym głosem. - Za dobrze to robisz.

Dłużej nie wytrzymam.

Ujął jej ręce i położył na swojej piersi. Chwycił jej lewy but i jednym ruchem

ściągnął z jej stopy, potem wyswobodził jej nogę ze splątanych spodni. Zadrżała, ale

nie z zimna - nie czuła go wcale - tylko dlatego, że jej ciało wreszcie pojęło, jak

szybko nadejdzie spełnienie. Zaraz wypełni się pustka, a ona sama przekroczy granice

szaleństwa.

Grant zdjął swoją obszerną, ciepłą kurtkę i narzucił ją na nich oboje. Na

chwilę zawisł nad Mercy i odsunął zagradzające do niej dostęp ubranie. Gdy poczuła

pierwszy dotyk intymnej części jego ciała, krzyknęła z radości i uniosła biodra. Grant

nakrył jej usta swoimi, jakby chciał wypić krzyk wprost z jej warg. Poczuła, że

zadrżał, osuwając się w znajome, wilgotne ciepło jej ciała.

To czyste szaleństwo, pomyślała resztką przytomności, której jeszcze nie

wchłonął ogarniający ją rytm i ogień. Stało się tak, jakby bliskość dzikiej przyrody

dodała dzikości ich ruchom i odczuciom. Zjednoczyli się z otoczeniem, pierwotni,

nieokiełznani w swoim miłosnym zapale.

Kiedy jednocześnie dotarli do nieba, Grant wykrzyczał jej imię, a ona jego.

Ich głosy wzbiły się w przestworza, wysokie i tęskne, niczym wołanie dzikich

ptaków.

Może jednak uda mu się to wytrzymać. Taka myśl przyszła mu do głowy, gdy

wracali na Jokerze do domu. Może zniesie życie w mieście, choćby w małych da-

wkach, i dzięki temu ich związek przetrwa. Mercy najwyraźniej się tu podobało i

choć pewnie nigdy całkowicie by się nie przystosowała do życia na ranczu, to pewnie

mogłaby go odwiedzać na tyle często, by oboje mieli nadzieję na wspólną przyszłość.

Był pewien, że nawet nie przyjdzie jej do głowy, by mu kazać wybierać, jak to

zrobiła Constance. Była na to zbyt otwarta i uczciwa. Rozumiała też, że jego serce

należy do tej krainy i że tak już będzie zawsze.

Ale czy to wszystko będzie miało sens? Związek na odległość, złożony

głównie z podróży samolotem i rozmów telefonicznych, okresów bolesnej tęsknoty,

przerywanych chwilami namiętnej bliskości. Nie byłoby tam miejsca na

rzeczywistość, codzienne wspólne życie, dzięki któremu dwoje ludzi naprawdę

zaczyna stanowić jedność, osobną całość, która jest mocniejsza niż jej dwie połowy

oddzielnie.

Choć to nieprawdopodobne, jego matka tworzyła taki udany związek z

Nate'em. Musiał to przyznać, ilekroć przebywał w ich towarzystwie i widział, jak ten

silny, zdecydowany mężczyzna zmienia się w rękach jego matki w miękką glinę.

Nate powiedział mu kiedyś dość wojowniczym tonem, kiedy on sam był równie

wojowniczo nastawionym nastolatkiem, że Barbara jest jego kamieniem probierczym

i jedynym łącznikiem z prawdziwym życiem i żeby lepiej pogodził się z ich

związkiem. Wtedy chyba po raz pierwszy w pełni zaakceptował fakt, że jego matka

należy do rodziny Fortune'ów, i to nie tylko z nazwiska. Ta potężna, a czasami

wydawałoby się szczególnie naznaczona przez los rodzina, była również częścią jego

życia.

Nagle uderzyła go pewna myśl. Czy udany związek jego rozsądnej, ciepłej

matki z wiecznie za czymś goniącym, drażliwym i niezadowolonym Nate'em

Fortune'em nie był o wiele bardziej nieprawdopodobny niż szansa na udany związek

jego i Mercy? Czy kowboj i policjantka to dwa żywioły niemożliwe do połączenia? A

może coś dałoby się z tego wykuć, jak to zrobili matka i Nate, albo nawet Jake i

Erica, którzy wciąż byli razem, chociaż historia ich związku była bardzo burzliwa?

Przebiegające mu przez głowę dawne ostrzeżenia nie mogły się przedrzeć

przez mgłę namiętności, która nadal przysłaniała mu oczy po gorących chwilach na

skalnej półce. Teraz to miejsce zawsze będzie mu przypominało Mercy, będzie się

łączyło z jej słodkim oddaniem i z niewiarygodną rozkoszą, jakiej zaznał.

Może był głupcem, myśląc, że mają przed sobą przyszłość, alby byłby jeszcze

większym głupcem, gdyby odwrócił się plecami do szansy, którą podsuwał mu los.

Nawet jeśli wszystko ma trwać tyle, ile pobyt Mercy na ranczu.

Zobaczyli w oddali stajnię, Joker zarżał cicho. Mercy nie odzywała się i Grant

był ciekaw, o czym myśli. Czyżby żałowała tego, co się stało, tych chwil gorącego

zapomnienia, kiedy nie bacząc na nic, sięgnęli po siebie, jakby byli częścią dzikiej

natury, a nie dwojgiem cywilizowanych ludzi...

- Mercy? - zagadnął.

- Słucham? - Jej głos brzmiał dziwnie, ale nie usłyszał w nim smutku.

- Chyba musimy porozmawiać.

- Tak.

- Odprowadzę do stajni Jokera i zaraz wracam.

- Dobrze - odparła, nadal tym samym dziwnym tonem, którego nie potrafił

rozszyfrować.

Zeskoczyła z konia pod domem, a on wyczyścił Jokera i wprowadził go do

boksu, na odchodnym dając mu trochę ulubionej karmy, w nagrodę za cierpliwość,

jaką wykazał wobec dwojga całkowicie pochłoniętych sobą ludzi. Zajrzał do klaczy i

źrebięcia. Z zadowoleniem spostrzegł, że mała klaczka, lustrzane odbicie swego ojca,

wcale się go nie boi.

Wrócił do domu i znalazł Mercy w gabinecie. Rozmawiała przez telefon.

Kiedy zobaczył wyraz jej twarzy, pożałował, że kazał przeciągnąć linię telefoniczną

od głównej drogi biegnącej osiem kilometrów od rancza.

Podniosła na niego wzrok, ale nic nie powiedziała, tylko uważnie słuchała

swojego rozmówcy.

- Tak, zawiadomię cię jeszcze, kiedy dokładnie to będzie - powiedziała w

końcu i rozłączyła się.

Zwróciła się ku niemu. Spodziewał się, że nadejdzie taka chwila, ona również

odgadła, że on już się domyślił prawdy, ale musiała ubrać to w słowa, jakby podejrze-

wała, że inaczej nie będzie to realne.

