Katarzyna Pisarzewska

Halo, Wikta

Ukochanej Babci Mariannie,

której mrożące krew w żyłach opowieści

ciągle pobudzają moją wyobraźnię

Lena zbiegła ze schodów w ślad za mężem.

- Przecież mogę iść z tobą! - zawołała.

- Tłumaczyłem ci tyle razy, że to spotkanie w interesach. Tylko byś nam przeszkadzała.

- Akurat! Odkąd to spotkania w interesach kończą się nad ranem?

Fabian zignorował pytanie i otworzył drzwi.

- Nie kochasz mnie, nigdy mnie nie kochałeś! Ożeniłeś się ze mną tylko ze względu na mojego ojca i jego
pieniądze. Już nawet nie zaprzeczasz! Fabiaś! - zawołała płaczliwie, wieszając się u jego ramienia.

- Przestań skomleć - wysyczał przez zęby, odepchnął ją gwałtownie i wyszedł.

Lena zacisnęła dłoń na zimnej klamce i oparła głowę o drzwi. Poczuła, że zaczyna brakować jej tchu, i
osunęła się w ciemność.

Otworzyłam oczy i uniosłam głowę. Omal nie zemdlałam. Co za ból! Chyba ktoś przyłożył mi w czaszkę.
Delikatnie obmacałam głowę i rzeczywiście, z tyłu wyczułam niewielką ranę. Trzeba będzie poczekać z
gwałtownymi ruchami. Na razie rozejrzę się w koło i spróbuję sobie przypomnieć, co doprowadziło mnie
do tak rozpaczliwego stanu.

Leżę w dosyć dużym, jasnym pokoju, na wielkim łóżku.

Okna są zasłonięte, trudno ocenić, jaka to pora dnia. Nie mogę sobie przypomnieć, jak się tu znalazłam.
Co się ze mną dzieje? Może umieram?

Z pokoju obok wychodzi facet o włosach blond i ogromnej szczęce. W ręku trzyma krawat.

Wpatruję się weń przerażona. Najpierw mnie pobił, a teraz chce dodusić, to jasne. Kątem oka dostrzegam
lampkę na nocnym stoliku. Jeśli tylko ta wynaturzona kreatura zbliży się do mnie, to chwycę lampkę i
wyrżnę go w głowę. No, nie wiem, czy wceluję akurat w głowę, ale w szczękę na pewno.

Facet patrzy na mnie z niesmakiem i zaczyna wiązać krawat. Trochę mnie to uspokaja.

- Wróciłem bardzo późno i znalazłem cię pod drzwiami. Znowu miałaś atak.

Atak? Jaki atak? I dlaczego on mówi do mnie na ty? Przecież go nie znam!

- Jak się czujesz? - pyta.

- Bardzo źle - odpowiadam zgodnie z prawdą. W oczach faceta zapala się iskierka radości.

- No, tak - mówi, odwracając się do mnie plecami, na pewno po to, żeby ukryć uśmiech. -

Powiem Wikcie, żeby wezwała doktora Maja. Wrócę dopiero na kolację.

- Dobrze - zgadzam się obojętnie.

Facet rzuca mi zdziwione spojrzenie i wychodzi. Wikta? Doktor Maj? Kim są ci ludzie? Co to wszystko
znaczy? O co tu chodzi?

Biorę głęboki oddech. Tylko spokojnie. Tylko bez nerwów.

Ale jak mogę być spokojna, skoro nic nie pamiętam! Nawet tego, jak się nazywam! O mój Boże, to jakiś
koszmar. Z pewnością jeszcze śnię. Zaraz się obudzę.

Mija kwadrans, jednak w moim stanie świadomości nie zachodzi zmiana na lepsze. Nie wiem, gdzie
jestem, kim jestem, co tu robię. Przez głowę przelatują mi dziwne wspomnienia, chyba z wczesnego
dzieciństwa: jadę na wielbłądzie przez gorącą pustynię. Potem wieszam się na trąbie słonia i karmię go
gałęziami drzew. Niestety, całą zabawę psuje mi upierdliwy smarkacz, pewnie starszy brat albo kuzyn.
Ciągle mnie strofuje, a w dodatku morduje bez opamiętania wszystko, jak leci: flamingi, Arabów, lwy,
gazele, antylopy i gepardy.

Próbuję zapomnieć o strasznym kuzynie i skupić się na bliższych członkach rodziny.

Mamą poniewierał chudy facet z wąsem. Na szczęście nie udało mu się skraść jej cnoty.

Zapowiadająca się tak dobrze mama zachowała się bardzo nie fair w stosunku do taty, zdradzając go z
osobą duchowną, zdaje się z arcybiskupem. Tymczasem tata udał się na wojnę, gdzie z rozpaczy rzucał
się w ramiona różnych kobiet, przy okazji cudem unikając pułapek, zastawianych przez podstępnego
Bruneta czy też Brunera. Potem uciekł w góry i tam radykalnie zmienił image; prowadząc partyzantkę
przeciw tak zwanemu Margrabiemu, postradał życie w bardzo haniebnych okolicznościach.

Teraz ja... Mam już całe szesnaście lat, gdy poznaję mężczyznę swego życia. Na zewnątrz zimny jak lód,
w środku uczuciowy, delikatny wrażliwiec. Jest chyba trzy razy ode mnie starszy, co jednak zbyt późno
budzi moje obawy. Otóż on uwielbia nieletnie. Stąd właśnie jego pseudonim Pogromca Dziewic. Kiedy
przestaję być nieletnią dziewicą, rzuca mnie bez żalu, zostawiając w mym sercu wielką, niezagojoną
ranę.

No dobrze, ale to wszystko jeszcze nie wyjaśnia, czemu leżę tu z dziurą w głowie, a facet z przerostem
dolnej żuchwy mówi do mnie per ty i traktuje chłodno. Co robić? Niech pomyślę.

Potrzebny mi jakiś plan działania, jakaś taktyka. Na razie nie będę się zdradzać ze swoim zanikiem
pamięci. Mam dziwne przeczucie, że Szczękonośny łatwo i chętnie się mnie pozbędzie, jeśli się dowie,
że mam po-ważne zaburzenia umysłowe. Rozglądam się po sypialni i dochodzę do przekonania, że reszta
mieszkania musi być równie przyjemna. Nie dam się stąd wyrzucić. Nie dam się zamknąć w szpitalu
wariatów. Przypomniało mi się, że trafił tam jeden mój wuj, niezły rozrabiaka i facet z jajami. Lekarze
zrobili z niego roślinę.

Podniosłam się bardzo powoli. Szum w głowie ustał. Podeszłam do okna i wyjrzałam na zewnątrz. Byłam
w pokoju na pierwszym piętrze. Okno wychodziło na ogród, niezbyt duży i bardzo wypielęgnowany. Za
ogrodzeniem, przy którym kwitły bzy, widać było sąsiedni dom: staroświecką, nieco zaniedbaną willę.
Prawdę mówiąc, ten widok nie wywołał we mnie żadnych skojarzeń.

A widok mnie samej? Zapomniałam nawet, jak wyglądam! Bez trudu znalazłam łazienkę i z
niecierpliwością stanęłam przed lustrem. Zamknęłam jednak oczy, napawając się słodką chwilą
niepewności. Jak wiadomo, wszystkie bogate kobiety są piękne. Wystarczy, jeśli jestem podobna do
jednego ze swoich przystojnych rodziców. Nie ulega wątpliwości, że ze złotowłosego aniołka, jakim
byłam (to pamiętam), musiała przecież wyrosnąć nieodparcie czarująca anielica. Oceniając po ubraniu,
bardzo szczupła, ale dzięki temu pełna wdzięku, eteryczna i delikatna.

Wreszcie otworzyłam oczy i dech zaparło mi w piersiach. Z lustra spoglądała przerażająco chuda istota o
aparycji Baby-Jagi. Policzki zapadnięte, włosy cienkie, matowe, skołtunione, oczy w ciemnych
obwódkach, warga przegryziona i napuchnięta, skóra bladożółta i jak gdyby pomarsz-czona. A figura...
Jak w transie ściągnęłam z siebie ubranie. To nie figura, to modelowy szkielet do nauki anatomii! Nie
stwierdziłam obecności piersi, pośladków czy ud. Najwyraźniej cierpię na jakąś straszliwą, śmiertelną
chorobę, która podstępnie i nieubłaganie niszczy mój organizm.

Patrzyłam na tę biedną kobietę, jaką się okazałam, i ogarnęła mnie okropna żałość. Nim się jednak w niej
pogrążyłam, dopadło

mnie wrażenie całkowicie odmienne. Oto ktoś zaczął łomotać do drzwi, jakby chciał wyrwać je z
zawiasów. Jednocześnie chrapliwy głos o skali grzmotu wdarł się w mą znękaną czaszkę:

- Pani Lenooo! Pani Lenooo!

O mój Boże, a to co? Zaczęłam trząść się ze strachu. Gdyby w łazience było okno, wyskoczyłabym przez
nie bez wahania. Co robić? Może schowam się w koszu na brudną bieliznę? Za mały! Co tu robić, co
robić?

- Pani Leno! Niech pani otworzy! Co pani robi?!

Co ja robię? Co robi ta po drugiej stronie, to lepsze pytanie!

Na pewno jest bardzo zdeterminowana. Może przyszła za potrzebą? A może tak naprawdę nie jestem u
siebie, może jestem kochanką Szczękonośnego, a ta za drzwiami to jego żona?

Tylko kto wziąłby sobie na kochankę Babę-Jagę? A może ten śmiercionośny ryk nie odnosi się do mnie?
Nie przypominam sobie, żebym miała na imię Lena. Oczywiście, nie jest to żaden poważny argument...
ale jakoś dodaje mi odwagi. Zresztą drzwi zaczynają niebezpiecznie trzeszczeć, zaraz i tak runą do
środka. Raz kozie śmierć, otworzę je i stanę oko w oko z przeznaczeniem.

A więc otwieram. W tej samej chwili silny cios w pierś zwala mnie z nóg. W ostatnim przebłysku
świadomości dostrzegam ogromną twarz z nieproporcjonalnie małym nosem, z błękitnymi oczkami
rozstrzelonymi w dwie strony świata i z wielką paszczą, uzbrojoną w wąsy i dwa zęby.

Jestem zgubiona.

I znowu budzę się w wielkim łóżku, w tym samym pokoju z zaciągniętymi zasłonami w oknach.

Oprócz bólu głowy czuję równie silny ból w piersiach. Tym razem nie ma faceta ze szczęką. Jest za to
dwuzębne monstrum. Na jego widok aż kulę się w sobie.

- Mój Boże! Bałam się, czy nie zrobiłam pani krzywdy -wykrzyknęła straszliwa walkiria, zrywając się z
krzesła. -Waliłam pięścią w drzwi, a pani je akurat otworzyła.

Przez chwilę nie mogłam wydusić słowa.

- Mam nadzieję, że zdążyła pani do toalety - wykrztusiłam.

- Co, co? - Zdumiała się, rozdziawiając usta. - Chyba źle się pani czuje. Całe szczęście jest tu doktor
Maj. Myje ręce. Zaraz go przyprowadzę.

Doktor Maj okazał się starszym, siwym mężczyzną w okularach. Po jego fioletowym nosie zgadłam, że
nie stroni od mocnych trunków.

- Moja biedna Leno! - zawołał. - Bardzo wystraszyłaś mnie i Wiktę. Jak się czujesz?

- Ledwie żyję - mruknęłam płaczliwie, spoglądając z wyrzutem na walkirię.

A więc to Wikta. Stworzenie domowe, a nie rodzaj machiny oblężniczej skrzyżowanej z węgierskim
huzarem. Jak mogłam zapomnieć tę zdumiewającą twarz?

Doktor uważnie obejrzał moją głowę.

- Musiałaś stracić dużo krwi. Dlaczego twój mąż nie wezwał od razu pogotowia?

Aha, więc to mój mąż. Chyba mam pecha.

- Pewnie chciał, żebym się wykrwawiła - odparłam bez zastanowienia.

Doktor ze zmieszaniem spojrzał na Wiktę. Trudno powiedzieć, na co spojrzała Wikta i czy była
zmieszana, ponieważ od samego początku wyglądała na kompletnie ogłupiałą, a jej oczy wykonywały
wprost niepojęte akrobacje.

- Ktoś powinien być zawsze w domu - kontynuował doktor Maj. - Ciągle to powtarzam, a ty nie słuchasz.
Powinnaś mieć całodobową opiekę, chociażby w postaci Wikty.

- Muszę to rozważyć - rzekłam oględnie.

- Głowę trzeba zszyć. Zaraz to zrobimy. Zadzwonię po doktor Żurawską. To bardzo zdolna stażystka.
Cudownie szyje. Niestety, ja już tak nie potrafię.

Tu doktor Maj zademonstrował, jak trzęsą mu się ręce. Z wrażenia przełknęłam ślinę.

- Panie doktorze. Niech mi pan powie, w jakim jestem stanie? Czuję, jakbym miała nie dożyć jutra. Co ze
mną będzie?

- Droga Leno. - Doktor Maj westchnął głęboko i złożył ręce jak do modlitwy. - Epilepsja to nie
przelewki.

A więc cierpię na epilepsję! Robi mi się strasznie smutno. Chyba z dwojga złego wolałabym lanie od
Szczękonośnego niż jakieś niekontrolowane, nieobliczalne w skutkach ataki.

- Wszystko byłoby dobrze, gdybyś chciała, naprawdę chciała być zdrowa - kontynuował doktor Maj. -
Twój stan można w stu procentach kontrolować. Co z tego, skoro zapominasz o lekach i lekceważysz
moje zalecenia? Twoja dieta... Nie denerwuj się tylko, jak zwykle, kiedy o tym mówię... Zabijasz się
dietą. To nie są żarty. Powinnaś jak najszybciej znaleźć się pod opieką psychologa. Skorzystaj z mojej
rady i idź do doktora Wierzbickiego. To świetny specjalista.

- Dobrze, zastanowię się. - Muszę się zastanowić nad wieloma rzeczami.

- Zastanów się, moje dziecko, zastanów koniecznie -zalecił doktor Maj, jakby w sukurs moim myślom. -
Dam ci teraz coś na wzmocnienie.

Niestety, nie chodziło o kieliszek koniaku, tylko o strzykawkę. Zamknęłam oczy, żeby nie widzieć prób
wcelowania igły w żyłę.

Dziesięć minut później przybyła doktor Żurawska. Okazała się rumianą, wesołą brunetką.

- Oto mój ideał kobiecej urody. - Doktor Maj był wyraźnie rozczulony.

No, tak. Moje parametry mogłyby służyć za wzorzec w świecie kostuch, strachów na wróble oraz
przesuszonych ideału.

Po szyciu zapadłam w sen. Czułam się bardzo, ale to bardzo zmęczona.

Następny ranek był jak deja vu. Obudziłam się w wielkim łóżku, w tym samym pokoju z zasłoniętymi
oknami. Po chwili pojawił się facet ze szczęką. Wiązał krawat.

- Jak się czujesz? - spytał.

- Jak zbity pies.

- Aha. Będę na kolacji.

- Na kolacji. Dobrze.

Facet spojrzał ze zdziwieniem i wyszedł.

Co prawda, czułam się znacznie lepiej niż poprzedniego ranka i postanowiłam zrobić z tego właściwy
użytek. Dałam Szczękonośnemu kwadrans na opuszczenie domu, po czym wyjrzałam na korytarz. Z dołu
dochodziły niejednoznaczne dźwięki.

- Halo, Wikta! - zawołałam.

- Słucham panią? - odkrzyknęła Wikta głosem jak spod ziemi.

- Biorę kąpiel.

Usłyszałam, że wolno człapie na górę i w chwilę później ujrzałam jej zdumiewającą fizys.

- Co pani mówiła? - sapnęła.

- Jeśli chcesz wejść do łazienki, to zrób to teraz, zamiast mnie nachodzić i straszyć, kiedy jestem w
środku.

- Eee... Przepraszam... Ja wczoraj myślałam, że pani, że pani...

- Co takiego?

- Chciała sobie zrobić krzywdę i dlatego się zamknęła i nie odpowiadała, kiedy wołałam.

- Panikujesz - burknęłam niepewnie. Kto wie, co mogło przychodzić do głowy kobiecie, którą byłam,
zanim obudziłam się z zanikiem pamięci.

Co jej mogło przychodzić do głowy? Kiedy wreszcie znalazłam garderobę, zrozumiałam, że obawy Wikty
są całkowicie uzasadnione. Garderoba była ogromna i pełna czarnej bielizny, czarnych rajstop, czarnych
pończoch, takich samych sukienek, spodni, spódnic, bluzek i butów.

Ani jednej rzeczy w innym kolorze. Czyżbym przeżyła wielką tragedię, która zaowocowała trwałą
żałobą? A może w ten sposób szykuję się na tamten świat? Może chodzę po sklepach i zastanawiam się,
czym zrobić wrażenie na ludziach, którzy przyjdą zerknąć na moje truchło na katafalku? Wyzwolę się z
tego szaleństwa. Jeśli nawet doktor Maj nie powiedział całej prawdy, jeżeli cierpię na jakąś śmiertelną
chorobę, to od tej chwili nie będę o tym myśleć.

Tymczasem musiałam ubrać się w to, co było, i zejść na śniadanie.

Z łatwością trafiłam do jadalni. Niestety, ani śladu pożywienia. Może jadam gdzie indziej?

Ruszyłam jakby po omacku, zaglądając do różnych pomieszczeń, w tym do szafki na szczotki i szafy na
wierzchnie okrycia. Wreszcie dotarłam do kuchni. Przy stole siedziała zaczytana Wikta.

Na mój widok gwałtownie odłożyła książkę. Zerknęłam na okładkę: Tajemnice pięknych kobiet.

No, tak. Nic dziwnego, że zapomniała o moim śniadaniu.

- Wikto, co ze śniadaniem? - spytałam ostro.

- Pani woda stoi w jadalni.

- Moja woda?!!!

Osłupiałam. Wikta również, ale najwyraźniej z powodu mojej reakcji. Zdaje się, że picie wody na
śniadanie należało do moich zwyczajów.

- Woda?! - powtórzyłam, nadając głosowi ton oburzenia. - Sądzisz, że po całym dniu bez jedzenia mam
teraz ochotę na wodę?

- A na co ma pani ochotę? - spytała potulnie Wikta. - Na sałatę, marchew, bakłażany, rzodkiewki,
brokuły, kiełki soi, soczewicy, paprykę, ogórki, pomidory, groszek?

Już wiem. Tamta kobieta popełniła jakiś straszliwy grzech i potem umartwiała się, by go odpokutować.
Głodziła się, nie dbała o siebie, chodziła w czerni, otaczała się stworzeniami niesprawiedliwie
potraktowanymi przez naturę (Szczękonośny, Wikta) oraz powierzała swe zdrowie i życie konowałowi w
ostatnim stadium choroby alkoholowej.

To wszystko musi się zmienić.

- Najchętniej zjadłabym frytki z kurczakiem i sałatką z kiszonej kapusty, a potem wielki deser z lodami,
czekoladą, bitą śmietaną i... i truskawki. Albo czereśnie, jeśli już są.

- Natychmiast wszystko zamówię! - zawołała Wikta. Wyglądała na uszczęśliwioną.

- Zamów i dla siebie - poleciłam.

Och, Wikta, od dziś będziemy używać życia!

Siedziałam w asyście zadowolonej Wikty przy wielkim stole w jadalni i zajadałam w najlepsze, kiedy
zadzwonił telefon. Wikta podała mi słuchawkę.

- Pani Celina - szepnęła.

- Cześć, Lenko! - usłyszałam w słuchawce. - A co ty jeszcze robisz w domu, kiedy ja tu na ciebie
czekam?

- Czekasz?

- Umówiłyśmy się dziś na manikiur. Zapomniałaś?

- Wyleciało mi z głowy - wyznałam szczerze.

- To co, będziesz za chwilę?

- Oj, nie, nie bardzo - odparłam szybko. - Wiesz, miałam przedwczoraj atak, strasznie jestem słaba.

- Och, to okropne, okropne. Zaraz u ciebie będę. To okropne. Okropne.

Tylko spokojnie. Wizyta przyjaciółki to nie inwazja kosmitów.

Na wszelki wypadek przyjęłam Celinę leżąc w łóżku. Usłyszałam ją już z daleka.

- Co się dzieje z moją kochaną Lenką? Co powiedział doktor Maj? Co jej zrobił? Szycie głowy?

To okropne, straszne, tragiczne!

Wreszcie wpadła do pokoju i zatrzymując się nad łóżkiem, załamała ręce w teatralnym geście.

- O mój ty Panie! Jak ty wyglądasz, Lenko! Pokaż

głowę!

O mało nie przypłaciłam jej oględzin wstrząsem mózgu.

- Eee... - Celina była wyraźnie rozczarowana. - Myślałam, że masz szew na pół głowy, a tu takie byle
co... I dlatego nie przyszłaś na manikiur?

Zdaje się, że otaczam się wyjątkowo brutalnymi kobietami. Wikta jest bardzo duża, ale powolna.

Za to ta... Strach pomyśleć, co może człowiekowi zrobić żwawa blondynka przed czterdziestką.

Patrzyłam na nią w osłupieniu.

- Musisz teraz wydobrzeć, potrzebujesz dużo spokoju! -wrzeszczała Celina. - Na manikiur wybierzemy
się kiedy indziej! A propos, masz pozdrowienia od wszystkich dziewczyn z salonu.

Bardzo ci współczują!

- Dziękuję - bąknęłam.

- Nie ma za co. A właśnie, jedna z nich dała mi adres świetnego bioenergoterapeuty. Musisz do niego
pójść. Ma podobno doskonałe rezultaty w leczeniu padaczki, raka, kamieni nerkowych, wrzodów i
nerwic.

Wymieniła to jednym tchem. No tak, cierpię na epilepsję! Ale skąd ten rak, wrzody, kamienie i nerwice?
Czyżbym również chorowała na to wszystko?

- Obiecaj mi, że pójdziesz! Obiecaj! - Celina dramatycznie chwyciła moją rękę i ścisnęła ją jak
wyżymaczka.

- Dobrze, dobrze - zgodziłam się potulnie, próbując się uwolnić. - Ale wiesz, najpierw... Tak sobie
pomyślałam... Chciałabym któregoś dnia pójść na jakieś zakupy. Potrzebuję paru sukienek czy bluzek...
Ale nie czarnych. Co o tym sądzisz? - Zerknęłam na nią badawczo.

- Nie czarnych? - Celina rozpłynęła się w uśmiechach. -No, widzę, że moje namowy poskutkowały! To
cudownie! Tyle razy powtarzałam, że nie musisz się optycznie wyszczuplać...

Ale jak znam życie, to nie moja zasługa, co?

Mrugnęła porozumiewawczo. W odpowiedzi zrobiłam minę sfinksa. Pewnie, że nie jej, ale tego nie ma
prawa wiedzieć! A może się zorientowała, że straciłam pamięć i nie jestem już tą samą osobą, z którą
jeszcze parę dni temu umawiała się na manikiur?

Szczęśliwie okazało się, że chodzi o co innego. Celina nie wytrzymała i nachyliwszy się nade mną,
pisnęła:

- Umówiłaś się z tym z Internetu?!

- Eee... - wyjęczałam wieloznacznie.

- Nie chcesz mi powiedzieć? A może już się z nim spotkałaś?

- Coś ty, Celina, ja przecież...

- ...Masz męża. I co z tego? Mężowie w pewnym okresie małżeństwa są zadowoleni, jeżeli ich żony mogą
mieć jeszcze kochanków, którym nie trzeba płacić. No, no, nie rób takiej miny, przecież żartuję... Fabian
o niczym się nie dowie.

Fabian. A więc tak ma na imię Szczękonośny. Ale kim jest „ten z Internetu"? I co to jest

„Internet"? To na pewno coś, przez co nie widać człowieka. Nie ma mowy, żeby podrywał mnie ktoś, kto
wie, jak wyglądam.

Po gigantycznym obiedzie czułam się jak słonica w drugim roku ciąży. Zaciśnięty żołądek wyraźnie
protestował przeciwko kurczakowi, frytkom, lodom, bitej śmietanie i owocom. Teraz miałam ochotę na
jedno: zwrócić to wszystko. Zaraz po wyjściu Celiny zamknęłam się w toalecie, ale kiedy z lustra
spojrzała na mnie zmaltretowana Baba-Jaga, natychmiast się opanowałam.

Zniosę największe cierpienia, żeby wyrwać się z tego stanu. Pokonam tego cholernego kurczaka.

Odwagi!

Żeby oderwać myśli od procesu trawienia, ruszyłam na zwiedzanie domostwa. Obejrzałam saunę,
siłownię, salę bilardową, pokój telewizyjny, salon, dwa gabinety, cztery sypialnie, znaczną liczbę
łazienek, jadalnię i bibliotekę, by na koniec dotrzeć do czegoś w rodzaju oranżerii, a dokładniej rzecz
biorąc, kaktusarium. Potworność. Dałabym sobie uciąć rękę, że to jakaś mania Szczękonośnego. Pewnie
dla zabawy podrzuca swoim przyjaciołom do łóżka co ciekawsze egzemplarze. Nie miałam zamiaru
więcej tu zaglądać. Wróciłam więc do swojego gabinetu. Że był mój, zgadywałam po kolekcji zdjęć na
biurku. Na pierwszym rzucała się w oczy wielka szczęka mojego męża, to jest Fabiana. Na drugim

szczęka. Fabian, i ja prężyliśmy się w promieniach zachodzącego słońca na tle morza. Trzecie zdjęcie,
przewiązane czarną, wyblakłą wstążką, przedstawiało wątłego, łysego faceta w średnim wieku, z nieco
krzywym uśmiechem i drapieżnie obnażonym lewym kłem. Na czwartym byliśmy we troje: Łysy, ja i
Fabian. Łysy stał

pośrodku i śmiejąc się do rozpuku, obejmował mnie i Fabiana, przebranych za młodą parę.

Niezły ubaw, rzeczywiście.

Należało się domyślać, że Łysy nie żyje. To bardzo dobrze. Byłoby trochę dziwne, gdyby wpadł

tu pewnego dnia, a ja nie potrafiłabym go rozpoznać. Kim mógł być? Ojczymem? Ojcem chrzestnym?
Przyjacielem rodziny? Wujem? Zaczęłam przeglądać szuflady biurka.

W pierwszej, malutkiej szufladce znalazłam dokumenty na nazwisko: Milena Madejska, jakieś plastikowe
karty, parę wydruków bankowych oraz kalendarz i notes z adresami. Przejrzałam to pobieżnie i zajrzałam
do następnej szuflady. Leżała w niej sterta papierów, z czego pierwszą połowę stanowiły rachunki, a
drugą wyniki badań, niezrealizowane recepty i tym podobne szpargały. W kolejnej były albumy. To
zaciekawiło mnie znacznie bardziej. Pierwszy przedstawiał dziecko płci żeńskiej od najmłodszych lat
życia. Dziecku często towarzyszył jeszcze młody łysawy chudzielec. Niektóre zdjęcia ktoś obciął w
połowie lub brutalnie pozbawił głowy jakąś damską postać. Drugi album przedstawiał dosyć grubą
nastolatkę na tle różnych pejzaży: górskich, morskich, zimowych, letnich, jeżdżącą na rowerze, koniu lub
nartach. Tym razem zdjęcia były całe i bez śladu bezgłowej damy. Za to Łysy pojawiał się tu i ówdzie,
sam lub z grubaską. Oprócz niego nie powtarzał się nikt inny, pewnie grubaska nie miała wielu
przyjaciół. W

trzecim albumie grubaska przeistaczała się w młodą dziewczynę, jakby... we mnie! Ta dziewczyna miała
jeszcze biust, ale jej twarz i figura wyraźnie wysubtelniały. W pewnym momencie na zdjęciach zaczął
pojawiać się Szczękonośny. Najwyraźniej był również zaprzyjaźniony z Łysym. Łysy posunął się w
latach, ale z zapałem prezentował uśmiech, lewy kieł i dobry humor. Potem następował album ze
zdjęciami ze ślubu i wesela. Oprócz tego były jeszcze trzy mniejsze ze zdjęciami z wakacji.

Czy to możliwe, abym to ja była tym dzieckiem, potem grubaską i młodą dziewczyną z biustem, a Łysy -
moim ojcem? Najwidoczniej tak! No, to pięknie. Jak teraz wyglądają moje wspomnienia? Co z jazdą na
wielbłądzie przez pustynię? Co z romansem mamy i arcybiskupa oraz tatą na wojnie? Co z Pogromcą
Dziewic? Skąd te obrazy wzięły się w mojej głowie. Nic wiem o sobie nic, kompletnie nic!

Poczułam nagle dziwną więź z Łysym. Towarzyszył mi zawsze, od najmłodszych lat. Na pewno, gdyby
żył, zaopiekowałby się mną teraz i poradził, co mam robić. A tak? Mój organizm jest moim wrogiem,
moja pamięć jest moim wrogiem i mój mąż, jakoś nie mam co do tego wątpliwości, również jest moim
wrogiem. Oprócz Celiny nikt się mną nie interesuje. Może jeszcze Wikta i doktor Maj, ale oni dostają za
to pieniądze.

Właśnie, pieniądze. Skąd je wziąć? Będę musiała rozwiązać ten problem.

Została mi jeszcze jedna szuflada. Leżały w niej różne dokumenty, jak na przykład świadectwa szkolne
(lepiej było o nich nie pamiętać). Pod papierzyskami odkryłam białą teczkę. W środku znajdowały się
wycinki z gazet ułożone chronologicznie. Najwcześniejszy donosił, iż niejaki Roman Z. został zatrzymany

do dyspozycji prokuratury. Następny, że go wypuszczono. Kolejne wycinki informowały mniej więcej o
tym samym. To go zatrzymywano, to znowu zwalniano.

Niektóre były uzupełnione bardzo niewyraźnymi, czarno-białymi zdjęciami z czarnym paskiem na
wysokości oczu. Kolejny wycinek informował, jakoby rzeczony Z., zwany Kłem, domniemany szef mafii
grodziskiej, trafił do szpitala w bardzo ciężkim stanie po nieudanym zamachu na jego życie. Jeden z
ostatnich artykułów, zatytułowany „Z życia podziemia", sprawił, że włosy zjeżyły mi się na głowie.
Opisywał ślub córki Romana Z., Mileny, z niejakim Fabianem M., jego prawą ręką. Artykuł zdobiło
wielkie, kolorowe zdjęcie, bardzo podobne do tego, które stało na moim biurku. Ostatni wycinek
pochodził sprzed niespełna dwu lat. Na zdjęciu można było dostrzec fragment ciała w towarzystwie
policjantów. Podpis głosił: „Roman Z., pseudonim Kieł, wczoraj w godzinach wieczornych wyleciał w
powietrze".

Resztę popołudnia przeleżałam w dobrze sobie znanym łóżku. Raz tylko zajrzała Wikta, żeby podać mi
leki i sprawdzić, czy nie wieszam się w toalecie.

Nie powiem, żeby to, czego dowiedziałam się o sobie i swojej rodzinie, sprawiło mi radość.

