William Gibson - Johnny Mnemonic


Obrzyna schowałem do torby Adidasa i obłożyłem czterema parami tenisowych
skarpet. To nie mój styl, ale tak to sobie właœnie zaplanowałem: jeœli
myœlš, że jesteœ techniczny, idœ w prymityw. A ja jestem chłopakiem
wyjštkowo technicznym. Dlatego postanowiłem zagrać tak prymitywnie, jak
to tylko możliwe. Ale żeby w dzisiejszych czasach aspirować do prymitywu,
trzeba niezłej techniki. Musiałem wytoczyć na obrabiarce obie mosiężne
łuski, dwunastki, a potem własnoręcznie je załadować; musiałem wygrzebać
starš mikrofiszę z instrukcjami ręcznego przygotowywania naboi; musiałem
zbudować prasę, żeby umieœcić spłonki. Wszystko to wymagało sprytu. Ale
wiedziałem, że będzie działać.
Spotkanie miałem umówione w "Drome" o 23.00, ale przejechałem metrem trzy
przystanki za najbliższš stację i wróciłem pieszo. Bezbłędna procedura.
Sprawdziłem siebie w niklowanej œciance budki z kawš: podstawowy typ
kaukaski, ostre rysy, czupryna ciemnych, sztywnych włosów. Dziewczyny
"Pod Nożem" szalały za Sony Mao i trudno było je powstrzymać, żeby nie
dodały mi jakichœ mongolskich fałd. Wszystko to raczej nie oszuka
Ralfiego Buœki, ale może przynajmniej doprowadzi mnie bliżej jego
stolika.
"Drome" to pojedyncza wšska salka z barem pod jednš œcianš i stolikami
pod drugš. Pełno tu alfonsów, paserów i wszelkiej maœci handlarzy. Przy
drzwiach stały dzisiaj Magnetyczne Psie Siostry i wcale nie podobała mi
się myœl, że gdyby coœ się nie udało, będę musiał się przez nie przebić.
Miały po dwa metry wzrostu i były chude jak charty; jedna czarna, druga
biała, ale poza tym były tak podobne, jak to tylko możliwe dzięki
chirurgii plastycznej. Żyły ze sobš od lat, a w bójce lepiej na nie nie
trafiać. Nie wiem, która poczštkowo była facetem.
Ralfi siedział tam, gdzie zwykle. Był mi winien kupę forsy. Miałem
zadekowane w głowie w trybie idioty/mędrca paręset megabajtów informacji,
do której nie miałem œwiadomego dostępu. Ralfi jš tam zostawił. Ale nie
zgłosił się po niš. Tylko Ralfi mógł odzyskać te dane przy pomocy hasła,
które sam wymyœlił. W ogóle nie jestem tani, ale ceny za wydłużone
składowanie sięgajš wartoœci astronomicznych. A Ralfi jest bardzo skšpy.
Potem usłyszałem, że Ralfi Buœka chce zawrzeć na mnie kontrakt. Właœnie
dlatego zorganizowałem to spotkanie w "Drome". Umówiłem się z nim jako
Edward Bax, nieoficjalny importer, ostatnio z Rio i Pekinu.
"Drome" cuchnęło biznesem, metalicznym aromatem nerwowego napięcia.
Rozproszeni w tłumie mięœniacy prężyli do siebie kluczowe częœci ciała i
próbowali zimnych uœmieszków. Niektórzy tak ginęli pod górami mięœniowych
przeszczepów, że ich sylwetki straciły już ludzkie cechy.
Przepraszam bardzo. Przepraszam, koledzy. To tylko ja, Eddie Bax, Szybki
Eddie Importer, z profesjonalnie nie rzucajšcš się w oczy sportowš torbš.
Proszę, nie zwracajcie uwagi na to rozcięcie, szerokie tylko na tyle,
żeby weszła tam moja prawa dłoń.
Ralfi nie był sam. Obok siedziało osiemdziesišt kilo kalifornijskiego
blond mięcha z wypisanymi na całym ciele sztukami walki.
Szybki Eddie Bax usiadł naprzeciwko, zanim mięcho zdšżył unieœć ręce ze
stołu.
- Masz czarny pas? - spytałem z zaciekawieniem.
Kiwnšł głowš. Błękitne oczy odruchowo przebiegały linię skanu między
moimi oczami a dłońmi.

