1

Candace Schuler KIERUNEK - MIŁOŚĆ

ROZDZIAŁ

Goniące za sensacją ilustrowane czasopisma nadały jej przezwisko Hollywoodzkiej Królowej Lodu. Tym

razem trafiły w sedno, rozmyślał Rafe, wpatrując się w zdjęcie kobiety zdobiące okładkę „National
Enquirer”. Kobiety niewiarygodnie pięknej - jeżeli komuś odpowiadał typ urody Grace Kelly - emanującej
chłodem i nieprzystępnej. Jemu nie odpowiadał.

Ciemna szatynka o delikatnych rysach z włosami ściągniętymi do tyłu i upiętymi w kok przywodziła na

myśl zwiewne tancerki baletów klasycznych. Ogromne, szafirowe oczy w rzeczywistości zapewne nie miały
tak intensywnej barwy jak na fotografii, pomyślał uszczypliwie. To dzięki umiejętnemu i dyskretnemu
makijażowi rzęsy były tak gęste i długie, a brwi zarysowane w piękne łuki. Nos wąski, arystokratyczny,
skóra jasna i bez skazy -jak z alabastru albo z płatków róż.

Jedynie usta wskazywały, że pod tą idealną powłoką mogła kryć się prawdziwa kobieta. Zarys jej warg był

zachwycający. Górna; jakby dziecięca, nadawała twarzy wyraz niewinności. Dolna, pełna i zmysłowa,
kojarzyła się z ogniem płonącym w kominku i czerwonymi, jedwabnymi prześcieradłami.

Jednak wyniosły uśmiech malujący się na tych kuszących wargach psuł całe wrażenie. Był to bowiem

zdecydowanie fałszywy uśmiech, w którym na próżno by szukać kobiecego ciepła. Z wielkich, szafirowych i
zimnych oczu wyzierało zniecierpliwienie i niezadowolenie, jakby to, na co patrzyła, zupełnie jej nie
interesowało. Oczywiście, miała przecież przed sobą tylko grupę reporterów wykonujących swą pracę.

Rafe Santana posłał ostatnie spojrzenie kobiecie, której dłoń obejmowała ramię Dona Johnsona, i rzucił

pismo na stos magazynów ilustrowanych i różnych innych czasopism związanych z przemysłem filmowym,
tuż obok swych stóp, opartych na blacie biurka. W każdym z nich można się było natknąć na informacje o
pięknej pannie Claire Kingston. Przejrzał połowę i doszedł do wniosku, że nie musi czytać reszty, żeby
dowiedzieć się, jaką w istocie jest kobietą.

Dobrze znał ten typ, pomyślał, patrząc jeszcze raz na zdjęcie, z którego spoglądały na niego oczy pełne

grzecznego lekceważenia. Oto księżniczka. Rozpieszczona, uprzywilejowana dzięki pieniądzom i
właściwemu, bo anglosaskiemu pochodzeniu. Och, tak, dobrze znal ten typ. Miewał już do czynienia z
takimi kobietami i niestety doświadczenia te nie należały do najprzyjemniejszych.

A tego popołudnia czekało go spotkanie właśnie z nią i rozmowa, od której zależała jego najbliższa

przyszłość.

- Co, u licha, taka kobieta może wiedzieć o produkcji filmów? - mruknął do siebie ze złością.
- Mówiłeś coś? – spytała młoda kobieta, odrywając oczy od komputera.
Była śniada, ciemnowłosa i ciemnooka jak jej pracodawca. Jego młodsza siostra, piąte z kolei dziecko

spośród siedmiorga rodzeństwa.

- Claire Kingston. - Rafe wskazał na okładkę pisma. - Co, u licha, ona może wiedzieć o produkcji filmów?
- Z pewnością sporo - odparła Pilar Santana. - Uważa się, że jest w Hollywood jedną z najbardziej

obiecujących producentek młodego pokolenia.

- Gruba przesada - burknął.
- „Para za parą”, „Wszystko jasne”, „Obietnica”, „Diabelska gra”, „Dni chwały”. - Pilar wymieniła tytuły

ostatnich pięciu filmów, które powstały przy udziale Claire Kingston. Nie musiała dodawać, że wszystkie
cieszyły się wielkim powodzeniem, gdyż o tym jej brat doskonale wiedział. - Według mnie to bardzo zdolna
i fachowa producentka.

- Asystentka producenta - poprawił ją Rafe. - I zapewne nie miałaby takiej opinii, gdyby nie jej sławna

rodzina.

- Co? - roześmiała się Pilar. - Czy mam rozumieć, że ty byś mnie nie zatrudnił, gdybym nie była twoją

siostrą?

- Wszyscy, którzy mają do czynienia z przemysłem filmowym, wiedzą, że to matka Claire rządzi

Wytwórnią Kingston, podpisuje wszystkie umowy i nadzoruje produkcję. Bracia albo grają główne role, albo
są szefami ekipy operatorów. A ojciec reżyseruje. Jak wynika z lektury tych pism - Rafe potrącił butem stos
ilustrowanych magazynów - Królowa Lodu spędza czas głównie na przyjęciach i premierach i z punktu
widzenia zawodowego jest z pewnością przereklamowana. W najlepszym razie wykonywała jakieś zlecone
przez producenta czynności.

- Czy nie osądzasz jej zbyt surowo? Może jest bardzo kompetentną i miłą osobą.
- Wątpię. - Rafe w zamyśleniu jeszcze raz spojrzał na fotografię. Claire Kingston odpowiedziała mu

uśmiechem pięknej, władczej księżniczki. Lodowato zimnym.

- Miła czy nie, powinieneś znaleźć jakiś sposób, żeby stosunki między wami dobrze się układały -

2

stwierdziła Pilar. - Przecież macie ze sobą przez pewien czas współpracować. O ile ona w ogóle zaangażuje
cię jako reżysera „Desperata”.

- Zaangażuje mnie, na pewno - powiedział cicho do siebie, gdy Pilar zajęła się swoją pracą.
Jego słowa zabrzmiały jak zaklęcie. Albo modlitwa. Był młodym reżyserem i pochlebiało mu, że

Wytwórnia Kingston, mająca dobrą markę, rozważała jego kandydaturę. W miarę czytania scenariusza
początkowe zainteresowanie przerodziło się w gorące pragnienie zrealizowania tego filmu.

To może być ważny etap jego zawodowej kariery.
Wyreżyseruje ten film.
Wyciągnął rękę i nieświadomie powiódł palcem po delikatnym zarysie górnej wargi Claire Kingston,

spoglądającej na niego ze zdjęcia. Powtórzył w duchu przyrzeczenie. Nic go nie powstrzyma przed
reżyserowaniem „Desperata”. Nawet ta oziębła dama, która się łudzi, że jest liczącą się producentką
filmową.

- Dzień dobry, Robercie.
Claire Kingston szła szybkim krokiem przez biuro. Nie zatrzymała się przy biurku asystenta, tylko już w

drodze do gabinetu, jak zwykle, wydawała polecenia.

- Połącz mnie z biurem Mike’a Ovitza. W czasie śniadania doszły mnie pewne plotki i muszą sprawdzić,

ile w nich prawdy.

- Że Madonna szuka nowego scenariusza? - spytał Robert.
Claire przystanęła z ręką na klamce i odwróciła się do asystenta.
- Już wiesz? „U Huga” zaczęło się o tym mówić dopiero dzisiaj rano.
W restauracji „U Huga” jadały śniadanie co znamienitsze postaci przemysłu filmowego Hollywood.
- Mam swoje źródła. - Robert wzruszył ramionami.
- Rzeczywiście - uśmiechnęła się Claire. Z doświadczenia wiedziała, że asystenci, podobnie jak cały

personel pomocniczy w Hollywood, zawsze byli dobrze poinformowani. Nie tak dawno sama należała do tej
grupy.

Zwróciła się do Roberta z dalszymi poleceniami.
- Jak połączysz mnie z Mike’em, spróbuj załatwić spotkanie z Costnerem i jego agentem. Muszę mieć ich

odpowiedź jak najszybciej. Zatelefonuj do Jane Jenkins z Agencji Aktorów i dowiedz się, czy ma dla mnie
dalsze taśmy z próbnymi zdjęciami. No i... chwileczkę - zastanawiała się przez moment - nadaj fax do
Olivera Stone’a z wiadomością, że możemy podpisać umowę, jeżeli zgodzi się na niższe wynagrodzenie.
Zadzwoń do Goldie Hawn i powiedz, że jesteśmy nią bardzo zainteresowani, ale możemy się spotkać
najwcześniej w połowie przyszłego tygodnia. I przynieś mi teczkę z danymi Santany. Muszę jeszcze raz je
przejrzeć przed popołudniową rozmową. Zapisałeś wszystko?

- Tak. - Robert zakończył stenografowanie ozdobnym zakrętasem.
Skinęła głową, weszła do gabinetu i zamknęła za sobą drzwi.
W pokoju panował błogosławiony chłód. Stonowane kolory eleganckiego wnętrza działały kojąco. Długie,

kremowe zasłony w oknach nie dopuszczały porannego słońca. Cichy szum klimatyzacji tłumił odgłosy z
zewnątrz. Obite szarym brokatem małe sofki, ustawione przed wytwornym, stylowym stolikiem z początku
osiemnastego wieku, pełniącym rolę biurka, zachęcały, by na nich usiąść.

Claire wstała o wpół do siódmej, gdyż musiała przebić się przez zatłoczone jezdnie Los Angeles i zdążyć

przed ósmą trzydzieści na umówione śniadanie „U Huga”. Nie znosiła pośpiechu, lecz nie udało się jej
wymknąć wcześniej z wieczornego przyjęcia, więc zaspała.

Czuła, że zbliża się ból głowy, który stanie się nie do zniesienia, jeżeli go jakoś od razu nie powstrzyma.

Najlepiej zrobiłaby jej drzemka, niestety, sofki były za krótkie, żeby się na nich wygodnie wyciągnąć, a poza
tym nie miała na to czasu. Czerwone światełko telefonu dawało już znak, że na linii jest połączenie z
Mike’em Ovitzem. Nikt, kto chciał nadal jadać lunch z wpływowymi ludźmi z branży filmowej, nie mógł
dopuścić, aby wszechwładny szef największej w Hollywood agencji artystycznej czekał na rozmówcę.

Po uzyskaniu od Ovitza potrzebnych informacji połączyła się z Robertem i poprosiła o dane Santany.
Asystent zjawił się z herbatą w pięknej filiżance z cienkiej porcelany. Ustawił ją na biurku przed Claire.
- Pomyślałem, że najpierw chciałabyś napić się czegoś gorącego - powiedział. - A tu masz dwie aspiryny.
- Skąd wiedziałeś? - Uśmiechnęła się z wdzięcznością.
- Masowałaś sobie nasadę nosa. Miałaś ciężki wieczór?
- Długi. Byłam na przyjęciu u Spellingów i późno wróciłam do domu. - Upiła łyk mocnego naparu.
- Och, cudowna. Nikt nie potrafi tak parzyć herbaty jak ty. - Odstawiła filiżankę, co oznaczało, że przerwa

w pracy jest zakończona.

- Nie zastałem agenta Kevina Costnera, więc zostawiłem wiadomość jego sekretarce. Goldie Hawn

powiedziała, że nie ma pośpiechu i zgodziła się na spotkanie w przyszłym tygodniu. Jane Jenkins znalazła

3

trzy bardzo dobre kandydatki do roli Molly. Taśmy z próbnymi zdjęciami dwóch z nich przyśle dzisiaj po
południu, a trzeciej za parę dni. Tu masz pocztę.

- Położył przed nią grubą teczkę. - To dzienne raporty produkcji. - Położył drugą. - A jeśli znajdziesz

wolną chwilę, rzuć okiem na te informacje. - Dołożył trzecią. - Spodoba ci się to, co napisali o „Stworzonych
dla siebie”. Krótko, ale bardzo pochlebnie.

- Tak? - „Stworzeni dla siebie” był ostatnim filmem jej brata Pierce’a, romantyczną komedią, kręconą w

Toronto. W filmowym światku zastanawiano się od tygodni, jak Pierce, grający do tej pory role

awanturników w filmach akcji, da sobie radę z nową, całkowicie odmienną postacią. - Co napisali?
- Cytuję: „Stuprocentowy, twardy mężczyzna pokazał zupełnie inną twarz i okazało się, że może

pretendować do przejęcia berła po Carym Grande”. Koniec cytatu.

- Kochany Pierce, zawsze dobry - powiedziała Claire z czułością. Dobrze pamiętała, jak bardzo brat nie

chciał przyjąć tej roli, gdy mu ją zaproponowała. -Wiedziałam, że mu się uda. Czy jest jeszcze coś godnego
uwagi?

- Mogłabyś przeczytać w „Entertainment Weekly” artykuł o kobietach, zajmujących wysoką pozycję w

Hollywood. Sytuują twoją matkę gdzieś pomiędzy Joanną D’Arc, Joan Crawford i Audrey Hepburn.

Claire roześmiała się.
- Przekaż jej to do Paryża telexem. Będzie w siódmym niebie.
- Już to zrobiłem.
- Świetnie. No to daj mi teczkę Santany. - Zrobiła na biurku miejsce, odsuwając na bok pozostałe trzy do

przejrzenia na później. - Co tam jeszcze masz?- Zmarszczyła brwi na widok dziwnej miny asystenta. Na
wierzchu ostatniej teczki, którą trzymał, leżał ilustrowany magazyn.

Claire poczuła, że ból głowy się wzmaga. Wypiła duży łyk herbaty.
- O co chodzi tym razem? Czy tata znowu uwiódł jakąś wschodzącą gwiazdkę?
Ojciec Claire, niepoprawny kobieciarz, o którego uroku krążyły legendy, a do tego znany, nagrodzony

Oskarem reżyser, był w równej mierze przedmiotem zainteresowania młodych aktorek, jak dziennikarzy.

Robert pokręcił przecząco głową.
- Jakaś dramatyczna historia o Tarze i jej najmłodszym dziecku? - zgadywała dalej. Tara była żoną

starszego brata Claire, Gage’a. Od trzech lat nie występowała przed kamerą, lecz jako była gwiazda,
grywająca w serialach telewizyjnych, nadal była łakomym kąskiem dla prasy.

- A może to kolejna przepowiednia, że Pierce i Nikki są o krok od rozwodu?
- Nie. Chodzi o ciebie. Jesteś na okładce „National Enquirer”.
- Ja? - spytała zdumiona. Odkąd przestała grać w filmach, jej zdjęcia bardzo rzadko zdobiły pierwsze

strony ilustrowanych magazynów. - Z jakiego powodu?

- Najwyraźniej w związku z kolacją we dwoje, na którą wybrałaś się z Donem Johnsonem.
- Kolacją we dwoje?
- „Królowa Lodu wciska się pomiędzy najbardziej zakochaną parę Hollywoodu”. - Robert przeczytał tytuł

artykułu, kładąc pismo przed Claire.

- Najbardziej zakocha... O, mój Boże! -Już przypomniała sobie ten moment. Wychodzili właśnie z

restauracji i dotknęła lekko ramienia Dona, żeby zwrócić mu uwagę na czatujących reporterów. Odwrócił się
do niej z uroczym, pytającym uśmiechem. Tyle tylko, że obiektyw nie objął Melanie Griffith idącej obok
Dona, który trzymał za rękę swą kochaną i kochającą żonę. We troje omawiali w czasie kolacji możliwość
udziału tej słynnej gwiazdorskiej pary w przyszłym filmie Wytwórni Kingston.

Claire zacisnęła dłonie. Miała ochotę wyrwać tę okładkę, zgnieść ją i rzucić w kąt pokoju. Z trudem się

powstrzymała.

- Niezależnie od wszystkiego zdjęcie jest dobre. - Robert przerwa ciszę, która nagle zapadła w gabinecie.
Claire wydało się, że ból głowy ustępuje. Pierce tak właśnie pocieszał ją przy podobnych okazjach.
- A nazwisko zostało napisane prawidłowo. - Powiedziała to, gdyż Pierce zawsze mawiał, że każda

wzmianka w prasie jest dobra, jeżeli nazwisko nie zostało przekręcone. Oczywiście, najlepiej byłoby za to
komuś przyłożyć. Ale Claire nigdy nie lubiła robić z siebie widowiska. Ani w życiu zawodowym, ani
prywatnym.

Powoli i spokojnie złożyła magazyn na pół.
- Wyślij Melanie tuzin róż z karteczką, że bardzo mi przykro. - Rzuciła pismo do kosza z gestem

najwyższej pogardy. - Więc masz te dane Santany?

- Nic nowego w nich nie znajdziesz. - Robert położył teczkę na biurku. - Nie można by go nazwać człowiekiem

Hollywoodu. Jest związany z przemysłem filmowym od niedawna, w każdym razie jako reżyser. Chyba też nie udziela
się towarzysko, nie widać go na ważnych przyjęciach. Zresztą na mniej ważnych także nie. Żadnych kolacji w „Spago”
lub czegoś w tym rodzaju. Żadnych kręcących się koło niego atrakcyjnych gwiazdek. Ani plotek o wybrykach na

4

planie. Według mnie to raczej nudnawy facet.

Claire skinęła głową, choć właściwie wcale nie słuchała Roberta.
Rafe Santana był znakomitym reżyserem, rozmyślała, przeglądając informacje. Po prostu świetnym. Co

było tym bardziej zaskakujące, że nie miał żadnych powiązań z hollywoodzkim światem filmu.

Przez krótki czas pracował jako kaskader, zastępując w niebezpiecznych scenach takich aktorów jak Stall

one, Seagal czy innych bohaterów filmów akcji. I nagle, ni stąd ni zowąd, wziął się za reżyserowanie.

Zrealizowany przez niego film dokumentalny o ciężkiej sytuacji ubogich Meksykanów, zatrudnianych

przez potężne koncerny amerykańskie za marne grosze, okazał się arcydziełem. Potrafił poruszyć serca
widzów bez uciekania się do taniej propagandy. Uzyskał w swej kategorii nominację do Oskara.

Dwa fabularne, niskobudżetowe filmy, które potem zrobił, również były swego rodzaju perełkami.

Wykazał się w nich umiejętnością subtelnego i głębokiego ujęcia tematu, oczekiwaną raczej w filmach
większego formatu. Żywa akcja nie przesłaniała psychologicznego rysunku postaci, gdyż reżyser potrafił
wydobyć ze scenariusza coś ponad samą tylko treść. Claire podobało się zwłaszcza prowadzenie ról
kobiecych. W jego filmach bohaterki odznaczały się poczuciem humoru i inteligencją, nie traktował kobiet
jak dekoracyjne manekiny. Szukała reżysera obdarzonego takim właśnie talentem.

Jedno ją tylko niepokoiło - jego styl pracy. Chociaż nie wprowadzał przesadnie surowej dyscypliny na

planie, nie pozwalał na odstępstwa od swoich założeń. Tym, którym się to nie podobało, widzieli w nim
upartego autokratę, ignorującego uświęcone zasady hollywoodzkiego kina. Ci, którym jego styl pracy
odpowiadał, uważali go za pomysłowego reżysera, spontanicznego nowatora, nienaginającego się do
skostniałych, zastanych reguł.

Zdaniem producenta jego ostatniego filmu Santana celowo rezygnował z powtarzania po wielokroć tych

samych scen, gdyż bardziej cenił świeżość pierwszego ujęcia. W konsekwencji nie zdarzało mu się
przetrzymywać aktorów do późna w nocy dla osiągnięcia właściwego efektu.

Z wyjątkiem scen zbiorowych lub z udziałem kaskaderów nie uznawał scenopisów w formie rysunków

przedstawiających kolejne kadry na taśmie filmowej. To było również niepokojące, gdyż z pewnością
utrudniało określenie harmonogramu zdjęć i kosztu filmu, przynajmniej w takim precyzyjnym stopniu, na
jakim

Claire zależało.
Najgorszą wadą Santany była skłonność do zmian w scenariuszu w czasie zdjęć. A według Claire

scenariusz „Desperata” nie wymagał żadnych korekt. Jednak plusy były niewątpliwe. Pomysłowość i
nowatorstwo reżysera, tak podkreślane przez producenta, z którym ostatnio pracował. Sympatia i zaufanie,
jakim go darzyli aktorzy, zdający sobie sprawę, jak wiele potrafią dać z siebie pod jego kierunkiem.
Wreszcie wymowa dotychczas zrobionych przez niego filmów, bardziej przekonujący dowód jego
wybitnego talentu niż wszystkie zebrane informacje o nim.

Claire zamknęła teczkę. Nie miała wątpliwości. Rafael Santana mógł nie wywodzić się ze środowiska

hollywoodzkich filmowców, być wolnym strzelcem i właściwie nie znaną postacią w środowisku, lecz to
jego właśnie chciała mieć jako reżysera swego filmu „Desperat”.

Tym filmem chciała coś udowodnić - sobie, swojej rodzinie i Hollywood.
Santana musi jej w tym pomóc.

ROZDZIAŁ 2

Brzęczyk interkomu zapowiedział umówioną, popołudniową wizytę. Claire spojrzała na zegarek - było

dziesięć po czwartej. Podniosła słuchawkę i przekazała Robertowi polecenie.

- Powiedz mu, że rozmawiam przez telefon, odczekaj piętnaście minut i dopiero potem wprowadź go do

mnie.

Nie cierpiała tych gierek, mających pokazać, kto tu rządzi, lecz umiała je zastosować we właściwym

momencie, tak jak wszyscy w filmowym biznesie.

Rafael Santana spóźnił się, celowo lub nie, teraz ona każe mu poczekać parę minut dłużej. To było

małostkowe, ale konieczne.

Mieć władzę w Hollywood to znaczyło dawać czekać na siebie. Podobne znaczenie miało lepsze miejsce

na parkingu studia czy stolik w „Spago” lub najwygodniejsza przyczepa w plenerze.

A poza tym najlepiej jest występować z pozycji siły, zwłaszcza kobiecie. W przemyśle filmowym nie

patrzono łaskawym okiem na koleżanki po fachu. Ci dobrzy, zacni chłopcy zniszczyliby każdą, gdyby tylko
nadarzyła się im sposobność. Claire nauczyła się już nie dawać im jej.

O godzinie czwartej dwanaście przesunęła scenariusz „Desperata” na brzeg stolika, otworzyła przed sobą

teczkę z dokumentami, na których ułożyła wieczne pióro marki Mont Blanc. Chciała stworzyć wrażenie, że

5

gość przerwał producentce filmu pilną pracę.

O godzinie czwartej piętnaście przełożyła pióro o centymetr dalej.
O czwartej osiemnaście poprawiła klapy bladoniebieskiego żakietu Chanel, dotknęła sznurka dużych pereł,

zdobiących jedwabną bluzkę koloru kości słoniowej, przygładziła włosy i poprawiła kok, choć nie wystawał
z niego najmniejszy kosmyczek.

O czwartej dwadzieścia cztery zakazała sobie ruszać się z miejsca i zachowywać jak początkująca

asystentka producenta.

Wiele razy miała podobne spotkania. I to z ludźmi na pewno sprytniejszymi i bardziej onieśmielającymi od

ś

wieżo upieczonego i niedoświadczonego reżysera.

Da sobie z Santaną radę. Znała zasady słownej szermierki. Żadne tajniki filmowego fachu nie były jej

obce. Bracia uważali nawet, że mogłaby innym udzielać lekcji ubijania interesów w hollywoodzkim stylu.

I chociaż tym razem bardziej niż zwykle zależało jej na zawarciu umowy, wcale nie musiała zmieniać reguł

gry.

Tylko spokojnie, upominała się, kiedy otworzyły się drzwi gabinetu. Chwyciła pióro i pochyliła się nad

papierami.

- Chwileczkę - powiedziała, nie podnosząc oczu. - Muszę jeszcze coś zapisać. - Nagryzmoliła pierwszą

linijkę dziecięcego wierszyka, który tak lubił jej dwuletni siostrzeniec. - O co chodzi, Robercie?

- Pan Santaną przyszedł na umówione spotkanie, proszę pani - zaanonsował Robert jak angielski lokaj.
Powoli odłożyła pióro i przeniosła wzrok na stojącego obok asystenta mężczyznę.
Zawodowy półuśmiech zamarł jej na wargach. Poczuła dreszcz na karku i prawie bolesny ucisk w gardle.
Rafael Santaną należał do tego rodzaju mężczyzn, którzy od pierwszego wejrzenia wzbudzali w niej

nieufność. Był jednym z tych stuprocentowych przedstawicieli swego gatunku, można nawet powiedzieć:
kwintesencją męskości.

Wysoki, silnie zbudowany, miał szerokie ramiona i wąskie biodra. Emanował jakimś diabelskim powabem.
Swym strojem chciał z pewnością zrobić wrażenie na zwykłych śmiertelnikach. Obcasy czarnych

kowbojskich butów jeszcze go podwyższały, obcisłe, czarne dżinsy przylegały do muskularnych, długich
nóg. Prosta, czarna koszula podkreślała masywną klatkę piersiową, a bluza w stylu Dzikiego Zachodu -
rozłożystość ramion.

Miał niedbale zaczesane do tyłu czarne włosy. Jak krucze pióra, przemknęło jej przez myśl. Ostre rysy,

skórę bardzo śniadą, ocienioną ukazującym się już popołudniowym zarostem na linii szczęki i podbródka
znamionującego stanowczość.

A jego oczy były koloru mocnej, gorącej kawy. To były oczy inteligentne, przenikliwe, o śmiałym, wręcz

zuchwałym spojrzeniu. Taksowały Claire tak samo uważnie, jak ona jego.

Stal w progu w niedbałej pozie, lecz czujny i nieruchomy jak drapieżnik, w którego polu widzenia znalazła

się ofiara. Promieniowała z niego zmysłowość i męska siła, niczym ciepło z ogniska.

Czuła tę niepokojącą energię na odległość. Nie, nie może nawet o tym myśleć, powinna udawać, że

niczego nie zauważa. Przecież w sztuce udawania była profesjonalistką.

Z trudem powstrzymała się od pomasowania karku, po którym przebiegało mrowienie. Przełknęła ślinę,

ż

eby wydobyć słowa ze ściśniętego gardła i uśmiechnęła się mile. W miarę mile.

- Proszę wybaczyć, panie Santana, że kazałam panu czekać.
Jej głos zabrzmiał jak zwykle chłodno i spokojnie.
Skinął lekko głową, jakby przyjmując usprawiedliwienie, lecz w oczach miał żartobliwe uznanie dla

kłamstwa, które wypowiedziała bez zająknięcia.

Wstała zza biurka zdecydowana dać mu do zrozumienia, kto tu jest szefem. Najlepiej na samym początku

pokazać, że ona tu rządzi, żeby w przyszłości nie było żadnych nieporozumień na tym tle. Musi tak
postępować, zwłaszcza wobec takiego mężczyzny jak on. Żadnych dwuznaczności, które kiedyś mogłyby się
na niej zemścić.

- Robercie, czy możesz mi przynieść filiżankę herbaty? - spytała swym najbardziej władczym tonem. - I... -

spojrzała na potężnego mężczyznę, stojącego nadal bez ruchu w progu... - kawy? - Uniosła pytająco w górę
swe doskonałe w linii brwi.

- Bardzo proszę.
Jego mroczny, gardłowy głos, pomyślała Claire z drżeniem, robi tak samo niepokojące wrażenie, jak i cała

postać. Mógłby szeptać groźby. Albo składać obietnice, którym trudno byłoby się oprzeć.

- Z cukrem, bez śmietanki - dodał.
A kiedy Robert zniknął w sekretariacie, gość przestąpił próg gabinetu.
Claire z wysiłkiem opanowała się żeby nie wezwać asystenta z powrotem. O mało nie zawołała: „Nie

zostawiaj mnie z nim samej w pokoju!”. Jednak uniosła wysoko podbródek zdecydowana potraktować

6

Rafaela Santanę jak przystało na dojrzałą, opanowaną kobietę.

Na miłość boską, nie była już niedoświadczonym niewiniątkiem, a on jakimś mitologicznym potworem,

który pożera dziewice na śniadanie.

Był reżyserem ubiegającym się u niej o pracę. Ta sytuacja ustawiała ją w dogodnej pozycji, przekonywała

się Claire. Ona miała w ręce wszystkie karty i nadszedł czas, żeby mu to uświadomić.

Posłała mu najzimniejsze i najgroźniejsze spojrzenie, dzięki któremu prasa ochrzciła ją Królową Lodu już

jako dwudziestojednoletnią dziewczynę.

- Może pan usiądzie, panie Santana - odezwała się szorstkim głosem. - Mamy do omówienia wiele spraw,

zanim podejmę decyzję.

- Dobrze go pani wyszkoliła - stwierdził gość. Stojąc nadal w pobliżu drzwi, skierował wzrok w stronę

sekretariatu, do którego tak pospiesznie wybiegł Robert.

- Owszem - odparła spokojnie, jakby nie usłyszała ironii w głosie Santany.’- Robert jest znakomitym

asystentem. - Ponownie wskazała obitą brokatem sofkę. -Możemy przystąpić do rzeczy, panie Santana?

- Rafe - powiedział i ruszył z miejsca.
- Słucham? - spytała zduszonym głosem, gdyż zorientowała się, że idzie ku niej.
- Tak mam na imię. - Zatrzymał się dwa kroki przed nią. - Rafe. - Wyciągnął do niej dłoń.
Musiała przywołać całą siłę woli, żeby się przed nim nie cofnąć. Każdy nerw i każde włókno jej ciała

walczyło z paniką, jaka ją ogarniała.

On był tak przytłaczająco męski. Taki mroczny. Taki potężny. Taki...
- W moich stronach, przed przystąpieniem do interesów podajemy sobie ręce. - Spojrzał na jej dłoń, której

nadal nie podnosiła.

- Och. Och, tak, oczywiście. - Panika ustąpiła zmieszaniu. - Nie wiem, o czym myślałam. To pewno przez

tę rozmowę telefoniczną...

Niechętnie podała mu dłoń. Objęły ją duże, mocne i cieple palce. To ciepło nią wstrząsnęło - grzało nie

tylko skórę, lecz także płynącą pod nią krew. Rozpaczliwie pragnęła cofnąć rękę, zanim ogarnie ją całą.

- Miło mi pana poznać, panie Santana. -Po zdawkowym uścisku usiłowała cofnąć dłoń, lecz jego palce

zacisnęły się mocniej.

Podniosła na niego wzrok. Jej źrenice rozszerzyły się, gdyż z każdym ułamkiem sekundy wzmagało się w

niej uczucie niepewności i niepokoju.

Wciągnęła głęboko powietrze, gotowa zapomnieć zarówno o dumie, jak i swym sławetnym opanowaniu i

wołać Roberta na ratunek. Przed czym - nie wiedziała.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odrzekł, wpatrując się w nią bacznie. - Jak powiedziałem, na imię mi

Rafe. - Niedbały, trochę senny uśmiech złagodził jego ostre rysy. - A właściwie - poważny głos także
złagodniał i stał się niebezpiecznie uwodzicielski - Rafael. Rafael Enrique Santana. Ale tylko mama tak do
mnie mówi. - Uśmiech stał się cieplejszy, pogłębił zmarszczki wokół ciemnych oczu. - I tylko wtedy, kiedy
jest zła. - Wypuścił dłoń Claire i skierował się w stronę sofki.

Claire czuła, jak jej oddech wraca do normy. Ten mężczyzna nie jest wielkim, przerażającym potworem,

dybiącym na jej ciało. To zwykły człowiek, na którego matka czasem się złości. To na jej wspomnienie tak
się uśmiechnął. Czy ktoś taki może być niebezpieczny?

Rafe usadowił się na sofce, założył wysoko nogę na nogę i lekko uderzając w dłoń zwiniętym

scenariuszem „Desperata”, czekał na następny ruch Claire.

Patrzył, jak stoi za swym niby-biurkiem, wpatrzona w niego czujnym i bacznym spojrzeniem, jakby był

dzikim zwierzęciem, wypuszczonym na wolność. Albo żarłoczną bestią, gotową do niej doskoczyć przy
pierwszej okazji. Chyba tracił czas, usiłując się zbliżyć do tego sopla lodu. Nie, to nieprawda. Podobnie jak
nieprawdziwe było zdjęcie.

Tak, ci, co je zrobili, dobrze uchwycili chłodną elegancję i arystokratyczną wyniosłość, która

prowokowała, żeby tej księżniczce trochę utrzeć nosa. Lecz zupełnie nie udało im się oddać zmysłowości
kipiącej pod tą powłoką. Królowa Lodu mogła być zimna, lecz nie oziębła. Bynajmniej.

Prawda, że jej ciało pod nieskazitelnym strojem było smukłe jak trzcina, ale wdzięczny, kobiecy sposób, w

jaki się poruszała, był wyraźnym zaproszeniem dla każdego, w czyjej krwi było dość testosteronu, żeby je
rozpoznać i na nie odpowiedzieć.

Jasna skóra rzeczywiście była bez skazy jak alabaster albo płatki róży, ale emanowała również niemal

namacalnym ciepłem, którego nie jest w stanie oddać fotografia. A zarys ust był nawet bardziej uroczy niż
na zdjęciu. Prawdziwą naturę tej kobiety zdradzały przede wszystkim oczy, bo pod lodowatym chłodem
spojrzenia czaił się blask uczuć, których żaden fotograf nie zdołałby uchwycić.

Odgadywał je, kiedy patrzyła na niego. Czuł je, gdy trzymał w palcach jej lekko drżącą dłoń. Słyszał je w

7

szybkim oddechu. Doznawał ich, kiedy - cała w napięciu - usiłowała tę dłoń wysunąć, a jednak pozostawiła
ją w jego ręce. Jego męskość zrobiła na niej wrażenie, choć za wszelką cenę starała się to ukryć.
Rozpieszczona księżniczka była zaszokowana, że mógł ją pociągać zwykły wieśniak.

Ta diagnoza trochę go zezłościła, a jednocześnie zaintrygowała. Co potrafiłoby rozgrzać Królową Lodu i

do jakiego stopnia? Oczywiście nie zamierzał szukać odpowiedzi na to pytanie. A w każdym razie, poprawił
się w duchu, dopóki nie rozwiąże innych problemów. Takich jak umowa na wyreżyserowanie filmu
„Desperat”. W tym momencie żadna kobieta, rzucająca mu nie wiadomo jak intrygujące wyzwanie, nie była
warta zaprzepaszczenia szansy, na którą tak bardzo liczył. Nawet ta kusząca mała księżniczka, Claire
Kingston.

- Czy są dla pana do przyjęcia, panie Santana?
Głos kobiety przerwał jego gorączkowe rozmyślania. Ten głos kojarzy się z lodami waniliowymi,

pomyślał, celowo ociągając się z podjęciem rozmowy. Był tak uroczo dźwięczny, miły, wręcz słodki. Choć
niewątpliwie wystarczająco zimny, żeby zmrozić mężczyznę, który by zapomniał o rozwadze.

- Panie Santana?
Powoli uniósł oczy, tylko oczy, odrywając wzrok od czubka kowbojskiego buta, i stwierdził, że Claire

siedzi za stolikiem z utkwionym w niego spojrzeniem.

Jej piękne, wiśniowe wargi były zaciśnięte jak u zniecierpliwionej i niezadowolonej nauczycielki, zbyt

długo oczekującej na odpowiedź ucznia.

- Czy co jest do przyjęcia, panno Kingston? - zapytał.
- Ogólne warunki kontraktu, którego projekt panu przesłałam. Zakładam, że udało się panu rzucić na niego

okiem.

Rafe potrząsnął głową.
- Ogólne warunki przeważnie nie mają znaczenia. - Pochylił się do przodu, jakby przygotowując się do

poważnych negocjacji. - Zajmijmy się szczegółami.

Claire splotła oparte na blacie dłonie, udając sama przed sobą, że nie zwróciła uwagi na włosy, które

opadły mu na czoło i na niedbały, typowo męski gest ręki, jakim je odgarnął.

- Co pana konkretnie interesuje?
- Obsada.
- Oglądałam już kilka taśm z próbnymi zdjęciami, a Agencja Aktorów ma mi jeszcze przysłać następne. Do

tej pory z nikim nie przeprowadzono przesłuchań.

Zastanawiał się przez chwilę nad tą informacją. Skoro mówiła o próbnych zdjęciach i przesłuchaniach, to

oznaczało, że nie zamierzała zaangażować żadnych renomowanych aktorów. Nie szkodzi. Film oparty na
takim scenariuszu odniesie sukces również bez udziału gwiazd ekranu. Jego w tym głowa.

- Rozumiem. Lecz zastrzegam sobie prawo zatwierdzenia wyboru.
Claire uniosła do góry pięknie zarysowane brwi.
- Podziwiam pana... ambicję - oznajmiła tonem nie pozostawiającym wątpliwości, co sądzi o tym żądaniu -

ale obawiam się, że to nie wchodzi w rachubę.

Spojrzał jej prosto w oczy, gdyż wiedział, w jaki sposób może zwalczyć jej opór. Albo stracić szansę

podpisania umowy. O tym wolał nie myśleć.

- Wobec tego ja obawiam się, że dalsza dyskusja jest bezcelowa - powiedział z kamiennym spokojem. - W

tym punkcie nie mogę ustąpić.

Jego spojrzenie i postawa wyrażały niezłomne zdecydowanie. Była pewna, że wyszedłby, gdyby się nie

zgodziła.

Skinęła głową.
- Niech będzie.
Rafe powstrzymał westchnienie ulgi.
- W porządku. - Teraz już wiedział, jak bardzo jej na nim zależy. I ile zyskał swą nieustępliwością.
- Jak wysoki jest budżet?
- Dwanaście milionów. To nieprzekraczalna granica - odparła stanowczo.
Nie ukrywał niedowierzania.
- Na film Wytwórni Kingston?
- Czytał pan scenariusz. To film kameralny. Raczej studium charakterów - stwierdziła. - Bez specjalnych

nacisków czy wyczynów kaskaderskich. Bez udziału wielkich gwiazd. Dwanaście milionów to dużo.