Najchętniej zapaliłabym teraz papierosa i wypiła kieliszek koniaku na otrzeźwienie. Byłam zdruzgotana.
Córka gangstera. Zamężna z gangsterem, to jasne. Kim jest Celina? Oczywiście, żoną mafiosa. A Wikta?
Musiała dostać pracę po znajomości, jako czyjaś krewna albo powinowata, bez dwóch zdań! Żyję w oku
cyklonu, żyję w stadzie rekinów, piranii, wilków, hien i tarantuli, żyję w gnieździe żmij, os, szerszeni i
sępów! I w takich okolicznościach straciłam pamięć! O bogowie, trzeba ją szybko odzyskać!

Wizja kolacji w towarzystwie własnego męża budziła we mnie najgorsze obawy. Toteż uznałam, że
najlepiej będzie udać ból głowy i w ogóle się nie pojawiać.

Niestety, wcale nie chciało mi się spać. Nerwowo przewracałam się w łóżku kolejną godzinę, gdy
usłyszałam delikatne pukanie. Nim zdążyłam odpowiedzieć, przez cicho otwarte drzwi wsunęła się
szczęka, a jakiś czas później reszta twarzy.

- Nie śpisz? spytał Fabian.

- Nie... Ale głowa... Strasznie boli.

Chyba nie będzie chciał ze mną rozmawiać albo egzekwować innych obowiązków małżeńskich?

- Wyjeżdżam dziś na tydzień - powiedział. Wreszcie jakaś dobra wiadomość!

- Tak? - Z trudem powstrzymałam wybuch radości. -A dokąd?

- Do Włoch.

- Aha. To miłej podróży.

Fabian podszedł do łóżka i przyjrzał mi się uważnie.

- Dobrze się czujesz?

- Przecież mówię, że niedobrze.

- A gdzie spazmy? To jakaś nowa taktyka? Zasadniczo nie byłam przygotowana na to, żeby z jego powodu
spazmować. Czy naprawdę to kiedyś robiłam?! Sama myśl, że z dobrej, nieprzymuszonej woli wyszłam
za tego faceta, wydała mi się nieprawdopodobna!

- Pospazmuję, jak wrócisz - obiecałam uprzejmie. - Szerokiej drogi.

- Ciekaw jestem, jak długo potrafisz w to grać. -Uśmiechnął się pogardliwie i wyszedł z pokoju.

Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego scenariusza. Mam nadzieję, że Fabian nie wróci wcześniej, niż
obiecywał. Może po drodze coś mu się stanie? Bądźmy dobrej myśli. W końcu jego praca jest
niebezpieczna, a podróż do Włoch bardzo długa.

Wstałam dosyć wcześnie i pognałam do swojego gabinetu. Wyciągnęłam całą zawartość małej szufladki i
zaczęłam wykonywać poważną pracę myślową. Jak dzięki tym rzeczom dowiedzieć się, gdzie są moje
pieniądze i jak z nich korzystać?

Na jednej z plastikowych kart znalazłam numer telefonu i bezzwłocznie go wykręciłam. Po drugiej stronie
odezwał sie miły, męski głos:

- Obsługa klienta, Bank Północny.

- Dzień dobry. Dzwonię do pana w bardzo nietypowej sprawie. Czy mógłby mi pan wytłumaczyć, jak
działa ten cały system bankowy?

- Cały?

- Tak, bo wie pan, bardzo długo nie było mnie w kraju, byłam na Wschodzie, na Dalekim Wschodzie,
właściwie to żyłam w odosobnieniu, w czymś na kształt klasztoru czy raczej eremu, jednym słowem, nie
korzystałam z takich rzeczy, a teraz bardzo bym chciała, więc może objaśni mi pan, co i jak.

- Od czego mam zacząć? - spytał mój rozmówca po

chwili milczenia.

- Czy mógłby mi pan wytłumaczyć, do czego są takie plastikowe karty i jak się ich używa?

Chwała Bogu, facet okazał zrozumienie i tłumaczył mi wszystko jak krowie na miedzy. Przeraził

mnie tylko jakimś

cholernym pin-kodem.

- A co, jeśli zapomnę ten kod? Czy wtedy stracę wszystkie swoje pieniądze? I niech mi pan nie mówi, że
takich rzeczy się nie zapomina.

- Oczywiście, zdarzają się różne przypadki...

- Więc?

- Więc jeśli pani zapomni swój kod, to będzie pani mogła wybrać pieniądze tylko bezpośrednio w banku.
Oczywiście, cały czas może pani płacić kartą.

- No, to świetnie.

Wybiorę pieniądze i wpłacę je na konta, nad którymi będę mieć pełną kontrolę. Chyba będę mogła to
zrobić, nie oglądając się na męża? W końcu, jako córka gangstera, musiałam wnieść w małżeństwo niezły
posag.

Zaraz po śniadaniu poleciłam Wikcie zadzwonić po taksówkę i pojechałam do banku, gdzie spędziłam
trzy godziny na wypełnianiu bezsensownych formularzy i udowadnianiu własnej tożsamości, co nie było
wcale takie proste. Przy okazji wyjęłam trochę gotówki na drobne wydatki, dopóki nie otrzymam karty.

Po południu zadzwoniłam do Celiny. Obiecała, że po mnie przyjedzie i zabierze na rajd po sklepach.
Oczywiście, planuję trochę przytyć, więc na razie nie będę specjalnie szaleć z konfekcją.

- Twój mąż wyjechał? - wrzasnęła Celina, dodając gazu. - To bosko, cudownie, fantastycznie!

Teraz to się już chyba z nim umówisz, co?

- Z kim? - spytałam ostrożnie.

- Ja wiem tylko o Piotrze z Internetu. A co, jest ktoś jeszcze?

- Nie... skąd. -?!?

- Zrób coś, umów się z nim, bo oszaleję.

- Muszę coś zrobić, ale ze sobą - odpowiedziałam z rezygnacją. - Nie mogę patrzeć na siebie w lustrze.

- No, wreszcie! Sugeruję ci to już od dawna! Ja ci w tym pomogę. Bosko, cudownie! Ale powoli.

Musimy to dobrze przemyśleć. Pośpiech jest złym doradcą.

Szkoda, że nie stosuje tej zasady na drodze.

Nawet się nie domyślałam, ile rzeczy szyje się z myślą o wieszakach! Niestety, nie można powiedzieć,
żeby wieszaki prezentowały się w tym dobrze. Odczuwałam wyraźny brak biustu i bioder. Na moje
narzekania Celina oświadczyła z niecierpliwością, żebym przestała kokietować.

Mam przecież klasyczną, współczesną figurę. Jeśli naprawdę chcę mieć ten cholerny biust, co jej akurat
trudno zrozumieć, bo ma go w nadmiarze, to mogę zakupić stanik-symulant, a jak przytyję, to wszystko się
samo wypełni. W ostateczności są jeszcze operacje plastyczne. A więc nabyłam dwie (urocze! słodkie!)
sukienki, trzy (fantastyczne! genialne!) spódnice, również trzy (całkiem, całkiem) sweterki, kilka (dosyć
ładnych) bluzek, dwie (cudowne! boskie!) pary butów oraz bieliznę (ale sexy!).

- Moja droga, to dopiero początek - perorowała Celina. - Co ty na to, żebyśmy zrobiły coś z twoimi

włosami, a potem z twarzą?

- Z twarzą? - Rany, byłoby cudownie!

- Oczywiście. Dam ci na to jeszcze dwa, trzy dni.

- Na co?

- Żeby wygoiła ci się warga i żebyś pozbyła się tych fatalnych sińców pod oczami. Wyglądasz jak ofiara
męskiej dominacji. - Tu Celina zerknęła na mnie z ukosa.

- Ty myślisz... że to Fabian?! - zdumiałam się.

- Ja nic nie myślę i nie wtrącam się w twoje sprawy. Chociaż nigdy nie wierzyłam w tę całą epilepsję.
Ale właściwie... Jeśli nawet ci przyłożył... Ja sama miałam parę razy ochotę. Grunt, że zaczęłaś myśleć
jak człowiek, jak kobieta, a nie jak... Nie jak... - ale Celina nie dokończyła, bo jej myśli poszybowały już
w inną stronę. - O, ten krem jest cudowny, po prostu boski, w sam raz dla ciebie! Musisz go mieć!

Okazało się, że muszę mieć jeszcze kilka innych drobiazgów. A zdawałoby się, że moja łazienka jest
dobrze zaopatrzona. Nie według Celiny. - Te wszystkie rzeczy są takie cudowne! Czy ty wiesz, jak zmieni
ci się skóra, kiedy je w siebie wetrzesz? Jak cię to może nie ruszać? Nanosomy, proretinole, parelastyle.
liposomy, filtry, witaminy, zioła, unikalne receptury, bogate zestawy, aktywne koncentraty, trwałe efekty,
udowodniona skuteczność i to wszystko dla nas! Ja nawet nie muszę tego stosować. Robi mi się lepiej od
samego czytania!

Rzeczywiście. Jak tylko włożyłam parę rzeczy do koszyka, od razu poczułam się piękniejsza. Po zakupach
wpadłyśmy jeszcze do banku, a potem na podwieczorek.

- Cudownie, bosko - gadała Celina z ustami wypchanymi szarlotką. - Zakupy - przymknęła oczy z
wyrazem rozmarzenia. - Po dobrych zakupach człowiek czuje się sto razy lepiej niż po tak zwanym
udanym seksie.

- Tak??? Kurczę, nie pamiętam!

- Seks to przereklamowana sprawa... - dodała Celina i zamyśliła się głęboko. - To chyba powiedział
jakiś poseł, nie pamiętasz?

Nie pamiętałam, ale to mnie akurat specjalnie nie martwiło.

W drodze powrotnej zatrzymała nas policja. Dostałyśmy mandat. Celina przyjęła go z miną urażonej
niewinności.

- Przeklęte psy. Myślały pewnie, że dam im łapówkę -stwierdziła. - Co to, to nie. Mój mąż opłaca się im
wystarczająco często. Za to ja zawsze płacę mandaty jak każdy uczciwy obywatel. W

końcu państwu też się coś należy, nie? Tak w ogóle, to strasznie denerwuję się za kierownicą przez te
ślamazary, co blokują mi drogę. Wrzody robią mi się na żołądku, jak za takim jadę. Ale jeszcze bardziej
denerwuję się na miejscu pasażera. Nie wspominając, że przy taksówkarzach albo szoferach mojego
męża nie mogę mówić tego, co akurat przychodzi mi do głowy, a to bardzo męczące, bardzo. Teraz też się

męczę, bo nie mogę przy tobie palić, ale to sobie zaraz odbiję. No, dobra, dojechałyśmy.

Celina z impetem wjechała na chodnik.

- Wielkie dzięki, co ja bym bez ciebie zrobiła! - wydyszałam pod ciężarem zakupów.

- Nie ma sprawy, Lenko. Do zobaczenia! - Zamachała mi przez okno, po czym ruszyła z piskiem opon i
śmignęła w jedną z przecznic.

Jak się jednak okazało, zniknęła mi z oczu nie na długo. Całkiem niespodziewanie wpadła wieczorem na
drinka i ku niezadowoleniu Wikty została na następne kilka dni. W sposób jak najbardziej naturalny
zajęła jedną z sypialni na górze. Z samego rana szła do sauny, a mnie zmuszała do ćwiczeń na siłowni.
Stwierdziła, że niekontrolowane obżeranie sie doprowadza do wynaturzonej sylwetki, stosunkowo
szczupłej u góry i rozszerzającej się ku dołowi, to jest takiej, jaką ma ona sama. Wmówiła we mnie bez
większych trudności, że powinnam każde przedpołudnie spędzać u kosmetyczki, a popołudnie u
masażystki. Momentami wydawało mi się, że jedyne, co powinnam, to bronić się przed jej silną
osobowością, ale jakoś nie potrafiłam.

Wygląda na to, że jesteś moim trenerem - stwierdziłam piwnego razu, na co ona odparła z niekłamanym
smutkiem:

- Widać łatwiej zapanować nad kimś niż nad sobą.

Wieczorami grała w bilard i próbowała skłonić mnie do go samego. Zrezygnowałam po paru dosyć
żałosnych próbach. Wtedy Celina namówiła Wiktę. Wbrew pozorom i ku niezadowoleniu Celiny Wikta
ze swoim rozbieżnym zezem i twardą ręką okazała się świetnym graczem. Celina więc zraziła się do
bilardu. Podczas gdy ja szłam spać, a Wikta już samotnie rozbijała bile, moja przyjaciółka oglądała na
wideo filmy pornograficzne z kolekcji Szczękonośnego. Siniała się przy tym do rozpuku.

- Pani mąż nie jest zły, że nocuje pani poza domem? - spytała odważnie Wikta zaraz pierwszego ranka.

- Przeciwnie. Mówi, że irytuje go moje ciągłe gadanie. Ma na głowie problemy wagi międzynarodowej i
przeze nmie nie może się skupić. Tacy są mężczyźni! Ale co ty możesz o tym wiedzieć, Wikta.

Wikta łypnęła na nią złowrogo lewym okiem, nic jednak nie odpowiedziała.

Czwartego dnia Celina uznała, że pora już zacząć przerabiać mnie na bóstwo. Ochoczo na to przystałam.
Najpierw pojechałyśmy do fryzjera, podobno znanego w mieście stylisty.

- Stylista! - wydęła wargi Celina. - Nic się nie bój, ma w salonie kilka dziewczyn, które naśladują go z
lepszym skutkiem. Umówiłam cię z Iwonką. Oto i ona.

Iwonka szybko oceniła stan moich włosów.

- Nałożymy preparat wzmacniający i odżywiający. Ale najpierw strzyżenie. Proponuję...

- Zdajemy się na panią. Niech nam pani zrobi uroczą niespodziankę! - pisnęła Celina.

- Chciałabym coś praktycznego - wtrąciłam. - Może być na krótko.

- Rozumiem. Oczywiście, będziemy farbować. Czy kolor też mam wybrać sama?

- Jakiś spokojny - powiedziałam szybko. - Coś jasnego.

- Oczywiście - podchwyciła Celina - do brązowych oczu wyłącznie blond! Efekt murowany! A ja w tym
czasie zajmę sobą Renatkę. Do zobaczenia po wszystkim, Lenko!

Po wszystkim było dwie godziny później.

Mam teraz krótkie, orzechowe włosy z blond pasmami. Wydaje się, że jest ich dużo, że błyszczą i że są
gładkie. Coś niesamowitego. Zgoła rewolucja. To jest, rewelacja.

- Całkiem, całkiem - pochwaliłam, hamując rozpierającą mnie radość.

- Musi pani wiedzieć, że moja przyjaciółka ma bardzo mały zasób słów - wtrąciła Celina. -

Dlatego ja powiem to za nią: cudowne, fantastyczne, boskie, genialne! Ma pani wybitne wyczucie,
wybitne!

- Ile płacę? - przerwałam tę litanię.

- Trzysta czterdzieści.

Kiedy wyszłyśmy z zakładu, Celina ostro mnie zrugała:

- Za coś takiego 10 złotych napiwku? Skąpiradło! Nasi mężowie okradają takich ludzi, więc daj im
chociaż od czasu do czasu zarobić!

Po fryzjerze wpadłyśmy do manikiurzystki, pedikiurzystki, wizażystki i jeszcze jakiejś -ystki.

Kiedy wreszcie wyszłyśmy, Celina, spoglądając na mnie, stwierdziła z zadowoleniem:

- Widzisz. Specjaliści potrafią dokonać cudów. Trzeba się tylko oddać w ich ręce. Ale zaskoczymy
Wiktę, co? Jestem pewna, że cię nie pozna!

I miała rację. Wikta otworzyła drzwi, ale najwyraźniej nie zamierzała wpuszczać nas do środka.

- No co, Wikta? - spytała Celina, szczerząc się do niej podstępnie.

- Pani nie ma. Nikogo nie ma.

- Przecież ty jesteś! Nie miej o sobie tak niskiego mniemania.

Wikta wzruszyła ramionami i chciała zamknąć drzwi.

- Halo, Wikta, to ja! - zawołałam.

- Pani Lena? - zdumiała się. - Jak to?

- Trochę się zmieniłam, co ty na to?

- Niech powie w środku - zarządziła Celina. - No, wpuśćże nas, kobieto, przecież cię nie przepchnę!
Skamieniała, trzeba będzie wezwać dźwig.

- Proszę, proszę! - ocknęła się Wikta.

Stanęłyśmy przed lustrem w holu i podziwiałyśmy mój nowy image, nowe włosy, nowy makijaż, nową
sukienkę i coś jeszcze... Jakieś ożywienie i energię w oczach i w twarzy. Tak, byłam pewna, że one
widziały to również. Zmieniałam się od środka. I tylko jedno nie dawało mi spokoju. Mimo całej tej
pozytywnej, wielkiej metamorfozy nie opuszczało mnie uczucie nierealności. Wydawało mi się, że każdy,
kto na mnie spojrzy, odgadnie, że to tylko przebranie.

Być może nawet średnio udane. Być może sztuczne i śmieszne, jak przebranie klowna. Czyżby
babajagowatość tak silnie przylgnęła do mojej psychiki?

- Co powiesz, Wikta? Dobrze czy nie? - spytałam niepewnie.

- Bardzo pięknie - oświadczyła Wikta ze wzruszeniem. - Tylko te łopatki trochę za bardzo pani wystają. I
te kosteczki tutaj...

- Zrobimy porządek i z łopatkami. Ruszaj do kuchni i podawaj obiad, jesteśmy głodne jak konie z
kopytami... To jest jak wilki - Celina zatarła dłonie i ruszyła do jadalni.

- Powinna je myć, nie wycierać - stwierdziła z przyganą Wikta, ale posłusznie podreptała do kuchni.

Nie dałam się Celinie namówić na wieczorny wypad do dyskoteki, klubu ani innego pubu.

- Wystarczy tych wstrząsów jak na jeden dzień. Nie powinnam się tak forsować. Wierz mi lub nie, ale ja
naprawdę choruję na epilepsję. Doktor mi powiedział.

- No, dobra. - Celina zgodziła się niechętnie. - Ale chyba siedzenie przed ekranem to nie jest za duży
wysiłek, co?

- Masz na myśli jakiś film?

- Nie denerwuj mnie, wiesz, o co chodzi! No!

- No co?

- Napisz do Piotra i umów się! Rany, czego ta kobieta chce ode mnie?

- Siądź przed komputerem i zrób to dla mnie. Obiecuję, że nie będę zaglądać ci przez ramię.

Komputer? Nigdy w życiu! Na pewno nie byłabym w stanie nawet tego włączyć!

- Nie chce mi się, Celina, może jutro - próbowałam się wykręcić.

- No, trudno, niech ci będzie.

O co jej chodzi? Usiąść do komputera, napisać, umówić się? Zdaje się, że moja wiedza na temat

komputerów jest trochę przestarzała. Kojarzą mi się raczej z liczydłami niż z rodzajem telefonu czy
poczty. Ale dobrze, przyjmijmy, że potrafię włączyć tę piekielną maszynę, napisać wiadomość i co dalej?
Dokąd ją wysłać? Zaraz, zaraz. Co Celina mówiła wtedy, kiedy widziałyśmy się pierwszy raz? Jak
nazwała tego faceta? Piotr z Internetu. Coś świta mi w głowie.

Ach tak, szyld Internet Cafe. To było na jednej z tych dużych ulic w Warszawie. Wpadnę tam jutro i
trochę się rozejrzę. Tylko jak go poznam?

Poczułam, że czas najwyższy, żeby pozbyć się kurateli Celiny. Następnego dnia wstałam przed siódmą.
Nie traciłam czasu na robienie makijażu. Jeśli chcę, żeby mnie ktoś poznał, to muszę wyglądać tak jak
kiedyś. Ubrałam się w czarny kostium, a na głowę wcisnęłam kapelusz w kształcie wiadra. Wprawdzie
zdążyłam już trochę przytyć i wyglądam znacznie zdrowiej, ale jeśli zrobię wystarczająco cierpiętniczą
minę, na pewno będę przypominać byłą siebie.

Zaraz po śniadaniu zadzwoniłam po taksówkę.

- Ucieka jej pani? - spytała z radością Wikta.

- Muszę coś załatwić.

- Aha! Wróci pani na obiad?

- Myślę, że tak. No to, do widzenia, Wikto.

- Miłego dnia.

Ostatecznie uciekłam Celinie tylko po to, żeby zrobić to, czego chciała: odnaleźć Piotra. Piotr z Internetu
- czy to nie brzmi romantycznie? Tak jak Jan z Czarnolasu, Robin z Sherwoodu albo Erazm z Rotterdamu.
Kimkolwiek by byli.

Witaj, Internet Cafe! Muszę się tylko jeszcze do ciebie dostać. Próbowałam obrazowo wytłumaczyć
taksówkarzowi, jaką ulicę mam na myśli. Zgadł wcale szybko.

- Jana Pawła. Ulica Jana Pawła. Pani pewnie niedawno wróciła z zagranicy, co? Niech się pani nie
krępuje, ja stare nazwy też pamiętam. Marchlewskiego, zgadza się?

- Tak, tak - przytaknęłam na odczepnego. Marchlewski też do mnie nie przemawiał.

Oto i Internet Cafe. Mimo że padało, a ja nie miałam parasolki, stanęłam przed wejściem i parę razy
odetchnęłam głęboko dla ukojenia nerwów. Spokojnie. Na pewno nie spotkam go tak wcześnie, na
pewno. Wejdę, rozejrzę się, jak gdyby nigdy nic, zobaczę, czy ktoś mnie pozna.

Potem spytam o Piotra. Grunt to mieć plan. Odwagi! Zgodnie ze wskazówką pchnęłam drzwi i weszłam
do środka.

Wnętrze, choć oplecione neonowymi rurami, było raczej ciemne i futurystycznie nieprzyjazne.

Pod granatowymi ścianami stało kilkanaście komputerów i coś w rodzaju baru czy lady. Nie od razu
dostrzegłam siedzącą w głębi dziewczynę. Nie zwracała na mnie najmniejszej uwagi, najwyraźniej nie

mogąc oderwać się od ekranu. Z jej komputera wydobywały się dziwne dźwięki, podobne do kaszlu,
stękania i jęków. O co tu chodzi?

Dziewczyna dostrzegła mnie wreszcie i krzyknęła:

- No? Słucham?

- Muszę z panią porozmawiać.

- Zaraz!

Zaraz trwało dobry kwadrans. Wreszcie dziewczyna porzuciła komputer i podeszła. Była całkiem ładna,
choć starała się to sprytnie zamaskować wystrzępioną, przylizaną fryzurą i makijażem na Drakulę. Nie
znała mnie, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Jeśli ona pełniła honory gospodyni albo
właścicielki, to najpewniej byłam tu po raz pierwszy. I właściwie, co to było za miejsce? Ubzdurałam
sobie, że Internet Cafe to nazwa knajpy, ale te komputery jakoś mi się z knajpą nie kojarzą. Więc może ten
Piotr tu nie bywa, ale pracuje? Przecież to możliwe!

Widocznie wiem o tym, ale nigdy do niego nie przyszłam. Rzeczywiście, głupio odwiedzać faceta w
robocie.

- Więc ja... - zaczęłam niepewnie. - Chciałabym o coś panią spytać. Właściwie... Właściwie...

- Niech się pani nie krępuje. - Dziewczyna obrzuciła mnie taksującym spojrzeniem. - O tej porze
bierzemy tylko siedem złotych za godzinę.

Siedem złotych... Za co? Rany, w co ja się wpakowałam? Może to jest nowoczesny dom publiczny dla
kobiet, a ten Piotr... O matko! Jest tak tani?!

- Wie pani, ja nie bardzo... Nie chodzi o pieniądze. Przyszłam się tylko rozejrzeć. Ja właściwie jeszcze
nigdy... – mówiąc to, próbowałam wycofać się w kierunku drzwi.

- Trzeba spróbować! To nic trudnego. Niech pani siada, ja pani pomogę i wszystko wyjaśnię.

Włączyła komputer. Po pierwszym szoku uzmysłowiłam sobie, że nie chodzi o żaden seks za siedem
złotych. Przynajmniej nie w tradycyjnym rozumieniu. I co więcej, jednak pamiętałam, jak się to
obsługuje! Zaktywizowała mi się część wiedzy! Ku mojemu zaskoczeniu Internet okazał

sie jakimś wirtualnym miejscem spotkań, czymś w rodzaju gazety, telefonu i telewizji jednocześnie. Tak
tłumaczyła mi ta dziewczyna, Ewelina. Wyjaśniała wszystko bardzo dokładnie, powtarzała po trzy razy i
patrzyła nieufnie, kiedy mówiłam, że rozumiem. Chyba brała mnie za osobę lekko upośledzoną, ale nie
miałam o to pretensji. Nawet wszystko sobie zapisywałam.

Bez żadnych wątpliwości mam takie coś w domu. Włączam komputer i kontaktuję się z człowiekiem po
drugiej stronie. Flirtuję w ten sposób z niejakim Piotrem. Facet oczywiście mnie nie widzi, miałam nosa.
Ale ta dzisiejsza technika urozmaica stosunki międzyludzkie!

Spędziłam nad rzeczonym Internetem prawie pięć godzin. Miałam nadzieję, że Celina nie będzie na mnie
czekać. Wolałabym wdzierać się do własnego komputera bez jej towarzystwa.

Celiny nie było. Wikta oznajmiła z radością, że pani Celina czuje się urażona. Jeśli bardzo chcę, to mogę
do niej zadzwonić, bo ona pierwsza dzwonić nie będzie, a przynajmniej tak obiecywała.

Zachowałam się jak ostatnia niewdzięcznica, ale to naprawię później. Teraz muszę się zmierzyć ze
współczesną techniką. Odwagi! Włączyłam komputer.

No cóż, nie cieszyłam się nim zbyt długo. Zażądał jakiegoś cholernego hasła. Wpisywałam wszystko, co
przyszło mi do głowy, i nic. Co tu robić? Jak go przechytrzyć? Przejrzałam kalendarzyk i notes, ale nie
natknęłam się na żadną wskazówkę.

Jedyne, co mogłam zrobić, to zadzwonić do Internet Cafe.

- Halo? Byłam u pani dziś rano. Mam duży problem. Chcę się dostać do swojego komputera, ale
zapomniałam hasła. Czy można to jakoś obejść? Tak? No, to cudownie. Przyśle pani do mnie swojego
brata? Bosko. Już podaję adres.

Całe szczęście, zdążyłam się go nauczyć.

Chłopak przyjechał szybciej, niż się spodziewałam. Wikta dotarła do domofonu przede mną i próbowała
go przepłoszyć. Kiedy wyjrzałam przez balustradę, wdrapywała się właśnie na schody, by mi
zreferować, że:

- Przyszedł jakiś taki. Podobno do komputera. Mówi, że nazywa się Artur i jest bratem Eweliny.

Głupi czy co?

- Wikta, wpuść go! - krzyknęłam z rozpaczą. - No, prędzej, bo pojedzie!

Wikta sapnęła jak maszyna parowa i rozpoczęła operację schodzenia ze schodów i zbliżania się do
domofonu. Biedaczka, ile się przeze mnie namęczy! Będę jej musiała dać podwyżkę.

Szczęśliwie chłopak nie zdążył jeszcze odjechać i sterczał na ulicy, gapiąc się na dom z wyrazem
skrajnej niechęci. W za dużej bluzie i obwisłych gaciach wyglądał bardzo żałośnie. Biedak, nie ma się w
co ubrać! Najwyraźniej donasza ciuchy po jakimś bardzo grubym członku rodziny!

A więc tak wyglądają dzieci dzisiejszego proletariatu! Westchnęłam z ciężkim poczuciem winy.

W chwilę później chłopak siedział już przed komputerem i odprawiał swoje gusła, podczas gdy ja
sterczałam nad nim jak kat nad grzeszną duszą, modląc się o szczęśliwe rozwiązanie.

- Gotowe - stwierdził w końcu. - Przypomnę pani hasło: Buszko.

- Buszko?! Co za bzdura! - wykrzyknęłam bez namysłu.

- Widzę, że to naprawdę pani komputer - zadrwił.

- Oczywiście, że mój. Po prostu ciągle jadę na prochach i robię rzeczy, o których nie pamiętam -

odparłam szybko. -Mam nadzieję, że tobie się to nie przydarzy.

- Dragi to gówno - przyznał enigmatycznie. Wolałam tego nie komentować.

- No to jak, jakieś nowe hasełko? - spytał.

- Czemu nie? Tylko co by tu...

- To już sama pani wstawi. I lepiej, żeby gdzieś je pani zapisała.

- Słusznie. Ile ci płacę?

Chłopak wymienił jakąś sumę, którą z miejsca podwoiłam.

Nigdy mnie tu nawet nie było - oświadczył, porozumiewawczo się uśmiechając. - I już mnie nie ma. Ale
w razie czego wie pani, gdzie jestem. Do widzenia.

Dziękuję bardzo, do widzenia - odpowiedziałam, odrobinę zdezorientowana. Dziwne jest to młode
pokolenie.

Wymyśliłam nowe hasło: Artur. Artur, czyli młodociany spec od komputerów. Na wszelki wypadek
zapisałam je sobie w notesie z adnotacją: serwis komputerowy, Internet Cafe. A teraz: Sezamie, otwórz
się!

Szybko wskoczyłam do outlooka, nie tracąc czasu na przeglądanie czegokolwiek innego.

Najpierw sprawdziłam, czy w skrzynce zachowały się jakieś stare wiadomości. Rzeczywiście, było ich
ze trzydzieści, i to wyłącznie od Piotra. Nie wiem, czy poza nim nikt do mnie nie pisywał, czy też
wszystko inne kasowałam. Tak czy inaczej, ten człowiek musiał coś dla mnie znaczyć, bez dwóch zdań.

I co on takiego pisze? W sumie nic specjalnie istotnego. Donosi o swoim psie, o rozwoju mamilarii (?!!),
o koszykówce, o ostatnio przeczytanej książce, o sąsiadce, która chce go eksmitować i o samochodzie,
który najbardziej lubi psuć się na skrzyżowaniach. Kiedy się jednak w to wszystko zagłębiłam, dotarło do
mnie, że facet jest całkiem miły i nie-głupi. Chyba nawet mnie nie podrywał, chociaż od czasu do czasu
sugerował możliwość spotkania. Wypytywał o drobiazgi. Co widzę z okna. Czy lubię naleśniki. Czy
widziałam taki a taki film. O której dziś wstałam. Gdzie spędzam święta. Sam wspominał o nie
najważniejszych drobiazgach. Nie wiedziałam, gdzie mieszka, czym się zajmuje, ile ma lat, czy ma żonę i
potomstwo. Wprawdzie nie znamy się długo, nawet nie pół roku, ale takie informacje są chyba dosyć
fundamentalne? A może nie?

Połączyłam się i po chwili do skrzynki zaczęły napływać nowe wiadomości. „U mnie słońce.

Czuję, że to będzie dobry dzień. Co prawda z rana Leon znowu zaatakował wycieraczkę sąsiadki, a
potem jej mopa, ale zasadniczo obyło się bez wymiany zdań. Teraz załatwiamy to automatycznie.
Wycieraczka ma się zdecydowanie źle. To już trzecia w tym miesiącu.