- Złapali morderców. Wstępne przesłuchanie ma się odbyć w poniedziałek.

Muszę wracać.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Jeśli nadal będzie tak się zachowywał, to cały dom zawali mu się na głowę.

Muszę się wziąć w garść, postanowił. Trzeba z tym skończyć. Zamiast skupić się na

pracy, pół dnia marnuje na gapienie się w przestrzeń i rozmyślania o Mercy.

Zastanawiał się, jak sobie daje radę i co by się stało, gdyby tak jak planowali, doszło

między nimi do poważnej rozmowy.

Ogarnął go nagły chłód, zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Dlaczego nic

mu nie wyjaśniła? Jak mogła tak po prostu odejść w swój niebezpieczny świat,

chociaż wiedziała, jak wiele jej grozi?

Wniósł siodło do środka i z hukiem zamknął za sobą drzwi do składu narzędzi.

Walt, który naprawiał uprząż - co kiedyś robiła Mercy, odciążając ich w pracy - gwał-

townie podskoczył.

- Lepiej wyrzuć to z siebie, chłopcze - poradził. - Coś cię gryzie i musisz się

tego pozbyć, zanim cię całkiem zeżre.

- Nic mnie nie gryzie.

- Dobra, dobra. To dlatego chodzisz taki wściekły jak ryś w potrzasku, odkąd

nasz mały skrzat wyjechał?

Grant z rozmachem rzucił siodło na stojak.

- Wcale nie chodzę wściekły.

Walt chwilę popatrzył na niego w milczeniu, a potem powiedział cicho:

- Wszyscy się o nią martwimy, Grant, odkąd ten detektyw ci powiedział, o co

w tej sprawie naprawdę chodzi.

Grant z bezsilności zaklął ostro. Zadzwonił do Gabe'a Devereax, prywatnego

detektywa, którego Rebeka Fortune zatrudniła, by zbadał sprawę śmierci Kate. Zrobił

to, ponieważ matka mu powiedziała, że Gabe ma przyjaciół w policji, a Grant chciał

się upewnić, że Mercy ma właściwą ochronę i opiekę podczas wstępnego prze-

słuchania podejrzanych o zabójstwo Nicka.

Dopiero wtedy się dowiedział, że zamordowanie Nicka i wcześniejsza śmierć

jego przyjaciela są sprawką mafii. Detektyw wyjaśnił mu, że Mercy, jako jedyny

świadek, stała się ruchomym celem. Były już próby uciszenia jej na stałe, i to głównie

z tego powodu, a nie tylko dla odzyskania równowagi psychicznej, skryła się na jego

ranczu. Zgodnie z rozkazem przełożonych miała zniknąć z miasta, zaszyć się gdzieś

na odludziu i przeczekać najgorsze.

Znów zaklął, z rozmachem otworzył szufladę pod roboczym blatem, i wyjął z

niej puszkę pasty do skóry. Wyczyści całą uprząż, do ostatniego centymetra. Przynaj-

mniej się czymś zajmie.

- Będziesz się tak miotał po całym ranczu i klął jak szewc, czy wreszcie

zrobisz to, co od dawna chcesz zrobić? - zapytał Walt.

Grant spojrzał gniewnie na starego pomocnika.

- A niby co takiego chcę zrobić?

Walt nic sobie nie robił z jego groźnych spojrzeń.

- Jechać do niej. O tym myślał cały czas, odkąd Mercy w dzień po świętach

spakowała walizki i wyjechała. Ilekroć jednak rozważał taką ewentualność, dochodził

do wniosku, że to nie ma sensu. Jednak ta myśl stale do niego wracała, uparta i

odważna, niczym sama Mercy.

- To ona jest gliną, nie ja. Wie, jak postępować z...

- Z gangsterami? - przerwał mu szorstko Walt. Grant znów poczuł zimny

dreszcz. Mercy sam na sam z jakimś zbrodniarzem. Na myśl o tym ciarki przebiegały

mu po plecach.

- Znasz ją - wymamrotał. - Wydaje ci się, że byłaby zadowolona, gdybym za

nią chodził jak za dzieckiem, które potrzebuje niańki?

- To, że potrafi o siebie zadbać, nie znaczy, że zawsze chce sama o siebie

dbać, bez niczyjej pomocy.

Przez długą chwilę Grant stał w milczeniu i patrzył na pomarszczoną twarz

Walta. Stary pomocnik nie spuszczał wzroku. Nagle jego spojrzenie złagodniało.

- Nie chciałbym, żebyś skończył jak twój ojciec. Raz przegrał i nigdy więcej

nie próbował grać, zestarzał się tu i umarł, nie mając nikogo bliskiego, oprócz mnie i

ciebie. Obaj wiemy, że część jego duszy umarła dużo wcześniej, kiedy odeszła twoja

matka.

- Cholera. - Grant zaklął znowu, ale tym razem bez zapału, jakby zaczynał się

poddawać.

Walt uśmiechnął się.

- Ruszaj, chłopcze. My tu wszystkiego dopilnujemy. I tak nie ma z ciebie

ostatnio większego pożytku.

Cztery godziny później zapinał pasy bezpieczeństwa, siedząc w małym

samolocie do Denver, skąd miał złapać lot do Minneapolis. Nie wiedział, czy się z

tego cieszyć, ale na pewno nie mógł postąpić inaczej.

Mercy już nie starała się skupić na książce, która leżała otwarta na jej

kolanach. Zresztą w sypialni i tak już zrobiło się ciemno. Nie było też sensu czytać

akt, które przyniosła ze spotkania z detektywami i prokuratorami. Znała je niemal na

pamięć.

Spędzała niedzielny wieczór zamknięta w mieszkaniu, w towarzystwie

ochroniarza, który oglądał mecz koszykówki w jej małym gabinecie, czekając na

zmiennika. Jego służba przy niej kończyła się za kilka minut.

Chcieli umieścić ją w hotelu, ale odmówiła. Według wiarygodnych danych

ludzie, którzy stali za zabójstwem Nicka, nie znali jej adresu, a kiedy zniknęła na

dłużej, zupełnie zgubili jej trop. Mimo protestów Mercy narzucono całodobową

ochronę. Erie Neilsen, młody funkcjonariusz, miał dziś chronić jej życie, żeby jutro w

sądzie mogła oficjalnie zidentyfikować zabójców Nicka. Chłopak był tak czupurny i

pełen młodzieńczego zapału, że czuła się przy nim jak wiekowa dama, chociaż

pewnie była od niego starsza najwyżej o trzy lata. Nawet tak nudne zadanie

wykonywał z entuzjazmem, co jeszcze wyraźniej uświadomiło Mercy, że jej zapał do

pracy zupełnie wywietrzał.