- Ja też - oznajmiłem. - Mam go tu w torbie. - Wsunšłem rękę w rozcięcie
i przerzuciłem bezpiecznik. - Podwójna dwunastka ze spiętymi cynglami.
- To spluwa - wyjaœnił Ralfi, opierajšc dłoń o napiętš pierœ chłopaka,
odzianš w błękitny nylon. - Johnny ma w torbie antycznš broń palnš.
To tyle, jeœli chodzi o Eddiego Baxa.
Przypuszczam, że zawsze był Ralfim Jakoœ Tam albo Inaczej, ale przezwisko
zawdzięczał odrobinie próżnoœci. Zbudowany jak przejrzała gruszka, od
dwudziestu lat nosił sławnš kiedyœ twarz Christiana White'a. Christian
White, Biały Chrzeœcijanin z Aryjskiej Grupy Raggae, Sony Mao dla swego
pokolenia, niezrównany mistrz wyœcigowego rocka. Jestem kopalniš takich
drobnych ciekawostek.
Christian White: klasyczna twarz popu, ostre rysy, rzeŸbione koœci
policzkowe. W jednym œwietle anielska, w innym przystojnie zdeprawowana.
Ale za tš twarzš żyły małe, czarne oczka Ralfiego, zimne i wyrachowane.
- Proszę cię - powiedział. - Porozmawiajmy jak ludzie interesu.
Jego głos odznaczał się budzšcš grozę, lepkš szczeroœciš, a kšciki ust
zawsze miał wilgotne.
- Ten oto Lewis... - skinšł głowš na mięœniaka - ...to tylko mięso. -
Lewis przyjšł to obojętnie. Wyglšdał, jakby ktoœ go zbudował z zestawu do
samodzielnego montażu. - Ty nie jesteœ mięsem, Johnny.
- Ależ jestem, Ralfi. Kawałkiem mięsa wypchanym implantami, w których
możesz chować swoje brudy, kiedy sam wychodzisz poszukać kogoœ, kto by
mnie zabił. Z mojego końca tej torby, Ralfi, wydaje się, że powinieneœ
coœ wytłumaczyć.
- To ta ostatnia porcja towaru, Johnny. - Westchnšł głęboko. - Jako
handlowiec...
- Paser - poprawiłem.
- Jako handlowiec, staram się zwykle zachowywać daleko idšcš ostrożnoœć w
kwestii pochodzenia towaru.
- Kupujesz tylko od tych, którzy kradnš to, co najlepsze. Rozumiem. -
Westchnšł znowu.
- Staram się - podjšł - nie kupować od głupców. Tym razem, obawiam się,
to właœnie zrobiłem.
Trzecie westchnienie było sygnałem dla Lewisa, żeby włšczył blokadę
neuralnš, przyklejonš taœmš pod blatem po mojej stronie.
Wszystko, co mi jeszcze pozostało, włożyłem w próbę zgięcia wskazujšcego
palca prawej ręki, ale miałem wrażenie, że nie jestem już do niego
podłšczony. Czułem metal strzelby i piankowš taœmę, którš owinšłem krótkš
kolbę, ale ręce były jak zimny wosk, daleki i bezwładny. Miałem nadzieję,
że Lewis to prawdziwe mięcho, dostatecznie głupi, żeby sięgnšć po torbę i
szarpnšć za mój sztywny palec... Ale nic z tego.
- Martwiliœmy się o ciebie, Johnny. Bardzo się martwiliœmy. Widzisz, to,
co tam masz, jest własnoœciš Yakuza. Jakiœ dureń im to zabrał. Martwy
dureń.
Lewis zachichotał.
Wszystko wtedy nabrało sensu. Paskudnego sensu, jak worki mokrego piasku
spadajšce mi na głowę. Zabijanie nie było w stylu Ralfiego. Nawet Lewis
nie był w stylu Ralfiego. Ale wpakował się między Synów Neonowej
Chryzantemy a coœ, co do nich należało... a raczej ich towar, który
należał do kogoœ innego. Ralfi, naturalnie, mógł wypowiedzieć hasło i
wprowadzić mnie w tryb idioty/mędrca, a ja wyplułbym ich goršcy program,
nie pamiętajšc ani ćwiartki. Takiemu paserowi jak Ralfi zwykle to
wystarczało. Ale nie wystarczy to Yakuza. Przede wszystkim Yakuza z
pewnoœciš słyszeli o Mštwach i woleli się nie martwić, że jedna z nich

wycišgnie mi z głowy te niewyraœne, ale trwałe œlady, pozostawione przez
ich program. Sam niewiele o Mštwach wiedziałem, ale dochodziły do mnie
różne historie, których nigdy nie powtarzałem swoim klientom. Nie, Yakuza
by się to nie spodobało; za bardzo przypominało dowody. Nie dotarliby na
sam szczyt, tam gdzie sš teraz, pozostawiajšc jakiekolwiek dowody.
Zwłaszcza żywe.
Lewis uœmiechał się. Przypuszczam, że wyobrażał sobie punkt tuż za moim
czołem i to, jak mógłby tam dotrzeć w możliwie bolesny dla mnie sposób.
- Czeœć - odezwał się cichy głos kobiecy gdzieœ zza mojego prawego
ramienia. - Widzę, chłopcy, że nie za dobrze się bawicie.
- Spadaj, dziwko - rzucił Lewis. Opalona twarz znieruchomiała.
Ralfi patrzył tępo.
- Uœmiechnijcie się. Chcecie kupić trochę czystego œniegu?

- Odsunęła

krzesło i usiadła szybko, zanim któryœ z nich zdołał jej przeszkodzić.
Znalazła się na samej granicy mojego pola widzenia: szczupła dziewczyna w
lustrzanych okularach, ciemne, krótko œcięte włosy. Miała na sobie
rozpiętš czarnš skórę, a pod niš koszulkę w ukoœne czarne i czerwone
pasy. - Osiem kawałków za gram.
Lewis prychnšł zirytowany i spróbował zrzucić jš z krzesła. Jakoœ jej nie
dotknšł, a ona ruszyła dłoniš i tak jakby musnęła jego nadgarstek. Jasna
krew trysnęła na stół. Zaciskał przegub, aż zbielały mu kostki, a krew
sšczyła się spomiędzy palców.
Ale przecież ręce miała puste.
Będzie mu potrzebny spinacz œcięgna. Wstał ostrożnie, nie dbajšc o to,
żeby najpierw odsunšć krzesło. Przewróciło się, a on bez jednego słowa
wyszedł poza pole mojego widzenia.
- Powinien znaleœć lekarza, żeby mu to obejrzał - powiedziała. - Paskudne
rozcięcie.
- Nie masz pojęcia - odezwał się Ralfi bardzo nagle zmęczonym głosem - w
jak głębokie gówno właœnie wdepnęłaœ.

- Poważnie? Tajemnica? Podniecajš mnie tajemnice. Na przykład: dlaczego
twój przyjaciel jest taki cichy. Zamrożony czy co? Albo do czego to
służy? - Pokazała mały sterownik, który jakoœ odebrała Lewisowi.
Ralfi wyglšdał, jakby nagle zrobiło mu się niedobrze.- Może... no... może
wzięłabyœ ćwierć miliona za oddanie mi tej zabawki i wyjœcie na spacer?

Jego tłusta dłoń zaczęła gładzić bladš, szczupłš twarz.
- Wzięłabym raczej... - Pstryknęła palcami, a sterownik zakręcił się i
zamigotał. - Pracę. Robotę. Twój chłoptaœ zranił sobie rękę. Ale ćwiartka
wystarczy na zaliczkę.
Ralfi głoœno wypuœcił z płuc powietrze i wybuchnšł œmiechem. Odsłonił
przy tym zęby, które nie dorównywały standardom Christiana White'a. A
potem ona wyłšczyła blokadę.
- Dwa miliony - powiedziałem.
- Lubię takich - stwierdziła ze œmiechem. - Co jest w tej torbie?
- Spluwa.
- Prymitywne. - To mógł być komplement. Ralfi milczał.
- Nazywam się Milion. Molly Milion. Chcesz stšd wyjœć, szefie? Ludzie
zaczynajš się gapić.
Wstała. Miała skórzane dżinsy koloru zakrzepłej krwi. A ja po raz
pierwszy zauważyłem, że te jej lustrzane okulary były chirurgicznymi
wszczepami. Srebro wyrastało gładko z wysokich koœci policzkowych i
zamykało oczy w oczodołach. I zobaczyłem w nich bliŸniacze odbicia mojej
nowej twarzy.
- Jestem Johnny - przedstawiłem się. - Weœmiemy ze sobš pana Buœkę.