Zastanawiam się, czy nie kupić od razu większej partii? Całe szczęście mop wyszedł z honorem".

„Wpadłem na świetną promocję... Niestety, nie wycieraczek, tylko sekatorów ogrodowych.

Nabyłem trzy. Chyba nie będą mi potrzebne. Może jeden ci się przyda?".

„Nie musisz brać sekatorów ogrodowych. Nie będę pisał o wycieraczkach ani mopach. Teraz będę pisał
o czymś innym. Może o żużlu? Napisz, komu kibicujesz, żebym mógł się odpowiednio ustawić do
dyskusji".

„Co się dzieje? Czemu nie piszesz? Zaczynam się trochę niepokoić. Ze wszystkich opcji wybieram
awarię komputera".

To ostatni list, sprzed dwu dni. Oprócz tego odebrałam moc reklam i zawiadomienie o imprezie dla
Miłośników Kaktusów i Sukulentów. Natychmiast je wykasowałam.

A więc martwił się biedak! Martwił się wyraźnie! To wzruszające. Trzeba mu szybko odpisać.

„Hej, to znowu ja. Jakbyś zgadł, miałam awarię komputera oraz paru innych ważnych rzeczy.

Najogólniej mówiąc, przechodzę strasznie kosztowny, ale za to błyskawiczny remont generalny.

Tak zwani specjaliści przewrócili wszystko do góry nogami. Już jest dużo lepiej. Przynajmniej takie mam
wrażenie.

Wiesz, bardzo jestem ciekawa tych sekatorów. Zdaje się, że bez w ogrodzie za bardzo się rozrósł".

Wysłałam. Przez pół godziny czekałam na odpowiedź. Nie nadeszła. Zjadłam obiad i wróciłam do
komputera. Piotr nie odpisał. Postanowiłam, że dam mu trochę więcej czasu i zadzwoniłam do Celiny.
Była mocno naburmuszona. Stwierdziła, że z samego rana zepsułam jej humor tak, że potem musiała, po
prostu musiała pokłócić się z mężem, ale niespecjalnie jej to pomogło. Jeśli chcę ją jakoś pocieszyć, a
właściwie przebłagać, to możemy pojechać po zakupy. Dowiedziała się, że szykuje się pogrzeb u
znajomych i w związku z tym musi sobie kupić czarny, elegancki kostium.

Wpadła po mnie dziesięć minut później i zabrała do najbardziej ekskluzywnej galerii handlowej w
stolicy - chyba ubierają się w niej wszystkie kobiety mafiosów.

Kiedy Celina wciskała się w przebieralni w kolejne kostiumy (zachowując się przy tym bardzo dziwnie:
narzekała, że widać jej fałdy, ale za nic nie chciała wziąć większego rozmiaru), ja przechadzałam się
pomiędzy półkami, wieszakami i manekinami. Nie miałam ochoty niczego kupować. Chciałam, żeby
Celina jak najszybciej wybrała kostium, a potem odwiozła mnie do domu. On na pewno już odpisał.
Chyba że się obraził i nie odpisze już nigdy.

- No i co, nie rozwiedzie się z nią? - usłyszałam.

Po drugiej stronie rzędu wieszaków stały dwie kobiety, blondynka i czarna. Musiały mnie widzieć, ale
nie zwracały na to żadnej uwagi.

- Nie rozwiedzie się, przynajmniej na razie. Boi się. Ona go szantażuje - powiedziała blondynka.

- Może tylko straszy.

- Ma na niego jakieś papiery. Nie wiadomo, gdzie je trzyma. Zresztą, gdyby chciała go umoczyć,
wystarczy to, co ma w głowie.

- Może powinien się jej jakoś pozbyć.

- Mamy nadzieję, że sama się wykończy. Jeśli nie, trzeba będzie jej pomóc. Wiesz, chyba wezmę tamten
ze srebrną nitką.

Po tej zgoła zaskakującej puencie odwróciły się i wyszły. Co za ludzie. Rozmawiają o wykończeniu
człowieka jak o menu obiadowym. Nawet się nie krępują. Gdybym wiedziała, o kogo chodzi, na pewno
ostrzegłabym jakoś tę biedaczkę.

Zobaczyłam, że Celina macha na mnie z przebieralni. Wyglądała na zaaferowaną.

- Wszystko widziałam. Ale numer, nie poznały cię!

Po chwili skonstatowałam, że chodziło jej o tamte kobiety. Była dziwnie rozradowana. Ja przeciwnie.
Może i dobrze, że mnie nie poznały, ale zupełnie fatalnie, że ja ich nie poznałam.

- Co mówiły? - indagowała Celina.

- Nic ciekawego.

Lepiej nie powtarzać. Ostatecznie, po co siać plotki? Może to były jakieś mitomanki?

- Szkoda. Nie widziałaś, czy coś wpadło im w oko?

- Zdaje się, że wróciły do innego sklepu.

- To świetnie. Nie chciałabym wystroić się w to samo, co one. Zwłaszcza że wreszcie mam coś
odpowiedniego. Zobacz, mój rozmiar i jak świetnie leży! Teraz już zawsze będę brać ciuchy tej firmy.
Inni strasznie zawyżają numerację. Chcą nas sterroryzować tą modą na szkielety. A swoją drogą...
Myślałam, że Fabian zabierze ją do Palermo. Może coś się między nimi psuje?

O czym ona znowu...

O... O Boże! Chodzi o mnie! Ta kobieta jest kochanką Szczękonośnego! Oni chcą mnie wykończyć!

W pierwszym odruchu postanowiłam spakować się i wiać, gdzie pieprz rośnie. Szczękonośnemu i
komukolwiek trudno będzie mnie znaleźć i rozpoznać, przecież zmieniłam się radykalnie.

Szybko jednak zaczęło do mnie docierać, że to wcale nie najlepszy pomysł. Po pierwsze, nie miałam
jeszcze karty bankowej i kończyła mi się gotówka. Po drugie, jeśli ucieknę, to Szczękonośny nie dostanie
rozwodu, o co mu najbardziej chodzi. A skoro tak, to będzie mnie całe życie ścigał. I jeśli znajdzie, to z
jeszcze większą łatwością ukatrupi, bez dwóch zdań. Po trzecie, nie miałam prawa jazdy i samochodu.
Musiałabym korzystać z taksówek albo środków komu-nikacji publicznej, co jest strasznie czasochłonne i
zwiększa ryzyko rozpoznania. Po czwarte, byłam chora i potrzebowałam lekarza, albo przynajmniej dużej
ilości recept.

Sprawa wymagała przemyślenia. Nie mogę działać pochopnie. Może Fabian nie jest takim bezwzględnym
draniem, na jakiego wygląda, może jakoś się z nim porozumiem? Zgodzę się na rozwód bez żadnych
warunków. W końcu mam własne pieniądze. To doprawdy niezrozumiałe, dlaczego nie chciałam

wcześniej na to przystać.

Gdyby coś poszło nie tak, wtedy ucieknę. No i jest jeszcze Piotr, o którym przecież nikt nie wie.

Bo co może wie dzieć Celina? Nic właściwie. Przecież ja sama nic jeszcze o nim nie wiem.

Usiadłam do komputera i odebrałam pocztę. Piotr odpisał: „Więc jednak. Wiedziałem, że w końcu znajdę
na ciebie jakiś sposób. Sekatory po promocji. Kiedy chciałabyś je obejrzeć? W tym tygodniu jestem
bardzo dyspozycyjny".

Odpisałam: „Może jutro koło 12 w Internet Cafe na Jana Pawła? Jeśli nie, to pojutrze".

Odpisał od razu. „A więc jutro. Czy mam trzymać czerwoną różę?"

„To ja przyjdę z różą. Jeśli ci się nie spodobam, weźmiesz nogi za pas jak gdyby nigdy nic".

„Zgoda. W takim razie do zobaczenia".

Następnego dnia bardzo wcześnie zabrałam się za przygotowania do randki. Godzinę moczyłam się w
wannie, czytając ulotki na kosmetykach. Godzinę pracowałam nad nie wymagającą pracy fryzurą. Trzy
kwadranse spędziłam przed lustrem, komponując makijaż. Ubrałam się wyjątkowo starannie w gruby
stanik udający biust (chyba w środek wszyli poduszki powietrzne), w trzy paski udające majtki i w
błękitną sukienkę w ciapki lila.

- Halo, Wikta! - zawołałam w holu. - Nie mam czasu na śniadanie. Pędzę na miasto. Gdyby Celina
dzwoniła, to poszłam... Poszłam do...

- Może do Ogrodu Botanicznego? - podpowiedziała Wikta.

- No właśnie - zgodziłam się ochoczo.

Tuż przed drzwiami Internet Cafe, piętnaście po dwunastej, przypomniałam sobie o róży. Pal ją sześć.
Może to lepiej? Może ten gość to sześćdziesięcioletni łysy grubas z wąsem? Aż się wzdrygnęłam na myśl
o wąsie. Tylko nie to. Jeśli w środku będzie siedział facet z wąsem, to od razu wychodzę.

Weszłam i rozejrzałam się uważnie. Przy pierwszych komputerach siedziało kilku młodocianych.

Nieco dalej, w przeciwnym rzędzie, Ewelina zagadywała jakiegoś faceta. Był to jedyny w lokalu
mężczyzna w przyzwoitym wieku. Wszystko inne też miał przyzwoite: włosy, oczy, twarz, uśmiech, zdaje
się, że również wzrost i posturę. No i nie miał wąsów. Wpatrywałam się w niego, stojąc w progu, i on
również mnie zauważył, ale nie ruszał się z miejsca. Wreszcie Ewelina obejrzała się i zawołała:

- W czym mogę pani pomóc?

- W niczym. Ja właściwie kogoś szukam.

Facet podniósł się. Już wiedziałam, że to Piotr. Tylko czemu stoi jak wmurowany? Wydawało się, że to
taki rezolutny gość. Może chciałby uciec, a ja zastawiam mu wyjście? Trudno, teraz musi stanąć ze mną
twarzą w twarz.

Ktoś miał mi przynieść sekator - oznajmiłam. - Niestety, zapomniałam o róży.

Ewelina wyglądała na zdumioną. Poznała mnie jednak po glosie i uśmiechnęła się z politowaniem.
Najwyraźniej brała mnie za wariatkę. Jak tylko wyjdę, wybuchnie śmiechem i opowie Piotrowi, jaka to
ze mnie stuknięta baba.

- Nic nie szkodzi. Ja też zapomniałem o sekatorze - powiedział Piotr i wreszcie do mnie podszedł.

Skręciliśmy w boczną ulicę i szliśmy przed siebie. Nie wiedziałam, co mam teraz mówić. Co też mogła
wypisywać tamta kobieta? Znaczy sie - ja sprzed zaniku pamięci. Do czego tu nawiązać?

Do psa? Do mopa? Byle nie do mamilarii - to prawdopodobnie jakieś insekty.

Trzeba było mnie uprzedzić - powiedział Piotr.

O czym?

- Że jesteś taka ładna.

Chciałam gorąco zaprzeczyć. Przecież jestem za chuda i za płaska, mam za cienkie włosy i za długi nos!
W ostatniej chwili pomyślałam, że tak chyba nie odpowiada się na komplementy.

Nawet te wymyślone z czystej uprzejmości.

Zdaje się, że powinnam zareagować błyskotliwością oraz dowcipem, jak osoba oswojona z tego typu
konwersacją.

- Jeśli wolisz kobiety w typie artylerzysty, to mogę cię z jedna poznać - zaproponowałam.

- Nie, dziękuję. Jestem zupełnie usatysfakcjonowany.

- To świetnie. Dokąd idziemy?

- Po samochód. Nie uwierzysz, ale tak się składa, że mieszkam bardzo blisko stąd. Jeśli chcesz, możemy
pojechać do Wilanowa.

Nie wiedziałam, co to za miejsce, ale kiwnęłam głową.

- Dobrze, ale musisz o czymś wiedzieć.

- Tak?

- Nic jeszcze dzisiaj nie jadłam. Czy możesz mnie zaprosić na śniadanie? Ostrzegam, że jem bardzo dużo.

- Zgoda - uśmiechnął się.

Cały czas spoglądał na mnie tak, jakby nie dowierzał, że wyglądam, jak wyglądam. A może jednak
poranna toaleta i błękitna sukienka zrobiły swoje?

Pochłaniałam kolejne porcje jajek, sałatki z pomidorów, bułeczek i herbaty, a następnie wuzetkę i kawę,

zerkając na niego spojrzeniem, które miało udawać uprzejme zainteresowanie i nic więcej.

Tymczasem od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyłam, rosło we mnie przekonanie, że jeszcze nigdy
żaden przystojniejszy, sympatyczniejszy, bardziej ujmujący mężczyzna nie zwrócił na mnie uwagi. Piotr
siedział z brodą opartą na rękach i patrzył na poły ze zdumieniem, na poły z rozbawieniem.

- To bardzo miłe, że zechcieli mi dać śniadanie - powiedziałam, dopijając kawę. - Nie miałam jeszcze
ochoty na kaczkę w buraczkach.

- To bardzo miłe, że tak zajadasz. Patrząc na ciebie, nigdy bym się tego nie spodziewał.

- Byłam bardzo długo na diecie. Właściwie nie pamiętam dlaczego. Ale to już przeszłość.

- To dobrze. Idziemy?

Zapłacił rachunek i poszliśmy w kierunku pałacu i parku. Omal się nie wygadałam, że jestem tu pierwszy
raz w życiu.

- Może się wreszcie czegoś o tobie dowiem - zaczęłam.

- Co chciałabyś wiedzieć?

- Wszystko.

- Wydaje mi się, że wszystko już wiesz.

- Naprawdę? Wzruszył ramionami.

- Pytaj.

- Byłeś kiedyś żonaty? A może jeszcze jesteś?

- Byłem, bardzo krótko i bardzo dawno temu. Co jeszcze?

- Na początek wystarczy - odparłam. - Teraz twoja kolej.

- Może spytam o to samo.

- Ja... Jestem zamężna. Ale się rozwodzę - dodałam szybko.

- Ach, tak. A co on na to?

- To właściwie jego pomysł. Ma kogoś. Wariat - powiedział Piotr, przystając.

Lekko dotknął mojego policzka, a ja odruchowo przytuliłam twarz do jego dłoni. Nie chcę z tobą
rozmawiać, pomyślałam. Mamy już za sobą wiele rozmów i nie ma znaczenia, że ja ich nie pamiętam!

- Właściwie znamy się wystarczająco długo... - odezwalam się niepewnie. - Więc...

Więc pojechaliśmy do hotelu. Przez całą drogę zastanawiałam się, jak on zareaguje na mój dmuchany

stanik, na wystające żebra i na brak doświadczenia. I jak ja zareaguję na niego? Mam nadzieję, że nie
dostanę ataku. Jasna cholera, powinnam mu chyba powiedzieć? Facet może do końca zycia nabawić się
fobii do kobiet, jeśli coś takiego mu się przydarzy.

Kiedy dotarliśmy na miejsce, zasłoniłam okno i usiadłam na brzegu łóżka. Na tym skończyła się moja
odwaga. Piotr ukląkł przede mną i wziął mnie za ręce.

- Rozmyśliłaś się, Miluszko? - spytał, delikatnie się uśmiechając.

- Niezupełnie, tylko...

Miluszko. Czy ktoś tak mnie wcześniej nazywał? Chyba się zaraz rozkleję.

- Tylko?

- Powinieneś o czymś wiedzieć. Ja... Jestem chora. Mam epilepsję. Gdybyśmy to zrobili... Ja... Po prostu
nie wiem, co się stanie.

Patrzyłam w bok, by uniknąć jego wzroku. Dosyć się wygłupiłam. Teraz chciałam tylko jak najszybciej
wrócić do domu. Do domu! Do służącej-artylerzystki, do przyjaciółki--terrorystki, do lekarza-alkoholika,
do męża-gangstera i do jego krwiożerczej kochanki! Moje miejsce jest w stadzie piranii, a nie przy boku
internetowego amanta. Co też mi przyszło do głowy? Wielka odmiana, wielki romans, wielka pomyłka,
marny koniec...

Piotr scałował łzy, których nie zdołałam powstrzymać.

- Miluszko - zaczął łagodnie. — Nie płacz. Położyłam się, zakrywając twarz rękami. Piotr położył się

koło mnie i delikatnie gładził moje włosy.

- Przyzwyczaimy się do siebie. Nie musimy się nigdzie spieszyć - powiedział. - Mamy przed sobą bardzo
dużo czasu.

Wtuliłam twarz w jego szyję. Czułam pod wargami równy, spokojny puls. A potem zapadłam w sen, tak
bezpieczna i ukojona, jak jeszcze nigdy, odkąd sięgam pamięcią.

Leżałam na łóżku w swojej sypialni i bez końca wdychałam zapach, który zostawił na mojej skórze.
Myślałam o tym, że spotkamy się jutro. Myślałam o jego zielonych, zamyślonych oczach.

Myślałam o jego dłoni na moim karku i o iskrach, które spływały z jego palców. Myślałam o tym, co
będzie, kiedy to się wreszcie stanie, bo że się stanie, nie miałam wątpliwości. Biedna Celina ze swoimi
dobrymi zakupami! Najchętniej zadzwoniłabym do niej i złożyła wyrazy współczucia z powodu tak
nieciekawego życia erotycznego.

Usłyszałam delikatne pukanie. Miejmy nadzieję, że to tylko Wikta.

- Pani Leno! To tylko ja, Wikta.

- Co jest, Wikto?

- Tak szybko wpadła pani na górę, że nie zdążyłam pani powiedzieć.

- To wejdź i powiedz.

Wikta weszła i stanęła przy drzwiach. Chociaż miała dosyć ubogą mimikę twarzy, zgadłam, że coś ją
dręczy. Usiadłam i odezwałam się słodko jak do dziecka:

- No, Wikto, powiedz, co się stało.

- Pan Fabian wrócił.

- Aha - zasępiłam się.

- Wpadł tylko na chwilę i pojechał na miasto. Będzie na kolacji.

- No to trudno. I co jeszcze? Pytał, co u nas słychać.

- I co mu powiedziałaś? - spytałam uprzejmie. Właściwie, nie bardzo mnie to interesowało.

- Powiedziałam, że zaczęła pani jeść.

- Co on na to?

- Zdziwił się.

- Coś powiedział?

- Powiedział: „Naprawdę?".

- I co?

- I zaśmiał się.

- Powiedział coś jeszcze?

Nie, nic nie powiedział. Poszedł się przebrać i wziąć prysznic.

No to świetnie. Wydawałoby się, że zadałam już wszystkie pytania i otrzymałam wszystkie odpowiedzi,
ale najwidoczniej nie. Wikta stała w progu i czekała.

- Co jeszcze? - spytałam.

- Ja mu o niczym nie mówiłam - wypaliła Wikta. Wpatrywałam się w nią, próbując się domyślić, o co jej
chodzi. Może wie o mojej amnezji? A może o zmianie konta? A może o spotkaniu z Piotrem? Kurczę
blade, a może Szczękonośny zatrudnił Wiktę, żeby mnie szpiegowała? A teraz ona zażąda jakichś
niebotycznych pieniędzy za to, że nie puści pary z gęby?!

Wspięłam się na wyżyny cierpliwości i opanowania i zapytałam:

- Czego mu nie powiedziałaś, Wikto?

- No, że pani Celina u nas nocowała. Odetchnęłam z ulgą.

- Dlaczego miałabyś tego nie mówić?

- Bo ja... Ja wiem, co pan Fabian mówił o pani Celinie.

- Słucham?

- Ja wtedy sprzątałam w garderobie i wszystko słyszałam.

- Co słyszałaś? - Próbowałam ją ponaglić. Wikta wyraźnie się załamała.

- Nie wyrzuci mnie pani? Ja wiem, że mnie pani zatrudniła dlatego, żc tak wyglądam i że ta ostatnia
pokojówka wyleciała, bo pan Fabian za bardzo ją polubił... Ja nie miałam takiej dobrej pracy nigdy w
życiu. Ja nic nikomu nie mówię. Ja nie powtarzam, co tu się dzieje. Naprawdę!

I Wikta rozpłakała się gwałtownie. Podeszłam i dotknęłam jej ramienia.

- Co ty, Wikta. Czemu bym cię miała wyrzucić! Powiedz mi tylko, co wtedy usłyszałaś. Może coś źle
zrozumiałaś?

Wikta trochę się uspokoiła.

- Pan Fabian powiedział, że... Że mąż pani Celiny chce go wykończyć i że wysyła ją tu na przeszpiegi. I
żeby nie wpuszczać jej za próg i nic jej nie mówić. - Co takiego? Przecież to moja najlepsza
przyjaciółka! Najlepsza, bo jedna jedyna.

- Ja wiem, że pani Celina dużo pani pomogła. Ale ona jest taka sprytna, a pani taka naiwna, zwłaszcza
ostatnio... Ja starałam sie ją śledzić, nawet jak pani już poszła spać.

- I co? Przeszukiwała nasze biurka? - zaśmiałam się słabo.

- No, nie... Ale kto to wie, co mogła tu zrobić. Mogła nawet założyć podsłuch! Ja wszystko dokładnie
sprzątam, ale kto to wie!

- Dobrze zrobiłaś, że nic nie powiedziałaś. Dziękuję ci, Wikto. Zasłużyłaś na podwyżkę.

- Broń Boże! - uniosła się Wikta. - Na co mi te pieniądze? Przecież ja nikogo nie mam. Teraz, jak tu
mieszkam, to już w ogóle nie mam na co wydawać. Tylko...

- Tylko co?

- Jakby mi pani przedłużyła umowę... Gdyby to było możliwe...

- Ależ oczywiście - powiedziałam, będąc myślami gdzie indziej. - Nie ma sprawy, Wikto, nie ma sprawy.

Celina jest szpiegiem ważnego gangu. A więc tak się rzeczy mają. A ja ją miałam za jedynego
bezinteresownego człowieka w moim otoczeniu. Myślałam, że pomaga mi się zmienić, troszczy się o
moje zdrowie i dobre samopoczucie, chce, żebym wreszcie przestała być ofiarą losu. A naprawdę

przychodziła po to, żeby mnie szpiegować i donosić swojemu mężowi. Podburza mnie przeciwko
Fabianowi. Każe mi go zdradzać. I ja to wszystko robię. Wcale tego nie żałuję, by najmniej! Chodzi o to,
że moja najlepsza przyjaciółka okazała się podstępną, wredną żmiją, tarantulą, hieną i sępem. A
wystarczyłoby, żeby mi powiedziała. Kto wie, może bym ni nawet pomogła. Ja przecież też chętnie
pozbyłabym się Szczękonośnego...

Zaraz, zaraz. Nie popadajmy w paranoję. Nie dajmy się zwariować. Przecież nie będę mordować tego
drania ani nawet w tym pomagać. Jeśli mąż Celiny chce, to niech sobie wykańcza mojego, nie będę mu
przeszkadzać. Ale ręki do tego nie przyłożę. Co prawda Fabian chciałby mnie wykończyć, ale jeśli zejdę
mu z drogi, na pewno się rozmyśli. Nie będę do nich podobna, co to, to nie. Przepełnia mnie wiara w
pokojowe rozwiązanie kryzysu i powszechną szczęśliwość po rozwodzie. Muszę tylko zabrać się do tego
wystarczająco szybko, zanim zdążą mnie sprzątnąć.

Usłyszałam samochód na podjeździe. Wrócił Szczękonośny. Zdążyłam się już przebrać w czarną sukienkę
i zmyć makijaż. Na razie będę udawać, że jestem prawie zupełnie taka, jaka byłam.

Zejdę na dół i zjem z nim kolację niczym zatroskana, ale spokojna żona, która pogodziła się już ze swym
losem kobiety niechcianej.

I zeszłam. Szczękonośny właśnie umył ręce i wyszedł z łazienki. Przepuścił mnie w drzwiach jadalni.
Usiedliśmy przy stole i spoglądaliśmy na siebie jak dwa obwąchujące się psy.

- Nie spytasz, jak interesy? - zagadnął. - Zawsze byłaś ciekawa, powiedziałbym nawet: zbyt ciekawa tych
spraw.

- Pewnie wszystko idzie doskonale - uśmiechnęłam się pogodnie.

- Otóż niezupełnie. Dziś wsadzili Markusa w lateksowy ekspres. A ty umawiasz się z tą wściekłą suką
Celiną, jakbyś nie wiedziała, że jej mąż szykuje na mnie całą armię.

- To wykończ go pierwszy albo się z nim dogadaj - odpowiedziałam machinalnie.

- Myślisz, że nie próbuję?

- Wszystko się na pewno ułoży. Może chleba?

- Dziękuję. - Szczękonośny wziął chleb i spojrzał na mnie spode łba.

- Zmieniłaś się - powiedział.

- Zaczęłam jeść. Już trochę przytyłam.

- Widzę. Chodzi mi o włosy.

- Ścięłam i ufarbowałam. Dobrze wyglądam?

- Jak na ciebie, doskonale - wyszczerzył zęby w fałszywym uśmiechu, ale zaraz ściągnął usta. -

Powiedz, co znów knujesz?

- Nic nie knuję. Podjęłam trudną decyzję i musiałam ją jakoś odreagować.

- Jaką decyzję? - Poruszył się niespokojnie.

Przez chwilę miętosiłam serwetkę, po czym rzuciłam zbolałym głosem:

- Zgadzam się na rozwód.

- Naprawdę?

- Tak.

- I jakie stawiasz warunki?

- Właściwie żadnych.

- Ile chcesz pieniędzy?

- Tylko te, które mam po ojcu. Powinno wystarczyć, żebym mogła żyć z procentów.

- Chyba nie w tym kraju! - gruchnął śmiechem. - I co dalej?

- Zostawisz mi dom.

- Przecież jest twój.

- No właśnie, chciałam powiedzieć, że się z niego wyprowadzisz.

- A co z twoją tajemniczą teczką?

Z teczką? Z jaką teczką? Chyba nie tą z wycinkami? A, pewnie chodzi o te papiery, które rzekomo na
niego mam! Ale czy mam na pewno? Może tylko blefowałam? Może nic nie mam?

Jak to sprawdzić?

- Chyba nie sądzisz, że chciałabym cię wykończyć. Ciągle cię kocham, Fabian.

Tfu, tfu, tfu. Po takim kłamstwie będę musiała myć zęby przez trzy kwadranse.

- Sraty pierdaty - zlekceważył to Fabian. - Mów, co z teczką.

- Dam ci ją ... po rozwodzie.

- A to dlaczego?

- Z teczką czuję się bezpieczniej. Kiedy się rozstaniemy nie będzie mi już potrzebna.

Szczękonośny wpatrywał się we mnie uważnie.

- Mówisz szczerze?

- Jak najbardziej.

- Skąd ta zmiana?

- Zrozumiałam, że nie można nikogo zmusić do miłości - oświadczyłam patetycznie. - Męczymy się oboje.
Z dala od ciebie będzie mi łatwiej.

- To świetnie - stwierdził. - Wreszcie zmądrzałaś.

- Kiedyś trzeba.

- Wypijmy za to - powiedział Szczękonośny i napełnił winem kieliszki.

- Za powodzenie naszych planów - wzniósł toast. - Jutro porozmawiamy z adwokatami.

Kiwnęłam głową.

- Na razie jeszcze będziemy się razem pokazywać -ciągnął. - Na pogrzebie Markusa będzie Pieróg z
Twarogiem. Dobrze wspominają twojego ojca. Muszę sfinalizować z nimi jedną sprawę, w tym mi chyba
jeszcze pomożesz?

- Oczywiście zgodziłam się niechętnie. - A kiedy ten pogrzeb?

- Pojutrze, w piątek o 12.

No trudno. Przyjmijmy, że to moja ostatnia przysługa oddana Szczękonośnemu. No i Markusowi.

Wieczór spędziliśmy w miłej atmosferze: ja oglądałam telewizję w sypialni, a Szczękonośny w pokoju
telewizyjnym. Kiedy obudziłam się następnego dnia, już go nie było. Ranek dłużył się niemiłosiernie.
Próbowałam zabić czas, śledząc w telesklepie nieodzowne w życiu każdej kobiety i dostępne za bezcen
artykuły gospodarstwa domowego. Dałam się już prawie namówić na zakup obrotowej obieraczki do
ziemniaków, gdy zadzwoniła Celina. Zbyłam ją złym samopoczuciem.

Niestety, kolejny telefon całkowicie wytrącił innie z równowagi.

- Halo, tu profesor Widacki. Czy mówię z panią Leną Madejską?

Profesor Widacki? A to kto znowu? Czyżby kolejny konował?

- Dzień dobry, mówi Lena Madejska, słucham?

- Dzień dobry, pani Leno. Jak tam amorfofalus?

- Amorfofalus? - powtórzyłam drętwo.

Co to jest amorfofalus? Czy ja na to cierpię? Może to jakiś podstępny rak, który trawi mój organizm?
Może psychiczne schorzenie? Może dziwny wyrostek? Nie zauważyłam u siebie żadnych wyrostków,
więc najwidoczniej musi tkwić w środku. Ale przecież czuję się dobrze, nic mi nie dolega. Ledwie to
pomyślałam, a zaraz zakłuło mnie w boku.

- A jak pan myśli? -spytałam słabo.

- No, ja myślę, że świetnie!

- No i tak właśnie jest - przyznałam bez przekonania.

- Ale czy ma zamiar zakwitnąć?

Święci pańscy, ten amorfo to jakiś suchy badyl w naszym kaktusarium! Odetchnęłam z ulgą.

- Nie, nie ma zamiaru - powiedziałam na wszelki wypadek.

Może profesor zechce tu przybyć i go obserwować? Co to, to nie. Żadnych więcej miłośników kaktusów.
Ani sukulentów. Wystarczy mi jeden, w sąsiedniej sypialni.

- A to szkoda, wielka szkoda. - Profesor się zmartwił. -Mam nadzieję, że będzie pani pamiętać o
telefonie, gdyby coś się działo?

- No pewnie. To jest, oczywiście, że będę pamiętać, panie profesorze. Do widzenia.

- Do widzenia, pani Leno.

Odetchnęłam głęboko. Ależ mnie nastraszył. Mogłam zaproponować, żeby zabrał amorfofalusa i wsadził,
gdzie mu się zmieści. Szkoda, że nie przyszło mi to do głowy. Jeśli profesor albo inny miłośnik kaktusów
jeszcze kiedyś zadzwoni, zasugeruję to delikatnie. Trzeba pozbyć się tego magazynu kurzu. Nawet gdyby
Szczękonośny miał w pozwie rozwodowym zażądać drakońskiego zadośćuczynienia.

Piotr nie przyszedł. Czekałam całą godzinę na ławce w Saskim Ogrodzie, przyglądając się kaczkom i
dzieciakom. Im bardziej upływały minuty, tym bardziej opuszczała mnie wiara w siebie i ochota do życia.
Czułam się pusta i ośmieszona. Czułam się porzucona, złamana i słaba. I jakoś nie miałam ochoty na
powrót do domu. Mamy przed sobą bardzo dużo czasu, powiedział.

Miluszko, mówił. Miluszko... Uśmiechnęłam się gorzko. Zamknęłam dziwnie piekące oczy i wystawiłam
twarz do słońca. I wtedy nagle spadło na mnie coś wielkiego, miękkiego i szlochającego.