Bezustanna gadanina komentatora sportowego urwała się w pół zdania. Mercy

czujnie nadstawiła uszu, zastanawiając się, co zmusiło wielbiciela koszykówki do na-

głego wyłączenia telewizora. Usłyszała coś, co on musiał usłyszeć już wcześniej -

dość natarczywe pukanie do drzwi. Zamknęła książkę i wstała. Wzięła ze stolika służ-

bową broń, ciemnoszarego, lekkiego, półautomatycznego glocka.

- Erie?! - zawołała.

- Sprawdzam to. Podeszła do drzwi do salonu, czujnie nasłuchując. Erie

powiedział coś do przybysza, ale z tej odległości nie usłyszała wyraźnie odpowiedzi.

Weszła do salonu i zobaczyła, że młody policjant wygląda przez wizjer, trzymając w

dłoni swój pistolet.

- Mówiłem już, że nie ma jej w domu! - zawołał. Z tej odległości nadal nie

słyszała, co mówił ten ktoś za drzwiami, ale kiedy Erie uniósł broń, serce jej podsko-

czyło. - Jeśli zaczniesz wyważać drzwi, to pożałujesz - ostrzegł intruza młody

policjant.

Mercy poczuła przypływ adrenaliny. Przebiegła przez pokój i zajęła pozycję

przy drzwiach, za które mogła uskoczyć, gdyby intruz był rzeczywiście na tyle głupi,

by wyważyć drzwi.

- Coś mi tu nie gra - wyszeptała do Erica. - Gdyby chcieli wejść, nie robiliby

tego tak otwarcie. Lepiej sprawdzę okna z tyłu mieszkania. Może to tylko wybieg, dla

odwrócenia uwagi.

- Dobry pomysł - zgodził się Erie. - Ale to byłby jakiś kiepski wybieg. To

idiotyczne kowbojskie przebranie bardzo rzuca się w oczy.

Mercy stanęła jak wryta.

- Kowbojskie przebranie?

- No. Kapelusz i takie tam. I przynajmniej mógł zapamiętać, jak się nazywasz.

- Uśmiechnął się rozbawiony. - A może to jakiś pijak pomylił adres? Czy któraś z

twoich sąsiadek ma na imię Mercy i zadaje się z pajacem w kowbojskich butach i

kapeluszu?

- Co takiego?

- Takie imię wymienił. Powiedział, że przyjechał tu do Mercy i nie odejdzie,

dopóki się z nią nie zobaczy.

- Mój Boże - wyszeptała i podbiegła do wizjera. Choć od razu się domyśliła,

że to on, dopiero teraz wypowiedziała jego imię: - Grant!

Wsunęła broń za pasek spodni i zanim Erie zdążył zareagować, odsunęła

zasuwę i otworzyła drzwi. Grant stał w progu, trochę zdziwiony, że drzwi tak

niespodziewanie się otworzyły. Nie mogła wydobyć z siebie słowa, więc tylko na

niego patrzyła. Podszedł do niej, rozkładając ramiona, a jej serce zabiło mocniej w

oczekiwaniu na to, że zaraz znajdzie się w jego objęciach. Nagle zatrzymał się,

widząc jej glocka za paskiem. Po chwili spostrzegł też Erica, nadal z pistoletem w

dłoni.

- Znasz tego gościa? - zapytał Erie, z powątpiewaniem mierząc Granta

wzrokiem.

Mercy mogła go zrozumieć. W wysłużonym kowbojskim kapeluszu, krótkim

kożuchu, dżinsach i zniszczonych butach kowbojkach Grant nie wyglądał na miesz-

kańca Minneapolis.

- Tak, znam go - potwierdziła cicho. - Wejdź, Grant. Przybysz czujnie patrzył

na Erica, zwłaszcza na jego chromowaną broń. Młody gliniarz pośpiesznie schował

pistolet do kabury i cofnął się w głąb mieszkania. Grant wszedł do środka, a Mercy

zamknęła za nim drzwi.

- A więc to prawda - rzekł Grant bez żadnych wstępów, spoglądając to na

uzbrojonego Erica, to na broń za paskiem Mercy. - Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?

- Grant...

- Przez cały ten czas ani słowem nie wspomniałaś, że ci ludzie próbowali cię

zabić. I to dwa razy.

Nie miała pojęcia, jak się o tym dowiedział, ale teraz nie miało to znaczenia.

- Nie było powodu, dla którego miałabym ci o tym mówić.

Znieruchomiał.

- Nie było powodu?

- Byliśmy pewni, że nie wytropią mnie na ranczu. Jego mieszkańcom ani

przez chwilę nic nie groziło.

- Myślisz, że o to mi chodzi?! - zawołał z niedowierzaniem. - Ścigają cię

zabójcy z mafii. - Wskazał na Erica. - Musisz mieć całodobową ochronę, a ty myślisz,

że ja się boję o coś innego?

- Ja nie...

- Cholera, Mercy, nie wydaje ci się, że zasłużyłem sobie, żeby poznać prawdę,

zwłaszcza po tym, jak...

Urwał nagle, spoglądając w bok na Erica. Młodzieniec najwyraźniej nie był

taki bystry, na jakiego wyglądał, a może po prostu naiwny, ponieważ dopiero gdy

Mercy również spojrzała na niego znacząco, coś zaświtało mu w głowie.

- No to ja chyba pójdę obejrzeć sobie ten mecz...

Wrócił do gabinetu, ale zgodnie z zasadami zostawił uchylone drzwi.

Mercy znów spojrzała na Granta. Tak bardzo go jej brakowało! Miała ochotę

go uściskać, chciała, by ją objął, choćby na chwilę. Wiedziała też, że się na to nie

odważy, bo gdyby to zrobiła, już nigdy nie pozwoliłaby mu odejść. A przecież on

musi odejść.

- Dlaczego przyjechałeś? - zapytała wprost.

- Co? Dowiaduję się, że mafia chce cię zabić, a ty się pytasz, dlaczego

przyjechałem?

Z nową siłą rozgorzała w niej jakaś iskierka, której bez większej nadziei nie

dawała zgasnąć, chociaż powtarzała sobie, że pewnie już nigdy nie zobaczy Granta.

Zależało mu na niej, ale przecież wiedziała o tym już wcześniej. Grant nie wdałby się

w przelotny romans z kobietą, do której nic by nie czuł. Ich związek jest niemożliwy

nie ze względu na brak uczucia, ale dzielącą ich odległość, nie tylko w jednym

znaczeniu tego słowa.

- Właśnie dlatego musisz wyjechać - powiedziała.

- Chcesz mnie chronić, Mercy? Dlatego nic mi nie mówiłaś, kiedy byłaś na

ranczu? Chciałaś mnie chronić?

Spuściła wzrok.