- Ile z tego przeznacza pani dla mnie? Zapytał, bo ona z pewnością tego oczekiwała. Jeśli chodziło o niego,

mógłby robić taki film nawet za darmo. Do licha, jeszcze by jej dopłacił. Choć do tego nie mógł się
przyznać.

- Czterysta tysięcy dolarów.

8

Usiłował wyrazem twarzy dać do zrozumienia, że to marna zapłata, gdy tymczasem była to dla niego fura

pieniędzy. Mógł z niej pokryć w całości koszty wyższych studiów młodszych braci i zapłacić za remont
starego, rodzinnego domostwa, z którego matka za nic w świecie nie chciała się wyprowadzić. I jeszcze
odłożyć coś na czarną godzinę.

Ciszę, która zapadła, przerwało wejście Roberta. Postawił na brzegu stolika srebrną tacę, zastawioną

dwoma małymi czajniczkami, dwiema filiżankami na spodeczkach - wszystko z delikatnej porcelany - i
talerzem jakichś wymyślnych, kruchych ciasteczek.

Claire skinęła asystentowi głową, uśmiechając się automatycznie, bo jej uwaga była pochłonięta

całkowicie siedzącym naprzeciwko mężczyzną.

Robert napełnił filiżanki i wyszedł bez słowa.
- Przewiduję premię, jeżeli uda się panu zrobić film przed terminem - powiedziała najwidoczniej dla

zachęty. Wzruszył ramionami i odłożył scenariusz.

- W jakiej wysokości? - Sięgnął po filiżankę.
- To zależy od tego, jakie będą oszczędności.
Patrzyła, jak Rafe próbuje włożyć swój duży palec w malutkie uszko filiżanki. Nie udało mu się. Objął

filiżankę dłonią.

- A jaki czas zdjęć się proponuje? - Spojrzał na Claire ponad posrebrzanym brzegiem filiżanki. Szybko

przeniosła wzrok na jego twarz.

- Nie proponuje się go. Został już ostatecznie określony - odparła. - Wynosi czterdzieści osiem dni. Dobrze

to wiedziała, gdyż sama ten termin ustaliła. Rafe upił łyk kawy i udawał, że się zastanawia. Czterdzieści
osiem dni to było więcej niż trzeba. Zwłaszcza że sam wyliczył czas filmowania na czterdzieści dni.

- Zgoda. - Pokiwał powoli głową, jakby trudno mu było przyjąć takie wygórowane żądanie. Spojrzał na

scenariusz. - Kiedy będę się mógł spotkać z autorem?

Claire mocniej zacisnęła dłonie.
- Nie spotka się pan z nim. Tym razem nie musiał udawać. Był autentycznie zaskoczony.
- A dlaczegóż to, u licha?
- A czy istnieje po temu jakaś szczególna potrzeba? - Uniosła władczo brwi.
- Sceny od dwudziestej czwartej do trzydziestej pierwszej należy przerobić. Wloką się niemiłosiernie.
Claire ukryła irytację wywołaną tak otwarcie sformułowanym zarzutem.
- Przekażę pana zastrzeżenia. - Nie przyznała się, że i ona miała podobne wątpliwości. - Zawiadomię pana

o stanowisku autora przed rozpoczęciem zdjęć.

- I to wszystko?
- Tak, to wszystko.
- Żadnych dyskusji, wymiany poglądów? Żadnego spotkania?
- Właśnie tak.
- Kto to, do licha, jest K.E.C.? - spytał, wskazując na inicjały umieszczone na scenariuszu.
- Nie mogę tego ujawnić. Pewien odludek, który zastrzegł sobie szereg warunków przy sprzedaży praw do

scenariusza. Jednym z nich było zachowanie całkowitej anonimowości. Kolejnym jest zakaz zmian w
scenariuszu, poza autorskimi.

Spojrzała na Rafe’a z powagą. W oczach miała stanowczość. A w żołądku gulę wielkości pomarańczy.
- Jeżeli panu to nie odpowiada, możemy uznać rozmowę za zakończoną.
Rafe nie musiał się zastanawiać. I nawet nie udawał, że się waha.
- Czy członkowie ekipy realizacyjnej również zastrzegli anonimowość? - Nie mógł sobie odmówić tej

ironii. Chociaż musiał przyjąć warunki, taka sytuacja wcale mu się nie podobała.

Claire nie mogła okazać zadowolenia. Jeszcze nie wygrała do końca.
- Oczywiście, że nie - odparła spokojnym głosem.
- Robert sporządzi harmonogram spotkań ze wszystkimi, jak tylko zostanie uzgodniony skład zespołu.
- Chciałbym mieć tego samego asystenta, który pracował ze mną przy poprzednich dwóch filmach.
Rafe też miał swoje zastrzeżenia.
- Dobrze.
Claire wiedziała, że asystentką Rafe’a była jego siostra, co mogło stwarzać pewien problem. Jednym z

zadań asystenta reżysera było zabezpieczanie na planie interesów producenta. Jednak to nie miało znaczenia.
Zamierzała każdego dnia zjawiać się osobiście.

- I proponuję Becky Ward jako scenografa.
Claire udała, że rozważa tę propozycję. Sama od początku wybrała Becky Ward.
- A Dennisa Cleary’ego na operatora.
Claire domyśliła się, czego Rafe się po niej spodziewał.

9

- Dobrze - odparła z uśmiechem. Spojrzał na nią uważnie.
- Nie upiera się pani przy swoim bracie?
- Wprawdzie Gage jest najlepszy, ale dla mnie zbyt drogi.
A tak naprawdę, to chciała trzymać wszystkich członków swojej utalentowanej i sławnej rodziny z daleka

od „Desperata”. Wypłynie albo utonie, lecz będzie zawdzięczała to wyłącznie sobie.

- A poza tym - dodała - on teraz pracuje nad czymś innym. Jeżeli Dennis Cleary jest wolny i jego

wynagrodzenie zmieści się w naszym budżecie, to możemy go zatrudnić. Coś jeszcze?

Rafe zawahał się. Do diabła, musi spróbować, sprawa była tego warta.
- Chciałbym mieć prawo akceptacji ostatecznej wersji montażu.
- Takiego uprawnienia nie przyznałabym nawet Eastwoodowi - odrzekła oschłym tonem - chociaż dostał

Oscara. O co panu chodzi? Chce pan wykazać, że jest wart więcej, niżby to wynikało z krążących o panu
pochlebnych opinii?

- Cóż. - Odchylił się do tyłu i oparł plecami o sofkę. W tej swobodnej pozie znowu emanował utajoną,

męską siłą. - Rozumiem - rzekł z zaczepnym uśmiechem - że pani sama chce się o tym przekonać, tak?

Ten zuchwały uśmiech był wyzwaniem. Nie powinna okazać nawet cienia słabości. Zdobyłby nad nią

przewagę. Obrzuciła lekceważącym spojrzeniem okazałe, muskularne ciało, żeby dać panu reżyserowi do
zrozumienia, że ono nie wodzi jej na pokuszenie. Ani nie zagraża.

- Tak - wycedziła lodowatym tonem. - Chyba tak. - Wstała. - A zatem, czy doszliśmy do porozumienia,

panie Santana?

On także się podniósł.
- Na imię mi Rafe. Zgoda. Sprawa załatwiona. Wyciągnął do niej dłoń ponad stolikiem służącym za

biurko.

- Załatwione, Rafe.
Podała mu rękę dla przypieczętowania umowy.

ROZDZIAŁ 3

- Więc ty jesteś także kierownikiem produkcji tego filmu?
Claire podniosła wzrok znad tablicy przedstawiającej kalendarzowy plan zdjęć poszczególnych scen filmu,

który sprawdzała jeszcze raz przed pierwszym spotkaniem całej ekipy realizacyjnej „Desperata”.

Jej reżyser patrzył na nią ze złością. Stał przy biurku i trzymał w ręce harmonogram zdjęć, który dala mu

do przejrzenia. Nazwisko Claire widniało na nim w dwóch miejscach.

- Tak - odrzekła tonem tak lodowatym, że masło z pewnością zamarzłoby w jej ustach. Szeroko otwarte

oczy patrzyły niewinnie. - Nie wspominałam ci o tym?

- Nie.
Wzruszyła ramionami.
- No to teraz już wiesz. - Odwróciła się, żeby wyrównać jeden z przypiętych do tablicy pasków, jakby

absorbowała ją wyłącznie ta czynność. - Mam nadzieję, że to nie przysporzy ci kłopotów - powiedziała,
zdając sobie sprawę, że każdy dobry reżyser miałby podobne obiekcje.

- Do licha, na pewno przysporzy, i tobie także.
- Czyżby? - rzuciła przez ramię. - Dlaczego?
- Claire, nie zgrywaj się. Dobrze wiesz dlaczego. Jeżeli producent przebywa nieustannie na planie i we

wszystko wtyka nos, to podkopuje autorytet innych.

- Nie będę na planie jako producent, tylko jako kierownik produkcji. I nie zamierzam wtykać do niczego

nosa - zapewniła go beztrosko, nadal przypatrując się tablicy. - Nasza współpraca dobrze się ułoży.

- Nie ułoży się.
Rafe rzucił papiery na biurko i podszedł do Claire, żeby stanąć z nią oko w oko.
- Nie mogę dobrze pracować, jeżeli ktoś bez przerwy zagląda mi przez ramię, próbując na mnie wpływać i

dezawuować moje polecenia. - Ujął ją pod brodę, gdyż chciał patrzeć jej w oczy. - Na planie filmowym nie
może być dwóch szefów - oświadczył. - A już szczególnie u mnie - dodał burkliwie.

Claire przekonywała się, że nie ma powodu do paniki. Nic się nie może stać, skoro w pokoju obok jest

Robert, a reszta filmowców ma się zjawić lada chwila.

Powolnym, spokojnym ruchem odsunęła rękę Rafe’a i spojrzała na niego wzrokiem, który potrafiłby

zmrozić lawę.

- Nie mam zamiaru zaglądać ci przez ramię ani podważać autorytetu twojego, ani w ogóle niczyjego. -

Serce biło jej nierówno, ale udało się jej nadać słowom spokojny i opanowany ton. - Na planie ty rządzisz
według własnych zasad, a ja jestem tylko kierownikiem produkcji.

10

Cofnęła się, odwróciła da niego i nieświadomie przesunęła przeszło metrowej szerokości tablicę,

odgradzając się od niego w ten sposób. Dopiero wtedy ponownie odwróciła ku niemu twarz.

- Obiecuję, że jeżeli będę miała jakieś wątpliwości jako producent, nie zgłoszę ich na planie. Przekażę ci je

dopiero po zakończeniu zdjęć w danym dniu - przyrzekła.

Teraz, kiedy oddzielała ich większa przestrzeń i tablica, poczuła się pewniej.
- A jak sobie wyobrażasz utrzymanie delikatnej równowagi między oboma stanowiskami? Uśmiechnęła się

ironicznie.

- Tak samo jak twoja siostra, która jest twoją asystentką i rzeczniczką moich interesów jako producenta.
- Więc o to chodzi? Boisz się, że Pilar nie będzie wystarczająco dobrze cię reprezentowała i postanowiłaś

dopilnować mnie osobiście? -

- Nawet jeszcze nie poznałam twojej siostry - odezwała się rzeczowo. - Postanowiłam, że będę

kierownikiem produkcji tego filmu znacznie wcześniej, niż dowiedziałam się, że Pilar ma być twoją
asystentką. Dla ścisłości, jeszcze zanim zdecydowałam się na złożenie ci propozycji reżyserowania filmu. -
Poprawiła na tablicy jeden z ruchomych pasków, obrazujących poszczególne sceny. - To była decyzja natury
zawodowej, nie mająca żadnych osobistych podtekstów.

- Czy twoja matka wie o tej decyzji natury zawodowej?
- Moja matka? - spytała, unikając jego wzroku. - A co ona ma do tego?
- Czy nie jest dyrektorem działu produkcji waszej wytwórni? Nie powiesz mi, że jedna z najbardziej

wpływowych kobiet w Hollywood - nawiązywał do artykułu w „Entertainment Weekly” z poprzedniego
tygodnia - zaaprobuje taką niedorzeczną decyzję.

Claire potrząsnęła stanowczo głową.
- Ja jestem kierownikiem produkcji filmu „Desperat” i nikt poza mną. - Wymawiała te słowa jak wydający

rozkazy sierżant. - Jeżeli dla ciebie ta decyzja jest niedorzeczna i uważasz, że przysporzy ci kłopotów, to
proszę, odpowiedz, zanim zjawi się tu cała ekipa: czy mam szukać innego reżysera?

Zdumiała go ta raptowna zmiana w jej postawie. Przed chwilą była opanowana i nieco pogardliwa,

odsunęła jego dłoń, jakby się bała, że zostawi plamę na jej alabastrowym podbródku, potraktowała jego
uzasadnione obawy jako drobne dokuczliwości. A teraz nagle zmieniła się w rozszalałą kotkę. Stała z dłońmi
na biodrach, wysoko uniesioną głową i oczami rzucającymi lodowate błyski.

- Czy mam szukać kogoś innego na twoje miejsce? - powtórzyła wyniosłym tonem obrażonej królowej.

Nie potrafił powstrzymać śmiechu.

- Nie.
Odpowiedziało mu zakłopotane spojrzenie szafirowych oczu.
- To... w porządku - wymamrotała zaskoczona jego wesołością. To głupie, że z rękami na biodrach

awanturuje się jak przekupka. Zacisnęła dłonie na lamówce eleganckiego żakietu, żeby odzyskać zimną
krew. - Zatem wszystko zostało wyjaśnione - powiedziała szorstko. Usiłowała udawać, że nic się nie stało.

Rafe popatrzył na nią z żartobliwym uśmiechem.
- Nie wszystko, kochanie. - Zanim się zorientowała, już był przy niej. - Nie uda ci się wywinąć z tego w ten

sposób.

- Wywinąć? O czym ty mówisz? - Chciała jeszcze coś powiedzieć, lecz głos uwiązł jej w gardle, gdyż

poczuła na wargach dotyk palców Rafe’a.

Skamieniała.
- O, widzisz, już lepiej. - Był wyraźnie zadowolony, że tak łatwo zmusił ją do milczenia. - O wiele lepiej.

A teraz...

Chciał jej powiedzieć... o czymś. Albo zwrócić uwagę... na coś. Lecz pod wpływem spojrzenia tej kobiety,

stojącej tak nieruchomo i wpatrzonej w niego tymi nieprawdopodobnie szafirowymi oczami, całkiem się
pogubił.

Więc tylko czubkami palców wodził po jej wargach, zafascynowany wrażeniem, jakie na niej robiła ta

pieszczota.

- Masz najbardziej zmysłowe usta pod słońcem - powiedział zduszonym szeptem. - Takie miękkie. -

Powiódł palcem po delikatnym zarysie górnej wargi. - Takie słodkie. - Dotknął dolnej, jakby obrzmiałej. -
Kuszą jak świeżo zerwane dojrzałe wiśnie. - Przesunął palec pod jej brodę, żeby odchylić do tyłu głowę. -
Na pewno tak samo smakują. - Pochylił ku niej twarz.

W głowie Claire odezwał się sygnał ostrzegawczy. Powinna odsunąć się albo zacząć krzyczeć, odepchnąć

jego dłoń. Jednak niezdolna do jakiegokolwiek działania, mogła tylko tak stać jak sama złapana w światła
nadjeżdżającego samochodu, oczekująca na spełnienie się losu.

Wydawało się jej, że jego twarz zbliża się bardzo powoli, jakby oglądana na filmie w zwolnionym tempie -

każdy szczegół widziany tak ostro i wyraźnie jak przez najczulszy obiektyw kamery. Ciemne włosy opadły

11

mu na czoło, kiedy się nad nią pochylał. Czarne oczy, przepełnione pożądaniem, utkwione były w jej ustach,
a jego lekko rozchylone wargi były coraz bliżej i bliżej...

Rozległo się głośne pukanie do drzwi. Rafe zaklął pod nosem i opuścił rękę. Oboje starali się uspokoić

przyspieszone oddechy.

- Bardzo przepraszam. - Robert wetknął głowę przez drzwi. - Pan Cleary i panna Santana już przyszli na

spotkanie. Panna Ward telefonowała z samochodu i powiedziała, że razem z panem Benningtonem utknęli w
korku, ale są już w drodze. Od pozostałych osób nie otrzymałem żadnych wiadomości. Czy mam czekać, aż
wszyscy się zjawią, czy wprowadzić tych, którzy już przyszli?

Rafe i Claire spojrzeli na siebie ukradkiem.
- Proszę ich wprowadzić - odrzekli równocześnie.

- A dlaczego nie Woody Harrelson? - zapytał Rafe. Dwa dni po spotkaniu z ekipą filmową zasiedli oboje

przy stole konferencyjnym, żeby uzgodnić, któremu aktorowi zostanie powierzona główna rola w
„Desperacie”. - Jest młody, przystojny, potrafi przekonująco zagrać takiego pozornie lekkomyślnego
prostaka jak Josh. W filmie „Biały człowiek nie umie tak skakać” udowodnił, że to dzięki niemu publiczność
waliła do kin. A w „Niemoralnej propozycji” pokazał, jakie ma możliwości aktorskie.

- Dlatego właśnie już się dla nas nie nadaje. Jest za drogi.
- Nie możesz zaoszczędzić na innych pozycjach budżetu? Skrócić czasu zdjęciowego? - zaproponował,

wskazując na tablicę. - Coś z tego da się okroić.

- Nie będzie nas stać na Harrelsona, choćbyśmy coś okroili o połowę.
- Jestem przekonany, że potrafisz gdzieś znaleźć pieniądze. Wszyscy dobrzy producenci to potrafią. A ty

jesteś dobra, prawda?

Nie zamierzała zwracać uwagi na tę żartobliwą drwinę.
- Nie stać nas na niego - powtórzyła i wskazała na stos taśm z próbnymi zdjęciami. - Żaden z tych aktorów

ci nie odpowiada?

Rafe potrząsnął głową.
- Podobnie jak tobie.
- Dlaczego tak sądzisz?
- Nie sądzę. Wiem.
Uśmiechnął się do niej niedbale, trochę sennie, jak w czasie ich pierwszego spotkania. Prawie uwierzyła

wtedy, że on nie może być tak niebezpieczny, na jakiego wygląda. Teraz wiedziała, że ten uśmiech nie
powinien był jej zwieść.

- Skąd wiesz?
- Gdybyś się którymś z nich zainteresowała, wyznaczyłabyś termin przesłuchania. Mam rację?
- No... tak. - Nie była pewna, czy ma być zadowolona, że tak szybko dostosował się do jej stylu pracy.

Trocheja zatrwożyło, że w ciągu zaledwie kilku dni tak dobrze się na niej poznał.

- Tyle czasu przeglądamy te taśmy, że wszystko mąci mi się przed oczami. - Rafe odchylił się na oparcie

krzesła i przetarł powieki wierzchem dłoni. - I żadna z aktorek nie nadaje się do roli Molly.

- Chyba nie masz racji - sprzeciwiła się Claire. Wstała od stołu i włożyła kolejną kasetę do magnetowidu. -

Jeszcze raz popatrz na Christine Bishop. - Wróciła na swoje miejsce przy stole. - Ja uważam, że jest
doskonała.

- Zbyt wyrafinowana. Molly jest prowincjonalną dziewczyną z małego miasteczka. A ta kobieta - wskazał

na ekran - wygląda... czy ja wiem... jest chyba zanadto doświadczona, żeby grać rolę ufnej, naiwnej i
skrzywdzonej.

- Molly została skrzywdzona, ale nie można jej nazwać naiwną. To po prostu osoba wrażliwa na ciosy. I

nie była taka znowu ufna. Josh musiał sobie ciężko zapracować na jej zaufanie. A poza tym Molly była
bardziej doświadczona, niż myślisz. - Spojrzała na Rafe’a kątem oka. Wyglądał wzruszająco, zmęczony, ze
ś

ladami popołudniowego zarostu. - Jak większość kobiet.

- Co większość kobiet? - spytał, jakby myślał o czymś innym. Popatrzył na ekran, usiłując dostrzec to, o

czym mówiła Claire.

- Są mniej naiwne i bardziej doświadczone, niż to się zdaje mężczyznom.
Odwrócił do niej głowę, gdyż uderzył go jakiś ukryty sens tego zdania.
- Coś mi umknęło? - zapytał. Potrząsnęła głową. Niepotrzebnie to powiedziała. Wskazała na ekran.
- Popatrz tylko, jak Christine gra tę scenę. Spójrz na jej oczy. Dostrzegasz tę wrażliwość i bezbronność? A

jednocześnie jak ona stara się ukryć swą słabość? - Cofnęła taśmę. - Obejrzyj jeszcze raz tę scenę bez
dźwięku. Teraz widzisz? Trzeba złagodzić makijaż, zmienić uczesanie, zwrócić jej uwagę na teksaski akcent
i będzie doskonała. Myślę, że musimy zaprosić ją na przesłuchanie.

12

Spojrzał na Claire, jakby spłynęło na niego natchnienie.
- Uważam, że ty powinnaś zagrać Molly.
- Ja? - Była autentycznie zdumiona. - Nie jestem aktorką.
- Ale byłaś. I to bardzo dobrą. Przecież w „Oszustach” grałaś taką prowincjonalną dziewczynę, jak Molly.

Jesteś oczywiście trochę starsza, ale od czego właściwy makijaż i odpowiedni strój. To ty masz właśnie w
sobie niewinność i czystość.

- Nie - odrzekła porywczo. - Od siedmiu lat nie grałam w fiknie i nadal nie mam na to ochoty. - Nie lubiła

tego zawodu nawet wtedy, gdy uchodziła za cudowne dziecko Hollywoodu.

- To nie znaczy, że nie możesz wrócić przed kamerę. - Pochylił się w jej kierunku z ożywieniem. Spodobał

mu się pomysł, że mógłby być jej reżyserem, kierować nią, i wreszcie wydobyć na światło dzienne emocje,
które chowała pod kruchą powłoką lodu. Stosunki między reżyserem i aktorką mogą być bardzo intymne. A
on chciał, wręcz pragnął nawiązać z nią intymny kontakt. - Rola Molly jest po prostu dla ciebie napisana. Jak
mogłem tego nie zauważyć? - Wyciągnął do niej dłoń.

Odskoczyła od stołu, zanim zdążył jej dotknąć.
- Nie bądź śmieszny. - Była zła i przerażona równocześnie. On chyba nie uświadamiał sobie, jak bliski był

prawdy.

- Co w tym śmiesznego? Byłaś podziwianą aktorką. Zdobyłaś Oskara za rolę w „Pełnoletniej” -

przypomniał, tak jakby ona tego nie pamiętała.

- Byłam tylko podziwianym, cudownym dzieckiem ekranu. - Podeszła do magnetowidu i zaczęła przewijać

taśmę. - Dostałam Oskara, kiedy miałam trzynaście lat.

- I co z tego? Bardzo wiele aktorek, które obecnie odnoszą sukcesy, zaczynały grać w filmie jako dzieci.

Elizabeth Taylor. Natalie Wood. Jodie Foster. Po „Oszustach” wydawało się, że pójdziesz w ich ślady. I
wtedy zrezygnowałaś z kariery.

Dobrze pamiętał, jak prasa rozpisywała się o przyczynach jej zniknięcia po zakończeniu zdjęć do

„Oszustów”.

Wymyślano rozmaite. Cierpiała na anoreksję i została umieszczona w szpitalu przez zaniepokojoną

rodzinę. Przeżyła załamanie nerwowe. Uciekła z żonatym mężczyzną. Miała zniekształconą figurę po
przebytej chorobie. Poszła na wyższe studia. Została członkiem religijnej sekty. Uprowadzili ją przybysze z
kosmosu. Urodziła upośledzone dziecko i poświęciła się jego wychowywaniu.

Oczywiście żadna nie była prawdziwa. Hollywoodzki światek uznał w końcu, że powodem porzucenia

aktorstwa był po prostu kaprys gwiazdy.

Lecz patrząc na nią teraz, nagle zesztywniałą. Rafe zaczął się zastanawiać, czy choć w jednej z tych plotek
nie kryło się źdźbło prawdy. Coś przecież stworzyło tę lodową zaporę, ukrywającą jej prawdziwe uczucia.
- Dlaczego? - spytał cicho. - Jak to się stało, że odnosząca sukcesy młoda aktorka, która praktycznie

wychowała się przed kamerą, porzuciła karierę i odeszła z zawodu?

Claire zatrzymała taśmę i wyjęła kasetę. Odetchnęła głęboko i z wysoko uniesioną głową odwróciła się do

niego. Była już gotowa do odpowiedzi, takiej samej zresztą, jakiej niejednokrotnie udzielała swojej rodzinie.

- Sam już sobie odpowiedziałeś na to pytanie. Wychowałam się przed kamerą. Dosłownie. Moja matka

była ze mną w ciąży, kiedy pracowała z Seanem Connery. Gdy miałam cztery lata, ojciec dał mi małą rolę w
swoim filmie. Wszyscy mówili, że jestem urodzoną aktorką. A dla mnie aktorstwo było rzeczą tak naturalną
jak oddychanie. Jako dziecko, nigdy nie zastanawiałam się, czy lubię to zajęcie.

W gruncie rzeczy go nie cierpiała. Wzrastanie w nieustannym świetle jupiterów i w związanym z tym

rozgłosie miało swe ujemne strony, których dziecko najpierw nie umiało, a później nie mogło wyrazić.
Kariera aktorska sprawiała satysfakcję jej rodzicom. Stwarzała podwaliny przyszłych sukcesów. Dawała
możliwość bogatych przeżyć. To wszystko wtedy się liczyło.

- Nie rozważałam początkowo poważnie, czy aktorstwo jest moim życiowym powołaniem. Taka refleksja

przyszła dopiero wtedy, gdy zagrałam w „Oszustach”. Miałam prawie dziewiętnaście lat i zrozumiałam, że
już więcej nie mam na to ochoty.

- Ale nadal mi nie powiedziałaś dlaczego.
- Znudziła mi się ta praca. Taki prosty powód. Przestała już być dla mnie wyzwaniem, więc postanowiłam

spróbować czegoś innego. A to - zatoczyła wkoło ręką, wskazując na stosy kaset z próbnymi zdjęciami,
tablice z kalendarzowym planem zdjęć, stertę nie przeczytanych jeszcze scenariuszy - jest właśnie tym
czymś.

Rafe nadal nie był przekonany.
- I nigdy potem nie ciągnęło cię przed kamerę? Nie wabiły cię światła jupiterów? Żądza sławy i dalszej

kariery gwiazdy filmowej?

- Nie, nigdy. - Wypowiedziała te słowa z najgłębszym przekonaniem. - A teraz chyba powinieneś jeszcze

13

raz przejrzeć tę taśmę. - Podsunęła mu kasetę z próbnymi zdjęciami Christine Bishop. - Musimy wreszcie
znaleźć aktorkę do roli Molly.

- Przyznaję, myliłem się - stwierdził Rafe, spoglądając chmurnym wzrokiem. Claire Kingston była

naprawdę producentką o niesamowitym instynkcie, dzięki któremu bezbłędnie dobierała obsadę aktorską. -
Przesłuchanie Christine Bishop wypadło...

- ...kapitalnie - podsunęła, bardzo z siebie zadowolona. - Zdumiewająco.
- Miałem na myśli: zadowalająco.
Chciał ją zezłościć. Zaczął stosować taką metodę, żeby się przekonać, czy uda mu się znowu wyprowadzić

ją z równowagi, jak wtedy, gdy zarzucił jej podjęcie decyzji bez zgody matki. Jak dotąd bez skutku. Jej
opanowanie zaczynało go powoli doprowadzać do szału.

- Droczysz się, bo nie miałeś racji - odparła spokojnie. Nie da się sprowokować. Tylko raz mu się powiodło

i to się już nie powtórzy. Tak było bezpieczniej. - Christine zagrała pięknie i dobrze o tym wiesz. Teraz
musimy wyszukać jej partnera o podobnej sile wyrazu i odpowiednim stylu gry.

- Mam kandydata do roli Josha - oznajmił Rafe. - Znalazłem go tam, gdzie wcale nie zamierzałem szukać.

Przeskakiwałem wczoraj wieczorem z kanału na kanał w telewizji i nagle mi się objawił.

Claire nawet nie podniosła oczu znad dziennego raportu produkcji.
- Kto i za ile?
- Aktor dobry warsztatowo. - Nie wprowadzał jej w szczegóły, gdyż wiedział, jak ona ceni zwięzłość.
- Nie jest olśniewający, ale ma duże umiejętności. Może trochę za stary do tej roli...
- Kto i za ile? - Tym razem Claire uniosła wzrok.
- Twój stary przyjaciel z „Oszustów”.
- Kto i za... - W jej oczach pojawił się przestrach.
- Z „Oszustów”?
Rafe skinął głową.
- Dax Wyatt - wyjaśnił, oczekując, że będzie mile zaskoczona.
- Dax Wyatt? - Patrzyła na niego, jakby postradał zmysły. - Chyba żartujesz. Zmarszczył brwi.
- Dlaczego ci nie odpowiada?
- No... - Zastanawiała się gorączkowo, co ma mu powiedzieć, jaką znaleźć wymówkę. Cokolwiek, byle nie

prawdę. - Przede wszystkim jest za stary. - Energicznie przekładała kartki raportu, usiłując ułożyć je we
właściwej kolejności. - Sam to stwierdziłeś.

- To żaden problem. Różnica wieku nie jest taka duża. Poza tym on potrafi zagrać mężczyznę młodszego

od siebie. Najważniejsze, że jest naturalny i bezpretensjonalny. A fizycznie będzie dobrym kontrastem dla
Christine.

- Nie.
- Dlaczego?
- Nie chcę go. Dlatego. - Złożyła gwałtownie teczkę z raportem i wstała. - To kończy sprawę.
- O nie, nie kończy, bynajmniej. - Rafe’a zaczęła ogarniać złość. - Nie możesz podejmować sama takiej

decyzji, dopóki przynajmniej ze mną jej nie przedyskutujesz. Mam prawo zatwierdzania obsady,
zapomniałaś?

- Ja także mam takie prawo - odparła ostro. - I nie godzę się na Daxa Wyatta.
- Dlaczego?
- Ponieważ... ponieważ go nie cierpię. To wszystko. - Skierowała się do stojącej za biurkiem sekretery i

otworzyła szufladę. - Czy możemy już uznać ten temat za wyczerpany? Bardzo proszę.

- Nie, nie możemy - odrzekł Rafe z uporem. - Chyba że mnie przekonasz. Dax Wyatt jest dobrym aktorem.

Według mnie świetnie nadaje się do tej roli. Nie odrzucę jego kandydatury tylko dlatego, że ty go nie lubisz.
Do licha, Claire, przecież nie namawiam cię, żebyś poszła z nim do łóżka. Proponuję tylko przesłuchanie i...

Zamknęła szufladę z trzaskiem.
Czarne oczy Rafe’a zwęziły się, jakby zaczął się czegoś domyślać.
- Co ci jest? Miałaś z Daxem Wyattem nieszczęśliwy romans? I dlatego nie chcesz z nim pracować? Czy

właśnie o to chodzi?

- Romans? - Palce Claire zacisnęły się na uchwycie szuflady. - Z Daxem Wyattem? - Przez krótki,

przerażający moment myślała, że zemdleje. Albo zwymiotuje. Opanowała się całą siłą woli. Kiedy
odwróciła się do Rafe’a, znowu była Królową Lodu.

- Nie obrażaj mnie - powiedziała tonem, jakby rozmowa o Daxie Wyattcie zaczynała ją nudzić. - To

wstrętny typ. - Pięknie zarysowana górna warga wykrzywiła się w lekkim grymasie szyderstwa. - Obleśny,

14

męski szowinista. A ja po prostu z kimś takim nie lubię pracować. Ale skoro sądzisz, że on może być dobry
w roli Josha... - Wzruszyła ramionami, co miało wskazywać, że na temat gustów się nie dyskutuje, i
otworzyła swój terminarz. - Chyba będę miała trochę czasu w przyszłym tygodniu. - Przerzucała strony
kalendarza. - Jaki dzień najbardziej by ci odpowiadał? - Podniosła na niego wzrok, gdyż milczał. -Rafe?

- Co za zaskakująca zmiana poglądów.
- Jestem ci to winna. - Musiała się jakoś wytłumaczyć. - Ty zawierzyłeś mojemu instynktowi przy

obsadzaniu roli Molly, więc chyba powinnam ci się zrewanżować. Kto wie? Może będę mile zdziwiona.
Niewykluczone, że Dax wydoroślał od tamtych czasów. - Wzięła do ręki pióro. - Co powiesz na czwartek?

- Molly, musisz podjąć decyzję. - Dax Wyatt wypowiadał swą kwestię ze scenariusza. - Ufasz mi czy nie? -

Patrzył w oczy Christine Bishop. - Co się z tobą dzieje, jedziesz ze mną czy zostajesz - wyczuwało się, że
pod oschłym tonem pragnie za wszelką cenę ukryć głęboką rozpacz.

Nikt z oglądających tę scenę nie miał wątpliwości, że bohater przeżywa mękę walki wewnętrznej.

Modulacja głosu i wyraz oczu mówiły, że Molly odmową zadałaby mu cios w samo serce. A on raczej by
umarł, niż się do tego przyznał.

Rafe spojrzał na Claire znacząco. Jego wzrok wyraźnie mówił: Czy nie miałem racji, że Dax Wyatt będzie

doskonały w tej roli?

Niewątpliwie miał rację, pomyślała Claire. Aktor wspaniale zagrał zakochanego młodego człowieka -

czułego, a jednocześnie bojącego się wyjawić uczucie, które uważał za słabość.

Może rzeczywiście dojrzał psychicznie od czasu, kiedy razem pracowali?
- Ja... ja nie mogę. - To była kwestia Christine Bishop. - Nie teraz. Jeszcze nie. Proszę. - Aktorka położyła

dłoń na ramieniu Daxa. - Josh, proszę cię, daj mi trochę czasu.

- Ile? - spytał szorstko, jakby lekceważył takie babskie gadanie, gdy tymczasem słychać było łzy w jego

głosie.

- Kilka dni. Dopóki mama nie wyzdrowieje. Wtedy pojadę z tobą. Obiecuję.
- Przedtem też mi obiecywałaś.
- Tym razem dotrzymam słowa, naprawdę. Musisz mi uwierzyć. - Zacisnęła palce na gorsie jego koszuli. -

Powiedz, że nie wyjedziesz beze mnie. Proszę, Josh.

Odsunął ją od siebie.
- Nie mogę się tu obijać w nieskończoność - odrzekł twardo.
- Jeszcze tylko parę dni.
Claire obserwowała, jak z wolna twarz aktora łagodnieje.
- Niech będzie. - Wziął partnerkę w ramiona i ich usta zwarły się w namiętnym pocałunku. Pocałunek trwał

o wiele dłużej, niż wymagał scenariusz.

A jednak Dax nie wydoroślał, pomyślała Claire, patrząc z zakłopotaniem, jak Christine stara się w miarę

dyskretnie wysunąć z jego objęć.

- To chyba wystarczy - powiedziała Claire donośnym głosem. Nie mogła dłużej znieść tego żenującego

widowiska.

Dax uniósł głowę z uśmiechem.
- I jak mi poszło? - spytał, najwyraźniej nieświadomy reakcji Christine na przedłużoną scenę pocałunku.
Rafe spojrzał na Claire. Skinęła niechętnie głową.
- Moje gratulacje - rzekł Rafe. - Masz tę rolę.

- A zatem jak dotąd, nie ma między nami rozbieżności. - Claire powiodła wzrokiem po zgromadzonych

wokół stołu konferencyjnego.

Właśnie dobiegało końca zebranie, jedno z tych długich i wyczerpujących spotkań z głównymi

realizatorami filmu przed przystąpieniem do zdjęć.

Uczestniczyli w nim scenograf, dekorator wnętrz, asystentka reżysera, sekretarka planu, szef operatorów i

oczywiście reżyser.

- Rozumiem - mówiła dalej Claire - że nikt nie ma wątpliwości, co i jak chcemy osiągnąć. Wszyscy wiecie,

jakimi środkami dysponujemy i znacie ograniczenia. A zwłaszcza każdy pamięta o wysokości naszego
budżetu. Tak?

Odpowiedzią były znużone potakiwania. Nikt nie zgłaszał dalszych uwag, więc Claire zwróciła się jeszcze

do dwóch osób - Becky Ward, scenografa, i Benningtona, dekoratora wnętrz.

- Becky? R.J.? Czy wszystko jasne?
- Jasne jak słońce - odparł R.J. Bennington w imieniu obojga.
- A ty, Anno? Nie masz żadnych pytań lub uwag?

15

Anna Markowitz zdjęła okulary i pomasowała nasadę nosa.
- Jeżeli przyjdzie mi coś do głowy, czego jeszcze nie przemaglowaliśmy tysiąc razy, to dam ci znać.
- Pilar? O niczym nie zapomnieliśmy?
- O niczym. Wszystko zostało omówione.
- W kółko i na okrągło - powiedział Rafe scenicznym szeptem.
Wszyscy się roześmieli, nawet Claire, która jednak nie dawała za wygraną.
- Denis, a ty? Masz jeszcze jakieś nie rozwiązane problemy?
Operator powiedział tylko jedno słowo.
- Plener.
Tak. Jak dotąd była to nadal otwarta kwestia. Po trzech tygodniach poszukiwań małego, prowincjonalnego

miasta w Teksasie, mającego oddawać klimat Burley, w którym autor scenariusza umiejscowił akcję filmu,
nie udało się znaleźć niczego, co odpowiadałoby wymaganiom Claire.