- Milenka! To ty? - ryknęło mi do ucha, jednocześnie owiewając niezbyt subtelną wonią alkoholu.

Otworzyłam oczy. Tleniona blondyna w dojrzałym wieku, z zieloną powieką i jasnofioletowymi ustami,
przyciskała mnie do swojej wielkiej, niemal zupełnie obnażonej piersi.

- Kochana moja! - łkała.

- Co pani! Niech mnie pani puści! - Próbowałam się uwolnić.

- O Boże! Nie rób mi tego, córuchna! Do śmierci będziesz mnie odpychać? Nie masz litości?

- Mama? - spytałam z niedowierzaniem.

- Aleś ty się zmieniła. Aleś schudła. Aleś zbiedniała. Ale jesteś ładna, prawie tak jak ja w twoim wieku,

prawie tak samo!

- Mama? - Rozpłakałam się, wtulając głowę w jej pierś. Płakałyśmy obie, ja i mama. Ja chyba nad sobą
dokładnie nie wiem. W każdym razie odkrycie, że mam matkę, bardzo mnie rozczuliło.

- Powiedz, wybaczyłaś mi? - spytała mama.

Co to znowu za zagadki? Co miałam jej wybaczać?

- Nigdy nie chciałaś mnie wysłuchać, zrozumieć. Ja przecież też byłam ofiarą. Nie chciałam zdradzić
twojego ojca, naprawdę go kochałam.

- Spałaś z arcybiskupem? - wykrzyknęłam oburzona. Więc to jednak prawda!

- Nie z Arcybiskupem tylko z Wikarym - sprostowała mama. - Już nawet nie pamiętam, czemu miał taki
durny pseudonim.

- Ale dlaczego? Jak mogłaś?

- Roman bardzo mnie zaniedbywał. Stać go było na kobiety i rozrywki. A ja? Siedziałam z tobą w domu.
Nawet nie jeździliśmy na wakacje, Roman dopiero rozkręcał interes. A potem ty byłaś już starsza, ja,
niestety, też byłam starsza i Roman postanowił się mnie pozbyć. I na dodatek wy-kreślić z twojego życia i
zostawić bez grosza przy duszy. Zapłacił Wikaremu za to, żeby mnie uwiódł. Ty wiesz, jak ja się czułam?
Myślałam, że ten chłopak mnie kocha, a to był taki szuja, drań. Zrobili nam te zdjęcia, co to wiesz, no i
Roman puścił mnie z torbami. Ale nie to było najgorsze. Najgorsze, że nie chciałaś mnie znać. Tyle lat.

Mama ryknęła jak syrena okrętowa. Godnie jej zawtórowałam.

- Córuchna! - wyła mama.

- Mamuchna! - łkałam.

Kiedyśmy się już trochę uspokoiły, zapytałam przytomnie:

- Z czego żyjesz, mamo?

- Z pracy własnych rąk, niestety. Robię to, co robiłam, zanim wyszłam za twojego ojca.

Paznokcie, to moja specjalność. Sama zobacz, jestem chodzącą reklamą.

Rzeczywiście. Mama miała długie, tęczowe szpony, przyozdobione brylancikami.

- Super, nie?

- Super - przytaknęłam.

- Milenka, zaprosisz mnie do siebie?

- No, jasne! - Zerwałam się z ławki. - Jedźmy zaraz!

- Zaraz. - Mama się zasępiła. - Zaraz to ja nie mogę, bo idę do klientki. To bardzo dobra klientka, znamy
się od lat. Mój Boże, spóźnię się pewnie z godzinę!

- Nie możesz tego odwołać?

- Nie da rady. Ona idzie jutro na jakiś ważny pogrzeb i chce świetnie wyglądać, od stóp do głów.

- W takim razie daj mi swój adres, mamo. Zadzwonię do ciebie i umówimy się na niedzielę.

- O tak, koniecznie! Dam ci wizytówkę, trzymaj. Tylko zadzwoń, na pewno!

- Na pewno!

Mama jeszcze raz przytuliła mnie do piersi i wycałowała po policzkach. Potem oddaliła się szybkim
truchtem. Nim znikła w cieniu alejki, odwróciła się jeszcze z dziesięć razy, by przesłać mi dłonią
pocałunki. Zerknęłam na wizytówkę: Jadwiga Zwierzyniec, manikiurzystka. To właśnie moja mama.

Na podjeździe stały dwa samochody. Pełna obaw obeszłam dom i zajrzałam do środka przez wielkie
okna w salonie. W fotelach siedziało dwóch mężczyzn w garniturach. Wyglądało na to, że prowadzili ze
sobą uprzejmą konwersację. Mój mąż nerwowo chodził między nimi i zerkał na zegarek.

Weszłam cicho do domu. Nim skierowałam się na górę, Szczękonośny wypadł z salonu z okrzykiem:

- No, wreszcie! I zamarł.

Ach! Nie widział mnie jeszcze w jasnej sukience, ze słonecznym makijażem i śladami wzruszenia na
twarzy. Nie widział mnie energicznej i podekscytowanej. Toteż stał i patrzył, nie wiedząc, co
powiedzieć.

- To ty? - spytał wreszcie.

- Ja - odparłam nieprzyjaźnie.

Obszedł mnie i nagle, nim zdążyłam zaprotestować, schylił się, zadarł mi spódnicę i jął w niemym
zdumieniu kontemplować moje pośladki.

- Co to ma znaczyć! - wykrztusiłam zbyt oszołomiona, by zdobyć się na jakąkolwiek stanowczą reakcję.

- Twój pieprzyk - odparł.

- Co z nim? - Zaciekawiona odchyliłam się do tyłu.

- Jest - mruknął z niedowierzaniem i wyciągnął palec chyba po to, by mnie nim skrobnąć.

- No, tego już za wiele! - wykrzyknęłam, odskakując jak gazela.

- To naprawdę ty!... Ale dlaczego tak wyglądasz? - wydusił Szczękonośny. - Co ty z sobą zrobiłaś?

Ruchem pełnym godności poprawiłam spódnicę.

- Widziałam się z mamą. Musiałam się trochę wystroić. Chyba nie sądzisz, że wystąpiłabym przed nią jak
ostatnia ofiara.

- Widziałaś się ze swoją mamą?

- A owszem. Chcesz coś jeszcze, czy dasz mi odejść?

- Zaprosiłem adwokatów. Czekają już pół godziny -oświadczył Szczękonośny i pierwszy ruszył

do salonu.

Adwokaci na mój widok zerwali się z miejsc.

- Mecenasa Maszyńskiego znasz. - Fabian wskazał na jednego z nich.

- Prowadziłem sprawę rozwodową pani ojca - przypomniał mecenas Maszyński, kłaniając się w pas.

- Bardzo mi miło - syknęłam.

- Wiedziałem, że i tak będziesz chciała skorzystać z usług mecenasa Maszyńskiego, więc pozwoliłem
sobie nie czekaj na twoją decyzję i zaprosiłem go. A to mecenas Duszyński, mój adwokat.

- Bardzo mi miło.

- Bardzo mi miło.

- Chyba wszystkim nam zależy na pośpiechu - zaczęłam. - Rozmówiłam się już z moim mężem.

Przy mnie zostanie mój, że tak powiem, posag, to jest pieniądze z moich kont i dom.

- A samochód? - pisnął Maszyński.

- I tak nie mam prawa jazdy.

- Jeśli się nie mylę, ten mercedes, który stoi w garażu, był państwa ślubnym prezentem -

powiedział szybciutko Maszyński. - Więc zasadniczo nie powinna pani z niego rezygnować, jeśli mogę
coś doradzić.

Szczękonośny obrzucił go nienawistnym wzrokiem.

- W takim razie sprzedajmy go szybko i podzielmy się pieniędzmi - rzekłam. - Ja oddam swoją część na
pana honorarium, panie Maszyński, jeśli będzie pan tym usatysfakcjonowany.

Mecenas Maszyński skłonił głowę na znak, że będzie. Mecenas Duszyński rzucił Fabianowi przenikliwe
spojrzenie.

- I jeszcze dwa Kossaki. Niech pani o nich nie zapomina, należały do pani ojca - dorzucił

Maszyński.

- Dobrze się pan przygotował - pochwaliłam. Odpowiedział mi wymownym uśmiechem: „Jestem
profesjonalistą, moja droga".

- I biżuteria.

- To nie podlega dyskusji - przyznałam.

- I państwa wspólne obligacje na sumę...

- Chciałem nadmienić, że pan Madejski zainwestował w ten dom swoje ciężko zarobione pieniądze... -
przerwał mecenas Duszyński.

- Oczywiście, sam go urządzałem! - wybuchnął Szczękonośny. - Kiedyśmy się sprowadzili, to była
nowobogacka speluna, a ja ją zamieniłem w elegancką, nowoczesną, reprezentacyjną willę!

- ...i nie zgłasza do niego pretensji - ciągnął mecenas Duszyński. - W takim razie pani Madejska powinna
zapomnieć o obligacjach, akcjach i tym podobnych drobiazgach.

- Ale... - zaczął mecenas Maszyński.

- Zapominam - powiedziałam łaskawie. I tak nie wiedziałabym, co z tym robić.

- Jestem trochę zmęczona. Pójdę już i zostawię panów. Dziękuję panu, mecenasie Maszyński, wierzę w
pana.

- Do usług! - skłonił się Maszyński.

Nie minęło dziesięć minut, a Szczękonośny wpadł do mojego pokoju. Właśnie się przebierałam.

- Co to ma być, może byś tak pukał! - fuknęłam, zakrywając się narzutą.

- Nieźleście mnie wykołowali! - wrzasnął. - Wczoraj się umawialiśmy: dom, twoje konta i nic więcej!
Musiałaś z nim wcześniej rozmawiać, tak?

- Skądże znowu. Pan Maszyński jest po prostu operatywny - odpowiedziałam. - Przypomniał mi o paru
szczegółach. Sam powiedz, czy ja cię puszczam z torbami? Nie puszczam. A wiesz, co pan Maszyński
zrobił mojej mamie? Puścił ją z torbami, bo miał jej zdjęcia z Wikarym! Myślisz, że gdybym chciała, nie
postarałabym się o twoje zdjęcia?

- Nieodrodna córka tatusia! - wrzasnął mój mąż i wypadł z pokoju, trzaskając drzwiami.

Mijały kolejne nocne godziny. Z sypialni obok dochodziło donośne chrapanie Szczękonośnego.

W sąsiednim ogrodzie wył pies. A ja przerzucałam kanały, myśląc o Piotrze i klnąc swą łatwowierność.
Jak mogłam mu uwierzyć? Jak mogłam mieć nadzieję na coś więcej? To prawda, że wyglądał tak...
wiarygodnie. Tak przyzwoicie i prostolinijnie. Wręcz szlachetnie. Jest po prostu dobrym aktorem. A ja
chciałam mu zaufać. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że w ogóle nie znam mężczyzn. A na jego
usprawiedliwienie... Westchnęłam. Nawet nie mogłam go winić. Przestraszył się, bez dwóch zdań. Miał
nadzieję na łatwy podbój i bezproblemowy romans.

Nie jestem właściwą adresatką takich potrzeb. Najchętniej napisałabym mu, że go rozumiem i że się nie
gniewam. Przecież dzięki niemu odnalazłam mamę, jedyną bezinteresowną kochającą mnie istotę.

Wstałam z łóżka, poszłam do swojego gabinetu i włączyłam komputer.

A może...

Nie powinnam się łudzić, ale może...

Może coś mu się stało i nie mógł przyjechać. Może napisał. Może się wytłumaczył.

Połączyłam się z Internetem i odebrałam dwie wiadomości. Pierwszą od Miłośników Kaktusów i
Sukulentów. A drugą...

„Miluszko, wybacz, ale nie będę mógł dziś przyjść. Wypadło mi coś obłędnie ważnego. Nie wiem, jak
mam cię przepraszać. Jutro też jestem zajęty. Mam za to świetny pomysł na sobotę.

Oczywiście, jeśli jeszcze chcesz mnie znać".

Ty idiotko! Kretynko! Wariatko! Po co było się martwić? Wystarczyło odebrać maila o dwunastej!
Śmiałam się w głos, prawie tak jak Celina z filmów porno. Byłam zbyt szczęśliwa, żeby od razu odpisać.
Nie chcę, by w moim liście odbiła się euforia, broń Boże. Muszę się uspokoić i dobrze wszystko
przemyśleć.

Nie było już powodu, żeby ukrywać przed Fabianem i jego tak zwanymi przyjaciółmi moją metamorfozę,
toteż następnego dnia wciągnęłam nieprzyzwoicie krótką i już odrobinę przyciasną czarną sukienkę i
umalowałam się klasycznie i wyraziście, z czerwonymi ustami w roli głównej.

- Nie chcę wyglądać jak strach na wróble. Myślisz, że wypada założyć biżuterię? - wrzasnęłam do
Szczękonośnego, który szykował się w pokoju obok.

- Co ty, dawno nie byłaś na pogrzebie? Pewno, że wypada - odburknął. - A nawet trzeba. Jak najwięcej.
Zaraz ci przyniosę.

Z ciekawości podążyłam za nim. Poszliśmy do jego gabinetu, gdzie w ścianie za obrazem z przywiędłymi
słonecznikami moim zdumionym oczom ukazał się sejf.

- Co się tak gapisz, jakbyś zapomniała szyfru - spytal nieuprzejmie mój mąż. - A może się boisz, że go
zmieniłem?

- No co ty, niczego się nie boję. Przecież mam na ciebie teczkę.

Chciałam go tylko uspokoić, a zabrzmiało to jak szantaż. Gdyby wzrok i drżenie żuchwy mogły zabijać,
już byłabym martwa. Jednocześnie obok nienawiści i zdumienia w spojrzeniu Szczękonośnego pojawił
się element całkiem nowy - respekt. Nie odezwał się już do mnie słowem. Z niechęcią demonstrował
kolejne kolie, kolczyki i pierścionki, głównie ciężkie łomoty z czerwonego złota. Zdecydowanie je
odrzuciłam. Pomyślałam nawet, że łaskawie się ich zrzeknę na rzecz blond wydry. Tymczasem wśród
tego przyciężkiego przepychu znalazło się kilka gustownych drobiazgów, którymi się skwapliwie
udekorowałam. Potem włożyłam na głowę kapelusz, a na nos ciemne okulary i zeszłam do holu. W chwilę

później pojawił się Fabian.

Obrzucił mnie enigmatycznym spojrzeniem i ruszył przodem. Na podjeździe czekał samochód.

Kierowca na mój widok jakby zaniemógł.

- Co jest, Wacek, dałem rozkaz baczność? huknął wściekle Szczękonośny.

Wacek ocknął się i wyprężył jak struna, otwierając przede mną drzwi.

- Baran - syknął Fabian, siadając obok mnie tak gwałtownie, że aż zajęczało podwozie.

Kościół był już pełen ludzi. Wacek utorował nam przejście do ławki na przodzie, gdzie czekało miejsce
najwyrazniej zarezerwowane przez faceta o nalanej twarzy i imponującym karku. Na nasz widok grubas i
towarzysząca mu kobieta skinęli głowami. Grubas nie wyglądał na zadowolonego. Po chwili odezwał się
do Fabiana scenicznym szeptem:

- Co to ma znaczyć? Dlaczego nie wziąłeś żony?

Po krótkiej i treściwej uwadze Szczękonośnego Gruby wychylił się, żeby mnie lepiej dojrzeć, i wyrzekł
głosem zdumiewająco niskim i ciepłym:

- Milenka? Przytaknęłam.

- Pięknie wyglądasz. Pięknie.

- Ty również - palnęłam bez zastanowienia.

Chyba nie najgorzej trafiłam, bo Gruby aż poczerwieniał i cały zatrząsł się od śmiechu.

- A to dobre. Dla mnie bomba! Ja - pięknie. Słyszysz, Marlenka?

Marlenka wychyliła się również:

- Ma kobieta dobry humor - stwierdziła. - Wyglądasz jak wieprz rzeźny. Kiedy umrzesz śmiercią
naturalną, trzeba będzie dla ciebie zrobić trzy takie trumny jak ta. - Ruchem głowy wskazała katafalk.

- Jeśli będziesz tak narzekać, to ktoś cię w końcu posłucha i wywali mnie w powietrze.

- Wiesz, ilu ludzi będzie to musiało nieść na plecach? Miej dla nich litość, skoro nie masz dla mnie -
dodała Marlenka i zwróciła się do mnie: - Wyobraź sobie, że ja muszę z nim spać!

- Wcale nie musisz. Wcale nie musisz - żachnął się Gruby. - Tylko mi powiedz, że chcesz nową torebkę.

- Świnia - oceniła Marlenka i uroniła łzę.

- Po torebce płacze - zauważył Gruby. - Po Markusie byś zapłakała, nie po torebce.

- Zamknijcie się, do ciężkiej cholery. - Fabian się zdenerwował. - Jesteście w kościele.

Był już czas najwyższy, bo zagrały organy, a z zakrystii wyszedł ksiądz w długim orszaku ministrantów.
Grubas wy chylił się ponownie i wskazując paluchem na tłustego, usza-tego chłopczyka, powiedział z
dumą:

- To nasz Łukaszek. Pewnie go nie pamiętasz?

- Nie pamiętam - przyznałam.

- Bardzo urósł i zmężniał. Wdał się chłopak we mnie. Kiwnęłam głową i zaczęłam się rozglądać po
kościele, a dokładniej: po zebranych żałobnikach.

Było to towarzystwo dziwne, w wydaniu męskim przeważnie grubawe, łysawe, nalane, kwadratowe, w
żeńskim - blond lub czarnowłose, brązowe, szczupłe i biuściaste, mocno podkreślające swoją kobiecość
bezkompromisowym makijażem. Zdawać by się mogło, że cała ta gromada postanowiła wypowiedzieć
wojnę współczesnym wzorcom kobiecości i męskości, sięgając do sprawdzonych ideałów z czasów
wspólnoty pierwotnej. A może nawet ze świata zwierzęcego. Tak, tak, bez wątpienia! Wielkie, groźne
samce zanikiem mimiki symbolizują brak uczuć i zdolności abstrakcyjnego myślenia. To brutalni zabójcy.
Odstraszają samym wyglądem.

Kobiety przeciwnie, zachęcają. Za wszelką cenę chcą udowodnić, że mają więcej kobiecości niż
wszystkie inne: więcej pigmentu w skórze, jędrniejsze piersi i pośladki, dłuższe włosy i większe usta.
Dzięki temu, chyba zupełnie wbrew swoim pragnieniom, uzyskują zaskakujący efekt siostrzanego
podobieństwa. Z całej tej masy nie potrafiłabym na pierwszy rzut oka wyróżnić żadnej z nich. Jak tu
rozpoznać kochankę Szczękonośnego? I jak on wpadł na to, żeby wybrać właśnie ją, a nie którąkolwiek
inną? Jedno jest pewne: ja nie przypominałam ich nigdy wcześniej i nie przypominam nadal. Mam za
mało biustu i za jasną skórę.

Nabożeństwo dobiegło końca. Szczękonośny, Gruby i jeszcze czterej inni faceci dopadli trumny i
dźwignęli ją na barki. Najwidoczniej byli najbliższymi przyjaciółmi zmarłego. Cóż za rozczulający
zwyczaj! Wzruszyłam się do łez.

Na cmentarzu ofiarnych przyjaciół zastąpili pracownicy zakładu pogrzebowego. Na tle wyrośniętych
żałobników nie wyglądali zbyt reprezentacyjnie. Można nawet powiedzieć, że było dużym nietaktem, jeśli
nie okrucieństwem, kazać nieść trumnę czterem chuderlakom.

Pogrzeb ciągnął się w nieskończoność, głównie za sprawą Grubasa, który ujawnił niebanalny talent
oratorski. Przez długie minuty snuł nad grobem wzruszającą przemowę. Zdaje się, że najbardziej
wzruszającą jego samego. Staliśmy w pierwszym rzędzie i z oczami wlepionymi w wieńce próbowaliśmy
przywołać niewinną, jasną postać Markusa, „wzora dla nas wszystkich", jak dowodził Grubas.
Tymczasem Szczękonośny ruszał żuchwą i zgrzytał zębami. Myślałam, że z trudem trawi zawiłości
gramatyki i surrealistyczny dowcip Grubego, ale prawdziwy powód był

zgoła inny.

- Patrz na te szuje - wycedził przez zęby, lekko wskazując brodą na rząd stojący po drugiej stronie grobu.
- Jak to udaje, że się smuci. A niech was!...

Uniosłam nieco oczy i przyjrzałam się towarzystwu naprzeciwko. Było tam trzech typowych

przedstawicieli gatunku „gangster" w wieku dojrzałym w towarzystwie kobiet z gatunku „kobieta
gangstera", w wieku zakamuflowanym. Zza nich wyglądała rozradowana Celina, żylasty wąsacz (pewnie
jej mąż) oraz parę innych osób. Najwidoczniej była to „palestra" obozu przeciwnego, wrogowie, którzy
przyszli sycić się naszym cierpieniem. Zaczęłam prawie współczuć Fabianowi i jego tak zwanym
przyjaciołom. Kiedyśmy nareszcie pożegnali Markusa (a raczej to, co z niego zostało) i ruszyli ku
cmentarnej bramie, mój mąż zagadnął słodko toczącego się obok Grubasa:

- Coraz luźniej robi się na pogrzebach po naszej stronie. Powiedz mi, dlaczego tak się dzieje?

- Staram się, jak mogę - odparł Gruby. - Najlepiej byłoby wykończyć ich wszystkich razem, ale dobrze
się, gnidy, pilnują.

- Ich rola jest taka, żeby się pilnowali, a twoja taka, żebyś ich dopadł.

- Staram się, jak mogę - powtórzył Gruby z wyrzutem. -Mam dostęp tylko do Traszki.

- Traszka to rybka - zdenerwował się Szczękonośny. -A w dodatku choruje na serce. Wystarczy strzelić
mu koło ucha z nadmuchanej torebki i sam przeniesie się na łono Abrahama.

- A gdyby tak się przeniósł... - zaczęłam.

- To co? - Zwrócili się do mnie zdumieni, że im przerywam.

- Czy tamte grubasy niosłyby jego trumnę z kościoła do karawanu?

- Chodzi ci o Miśka i resztę?

Kiwnęłam głową. Każdy z tych mięśniaków mógłby nosić miano Miśka, toteż nic dziwnego, że i Misiek
był ich szefem.

- Nieśliby. I co z tego? - spytał opryskliwie Fabian.

- Pomyślałam sobie... Tak sobie tylko wyobraziłam... Można by podłożyć coś do trumny i odpalić w
odpowiednim momencie. Na przykład, kiedy będą ją pakować do karawanu.

Zapanowało krótkie, pełne napięcia milczenie.

- Wariatka - mruknął Fabian.

- Genialne - szepnął Grubas. - Dla mnie bomba.

- Co ty gadasz? - zdenerwował się mój mąż. - Przecież to kompletna bzdura!

- Bzdura?! - zdumiał się Grubas. - To fantastyczny pomysł! Nikomu nie przyjdzie do głowy przeszukiwać
nieboszczyka w trumnie! Niech mnie kule biją, Milenka, wrodziłaś się w tatusia!

Szczękonośny rzucił mi niepewne spojrzenie. Chyba wykonywał poważną pracę umysłową.

- Wcale mi nie zależy na tym, żebyś ich wykończył - powiedziałam ugodowo. - Po prostu ten pomysł z

trumną wydał mi się... malowniczy.

- Malowniczy! Jakie to słodkie. - Grubas zatarł wielkie łapska. - Do poniedziałku opracuję szczegóły i
przekażę wam, co i jak.

- Wam?! - warknął Szczękonośny, ale Grubas zignorował jego niezadowolenie.

Przed cmentarną bramą czekała większa grupa zachmurzonych mięśniaków. Nieopodal stały ich kobiety.
Rada byłam oddalić się i od mięśniaków, i od kobiet, ale Szczękonośny przytrzymał

mnie za łokieć, nieco mocniej, niż było to konieczne.

- Pieróg - syknął. - Przywitaj się.

Podeszliśmy do rzeczonego Pieroga, który schwycił mą dłoń i szarmancko przyciągnął do swych ust,
prawie wyrywając ją z barków.

- Halo! Nice to meet you, moja piękna. Paweł Michałek, do usług. Dzień dobry, panie Fabianie -

zwrócił się do Szczękonośnego.

- Dzień dobry - przywitał się mój mąż. - A gdzie pan Tadeusz?

- Brat trochę się spóźni. Mam nadzieję, że nie przeszkodzi nam to w robieniu biznes.

- Oczywiście, oczywiście.

Pieróg wpatrywał się prosto w moje oczy. Całe szczęście miałam na nosie okulary, bo jego bazyliszkowy
wzrok trudno było wytrzymać.

- Pani ojciec jest dla nas wzorem - powiedział po chwili. - Miał łeb na karku. Teraz już nie ma takich
ludzi. Co robić, times are changing...

Można było przypuszczać, że spędził pół życia w Stanach. Nic bardziej mylnego. Z jego dalszej
przemowy wynikało, że wyjechał za ocean nie dawniej niż dwa lata temu.

- What a pity, że spotykamy się przy takiej okazji. Mam nadzieję, że szykujecie dla naszych przyjaciół
jakąś surprise.

- O tak - przytaknął Grubas, posyłając mi rozanielony uśmiech. - Poleje się blood. Ale to na razie nasza
słodka secret.

- Ma się rozumieć. - Pieróg przyjacielsko poklepał go po łopatkach. - Pan był w Stanach?

- Tak, trzy...

- Lata?

- Razy. Ale bardzo owocnie je spędziłem.

- Może porozmawiamy o wszystkim na stypie? Dobrze? W takim razie na razie. - Szczękonośny pożegnał
się i pchnął mnie w kierunku samochodu.

- Nie chcę jechać na żadną stypę - oświadczyłam.

- Co takiego? Chyba żartujesz.

- Kiepsko się czuję. Chyba nie chcesz, żebym dostała ataku na widok twojej szantrapy.

- To raczej jej powinno zrobić się słabo na twój widok -wyrwało się Fabianowi. Rzucił mi szybkie
spojrzenie i dodał: - A właściwie nie jesteś mi już potrzebna. Wacek najpierw zawiezie mnie do
Markusa, a potem odwiezie ciebie do domu.

- Bardzo dobrze - ucieszyłam się. - Muszę jak najszybciej położyć się do łóżka.

Szczękonośny wrócił ze stypy późnym wieczorem. Unikając mego wzroku, oświadczył, że musi
niespodziewanie wyjechać. Wyglądał na osobę nieco przemęczoną, chyba jednak nie „robieniem biznes".
Z daleka czuć było od niego słodycz damskich perfum. Krwiożercza szantrapa nie zapomniała też o
szmince na koszuli i siniaku na szyi. Udałam, że niczego nie dostrzegam, choć korciło mnie, żeby
skwitować jej namiętność jakimś niewybrednym żartem. Szczękonośny był

jednak wyraźnie rozdrażniony, a ja nie zamierzałam pogłębiać tego stanu. W gruncie rzeczy wcale go nie
znam. A jeśli przysoli mi w ucho? Jak wtedy będę wyglądać na jutrzejszej randce?

Właśnie, randka. Wyjazd Fabiana odsłaniał przede mną nowe perspektywy. Natychmiast napisałam do
Piotra, że mam wolny weekend. Odpisał, że wyśmienicie się składa, bo jego sobotnia niespodzianka
może się z powodzeniem przeciągnąć do niedzieli. Drżę z niecierpliwości na myśl o tym, co mnie czeka.

Umówiliśmy się z samego rana przy jednej z pętli tramwajowych. Kiedy przyjechałam, Piotr już na mnie
czekał. Okazało się, że wziął ze sobą psa, małą, rozbrykaną ohydę imieniem Leon.

- To miał być mieszaniec wilczura i kaukaza - wyjaśnił. - Padłem ofiarą własnej ignorancji."

- Szczeniaki są chyba dosyć do siebie podobne - próbowałam go pocieszyć.

- Ten był bardzo wielki jak na szczeniaka. Szkoda, że od tamtego czasu niespecjalnie urósł.

- A Leon, czemu Leon?

- Leon Zawodowiec. - Roześmiał się. - Ale nic a nic go nie przypomina.

Uśmiechnęłam się uprzejmie. Nie wiedziałam, o czym mówi, ale lepiej było się z tym nie zdradzać -
zapewne szło o jakąś oczywistość. Wyjechaliśmy z Warszawy drogą ku północy i po czterech godzinach
pasjonującej podróży (nie pamiętam, żebym kiedykolwiek tak długo jechała samochodem) znaleźliśmy się
w niewielkiej osadzie położonej nad rzeką, w otoczeniu pól, lasów i pagórków.

- Jeździłaś kiedyś konno? - spytał Piotr.

- Tttak... - przyznałam bardzo niepewnie. - Parę razy. Na pewno siedziałam na koniu przebrana za

amazonkę.

Ale co do jazdy...

- To lepiej, niż myślałem. Jesteśmy prawie na miejscu. Skręcił w boczną, piaszczystą drogę i po chwili
naszym oczom ukazały się czerwonoceglaste zabudowania stadniny oraz towarzyszących jej budynków.

- Stadnina Romana - przeczytałam napis nad bramą.

- Roman to mój przyjaciel - powiedział Piotr. - Oto i on.

Na spotkanie nam wyszedł facet w farmerkach. Zaparkowaliśmy niemal na jego stopach, a on udał, że
ginie pod kołami. Wynurzył się zaraz koło moich drzwi, które niemal wyszarpnął z zawiasów.

- To ja, Roman - wrzasnął.

- Lena.

- Miło! - krzyknął. - Miło. Śniadanie czeka! Piotruś, nie było cię całe wieki!

- Czemu się tak drzesz? - spytał Piotr.

- Bo mam chore gardło - odparł Roman. - I ucho. Trochę się zaziębiłem i nie słyszę, jak mówię.

Spędziłem dzisiejszą noc w stajni przy ciężarnej kobyle. Jej nie chciało się rodzić, a mnie się przysnęło.

- Może urodzi dzisiaj? - spytałam podekscytowana.

- Trudno powiedzieć. To bardzo krnąbrna sztuka. Zapraszam, zapraszam!

W środku czekała żona Romana, Basia, i ich nastoletnia córka Karolina. Basia miała nogę zagipsowaną
po same pośladki.

- Koń się pode mną potknął i przygniótł mi nogę - wyleniła pogodnie.

- Mówiłem jej, żeby schudła. - Roman chciał szepnąć, ile wyszedł z tego ryk. - Na szczęście tobie nie
grozi taki wypadek - dodał w moim kierunku.

Basia żartobliwie pogroziła mu palcem.

- Chodźcie, siadajcie, przygotowałam ogromną patelnię jajecznicy - zapraszała, kuśtykając w stronę
kuchni.

Po tym świadectwie końskiego bestialstwa moje zainteresowanie hippiką spadło do zera.

Nie wiem, czy chcę na to wsiąść - mruknęłam do Piotra pół godziny później.

Przede mną stał rosły tarant płci żeńskiej i udając poczciwca, strzygł uszami.