- Wcale nie musiałeś tego wiedzieć.

- Nie musiałem wiedzieć, że dręczyło cię nie tylko wspomnienie śmierci

Nicka? Nie musiałem wiedzieć, że dwa razy chciano cię zabić? Nie musiałem

wiedzieć, że wracasz prosto w paszczę lwa?

- Co mogłeś zrobić?

- Może zamknąłbym cię na ranczu i nigdzie nie puścił - oznajmił ponuro.

- Grant, musiałam wrócić.

- Aha. - Zepchnął kapelusz na tył głowy. - I zrobiłaś to bez zastanowienia. Tak

bardzo ci się śpieszyło, żeby tu przyjechać i znów zostać ruchomym celem? Czy na-

wet to było lepsze, żeby tylko nie spędzić jeszcze jednego dnia z dala od ukochanego

miasta?

W jego głosie słychać było gniew, którego nie rozumiała.

- Wiesz przecież, że to nieprawda...

- Czyżby?

- No to powinieneś wiedzieć - odcięła. - Muszę robić to, co robię. Nie

rozumiesz? Nie zmienię tego, co zawaliłam w przeszłości, ale przynajmniej pomogę

wymierzyć sprawiedliwość.

- Mercy, przestań. Myślałem, że już to wyjaśniliśmy. Gdybyś wtedy

cokolwiek zrobiła, byłabyś teraz martwa.

- Ja... - Umilkła i przełknęła ślinę. - Łatwo było tak wtedy mówić. Na ranczu

wszystko wygląda inaczej. Ale kiedy tu wróciłam, kiedy przeczytałam raporty...

Wyciągnął ręce, jakby chciał ją objąć. W tej samej chwili rozległo się donośne

stukanie do drzwi i oboje drgnęli zaskoczeni. Zadowolona z pretekstu do przerwania

trudnej rozmowy Mercy spojrzała przez wizjer.

- To zmiennik Erica. - Młody policjant wyszedł z gabinetu, a Mercy

odciągnęła zasuwę.

- Murphy? - upewnił się Erie. Skinęła głową i otworzyła drzwi. Ukazał się w

nich rudowłosy starszy policjant, którego Mercy znała sprzed lat. Szkolił ją tuż po

ukończeniu przez nią akademii.

- Cześć, Murphy - przywitała go.

Kolega skinął jej głową, ale patrzył na Granta.

- A ten kowboj to kto? - zapytał rozbawionym tonem.

Przez chwilę Mercy widziała Granta tak, jak musieli go postrzegać ludzie

przyzwyczajeni do miejskich strojów i zachowań. Ale tam, gdzie oni dostrzegali

zabawną postać, ona zauważała tylko surową urodę Granta i bijącą od niego aurę

dzikiej przyrody, którą zdążyła pokochać.

Tak samo jak pokochała jego.

Wreszcie sama przed sobą przyznała, że darzy go uczuciem. Zrobiła to tutaj,

w najmniej odpowiednim miejscu i czasie, czując, że to odkrycie sprawiło jej ból.

Przecież Grant zasługuje na lepszą kobietę, nie taką, która nie kiwnąwszy palcem

dopuściła, by niemal na jej oczach zabito jej przyjaciela.

- To... mój przyjaciel - wyjaśniła Murphy'emu.

- Pozbądź się go, dziewczyno - zwrócił się do niej rudzielec.

- Próbuję.

- Uparty jest, co?

- I bardzo nie lubi, kiedy się o nim mówi w trzeciej osobie, kiedy stoi tuż obok

- wtrącił spokojnie Grant.

Murphy uniósł brwi i spojrzał na niego.

- Pyskaty, tak? To dla twojego własnego dobra.

- Nie lubi też, kiedy się go traktuje protekcjonalnie.

- Jak na kowboja, używasz bardzo wyszukanych słów.

- A ty jak na policjanta, za mało myślisz o tym, co mówisz.

- Przestańcie, dobrze? - Mercy nie mogła już tego słuchać. - Murphy, odczep

się. Grant bardzo mi pomógł. To na jego ranczo wyjechałam, żeby przeczekać.

- Wychodzę - rzucił Erie, zamykając za sobą drzwi. Nagle Murphy uśmiechnął

się szeroko.

- A więc ty jesteś prawdziwym kowbojem? To przepraszam. Myślałem, że

jakiś przebieraniec. - Zerknął na Mercy. - Wszyscy tu jesteśmy trochę zdenerwowani,

ze względu na jutrzejsze przesłuchanie.

Grant skrzywił się.

- Może lepiej byś zrobił, gdybyś się skupił na tym, jak unieszkodliwić tych

facetów, tak żeby nie wystawiać Mercy na odstrzał.

Murphy pokręcił głową.

- Nie ma takiej możliwości. Jej zeznanie będzie nam potrzebne. Ale nie martw

się. Budynek sądu jest pod obserwacją i ścisłą ochroną, odkąd złapaliśmy tych gości.

Grant nie wyglądał na przekonanego, a to sprawiło, że Mercy poczuła na sercu

jeszcze większe ciepło.

- Jeszcze raz sobie dzisiaj wszystko powtórzymy - zwrócił się do niej Murphy.

- Oni będą chcieli wykorzystać to, że nie było cię tam, kiedy padły strzały.

- Czyli Mercy musi wystąpić publicznie? Żeby dać im jeszcze jedną szansę? -

Głos Granta jeszcze nigdy nie brzmiał tak wojowniczo.

- Będzie przy niej nasza brygada specjalna. Nie odstąpią jej na krok - wyjaśnił

Murphy. Widać było, że zaczyna go to denerwować.

Nagle jego twarz się zmieniła, jakby wpadł na jakiś pomysł. Z namysłem

spoglądał to na Granta, to na Mercy.

Widać było, że coś rozważa. Mercy czuła, że za chwilę zada pytanie, na które

nie chciała odpowiadać.

- Nic mi nie będzie - zapewniła pośpiesznie, zerkając na Granta. - Muszę

zeznawać. Nie rozumiesz, Grant? Przynajmniej tyle muszę zrobić, żeby zamknąć tych

bandytów.

Przez długą chwilę stał w milczeniu i spoglądał na nią. Nie spuściła wzroku,

niemo prosząc go, by ją zrozumiał.

- Nie potrafię ci nawet powiedzieć, ile dla mnie znaczy, że tu przyjechałeś -

dodała - ale w tej sprawie nikt mi nie pomoże. Muszę się z tym zmierzyć sama. Do

końca.

W jego oczach błysnęło coś, co przypomniało jej wszystkie piękne miejsca,

które jej pokazał. Ten błysk dał jej nadzieję, choć nawet nie śmiała pomyśleć, na co.

Wolno podniósł rękę i delikatnie dotknął jej policzka.