Był na zewnštrz. Czekał. Wyglšdał jak typowy technik na turystycznej
wyprawie, w plastykowych sandałach i idiotycznej hawajskiej koszuli z
nadrukiem powiększenia najpopularniejszego mikroprocesora jego firmy.
Tacy goœcie zwykle upijajš się sake w barach podajšcych ryżowe ciasteczka
z wodorostami, œpiewajš hymn swojej korporacji i płaczš, a barmanowi bez
końca œciskajš rękę. Alfonsi i handlarze zostawiajš ich w spokoju,
uznajšc za nieuleczalnych konserwatystów: nie majš wielkich wymagań, a
jeœli już majš, to bardzo uważajš na swojš kartę kredytowš.
Póœniej doszedłem do wniosku, że musieli mu amputować częœć lewego
kciuka, gdzieœ za pierwszym stawem. Zastšpili go protezš, wydršżyli
kikut, wprowadzili szpulkę i gniazdo uformowane z jakiegoœ analogonu
diamentu produkcji Ono--Sendai. A potem bardzo ostrożnie nawinęli na
szpulkę trzy metry monomolekularnego włókna.
Molly wdała się w jakšœ rozmowę z Magnetycznymi Psimi Siostrami, dajšc mi
szansę wypchnięcia Ralfiego za drzwi, z torbš przyciœniętš lekko do
podstawy jego pleców. Miałem wrażenie, że je zna. Usłyszałem, że ta
czarna się œmieje.
Zerknšłem w górę, pchnięty jakimœ ulotnym impulsem. Może dlatego, że
nigdy nie przyzwyczaiłem się do tych szybujšcych łuków œwiatła i cieni
geodezyjnych nad nimi. Może to mnie uratowało.
Ralfi szedł dalej, ale nie przypuszczam, żeby chciał uciekać. Myœlę, że
już zrezygnował. Prawdopodobnie domyœlał się już, z czym próbujemy
walczyć. Opuœciłem wzrok na czas, żeby zobaczyć, jak eksploduje. Pamięć
odtwarzana z pełnš mocš ukazuje idšcego naprzód Ralfiego i tego małego
technika, który z uœmiechem wynurza się znikšd. Słaba sugestia ukłonu,
potem lewy kciuk odpada. To tylko sztuczka... Kciuk wisi w powietrzu.
Lustra? Druciki? Ralfi zatrzymuje się plecami do nas... ciemne
półksiężyce potu pod pachami jego jasnego letniego garnituru. Wie. Musi
wiedzieć. A potem ten czubek kciuka ze sklepu z gadżetami, ciężki jak
ołów, błyskawicznie zatacza łuk w górę, a niewidzialna nić łšczšca go z
dłoniš zabójcy przechodzi poziomo przez czaszkę Ralfiego tuż powyżej
brwi, wznosi się, opada, przecina groszkowaty tors po przekštnej od
ramienia do dolnych żeber. Tnie tak precyzyjnie, że nie płynie nawet
krew, dopóki nie wypalajš synapsy i pierwsze drgawki nie poddajš ciała
grawitacji.
Ralfi rozpadł się w czerwonym obłoku płynów organicznych; trzy nie
dopasowane już częœci potoczyły się po płytach chodnika. W absolutnej
ciszy. Poderwałem torbę i konwulsyjnie zacisnšłem palce. Odrzut niemal
zgruchotał mi nadgarstek.
Musiało padać; wstšżki wody spływały z potrzaskanej geodezyjnej i
rozpryskiwały się na płycie obok nas. Wcisnęliœmy się w wšskš szczelinę
między sklepem z narzędziami chirurgicznymi a antykwariatem. Wysunęła za
róg jedno okryte lustrem oko i zameldowała, że przed "Drome" stoi
pojedynczy moduł volksa z czerwonymi œwiatłami na dachu. Zmiatali z
chodnika Ralfiego. Zadawali pytania. Pokrywała mnie nadpalona biała wata:
tenisowe skarpety.Torba była poszarpanš plastykowš bransoletš na
przegubie.
- Nie rozumiem, do diabła, jak mogłem spudłować.
- Bo on jest szybki. Strasznie szybki. - Objęła rękami kolana i na
obcasach kołysała się w przód i w tył.
-Ma podrasowany system nerwowy. Produkt na zamówienie. - Uœmiechnęła się
i pisnęła cicho z radoœci.
- Załatwię tego chłopaczka. Jeszcze dzisiaj. Jest najlepszy, numer jeden,
sam top, dzieło sztuki.

- To, co masz załatwić za dwa miliony od tego chłopaczka tutaj, to
wycišgnšć stšd jego dupę. Tego twojego faceta z knajpy wyhodowali w
pojemnikach Chiba City. To zabójca Yakuza.
- Chiba. Tak. Widzisz, Molly też była w Chibie.
Pokazała mi dłonie z lekko rozcapierzonymi palcami. Palce miała smukłe,
kształtne, bardzo białe w porównaniu z paznokciami koloru burgunda. Z
gniazd pod tymi paznokciami wyskoczyło nagle dziesięć ostrzy - dziesięć
wšskich, obosiecznych skalpeli z błękitnej stali.
Nigdy nie przebywałem dłużej w Mieœcie Nocy. Nikt stšd nie płacił mi za
pamiętanie, a większoœć regularnie płaciła sporo za zapominanie swoich
spraw. Pokolenia strzelców odłupywały neony, aż w końcu zespoły naprawcze
zrezygnowały. Nawet w południe łuki były czarne jak sadza na
bladoperłowym tle. Gdzie można uciec, kiedy najbogatsza przestępcza
organizacja œwiata szpera za człowiekiem chłodnymi, daleko sięgajšcymi
palcami? Gdzie można się ukryć przed Yakuza, tak potężnš, że ma własne
satelity komunikacyjne i przynajmniej trzy promy? Yakuza to prawdziwa
ponadnarodowa korporacja, jak ITT czy Ono-Sendai. Pięćdziesišt lat przed
moim urodzeniem wchłonęła już Triady, mafię i Union Corse.
Molly miała na to odpowiedœ: trzeba się schować w Dziurze, najniższym
kręgu, gdzie każda zewnętrzna ingerencja wzbudza szybkie, koncentryczne
kręgi czystej przemocy. Schować się w Mieœcie Nocy. A jeszcze lepiej
schować się nad Miastem Nocy, ponieważ Dziura jest odwrócona i dno jej
misy sięga nieba - tego nieba, którego Miasto Nocy nigdy nie oglšda,
pocšc się pod własnym firmamentem akrylowych żywic. Tam, w górze, Lo
Tekowie czajš się w mroku jak maszkarony, z czarnorynkowymi papierosami
wiszšcymi u warg.
Znała też innš odpowiedŸ.
- Czyli jesteœ zatrzaœnięty na dobre, Johnny