- Beata jest bardzo ustatkowana - powiedział Roman tak, aż konik stulił uszy. - Nie zrobi ci krzywdy.

Gorszy jest Kruz, ale Piotrek ma do niego słabość. Może dlatego, że też... To jest, chciałem powiedzieć,
chciałem powiedzieć... - zacukał się strasznie i poczerwieniał.

- Chciałeś powiedzieć, że tchórz z niego straszny - pomógł mu Piotr.

- Ano właśnie. Boi się byle szmeru i podskakuje jak koza.

- Ty też? - Uśmiechnęłam się do Piotra.

- Tak, ja też nie jestem specjalnie odważny - przytaknął. - Romuś, weź Leona do domu, nie chcę
stresować Kruza bardziej niż trzeba.

Romuś wziął psa pod pachę i oddalił się w kierunku zabudowań. Piotr pomógł mi wsiąść i ruszył

przodem w kierunku lasu. Beata poczłapała za nim.

- Dlaczego ona idzie?! - krzyknęłam. - Przecież ja nic nie robię!

- Nie musisz, będzie szła za Kruzem. Jak poczuje, że masz nad nią władzę, to cię posłucha. Na razie woli
się kierować swoim rozumem.

- A to dopiero - westchnęłam w szczerym zadziwieniu.

- Mówiłaś, że jeździłaś konno?

- Sto lat temu, już nic nie pamiętam.

- Myślałem, że tego się nie zapomina.

- Nawet nie wiesz, jakie rzeczy można zapomnieć...

Zachwycając się pogodą i krajobrazem, jechaliśmy przez słoneczny las, a potem przez pola ku rzece.
Kruz podskakiwał jak koza, Beata człapała jak osioł. Statystycznie rzecz biorąc, jechaliśmy na dwóch
dobrze ułożonych, posłusznych i dziarskich koniach. Przebrnęliśmy przez nadrzeczne chaszcze i
wyjechaliśmy na wąską, dosyć długą plażę.

- Jak ci się podoba? - spytał Piotr.

- Dla mnie bomba - odparłam powiedzonkiem Grubego.

- Masz ochotę na kąpiel? - spytał, zsiadając z konia.

- Czemu nie? - wyjąkałam.

Doskonale wiedziałam, czemu nie. Nie pamiętałam, czy umiem pływać, a poza tym nie miałam kostiumu
kąpielowego!

Jakiś czas później okazało się, że jednak umiem pływać, a oprócz tego skakać z przechylonej wierzby,
nurkować oraz robić wiele innych, jeszcze bardziej pasjonujących rzeczy.

Wieczorem wraz z wrzeszczącym Romanem, zagipsowaną Basią i ich córką Karoliną udaliśmy się na
zabawę taneczną do pobliskiej remizy. Karolina reklamowała występ miejscowego zespołu jako
„gwiazdy na skalę europejską".

- Możesz się trochę zdziwić, w pozytywnym sensie. Oni nie grają tak jak w innych remizach -

powiedziała. - Mają bardzo bogaty repertuar. Grają dużo swoich rzeczy, a poza tym różne standardy. W
zeszłym roku występowali w klubie w Amsterdamie.

- Nie w klubie, tylko w knajpie - ryknął Roman. - I zdaje mi się, że ten kudłaty od tego sfiksował.

Odkąd wrócił, ciągle się tak głupio uśmiecha.

Karolina wspaniałomyślnie go zignorowała.

- Przystojni, nie? - spytała z zachwytem.

- No - zgodziłam się szczerze. - W ogóle ludzie są tu ładni i tacy raczej proporcjonalni.

Co prawda miałam odniesienie tylko do osób pokroju Szczękonośnego i jego kolegów po fachu.

Ja też jestem Kaszubem - wtrącił Piotr. - Widać, co nie?

- Kłamie! - wrzasnął Roman. - Nawet mówić nie umie jak człowiek. Taki z ciebie Kaszub jak z koziej...

- Może zatańczymy? - Piotr wstał i skłoniwszy się dwornie, zapytał: - Pani pozwoli?

Pozwoliłam. Nie bardzo było mi w smak kontynuowanie dyskusji o Kaszubach. Kto wie, może to jakaś
sekta? Albo partia? A może zgoła naród? W każdym razie grali fantastycznie. Odkryłam w sobie
niezwykły talent taneczny oraz ogromne pokłady energii, toteż nie wróciliśmy już ani do rozmowy o
Kaszubach, ani do stolika. Po jakimś czasie wyszliśmy na zewnątrz, żeby odetchnąć rześkim, nocnym
powietrzem.

- Nie pamiętam, żebym się kiedykolwiek tak dobrze bawiła - wyznałam.

- Słowo honoru? - Piotr się uśmiechnął.

- Słowo.

- Bardzo się cieszę - odparł, głęboko zaglądając mi w oczy.

A potem nachylił się do moich ust i... Przez chwilę obawiałam się, że ten zawrót głowy ma podłoże
chorobowe, ale najwidoczniej był to stan normalny, a nawet przyjemny. Można by rzec, cudowny.
Sprawdźmy to raz jeszcze... Tak, zdecydowanie cudowny. Bez żadnej przesady.

Do Stadniny Romana wróciliśmy dobrze po drugiej. Okazało się, że w stajni panuje spore zamieszanie:
kobyła postanowiła urodzić. Wpadliśmy w ostatniej chwili, by zobaczyć wynurzającego się na świat
źrebaka. Okazał się jasnobrązowym konikiem z białą strzałką na czole.

- Możesz nadać mu imię! - krzyknął mi do ucha Roman.

- Może Buszko? - spytałam machinalnie.

Najwyraźniej pod wpływem wielkiego wzruszenia w moich ustach pojawiały się zdania, nad którymi nie
panowałam. Jak gdyby odblokowywała się jakaś klapka do podświadomości. Co to jest Buszko? Czemu
się tego tak uczepiłam? Doprawdy, nie pamiętam.

- Buszko. Nawet ładnie - powiedział Roman. - Zawsze to lepiej, niż nazwać kobyłę Beatą.

Piotr uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

- Tamta kobieta miała dosyć płytką wyobraźnię - wyjaśnił Roman. - Zbyt lekkomyślnie pozwoliłem jej
nazwać żrebaka. Ale słowo się rzekło, kobyłka u płotu. Od tamtego czasu zawsze oceniam kobiety po
wyobraźni do imion.

- A jeśli nie ma akurat źrebaka? - spytałam.

- To rodzą się psy, koty, cokolwiek. Kobieta z miasta nada imię nawet kurze.

- Kim była ta od Beaty? - spytałam Romana. - Może twoją byłą żoną? - zażartowałam.

- Nie moją - powiedział Roman i filuternie zerknął na Piotra.

- Aha - kiwnęłam głową.

Następnego ranka wstałam jeszcze przed Piotrem i wymknęłam się na dół. Basia przygotowywała
śniadanie, ale nie pozwoliła sobie pomóc, a ja za bardzo nie nalegałam. Ruszyłam na poszukiwanie
Romana. Był w stajni, przy boksie ze źrebakiem noworodkiem. Kiedy wymieniliśmy już uwagi na temat
jego zdrowia, urody i kondycji, zagadnęłam niby obojętnie:

- A kto nazwał Kruza?

- Nie wiem, przyszedł do nas z imieniem. Wcześniej patrolował ulice. Chyba ktoś chciał, żeby był
odważny i bojowy jak Tom Cruise w Top Gun.

- Aha. Aha. A ile jest tych zwierząt ponazywanych przez kobiety?...

- Jest kobyła Beata - zaczął Roman, mrużąc zabawnie oczy. - Jest koń Akron...

- Bardzo oryginalnie - mruknęłam zawistnie.

- Zdaje się, że to była nazwa jej firmy... No, i jest jeszcze kobyła Cebula.

- Nawet zabawnie.

- Żarła na potęgę cebulę. Gdyby żarła marchew albo buraki... No, ale całe szczęście nie żarła. Był

też królik Fizio, lecz skończył w pasztecie w zeszłe Boże Narodzenie, i kocica Wanessa, gdzieś zaginęła.

Żyje za to kaczka Eurydyka, kogut Niemiec, kura Wanda i pies Misiek.

- To straszne - szepnęłam.

- Rzeczywiście, z tym Miśkiem to największa wpadka.

- Chodzi mi o tę sporą liczbę... imion.

Roman klepnął mnie w plecy i wybuchnął śmiechem.

- Wiesz, mam wielu przyjaciół, nie jednego Piotra.

- Ty draniu! - roześmiałam się.

- Przez niego mamy tylko Beatę i Akrona... Aha, i tego nieszczęsnego Miśka - mruknął, kierując się ku
wyjściu.

Jak najbardziej obojętnie wypytałam Karolinę o wiek rzeczonych zwierząt: Beata jest najstarsza, ma
prawie siedem lat. Akron ponad trzy. Misiek rok. Nie najgorzej, chociaż o młodziaka Miśka byłam jednak
trochę zazdrosna.

Piotr zostawił mnie na tej samej pętli tramwajowej, z której mnie odebrał. Jakoś nie chciałam, żeby
kręcił się przed moim domem. Po pierwsze dlatego, by niepotrzebnie nie irytować Fabiana.

A po drugie, wolałam go nie epatować bogactwem po tatusiu. W domu czekała zaaferowana Wikta.

- Było dużo telefonów. Dzwoniła pani Celina, chyba z dziesięć razy. Dzwonił doktor Maj, żeby spytać,
jak się pani czuje. Dzwonił pan Kowaliński z Koła Miłośników Kaktusów i Sukulentów. I jeszcze jakaś
kobieta. Podawała się za pani matkę.

- Mama! - krzyknęłam. - Jak mogłam zapomnieć! Natychmiast do niej zadzwoniłam.

- Mamo, musiałam wyjechać! Nie gniewaj się! Wpadniesz do mnie jutro?

- Córuchna! Tak się bałam, że się rozmyśliłaś.

- Przyślę po ciebie taksówkę! O dwunastej, mamo!

- Super! Super! Tylko powiedz taksówkarzowi, żeby wszedł do mnie na górę, bo przecież nie będę
sterczeć na chodniku i czekać przed blokiem.

- Dobrze... Mamo...

- No to, do widzenia. Muszę kończyć, bo strasznie ciekawy serial leci w telewizji. Cześć, cześć!

Pół nocy przesiedziałam w gabinecie nad starymi listami od Piotra, próbując wyłowić z nich jego humor,
optymizm, dystans do świata. Nie wiedziałam o nim wiele, ale też nie bardzo o to dbałam.

Co z tego, że nawet nie wiem, jak ma na nazwisko, nie znam jego numeru telefonu i nie mam pojęcia,

czym się zajmuje... W zasadzie chyba wspominał, że jest prawnikiem czy kimś podobnym. Mógłby nawet
strzyc trawę, mniejsza o to. To ja chciałabym mu się zwierzać. Czuję, że jest świetnym słuchaczem. Gdy
wspomina jakieś drobne fakty ze swojego dzieciństwa czy czasów studenckich, chciałabym mu się
zrewanżować. Ale czym? Wolę nie zdradzać się z żadnym ze swych wspomnień. Ostatnio okazało się, że
mój rzekomy pierwszy kochanek, Pogromca Dziewic, jest znanym aktorem. Widziałam go na plakatach i
w telewizji. Obawiam się, że reszta moich wspomnień ma równie niewiele wspólnego z rzeczywistością.
Moje najlepsze, najważniejsze wspomnienia wiążą się teraz z Piotrem.

Gdybym chociaż miała jego zdjęcie... Mój wzrok machinalnie przeniósł się na fotografie na biurku. Ze
złością przewróciłam je wszystkie, ale po namyśle ustawiłam tatę.

- Pewnie byłeś okropnym skurczybykiem - powiedziałam. - Ale mnie kochałeś. Nigdy ci tego nie
zapomnę.

Następnego dnia obudziłam się około dziesiątej. Od razu przypomniał mi się weekend w stadninie
Romana. Jazda konna... Kąpiel w rzece... Tańce... No i poza tym... A raczej przede wszystkim...

Z błogiego rozmarzenia wyrwał mnie telefon Celiny.

- Gdzie ty się podziewasz, Lenko? - spytała z wyrzutem. - Już się bałam, że ten drań, twój mąż, zrobił ci
krzywdę. Wiesz, strasznie fajne rzeczy usłyszałam na pogrzebie, I pewno poprawią ci humor...

Ale ja mam bardzo dobry - wtrąciłam. ...więc może wpadnę do ciebie za dziesięć minut? -

ciagnęła niezrażona.

- Nie, nie bardzo, bo moja mama ma przyjść i...

- Twoja mama?!

- Tak, i musimy porozmawiać. Wiesz, bardzo długo nie rozmawiałyśmy. To zajmie nam trochę czasu.

- W takim razie zadzwonię po południu.

Właśnie, mama. Chyba trzeba się jakoś przygotować na jej przyjęcie. A Wikta jeszcze o niczym nie wie.
Wyszłam z pokoju i zaskoczona pociągnęłam nosem. Co za dziwny, drażniący zapach!

Zeszłam ze schodów. Woń się nasilała. I nie był to zapach, o nie. To był potworny, morderczy odór. Z
kuchni wyszła pozieleniała Wikta.

- Wikta, co się dzieje? - spytałam z przerażeniem, zakrywając nos połami nocnej koszuli.

Wikta wskazała w kierunku kaktusarium.

- Coś zakwitło - wydusiła.

- Rany boskie, trzeba wezwać jakieś służby!... Może śmieciarzy!... Niechże to stąd zabiorą i wywiozą za
miasto! Moja mama będzie za godzinę, nie mogę jej przyjąć w takich warunkach, co ona sobie o mnie
pomyśli!...

Jak oszalała biegałam po domu. Zaraz dostanę ataku, bez dwóch zdań. Mama na karku, a tu rozkłada się
jakiś śmierdzący kaktus czy inny sukulent. Jak można w takich warunkach robić makijaż albo przymierzać
sukienki. Jak można myśleć o jakimkolwiek poczęstunku. Dlaczego nikt nie przyjeżdża, żeby to zabrać?
Czy Wikta powiedziała, że cena nie gra roli?

Są! Nareszcie!

Obserwowałam przez okno gabinetu działania dzielnych śmieciarzy. We trzech wynosili ogromną donicę
z cuchnącym badylem, sterczącym złowrogo spośród rozłożystych liści. O, jeden zwymiotował.
Biedaczysko.

A teraz szybko do wietrzenia. Mam nadzieję, że zanim mama zjedzie w me progi, dom, ogród i okolica
uwolnią się od odoru sukulenta. Przydałby się do tego jakiś huragan.

Mama zajechała piętnaście po dwunastej. Wysiadła z taksówki i przez chwilę podziwiała okolicę.

- Witaj, mamo! - krzyknęłam i wpadłam w jej ramiona.

- Córuchna! - zawołała. - Ale masz dom, no, no. Powiedz, to po twoim mężu, czy jeszcze po moim?

- Po ojcu - powiedziałam.

- Piękny, piękny. I ta okolica. Czasem tu wpadam, żeby zrobić komuś manikiur. Wyższe sfery, cie
choroba... Roman niegłupio zainwestował.

Wprowadziłam mamę do domu. W holu czekała godnie wyprężona Wikta.

- A to kto? - spytała mama. - Twój bodyguard czy przyzwoitka?

- Wikta gotuje i sprząta, ale jest jakby członkiem rodziny.

- Siema, Wikta - przywitała się mama. - Masz ciekawą twarz, jakbym ją skądś znała...

- Mamo, chodź do jadalni. Na pewno jesteś głodna. Wikła przygotowała coś pysznego.

- A gdzie tam. Obżarłam się przed wyjściem. Miałam jeszcze kupon na zniżkową pizzę, a dziś kończyła
się promocja. Teraz pokaż mi dom. No dawaj, nie mogę się doczekać tych apartamentów.

Oprowadziłam mamę po całym domu, od piwnicy po strych. Była pod dużym wrażeniem, ale największy
zachwyt wzbudził pokój telewizyjny i barek w salonie. Nie pozwoliłam się jej jednak zbyt długo przy
nim zatrzymywać, zaciągnęłam ją do swego gabinetu, usadziłam na kanapie, po czym wyjęłam wszystkie
albumy ze zdjęciami.

Jak się okazało, zgodnie z moimi podejrzeniami, osobą pozbawioną głowy była mama. Na widok tak
okaleczonych zdjęć uderzyła w płacz i dopiero szklanica whisky przywrócą jej równowagę i
naprowadziła na tok wspomnień.

To my na wakacjach w Kołobrzegu - mówiła. - A tu chyba w Złotych Piaskach, jeśli mnie pamięć nie
myli. O, tu widać, jaką miałam dobrą figurę. Chociaż nie taką dobrą, jak przed twoim urodzeniem, rzecz

jasna. A tu Zakopane.

- Mówiłaś, że nie wyjeżdżaliśmy na wakacje.

- No bo prawie nie wyjeżdżaliśmy. Raz do roku na tydzień albo dwa, pic na wodę. Proszę cię, dolej
matce z łaski swojej... O, dziękuję. A tu twoje trzecie urodziny. Ja to zdjęcie robiłam, dlatego jest w
całości. O, to na kucyku w zoo jest słodkie, miałaś wtedy cztery latka. A to na kinderbalu z okazji piątych
urodzin, pamiętasz? Popłakałaś się, bo Czaruś Babiński pobił cię łopatką. Pamiętam, jak wtedy Roman
się rozgniewał.

- Zbił Czarusia?

- Omal nie zbił ciebie. Powiedział, że jak sama nie będziesz załatwiać swoich spraw, to przez całe życie
będą cię walić po głowie. Naprawdę tego nie pamiętasz?

- Nie bardzo.

- Od tamtego czasu stałaś się postrachem podwórka i kinderbali... O, jest i Buszko.

Buszko! Rany, to pies! Mały, łaciaty mieszaniec! Brzydki jak siedem nieszczęść, coś w stylu Leona
Zawodowca.

- Ależ Roman był zły, kiedy przyprowadziłaś to zwierzę! Próbował cię namówić, żebyś go wyrzuciła.
Obiecywał, że kupi ci najdroższego psa w Polsce, a ty się uparłaś na tego kundla.

Swoją drogą, miłe to było stworzenie i takie mądre! Kiedy tylko widział Romana, od razu właził

pod fotel.

- Kochany Buszko. - Siąknęłam nosem.

- A to nasze ostatnie wspólne zdjęcie. Miałaś wtedy dwanaście lat. Noszę podobne w portfelu, zabrałam
sobie, kiedy mnie Roman porzucił, zobacz.

Mama wyjęła zdjęcie.

- Już zapomniałam, jaka byłaś piękna, mamo.

- Prawda? - westchnęła. - No dobrze, pokaż mi teraz, jak wyglądało twoje życie beze mnie.

Pokazałam mamie następne albumy. Omal nie doprowadziła mnie do obłędu pytaniami, gdzie wtedy
byłam, co robiłam i jak nazywali się towarzyszący mi ludzie. W najbardziej newralgicznych momentach
leciałam po whisky, co sprawiało, że mama była coraz bardziej zadowolona i mniej dociekliwa. Całe
szczęście, zdjęcia w nowszych albumach były już starannie poopisywane.

- Czuję się, jakbyśmy w pewnym stopniu nadrobiły te minione lata - powiedziała mama, kiedy
dobrnęłyśmy do końca.

- Ja też tak czuję, mamo.

- Nie mogę się doczekać, kiedy poznam twojego męża.

- Nie bądź tylko zbyt wylewna. Właśnie się rozwodzimy.

- Naprawdę? Moje biedactwo!... Dajemy im najlepsze lata swego życia, a oni wymieniają nas na nowszy
model. Gdybym w dniu ślubu była taka mądra jak teraz, spisałabym intercyzę. Mądry Polak po szkodzie...

Po tej oryginalnej uwadze przechyliła głowę na oparcie i zapadła w sen. Zawołałam Wiktę i wspólnie
przeniosłyśmy mamę do sypialni. Poproszę ją, żeby u mnie została. Nie ma powodu, by ona mieszkała w
bloku, a ja panoszyła się w ekskluzywnej willi. Po tylu latach powinnyśmy być wreszcie razem.

Zgodnie ze swym niezwykłym wyczuciem dziesięć minut później wpadła Celina.

- Jest jeszcze twoja mama? Śpi? Pokaż!

- Nie będę ci jej pokazywać, to nie Big Brother - odparłam rezolutnie. Bądź co bądź ogląda się telewizję.
- Jeszcze ją poznasz. Na pewno będziesz miała okazję, bo zamierzam zainstalować ją tu na stałe.

- Tak? A co na to Fabian?

- Mało mnie to interesuje.

- No, moja droga, moja droga! - Celina była pełna uznania. - Chylę głowę. A teraz posłuchaj, bo jest
czego! Wyobraź sobie, na pogrzebie zrobiłaś oszałamiające wrażenie. Niektórzy nawet podejrzewali, że
ty to nie ty! Ta zdzira Ilona omal zemdlała. Sylwia słyszała, jak Klaudia mówiła do Bogny, że pewnie
Fabian stracił ochotę na rozwód, bo patrzy na ciebie z takim uczuciem...

Chyba nienawiści. Jak on na mnie patrzył wcześniej, skoro te baby traktują to teraz jako coś
pozytywnego?

- Monika powiedziała Ilonie nad uchem (wiesz, tak specjalnie, bo one się nie cierpią, odkąd Ilona
przyłapała Monikę z Pasztetem), że niezła z ciebie laska i że pasujecie do siebie z Fabianem.

- I to ma być komplement? - Zatrzęsłam się z oburzenia.

- Gawron mówił do Traszki, że jeśli Fabian nie reflektuje, to on może cię pie... To jest, zadowalać. Na to
Traszka, że on również. Chcieli, żebym ich tobie poleciła.

- Dziękuję pięknie.

Nie wiem, kim są Gawron i Traszka, ale jakoś nie miałam ochoty na nikogo z grona żałobników.

- Powiedziałam, że nie potrzebujesz takich starych, zużytych pryków.

- Bardzo słusznie.

- Ilona powiedziała Marzenie, że chwytasz się ostatniej deski ratunku i pewnie wydałaś majątek na
operacje plastyczne i inne zabiegi, ale ci to nie pomoże, bo wyglądasz nie lepiej niż Michael Jackson. I
że sprawa rozwodowa jest w toku. Kłamała, nie?

- Nie do końca. Wprawdzie dopiero rozmawialiśmy z prawnikami, ale...

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?!

- Właściwie nie było okazji. Wszystko stało się tak szybko...

- Powiedz, Lenka, ty tego chcesz?

Spojrzałam na nią bystro, zastanawiając się, co odpowiedzieć.

- A ty na moim miejscu chciałabyś, czy nie? - Zadałam pytanie sondujące.

- Na twoim miejscu... Rozważając wszystkie za i przeciw... Tak sobie myślę... Masz swoje własne
pieniądze po ojcu. Nie wiem, ile jest prawdy w tych opowieściach o jego rzekomym skarbie... Tak po
prawdzie, coś musiało się stać z tymi pieniędzmi, za które Kicha i Franek tak mu się odwzajemnili...
Może zresztą Kicha sam zwinął tę kasę i sprzątnął twojego ojca, żeby zrzucić na niego winę... Przecież
zaraz potem zapadł się jak kamień w wodę... Chyba że to on był

tym zwęglonym ciałem, jak twierdzą gliny i wdowa po Kiszce, chociaż akurat mój mąż jest przeciwnego
zdania, ale mniejsza o to. Mniejsza o to, bo przecież i tak stać cię na życie na poziomie. Więc
odpowiadając na twoje pytanie, tak.

Po tym potoku mrożących krew w żyłach informacji nie wiedziałam już, jakie pytanie zadałam na
początku. Przez chwilę próbowałam dojść do siebie, podczas gdy Celina ciągnęła, przechadzając się po
pokoju:

- Jedynym przeciw byłoby to, że go kochasz. Jeśli go nie kochasz, to są tylko za, ja tak uważam.

- Więc muszę ci powiedzieć, że wszystko rozważyłam, przemyślałam i doszłam do wniosku, że już go nie
kocham. I że nie ma się co tak głupio upierać.

- Bardzo słusznie. A teraz powiedz, co robiłaś cały weekend. Może wreszcie umówiłaś się z Piotrem?

- E, nie... - Na wszelki wypadek się nie przyznałam. -Byłam w Gdańsku na spotkaniu Miłośników
Kaktusów i Sukulentów... Bo... Eee... Bo Fabian nie mógł pojechać.

- Fabian i Miłośnicy Sukulentów?! Czyżby na sam koniec pożycia nawrócił się na twoją wiarę?!

Na moją wiarę?... Coś podobnego! A więc to ja byłam Miłośnikiem Kaktusów i Sukulentów! To w sumie
lepiej, nie będę musiała mu zwracać za to cuchnące bydlę, które rano wyekspediowałam na śmietnik.

Celina stanęła przy oknie i znieruchomiała.

- O - powiedziała - widzę, że masz gościa.

- Kto to taki?

- Gruby Radek. No, to ja się zmywam, cześć. - Założyła ciemne okulary i pospiesznie wyszła.

Wyjrzałam również, choć domyślałam się, kim był Gruby Radek. Gruby Radek to po prostu Gruby.
Przyjechał z biznesplanem zamachu. I ja będę musiała tego wysłuchiwać. Co mi odbiło, żeby dzielić się z
nimi tym durnym pomysłem? Mam nadzieję, że Szczękonośny osłabi zapał

Grubego. Nie chcę mieć nic wspólnego z żadnym mordem, nawet tak społecznie użytecznym.

Gruby stał w holu i rozważał, czy opłaca mu się wdrapywać na górę. Widać mierzył zamiary na siły.
Wybawiłam go z opresji i zeszłam na dół. Przypomniało mi się nagle, przed czym ostrzegała Wikta. A
jeśli Celina rzeczywiście podłożyła podsłuch? Mimo wszystko czułam jakąś chorą lojalność w stosunku
do gangu Szczękonośnego. Choć może była to raczej chora sympatia do Grubego Radka. W każdym razie
zatrzymałam go przy schodach i ciepło się przywitawszy, zaproponowałam, byśmy wyszli do ogrodu.

- Wikta, przynieś do altanki jakiś zimny napój - zaordynowałam.

- Dzięki, Milenka - sapnął Gruby. - Do altanki trafię sam, a ty zadzwoń po Fabiana.

Zadzwonić po Fabiana! Gdyby wiedział, że prosi o rzecz niemożliwą! Pognałam na górę.

Przewróciłam do góry nogami zawartość wszelkich możliwych mebli, próbując znaleźć numer do
własnego męża. Niestety, kobieta, którą byłam, nie notowała najważniejszych rzeczy, jak hasła, pin-kody
i kluczowe telefony, tylko je po prostu zapamiętywała. Najwyraźniej nie ufała nikomu ze swego
otoczenia. Gdyby wiedziała, że te wszystkie pułapki, bariery i zasieki najbardziej obrócą się przeciwko
niej samej!

- Halo, Radek! Nie mogę się dodzwonić! - krzyknęłam z okna. - Może ty spróbujesz, co?

- Nie mogę. Wysiadło mi zasilanie - odparł wstydliwie.

Szczękonośny wkrótce się zjawił. Tylko że zamiast od razu skierować się ku altance, przyszedł

do mojej sypialni.

- Czeka na ciebie Radek. Porozmawiajcie sobie w ogrodzie, nie będę wam przeszkadzać -

powiedziałam, udając, że jestem pilnie zajęta przeglądaniem garderoby.

- Zastanowiłem się nad twoim pomysłem. Rzeczywiście, nie jest taki głupi, jak by się zdawało.

Zobaczę, co powie Radek, ale chciałem ci powiedzieć, że jestem pod wrażeniem i że doceniam.

- No to świetnie. - Byłam zdruzgotana.

- Przyniosłem ci coś, chodź, zobacz. - Złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą.

Ta radosna przemoc nie zapowiadała niczego dobrego, ale efekt przerósł moje najgorsze obawy.

Na środku holu stała wielka donica z urodzajnie kolczastą kulą.

- Podoba ci się? - spytał mój mąż z tkliwością.

- Bardzo - wykrztusiłam. - Jest... niezwykły.

- Był najdroższy - oświadczył dumnie. - No to idę do Grubego. Przyjdź do nas, chociaż na chwilę.
Dowiesz się, co i jak, i może nam coś jeszcze podpowiesz.

- Wiesz, chyba posiedzę z kaktusami. Muszę się zastanowić, jak je teraz poustawiać. Udanych obrad.

To rzekłszy, wyszłam z holu i ukryłam się w toalecie.

Hojność Szczękonośnego po prostu mnie obezwładniła. Jeśli docenia moją dobrą wolę, to mógłby to
manifestować w inny sposób. Na przykład wynosząc się z mieszkania. Co go tu trzyma?

Zdecydowałam się przecież rozwieść, zawiesić teczkowy szantaż i nie czepiać wspólnych akcji,
obligacji i tym podobnych kapitalistycznych wynalazków. Więc o co mu, do ciężkiej cholery, chodzi?
Może liczy jeszcze na tajemniczy skarb tatusia? Ale chyba do tej pory puściłby parę z gęby? Jakoś mi się
wydaje, że żadnego skarbu nie ma albo Szczękonośny już trzyma na nim łapę.

Odpuśćmy sobie zatem te dywagacje - czego oczy nie widzą, tego sercu nie zal i skupmy się na bardziej
prawdopodobnym scenariu szu. Szczękonośnego trzeba ponaglić. Natychmiast, zanim przyjdzie mi do
głowy kolejny kretyński pomysł wykończenia kolejnego pół tuzina bezbronnych gangsterów. I zanim
zdradzę się z nim w swej świętej naiwności.

Okazja nadarzyła się szybciej, niż myślałam.

Właśnie zmierzałam na górę, gdy z piętra rozległ się straszliwy ryk na dwa gardła. Wypadłam na
korytarz. Mama i Szczękonośny właśnie się poznawali. Ani jedno, ani drugie nie wyglądało na
zachwycone.

- Mamo, to mój mąż - powiedziałam szybko do osłupiałej mamy. - Przepraszam, Fabian, nie zdążyłam cię
uprzedzić. To jest właśnie mama.

- Mama?!

- Twój mąż?!

- Poznajcie się. Mama właśnie się wprowadza.

- Tak? - spytała z zachwytem mama.

- Tak? - spytał z przerażeniem Fabian.

- A Fabian niedługo się wyprowadza.

- Tak? - zaciekawiła się mama.

- Tak? - oburzył się Fabian.

- No, tak. - Uśmiechnęłam się z obłudną słodyczą. -Przecież się rozwodzimy. Nie rozumiem, co tu jeszcze
robisz. Miałeś się przecież wynieść, żeby było mi łatwiej, tak?

Szczękonośny zarzucił dolną żuchwę na górną, wpadł do swej sypialni i z rozmachem zamknął

drzwi.

- Ale jesteś ostra - ucieszyła się mama. - A swoją drogą, niezły z niego dziwak. Dlaczego się tak
wkurzył? Wiesz, w latach mej młodości, jak ludzie się rozwodzili, to do śmierci mieszkali pod jednym
dachem. Nawet z nowymi rodzinami. Ale teraz wszyscy potrzebują więcej swobody. A jego chyba stać
na garsonierę, nie? - monologowała mama.