- Nie straciłaś odwagi, Mercy. - Już kiedyś ją o tym zapewniał, w spokojnej

chwili, zanim rozgorzał między nimi płomień namiętności, w miejscu, które na

zawsze miało pozostać w jej sercu i pamięci. Wróciło do niej żywe wspomnienie

tamtego dnia i poczuła, że się czerwieni. Po jego oczach poznała, że myśli o tym

samym.

- Muszę to zrobić - powtórzyła z desperacją w głosie. W głębi duszy chciała

tylko jednego; wrócić z nim do domu. Nawet nie zauważyła, kiedy zaczęła nazywać

ranczo domem. - Muszę to zrobić nie tylko ze względu na pamięć Nicka, ale też dla

siebie.

Znów milczał długą chwilę. Murphy nie odzywał się, co było u niego

niezwykle rzadkie. Mercy była mu za to wdzięczna.

- Dobrze - powiedział w końcu Grant. - Chyba rozumiem. Każdy musi

walczyć z własnymi demonami. Wygrasz, Mercy. Jesteś silna, więc na pewno

wygrasz.

- Wciągnęła głęboko powietrze, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że od

jakiegoś czasu wstrzymywała oddech.

- Zrób coś dla mnie, dobrze? - poprosił miękko. Skinęła głową, nie mogąc

wydusić ani słowa. - Nigdy nie trać wiary w siebie. Nadal jesteś brylantem. I zawsze

nim będziesz.

Powiedział to tak spokojnie i z takim przekonaniem, że wstrząsnęło to nią do

głębi. Kiedy zwątpiła, czy kiedykolwiek zaufa sobie, on zwrócił jej wiarę w siebie,

nazwał ją klejnotem. Niewielu ludziom na świecie ufała tak jak Grantowi. Czyż nie

powinna równie mocno wierzyć w jego zdanie?

Wyglądał, jakby jeszcze coś chciał powiedzieć, ale się powstrzymał. Odwrócił

się gwałtownie, jakby to była najtrudniejsza rzecz na świecie. Tak przynajmniej

wydawało się Mercy i samolubnie miała nadzieję, że się nie myli.

Długo po jego wyjściu zastanawiała się, czy żegnając się z nim, nie popełniła

straszliwego błędu. Czy jeszcze kiedyś się zobaczą? A jeśli tak, to czy będzie chciał z

nią rozmawiać? Żałowała, że nie ma z kim tego omówić.

W końcu rozpłakała się, ponieważ jedynymi ludźmi, którym mogła całkowicie

zaufać i zwierzyć się z najskrytszych myśli, byli Nick... i właśnie Grant.

Powtarzał sobie w duchu, że robił już trudniejsze rzeczy, tylko po prostu w tej

chwili nic takiego nie mógł sobie przypomnieć. Zostawił Mercy, by sama uporała się

ze swoimi demonami, a miał ochotę zrobić coś bardzo prostego i żywiołowego, wręcz

prymitywnego - na przykład, przerzucić ją sobie przez ramię i zanieść w bezpieczne

miejsce, czyli na swoje ranczo.

Został w Minneapolis do poniedziałku, pilnie śledząc w pokoju hotelowym

doniesienia z sali sądowej, gdzie odbywała się rozprawa. Gdy zobaczył ochraniający

Mercy doborowy zespół policjantów, przekonał się, że jest bezpieczna, o ile w takich

okolicznościach jest to możliwe. Kiedy zobaczył ją na ekranie, przeżył wstrząs. Pra-

wie nie rozpoznał w niej dziewczyny ze swego rancza. Ujrzał elegancką, pewną

siebie kobietę w ciemnym kostiumie, w butach na wysokich obcasach, z włosami

upiętymi w węzeł. Typową kobietę z wielkiego miasta.

Wrócił do domu z poczuciem winy, że nie odwiedził matki ani siostry.

Tłumaczył sobie, że nie mógł się spotkać z żadną z nich, dopóki nie uporządkuje

swych splątanych uczuć.

Wiedział jednak już w mieszkaniu Mercy, że tylko jedno z tych uczuć

naprawdę się liczy. To, którego nigdy nie wyraził, ale przez cały czas nosił w sobie.

Nie pamiętał, kiedy się narodziło. Może kiedy Mercy po raz pierwszy wysiadła z

samochodu i zobaczył, jaką wspaniałą kobietą się stała; może kiedy spojrzała na jego

ranczo i dostrzegła w nim piękno... a może, choć to chyba mało prawdopodobne,

dwanaście lat temu, kiedy patrzyła na niego jak na rycerza w srebrzystej zbroi. Nie

było ważne, kiedy to się zdarzyło, tylko że w ogóle się zdarzyło. Wreszcie mógł

przyznać przed samym sobą, że ją kocha. Nie mógł jednak jej tego wyznać. Nie teraz,

gdy toczyła najcięższy bój w jej życiu. Byłby to dla niej kolejny ciężar, którego

mogłaby już nie unieść.

A poza tym w głębi duszy wiedział, co Mercy wybierze. Gdy już upora się z

demonami, znów będzie doskonałą, pełną poświęcenia policjantką. Nawet do głowy

jej nie przyjdzie, by porzucić pracę albo opuścić Minneapolis, swój prawdziwy dom.

Już nigdy jej nie zobaczy. Straci kolejną kobietę. Znowu odbierze mu ją

wielkie miasto.

Nigdy jej nie miałeś, więc nie możesz jej stracić, powiedział sobie w duchu.

Naparł mocniej na szczotkę, którą czyścił grzbiet Jokera, aż zwierzę spojrzało na

niego z zaciekawieniem. Odkąd Mercy wyjechała, ogier zachowywał się dziwnie. Nie

był osowiały, ale codziennie stał w odległym końcu zagrody i wpatrywał się w dom,

jakby się spodziewał, że w każdej chwili może wyjść z niego dziewczyna o włosach

pachnących jabłkami.

- Możesz się rozczarować - mruknął Grant do swojego ulubionego

wierzchowca. Sobie też powinieneś to powiedzieć, dodał w myślach.

Skupił się na planowaniu codziennych prac na najbliższe godziny, by nie

wspominać drobnej, zielonookiej kobiety, która odcisnęła swój ślad na jego życiu i w

jego sercu.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

- To nie było zbyt mądre.

- Tak, ale on od kilku lat miał obsesję na punkcie Franca, odkąd załatwili

Parnessa. Chciał sam rozprawić się z całą mafią.

Mercy przystanęła w progu, a potem wycofała się, by nie dostrzegli jej trzej

policjanci siedzący w gabinecie prokuratora. Zaczekała w przylegającej do gabinetu

salce konferencyjnej, aż nieco opadnie jej poziom adrenaliny. Zachowanie zimnej

krwi pod tak ostrym obstrzałem pytań było jedną z najcięższych bitew, jakie w życiu

stoczyła. Na dodatek nie miała pojęcia, jak wypadła.