- Ja się tym zajmę. To znaczy - poprawiła się, rzucając szybkie spojrzenie na reżysera - my. Rafe i ja

wyruszymy w sobotę skoro świt do Teksasu - wyjaśniła. Starała się, by jej głos nie zdradził, że na samą myśl
o wspólnej podróży dostawała gęsiej skórki.

Przemierzanie rozległych obszarów zachodniego Teksasu wypożyczonym samochodem w poszukiwaniu

małego miasteczka, smażone kurczaki w wiejskich gospodach, nocowanie w skromnych motelach bez
obsługi i telewizji zupełnie się jej nie uśmiechało. Przede wszystkim ze względu na nieustanną obecność
Rafe’a, w samochodzie, podczas posiłków, a nocą w sąsiednim pokoju.

- Przyrzekam, że znajdziemy Burley przed rozpoczęciem zdjęć. - Przysięgła sobie w duchu, że będzie to

najkrótszy rekonesans plenerów w dziejach kina.

- Nawet gdybym musiała wybudować to miasteczko gołymi rękami - dodała.
- Brawo - skomentowała Becky Ward, po czym ziewnęła. - Czy możemy już iść do domu?
- Wy możecie - powiedziała Claire z westchnieniem, jak wyrozumiała matka do gromadki dzieci.
- Robert natychmiast was zawiadomi, jak tylko coś znajdziemy.
Zebrani zaczęli wstawać od stołu.
- I pamiętajcie, że wszyscy członkowie naszej ekipy realizacyjnej mają zawiadamiać Roberta o swych

aktualnych planach. - Claire nie mogła odmówić sobie tej uwagi. - Wszelkie zmiany w dotychczasowych
ustaleniach powinny być zgłoszone na piśmie albo...

Rafe podszedł do niej i stanowczym ruchem położył jej dłoń na ustach, przerywając w pół słowa.
- Wiemy, wiemy - powiedział. - Daj już... Urwał gwałtownie, gdyż wyczuł, że ona zadygotała nerwowo. W

jej szeroko otwartych oczach dojrzał oburzenie i przerażenie, zupełnie nie pasujące do tego niewinnego
gestu. Natychmiast cofnął rękę.

Claire oddychała szybko, lecz odwróciła się od niego bez słowa, jakby nic nie zaszło.
- Zanim wyjdziecie... - Zamilkła na moment, gdyż musiała odchrząknąć. - Zanim wyjdziecie - powtórzyła

już opanowana jak zawsze - chciałabym jeszcze coś powiedzieć.

Pięć dorosłych osób westchnęło głośno. Jak zawiedzione dzieci, którym oznajmiono, że wyjazd na wakacje

się opóźnia.

Tylko Rafe stał w milczeniu i zastanawiał się, czy przypadkiem nie poniosła go wyobraźnia, kiedy przed

chwilą wydawało mu się, że dostrzegł w oczach Claire panikę.

- Uspokójcie się - mówiła dalej. - Nie zamierzam wam znowu o czymś przypominać ani wydawać

ostatnich poleceń. Chciałam po prostu powiedzieć, jak bardzo jestem wam wdzięczna za tyle ciężkiej pracy,
którą już wykonaliście. Wiem, że przy tym właśnie fiknie dałam się wam trochę we znaki...

- Trochę, to za mało powiedziane - wtrąciła żartobliwie Anna Markowitz.
- Zgoda, zalazłam wam porządnie za skórę. - Claire uśmiechnęła się ze skruszoną miną. - Pragnęłabym

więc choć w drobnej mierze się odwdzięczyć. Zapraszam was na bal. Urządza go Tara w sobotni wieczór w
domu Pierce’a. Na cele dobroczynne. Będziecie moimi gośćmi - podkreśliła z naciskiem. - Małżonkowie i
bliskie sercu osoby mile widziane. Mam tylko nadzieję - uśmiechnęła się kpiąco - że nie przyprowadzicie
jednych i drugich. - Kiedy zamilkły chichoty, dodała: - Stroje wieczorowe. Będzie kolacja i oczywiście
tańce, a dla zainteresowanych aukcja. Nie przejmujcie się dojazdem, przyślę po was samochody. Są chętni?

Wszyscy byli, oczywiście. Bale dobroczynne Tary Channing-Kingston miały opinię jednej z

najważniejszych imprez towarzyskich. Między innymi dlatego, że nie urządzała ich tak często jak inne damy
Hollywoodu, więc zaproszenie do niej było nadzwyczaj pożądane.

Udział w jej przyjęciu mógł mieć korzystny wpływ na pozycję towarzyską i wizerunek w świecie

filmowym. W najgorszym razie umożliwiał kontakt z wybitnymi ludźmi. A w najlepszym... Plotka głosiła,
ż

e szczegóły dotyczące jednej trzeciej filmów zostały opracowane na koktajlowych serwetkach w czasie

przyjęć u Tary.

16

Jedynie Rafe nie wydawał się szczególnie podekscytowany.
- Nie chodzę na bale dobroczynne - odezwał się, kiedy już reszta towarzystwa opuściła pokój.
- Nie? Dlaczego?
- Głównie ze względu na snobistyczne towarzystwo i czczą gadaninę - odparł.
Patrzył, jak Claire idzie wzdłuż stołu ze spuszczoną głową i zbiera pozostałe po długim dniu pracy papiery.
- Płacisz setki dolarów - ciągnął dalej - i dostajesz za to rozgotowane spaghetti i kilka listków sałaty, które

nie wystarczyłyby nawet królikowi. Czasem przy odrobinie szczęścia trafi ci się kawałek nie dopieczonego
kurczaka. - Podniósł kosz na śmieci i zaczął sprzątać ze stołu z drugiej strony. - A te wszystkie pieniądze idą
w końcu raczej na dekoracje wnętrz i rozrywki niż dla potrzebujących wsparcia.

- Jeśli chodzi o towarzystwo, to oczywiście masz rację, ale w tym mieście nie można od tego uciec. Za to

jedzenie u Tary jest zawsze znakomite. Tym razem szykuje jakieś egzotyczne, tajlandzkie potrawy, maje
przyrządzać kucharz z San Francis... - urwała gwałtownie.

Uświadomiła sobie, że Rafe stoi zupełnie blisko z wyciągniętym ku niej koszem w ręce. Posłała mu

spłoszone spojrzenie, wrzuciła śmieci do kosza i odeszła w przeciwnym kierunku, żeby zabrać ze stołu
swoje teczki i notatniki.

- Zaręczam, że nie umrzesz z głodu - mówiła dalej, jakby nic się nie stało. - A cały dochód jest

przeznaczony na sfinansowanie programu badań prenatalnych prowadzonych przez szpital położniczy we
wschodniej dzielnicy Los Angeles i tam zostanie od razu przekazany. Ten program to oczko w głowie Tary.
Zainteresowała się nim, kiedy zmarło jej pierwsze dziecko, urodzone przedwcześnie. To oczywiście było
dawno temu, ale...

- Claire.
Zatrzymała się na dźwięk swego imienia wypowiedzianego niskim, gardłowym głosem.
Przycisnęła kurczowo do piersi plik teczek i uniosła głowę.
- Słucham? - Patrzyła na niego zupełnie jak wtedy, gdy położył jej dłoń na ustach.
Prawie tak samo, poprawił się. Z jej oczu nie wyzierała już panika, tylko jakaś czujna obawa.

Przypominało mu się pewne wydarzenie z dzieciństwa. Koło stajni ich sąsiadów półdzikie kociaki łowiły
myszy. Złapał jednego, bo chciał go oswoić. Kiedy w swoim pokoju leżał na brzuchu na podłodze i
próbował pieszczotliwym tonem nakłonić kotka, żeby wziął z jego ręki jedzenie, zwierzątko patrzyło na
niego właśnie takim samym wzrokiem, jak teraz Claire.

- Masz jakiś uraz do mnie - spytał miękko - czy boisz się wszystkich mężczyzn?
W oczach Claire błysnęło oburzenie.
- Nie boję się mężczyzn.
- A więc jedynie mnie.
- Ciebie też nie. - Uniosła wysoko głowę. - Nie wiem, skąd ci przyszła do głowy podobnie śmieszna myśl.
- Obserwowałem, jak okrążasz stół, żeby stale nas rozdzielał, jakbyś się bała, że cię złapię i przewrócę na

blat.

- Co za bzdura.
- Naprawdę?
- Totalna - warknęła. - I irytująco typowa.
- Typowa?
- Dlaczego mężczyźni zawsze uważają, że każda kobieta, która się nimi nie interesuje, musi albo się ich

bać, albo cierpieć na oziębłość. Nie przychodzi im do głowy, że może być po prostu wymagająca.

- Czy możemy przeprowadzić mały test?
- Jaki?
- Będziesz tutaj stała, a ja przejdę wzdłuż stołu. Zmrużyła podejrzliwie oczy. Jakby spodziewała się

pułapki.

- I co potem?
- Nic. Podejdę i stanę obok ciebie, a ty tylko będziesz spokojnie stała. Myślę, że ci się to nie uda. Strach ci

na to nie pozwoli.

Wzruszyła ramionami i położyła teczki z trzaskiem na stole.
- Bardzo proszę.
Zaczęła przeglądać jakieś papiery, jakby była sama w pokoju.
A Rafe już był przy niej. Poczuła bijące od niego ciepło. Nie powinno drgnąć najmniejsze włókno jej ciała.

Tylko w ten sposób może udowodnić, że się go nie boi i nie jest nim zainteresowana. Musi zachować
całkowitą obojętność.

Stała nieruchomo, choć czuła już, że jego pierś dotyka jej ramienia, a gorący oddech unosi włosy na jej

skroni. Odczekała dla pewności jeszcze parę sekund.

17

- Zadowolony? - spytała uszczypliwie, unikając jego wzroku. Każdy nerw miała napięty, lecz

zdecydowana była za żadne skarby świata nie okazać zdenerwowania.

Bynajmniej, pomyślał Rafe, i ta myśl go zdziwiła. Lecz zaraz uświadomił sobie, że dopiero wtedy będzie

usatysfakcjonowany, kiedy ona zacznie mu jeść z ręki. I pomrukiwać z zadowolenia, jak w końcu tamten
półdziki kotek.

Najważniejsze było wzbudzenie jej zaufania.
- Jesteś bardzo opanowana, Claire Kingston, muszę to przyznać. - W jego głosie brzmiało rozbawienie i

podziw. - Ale nie aż tak, jakbyś chciała. Pod lodową maską, którą przybrałaś, kipi wulkan. Widzę go w
twoich oczach, za każdym razem, kiedy na mnie patrzysz. Wyczuwam w mchach twego ciała pod
zakrywającym je szczelnie kostiumem. Dostrzegam na miękkiej skórze, o tu, pod brodą. - Bardzo powoli i
ostrożnie podniósł rękę i nie dotykając, wskazał na pulsujący punkt nad wysokim kołnierzykiem jedwabnej,
ozdobionej falbanką bluzki. - Tak szybko bije ci tętno. Pewnego dnia namiętność, którą w sobie uwięziłaś,
wybuchnie z całą mocą. Potrzebny jest ci tylko ktoś, kto by cię poprowadził we właściwym kierunku. Kto
odbezpieczyłby zapalnik. I ja zamierzam być tym kimś.

Spojrzała na niego kątem oka.
- Skończyłeś już te naiwne, pseudopsychologiczne rozważania?
Królowa Lodu nie ustąpiła nawet o włos. Odpowiedział uśmiechem na tę kąśliwą uwagę. Skinął głową.
- Na razie.
- Więc teraz zejdź mi z drogi. Mam jeszcze mnóstwo pracy. - Obrzuciła go odpychającym spojrzeniem.
- Ciebie oczywiście nie zatrzymuję. To już było prawie polecenie.
- Aha, jeszcze jedno. - Zatrzymał się w drodze do drzwi. - O której jutro przyślesz po mnie samochód?
- Sądziłam, że nie bywasz na balach dobroczynnych. Uśmiechnął się do niej od progu.
- Zmieniłem zdanie. O której?
Chciała mu powiedzieć, żeby nie przejmował się jej zaproszeniem. Lecz taka reakcja byłaby zbyt

oczywista. Poza tym zaprosiła przecież wszystkich. Prasa mogłaby rozdmuchać fakt, że jedynie reżyser nie
pojawił się na przyjęciu.

- O wpół do ósmej. Punktualnie. I Rafe - poczekała, aż ponownie zwróci na nią wzrok - musisz się ogolić

po południu - powiedziała słodkim głosem

- żebyś nie wyglądał na gangstera przebranego w smoking, który, niestety, będziesz zmuszony sobie kupić.

Jeśli ci się uda w tak krótkim czasie znaleźć odpowiedni rozmiar.

ROZDZIAŁ 4

Uwaga Claire o smokingu, rozmyślał Rafe, sadowiąc się w samochodzie, który po niego przysłała, była

zapewne rewanżem za jego „naiwne, pseudopsychologiczne rozważania”. Prawie całe sobotnie
przedpołudnie spędził na poszukiwaniach odpowiedniego rozmiaru i tylko dzięki solidnemu napiwkowi
krawiec jednego z najdroższych salonów mody dopasował mu ten strój na wieczór.

W dzieciństwie żył w skromnych warunkach i zwykle nosił przerabiane i używane rzeczy. Nadal

wydawało mu się absurdalne wyrzucanie masy pieniędzy na wytworne, wieczorowe ubranie. Ale, do licha
ciężkiego, nie mógł sobie pozwolić na to, żeby wyglądać na przyjęciu jak ubogi krewny. Claire strzeliła w
ciemno, lecz trafiła w słaby punkt, jakim było jego pochodzenie. A właśnie ono odbierało mu pewność
siebie.

Dorastał w biedzie, w małym miasteczku zachodniego Teksasu, niewiele różniącym się od owego

fikcyjnego Burley z „Desperata”. Meksykańskie dziedzictwo, z którego był dumny, stanowiło jednak
obciążenie na drodze do społecznej akceptacji, nie mówiąc już o karierze. Po śmierci ojca stal się głową
rodziny, choć miał dopiero piętnaście lat i był o wiele za młody na dźwiganie takich obowiązków. Tylko
dzięki własnemu, zawziętemu dążeniu do sukcesu i nieugiętej woli matki, udało mu się zdać maturę. Wyższe
studia nie wchodziły w rachubę, skoro trzeba było wyżywić, odziać i wykształcić sześcioro rodzeństwa. Tak
więc Rafe poszedł do pracy na polu naftowym i większość zarobionych pieniędzy wysyłał co tydzień do
domu.

Od tego czasu zdobył jeszcze trochę wykształcenia, a i samo życie dodało mu ogłady, lecz nadal nie był

całkowicie pewny, którego widelca ma użyć, gdy leżały dwa przy nakryciu. To dlatego nie uczęszczał na
bale dobroczynne i inne wystawne hollywoodzkie przyjęcia. Nie czul się na nich swobodnie. Bal się, że się
wygłupi.

I teraz, mknąc w luksusowej limuzynie, ubrany w czarny smoking i czarne, kowbojskie buty z wężowej

skóry, zastanawiał się, czy właśnie dokładnie tego nie robi. Błaźni się. Z powodu rozpieszczonej,
pochodzącej z wyżyn społecznych księżniczki.

18

Już mu się to kiedyś zdarzyło.
W małym, teksaskim mieście, takim jak Flat Rock, społeczne linie podziału były znacznie ostrzejsze niż

gdzie indziej, a jego od początku los umieścił po tej gorszej stronie. Oczywiście, wiele dziewcząt chętnie
przekraczało tę niewidzialną granicę. Takie zawsze się znajdą, w każdym mieście. Lecz nie robiły tego nigdy
publicznie. Zawsze wycofywały się, gdy pojawiło się ryzyko utraty pozycji towarzyskiej. Jakoś sobie z tym
radził. Dla większości znajomość z nim była jedynie

okazją poznania innego świata. Wiedział o tym. I nawet go to czasem bawiło.
Spotkał tylko jedną dziewczynę, która wydawała się inna. Poznał ją przed maturą. Nie kryła się z tym, że

chodziła z nim na randki, obwoziła go odkrytym, czerwonym kabrioletem, który dostała od ojca na szesnaste
urodziny. Na spacerach trzymali się za ręce, razem chodzili popływać do miejscowego klubu, nie zważając
na plotki. Zakochał się w niej bez pamięci, oddał jej swe młode serce wraz z obietnicą małżeństwa. W końcu
któregoś dnia w pełni długiego, gorącego teksaskiego lata oznajmiła mu, że nie chce go już więcej widzieć.
Miesiąc później wyjechała bez pożegnania. Dopiero wtedy uświadomił sobie, że go wykorzystała, aby
skłonić swego bogatego tatusia do wysłania jej na studia do Dallas.

Potem były oczywiście inne kobiety. Tak zwane porządne dziewczyny i te trochę mniej porządne. Ze

wszystkich możliwych sfer. Od nich nauczył się, że nie należy patrzeć na stosunki między kobietą i
mężczyzną przez pryzmat bolesnego doświadczenia wyniesionego z kontaktów z jedną zepsutą dziewczyną.
Mimo to, pierwsza lekcja była ciągle żywa i jej wspomnienie nawiedzało go w najmniej odpowiednich
momentach. Takich jak ten.

W wytwornej rezydencji Pierce’a w Beverly Hills trwały ostatnie przygotowania do balu. Claire, od dawna

już przebrana i uczesana, wręcz narzucała się bratowej z pomocą. Nie mogła znieść myśli, że choć na chwilę
zostanie sama. Pragnęła znaleźć się w hałaśliwym dumie. Może gwar gości zagłuszyłby wspomnienie
niskiego, gardłowego głosu Rafe’a, który wmawiał jej, że potrzebuje kogoś, kto poprowadziłby ją we
właściwym kierunku. I że on miałby być tym kimś. Taka wizja była równie podniecająca, jak i alarmująca.

Wstąpiła do kuchni, lecz gospodyni, groźna pani Gilmore, całkowicie panowała nad sytuacją, poganiając

personel swym zwykłym, nie znoszącym sprzeciwu głosem i rzucała mordercze spojrzenie na każdego, kto
ośmieliłby się pomyśleć o wścibianiu nosa w jej sprawy.

Claire szybko wycofała się z kuchni i weszła na piętro. Tarę zastała tam, gdzie mogła się jej spodziewać -

w przygotowanym przez Pierce’a dla siostrzeńców pokoju dziecinnym. Bratowa właśnie karmiła piersią
niemowlę. Jej mąż - starszy brat Claire, Gage, czytał na dobranoc bajkę dwuletniemu Beau. Malec siedział
mu na kolanach. Okoloną potarganymi blond włoskami główkę przytulił do plisowanego gorsu białej,
wieczorowej koszuli ojca. Tara z uśmiechem zaprosiła Claire gestem dłoni do środka, lecz Claire potrząsnęła
głową.

- Przyjdę później.
Nie chciała zakłócać im tej rodzinnej, intymnej atmosfery. Dobrze wiedziała, ile wysiłku kosztuje Tarę i

Gage’a danie dzieciom tych wspólnych szczęśliwych chwil. Wiedziała także, jak ważne będą takie
wspomnienia, gdy już dorosną. Ona sama, dziecko rodziców pochłoniętych zawodowymi zajęciami,
szczęśliwe chwile dzieciństwa zawdzięczała głównie niańce.

Pierce’a i Nikki spotkała na szerokich schodach, wiodących ku wyłożonemu marmurami holu. Trzymając

się za ręce, skradali się w górę jak złodzieje. Ich

miny nie pozostawiały wątpliwości, jaki jest cel tej wyprawy.
Claire przysunęła się do połyskującej poręczy z orzechowego drewna i właśnie zastanawiała się, czy ją w

ogóle zauważyli, gdy Nikki odwróciła się, by sprawdzić, czy nikt ich nie obserwuje z holu - i
znieruchomiała.

- Pierce. - Szarpnęła męża za rękę. Rozejrzał się wokoło.
- Och, Claire, cześć. Co słychać?
- Dziękuję, wszystko w porządku - odparła Claire z uśmiechem. Młodszy z jej dwóch braci zapominał o

dobrych manierach, kiedy ulegał niepohamowanemu apetytowi na żonę. Na tym między innymi polegał jego
urok. - A co u ciebie?

- Jak dotąd - rzucił spojrzenie na zapłonioną Nikki - wszystko szło jak najlepiej.
Zbliżył się do siostry i pocałował ją w policzek.
- Cieszę się, że cię widzę, Claire.
- Mnie też miło widzieć was oboje. - Claire równie czule pocałowała brata. - Ale właściwie co tu robicie?

Przeglądałam wczoraj raporty produkcji i wynika z nich, że zdjęcia do „Stworzonych dla siebie” mają
potrwać jeszcze przynajmniej dwa tygodnie. Czy nie powinniście być w Toronto? W pracy?

- Och, Claire, daj spokój. Nie bądź taka zasadnicza. Jesteśmy na przyjęciu.

19

- Przyjechaliśmy tylko na weekend - pospieszyła z wyjaśnieniem Nikki, kierując w stronę męża

piorunujące spojrzenie. - Prawda, Pierce?

Głębokie, ciężkie westchnienie Pierce’a miało świadczyć o godnym pożałowania losie pantoflarza.
- Tak, kochanie.
Obie panie roześmiały się.
- No to wracajcie do swoich zajęć - powiedziała Claire. - A ja pójdę zobaczyć, co się dzieje w ogrodzie.
Pierce miał już iść na górę, gdy Nikki pociągnęła go za rękaw, wskazując głową w kierunku Claire.
- Co? Jej to nie przeszkadza. O Jezu - jęknął. Zza zakrętu schodów wyłonili się Tara i Gage. - To już

koniec.

- Chyba nie zdążycie powiedzieć dzieciom dobranoc - odezwał się Gage. Wesołe błyski w jego oczach

wyraźnie wskazywały, że ma na myśli zupełnie co innego.

- Za trzy godziny trzeba będzie karmić Chloe. A Beau zawsze przy tej okazji się budzi. - Gage objął

ramieniem Nikki i zaczął sprowadzać ją i żonę po schodach. - Wtedy będziecie mogli ich zobaczyć.

Pierce z komicznym grymasem rozczarowania podał ramię Claire, która ujęła je ze śmiechem. Zeszli na

dół za resztą rodziny.

Limuzyna wioząca Rafe’a zwalniała na długim, ciągnącym się łukiem podjeździe. Rafe wytrzeszczył oczy

na widok, jaki mu się ukazał. Miał przed sobą budowlę przypominającą do złudzenia stary, normandzki
zamek. Front budynku był wyłożony szarymi kamieniami, pomiędzy którymi połyskiwały ozdobione
witrażami okna. Surowość muru przysłaniały pędy bluszczu pnącego się aż pod sam dach. Dwa olbrzymie,
kamienne lwy strzegły okazałego portalu. Dwaj odźwierni w uniformach stali gotowi na każde skinienie.

Samochód stanął, lecz Rafe nie wysiadał. Czuł bowiem, że potrzebuje trochę czasu, by wziąć się w garść.

Trudno mu było przyznać się przed samym sobą do ogarniającego go niepokoju. Przesunął dłonią po
brodzie, sprawdzając, czy jest dostatecznie gładka, poprawił spinki, badając równocześnie, czy mankiety
wystają z rękawów marynarki na obowiązującą długość. Wreszcie dotknął szpilki z onyksem, zdobiącej
wykrochmalony gors koszuli i dopiero wtedy sięgnął do klamki. Gdy tylko wysiadł, jeden z odźwiernych
otworzył masywne, szerokie odrzwia. Idąc ku nim kamiennymi schodami, Rafe pokręcił kpiąco głową -
niewykluczone, że usłyszy witające go na progu fanfary.

Tymczasem z holu wybiegł mu naprzeciw melodyjny, kobiecy śmiech.
Ś

miech Claire.

Uniósł głowę i zobaczył obraz, za którego uwiecznienie każdy szanujący się fotoreporter oddałby duszę.

Sam Rafe nie potrafiłby lepiej zaaranżować sceny symbolizującej świetność Hollywoodu, niż to zrobiła
rodzina Claire, schodząca właśnie w dół po szerokich schodach.

Każdy z jej członków z osobna nie robił tak oszałamiającego wrażenia, lecz razem tworzyli zespół gwiazd

Hollywoodu, który byłby w stanie rozjaśnić całe Los Angeles.

Bracia podobni byli do siebie z postawy - wysocy, o szerokich ramionach i smukłych sylwetkach, świetnie

prezentowali się w wieczorowych strojach. Pierce był bardziej efektowny. Miał” gęste, jasne, falujące włosy
i oczy o tym samym odcieniu głębokiego szafiru co siostra. To była uroda chłopięca, tak chwytająca za serce
kobiety. Gage Kingston wyglądał poważniej od brata, miał ciemniejszą karnację, oczy bursztynowe i gładko
zaczesane włosy, tej samej kruczoczarnej barwy co Claire.

Ich żony były swoim całkowitym przeciwieństwem. Tara Channing-Kingston o lekko zaokrąglonych

kształtach z chmurą rozwichrzonych, rudych włosów i lekko skośnymi oczami koloru akwamaryny
wyglądała na kobietę zmysłową i uwodzicielską.

Nikki Kingston prawie tak wysoka jak jej mąż, robiła wrażenie seksownej Amazonki z długimi nogami

tancerki rewiowej. Jej zielone oczy kontrastowały z czarnymi, bardzo krótko ostrzyżonymi włosami. A
Claire...

Rafe stłumił westchnienie niekłamanego podziwu.
W przylegającej do ciała, lśniącej, srebrnoniebieskiej sukni, podkreślającej jej szczupłą sylwetkę i

odsłaniającej jedno ramię, wyglądała jak cudowna i niedosiężna księżniczka z bajki. Włosy miała upięte, jak
zwykle, w węzeł nad karkiem. Kolczyki połyskiwały blaskiem brylantów. Podobnie przyozdobiona
bransoletka otaczała wąski przegub jej ręki. Do tej pory Rafe nie widział Claire tak odprężonej, łagodnej,
rozbawionej. Nie mógł oderwać oczu od jej ujmującej, rozpromienionej twarzy.

Claire wyczuła badawcze spojrzenie. Zarumieniła się i odwróciła głowę, szukając wzrokiem. Brylanty

kolczyków zamigotały w świetle. Spojrzenia Rafe’a i Claire spotkały się.

Zapatrzyli się w siebie.
Trwało to parę sekund. Wystarczająco długo, żeby dostrzegła, jak doskonale leży na nim świetnie skrojona,

smokingowa marynarka. I że biel koszuli podkreśla smagłość jego cery. A czarne, kowbojskie buty i lśniące,

20

krucze włosy przydają tej formalnej elegancji nieco intrygującej fantazji.

Na widok samotnego nieznajomego Tara natychmiast wystąpiła w roli gospodyni. Wysunęła rękę spod

ramienia męża, pospieszyła w dół po schodach, a potem szybkim krokiem przemierzyła wyłożoną czarnymi i
białymi marmurowymi płytami posadzkę eleganckiego holu.

- Proszę mi wybaczyć. Nie zdawałam sobie sprawy, że nasi goście już przybywają. - Wyciągnęła do Rafe’a

dłoń przyjaznym gestem powitania. Poczuł zapach delikatnych perfum. - Tara Kingston.

- Rafe Santana. - Uścisnął jej dłoń. - Jestem reżyserem „Desperata” - dodał, gdyż zauważył, że jego

nazwisko nic jej nie mówi.

- Och - twarz Tary rozjaśniła się - pracuje pan z Claire.
Odwróciła się z uśmiechem do męża, który właśnie do nich podszedł.
- Gage, kochanie, to Rafe Santana, reżyseruje najnowszy film Claire. Pamiętasz, wspominała nam o tym

nowym projekcie. Nosi tytuł „Desperat”. Rafe, to mój mąż, Gage.

Panowie uścisnęli sobie dłonie, bacznie się sobie przyglądając.
- A to mój szwagier Pierce. I jego żona Nikki. Znowu nastąpiły powitania.
- Właśnie szliśmy na werandę na drinka przed nadchodzącym szaleństwem... - zaczęła Tara.
- Proszę sobie nie przeszkadzać - wpadł jej w słowo Rafe. - Zaraz pójdę sobie do ogrodu.
- Nonsens. Nie ma mowy. Bardzo prosimy z nami. Będzie nas sześcioro, a więc do pary. - Rzuciła figlarne

spojrzenie na szwagierkę. - Z pewnością dlatego Claire zaprosiła cię na nieco wcześniejszą godzinę. Prawda,
Claire?

Wszystkie głowy zwróciły się w jej stronę.
- Tak - wybąkała, choć do tej pory nie zdawała sobie nawet sprawy, że wysłała po niego samochód

wcześniej. - Chyba tak.

- A widzisz? - Tara ujęła Rafe’a pod ramię i ruszyli przodem. - Przyszedłeś akurat w dobrym momencie,

zdążysz nam opowiedzieć o sobie i Claire, no i o „Desperacie”. Bo od niej trudno się czegoś na ten temat
dowiedzieć.

No, nie jest tak źle, pomyślał Rafe trochę już rozluźniony, przyjmując z rąk Pierce’a kieliszek szampana.

Zwykle pijał dobrze schłodzone piwo Lone Star, albo marganie, lecz w tak baśniowym świecie, pośród tych
urodziwych ludzi, szampan wydawał się najbardziej odpowiednim trunkiem.

- No więc - Pierce usadowił się naprzeciwko niego na jednej z trzech wąskich sof - jak ci się podoba

współpraca z naszą małą dyktatorką? - Wskazał oczami siostrę. - Dałeś już jej łupnia?

- Słucham? - Rafe o mało nie zakrztusił się szampanem.
- O, tak. - Pierce podniósł żartobliwie dwie pięści do podbródka Claire.
Spojrzała na brata z wściekłością.
Rafe dobrze pamiętał, jak on i reszta rodzeństwa podobnie się przekomarzali. Roześmiał się.
- Nie myślałem jeszcze o takim podejściu do zagadnienia - przyznał. - A czy ty zwykle w taki właśnie

sposób dawałeś sobie z nią radę, kiedy ci szefowała?

- Nie... Na ogół robiłem, co chciała.
- Bo ona na ogół ma rację - wtrąciła się Nikki.
- W każdym razie miała rację, gdy ciebie wybrała. - Pierce przyciągnął żonę, żeby ją pocałować.
- Pierce, proszę - odezwała się Tara z lekkim wyrzutem - mamy gościa.
- Mnie to nie przeszkadza. - Rafe spojrzał na Claire.
Claire przez chwilę nie odwracała od niego wzroku, zahipnotyzowana wyrazem jego oczu. Przypomniało

się jej, jak oskarżał ją o skrywanie emocji, mówił o namiętności, która kiedyś wybuchnie z całą mocą. I nie
zapomniała przyrzeczenia, że to on w niej tę pasję wyzwoli. Pochyliła twarz nad uniesionym kieliszkiem w
nadziei, że nikt nie zauważy rumieńców, które nagle poczuła na policzkach.

Zebrani wymienili znaczące spojrzenia.
- Podobno jutro jedziesz z Claire do Teksasu szukać pleneru do „Desperata” - zagadnął Gage.
Podtekst tych słów był wyraźny. Rafe sam miał cztery siostry.
- Ona nalegała - odparł miękko. - Przecież jest szefem.
Gage skinął głową.
- Nie zapominaj o tym.
Spojrzenie Rafe’a zapewniało, że Claire będzie z nim bezpieczna. Przynajmniej tak dalece, jak to jej będzie

odpowiadało.

- No, to teraz zmieńmy temat. - Pierce przerwał ciszę, która zapadła na moment. Uśmiechnął się do żony. -

Nikki i ja chcemy wam coś oznajmić.

- Wiedziałam, że nie przyjechaliście do domu tylko na przyjęcie - odezwała się Tara. Podniosła wzrok na

21

męża. - A nie mówiłam?

- Mówiłaś. - Gage objął żonę ramieniem. - A więc? - spytał z udanym zaciekawieniem, jakby nikt z nich

nie domyślał się nowiny. - Czy potrzebne będą większe ilości szampana dla wzniesienia toastu?

Pierce uśmiechnął się szelmowsko.
- Tak, do licha, prosimy o szampana dla wszystkich. To znaczy, z wyjątkiem Nikki. - Ujął jej dłoń i

podniósł do ust. - Gdyż ona ma zamiar wydać na świat nową supergwiazdę Kingstonów - oświadczył
uroczyście. Popatrzył z dumą na zarumienioną i szczęśliwą żonę.

Nastąpiły uściski i gratulacje. Panie miały w oczach łzy. Rafe po złożeniu życzeń stanął nieco z boku. Miło

mu było, że brał udział w tej rodzinnej uroczystości, lecz czuł się trochę speszony. Nowina o mającym
przyjść na świat dziecku jest zawsze dla rodziny niezwykłą wiadomością. I ma bardzo intymny charakter lub
powinna taki mieć. Jednak tym ludziom nieustannie występującym publicznie trudno było zachować swoją
prywatność. Może dlatego w takiej chwili nie czuli się skrępowani.

- Jeżeli jest na świecie sprawiedliwość, to urodzi się dziewczynka. - Gage wyciągnął rękę z kieliszkiem w

stronę brata. - Rewanż ze strony tych ojców, którym pomogłeś osiwieć.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem na widok komicznie przerażonej miny Pierce’a i wznieśli do góry

kieliszki.

- Bardzo przepraszam. - W drzwiach ukazał się jeden z kelnerów. - Pani Gilmore zawiadamia, że goście się

schodzą.

Jak na komendę Kingstonowie pospiesznie dopili szampana i odstawili kieliszki.
- Czas na występ - oznajmił Pierce.
- Trzeba iść do pracy - westchnęła Claire.

Ogród na tyłach rezydencji Pierce’a Kingstona skrzył się setkami białych światełek. Drzewa udekorowano

girlandami małych żaróweczek. Na podium grała orkiestra. Kelnerzy w białych marynarkach zwinnie
poruszali się wśród zgromadzonego przy oświetlonym basenie tłumu gości, roznosząc pikantne przystawki
kuchni tamilskiej i szampana. Pod białym namiotem, ustawionym na kortach tenisowych, służba kończyła
nakrywać do dwóch dużych stołów, jaśniejących bielą adamaszkowych obrusów i lśniących blaskiem
porcelanowej zastawy.

Rafe, stojący teraz samotnie, wsparty o kamienną kolumnę, podtrzymującą balustradę tarasu

wychodzącego na basen, popijał drugi kieliszek szampana i obserwował Claire w akcji. Od pół godziny
krążyła między gośćmi.

W tym czasie zdążyła wymienić jakieś żartobliwe uwagi z Michaelem Douglasem i jego żoną, poświęciła

piętnaście minut na dyskusję z Susan Sarandon i Goldie Hawn na temat stowarzyszenia zwanego „Kobiety
Filmu” i przywitała się w przelocie z półtuzinem agentów, reżyserów i innych hollywoodzkich grubych ryb.

Zatrzymał ją, kiedy właśnie przechodziła do kolejnej grupy gości.
- Naprawdę traktujesz to jak pracę? - zapytał.
- W tym celu urządza się przyjęcia w Hollywood - odparła chłodno. - Po cóż innego przyszłoby tu tyle

ludzi?

- Żeby się zabawić.
- Nie. Chodzi o nawiązanie kontaktów. - Upiła mały łyk szampana. - O uzyskanie zakulisowych informacji.

Kto jest w liczącym się układzie. Kto już z niego wypadł. Kto co robi. Co kto zamierza robić. Więc wybacz
mi - zamierzała go wyminąć - ale muszę wrócić do pracy.

Zastąpił jej drogę.
- Przepraszam za wszystkie słowa, które kiedyś mogły sprawić ci przykrość, i
- Rafe...
- Claire, powiedziałem, że cię przepraszam. Kobieto, okaż mi trochę litości.
- Litości?
- Czuję się jak ryba wyjęta z wody. Jestem tu obcy. - Uśmiechnął się rozbrajająco. Usiłował przybrać minę

człowieka nieśmiałego, wpatrzonego w nią z podziwem bez żadnej ubocznej myśli. Nie wiedział tylko, czy
wypadł przekonująco. - Ty mnie zaprosiłaś na ten oszałamiający spęd. I twoim obowiązkiem jest
przypilnować, żebym się dobrze bawił.

- Kiedy rozmawiałeś z Sharon Stone przed paroma minutami, wyglądało, że nawet bardzo dobrze się

bawisz.

Spojrzał na nią oczami niewiniątka.
- To była ona? - spytał, zadowolony, że to zauważyła.
Patrzyła na niego przez chwilę trochę zła, a trochę już rozbawiona. Rozbawienie wzięło górę.
- Dobrze, chodź ze mną. - Dała znak kelnerowi, żeby zabrał jej kieliszek. - Pokażę ci, jak się obracać w

22

tym towarzystwie.

Ujęła go pod rękę, tak jak często chodziła z braćmi, nieświadoma, że po raz pierwszy dotknęła go z własnej

woli.

Do Rafe’a dotarło to natychmiast. Wydawało mu się, że ta mała dłoń trzymająca jego ramię przypieka mu

skórę poprzez materiał. Miał ogromną ochotę przykryć ją swoją ręką, lecz bal się, że wtedy Claire
uświadomi sobie, co zrobiła.

- Pierwsza zasada głosi, że trzeba sobie wybrać odpowiedni cel - powiedziała. - Pójdziemy tam - wskazała

głową drugi koniec basenu. - Widzisz Jona Petersa? - To był jeden z producentów. - Rozmawia z Arnoldem
Schwarzeneggerem.