- Ja też tego nie rozumiem, mamo.

- On coś knuje. Uważaj. A zresztą... Niech koń się martwi, ma większy łeb. A my chodźmy na telewizję.
Bardzo się cieszę, że zdecydowałaś się przyjąć mnie do siebie. Wiesz, jestem już trochę stara, ale w
ogóle niekłopotliwa. Tylko mam jedno pytanie: często przyjmujecie gości?

- Niezbyt.

- Świetnie. Powiedz Wikcie, żeby przeniosła barek do sali kinowej. Znaczy się, telewizyjnej.

Wtedy nie musiałybyśmy tak często latać po łyskacza, nie?

Kiedy następnego dnia rano wyjrzałam przez okno gabinetu, dostrzegłam przed bramą niezwykły ruch.

- Halo, Wikta, co to ma znaczyć?

- Kręcą się jacyś od rana i pytają...

W tejże chwili rozległ się dzwonek domofonu.

- Dzwonią - powiedziała Wikta z bojaźnią w głosie.

- Ja z nimi porozmawiam. Słucham? - odezwałam się bojowo w kratkę mikrofonu.

- Czy to pani jest właścicielką tej egzotycznej, bardzo drogiej rośliny...

- Amorfofalusa - pisnął ktoś w tle.

- ...którą znaleziono wczoraj na wysypisku śmieci pod Warszawą?

- A co to państwa obchodzi? - spytałam oszołomiona.

- Podobno w Polsce był tylko jeden przedstawiciel tego gatunku. Dlaczego unikalny amorfofalus...

Wyłączyłam domofon. W tej samej chwili odezwał się telefon.

- Profesor Widacki - szepnęła Wikta.

- Dzień dobry, profesorze - zaczęłam pogodnie, jednak profesor był zbyt wzburzony, by zawracać sobie
głowę uprzejmościami.

- Pani Leno... Amorfofalus na wysypisku... Kwitnący... Pani Leno... Jak to się mogło stać?!

Biedny profesor miał taki głos, jakby zamierzał zejść na zawał.

-

Panie profesorze... On strasznie śmierdział.

- Śmierdział? To chyba jasne! Nie rozumiem.

- Ale mój mąż... On jest taki wrażliwy...

- Pani mąż wyrzucił amorfofalusa?!

Nie potrafiłam przyznać się profesorowi do okrutnej prawdy.

- Tak, wyrzucił. Właśnie się rozwodzimy. Zrobił mi na złość.

Profesor wydał jęk.

- To bestia... Prymityw... Ja do tej pory nie wierzyłem w te plotki, że to gangster, bandyta... To ohyda, to
zbrodnia... Brak mi słów...

- Panie profesorze, niech pan nikomu nie zdradza prawdy. Wolę to wziąć na siebie, tak będzie lepiej dla
nas wszystkich...

- Pani Leno... Moja biedna... - Profesor się wzruszył.

- Chciałabym zlikwidować swoje kaktusarium na wypadek, gdyby to miało się powtórzyć. Czy mógłby mi
pan podpowiedzieć, gdzie mogę przenieść inne... eksponaty?

- Koniecznie trzeba ten problem rozwiązać. - Profesor powoli się uspokajał. - Ale proste to nie będzie.

- Jestem w stanie wyłożyć pewną sumę dla instytucji, która by się tym zajęła.

- Droga Leno, aniele! Poproszę pana Kowalińskiego z naszego koła, żeby porozumiał się z panią przez
Internet, jeśli będziemy mieli coś pewnego na oku. Tak, muszę się z nim natychmiast porozumieć. Wlała
mi pani otuchę w serce. Do widzenia.

Omal nie zemdlałam ze wstydu, rzucając wszystkie te kalumnie na Bogu ducha winnego Szczękonośnego.
Bez wątpienia miał na swym koncie gorsze grzechy, ale sam sobie na nie zapracował. A ja obrzucam go
błotem. Robię z niego ograniczonego, mściwego samca. I to jeszcze teraz, kiedy chciał mi okazać tak
zwane uczucie, kupując Najdroższy Kaktus. Spójrzmy na to z innej perspektywy. Jak widać, jestem
nieprzekupna.

Z upływem czasu grupka przed bramą jakby gęstniała, a ja o dwunastej miałam spotkać się z Piotrem.
Przecież nie wylezę teraz za bramę do taksówki, za nic w świecie. Te harpie zaraz mnie obstąpią,
żądając wywiadu. Pokażą mnie w głównych wiadomościach. Na pewno dodadzą parę ciekawych
informacji o mojej rodzinie. Tak po prostu, żeby naświetlić genetyczne i środowiskowe podłoże mojego

haniebnego czynu. Piotr to obejrzy i... raczej nie można oczekiwać, że będzie zachwycony. Nie wolno do
tego dopuścić! Pomyślmy, jak by ich przechytrzyć?

Mecenas Maszyński wspominał coś o mercedesie w garażu. Tylko że ja nie mam prawa jazdy.

Nawet jeśli maszyna jest na chodzie.

- Wikta, masz może prawo jazdy? - spytałam z nadzieją w głosie.

Wikta pokręciła głową. Wyglądała na zdumioną, że podejrzewam ją o taki nonsens.

- A ty, mamo, masz prawo jazdy? - spytałam mamę, która właśnie pojawiła się w kuchni.

- Ja, prawo jazdy? Coś ty. Prawdziwe damy nie jeżdżą same, zawsze ktoś je wozi - pouczyła mnie mama.
- Poza tym czuję się odrobinę wstawiona. Mocny macie ten alkohol. Chyba nie jestem przyzwyczajona do
markowego. Albo może tu jest jakiś mikroklimat czy inna cholera. Wikta, czy nie mogłabyś dać mi czegoś
na głowę?

Co tu zrobić? Może krzyknąć przez okno: rozejść się, bo będę strzelać! Zdaje się, że w gabinecie
Szczękonośnego widziałam jakąś zabytkową broń na niedźwiedzie. Pistolety, karabiny, granaty, wyrzutnie
rakietowe i inne narzędzia pracy trzyma gdzie indziej, ale taka wielka, staroświecka strzelba powinna
zrobić wystarczające wrażenie. Opamiętałam się, kiedy przez celownik namierzyłam chudzielca z
mikrofonem.

A może by tak wezwać jakieś służby, a potem ukryć się w ich wozie? Nie, to bez sensu, nie można na
nich liczyć.

Przypomnijmy sobie, ile czasu czekałam na śmieciarkę. Karetka pogotowia też pewnie nie jest szybsza. A
przecież nie zaproszę policjantów.

Celina ma własny samochód, ale nie mogę jej wtajemniczać.

Może przebrać się za mężczyznę? Może za Cygankę? Albo za Arabkę?

A może zrezygnować ze spotkania? Wymówić się obowiązkami? Tylko na jak długo? Jeżeli na dniach nie
wybuchnie epidemia wścieklizny, nikt nie otworzy samochodu pułapki, nie spadnie tropikalna ulewa i
będzie nadal wiało nudą, to nie zejdą z tego cholernego amorfofalusa do niedzieli. A ja będę siedziała jak
w więzieniu. Dać się sterroryzować? Za nic. Zaraz coś wykombinuję...

W tym momencie pomyślałam o sąsiedniej, odrobinę zrujnowanej willi. Nie wygląda, żeby mieszkał w
niej ktoś, kto ma kota na punkcie prywatnej własności. Jeśli ubiorę się wygodnie, dwa razy przedostanę
przez płot, to wyląduję na zupełnie innej ulicy. Proste i sprytne. Żeby tylko z wrażenia nie dostać ataku.
Odwagi!

Przeskoczyłam przez płot, jakbym nigdy w życiu nie robiła nic innego. Postrach podwórka i kinderbali, to
zobowiązuje. Sąsiedni ogród był bardzo zaniedbany. Niestrzyżona trawa sięgała prawie do pasa.
Przedzierałam się przez ten busz jak najbliżej płotu i obrastających go krzaków, gdy w pewnym
momencie usłyszałam jakby z nieba zadziwione, przytłumione, niemniej złowrogie:

- Hej! Hej! Co to ma znaczyć?!

Na balkonie stał łysawy, otyły facet w średnim wieku. W jednej dłoni trzymał komorę, w drugiej
nadgryzioną kanapkę. Z taką aparycją i rekwizytami nie wyglądał szczególnie groźnie, choć starał się
nadrabiać rozjuszoną miną.

- Halo, sąsiedzie! - odparłam wesoło i zamachałam ręką. - Bardzo przepraszam, że skorzystałam z pana
płotu i ogrodu, ale u mnie przed bramą stoją dziennikarze.

- Że co? - Omal się nie udławił.

- Bardzo pana przepraszam - powtórzyłam. - I nie zatrzymuję. Do widzenia.

I pędem pognałam ku bramie. Hycnęłam nad nią bez wysiłku i już po drugiej stronie, uspokojona i pełna
godności, poprawiłam włosy, włożyłam ciemne okulary i ruszyłam ku następnej przecznicy, gdzie czekała
taksówka.

Ciepły dzień chylił się ku końcowi. Leżeliśmy w gęstej, pachnącej trawie. Miałam sweter pełen
maślaków i we włosach suche źdźbła. Leon szalał opodal, pastwiąc się nad patykiem wielkości
papierosa. Opowiadałam Piotrowi co bezpieczniejsze kawałki o mamie i Celinie. A także o nieco
dziwnym zachowaniu Szczękonośnego, który nie chce się wynieść z mieszkania. Również o tym, że
przestałam lubić kaktusy. I że bardzo chciałabym nauczyć się prowadzić samochód, tak na wszelki
wypadek, bo pewnie i tak nie dadzą mi prawa jazdy.

Piotr był rzeczywiście dobrym słuchaczem. Kiedy trzeba, mówił: „tak?" i „naprawdę?", choć przecież
tyle go to mogło obchodzić co zeszłoroczny śnieg. Obiecał mi w każdym razie, że będzie mnie uczył
jeździć. Od pojutrza.

A więc do pojutrza!

Tym razem podwiózł mnie za rogatki miasta. Dalej ruszyłam piechotą, gubiąc się w plątaninie ulic i
ogrodów. Mogłabym przysiąc, że byłam tu pierwszy raz w życiu. Rzeczywiście, urokliwe miejsce, tylko
czemu tak cholernie rozległe? A przecież tyle się słyszy narzekań na wąskie elity!

Zakradłam się niemal pod sam dom i wyjrzałam zza winkla. Przed bramą stało jeszcze dwoje wytrwałych
dziennikarzy. Co tu zrobić? Przedzierać się z powrotem przez ogród gburowatego sąsiada? Posesja z
drugiej strony odpadała, plot za wysoki, a poza tym najeżony kamerami. Żeby sforsować posesje z
trzeciej strony, musiałabym przy okazji zaliczyć dwie inne. A więc pozostaje Gbur, nie ma wyjścia.
Przyczaiłam się przy bramie. W willi paliło się światło. Ciekawe, czy Gbur ma rodzinę, czy mieszka
sam? W każdym razie, i chwała mu za to, nie ma psa. Najpierw przerzuciłam maślaki, a potem sama
przesadziłam parkan i... wpadłam na rosłego młodzieńca, który ulokował się w krzakach całkowicie dla
mnie niewidoczny. Młodzieniec niezbyt uprzejmie złapał mnie za szyję i zakrył mi usta ręką. Nawet się
nie wyrywałam, chcąc go przekonać o swych pokojowych zamiarach.

- Co tu robisz? - wycedził Młody i dał mi szansę odpowiedzieć.

- Mieszkam tam. - Chciałam pokazać mu palcem, ale wykręcił mi rękę. - Au... Strasznie pan nerwowy -
poskarżyłam się.

- Po co tu przyszłaś? Gadaj, bo jak ci...

- Nie jesteśmy na ty... au... Co za rodzinka, niech was... Niech pan spyta ojca...

- Ojca? - Młody się zdumiał.

- Widział mnie rano. No, taki łysy z brzuchem, niech go pan zapyta.

- Ach, ojca - ucieszył się zagadkowo i zwolnił uścisk. -Rzeczywiście, coś wspominał.

- No - odzyskałam część godności. - Mieszkam tam. -Tym razem trzymałam ręce przy sobie. -

Przed moją bramą stoją dziennikarze, więc korzystam z waszej posiadłości.

- To nie najlepszy pomysł - ocenił Młody.

- Właśnie widzę.

Jest pani słynną aktorką? Jakoś nie kojarzę...

- Bo jest ciemno... No, dobra, nie jestem żadną aktorką, tylko wykończyłam jednego amorfofalusa i mam
przez to nieprzyjemności, bo to był taki egzemplarz jedyny w kraju.

Spowodowałam straszną aferę. Stąd ci dziennikarze. Przez cały dzień nie dają mi spokoju. I dlatego
zdecydowałam się skorzystać z waszej posesji. Obiecuję panu solennie, że moja noga więcej tu nie
postanie.

- A, więc to pani wykończyła narodowego amorfo...

- Falusa - przyznałam ze wstydem.

- Podawali w dzienniku - przypomniał sobie Młody, dziwnie się tym radując.

Nieoczekiwanie zakleszczył swą dłoń na mojej i pociągnął przez wyrośniętą trawę. Tylko szok sprawił,
że nie wrzasnęłam i nie zaczęłam wierzgać nogami i rękami w geście rozpaczliwej samoobrony. Młody
dociągnął mnie do płotu i puścił.

- Proszę bardzo, niech pani skacze. A może pomóc? -zaproponował.

Zabrzmiało to jakoś złowrogo i perfidnie, więc na wszelki wypadek odmówiłam.

- Dziękuję, pomógł mi już pan wystarczająco. Przeskoczyłam przez parkan i stanęłam na swojej ziemi.

Tu poczułam się już dużo pewniej.

- Brutal - wycedziłam. - Cham i prostak. Gbur. Nieokrzesaniec. Zwierzę. Bydlę. Mam nadzieję, że mama
się za ciebie wstydzi. Udław się moimi maślakami.

Młody znowu się ucieszył.

- Maślakami? - powtórzył. - A, to!... Chętnie je pani przyniosę.

- Bez łaski. - Odwróciłam się i z godnością pomaszerowałam do domu.

Mama w stanie zbliżonym do euforii delektowała się drinkami i czterdziestodwucalowym telewizorem.
Przysiadłam obok niej i nalałam sobie wody mineralnej. Uf, muszę trochę ochłonąć.

- Spotkałaś się z mężczyzną - oświadczyła mama.

- Skąd wiesz? - wydusiłam.

- Bo jesteś taka zdyszana i rozdygotana... - Spojrzała na mnie przeciągle. - Widziałam was przez okno.
Wiesz, nie wyglądało to na pożegnanie kochanków. Nie chcę się wtrącać. Wiem, że te nowoczesne
związki proste nie są, choć tyle się mówi o partnerstwie i równouprawnieniu... ale czy on aby na pewno
dobrze cię traktuje?

- Niedobrze - odparłam. - Wręcz fatalnie, ale tak się składa, że widzieliśmy się po raz pierwszy i mam
nadzieję, że ostatni w życiu.

- No, to świetnie. - Mama poklepała mnie po ręku i skierowała wzrok na telewizor.

- Mamo - zaczęłam ze śmiechem. - Ja tylko skorzystałam z jego posesji, bo przed bramą...

- Nic nie mów - przerwała. - Ja naprawdę nie chcę się wtrącać.

Właśnie nadawali wieczorne wiadomości.

- O. - Mama się ucieszyła. - Znowu pokazują nasz dom! Rzeczywiście, pokazywali, na przemian z
migawkami z wysypiska śmieci, gdzie biedny amorfofalus dogorywał w towarzystwie plastikowych
butelek, torebek, opakowań po środkach czystości oraz wrzeszczących rybitw. Zaraz potem odbył się
publiczny sąd, to jest uliczna sonda na mój temat. Większość żałowała amorfofalusa i tego, że nie dane jej
było go zobaczyć. Parę osób wypowiadało się negatywnie na temat oszalałych bogaczy. Kilka
sugerowało, że policja powinna wszcząć dochodzenie.

- Ładne rzeczy - zdenerwowałam się. - Ciekawe, co by powiedzieli, gdyby im coś takiego wstawić pod
dom albo na klatkę. Na pewno wezwaliby sanepid i brygadę antyterrorystyczną.

Wreszcie jakiś okularnik stwierdził, że to był prywatny amorfofalus i z tej przyczyny mogłam z nim robić,
co mi się żywnie podobało. Dziennikarz podsumował jego wypowiedź jako cyniczną i aspołeczną.

- Nienawidzę wolnych mediów - orzekłam i poszłam do łóżka. Następne dni upłynęły w atmosferze
względnego spokoju. Mama zadomowiała się coraz bardziej, nie bez udziału Wikty.

Początkowo niemal nie ruszała się z pokoju telewizyjnego. Namawiała Wiktę do towarzystwa, czy to w
roli obserwatora i słuchacza, czy też w sensie głębszym („wypijmy głębszego").

Szczękonośny zniknął bez słowa i to również nie zaprzątało mojej uwagi. Celina przyjeżdżała regularnie,
by poopalać się na tarasie, a potem również, by poobcować z mamą. Szybko się polubiły. Nie wiem, jaka
różnica wieku je dzieliła, nie ulegało natomiast wątpliwości, że nie było między nimi żadnych różnic

światopoglądowych. Oglądając długie, leniwe seriale o miłości, zdradzie i zemście, prowadziły długie,
leniwe dysputy o manikiurze, programach telewizyjnych oraz wadach i zaletach znanych im z autopsji
systemów politycznych. Potem odkryły kolejną wspólną pasję: zakupy. Jeździłam z nimi głównie po to,
by spełniać coraz bardziej wyrafinowane zachcianki mamy. Jej wyobraźnia na temat moich możliwości
finansowych nie znała granic. Jak na razie zbytnio jej nie poskramiałam. Byłam jej przecież coś winna.

A poza tym nie miałam głowy do byle głupstw. Był przecież Piotr. Muszę przyznać, że we
wspomnieniach chwile te nie tracą nic ze swego uroku, może z powodu pięknej pogody...

Chociaż, jeśli dobrze sobie przypominam, podczas naszych kolejnych ośmiu spotkań pięć razy padał
deszcz. Właściwie zrobiło się też dosyć zimno. No tak, bo ubierałam się coraz grubiej, coraz więcej
czasu spędzaliśmy w motelach i jakoś nie było wielu okazji, by zgłębiać tajniki prowadzenia samochodu.
Przecież nie sposób brać pierwszych lekcji w deszczu i ze zdrętwiałymi dłońmi, tak czy nie?

Tego dnia spadły na mnie dwie wiadomości, wstrząsające i zatrważające z perspektywy długich,
leniwych, beztroskich dni z Piotrem. Mieliśmy właśnie trzydniową przerwę w kontaktach, spowodowaną
jego tajemniczą i niezbyt mnie interesującą pracą. Około południa drugiego dnia zaczęłam wychodzić z
błogostanu, objawiającego się niezwykłą tolerancją wobec otoczenia. Ze zdumieniem dostrzegłam, że
mieszkanie uległo niepokojącej przemianie. Po pierwsze, jakby poszarzało. Z paru żyrandoli zwisały
pajęczyny. Kosze na brudną bieliznę kipiały. Kuchnia stała się garkuchnią. A pokój telewizyjny
przeobraził się w spelunę.

Mama chrapała w swoim pokoju (miała zwyczaj spać do wczesnego popołudnia). Celina chwilowo
przebywała w swoim domu. Natomiast Wikta... Odnalazłam ją trochę później. Grała w bilard. Miała na
sobie czerwony szlafrok, nieco rozchełstany na piersi. Z kącika ust zwisał

papieros. Na brzegu stołu stała szklanka z whisky i lodem. Nie zareagowała na mój widok.

Obeszła stół i niespiesznie przymierzyła się do bili.

Taka postawa zupełnie wyprowadziła mnie z równowagi.

- Co jest, Wikta? - spytałam bojowo.

Zignorowała mnie kompletnie. Wbiła bilę do łuzy, podniosła się wolno znad stołu, strzepnęła popiół na
dywan i sięgnęła po szklankę.

- Co to ma znaczyć?! - warknęłam.

- Tylko spokojnie - powiedziała Wikta i oparła się na kiju. - Wiem wszystko.

Wie wszystko? Na moment zdrętwiałam. Wie o mojej amnezji. Wie o Piotrze. Wie o wizytach Celiny.

Ale zaraz, czym to może mi grozić? Przecież się rozwodzę. Sprawa w toku. Wiele nie stracę, miejmy
nadzieję. A poza tym mecenas Maszyński jest tak operatywny, że nie da mnie skrzywdzić.

Opanowałam więc pierwszy odruch paniki, uśmiechnęłam się pobłażliwie i odparłam:

- Droga Wikto, nic mnie to nie interesuje. Wyobraź sobie, że rozwodzę się z mężem. Niczym mi już nie

zagrozisz. A jeśli nie podoba ci się ta praca, bo widzę, że nie bardzo, to proszę cię, odejdź

niezwłocznie i nie szarp mi nerwów, bo dostanę ataku.

- Pani mnie nie rozumie - odparła twardo Wikta. -Wiem o Wikarym. Usłyszałam wczoraj od pani matki.

- Nie wiem, co słyszałaś, ale uwierz, że nie ma to w tej chwili żadnego znaczenia.

- Wikary był moim bratem - oświadczyła Wikta. - Bratem bliźniakiem. Mnie dali Wiktoria, a jemu
Wiktor.

- To rzeczywiście bardzo interesujące, ale nie rozumiem, co to ma wspólnego z twoimi obowiązkami.

- Mój brat był bardzo blisko z pani matką.

- Był czy nie był, jakie to ma znaczenie?

- Jeśli byli ze sobą związani, to znaczy, że my również jesteśmy jakby rodziną.

- Że co? - wyjąkałam.

- A tak - odparła Wikta.

- To jakaś paranoja.

- Mam zamiar tu zostać. Jako twoja krewna, dziecinko. -Wikta uśmiechnęła się złowieszczo i powróciła
do przerwanej gry.

Wprawdzie nie byłam osobą kierującą się przesądami społecznymi ani estetycznymi, ale wizja Wikty w
roli cioci przekraczała wszelkie granice mojej wyobraźni. Przez następne pół godziny próbowałam ją
przekonać, by jednak zrezygnowała ze swoich irracjonalnych roszczeń i wyprowadziła się z domu.
Obiecywałam sowitą rekompensatę. Posunęłam się nawet do zawoalowanych gróźb. Wszystko na nic.
Wikta oznajmiła pogodnie, że bardzo nas lubi i chce się z nami zbratać. W dodatku podoba się jej dom,
toteż zamierza w nim pozostać. Nikogo się nie obawia, a jeśli będę podskakiwać, to pójdzie na policję z
bliżej nieokreślonym donosem. Jednym słowem, powinnam zaakceptować nieodwołalność sytuacji i
zatrudnić kolejną pokojówkę.

Wyszłam z sali bilardowej z mętlikiem w głowie. Co tu robić? Może poprosić o pomoc Szczękonośnego
i jego siepaczy, by rozwiązać tę kwestię po cichu i ostatecznie?...

Odezwał się domofon. Przez chwilę czekałam jak otępiała, nim uświadomiłam sobie, że muszę otworzyć
sama.

To była Celina. Cóż za szczęście! Celina na pewno znajdzie jakieś rozwiązanie.

Celina nie dała mi dojść do słowa. Kiedy tylko wpadła do domu, z wypiekami na twarzy i rozwianym
włosem, z miejsca rzuciła:

- Ty wiesz, co się stało?

- Co takiego? - spytałam słabo. Żadnych więcej rewelacji, proszę!

- Traszka umarł na serce!

Po tym oświadczeniu Celina zaniosła się śmiechem. No nie, jeśli tak dalej pójdzie, to zaraz ja wstąpię w
ślady Traszki.

- Jak to się stało? - wyjąkałam.

Miałam w pamięci kpiące słowa Fabiana: „Wystarczy mu strzelić koło ucha z nadmuchanej torebki".

- Wyobraź sobie... Wyobraź sobie... - Celina nie mogła opanować śmiechu. - Jakaś niewyżyta seksbomba
robiła mu tajski masaż... I od tego wykorkował... Dziś w nocy... O matko, bo się posikam... I on chciał,
żebym go polecała jako kochanka...

Rozdziawiłam usta.

- I wyobraź sobie - ciągnęła Celina - ta biedna dziewczyna tak się przeraziła, że zwiała... Oj, nie
wytrzymam... Pewnie leczy nerwy po ciężkim szoku... Ja na jej miejscu zgłosiłabym się do wdowy po
Traszce po odszkodowanie!

- Daj spokój, to wcale nie jest śmieszne.

- No, coś ty, pewnie, że jest!

- A kiedy pogrzeb?

- Trochę to potrwa, bo muszą mu zrobić sekcję zwłok. Że niby nie do końca wiadomo, co było przyczyną
śmierci.

Ach, jak dawno nie byłam na normalnym pogrzebie!... Ostatnim razem u cioci, z sześć lat temu.

Super, ekstra, bosko, genialnie...

Myśl o ciotce pognębiła mnie jeszcze bardziej.

- Wiesz, stało się coś bardzo przykrego - zaczęłam. -Wikta ubzdurała sobie, że będzie moją ciotką.

- Z jakiej racji? - Celina się zdumiała.

To przez romans mamy z jej bratem... - wyznałam niechętnie.

- A więc to był ten wredny Wikary! - wyszeptała Celina.

- Otóż to.

- To straszne... Co za bezczelność... I co z tym zrobisz?

- No, nie wiem - mruknęłam.

Coś muszę. Przecież nie dam się sterroryzować we własnym domu!

- W każdym razie potrzebujesz nowej gospodyni! - wykrzyknęła Celina. - Zaraz ci kogoś podeślę, nic się
nie martw.

Oczekiwałam po niej lepszych porad niż nasyłanie szpiegów. Gosposia z polecenia Celiny! Za nic!
Szczękonośny, gdzie jesteś, ratuj!

Próbując otrząsnąć się z oszołomienia, wzięłam się za wielkie sprzątanie. Najpierw uporałam się ze
stosem brudnych naczyń, połowę likwidując przez zbicie. Kiedy już kończyłam, przyszła mama. Zasiadła
za stołem i popatrywała melancholijnie to na mnie, to na ogród. Zrobiłam herbatę i usiadłam
naprzeciwko.

- A co, zmywarka się zepsuła? - spytała mama.

- Zmywarka? - powtórzyłam niezbyt bystrze.

Zrazu pomyślałam, że zmywarka to jej autorskie, żartobliwe określenie Wikty. Ale po chwili w mojej
duszy zalęgło się podejrzenie, że chodzi o automat do zmywania, ukryty podstępnie wśród kuchennych
mebli. Przeklęta nowoczesność. Można się było domyślić, skąd Wikta ma tyle czasu na poznawanie
Tajemnic pięknych kobiet. Wykonałam kawał dobrej, nikomu niepotrzebnej pracy.

Przejdźmy nad tym do porządku dziennego i stańmy przed kolejnym, poważnym wyzwaniem.

- Mamo, stało się coś tak okropnego, że nie wiem, jak ci o tym powiedzieć.

- Wal śmiało - zaproponowała mama. - Ja już dużo w życiu przeżyłam i nic mnie nie zdziwi.

Nabrałam powietrza w płuca i wypaliłam:

- Wiesz, okazało się, że Wikta... Że Wikta jest siostrą Wikarego.

- Co?! - zdumiała się mama. - Że Wikta?! Że siostrą?! Dałam jej chwilę na przemyślenie tej informacji.

- Więc to dlatego wydawało mi się, że skądś ją znam -wyszeptała wreszcie.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że byli do siebie podobni. - Wzdrygnęłam się odruchowo.

- Jak by ci to wytłumaczyć. - Mama skromnie spuściła oczy. - Uroda nie była jego największym atutem.

- To straszne - jęknęłam. - A wiesz, to jeszcze nie wszystko. Ona oświadczyła, że jesteśmy jakby...
spowinowaceni i że teraz... będzie nas traktować jak swoją rodzinę.

- Tak? - Mama się ucieszyła.

- Mamo! - zawołałam. - Mamo! Mamo!

- No, co? Nigdy nie miałam siostry. Bardzo dobrze się składa. Córuchna, głowa do góry! Rodziny się nie
wybiera, trzeba ją kochać, jaka jest! No, zobacz, czy to nie słodkie?

Mama wskazała za okno. Przez chwilę kontemplowałam zdumiewający obraz: Wikta leżała pod
drzewem, wijąc się jak wieloryb w sieci. Dosłownie: w sieci. Chyba usiłowała przespać się w hamaku,
ale najwyraźniej przeceniła jego wytrzymałość. Kiedy wychyliłam się nieco, dostrzegłam na balkonie
sąsiedniej willi Gbura, gapiącego się przez lornetkę. Zawołał jakiegoś faceta i kazał mu również
popatrzeć. Za chwilę obaj zwijali się w paroksyzmach śmiechu.

- Życie motyla nie jest łatwe - westchnęła mama. - Wyższe sfery to ciężki kawałek chleba.

Ku mojemu niezadowoleniu Wikta dosyć szybko wyswobodziła się ze splotów hamaka. Jeśli miałam
nadzieję, że jej obecność ograniczy się do sali bilardowej, to grubo się myliłam. Wzięła w swe
posiadanie również saunę, siłownię, jadalnię, salon, pokój telewizyjny, a nawet oranżerię.

Zauważyłam, że przymierza się do dawnego gabinetu Fabiana. Szerokim łukiem omijała jedynie
bibliotekę. Rozwalała się w fotelach, które uważała za nasze ulubione i z tej racji lepsze od
jakichkolwiek innych. Już wkrótce jej bytność znaczyły porzucone szklanki po drinkach i resztki jedzenia.
Mama przyglądała się temu z filozoficznym spokojem, Celina z ostentacyjną niechęcią, ja zaś z
przerażeniem. Obawiałam się, że wkrótce Wikta zażąda metamorfozy podobnej do mojej: nowej figury,
twarzy, włosów i ciuchów. Tylko, bądźmy szczerzy, będzie to wymagało o wiele poważniejszych
nakładów. Na razie jednak wystarczała jej metamorfoza wewnętrzna. Z osoby ciepłej, opiekuńczej,
pomocnej, lojalnej i oddanej stała się złośliwa, drażliwa, nieuprzejma i skłonna do rozkazywania.
Poprzednio była czysta do pedanterii. Najwyraźniej postanowiła z tym zerwać. Nie dość, że rozstawiała
wszędzie brudne naczynia, ale upodobała sobie jadanie w naszym towarzystwie, chyba tylko po to, żeby
zepsuć nam apetyt. Wcześniej była cicha i powolna - jej obecność sygnalizowało jedynie sapanie. Teraz
hojnie obdarowywała nas swoim głosem, a nadmienię, że nie był to głos słowika. Wstawała niepokojąco
wcześnie, żeby z tarasu powymyślać bezpańskim kotom. Przy porannej toalecie intonowała szalone pieśni
w obcych językach. Jestem pewna, że nie słyszałam ich nigdy wcześniej i że nie był to język polski. Być
może wymyślała je sama. Zaczęłam nawet przypuszczać, że liczy na jakiegoś odkrywcę talentów wśród
naszych sąsiadów. Że jej głos do nich dociera, przekonałam się szybko po licznych telefonach.
Bynajmniej nie byli to jacyś niepoprawni wielbiciele. Jedno, co dziwne, że Gburowi ani nikomu z jego
rodziny wokalna aktywność Wikty nie przeszkadzała.