- Poszedł tam bez wsparcia. To było czyste szaleństwo, nie ma co. Niech

spoczywa w pokoju.

- Ale ich dopadliśmy. Zdaje się, że dostaną maksymalne wyroki. Sędzia nie

uwierzyła w te bzdury o wypadku z bronią. A Brady! To w zasadzie ona ich unie-

szkodliwiła. Ten dupek obrońca ani razu jej nie zagiął.

- Nick zawsze powtarzał, że Brady trzeźwo myśli.

- Może gdyby on też trzeźwo myślał, to nadal by żył.

Mercy zagryzła wargę i zamknęła drzwi do gabinetu. Ci policjanci jej nie

potępiali, podobało im się jej zachowanie w sądzie. Poruszyło ją to do głębi. Musiała

też przyznać, że postępowanie Nicka, opisane chłodno, bezlitośnie i szczegółowo,

wydało jej się co najmniej lekkomyślne.

Długo siedziała w pustej sali i zastanawiała się, dlaczego wcześniej tego nie

dostrzegła, dlaczego tak łatwo zaakceptowała poczucie winy, które wytworzyło się w

niej na skutek utraty równowagi psychicznej? Czy to wszystko jest jeszcze zbyt

świeże i nie potrafi o tym myśleć rozsądnie?

A może w zrozumieniu prawdy pomógł jej pobyt w spokojnym, pięknym

świecie Granta?

W głębi duszy wiedziała, że zawdzięcza to samemu Grantowi, jego

niezachwianej wierze w jej siłę i rozum. To dzięki niemu zrozumiała, że postąpiła

właściwie i nic nie powinna sobie wyrzucać. Musiała wyjść poza granice własnego

świata, by to zrozumieć i uzdrowić swoją duszę. A pozwoliła jej na to miłość do

Granta.

Usłyszała jakiś dźwięk za drzwiami i wstała. Wyglądało na to, że rozprawa

wkrótce się skończy, ale być może sędzia zarządziła przerwę. Drzwi się otworzyły i

Mercy omal nie opadła z powrotem na krzesło. Spodziewała się ujrzeć prokuratora

lub któregoś z policjantów. Tymczasem zobaczyła wdowę po Nicku.

Allison podeszła do niej i objęła ją serdecznie.

- Dziękuję - powiedziała z uczuciem. - Zapłacą za to, co zrobili. I to

zawdzięczamy głównie tobie.

- Ale ja... - Słowa z trudem wydobywały się z jej gardła. - To nie wystarczy.

Ta śmierć nigdy nie powinna się wydarzyć.

- Wiem. - Allison uśmiechnęła się smutno. - Ale wiem też, że Nick... nie

myślał rozsądnie, jeśli chodziło o tych okropnych ludzi, którzy zabili Charliego

Parnessa. Miał na ich punkcie obsesję. Czasami ktoś do niego dzwonił, a on wybiegał

z domu w środku nocy. Ryzykował jak szaleniec... ale przecież sama wiesz to najle-

piej.

Owszem, wiedziała, tylko że kiedyś traktowała to jako kolejny przejaw

poświęcenia Nicka dla pracy w policji. Allison się tym martwiła, ale Mercy ją

uspokajała.

- Tak mi przykro, Allison - rzekła szczerze. - Powinnam była cię posłuchać,

kiedy mówiłaś, że niepokoi cię jego zachowanie. Może wtedy...

Allison przerwała jej gwałtownie.

- Meredith, czy ty nadal myślisz, że to się stało z twojej winy?

Mercy cofnęła się zaskoczona.

- Ja...

- Kristina mi mówiła, że wysłała cię na ranczo brata, żebyś wybiła sobie z

głowy takie niedorzeczne pomysły. Udało się? - A więc i Kristina tego się domyślała?

Ile razy jeszcze urocza i rozpieszczona przyjaciółka ją zaskoczy? - Bardzo kochałam

Nicka, ale sam był sobie winien - stwierdziła Allison z chłodnym rozsądkiem, który

Mercy zawsze w niej ceniła. - Od wielu miesięcy żyłam w strachu, że coś takiego się

wydarzy. Od śmierci Charliego miałam przeczucie, że każdy dzień Nicka jest...

darowany.

Mercy zadrżała.

- Czułam się taka bezradna. I do niczego.

- Posłuchaj mnie, moja droga - ciągnęła surowo Allison. - Nikt nie znał Nicka

lepiej ode mnie. Wiem, że bardzo cię szanował jako policjantkę i koleżankę. Bardzo

by go bolało, gdyby wiedział, że obwiniasz się za jego śmierć. Mnie to również boli,

Meri. Proszę, przestań. Przecież nikt inny cię za to nie wini, a już na pewno nie ja.

Mercy poczuła, jak coś w niej topnieje. Zniknął ucisk, który czuła od tak

dawna, że już niemal przestała go zauważać. Stanęła twarzą w twarz ze swoimi

demonami - w ludzkiej postaci. Wszyscy czterej mieli dostać karę, na jaką sobie

zasłużyli. Nawet sędzia patrzyła na nią z aprobatą, kiedy pewnym głosem składała

zeznania. Poczuła przypływ dawnej siły. Teraz była już przekonana, że może wrócić

do dawnego życia i pracy.

Patrzyła na przyjaciółkę, zadziwiona jej spokojem.

- Allison, jak ty to znosisz?

- Już prawie odzyskałam równowagę. Matt i Lisa bardzo mi w tym pomogli.

Nie można się rozklejać, kiedy trzeba się kimś opiekować.

- No właśnie. Dzieci...

- Dzieci przede wszystkim tęsknią za swoją chrzestną matką. Kiedy je

odwiedzisz?

- Chcą się ze mną spotkać?

- Ależ oczywiście. Straciły ojca. Wszyscy teraz jesteśmy im potrzebni, żeby

odbudować ich życie. Martwią się o ciebie. Chciałyby zobaczyć na własne oczy, że

jesteś w dobrej formie. - Allison spojrzała na nią bacznie. - Bo jesteś w dobrej formie,

prawda?

Mercy wciągnęła głęboko powietrze.

- Tak, chyba jestem - odparła cicho.

- To dobrze. Możesz spędzić z nami Nowy Rok.

- Dziękuję, ale raczej nie. Wpadnę z wizytą do dzieci, ale mam jeszcze coś do

zrobienia. Coś bardzo ważnego.

Owszem, pełna wiary w siebie mogła wrócić do tak brutalnie przerwanego

dawnego życia. Nie potrafiłaby jednak być jak kiedyś oddana pracy, ponieważ serce i

duszę zostawiła na ranczu w Wyoming.