-san? Nie da się wycišgnšć

tego programu bez hasła?
Prowadziła mnie w cień za jasnym peronem metra. Betonowe œciany pokrywało
graffiti, wieloletnie warstwy skręcone w jeden metazygzak gniewu i
frustracji.
- Zmagazynowane dane podaje się przez szereg mikrochirurgicznych protez
kontrautystycznych. - Zaczšłem prymitywnš wersję standardowej mowy
reklamowej. - Kod klienta trafia do specjalnego chipu. Mštwy, o których w
naszym fachu nie lubimy rozmawiać, to jedyny sposób odczytania hasła. Nie
można go wydobyć narkotykami, torturami, nie da się wycišć. Nie znam go,
nigdy nie znałem.
- Mštwy? Takie œliskie, z mackami?
Wyszliœmy na pusty targ uliczny. Jakieœ ciemne postacie obserwowały nas
przez skwerek zaœmiecony rybimi łbami i gnijšcymi owocami.
- Metakwantowe trasery wibracji amagnetycznych. Używali ich podczas
wojny, żeby szukać okrętów podwodnych i badać cybersystemy przeciwnika.
- Poważnie? W marynarce? Z wojny? Mštwa odczyta ten twój chip?
Zatrzymała się. Czułem na sobie jej wzrok zza tych podwójnych luster.
- Nawet prymitywne modele potrafiły mierzyć pole magnetyczne o mocy
jednej miliardowej siły geomagnetycznej. To tak, jak wyłowić szept na
ryczšcym stadionie.
- Gliny już to potrafiš, z parabolicznymi mikrofonami albo laserami.
- Ale dane nadal sš bezpieczne. - Duma zawodowa. - Żaden rzšd nie da Mštw
glinom, nawet tym z bezpieki. Za duże ryzyko międzywydziałowych zabaw. Za
duża szansa, że zacznš wikłać szefów w jakieœ watergate.- Sprzęt z
marynarki... - powtórzyła, a jej uœmiech błysnšł w półmroku. -
Marynarka... Mam tu kumpla, który służył w marynarce. Nazywa się Jones.

Powinieneœ go chyba poznać. Tyle że to ćpun. No więc musimy coœ dla niego
zabrać.
- Ćpun?
- Delfin.
Był czymœ więcej niż delfinem, chociaż z delfiniego punktu widzenia mógł
się wydawać czymœ mniej. Przyglšdałem się, jak kršży leniwie w
galwanizowanym zbiorniku. Woda chlapała na boki i moczyła mi buty.
Pochodził z demobilu po ostatniej wojnie. Cyborg.
Wyskoczył z wody, ukazujšc nam pociemniałe płyty na bokach - rodzaj
wizualnego żartu. Gracja ginęła pod sztucznš zbrojš. Był niezgrabny i
prehistoryczny. Bliœniacze wypukłoœci po obu stronach czaszki zostały
wbudowane jako powłoka zestawów czujników. Srebrzyste blizny połyskiwały
na odsłoniętych fragmentach szarobiałej skóry.
Molly gwizdnęła. Jones machnšł ogonem i przez krawędœ zbiornika chlusnęło
więcej wody.
- Co to za miejsce?
Spojrzałem na niewyraœne kształty w ciemnoœci, na rdzewiejšce łańcuchy i
jakieœ przedmioty pod brezentem. Nad zbiornikiem wisiała prosta drewniana
rama z rzędami zakurzonych choinkowych lampek.
- Wesołe miasteczko. Zoo i kolejki górskie. "Rozmowa z wojennym
waleniem". Takie rzeczy... Ten waleń to Jones. Jones znowu wysunšł głowę
i skierował na mnie swe smutne, stare oko.
- Jak on mówi?
Nagle zachciało mi się wyjœć.
- W tym właœnie tkwi hak. Powiedz "czeœć", Jones. W

szystkie żarówki

zapaliły się równoczeœnie. Błyskały czerwono, biało, niebiesko.
CBNCBNCBN
CBNCBNCBN
CBNCBNCBN
CBNCBNCBN
CBNCBNCBN
- Jest dobry w symbolach, rozumiesz, ale kod ma ograniczony. W marynarce
podłšczali go do systemu audiowizualnego. - Z kieszeni kurtki wycišgnęła
wšski pakunek.
- Czysty proch, Jones. Chcesz? - Znieruchomiał w wodzie i zaczšł opadać
na dno. Poczułem falę paniki. Nagle przypomniałem sobie, że nie jest
rybš, że może się utopić.
- Potrzebujemy klucza do banku Johnny'ego, Jones. Potrzebujemy szybko.
Œwiatła błysnęły i zgasły.
- No spróbuj, Jones!
N
N
NNNNNNN
N
N
N
N
N

Niebieskie żarówki, krzyż. Ciemnoœć.
- Czysty! Jak œnieg. No dalej, Jones.
BBBBBBBBB
BBBBBBBBB
BBBBBBBBB