- A my którego namierzamy?
- Ty wybieraj.
- Schwarzeneggera.
- Dlaczego?
- Bo większy.
Roześmiała się cicho, uroczo, jak wtedy na schodach, i ścisnęła jego ramię. Rafe był w siódmym niebie.
- Powinnaś to częściej robić.
- Co mianowicie?
- Śmiać się tak jak teraz.
Zdziwiona, podniosła na niego wzrok.
- Bardzo często się śmieję.
- Ale nie tak wesoło, nie tak spontanicznie.
- Jestem tu z rodziną. - Była zdumiona, że on zauważył tę różnicę. Myślała, że jest lepszą aktorką.
- Zawsze wśród nich się odprężam. Chyba dlatego, że dają mi poczucie bezpieczeństwa.
- Bezpieczeństwa? - powtórzył.
Pomyślał, że to niezwykle słowo w jej ustach.
- Czuję się kochana. - Szybko starała się skierować jego myśli na inne tory. - Akceptowana. Hołubiona.

No, różu... O, Dennis, Mary, dobry wieczór. - Przystanęła, żeby przedstawić Rafe’owi żonę operatora
zatrudnionego przy „Desperacie”. - Dobrze się bawicie?

- Tak, dzięki - odrzekła Mary Cleary. - Wspaniałe przyjęcie.
- Cieszę się. - Claire uśmiechnęła się i ruszyła dalej. - Druga lekcja dotyczy spotykania się i witania z tymi

- przepychali się teraz przez tłum zebrany wokół przebieralni - do których nie masz interesu. Trzeba to robić
w taki sposób, aby cały czas iść do celu i nie tracić go z oczu. - Wymieniła właśnie po drodze uśmiechy i
ukłony z koleżanką, producentką Sherry Lancing.

- Ale - dodała szeptem - musisz również wiedzieć, kiedy należy przystanąć i poplotkować. - Don, Melanie,

witajcie - przywitała ciepło mijaną parę.

- Co słychać? Miło spędzacie czas?
Don Johnson wzniósł do góry szklankę z wodą mineralną.
- Tara zawsze urządza nieziemskie przyjęcia.
- Jeszcze raz dziękuję ci za róże - odezwała się Melanie Griffith swym cichym głosem malej dziewczynki.

- To było bardzo miłe z twojej strony, choć naprawdę niepotrzebne.

- Wiem - uśmiechnęła się Claire - ale po tym lepiej się poczułam.
- Róże? - spytał Rafe, gdy już zostali sami. Claire skrzywiła się.
- Opublikowano paskudny artykuł o mnie i Donie kilka tygodni temu.
- Tak, coś sobie przypominam. „Królowa Lodu wciska się między najbardziej zakochaną parę Hollywood”.

- Pamiętał też, jak go to zezłościło, choć nie wiedział dlaczego. - No i co?

- Wysłałam Melanie róże z przeprosinami.
- Za co?
- Za ten ohydny artykuł.
- Po co? Przecież to było kłamstwo. Zamilkł na moment, wmawiając sobie, że to nie jego sprawa. Chyba

ż

e...

- A może prawda? - zapytał, zanim zdołał się powstrzymać.
Claire puściła jego ramię.
- Nie - odrzekła stanowczo, lecz bardzo chłodno - to nieprawda.

- Czyż to nie wspaniałe przyjęcie? - Pilar w przerwie między tańcami postanowiła odetchnąć i

porozmawiać przez chwilę z bratem.

- Rzeczywiście - przyznał Rafe posępnym głosem, wodząc cały czas wzrokiem za Claire, która teraz

23

rozmawiała z reżyserem Ronem Howardem. Po tym ostatnim, nieszczęsnym pytaniu, zostawiła go samego i
wyraźnie zaczęła unikać.

Do licha, jak mógł się tak głupio zachować? Claire Kingston nie należy do kobiet, które romansują z

ż

onatymi mężczyznami. Wyglądało na to, że ona w ogóle nie romansuje. A jeśli nawet, to i tak nie jego

sprawa. W każdym razie jeszcze nie.

- Nie do wiary, ile tu sław - ciągnęła Pilar. - Gwiazdy i gwiazdorzy pierwszej wielkości.
Pilar już prawie dwa lata pracowała w Hollywood, lecz nadal była pod ich wrażeniem, jak każdy kinoman.
- Siedziałam podczas kolacji przy tym samym stole co Denzel Washington i jego żona Pauletta. Wiesz, ona

jest przepiękna. Rozmawiałam także z Geeną Davis. - Upiła łyk szampana. - A z kim ty jadłeś kolację? - Nie
odpowiadał, więc nadal się dopytywała. - Jakie znakomitości siedziały koło ciebie?

- Billy Crystal z żoną. Steven Spielberg. A, i Michelle Pfeiffer.
- Jadłeś kolację z Michelle Pfeiffer i nie jesteś podekscytowany?
Rafe wzruszył ramionami. Byłby podekscytowany, gdyby to była Claire.
Boże, co za żałosna sytuacja. Pilar miała rację. Każdy normalny mężczyzna z krwi i kości byłby przejęty,

gdyby miał okazję siedzieć koło Michelle Pfeiffer. A on dąsa się i patrzy wilkiem znad swego kieliszka tylko
dlatego, że to nie była Claire.

- ...żeby za nim przepadała.
- Przepraszam, Pilar. Co mówiłaś?
- Powiedziałam, że chyba Claire nie przepada za naszym pierwszym amantem.
Wskazała kieliszkiem stojącą w oddali parę.
- To chyba ona z Daxem Wyattem, prawda?
Rafe spojrzał we wskazanym kierunku. Rzeczywiście, to był Dax Wyatt. I stał o wiele za blisko Claire.

Pochylony ku niej, jedną ręką opierał się o kamienną kolumnę nad głową rozmówczyni. Odsunęła się
nieznacznie z odwróconą od niego twarzą. Cała jej postać była nienaturalnie sztywna. Każdy mężczyzna z
odrobiną wrażliwości cofnąłby się, gdyż było oczywiste, że ona czuje się osaczona. Claire nazwała go
wstrętnym typem. I chyba miała rację.

Rafe zerwał się z miejsca pod wpływem ślepej i dzikiej furii, jaka ogarnia mężczyznę, kiedy widzi, że jego

kobieta jest napastowana. Podkradł się do nich i znienacka położył Daxowi rękę na ramieniu. Miał zamiar
przekręcić go ku sobie i przyłożyć mu pięścią w żołądek.

- Co, do... - Dax najwidoczniej przestraszył się tej niespodziewanej ingerencji.
Claire odwróciła głowę i Rafe napotkał jej spojrzenie. Szeroko rozwarte oczy wyraźnie błagały go, żeby

nie wszczynał awantury.

- Wybacz, Dax - Rafe powściągnął wściekłość nadludzkim wysiłkiem woli - ale Claire obiecała, że ze mną

zatańczy przed końcem przyjęcia. Właśnie przyszedł na to czas.

ROZDZIAŁ 5

Orkiestra grała klasycznego, staromodnego walca angielskiego. W tym tańcu partnerzy powinni utrzymać

między sobą stosowną odległość. Rafe jedną ręką ujął dłoń Claire, a drugą położył na jej plecach tuż pod
łopatkami. Ona zaś, zacisnąwszy kurczowo dłoń na jego ramieniu, dała mu się poprowadzić w rytmiczne
rozkołysanie. Oddaleni od siebie prawie na długość ramienia, a jednak połączeni, obracali się powoli w takt
muzyki.

Jakie to kojące, myślała Claire, być tak na wpół w jego ramionach. Oszalałe serce uspokajało się,

straszliwa panika po kilku chwilach ustąpiła. Dłoń na jego ramieniu stopniowo rozluźniała się. Krew w
ż

yłach zaczęła normalnie krążyć.

Uniosła głowę i napotkała czekający na jej spojrzenie wzrok Rafe’a.
- Dziękuję - szepnęła.
- Zawsze do usług.
Przez chwilę tańczyli w milczeniu - ich ciała w pełnej harmonii, ich oczy wpatrzone w siebie. Jej - szeroko

otwarte, pełne niedowierzania i wahań. Jego - spoglądające z czułością i niepokojem. Zadawały pytania, na
które nie chciała odpowiedzieć.

Odwróciła wzrok.
- Dobrze się czujesz? - zapytał.
- Tak. - Teraz tak, pomyślała.
- Co on ci powiedział? Potrząsnęła głową.
- Właściwie nic takiego. Dax... po prostu jest nadal sobą.
- Pozbędziemy się go. Rozwiąż z nim umowę, zaangażuj kogoś innego do roli Josha.

24

- Nie. - Spojrzała na niego zdumiona, że on może nawet coś takiego sugerować. Dax Wyatt zagrał Josha w

czasie przesłuchania bezbłędnie. - Naprawdę nie ma potrzeby. Nic nie zrobił, właściwie nic też szczególnego
nie powiedział. On tylko...

- ...jest nadal niedojrzałym, wstrętnym typem.
Claire sama była zdziwiona, że potrafiła zareagować uśmiechem.
- Tak, jest wstrętnym typem, utalentowanym, ale wstrętnym. - Jej uśmiech zastygł. - Powinnam była lepiej

dać sobie z nim radę. I tak będzie następnym razem.

- Po prostu wyobraź sobie, że on jest mną.
- Że on jest tobą?
- Wydaje mi się, że nie nastręcza ci żadnego kłopotu ustawienie mnie na właściwym miejscu, kiedy

przekraczam pewną linię - powiedział z ironią.

Zastanawiała się przez moment.
- To dlatego, że jesteś dżentelmenem. - Uświadomiła sobie, jak trafnie charakteryzuje go to określenie. W

sprawach naprawdę się liczących był subtelnym człowiekiem. - Umiesz pogodzić się z tym, że ktoś mówi ci
„nie”.

Roześmiał się.
- Chyba tak. Bardzo ci dziękuję.
- To miał być komplement.
- Wiem. I to właśnie mnie martwi. W stronach, z których pochodzę, kobieta, która nazywa mężczyznę

dżentelmenem, nieuchronnie zaczyna mu z kolei mówić, jak bardzo mu ufa i jaka się czuje przy nim
bezpieczna. Co oznacza, że już jest gotowa traktować go jak brata. - Przyciągnął ją nieco bliżej do swojej
piersi. Nie za mocno, ale tak, żeby mogła wyczuć jego twarde muskuły. - Claire, ja nie jestem jednym z
twoich braci - ostrzegł ją. - Nie myl mnie z nimi.

- Wiem - odrzekła cicho, nie spuszczając z niego wzroku. - Nie obawiaj się.
Orkiestra przestała grać, a oni stali objęci jeszcze przez chwilę.
- Może zaprowadziłbym cię do domu? - zaproponował Rafe. - Właściwie już po balu, a ty wyglądasz na

wykończoną. Reszta Kingstonów da chyba sobie radę z pożegnaniem gości.

- Dobrze - skinęła głową. - Jestem rzeczywiście bardzo zmęczona. A nasz samolot wylatuje jutro bardzo

wcześnie.

- Dzisiaj. - Rafe zerknął na zegarek. - Jest po pierwszej.
Zeszli z parkietu. Przeprowadza ją obok basenu, a potem szerokimi, kamiennymi schodami ku tarasowi

pierwszego piętra.

Panował tu półmrok. Balustrada obrośnięta bluszczem i pnącą się, tropikalną, słodko pachnącą bugenwillą

stanowiła osłonę przed wesołym gwarem panującym jeszcze na dole. Szczęśliwym trafem dwa fotele przy
stoliku z rozpiętym nad nim ogrodowym parasolem były puste.

- Chyba usiądę na chwilę - odezwała się Claire.
- Po domu pewno kręcą się jeszcze jacyś goście, a tu jest tak pięknie i spokojnie. Nie musisz dotrzymywać

mi towarzystwa - dodała, siadając na jednym z wysłanych poduszkami foteli. - Będzie mi tu bardzo dobrze
samej.

- Usiłujesz się mnie pozbyć?
- Nie. - I, o dziwo, powiedziała prawdę. - Pomyślałam tylko, że chcesz wrócić do domu, żeby się trochę

przespać przed jutrzejszą podróżą. Dzisiejszą - poprawiła się.

- Będę spał w samolocie.
- Zazdroszczę ludziom, którzy to potrafią. - Przysunęła stopą drugi fotel i położyła nogi na miękkim

siedzeniu. - Mnie się to nigdy nie udaje.

- Boisz się latać?
- Nie. - Zamknęła oczy i odchyliła do tyłu głowę.
- Nie mogę usnąć wśród obcych ludzi.
- Droga pani ma niezły problem z systemem nerwowym. Zdajesz sobie z tego sprawę?
- Już mi to mówiono. - Otworzyła szybko oczy, gdyż poczuła, że Rafe wsuwa dłonie pod jej stopy. - Co ty

wyprawiasz?

- Zamknij oczy i odpręż się. - Usiadł na fotelu i położył sobie jej stopy na kolanach. - Zamierzam uchylić

przed tobą nieco wrota do niebiańskiej rozkoszy. - Jego zęby zabłysły w uśmiechu. - Tak przynajmniej
podczas masażu mówiła moja mama.

Zręcznie rozpiął wieczorowe sandałki, jakby to robił już tysiące razy, zdjął je i ostrożnie postawił na

podłodze obok fotela.

- Masowałeś stopy swojej mamie? - spytała, gdy zaczął uciskać jej palce.

25

- Prawie każdego wieczoru, kiedy wracała do domu po pracy. Pracowała w barze samoobsługowym przy

miejskim szpitalu. Nosiła wprawdzie specjalne obuwie, ale i tak po całym dniu na nogach ledwo się ruszała.
No i jak się czujesz?

- Cudownie - odparła. Musiała powstrzymać jęk, kiedy jego kciuki zaczęły okrężnym ruchem pocierać

podbicie stóp.

Początkowo była zakłopotana, jakby połączyło ich coś intymnego, choć przecież wcale tak nie było. Ale

już po chwili czuła jedynie przyjemność. Ukojenie. Chyba nie miało to nic wspólnego z seksem ani niczym
nie groziło. Po prostu rozcierał jej stopy.

A on nadal powoli zataczał kciukami kręgi wzdłuż całej podeszwy, delikatnie na wrażliwym śródstopiu,

mocniej na piętach. Powtarzał te ruchy wolno, cierpliwie, czując, jak napięcie jej mięśni maleje. Kiedy
pieszczotliwie zaczął masować ścięgna ponad piętą, nie mogła powstrzymać głośnego westchnienia.
Uśmiechnął się do siebie. Wsunął ręce pod obrzeże długiej, srebrzystej sukni, żeby pomasować jej mięśnie
łydek. Wiedział, że kobiety odczuwają w nich ból po dłuższym chodzeniu w pantoflach na wysokich
obcasach, a Claire przez wiele godzin nie zdejmowała szpilek.

- O Boże! To powinno być nielegalne - szepnęła w błogim upojeniu. - Jeszcze nigdy nie czułam się tak

wspaniale.

Nagle z ciemności dobiegło ich chrząknięcie. Claire chciała się poderwać, wysunąć stopy z rąk
Rafe’a, lecz on przytrzymał je w kostkach.
- Prosimy - zawołał bez cienia zmieszania w kierunku postaci majaczącej za fotelem Claire - nie

zagrażamy dobrym obyczajom.

- To, co słyszałem, nie brzmiało tak niewinnie - rzekł Pierce. Postąpił do przodu i jego twarz oświetlił blask

ż

aróweczek dekorujących pobliskie drzewo.

-Dobrze, że to nie Gage usłyszał te pojękiwania i westchnienia - zwrócił się do Claire. - Zaraz by tu

przyleciał z rewolwerem i pastorem.

- Pierce, na miłość boską! - Claire miała nadzieję, że żaden z nich nie zauważył jej rumieńców. Wyrwała

stopy z rąk Rafe’a i postawiła je na podłodze. - On tylko masował mi stopy.

- Aha. - Ton głosu Pierce’a wskazywał, że to wytłumaczenie wydaje mu się zbyt proste. - Po takim masażu

mężczyzna może dostać od kobiety wszystko, czego zażąda. Może jednak lepiej zawołam uzbrojonego
Gage’a.

Rafe roześmiał się cicho, jakby całkowicie zgadzał się z Pierce’em.
Claire poczuła, że pod wpływem tego śmiechu dreszcz przebiega jej po plecach.
- Natychmiast przestańcie, obydwaj. - Wstała.
- Jeżeli macie zamiar wymieniać poglądy na temat techniki uwodzenia kobiet, to ja odchodzę.
- Do twojej wiadomości, nasze panie są w dziecinnym pokoju - rzekł Pierce. - Tara obiecała udzielić Nikki

lekcji poglądowej przewijania dzieci.

- Bardzo dobrze. Jestem pewna, że rozmowa na temat pieluszek będzie ciekawsza. Claire weszła do domu.
- No, to nam wygarnęła - odezwał się rozbawiony Rafe.
Wstał z fotela.
- Chyba już pójdę. Czy mogę liczyć na samochód?
- Nie spiesz się tak bardzo - zaprotestował Pierce.
- Samochód może być w każdej chwili. - Włożył ręce do kieszeni spodni i oparł się o balustradę, jakby

miał zamiar jeszcze trochę porozmawiać. - Po takich przyjęciach zawsze idziemy do kuchni na kawę. Panie
lubią pogawędzić na gorąco o tym, czy wszystko się udało. To jest taka nasza tradycja. Jak kieliszek
szampana przed balem na werandzie.

- Chyba jak na jeden wieczór wystarczająco zakłóciłem wam rodzinny rytuał.
- Tarze będzie przykro, jeżeli się do nas nie przyłączysz. Prosiła, żebym cię zaprosił.
Rafe postanowił iść na całość. Musi wiedzieć, na czym stoi.
- Dlaczego?
- No, cóż. Tara to kobieta o czułym sercu i...
- Pierce wzruszył ramionami. - Nic ci to nie mówi?
- Co do serca Tary nie mam wątpliwości, ale nadal nie rozumiem, dlaczego mnie zaprasza.
- A niech to licho. - Pierce westchnął teatralnie.
- Tara mnie ostrzegła, że mam być dyskretny, ale chyba masz prawo wiedzieć. Ja na twoim miejscu

chciałbym wiedzieć. Otóż panie mają zamiar zrobić na ciebie zamach. - Zaprezentował swój słynny
uśmiech.

- Bardzo taktownie, rzecz jasna.
- Zamach na mnie? W jakim celu? Pierce spoważniał i przyglądał się Rafe’owi przez długą chwilę, zanim

26

odpowiedział.

- Jesteś jednym z niewielu mężczyzn, którym Claire okazała zainteresowanie z powodów, żeby tak rzec,

pozazawodowych. - Powiedział to lekkim tonem, lecz jego oczy bardzo uważnie wpatrywały się w Rafe’a w
oczekiwaniu na jego reakcję.

Spojrzenie Rafe’a również było poważne.
- Poza tym jesteś jedynym, którego przyprowadziła do domu i przedstawiła rodzinie. Więc rozumiesz, że

wzbudziłeś naszą ciekawość.

Słowa Pierce’a zaciekawiły Rafe’a. Nawet bardzo.
- Niewielu, to ilu?
- Dwóch.
- Dwóch? - powtórzył Rafe jak echo. Trudno mu było w to uwierzyć.
- Chyba że prowadziła podwójne życie. Ale o tym nic nam nie wiadomo. I oba te związki miały - jak by tu

powiedzieć - bardzo letnią temperaturę, co najwyżej. I, jak wiemy, do niczego nie doprowadziły.

- Znowu się uśmiechnął. - Jeżeli piśniesz choć słówko, wszystkiemu zaprzeczę.
- Więc po co mi to, u licha, mówisz?
- Ponieważ Claire się tobą interesuje. I tym razem wyczuwam wyższą temperaturę. A poza tym, dlatego -

jego szafirowe oczy nabrały twardego, ostrzegawczego wyrazu - byś dokładnie zdawał sobie sprawę, że
rodzina czuwa.

- Jeśli wyrządzę jej krzywdę, padnę trupem?
- Zgadza się. Więc gotów jesteś narazić się Tarze czy przyjmujesz zaproszenie na kawę?
- Oczywiście nie chciałbym jej urazić.
- Ja też tak bym zdecydował na twoim miejscu - stwierdził Pierce. - Gage potrafi być bardzo niemiły dla

ludzi, którzy dokuczają jego żonie.

- Niech będzie kawa.
Rafe ruszył za gospodarzem w stronę drzwi. O mało nie potknął się o pantofle Claire. Podniósł je ostrożnie

i wszedł za Pierce’em do domu.

Claire rzeczywiście znalazła bratowe w dziecinnym pokoju, krzątające się wokół najmłodszych

Kingstonów.

- O wilku mowa. - Nikki na widok Claire podniosła wzrok znad stołu, na którym zmieniała pieluszkę

Chloe. W jasnych, zielonych oczach żony Pierce’a błyskały wesołe iskierki. - Waśnie rozmawiałyśmy o
tobie i tym twoim urodziwym przyjacielu. Gdzie go do tej pory ukrywałaś?

- On nie jest moim przyjacielem, tylko reżyserem. I wcale go nie ukrywałam.
- Ja w każdym razie nigdzie go nie widziałam. A gdyby ktoś taki kręcił się w pobliżu, na pewno bym go

zauważyła. Jest prawie tak przystojny jak Pierce.

- Nikki zapięła do końca śpioszki i wzięła dziecko na ręce. - Albo jak ta młoda dama.
- Ostatnio właściwie niczego nie mogłaś zauważyć.
- Claire posadziła sobie na biodrze bratanka, dwuletniego Beau, który od dłuższej chwili szarpał ją za

sukienkę. - Nie było cię tutaj.

- To prawda - wtrąciła się Tara. - Za to ja byłam i też go nigdy przedtem nie widziałam.
- Bo on nie bywa tam, gdzie ty - odparła Claire.
- Reżyseruje mój najnowszy film. Kropka. Nie jest nikim więcej. Nie, Beau, kochanie, nie ciągnij cioci

Claire za kolczyk, to boli. - Wyciągnęła rękę i potrząsnęła ozdobioną brylantami bransoletką, żeby zwrócić
na nią uwagę chłopczyka. Zaczął ją przekręcać, usiłując dociec, jak zdjąć z ręki błyszczące cacko. - Dzisiaj
wieczorem Rafe Santana był tu tylko dlatego - ciągnęła - że zaprosiłam całą ekipę filmową pracującą nad
„Desperatem” w podziękowaniu za ich wysiłek.

- Taak, ale ich wszystkich nie zaprosiłaś na wcześniejszą godzinę i na kieliszek szampana w rodzinnym

gronie - zauważyła Nikki.

- Wcale nie zaprosiłam go na szampana przed przyjęciem - zaprzeczyła Claire, lecz pomyślała, że choć

podświadomie, właśnie to zrobiła. - Przecież to Tara mu zaproponowała, żeby poszedł z nami na werandę.

- Chyba nie mogłam go zostawić samego w progu? - spytała Tara z niewinną miną.
- No tak, ale...
- A poza tym - nacierała w dalszym ciągu Nikki - to nie Tara przez cały wieczór wymieniała gorące

spojrzenia z pewnym wysokim, przystojnym brunetem.

- Ja nie wy...
- Puk, puk. - Zza drzwi dobiegł głos Pierce’a.
- Czy nikt nie jest rozebrany? Możemy wejść?
Wszystkie trzy panie poczuły wyrzuty sumienia, że tak długo kazały na siebie czekać.

27

- Za minutkę schodzimy - odpowiedziała Tara - tylko położymy dzieci do łóżek.
- Nie ma zmartwienia - oznajmił Pierce, wchodząc do pokoju z tacą pełną filiżanek i spodków. - To my

postanowiliśmy przyjść na górę.

Za bratem kroczył Gage z drugą tacą, na której stał duży dzbanek z kawą, mały ze śmietanką i

cukierniczka. Na końcu szedł Rafe z dyndającymi na paskach pantoflami Claire.

Wyciągnął je ku Claire na zgiętym palcu.
- Zostawiłaś na tarasie.
- Mam nadzieję, że tylko to - odezwał się Gage, stawiając tacę na dziecinnym stoliku.
Claire obrzuciła brata lodowatym spojrzeniem i, ku swemu przerażeniu, zaczerwieniła się jak burak. Beau

poklepał ciocię po policzku.

- Ciepły! - zawołał.
Wszyscy wybuchnęli śmiechem, więc i on zaśmiał się radośnie i powtarzał „ciepły, ciepły, ciepły” z

nadzieją, że to słowo wywoła dalsze wybuchy śmiechu. Rafe pospieszył Claire na ratunek.

- Czy rodzina nie jest cudownym wynalazkiem? - spytał, usiłując odwrócić uwagę zebranych od

zapłonionej Claire.

Wyciągnął do niej ponownie rękę z pantoflami.
- Masz, a ja wezmę tego małego dowcipnisia.
- Nie wiem, czy pójdzie do ciebie. Pewno będzie się wstydził i...
Tymczasem Beau gwałtownie pochylił się do przodu, jak to się zdarza małym dzieciom.
Rafe rzucił pantofle na ziemię, wyciągnął ręce i przygarnął malca do piersi, choć Claire wcale go nie

wypuściła. Jej ramiona zostały uwięzione, przyciśnięte do muskularnego torsu ciałkiem bratanka. A piersi
opierały się o dłonie Rafe’a przytrzymujące dziecko. Znieruchomieli na moment, wplątani nagle w sieć
intymności. Sutki Claire stwardniały pod jedwabiem sukni. Mięśnie torsu Rafe’a naprężyły się jak struny.
Poczuli przepływającą przez nich falę pożądania. Rafe - gwałtownego i płomiennego, Claire - dopiero
rodzącego się i jeszcze nie w pełni uświadomionego. Emocja, jakiej się poddali, była niemal namacalna,
oczywista dla wszystkich obecnych.

Uwięzione między nimi dziecko zaczęło się wiercić.
Claire, zakłopotana, chciała się cofnąć, lecz Rafe instynktownie mocniej przytulił chłopczyka, jakby chciał

mieć przy sobie jeszcze bliżej kobietę, której zapragnął.

- Puść mnie! - zawołał Beau. Dolna warga zaczęła mu niebezpiecznie drgać.
Rafe ocknął się i nieco uniósł chłopczyka, żeby Claire mogła uwolnić ręce.
- Już dobrze - powiedział do dziecka przymilnie. Podrzucił je leciutko na ramieniu do góry kilka razy w

nadziei, że zapobiegnie łzom malca.

Lecz Beau miał już dosyć. Spojrzał na trzymającego go obcego człowieka i zaczął kwilić.
- Chodź do taty, synku. - Gage przyszedł dziecku z pomocą i wziął je na ręce. - Zobacz, tam jest mama.
Nagle wszyscy, poza Rafe’em i Claire znaleźli się przy stoliku z kawą i wychwalając grzecznego,

dzielnego Beau, zaczęli napełniać filiżanki.

Tylko oni dwoje stali na uboczu, jakby byli sami w pokoju. Rafe miał ochotę dotknąć miękkiego,

alabastrowego policzka Claire, ciągle jeszcze zaróżowionego. A ona stała ze spuszczoną głową, z
opadającym na ramię puklem czarnych włosów, który Beau w czasie zabawy musiał wyciągnąć jej z koka.
Przygryzając drżącą wargę, obracała nerwowo bransoletkę na przegubie ręki.

Tylko raz w życiu doznała podobnego uczucia - przejmującego dreszczem, wzbudzającego jednocześnie

lęk i podniecenie. Nie ufała temu uczuciu, gdyż tak naprawdę nie ufała żadnemu poza miłością do rodziny.
Nie dowierzała bowiem tego typu porywom, budzącym się łatwo i równie łatwo przemijającym, a jeszcze
łatwiej branym za uczucie, którym w istocie nie były. Zwłaszcza gdy, tak jak teraz, ogarnęła ją zdradziecka
tęsknota za czymś, czego być może wcale nie pragnęła, a co mogło się dla niej skończyć bólem jak kiedyś.

- Claire - wyszeptał Rafe zdławionym głosem, tak cichym, że nikt nie mógł go usłyszeć - Claire, popatrz na

mnie.

Rzuciła mu tylko jedno krótkie, spłoszone spojrzenie. Rafe westchnął. Nie mógł się do niej zbliżyć w

obecności tych wszystkich ludzi udających, że nie zwracają na nich uwagi. Nie mógł unieść jej podbródka
do góry i zażądać, żeby popatrzyła mu w oczy. Nie mógł zapytać, dlaczego namiętność, którą w nim
rozbudziła i jej własna reakcja przejęły ją taką nieufnością i strachem.

- Chyba już pójdę. - Uświadomił sobie, że tego wieczoru, w tym pokoju, nie otrzyma odpowiedzi na swe

pytanie.

Skinęła głową, nie usiłując nawet z grzeczności go zatrzymywać.
- Odprowadzisz mnie do drzwi? Claire zawahała się.
Spojrzał na gromadkę skupioną przy stoliku z kawą.

28

- Jeżeli tego nie zrobisz, uznają twoje zachowanie za dziwne - ostrzegł ją. Tylko tak mógł ją przekonać. - I

po moim wyjściu rzucą się na ciebie z tysiącem pytań.

Ten ostatni argument przemówił do niej.
- Odprowadzę Rafe’a do wyjścia, a potem pójdę spać - oznajmiła.
Miała tutaj, w domu brata, własny pokój, tak zresztą jak i pozostali członkowie rodziny. Zadbano, aby nie

zabrakło w nim jej przyborów toaletowych, a nawet kilku strojów w szafie. Uznała więc, że najlepiej będzie,
jeśli przenocuje tu dzisiaj, rano wstanie wcześnie, żeby uniknąć kłopotliwych pytań rodziny, a po rzeczy
wstąpi do domu po drodze na lotnisko.

Rafe został miło pożegnany i razem z Claire opuścił dziecinny pokój. Szli w dół schodami w całkowitym

milczeniu ku pogrążonemu w półmroku westybulowi, gdzie w płynącym z piętra świetle połyskiwała tylko
czarno-biała posadzka. Kiedy zeszli z ostatniego stopnia, Claire zesztywniała z obawy, że Rafe będzie
próbował ją pocałować. Zastanawiała się też, jak powinna się w takiej sytuacji zachować. Nikomu nie
pozwalała na to od bardzo długiego czasu. A jeszcze dłużej nie pragnęła żadnego mężczyzny. Byli już przy
drzwiach.

- Nie zrobię tego, jeżeli ty nie będziesz chciała - powiedział.
Nie patrzyła na niego.
- Czego nie zrobisz?
- Nie pocałuję cię na pożegnanie - odrzekł. - Jednak - dodał lekkim tonem - radziłbym ci zdobyć się na

odwagę i mieć to już za sobą.

Wyraz jej oczu był parodią chłodnego opanowania.
- Po co?
- Ponieważ oboje wiemy, że to się w końcu zdarzy. Podobno oczekiwanie i wydarzenie to niemal to samo,

a nic nie okazuje się ani takie złe, ani takie dobre, jak to sobie wyobrażamy. Jeżeli cię teraz nie pocałuję,
będziesz się zamartwiała i zastanawiała przez całą noc, kiedy to nastąpi. Nie wyśpisz się, w samolocie
będziesz zmęczona i zła. Weź też pod uwagę, że obecność twoich obu braci tam, na górze, powstrzyma mnie
przed czymś więcej poza pocałunkiem. W innych okolicznościach może byłoby to trudne. Razem wziąwszy,
nie znajdziesz lepszej - w duchu dopowiedział: bezpieczniejszej - okazji do naszego pierwszego pocałunku.

- Zmusił się do uśmiechu. - A przecież nie mogę nawet być pewny, czy ci się to spodoba.
- A co byś powiedział, gdybym nie chciała się z tobą całować, ani teraz, ani kiedykolwiek?
- Ale ty chcesz. - Jego głos zmienił się w uwodzicielski, schrypnięty szept, sam brzmiący jak pieszczota.
- Prawda, Claire?
Stała pełna wątpliwości, z dłonią na klamce, usiłując pojąć, co właściwie czuje. Czy rzeczywiście chce,

ż

eby ją pocałował?

- Tak - przyznała. Powiedziała to bardziej do siebie niż do niego. - Tak, chcę.
- No to - starał się zapanować nad wzruszeniem - odwróć się do mnie.
Czekał, a wydawało mu się, że mijają wieki. I nagle była tuż blisko, z twarzą uniesioną ku niemu i tymi

wpatrzonymi w niego niezwykłymi, szafirowymi oczami, błyszczącymi w półmroku jak klejnoty. Wyglądała
na taką kruchą i bezbronną, bez pantofli, z opadającym na ramię puklem włosów i czającą się w spojrzeniu
niepewnością i nieufnością. Robiła wrażenie raczej dziecka spodziewającego się kary niż kobiety czekającej
na pocałunek.

Rafe pragnął wziąć ją w ramiona. Nie z namiętności, lecz z czułości. Chciał ją uspokoić, dodać jej
odwagi i ochronić przed czymś, co powodowało, że trzęsła się ze strachu na samą myśl o pocałunku. W

jego umyśle zaczęło kiełkować podejrzenie, co było tym „czymś”, i ten domysł nie był przyjemny. „Dają mi
poczucie bezpieczeństwa” - tak powiedziała o swojej rodzinie. „Jesteś jednym z niewielu mężczyzn, którym
Claire okazała zainteresowanie” - przypomniał sobie słowa Pierce’a. Wszystko to wydawało mu się nad
wyraz dziwne.

Claire Kingston, utalentowana i urodziwa, pracowała w branży, która przyciągała przystojnych,

obdarzonych twórczymi zdolnościami i pasją mężczyzn. Myśl, że żaden z nich nie rozpalił w niej ognia
namiętności, była śmieszna, wręcz absurdalna. Chyba że jego podejrzenia okazałyby się słuszne. Jeśli tak, to
postawa Królowej Lodu jest kamuflażem. Barwą ochronną. Czy tylko on widział w niej przerażoną kobietę?
I tylko on domyślał się prawdziwych powodów przywdziania przez nią maski oziębłej kobiety?

- Jeżeli masz zamiar mnie pocałować, to pocałuj - odezwała się oschle. Nerwy miała napięte do

ostateczności od tego czekania i żaru, którym płonęło jej ciało. Chciała pocałunku i bała się go jednocześnie.
Podobne doznania już kiedyś były przyczyną jej kłopotów. - Chciałabym trochę się przespać przed podróżą -
dodała.

Rafe uśmiechnął się z zadowoleniem. Była przerażona, lecz nie stchórzyła.
Jeszcze bardziej zbliżył się do niej. Wzdrygnęła się, ale nie cofnęła.

29

- Zamknij oczy, Claire - poprosił cicho. Nie posłuchała go. - W porządku - rzekł z westchnieniem - jak

wolisz.

I bardzo powoli, z rękami celowo opuszczonymi wzdłuż ciała, pochylił głowę, żeby ją pocałować.
Jego wargi dotknęły jej ust lekko, delikatnie. Jakby motyl musnął kwiat. Bez nacisku. Bez zniewolenia.

Bez przymusu. Tak bardzo się bal, żeby nie odwróciła głowy. Wyczuwał jej napięcie, ona jednak pozostała
nieporuszona. Nie wychodziła mu naprzeciw, ale też nie wycofywała się. Przycisnął wargi troszkę mocniej,
wciąż ostrożny, gotowy do odwrotu przy pierwszym odruchu niechęci z jej strony.

Lecz Claire nie poruszyła się. Nie wiedziała, że wargi mężczyzny mogą być tak miękkie. A pocałunek taki

delikatny. Czując jego usta na swoich, miała wrażenie takiej samej słodyczy i bezpieczeństwa jak wtedy,
kiedy malutki Beau całował ją w policzek. Powoli zamknęła oczy i zdała sobie sprawę, że jakaś drobna
cząstka jej niepokoju ulatuje. Pochyliła się nieznacznie ku mężczyźnie, próbując sama troszkę mocniej
przycisnąć do jego ust swe wargi.

W odpowiedzi każdy nerw ciała Rafe’a zadrżał od szalonego napięcia. Wcisnął ręce do kieszeni spodni,

ż

eby się powstrzymać od przyciągnięcia jej do siebie i okazania swej namiętności. Zacisnął dłonie i

czubkiem języka zaczął wodzić po jej wargach, cierpliwie, łagodnie, czekając, aż utajone w niej pragnienie
wyzwoli się i skłoni ją do dalszego ustępstwa. A jego doprowadzi do szaleństwa.

Zdał sobie bowiem sprawę, że pocałunek z Claire jest niewyobrażalnym przeżyciem. Smak jej warg

odurzył go, a ich nieśmiały dotyk pobudził bardziej niż wszystkie wyrafinowane pieszczoty, które
ofiarowały mu dotąd inne kobiety. Zastanawiał się, jak daleko jeszcze może się posunąć, żeby nie stracić
panowania nad sobą. Chciał porwać tę kobietę w ramiona, przytulić do siebie, czuć jak najbliżej jej małe,
piękne piersi. Pragnął rozpaczliwie wyrazić w najgorętszym pocałunku całą swą namiętność. Lecz
równocześnie wiedział, iż nie może sobie na to pozwolić, dopóki nie przywiedzie jej do takiego samego
pragnienia i nie otrzyma od niej sygnału zachęty. Nagle poczuł, że jej język wysuwa się powoli, z wahaniem
i wreszcie dotyka jego języka. Jęknął cicho i na moment dotarł do słodkiej głębi jej ust. Zaraz jednak
oderwał się od niej i cofnął o krok.

- Dobranoc, Claire - powiedział. Głos miał ochrypły z pożądania. Oczy rozszerzone z namiętności. Ciało

napięte i tętniące rytmem rozszalałej krwi. - Do zobaczenia rano na lotnisku.

Chwycił klamkę i gwałtownie otworzył drzwi. Wiedział, że musi uciekać, w przeciwnym razie ulegnie

spojrzeniu jej szeroko otwartych, błyszczących oczu, w których widział rodzące się pożądanie. Gdyby
pocałował ją tak, jak naprawdę chciał i czego ona nieświadomie oczekiwała, śmiertelnie by ją wystraszył.
Czuł instynktownie, że nie była jeszcze gotowa do dzielenia z nim nieokiełznanej pasji, a on nie potrafiłby
już dłużej utrzymać się w ryzach. Szybkim krokiem wyszedł na ganek, minął kamienne lwy, zbiegł po
schodach i nie oglądając się za siebie, wskoczył do czekającej na niego limuzyny.