Grant wrzucił na pikapa wielką belę siana. Żałował, że musiał je zwozić

samochodem, ponieważ była to ciężka praca, zwłaszcza zimą. Powinien był wynająć

helikopter, który w kilka godzin wykonałby to zadanie.

Ciszę przerwało radosne szczekanie Ryzykanta. Pewnie Walt wrócił z

pierwszej wyprawy Lady wraz z źrebięciem poza zagrodę przy stajni. Rano patrzył z

uśmiechem, jak mała klaczka niepewnie stawia patykowate nogi w śniegu. Zdał sobie

wtedy sprawę, że już dawno się nie uśmiechał. Chipper i Walt ostatnio wręcz go

unikali, po tym jak kilka razy zbeształ ich ostro bez wyraźnego powodu.

Ze stajni dobiegło go donośne rżenie Jokera. Zdziwił się trochę, ponieważ koń

był ostatnio niemal tak rozdrażniony jak on. Tym razem rżał radośnie, co mu się od

dawna nie zdarzyło. Grant spojrzał na stajnię, potem na dom, ale nie spostrzegł nic

nadzwyczajnego, więc wrócił do pracy.

- Szczęśliwego Nowego Roku - wymamrotał pod nosem i przerzucił kolejną

belę siana. A potem następną, i jeszcze jedną, i tak w nieskończoność. Wpadał przy

tym w coraz gorszy nastrój.

Zaklął pod nosem, kiedy ostatnią belę rzucił z taką siłą, że przeleciała na

drugą stronę samochodu. Już miał okrążyć pikapa, kiedy nagle bela pojawiła się na

szczycie stosu.

- Dzięki - burknął. Pewnie Walt akurat przechodził obok i mu pomógł.

- Nie ma za co. Zastygł w bezruchu. Czyżby zaczynał mieć majaki?

Wydawało mu się, że słyszy głos Mercy, a przecież... Wyszła zza stosu siana i

podeszła do niego bliżej. Nie potrafił odczytać wyrazu jej twarzy. I jak się tu dostała?

Nie słyszał warkotu samochodu. A może przyszła piechotą od głównej drogi? Nie

było to wykluczone, ponieważ nawet wyglądała jak wędrowiec. Miała na sobie

dżinsy, sportowe buty i flanelową koszulę. Wyglądała zupełnie inaczej niż w

telewizji. Widok jej rozpuszczonych włosów przywołał wspomnienia...

- Oglądałem przesłuchania, wiem o wszystkim - oznajmił. - Gratuluję ci.

Wzruszyła ramionami, jakby nie rozmawiali o czymś, co tak niedawno

zajmowało wszystkie jej myśli.

- Istnieje szansa, że zdecydują się na układ z prokuraturą i nie będzie procesu.

Mafia nie lubi rozgłosu, więc teraz nikt nie będzie ich już chronił.

- Zrobiłaś, co do ciebie należało.

- Tak. Przewidziałeś to.

- Tylko ty w siebie wątpiłaś. - Zdjął rękawice - Wszystko u ciebie w

porządku?

- Tak. - Jej glos brzmiał zadziwiająco spokojnie. - Miałeś rację. Nie mogłam

nic zrobić. Nawet Allison to wiedziała. Ale musiałam przejść długą drogę, zanim się

o tym przekonałam.

- Czasami tak trzeba. Kiedy wracasz do pracy?

- Mam nadzieję, że zaraz. Zgasła w nim ostatnia iskierka nadziei. Odwrócił

wzrok i wsunął rękawice do tylnej kieszeni spodni. Nie był pewien, czy kontroluje

wyraz swojej twarzy.

- To znaczy, jeśli szef rancza MCC przyjmuje pracowników - dodała miękko.

Odwrócił się gwałtownie.

- Co? Wskazała na stos bel siana.

- Chyba przydałaby ci się pomoc. - Patrzył na nią z niezbyt inteligentną miną,

ale nic nie mógł na to poradzić. Oparła się o samochód, jakby się bała, że straci

równowagę. - Jest jeszcze jeden problem - ciągnęła nieco drżącym głosem. - Szukam

stałej pracy.

Bał się, że coś źle zrozumiał.

- Ale przecież ty masz pracę.

- Miałam. I przez jakiś czas bardzo ją kochałam. Zrozumiałam jednak, że ta

praca zabiera mi więcej, niż daje. Więc z niej zrezygnowałam.

- Zrezygnowałaś? Skinęła głową.

- To pewnie głupie z mojej strony. Ale sam wiesz, jakie są te dziewczyny z

miasta. Wariatki. Kiedy już się upewniłam, że mogę wrócić do pracy, nagle

stwierdziłam, że wcale tego nie chcę. I nie dbałam o to, czy... znajdę inne zajęcie.

Był tak zaskoczony, że tylko powtórzył:

- Naprawdę zrezygnowałaś?

- Tak. Wczoraj. Wczoraj. Wczoraj zwolniła się z pracy, a dzisiaj już tu jest?

- Mercy - zaczął, ale natychmiast zamilkł, nadal się obawiając, że źle ją

zrozumiał.

Stała przy samochodzie i skubała źdźbła słomy wystające z beli. Nagle

zrozumiał, że jest równie zdenerwowana, jak on. Wtem podniosła głowę i znów stała

się dawną, odważną Mercy.

Pojął, że Mercy ma coś, czego brakowało Constance, czego nie miała nawet

jego matka - a tym czymś jest niezależność. Jeśli zdecydowała się zostać na ranczu, to

wyłącznie z własnej woli.

- Jeśli naprawdę zależy ci na pracy, to mam wolne miejsce. Chyba wiesz, w co

się pakujesz?

- Wiem - wyszeptała. - Mam nadzieję, że ty też to wiesz.

Ogarnęła go radość tak wielka, że się przestraszył.

- Dobrze sobie dajesz radę z Jokerem. Świetnie się spisałaś przy narodzinach

źrebięcia.

- Chciałabym, żeby urodziło się jeszcze mnóstwo maluchów. Bardzo ich tu

brakuje.

- Jakie maluchy masz na myśli? Spojrzała mu prosto w oczy.

- Kocham cię - szepnęła. - Więc jak ci się wydaje? Grant na chwilę zamknął

oczy.

- Ja też cię kocham.

- Wiem - odparła i uśmiechnęła się do niego z miłością. - Domyśliłam się

tego, kiedy przyjechałeś do mnie, do miasta, chociaż przecież go nie znosisz. Grant

uśmiechnął się ironicznie.

- Zdradziłem się, co?

- Nie wiedziałam tylko, czy kochasz mnie wystarczająco mocno, żeby mi

wybaczyć.

- Wybaczyć? Co takiego?

- To, że jestem dziewczyną z miasta.

- Zapewniam cię, że już nią nie jesteś - oznajmił poważnie.