Zaczęłam schodzić Wikcie z drogi, a nawet odnosiłam się do niej z pewną pokorą. Zdało mi się bowiem,
że musiałam ją strasznie maltretować, tłamsić i poniżać, jeśli odpłaca mi się teraz w taki sposób.
Wprawdzie nie przypominam sobie, żebym miała coś na sumieniu, ale kto wie, co mogła wyprawiać
tamta kobieta. Musiało to być podłe stworzenie. Na niej wyżywał się Szczękonośny, a ona skrupiała
swoją złość na Wikcie. Biedna Wikta, niechże sobie użyje życia, dopóki starczy mi cierpliwości i jej nie
otruję, nie zastrzelę ze strzelby na niedźwiedzie (byłaby bardzo odpowiednia) albo nie poproszę Fabiana
o interwencję. Na razie zatrudnienie pokojówki okazało się nieodzowne. Chcąc nie chcąc, zgodziłam się
na potencjalną szpieginię Celiny, Misie. Najwidoczniej Celina kierowała się innymi od moich kryteriami
przy doborze służby, bo Misia była nadzwyczaj urocza i powabna. Oprócz tego wykazywała bezwzględną
lojalność w stosunku do Celiny, żywiła respekt wobec Wikty i lubiła moją mamę. Mnie traktowała jak
gościa: jednocześnie uprzejmie i lekceważąco. Bardzo szybko się okazało, że we własnym domu nie mam
nic do powiedzenia. Nawet w sprawie menu na obiad.

Już po dwóch dniach pod nowym reżimem zapragnęłam radykalnej odmiany. Wśród wielu pomysłów,
jakie przyszły mi do głowy, cztery uznałam za najbardziej realne:

- podrzucenie Wikcie do zupy kapsla od piwa. Przy swoim sposobie chłeptania odkryje go dopiero w

przełyku;

- zeswatanie Misi z Fabianem. Fabian ma, zdaje się, pewną słabość do nadobnych pokojówek;

- wysłanie mamy na wakacje. Jeśli się jej spodoba, nawet na trzy miesiące;

- ucieczkę;

- Nad czym tak się zamyśliłaś? - spytał Piotr. Spędzaliśmy popołudnie w małym hotelu z widokiem na
rzekę. To znaczy, przypuszczałam, że za oknem była rzeka, bo miałam raczej widok na Piotra.

- Wiesz, zastanawiałam się, czy nie moglibyśmy gdzieś wyjechać?

- Na przykład?

- No... - Moja znajomość geografii nie była nadzwyczajna. - Może do Stadniny Romana?

- Dobrze - zgodził się. - Tylko na razie nie bardzo widzę czasowe możliwości...

- Aha - mruknęłam.

- Co znaczy „aha"?

- Aha, już nie chcesz nigdzie ze mną jeździć - powiedziałam z ostentacyjną pretensją. - Skończył

się piękny okres wzajemnego poznawania. Skończyły się wyjazdy, i to po pierwszym razie...

Pozostaje nam już tylko rutyna dnia co drugiego.

- Miluszko - roześmiał się. - Mógłbym z tobą jechać na koniec świata i spędzić tam dużą część mojego
przyszłego życia.

- Na koniec świata? A gdzie konkretnie?

- Najchętniej do Patagonii - odparł.

- Do Patagonii?

Mam nadzieję, że to nie jest na innym kontynencie, bo zanosi się na coś niezwykle mało
prawdopodobnego. Ostrożnie spytałam: -I co byśmy tam robili?

- Jak to? Jeździlibyśmy na koniach, oczywiście.

No tak, co innego można robić w kraju, który brzmi jak „Patataj".

- A poza tym? - indagowałam.

- To, co i tutaj. Rutyna - odparł, niebezpiecznie się przysuwając, po czym bez pardonu powalił

mnie na łopatki.

Jeszcze tego dnia wczesnym wieczorem zjawił się Fabian. Wyglądałam go niemal z utęsknieniem.
Wyobrażałam sobie, że jako osoba żywiąca do mnie pewien sentyment zechce wyświadczyć mi przysługę
i zaprowadzić porządek w temacie „Wikta". Ewentualnie zapoznać się z Misia. Nim jednak
wyartykułowałam swe oczekiwania, Szczękonośny zaprosił mnie do gabinetu, zamknął za sobą drzwi i
zagaił:

- Wiesz, co się stało?

- Co się stało?

Nie chcę, żeby działo się cokolwiek! Odrobinę spokoju! Ja chcę normalnie żyć!

- Traszka umarł - oświadczył Fabian z taką satysfakcją, jakby doprowadził do tego osobiście.

- Wiem - odparłam niechętnie. - I wiem, co chcesz powiedzieć, więc sobie daruj.

- Jak chcesz - zgodził się. - Pogrzeb będzie w środę.

- Nie będę w tym uczestniczyć.

- Myślałem, że zechcesz sprawdzić, czy zrealizowaliśmy odpowiednio pewną malowniczą ideę...

- O nie, w żadnym wypadku! Fabian kiwnął głową ze zrozumieniem.

- Wszystko będzie na kasecie. Będziesz mogła sobie obejrzeć w zwolnionym tempie.

Jeszcze tego brakowało. Eksplodująca w zwolnionym tempie trumna. Traszka, lecący w niebo z
uniesieniem na twarzy. Misiek i reszta wstępujący w jego ślady. Czy wyglądam na kogoś, kto by się tym
delektował?!

- Kobieto! Im dłużej o tym myślę... - wypalił nieoczekiwanie mój mąż. - Im dłużej myślę o tym i o tobie...
Im dłużej myślę o tobie...

No, niechże się wreszcie wysłowi.

- Tym dłużej, co? - spytałam zimno.

- Och! - chrypnął i porwał mnie w ramiona, jednocześnie dociskając do biurka.

- Ratunku! Co ty! Przestań, bo!

- Kocham cię! - wyznał. - Od kiedy się zmieniłaś, widzę w tobie inną kobietę!

To ci dopiero odkrywca.

- ...Kobietę, którą zawsze chciałem mieć przy sobie! Piękną! Odważną! Chłodną! Inteligentną jak diabli!
Lena!... Działasz na mnie jak...

Niestety, tego się już nie dowiedziałam. Kiedy powalił mnie na blat, chwyciłam przycisk do papieru i

walnęłam go w głowę. Tak naprawdę nie trafiłam w głowę. Brązowy niedźwiedź osunął

się po szczęce i upuszczony, wylądował... Oj, oj, oj!

Nie czekając na dalszy rozwój sytuacji, wypadłam z gabinetu i zamknęłam się w sypialni.

Dopiero wtedy dotarło do mnie, co zrobiłam. O matko! Zabiłam drania! Zabiłam jak nic! A jeśli nie
zabiłam, to pozbawiłam męskości! Ale w końcu sam tego chciał. Nie powinien mnie obłapiać ani
przymierzać swojej szczęki do mojej. I ja go miałam za swojego sprzymierzeńca, obrońcę, wyzwoliciela
od Wikty, rycerza na czarnym koniu i przyjaciela! Tak, przyjaciela!

- Lenko! - jęknął Fabian zza drzwi. Odetchnęłam. Najwidoczniej go jednak nie zabiłam. - Ja chcę do
ciebie wrócić. Zacznijmy wszystko od nowa.

- Ja nie chcę niczego zaczynać!

- Dlaczego?! Zerwałem z nią! Obiecuję, że to się już nie powtórzy!

- Już cię nie kocham. Zostaw mnie w spokoju! Bo zadzwonię po policję!

Szczękonośny charczał jeszcze chwilę. Później zrobiło się cicho.

- Hej, hej! - zawołała Celina. - Już pojechał, wychodź! Wyszłam. Celina stała przed drzwiami z wyrazem
rozanielenia na twarzy. Zacierała ręce.

Ale heca! To dopiero! Nie-do-wia-ry! Ale numer! Wiesz, jak mówiłaś, że go nie kochasz, to myślałam, że
żartujesz, ale ty chyba nie żartujesz, co?

- Nie - przyznałam. - Rozwaliłam mu szczękę całkowicie na poważnie.

- Tego się po tobie nie spodziewałam! Tyle lat za nim szalałaś, jeszcze parę tygodni temu dałabyś
wszystko, żeby spojrzał na ciebie jak na kobietę, Ilonę chciałaś mordować, a dzisiaj walisz go w ryj, bo
ci wyznaje miłość?!

Uśmiechnęłam się niewinnie. W tym momencie ze swej sypialni wyszła Wikta. Przeciągnęła się,
ziewnęła i ruszając w kierunku schodów, rzuciła od niechcenia:

- Bo gacha ma...

- Co takiego? - zachłysnęła się Celina.

Wikta nie zamierzała wyjaśniać jej więcej. Majestatycznie spłynęła po schodach.

- Czy ona mówi prawdę? - zwróciła się do mnie Celina. Wzruszyłam ramionami.

- Przyznaj się, dziecinko - ryknęła z dołu Wikta.

Byłam z lekka wstrząśnięta, toteż podążyłam za nią. Celina również. Wikta rozwaliła się na kanapie w
pokoju telewizyjnym i przechwyciła pilota od zahipnotyzowanej mamy.

- No co, przyznałaś się? - spytała od niechcenia.

- Nie mam się do czego przyznawać. Ale jeśli ty masz coś do powiedzenia, to może powiesz? -

zaproponowałam słodko.

- Ja tam nic nie wiem - burknęła. - Wiem tylko, że nikt się tak nie pacykuje do Ogrodu Botanicznego. Ani
nie wybywa z domu na całe godziny, żeby szlajać się po parku.

- No, to fakt - przyznała Celina.

- Uczę się jeździć samochodem! - warknęłam. Wikta spojrzała na mnie ironicznie.

- Lenka, przecież nie doniesiemy Fabianowi! - krzyknęła Celina. - Wal śmiało, co to za facet, skąd go
znasz, no i w ogóle!

- Przestańcie nudzić! - Mama się zdenerwowała. - Wikta, przełącz na Takie jest życie . I zrób głośniej.
No, wreszcie coś ciekawego!

Do pokoju weszła Misia i skromnie stanęła w progu.

- Bardzo lubię ten program. Mogę?...

Bynajmniej nie pytała mnie. Spojrzała błagalnie na Celinę, na Wiktę, w końcu na mamę.

- Pewnie, klapnij sobie - powiedziała uprzejmie Wikta.

- Tylko ma być cicho! - syknęła jeszcze mama i wszystkie pogrążyły się w oglądaniu.

Tego już za wiele. Dłużej nie zniosę ani stukniętego fraucymeru, ani źle ułożonej służby, ani umizgów
Fabiana, ani niekulturalnych sąsiadów, ani kaktusów-śmierdzieli, ani pogrzebów, ani zamachów. Trzeba
stąd zmiatać. Jeśli potrafiłam z tygodnia na tydzień stać się nowym człowiekiem, nic nie stoi na
przeszkodzie, żebym jeszcze raz zmieniła życiorys.

Jednego tylko nie chciałam zmieniać: Piotra. Muszę wreszcie zdobyć się na szczerość i zdradzić mu, kim
jestem. Może nie do końca. Może nie w całości. Tylko tyle, by mógł się zdeklarować, czy chce być ze
mną. Być naprawdę, a nie na dochodne. Jeżeli pasowalibyśmy do siebie w Patagonii, to tym bardziej
powinniśmy pasować w Warszawie. Tak bym chciała spróbować normalnego życia w
trzydziestometrowym mieszkanku! W kuchni bez tajemniczych urządzeń! I bez emancypującej się służby!
Wśród normalnych sąsiadów! Na spacerach z Leonem! Na weekendach na Kaszubach! Na
grzybobraniach! Na zwyczajnych zakupach! Na ulicy, w restauracji, w parku, w samochodzie, w łóżku,
przy śniadaniu!!! Życia razem!!!

Przecież nie musimy od razu brać ślubu, zakładać rodziny, płodzić dzieci ani poznawać swoich rodzin.

Z samego rana nawiązałam kontakt z panem Kowalińskim ze Stowarzyszenia Miłośników Kaktusów i
Sukulentów. Kazałam mu się pospieszyć z szukaniem miejsca dla kaktusów.

Zagroziłam, że mój mąż lada dzień unicestwi je wszystkie. Co prawda, kaktusom groziło unicestwienie,

ale ze strony oszalałej Wikty. Nawadniała je bez litości. Zapewne przelała w tę czynność wszystkie
swoje pozytywne uczucia.

Potem udałam się do doktora Maja. Był zachwycony moim stanem psychofizycznym. Zrobił mi wszystkie
konieczne badania i kazał wpaść pojutrze.

No, a teraz rzecz, a raczej sprawa najważniejsza: Piotr. Wszystko zależy od tego, co on mi powie.

Najpierw myślałam, że zacznę mówić, jak tylko wsiądę do samochodu. Potem czekałam, aż wyjedziemy z
parkingu. Potem, aż wyjedziemy z Warszawy. Potem, aż znajdziemy się za strefą podmiejską. Minęliśmy
już gęste zabudowania, hipermarkety, autokomisy, sklepy ogrodnicze i meblowe, sygnalizacje świetlne i
podmiejskie autobusy, a ja wciąż nie mogłam zacząć. Bo właściwie od czego? „Jestem córką mafiosa"?
Czy: „Wiesz, mój mąż to gangster"?, albo lepiej:

„Terroryzuje mnie służba, rodzina i przyjaciele. Czy mogłabym u ciebie zamieszkać?". Czy raczej:
„Wymyśliłam, jak wykończyć parę osób. Weź mnie do siebie, zanim nie zostanę ojcem chrzestnym mafii".

A może gadanie o takich rzeczach podczas jazdy to nie najlepszy pomysł? Zaczekam, aż znajdziemy się w
motelu.

- Miluszko - mruknął Piotr.

- Tak?

- Ktoś za nami jedzie.

- Słucham?!

- Ktoś nas śledzi. Tylko się nie denerwuj.

Ach, tak. Śledzi nas. Śledzi nas??? Śledzi nas!!! O matko!!!

- Jak to śledzi?! - krzyknęłam. - Skąd wiesz?

- Widzę ten samochód, odkąd wyjechaliśmy z Warszawy.

- Może to przypadek?

- Gdybyś nie była taka zamyślona, zauważyłabyś, że parę razy skręciłem w ostatniej chwili w zupełnie
absurdalnych miejscach. Kluczę bocznymi drogami. A oni są ciągle z tyłu. Nie wierzę w takie przypadki.

Poczułam, że krew odpływa mi z twarzy i gromadzi się w stopach. To chyba objaw paniki.

- O matko - wyszeptałam. - To na pewno mój mąż.

- Co takiego?

- On... Przyszedł wczoraj i oświadczył, że mnie kocha. Chciał do mnie wrócić.

- I co ty na to? - spytał Piotr, uważnie patrząc na drogę.

- Przyłożyłam mu w szczękę.

- Słucham?!

- Walnęłam go przyciskiem do papieru...

- I co?

- Nic mu nie będzie. Gdybyś wiedział, jaką ma szczękę...

- Sądzisz, że on cię śledzi?

- Może on, a może jacyś jego... współpracownicy. Może wynajął detektywa. To na pewno ktoś od niego!

Nagle samochód zaczął nas wyprzedzać.

- Widzisz - ucieszyłam się. - Jednak nas nie śle...

- Schyl się! - krzyknął Piotr, gwałtownie hamując.

Z całej siły złapał mnie za głowę i prawie wcisnął pod siedzenie. W tej samej chwili nastąpiło coś jak
wybuch i grad jednocześnie. Samochód tańczył na jezdni. Pomyślałam, że to ostatnie sekundy mojego
życia i nagle przypomniała mi się modlitwa.

- Aniele Boży, stróżu mój! - zawołałam nagląco.

Wszelako żyliśmy jeszcze. Samochód stanął, a potem ruszył z piskiem opon. Wtedy wreszcie uniosłam
głowę. Byłam cała w okruchach szyby. Piotr również.

- Módl się, módl! - rzucił. - To teraz najlepsze, co możemy zrobić. Mają szybszy samochód.

Złapałam się za głowę, by powstrzymać rozwiane włosy, i odwróciłam się. Tamci właśnie zawracali.
Piotr, oni chcieli nas zabić! - wrzasnęłam.

- Też mi się tak wydaje - mruknął.

Wyciągnął z kieszeni telefon i zaczął wyrzucać z siebie jakieś zdania. Krzyczał, gdzie jest, i żeby ten ktoś
się pospieszył. Ci z tyłu też się spieszyli. Już prawie nas najeżdżali. Pasażer rozbił

przednią szybę i wystawił przez nią lufę.

- Piotr! - wrzasnęłam.

W tej samej chwili Piotr skręcił w boczną drogę. Tuman kurzu zakrył wszystko, co było za nami.

- Słuchaj teraz uważnie! - krzyknął. - Dojeżdżam jak najbliżej lasu. Wypnij się z pasów. Otwórz drzwi i
skacz, kiedy ci powiem, a potem podnoś się i uciekaj do lasu. Zrozumiałaś?! Powiedz, zrozumiałaś?!

- Tak! - odkrzyknęłam zdławionym głosem.

- Otwórz! I skacz!

Skoczyłam. Potoczyłam się po łące, a potem chwilę leżałam otępiała. W jakimś szalonym przebłysku
przyszło mi do głowy, że na całe szczęście nie było to rżysko. Otrzeźwił mnie dopiero huk: nasz
samochód walnął w drzewo. O dziwo, nie wybuchł.

- Lena! - krzyczał Piotr - Ruszaj się! Biegnij! Zerwałam się, przewróciłam, potem znów poderwałam i
pobiegłam. Z tyłu coś nadjeżdżało. Wiedziałam, że to tamci. Za chwilę zatrzymają się i będą do mnie
strzelać jak do królika. Fabian, ty cholerna, mściwa, wredna świnio!... Zdą-

żyłam jednak dopaść lasu i wtedy się obejrzałam. Piotr klęczał na łące. Nie umierał. Nie modlił

się. Nie odwracał ode mnie uwagi. Strzelał.

Pół godziny później siedziałam okryta kocem na tylnym siedzeniu policyjnego samochodu.

Wprawdzie ktoś chciał mnie zabrać na obserwację do szpitala, ale stanowczo odmówiłam. Być może
jestem w szoku, zgodziłam się, ale chyba mam do tego prawo, do jasnej cholery?!

Tamci byli chwilowo unieszkodliwieni. Być może nawet ostatecznie, ponieważ nie zdążyli wyskoczyć z
samochodu. Piotr rozmawiał z policjantami. Wydawało mi się, że powinni go aresztować, ale tego nie
zrobili. Coś zaczęło mi powoli świtać w głowie. Coś paskudnego.

Wolałabym, żeby tam nie świtało.

Wreszcie Piotr przyszedł, usiadł naprzeciwko mnie i spojrzał bardzo poważnie i niepewnie. Nic nie
mówił. To ja odezwałam się pierwsza.

- Jesteś z policji. - Ledwo przeszło mi to przez usta. Skinął głową.

- Nawet się nie zdziwiłeś, że oni mają broń i chcą nas zabić.

- Zdziwiłem się.

- Nie tak, jak ktoś normalny na twoim miejscu. Wiedziałeś, kim jestem.

Chciałam, żeby zaprzeczył. Mógłby powiedzieć, że w obecnych czasach nie jest niczym nienormalnym
mieć dziewczynę, do której ktoś strzela. Że takie rzeczy są na porządku dziennym.

Że właściwie już dawno ktoś powinien do mnie strzelać i on tylko na to czekał. Ale nie powiedział tego.

- Wiedziałem - przyznał.

- Wiedziałeś? Wiedziałeś od początku?

- Nawet wcześniej. Miałem cię obserwować.

- Obserwować mnie? - powtórzyłam zdławionym głosem.

- Ciebie, twojego męża.

- Ale jego trudniej byłoby poderwać.

- Miluszko, to nie było w planach. Nie będę ci tego teraz tlumączył, to nie czas i miejsce, ale...

- Nie będziesz mi tego tłumaczył ani teraz, ani później -Zerwałam. - Nie chcę cię znać.

Chciałam wyjść, ale nie było mi to dane. Przed drzwiami stał z rękoma na biodrach nie kto inny, tylko
Gbur.

No - uśmiechnął się. - Skończyłeś już pogawędkę? Bo teraz ja chciałbym porozmawiać z panią Mileną.
Jesteśmy chwilowo sąsiadami, ale jeszcze się sobie nie przedstawiliśmy. I na razie niech tak zostanie.

Odepchnąwszy mnie lekko, wgramolił się do samochodu.

- Pani Mileno, zdaje pani sobie chyba sprawę z okoliczności? - sapnął, siadając.

- Właśnie coś zaczyna do mnie docierać - przyznałam. -Jeśli teraz przedstawi mi pan moją matkę jako asa
Mosadu, nawet nie mrugnę okiem.

- Nie mam nic do powiedzenia na temat pani matki -rozczarował mnie Gbur. - Sytuacja nas również
zaskoczyła. Tym bardziej że podinspektor Gajewski nie wtajemniczał nas zbytnio w naturę waszego
związku. - Uśmiechnął się nieprzyjemnie.

Piotr odwrócił głowę do okna. Gbur kontynuował:

- Rozegrała się tu nieprzyjemna scena, która może mieć ciąg dalszy. Rozumie pani?

- Pan mi grozi - zgadłam.

- Ja? Bynajmniej. - Gbur rozłożył ręce i uśmiechnął się obłudnie. - Z naszej strony nic pani nie grozi. Wie
pani, kto był w tamtym samochodzie?

- Nie.

- Lucek i Parowa. Czy coś to pani mówi?

- Nie mówi.

- Oj, nieładnie tak kłamać. Niech się pani zastanowi. No? Pani mąż może przecież zamiast Lucka i
Parowy wysłać kogo innego.

Już nadążałam.

- Czy może mi pan dać papierosa? - spytałam Gbura.

- Przecież nie palisz - wtrącił Piotr.

Zignorowałam go. Gbur również. Kiedy podał mi papierosa, od razu straciłam ochotę na palenie.

Przez chwilę miętosiłam go w palcach, dopóki się nie rozsypał. Gbur był wyraźnie zdegustowany.

- Niech pan mówi - powiedziałam po chwili. - Niech mi pan wszystko wyłoży jak krowie na miedzy.

Gbur nabrał powietrza i wypalił:

- Możemy zagwarantować pani ochronę, pod warunkiem, że będzie pani z nami współpracować.

Akurat zapewnicie, pomyślałam. Ale słuchałam dalej.

- Złoży pani zeznania. Takie zeznania, żeby mąż już pani nie zagroził, rozumiemy się? Wiem, że i tak
chciała się pani z nim rozwieść. A teraz jeszcze to. Chyba nie dostarczał pani powodów do lojalności,
prawda?

Nie dostarczał, to fakt. Miałam najszczerszą ochotę się na nim zemścić, ale co z tego, skoro nie bardzo
potrafiłam.

- Nic z tego nie będzie - powiedziałam. Gbur chwilę milczał.

- Rozumiem, że się pani boi... - zaczął.

- Gucio tam pan rozumie - przerwałam. - Nic pan nie rozumie.

Gbur i Piotr patrzyli na mnie z napięciem.

- Nie mogę wam pomóc. Nawet gdybym chciała. Nie mogę wam pomóc, bo nic nie wiem.

- Jak to pani nie wie, niech mnie pani nie rozśmiesza. -Gbur się zdenerwował. - Żyje pani z tym facetem
od czterech lat. Zna pani to środowisko od dziecka. Musiałaby pani być głucha i ślepa, żeby nic nie
wiedzieć. A ponadto wiemy, że ma pani coś, czym szantażuje męża. Więc niech mnie pani, do licha, nie
rozśmiesza!

- Niech pan na mnie nie wrzeszczy, bo to nic nie zmieni! Nic wam nie powiem, bo nic nie pamiętam!

- No, nie! - sapnął Gbur. - No, nie. Gajewski, przemów do niej swoimi sposobami, bo mnie krew zaleje!

- Nawet gdyby pan Gajewski użył swoich najlepszych technik operacyjnych, nic mi się nie przypomni -
odrzekłam jadowicie. - Miesiąc temu uderzyłam się w głowę i nie pamiętam nic, co zdarzyło się
wcześniej! Straciłam pamięć, niech to do pana dotrze!

Do Gbura chyba nie dotarło, bo spojrzał na mnie jak na wariatkę, po czym wybuchnął śmiechem.

Piotr przyglądał mi się w napięciu.

- Nic nie pamiętam - powiedziałam cicho. - To prawda. Dlatego zaczęłam jeść i tak się zmieniłam. Nie
wiem, jaka byłam wcześniej. Nie znam Fabiana dłużej niż miesiąc.

- To dlatego boisz się koni? - spytał Piotr. Nie miałam zamiaru się do niego odzywać.

- Wiesz, że zdobyłaś wicemistrzostwo Polski juniorów w skokach? - spytał.

- Słucham? - zdumiałam się.

- Przestałaś jeździć krótko potem, jak poznałaś swojego przyszłego męża. Zdaje się, że nie lubił

koni.

- I ja zrezygnowałam? - zdumiałam się po raz drugi.

- Wierzysz jej?! - przerwał Gbur.

- Wcześniej pasjonowałaś się kaktusami - ciągnął Piotr. - Czegóż to ja musiałem się nauczyć, żeby
przyjęli mnie do Stowarzyszenia Miłośników...

- Przestań! - Gbur się zdenerwował. - To nie może być prawda! Po prostu nie może!

- Ale jest - powiedziałam.

- No, to klapa. - Gbur wysiadł z samochodu, trzaskając drzwiami.

Przez chwilę panowała cisza.

- Wiesz, co ci grozi? - spytał Piotr. - Zdajesz sobie sprawę?

- Zdaję - powiedziałam. - Ale wy chyba nie zapewniacie ochrony tak bezinteresownie?

Przynajmniej w praktyce.

- Miluszko... - zaczął.

- Nawet tak nie mów! - ryknęłam. A potem się rozpłakałam.

- Mam już dosyć. Poddaję się. Jest mi wszystko jedno. Chciałabym stąd wyjechać. Chciałabym uciec i
nigdy nie wracać.

- A twój mąż?

- Nie będę go pytać o zgodę.

- Myślisz, że ci na to pozwoli?

- Jakoś mi się uda. Piotr chwilę milczał.

- Moglibyśmy go zatrzymać, choćby na czterdzieści osiem godzin, gdybyś coś na niego miała.

Cokolwiek.

- Myślisz, że z więzienia nie zdąży na mnie kogoś nasłać?

- Jeśli będzie nam bardzo zależało, to nie zdąży. Spojrzałam na Piotra. Może i był ostatnim łajdakiem, ale
mówił do rzeczy.

- Przypomnij sobie cokolwiek. Możesz nawet coś wymyślić - powiedział zrezygnowanym tonem.

Chyba rzeczywiście chciał mi pomóc. Albo prowadził zc mną jeszcze jakąś inną grę. Mniejsza o to.
Warto zaryzykować. Tak czy siak, mam do stracenia życie.

Tylko, co im powiedzieć? Naprawdę nie wiedziałam. Podczas tego miesiąca nie wydarzyło się nic
takiego, co specjalnie kompromitowałoby Fabiana. Byłoby głupotą wspomnieć o planowanym
zbezczeszczeniu zwłok Traszki. A nawet o tym, że Fabian nasłał na biedaka specjalistkę od tajskiego
masażu. Taki donos to ledwie plotka. Równie dobrze mogłabym oskarżać Wiktę, Gbura, Misie,
Miłośników Kaktusów, dziennikarzy, ministra finansów albo zgoła arabskich terrorystów. W ogóle
kogokolwiek, kto mi kiedykolwiek jakkolwiek podpadł.

Drzwi otwarły się i zajrzał Gbur.

- Wasz czas się kończy. Nie będziemy tu w nieskończoność trzymać radiowozu - huknął.

I wtedy właśnie wpadł mi do głowy pomysł.

- Zdecydowałam się wam pomóc - powiedziałam. -Możecie przeszukać mój dom. Wszystko, co w nim
znajdziecie, będzie wasze. Co pan na to?

Gburowi zaświeciły się oczy.

- Mówi pani serio?

- Jak najbardziej. Tylko...

- Co znowu? - zirytował się lekko.

- Da mi pan godzinę, żebym się spakowała i wyniosła. Potem wchodzi pan ze swoją brygadą, a ja
podpisuję na to zgodę. Może pan poruszyć wszystko, od piwnicy po dach.

- Obawiam się, że wyniesie pani najciekawsze rzeczy.

- Wyniosę tylko to, co da się zamienić na gotówkę. Jeśli w tym domu są dowody na przestępczą
działalność mojego męża, to pewnie je pan znajdzie. Nie mam zamiaru go kryć, może pan być pewien.

- W życiu niczego nie można być pewnym - odparł Gbur sentencjonalnie.

- Racja - przyznałam ze smutkiem. - Ale zawsze warto spróbować.

- No, no - rozważał. - A gdzie pani wtedy będzie?

- Nie pana interes - odrzekłam opryskliwie. Zdawało mi się, że Piotr lekko się uśmiechnął.

- To jak, umowa stoi?

- Stoi. - Gbur zgodził się, jakby robił mi łaskę.

Był prawdziwym Gburem. Gburem pełną gębą. Bez dwóch zdań.

Policjanci byli tak uprzejmi, że zawieźli mnie pod szpital. Okazało się, że doktor Maj pojechał

już do domu. Z trudem wyprosiłam jego adres, a przy okazji również wyniki z laboratorium.

Kwadrans czekałam na taksówkę, po czym okazało się, że dom doktora stał dwie ulice dalej. Na dole
całkiem funkcjonalnie mieścił się sklep monopolowy. Zaopatrzyłam się sowicie i pognałam na górę.

Doktor Maj był w dezabilu, zarówno odzieżowym, jak i psychicznym. Szczęśliwy i nieszczęśliwy
równocześnie, to zapraszał mnie do środka, to znowu wymawiał się, że zaprosić nie może, w jednej
minucie okrywał się szlafrokiem, by w następnej rozkładać jego poły, to przygładzał

włosy, to je czochrał, to się potykał, to jakby podskakiwał i ulatywał, to się zawstydzał, to znowu dumnie
wypinał pierś. Wobec takich okoliczności moje zakupy wydały mi się istną zbrod nią.

Doktor posłyszał jednak brzękanie i wyłowił torbę zza moich pleców.

- O nieładnie. - Pogroził mi palcem, rozpływając sic w uśmiechach.

Jął bez zwłoki wyciągać zawartość, komplementując każdą butelkę. Trochę to trwało. Nie mogłam dłużej
zwlekać.

- Doktorze, nie przyszłam tu bezinteresownie - powiedziałam.