Claire stalą w progu z dłonią przy gorących wargach i patrzyła, aż samochód zniknął za bramą na końcu

długiego podjazdu. Zastanawiała się, czy właśnie nie zrobiła pierwszego kroku, którego obiecała sobie nigdy
więcej nie postawić.

I dziwne było to, że perspektywa wspólnego wyjazdu z Rafe’em nie wydawała się jej już tak zatrważająca.

ROZDZIAŁ 6

Królowa Lodu wróciła. Następnego dnia rano siedziała dumnie wyprostowana obok Rafe’a w samolocie

lecącym do Lubbock w Teksasie. Zrobiła wszystko, co możliwe, żeby przywrócić swój wizerunek. Włożyła
wygodne, praktyczne obuwie, szczelnie zapięty pod szyję żakiet, włosy ściągnęła do tyłu w kok, zrobiła
nieskazitelny makijaż. A zachowywała się tak ozięble, że już na sam jej widok człowiek mógłby dostać
zapalenia płuc.

Rafe poczuł się nieco rozczarowany, lecz nie był zdziwiony. Wiedział bowiem, że metoda „krok do

przodu, dwa kroki wstecz” jest typowa dla odzyskiwania równowagi po każdym doświadczeniu, które
pozostawiło uraz fizyczny czy psychiczny. U Claire, rozmyślał, obserwując ją spod oka, prawdopodobnie
chodzi o obydwa.

Dla kobiety gwałt musi być wstrząsającym przeżyciem, pozostawiającym wielorakie następstwa.

Rozmowa z Pierce’em poprzedniego wieczoru i zachowanie Claire w czasie pocałunku utwierdziły w
przekonaniu Rafe’a, że to właśnie jej się przydarzyło. Nie okazywała bowiem wahania czy lęku na myśl o
pocałunku, naturalnego i instynktownego przed pierwszym zbliżeniem. A potem jej usta pod jego wargami
nie drżały z nerwowego podniecenia. Ona była autentycznie przerażona. To był pierwotny, skręcający
wnętrzności strach.

Mimo to pocałowała go. To mii dawało nadzieję. Nadzieję, że pewnego dnia, może już niedługo, zanim on

całkiem oszaleje w oczekiwaniu na ten moment - ona pozwoli mu na więcej niż tylko pocałunek. Sama go

30

do tego zachęci i będzie dzielić z nim to przeżycie z niekłamanym uniesieniem i namiętnością.

Podobnie oceniała sytuację psycholog dyżurująca przy telefonie zaufania dla ofiar gwałtu, czynnym całą

dobę, z którą przeprowadził rozmowę po powrocie do domu.

- Nie mogę niczego stwierdzić z całą pewnością bez znajomości stanu faktycznego - powiedziała, kiedy

podzielił się z nią swymi podejrzeniami. - Jednak wydaje mi się, że pana przypuszczenia są słuszne. Chyba
była zgwałcona. Jeżeli naprawdę tak się stało i pan jest pierwszym mężczyzną, którym się po tym
zainteresowała, to mogę panu udzielić tylko jednej, ale bardzo ważnej rady. Proszę postępować niezmiernie
ostrożnie. Niech pan nie będzie natarczywy i do niczego jej nie nakłania. Może pan spróbuje z nią na ten
temat porozmawiać. To zawsze pomaga. I niech pan ją zachęci, żeby poradziła się specjalistów. Nawet
mimo znacznego upływu czasu fachowa porada pomogłaby jej uporać się z tego typu problemem. Jednak
nade wszystko - powtórzyła psycholog z naciskiem - niech pan nie dąży do zbliżeń i nie wymaga od niej
współdziałania. Proszę pozwolić, żeby to ona nadawała kierunek waszym stosunkom zgodnie z jej własnymi
psychicznymi możliwościami.

Rafe zamierzał w pełni dostosować się do rady. Aż do osiągnięcia celu.
Niczego od niej nie zażąda ani do niczego nie przymusi. Po prostu będzie przy niej przez cały czas. Jak

pokusa. Jak przynęta. Niech przyzwyczai się do niego i jego obecności. Będzie ją łagodnie prowadził we
właściwym kierunku, aż zaufa mu na tyle, żeby ulec drzemiącej w niej namiętności. I tak już ufała mu
bardziej, niż to sobie uświadamiała.

Właśnie przed chwilą usnęła, choć twierdziła, że nie może spać w obecności obcych ludzi. Siedziała z

rękami opuszczonymi na kolana i z głową niewygodnie przechyloną na oparcie fotela. Uśmiechając się
czule, wyjął z jej palców wieczne pióro i odłożył na podniesiony, podręczny blat. Uniósł rozdzielającą ich
siedzenia podpórkę i delikatnie wsunął ramię pod jej plecy. Zesztywniał, kiedy wymamrotała coś przez sen.
Wstrzymał oddech w obawie, że Claire się obudzi i zaprotestuje przeciwko takiej poufałości. Lecz ona tylko
przytuliła się do niego. Z policzkiem przy jego piersi i dłonią opartą tuż ponad srebrną klamrą jego paska
wyglądała jak pełne ufności kocię, które znalazło się w znajomych, czułych rękach.

Rafe nakrył jej dłoń swoją i przycisnął ją lekko do siebie. Zamknął oczy. Zasypiał z uśmiechem cichej

satysfakcji.

- ...schodzimy do lądowania w Lubbock. Kapitan prosi o zapięcie pasów, opuszczenie podręcznych blatów

i ustawienie w pionie oparć foteli...

Metaliczne, zniekształcone głośnikiem polecenia wyrwały Claire z głębokiego snu.
Rafe także się obudził, lecz nie otwierał oczu, tylko czekał ciekawy, jak się Claire zachowa. Gdy tylko

zauważyła, co jej służyło za poduszkę, zesztywniała i usiłowała usiąść prosto. Usłyszał, że cicho sapnęła z
irytacją i oczyma duszy widział zakłopotanie na jej twarzy, kiedy rozważała swój kolejny ruch.

Rzuciła okiem na Rafe’a, żeby się upewnić, czy śpi, i przygryzając wargę, bardzo powoli, milimetr po

milimetrze wysunęła dłoń. Potem uchwyciła w dwa palce jego nadgarstek, podniosła do góry rękę i
uchylając głowę, przełożyła mu ją na kolano. Chwyciła wieczne pióro, ułożyła rozrzucone papiery i dopiero
wtedy trąciła Rafe’a łokciem.

- Rafe, obudź się - odezwała się ożywionym głosem. - Schodzimy do lądowania.
- Hm? - udawał, że z wolna powraca do przytomności. Wyprostował ramiona, potem się przeciągnął,

ocierając się przy okazji o Claire.

Nie odsunęła się nawet o centymetr.
- Długo spałem? - zapytał.
- Chyba przez całą drogę - wymamrotała, schylając się po teczkę. Położyła ją na kolanach i otworzyła z

trzaskiem. - Właściwie nie zwróciłam uwagi.

- Przez cały czas pracowałaś? - Patrzył, jak metodycznie układa papiery i przybory do pisania na właściwe

miejsca.

- Uhm. - Zatrzasnęła teczkę. - W samolocie można się dobrze skupić.
Skoro ona chce prowadzić taką grę, niech tak będzie, pomyślał. Tymczasem. Nie powie jej, że na policzku

ma odciśnięty ślad guzika jego koszuli.

- Co to za miasto? - zapytała Claire. Mrużąc oczy, usiłowała w gęstniejącym mroku odszukać na leżącej na

kolanach mapie kolejną mijaną przez nich miejscowość w zachodnim Teksasie.

- Ropesville.
Rafe nie musiał nawet odczytywać tablicy informacyjnej witającej przybyszów. Odwrócił się do Claire.
- Może byśmy się tu zatrzymali? Wyjrzała przez okno samochodu i zlustrowała otoczenie.
- Nie, nie nadaje się - odrzekła, potrząsając głową.
- Za duże, za ruchliwe. - Znów pochyliła się nad mapą. - Myślę, że powinniśmy zjechać z tej szosy w jakąś

31

mniej uczęszczaną. Skręć w lewo przy pierwszym zakręcie. - Podniosła mapę bliżej do oczu. - To chyba
będzie droga numer 41.

Rafe zatrzymał samochód na parkingu następnego motelu.
Claire spojrzała zdumiona znad mapy.
- Co ty robisz? Dlaczego stoimy?
- Zwracam ci uwagę, jeśli sama tego nie zauważyłaś, że słońce już zaszło i nic prawie nie można odczytać

z mapy. Według mnie czas na odpoczynek.

- Ale...
- Żadnego ale - przerwał Rafe. Jego cierpliwość wystawiona na próbę przez Królową Lodu, przez cały

dzień w najwyższym stopniu oziębłą i odpychającą, wyczerpywała się.

- Krążymy już tak w kółko - spojrzał na zegarek - prawie od sześciu godzin, przejeżdżamy przez każdy

przeklęty metr kwadratowy tego nieszczęsnego bezludzia. Nie wiem, czy od przedwczoraj spałem z pięć

godzin, wliczając w to drzemkę w ciasnym fotelu w samolocie. A jadłem tylko podany tam omlet i

jakiegoś hamburgera po drodze. Jestem zmęczony i głodny. Muszę wziąć gorący prysznic, wypić zimne
piwo i zjeść solidny stek z wszystkimi możliwymi dodatkami. W tej właśnie kolejności. A potem chcę się
porządnie wyspać przez osiem godzin. Myślę, że tobie też się to należy.

Przyjrzał się jej uważnie i uderzyło go, że wcale nie robi wrażenia zmęczonej. Wyglądała tak samo świeżo

i nieskalanie jak rano, kiedy wyruszali w podróż.

Z jakichś niezrozumiałych dla niego samego przyczyn jej wygląd go zezłościł.
- A może Hollywoodzkiej Królowej Lodu obce są takie słabości, typowe dla zwykłych... - urwał nagle,

gdyż zobaczył wyraz jej twarzy. - Co się stało?

Odwróciła głowę.
- Masz rację - odrzekła, wpatrując się w mapę - to był długi dzień. - Zaczęła ją składać lub raczej

próbowała to robić. Dlaczego mapy nigdy nie składają się tak łatwo jak się rozkładają, przemknęło jej przez
myśl. - Jesteśmy oboje zmęczeni i...

Wyciągnął rękę, żeby jej dotknąć, lecz tylko przytrzymał mapę, z którą nie mogła sobie poradzić.
- Nie chciałem być taki obcesowy. - Wyrządził jej przykrość i poczuł się jak grubianin. A przecież to nie

ona go rozdrażniła, po prostu był wykończony. Wypuścił z ręki mapę. - Przepraszam cię.

- Nie masz za co przepraszać - szepnęła ze wzrokiem utkwionym w mapę. Otworzyła szeroko oczy. To

była znana sztuczka, która miała powstrzymać łzy. - Dobrze, że się zatrzymałeś. A ja... - Sztuczka się nie
udała. - Do licha - powiedziała cicho i odwróciła twarz w stronę okna. Zgniotła w palcach brzeg mapy.

- Claire, na miłość boską. - Rafe patrzył przerażony na pierwszą łzę spływającą po jej policzku. - Claire,

kochanie, nie płacz - powiedział zrozpaczony i bezradny, jak każdy mężczyzna wobec kobiecych łez. - Jeżeli
nie chcesz, nie musimy się tu zatrzymywać. - Gotów był jej wszystko teraz obiecać, byleby nie płakała. -
Możemy jechać tak długo, jak zechcesz.

Po policzku pociekła druga łza. Otarła ją wierzchem dłoni, jak dziecko.
- Ja n-nie dlatego - odparła, zła na siebie za okazanie słabości. Czuła się upokorzona.
- Więc dlaczego?
- To nic. Przepraszam. Sama nie wiem, co się ze mną dzieje. Ja...
Rafe nie mógł znieść tego ani chwili dłużej. Ujął jej twarz i delikatnie odwrócił ku sobie.
- Powiedz mi - poprosił łagodnym głosem. Patrzyła na niego w milczeniu przez chwilę, która jemu

wydawała się wiecznością, szafirowymi, błyszczącymi od łez oczami. Wargi jej drżały. Rafe pragnął
scałować te łzy z czułością, która falą zalała mu serce. A potem całować wargi, żeby zaczęły drżeć już nie ze
smutku, lecz z namiętności. - Powiedz mi - powtórzył cicho, z trudem powstrzymując odruch tkliwości.

- Nie cierpię tego przezwiska! - wybuchnęła gwałtownie. - Nigdy go nie znosiłam. Ale jeszcze bardziej jest

mi przykro, kiedy ty tak o mnie mówisz.

- Chodzi ci o Królową Lodu?
Kiwnęła głową.
- Jakbym była taka zimna... i nieczuła... i... - Choć sama nie była pewna, czy to nie jest prawda. Nawet

teraz, gdy ją to tak zabolało, nie była pewna.

- Już nigdy tak nie powiem - przyrzekł. - I spiorę na kwaśne jabłko każdego, kto cię tak nazwie. - Ujął jej

twarz w dłonie i kciukami otarł resztki łez. - Już wszystko dobrze?

Pociągnęła jeszcze nosem i skinęła głową.
- Przepraszam, że zachowałam się jak idio...
- Nie. - Dotknął kciukami jej warg. - To ja przepraszam, że doprowadziłem cię do płaczu. To się nigdy nie

powtórzy. - Miał taką nadzieję. Musiał użyć całej siły woli, żeby oderwać dłonie od jej twarzy. - Co powiesz
na taki pomysł. Może byśmy wynajęli sobie dwa pokoje w tym motelu? - zaproponował. - Wykąpiemy się,

32

przebierzemy i poszukamy największych, najbardziej soczystych steków w całym Ropesville.

Claire zmusiła się do podobnie lekkiego tonu.
- A czy można by zamienić jeden z tych steków na porcję jarzyn? Nie jadam mięsa.

- Wątpię, czy tutaj mają jakieś specjalne dania jarskie - odezwał się Rafe, kiedy w godzinę później siedzieli

naprzeciwko siebie w restauracji. - Ale wiem, że będziesz mogła dostać tutejszą cętkowaną fasolę, pieczone
ziemniaki, bo to zawsze podają do steków. No i zieloną sałatę, jak ładnie poprosisz.

- Skąd wiesz, co tu podają do steków? W pierwszej chwili miał ochotę skłamać. Zdziwiło go to, gdyż już

od dawna nie odczuwał takiej pokusy. Przestał ukrywać swe pochodzenie, kiedy przekonał się, że nie dla
wszystkich kobiet wartość mężczyzny zależy od tego, kto był jego dziadkiem i czy jego rodzina jest
zamożna.

- Wychowałem się we Flat Rock, kilkadziesiąt kilometrów stąd - powiedział. - Jeżeli chłopak chciał zrobić

na dziewczynie wrażenie, to przyjeżdżał z nią na randkę właśnie do Ropesville. Tu było najbliższe kino i
kręgielnia. Najlepsza restauracja w promieniu wielu mil znajdowała się wprawdzie w klubie sportowym we
Flat Rock, ale - w jego głosie zabrzmiała gorycz - tam wstęp był tylko dla członków.

- Rozumiem, że ty nie miałeś karty członkowskiej.
- To byłoby raczej trudne - odrzekł zupełnie szczerze, jakby chciał się zrehabilitować przed sobą za

poprzednią pokusę kłamstwa. - Moja rodzina mieszkała w najbiedniejszej dzielnicy tego miasteczka. Ludzie
naszego pokroju nie byli mile poza nią widziani, chyba jako dozorcy czy kucharki.

Nie wiedział, jak przyjmie to zwierzenie kobieta, przed którą wszystkie drzwi stały otworem.
Wyglądało na to, że całkiem normalnie.
- Czy twoja rodzina nadal tam mieszka, we Flat Rock?
- Tak. W domu, w którym się wychowałem, wciąż jeszcze mieszka mama z moim najmłodszym bratem,

Matteo. Zostanie sama, kiedy on na jesieni wyjedzie na studia. Najstarsza siostra, Inez, wyszła za mąż za
farmera i mieszka w pobliżu. Druga siostra. Mercedes, i jej mąż, też są niedaleko, mają dom na przedmieściu
Brownfield. Prowadzą szkołę pilotażu na tamtejszym lotnisku i wykonują różne usługi lotnicze.

- Jak liczne masz rodzeństwo?
- Ze mną jest nas siedmioro. Jeszcze jedna siostra, Ramona, jest adwokatem w Dallas - powiedział z

wyraźną dumą. - Pilar znasz. Brat Luis jest na drugim roku studiów.

- A twój ojciec?
- Zginął w czasie pożaru na polu naftowym, kiedy miałem piętnaście lat.
- Bardzo mi przykro - szepnęła, gdyż z tonu, jakim to powiedział, wywnioskowała, że bolesne

wspomnienie o wypadku ojca było ciągle żywe.

- Mnie też - mruknął.
Zjawiła się kelnerka z napojami - piwem Lone Star z lodu dla Rafe’a i mrożoną herbatą dla Claire.
Przyjęła od nich zamówienie, nie mrugnąwszy nawet okiem, kiedy Claire poprosiła o porcję steku bez

steku.

- Chyba będziesz chciał się zobaczyć z rodziną, skoro już jesteś tak blisko?
- Chyba. - Westchnął. Gdyby do nich nie wstąpił, matka urwałaby mu głowę.
Claire spojrzała na niego zaciekawiona. Wydawało się, że jego rodzina była bardzo zżyta, więc powinien

skwapliwie skorzystać z okazji odwiedzenia bliskich.

- Nie masz ochoty?
- Nie, skądże, mam. Tylko... - Wzruszył ramionami i zaczął zeskrobywać paznokciem etykietę z butelki. -

Moja matka zrobi zaraz z tego wielką hecę. Powrót marnotrawnego syna i takie tam. Będzie chciała sprosić
wszystkich krewnych z bliższych i dalszych okolic, i wyprawić wielkie, rodzinne przyjęcie, na które
poświęci swego najdorodniejszego cielaka.

- Więc co z tego? - Claire nadal nie mogła zrozumieć, dlaczego Rafe tak niechętnie się odnosi do wizyty w

domu. Ją bardzo by ucieszyło, gdyby matka chciała dla niej zrobić przyjęcie. Niestety, jej matka wydawała
przyjęcia jedynie z towarzyskiego obowiązku. - Chyba byłoby bardzo przyjemnie?

- Taak. - Rafe porównał w myślach to rodzinne zgromadzenie do balu w domu brata Claire, gdzie był

zaledwie wczoraj.

- Myślę, że powinieneś zrobić to dla swojej matki. Kelnerka przyniosła zamówione dania. Claire jadła z

prawdziwą przyjemnością. Zielona sałata była świeża i krucha, pomidory miały pomidorowy smak, co się
rzadko zdarzało, cienkie plasterki czerwonej cebuli i sos winegret zaostrzały apetyt. A do tego podano grube
grzanki chleba domowego wypieku na kwasie, natarte czosnkiem, z roztapiającym się na nich masłem.

- Nigdy bym nie pomyślał, że sobie z tym poradzisz - odezwał się Rafe po kilku minutach pełnej skupienia

ciszy.

33

Claire, z pełnymi ustami, spojrzała na niego pytająco.
Wskazał widelcem niemal pusty talerz.
Przełknęła jedzenie.
- Ty zjadłeś hamburgera dzisiaj po południu, a ja tylko frytki.
- Myślałem, że wpadłaś na jakiś idiotyczny pomysł odchudzania się. Gdybyś mi wcześniej powiedziała, że

nie jadasz mięsa, moglibyśmy gdzieś po drodze kupić chociaż owoce.

- Nie chciałam ci zawracać głowy. I to mówi kobieta, pomyślał, która nie zawaha się przed wierceniem

dziury w brzuchu każdemu, kto pracuje nad jej filmem. Pokręcił głową ze zdziwieniem nad skomplikowaną
kobiecą psychiką.

- I wolałaś być głodna - stwierdził z nutą żartobliwej nagany. - Wobec tego jutro rano - rzekł stanowczo -

przed wyruszeniem w drogę zabierzemy ze sobą torbę chłodniczą i załadujemy do niej zapas owoców i
soków. Trzeba było tak zrobić już przed wyjazdem z Lubbock. Lepsze to niż tłuste hamburgery. Aaa, oto
mój stek. - Spojrzał łakomie na mięso. - Nie jadłem kawałka porządnej wołowiny od wyjazdu z Teksasu.

Pozwoliła mu w spokoju sycić się soczystym mięsem i dopiero po paru dobrych chwilach spytała:
- Skoro wychowałeś się w tej okolicy, to zapewne dobrze znasz wszystkie małe miasteczka w tym regionie.
Miał to być subtelny wyrzut, że niepotrzebnie krążyli tak długo w poszukiwaniu idealnego Burley.
- Właściwie nie bardzo. - Jej aluzja była dość przejrzysta. - Opuściłem dom w parę miesięcy po maturze. -

Niedługo po tym, jak Laura Lyn Parker wystawiła go do wiatru. - I nigdy tu na dłużej nie wracałem. Małe
miasteczka szybko się zmieniają, zwłaszcza w takich niestabilnych ekonomicznie czasach, jakie mieliśmy
przez ostatnie dwanaście lat.

- Dokąd wyjechałeś po maturze?
- Początkowo nie za daleko. Dostałem pracę na polu naftowym w rejonie Midland, potem przeniosłem się

do Houston, a w końcu na platformę wiertniczą w Zatoce Meksykańskiej.

- A jak to się stało, że z Zatoki Meksykańskiej przeniosłeś się do Hollywood, i to jako reżyser?
Przeszłość Rafe’a tak bardzo różniła się od życiorysów znanych jej ludzi. To było fascynujące.
- Przyjechała ekipa filmowa robić film dokumentalny o pracy i życiu na dalekomorskiej platformie

wiertniczej. Byłem wtedy jeszcze bardzo młody, miałem dwadzieścia trzy lata, i kręcenie filmu, nawet
dokumentalnego, wydawało mi się o wiele bardziej interesujące niż wydobywanie ropy. Więc trochę im
pomagałem, a kiedy skończyli, wyjechałem razem z nimi. Ale praca nad filmem się skończyła, a ja byłem
bez grosza i musiałem szukać nowego zajęcia.

- I dlatego zostałeś kaskaderem?
- Tak. Ta robota zapowiadała się na znacznie ciekawszą od przenoszenia z miejsca na miejsce oświetlenia

czy kamer. - I o niebo lepiej płatną, dodał w duchu. - Stąd już droga do stanowiska szefa ekipy kaskaderów
była stosunkowo prosta. A potem dalej, do reżyserowania filmów akcji.

- A ten film dokumentalny, który zasługiwał na Oskara, zrobiłeś tak od niechcenia? - spytała. Skinął głową

w podziękowaniu za komplement.

- No to już znasz historię mego życia. Teraz twoja kolej.
- Moja?
- Proszę o historię twojego życia. Jak to się stało, że siedzi tu przede mną Claire Kingston, producentka

filmowa? - spytał, patrząc na nią uważnie.

- O nieba! - To pytanie ją speszyło. Nie lubiła opowiadać o swojej przeszłości. - Wystarczy przeczytać

pierwsze lepsze czasopismo zajmujące się kinem albo jeszcze lepiej popularne magazyny. Powtarzają do
znudzenia te same fakty z mojego życia. Zapis dla potomności.

- Z. pewnością nie wszystkie fakty. - Nie spuszczał z niej wzroku.
- Wszystkie, które miały znaczenie - powtórzyła z uporem.
Rozłożyła palce, żeby na nich wyliczać te wydarzenia.
- Trzeba zacząć od tego, że urodziłam się - dotknęła pierwszego palca - i to jak stwierdzają dziennikarze -

uśmiechnęła się - we właściwym czasie, gdyż w tym dniu moi rodzice obchodziliby jedenastą rocznicę
ś

lubu, gdyby przedtem się nie rozwiedli, co im nie przeszkodziło wkrótce pobrać się na nowo. Nie pamiętam

tego, ale mówiono mi, że pierwsze urodziny spędziłam z nianią w Beverly Hills, bo mama i tata właśnie
załatwiali sobie w Meksyku drugi rozwód. Potem przez jakiś czas nic się specjalnego nie działo, a w
czwartym roku życia zadebiutowałam w filmie w niewielkiej roli sierotki o anielskiej buzi i niewyparzonym
języku. Partnerowałam aktualnej kochance mego ojca, grającej zakonnicę. Wypaliłam pierwszego - i dzięki
Bogu jedynego - papierosa przed kamerą, kiedy miałam dziesięć lat. Całowałam się pierwszy raz jako
trzynastolatka w filmie „Pełnoletnia” i za tę rolę dostałam Oskara.

Zaczęła wyliczać na palcach drugiej ręki. - Pierwszą scenę miłosną zagrałam mając szesnaście lat, ale nie

mogłam obejrzeć tego filmu, bo był dozwolony od lat osiemnastu. - Ton jej głosu był teraz mniej

34

niefrasobliwy. - Wtedy też włożyłam po raz pierwszy długą suknię, gdyż bohaterka, którą grałam, szła na bal
maturalny.

Nie dodała tylko, że to był jedyny bal maturalny, w którym brała udział.
- Dwa lata później zagrałam pierwszą już dorosłą rolę w „Oszustach”, po czym zrezygnowałam z

aktorstwa. I tak oto - dotknęła ostatniego palca - Claire Kingston, kobieta, producent filmowy, siedzi teraz
naprzeciwko ciebie.

- Rzeczywiście wtedy całowałaś się po raz pierwszy?
-Tak.
Wszystko, co robiła po raz pierwszy, działo się w filmie. Pierwsze wypowiedziane ordynarne słowo,

pierwszy wypalony papieros, pierwsza długa suknia, pierwszy romans - wszystko na oczach ekipy filmowej.
Każdy znaczący krok w jej życiu był pozorem, fikcją, przeżyciem sfabrykowanym dla potrzeb kamery.
Doszło do tego, że zaczynała zastanawiać się, czy jest zdolna do przeżywania prawdziwych uczuć, czy je
rozpozna, gdy nadejdą. Co doprowadziło nieuchronnie do zdarzenia, które rozegrało się później.

- Już państwo zjedli? - Kelnerka przerwała ich rozmowę, zanim Rafe zdołał zadać następne pytanie.
- Tak, dziękujemy - odparła Claire.
- Może przynieść jakiś deser? Kawę?
- Dla mnie nie. A dla ciebie, Rafe?
Potrząsnął głową.
- Proszę rachunek.

Z restauracji wyszli w milczeniu. Był ciepły, teksaski wieczór. Powietrze pachniało kurzem, bylicą i

spalinami unoszącymi się nad przecinającą szosę drogą,” która oddzielała parking restauracji od ich motelu.

Kiedy przechodzili przez skrzyżowanie, choć nie było wielkiego ruchu. Rafe wziął Claire za rękę.
Claire pozwoliła mu spleść palce ze swoimi bez najmniejszego protestu. Nie czuła nawet cienia niepokoju.

Przeciwnie, wydawało się jej, że tak właśnie powinno być - jej dłoń w jego gorącej, silnej, chroniącej ją ręce.

Spoglądała na niego spod oka, gdy, ciągle trzymając się za ręce, przechodzili koło biur motelu, a potem

obok basenu, w kierunku przydzielonych im pokojów. Zastanawiała się, jakim byłby kochankiem. Czy
okazałby jej taką delikatną czułość jak wczoraj, przy pocałunku? Czy może nie potrafiłby opanować
namiętności? Czy oczekiwałby od niej takiej samej reakcji? Czy umiałby się powstrzymać, gdyby się zlękła?
Był takim silnym, potężnie zbudowanym mężczyzną. Lecz także dżentelmenem. Człowiekiem subtelnym.
Nie wyrządziłby jej krzywdy, choćby nawet nie sprostała jego oczekiwaniom.

Pociągał ją fizycznie - wbrew jej woli. Być może nigdy nie będzie miała lepszej sposobności, żeby

zmierzyć się ze swym strachem. A jednak gdy wypuścił jej rękę, aby wyjąć klucz z kieszeni opiętych na
muskularnych nogach dżinsów, poczuła uścisk w żołądku. Czy wystarczy jej odwagi, aby poszukiwać
odpowiedzi na nurtujące ją pytania? Czy ma pozostać emocjonalną kaleką, dlatego że nie potrafi wyzbyć się
obaw, mimo nadarzającej się szansy?

Otworzył drzwi jej pokoju.
- Dobranoc, Claire - powiedział łagodnym głosem. Ujął jej dłoń i położył na niej klucz. - Śpij smacznie.
Odwrócił się w stronę drzwi swego pokoju.
- Rafe? - Usłyszała swój głos, zanim zdążyła ten
impuls powstrzymać.
- Słucham.
Przełknęła ślinę.
- Czy pocałujesz mnie na dobranoc?

ROZDZIAŁ 7

Te ciche słowa były jak uderzenie pięścią w splot słoneczny. Znieruchomiał, starając się pojąć ich

właściwe znaczenie.

„Czy pocałujesz mnie na dobranoc?” Chciała, żeby ją pocałował na dobranoc. Niewątpliwie to zdanie

znaczyło dokładnie to. Nic więcej. Nic mniej. Czy rzeczywiście?

Odwrócił się do niej, zdecydowany spełnić jej prośbę, a potem zabrać ją do siebie. I wtedy przypomniał

sobie, co mówiła psycholog z telefonu zaufania. „Niech pan nie będzie natarczywy i do niczego jej nie
nakłania. Proszę pozwolić, żeby to ona nadawała kierunek waszym stosunkom zgodnie z jej własnymi
możliwościami psychicznymi”. Wiedział, że musi się dostosować do tej rady. Zbliżył się do Claire i tak jak
poprzedniego wieczoru, z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała, pochylił głowę i tylko wargami dotknął jej
ust.

35

Zadrżała.
Uniósł głowę.
- Claire?
- Całuj mnie - domagała się szeptem, jakby w udręce. Pochyliła się ku niemu i oparła zaciśnięte dłonie na

jego piersi. - Proszę. Całuj mnie.

Otoczył ją ramionami i połączył jej usta ze swymi.
Zarzuciła mu ręce na szyję, wspięła się na palce, podsuwając gwałtownie usta do pocałunku, jak kobieta

opanowana niepowstrzymaną namiętnością.

Poddał się na moment temu wrażeniu. Mocniej ją przytulił. Rozwarł szerzej wargi. Już miał dać się ponieść

nieoczekiwanej fali uniesienia, gdy nagle uświadomił sobie, że to nie namiętność nią kieruje, lecz jakaś
brawurowa, rozpaczliwa zuchwałość. Przypominała małą dziewczynkę, która decyduje się nagle na otwarcie
drzwi szafy, aby stanąć oko w oko z zamieszkującym ją potworem. Ciało Claire w jego ramionach było
napięte i sztywne, nie wyczuwał w nim uległości i pożądania. A dźwięk, który usłyszał, nie był jękiem
zachwytu, lecz przerażenia. Jego zapał ostygł, jakby ktoś oblał go kubłem zimnej wody. Objął dłońmi jej
głowę i głaskał zaplecione po kąpieli w warkocz włosy. Potem odchylił ją leciutko do tyłu.

- Claire - powiedział z ustami przy jej wargach. Jego oddech był jeszcze gorący. Jej - przyspieszony,

urywany, jakby po długim biegu. Czul pod swymi kciukami na jej skroniach szybko bijący puls.

- Claire. Uspokój się, dziecino. To nie jest wyścig. To pocałunek. - Dotknął wargami najpierw jednego, a

potem drugiego kącika jej ust. - Po prostu pocałunek.

Wciągnęła powietrze głęboko, spazmatycznie, jak dziecko, które dopiero co przestało szlochać, i kiedy

znowu objął ją ramionami, pozostała nieruchoma z uniesioną ku niemu twarzą.

- O to właśnie chodzi - pochwalił ją i zaczął całować jej policzki, brodę, powieki. Delikatnie, powoli, żeby

ukoić to wzburzenie. Gdy poczuł, że się odpręża, szepnął:

- Tak, właśnie tak. - I znów dotknął wargami jej ust.
Jeszcze jakby trochę niepewna, tym razem pokonując wahanie, rozchyliła wargi w oczekiwaniu. Pieszczotę

jego ust i języka przyjęła z cichym westchnieniem, nie jak agresywną napaść, lecz podarunek, którego nie
może odrzucić. Starała się rozpoznać uczucia, które ją ogarnęły. Ten mężczyzna obdarowywał ją czułością,
poczuciem bezpieczeństwa. I wywoływał w niej jeszcze coś, co dopiero zaczynała pojmować - zmysłowe
podniecenie. Chciała się sycić jego pocałunkiem bez końca, gdyż z tą pieszczotą nie wiązało się żadne
nieprzyjemne doznanie - strachu, niebezpieczeństwa, bólu. Dokonuję zadziwiającego odkrycia jak na
dwudziestopięcioletnią kobietę, pomyślała. Pragnęła się rozkoszować tym pocałunkiem i upajać się nim
coraz bardziej.

Rafe od razu wyczuł zmianę, jaka w niej zaszła. Oparł się o futrynę na wpół otwartych drzwi, przyciągnął

Claire do siebie tak mocno, aż poczuł przy sobie jej piersi i biodra, a potem zaczął pieścić plecy poprzez
cienki jedwab bluzki. Kusiło go, żeby przesunąć palce wzdłuż wyczuwalnych pod materiałem ramiączek
stanika i ująć w dłonie jej małe piersi. Lecz nie był pewien, jak by to przyjęła. Czy była gotowa na kolejny
krok?

Tuliła się do niego taka rozgrzana. Jej zmysły już były pobudzone, wilgotne wargi odwzajemniały

pocałunki, a palce nieprzerwanie gładziły jego włosy. Przesunął ręce ku jej piersiom i musnął je lekko.
Zesztywniała. Odsunął ręce.

- Nie, nie - szepnęła tuż przy jego ustach. - Wszystko w porządku. Tylko mnie trochę wystraszyłeś. - Jej

głos nieco drżał. - Już dobrze, naprawdę.

Rafe jednak wiedział, że to nieprawda. Powrócił ślad dawnych obaw, a on nie mógł pozwolić, aby choć

cień jej strachu ciążył na atmosferze ich fizycznego zbliżenia. Jeżeli w końcu Claire mu się odda, to
całkowicie, bez zastrzeżeń.

- Kochanie, jutro znowu mamy przed sobą długi dzień - wyszeptał, rozluźniając uścisk ramion.
Oparta o niego, nie zareagowała, jakby bała się poruszyć.
- Ale przecież ty... ty...
- Pragnę ciebie? - Wiedział, że to miała na myśli.
- Tak, pragnę. - Położył dłonie na jej karku i przytulił czoło do jej czoła. - Czy nikt ci nie mówił, że nie za

każdym razem mężczyzna musi otrzymać to, czego pragnie?

- Nie? - spytała z niedowierzaniem.
Zastanawiał się, czy rzeczywiście tego nie wiedziała, czy po prostu była zdziwiona, że to mężczyzna jest

orędownikiem wstrzemięźliwości.

- Nie. - Objął dłońmi jej talię. - Myślałem, że wie o tym każda dziewczyna już w liceum. Przynajmniej

taka, która ma starszych braci.

- Nie chodziłam do liceum - odparła. - Miałam prywatnych nauczycieli. A Gage i Pierce są znacznie starsi

36

ode mnie - odruchowo stanęła w obronie rodziny.

- Pozwól więc, że uzupełnię luki w twej edukacji, panno Kingston. Nie spełnione pożądanie może być dla

mężczyzny frustrujące, ale z pewnością niczym mu nie grozi. I kobieta nie musi się tym przejmować, chyba
ż

e sama pragnie je zaspokoić. Czy to jasne? - Uniósł jej twarz do góry. - Jasne? - powtórzył.

- Tak - odrzekła słabym głosem.
Była zażenowana, lecz równocześnie odczuła wielką ulgę.
- Dobrze. A to po to, żebyś dobrze zapamiętała, co powiedziałem.
Jeszcze raz ją pocałował, równie delikatnie, jak przedtem, lecz na tyle długo, że gdy wreszcie uniósł głowę,

oboje ciężko oddychali.

- Dobranoc, Claire - szepnął schrypniętym głosem i szybko odsunął ją od siebie.
Wpatrywała się w niego trochę jeszcze oszołomiona.
- Idź już. - Popchnął ja lekko w kierunku pokoju. - Poczekam, aż zamkniesz się na klucz.
- Dobranoc, Rafe. - Z jej oczu wyczytał zdumienie. - I dziękuję - szepnęła, zamykając za sobą drzwi.
Odczekał moment, a kiedy usłyszał, że klucz przekręca się w zamku, podszedł do drzwi swego pokoju. Za

pierwszym razem nie mógł trafić do zamka. Zaklął cicho.

- Cała nadzieja w tym, że mają tu telewizję kablową - wymruczał, otwierając wreszcie pokój. Wiedział, że

tej nocy nie zmruży oka. Każda cząstka jego ciała wyrywała się do kobiety, która była tuż obok, za ścianą.

Claire myślała, że następnego dnia rano będą się czuli niezręcznie. Powinni. Dzięki Rafe’owi tak się

jednak nie stało. Zjedli razem śniadanie w złudnym chłodzie wczesnego poranka, po czym wyszli na zakupy.
Kupili torbę chłodniczą i zapakowali do niej zapas owoców, napojów i trochę różności do przegryzania.
Rafe wyśmiewał się z jej dietetycznych odżywek owsiano-orzechowo-rodzynkowych i „źródlanej” wody, a
ona wyliczała mu kalorie w czekoladowych batonach i cukierkach, które według niego były niezbędne w
czasie dłuższej podróży. Uzupełnili paliwo i o godzinie ósmej trzydzieści ruszyli na zachód w promieniach
słońca wpadających już przez boczną szybę samochodu.