BBBBBBBBB
BBBBBBBBB
Białe sodowe œwiatło oblewało jej surowo monochromatyczne rysy z cieniami
padajšcymi od koœci policzkowych.
C CCCCC
C C
CCCCCCCCC
C C
CCCCC C
Ramiona czerwonej swastyki skręcały się w jej srebrnych szkłach.
- Daj mu - poleciłem. - Mamy.
Ralfi Buœka... Żadnej wyobraŸni.
Jones oparł o krawędœ zbiornika swój opancerzony tułów, a ja myœlałem
już, że metal nie wytrzyma. Molly z rozmachu wbiła między płyty igłę
strzykawki. Syknšł gaz wypychajšcy. œwietlne wzory eksplodowały, spazmami
objęły ramę, potem œciemniały aż do czerni.
Kiedy odchodziliœmy, dryfował, przewracał się leniwie w ciemnej wodzie.
Może œnił o swojej wojnie na Pacyfiku, o cyberminach, które skasował,
wsuwajšc się delikatnie w ich obwody tš Mštwš, której użył, żeby z chipa
zaszytego w mojej głowie odczytać żałosne hasło Ralfiego.
- Rozumiem, że się walnęli przy demobilizacji i wypuœcili go ze sprawnym
wyposażeniem. Ale jak uzależnili cybernetycznego delfina od prochów?
- Wojna - odpowiedziała. - Wszyscy wtedy brali. Marynarka tego pilnowała.
Jak inaczej by ich zmusili, żeby dla nich pracowali?
- Nie jestem pewien, czy to się kwalifikuje jako dobry interes -
stwierdził pirat. Chciał wycišgnšć więcej forsy.
- Specyfikacja namiaru na komsata, którego nie ma nawet w spisach...
- Nie marnuj mojego czasu, bo sam nie zakwalifikujesz się już do niczego
- oœwiadczyła Molly. Pochyliła się nad porysowanym biurkiem i dœgnęła go
palcem.
- To może kupicie swoje mikrofale gdzie indziej?
Pod tš swojš gębš Mao był twardym dzieciakiem. Prawdopodobnie urodził się
w Mieœcie Nocy.
Dłoń Molly mignęła tylko na tle marynarki i odcięła
klapę, nie powodujšc najmniejszej zmarszczki na materiale.
- Umowa stoi czy nie?
- Stoi - potwierdził. Patrzył na zniszczonš marynarkę z czymœ, co według
niego miało być zapewne tylko uprzejmym zaciekawieniem.
Kiedy sprawdzałem dwa kupione niedawno rejestratory, ona wyjęła z
zapinanej kieszeni kurtki pomięty œwistek papieru, który sam jej dałem.
Rozwinęła go i przeczytała, bezgłoœnie poruszajšc wargami. Wzruszyła
ramionami.
- To wszystko?
- Wal - poleciłem, wciskajšc ZAPIS na obu dekach równoczeœnie.
- Christian White - wyrecytowała. - I jego Aryjska Grupa Reggae.
Wierny Ralfi, fan aż do œmierci.
Przejœcie w tryb idioty/mędrca jest zawsze bardziej powolne, niż tego
oczekuję. Piracka radiostacja udawała skromne biuro podróży w pastelowym
pudle, mieszczšcym biurko, trzy krzesła i wyblakły plakat szwajcarskiego
uzdrowiska orbitalnego. Para ptaszków o tułowiach z dmuchanego szkła i
nóżkach ze srebrnej folii monotonnie piła ze styropianowego kubka na
półce za ramieniem Molly. Kiedy przefazowywałem się w tryb, przyspieszały
stopniowo, aż ich fosforyzujšce pierzaste czubki zmieniły się w jednolite
łuki barw. LED-y wskazujšce sekundy na plastykowym œciennym zegarze stały

się bezsensownymi pulsujšcmi kratkami, a Molly i chłopak z twarzš Mao
rozmyli się i tylko ich ręce migały czasem w szybkich jak u owadów
widmach gestów. A potem wszystko rozpłynęło się w chłodnš szaroœć i
nieskończony œpiewny poemat w sztucznym języku.
Siedziałem przez trzy godziny i œpiewałem kradziony program martwego
Ralfiego.
Cišg handlowy ma od końca do końca prawie czterdzieœci kilometrów -
nierówne, zachodzšce na siebie kopuły, osłaniajšce coœ, co było kiedyœ
podmiejskš arteriš. Jeœli w pogodny dzień zgaszš łuki, przez warstwy
akrylu sšczy się szaroœć zbliżona do słonecznego œwiatła: widok jak na
więziennych szkicach Giovanniego Piranesi. Ostatnie trzy kilometry cišgu
od południa okrywajš Miasto Nocy.
Miasto Nocy nie płaci żadnych czynszów ani podatków. Neonowe łuki sš tam
martwe, geodezyjne poczerniałe po dziesištkach lat dymišcych ognisk. Kto
w Mieœcie Nocy, w całkowitej niemal ciemnoœci południa zdoła zauważyć
ukryte w krokwiach kilkadziesišt szalonych dzieci?
Wspinaliœmy się od dwóch godzin: po betonowych schodach i żelaznych
drabinach z perforowanymi szczeblami, mijajšc opuszczone pomosty i
pokryte kurzem narzędzia.
Wyruszyliœmy z czegoœ, co wyglšdało na nie używany warsztat remontowy,
zastawiony trójkštnymi segmentami dachu. Wszystko tu pokrywała taka sama
jednolita warstwš graffiti: nazwy gangów, inicjały, daty sięgajšce
poczštku wieku. Graffiti nie opuszczało nas przez całš drogę, blednšc
stopniowo, aż tylko jeden tekst powtarzał się co pewien czas. LO TEK.
Grubymi czarnymi literami.
- Kto to jest Lo Tek?
- Nie my, szefie. - Wspięła się na aluminiowš drabinkę i zniknęła w
otworze w arkuszu pogiętego plastyku.
- Low Technology, niska technika. - Plastyk tłumił jej słowa. Szedłem za
niš, oszczędzajšc bolšcy nadgarstek. Lo Tekowie. Twój numer z obrzynem
uznaliby za dekadencję.
Godzinę póœniej podcišgnšłem się do kolejnej dziury, tym razem wyciętej
nierówno w opadajšcej płycie sklejki i spotkałem swojego pierwszego Lo
Teka.
- Nie ma sprawy - rzuciła Molly, muskajšc mnie dłoniš po ramieniu.
- To tylko Pies. Siemanko, Pies.
W wšskim promieniu jej oklejonej taœmš latarki przyglšdał się nam swoim
jednym okiem i wysuwajšc szary język, wolno oblizywał potężne kły. Nie
byłem pewien, jakim cudem przeszczepy zalšżków zębowych można uznać za
niski poziom techniki. Immunosupresanty zwykle nie rosnš na drzewach.
- Moll. - Eskalacja uzębienia utrudniała mu wymowę. Pasemko œliny zwisało
z wykrzywionej dolnej wargi
- Słyszałem, że idziesz. Dawno.
Mógł mieć z piętnaœcie lat, ale kły i jaskrawa mozaika blizn połšczona z
pustym oczodołem tworzyła maskę bestii. Zestawienie takiej twarzy
wymagało czasu i pewnych zdolnoœci twórczych, a jego postawa œwiadczyła,
że lubi z niš żyć. Nosił rozpadajšce się dżinsy, czarne od brudu i
wyœwiecone na szwach. Pierœ miał nagš, stopy bose. Wykonał