- A więc nasze dzieci też nie będą miejskimi dziećmi. Grant nie mógł

powstrzymać szerokiego uśmiechu na myśl o biegających po ranczu małych

łobuziakach, nieustraszonych jak ich matka.

- Zastanawiam się, jakie imię dać temu źrebięciu - powiedział, nadal się

uśmiechając. - Przecież to córka Płomienia Fortune'ów. Zasługuje na godne imię.

- Coś przychodzi ci do głowy? Objął ją wreszcie i poczuł, że znów ogarnia go

żar, ale złagodzony czułością, której przedtem nie śmiał do siebie dopuścić.

- Może Płomień Mercy? - zaproponował. Nie zdążyła odpowiedzieć,

ponieważ pocałował ją mocno, jakby chciał wyjaśnić, skąd mu to imię przyszło na

myśl.

EPILOG

- Właśnie takiej krwi potrzebuje ta rodzina - oznajmił Sterling Foster z

aprobatą.

- O kim ty mówisz? - Kate Fortune z gracją wstała z fotela, patrząc na

wysokiego prawnika z gęstą grzywą siwych włosów, który od lat trwał przy niej w

dobrych i złych chwilach.

- O młodym McClure.

Kate uśmiechnęła się. Nie zamierzała podawać w wątpliwość jego opinii,

chociaż często się z nim spierała - dla samej przyjemności prowadzenia sporu. Tym

razem musiała jednak całkowicie się zgodzić z jego opinią. Wiele słyszała o Grancie

od jego matki, chociaż osobiście syna Barbary, którą kochała jak własną córkę,

spotkała tylko kilka razy.

Jeszcze więcej słyszała o nim od swojej ukochanej wnuczki. Kristina ciągle

wychwalała starszego brata. Już samo to, że nazywała go bratem, a nie bratem

przyrodnim, świadczyło o tym, że i jemu Kristina była bliska. Kate by to wystarczyło,

żeby zaakceptować Granta, nawet gdyby sama nie darzyła go sympatią i podziwem.

Sterling potwierdził jej opinię, kiedy spotkał się z Grantem osobiście, przekazując mu

wiadomość o tym, że Kate zostawiła mu w spadku pięknego ogiera rasy appaloosa.

- Nie pozwolił mi się zastraszyć. - To było wszystko, co powiedział prawnik,

ale Kate wiedziała, że w jego ustach to był największy komplement.

- Co u niego słychać? - zapytała teraz.

- Sprzedał pierwsze źrebię po Płomieniu Fortune'ów za większą sumę, niż jest

wart jakikolwiek koń pod słońcem.

Kate uśmiechnęła się. Sterling nie przepadał za końmi.

- Ty byś nie dał za konia złamanego grosza.

- Nie zaprzeczę. Ale potrafię docenić dochodowy interes. Dobrze spożytkował

prezent od ciebie.

- Nawet lepiej, niż myślisz. - Niektóre prezenty, podarowane przez nią różnym

członkom rodziny, przyczyniały się do rozwoju zdarzeń, na które nie liczyła nawet w

najśmielszych marzeniach.

- Jeśli kolejne źrebięta będzie sprzedawał równie korzystnie, to jego ranczo

niedługo rozrośnie się poza granice stanu.

Kate uśmiechnęła się tajemniczo.

- Wydaje mi się, że przynajmniej jedno źrebię zachowa dla siebie. Małą klacz

o imieniu Płomień Mercy.

- Płomień Mercy? Skąd miłośnikom koni przychodzą do głowy takie imiona?

- Grant nazywa swoją żonę Mercy - wyjaśniła z powagą Kate.

Sterling zrobił zdziwioną minę, a Kate się roześmiała. Bardzo się cieszyła,

kiedy udało jej się go zaskoczyć.

- Ożenił się? A podobno Kristina się zaklinała, że on nigdy tego nie zrobi po

tym nieprzyjemnym doświadczeniu z panną Carter. Z kim się ożenił? Zaczekaj... -

Sterling chwilę się zastanawiał, kojarząc w myślach fakty. - Pewnie z tą przyjaciółką

Kristiny, która wyjechała do Wyoming, a przedtem pomogła wsadzić za kratki kilku

bandytów?

- Meri Brady - potwierdziła Kate. - Ale coś mi się zdaje, że wszyscy ją będą

teraz nazywać Mercy. To cudowna dziewczyna, odważna, śmiała, inteligentna.

- Zawsze ją lubiłem - przyznał jej towarzysz. - Miała dobry wpływ na

Kristinę.

- A za to Kristina prezentowała się wspaniale jako jej druhna - odparła Kate ze

wzruszeniem.

Ciekawe, kiedy jej ukochana wnuczka pójdzie do ołtarza? Może jeśli

zdecyduje się zająć swoim spadkiem i wyjedzie do Kalifornii, i ucieknie od

zamieszania, które ogarnęło całą rodzinę, to kto wie... Zdarzały się już dziwniejsze

rzeczy. Czasami rzeczy pozostawione przez nią członkom rodziny po jej rzekomej

śmierci w niezwykły sposób odmieniały ich życie.

Sterling nagle zmarszczył czoło.

- Właściwie skąd ty to wiesz? Nie wychodziłaś stąd podczas mojej

nieobecności, prawda? Mówiłem ci, że musisz być ostrożniejsza... Kilka razy mało

brakowało, a zostałabyś rozpoznana.

- Mam swoje sposoby - rzekła Kate. Nagle jej uśmiech zbladł. - Ale to będzie

się wkrótce musiało skończyć. Jake wpadł w poważne kłopoty, przyda mu się

wszelka pomoc. Jakby nie było dość tej historii ze śmiercią Moniki i czekania, kiedy

policja albo ten detektyw Rebeki wpadną na trop prawdziwego mordercy, to jeszcze

musiał się dowiedzieć prawdy o swoim ojcu... Planowałam, że pozostanę martwa,

dopóki się nie dowiem, kto próbował mnie zabić. Teraz już wiemy, że to była

Monica. Ona już nie żyje, a rodzina potrzebuje mnie teraz bardziej niż kiedykolwiek.

Muszę tylko wymyślić, jak mam wstać z martwych, żeby nikt nie umarł z wrażenia!

- Porozmawiamy o tym później. - Siwowłosy prawnik objął czule swą

towarzyszkę.

Ufała mu, korzystała z jego wsparcia i pomysłów. Bez niego by sobie nie

poradziła. Jeśli rodzina ma przetrwać te ciężkie chwile, które zgotował jej los, to rady

Sterlinga będą konieczne.

A rodzina musi przetrwać. Kate nie dopuści, żeby stało się inaczej. Wkrótce

ludzie się dowiedzą, że Kate Fortune jeszcze nie powiedziała ostatniego słowa.

Przecież wszyscy członkowie rodziny są jej dziećmi, więc ona dopilnuje, żeby

wyszli cało z każdej opresji.