Claire wydawało się, że nigdy jeszcze nie czuła się tak odprężona i beztroska. Po części dlatego, że

znalazła się daleko od Hollywood. Poza zasięgiem obmowy, podstępnych ciosów w plecy. Z dala od plotek i
dziennikarzy, od nie kończących się przyjęć, podczas których można było zyskać lub stracić reputację
pomiędzy jednym daniem a drugim.

Kolejnym powodem była niewątpliwie przyjemność podróżowania samochodem w przepiękny, pogodny

dzień, pokonywania kilometrów przy cichej muzyce płynącej z radia, w lekkim wietrze, wpadającym przez
uchylone szyby. W takiej chwili miała wrażenie, że wszystko, co najlepsze, jest jeszcze przed nią.

Lecz najważniejsza przyczyna leżała w czym innym. Można by powiedzieć raczej, że siedziała, o pół metra

od niej. Claire spojrzała na trzymającego kierownicę i wpatrzonego przed siebie mężczyznę. Usadowił się
wygodnie, widać było, że jego mięśnie są całkowicie rozluźnione, a przecież wciąż wyglądały na twarde jak
skala i nieodparcie kojarzyły się z opoką. Patrząc na jego profil, Claire pomyślała, że jest to twarz człowieka
poważnego i bezkompromisowego.

Szerokie, gładkie czoło, orli nos, wydatne kości policzkowe, znamionujący upór podbródek. Wyraz powagi

łagodziły jednak kształtne usta, długie rzęsy i czarne, faliste włosy, teraz rozwiane wiatrem. Dłonie
spoczywające na kierownicy były silne i niezawodne, palce lekko wystukiwały rytm piosenki country
płynącej z radia. Szerokie ramiona, tors zwężający się w talii, płaski brzuch, muskularne uda. Emanował
siłą, zmysłowością, a jednocześnie budził zaufanie.

Wiedziała już, że mogła na niego liczyć, zwłaszcza na jego wrażliwość i odpowiedzialność. Czuła, jak ta

zlodowaciała grudka, którą gdzieś w głębi siebie przechowywała od tak dawna, zaczyna się powoli
roztapiać.

- Co takiego dostrzegłaś? - spytał. Czuł na sobie jej wzrok jak delikatną pieszczotę. - Została mi na brodzie

resztka sosu?

Jadł na śniadanie kiełbaski i ta swoista dieta w stylu Południa była przyczyną żartów Claire, która

zamówiła otręby z chudym mlekiem.

Potrząsnęła głową.
- Zastanawiałam się, kiedy dojedziemy do Flat Rock.
Spojrzał na nią kątem oka.
- Spieszy ci się z jakiegoś szczególnego powodu?
- Nie.
A jednak się jej spieszyło. Zainteresowanie osobą Rafe’a przeniosło się na wszystko, co go dotyczyło.
- Po prostu lubię mieć wszystko zaplanowane - dodała.
- Tak? - udał zdumienie. - Naprawdę? W odpowiedzi usłyszał jej cichy śmiech.

37

- Zawiadomiłem mamę, że nie może nas oczekiwać wcześniej niż o trzeciej.
- Sądziłam, że do Flat Rock jest około osiemdziesięciu kilometrów.
- Tak - przyznał - w linii powietrznej. Ale my nie fruwamy, a nawet nie wybraliśmy sobie najkrótszej

drogi. Pomiędzy Ropesville i Flat Rock jest sporo małych miasteczek. Może któreś z nich okaże się naszym
Burley.

- Może.
Do Flat Rock zajechali jednak wcześniej, gdyż Claire wystarczyła za każdym razem jedynie minuta na

podjęcie decyzji, że żadne z kolejnych mijanych małych miast nie spełnia jej wymagań. Gdy dojechali do
znaku granicznego na skraju Flat Rock, Rafe mógł już tylko szczerze współczuć ekipie, która do tej pory
poszukiwała lokalizacji pleneru. Ani jedna miejscowość, którą widzieli, nie odpowiadała wyobrażeniom
Claire.

- Budynek szkolny jest zbyt nowoczesny - orzekła w jednym z miasteczek.
- Za dużo szyldów na głównej ulicy - stwierdziła w innym.
- Wielkomiejska atmosfera.
- Na rynku powinno stać podium dla orkiestry jak w dawnych czasach.
- Budynek sądu jest z kamienia, a powinien być z cegły.
- Nie ma baru z napojami bezalkoholowymi.
- Zaniedbane.
- Współczesne budownictwo.
- Wszystko psuje ten parking.
Rafe starał się jej wytłumaczyć, że nie ma racji. Kupcom można by zapłacić za tymczasowe zdjęcie

szyldów, budowa podium czy ceglanej fasady budynku nie była problemem, a skoro nie przewidywali
kręcenia scen na parkingu, to obojętne, jaki on jest lub czy go w ogóle nie ma.

Claire nie chciała słuchać.
- Czego ty, do licha, szukasz? - zawołał w pewnym momencie.
- Burley - odparła chłodno.
Jego groźne spojrzenie nie wywarło na niej żadnego wrażenia. Pochyliła się nad mapą i czerwonym

krzyżykiem skreśliła kolejne miasto.

Rafe musiał powstrzymać uśmiech podziwu. Claire w różnych kwestiach mogła wykazywać niepewność,

gdy jednak chodziło o sprawy zawodowe, nie wahała się nigdy. Przystąpiła do poszukiwań fikcyjnego
Burley jak dowódca oddziału zwiadowczego, który nie może odstąpić od wyznaczonego celu. Kiedy w parę
minut później wjechali w główną ulicę Flat Rock, a Claire zaczęła się rozglądać wokół z dużym
zainteresowaniem, rozbawienie Rafe’a przygasło.

Flat Rock wyglądało rzeczywiście tak, jakby ostatnie ćwierćwiecze nie wywarło na nie żadnego wpływu.

Wprawdzie tu i ówdzie zauważało się ślady upływu czasu, lecz w zasadzie wszystko było bardzo zadbane
przez dumnych ze swego miasteczka mieszkańców. Boisko zbudowanego przed dwudziestu pięciu laty
liceum otaczały z dwóch stron drewniane ławki dla widzów, którym wyniki rozgrywek sportowych
pokazywano na staromodnej tablicy, gdyż technika elektroniczna jeszcze tu nie dotarła. Na rynku stało
drewniane podium, a przez szybę miejscowej drogerii widać było stoisko z napojami chłodzącymi.

- Budynek sądu nie jest z cegły - zwrócił uwagę Rafe.
- Ale za to bank jest - zauważyła Claire, obserwując bacznie okazałą, starą budowlę. - Jestem przekonana,

ż

e właściciele pozwoliliby nam go wykorzystać.

- Tutejsi radni zaprojektowali parking na przeciwległym końcu miasta.
Claire spojrzała na Rafe’a z wyrzutem.
- Od początku wiedziałeś, że Flat Rock doskonale nadaje się na Burley - stwierdziła. - Prawdopodobnie już

po przeczytaniu scenariusza. Dlaczego nie powiedziałeś? Zaoszczędziłoby to wiele czasu i wysiłku.

- Flat Rock jako Burley? - zaśmiał się. - Chyba żartujesz.
- Nie, mówię poważnie i ty dobrze o tym wiesz. Jest po prostu doskonałe. Ten rynek, podium, szkoła. O,

mój Boże! Czy to jest biblioteka? Wręcz wymarzona. Zatrzymaj się - poprosiła. - Muszę ją obejrzeć od
ś

rodka.

Rafe skierował samochód w stronę parkingu przy motelu, położonym na skrzyżowaniu autostrady i szosy

prowadzącej do centrum miasteczka. Przez całą drogę nadal dyskutowali o możliwości nakręcenia plenerów
we Flat Rock.

- Nie do wiary. - Claire ze zdumieniem pokręciła głową, wysiadając z samochodu. - Ono jest właśnie takie

jak trzeba. - Zatrzasnęła drzwiczki. - Może jesteś zbyt blisko z nim związany, dlatego nie widzisz, że jest
idealne - zastanawiała się na glos, zdziwiona, że dla Rafe’a nie jest to tak oczywiste.

- Może - odparł posępnym tonem. A może nie chcę kręcić tego przeklętego filmu właśnie tutaj, dodał w

38

duchu.

W czasie ostatnich piętnastu lat starał się otrząsnąć ze swych butów pył Flat Rock. Żyć z dala od tych

małostkowych, prowincjonalnych tradycjonalistów.

Oczywiście, bywał tutaj. Przyjeżdżał - jeśli tylko mógł - na różne uroczystości rodzinne, takie jak wesela

czy chrzciny. Lecz nigdy nie zostawał dłużej niż jeden, lub najwyżej dwa dni. I za żadną cenę nie chciałby
spędzić w rodzinnym mieście przeszło półtoramiesięcznego okresu zdjęciowego.

Dusił się we Flat Rock. Czuł się osaczony przez tutejszych ludzi. Oni go tu już jednoznacznie osądzili, bez

względu na to, czy kiedyś pokładali w nim nadzieje, czy byli do niego uprzedzeni. Dla nich wszystkich
pozostał na zawsze biednym, meksykańskim chłopakiem z ubogiej dzielnicy, który zbyt wysoko mierzył,
zadając się z Laurą Lyn Parker i dostał po nosie.

Z pewnością w stanie Teksas było wiele innych miejscowości nadających się na filmowe Burley.
- Jak tylko zainstalujemy się w motelu - Claire mówiła w podnieceniu - zaraz zatelefonuję do Tony’ego.
Tony kierował wszystkim, co wiązało się ze sprawnym przebiegiem zdjęć plenerowych, począwszy od

wyżywienia ekipy realizacyjnej, na niezbędnych uzgodnieniach z władzami miasta kończąc.

- Jeżeli mamy zacząć zdjęcia zgodnie z harmonogramem - ciągnęła - musi się tu jutro zjawić i szybko

załatwić formalności. Nie zostało wiele czasu. I trzeba zadzwonić do Roberta - tę uwagę skierowała bardziej
do siebie - żeby zawiadomił wszystkich o znalezieniu Burley. Dennis, Becky i R.J. też muszą jak najszybciej
tu przylecieć i zacząć działać.

- Więc podjęłaś decyzję. Bez uzgodnienia ze mną.
- Ale dlaczego, na litość boską, miałbyś się nie zgodzić? - spytała.
Była gotowa wysłuchać wszystkich jego zastrzeżeń. Jako reżyser musiał przecież mieć wizję scen

plenerowych i z jego opinią powinna się liczyć.

- Tylko weź pod uwagę - dodała - że na dalsze poszukiwania nie zostało wiele czasu, a Flat Rock wygląda

naprawdę na idealne miejsce. Chyba że jest coś, o czym nie wiem. Może biurokraci z magistratu będą
stawiać jakieś przeszkody?

Potrząsnął głową. Urzędnicy z pewnością gotowi będą wręczyć jej klucze do miasta na wiadomość, że ona

chce tu robić film. I postawią jej pomnik, jak się zorientują, ile pieniędzy przy tej okazji zasili lokalny
budżet.

- Więc o co chodzi? - Szczerze ją dziwiła niechęć Rafe’a.
A jemu duma nie pozwoliła na wyjawienie prawdy. Nie potrafiłby znieść litości, a bał się, że takie uczucie

wzbudzi w Claire, jeśli przyzna się do swych rozterek.

- O nic - odparł. - Oczywiście, masz rację. Flat Rock jest idealne.

ROZDZIAŁ 8

Kiedy zajechali pod dom pani Santana, zobaczyli stojące już przed nim cztery inne samochody. Rafe od

razu je rozpoznał. Zakurzony pikap ze strzelbą myśliwską, przewieszoną w poprzek tylnej szyby należał do
Inez, żony farmera. Świetnie utrzymanym kombi z dwoma dziecięcymi fotelikami przyjechali Mercedes z
mężem, Jimmym Lee. Właścicielem starego, rozklekotanego mustanga był Luis, który uparcie nazywał ten
wehikuł zabytkiem. Stał też srebrzysty taurus, kupiony przez Rafe’a matce kilka lat temu. Brakowało tylko
japońskiego czerwonego, dwuosobowego kabrioletu Ramony, ale ona musiała jechać z Dallas ponad
piętnaście godzin.

Rafe przyglądał się z uśmiechem tej zbieraninie. Teksańczycy kochali samochody. Żałował, że nie mógł

przyjechać z Kalifornii swym starym porche. Zrobiłby wrażenie, zwłaszcza na szwagrze - Jimmym Lee.

- Chyba już wszyscy są - powiedział do Claire, wysiadając z auta.
- Sądzisz, że ten strój jest odpowiedni? - spytała. Wysiadła, nie czekając, aż Rafe otworzy jej drzwiczki.
- Może powinnam była włożyć coś bardziej eleganckiego?
- Nie - potrząsnął głową. - Wyglądasz świetnie, wierz mi.
Miała na sobie jasnobłękitną, jedwabną bluzkę, wpuszczoną w bawełniane spodnie koloru khaki, w

militarnym stylu. Włosy zaplotła w jakiś bardzo skomplikowany warkocz. Na nogi włożyła proste sandałki.
Domyślał się, że w jej wyobrażeniu takie ubranie było odpowiednio skromne i stosowne dla kobiety na
kierowniczym stanowisku w czasie wolnym od pracy. I zapewne miała rację. Lecz ponadto ujawniało ono jej
wrodzone poczucie stylu i podkreślało wszystkie wdzięki dziewczęcej, szczupłej figury. Pod przylegającym
do ciała jedwabiem bluzki rysowały się niewielkie, kształtne piersi. Skórzany i chyba bardzo kosztowny
pasek uwydatniał wcięcie w talii, a spodnie - łagodne zaokrąglenie bioder.

Rafe, zbliżając się do Claire, sycił się tym uroczym widokiem.
- Świetnie, to mało powiedziane. - Posłał jej żartobliwie lubieżne spojrzenie.

39

Zarumieniła się, zmieszana komplementem.
- Może powinnam wziąć żakiet. Leżał na siedzeniu samochodu, więc schyliła się, żeby po niego sięgnąć.
- Zostaw. - Odciągnął ją od drzwi samochodu i zatrzasnął je. - Chodź. - Włożył jej rękę pod swe ramię. -

Pokażę ci, jak się bawić w tym towarzystwie.

Ominął główną ścieżkę, prowadzącą do frontowych drzwi i poprowadził Claire dookoła domu boczną

dróżką, krętą i częściej używaną, pomiędzy wybujałymi, obsypanymi różowymi kwiatami krzewami mirtu, a
potem koło garażu, służącego jego matce raczej jako składzik. Unoszący się zapach pieczonego na ruszcie,
przyprawionego aromatycznymi ziołami mięsa mieszał się w ciepłym powietrzu późnego popołudnia ze
słodką wonią letnich kwiatów. Dochodzący z wnętrza domu gwar stawał się coraz głośniejszy. Słychać było
zarówno charakterystyczne, teksaskie przeciąganie głosek, jak i szeleszczący, melodyjny hiszpański.
Dochodzili do otwartych, tylnych drzwi domu.

- Jesteś pewna, że chcesz uczestniczyć w tym spędzie? Oho, za późno. Już nas zobaczyli.
Uwolnił rękę Claire i wyciągnął ramiona do drobnej, uśmiechniętej kobiety, prawie biegnącej w ich stronę.
- Mamo. - Przytulił ją do siebie.
Z potoku hiszpańskich słów Claire zrozumiała tylko „Rafael”, ale z tonu wyczuła, że matka czule beszta

syna.

Rafe, potrząsając głową ze śmiechem, odpowiadał w tym samym języku, po czym odwrócił się do Claire,

ż

eby ją przedstawić.

Claire nie wiedziała wprawdzie, jak powinna wyglądać spracowana wdowa, która dochowała się

siedmiorga dorosłych dzieci, jednak żaden z obrazów, które mogłaby podsunąć wyobraźnia, nie
odpowiadały wizerunkowi stojącej przed nią postaci. Zamiast przygarbionej, zgaszonej staruszki w czerni
zobaczyła wesołą kobietę w bardzo kolorowej, kretonowej sukience i espadrilach. Matka Rafe’a miała
czarne, krótko ostrzyżone włosy, mocno przyprószone siwizną, a oczy, podobnie jak syn, koloru gorącej,
czarnej kawy. I równie przenikliwe.

- Mamo, to jest Claire Kingston. - Rafe dokonał prezentacji. - Moja mama, Dolores Santana.
Claire ujęła silną, stwardniałą od pracy dłoń.
- Bardzo mi miło panią poznać, pani Santana - powiedziała, żałując w duchu, że nie zdobyła się na bardziej

oryginalne powitanie. - Rafe dużo mi o pani opowiadał.

- Tak? - Starsza pani uniosła zaciekawiony wzrok na syna, po czym powróciła spojrzeniem do Claire. - O

tobie mówił nam bardzo mało. Chodź.

- Poklepała jej szczupłą dłoń, której nie wypuszczała ze swej ręki. - Musisz poznać moje córki i

opowiedzieć nam o tym filmie, który robisz z Rafaelem.

- Mamo - Rafe próbował się wtrącić, choć wiedział, że nie uda mu się odwieść matki od tego tematu - nie

sądzę, by Claire chciała rozmawiać o pracy. To podobno ma być przyjęcie.

- Nie mam nic przeciwko temu - odparła Claire, tak jak się spodziewał.
- A widzisz? Ona nie ma nic przeciwko temu. A teraz - machnęła ręką w kierunku syna - idź porozmawiać

sobie z braćmi. Luis już nie może się doczekać, kiedy pokaże ci, jak z Jimmym Lee wyszykowali samochód.
A Miguel, mąż Inez, z pewnością potrzebuje cię do pomocy przy rożnie. Ją oddam ci później, jak się lepiej
poznamy.

- Ale - Rafe gorączkowo szukał wymówki - ona jeszcze nikogo nie poznała.
- Nie ma sensu przytłaczać jej całą rodziną od razu - odrzekła Dolores pogodnie. - Niech pozna wszystkich

po kolei.

- Ja też się jeszcze z nikim nie przywitałem.
- Z siostrami zdążysz przywitać się przed kolacją. Pani Santana pociągnęła Claire za sobą, pozostawiając

na placu boju skonsternowanego Rafe’a.

- Proszę, bracie. - Szwagier Rafe’a Jimmy Lee podał mu butelkę zimnego piwa.
- Dzięki. - Rafe pociągnął spory łyk, nie spuszczając wzroku z matki, prowadzącej Claire w stronę

ustawionego pod rozłożystym drzewem stołu, gdzie zebrało się kilka kobiet.

- Przyjaciółkę Luisa też tam zaprowadziła. - Jimmy Lee wskazał głową ładną blondynkę, siedzącą przy

końcu stołu. Trzymała na kolanach jedną z bliźniaczek Jimmy’ego i Mercedes.

Luis uśmiechnął się kwaśno.
- Już od pół godziny mama nie daje jej spokoju.
- Musi się dowiedzieć tego, co ją najbardziej interesuje - wtrącił Miguel. - Jak się prowadzicie tam, na

uczelni, kiedy nie może mieć was na oku. - Mrugnął szelmowsko do Rafe’a. - Twojej pani też to nie ominie.

Rafe coś mruknął i upił piwa.
- Czy mama nie zdaje sobie sprawy, że żyjemy w dwudziestym wieku? Teraz na przyjęciach mężczyźni i

40

kobiety nie zbierają się w osobnych grupach. - Rafe nie był zachwycony tą sytuacją towarzyską.

- We Flat Rock taki jest zwyczaj. - Matteo, najmłodszy z braci, wręczył Miguelowi miskę z sosem. -A

mama go stosuje zwłaszcza wtedy, gdy chce zaspokoić swoją ciekawość.

Miguel polał pikantną zaprawą ułożone na rożnie żeberka i kurczaki.
- Jedzenie będzie gotowe nie wcześniej niż za godzinę - stwierdził Jimmy Lee. - Chodź ze mną, Rafe.

Pokażę ci, co udało mi się zrobić z wyścigówką Luisa.

- Od jak dawna się widujecie? - spytała Dolores, nie tracąc czasu na wyszukane wstępy.
- Widujemy? - powtórzyła zdziwiona Claire. Oczekiwała, że matka Rafe’a będzie ją wypytywać o film. -

My się nie spotykamy. Po prostu razem pracujemy. My... - Jak można nazwać mężczyznę, z którym się nie
„widuje”, natomiast całuje, tak jak ona poprzedniego wieczoru? - ...jesteśmy kolegami - dodała, mając
nadzieję, że rumieńce na jej policzkach zostaną przypisane upałowi. - Kolegami z pracy.

Dolores nie wyglądała na przekonaną.
- Rafael nigdy nie przedstawiał rodzinie żadnego swego kolegi z pracy.
- No cóż... - Claire nie wiedziała, co powiedzieć. - Właściwie, to on nie przywiózł mnie tutaj, żeby

przedstawić rodzinie. Po prostu byliśmy w tych stronach, bo poszukujemy plenerów do „Desperata” i... -
wzruszyła ramionami - znaleźliśmy się w tym mieście.

- „Desperat”? Plenery? Co to wszystko znaczy?
- Na miłość boską, mamo - odezwała się jedna z kobiet - daj jej przynajmniej usiąść, zanim przystąpisz do

przesłuchania trzeciego stopnia. - Uśmiechnęła się do Claire i poklepała drewnianą ławkę obok siebie. -
Jestem Inez, najstarsza siostra Rafe’a.

Claire usiadła koło niej.
- A to Mercedes. - Inez wskazała kobietę w zaawansowanej ciąży, siedzącą przy stole na obitym pluszem

fotelu. - A tamta to Sandy, przyjaciółka Luisa ze studiów, trzyma na kolanach Dorrie, jedną z bliźniaczek
Mercedes. - Objęła ramieniem dziesięcioletnią dziewczynkę siedzącą obok i powiedziała:

- A to Susana, moja najstarsza. Dziewczynka wstała i dygnęła.
- Chciałabyś się czegoś napić? - Mercedes przejęła rolę gospodyni, gdyż Inez zajęła się córką, która coś jej

szeptała na ucho. - Piwa? - Oparła się o poręcz fotela, żeby się podnieść. - Może lemoniady?

- Proszę, nie wstawaj, jeśli mi powiesz, gdzie jest lemoniada...
- Nic mi nie będzie, rozwiązanie nie jest takie bliskie, jak na to wygląda. - Mercedes ruszyła w kierunku

stojącego po drugiej stronie stołu termosu.

- Ruch dobrze mi zrobi. - Nalała lemoniady do plastykowego kubka. - Mamo, skoro już tu jestem, może i

tobie podać jeszcze jeden?

Dolores potrząsnęła niecierpliwie głową.
- Kiedy się spodziewasz? - spytała zaciekawiona Claire, biorąc z rąk Mercedes kubek. Tara nawet w dniu

porodu nie była taka tęga.

- Za jakieś trzy miesiące. To znowu będą bliźnięta, dlatego tak wyglądam. - Mercedes ostrożnie usadowiła

się w fotelu. - Jimmy Lee jest oczywiście zachwycony i bardzo dumny ze swojego wyczynu, a nawet
zapowiada podobny za dwa lata, ale ja zgłosiłam weto. Bardzo kocham moje dzieci, ale te - poklepała się
czule po brzuchu - będą ostatnie.

Dolores odczekała cierpliwie, aż Mercedes skończy swe zwierzenia, i przystąpiła do ataku.
- Więc od jak dawna ty i Rafe jesteście kolegami z pracy?
- Mamo! - zawołały chórem Inez i Mercedes takim samym zirytowanym tonem.
- O co chodzi? - Dolores obrzuciła córki wzrokiem pełnym urazy. - Czy nie wolno mi zainteresować się

pracą mego pierworodnego syna? No, opowiedz mi - zwróciła się do Claire.

Rafe patrząc na Claire siedzącą pomiędzy Jimmym Lee i Matteo przy zastawionym jedzeniem stole,

zastanawiał się, o czym ona teraz myśli. Co sądzi o jego rodzinie i czy porównuje tę biesiadę z przyjęciem w
rezydencji jej brata.

Nie, rozmyślał, nie można było w ogóle porównywać szampana w kryształowych kieliszkach z zimnym

piwem Lone Star pitym prosto z butelki, egzotycznych dań podawanych na delikatnej porcelanie z mięsem
pieczonym na grillu i układanym na papierowych talerzach. Podobnie jak zawodowej hollywoodzkiej
orkiestry z piosenkami country płynącymi z magnetofonu i wreszcie jego zwykłej, małomiasteczkowej
rodziny z konstelacją supergwiazd Hollywoodu. Nie wydawało się, że Claire zaprzątają takie porównania, co
było dziwne, zważywszy, że jemu się one nasunęły.

- Jakie konkretnie zadania spełnia producent filmu? - zapytał Matteo, gdy już wszyscy zaspokoili pierwszy

głód i byli gotowi zająć się jeszcze czymś innym poza jedzeniem.

41

- No, cóż. - Claire wytarła usta papierową serwetką. - Producent to rodzaj... nadzorcy, chyba tak najlepiej

można go określić. Kiedy jakiś projekt zostanie przyjęty, producent zaczyna kompletować zespół, który
będzie realizował film. Angażuje scenarzystę, reżysera, scenografa, kierownika zdjęć, to znaczy szefa
operatorów kamery - wyjaśniła - aktorów i całą resztę ekipy. Producent również określa wysokość budżetu
filmu oraz okres zdjęciowy i pilnuje, żeby te założenia zostały dotrzymane. Oczywiście - zerknęła na Rafe’a
siedzącego po drugiej stronie stołu, ciekawa, czy on jej słucha - producent współpracuje przy tym wszystkim
bardzo ściśle z reżyserem. Od niego w wielkiej mierze zależy sukces filmu. Dobry producent zawsze bierze
pod uwagę życzenia reżysera.

- Chyba że pozostają w sprzeczności z oczekiwaniami producenta - dokończył ironicznie Rafe.

Chylące się ku zachodowi słońce rzucało na przedwieczorne niebo bladoróżowe i pomarańczowe smugi.

Starsze dzieci poszły nakarmić jabłkami kozy sąsiadów, młodsze ułożono już do łóżek. Mercedes drzemała
w fotelu. Miguel czyścił rożen. Jimmy Lee z Matteo majstrowali przy którymś z samochodów. Inez i
Dolores szykowały w kuchni kawę i desery. Luis ze swoją blondynką, oparci o płot dzielący podwórze od
pastwiska, chichotali i szeptali sobie czułe słówka.

Rafe obserwował Claire siedzącą samotnie przy stole. Z brodą opartą na splecionych dłoniach, wpatrywała

się w ciemniejący nad widnokręgiem nieboskłon. Najwyraźniej czuła się wśród jego rodziny lepiej, niż mógł
przypuszczać. W każdym razie nie była tak powściągliwa jak zwykle wobec obcych ludzi. Kto by zresztą
zachowywał długo nieufność - myślał Rafe -wobec bezpośrednich, gadatliwych mieszkańców Teksasu,
zasypujących gościa wścibskimi pytaniami. Claire dzielnie znosiła te przesłuchania, a nawet obiecała zdobyć
dla Matteo plakat z roznegliżowaną Heather Locklear opatrzony jej autografem.

Po raz pierwszy od przyjazdu do domu matki mógł być z Claire sam na sam, podszedł więc do stołu i

usadowił się koło niej na ławce.

- Zmęczona?
Spojrzała na niego z ciepłym uśmiechem.
- Chyba trochę. Ale to jest miłe zmęczenie. - Westchnęła błogo i powróciła wzrokiem do odległej linii

horyzontu. - Piękny wieczór, prawda?

- Rzeczywiście piękny - potwierdził wpatrzony w jej profil.
- W Los Angeles nie ma takich zachodów słońca - stwierdziła. - Tu kolory są wprost niewiarygodne. Takie

ż

ywe i intensywne. Trzeba parę razy wykorzystać tę scenerię w „Desperacie”.

- Tylko z filmem kojarzy ci się piękny zachód słońca? - spytał rozbawiony.
- No nie. - Położyła splecione dłonie na blacie stołu. - Siedząc tutaj, myślałam sobie...
- Ogólnie o pracy - podpowiedział z łagodną przyganą.
- I o innych sprawach.
- O jakich? - Postanowił się z nią podręczyć. - Ośmielam się prosić, żebyś uchyliła rąbka tajemnicy.
- Po prostu... o innych. - Na próżno usiłowała przybrać chłodny wyraz twarzy. Bo myślała o nim. O tym,

jak ją całował poprzedniego wieczoru. O tym, czy także dzisiaj będzie ją tak całował. I co ona wtedy zrobi.

- Oho, Claire Kingston - Rafe delikatnie przesunął palcem po jej policzku - czy to przypadkiem nie jest

rumieniec?

Zacisnęła mocniej dłonie, gdyż pod wpływem tego dotyku przeszedł ją dreszcz.
- To tylko odblask słońca - stwierdziła speszona. Rafe roześmiał się cicho.
- Prosimy na kawę i deser do kuchni - zawołała Inez, wychylając się przez kuchenne drzwi.
Trzy dziecięce postacie przemknęły obok stołu z szybkością błyskawicy. Mercedes podniosła się z fotela.

Miguel założył pokrywę na rożen i ruszył w stronę domu. Za nim podążyli trzymający się za ręce Luis i
Sandy.

- Masz ochotę na coś słodkiego? - zwrócił się Rafe do Claire.
Spojrzała na niego zdumiona.
- Po takiej kolacji?
Jadła sałatkę z makaronem, zapiekaną fasolkę, wspaniałe, wyhodowane w ogrodzie matki Rafe’a

pomidory, marynowane ogórki, galaretkę z malin, jajka faszerowane, a po tych przystawkach podano jej
dwie kolby świeżo ugotowanej, polanej masłem kukurydzy, pieczone w folii ziemniaki i koktajl owocowy.

- I tak już wyszłam na głodomora.
- Jest kruche ciasto z truskawkami.
- Nie kuś mnie. - Potrząsnęła głową. - Jestem przejedzona.
Rafe roześmiał się, gdyż wyczuł, że to tylko kwestia perswazji, nawet jeśli Claire nie zdawała sobie z tego

sprawy.

Pochylił się ku niej i wyszeptał jej do ucha:

42

- Domowe, kruche ciasto z truskawkami. - Takim samym tonem zwykł podsuwać innego typu pokusy. - Na

maśle domowej roboty. Z truskawkami z grządki Inez. A na wierzchu obłożone wspaniałym kremem - cedził
słowa wolno, uwodzicielsko - z prawdziwej śmietany, ubitej z cukrem waniliowym.

Claire poczuła, że jej serce zaczyna szybciej bić w oczekiwaniu na coś, co nie miało nic wspólnego z

kruchym ciastem.

- Nie dasz się skusić? Nawet nie spróbujesz? - szeptał jej do ucha. - Choć troszkę?
Wstała od stołu. Takim głosem potrafiłby skłonić ją do wypróbowania wszystkiego.

- O, Rafe uważa się za twardego mężczyznę - roześmiała się cicho Inez, podając Claire umyty talerzyk do

wytarcia. - Trzeba przyznać, że jest silny, jak, nie przymierzając, jeden z tych nagrodzonych byków
Miguela. A uparty jak osioł, kiedy jakiś pomysł przyjdzie mu do głowy - dodała. - Ale serce ma gołębie.
Pamiętasz, mamo, że zawsze znosił do domu wszystkie zabłąkane w okolicy zwierzaki? - Zwróciła się do
matki, która pakowała resztki smakołyków, żeby je wręczyć dzieciom przed wyjazdem do domów. -
Okaleczone ptaki. Oposy. Króliki. - Spojrzała znowu na Claire. - Raz nawet przyniósł dużego armadyla.
Biedne zwierzę ledwie uniknęło śmierci na autostradzie i Rafe zawziął się, że je wyleczy.

- Kogo się zawziąłem wyleczyć? - Rafe właśnie wszedł do kuchni. Szukał Claire, gdyż pomyślał, że może

chciałaby już wracać do motelu. Widok Claire wycierającej w kuchni naczynia niepomiernie go zdumiał.
Nie sądził, że ona w ogóle wie, jak to się robi.

- Tego biednego pancernika, którego na wpół żywego znalazłeś przy autostradzie - przypomniała mu Inez.

- Przyniosłeś go do domu i trzymałeś w drewnianej zagrodzie, dopóki na tyle nie wydobrzał, że mógł
powrócić na wolność.

- Niczego podobnego nigdy nie zrobiłem. - Rafe pokręcił głową. - Musiałaś mnie pomylić z Matteo.
- Matteo też był taki. Ale nie pomyliłam cię z nim.
- Spojrzała na matkę. - Mamo, przecież to był Rafe, prawda?
Dolores przytaknęła skinieniem głowy.
- Pewnego razu oswoił na wpół zdziczałego kotka - opowiadała dalej Inez. - Rafe, tego łaciatego kodaka

chyba pamiętasz? Wielki, piętnastoletni chudzielec czule przemawiał do malutkiego kotka. Mówię ci, to był
widok. Przez kilka tygodni go oswajał i nigdy się nie zniecierpliwił. Do niczego go nie zmuszał. Tylko się
do niego przymilał, aż wreszcie stworzonko zaczęło chodzić za nim jak pies. Ciekawe, co się stało z tym
kotkiem? - Inez postawiła kolejny umyty talerzyk na kuchenny blat.

Claire podniosła go odruchowo i zaczęła wycierać. Zastanowiło ją to opowiadanie o gołębim sercu Rafe’a,

o jego okaleczonych ptakach, o potrąconym przez samochód armadylu i na wpół zdziczałym kotku.
Pomyślała, że może i ona w jakimś sensie pasuje do tej menażerii. Czyżby Rafe traktował ją jak zranione,
półdzikie zwierzątko, które wymagało ostrożnego oswajania? Byłoby upokarzające, gdyby tylko dlatego tak
czule ją całował i tak delikatnie obejmował. A może ona potrzebowała właśnie takiego traktowania?
Obcowania z mężczyzną, który był tak subtelny i wrażliwy?

- ...i dożył prawie szesnastu lat - mówiła Dolores.
- Kazałam Matteo zakopać go na podwórzu pod tą kępą mirtu, przy której tak lubił się wylegiwać całymi

dniami.

- Ach, ty moja sentymentalna matulu.- Inez uśmiechnęła się do matki. - Nie wiedziałam, że...
- Jimmy Lee mówi, że szykują już z Mercedes bliźniaczki do drogi, bo na nich czas - oznajmił Luis,

wchodząc do kuchni. - Jimmy uważa, że Mercedes powinna się wcześniej położyć. A my z Sandy i Matteo
wybieramy się do Bucka. Dzisiaj występuje u niego nowy zespół muzyczny, chcemy go posłuchać. -
Spojrzał na brata. - Nie poszlibyście z nami?

- To u Bucka występują teraz zespoły muzyczne? - spytał Rafe. Za jego czasów Buck miał knajpkę z

barem, kilkoma stolikami, automatami do gry i grającą szafą. To nie było miejsce, do którego zapraszało się
dziewczyny.

- Można też potańczyć - zachęcał Luis.
- A kto tam przychodzi? - dopytywał się Rafe.
- Ludzie są w porządku. Nie zabrałbym Sandy do jakiejś spelunki. No to idziecie czy nie?
- Sam nie wiem. - Rafe spojrzał na Claire. - Co ty na to? Masz ochotę trochę się zabawić? - Bardzo

pragnął, żeby się zgodziła. Chciał trzymać ją w ramionach tańczącą przy dźwiękach kowbojskich ballad i
miłosnych piosenek country. Chciał poczuć, jak ich ciała poruszają się w zgodnym rytmie. - Jeżeli ci się nie
będzie podobało, zawsze możemy wyjść.

- Chętnie pójdę. Może być miło.

W powszedni dzień u Bucka nie było tłoku. Czteroosobowy zespół grał wcale nieźle i nie za głośno, co się

43

nieczęsto zdarzało w tego typu prowincjonalnych knajpkach. Rafe nie czekając nawet, aż podadzą im drinki,
poprowadził Claire na parkiet.

- Chodź, nauczę cię tańczyć slow-foxa w tutejszym stylu.
Poszła bez najmniejszych oporów i wpatrywała się w niego ufnym wzrokiem, kiedy ustawił ją przed sobą.
- Muzykę country tańczy się trochę inaczej. Ja kładę swoją rękę tutaj - położył prawą dłoń na jej ramieniu

w pobliżu karku - a ty swoją...

- Tutaj - umieściła dłoń na jego boku tuż nad paskiem dżinsów. - Widziałam „Miejskiego kowboja”. -

Uśmiechnęła się wesoło.

Zaśmiał się.
- Podstawowy krok jest bardzo prosty. O, tak, dosuwasz jedną stopę do drugiej, raz i dwa, i trzy, i cztery.

Gotowa? Raz i dwa, i trzy, i cztery. Dobrze

- pochwalił, prowadząc ją już w rytm melodii. - Troszkę uginaj kolana. Świetnie. I rozluźnij ramiona.
- Uścisnął lekko kilka razy mięśnie jej ramienia i karku, aż wyczul, że się odprężają. - O to chodzi. No

widzisz - powiedział z uśmiechem, gdy okrążyli mały parkiet - umiesz już tańczyć muzykę country. Jak
dotąd wszystko w porządku?

Jak dotąd, pomyślała, jest cudownie.
- Wydaje mi się, że w „Miejskim kowboju” ten taniec trwał trochę dłużej i krok był bardziej

skomplikowany.

- Czy to znaczy, że masz ochotę na jeszcze? Jeżeli będzie ją trzymał trochę bliżej, to...
- Tak - szepnęła. Zdecydowanie miała ochotę na jeszcze kilka okrążeń.
Mocniej przycisnął dłoń do jej karku, tym samym bardziej przyciągając ją do siebie. Przysunęła się nawet

bliżej, niż to było konieczne. Wprawdzie nie dotykali się ciałami, lecz oboje czuli nawzajem bijące od nich
ciepło. Rafe prowadził ostrożnie, utrzymując wyznaczony przez nią dystans.