wargami grymas

lekko przypominajšcy uœmiech.
- Ktoœ lezie. Za tobš.
Daleko w dole, w Mieœcie Nocy, sprzedawca wody zachwalał swój towar.
- Nitki skaczš. Pies?
Skierowała latarkę w bok i zobaczyłem cienkie sznurki przywišzane do
œrub, sznurki biegnšce do krawędzi i znikajšce w dole.

- Zgaœ to pieprzone œwiatło!

Zgasiła.
- Dlaczego ten, co za tobš lezie, nie ma œwiatła?
- Nie potrzebuje. Ten goœć to złe wieœci, Pies. Jeœli twoi strażnicy go
ruszš, wrócš do domu w łatwych do przenoszenia częœciach.
- To przyjaciel. Moll? - Zaniepokoił się chyba. Słyszałem, jak przesuwa
stopy po wytartej sklejce.
- Nie. Ale jest mój. A ten... - Klepnęła mnie w ramię. - Ten to
przyjaciel. Jasne?
- Pewno - potwierdził bez wielkiego entuzjazmu.
Przeszedł na skraj platformy, gdzie tkwiły œruby, i wygrał na napiętych
sznurkach jakšœ wiadomoœć.

Miasto Nocy rozcišgało się pod nami jak tekturowa wioska dla szczurów.
Maleńkie okna lœniły œwiatłem œwiec; widziałem tylko kilka ostrych,
jasnych prostokštów rozœwietlonych lampami bateryjnymi i karbidowymi.
Wyobraziłem sobie staruszków pochylonych nad nie skończonymi partiami
domina, pod ciepłym deszczem kapišcym z prania wywieszonego na dršgach
między budami ze sklejki. A potem wyobraziłem sobie jego, jak wspina się
cierpliwie przez ciemnoœć w swoich sandałach i brzydkiej koszuli turysty,
obojętnie i bez poœpiechu. Jak potrafił nas œledzić?

- Dobrze - stwierdziła Molly. - Czuje nas.
- Zapalisz?
Pies wycišgnšł z kieszeni pogniecionš paczkę, z której wyłowiłem
spłaszczonego papierosa. Kiedy podawał mi ogień zapałkš, dostrzegłem
napis. Yeheyuany z filtrem. Beijing Cigarette Factory. Uznałem, że Lo
Tekowie działajš na czarnym rynku. Pies i Molly wrócili do swojego sporu,
który brał się z tego, że Molly miała chęć skorzystać z pewnego
konkretnego fragmentu nieruchomoœci Lo Teków.
- Sporo dla was zrobiłam, chłopie, i chcę tego podestu. Razem z muzykš.
- Nie jesteœ Lo Tekiem.
Trwało to prawie przez cały kręty kilometr. Pies prowadził nas po
rozchwianych pomostach i sznurowych drabinkach. Lo Tekowie przysysajš
swoje sieci i kryjówki do osnowy miasta bryłami epoksydów; sypiajš w
hamakach. Ich kraina jest miejscami tak wytarta, że składa się prawie
wyłšcznie z uchwytów dla dłoni i stóp, przymocowanych do geodezyjnych
konstrukcji.
Zabójczy Podest - tak to nazwała. Pełznšc za niš, czujšc, jak buty
Eddiego Baxa zeœlizgujš się na œliskim metalu i wilgotnej sklejce,
myœlałem, że przecież nie może być bardziej niebezpieczny niż pozostała
częœć terytorium. A równoczeœnie wyczuwałem, że prote

sty Psa były raczej

rytualne, że spodziewała się dostać to, czego żšda.
Gdzieœ pod nami Jones kršży pewnie wokół zbiornika i odczuwa pierwsze
sygnały głodu. Policja zamęcza stałych bywalców "Drome" pytaniami o
Ralfiego. Czym się zajmował? Z kim rozmawiał, zanim wyszedł? A Yakuza
zawiesza swoje widmowe cielsko nad bankami danych miasta, poszukujšc
moich bladych wizerunków odbitych w numerowanych kontach, zabezpieczanych
transakcjach, rachunkach. Żyjemy w gospodarce informatycznej. Tego uczš w
szkole. Nie mówiš tylko, że nie można się ruszyć, nie można działać na
żadnym poziomie, nie pozostawiajšc œladów, strzępków, pozornie
pozbawionych znaczenia fragmentów osobistej informacji. Fragmentów, które
da się odzyskać, powiększyć...
Ale w tej chwili pirat już pewnie przesłał naszš wiadomoœć do bufora
czarnej skrzynki i wkrótce nastšpi transmisja do komsatu Yakuza. Prosta
wiadomoœć: odwołajcie psy gończe, bo nadamy wasz program otwartym kodem.