Musiałam powtórzyć to samo jeszcze cztery razy, nim doktor załapał, że w ogóle coś mówię.

- Słucham cię, moje dziecko - rzekł nieuważnie. Bardziej zajmowało go szukanie czystej szklaneczki. -
Może się poczęstujesz? - zaproponował.

- Nie mam czasu. Potrzebuję recept.

- Pojutrze, pojutrze. Muszę przejrzeć twoje wyniki.

- Już je odebrałam. - Wyciągnęłam kilka karteluszków.

- Wydali ci tak szybko? - zdumiał się.

- Bardzo nalegałam. Doktorze, muszę dziś wyjechać. Potrzebuję recept!

Doktor wychylił kilka łyczków, po czym stwierdził: Wpadłaś w bardzo odpowiednim momencie.

Właśnie miałem zejść na dół. - Przez chwilę jakby wracał do równowagi i nareszcie się mną
zainteresował. - No, pokaż, co tam wypisali ci stuknięci szarlatani.

Zagłębił się w studiowanie zapisków.

- Wyśmienicie - mruknął pod nosem. - No, co tu zrobić, jest świetnie.

Niespokojnie pocierał brodę i targał ucho. Najwyraźniej ta pozytywna diagnoza sprawiała mu jakąś
trudność.

- Doktorze - ponagliłam go. - Zależy mi na czasie! Czy może pan wypisać recepty?

Nie wypiszę żadnych recept - oświadczył doktor Maj i odważnie spojrzał mi w oczy.

- Co to znaczy? Jestem już zdrowa?

Przez chwilę milczał, nim wreszcie wykrztusił:

- Jesteś. Zawsze byłaś. Nigdy nie miałaś żadnej epilepsji. Wpatrywałam się w niego szeroko otwartymi
oczami. Nic z tego nie rozumiałam.

- Głodziłaś się i w końcu dostałaś anoreksji. Stąd te powtarzające się omdlenia. Ja wcale nie chciałem
cię oszukiwać. - Głos mu się załamał. - Twój mąż mnie namówił...

- Namówił?

- Zaproponował mi... Zaproponował, że będzie regulował wszystkie moje rachunki w tym uroczym
sklepiku na dole. Droga Leno! Czy ty wiesz, jak poprawił się tam asortyment, odkąd twój mąż tak hojnie
mnie sponsoruje?!

- Wyobrażam sobie - mruknęłam.

- Czy mogłem mu odmówić?

- Doktorze! Gdzie pana etyka?!

- Po pierwsze nie szkodzić - przypomniał doktor Maj. -Przecież nie robiłem ci żadnej krzywdy!

Sama doprowadziłaś się do tego stanu.

- A te leki, którymi mnie pan karmił?

- To były witaminy. A poza tym i tak ich nie zażywałaś. Spojrzałam mu głęboko w oczy, próbując tym
samym wywołać w nim poczucie winy.

- Czy pan wie, doktorze, dlaczego mój mąż chciał wmówić we mnie epilepsję? Potrzebował

dobrego wytłumaczenia, gdyby coś mi się stało. Mógłby mi przyłożyć, pozbawić życia, a potem w
majestacie prawa zrzucić to na atak padaczki! Aż dziwne, że dotąd tego nie zrobił!

- Postąpiłem podle - przyznał niechętnie doktor Maj. -Upadłem na samo dno.

- Od dna można się odbić!

- Odbić? - zastanowił się doktor Maj i tęsknie spojrzał na rząd butelek. - Tak zaraz? A może od jutra?

Nie czekałam, jaką podejmie decyzję. Odwróciłam się na pięcie i wybiegłam z mieszkania.

Wpadłam do domu jak huragan. Celiny nie było. Misia rozmawiała przez telefon. Wikta drzemała z głową
na siole bilardowym.

Mamę zlokalizowałam równie łatwo. Jak zwykle, oglądała telewizję. Uklękłam przy niej i wyszeptałam,
nawet nie licząc na odzew:

- Mamo, uciekam.

Mama spojrzała na mnie oczami okrągłymi ze zdumienia.

- Jak to, uciekasz? - spytała matowym głosem.

- Ktoś zrobił mi straszne świństwo. Coś takiego, jak tobie tata i Wikary. Muszę koniecznie wyjechać.
Przez pare dni będzie tu trochę zamieszania, ale o nic się nie martw. Będę przesyłać ci pieniądze i
pozdrowienia. Lecę się pakować.

Zabrałam najpotrzebniejsze rzeczy: dokumenty, trochę kosmetyków i kilka ulubionych ubrań.

Kończyłam się przebierać gdy zadzwonił domofon.

- Co jest? - zawołał Gbur. - Od godziny nie mogę sie dodzwonić. Żegna się pani z całym miastem?

- Z nikim się nie żegnam. Może pan wejść. Wpuściłam go do środka.

Gbur z chmurną miną przekroczył próg domu. Towarzyszył mu jeszcze jakiś gość, zdaje się, prokurator.
On właśnie podał mi zadrukowany świstek, który pobieżnie przeczytałam.

- Wszystko w porządku? - spytał Gbur.

- Wszystko to mi się na głowę wali - odpowiedziałam. -Jeśli pan uważa, że to w porządku, to właśnie tak
jest.

I podpisałam papier.

- Ma pani dziesięć minut na opuszczenie domu - oznajmił Gbur z satysfakcją.

- Zbytek łaski - odrzekłam. - Już wychodzę. I podniosłam torbę podróżną.

- Halo, mała! - zawołała mama i zdyszana zbiegła ze schodów. - Jadę z tobą.

- Naprawdę? - Ucieszyłam się.

- A coś ty myślała, że tak łatwo się mnie pozbędziesz? Dopiero się zeszłyśmy, a ty już mi uciekasz? Co
to, to nie!

- Ojej! - Wzruszyłam się.

Gbur wziął się pod boki i obserwował całą scenę z dezaprobatą.

- Co pani ma w tej walizie? - spytał mamę.

- Zestaw do manikiuru: pilniczki, nożyczki, patyczki, cążki, co zresztą będę panu mówić. Chce pan
zobaczyć? -Otworzyła walizę.

W środku znajdowały się rzeczone narzędzia oraz dziesiątki buteleczek z lakierami, odżywkami,
zmywaczami i tym podobnym asortymentem. Mama ochoczo wręczyła stróżom prawa po kilka swoich
wizytówek.

- Proszę rozdać wśród znajomych. W razie czego, gdybym miała niedługo wrócić. Oczywiście, obsługuję
także mężczyzn. O, widzę, że panu by się przydało! - To mówiąc, chwyciła dłoń Gbura. Wyrwał ją
gwałtownie i schował za plecami.

- Dobrze już, dobrze. Nie są nam panie dłużej potrzebne - przerwał domniemany prokurator, lekko się
uśmiechając. - Szerokiej drogi.

- Tak, tak. - Gbur się skrzywił. - Do widzenia.

Jechałyśmy na lotnisko w milczeniu. Mama przeglądała kolorowe czasopisma, ja z zadumą
obserwowałam ulicę. Nigdy więcej nie wrócę do miejsc, gdzie uwodził mnie ten pozbawiony uczuć
padalec. Ten nędzny karierowicz. Ta żmija, z którą chciałam spędzić życie. Niech go krew zaleje. Niech
go zaduszą wyrzuty sumienia. Niech sczeźnie. Niech zgnije w pogardzie i zapomnieniu. Właśnie,
najlepiej byłoby po prostu zapomnieć... Mam nadzieję, że moc wrażeń w moim kolejnym życiu nie
pozwoli mi dopuszczać do głowy tych wszystkich fatalnych myśli.

Ale łzy jakoś cisną się pod powieki. Tylko nie to. Jak zacz ną ciec, za nic ich nie powstrzymam.

Trzeba sobie to wszystko jakoś przetłumaczyć. Co z tego, że jestem naiwną fujarą, którą wszyscy
wykorzystują. Mam po prostu szlachetny charakter. A poza tym nie jestem z tego świata. Moje
doświadczenie zatrzymało się na dwunastym roku życia, gdzieś w środku schyłkowego socjalizmu. Nie
rozumiem realiów współczesnego świata. Może w zeszłym wcieleniu byłam zbyt podstępna i teraz za to
obrywam? A może takie rzeczy przydarzają się każdemu?

Każdemu? Dobre sobie. W to nigdy nie uwierzę. Takich jak ja demonstrują w talk-show jak zwierzęta w
zoo. Chyba założę w Internecie grupę wsparcia dla Osób Notorycznie Robionych w Konia. Ewentualnie
dla Osób Pokrzywdzonych przez Ludzkość. Albo znajdę coś bliższego życiu: z pewnością musi istnieć
miejsce, gdzie żalą się kobiety oszukane przez mężczyzn.

- Życie to nie je bajka - powiedziała współczująco mama, klepiąc mnie po ręce.

- Że co? - zdumiałam się.

- Życie to nie je bajka. Babcia miała takie powiedzonko. Nie pamiętasz?

- Prawdę mówiąc, mamo, niewiele pamiętam.

- Zauważyłam. Jesteś strasznie roztrzęsiona. Dlatego pozwoliłam sobie opróżnić twoją skrytkę i zabrać
wszystko ze sobą.

- Moją skrytkę? - wykrztusiłam. - Chyba chodzi ci o sejf.

- Można to i tak nazwać, chociaż ja uważam, że do dziury za spłuczką lepiej pasuje określenie

„skrytka". Albo „schowek".

Chwilę trawiłam to, co powiedziała.

- Skąd wiedziałaś?! - odezwałam się wreszcie.

- Twój ojciec miał taki sam zwyczaj - odpowiedziała spokojnie.

- Mamo, czy możesz mi pokazać, co wzięłaś?

- Jasne.

Mama otworzyła walizkę. Podważyła jedną ze ścianek i wyjęła zza niej stertę papierów.

Zaczęłam je nerwowo przeglądać. Były tam zdjęcia Szczękonośnego w sytuacjach intymnych z kobietami,
a także z mężczyznami... Oczywiście, w nieco innych sytuacjach. Najczęściej Szczękonośny coś
dyskretnie wręczał lub ściskał czyjeś łapska. Wszystkie zdjęcia opatrzone były datami, nazwiskami,
miejscami i sumami albo też wzmiankami typu „mercedes taki a taki";

„działka budowlana taka a taka", etc. Oprócz tego istniało jeszcze kilka list podobnej treści, a także
dokumenty, umowy, pisma, z których wszelako niewiele rozumiałam. Najwyraźniej to właśnie były
papiery na Fabiana! I ja uwożę je z kraju! Nie bardzo byłam z tego zadowolona.

Gdyby nie to, że wpadłam w trans pośpiesznej ucieczki, wróciłabym i oddała wszystko Gburowi.

Ale z drugiej strony, jego też nie chciałam bez potrzeby uszczęśliwiać. Może nawet lepiej się stało. Będę
mieć jakieś zabezpieczenie na przyszłość. Może by tak odkryć, kogo dotyczą te wykazy i zostać
szantażystką? No, no. Zawsze to jakaś perspektywa.

Zobaczmy, czy jest tu coś jeszcze. O, mój pamiętnik. Ręce drżały mi jak doktorowi Majowi, kiedy
zerknęłam na pierwszą stronę. Nie miałam odwagi przeczytać nic poza datą. To, co jest dalej, z
pewnością nie poprawi mi nastroju. A na razie mam się czym martwić. Została jeszcze koperta.
Zajrzałam do środka i...

- Wreszcie jakaś dobra wiadomość! - wykrzyknęłam.

W kopercie znajdowała się książeczka czekowa na moje nazwisko, wystawiona przez bank w Zurychu.
Zaczęłam ściskać mamę.

- Szwajcarski bank! Skarb tatusia! - pisnęłam.

- Cicho! Kierowca! - syknęła mama. - Czyś ty zwariowała! Mój Boże, rozum ci chyba odjęło!

Mama musiała wiedzieć o skarbie taty i sądziła, że ja wiem o nim również. Nie mogłam się uspokoić.
Ach, teraz mogę spokojnie jechać na koniec świata i leczyć zmysły hazardem, rozpustą, podróżami,

zabawami i rozpasanym jadło spisem. Dzięki, tatku! Nie odszedłeś na darmo!

Ledwie dotarłyśmy na lotnisko i weszłyśmy do hali odlotów, gdy jak grom z jasnego nieba spadła na nas
Celina. Mało powiedzieć, że mnie zamurowało. Skamieniałam.

- Ahoj! - ryknęła, biorąc mnie w objęcia. - Którędy zeście jechały? Chyba przez Grójec! Czekam na was
od pól godziny!

- Od pół godziny? - upewniła się mama ze stoickim spokojem.

- No. Nie stójcie teraz jak słup soli, już się zaczął boarding time

- Co takiego? - dopytałam niezbyt bystrze.

- Musimy wsiadać - wyjaśniła Celina.

- Gdzie wsiadać?! - warknęłam.

- Do samolotu. A co, myślałaś, że na prom?

- Do jakiego samolotu?! - Powoli przestawałam nad sobą panować.

- Zarezerwowałam Madryt - odrzekła. - Wiem, że wolałabyś Barcelonę, ale Barcelony nie było.

- Skąd wiesz, że chciałam lecieć do Barcelony? - Zdenerwowałam się już nie na żarty.

- A nie chciałaś?

- Nie!!!

- No, to powinnaś się cieszyć z Madrytu!

- Rany boskie, ja cię chyba...

- Przestańcie się kłócić o drobiazgi - zirytowała się mama. - Lecimy do Madrytu, a potem pomyślimy, co
dalej.

- Właśnie, nie mamy czasu - stwierdziła Celina i ruszyła przodem.

Dogoniłam ją i złapałam za rękaw.

- Misia powiedziała ci, że tu jedziemy?

- Tak, a bo co?

- Celina, ja chciałam jechać sama! To znaczy, z mamą! Nie miałam cię w planach! Ja chcę odpocząć!
Uciec!...

- Ja też chcę uciec - mruknęła Celina.

- Co to ma znaczyć?

- Miałam już dawno taki pomysł, ale brakowało mi odwagi. Wiesz, Lenko, bardzo cię podziwiam, ty tak
szybko się decydujesz...

- Ty również - odparłam zimno. - A poza tym ja mam bardzo poważne powody, a nie jakieś kretyńskie
kaprysy!

- Ja też mam poważne powody. Obrobiłam swojego męża. Mamy kupę nie swojej kasy, więc teraz bardzo
cię proszę, przestań być upierdliwa i przebieraj nogami, bo naprawdę wolałabym być już daleko stąd.

„Mamy kupę nie swojej kasy"! Zrobiła ze mnie wspólniczkę! Może nawet zostawiła kartkę na lustrze:
„Nie czekaj z kolacją. Uciekłam z Lenką i twoimi pieniędzmi". Co za paranoja. Wpadłam z deszczu pod
rynnę!

- Ale go nie zabiłaś? - upewniłam się. Celina walnęła się w czoło.

- Ale ze mnie kretynka! O tym nie pomyślałam. - Spojrzała na mnie i wybuchnęła śmiechem. -

No, przestań robić taką minę, przecież żartuję! I ruszaj się prędzej. Mam nadzieję, że nie zapomniałyście
paszportów. Wtedy bym się dopiero wściekła!

Jeśli myślałam, że to koniec niespodzianek, to głęboko się myliłam. Siedziałyśmy już w samolocie, ja
między mamą a jakimś bliżej nierozpoznanym agentem, Celina w rzędzie obok, by nie zwracać na siebie
uwagi. Mieliśmy za chwilę startować. Celina nerwowo poprawiała okulary słoneczne i zerkała na
zegarek. Mama, przemocą oddzielona od swej drogocennej walizki, wierciła się niespokojnie i cicho
klęła na kretyńskie przepisy. Ja, pogrążona w ponurych myślach i wspomnieniach, wodziłam wzrokiem
po pasażerach. Każdy był dla mnie szpiegiem, gangsterem, oficerem śledczym, a co najmniej pospolitą
szują. Wszyscy co do jednego wyglądali podejrzanie. A tak w ogóle, po co oni lecą do lego Madrytu?
Nie wyglądali na wczasowiczów.

Prawdę mówiąc, ci, co wyglądali, wydawali mi się najbardziej niepewni.

W przejściu powstało małe zamieszanie i nagle ujrzałam Wiktę. Była trochę zdyszana i potargana, ale
poza tym wyglądała całkiem cywilizowanie. Miała na sobie normalne ubranie, a nie czerwony szlafrok, z
którym się ostatnio nie rozstawała. Pomyślałam, że sterroryzowała obsługę i przemocą wdarła się na
pokład. Było to możliwe, nawet jeśli nie miała żadnej broni ani straszaka; wystarczyła twarz. Ogromna,
przerażająca, z zaciętą miną i ściśniętymi ustami, stała w rozkroku z rękami wspartymi na biodrach i
rzucała nn boki złowieszcze spojrzenia. Stojąca obok stewardesa wskazywała miejsce za nami, próbując
coś tłumaczyć. Usiłowałam zniknąć, zapaść się w fotelu, nie oddychać i nie zwracać na siebie uwagi. I
wtedy mama jakby się ocknęła i dostrzegła Wiktę. Uśmiechnęła się i zawołała radośnie:

- Halo, Wikta! Tutaj, tutaj!

W popłochu zerknęłam na Celinę. Zakryła twarz gazetą.

- No - powiedziała Wikta, stając nad nami. - Jestem.

- Ty skąd? - spytałam zduszonym głosem. Wikta uśmiechnęła się chytrze.

- Myślałaś, dziecinko, że się mnie pozbędziesz? Nie ma letko.

- Misia! - zgadłam.

- Nie wiń jej, nie chciała nic powiedzieć po dobroci. -Wikta zatarła wielkie łapska. - Jak tylko wpadli ci
ludzie z zakrytymi gębami i zaczęli wrzeszczeć, zaraz się obudziłam. Patrzę, was nie ma, Misia beczy w
kącie. No, nic. Poczekałam, aż się trochę uspokoi, poprosiłam ją do toalety i namówiłam, żeby mi
powiedziała, co jest grane.

Siedzący obok mężczyzna patrzył to na mnie, to na Wiktę, nie kryjąc zainteresowania pomieszanego z
rozbawieniem. Wikta zmierzyła go wrogim spojrzeniem.

- Nie możesz się przesiąść? - zaproponowała, bynajmniej nie uprzejmie. - Dam ci swój bilet.

Facet ze zdziwienia zdążył tylko otworzyć usta. Czym prędzej wypaliłam:

- To niemożliwe. W samolocie nie wolno się przesiadać. Jak spadnie, to identyfikują ludzi po numerze
miejsc.

- Aha - zastanowiła się Wikta. - No, to spotkamy się w Madrycie. Tylko mi nie wysiądźcie po drodze.

Rzeczywiście, byłby to doskonały pomysł. Czy mamy jakieś międzylądowanie? Trzeba spytać
stewardesy.

- Ale się dobrze złożyło, nie? - spytała mama. - Ja, ty, Celina, Wikta. Zupełnie jak w domu!

Mój sąsiad uśmiechnął się ujmująco i rzekł:

- To z identyfikacją było bardzo zabawne.

- Tak, rzeczywiście - mruknęłam.

- Marek Markowski - przedstawił się. Obrzuciłam go nienawistnym wzrokiem i odparłam:

- Jestem lesbijką.

Ze zrozumieniem kiwnął głową i więcej mnie nie zaczepiał.

Mieszkamy w niewielkiej, nadmorskiej miejscowości, w cholernie drogiej i o wiele za dużej willi z
basenem i widokiem na Morze Śródziemne.

Mama cale dnie ogląda telewizję. Najlepiej z nas wszystkich mówi po hiszpańsku, co prawda z
południowoamerykańskim akcentem, ale jednak. Jest nie do pobicia, jeśli chodzi o romantyczne strofy o
miłości oraz nienawiści. Poza tym namiętnie maluje paznokcie. Gdziekolwiek się ruszy-my, zawistne
spojrzenia kobiet śledzą nasze dłonie. Ktoś odkrył nasz telefon i teraz mama dostaje dziesiątki propozycji
zawodowych. Wprawdzie nie potrzebuje pieniędzy, ale mówi, że woli mieć trochę własnych
zaskórniaków. Popołudniami przyjmuje klientki. Szlifuje paznokcie i język. Ma mnóstwo przyjaciół i
prowadzi ożywione życie towarzyskie. Celina całe dnie się opala, z wyjątkiem tych godzin, kiedy robi
zakupy. Wikta gra w bilard, a o zmierzchu przechadza się nad brzegiem morza w czerwonym szlafroku.

Według mnie wygląda jak uosobienie paleolitycznej Wenus, ale Celina jest zdania, że bardziej
przypomina morsa. Ja spędzam dnie w basenie, ewentualnie w morzu. Poza tym ciesze się miejscową
kuchnią.

Upalne, hiszpańskie lato ma się już ku końcowi. Spędza my wesołe wieczory nad winem i krewetkami.
Mama żyje teraźniejszością. Wikta żyje we własnym świecie. Ja staram się zapomnieć o przeszłości i
coraz lepiej mi to wychodzi. Tylko Celina gryzie się myślą o zemście swego męża. Mimo to atmosfera
jest sielska jak nigdy. Niekiedy wybuchają kłótnie, ale mama jak zwykle doskonale je wycisza za po
mocą pilota od telewizora.

Jedyne, co łączy mnie z przeszłością, to mecenas Maszyński. Od czasu do czasu przesyła mi na poste
restante krótkie sprawozdania. Zdaje się, że mój mąż siedzi w więzieniu i, mściwa kanalia, nie chce dać
rozwodu. Ale teraz mi się już nie spieszy. Mam bardzo dużo czasu.

Nie wiem, co mnie podkusiło, by pewnego dnia pojechać do internetowej kafejki. Ludzie robią z nudów
różne głupstwa. Postanowiłam sprawdzić, czy mogę się dostać do swojego konta.

Wprawdzie nie znałam hasła, ale założyłam, że poznałam tamtą kobietę na tyle dobrze, żeby się czegoś
domyślić. No i rzeczywiście! Hasło Buszko! Jasna sprawa! Jej wyobraźnia nie była na szczęście zbyt
wyrafinowana.

Na koncie miałam jakieś dwieście nieprzeczytanych wiadomości. Ponad połowa pochodziła od
Miłośników Kaktusów i Sukulentów. Oczywiście nie miałam zamiaru ich czytać. Pan Maszyński zajmuje
się przekazaniem mojego kaktusarium panu Kowalińskiemu i to w tej chwili jedyna nić, jaka łączy mnie z
tą bandą dziwaków.

Poza tym reklamy, reklamy, jeszcze raz reklamy i listy od Piotra. O nie, mój drogi, nie wyświadczę ci tej
przyjemności, żebym miała to czytać. Na razie ich jeszcze nie wykasuję, może zastanowię się, jak
wykorzystać je przeciw tobie (chociaż powinnam z doświadczenia wiedzieć, że wszystkie moje mściwe
plany kończą się na etapie rozważań). Ale zaraz, zaraz, jest tu jakaś perełka: list od Szczękonośnego! O ty
draniu! Masz czelność ze mną korespondować? Już ja ci odbiorę ochotę na internetowe amory.

List od Fabiana: witaj, najmilsza.

właśnie zamontowali nam w areszcie internet, przypomniałem sobie, że mogę do ciebie pisać, bo masz
konto, ten skurczybyk maszyński nie chce przekazywać ci moich listów, to może tak do ciebie dotrę.

chciałem ci napisać, że złość na ciebie szybko mi przeszła, chociaż żadna porządna dziewczyna nie
nasyła na swojego chłopa policji, jak chce się go pozbyć, wiem, byłaś wkurzona, psy ci naopowiadały,
że to ja chciałem cię zabić tam pod nowym dworem, a to nie ja, tylko ilona, ta wydra wyleniała, bo jej
powiedziałem, że z nią zrywam.

ten twój złamas, co mnie z nim zdradzałaś, przyłazi tu wyciągać ze mnie zeznania, stara się trzymać
fason, ale cienko przędzie, podobno kumple robią sobie jaja z jego metod operacyjnych, chyba awansu
nie dostał, a raczej przeciwnie, bo raporty też coś pisał nieskładne, a poza tym dwu naszych kolegów,
łucka i parówę, postrzelił na śmierć, piszę złamas, bo mnie złość bierze, że zrobił ze mnie rogacza, a z
ciebie frajerkę, a tyś mi przez niego tak gębę rozwaliła, że musieli ją drutować, trzeba mu przyznać,
głupi to on nie jest. w końcu łucka i parówę położył na łonie abrahama, a wiesz przecież, że nie były to

słabiaki. tylko że taki więcej wrażliwy, nie lubię tego u facetów, więc, najmilsza, złość do niego mam,
choć już się zastanawiam, czyby mu nie za pro ponować, żeby do nas przystał, więcej zarobi, to się
chłopak odkuje, i może się cieszyć szacunkiem przez wzgląd na pa mięć łucka i parowy, poczekam z
tym, aż wyjdę, a siedzieć długo nie będę, nic się nie martw, moja złota, ja wiedziałem, że chcesz mnie
tylko postraszyć i weźmiesz ze sobą, co tam na mnie miałaś, tego ci nigdy nie zapomnę, a że nawet w
złości panujesz nad nerwami i działasz rozsądnie, to zawsze będę cię podziwiał.

ostatecznie wszystko się dobrze skończyło, tylko feler z tymi obrazami, no, wróciły do muzeum, więc
naprawdę nie wiem, o co mnie się teraz czepiają, poza tym wyciągnęli parę takich drobiazgów, że
szkoda po prostu wspominać. za to ta mała misia, co ją u siebie trzymałaś, tak sypie jak stare próchno,
kto by to przypuszczał, że takie male stworzenie, co ma pierś większą od głowy, tyle wie i tak sprytnie
wszystko nawija, cały gang miśka siedzi, mąz celiny ledwo zipie, coś porobiło mu się z serduchem.
misie zrobili świadkiem incognito koronnym, nie powiem, uszczęśliwia mnie to bardzo, jedyne, czego
mi żal, to twojego pomysłu z trumną, obiecuję ci, że go jeszcze kiedyś wykorzystam.

maleńka, całuję twoje oczka, kocham, kocham, kocham, twój fabian.

pozdrowienia od grubego r.

Przeczytałam te wyznania chyba z pięć razy, nim dotarł do mnie ich cały bogaty sens. Chwilę namyślałam
się, co robić, a potem otworzyłam ostatni list od Piotra.

Miluszko, przesłałem Ci już wiele listów i wiem, że nigdy nie prześlę dosyć, żeby się wytłumaczyć.

Musisz wiedzieć, że byłem wobec Ciebie tak szczery, jak tylko mogłem. To wszystko było od początku
zbyt pokręcone, żeby mogło się udać. I nie uda się już nigdy. Zależy mi tylko na tym, żebyś mi
wybaczyła. Czuję się podle. Dokładnie tak, jak powinienem się czuć. Po prostu podle.

Nie uwierzysz, ale najweselszą rzeczą, jaka mnie teraz spotyka, są rozmowy z Twoim mężem. To wbrew
pozorom zajmująca i ciekawa postać. Opowiada mi nic nieznaczące anegdoty ze swojego bogatego
życia, a ja udaję, że go przesłuchuję. Zawiązała się między nami nić porozumienia.

Może dlatego, że obaj czujemy do Ciebie to samo. Ale o tym, bądź spokojna, nie rozmawiamy.

P.

Wróciłam do domu z mętlikiem w głowie. Trafiłam w sam środek małego piekła: właśnie trwała jedna z
rzadkich awantur, odświeżające interludium w złotym łańcuszku beztroskich dni lata. Na ławie
oskarżonych stała Wikta. Celina jak zwykle wzięła mnie na świadka swoich cierpień.

- Wiesz, co ona zrobiła?! - wrzasnęła, wskazując na Wiktę.

- Co? - spytałam bezwiednie.

- Poszła do miasta.

- Nie jestem więźniem! — ryknęła Wikta.

- Powiedz jej - zaczęła Celina z udawanym spokojem. -Powiedz jej, że jeśli chce wychodzić, to powinna

zakładać ciemne okulary i golić wąsy. Już i tak chodzą plotki, że hodujemy w domu słowiańskiego
Minotaura. Czy ona nie rozumie, że ja mogę przez jej wyskoki stracić życie?!

- Celina, uspokój się, nikt cię nie ściga - przerwałam. -Twój mąż ma większe zmartwienia.

- Jak to?

- Chodź, wszystko ci opowiem. - Pociągnęłam ją do swojego pokoju.

- W rodzinie nie ma tajemnic - nabzdyczyła się Wikta.

- Celina nie jest z rodziny - zgasiłam ją inteligentnie.

- No, co jest grane? - spytała niecierpliwie Celina, kiedy zaniknęłam drzwi do sypialni.

- Misia została świadkiem incognito i wsypała całą bail dę Miśka. Twój mąż leży w więziennym
szpitalu. Coś jest nie tak z jego sercem.

- Co ty powiesz?! Skąd to wiesz?!

- Od Fabiana. Napisał do mnie list.

Celina usiadła na łóżku i zamyśliła się głęboko.

- Wiesz, mam coś jak wyrzuty sumienia. Mój biedny Pawcio w więzieniu, a ja uciekłam z dorobkiem jego
życia Właściwie to nawet go nie lubiłam, ale z drugiej strony kurczę, chyba zwrócę mu połowę
pieniędzy. Jeśli się uda, to przez twojego prawnika. Może Pawcio poczuje się lepiej jak myślisz?

- Myślę, że jesteś bardzo szlachetną osobą - odpowiedziałam poważnie.

- E, co ty. - Zawstydziła się. - To wcale nie tak. Po prostu... Te parę groszy nie jest warte stresu i
nieprzespanych nocy. Po co mi to. Schudłam już dziesięć kilo, a to się fatalnie odbija na moim wyglądzie.
I wiesz, mam świetny po mysi. Jeśli Misia będzie już po zeznaniach, to zaprosimy ją do siebie, co? Lecę
powiedzieć twojej mamie, na pewno sie ucieszy! Ale bomba! Super! Super!

Jesień w Hiszpanii. Morze pociemniało. Temperatura spadła. Wiatr wieje i wyje. Przyroda przechodzi
rewolucję. A w naszym domu zachodzą tylko kosmetyczne zmiany Wikta zgoliła wąsy i wstawiła zęby.
Celina przytyła trzy kilo. Mama wzięła udział w konkursie manikiurzystek i zajęła trzecie miejsce. Fabian
śle pozdrowienia z wolności, a na święta zapowiedziała się Misia.

Jestem niespokojna. Tak długo w jednej skórze to ponad moją cierpliwość. Muszę coś wymyślić.

Coś zmienić, zaryzykować.

Przefarbowałam włosy. Kupiłam psa. Zdałam egzamin na prawo jazdy. To wszystko za mało.

Potrzebuję radykalnej przemiany! Emocji!! Namiętności!!! Obawiam się, że część z tych potrzeb kreuje
mama i jej strofy, rodem z wenezuelskich seriali. To znaczy, tak się pocieszam, bo w środku doskonale
zdaję sobie sprawę, o co mi chodzi. A raczej, o kogo. O kogo i gdzie.

Zdaje się, że w Patagonii trwa teraz wiosna.

-END-

Table of Contents

Rozpocznij