- Teraz musisz obrócić się wkoło - ostrzegł ją cicho i mocnym ruchem dłoni zachęcił do tanecznej

ewolucji.

Zawirowała z wolna pod jego uniesionym ramieniem i znowu była przy nim. Teraz dzieliły ich milimetry.

Ponownie nią zakręcił, tym razem szybciej, i gdy do niego wróciła, ich ciała już przywarły do siebie.
Tańczyli z zamkniętymi oczami, oboje świadomi nagle tego, co może i powinno się stać. Rafe objął szyję
Claire i odchylił jej głowę tak, że piękne, wiśniowe usta znalazły się tuż koło jego warg, jakby gotowe do
pocałunku. Ona zacisnęła palce na jego koszuli i trzymała ją kurczowo. Spletli mocno dłonie. Wyczuwała
ruch mięśni jego ciała, jego oddech tuż przy swoich wargach, uderzenia serca przy swych piersiach. A także
jego pożądanie. Przez moment w napięciu oczekiwała, że ogarnie ją przerażenie. Lecz on natychmiast
zwolnił uścisk i Claire z cichym westchnieniem ponownie poddała się rytmowi ballady o kowboju
tęskniącym za swą ukochaną.

Rafe musnął wargami jej usta i wyszeptał:
- Claire?
- Tak - odpowiedziała mu drżąco i zamknęła oczy.
- Nie - rzekł łagodnie, lecz stanowczo. - Spójrz na mnie.
Otwierała powieki powoli, jakby były zbyt ciężkie.
- Sądzę, że wiem, czego chcesz - mówił cicho schrypniętym głosem, rozpalającym żarem jej krew -do

czego mnie zapraszasz. Ale to nie wystarczy. Musisz mi to wyraźnie powiedzieć, Claire? - Spojrzenie jego
oczu koloru gorącej kawy przeszyło ją do głębi. - Musisz mi powiedzieć, czego pragniesz, zanim posuniemy
się dalej.

Wpatrywała się w niego szafirowymi oczami pełnymi rodzącego się pożądania. Chciała tylko tego, czego

pragną inne kobiety. Miłości. Namiętności. Doświadczania i wyrażania tych uczuć bez strachu. Czuła
instynktownie, że Rafe Santana, który patrzył na nią płomiennym wzrokiem, który tak delikatnie jej dotykał i
jeszcze delikatniej całował, stworzy jej taką szansę. Ona tylko musi zdobyć się na odwagę i postawić
następny krok.

- Claire?
- Rafe, chcę, żebyś się ze mną kochał - powiedziała zdławionym głosem.

ROZDZIAŁ 9

Nie mógł sobie później przypomnieć, jak wyjaśnił braciom, dlaczego w takim pośpiechu wychodzą z

Claire od Bucka.

Ledwie pamiętał drogę do motelu. Lecz nigdy nie zapomniał wyrazu jej szeroko otwartych, szafirowych

oczu, kiedy już zamknęły się za nimi drzwi jego pokoju.

44

Była w nich namiętność, wahanie, determinacja, strach.
Znów ożył w pamięci obraz owego małego, łaciatego kotka, wpatrzonego w niego i próbującego zdobyć

się na odwagę, gdy pierwszy raz miał wziąć jedzenie z jego ręki.

Lecz sprawa z Claire nie była taka prosta. Zastanawiał się nawet, czy przypadkiem nie łudził się tylko, że

potrafi rozwiązać jej problemy.

- Kochanie, jesteś pewna, że tego chcesz? - zapytał cicho.
- Tak, oczywiście. - Widział, jak dzielnie usiłuje odzyskać resztki swej dawnej wyniosłości. - Przecież

powiedziałam.

Powoli, ostrożnie wyciągnął do niej rękę.
- To chodź tutaj.
Zawahała się, wpatrzona w niego czujnie. Powoli opuszczał rękę.
- Nie... proszę. - Podeszła do niego i podała mu dłoń. - Ja tylko... jestem trochę... zdenerwowana, to

wszystko. - Nie patrzyła mu teraz w oczy, długie rzęsy ukrywały jej spojrzenie. - Po prostu bardzo dawno
nie... i jestem trochę zdenerwowana.

- Pozwól, że pomogę ci się odprężyć. - Rafe uniósł jej dłoń do warg i lekko pocałował, po czym podszedł

do radia stojącego na nocnym stoliku. - Trochę cichej muzyki. - Pogasił wszystkie lampy, poza palącą się w
łazience, i uchylił do niej drzwi. - Nie za dużo światła. A teraz oboje zdejmiemy buty, żeby nam było
wygodniej.

Usiadł na brzegu łóżka i zaczął ściągać swoje. Udawał, że nie widzi, jak Claire stoi niezdecydowana. Po

chwili jednak pochylona, przytrzymując się szafy, zsunęła ze stóp sandałki.

- I co teraz? - zwróciła się do niego z pantoflami w ręce.
- Teraz - odebrał jej pantofle i rzucił za siebie - teraz będziemy tańczyć. - Wyciągnął do niej rękę.
Uśmiechnęła się niepewnie i podeszła do niego. Objął ją ostrożnie ramieniem, choć najbardziej pragnąłby

przytulić do siebie z całej siły. Z radia płynęła piosenka o zagubionej i odnalezionej miłości kowboja, o
straszliwej tęsknocie i spełnionych pragnieniach. Kołysali się łagodnie w takt muzyki. Właściwie nie
tańczyli, gdyż nawet nie było na to miejsca, tylko złączeni ze sobą poddawali się powolnemu rytmowi. Rafe
objął plecy Claire, a ona położyła mu dłonie na piersiach. Przebrzmiała jedna piosenka, potem druga i nagle,
w połowie trzeciej, jakby pod wpływem słów o czułym pocałunku, niosącym dwóm sercom radość i
spełnienie marzeń, Claire objęła Rafe’a i uniosła ku niemu twarz.

- Pocałuj mnie - poprosiła cicho.
Z uśmiechem pochylił głowę i dotknął wargami jej ust. Tym razem były rozchylone, gotowe na przyjęcie

zmysłowej pieszczoty. A on zaczął niespiesznie wodzić językiem po ich obrzeżach; drażnił je, rozpalał, żeby
pocałunek stał się jeszcze słodszy i bardziej upragniony. Poczuła zapach kawy z cynamonem - taką właśnie
według meksykańskiej tradycji przyrządzano w domu Rafe’a - i jeszcze coś upajającego, niezwykłego,
rodzącego się w niej samej.

Troszkę mocniej objął szczupłe, gorące, nie stawiające najmniejszego oporu ciało, przycisnął do siebie i

przywarł wargami do rozwartych, wiśniowych ust, żeby spełniło się marzenie o namiętnym pocałunku. I tak
się stało, gdyż Claire odchyliła głowę, objęła go ramionami i odwzajemniła pieszczotę. Zadrżał na poły z
triumfu, na poły z ulgi. Wiedział, że może posunąć się o krok dalej, więc zaczął przesuwać dłonie po jej
plecach, powoli, zmysłowo, przytulać ją bardziej do siebie, lecz nadal delikatnie, żeby nie przestała czuć się
bezpieczna w jego uścisku.

A ona zrozumiała, że się go nie boi, i dała się ponieść tym osobliwym emocjom, które doprowadziły ją już

tak daleko. Rafe był taki potężny, myślała, taki męski. Muskularne ciało było takie gorące. Zaczęła dłońmi
przesuwać po jego plecach.

Jęknął cicho pod wpływem tej pieszczoty i przyciągnął Claire jeszcze bliżej. Chciał ją porwać w ramiona,

położyć na łóżku i poczuć pod sobą jej ciało. Jej nagie ciało. Piersi i sutki wezbrane pożądaniem. Chciał...
tak wiele. Ale najpierw powinna jeszcze bardziej mu zaufać i dać się rozebrać. Uchwycił w dłoń jej bluzkę
ponad paskiem i zaczął ostrożnie wyciągać ją ze spodni. Zesztywniała, lecz nie odsunęła jego ręki. Oderwał
wargi od jej ust.

- Podciągnę bluzkę do góry, bo chciałbym dotknąć twoich nagich pleców. Tylko pleców. Nie zrobię

niczego bez twojej zgody, dobrze?

- Tak. -Wypowiedziała to słowo miękko i powoli. Wsunął dłonie pod bluzkę i gładził jej plecy tuż ponad

paskiem spodni.

- W porządku?
- Ach...a.
Zabrzmiało to, jakby zabrakło jej tchu. Nie wiedział, czy ze strachu, czy z podniecenia. Sięgnął dłonią

wyżej i wodził nią po gładkiej skórze tak samo, jak przedtem pieścił ją przez bluzkę. Powoli przesuwał rękę

45

wzdłuż kręgosłupa, do góry i na dół, cierpliwie, rytmicznie, szepcząc słowa zachwytu nad jedwabistą
gładkością jej ciała, aż poczuł, że mięśnie pod jego dłonią znowu się rozluźniają.

Odsunął się od niej nieco.
- Chciałbym rozpiąć ci bluzkę. Mogę? Zawahała się, wstrzymała na moment oddech, a potem skinęła

głową.

- Claire, pragnę to usłyszeć od ciebie - poprosił łagodnie. - Muszę mieć pewność.
- Tak - odparła.
Wziął w palce pierwszy guzik, lecz go nie odpinał.
- Możesz mnie powstrzymać, kiedy tylko zechcesz. Powiedz tylko „nie „ i przestanę.
Odczekał chwilę i dopiero wtedy zaczął pomału rozpinać guziki. Były drobne, a jemu trzęsły się trochę

palce, więc czuł, że robi to niezręcznie. Lecz Claire stalą nieruchoma i milcząca, z opuszczonymi rękami i
pochyloną głową, wpatrując się w jego dłonie posuwające się coraz niżej. Gdy odpiął ostatni guzik i chciał
rozchylić bluzkę, zadrżała i odetchnęła głęboko.

- Mam przestać? - zapytał. Jeszcze raz wzięła głęboki oddech.
- Nie - powiedziała bardzo cicho, lecz wyraźnie. Rozsunął bluzkę i sięgnął do zapięcia staniczka między

piersiami.

- Mam się zatrzymać?
Znów zadrżała.
- Nie.
Cichy odgłos odskakującej klamerki zabrzmiał w uszach Claire jak wystrzał armatni. Czuła, jak staniczek

się rozsuwa i opada luźno. Rafe z wahaniem dotknął brzegu materiału.

- Proszę - powiedziała, zanim zdążył zapytać. Odsunął materiał. I oto miał jej piersi. Były pełniejsze, niż

mu się wydawało, w przyćmionym świetle kremowobiałe. Brązowe, aksamitne sutki otaczały małe, beżowe
aureole. Objął palcami piersi od zewnętrznej strony, a kciukami muskał coraz bardziej nabrzmiałe sutki.

- Nosisz stroje, które skrywają wspaniałość twego ciała - powiedział cicho, wpatrując się płomiennym

wzrokiem w olśniewająco jasną skórę, z którą tak kontrastowały jego śniade dłonie. - Jest doskonałe.

Claire słyszała, jak pod wpływem pieszczot Rafe’a zaczyna łomotać jej serce i zastanawiała się, czy i on to

słyszy. Prawie całkowicie wyzwolona od strachu, doznawała teraz innego uczucia - zapierającego oddech
podniecenia i pragnienia dalszych pieszczot. Nie wiedziała do tej pory, że pożądanie może być tak rozkoszne
i wszechogarniające. Pulsowało w całym jej ciele, oczekującym dalszej gry miłosnej.

- Chciałbym teraz dotykać cię ustami - szepnął. - Mogę?
- Tak.
Pochylił głowę i dotknął ustami jej szyi w miejscu, gdzie pod skórą drgała żyłka tętniąca krwią. Odsunął

bluzkę i przywarł wargami do zagłębienia ramienia. A potem przesunął usta niżej, na delikatną skórę ponad
piersiami, aż dotarł wreszcie do ich wzniesienia.

- Mogę?
- Tak. - To było prawie błaganie.
Muskał je pocałunkami, a kiedy chwycił wargami sutek, Claire wstrząsnął dreszcz, jakby przeszył ją prąd.
Uniósł głowę.
- Nie chcesz?
- Chcę - oddychała gorączkowo - chcę, chcę. Rafe zrzucił koszulę i przed każdą kolejną, coraz śmielszą

pieszczotą pytał Claire o pozwolenie. Chciało mu się krzyczeć z radości i triumfu. Nie pozostał nawet ślad
po Królowej Lodu. Wreszcie rozebrał ją zupełnie i pieścił nagą, ciągle delikatnie, pośród czułych szeptów.

W końcu nadszedł decydujący moment.
- Claire, czy chcesz, żebym się z tobą kochał?
Chyba zabiłby się, gdyby odmówiła.
- Tak - szepnęła, podobnie jak on, głosem ochrypłym z pożądania.
Zaprowadził ją do łóżka i zaczął na nim układać. I kiedy tak obejmując ją ramieniem, pochylony nad nią

sięgnął do zamka spodni, ciało Claire zesztywniało w nagłym odruchu oporu. Rafe momentalnie to wyczul.
Nie wypuszczając jej z ramion, przewrócił się z nią na plecy.

- Zmieniłem zamiar - oznajmił. Uniosła się nad nim nieco i spojrzała na niego podejrzliwie.
- Zmieniłeś zamiar?
- Mam inny pomysł. - Zdobył się na szelmowski, zmysłowy uśmiech, choć umierał z przerażenia, że może

na nowo ją przestraszyć. - To ty powinnaś kochać mnie.

Usiadła prosto, nieświadoma, że obejmuje go udami.
- Ja ciebie?
Przekonywał ją i uczył. Słowami i pieszczotami. Długo i cierpliwie. Zapewniał ją, że w każdej chwili może

46

się wycofać. Gdy nadeszło spełnienie, przyjęli je z najwyższą radością. Ona - w ekstazie nowo odkrytych
doznań, on - w poczuciu zwycięstwa.

- Nie m-miałam p-pojęcia - wyjąkała, gdy trochę ochłonęła. Łzy popłynęły jej po policzkach. - Nie miałam

pojęcia - powtórzyła. - Nie myślałam, że jestem zdolna do takich przeżyć.

Wzruszony Rafe ujął twarz Claire w obie ręce. Delikatnie położył ją przy sobie.
- Oczywiście, że jesteś, dziecino. - Całował jej mokre policzki. - Oczywiście, że jesteś.
- Nie wiedziałam - powiedziała. - Dziękuję ci. Przywarła wargami do jego ust. Starał się zapanować nad

sobą, lecz nie potrafił. Przyjął ten pocałunek jak cenny dar, obsypał ją namiętnymi pieszczotami, aż ich ciała
znowu się połączyły. Kiedy Claire ponownie doznała rozkoszy, z jej ust wyrwał się krzyk, krzyk upojenia,
które Rafe dzielił z nią w tej obejmującej ich płomieniem pożodze zmysłów.

Później, gdy odpoczywali. Rafe, tuląc do siebie Claire, zastanawiał się, czy nie nadszedł czas, żeby

pomówić z nią o tym straszliwym zniewoleniu, którego padła ofiarą. Przecież stawiła już czoło przerażeniu,
które się jej z tym kojarzyło i chyba całkowicie je przezwyciężyła. Czuła się w tej chwili bezpieczna i
spokojna. Może nigdy nie będzie lepszej sposobności do poruszenia tego tematu.

- Claire?
- Mmm?
- Czy sądzisz, że teraz możesz mi opowiedzieć o gwałcie? Zesztywniała.
- Gwałcie? - powtórzyła zdumionym głosem, usiłując stworzyć wrażenie, że zupełnie nie wie, o co mu

chodzi. - Jakim gwałcie?

- Na tobie.
- O czym ty w ogóle mówisz? - Próbowała się od niego odsunąć, lecz on jej nie puszczał. - Nigdy nie

zostałam zgwałcona.

- Czy jako dziecko byłaś seksualnie napastowana?
- Nie - odparła szczerze oburzona - nigdy.
- Więc co to było, Claire? Wiem, że coś złego ci się przydarzyło. Coś, co cię wewnętrznie zmroziło. Pierce

powiedział mi, że jestem jednym z trzech mężczyzn, którymi się trochę zainteresowałaś.

- Pierce jest głupim gadułą - parsknęła ze złością. - Już ci mówiłam, po prostu w stosunku do mężczyzn

mam wysokie wymagania.

- Kiedy po raz pierwszy cię pocałowałem, trzęsłaś się jak liść osiki. Nie, do licha, dygotałaś przy trzech

pierwszych pocałunkach. A dzisiaj wieczorem początkowo zachowywałaś się jak lękliwa dziewica.

- To nerwy - odpowiedziała. - Tłumaczyłam ci, że dawno się z nikim nie kochałam.
- Nerwy? Claire, ty prawie chciałaś uciekać, kiedy się nad tobą pochyliłem! Byłaś zgwałcona - powtórzył z

uporem.

Zastanawiał się tylko, czy psycholog z telefonu zaufania nie uznałby jego nalegania na wyznanie prawdy

za „natarczywość”.

- Nie byłam zgwał...
Nie dokończyła, bo położył jej dłoń na ustach. Zareagowała gwałtownie, zaczęła się wyrywać, kopać go,

bić pięściami i drapać. Puścił ją dopiero wtedy, kiedy zobaczył, że ma do krwi zadrapaną rękę i poczuł
bolesne uderzenie kolanem w żebra.

- Claire, kochanie, uspokój się. - Usiadł na łóżku i wyciągnął do niej dłoń, żeby ją pocieszyć.
- Nie dotykaj mnie!
- Nie dotknę cię. Popatrz. - Podniósł ręce do góry jak człowiek pod lufą pistoletu. -Tak trzymam ręce. Nie

dotknę cię. Już dobrze? - Powoli je opuszczał. - Tylko opowiedz mi o tym, dziecino.

Potrząsnęła głową.
- Nie ma nic do opowiadania.
- Jest - nalegał. Wiedział, że powinna o tym porozmawiać, że to by jej dobrze zrobiło. Za długo dusiła to w

sobie. - On położył ci dłoń na ustach, prawda?

- Kto?
- Mężczyzna, który cię zgwałcił. Zamknął ci usta dłonią, żebyś nie mogła krzyczeć. A potem rzucił się na

ciebie i zgwałcił.

- Nie zgwałcił mnie. Ile razy mam ci powtarzać?
- Więc co zrobił?
- On... - Jej usta zaczęły drżeć żałośnie, a oczy napełniać się łzami. - On...
- No, dziecino, opowiedz mi o tym. Nie będzie lepiej, dopóki tego z siebie nie wyrzucisz.
- Nigdy nie będzie lepiej. Nigdy. - Łzy płynęły już strumieniem po jej jasnych policzkach. Objęła się

ramionami i skuliła z bólu. - Nigdy, nigdy, nigdy...

47

To było dla Rafe’a nie do zniesienia. Ostrożnie przysunął się i wziął ją w objęcia. Przez moment usiłowała

mu się wyrwać, ale nie miała dość siły, a poza tym tak bardzo pragnęła, żeby ją pocieszył, żeby ją tulił i
zapewniał, że wszystko będzie dobrze.

Rafe oplótł ją mocno ramionami i zaczął kołysać. Z ustami przy jej włosach szeptał czułe słowa otuchy i

pociechy jak do przestraszonego dziecka. A ona wypłakiwała swój ból z głową przytuloną do barczystego,
nagiego ramienia mężczyzny, od którego mogła czerpać silę.

Myśl, że nikt jej nie pomógł bezpośrednio po tym wydarzeniu, napawała Rafe’a oburzeniem. Dlaczego, do

diabła, nie znalazł się ktoś, kto okazałby jej wtedy zrozumienie, nie przekonał jej, że wszystko się dobrze
ułoży. Nie nakłonił, żeby zasięgnęła rady specjalisty. Jak się orientował, rodzice nie wykazywali o nią
nadmiernej troski. Lecz gdzie byli jej bracia? Dlaczego nie dopadli tego zboczeńca, który ją tak skrzywdził i
mógł skrzywdzić jeszcze inne kobiety?

- Już lepiej? - spytał. Przestała płakać i tylko od czasu do czasu wstrząsał nią spazm. - Chcesz wytrzeć nos?
Poczuł, że potakująco poruszyła głową.
- I... chcia... chciałabym napić się wody.
- Dobrze. - Położył ją i przykrył kocem. - Leż tutaj, zaraz ci przyniosę.
Wrócił po paru chwilach z pudełkiem chusteczek, szklanką wody i mokrym ręcznikiem. Podał jej

chusteczki, a kiedy wytarła nos, zaczął z czułością przecierać chłodnym ręcznikiem jej rozgorączkowaną
twarz i szyję. Claire przyjmowała te przejawy troskliwości jak posłuszna dziewczynka. Napiła się wody i
oddała mu szklankę z cichym podziękowaniem. Odstawił ją na nocny stolik, odsunął koc i położył się przy
Claire. Objął ją, a ona przytuliła się do niego z głową na jego ramieniu, tak po prostu, jakby zawsze to robiła.

- Czy teraz chcesz mi o tym opowiedzieć? - zapytał.
Westchnęła i zaczęła mówić, wpatrując się w sufit poprzez wypełniający pokój mrok.
- To się stało dawno temu. Byłam wtedy bardzo młoda. I w kimś się zakochałam. - Poczuł, że zadrżała. -

Albo tak mi się wydawało. Zawsze miałam pewne trudności ze zrozumieniem własnych uczuć. W każdym
razie - ciągnęła pospiesznie, jakby bojąc się, że on jej przerwie, gdy tymczasem on milczał w obawie, żeby
nie przestała mówić - pewnego popołudnia byliśmy sami i on mnie całował. Początkowo to mi się podobało.
Nawet bardzo. Muszę przyznać. Leżałam na kanapie i pozwalałam mu się całować. I odwzajemniałam jego
pocałunki. Nawet specjalnie się nie sprzeciwiałam, kiedy mi włożył rękę pod sweter. I nagle, sama nie
wiem... coś się ze mną stało. Przestraszyłam się. Próbowałam go odepchnąć, prosiłam, żeby przestał, ale on
nie chciał słuchać. Powiedział, że jak zaczął, to musi skończyć. I że żaden mężczyzna nie lubi, żeby się z
nim tak drażnić. Zaczęłam płakać, a wtedy on położył mi dłoń na ustach. Prawie nie mogłam oddychać, bo
okropnie szlochałam, a przez tę jego rękę nie byłam w stanie złapać tchu. A on podciągnął mi spódniczkę,
rozerwał majtki... i zrobił to. Byłam bardzo obolała, ale niezbyt mocno krwawiłam, więc on tylko
powiedział, żebym przestała być taką beksą. Potem znowu zaczął mnie całować i powiedział, że następnym
razem wszystko pójdzie łatwiej, bo już będę wiedziała, czego mam się spodziewać. I gdy już się do tego
przyzwyczaję, nauczy mnie kilku sztuczek. A ja mu powiedziałam, że poskarżę się rodzicom, że mnie
zgwałcił. Moje słowa go wprost zdumiały. Do końca życia nie zapomnę tej zdziwionej miny. Roześmiał się i
oświadczył, że nigdy by mi nie uwierzyli, a gdyby nawet, to i tak nic by się nie stało poza tym, że
dziennikarze mieliby swój wielki dzień. Przemyślałam to i doszłam do wniosku, że on ma rację.

- Chyba nie sądziłaś, że twoja rodzina ci nie uwierzy? - spytał z niedowierzaniem.
- No, nie... to znaczy... przypuszczam, że by uwierzyli. W każdym razie na pewno Pierce i Gage. I matka.

Może. Ale to ja przecież zachowałam się prowokująco. Miałam na niego „ochotę. Całowałam go. - Zaśmiała
się gorzko. - On nawet się zabezpieczył, powiedział mi, że ma już jedną sprawę o ustalenie ojcostwa i nie
zamierza mieć drugiej. Więc kto by mi uwierzył, że zostałam zgwałcona? Ja sama czasami mam
wątpliwości.

- Nie - odparł gwałtownie. - Byłaś zgwałcona. Kiedy kobieta mówi „nie”, bez względu na to, w jakim

momencie, a mężczyzna na to nie zważa i posuwa się dalej, to jest gwałt. Szczególnie jeżeli ma do czynienia
z niedoświadczoną dziewczyną, jaką ty wtedy byłaś.

- Rozumiem, co masz na myśli. Och, oglądałam przecież program Oprah - usiłowała zażartować - i

teoretycznie się z tym zgadzam, ale - dotknęła piersi nad sercem - tu, tak w głębi duszy, nie jestem pewna,
czy to przynajmniej w części nie była moja wina.

- Do diabła, nie twoja! I proszę cię, nawet tak nie myśl.
Uświadomił sobie, że ściska w garści koc. Lecz to nie ten nieszczęsny koc powinien trzymać teraz w

morderczym uścisku, ale kark zboczeńca, który tak skrzywdził Claire.

- Kto to był? - spytał cicho.
- To nieważne.
- Dla mnie bardzo ważne. Potrząsnęła głową.

48

- Nikomu wtedy nie powiedziałam i nadal nie zamierzam tego zrobić. - Uniosła się na łokciu, żeby spojrzeć

mu w oczy. - Rafe, musisz mi przyrzec, że i ty także nikomu nie powiesz. Ani słowa. Zwłaszcza mojej
rodzinie. Gdyby Pierce i Gage teraz się o tym dowiedzieli, byłoby im bardzo przykro. Mieliby wyrzuty
sumienia, że ich przy mnie nie było, gdy... Proszę, obiecaj mi, że nic nie powiesz. Stało się i się nie odstanie.
Nic na świecie tego nie zmieni. A być może teraz - pogładziła jego policzek, na którym pojawił się już zarost
- dzięki tobie, będę powoli o tym zapominać.

Rafe przycisnął na moment jej dłoń do policzka, po czym zbliżył ją do swych ust. Całował ją gorąco,

namiętnie, a potem obie jej dłonie położył sobie na piersiach.

- Teraz się prześpij - szepnął czule. Ułożył wygodniej jej głowę na swoim ramieniu. - Musisz być bardzo

zmęczona.

Leżał wpatrzony w mroczną przestrzeń pokoju i tuląc do siebie śpiącą kobietę, obmyślał zemstę na

mężczyźnie, który ją tak skrzywdził. Nie wymieniła jego nazwiska, to prawda, ale niechcący zdradziła
więcej, niż zamierzała. Filmowy światek Hollywood był mały i hermetyczny, więc nie będzie trudno natrafić
w końcu na tego drania. Gdzieś. Pewnego dnia.

A kiedy już go dopadnie, jego w tym głowa, żeby ten łajdak przeklął chwilę, w której pierwszy raz dotknął

Claire Kingston.

ROZDZIAŁ 10

Następnego ranka Claire obudził dochodzący z oddali, lecz natarczywy dzwonek telefonu. Przedzierał się

do jej świadomości poprzez pokłady snu i sennych marzeń. Opierała się przez parę chwil temu natrętnemu
wołaniu i mocniej wtuliła głowę w poduszkę. Nie chciała jeszcze stracić tego niezwykłego uczucia
zadowolenia i radości, w jakim była pogrążona. Miała taki wspaniały sen! Jednak telefon dzwonił
nieustępliwie.

Sięgnęła po omacku w stronę nocnego stolika w poszukiwaniu aparatu. I wtedy poczuła, że jej dłoń

spoczywa na czymś, co bez najmniejszej wątpliwości było męską, owłosioną piersią. W łóżku leżał
mężczyzna! Zesztywniała na moment i nagle przypomniała sobie wszystko. Z uczuciem bezmiernej ulgi i
wdzięczności.

Rafe.
Była w jego łóżku.
W jego pokoju.
W jego ramionach.
Telefon dzwonił w sąsiednim pokoju.
Claire należała do tej kategorii ludzi, którzy z natury nie są w stanie oprzeć się naglącemu wezwaniu

telefonicznego dzwonka, więc zaczęła wstawać. Rafe zaś należał do tej kategorii ludzi, którzy potrafią
oprzeć się wszystkiemu, co w danej chwili właśnie im nie odpowiada, więc objął Claire w pasie i pociągnął
ją z powrotem na łóżko.

- Niech sobie dzwoni - powiedział i wtulił twarz w ciepłe zagłębienie jej szyi.
- To może być coś ważnego.
- To również może być pomyłka.
- Ale...
- Jeżeli to coś ważnego, zadzwonią o przyzwoitej porze.
Claire uniosła głowę znad poduszki, zerkając ponad jego ramieniem w kierunku zegarka, stojącego na

nocnym stoliku.

- Która to godzina?
- Wczesna - zapewnił. Pomrukując cicho, zaczął pieścić ustami jej kark. - Bardzo wczesna.
- To chyba niemożliwe. Słońce jest już... Rafe! - Zadrżała, gdyż poczuła, że jego wargi muskają jej sutki. -

Co ty robisz?

Westchnął głęboko, co miało oznaczać, że jest rozczarowany takim brakiem zrozumienia dla jego

poczynań. Gorący oddech owiał wrażliwą skórę jej piersi.

- Usiłuję cię zainteresować porannymi igraszkami. Ale - spojrzał na nią spod gęstych brwi - skoro pytasz,

to jest oczywiste, że moja technika wymaga jeszcze dopracowania.

Położył się na plecy, przyciągnął ją do siebie i objął jej głowę dłońmi.
- Chodź tu bliżej - szepnął i przycisnął jej usta do swoich.
Tego rana jego pocałunki były długie, namiętne i gorące. Pełne czułości i miłości. Kiedy wreszcie udało się

jej złapać oddech, było oczywiste, że jego technika nie wymaga dopracowania.

- Jak się dzisiaj czujesz, kochanie? - szepnął, wpatrując się uważnie w jej oczy.

49

- Świetnie.
- Żadnych niemiłych następstw? Potrząsnęła głową.
- Nie znienawidziłaś mnie za to, że skłoniłem cię do wyznań?
- Czy tak wygląda ktoś, kto nienawidzi? Zaśmiał się. Jaka inna kobieta, pomyślał, potrafiłaby z takim

wdziękiem zrobić królewską minę, leżąc

całkiem nago na męskiej piersi?
- Czy wobec tego mogę cię jeszcze bardziej zainteresować porannymi igraszkami?
Jej rumieńce wystarczyły mu za odpowiedź. Gdy telefon znowu zadzwonił, Claire już go nie słyszała, gdyż

Rafe wśród czułych szeptów i pieszczot tak rozpalił w niej namiętność, że głośniejsze okazało się bidę jej
serca.

- Wiesz, zanim się tu zjawi cała ekipa - oznajmiła Claire przy śniadaniu, które jedli w kawiarni we Flat

Rock - będziemy musieli ustalić kilka podstawowych zasad.

- Oczywiście - zgodził się Rafe. Był przekonany, że chodzi jej o problemy związane z kręceniem filmu. - O

czym myślisz?

- O niczym nadzwyczajnym. - Upiła łyk herbaty. - Chodzi mi o pewne podstawowe zasady, których

będziemy musieli przestrzegać, żeby nie było między nami zgrzytów.

Rafe zatrzymał rękę z filiżanką kawy w pół drogi do ust.
- Między nami?
- Tobą i mną - wyjaśniła.
- Chcesz między nami ustalać zasady?
Claire uniosła brwi. Z jakichś niejasnych dla niego przyczyn Rafe uznał, że nie zrobiła tego z takim samym

wdziękiem jak rano.

- Przecież powiedziałam.
- Masz na myśli nasze stosunki zawodowe czy osobiste?
- A jaka to różnica?
- Do tej pory miałem wrażenie, że istotna. Najwidoczniej myliłem się. - Postawił na stole filiżankę tak

gwałtownie, że zadźwięczał spodek. - Może lepiej przejdź do rzeczy.

- Nie wiem, dlaczego jesteś zdenerwowany.
- Nie jestem.
- Pomyślałam tylko, że aby zapobiec jakimś plotkom na planie, które mogłyby przedostać się do prasy,

powinniśmy dostosować się do pewnych reguł.

- To znaczy do jakich?
- Chodzi mi o to, żebyśmy publicznie nie demonstrowali naszych... uczuć, unikali ciągłego odwiedzania się

w pokojach, przesiadywania przy posiłkach. O takie sprawy.

Rafe spojrzał na nią ostro.
- Dlaczego? Wstydzisz się tego, co nas łączy?
- Nie, oczywiście, że nie! - Była prawdziwie zaszokowana, że on mógł tak pomyśleć. - Po prostu nie chcę

dawać nikomu żadnych powodów do plotek, to wszystko.

- W świecie filmu plotki są nieuniknione - stwierdził. - Sądziłem, że zdążyłaś przyjąć do wiadomości ten

fakt.

- Tak, masz rację. Aleja chcę uniknąć rozgłaszania tego, co nie jest absolutnie niezbędne.
- Dlaczego? - zapytał ponownie.
- Ponieważ „Desperat” ma dla mnie wyjątkowe znaczenie. I zależy mi na tym, żeby sukces albo klęska

tego filmu zostały przypisane jego rzeczywistym wartościom, bez względu na to, czy i jakie stosunki łączyły
mnie jako producentkę z reżyserem. Właśnie dlatego.

- Czy zależy ci na tym z jakichś szczególnych powodów? - spytał, choć już się domyślał.
Claire zawahała się, jednak zdecydowała, że powinna mu to powiedzieć.
- Od pierwszej chwili pracy w Wytwórni Kingston na stanowisku producentki musiałam udowadniać, że

reprezentuję coś więcej niż nazwisko. Wszyscy byli przekonani, że powierzono mi tę funkcję wyłącznie ze
względu na rodzinne powiązania. Prawdą jest, że na początku właściwie tak było. Gdy zaczynałam, byłam
zupełnie zielona i zrobiłam parę błędów. Ale szybko się nauczyłam tego zawodu i jestem naprawdę dobra.
Mam na swoim koncie spore osiągnięcia.

- A niektórzy ludzie w Hollywood nadal sądzą, że pozostałaś dziewczynką na posyłki twojej matki.
- Właśnie.
- I masz nadzieję dzięki „Desperatowi” udowodnić swoją wartość. Dlatego do pracy przy filmie nie

zaangażowałaś nikogo z rodziny, prawda?

50

- Tak. Chciałam go zrobić na własny rachunek. I chcę, żeby ludzie to wiedzieli.
Rafe właściwie ją rozumiał. W pewnej mierze. Jemu też by się nie podobało, gdyby na efekty jego pracy

przy tym filmie patrzono przez pryzmat plotek, że został jego reżyserem, ponieważ przespał się z szefową.
Lecz to nie wyjaśniało jeszcze, dlaczego Claire nie chciała, żeby nikt nie dowiedział się o łączącej ich
zażyłości. Fakt, że była z nim, nie mógł mieć najmniejszego wpływu na opinię ojej pracy jako producentki.

- Wiesz, Claire, to jest trochę mało przekonujące - rzekł podejrzliwie. Jego dawne kompleksy dały o sobie

znać.

- Mało przekonujące?
- W Hollywood nie będą osądzać twojej pracy w zależności od tego, czy sypiasz ze mną, czy nie.
- Spojrzał na nią spod oka. - Więc jaka jest prawdziwa przyczyna udawania, że nic nas nie łączy?
- To moja sprawa.
- Claire...
- Nie życzę sobie żadnych plotek na nasz temat.
- Dlaczego? - Jeżeli ona się jego wstydzi, to on musi o tym wiedzieć. Teraz.
- Ponieważ...-Wzruszyła niepewnie ramionami i spuściła oczy, krusząc w palcach kromkę bułki.

Oczekiwał, że to, co usłyszy, nie będzie miłe.

- Ponieważ ta sytuacja - odparła w końcu - jest dla mnie zupełnie nowa. Nie chcę, żeby nasze... stosunki -

nie bardzo wiedziała, jak to inaczej określić - były analizowane i komentowane w prasie całego kraju. -
Podniosła na niego oczy szeroko otwarte, jasne i szczere. - Czy to tak trudno zrozumieć? Trochę mnie to...
peszy.

- Tak - odrzekł - to można zrozumieć. - Westchnął. Musi jej ustąpić i udawać, że łączą ich tylko więzy

ś

ciśle zawodowe. - I jakich jeszcze mamy przestrzegać zasad?

- Rafe. Ju-hu. Rafe Santana. - Kobiecy głos był piskliwy i miał teksaski akcent.
Rafe uniósł głowę. Dyskutował właśnie z Becky Ward o szkicach scenograficznych głównych wnętrz, w

których umiejscowiono akcję „Desperata”. Wybrane już zostały plenerowe obiekty, znaleźli nawet idealny
wprost, walący się budynek, który miał być domem głównego bohatera na jego farmie. Jednak Tony Banks
wciąż szukał odpowiedniego domu Molly, wywodzącej się z wyższych sfer niż Josh. Czas naglił, musieli
liczyć się z harmonogramem zdjęć i gdyby Tony nic nie znalazł, trzeba by było robić dekoracje w wynajętej
remizie strażackiej, a R.J. Bennington, dekorator, wydałby fortunę na umeblowanie tych zaaranżowanych
wnętrz. Praca pod presją napiętych terminów i jeszcze bardziej napiętego budżetu nie wprawia reżysera w
najlepszy nastrój, zwłaszcza tuż przed rozpoczęciem kolejnego ujęcia. Ostatnią rzeczą, która mu teraz była
potrzebna, to jakieś zakłócenia toku dokładnie zaplanowanych prac, zżymał się Rafe, patrząc spod
zmarszczonych brwi w kierunku, skąd dochodził kobiecy głos. A ta kobieta była mu potrzebna jak dziura w
moście.