Program... Nie miałem pojęcia, co zawiera. I nadal nie mam. Ja tylko
œpiewam, przy zerowym zrozumieniu. Prawdopodobnie chodzi o dane badawcze,
bo Yakuza zajmuje się zaawansowanym szpiegostwem przemysłowym. Dyskretny
biznes: typowa kradzież z Ono-Sendai i trzymanie danych dla okupu. Pod
groœbš publikacji, która musiałaby wpłynšć na zachwianie technicznej
przewagi firmy.
Ale dlaczego inni nie mogš się włšczyć? I czy Yakuza nie byliby
szczęœliwsi, gdyby mieli czym pohandlować z Ono-Sendai, zamiast zostać z
jednym martwym Johnnym z Memory Lane?
Ich program był już w drodze pod pewien adres w Sydney, gdzie trzymajš
listy dla klientów i nie zadajš pytań. Wystarczy wpłacić niewielkš
zaliczkę. Zwykły list, nawet nie lotniczy. Wykasowałem większš częœć
drugiej kopii i w wolne miejsca nagrałem naszš wiadomoœć. Zostawiłem
tyle, żeby mogli stwierdzić autentycznoœć programu.
Bolał mnie nadgarstek. Miałem ochotę zatrzymać się, położyć, zasnšć.
Wiedziałem, że długo już nie wytrzymam, że spadnę, że lœnišce czarne
buty, które kupiłem na wieczorny występ w roli Eddiego Baxa, stracš
kontakt z podłożem i poniosš mnie w dół, do Miasta Nocy. Ale on pojawiał
się w moich myœlach niczym tani religijny hologram - jarzył się widmowo,
a powiększony chip na jego koszuli unosił się nade mnš niby satelitarne
zdjęcie jakiegoœ skazanego na zagładę miasta.
Dlatego wchodziłem za Psem i Molly przez niebo Lo Teków, prowizorycznie
sklecone z odpadków, których nie chciało nawet Miasto Nocy.
Zabójczy Pomost był kwadratem o boku oœmiu metrów. Jakiœ olbrzym
przewlekał stalowš linę tam i z powrotem przez składowisko złomu, a potem
nacišgnšł jš mocno. Pomost trzeszczał, gdy się poruszał, a poruszał się
bez przerwy. Kołysał się i falował, gdy publicznoœć Lo Teków zajmowała
miejsca na otaczajšcej go drewnianej półce. Drewno było srebrzyste ze
staroœci, wypolerowane przez długie użytkowanie, pokryte głęboko
rzeœbionymi inicjałami, groœbami, deklaracjami namiętnoœci. Półka wisiała
na osobnych linach, ginšcych w ciemnoœci za ostrym, białym blaskiem dwóch
antycznych, umocowanych wysoko reflektorów.
Dziewczyna z zębami jak Pies wylšdowała na Podeœcie na czworaka. Piersi
miała wytatuowane w ciemno-niebieskie, spirale. A potem skoczyła na drugš
stronę i œmiejšc się, natarła na chłopaka, który pił jakiœ cieńmy płyn z
litrowej butelki.
Moda Lo Teków wymagała blizn i tatuaży. I zębów. Elektrycznoœć, którš
kradli, żeby oœwietlić Zabójczy Podest, była chyba jedynym wyjštkiem od
panujšcej tu estetyki, dopuszczanym dla... rytuału, sportu, sztuki? Nie
wiedziałem, ale rozumiałem dobrze, że Podest jest czymœ szczególnym.
Wyglšdał, jakby montowały go pokolenia.
Trzymałem pod marynarkš bezużytecznego obrzyna. Ciężar i twardoœć
uspokajały, mimo że nie miałem już naboi. I przyszło mi do głowy, że
właœciwie nie mam pojęcia, co się tu dzieje i co powinno się zdarzyć.
Taka zwykle była natura mojej gry, ponieważ przez większš częœć życia
służyłem za œlepy odbiornik, wypełniany wiedzš innych ludzi,a potem
opróżniany, tryskajšcy strugami sztucznych języków, których nigdy nie
rozumiałem. Techniczny chłopak.
Pewno.
I wtedy zauważyłem, że Lo Tekowie ucichli.
Stał tam, na samej granicy œwiatła, ze spokojem turysty obserwujšc
Zabójczy Podest i galerię milczšcych Lo Teków. Po raz pierwszy
spojrzeliœmy sobie w oczy i rozpoznaliœmy się. W pamięci rozbłysło nagle
wspomnienie Paryża i długich elektrycznych mercedesów, sunšcych wœród

deszczu ku Notre Dame niby ruchome cieplarnie. A za szybami japońskie
twarze i setki nikonów unoszšcych się w œlepym odruchu fototropizmu, jak
kwiaty ze stali i kryształu. Za jego oczami, kiedy mnie odnalazły,
brzęczały takie same migawki.
Obejrzałem się za Molly Milion, ale zniknęła. Lo Tekowie rozstšpili się,
żeby mógł wejœć na ławkę. Ukłonił się z uœmiechem i gładko zsunšł
sandały, zostawił je ustawione obok siebie, idealnie równo. A potem
wstšpił na Zabójczy Pomost. Ruszył do mnie przez ten falujšcy batut z
odpadków równie pewnie, jak turysta idšcy po syntetycznym chodniku
korytarzem typowego hotelu.
Molly z rozpędu wskoczyła na Podest.
Podest zawył.
Mieli wzmacniacze i mikrofony: cztery szerokopasmowe tkwiły na czterech
grubych sprężynach w rogach, a kontaktowe poprzyklejali przypadkowo do
rdzewiejšcych elementów maszyn. Lo Tekowie podłšczyli do tego wzmacniacz
i syntetyzer. Dopiero teraz zauważyłem nad głowš, za okrutnym blaskiem
reflektorów, kształty głoœników.
Zabrzmiał perkusyjny rytm, elektroniczny, podobny do wzmocnionych uderzeń
serca, równomierny jak metronom.
Zrzuciła skórzanš kurtkę i buty. Miała na sobie koszulkę bez rękawów, a
delikatne œlady obwodów z Chiba City wyznaczały linie na jej ramionach.
Skórzane dżinsy lœniły w œwietle reflektorów. Zaczęła taniec.

Ugięła kolana, bose stopy nacisnęły spłaszczony zbiornik gazu, a Zabójczy
Podest zafalował w odpowiedzi. Wydawał dœwięk, jakby œwiat się kończył,
jakby liny podtrzymujšce niebiosa pękały i zwijały się na niebie.
On unosił się przez kilka uderzeń serca, a potem ruszył, perfekcyjnie
oceniajšc ruchy Podestu, niczym człowiek w wypielęgnowanym ogrodzie,
przechodzšcy z jednego płaskiego kamienia na drugi.
Zdjšł czubek kciuka z gracjš kogoœ wykonujšcego konwencjonalny gest bez
znaczenia. Rzucił w Molly. W blasku reflektorów włókno było załamujšcš
œwiatło niciš tęczy. Padła na płask, przetoczyła się i wstała jednym
skokiem, kiedy przemknęła nad niš monomolekuła. Stalowe szpony
wystrzeliły na zewnštrz w odruchowej zapewne reakcji obronnej.
Bęben przyspieszył, a ona podskakiwała w jego rytmie ciemne włosy
powiewały wokół pustych srebrnych szkieł zacisnęła usta i w skupieniu
œcišgnęła wargi. Zabójczy Podest grzmiał i huczał, a Lo Tekowie
wrzeszczeli z podniecenia.
Zwinšł włókno, pozostawiajšc metrowy kršg upiornego polichromu.
Utrzymywał go, poruszajšc dłoniš bez kciuka na wysokoœci mostka. Tarcza.
A w Molly jakby coœ pękło... coœ w jej wnętrzu. Teraz dopiero zaczęła
prawdziwie wœciekły taniec. Skoczyła, przekręciła się, rzuciła w bok i
wylšdowała obiema nogami na bloku silnika podłšczonego bezpoœrednio do
jednej ze sprężyn. Zasłoniłem uszy i przyklęknšłem w wirze dœwięków.
Miałem wrażenie, że Podest i ławki spadajš, że pędzš do Miasta Nocy.
Widziałem już, jak łamiemy dachy bud i krwawym prysznicem eksplodujemy na
płytach chodnika jak przegniłe owoce. Ale liny wytrzymały, a Zabójczy
Podest wzniósł się i opadł niby obłškane metalowe morze. A po nim
tańczyła Molly.
Tuż przed końcem, zanim ostatni raz machnšł włóknem, zobaczyłem coœ na
jego twarzy: jakiœ wyraz, który mnie zaskoczył, którego tam być nie
powinno. Nie był to strach ani gniew. Myœlę, że było to chyba
niedowierzanie, oszołomienie zmieszane z czysto estetycznym obrzydzeniem
wobec tego, co widział i słyszał... tego, co się z nim działo. Skrócił
włókno i widmowy dysk zmalał do rozmiaru talerza. Wtedy wyrzucił rękę nad

głowę i szarpnšł niš w dół; czubek kciuka skręcił za Molly jak żywa
istota.
Podest odsunšł jš w dół, monomolekuła przemknęła tuż nad niš; Podest
zafalował i uniósł go na œcieżkę napiętego włókna. Powinno przelecieć mu
bezpiecznie nad głowš i wsunšć się do twardego jak diament gniazda...
Odcięło mu rękę powyżej nadgarstka. W Podeœcie była szczelina, tuż przed
nim. Skoczył w niš jak nurek, z przedziwnš gracjš - pokonany kamikaze w
drodze do Miasta Nocy. Po częœci, tak mi się wydaje, rzucił się w dół,
żeby zyskać kilka sekund godnoœci ciszy. Zabiła go szokiem kulturowym.
Lo Tekowie krzyknęli, ale ktoœ wyłšczył wzmacniacz i Molly wjechała na
Zabójczym Podeœcie w ciszę. Twarz miała bladš i martwš... Ustało
kołysanie i słychać było tylko ciche trzaski udręczonego metalu i zgrzyt
rdzy o rdzę.
Bezskutecznie szukaliœmy na Podeœcie odciętej dłoni. Trafiliœmy tylko na
gładki łuk w kawałku przerdzewiałej stali, w miejscu, gdzie przeszła
monomolekuła. Krawędœ była błyszczšca jak nowy chrom.
Nigdy się nie dowiedzieliœmy, czy Yakuza przyjęli nasze warunki, ani
nawet czy otrzymali naszš wiadomoœć. O ile wiem, ich program wcišż czeka
na Eddiego Baxa na zapleczu sklepu z pamištkami na trzecim poziomie
Sydney Central-5. Prawdopodobnie już parę miesięcy temu sprzedali
oryginał Ono-Sendai. Ale może dotarła do nich ta piracka transmisja, bo
minšł już prawie rok, a nikt dotšd na mnie nie polował. Jeœli przyjdš,
czeka ich długa wspinaczka w ciemnoœci, obok wartowników Psa, a ja
ostatnio nie wyglšdam już jak Eddie Bax. Molly się tym zajęła - ze
znieczuleniem miejscowym. A nowe zęby już się prawie przyjęły.
Postanowiłem zostać tu na górze. Kiedy patrzyłem na Zabójczy Podest -
zanim jeszcze przyszedł on - zrozumiałem, jaki byłem pusty. I wiedziałem,
że mam już doœć roli wiadra. Dlatego teraz prawie każdej nocy schodzę na
dół i odwiedzam Jonesa.
Jesteœmy teraz wspólnikami, Jones i ja. I Molly Milion, która prowadzi
nasze interesy w "Drome". Jones nadal tkwi w wesołym miasteczku, ale
teraz ma większy zbiornik i raz na tydzień œwieżš morskš wodę. I ma swoje
prochy, kiedy ich potrzebuje. Dalej gada do dzieciaków żarówkami w ramie,
ale ze mnš rozmawia przez nowy zestaw wizyjny zamontowany w szopie, którš
tam wynajmuję. Lepszy zestaw niż miał w marynarce.
I wszyscy zarabiamy duże pienišdze. Większe niż zarabiałem poprzednio, bo
Mštwa Jonesa potrafi odczytać œlady wszystkiego, co kiedyœ we mnie
przechowywali. Przekazuje to na ekranie w językach, które rozumiem.
Dzięki temu wiele się dowiaduję o swoich byłych klientach. Pewnego dnia
każę chirurgowi wygrzebać sobie z mózgu cały krzem i będę żył ze swoimi i
tylko swoimi wspomnieniami, jak wszyscy ludzie. Ale to dopiero za jakiœ
czas.
A póki co, jest tu naprawdę nieœle: na górze, w ciemnoœci. Palę chińskie
papierosy z filtrem i słucham, jak z geodezyjnych œciekajš krople.
Cisza... Chyba że para Lo Teków, postanowi zatańczyć na Zabójczym
Podeœcie.
I wiele można się nauczyć. Majšc Jonesa, który pomoże mi się we wszystkim
połapać, będę chyba najbardziej technicznym chłopakiem w okolicy.