- To ja, Laura Lyn Parker - powiedziała z promiennym uśmiechem - to znaczy teraz Parker-Moore. Nie

mów, że mnie sobie nie przypominasz - roześmiała się kokieteryjnie - po tym, kim dla siebie byliśmy.

Och, bardzo dobrzeją pamiętał. Laura Lyn Parker, piękność z Flat Rock w Teksasie, dziewczyna, która

udzieliła mu pierwszej lekcji perfidii, do jakiej są zdolne niektóre kobiety. Kiedyś na jej widok serce
zaczynało mu bić szybciej. Nawet gdy go już porzuciła, nie mógł się pozbyć myśli o niej. Podczas wielu
samotnych nocy na platformie wiertniczej w Zatoce Meksykańskiej fantazjował, jak to wróci do Flat Rock
po odniesionym w świecie sukcesie i rzuci sobie Laurę do stóp, a następnie na oczach całego miasta
wzgardzi jej wdziękami. Właśnie to marzenie przez wiele lat pobudzało jego ambicję i kierowało nim, a
okazało się niewarte czasu, które na nie poświęcił. Teraz, patrząc na nią, doszedł do wniosku, że mogłoby się
spełnić bez nadmiernego z jego strony wysiłku. Laura Lyn sama szła mu w ręce.

- Wybacz Lauro, podejdę do ciebie za chwilę
- powiedział i odwrócił się od niej. Z trudem zdobył się na minimum grzeczności. Rzucił notatnik na szkice

scenograficzne i ryknął, przywołując swego kierownika produkcji. - Claire, gdzie ty się, do diabła,
podziewasz?

- Jestem tutaj. - Szła do niego bez pośpiechu.
- Nie musisz się tak na mnie wydzierać.
- Nie wydzieram się na ciebie. Wydzieram się, bo cię szukam. A to różnica.
- Naprawdę? - Obrzuciła go lodowatym wzrokiem, który miał mu pokazać, gdzie jest jego miejsce.
To spojrzenie go rozbawiło.
- Tak, naprawdę. - Ściszył głos do uwodzicielskiego szeptu. - Jeżeli pójdziesz ze mną do przyczepy, to

wytłumaczę ci szczegółowo różnicę.

Puściła mimo uszu tę propozycję, tak samo jak ignorowała jego inne, podobne aluzje. W miejscach

51

publicznych powrócili do statusu Królowej Lodu i reżysera i przeważnie on przegrywał w takich jak ta
utarczkach. W ciągu dwóch tygodni, które minęły od pierwszego dnia zdjęciowego, nikt na planie nie żywił
nawet cienia podejrzenia, że łączy ich coś więcej poza zawodową współpracą. To doprowadzało Rafe’a do
szaleństwa. Coraz częściej ogarniała go przemożna ochota, żeby publicznie ogłosić swoje prawa do Claire.
Nie chodziło zresztą o prawo, jakie w prymitywnym sensie ma mężczyzna do swojej kochanki. Nawet nie
myślał tymi kategoriami. Lecz nie opuszczało go poczucie niewątpliwego, niezaprzeczalnego posiadania tej
kobiety. Ani na chwilę. Nasilało się z dnia na dzień. A zwłaszcza nocami.

Rafe przypuszczał, że ma to związek z Daxem Wyattem, gdyż zaobserwował, iż aktor krąży wokół Claire

jak cień, gdy tylko ma okazję. Dax był hollywoodzkim, wiecznym złotym młodzieńcem, starszym od Claire
o jakieś osiem lat. Miał gęste włosy koloru dojrzalej pszenicy, miejscami jeszcze rozjaśnione słońcem,
niebieskie oczy, określane przez ilustrowane magazyny jako „rozkosznie łajdackie”, i wspaniałe, białe zęby.
Ze swym charakterystycznym, drwiącym uśmiechem bardzo przekonująco grał postaci wrażliwych nicponi.
Jeżeli chciał, potrafił uśmiechać się uroczo i nadać swej twarzy niewinny wyraz, stwarzający wrażenie, że
pod tą podejrzaną powłoką bije serce ze szczerego złota. W sumie idealnie pasował do roli Josha. Co było
dość niepomyślną okolicznością, bo Rafe zaczął odczuwać do niego narastającą niechęć.

Chociaż Claire nie ukrywała, że nie cierpi szczególnego rodzaju wdzięku, jakim odznaczał się ich

gwiazdor, wydawało się, że ostatnio nie przejmuje się zbytnio jego dość natrętnym towarzystwem. Rafe nie
musiał jej wybawiać z jego lepkich palców. I chociaż był zadowolony, że znalazła sposób trzymania aktora
na dystans, nie mógł pozbyć się niezbyt szlachetnego uczucia... tak, chyba powinien się do tego przed sobą
przyznać... zazdrości, która dawała o sobie znać za każdym razem, kiedy widział ich razem. Łączyło ich to
samo anglosaskie pochodzenie. Pracowali od dawna w tej samej branży, a nawet razem zrobili film, który
odniósł sukces.

Redaktorzy rubryk plotkarskich w ilustrowanych czasopismach mieli pole do popisu. I o ile w żadnym z

nich nie ukazała się najmniejsza wzmianka o romansie Rafe’a z Claire, o tyle we wszystkich szeroko
roztrząsano intrygujący fakt, że ona nie flirtuje z Daxem Wyattem.

- Masz do mnie jakąś sprawę? - spytała, widząc, jak bacznie się jej przygląda. - Przecież mnie wołałeś. A

może po prostu chciałeś sobie pokrzyczeć? Mam mnóstwo pracy, chyba wiesz.

- Pracy? - powtórzył. - Ach tak, pracy, teraz sobie przypomniałem. - Ujął ją pod ramię, przyciągnął blisko

do siebie i odszedł z nią trochę na bok, poza zasięg bystrych oczu i ciekawskich uszu Laury.

- Pozbądź się jej jakoś.
- Jej? Kogo?
- Tego miejscowego babsztyla z szopą na głowie. - Przechylił głowę w kierunku Laury Lyn. - Nie znoszę,

jak mi się tu obcy kręcą na planie, kiedy usiłuję pracować. Zupełnie nie mogę się skupić.

- Tak, nawet wiem dlaczego. Ona jest dość ładna.
- Jeśli ktoś lubi typ panien zagrzewających do boju drużyny sportowe.
Claire spojrzała na niego kątem oka.
- Sądząc z tego, co mówiła mi Pilar, ty lubiłeś, i to bardzo.
- Pilar mówiła ci o Laurze?
- A także o Ionie, Tiffany, Bobbi Sue i Cathe...
Rafe chciał zakryć jej usta dłonią, by przerwać tę litanię. Miarą postępu Claire było to, że się nie

wzdrygnęła. Miarą wrażliwości Rafe’a - że cofnął dłoń.

- A więc czy możesz ją stąd wypłoszyć?
Potrząsnęła głową.
- Nie mogę.
- Co to znaczy nie mogę? Jesteś kierownikiem produkcji. Podejdź do niej i opowiedz jakąś bajeczkę, na

przykład, że ze względu na bezpieczeństwo nie możemy pozwolić, żeby na planie przebywały osoby nie
zatrudnione i nie ubezpieczone. Albo coś takiego. Słyszałem, jak wczoraj użyłaś tego argumentu wobec
łowców autografów.

- Laura nie jest łowczynią autografów. Jest jednym z naszych gospodarzy na tym terenie.
- Jakich gospodarzy?
- Ona konkretnie reprezentuje klub sportowy, który na okres naszego pobytu we Flat Rock

wspaniałomyślnie otworzył swoje podwoje dla aktorów i członków całej ekipy. Oczywiście odpłatnie.

Na twarzy Rafe’a pojawił się grymas złości.
- Rafe, bądź rozsądny. Nie mogę przecież im tak ni stąd, ni zowąd odmówić. Mają najlepszą restaurację w

mieście. I jedyny basen pływacki w promieniu wielu kilometrów. Już nie wspominając o klimatyzowanej
sali na nocne partyjki pokera. Ludzie z naszego zespołu zlinczowaliby nas oboje, gdybym nie przyjęła
zaproszenia klubu tylko dlatego, że ty masz do jego zarządu zadawnione urazy.

52

- Wobec tego przydziel jej kogoś, kto ją weźmie na wycieczkę do Europy w dowód naszej głębokiej

wdzięczności. I pozbądź się jej.

- Upatrzyłeś już kogoś konkretnego na przewodnika?
Rafe obejrzał się w kierunku grupy aktorów siedzących w cieniu rozłożystego drzewa w oczekiwaniu na

kolejne ujęcie. Złośliwy błysk zalśnił w jego ciemnych oczach.

- Powierz ją opiece Daxa Wyatta - odrzekł. - Pasują do siebie.

- Stop! Do diabła, stop! - krzyknął Rafe ze złością.
- Chwila odpoczynku dla wszystkich. - Pilar ubiegła następne polecenie brata.
Przez cale rano próbowali to samo ujęcie i ciągle nie wychodziło. Nie mieli jeszcze ani metra dobrze

sfilmowanej taśmy, więc Rafe był już porządnie rozdrażniony. Zawołał na pomoc Claire i ruszył w stronę
przyczepy, będącej jego bazą na planie. Nie obejrzał się nawet, żeby sprawdzić, czy za nim idzie.

- Piętnaście minut - ogłosiła Pilar przez tubę.
- Nie rozchodźcie się za daleko.
- Ta scena nam nie wychodzi. - Zatrzasnął za nią drzwi. - Już mnie zmęczyła współpraca na odległość z

tym tajemniczym scenarzystą. Zatelefonuj natychmiast do tego K.E.C., kimkolwiek on, do licha, jest, i
zażądaj, żeby przyleciał tu najbliższym samolotem. Niech wreszcie ruszy swój utajniony tyłek. Muszę z nim
omówić osobiście tę scenę i kilka innych - mówił zacietrzewiony, przemierzając nerwowym krokiem wąską
przyczepę. - Zobaczymy, czy nie będzie można dokonać zmian w tym jego bezcennym scenariuszu.

- A może mi powiesz, co konkretnie chciałbyś tym razem zmienić? - Głos Claire był podejrzanie spokojny.

Już dwukrotnie tę scenę przerabiali, a Rafe ciągle nie był zadowolony.

- Sama doskonale wiesz, co wymaga zmiany. Ta scena - machnął ręką w kierunku drzwi przyczepy - nie

wychodzi, bo jest po prostu źle napisana.

- A może nie wychodzi, bo ty niewłaściwie ją interpretujesz - podsunęła słodkim tonem.
- Moja interpretacja jest właściwa! - krzyknął ze złością. - Błąd leży w scenariuszu. I trzeba go zmienić.

Natychmiast - zażądał.

- Przecież wiesz, że to niemożliwe. Muszę zatelefonować do pisarza wieczorem i...
- Natychmiast - ponowił żądanie z uporem. Podniósł słuchawkę i wyciągnął rękę do Claire. - Zadzwoń, a

skoro ty nie potrafisz dać sobie z tym rady, to ja z nim porozmawiam.

- Z nią - powiedziała Claire odruchowo.
- Co?
- Z nią - powtórzyła przez zaciśnięte zęby. - Ten pisarz jest kobietą.
- Dobrze. Niech sobie będzie. Połącz mnie z nią, a ja już jej wyjaśnię, co trzeba zmienić.
- A może ona wcale nie potrzebuje wyjaśnień. Może oczekuje, że reżyser okaże się dostatecznie wrażliwy,

by zrozumieć tę scenę tak, jak została napisana.

- A ja oczekuję, że ona wreszcie zacznie zachowywać się jak profesjonalistka. Pofatyguje się na plan i

osobiście przekona, że scena jest spaprana. - Wręczył Claire słuchawkę. - Więc dzwoń do niej - polecił.

Odłożyła ją z trzaskiem.
- Nie muszę do niej dzwonić.
- Nie musisz...? Do licha ciężkiego, Claire, powiedziałem, dzwoń do niej! - wrzasnął.
- A ja mówię, że nie ma potrzeby - odpowiedziała mu również podniesionym głosem. - Bo ona jest tutaj.
- O czym ty, do diabła, mówisz?
- To ja! - krzyknęła Claire z wściekłością. - Ja jestem autorką. Ja napisałam scenariusz. Wytrzeszczył na

nią oczy oniemiały.

- K.E.C. to są moje inicjały - wyjaśniła, myśląc, że on jeszcze nie zrozumiał. - Claire Elise Kingston, w

odwrotnym porządku.

- Więc to ty jesteś scenarzystką.
- Tak. - Skinęła głową, żeby rozwiać jego wątpliwości. - Właśnie ja.
- I od początku bawisz się ze mną w tę śmieszną szaradę, wmawiasz we mnie, że musisz się porozumiewać

z ukrywającym swoją tożsamość pisarzem za każdym razem, kiedy trzeba zmienić choć jedno słowo w
scenariuszu.

-Tak.
- Na miłość boską, po co to wszystko?
- Nie chciałam, żeby ktokolwiek się o tym dowiedział - odparła, jakby to było całkiem oczywiste. - I nadal

pragnę utrzymać to w tajemnicy.

- Dlaczego? - spytał ponownie.
- Z tych samych przyczyn, dla których zależy mi na unikaniu plotek. Z tego samego powodu nikt z mojej

53

rodziny nie uczestniczy w pracy nad tym filmem. Nie chcę, aby ludzi uważali, że. podjęłam się produkcji
„Desperata”, bo to był mój scenariusz i miałam poparcie rodziny.

- A nie to było przyczyną?
Spojrzała na niego rozżalonym wzrokiem.
- Myślałam, że mnie zrozumiesz.
- No cóż, oczywiście, że cię rozumiem. Jeśli chodzi o mnie, to nie zainteresowałbym się tym scenariuszem,

gdyby nie był naprawdę świetny. - Spostrzegł, że ta uwaga sprawiła jej przyjemność. - Ale przecież nie
byłoby w tym nic złego, gdybyś miała także inne motywy. Powstało wiele wybitnych filmów w rodzinnych
produkcjach.

- Tak, ale ten film nie będzie zawdzięczał swego sukcesu żadnym moim rodzinnym powiązaniom. Nikt z

mojej rodziny nie wie, że to ja napisałam scenariusz. I tak zostanie aż do chwili, gdy film wejdzie na ekrany.

- Dobrze - zgodził się Rafe. - Lecz niezależnie od tego wszystkiego, tekst wymaga przeróbek.
- Wiem - przyznała. Chyba znalazła wyjście z sytuacji. - A może zrobimy przerwę na wcześniejszy lunch?

Przynieślibyśmy sobie kanapki tu, do przyczepy, i razem ustalili, co i jak trzeba poprawić. Wiem,

ż

e masz kilka pomysłów, bo już o nich mówiłeś, i to nieraz - dodała z uśmiechem. - Chyba są niezłe. Ja je

tylko nieco zmodyfikuję, żeby utrzymać konsekwencję w sylwetkach postaci. Co ty na to?

- Całą przerwę na lunch spędzimy w mojej przyczepie, a ty nie będziesz się bala plotek? Potrząsnęła głową.
- Zostawimy otwarte drzwi.
Wstała i skierowała się do wyjścia, lecz Rafe ją zatrzymał. Położył jej dłoń na ramieniu. Spojrzała na niego

pytająco.

- Twój scenariusz jest naprawdę wspaniały - powiedział z pełnym przekonaniem.
To była pochwała osoby kompetentnej. Zarumieniła się z radości.

- Idę, idę - zawołała Claire, wstając od biurka. Wstawiono ten mebel na jej żądanie do pokoju w motelu.

Poszła otworzyć drzwi, do których właśnie ktoś pukał.

Ostatnio występowała w trzech rolach, a właściwie w czterech, jeśli uwzględnić nową, kochanki. I to

stawało się coraz bardziej męczące. Zrywała się przed świtem, żeby przez nikogo nie zauważona, wrócić z
pokoju Rafe’a do siebie. Potem prowadziła rozmowy telefoniczne z dwoma młodymi, niedoświadczonymi
reżyserami, którzy kręcili filmy w plenerach Nowego Jorku. Jak tylko skończą się zdjęcia do „Desperata”, a
więc mniej więcej za tydzień, będzie musiała tam pojechać i osobiście im pomóc. Przez ostatnie dziesięć dni
matka zasypywała ją z Paryża teleksami w sprawie najnowszego filmu Wytwórni Kingston „Osobistość”,
gdyż starano się pozyskać do głównej roli Richarda Gere’a. Robert-Bogu niech będą dzięki za jego
sumienność - przysłał jej ekspresem bieżące raporty o będących w realizacji czterech filmach. Tym
wszystkim musiała się zająć, zanim zjawiła się na planie „Desperata” o ósmej rano.

- Wejdź, Rafe - powiedziała, przekręcając klucz w zamku. Nawet nie spojrzała na wchodzącego, gdyż

musiała wrócić do telefonu. - Za minutę kończę.

Wbrew oczekiwaniom rozmowa telefoniczna z montażystą znacznie się przeciągnęła. Kiedy po kilkunastu

minutach wróciła do swego gościa, zobaczyła Daxa Wyatta. Siedział na jej łóżku, przeglądał ostatnie
wydanie „Variety” i popijał z plastykowego kubka kawę. Postanowiła za wszelką cenę zachować swój
sławetny spokój i chłód. Poradzi sobie. Dawała już sobie radę z tym typem przez ostatnie dwa miesiące.

- W czym mogę ci pomóc, Dax? - spytała uprzejmie. Patrzyła na niego, jakby był wężem, który wślizgnął

się do jej pokoju i zwinął w kłębek na łóżku.

- Przyniosłem ci kawę. - Wyciągnął do niej kubek.
- Miło z twojej strony, że o tym pomyślałeś - odpowiedziała - ale ja pijam herbatę. - Odczekała chwilę. -

Masz do mnie jakąś sprawę?

- Widziałaś ostatnie tygodniki filmowe?
- Nie - odrzekła krótko. - Bardzo rzadko poświęcam czas tym bzdurom.
- Powinnaś to robić częściej. W jednym z nich jesteś głośną gwiazdą.
- Ja?
- Tak. - Zaprezentował swój zwodniczo niewinny uśmiech, który miał zrobić na niej oszałamiające

wrażenie. - A właściwie my.

- Nie istnieje coś takiego jak „my”. - Jej oczy nabrały lodowatego wyrazu.
- Zgodnie z tym, co napisano, istnieje. - Podniósł z łóżka ilustrowane pismo, które najwyraźniej przyniósł

ze sobą, i podał Claire.

Zawahała się, lecz sięgnęła po nie. Było to jedno z bardziej szmatławych piśmideł. Tytuł artykułu wielkimi

literami głosił: „Dawne uczucia zapłonęły na nowo”. Pod nim umieszczono zdjęcia, które miały go
uzasadniać. Fotografie były zrobione niewątpliwie na planie „Desperata”. Patrząc na nie, pomyślała, że

54

musiały być specjalnie zaaranżowane przez Daxa dla osiągnięcia takiego efektu.

Na pierwszym zdjęciu stali oboje w drzwiach przyczepy. Przypomniała sobie, jak to było - zatrzymał ją,

ż

eby „przedyskutować” jakąś scenę.

Na drugim, zrobionym w miejskiej bibliotece, ona siedziała przy stole na krześle, a on stał za nią tak

pochylony, jakby wargami skubał płatek jej ucha. Tę scenę również dobrze zapamiętała. Korzystając z
przerwy między zdjęciami, poszła do biblioteki, żeby w spokoju przygotować tekst teleksu do Roberta,
kiedy niespodziewanie Dax się nad nią pochylił. Zaraz wstała i wyszła stamtąd. Reszta zdjęć była w
podobnym stylu. Z wyjątkiem dwóch. Te dwie fotografie zostały zrobione na planie „Oszustów” prawie
osiem lat temu. Grali w nim parę młodych kochanków. Jedna z nich przedstawiała scenę z filmu - byli na
niej ucharakteryzowani, w kostiumach. Na drugiej, zrobionej z ukrycia, uchwycono ich, gdy siedzieli razem
w czasie przerwy na posiłek. Tak, wtedy jeszcze w swej bezdennej głupocie uważała, że jest w nim
zakochana. Kiedy przeczytała artykuł stanowiący komentarz do zdjęć, zrobiło się jej niedobrze. Była to
łzawa historia o kochankach rozdzielonych przez rodziców dziewczyny. Napomknięto w nim nawet, że
aktorka zrezygnowała z kariery w filmie właśnie z powodu tego bolesnego przeżycia. Sugerowano, że maskę
Królowej Lodu przybrała celowo, w samoobronie przed podobnym cierpieniem, a obecnie jej serce ożyło na
nowo, gdyż kochankowie, wprawdzie już nie tak młodzi, ponownie jednak połączyli się na planie innego
filmu. Claire uniosła oczy znad czasopisma. W jej wzroku widać było furię.

- Jaki to ma mieć cel?
- Ależ Claire, przecież to znakomity artykuł.
- Poza tym, że nie zawiera ani słowa prawdy.
Dax wzruszył ramionami.
- No, nie całkiem. Ty rzeczywiście byłaś we mnie zakochana, a ja złamałem ci serce. Wprost zatrzęsła się z

gniewu.

- Nie złamałeś mi serca, ty draniu! Ty mnie zgwałciłeś!
- O Boże, Claire. Ciągle wracasz do tej swojej historyjki. Byłaś napaloną panienką, która już nie mogła

wytrzymać, żeby dać mi swój ruciany wianek.

- Byłam osiemnastoletnią dziewczyną, która sądziła, że kocha.
- No właśnie. - Znowu wzruszył ramionami. -To przecież powiedziałem, prawda? Rzuciła w niego

czasopismem.

- Wynoś się - warknęła głosem ochrypłym z obrzydzenia.
Dax wstał z łóżka.
- Claire, ty nadal jesteś gorącą pannicą - stwierdził i wyciągnął do niej rękę.
Poczuła, że jego dłoń zaciska się na jej ramieniu. Skamieniała. O Boże, to ma się znowu powtórzyć,

przemknęło jej przez myśl. Stała sparaliżowana przerażeniem. Otworzyła usta, żeby krzyknąć, lecz struny
głosowe odmówiły jej posłuszeństwa. Och, Boże, proszę, nie dopuść, żeby mnie to znowu spotkało, modliła
się w duchu.

Dax roześmiał się cicho.
- I nadal nie możesz się doczekać, żeby mi to dać - chełpił się, biorąc najwyraźniej paraliżujący ją strach za

przyzwolenie. Przyciągnął ją bliżej i pochylił głowę ku jej twarzy.

Na myśl o jego ustach dotykających jej warg, instynktownie cofnęła się, a on napierał na nią jak pies

pasterski na przerażoną owcę.

- Dziewczynka rozochocona, że aż miło - powiedział z chichotem i popchnął ją na łóżko.
Bezradnie młóciła na oślep pięściami, jedną z nich natknęła się na otwarty pojemnik z kawą, który Dax

zostawił na nocnym stoliku. Musiała się ratować. Chwyciła pojemnik na ślepo, nie bacząc, że gorący płyn
pochlapał jej palce, w przerażeniu i rozpaczy zdobyła się na wysiłek i rzuciła nim w Daxa.

- Wynoś się! - krzyknęła, gdyż nagle odzyskała głos.
Pojemnik trafił go w pierś, gorąca kawa rozbryzgła się na wszystkie strony.
Przystojna twarz mężczyzny wykrzywiła się we wściekłym grymasie.
- Ty żmijo! - warknął i rzucił się ku niej. Claire błyskawicznie podciągnęła do góry kolana i zaczęła go

kopać z całych sił.

- Nie pozwolę na to po raz drugi! - krzyknęła. Trafiła stopą w jego pierś i kopnęła go tak mocno, że z

łomotem runął na ścianę. Na podłogę spadła zdobiąca ją rycina.

Te hałasy zaniepokoiły mieszkającego obok Rafe’a. Wpadł jak bomba do pokoju Claire.
- Co, do diabła... - zaczął, lecz widok, który ujrzał, mówił sam za siebie. Z okrzykiem rzucił się na Daxa i

uchwycił go za koszulę na plecach. W szale poderwał go na nogi i wykręcił mu ramię. Jednym jego
pragnieniem było zmienić raz na zawsze nie do poznania oblicze pięknisia Daxa Wyatta.

- Rafe, nie bij go! - Claire rzuciła się do przodu i chwyciła Rafe’a za ramię.

55

Nieprzytomny ze złości, usiłował strząsnąć jej dłoń. Żadnemu mężczyźnie napastującemu jego kobietę nie

ujdzie to bezkarnie.

- Rafe, na miłość boską, zostaw go! - Claire wczepiła się jak pijawka w jego ramię. - On ma do odegrania

jeszcze tylko cztery sceny!

- Sceny? - powtórzył z niedowierzaniem, jakby nie był pewny, czy się nie przesłyszał. - Ten łobuz cię

zaatakował - potrząsał nim jak dog terierem - a ty się martwisz scenami, które zostały do nakręcenia?

- Jeśli mu pokiereszujesz twarz, będzie musiał się leczyć, a my przekroczymy budżet w związku z

opóźnieniem - wyjaśniła.

Patrzył na nią zdumiony, bo ona się uśmiechała. Ona się śmiała.
Rafe poczuł, jak gniew powoli ustępuje. Ona się śmiała!
- Czy przynajmniej mogę mu parę razy przyłożyć w inne miejsce?

ROZDZIAŁ 11

Wyrzucili Daxa z pokoju jak worek ze śmieciami - Claire trzymała otwarte drzwi. Rafe, uchwyciwszy od

tyłu jedną ręką kołnierzyk jego koszuli, a drugą pasek u spodni, wypchnął go na zewnątrz. Dax potknął się o
jeden ze słupów podpierających zadaszenie i ledwo utrzymał się na nogach. Zapewne również z tej
przyczyny, że ręką osłaniał symbol swej męskości i chwytał powietrze jak ryba wyjęta z wody.

Claire bowiem kopnęła go w podbrzusze i obcasem trafiła w to czułe miejsce, tak że z bólu nie tylko nie

mógł się poruszać, ale nawet oddychać. W tej sytuacji pomoc Rafe’a była raczej już tylko moralnym
wsparciem.

- Porachuję się z wami w sądzie - wysapał Dax.
- Będzie nam bardzo miło cię tam zobaczyć - zadrwił Rafe i zatrzasnął drzwi.
Claire rzuciła się ku niemu i całym ciałem przycisnęła go do zamkniętych drzwi.
- Claire, kochanie, nic ci się nie stało? Czy ten drań nie zrobił ci jakiejś krzywdy? Och, dziecinko, nie

płacz, nie płacz, proszę.

Uniosła ku niemu twarz, aby pokazać, że nie płacze. W każdym razie nie był to płacz ani ze strachu, ani z

bólu. Zduszone dźwięki, które wydobywały się z jej gardła, były raczej stłumionymi wybuchami śmiechu. A
łzy cieknące z kącików oczu - wyrazem ulgi i radości.

- O Boże - powiedziała, niemal trzęsąc się ze śmiechu - czy widziałeś jego minę? Widziałeś? On był

zdumiony. Nie spodziewał się, że potrafię wygrać z nim tę walkę. A mnie się udało - triumfowała - udało!

- Jeszcze jak, dziecino. - Uniósł ją do góry i zaczął wirować po pokoju. - Jeszcze jak ci się udało.
Cieszył się jej radością. Zakręciło im się w głowie, więc Rafe chwiejnym krokiem podszedł do łóżka i

opadli na nie oboje. Trzymał ją ciągle w ramionach, a ona wysunęła się z nich tylko po to, żeby się na nim
położyć. Pochyliła głowę i pocałowała go w usta.

Pocałunek był namiętny, gwałtowny, dziki.
- Kochaj mnie, Rafe - poprosiła - kochaj mnie teraz.
Zawahał się. Przed chwilą przeżyła napaść i choć wydawało się, że zniosła to zadziwiająco dobrze, jej

reakcja mogła być wynikiem szoku.

- Teraz - nalegała z ustami przy jego wargach. Objął ją ramionami, mocno przytulił do siebie i całował z

takim zapamiętaniem i namiętnością jak ona. Przedłużał tę pieszczotę, gdyż nie był pewny, czy ona
rzeczywiście chce tego, czego od niego żąda, a bał się, że zaraz straci nad sobą panowanie. Claire uniosła
głowę.

- Nic mi się nie stało i nie jestem w szoku - powiedziała, patrząc mu w oczy. - Nie jestem okaleczonym

małym ptaszkiem ani łaciatym kotkiem, którego trzeba delikatnie oswajać. W każdym razie już nie. Jestem
kobietą, która zmierzyła się z przeszłością i wygrała. Pragnę uczcić moje zwycięstwo z mężczyzną, którego
kocham, najlepiej jak umiem.

- O mój Boże, Claire... - Rafe był tak wzruszony, że nie mógł dokończyć zdania. - Claire...
- Porozmawiamy później - przerwała mu i znowu zaczęła go całować.
Poddali się niepohamowanej namiętności. Całowali się. Dotykali. Zrzucili z siebie ubrania, żeby zatracić

się w pieszczocie ciał. Wśród czułych szeptów i miłosnych westchnień dotarli zdyszani do granicy wręcz
bolesnego pożądania.

- Teraz, Rafe - prosiła Claire, przyciągając go do siebie - teraz.
Oddawała mu się, spragniona jego zaborczej władzy nad jej ciałem, a on chciał, żeby poznała wszystko,

czego odmawiała sobie Królowa Lodu. I tak się stało - usłyszał to w jej ochrypłym jęku ekstazy, gdy już i
jego porwał zachwyt upojenia, jakiego jeszcze nigdy nie zaznał. Po pewnym czasie, kiedy ochłonęli,
wyszeptał słowa, które pragnęła usłyszeć.

56

- Byłaś wspaniała. Ponad wszystko w świecie wspaniała. Kocham cię. Pierwszym samolotem polecimy do

Las Vegas, żeby wziąć ślub.

- Ale...
Rafe położył jej palec na ustach.
- Nie ma żadnego ale. Nie obchodzi mnie, czy będzie dotrzymany harmonogram zdjęć. Nie interesuje

mnie, czy przekroczymy budżet. Nie będę się przejmował, jeżeli złośliwi dziennikarze napiszą, że reżyseruję
film tylko dlatego, że wykorzystałem osobiste powiązania z producentem, że załatwiłem to przez łóżko.
Tylko ty się liczysz. - Odjął palec od jej warg. - Co mi odpowiesz?

Odpowiedziała:
- Tak.

Reporterzy ilustrowanych czasopism mieli prawdziwe używanie. Zaskakujące okoliczności związane z

produkcją filmu „Desperat” były wyjątkowo smakowitym kąskiem. Wiadomości o wstrzymaniu zdjęć i
przekroczeniu budżetu wprawiły dziennikarzy w uciechę, którą można było porównać tylko do radosnego
podniecenia dzieci w Wigilię Bożego Narodzenia.

Nie zabrakło sugestii o wykorzystywaniu rodzinnych powiązań oraz aluzji na temat seksualnego

napastowania. Cała machina insynuacji została puszczona w ruch bez najmniejszych zahamowań. Plotki o
cichym ślubie w Las Vegas również dostały się na łamy prasy. Później im zaprzeczono, donosząc o
skromnej uroczystości ślubnej w rezydencji Pierce’a Kingstona w obecności najbliższej rodziny. Na
szczęście, młodzi małżonkowie, zaszyci na odludziu w nie znanym nikomu domu letniskowym Kingstonów
w górach w pobliżu granicy meksykańskiej, mogli nie zważać na całe to zamieszanie.

Prapremiera „Desperata” po przyspieszonym montażu, którego ostateczną wersję zaakceptował w końcu

reżyser, odbyła się w iście hollywoodzkim stylu w cztery miesiące później. W rezultacie film mógł wejść na
ekrany w tygodniu przedświątecznym. Przybyło zarówno mnóstwo krytyków filmowych z pism
branżowych, jak i reporterów ilustrowanych magazynów. Ci drudzy spodziewali się nie lada sensacji, kiedy
reżyser, producent i odtwórca głównej męskiej roli pojawili się razem. Większość żądnych skandali
pismaków oczekiwała wręcz rozlewu krwi. Niestety, ku ich rozczarowaniu, wszyscy zachowywali się w
sposób żałośnie cywilizowany.

Krytycy przybyli tłumnie, ponieważ doszły ich plotki, że autorem scenariusza jest ktoś z rodziny

Kingstonów, więc każdemu się spieszyło, żeby zmieszać film z błotem. Pokusa była zbyt duża, żeby dać się
komuś wyprzedzić. Krytycy nie mieli litości dla filmu. Ckliwie sentymentalny to był ich najoględniejszy
epitet. Zdecydowanie niskie notowania dał znany komentator telewizyjny Gene Siskel. Tylko Roger Ebert
uznał, że film można pochwalić za optymistyczne przesłanie oraz za znakomitą grę Christine Bishop w roli
Molly.

Jednakże już w ciągu pierwszego świątecznego tygodnia film przyniósł dwadzieścia dziewięć milionów

dolarów zysku. Po kolejnych dwunastu tygodniach, jak podał „Entertainment Weekly”, plasował się nadal w
czołówce pierwszych dziesięciu najlepszych fumów wyświetlanych w tym czasie. Okazało się, że chociaż
krytykom nie przypadł do gustu, publiczność kinową wprost zachwycił.

W wieczór uroczystego rozdania nagród Akademii Filmowej Rafe i Claire zajęli miejsca w sali, gdzie

odbywała się ceremonia. Po lewej stronie Claire siedziała wysmukła już Nikki, która przed dwoma
miesiącami urodziła córeczkę, a obok niej Pierce, nominowany do Oskara za najlepszą rolę męską w filmie

„Stworzeni dla siebie”. Tara i Gage tym razem nie oczekiwali żadnych nagród, więc usadowili się w

drugim rzędzie z siostrą Rafe’a Pilar, która starała się nie gapić w podziwie na każdą z zebranych w tym
miejscu gwiazd Hollywoodu. Po prawej stronie Rafe’a siedziała jego matka, promieniejąca dumą i szalenie
elegancka w kreacji od Yves Saint Laurenta. Czerwony kolor sukni znakomicie podkreślał jej ciemną
karnację.

Pozostali członkowie klanu Santanów zebrali się w domu Inez i Miguela na ich farmie, żeby w telewizji

obejrzeć ceremonię wręczania nagród. Matka Claire oglądała uroczystość dzięki przekazowi satelitarnemu w
Paryżu, gotowa wysłać niezwłocznie gratulacje, gdyby jakiś film produkcji jej wytwórni lub ktoś z rodziny
otrzymał tę najbardziej prestiżową nagrodę. Ojciec Claire był w Istambule, gdzie kręcił swój najnowszy film
i flirtował z dwudziestojednoletnią odtwórczynią głównej roli.

Na scenie Billy Crystal przedstawiał właśnie osobę, która miała prezentować najlepsze filmy i wręczać

nagrody.

Rafe i Claire trzymali się za ręce, kryjąc je w fałdach jej srebrnozłotej, szyfonowej sukni i słuchali

trzyminutowych omówień każdego z filmów, które w tym roku były nominowane do Oskara. Wydawało się
im, że to trwa całą wieczność. Mniej więcej w połowie występu prezentera Rafe nachylił się od ucha żony i
zapytał cicho:

57

- Czy będziesz zdruzgotana, jeżeli „Desperat” nie zdobędzie nagrody?
Claire uniosła na niego błyszczące jak szafiry oczy.
- A ty?
- Ja spytałem pierwszy.
Zastanawiała się nad tym. Czy będzie zdruzgotana? Dzięki temu filmowi osiągnęła przecież wszystko, co

sobie zakładała i jeszcze coś więcej. Bez cienia wątpliwości udowodniła, na co ją stać. Jej pozycja
samodzielnej producentki została ugruntowana. Okazało się również, że potrafi być dobrą scenarzystką.
Najdziwniejsze było jednak to, że zawodowe osiągnięcia nie miały dla niej już tak wielkiego znaczenia jak
wtedy, gdy przystępowała do pracy nad „Desperatem”.

Zdała sobie sprawę, że przestały być takie ważne z chwilą, gdy ostatecznie wyzwoliła się z pęt przeszłości.

Przecież w gruncie rzeczy bardziej jej zależało na przekonaniu się, ile jest warta jako kobieta, niż w
umocnieniu swojej pozycji producentki filmowej. I właśnie siedzący koło niej mężczyzna umożliwił jej
poznanie siebie. To on uświadomił jej - i uświadamiał nadal każdego dnia - jaką ona ma naprawdę naturę.
Czułą, uczuciową. Odkrył w niej kobietę zdolną głęboko kochać i zasługującą na miłość. Och, reporterzy
nadal nazywali ją Królową Lodu, lecz teraz zupełnie się tym nie przejmowała, gdyż wiedziała, jak bardzo się
mylili.

- Claire? - wyszeptał Rafe, zaniepokojony jej długim milczeniem.
Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się.
- Nie, nie będę zdruzgotana - zapewniła go. - Może rozczarowana, ale nie zdruzgotana. A ty? Zaśmiał się

cicho.

- Och, do licha, tak, ja będę niepocieszony. Całkowicie przybity. Więc będziesz musiała zabrać mnie do

domu i zastosować wszystkie znane ci środki, żeby pomóc memu ciału wydostać się z tego pourazowego
szoku.

- Wszystkie znane mi środki? Hm, to brzmi interesująco - odparła szeptem. Jej ciało już zareagowało

ż

arem na tę propozycję.

- Nagrodę Oskara za najlepszy film otrzymuje... - Prezenter odczekał chwilę, żeby wzmóc napięcie.
Kamery ze wszystkich stron zostały skierowane na Rafe’a i Claire, operatorzy mieli nadzieję uchwycić ich

reakcję na wieść o triumfie. Lecz Rafe i Claire ze splecionymi dłońmi pochylili się właśnie ku sobie, żeby
połączyć się w pocałunku. Bez względu na to, kto tego wieczoru odebrał Oskara, oni już zwyciężyli.